Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
30-12-2007
Ik heb de HERE lief.
Ik heb de HERE lief.
U herinnert zich nog dat Petrus rustig lag te slapen zonder bang te zijn, terwijl hij met twee ketenen aan twee soldaten geboeid was? De dichter van deze psalm heeft wél angst gekend. Vanwege de druk van de omstandigheden heeft hij het uitgeschreeuwd: alle mensen zijn leugenaars. Zo zie je maar dat gelovigen heel verschillend kunnen reageren op de omstandigheden. We kunnen van iedereen wat leren. De gelovige in deze psalm schreeuwt zijn hartenkreet niet alleen naar 'de leugenaars', maar hij richt zich ook doelbewust tot de Heer. Hij maakt Hem bekend met zijn nood en smeekt Hem om uitredding. Hoe loopt dat af?
De dichter begint met de uitroep: 'Ik heb de Heer lief.' Waarom? Omdat Hij naar mij luistert. Maar God luistert niet alleen, Hij redt zijn leven, Hij bewaart hem als hij zwak is. Dat doet God voor ons.
Ondanks al deze ervaringen kan de onrust in zijn (en ons!) hart toch kennelijk telkens weer toeslaan. Dit blijkt uit de woorden: 'Keer weder, mijn ziel, tot uw rust.' Dat herkennen wij toch wel?
Het is heel bemoedigend om ons de ervaringen uit het verleden te herinneren. Want God die zijn hulp in het verleden geboden heeft, zal u zijn hulp in de toekomst echt niet niet onthouden. Hij blijft immers Dezelfde.
De uitreddingen uit het verleden en de zekerheid voor de toekomst vervullen de dichter hier met diepe dankbaarheid. 'Hoe zal ik de Heer vergelden al zijn weldaden tegenover mij,' roept hij daarom uit, terwijl zijn handen zich uitstrekken om de beker van de verlossing op te heffen. Deze beker verwijst naar de bittere beker die Christus dronk, toen Hij voor ons leed en stierf. Maar ook naar de (avondmaal)beker, die wij drinken ter herinnering aan onze Verlosser.
De naam Simeon betekent 'verhoring'. We weten niet precies wat Simeon aan de Heer heeft gevraagd. Wel zeker is, dat de kern van zijn gebed betrekking heeft gehad op 'zijn behoudenis'. Dat wil zeggen: bevrijding van de gevolgen van de zonde, die zijn aards en eeuwig welzijn in de weg staan.
Simeons probleem is ook nu nog herkenbaar. Ieder mens weet dat hij lang niet altijd is zoals hij zijn moet. Dit manco noemt de Bijbel zonde. De erkenning een zondaar te zijn, heeft tot gevolg dat men naar vergeving verlangt. Zo was het bij Simeon gegaan, en ook nu geeft God een niet mis te verstaan antwoord aan ieder die wil horen. Volg het voorbeeld van Simeon maar.
De Geest van God was werkzaam geweest in Simeon. Hij weet het: vandaag gaat het gebeuren. Hij maakt zich klaar, verlaat zijn huis en loopt naar het tempelplein in Jeruzalem. Als Jozef en Maria met hun baby door de poort komen, maakt de Geest van God Simeon duidelijk, dat hij het kindje in zijn armen moet nemen. Hij loopt naar hen toe, aarzelt geen moment, en neemt de kleine jongen van Maria over. Op datzelfde ogenblik staat Simeon met zijn Redder in zijn eigen armen.
Méér dan dit hoeft Simeon niet te doen. Heel eenvoudig: de handen uitstrekken naar de gave van God - Jezus - en het vervolgens in de armen vasthouden. Eenvoudigweg aannemen wat God gegeven heeft. Meer is niet nodig, maar ook niet minder. Christus aannemen, staat garant voor vergeving van zonden, en leven tot in eeuwigheid. Zó, en niet anders, biedt God ons 'zijn behoudenis' aan.
Geen wonder dat Simeon een loflied gaat zingen! Doe het hem na!
Menselijker kan het niet: geen gezeur of geklaag, maar roeien met de riemen die je hebt. Het 'heilige' dat uit Maria geboren werd, wordt zichtbaar en tastbaar in een eenvoudige stal. Gods majesteit, macht en heerlijkheid zijn verborgen in een normaal afhankelijk mensenkind. Zijn Goddelijkheid is niet meer zichtbaar aanwezig, maar is wel onmiskenbaar geworteld in het tot stand komen van de vrucht in Maria's schoot. Het kan dus ook niet Goddelijker. Mens en God in één persoon. Al blijft het onbegrijpelijk, duidelijker kan het niet gezegd worden.
God in de gestalte van een kwetsbare mensenbaby!
Het verstand is niet toereikend om dit mysterie te bevatten. Maar de Geest van God kan u wél van deze waarheid overtuigen. Alle twijfel aan de juistheid van de bijbelse geschiedschrijving lost zich vanzelf op, wanneer de geest van de mens zich open stelt voor de Geest van God. Het evangelie heeft een Goddelijke dimensie. Deze dimensie is voor de menselijke geest ontoegankelijk, tenzij Gods Geest de geest van de mens deze werkelijkheid binnenleidt. Dit gebeurt bij allen die we in Lucas 1 zagen. Voor hen stond het vast dat God kwam om hen te redden. Dat Hij hun inzicht wil geven in de oorzaak van al hun problemen en die radicaal komt oplossen. En hetzelfde doet God bij de herders in het veld van Efratha. De engel verkondigt hun 'grote blijdschap'. Het meest merkwaardige van deze boodschap is dat de Heiland 'hén geboren is', niet gewoon maar een willekeurige geboorte, maar met een heel speciaal doel. De Heiland is voor hen persoonlijk geboren, om - 33 jaar later - in hun plaats te sterven teneinde hen met God te verzoenen.
Deze kreet lazen we in een folder van een wereldwinkel. Wat werd er zoal aangeprezen? Vingerpoppetjes, Baboesjka-sleutelhangers en sambaballen in de vorm van dierenkoppen. Maar ook boeddhabeelden in prijs variërend van 30 tot 650 euro. Het laatste beeld dateert uit de 12e eeuw en wordt aangeprezen als een stukje geluk van meer dan 800 jaar oud. Wat heeft dit alles met het zogenaamde christelijke kerstfeest te maken? Niets! En geven deze dingen, waar veel geld voor betaald moet worden, waarachtig geluk? Nee! Op het kerstfeest denken we aan de geboorte van de Heer Jezus, de Zoon van God. Hij, de door God gezonden Redder van mensen, is in de wereld gekomen om zondaars te zoeken en te redden. Een engel zei bij zijn geboorte: 'Zie, ik verkondig u grote blijdschap, die heel het volk zal ten deel vallen.' Waar bestaat deze redding uit? Bij de aankondiging van de geboorte van de Heer Jezus zei de engel tot Jozef: 'Hij zal zijn volk redden van hun zonden.' Wanneer iemand door het geloof weet dat zijn zonden door Jezus' bloed zijn weggedaan, is dat het grootste geluk in zijn leven. 'Zoek je naar waar geluk, stralend geluk, laat Jezus dan toe in je hart!'
Vandaag nog even terug naar de Psalmen. Israël is nog altijd omringd door de heidenen. Het wachten is nog steeds op het grote 'beven van de aarde' uit Psalm 114, die de definitieve doorbraak zal inluiden naar de volledige vervulling van Gods belofte aan Abraham. Vele malen al had God in hun geschiedenis bewezen aan Israël te denken. Daarom waren ze wat de toekomst betreft ook vol goede moed. Zij hadden de innerlijke overtuiging: Hij zal zegenen. Niet de doden zullen de Heer prijzen, maar wij, wij zullen de Heer prijzen van nu aan tot in eeuwigheid. Wie zijn vertrouwen stelt op wat God gesproken en beloofd heeft, kan God prijzen. God doet altijd wat Hij gezegd heeft.
Hij hééft aan ons gedacht! Hij lag in de kribbe van Bethlehem. Is mens geworden zoals wij. Hij leerde spreken in de taal van de mensen. Hij maakte kennis met het slechtste dat in de mens is. Ze hebben Hem gepest, uitgescholden, gehaat, geslagen, in het gezicht gespuugd, zijn rug gegeseld, op zijn hoofd een kroon van doornen gedrukt en Hem vastgespijkerd aan een kruis. Gehoond en bespot. Hij liet het allemaal over Zich komen, omdat Hij zijn haters liefhad en wilde bevrijden van de boze machten die hen tot deze gruweldaden dreven. Hun schuld wilde Hij betalen, hun zonden dragen. Hij wilde voor hen sterven, opdat zij door het geloof in Hem eeuwig leven zouden ontvangen. Nee, Hij dacht niet, nooit, aan zijn eigen belang. Hij dacht aan zijn vijanden, Hij dacht aan ons! Daarvoor had God maar één reden. Een simpele reden: liefde. Liefde met buitengewone proporties aan lengte, breedte, hoogte en diepte.
Vandaag nog even terug naar de Psalmen. Israël is nog altijd omringd door de heidenen. Het wachten is nog steeds op het grote 'beven van de aarde' uit Psalm 114, die de definitieve doorbraak zal inluiden naar de volledige vervulling van Gods belofte aan Abraham. Vele malen al had God in hun geschiedenis bewezen aan Israël te denken. Daarom waren ze wat de toekomst betreft ook vol goede moed. Zij hadden de innerlijke overtuiging: Hij zal zegenen. Niet de doden zullen de Heer prijzen, maar wij, wij zullen de Heer prijzen van nu aan tot in eeuwigheid. Wie zijn vertrouwen stelt op wat God gesproken en beloofd heeft, kan God prijzen. God doet altijd wat Hij gezegd heeft.
Hij heeft aan ons gedacht! Hij lag in de kribbe van Bethlehem. Is mens geworden zoals wij. Hij leerde spreken in de taal van de mensen. Hij maakte kennis met het slechtste dat in de mens is. Ze hebben Hem gepest, uitgescholden, gehaat, geslagen, in het gezicht gespuugd, zijn rug gegeseld, op zijn hoofd een kroon van doornen gedrukt en Hem vastgespijkerd aan een kruis. Gehoond en bespot. Hij liet het allemaal over Zich komen, omdat Hij zijn haters liefhad en wilde bevrijden van de boze machten die hen tot deze gruweldaden dreven. Hun schuld wilde Hij betalen, hun zonden dragen. Hij wilde voor hen sterven, opdat zij door het geloof in Hem eeuwig leven zouden ontvangen. Nee, Hij dacht niet, nooit, aan zijn eigen belang. Hij dacht aan zijn vijanden, Hij dacht aan ons! Daarvoor had God maar één reden. Een simpele reden: liefde. Liefde met buitengewone proporties aan lengte, breedte, hoogte en diepte.
We waren bijna twee jaar getrouwd en hadden een wolk van een baby van tien maanden, toen mijn man vertelde dat zijn vader ontslag had genomen. De meningsverschillen bij de firma waren zo hoog opgelopen, dat hij plotseling zijn biezen had gepakt. De baas was hem niet achterna gekomen en niemand had ook geprobeerd de relatie te herstellen. Maar hij was al 61 jaar en had geen uitzicht op pensioen. Elke morgen ging hij om zeven uur de deur uit naar het Hollands Spoor, zogenaamd om met de trein naar Rotterdam te gaan en elke avond kwam hij om halfzeven weer keurig op tijd thuis. Zodoende had zijn vrouw niet in de gaten dat er zich een tragedie afspeelde. Mijn schoonvader had zijn hele leven een fietsenzaak gehad, maar had die in de oorlog 'opgegeten': jij een frame en ik een brood. Hij was de uitvinder van het 'houten wiel'. Dat hield in dat er in plaats van een rubberen band een houten band om de velg werd gelegd. Met het einde van de oorlog kwam er ook een einde aan dat 'houten wiel'. Daarna was hij in loondienst gegaan. De laatste jaren bij een groot bedrijf dat handelde in motoren, brommers en fietsen. Het werk had z'n hart, maar de levering van slechte kwaliteit ten koste van verhoging van de kwantiteit niet. 'Toevallig' hoorde mijn man dat in de Zoutmanstraat een fietsenhandelaar zijn zaak wilde verkopen. Dat zou fantastisch zijn, maar... Tienduizend euro voor de overname, dat was niet niks. Precies wat we allemaal hadden: niks! Na een nacht piekeren had ik mijn besluit genomen: ik ging op de bedeltoer. Mijn ouders woonden een verdieping lager en ik vroeg hun om een dagje voor de baby te zorgen, want: pappa had geld nodig en ik kende wel mensen, die - met een beetje geluk - aan pappa wel wat geld zouden willen lenen. Het was in dubbel opzicht voor een goede zaak. Zo pakte ik mijn fiets en toog eropuit. Allervriendelijkst waren de rijke stinkerds, maar 'helaas het geld zat in aandelen en op de beurs was het momenteel, jammer genoeg, ja ontzettend spijtig, niet het geschikte moment om te handelen, dat zou hun nu te veel geld kosten'. Ik kon ze niet van repliek dienen, ik had er geen verstand van. Ze lieten me steeds heel vriendelijk uit met de mededeling dat ze me een andere keer, als het mogelijk was, graag zouden helpen. Aan het einde van de middag plofte ik in een stoel bij mijn ouders en verzuchtte dat gelukkig twee oude tantetjes tweeduizend euro hadden toegezegd, maar dat konden ze in hun zak houden, want ik kwam achtduizend euro te kort! Toen sprak mijn vader, terwijl ik onder het genot van een kopje thee zat bij te komen: 'Ja, nou ben je de hele dag op stap geweest en nou zit je hier uit te puffen, maar waarom heb je het niet eerst aan mij gevraagd?' 'Aan u gevraagd? Hoezo?' zei ik stomverbaasd. 'Hebt u geld?' 'Ja,' zei mijn vader, 'en ik wil aan je schoonvader het restant wel lenen.'
Aan die zin: 'Waarom heb je het niet eerst aan mij gevraagd' heb ik nog vaak terug moeten denken. Ik heb nog zo vaak beslissingen genomen zonder eerst mijn hemelse Vader te raadplegen, terwijl Hij toch had beloofd: 'Ik ben je Raadgever, je Helper, je Herder, je Trooster, je Wijsheid, en Ik geef je Liefde.' En het scheelt zoveel onnodig gezwoeg!
Ik heb net ontbeten en pak mijn Bijbel om een stukje te lezen.
'Denk toch niet altijd aan eten en drinken,' lees ik in Lucas 12, 'Ik wil niet dat jullie je daarover ongerust maken, zoals de andere mensen.Je hemelse Vader weet heel goed wat je nodig hebt. Wees dus in de eerste plaats bezig met het koninkrijk van God, dan zorgt Hij wel dat je die andere dingen ook krijgt.'
Ik heb niets te klagen, mijn maag is vol, maar toch begint de twijfel te knagen.
Gold deze tekst alleen voor de discipelen van de Heer? Want, als dit waar is, waarom sterven er dan christenen van de honger? Het zijn toch niet alleen ongelovigen geweest die tijdens de hongerwinter omkwamen? Hoe moet het voor hen geweest zijn om deze tekst te lezen, terwijl ze wanhopig verlangden naar voedsel? Wereldwijd wordt er zoveel honger geleden. Daar zullen toch ook beslist christenen bij zijn?
Lusteloos blader ik wat terug in mijn Bijbel. Wat zou ik graag een antwoord krijgen op deze vraag. Mijn ogen vallen op een tekst in Matteüs 14. 'Geven jullie hen maar te eten,' zegt de Heer tegen zijn discipelen, als de schare geen voedsel heeft meegenomen. En vervolgens doet Hij een groot wonder met maar heel weinig middelen.
'Is dat uw antwoord, Heer? Verlangt U onze inzet in dit wereldprobleem? Als wij U geven wat we hebben, ook al is dat nog zo weinig, dan wilt U wonderen doen?'
Ik ga weer terug naar Lucas. Ik lees iets over de betrouwbare en verstandige rentmeester die van zijn heer de opdracht krijgt goed voor andere arbeiders te zorgen. En even verder lees ik dat er veel van je zal worden gevraagd, als je veel hebt ontvangen. Hoe meer je is toevertrouwd, des te groter is je verantwoording. Ik begin me te schamen. 'Ik twijfelde aan uw voorzienigheid, Heer, maar U kaatst de bal terug. U rekent er op dat wij onze medemens zo lief hebben dat we hen geen honger kunnen laten lijden.' En ik bid: 'Heer, geef mij alstublieft een hart dat bereid is om te geven, zodat U wonderen kunt verrichten.'
... totdat je weet dat je iets beters kunt krijgen. Zo luidde een reclamespot. Een draaitafel voor langspeelplaten was mooi. Twintig jaar geleden. Nu willen we meer. Een cd-speler bijvoorbeeld. Geen gekraak meer, geen ruis, geen plaat die blijft 'hangen'.
Wat zou het fijn zijn als wij christenen zo dachten over onze omgang met God. Meer bidden. Vaker en beter lezen in de Bijbel. Niet meer 'even gauw', maar alle tijd voor de Heer. Ons leven zou er anders uit gaan zien. Andere mensen zouden meer aan ons zien. En jaloers worden op de vrede, rust en liefde die ons leven dan vult. En misschien ook het Grote Aanbod van God aannemen.
Want wat is beter dan gratis en voor niets vergeving van je zonden te krijgen, met als bonus een eeuwig leven, en daarbovenop als extra prijs de status van kind en erfgenaam van de Eigenaar van de hele wereld en het hele heelal? Het aanbod geldt nog steeds. Wie laat dat nou lopen? Veel mensen zijn tevreden met wat ze hebben. En laten we hen lopen als ze iets beters kunnen krijgen?
Soms treft je een woord, omdat je ineens ziet dat het toch iets anders betekent dan je altijd gedacht had. Dat overkwam mij bij het woord 'uitverkoren'.
Ik dacht bij dat woord aan bevoorrechte mensen in zeer gezegende omstandigheden. En daar heb je het weer! Want ook dat woord 'gezegend' blijkt heel anders te zijn dan ik het zag. Want ik leg het uit volgens mijn menselijke maatstaven en dan denk ik aan: voorspoed, dat het je voor de wind gaat, dat alles je meezit en zo. En dat is eigenlijk helemaal niet zo met mensen die bevoorrecht zijn of gezegend.
Het duidelijkst zien we dat bij Maria, de 'gezegende onder de vrouwen'. Wat was haar weg moeilijk! Ze 'moest' trouwen. Tenminste, zo zal het ongetwijfeld gezien zijn door haar omgeving, het dorp waar ze woonde, en haar verwanten. Jozef werd er nog net door een engel van weerhouden om haar in de steek te laten. En dat voor zo'n rein, zuiver meisje. Die schande had ze niet verdiend, menselijkerwijs gesproken. En denk eens aan de moeizame tocht die Maria als hoogzwangere moest maken en aan de bevalling in een stal. En het lijden en sterven zo te moeten meemaken van je Zoon, je kunt het je niet erger voorstellen!
Weliswaar is er daarna de opstanding van haar Zoon, maar dat werd niet door iedereen voor waarheid aangenomen. En degenen die er wel in geloofden, werden later ook vervolgd. Zo kwamen ook andere zonen van Maria, broers van Jezus, om vanwege de vervolgingen.
En toch wordt Maria uitverkoren en 'gezegend onder de vrouwen' genoemd!
Zo is het ook met Gods gezegende volk. Ik heb wel eens gelezen dat een rabbijn had verzucht of God nu 'even andere volken wilde zegenen', zo moeilijk had hij het soms met Gods weg en de positie van 'uitverkoren zijn'. Uitverkoren is ook een woord dat aangeeft dat iets ergens speciaal voor bestemd is. Ook daarbij had ik eigenlijk toch wat andere beelden. Bijvoorbeeld dat het om iets heel spectaculairs zou gaan.
Maar het woord 'uitverkoren' wil eigenlijk zeggen: helemaal toegesneden op een bepaalde taak. En dat woord (weer zo'n speciaal woord!) 'toegesneden' laat ook zien dat er soms heel wat werk nodig is (het toesnijden, vormen) voor iets echt geschikt is voor een bepaald doel.
Zo heb ik ingezien dat God ook mij heeft 'uitverkoren', bijvoorbeeld voor mijn werk als docent godsdienst. Maar ook het bevriende echtpaar waarvan de man werkloos is, waardoor hij overal hand- en spandiensten kan verrichten voor onze gemeente. Of die weduwe wier huis altijd openstaat voor mensen die even op adem willen komen en hun verhaal kwijt willen.
Want is niet het kleine pietepeuterige schroevendraaiertje soms een uitverkoren werktuig voor een bepaald hardnekkig schroefje dat met groter (indrukwekkender!) gereedschap niet los te krijgen is?
Zo heb ik het woord uitverkoren op een nieuwe manier mogen ontdekken.
Een predikant vroeg in de tijd van het eind van de negentiende eeuw, aan de eigenaar van een stalhouderij om het beste paard dat hij had. Hij wilde een rit maken met zijn vrouw en dus het allerbeste paard huren. Toen de stalhouder het paard inspande voor een rijtuigje, zei hij: 'Dit paard is zo volmaakt als een paard maar kan zijn. Het is vriendelijk, zacht, intelligent, goed geoefend, gehoorzaam, gewillig, luistert direct naar elk bevel, springt niet, hinnikt niet, bijt niet en leeft alleen maar om zijn berijder plezier te doen.' De predikant zei droogjes: 'Denkt u dat ik dat paard bij mijn kerk kan krijgen?' Ja, wat een geweldige kerk zouden we hebben als we al deze goede eigenschappen hadden! Van nature zijn we geneigd ons eigen belang te zoeken, maar hoe meer we groeien in genade, hoe meer we ook zullen denken aan de behoeften van anderen. In ons gemeenteleven moeten we denken aan het welzijn van het geheel.
'Ieder onzer trachte zijn naaste te behagen ten goede, tot opbouwing, want ook Christus heeft Zichzelf niet behaagd' (Rom. 15:2).
Het is zondagmorgen, half vijf. Ik word wakker van een koorzang van vogels en in de vijver achter het huis kwaakt de enige kikker die er in zit. De week die achter ons ligt, is erg druk geweest en ik zou het heerlijk gevonden hebben nog een uurtje of drie te kunnen slapen, maar het geluid van buiten dringt zo door dat dat niet meer lukt. 'Het heeft geen zin om je te ergeren,' zegt men dan, en dus doe ik een poging om rustig te blijven en te luisteren naar de geluiden van buiten. Als je dan met aandacht luistert, ga je weer heel anders denken. In dit hele koor van vogelgeluiden is er niet één afzonderlijk te onderscheiden en toch zijn ze allemaal één voor één gemaakt. Ze zijn eigenlijk stuk voor stuk allemaal kunstwerkjes. Het is vaak onvoorstelbaar dat uit zo'n klein lijfje zoveel geluid kan komen. Mijn gedachten worden erbij bepaald dat er zoveel liederen zijn die spreken van de schoonheid van de schepping en dat ook wij mensen eigenlijk kunstwerken zijn. Opeens wordt het prachtige gezang verstoord door onrust en door elkaar lopende geluiden. Ik probeer te ontdekken waardoor dat komt, maar het trekt me niet zo aan het bed uit te gaan en te gaan kijken. Later op de morgen, bij het ontbijt, ontdek ik dat er een Vlaamse gaai in de tuin zit, die probeert de nesten die er nog zijn leeg te roven. En met een zucht moet ik erkennen dat deze vogels allemaal wel kunstwerken zijn, maar dat je wel kunt zien dat over al deze kunstwerkjes een vloek ligt. Ach, en dan hoeven we echt niet alleen bij de vogels te blijven. Want de hele schepping zucht immers naar vrede. Het lijkt eigenlijk het meest op een prachtig schilderij. De hand van de Meester is nog wel zichtbaar, zijn handtekening staat nog net leesbaar onderaan in de hoek, maar er ligt een dikke grauwsluier overheen. Zo mooi als het eens was en bedoeld is, is het niet meer. Ook u en ik zijn een deel van dat schilderij. En je verbaast je er soms over wat mensen doen om die grauwsluiers weg te halen. Ze gaan in de weer om zichzelf beter zichtbaar te maken met emmers vol dure middelen die van alles beloven en veel geld kosten. Zo nu en dan lijkt een middel te helpen, een vooraanstaande positie, een belangrijke titel, rijkdom, een opvallende bezigheid. Maar na een tijdje moet je toch constateren dat het niet voldoende is geweest en je weer net zo grauw dreigt te worden als de andere dingen om je heen. En ook al is je lichaam een kunstwerk, laten we eerlijk zijn, kwaaltjes hebben we allemaal, en niet alleen aan de buitenkant. Ons denken is soms vergiftigd door afgunst, haat of bitterheid. Ons handelen is ook lang niet wat het moet zijn. Kortom, ons schilderij heeft eigenlijk zijn waarde verloren. Maar in de hoek staat nog wel de handtekening van de Meester, misschien wel niet al te goed meer zichtbaar, maar het blijft een Meesterwerk. Het is dus belangrijk om een goede restaurateur te vinden, die alles weer schoonmaakt en het schilderij op zijn volle waarde terugbrengt. En ik heb er een gevonden. Het is de Zoon van de Meester. Hij zag ons staan op dat schilderij. Maar Hij kende de stijl van zijn Vader, haalde ons naar voren en ontdekte nog vaag de handtekening in de hoek. Nee, Hij gebruikte geen schoonmaakmiddelen zoals wij die kennen. Hij gebruikte zijn eigen bloed om het schilderij te reinigen en bracht daarna een nieuwe laag aan. Die laag haalde Hij uit een heel grote bus, waarop het woordje 'Vergeven' stond. En opeens kwamen we voor de dag, onze kleuren kwamen veel beter uit en de contouren werden beter zichtbaar. Maar we ontdekten ook dat ieder die schoongemaakt was, persoonlijk een handtekening had ontvangen. Zijn we dan nu waar we wezen moeten? Nee, dat moge duidelijk zijn. We staan nog op de zolder van de wereld, waar het stoffig is en we elke dag weer even afgestoft moeten worden. Maar er komt een dag dat we op reis gaan en worden opgehangen op een plek waar geen stof en vuil is, waar de vloek is verdwenen. Tot dan is het nodig op de zolder van de wereld te wachten. Nee, geen doelloos wachten. Het is de bedoeling dat de handtekening zichtbaar blijft onder de laag van vergeving die is aangebracht. Zo kunnen we laten zien Wie wij toebehoren. Het verdient misschien nog niet altijd de schoonheidsprijs, de zolder is immers stoffig. Maar als we zijn schoongemaakt met het juiste middel en de handtekening zichtbaar is, zijn we een Meesterwerk dat ooit een plek krijgt bij de Meester Zelf.
Psalm 85 opent met een prachtig vergezicht, namelijk Israël in het Messiaanse rijk. God zal al zijn beloften aan dit volk waarmaken. Christus zal als de Vredevorst heersen over zijn volk Israël. Het volk zal dan verlost zijn van al zijn vijanden. Land en volk zullen rijke zegeningen ontvangen. De beloften van God aan Abraham, Isaäk en Jacob zullen vervuld worden. Wanneer gaat dit gebeuren? Op de tijd, door God bepaald. Dan zal over Israël de geest van de genade en de gebeden uitgestort worden en zal de Here zijn volk hun ongerechtigheden vergeven. In Christus, de grote Koning van Israël, zullen dan alle volken gezegend worden
De Here God spreekt ook tot ons. Hij spreekt van vrede. Voor mensen vol zonde en ongerechtigheid. Dat is de prachtige boodschap van het evangelie. Gods goedertierenheid en trouw ontmoetten elkaar op het kruis waar Hij zijn Zoon gaf in onze plaats. Door het offer van Christus kon God al onze zonden vergeven en zijn heil bekendmaken aan allen die in Jezus Christus geloven. Willen wij deze boodschap horen? Helaas zijn veel mensen afkerig en luisteren niet naar wat de Here heeft te zeggen. Zalig echter zij die het Woord van God horen en het bewaren en doen wat erin geschreven staat. Wat houdt de vrede met God in? Dat u door het geloof in de Heer Jezus zeker mag weten dat u gereinigd bent van al uw zonden. Dat God u in Christus rechtvaardig verklaart en dat zijn oordeel u niet meer zal treffen, omdat Christus op het kruis voor u de straf heeft gedragen. Vrede met God houdt ook in dat u de toegang hebt tot de almachtige God. Hij wil in Christus uw liefdevolle Vader zijn. Vrede door het bloed van Christus. Als u die vrede kent, bent u voor eeuwig gelukkig en wacht u de heerlijkheid met Christus in het hemels Vaderhuis.
Heb je wel eens gehoord van de 'Zaligsprekingen'? Je kunt ze vinden in Matth. 5:3-9. Dit zijn ze: 1. Zalig de armen van geest, want van hen is het koninkrijk der hemelen. 2. Zalig zij die treuren, want zij zullen vertroost worden. 3. Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven. 4. Zalig zij die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. 5. Zalig de barmhartigen, want hun zal barmhartigheid geschieden. 6. Zalig de reinen van hart, want zij zullen God zien. 7. Zalig de vredestichters, want zij zullen zonen van God genoemd worden. Een meisje had op de bijbelclub de 'Zaligsprekingen' geleerd. De leraar vroeg welke van deze eigenschappen zij het liefst zou willen bezitten. Zij antwoordde: 'Zalig zijn de reinen van hart.' 'Waarom wil je zo graag rein van hart zijn?' 'Omdat ik geloof dat als ik rein van hart ben, God me dan zal helpen al die andere eigenschappen ook te bezitten.'
Hij zat in een invalidenwagen. Ik zat naast hem op een stoel, licht voorovergebogen, om geen woord te missen. Hij vertelde mij zijn levensverhaal. Af en toe glinsterden zijn ogen van plezier. Dan weer keek hij ernstig, afgewisseld met verdriet en boosheid. Hij praatte honderduit. Over zijn ex, waar hij al jaren van was gescheiden. Het deed hem nog pijn. Over zijn zoon, die vijf jaar geleden met een scooter tegen een stilstaande auto reed. Dood. Over zijn ziekte: pijn in de benen, epilepsie en dan nog zijn zwakke hart. Ik - recht van lijf en leden - voelde mij er steeds ongemakkelijker bij. Hulpeloos keek hij mij aan. Wat had ik moeten zeggen - moeten doen? Wat zou u gedaan hebben? O ja, hij vertelde ook nog iets over zijn geloof in Jezus. Maar ik luisterde toen nog maar half. Ik was overdonderd door zoveel leed - verdoofd. En hij maar praten...
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen vrouw. We hebben het goed, we zijn gezond. Ik dacht aan mijn zoon, dochter en schoondochter; allemaal springlevend, blakend gezond. Aan mijn baan, mijn auto en mijn geld. Waarom mocht deze man dit alles niet hebben? Of, bedacht ik mij toen, waarom is het mij tot nu toe zo voor de wind gegaan - en hem niet? Waarom? Ik weet het niet.
...Ik keek opzij. De man huilde. Zijn brede schouders schokten en er rolden enkele tranen over zijn gezicht. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen. Een arm om hem heenslaan? Nee, ik kende hem nog maar net. Ik schoof mijn stoel wat dichterbij. Na enkele minuten hoorde ik mijzelf zeggen: 'Waarom huil je, Ruud?' Stom, stom, stom, dacht ik toen. Wat een vraag! Ik kreeg er een kleur van. Maar Ruud veegde zijn wangen droog en zei: 'Dat er nog steeds mensen zijn die de Heer Jezus niet vertrouwen.'
De wetenschap is al lang bezig met het zoeken naar de oorsprong van het menselijk leven. Er zou een bibliotheek te vullen zijn met al de publicaties over dit onderwerp. Waar komen onze voorouders vandaan? Een andere vraag is: 'Waar gaan we heen?' Eigenlijk is deze vraag veel belangrijker dan de eerste vraag. Op beide vragen is het antwoord te vinden, niet bij de wetenschap, maar in de Bijbel. De Bijbel vertelt ons dat wij afstammen van de eerste mens, Adam, die door God geschapen is. Daardoor hebben wij ook deel aan de natuur van Adam. En dat is een gevallen, zondige natuur, vanwege de zondeval. Als dat alles is wat de Bijbel ons te zeggen heeft, dan is op de vraag: 'Waar gaan we heen?' het antwoord: 'Wij gaan het oordeel tegemoet.' Gelukkig leert de Bijbel ons nog meer. De Heer Jezus heeft het probleem van de zonde opgelost, door te gaan naar het kruis. Wie in Hem gelooft, komt niet in het oordeel, maar is uit de dood overgegaan naar het leven. Een gelovige mag het antwoord weten op de vraag: 'Waar ga ik naartoe?' Hij weet dat hij op reis is naar het Vaderhuis.
De psalm herinnert de Israëlieten aan hun uitzichtloze verleden, toen ze onder wrede heersers geknecht werden in Egypte. De Heer had letterlijk de hemel en de aarde bewogen om Abrahams nageslacht het beloofde land te geven. Dit was, en is nog altijd, het doel van 'de God van Jakob'. Let op dat hier niet staat dat God de God van Abraham is, de man van het geloof, maar dat Hij de God van Jakob is, de bedrieger. Alsof de dichter hier benadrukt dat de zegen die Jakobs huis tenslotte zal ontvangen, genade van God is.
Deze psalm herinnert ons eraan dat het huis van Jakob, dat in Egypte een slavenbestaan voerde, op wonderbaarlijke wijze werd bevrijd. Daarvoor had God één reden: de belofte aan Abraham. Hemel en aarde bewoog Hij om Israël zijn land en een heiligdom te geven. Alleen onder Salomo's regering leek Gods belofte bijna vervuld, maar sindsdien lijkt vervulling ervan steeds minder waarschijnlijk. Daarom roept deze psalm de aarde nog eens opnieuw op om voor het aangezicht van de Heer en het aangezicht van de God van Jakob te beven. Je zou kunnen zeggen dat de dichter hier God om een tweede kans vraagt. De profeet Haggaï geeft antwoord op deze hartenkreet: 'Zo zegt de HERE ... een ogenblik nog ... dan zal Ik de aarde, de zee en het droge doen beven ... Ik zal dit huis (dat is: het heiligdom) met heerlijkheid vervullen ... de toekomstige heerlijkheid ervan zal groter zijn dan de vorige, en op deze plaats zal Ik heil geven' (vergelijk ook Hebreeën 12:26,27).
Het is duidelijk: op de God van Jakob kun je zonder meer rekenen, ook wanneer alles schijnbaar tegen zit! Welzalig hij die de God van Jakob tot zijn hulp heeft!
Ik heb net ontbeten en pak mijn Bijbel om een stukje te lezen.
'Denk toch niet altijd aan eten en drinken,' lees ik in Lucas 12, 'Ik wil niet dat jullie je daarover ongerust maken, zoals de andere mensen. Je hemelse Vader weet heel goed wat je nodig hebt. Wees dus in de eerste plaats bezig met het koninkrijk van God, dan zorgt Hij wel dat je die andere dingen ook krijgt.'
Ik heb niets te klagen, mijn maag is vol, maar toch begint de twijfel te knagen.
Gold deze tekst alleen voor de discipelen van de Heer? Want, als dit waar is, waarom sterven er dan christenen van de honger? Het zijn toch niet alleen ongelovigen geweest die tijdens de hongerwinter omkwamen? Hoe moet het voor hen geweest zijn om deze tekst te lezen, terwijl ze wanhopig verlangden naar voedsel? Wereldwijd wordt er zoveel honger geleden. Daar zullen toch ook beslist christenen bij zijn?
Lusteloos blader ik wat terug in mijn Bijbel. Wat zou ik graag een antwoord krijgen op deze vraag. Mijn ogen vallen op een tekst in Matteüs 14. 'Geven jullie hen maar te eten,' zegt de Heer tegen zijn discipelen, als de schare geen voedsel heeft meegenomen. En vervolgens doet Hij een groot wonder met maar heel weinig middelen.
'Is dat uw antwoord, Heer? Verlangt U onze inzet in dit wereldprobleem? Als wij U geven wat we hebben, ook al is dat nog zo weinig, dan wilt U wonderen doen?'
Ik ga weer terug naar Lucas. Ik lees iets over de betrouwbare en verstandige rentmeester die van zijn heer de opdracht krijgt goed voor andere arbeiders te zorgen. En even verder lees ik dat er veel van je zal worden gevraagd, als je veel hebt ontvangen. Hoe meer je is toevertrouwd, des te groter is je verantwoording. Ik begin me te schamen. 'Ik twijfelde aan uw voorzienigheid, Heer, maar U kaatst de bal terug. U rekent er op dat wij onze medemens zo lief hebben dat we hen geen honger kunnen laten lijden.' En ik bid: 'Heer, geef mij alstublieft een hart dat bereid is om te geven, zodat U wonderen kunt verrichten.'
Waarom zeggen wij dat de Heer de ware God is? Op die vraag zijn veel antwoorden gegeven. En een van de mooiste komt in deze psalm aan de orde. De Heer is werkelijk God, omdat Hij Zich het lot van de zwakken aantrekt. Dat is voor ons misschien niet zo heel bijzonder, want we zijn aan deze woorden gewend. Alleen in het dagelijkse leven ondervinden we vaak iets heel anders. Mensen die hoge posities bezetten, hebben meestal geen aandacht voor de zwakken en voor de onderkant van de samenleving. We gaan immers het liefst om met gelijken. Gelukkig is de Heer heel anders.
Natuurlijk bestaat er geen enkele twijfel over dat Hij de grootste is. Hij woont 'zeer hoog', zegt de dichter. Dat heeft niets te maken met de gedachte dat de hemel ergens hoog boven de aarde is. Het heeft te maken met het feit dat de Here God de Koning van de koningen en de Heer van de heren is. Hij is de ware machthebber op aarde en heel de geschiedenis staat in zijn dienst. En deze grote Heerser denkt er niet aan Zich alleen maar met de groten bezig te houden. Juist niet, zegt de dichter. Hij heft de geringe op uit het stof. Hij heeft medelijden met de verachte en herstelt mensen in hun waarde. Daaruit blijkt juist zijn grootheid. Want alleen ware grootheid heeft het niet nodig zichzelf steeds weer te bewijzen. Alleen ware grootheid bewijst zichzelf juist door anderen in het leven te betrekken en anderen tot zichzelf op te trekken. Dát heeft de Heer Jezus gedaan. Door zijn leven voor ons te geven. Door ons te maken tot kinderen van de Vader. Door ons een plek in zijn eigen huis te geven. Daar zullen wij zijn 'tot lof van de heerlijkheid van zijn genade'.
Hoewel ik nog geen vijftig ben, betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van 'de jeugd van tegenwoordig'. Maar ik wil zo niet denken - omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigt, is het voorbeeld van de oudere generatie.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe. Niemand van ons zal op zijn sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar vaker een nieuwe laptop geven. Het beste dat we elkaar, en onze kinderen, kunnen geven, is tijd.
Iedereen weet dat het leven niet zou moeten draaien om geld en luxe - maar onze prioriteiten zijn er meestal niet mee in overeenstemming. Veel te vaak hoor ik mijzelf zeggen: 'Geen tijd, morgen misschien.' Wij maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd zullen nemen voor elkaar. Maar we zijn te druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrije uren hebben we andere bezigheden. Maar jongeren houd je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteedt aan de dingen waar je van houdt.
Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze - en dat vertellen we ze ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maand lang de aandacht zouden krijgen die de televisie nu in ons leven heeft... Tip: doe de televisie en uw mobieltje uit, maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, kinderen. Laat zien dat u van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me: ik zit alweer veel te lang achter Mn computer.
Iedereen die de Heer dient, bevindt zich op een strijdveld, omdat de duivel wil belemmeren dat er gebouwd wordt aan Gods koninkrijk.
Een van de favoriete tactieken van de duivel is om het Woord van God in twijfel te trekken en uw geloof te ondermijnen. 'God heeft zeker wel gezegd?' is kenmerkend voor zijn aanpak (Genesis 3:1). Satan weet namelijk dat wanneer u eenmaal begint Gods Woord in twijfel te trekken, de volgende stap zal zijn dat u het ontkent, en dat maakt voor hem de weg vrij om het Woord te vervangen door een van zijn leugens.
Wat is onze verdediging? Wij moeten 'het zwaard van de Geest, dat is het Woord van God' opnemen (Efeziërs 6:17). Ik stel daarom voor dat u uzelf de discipline oplegt om dagelijks tijd te besteden aan het systematisch bestuderen van Gods Woord. Maak van deze tijd een prioriteit waar niemand iets aan kan veranderen.
Genesis 3
Van alle in het wild levende dieren die God, de HEER, gemaakt had, was de slang het sluwst. Dit dier vroeg aan de vrouw: Is het waar dat God gezegd heeft dat jullie van geen enkele boom in de tuin mogen eten? 2 We mogen de vruchten van alle bomen eten, antwoordde de vrouw, 3 behalve die van de boom in het midden van de tuin. God heeft ons verboden van de vruchten van die boom te eten of ze zelfs maar aan te raken; doen we dat toch, dan zullen we sterven. 4 Jullie zullen helemaal niet sterven, zei de slang. 5 Integendeel, God weet dat jullie de ogen zullen opengaan zodra je daarvan eet, dat jullie dan als godenzullen zijn en kennis zullen hebben van goed en kwaad.
Een bekend gezegde is: 'Tijd is geld'. Op de wijzerplaat van een kerkklok, ergens in Duitsland, staat te lezen: 'Tijd is genade'. Dat lijkt me beter. Het zou een woord uit de Bijbel kunnen zijn.
In de Bijbel lezen we veel over tijd. Er is sprake van de tijd van God en van onze, van mijn tijd. In ons leven zijn 'aangename tijden' maar ook 'kwade tijden'. David zegt: 'Mijn tijden zijn in uw hand' (Psalm 31:16). Een gelovige neemt zijn tijd, dit uur, deze dag aan als een geschenk uit de hand van God. Hij ervaart zijn dagen, zijn jaren, als genade.
Door het geloof in de Heer Jezus krijgt een mens kracht en wijsheid om het beste te maken van ieder uur van zijn leven. Om te vergeven, ook als je onrechtvaardig behandeld wordt. Om te hopen, hoewel alles je tegen zit. Om geduldig te dragen, hoewel alles boven je krachten lijkt te gaan. Om te handelen, hoewel de gebeurtenissen van de laatste tijd je verlamd hebben. Om vrede te stichten, hoewel de ander je vijandig behandelt.
Wees stil te midden van alle haast. Wees stil te midden van alle onrust. Trek je regelmatig terug om te luisteren. God sprak tot Elia in het fluisteren van de wind. Niet door het natuurgeweld om hem heen. God spreekt ook tot jou niet door de schreeuwerige stemmen om je heen. Probeer tijd in te ruimen om te vasten en te bidden. Om even niet je e-mail te checken. Je post te openen. Je telefoontjes te plegen. Even alleen in de kwetsbare stilte waar je erachter komt dat alleen God jouw onrustige hart weer rustig kan maken!
De Here zal voor u strijden, en gij zult stil zijn. Exodus 14:14 (NBG)
Een rijke fabrikant observeerde een visser die op zijn gemak naast zijn boot zat. 'Waarom bent u niet aan het vissen?' vroeg de fabrikant. 'Ik heb vandaag genoeg gevangen,' antwoordde de visser. 'Maar waarom wilt u niet méér vangen?' vervolgde de rijke man. 'Wat moet ik daar dan mee?' luidde het antwoord. 'Nou, u zou meer kunnen verdienen en dan een grotere boot kopen, waarmee u nog meer vis kunt vangen. En zo zou u op den duur een hele vissersvloot kunnen exploiteren en een aardig vermogen opbouwen, net als ik.' De visser vervolgde: 'En wat dan?' 'Nou, dan kunt u rustig achterover leunen en van het leven genieten.' 'Maar wat denkt u dat ik nu aan het doen ben?' reageerde de visser.
Als meer materiële welvaart ons enige levensdoel is, zullen we nooit tevreden zijn. Bovendien verwaarlozen we daarbij onze ziel. De Heer Jezus heeft eens gezegd: 'Let op en waakt voor alle hebzucht; want ook al heeft iemand overvloed, zijn leven behoort niet tot zijn bezittingen' (Luk. 12:15). Laten we oppassen dat we niet 'voor onszelf schatten verzamelen', want dan zijn wij niet rijk in God.
Ik zag hem in een kerk in München. Een krachtig gebouwd man, al een beetje kalend, in een grijze jas, een bruine vilten hoed in z'n hand geklemd. De mensen stroomden naar buiten uit het souterrain waar ik zojuist gesproken had. Het was in het jaar 1947 en ik was uit Nederland naar Duitsland gekomen met de boodschap dat God vergeeft. Dat was de boodschap die de mensen in dat verbitterde, plat-gebombardeerde land het meest nodig hadden. Ik vertelde hun van het beeld in mijn binnenste waaraan ik het meest verknocht was: de zee. Misschien ligt het wel daaraan dat de zee in het denken van een Nederlander nooit ver verwijderd is, maar ik stel mij de zee graag voor als de plaats waarin mijn zonden geworpen zijn. 'Als wij onze zonden belijden', zei ik, 'werpt God ze in de diepste zee en zijn ze voor altijd verdwenen.' Ernstige gezichten staarden mij aan; men durfde het amper te geloven. In het Duitsland van 1947 werden na mijn toespraak nooit vragen gesteld. De mensen stonden zwijgend op, pakten zonder iets te zeggen hun spullen bij elkaar en verlieten zwijgend de zaal. Toen zag ik de man die zich, tegen de massa in, naar voren werkte. In een flits zag ik eerst de jas en de bruine vilten hoed, daarna een blauw uniform en een baret met doodskop en gekruiste beenderen. In één klap herinnerde ik me de reusachtige hal met de koude plafondverlichting, de trieste hoop kleren en de schoenen op de grond in het midden van de hal, en de schaamte dat ik naakt langs deze man moest lopen. Ik zag het uitgemergelde lichaam van mijn zusje vóór mij, hoe haar ribben te tellen waren onder haar perkamentachtige huid. Betsie, wat was je mager!
Betsie en ik waren gearresteerd omdat wij tijdens de bezetting van Nederland door de nazi's Joden in ons huis verborgen hielden. Deze man was een van de bewakers van het concentratiekamp Ravensbrück, waar men ons naartoe had gebracht. Nu stond hij vóór mij en stak zijn hand naar mij uit met de woorden: 'Een geweldige boodschap, mevrouw! Hoe heerlijk te weten dat al onze zonden, zoals u gezegd hebt, op de bodem van de zee begraven zijn!' En ik, die zo gemakkelijk over vergeving gesproken had, stond wat in mijn handtasje te rommelen in plaats van die hand aan te nemen. Hij herinnerde zich mij natuurlijk niet meer, hoe kon hij zich ook onder duizenden vrouwen die ene gevangene herinneren? Maar ik herinnerde mij hem en de zweep die hij altijd bij zich had. Voor het eerst sinds mijn bevrijding stond ik oog in oog met een van mijn beulen en mijn bloed leek te stollen. 'U hebt in uw toespraak Ravensbrück genoemd', zei hij. 'Ik was daar bewaker.' Nee, hij herinnerde zich mij niet. 'Maar intussen', vervolgde hij, 'ben ik christen geworden. Ik weet dat God mij de wreedheden die ik daar begaan heb, heeft vergeven, maar ik wilde het graag ook uit uw mond horen. Mevrouw...' en opnieuw stak hij mij zijn hand toe, 'wilt u mij vergeven?' Daar stond ik - iemand die dagelijks vergeving nodig had - en ik kon niet vergeven. Betsie was er gestorven. Kon hij haar langzame, gruwelijke dood met deze vraag zomaar uitwissen? Het waren hoogstens een paar seconden dat hij daar stond en zijn hand naar mij uitstak, maar voor mij leken het uren. Uren waarin ik de zwaarste strijd van mijn leven te voeren had. Want ik moest het doen, dat wist ik. De boodschap dat God ons vergeeft is wel aan een voorwaarde verbonden: dat wij hun vergeven die ons schade berokkend hebben. 'Als u de mensen hun zonden niet vergeeft', zegt Jezus, 'zal uw Vader in de hemel ook u niet vergeven.'Sinds het einde van de oorlog runde ik in Nederland een tehuis voor slachtoffers van de door de nazi's begane wreedheden. Zij die hun vroegere vijanden konden vergeven, waren ook in staat naar de buitenwereld terug te keren en een nieuw leven te beginnen. Maar zij die hun verbittering niet konden laten varen, bleven invalide. En zo stond ik daar, terwijl mijn hart verkilde. Maar vergeving is geen gevoel, ook dat wist ik. Vergeving is een daad van je wil, en de wil kan onafhankelijk van de temperatuur van ons hart handelen. 'Jezus, help mij', bad ik in stilte. 'Ik wil mijn hand omhoog brengen. Zoveel ik kan, voeg ik er het gevoel aan toe.' Zo legde ik met een gevoelloze mechanische beweging mijn hand in de naar mij toegestoken hand. Toen ik dat deed, gebeurde er iets ongelooflijks. Een warmtestroom begon in mijn schouder, ging door mijn arm tot in onze handen. Daarna begon deze genezende warmte heel mijn wezen te doorstromen, totdat de tranen in mijn ogen stonden. 'Ik vergeef je, broeder!' zei ik onder tranen. 'Van ganser harte!' Een langgerekt ogenblik volgde waarin wij beiden de hand van de ander omsloten, de vroegere bewaker en de vroegere gevangene. Ik had Gods liefde nog nooit zo intensief ervaren als toen.
Zo staat het hele Oude en Nieuwe Testament vol met grote wonderen die God en zijn Zoon Jezus Christus hebben gedaan. Alleen omdat de verhalen zo gewoon voor ons zijn geworden, vergeten we hoe groot en bijzonder deze wonderen waren. De wereld verandert, mensen veranderen, maar God is altijd Dezelfde. Hij verandert niet, Hij kan nog steeds wonderen doen, Hij is zijn macht niet verloren. Hij schiep de aarde in zes dagen en dat zou Hij weer kunnen doen.
Soms lijkt het erop dat God vandaag de dag geen wonderen meer doet. Misschien ligt dat aan onze kijk op de dingen. Soms kijken we met een 'menselijk oog' naar de dingen, terwijl er geestelijk heel veel gebeurt. Als we God meer bij ons leven betrekken, met zijn ogen naar de dingen gaan kijken en in geloof dingen aan Hem vragen, gaan we zien dat God wonderen doet, ook in ons leven. Jakobus schreef in zijn brief: 'U hebt niet, omdat u niet bidt.'
We kunnen geloven dat God vroeger wonderen 'kon' doen en machtig 'was', maar dan doen we God tekort. Geloof je dat God Dezelfde is als in de tijd waarin de Bijbel geschreven werd? Geloof je dat God vandaag nog steeds wonderen kan doen, ook in jouw leven?
... totdat je weet dat je iets beters kunt krijgen. Zo luidde een reclamespot. Een draaitafel voor langspeelplaten was mooi. Twintig jaar geleden. Nu willen we meer. Een cd-speler bijvoorbeeld. Geen gekraak meer, geen ruis, geen plaat die blijft 'hangen'.
Wat zou het fijn zijn als wij christenen zo dachten over onze omgang met God. Meer bidden. Vaker en beter lezen in de Bijbel. Niet meer 'even gauw', maar alle tijd voor de Heer. Ons leven zou er anders uit gaan zien. Andere mensen zouden meer aan ons zien. En jaloers worden op de vrede, rust en liefde die ons leven dan vult. En misschien ook het Grote Aanbod van God aannemen.
Want wat is beter dan gratis en voor niets vergeving van je zonden te krijgen, met als bonus een eeuwig leven, en daarbovenop als extra prijs de status van kind en erfgenaam van de Eigenaar van de hele wereld en het hele heelal? Het aanbod geldt nog steeds. Wie laat dat nou lopen? Veel mensen zijn tevreden met wat ze hebben. En laten we hen lopen als ze iets beters kunnen krijgen?
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, op het moment van de Duitse capitulatie, staat Oskar Schindler te midden van de werknemers van zijn munitiefabriek. Hij is lid van de Nazipartij en zal wel door de geallieerden gevangen genomen worden. Is dat zo? Het is een merkwaardig bedrijf geweest: er is nog nooit een bruikbaar stuk munitie gemaakt. Om toch te kunnen leveren aan het Duitse leger kocht Oskar munitie op. Er werken uitsluitend Joodse werknemers. Het enige doel is het redden van Joden uit de concentratiekampen geweest. Dat is voor deze Joden gelukt, maar het heeft hem al zijn miljoenen gekost.
Bij het afscheid bedankt een van zijn werknemers, een rabbi, hem. 'Maar ik heb niet alles gegeven,' is het weerwoord, 'kijk hier, mijn auto, die had ik kunnen verkopen. Voor dat geld had ik nog tien extra mensen kunnen redden!' Elfhonderd geredden was hem niet genoeg. Iedereen redden was niet mogelijk. Wie zou dat ook kunnen? Wel, ik ken Iemand die echt alles gegeven heeft, en die iedereen kan redden! Ook u.
Hoewel ik nog geen vijftig ben, betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van 'de jeugd van tegenwoordig'. Maar ik wil zo niet denken - omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigt, is het voorbeeld van de oudere generatie.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe. Niemand van ons zal op zijn sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar vaker een nieuwe laptop geven. Het beste dat we elkaar, en onze kinderen, kunnen geven, is tijd.
Iedereen weet dat het leven niet zou moeten draaien om geld en luxe - maar onze prioriteiten zijn er meestal niet mee in overeenstemming. Veel te vaak hoor ik mijzelf zeggen: 'Geen tijd, morgen misschien.' Wij maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd zullen nemen voor elkaar. Maar we zijn te druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrije uren hebben we andere bezigheden. Maar jongeren houd je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteedt aan de dingen waar je van houdt.
Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze - en dat vertellen we ze ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maand lang de aandacht zouden krijgen die de televisie nu in ons leven heeft...
Tip: leg dit blaadje weg, doe de televisie en uw mobieltje uit, maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, kinderen. Laat zien dat u van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me: ik zit alweer veel te lang achter m'n computer.
Een bekend gezegde is: 'Tijd is geld'. Op de wijzerplaat van een kerkklok, ergens in Duitsland, staat te lezen: 'Tijd is genade'. Dat lijkt me beter. Het zou een woord uit de Bijbel kunnen zijn.
In de Bijbel lezen we veel over tijd. Er is sprake van de tijd van God en van onze, van mijn tijd. In ons leven zijn 'aangename tijden' maar ook 'kwade tijden'. David zegt: 'Mijn tijden zijn in uw hand' (Psalm 31:16). Een gelovige neemt zijn tijd, dit uur, deze dag aan als een geschenk uit de hand van God. Hij ervaart zijn dagen, zijn jaren, als genade.
Door het geloof in de Heer Jezus krijgt een mens kracht en wijsheid om het beste te maken van ieder uur van zijn leven. Om te vergeven, ook als je onrechtvaardig behandeld wordt. Om te hopen, hoewel alles je tegen zit. Om geduldig te dragen, hoewel alles boven je krachten lijkt te gaan. Om te handelen, hoewel de gebeurtenissen van de laatste tijd je verlamd hebben. Om vrede te stichten, hoewel de ander je vijandig behandelt.
De tijd waarin we leven wordt gekenmerkt door jagen naar geld, roem, macht en eer. Veel mensen streven dit doel na met alle middelen die tot hun beschikking staan. Men wil in dit leven zoveel mogelijk bezitten en genieten. Aan de dood en de daarop volgende eeuwigheid wil men liever niet denken. In de Bijbel staat: 'Wat toch heeft een mens voor al zijn zwoegen en voor het streven van zijn hart, waarmee hij zich aftobt onder de zon?' (Prediker 2:22). Wanneer de mens sterft moet hij alles achterlaten. Een gezegde in verband hiermee is dat er in een doodshemd geen zakken zijn. Naakt is de mens geboren en zo gaat hij ook heen. Maar zijn ziel dan? Waar blijft die? De Heer Jezus zegt: 'Want wat zal het een mens baten als hij de hele wereld wint, maar schade lijdt aan zijn ziel?' (Matteüs 6:26). Daarom is het belangrijk niet te jagen naar de dingen die voorbij gaan. God roept de mens toe Hem te zoeken. In de Bijbel staat: 'Wie zoekt, zal vinden en wie klopt zal opengedaan worden' (Lucas 11:9). Bent u al begonnen met zoeken? De tijd dringt!
Voorwaar, Ik zeg u: vandaag zult u met Mij in het paradijs zijn.
Voorwaar, Ik zeg u: vandaag zult u met Mij in het paradijs zijn.
