Dag Correspondenten, een schets van de plaatselijke situatie. We zien Bozcaada duidelijk liggen en de mooie trits windmolens ook. mooie fotoserie: https://www.bozcaadarehberi.com/en/nm-Windmills-cp-834 Wanneer de ochtendnevel opgetrokken is, en er is nog geen te straffe zon, zien we aan bakboord Turkije (Europa) en aan stuurboord Turkije (Azië). Tenzij de wind of de stroming het schip doen keren heeft rond het anker, dan liggen de continenten omgekeerd tov het schip. Zo gaat dat op anker, vooral wanneer het schip daar zonder lading ligt, enkel met ballastwater, en dus hoog op het water drijft.
Gisteren heeft LM eindelijk voor mekaar gekregen dat de changing room beneden eens werd opgekuist. Uitgemest zou een beter woord zijn. In de changing room staan ook een wasmachine en een droogkast. Dat alleen al is een sukkelachtige situatie voor een kleedkamer. En er lagen tegen de vloer werkschoenen en overalls van alle voorgangers tot in de tijd van Columbus. Dat is nu opgeruimd en ineens lijkt de changing room op een kleedkamer ipv op een voddenhok van Humana.
De wasmachine voor de overalls is een gewoon huishoudmodel van 5kg. Voor overalls van mecaniciens is dat veel te klein. Het had zo'n groot commercieel model van 7kg mogen zijn. Daar kunnen zes overalls per keer in. Om goed rond te tuimelen mogen in dit machientje feitelijk maar twee à drie overalls in. Als overalls maar per twee gewassen worden duurt het lang eer iemand nog eens aan de beurt is. LM gebruikt twee overalls per dag. Het kan niet anders met dit weer, anders krijgt hij Prickly Heat door de wrijving van de huid met nat bezwete kledij. https://encyclopedie.medicinfo.nl/miliaria-rubra/014fa7173dc04858b66641745d9015ad
Nu worden de overalls per drie, of nog erger, per vier gewassen. Dan tuimelen ze niet vrij door het sop in de trommel, dan grijpen ze elkaar met mouwen en pijpen vast wanneer de trommel draait en worden één kluwen textiel. Die bol draait mee, maar de overalls zitten vast geperst. Ze zijn eens nat geweest, dat is het dan. Een klein deel van het vuil is bij het zwieren wel verdwenen, maar dat is alles. In feite zijn de overalls niet echt gewassen of gespoeld en daar komen huidirritaties van. LM en ik weten hoe we Prickly Heat op afstand moeten houden, desnoods viér keer per dag een droge (propere) overall aantrekken. Zo krijgt LM geen pijnlijke huid. En een mens heeft véél huid hoor, het is ons grootste orgaan, oppervlakte 2m². Vier overalls per dag, daar komt enkel wat meer was van. En was kan ik de baas, alleen niet in een machientje van te klein kaliber met zoveel wachtenden vóór mij. En met de waterbezuiniging is het helemaal onmogelijk aan het worden. Dat wordt een catastrofe voor LM zijn huid. 'k Ben sluipwegen aan het bedenken.
De buurvrouw heet Nicole en dit is haar eerste reis. Zij is de vriendin van de 3de mecanicien. Zij is Roemeense en spreekt Frans. 't Is misschien het moment om aan Roemeens te beginnen? Neenee, laat maar!
Het brak water is op. Jammer hoor ... zout water bespaart een hoop tijd en duur gedoe met mousse, gel, haardroger en lak om een mooi pinnekeskapsel te maken. Met zout water staat mijn haar vanzelf stekelig. De kapper heeft daar drie dure producten voor nodig en een bak vol gereedschap. En dan moet ik nog blijven stilzitten tot hij klaar is! Hier krijg ik zo'n kapsel in een mum van tijd: douche, een beetje afdrogen en gewoon voortdoen, de pinnekes komen vanzelf. 'k Ga aan onze kapper voorstellen dat ik de flessen vul, hij plakt er zijn etiket op en we doen fifty-fifty ofte kif-kif. Voor de bio- & ecotrend gooien we er een aantal reepjes bladspinazie in en we zeggen dat het zeewier is. Of we gooien er zeewier in en we zeggen dat het spinazie is. Daar moet ik nog over nadenken.
Beauty by Nature Hair Fortifier "Turkish delight"
Dat wordt een succes. Ik voel het tot in de tippekes van mijn haarpinnekes: hiermee worden de kapper en ik concurrenten van The Body Shop en Yver Rocher. Nicole heur haar heeft danig te lijden gehad in de dagen van brak water. De haarpunten zijn gesplitst en de glans is weg. En de kleur is nu van diep kastanje bruin een dof koperkleurig geworden. Voor haar is dat erg, want zij is een poppemieke. Ze kloeg daar niet over hoor, ze vertelde dat gewoon ter informatie.
2001-07-25 ~ op anker, Bozcaada, Turkije
Spreuk van de dag : it takes brine to show Salties. Vrij vertaald : het is maar als ge in de pekel zit dat ge weet wie de zeerotten zijn. Nog meer over zoet/fris water : een schip kan maar zoet water produceren als het vaart, als de hoofdmotor (the main engine) draait. De warmte die hij daarbij produceert, wordt via pijperijen gebruikt door de evaporator om zeewater te distilleren. Het zeewater wordt opgeslagen in tanks. Na de bewerking gaat het gedistilleerd water in opslagtanks. Twee weken vóór LM en ik aan boord gekomen zijn is met één van die opslagtanks een 'abuus' gebeurd. Een verkeerde leiding is blijven open staan en zo is zeewater van een zeewatertank naar de tank van het gedistilleerd water gestroomd. Tegen dat men het abuus gemerkt had was het al te laat. Er zat al zout in de tank, genoeg om 35 ton zoet water brak te maken.
Om gedistilleerd water bruikbaar en drinkbaar te maken passeert het ook nog door een sterilizer (UV-straling) en ook een mineralisatie-filter.-zonder toegevoegde mineralen wordt een mens een zombie want de eigen mineralen verlaten het lichaam, door osmose
Sinds vanmorgen zijn de rantsoenmaatregelen verscherpt wegens onvoldoende besparing. Er is nog wel water tussen 07h30-08h, 11h30-13h, en 17h30-20h, maar vanaf vandaag zal het koud watercircuit afgezet worden. Wat houdt dat in? Vanaf vandaag zal het koud water circuit afgezet blíjven, 24/24hrs. We krijgen nu koud water via het warm-watercircuit omdat de ketel die het water warmt afgezet wordt, dus 24/24hrs. Waarom het gegoochel met koud-afzetten en warm-zonder-ketel dus evengoed koud? De bedoeling is : de wc's zonder water zetten. Ah ???
Resultaat n°1 : er zal geen warm water meer zijn om te douchen op geen enkel uur van de dag, omdat de ketel nu afstaat. Voor de mecaniciens is dat een ramp, zijn moeten olie en vet van hun lijf gewassen krijgen. Daar bestaan verschillende merken hand-cleaner voor en er bestaat ook zeep op deze wereld. En ook water. Wárm water, als het over vet en olie gaat. Voor mij is 't niet erg ik was mij op z'n Japans. Dat gaat even goed en even snel als een douchke. En ik voel bijna niet dat het koud water is, of toch minder lang. 'k Heb er twee ijsroombakjes water voor nodig en twee washandjes. 't Doet een beetje denken aan tips uit De Vrekkenkrant hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Vrekkenkrant
Resultaat n°2 : de wasmachines zullen niet-meer-draaien!, want die staan ook aangesloten op het koud-watercircuit en dat circuit staat nu afgesloten. Wasmachines brengen zelf het (koud) water op temperatuur en als ze geen water krijgen starten ze gewoon niet. Dat is zo de ingebouwde standaardbeveiliging. Ze zullen dus vanaf vandaag geen water meer krijgen, omdat ze op het koud-watercircuit staan dat afgesloten blijft totdat we weer varen ... Alleen Neptunus weet wanneer dat zal zijn.
Waarom moeten nu zo ineens de spoelbakken van de wc's afgesloten worden na reeds vier dagen rantsoenering? Awel : de wc's moesten doorgespoeld worden met zeewater. Daarvoor staat er op elk deck, aan elke buitendeur minstens één vat van ± 150L. Daar gaat men een emmer vullen en met dat water spoelt men de wc. Tot gisteren vulde de wc-bak zich met water tijdens de uren dat er water vrijgegeven werd. Wie vergeten was een emmer zeewater te vullen, of geen zin had dat alsnog te gaan doen, spoelde gewoon door met het leidingwater dat in de wc-bak zat. Daar is nu een punt achter gezet.
