Allee, het zit er nog eens ne keer tegen. Het was wel te verwachten. Na zoveel jaren zitten de Socialisten niet mee aan tafel. Hoewel ze niet meer diezelfde rol vevullen als in de jaren van hun opkomst, is de partij eerder uitgrgroeid tot een kapitalistisch socialisme. Toch klop je nog steeds niet vergeefs aan, als je door je verkgever onrecht aangedaan wordt. Heel dikwijls springt hun vakbond voor je in de bres. Heel wat krachtiger dan liberalen, en katholieke vakbonden.
Ach,.. ik kom uit een simpel werkbroek. Vader was op het randje ongeletterd, maar had twee sterke handen. In zijn jeugd telde dat nog aan de haven van Antwepenn. Nu doen forklift, payloaders, kranen, en nog meer modern materiaal dat werk. Alles sneller en beter.
We kunnen ook niet ontkennen dat de werkmens er bij ons niet op vooruit gegaan is. Dat zou een flagrante leugen zijn. Het echte lompenproletariaat bestaat hier niet meer.  Spijtig komt er een golf arme sukkels op ons af die men wijsmaakt dat men hier zomaar geld en woonst krijgt zonder er een slag voor te werken. Ergens hebben ze dan ook nog gelijk ook.
We hebben hier een prachtig sociaal systeem opgebouwd. Denk maar aan onze mutualiteiten, dop trekken als je zonder werk valt, bestaanszekerheid, en zoveel meer. Maar zoals bij elk goed systeem krijg je direct profiteurs, mensen die van alles uitdenken  om het systeem te misbruiken.
Maar wat nu aan het licht komt wat betreft belasting ontduiking langs Luxemburg, en dan ook nog op het randje van illegaliteit, dat is om een revolutie vragen.
Ik herinner me nog jaren geleden, de tweede wereld oorlog voorbij. Het communisme dat opkwam en mijn vader die zegde, "manneke, nu is er een tijd aangebroken, dat de rijken voor ons zullen werken."
En ik de toen reeds dacht, "nee vake, het zullen wij zijn die altijd voor de rijken zullen moeten werken."
Is het niet om razend te worden dat er van ons loon soms tot 57% word afgetrokken aan belasting en sociale allerlei, en die schatrijke families, dedrijven, zelfs zeler één Belgisch staatsbedrijf, hoop en al max 3% belasting betalen. Waar blijven die echte Socialiste nu.
En mijn vader die ooit zegde dat na de Russische revolutie, de rijken ooit voor ons zouden werken.
De rijken zullen nooit voor ons werken. Hun geld zit veilig in Luxemnurg. Of zoals bij sommige politiekers, na hun zakken hier gevuld te hebben. Kopen ze als hoby enke wijngaarden in Italië.
Er zullen hier en daar wel wat schijffouten in staan; sorry, maar mijn brein werkt niet meer als vroeger.
Ach ik moest mijn hart eens luchten. Maar veel zal het niet helpen, he vaderke.
Volgende keer misschien wat optimistischer.

Verleden week 's nachts, donderdag 5 uur in de morgen, ademnood en splijtende hoofdpijn, om gek van te worden. Op aanraden van huisdokter direct naar spoed. 't Zat daar tjokvol, maar ik werd direct aan de zuurstof gelegd. Naar het schiijnt zijn er voor het moment nog niet te veel patiënten in België met aa amyloïdose, lijkt nog vrij onbekend. Eén long die steeds vol water schiet, en er is ook hartfalen. Zou komen door eiwitten die zich op de organen vastzetten. Ook de ondraaglijke hoofdpijn heeft er mee te maken. Ze vrezen dat die eiwitten zich daar ook gaan manifesteren. Heb dus alweer een volle week in't gashuis doorgebracht waar zich een heel team artsen met de kwaal bezig houdt. Het ergste is dat er voor het moment heel weinig over geweten is. Het blijft dus zoeken, en hopen. Nu volgt er nog een hele reeks onderzoeken waar ze nog niet direct met kunnen beginnen. ze moeten eerst de uitslag hebben van wat er nu reeds in het labo onderzocht wordt. Ook, sommige scans kunnen maar eerst binnen een week of twee. Onder andere een petscan, en nog wat scans waarvoor ik naar een ander hospitaal zal moeten, omdat men daar maar alleen de juiste machiene voor heeft.  Gezien ik kan gaan en staan moet ik daar geen twee weken in een ziekbed blijven liggen. Moet wel een paar keer op onderzoek komen, me zeer rustig houden en een streng dieet volgen intussen.  Mijn kamer blijft ook voorbehouden. Met de nodige medicatie proberen we de pijn onder controle te houden, maar blij dat ik thuis ben.
Maar we houden de moed er in. Kan zijn dat ik hier een paar lapsussen heb neergeschreven, maar ik ben dan ook geen dokter.
Tot nog ne keer, allee....zal wel zeker he.
PS:Eigenlijk is dit bericht op zaterdag geschreven, maar naart schijnt verschijnt het dan direct op mij blog.

