De hele week druk bezig geweest met niks doen. En geloof mij, dat Dolce far niente wordt zwaar onderschat. Het was doodvermoeiend en ik was bekaf en zo moe als een hond. Zaterdag weer in gang geschoten om boodschappen te doen. Want vandaag komen er 10 eters. Het was afgelopen dinsdag immers 21 jaar geleden dat ik samen met de verwekker en mijn valiesje de kraamafdeling van het Tivoli ziekenhuis in La Louvière binnenwandelde om er mijn zoon te gaan baren (wat een vreselijk woord is dat toch) Mijn zoon en ik samen in de keuken. Hij heeft voor Couscous gekozen het is zijn feestje en dat lust hij graag  Ik mag de uien snijden en de groenten schoonmaken, de zoon zorgt voor de rest. Gezellig samen in de keuken. Wanneer hij aan de gang gaat met de Ras-El-Hanout kruiden gooi ik de keukendeur naar buiten open voor wat frisse lucht. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan namelijk niet goed tegen de geur van komijn dat de laatste jaren te pas en te onpas overal in wordt gebruikt. Sommige mensen dragen het mee in hun kleren en hebben het  zelfs al in hun poriën als een opdringerig parfum. Er wordt geproefd bijgekruid en nog eens geproefd en gekibbeld over de naar mijn idee overheersende smaak van de tomaten. “Màààm laat mij doen! Ga wandelen, ga de tafel dekken, ga…… aan je computer!” (n.v.d.r. en dat is hierbij dus gebeurd) … roept mijn zoon, terwijl hij mij, nog even protesterend” Kijk uit met de Harisa…….” de keuken uit duwt. Mijn zoon en ik samen in de keuken. Het leek zo’n idyllisch plaatje.

11-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het, zoals het gaat met een al een tijdje niet meer zo enthousiaste 90 jarige man met een genezend scheurtje in de heup. Het delirium van de eerste dagen na de shock is volledig verdwenen. Hij kan zijn bed weer alleen in en uit en gesteund op het looprek maakt hij moeizaam een paar stapjes van zijn bed tot de wastafel. De fysio en de ergotherapeut zijn tevreden, zegt hij.

Ondertussen heeft hij een nieuwe kamergenoot. Twee negentigjarige nog geestelijk heldere heertjes van de oudste generatie.  Samen zitten ze op een strategisch plekje in de gezamenlijke woonkamer vanwaar zij de medebewoners en de verzorgsters observeren, hun bedenkingen maken, maar niet uitspreken. Af en toe kijken ze elkaar begripvol aan alsof ze willen zeggen: “Okay….  We hebben de show gezien! Open de deuren!“

07-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer vrijdag en zoals iedere veertien dagen in alle vroegte weer naar Amsterdam vertrokken. De trein was op tijd en alles dreigde akelig goed te gaan, het was stil en ik ben zelfs een paar keer ingedut, want ik was nog moe, deze dag nà het 2^e afspraakje met harmonicaman deze keer in Brussel waar wij de hele dag door de stad hebben geslenterd en een bezoek gebracht aan het Magritte museum op het Koningsplein. René Magritte u weet wel, de Belgische kunstschilder van o.a. Het verraad van de voorstelling  dat schilderij van die pijp, die geen echte pijp is, maar gewoon een doek met een afbeelding van een pijp waarmee de kunstenaar ons wil duidelijk maken dat het idee van de pijp slechts in onze verbeelding bestaat en waardoor hij ons dwingt om (over kunst) na te denken. Het was weer eens een bijzonder vermoeiende maar leerzame dag voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster.

Voor de verdere gebeurtenissen van deze gedenkwaardige dag raad ik u over 50 jaar mijn memoires eens te lezen.  Na vier maanden en een beetje,  een paar honderd uur belplezier en het niet onprettige idee dat er dagelijks iemand even aan je denkt behoort mijn telefoon relatie met harmonicaman bijna tot het surrealisme.

Op het einde van de dag stelde harmonicaman voor om onze treinen te laten passeren en nog iets te gaan drinken. “Nu gaat het gebeuren!” dacht uw jonge romantische gedachtespinnendevijftigster verheugd “misschien zegt hij nu eindelijk eens iets.... aardigs?" Maar het was gewoon … vanwege… de veel te drukke … SPITS!

