Heb al enige tijd de indruk dat veel bloggers zoveel mogelijk mooie 'plaatjes' en foto's in hun blog zetten maar dat de 'letterlijke' inhoud van dat blog hun niet echt interesseert. 't Is nét zoals bij jonge kinderen die 'plaatjes' verzamelen en ruilen of zoals dat in mijn jonge jaren nog bestond: een reep chocolade 'Jacques' kopen/krijgen en direkt opendoen... Niet voor de chocolade zélf maar voor het zilverpapier dat we in het rijke België moesten verzamelen voor die arme negertjes in Congo én vooral voor het 'prentje'. Die verzamelde elk kind en er werd ook veel geruild...
Heb totaal niets tegen blogs met veel mooie plaatjes en/of foto's; zou het zelf ook graag hebben maar kan het (nog) niet.
Als ik dan eens door blogland reis zie ik steevast hier en daar een prentenblog met heel weinig of geen tekst; b.v. Hallo Mevrouw Peeters, een prettige week. ... een plaatje (bewegend of niet)... Geschreven door Mr. Janssen.
Er zijn gelukkig ook zoveel prachtige blogs met een mooie lay-out, mooie plaatjes /foto's én mooie teksten/spreuken/gedichten/moppen/informatieve teksten, enz.... Dat zijn de échte blogs waar het altijd graag vertoeven is.
Die bloggers maken van hun blog een 'pareltje', daarom krijgen ze ook zoveel bezoekers; ze hebben écht iets te zeggen...én te tonen, en dikwijls zegt één foto/afbeelding meer dan honderd woorden.
Voor MARINA of MET...HART...EN...ZIEL of HARTENDAME 2 !
Marina, als je dit leest moet je weten dat 'k alles probeerde om in uw gastenboek te komen OF u via email te bereiken... Helaas, het lukt écht niet...
Daarom via deze weg: dankuwel voor zoveel mooie gedichten, ze raken ieders hart... Het is ALTIJD fijn om uw gedichten en bedenkingen te kunnen lezen. Daarom ben 'k zo ambetant omdat reageren via uw blog maar niet wil lukken.
Wens u nog een fijn weekend-én week. Dag, Mary1948
Twee spreuken die in hun eenvoud toch héél veel zeggen:
1) 'Laat je liefde zijn als motregen: kleine druppeltjes die een rivier doen overstromen.' (Afrikaans gezegde)
2)'Als je niets liefs kunt zeggen, is stilte beter.' (Arabisch spreekwoord ; prijkt boven de deur van de Ambassadeurszaal in het Alhambra in Granada)
- Goodbye to the life I used to live,
- And the world I used to know.
- And kiss the hills for me just once,
- Now I'am ready to go.
( Emily Dickenson, 1830-1886 )
Kreeg nét een (lange) mail van Karen en Wout; zo grappig geschreven dat 'k hem hier intyp.
Onderwerp: Mettekoofse pastorieparty (1859 ==>> 2006 ==> ???)
Mettekoven ... waar iedereen wil komen maar niemand wil wonen...
* Want er is geen bakker
* En geen slager
* Geen winkel of postkantoor
* Slechts één keer per week gaat de grote poort naast ons open en doet de reizende priester zijn heilige mis
Maar wij zien het toch volledig zitten... en we hebben iets wat velen van jullie niet hebben of kunnen...
* We bepalen zelf de uurregeling van de bussen van De Lijn - als dat geen democratie is - voor onze voordeur stopt er immers de Belbus
* Wij doen het bevolkingsaantal met 4% stijgen
* En iedereen in het dorp heeft al van ons gehoord (ge moet het meemaken, wereldberoemd zijn in... Mettekoven, zonder dat iemand u ooit gezien heeft)
Meer info op .... (een hele reeks internetadressen over de streek, de cultuur, de scholen in de omgeving, De Lijn, ...)
Dus gaan we er ene op drinken... op 21 oktober om 19.30 op ons huidig adres
(in de stedelijke omgeving Hasselt).
Be there, en laat snel weten of je komt (ik ga ervan uit dat ge er zult zijn, maar bevestig toch maar).
