Ik weet nog niet wat het wordt. Normaal zit ik geen uren voor mijn pc maar de hitte belet mij momenteel om andere dingen te doen (in de tuin werken bv. één van mijn hobby's) en dus waag ik het erop om een blog te beginnen. We zien wel wat het wordt.
Hier alvast een paar mooie bedenkingen bij het woord "dromen" :
een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen;
uit de dromen van de lente wordt in de herfst jam gemaakt;
volg je dromen ze weten de weg.
Dat was de aanzet. Morgen misschien meer ? ??
JULI 2016
Hoe het komt weet ik niet maar het lukt mij niet om een tekst toe te voegen; wijzigen wel; dus ga ik hier maar voort.
We zijn een jaar verder en nu weet ik wel wat deze blog wordt : het relaas van het verloop van de ziekte van Parkinson, vastgesteld bij mijn Partner Jan.
Hoe en wanneer het begon weet ik niet.... hoe gaat dat : je wordt een dagje ouder, alles gaat wat trager en moeilijker en je stelt je daar geen vragen bij, totdat de situatie toch zo ernstig wordt dat je denkt : dit is niet meer normaal.
Maar ja, hij is hartpatiënt en dus zal het wel zijn hart zijn zeker ......
Wij dus op consultatie naar cardiologie maar daar was de professor categoriek : zijn hart is niet het probleem.
En dus begin ik mijn dagboek op :
20 JULI 2016
Het is een snikhete dag en wat al een tijdje te verwachten was : hij kan geen stap meer zetten; zakt helemaal door zijn benen : gedaan !!
Het spreken is ook heel erg verminderd en hij kan dus niet uitleggen wat er gebeurt.
Dan maar de dokter bellen zeker ? Of nog beter de 112 ? Ja zegt de dokter is nodig dat hij eens opgenomen wordt ter observatie.
Dus om 15.30 u. komen we aan op SPOED van het Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg te Leuven.
"Jullie zullen even moeten wachten want het is razend druk" krijgen we te horen. Gelukkig is het er heerlijk koel : Leve de Airco.
De nodige scans worden genomen; de neuroloog komt langs :
"Hoelang is dit al bezig ?" Lieve hemel, hoe lang ? Jaren ? In 2010 toen we in Haacht zijn komen wonen is hij nog éénmaal mee boodschappen gaan doen. Van toen al werd het moeilijk en hij bleef dus liever thuis. Maar vooral de laatste 6 maanden is het in een versneld tempo achteruit gegaan.
"OOk het spreken" Ja ook het spreken is de laatste paar maanden sterk verminderd.
"Kwijlt hij ?" Ja is een tijde heel erg geweest. Zijn hoofdkussen was 's morgens nat maar eigenaardig genoeg is dat de laatste maanden volledig verdwenen.
"Is zijn karakter veranderd" ? Nee hij is nog altijd even gemakkelijk en lief.
En zo gaat het vragen nog een tijdje door tot ze me eindelijk zeggen dat hij aan de bewaking gaat en ik dus naar huis moet.
