WELKOM OP HUISMUSJE'S BLOGJE.

Zolang ik niet wordt opgehokt
wegens 'vogelgriep'

Zolang ik niet de kogel krijg
wegens een dominoeffect.

Zolang tjilp ik hier vrij en vrank
mijn hoogste lied.

Mijn verhaal is persoonlijk!
Laat het ook zo!


Page copy protected against web site content infringement by Copyscape


100%
150%
200%
Vergroot hier de tekst
Of druk op ctrl en het = teken
van uw toetsenbord

Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter. Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Laatste commentaren


ALS JE WERKELIJK OP ZOEK WIL NAAR EEN OPLOSSING,.....
STOP DAN MET HET VERDEDIGEN VAN HET PROBLEEM.
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Foto
Foto
Foto
Zoonlief
aan 't werk

op mijn
oude pc
Dochterlief

DE ZES ANTI-STRESS REGELS!

1) Hou van je bed als van jezelf!
2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen!
3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen!
4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat!
5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan!
6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!


 


Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
Foto

huismusje
(2 JAAR)

Foto
huismusje in Rivierenhof.
Foto
Met pleeg-ma aan zee.
(De enige foto van ons beide samen.)
Foto

MIJN BLOEMENTUINTJE.

Foto
Foto

HET GELUKKIGE GEZINNETJE!
ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.

De nacht.

En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.

(huismusje)

©

BEDANKT VOOR UW BEZOEK UW WAARDERING UW REACTIE. IK HOOP U SNEL WEER TE MOGEN BEGROETEN. KUS VAN MUS
HUISMUJE'S TRIESTE JEUGD
IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK DEED!
ENKEL SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK NALIET TE DOEN!

13-05-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE POORT VAN MIJN HEL
Klik op de afbeelding om de link te volgen Pinksteren 1958! Ik ben net zes jaar oud geworden en begin aan de laatste weken kleuterschool.
Een vrolijke ervaring kan ik het niet noemen. Vaak alleen van en naar school, vaak verloren gelopen en daardoor thuis gebracht door diegene die het zich wou aantrekken.
De omgeving kende ik niet want we waren voor de zoveelste keer nog maar eens verhuist.Waarschijnlijk is er in de kleuterscholen wel gereageerd op mijn situatie, maar ik heb er nooit wat van gemerkt.
 
Mijn pleegmoeder komt tot de ontdekking dat ze zwanger is, 22 jaar na haar eerste zwangerschap en dit op tweeënveertig jarige leeftijd. Dat dit haar niet makkelijk viel kan ik nu wel begrijpen Toen uiteraard nog niet.
Mijn pleegvader kreeg de opdracht om mij naar mijn moeder te brengen en mij onder geen enkel beding mee terug te brengen. Maar mijn moeder was onvindbaar maar pleeg-pa vind wel mijn grootmoeder.
Die weet te vertellen dat ik niet welkom ben. Dat mijn moeder eveneens zwanger is. Nog maar eens zonder een vader in de buurt, dus van die kant viel geen hulp te verwachten.
Er bleef mijn pleegvader geen andere keuze dan mij mee terug naar "huis" te nemen. Maar dat heeft hij geweten! En ik ook!  Want er is toen echt slaande ruzie uit ontstaan.
Ik zat ineengedoken van de schrik in een hoek van de kamer en zag hoe mijn pleegvader bloedde aan zijn hoofd door het pijnlijke treffen van rond vliegende huisraad. Plots nam mijn pleegmoeder mij hardhandig bij de hand, sleurde mij met geweld drie trappen naar beneden, zette mij op straat en sloeg de deur dicht. Het was reeds donker en ik was bang! Ik kan tot op vandaag de angst van toen nog proeven, evenzo met tal van andere bange momenten. (Ik woon trouwens vlakbij het bewuste huis en kom er vaak voorbij)  Ik weet niet hoelang ik op die koude drempel heb gezeten, wachtend tot "pa" mij zou komen halen. Want hij was de enige die ik nog een beetje vertrouwde. Hij was steeds diegene waarop ik mijn hoop op vestigde. Maar in zijn plaats kwam de politie! De benedenburen hadden het kabaal natuurlijk gehoord en hadden de politie gebeld. Die dwongen mijn pleegmoeder om mij weer op te nemen en een andere oplossing te zoeken voor het probleem. Uit schrik voor een proces verbaal gehoorzaamde zij. En een oplossing vond ze ook, want vanaf dat moment maakte zij mijn leven pas echt tot een ware hel.
©Huismus