Dat niet iedereen met zeewater spoelde had ik al wel gezien aan het waterniveau in de vaten zeewater op ons deck. Pas na 2,5 dagen waren ze leeg. Dat is lang. Dus spoelden er toch nog mensen met leidingwater? Waarschijnlijk hè. En toen de vaten leeg waren bleven ze een halve dag leeg omdat de persoon van dienst ze niet opvulde. (Wie die persoon van dienst ook moge zijn). Ondertussen werden alle wc's (toch zeker van dit verdiep) weer een halve dag met leidingwater gespoeld. Vandaar de verscherpte maatregelen.
Over de overalls moet ik me geen zorgen maken, zei LM vanmorgen. Wanneer álle mecaniciens zonder proper werkgoed zitten zal er wel iets ondernomen moeten worden van hogerhand. Hogerhand = de verdieping hierboven.
We beginnen er groezelig uit te zien. Groezelig is de nieuwe standing. Vroeger heette iemand die zo wat zwarte randjes had een 'vettig manneke'. Wie nu zo wat grauw loopt te geuren mag dat met opgeheven hoofd doen, want zij/hij is een gedisciplineerd zeemens en verdient alle achting van deze kleine gemeenschap. Wie na vijf dagen nog fris en vlekkeloos voor de pinnen komt is verdacht. Die springt met water om alsof ... alsof ... alsof het water is. (Dit is niet echt de uitdrukking die ik zocht.)
Er kan ook water gebunkerd worden: gewoon water aan de wal bestellen. Dat wordt dan geleverd. Met een barge komen ze onze watertanks volpompen. Maar dat kost geld. In USD, in Euro of in Lira, het blijft geld. De rederij verdient geld als slijk, maar dat is voor de aandeelhouders. De Grote Baas ginder zit op dit uur fris gedoucht de beursberichten te lezen. Hij heeft dat slijk der aarde liever thuis in België en laat ons hier aanmodderen zonder voldoende water.
Vermits LM en ik op bagagegewicht hebben bespaard om naar hier te komen, hebben we allerlei niet bij.-tekst 339
Onder andere huidreiniger, Skin Cleanser. Dat is een flacon emulsie die geen zeep bevat, om zich te wassen wanneer hij Prickly Heat krijgt. https://encyclopedie.medicinfo.nl/miliaria-rubra/014fa7173dc04858b66641745d9015ad Nu die emulsie van pas zou kunnen komen : niet bij! 'k Heb al een flesje Calamine gevraagd aan de 2de stuur, want dat hebben we ook niet bij. Het voorkomt geen Prickly Heat en het is geen geneesmiddel. Calamine verkoelt en verzacht enkel, het product kalmeert de huid.
Waarom ik nu bladzijdes vul met waterrelazen : omdat ik aan niks anders meer denk. Drinkwater en spoelwater voor de was. Want ik ben intijds met de hand beginnen wassen natuurlijk. 'k Ga niet wachten tot we zonder kleren zitten hè. Veel plaats om te drogen is er ook niet, dus was ik elke dag de stukken van de dag ervoor. Veel campingtoestanden in de cabine hier. Campingtoestanden uit de jaren 60, bedoel ik.
2001-07-21 ~ op zee, we varen
Gisteren dacht ik dat ik het machien voelde starten. 'k Ga eens aan deck kijken, jawel, er is kielzog dus de schroef draait. Yahoe! We hebben een bestemming, we gaan ergens laden, we zijn hier weg. En als het machien draait kunnen we weer water distilleren en is de rantsoenering voorbij! 'k Bleef toch nog efkes kijken, want het schip beschreef een halve cirkel (?) Niet meer of we varen gewoon wat rondjes om een en ander te testen. Nee, het kielzog kwam in een rechte lijn. Ha! ze brengen het schip in positie om de Dardanellen in te varen ... nog efkes en we beginnen er aan. 'k Zal het fototoestel al maar gaan halen. De Dardanellen eindelijk eens bij daglicht! Een unieke gelegenheid. Camera in de aanslag. Hélà jongens, de Dardanellen da's wel langs dáár hè! 't Is ni waar, we varen hier gewoon weg. Niks Dardanellen.
'k Kom de steward tegen, hij zegt dat we driften. Hoe kan dat nu, we hebben kielzog, zelf gezien. Kielzog betekent dat de schroef draait. Dus varen we. Driften, mon oeil. Hij zei dat ik eens op het berichtenbord in de mess moest gaan kijken. Haja, daar stond het, al van in de voormiddag waarschijnlijk. We verlaten de Egeïsche Zee en gaan op de Middellandse Zee wat ronddobberen, driften : waiting for orders, wachtend op bestellingen. Driften begot, voor het ogenblik varen we weg om elders te kunnen gaan driften. Er is dus nog altijd geen laadhaven en de waterrantsoenering zal voortduren.
Vanmorgen zijn we tussen de Peloponnesos en het eiland Kithira door gevaren. Heel mooi. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kythira En nu (10h30) liggen we te driften. In de verre verte is een stuk Griekse rots te zien.
13h: zo dadelijk gaan we tussen de Griekse Eilanden, wist Bermo te vertellen. Daar zullen we binnen antennebereik zijn om te SMSsen. De tekstjes zijn al ingetikt, enkel nog verzenden.
Bermo is nu 3de stuur. In '99 hebben we met hem gevaren op schip 31, toen was hij nog aspirant. Het zeevarend leven bevalt hem blijkbaar. P'dorie! daar is er al eentje, een Grieks Eiland. Ik ga efkes aan deck kijken hoor.
Ineens biepten de foons achter mij. Al antwoord uit België? En ik had nog niks verzonden. 'Welcome to Greece ... blablabla ... etc. Oké, er is zendbereik, 'k zal alles rap verzenden dus. 14h48 : een biep = een bericht. 't Was van Laura & D :
Zojuist geland in Zaventem Moe & tevreden Canada is mooi
Dat laatste wist ik al, maar nu mijn zusje het zegt ben ik zeker.
Wat is SMS toch een geestig ding. En wat een verademing dat we eens te kunnen rechtstreeks contact hebben zonder tussenpersonen, zonder de tussenkomst van een marco (telegram, vroeger) of een stuurman of een captain (fax & email, nu). Vorige week van maandag tot woensdag hebben LM en ik er ook op los geSMSt. En vorige zondag elk op weg naar Tunesië ook. LM was al aan het ontbijt op Zaventem terwijl ik in 't Zuidstation nog liep rond te dolen met mijn valies, zoekend naar het kantoor van Air France en smachtend naar koffie.
2001-07-20 ~ op anker, Bozcaada, Turkije
Hoe lang we hier op anker zullen liggen weten we niet. 't Kan wel twee weken of een maand duren. Dat is erg, want het is hier veel te warm voor LM. We zien land liggen en we zijn binnen antennebereik (twee staafjes) dus kunnen we SMSsen, dat is al getest met Laura. Op schip 34 was ik het goed gewend geraakt, zo vaak contact met het thuisfront. Zojuist heb ik onze maildiskette naar capt GEO gebracht. In de mails staat dat we niet kunnen SMSen, maar 't kan dus wel, twee staafjes is genoeg. Aan tafel vertelde Bermo (3de stuur) dat ze met een schip speciaal om te kunnen telefoneren en te SMSsen toch efkes dichter bij Taiwan vaarden dan de route voorziet. "Toch niet té dicht?" vroeg ik. Want leg het op den bureau maar eens uit dat het schip aan de grond gelopen is om efkes te kunnen bellen met thuis. Bermo knikte om te zeggen dat hij begreep wat ik bedoelde.
En in 2012 was er de Costa Concordia, die bij Isola del Giglio in de Tyrreense Zee op de rotsen liep en scheurde. Er is geen woord meer te vinden over waaróm (capt) Schettino de route verlaten had. De informatie van die eerste weken is uitgezuiverd, opgekuist. https://nl.wikipedia.org/wiki/Isola_del_Giglio
Omdat we mogelijk lang op anker liggen is sinds vanmorgen het water gerantsoeneerd, sinds vannacht eigenlijk al. Zodoende was er bijna geen water voor het ochtendritueel. We hadden een halve lavabo elk, of wat er nog uit de leidingen wou komen. Ze hadden wel eens mogen verwittigen dat er voor 's ochtends vroeg geen water zou zijn, dan had ik gisteren al emmers gevuld. Moeten de mensen ongewassen naar het ontbijt? Frisse bedoening. Als spoelwater voor de wc ben ik een emmer water gaan putten uit het zwembad. Na het ontbijt lag ik op vinkeslag: de steward moet zijn afwas kunnen doen en de kok heeft ook water nodig om zo het een en ander in gang te kunnen steken voor het middageten. Daarom had ik emmers, bakjes en lege flessen klaar tegen dat er water zou zijn. Yep! Plots kwam er water uit de kraan, toen alle andere mensen al naar hun werk waren natuurlijk. We hebben nu een 20L zoet water staan. Als LM zich straks moet verfrissen om aan tafel te gaan heeft hij tenminste zoet water. 'Zoet' water is een groot woord, het is amper ontzilt.
