Zolang ik niet wordt opgehokt wegens 'vogelgriep' Zolang ik niet de kogel krijg wegens een dominoeffect. Zolang tjilp ik hier vrij en vrank mijn hoogste lied. Mijn verhaal is persoonlijk! Laat het ook zo!
100% 150% 200% Vergroot hier de tekst Of druk op ctrl en het = teken van uw toetsenbord
Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter.
Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Zoonlief aan 't werk op mijn oude pc
Dochterlief
DE ZES ANTI-STRESS REGELS!
1) Hou van je bed als van jezelf! 2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen! 3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen! 4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat! 5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan! 6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!
Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
huismusje (2 JAAR)
huismusje in Rivierenhof.
Met pleeg-ma aan zee. (De enige foto van ons beide samen.)
MIJN BLOEMENTUINTJE.
HET GELUKKIGE GEZINNETJE! ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.
De nacht.
En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.
IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK DEED! ENKEL SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK NALIET TE DOEN!
17-05-2010
IN MEMORIAM. TAMMY
17-05-2008
Vandaag verdriet ten huize van
zoonlief en hier, want onze lieve Tammy is gisteravond plots gestorven.
Tammy was een flink uit de
kluiten gewassen Noorse Boskat. Zoonlief had hem uit het asiel gehaald, nu zo'n
12 jaar geleden. Hoe oud hij werkelijk was daar hadden we het raden naar, maar
hij moet om en nabij 16 a 17 jaar zijn geworden.
Prachtig dier, al zag hij er erg vervaarlijk uit. Doordringende ogen in een
prachtige kop die je vrank aankeken. Wanneer hij je kende kon ie zeer
aanhankelijk zijn, als hij zin had dan wel. Maar voor een buitenstaander was
hij helemaal niet vriendelijk. Hij gromde dan naar je als een panter die op het
punt staat om je met huid en haar te verslinden. Zo'n hele grauwe grom die van
diep uit zijn keel kwam. Je deed vanzelf een stapje achteruit, geloof me.
Het was van angst, zo wisten wij, want Tammy was een bange kat en een beetje asociaal.
De laatste maanden zag je hem
achteruit gaan. Hij liep niet meer zo kwiek, at niet meer zo veel en werd
zichtbaar magerder. Zijn leven en lust was wandelen in de tuin en de tuinen van
de buren, want hij kreeg overal wel wat lekkers, maar ook dat interesseerde hem
niet meer zo. De dierenarts kon echter geen oorzaak vinden.
Gisteravond dan kreeg hij een inwendige bloeding en is onderweg naar de
dierenarts gestorven in de armen van zoonlief.
We zullen hem heel erg missen!
Categorie:DIVERSEN
13-05-2010
MOEDERDAG
In mijn weekblad stonden allerlei mooie wensen voor moederdag, geschreven door kinderen. Ik ben dus een jankbuil, want er waren er enkele bij die de tranen in mijn ogen brachten en een krop in mijn keel.
Bij één echter schoot ik in een schaterlach en ik twijfel er eerlijk gezegd aan of het werkelijk door een tienjarig kind is gezegd, het leek mij veeleer een mop te zijn, en ik wil hem jullie niet onthouden.
De mama van mijn mama is mijn oma.
De mama van mijn oma is mijn overgrootmoeder.
De mama van mijn overgrootmoeder is mijn bedovergrootmoeder.
En die haar mama dan. Is dat dan mijn stapelbedovergrootmoeder?
(bron: Dag Allemaal)
En dan nog een bedenking van mezelf.
Voor de meeste vrouwen is het niet moeilijk om moeder te WORDEN.
Moeilijker wordt het om moeder te ZIJN.
Ik ken er alvast één die daar niet in is geslaagd
Categorie:NABESCHOUWING
12-05-2010
VEERKRACHT IS....
Veerkracht is......
Veerkracht hebben is heel belangrijk voor elke mens, maar in het bijzonder voor
diegene die geleden heeft. De mens die een helse jeugd heeft
gehad, het mishandelde en/of verwaarloosde kind. Of de mens die door de verdrukking
van een zieke geest zichzelf weer van voor af aan moet opbouwen.