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
27-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KERMIS IN DE STAD.
Klik op de afbeelding om de link te volgen Het is bijna Pinksteren en in Antwerpen noemt men dit Sinksen. Met Sinksen komt de "Sinksefoor" naar de stad, en dat vindt ik nog altijd een fascinerende gebeurtenis . Het brengt bij mij één van de weinige leuke herinneringen naar boven uit mijn kindertijd.
Hoe oud ik precies was weet ik niet meer, in elk geval nog een kleuter. De Sinksefoor stond toen nog op "Den Boulevard" en kind zijnde leek hij mij oneindig te zijn.
Ik weet nog dat mijn pleegvader er met mij naartoe ging. Die man ontsnapte maar al te graag aan de tirannie van pleegmoeder maar kreeg daar weinig kans toe. Maar die dag dus wel!
Van "pa" mocht ik altijd een ietsje meer en dus mocht ik op diverse draaimolens die je op de dorps-kermissen nooit ziet en kreeg ik snoep à volent1è. Wij hebben ons onnoemelijk geamuseerd die dag. Ik denk dat wij ons beide bevrijd voelden! Ik heb geen andere verklaring voor het feit dat "pa" altijd zo lief was als "ma" er niet bij was.

Thuisgekomen was het andere koek! Ik was ziek van het vele snoepen en draaien en wilde daarom niet eten. Wij kregen beide een resem van verwijten en scheldpartijen naar ons hoofd geslingerd.
Maar het gaf niet want die dag kon pleeg-ma niet meer verpesten voor ons.
Het is een heerlijke herinnering gebleven.
Eén die telkens weer terugkomt als de 'Sinksenfoor' staat.

©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
25-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.AFWIJKINGEN!
Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik werd geboren met een afwijking aan het linkeroog, wat men scheel zien noemt. Nu geeft dit geen fysieke pijn, maar psychisch des te meer. Op school wordt je er al heel vroeg mee gepest, en dat blijft je ganse leven doorgaan.
Mijn pleegouders hadden dit kunnen voorkomen door mijn oog operatief te laten corrigeren voor mijn zeven jaar, doch er was geen geld voor.
Er was nooit geld voor mij! Ik was tenslotte uitgekozen om geld binnen te brengen en niet andersom hé!
Na die tijd was het te laat voor een operatie, ik was het zicht van dat oog al verloren.
Wat mij nog het meeste pijn deed, was toen ik al wat ouder was, dat ook mijn pleegmoeder me "scheel lon" (Antwerps dialect) als roepnaam gaf.
Zij had ontelbare scheldnamen voor mij, sommige begreep ik maar al te goed, andere weer helemaal niet.
Ik vraag mij nu nog steeds af, wat was haar afwijking?
En is een slecht karakter ook een afwijking?

© Huismusje



Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
24-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. KLEUTERJAREN.
Ik ben vier jaar! Ik wist niet beter dan dat mijn pleegouders mijn echte ouders waren en ik noemde hen  "ma" en "pa". Ik ging naar de kleuterschool en ik herinner mij nog de speelplaats aldaar. Er stond een huisje op een grasveldje. In dat huisje verstopte ik mij regelmatig.
Op de huwelijksdag van mijn pleegzus werd er beslist dat ik er niet bij hoorde omdat ik "een vreemde" was.  Daarom ging ik logeren bij een vriendin van pleegmoeder. 'S anderdaags mocht ik bloemen afgeven aan de kerk maar mocht niet mee op de foto. Terwijl iedereen in een mooie auto stapte bleef ik achter en ik begreep er natuurlijk niet waarom. Ik huilde en schreeuwde, maar het hielp niks. Ik riep om mijn moeder, niet wetende dat die mij al 4 jaar vroeger in de steek had gelaten.
Waarom blijven die momenten mij steeds weer voor de geest komen? Waarom niet de leuke? Die zijn er vast ook geweest! Of niet?
©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
23-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MIJN PLEEGFAMILIE.
Klik op de afbeelding om de link te volgen