06-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 20.50 in Henegouwen en het is hoogst waarschijnlijk ook 20.50 in het verzorgingshuis in Amsterdam wanneer ik nog even bij ga lezen op de persoonlijke webpagina van mijn vaders (ondertussen ex) kamergenoot. Mijn vader heeft voor het eerst zelf op de bel gedrukt. Wanneer zijn buurman, die heel wat assertiever is dan de meestal veel te fatsoenlijke en meegaande oudjes in het verzorgingshuis, voor hem op het knopje drukte, kreeg mijn vader steevast te horen: “Waarom belt u niet zelf?” En nu hij de moed heeft opgevat om het zelf te doen  klinkt het als een verwijt en onredelijk wanneer zo’n zorgmiep hem bijna toebijt : “Waarom doet u dat nou? Dat had u niet moeten doen!”

29-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Krokusvakantie en ik heb weer volop de gelegenheid gekregen de kunst van het omaschap èn mijn geduld te perfectioneren. Mijn zoon heeft veel werk voor school  waaronder een verslag van zijn stage en baalt hevig. Camille (4 ½) zoekt grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan waardoor mijn geduld soms danig op de proef wordt gesteld. Ze wil niet tekenen: “kan ik niet” klinkt het koppig. “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” citeer ik mijn moeder en mijn moeders moeder.  Camille wil niet kleuren, niet boetseren, ze wil schilderen, wanneer ik de verfspulletjes heb klaargezet is de zin over en begint zij weer te pruilen. Zij wil een DS! Een DS?* “Ja dat wil ik ook wel” denk ik “altijd een mooie auto gevonden……..”

Wij spelen een spelletje op de computer. Camille vangt kokosnoten en bouwt een virtuele toren die instort.  Vervolgens krijg ik haar zoet door het poppenhuis naar beneden te halen maar haar zusje Chloé (17 maanden) met wie regelmatig onhandige uitingen van zusterlijke liefde worden uitgewisseld smijt even later als een onverstoorbaar olifanttinnetje in een porseleinkast alle meubeltjes die door Camille met veel zorg zijn neergezet door elkaar. Camille brult het uit. Chloé nog harder en maakt een soort fopduik waardoor Camille nog harder begint te huilen en roept snikkend uit: “Oma, niet aan papa en mama zeggen, anders word ik gestraft!” Het leven van een vierjarig meisje met een klein zusje gaat niet altijd over rozen!  Oma blijft kalm en heeft alles onder controle maar haar troostende woorden dat het toch allemaal niet zo erg is en dat alles zo weer is rechtgezet, helpen maar weinig.

In de pastagroentensaus zitten courgettes en stukjes wortel en die lust ze niet. Terwijl Chloé haar middagslaapje doet doen wij een spelletje volgens de zelf uitgevonden spelregels van mijn kleindochter gespeeld. Oma wordt een klein beetje kriebelig en heeft behoefte aan frisse lucht.  Schoenen, jas, muts en handschoentjes aan onder protest, want Camille: “Ik hou niet van wandelen  het is te ver…..!” Camille wil met haar fiets of met haar step, maar die staan thuis. Oma heeft het driewielertje van neefje Simon in de garage staan. Er staat wind….. heel veel stoute wind……..!  Na tien minuten zijn wij weer thuis en plant ik mijn mokkende kleindochter voor de tv (Er schuilt een groot pedagoog in mij) waar zij even later heel enthousiast meezingt met het lied van Jake de Piraat uit Nooitgedachtland....

·         De  Nintendo DS is een draagbare spelconsole van het Japanse bedrijf Nintendo. Het is de opvolger van de Gameboy. Een nieuwe generatie spelcomputer.