Opnieuw zin geven aan je leven, er weer
greep op krijgen en terug toekomstmogelijkheden zien.
Weer een gevoel van eigenwaarde kweken. Zelfrespect en geloof in jezelf
ontdekken is heel belangrijk om jezelf weer te kunnen opbouwen.
Humor, het kunnen lachen en relativeren van de geleden miserie, hoe moeilijk dit ook mogen zijn op het eigenste moment, is nodig.
Weer controle over je leven krijgen betekent vaak dat je van hieraf alleen
verder moet.
Maar wat een mooie beloning krijg er voor in de plaats als je je angst overwint!
Je zult je weer veilig voelen als je beseft dat enkel jijzelf je toekomst bepaald en in die richting stuurt die jij voor ogen hebt.
Sommige, vaak domme mensen, durven
je egoist noemen. Meestal omdat ze niet eens in staat zijn zich te realiseren
wat een weg je hebt afgelegd om te komen waar je nu bent.
Laat ze! Jij weet beter! Hun aanschouwing houdt geen verband met de
werkelijkheid, hun redenering is een abstract perspectief. Hef je hoofd op en
wandel zonder omkijken verder de weg op die je zo moedig hebt ingeslagen
Een moeder vergeet nooit de geboorte van haar kind! Wat ze wel vergeet is de ochtend misselijkheid, de kleine ongemakken, de pijn bij het baren. Dat is wat een moeder vergeet bij de eerste blik op haar baby. Het meermaals 's nachts je bed uit moeten wegens huilen of honger van het kleintje, dat is wat een moeder vergeet. Doodsangst stond je uit wanneer hij/zij te onrustig was, of net andersom, te rustig! Maar dat vergeet je. Maar een moeder zal zich blijven herinneren hoe zoet de geur van haar kind was. Hoe knus het hummeltje in haar armen lag, zoekend naar die volle borst of fles. De eerste vermeende lachjes, de eerste woordjes,zijn eerste stappen... ...Hoe het vol liefde zijn armpjes naar je uitstak... je herinnert het je net alsof het gisteren was.
Hoe je klaar stond om te vechten als een razende leeuwin wanneer je dacht dat hem/haar kwaad zou worden aangedaan. De eerste schooldag! En het lijkt wel kort daarop de eerste nachtelijke uitstap. Weer zat je met angst en weer kon je niet slapen Maar het is vergeten.
Waarom voelt mijn moeder al die dingen dan niet? Waarom is zij mij vergeten? Ben ik dan zo makkelijk te vergeten?
Ik heb nooit een dagboek bijgehouden. Alles zit nog levendig in mijn hoofd. Vaak wens ik mij er totaal niets meer van te herinneren. Maar het tegendeel is waar. Hoe ouder ik word, hoe meer feiten ik mij herinner. Dus maakte ik enkele jaren terug dit blog aan.
Vandaag stel ik mij de vraag: wat voor nut heeft dit blog? Gaat mijn kleinkind dit ooit lezen? Maar meer nog stel ik mij de vraag: wat heeft ze eraan om te weten dat haar bonnie een ellendige jeugd heeft gehad? Is het niet beter dat zij mij herinnert zoals ik nu ben, een gelukkig en tevreden mens?
Heb ik het geschreven voor mijn kinderen? Er staan anders maar heel weinig feiten in die ik hen niet persoonlijk heb vertelt. Maar misschien verklaart het de fouten die ik maakte, de verkeerde beslissingen die ik soms heb genomen en waarvan zij enigszins toch ook de dupe van werden. Ik weet dat elke ouder fouten maakt want geen enkel kind komt ter wereld met een handleiding. En tevens is geen enkel mens zonder fouten. Maar in mijn geval lag het toch nog een ietsje anders, want ik had geen enkel voorbeeld van hoe het moest. Wel had ik ondervonden hoe het wel degelijk niet moest.
