Zolang ik niet wordt opgehokt wegens 'vogelgriep' Zolang ik niet de kogel krijg wegens een dominoeffect. Zolang tjilp ik hier vrij en vrank mijn hoogste lied. Mijn verhaal is persoonlijk! Laat het ook zo!
100% 150% 200% Vergroot hier de tekst Of druk op ctrl en het = teken van uw toetsenbord
Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter.
Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Zoonlief aan 't werk op mijn oude pc
Dochterlief
DE ZES ANTI-STRESS REGELS!
1) Hou van je bed als van jezelf! 2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen! 3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen! 4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat! 5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan! 6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!
Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
huismusje (2 JAAR)
huismusje in Rivierenhof.
Met pleeg-ma aan zee. (De enige foto van ons beide samen.)
MIJN BLOEMENTUINTJE.
HET GELUKKIGE GEZINNETJE! ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.
De nacht.
En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.
Ik zie een rennend meisje
...over het dode gras...
Haar leven is weggewaaid net als as.
Ze rent weg voor haar problemen,
en ze zal het nooit anders nemen.
Ze kijkt de hele tijd achterom.
terug naar haar verleden,
Ze zal het nooit vergeten,
wat ze haar aandeden.
er komt geen einde aan.
...over het dode gras...
Maar ineens kan ze niet verder.
Ze staat voor heel diep water.
ze is het nooit geweest,
een echte prater.
Ze kijkt angstig achterom,
en ziet haar verleden op haar afkomen
haar jeugd is haar ontnomen.
Haar verleden is te zwaar,
Nooit gewenst,en alles kwam door haar.
Het verleden duwt haar omver,
en niemand die het ziet.
ze valt in het diepe water,
en verdronk toen haar verdriet.
Dit is niet door mezelf geschreven, maar het sprak mij wel enorm aan omdat het weergeeft hoe ik mij voelde als tiener.
En ook omdat ik mij vragen stel over schrijfster dezer.
Auteur Pauline - Vijftien jaar
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
11-10-2009
GEDICHT / KINDERDROMEN
DROOM
KIND
Droom
kind droom maar weg op
de wind want jou wacht nog
een leven vol zorgen
Droom
kind droom maar weg op
de wind maar geloof in het
wonder van morgen
Als
het najaar is gekomen en het groen heeft
meegenomen is dat niet voor
lang
Als de
natte kale takken in de winterstorm
knakken wees dan niet bang
Onontkoombaar
zijn de grote dingen de seizoenen laten
zich niet dwingen en het jaar dat
gaat in vaste regelmaat zijn eigen gang
Droom
kind Niemand is ooit in
zijn leven zonder tegenslag
gebleven of tegenwind
Niet
je dromen die bedriegen maar de grote
mensen liegen uit angst mijn
kind
Ook de
dappersten zijn weggedoken ook het sterkste
hart is soms gebroken want ons
levenslied is vol verdriet
m'n kind maar de liefde
wint
Droom
kind weg op de wind ook al wacht jou
een leven vol zorgen Droom kind en bij
al wat je vindt: geloof in het
wonder van morgen! Want jij ben een
wonderkind....
Auteur onbekend.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
04-10-2009
MELANCHOLIE / GEDICHT
HOEVEEL LEED KAN IK NOG DRAGEN HOEVER MOET IK NOG GAAN VOOR HET EINDELIJK BEGINT TE DAGEN AL WAT JE MIJ HEBT AANGEDAAN
ALS JE IN MIJN SPIEGEL KIJKT ZIE JE DAN NIET MIJN LEGE OGEN ZIE JE NIET DAT IK BEZWIJK HEB JE ECHT GEEN MEDEDOGEN
NEEN, IK KAN NIET VERDER MEER GEEN TRANEN MEER DIE VLOEIEN IK KAN NIET KEER OP KEER STEEDS WEER OPENBLOEIEN
Door de lieve reactie van mijn evenzo lieve bezoekster bojako, begreep ik dat bovenstaande vers ietwat misleidend overkomt. Deze
woorden zijn geschreven toen ik bijna vijftien jaar was. Het schrijven
van gedichten was mijn manier om te vluchten uit de realiteit. Ik
heb ze nog bijna allemaal. Sommige zijn echt kinderlijk, sommige zijn
zelfs bijna vrolijk, maar allemaal drukken ze uit hoe ik mij voelde
op het moment dat ik ze neerpende.
Als je jezelf niet kent,
niet weet of je iets of niemand bent.
Het gevoel hebt van onzekerheid,
het verschil niet kent tussen mening en feit...
Als je je alleen voelt,
dingen zegt die je niet zo hebt bedoeld.