Lang geleden werden Adam en Eva verdreven uit het paradijs. Omdat ze ongehoorzaam waren geweest aan het woord van God. En alle eeuwen daarna hebben de mensen alleen maar kunnen dromen van een paradijs op aarde. Sommigen denken dat te bereiken door veel aardse bezittingen, anderen door meditatie. Velen trachten het door goede werken te verdienen. Maar de Zoon van God deed wat nodig was: Hij kwam om zijn leven voor ons te geven. 'Zo lief had Hij zondaars, dat Hij voor hen stierf.' Zelfs een boosdoener, die van zichzelf moest erkennen dat hij terecht de doodstraf onderging, kreeg onmiddellijk de toegang tot het paradijs, toen hij zich met geloof tot de Heer Jezus wendde.
De Baylor-universiteit is een christelijke instelling in Beaumont, Texas, die voor veel jonge mensen tot grote zegen is geweest. De christen die het geld gaf om de school op te richten, verloor later al zijn geld. Men vroeg hem of hij er geen spijt van had dat hij al dat geld voor die school gegeven had en of hij dat geld niet graag terug wilde hebben. Hij antwoordde: 'Nee, helemaal niet. Ik gaf al het geld dat ik gespaard had. Als ik het geld gehouden had, was ik dat nu ook kwijt geweest. Daarom ben ik dankbaar dat ik mijn geld voor die school gegeven heb.' Wat doen we met de bezittingen die God aan ons heeft toevertrouwd? Beseffen we wel, dat we eigenlijk rentmeesters zijn over ons geld? Het is van God en wij mogen het voor Hem beheren. Het geven aan anderen moeten we leren. De Heer Jezus heeft Zelf gezegd, dat het gelukkiger is te geven dan te ontvangen (Hand. 20:35). Hij heeft Zelf het volmaakte voorbeeld gegeven van geven:'Want u kent de genade van onze Heer Jezus Christus, dat Hij, terwijl Hij arm was, ter wille van u arm is geworden, opdat u door zijn armoede rijk zou worden' (2 Kor. 8:9).
Boos bleef mijn zoon achter, nadat zijn vriendje de voordeur uit was.
Half huilend riep hij, dat dit nu zíjn spel was, dat híj voor zijn verjaardag gekregen had. En hij had met dit spel nog nooit gewonnen. Nog nooit!
'Maar jullie hebben er meer dan een uur zo leuk mee gespeeld,' zei ik. 'Jullie hebben gelachen en plezier gehad en dat is nou ineens niet meer belangrijk, omdat je uiteindelijk niet hebt gewonnen?'
Maar hij vond dat ik er niets van begreep. 'Het was zijn spel en hij won er nooit mee. Waarom had hij het dan gekregen?' vroeg hij zich af.
'Misschien wel om te leren verliezen,' antwoordde ik. Ja, soms krijgen we iets waar we hoge verwachtingen van hebben. Maar dan pakt het anders uit en we reageren teleurgesteld.
Zó bedoelden we het niet, we hadden iets anders op het oog!
Bijvoorbeeld het winnen van een spel. Het is iets dat in de laatste vijf minuten plaats vindt. Moet dát dan bepalend zijn voor heel de middag die eraan vooraf ging?
Ook in óns leven gebeuren zulke dingen. Het huwelijk dat misschien op het laatst niet bracht wat je er al die jaren van had gehoopt. De kerk waar je, na jaren van veel voldoening en inspiratie, uiteindelijk werd gepasseerd voor een bepaalde functie, zodat je niet de positie kreeg die je zo graag wilde.
Soms moeten we juist loslaten wat wij zo belangrijk vinden, om te kunnen zien hoe veel het ons eigenlijk heeft gebracht. En soms moet God ons iets geven om dat te leren.
Wilhelm Busch vertelde: 'In de oorlog was ik als soldaat maandenlang aan het front van het Kubanbruggehoofd. Het was een vreselijke tijd. Onvergetelijk blijft voor mij de dag dat ik bericht kreeg van mijn commandant dat ik met verlof naar huis mocht. Dat was niet zo'n gemakkelijke reis. De reis duurde acht dagen, in volle treinen, in gloeiende hitte. We leden vaak ondraaglijke dorst. Vooral de nachten waren een kwelling. Maar als iemand tegen me gezegd had dat ik er beter aan zou doen uit te stappen vanwege de bezwaren van de reis, dan zou ik hem uitgelachen hebben. Ik zou gezegd hebben: 'Al duurde de reis nog vier keer zo lang, ik ga verder, want ik ga naar huis!' De gedachte dat het een reis naar huis was, maakte alle bezwaren gering en dragelijk. Er was aldoor maar één gedachte in mij: 'Ik ga naar huis. Ik ga naar huis!'
Ons leven als christen is geen reis zonder doel, is geen reis naar het onbekende niets. Wij weten waar de reis heen gaat. Wij gaan naar Huis!
Als navolgers van Christus hebben christenen een belangrijke taak. Dit kleine onbelangrijke groepje mensen moet de wereld een noodzakelijke dienst bewijzen. Zonder die dienst kan de wereld niet bestaan. Christenen moeten namelijk 'het zout van de aarde zijn'. Als je kookt, neem je een kleine hoeveelheid zoutkorrels en doet die in een grote pan met eten. De zoutkorrels lossen op en verdwijnen. Maar door het zout verandert de smaak en de kwaliteit van het eten. Zo neemt God zijn handvol mensen en strooit ze uit in de grote wereld: de één in een fabriek, waar gelachen wordt over godsdienstige dingen. Een ander in een gezin waar niemand nog bidt of de Bijbel leest. Eén in een school, één in een ziekenhuis, één in een regeringsgebouw. Of in een kazerne of op een kantoor. Overal leven en werken kinderen van God. Zij moeten, alleen al omdat ze er zijn, in hun omgeving de vraag naar God levend houden. Zo begint een christen elke dag zijn taak op dat speciale plekje waar God hem heeft geplaatst. Daar moet hij, volgens de opdracht van Christus Zelf, het zout van de aarde zijn.
Toen ik op een morgen op weg was naar mijn werk, zag ik een groot aanplakbiljet met een uitnodiging voor een evangelisatiesamenkomst. Als blikvanger stond er met duidelijke letters op: 'Jezus helpt!' Wat een mooie woorden,' dacht ik, 'en zo goed leesbaar.' De dag daarop las ik: 'Jezus helpt toch niet!' Iemand had met een viltstift eronder geschreven: 'toch niet!' Hier moest ik over nadenken. Wie zou die iemand geweest zijn? Een jongeman misschien die moedeloos was, omdat hij niet meer op kon tegen de zonde, de verleiding van drugs of van alcohol? Een moeder van een groot gezin, die te maken had met allerlei zorgen en problemen? Een gehandicapte? Iemand met een kwaal, zonder uitzicht op herstel? Ik zou die voor mij onbekende 'iemand' willen toeroepen: 'En toch helpt Jezus!' Hij helpt verloren mensen om de weg naar God te vinden. Hij is in de wereld gekomen om zondaren zalig te maken. Als wij Hem aangenomen hebben, helpt Hij ons door voor ons te bidden. Hij is een Helper groot van kracht, altijd bereid te helpen, hoe de omstandigheden ook zijn.
De gereedschappen van de Timmerman waren in conferentie.
Broeder Hamer was voorzitter. De vergadering deelde hem mee dat hij maar beter kon vertrekken, omdat hij veel te luidruchtig was. Maar hij zei: 'Als ik deze werkplaats moet verlaten, dan moet broeder Boortje ook verdwijnen. Hij is zo onbetekenend, dat hij heel weinig indruk maakt.' Broeder Boortje stond op en zei: 'Goed, maar broeder Schroef moet ook gaan. Je moet hem maar ronddraaien en nog eens ronddraaien om hem ergens te krijgen.' Toen zei broeder Schroef: 'Als u dat werkelijk wilt, zal ik gaan, maar dan moet broeder Schaaf ook verdwijnen. Hij werkt maar aan de oppervlakte, daar zit geen diepte in.' Daarop antwoordde broeder Schaaf: 'Als ik me terugtrek, dan moet broeder Duimstok hetzelfde doen, want hij is altijd bezig anderen te meten, alsof alleen hijzelf maar juist is.' Broeder Duimstok beklaagde zich op zijn beurt over broeder Schuurpapier: 'Hij is veel te ruw en hij is altijd tegen de draad in.'Terwijl de discussie nog volop aan de gang was, kwam de Timmerman van Nazaret de werkplaats binnen. Hij trok zijn werkkleed aan en ging naar de werkbank om een tafel te maken. Hij gebruikte de zaag, de schaaf, de hamer, het schuurpapier, het boortje, de schroef en alle andere gereedschappen. Aan het einde van de dag was de tafel klaar. Toen stond broeder Zaag op en zei: 'Broeders ik heb gemerkt dat wij allemaal medewerkers van God zijn.'
Alle kritiek in deze gelijkenis mocht op zichzelf waar zijn, maar toch kon de Meester hen allen gebruiken. Ieder werd gebruikt voor het doel waartoe hij bestemd was. De schaaf werd niet als hamer gebruikt, noch de schroef als duimstok.
Wij gedragen ons vaak net zo als de gereedschappen in deze gelijkenis. Wij maken ons druk over anderen, omdat zij de dingen niet doen op de manier waarop wij denken dat zij het moeten doen. Laten we toch voorzichtig zijn met het afkeuren van de gereedschappen van God. Laten wij in nederigheid de ander uitnemender achten dan onszelf (Filippenzen 2:3).
Ik raakte in gesprek met een man over de reden waarom hij zijn kerkelijke gemeente had verlaten. Hij was jarenlang zeer actief geweest in vele opzichten, maar hij begon te zien dat het allemaal eigenlijk om de eigen gemeente draaide.
Het was een klein groepje christenen waar hij bij hoorde, ze hadden zich afgescheiden en kerkten in een zaaltje van een bestaande kerk. Dus de diensten waren 's middags. Aan het begin van de middag moest alles klaargezet worden, de stoelen, de muziekinstrumenten, en na de dienst moest alles weer afgebroken worden. Ze waren er haast de hele zondag mee bezig en zo was het ook met veel andere activiteiten. Het vroeg veel tijd en geld, maar kwam eigenlijk alleen maar de gemeente ten goede.
Hij begon in te zien dat dit niet de manier was om licht en zout voor de wereld te zijn en zo hadden hij en zijn vrouw om zich heen gekeken naar een gemeente die wat meer openstond voor het 'dienstbaar zijn in de wereld'. Zo kwamen ze uiteindelijk bij een levendige evangelische gemeente terecht waar ook de kinderen aansluiting vonden bij veel andere kinderen.
Maar ondanks dat ze zich erg thuisvoelden in deze gemeente, probeerden hij en zijn vrouw ervoor te waken om niet weer 'alleen maar' met de gemeente bezig te zijn. Bewust zochten ze ook activiteiten buiten de gemeente.
Hun verhaal sprak mij erg aan. Ik vertelde dat ik eens uitgenodigd was om voor te gaan in een kerkdienst in een dorpje waar drie kerken met elkaar concurreerden. Ik hoorde dat pas later, was welgemoed naar de kerk getogen die mij had uitgenodigd en was heel verbaasd om daar slechts een handjevol mensen te zien zitten. Het waren de koster en zijn vrouw, een dienstdoende ouderling, een diaken en enkele bejaarden.
Ik vroeg na de dienst hoe ze het konden betalen om nog diensten te houden, maar het geld was geen probleem, werd mij verteld. Toen heb ik gezegd, dat ik het niet verantwoord vind om geld op deze manier uit te geven en dat ik er daarom ook niet meer wilde voorgaan.
Later vroeg ik mijzelf af of het geen hoogmoed van mij was geweest, omdat het niet leuk is om een dienst te houden voor een handjevol mensen. Maar dat was het niet. Het was, omdat ik gewoon zeker wist dat God niet blij is met deze manier van gemeente zijn. Geld van God voor zijn werk in de wereld wordt zo slechts gebruikt om het eigen gelijk en gemak in stand te houden.
We zijn gezegend om tot zegen te zijn, niet om in kringetjes om ons eigen gelijk te draaien.
Het deed mij een beetje denken aan de parketschuurmachine die we eens hadden gehuurd. Het ding schuurde zo krachtig op de plek waar je hem liet draaien dat je goed heen- en weer moest blijven lopen en ook vooral in alle uithoeken moest schuren. Lette je even niet op en bleef je staan op dezelfde plek, dan ontstond daar zomaar een soort kuil.
Zo moet ook een gemeente geen zitkuil voor het eigen gemak worden!
In een park van een grote stad in Duitsland staat een reusachtig schaakspel van ongeveer vijf bij vijf meter. De figuren van het spel reiken tot de knie. Je loopt op de zwarte en witte vierkanten en verplaatst de figuren zet na zet. Twee mannen speelden een partijtje op dit grote bord. Een kring van mensen stond toe te kijken. Zwart was aan de winnende hand en wit scheen hopeloos te verliezen. Dan komt een jongeman naar voren en vraagt of hij aan de witte kant mee mag spelen. Beide partners vinden het goed. De speler met zwart voelt zich zeker van zijn zaak. Maar na een paar zetten is de partij door wit gewonnen. De derde man was een internationaal schaakgrootmeester! Je zou kunnen zeggen: een onverwachte redding van een hopeloze partij.
Dit illustreert wat in 2 Timoteüs 1:10 staat: 'Jezus Christus, die de dood van zijn kracht heeft beroofd en leven en onvergankelijkheid aan het licht heeft gebracht.' Jezus is de echte Overwinnaar. Toen alles hopeloos leek, overwon Hij de hel en al zijn machten!
Het gebeurde tijdens een evangelisatiecampagne. Iedere avond werd ik keurig begroet door een oude dame en door haar hond, die bij haar was. Als het 'vrouwtje' mij een hand gaf, sprong hij tegen me op en gaf pootjes. De oude dame zat altijd op de eerste rij en de hond zat aan haar voeten. Ze waren allebei opmerkzame toehoorders. Als we voor het gebed opstonden, dan keek het dier naar het vrouwtje en stond ook op. Als wij gingen zitten, dan ging de hond ook zitten. Hij had zich zo goed aangepast aan zijn omgeving dat hij helemaal meedeed.
Veel mensen lijken op die vrome hond. Ze gaan naar de kerk, ze doen in alles mee, ze hebben zelfs kerkelijke tradities en godsdienstige gewoonten. Maar ze zijn geen echte gelovigen, ze passen zich alleen maar aan, ze doen alsof. Ze zijn niet wederom geboren. Nu is een schijnbaar vrome hond geen arme hond, maar een schijnbaar vroom mens is wel een arm mens. Want hij heeft geen zekerheid van de vergeving van zonden. Die krijg je ook niet door braaf mee te doen, maar alleen door het geloof in Jezus Christus!
Wij leven eigenlijk 'op krediet'. Wij mogen gebruik maken van ons leven, maar er komt een keer een afrekening. 'Koop nu, betaal later', zeggen stemmen om ons heen. Ze laten ons via allerlei reclame weten dat we slechts hoeven te genieten. En dat genieten schijnt dan altijd alleen maar te kunnen door middel van duur betaalde zaken. Maar dán komt de afbetaling... Maand na maand komen de rekeningen binnen. Het ene gat wordt met het andere gedicht, tot er niets meer te dichten valt. Dan vallen letterlijk de gaten in het bestaan en zijn er alleen nog maar schulden. Zo kan ons leven er ook uit gaan zien als we er te zorgeloos mee omgaan en als we ons laten verleiden door al die stemmen om ons heen. Dan zijn we als het ware overgeleverd aan een corrupte geldschieter en zakkenvuller. Eerst wil hij ons vriendelijk van dienst zijn, maar langzamerhand komt zijn ware aard boven en worden we uitgeknepen als een citroen. God heeft een heel ander leven voor ons op het oog. Van Hem krijgen we ons leven zelfs niet op afbetaling, maar gratis. Genade heet dat, en dat is voor iedereen die zich tot Jezus wendt. Die mag zijn leven op afbetaling en vol schulden inruilen voor een echt leven als rijk mens.
Misschien zijn wij geneigd - bijna gedachteloos - de schriftgeleerden te veroordelen. Maar hier komt de vraag ook op ons af: hoe zit het met ons hart? Is onze godsdienst misschien ook een uiterlijke dienst en moet het er vooral van de buitenkant goed uitzien? Zijn we uit op een complimentje of op aanzien? Het is wel eens goed op dit punt je eigen hart te onderzoeken. Onze dienst moet geen uiterlijke schijn zijn. Laten we ons niet beter voelen dan anderen, maar ons bewust zijn van de genade die de Heer ons wil geven om Hem oprecht te dienen.
Philippus van Macedonië, de vader van de beroemde Alexander de Grote, werd tijdens een worstelwedstrijd in het zand geworpen. Toen hij weer opstond en de afdruk van zijn lichaam in het zand zag, merkte hij op: 'Wat een klein stukje grond is voldoende om ons te omvatten als we dood zijn. En wat sloven we ons uit om de hele wereld te bezitten, terwijl we nog leven.' Deze wijsheid weerhield de zoon van Philippus er echter niet van om toch maar een zo groot mogelijk stuk aarde aan zich te onderwerpen.
Velen zijn hem in dit streven gevolgd. Wat is het doel van ons leven? De verwachting van christenen reikt verder dan het graf. Wij hebben tot voorbeeld de geloofsgetuigen van Hebreeën 11. Zij leefden met een belofte die tijdens hun leven niet verwerkelijkt werd. Hun oog was gericht op de toekomst, op de stad waarvan God de architect en bouwmeester is. Dat bewaarde hen ervoor in deze wereld naar macht en invloed te streven. Zij beleden dat ze hier op aarde vreemdelingen en bijwoners waren. Dat is ons tot voorbeeld.
De rijke overste kon geen afstand doen van zijn bezittingen. De discipelen hebben dat wel gedaan. De Here Jezus vertelt hun nu dat ze daar geen spijt van zullen krijgen, hoewel hun beloning niet in geld is uit te drukken. Dat geldt ook voor ons. Tegenover alles wat en allen die we hebben verlaten, staat de Here Zelf. Als Hij niet het motief is voor de dingen die we doen, komt er ook voor ons een moment dat we afhaken. We zullen in de keus om Hem ten koste van alles te volgen getest worden. We volgen namelijk een verachte en verworpen Christus. Dat wil zeggen dat we niet hoeven te rekenen op de waardering van de mensen om ons heen. Hebben wíj dat begrepen?
Soms lees ik over mensen die grote dingen voor God doen. Het lijkt alsof bepaalde dingen hen moeiteloos afgaan. Neem bijvoorbeeld Petrus die rustig kon slapen in de nacht voordat hij ter dood veroordeeld zou worden (al werd hij uiteindelijk die nacht door een engel bevrijd). Of denk aan mensen die ondanks martelingen en gevangenschap vast konden houden aan bepaalde waarheden. Je vraagt je dan af hoe jij het er in zo'n situatie vanaf zou hebben gebracht.
Er zijn grote Godsmannen en -vrouwen die tot heel bijzondere daden kwamen. Daar is echter wel het een en ander aan vooraf gegaan, waar wij meestal geen zicht op hebben. Denk bijvoorbeeld aan Abraham die notabene zijn eigen zoon moest offeren. Of aan de profeten Jesaja, Jeremia, of Jona. Of Johannes de Doper: wat een bijzondere figuren waren dat.
God stelt strenge eisen aan zulk 'personeel'. Dat bleek wel bij de zonen van Aäron, die als priesters verkeerd vuur offerden.
Die dingen overdenk ik soms, als ik lekker comfortabel in mijn warme bed lig. Ik weet niet of het voldoende is, maar ik troost mij dan met de woorden uit Efeziërs 4:7: 'Aan ieder van ons is de genade gegeven naar de maat van de gave vanChristus.'Ik doe dan maar zo goed mogelijk wat mijn hand te doen vindt en tel mijn zegeningen. God ging zijn weg met hen en zodoende zijn zij als het ware in de 'vuurlinie' terechtgekomen. Maar daar, in de vuurlinie, moeten strenge eisen gesteld worden. Daar redden grote Godsmannen of -vrouwen het ook niet met wat gebeden en met op zondag naar de kerk gaan. Er hoort een heel ander leven bij.
Dat geldt ook in de maatschappij, bij de ME of bij de brandweer of bij bepaalde legeronderdelen. Daar kun je niet zomaar deel van uitmaken Er hoort een intensieve training en opleiding bij, naast een aantal specifieke karaktereigenschappen.
Zo leidt God, denk ik, ook zijn mensen op die Hij in de vuurlinie wil hebben. En dan kan het er soms ongewoon aan toegaan.
We zien het lang niet altijd aan de dingen om ons heen. Als we oppervlakkig kijken naar de dingen die in de wereld gebeuren, kunnen we gaan twijfelen. Maar hier staat het duidelijk: Gods liefde duurt eeuwig. Hij is de Alpha en deOméga.Die is, die was en die komt. De Onveranderlijke. En zo kunnen we nog veel meer namen voor Hem vinden. Als we Hem namen toedichten, brengen we onder woorden wie Hij in wezen is. En daarmee maken we zijn naam groot. God heeft zijn grote trouw bewezen door zijn daden door de eeuwen heen. Een voorbeeld? Hij schenkt verlossing aan zijn volk, ondanks hun steeds weer terugkerende ontrouw. Dat deed Hij in de tijd van het Oude Testament, maar dat doet Hij ook nu, bij u en bij mij. Hij verloste de Israëlieten uit Egypte, Hij verloste ons uit de macht van de duisternis. Hoeveel geduld heeft Hij niet dagelijks met ons. Merken we zijn liefdevolle handelen met ons wel voldoende op? Laten we opmerkzaam zijn en Hem dagelijks de eer brengen die Hem toekomt.
Gisteren kreeg ik van mijn moeder een artikel toegestuurd. Het betrof een interview met auteur Joep Schrijvers, die een voorstander is van het zogenaamde lummelen. De bedoeling van mijn moeder was duidelijk; ze heeft zich vaker bezorgd uitgelaten over mijn drukke bestaan - en gelijk heeft ze. Daarom citeer ik hier uit het betreffende interview; misschien hebt u er ook wat aan.
'Genot en vreugde horen bij de huidige economische orde. We worden voortdurend opgehitst en geprikkeld. Vraag is echter: ben je slaaf of meester van je emoties? Word je voortgedreven en opgejaagd of ben je nog in staat zelf keuzes te maken wat je wel of niet gaat doen? Kun je nog wel echt genieten?
We willen het maximale uit het leven halen. Onder het mom dat het leven een eenmalige aanbieding is en de opiatenfabriek in onze hersenen de hele tijd in bedrijf is, willen we voortdurend pieken. We willen kinderen, een baan, promotie maken, consumeren. Zelfs in de vakantie houden velen ditzelfde tempo aan: we willen er alles uithalen en zo veel mogelijk beleven. We genieten niet meer echt en rusten niet uit. Dus komen we bekaf thuis. Veel beter zou het zijn om maar wat te lummelen. Als je daar een licht schuldgevoel bij hebt - ik moet eigenlijk nog zoveel - dan ben je op de goede weg.''Dat laatste, genieten en uitrusten, schiet er tegenwoordig vaak bij in. Ook als ze op vakantie zijn, willen mensen zo veel mogelijk doen, zien, en ervaren. Omdat we in een belevenis-economie leven, hebben we namelijk voortdurend prikkels nodig. We willen overal iets bij voelen en we willen geprikkeld worden tot het ervaren van allerlei dingen. Maar wat is er met de rust gebeurd? Ga eens gewoon in de tuin zitten, kijk om je heen en rust uit. Doe je dat niet, dan blijf je voortjakkeren.
Het alternatief is ont-prikkelen. Lummel maar eens wat aan! Doe eens een week geen horloge om, en kijk wat er gebeurt. Spreek met jezelf af dat je vandaag alleen 'vage' dingen doet. Lekker lummelen brengt je namelijk in contact met de schepping. Dat creëert rust. Daarmee breng je je emoties tot bedaren, en dat geeft weer ruimte voor reflectie. En daar rust je van uit.'
Tot zover het verrassende interview in mijn moeders krant. Ik heb het allemaal met instemming gelezen. Want ja, wat zijn we tegenwoordig allemaal druk, druk, druk...we worden voortgedreven door onze overvolle agenda, we staan onder druk om te presteren, en stress en spanning veroorzaken allerlei lichamelijke en psychische aandoeningen. Het aantal mensen dat worstelt met een depressie, een burn-out of een overspanning, is nog nooit zo hoog geweest als nu. We leven 'opgejaagd en afgemat, als schapen die geen herder hebben.'
Wat denkt u, had Abraham wel eens last had van een burn-out? Kwamen er in het grote gezin van Jakob overprikkelde (en onhandelbare) kinderen voor? Ik denk dat heel veel moderne problemen te maken hebben met onze ongezonde levensstijl...
We zijn inmiddels ver afgedwaald van het ritme in de schepping. God heeft immers op heel veel manieren rust in de schepping ingebouwd. En niet voor niets, hoor: wij hebben dat nodig! Denk maar eens aan het feit dat slaap noodzakelijk is voor een lichaam om te functioneren. Denk ook maar eens aan de graankorrel die de boer zaait; die 'rust' in de aarde tot de tijd gekomen is om te ontkiemen.
God haast niet, jakkert niet, forceert niet. Hij neemt overal de noodzakelijke tijd voor. Zelf rustte Hij ook uit, nadat Hij de schepping voltooid had - dan hebben wij toch zéker rust nodig, denkt u ook niet? Waarom denkt u anders dat Hij een rustdag instelde?
Maar nee, wij moderne mensen weten het allemaal beter: een 24/7 economie lijkt ons veel handiger. Dus we rennen maar door...
Wat een verademing om te weten dat wij geliefd zijn door de Vader, die heel goed weet hoe wij in elkaar zitten: geneigd om in alles te ver door te slaan...
Dus als u moe bent van al het gejakker en gejaag - weet dan dat er Eén is die klaar staat om uw ziel 'als een gespeend kind bij zijn moeder tot rust (én stilte!) te brengen' (Psalm 131:2) en Hij nodigt u uit:
'Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven' (Matteüs 11:28).
In onze maatschappij lossen we de meeste problemen op met geld en techniek. Maar wat doe je als je blind bent? Deze arme man beseft dat hij alleen maar op genade kan rekenen, want hij heeft geen geld en geen middelen. Dit inzicht is zijn redding. De Heer beloont zijn geloof. Wanneer erkennen wij dat we het zicht kwijt zijn en dat we hulp nodig hebben, en tot wie roepen wij dan? Durven wij ook toe te geven dat we alleen maar op Gods genade kunnen rekenen? Hij wil ons zo graag helpen, maar dan moeten wij wel eerst ophouden met proberen onszelf te redden.
De discipelen lieten alles achter om de Heer Jezus te volgen. Als Petrus daar een opmerking over maakt, verwijt de Heer hem niets, integendeel. Hij belooft het eeuwige leven. De Heer wil ons overvloedig zegenen, als wij Hem onvoorwaardelijk volgen. Maar Hij vertelt de discipelen wel wat er allemaal voor nodig is, en wat het Hem zal kosten om dit alles mogelijk te maken: Hij werd gehaat, verworpen, bespuwd en mishandeld. Uiteindelijk heeft het Hem zijn leven gekost.
Deze overste stelt hier een heel goede vraag. Hij denkt na over de eeuwigheid. Veel mensen willen daar niet aan. En áls we al in de eeuwigheid geloven, zijn we toch gauw geneigd ons daar minder druk om te maken. We leven liever bij de dag. Jawel, natuurlijk moet je je best doen, zo goed mogelijk leven, rekening houden met elkaar. Dat had deze jongeman ook allemaal gedaan. Maar hij was er niet zo zeker van. Jezus volgen ten koste van alles? Dat gaat wel erg ver.
Na de dood van Jozef werden de Israëlieten in Egypte zwaar verdrukt. Maar God zond Mozes om hen uit die slavernij te bevrijden. De bevrijding kwam nadat God de Egyptenaren met tien plagen had getroffen. Na de laatste plaag, de dood van alle eerstgeborenen van Egypte, liet Farao hen gaan. De eerstgeborenen van Israël bleven in leven, omdat ze schuilden achter het bloed van het Paaslam. Daarna voerde God zijn volk uit de slavernij. Het leger van Farao verdronk in de Schelfzee. Mozes zong samen het hele volk Israël Gods lof.
Toen begon de zware tocht door de woestijn, waarin God iedere dag (en dat veertig jaar lang!) voorzag in al het nodige. Na veertig jaar vervulde God zijn belofte en ging Israël - opnieuw jubelend - het beloofde land binnen.
Kent u de parallellen tussen onze redding en die van de Israëlieten? Ook ons Paaslam is geslacht: Jezus Christus. Zijn bloed reinigt ons van alle zonden: als we schuilen achter zijn bloed, zijn wij veilig voor het oordeel. We zijn geen slaven van de zonde meer: Hij heeft ons bevrijd uit die slavernij!
Ook wij zijn onderweg naar het Beloofde Land: Hij heeft Zelf daar voor ons een plaats bereid. We reizen niet zomaar op eigen kracht een eigen route: we gaan onder zijn leiding. Hijzelf heeft ons beloofd dat we eenmaal veilig zullen aankomen in het Vaderhuis.
Onderweg voorziet Hij in alles wat we nodig hebben. Zoals de Israëlieten gevoed werden met manna, brood uit de hemel, zo mogen wij ons voeden met het Woord van God. Het water uit de steenrots volgde hen als een brede rivier; zo geeft de Heilige Geest ons steeds weer nieuwe kracht. Daarbij verwijst de rots naar Christus: zoals Mozes de rots sloeg, is ook Christus Jezus, de Rots, voor ons geslagen.
De weg die we gaan, is niet zonder hindernissen. Maar in de strijd tegen de vijand mogen we het Woord van God als een zwaard gebruiken.
En ook wij kunnen zingen. We trekken verder, terwijl we onze Redder danken!
9 Met het oog op sommigen die zichzelf rechtvaardig vinden en anderen minachten, vertelde hij de volgende gelijkenis. 10 Twee mensen gingen naar de tempel om te bidden, de een was een Farizeeër en de ander een tollenaar. 11 De Farizeeër stond daar rechtop en bad bij zichzelf: God, ik dank u dat ik niet ben als de andere mensen, die roofzuchtig of onrechtvaardig of overspelig zijn, en dat ik ook niet ben als die tollenaar. 12 Ik vast tweemaal per week en draag een tiende van al mijn inkomsten af. 13 De tollenaar echter bleef op een afstand staan en durfde niet eens zijn blik naar de hemel te richten. In plaats daarvan sloeg hij zich op de borst en zei: God, wees mij zondaar genadig. 14 Ik zeg jullie, hij ging naar huis als iemand die rechtvaardig is in de ogen van God, maar die ander niet. Want wie zichzelf verhoogt zal vernederd worden, maar wie zichzelf vernedert zal verhoogd worden.
Hoe bidden we tot God? De farizeeër in de gelijkenis vond zichzelf goed genoeg, en zijn gebed was als een lofrede op eigen deugden. De tollenaar daarentegen wist dat hij bij God diep in de schuld stond en bad beschaamd, met neergeslagen ogen: 'O God, wees mij, de zondaar, genadig.' Dit korte gebed veranderde zijn leven. God vergaf hem en rechtvaardigde hem. Waarom? Omdat hij niet in eigen gerechtigheid geloofde, maar die van God verwachtte.
Toen de tollenaar naar huis ging, bleven de mensen hem misschien nog steeds een gemene oplichter noemen. Maar als God rechtvaardigt, kan niemand veroordelen. Op grond van het werk van Christus wordt iedereen gerechtvaardigd die, zoals de tollenaar, zijn vertrouwen niet in zichzelf en eigen kunnen, maar op Hem stelt.
De Heer vertelt ons de gelijkenis van de onrechtvaardige rechter om ons te leren om met volharding te blijven bidden. We hoeven niet moedeloos te worden: onze liefdevolle Vader in de hemel hoort zijn kinderen echt. Hij zal zeker op zijn tijd antwoorden. Zolang onze gebeden nog niet verhoord zijn, wil Hij ons overvloedig zijn vrede in het hart geven.
Bidden en geloven horen bij elkaar. Bidden is uiteindelijk een kwestie van overgave. De Heer leert ons immers te bidden: 'Uw wil geschiede', en gaf gaf Zelf het mooiste voorbeeld aan het begin van zijn lijdensweg. Hij bad: 'Abba Vader, alles is U mogelijk, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt.'
Het antwoord van de Heer Jezus op de vraag van de farizeeën was kort en bondig: 'Het koninkrijk van God is midden onder u.' Maar op dat moment zag lang niet iedereen dat op die manier. Dat zal in de toekomst anders zijn. Dan zal Hij, totaal onverwacht, voor allen zichtbaar verschijnen. Dan zal zijn koningschap voor allen zichtbaar zijn.
Voordat het zover is, wordt de Heer eerst door zijn tijdgenoten verworpen. Hij zal sterven, Hij zal dood en graf overwinnen, Hij zal opstaan en plaats nemen aan de rechterhand van zijn God en Vader. En dan, uiteindelijk, bij zijn verschijning in heerlijkheid, zal Hij ieder mens rechtvaardig oordelen. Hoe zijn we hierop voorbereid?
Na de dood van Jozef werden de Israëlieten in Egypte zwaar verdrukt. Maar God zond Mozes om hen uit die slavernij te bevrijden. De bevrijding kwam nadat God de Egyptenaren met tien plagen had getroffen. Na de laatste plaag, de dood van alle eerstgeborenen van Egypte, liet Farao hen gaan. De eerstgeborenen van Israël bleven in leven, omdat ze schuilden achter het bloed van het Paaslam. Daarna voerde God zijn volk uit de slavernij. Het leger van Farao verdronk in de Schelfzee. Mozes zong samen het hele volk Israël Gods lof.
Toen begon de zware tocht door de woestijn, waarin God iedere dag (en dat veertig jaar lang!) voorzag in al het nodige. Na veertig jaar vervulde God zijn belofte en ging Israël - opnieuw jubelend - het beloofde land binnen.
Kent u de parallellen tussen onze redding en die van de Israëlieten? Ook ons Paaslam is geslacht: Jezus Christus. Zijn bloed reinigt ons van alle zonden: als we schuilen achter zijn bloed, zijn wij veilig voor het oordeel. We zijn geen slaven van de zonde meer: Hij heeft ons bevrijd uit die slavernij!
Ook wij zijn onderweg naar het Beloofde Land: Hij heeft Zelf daar voor ons een plaats bereid. We reizen niet zomaar op eigen kracht een eigen route: we gaan onder zijn leiding. Hijzelf heeft ons beloofd dat we eenmaal veilig zullen aankomen in het Vaderhuis.
Onderweg voorziet Hij in alles wat we nodig hebben. Zoals de Israëlieten gevoed werden met manna, brood uit de hemel, zo mogen wij ons voeden met het Woord van God. Het water uit de steenrots volgde hen als een brede rivier; zo geeft de Heilige Geest ons steeds weer nieuwe kracht. Daarbij verwijst de rots naar Christus: zoals Mozes de rots sloeg, is ook Christus Jezus, de Rots, voor ons geslagen.
De weg die we gaan, is niet zonder hindernissen. Maar in de strijd tegen de vijand mogen we het Woord van God als een zwaard gebruiken.
En ook wij kunnen zingen. We trekken verder, terwijl we onze Redder danken!
In de geschiedenis van de aartsvaders speelt Jozef een grote rol. Hij, de lieveling van vader Jakob, werd door zijn broers gehaat en naar Egypte verkocht. Hij maakte daar dertien moeilijke jaren door en kwam in de gevangenis terecht. Maar ondanks alles bleef hij op God vertrouwen. Dit vertrouwen werd niet beschaamd. Hij kwam weer vrij en werd door Farao tot onderkoning van Egypte aangesteld. Door zijn goede adviezen was er in de komende hongersnood voedsel voor Egypte, voor Jozefs familie in Kanaän en voor de hele wereld. Zijn nieuwe naam was daarom: Safenat-Paneach, 'Redder van de wereld'. Jozef is natuurlijk een type van de Heer Jezus. Hij, de geliefde Zoon van de Vader, werd immers ook door zijn broers, het Joodse volk, verworpen. Ze leverden Hem uit aan aan de Romeinen en Hij stierf aan het kruis. Maar God wekte Hem op uit de dood en gaf Hem een plaats aan zijn rechterhand. Nu leert Hij ons dat Hij het brood van het leven is: wie tot Hem komt, zal nooit meer honger hebben. Wie in Hem gelooft, zal nooit meer dorst hebben. Hij is het levende brood dat uit de hemel is neergedaald: als iemand van dit brood eet, zal hij leven tot in eeuwigheid.
En zoals na Jozefs verhoging iedereen in Egypte voor hem moest knielen, zo zal in de toekomst elke knie voor Jezus moeten buigen en iedere tong zal moeten belijden dat Hij Heer is, tot heerlijkheid van God de Vader. Hij, de grote Redder der wereld, zal dan alle eer en hulde ontvangen die Hij waard is, omdat Hij door zijn lijden aan het kruis ons eeuwig leven gaf.
Zalig de mensen die dit door het geloof in Jezus nu al vrijwillig willen doen!
En bij dit alles is er tussen u en ons een grote kloof.
En bij dit alles is er tussen u en ons een grote kloof.
Het verhaal van de rijke man en Lazarus is bekend. De een rijk en de ander arm. Maar na hun sterven zijn de rollen omgekeerd: Lazarus wordt vertroost in de schoot van Abraham en de rijke man lijdt pijn in het dodenrijk. Hoe kwam Lazarus in Abrahams schoot? Omdat hij geloofde in God en zijn Woord.
Waarom kwam de rijke man in de plaats van pijn? Omdat hij niet naar het Woord van God had geluisterd. In dit verhaal licht de Heer een tipje van de toekomst in het dodenrijk op. Er is geen verandering meer mogelijk! Of je bent gered en voor eeuwig veilig of je bent voor altijd verloren. Bedenk daarom, nu het nog kan, goed wat uw toekomstverwachting is!
Mammon is een Aramees woord voor 'rijkdom, geld'. De farizeeën, godsdienstige mensen uit de tijd van het Nieuwe Testament, waren geldzuchtig, al deden ze zich heel vroom voor. De opdracht van de Heer Jezus is: 'Verzamel op aarde geen kostbaarheden, want die vergaan of worden gestolen. U kunt beter kostbaarheden in de hemel verzamelen.'
Deze waarschuwing is niet alleen voor hen, maar zeker ook voor ons bedoeld. Christenen moeten telkens weer keuzes maken. Als uw rijkdom in de hemel ligt, zal uw hart daar ook naar uitgaan. Een ernstig advies: geef God en zijn koninkrijk de eerste plaats in uw leven!
Al meer dan een eeuw geleden leefde in Engeland mevrouw Frances Redley Havergal. Zij was een hoogbegaafde dichteres. Zij componeerde veel melodieën en schreef veel geestelijke liederen, die nog altijd gezongen worden, zoals 'Neem mijn leven, laat het Heer, toegewijd zijn aan uw eer'.
Zij werd maar 43 jaar oud. Op haar laatste levensdag kreeg zij bezoek van een vriendin. Frances vroeg of zij voor haar Jesaja 42 wilde lezen, het hoofdstuk van de 'Knecht des Heren', van Wie God zegt: 'Ik, de Here heb u geroepen in gerechtigheid, uw hand gevat, u behoed en u gesteld tot een verbond' (vers 6).
Toen de vriendin tot zover gelezen had, zei Frances met een zwakke stem: 'Genoeg, niet verder.' Ze herhaalde voor zichzelf steeds weer deze vier woorden: 'Geroepen, gevat, behoed, gesteld.' Ze voegde er aan toe: 'Op grond van deze vier woorden ga ik naar Huis.' Deze vier woorden waren voor haar een bron van troost, in haar laatste uren. Deze woorden kunnen ook een bemoediging en troost zijn voor ons, al de dagen van ons leven.
Het gebeurde op de veldtocht van Napoleon in Italië, toen zijn soldaten een kamp hadden opgeslagen op enkele kilometers afstand van het vijandelijke leger: de avond viel, en er werden schildwachten uitgezet om te voorkomen dat het leger van de vijand een verrassingsaanval zou uitvoeren. Midden in de nacht trok Napoleon er zelf op uit om, vergezeld van een officier, de wachtposten te controleren. Alle wachten, op één na, waren op hun post en de keizer betuigde zijn tevredenheid. Maar één soldaat was door de vermoeienissen van de vorige dag zo afgemat, dat hij in slaap gevallen was. Napoleon beval zijn begeleider te vertrekken. Hij nam zelf het geweer van de slapende soldaat en ging op wacht staan. Wat schrok de soldaat toen hij opeens wakker werd. Zou hij zwaar gestraft worden? Maar de keizer overhandigde hem zijn geweer en zei dat hij in de toekomst waakzamer moest zijn.
Deze edelmoedige daad van Napoleon is een zwak beeld van wat de Heer Jezus deed. Hij volbracht de wil van God, daar waar de mensen faalden.
U kent het verhaal van de verloren zoon? Het gaat over die jongen die er met de erfenis van zijn vader vandoor ging en alles verbraste in een losbandig leven. Hoe het afliep? Het geld raakte natuurlijk op, er kwam gebrek, hij kreeg uiteindelijk werk bij een boer en werd varkenshoeder. Niemand gaf hem te eten. Wat een armoede! Wat een afgang!
Maar hiermee is deze gelijkenis nog niet afgelopen. De jongen kwam tot bezinning. Hij zette zijn leven op een rijtje. Vroeger een goed bestaan, nu in de ellende. Oorzaak? Ik heb gezondigd tegen God en tegen mijn vader. Ik ga terug naar mijn vader om hem dat te zeggen. En zo geschiedde het.
1 Alle tollenaars en zondaars kwamen hem opzoeken om naar hem te luisteren. 2 Maar zowel de Farizeeën als de Schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: Die man ontvangt zondaars en eet met hen. 3 Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis: 4 Als iemand van u honderd schapen heeft waarvan er één verloren is geraakt, laat hij dan niet de negenennegentig andere in de woestijn achter om naar het verdwaalde dier op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft? 5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het vol vreugde op zijn schouders 6 en gaat hij naar huis. Daar roept hij zijn vrienden en buren bijeen en zegt tegen hen: Deel in mijn vreugde, want ik heb het schaap gevonden dat verdwaald was. 7 Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.
Deze gelijkenis van het verloren schaap gaat natuurlijk in feite over de liefde van de Heer Jezus. Hij is verontrust over iemand die steeds verder van God afdwaalt en tenslotte zal omkomen. Daarom gaat Hij op zoek. Niet naar mensen die zichzelf best goed vinden, maar naar hen, die door anderen al afgeschreven zijn. Het gaat hier in deze gelijkenis vooral om de eigenschappen van de Herder. Hij is namelijk de goede Herder. Hij blijft zoeken, net zolang tot dat Hij het schaap vindt. Dan neemt Hij verheugd het schaap op zijn schouders en brengt het veilig thuis. Zo draagt de Heer Jezus een gevonden mens en brengt hem eens veilig in het hemels Vaderhuis. En er is blijdschap bij God over iedere zondaar die zich bekeert. Kent u die liefde en interesse in u van de Heer?
Gedenkt aan de wonderen, die de HERE gedaan heeft.
Gedenkt aan de wonderen, die de HERE gedaan heeft.
In deze psalm wordt Israël opgeroepen om te denken aan wat de Heer in het verleden voor hen gedaan heeft. Zing ervan! Prijs Hem ervoor! Maak het bekend aan je buren!
Dat is ook een taak voor ons nu. De Heer Jezus roept ons op om zijn getuigen te zijn. Net als bij de uitstorting van de Heilige Geest op de Pinksterdag, toen de apostelen over de grote werken van God spraken. Zij vertelden over Hem, die in zijn Zoon vergeving van zonden geeft. Ieder die Hem gelooft, zal behouden worden. Boodschapt zijn heil van dag tot dag! Het verbond dat Hij met Abraham, Isaak en Jakob sloot, was een eeuwig verbond.
In Psalm 105 komen de heilsdaden van de Heer aan de orde, terwijl in Psalm 106 de ontrouw van het volk wordt beschreven. Maar ondanks deze ontrouw zal God toch eenmaal zijn beloften aan Israël waarmaken. Hij blijft namelijk te allen tijde de Getrouwe!
Psalm 105 bestaat uit een lange opsomming van de weg die de Heer met zijn volk Israël gaat. Hij beloofde hen het land Kanaän, en Hij maakte zijn beloften waar: onder Jozua, honderden jaren later, veroverde Israël het land. Door hun eigen ontrouw werden zij overigens later weggevoerd. Nog veel later verwierpen zij Gods Gezalfde.
In onze tijd is Israël massaal naar het beloofde land teruggekeerd, maar nog steeds weigert het volk de Heer Jezus als Messias aan te nemen. Wij zien uit naar de tijd dat de Geest van God op hen zal worden uitgestort, de Geest van de genade en van de gebeden. Dan zal het volk inzien dat ze hun Messias hebben doorstoken, en berouw hebben en schuld belijden. Dan zal de Koning van Israël verschijnen en breekt er voor Israël een tijd van vrede en geluk aan.
Vroeger leefden onze voorouders als primitieve wilden in grotten. Ze droegen berenvachten en sloegen elkaar met grote knotsen de aapachtige schedels in. Dat is tenminste zo ongeveer het beeld dat uit bepaalde boeken opduikt. Het is voor ons onvoorstelbaar dat er, ergens in die grijze oudheid, mensen rondliepen die werkelijk konden nadenken. De holbewoners waren primitieve wilden.
Nu is het maar helemaal de vraag of dat waar is. Juist het feit dat we geen geschreven documenten hebben over het leven in die oude tijden moet ons voorzichtig maken. We weten helemaal niet hoe het gedachteleven van een hunebedbouwer eruitgezien heeft. En we hebben helemaal geen aanleiding te veronderstellen dat hij minder moreel besef had dan wij. Iemand heeft al heel lang geleden gezegd dat we allemaal een beetje op zulke holbewoners lijken. We zitten daar in het donker en hebben er eigenlijk geen idee van hoe de wereld er uit ziet. Want voor de ingang van het hol brandt een vuur. Wij zien alleen maar schaduwen op de wand. Alles wat we zien, is niet de werkelijke gedaante van de dingen, maar alleen maar een afbeelding ervan. Natuurlijk had hij het niet over de dingen die we zomaar kunnen vast pakken. Hij had het over de zaken die we niet kunnen betasten. Over recht en gerechtigheid, bijvoorbeeld. Daarvan hebben we geen werkelijke notie. We kunnen ons er alleen maar een denkbeeld over vormen, omdat we kijken naar de schaduw ervan op de wand van de grot waarin we ons leven slijten.
Toen ik dit voor het eerst las, begreep ik het niet echt. Vooral omdat hij het niet alleen over 'recht' en 'gerechtigheid' heeft. Hij wil duidelijk maken dat de dingen die we in de wereld zien, niet de kern van de zaak vertegenwoordigen. Allerlei dingen in deze wereld zijn onvolmaakt, terwijl we allemaal willen dat zaken en mensen volmaakt zijn. Wij wensen dat het in de werkelijkheid van de hogere wereld beter is. Dit geldt volgens hem ook voor zaken die je niet kunt pakken, voor begrippen als bijvoorbeeld gerechtigheid. We hebben er allemaal een idee over hoe de ware gerechtigheid er uit moet zien, maar we beseffen ook dat we die volmaakte gerechtigheid niet zullen kunnen waarmaken. We blijven altijd steken op het niveau van ons eigen onvolmaakte leven.
Langzamerhand kwam ik er achter wat hij bedoelde. De parabel van de grot, zoals het verhaal heet, verdween helemaal uit mijn gedachten. Zo nu en dan hoorde je er iemand over praten, en dan kwam het allemaal weer naar boven. O ja, dat was dat verhaal dat we hier op aarde geen werkelijke kennis van de essentie van de dingen konden opdoen. Daarmee moesten we wachten tot we uit de grot van ons aardse bestaan werden bevrijd. Pas dan, in de vrijheid van de geestelijke wereld, zouden we ons kunnen buigen over de ware aard van de dingen. Hoewel ik aan de ene kant wel een beetje aanvoelde waarom die oude wijsgeer met dat verhaal was gekomen, moest ik aan de andere kant vaststellen dat hij wel heel laatdunkend over het leven sprak. Voor hem was het leven niet meer dan een gevangenis, waaruit de geest eens, door de dood, bevrijd zou worden. Kijk, dat sprak mij helemaal niet aan. Want ik geloof helemaal niet dat het leven een gevangenis is en dat de dood een bevrijding is. Wij mensen zijn schepselen van God en dus is het leven de moeite waard.
Bij het leven gaat het in wezen om de vraag hoe ik omga met de dingen die de Here God mij heeft gegeven.
Een zendeling werkte onder de indianen. Hij vertelde hun dat God hen zo liefhad, dat Hij zijn Zoon gaf om voor hen te sterven. Toen een hoofdman dit hoorde, was hij zo onder de indruk dat hij iets wilde doen voor de Heer Jezus. Hij kwam naar voren, liep naar de zendeling toe en zei: 'Ik geef mijn strijdbijl aan Jezus Christus.' Daarna ging hij weer zitten. De zendeling sprak verder over God, die het hoogste gaf wat Hij kon geven: zijn Zoon Jezus Christus. Na enige minuten kwam de hoofdman weer naar voren en legde zijn wollen deken voor de zendeling neer en zei: 'Ik geef mijn deken.' Opnieuw ging hij zitten. De zendeling sprak verder en wees op de genade van de Heer Jezus, die, hoewel Hij rijk was, in de hemel, arm werd voor ons, op aarde. Zo arm dat Hij geboren werd als een baby in een kribbe en stierf aan een kruis, opdat wij rijk zouden worden. Dit maakte zo'n indruk op het opperhoofd, dat hij naar buiten ging, zijn pony losmaakte en hem naar de zendeling bracht.
Deze indiaan had veel over voor de Heer Jezus. Hierin lijkt hij op veel mensen die menen dat zij God iets van zichzelf moeten geven om Hem tevreden te stellen. Toen de indiaan verder luisterde naar wat de zendeling zei, werd hem plotseling iets duidelijk. Hij zag dat hij wel veel dingen die voor hem waardevol waren, had gegeven, maar dat er nog iets ontbrak. Iets wat voor de Heer het meest waardevol was. Weer ging hij naar voren, nu zonder iets in zijn handen. De aanwezigen wachtten gespannen af wat er nu zou gebeuren. Zou de hoofdman nu niets geven? Toen hij voor de zendeling stond, zei hij, terwijl er tranen over zijn wangen liepen: 'De hoofdman van de indianen geeft zichzelf aan Jezus Christus.' Dat is het waar God op wacht. Alle bezittingen die wij Hem aanbieden, helpen niets, zolang wij niet onszelf, of beter gezegd ons hart, aan Hem geven. 'Mijn zoon, geef mij uw hart,' staat in Spreuken 23:26. Hebt u dat al gedaan?
Iedere vrouw heeft twee miljoen eicellen, die al aanwezig zijn voor ze geboren wordt, heb ik ergens gelezen.
Je kunt het je toch niet voorstellen, zoveel! Een stuk of tweeduizend, ook al veel, lijkt toch meer dan genoeg voor een vruchtbaar leven? Maar nee, twee miljoen eitjes.
Als je ruim rekent dat een vrouw vanaf haar tiende (en dat is heel vroeg) tot haar zestigste elke maand een eitje laat rijpen, dan zijn dat zo'n zeshonderd eitjes. Dan zou ze toch eigenlijk aan duizend eicellen al meer dan genoeg hebben?
Zo blijkt ons lichaam op alle gebieden zeer ruim voorzien te zijn. Ons lichaam is tot veel meer in staat dan waar wij het voor gebruiken, dat zien we wel aan topsporters en acrobaten. Ook onze hersens schijnen maar voor een fractie van de mogelijkheden door ons mensen gebruikt te worden. En hoeveel beter wordt niet het gehoor van een blinde, of zijn tastzin, als dat - noodgedwongen - ontwikkeld wordt? Nee, onze Schepper was niet krenterig toen Hij de mens schiep. Ook niet met de aarde trouwens. Na honderden jaren uitbuiten en misbruiken is de aarde nog steeds leefbaar voor de mens.
En we weten inmiddels dat onze aarde samen met de zon, de maan en de sterren nog maar een piepklein deel is van ons melkwegstelsel. En dat ons melkwegstelsel maar een kleintje is temidden van de vele melkwegstelsels in het heelal, dat zó groot is dat niemand zich er een voorstelling van kan maken. En die Schepper zegt dat de haren op je hoofd alle zijn geteld. En dat geen mus ter aarde valt zonder dat Hij erbij is.
Daar kunnen we toch met ons verstand niet bij? Zelfs niet als we al ons verstand zouden kunnen gebruiken dat door onze hersenen beschikbaar is.
In het tweede deel van deze psalm wordt Gods zorg voor al zijn schepselen bezongen. Hij heeft het dag-en-nacht ritme ingesteld zodat mens en dier zijn vaste tijden heeft om te werken of er op uit te gaan en om te slapen. Heel bewust heeft Hij daarvoor de zon en de maan geschapen en een plek aan de hemel gegeven (lees Genesis 1:14). De psalmdichter ziet dat niet maar als het maken van een soort systeem, dat, eenmaal 'aangezet', vanzelf en uit zichzelf doorloopt. Heel zijn woordkeus laat zien dat hij er diep van overtuigd is dat God ook nu actief bij zijn schepping betrokken is. Hij beschrijft hoe God voor de dieren zorgt. Misschien hebt u wel eens een boer zijn dieren te eten zien geven: de dieren wachten er op en weten precies wanneer hij komt. Ze worden onrustig en dringen naar de voerbak toe. Of misschien herkent u het van uw eigen huisdier. Zo wachten de dieren in het wild op de Heer die hen te eten geeft op de juiste tijd. De Heer Jezus onderstreept deze zorg van God, als Hij over de raven zegt: 'God voedt ze' (Lucas 12:24).
Zo is ook de levensadem van alles wat leeft in zijn hand. Alleen door Gods Geest is er leven. Dat geldt voor ons natuurlijke leven: Adam werd een levend mens doordat God zijn adem in hem blies. Paulus onderstreept dat als hij op de Areopagus zegt dat God aan allen leven en adem geeft (Handelingen 17:25).
Maar het geldt net zo voor het nieuwe, eeuwige, leven: dat ontstaat niet zonder Gods Geest. Je kunt alleen opnieuw geboren worden door de Geest van God (Johannes 3:5-6).
Die God, die ons het leven geeft en die voor ons zorgt, mogen wij bezingen, ook vandaag.
Er zijn twee redenen om te waken voor hebzucht. Eén is dat hebzucht je onverzadigbaar maakt. Je wilt steeds meer. En als morele grenzen je daar bij hinderen, ga je daar overheen. Zo leidt het ene kwaad tot het volgende. De andere is dat hebzucht je blind maakt voor wat werkelijk belangrijk is. Je bent alleen maar bezig hoe je meer kunt krijgen. Het betrekkelijke van bezit, zeker in het licht van de eeuwigheid, ontgaat je. Het wordt de afgod waar je op vertrouwt en waar je je zekerheid op bouwt. Er is er echter maar Een die zekerheid geeft. Rijk zijn in God, dat heeft eeuwigheidswaarde.
Hebt u wel eens geprobeerd de haren op uw hoofd te tellen? Ach waarom zou u ook ... een haar meer of minder maakt toch ook niet uit! Die reactie van ons maakt de uitspraak van de Heer Jezus juist zo diep. Die enkele haar, waar wij niet om malen, is door God geteld. Daar stelt Hij belang in. Hoe groot is dan niet zijn belangstelling voor ons en zijn meeleven met ons! God weet alles wat we meemaken. Hij kent de dingen waar we mee zitten, Hij weet van de pijn die ons wordt aangedaan. Vertrouw u aan Hem toe, Hij wil voor u zorgen. We gaan voor Hem vele musjes te boven!
U hebt een grens gesteld, die zij niet overschrijden.
U hebt een grens gesteld, die zij niet overschrijden.
In deze psalm wordt Gods grootheid en majesteit bezongen zoals die blijkt uit zijn schepping. Vers 1-9 beschrijft hoe God de hemel en aarde maakte en een vaste plek gaf. Vers 10-18 vertelt hoe de Heer het water doet stromen om alles wat leeft van drinken te voorzien en om het gras en de bomen te laten groeien. Daar kunnen dier en mens dan weer van leven. Eigenlijk vinden we hier een lyrische beschrijving van heel het ecosysteem van de aarde. Niet als een gesloten systeem, maar als een open keten die begint bij God. Hij zendt, Hij drenkt, Hij laat ontspruiten. Vers 10-18 is eigenlijk een liefelijk tafereel, dat Gods vriendelijke zorg bezingt. Vers 1-9 daarentegen legt veeleer de nadruk op Gods almacht, op zijn kracht. Hij beteugelt én ontketent de krachten van de natuur. Bergen en dalen ontstaan waar Hij het wil. Wateren bedekken bergen en stromen weer terug, wanneer Hij dat zegt. Wat een ontzagwekkende God. Het geeft ons een besef van onze kleinheid, onze nietigheid, onze kwetsbaarheid. We kunnen zomaar onder dat geweld bedolven worden.