Als ik heel eerlijk moet zijn, dan moet ik toegeven dat ik dit blog ook gemaakt heb voor mezelf. Om een onafhankelijk luisterend oor te hebben. En om de mening van een buitenstaander te ervaren. Eveneens een beetje om anderen te helpen en om hen te laten weten dat zij niet de enigen zijn. Zoals zij mij laten beseffen dat ik niet de enige ben. Maar vooral om me leeg te schrijven.
En die leegte is er gekomen. Een leegte die nu wordt opgevuld door gelukkige momenten, liefde en vriendschap. Ik heb mijn innerlijke pijn publiekelijk kunnen uitschreeuwen. Een pijn en verdriet dat een rem was om voluit te kunnen genieten van het leven. Want oud zeer zit in je lijf gebakken. En dat is de reden van dit blog
PS: Ik vraag u beleefd, toch dringend, om geen enkel van mijn teksten op dit blog over te nemen . Alle teksten zijn door mezelf geschreven. Zijn strikt persoonlijk en zijn dus wettelijk beschermd. Geloof me vrij wanneer ik u zeg dat u niet graag in mijn schoenen zou staan. Ontneem me dan ook mijn eigenheid niet.
Vele bezoekers, die mijn
"triest verhaal" helemaal tot aan het einde toe hebben gelezen, verwonderen zich vaak en
vragen me hoe ik uit die nare situatie zo sterk ben kunnen uitkomen. Sommigen
zijn zelfs verwonderd dat ik een zo goede en close band met mijn kinderen heb
kunnen opbouwen. Wel voor al die lieve mensen heb ik maar één antwoord, ik weigerde om
slachtoffer te zijn.
Mijn levensdrang was, en is, enorm groot. Zonder die levensdrang had ik me
moeten neerleggen bij mijn angst. Dan had ik mijn kwetsbaarheid moeten tonen
aan diegene die hem zouden hebben vermoord. Het was dus prioriteit om die
kwetsbaarheid voor mezelf te erkennen, maar er zo min mogelijk aan bloot te
staan. Het is een elan dat ik nog steeds in me draag.
Ik weiger dus om slachtoffer te
zijn, hoewel de traumatische jeugdervaringen het zouden verantwoord hebben. Het
woord 'slachtoffer' alleen al geeft een vieze smaak na in mijn mond.
De wil om te overleven, mijn doorzettingsvermogen, maakte dat ik alle
tegenwerking en hindernissen het hoofd kon bieden.
Oh ja, ik heb in mijn jeugd vaak getwijfeld aan mijn eigenwaarde. Mijn
vertrouwen werd keer op keer geschonden. Ik werd op nietsontziende wijze geconfronteerd
met mijn onmacht tegen de overmacht. Maar het heeft er nooit toe geleid dat ik
mijn diepste verlangens en mijn ware ik heb verborgen achter een masker.
Ik heb ook nooit de hele
gebeurtenis willen verdringen, integendeel. Heel soms leefde ik op automatische
piloot of sloot mij af van derden, om de verminderde veerkracht in weer op te krikken en daarna weer door te gaan. Maar nooit hen ik gewenst er nooit meer over te moeten praten. Dat heeft me behoed om depressief
door het leven te gaan, of net andersom, een keiharde tante te worden. Het verschil
tussen goed en kwaad is me altijd duidelijk geweest, als een natuurlijk
instinct.
Zelfmedelijden is me vreemd, net omdat ik altijd goed heb kunnen communiceren. Ik
heb kunnen stilstaan bij al die nare gevoelens en ze kunnen relativeren, het
heeft mijn vechtlust aangewakkerd.
Had ik mij gewonnen gegeven dan waren de daders de overwinnaars geworden, en
dat gunde ik ze niet.
Wanneer ik door mijn verhaal naar
buiten te brengen, ook maar één iemand heb kunnen helpen, slechts één iemand
heb laten denken, wat zij kan, kan ik ook, dan is mijn nare jeugd niet voor
niets geweest. Dan heb ik mijn doel bereikt.