Niemand die naast je staat,
en begrijpt waar het jou echt om gaat...
Als mensen het goed bedoelen,
en zeggen hetzelfde als jij te voelen.
Toch trekken ze je op een lijn,
omdat ze niet weten hoe het voelt om echt verdwaald te zijn...
Als mensen om wie je geeft je in
de steek laten,
niet meer naar je vragen en niet meer met je praten.
Dan leer je pas wat leven is,
en dat echte liefde geven is.
( auteur onbekend)
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
10-09-2009
GEDICHT/WAAROM....?
Waarom kan ik niet vergeten, al die trieste dagen, die trauma's uit 't verleden. Waarom blijft het aan mij knagen?
Waarom kan het diepe geluk, dat vandaag mijn deel mag zijn, mij niet houden in het heden. Waarom keer ik weer naar die intense hartepijn?
Waarom leg ik al die goedbedoelde troost, steeds weer naast mij neer. Waarom, waarom, waarom! Vraag ik mijzelf telkens weer.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
08-09-2009
VERLOREN LIEFDE/ GEDICHT
Door jouw glimlach gul en gemeend En de lichtjes in je ogen Werd ik mij bewust van mezelf Ging ik weer in liefde geloven.
Liefde, woest en onbeperkt Passie in haar pure vorm Een oneindige roes En toen...plots een storm
Liefde werd afstandelijkheid Ieder ons eigen streven Beide onze eigen zoektocht Naar individualiteit.
De laatste jaren, heeft drukte mij volledig overmand, 't plezier in 't leven overschaduwd door alle drukte: drukte in huis, maar vooral in mijn hoofd. Een gedachtenstroom die als een vervuilde rivier door mijn hersenen stroomt.
Nog maar pas kreeg ik de tijd om een dam te bouwen die de waterval van gedachten tegen kon houden, en eruit te vissen wat voor mij bruikbaar is.
Sinds kort maakt een innerlijke rust zich langzaam van mij meester. Een rust die mijn handen minder doet trillen, mijn hart langzamer doet kloppen, en mijn ademhaling rustiger doet verlopen.
Een innerlijke rust, die mijn leven levendiger, en mijn liefde liefdevoller maakt.
Een broodnodige rust die mijn geluk compleet maakt.
(auteur onbekend)
22-08-2009
GESCHONDEN BESTAAN / GEDICHT
DOOR DE LITTEKENS OP MIJN LICHAAM EN MIJN GESCHONDEN AANGEZICHT HEEFT MEN IN MIJN BESTAAN MENIGE BLIK OP MIJ GERICHT
MAAR HET LITTEKEN IN MIJN HART ZO PIJNLIJK EN ZO DIEP ZO LIEFDELOOS MIJ TOEGEBRACHT DAT LITTEKEN ZIET MEN NIET
HET IS NOCHTANS EEN OPEN WONDE ÉÉN DIE NIMMER MEER GENEZEN KAN WANT ELKE DAG, ZELFS ELKE STONDE ERVAAR IK NOG DE PIJN ERVAN
Vandaag "Moederdag" in Antwerpen! Steeds een dag met een dubbele impact voor mij.
Enerzijds een gelukkig gevoel als moeder, anderzijds een triest gevoel als
dochter.
Maar vandaag wil ik enkel gaan voor het moeder zijn.
Ik vond dit gedicht op Internet en hoewel we het misschien niet zo
uitgesproken aanvoelen als de dichteres, een kern van waarheid zit er toch in.
Want onze kinderen volledig loslaten doen we nooit.
Het valt me
zwaar, mijn kinderen los te laten
die ik gedragen heb, vanaf hun pril begin
onder en in mijn hart
Ik heb ze leren praten ze leren kijken
Gods volmaakte schepping in
Ik mocht met mijn gebeden hen omringen
hen koesteren in mijn liefde,veilig warm en groot
ik mocht ze wijzen op de mooie dingen
als ze verdrietig waren nam ik ze op schoot
Ik wist dat ook voor hen de tijd zou komen
dat ze als man op eigen benen zouden staan
vergeten zouden zijn hun kinderdromen
ze zouden los van mij een andere kant opgaan.
Och ja ik heb het allemaal geweten
ik had me naar ik dacht er goed op voorbereid
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten
dat eenmaal ieder kind zijn eigen leven leidt?
(Nel Benschop-1918)
07-08-2009
PAPA / GEDICHT
Ik heb mijn vader nooit gekend. Weet niet wie hij was, of waar hij is. En hoewel ik er bijna nooit over praat, over hem denken doe ik veelvuldig. Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Een grote onbekende. Een leegte die nooit zal worden opgevuld.