·         De Citroën DS is een beroemd automodel van het Franse merk Citröen. Voor het eerst gepresenteerd op 6 oktober 1955 op de Parijse autosalon. (Wikipedia)

24-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even weg uit de trieste kleurloze omgeving van het verpleeghuis, weg van de daar bijbehorende vieze luchtjes en geluiden. Eventjes weg ook van de verzorgsters, die niet allemaal even aardig en behulpzaam zijn, maar soms hardhandig, snauwerig en gehaast vanwege andere prioriteiten zoals het roken van een sigaret, zoveel noodzakelijker dan een behoeftige even helpen naar het toilet. Even weg van het verpleegtehuis waar hij verblijft te midden van maar heel weinig echt vrolijke Benidorm Bastards, een paar oudjes die niet meer helemaal helder zijn en gedragsstoornissen vertonen  en een paar jongere mensen die in het verzorgingshuis zijn terecht gekomen na een ongeval.  Een van mijn vaders tafelgenoten is een Zen Boeddhiste die het slachtoffer is van onvoorzichtigheid met een paar kaarsjes en vind dat elk ongemak een reflectie is van je eigen zijn en je, je nooit mag africhten op anderen die zo vreselijk hun best doen. (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster had een bijzonder verlichtend weekend)

Mijn vader heeft een nieuwe kamergenoot. Op deze plek wordt deze revolterende nog midden in het leven staande vijftiger geconfronteerd met menselijke slijtage, kwetsbaarheid, hulploosheid en stil verdriet. Hij probeert zijn verblijf gezelliger te maken door de omgeving van zijn bed te versieren met gekleurde kerstboomverlichting en andere knusse schemerlampjes en stapels boeken en muziek. Ik vind zijn vrolijkheid en zijn pogingen mijn vader wat op te monteren een opkikker en misschien is zo’n kamergenoot voor mijn pa (denk ik wishful) wel een zegen. “Hey buurman als wij hier samen voor  minstens 8 weken een kamer moeten delen, moet u wel een beetje optimistisch blijven!”  Mijn vader vind zijn kamergenoot vooral vermoeiend.  

Eventjes weg van de tv in de huiskamer die op een zender staat waar niemand naar kijkt, waar iedereen door zit te lullen en die veel te luid staat waardoor alles nog minder verstaanbaar wordt. Het revalideren kan wel eens pijnlijk zijn voor iemand die al zo lang niet meer echt heeft bewogen...... Mijn vader die verder geen kwalen heeft waaraan hij acuut kan overlijden, is als een soort prins op de erwt, overgevoelig en vooral bang. Bang voor pijn, bang om weer te vallen, bang voor de rest van zijn leven.  

22-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag de 17^e was een ideale dag om met de trein te reizen. Extra vroeg weggegaan om extra vroeg aan te komen. De stoker en de machinist hadden de trein deze keer eens niet gemist. Ditmaal werd er geen sneeuw verwacht. Geen bevroren rails, geen zwabberende of bevroren bovenleidingen. Geen hittegolf waardoor de rails zou kunnen opkrullen. Het was ook geen herfst waardoor afgevallen blaadjes zomaar op het spoor zouden kunnen vallen en er waren ook nog geen pollen in de lucht zodat allergisch aan pollen zijnde treinbestuurders niet constant moeten niezen. De wanhoopsdaad van de wanhopige even uitgesteld, de agressievelingen even niet agressief en op één dag voor de krokusvakantie en met carnaval in het verschiet voerden de vakbondleden geen vakbondacties. Er waren geen vervelende jengelende kinderen in de trein. Het stonk niet, de wc zat niet verstopt en was dus ook niet overgelopen (al weet zij dat niet zeker, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster maakt alleen maar bij héél extreem hoge nood gebruik van dat toilet) En behalve dat enge mens naast mij  aan de andere kant van het gangpad dat voor het uitstappen in ’s Gravenhage eerst haar vingers één voor één met een krakend geluid uitrok om ze vervolgens één voor één met hetzelfde irritante krakende geluid weer terug te duwen waren er geen ergernissen en ging alles onvoorstelbaar bangelijk goed en kwam ik dit keer - zonder minuten lang stil te moeten staan op stations waar een normaal sporend mens helemaal niet zijn moet of gewoon, zoals laatst, ergens gedropt te worden  in het midden van nergens om het vervolgens te mogen uitzoeken -  keurig op tijd, op het Centraal Station van Amsterdam, en zo heurt het.    