Zat er weer even naast. Komt wel meer voor de laatste tijd. 't Was helemaal niet de woensdag dat we bij de specialist moesten zijn voor de test uitslagen. 't Was ons Lea die me nog eens terecht wees. "Manneke, waar haal jij dat toch uit de laatste dagen, voor je nog wat schrijft, vraag het mij dan eerst eens of het wel klopt!!!!! Volgens haar zou de afspraak maar op 17 November zijn. Ja snel geraak je niet bij een specialist. Nu heb ik nog chance dat ik langs het gasthuis bij hem in behandeling ben, wachttijden van zes à acht weken lijken heel normaal. Als je daar dan toevallig in de buurt bent, zie je die patiënt bleek uitslaan. Het is niet de eerste keer dat ik iemand hoor zeggen, "maar tegen die tijd kan ne mens al dood zijn,". "Maar nee.... zover laten we het niet komen hoor...zo snel sterf je nog niet," is gewoonlijk het antwoord dan.
Allee......dan maar beter terug wat zagen over het weer. Volgens mijn mening was het al een heel mooi herfst. Blij dat ik een tuintje heb om regelmatig wat te genieten van wat de natuur te bieden heeft. De bomen kleuren toch weer zo mooi. Ik weet het, dat zeg ik elk jaar, maar het moest maar niet zo waar zijn.
Enkele tuinen voorbij ons is een Poolse familie komen wonen, zien doe ik ze bijna nooit, horen zoveel te meer. Aan de namen te horen, en de stemmetjes, zijn er nogal wat kinderen. Ze wonen hier al een tijdje, dus de kinderen spreken al een heel mondjevol Vlaams, ze gaan hier ook naar school, en hebben reeds wat schoolvrienden van hun leeftijd bij de buren. Een tijdje terug zijn ze thuis gekomen met een aantal, een flink aantal, knuffel konijntjes. Ze dachten waarschijnlijk dat die beestjes in hun tuin zouden blijven, of ze ergens in een hok woonden geloof ik niet, want zoals echte konijnen, kweken ze ook zoals konijnen. Er lopen dus zeker reeds een twintig tal langhorige knuffels rond. Waarschijnlijk meer, want wekelijks zien we er anders gevlekten bijkomen, ze blijven ook niet klein, want we hebben er reeds flink uit de kluiten gewassen.
Gelukkig is de onderste halve meter van onze draad afscheiding kleinmazig, zodat ze er nog niet zo gemakkelijk door kunnen kruipen. Raar, maar gangen hebben ze nog niet gegraven, of doen angora konijnen dat niet. Och....zolang we er niet te veel last van hebben blijft het eerder leuk.
Nu hebben we daar een geit, een paar ganzen, een half dozijn mooie witte eendjes, een troep konijnen, acht kippen, vier zwerfkatten, waarvan een met een nest. Ook enkele honden, maar daar hebben we eigenlijk nog het minste last van.  Eigenlijk zijn het de Polen die het meeste lawaai maken. Op mooie zomerse weekend avonden, ontvangen ze nogal wat vrienden of familie, en lopen de feestjes wel wat uit.
Maar alles bij alles, blijft het draaglijk. Wommelgem wordt zo stil aan multicultureel.  Allee, tot de volgende keer dan maar weer.

Geen pretje elke morgen opstaan met barstende hoofdpijn voor de muren van op te lopen. Met een pilleke hier en een pilleke daar kom je de dag dan wel door, zou je denken, maar soms is de remedie nog slechter dan de ziekte. Voorlopig zijn al de testen nog bij elkaar aan het komen. Hopelijk zullen we woensdag meer te weten komen, dan is het samenkomst bij de specialist. "Amyloidose", de meeste dokters en apothekers hebben er nog nooit van gehoord. Kan je het genezen, "k weet het niet" is gewoonlijk het antwoord. Het schijnt wel met eiwitten te maken te hebben, die zich aan andere lichaamsdelen vasthechten. Om zoveel mogelijk uit te sluiten zijn we gisteren zelfs bij een reumathologe geweest. Ze begon zelfs erg zenuachtig te worden, dat er geen enkel gewricht pijn deed, zoals mijn enkels, knieên, polsen, enfin, de plaatsen waar men gewoonlijk over rheuma klaagt. De rekening was wel reumatisch navenant. Eindelijk hebben ze in de nier een heel klein plekje ontdekt, en in de longen is er ook wat geruis, links van onder. Maar voor zover ik me nog herinner, heeft de eerste dokter dat ook reeds ontdekt, en dat was dan nog hij die een rectoscopie langs mijn aars uitvoerde. Maar volgens hem  leek dat compleet onschadelijk. Ik heb toen de hele weg met de microscoop op de monitor mogen volgens. Dus eigenlijk wist ik dat reeds. En als er nu nog eens een andere dokter met zijn stethoscoop zegt, "allee, we zullen eens beginnen met te luisteren, kan ik hem al direct naar die plaatsen verwijzen waar en wat hij daar gaat horen.
Ben al verschillende keren begonnen met een berichtje, maar telkens komt er wat tussen, gewoonlijk eigen stomiteit.