Maar dan is er dat kantelpunt: God heeft een grens gesteld. Hier gaat het blijkbaar om het water dat de aarde niet weer zal bedekken, een duidelijke verwijzing naar de belofte die God geeft na de zondvloed. Maar het geldt voor alle situaties: als God een grens stelt, gaat niets en niemand daar overheen. Zo weten we: die grote God zorgt voor zijn schepping, voor ons. In zijn bescherming zijn we veilig. Als we Hem vertrouwen, hebben we rust en kunnen we genieten van wat Hij gedaan heeft en wat Hij nog steeds doet.
Deze beschuldiging is ingebed in een hele rij verwijten van de Heer aan de farizeeën en wetgeleerden. Door al die verwijten heen komen een aantal dingen naar voren: ze maken het godsdienstige leven veel zwaarder dan God het bedoeld heeft; ze zijn huichelaars want ze doen niet naar hun eigen woorden; ze poetsen het verleden op voor de schone schijn; ze vormen op deze manier een blokkade om het koninkrijk van God binnen te gaan.
Wat een tegenstelling met de Heer Jezus die kon zeggen: Ik ben helemaal wat Ik zeg. En die tot ons zegt: mijn juk is zacht en mijn last is licht.
U gaat voorbij aan het oordeel en de liefde van God.
U gaat voorbij aan het oordeel en de liefde van God.
De farizeeën waren pietjeprecies in het nakomen van Gods wetten. Wij zouden zeggen: ze hielden heel erg rekening met Gods oordeel, maar vergaten zijn liefde. Nee, zegt Jezus, jullie gaan aan beide voorbij. Daarmee zet Hij hen en ons aan het denken over de verhouding tussen die twee, oordeel en liefde. Er wordt nog wel eens een tegenstelling tussen gecreëerd. Maar met het strikt toepassen van wetten belanden we in een wetticisme dat geen liefde meer kent. Gods liefde laat ons zijn geboden toepassen naar zijn beoordeling. Dan is er harmonie tussen licht en liefde, tussen waarheid en genade.
Wanneer uw oog eenvoudig is, is ook uw hele lichaam verlicht.
Wanneer uw oog eenvoudig is, is ook uw hele lichaam verlicht.
Een eenvoudig oog is als een heldere lens. Die lens is op één ding gericht: op Gods Woord en hoe je dat uit kunt werken in je leven. Het oog staat zo model voor je motieven. Je hebt maar één motief: God eren in je leven.
Een boos oog is dan als een glas dat vertroebeld is door andere, verkeerde, motieven. Dat uit zich in je leven, in je houding ten opzichte van God. Jezus heeft het over een boos geslacht (vers 29). Waarom? Omdat ze uit verkeerde motieven Hem steeds maar weer om een teken vroegen.
Als we het licht van Jezus' woorden in ons hart laten schijnen, zal ons leven tot zijn eer zijn.
Het laatste van die mens wordt erger dan het eerste.
Het laatste van die mens wordt erger dan het eerste.
Je leven op orde brengen is een goede zaak. Alle vuiligheid er uit. Met een schone lei beginnen. Maar één vraag is dan wel van wezenlijk belang: is alleen de buitenkant schoongemaakt of ben je ook van binnen veranderd? Je kunt alleen je gedrag veranderen, bijvoorbeeld omdat je een goede indruk op iemand wilt maken. Of omdat het je een bepaald voordeel of status oplevert. Maar de Heer vergelijkt je dan met een schoongeveegd huis dat leeg staat. Vroeg of laat komen de onreine geesten terug. Je kunt alleen werkelijk schoon blijven als de Geest van God in je hart komt wonen. Dan verander je van binnenuit!
Voor een vriend heb je wat over. Een verzoek van een vriend leg je niet zomaar naast je neer. Zelfs als hij in het holst van de nacht langs komt, omdat hij met iets omhoog zit, help je hem. Ja toch? Of laten we het dan afweten? De Heer veronderstelt dat we hem toch opendoen en geven wat hij nodig heeft: is het niet uit vriendschap dan toch om de brutaliteit (en dan zit er toch ook een nood achter). Bedenk dan, zegt de Heer, dat je zo altijd bij je hemelse Vader mag aankloppen. Geen tijdstip is Hem te gek. Hij heeft altijd een luisterend oor. Hij geeft wat we nodig hebben. Wat een voorrecht zo'n Vader te hebben!
Machtig is zijn goedertierenheid over wie Hem vrezen.
Machtig is zijn goedertierenheid over wie Hem vrezen.
Goedertierenheid is een kernbegrip in deze psalm. Andere woorden hiervoor zijn: gunst, vriendelijkheid, medelijden.
In vers 4 lezen we dat de Heer ons wil kronen met goedertierenheid. Wij hadden zelf een heel pak zonden (of: ongerechtigheden) op ons gestapeld. Maar God wil die van ons afnemen, ze ons vergeven. In plaats daarvan krijgen we een kroon van zegeningen die Hij ons in zijn gunst wil geven. Het is soms moeilijk voor ons om ons dat goed voor te stellen: God wil ons kronen met zijn vriendelijkheid. Hij geeft zoveel dat we er meer dan voldoende aan hebben. God kan en wil ons zoveel geven, omdat Hijzelf rijk is aan goedertierenheid (vers 8). Hij wordt niet moe om te geven, Hij heeft altijd nog meer. En zijn bewogenheid met ons blijkt steeds weer groter te zijn dan wij ons kunnen voorstellen.
Zijn goedertierenheid is ook ontzettend groot. Het is als een grote macht om ons heen die ons beschermt (vers 11). Die bescherming hebben we ook nodig. Zonder Gods goedertierenheid zou zijn toorn ons treffen. Dan zou Hij onze zonden straffen en ons vergelden naar de schuld die we op ons geladen hebben. Maar dat doet Hij niet, integendeel: Hij vergeeft ons. Hij doet onze zonden van ons weg, zo ver als maar kan.
Die goedertierenheid is er ook altijd (vers 17). Wij zijn mensen die hier maar even zijn. Maar ons hele leven lang wil God ons zegenen. En ook onze kinderen en de generaties na hen. Hij zorgt voor iedereen, in elke tijd en overal, die eerbied en ontzag heeft voor Hem.
Als we zo Gods goedertierenheid hebben leren kennen, sluiten we van harte aan bij de lofzang waar de psalm mee begint en eindigt: 'Loof de Here, mijn ziel.'
Het verhaal vande barmhartige Samaritaan vertelde Jezus toen er op een dag een godsdienstleraar kwam die wilde onderzoeken of Jezus' ideeën wel zuiver waren. 'Meester', vroeg hij, 'wat moet ik doen om eeuwig leven te krijgen?' Jezus vroeg: 'Wat zegt de wet van Mozes daarover?' Hij antwoordde: 'U moet van de Here, uw God houden met heel uw hart, heel uw ziel, heel uw kracht en heel uw verstand. En u moet net zoveel van uw naaste houden als van uzelf.' 'Goed!' zei Jezus. 'Doe dat en u zult eeuwig leven krijgen.' De man voelde zich aangesproken. Om zich te rechtvaardigen, vroeg hij: 'Wie is eigenlijk mijn naaste?'
Als antwoord gaf Jezus hem dit voorbeeld: 'Een man reisde van Jeruzalem naar Jericho. Onderweg werd hij door rovers overvallen. Zij rukten hem de kleren van het lijf, sloegen hem bont en blauw en lieten hem halfdood langs de weg liggen. Toevallig kwam een priester langs. Maar toen hij de man zag liggen, ging hij aan de overkant van de weg voorbij. Een tempeldienaar die voorbijkwam, deed hetzelfde en liet de man gewoon liggen.
Gelukkig kwam er ook iemand langs die medelijden kreeg toen hij hem daar zag liggen. Het was een Samaritaan. De Samaritaan knielde naast hem neer, verzorgde zijn wonden met olie en wijn en legde er verband om. Daarna tilde hij hem op zijn ezel en ging er zelf naast lopen.
Zij kwamen bij een herberg, waar hij hem verder verzorgde. De volgende morgen gaf hij de herbergier twee zilveren munten en zei: 'Zorg goed voor hem. Mocht dit geld niet genoeg zijn, dan betaal ik de rest de volgende keer wel.'
Wat denkt u? Wie van deze drie was de naaste van het slachtoffer van de roofoverval?' 'De man die medelijden met hem had', was het antwoord. 'Precies', zei Jezus. 'Volg zijn voorbeeld dan.'
Bent u wel eens in een winkelcentrum op een bankje gaan zitten om te kijken naar al die mensen die voorbij lopen? Zietu dan alleen de buitenkant of beset u ook dat daar mensen met een ziel rondlopen? En raakt dat u wel eens?
In dit verhaal zien alle drie de passanten de gewonde man. Het is duidelijk dat hij hulp nodig heeft. Maar ze kijken verschillend. De eerst twee hebben alleen oog voor de situatie. Ze willen er niet in betrokken raken, ze gaan voorbij. Maar de derde ziet meer: hij ziet een mens in nood. Dat doet hem wat. Daarom stopt hij en gaat hij de man helpen. Kijken wij ook zo? Dán zijn wij volgelingen van Jezus, dé barmhartige Samaritaan.
Verblijdt u dat uw namen staan ingeschreven in de hemelen.
Verblijdt u dat uw namen staan ingeschreven in de hemelen.
De mannen waren er op uitgestuurd met het gezag van de Heer. Vol van wat ze hebben meegemaakt komen ze terug. Zelfs de demonen moesten hen gehoorzamen omwille van de naam van de Heer. Als ze zo bij de Heer komen, doet Hij er nog een schepje bovenop. Immuun zullen ze zijn voor giftige beesten en 'giftige' mensen. De Heer deelt hun enthousiasme. Maar, zegt Hij, laat dat niet de basis van je blijdschap zijn. De basis is dat men je kent in de hemelen. Daar staan de namen ingeschreven van ieder die Jezus als Heer wil erkennen. Hebt u zich al laten inschrijven? Geloof in Hem!
De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinig.
De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinig.
Er is werk voor de Heer te doen. Er is een oogst die moet worden binnengehaald. Er zijn mensen aan wie het Evangelie verkondigd moet worden en die het koninkrijk van God binnengebracht moeten worden. In het Westen zijn we het perspectief op die oogst een beetje kwijtgeraakt. Wij denken: mensen bekeren zich niet meer. Maar de Heer zegt iets anders: het ligt niet aan de oogst, maar aan de arbeiders. Geloven u en ik nog dat de Heer mensen tot Zich wil trekken? Laten we dan het blijde nieuws vertellen: we zullen verbaasd staan over wat God dan doet.
Zijn wij bereid om de Heer Jezus te volgen? Het is goed om Hem te willen volgen, waar Hij ook heengaat. Maar de Heiland maakt wel duidelijk dat Hijzelf op aarde geen thuis heeft. Hij, de Schepper van het heelal, moet een zwervend bestaan leiden. Er is voor Hem geen vaste plaats om het hoofd neer te leggen. Had zijn hemelse Vader daar niet voor kunnen zorgen? Jawel, maar er zit een diepere betekenis achter. De Heer Jezus kan niet echt rusten voordat zijn werk volbracht is. Voordat Hij óns in de rust gebracht heeft. Hij ziet uit naar de rust in de hemel die Hij zal genieten met alle geredde mensen.
Een schip was in nood gekomen en stond op het punt te zinken. Er kwam een reddingsboot en die bracht de hele bemanning in veiligheid. Alleen de kapitein wilde niet meegaan. Hij bleef aan boord. Hij vond dat hij zich altijd nog in veiligheid kon brengen door middel van de sloep. Tot het laatste ogenblik bleef hij aan boord. Toen het schip begon te zinken, stapte hij in de sloep. Toen pakte hij een mes en wilde daarmee het touw doorsnijden waarmee de sloep vast zat aan het schip. Maar tot zijn ontzetting merkte hij toen pas dat de kabel van staaldraad gemaakt was. Toen was het voor hem te laat om gered te worden. Voor iedere zondaar is er de mogelijkheid gered te worden. Maar hij moet het niet uitstellen, want er kan een tijd komen dat het ook voor hem te laat is. De Bijbel zegt: 'In de aangename tijd heb Ik u verhoord en op de dag van de behoudenis heb Ik u geholpen; zie, nu is het de welaangename tijd, zie, nu is het de dag van de behoudenis' (2 Kor. 6:2).
De Heer Jezus heeft zijn discipelen kracht en macht gegeven over alle demonen (Lucas 9:1). De vader van de zieke jongen heeft dus terecht bij hen hulp gezocht. Maar zij kunnen het niet. Dus gaat de vader het aan de Meester Zelf vragen. En de Heer geneest de jongen. Eigenlijk is het natuurlijk altijd de Heer die geneest. Ook als de discipelen genezen, dan is dat toch in de naam van de Heer Jezus! Maar door hun ongeloof kunnen zij niet ingeschakeld worden en moet de Heer het Zelf doen.
De Heer Jezus zegt: 'Je moet naar het licht van God: dat is deze kant op. Houd Mij maar in het oog!'
En dat probeert een christen dan te doen.
De één neemt een weg door een bos, de ander volgt een pad dat over een berg loopt en weer een ander neemt een route via de brug over een rivier. En allen roepen: 'Dit is de juiste weg!'
Zo zegt de één: 'Je moet trouwen, dat is wat God wil.' De ander roept: 'Je moet alleen blijven, dat is wat God wil.'
De één zingt alleen maar oude psalmen, omdat God daardoor al eeuwenlang behaagd zou zijn en Hij het vast niet anders wil, terwijl de ander juist ervaart dat gospelsongs hem dichter bij God brengen. Wat is dan de juiste weg?
Misschien is er in die zin geen 'enige juiste weg'. Er is wel een juiste koers. Als Jezus de weg is, dan mogen we die 'weg' gaan zoals wij denken dat hij voor ons begaanbaar is. Juist omdat Jezus 'de weg' Zelf is, gaat het niet om één bepaalde vooraf geplaveide weg of brug of pad, maar is het met Hem steeds weer zoeken. Want deze 'weg' ligt niet van te voren vast, maar Hij ontrolt zich als je 'op weg' gaat.
En zo is die weg ook niet voor iedereen hetzelfde.
Voor de één zal het beter zijn om over de brug te gaan en voor een ander is het pad over de berg meer geschikt. Sommige mensen moeten zo lang uitrusten onderweg dat het wel lijkt of ze helemaal geen pad volgen. Misschien hebben die mensen dat wel hard nodig, bijvoorbeeld na een ruzie in de kerk of zo.
We mogen hen in liefde groeten, of ze nu mee oplopen of niet. Misschien kunnen we iets delen onderweg. Daarna gaat ieder weer zijn eigen weg, de enig juiste weg.
Het volk dat geschapen zal worden, zal de HERE loven.
Het volk dat geschapen zal worden, zal de HERE loven.
Veel psalmen gaan over de Heer Jezus. Geen wonder: Hij is Gods Zoon. Hij is Degene door Wie de Vader zijn plannen waar maakt. De Heilige Geest spreekt eeuwen van tevoren over het lijden van de Heer Jezus en de heerlijkheid die daarop volgt. Ook de gevoelens, gedachten en gebeden van de Heiland zijn kostbaar voor God en worden hier opgetekend voor ons. Zo krijgen wij een idee van wat er in Hem is omgegaan, toen Hij omringd was door tegenstanders. Toen Hij aan het kruis hing. Vanzelf groeit onze liefde en bewondering als wij zien wat het Hem heeft gekost om ons te bevrijden. Er is nog een reden waarom wij kennis mogen nemen van het gebedsleven van de Heer. En dat is omdat de Heer Jezus de Volmaakte is. Hij is zowel volkomen God als volkomen mens. Hij is de volmaakte mens, zonder zonden. Daardoor is Hij voor iedereen een volmaakt voorbeeld. Wij kunnen niet beter doen dan letten op zijn voorbeeld en dat navolgen. Ons afvragen: 'Wat zou de Heer Jezus doen?'
Deze psalm zou het tweegesprek kunnen zijn tussen de Heiland en de engel die Hem in Getsemane kwam versterken. Op dat moment, zo vlak voor zijn lijden en sterven, zijn zijn gedachten bij ons, het volk van God dat Hij zou scheppen. Prachtig.
'Hoe hebt u schaatsen geleerd?' vroeg iemand eens aan de winnaar van een wedstrijd. 'Door telkens op te staan als ik viel,' was het antwoord. Het leven van een christen bestaat ook uit vallen en opstaan. Als we struikelen, denken we soms: 'Ik heb weer gefaald, ik kan het net zo goed opgeven.' Maar God is een God van opnieuw beginnen. Hij vergeeft niet alleen onze zonden, maar Hij gebruikt ook ons falen om ons wijzer te maken. In Ps. 25 kunnen we lezen hoe David met een ootmoedig hart om vergeving vraagt. Hij vraagt God om de zonden van zijn jeugd te vergeven (vers 7) en hij is blij dat God zondaars onderwijst (vers 8) en ootmoedigen zijn weg leert (vers 12).
John Newton, de dichter van 'Amazing Grace', drukt het zo uit: 'Hoewel ik niet ben wat ik zou moeten zijn noch wat ik wens te zijn en nog niet wat ik hoop te zijn, kan ik oprecht zeggen dat ik niet ben wat ik eens was. Door de genade van God ben ik wat ik ben!' Voelt u zich een mislukking? Hebt u een nieuwe start nodig? Ga met belijdenis naar de Heer en Hij zal u laten zien dat Hij de God is van een nieuw begin.
Wat zijn we allemaal druk. Met het gezin, met het werk, met de kerk... druk, druk druk. Gelukkig hebben we ook af en toe vrij. Vakantie. Tijd om tot rust te komen. Tijd om stil te staan bij de dingen waar God druk mee is - in alle eerbied gesproken.
Het bijzondere is dat wij mensen helemaal niet de indruk krijgen dat de Heer zo druk is. Neem nu bijvoorbeeld Abraham. U kent zijn geschiedenis wel: zijn roeping om uit het huis van zijn vader te gaan, op weg naar een onbekend land. Hij was toen 75 jaar. Hij was al 86 toen hij Ismaël als zoon kreeg. Hij was 100 jaar oud, toen zijn door God beloofde zoon Isaak kwam. Echt haast lijkt de Heer niet te hebben... Wat doet de Heer in Abrahams leven? Als Lot het beste deel van het land Kanaän heeft gevraagd, bevestigt de Heer aan Abraham dat hij heel het land zal krijgen en een groot nageslacht. Als Abraham weigert geschenken aan te nemen van de koning van Sodom, opdat die niet kan zeggen dat hij Abraham rijk heeft gemaakt, ook dan bevestigt God zijn beloften aan Abraham door Zich persoonlijk voor die beloften garant te stellen (zie Genesis 15). Toch ziet Abraham nog niets van die beloften in vervulling gaan. Het is dan ook zo logisch om de Heer maar eens een handje te gaan helpen, en via Hagar nageslacht te verwekken. Op het laatste nippertje, toen het menselijkerwijs nog kon. Want als de Heer Abraham opzoekt als hij 99 jaar oud is, schiet Sara in de lach. Het is immers veel te laat voor Abraham en haar om nog een kind te krijgen (Genesis 18:12).
Maar het wonder gebeurt toch, en het beloofde kind komt!
Eind goed, al goed zou je denken. Maar dan gaat God verder. Hoe oud zal Abraham zijn geweest toen de Heer hem vroeg om zijn geliefde zoon te offeren? Honderdtien? Honderdtwintig? Isaak was in ieder geval oud genoeg om zelf al het offerhout de berg op te dragen.
In al die jaren was er toch wat bij Abraham veranderd. Want in Hebreeën 11:17,18 lezen we: 'Door het geloof heeft Abraham, toen hij verzocht werd, Isaak ten offer gebracht ... hij tot wie gezegd was: door Isaak zal men van nageslacht van u spreken. Hij heeft overwogen, dat God bij machte was hem zelfs uit de doden op te wekken.' Abraham had inmiddels geleerd dat de Heer echt helemaal te vertrouwen is: Hij doet wat Hij zegt en Hij kan datgene doen wat boven ons denken uitgaat.
Abraham had God leren vertrouwen, op een manier zoals alleen heel kleine kinderen dat kunnen: Hem compleet vertrouwen op zijn woord. De Heer is er druk mee dat ook aan ons te leren. Hij is te vertrouwen, altijd.
De spreker bedoelt het goed. Het meisje is al gestorven. Het heeft nu toch geen zin meer om de Heer Jezus om hulp te vragen. De dood is immers onherroepelijk. Maar wat geen van de aanwezigen beseft: hier is Iemand aanwezig die het leven Zelf is. Die de sleutels van de dood en het dodenrijk heeft. Die met kracht zal bewijzen dat Hij Gods Zoon is, door Zelf uit de dood op te staan. Deze Persoon spreekt een machtswoord en de dood moet zijn prooi teruggeven. De dood is een overwonnen vijand. Wie in Christus ontslaapt, komt veilig in Jezus' armen. Dat is verreweg het beste.
Van Henoch staat geschreven (Gen. 5:22,24) dat hij wandelde met God. En in afwijking van al zijn tijdgenoten die in datzelfde hoofdstuk vermeld staan, eindigt de geschiedenis van Henoch niet met de woorden 'en hij stierf'. Henoch is niet overleden zoals de anderen, God heeft hem opgenomen. Een wandeling met God eindigt nimmer met de dood, maar altijd met het leven. Wie in de Here gelooft en met Hem wandelt, heeft het eeuwige leven. De Heer Jezus heeft ons uitdrukkelijk die belofte gegeven. En Hij heeft ook gezegd dat in het huis van zijn Vader vele woningen zijn. Hij is heengegaan om ons daar plaats te bereiden. En Hij beloofde: 'Als Ik ben heengegaan en u plaats heb bereid, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben.' Wat heerlijk om met die hoop door dit leven te kunnen gaan. Hoe moeilijk onze weg hier op aarde ook mag zijn, die weg eindigt in het Vaderhuis!
David spreekt met God. David houdt van God en weet dat God ook van hem houdt. Dat maakt hem zo blij dat hij wel kan zingen. David wil graag het goede doen, dat wat God fijn vindt. Hij wil in zijn dagelijkse leven geen fouten maken. Eerlijk zijn tegenover God en medemensen.
Maar dat valt niet mee. Voor David niet en voor ons niet. Elke keer mislukken we. Hoe harder we het proberen, hoe minder het lukt. Elke keer moeten we bij God komen en erkennen: 'Heer, ik heb zus en zo gezondigd. Wilt U mij alstublieft vergeven?'
Moet dit zo altijd maar doorgaan? Gelukkig is God een God van liefde. Gelukkig heeft Hij zijn Zoon gegeven als offer voor onze zonden. Gelukkig wil God en kan God ons elke keer weer vergeven op grond van het bloed van Jezus.
Maar gelukkig heeft God nog meer gedaan. Hij kan de macht van de zonde in ons hart breken. Als wij maar onze oude natuur voor dood houden, en als wij maar het nieuwe leven leven dat Hij ons heeft gegeven. Wat betekent dat? Dat wij moeten erkennen dat wij het zelf niet kunnen, en ophouden met het zelf te proberen. Wij moeten God smeken om de kracht van de Heilige Geest, die wel in staat is om ons de overwinning over onze zonden te geven.
De eerste keer dat ik er een zag, was in de auto van mijn broer. Hij had aan het dashboard een paar van die kleine dingetjes geplakt. Een thermometer, als ik me niet vergis, en een klokje. En een klein fotolijstje met daarin een foto van zijn verloofde. Hij vertelde me dat ze hem dat lijstje had gegeven. Kijk maar eens wat er op staat, zei hij. En inderdaad, toen viel het me pas op dat er op het lijstje een spreuk stond. Met wat moeite ontcijferde ik de woorden: 'Rijd voorzichtig'. Hij heeft me toen het nut daarvan uitgelegd. Telkens wanneer hij in de auto stapte, zag hij die foto. En dan herinnerde hij zich dat hij niet alleen meer voor zichzelf leefde. Dat ze op hem wachtte en dat hij dus voorzichtig moest zijn.
Een paar jaar later zag ik naast het lijstje van zijn vrouw er een met twee foto's: van zijn beide kinderen. En er stond iets bij als: 'Wij houden van je'. Zelf was ik toen ook al wat ouder en snapte ik de betekenis beter. Je moet er als mens steeds weer aan herinnerd worden dat je er niet alleen voor jezelf bent. Je leeft voor anderen. Dat is het geheim van een gelukkig leven. Mensen die geen rekening met anderen willen houden, zijn in feite diep ongelukkig.
Pas geleden werd ik weer eens herinnerd aan die fotolijstjes. Ik reed op een doorgaande weg en passeerde een reclamebord. Nu eens worden we gewezen op de geneugten van een goede sigaret en dan weer wordt ons van rijkswege verteld dat we vooral niet de gevaren van het vrijen moeten onderschatten. Of de een of andere stichting brengt de noden van verre hongersnoden onder onze aandacht. Ik weet niet of het allemaal zo nuttig is, want we rijden er met grote snelheid langs en het gevaar bestaat dat we er alleen maar van leren dat we er geen aandacht aan moeten besteden. Want je moet op het verkeer letten. Nu is dat bij de tabaksreclame geen probleem. Het roken is een gevaar voor de gezondheid en dus maakt het niet uit dat mensen leren er geen aandacht aan te besteden. Maar met die hongersnoden en die vluchtelingen zit het anders. Die mogen we nooit vergeten en daarvoor mogen we niet afstompen. Maar goed, daar gaat het nu eigenlijk niet om. Ik reed daar en ineens zag ik weer, nu op zo'n reclamebord, twee van die lijstjes. Met foto's van een lieve vrouw en een klein kind. Het glas was gebroken en de lijst lag slordig op de ondergrond. Onder de foto stond: 'Alcohol maakt meer kapot dan je lief is.'
Hoeveel mensen die met een glaasje te veel op achter het stuur kruipen, weten dat ergens iemand op ze wacht? Maar dat weerhoudt hen er niet van toch dingen te doen waarvan ze weten dat het verkeerd is. De risico's nemen ze op de koop toe, omdat ze niet willen afgaan voor hun omgeving. Veel mensen weten heus wel dat je geen alcohol moet drinken als je nog moet rijden. Maar ze hebben de moed niet in gezelschap fris te drinken. Wat zullen de vrienden wel zeggen? De kans dat het mis zal gaan, schatten ze niet zo groot in. Tenslotte doen ze het al voor de zoveelste keer. En iedereen van de club doet het. Ze zijn heus wel voorzichtig.
Dat het inderdaad mogelijk is dat hun vrouw of hun kind met de brokken blijft zitten, schuiven ze maar van zich af.
Ineens voelde ik me niet meer gemakkelijk. Niet dat ik op dat moment gedronken had. Ik gebruik maar zelden alcohol. Nee, het drong plotseling tot me door dat het wel heel gemakkelijk was in je gedachten af te geven op al die onverantwoordelijke lieden die zich niets aan de liefde van en de verantwoordelijkheid voor hun familie gelegen lieten liggen. Maar er was Iemand die eens tegen mij gezegd had dat Hij van me hield. Jezus, heeft Zijn leven voor mij gegeven. Vaak dacht ik daar niet meer aan. Ik was eraan gewend geraakt dat ik leefde. Ik was eraan gewend geraakt dat Hij voor mij gestorven was. Maar Hij had me gevraagd Hem niet te vergeten en in mijn leven Zijn herinnering levend te houden. Want voor veel mensen was Hij niet meer dan iemand die eens gestorven was voor zijn idealen. Natuurlijk, ik wist heel goed dat Hij niet dood gebleven was. Hij was uit de dood weer opgestaan. Hij leefde bij God en zou eens in zijn volle macht en majesteit aan iedereen zichtbaar worden. Maar tot die tijd, tot dat moment van Zijn openbaring, was Hij voor het gros van de mensen onzichtbaar en dood. Zijn leven moest zichtbaar worden in mijn houding, in mijn levensstijl, in mijn leven.
Wat had ik Hem vaak teleurgesteld. Omdat ik eenvoudig niet aan Hem dacht. Omdat ik veel te veel bezig was met mijn eigen zaakjes. Omdat ik eigenlijk alleen maar niet af wilde gaan voor mijn vrienden. Terwijl ik zo wat ongemakkelijk in mijn auto zat te schuiven, nam ik me weer voor me meer bewust te zijn van Gods liefde voor mij. En sinds dat moment herinnert dat bord langs de weg me steeds weer aan mijn voornemen echt werk te maken van mijn geloof.
De discipelen hadden al eerder wonderen van Jezus gezien. Zij kenden Hem als meester, leraar, de beloofde koning van Israël, ja als de Christus, de Zoon van de levende God. Maar wat dat allemaal betekende, wisten ze niet. Zij hebben verbijsterd toegekeken hoe zelfs de natuurkrachten aan het woord van deze bijzondere Persoon onderworpen zijn. Als zij Gods Woord beter gekend hadden, dan zouden zij niet zo verbaasd zijn geweest. God heeft immers ook bij de schepping gesproken en het was er. Of was het toch nog niet voldoende tot hun hart doorgedrongen Wie Hij was?
Ons geloof ontstaat als een zaadje waarin een toekomstige plant zit opgeborgen. Het Woord van God begint heel klein in ons hart te werken en gaat groeien. Maar soms is er in ons hart hardheid, zodat het woord geen vrucht kan dragen. Gelukkig is de landman er ook nog. Hij verwijdert stenen, kapt dorens weg en ploegt de aarde om. Zo bewerkt hij de grond om haar vruchtbaar te maken. Als God in ons hart werkt, dan kan dat best eens pijn doen. Maar wij zijn achteraf blij als wij daardoor voor Hem meer vrucht gaan dragen.
Er ging geen dag voorbij of er werd door gemeenteleden gebeden of de Here God mensen wilde binnenbrengen, zodat zij de evangelieboodschap konden horen. Op een dag kwam hij in de samenkomst, een antwoord op ons gebed: een heel bijzonder mens. Slecht geschoren, lang vet haar, geen tanden in zijn mond en enigszins haveloos gekleed. Maar hij had een tegenovergestelde houding, op het arrogante af. Hij stond daar in de deuropening en overzag een beetje geringschattend de gemeente. De 'dorpelwachters' ontvingen hem zeer vriendelijk en hem werd een beetje vooraan een plaats gewezen. Genadiglijk ging hij zitten. Geen wonder, want hij kwam om van dat gezeur van zijn zuster af te zijn, die hem steeds weer vroeg om asjeblieft toch eens één keertje mee te gaan. Nou, ze moesten hem dan maar nemen zoals hij was, voor God waren toch alle mensen gelijk? Nou dan! Hij hoorde de boodschap en begreep er niet veel van, maar hij bleef toch regelmatig komen, want waar ter wereld zeiden de mensen elke keer als hij binnenkwam: 'Ha, die Otto, fijn dat je er weer bent!' Nergens! Plotseling bleef hij weken achtereen weg. Zijn zuster zei dat hij uit huis was gezet en ergens in Den Haag zwierf. Toen we hem weer zagen, was het niet goed met hem. Hij had veel last van maagpijn en zag er grauwer uit dan ooit. 'Otto,' vroeg ik, 'heb je al een onderkomen?' Hij deed een vaag verhaal over een vriend, maar ook over op het station slapen. In een opwelling bood ik hem onderdak aan, maar dat wilde hij beslist niet. 'Otto,' zei ik, 'de winter komt eraan, je kunt niet buiten blijven zwerven!' Hij verzekerde mij dat hij tegen die tijd wel een huisje in een hofje had. Daar stond hij voor ingeschreven en hij maakte een heel goede kans. 'Otto, als dat niet doorgaat, kom je dan een poosje bij ons wonen?' Hij beloofde het. Het werd november en er kwam voor hem geen woning in het hofje. En zo stond op een dag Otto voor de deur met een vuilniszak met een beetje kleren erin en wat prullaria. We hadden een gezellige kamer voor hem van ongeveer drie bij drie meter en vroegen hem of hij zich aan enkele huisregels kon houden, zoals om zes uur binnen voor de warme maaltijd, roken alleen op zijn eigen kamer, elke dag scheren en regelmatig onder de douche. Met elke dag scheren had hij moeite, dus na enig onderhandelen werd het: op woensdag en op zondag. Beide dagen beloofde hij ook mee te zullen gaan naar de samenkomst. Tegen de douche maakte hij geen bezwaar, maar ik kreeg in de loop van de tijd wel het vermoeden dat de douche goed liep, maar Otto er niet onder stond. Hij bleef uiteindelijk toch nog vijf maanden bij ons en het was een groot succes. Hij werd wat gezonder, wat dikker en wat schoner. Hij ging naar de kapper en liet dat dikke steile haar van hem kortwieken, waardoor er een nog olijker gezicht tevoorschijn kwam. We kregen hem eindelijk weer terug in het ziekenfonds en we spaarden samen met hem van zijn uitkering voor spulletjes en meubeltjes, voor in het huisje in het hofje. Als men in de gemeente hem een compliment maakte over zijn uiterlijk, dan zei hij: 'Dat komt door mijn nieuwe moeder.' Notabene, hij was van dezelfde leeftijd als ik: 55 jaar! In zijn hele doen en laten, inclusief de smoesjes, was het net een groot kind. Op een dag kwam hij trots en blij met een fiets aan. 'Hoe kom je daar aan, Otto?' Hij deed een verhaal over een vriend op de markt, die van de dokter niet meer mocht fietsen, enz. Het leek mij geen zuivere koffie, maar ik liet het maar zo. Hij vroeg of de fiets aan de trapleuning kon worden gehangen. Maar dat ging niet. Wij hadden zelf onze fietsen met een dikke ketting aan het hek van de kade vastgemaakt, dus moest hij dat ook maar doen. Ik vertelde hem dat die ketting niet afdoende was, want er waren al twee fietsen van ons gestolen. 'Maar,' zei ik, 'ik las een hele poos geleden in de Bijbel, dat God ons beschermengelen heeft gegeven, dus bid ik al heel lang om beschermengelen bij mijn fiets en volgens mij helpt het echt, Otto!' 'Echt waar?' vroeg hij. 'Echt waar!' zei ik. Hij trok zijn jas weer aan en ging naar beneden. Nieuwsgierig volgde ik van tweehoog zijn verrichtingen aan de overkant aan het hek. En wat deed hij? Hij maakte de fietsketting los en ketende vervolgens zijn fiets aan de mijne! Toen hij weer boven kwam, vroeg ik waarom hij zijn fiets aan de mijne had vastgemaakt. 'Moeder,' sprak hij plechtig, 'jij kunt beter bidden dan ik.' Ach en daaruit volgde een heerlijk gesprek over een Vader in de hemel, die iedereen hoort en zijn oor juist neigt naar de stamelende gebeden, want bidden is gewoon heel eerbiedig praten met God. Otto kon voor zijn fiets zelf een plek aan het hek kiezen en zelf bidden, want voor God zijn alle mensen toch gelijk?
We hebben Otto niet bij ons kunnen houden, de verzameling prullaria werd erg groot en het gespaarde geld was plotseling verdwenen en hijzelf verdween ook wel eens dagenlang, ons in grote ongerustheid achterlatend. En daarna kwam de dag dat hij weg bleef. Wij hebben uiteindelijk zijn kamer leeggemaakt: twaalf grote volle vuilniszakken brachten we weg en de niet kapotte spullen mochten in de kelder van zijn zuster. We hebben geen engel gehuisvest, maar gewoon de herbergzaamheid niet vergeten. En dan 'waakt er wat' over je huis! Veel meer dan we ooit hebben kunnen beseffen.
De man had eigenlijk haast. Dat zei hij. Maar aan het woordje 'eigenlijk' kon ik horen dat hij toch niet zoveel haast had dat hij mij niet zijn mening wilde zeggen. We stonden op straat en overhandigden de mensen die voorbijkwamen een klein blaadje waarop iets stond over het christelijk geloof. Soms denk je wel eens dat dat helemaal geen zin heeft. Want niemand leest het en als je jezelf even later met de stroom mensen mee laat drijven, vind je overal je blaadjes terug. Maar goed, zo nu en dan is er iemand die er toch even op door wil gaan. Voor die enkeling doe je het dan. En de troep probeer je na afloop zoveel je kunt op te ruimen.
Deze meneer had zo zijn eigen mening over heel veel zaken. Dat zag je direct. Hij was niet dom en had een goede baan. Van beide zaken was hij zich ook heel goed bewust. Hij sprak met de zelfbewustheid van iemand die weet dat er met aandacht en eerbied naar zijn mening wordt geluisterd. Zijn kritiek op de boodschap van het christendom was tamelijk eenvoudig. Hij stelde dat heel de gedachte dat een mens schuldig was voor God en dus verzoend moest worden, in tegenspraak was met de meest elementaire regels van het recht.
Hij zei: 'In ons rechtssysteem is iemand onschuldig, totdat zijn schuld wettig en overtuigend is bewezen. Maar jullie, christenen, zeggen dat je schuld bij God al vaststaat, nog voordat de berechting begint. Dat is puur onrecht!' Vol verwachting keek hij me aan. Nu had ik al wel een aantal kritische opmerkingen over het christendom gehad, maar deze kende ik nog niet. Dat heb ik hem ook gezegd. Hij meende dat ik hem gelijk gaf en begon al vol zelfvertrouwen aan een volgend punt. Maar daarbij moest ik hem onderbreken. Want hij had me verkeerd begrepen. Het feit dat ik even moest nadenken over zijn argument, betekende niet dat ik er niets op te zeggen zou hebben, legde ik hem uit. Het betekende alleen dat ik niet zomaar een nietszeggend antwoord wilde geven. Want in feite was zijn uitspraak over een veroordeling nog voor de rechtszaak begonnen was, heel goed te begrijpen. Dat zou inderdaad schreeuwend onrecht zijn. Er moet inderdaad een wettig en overtuigend bewijs worden geleverd. Hij had helemaal gelijk. En hij had ook gelijk dat de hemelse rechtszaak nog niet begonnen was. Het oordeel van God over de mensen was nog niet voltrokken. Het zou inderdaad helemaal niet zo rechtvaardig zijn als God nu al de mensen zou veroordelen. 'Dat doet Hij dan ook niet,' zei ik tegen de man. Hij keek me stomverbaasd aan. Hij werd even een beetje boos. Want hij was christelijk opgevoed en hij wist heel goed dat er in de Bijbel stond dat alle mensen schuldig waren voor God. En nu wilde ik beweren dat dat niet waar was!? Heel voorzichtig heb ik toen geprobeerd hem uit te leggen dat er volgens mij een heel andere kwestie speelde. 'Natuurlijk weet ik niet hoe het er met u voorstaat,' zei ik tegen hem, 'maar voor mijzelf weet ik heel goed hoe dat geding voor de troon van God afloopt. Het is geen kwestie van bewezen of onbewezen schuld. Ik weet heel goed dat ik schuldig ben. Ik maak me ook geen illusies dat ik zou kunnen worden vrijgesproken bij gebrek aan bewijs. Want God zal er geen moeite mee hebben de waarheid aan het licht te brengen. Het komt er dus eigenlijk op neer dat ik besef dat ik schuldig ben. En zo wordt het niet meer een kwestie van "bewezen" of "onbewezen" daden, maar van "erkende" of "niet-erkende" schuld.' 'Omdat het weinig zin heeft te hopen op vormfouten voor de hemelse rechtbank, of op een aanklager die zijn werk niet goed heeft gedaan, is het maar beter een schikking te treffen. Want dat is mogelijk. We hoeven niet het onvermijdelijke af te wachten. Het is ook heel goed mogelijk nu al in te gaan op het schikkingsvoorstel van God. Niet dat dat nu zo heel gemakkelijk is. Want Hij laat er geen twijfel over bestaan dat de zaak te ernstig is om door de vingers te zien. Maar wanneer wij bereid zijn te erkennen dat we schuldig zijn, wil Hij onze schuld kwijtschelden. Want er is Iemand geweest die voor die gevallen heeft betaald. Dat was niet maar de eerste de beste; het was God Zelf, die gekomen is om voor onze schuld te sterven.
God vraagt van ons dus in feite een schuldbekentenis. Als we daartoe bereid zijn, kan Hij ons vrijspreken. Maar als we daartoe niet bereid zijn, zullen we niet verbaasd moeten staan wanneer Hij ons in het hemelse gericht zal moeten veroordelen. Want dat we schuldig zijn, dat weten we toch zelf het best.'
Aristoteles was een van de grootste wijsgeren van alle tijden. Hij leefde in Griekenland. In een van zijn geschriften verklaarde hij: 'Het belangrijkste voor de mens is dat hij gelukkig is.' Maar toen hij vlak voor de dood stond, zei hij: 'Ik ben in zonde geboren, ik heb ongelukkig geleefd en ik sterf in twijfel. Heb medelijden met mij.'
Herbert Spencer was een groot en beroemd filosoof. Hij heeft nagedacht over vrijwel alles wat zich in de wereld voordoet. Maar op zijn sterfbed gaf hij de opdracht dat er op zijn grafsteen maar één woord mocht staat: 'Infelicissimus', wat betekent: 'de ongelukkigste'.
Het getuigenis van Paulus aan het einde van zijn leven is totaal anders dan dat van Aristoteles of Spencer: 'Maar ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop volbracht, het geloof behouden. Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag' (2 Timoteüs 4:7,8).
Als ons geloof niet rust in een gekruisigde en opgestane Christus, zijn we inderdaad 'de ongelukkigste van alle mensen'.
Kijkt u ook zo graag naar programma's als 'Het roer om'?
Daarin worden mensen gefilmd die in hun bestaan een radicaal andere koers zijn gaan varen. U weet wel, dat echtpaar dat, nadat alle kinderen het huis uit zijn gevlogen, in Frankrijk een leuke camping begint. Of die drukbezette, succesvolle managers die een 'sabbatical' opnemen om een wereldreis te maken...
En ik benijd ze van harte. Niet persé om wat ze doen - vooral om hun visie. Het kan niet anders of iets heeft hen zo geïnspireerd dat ze bereid zijn om alle zekerheden los te laten en het avontuur aan te gaan. Geweldig om zo'n droom te hebben, en om vastbesloten en doelgericht in je leven die beslissingen te nemen, zodat er nieuwe mogelijkheden groeien. Zo kunnen grote helden geboren worden. Mensen die gedreven zijn door een passie of door een roeping, en die bereid zijn offers te brengen voor dat doel. Maar weet u welke mensen ik minstens zo inspirerend vind? Dat zijn de kleine helden, die dag in, dag uit in hun leven laten zien dat ze ergens voor staan. Mensen die niet zelf op zoek gingen naar een nieuwe uitdaging, maar die zich door omstandigheden voor een nieuwe taak geplaatst zien, en zich daar aan toewijden. Heb je daar eigenlijk niet veel meer inspiratie, passie en liefde voor nodig? Over persoonlijke offers gesproken!
Neem nou bijvoorbeeld mijn buurvrouw. Niets in haar leven heeft haar voorbereid op de taak die plotseling op haar schouders rust: de zorg voor haar man die plotseling blind en gedeeltelijk verlamd is geworden. Ze is zijn ogen, en meer dan dat: zijn troost, zijn houvast. Hij leeft nog, en samen hebben ze het goed. Maar het is wel heel anders dan vroeger, toen hij die sterke man was: nooit moe, nooit onzeker, en altijd voor het gezin in de weer. Ik begrijp (een beetje) hoeveel verdriet zij heeft. Maar tegelijkertijd heb ik nooit een lievere vrouw gezien. Of laat ik u vertellen van Gert. Ik ken hem van de school van mijn kinderen. Gert was al dik tegen de VUT aan, en inmiddels al jaren alleen, toen hij na een noodlottig ongeval plotseling de zorg kreeg voor zijn kleindochters. Nu wonen ze al meer dan tien jaar bij hem in huis. Al die jaren zorgt hij voor hen op een grandioze manier. Op een leeftijd dat de meeste mannen gaan dromen over overwinteren in Spanje, brengt Gert onvermoeibaar de meiden naar zwemles, naar ballet, en naar de kinderboerderij. Hij organiseert verjaardagsfeestjes, is zowel 'leesmoeder' als 'knutselvader' op school, is scheids bij de sportwedstrijden, coach bij de avondvierdaagse, en slaat geen ouderavond over. Dat vind ik groots. Zo'n inzet, voor het geluk en het welzijn van zijn kleindochters. Ik weet het, het is geen in het oog lopende nieuwe carrière of verbazingwekkende en gedurfde nieuwe start. Het leven liep nu eenmaal zo. Maar dat het met deze twee kinderen zo goed gaat, dat komt door deze held (die het overigens zelf allemaal heel vanzelfsprekend vindt wat hij doet). Nu ik er zo over nadenk: ik ken nog veel meer helden. Zoals Suze, die na het opvoeden van vier lastige pubers en een schattig nakomertje, nog tijd en energie heeft om haar huis en haar gezin, en vooral ook haar liefde in te zetten voor de crisisopvang van pleegkinderen. En Netty dan, die in plaats van te genieten van haar pensioen en het wat rustiger aan te doen, onvermoeibaar in de weer is met het inzamelen van geld en hulpgoederen voor de getroffen kinderen van Tsjernobil. Of mijn kapster, die niet alleen met kammen, borstels en scharen, maar vooral met een hart vol liefde de cliënten van een hospis knipt...
Het zijn juist deze levens van doodgewone helden, die mij zo ontzettend inspireren. Ik wilde wel dat dit heldendom meer de media haalde: wat mij betreft mogen deze mensen namelijk best wat meer in het zonnetje gezet worden.
Gelukkig is er ook nog een heel andere kant aan: al is er niemand getuige van dergelijk 'heldendom' en zo'n offerbereidheid, er is er Eén die het wel allemaal ziet, en het ook op waarde schat. Hij weet precies wat we doen, waarom we het doen en met welke instelling van ons hart we het doen. Lees zelf maar, in Efeziërs 6:8 bijvoorbeeld. Of in Hebreeën 6:10. Is Hij niet Degene die in ons 'zowel het willen als het werken uitwerkt' (Filippenzen 2:13)?
Je kunt misschien niet boeiend spreken, je mist er gewoon de vrijmoedigheid voor. En als er iets te organiseren valt, moeten ze ook niet bij jou zijn. Je bent te moe om zieken en ouderen te bezoeken, of te geremd om een jongerenclub te leiden. Misschien heb je geen talent om een boek te schrijven, en is gastvrijheid iets waarvan je wakker ligt. We zijn niet allemaal geboren voor de grote, zichtbare dingen. En dat is ook helemaal niet nodig. De Bijbel geeft een duidelijk voorbeeld van een forse inspanning die in eerste instantie niemand opvalt. God getuigt echter van broeder Epafras dat hij erg veel moeite doet voor de gelovigen. Niet door de dingen die hierboven genoemd zijn, maar door vurig voor de gelovigen te bidden (Kol. 4:12,13).
Je zou kunnen zeggen dat een Romeinse centurio, dat is een hoofdman over honderd soldaten, het ver geschopt heeft in het leven. Deze man hier valt echter op door zijn nederigheid. De oudsten van Kapernaüm zijn lovend over hem: volgens hen is de hoofdman het waard dat de Heer Jezus naar hem toegaat en zijn slaaf geneest. En de Heer gaat inderdaad. Maar als de Heer de eerste stap naar zijn huis heeft gezet, is dat voor de hoofdman al genoeg. Via zijn vrienden laat hij aan de Heer Jezus zeggen dat hij zichzelf niet waard acht dat de Heer al die moeite voor hem doet - hij heeft genoeg aan het woord van de Heer om Hem te geloven en te vertrouwen.
De eerste situatie is een discipel die zich verheft boven zijn meester. De discipel hoort de meester te volgen. Als een discipel denkt het beter te weten dan zijn meester, gaat het mis. Hij raakt verblind. De tweede situatie is als een discipel hout in zijn oog heeft. Balk of splinter maakt eigenlijk niet uit.
Als de ene blinde een andere blinde leidt, zullen ze elkaar de put in helpen.
De bergen zijn plaatsen van eenzaamheid. Beneden in de vlakte wacht een grote menigte om de woorden van de Heer te horen en om genezen te worden. Slechts enkelen zijn meegegaan naar boven. Maar de Heer is niet naar boven gegaan om te prediken. Hij is gegaan om te bidden.
Van de Zoon des mensen lezen wij regelmatig in de Bijbel dat Hij bidt. Hij bidt voordat Hij zijn apostelen roept. Hij bidt voordat Hij gaat prediken. En Hij bidt nu in de hemel nog steeds voor ons.
Laten wij in deze vakantietijd het voorbeeld van de Heer volgen en een eenzame plaats opzoeken om te bidden.
De kasten puilen zo langzamerhand uit. Een plank vol met niet-ingeplakte foto's, een plank met lapjes, papier, verf, gedroogde bloemen, kastanjes van de vorige herfst, schelpen en stenen, en noem maar op. Van alles heeft ze zo langzamerhand verzameld om leuke dingen mee te gaan maken. Ideeën zijn er in overvloed. En elke keer komen er weer nieuwe dingen bij. Haar man verzucht wel eens of er niet wat weg kan, er vallen al bijna nieuwe kastanjes van de bomen. Maar een blik op haar verschrikte gezicht doet hem al z'n mond houden.
In tegenstelling tot wat je zou verwachten, zie je er in haar huis niet zoveel van terug, - wanneer je de kastdeuren tenminste dicht laat. Ze is voortdurend van plan om aan de slag te gaan, alleen de tijd ontbreekt nog. Maar over een paar weken misschien!
Sommige mensen hebben al aardig wat uit de Bijbel verzameld en in hun hart een plaatsje gegeven. Het is de kunst er wat mee te doen. Het liefst zoveel mogelijk, zodat er evenwicht is tussen verzamelen en gebruiken. Want hoe mooi de materialen op zich ook zijn, ze komen beter tot hun recht als je ze gebruikt.
Veel mensen beweren dat het christendom iets is voor zwakke, laffe en onzelfstandige mensen. Ons heeft dit verwijt altijd verbaasd, omdat naar onze ervaring juist het tegendeel het geval is. Er is juist zeer veel moed voor nodig om christen te zijn. In feite is er zelfs al grote moed voor nodig om christen te worden.
In de Bijbel staat dat iedereen die christen wil worden al zijn misstappen voor God dient te belijden, om vergeving moet vragen en Hem de leiding van zijn leven in handen moet geven. Daar is moed voor nodig. Om de eerste stappen op de weg met Christus te zetten, is het nodig Hem je hand toe te steken en Hem vertrouwen te schenken. Er is ook moed nodig om een leven te leiden in gehoorzaamheid aan Christus. Er is moed voor nodig om je behoorlijk te gedragen en aan een diepe relatie met je huwelijkspartner, je kinderen en je vrienden te werken.
Moed - dat hebben we allemaal nodig en God wil dat we moedig zijn. 'Want God heeft ons niet gegeven een geest van bangheid, maar van kracht, liefde en bezonnenheid,' zegt Gods Woord (2 Timoteüs 1:7).
Al kunnen we maar weinig doen, laten we toch doen voor de Here wat we kunnen. Al hebben we maar weinig, laten we toch geven aan de Here wat we kunnen missen. God kan het weinige wat wij kunnen doen en kunnen geven, gebruiken en Hij kan het vermenigvuldigen en zegenen.
Een oude vrouw kon maar weinig geven voor een inzameling voor een bepaalde nood. Een jonge vrouw die zag hoe weinig zij gaf, zei spottend: 'Er is zoveel nood in de wereld. Wat maken nou die paar euros uit die u geeft? Het is maar een druppel in een emmer.' Maar de oude vrouw zei met een blij gezicht: 'Alles wat God van mij vraagt, is een druppel in een emmer te doen. Hij zal er Zelf wel voor zorgen dat de emmer vol wordt.'
In Luk. 21 kunnen we lezen hoe de Here Jezus hierover denkt: 'Hij keek op en zag hoe de rijken hun gaven in de collectekist gooiden. Er kwam ook een arme weduwe. Zij deed er twee koperen muntjes in. 'Kijk,' zei Hij, 'die arme weduwe heeft meer gegeven dan al die anderen bij elkaar. Want de rijken hebben vanuit hun rijkdom gegeven, maar deze vrouw heeft alles gegeven wat zij had' (vers 1-3, Het Boek).
Een tollenaar is iemand die van voorbijgangers belasting mag innen. Dat recht om belasting te heffen, huurt hij voor veel geld van de Romeinen. Logisch dat de Joden deze man niet zien zitten. Zij zien hem als vriend van de vijand en een zondaar met wie je niet mag eten en drinken.
Maar de Heer Jezus ziet de man wél zitten. De Heer neemt hem zelfs op in zijn kring van volgelingen. Het leven van de tollenaar verandert hierdoor radicaal. Hij laat zijn tolhuis en zijn oude leven achter en volgt de Heer.
De Heer Jezus heeft ook u op het oog. Hij kent u en de dingen uit uw leven, en Hij roept u: Volg Mij. En alles zal radicaal anders worden, als u aan die oproep gehoor geeft.
Veel mensen zijn gekomen om naar het onderwijs van de Heer Jezus te luisteren. Sommigen zijn met een kritische houding gekomen. Maar die ene mens voor wie de Heer een bijzonder woord heeft, is niet in staat deze bijeenkomst bij te wonen. Hij kan namelijk niet lopen. Mensen versperren hem de weg. Er is een mogelijkheid om op het dak te klimmen, maar ook daar is iets dat de toegang belemmert. De man heeft gelukkig vrienden die zich door niets laten weerhouden. Zo mogen, nee, moeten gelovigen bidden voor hun vrienden.
Merk op dat van alles wat de Heer deze dag heeft gesproken, alleen de volgende woorden zijn genoteerd: 'Mens, uw zonden zijn u vergeven!'
Melaatsheid, in de Bijbel een beeld van de macht van de zonde, is in de tijd van de Heer Jezus een ongeneeslijke ziekte. Melaatsen worden gemeden door gezonde mensen. Zij mogen ook niet in de tempel komen en daar God dienen.
Maar dan gebeurt er iets heel ontroerends. Deze melaatse man, die in de afzondering leeft, heeft een bijzondere ontmoeting met de Heer Jezus, de Zoon van God. De Heer wendt Zich niet van hem af, integendeel. De melaatse ziet de Heer en geeft Hem de eer die God toekomt. Hij valt op zijn gezicht. Zo smeekt hij om reiniging. De Heer raakt hem aan en zegt: 'Ik wil, word gereinigd!'
Beseffen wij ook dat de Zoon van God naar ons omziet en ons wil reinigen - en buigen wij ons ook voor Hem neer?
De meeste godsdiensten vereren de een of andere grote, maar dode, leider of wijsgeer. Alleen het christendom heeft geloof in een levende, opgestane Heiland. Een zendeling legde deze waarheid uit aan een groep mensen. Hij zei: 'Stel je voor dat ik aan het reizen ben. Ik heb een plek bereikt waar de weg zich splitst in twee richtingen. Ik zoek naar een gids en vind twee mannen. De ene is dood en de andere is levend. Aan wie van de twee zou ik de weg vragen, aan de dode of de levende?' De mensen antwoordden: 'Natuurlijk aan de levende.' 'Nou,' zei de zendeling, 'waarom volgen jullie dan een leider die dood is in plaats van Christus die levend is?'
Als we geloven in de lichamelijke opstanding van Jezus Christus, zullen we geen moeite hebben met andere dingen uit Gods Woord. Als we deze kernwaarheid verwerpen, kunnen we de hele Bijbel wel weggooien. Als Christus niet was opgestaan, zou Hij Zijn beloften gebroken hebben, zou Hij Zijn profetieën niet nagekomen zijn en dan zouden wij nog in onze zonden zijn.
Sinds de serie 'Touched by an angel' van de EO is gestart, is er al heel veel over engelen geschreven en uitgelegd aan de hand van de Bijbel. De engelen van de tv-serie zijn verzonnen engelen in verzonnen verhalen. Ikzelf heb - bij mijn weten - nog nooit een engel ontmoet, maar ik geloof wel dat ze zich in opdracht van God met mijn leven bemoeien. Ik kan u geen anekdote vertellen over mijzelf, maar wel een waargebeurde engelenontmoeting van jaren geleden met iemand anders.