Enkele dagen geleden smaakte onze ochtendkoffie in de cabine zout. Eerst dacht ik dat het maar een idee was, omdat ik er nog geen suiker in gedaan had. -nam ik toen nog suiker?-Maar daarna was ik zeker, er was iets aan de hand met het drinkwater. Later vertelde LM dat er 35 ton drinkwater mislukt is, een te hoog zoutgehalte. Om dat te proeven had ik zelfs geen meetapparatuur voor nodig. Om koffie te maken gebruiken we nu flessenwater, maar zo zal ons voorraadje flessenwater rap op zijn. Het flessenwater is in feite voor LM, om elke dag een fles mee te nemen naar het machien. Het water van het drinkpompje in de alleyway is ook te zout, vanwege die mislukte 35 ton. Die 35 ton mislukt zoet water wegpompen en gewoon herbeginnen is er op anker niet bij want er moet een gans systeem in werking gesteld worden en dat kost fuel (brandstof). Op anker is die procedure te kostelijk. En drinkwater bunkeren kost ook geld. Al denk ik dat capt GEO tegenover de rederij te schuchter was om het been stijf te houden.
Bij normaal verbruik (à 10 ton per dag) zouden we op 3,5 dagen van dat ondrinkbaar water vanaf zijn. Nu het water gerantsoeneerd is, zitten we er veel langer mee natuurlijk. De steward (Filipijnse bemanning) maakt koffie van blokken ijs. Gek zicht hoor: de klompen ijs liggen bovenop het deksel van de elektrische waterketel. zo sijpelt het smeltwater naar beneden en heeft hij (warm) drinkwater. En als het niet rap genoeg smelt? Met de haardroger er op zeker? Hoe het moet met de was zullen we wel te horen krijgen. Er zitten nog drie overalls in het machientje, gewassen maar niet gespoeld. Toen ik na het ontbijt met emmers, bakskes en flessen in de weer was hoorde ik op de radio iets aankondigen van "... allegro". JA?, dacht ik, zo allegro is dat hier anders niet hoor. "... ma non troppo" zegden ze er toen gauw achter. HA! dat trekt er al beter op.
In juni heeft het schip ook lang op anker gelegen en toen was het water ook gedurende weken gerantsoeneerd. Dat verklaart ineens een hoop dingen. Toen we aan boord kwamen vond ik dat de cabine er nogal kleverig uitzag. In feite zag heel de accommodatie er smoezelig uit, absoluut niet shipshape. Maar er is niks dat niet kan opgelost worden met een sterk zeepsop en bleekwater hè. Water en zeep/detergent, meer moet dat niet zijn. Bruine zeep, detergent en bleekwater hebben we genoeg, maar die bussen blijven voorlopig dicht : we hebben onvoldoende water! Voor de mensen aan boord was de rantsoenering al zo vanzelfsprekend geworden dat ze vergeten waren de vijf nieuwkomers (onder wie LM en mij) op de hoogte te brengen van de gang van zaken. 13h: Kermille, ik vanmorgen maar een kleine reserve water aanleggen ... er is water tussen 12h & 13h!
2001-07-22 ~ op anker Bozcaada, Turkije
Het 'abuus' is van 14 dagen vóór wij aan boord waren. Toen is er zout water in de voorraad zoet water geraakt (???) en zo is die 35 ton brak geworden. Toen wij op ma-16/07 aan boord kwamen, was een vorige voorraad nog in gebruik, een goede tank met écht zoet water. Wij wisten niet wat er op komst was want er was met het water niks aan de hand. Op di-17/07 werd de tank met het 'abuus'-water in gebruik genomen en hadden we het aan ons been. Sinds die dag gebruiken LM en ik enkel nog flessenwater om te drinken en om koffie te maken. Vijf dagen later, vanmorgen zo-22/07, werd ik wakker met een zout smaakje op mijn lippen en in mijn mond. Sindsdien is het maar erger geworden. Nu proef ik constant zout. Dat kan toch niet van het douchen komen? En soep eet ik al sinds dinsdag niet meer ... GEVONDEN! 'k Heb de etiketten eens gelezen : het komt van het Turks bruiswater. Merk Danone. 'k Wist geeneens dat die spuitwater op de markt hadden.
Wiki zegt : 'Groupe Danone is een Frans voedingsmiddelbedrijf, gespecialiseerd in zuivelproducten en yoghurt, flessenwater en medische voeding.'https://nl.wikipedia.org/wiki/Danone
Danone: 20mg natrium/L. 20mg (!!!) Dat is zeker speciaal voor warme landen waar de mensen hun minerale zouten uitzweten. Misschien ook voor mecaniciens die in warme wateren moeten werken op anker. Maar niet voor mensen die (zoals ik onder andere) in de airco leven en zittend werk leveren. Na zes dagen te zout spuitwater zit het tot in mijn vezels natuurlijk. 'k Heb mezelf zitten pekelen, levend. Vandaar die zoute smaak op mijn lippen en in mijn mond. LM heeft nergens last van. Nee, natuurlijk niet , zijn body is juist blij met die extra mineralen.
Het plat water hier aan boord : 5,8mg natrium/L. Dat trekt er al beter op. Wat nu? Zes dagen draineren met plat water zeker? Een dubbele dosis dan, om de natrium uit mijn lijf te jagen. 'k Ben direct een fles plat water gaan halen. Ze is al half leeg. IJskoud natuurlijk. Nu dat weer.
Efkes een vergelijking tussen het plat water (waar die flessen aan boord gekomen zijn weet ik niet) en het Turks spuitwater van Danone:
Vandaar die witte poeier in het waterbakske van ons koffiemachientje, dat is calcium ...
Nu vraag ik mij af waarom ik toen mee bruiswater dronk. En voorál, waarom wij onze ochtendkoffie in de cabine met bruiswater maakten? Misschien was er niet genoeg plat water meer?
2001-07-24 ~ op anker Bozcaada, Turkije
Goed nieuws: morgen is die mislukte lading water op en krijgen we weer betrouwbaar kraantjeswater. De rantsoenering blijft natuurlijk. En ik zal toch eerst de emmers laten vol lopen, om de leidingen te draineren hè.
Er zat nog een stuk brief van op schip 34in de laptop.
2001-07-09 ~ op anker, Oostende
We liggen te ver van land om te kunnen SMSsen. Radio hebben we wel. Het is eigenaardig nog eens de VRT te horen aan boord van een schip. Dat hebben we in jaren niet meer meegemaakt. De weerberichten zijn niet fameus. Hier buiten liggen we te rollen. Er staat veel wind en we hebben schuimkoppen alsof het november is ipv juli. 'k Zou aan mijn bagage moeten beginnen maar ik krijg mezelf niet in gang getrokken. 'k Zit hier zomaar wat. Om de zoveel hrs is hier verandering van programma, soms met maar een half uur tussen.
2001-07-16 ~ Gabès, Tunesië sinds vanmorgen aan boord van schip 35
Goed, waar was ik gebleven met het relaas. De laatste dagen op schip 34 waren een heksenketel. Eerst zouden we zondagmorgen binnen varen, toen werd dat verlaat naar maandagmorgen. Iets later werd het weer vervroegd en de nacht van zondag op maandag zijn we binnen gevaren. Voor alle Belgen aan boord was dat een dikke streep door de rekening, nu lag voor de meesten het familiebezoek in het water. Niet alle walmensen kunnen zich zomaar op stel en sprong vrijmaken op een werkdag om op bezoek te komen aan boord.
En dat kwam allemaal door de zeilschepen van de Tall Ships Race die Antwerpen verlieten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Tall_Ships'_Races We zijn die zeilvloot zondagavond gekruist tussen Vlissingen en Antwerpen. Geen ene voerde zeil. Teveel wind? Bang om hun vernis te beschadigen? Evengoed was het een indrukwekkend zicht hoor, maar 'k was er toch kwaad op, op allemaal. En capt Bugel ook, want het schip veroorzaakte nogal golfslag. Voor LM & ik kwam er nog bij dat ik (op order van de rederij ???) in Antwerpen afmonsterde en LM pas twee dagen later in Hull. Mijn bagage is gereed geraakt vóór Ma & Pa aan boord kwamen. Na een rondleiding binnen de bewoning en aan deck was het schip gezien & goedgekeurd. Maar ik moest evengoed afmonsteren hoor. Aan boord heeft de rederij meer te zeggen dan mijn bloedeigenste moeder en vader samen. Daarna hebben ze me thuis afgezet en toen begon het gedoe (het geloop & getelefoneer) om mijn verlies-van-papieren in orde te krijgen. 't Geloop was op Belgische bodem, 't getelefoneer was met Engeland: daar had ik mijn handtas laten staan op de bank in het Kingstown restaurant vlakbij de Safeway van Hedon. En niet in het busje van BP Chemicals, zoals ik eerst dacht. Twee dagen heen-en-weer mailen met LM aan boord van schip 34. Een telefoneren met BP Chemicals, met het Kingstown restaurant, met de politie van Hedon (een dorp), met de politie van Hull (een stad) ... En iedere keer weer mailen naar LM om hem op de hoogte te houden van de laatste veranderingen en ontwikkelingen. In vergelijking met de heksenketel de laatste twee dagen op schip 34 was dit een compleet heksenfestival. Nog voor LM mijn mail in handen kreeg dat mijn handtas in het Kingstown stond, was ze al bij de politie van Hedon. Opnieuw mailen en maar hopen dat capt Bugel het gemail en gedoe over die handtas niet te rap beu zou worden, want in haven heeft een capt zo al genoeg aan het hoofd. Het relaas over de communicatieperikelen met schip 34 bespaar ik ulle.