Dus voor 17 November zullen we nog niets wijzer zijn.
Toch nog van ons hart en ons kopke een steen gemaakt en even binnen gewipt bij kleindochter Axelle, veertien jaar wordt je niet elke dag. Mensen toch, het is plots geen kind meer maar een flinke meid. Kleinzoon Nicholas is ook iets wat serieuser aan het vrijen gegaan. Allee, alles tegelijk. De wereld staat niet stil nietwaar. Nu proberen weer in gang te schieten met mijn blogdames, die ik tot mijn grote schande erg verwaarloosd heb. Mag niet meer gebeuren, dus snel even daar heen. Tot volgende, en hopelijk in beter gezondheid. Salukus van Ludovikus...

De dokter liet ons weten dat er een "NMR" van het hart moest gemaakt worden. En wie zijn wij om dat tegen te spreken.
Ga maar in het hokje en kleed je uit, sokken en onderbroek mag je aanhouden. Twee lieve verpleegsters helpen je op je rug te liggen. Weer een hele serie electroden worden aangebracht, plus een koptelefoon over je oren. Daar kan je dan de bevelen volgen. Plots komt er beweging, en je wordt in een tunel geschoven.
Een lieve zachte stem begint te praten, "Normaal ademen, inademen, uitademen, niet meer ademen. Weer normaal ademen, inademen, niet meer ademen, uitademen. Zo gaat het meer dan een uurtje door. Het is wel een beetje vechten om wakker te blijven. Plots komt er weer beweging en je wordt zachtjes uit de tunel geschoven. "Ziezo, dat was het dan", zegt de mooiste van de twee. "Je mag je weer aankleden, de uitslag van de test zal aan de dokter meegedeeld worden.
's Avonds tijdens het avondmaal, een telefoontje,. Ik herken direct de stem van een van de verpleegsters." Of ik me de volgende dag zo snel mogelijk weer wil aanmelden, er lijkt wat verkeerd gelopen te zijn met de proeven. Mijn hart slaat een paar keer over. We maken een afspraak om elf uur.
Klokslag elf uur zijn we met bang klopend hart ter plaatse. De lieve verpleegster begint met zich te excuseren. Dat het haar fout was dat er twee testjes te weinig gedaan waren, maar geen probleem, heel erg bedankt dat we er reeds zo vroeg bij zijn. En ziezo, nog geen kwartierje later is alles in orde.
Wij met een opgelucht hart, terug naar huis. Het kon zeker nog een week of twee, drie duren, eer alle testen te saam bij de dokter zouden zijn. Nogmaals duizend maal bedankt om zo snel te reageren.
Weten we nu meer???  'Raar maar ik voel me helemaal niet ziek.
Tot volgende keer na het bezoek bij de dokter.

Zijn gisteren bij de specialist geweest. Uitslag van slaapproef was zelfs nog niet binnen. Kan drie a vier weken duren eer alles samengevat is. De koppijn iets draaglijker. Heb nu een pot mee gekregen om in te wateren, zodat de urine van de komende dag en nacht morgen kan onderzocht worden. Eerst denk je , "oei !! die pot zal snel vol zijn, maar je bent de enige niet die dat denkt, er is zelfs nog heel wat overschot. Er staan me nog heel wat onderzoeken te wachten. Scans van het hart en de longen, Ik word zowat binnenste buiten gekeerd. Naar het schijnt maak ik een product aan (eiwitten ???)dat zich op verschillende organen vastzet. Waar het zo snel vandaan komt weten de artsen voorlopig niet. Er is ook een bezoek aan een reumatholoog gepland. Lea houdt al de afspraken bij, mijn balboekje zit reeds een week of drie vol. Zelf heb ik het moeilijk om alles in mijn hoofd te ordenen. Lijkt alsof ik de dag er voor een goed stuk in mijn kraag heb gehad. Lieve blogschatten, ik probeer gewoon wat bij te blijven, en jullie blogs te volgen. Veel nieuws valt er voorlopig niet te verwachten. Ik voel me alleen ziek, mottig, hoewel de buitenlucht me danig goed bekomt, moet ik toch voorzichtig zijn dat er  niets meer bij komt. Op een zeker moment verwacht men dat de puzzelstukjes samen zullen vallen. De dokters zeggen zelf dat ze voor een raadsel staan. Maar het kan evengoed morgen een stuk beter zijn. We worden er ook niet jonger op. Kuskes.
PS: ik zet mijn bericht altijd een dag vroeger, om zeker te zijn dat het er op staat. Trukje!!!!!.

Inderdaad, het is hier maar stilletjes. Voel me helemaal niet goed voor het moment. Afwachten wat al de onderzoeken aan het licht hebben gebracht. Dan zal het longvocht al onderzocht zijn, ook de uitslag van de slaapproef. Zullen meer weten maandagmorgen, dan hebben we afspraak met de behandelende geneesheer. Voor het moment hevige hoofdpijn, zodat ik me moeilijk kan concentreren. Ik probeer de blogs nog wat te volgen. Zo gauw er beter nieuws is laat ik het weten. Groetjes lieve bloggertjes.

