Ik woon nu precies een jaar in Mortsel met mijn baasjes en ben ik oktober 8 jaar geworden. Mijn baasjes zijn opa en oma geworden van een tweeling, twee meisjes Sam en Emma, en die zijn geregeld bij ons. Ze zijn op 2 januari 1 jaar geworden en kruipen overal rond. Maar dicht bij mijn nest durven ze niet, omdat ik dan grom: ik wil gerust gelaten worden!!! Ik kom toch ook niet naar hen? Dus nu zijn ze dol op me vanop afstand. Ze kraaien (amai mijn oren!) en wijzen naar mij en vinden mij heel interessant (terecht!), maar komen niet meer dichtbij.
Als we gaan wandelen met de dubbele kinderwagen, mag ik altijd mee. Mijn baasje rijdt met de kindjes en ik wandel er met mijn vrouwtje naast. En met zo'n tweeling heb je heel wat bekijks, hoor! Maar als mensen te dicht bij MIJN kindjes komen of in de kinderwagen willen kijken, grom en blaf ik! Niks daarvan!
We zijn in juli ook weer 3 weken aan zee in het vissershuisje met de gigantische tuin vol konijnen geweest in de duinen. En de kindjes en hun ouders waren er ook bij. Zooooo'n mooi weer dat het was! Iedereen was alleen 's nachts binnen, de kindjes sliepen overdag in een bedje buiten en ik lag daar dan voor te waken. Maar ja, toen kropen ze nog niet rond en had ik het niet zo druk...
Op 1 september gaat mijn vrouwtje met pensioen en ik vrees dat mij dan veel lange wandelingen te wachten staan... Het is nog altijd niet mijn hobby, wat zeg ik: 't is corvee!
Het liefst lig ik in mijn nest (of in de zomer op het terras) te dromen van mijn pot eten van 's avonds. Ik heb in mijn nieuwe straat al voorzichtig een paar 'vrienden'. Elke ontmoeting gaat mijn vrouwtje een beetje dichter bij de andere hond en als het dicht genoeg is, grom ik. En dan zijn we weer weg tot de volgende ontmoeting. Ik vertrouw niet rap iemand, maar als ik het wèl doe, worden we altijd dikke maatjes.
Het gaat dus goed met mij, zeg dat maar tegen mijn mama. Er is inderdaad niets fijner dan in je eigen gezin te mogen leven! Mijn baasje speelt een beetje mondharmonica en samen vormen we dan een duet met mij als zangeres, echt heel mooi! En elke ochtend ga ik aan mijn vrouwtje mijn hondenstokje vragen (ik geef in ruil een poot) en dan loopt de kwijl al op voorhand uit mijn bek... Ik heb in de zomer een grote open wonde aan mijn poot gehad, die maar niet wilde genezen omdat ik er altijd 's nachts aan beet. Maar met een flinke dosis antibiotica is alles weer helemaal hersteld. Een heel lieve dierenarts trouwens die we nu hebben. Die mocht mij al direct strelen, al had mijn vrouwtje mij voor alle zekerheid een muilband aangedaan. Maar die dokter moest erg lachen, omdat mijn domme vrouwtje zo'n grote muilband gekocht had, dat ik er gemakkelijk iemand mee kon bijten. Ik had dat zelf ook al direct gevoeld, maar ja, naar mij luistert niemand natuurlijk!
Dag lieve fanclub, ik ga nu slapen! Tot de volgende keer.