Wout (en Karen)
Voor iedereen die graag bakt én van kaas houdt een gouden tip ! Bak eens een kaastaart met bosbessen. Ik kreeg het recept van Johan1958 én het is een voltreffer; gemakkelijk te maken, niet duur maar vooral LEKKER, LEKKER,...
De ingrediënten en de werkwijze staan in Johan's blog (op woe 13/09). Twee buurvrouwen en ik hebben eens goed geproefd en bij alledrie is de score 10/10 !!! Dus...bedankt Johan ! Ik heb ook allerlei recepten 'van groenten tot ijs en gebak', recepten die in geen enkel kookboek staan want kreeg ze als tiener van mijn liefste tante Marie. Wij hebben uuuuren gezellig doorgebracht in haar keuken en iedere keer maakten we één of twee recepten klaar; die had zij allemaal op losse bladen papier geschreven en ik heb ze ook tot in de puntjes genoteerd, eerst op de blanco stukken papier van het kookboek van de boerinnenbond. Toen alles daarin volgeschreven was een dik schrift met harde kaft gekocht om recepten (oude, nieuwe en aangepaste versies) én werkwijze plus het correcte kook en/of bakgerief op te schrijven. Later ook alles in de Mac opgeslagen (wil niet dat alles wat 'k van mijn tante leerde verloren gaat). In deze 'kookboeken' (???) staan de essentiële zaken om voedsel lekker klaar te maken. Karen en later Lieven hebben daarmee (met vallen en opstaan) leren koken en bakken en het is hun gelukt !
Nu bak ik soms eenvoudige gebakjes en koekjes met m'n kleinkinderen Hannah en Mathijs, ze vinden dat heel fijn... En zo gaat die kennis-en kunde verder van mijn tante Marie naar mij, vervolgens naar Karen en Lieven, en nu stilaan naar lieve Hannah en Mathijs en dat vind ik zo mooi... Als tante Marie ons kon bezig zien zou ze zeker goedkeurend en lachend knikken...
Koken en bakken... twee van de zoveel manieren om je geest volledig tot rust te laten komen...
Vandaag met D. op ontdekking in Liège. Het moeilijkste was een parkeerplaats vinden kortbij la Place du Marche en l' Hôtel De Ville. Toch rond 10 uur prima plaats gevonden. We hebben niet zoveel bezocht, wél 'la Musée de la vie Walonne' ( een vroeger klooster van de Minderbroeders en onlangs mooi gerestaureerd; je kan er het typische Waalse leven met zijn zeden en gebruiken van vroeger en nu ontdekken én die Waalse gebruiken verschillen toch merkelijk van de Vlaamse; het is vooral de taal, overal blijkt dat de meeste Walen zich eigenlijk in Frankrijk wanen én alles gebeurt er 'met de Franse slag'
, m.a.w. ze nemen het niet zo nauw). Ook 'la Musée de l' art Wallon' bezocht waar je kennismaakt met de Waalse kunst (van de 16-de eeuw tot heden). Kan niet zeggen dat 'k door één of meerdere kunstwerken diep 'geraakt' werd maar het was toch de moeite waard om dit eens te zien. We hebben ook een lang stuk langs de Maas gewandeld. Wat mij vooral opviel waren enkele lange winkelstraten met fraaie winkels-én inhoud maar dat was niks voor Desmond. Mannen en winkelen... het blijft moeilijk. We konden een (lange) wandeling maken 'In de sporen van Georges Simenon' maar vonden het fijner hier en daar wat te drinken, eten én kletsen... Ben toch tevreden dat 'k het historische hart van Liège gezien heb, het is al bij al een mooi deel van het uitgestrekte grote Luik.
Ben pompaf... 't is bedtijd !
Vandaag de laatste keer met Lieven in zijn pas gekochte huis de laatste restjes proper gemaakt met de Vaporetto. Lieven heeft echter het grootste deel zélf gedaan... Ik kan op dit moment geen zwaar werk aan en dat begrijpt hij zeer goed. En wie was vandaag ook van de partij ? Mijn Engelse vriend D. Hij had gehoopt dat we er samen op uit trokken; had echter mijn zoon beloofd om zoveel mogelijk te helpen en dat begreep D. maar al te goed. Dus: rond 14.30 uur kwam ook hij ons helpen (al is ie 76j notabene) én het was de eerste keer dat de twee mannen mekaar ontmoetten. Totaal geen probleem... het 'klikte' tussen de beide heren. Veel handen maken het werk licht; rond 17.30 uur alles gepoetst.