 Zoals reeds beschreven in een vorig item, woonden de zus en de broer van pleeg-pa respectievelijk schuin tegenover ons en net om de hoek.
Naar het voorbeeld van mijn pleeg=zus noemde ik hen oom en tante.
In eerste instantie werd dit mij verboden door pleeg-ma omdat ik geen familie was, maar de bewuste personen zagen er geen graten in en dus moest mijn pleegmoeder bakzeil halen.

Pa zijn zus had twee kinderen, een zoon en een dochter.
Beide waren leeftijdsgenoten van mijn pleeg-zus en dus plus minus 16 jaar ouder dan ik.
Meer dan een praatje maken deden we dan ook niet. Al leerde de dochter mij wel Hoelahoep'en en de Twist
Wanneer wij mekaar later als volwassen vrouwen tegenkwamen op straat bleef het meestal bij een vluchtig praatje

Met haar broer had ik nog minder contact. Ik herinner mij hem vooral als knappe soldaat.
Ik heb hem ook nog weten trouwen en daarna trok hij weg uit Antwerpen.
Sindsdien verdween hij uit mijn gezichtsveld.

De broer van pleeg-pa had 3 kinderen.
Een dochter uit zijn eerste huwelijk. Die was een ietsje ouder dan pleeg-zus.
Tot aan het huwelijk van die laatste waren beide hartsvriendinnen.
Na het huwelijk van pleeg-zus was ook vriendin te min geworden.
Uit het tweede huwelijk had oom D nog een zoon en een dochter.
Die laatste was twee jaar ouder dan ik en met haar zou ik véél en lang optrekken.
Haar broer bleef ook af en toe mijn leven binnen in- en uitlopen.

Met beide schoonzussen  had mijn pleegmoeder ruzie.
Over de onnozelste dingen omdat zij geen tegenspraak duldde.
Omdat pleeg-pa naar haar pijpen danste, dacht ze dat de familie dat ook ging doen.
Ik herinner mij laaiende ruzie's die meestal over geldzaken gingen.

Zowel de zus van mijn pleegvader als de vrouw van zijn broer gingen halftijds mee uit werken. Ze konden zich dan ook meer veroorloven dan mijn pleegmoeder, niettegenstaande de 3 jobs van pa.
De jaloezie droop er af en dat besefte de familie zeer heel goed.
Ze kreeg dan ook vaak lik op stuk van beide schoonzussen!

Nee, men moest haar niet! En dat verzuurde haar nog meer.
Zij had geen vat op haar schoonfamilie en werd zelfs gemeden.

PS: Sommige van bovengenoemde personen zouden nog een belangrijke rol gaan spelen in mijn jonge leven en daarom laat ik jullie kennis maken met hen.

©Huismusje



Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. DE MENSEN RONDOM MIJ.

Mede door het veelvuldig verhuizen waren er nogal wat mensen die mijn kind & jeugdjaren in en uit liepen.
Sommige zag ik nooit weer, zoals toenmalige buren en buurkinderen.
Sommige waren blijvers of zag ik later terug.

Zo was er een vrouw (die volgens pleeg-ma simpel van geest was) die twee dochters had. Zij is jarenlang sporadisch op bezoek blijven komen. Heeft op mij gepast toen ik niet bij het huwelijk van mijn pleeg-zus mocht zijn net als op andere gelegenheden waarbij ik niet gewenst was.

Er waren de vrienden van mijn pleegouders die wekelijks kwamen kaarten. Hij werkte "op den tram" en zij was onthaalmoeder.
Mijn pleegvader en die man waren samen krijgsgevangene genomen in W.O II en naar Duitsland gevoerd.
Mijn pleegmoeder en die vrouw zijn toen samen naar Duitsland gaan werken.
Hoe die vriendschap tot aan hun dood heeft kunnen standhouden snap ik nu nog altijd niet want die mensen waren nog niet goed buiten of pleeg-ma gooide een hoop vergif over hen uit. Niets was goed aan hen. Maar dat kregen ze natuurlijk nooit te horen.