Ja hoor, echt bedankt. had vrijdag echt totaal geen goesting om naar onze bijeenkomst te komen. Die twee pintjes waren juist genoeg om een beetje op peil te komen. Vandaag weer hevige hoofdpijn. Als het niet betert, morgen naar de huisdokter. Misschien kan hij me weer vroeger bij de specialist krijgen. Wat me tegensteekt is het feit dat ik bang ben dat men me daar weer gaat houden voor enkele dagen. Maar wat moet, dat moet. Och....niet altijd negatief denken. Misschien het vocht weer uit de longen trekken, of was het ergens anders? Ergens tussen het hart en de longen. Van de hersenen heb ik liefst dat ze afblijven, daar lijkt al zo weinig te zitten.
Voilà, de nieuwe verbinding met het Sint Anneke is ook weeral in orde. Zelfs al is het alleen voor voetgangers, het is toch al een goed begin. Elke vrijdag een wandelingske naar de linker  oever, je krijgt er een gebakken sol voor de prijs van een pladijs. Dat laat je toch niet gaan. Ze moeten wel van een degelijk formaat zijn, anders is het voor bikieke de eerste en de laatste keer. Hoewel......een gebakken haring mag er ook zijn. Dat bak je thuis ook niet zo dikwijls. Ach...als de buren klagen over de reuk, dan bak je voor hen ook een viske. Ziezo, iedereen content.
Salukus van Ludovikus.

Welk slaaponderzoek. Je moet je wel tijdig melden, want je bent niet de enige die daar een dutje komt doen. Er worden verschillende personen per nacht getest. Bovendien vraagt men om zorgvuldig de vragenlijst in te vullen, ook al lijken sommige vragen wat eigenaardig, de antwoorden helpen de longarts bij de interpretatie van uw onderzoek. Het slaaponderzoek wordt gestart rond 22 uur, maar dat wil niet zeggen dat je op dat uur inslaapt, ik heb daar liggen schaapjes tellen tot er geen schaap meer overbleef om door de moslims gekeeld te worden. Het licht moest wel uit, dus dat kon ik toch niet zien.
Eerst wordt je hoofd vol gekleefd met elektroden, die meten de hersengolven (als er al hersens te vinden zijn). Dit zou informatie moeten geven over hoe diep u slaapt????? Als je elf keer moet gaan plassen, en voor de rest op de rand van je bed zit te wachten tot je weer moet gaan plassen, dan zal je die nacht niet diep geslapen hebben. Dan plakt men elektroden naast je ogen, om je oogbewegingen te meten. Vroeger liet men dat aan het zandmannetje over, nu is dat een jobke voor een computer. Er komen ook elektroden op je kin en je benen, om de spierspanning en eventuele beenbewegingen te meten. Ik wist dat ook weeral niet, dat mijn kin en mijn benen zoveel met elkaar te maken hadden. Als zuigeling kon ik op mijn tenen zuigen, maar dat is al een tijdje geleden. Een serie elektroden meten de regelmaat en de snelheid van je hartritme. Dat zal wel een paar keer een schok gekregen hebben, want die uitzonderlijke keer dat je dan toch even bent ingedut, en je op je andere zijde wil keren, wordt je borsthaar bijna uitgetrokken.
Het is dan ook een hele opluchting als een mooie lieve verpleegster je om 7 uur van al die pleisters komt verlossen. Wel van die pleisters, maar niet van die klodden lijm die in je haar achterblijven.
Nog geen kwartiertje later kwam mijn vrouwtje me reeds bevrijden, het ontbijt mochten ze aan een eenzame hongerige schenken.
Wat het slaaponderzoek aan het licht heeft gebracht zullen we binnen een week of twee wel vernemen, bij de volgende afspraak.
Lieve blogmaatjes, als mijn toestand blijft evolueren zoals nu, dan zie we elkaar volgende vrijdag bij een fris pintje bier. Niet overdrijven natuurlijk, maar een uurtje zal er wel af kunnen. 't Is al zo lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben he. Dus duimen maar. Kisses.

Och, ik doe de moeite zelfs niet om het te gaan "Googlen". Feit is dat dit de kwaal is waar ik voor het moment met te maken heb. Morgen weer binnen voor een slaaponderzoek dit keer. De pneumologe en de cardioloog staan voor een raadsel. Weer een halve liter vocht uitgetrokken. Ligt het aan het hart of zijn het de longen. Ik ga me er persoonlijk niet met bemoeien, tenslotte zijn zij de specialisten die er voor gestudeerd hebben. Ik zal proberen mijn blogje wat bij te houden. Veel fut zit er voor het moment niet in. Wel twee nieuwe pyjama's bij gekregen van mijn vrouwtje, dat hoort bij een nieuwe opname in het gasthuis. Je gaat toch niet elke nacht in de zelfde pyjama slapen.  Nu heb ik vroege avond, nacht, vroege morgend, en late morgend pyjama's. Nu wordt het moeilijk kiezen als je maar een nachtje moet blijven. En of er veel zal geslapen worden, das ook nog een vraagstuk. Tenslotte plakt je lichaam vol lamellen die de hele tijd informatie doorsturen naar een sensor waar je van alles op kan aflezen. Prettig is als je plots zo lang mogelijk je adem kan inhouden, en dan weer beginnen. Dan komen plots langs alle kanten dokters aangelopen die denken dat je je laatste loodje aan het leggen bent. Spijtig hebben ze het wel snel door hoor. Maar bij de nacht bewaking lukt het dan wel weer. Blijven ademen is nu de boodschap, had nooit gedacht dat dit ooit zo belangrijk zou kunnen zijn. Het leek toch zo gemakkelijk eenvoudig, eventjes  inademen, eventjes uitademen. En plots moet je een keuze maken, wat zal het worden, eerst in, of eerst uit. Maar dan moet er wel eerst wat in zitten, want na een paar keer er uit,.......blijft er niet veel meer over.
Tot volgende keer dan misschien.