Een tevreden Lieven én D. want we spraken af morgenvroeg naar Luik te rijden om daar de stad eens ondersteboven te zetten (zoveel jaren in-en rond Luik gepasseerd maar nooit de moeite gedaan om de stad écht te leren kennen). Desmond heeft wél assistentie nodig voor het Frans; hij kent geen gebenedijd Frans woord maar daarmee kan ik hem helpen. Weer een prettig vooruitzicht en... genieten zullen we allebei. Al enkele jaren geleden dat 'k m'n 'beste' Frans nodig had maar na korte tijd komt die opgeslagen kennis weer naar boven.
Vond dit stukje vanavond tussen allerlei notities en gedichten; heb het voorgelezen aan Wout op zondagavond 30/08/1998 toen hij en Karen nét terug waren uit Praag. Wout vond het mooi en het is ook mooi in al zijn eenvoud... (auteur onbekend).
- Je beschermt me al vanaf die eerste dag toen ik daar zo angstig en onbeholpen lag
- En... toen ik jaren later je met mijn angsten en frustraties lastig viel of je overstelpte met vragen
- Ook toen heb ik je nooit horen klagen
- Van alle mensen die ik ken weet geen één zo goed als jij wat ik voel, wie ik écht ben
- En wanneer ik zeg: 'Ik heb totaal, totaal geen vermoeden hoe ik je ooit voor zoveel liefde en geduld zou kunnen vergoeden'
- Antwoordt je: 'Dat hoeft ook niet want ik ben je moeder en moeder ben je niet voor even maar je bent het voor gans je leven...'
Veel mensen (gelukkig ook bloggers) hebben het in deze periode voor de gemeenteraadsverkiezingen over 'VERDRAAGZAAMHEID' en dat is een heel mooi uitgangspunt voor we onze nieuwe vertegenwoordigers gaan kiezen. Hoop ten zeerste dat het resultaat van die verkiezingen 'POSITIEF' is en we een 'Zwarte Zondag' niet meer, nooit meer moeten meemaken...
Dat gevoel komt helemaal tot uiting in de volgende Engelse zin (auteur onbekend): 'LOVE CAN'T CHANGE WHAT'S WRONG IN THE WORLD. BUT IT'S A START...'
Die échte teddybeer (net als Lieven) is de Engelse humorist/auteur/acteur/ /TV-personality/quizmaster/ ... Stephan Fry. Bovendien is hij zeer verstandig én lief. En hij is bipolair, net als ik. Ben een grote fan (als je dat op je 58-ste nog kan zijn). Over zijn moeder zei hij ooit: 'My mother was all brain and little heart.' Dit is zo onvoorstelbaar waar, de nagel op de kop... Moet dringend zijn boeken lezen, dan kom ik nog heel veel interessants te weten. Het eerste uit de reeks wordt 'The Ode Less Travelled' (over poëzie).
Hoera !!! Lieven wou absoluut niet dat ik met de bus naar Leuven ging. Hij bracht me met zijn auto en beloofde bij me te blijven tot dokter D'Hoore het resultaat van zijn onderzoek/en meedeelde. Oef... wat een opluchting. Vandaag helemaal niet moeten aanschuiven in een rij wachtende patiënten; kon dadelijk naar binnen. Vertelde de dokter eerst dat 'k zo'n schrik had voor wéér een inwendig onderzoek; hij heeft dat daarom gelukkig onder verdoving gedaan (waarom deden ze dat vroeger niet ?). Dan nog eens onder de scanner én de 'rammelscanner', dat gaat als een fluitje van een cent. Achteraf met Lieven gewacht in het cafetaria. De dokter had toen goed én minder goed nieuws. Hij schreef een nieuw medicijn voor dat me écht goed zou helpen; indien niet terugkomen voor een 'kijkoperatie'. Hij verbood me ajuin, champignons en rauwkost te eten; voeding is heel belangrijk om het darmstelsel (wat er nog van overblijft tenminste) te ontzien; Kon hem wel een dikke zoen geven van opluchting... Het voelde net of er een zware last van me afviel en dus zo snel mogelijk met Lieven weer naar huis... Ben op, heb vannacht geen oog dicht gedaan; nu zoveel getypt, ga rusten en heel vroeg slapen.