Wij hebben vele jaren met ons gezin samenkomsten bezocht en meegedaan met het folderen van traktaten. Dan baden we dat de traktaten met het evangelie in goede aarde zouden vallen, maar het effect van de traktaatverspreiding bleef nihil. Tot op zekere dag een dame uit Indonesië de samenkomst bezocht. Zij vertelde dat zij Tina heette, weduwe was en op straat een foldertje met een uitnodiging had gevonden. Zij zocht een geestelijk tehuis. We waren heel blij met haar en haar drie kinderen. Zij was een gediplomeerd verpleegkundige, maar sprak haar Nederlands niet goed genoeg om in een ziekenhuis te kunnen werken en ook nachtdiensten waren een onmogelijkheid voor haar. Daarom begon zij een eethuisje. Tina kon heerlijk koken en het ging goed met haar. Toen in het centrum van de stad een groot restaurant te huur was, aarzelde zij niet lang en sloot haar eethuisje. Maar de zaak daar was onoverzichtelijk groot en het was moeilijk om ervaren personeel te betalen. De oudste dochter hielp veel mee en meestal nog een familielid uit Indonesië, die maar voor drie maanden een visum kon krijgen. Zo kon het gebeuren dat zij de zaak moest runnen met twee jonge meisjes en dat boven de zaak twee tieners alleen gelaten moesten worden.
Op maandagavond was het meestal heel rustig en de afspraak was, dat wanneer er om negen uur nog geen klant was binnengekomen, zij de zaak zouden sluiten. Op een maandagavond kwamen om halfnegen twee jongens binnen, die aan de bar gingen zitten en een biertje bestelden. Tina vroeg of ze wat wilden eten. 'Nee, nog niet.' Ze knoopte een gesprek met ze aan over studeren, dat dat zo verstandig was en zelfs dat ze ze daarbij wel wilde helpen. Maar hoe meer Tina sprak, hoe nerveuzer de jongens werden. Net toen ze de jongens wilde vertellen dat ze de zaak wilde sluiten, ging de deur open en kwamen er negen mensen binnen, die aan verschillende tafeltjes gingen zitten en zo op het oog niets met elkaar van doen hadden. Ze verbaasde zich erover dat ze niemand kende; doorgaans bestond toch driekwart van de mensen uit vaste klanten. Ze zag dat de jongens verdwenen waren en ze haastte zich om de mensen te bedienen.
Toen ze aan het eind van de avond de deur achter de laatste gast wilde sluiten, stonden twee politiemensen voor de deur, die vroegen of ze even mochten binnenkomen. Ze wilden nagaan of er twee jongens in haar zaak waren geweest. 'Ja,' zei Tina, 'maar wat is er dan aan de hand?'
'Nou, mevrouw,' vertelden de agenten, 'wij hebben deze jongens vanavond gearresteerd. Zij worden al dagen gezocht voor de moord op vier leden van een muziekband in Delft. Die knapen vertelden ons dat zij van plan waren geweest om u te beroven. Zodra u de zaak zou sluiten, zouden zij u en uw kinderen doden en de zaak in brand steken. Maar negen mensen die laat binnenkwamen, gooiden roet in het eten. Wij vonden dat zo'n raar verhaal, dat komen wij dus even controleren. Maar als het verhaal waar is, dan is er een wonder gebeurd en bent u door het oog van de naald gekropen.'
Tina wist op dat moment dat de Here God Zelf haar bescherming had gegeven door middel van negen engelen. Zij begreep ook dat het een waarschuwing was om die gevaarlijke plek in het centrum van de stad op te geven! Negen engelen! Dat zou eigenlijk vermeld moeten worden in het Guinness Book of Records. Dat zal niet lukken met alleen God als je Getuige. De gebeurtenis staat wel vermeld in het Book of Witnesses. Dat is zo dik, daar hebben we een eeuwigheid voor nodig om dat helemaal te lezen.
Trekkers in het Sierra-gebergte in Californië zijn verbaasd als ze soms hoge hekken tegenkomen met prikkeldraad erbovenop. Wat zien ze daar binnen die omheinde plek? Een mediamiddel zoals een radiotoren? Nee, ze zien alleen maar een paar knoestige bomen, misschien maar een kromme stomp met weinig naalden. Op een bordje staat: 'Verboden toegang. Bristlecone-dennebomen. Beschermingszone. Bescherm deze bomen alstublieft. Ze zijn de oudste levende dingen op aarde.'
Pamfletten leggen uit dat deze Bristlecone-dennebomen al groeiden tijdens Jezus' omwandeling op aarde en dat ze de oudste zaaiplanten ten tijde van de uittocht uit Egypthe waren. Hoe zorgvuldig deze bomen ook beschermd worden, tenslotte zullen ze toch sterven. Ze hebben geen eeuwig leven. Maar christenen hebben wel de zekerheid van eeuwig leven. Ja, onze lichamen zullen sterven, maar door Gods genade en macht zullen onze zielen nooit sterven. Onze lichamen zullen opgewekt worden en we zullen een onsterfelijk lichaam ontvangen. Wie in Jezus Christus gelooft, heeft eeuwig leven!
Op een mooie zomerdag was ik met mijn dochter op bezoek in een soort pretpark. Toen we in de rij stonden voor een van de attracties, hoorde ik een man vragen: 'Weet iemand waar deze rij naartoe gaat?' De man naast hem zei: 'Ik heb geen flauw idee.' Ik grinnikte om hun kennelijke onwetendheid, maar toen realiseerde ik me dat ik zelf ook niet wist waar de rij voor was.
Het maakte me trouwens niets uit. Het was een 'vader-en-dochterdag' en we hadden het samen gezellig. Het was niet belangrijk waar we naartoe gingen, het ging er om dat we samen uit waren.
Ik moest denken aan wat we noemen 'wandelen met de Here'. Zijn we zo in beslag genomen door wat we meemaken in het leven dat we vergeten om blij te zijn dat we elke dag met Hem samen zijn?
Henoch, een gelovige uit het Oude Testament, 'wandelde met God, driehonderd jaar' (Gen. 5:22). En toen wandelde hij weg van de aarde in Gods tegenwoordigheid zonder de dood te zien (Hebr. 11:5).
We weten niet hoe onze levensweg zal zijn, maar we kunnen genieten van de reis als we met de Here wandelen: 'Ik wandel in het licht met Jezus...'
Mensen hebben een onbedwingbare neiging om zichzelf goed voor te doen. Wij vinden het ook wel belangrijk om te weten wat anderen aan goede dingen van ons zeggen. Maar wat mensen ook voor goeds van ons denken of zeggen: de Bijbel zegt dat er niemand is die goed doet, zelfs niet één. Wij hebben allemaal, zonder uitzondering, een redder nodig. Het is een keuze tussen 'zalig' en 'wee'. Wee u wanneer alle mensen goed van u spreken, want u lijkt op een valse profeet: u hebt u zelf goed voorgedaan, terwijl u dat niet bent. We kunnen maar beter eerlijk toegeven dat het oordeel van de Bijbel over ons betrouwbaarder is dan wat wijzelf of anderen van ons denken.
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, op het moment van de Duitse capitulatie, staat Oskar Schindler te midden van de werknemers van zijn munitiefabriek. Hij is lid van de Nazipartij en zal wel door de geallieerden gevangen genomen worden. Is dat zo? Het is een merkwaardig bedrijf geweest: er is nog nooit een bruikbaar stuk munitie gemaakt. Om toch te kunnen leveren aan het Duitse leger kocht Oskar munitie op. Er werken uitsluitend Joodse werknemers. Het enige doel is het redden van Joden uit de concentratiekampen geweest. Dat is voor deze Joden gelukt, maar het heeft hem al zijn miljoenen gekost.
Bij het afscheid bedankt een van zijn werknemers, een rabbi, hem. 'Maar ik heb niet alles gegeven,' is het weerwoord, 'kijk hier, mijn auto, die had ik kunnen verkopen. Voor dat geld had ik nog tien extra mensen kunnen redden!' Elfhonderd geredden was hem niet genoeg. Iedereen redden was niet mogelijk. Wie zou dat ook kunnen? Wel, ik ken Iemand die echt alles gegeven heeft, en die iedereen kan redden! Ook u.
Vandaag lezen wij uit de Evangeliën, waarin over de Heer Jezus wordt verteld. In dit stukje is er van de Heer zelf nog geen sprake, maar wel van zijn voorbode Johannes.
Johannes bereidt de weg van de Heer, zoals voorspeld in Jesaja, en krijgt herhaaldelijk de vraag: 'Wat moeten wij doen?' Hij geeft hier een ondubbelzinnig antwoord: vruchten voortbrengen die aan de bekering beantwoorden, mededeelzaam zijn aan de armen en tevreden zijn met datgene wat je ontvangt. Duidelijk genoeg! Maar niet altijd makkelijk voor ons...
De bergen zijn plaatsen van eenzaamheid. Beneden in de vlakte wacht een grote menigte om de woorden van de Heer te horen en om genezen te worden. Slechts enkelen zijn meegegaan naar boven. Maar de Heer is niet naar boven gegaan om te prediken. Hij is gegaan om te bidden.
Van de Zoon des mensen lezen wij regelmatig in de Bijbel dat Hij bidt. Hij bidt voordat Hij zijn apostelen roept. Hij bidt voordat Hij gaat prediken. En Hij bidt nu in de hemel nog steeds voor ons.
Laten wij in deze vakantietijd het voorbeeld van de Heer volgen en een eenzame plaats opzoeken om te bidden.
Bij Florence lag een groot blok marmer. Verschillende beeldhouwers hadden geprobeerd het te bewerken, maar ze waren er niet in geslaagd. Het enige resultaat was dat het aan alle kanten geschonden was en nergens meer geschikt voor leek te zijn. Toen kwam men op het idee aan Michelangelo te vragen of hij van dit onogelijke blok marmer nog iets kon maken. De grote kunstenaar liet een schuur om het stuk marmer heen bouwen, zodat hij ongestoord kon werken. Anderhalf jaar werkte hij er aan. Toen gaf hij de opdracht de schuur af te breken. Daar stond een prachtig standbeeld van de jonge David (nog steeds te bewonderen in Florence). Zoiets kon alleen de meesterhand van de beroemde Michelangelo tot stand brengen. Maar God kan nog oneindig veel meer! Hij kan harde harten met zijn Woord bewerken. Dat Woord is 'als een hamer die een steenrots vermorzelt' (Jer. 23:29). God brengt zondaars tot geloof en bekering, en vormt in hen het volmaakte beeld van zijn Zoon. Dat doet Hij uit liefde.
Melaatsheid, in de Bijbel een beeld van de macht van de zonde, is in de tijd van de Heer Jezus een ongeneeslijke ziekte. Melaatsen worden gemeden door gezonde mensen. Zij mogen ook niet in de tempel komen en daar God dienen.
Maar dan gebeurt er iets heel ontroerends. Deze melaatse man, die in de afzondering leeft, heeft een bijzondere ontmoeting met de Heer Jezus, de Zoon van God. De Heer wendt Zich niet van hem af, integendeel. De melaatse ziet de Heer en geeft Hem de eer die God toekomt. Hij valt op zijn gezicht. Zo smeekt hij om reiniging. De Heer raakt hem aan en zegt: 'Ik wil, word gereinigd!'
Beseffen wij ook dat de Zoon van God naar ons omziet en ons wil reinigen - en buigen wij ons ook voor Hem neer?
Er is een verhaal van een oude grootvadersklok die al drie generaties lang in dezelfde hoek van een kamer had gestaan en trouw dag na dag de minuten en uren weggetikt had. In de klok was een zwaar gewicht dat elke avond moest worden opgetrokken om de klok aan de gang te houden.
Op zekere dag werd de klok verkocht en de nieuwe eigenaar zag het zware gewicht. 'Dat is te erg,' zei hij, 'dat die oude klok zo'n zware last moet dragen.' Hij nam het gewicht van de ketting en ogenblikkelijk hield de klok op met tikken. 'Waarom deed u dat?' vroeg de klok. 'Ik wilde je last verlichten,' zei de man.
'Hang het er alstublieft weer in,' zei de klok, 'dat houdt me aan de gang!'
De meeste mensen hebben graag een gemakkelijk leventje. Ze denken dat ze, als ze geen lasten hebben, plezierig kunnen leven. Ze beseffen niet dat God ons vaak geestelijk 'aan de gang houdt' door de gewichten die ons naar beneden lijken te trekken. Beproevingen kunnen onze voeten geestelijk activeren. Onze lasten brengen ons niet alleen zegen in dít leven, maar 'de lichte last der verdrukking van een ogenblik bewerkt voor ons een alles verre te boven gaand eeuwig gewicht van heerlijkheid' (2 Kor. 4:17)..
Er zijn veel zaken denkbaar die wij verlangen, maar niet bezitten. Daarbij moet u niet alleen aan materiële zaken denken, zoals een dure auto, een betere tv of een nieuwe baan, maar ook aan een gelukkig huwelijk of een geloofsgemeenschap waar u meer aandacht en liefde ontvangt.
Jakobus stelt het contrast hier heel duidelijk: wij bidden wel, maar vragen daarbij naar onze hartstochten. En die hebben vaak met hoogmoed te maken. Maar het weerstaan van de duivel en zich onderwerpen aan God is een garantie voor zijn nabijheid en het ontvangen van veel meer dan wij verlangen.
Het evangelie dat nog gebracht wordt aan onbekeerde mensen is een blijde boodschap. De Heer Jezus is aan het kruis gestorven voor zondaren. Hij heeft het werk volbracht en alle mensen kunnen gered worden. De andere kant van de waarheid is de vraag of de mensen ook gered willen worden. Een zondaar moet het evangelie aannemen en geloven in de Heer Jezus en Hem aannemen als zijn Heer en Heiland. Een ongelovige spotte eens met de boodschap van het evangelie dat ook aan hem werd gebracht. Hij zei: 'Als Jezus alle mensen kan redden, waarom zijn er dan nog zoveel ongelovige mensen?' De christen met wie hij sprak, bleef staan en keek om zich heen. Net kwam er een jongen voorbij die er heel vuil en ongewassen uitzag. 'Kijk eens naar deze jongen,' zei hij. 'Kunt u het water en de zeep de schuld geven dat deze jongen er zo vies uitziet? Nee, er is genoeg water en zeep, maar als deze jongen er geen gebruik van maakt, dan blijft hij zo vies als hij is. Zo is ook het evangelie bestemd voor alle mensen. Maar alleen de mensen die er gebruik van maken, die het aannemen, ervaren de kracht van het evangelie en alleen zij worden gered.'
Op een bitterkoude dag omstreeks Kerstmis strompelde een teeruitziend tienermeisje door een straat in Wiesbaden, Duitsland. Te zwak en te ziek om haar zware koffer te dragen, sleepte ze hem achter zich aan door de sneeuw. In paniek joeg de gedachte door haar hoofd: Ik heb geen huis, geen familie, geen vrienden - ik ben alleen in deze grote wereld met niemand die voor mij zorgt! Dat meisje was ik.
Ik was geboren in 1930 in Oost-Duitsland als dochter van een Duitse vader en een Russische moeder. In die tijd koesterden de meeste Duitsers een diepe haat tegen de Russen. Omdat mijn ouders dachten dat ik slecht behandeld zou kunnen worden vanwege mijn moeders nationaliteit, gaven zij mij aan een Duits echtpaar. Ik hield veel van die mensen. Ze behandelden me goed, alsof ik hun eigen dochter was.
In 1945, toen ik 15 was, kwam er oorlog in die omgeving. Toen de Russen optrokken met tanks, bombardeerden ze onze stad. Met een vluchtkoffertje met enkele bezittingen vluchtten mijn pleegouders en ik uit huis in de richting van de Baltische Zee in een poging de Russen te ontlopen. Ik kon 's nachts niet slapen uit angst voor achtervolging of gevangenschap. Enkele dagen later eindigde onze vlucht - niet in vrijheid, maar in gevangenschap. Mijn hart klopte wild toen ik me vastklemde aan mijn ouders.
De Russen dreven alle ouders vóór de kinderen uit. Met machinegeweren werden er honderden volwassenen weggemaaid. Ik kan mijn afschuw en angst met geen pen beschrijven toen ik mijn geliefde pleegouders dood zag neervallen. Hulpeloos en geschokt zagen wij kinderen hoe de lichamen van onze ouders in een kuil werden gegooid en met zand bedekt.
Toen dreven de Russen ons in een donker, vochtig souterrain waar we een paar dagen zonder eten en drinken gevangen werden gehouden.
De Duitsers deden een tegenaanval en bevrijdden ons. We werden in trucks gezet en naar de Baltische Zee gebracht. Daar werden we in allerlei soorten schepen geladen. Ik kwam met een heleboel andere kinderen op een onderzeeër terecht. We waren nog maar kort op weg toen Amerikaanse en Engelse schepen alle Duitse vaartuigen tot overgave dwongen. Wij werden overgebracht naar een Engels schip en gebracht naar een krijgsgevangenenkamp in Kopenhagen, waar we drie jaar werden vastgehouden. De Engelsen wilden ons niet uit het kamp ontslaan tenzij wij een plaats hadden om te wonen. Ten slotte vond het Rode Kruis in 1948 een plek voor mij bij een oud echtpaar, familie van mijn pleegouders, in Wiesbaden.
De jaren van ontbering eisten hun tol en ik werd ziek. Het oude echtpaar liet me naar een ziekenhuis brengen. Toen ik weigerde in een klooster te gaan, pakte iemand mijn spullen in een koffer en ik werd buiten de deur gezet in de koude, besneeuwde straten van Wiesbaden.
Toen ik de straat uitliep, mijn koffer achter me aanslepend, stond ik even stil en keek omhoog. Doodmoe en bang riep ik uit: 'Als U bestaat, helpt U me dan alstublieft!' Maar ik vroeg me af: bekommert God zich echt wel over wat er met mij gebeurt?
Ik kreeg opeens een aandrang om aan te kloppen bij een deur daar dichtbij. Een vrouw met een vriendelijk gezicht deed open en vroeg me binnen te komen. Toen ik haar mijn geschiedenis vertelde, zei ze: 'Ons huis is jouw huis.' Ik wist dat ik niet bij toeval in dit huis gekomen was. De God die ik aangeroepen had, had mij naar een christelijk gezin geleid - naar het huis van meneer en mevrouw Hentz. Meneer Hentz was voorganger van een evangelische gemeente.
Wat zijn we allemaal druk. Met het gezin, met het werk, met de kerk... druk, druk druk. Gelukkig hebben we ook af en toe vrij. Vakantie. Tijd om tot rust te komen. Tijd om stil te staan bij de dingen waar God druk mee is - in alle eerbied gesproken.
Het bijzondere is dat wij mensen helemaal niet de indruk krijgen dat de Heer zo druk is. Neem nu bijvoorbeeld Abraham. U kent zijn geschiedenis wel: zijn roeping om uit het huis van zijn vader te gaan, op weg naar een onbekend land. Hij was toen 75 jaar. Hij was al 86 toen hij Ismaël als zoon kreeg. Hij was 100 jaar oud, toen zijn door God beloofde zoon Isaak kwam. Echt haast lijkt de Heer niet te hebben. Wat doet de Heer in Abrahams leven? Als Lot het beste deel van het land Kanaän heeft gevraagd, bevestigt de Heer aan Abraham dat hij heel het land zal krijgen en een groot nageslacht. Als Abraham weigert geschenken aan te nemen van de koning van Sodom, opdat die niet kan zeggen dat hij Abraham rijk heeft gemaakt, ook dan bevestigt God zijn beloften aan Abraham door Zich persoonlijk voor die beloften garant te stellen (zie Genesis 15). Toch ziet Abraham nog niets van die beloften in vervulling gaan. Het is dan ook zo logisch om de Heer maar eens een handje te gaan helpen, en via Hagar nageslacht te verwekken. Op het laatste nippertje, toen het menselijkerwijs nog kon. Want als de Heer Abraham opzoekt als hij 99 jaar oud is, schiet Sara in de lach. Het is immers veel te laat voor Abraham en haar om nog een kind te krijgen (Genesis 18:12).
Maar het wonder gebeurt toch, en het beloofde kind komt!
Eind goed, al goed zou je denken.
Maar dan gaat God verder. Hoe oud zal Abraham zijn geweest toen de Heer hem vroeg om zijn geliefde zoon te offeren? Honderdtien? Honderdtwintig? Isaak was in ieder geval oud genoeg om zelf al het offerhout de berg op te dragen.
In al die jaren was er toch wat bij Abraham veranderd. Want in Hebreeën 11:17,18 lezen we: 'Door het geloof heeft Abraham, toen hij verzocht werd, Isaak ten offer gebracht ... hij tot wie gezegd was: door Isaak zal men van nageslacht van u spreken. Hij heeft overwogen, dat God bij machte was hem zelfs uit de doden op te wekken.' Abraham had inmiddels geleerd dat de Heer echt helemaal te vertrouwen is: Hij doet wat Hij zegt en Hij kan datgene doen wat boven ons denken uitgaat.
Abraham had God leren vertrouwen, op een manier zoals alleen heel kleine kinderen dat kunnen: Hem compleet vertrouwen op zijn woord. De Heer is er druk mee dat ook aan ons te leren. Hij is te vertrouwen, altijd...
Wij denken en spreken graag over andere mensen en hebben ons oordeel vlug klaar. Maar onderzoeken wij ook onszelf en oordelen wij ons eigen handelen? Het is niet aan ons om de ander te oordelen. Wij zijn de Rechter niet - dat is Hij! Daarmee begint deze dag.
Maar dit stukje gaat verder over onszelf en onze eigen plannen. Wilt u vandaag of morgen handel drijven en winst maken? Pas dan op voor hoogmoed of overmoed. Want onze plannen lukken alleen als de Heer het wil en wij leven. Hij kent de dag van morgen en houdt ons leven in zijn hand. 'Deo volente' is echt geen holle frase!
Soms zijn namaakplanten heel moeilijk van echte planten te onderscheiden. Maar toch is er een groot verschil: de laatste leven en groeien en de eerste zijn dood en moeten enkel worden afgestoft om mooi te blijven.
Zo is het ook met veel christenen. Ze zitten keurig vooraan in de kerk, zoals een plastic palmboom op de plaza van Center Parcs staat. Maar ze groeien niet en hun geloof is dood, omdat het niet met werken gepaard gaat. Jakobus is hier wel heel scherp, maar ook heel praktisch! Wel iets om heel serieus te nemen.
14 Toen antwoordde God hem: Ik ben die er zijn zal. Zeg daarom tegen de Israëlieten: IK ZAL ER ZIJN
'IK BEN...'
In Ex. 3:14 noemt God Zich bij één van Zijn namen, namelijk :'Ik ben.' Bisschop Beveridge gaf hierover de volgende, mooie uitleg.
God noemt Zichzelf 'Ik ben'. Hij zegt bijvoorbeeld niet: 'Ik ben uw licht', 'Ik ben uw gids', of: 'Ik ben uw sterkte.' Dit is Hij natuurlijk ook, maar Hij zegt hier alleen maar: 'Ik ben.' En verder niet. Het is alsof Hij tegen ons wil zeggen: jullie mogen zelf invullen wat jullie nodig hebben. Bijvoorbeeld: Ben je zwak? Ik ben sterk en Ik wil jou de kracht geven die je nodig hebt. Ben je arm? Ik ben rijk en Ik wil jou van Mijn rijkdom geven. Ben je bedroefd? Ik ben de Trooster en Ik wil bij jou zijn en je troosten. Heb je wijsheid nodig? Ik ben de Wijsheid en Ik wil jou wijsheid geven als je Mij erom vraagt. Moet je sterven? Mijn Zoon is de opstanding en het leven en Ik geef jou het eeuwige leven, als je in Mijn Zoon gelooft.
Zo wil God ons in elke situatie van ons leven geven wat we nodig hebben. Wij kunnen zingen: 'Al wat ik nodig had, hebt Gij gegeven, groot is Uw trouw, o Heer, aan mij betoond.'
Wij gaan vaak af op het uiterlijk van mensen, of op hun sociale status, en vormen ons zo een mening over hun waarde. Vergis u niet: Jakobus noemt dat zonde. Want het is niet de manier waarop de Heer oordeelt, die het hart kent en nooit op de buitenkant afgaat.
Letterlijk staat er in het laatste vers dat de barmhartigheid triomfeert over het oordeel. Dat wil zeggen dat wij onze naaste zouden moeten liefhebben als onszelf, los van het feit of die naaste een gouden ring draagt of een piercing, een jeans of een driedelig pak. God kijkt naar het hart van mensen. Laten wij dat alsjeblieft ook doen.
In West-Europa hebben de meeste mensen een goede opleiding, of ten minste de kans om goed onderwijs te volgen. We weten heel veel. Er zijn specialisten voor van alles en nog wat.
In Gods wereld zijn ook specialisten nodig. Mensen die zich specialiseren in goede werken. De opleiding hiervoor krijgen we uit Gods Woord. En Hij geeft ons ook nog de daadkracht. In Christus Jezus zijn we geschapen tot goede werken die God dan ook nog eens voor ons klaarlegt, zodat we ze kunnen doen. Zijn Woord is betrouwbaar. Laten we eens wat minder praten en wat meer doen voor God. En als we niet weten wat we moeten doen, laten we Hem dan vragen wat Hij wil dat we zullen doen.
De leer van God, onze Heiland, in alles versieren.
De leer van God, onze Heiland, in alles versieren.
Versieringen zijn ervoor om iets mooi en aantrekkelijk te maken. Zo vindt God het geweldig als ons gedrag overeenkomt met wat God in zijn Woord van ons vraagt. Dat vindt Hij mooi en aantrekkelijk.
Vergelijk het ook maar eens met een muziekleraar. Een muziekleraar probeert zijn leerlingen iets bij te brengen. Hij is blij als het geleerde in praktijk wordt gebracht. Bij bekende musici wordt vaak vermeld bij welke leermeester zij gestudeerd hebben. Zien de mensen aan ons bij wie wij in de leer zijn geweest? Bij Jezus Christus? Of bij onszelf? Uit onszelf kan niet veel goeds voortkomen, dat weten we toch eigenlijk wel.
Laten we God vragen om ons te helpen, zodat we meer op Jezus Christus gaan lijken. Hij is de genade van God die ons bij de hand neemt om van Hem te leren. Tot zijn eer.
Bij God kun je geen wit voetje halen en je kunt ook je behoudenis niet verdienen. Ons denken is onverstandig, onze weg een dwaalweg, we gaan op kronkelpaden, onze vermeende vrijheid is verslaving. In onze omgang met elkaar maken we meer kapot dan ons lief is.
Wat een goedheid dat God mens is geworden en ons heeft opgezocht. Hij biedt ons zijn liefde en redding aan. Zijn genade is er voor onze schuld en zijn barmhartigheid voor ons onvermogen, zodat wij rechtvaardig voor God zouden zijn. Hij is onze kracht en werkt door zijn Geest in ons. Hij wil zijn leven in ons zichtbaar laten worden.
God heeft ons door zijn genade behoudenis gegeven. Hij zet ons niet aan de kant. Hij houdt zo veel van ons dat het ondenkbaar en ondankbaar zou zijn om zijn goede zorgen niet aan te nemen.
Gezonde leer moet zichtbaar zijn in ons gedrag en onze houding. God spreekt door zijn Woord jongeren én ouderen concreet aan op hun gedrag. Eén eigenschap die opvalt en drie keer voorkomt, is ingetogenheid. Ons probleem is vaak dat we graag willen opvallen, op de voorgrond willen treden en gezien willen worden door onze omgeving. We willen dolgraag zien en merken dat andere mensen ons erkennen. We willen aandacht voor onszelf opeisen. Het tegenovergestelde in extreme vorm van ingetogenheid is arrogantie, betweterig zijn en boven je broeder of zuster gaan staan.
Gods Geest wil ons helpen om ingetogen te leven. Dat valt op voor God. Daar heeft God plezier in. Het is één van de kenmerken van een gezond geestelijk leven.
11:36Alles is uit hem ontstaan, alles is door hem geschapen, alles heeft in hem zijn doel. Hem komt de eer toe tot in eeuwigheid. Amen.
Als een rentmeester van God.
Wat Paulus aan Titus schrijft over oudsten in de gemeente, geldt ook voor andere gelovigen. In elk geval zijn alle gelovigen rentmeesters. Wat we zijn, zijn we dankzij onze Schepper en Redder, Jezus Christus. Wat we hebben, hebben we van Hem ontvangen: vergeving van onze zonden, eeuwig leven, maar net zo goed talenten en materiële dingen. Onze God wil dat we die zaken voor Hem beheren en Hem ermee dienen. Dat is geestelijk rentmeesterschap. In Gods economie gebruiken we de middelen die Hij ons heeft toevertrouwd en Hij vermenigvuldigt zijn zegen. Het is goed opnieuw te beseffen dat we ons hele wezen, ons hele hebben en houden, mogen inzetten voor onze God. Hij is de Eigenaar. 'Want uit Hem en door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid, tot in eeuwigheid' (Romeinen 11:36).
6 Onze tong is net zon vlam: een wereld van onrecht, die onze lichaamsdelen in brand steekt. Want hij besmet het hele lichaam, hij steekt het rad van het leven in brand, met vuur uit de Gehenna
De waarschuwingen in het bijbelgedeelte van vandaag zijn niet van de lucht. Door veel praten wordt er veel kapotgemaakt. Door leugens worden relaties tussen gelovigen verwoest. 'De tong is een vuur, de wereld van de ongerechtigheid,' zegt de Bijbel in Jakobus 3:6. Als Gods Gemeente verziekt wordt door gezwets, moet dat aan de kaak gesteld worden. Gezond geloof: daar draait het om. In plaats van over elkaar te praten, moeten we samen de Heer zoeken. Praten met Hem en met elkaar. Gezond en rein blijven in plaats van besmet raken. 'Zalig de reinen van hart, want zij zullen God zien.' En áls we gezondigd hebben, is er - God zij dank! - altijd vergeving mogelijk, ook onder elkaar.
Paulus maakt zijn broeders geen verwijt dat ze hem in zijn rechtszaak in Rome niet terzijde hebben gestaan. Zouden wij het gekund hebben? Paulus verwijt wél ene Alexander, dat hij de zaak van de Heer schade berokkent en waarschuwt terecht voor zulke mensen. Er kunnen situaties ontstaan waarin mensen gewoon geen hulp kunnen bieden. Maar in dergelijke omstandigheden mogen we vast op onze Heer rekenen. Dat is een kostbare ervaring, die de Heer zo bijzonder voor ons maakt. David kon daar ook van getuigen in Psalm16:8: 'Omdat Hij aan mijn rechterhand staat, wankel ik niet.' En verderop in de Psalmen staat: 'Hij staat aan de rechterhand van de arme om hem te verlossen van wie hem veroordelen' (Psalm109:31).
En ik zeg je: jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen,
jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen In het Grieks is er een woordspel tussen het woord petra, steen of rotsblok, en de naam Petrus.
en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet kunnen overweldigen.
De HERE zal zijn volk niet verstoten.
Nee, God laat zijn volk niet in de steek. Wat gold voor Israël, geldt ook voor de Gemeente van God. Wat er ook gebeurt, de Gemeente is gebouwd op Jezus, de Rots. De poorten van de hades zullen de Gemeente niet overweldigen (Matteüs 16:18). Gods volk mag in het nauw gebracht en aan alle kanten belaagd en verdrukt worden, maar God ziet en hoort het. Er is heel veel onrecht in deze wereld, ook tegen christenen. Velen van hen hebben het hard te verduren in de naam van Christus. De Bijbel prijst hen gelukkig, omdat de Geest van de heerlijkheid, de kracht en de Geest van God op hen rust. Dat is de ongekende kracht van God die boven de situatie uitstijgt en uithoudingsvermogen geeft, om sterk te staan voor God en zijn eer. En Hij ziet het, Hij ziet elke traan en elk stil verdriet.
Het gaat met de mensheid zonder God alleen maar van kwaad tot erger. Het is frappant dat de Bijbel daar heel nuchter in is en dat gewoon vaststelt. De mensen missen wat goed is en wat God van hen vraagt: rechtvaardig met elkaar om te gaan, trouw te zijn en met God door het leven te gaan. Ze zijn meer liefhebbers van genot dan van God. Nu is genieten niet verkeerd. Alles wat God gemaakt heeft, bijvoorbeeld het huwelijk, maar ook eten en drinken, is goed en niet verwerpelijk, áls we God ervoor danken. Dat is nu juist zo mooi, als we God liefhebben om wat Hij ons allemaal geeft, en het niet allemaal maar vanzelfsprekend vinden. God heeft ons alles gegeven en het bewijs is zijn Zoon Jezus Christus. Heb daarom God lief met je hele hart, je hele ziel en je hele kracht.
Het is het voorstel om de Naam van God weg te laten uit de herziene versie van de Europese grondwet, dit is de boodschap die Angela Merkel heeft meegedeeld aan 20 religieuze leiders van Europa.
Op de verkeerde dag en op het verkeerde uur kwamen wij in Jeruzalem aan. Het was vrijdag en het was elf uur. Het Tempelplein waar de Rotskoepel stond en de El-Aksamoskee was niet meer toegankelijk voor de toeristen. Men had besloten om alleen moslims toe te laten, zodat zij rustig konden bidden. We konden over de hoofden van de bewakers heen nog net een mooi plaatje schieten van de glanzend gouden koepel, die stralend afstak tegen een hardblauwe hemel. Omdat om vijf uur de sabbat begon, moesten we zorgen weer voor halfvier bij het busstation te zijn, want daarna zou al het openbaar vervoer stilliggen. Nadat we bij enkele kruiswegstaties - die zich langs de Via Dolorosa bevinden - hadden stilgestaan, kwamen we na twaalven, op het heetst van de dag, bij de Hof van Gethsémané en vonden het gesloten. Op een bordje stond dat we er na halfdrie weer in konden. Dat was heel erg. Mistroostig liepen we de weg verder omhoog en kwamen aan bij het oudste en grootste joodse kerkhof ter wereld. Zo ontzettend veel platte witte grafstenen. Het was er doodstil, er was verder niemand dan wij tweeën.
Boven een heel grote witte tombe boog zich één boom. Daaronder gingen we zitten en haalden brood en drinken uit onze rugzak. Wat waren we dom geweest om niet naar de openingstijden te informeren. Nu waren we veel geld en energie kwijt en konden niets bezichtigen. We vouwden onze handen en vroegen een zegen voor het eten en de rest van de dag. 'Hi! How are you?' We schrokken en keken waar dat geluid vandaan kwam. Een paar meter boven ons stond een jongeman naar ons te lachen. Met één been op het muurtje en met z'n hand z'n hoofd ondersteunend, keek hij lachend op ons neer. 'Oh hi,' zeiden we een beetje geïrriteerd en we zwaaiden wat flauwtjes naar hem en gingen door met eten. Maar hij had echt zin in een praatje en vroeg waar we vandaan kamen en wat we hier deden. We vertelden hem met trots dat we uit Belgie kwamen en - lichtelijk beschaamd - dat we hier nog veel hadden willen bezoeken, maar dat alles pas weer om halfdrie openging en dat we daar niet op konden wachten, want het was nog een uur gaan naar het centrale busstation.
Toen wees hij op een groot hoog hek aan de overkant van de weg en vroeg of we met hem mee wilden gaan om daarachter een tuin en een kerk te bezichtigen en hij toonde ons een grote roestige sleutel. We vonden het heel eng om met zo'n vreemde jongeman mee te gaan, maar we werden tegelijk ook erg nieuwsgierig. Hij droeg geen keppeltje, dus het leek ons geen joodse jongen, misschien een Palestijn? We waagden het erop. Hij bracht ons in een prachtige tuin, waar hij uitleg gaf bij vele planten en bomen. Hij liet ons de struik zien met heel grote scherpe stekels, waar de doornenkroon van was gemaakt. Hij verhaalde van de Johannesbroodboom. En hij toonde mij de verschillende tuinkruiden. Of ik wel wist wat dit was en dat, maar ik haalde de majoraan en de marjolein door elkaar, waarop hij opperde dat mijn man niet tevreden zou zijn over mijn kookkunst en dat het hem niets zou verbazen als hij een andere vrouw zou zoeken. Hij zei allemaal vreemde dingen over hem en ik ging hem verschrikkelijk verdedigen. 'O nee, zo was mijn man niet' en 'O nee, dat zou hij nooit doen' enz. Daarna opende hij voor ons het kerkje 'Dominus Flevit' ('De Heer weende'). Op de koepel van de kerk zijn de grijs leien platen in de vorm van druppels aangebracht. Het was heerlijk koel binnen. Ook daar vertelde hij ons alles over de historie van het bouwwerk en hij leidde ons naar het raam en toonde ons van daaruit Jeruzalem. We kwamen diep onder de indruk toen we de stad zo zagen liggen en op de plaats stonden waar de Heer Jezus de profetie had uitgesproken, wetende hoe ontzaglijk daar geleden zou worden. De jongeman zette ons neer op een kerkbank en gaf ons een plankje met de Engelse tekst van Luk. 19: 41-44 erop: 'Och, of u ook op deze dag verstond wat tot uw vrede dient; maar thans is het verborgen voor uw ogen.' De tranen stroomden mij geluidloos over de wangen. De jongeman nam mij het plankje weer af en begon er mij koelte mee toe te wuiven tot mijn huilen ophield. Toen hij het hek weer achter ons sloot, waren we diep onder de indruk van wat ons was overkomen. We overlegden met elkaar of misschien de Here God ons deze jongeman had gestuurd? Was het wel een gewone jongeman? Dat moest wel, want hij had zulke rare vragen gesteld in de tuin en zulke rare dingen geïnsinueerd. Het was beslist een gewone jongeman geweest. Hoewel? Hij had mij wel een heleboel positieve opmerkingen aangaande mijn man ontlokt! Ik had eigenlijk nog nooit zo nadrukkelijk iemand verteld van zijn trouw, zijn geduld, zijn vergevensgezindheid en nog meer van die goede eigenschappen. Op een vreemde manier was mij eigenlijk gevraagd: 'Heb jij hem echt lief?' En op een bijzondere manier had ik geantwoord: 'U weet toch dat ik hem liefheb!'
Dit jaar mogen Jan en ik vieren dat we 40 jaar lang door God bijeen zijn gehouden. Niet onze liefde, maar zijn liefde deed dat!
We liepen het erf weer op, langs een dood lam. 'Een lijer,' zei de boer. 'Daar was toch niks mee te beginnen.' 'Ik had er best wat aan kunnen doen, denk ik,' zei Jan Koopmans, de veearts, toen we in de auto zaten. 'Maar als ze mij daarvoor hadden opgetrommeld was dat twee keer zo duur geweest als dat hele lam kostte. Geen lam zal ooit een veearts zien.'
Dit citaat uit het boek 'Hoe God verdween uit Jorwerd' van Geert Mak zette me even aan het denken. De Here Jezus vergelijkt in de Bijbel mensen wel eens met schapen en lammeren. In tegenstelling tot hoe mensen soms met hun dieren omgaan, zei Hij: Ik zet m'n leven in voor mijn schapen. Het kostte Hem alles om zijn 'schapen' niet te verliezen. Door onze afkerigheid van God en alle verkeerde dingen die we doen, was het enige lot dat ons wachtte de dood. Er was geen hoop op leven. Jezus offerde Zijn eigen leven op aan een kruis. Door dat te doen nam Hij onze straf over. Na drie dagen stond Hij op om nooit weer te sterven. Wie dat gelooft, krijgt het eeuwige leven.
Voor een gewoon lam is de veearts te duur. Voor u en mij vond Jezus zelfs de prijs van Zijn leven niet te hoog.
Ik moest er door een lieve broeder op gewezen worden:
Gods liefde voor mij (en ook voor u natuurlijk) is onvoorwaardelijk.
Wist ik dat dan niet? Jawel hoor, maar niet genoeg.
Want het betekent?
Heel eenvoudig:
U en ik, wij kunnen niets doen waardoor Hij minder van ons zal houden.
Wij kunnen ook niets doen waardoor Hij meer van ons gaat houden.
We kunnen zijn liefde nooit verliezen: Hij houdt vandaag evenveel van ons als gisteren. Wat we ook doen. We kunnen zijn liefde ook niet verdienen. Zijn onvoorstelbare liefde is een gift, onverdiend. Dat noemen we genade. Nu we het daar toch over hebben: we kunnen God ook niet teleurstellen.
Dacht u van wel?
Nee hoor. Stelt u zich eens voor dat de Heer u iets heel doms, of heel verkeerds, of vooruit, iets heel erg zondigs, ziet doen. Dacht u dan dat Hij reageert met: 'Wat stelt die-en-die mij enorm teleur. Dat had ik van jou niet gedacht. Dat valt Mij vies van hem tegen... terwijl Ik zoveel voor die-en-die heb gedaan.' Onmogelijk!
Hij kent u en mij toch door en door? Iedere gedachte, nog voor wij die zelf denken!, is bij Hem bekend. Hij weet wie we zijn, waar we zijn, hoe we zijn. En vol liefde en bewogenheid kijkt Hij ons aan: Hij wil ons zo graag aan zijn hart hebben, dat Hij Zichzelf gegeven heeft. Durft u te geloven dat Hij gek op u is?
Als u mij niet gelooft, lees maar in Jesaja 30:18: 'De Heer verlangt er naar u genadig te zijn.' Of in Jesaja 43:4: 'U bent kostbaar in zijn ogen en hooggeschat; Hij heeft u lief.'
Toen Paulus en Silas eens vanuit Mysië naar het aan de Zwarte Zee gelegen Bithynië probeerden te gaan, liet de Geest van Jezus het hun niet toe (Hand. 16:7). Spoedig bleek dat het de bedoeling was dat ze naar Europa overstaken, en wel naar Macedonië. Een intrigerende vraag blijft waarom de beide predikers niet naar Bithynië mochten gaan. Op die vraag zullen we het antwoord vergeefs in de Bijbel zoeken. Toch zien we in 1 Petr. 1:1 dat zich daar later wel degelijk christenen bevonden. Kennelijk heeft de Here anderen ingeschakeld om in Bithynië het evangelie te prediken. Ook in de aangrenzende streek Pontus blijken zich christenen te bevinden. Misschien is daar gepredikt door Joden die het Pinksterwonder in Jeruzalem hebben meegemaakt en tot bekering gekomen zijn, want in Hand. 2:9 zien we dat daar ook mensen uit Pontus aanwezig waren. Deze streek wordt ook genoemd als de geboorteplaats van de Jood Aquila, een tentenmaker die samen met zijn vrouw Priscilla met de apostel Paulus heeft samengewerkt. Maar wat is er verder bekend over de christenen aan de Zwarte Zee?
Bithynië en Pontus waren door de Romeinen samengevoegd tot één grote provincie. In de jaren 111-113 werd deze provincie bestuurd door de stadhouder Plinius. Deze Plinius heeft over allerlei aangelegenheden gecorrespondeerd met zijn baas in Rome, keizer Trajanus. Van deze correspondentie interesseert ons vooral de brief die Plinius aan Trajanus schreef over de door hem in Bithynië en Pontus aangetroffen christenen. Deze brief is het oudste heidense document over de verspreiding van het christendom dat we bezitten. Plinius raadpleegt zijn baas omdat hij niet goed weet wat hij met de christenen in zijn provincie moet. Ook het antwoord van Trajanus is bewaard gebleven. Stadhouder Plinius schrijft zijn baas Op zichzelf is het triest dat Plinius juist door mensen die zeiden dat ze nooit echte christenen waren geweest - die daardoor zonder mankeren door zijn test heen gekomen waren - het best geïnformeerd is over het christelijk gemeenteleven in Bithynië en Pontus. Zij verklaarden dat de christenen daar de gewoonte hadden 'op een vaste dag vóór zonsopgang samen te komen en beurtelings ter ere van Christus als voor een god een lied te zingen.' Ook meldden zij dat de christenen later weer samenkwamen voor een gemeenschappelijke en eenvoudige maaltijd, en dat ze gewend waren niet te stelen of te roven, geen echtbreuk of woordbreuk pleegden, en in bewaring gegeven goederen op verzoek prompt teruggaven - allemaal zaken waarin de christenen zich van de niet-christenen onderscheidden. Plinius meldt ook dat hij conform een keizerlijke richtlijn een verbod op vereniging en vergadering had uitgebracht, en dat de christenen zich daaraan hadden gehouden. Helaas was Plinius' mening over het christelijk geloof negatief: hij vond het een verderfelijk bijgeloof, een besmettelijke ziekte. Trajanus dat hij, ondanks de vragen die hij heeft, christenen heeft laten terechtstellen. Hij heeft ze persoonlijk gevraagd of ze christenen waren. Wanneer ze dat erkenden, heeft hij zijn vraag een tweede en een derde keer herhaald, onder dreiging met de doodstraf. We kunnen bewondering opbrengen voor de moed van deze christenen, die met de dood voor ogen trouw bleven aan de Here. Plinius meldt ook dat hem onlangs anoniem een lijst met namen is bezorgd van mensen die christenen zouden zijn. Opmerkelijk is de manier waarop Plinius degenen die ontkenden dat zij christen waren, aan een onderzoek onderwierp. Het was hem namelijk bekend dat sommigen die hun christen-zijn bij een verhoor ontkenden, wel degelijk christen waren. Hij liet ze de Romeinse goden aanroepen, hij liet ze aan de goden en aan de keizer offeren, en hij liet ze Christus vervloeken. Dit laatste was iets waarvan hij gehoord had dat echte christenen daartoe niet kunnen worden gedwongen. Staan ook wij, christenen van 20 eeuwen later, zo bij onze medemensen bekend?
Uit Plinius' beschrijving blijkt dat het aantal christenen zo groot is, dat hij bang is voor consequenties vanuit Rome als hij een beoordelingsfout zou maken. Moet hij het loutere feit dat iemand een christen is, strafbaar stellen? Moet hij onderscheid maken naar geslacht en leeftijd? Moeten christenen de gelegenheid krijgen hun geloof af te zweren? Aan het eind van zijn brief motiveert Plinius nogmaals waarom hij zich tot de keizer wendt. Wat voor hem zorgwekkend was, is in onze ogen juist heel positief: ondanks de vervolging groeide het aantal christenen explosief, niet alleen in de steden en de dorpen, maar ook op het platteland - dat laatste is inderdaad opmerkelijk, want het platteland bleef doorgaans het langst heidens. Toch ziet Plinius een lichtpuntje: zijn aanpak lijkt succesvol, want er wordt weer meer offervlees verkocht en de tempels worden weer bezocht. Inderdaad, waar God een geopende deur geeft, zijn veel tegenstanders. Trajanus' korte antwoord gaat inhoudelijk niet op het christendom in. Behalve een complimentje krijgt Plinius slechts te horen dat hij geen actief opsporingsbeleid moet voeren, en niet moet ingaan op anoniem voorgelegde beschuldigingen. Dat, schreef Trajanus, zou een zeer slecht voorbeeld zijn, en is niet iets van onze tijd. Inderdaad! Maar het beste voorbeeld werd niet door Plinius, maar door de vervolgde christenen gegeven. We mogen, terwijl we het einde van hun wandel beschouwen, hun geloof navolgen.
'Geloven is best, maar je moet het niet overdrijven.' Ik hoor het Piet nog zo zeggen. Hij was een collega met wie ik nauw samenwerkte. We konden het goed met elkaar vinden. 'Hoe bedoel je,' vroeg ik voorzichtig. 'Nou, ik geloof ook in God en ga soms naar de kerk. Maar om nou overal het geloof bij te halen, lijkt me wat te veel van het goede.' Ik was even stil. Wat moest ik daar nu op antwoorden? 'Ik ben het niet helemaal met je eens. Een relatie met de Here is niet iets van een paar momenten in de week, het doortrekt je hele leven. Net als in een huwelijk, in alles houd je rekening met elkaar. Kun je het naar God toe eigenlijk wel maken om te zeggen dat je niet moet overdrijven? Zou Hij ooit vinden dat je Hem te veel in je leven betrekt? En kijk eens naar wat God Zelf deed toen Hij Zijn Zoon stuurde. Hij was niemand verplicht zoveel liefde te geven. Het was Zijn goed recht om ons te laten sterven, omdat wij tegen Hem hadden gekozen. Maar Hij is zo oneindig liefdevol dat Hij een nieuwe mogelijkheid creëerde, zodat we in relatie met Hem kunnen leven. Het is maar goed dat God niet zuinig was in Zijn liefde naar ons toe.'
Gelovigen mogen God danken, omdat ze een bijzondere band met hun broeders en zusters hebben, omdat ze gezien hebben dat ook anderen oprecht geloven in diezelfde God. Sommigen mogen God danken voor ouders en grootouders, in wie hetzelfde geloof heeft gewoond. Dat is best iets om even bij stil te staan. God wil graag dat het geloof en de inhoud ervan, zijn Woord, niet bij een enkeling blijft hangen. Het moet worden doorgegeven. Het is Gods wens voor gelovige ouders, dat zij zijn Woord doorgeven aan hun kinderen. Timoteüs kende van jongs af de heilige geschriften. Daarmee was een belangrijke basis gelegd voor het leren kennen van God. Maar het geloof moet in je wonen, iets van jezelf worden. Het kan niet maar even gekopieerd worden. Uiteindelijk telt alleen waarachtig en echt geloof in God en zijn Woord.
Tijdens een opwekking in Engeland knielde een voorganger naast een jonge vrouw die naar voren was gekomen en nu neergeknield lag. Er was iets wat haar in de weg stond om de Heer Jezus aan te nemen als haar Heer en Heiland. 'Wat is er?' vroeg de voorganger vriendelijk. 'Waarom geeft u uzelf niet helemaal over aan de Heer Jezus?' 'Ik heb het geprobeerd', snikte de vrouw. 'Wat staat u in de weg?' 'Het is de manier waarop christenen me behandelden. Ik ben bang dat ik mijn betrekking bij de familie waar ik nu werk moet opgeven. De meneer is zo wreed en ongeduldig tegenover mij.' De voorganger gaf haar de raad haar betrekking op te zeggen. 'God zal wel zorgen dat u een betere betrekking krijgt. Voor wie werkt u eigenlijk?' De vrouw richtte haar hoofd op, keek de voorganger aan en zei: 'Ik werk voor u, meneer.' Vol verbazing riep de voorganger uit: 'Ben jij dat, Jane?' Tot op dat moment had hij niet gemerkt dat het zijn eigen dienstmeisje was die naast hem neergeknield was. Vol van schaamte beleed hij dat hij haar tot nu toe niet goed behandeld had. Nu was voor het meisje de verhindering weggenomen om tot de Heer Jezus te komen.
Dit is een lied voor de sabbatdag, een lied voor een moment van rust. Het is goed dat een mens rust neemt om de Heer te loven. Er zijn zoveel daden van Hem die ons blij stemmen, zoveel werken van Hem die ons tot eerbiedig nadenken stemmen! Niet dat je overal zo blij van wordt. Als we zien dat het de goddelozen voor de wind gaat, als de bedrijvers van ongerechtigheid bloeien, dan snappen we daar niets van. Maar met grote stelligheid weten we: zo blijft het niet, zij zullen voor immer verdelgd worden. Met vaste zekerheid verkondigt de psalmdichter de toekomst. Wat ook de toestand nú mag zijn, op den duur kan het niet zo blijven. Het is een psalm waarvan we misschien denken dat die alleen aan bejaarden zou moeten worden voorgelezen: 'Zij zullen in de ouderdom nog vrucht dragen.' Niets is minder waar: het is nu juist een bemoediging voor mensen die in het volle leven staan. Ze zullen fris en groen zijn, op ieder moment. Kijk naar een ceder: zó krachtig! Kijk naar een palmboom: zó mooi! Wat zeggen we daarmee eigenlijk? Dat de Heer een bron is in Wie je nooit teleurgesteld raakt, en dat iedereen die er zo goed uitziet, uit die bron heeft geput.
Daar is een sabbatdag goed voor, om blij en eerbiedig Gods daden te overdenken en God te loven. Zeker: er zijn dingen in je leven die je niet begrijpt, maar net zo zeker is dat het beste nog moet komen. Gods kinderen wacht een prachtige toekomst.
Bij het lezen van deze psalm valt op dat er een parallel is met het 'Onze Vader'. Zo leert de Heer Jezus Zelf in het 'Onze Vader' hoe we kunnen bidden:
'Onze Vader die in de hemelen bent.' God is in de hemel, verheven in zijn majesteit, ver boven ons mensen. In deze psalm staat: 'Stromen verheffen hun stem.' Wat er ook gebeurt op deze aarde, God staat erboven. Niets gebeurt buiten zijn wil om.
Het 'Onze Vader' gaat verder: 'Moge uw naam worden geheiligd.' God is niet zo maar iemand. Hij verdient het dat wij Hem eren. Hij heeft ons immers gemaakt. In de psalm van vandaag staat dat de heiligheid een sieraad van Gods huis is. In zijn nabijheid past eerbied en ontzag, niet alleen op zondag.'Moge uw koninkrijk komen', zo wordt het 'Onze Vader' vervolgd. Dat is de wens van iedere discipel. God regeert straks over iedereen, maar ons hart is nu al zijn troon en ons leven zijn koninkrijksgebied, voor altijd. En wij willen graag dat zijn heerschappij zich uitbreidt.
'Moge uw wil gebeuren, zoals in de hemel, zo ook op aarde.' In de hemel wordt er tenminste naar God geluisterd. De vraag aan ons is of wij dat op aarde ook al doen. Het is niet goed om te wachten tot we in de hemel zijn. Nu al naar God luisteren, wordt rijk beloond. Doen wat je zelf wilt, is voor een kind van God ongezond en schadelijk. Het is niet genoeg God onze Heer en Koning te noemen. Alleen als we de wil van God doen, gaan we Gods koninkrijk binnen (Matteüs 7:21). En wie de wil van God doet, blijft tot in eeuwigheid. De wil van onze grote Koning is wet. Wat is de wil van God? Dat alle mensen behouden worden en de waarheid erkennen. Welke waarheid? Dat de mens verloren is en alleen door Jezus Christus en zijn werk op het kruis van Golgota verlossing ontvangt.
Jezus vertelt onder andere over de gelijkenis van een zaaier die uitging om te zaaien. Hij zaaide in goede grond, maar er kwam onkruidzaad overheen. En toen het gewas opkwam, groeiden onkruid en tarwe gelijk op.
Als de knechten van de zaaier dat zien, stellen ze gelijk voor om het onkruid uit te rukken. En wat zegt die zaaier dan? 'Het is nog niet de geschikte tijd om het onkruid van de tarwe te scheiden.'
Hoezo nog niet de geschikte tijd?
In dit geval ging het om een grassoort die er in het begin hetzelfde uitziet als de tarwe die in de akker groeit. Zou je nu het onkruid proberen uit te trekken, dan trek je ook veel tarwe uit. Kennelijk kan de zaaier rustig wachten tot het wél de juiste tijd isVoor 'het juiste ogenblik' hebben de Grieken een apart woord, kairos, dat geschikte tijd betekent. Tegenover 'chronos', dat alleen maar de wiskundige tijd aangeeft.
Dit is een heel belangrijk verschil, want een juiste beslissing op een onjuist moment kan een onjuiste beslissing zijn.
De tijd moet ergens rijp voor zijn. Dat is altijd weer een probleem voor ons, ongeduldige mensen, wanneer wij anderen willen helpen met een bepaalde beslissing of met onze wijze raad.
De Heer Jezus groeide dertig jaar naar de vervulling van zijn roeping toe. Hij begon met Zich te laten dopen in de Jordaan en vanaf dat moment brak er een periode van ruim drie jaar aan waarin Hij toegroeide naar de kruisiging en opstanding.
'Mijn ure is nog niet gekomen,' zegt Hij als zijn moeder Hem vraagt in te grijpen bij een bruiloft.
De Heer wacht altijd op de juiste tijd. Laten wij dat ook doen..
De evangelist Filippus ging naar Samaria om er het evangelie van Jezus Christus te verkondigen. Zijn werk werd gezegend en Petrus en Johannes zorgden voor verdere consolidatie. Zij waren daar al eerder geweest. Toen Jezus nog bij hen was, verbleef Hij er namelijk twee dagen met zijn discipelen, na een merkwaardig gesprek met een vrouw bij een bron.
De vrouw, die op zo'n ongewoon uur kwam om water te putten, waarschijnlijk omdat ze liever alleen ging dan samen met de andere vrouwen, die haar met een scheef oog aankeken.
Jezus was er toen op verzoek van de Samaritanen gebleven en had hun veel verteld. Inderdaad: de beide mannen waren toen ook bij Hem. Dit moeten zij zich vast hebben herinnerd. Een jongeman vertelde: 'Hij keek mij aan, en heeft iets tegen mij gezegd dat ik nooit meer zal vergeten.'
Een moeder zei: 'Hij heeft toen mijn kindje beter gemaakt.'
Alle herinneringen gingen weer leven.
En ze vertelden het elkaar: Toen en toen hadden ze Hem Zelf gezien en gesproken. Weet je nog bij wie Hij toen onderdak had? Jammer dat die en die er niet meer is; die wist zoveel van Hem te vertellen!
Eén vrouw zat stil in een hoekje. Ze fluisterde alleen wat tot haar naaste omgeving: 'Weet je dat ik toen zo verbouwereerd was, dat ik helemaal mijn kruik bij de bron vergat?'
Wat zullen we in de hemel elkaar straks veel wonderlijke dingen te vertellen hebben! Herinneringen aan Hem die zulke wonderlijke dingen in ons leven deed... alle eer aan Hem!