Het was afgunst dat mijn pleegmoeder parten speelde!
Die mensen werden betaald voor hun diensten door de ouders van de aan hen toevertrouwde kinderen.  Dat kon zij niet zeggen

Bij de laatste verhuis woonde in het huis naast het onze op het eerste verdiep, een tante van pleeg-ma.
Die mensen waren strikt katholiek en gingen elke dag naar de kerk.
(Ik vermoed dat het mede door hen kwam dat de onderpastoor op de hoogte was van de situatie bij ons thuis.)
Ook vertelde ze mij later in vertrouwen dat pleeg-ma geen goede dochter was geweest en dat haar ouders blij waren toen ze huwde.
Doch ook zij zijn nooit openlijk voor mij durven opkomen, al kwamen ze dagelijks over de vloer.
Ook zij gingen over de giftige tong van mijn pleegmoeder, omdat hun enige dochter als secretaresse werkte bij een toenmalige minister te Brussel.
Dat was een stevige doorn in haar oog!

Op de benedenverdieping van diezelfde woning woonde een bejaard echtpaar. Zij was een Waalse, hij een Vlaming.
Dit feit leidde tussen die twee soms tot hilarische discussies.
Hij wist haar steeds op haar paard te krijgen (meende hij) en zij trapte er steeds gretig op in.
Hij was lang en mager, en zij was een klein dikkerdje.
Die twee in volle actie bezig te zien en te horen was beter dan de beste komische act.

Zij  vertelde vaak, in haar gebroken Frans, over haar harde jeugdjaren en haar eerste stappen op het liefdespad.
Aan haar heb ik mooie herinneringen want ook zij wist drommels goed wat er gebeurde met mij. Al ging óók zij niet openlijk in tegen mijn pleegmoeder.
Wel gaf ze mij haar huissleutel.
Ze zei dat ik steeds bij haar naar binnen mocht vluchten als het weer te erg voor me werd.
Ik heb er dan ook vaak gezeten.

In onze straat woonde een zus van mijn pleegvader, tante M. en om de hoek woonde zijn broer,, oom D..
En ja hoor, met iedereen lag pleeg-ma overhoop.
 Buiten oom D had ze ruzie met hen allemaal.
Pa moest dan ook stiekem bij hen op bezoek gaan, net als ik.
Gelukkig waren wij welkom!

Er was de zus van pleeg-ma die mij zo dikwijls heeft opgevangen!
Die wel openlijk tegen haar inging en die dreigde om de bevoegde instanties in te schakelen.
Het resultaat was dat mijn pleegmoeder haar zuster letterlijk buiten sloeg.

Tante Margriet (zo noemde ze) had twee kinderen. Een zoon en een dochter.
Ook daar ben ik dikwijls naar toe gevlucht.
Te voet van Deurne naar 'Het Valaar' in Wilrijk.
Voor een kind toch een heuse onderneming.

De meeste mensen die ik kende waren op de één of andere manier bijna allemaal met elkaar verbonden.
Soms was het pleeg-familie, soms waren het buren.
Soms waren het gewoon vrienden of familie van de buren.
Maar ze hadden allen één ding gemeen, angst voor mijn pleegmoeder.

Sommige lieten haar al vlug links liggen. Verboden haar de toegang tot hun huis.
Sommige waren waarschijnlijk eenzaam en vonden het dagelijkse praatje een welgekomen afleiding.Trouwens, in de meeste gevallen was pleeg-ma heel vriendelijk in hun gezicht.
Zolang ze maar vol bewondering waren voor mijn pleegbroer.
En zolang ze haar niet tegenspraken!
En vooral moesten ze mij links lieten liggen!<

©Huismusje


Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
22-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MIJN PLEEG-ZUS

Pleeg-zus kon met gemak doorgaan voor fotomodel. Zelfs wel als filmzter want ik heb er lelijker in beeld weten komen. Zij is slank en fijn gebouwd. Heeft prachtig lang en natuurlijk krullend donkerbruine haren. Donkerbruine ree ogen en een mooi gevormde mond met volle lippen die steeds lijken te glimlachen. Wanner ze lacht toont ze en een volmaakt parelwit gebit.
Wegens al die bekoorlijkheden had zij een onbeperkte keuze in de mannenwereld Ze huwde zich dan ook regelrecht de zogenaamde betere klasse in.