Gisteren bij huisdokter de draadjes van de biopsie laten verwijderen. Een stukje uit de navel weggenomen omdat dat de plaats is waar het minst opvalt. Hij had ook nog geen resultaat van de onderzoeken tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis ontvangen. We weten dus nog altijd niet waar die halve liter vocht van daan komt, hart of longen. Wel heb ik een afspraak op 26 September met de longspecialiste en begin Oktober met de cardioloog. Ik neem zoveel medicatie dat ik er als een zombie bij loop. Komt er nog bij dat vanmorgen tijdens het poetsen van mijn onderste gedeelte van mijn kunstgebit, ja dat neem je uit je mond in je hand natuurlijk, dat gebit uit mijn hand floepte en tegen de grond in twee stukken bleef liggen. Is reeds bij de tandarts voor reparatie. Intussen en paar dagen papjes en soep. Komt er ook nog bij dat ik bij het uitkomen van de douche bij het afdrogen van mijn voeten, ik zet nog altijd een voet op een stoel om gemakkelijk met de handdoek tussen mijn teentjes te kunnen,( ja, ik denk nog altijd dat ik nog een jong oud veulen ben, ) wel die stoel schoof steeds een eindje verder weg, en nog een eindje, wel met mijn voet er nog op, tot ik in een "spagaat" positie niet verder kon en onzacht tegen de bodem plofte. Ik voel me nu nog een beetje zieker dan daarvoor. Maar genezen zal ik zeker, gewoon zelf een beetje voorzicht zijn, en de rest is aan de dokters. Voor de rest kan ik rekenen op de allerbeste verpleegster van heel de wereld, mijn vrouwtje Lea.
Salukus en tot nog eens.

Je gaat dan eens naar de kliniek op aanraden van je huisdokter. Hij vond die linkse long wat raar klinken. Een fotoke genomen, en een briefje er bij. Onze brave huisdokter had nog raadpleging, wij daar als laatste nog effe binnen wippen. Ik kon aan zijn gelaatsuitdrukking aflezen dat er een flink haar in de boter was. Of we de voorkeur hadden voor een of ander gasthuis, want ik moest direct binnen langs de spoed. Nog geen half uur later lang ik al onder de scan. Gelukkig geen longembolie, maar wel een hele boel andere mankementen. Een halve liter pleuravocht werd er al uitgetrokken, dat maakte het ademen al heel wat gemakkelijker. Nu blijkt het met mijn oude trouwe hart ook niet pluis, er zijn wat verspreide lymfekliertjes welke opvallen door hun multipliciteit. Tot besluit: Echocardiocaridografisch beeld van een belangrijke concentrische linkerventrikelhypertrofie met normale tensie, waarbij heden geen duidelijke oorzaak weerhouden kan worden. Leeftijd pleit voor een verworven cardiomyopathie. Verderee oppuntstelling met vetbiopsie is lopende. Ook diagnose van een voorkamerflutter.  
Ziezo, nu weten jullie evenveel als ik, en is het afwachten. Dat mag ik thuis doen. Moet we rustig houden. Liefst maar het hoognodige bezoek van de naaste familie.
En als ik blijf ademen, lekker eten en drinken, wat in beweging blijven, en me laten verwennen door mijn vrouwtje, kan ik het nog heel lang zo volhouden. Dikke kussen aan mijn lieve blogdames.
Ik laat nog wel wat horen.

 Nee, ik heb het niet opgegeven, wel al een hele week in de prak. Waarschijnlijk een verkoudheid die ik de laatste dag aan het zeetje had opgedaan, laten aanslepen. Al een hele week erg kort van adem. Zelfs naar het wc gaan lijkt alsof ik een marathon gelopen heb, zo zit ik daar te hijgen en naar lucht te happen. Blijkt een longontsteking te zijn. Water in de linker long. Veel fut zit er nog niet in. Met moeite sleep ik me naar mijn pc'ke om mijn mails en bank te controleren. Berichtjes op Sennet zullen wat moeten wachten. Van avond weten we of het viraal of bacterieel is. Van daar uit zal de medicatie aangepast worden. Misschien het water uit de long verwijderen. Brrrrr. daar huiver ik wel wat van.
Bij het inademen heb je de indruk dat je te weinig zuurstof binnen krijgt, bij het uit ademen, is het alsof je longen nog halfvol blijven. 's Nachts heb je dan de indruk dat je stikt. Gelukkig heb ik een puffer voorgeschreven gekregen die voor enkele uurtjes soelaas brengt. Zal wel wat aan de ouderdom liggen ook nietwaar, dan recupereer je niet meer zo snel.
Het weer heeft ook al niet meegezeten, nat, kil, koud. Veel te koud voor deze tijd van't jaar zegt men. Daar zijn we vet mee, dat te weten. Gelukkig was het vandaag lekker zonnig, hopelijk blijft het zo een paar dagen, dat doet ook al wonderen.
Veel liefs aan mijn blogmaatjes. Ik kom zo snel mogelijk weer op bezoek.
Salukus van Ludovikus.
PS: Ik zet dit bericht een dag terug in het verleden, dan verschijnt het direct op mijn blog. Anders duurt het soms enkele uren. Dat is een goede tip van BLOGTIPS, dus vandaag is het de 27ste. maar ik zet het op de 26ste. Snap je!!!! 