Het is aan de ene kant niet eenvoudig om een discipel, een volgeling van Christus te zijn. Het vereist een onbevreesde belijdenis tegenover de mensen, misschien zelfs tegenover vervolgers. Onze belijdenis moet ook oprecht zijn, niet vermengd met huichelarij - die hier vergeleken wordt met zuurdesem. Aan de andere kant is het gelukkig toch niet moeilijk de Here Jezus na te volgen, want als christenen beschikken wij over geweldige hulpbronnen. God Zelf zorgt voor ons tot in de kleinste details van het leven, en de Heilige Geest helpt ons bij wat wij moeten spreken.
Dit is een belangrijke mededeling. De Here van hemel en aarde is er wel, maar voorlopig is Hij aan het oog onttrokken. Dat is slechts een kwestie van tijd. Spoedig komt Hij weer en zal ieders oog Hem zien. Vanaf dat ogenblik trok Hij Zich terug in de hemel om van daaruit Zijn werk op aarde voort te zetten in allen die Hem als Heiland en Here hebben erkend. Dit werk begon te Jeruzalem op de eerste Pinksterdag toen de Heilige Geest werd uitgestort, en duurt nog steeds voort. De achtentwintig hoofdstukken van de Handelingen vormen slechts de aanzet van dit grote werk.
Toen zij dit hoorden, werden zij diep in hun hart getroffen.
TWEEDE PINKSTERDAG
De kracht van de Heilige Geest bleef niet opgesloten in de honderdtwintig mensen die ermee vervuld waren, maar kwam over de rand en bracht anderen in beweging: drieduizend mensen werden diep in hun hart geraakt. Wat was het beslissende moment dat hen raakte? Dat was toen Petrus sprak over Jezus, die door God gemaakt was tot Heer en tot Christus, terwijl zíj Hem gekruisigd hadden. 'Wij willen Hem niet!' hadden ze geschreeuwd, en Hem op een staak omhoog gestoken, terugverwezen naar de hemel. 'Ik wil Hem wel!' zei God.
Wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid.
Wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid.
Na het heengaan van de Here Jezus naar de hemel komt de Heilige Geest in de discipelen wonen. Hij zal hun de kracht geven om te getuigen, hen in al de waarheid leiden en Christus verheerlijken. De Geest leidt ons in de waarheid van Gods Woord. Menselijk denken helpt ons niet om de dingen te begrijpen die ons door God in Christus geschonken zijn. Ook de toekomst zal de Heilige Geest ons bekendmaken. We zullen eenmaal met de opgewekte ontslapenen op de wolken worden weggevoerd, de Here tegemoet in de lucht, en zo zullen we altijd met de Here zijn. Blij vooruitzicht!
De dag begon als iedere andere dag. Al negen dagen waren ze met z'n honderdtwintigen bijeen, biddend, zoekend naar Gods wil, Gods macht, Gods daden. Voor de tiende dag gingen ze bidden.
En toen, plotseling, uit de hemel: de wind uit de hoge, geweldig, voortgedreven, het hele huis was er vol van! Als een lopend vuurtje verspreidde het zich over hen allemaal: verdeelde tongen als van vuur, klanktaal, de grote daden van God die ze in allerlei talen uitspraken. Aanbidding, lofprijzing. En verbazing bij allen die hen horen.
Een meisje in Afrika gaf haar onderwijzeres een kerstcadeau. Het was een prachtige schelp. 'Waar heb je die vandaan?' vroeg de onderwijzeres verrast. Het kind vertelde haar dat je zulke schelpen alleen kon vinden op een strand ergens ver weg. De onderwijzeres was diep ontroerd omdat ze wist dat het meisje heel veel kilometers had moeten lopen om de schelp te vinden. 'Je had niet zo'n eind moeten lopen om een cadeau voor mij te zoeken,' zei ze. Het meisje glimlachte en antwoordde: 'Die lange wandeling is een deel van het geschenk.'
De Here Jezus geeft de geweldige gave van het eeuwige leven aan allen die in Hem geloven (Rom. 6:23). Het is een schat die ook inhoudt de vergeving van al onze zonden en Gods nooit falende liefde (Rom. 8:28-39).
Christus' gift begon ook met een reis. Hij verliet de heerlijkheid van de hemel om te komen naar onze door zonde bedorven aarde. Hij werd mens en legde de lange weg naar het kruis af. Daar droeg Hij onze zonden en onderging de straf ervoor. En als ik met diepe dankbaarheid tegen Hem zeg: 'Dat is te veel, Here Jezus! Hoe hebt U dat voor mij kunnen doen?', kan ik me voorstellen dat Hij mij aanziet met Zijn liefdevolle ogen en teder zegt: 'Die reis is een deel van de gift!'
Zo is het voortaan: Jezus is in de hemel, gezeten aan de rechterhand van God in de hoge. Zijn volgelingen zijn op aarde, in Jeruzalem, in Judea en Samaria, tot aan het einde der aarde. Daar zullen ze zijn getuigen zijn.
Een beetje bedremmeld lopen ze terug. Met z'n elven - of waren het er toen ook al honderdtwintig, zoals het even later beschreven staat? Waar ze vandaan komen, weten we niet, maar ze waren er ineens, meer dan tien keer zoveel als voorheen, in de bovenzaal. Er waren ook een aantal vrouwen bij, en Maria, de moeder van Jezus, en warempel, daar heb je zijn broers die vroeger niet in Hem geloofden! Wat gaan ze doen? Bidden. Want wat ze straks moeten doen, dat kunnen ze niet. En er is hun iets (of Iemand!) beloofd, maar Hij is er nog niet. En zonder Hem weten ze niet hoe ze het doen moeten.
Is dat niet een duidelijk beeld van wat ons te doen staat? Enerzijds: vol zijn van de Geest, zoals Hij op de Pinksterdag is gekomen. Anderzijds: wachten en bidden, zoals de discipelen vanaf Hemelvaartsdag doen. Want ook wij kunnen het niet best alleen.
Wist u niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen van Mijn Vader?
Wist u niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen van Mijn Vader?
Maria was heel verbaasd dat ze zo lang naar Jezus had moeten zoeken. Dat was niets voor Hem, want Hij was niet zoals andere kinderen. En van Zijn antwoord begreep ze ook al niets. Maar laten we het eens van Zijn kant bekijken. Het moet voor Hem zeker niet makkelijk geweest zijn, want werkelijk niemand begreep Hem. Maria en Jozef waren godvrezend, maar ze waren ook zondaars. Aan hen moest Hij onderdanig zijn en dat was de keus die Hij in de hemel gemaakt had. 'Zie, Ik kom om Uw wil te doen', had Hij tegen de Vader gezegd. En dat betekende onder andere dat Hij net als ieder ander mensenkind moest opgroeien. 'En Jezus nam toe in wijsheid...'
Twee heren staken in een roeibootje de rivier over. Onderweg hadden ze een hevige discussie over wat belangrijker was: geloof of werken. Ze konden het niet eens worden. Voor de een was geloof het belangrijkste, voor de ander waren werken het belangrijkste. De man die de boot roeide, was een christen. Hij luisterde een tijdje naar hun discussie en zei toen: 'Ik geloof dat ik jullie probleem kan oplossen. Kijk, ik heb hier twee roeiriemen. De ene riem noem ik "geloof" en de andere noem ik "werken". Als ik alleen de riem van "geloof" gebruik, dan draaien we in een kringetje rond en we komen niet vooruit. Als ik alleen de riem van "werken" gebruik, draaien we ook in een kringetje rond, precies in de andere richting, maar we komen niet vooruit. Maar als ik de riemen van "geloof" en van "werken" tegelijk gebruik, dan komen we vooruit en we komen veilig aan de overkant.'
Geloof en werken horen dus bij elkaar. Als iemand echt een gelovige is, dan doet hij ook goede werken. Jakobus leert ons dat het geloof zonder werken dood is (Jak. 2:26). En volgens de Bijbel zijn werken zonder geloof dode werken.
Op een mooie zomerdag was ik met mijn dochter op bezoek in een soort pretpark. Toen we in de rij stonden voor een van de attracties, hoorde ik een man vragen: 'Weet iemand waar deze rij naartoe gaat?' De man naast hem zei: 'Ik heb geen flauw idee.' Ik grinnikte om hun kennelijke onwetendheid, maar toen realiseerde ik me dat ik zelf ook niet wist waar de rij voor was.
Het maakte me trouwens niets uit. Het was een 'vader-en-dochterdag' en we hadden het samen gezellig. Het was niet belangrijk waar we naartoe gingen, het ging er om dat we samen uit waren.
Ik moest denken aan wat we noemen 'wandelen met de Here'. Zijn we zo in beslag genomen door wat we meemaken in het leven dat we vergeten om blij te zijn dat we elke dag met Hem samen zijn?
Henoch, een gelovige uit het Oude Testament, 'wandelde met God, driehonderd jaar' (Gen. 5:22). En toen wandelde hij weg van de aarde in Gods tegenwoordigheid zonder de dood te zien (Hebr. 11:5).
Een zakenman hoeft zich niet speciaal in te spannen om failliet te gaan. Hij hoeft alleen maar zijn zaak te verwaarlozen, zijn klanten slecht te bedienen: het faillissement komt vanzelf.
Een boer hoeft geen onkruid op zijn akker te zaaien om die te bederven. De akker brengt vanzelf onkruid voort. De boer hoeft alleen maar met de armen over elkaar toe te zien en het gaat vanzelf mis.
Een boekhouder hoeft geen grote onregelmatigheden te plegen om zijn baan te verliezen.
Zo kan ik wel door gaan. Een mens hoeft er namelijk niet bijzonder veel moeite voor te doen om verloren te gaan. Het is niet nodig daarvoor een misdaad te begaan. Het gaat vanzelf, ook als je helemaal niets doet. Als je niet wilt geloven dat de mens een eeuwige bestemming heeft, als je de Bijbel links laat liggen, als je denkt dat je God niet nodig hebt, als je het verzoeningswerk van de Heer Jezus niet wilt aanvaarden, dan is dat voldoende om voor eeuwig verloren te gaan!
Hudson Taylor, de bekende vroegere zendeling in China, vulde tijdens een van zijn preken een glas met water en zette het vóór zich op tafel. Onder het spreken sloeg hij zo hard met zijn vuist dat het water erover spatte op de tafel. Hij legde toen uit: 'U zult met allerlei problemen in aanraking komen. Maar denk eraan: alleen wat er ín u is, zal naar buiten komen.' Dat is wel iets om over na te denken. Als we verkeerd begrepen of verkeerd behandeld worden, hoe reageren we daar dan op? Met vriendelijke woorden, geduld en zachtmoedigheid? Of hebben we de neiging om ons te wreken? In Ef. 4:17-32 zien we het verschil tussen iemand vóór hij bekeerd is en daarna. Als we leven onder de leiding van de Heilige Geest, zullen we dat laten zien door de manier waarop we reageren op de beproevingen in ons leven. Hoe onze houding is in moeilijke omstandigheden die plotseling over ons komen, is een goede test in hoeverre we gegroeid zijn in genade. Als ons hart vol is van de liefde van de Heer, zullen we reageren met geduld, zoals bij een vol glas water 'eruit komt wat erin zit'.
Ik ben geboren in 1725 en ik stierf in 1807. De enige geloofsinvloed in mijn leven, voor zover ik mij herinner, kwam van mijn moeder, die ik maar tot mijn zevende jaar heb gekend. Toen zij stierf, was ik in feite een weeskind. Mijn vader hertrouwde en stuurde mij naar een strenge militaire school, waar ik door de zware training bijna een keer mijn rug heb gebroken. Ik kon het daar niet volhouden en ben op tienjarige leeftijd zeer opstandig weggelopen. Een jaar later, nadat ik had besloten me aan geen enkel onderwijs meer te onderwerpen, ging ik naar zee, erop hopend dat ik in mijn vaders voetsporen zou treden. Ik leerde in ieder geval hoe ik een schip moest navigeren. Meer en meer gaf ik mezelf over aan de duivel. Ik had besloten te zondigen zonder enige terughoudendheid, want het licht in mijn leven was uitgegaan. De dagen van mijn militaire dienstplicht brachten mij tot een nog grotere rebellie tegen alles wat met wet en regel te maken had. Ik deserteerde uit het leger, werd later gearresteerd als een misdadiger en heb verschillende keren publiekelijk een aframmeling van de politie gehad.
Na mijn gevangenisstraf ben ik op de vlucht gegaan naar Afrika. Ik had telkens gedachten aan zelfmoord. In Afrika zou ik in ieder geval ver weg zijn van ieder die mij kende. Ik sloot opnieuw een verdrag met de duivel om voor hem te leven. Ik kwam in aanraking met een Portugese slavenhandelaar, bij wie ik werkte tegen kost en inwoning. Zijn vrouw gaf mij te eten zoals aan een hond. Ik moest van de vloer eten en als ik weigerde sloeg ze me met een zweep. Ook daar vluchtte ik weer weg zonder een cent op zak. Aan de kust maakte ik een vuur in de hoop dat een schip mij zou opmerken. Dat gebeurde. Men dacht dat er goud, ivoor of slaven aangeboden zouden worden. Men nam mij desondanks aan boord. Men stond er van versteld dat ik in staat was het schip te besturen. Ik werkte een vrij lange periode op dit schip. Het vervoerde slaven. Vele malen was ik in doodsgevaar. Eens opende ik vaten rum en voerde de hele bemanning dronken. De kapitein liet mij zwaar geselen en smeet me voor lange tijd in het scheepsruim.
Op mijn grafsteen staat: 'Geboren in 1725, gestorven in 1807. Een loopjongen, eens een ongelovige en een losbol, een verzorger van slaven in Afrika, werd door de rijke genade van onze Here en Heiland, Jezus Christus, bewaard, hersteld, vergeven en aangesteld om het geloof te prediken, dat hij lange tijd had bestreden.' Ik wilde voordat ik zou sterven mijn levensverhaal in een lied vertellen. Dat lied werd wereldwijd een lofzang: 'AMAZING GRACE.' Mijn naam? John Newton.
Een predikant praatte van tijd tot tijd met een boer die geen christen was. Op een morgen toen hij bij hem op bezoek was, vroeg de boer hem om mee te lopen naar het kippenhok. Op één van de nesten van de kuikenbroedplaats zat een hen met een heel broedsel kuikentjes onder haar vleugels. 'Raak haar eens aan, dominee,' zei de boer. Toen de dominee zijn hand op de hen legde, voelde hij dat ze koud en dood was. 'Kijk, ze heeft een wond aan haar kop,' zei de boer. 'Een wezel heeft al haar bloed uit haar weggezogen en ze heeft zich helemaal niet bewogen uit angst dat hij haar kuikentjes kwaad zou doen.' 'O', zei de dominee, 'dat is precies wat Christus deed. Hij verdroeg al het lijden op het kruis. Hij had Zijn eigen leven kunnen redden, maar Hij wilde niet, want als Hij Zich bewogen had, zouden wij verloren zijn gegaan.'
De Heilige Geest gebruikte dit eenvoudige voorbeeld om het hart van de boer te raken. Hij nam de Here Jezus aan als zijn Verlosser.
Hebt u al in het geloof Christus' offer aangenomen?
'Zo lief had Hij zondaars dat Hij voor hen stierf, genade bij God door Zijn zoenbloed verwierf.'
Aristoteles was een van de grootste wijsgeren van alle tijden. Hij leefde in Griekenland. In een van zijn geschriften verklaarde hij: 'Het belangrijkste voor de mens is dat hij gelukkig is.' Maar toen hij vlak voor de dood stond, zei hij: 'Ik ben in zonde geboren, ik heb ongelukkig geleefd en ik sterf in twijfel. Heb medelijden met mij.'
Herbert Spencer was een groot en beroemd filosoof. Hij heeft nagedacht over vrijwel alles wat zich in de wereld voordoet. Maar op zijn sterfbed gaf hij de opdracht dat er op zijn grafsteen maar één woord mocht staat: 'Infelicissimus', wat betekent: 'de ongelukkigste'.
Het getuigenis van Paulus aan het einde van zijn leven is totaal anders dan dat van Aristoteles of Spencer: 'Maar ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop volbracht, het geloof behouden. Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag' (2 Timoteüs 4:7,8).
Als ons geloof niet rust in een gekruisigde en opgestane Christus, zijn we inderdaad 'de ongelukkigste van alle mensen'.
Een aantal jaren geleden had een groep christen-zendelingen in Delhi, India, een ontmoeting met vertegenwoordigers van andere godsdiensten om te discussiëren over hun geloof. In de loop van het gesprek zei een vooraanstaand lid van een niet-christelijke godsdienst tegen een zendeling: 'Noem mij eens één ding dat uw godsdienst de Indiërs kan aanbieden dat mijn religie niet kan.' De zendeling dacht even na en antwoordde toen: 'Vergeving! Vergeving!' In tegenstelling met aanhangers van alle andere wereldgodsdiensten kunnen zij die in de Here Jezus geloven, volle zekerheid hebben dat hun zonden vergeven zijn. Iemand van het Brits Bijbelgenootschap zegt: 'Ik heb gesproken met de meest toegeijde moslims, die vijf keer per dag bidden, die naar Mekka geweest zijn en die vasten tijdens de ramadan. Maar als ik vraag: 'Weet u dat uw zonden vergeven zijn?' zeggen ze: 'Nee, we hopen er maar het beste van. 'In Kol.1:14 lezen we:'....in wie wij de verlossing hebben, de vergeving der zonden.' Dat is op grond van Christus' sterven aan het kruis. De vergeving die Hij wil geven, is een uniek aanbod van God Zelf.
Blijf bij ons, want het is tegen de avond en de dag is reeds gedaald.
Blijf bij ons, want het is tegen de avond en de dag is reeds gedaald.
Dat mag ook onze wens zijn nu de nacht die over de wereld gaat komen, zijn schaduwen vooruitwerpt. Ondanks de eeuwenlange verkondiging van het evangelie wordt het in de wereld alleen maar donkerder. Steeds duidelijker blijkt dat men ons als vreemde elementen beschouwt. Wat is het dan fijn te weten dat de Here Jezus bij ons wil blijven. Ook met òns wil Hij meelopen, onderweg tot ons spreken en voor ons de Schriften openen. Wordt ook ons hart daar warm van? Hij wil ons graag zegenen, Zich aan ons bekendmaken en gemeenschap met ons oefenen. Dan voelen we ons gesterkt om ons licht in deze donkere wereld te laten schijnen, en bidden we dat daaruit nog velen tot Zijn wonderbaar licht worden getrokken.
Al het door God geschapene is goed en niets is verwerpelijk.
De schepping is slecht en verwerpelijk, zeiden sommige dwaalleraars in Efeze: de zonde zit er diep ingeworteld, en je mag er niet van genieten. 'Niks daarvan!' antwoordt Paulus. Seksualiteit binnen het huwelijk, eten en drinken, geniet ervan, onbekommerd en dankbaar. In het Woord vinden we wat wel en niet geschikt is om er zonder belemmeringen van te genieten, en in het gebed (de gemeenschap met God) vinden wij een manier om alles te 'heiligen', dat wil zeggen het tot ons te nemen als voor God. Wil je dat alsjeblieft aan iedereen voorhouden, Timoteüs?
Moge nu de Heer van de vrede Zelf u altijd op elke manier de vrede geven.
Moge nu de Heer van de vrede Zelf u altijd op elke manier de vrede geven.
Wat een boel onrust, wat een hectiek, wat een drukte is er in het leven. Hier is een belofte waar we sterke behoefte aan hebben: vrede. Niet als de afwezigheid van oorlog, maar de aanwezigheid van de Heer. Hoe doet Hij dat? Altijd, op allerlei wijze. Hij is er onafgebroken, zonder mankeren. Maar zijn vrede gééft Hij ook, elke keer weer nieuw, elke keer weer anders, telkens overrompelend, verrassend. Zo gaan wij met Hem om: bij elke bocht en bij elke wending is Hij weer anders, en geeft Hij ons op zijn eigen, onnavolgbare manier, zijn vrede. Wat denk je ervan?
Hemelvaartsdag is bij uitstek een dag geworden waarop toernooien worden gehouden. Van korfbal- en voetbal- tot atletiektoernooien toe. Er worden op die dag enorme prestaties geleverd. Langzamerhand is de ware betekenis van die dag verloren gegaan en als er op straat gevraagd zou worden waar die dag ons aan herinnerd, dan zouden nog maar weinig mensen een antwoord weten. Toch herinnert Hemelvaartsdag ons aan de indrukwekkendste prestatie die ooit geleverd is.
Deze Jezus die van u is opgenomen naar de hemel, zal zo komen.
HEMELVAARTSDAG
Vanaf de Olijfberg ging Jezus de hemel in. Op de Olijfberg zal Hij weer terugkeren. Dat is het feit dat we vandaag vieren. De discipelen waren er nogal onthutst van, ze stonden wat verbaasd naar de lucht te kijken: nu is Hij weg, maar waar is Hij nu naar toe? 'Terwijl Hij dit sprak', ging Hij weg, onverwachts, abrupt. Ze stonden erbij en ze keken ernaar. De engelen roepen hen tot de orde en ze staan weer met beide benen op de grond. Gewoon, nuchter: zijn getuigen zijn op aarde. Hoe dat moet, dat weten ze nog niet.
Hij stond in het middelpunt tijdens een kerkdienst in het bejaardencentrum: de kleine, grijze ezel van stof, die ik voor de preek had meegenomen.
'Hoeveel is deze ezel eigenlijk waard?' vroeg ik aan de bijeengekomen bewoners. Ik geef toe dat het pluchen beest er niet bepaald attractief meer uitzag. Het had er al meer dan 45 jaar op zitten. Maar juist het feit dat het dier al heel wat jaren achter de rug had, maakte het voor mij zo waardevol. Ik kreeg het 45 jaar geleden van mijn moeder, toen ik als kind in het ziekenhuis lag. De waarde van de ezel bestond voor mij niet in het materiële.
Was het met de mensen in het bejaardencentrum niet net zo? Ook zij waren al een dagje ouder. De energie om te presteren was bij hen niet meer aanwezig. Als we merken dat we niet meer kunnen voldoen aan de eisen van de maatschappij, hebben we Iemand nodig Die ons niet beoordeelt naar onze prestaties, maar Die ons liefheeft omdat we Zijn schepselen zijn. God laat ons door de profeet Jesaja weten: 'U bent kostbaar in Mijn ogen en hooggeschat en Ik heb u lief.'
In tijden van verwarring en onduidelijkheid lijkt alles op losse schroeven te staan. We kunnen nergens meer op bouwen. Alles in de wereld en zelfs de christelijke wereld wankelt. Maar bij God kunnen we houvast vinden. Ons vaste fundament is God, Hij is onwankelbaar.
Dat fundament heeft een tweevoudig zegel, staat hier: Enerzijds kent Hij precies degenen die van Hem zijn. Dat is een geweldige troost, vindt u niet? Maar dat is niet het hele zegel. De tweede helft van het zegel is dat een ieder die belijdt dat Jezus zijn Heer is, niets met ongerechtigheid te maken moet willen hebben. Als christenen zijn we dat aan onze stand, aan Christus, verplicht. Anders schaden we de zaak van Christus: de buitenwereld ziet namelijk heel goed hoe we ons gedragen.
In september 1996 leerde ik de Heer Jezus kennen als mijn persoonlijke Redder. Tot dit inzicht kwam ik door een straatpredikant en een bijbelstudiegroep in Vaals die ik geregeld bezocht. Daarvoor wist ik vrijwel niets van de Heer. Ik had wel eens van Jezus gehoord, maar dat Hij voor mijn zonden (verkeerde daden) aan het kruis van Golgota gestorven was, wist ik niet.
Ik groeide op bij mijn moeder in Heerlen-noord. Omdat mijn vader was gestorven toen ik vier jaar oud was, stond mijn moeder er alleen voor in de zorg voor mij en mijn broer. Zij was katholiek en bad in deze moeilijke tijd geregeld tot God. Ik stond vaak onder aan de trap te luisteren hoe zij bad. Achteraf denk ik dat mijn interesse (geloof) in de Heer Jezus daarmee is begonnen. Ik werd ouder en toen ik ruim vijftien jaar oud was, ben ik gaan werken in een hamburgerrestaurant in het centrum van Heerlen. Toen ik later ook in Heerlen ging studeren, kon ik boven het restaurant waar ik werkte een studentenkamer huren. In die tijd liep er in de stad geregeld een man rond die luidkeels het evangelie verkondigde. Ik weet nog dat ik toen dacht: 'Die man is gek!' Als ik hem samen met vrienden zag, lachte ik hem uit, maar diep in mijn hart had ik verdriet. Ik voelde me schuldig. Door mijn verleden had ik veel vragen over God, maar niemand vertelde mij er meer over, behalve deze man. Ik durfde dat natuurlijk tegen niemand te zeggen, totdat...
Ik weet nog goed dat ik samen met mijn mede-huisgenoten naar de bioscoop wilde gaan. Ik stelde hen voor om vooraf even een programmaboekje te gaan halen en toen gebeurde het
Ik ging op weg en vlak voor de bioscoop kwam 'opeens' (toeval bestaat niet) die straatpredikant op mij af. Hij vroeg mij of ik God en Jezus kende. Het fijne was dat ik toen alleen was. Ik hoefde me dus niet anders voor te doen dan ik was. Er volgde een gesprek waarin ik de man vroeg of hij alleen maar predikte over Jezus of dat hij nog meer deed. Hij vertelde toen dat hij samen met een andere broeder een Bijbelstudie in Vaals leidde. Ik was nieuwsgierig en vroeg hem wat dat inhield. Vervolgens besloot ik om daar eens heen te gaan.
Ik ben toen inderdaad gegaan. Onzeker, want ik wist niet wat ik zou aantreffen. Ik dacht toen: 'Als het iets raars is, een sekte of zo, dan ga ik meteen weg!'
Het tegendeel was waar.. Ik ging naar de studie en heb daar vervolgens de Heer Jezus leren kennen. De boodschap die ik daar hoorde, was zo nieuw voor mij. Ik hoorde van God en Jezus en kwam er al vlug achter dat ik zonder Hem leefde. Ik heb toen de Heer gedankt dat Hij voor mij gestorven is en heb Hem aangenomen als mijn Redder. Vervolgens leerde ik op deze bijbelstudiegroep mijn vrouw kennen. Wij zijn inmiddels getrouwd en hebben twee kinderen.
Later ben ik gaan inzien dat niet de man uit Heerlen, maar dat ik de gek was. Ik was de dwaas. De Here God heeft dit alles gezien en op het juiste moment stuurde Hij die straatprediker naar mij toe. Als ik nog thuis had gewoond, was ik waarschijnlijk nooit naar Vaals gegaan.
De Here God heeft een dergelijk 2000 jaar geleden op het juiste moment zijn Zoon naar ons gestuurd. Hij kwam en stierf voor ons toen wij er niet om vroegen.
Wanneer we de duur van een mensenleven afzetten tegen de tijd die is verstreken vanaf de schepping tot nu toe, worden we ons bewust van onze kleinheid tegenover de eeuwige God, die er al voor de schepping was. In de ogen van Degene voor Wie duizend jaar als een nachtwake zijn, zijn de mensen als grassprietjes die 's morgens opschieten en 's avonds verdorren. In dat licht is het heel wonderlijk dat de machtige Schepper, die al die tijd heeft gezien hoe de mensen elkaar bestreden en zijn dienaars naar het leven stonden, de mensheid niet door zijn toorn heeft laten vergaan.
Johannes, de discipel die dit Evangelie schreef en die enkele jaren intensief met de Heer Jezus is opgetrokken, is vol lof over de Heer Jezus. Hij raakte haast niet over Hem uitgepraat. Hij had Jezus herkend en erkend als de Zoon van God. Johannes had zijn heerlijkheid aanschouwd. En hij voelde zich 'de koning te rijk'. Wij mogen Jezus Christus ook 'zien' door ons geloof en onszelf schatrijk noemen. Wij kunnen er op rekenen dat Hij ons liefheeft en aanvaardt. Het enige wat Hij van ons vraagt, is dat we Hem vertrouwen. Dat wil zeggen: dat we ons aan Hem toevertrouwen.
Onlangs zag ik een huis met deze woorden als opschrift. Ik vond deze naam heel terecht, want het dak van het huis maakte op mij een dominerende indruk. Zo zijn er nog heel wat oudere huizen die door hun overstekende dak sterk opvallen. Wie er oog voor heeft, vindt de indruk van veiligheid en beschutting die een dergelijk dak geeft, weldadig. Een dergelijk dak ligt als het ware als een grote beschermende hand over de woning en over het gezin dat erin woont. Deze bouwstijl heeft ook een symbolische betekenis voor ons. Want eigenlijk heeft ieder mens, hoe flink en zelfstandig hij voor de buitenwereld ook mag schijnen, behoefte aan een plaats van rust, veiligheid en geborgenheid. Nu is een woning maar een tijdelijke beschutting. Een blijvende schuilplaats vinden we alleen bij God: 'De Here God is u een woning en onder u zijn eeuwige armen' (Deut. 33:27) en 'Here, U bent ons een toevlucht geweest van geslacht tot geslacht' (Ps. 90:1).
Veel mensen beweren dat het christendom iets is voor zwakke, laffe en onzelfstandige mensen. Ons heeft dit verwijt altijd verbaasd, omdat naar onze ervaring juist het tegendeel het geval is. Er is juist zeer veel moed voor nodig om christen te zijn. In feite is er zelfs al grote moed voor nodig om christen te worden.
In de Bijbel staat dat iedereen die christen wil worden al zijn misstappen voor God dient te belijden, om vergeving moet vragen en Hem de leiding van zijn leven in handen moet geven. Daar is moed voor nodig. Om de eerste stappen op de weg met Christus te zetten, is het nodig Hem je hand toe te steken en Hem vertrouwen te schenken. Er is ook moed nodig om een leven te leiden in gehoorzaamheid aan Christus. Er is moed voor nodig om je behoorlijk te gedragen en aan een diepe relatie met je huwelijkspartner, je kinderen en je vrienden te werken.
Moed - dat hebben we allemaal nodig en God wil dat we moedig zijn. 'Want God heeft ons niet gegeven een geest van bangheid, maar van kracht, liefde en bezonnenheid,' zegt Gods Woord (2 Timoteüs 1:7).
Wat hebben wij een geweldig perspectief! Wat is dit gedeelte ook een troost voor ons wanneer wij afscheid moeten nemen van een geliefde die ontslaapt. In de opstanding van de Heer Jezus ligt de garantie besloten van zijn wederkomst. Hij is niet alleen gestorven, maar ook opgestaan, dus is het ook zeker dat Hij zal terugkomen, samen met de gelovigen van wie wij voortijdig afscheid moesten nemen. Op een dag zullen wij samen met hen de Heer Jezus omringen. 'Amen, kom Heer Jezus!'
Wanneer we de duur van een mensenleven afzetten tegen de tijd die is verstreken vanaf de schepping tot nu toe, worden we ons bewust van onze kleinheid tegenover de eeuwige God, die er al voor de schepping was. In de ogen van Degene voor Wie duizend jaar als een nachtwake zijn, zijn de mensen als grassprietjes die 's morgens opschieten en 's avonds verdorren. In dat licht is het heel wonderlijk dat de machtige Schepper, die al die tijd heeft gezien hoe de mensen elkaar bestreden en zijn dienaars naar het leven stonden, de mensheid niet door zijn toorn heeft laten vergaan.
Wie in moeilijke omstandigheden verkeert, heeft medegelovigen nodig die hem met hun geloof en liefde willen ondersteunen. Maar als die medegelovigen om wat voor reden dan ook niet beschikbaar zijn, komt het er op aan zelf vast te staan in de Heer. Wat is dat, vast staan in de Heer? Het klinkt zo stevig, zo onwankelbaar. En dat is het ook, want wie ondanks nood en verdrukking vast staat in de Heer, wordt door de Heer staande gehouden (Romeinen 14:4) - ondersteund dus - om dicht bij Hem te blijven en met Hem te wandelen.
Op een dag zal de wereld om ons heen met een schok ontdekken dat er Iemand is met Wie zij ten onrechte geen rekening heeft gehouden. Het zal een dag van ongekende verschrikking en van oordeel zijn.
Die oordeelsdag zal ons bespaard blijven, omdat wij al zijn overgebracht in het koninkrijk van de Zoon van Gods liefde. En nu verlangen wij naar het moment waarop wij samen met Christus zullen leven, voor altijd.
Voor de wereld om ons heen geldt dat velen nog in de duisternis leven, bestemd tot toorn. God wil ook van hen zonen en dochters van het licht maken; Hij heeft voor hen ook een andere toekomst op het oog: de behoudenis door de Heer Jezus Christus.
Mensen hebben een onbedwingbare neiging om zichzelf goed voor te doen. Wij vinden het ook wel belangrijk om te weten wat anderen aan goede dingen van ons zeggen. Maar wat mensen ook voor goeds van ons denken of zeggen: de Bijbel zegt dat er niemand is die goed doet, zelfs niet één. Wij hebben allemaal, zonder uitzondering, een redder nodig. Het is een keuze tussen 'zalig' en 'wee'. Wee u wanneer alle mensen goed van u spreken, want u lijkt op een valse profeet: u hebt u zelf goed voorgedaan, terwijl u dat niet bent. We kunnen maar beter eerlijk toegeven dat het oordeel van de Bijbel over ons betrouwbaarder is dan wat wijzelf of anderen van ons denken.
Een zakenman hoeft zich niet speciaal in te spannen om failliet te gaan. Hij hoeft alleen maar zijn zaak te verwaarlozen, zijn klanten slecht te bedienen: het faillissement komt vanzelf.
Een boer hoeft geen onkruid op zijn akker te zaaien om die te bederven. De akker brengt vanzelf onkruid voort. De boer hoeft alleen maar met de armen over elkaar toe te zien en het gaat vanzelf mis.
Een boekhouder hoeft geen grote onregelmatigheden te plegen om zijn baan te verliezen.
Zo kan ik wel door gaan. Een mens hoeft er namelijk niet bijzonder veel moeite voor te doen om verloren te gaan. Het is niet nodig daarvoor een misdaad te begaan. Het gaat vanzelf, ook als je helemaal niets doet. Als je niet wilt geloven dat de mens een eeuwige bestemming heeft, als je de Bijbel links laat liggen, als je denkt dat je God niet nodig hebt, als je het verzoeningswerk van de Heer Jezus niet wilt aanvaarden, dan is dat voldoende om voor eeuwig verloren te gaan!
Anna was een orginele, opgewekte persoonlijkheid. Het gaf me altijd een goed gevoel in haar gezelschap te zijn. Op een woensdagavond waren verschillenden van ons al vroeg in het kerkgebouwtje voor de woensdagavondsamenkomst. Plotseling werd de stilte verbroken door het kraken van de deur. Toen de deur langzaam openging, keek een hoofd, bedekt met een rode zakdoek, om de hoek en Anna's bekende, vrolijke stem vroeg: 'Mag ik binnenkomen - zoals ik ben?' De deur ging verder open en daar stond Anna, gekleed in een oude overall en laarzen. Ze legde uit dat ze in haar tuin aan het werk geweest was, toen ze zich opeens realiseerde dat het tijd was voor de samenkomst. Ze had geen tijd meer om zich te verkleden, maar sprong meteen in de auto en kwam naar de samenkomst precies zoals ze was. We moesten allemaal lachen om haar verrukkelijke spontaniteit. Maar Anna herinnerde mij eraan dat God wil van ons allemaal dat we tot Hem komen op deze manier 'zoals we zijn'. Ik hoef geen indruk op Hem te maken door mezelf op te poetsen. Hij kent mij en ziet mij zoals ik werkelijk ben.
Wij staan in het leven soms voor belangrijke beslissingen. Soms vragen we ons af wat de wil van God is en wat we moeten doen. Misschien kan devolgende geschiedenis ons daarbij helpen:
In een donkere nacht is een schip op weg naar de veilige haven. Een passagier staat op het dek en kijkt toe hoe het schip langzaam de kust nadert. Hij vraagt aan de kapitein hoe hij bij zo'n duisternis de haven in kan varen. 'Ziet u daar in de verte die drie lichten?' vraagt de kapitein. 'Als ik nu zo vaar dat die drie lichten in één lijn liggen, dan kan ik rechtdoor varen en ben ik er zeker van dat ik veilig in de haven kom.'
Deze drie lichten die op één lijn moeten liggen, kunnen we vergelijken met:
1. het licht van het Woord van God, dus de aanwijzingen uit de Bijbel
2. onze innerlijke overtuiging, gewerkt door de Heilige Geest
3. Uiterlijke omstandigheden.
Als deze drie 'lichten' op één lijn liggen, met elkaar overeenstemmen, dan kunnen we rustig 'doorvaren' en kunnen we er zeker van zijn dat we veilig in de haven zullen aankomen.
Een van de aspecten van het lijden en sterven van onze Heer Jezus die misschien wel het moeilijkst te doorgronden is, is het feit dat God Zelf Zich tegen zijn eigen Zoon keerde. Gods straf kwam over Hem. We lezen hierover in het gedeelte van de psalm van vandaag.
Want niet alleen legde God de Joden en Romeinen die de Heer aan het kruis nagelden geen strobreed in de weg, maar oordeelde Hij over de zonde van de mensheid en gaf Hem de straf. Hij verliet Jezus, omdat Jezus belast was met onze zonde: 'Hem die geen zonde heeft gekend, heeft Hij voor ons tot zonde gemaakt' (2 Korintiërs 5:21). Hebreeën 2:10 wijst op die betrokkenheid van God bij het lijden van de Heer Jezus: 'Want het paste Hem, om Wie alle dingen zijn en door Wie alle dingen zijn, dat Hij, om vele zonen tot heerlijkheid te leiden, de overste leidsman van hun behoudenis door lijden volmaakte.'
Maar het was diezelfde God die de Heer Jezus terugbracht uit de doden en Hem als mensenzoon aan zijn rechterhand heeft laten plaatsnemen met de woorden: 'Zit aan mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden tot een voetbank voor uw voeten stel' (Lukas 20:43). Het is een raadsel waar we niet over uitgedacht raken, maar dat ons vervult met bewondering en liefde, om wat de Heer Jezus voor ons heeft moeten doormaken. En bovenal danken we God dat Hij het gebed van zijn Zoon niet onbeantwoord heeft gelaten, maar zijn werk als volmaakt offer in ontvangst heeft genomen en ons nu in Hem gerechtvaardigd heeft. Het loflied waarmee deze psalm besluit, mag ook in onze harten opwellen als we over deze dingen nadenken.
Ja, God wil wonen bij de mensen. Dat is het geweldige perspectief dat de Bijbel ons biedt, en dat pas in het Vrederijk en in de eeuwige toestand ten volle zal worden vervuld. God woonde te midden van Zijn volk Israël. Nu woont Hij in de Gemeente. Het is altijd Gods wens geweest om bij Zijn volk te wonen. Daartoe verloste Hij het steeds uit de macht van de tegenstander. Dat geldt ook voor ons, wanneer wij gekocht en betaald zijn met het bloed van Christus. Dan zijn wij Gods eigendom en zijn wij tot Hem gebracht om bij Hem te wonen en Hem groot te maken. Dan voorziet Hij ook in al onze behoeften. Er is een geestelijke rivier, vol van water, vol van vrede, vol van vreugde, waaruit wij mogen putten. Die rivier verheugt de stad van God (openb.22.) Hebt u nog dorst? Ga dan naar Christus, en drink! Het levende water wordt u gratis aangeboden.
We zitten vol vooroordelen, las ik krantlezend in de trein! Volgens een hoogleraar in de gedragswetenschap zitten mensen vol met vooroordelen en negatieve associaties over anderen. Vooroordeel wil zeggen: op een te geringe kennis van de zaak of persoon berustende mening of afkeer, een ongegrond oordeel. De dingen zitten ingewikkeld in elkaar. Vooroordelen hebben zo vaak te maken met het (voor)oordeel over onszelf. Een gebrek aan kennis betreffende de persoon kan ook een gebrek aan kennis over onszelf zijn. Het heeft ook veel te maken met hoe we over onszelf denken: als we negatief over onszelf denken, dan zien we vaak onszelf 'niet zitten', laat staan anderen.
Het tegenovergestelde van vooroordelen is 'kennen en aanvaarden'. Het is geweldig te weten dat God ons wél 'ziet zitten' en ons aanvaardt zoals we zijn. Hij kent ons, Hij weet waarom we zijn zoals we zijn. Hij heeft ons gemaakt en Hem behoren wij toe (Psalm 100:3).
In zijn aanvaarding mogen we onszelf gaan aanvaarden, en ons 'zelf' leren kennen. Daar worden we milder van en daardoor laten we onze vooroordelen varen!
Ze zijn er gelukkig nog: broeders en zusters, getrouwd of alleenstaand, die zich fulltime inzetten om aan anderen het evangelie te brengen en hun medegelovigen te coachen in hun leven met de Heer. Bij zulk werk - of het nu fulltime is of niet - is niet alleen kennis en ervaring vereist, maar ook een juiste wandel en een maximale inzet. Wat ook van cruciaal belang is, is dat evangelisatiewerk en gemeente-opbouw in vriendelijkheid en liefde gebeurt, in oprechtheid en zonder dubbele agenda. Paulus, Silas en Timoteüs wisten dat en konden in alle eerlijkheid zeggen dat ze, als een moeder haar kinderen, de gemeente in Tessalonika hadden gevoed en gekoesterd. En dat is eigenlijk een zeer goed werkmodel voor álle evangelisten en gemeentewerkers...
Het evangelie van de heerlijkheid van de gelukkige God dat mij is toevertrouwd.
Honderd-en-een slechte en zondige en verwerpelijke dingen worden hier genoemd. Daartegenover staat de blijde boodschap van de 'heerlijkheid' van de 'gelukkige' God. 'Gelukkig' is hier wat anders als een 'zalig toetje' of zo, en 'heerlijk' is hier niet een taartje. Het gaat over God. Hij is heerlijk: het evangelie verkondigd zijn innerlijke voortreffelijkheid. Hij is gelukkig in Zichzelf. Gods welbehagen is het, volmaakt en volkomen in Zichzelf te zijn. Dat is het geluk dat Hij wil delen met mensen. Als dat geen blijde boodschap is!
Hij zat in een invalidenwagen. Ik zat naast hem op een stoel, licht voorovergebogen, om geen woord te missen. Hij vertelde mij zijn levensverhaal. Af en toe glinsterden zijn ogen van plezier. Dan weer keek hij ernstig, afgewisseld met verdriet en boosheid. Hij praatte honderduit. Over zijn ex, waar hij al jaren van was gescheiden. Het deed hem nog pijn. Over zijn zoon, die vijf jaar geleden met een scooter tegen een stilstaande auto reed. Dood. Over zijn ziekte: pijn in de benen, epilepsie en dan nog zijn zwakke hart. Ik - recht van lijf en leden - voelde mij er steeds ongemakkelijker bij. Hulpeloos keek hij mij aan. Wat had ik moeten zeggen - moeten doen? Wat zou u gedaan hebben? O ja, hij vertelde ook nog iets over zijn geloof in Jezus. Maar ik luisterde toen nog maar half. Ik was overdonderd door zoveel leed - verdoofd. En hij maar praten...
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen vrouw. We hebben het goed, we zijn gezond. Ik dacht aan mijn zoon, dochter en schoondochter; allemaal springlevend, blakend gezond. Aan mijn baan, mijn auto en mijn geld. Waarom mocht deze man dit alles niet hebben? Of, bedacht ik mij toen, waarom is het mij tot nu toe zo voor de wind gegaan - en hem niet? Waarom? Ik weet het niet.
...Ik keek opzij. De man huilde. Zijn brede schouders schokten en er rolden enkele tranen over zijn gezicht. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen. Een arm om hem heenslaan? Nee, ik kende hem nog maar net. Ik schoof mijn stoel wat dichterbij. Na enkele minuten hoorde ik mijzelf zeggen: 'Waarom huil je, Ruud?' Stom, stom, stom, dacht ik toen. Wat een vraag! Ik kreeg er een kleur van. Maar Ruud veegde zijn wangen droog en zei: 'Dat er nog steeds mensen zijn die de Heer Jezus niet vertrouwen.'
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Dichtbij de tempel klinkt een lied. Het klinkt hoog boven het rumoer van stemmen uit. Het lied legt stilte op. Een jubel barst open in een stem. De stem van Hanna. Naast Hanna staat een kleine jongen, de ogen op zijn moeder gericht. Het is Samuël. Vanwaar dit lied, vanwaar dit kind? En dan gaan we enkele jaren terug. We vinden de man Elkana, met in zijn huis twee vrouwen: Hanna en Peninna. Peninna gezegend met kinderen en Hanna kinderloos. Elk jaar trekt Elkana met zijn beide vrouwen en kinderen naar de tempel in Silo om er de Heer een offer te brengen. We zien hen gaan. Peninna met kinderen trekkend aan haar rokken, kinderen voor haar uit hollend, maar toch steeds weer om haar heen, haar aandacht vragend. En Hanna helemaal alleen, met soms de arm van Elkana om haar heen geslagen, peinzend haar verdriet om haar gemis aan kinderen. Vol liefde zich tot Hanna wendend, want zij is hem het meest dierbaar. En dan de vlammende jaloezie, die omhoog schiet in Peninna. Peninna, die zodra zij de kans schoon ziet Hanna tergt om haar kinderloosheid, haar tracht tot drift te prikkelen.We lezen dat 'jaar op jaar, zo dikwijls zij opging naar het Huis des Heren, zij zo handelde en haar tergde' (1 Sam. 1:7). De tergende woorden wekken echter geen drift op in Hanna, maar een mateloos verdriet. Als Elkana zijn vrouwen en kinderen een maaltijd aanbiedt, kan Hanna geen hap door haar keel krijgen en huilt zij. Hoe Elkana ook tracht haar te troosten, haar tranen kunnen niet gedroogd worden. Elk jaar opnieuw herhaalt deze scene zich. Tot op een keer, als zij zich daar weer rond de tempel in Silo geschaard hebben, Hanna zich terugtrekt. Zij wacht tot alle drukte voorbij is en de rust is weergekeerd op het tabernakelplein. Dan knielt zij neer en bidt, een vurig gebed tot God om een kind. En dan volgt haar gelofte: 'Als U mij een zoon schenkt, dan zal ik die voor zijn hele leven de Heer geven.' Nog geen jaar later ontvangt Hanna een zoon. Zij noemt hem Samuël, van de Heer gebeden.Maar hoe vol geluk Hanna ook is bij zijn geboorte, haar lied klinkt niet dan, maar enige jaren later: als zij volgens haar belofte haar zoon terugschenkt aan de Heer en hem bij de hogepriester Eli brengt, om in het Huis des Heren als een kleine knecht dienstbaar te zijn. Hier worden we stil van. Een kind, zolang verwacht, zo begeerd, teruggegeven aan God, als het nog zo heel jong is. Het van vreugde uitjubelen omdat God haar smaad heeft weggenomen, en tegelijk het kind weer weg te schenken. Opnieuw alleen keert Hanna terug naar huis. Maar haar gedachten zijn altijd om Samuël heen. Elk jaar naait zij een jas voor hem. Een jas die steeds een beetje groter wordt. Zo kleedt zij Samuël steeds opnieuw met de mantel der liefde. En God ziet naar Hanna om. Hij vult opnieuw haar armen: nog drie zonen en twee dochters schenkt Hij haar. Het moederschap heeft zij ten volle genoten. Hanna was een gewone vrouw, zoals wij. Zij heeft het liefste wat zij bezat aan God geschonken en van vreugde gejubeld. Elk geschenk, in welke vorm ook verpakt, biedt vreugde. Geven is rijker worden. En u zult ervaren dat God uw handen steeds opnieuw zal vullen.
Net als u bij uw kinderen doet, leren wij onze kinderen van jongs af aan dat je God te állen tijde kunt vertrouwen.
We vertellen er maar niet bij dat dit voor ons, volwassenen, een moeizame weg is. En dat het gevaar op de loer ligt dat je Godsvertrouwen omgekeerd evenredig wordt aan je zelfredzaamheid.
Nee, natúúrlijk vertrouwen we God! Dat papa een maagzweer heeft is zuiver toeval, en in mama's familie komt gewoon een gen voor dat slapeloze nachten veroorzaakt, daar kan mama niks aan doen.
Toen mijn dochter drie jaar was, merkten we dat het met haar geestelijke leven al helemaal snor zat. Dus ook met haar Godsvertrouwen. Toch was ik erg blij toen ze mij eerst even kwam melden dat ze van plan was om van het bruggetje bij de grote vijver te springen, daar God haar vast ook wel een vis zou sturen, net als bij Jona. Twijfels hierover? Geen moment! God kan álles, en wie in Hem gelooft, kan bíjna alles, aldus mijn dochter.
Fijn, zo'n groot geloof, maar er is toch ook een verschil tussen zaken die bóven je verstand gaan en die tégen je verstand ingaan? Het scheppingsverhaal bijvoorbeeld gaat voor sommigen van ons hun verstand te boven, dus geen probleem, en voor anderen tegen hun verstand in, zodat ze kunnen uitwijken naar ID. Net zoals bij de slang in het paradijs: zou die echt hardop gesproken hebben?
We kletsen hier en daar eens met anderen over deze meningsverschillen, want het is wel zaak dat we erachter komen wat de Enig Juiste Uitleg is. We organiseren een vergadering, een symposium, een congres, een synode, een concilie. We worden het niet eens, en organiseren een scheuring. O nee: de scheuring overkwám ons, want de Heer maakte ons duidelijk dat er niets anders opzat, tot ons grote verdriet. Helaas. We hebben een luxe-probleem. We hebben een veel-te-luxe-probleem. We zijn met zóveel, dat we elkaar niet meer nodig hebben. Er zijn altijd wel mensen in onze buurt die dezelfde overtuiging als wij zijn toegedaan (lees: met wie het klikt), dus we hebben geen reden om ons best te doen voor mensen met wie het niet klikt (sorry: die een overtuiging hebben waarin wij echt niet mee kunnen gaan).
Een van de aspecten van het lijden en sterven van onze Heer Jezus die misschien wel het moeilijkst te doorgronden is, is het feit dat God Zelf Zich tegen zijn eigen Zoon keerde. Gods straf kwam over Hem. We lezen hierover in het gedeelte van de psalm van vandaag.
Want niet alleen legde God de Joden en Romeinen die de Heer aan het kruis nagelden geen strobreed in de weg, maar oordeelde Hij over de zonde van de mensheid en gaf Hem de straf. Hij verliet Jezus, omdat Jezus belast was met onze zonde: 'Hem die geen zonde heeft gekend, h eeft Hij voor ons tot zonde gemaakt' (2 Korintiërs 5:21).
Hebreeën 2:10 wijst op die betrokkenheid van God bij het lijden van de Heer Jezus: 'Want het paste Hem, om Wie alle dingen zijn en door Wie alle dingen zijn, dat Hij, om vele zonen tot heerlijkheid te leiden, de overste leidsman van hun behoudenis door lijden volmaakte.'
Maar het was diezelfde God die de Heer Jezus terugbracht uit de doden en Hem als Mensenzoon aan zijn rechterhand heeft laten plaatsnemen met de woorden: 'Zit aan mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden tot een voetbank voor uw voeten stel' (Lukas 20:43). Het is een raadsel waar we niet over uitgedacht raken, maar dat ons vervult met bewondering en liefde, om wat de Heer Jezus voor ons heeft moeten doormaken. En bovenal danken we God dat Hij het gebed van zijn Zoon niet onbeantwoord heeft gelaten, maar zijn werk als volmaakt offer in ontvangst heeft genomen en ons nu in Hem gerechtvaardigd heeft. Het loflied waarmee deze psalm besluit, mag ook in onze harten opwellen als we over deze dingen nadenken.
Deze psalm spreekt van het Vrederijk, wanneer satan duizend jaar gebonden zal zijn. We lezen van 'het verbond dat God met zijn knecht David heeft gesloten' en 'van de troon van David die Hij zal bouwen van geslacht tot geslacht.' Hierbij denken we aan de grote Zoon van David en het Messiaanse rijk. 'Welzalig is het volk dat de jubelroep kent, zij wandelen, HERE, in het licht van uw aanschijn.' In plaats van 'jubelroep' zegt de Statenvertaling: 'het geklank'. Hierbij denken we aan het Feest van het Geklank, wanneer er op de bazuin geblazen wordt om de Grote Verzoendag aan te kondigen. Daarna komt het Loofhuttenfeest, dat een beeld is van het Vrederijk.
Boven dit gedeelte staat: 'U heerst over de overmoed van de zee.' U denkt hierbij vast ook aan hoe de Heer Jezus slaapt tijdens een storm op de zee (Matteüs 8:23-27). De discipelen worden ontzettend bang en maken Hem wakker. De Heer Jezus staat op, Hij bestraft de winden en de zee en er ontstaat een grote stilte.
De zee, de wateren, zijn in de Bijbel overigens een beeld van de volken die in beroering zijn (Openbaring 17:15). In Jesaja lezen we van 'vele volken die rumoer maken als rumoerige zeeën, en een gebruis van natiën, die bruisen zoals geweldige wateren bruisen' (Jesaja 17:12). Net zoals de Heer Jezus deed in de storm op het meer, zal Hij ook in de toekomst doen: Hij zal opstaan en de winden en de zee bestraffen. In Psalm 65:8 lezen we: 'Die het bruisen der zeeën doet bedaren, het bruisen van haar golven en het rumoer van de natiën.' Dan zal er een grote stilte zijn op aarde. In Jesaja 14:7 lezen we: 'De gehele aarde heeft rust, is stil.' Die grote stilte op aarde is een beeld van het Vrederijk. De vrede is het teken van Christus' heerschappij. Dan zal er gerechtigheid, vrede en blijdschap zijn op deze aarde.
Wanneer we de duur van een mensenleven afzetten tegen de tijd die is verstreken vanaf de schepping tot nu toe, worden we ons bewust van onze kleinheid tegenover de eeuwige God, die er al voor de schepping was. In de ogen van Degene voor Wie duizend jaar als een nachtwake zijn, zijn de mensen als grassprietjes die 's morgens opschieten en 's avonds verdorren. In dat licht is het heel wonderlijk dat de machtige Schepper, die al die tijd heeft gezien hoe de mensen elkaar bestreden en zijn dienaars naar het leven stonden, de mensheid niet door zijn toorn heeft laten vergaan.
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Enige jaren geleden betrokken wij ons nieuwe huis. De extra ruimte, het uitzicht en de zonnige tuin hadden ons over de streep getrokken. Hoewel het huis zeer aan onze smaak voldeed, wilden we er toch ons eigen stempel op drukken.
Na binnen de nodige aanpassingen gedaan te hebben, kwam de voortuin het eerst in aanmerking voor een verandering. Het gras werd verruild voor een border en bestaande planten werden verplaatst.
Mijn oog viel op een zielige klimroos aan de muur, verwilderd, met hier en daar een klein geel roosje. De koningin onder de bloemen had het zwaar gehad. Ik besloot de roos een nieuwe kans te geven. Er werd flink gesnoeid. Dat viel niet mee met al die dorens. Een tak moest nog verwijderd worden, maar dat lukte me niet alleen. Mijn man schoot te hulp. Op mijn aanwijzingen knipte hij een aantal moeilijk bereikbare takken weg. Er bleef niet veel van de roos over.
We besloten er wat rozenmest bij te doen. Een les die we hadden geleerd van een oude tuinder, in de tijd dat we nog een moestuin hadden: bemesten is noodzaak.
Na twee jaren van zorg hebben we nu een zee van gele rozen in onze voortuin. Dat bracht me op de volgende gedachte (God leert ons zoveel door zijn schepping heen): wij mensen zijn vaak precies zoals die verwaarloosde roos. We doen ons te kort door ons niet te voeden met Gods Woord en door niet naar kerkdiensten te gaan. God snoeit ook vaak in ons leven en dat kan flink pijn doen. Maar het resultaat is een zee van gele rozen: we komen tot bloei, bereiken ons doel in dit leven. Snoeien en bemesten is goed voor planten. Bijbellezen, de samenkomsten bezoeken en vertrouwen in geloof dat God leidt, dat is goed voor mensen. Zoals onze kinderen zingen: 'Lees je Bijbel, bid elke dag dat je groeien mag.'
Bent u ook niet een van de discipelen van deze mens?
Bent u ook niet een van de discipelen van deze mens?
Terwijl de Heer Jezus ondervraagd wordt door de hogepriester, gaat Simon Petrus ook het gebouw binnen. Het meisje dat bij de poort staat, vraagt hem of hij bij de discipelen van Jezus hoort. Petrus ontkent. Nog niet zo heel erg lang geleden had hij gezegd dat hij de Heer Jezus wilde volgen en dat hij bereid was zijn leven voor Hem te geven. Dit had hij echt gemeend. Hij had zelfs een zwaard meegenomen om zijn Meester te verdedigen. Hij had het zwaard ook gebruikt. En nu? Nu durft hij voor een dienstmeisje niet te erkennen dat hij een volgeling van Jezus is. Hij verloochent Hem tot drie maal toe. Maar laten wij maar niet te snel zijn met Petrus te veroordelen. Want hoe zit het met ons? Als wij volgelingen van de Heer Jezus zijn, durven wij daar dan voor uit te komen?
