Zolang ik niet wordt opgehokt wegens 'vogelgriep' Zolang ik niet de kogel krijg wegens een dominoeffect. Zolang tjilp ik hier vrij en vrank mijn hoogste lied. Mijn verhaal is persoonlijk! Laat het ook zo!
100% 150% 200% Vergroot hier de tekst Of druk op ctrl en het = teken van uw toetsenbord
Over mijzelf
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Vrouw des huizes.
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: o.a. Muziek- Lezen (detectieve)-Dagtrips- Computeren-Shoppen .
Ik heb 1 zoon, 1 dochter en 1 kleindochter.
Ik bekijk het leven realistisch en kordaat. Maar nooit kortzichtig
Alle geweld is zinloos, niet?
Zet daarom dit teken ook op uw blog?
Zoonlief aan 't werk op mijn oude pc
Dochterlief
DE ZES ANTI-STRESS REGELS!
1) Hou van je bed als van jezelf! 2) Rust overdag goed uit zodat je 's nachts goed kan slapen! 3) Doe zo weinig mogelijk, laat anderen het doen! 4) Als je plots de drang voelt opkomen om te werken, ga dan zitten en wacht tot het overgaat! 5) Doe zeker vandaag niet wat morgen ook kan! 6) As je iemand ziet rusten, help hem daarmee!
Heb een huis vol planten.
O.a.deze die prachtig in bloei staat.
huismusje (2 JAAR)
huismusje in Rivierenhof.
Met pleeg-ma aan zee. (De enige foto van ons beide samen.)
MIJN BLOEMENTUINTJE.
HET GELUKKIGE GEZINNETJE! ZO ZIEN JULLIE ZOONLIEF OOK EENS LANGS DE VOORKANT.
De nacht.
En dan is daar de nacht.
Het duister als een warme mantel
Omhuld je gekwetste hart.
Je wandelt door vergetelheid.
Weg van pijn en smart.
Om dan weer te ontwaken,
met bezinning moed en kracht.
Je leeft de dag stil en gelaten.
Want je weet
straks is daar de nacht.
IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK DEED! ENKEL SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK NALIET TE DOEN!
03-01-2009
LIEDJESTEKST
GEEN KIND MEER
Je leeft je eigen
leven
wat zij er ook van vindt
je bent allang geen kind meer
al blijf je ook haar kind
je wilt erover praten
maar niet op haar manier
je zult haar best verdriet doen
maar niet voor je plezier
wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
en dan opeens, dan is-ie er, die dag...
De dag waarop je moeder sterft
dat jij wordt losgelaten
en al haar eigenschappen erft
die jij zo in haar haatte
de scherpe tong, de bokkepruik
de zure schooljuffrouw
die zullen ze dan binnenkort
herkennen gaan in jou
en hoop'lijk ook de and're kant; de aardige, de zachte
maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
de dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging
komt dan niet meer terecht
en wat je nog wou zeggen
blijft eeuwig ongezegd
de machteloze frasen
van je genegenheid
en dat het niet haar schuld was
en ook dat het je spijt
de dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
en dan zo graag nog één keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft
de dag die al je dagen
van dan af aan wat grijzer verft
al hou je niks te klagen
je hebt je goede vrienden nog
die staan je ook dichtbij
en als je soms een minnaar zoekt
dan staan ze in de rij
maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
de dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Gezongen door Karin
Bloemen
Tekst dichter : Jan Boerstoel.