Over telefoneren met Engelstaligen : 'k dacht van mezelf dat ik Engels verstond, maar dat heb ik moeten nuanceren. De nieuwslezers van de BBC versta ik, ook zonder ze te zien. Zodra iemand met een lokale tongval praat wordt het iets moeilijker als ik ze niet kan zien. En voor hen ook, want ik spreek ook met een accent en zij zien mij ook niet. 'k Wist niet dat er zoveel uitspraken waren voor 'medium sized brown shoulderbag'. (half-grote bruine schoudertas) En onze straatnaam spellen in het Engels is iets om de hersens op te verzwikken. 'k Zei efkes 'ai' omdat ik dacht dat ik me vergist had. De politieagente herhaalde 'aai' en zette ergens een I waar geen moet staan. We zijn toen herbegonnen en nu weet ik niet meer in welke straat wij wonen volgens de gegevens die de Engelse politie van mij gekregen heeft. In de Varden Beaststriit waarschijnlijk.
Toen ik twee dagen later LM ging afhalen op het vliegveldje van Deurne had hij de handtas wel bij, maar zijn valies niet. Ze was niet meegekomen uit Schiphol. Nu dat weer. 's Avonds zijn we een lading curry gaan verorberen bij onze favoriete Chinees in Ekeren. Dat is een plaatselijke traditie, wie in België toekomt krijgt curry. Plaatselijk is nr 47.
De derde dag zijn we de valies gaan afhalen in het luchthaventje van Deurne en hebben we zo nog een paar zaken in orde gebracht. Dan zijn we 'dag' gaan zeggen bij ma & pa en hebben daar wat op adem zitten komen van de voorbije dagen vol gedoe. De vierde dag zijn we gaan monsteren bij de rederij. Dat is gewoonlijk een tamelijk rustige bezigheid. Doorgaans. Deze keer was het vrijdag 13en dat hebben we geweten. De waterklerk voor dit schip is ene Anja (wééral iemand anders?) en zij wist ons doodleuk te vertellen dat we over twee verschillende routes zouden reizen, want het was hoogseizoen en dus moeilijk om op zo'n korte termijn nog iets te boeken. LM en nog twee anderen gingen met Swiss Air: Zaventem – Zurich – Tunis (Carthago Airport) – Djerba. De kadet van dek, Kadeeke en ik gingen via de route Brussel Zuid – Parijs – Tunis (Carthago Airport) – Djerba. Vanaf Tunis zouden we dan met vijf reizen, zo rond 16h zou iedereen daar zijn. En dat allemaal omdat het schip in Gabès moest lossen. Gabès ligt dicht bij Djerba en dat is een zeer toeristisch eiland. En 't is volop toeristisch seizoen. Ze waren op de rederij al blij dat er nog ergens vijf tikketten te vinden waren.
LM vertrok om 09h30 van op Zaventem. Dat is nog menselijk. Kadeeke en ik vertrokken om 07h30 vanuit Brussel Zuid met de TGV naar Parijs. Da's andere koek. En inchecken een uur op voorhand, om 06h30. Hoe geraakt een mens op zo'n ontiegelijk uur in Brussel Zuid vanuit het noorden van Antwerpen, van tegen de Nederlandse grens zeg maar. Toen bedachten we dat we misschien iets konden regelen met Tina: als we zaterdagavond konden logeren bij haar, was er meer kans dat we zondagmorgen intijds en zonder jachten op de vertrekplaats zouden geraken. Vooral zonder jachten.
Toen viel ineens mijn cent dat de reisdocumenten moesten opsplitsen (kleine moeite) en dat ik de bagage moest omgooien (RAMP). Ga zitten en leef mee: we hebben als zeelieden recht op 40 kg per persoon. Dat gaat in drie valiezen en dat is een hanteerbaar aantal wanneer men met twee reist. Elke valies weegt dan ± 26,6kg. Dat is een hanteerbaar gewicht voor het transport naar de luchthaven en ter plaatse van de luchthaven naar de kaai en naar het schip. Hoe kan een mens 80 kg verpakken wanneer we elk apart reizen? Ieder twee valiezen van elk 20kg? Twee valiezen is een hanteerbaar aantal wanneer men alleen reist. De zijhandgrepen om de valiezen te rollen staan rechts. Als men een tweede valies met de linkerhand moet trekken, bonkt die om de twee stappen blauwe plekken tegen het linkerbeen. Dat houdt een mens geen 10m vol en wij kasplantjes van zeelieden al zeker niet. Elk één valies van 40 kg dan? Dat is geen hanteerbaar gewicht. 40 kg in een busje heffen in de Tunesische warmte is onbegonnen werk. En als het schip tóch nog op anker zou liggen, moesten we een bootje op om aan boord te geraken. 40kg in een bootje hijsen is even ondoenbaar. En de valies zou nog in het water kunnen vallen ook. Een volume van 40kg zou zelfs niet in een valies van dit formaat kunnen: als de sloten het houden begeven de scharnieren het, of omgekeerd.
Terwijl waterklerk Anja allerlei zat uit te leggen en in orde te brengen zat ik danig hoofdpijn te krijgen, zoals vroeger op school met de vraagstukjes: 80 kg bagage moet op zodanige wijze verpakt worden - dat niemand zich een breuk heft of een beurs gedeukte kuit oploopt - dat de scharnieren en de sloten het houden - dat geen frêle Tunesische schipper ze in het water laat vallen omdat ze te zwaar zijn Oplossing : nog niet in zicht. Resultaat : hoofdpijn, en vrijdag 13 was nog maar halverwege.
Naar huis, bellen met Tina, of we zaterdagavond bij haar konden logeren. Zij vertrok zaterdagnamiddag naar Nice voor de verjaardag van Toppié. En wij hebben geen sleutel van bij Tina. (RAMP) Tina heeft geen last van vrijdagen 13 en wist direct een oplossing: we konden een omslag met haar sleutel gaan afhalen op de receptie van het Ibis-hotel rechtover de zaak. Gered! Als ze die omslag nu maar niet vergeet naar het Ibis te brengen.
Bellen met Didi. Zij heeft evenmin last van vrijdagen 13. Niks taxi naar het station van Berchem: gewoon met de eigen wagen naar het station rijden, hem daar laten staan, zij zou hem later oppikken en in onze garage binnenzetten. Prima.
Iedereen bruiste van goede ideeën op vrijdag 13, behalve ik, ik zat met 80 kg lood in mijn kop. "Het gewicht halveren" zei LM. Dus van elk paar sokken enkel de linker inpakken bvb? Goed, besparen op gewicht dan maar. Toch had ik graag een andere oplossing gevonden. Iets meer mirakelachtig. Zo komt het dat we van alles maar een beetje bij hebben. Gelukkig zijn de wasmachines aan boord het gewoon huishoudmodel van 5 à 7kg, en niet de commerciële mastodonten van 12kg. Die had ik per wasbeurt nog niet halfvol gekregen met wat wij bijhebben aan licht- en donkergekleurde kledij. Wat we niet bij hebben is warme winterkledij. En een blok geruit papier voor de kladversie van LM zijn werkboek.
2001-07-17, Gabès, Tunesië
17h30 : we zijn van de kaai aan het gaan en keren in de dok. Hup & away. Rapper gezegd dan gedaan.
Nu de rest van het relaas : enkele maanden geleden werd op TV aangekondigd dat Air France de vlucht Brussel-Parijs had vervangen door de treinrit met de TGV. Het werd voorgesteld alsof er voor de reiziger niks veranderde. VERGEET HET! Het kantoor van Air France ligt aan de kant van de Fonsnylaan. Die ingang is nu compleet opgeknapt en ziet er pico bello uit. Maar als ge het station binnen gaat via de vroegere hoofdingang (Barraplein) dan staat het kantoor van Air France enorm slecht aangegeven. In het kielzog van minstens zes andere mensen met zware valiezen was ik aan het ronddolen. Het handvat brandde bijna mijn vingers af. 'k Heb pas een bagagewagentje gevonden aan de kant van de Fonsnylaan. Voor een bagagewagentje moet men een stuk van 50BF bijhebben. Terwijl ge gaat wisselen kunnen de wagentjes al ingepikt zijn door iemand anders, (zien gebeuren) want er zijn onvoldoende wagentjes.
