hello allemaal vanuit het zonnige Arica in het noorden van Chili ,
hoe een planning toch rap kan veranderen. Na ons bezoek aan het Sajama nationaal park waren we van plan om naar het zuiden van Bolivie af te zakken, naar de Uyuni zoutvlakten om precies te zijn. Dit is dus wel eventjes anders uitgedraaid. Maar eerst iets over het Sajama vulkanenpark . Dit is een park van omtrent 90.000 hectare op de grens met Chili waarin dus een groot aantal vulkanen gelegen is. Langs de Chileense kant heb je dan de voortzetting van ditzelfde park met nog eens 100.000 hectare. De vulkanen , allemaal rond de 6000 meter en meer hoog , bieden een prachtig schouwspel met hun besneeuwde toppen en hun vaak perfect iconische vorm. Wat vooral indrukwekkend was, was de puurheid van het licht en de absoluute verlatenheid en stilte. we hebben dan met een koppel jonge Fransen een jeeptocht gemaakt in het park om de geysers, roze flamingos en warmwaterbronnen te bezoeken. De rit door dit landschap was dus adembenemend mooi, alleen waren de roze flamingos vertrokken naar betere oorden omdat de lagune zogoed als uitgedroogd was en waren we te laat om de geysers te zien spuiten en dat door de faut van de gids, die, naar aanleiding van een of ander feestje stomdronken was en dus niet kon rijden Hoe los je dat dan op in Bolivie ?? juist, je zet je 14 jarige zoon achter het stuur van de jeep en off you go.... Wat wel gelukt is , is een bad in een heetwaterbron , daarbij nieuwsgierig gadegeslagen door een paar honderd lamas en vicunas., schitterende ervaring.......
we zijn dan de volgende morgen om 6 uur vertrokken naar de Chileense grens om daar een bus te nemen die naar het zuiden van Bolivie ging. terwijl we daar stonden te wachten , het was er koud, dacht Liz van ...laat ons naar Chili en Arica gaan. laat ons nog eventjes genieten van de zon en de warmte, de zee en de piscine. dit is dan ook gelukt, alleen heb ik van onze picnick in het vulkanenpark een flinke buikgriep overgehouden. Van Arica heb ik ik nog niet veel gezien , aangezien ik direct in bed gekropen ben en niets anders gedaan heb dan naar het toilet te rennen, mezelf te beklagen en de tedere zorgen van Liz te ondergaan , die mij met alle mogelijke middelen probeert terug op de been te krijgen . Voor het moment gaat het wat beter en hoop ik dat het morgen gedaan is.
We zijn van plan hier enkele dagen te blijven en dan naar de Atacama woestijn te trekken , tenminste, als er niets verandert aan de plannen
Bon , ik ben uitverteld en ga nu de chileense politiek bestuderen via de plaatselijke kranten.