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn.
Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn.
We lezen niet vaak in de Bijbel dat de Heer Jezus zegt: 'Ik wil': we horen Hem vaker zeggen: 'Niet mijn wil, maar uw wil geschiede' en: 'Het is mijn spijze de wil van de Vader te doen.' Slechts twee keer in de Bijbel lezen we dat de Heer Jezus zegt: 'Ik wil.' De eerste keer is in Lukas 5:13. Daar gaat het over de reiniging van een melaatse. Melaatsheid is in de Bijbel een beeld van de zonde en van de gevolgen daarvan. Tegen de melaatse zegt de Heer Jezus: 'Ik wil, word gereinigd.' En hier zegt de Heer Jezus: 'Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn, opdat zij mijn heerlijkheid aanschouwen.' De Heer Jezus wil dat wij bij Hem zullen zijn en Hem zullen zien zoals Hij is, in zijn alles overtreffende heerlijkheid.
We zijn nog in de wereld, maar we zijn niet van de wereld. De wereld heeft de Heer Jezus gehaat, de wereld haat ons ook. De Heer Jezus vraagt niet dat we uit deze vijandige wereld weggenomen zullen worden. We hebben hier nog een taak: de Heer Jezus heeft ons in de wereld gezonden om van Hem te getuigen. Gelukkig, we staan er niet alleen voor. De Heer Jezus bidt voor ons. Hij bidt ook dat we geheiligd mogen zijn door de waarheid van het Woord, zodat we onze taak in deze wereld goed kunnen uitoefenen. Dit mogen we doen met blijdschap. De Heer Jezus bidt dat we zijn blijdschap volkomen in ons mogen hebben. Ontroert het u ook, dat Hij zoveel zorg voor ons heeft?
Kun je het je voorstellen: jezelf in de spiegel bekijken en dan totaal vergeten hoe je eruit zag? De meeste mensen gebruiken de spiegel om te zorgen dat ze er zo voordelig mogelijk uitzien. Hoe je werkelijk kijkt, zie je in de spiegel meestal niet - daarom vallen foto's vaak zo tegen.
Er is een betere spiegel! Flatteren doet hij helaas helemaal niet: scherp komen alle rimpels en onvolkomenheden naar voren. Je zou er soms bijna wanhopig van worden. (Daarom lijkt het soms wel prettig om te vergeten hoe je er uitzag.)
Deze spiegel is het Woord van God. Scherp tekent het hoe wij mensen zijn en - voor wie niet bang is om te kijken - je herkent jezelf er menigmaal in.
De mens lijkt wel een hopeloos geval. Er staat niet veel over hoe het was voor de zondeval - maar we kunnen het ons na Auschwitsch en Srebrenica wel voorstellen. Wie de krant leest en zichzelf diep in het hart durft te kijken, zal het mogelijk wel eens zijn met God: het deed Hem pijn in het hart!
Maar dan begint Hij toch weer opnieuw: Hij weet niet van opgeven.
O, kijk nog eens beter! In de spiegel is een tweede portret te zien ... ja: zo zou je wel willen worden. Deze ene Man die totaal anders is. Nee: geen macho, hoewel Hij de geldwisselaars met een zweep van het tempelplein jaagt. Nee: dus ook geen softie. Maar de kinderen voelen zich veilig bij Hem, het uitschot van de wereld gaat voor Hem op de knieën, rijken beginnen hun geld in te leveren. Menigten gaan Hem achterna.
Maar dan gebeurt dat ongelofelijke: Hij wordt gevangen genomen, geslagen, gegeseld (en Hij laat dat allemaal maar gebeuren ...) en tenslotte tussen hemel en aarde gehangen. Daar rekent Hij af met de zonde en bouwt de Grote Brug. Drie dagen later is zijn graf leeg: ook de dood is verslagen!
Hij is niet alleen een prachtig voorbeeld (dat ook), maar Hij zorgt ervoor dat die twee portretten in de spiegel meer op elkaar gaan lijken. Net zoals bij een 'morfing' program op de computer. De akelige trekken van de oude mens vervagen en gaan langzamerhand over in de goede trekken van de nieuwe. Ja, dat vraagt wel investering: maar Hij helpt elke dag.
'Wij allen nu, die met onbedekt gezicht de heerlijkheid van de Here aanschouwen, worden naar hetzelfde beeld veranderd, van heerlijkheid tot heerlijkheid, als door de Here, de Geest' (2 Kor.3:18). Het Griekse woord dat hier vertaald is met 'veranderen' betekent: 'van gedaante veranderen', 'een metamorfose ondergaan'. Hierbij mogen we denken aan de gedaanteverandering (de 'metamorfose') van een rups, via een pop tot een prachtige vlinder. Het is een verandering van vorm en van uiterlijk, van iets heel lelijks tot iets heel moois, maar ook een verandering van gewoontes, van een manier van leven. Mensen die over het leven van Fenelon schrijven, vertellen dat hij in een dergelijk innige gemeenschap met God leefde, dat zijn gezicht straalde. Lord Peterborough, een ongelovige scepticus, was eens door omstandigheden genoodzaakt een nacht met hem door te brengen in een herberg. De volgende morgen maakte de ongelovige dat hij zo gauw mogelijk wegkwam. Hij zei:' Als ik nog één nacht met deze man moet doorbrengen, ben ik een christen en dat wil ik helemaal niet. 'Iemand anders zei van Fenelon: 'Zijn manieren waren vol van genade, zijn stem was vol liefde en zijn gezicht was vol van heerlijkheid.' Ewing, een succesvol zakenman in Glasgow, ging als zendeling naar China. Door zijn innige gemeenschap met de Here Jezus Christus, werden zijn gelaatstrekken zo stralend, dat de mensen hem een nieuwe naam gaven: 'Mr.Glory Face' ('De mijnheer met het stralende gezicht'). Een christelijke voorganger was bekend vanwege vroomheid en beminnelijke omgangsvormen. Op een dag klopte hij aan de deur van een huis om daar een herderlijk bezoek te brengen. Een klein meisje deed de deur open en keek naar de vreemdeling die daar stond. Ze rende naar binnen en riep tegen haar moeder: 'O, kom, mamma, Jezus staat voor de deur'!
-Christus moet gestalte in ons krijgen (Gal.4:19)
-Wij moeten een leesbare brief van Christus zijn (2 Kor.3:3)
-Het leven van Christus moet openbaar worden in ons (2 Kor.4:12)
Er is geen twijfel. Het graf is leeg, en er is geen sprake van diefstal of bedrog. Jezus is sterker dan de dood. Hij leeft. Maar de boodschap gaat verder. Zijn opstanding heeft gevolgen. Heel vergaande gevolgen zelfs. Rond zijn dood en opstanding zijn er al mensen uit hun graven gekomen, maar bij 'de laatste bazuin' zullen alle gelovigen opgewekt worden. Met een onvergankelijk lichaam, geschikt voor de hemel. De gelovigen die op dat moment nog leven, worden op hetzelfde moment ook veranderd. Allen krijgen een onvergankelijk lichaam, net als Hij. Klaar voor de eeuwigheid. Maar er is meer. De zekerheid van de opstanding is niet alleen het weten van een historisch feit, en daarnaast de vaste verwachting van een toekomstige gebeurtenis. Die zekerheid geeft ook zin en inhoud aan ons leven van alledag. Want wedergeboren christenen hebben het nieuwe leven al in zich. Dat leven mag leven, zonder dat het bang hoeft te zijn tekort te schieten of te falen. Het is leven vanuit de armen van de Vader, in het besef dat wat er ook gebeurt, zijn armen voor ons altijd wijd geopend zijn.
We hoeven ook niet passief af te wachten tot 'het zover is'. De zekerheid van de opstanding, de overwinning op de dood, geeft ons ook de zekerheid dat ons leven voor Hem niet voor niets is. Hij ziet het en Hij waardeert het. We mogen aan de slag, sterker nog: we worden ertoe opgeroepen om altijd overvloedig te zijn in het werk van de Heer. Dat betekent leven voor Hem en door Hem, in het besef dat zijn liefde en waardering onvoorwaardelijk en zeker zijn.
Zondagmorgen, in alle vroegte. Een stille, nog koele tuin, net buiten de stad. De tuin geurt van bloemen. Daar doorheen een geur van kruiden. Nog even, en de zon zal alles beschijnen en weer tot leven wekken. Er lopen drie vrouwen. Ze lijken in gedachten verzonken. Pas bij de rotswand kijken ze op. Ze schrikken. Er staan twee engelen voor hen. Die zeggen: 'Hij is de Levende! Hij is niet hier, maar Hij is opgewekt!' De drie vrouwen herinneren zich dat Hij dat een paar keer heeft voorzegd. Hun schrik verandert in blijdschap, en snel gaan ze terug om het de anderen te vertellen.
Zondagavond, tegen het vallen van de avond. Een vrijwel verlaten weg buiten Jeruzalem. Twee mensen lopen zachtjes pratend richting Emmaüs, nog een heel eind lopen. Er is veel gebeurd vandaag. Tamelijk verwarrend allemaal. Ze zijn koud en teleurgesteld. Ze zijn zo druk in gesprek dat ze nauwelijks merken dat een vreemdeling hen heeft ingehaald. Hij komt naast hen lopen en mengt zich in hun gesprek. Hij lijkt slecht op de hoogte te zijn. Ze beginnen Hem uit te leggen wat er allemaal gepasseerd is de afgelopen dagen. Eén grote tegenvaller. Ze dachten nog wel... Dan begint Hij te praten. Hij citeert uit de wet en de profeten, en toont aan dat de Messias moest lijden, en door lijden heen verheerlijkt zou worden. Hij legt nog veel meer uit over Jezus. Ze worden er warm van. Als Hij blijft eten, zien ze aan tafel ineens Wie Hij is. Hij is het Zelf! Maar dan verdwijnt Hij direct. Vol blijdschap kijken ze elkaar aan: het is dus toch waar! Ze staan op, en snel gaan ze terug om het de anderen te vertellen.
Als alles achter de rug is, is het mooi om terug te kijken, en in de gebeurtenissen Gods hand, Gods leiding en Gods zegenrijke genade te zien. Maar op het moment zelf is dat lang niet altijd zo duidelijk. Het beeld van een zwangere vrouw bij wie de bevalling is aangebroken, verduidelijkt dit. Het is allesbehalve leuk, maar na afloop is alles mooier dan het was. Er is nieuw leven geboren. Het wonderlijke is dat Jezus ons dit hier ook voorhoudt, met de bedoeling dat we nu al een 'volkomen blijdschap' hebben: door de zekerheid dat alles oneindig veel mooier wordt, en door ons directe contact met een liefhebbende Vader.
Weinig uitspraken in de geschiedenis van de mensheid hebben zulke verstrekkende gevolgen gehad als deze triomfkreet van de Here Jezus, zo kort voor Zijn sterven. Alles wat God verlangde, was volbracht. De Here Jezus heeft de wil van God volkomen geopenbaard. Hij heeft alles gezegd wat gezegd moest worden, alles gedaan wat gedaan moest worden. Hij was helemaal klaar met de taak die Zijn Vader Hem opgedragen had. De Zoon des mensen die geen steen had om Zijn hoofd op te laten rusten, kon het hoofd buigen en Zich overgeven in de handen van Zijn Vader. Hij wist dat alles volbracht was. In deze drie woorden ligt onze behoudenis voor eeuwig verankerd.
Een minutieuze reconstructie van het lijden van Jezus Christus door prof.dr.B.Smalhout (anesthesioloog te Utrecht en tevens groot Bijbelkenner) in de Telegraaf van 30 maart 1985
HET VERSLAG IN DE BIJBEL 2
WAT IS KRUISIGEN EIGENLIJK? 2
HET SPIJKEREN 3
WAT GEBEURDE MET DE GEKRUISIGDE? 3
DE DOODSSTRIJD 4
VERLENGING VAN DE MARTELING 4
VERKORTING VAN HET LIJDEN 4
NA DE DOOD 4
EEN MEDISCH-HISTORISCHE RECONSTRUCTIE 4
DE GESELING 6
DE BESPOTTING 6
NAAR GOLGOTHA 6
DE KRUISIGING 6
HET STERVEN 7
HET EINDE VAN DE DAG 7
WAT DOEN WE MET PASEN? 8
Om iets te verklaren wat er precies gebeurde met Goede Vrijdag de volgende beschrijving. Het is overgenomen, uit de Telegraaf, en mag onder bronvermelding worden doorgegeven.
DIE VERSCHRIKKELIJKE vrijdag
Een minutieuze reconstructie van het lijden van Jezus Christus door prof.dr.B.Smalhout (anesthesioloog te Utrecht en tevens groot bijbelkener) in de Telegraaf van 30 maart 1985
De Romeinse soldaten die op vrijdagmorgen 3 april van het jaar 33 op de heuvel Golgotha 20 cm lange spijkers door de polsen en voeten van een drietal veroordeelden sloegen, hebben zich niet gerealiseerd dat zij meewerkten aan een drama dat het gezicht van de wereld zou veranderen. Ze wisten zelfs niet dat het 3 april was, want onze tijdrekening bestond toen nog niet. Officieel was het de 14de van de maand Nisan van het Joodse kalender jaar 3793.
Toen de hamerslagen verklonken waren, hingen er even buiten de noordwestelijke stadsmuur van het oude Jeruzalem drie gekruisigde mensen op gruwelijke wijze te sterven.
De middelste van de drie was ene Jezus, 33 jaar tevoren geboren in Bethlehem en opgegroeid in Nazareth. Op een houten bord dat de soldaten aan de bovenkant van zijn kruis hadden bevestigd, was voor een ieder te lezen: Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum (Jezus, de Nazarener, Koning der Joden). Om ieder misverstand uit te sluiten, stond het er in de drie toen meest gebruikte talen: Latijn, Hebreeuws en Grieks.
De presidenten van de Joodse Hoge Raad hadden hiertegen geprotesteerd. De veroordeelde was immers geen koning, hij had het alleen maar beweerd, betoogden ze. Doch Pilatus die al lang spijt had dat hij zich tot een executie had laten dwingen, weigerde resoluut de tekst te herzien. Quod scripsi, scripsi: Wat ik geschreven heb, dat heb ik geschreven, antwoordde hij (Johannes 19:22). Het was zijn vorm van protest tegen de gang van zaken. En zo bleef het bord onveranderd aan het middelste kruis bevestigd zitten.
Bij de beide andere gekruisigden was vermoedelijk een soortgelijk bord, een zogenaamde titulus boven hun hoofd bevestigd, want dat was de Romeinse gewoonte bij executies. Zodoende kon eenieder op de titulus lezen waarvoor de veroordeelden gestraft werden. Dat was ter waarschuwing, afschrikking en preventie. In het geval van de buitenste twee gekruisigden, ging het om rovers of dieven die beiden hun legale straf ondergingen. Bij de middelste echter was de wettelijke argumentatie uiterst dubieus en was de toegestroomde menigte in feite getuige van een politiek-religieuze moord die aanleiding zou zijn tot een geheel nieuwe geestelijke stroming: het christendom.
Het is deze gebeurtenis en de daaropvolgende wederopstanding van Jezus uit de dood, die op Goede Vrijdag en Pasen over de hele wereld herdacht en gevierd wordt door meer dan een miljard christenen. En het martelinstrument, het kruis werd het symbool van dit nieuwe geloof, tot op de dag van heden.
HET VERSLAG IN DE BIJBEL
Het drama is nauwkeurig te boek gesteld door de vier evangelisten Mattheüs, Marcus, Lucas en Johannes. Zij noteerden de namen van alle betrokkenen, de tijden waarop het allemaal gebeurde en de discussies die er gevoerd zijn, zowel in het Sanhedrin, de Joodse Raad, als in het Pretorium, het hoofdkwartier van de Romeinse gouverneur Pontius Pilatus.
Alleen over de kruisiging zelf zijn de evangelisten, die toch al geen woord te veel schreven, zeer weinig mededeelzaam. Er staat alleen: Pilatus oordeelde het geraden de menigte haar zin te geven... en gaf Jezus, na Hem gegeseld te hebben, over om gekruisigd te worden... En zij kruisigden Hem... (Marc. 15 v. 15-25).
En hoewel deze geschiedenis over de gehele wereld bekend is en gedurende eeuwen aanleiding heeft gegeven tot een onoverzienbare hoeveelheid literatuur, beelden, frescos, schilderijen en muzikale meesterwerken, weet vrijwel niemand wat de dood aan het kruis inhield en waaraan Christus eigenlijk gestorven is.
WAT IS KRUISIGEN EIGENLIJK?
Er is betrekkelijk weinig literatuur over de medische kant van het lijdensverhaal en miljoenen christenen die op de een of andere wijze als uiting van hun geloof een crucifix of kruisje dragen, weten niet van wat voor hels instrument hun vaak fraai bewerkte sieraad de geïdealiseerd afbeelding is. De evangelisten schreven er verder niets over, omdat dit in hun tijd gewoon niet nodig was. Kruisiging was toen de meest toegepaste vorm van doodstraf en iedereen in het Romeinse Rijk wist hoe dat ging en wat dat betekende. Vandaar ook dat het kruis als symbool van het christendom pas heel geleidelijk in gebruik is gekomen, lang nadat kruisiging als methode van terechtstellen in het jaar 337 door Constantijn de Grote was afgeschaft. De kruisdood was nl. zó verschrikkelijk, dat tot ± 400 na Christus niemand op het idee kwam om het kruis als symbool te gaan gebruiken, net zo min als de hedendaagse mens het in zijn hoofd zal halen een zilveren elektrisch stoeltje of een gouden gaskamertje als object van devotie om de hals te dragen.
Het kruisigen was geen Romeinse uitvinding, doch de Romeinen hebben het in Carthago leren kennen bij de Phoeniciërs. Ze hebben het overgenomen en geperfectioneerd tot een bijna wetenschappelijk uitgedachte methode om een maximale pijn te veroorzaken en een in lengteduur te doseren doodsstrijd te bewerkstelligen.
De terechtstelling met behulp van een kruis is bijna 1000 jaar in gebruik geweest. De Romeinen gebruikten het als straf voor slaven en krijgsgevangenen, en bij ernstige misdaden zoals B.V. desertie, hoogverraad en moord.
Romeinse vrije burgers waren bij de wet beschermd tegen deze vorm van terechtstelling die altijd in het openbaar plaatsvond. Bij iedere stad stonden een of meer kruisen permanent opgesteld, zoals vroeger in onze streken het schavot en de galg. Het kruisigen van Christus was op zichzelf dan ook geen opzienbarende gebeurtenis. Zulke terechtstellingen gebeurden met grote regelmaat. Het is van de Romeinen bekend dat bij massa-executies in de circussen, de arena er soms als een woud van kruisen uitzag.
En nadat de zgn. Spartacusopstand in het jaar 71 voor Christus was neergeslagen, werden er alleen al langs de Via Appia, van Capna tot Rome 6472 kruisen geplaatst. Aan elk ervan hing een opstandige slaaf of gladiator.
Er waren diverse modellen, zoals b.v. het X-vormige St. Andrieskruis dankt zijn naam aan de discipel Andreas, die aan een dergelijk kruis zou zijn gekruisigd. Er waren ook kruisen in de vorm van een omgekeerde L, waaraan de veroordeelde met slechts een been werd opgehangen. Doch het meest gebruikte was een T-vormig kruis, de crux commissa. Het bestond uit twee delen: een verticale paal, de zgn. stipes die meestal permanent in de grond was verankerd, en een losse dwarsbalk, het patibulum paste met een eenvoudig pen-en-gat verbinding boven op de stipes.
Het was gebruikelijk dat de veroordeelden geheel naakt deze dwarsbalk zelf naar de plaats van executie droegen. Dat was een extra pijniging, want meestal was het slachtoffer al met beide armen uitgestrekt aan die balk vastgebonden, zodat het gewicht in feite rustte op de uitsteeksels van de bovenste rugwervels en de onderste nekwervels. Mocht de veroordeelde onderweg struikelen, dan werd hij meestal ernstig gewond, want hij viel voorover plat op zijn gezicht, met het gewicht van de balk in zijn nek. Hij kon zijn gezicht niet beschermen, daar zijn handen wijd uitgestrekt aan het stuk hout vastgesnoerd waren. Het is ook niet waar dat Jezus het gehele kruis heeft gedragen. Hij droeg alleen de dwarsbalk, het patibulum. Deze was van cypressehout en zal ongeveer tussen de 30 en 50 kg gewogen hebben. Het gewicht dus van een zak cement. Het gehele kruis woog tussen de 100 en 150 kg en was niet door een persoon te tillen geweest.
Eenmaal op de executieplaats aangekomen, waren er 2 mogelijkheden. De veroordeelde kon met touwen en riemen aan het kruis worden bevestigd, of met behulp van spijkers.
HET SPIJKEREN
In het eerste geval tilden 2 á 4 soldaten de dwarsbalk met de daaraan gebonden veroordeelden ongeveer 50 cm op en plaatsten hem op de top van de verticale stipes. Daarna werden de knien van het slachtoffers enigszins gebogen en de voeten werden eveneens met touwen aan de verticale paal bevestigd.
Meestal werd echter gebruik gemaakt van spijkers. Deze waren 15 tot 20 cm lang, vierkant in doorsnede, spits beginnend en met een maximale dikte van 8 ^ 9 mm. Aan de bovenzijde eindigde de spijker in een bolronde kop.
Het vastnagelen van het slachtoffer ging als volgt in zijn werk. De dwarsbalk of patibulum werd op de grond gelegd. De veroordeelde moest eveneens op de grond gaan liggen en wel met de schouders op de balk. Zijn hoofd hing dan achterover en de armen werden wijduit gespreid. Terwijl een of twee soldaten een arm vasthielden aan hand en elleboog, zette een andere soldaat een spijker met de punt in de pols, precies waar de onderarm overgaat in de hand, onder de duimmuis en exact in het midden. Met een forse hamerslag werd de spijker door de pols geboord en met nog een aantal slagen zat het geheel goed vast aan het hout. Daarna werd de andere pols bevestigd. De gehele procedure kostte slechts enkele minuten.
Het is niet juist dat de spijkers door de palm van de handen werden geslagen. Het is bewezen dat op die plaats het lichaamsgewicht niet konden worden gedragen. De handen scheurden dan gewoon in de lengterichting door. De spijker werd precies in de door de Franse anatoom Destot beschreven spleet tussen de zgn. handwortelbeentjes geplaatst. Deze werden hierdoor als het ware ontwricht en verplaatst doch niet verbrijzeld. Eenieder die weleens de pols heeft ontwricht, verstuikt of gebroken, heeft enig idee hoe dat aanvoelt.
Doch dat was nog niet alles. Door de pols loopt onder meer een belangrijke zenuw, de zgn. nervus medianus. Deze zenuw heeft een dubbele functie. Hij dient zowel voor de beweging van onder meer de duim als wel voor het gevoel in een deel van de hand. Deze nervus medianus werd door de spijker bijna altijd geraakt. Het aanraken en beschadigen van een zenuw veroorzaakt één van de meest heftige pijnen die er mogelijk zijn. De zenuw werd over de scherpe kanten van de spijker gespannen als een snaar over de kam van een strijkinstrument. Bovendien werd door dezelfde zenuwprikkeling de duim in een krampachtige toestand kromgebogen, zodat de duimnagel in de handpalm drukte.
Nadat beide polsen aan het dwarshout waren bevestigd, werd dit door de soldaten opgetild. De veroordeelde moest eerst gaan zitten, daarna overeind komen en met de rug tegen de paal, de stipes, gaan staan. Aan beide uiteinden werd het patibulum, met de veroordeelde eraan, opgetild en op de stipes geplaatst. Het is duidelijk dat de stipes meestal niet zo hoog was. Gewoonlijk niet meer dan twee meter.
Meer was niet nodig, anders werd het erg onhandig voor de soldaten. Zulk een betrekkelijk laag kruis in T-vorm heette dan ook een crux humilis, letterlijk een laag kruis. In bijzondere gevallen kon een hoog kruis worden gebruikt een crux sublimis. Doch dit was een uitzondering, ook al omdat het lastig was de veroordeelde er via ladders aan op te hangen.
Op Golgotha stonden lage kruisen. Ze stonden er al vele jaren en voor de Romeinse legioensoldaten was de kruisiging op Vrijdag 3 April van het jaar 33 dan ook een routinekarwei. Christus werd aan een laag T-vormig kruis gehangen en niet aan een vierarmig kruis, zoals dit in alle kerken te zien is. Zulk een kruis bestond ook wel en het heette crux capitata doch het was onpraktisch en werd zelden gebruikt.
Als de veroordeelde eenmaal aan het dwarshout hing, werden zijn knieën door de soldaten gebogen, totdat één van de voeten plat tegen de stipes gedrukt kon worden. Dan werd een 20 cm lange spijker dwars door de wreef van die voet geslagen, juist tussen het tweede en derde middenvoetsbeentje. Als de spijker er aan de voetzool weer uitkwam, werd het andere been zo gebogen dat de spijker ook door de tweede voet kon worden geslagen tot in het hout van de stipes. Zo hing dan de veroordeelde aan drie spijkers. Het bloedverlies was zeer gering, doch de pijn ondraaglijk en de doodsstrijd begon.
WAT GEBEURDE MET DE GEKRUISIGDE?
De dood trad echter niet snel in. Afhankelijk van de conditie van de veroordeelde en de techniek van het kruisigen, duurde het sterven vele uren en vaak tot de volgende dag. Er zijn gevallen beschreven dat een gekruisigde ruim 2 dagen in leven bleef.
Waaraan stierf het beklagenswaardige slachtoffer tenslotte en wat was medisch gesproken de uiteindelijke doodsoorzaak? Dat is met zeer grote zekerheid te reconstrueren. De wonden in polsen en voeten waren niet levensgevaarlijk, evenmin als het geringe bloedverlies. Neen, de dood trad in door een heel ander mechanisme. Als men iemand aan de polsen ophangt, zakt het lichaam door de zwaartekracht naar beneden. Hierdoor komt er een grote spanning te staan op de spieren van de armen, de schouders en de borst. De ribben worden naar boven getrokken en op die wijze komt de borstkas in maximale inademingsstand te staan. Het is dan erg moeilijk om uit te ademen en de veroordeelde begint het na ± 10 minuten zeer benauwd te krijgen. Hij is dan enigszins te vergelijken met een longpatient die een ernstige astma aanval heeft. De zwaarbelaste arm-, schouder- en borstspieren geraken in een uiterst pijnlijke, kramptoestand. De spierstofwisseling wordt verhoogd, terwijl er door een belemmerde bloedcirculatie onvoldoende zuurstof voor beschikbaar is. Het resultaat is onder meer de produktie van grote hoeveelheden melkzuur, waardoor er tenslotte in het gehele lichaam een verzuringsproces optreedt, dat in de medische wereld bekend staat als een metabole acidose (een door de stofwisseling veroorzaakte verzuring). Deze toestand is niet onbekend bij sportlieden die zichzelf tot totale uitputting hebben overbelast en die kramp krijgen. De situatie wordt verergerd doordat de veroordeelde niet goed kan uitademen en daardoor het door zijn lichaam geproduceerde koolzuurgas niet volledig meer kwijt kan. De hierdoor ontstane zgn. respiratoire acidose (verzuring door onvoldoende ventilatie) versterkt de eerder genoemde metabole acidose. Het slachtoffer begint extreem te transpireren, waardoor letterlijk het doodszweet met stromen langs zijn lichaam loopt.
De lippen worden vaal-blauw, terwijl langzaam maar zeker alle spieren, ook die van de romp en benen in een continue helse kramp geraken. Tenslotte sterft het slachtoffer aan verstikking. Dit kan al binnen het half uur geschieden. De Duitsers pasten deze dodelijke marteling onder meer in het concentratiekamp te Dachau toe.
DE DOODSSTRIJD
Echter was zulk een betrekkelijke snelle dood niet de bedoeling van de Romeinen. Daarom werden ook de voeten vastgespijkerd. De veroordeelde kon dan de dreigende verstikking tijdelijk onderbreken of uitstellen door zich op de voetspijker af te zetten, de benen te strekken, het lichaam omhoog te drukken en zodoende de arm- en borstspieren wat te ontlasten. Dan kon hij weer korte tijd redelijk goed ademhalen. De verzuring van het lichaam werd minder en de vale gelaatskleur verdween. Doch het staan met het volle lichaamsgewicht op een vierkante spijker die dwars tussen het middenvoetsbeenderen is geslagen, veroorzaakt een onhoudbare pijn. De veroordeelde buigt dan weer spoedig de knieën en zakt naar beneden, totdat hij weer aan de spijkers in de polsen hangt. De zenuw in de pols, de nervus medianus, wordt weer over de spijker gespannen, de vlammende pijn jaagt door de beide armen terwijl de verstikking en de krampen weer beginnen. Zo rekt de gekruisigde het armzalige leven. Steeds weer zal hij zich daarna gedwongen door de pijn laten zakken. Op en neer. Tien maal, honderd maal, totdat uitputting hem dat verder onmogelijk maakt en hij aan verstikking sterft.
VERLENGING VAN DE MARTELING
De marteling kon verlengd worden door touwen in plaats van spijkers te gebruiken. Touwen doen nl. niet zon pijn als spijkers. Ook kon men aan de stipes, de verticale paal dus, een soort uitsteeksel bevestigen, juist tussen de benen van de veroordeelde. Hier kon hij een beetje op zitten en zo zijn voeten en armen een weinig ontlasten. Zulk een zitje heette een sedile. De Romeinen, ordelijk als ze waren, hadden voor alles een naam. Met zulk een sedile of sedulum kon de marteling wel twee of drie dagen duren. Meestal werd geen sedile gebruikt, ook al omdat de veroordeelde bewaakt werd door soldaten die het vermoedelijk niet prettig vonden, zo lang op wacht te moeten staan.
VERKORTING VAN HET LIJDEN
Omgekeerd kon de dood ook versneld worden door het de veroordeelde onmogelijk maken zijn lichaam op te drukken en de armen te ontlasten. Dit deed men door beide onderbenen even onder de knie met een ijzeren staaf te verbrijzelen. Ook dit instrument had een naam: crurifragium, letterlijk de benenbreker. Meestal stierf het slachtoffer dan binnen een kwartier. Alle klassieke schrijvers, zoals Cicero en Seneca waren het er over eens dat kruisiging de meest gruwelijke vorm van terechtstelling was.
NA DE DOOD
Nadat de dood was ingetreden bleven de lichamen der veroordeelden vaak aan het kruis hangen tot ze door roofdieren of door vogels werden verslonden of door ontbinding er vanaf vielen. Golgotha betekent niet voor niets schedelplaats. Echter kon de familie van de terechtgestelde het dode lichaam opvragen aan de Romeinse autoriteiten om het te begraven. Dit werd vaak toegestaan zonder dat daarvoor extra kosten in rekening werden gebracht. Alleen moest dan de dood officieel zeker gesteld worden met behulp van een lanssteek dwars door het hart.
EEN MEDISCH-HISTORISCHE RECONSTRUCTIE
Voor ons als mensen uit de twintigste eeuw klinkt dit als een enigszins ijzingwekkend doch medisch-historisch gezien interessante mededeling. Doch voor de inwoners van het Romeinse rijk anno 33 waren dit zeer actuele feiten.
In het licht van deze gegevens is de Passie van Pasen, de lijdensgeschiedenis van Jezus de Nazarener, thans beter te reconstrueren. De feitelijke passie begon op Donderdag 2 April, de dertiende Nisan van de Joodse kalender.
Nadat Jezus om ongeveer 9 uur s avonds met zijn 12 discipelen de maaltijd had beëindigd, die als Laatste Avondmaal de geschiedenis zou ingaan, verliet hij het oude Jeruzalem via een zuidoostelijke stadspoort.
Hij was toen nog maar in gezelschap van 11 volgelingen. Judas, de man uit Kariot, had al tijdens de maaltijd de eetzaal verlaten om zijn leermeester te verraden. Na het in noordoostelijke richting volgen van de vallei van de beek Kidron, kwam de groep na ongeveer 2 kilometer lopen in een tuin genaamd Gethsemane aan de voet van de Olijfberg, van waaruit men de gehele stad kon overzien. De grote tempel van Salomo en de burcht Antonia, waar de Romeinse procurator Pilatus zetelde, was zelfs in het duister nog waarneembaar. In de fraai gelegen tuin overviel Jezus, die wist wat hem te wachten stond, een wurgende angst. Zijn discipelen, verzadigd van de maaltijd, vielen de een na de ander in slaap. Beroofd van iedere menselijke steun werd hij, zoals de medicus-discipel Lucas schrijft, ...dodelijk beangst. En zijn zweet werd als bloeddruppels, die op de aarde vielen. (Lucas 22:44).
Het zweten van bloed, medisch bekend onder de naam haemat-hydrosis, is uiterst zeldzaam en schijnt te kunnen voorkomen bij extreme emoties.
Om middernacht vond de arrestatie plaats. Judas verried Jezus met een kus. De discipelen vluchtten, één ervan zelfs praktisch naakt met achterlating van zijn kleding. Via de weg die Jezus gekomen was, werd hij ook weer teruggevoerd. Men bracht hem naar het huis van de hogepriester Caiaphas, vlak bij de zaal van het laatste Avondmaal.
De eerste ondervraging, ten overstaan van de Joodse Raad, vond plaats door de oudste hogepriester Annas. Deze was meer dan 80 jaar oud, een man van grote politieke invloed en schoonvader van de jongere hogepriester Caiaphas. Annas vroeg Jezus wat voor leer hij eigenlijk verkondigde. Vraag het aan degenen die gehoord hebben wat ik heb gesproken, was het antwoord.
Dat werd als een brutaliteit beschouwd en de dienaren van de hogepriester sloegen er op los en spuwden de gevangene in het gezicht. Tegen de dageraad werd hij geboeid naar Caiaphas gebracht, de tweede hogepriester. Deze hield zitting met de grote Joodse Raad, het Sanhedrin, dat, als het voltallig was, uit 72 personen bestond. De taak van dit hoogste rechtscollege was het bewaken en het op de juiste wijze toepassen van de duizend jaar oude joodse wetten, die al stamde uit de tijd van Mozes en die uitgelegd waren in de Talmud. Deze wetten behoorden tot de beste die er tot die tijd waren geweest en vele ervan zijn ook nog vandaag volmaakt actueel. Als zodanig was het Sanhedrin een voorbeeldig en eeuwenoud juridisch instituut. De leden van het Sanhedrin moesten dan ook aan hoge intellectuele en sociale eisen voldoen. Voor het nemen van een belangrijk besluit, zoals een ernstige veroordeling, waren meestal twee zittingen nodig. Die zittingen moesten echter op twee achtereenvolgende dagen plaatsvinden. Er mocht geen dag tussen zitten. Dit was nu een probleem in het geval van Jezus. Het was in de nacht van Donderdag op Vrijdag. Op Vrijdagavond begon zowel de Sabbat als het paasfeest en dan kon er geen recht gesproken worden. Daarom kwam de Raad des ochtends heel vroeg voor de tweede maal bijeen onder voorzitterschap van Caiaphas, die toen al 11 jaar in functie was en die vermoedelijk goede relaties onderhield met de Romeinse procurator Pontius Pilatus.
Het Sanhedrin was zonder enige twijfel bevooroordeeld ten opzichte van Jezus. Dat was ook wel te begrijpen, want de belangrijkste religieuze groeperingen binnen de Raad, nl. de Sadduceeën en de Farizeeër, waren kort tevoren nog het mikpunt geweest van Christus onbarmhartige kritiek. Ze waren zeker niet vergeten dat ze door hem waren vergeleken met witgepleisterde graven, die van buiten wel mooi leken, doch van binnen vol verderf waren(Mattheüs 23). Ze waren uitgemaakt voor blinde wegwijzers, huichelaars, uitzuigers, slangen en addergebroed.
En Annas, die verantwoordelijk was voor de gang van zaken in de tempel, herinnerde zich nog heel goed hoe Jezus daar de geldwisselaars en alle handelaren in offerdieren en religieuze artikelen eruit had gegooid, onder het roepen van: Dit is een bedehuis en geen rovershol! (Marcus 11:15). De Sadduceen, die de sociale en economische aristocratie vormden, hadden bovendien weinig op met een barrevoets lopende armoedzaaier die hun glashard voorhield dat hoeren en tollenaars hen voor zouden gaan in Koninkrijk Gods (Mattheüs 21:31-32).
Het proces werd een schijnvertoning en een zwarte vlek op de eerbiedwaardige traditie van het Sanhedrin. De oude voorschriften werden met voeten getreden. Al de nachtelijke arrestatie was tegen de wet. De beschuldiging werd tijdens het proces wel driemaal veranderd. De getuigen waren vals en spraken elkaar tegen, er werd geen onderzoek verricht naar de juistheid der beweringen en er werd geen verdediging toegestaan. Zo werd dan de doodstraf voorgesteld op grond van godslastering. Het Sanhedrin mocht echter van de Romeinse bezetter niemand ter dood veroordelen. Dat recht had alleen de procurator Pilatus. Zodoende werd Jezus op vrijdagmorgen tussen 6.00 en 8.00 uur naar het hoofdkwartier van Pilatus gesleept, het Pretorium in het fort Antonia.
Pilatus had als Romein echter geen boodschap aan de beschuldiging van godslastering en dus werd de aanklacht wederom een aantal malen veranderd, en wel in aanzetten tot oproer, ontduiken van de belasting, verleiden van het volk en tenslotte ondermijning van het gezag van de Romeinse keizer.
In een vermoedelijk diepgaand privé-gesprek geraakte Pilatus onder de indruk van Jezus persoonlijkheid en integriteit en sprak hem vrij. De joodse leiders begonnen moeilijk te doen en dreigden over Pilatus een klacht in te dienen bij zijn hoogste chef, keizer Tiberius in Rome. Pilatus zag zijn carrière bedreigd. Als afleidingsmanoeuvre zond hij Jezus de Nazarener, die immers uit Judea stamde, naar de Joodse koning van die landstreek: Herodes Antipas, die toevallig vlakbij resideerde. Het was slechts 8 minuten lopen.
De Herodes was de zoon van Herodes de Grote, die ruim 30 jaar tevoren de massale kindermoord te Bethlehem had bevolen. Zèlf had hij een verhouding met zijn schoonzuster Herodias, op wier aandringen hij nog niet zo lang tevoren Johannes de Doper had laten onthoofden. In de ogen van het Joodse volk was Herodes Antipas dan ook een verachtelijk mens. Jezus bracht zijn minachting tot uiting door geen woord te zeggen en op geen enkele vraag te antwoorden. Bij de terugkomst van Jezus in het pretorium verklaarde Pilatus het toegestroomde volk dat ook Herodes niets strafbaars had gevonden.
Het publiek, dat vermoedelijk niet uit de beste elementen bestond, werd hierdoor niet bevredigd. Toen liet Pilatus Christus geselen. Op dat moment was de procurator even ver van het Romeins recht afgedwaald als Caiaphas van het Joodse. Het was niet juist geweest om Jezus naar Herodes te sturen en het geselen van iemand die zo pas onschuldig was verklaard, betekende een grove overtreding van de wet.
DE GESELING
Iedereen weet dat Christus gegeseld is, maar weinigen beseffen wat dat betekende. De veroordeelde werd geheel naakt met touwen aan een stenen pilaar gebonden. De armen gestrekt omhoog, het gezicht naar de pilaar. Er waren meestal twee soldaten die de geseling uitvoerden en ze sloegen om beurten met de zgn. flagrum, een Romeinse zweep. Deze bestond uit een kort handvat waaraan een tweetal taps toelopende leren riemen waren bevestigd. Aan het eind van de riemen waren hazelnootgrote loden kogels of de voetwortelbeentjes van een schaap bevestigd.
Met dit verschrikkelijke instrument werd de huid van de veroordeelde letterlijk aan flarden geslagen. De slagen werden systematisch toegediend vanaf de schouder tot en met de kuiten. Het aantal slagen was bij de Romeinen in wezen onbeperkt. Men keek gewoon hoeveel de veroordeelde kon verdragen.
Soms liep het aantal wel op tot honderd slagen. Dan zat er praktisch geen huid meer op het slachtoffer, dat dan meestal bewusteloos aan de touwen hing, omringd door een grote plas bloed. De geseling was bij de Romeinen een soort traditioneel voorprogramma bij de uitvoering van de doodstraf. De beschadiging van zoveel huid en de kneuzing van zoveel spierweefsel is in ernst te vergelijken met b.v. een zeer diepe verbranding van het halve lichaamsoppervlak. Deze verwonding kan zonder medische hulp na enkele uren tot dagen dodelijk zijn. Daarom had de Joodse wet het aantal slagen tot maximaal 39 beperkt. De Romeinen dachten daar echter anders over.
Na de geseling werd Jezus door de soldaten nog bespot. Ze deden hem een rode mantel aan, zetten hem een soort kroon van gevlochten doornige twijgen op en sloegen hem bovendien in het gezicht en op zijn hoofd.
De kroon, in de vorm van een muts was vervaardigd uit de gedroogde takken van de Zizyphus spina, een boom die vlijmscherpe doorns heeft van 2,5 cm lang, die gemakkelijk dwars door de schedelhuid kunnen boren. Hierna werd Jezus door Pilatus nog publiekelijk tentoongesteld met de beroemd geworden woorden Ecce homo. Ziet den mens! Het moet een deerniswekkend gezicht geweest zijn. Waarschijnlijk was één oog dichtgeslagen. Het bloed stroomde over zijn gezicht en uit zijn gebroken neus. Zijn kleding was met bloed doordrenkt. Mogelijk kon hij zich nauwelijks staande houden. Vermoedelijk hoopte Pilatus met deze vertoning bij het publiek medelijden op te wekken, zodat men hierbij zou laten. Doch dit gebeurde niet. Ook de ruilprocedure met de moordenaar Barabbas ging niet door. En Pilatus, als een echte ambtenaar, bang voor zijn carrière bezweek uit lafheid voor de chantage van het volk. Mattheüs, zelf een gewezen ambtenaar, beschrijft het sober: ...en hij gaf Hem over om gekruisigd te worden.
NAAR GOLGOTHA
De weg van Pilatus pretorium naar Golgotha, later genoemd de Via Dolorosa, is nauwelijks 600 meter lang en kan langzaam lopend in 12 minuten worden afgelegd. De weg is echter smal en hellend, de bestrating slecht en bovendien perste een mensenmenigte er zich nog doorheen. Langs deze weg moest Christus het zware dwarshout op zijn kapotgeslagen schouders dragen. Het lukte hem niet. Vermoedelijk viel hij enige malen en kon hij niet meer overeind komen. Het staat niet in de Schriften. Doch wèl is vermeld dat een willekeurige voorbijganger, genaamd Simon van Cyrene, die juist van het land kwam met zijn beide zonen, door de Romeinse bevelhebber werd gedwongen de dwarsbalk te dragen. De centurion gaf die order vermoedelijk niet uit medelijden, maar omdat hij er verantwoordelijk voor was dat de veroordeelden levend Golgotha bereikten en niet halverwege al door uitputting stierven. Op weg naar de excutieplaats mocht Jezus zijn eigen kleren aanhouden. Dat was een concessie aan de joodse wet, die naaktloperij niet toestond. Romeinse veroordeelden moesten geheel naakt hun dood tegemoet strompelen.
DE KRUISIGING
Het was het derde uur van de dag, naar onze berekening tussen 9 en 10 uur s ochtends, toen de stoet Golgotha bereikte. De groep bestond uit een peloton soldaten onder het bevel van een centurion, vele nieuwsgierigen, huilende vrouwen, wraakbeluste Farizeeën en Sadduceeën, de ontzette familie en vrienden en tenslotte de drie veroordeelden: Jezus en twee dieven die ook gekruisigd zouden.
De militairen boden de ter dood veroordeelden wijn met mirre of gal aan. Vermoedelijk werd dat mengsel beschouwd als een verdovend of pijnstillend middel. Enigszins als de laatste sigaret vóór de fusillering of het glas cognac dat men in Frankrijk de veroordeelden bij de guillotine aanbood.
Christus weigerde te drinken. Toen werden de kleren van zijn lichaam getrokken. Deze plakten zonder twijfel aan zijn kapotgeslagen rug, die vermoedelijk dan ook meteen weer ging bloeden. Met zijn rauwgegeselde schouders moest hij op de houten balk, het patibulum, gaan liggen. De spijkers werden door de polsen geslagen en daarna werd het patibulum waaraan hij hing op de ruwe verticale stipes geplaatst. Enkele ogenblikken later sloeg men met een 20 cm lange vierkante spijker zijn beide voeten aan de paal vast. De doodsstrijd begon. De martelende keuze tussen verstikking en verscheurende pijn. Knieën strekken, adem halen, vlammende pijn in de voeten, knien buigen, lichaam laten zakken, verscheurende pijn in de polsen, heftige benauwdheid en dan toch maar weer de knieën strekken in een langzame, dodelijke cadans. De beide armzalige dieven vochten links en rechts op dezelfde wijze hun uitzichtloze strijd om een beetje lucht.
Opdat moment hing aan de andere kant van de stad even buiten de zuidelijke stadsmuur de discipel Judas al dood aan een boom. Vertwijfeld door wroeging had hij zelfmoord gepleegd.
Op het zesde uur (omstreeks 12.00 s middags) kwam er een duisternis over het gehele land. Dit werd mogelijk veroorzaakt door een zandstorm, een zgn. chamsin, waarvan het stof de zon verduisterde.
De doodsstrijd ging toen naar een climax. Het zweet liep als water langs zijn lichaam, waarvan de temperatuur tot een hoge waarde steeg. Medisch heet die hyperthermie. De spieren verkeerden in een continue kramptoestand. De ontwrichte polsen en voeten deden ondraaglijk pijn. Door bloedverlies, extreem zweet, dorst en oedeemvorming ten gevolge van de geseling, was het circulerend bloedvolume sterk verminderd. De bloeddruk daalde, de hartslag werd steeds sneller. De biochemische samenstelling van het sterk verzuurd bloed was mede door enorm zoutverlies, nauwelijks nog met het leven verenigbaar.
Het hart begon het op te geven. Er ontstond een zogenaamde de compensatio cordis, waardoor er vocht in de longen kwam. Longoedeem heet dat. De ademhaling werd reutelend. Het hart sloeg onregelmatig. Er was een ondraaglijke dorst. Doch voorbijgangers bespotten hem, en onder het kruis verdeelden de soldaten de kleren en dobbelden zij om het overkleed van de Koning der Joden.
HET STERVEN
Mattheüs rapporteert dan verder: Omstreeks het negende uur (± 3.00 uur s middags) riep Jezus met luider stemme zeggende: Eli eli, lama sabachtani? Dat is: Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?
Het is de beginregel van de 22ste psalm van David. Als groot kenner van de Tenach, de Joodse Schrift, moet Jezus deze passage uit het hoofd hebben gekend. De psalm, meer dan 700 jaar voor de kruisiging van Christus geschreven, schildert met profetische helderheid wat op Golgotha geschiedde:
Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten
Verre zijnde van mijn verlossing, bij de woorden van mijn jammerklacht...
Als water ben ik uitgestort en al mijn beenderen zijn ontwricht
mijn hart is geworden als was, het is gesmolten in mijn binnenste...
Een bende boosdoeners heeft mij omsingeld
die mijn handen en voeten doorboren
ze kijken toe, ze zien met leedvermaak naar mij
zij verdelen mijn klederen onder elkaar
en werpen het lot over mijn gewaad....
Tenslotte wendde de stervende zich nog eenmaal tot de soldaten: Ik heb dorst.
Op de executieplaats stond een kruik gevuld met zure wijn zoals de Schrift dit vermeldt. Deze zure wijn werd door de Romeinen posca genoemd. Het was een soldatendrank, die bestond uit een mengsel van wijn, water, azijn en geklutste eieren.
Eén van de legionairs reikte Jezus een spons aan die gevuld was met deze posca. Nadat de stervende Christus ervan gedronken had, zei hij: Het is volbracht. Johannes vermeldt: En Hij boog het hoofd en gaf de geest.
HET EINDE VAN DE DAG
De Vrijdag ging ten einde en de Sabbat, waarop dat jaar tevens het Joodse Pasen viel, naderde. En op Sabbat mochten er geen Joodse lijken aan het kruis blijven hangen. Daarom waren er al leden van het Sanhedrin naar Pilatus gegaan om hem te vragen de executie te beëindigen door de benen van de veroordeelden met het crurifragium te doen verbrijzelen. De ervaring had immers geleerd dat de dood dan spoedig door verstikking intrad. Dit gebeurde bij de beide dieven, doch niet bij Jezus, want die was toen al gestorven. Pilatus wilde dit aanvankelijk niet eens geloven, toen een zekere Jozef van Arimatea, een vooraanstaand lid van het Sanhedrin, hem dat kwam vertellen. Pilatus ontbood de commandant van het executiepeloton, de hoofdman over honderd, zoals de Statenbijbel het woord centurion vertaalt. Die bevestigde de mededeling van Jozef van Arimatea. Hoewel lid van de Grote Raad, had Jozef niet meegedaan met het schijnproces. Hij sympathiseerde in het geheim met de rabbi uit Nazareth en hij vroeg namens de familie het stoffelijk overschot op. Dat werd hem ook gegeven, nadat het hart van de dode met een lans was doorboord. Zo luidden immers de Romeinse reglementen.
Het Schriftwoord was vervuld:
Geen been zal van Hem verbrijzeld worden, en ...zij zullen zien op Hem die zij doorstoken hebben. (Johannes 19:36-37).
WAT DOEN WE MET PASEN?
De verschrikkelijke Passie van Pasen was voorbij. De Joodse wet was ernstig overtreden, evenals de Romeinse. Naast het klassieke Joodse paasfeest, dat de verlossing uit de Egyptische slavernij herdenkt, zou een ander paasfeest ontstaan. En hoewel Jezus Christus als vrome Joodse rabbi was gestorven, werd zijn dood de aanleiding tot het ontstaan van een nieuwe religie, het christendom.
Het is bekend hoe deze twee religies in de loop der eeuwen steeds verder uit elkaar groeiden. Het spanningsveld daartussen heeft aanleiding gegeven tot gruwelen die miljoenen het leven hebben gekost.
Toch heeft de rabbi Jezus van Nazareth niet anders gedaan dan bij voortduring wijzen op het meest waardevolle dat het Joodse volk in zijn wetten de mensheid had aan te bieden. Het belang hiervan werd zelfs aan de orde gesteld door een Farizeeër. Deze vroeg Jezus eens: Meester, wat is het grootste gebod in onze wet?
En de Meester antwoordde, verwijzend naar Leviticus: Gij zult de Here, Uwe God liefhebben met geheel Uw ziel, met geheel Uw hart, uit geheel Uw verstand en uit geheel Uw kracht. En het tweede, daaraan gelijk ? is: Gij zult Uw naaste liefhebben als Uzelf. Een ander gebod, groter dan deze bestaan niet. Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de Profeten. (Mattheüs 22:36-40, Marcus 12:30-31).
Het is deze boodschap waarvan de geharde centurion van het executiepeloton misschien een vaag vermoeden kreeg toen hij aan het eind van die verschrikkelijke Vrijdag de dode in het gezicht keek en met militair respect opmerkte: Vere, hic homo iustus erat!:
Waarlijk dèze mens was rechtvaardig! (Lucas 23:47).
Geraadpleegde literatuur:
Barbet, P. A doctor at Calvary, Image Books, New York (1963); Bucklin, R. The legal and medical aspects of the trial and death of Christ, Med. Science and Law p. 14-26 (1970); Bucklin, R. The shroud of Turin: a pathologists viewpoint, Legal Medicine Annual (1981: Humphreys, C.J. and Waddington, W.G. Dating the crucifixion, Nature vol. 306 p 743-746 (1983); Jonhson Ch. D. Medical and cardiological aspects of the passion and crucifixion of Jesus, the Christ, Bol. Asoc. Med. P. Rico vol. 70 no. 3 p. 97-102 (1978); Mannix, D.P. The history of torture, Dell, New York (1983); Wilcox, R.K. The shroud of Turin, Macmillan Pub. Co.
Het avondmaal is niet door mensen bedacht. De Here Jezus heeft het avondmaal ingesteld op de laatste avond die Hij met Zijn leerlingen (discipelen) doorbracht. De volgende dag werd de Here Jezus gevangen genomen, gekruisigd en gedood.
Toen de discipelen en de Heer in een klein zaaltje de Paasmaaltijd vierden, dachten zij terug aan de bevrijding van het joodse volk uit Egypte. Jaarlijks kwamen duizenden joden uit alle windstreken in Jeruzalem samen om dit feest te gedenken. Ook Jezus. Men at dan ongezuurd brood, bittere kruiden in zoete saus, en een stukje van een geslacht lam. Ook ging enkele malen een beker wijn rond. Er werd gezongen, en men vertelde de geschiedenis van de uittocht, dat de joden slaven in Egypte waren geweest, en hoe God wonderen had gedaan en de farao had gedwongen om Zijn volk te laten gaan. Alle eerstgeboren kinderen waren gestorven, behalve bij de Joden die hun deurposten met het bloed van een lam hadden ingestreken. Het waren bittere tijden geweest, en zoete tijden - het Paaslam betekende uitredding. - (Exodus 12)
Tijdens de Paasmaaltijd nam Jezus één van de ongezuurde broden, sprak een dankzegging uit, brak het en gaf het aan de anderen door. Daarbij sprak Hij de woorden: ", eet, dit is Mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt; doet dit tot mijn gedachtenis". - (Mattheüs 26:26; Markus 14:23 Neemt; Lukas 22:19; 1 Korinthiërs 11:24) Na de maaltijd nam Jezus een beker, sprak ook daarover een dankzegging uit, en zei: "Drinkt allen daaruit, want dit is het bloed van mijn nieuwe verbond, dat voor velen vergoten wordt tot vergeving van zonden; doet dit, zo dikwijls gij die drinkt, tot mijn gedachtenis". - (Mattheüs 26:28; Markus 14:24; Lukas 22:20; 1 Korinthiërs 11:25)
Feitelijk stelt Jezus Zichzelf voor als een Lam dat voor hun zonden werd geslacht. Hij vraagt de discipelen tweemaal om bij de maaltijd aan Zijn dood te blijven denken. De apostel Paulus vat het zo samen: "Zo dikwijls gij dit brood eet en de beker drinkt, verkondigt gij de dood des Heren totdat Hij komt." - (1 Korinthiërs 11:26) Bij het avondmaal staan we dus stil bij de dood van de Here Jezus. Zijn lichaam en bloed werden geofferd voor vergeving van onze zonden. Daarom denken we bij het eten aan Christus' verbroken lichaam en bij het drinken aan Zijn vergoten bloed - want vergeving van binnen, in ons hart, hebben we nodig. Brood en wijn zijn niet letterlijk Christus' lichaam en bloed. Het avondmaal is een verkondiging, zegt Paulus, ter nagedachtenis.
Wijsheid en ingehouden emotie. Jezus voelt aan dat wat Hij aan zijn discipelen kwijt wil, niet zal overkomen. Het is gewoon te veel. Hij stelt het uit tot later, en laat het over aan zijn Geest. We zijn bevoorrecht dat Gods Geest ons nog zoveel van Hem wil leren. Beseffen we dat, en staan we er open voor? Anderzijds heeft Jezus er behoefte aan zijn hart te delen met zijn vrienden. Het is zijn afscheidsboodschap. Maar ze kunnen het niet aan. Wat moet Hij Zich af en toe ontzettend alleen gevoeld hebben. Laten wij dagelijks naast onze onmacht ook onze bereidheid tot Hem uitspreken.
Het is geen gemakkelijke boodschap. Gelukkig staat de Geest van de waarheid hen en ons terzijde. Hij zal getuigen van de Heer Jezus. Dat geeft ons steun in ons getuigen. Getuigen is trouwens wel heel iets anders dan overtuigen. Overtuigen, daar zijn wij niet toe geroepen. Misschien schiet ons getuigen daar wel eens in door. Wat wij moeten doen, is dicht bij Hem blijven en met Hem leven. En dan alleen anderen vertellen wat we zelf met Hem beleefd hebben. Niet napraten dus, geen aangeleerd getuigenis opzeggen, maar echt getuigen. Dat komt aan.
Wat is de Bijbel toch een verrassend boek. Hoe vaak je het Boek van God ook hebt gelezen, Gods woorden komen telkens opnieuw naar je toe.
Nu, in de adventsdagen, lees ik nog eens in het boek van de profeet Micha. Daarin wordt gezegd hoe de Heer zal handelen met de vijanden van zijn volk: 'Zij zullen stof lekken als een slang, als kruipend gedierte der aarde.'
