De dokter liet ons weten dat er een "NMR" van het hart moest gemaakt worden. En wie zijn wij om dat tegen te spreken.
Ga maar in het hokje en kleed je uit, sokken en onderbroek mag je aanhouden. Twee lieve verpleegsters helpen je op je rug te liggen. Weer een hele serie electroden worden aangebracht, plus een koptelefoon over je oren. Daar kan je dan de bevelen volgen. Plots komt er beweging, en je wordt in een tunel geschoven.
Een lieve zachte stem begint te praten, "Normaal ademen, inademen, uitademen, niet meer ademen. Weer normaal ademen, inademen, niet meer ademen, uitademen. Zo gaat het meer dan een uurtje door. Het is wel een beetje vechten om wakker te blijven. Plots komt er weer beweging en je wordt zachtjes uit de tunel geschoven. "Ziezo, dat was het dan", zegt de mooiste van de twee. "Je mag je weer aankleden, de uitslag van de test zal aan de dokter meegedeeld worden.
's Avonds tijdens het avondmaal, een telefoontje,. Ik herken direct de stem van een van de verpleegsters." Of ik me de volgende dag zo snel mogelijk weer wil aanmelden, er lijkt wat verkeerd gelopen te zijn met de proeven. Mijn hart slaat een paar keer over. We maken een afspraak om elf uur.
Klokslag elf uur zijn we met bang klopend hart ter plaatse. De lieve verpleegster begint met zich te excuseren. Dat het haar fout was dat er twee testjes te weinig gedaan waren, maar geen probleem, heel erg bedankt dat we er reeds zo vroeg bij zijn. En ziezo, nog geen kwartierje later is alles in orde.
Wij met een opgelucht hart, terug naar huis. Het kon zeker nog een week of twee, drie duren, eer alle testen te saam bij de dokter zouden zijn. Nogmaals duizend maal bedankt om zo snel te reageren.
Weten we nu meer???  'Raar maar ik voel me helemaal niet ziek.
Tot volgende keer na het bezoek bij de dokter.