En toen kwam ik tijdens het surfen op het internet toevallig terecht bij onderstaand gedicht. Las het met enige verbijstering. Want het geeft zo totaal mijn gevoelens weer.
MY DAD
I guess I had a father,
But I didn't have a Dad.
I didn't get the nurturing
That other daughters had.
I didn't learn the things
That he should have taught.
So I really don't know how to get
The love I never got.
It hurt so bad
That he wasn't there,
The little girl in me
Pretended not to care.
I put my need for hugs and kisses
High up on a shelf.
That little girl said,
"I don't need a Dad,
I can take take care of myself."
Nicolette
Woltman
01-08-2009
HOPELOOS/GEDICHT
Ik stap met lege ogen en een verdronken hart, strompelend door het duister weg van pijn en smart. Tot ver achter mijn gedachtengang naar een diep en eindeloos dal. Ik hoor de echo van stille kreten, zie de bodemgloed van stille tranen, en ik stap moedig en verbeten over de rand.....en val.
Keuzes maken ligt mij niet, dat is altijd zo geweest. Telkens weer verdriet. Liefde maakt mij zo bevreesd!
Bij het woord "afscheidsgroet" Voel ik pijn in m'n hart. Ik weet niet wat ik er mee moet. Liefde maakt mij héél verward! Ik wil je niet verliezen, en toch loopt alles fout. Juist daarom moet ik kiezen! Liefde maakt mij oud. Ooit vervaagd die pijn, toch veel blijft onbesproken. Tussen ons zal immer liefde zijn! Liefde heeft mij gebroken.
BIJ GEBREK AAN TIJD OM TE SCHRIJVEN, EVEN EEN GEDICHT. HEB HET OOIT VAN HET NET GEHAALD, IK VOND HET MOOI,EN IK HOOP JULLIE OOK.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
14-03-2009
LIEVE ZOON / GEDICHT
LIEVE ZOON,
Het levenspad waarop ik stil moest staan
wandel jij al lachend voor mij af
Veerkrachtig in lichte draf
Trots zie ik je voortgaan
Terwijl ik terugkijk op het verleden
wandel jij naast mij de toekomst binnen
Onze levens ontginnen
een heerlijk gezamenlijk heden
Ooit wordt alles herinnering
op een stukje glanspapier
Maar voorlopig zijn we samen hier
En lieve zoon onthoudt steeds één ding.... DAT IK ZIELSVEEL VAN JE HOU
Ik zal niet de zon
zijn om je nacht te beëindigen, Noch zal ik de muur zijn om je tranen te keren. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Want er zijn geen woorden om dingen recht te zetten, Noch hoop die men onderdompelt in rouw, Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Een wijsheid aanbieden, veel te helder, Om je pijn te verzachten of je angsten te laten rusten. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er moet tijd zijn om te treuren tot het leed Gelijk is aan de liefde van dagen en jaren. Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Want verdriet moet zijn hoogte bereiken, alvorens het breekt En getijen moeten keren voor men huiswaarts keert. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er zijn kwellingen die vriendschap niet kunnen verzachten, Een bitterheid ongekleurd tot de dageraad verschijnt. Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt.
GEKREGEN VAN MIMI.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
23-01-2009
MOEDERTROOST (GEDICHT)
Op het blog van KLAPROOSJE( kwam ik
een mooi gedicht tegen. En hoewel het volledig tegen mijn principe is om iets
te gaan jatten op een blog, kon ik dit gedicht niet uit m'n hoofd krijgen. Dus
heb ik vriendelijk de toelating gevraagd en poot ik het hier neer. Voor mijn
dochter:
MOEDERTROOST
Stil maar mijn kind,
ik weet van je verdriet,
huil nu maar uit; je hoeft niet flink te wezen,
het zal wel duren, voor je wonden zijn genezen,
ik weet het....
Stil maar mijn kind,
ik weet wat je behoeft.
Woorden van troost; die om geen uitleg vragen,
een arm die steunt, en die je last helpt dragen,
een hart wat meehuilt om wat jou bedroeft...
Stil maar mijn kind,
de nacht gaat weer voorbij.
Ik strooi het licht uit, waar jouw voeten lopen,
ik doe de dichte deur weer voor je open.
Ik ben er altijd, vertrouw maar op mij...
Stil maar mijn kind,
ik geef je troost en moed.
Meer dan een moeder aan een kind kan geven;
Jouw naam staat in mijn handpalm geschreven...
Vertrouw op mij!...
IK KWAM TOT HIER EN ZAG. IK ZOCHT IETS ANDERS MAAR GEEN STERVELING VINDT. OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND. (P.N.van Eyck)
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