'Humor is ernst die tot in het absurde wordt volgehouden.'
Maandag 28 maart 2005 (in ziekenhuis (Gasthuisberg) voor de zoveelste keer). MAAR deze dag was er één om te koesteren. De oorzaak: een heel kort stukje van een interview dat Godfried ooit gaf.
Ik las in de Humo het volgende: U dacht dat Rik Torfs de eerste uitgesproken katholiek was die het tot multi-inzetbaar panellid in spelletjesprogramma's en talkshows gebracht had ? U dacht verkeerd. Godfried Bomans (wie als Godfried geboren wordt, moet kennelijk wel katholiek worden) was al een TV-fenomeen toen Rik zijn eerste communie nog moest doen. Met zijn spitse bon-mots en zijn typische uilenbril, pijp en veerkrachtige haardos was hij zelfs de EERSTE Nederlandse televisiepersoonlijkheid tout court. -Hindert de roem u ? G.B.:'Een lastige vraag. Normaal moet ik hier heel bescheiden 'ja' zeggen en er zuchtend aan toevoegen dat dit nu eenmaal de tol is van de populariteit, maar het hindert me inderdaad. Om bezoekers aan mijn huis te vermijden heb ik een mannetje in dienst dat in de omgevende bossen iedereen een foute richting aanwijst, en met het her en der aanwezige drijfzand hakt dat er wel in'. - Heeft u ook een band met Vlaanderen ? G.B.:'Een innige band, mag ik wel zeggen. Wat mij betreft horen Nederland en Vlaanderen bij elkaar. Als er één zaak is die een volk maakt, dan is het toch wel zijn taal, en niets anders. Toch zou ik erbij willen zeggen dat ik niét van Vlaanderen houd op de manier van de meeste Nederlanders: omdat jullie zulke luidlachse, rondborstige, ongecompliceerde lolbroeken zouden zijn'. -Met permissie: dat bent u zelf eigenlijk evenmin. G.B.: 'Humor is ernst die tot in het absurde wordt volgehouden. Een geestige mededeling is naar haar aard altijd serieus. Omdat ze lachen , denken de mensen: dat is een vrolijke kerel. Maar ze lachen omdat ze het punt waar ze huilen moesten allang voorbij zijn. Dat is ook mijn bezwaar tegen de psychoanalyse. Ik heb nu eenmaal bepaalde defecten en remmingen; God spaar me dat die me door een psychiater worden afgenomen. Alles wat je in onze wereld bereikt, is het resultaat van spanning. Zou zo'n psychiater je harmonisch maken, dan ben je verloren... De negende symfonie van Beethoven is niet geschreven uit volmaakte blijdschap, maar uit een put. Die man zat in de knoop. Goed, kunt u daar iets mee voor uw lezers ? Dat dacht ik ook. Ik ga er nu een punt achter zetten, met uw welnemen. Overigens ook zonder. Ik gooi u eruit. Het heeft lang genoeg geduurd. Wil u wegwezen ?' (Humo; 28/03/05)
Vandaag (lange) telefoons gehad van Lieven, Karen, tante Lief en mijn moeder. Lieven vraagt of ik vanaf woensdag kan helpen bij het opfrissen van zijn huis ==>> natuurlijk ! Graag zelfs maar ik moet vrijdag wel in Gasthuisberg zijn voor onderzoeken bij dokter D'Hoore en heb schrik dat ie me weer es in het ziekenhuis houdt. Daarom vandaag het noodzakelijke gerief al klaargezet en rij met de bus ernaartoe (als ik moet blijven is het parkeergeld voor de auto teveel; heb dat vroeger nog eens ondervonden). Ben al dagen ongerust voor dat bezoek bij de dokter; 't is nooit een pretje én de onderzoeken zijn vreselijk ellendig maar moet doorbijten, moeilijk kan ook...