21-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een rondleiding in hun nieuwe woning, het middagmaal en wat bijgeklets want het was al weer een tijdje geleden. (met haar, mijn vriendin was ik in november nog in Antwerpen en laat ik de Antwerpenaren eens een beetje jennen: Antwerpen? Viel dat ff tegen .......)  Vervolgens trokken wij de stad in voor de Brugse "must sees”. Het was nog steeds erg koud afgelopen donderdag en er lag nog ijs en sneeuw die de kasseien op sommige plaatsen glibberig maakten. Maar mijn zoals altijd attente maatje, bleek nog steeds bijzonder behendig in het opvangen van bijna gevallen (en dreigende te vallen) vrouwen en was duidelijk in zijn nopjes om eens met twee zulke knappe chicks tegelijk op stap te gaan. Er zijn in deze tijd van het jaar maar een handje vol toeristen en deze keer zag ik dat Brugge niet alleen een openluchtmuseum was met hordes Japanners met hun belachelijke mondkapjes, heel veel chocolade souvenirwinkels, Beerwalls, trendy winkels, toffe kroegen en heel veel restaurants maar een mooi sfeervol en schilderachtig stadje met een duidelijke band met een ver verleden en waar een bezoek van een dag véél te kort is.

‘s avonds hebben wij gezellig gegeten in een restaurant en de volgende morgen na een zalig ontbijtje met verse koffiekoeken (n.v.d.r. en een pilletje tegen de hoofdpijn na misschien een beetje teveel de vorige avond, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt oud e/o kan er zo goed niet meer tegen)  zijn wij opnieuw de stad ingetrokken. Ditmaal met wat zon. ‘s middags na het middagmaal ben ik weer huiswaarts vertrokken en konden mijn maatjes weer een beetje bekomen.

Hierbij wil ik deze twee lieve mensen, die hier regelmatig komen lezen nogmaals bedanken voor de toffe uitstap, hun vriendschap en hun gastvrijheid.

16-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Verleden week was ik in Brugge. Ik was er al eens eerder geweest.  De eerste keer, op bezoek bij een maat (van hem) en zijn Brugse vriendin. Toen bijna een Cultuurshock.  Toen geluisterd en geprobeerd mij in te leven in hun gefrustreerdheid, hun gefit en de eeuwige clichés over de zuinigheid van de Hollanders, de luie en arrogante Walen die niet willen werken, weigeren  Nederlands te leren en profiteren van de zuurverdiende belastingcenten van de hardwerkende Vlaming. Even werd ik geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis en voelde ik mij als werkloze Neder-Waalse bijna als de vijand. Ondertussen maakten mijn hersens overuren om de voor mij soms onbegrijpelijke klanken van de vriendin te begrijpen. Brugge zag ik die dag vanaf het dakterras van het concertgebouw, waar je een zicht hebt over de stad en de omgeving. Ik zag de markt, een paar torens, een paar winkelstraatjes en een paar kroegen en vooral heel veel van hun pas gerenoveerde keuken en hun nieuwe koffiemachine. “Brugge die schone” vond ik wat overroepen.

Niet lang daarna is er aan deze mooie vriendschap een einde gekomen, misschien wel door mijn toedoen (W.T.F) wanneer ik de slappe lach kreeg toen zij vertelden dat zij de grens waren over gereden voor ……. vatendoeken! Want die waren in Holland goeie koop!

Wordt vervolgd
(maar misschien ook niet)

15-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk niets te vertellen. Maar ach.... uw jonge gedachtespinnendevijftigster blogt zo graag! En ze heeft nog wel iets gedaan natuurlijk en daar kan ze eigenlijk best wat over schrijven. Vanochtend weer eens naar de sportschool geweest waar zij zich in het zweet heeft gewerkt. Verleden dinsdag ging zij naar de tandarts. Woensdag op twee van haar kleinkindjes gepast. Zij heeft gestofzuigd, de badkamer schoongemaakt, gewassen en gestreken. De witte was, die roze was geworden vanwege iets roods gered met wasredder en de kamer van haar zoon opgeruimd omdat zij de rotzooi niet langer kon aanzien. Zaterdag heeft zij boodschappen gedaan en dagelijkse kost en niet dagelijkse kost gekookt. Het vispannetje van Jeroen Meus na een tip van harmonicaman, die blijkbaar goed kan koken en die zij er van verdenkt behalve motortijdschriften ook de Flair te lezen. Ook is zij al weken van plan de gangmuren en de trap te gaan verven maar aarzelt zij nog over de kleur.  Zij heeft de voicemail van Belgacom een paar keer opnieuw ingesproken net zolang tot zij vond dat het goed was en toen was het nog niet goed! En moet het over. Verder is zij naar Brugge geweest en heeft zij een heleboel nergens toe leidende gedachtespinsels gehad en is zij iets kwijt geraakt dat zij nooit heeft bezeten en waar zij verder dan ook niet om treurt, want waarom zou zij treuren over iets dat zij nooit heeft gehad…..? En daar kan zij in deze blog mooi eens over gaan uitweiden.