In het kantoortje van Air France kunt ge uzelf wel inchecken, maar de valiezen niet. Zij nemen ze daar niet over zoals op de luchthaven. Ge moet ze zelf naar het perron rijden, of sleuren als ge geen bagagewagentje kunnen bemachtigen hebt. Bon. En hoe recupereert me op het perron de 50BF? Niet. Op het perron is geen standplaats voor bagagewagentjes voorzien! Wagentje weer naar beneden brengen? Dan missen we de trein. En voor wie alleen reist: dan staat de bagage onbeheerd. Dat er voor de reiziger niks veranderde? VERGEET HET! -ik heb hun krantje nog ergens zitten in een van de mappen, het was té flagrant.
De rit met de TGV stelt niks voor. Men zit meer op bermen te kijken en van de mooie Franse landschappen is haast niks te zien. In Parijs (Luchthaven Charles De Gaulle) staan op het perron twee hostessen klaar om de reizigers te begeleiden naar het luchthaven gedeelte. Begeleiden hè, meer niet. Eerst moesten we onze bagage aannemen uit het vrachtgedeelte. Hoe? Zelf doen? Onze bagage was toch in transit? VERGEET HET! Dat is dan al de tweede misleidende informatie van Air France 'voor de reiziger verandert er niets'. Ik noem het eigenlijk de tweede leugen.
'k Heb het informatiekrantje nog ergens zitten in een map met foto's en papieren souvenirs. Daar staat het in : voor de reiziger verandert er niets.
Er waren geen bagagewagentjes beschikbaar. 'Malheureusement' mogen er geen wagentjes op de treinperrons, zegden de hostessen wel een keer of tien tegen verbijsterde reizigers. 'Porteurs' met grote karren dan? Nee ook niet. Hun glimlach was gegeneerd en verkrampt, zij zagen elke dag een aantal keren dat de inrichting van het perron niet voorzien is op een vloed reizigers op doorreis. En zij kenden beter dan wij het scenario dat ging volgen. 'k Wou de hostessen vragen of we al 'en Afrique' waren, maar we hadden gekleurde medereizigers. Zij hadden hetzelfde probleem als ik : slechts twee handen. Dat schept een band.
'k Heb daar mensen zien sukkelen met kinderbuggy's en valiezen, levensgevaarlijk. Eerst de roltrap op. Liften zijn er niet. -liften zijn er wél, heb ik later ontdekt, maar de hosteskes wezen niemand de weg Wat moet eerst naar boven? Het kind of de bagage? Wat een stresssituatie. Het kind eerst naar boven en boven alleen laten staan terwijl men weer naar beneden gaat om de valies op te pikken? De roltrap naar beneden ligt flink wat verwijderd van de roltrap naar boven. De valies eerst naar boven brengen, en het kind alleen laten staan op het perron? De twee tegelijk dan maar. De buggy voor zich uit, de valies achter zich ... hoe moet het met de reistas? Boven op het kind? Ondertussen zeggen ze door de luidspreker dat ge uw bagage niet onbemand moogt achterlaten: onbemande bagage wordt beschouwd als verdacht en zal onschadelijk gemaakt worden, eventueel op kosten van de eigenaar. Maar, gelijk of ge uw kind nu efkes beneden of boven alleen achter laat, de valies zal óók een moment alleen staan. Voldoen aan het verzoek van de luidspreker is dus Mission Impossible. Stress! En nergens nog hostessen te zien. -die waren mogelijk al met de lift naar boven, in alle stilte
Dat station is ontworpen door mensen die vergaten dat Roissy-Charles de Gaulle geen eindstation is, dat reizigers er niet afgehaald worden door familie of vrienden die helpen met de bagage maar dat de reiziger daar op doorreis is. Er zijn mensen die meer bagage bij hebben dan ze in hun eentje kunnen hanteren. Wat heeft Air France bezield om de vlucht Brussel-Parijs te vervangen door een treinrit? Ja ecologisch, akkoord, maar waarom zo amateuristisch? Waarom de bagage niet in transit?
Iemand had toch een bagagewagentje weten te bemachtigen beneden op het perron en hij kwam er de roltrap mee op. De wagentjes zijn daar niet op gebouwd en de wielen blokkeerden in de overstap van de roltrap naar de vaste vloer. Heel het boeltje ging overkop, hijzelf bovenop want die roltrap blijft rollen. De mensen die achter hem stonden werden verder naar boven gebracht en het had daar een catastrofe kunnen worden. Iemand vóór hem had de tegenwoordigheid van geest het wagentje aan de voorkant met een snok op te heffen en dan opzij te springen. En nergens hostessen te zien natuurlijk. Het leek op een gevaarlijke valpartij in een wielerwedstrijd, maar dan bergop. 'k Moet er niet aan denken dat daar kinderen hadden kunnen tussen zitten, hun vingertjes vermalen tussen de treden van de roltrap ...
Waar hebben ze bij Air France hunne kop staan? Natuurlijk waren de elegante hostessen nergens nog te bekennen. Zij weten al lang dat daar enkele keren per dag, bij elke treinlading, reizigers in hachelijke situaties raken. Maar met hun twee in een uniformpje en op schoentjes met hakken krijgen zij het ook niet opgelost. Daar zijn potige porteurs in overall voor nodig. Werkgelegenheid bij Air France! 'Malheureusement' bezuinigen ze daar.
Iets over de free fall lifeboat, want dat model hebben we hier aan boord. Een hele verandering hoor. En er is maar één boat, op het achterdek. Afbeeldingen van free fall lifeboat, bekijk ze goed aub In die ene lifeboat kunnen we allemaal in. Het is een model dat per zwaartekracht gelanceerd wordt ipv te water gelaten. Dat gaat sneller en is dus veiliger. Maar het instappen duurt langer, oa omdat de scheepsvloer van de lifeboat helemaal schuin loopt vanwege de ophanging. En iedereen moet op de eigen stoel vast geriemd zitten en zich schrap zetten. Bijna zoals in een vliegtuig. De lifeboat vliégt trouwens naar beneden.
Tijdens de oefening (zonder het lanceren) krijg ik al de kripse van dat ding. In een gewone lifeboat ook, maar daar kan tenminste nog iets open gezet worden eens we op het water zijn. Met de lifeboat test op schip 33 mocht ik mee van choff Luc om de nodige foto's te maken en capt Wero kon niks verbieden omdat hij sliep. -tekst 329- Eens neergelaten, gingen daar gelukkig de twee deurtjes weer open om verse lucht binnen te laten. En ook omdat Luc de romp moest inspecteren en ik moest foto's maken. 'k Zal eens vragen wanneer hier de boat getest wordt en of het deurtje weer open mag eens we op het water zijn, want misschien mag ik van capt Bugel en choff Fabio wél mee voor een test. Owee, als ik aan die vrije val denk wordt ik al ... maar ik wil foto's!
Gisteren tijdens de oefening vermelde choff Fabio wat er zo allemaal moet meegebracht worden naar de lifeboat als het ooit zo ver komt dat we het schip moeten verlaten (abandon ship). Buiten de gewone rimram, de scheepsdocumenten en de persoonsdocumenten die meegebracht worden door de verantwoordelijke, mag elkeen ook zijn betaalkaarten meebrengen (???) Als we gered worden kunnen we tenminste naar de geldmachine, geld afhalen om naar huis te bellen. GSM's mogen waarschijnlijk ook, maar dat vergat ik te vragen. En verder blijft het motto : No one is a surviver until rescued (niemand is een overlevende tot men gered wordt)
Gisteren was ik aan het oefenen in Corel Draw en PhotoEditor -nu Picture Manager-, met de foto's die ik uit de computer van de brug gaan vragen ben (alle 17!). Mijn resultaten zijn nog niet alles, maar er komt schot in de zaak, 'k snap er al wat meer van dan eergisteren. En dan op vorig schip. Corel Draw is ingewikkelder dan PhotoEditor van Microsoft. -Corel Draw is voor mensen die fotografie gestudeerd hebben, ik heb er tijd mee verloren Corel Draw gebruikt compleet andere termen en dat is een gezoek en een gesukkel. Zo heet een 'selectie' daar 'masker'. Dus als ik aan de Help van Corel Draw iets vraag over selecteren, weet hij niet waarover ik het heb. Enzovoort, enzoverder... Maar : de C-Draw biedt veel meer mogelijkheden. Verder prutsen dan maar. Het is veel giswerk met al die rare termen -dat waren vaktermen Soms komt er iets bruikbaars van en dan weet ik niet meer hoe ik dat voor mekaar gekregen heb. Kortom, weer veel beginnersproblemen en af en toe eens beginnersgeluk. -vooral veel tijd heb ik daaraan verprutst, PhotoEditor dát was voor de leek! Nu heb ik een foto klaar, omgezet naar zwart-wit, een beetje meer helder gemaakt en scherper gesteld. Voor de rest is het ootmoedig afwachten wat de printer er gaat van maken. 'k Kan hier nergens een proefdrukje maken. De enige printer die vlot werkt is die van de brug en daar mag ik niet zomaar wat gaan spelen.