Ons Karen had allerlei prettige informatie over haar vier schattebollen en ze verwachten me zo snel mogelijk. Op haar werk is het ontzettend druk ('t is er 'hectisch' volgens haar) en als je dan al moe thuiskomt wacht daar nog een berg werk met de kinderen en het huishouden; gelukkig helpt Wout, vooral met de pagadders.
Mijn jongere zus, tante Lief, vroeg of ik met hen voor een maand mee op vakantie ga naar Frankrijk. Héél lief van haar en ik zou het dolgraag nog eens doen maar voel me zelf niet 100%, zeg haar dat ik naar Gasthuisberg moet (en dan weet ze wel hoe-en wat) en dan is er nog ons mema... Zij belde wel driemaal na elkaar en telkens ging het om onbenulligheden; moet gewoon MEER GEDULD met haar hebben; ze beseft helemaal niet dat ze alles wel 10-keer herhaalt en ze weet ook dat ze alleen van ons Agnes en mij hulp kan krijgen (ons Lief op reis en op mijn broer en jongste zus moet ze helemaal niet rekenen).
Hoop uit de grond van mijn hart dat ik vrijdag na de onderzoeken weer naar huis mag ! En morgen plus donderdag... goede muziek met een stevige beat tijdens het poetsen van Lieven's huis...
Vandaag nét vijf jaar geleden: de verschrikkelijke aanslag op de Twin-Towers in NYC én op het Pentagon plus een vierde vliegtuig dat neerstortte in de USA.
Op die gedenkwaardige dag was ik op reis doorheen Ireland en rond 14 uur was de buschauffeur gestopt in Tralee, een machtig mooi stadje aan de Zuid-Westkust. We zouden Tralee bezoeken met een plaatselijke gids en hadden net geluncht . Het was prachtig warm en zonnig weer wat je niet direkt daar verwacht. Met deze fantastische reis waren we (drie Engelse ladies, 46 Amerikanen en ik alleen uit België) al 12 dagen door mijn geliefde Ireland aan 't trekken. Had deze reis speciaal geboekt omdat ik héél graag allerlei wou terugzien wat 'k ooit in Ireland zag én natuurlijk voor de 'very nice people', de natuur, de 'Ring of Kerry', de muziek en het dansen, het zingen, de pubs, de Guinness,... en nog zoveel meer.
Op deze geweldige reis ontdekte ik weer de MAGIE van het land en bovendien was 'k verliefd geworden op John, de Ierse gids in de bus. We bleven al na één dag overal samen, zaten naast mekaar vooraan in de bus (hij moest ons 'gidsen') en ieder vrij moment voor hem deelden we. Ik voelde me op die reis 'EEN ECHTE PRINSES'. Leerde van hem véél over zijn land, allerlei wat 'k voordien niet wist. De Engelse ladies en de oh zo naïeve maar vriendelijke Amerikaanse reizigers gniffelden achter ons; het was ook nét of we jonge verliefde tieners waren... En dat gniffelen kon ons niet deren...
Na de lunchpauze zouden we met de plaatselijke gids op ontdekking gaan in Tralee. Enkele mensen wilden in de bus o.a. foto-en filmgerief halen; de buschauffeur zat in zijn bus met de TV aan. Wij kwamen in de bus... en zagen de afschuwelijke beelden van de eerste toren van het WTC waar het brandde en er een ontzaglijke rookwolk opsteeg.
Wij waren sprakeloos en bleven staren... Wat gebeurde daar ? De andere reizigers kwamen geërgerd naar de bus om ons te halen... Iedereen zag toen dat een vliegtuig zich door de 2-de toren boorde. In ons gezelschap waren er vier Amerikanen uit NYC. Eerst iedereen sprakeloos en héél stil, rillend van afschuw, dan de vier New-Yorkers en iedereen in tranen... Ze kenden enkele mensen die in de Twin-Towers werkten. Direkt overal gebeld naar Amerika maar noch per gewone telefoon noch met een GSM kon iemand contact krijgen met het thuisfront. Het bezoek aan Tralee werd afgelast en de bus bracht ons dadelijk naar het volgende hotel.