Ja, sorry voor de tittel, maar zo is het nu  eenmaal. Ik zal me dan maar bij de lange rij klagers voegen. 'k Weet het, het zal weinig uithalen, maar het moet me van het hart.
Ergens zijn we toch bij de gelukkigen geweest. Tijdens de hele maand juli dat we in Middelkerke aan het zeetje waren, hebben we hoop en al een dag of vijf slecht weer gehad, waar tussen wel een echte storm, maar dat mag je aan de kust wel eens meemaken. Eigenlijk bijna alle dagen op het strand bij de cabines kunnen vertoeven. Meestal was het strandwater 19 à 20 graden warm. Axelle was er niet uit te houden. Zeker als er bij een stevige wind echt hoge golven waren.
Volgens onze meteorologen zou het aan het warme zeewater liggen dat we nu met dat rotweer opgescheept zitten. Warm water en koude luchten, dat zou niet samen gaan.
Ik heb echt te doen met de mensen die nu aan de kust verblijven. Augustus, de zomer maand bij uitstek, je zou het eerder Oktober wanen.
Hier thuis is het ook al niet zo vet. Over een paar dagen terug, 's avonds begonnen met een paar blokken hout in de open haard, gezellig, maar dat hou je niet vol, de warmte vliegt voor een groot deel door de schouw. 's Morgens met mijn krant knus in mijn lievelingshoekje zat er niet meer in. Een truitje meer, een paar dikke sokken, na een uurtje zat ik te rillen van de kou. De beschadigingen aan mijn ruggenmerg kanaal zitten er ook wel voor iets tussen. Er zat maar een ding op, de verwarming terug in gang zetten. En zeggen dat we zelfs de waakvlam hadden gedoofd voor we naar het zeetje trokken. Wie had kunnen denken dat we midden Augustus in de herfst zouden terecht komen.
Nu springt de verwarming regelmatig in gang en is het weer aangenaam in mijn lievelingshoekje, ik kijk verast op als de regen plots tegen de ramen kletst. Wat een schijtweer!!!!

"De zomer zit er op". Volgens Lyn Peeters toch.
Degoutant, effenaf degoutant!! Dat is wat ik er van denk. Het is een mens alle hoop op nog één straaltje zon voor de rest van de maand Augustus ontnemen. Maar dat is wel wat elke presentator je, naar je kop geslingert als je de tv aanzet.  Dat wil dan zeggen dat we ook op een mooie herfst, op "een indian summer" niet moeten rekenen. Volgens onze meteorologen zeer zeker niet.
Allee vooruit dan, allen de auto in, het vliegtuig op, de trek naar het zuiden, naar zon, zee, en strand. Last- minut boekingen nu al uitverkocht. 
Daar boven op, zullen we het de komende winter wel geweten hebben. Haal voor alle zekerheid maar al een petroleum vuurtje, of eentje op butaan in huis, als bijverwarmertje, er is nu al een groot aan zekerheid grenzend vermoeden dat er stroomonderbrekingen zullen optreden. Want al onze nucleaire centrales liggen in de prak, de ene door scheurtjes, de andere door sabotage, en wat we al hebben aan alternatieve energie zoals die hoge wiekenwentelende windturbines zijn nog onvoldoende. De overheid staat ook niet te springen om de oude steenkool en gascentrales weer op te starten.
Maar wees gerust, er kan altijd energie gekocht worden bij de buren, maar, zegt men er al bij, als het werkelijk strenge winters worden, zullen die dat zelf hoognodig hebben.
Er is een troost voor de stedelingen. De onderbrekingen zullen eerder plaats hebben in landelijke gebieden.
Nu zou het eerste zijn wat in me opkomt, hoe kan ik daar onder te lijden hebben, onze badkamerboiler en de centrale verwarmingsketel gaat op aardgas. Ja maar de thermostaat en de waterpomp die het warme water naar de radiatoren stuurt, die zijn wel elektrisch aangedreven. Dus het ene zonder het andere gaat niet.
Terwijl ik dit schrijf op mijn laptopke kletst de regen tegen de ruiten. Mijn vrouwtje Lea die naast me aan de desktop zit, zegt verbaasd, "schat kom kijken op de webcam van Middelkerke, daar schijnt de zon, en zie hoeveel volk op de wandeldijk, .......maar op het strand is het toch maar dunnetjes." 
Ze kan het zeetje toch moeilijk los laten.
Salukes dan maar weer, weer of geen weer