We zijn dicht genoeg bij de kust om TV te ontvangen. SMSsen gaat nog niet, ik heb nog geen signaal. 'k Zal straks nog eens proberen. Ofwel doet Finland niet mee aan de internationale dienstverlening, dat kan ook. Omdat het zondag is? Nee, dat heeft er niks mee te maken.
Toen we pas aan boord waren moesten LM & ik lachen dat de mensen hier aan boord vier dagen varen al 'wat lang' vonden. Awel, dat vinden wij nu ook. Als ge zo om de 36hrs eens aan land kunt, dan geraakt ge daar op ingesteld.
2001-07-02 ~ Kokkola, Finland
Sinds vannacht liggen we tegen de kaai. Kokkola ligt halverwege tussen Vaasna en Raahe, een goed eind boven de 60°NB. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kokkola Voldoende Noord om in de zomer 's nachts nog daglicht te hebben, geen klaarlichte dag, maar zeer heldere schemer. Dit licht is moeilijk te beschrijven. het begint pas te schemeren lang na 23h30 en om 03h is het al weer klaarlichte dag. Dat weten we toevallig omdat er brandalarm was. Het was loos alarm, gelukkig, maar we waren dan toch wakker en zagen dat het al helder dag was, volledig licht. Blauw licht. Het zijn nu de langste dagen van het jaar voor het noordelijk halfrond. Op deze breedtegraad 20,5 hrs klaarlichte dag en 3,5 hrs heldere schemer 's nachts. In putje winter is het omgekeerd : 20,5 hrs pikdonker en overdag 3,5 hrs grijzige schemer. Zo weken aan een stuk. 't Zou danig op ons systeem werken. In Noorwegen heb ik het eens meegemaakt (schip 10 in '84-'85, in de pre-LM periode). Somberte alom toen aan boord. Het enige dat een beetje op de kleur van zonlicht leek was de whisky in de glazen van sommige scheepsgezellen. Het schip ligt op 6km van Kokkola. Zo dadelijk vertrekken we weer, om 13h30. Dus boodschappen doen was er niet bij. En om foto's te gaan maken op de kaai ben ik te laat opgestaan. Zoveel daglicht en dan nog de gelegenheid laten voorbij gaan? Ja. Te lang geslapen door het loos brandalarm van vannacht. En als er de gangway beginnen binnen halen moet ik aan boord zijn hè, niet op de kaai staan foto's maken.
16h : we zijn weer binnen antennebereik (Telia) om te SMSsen. Dat doe ik dan. Zeer ijverig tik ik op het bonzaiklavier. Van Laura was er direct antwoord. Als Tina nu maar gauw antwoord want we zijn weer buiten bereik aan het gaan. 'k Heb al eens met de foon geschud ... er komt geen antwoord van Tina uit. Lap! Ondertussen zijn we binnen het bereik van Comviq gevaren, de foon geeft maar drie staafjes aan en de SMS voor Didi wil niet vertrekken. Straks misschien. 16h50: Comviq, 4 staafjes en noppes, de SMS voor Didi wil niet vertrekken. Niks dan zorgen hier. 17h48: Vertrokken! SMSsen kan spannend zijn hè. Op een oceaan is het weken SMS-stilte. Daar varen we niet zomaar van het ene antennebereik naar het andere, we zijn weken te ver van land af. En dat is dan wel rustig zo, geen gebiep.
2001-07-04 ~ op zee
Vandaag gaan we door de Oresund -dacht ik toen, de zee-engte tussen Denemarken en Zweden: Kopenhagen aan de Deense kant, Malmö aan de Zweedse kant. En deze keer passeren we bij daglicht! En tussen Helsingør (DK) en Helsingborg (ZW). In de Middeleeuwen waren Malmö en Helsingborg Deens grondgebied. De Deense Vikings konden dus aan beide zijden van de passage piraterijen uithalen of tol heffen. Helsingør (DK) is Elsinore en ligt op het smalste punt. De Oresund is maar 3km breed. Daar staat het Elsinore Castle van Hamlet. Nu zou daar een Maritiem Museum in ondergebracht zijn. Veel schepen hier. Aan de trafiek zien we al dat de doorgang smal zal zijn, zoals in Singapore, Hormuz, de Dardanellen, Gibraltar (iets minder, dacht ik), Calais (zéér gereglementeerd) ... en de Kennedytunnel.
Gisteren ± 19h, viel het bericht binnen dat LM ofwel in Antwerpen (08/07), ofwel in Hull, UK (09 & 10/07) afgelost wordt. Dat is na 6 of 7 cargo-operaties al. Gek hè. 'k Dacht dat het er absolúút 10 moesten zijn voor de officiële gasstempel, op het officieel papier? Want dit gaat wel via de Waterschout hè! Maar de rederij heeft dringend 2de mecaniciens nodig en ineens is 6 of 7 'allang goed'. Wij waren daar zo verbaasd over allebei dat we zijn gaan staan overleggen op het achterdek, in de buitenlucht. Met wat meer zuurstof in de hersens is het gemakkelijker nadenken: we wachten op bevestiging van zijn aflossing met daarbij de naam van de vervanger en het uur van diens aankomst hier aan boord. Als die bevestiging hier ligt kan ik beginnen inpakken, eerder niet. Want stel dat er tegenbericht komt, dan kan ik weer uitpakken en in zo'n kleine cabine als deze is dat overtollig gedoe, we kunnen nergens iets opzij zetten of alvast gereed leggen.
Hemden strijken moet hier niet, de zool van het strijkijzer hangt vol roest. 'k Strijk ze wel op het volgend schip. Als we in Antwerpen afmonsteren kunnen we op 10 of 11/07 al aan boord zijn van het volgend schip, in de Middellandse Zee, Als we in Hull (UK) afmonsteren wordt het iets later dat we op dat volgende schip zijn, maar nog altijd Middellandse Zee. Als we tegenbericht krijgen en nog later afmonsteren, dan strijk ik de hemdjes thuis, tenzij we spoorslag naar een anders schip moeten, maar Neptunus bewaar ons, laat het aub niet het vorig schip zijn (schip 32-33). LM moet niet wanhopen, die hemdjes worden volgende week gestreken, alleen weet ik niet waar op de aardbol. In afwachting draagt hij nu polo's, die kan ik met de strijkrol doen.
Wat een planning hè, en dat allemaal door een roestig strijkijzer. 'k Zal er eens een fotooke van maken, want anders gelooft niemand hoe roestig en waardoor. Waardoor, dat is een verhaal apart, stijl Witte Olifant. -ik kan me niet voor de geest halen welk verhaal dat kon zijn En wat als er helemaal géén vervanger komt voor LM en we blijven hier nog lang aan boord? Owee, geen idee hoe het dan met de hemden moet. Voor ons vaart een cruiseschip, al sinds gisteren. Op een cruiseschip draagt men zorg voor de strijkijzers. Daar zal geen enkel strijkijzer roesten. Roestvlekken op de witte hemdjes van de officieren? Dan zouden daar koppen rollen bij het laundry personeel.
Gisterenavond ben ik gaan printen. Dat is een heel ritueel hier. Om vlot te kunnen printen moet men niet enkel op de juiste knopjes duwen, men moet ook de juiste bezweringen en schietgebedekes kennen. En er al eens papier in steken, dat helpt ook natuurlijk.
Ja! Land vooruit. Daar begint de Oresund? Het cruiseschip is nu werkelijk vlak voor ons, een halve mijl of wat. Alle schepen gaan de bocht in. Ik tel er negen vóór ons. Achter ons kan ik van uit de cabine niet zien. Eerst nog een spoorwegbrug en misschien ligt daarachter aan bakboord Elsinore? Zou Shakespeare dat kasteel in het echt komen bezoeken zijn of kende hij het enkel van horen zeggen? https://nl.wikipedia.org/wiki/Kronborg = Elsinore
In heel de passage geen kasteel gezien. Verschrikkelijk jammer. Misschien zijn we niet door de Oresund gegaan, bedenk ik nu. Er zijn nog twee doorgangen: de Storebaelt en de Lillebaelt . 'k Heb het nog eens gevraagd, we zijn door de Storebaelt gegaan. Natúúrlijk was er dan geen Elsinore te zien! Chetver³! En ik maar staan wachten en kijken of er iets te zien zou zijn ... in the state of Denmark.
