Straks verbreek ik de laatste schakel met mijn verleden als kind. De zachtste schakel van de ganse keten maar die met de sterkste structuur! Als ik ook maar enig dochter-vader gevoel heb mogen ervaren, dan kwam dat door hem, mijn pleegvader. "Bang voor de duivel en bang voor zijn wijf" zingt Rob Denijs, en die twee zinnen typeren "mijn pa". Want mijn pleegmoeder was de duivel in ons gezin. En hij was banger van haar dan ik.

En toch was hij het die met me ging wandelen op de 'Bosuil' me leerde fietsen in 'Het Rivierenhof'. Me meenam naar de kermis, de Sinksefoor, de cinema.
Het was hij die me terug mee naar binnen nam toen ik als vijfjarig kind 's nachts door haar op straat werd gesmeten. Het was hij die me verloste toen zij me voor de zoveelste maal in een donker hok had opgesloten, zonder eten of drinken, uren lang.
Later toen ik zelf moeder was en uit werken ging haalde hij m'n kinderen van school
Hij gaf ze snoepjes tot ze er bijna ziek van werden, maar hij deed het uit liefde.
Hij hielp me met verhuizen, ook al wist hij dat hem bij het thuiskomen een scheldtirade wachtte.
Maar uit angst voor haar keek hij ook vaak de andere kant op wanneer ik nog maar eens geslagen werd. Ik noemde hem daarom een zwakkeling, een lafaard.

Nu zovele jaren later vraag ik mij af of dat terecht was?
Of deze kleine tengere man die helemaal geen partij was voor die furie van een vrouw, niet moediger was dan vele stoere binken.

Ik kom de kamer in en vanonder het witte laken komt een wit gezicht.
Een gezicht dat enkele weken geleden nog heerlijk bloosde. Zo bloosde dat ik hem plagend vroeg hoe hij toch al die jaren dat babyvelletje had kunnen behouden. Hij vierde die dag zijn 94 ste verjaardag.
Het zal zijn laatste zijn, want hij is stervende.

Zijn gezicht is bijna onherkenbaar, het is een doodsmasker geworden. Het is enkel nog een kwestie van dagen, uren misschien, men kan het niet zeggen.
Zijn hart is sterk ondanks dat zijn levensfuncties het een voor een laten afweten. Twee derden van zijn longblaasjes zijn reeds vernietigd. Zijn nieren blokkeren en hij is bezig zichzelf te vergiftigen. Er is geen enkele hoop meer voor em en wordt daarom in een kunstmatige slaap gehouden met Morfine. Daardoor voelt hij geen pijn.
Men zal hem niet reanimeren, dat zou te onmenselijk zijn.

Tegen beter weten in hoop ik dat hij nog eenmaal zijn ogen zal openen zodat ik hem een laatste glimlach kan schenken als afscheid.
Tegen beter weten in geloof ik dat hij me nog kan horen wanneer ik zeg dat ik hem alles al lang vergeven heb en dat ik van hem houd. Dat hij altijd 'Pa' is geweest voor mij en 'Bompa' voor mijn kinderen, met hoofdletter.

We waken dag en nacht om beurten bij hem, mijn pleegbroer en ik, zijn familie en mijn familie.
Buiten het zachte gezoem van het zuurstofapparaat en het geklik van de morfinepomp is het stil in de kamer.
Hij sterft zoals hij geleefd heeft, zacht en rustig.

Veerkracht is......
Veerkracht hebben is heel belangrijk voor elke mens, maar in het bijzonder voor diegene die geleden heeft. De mens die een helse jeugd heeft gehad, het mishandelde en/of verwaarloosde kind. Of de mens die door de verdrukking van een zieke geest zichzelf weer van voor af aan moet opbouwen.

Opnieuw zin geven aan je leven, er weer greep op krijgen en terug toekomstmogelijkheden zien.
Weer een gevoel van eigenwaarde kweken. Zelfrespect en geloof in jezelf ontdekken is heel belangrijk om jezelf weer te kunnen opbouwen.
Humor, het kunnen lachen en relativeren van de geleden miserie, hoe moeilijk dit ook mogen zijn op het eigenste moment, is nodig.

Weer controle over je leven krijgen betekent vaak dat je van hieraf alleen verder moet.
Maar wat een mooie beloning krijg er voor in de plaats als je je angst overwint!
Je zult je weer veilig voelen als je beseft dat enkel jijzelf je toekomst bepaald en in die richting stuurt die jij voor ogen hebt.

Sommige, vaak domme mensen, durven je egoist noemen. Meestal omdat ze niet eens in staat zijn zich te realiseren wat een weg je hebt afgelegd om te komen waar je nu bent.
Laat ze! Jij weet beter! Hun aanschouwing houdt geen verband met de werkelijkheid, hun redenering is een abstract perspectief. Hef je hoofd op en wandel zonder omkijken verder de weg op die je zo moedig hebt ingeslagen

Dat is veerkracht hebben.