Haar eenvoudige afkomst schudde zij binnen de kortste keren van zich af.
Spreekt geaffecteerd ABN met getuite lippen en onderstreept elk zuinig uitgesproken woord met fijne gebaren van haar perfect gemanicuurde handen.

Maar ze heeft het karakter van een feeks!
Zij is van mening dat haar kinderen meer recht hebben om in haar ouderlijk huis te zijn dan ik. Elke cent die aan mij wordt gespendeerd hebben haar kinderen minder is haar oordeel
Pleeg-ma die enorm opziet naar de schoonfamilie van haar dochter spreekt haar niet tegen.
.De levensstandaard van die mensen imponeerde pleeg-ma enorm.
Zo erg zelfs dat ze nooit samen met "pa" naar haar dochter toegaat omdat hij niet past in het plaatje dat ze zo graag ophangt.
Dat die mensen haar enkel tolereerden uit beleefdheid komt ze pas vele jaren later te weten.

©Huismusje


Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
21-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PORTRET VAN MIJN PLEEGMOEDER!
Mijn pleegmoeder werd geboren te Borgerhout op 13/12/1917. Het gezin telde 3 kinderen waarvan zij het middelste kind was. Er was nog een oudere zus en een jongere broer. Van de broer weet ik dat hij gehuwd was en na zijn huwelijk in Brussel is gaan wonen. Nadat zijn vrouw hem had verlaten heeft hij zich verhangen.
 Met de zus, "Tante Margriet", heb ik een hele fijne band gehad. Dit was wel tegen de zin van pleeg-ma. Haar hele leven had zij telkens weer ruzie met zowel haar broer, als met haar zus.
Maar zij had vrijwel met elkeen ruzie die op haar pad kwam!  Met haar ouders en schoonouders, haar schoonfamilie, buren en passanten. Nu ben ik niet bijgelovig, maar haar geboorte op die bewuste dertiende december moet een ongeluksdag geweest zijn.
Toen zij "pa" leerde kennen drongen haar ouders erop aan om heel vlug te trouwen. En zo geschiedde.
Vaak heeft zij "pa" naar zijn hoofd geslingerd dat ze nooit naar haar ouders had mogen luisteren.
 
Na 12 stielen en dertien ongelukken werd zij fulltime huisvrouw. . Poetsen, wassen, strijken, naaien, breien en haken deed ze goed en graag. Koken deed ze minder graag, maar ze deed het wel elke dag. Je mocht alleen niet zeggen wat je graag lustte want dan kookte ze dat zeker niet!
Op latere leeftijd is zij dement geworden en zij was een "kwade" patiënt.
Maar zij was altijd al een feeks geweest. Dus dat was geen verrassing voor mij.
©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
20-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PORTRET VAN MIJN PLEEGVADER.
Mijn pleegvader werd geboren te Antwerpen op 19/02/1914. Van de eerste oorlog weet hij niets  meer. Van de tweede des te meer daar hij krijgsgevangene is geweest. Het gezin telde 3 kinderen waarvan hij de middelste was. Hij had nog een jongere zus en een oudere broer. Met deze laatste zou ik nog onaangenaam geconfronteerd worden. Maar daarover later meer.
Zijn ouders waren marktkramers en verkochten pantoffels. Moeder en vader dronken op elk moment van de dag graag hun pint zodat "pa" achter het kraam moest staan.Het is op de markt dat hij mijn pleegmoeder leerde kennen en op haar verliefd werd.
In 1937 huwden ze en kregen het jaar daarop een dochter.