13-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al 10 dagen niet meer geblogd. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. En dat is het dus….. ik ben helemaal owkeey!!! 

Verleden week vrijdag extra vroeg naar Amsterdam vertrokken zodat ik er extra vroeg zou aankomen. Extra laat aan gekomen vanwege een trein in panne, een heuse sneeuwstorm en een onbereikbaar Centraal Station.

Mijn vader zit nu in een revalidatiecentrum waar hij moet revalideren. Hij krijgt straffe pillen tegen de pijn en ziet Bijbelse taferelen op de muur. “Kijk” zegt mijn pa terwijl hij naar de witte muur tegen over hem wijst. “Vlekjes, die als bloemen in prachtige kleuren uiteen spatten….. zo ontzettend aardig!”

Op zaterdagmorgen in de stad. Tussen het Damrak en de Nieuwendijk liggen van die grijze tegels die dodelijk zijn bij nattigheid en ijs. Nog net niet onderuit gegaan, geconstateerd dat er overal in de stad van dat soort tegels en andere glibberige kasseien liggen. De schrik om met al die gladde glibberigheid (of glibberige gladheid) een smak te maken en iets te breken zat er daarna goed in. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt/is een echte schijtster.)

Terug naar het huis van mijn vader en terwijl de sneeuw, die op sommige plaatsen nog vers was onder mijn voeten kraakte, passeerde ik twee Amsterdams knulletjes “Dàààg mevrouw, alles goed???” Twee paar glunderende ogen keken mij aan. “Alles goed hoor!” lachte ik niets vermoedend terug en terwijl ik vrolijk verder liep genietend van de zon, de sneeuw, de mooie blauwe lucht en die aardige jochies, kreeg ik (en ik had het kunnen weten bij zoveel vriendelijkheid) een keiharde sneeuwbal in mijn nek. Waar is de tijd gebleven dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze etters van k*tgastjes  bij hun kladden zou hebben gegrepen en ze met veel plezier had ingepeperd met sneeuw?  Nu zou het eerder op kindermishandeling lijken. Met tranen in mijn ogen liep ik verder, het voelde bijna als verraad.

Alleen. In de stilte van het appartement van mijn vader, zonder het irritante eentonig getik van de klok aan de muur, dat verstomd is op de dag dat mijn vader naar het ziekenhuis werd gebracht, kom ik tot rust….

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het zoals het gaat met een bijna 90 jarige erg verzwakte man met een scheurtje in zijn heup. Hij heeft veel pijn en zijn rug ziet paars. De verwardheid die was opgetreden na al die verschillende gebeurtenissen is voorbij. (Ook al is hij nog steeds overtuigd van een complot tegen oudere mensen, waarin een van de dokters en hoofdrol speelt...) Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt verbolgen wanneer bij zijn even oude en van hetzelfde geen zin in al die onzin type kamergenoot de tv veel te luid aanstaat. (En gelijk heeft hij!)  Het kan nog gezellig worden …… Mijn vader heeft ondertussen om oortjes gevraagd.

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar ach…. Mijn vader wordt vast 100 en na zijn revalidatie zit hij vast weer "gezellig" in zijn stoel te klagen over te weinig zout in de aardappelen of over het ge-oo-ha op de tv.  Mijn vader en ik, ik en mijn vader. “Dag kind” zegt hij. Ik heb de laatste dagen aan allerlei scenario’s gedacht en mij bij momenten moedeloos en alleen gevoeld. (Waar is die schouder om uit te huilen. Bij wie ik niet altijd de sterkste moet zijn. Waar zijn die armen waarin ik mijzelf kan zijn?)

Ook al heb ik in mijn leven al heel wat stapjes alleen gezet, ineens lijkt het onvermijdelijke een flink stuk dichterbij en het laatste stukje van het schild dat mij nog steeds tegen de boze en onrechtvaardige wereld wil beschermen voor altijd weg zal vallen. Helemaal nooit meer iemands kind.