Ik heb nooit een dagboek bijgehouden. Alles zit nog levendig in mijn hoofd.
Vaak wens ik mij er totaal niets meer van te herinneren. Maar het tegendeel is waar.
Hoe ouder ik word, hoe meer feiten ik mij herinner.
Dus maakte ik enkele jaren terug dit blog aan.

Vandaag stel ik mij de vraag: “wat voor nut heeft dit blog”?
Gaat mijn kleinkind dit ooit lezen?
Maar meer nog stel ik mij de vraag: “wat heeft ze eraan om te weten dat haar bonnie een ellendige jeugd heeft gehad?”
Is het niet beter dat zij mij herinnert zoals ik nu ben, een gelukkig en tevreden mens?

Heb ik het geschreven voor mijn kinderen?
Er staan anders maar heel weinig feiten in die ik hen niet persoonlijk heb vertelt.
Maar misschien verklaart het de fouten die ik maakte, de verkeerde beslissingen die ik soms heb genomen en waarvan zij enigszins toch ook de dupe van werden.
Ik weet dat elke ouder fouten maakt want geen enkel kind komt ter wereld met een handleiding. En tevens is geen enkel mens zonder fouten.
Maar in mijn geval lag het  toch nog een ietsje anders, want ik had geen enkel voorbeeld van hoe het moest.
Wel had ik ondervonden hoe het wel degelijk niet moest.

Als ik heel eerlijk moet zijn, dan moet ik toegeven dat ik dit blog ook gemaakt heb voor mezelf.
Om een onafhankelijk luisterend oor te hebben.
En om de mening van een buitenstaander te ervaren.
Eveneens een beetje om anderen te helpen en om hen te laten weten dat zij niet de enigen zijn. Zoals zij mij laten beseffen dat ik niet de enige ben.
Maar vooral om me leeg te schrijven.

En die leegte is er gekomen.
Een leegte die nu wordt opgevuld door gelukkige momenten, liefde en vriendschap.
Ik heb mijn innerlijke pijn publiekelijk kunnen uitschreeuwen.
Een pijn en verdriet dat een rem was om voluit te kunnen genieten van het leven.
Want ‘oud zeer’ zit in je lijf gebakken.
En dat is de reden van dit blog

PS: Ik vraag u beleefd, toch dringend, om geen enkel van mijn teksten op dit blog over te nemen .
Alle teksten zijn door mezelf geschreven. Zijn strikt persoonlijk en zijn dus wettelijk beschermd.
Geloof me vrij wanneer ik u zeg dat u niet graag in mijn schoenen zou staan. Ontneem me dan ook mijn eigenheid niet.

(© Huismusje)

Hieronder vinden jullie mijn verhaal.

Het gaat niet goed met ons Fieke!
Fieke is ons hondje, een mini Malthezertje en een echt schatje. Ik weet niet precies hoe oud ze is, maar wanneer ik het zo nareken dan moet ze minstens twaalf a dertien jaar oud zijn.Volgens de dierenarts kan ze zelfs nog wat ouder zijn.
Voor wie hier pas komt lezen, nog even haar verhaal in het kort

Ik maakte voor het eerst kennis met haar in het café van een vriendin. Fieke was het hondje van een klant van haar. Een graatmager en vuil onooglijk beestje, zo zag ze er toen uit. Toen die klant op een keer zijn rekening niet kon betalen, werd Fieke aangeboden als betaalmiddel, en vriendin hapte toe. Maar vriendin was nogal wispelturig en zodoende logeerde Fieke heel vaak bij mij thuis. Op een gegeven moment was vriendin Fieke helemaal beu, en zodoende adopteerde ik haar. Ondertussen leeft zij voltijds acht jaar bij ons.

Omdat ik niet meer zo vaak met haar kan gaan wandelen, maar vooral omdat zij heel erg aan haar baasje verknocht is, neemt knuffel haar door de week mee naar NL. Wandelen en ravotten in de bossen is Fieke’s grootste plezier en daar heeft ze bij knuffel geen gebrek aan.
Althans, was haar grootste plezier moet ik schrijven, want de laatste tijd doet iedere beweging haar pijn. Het gesukkel begon een jaar of drie terug met een baarmoederontsteking. Enige maanden later werd vastgesteld dat zij ook een hartprobleem had. Dan kreeg ze een Hernia, iets waarvan ik niet wist dat honden dat ook konden krijgen. Spelen lukte haar niet meer, elke keer hapt ze krampachtig naar adem. Met regelmatig medicatie toedienen en veel rusten zijn we aangekomen aan vandaag.