"Pa" is een minzaam man en gaat nooit tegen de beslissingen van zijn eega in. Hij verdraagt al haar nukken, al haar scheldpartijen en tirannie. Volgens mij, en ook naar eigen zeggen, is hij bang van haar. Zij is huisvrouw en zwaait de plak.
Hij werkt door de week bij de Bell Compagnie en in het weekend 's nachts als banketbakker.
Maar dit is voor haar nog niet genoeg, en daarom kom ik in 1952 het gezin vervoegen.
Na de dood van "ma" geeft hij toe dat hij misschien meer had moeten doen voor mij. Dat hij vaker had moeten tussenbeide komen als "ma" weer eens haar woede koelde op mij. Maar hij had angst dat die woede zich dan tegen hem zou keren en keek daarom liever de andere kant op.

Maar wat ben ik daarmee zoveel jaren later? Mijn gevoel voor "pa" is dubbel. Een stuk minachting voor zijn lafheid, maar liefde voor de schaarse mooie momenten die wij samen hadden.
Hij leeft nog en ik ga hem nog vaak bezoeken, al schieten de nare feiten telkens door mijn hoofd wanneer ik in het "ouderlijk" huis kom.
Maar gedane zaken nemen geen keer! Het is goed zoals het nu is!!!

PS: pa op 7 juni 2008 overleden.
©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
19-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EEN KIND ZONDER MOEDER IS ALS EEN VAAS ZONDER BLOEMEN!
>Hoewel ik het op mijn twee jaar nog niet besefte was ik een ouderloos kind. Bij mensen gedumpt die van mij hun broodwinning maakten en zich dan ook behoorlijk bedrogen voelden toen dit niet bleek te lukken. Ik was mij van geen kwaad bewust en wilde net als elke peuter van alles en nog wat. Waarom er zo vaak "nee" tegen me gezegd werd kon ik niet vatten. Waarom ik bij het huwelijk van de dochter des huizes niet aanwezig mocht zijn ook niet. Wat ik nog het minst van al begreep was waarom mijn pleegmoeder, die ik ma moest noemen, zo vaak boos op me was. Het is zeker niet makkelijk een vreemd kind op te voeden, maar dat was toch hun keuze, niet? Ik had helemaal geen keuze gehad! Waarom hebben ze mij niet aan de openbare instanties overgedragen? Waarom een kind bijhouden van iemand anders en dat je in feite haat? Want mijn pleegmoeder vooral haatte mij.Waarom jarenlang een kind alles ontzeggen waar kinderen recht ophebben? Zoveel vragen die onbeantwoord zijn gebleven. Vandaag heb ik zelf wel de antwoorden kunnen verzinnen Maar toch.... het heeft mijn leven danig gehypothekeerd
©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
18-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HOERA,HET IS EEN MEISJE!
21 april 1952. Een meisje werd geboren, maar er was geen vreugde uitroep van, "hoera het is een dochter!" Er waren zelfs geen geboortekaartjes of suikerbonen. Waarom mijn moeder mij negen maand bij zich heeft gedragen is mij tot op heden nog steeds een raadsel? Ik was immers totaal niet welkom.
Er werd dan ook zo vlug mogelijk een oplossing gezocht en die oplossing was na twee maanden gevonden. Ondertussen verbleven mijn moeder en ik in een tehuis voor ongehuwde moeders.

Mijn moeder las in de krant een zoekertje van mensen die kinderen bij hielden tegen betaling, en daar werd ik dan ook zonder pardon gedropt door moeder. Echter na een paar vluchtige bezoekjes verkoos mijn moeder naar Duitsland te trekken, waar haar broer woonde, en liet mij gewoon achter bij die pleegouders.
Van betalen was ook geen sprake meer, dus werd ik ook voor dié mensen een ongewenst object.
©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD
17-04-2005
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZO BEGON HET
Help, ik ben zwanger!
Neen beste bezoeker, maak je niet ongerust. En verwacht ook geen suikerbonen van mij!
Deze kreet slaakte mijn moeder in 1951. En meteen daarop vroeg ze zich af wat ze kon doen om die zwangerschap ongedaan te maken. Want ik was alles behalve een gewenst kind.
Nog voor ik énig besef had van tijd of leven, wilde men mij al kwijt!
Mijn moeder heeft elke optie overwogen! "Abortus, maar wat gaat mij dat kosten, en waar of door wie, en gaat dat pijnlijk zijn"
De papa in spe mee laten opdraaien voor 'het probleem' dan? Maar wie is die papa? Diegene die het waarschijnlijk is heeft al lang de benen genomen. Terug naar Duitsland, terug naar zijn gezinnetje.