Na deze merkwaardige reis konden de Engelse ladies en ik weer naar huis vliegen maar de Amerikanen konden geen vliegtuig krijgen...
ik kreeg later van een Amerikaanse medereiziger een brief waarin o.a. stond dat de ganse groep nog vijf dagen in Ireland moest blijven en véél schrik had om naar de USA terug te vliegen... Zal dit alles NOOIT vergeten. En mijn John ? Dat bleek na enkele maanden pure verliefdheid en fysieke aantrekkingskracht, niets meer en niets minder. Maar bewaar zoete momenten en herinneringen aan hem plus foto's en brieven én hij blijft nog steeds een apart plaatsje behouden in m'n hart... 9/11/2001... Iedereen weet nog precies waar hij of zij was op dat ogenblik, nét zoals bij de dood van J.F. Kennedy en Lady Di...
Zondagavond 10 sept. De ganse dag alleen, geen bezoekje, geen telefoon, geen enkel teken van leven... Dat knaagt aan me; het is de dag van de week waar 'k het meeste moeite mee heb, vooral als ik niemand hoor of zie. In dat geval moet 'k de koe bij de horens vatten oftewel 'Als de berg niet naar Mohammed komt, komt Mohammed zelf naar de berg' (of is het nét omgekeerd ?). Dat deed ik dus vandaag niet en nu (+/- 23.15 uur) heb 'k er spijt van. Verlang zo naar m'n kinderen en kleinkinderen; helaas... m'n kinderen hebben het druk, druk, druk, ... of zoals Karen zegt: 't is hectisch'.
En dat zielig gevoel wil ik kwijt. Het levert niets op en niemand wordt er beter van. Dus: DOE IETS WAT JE GRAAG DOET ! Vooruit... mooie muziek uitzoeken en op m'n terrasje genieten van de muziek en een glaasje wijn; het kan nog heel goed, met een pull is het niet koud. VERDORIE !!! Op Sporza de finale van de US Open /Federer-Roddick. Moet ik zien, ben een grote fan van Federer.
En... morgen weer een nieuwe dag en hopelijk gezond weer op...
Gisteren (donderdag) een heel fijne dag aan zee in Oostende, lekker uitwaaien tijdens een mooie strandwandeling aan het water en in de duinen met af en toe de warme zon door de wolken.
De ganse dag gezellig gepraat over het leven... en regelmatig een terrasje gedaan waar we eindeloos genieten van de meeuwen én een drankje of een snack. D. vertelt allerlei over zijn leven vroeger in Engeland (wat ik nog niet wist); vraag hem waarom hij daar niet is blijven wonen, het is toch een prachtig land, waarop hij zegt : 'En België dan'? Is dat niet mooi? Bovendien heeft hij geen 'naaste' familie meer in Good Old Britain, hij is 76 (maar nog jong van hart) en woont inderdaad heel mooi in de volle natuur. Hij wil er wél eens graag een week op vakantie gaan als ik er samen met hem naartoe ga. Héél graag ! Kan ie als een uitstekende gids fungeren, net zoals ik hem al veel mooie plekjes en steden heb leren kennen in België. We laten London natuurlijk links liggen (ben daar al zo dikwijls geweest) maar er zijn een paar héél mooie steden en streken waar ik vroeger was en die 'k graag weer es wil zien: Oxford, Cambridge, York, Leeds, Norwich (waar m'n Engelse ladies Ann, Margaret en May wonen; we kunnen hen dan bezoeken !)... plus Kent, het Peak District, de Cotswolds, de Yorkshire Dales and Moors, het Lake District, Wales, ... Er is ontzettend veel moois te zien, maar dat alles kan absoluut niet op één week; dus zullen we moeten schiften. Ik vind het een heel goed plan; we moeten dat écht eens doen ! Allebei moe van het wandelen en hongerig, dus... naar een restaurant en er smakelijk gegeten. We hebben er allebei van genoten en ik ben al m'n 'sores' kwijt. Kan er weer tegenaan... Heel blij dat 'k zo'n lieve vriend heb; als we iets samen doen (b.v. gewoon een ijsje eten) valt er altijd veel te praten én te lachen...