En dan zet het Woord opnieuw in: 'Wie is een God als U?'
Je zou verwachten dat daar op volgt: '... die met uw en onze vijanden radicaal weet af te rekenen tot het einde toe.'
Maar dát staat er niet.
Er staat héél wat anders:
'Wie is een God als U, die de ongerechtigheid vergeeft en de overtreding van het overblijfsel van zijn erfdeel voorbijgaat; die zijn toorn niet voor eeuwig behoudt, maar een welbehagen heeft aan goedertierenheid!'
Onwillekeurig zeg je dat nog eens na: Een welbehagen aan goedertierenheid!
En dan gaat de profeet verder in forse beelden: 'Hij zal onze ongerechtigheden vertreden.' Hij trapt ze stuk, Hij wil er niets meer mee te maken hebben. Maar nee, dat beeld is nog niet fors genoeg, want dan volgt:
'Ja, U zult al onze zonden werpen in de diepten van de zee.'
De opdracht van de Heer Jezus is kort maar duidelijk: blijft in mijn liefde. Maar wat betekent dat? Hoe doe je dat? We proberen ons in te denken hoe Hij ons liefhad, want daar verwijst Hij naar. Hij had ons zo lief, dat Hij uit de hemel gekomen is, dat Hij als een klein, kwetsbaar kind geboren wilde worden, om uiteindelijk, na alles meegemaakt te hebben wat wij ook zouden kunnen meemaken, te sterven aan het kruis. Om daar in onze plaats Gods oordeel te dragen. Zo lief had Hij ons. Daarin blijven, dat vasthouden, dat steeds beseffen: Híj heeft alles gedaan. En zo elkaar liefhebben, dat hoort erbij.
Myrtle Beach in South Carolina (USA) maakt zich op om van 13 tot 23 mei één van 's werelds grootste massamanifestaties voor motorrijders te organiseren. Er zullen meer dan twee beertjes nodig zijn om broodjes te smeren voor, naar schatting 750 000 bezoekers. Niet meteen de plaats voor doetjes. Wie de bikerwereld kent, weet dat de heel zware jongens niet veraf zijn. Drugs, seks, opzwepende muziek, nooit bang om een robbertje te vechten en graag randfiguur van de maatschappij. In dit ruige wereldje begeven zich de Rugged Cross Riders America, christelijke motorrijders, die hun bekering aanwenden om de "zware jongens" tot Christus en nieuw leven te brengen. Moordenaars, dieven, hoeren, drugs- drank- of gok-verslaafden, het maakt hen niets uit. Ze gaan ervoor, net zoals Jesus toen. Om beter inzicht te krijgen in de aanpak van de Rugged Cross Riders met dergelijke problemen zendt Rugged Cross Riders Belgium een afgevaardigde, om ook in België doelgerichter en efficiënter te kunnen werken.
Daar waar Jezus zich tot alle bevolkingslagen van zijn tijd richtte, met speciale voorkeur voor de verschoppelingen, richten de Rugged Cross Riders zich voornamelijk tot deze laatste categorie. De RCR geeft in Myrtle Beach gratis ontbijt, middag- en avondmaal. Dit geeft hun de kans om tijdens de maaltijden, met deze mensen over God en het verlossend werk van Jezus te praten. Met een tankstation werd afspraak gemaakt, dat ze gratis benzine mogen uitdelen, om onder het tanken over Gods genade te kunnen spreken. Naast deze 'gratis' pakketten zullen de Rugged Cross Riders, in samenwerking met tal van christelijke motorclubs, meermaals een bikerchurch houden, waar mensen in een openluchtdienst het evangelie kunnen horen. De meeste mensen die hierop aanwezig zullen zijn, leven buiten de maatschappij, wat zich uit in de verschillende optredens die in Myrtle Beach plaatsvinden.
POW-MIA
Een andere mega-organisatie is POW - MIA (Prisoners of War - Missing in Action). Hieraan nemen oorlogsveteranen van WO2, Korea, Vietnam, Irak en Afghanistan deel als biker, om met de opbrengsten van het grootste 'goede doel' door motorrijders georganiseerd, de nabestaanden van de gesneuvelden of vermisten te ondersteunen. Het is één grootse, twaalfdaagse optocht/herdenking, die op verschillende plaatsen, over meerdere staten wordt gehouden. Ook hier zijn de RCR en andere christelijke clubs aanwezig om zoveel mogelijk bikers te bereiken met het evangelie.
U-TURN
Dit is een christelijk ontwenningscentrum dat zich richt op zware drugsverslaafden. Vanuit bijbelse principes hebben ze een "twaalf stappen programma" opgezet, vergelijkbaar met de christelijke 'anonieme alcoholiekers'. De verslaafden hebben elke dag bijbelstudie en bidstonde, zodat ze in hun ontwenningsperiode begeleid worden met Gods Woord. Graag zouden we dit systeem in België invoeren, mits een kleine aanpassing aan onze cultuur. Bijbelse principes en omgaan met verslaving kennen internationaal geen verschil. In samenwerking met een Antwerps christelijk centrum voor verslaafden (Nederlandse zendelingen) willen we dit alles in de praktijk omzetten.
Zoals je merkt, zal het een zeer drukke maand worden, waarin we veel mensen kunnen dienen, ons focussen op evangelisatie en vooral veel bijleren over hoe men in de USA allerlei zaken en problemen aanpakt. Problemen kennen geen grenzen, ook bij ons kennen we verslaafden, zware bikers, ...
Daarom sturen we deze brief / e-mail en vragen we of u deze aan iedereen die je kent wil doorsturen. We zijn op zoek naar mensen die heel hard voor ons willen bidden. Gebed is ons sterkste wapen. We kunnen niet genoeg gewapend zijn als we ons met Jezus' vlag zullen begeven op de vijand zijn territorium. Deze maand, alsook nadien zullen we een aparte website (Blog) hebben waarop we alle foto's, info en gebedspunten doorgeven. Website : www.ruggedcrossriders.be/usa Ook willen we na deze periode gerust eens langskomen in jouw kerk of gemeente, om uitleg te geven over wat we daar hebben gezien/ geleerd en hoe we dit zullen toepassen in onze bediening in Vlaanderen.
Mocht de Here het je op het hart leggen om naast gebed ons / of dit project financieel te steunen, kan dat op rekeningnummer : 979-6517706-87 met mededeling : HULP USA . Voor internationale overschrijvingenen : IBAN : BE67979651770687 BIC : ARSPBE22
-- Spider
Call me (from USA) : 1-803-937-4200 (Columbia, South Carolina) Call me (SipPhone) : 1-747-2445-528 (internet phone)
De Korachieten zouden goede Israël-correspondenten zijn. Goede journalisten, met een evenwichtige en eerlijke berichtgeving. Daar hebben we in onze dagen wel eens behoefte aan. Tussen al het verbaal geweld over onrecht, terrorisme, onderdrukking en bezetting, zou het een verademing zijn iets te lezen van een correspondent die de problematiek in de juiste proporties ziet. Maar ja, bestaat die? De Korachieten doen op zijn minst een goede poging in die richting. Hun poging kan ons helpen in de strijd tussen alle pro's en contra's. En misschien zelfs verder: ook de strijd in ons eigen leven.
Ze bezingen Sion, de stad van God, gesticht op heilige bergen. Bergen die zijn toegewijd aan God. Afzondering voor of toewijding aan God is het vaste fundament waarop de stad is gebouwd. Direct die gewetensvraag maar even: hoe is dat bij ons? Waar bouwen wij op? Is het echt heiligheid, afzondering voor en toewijding aan God, of is er nog veel van onszelf en voor onszelf bij? Voor Jeruzalem, voor Sion, is het eerste het geval. Wordt het daar makkelijk van? Nee. De stad ligt vanaf het begin van haar ontstaan in meerdere of mindere mate onder vuur. Iedereen maakt er aanspraak op, en menige partij zou haar liever vernietigen dan in handen van de tegenstander laten vallen. Omdat het een heilige stad is. Misschien is dat het misverstand: Jeruzalem is de stad van God. Geen mens, maar God heeft er recht op! God ziet Jeruzalem als het centrum van zijn bemoeienis met de aarde.
Eén week voor de Opwekkingsconferentie vinden de BTC conferenties plaats, in het Hemelvaarts weekend van 17-20 mei.
De BTC conferenties zijn niet zo gekend; vandaar dat ik hier nu wat informatie over geef.
In het Hemelvaarts weekend vinden de volgende 3 conferenties plaats:
-Teens training voor jongeren van 12-ca 18 jaar: http://www.teenstraining.be/ Dit vindt plaats in Lommel (begin/eind zijn afgestemd op de Plus conferentie)
-Kids Camp voor kinderen van 6 - ca 11 jaar (lagere school): http://www.kidscamp.be/start/index.shtml Dit kamp vindt plaats op domein De Hoge Rielen bij Kasterlee
Tijdens de programma's voor de volwassenen is er een kinderprogramma voor de allerkleinsten.
Van de kinderen/tieners vanaf 6 jaar wordt er verondersteld dat deze naar het Kids Camp of de Teens Training gaan.
Tieners/jongeren vanaf 19 jaar zijn ook zeer welkom als leiding in de verschillende kampen.
Wij zelf zijn vorig jaar voor het eerst naar de Plus conferentie geweest. Dit is zo goed bevallen dat we dit jaar weer denken te gaan.
Simon is vorig jaar voor het eerst naar Teens training geweest, onze Elien al 3 jaar achteréén.
Vergeleken met de Opwekkings conferentie in Nederland zie ik de volgende voor- en nadelen van de BTC conferenties:
Voordelen:
-Vlaams
-Een stuk dichterbij
-Veel minder massaal
-Kids Camp en Teens training zijn uniek. Wat Opwekking biedt voor de 6 t/m 18 jarigen valt hierbij in het niet.
-Geschikter voor wat oudere mensen: je kunt of kamperen of overnachten in de Jeugdherberg op het zelfde domein
-Mooier domein: de Hoge Rielen bij Kasterlee
-Er is een restaurant op het domein: je kunt alle maaltijden daar nuttigen of bijvoorbeeld enkel kiezen voor de hoofdmaaltijd of helemaal niet
-De Plus conferentie is goedkoper dan de Opwekkings conferentie
-Ons geld blijft in België
Nadelen:
-Het volwassen programma heeft minder keuze mogelijkheden: 's morgens en 's avonds 1 programma, 's namiddags 3 à 4 mogelijke onderwerpen
-Minder gekende sprekers (dit jaar zijn de hoofdsprekers Randy Boyd en Elisa & Reni Krijgsman)
-Minder gevarieerd publiek (doordat het veel minder massaal is)
-Geen frietkramen op het domein (in de koffie tent op de Plus-conferentie is er wel van alles verkrijgbaar, ook frieten en curryworst)
-Niet allerlei tentjes met kleding, christelijke organisaties, boeken, platen, enz. enz. <==> slechts een boeken- en platen-hoek in de koffie/versnaperings-tent
-Teens training en Kids Camp zijn duurder dan de Opwekkings conferentie (maar die prijzen zijn dan wel inclusief maaltijden en met veel meer aktiviteiten !)
Het is goed om goed te lezen wat er staat. We worden anders misschien enthousiast over dingen die er niet staan. Of we worden helemaal niet enthousiast, terwijl dit gedeelte toch zo vertroostend en bemoedigend is. Want wat zegt de Heer? Ook al is Hij afwezig, we mogen rechtstreeks tot God bidden in zijn naam! Tussen twee haakjes: hier blijkt opnieuw overduidelijk de Godheid van de Heer Jezus: 'Alles wat u zult bidden in mijn naam, dat zal Ik doen.' De vraag voor ons is natuurlijk: Wanneer bidden we in zijn naam? Zijn criterium is: als de Vader erdoor verheerlijkt wordt.
Het is goed om goed te lezen wat er staat. We worden anders misschien enthousiast over dingen die er niet staan. Of we worden helemaal niet enthousiast, terwijl dit gedeelte toch zo vertroostend en bemoedigend is. Want wat zegt de Heer? Ook al is Hij afwezig, we mogen rechtstreeks tot God bidden in zijn naam! Tussen twee haakjes: hier blijkt opnieuw overduidelijk de Godheid van de Heer Jezus: 'Alles wat u zult bidden in mijn naam, dat zal Ik doen.' De vraag voor ons is natuurlijk: Wanneer bidden we in zijn naam? Zijn criterium is: als de Vader erdoor verheerlijkt wordt.
Een van de meest ontnuchterende aspecten van de in Matteüs 25:14-30 vertelde gelijkenis van de drie talenten is het feit dat de derde slaaf niet verweten wordt iets verkeerds te hebben gedaan, maar het feit dat hij helemaal niets heeft gedaan. Hij heeft niet gestolen, bedrogen of iets van dien aard. Hij heeft alleen maar zijn talent niet gebruikt.
Iemand vroeg een zendeling eens naar zijn salaris. De informant wist dat het niet veel kon zijn en hij wilde weten hoe iemand zichzelf zo edelmoedig aan anderen kon geven terwijl hij toch zo weinig salaris ontving. De zendeling haalde een brief tevoorschijn en las er deze woorden uit voor: 'Zonder u zou ik niet Jezus Christus hebben gekend als mijn Heiland. Elke morgen kniel ik in gebed en dank ik God voor alles wat u voor mij gedaan hebt.'
'Dat is mijn beloning!' zei de toegewijde knecht van de Here. De apostel Paulus moet iets dergelijks in gedachten hebben gehad toen hij schreef aan de gelovigen in Thessalonica. Hij schrijft aan hen die hij tot de Here had gebracht: 'Want wie is onze hoop of blijdschap of erekrans voor onze Here Jezus bij zijn komst, wie anders dan gij?' (1 Thess.2:19).
In een tijd waarin de nadruk gelegd wordt op materiële welvaart, is het verfrissend te horen van christenen wier grootste beloning het is als mensen de Here Jezus aannemen en geestelijk groeien.
De Korachieten hadden een taak in de tempel: ze waren dorpelwachters en zangers. Hier zien we dat dat prachtige taken waren. Terwijl zij op de drempel stonden, konden ze veel van wat er gebeurde van dichtbij waarnemen. Ze zagen de dagelijkse offers, ze zagen de vrijwillige offers, ze zagen de mensen die deze offers brachten. Ze zagen de priesters aan het werk en ze waren mogelijk zelfs jaloers op hen, omdat de priesters naar binnen mochten om de lampen te verzorgen en reukwerk te offeren. Ze zagen de mussen en zwaluwen in en uit vliegen en zelfs nestelen. Hoe dicht bij God konden deze kleine vogels komen! Hoe prachtig zou het zijn om echt in Gods huis te wonen. Maar dan komen ze tot een verdergaande conclusie. Belangrijk is de toestand van hun eigen hart. Juist door hun verlangen om dicht bij de Heer te zijn, gaat hun hart voor Hem open. Ze beseffen dat ze op God kunnen bouwen, dat Hij hun kracht en hun schild wil zijn. En dan prijzen ze hen zalig, die een gebaande weg in hun hart hebben - zodat Hij vrij baan in hun leven heeft. Dan zou het best kunnen dat je ver van de tempel woont, dat je je zelfs door heel moeilijke omstandigheden moet worstelen. In je leven is er dan steeds die bron, die aansluiting op het levende water. Dan ineens beseffen de Korachieten het belang van Gods gezalfde, de Messias. Hij brengt ook ons dichtbij. Door de Heer Jezus hebben we vrije toegang tot Gods huis, hebben we daar zelfs een woonplaats. Hij is onze bron van levend water, onze rots en ons schild. Hij doet ons verlangen ons hart wijd te openen zodat Hij daar zijn intrek kan nemen. Hij zal ons elke dag helpen en sterken en doen overwinnen. Hij helpt ons te volharden, ook in zware tijden. Hij is het die maakt dat onze gebeden bij de Vader echt gehoord worden. Als we ons vertrouwen op de Heer Jezus hebben gesteld, dan ziet God Hem als Hij naar ons kijkt. Dat geeft ons de verzekering dat zijn liefde niet kan falen. Welzalig de mens die op U vertrouwt.
Het moet altijd (uit)gedragen worden door een mens. En die mens is uniek. Hij of zij heeft in de loop van zijn leven ervaringen opgedaan die hem hebben gekleurd. Er waren hopelijk mooie en opbouwende ervaringen bij van warmte en nabijheid, van harmonie en vrede. Maar er waren ongetwijfeld ook beschadigingen bij. En die ervaringen vonden weer een voedingsbodem in een bepaald karakter. Zo is die mens geworden tot een aarden vat waar Gods ervaringen in zijn opgeslagen. En aan dat aarden vat kleven dus heel wat zaken die zich onmiskenbaar hebben gemengd met de inhoud van het vat.Soms is het goed om dit weer even voor de geest te halen. Bijvoorbeeld als we met anderen spreken over God. Vooral als we anderen dreigen te idealiseren, omdat zij een dergelijk bijzondere band met God lijken te hebben en omdat God zo duidelijk en helder tot hen lijkt te spreken.
Zij horen overal Gods stem en lijken onmiddellijk te weten wat Hij wil en ze vertellen ons hoe ze Hem ervaren en dicht bij zich voelen. En dat terwijl wij misschien zo moeizaam moeten zoeken naar iets van Gods bedoeling met ons leven.
Bijvoorbeeld omdat wij Hem nooit zo helder tegen ons hebben horen spreken, of 'dat bijzondere gevoel' niet ervaren dat zij kennelijk ervaren.Het is goed om te bedenken dat geloof nooit los verkrijgbaar is als we ons dreigen te ergeren aan andere gelovigen. Als we heel duidelijk zouden kunnen aanwijzen waar hun boodschap van God niet klopt, om allerlei redenen. Op zulke momenten helpt het ons om te beseffen dat 'het geloof nooit los verkrijgbaar is'. Zo heeft God het gewild. Hij heeft het alleen door mensen heen gestalte laten krijgen. Toen de gestalten zó ver van het origineel waren afgedwaald dat het haast niet meer te herkennen was, toen heeft Hij zijn Zoon gezonden. Toen is het Woord vlees geworden en heeft onder ons gewoond en heeft ons de Vader laten zien. Hij was de Levende, die ons liet zien hoe geloof en liefde voor de Vader er uit kan zien door een mens heen. Een leven, volkomen tot eer van zijn Vader: dát is geloof.
Wij hebben ook de opdracht om door ons heen het geloof te laten zien. In woorden, in daden, door heel ons leven en handelen heen. Met hart en ziel aan God verbonden, omdat het geloof niet los verkrijgbaar is. Gelukkig maar.
Als we de Bijbel openen, zou dat ons verlangen moeten zijn: Hem te horen spreken. Daar zijn redenen genoeg voor. Ten eerste vertelt de Bijbel ons Wie God is: Schepper, Onderhouder en zelfs Vader wil Hij zijn. Ten tweede laat de Bijbel zien wie we zelf zijn. Dat is niet zo'n mooi plaatje misschien. Want hoewel we naar Gods beeld gemaakt zijn, hebben we daarna de zaak grondig verprutst. Maar gelukkig is er een ten derde: we lezen over de Heer Jezus en zijn verlossingswerk. God schenkt ons nieuw leven. En ten vierde is Gods Woord een lamp voor onze voet. Als we niet zo goed weten waar we heen moeten gaan, kan de Bijbel ons helpen om onze weg in dit leven te vinden.
Geloof is nooit los verkrijgbaar. Het moet altijd (uit)gedragen worden door een mens. En die mens is uniek. Hij of zij heeft in de loop van zijn leven ervaringen opgedaan die hem hebben gekleurd. Er waren hopelijk mooie en opbouwende ervaringen bij van warmte en nabijheid, van harmonie en vrede. Maar er waren ongetwijfeld ook beschadigingen bij. En die ervaringen vonden weer een voedingsbodem in een bepaald karakter. Zo is die mens geworden tot een aarden vat waar Gods ervaringen in zijn opgeslagen. En aan dat aarden vat kleven dus heel wat zaken die zich onmiskenbaar hebben gemengd met de inhoud van het vat.
Soms is het goed om dit weer even voor de geest te halen. Bijvoorbeeld als we met anderen spreken over God. Vooral als we anderen dreigen te idealiseren, omdat zij zo'n bijzondere band met God lijken te hebben en omdat God zo duidelijk en helder tot hen lijkt te spreken.
Zij horen overal Gods stem en lijken onmiddellijk te weten wat Hij wil en ze vertellen ons hoe ze Hem ervaren en dicht bij zich voelen. En dat terwijl wij misschien zo moeizaam moeten zoeken naar iets van Gods bedoeling met ons leven.
Bijvoorbeeld omdat wij Hem nooit zo helder tegen ons hebben horen spreken, of 'dat bijzondere gevoel' niet ervaren dat zij kennelijk ervaren.
Het is goed om te bedenken dat geloof nooit los verkrijgbaar is als we ons dreigen te ergeren aan andere gelovigen. Als we heel duidelijk zouden kunnen aanwijzen waar hun boodschap van God niet klopt, om allerlei redenen. Op zulke momenten helpt het ons om te beseffen dat 'het geloof nooit los verkrijgbaar is'. Zo heeft God het gewild. Hij heeft het alleen door mensen heen gestalte laten krijgen. En toen de gestalten zó ver van het origineel waren afgedwaald dat het haast niet meer te herkennen was, toen heeft Hij zijn Zoon gezonden. Toen is het Woord vlees geworden en heeft onder ons gewoond en heeft ons de Vader laten zien. Hij was de Levende, die ons liet zien hoe geloof en liefde voor de Vader er uit kan zien door een mens heen. Een leven, volkomen tot eer van zijn Vader: dát is geloof.
Wij hebben ook de opdracht om door ons heen het geloof te laten zien. In woorden, in daden, door heel ons leven en handelen heen. Met hart en ziel aan God verbonden, omdat het geloof niet los verkrijgbaar is. Gelukkig maar.
Heb je wel eens een beeldhouwer aan het werk gezien? Als hij een bepaalde steen pakt, kijkt hij er eerst goed naar - hij bekijkt hem van alle kanten. In zijn hoofd vormt zich dan al het beeld. Hij zet de steen wat anders neer en loopt er nog eens omheen. Hij kijkt er van een afstand naar en knijpt zijn ogen bijna dicht. Met de vingers van zijn hand op armlengte schat hij de onderdelen. Hij doet het nog eens van een andere kant, zet wat strepen op de steen en kijkt nog eens. Pas na verloop van tijd gaat hij aan het werk: hakkend, zagend, beitelend, schavend. Bij sommige stukken werkt hij eerst vrij grof, op andere delen is hij meteen al voorzichtig. Steeds meer krijgt het beeld de vorm die hij in gedachten had. Of - beter gezegd: de vorm die er al in zat. Want dat doet een beeldhouwer: naar voren halen wat er al in de steen zat. Hij hakt en zaagt en schaaft alleen maar om weg te halen wat niet bij het beeld hoort. Zo heeft God ook mij bekeken. Hij heeft wat in mij gezien - iets heel moois zelfs - maar er zit nog aardig wat in de weg. Hij moet aan mij zagen en schaven. Soms doet dat pijn - maar ik weet zeker dat Hij weet wat Hij doet. Straks word ik onthuld en zal de Beeldhouwer zeker geprezen worden.
Wat zit er veel verborgen in deze eenvoudige zin. Ten eerste de erkenning dat Jezus Heer is. Dat moet effect hebben op ons persoonlijke leven: Hij is de baas! Ten tweede de wetenschap dat Hij hen liefhad. Wat een troost en rust voor ons om te weten dat Hij van ons houdt, en ook - wat een besef van genade: tenslotte heeft niemand zijn liefde verdiend. Ten derde de overtuiging dat Hij zeker iets aan het probleem van de ziekte van Lazarus kon doen. Verderop horen we dat Martha en Maria allebei nog een keer persoonlijk uitspreken. Maar vervolgens lijkt het net alsof Hij niet naar hen luistert - ongetwijfeld kennen we allemaal zoiets uit eigen ervaring: we bidden in grote nood, en het lijkt alsof Hij ons niet hoort... Hij wacht nog twee dagen voor Hij gaat.
Klinkt het bekend? Als goed voornemen in het nieuwe jaar of na een conferentie: 'Vanaf nu ga ik iedere ochtend een half uur stille tijd houden!' En het lukt! Twee, drie ochtenden spring ik m'n bed uit en ga een half uur stille tijd houden. Heerlijk! De hele dag door ervaar ik dat het een goede start is geweest. Blij vertel ik het op m'n kring: 'Ik heb ervoor gekozen om regelmatig stille tijd te houden en merk dat God het echt zegent!' De vierde ochtend is het wat moeilijker. Dan herinner ik me een uitspraak van Keith Green: 'Jesus rose from the death, you even can't get out of bed?' (Jezus kwam uit de dood terug en jij kunt niet eens je bed uitkomen?) En kreunend strompel ik uit mijn bed. De volgende ochtend... verslaap ik me. Ik beloof God dat ik de volgende ochtend weer stille tijd zal houden. Die ochtend lukt het, de ochtend daarna niet. Ik voel me schuldig en geef het uiteindelijk op. Oké, en mocht je denken dat ik het te snel heb opgegeven: ik heb - geprobeerd om eerst te douchen, te ontbijten en dan stille tijd te houden. - geprobeerd om eerst stille tijd te houden, dan te douchen en te ontbijten. - in bed stille tijd gehouden, zodra de wekker ging. - in plaats van stille tijd te houden gewoon één bijbeltekst gelezen. - er een dagboekje bij gebruikt. - een gebedslijst opgesteld. - een stille-tijd-dagboek gemaakt. - cd's met aanbiddingsliederen erbij gedraaid.
Kortom... ik ben 's ochtends gewoon niet op m'n best! Maar hoe houd ik mijn geestelijke leven nu een beetje op peil? Tijd voor God maken, dwars door alles heen? Tijd om te werken aan de relatie die centraal in mijn leven staat: die met mijn Vader en Redder? Hoe komt het toch dat dit zo moeilijk is? Ik zal er bewust voor moeten kiezen om tijd apart te zetten voor God. Ik wíl meer over Hem leren, want ik weet dat dat levensbelangrijk is. Maar mijn agenda zit altijd heel snel vol. Vol met leuke dingen of met verplichtingen. Tijd voor hobby's en vriendinnen. En wat er overblijft, is misschien gedeeltelijk voor God...Ken je het boek met de titel 'Wie je bent als niemand kijkt'? Ik ben single en er zijn dus heel veel momenten waarop niemand anders dan God mij ziet. Hoe leef ik dan? Tijd voor Hem maken is maar één kant van mijn geestelijke leven. Veel groter is het deel van hoe ik met Hem leef in de dagelijkse dingen.
Gelukkig heb ik met een paar vriendinnen een bidgroep. Met z'n vieren komen we regelmatig bij elkaar en dan proberen we eerlijk en open te zijn over hoe ieders geestelijke vlag erbij staat. Wat is moeilijk? Wat gaat er goed? Daarna bidden we voor elkaar. En als we elkaar tussentijds zien, vragen we even hoe het er mee gaat. Voor mij een manier om mijn geestelijke peil onder de loep te nemen. Maar nog steeds ben ik zélf verantwoordelijk of ik eerlijk ben. Wie ben ik als niemand kijkt? Wie ben ik als ik op internet surf en als ik tv kijk? Wie ben ik als ik aan soaps verslingerd ben of mezelf volprop met chocola? God ziet mij altijd. Hij is daarom ook de Enige die mijn geestelijke peil een beetje op peil kan houden. Maar dan moet ik Hem wel die kans geven...
Iemand beklaagde zich erover dat hij bij andere mensen zo weinig liefde opmerkte. 'Wat is er veel liefdeloosheid onder de mensen.' En met veel voorbeelden kon hij de juistheid van zijn mening aantonen. De man met wie hij sprak, haalde het voorbeeld aan van de lamp en de spiegel. Hij vroeg de ander of hij in het donker veel van een spiegel kon verwachten. De man begreep deze vraag niet en hij vroeg: 'Wat heeft een spiegel nu met liefdeloosheid te maken?' 'Wel', zei de ander, 'als je een lamp in de hand hebt en je schijnt ermee in de richting van een spiegel, dan lijkt het net alsof die lamp op jezelf is gericht. Want de spiegel kaatst het licht terug. Zo is het ook met de liefde. Als je je eigen liefde op anderen richt, dan blijken de anderen spiegels te zijn. De liefde die jij uitstraalt, wordt teruggekaatst naar jou. Dan zul je overvloedig door hun liefde verwarmd en verlicht worden.' Dit was een belangrijke les voor de man die geen liefde bij anderen kon opmerken - en voor ons.
Voor de Joden een bekend plaatje: schapen van diverse kudden in een schaapskooi. De deurwachter laat alleen herders binnen. Elke herder kent zijn eigen schapen en de schapen herkennen hem aan zijn stem. Hij gaat hen voor om goede weiden te zoeken. In de avond brengt de herder hen in veiligheid: achter een stenen omheining met daarin een opening. Hij is zelf de deur: de schapen gaan tussen zijn benen door naar binnen, zodat hij ze kan tellen en verzorgen. De goede herder is de deur naar eeuwig leven. Bij Hem is het leven van een bijzondere kwaliteit.
Een egaal wolkendek schuift langzaam voorbij. De wisselende grijstinten, donker en ietsje minder donker, verraden dat er beweging in zit. Regen tikkelt tegen het glas, bij een windvlaag iets nadrukkelijker. De zomer lijkt voorbij, nog voor ze is begonnen. Voor me ligt 'Het journaal van de Takebora' - het reisverslag van de eerste Nederlander die een poging deed in zijn eentje om de wereld te zeilen. Soms droom ik van zo'n wereldreis. Als dat schip met geld nu eens echt zou binnenvaren...
Wat maakt reizen nou zo leuk? Is het eigenlijk wel zo aantrekkelijk als het lijkt? Op de drempel van mijn zomervakantie schijnt de zon altijd. Want als de zon zich, net als nu, achter de wolken verschuilt, dan zoek ik haar wel op. Maar als reizen noodzaak wordt, gedwongen? Zo'n solozeiltocht is dat, zodra je op zee zit, in elk geval wel. De afvaart was een keuze, maar daarna, in die storm, na nachten zonder slaap, misselijk van het stampen en rollen, kun je de reis niet meer eventjes onderbreken. Midden op de oceaan zijn geen havens. Natuurlijk: ook voor vakantiereisjes wordt geen pleziergarantie gegeven - er zijn verzekeraars en televisiemakers die daar flink geld mee verdienen - maar er zijn reizen waarvoor geen enkele terugkeergarantie geldt, die onverzekerbaar en desondanks onvermijdelijk zijn. Mijn leven, bijvoorbeeld.enlijk staan er van dit type reizen maar een paar dingen vast: ze beginnen, ze eindigen en mijn inbreng is gering. Kleiner in elk geval dan ik vaak suggereer of zou wensen. Mazzelaars, die om de een of andere reden veel vaker op het Westelijk halfrond wonen, kunnen het zich veroorloven te denken dat het leven maakbaar is. Maar hoe terecht - in het licht van de rest van het mensdom en de geschiedenis - is dat?
En is op deze manier reizen altijd leuk? Gaat het goed? Wil ik het wel? Regelmatig stellen mensen dat soort vragen en het antwoord is, al even regelmatig, 'nee'. En dan?
Het grote verschil tussen mijn levensreis en alle andere reizen is natuurlijk dat ik er niet zelf mee begonnen ben. Van alle reizen was deze het meest onontkoombaar. Daar moet dan toch wel een heel goede reden voor zijn, en anders is het waanzin.
De Bijbel heeft hier heel opmerkelijke dingen over te zeggen, namelijk dat we geschapen zijn met een doel, een positieve bestemming, volgens Gods ontwerp en plan.
Als dát waar is, wordt leven een ontdekkingsreis en is het onderweg zijn veel belangrijker dan de angstvallige vraag of ik míjn doelen wel haal en of míjn dromen wel uitkomen. Het is veel spannender en bevredigender - niet persé gemakkelijker - om te ontdekken wat God precies voor mij in gedachten had. Saai? Nooit, echt nooit. Integendeel. Jezus is een Metgezel die me leert hoe ik een zegen kan zijn, een Gids die me loodst als het moeilijk is. Ineens is er midden op de oceaan toch een haven. Met Hem ben ik in wezen onschendbaar, wat er onderweg ook gebeurt. Er is altijd een uitweg. Ik leer wat het betekent om de reis van mijn leven te maken en de aankomst is gegarandeerd. En u?
De regen tikkert onverminderd tegen het vensterglas en ik vraag me af of de zomer in het water vallen zal. Het zit er voor een arme schrijver niet in om naar het buitenland te gaan dit jaar. Ik vind het best. Ik heb binnen nog genoeg te doen.
Als Deze niet van God was, zou Hij helemaal niets kunnen doen.
Als Deze niet van God was, zou Hij helemaal niets kunnen doen.
Helemaal alleen gaat de blindgeborene de confrontatie met de farizeeën aan. Als ze hem vragen om God de eer te geven - dan dóet hij dat. Dit kan immers niet anders dan echt Gods werk zijn! Als hij hen vraagt of ze ook discipelen van Jezus willen worden, schelden ze hem uit. Ze moeten hun onwetendheid belijden en met kinderlijke eenvoud zet hij hen te kijk. Zijn redenering is te eenvoudig - en daarom ook zo waar. Als deze niet van God was gekomen, had Hij niets kunnen doen. Dit is de farizeeën te machtig. Hooghartig zetten ze hem te kijk als zondaar - hij was immers blindgeboren! Maar die gedachtegang had de Heer Jezus nu juist doorbroken.
Wat zegt u van Hem, omdat Hij uw ogen geopend heeft?
Wat zegt u van Hem, omdat Hij uw ogen geopend heeft?
Ongetwijfeld was de blindgeborene verbaasd en blij om te kunnen zien. In deze geschiedenis zien we zijn ogen steeds verder voor de waarheid open gaan. Dat geldt helaas niet voor de farizeeën: zij hadden hun eigen invulling van wat er wel en niet op sabbat mocht - geheel volgens de traditie. Ruimte voor wonderen en bewogenheid met mensen was er daardoor niet zo veel. Het helpt niet als ze proberen om het wonder te ontkennen: iedereen kon zien dat het waar was - al schuiven de ouders de verantwoordelijkheid liever van zich af. Alleen de blindgeborene is zonder angst. Maar hij heeft dan ook echt iets bijzonders meegemaakt - en dan heeft een vraag naar wie Jezus is een heel persoonlijke lading gekregen.
Ieder die zijn eigen hart heeft leren kennen, weet dat wij mensen voor God geen enkel recht kunnen laten gelden. Alles wat we van Hem ontvangen, is onverdiend: genade. Maar daar staat tegenover dat Hij zijn Naam verbonden heeft aan zijn volk. Dat gold in het verleden voor Israël. Ook al hebben ze het heel vaak verbruid, telkens maakte God duidelijk dat Hij hen niet loslaat. Ook nu nog is er een belofte van herstel voor zijn volk Israël, zoals de profeten ons verklaren.
Van ons verlangt Hij een oprecht geloof in de Heer Jezus, voordat Hij ons, gelovigen die niet uit Israël maar uit de heidenen zijn, tot zijn kinderen rekent. Er is een geestelijke wedergeboorte nodig. Maar dan mogen we ook op Hem rekenen. Vergis u overigens niet in uw vijanden. Het echte gevaar komt niet uit de loop van een geweer. De vijand valt ons aan en maakt daarbij gebruik van alcohol, seks en de media, en stimuleert onze jaloezie en trots en onderlinge geruzie. We hoeven voor deze vijand niet op de loop te gaan, maar bedenk wel: we kunnen hem zelf niet aan. Als we tot God roepen, komt Hij ons te hulp en als we op Hem vertrouwen, moet de vijand afdruipen.
Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht van de wereld.
Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht van de wereld.
We willen graag iemand de schuld van onze narigheid geven. Wie heeft er in dit geval schuld aan de blindheid van deze man - de ouders, de maatschappij, de man zelf - of God? Dat is een verkeerde vraag. Je zou wat anders moeten vragen: wat wil God eraan doen?
Deze man heeft de zon nooit gezien, maar nu gaat de Heer Jezus bewijzen dat Hij inderdaad het licht van de wereld is. Tegelijk zal nu duidelijk worden wie er eigenlijk ziende blind zijn.
Hoelang de blindgeborene overigens heeft moeten wachten, weten we niet. Maar zodra Hij langs komt, is het wachten voorbij - al moet hij nog wel even gehoorzamen en zich gaan wassen. Zo is het ook op wereldschaal: als Hij komt, wordt de verlossing werkelijkheid. Op Hem wachten wordt beloond.
Niemand van de aanwezigen kende Abraham persoonlijk, niemand had hem ooit ontmoet - behalve God Zelf. Hij was hier aanwezig. In het 'ben Ik' (eigenlijk 'Ik ben') herkennen we de ontmoeting van de Heer met Mozes - en hier is Hij. Begrijpen de aanwezigen dit?
Hij kende niet alleen Abraham, Hij kende de Vader en als mens deed Hij precies wat de Vader vroeg, als enige op aarde. Opnieuw biedt Hij iets geweldigs aan: leven waar de dood geen vat op heeft. Eeuwig leven.
Abraham had daar naar uitgezien en had geloofd dat Hij komen zou om het waar te maken. Wij kunnen erop terugkijken en geloven dat Hij daartoe gestorven is en weer is opgestaan. Toen en nu: het gaat erom dat je gelooft dat de Zoon ons het leven van de Vader geven wil!
Het is niet altijd leuk om de waarheid onder ogen te zien, maar het is wel de eerste stap naar een werkelijke bevrijding van ons eigen ik. Dan blijkt wie we zijn: slaven van de zonde. We zitten vast in onze slechte gewoontes - al is dat soms alleen zichtbaar voor wie in onze gedachten kan kijken. En hier blijkt dat Hij dat kan!
Misschien denkt u dat Hij hen veroordeelt? Nee, Hij biedt ze juist iets kostbaars aan: bevrijding. Maar dan moeten ze eerst erkennen wie en wat ze zelf zijn en wie Hij is. Dan komt ook de overgave: ik kan het niet zelf, wilt U het doen? Dan kan Hij aan het werk om de slavernij te breken. Wanneer dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn.
Het is onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn die Jezus beschouwen als een groot leraar. Iemand met zulke pretenties als wij vandaag in ons gedeelte lezen, maakt zichzelf daarvoor toch veel te groot? Als het waar is wat Hij zegt, dan is Hij totaal anders, een mens, maar tegelijk meer dan een mens. En als het niet waar is, kun je Hem moeilijk een 'goede leraar' noemen. Dan is er op zijn minst sprake van grootheidswaan.
Als wij met ons hart naar Jezus luisteren, horen wij dan waarheid en goedheid? Als dat zo is - en miljarden mensen hebben al erkend dat het inderdáád zo is - dan is Jezus wat Hij zegt te zijn. Van boven.Hij is de 'Ik ben'.
Licht is nuttig. Het helpt je de weg te zien, je kunt waarnemen waar je heen gaat, het helpt je bij het oriënteren. Voor iemand die onderweg is naar een bestemming is licht een noodzaak.
Licht kan ook heel hinderlijk zijn. Als je bezig bent met activiteiten die niet gezien mogen worden, of wanneer je jezelf lelijk voelt of onbelangrijk. Dan zit je het liefst in het donker, onopvallend en uit het zicht.
Deze beide kanten zitten ook aan de Heer Jezus, die het licht is in ons leven. Hoe functioneert zijn licht bij ons?
Niet veroordelen is moeilijk. Veel christenen die dit gedeelte lezen, zien eigenlijk in de toevoeging die de Heer geeft 'Ga heen, zondig van nu af niet meer' eigenlijk tóch een soort veroordeling. Hij zegt immers wél dat het zonde was! Wat de Heer zegt is natuurlijk geen verborgen veroordeling, het is een liefdevolle bemoediging voor de toekomst, zonder over het verleden te oordelen. Zo kan het dus: bemoedigen zonder te veroordelen. Laten we niet te snel zeggen dat wij dat ook doen, want het is écht heel moeilijk!
De 'goden' waarvan in deze psalm sprake is, zijn de machtigen en de heersers. Degenen die beslissen over anderen, die rechtspreken, maatregelen nemen, wetten uitvaardigen. Zij hebben macht, en in het uitoefenen daarvan worden zij geleid door geestelijke machten waarmee zij in verbinding staan. Zijn die geestelijke machten achter de leiders van het volk demonen, afgoden, dienaren van de duisternis? Of laten de leidslieden zich leiden door de levende God, door de Heilige Geest, door de Bijbel? De Bijbel geeft ons niet voor niets opdracht om te bidden voor hooggeplaatsten (1 Timoteüs 2:2).
Ondertussen zou dit ons ertoe kunnen verleiden om deze psalm uitsluitend op anderen toe te passen, en niet op onszelf. Het is daarom goed om ons te realiseren dat wij allemaal macht uitoefenen. In een huwelijk tussen man en vrouw, in een gezin, tussen vrienden, in de werkkring, in de kerk. We zijn nooit mensen die alleen maar macht ondergaan, maar we oefenen die ook uit op anderen. Door woorden, door druk uit te oefenen, door dwars te zijn of juist vooruitstrevend, door een beroep te doen op de goede wil of de Bijbel of op maatschappelijke gebruiken. Allerlei methoden gebruiken wij om mensen dingen te laten doen. Op zichzelf is dat niet verkeerd. De vraag is of wij het in alle eerlijkheid doen, met de goede geestelijke gezindheid van nederigheid, met de doelstelling het beste voor anderen te bereiken. Of gebruiken wij onze macht om onze eigen belangen te dienen, en er het beste voor onszelf uit te halen? In dat laatste geval zijn wij niet anders bezig dan de machthebbers van de wereld die worden geïnspireerd door duistere geestelijke machten. Wij zijn dagelijks een onderdeel van diezelfde strijd!
In een museum stond een prachtig model van een bekende kathedraal. Maar het was bedekt met stof van jaren en niemand bewonderde het, hoewel het op zichzelf een kunstwerk was. Tot op een dag een medewerker van het museum de kathedraal vanbinnen en vanbuiten eens goed schoonmaakte en er een lamp in plaatste. Het licht liet de prachtige binnenkant van de kathedraal zien en ook de gebrandschilderde ramen werden nu pas echt goed zichtbaar. Vanaf die dag bleven alle bezoekers staan en bewonderden het kunstwerk. Het licht dat van binnenuit was gaan schijnen, was de oorzaak van deze grote verandering. Wij zingen in een lied: 'Schijn in mij, schijn door mij.' Als wij gereinigd zijn door het bloed van de Heer Jezus, dan vindt er bij ons een grote verandering plaats. Dan wordt ons lichaam een tempel van de Heilige Geest. Dan komt het licht van de Heer Jezus in ons en wordt door ons zichtbaar. Dan valt de aandacht niet meer op ons, maar de Heer Jezus wordt zichtbaar door ons. En niet wij, maar Hij wordt bewonderd.
Nooit heeft een mens zo gesproken als deze mens spreekt.
Nooit heeft een mens zo gesproken als deze mens spreekt.
De dienaren van de farizeeën hadden allerlei verstandelijke redenen om niet in de Heer Jezus te geloven. Maar hun hart sprak duidelijke taal: met deze mens is iets heel bijzonders aan de hand. Als ze hun hart hadden toegestaan om hen te overtuigen... Maar zo gaat dat bij de farizeeën niet. Hun belangen overschreeuwen de stem van de Heilige Geest die hen op Gods Zoon wijst.
God spreekt op deze wijze tot het hart van elk mens. En iedereen heeft deze uiteindelijke keuze: luisteren naar Hem, of je eigen belangen zwaarder laten wegen.
De bijbelgetrouwe luisteraars hadden een serieus probleem. Ze wisten uit hun bijbel waar de Messias vandaan zou komen, en dat klopte niet met wat ze over Jezus dachten te weten. Wonderlijk: hun bijbelkennis lijkt hen in de weg te staan. Maar het probleem was niet de vervulling van de bijbelse belofte, het probleem was hun eigen kennis over Jezus. Zij dáchten te weten waar Hij vandaan kwam. Op dezelfde wijze moeten ook wij onze eigen meningen af en toe goed relativeren. De Bijbel is wel onfeilbaar, maar wat wij ermee doen en wat wij eruit concluderen, zou wel eens beïnvloed kunnen zijn door óns feilbaar denken.
De Heer Jezus zegt niet over God: 'Ik heb van Hem gehoord,' of: 'Ik weet veel van Hem'. Een gewoon mens zou zoiets kunnen zeggen, maar Jezus ként God. Door en door, van héél dichtbij, uit eigen ervaring en uit intieme omgang. Heel diep, zoals geen ander mens God kan kennen. Voor de farizeeën voldoende reden om te proberen Jezus te doden. Voor ons reden om ons opnieuw te verbazen. Niemand heeft ooit God gezien, maar als wij naar de Heer Jezus kijken, naar zijn liefde en ontferming en goedheid en genade, dan zien wij God. De heerlijkheid van God, in het aangezicht van Christus (2 Korintiërs 4:6).
De Heer Jezus heeft het verhaal verteld dat meestal de gelijkenis van de verloren zoon genoemd wordt.
We weten wel dat niet die zoon de hoofdrolspeler uit dat verhaal is, en ook niet de eigengerechtige oudste zoon, maar de vader: 'Toen hij nu nog veraf was, zag zijn vader hem.' De vader zag, hoewel hij nog ver weg was, dat het de zoon was naar wie hij alle dagen had uitgekeken.
Het lijkt of het verhaal niet helemaal af is. Want de oudste zoon, die zich zo verongelijkt voelde en zo'n goeie dunk van zichzelf had, wilde niet naar binnen gaan. Wat gaat hij nou uiteindelijk doen? Komt hij binnen of blijft hij koppig buiten staan? Het staat er niet. Waarom niet?
Omdat jij, die het zo goed met jezelf hebt getroffen, die zoveel succes hebt en zo geslaagd bent in het leven, en dat zelf ook zo goed weet en waardeert, omdat jíj die vraag voor jezelf moet beantwoorden.
God geve het! - door van je voetstuk af te stappen en naar binnen te gaan, om daar naast je broer, je zuster, je weet wel wie, te gaan zitten!
Ik heb mij dikwijls afgevraagd wat er gebeurt als de God die van mij houdt, komt om mij te ontmoeten. Wat gaat er in Hem om als Hij vraagt: 'Henry, waar ben je?' - en ik ben er niet? Ik merkte ook in mij eigen leven: ik houd mijn stille tijd, niet om een relatie tot stand te brengen, maar omdat ik die relatie reeds heb en ernaar verlang Hem in mijn stille tijd te ontmoeten. Ik wil tijd met Hem doorbrengen, en die samen doorgebrachte tijd verrijkt en verdiept de relatie die ik met Hem heb.
Veel mensen zeggen: 'Voor mij is het een hele strijd tijd alleen met God door te brengen.' Als u ook met dit probleem te kampen hebt, wil ik u een voorstel doen: maak het tot een prioriteit in uw leven om Hem met heel uw hart te leren liefhebben. Houd uw stille tijd omdat u Hem kent en liefhebt, en niet uit plichtsgevoel of om iets over Hem te ervaren. U zult het verschil merken in uw leven.
Als wij in de kerk zijn opgegroeid en doordrenkt zijn met bijbelse leer, lopen we het risico dat we zo gewend zijn aan alle onderdelen van de leer dat die ons niet meer kunnen verbazen. Voor de omstanders van de Heer Jezus was dat anders. Veel discipelen hadden Hem verlaten, een deel van zijn familie geloofde niet in Hem. Dat had alles te maken met zijn pretenties: dat alles wat Hij deed en zei rechtstreeks uit de hemel kwam. Het is goed om eens stil te staan bij dat heel bijzondere. Laten we ons maar verbazen over de leer van Jezus, laten we die maar diep tot ons laten doordringen!
Ongeveer dertig jaar lang hadden de broers en zussen van de Heer Jezus Hem al gekend. Al die tijd hadden ze Hem dagelijks meegemaakt. Maar dat was geen garantie voor geloof. Daarvoor moesten ze ieder individueel een persoonlijke keus maken. Wij kunnen tientallen jaren in de kerk komen, het evangelie horen, gelovigen (goede en minder goede) om ons heen zien, braaf in de sporen lopen waardoor wij geaccepteerd worden. Maar dat is nog geen geloof. Het draait ook bij ons om dat éne: de persoonlijke keus voor Jezus. Ook na soms tientallen jaren is het daarvoor niet te laat.
Veel volgelingen verlaten de Heer Jezus. Als ze meditatieopdrachten hadden gekregen, of strenge regels in het kader van een verbond, ja, dan zouden ze Jezus wel willen volgen. Maar nu Jezus niets anders vraagt dan in Hem te geloven en zich dagelijks met Hem te verbinden, nee, nu zijn ze teleurgesteld en gaan ze op zoek naar een religie die meer bij hun persoonlijke ideeën past. Slechts een paar volgelingen herkennen de échte genade in de woorden van de Heer. Dít zijn woorden van eeuwig leven. Bij déze Heer willen ze horen!
Als jij zonder compromis het evangelie aanneemt en het toepast in je leven, dan begin je aan een enorm groots, geestelijk avontuur. Als je de brandende liefde voelt en de vrijheid ervaart die het evangelie jou geeft, dan kun je niet langer zwijgen.
Gisteren is voorbij. Wat overblijft, is vandaag - tot de dag dat je zult sterven. Wat ga jij doen met jouw resterende tijd?
Weet je waarom God wacht met zijn terugkomst op aarde? Petrus zegt in zijn tweede brief dat God ons nog de tijd wil geven om aan andere mensen het bevrijdende evangelie bekend te maken. God kan het simpelweg niet verdragen dat er nog mensen Hem afwijzen en daardoor regelrecht de afgrond in rennen. Jij bent zijn heilig instrument! Kun je dan nog langer passief in een kerkbank zitten? Of wegvluchten achter de tv? Kom met enthousiasme in beweging en geef gehoor aan Gods opdracht om mensen te winnen voor zijn Koninkrijk!
Natuurlijk had Israël het tijdens de uittocht uit Egypte niet zo ervaren. Ze hadden dorst, ze waren gefrustreerd geraakt door onverwachte tegenvallers, door de hitte van de dag en de kou van de nacht. In zulke omstandigheden kun je steeds minder hebben van de mensen om je heen, je raakt steeds sneller geïrriteerd. U weet wel hoe dat gaat. Uiteindelijk was hun frustratie ook naar God doorgebroken: is de Heer eigenlijk wel met ons?
Het was een toets van God geweest. Niet een proef om het volk over te halen tot zondigen. Maar een test om zichtbaar te laten worden wat er in hun hart was. In moeilijke situaties blijkt ons karakter!
God wil zo graag dat zijn kinderen Hem in staat stellen om voor hen te zorgen. Hij wil geven, helpen, troosten. Het probleem dat wij vaak ervaren, zit dan ook niet in het karakter van God, maar in dat van ons. Willen wij wel ontvangen? Willen wij wel geholpen worden, getroost worden? Net als bij de Israëlieten zit ons karakter ons soms danig in de weg. Te trots om ons ongelijk toe te geven. Te hoogmoedig om ons voor God te vernederen. Te hardnekkig om getroost te worden. Te vasthoudend om gecorrigeerd te kunnen worden. Alle trekjes die in de geschiedenis van Israël blijken, zijn ook zichtbaar in de geschiedenis van de kerk. En de meeste ook in de geschiedenissen van individuele christenen.
God moet ook in zijn handelen met ons waarschijnlijk regelmatig verzuchten: 'Och, dat mijn volk naar Mij luisterde...' (vers 14). Gelukkig is het nooit te laat om ons naar Hem toe te keren, om bij Hem te schuilen. Want zijn karakter is liefde en trouw, en Hij verandert niet.
Een blind jongetje stond tussen andere jongens te vliegeren. Een kennis wilde hem wat plagen en zei tegen hem: 'Waar is je vlieger? Je weet niet eens of hij hoog in de lucht zit, of ergens op de grond ligt.''Jawel, dat weet ik wel, hij zit hoog in de lucht.' 'Hoe weet je dat, je kunt hem toch niet zien?' 'Nee, maar ik voel het aan het trekken van de vlieger aan het touw.'Het jongetje kon zijn vlieger niet zien, toch was hij ervan overtuigd dat de vlieger hoog in de lucht zat. Dit is een mooi voorbeeld van geloven. Geloven in de Bijbel is zeker weten, hoewel je het niet ziet. 'Het geloof is de zekerheid van wat men hoopt en de overtuiging van wat men niet ziet' (Hebr. 11:1). Wij geloven omdat we weten dat wat God zegt, waar is. In het geloof ligt dus zekerheid. De Here Jezus zei tegen Thomas: 'Omdat je Mij hebt gezien, heb je geloofd? Gelukkig zij die niet gezien en toch geloofd hebben' (Joh. 20:31).
De schappen van onze westerse 'godsdienstsupermarkt' zijn goed gevuld. Boeddha, Ghandhi, Mohammed en Jezus staan naast elkaar op dezelfde plank. Er is voor elk wat wils en alles is wáár - niet waar? Kies maar uit. En tegenover de stellingen waar Reiki, Wicca en Yoga staan, vindt u een vergaarbak van allerlei alternatieve geneeswijzen. Het is ook mogelijk je eigen 'geloof' samen te stellen. Je neemt wat van de Bijbel, de Koran en wat van de geschriften van Bhagwan - en ziedaar, je hebt je eigen religie. Jouw waarheid! Het enige waar je op moet letten is: je moet je er goed bij voelen. De supermarkt is zeer klantvriendelijk. Pas er voor op dat je allerlei 'waarheden' niet tegen elkaar uit speelt. Dat heeft geen zin. Elke tegenstrijdigheid is schijn: paradoxaal! En wanneer het over God gaat, dan hebben we het uiteindelijk allemaal over dezelfde god - of niet?
Wat is waarheid? Bestaat er wel zoiets als 'waarheid'? Volgens Jezus wel. Hij waagde het te zeggen dat Hijzelf de waarheid is. Sommigen vinden dat elitair, intolerant, onverdraagzaam. Maar wie de Evangeliën leest, kan Jezus zoiets niet verwijten. Integendeel! Hij verdroeg hoeren, tollenaars, zondaars, at met hen en veroordeelde hen niet. Hij heeft gezegd: 'Ik ben niet gekomen om de wereld te oordelen, maar om haar te redden.' Jezus nam geen blad voor de mond. Wat goed was, noemde Hij goed en wat slecht was, noemde Hij slecht. Wie er ook voor Hem stond. Dat werd overigens uiteindelijk wel zijn dood.
Maar iedereen die Hem ontmoette, voelde wel aan dat zijn maatstaf ongewoon zuiver was en zijn woorden oprecht. Zo had nog nooit iemand gesproken! Waarheid was bij Hem geen kille wet. Waarheid werd verweven met liefde. Toch is het onmogelijk de brandende fakkel van de waarheid in een dichte menigte van mensen uit te dragen, zonder schroeiplekken te veroorzaken aan baarden of kleren. Vooral de gezetelde 'godsdienstige' mens stoorde zich aan Jezus' uitspraken. Kruisig Hem! Wie denkt Hij wie Hij is?
Jezus is de weg, de waarheid en het leven! Niemand komt tot God, tenzij door Hem!
Als ik wist dat ik je voor het laatst in slaap zag vallen, zou ik je nog beter instoppen en de Heer vragen of Hij de wacht wil houden.
Als ik wist dat ik je voor het laatst de deur zag uitgaan, zou ik je een knuffel en een zoen geven en je terugroepen om er nog één te geven.
Als ik wist dat het voor het laatst was, zou ik nog wel wat tijd hebben om te zeggen dat ik van je houd, i.p.v. aan te nemen dat je dat wel weet.
Als ik wist dat het voor het laatst was, zou ik de dag met jou willen beleven, i.p.v. te denken er komen vast nog een heleboel dagen, dus wacht nog maar even.
Een vergissing kunnen we toch altijd nog compenseren en we krijgen toch altijd een kans om ervan te leren ?
Ik houd van je kunnen we toch altijd nog zeggen ?
De kans om te vragen Kan ik helpen? dient zich toch nog vaak genoeg aan ?
Maar als ik er naast zit en vandaag de laatste dag is, wil ik graag zeggen hoeveel ik van je houd en hoe dankbaar ik ben dat ik je kennen mag.
Niemand, jong of oud, weet of hij morgen nog leeft.
Vandaag is misschien je laatste kans om je geliefde in je armen te nemen....
Dus waarom zou je tot morgen wachten ?
Doe het gewoon vandaag !
Want als vandaag de laatste dag is, zul je het jezelf nooit vergeven, dat je geen tijd had voor een glimlach, knuffel of zoen, en dat je het te druk had voor wat iemands laatste wens bleek te zijn.