2001-07-06 ~ Noordzee
Zojuist hebben we vernomen dat we pas MAANDAG 09/07 in Antwerpen zullen zijn. 't Was te mooi om waar te zijn hè, op een zondagvoormiddag toekomen. Verder zou ik nu al afmonsteren en LM pas in Hull (UK) op 10 of 11/07. 'k Zie het al gebeuren. Als er voor LM geen vervanger opdaagt blijft hij nog tot Bilbao (Noord-Spanje) aan boord en zit bibi thuis. In feite zou ik beter aan boord blijven en afwachten wat er gebeurt. Maar leg dat boven of bij de rederij eens uit. En dan is er het probleem van de bagage. Want wanneer ik afmonster blijven veel spullen voor gemeenschappelijk gebruik aan boord. Die spullen krijgt LM wanneer hij moet inpakken nooit in één valies! -dat is nog waar gebleken ook, hij heeft ooit voor een 4000 BF (100 €) spullen achter gelaten En in Hull moet hij eerst te voet heel de pier af tot aan het busje, want het busje kan niet tot aan de gangway. Heel dat eind met twee valiezen dan? Erg moeilijk. Eén valies per keer dan? Erg vermoeiend. De rederij zou me beter aan boord laten blijven, dan kan ik ook een valies naar het busje rollen.
2001-07-08 ~ Humber stroom, vertrek uit Hull
Gisteren ben ik naar de Safeway geweest in Hedon. Het supermarktje in het dichtstbijzijnde dorp. 'k Ging van boord om 16h40. 'k Heb een lift gekregen van iemand van de gasmannen. De grote cargopijperijen om te laden (of te lossen) worden aangekoppeld door mensen van de wal. Aan boord van een olietanker wordt dat door de matrozen gedaan, aan boord van een gastanker komt daar gespecialiseerd volk voor aan boord. Wel, hier in Hull bij BP Chemicals toch. In andere havens weet ik het niet, daar heb ik nog niet op gelet. Die mannen dragen gasmaskers om dat te doen. Dat is een benauwend en futuristisch zicht, persies Tsjernobyl. Tsjernobyl, waar de future kapot is. Een gasmasker is voor die mannen geen vreemd voorwerp, het is dagelijks gereedschap. Toch wel een vreemd gevoel als men voor het werk dag in dag uit life saving equipment nodig heeft voor de job -en 19 jaar later dragen ze gelijkaardige uitrustingen dagelijks in de ziekenhuizen
De gasman moest zich nog afmelden op kantoor en ik bleef in de auto wachten. Op een grasveldje tussen de gebouwen kwam een familie konijnen van onder de struiken. Er waren kleintjes en halfwasjes bij. Heel mooi. Konijnen bij de vleet, zei de gasman. Misschien gedijen ze goed in deze omgeving. In kunstmest voor planten zit ammoniak. Hier is mooi groen gras. Voedsel genoeg voor iedereen. Er zijn zelfs herten op het terrein, maar die komen zich pas na valavond laten zien. Zij leven in de houtkant die de terminal zo wat aan het zicht moet onttrekken.
Om 17h40 waren alle boodschappen al gedaan. Om 18h was LM er ook. Hij heeft de vissershuisjes gezien, maar dat ene geveltje in fuchsia vindt hij niet mooi. Ik wel, zo eentje mag er tussen staan. Een buurman thuis houdt wel tuinkabouters en dat vind ik ook niet erg. Wie in de UK lekker wil eten heeft zich van land vergist. We waren beter naar de Chinees aan het rond punt gegaan, maar die was nog niet open.
Morgen gaan we een dag op anker voor Oostende, iedereen blij (ikni) dan kunnen ze de Tour de France kijken (ik ook, maar ikni blij anker) 'k Wil daarjuist een rekeningetje van gisteren in Hedon zoeken. RAMP : ik heb mijn handtas laten staan in het busje van BP Chemicals en dat komt door al die plastic zakjes met plantjes er in. De rest van de boodschappen zat in de reiscaddy. Had ik geen plantjes gekocht was het niet gebeurd. Capt Bugel gaat mailen en bellen naar de agent om het in orde te krijgen. Misschien heeft de chauffeur ze al afgegeven aan de gates. En anders ben ik gezien. Bankcontact, daar kunnen ze niet mee weg hè. 'k Heb het toch maar laten blokkeren. Dat telefoonnummer heeft LM gelukkig ook, want mijn adresboekje zit in mijn handtas. Mijn adresboekje! en ID-kaart. Het adresboekje vind ik nog het ergst. Geld: ± 4000 BF. Huis- en autosleutels liggen gelukkig in de schuif hier. -de handtas is terecht gekomen met alles er nog in!
Wat voor een brief is dit nu, allez, 't staat hier vol rampen.
Gisterenavond was LM moe. Van het werken. Maar wat een idee! Hij is hier niet om te werken, hij is hier om een papier met stempels te halen. En na 5x laden & lossen komt dat papier er tóch, of LM zich nu moe gemaakt heeft of niet. Maar zo zit LM gelukkig niet ineen. De job van 3de die hij hier (als 2de supplementair) doet heeft alles te maken met vloeistoffen en de tanks waarin ze gebruiksklaar moeten: stookolie, smeerolie, dieselolie, gasolie, thermal oil (?) ... Dat is nu zijn afdeling, zoals in de goede oude tijd toen hij nog 3de was. Er zijn de stockeertanks en de dagtanks (verbruikstanks). Hij moet de capaciteit van elke tank kennen, liefst iets preciezer dan large, medium & small. Het is in m³ en Ton te doen. Tanks hebben afmetingen, daar bestaan cijfergegevens over in de instructieboeken. En de inhoud moet JUIST zijn. Eergisteren zat het er al tegen met cheng LB, die beweerde dat het niet kon wat LM zei, iets over de m³ van een bepaalde tank. De tanks zijn nu LM zijn winkeltje, daardoor wist hij juist héél goed wat hij aan het zeggen was. (*) Cheng LB vergat efkes dat hij met LM een Veterane Zeerot tegenover zich had en 2de mecanicien J-CS kon al direct voor buffer spelen tussen die twee.
Voor een keer was LM niet degene die moest bufferen. 't Is ne keer iets anders. Cheng LB is een 'engerling'. Engerling is een categorie en 't is geen fraaie. -als ik me nu eens kon herinneren wat een engerling is ... een larve!
(*) 'k Heb nog eens uitleg gevraagd over die botsing van gegevens. LM gebruikt de gegevens die in de instructieboeken staan van de bouwer van de tanks. In dit geval de tanks FO 39 PS AEen FO 40 SB ME. AE = de Auxiliary Engines, de drie motoren die om beurten voor elektriciteit zorgen, verbruik is 1,5 ton per dag (op dit klein schipke). ME = het Main Engine, de hoofdmotor die voor de aandrijving van de schroef zorgt, voor de voortbeweging van het schip, verbruik is 30 ton per dag.
Cheng LB gebruikt de gegevens die in zijn computer staan. Die gegevens werden door iemand ingetikt. De letters A en M staan er verwisseld. Zeer waarschijnlijk een typfout die blijven bestaan is. Wie weet hoeveel jaren al. En die nooit opgevallen is bij de eindverantwoordelijke, de cheng? De 1,5 ton dagverbruik voor de auxiliaries tegenover de 30 ton van de hoofdmotor? Komaan zeg ... hoelang al heeft hij zo'n enorm verschil 'doen' kloppen. Maar cheng LB ging op zijn strepen staan en alles bleef zoals het was.
- Typwerk krijgt soms niet zoveel correctiebeurten als instructieboeken, dat had cheng LB uit zichzelf al kunnen weten. - Verder had cheng LB kunnen overdenken dat de bemerking van LM mogelijk een geval van 'fresh approach' was, de onbevangen kijk van een nieuwkomer en hij had zelf eens de zaak onder ogen kunnen nemen alvorens iets te zeggen. Helaas nee, hij was op zijn pik getrapt en ging op zijn strepen staan. - Ik weet al 1000 jaar dat voor de auxiliary engines best niet de afkorting AE gebruikt wordt, maar DGE, juist om vergissingen en typfouten te vermijden.
De drie auxiliaries heten Diesel Generated Engines omdat ze voor aankomst en vertrek efkes op diesel gezet worden. Niet lang. Vermits er drie auxiliaries zijn, mogen er drie letters gebruikt worden voor de afkorting.
Er is een analogie met de notering van de breedtegraden en de lengtegraden. Noord- & Zuiderbreedte en Oost- en Westerlengte. De breedtegraden hebben slechts twee cijfers, van 90° aan de polen tot 00° op de evenaar. Dus een getal notatie van 2 cijfers volstaat. De lengtegraden hebben drie cijfers, omdat het totaal gaat tot een getal van die cijfers, van 000° tot aan 180°, de datumgrens. Nu ligt geografische positie van steden en gemeenten en dingen op het land wel vast, maar voor een voertuig verandert die positie continu. En om misverstanden te vermijden worden 2 cijfers gebruikt voor NB & ZB en altijd 3 cijfers voor OL & WL. Zo ligt Antwerpen op 004°44' OL (drie cijfers voor het aantal lengtegraden) en 51°23' NB (twee cijfers voor het aantal breedtegraden).
