Hoe oud was jij toen “FC De Kampioenen” voor het eerst op TV kwam? Ik zal je even helpen: ’t was het jaar dat in Berlijn de Muur viel, dat KV Mechelen kampioen speelde, dat de oude Bush nog de baas was in Amerika, Greg Lemond de Tour won, en dat ook “The Simpsons” hun tv-debuut maakten. Zeventien jaar geleden is het – veel fans van nu waren nog niet eens geboren – en ondanks alle herhalingen blijft de reeks even populair. Ook bij mij en andere acteurs zelf: kampioen zijn is écht plezant. 

Een groep die zolang samenblijft, da’s echt uitzonderlijk. Er zijn zelfs nooit wrijvingen geweest. Ik heb zelfs al eens in mijn geheugen zitten graven om toch maar iets te vinden, maar niks. Eén keer hebben we wel 2 draaidagen moeten omwisselen. Libido (mijn paard)  had in mijn hoofd gebeten, en ik was lijkbleek én bloedend op de set verschenen. Ik wilde eerst opnemen, en dan naar de spoed rijden, maar ze hebben me meteen doorgestuurd. Maar we hebben niet één draaidag moeten annuleren. In 17 jaar!

Zou dat toeval kunnen zijn? Neen, toeval bestaat voor mij niet. Ik geloof in voorbestemming. We hebben toch een goede beschermengel. Neem nu dat ongeval met Marijn (Balthazar Boma): hij reed 10 jaar geleden met zijn moto door het prikkeldraad en blesseerde zich aan het strottenhoofd. Dat is tussen 2 opnameperiodes door gebeurd. Toeval? Voor mij niet.

Als de kampioenen samenkomen, krijg ik een enorme energiestoot. Warmte. Die groep geeft mij alleen maar Positieve energie, en daar ben ik erg gevoelig voor. Voel ik negatieve energie, dan scherm ik mij volledig af, uit angst dat die negatieve energie zich op mij overzet. Maar bij de Kampioenen kan ik mij helemaal géven. Daarom presteer ik ook zo goed. Wat in het begin erg heeft geholpen is dat de rollen zo divers zijn: niemand zat in elkaars vaarwater, er was geen sprake van concurrentie, elk kon op zijn manier uitblinken.

Er zijn afleveringen waarin mijn ventje bij wijze van spreken alleen maar een dagschotel hoeft te bestellen. Zo’n aflevering waartin je weinig te doen hebt is nooit plezant, maar ik aanvaard dat: iedereen krijgt om de zoveel weken wel een gastrol. “De Kampioenen” is echt wel groepswerk.

We nemen 4 maanden aan een stuk op en dan twee maanden vrij. Ik stap na die vakantie wel probleemloos weer in de huid van Carmen. Ik ben een professionele actrice, hé? Je zal me nooit horen zeggen: ‘Carmen spelen, dat is echt niet te onderschatten, daar heb ik toch nachten van wakker gelegen.’ Dat is echt een kwestie van vakmanschap, techniek…

Soms heb ik er zo’n zin in dat ik veel te hard overdrijf. Een andere keer wil je eens wat meer diepgang aan je personage geven, maar dat kan niet: het moeten stripfiguren blijven. Maak er levensechte mensen van en je krijgt een soap.

“De Kampioenen” is helemáál niet eenvoudig. Er zijn in Vlaanderen maar weinig tv-series waarin zoveel tijd en energie gestopt wordt. De structuur van de Kampioenen is véél complexer dan die van een soap. Je moet een achtergrondverhaaltje hebben, en daarin moeten al de personages zich opdraven. An Swartenbroekx, speelt Bieke, maar schrijft zelf ook scenario’s voor “De Kampioenen”. Daar begin ik niet aan. Ik kan het ook niet. Ik denk er soms aan, maar daar houdt het op.

Mijn ventje ligt onder de sloef, dat weet je wel, hé? Omdat Xavier er in bed niets meer van bakt, heeft Carmen eens een relatietherapeut ingeschakeld. Die stuurde hen voor een tweede keer op huwelijksreis. Nu mag je raden waar dat was. In een caravan in Blankenberge! Hihi. En dat heet dan een huwelijks”reis”. Maar ’t was er verdomd koud, kan ik me herinneren. De camera moest door een open raam van de camera filmen en ik stond daar in mijn pyjama. Typisch Carmen om naar een relatietherapeut te stappen. Ze gelooft blindelings wat er in Flair, Dag allemaal, en Story staat? ’t Is echt een meeloper. Geloof nu niet dat ik, de échte dame achter Carmen, ook zo ben, hé?!

Je móét een facet van jezelf in je personage kunnen stoppen. Bij mij is dat het exuberante, het volume, het overbrengen van energie. Ik vertaal dat anders dan Carmen, maar ’t is wel wat we gemeen hebben.

Ik vind dat we met “De Kampioenen” nog jaren moeten doorgaan. Laat ons maar oud worden en op pensioen gaan. Dat zou toch mooi zijn? Iedereen heeft een doel in het leven, en voor mij is dat “De Kampioenen” geworden. Wat ik nu doe, doe ik niet voor mezelf, het is geen egotripperij. “De Kampioenen” is meer dan een half uurtje lachen: wij maken mensen gelukkig. Dat is mijn  taak in het leven, daar móét ik mee doorgaan.

Jarenlang heb ik alleen maar dramatische rollen gespeeld. Ik heb mezelf echt moeten ontdekken als komische actrice. Dat is geen toeval geweest, geloof is: hiervoor was ik voorbestemd.

Ik ben ook heel teruggetrokken, kom vaak zeer somber over, terwijl ik dat eigenlijk niet ben. De mensen verwachten natuurlijk een vrolijke madam die voortdurend grapjes maakt, maar zo zit ik niet in mekaar. Juist daarom speel ik zo graag extroverte rollen.

Je vraagt je af of we nog ooit de echte Loes Van Den Heuvel op de scène zult zien… Ooit wel! Ik kan nog altijd niet stilzitten. Als ik niet in “De Kampioenen” speel, moet ik iets anders te doen hebben. Ik heb angst voor de leegte, voor het zwarte gat. Maar nu heb ik mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben blij met mijn dieren, mijn paarden, Amaury. Het móét niet meer.

Acteren en zingen is niet langer het enige in mijn leven. Als ik dan nog wat stoom kan afblazen door mee te zingen met een coverbandje, link en rechts een workshop te organiseren, ben ik een tevreden mens. En ik weet: dat is een ongelofelijke luxe.