Want ook al noemt men je slachtoffer, je hoeft je daarom nog geen slachtoffer
te voelen.
Onlangs las ik op een blog, quote: "Je verleden is ballast en ballast moet je overboord gooien, pas dan
kan je verder met je leven", unquote. Je hebt zo nog wel meer van die
slagzinnen, spreuken of gezegden die allemaal hetzelfde beweren. Wel, ik ben
het daar niet mee eens.
Misschien gaat dit op voor mensen
die nooit echt door een diep dal zijn moeten gaan. Die enkel kleine ongemakken
hebben ondervonden. Algemeenheden die in ieders leven wel eens voorkomen.
Daarbij denk ik dan aan het eerste liefdesverdriet, een sollicitatie waar je
veel van verwacht maar niet doorgaat, de kinderziekten van je kind, een
mankement aan je nieuwe auto, administratie die in het honderd loopt....enz. Kortom dingen die ieder van ons wel eens tegenkomt en/of mee te maken krijgt.
Maar dit gaat niet op voor mensen die een ernstig trauma hebben opgelopen.
Mensen die een ernstige trauma
hebben opgelopen kunnen niet zomaar alles afdoen als ballast en overboord gooien.
Een trauma loop je op wanneer één of meerdere schokkende gebeurtenissen van
buitenaf op je inwerken. Je voelt hierbij een sterk aanwezig angstgevoel, een
aanhoudende angst belevenis. Het daarbij gaande gevoel van machteloosheid en hulpeloosheid
heeft meestal een sterke ontwrichting van je bestaan tot gevolg. Het uit zich
veelal in psychosomatische symptomen die permanent aanwezig zijn, zoals: negatieve
gedachten en angstgevoelens.
De symptomen uiten zich meestal als volgt; een backflasch bij een lied dat je
hoort, een zin die je leest, een te luid gesproken woord, een intonatie van een
uitgesproken zin, een gelaatsuitdrukking of lichaamshouding. Denk maar even aan
het kind of de volwassenen die terugschrikt of ineenkrimpt wanneer iemand een
hand vol goede bedoelingen naar hem/haar uitsteekt. Er treed ook vaak
onthechting en vervreemding op, en nog zoveel meer, teveel om nu en hier op te
noemen.
Nee, voor diegene die een trauma
hebben opgelopen is het verleden geen ballast. Was het maar zo simpel dat we het
in één keer allemaal overboord konden gooien. Maar helaas!
Vaak komen bovengenoemde symptomen niet eens meteen te voorschijn, maar maanden,
en nog vaker, jaren later. Net op het moment dat ze allerminst evident zijn, bijvoorbeeld
in een periode dat je super gelukkig bent en je veilig voelt. Op dat moment is er
niemand die je begrijpt, jijzelf nog het allerminst. Het is dan geen kwestie van
het overboord te gooien en het af te doen met " Het zal wel weer over
gaan, effe een dipje". Nee, het wordt vanaf dat moment keihard werken.
Werken aan jezelf in de eerste plaats, maar dat gaat niet zonder de medewerking
van anderen. Hetzij je naasten, hetzij professionele hulp. Vaak is beide nodig.
Je moet je trauma verwerken, om het
daarna een plaats te kunnen geven in je leven. Aanvaarden dat wat is geweest altijd deel zal uitmaken van jezelf.
Niks geen sprake van overboord gooien! Een opgelopen (en verwerkt!) trauma in
het verleden maakt je tot die persoon die je vandaag bent. Het verleden ben
jij! En jij bent geen ballast! Jij bent uniek! En vaak ben je een begripvoller
en liefdevoller mens dan diegene die onnadenkend en klakkeloos alles overboord
gooit wat niet in zijn/haar straatje niet past.
03-02-2009 Fieke is om 15h30 thuis overleden. Volgens de dierenarts was zij niet meer te redden. Haar lever weigerde dienst. En een operatie kon ze niet meer aan, ze zou de narcose niet overleefd hebben.
Categorie:DIVERSEN
FIEKE
Het gaat niet goed met ons Fieke!
Fieke is ons hondje, een mini Malthezertje en een echt schatje. Ik weet niet
precies hoe oud ze is, maar wanneer ik het zo nareken dan moet ze minstens
twaalf a dertien jaar oud zijn.Volgens de dierenarts kan ze zelfs nog wat ouder
zijn.
Voor wie hier pas komt lezen, nog even haar verhaal in het kort
Ik maakte voor het eerst kennis met haar in het café
van een vriendin. Fieke was het hondje van een klant van haar. Een graatmager
en vuil onooglijk beestje, zo zag ze er toen uit. Toen die klant op een keer
zijn rekening niet kon betalen, werd Fieke aangeboden als betaalmiddel, en
vriendin hapte toe. Maar vriendin was nogal wispelturig en zodoende logeerde
Fieke heel vaak bij mij thuis. Op een gegeven moment was vriendin Fieke helemaal
beu, en zodoende adopteerde ik haar. Ondertussen leeft zij voltijds acht jaar
bij ons.
Omdat ik niet meer zo vaak met haar kan gaan wandelen,
maar vooral omdat zij heel erg aan haar baasje verknocht is, neemt knuffel haar
door de week mee naar NL. Wandelen en ravotten in de bossen is Fiekes grootste
plezier en daar heeft ze bij knuffel geen gebrek aan.
Althans, was haar grootste plezier moet ik schrijven, want de laatste tijd doet
iedere beweging haar pijn. Het gesukkel begon een jaar of drie terug met een
baarmoederontsteking. Enige maanden later werd vastgesteld dat zij ook een
hartprobleem had. Dan kreeg ze een Hernia, iets waarvan ik niet wist dat honden
dat ook konden krijgen. Spelen lukte haar niet meer, elke keer hapt ze
krampachtig naar adem. Met regelmatig medicatie toedienen en veel rusten zijn
we aangekomen aan vandaag.
Dit weekend was elke stap haar één teveel. Ook haar
favoriete eten ging maar met mondjesmaat naar binnen, en zelf haar koekjes en
bot waar ze anders zo verzot op is, bleven onaangeroerd liggen. Ze loopt heel
traag en ineengedoken met je mee als ze haar plasje moet doen. En ze laat haar
kopje hangen. Echt zielig om te zien.
Knuffel gaat met haar nóg maar eens naar de dierenarts toe, maar we vrezen dat
er nog weinig aan te verhelpen is. En dan sta je voor de verscheurende keuze!
Wat moeten we doen? Weer zwaardere medicatie? Zal het haar helpen om haar nog
een waardig leven te laten lijden? Zal ze dan zonder pijn zijn? En voor
hoelang?
Kon ze maar praten denk ik vaak, dan zou zij kunnen
zeggen wat ze wilt. Is ze tevreden met haar leventje zoals het nu is?
Nu ligt ze een ganse dag te slapen, volgens ons bang om de pijn die ze bij elke
beweging voelt. Een dosis pijnstillers per dag en te suf om te weten waar ze
leeft. Weer zwaarder medicatie is weer een zwaardere belasting op haar hart,
liet de dierenarts ons vorige keer weten.
Emotioneel gedreven wil ik haar nog niet kwijt, maar ik mag niet aan mezelf
denken, moet aan Fieke denken. Ergens hoop ik dat ze vanzelf rustig inslaapt.
Hevige tweestrijd. Hartverscheurende keuze.
Categorie:DIVERSEN
16-01-2010
AFSCHEID
Ik heb het reeds vele malen geschreven, muziek is niet weg te denken uit mijn leven. Voor elk moment, triest of blij, heb ik wel een song. Zo heb ik ook een song die mij herinnert aan te vroege einde van een gelukkige periode met de vader van mijn kinderen.
Ik was achttien en hij zevenentwintig toen we elkaar leerden kennen. Na een een moeilijk begin en veel tegenwerking van alle kanten kwam ons huwelijk. Bij de geboorte van onze zoon wordt beslist dat ik niet meer uit werken ga, zoals het veelal de gewoonte was in die tijd. Omdat hij vaak voor langere tijd op zee was en wist hoe graag ik naar muziek luisterde, kocht hij voor mij een voor die tijd ultra moderne muziekinstallatie.
Mijn man heel goed mondharmonica spelen, hij moest maar een lied horen op de radio en hij speelde het na. Zelf was hij, onder meer, een fan van Harry Belafonte. Zelf had hij ook een diepe warme stem en kon Belafonte wonderwel imiteren Dat deed hij dan ook vaak.
Zo was het een ludieke gewoonte dat telkens voor hij weer vertrok bij manier van afscheid het liedje "Jamaica farwell" zong. De woorden "Kingstontown" verving hij dan speels door "Aantwaarpen". Het feit alleen al dat hij als West-Vlaming het woord in mijn plaatselijk dialect uitsprak maakte dat het afscheid steeds een humoristische toets kreeg. Het was iets van ons twee, iets dat anderen niet begrepen. Waarom stonden die twee daar nu te schaterlachen bij een afscheid dat weken zou duren? Wat was daar nu leuk aan? Maar ik verklaarde het nooit, het was ons geheimpje, hoe kinderlijk naïef het ook mocht zijn.
Op een dag keerde mijn man niet meer weer. Zijn beste vriend, en getuige op ons huwelijk, die met hem aan boord was heeft hem van boord zien gaan in een havenstad van Brazilië. Hij heeft hem in een taxi zien stappen. Daa hij zelf van corvee was kon hij niet mee gaan. Nog volgens de vriend, zou mijn man enkele souvenirs willen kopen hebben. (Mijn man bracht vaak van die rariteiten mee naar huis, zoals onder andere een oerlelijke waterpijp en een zo mogelijk nog lelijker houten masker.) Mijn man is nooit teruggekeerd aan boord.
Hij is vanaf dat moment voorgoed uit ons leven verdwenen. Sindsdien heeft de song "Jamaica Farwell" een speciale plaats in mijn leven. Telkens ik het lied hoor staat dat laatste afscheid weer glashelder voor mijn geest....
.....Dan sta Ik weer op die drukke kade. Op mijn arm ons zoontje, in mijn buik onze dochter. Achter mij de taxi die staat te wachten om mij weer naar huis te brengen. Een thuis dat vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. We houden het afscheid vrij kort, want er is voor hem nog veel te doen aan boord voor het vertrek. He left he's little girl in Aantwaarrp town. Permanently!
Mijn generatie kan al meer dan een
halve eeuw terugblikken. De meeste onder ons doen dat met een waar genoegen en
een beetje heimwee.
De straten waren veiliger, er was minder verkeer en dus ook minder
luchtvervuiling. De muziek was minder luid en nodigde uit tot dansen of
meezingen. Aids was, hoewel niet onbestaande, iets waar we niet wakker van
lagen, en ons bord aten we nog leeg zonder aan kanker te denken bij elke hap.
Maar vooral konden we nog dromen over een toekomst.
Wie gewoon huisvrouw en moeder wilde worden, kon dat, wie een carrière wilde
uitbouwen, had ook die mogelijkheid. Dat is nu wel anders.
Wanneer ik mijn kleindochter
zorgeloos zie zitten spelen, dan vraag ik mij vaak af wat haar toekomst zal
zijn.
Moest zij dromen om een simpele huisvrouw aan de haard te worden, gewoon moeder
van veel kindjes zijn, dan vrees ik dat haar bittere armoede staat te wachten.
Leven met één loon is ondenkbaar in deze tijd, en dat zal in de toekomst niet
meer veranderen. En als ze een carrière wil dan zal ze moeten opboksen tegen
vele concurrenten.
Wanneer ik in de krant lees dat de huidige job eisen het privé-leven
van zes op tien werknemers danig hinderen, hoe zal het dan binnen ongeveer
twintig jaar zijn? Wat zal haar marktwaarde zijn als ze dertig is? Gaat ze dan
oud en afgeschreven zijn voor de arbeidsmarkt?
Wanneer ik terugblik op vroeger
besef ik ten volle dat het toen ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was.
Maar ik kijk nu toch bevreesder naar de toekomst, dan toen.
Al die doembeelden en donderpreken waarmee je nu om je oren wordt geslagen
beloven niet veel goeds. Er gaat van niets nog veel zijn, of het zou van de tekorten
moeten zijn. Tekort aan drinkwater, tekort aan energie, tekort aan
pensioengeld, zorggeld.....enz.
De gemiddelde
leeftijd van de vrouw is vierentachtig, en dan zal mijn kleindochter
vijfendertig zijn. Dan zou ik toch al een goede kijk moeten kunnen hebben op
haar toekomst.
Maar Dokter Lecompte heeft zich ook flink misrekend, niet!
Eenzaam huilde zij haar verdriet
Ging zitten op een omgevallen boom
Het zonnetje zag ze even niet
Haar leven leek een boze droom
Tot er plots een klein mannetje voor haar stond
Stelde zich voor als vadertje tijd
Nog geen twee turven hoog op de grond
En heel even werd ze door zijn kleine gestalte afgeleid
Hij nam haar troostend bij de hand
Kijk zei hij, eigenlijk is het heel frappant
Mensen zijn eigenwijs, willen nooit leren
Verdriet hoort bij het leven, dat moet je accepteren
Ook al is verdriet nog zo groot
Tijd zal alle wonden helen
Daarom moet je je verdriet niet altijd voor jezelf houden
Maar probeer je gevoel met iemand te delen
Kijk maar eens goed om je heen
Er is altijd wel iemand waarbij je even mag schuilen
Wees niet bang, je hoeft je niet te schamen
Ook andere mensen moeten wel eens huilen
Geloof me, het zal werken
Neem dat maar aan van vadertje tijd
Straks zie jij weer zonnestralen
Nu geen verdriet meer lieve meid
Auteur; REIGER
AAN AL MIJN MEDE-BLOGGERS....
EEN HEEL GELUKKIG 2007
KUS VAN MUS
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
15-11-2009
VERLOREN DROOM / GEDICHT
In de hoek van de kast
Ergens in een oude doos
Een vat vol herinneringen
Zoveel waar ik niet voor koos.
Heel even streel ik je weer
Je kijkt me lachend aan
Maar weet je, lieve schat
Mij is het lachen vergaan
Bij het opbergen van je foto
Sluit ik weer een hoofdstuk
En droom ik in gedachten
Ons niet gegund geluk.
Sommige mensen wil je niet tegenspreken, omdat je hen niet wilt
kwetsen......
Sommige mensen kan je niet tegenspreken, omdat ze gelijk hebben...... Sommige mensen zijn
de moeite niet waard, omdat je hen beter in hun dwaasheid laat...... Sommige mensen durf
je niet tegenspreken, omdat ze geen tegenspraak dulden......
Ik zie een rennend meisje
...over het dode gras...
Haar leven is weggewaaid net als as.
Ze rent weg voor haar problemen,
en ze zal het nooit anders nemen.
Ze kijkt de hele tijd achterom.
terug naar haar verleden,
Ze zal het nooit vergeten,
wat ze haar aandeden.
er komt geen einde aan.
...over het dode gras...
Maar ineens kan ze niet verder.
Ze staat voor heel diep water.
ze is het nooit geweest,
een echte prater.
Ze kijkt angstig achterom,
en ziet haar verleden op haar afkomen
haar jeugd is haar ontnomen.
Haar verleden is te zwaar,
Nooit gewenst,en alles kwam door haar.
Het verleden duwt haar omver,
en niemand die het ziet.
ze valt in het diepe water,
en verdronk toen haar verdriet.
Dit is niet door mezelf geschreven, maar het sprak mij wel enorm aan omdat het weergeeft hoe ik mij voelde als tiener.
En ook omdat ik mij vragen stel over schrijfster dezer.
Auteur Pauline - Vijftien jaar
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
11-10-2009
GEDICHT / KINDERDROMEN
DROOM
KIND
Droom
kind droom maar weg op
de wind want jou wacht nog
een leven vol zorgen
Droom
kind droom maar weg op
de wind maar geloof in het
wonder van morgen
Als
het najaar is gekomen en het groen heeft
meegenomen is dat niet voor
lang
Als de
natte kale takken in de winterstorm
knakken wees dan niet bang
Onontkoombaar
zijn de grote dingen de seizoenen laten
zich niet dwingen en het jaar dat
gaat in vaste regelmaat zijn eigen gang
Droom
kind Niemand is ooit in
zijn leven zonder tegenslag
gebleven of tegenwind
Niet
je dromen die bedriegen maar de grote
mensen liegen uit angst mijn
kind
Ook de
dappersten zijn weggedoken ook het sterkste
hart is soms gebroken want ons
levenslied is vol verdriet
m'n kind maar de liefde
wint
Droom
kind weg op de wind ook al wacht jou
een leven vol zorgen Droom kind en bij
al wat je vindt: geloof in het
wonder van morgen! Want jij ben een
wonderkind....
Auteur onbekend.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
04-10-2009
MELANCHOLIE / GEDICHT
HOEVEEL LEED KAN IK NOG DRAGEN HOEVER MOET IK NOG GAAN VOOR HET EINDELIJK BEGINT TE DAGEN AL WAT JE MIJ HEBT AANGEDAAN
ALS JE IN MIJN SPIEGEL KIJKT ZIE JE DAN NIET MIJN LEGE OGEN ZIE JE NIET DAT IK BEZWIJK HEB JE ECHT GEEN MEDEDOGEN
NEEN, IK KAN NIET VERDER MEER GEEN TRANEN MEER DIE VLOEIEN IK KAN NIET KEER OP KEER STEEDS WEER OPENBLOEIEN
Door de lieve reactie van mijn evenzo lieve bezoekster bojako, begreep ik dat bovenstaande vers ietwat misleidend overkomt. Deze
woorden zijn geschreven toen ik bijna vijftien jaar was. Het schrijven
van gedichten was mijn manier om te vluchten uit de realiteit. Ik
heb ze nog bijna allemaal. Sommige zijn echt kinderlijk, sommige zijn
zelfs bijna vrolijk, maar allemaal drukken ze uit hoe ik mij voelde
op het moment dat ik ze neerpende.
Als je jezelf niet kent,
niet weet of je iets of niemand bent.
Het gevoel hebt van onzekerheid,
het verschil niet kent tussen mening en feit...
Als je je alleen voelt,
dingen zegt die je niet zo hebt bedoeld.
Niemand die naast je staat,
en begrijpt waar het jou echt om gaat...
Als mensen het goed bedoelen,
en zeggen hetzelfde als jij te voelen.
Toch trekken ze je op een lijn,
omdat ze niet weten hoe het voelt om echt verdwaald te zijn...
Als mensen om wie je geeft je in
de steek laten,
niet meer naar je vragen en niet meer met je praten.
Dan leer je pas wat leven is,
en dat echte liefde geven is.
( auteur onbekend)
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
10-09-2009
GEDICHT/WAAROM....?
Waarom kan ik niet vergeten, al die trieste dagen, die trauma's uit 't verleden. Waarom blijft het aan mij knagen?
Waarom kan het diepe geluk, dat vandaag mijn deel mag zijn, mij niet houden in het heden. Waarom keer ik weer naar die intense hartepijn?
Waarom leg ik al die goedbedoelde troost, steeds weer naast mij neer. Waarom, waarom, waarom! Vraag ik mijzelf telkens weer.
IK KWAM TOT HIER EN ZAG. IK ZOCHT IETS ANDERS MAAR GEEN STERVELING VINDT. OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND. (P.N.van Eyck)
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik heb het reeds vele malen geschreven, muziek is niet weg te denken uit mijn leven.