Hoe de tijden geëvolueerd zijn. Vroeger, een of twee generaties terug, was het bij een doorsnee gezin, slechts bij speciale gelegenheden dat er een fles wijn op tafel kwam. Voor zover ik me nog herinner, bij ons thuis vrijwel nooit, en als ik er eens diep over begin na te denken, het nog maar de laatste tien, of vijftien jaar is, dat het bij ons is uitgegroeid tot een gewoonte.
Ik weet dat ik lange tijd een liefhebber was van een gewoon flesje Cote de Rhône, niet duur, omdat het een heel groot wijn gebied is. Natuurlijk is een Chateau Neuf Du Pape, geen simpel wijntje, en een Cote Roti, zeer zeker niet. Dat zijn toppers, maar voor de rest heb je daar voor weinig geld, nog een goede dagelijkse tafel wijn. Maar over smaak valt niet te redetwisten, de een zijn goesting is de andere niet.
Hoe ik er op gekomen ben, 'k zou het niet meer weten, misschien er wat over gelezen, of was het die eerste fles Marqués de Caseres, een Rioja Alta, die me heeft verleid, een volle donker rode wijn, met een afdronk van een vleugje vanille en karamel. De Rioja Alta is een wijngebied juist over de Frans/Spaanse grens, niet ver van Bordeaux.
Toen de phylloxera toesloeg, een ziekte die druivenstokken aanvreet, in de jaren 1870, emigreerden vele wijnboeren naar Spanje. In de Rioja vonden ze wel andere omstandigheden, maar toch wel de mogelijkheid om er goede wijn te maken. Toen de ziekte hen daar ook achtervolgde keerden ze terug naar Frankrijk, maar de Franse methodes en iedeeën lieten ze daar achter.
De rioja wordt gemaakt van verschillende druivensoorten, de garnache is de hoofdleverancier, maar de tempranillo, de beste Spaanse druif, hij zou familie van de pinot noir zijn, is dominant in geur en smaak. In het algemeen maakt men deze wijnen nog altijd op dezelfde wijze als zeventig jaar terug in Bordeaux.  Ze laten de wijn wel veel langer lageren op vat, een drie jaar voor het gewone wijntje, maar vijf a tien jaar voor de reservas. Ze zijn in Spanje zelf zeer erg geliefd. En bij ons Ludovke zeer zeker ook.
Vandaar vandaag naar de Macro geweest om onze voorraad wat aan te vullen. Een paar cartons "Marqués de Riscal" een van de beste rioja wijnen, meegebracht. Ze stonden in promotie. Daar moet je dan van profiteren, he.
Ziezo, dat was het dan weer. Gezondheid.

PS:Vannacht toen ik de slaap niet kon vatten, en wat lag te mijmeren, schoot het me te binnen dat mijn liefde voor de Rioja wijn, al veel langer meegaat. Ergens midden jaren '70 vorige eeuw, kocht ik in de GB, toen nog Grand Bazar, twee kistjes "Marqués De Caseres", ze hebben die wijn nu nog altijd vast  in hun rekken liggen. Niet zelden een Gran Reserva van reeds een twintig jaar oud. Ga maar eens kijken. Zomaar voor de aardigheid.

Dat is het minste wat je het kan noemen. Ze zag het staan in de Aldi, ja die hebben soms zo van die planten in een potje, en ze kon er niet aan weerstaan. Dertig centimeter hoog, het stammetje de dikte van een potlood, en boven op een pruikje van olijfgroene blaadjes. En dat was het ook, het prille begin van een olijfboom. Hopelijk zou het langer meegaan dan dat laurierstruikje, waarvan de blaadjes zo heerlijk geurden. Maar een paar blaadjes in de stoverij, een paar in de soep, en aan die twee dunne overblijvende kale stokjes kwamen maar geen verse blaadjes aangroeien. Weer een illusie armer. Dan hebben we aan dat struikje rozemarijn dat we een jaar of twee, drie, geleden, in de grond stopten, een betere zaak gedaan. Dat is nu uitgegroeid tot een flinke struik heerlijk geurend kruid, dat we regelmatig gebruiken.
Nu is het zo, dat dochter Annick op haar terras reeds een jaar of vijf een olijfboom van twee meter hoog in een kuip heeft staan. Telkens vrezen we dat het de winter niet haalt, maar telkens komen er weer blaadjes en een handvol groene olijven aan. Ik denk niet dat er ooit al iemand van geproefd heeft , ze houden zo al niet van olijven. Maar het is wel erg decoratief, en het geeft wel een warm mediterraans gevoel.  
"En dat is het gevoel waarvan wij nu ook zullen mogen genieten, als ons boompje groot en sterk zal geworden zijn," zegt Lea.
"Ach, een beetje optimisme heeft nog niemand pijn gedaan", denk ik, maar ik hou het voor mezelf.
Salukes en tot volgende....