Componist : Marnix Busstra
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
26-01-2009
GEDICHT VAN MIMI
Ik zal niet de zon
zijn om je nacht te beëindigen, Noch zal ik de muur zijn om je tranen te keren. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Want er zijn geen woorden om dingen recht te zetten, Noch hoop die men onderdompelt in rouw, Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Een wijsheid aanbieden, veel te helder, Om je pijn te verzachten of je angsten te laten rusten. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er moet tijd zijn om te treuren tot het leed Gelijk is aan de liefde van dagen en jaren. Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen, Want verdriet moet zijn hoogte bereiken, alvorens het breekt En getijen moeten keren voor men huiswaarts keert. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt. Er zijn kwellingen die vriendschap niet kunnen verzachten, Een bitterheid ongekleurd tot de dageraad verschijnt. Ik zal niet de zon zijn om je nacht te beëindigen. Maar ik zal met je meekijken tot het licht wordt.
GEKREGEN VAN MIMI.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
26-03-2009
BIJ GEBREK AAN TIJD OM TE SCHRIJVEN, EVEN EEN GEDICHT. HEB HET OOIT VAN HET NET GEHAALD, IK VOND HET MOOI,EN IK HOOP JULLIE OOK.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
10-09-2009
GEDICHT/WAAROM....?
Waarom kan ik niet vergeten, al die trieste dagen, die trauma's uit 't verleden. Waarom blijft het aan mij knagen?
Waarom kan het diepe geluk, dat vandaag mijn deel mag zijn, mij niet houden in het heden. Waarom keer ik weer naar die intense hartepijn?
Waarom leg ik al die goedbedoelde troost, steeds weer naast mij neer. Waarom, waarom, waarom! Vraag ik mijzelf telkens weer.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
11-09-2009
IN MINEUR(Gedicht)
Als je jezelf niet kent,
niet weet of je iets of niemand bent.
Het gevoel hebt van onzekerheid,
het verschil niet kent tussen mening en feit...
Als je je alleen voelt,
dingen zegt die je niet zo hebt bedoeld.
Niemand die naast je staat,
en begrijpt waar het jou echt om gaat...
Als mensen het goed bedoelen,
en zeggen hetzelfde als jij te voelen.
Toch trekken ze je op een lijn,
omdat ze niet weten hoe het voelt om echt verdwaald te zijn...
Als mensen om wie je geeft je in
de steek laten,
niet meer naar je vragen en niet meer met je praten.
Dan leer je pas wat leven is,
en dat echte liefde geven is.
( auteur onbekend)
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
04-10-2009
MELANCHOLIE / GEDICHT
HOEVEEL LEED KAN IK NOG DRAGEN HOEVER MOET IK NOG GAAN VOOR HET EINDELIJK BEGINT TE DAGEN AL WAT JE MIJ HEBT AANGEDAAN
ALS JE IN MIJN SPIEGEL KIJKT ZIE JE DAN NIET MIJN LEGE OGEN ZIE JE NIET DAT IK BEZWIJK HEB JE ECHT GEEN MEDEDOGEN
NEEN, IK KAN NIET VERDER MEER GEEN TRANEN MEER DIE VLOEIEN IK KAN NIET KEER OP KEER STEEDS WEER OPENBLOEIEN
Door de lieve reactie van mijn evenzo lieve bezoekster bojako, begreep ik dat bovenstaande vers ietwat misleidend overkomt. Deze
woorden zijn geschreven toen ik bijna vijftien jaar was. Het schrijven
van gedichten was mijn manier om te vluchten uit de realiteit. Ik
heb ze nog bijna allemaal. Sommige zijn echt kinderlijk, sommige zijn
zelfs bijna vrolijk, maar allemaal drukken ze uit hoe ik mij voelde
op het moment dat ik ze neerpende.
Droom
kind droom maar weg op
de wind want jou wacht nog
een leven vol zorgen
Droom
kind droom maar weg op
de wind maar geloof in het
wonder van morgen
Als
het najaar is gekomen en het groen heeft
meegenomen is dat niet voor
lang
Als de
natte kale takken in de winterstorm
knakken wees dan niet bang
Onontkoombaar
zijn de grote dingen de seizoenen laten
zich niet dwingen en het jaar dat
gaat in vaste regelmaat zijn eigen gang
Droom
kind Niemand is ooit in
zijn leven zonder tegenslag
gebleven of tegenwind
Niet
je dromen die bedriegen maar de grote
mensen liegen uit angst mijn
kind
Ook de
dappersten zijn weggedoken ook het sterkste
hart is soms gebroken want ons
levenslied is vol verdriet
m'n kind maar de liefde
wint
Droom
kind weg op de wind ook al wacht jou
een leven vol zorgen Droom kind en bij
al wat je vindt: geloof in het
wonder van morgen! Want jij ben een
wonderkind....