25-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende morgen. Men zou mij terugbellen mocht er iets bijzonders zijn. Geen nieuws goed nieuws zegt men dan meestal. Ik heb bij dit gezegde heel vaak twijfels. Ik bel naar het nummer van mijn vader, niemand antwoord. Ik wacht, om hem de gelegenheid te geven mij terug te bellen zoals hij dat altijd doet wanneer hij mij “mist” Deze keer blijft het stil. Ik bel weer. Vervolgens bel ik de balie beneden de flats en doe mijn verhaal.  Mijn vader is niet ingeschreven op de zorglijst. Maar ze willen wel eens informeren bij de hulpdienst die achter de alarmknop zit. De hulpdienst schijnt “het klusje” van de vorige avond  doorgespeeld te hebben naar de gewone bejaardenzorg. (Ik ben verontwaardigd, een bejaardenhulp met rx ogen!) Men zal nog wel eens gaan zien wanneer de “vaste klanten” zijn verzorgd! Mijn verontwaardiging wordt nog een ietsje groter. Ik wacht nog even en bel terug naar het appartement van mijn pa.  Een vrouwenstem antwoordt. Zij heeft mijn vader op de grond aangetroffen en een dokter gebeld die er over een kwartier zal zijn (en dat is maar goed ook want haar dienst zit er op !! Het klinkt mij in de oren als een verwijt, oh... sorry...! (Ik hou me in)  Ondertussen heb ik op het internet gekeken wanneer ik een trein heb. (Op de radio hoor ik even later over een gaslek in de buurt van Antwerpen. Er zijn bussen ingezet tussen Mechelen en Antwerpen-Centraal.) Ik krijg de dokter aan de telefoon. Mijn vader klaagt over pijn in zijn rug, hij is onderkoeld en heeft wat moeite om uit zijn woorden te komen. Maar dat kan duiden op vochtgebrek, later heeft men het over delier. Mijn vader wordt naar het ziekenhuis vervoert voor verdere onderzoeken. Hij heeft een scheurtje in de heup. “Begin niet te rennen” raadt de vriendelijke dokter en wenst mij van alles maar vooral heel veel…… wijsheid”

Hij is wel eigenwijs, krijg ik ook nog mee.

Eigenwijs? Wie........? .......Mijn vader?

Ach....

23-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 3.00 ’ s nachts en ik kan niet slapen. De vorige avond ging de telefoon. Het nummer van mijn vader. Dat komt zelden voor. Mijn vader belt nooit.

Pa: “Ik bel je nu even voor ik helemaal niet meer kan bewegen, want ik ben gevallen, ik kan niet meer lopen en ik ben op mijn knieën naar de telefoon gekropen”

Ik schrik en vraag: “Heb je er iemand bijgeroepen?”

Pa:”Nee, dat wil ik niet!”

Ikke: “Wil je niet ??” En wat nu ??  (Ik bedenk dat wanneer ik nu zou vertrekken ik niet voor middernacht in Amsterdam zal zijn.)

Pa: “ Ik zal maar in bed gaan liggen”

Ikke ” Papa...! Druk nou even op je alarmknop, dan komt er iemand om te zien wat er aan de hand is”

Pa: ” Nee, want dan brengen ze mij naar het ziekenhuis en dat wil ik niet!”

Ikke:” Wil je niet? En als je nu iets hebt gebroken? Je blijft daar toch in je eentje niet liggen?"

Pa: “ Ik red mij wel”

Ikke: “papa…..Druk nou even op die knop!!!.... Pàà !!!”

Ondertussen bedenk ik wat ik kan doen, ik beschik over een paar telefoonnummers en zeg mijn vader dat ik zelf wel even zal bellen.

Pa zucht: “Nee doe dat nu niet…….. nou dan druk ik wel op die knop".

De verbinding wordt verbroken.

Na ongeveer 30 minuten rond gelopen te hebben mijn hersentjes brekend en ondertussen trachtend mijn hoofd koel te houden, bel ik terug. Een vreemde vrouwenstem beantwoordt de telefoon, ik vertel haar dat ik de dochter ben en vraag wat er aan de hand is. “Op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen” antwoordt de vrouw. U bent de dochter? Wij houden u wel op de hoogte” Het gesprek wordt afgebroken.  Even later belt mijn vader: “Ze zijn weer weg, ik heb niks gebroken en straks komen ze nog even terug. Ze hebben vergeten de deur op slot te doen…. ik kruip er wel op mijn knieën naar toe…..”

