Zolang ik niet wordt opgehokt wegens 'vogelgriep' Zolang ik niet de kogel krijg wegens een dominoeffect. Zolang tjilp ik hier vrij en vrank mijn hoogste lied. Mijn verhaal is persoonlijk! Laat het ook zo!
100% 150% 200% Vergroot hier de tekst Of druk op ctrl en het = teken van uw toetsenbord
Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter.
Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Zoonlief aan 't werk op mijn oude pc
Dochterlief
DE ZES ANTI-STRESS REGELS!
1) Hou van je bed als van jezelf! 2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen! 3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen! 4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat! 5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan! 6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!
Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
huismusje (2 JAAR)
huismusje in Rivierenhof.
Met pleeg-ma aan zee. (De enige foto van ons beide samen.)
MIJN BLOEMENTUINTJE.
HET GELUKKIGE GEZINNETJE! ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.
De nacht.
En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.
IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK DEED! ENKEL SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK NALIET TE DOEN!
20-04-2005
PORTRET VAN MIJN PLEEGVADER.
Mijn pleegvader werd geboren te Antwerpen op 19/02/1914. Van de eerste oorlog weet hij niets meer. Van de tweede des te meer daar hij krijgsgevangene is geweest. Het gezin telde 3 kinderen waarvan hij de middelste was. Hij had nog een jongere zus en een oudere broer. Met deze laatste zou ik nog onaangenaam geconfronteerd worden. Maar daarover later meer. Zijn ouders waren marktkramers en verkochten pantoffels. Moeder en vader dronken op elk moment van de dag graag hun pint zodat "pa" achter het kraam moest staan.Het is op de markt dat hij mijn pleegmoeder leerde kennen en op haar verliefd werd. In 1937 huwden ze en kregen het jaar daarop een dochter.
"Pa" is een minzaam man en gaat nooit tegen de beslissingen van zijn eega in. Hij verdraagt al haar nukken, al haar scheldpartijen en tirannie. Volgens mij, en ook naar eigen zeggen, is hij bang van haar. Zij is huisvrouw en zwaait de plak. Hij werkt door de week bij de Bell Compagnie en in het weekend 's nachts als banketbakker. Maar dit is voor haar nog niet genoeg, en daarom kom ik in 1952 het gezin vervoegen.
Na de dood van "ma" geeft hij toe dat hij misschien meer had moeten doen voor mij. Dat hij vaker had moeten tussenbeide komen als "ma" weer eens haar woede koelde op mij. Maar hij had angst dat die woede zich dan tegen hem zou keren en keek daarom liever de andere kant op.
Maar wat ben ik daarmee zoveel jaren later? Mijn gevoel voor "pa" is dubbel. Een stuk minachting voor zijn lafheid, maar liefde voor de schaarse mooie momenten die wij samen hadden. Hij leeft nog en ik ga hem nog vaak bezoeken, al schieten de nare feiten telkens door mijn hoofd wanneer ik in het "ouderlijk" huis kom. Maar gedane zaken nemen geen keer! Het is goed zoals het nu is!!!
EEN KIND ZONDER MOEDER IS ALS EEN VAAS ZONDER BLOEMEN!
>Hoewel ik het op mijn twee jaar nog niet besefte was ik een ouderloos kind. Bij mensen gedumpt die van mij hun broodwinning maakten en zich dan ook behoorlijk bedrogen voelden toen dit niet bleek te lukken. Ik was mij van geen kwaad bewust en wilde net als elke peuter van alles en nog wat. Waarom er zo vaak "nee" tegen me gezegd werd kon ik niet vatten. Waarom ik bij het huwelijk van de dochter des huizes niet aanwezig mocht zijn ook niet. Wat ik nog het minst van al begreep was waarom mijn pleegmoeder, die ik ma moest noemen, zo vaak boos op me was. Het is zeker niet makkelijk een vreemd kind op te voeden, maar dat was toch hun keuze, niet? Ik had helemaal geen keuze gehad! Waarom hebben ze mij niet aan de openbare instanties overgedragen? Waarom een kind bijhouden van iemand anders en dat je in feite haat? Want mijn pleegmoeder vooral haatte mij.Waarom jarenlang een kind alles ontzeggen waar kinderen recht ophebben?
Zoveel vragen die onbeantwoord zijn gebleven. Vandaag heb ik zelf wel de antwoorden kunnen verzinnen Maar toch.... het heeft mijn leven danig gehypothekeerd
21 april 1952. Een meisje werd geboren, maar er was geen vreugde uitroep van, "hoera het is een dochter!" Er waren zelfs geen geboortekaartjes of suikerbonen. Waarom mijn moeder mij negen maand bij zich heeft gedragen is mij tot op heden nog steeds een raadsel? Ik was immers totaal niet welkom. Er werd dan ook zo vlug mogelijk een oplossing gezocht en die oplossing was na twee maanden gevonden. Ondertussen verbleven mijn moeder en ik in een tehuis voor ongehuwde moeders.
Mijn moeder las in de krant een zoekertje van mensen die kinderen bij hielden tegen betaling, en daar werd ik dan ook zonder pardon gedropt door moeder. Echter na een paar vluchtige bezoekjes verkoos mijn moeder naar Duitsland te trekken, waar haar broer woonde, en liet mij gewoon achter bij die pleegouders. Van betalen was ook geen sprake meer, dus werd ik ook voor dié mensen een ongewenst object.
Help, ik ben zwanger! Neen beste bezoeker, maak je niet ongerust. En verwacht ook geen suikerbonen van mij! Deze kreet slaakte mijn moeder in 1951. En meteen daarop vroeg ze zich af wat ze kon doen om die zwangerschap ongedaan te maken. Want ik was alles behalve een gewenst kind. Nog voor ik énig besef had van tijd of leven, wilde men mij al kwijt! Mijn moeder heeft elke optie overwogen! "Abortus, maar wat gaat mij dat kosten, en waar of door wie, en gaat dat pijnlijk zijn" De papa in spe mee laten opdraaien voor 'het probleem' dan? Maar wie is die papa? Diegene die het waarschijnlijk is heeft al lang de benen genomen. Terug naar Duitsland, terug naar zijn gezinnetje.
Mijn grootouders werden op de hoogte gesteld, maar daar vandaan kwam ook geen hulp. Mijn grootmoeder zat in de prostitutie en mijn moeder had haar gedwee opgevolgd. Maar dan laat je je op je 16e toch niet met een kind opzadelen! Dus wij werden de deur uitgeschopt met de woorden: "als je terug kunt werken ben je terug welkom, zolang trek jij je plan maar".
Wel, ze heeft haar plan getrokken! Zoals jullie zien heeft er geen abortus plaats gevonden. Een papa is er ook nooit gekomen. En blijdschap was er op die bewuste 21e april in 1952 ook niet. Er was enkel een groot ongewenst probleem op de wereld gesmeten
IK KWAM TOT HIER EN ZAG. IK ZOCHT IETS ANDERS MAAR GEEN STERVELING VINDT. OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND. (P.N.van Eyck)
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
