Mijn naam is Luc en ben gehuwd met Tino en heb drie kinderen en negen kleinkinderen.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Het dorpje Matrei
reisverslag
Foto's van Oostenrijk 1973 tot heden
30-10-2005
het jaar 1975
Het jaar 1975 zouden we met ons gezin en mijn schoonouders op reis gaan. Reeds maanden vooraf had Tino en haar moeder alles al afgelopen om met de trein in juli 1975 op verlof te gaan naar Oberstdorf. Eindelijk was het dan zover, met de trein van Beveren naar Brussel via Antwerpen en daar maar wachten op de nachttrein. Rond half twaalf was het dan zover de trein op en lekker onder de wol tot Ulm waar we rond half acht aankwamen. Het was wachten tot negen uur voor de trein naar Oberstdorf. Die deed er dan nog een twee uur over tot onze bestemming. Daar stond Frau Zimmerman, onze hospita reeds te wachten met een handkarretje waar we onze valiezen konden opleggen. Drie kamers waren er tot onze beschikking. Een voor onze twee kinderen, een voor ons en een voor de ouders van Tino. We zijn daar een maand gebleven en veel rondgewandeld, naar de Nebelhorn, de Felhorn de Breitachklamm zeer mooi en aanbevelenswaard. Ook naar Riezlern, dat is een Oostenrijks dorpje waar ge maar via Duitsland in kunt. Dat wordt enclave genoemd.
De verlofperiode naderde en hadden niets geboekt, we hadden thuis grote werkzaamheden. Er zou een badkamer gebouwd moeten worden en moesten de keuze maken op reis gaan of thuis blijven en het werk doen. Voor het laatste hebben we gekozen. Dus geen reis dit jaar. Het was vorig jaar goed bevallen en wilde wel op reis, maar ja het werk ging voor. Op zekere dag in juli zag ik onze buurman valiezen en allerei ander reismateriaal in de auto stouwen, en vanachter het gordijn keken we ernaar bijna met de tranen in de ogen, ik maar met eenmaal en nooit meer. Het zou dit jaar aan ons voorbij gaan. Jammer maar helaas.We konden dan al uitkijken naar volgend jaar.
We zijn naar de Essener en Rostockerhut en de Kals-Matreierhut geweest. Op mijn sandalen. Het viel wel niet mee zo op sandalen de bergen intrekken en dan ook geen conditie. Nooit aan sport gedaan, dan weet ge het wel zeker he. We zijn dan ook nog eens naar Cortina gereden. De laatste avond dat we er waren was er een feestje omdat ik de dag nadien verjaarde, 28 jaar. Waar is de tijd. Dit was onze eerste reis, en zoals ik al zei de laatste. We zullen zien, we zullen zien.
Mijn naam is Luc en ben sinds 1 augustus op pensioen. Heb vijf jaar op brugpensioen geweest, van 55 jaar tot 60 jaar. En nu wil ik mijn reiservaringen aan u meedelen.
Het is begonnen in 1973. We hadden ons warm laten maken door de broer van mijn vrouw om eens mee naar Oostenrijk te gaan.Ik had eigelijk niet veel zin om mee te gaan en zei tegen mijn vrouw "Dit is de eerste en de laatste keer dat ik op reis ga". De voorbereiding liep niet van een leien dakje, ik kon kiezen, de trein of de vlieger en besloot dan maar om met de vlieger te gaan. Mijn vrouw reed met haar broer mee met de auto. Op het tijdstip van vertrek met de vlieger was er in Frankfurt juist een staking aan de gang. We telefoneerden naar de luchthaven en vroegen hoe dat in mekaar zat en daar antwoorde ze eenvoudig "als de lucht invalt zijn alle mussen dood". En daar stond ik dan. We hadden de twee kinderen afgezet bij Tino haar ouders en weg waren we. Ik moest met de bus naar Deurne en vandaar naar Zaventem. Vandaar vlogen we naar Frankfurt. En inderdaad er was een staking aan de gang en hebben ongeveer een uur boven Frankfurt rond gecirkeld eer het vliegtuig toestemming kreeg om te landen. Vandaar naar Salzburg en Kitzbuhel, daar kwam mijn schoonbroer mij oppikken en zijn we naar Matrei in Oost-Tirol gereden. Rond half acht waren we op onze bestemming. Met vrouwlief nog eens in het dorp rondgewandeld maar er stak een zwaar onweer op en zijn dan maar vlug naar het hotel gegaan. Ons hotel noemde Eggerwirt en werd uitgebaat door twee jonge vrouwen van rond de twintig jaar. We zijn daar 14 dagen verbleven, het weer viel echt niet mee, maar samen met mijn schoonbroer zijn we toch een paar keer de bergen ingetrokken. Het was de eerste keer dat we op reis gingen naar de bergen, ik had geen bergschoenen bij en liep op mijn sandalen de bergen in, ik had toch geen bergschoenen kunnen dragen want de week voor dat we vertrokken had ik een brandend product in mijn werkschoenen gekregen en was er een stuk verbrand vlak voor mijn tenen. Ik kon niet in assurantie gaan want dan moest als ge uit assurantie kwam eerst nog een week werken en dan kon je maar op verlof gaan. Zodus ik liep daar gehandicapt rond.
verjaarde, 28 jaar. Waar is de tijd. Dit was onze eerste reis, en zoals ik al zei de laatste. We zullen zien, we zullen zien.
de
Frankfurt. En inderdaad er was een staking aan de gang en hebben ongeveer een uur boven Frankfurt rond gecirkeld eer het vliegtuig toestemming kreeg om te landen. Vandaar naar Salzburg en Kitzbuhel, daar kwam mijn schoonbroer mij oppikken en zijn we naar Matrei in Oost-Tirol gereden. Rond half acht waren we op onze bestemming. Met vrouwlief nog eens in het dorp rondgewandeld maar er stak een zwaar onweer op en zijn dan maar vlug naar het hotel gegaan. Ons hotel noemde Eggerwirt en werd uitgebaat door twee jonge vrouwen van rond de twintig jaar. We zijn daar 14 dagen verbleven, het weer viel echt niet mee, maar samen met mijn schoonbroer zijn we toch een paar keer de bergen ingetrokken. Het was de eerste keer dat we op reis gingen naar de bergen, ik had geen bergschoenen bij en liep op mijn sandalen de bergen in,
ik had toch geen bergschoenen kunnen dragen want de week voor dat we vertrokken had ik een brandend product in mijn werkschoenen gekregen en was er een stuk verbrand vlak voor mijn tenen. Ik kon niet in assurantie gaan want dan moest als ge uit assurantie kwam eerst nog een week werken en dan kon je maar op verlof gaan. Zodus ik liep daar gehandicapt rond.