Ik kan niet slapen.

22-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een doodvermoeiende dag gehad. Eerst mijn zoon het huis uitgewerkt richting school. De was gesorteerd en in de wasmachine gestopt, de wasbol met wasmiddel gevuld tot het streepje. De bol op het wasgoed gelegd, het passende programma gekozen en op de startknop gedrukt. Vervolgens mij -nog in pyjama- voor de televisie geïnstalleerd om de opgenomen afleveringen van “Thuis” te bekijken, een serie, die ooit samen met FC De Kampioenen deel uitmaakte van een soort inburgeringplan om te kunnen integreren in dit land en die ik tegenwoordig “mis” vanwege mijn nog steeds durende leuke, maar verder nog steeds hopeloze telefoonrelatie met harmonicaman….De wasmachine leeggehaald en de wasdroger gevuld, mij nog eens een kopje koffie ingeschonken, een hele chocoladereep opgegeten (donkere chocola met nootjes) De rest van de middag op de bank gelegen, de kat gestreeld*  en … na-ge-dacht...

*wat ik zeker had gedaan indien ik een kat had.

19-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dank aan mijn blogbezoekers voor het medeleven bij het tijdelijk verlies van mijn “dierbare” stem.

 Op zoek naar mijn stem  bij mijn vader geweest. Vrijdagavond samen met hem naar de oersoap van de Nederlandse tv  GTST gekeken waar het ebolavirus iedereen in de greep houdt. Verder was er veel discussie over een Koninklijk Kopvod. Zaterdagmorgen na het doen van de tweewekelijkse boodschappen voor pa en het middag eten voor het eerst sinds maanden naar het kerkhof geweest om er het graf van mijn moeder en mijn broer te bezoeken. Ik had behoefte aan een praatje en vooral aan goede raad: “Hoi Mam”  begon ik. En toen werd het nog waziger in mijn reeds wazige hoofd .

Ondanks het rode voetgangerslicht nog net de tram richting centrum gehaald. In de tram vraagt een vrouw aan een man waarom een coffeeshop een coffeeshop heet. “Nou, nogal logisch” antwoordt de man.  En zo is het ook denk ik, waarom vragen sommige mensen altijd naar de bekende weg? Avonds naast mijn pa op de sofa met elk ons eigen persoonlijk familiedrama. Zondagmorgen, de zondagsrust verstoord en nog net niet in een zoutpilaar veranderd door te gaan stofzuigen. ’s Middags een wandeling, pa wil zoals gewoonlijk niet mee. Dus ging ik maar, alleen. Vanaf de rafelrand van de stad waar mijn vader woont, langs het Amsterdam-Rijnkanaal (echt een plek om dood en vermoord gevonden te worden) via de Oranjesluizen en Schellingwoude tot aan Durgerdam, een havendorpje op een dijk met houten huisjes. een kerkje en een paar cafés met voor uitzicht op het water van het Binnen –IJ en het achterzicht op de polder, en vooral…. een hele hoop frisse lucht…

Maandag terug naar huis. Zelfde verhaal als gewoonlijk, trein van 9.46 door onbekende redenen afgeschaft. Eindeloos wachten. Op een bank op het perron heeft “unknown” de volgende tekst geschreven: “Wachten duurt net zolang als jij wilt”.  Jansen en Janssen droegen een rode stropdas! * Eindelijk weer thuis! Thuis gekeken en….. Joepie!!!!! Nancy haar Slurfke komt naar huis! De russen hebben hem gelost. Eindelijk iemand die gelukkig is….






*(zie eerder logje 15/12)

18-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er heerst wat ten huize Loewiesa. Examenkoorts bij de zoon. En gewone koorts bij haar, zij is haar stem kwijt.En bij momenten hoest uw jonge gedachtespinnendevijftigster (bijna) als een oud kettingrokend wijf. Daarbij voelt zij zich zo beroerd als een hond (?) Toen zij vanochtend (n.v.d.r. enige dagen geleden) op wilde staan ontbrak ook nog eens elke puf en haar lichaam bleef gewoon liggen. Mocht u haar missen misschien? Zij is op zoek…..... naar haar stem.  