Woensdag: 'baaldag'... Geen zin om iets te ondernemen, geen zin om te lezen of op een andere manier te ontspannen, geen zin in om het even wat...
Gelukkig een telefoon van m'n Engelsman; hij vraagt of we morgen op pad gaan maar wil graag dat ik voor één keer zelf het initiatief neem en een dagtrip voorstel. Die lieve oude D. !!! Ik weet direkt waar we naartoe gaan: een dagje uit naar zee en dan nog het liefste naar Oostende. Hij heeft daar ook veel zin in. En plotseling verandert deze 'baaldag' in een mooie dag. Net nu begint de zon te schijnen en de weersverwachtingen voor donderdag zijn goed. Dit wordt weer es een dag écht genieten en ontspannen en bovendien...door de wind aan zee vliegen misschien al mijn sores zomaar weg ! Eén dag zonder m'n moeder; wél een (lange ?) strandwandeling of naar Het Zwin met zijn prachtige vlindertuin (die heeft D. nog nooit gezien), een lekker etentje en voor de rest gewoon gezellig samen genieten van de zee.
Een heerlijk vooruitzicht !
Dinsdag: driemaal telefoon (en telkens heel lang) van ons mema... Ik word er wanhopig van. Ze heeft het altijd en immer over hetzelfde: haar TV, videorecorder en geld... Heb echt geprobeerd haar gerust te stellen en via de telefoon nog maar es uit te leggen hoe die toestellen werken. Helaas, ze snapt het totaal niet meer. Gistermorgen ook een 'dwingende' telefoon. Ze wil naar Diest voor een bril. Als ik haar zeg dat ze daarvoor eerst een voorschrift nodig heeft van de oogarts en beter in 't dorp een bril koopt voor de service lijkt ze 'potdoof' en verwacht me zo vlug mogelijk om met haar naar een 'Pearl'-winkel in Diest te rijden. Dus: alles laten vallen, direkt omgekleed , haar opgehaald en ... naar Diest. Natuurlijk is de eerste vraag van de verkoopster: 'Hebt u een voorschrift van de oogarts bij ?' Neen, dat heeft ze niet EN DAT IS OOK NIET NODIG zegt ons mema. Waarop de verkoopster me vriendelijk zegt dat ze geen bril verkopen aan mensen ouder dan 70 jaar indien ze geen voorschrift hebben. Dat wist ik al voor we ernaartoe reden, helaas ons mema 'dwingt' iedereen om a la minute voor alles klaar te staan en te helpen. Die dwingende eisen én de druk op mensen heeft ze al haar hele leven en maakt het ons heel moeilijk om haar met plezier te helpen. 't Is net zoals een baby die blijft schreien om aandacht en eten... Ik word er depressief en moedeloos van... 't Is nooit goed, wat je ook probeert of doet. Als ik of m'n broer of zussen haar op een redelijke manier iets proberen duidelijk te maken reageert ze altijd bot en kwaad, al hebben we allen het beste met haar voor. Dan is er nog dat steeds weerkerend onderwerp: GELD ! Kan het NIET MEER AANHOREN ! Dat ze haar geld aan een goed doel geeft of voor mijn part door ramen en deuren gooit... als ze er maar niet meer over 'doorboomt'. Het is jammer maar ik krijg echt het gevoel om tegen haar te roepen: 'Hou er mee op !!! Als je zo'n dwingeland blijft kom ik niet meer en help 'k je evenmin'. Dat kan natuurlijk niet, ze is tenslotte mijn moeder maar krijg steeds meer een diep gevoel van onbehagen. Hoop uit het diepste van m'n hart dat ik (indien 'k lang mag leven) nooit druk op Karen en Lieven zal uitoefenen. Het is niet warm noch lief wat ik nu voor ons mema voel; ze heeft me al die tijd psychisch pijn gedaan. Jammer... Ga morgen nog eens praten met haar huisarts, misschien kan hij ons helpen ?