Mijn grootouders werden op de hoogte gesteld, maar daar vandaan kwam ook geen hulp.  Mijn grootmoeder zat in de prostitutie en mijn moeder had haar gedwee opgevolgd. Maar dan laat je je op je 16e toch niet met een kind opzadelen! Dus wij werden de deur uitgeschopt met de woorden: "als je terug kunt werken ben je terug welkom, zolang trek jij je plan maar".

Wel, ze heeft haar plan getrokken!
Zoals jullie zien heeft er geen abortus plaats gevonden. Een papa is er ook nooit gekomen.
En blijdschap was er op die bewuste 21e april in 1952 ook niet. Er was enkel een groot ongewenst probleem op de wereld gesmeten

©Huismusje

Categorie:MIJN TRIESTE JEUGD



Categorieën
  • DIVERSEN (15)
  • MIJN TRIESTE JEUGD (128)
  • NABESCHOUWING (16)
  • TRIESTE JEUGD OP RIJM (12)


  • AAN ALLE JARIGEN VAN VANDAAG! MAAK ER EEN FIJNE DAG VAN!
    NOG EEN LANG, GEZOND EN GELUKKIG LEVEN TOEGEWENST!!!





    Mus fladdert door blogland
  • MYETTE
  • BOJAKO
  • PAZ
  • HOTLIPS
  • THEA
  • LUDOVIKUS
  • NATOKEN
  • ISIS

    EN IK FLADDER VERDER NAAR
  • BLOGTIPS FEBE
  • BLOGFORUM

  • Klik hier voor een bezoek aan mijn dagboekblog

    Blog als favoriet !

    SOEP VAN DE DAG

    DRIE EETLEPELS TRANEN.
    EEN SNUIFJE VERDRIET.
    KLEIN BEETJE WOEDE
    MAAR DAT PROEF JE NIET

    NEEM HET FLESJE INNERLIJK STRIJD
    VOEG TWEE KLEINE DRUPPELS TOE
    MENG HET MET WAT EENZAAMHEID
    WAT IK ALTIJD DOE

    LAAT ALLES ZO LANG STOVEN
    TOT JE EINDELIJK IETS HEBT
     OM WEER IN TE GELOVEN
     DIT IS MIJN SOEPGERECHT
    ©


    Mijn naam is fieke.
    Ik draai het vrouwtje en het baasje
    met gemak rond mijn pootjes.

    Ben ik geen schatje?


    En ik ben snoezepoes.

    Ik heb geen meesters,
    enkel dienaars.
    Het vrouwtje is mijn lievelingsdier.


    De zee van droefenis,
    strekt zich uit tot in het oneindige.
    Maar keer u om,
    aan uw voeten ligt de kust!

    (Boeddhistische spreuk)


     TOT TRANEN TOE BEWOGEN
    EN VOL VAN VREUGDE MIJN GEMOED.
    OMDAT JIJ MIJ LAAT GELOVEN
    DAT IK WEER GELOVEN MOET
    © Huismusje


    IK KWAM TOT HIER EN ZAG.
    IK ZOCHT IETS ANDERS
    MAAR GEEN STERVELING VINDT.
    OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT
    DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND.
    (P.N.van Eyck)


    Archief per jaar
  • 2018
  • 2010
  • 2009
  • 2007
  • 2006
  • 2005

    Foto

    Als deze kaars wordt verplaatst van de ene naar de andere site,zal de vlam van spirituele liefde en genezing doorgaan met de weg te verlichten voor diegene die zoeken naar hun ware ik.Breng dit licht naar je eigen homesite
    Zoeken in blog


    MIJN TROFEEËNKAST.

    Gekregen van Swinging hotlips
    Gewonnen bij haar muziekquiz.




    Ik wandel vaak in de regen.
    Omdat niemand dan mijn tranen ziet.


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!