Neem je dierbaren dus vandaag in je armen, fluister in hun oor en zeg hoeveel je van hen houdt en dat je hen altijd zult koesteren.
Neem de tijd om te zeggen Het spijt me,Wil je me vergeven,Dank jeof
Het geeft niet.
En als inderdaad een keer vandaag de laatste dag is, dan hoef je niet terug te kijken met spijt of verdriet.
In een kudde schapen zijn sterke en zwakke dieren; oude schapen en lammeren. Hoe moeten ze geleid worden? De herder past zich aan bij de zwakke schapen. Die hebben de meeste zorg nodig. Zo is het ook in de Gemeente van God. Allen zijn schapen van de goede Herder. Hij zorgt voor hen en leidt ze in goede weiden. Hij deelt deze zorg met de aardse herders die Hij in de Gemeente gegeven heeft. Iedere christen die zijn Heer en Herder wil dienen, kan van Hem leren. Hij is nederig en zachtmoedig en heeft veel geduld. Bent u christen en wilt u in de Gemeente van God dienen? De grote Herder wil u zeker helpen om anderen tot zegen te zijn. U kunt dienen met de gaven die Hij u door zijn Geest gegeven heeft. Veel hangt af van de manier waarop u die gaven uitoefent. Van de grote Herder lezen we in Jesaja 40: 'Hij zal als een herder zijn kudde weiden; in zijn arm de lammeren vergaderen en ze in zijn schoot dragen; de zogenden zal Hij zachtkens leiden.' Paulus spoort de gelovigen aan om de kleinmoedigen te vertroosten, de zwakken te ondersteunen en lankmoedig te zijn jegens allen.
Hele volksstammen zij tegenwoordig op dieet. Er wordt nauwkeurig gerekend: hoeveel calorieën, hoeveel koolhydraten, hoeveel vezels, hoeveel mineralen. Het zou prachtig zijn als wij dezelfde zorgvuldigheid zouden opbrengen om eens na te denken waarmee wij onze harten en onze zielen voeden. Want iedereen snapt dat zulk voedsel veel belangrijker is dan wat wij met onze monden eten. Welke dingen zien wij, welke dingen horen wij, wat lezen wij? Aan welke dingen denken wij en waaraan besteden wij aandacht en tijd? Welk dieet heeft onze ziel?
Weer een nieuwe dag! Iemand heeft eens gezegd: 'Leef zo alsof elke dag je laatste was!' Zou dit de houding zijn die God van ons vraagt? Als we bij die gedachte leven, bestaat het gevaar dat we angstig en krampachtig gaan leven. Zou het niet beter zijn elke nieuwe morgen te begroeten met het gebed: 'Heer, leer mij zo te leven alsof deze dag mijn eerste is!' Als we zo leven, leven we in dankbare verwondering.
We moeten niet denken dat God ons aan het eind van deze dag zal vragen of we klaar zijn gekomen met alles wat we ons hadden voorgenomen te doen. Hij zal ook niet letten op de veelheid van onze prestaties, of op wat we bereikt hebben. Dat doen wij zelf wel vaak. Dat is kennelijk iets menselijks. Wij vragen ons aan het eind van de dag vaak geërgerd af: 'Wat heb ik vandaag nu eigenlijk gepresteerd?' God ziet niet naar uiterlijke dingen. God ziet het hart van de mens aan. Veel mensen zijn ongelukkig als de taak die ze verricht hebben, hun ontvalt. Beseffen we wel dat we eigenlijk onszelf zoeken bij al onze werkzaamheden? We mogen, vol vertrouwen, elke nieuwe morgen in zijn hand leggen en Hem bidden om wijsheid en kracht om tot eer van Hem te leven.
Het verlangen om Gods goedkeuring in ons leven te verdienen is soms te sterk voor ons. We willen graag iets dóen. Werken! En dan na afloop verwachten wij van God dat Hij tegen ons zal zeggen dat Hij blij met ons is en ons waardeert, omdat we het zo goed hebben gedaan. Maar bij God is het juist omgekeerd: Hij is nú al blij met ons, waardeert ons nú al. Zonder dat wij iets hebben gedaan, maar uit genade alleen. Omdat Jezus het heeft gedaan. Wij hoeven niet te dóen, wij hoeven alleen maar te geloven.
Er is veel in dit leven om angstig van te worden. Allemaal krijgen wij te maken met stormen, met onverwachte gebeurtenissen, met onbeheersbare situaties, met ziekte of angst. Wij merken steeds weer dat we kleine en kwetsbare mensen zijn. In de angst die zijn discipelen hier meemaken, troost de Heer Jezus hen. Niet met grote, opvallende wonderen, maar met Zichzelf. Hij is erbij, ze zijn niet alleen. Zijn wij soms bang, voelen wij onze kwetsbaarheid? Hij komt dan ook bij ons, met diezelfde wonderbaarlijk troostende woorden: 'Ik ben het.'
Ja, als er wonderen zijn, dan willen de mensen wel erkennen dat Jezus een profeet is. Als ze brood krijgen, en getuige kunnen zijn van genezingen. Maar als Jezus Gods Woord spreekt, zonden openbaart, en Zichzelf laat zien in zijn Goddelijke hoedanigheid, dan kunnen ze dat niet verdragen en lopen ze weg. Is het bij ons wel écht anders? Zien wij werkelijk zijn heerlijkheid in zijn lijden? Horen wij écht Gods stem in zijn woorden? Of zijn ook wij ten diepste uit op dingen die wíj willen ontvangen?
Het moet bedreigend zijn geweest voor de farizeeën: Jezus kende hun hart, hun geheime wensen en hun diepste gedachten. En Jezus is niet bang om ze uit te spreken. Hun geheimen worden openbaar. Ook wij zouden angst kunnen hebben, want in ons hart is het niet veel beter gesteld, ook al doen we wel eens alsof. Gelukkig is Jezus niet alleen Degene die ons hart kent, maar ook Degene die vergeeft, verzoent, geneest en nieuwe kansen geeft. We hoeven geen angst te hebben om ons hart wijd voor Hem te openen!
U onderzoekt de Schriften ... die zijn het die van Mij getuigen.
U onderzoekt de Schriften ... die zijn het die van Mij getuigen.
De Heer Jezus Zelf geeft ons hier een aanwijzing hoe we de Bijbel moeten lezen: namelijk als een getuigenis van en over Hemzelf. Zo legde de Heer Jezus aan de Emmaüsgangers uit wat in de Schriften over Hem geschreven stond (Lucas 24:27). Om Hem te ontdekken in het Oude en Nieuwe Testament hebben wij het licht en de hulp van de Heilige Geest nodig. Ook heeft de verheerlijkte Heer gaven aan zijn Gemeente gegeven om de schatten uit het Woord voor ons op te delven. Laten we daar dankbaar gebruik van maken om Hem beter te leren kennen.
Er is een eeuwige liefdesrelatie tussen de Vader en de Zoon (Johannes 17:24). Een liefdesrelatie die, menselijkerwijs gesproken, alleen nog maar toegenomen is toen de Zoon hier op aarde in volmaakte gehoorzaamheid en afhankelijkheid de Vader verheerlijkt heeft. Daarom heeft de Vader Hem ook zoveel gegeven: niet alleen maar de macht om het eeuwige leven te geven, maar ook de oordeelsmacht. Opdat allen de Zoon eren, zoals zij de Vader eren. De Vader heeft de Zoon lief. En wij? De Vader eert Hem. Hoe eren wij Hem vandaag?
De Joden vervolgden Jezus, omdat Hij op de sabbat een verlamde man had genezen. In Genesis 2:2 lezen we inderdaad dat God op de zevende dag rustte van al het werk dat Hij gemaakt had. Voor de Joden was daarom de sabbatsrust heilig. Toch hadden ze niet begrepen waar het God om te doen was, toen Hij de sabbat instelde: mensen mogen genieten van de rust bij God.
Aan de rust van God was een einde gekomen door de zonde van de mens. Vader en Zoon moesten, met eerbied gesproken, weer aan het werk om een wonderbare verlossing tot stand te brengen.
Een lang leven van ziekte en teleurstelling had de zieke man achter zich, zodat hij zo goed als geen enkele hoop meer had dat er nog iets aan zijn situatie zou veranderen. Uit eigen kracht kon hij het water niet bereiken en er was niemand die hem hielp. Totdat de Heer Jezus hem opzoekt. De Heer zegt tegen hem: 'Sta op!' In geloof doet de man wat de Heer hem zegt en ervaart zijn genezende kracht.
Hebben ook wij niet vaak met teleurstelling en geestelijke verlamming te maken? Misschien zegt Hij het vandaag wel tot u: 'Sta op en wandel!'
'Heer, het was zo'n drukke dag, en ik nam geen seconde de tijd om te bidden. Nu is de dag bijna voorbij, en ik ben te moe om met U te praten.
Het tempo van het leven ligt zo hoog, denken aan morgen doet me duizelen. Ik maak me nu al bezorgd over het weer en alle plannen die ik moet zien te verenigen.
Heer, zal deze gekte ooit stoppen, of moet ik me altijd tot het uiterste inspannen om mijn hoofd boven water te houden?'
Ik kijk uit naar de dag dat ik Jezus werkelijk zal ontmoeten, wanneer Hij zijn armen zal openen om mij te omhelzen.
Maar terwijl Hij diep in mijn vermoeide ogen kijkt, klinken zijn woorden, misschien onverwacht: 'Je hebt je leven op een belachelijk hoog tempo geleid, en tot mijn spijt moet Ik zeggen dat je de verkeerde wedloop koos.
Je vloog en je haastte, de hele dag door, maar alles wat Ik wilde, was jouw gebed horen. Dan had Ik je onder mijn vleugels genomen en je kracht gegeven om de belangrijke dingen te doen.'
Het is mooi om het geloof van de hoveling te zien groeien. Er was al geloof bij hem, anders was hij niet naar Jezus toe gekomen. Om dat geloof te laten groeien, handelt de Heer anders dan de man Hem gevraagd had. Hij gaat niet met hem mee, maar stuurt hem weg met de woorden: 'Ga heen, uw zoon leeft.' De hoveling moest leren te vertrouwen op het woord van de Heer Jezus, ook al zag hij nog niets. Zo zegt de Heer het ook vaak tegen ons: 'Ga heen, vertrouw Mij maar op mijn woord.' Als we dat doen, zullen we niet beschaamd worden, net zomin als deze hoveling. Voor de tweede keer lezen we in vers 54 dat hij geloofde, maar nu met zijn hele huis.
Een ontzettende ramp is over het volk van God gekomen: Jeruzalem is tot een puinhoop geworden, de tempel is ontwijd. Er is zelfs geen gelegenheid om de slachtoffers te begraven. Wat kun je in zo'n verschrikkelijke situatie anders doen dan alles tegen God uitroepen! Bij Wie anders kun je terecht als de toestand zo hopeloos is?
Maar dat is niet alles wat Asaf doet. Hij gaat dieper en zoekt naar de oorzaak van de ramp die over het volk van God gekomen is. Dan begrijpt hij hoe dit alles een regelrecht gevolg is van de slechte daden van de voorvaderen. Hij smeekt God om hun die slechte daden niet toe te rekenen. Hij doet daarbij een beroep op de barmhartigheid van God.
Dat het volk geen enkel recht heeft en afhankelijk is van barmhartigheid en genade is duidelijk. Maar dat is niet het enige. Asaf doet ook beroep op de heerlijkheid van de naam van God. Wat zullen de heidenen, die met Hem helemaal geen rekening houden, wel zeggen? Ze zullen zich afvragen: 'Waar is hun God eigelijk?' Asaf zegt als het ware: 'Heer, help ons, niet omdat wij dat verdienen maar vanwege uw eigen naam - opdat uw geweldige naam niet gesmaad en gelasterd wordt onder de volken.' Hoe weinig denken wij daar vaak aan, omdat onze gedachten niet verder gaan dan onze eigen nood en ellende. Maar belangrijker dan onze nood is de eer en de heerlijkheid van God. Als het slecht gaat met Gods volk, dan is zijn eigen eer in het geding. Ook wij mogen God daarop aanspreken. Als God gaat ingrijpen, zal het belangrijkste gevolg dan ook zijn dat zijn naam weer geloofd wordt en dat zijn roem verkondigd wordt. Alles moet meewerken tot het grootmaken van de naam van onze God en van de Heer Jezus. Ook door u en mij vandaag, op deze zondag.
Als we spreken over een herder, dan denken we waarschijnlijk aan de man die vroeger bij ons op de heide de schapen hoedde, terwijl hij een kous breidde en zich maar weinig om de schapen hoefde te bekommeren. Daar had hij zijn hond voor. Maar het leven van de herder waarover de Bijbel spreekt, is totaal anders. Ik ben bepaalde stukken uit de Bijbel pas goed gaan begrijpen, nadat ik het leven van de herder in het nabije Oosten van dichtbij heb gezien. Hierbij denk ik aan mijn oude vriend Mahmoed, een herder zoals die in Psalm 23 wordt bezongen. Hij was een echte herder, bereid tot een strijd op leven en dood om zijn dieren te beschermen. Hij was niet iemand die de schapen hoedt alleen om geld en geen werkelijke liefde heeft voor de schapen. Een huurling denkt er niet aan om zijn leven op het spel te zetten voor de schapen; hij vlucht als er gevaar dreigt, omdat hij dit werk niet van harte doet. Een goede herder zet zijn leven in voor de schapen. Hij neemt de nodige voorzorgsmaatregelen om het gevaar zo gering mogelijk te maken. Als bijvoorbeeld de schaapskooi gebouwd zou zijn van losse stenen, zou hij bij aanraking gemakkelijk in kunnen storten. Het enige zwakke punt van de 'vesting' waarin de dieren worden ondergebracht, is de opening waardoor de schapen naar binnen komen. Vaak ontbreekt daar zelfs een deur. Om ook van deze kant bescherming te geven, gaat de herder zelf in de deuropening liggen. Niets of niemand kan daarom naar binnen of naar buiten gaan zonder hem te storen. Hij fungeert dus zelf als deur. Met zijn eigen lichaam stelt hij zich borg voor de schapen. Nu begrijp ik ook wat de Heer Jezus bedoelt als Hij zegt: 'Ik ben de deur.' Dit beeld moet de mensen uit zijn tijd hebben aangesproken. Natuurlijk, zo gaat het! Een goede herder heeft letterlijk alles voor zijn schapen over. Hij zorgt er ook voor dat het de schapen aan niets ontbreekt. Bij voorkeur zoekt hij naar jong, mals gras. Maar als de dieren niet voldoende te eten hebben gehad, dan richt hij voor de dieren nog een maaltijd aan. Hij legt dan voedsel voor de schapen op een ronde steen. Ik zag mijn vriend Mahmoed dit doen in een tijd dat er weinig gras groeide.
Gelukkig zijn we als we kunnen zeggen: 'De Here is mijn herder, mij ontbreekt niets...' (Psalm 23).
Zo bekend als in deze eeuw de naam van Billy Graham is geworden, zo bekend was in de negentiende eeuw de naam van Moody. Tijdens een van de samenkomsten van Moody stelde een predikant de vraag: `Mr. Moody, zou u zo goed willen zijn om ons eens mee te delen wat nu eigenlijk uw geloofsbelijdenis is?' Het was namelijk bekend dat Moody in zijn prediking zich vrijwel nooit uitliet over de verschillende geloofsbelijdenissen die de mensen in de loop van de eeuwen hebben opgesteld. Hij predikte alleen maar Jezus Christus als de Redder van zondaren en hij riep de mensen op zich tot God te bekeren. Daarom was iedereen nieuwsgierig wat Moody op deze vraag zou antwoorden. Het antwoord van Moody was: 'Zeker zal ik die aan u mededelen. Hij is al in druk verschenen.' Op de vraag waar dan een gedrukt exemplaar van zijn geloofsbelijdenis te krijgen was, antwoordde hij: `Mijn geloofsbelijdenis kunt u verkrijgen bij Jesaja in hoofdstuk drieënvijftig.' Wij willen het nut van de verschillende geloofsbelijdenissen die opgesteld zijn om bepaalde dwaalleringen te bestrijden, niet ontkennen. Maar niets kan het levende Woord van God vervangen.
Mijn voedsel is, dat Ik de wil doe van Hem die Mij heeft gezonden.
Mijn voedsel is, dat Ik de wil doe van Hem die Mij heeft gezonden.
Op het moment dat de Heer deze woorden uitsprak, was Hij in zijn gedachten met heel andere dingen bezig dan de discipelen. Hij zag het werk van God met de vrouw en de vele Samaritanen die door haar getuigenis bezig waren naar Hem toe te komen. Hij deed hiermee de wil van de Vader, en dat was ook het verlangen van heel zijn hart. Hoewel Hij vast, net als de discipelen, hongerig geweest zal zijn, verlangde Hij veel meer naar het doen van de wil van zijn Vader dan naar aards voedsel. Is dat niet een belangrijke les, ook voor ons?
Aanbidding: wat een merkwaardig onderwerp van gesprek bij de ontmoeting van de Heer met een Samaritaanse vrouw. Wij hadden dat misschien eerder een passend onderwerp gevonden voor het gesprek met de theoloog Nikodemus. Maar aanbidding is niet iets voor een bepaalde geestelijke elite, integendeel. God wil ons niet alleen verlossen van onze zondenschuld, maar Hij wil ons ook aanbidders van Hemzelf maken. Verlossing is niet het doel, maar het middel om van ons mensen te maken die de Vader kennen en genieten van zijn liefde, en die Hem aanbidden om Wie Hij is. Natuurlijk is het goed om onze hemelse Vader te danken voor aardse zegeningen, maar eigenlijk verlangt Hij naar zoveel meer van ons.
Waarom moest dat eigenlijk? Veel vrome Joden maakten een omweg langs het Overjordaanse om juist maar niet door Samaria te hoeven gaan. Maar de gedachten van de Heer zijn heel anders. Hij wijst geen mensen af op grond van ras of huidskleur of andere vooroordelen. Integendeel: de Heer Jezus heeft aandacht voor ieder mens. Daarom moest Hij door Samaria gaan.
Op het heetst van de dag gaat Hij vermoeid en dorstig bij de put zitten. Heel zachtmoedig begint Hij het gesprek met een eenzame vrouw, die vanwege haar zondige leven het contact met haar dorpsgenoten vermijdt. Hij schaamt Zich niet haar om water te vragen, want Hij weet van haar dorst en de droge woestijn in haar leven, en van het feit dat Hij haar het 'levende water' mag geven.
Graag willen wij Run4Jesuseen sportief evenement, dat dit jaar op zondag 27 mei 2007 plaats zal vinden, onder uw aandacht brengen.
Voorgeschiedenis
Zes jaar geleden namen Christenen uit Leuven voor het eerst deel aan de 20 KM door Brussel, een internationale loopwedstrijd met jaarlijks 25.000 deelnemers. Zij hadden geen grote sportieve aspiraties, maar hadden wel het voornemen om tijdens het lopen door Brussel te bidden voor de voortgang van het evangelie in Europa en in ons land. Zij wilden zo een getuigenis zijn en zij droegen een Jesus T-shirt zodat de mensen achter ons, tijdens de bijna 2 uur lange loop, met Zijn naam geconfronteerd werden.
Het is een ontnuchterend feit dat tegenwoordig Jezus voor een grote groep jonge mensen een nobele onbekende is en dat voor vele anderen de naam Jezus een taboe is of zelfs aversie oproept. Hun betrachting was en is dan ook om de naam van Jezus tijdens dit evenement bekend te maken op een sportieve, niet agressieve manier. Men zou dit kunnen zien als pre-evangelisatie.
Hun T-shirts vermelden Run4Jesus.be , een internet adres dus,waarop nieuwsgierigen anoniem informatie kunnen krijgen. De naam zelf is wat dubbelzinnig: Run4Jesus: loop je voor Jezus? of ben je op de vlucht voor Hem?Vanaf de tweede editie hebben de lopers van het eerste uur dit initiatief wat willen opentrekken. Voor hen was de deelname een zeer gezegende ervaring. Alleen beseften zij dat hun groepje te klein was om echt op te vallen in die massa van duizenden lopers. Hoe meer lopers, hoe groter het getuigenis.
Het CPC vzw (Nederlandstaligen) en MEB (Franstaligen) hebben hun schouders onder dit initiatief gezet en de voorbije edities hadden zij een 40-tal lopers. Ook werd aan dit initiatief een sponsoringactie gekoppeldten voordele van het CPC en MEB, zodat ook mensen vanuit de plaatselijke kerken betrokken kunnen zijn en hun lopers kunnen bemoedigen en steunen. We hebben gemerkt dat dit project vooral de jeugd aanspreekt. Het lopen is immers niet alleen een sportieve uitdaging maar tegelijk ook een geestelijk getuigenis.
Editie 2007
Inmiddels zijn wij aan de voorbereiding begonnen van de editie 2007 en wij dromen er natuurlijk opnieuw van om een groot aantal lopers aan de startlijn te krijgen op de laatste zondag van mei (27 mei 2007). Dit jaar heeft de werkgroep er voor gekozen om de website volledig te restylen en aantrekkelijker te maken. Op de website wordt het evangelie op een éénvoudige wijze toegelicht en wordt er ook een link voorzien naar christelijke organisaties en plaatselijke kerken. We hopen dat de vernieuwde website (www.run4jesus.be) beschikbaar zal zijn vanaf 1 maart 2007.
Wij willen eveneens zoveel mogelijk bijbelgetrouwe kerken bereiken. Alles start natuurlijk met het enthousiast bekendmaken van Run4Jesus in de plaatselijke kerken. Dit gebeurt door de zogenaamde captains. Dit zijn lopers die het op zich nemen om het initiatief voor te stellen in hun kerk, jongeren en andere lopers aan te spreken en aan te moedigen om (samen) te trainen en zich voor te bereiden op de 20 km door Brussel (trainingsschemas vindt men ook op de website: http://www.20kmdebruxelles.be/20km/set_nl.htm )
Uiteraard hadden wij ook graag uw gemeente aan dit initiatief zien deelnemen. Daarom onze vraag aan u of u achter dit initiatief wil staan en in uw gemeente Run4Jesus wil aanbevelen. U zou de naam en adres (liefst e-mail) van een captain aan ons kunnen opgeven. Als wij beschikken over de gegevens van de captain dan nemen wij contact met hem/haar op om verdere praktische informatie te geven.
Namens de CPC-werkgroep bedankt voor uw betrokkenheid en deelname.
Het zal voor Johannes de Doper niet gemakkelijk geweest zijn om zijn eigen dienst, als voorloper van de Messias, langzaam tot een einde te zien komen. Hij ziet de heerlijkheid van de Heer Jezus, de geliefde Zoon van de Vader, aan Wie de Vader alles in handen had gegeven. Hij wist dat dit zo het plan van God was: de Heer Jezus moest meer, en hij minder worden. Zo moet het ook zijn in ons leven en in ons hart: hoe meer plaats de Heer Jezus daarin gaat innemen, des te minder belangrijk worden wij zelf. Dat is niet erg, integendeel, het is juist Gods bedoeling.
BAF-team: Blessed Attic Fun is een christelijke jeugdwerking met de officiële naam C.J.W.OndertDak. Een samenwerking tussen de evangelische gemeentes Kuurne en de Pottenbakker uit Kortrijk.
Het BAF-team stelt voor
Niemand ziet ons
Een toneelstuk door jongeren
Een stuk over straatkinderen boordevol dans en muziek,humor,maar ook harde realiteit... 15 vlaamse jongeren kruipen in de huid van een Braziliaans straatkind. Ze staan in de schoenen van een kind die niemand ziet staan,niemand hoort bedelen,niemand voelt stelen of niemand wil kennen...
Veerle Colle begon aan het stuk te schrijven eind 2005,toen was ze nog 17 jaar. Het begon langzaam vorm te krijgen met hulp van het hele gezin Colle en de Christengemeente 'De bourgoyen'. Uiteindelijk vond men een aantal hippe pubers die de 'cast' van NZO zouden worden. De 'Cast' is ondertussen uitgebloeid tot een échte vriendenkring. 29 april 2006 voerden ze voor het eerst 'Niemand Ziet Ons' in het Gildenhuis in melle-Vogelhoek.
De opbrengst van het stuk stopten ze echter niet in hun eigen zakken ! Bij extra op www.niemandzietons.be kun je meer lezen over het project en het toneel !
Zevoeren het stuk nog enkele malen op. Maar wij nodigen U, Uw gemeente, vrienden, familie en kennissen uit op 24 februari 2007 in het OC van Aalbeke om 20u00 omdat het echt de moeite is! Het is ontspannend en evangeliserend. Natuurlijk is het ook ideaal voor tieners en jeugd!
We hopen dat U alvast 24 februari in de agenda noteert voor NIEMAND ZIET ONS !
Contactpersonen:Kurt en Nele Bogaertsbogaertskn@hotmail.com056/724.744
Dit is een merkwaardige uitdrukking, waarmee de Heer Jezus niet alleen aanduidt 'dat' Hij zou sterven, maar ook 'hoe' Hij zou sterven. Niet door steniging, zoals in die tijd gebruikelijk was bij de Joden, maar 'verhoogd' aan een kruis. Daarmee stuurden wij Hem, de eniggeboren (dat wil zeggen: unieke) Zoon van God, als het ware terug naar God die Hem gegeven had. Je zou verwachten dat dit het absolute einde is van Gods geduld met de wereld. Maar nee, juist door geloof in deze 'verhoogde mens' is er eeuwig leven, zoals een bekend lied het zegt:
Hoe prachtig eindigt deze psalm met David, Gods knecht en de man naar zijn hart. Hij was het trouwens die de ark gezocht en naar Jeruzalem gebracht heeft. Toen Isaï van Samuël de opdracht kreeg om al zijn zonen te roepen, was hij de jongste vergeten: die was nog bij de schapen. Maar juist deze David was door God uitgekozen om zijn volk te weiden. Juist hij die wist wat het was om voor weerloze, zogende, schapen te zorgen. God zoekt namelijk geen jagers, maar herders. Hoe mooi spreekt ons dit van de Heer Jezus, de ware man naar Gods hart. De goede herder die zijn leven geeft voor de schapen en die als geen ander hen weidt en voor hen zorgt.
Als uiteindelijk God toch tot zijn doel komt met zijn volk, dan zal dat niet liggen aan de trouw van het volk, maar aan de Heer Jezus. Hoe ontrouw Gods volk ook moge zijn, Hij blijft getrouw. In Hem alleen zijn al de beloften van God 'ja en amen' tot heerlijkheid van God (2 Korintiërs 1:20).
Laten we Hem ook vandaag daarvoor loven en prijzen.
Het heeft de Heer diep geraakt: niet zijn eigen eer stond op het spel, maar de eer van God. De tempel was immers het huis van zijn Vader. 'Maak niet het huis van mijn Vader tot een huis van koophandel,' zegt Hij en jaagt alle handelaren en woekeraars weg. De tempel is een plaats van aanbidding en daar moet je geen handeltje willen drijven of jezelf willen verrijken.
De kerk, de Gemeente, is het huis van God in onze tijd. Gaat de eer van God en zijn huis ons ook ter harte of wordt ons denken en doen gedreven door commerciële motieven of eigen eer?
Vindt u het ook zo merkwaardig dat de Heer zijn eerste wonderteken deed op een bruiloft? En wat Hij deed, had niets te maken met ziekte of narigheid, maar met de vreugde van een bruiloft: Hij veranderde daar water in wijn. De Heer Jezus wil niet alleen daar zijn waar nood, zorg, ziekte en pijn het leven moeilijk maken, maar wil ook graag daar zijn waar vreugde is. Een vreugde die we samen met Hem mogen genieten, in zijn aanwezigheid. Nodigen wij, net als dit bruidspaar, de Heer ook uit op onze feesten? Mag Hij er ook bij zijn?
In het vandaag te lezen bijbelgedeelte wordt de Zoon van God 'het Woord' genoemd. En er is niets in de schepping - niet één ding! - dat er is, zonder Hem. Alles is door Hem geschapen! Wat een machtig woord - wat een machtige God. We zien die macht ook in de Heer Jezus, wanneer Hij als mens tussen de mensen leeft. Hij sprak een woord en een vijgenboom verdorde. Hij sprak in een storm tegen de wind, en de zee en de wind gingen liggen. Hij riep tegen Lazarus, die reeds was gestorven, 'Kom naar buiten' en Lazarus kwam naar buiten. Als de Heer Jezus iets zegt, dan moeten we stil zijn en goed opletten; dan gaat er wat gebeuren...
Op de vraag van Natanaël geeft Filippus geen theologisch antwoord. Dat zou waarschijnlijk alleen maar een vruchteloze discussie hebben opgeleverd. Met de eenvoudige woorden 'Kom en zie', nodigt hij Natanaël uit om zelf naar de Heer te gaan. Als Natanaël dan in contact met de Heer komt en met verbazing naar diens woorden luistert, lijkt zijn theologische tegenwerping opeens helemaal vergeten te zijn en zegt hij: 'Rabbi, U bent de Zoon van God.'
Met hoeveel anderen is het ook niet zo gegaan, toen ze zelf de Heer hoorden spreken, bijvoorbeeld doordat iemand hen uit de Bijbel voorlas. In plaats van allerlei discussies over opvattingen en bijzaken mag 'Kom en zie' ook onze eenvoudige boodschap zijn.
De bel gaat en Paul loopt naar de deur: hij vindt het altijd leuk als er bezoek komt. Maar zijn vader is er eerder en doet open. Daar staat de buurman. Paul, die een verstandelijke beperking heeft, blijft half achter zijn vader staan. 'Dag buurman. Joh, wat kijk je zorgelijk. Is er wat aan de hand?' Buurman zucht en trekt zijn mond strak. Terwijl hij voor zich uit staart, zegt hij: 'Het is verschrikkelijk. Wij hebben vandaag te horen gekregen dat mijn vrouw kanker heeft, van een soort die niet te genezen is. De dokters hebben gezegd dat zij nog maar een paar weken te leven heeft.'
Paul heeft even staan luisteren, maar rent dan naar binnen. Vader praat nog een tijdje verder met buurman en probeert hem te bemoedigen. Als zij afscheid hebben genomen, gaat vader Paul zoeken. Hij vraagt zich af hoe hij dit het beste aan zijn zoon kan uitleggen. Eindelijk vindt hij hem op zijn slaapkamer: op zijn knieën voor zijn bed en hard huilend. Als vader dichterbij komt, hoort hij dat zijn zoon tussen zijn snikken door aan het bidden is. 'Alstublieft God, maak buurvrouw weer beter. Ik vind het zo erg voor buurman.' Vader laat zijn zoon rustig uitspreken en gaat ondertussen op het bed zitten.
Hij trekt Paul naar zich toe en slaat zijn armen om hem heen, onderwijl zijn best doend om uit te leggen dat God van alle mensen houdt. En dat iedereen een keer moet sterven. En dat wie gelooft in de Heer Jezus bij God in de hemel mag wonen. Maar Paul vraagt: 'Waarom maakt God buurvrouw niet beter?' Vader kan niet echt een antwoord geven. 'God maakt soms mensen beter en soms ook niet. Wij moeten vertrouwen hebben in God. Hij weet beter dan wij wat goed is. Hij maakt geen fouten. Hij wil altijd met ons meegaan in vreugde en verdriet. Hij laat ons nooit in de steek.'
Maar het onmogelijke gebeurt: de buurvrouw geneest! De dokters staan voor een raadsel. Het gezwel is zonder enige aanleiding zich gaan terugtrekken en gaan verschrompelen. Na enige tijd wordt buurvrouw uit het ziekenhuis ontslagen. Zij is volkomen genezen verklaard.
Waarom God het gebed van Paul heeft willen verhoren en sommige andere gebeden niet, dat weet alleen God. God legt geen rekenschap af. Hij vertelt ons niet waarom Hij dingen wel of niet doet. Hij is Wie Hij is. Dat moet voor ons genoeg zijn.
Over Andreas lezen we niet veel in het Nieuwe Testament. Maar wel dit ene: dat hij anderen bij Jezus brengt. Hier zijn eigen broer Simon Petrus, in hoofdstuk 6 een kleine jongen met vijf broden en twee vissen en in hoofdstuk 12 gaat hij Jezus vertellen over Grieken die Hem wensen te zien.
Wij zijn wellicht ook geen gelovigen die erg in de schijnwerpers staan, maar laat dan toch dit ene ook van ons gezegd mogen worden: dat wij anderen dichtbij Jezus brengen. Want Hem hebben zij nodig!
Doodstil staat hij voor zich uit te staren. Net nog op één poot, nu op twee. Gespannen kijk ik toe hoe hij aan voedsel probeert te komen. Hij... onze reiger! Al een paar dagen staat hij op hetzelfde plekje aan de sloot naast ons huis. En ik was blij. Want een reiger bij de sloot betekent dat er vis of kikkers te vinden zijn, betekent dat het water van die sloot schoon genoeg is om erin te leven. Vooral blij, dat het ook een beetje aan mij ligt dat het water schoon is. Want ik woon op het platteland en ben niet aangesloten op de riolering. Al mijn afwaswater, het douchewater, alle waswater komt rechtstreeks in die sloot. Ieder voorjaar opnieuw wacht ik met spanning of er weer kikkerdril zal zijn en of er weer stekelbaarsjes rondzwemmen. Volg ik de sierlijke bewegingen van de watertorren en de vliegjes er vlak boven. Telkens let ik nauwkeurig op bij het inkopen van afwas- en wasmiddelen. Er mag niets schadelijks in zitten. Als je zo boven op de natuur woont, word je er ook extra met je neus opgedrukt. Lijkt het ook meer zin te hebben om je best te doen voor die natuur. Maar dat is natuurlijk onzin. In de stad is het net zo belangrijk. Of misschien nog wel belangrijker. Daar wonen immers veel meer mensen met veel meer afvalwater. En wie wil er niet eens dromerig uitkijken over een schitterende rivier, terwijl de vissen ringen maken op de oppervlakte... Opeens zie ik hoe de reiger zijn snavel in het water steekt en er met een visje uitkomt. Even doet het me verdriet. Dat is dan één visje minder. Maar zo is de natuur. En dat is goed. Als er tenminste evenwicht is. Voldoende vissen voor voldoende reigers. Even later vliegt hij opeens op. Onze reiger. En opnieuw ben ik onder de indruk van die prachtige, grote vogel. In dat prachtige, weidse landschap. Op deze aarde. Een geschenk van God. 'Maak er wat van', zei God, toen Hij de aarde aan de mensen gaf. Ik doe mijn best, God, ook al is het weinig. Maar... alle beetjes helpen.
Zie, het Lam van God, dat de zonde van de wereld wegneemt.
Zie, het Lam van God, dat de zonde van de wereld wegneemt.
Hij, van wie Johannes getuigt dat Hij de Zoon van God is, kwam ... als een lam. Al helemaal aan het begin van zijn optreden wordt daarmee aangeduid hoe Hij het probleem van de zonde in de wereld op zal lossen. Niet door een machtswoord van de Schepper - want dat was Hij - maar door te sterven als een offerlam. Op grond van zijn verzoenend sterven zal de zonde eenmaal totaal uit de kosmos verwijderd worden.
Zover is het nu nog niet. Maar onze zonden wil Hij nu al wegnemen, als we Hem aannemen als het Lam van God, dat voor ons werd geslacht. Hem zij daarvoor de lof tot in alle eeuwigheid!
Maar Hij, de barmhartige, verzoende de ongerechtigheid en verdierf niet.
Maar Hij, de barmhartige, verzoende de ongerechtigheid en verdierf niet.
Onverbeterlijk leek het volk Israël. Pas toen de tuchtigende hand van God over hen kwam, bekeerden ze zich en zochten zij God weer. Meestal duurde het niet lang of het ging weer mis, omdat ze onstandvastig van hart waren. Je zou verwachten dat aan het geduld van God een einde zou komen en dat Hij definitief met hen zou afrekenen, maar dan vergeten we dat Hij 'de Barmhartige' is! Zijn oordelen hebben tot doel het volk terug te brengen in relatie met Hem en niet om te verderven. En daarom verzoende Hij de ongerechtigheid en wendde Hij heel vaak zijn toorn af. Het geheim van die verzoening zou nog eeuwen op zich laten wachten: tot Golgota!
Enkelen, gezonden uit de farizeeën, wilden weten wie Johannes de Doper nu precies was. Johannes had niets te verbergen. Was hij een profeet? 'Nee,' zei hij. Hij wilde niet dat mensen hem hoger zouden inschatten dan hij in werkelijkheid was. Daarom zei hij ook maar meteen met nadruk dat hij niet de Christus was - zelfs niet Elia. Maar wie was hij dan wel? Hij noemde zichzelf een roepende in de woestijn, iemand waar niet naar geluisterd werd. Iemand die van zichzelf getuigde dat hij niet waard was de schoenriem van de Heer Jezus los te maken. Johannes de Doper wilde niet zichzelf presenteren, maar de Christus. Diezelfde houding zouden wij ook moeten hebben.
Johannes, de discipel die dit Evangelie schreef en die enkele jaren intensief met de Heer Jezus is opgetrokken, is vol lof over de Heer Jezus. Hij raakte haast niet over Hem uitgepraat. Hij had Jezus herkend en erkend als de Zoon van God. Johannes had zijn heerlijkheid aanschouwd. En hij voelde zich 'de koning te rijk'. Wij mogen Jezus Christus ook 'zien' door ons geloof en onszelf schatrijk noemen. Wij kunnen er op rekenen dat Hij ons liefheeft en aanvaardt. Het enige wat Hij van ons vraagt, is dat we Hem vertrouwen. Dat wil zeggen: dat we ons aan Hem toevertrouwen.
'Altijd wilde ik al graag een reis naar Amerika maken,' zei een dominee in Engeland in zijn preek. 'Maar ik had er geen geld voor. Dan opeens krijg ik een brief van een oom, die het goed kan betalen. Hij schrijft: Ik heb je reis geregeld. Ga naar Southampton, naar het bijkantoor van de Cunard. Daar ligt alles klaar: je ticket, de reserveringen, en het is allemaal betaald. Dan,' zei de dominee, 'ben iknatuurlijk gelijk al ontzettend blij. Ik wacht daar niet mee tot ik de papieren in mijn handen heb. Het komt niet in mij op om te zeggen: ik moet het eerst zien, en dán geloven. Ik heb het immers zwart-op-wit van mijn oom!'
'Wij hebben van de Heer ook een heleboel zwart op wit,' vervolgde de dominee. 'En wij kunnen echt op Hem aan, die het ons beloofd heeft.'
De Bijbel is vol van heerlijke beloften.
Maar het is net alsof we soms beter geloven wat een oom of tante ons schrijft, dan wat de Heer ons Zelf zo nadrukkelijk heeft beloofd.
In het vandaag te lezen bijbelgedeelte wordt de Zoon van God 'het Woord' genoemd. En er is niets in de schepping - niet één ding! - dat er is, zonder Hem. Alles is door Hem geschapen! Wat een machtig woord - wat een machtige God. We zien die macht ook in de Heer Jezus, wanneer Hij als mens tussen de mensen leeft. Hij sprak een woord en een vijgenboom verdorde. Hij sprak in een storm tegen de wind, en de zee en de wind gingen liggen. Hij riep tegen Lazarus, die reeds was gestorven, 'Kom naar buiten' en Lazarus kwam naar buiten. Als de Heer Jezus iets zegt, dan moeten we stil zijn en goed opletten; dan gaat er wat gebeuren...
De schrijver van de Brief aan de Hebreeën vraagt aan zijn lezers om voor hem te bidden. Waarom? Het antwoord is eenvoudig: omdat bidden helpt! 'Een krachtig gebed van een rechtvaardige vermag veel,' zegt Jakobus in zijn Brief (Jakobus 5:16). Elia bad een gebed dat het niet zou regenen, en het regende drie jaar en zes maanden niet op de aarde. Toen bad hij weer en de hemel gaf regen en de aarde bracht vrucht voort. Misschien denkt u, ja, maar Elia was dan ook een profeet. Gelijk hebt u, maar Elia was tegelijkertijd een gewoon mens, 'een mens van gelijke natuur als wij', schrijft Jakobus. Bidden helpt! Dus doet u het maar vrijmoedig: God wil het namelijk Zelf!
God is eeuwig. Dat betekent dat Hij altijd heeft bestaan en ook altijd zal blijven bestaan. Wij kunnen ons dat niet voorstellen. Wij denken altijd in termen van gisteren en morgen. Bij God is geen tijd. Hij heeft de tijd Zelf geschapen en is daar Zelf geen onderdeel van. God gebruikt de tijd wel voor zijn doel. Alles wat er gebeurt, is na een ogenblik geschiedenis. In die geschiedenis heeft God de leiding. Jezus Christus komt in de 'volheid van de tijd'. Voortdurend spreekt Jezus over zijn 'uur'. Daarmee drukt Hij uit dat Hij het 'uur' bepaalt. Toen zijn uur nog niet gekomen was, konden de mensen niets doen. Maar toen zijn uur gekomen was, werd Hij gevangen genomen en gekruisigd (Joh. 17:1). Dat 'uur' van Christus staat midden in de wereldgeschiedenis. Onze tijdrekening is helemaal gebaseerd op Christus' komst. De geschiedenis is immers in tweeën gedeeld. Wij leven nu in de periode ná Christus. Tevens spreken wij over de periode vóór Christus. Zo staat Christus in het midden van de geschiedenis. Maar dat niet alleen: Hij is ook het doel van de geschiedenis. En telkens als het doel in gevaar komt, grijpt God in.
Tweeduizend jaar geleden is de vrede gaan 'dagen'. Maar pas als Jezus regeert, zal er vrede 'heersen'. Dan komt er vrede op de manier van de Vredevorst. Hij geeft geen enkele ruimte aan haat en ongerechtigheid. De mensen zullen vluchten voor de heerlijkheid van de Vredevorst, die ooit als kind in een kribbe is gelegd.
Wat moeten wij intussen met het woord 'vrede'? Wat moet ons bange hart met onze verliezen, onze angst, onze onzekerheden van elke dag, die zo vaak in schril contrast staan met de belofte van vrede in ons hart? Vol ontzag kijken we naar het kind in de kribbe dat zorgde dat het zwaard van oordeel werd weggenomen. Hij beloofde dat er vrede zou komen in het hart van ieder die in Hem zou geloven.
Te midden van de wrede slavernij en de ellende die dat met zich meebracht, waren er in Amerika slaven die tot geloof kwamen. Als ze 's avonds, moe van het harde werken (en vaak veel slagen met de zweep), in hun slavenverblijven zaten, zongen ze hun liederen: 'Met mijn ziel is het goed, met mijn ziel is het goed.' Ze hadden begrepen wat het was om de vrede in het hart te hebben. Ze hielden zich niet bezig met gevoelens van haat of wraak. Hoe het ook zou gaan, ze wisten dat het goed was met hun ziel.
Daar ligt de basis voor de vrede. De vrede daagt. Temidden van de slavernij van deze aarde kunnen we zingen dat het goed komt met ons - door de komst van Gods Zoon naar deze aarde.
Laten wij dan door Hem voortdurend een lofoffer brengen aan God.
Laten wij dan door Hem voortdurend een lofoffer brengen aan God.
Het is een verlangen van de Heer Jezus dat wij God lofoffers brengen. Niet zo nu en dan: voortdurend!
God zoekt personen die Hem aanbidden in geest en waarheid (Johannes 3:24). In het Oude Testament zien we dat er lofoffers werden gebracht in de tabernakel - Gods woning. Later werden deze offers gebracht in de Tempel - eveneens Gods verblijfplaats. En nu - in deze tijd - mogen deze offers ook gebracht worden in het huis van God: de Gemeente, bestaande uit alle mensen die geloven in de Heer Jezus. Maar niet alleen gezamenlijk mogen we lofoffers offeren, we mogen dat ook doen gewoon op de plaats waar we nu zijn. Aanbid Hem, geef Hem eer!
In deze psalm zien we het grote contrast tussen de ontrouw van mensen en de trouw van God. Telkens opnieuw is Gods volk ontevreden, ondanks de wonderen die de Allerhoogste steeds weer deed ten behoeve van de mopperaars. Ze waagden zelfs te twijfelen aan Gods macht, en zeiden: 'Kan God een dis aanrichten in de woestijn?' God werd boos, omdat zij Hem niet vertrouwden. Maar God liet zijn volk niet in de steek: Hij ging in zijn trouw met hen verder. Hij liet manna tot spijze regenen en ook gaf Hij hun vlees dat massaal bij hen neerviel.
Maar het volk bleef God de schuld geven van hun eigen ontevredenheid, door te doen alsof Hij hen de woestijn had ingeleid om hen daar van honger en dorst te laten sterven.
Wat zonde betreft zijn u en ik, dat weet ik zeker, allemaal ervaringsdeskundigen.
Ik hoop van harte dat u ook uit persoonlijke ervaring weet naar Wie u toe mag gaan met uw zonden. U weet toch wel dat de Heer Zelf een oplossing gegeven heeft voor onze schuld? Hij betaalde immers met zijn eigen bloed. Lees maar, in Johannes 3:16 bijvoorbeeld.
Maar dat is eigenlijk niet hetgeen wat ik wilde zeggen.
Vanochtend trof mij namelijk een enkele zin, afkomstig uit Jesaja 12:1,2:
'U bent toornig op mij geweest; Uw toorn heeft zich afgewend...'
Hier staat eigenlijk het evangelie in één zin. Gods oordeel over ons was terecht, maar Hij wendde zijn toorn af, en strafte zijn Zoon.
Dan gaat de tekst in Jesaja verder - en als voor het eerst las ik, ontroerd:
'... en U vertroost mij.'
Is dat niet om stil van te worden?
God die ons tegemoet komt in zijn Zoon, die Zichzelf geeft voor onze zonden, die alles voor ons heeft betaald - en die ons daarna vertroost, als wij met tranen van spijt en berouw aan zijn voeten knielen. Gods verlossing gaat zo veel verder dan we beseffen.
Wanneer we inzien dat we verkeerd waren, wanneer we pleiten op het volbrachte offer van Christus, dan is daar God die ons vergeeft, én ons vertroost, zoals een moeder haar kind. Hij weet dat we die troostende liefde soms hard nodig hebben, als we bij Hem komen met al onze zonden en narigheid. En dan schept Hij in ons, of liever: van ons, iets heel nieuws. 'Een rein hart' noemt David dat, nadat hij zijn zonden beleden heeft (Psalm 51).
Het is de vrede van God, die alle verstand te boven gaat.
In het Bijbelboek Exodus kunnen we lezen dat Mozes op de berg Sinaï de wet ontving (hoofdstuk 19). Het volk stond van verre, met de schrik in hun benen. De verschijning van de Heer op de berg ging gepaard met donderslagen, bliksem en het geluid van een bazuin. De berg beefde en niemand mocht de berg aanraken. De Here God Zelf daalde neer in vuur. De berg werd gehuld in rook. Ontzagwekkend is Hij! Is het niet geweldig adembenemend dat wij - door de Heer Jezus - wél gewoon tot God mogen naderen? Wij hoeven niet bang te zijn voor de Allerhoogste. De Heer Jezus heeft de straf ondergaan die wij hadden verdiend. Hij is de middelaar van een nieuw verbond.
Hieronder volgt een vertrouwelijk rapport over verschillende kandidaten die solliciteerden naar een betrekking als predikant.
)ozef:Een groot denker, maar een opschepper; gelooft in droomuitleg en heeft in de gevangenis gezeten.
Mozes:Een bescheiden en zachtmoedig man die slecht communiceert en soms zelfs stottert. Heeft soms driftbuier en handelt dan overhaast. Heeft volgens sommigen
ooit een positie verlaten nadat hij was beschuldigd van moord.
David: De meest veelbelovende leider van allemaal, tot we ontdekten dat hij een verhouding had gehad met de vrouw van zijn buurman.
Salomo:Groot prediker, al zouden al zijn vrouwen nooit in onze pastorie passen.
Elia:Aanleg voor depressie. Bezwijkt onder druk. Elisa:Schijnt bij zijn vorige kerk samengewoond te hebben met een alleenstaande weduwe.
Hosea:Een tedere en liefdevolle pastor; onze mensen zouden echter teveel moeite hebben met het beroep van zijn vrouw.
Jeremia:Emotioneef instabiel, paniekzaaier, negatief, klaagt overal over, schijnt een lange reis te hebben ondernomen om zijn ondergoed te begraven aan de oever van een buitenlandse rivier.
)esaja:Hoezo excentriek? Zegt dat hij engelen heeft gezien. Heeft moeite met zijn taal.
Melchizedek: Geweldige referenties van zijn huidige werkplek, maar afkomst onbekend. Geen informatie op zijn cv over vroegere betrekkingen. Elke regel over ouders heeft hij opengelaten; wil geen geboortedatum geven.
)ohannes: Zegt dat hij een baptist is, maar kleedt zich er zeker niet naar. Heeft maanden achtereen in de vrije natuur geslapen, heeft een vreemd dieet en provoceert geestelijke leiders.
God roept niet de bekwamen, maar bekwaamt de geroepenen.
Daarom, richt op uw slappe handen en uw verlamde knieën.
Daarom, richt op uw slappe handen en uw verlamde knieën.
Door het lezen van de Bijbel laat God ons soms een glimp zien van wat er achter de zichtbare werkelijkheid is. Er is zeker meer tussen hemel en aarde dan het zichtbare. God is er! Er zijn ook nog andere geestelijke machten. Op de een of andere manier is de aarde een strijdtoneel. Maar het loopt God niet uit de hand. Er gebeurt niets voor niets. De Allerhoogste komt uiteindelijk tot zijn doel met de wereld - en met u! Wanhoop niet, God is er. Onze verantwoordelijkheid is, dicht bij God te blijven; geloven, vertrouwen en gehoorzamen. En daarom: 'Richt op uw slappe handen en uw verlamde knieën.'
Zoals een goede vader zijn zonen opvoedt, zo doet God dat ook bij zijn kinderen. Misschien is dat wel de belangrijkste reden waarom God niet een muur om ons heen bouwt die ons beschermt voor tegenslagen. Juist in de tegenslagen leren we onze eigen beperkingen zien, en dat zorgt ervoor dat we ons vertrouwen op onze God gaan stellen. Door moeilijke omstandigheden leren we God en onszelf kennen. We leren te volharden en te gehoorzamen. We leren wat geloven in de praktijk inhoudt. Wanneer het ons altijd mee zou zitten in het leven, zouden wij die dingen niet zo goed leren. Wees daarom altijd vol goede moed, in elke omstandigheid. Raak niet in paniek; uw hemelse Vader weet ervan!
Sommige dingen veranderen, maar allerlei dingen blijven steeds maar weer gebeuren, in het nieuwe jaar evenzeer als in het oude jaar. Een mens probeert terug te kijken en vooruit te kijken, en dat lukt nooit helemaal. Naar het heden probeer je eigenlijk niet eens echt te kijken, want op de een of andere rare manier denken we allemaal dat het heden stil staat. Maar intussen staan we er niet bij stil dat alles onophoudelijk gebeurt: de dingen gebeuren, jij en ik gebeuren (al kun je dat niet zo in het Nederlands zeggen), wij allemaal.
In de handel zijn tegenwoordig dvd's te krijgen van de oude polygoon-journaals die in mijn jeugd in de cineac (die had je toen!) het nieuws vertoonden. Men kon daar tegen betaling van een paar luttele centen zien wat er in de wereld gebeurde, althans: een aantal dingen die er ongeveer een halve of een hele dag geleden gebeurd waren. Er zijn ook andere oude televisie-uitzendingen uit de twintigste eeuw verkrijgbaar. Zo hebben wij een cadeautje gekregen: Godfried Bomans op de buis. Het leek me aardig, kun je nog eens lachen. Kan ook wel, heel soms, maar wat het vooral losmaakt, is verbazing voor een vertraagde wereld.
Bomans staat voor de camera en praat. Zo af en toe maakt hij een grapje. Dan lacht men, en daarna praat hij weer verder, hele einden, en weer een grapje, en verder gebeurt er niets. Zo was het vroeger. Gebeuren gebeurde wel, maar oneindig veel trager. Laagland. Hoge populieren.
Nog frappanter is het Droste-effect, (zijn die er nog: van die doosjes met chocolaatjes, op welk doosje een mevrouw is afgebeeld die net zo'n doosje vasthoudt, enzovoorts, enzovoorts?) als Godfried Bomans samen met zijn begeleider een film bekijkt van het rijke roomse leven van de jaren twintig. Ik zie deze televisiebeelden uit 1968, en herinner mij dat ik toen jong was, en zie op deze beelden Bomans kijken naar een tijd toen hij jong was. Minzaam glimlachend kijkt Godfried naar de houterige poppetjes waarin het katholicisme van die tijd zichtbaar werd gemaakt, en met eenzelfde smile kijk ik weer naar Bomans. Moet je toch kijken. En je ziet en hoort hem kijken: moet je toch kijken, zo was het toen: een vlieg die de mond van mijn moeder binnenvloog, een zonde tegen de vastenregels! En ik herinner mezelf: zo was het toen, de cineac, dat was de bioscoop, daar mocht je niet naartoe!Onze dvd's ga ik zorgvuldig bewaren, voor onze kleinkinderen. Zij zullen er niets meer van begrijpen, maar dat hindert niet. Ze zullen minzaam glimlachen.
En wij, een nieuw jaar binnengetreden, denken: wat gaat er in de nog resterende elf en een halve maand gebeuren? Niet niks, dat is zeker. Aan het einde van het jaar zullen we overdonderd terugkijken. Aan het einde van vele jaren, misschien wel in de eeuwigheid, zullen we nog eens terugkijken. Minzaam. De dvd-archieven (of hoe het dan ook vastgelegd moge zijn) in de hemel, daar vraag ik een pasje voor aan om ze allemaal eens te mogen lenen en te bekijken. Of zou 't niet zo georganiseerd zijn? Hoe dan ook: met relativeren probeer ik alvast maar een beetje te beginnen.
In de laatste verzen van Hebreeën 11 hebben we gelezen over mensen die ondanks hun geloof - misschien wel vanwege hun geloof - werden vervolgd, mishandeld en gevangen genomen. Vandaag worden we opgeroepen om te zien op Jezus. Hij werd immers ook mishandeld! Ook toen heeft God niet ingegrepen. God heeft zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard voor de wreedheden van mensen. Omdat God iets anders op het oog had. Er gebeurt niets voor niets! De Heer Jezus wist dat. En daarom hield Hij vol.
Zie op Hem! Niet op uw omstandigheden, niet op uw problemen, maar op Hem! God legt u Zelf uit waarom dat goed voor u is: uw ziel zou anders bezwijken.
Voor de zoveelste keer lees ik in de Bijbel datgene wat mij al tientallen jaren bekend is. En tóch... Soms zijn er dingen die niet alleen opvallen, maar die me aangrijpen. Wat heeft Jezus veel gebeden!
Een enkele keer is de inhoud van zijn gebed bewaard gebleven:
'Ik prijs U, Vader, Heer van de hemel en van de aarde, dat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen en ze aan kleine kinderen hebt geopenbaard. Ja Vader, want zo is het een welbehagen geweest voor U' (Matteüs 11:25).
Ook weten wij iets van wat de Heer Jezus in Getsemane en aan het kruis heeft gebeden.
Maar verder ... dat urenlange bidden, dat eenzame bidden, dat bidden in de nacht, het is het geheim tussen de Bidder en de Vader, tot Wie Hij gebeden heeft.
Wie dat eenmaal heeft ontdekt in de Evangeliën, die beseft ook dat in al de eeuwen daarna onze Heer Jezus is dóórgegaan met bidden.
Immers: 'Wij hebben een Voorspraak bij de Vader!'
Vergeleken met Hem is ons bidden soms maar een zaak van vijf minuten, en dan zijn we blijkbaar uitgepraat...
als stukjes speelgoed in een kinderhand. De doos met 't voorbeeld heeft Hij niet gegeven: Ik vind niet meer dan hoekjes en de rand. Daar binnenin zie ik alleen maar kleuren, ook stukjes zwart, en stukjes wolkenwit. Het is een chaos, en ik blijf maar speuren of 'k ergens toch de uitkomst bezit. Ik weet het niet, ik kan er slechts naar gissen, zolang Hij altijd 't voorbeeld voor Zich houdt. En daardoor blijf ik in het ongewisse hoe in de toekomst het leven zich ontvouwt. Zal er veel zon zijn? Of ook duistere wolken? - maar dikwijls heeft een wolk een gouden rand - O Heer, ik kan uw puzzel niet vertolken, 'k heb 't raadsel van mijn leven in mijn hand.
Er is een ding, waarop ik mag vertrouwen:
- hoewel ik nu nog in het donker tast - Eenmaal zal ik 't voltooide beeld aanschouwen en zien dat ieder stuk volkomen past.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
kom heer
water
ROTS
07-04-2007 om 17:25
geschreven door 
mieke mantel
MIEKE MANTEL
MIEKE MANTEL
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.