Dit weekend was elke stap haar één teveel. Ook haar favoriete eten ging maar met mondjesmaat naar binnen, en zelf haar koekjes en bot waar ze anders zo verzot op is, bleven onaangeroerd liggen. Ze loopt heel traag en ineengedoken met je mee als ze haar plasje moet doen. En ze laat haar kopje hangen. Echt zielig om te zien.
Knuffel gaat met haar nóg maar eens naar de dierenarts toe, maar we vrezen dat er nog weinig aan te verhelpen is. En dan sta je voor de verscheurende keuze! Wat moeten we doen? Weer zwaardere medicatie? Zal het haar helpen om haar nog een waardig leven te laten lijden? Zal ze dan zonder pijn zijn? En voor hoelang?

Kon ze maar praten denk ik vaak, dan zou zij kunnen zeggen wat ze wilt. Is ze tevreden met haar leventje zoals het nu is?
Nu ligt ze een ganse dag te slapen, volgens ons bang om de pijn die ze bij elke beweging voelt. Een dosis pijnstillers per dag en te suf om te weten waar ze leeft. Weer zwaarder medicatie is weer een zwaardere belasting op haar hart, liet de dierenarts ons vorige keer weten.
Emotioneel gedreven wil ik haar nog niet kwijt, maar ik mag niet aan mezelf denken, moet aan Fieke denken. Ergens hoop ik dat ze vanzelf rustig inslaapt.
Hevige tweestrijd. Hartverscheurende keuze.

Mijn generatie kan al meer dan een halve eeuw terugblikken. De meeste onder ons doen dat met een waar genoegen en een beetje heimwee.
De straten waren veiliger, er was minder verkeer en dus ook minder luchtvervuiling. De muziek was minder luid en nodigde uit tot dansen of meezingen. Aids was, hoewel niet onbestaande, iets waar we niet wakker van lagen, en ons bord aten we nog leeg zonder aan kanker te denken bij elke hap. Maar vooral konden we nog dromen over een toekomst.
Wie gewoon huisvrouw en moeder wilde worden, kon dat, wie een carrière wilde uitbouwen, had ook die mogelijkheid. Dat is nu wel anders.

Wanneer ik mijn kleindochter zorgeloos zie zitten spelen, dan vraag ik mij vaak af wat haar toekomst zal zijn.
Moest zij dromen om een simpele huisvrouw aan de haard te worden, gewoon moeder van veel kindjes zijn, dan vrees ik dat haar bittere armoede staat te wachten. Leven met één loon is ondenkbaar in deze tijd, en dat zal in de toekomst niet meer veranderen. En als ze een carrière wil dan zal ze moeten opboksen tegen vele concurrenten.

Wanneer ik in de krant lees dat de huidige job eisen het privé-leven van zes op tien werknemers danig hinderen, hoe zal het dan binnen ongeveer twintig jaar zijn? Wat zal haar marktwaarde zijn als ze dertig is? Gaat ze dan oud en afgeschreven zijn voor de arbeidsmarkt?

Wanneer ik terugblik op vroeger besef ik ten volle dat het toen ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was.
Maar ik kijk nu toch bevreesder naar de toekomst, dan toen.
Al die doembeelden en donderpreken waarmee je nu om je oren wordt geslagen beloven niet veel goeds. Er gaat van niets nog veel zijn, of het zou van de tekorten moeten zijn. Tekort aan drinkwater, tekort aan energie, tekort aan pensioengeld, zorggeld.....enz.

 De gemiddelde leeftijd van de vrouw is vierentachtig, en dan zal mijn kleindochter vijfendertig zijn. Dan zou ik toch al een goede kijk moeten kunnen hebben op haar toekomst.
Maar Dokter Lecompte heeft zich ook flink misrekend, niet!

Eenzaam huilde zij haar verdriet
Ging zitten op een omgevallen boom
Het zonnetje zag ze even niet
Haar leven leek een boze droom

Tot er plots een klein mannetje voor haar stond
Stelde zich voor als vadertje tijd
Nog geen twee turven hoog op de grond
En heel even werd ze door zijn kleine gestalte afgeleid

Hij nam haar troostend bij de hand
Kijk zei hij, eigenlijk is het heel frappant
Mensen zijn eigenwijs, willen nooit leren
Verdriet hoort bij het leven, dat moet je accepteren

Ook al is verdriet nog zo groot
Tijd zal alle wonden helen
Daarom moet je je verdriet niet altijd voor jezelf houden
Maar probeer je gevoel met iemand te delen

Kijk maar eens goed om je heen
Er is altijd wel iemand waarbij je even mag schuilen
Wees niet bang, je hoeft je niet te schamen
Ook andere mensen moeten wel eens huilen

Geloof me, het zal werken
Neem dat maar aan van vadertje tijd
Straks zie jij weer zonnestralen
Nu geen verdriet meer lieve meid

AAN AL MIJN MEDE-BLOGGERS....

EEN HEEL GELUKKIG 2007

KUS VAN MUS