Auteur onbekend.
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
19-10-2009
GEDICHT
Over het dode gras
Ik zie een rennend meisje
...over het dode gras...
Haar leven is weggewaaid net als as.
Ze rent weg voor haar problemen,
en ze zal het nooit anders nemen.
Ze kijkt de hele tijd achterom.
terug naar haar verleden,
Ze zal het nooit vergeten,
wat ze haar aandeden.
er komt geen einde aan.
...over het dode gras...
Maar ineens kan ze niet verder.
Ze staat voor heel diep water.
ze is het nooit geweest,
een echte prater.
Ze kijkt angstig achterom,
en ziet haar verleden op haar afkomen
haar jeugd is haar ontnomen.
Haar verleden is te zwaar,
Nooit gewenst,en alles kwam door haar.
Het verleden duwt haar omver,
en niemand die het ziet.
ze valt in het diepe water,
en verdronk toen haar verdriet.
Dit is niet door mezelf geschreven, maar het sprak mij wel enorm aan omdat het weergeeft hoe ik mij voelde als tiener.
En ook omdat ik mij vragen stel over schrijfster dezer.
Auteur Pauline - Vijftien jaar
Categorie:TRIESTE JEUGD OP RIJM
10-11-2009
GEDACHTENFLITS / GEDICHT
Ik zou je willen zoenen
op je warme wangen
Ik zou je willen omhelzen
Het is mijn groot verlangen....
Ik zou je willen toefluisteren
heel zacht in je oor
Mams, ik houd van je
Ja, daar leef ik voor
Sommige mensen wil je niet tegenspreken, omdat je hen niet wilt
kwetsen......
Sommige mensen kan je niet tegenspreken, omdat ze gelijk hebben...... Sommige mensen zijn
de moeite niet waard, omdat je hen beter in hun dwaasheid laat...... Sommige mensen durf
je niet tegenspreken, omdat ze geen tegenspraak dulden......
Eenzaam huilde zij haar verdriet
Ging zitten op een omgevallen boom
Het zonnetje zag ze even niet
Haar leven leek een boze droom
Tot er plots een klein mannetje voor haar stond
Stelde zich voor als vadertje tijd
Nog geen twee turven hoog op de grond
En heel even werd ze door zijn kleine gestalte afgeleid
Hij nam haar troostend bij de hand
Kijk zei hij, eigenlijk is het heel frappant
Mensen zijn eigenwijs, willen nooit leren
Verdriet hoort bij het leven, dat moet je accepteren
Ook al is verdriet nog zo groot
Tijd zal alle wonden helen
Daarom moet je je verdriet niet altijd voor jezelf houden
Maar probeer je gevoel met iemand te delen
Kijk maar eens goed om je heen
Er is altijd wel iemand waarbij je even mag schuilen
Wees niet bang, je hoeft je niet te schamen
Ook andere mensen moeten wel eens huilen
Geloof me, het zal werken
Neem dat maar aan van vadertje tijd
Straks zie jij weer zonnestralen
Nu geen verdriet meer lieve meid
IK KWAM TOT HIER EN ZAG. IK ZOCHT IETS ANDERS MAAR GEEN STERVELING VINDT. OOK NIET AAN HET EINDE VAN ZIJN TOCHT DE DINGEN DIE HIJ DROOMDE ALS KIND. (P.N.van Eyck)
Ik ben Lulu, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
