Een traan
een laatste blik
diep in mijn ogen
keek je me aan
even een lach
dan een snik
je weke hand
in mijn hand
je droge lippen
prevelde zacht
ze vroegen mij
of ik van je hield
zo diep als de zee
zo hoog als de hemel
zei ik zacht
weer even een lach
een zucht en dan niets meer
buiten scheen de zon
en de bloesem aan de bomen
begrepen het niet
ik zag die dode ogen
het starre gezicht
had haar blos verloren
en die weke hand
werd slap in mijn hand
neen ik weende niet
het verdriet zat verborgen
diep in mijn hart
ergens...eender waar
komt een wederzien.....

Elskens William
***
William,
ik voel mee in voelen en je schrijven
 over alle emoties van geluk en
 veel eenzaamheid en verdriet.
ergens...eender waar
komt een wederzien.....

zeker weten, vergeet dit niet!