Ja zeker..."Ho...had ik maar mijn grote mond gehouden, dan had het zonnetje waarschijnlijk vandaag ook nog de hele dag geschenen. Nu zitten we terug met ons typisch Vlaams weertje. Een ding moet er bj gezegd, koud is het niet. En voila, dat was het dan weer over het weer.
Mijn blogje raakt stil aan weer wat aangekleed. Raar om zo helemaal opnieuw te beginnen. Mijn blogmaatjes weten het wel dat mijn eerste blog onder "Ludovikus" reeds van start ging in 2005 en meer dan een half miljoen keer aangeklikt werd. Op een keer zaten er zelfs 23 bezoekers tegelijk op. Maar ja, een mens wordt een dagje ouder, en er is al zo heel veel verteld, dat je inspiratiebron al eens dreigt droog komen te staan. En toch....nee!! Dat bestaat niet!! Er blijft dagelijks nog zo veel om over te schijven...Neem nu de programmas op de tv, De Groote Oorlog, bvb. Dat het reeds honderd jaar geleden is dat "Den Duitsch" in 1914 ons landje binnenrukte, en woedend omdat we hem geen doorgang verleenden begon met in het wilde weg burgers te vermoorden en onze mooie oude bebouwen te vernietigen. Vier jaar beefde de bevolking onder de laarzen van "Der Kaiser". In 1918 dacht de wereld dat ze hun lesje wel geleerd hadden. Niet waar...in 1940 mochten ze het nog eens overdoen. Deze keer was het een zekere Adolf die ze veel te lang zijn willetje hadden laten doordrijven, hij zou de wereld voor eens en altijd van de Joden bevrijden. Maar daar heeft de huidige Duitsche preident zich onlangs in het openbaar voor verontschuldigd. Dat is dan ook weer goedgemaakt.  Aan het rijk van Adolf kwam ook een einde, en als "wieder guttmachung" mochten de Joden terug naar het beloofde land dat hun god hen 5000 geleden geschonken had. Spijtig, maar 5000 jaar is wel een heel lange tijd, en intussen hadden zich daar reeds andere stammen gevestigd. onderandere de Palestijnen. Nu doen de Joden zowat ongeveer hetzelfde in Palestina. In wat een rare wereld leven wij toch.
Tot volgende keer, en salukus van Ludovke....

Zo mag je het noemen. Het weer natuurlijk! De lente mocht er best al wel zijn, en volgens mijn bescheiden mening was Juli ook niet mis. Aan het zee'tje alles samen een dag of zes echt slecht weer, twee serieuze onweders inbegrepen. Voor een hele maand aan de Belgische kust is dat helemaal niet slecht, en nu hier weer thuis hoor je mij niet klagen, Augustus is ook goed ingezet. Düren is een mooie stad, maar blijven duren is een ander paar mouwen. Hoewel ik de indruk had, dat ik steeds met hetzelfde shortje, hemdje, naar het strand trok, en ook 's avonds geen al te groot toilet maakte om ergens te gaan eten of drinken, is dat ook weer maar mijn gedacht. Ik ben zeker ook verantwoordelijk voor een wasmachien of drie. Gelukkig gaat bijna alles aan het droogrek in de tuin, het zonnetje doet de rest.
Zo stil aan komt mijn blog weer van de grond. Hoe ik dat vroeger heb klaargespeeld is me een raadsel. Vandaag ga ik proberen mijn favorieten toe te voegen, zodat ik met één muisklik op hun blog kom binnen stuiven, en niet steeds het hele Sennet adres moet invullen. Is ook een pak eenvoudiger voor ons Lea. Ik heb zeker heel wat in te halen. Hopelijk alleen goede berichten.
Tot volgende keer, en salukus van Ludov'ke.....

"De zomer zit er op". Degoutant, effenaf degoutant!! Dat is wat ik er van denk. Het is een mens alle hoop op nog één straaltje zon voor de rest van de maand Augustus ontnemen. Maar dat is wel wat elke presentator je, naar je kop geslingert als je de tv aanzet.  Dat wil dan zeggen dat we ook op een mooie herfst, op "een indian summer" niet moeten rekenen. Volgens onze meteorologen zeer zeker niet.
Allee vooruit dan, allen de auto in, het vliegtuig op, de trek naar het zuiden, naar zon, zee, en strand. Last- minut boekingen nu al uitverkocht. 
Daar boven op, zullen we het de komende winter wel geweten hebben. Haal voor alle zekerheid maar al een petroleum vuurtje, of eentje op butaan in huis, als bijverwarmertje, er is nu al een groot aan zekerheid grenzend vermoeden dat er stroomonderbrekingen zullen optreden. Want al onze nucleaire centrales liggen in de prak, de ene door scheurtjes, de andere door sabotage, en wat we al hebben aan alternatieve energie zoals die hoge wiekenwentelende windturbines zijn nog onvoldoende. De overheid staat ook niet te springen om de oude steenkool en gascentrales weer op te starten.
Maar wees gerust, er kan altijd energie gekocht worden bij de buren, maar, zegt men er al bij, als het werkelijk strenge winters worden, zullen die dat zelf hoognodig hebben.
Er is een troost voor de stedelingen. De onderbrekingen zullen eerder plaats hebben in landelijke gebieden.
Nu zou het eerste zijn wat in me opkomt, hoe kan ik daar onder te lijden hebben, onze badkamerboiler en de centrale verwarmingsketel gaat op aardgas. Ja maar de thermostaat en de waterpomp die het warme water naar de radiatoren stuurt, die zijn wel elektrisch aangedreven. Dus het ene zonder het andere gaat niet.
Terwijl ik dit schrijf op mijn laptopke kletst de regen tegen de ruiten. Mijn vrouwtje Lea die naast me aan de desktop zit, zegt verbaasd, "schat kom kijken op de webcam van Middelkerke, daar schijnt de zon, en zie hoeveel volk op de wandeldijk, .......maar op het strand is het toch maar dunnetjes." 
Ze kan het zeetje toch moeilijk los laten.
Salukes dan maar weer, weer of geen weer...