13-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn horoscoop: Het is geen week om uw netwerk aan te boren als u hulp nodig hebt. U kunt boren wat u wilt, maar iedereen heeft “net” iets anders te doen. Stel de klus uit of doe het boos in uw up!

In mijn up dus: Maandagmorgen, de kerstvakantie is voorbij en de zoon is aan zijn eerste examendag begonnen. Ik heb het huis weer een paar uurtjes voor mij alleen. Na mijn zoon het huis uit gewerkt te hebben met een zoals ze hier zeggen “Bonne Merde!”  Wat niet betekent dat ik hem stront toe wens, maar alles met “veel succes  of eigenlijk: veel geluk met de strontklus!. ik besluit de computer even aan te zetten. Deze start niet op zoals het moet.  Het scherm blijft hangen op het zwart-witte opstartscherm.  ik druk de computer weer uit en probeer het nog een keer. Dan krijg ik de melding “no keyboard detected” ik denk: De kaboutertjes zullen vannacht zijn langsgekomen (de kaboutertjes die zich met dit soort dingen bezig houden maar die weigeren de strijk te doen of iets anders nuttigs). En ik word een beetje boos. Ik controleer of het ding goed is aangesloten. Voor de zekerheid doe ik een systeemherstel naar een paar dagen geleden en vervolgens blijft ook de muis bewegingsloos. Ik word nog bozer, want ik heb een onbedwingbare zin om te computeren! Mijn netwerken zijn verbroken of hebben “net” iets anders te doen.

Ik trek dus mijn eigen plan. Op de computer van mijn zoon, zoek ik op computerfora naar oplossingen over foutmeldingen van toetsenbord en muis. Terug beneden trek ik de stekkertjes van de muis en het toetsenbord uit de toren en steek ze er terug in. Wanneer  de computer op start vliegen de muis en het toetsenbord weer aan. Voor de zekerheid laat ik de virusscanner lopen. Ondertussen maar even stofzuigen boven, ik breek een lamp op mijn nachtkastje door mijn klunzigheid. Wanneer ik het gordijn in de badkamer open trek valt de gordijnroe aan een kant uit de muur. Ik haal terwijl ik baal (..) het laddertje en een schroevendraaier uit de garage. Beneden breek ik even later ook nog een glas, scherven brengen geluk , maak ik mijzelf wijs.  Ondertussen  heeft de virusscanner gedaan met scannen. Ik word gefeliciteerd, er zijn geen bedreigingen op mijn computer gevonden. En.... Yessssss!!! Alles werkt weer als vanouds en ik ben ondanks wat breekwerk, heel erg blij in mijn up.

10-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De eerste week van het nieuwe jaar is al bijna om. Een beetje een vreemde week, een week met een kater. Gisteren mijn echt kunst kerstboom afgetuigd, zoals het volgens de traditie hoort, gekleed in zwart leer f**k You laarzen en een zweep. De boom in de doos op de zolder gelegd. De kerstballen en de lichtjes terug in de dozen. Daarna de stofzuiger gepakt, want zoals ik in een eerder logje al schreef, mijn kunstkerstboom is zo  goed nagemaakt dat hij zelfs een beetje uitvalt. Vervolgens wat kaarsvet van de vloer geschrapt, de rest zal wel slij-ten. Kaarsvet zou goed zijn voor tegels werd mij ooit verteld. Dit soort nuttige tips komen mij altijd te boven op momenten dat ik ze goed kan gebruiken, s‘middags een paar boodschappen gedaan. En de avond zappend doorgebracht voor de tv. Ik begin trekjes van mijn vader te krijgen. Er was echt helemaal niks! Zondagmorgen opgestaan met een dip. Buiten was het stil en zag het er maar grijs uit. Er zat een dier op een tak in een boom achter in de tuin. Een dier met vleugels en veren. Ik had dit soort dieren al eerder gezien, meestal in gezelschap van eentje van de zelfde soort, gezellig samen op een tak.  Deze keer zat hij alleen, Het zal door mijn gemoedstoestand komen van de laatste maanden, maar ik vond het zooo vreselijk zielig, dat arme beest daar zo helemaal alleen, dat ik het jammer vond dat ik nog steeds niet kan vliegen.

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa