Zolang ik niet wordt opgehokt wegens 'vogelgriep' Zolang ik niet de kogel krijg wegens een dominoeffect. Zolang tjilp ik hier vrij en vrank mijn hoogste lied. Mijn verhaal is persoonlijk! Laat het ook zo!
100% 150% 200% Vergroot hier de tekst Of druk op ctrl en het = teken van uw toetsenbord
Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter.
Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Zoonlief aan 't werk op mijn oude pc
Dochterlief
DE ZES ANTI-STRESS REGELS!
1) Hou van je bed als van jezelf! 2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen! 3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen! 4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat! 5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan! 6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!
Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
huismusje (2 JAAR)
huismusje in Rivierenhof.
Met pleeg-ma aan zee. (De enige foto van ons beide samen.)
MIJN BLOEMENTUINTJE.
HET GELUKKIGE GEZINNETJE! ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.
De nacht.
En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.
IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK DEED! ENKEL SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK NALIET TE DOEN!
03-02-2010
IN MEMORIAM
03-02-2009 Fieke is om 15h30 thuis overleden. Volgens de dierenarts was zij niet meer te redden. Haar lever weigerde dienst. En een operatie kon ze niet meer aan, ze zou de narcose niet overleefd hebben.
Categorie:DIVERSEN
FIEKE
Het gaat niet goed met ons Fieke!
Fieke is ons hondje, een mini Malthezertje en een echt schatje. Ik weet niet
precies hoe oud ze is, maar wanneer ik het zo nareken dan moet ze minstens
twaalf a dertien jaar oud zijn.Volgens de dierenarts kan ze zelfs nog wat ouder
zijn.
Voor wie hier pas komt lezen, nog even haar verhaal in het kort
Ik maakte voor het eerst kennis met haar in het café
van een vriendin. Fieke was het hondje van een klant van haar. Een graatmager
en vuil onooglijk beestje, zo zag ze er toen uit. Toen die klant op een keer
zijn rekening niet kon betalen, werd Fieke aangeboden als betaalmiddel, en
vriendin hapte toe. Maar vriendin was nogal wispelturig en zodoende logeerde
Fieke heel vaak bij mij thuis. Op een gegeven moment was vriendin Fieke helemaal
beu, en zodoende adopteerde ik haar. Ondertussen leeft zij voltijds acht jaar
bij ons.
Omdat ik niet meer zo vaak met haar kan gaan wandelen,
maar vooral omdat zij heel erg aan haar baasje verknocht is, neemt knuffel haar
door de week mee naar NL. Wandelen en ravotten in de bossen is Fiekes grootste
plezier en daar heeft ze bij knuffel geen gebrek aan.
Althans, was haar grootste plezier moet ik schrijven, want de laatste tijd doet
iedere beweging haar pijn. Het gesukkel begon een jaar of drie terug met een
baarmoederontsteking. Enige maanden later werd vastgesteld dat zij ook een
hartprobleem had. Dan kreeg ze een Hernia, iets waarvan ik niet wist dat honden
dat ook konden krijgen. Spelen lukte haar niet meer, elke keer hapt ze
krampachtig naar adem. Met regelmatig medicatie toedienen en veel rusten zijn
we aangekomen aan vandaag.
Dit weekend was elke stap haar één teveel. Ook haar
favoriete eten ging maar met mondjesmaat naar binnen, en zelf haar koekjes en
bot waar ze anders zo verzot op is, bleven onaangeroerd liggen. Ze loopt heel
traag en ineengedoken met je mee als ze haar plasje moet doen. En ze laat haar
kopje hangen. Echt zielig om te zien.
Knuffel gaat met haar nóg maar eens naar de dierenarts toe, maar we vrezen dat
er nog weinig aan te verhelpen is. En dan sta je voor de verscheurende keuze!
Wat moeten we doen? Weer zwaardere medicatie? Zal het haar helpen om haar nog
een waardig leven te laten lijden? Zal ze dan zonder pijn zijn? En voor
hoelang?
Kon ze maar praten denk ik vaak, dan zou zij kunnen
zeggen wat ze wilt. Is ze tevreden met haar leventje zoals het nu is?
Nu ligt ze een ganse dag te slapen, volgens ons bang om de pijn die ze bij elke
beweging voelt. Een dosis pijnstillers per dag en te suf om te weten waar ze
leeft. Weer zwaarder medicatie is weer een zwaardere belasting op haar hart,
liet de dierenarts ons vorige keer weten.
Emotioneel gedreven wil ik haar nog niet kwijt, maar ik mag niet aan mezelf
denken, moet aan Fieke denken. Ergens hoop ik dat ze vanzelf rustig inslaapt.
Hevige tweestrijd. Hartverscheurende keuze.
Categorie:DIVERSEN
16-01-2010
AFSCHEID
Ik heb het reeds vele malen geschreven, muziek is niet weg te denken uit mijn leven. Voor elk moment, triest of blij, heb ik wel een song. Zo heb ik ook een song die mij herinnert aan te vroege einde van een gelukkige periode met de vader van mijn kinderen.
Ik was achttien en hij zevenentwintig toen we elkaar leerden kennen. Na een een moeilijk begin en veel tegenwerking van alle kanten kwam ons huwelijk. Bij de geboorte van onze zoon wordt beslist dat ik niet meer uit werken ga, zoals het veelal de gewoonte was in die tijd. Omdat hij vaak voor langere tijd op zee was en wist hoe graag ik naar muziek luisterde, kocht hij voor mij een voor die tijd ultra moderne muziekinstallatie.
Mijn man heel goed mondharmonica spelen, hij moest maar een lied horen op de radio en hij speelde het na. Zelf was hij, onder meer, een fan van Harry Belafonte. Zelf had hij ook een diepe warme stem en kon Belafonte wonderwel imiteren Dat deed hij dan ook vaak.
Zo was het een ludieke gewoonte dat telkens voor hij weer vertrok bij manier van afscheid het liedje "Jamaica farwell" zong. De woorden "Kingstontown" verving hij dan speels door "Aantwaarpen". Het feit alleen al dat hij als West-Vlaming het woord in mijn plaatselijk dialect uitsprak maakte dat het afscheid steeds een humoristische toets kreeg. Het was iets van ons twee, iets dat anderen niet begrepen. Waarom stonden die twee daar nu te schaterlachen bij een afscheid dat weken zou duren? Wat was daar nu leuk aan? Maar ik verklaarde het nooit, het was ons geheimpje, hoe kinderlijk naïef het ook mocht zijn.
Op een dag keerde mijn man niet meer weer. Zijn beste vriend, en getuige op ons huwelijk, die met hem aan boord was heeft hem van boord zien gaan in een havenstad van Brazilië. Hij heeft hem in een taxi zien stappen. Daa hij zelf van corvee was kon hij niet mee gaan. Nog volgens de vriend, zou mijn man enkele souvenirs willen kopen hebben. (Mijn man bracht vaak van die rariteiten mee naar huis, zoals onder andere een oerlelijke waterpijp en een zo mogelijk nog lelijker houten masker.) Mijn man is nooit teruggekeerd aan boord.
Hij is vanaf dat moment voorgoed uit ons leven verdwenen. Sindsdien heeft de song "Jamaica Farwell" een speciale plaats in mijn leven. Telkens ik het lied hoor staat dat laatste afscheid weer glashelder voor mijn geest....
.....Dan sta Ik weer op die drukke kade. Op mijn arm ons zoontje, in mijn buik onze dochter. Achter mij de taxi die staat te wachten om mij weer naar huis te brengen. Een thuis dat vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. We houden het afscheid vrij kort, want er is voor hem nog veel te doen aan boord voor het vertrek. He left he's little girl in Aantwaarrp town. Permanently!
Mijn generatie kan al meer dan een
halve eeuw terugblikken. De meeste onder ons doen dat met een waar genoegen en
een beetje heimwee.
De straten waren veiliger, er was minder verkeer en dus ook minder
luchtvervuiling. De muziek was minder luid en nodigde uit tot dansen of
meezingen. Aids was, hoewel niet onbestaande, iets waar we niet wakker van
lagen, en ons bord aten we nog leeg zonder aan kanker te denken bij elke hap.
Maar vooral konden we nog dromen over een toekomst.
Wie gewoon huisvrouw en moeder wilde worden, kon dat, wie een carrière wilde
uitbouwen, had ook die mogelijkheid. Dat is nu wel anders.
Wanneer ik mijn kleindochter
zorgeloos zie zitten spelen, dan vraag ik mij vaak af wat haar toekomst zal
zijn.
Moest zij dromen om een simpele huisvrouw aan de haard te worden, gewoon moeder
van veel kindjes zijn, dan vrees ik dat haar bittere armoede staat te wachten.
Leven met één loon is ondenkbaar in deze tijd, en dat zal in de toekomst niet
meer veranderen. En als ze een carrière wil dan zal ze moeten opboksen tegen
vele concurrenten.
Wanneer ik in de krant lees dat de huidige job eisen het privé-leven
van zes op tien werknemers danig hinderen, hoe zal het dan binnen ongeveer
twintig jaar zijn? Wat zal haar marktwaarde zijn als ze dertig is? Gaat ze dan
oud en afgeschreven zijn voor de arbeidsmarkt?
Wanneer ik terugblik op vroeger
besef ik ten volle dat het toen ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was.
Maar ik kijk nu toch bevreesder naar de toekomst, dan toen.
Al die doembeelden en donderpreken waarmee je nu om je oren wordt geslagen
beloven niet veel goeds. Er gaat van niets nog veel zijn, of het zou van de tekorten
moeten zijn. Tekort aan drinkwater, tekort aan energie, tekort aan
pensioengeld, zorggeld.....enz.
De gemiddelde
leeftijd van de vrouw is vierentachtig, en dan zal mijn kleindochter
vijfendertig zijn. Dan zou ik toch al een goede kijk moeten kunnen hebben op
haar toekomst.
Maar Dokter Lecompte heeft zich ook flink misrekend, niet!
Eenzaam huilde zij haar verdriet
Ging zitten op een omgevallen boom
Het zonnetje zag ze even niet
Haar leven leek een boze droom
Tot er plots een klein mannetje voor haar stond
Stelde zich voor als vadertje tijd
Nog geen twee turven hoog op de grond
En heel even werd ze door zijn kleine gestalte afgeleid
Hij nam haar troostend bij de hand
Kijk zei hij, eigenlijk is het heel frappant
Mensen zijn eigenwijs, willen nooit leren
Verdriet hoort bij het leven, dat moet je accepteren
Ook al is verdriet nog zo groot
Tijd zal alle wonden helen
Daarom moet je je verdriet niet altijd voor jezelf houden
Maar probeer je gevoel met iemand te delen
Kijk maar eens goed om je heen
Er is altijd wel iemand waarbij je even mag schuilen
Wees niet bang, je hoeft je niet te schamen
Ook andere mensen moeten wel eens huilen
Geloof me, het zal werken
Neem dat maar aan van vadertje tijd
Straks zie jij weer zonnestralen
Nu geen verdriet meer lieve meid
Auteur; REIGER
AAN AL MIJN MEDE-BLOGGERS....
EEN HEEL GELUKKIG 2007
KUS VAN MUS
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
15-11-2009
VERLOREN DROOM / GEDICHT
In de hoek van de kast
Ergens in een oude doos
Een vat vol herinneringen
Zoveel waar ik niet voor koos.
Heel even streel ik je weer
Je kijkt me lachend aan
Maar weet je, lieve schat
Mij is het lachen vergaan
Bij het opbergen van je foto
Sluit ik weer een hoofdstuk
En droom ik in gedachten
Ons niet gegund geluk.
Sommige mensen wil je niet tegenspreken, omdat je hen niet wilt
kwetsen......
Sommige mensen kan je niet tegenspreken, omdat ze gelijk hebben...... Sommige mensen zijn
de moeite niet waard, omdat je hen beter in hun dwaasheid laat...... Sommige mensen durf
je niet tegenspreken, omdat ze geen tegenspraak dulden......
Ik zie een rennend meisje
...over het dode gras...
Haar leven is weggewaaid net als as.
Ze rent weg voor haar problemen,
en ze zal het nooit anders nemen.
Ze kijkt de hele tijd achterom.
terug naar haar verleden,
Ze zal het nooit vergeten,
wat ze haar aandeden.
er komt geen einde aan.
...over het dode gras...
Maar ineens kan ze niet verder.
Ze staat voor heel diep water.
ze is het nooit geweest,
een echte prater.
Ze kijkt angstig achterom,
en ziet haar verleden op haar afkomen
haar jeugd is haar ontnomen.
Haar verleden is te zwaar,
Nooit gewenst,en alles kwam door haar.
Het verleden duwt haar omver,
en niemand die het ziet.
ze valt in het diepe water,
en verdronk toen haar verdriet.
Dit is niet door mezelf geschreven, maar het sprak mij wel enorm aan omdat het weergeeft hoe ik mij voelde als tiener.
En ook omdat ik mij vragen stel over schrijfster dezer.
Auteur Pauline - Vijftien jaar
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
11-10-2009
GEDICHT / KINDERDROMEN
DROOM
KIND
Droom
kind droom maar weg op
de wind want jou wacht nog
een leven vol zorgen
Droom
kind droom maar weg op
de wind maar geloof in het
wonder van morgen
Als
het najaar is gekomen en het groen heeft
meegenomen is dat niet voor
lang
Als de
natte kale takken in de winterstorm
knakken wees dan niet bang
Onontkoombaar
zijn de grote dingen de seizoenen laten
zich niet dwingen en het jaar dat
gaat in vaste regelmaat zijn eigen gang
Droom
kind Niemand is ooit in
zijn leven zonder tegenslag
gebleven of tegenwind
Niet
je dromen die bedriegen maar de grote
mensen liegen uit angst mijn
kind
Ook de
dappersten zijn weggedoken ook het sterkste
hart is soms gebroken want ons
levenslied is vol verdriet
m'n kind maar de liefde
wint
Droom
kind weg op de wind ook al wacht jou
een leven vol zorgen Droom kind en bij
al wat je vindt: geloof in het
wonder van morgen! Want jij ben een
wonderkind....
Auteur onbekend.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
04-10-2009
MELANCHOLIE / GEDICHT
HOEVEEL LEED KAN IK NOG DRAGEN HOEVER MOET IK NOG GAAN VOOR HET EINDELIJK BEGINT TE DAGEN AL WAT JE MIJ HEBT AANGEDAAN
ALS JE IN MIJN SPIEGEL KIJKT ZIE JE DAN NIET MIJN LEGE OGEN ZIE JE NIET DAT IK BEZWIJK HEB JE ECHT GEEN MEDEDOGEN
NEEN, IK KAN NIET VERDER MEER GEEN TRANEN MEER DIE VLOEIEN IK KAN NIET KEER OP KEER STEEDS WEER OPENBLOEIEN
Door de lieve reactie van mijn evenzo lieve bezoekster bojako, begreep ik dat bovenstaande vers ietwat misleidend overkomt. Deze
woorden zijn geschreven toen ik bijna vijftien jaar was. Het schrijven
van gedichten was mijn manier om te vluchten uit de realiteit. Ik
heb ze nog bijna allemaal. Sommige zijn echt kinderlijk, sommige zijn
zelfs bijna vrolijk, maar allemaal drukken ze uit hoe ik mij voelde
op het moment dat ik ze neerpende.
Als je jezelf niet kent,
niet weet of je iets of niemand bent.
Het gevoel hebt van onzekerheid,
het verschil niet kent tussen mening en feit...
Als je je alleen voelt,
dingen zegt die je niet zo hebt bedoeld.
Niemand die naast je staat,
en begrijpt waar het jou echt om gaat...
Als mensen het goed bedoelen,
en zeggen hetzelfde als jij te voelen.
Toch trekken ze je op een lijn,
omdat ze niet weten hoe het voelt om echt verdwaald te zijn...
Als mensen om wie je geeft je in
de steek laten,
niet meer naar je vragen en niet meer met je praten.
Dan leer je pas wat leven is,
en dat echte liefde geven is.
( auteur onbekend)
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
10-09-2009
GEDICHT/WAAROM....?
Waarom kan ik niet vergeten, al die trieste dagen, die trauma's uit 't verleden. Waarom blijft het aan mij knagen?
Waarom kan het diepe geluk, dat vandaag mijn deel mag zijn, mij niet houden in het heden. Waarom keer ik weer naar die intense hartepijn?
Waarom leg ik al die goedbedoelde troost, steeds weer naast mij neer. Waarom, waarom, waarom! Vraag ik mijzelf telkens weer.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
08-09-2009
VERLOREN LIEFDE/ GEDICHT
Door jouw glimlach gul en gemeend En de lichtjes in je ogen Werd ik mij bewust van mezelf Ging ik weer in liefde geloven.
Liefde, woest en onbeperkt Passie in haar pure vorm Een oneindige roes En toen...plots een storm
Liefde werd afstandelijkheid Ieder ons eigen streven Beide onze eigen zoektocht Naar individualiteit.
De laatste jaren, heeft drukte mij volledig overmand, 't plezier in 't leven overschaduwd door alle drukte: drukte in huis, maar vooral in mijn hoofd. Een gedachtenstroom die als een vervuilde rivier door mijn hersenen stroomt.
Nog maar pas kreeg ik de tijd om een dam te bouwen die de waterval van gedachten tegen kon houden, en eruit te vissen wat voor mij bruikbaar is.
Sinds kort maakt een innerlijke rust zich langzaam van mij meester. Een rust die mijn handen minder doet trillen, mijn hart langzamer doet kloppen, en mijn ademhaling rustiger doet verlopen.
Een innerlijke rust, die mijn leven levendiger, en mijn liefde liefdevoller maakt.
Een broodnodige rust die mijn geluk compleet maakt.
(auteur onbekend)
22-08-2009
GESCHONDEN BESTAAN / GEDICHT
DOOR DE LITTEKENS OP MIJN LICHAAM EN MIJN GESCHONDEN AANGEZICHT HEEFT MEN IN MIJN BESTAAN MENIGE BLIK OP MIJ GERICHT
MAAR HET LITTEKEN IN MIJN HART ZO PIJNLIJK EN ZO DIEP ZO LIEFDELOOS MIJ TOEGEBRACHT DAT LITTEKEN ZIET MEN NIET
HET IS NOCHTANS EEN OPEN WONDE ÉÉN DIE NIMMER MEER GENEZEN KAN WANT ELKE DAG, ZELFS ELKE STONDE ERVAAR IK NOG DE PIJN ERVAN
Vandaag "Moederdag" in Antwerpen! Steeds een dag met een dubbele impact voor mij.
Enerzijds een gelukkig gevoel als moeder, anderzijds een triest gevoel als
dochter.
Maar vandaag wil ik enkel gaan voor het moeder zijn.
Ik vond dit gedicht op Internet en hoewel we het misschien niet zo
uitgesproken aanvoelen als de dichteres, een kern van waarheid zit er toch in.
Want onze kinderen volledig loslaten doen we nooit.
Het valt me
zwaar, mijn kinderen los te laten
die ik gedragen heb, vanaf hun pril begin
onder en in mijn hart
Ik heb ze leren praten ze leren kijken
Gods volmaakte schepping in
Ik mocht met mijn gebeden hen omringen
hen koesteren in mijn liefde,veilig warm en groot
ik mocht ze wijzen op de mooie dingen
als ze verdrietig waren nam ik ze op schoot
Ik wist dat ook voor hen de tijd zou komen
dat ze als man op eigen benen zouden staan
vergeten zouden zijn hun kinderdromen
ze zouden los van mij een andere kant opgaan.
Och ja ik heb het allemaal geweten
ik had me naar ik dacht er goed op voorbereid
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten
dat eenmaal ieder kind zijn eigen leven leidt?
(Nel Benschop-1918)
07-08-2009
PAPA / GEDICHT
Ik heb mijn vader nooit gekend. Weet niet wie hij was, of waar hij is. En hoewel ik er bijna nooit over praat, over hem denken doe ik veelvuldig. Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Een grote onbekende. Een leegte die nooit zal worden opgevuld.
En toen kwam ik tijdens het surfen op het internet toevallig terecht bij onderstaand gedicht. Las het met enige verbijstering. Want het geeft zo totaal mijn gevoelens weer.
MY DAD
I guess I had a father,
But I didn't have a Dad.
I didn't get the nurturing
That other daughters had.
I didn't learn the things
That he should have taught.
So I really don't know how to get
The love I never got.
It hurt so bad
That he wasn't there,
The little girl in me
Pretended not to care.
I put my need for hugs and kisses
High up on a shelf.
That little girl said,
"I don't need a Dad,
I can take take care of myself."
Nicolette
Woltman
01-08-2009
HOPELOOS/GEDICHT
Ik stap met lege ogen en een verdronken hart, strompelend door het duister weg van pijn en smart. Tot ver achter mijn gedachtengang naar een diep en eindeloos dal. Ik hoor de echo van stille kreten, zie de bodemgloed van stille tranen, en ik stap moedig en verbeten over de rand.....en val.
IK KWAM TOT HIER EN ZAG. IK ZOCHT IETS ANDERS MAAR GEEN STERVELING VINDT. OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND. (P.N.van Eyck)
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik heb het reeds vele malen geschreven, muziek is niet weg te denken uit mijn leven.
