Haar echte naam ken ik niet meer, Sieke had een snoepwinkeltje op de Oosthovense steenweg, recht over de Voorzorgstraat. Het is later nog een bakkerswinkel geweest. Het winkeltje heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn zondagsbeleving, niet alleen van mij maar van de ganse parochiale jeugd van die tijd. We spreken van de jaren ’50 van de vorige eeuw. We hadden niet veel geld, onze ouders ook niet maar de ‘’pree” die we kregen spendeerde we steevast in het winkeltje van Duf Sieke. Sieke was helemaal niet duf, wel oud, iedereen sprak van “ Duf Sieke”. ’s Zondags na het middageten kregen we “pree”. In het beging was dat één frank en heel veel gezaag van onze kant werd dat bedrag opgetrokken tot vijf frank, een kapitaal in onze jonge jaren. Zoals ik al zij na het middageten rond één uur vertrokken we naar de Chiro. We passeerde het winkeltje van Sieke. We keken eerst in de uitstalraam naar de nieuwe schatten die er lagen te pronken, meestal voldeed onze frank niet aan de prijs van de uitgestalde waren. Een bel rinkelde als de deur werd opengedaan en zo wist Sieke dat er een klant in haar winkel was. Meestal hoefde dat belgerinkel niet wat zondags stond ze ons achter haar toog al op te wachten, met een glimlach klaar om ons te bedienen. Nieuwsgierig bekeken we het snoepgoed en andere verlokkende dingen die in haar winkeltje lagen, hosties met zuur, zwarte rekken, zwarte centen, zuurtjes enz en “kennispikken” vier voor één frank, je was er een hele namiddag mee bezig zo hard waren ze. Men kon bij Sieke ook prikken, de prijs was meestal “ volgende keer beter”.Er stond ook een negertje waar men een geldstuk kon insteken en als dank knikken hij enkele malen met zijn hoofd. De opbrengst was voor de missies, dat stond er toch op, maar zo gek waren we niet met een tik knikten hij ook, niet als dank. De bel rinkelde bij het buitengaan en eens op straat bekeken we elkaars buit. Nu naar de Chiro waar ons een speelnamiddag wachten. Als dank voor  al die heerlijke momenten “Dag Sieke”!