Monchou = Lissa

Voor de rest gaat mijn leven zijn gewone gangetje: in de voormiddag ga ik naar de hondenwei spelen met mijn vriendjes Urko (grote zwarte Duitse herder) en Ursi (grijze schnauzer). Daar wandelen we dan een uurtje, enfin, de anderen wandelen een uurtje, ik vijf minuten of zo en dan ga ik liggen kijken hoe de anderen wandelen. Het zijn geweldige uitslovers! Ze BLIJVEN maar wandelen en babbelen (de mensen toch) en de honden blijven maar achter ballen lopen en die dan terugbrengen. Dààr doe ik allemaal niet aan mee. Ik kijk wanneer mijn vrouwtje naar het poortje loopt om naar huis te gaan en dan kom ik 'rap' afgelopen om lekker terug mee naar huis te gaan. Daar ga ik dan uitgebreid zuchtend in de zetel liggen en slaap heerlijk lang. Dat moet ik wel, want rond 1 u gaan we terùg naar de wei om te spelen met grote Max (golden retriever), kleine Max (kruising), Mauss (vier maanden oud prutske, wordt later een grote Duitse staander, denk ik). Die kleine pup is heel wild, maar dat moet ze met mij niet proberen, hoor. Ik heb haar al van de eerste dag duidelijk gemaakt dat ik niet gediend ben van: in mijn poten bijten, aan mijn oren hangen, in mijn staart bijten, proberen op mijn rug te rijden, enz... Bij Max mag dat allemaal, alhoewel die het er soms ook van op zijn zenuwen krijgt, hoor! Maar ik begin al vervaarlijk te grommen als Mauss nog maar in mijn buurt komt. En dat heeft die kleine pup al heel snel begrepen: ze loopt nu met een boogje om me heen en zo heb ik het graag. Terwijl de andere honden met mekaar spelen, snuffel ik in mijn eentje wat rond, probeer al 's een konijn te vangen of ga gewoon rustig liggen wachten tot... het vrouwtje naar huis wil.

En daar kan ik dan weer een lange dut doen. Rond vijf uur gaan we dan nog een wandelingetje in het park maken: hier bepaal ikzelf wanneer we naar huis gaan. Als ik er genoeg van heb, draai ik gewoon terug en het vrouwtje volgt, omdat ze weet dat - als ze dan toch nog verder wandelt - ik héél erg nukkig begin te doen en niet meer vooruit wil (ze noemt mij een 'vermomd ezeltje', hihi).

Dan krijg ik eten, altijd lekker, altijd meteen op (dan ben ik wèl rap, hoor!). En de dagen dat mijn vrouwtje dan moet gaan werken (dinsdag, woensdag en vrijdag) komt de buurvrouw bij mij zitten, zodat ik nooit alleen ben. Zij is al 87 jaar en mijn dikke vriend. Ze gaat soms een uur met mij op de bank op het pleintje voor ons huis zitten: zo heb ik het graag. Dan moet ik niet wandelen. Ik ga onmiddellijk liggen en beweeg niet meer, maar houd alles wel goed in het oog.

De avonden dat mijn vrouwtje wèl thuis is, gaan we altijd nog drie kwartier wandelen van 19 tot 19.45 u met Max, de golden retriever en zijn baasjes. Als jij onderweg blaft naar een andere hond (een andere reu), dan doe ik natuurlijk dapper mee. Ikzelf ken ook wel wat honden, die ik niet kan uitstaan. Van die uitslovers die alles op commando kunnen en nooit moeten lijken te worden, daar moet ik niks van hebben.

Ik ga ook niet meer naar de hondenschoollessen. Ik was daar te bang voor de grote honden, waardoor ik alleen nog maar naar het poortje liep om terug van de trainingswei te mogen. De instructeur zei dat dat kwam omdat ik in de les aangelijnd ben en dus veel banger, omdat ik niet weg kan. Ik ben nu eenmaal een hond die het liefst op haar poepje zit of anders ligt om naar de anderen te kijken. Dat vind ik geweldig.

Mijn vrouwtje is heel content met mij, maar vindt het wel jammer dat ik zo ongaarne wandel. Ik doe mijn best voor haar, maar er zijn grenzen... Mijn zetel, mijn eetbak en mijn bank op ons pleintje: dat zijn mijn absolute lievelingsplaatskes. Ik ben net loops geweest en dan mag ik 3 weken niet naar de wei: drie heerlijke weken voor mij!