Er was eens een vrouwtje , net geen dwerg . Ze verzamelde dwergen in steen , daar ze niemand had om mee te praten sprak ze dikwijls tegen haar kabouters en die spraken haar nooit tegen ze zwegen gewoon . Kabouter Pirrewitje die kon op een dag niet meer zwijgen , hij zag haar komen met tranen in haar ogen en ze liep haar dwergjes zomaar voorbij . Ze zette zich op een steen en begon toen pas echt te snikken . Pirrewitje die het dichtste bij haar stond vroeg Vrouwtje kunnen wij u helpen bij jou grote verdriet ? Laat me doen laat me gerust ‘k wil helemaal niet huilen maar ’t is sterker dan mezelf . Alles wat fout gaat is mijn schuld een droogkast die haar warmte verloor ’t is mijn schuld . De tuin die vol netels staat ’t is mijn schuld , als ’t regent overal plassen op ’t plein ’t is mijn schuld . Een zoon die ‘k maar af en toe eens zie , hij werkt in ’t buitenland , ’t zal mijn schuld wel zijn een dochter met een pracht van een kind zonder zorgende vader ’t zal mijn schuld wel zijn . Alles loopt hier fout mijnheer is al 9 jaar thuis , ik werk doe ’t huishouden de was en de plas , maar ja wie niets doet kan ook niets misdoen en omdat ik alles doe ben ik het die voor alles wat fout gaat de schuld dragen zal.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dank je Pirrewitje dat je naar mijn klaaglied luisterde