Deze voormiddag hadden we 'familiarisation' met de veiligheidsvoorzieningen van het schip. Vertrouwd geraken met de dingen en spullen. Ge moogt mij nu alles vragen, theoretisch weet ik waar aan boord het zich bevindt en ik weet hoe het moet bediend worden. 'k Weet alleen niet meer hoe de dingen heten. Dus toch niet teveel vragen aub. Liefst niks, want mijn hoofd tolt er nog van. 'k Heb al wel een formulier moeten invullen en ondertekenen dat ik alles nu weet en ken. En kan. Dat formulier werd ontworpen door DB, de capt die op schip 20 in '90-'91 ... laat maar
Het is zaterdag, deze namiddag hebben we veiligheidsoefening. En hier is 't geen brandoefening of pollutieoefening zoals op een olietanker. Het grootste gevaar aan boord van een gastanker is vergiftiging door gas dus doen we een gasoefening. Daar komt een luchtfles + gasmasker aan te pas. Mijn uitrusting ligt al gereed. Die van LM is minder nieuw, ze heeft zo te zien al wat gediend. Al wat oefeningen meegemaakt bedoel ik. Neptunus bewaar ons dat iemand die dingen ooit voor echt zou nodig (gehad) hebben. 20h: 't Was deze namiddag toch brandoefening. Er viel niks te 'gazen' met mijn koket gasmasker en mijn blinkend nieuwe luchtfles. Jammer.
2001-06-24 ~ Lyngsodde bij Fredericia, Denemarken
Land aan stuurboord. Weeral land? Ah ja, dit is de Noordzee. 'k Zal een paar dingen moeten herzien, bvb: dat een mens op zee 'zeeën van tijd' heeft. Dat moet zijn: op een OCEAAN heeft een mens zeeën van tijd, want : op een zee heeft een mens maar een lekje tijd, op een zee liggen de havens te kort bij elkaar, op een zee is het altijd iets, of een aankomst, of een vertrek. Er is te vaak land te zien, dat breekt onze horizon, onze rust. Want horizon geeft rust. Dat is geen varen meer hè, dat is transport over water ... -wat koopvaardij eigenlijk ís hoor, maar goed, kustvaart ligt LM en mij niet Met al dat land in de buurt zijn we persies nooit echt wég, nog niet echt vertrokken. We zijn gewoon maar wat op het water ...
Het is de gewoonte aan boord van een schip de keuken te bellen wanneer men vroeger of later dan de voorziene etensuren komt eten. Hier is dat niet doenbaar. Het is hier zó dikwijls standby dat de telefoon van de keuken roodgloeiend zou staan. In de keuken hangt een bestemmingslijst (havens, datums & uren) en de ch.kok volgt het scheepsgebeuren van aan zijn fornuis. Simpel. Gelukkig is de ch.kok gene 'simpele' want ik ken er die volledig tilt zouden slaan op zo'n druk schipke als dit.
We zijn een rivier aan het opvaren of een baai aan het binnenvaren. Aan de ene kant is er industrie, aan de andere kant zien we peperkoekenhuisjes. Voor het mooi uitzicht woont men best aan de industriekant. Het is een beetje gelijk bij ons. Voor het mooi uitzicht woont men best op Linkeroever. Er zijn veel zeilers op het water, dus het is weekend. 14h: Voilà, we zijn in Denemarken. Jammer dat het zondag is, hoe geraken we nu aan postkaarten? Volgende keer misschien.
2001-06-25 ~ Noordzee
Gisteren zijn LM & ik aan de wal geweest. Om aan land te geraken hier geen ingewikkelde expedities met watertaxi's zoals aan boord van een mammoet tanker. Gewoon de gangway af en het poortje uit. Poortje achter zich dichtdoen, staat op een discreet plakkaatje. Om de konijntjes buiten te houden waarschijnlijk. We hebben een eigenaardige wandeling gemaakt. Er was een rivier (of een stuk baai?), twee oude huizen, een enorm hoge brug met daarop een autosnelweg, een gasterminal (kleintje), een manege, een chemisch laboratoriumpje, weilanden, een bushalte in de velden, een enorme GSM-mast, weekendhuisjes, fietspaden, een kleuterschool, pijpleidingen en een duikersclub. Werk en woonst en recreatie kort bij mekaar, door elkaar. Haast knus. Dan weer het poortje in, poortje toe (konijntjes buiten houden!) en langs het gangwayke het schipke op.
De seringen beginnen hier nu pas ros te worden. Dat is een volle maand later dan bij ons. Er moet buiten wij twee nog iemand aan de wal geweest zijn, want in de mess stond een enorme ruiker groen op het buffetje. Wij wilden gisteren ook wel wat plukken, maar we dierven niet. Misschien zijn dat hier allemaal beschermde soorten. Iemand heeft het wél gedurfd, ik denk ch.kok Rufi.
Het was uiteindelijk een Noor, Roald Amundsen, die de doorgang gevonden heeft in 1906. https://nl.wikipedia.org/wiki/Roald_Amundsen Dat was dus het snuffelen. 'k Wou gewoon iets meer weten over Denemarken maar het was meeslepend en het werd gaandeweg tamelijk uitgebreid. -en dat is nu al 20 jaar zo, wat zouden we zijn zonder Nonkel Google en Tante Wikipedia?
Verder, de Baltische en de Noordzee handelssteden hadden zich in de Hanze verenigd tegen de piratenpraktijken. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hanze Welke piraten, toch niet de Maleiers? Iets verder: de Kopenhagers hielden de doorgang (Öresund) 'onder controle'. Ha? De Kopenhagers waren de lokale piraten? Daarover blijft Encarta vaag. Bill Gates wil zijn CD-rom ook in Denemarken verkocht krijgen hè.
'k Wilde efkes iets weten over Denemarken. Encarta vraagt dan "mag het iets meer zijn?" en stort er een lading context bij. 't Ligt aan mij, dat weet ik, maar die blauwe linken zijn zo verleidelijk hè ... 's Avonds had ik danig kramp in de schouders en in de nek. De laptop staat op de bureau. Dat is meer dan 10cm te hoog. Voor de drie weken die we hier zijn gaan we niet over een typtafeltje beginnen hè. De cabine is trouwens te klein om ergens eentje te zetten.
'k Ben daarstraks op de brug eens naar de canceled charts (afgedankte zeekaarten) gaan kijken. In de hoop dat er voor mij iets bruikbaars tussen zat. gans de Baltische Zee of de Noordzee bvb, zoals ik op vorig schip (schip 33) een kaart gevonden heb van de volledige Perzische Golf en en ook een van de ganse Golf van Oman. Hier noppes. Ze hebben hier enkel detailkaarten, en dat is niet wat ik zoek. Lange Omvaartkaarten zijn niet te vinden hier aan boord. De langste zeereis duurt 4 dagen, van Engeland naar Denemarken. 'k Had plaats gemaakt in de cabine, bed leeg & seat leeg, om niet te staan wapperen met die kaarten op de brug. Het is daar niet zo groot. In de cabine zou ik dan het ganse pak doornemen, uit de weg van iedereen en rustig. Het ganse pak? Negen, waarvan geen enkele bruikbaar voor mij. En de canceled chart liggen niet op de brug zoals op andere schepen, ze liggen vijf verdiepen lager in het strijkhok. Hier bergt men de dingen waar plaats is. Zo ook in de cabine. De reserve Fanta -LM dronk die rommel toen nog-staat op de boekenplank met daarop de haardroger en de schoenen staan bovenop de kleerkast om op de vloer dat beetje vrije loopruimte te behouden. Als LM iets wil hebben vraagt hij het best want de spullen liggen niet op een plaats waar hij ze zou verwachten. Zo ligt de reserve tandpasta bvb in een schuif van de bureau. Maar ik hou dat allemaal wel in het oog, ik vul intijds aan waar nodig.
19h: We varen de Humber (UK) op, het is hier nog heel breed en het water is bruingrijs. Aan bakboord industriegebied, en in de verte aan stuurboord is het platteland te zien.
2001-06-28 ~ Noordzee
In Hull was er iets met de laadinstallatie van de wal en zijn we langer dan 24hrs gebleven. Voor mij was dat een meevaller, gisterennamiddag kon ik toch nog gaan boodschappen doen. Op een half uur stappen van de poort ligt Hedon, met vlak voor het dorp een Safeway (supermarkt) en een horeca bedrijf. Meer moet dat niet zijn. Ik ben zelfs het dorp niet in geweest. Langs de baan, tussen het dorp en de rivier, staat plots een rij van zeven kleine huisjes. Ooit vissershuisjes? Ze zijn klein en rondom is akkerland. Aan de geveltjes en de voortuintjes te zien worden ze nu bewoond door alternatievelingen. -nu niet meer, volgens Google Earth, Streetview Een van die mooie huisjes stond te koop. Maar het uitzicht is er zo triestig, een en al industriegebied aan de overkant, BP Chemicals.
De stroom Humber was er eerst. Toen kwamen zeven gezinnen die van de rivier konden leven en zij bouwden daar huisjes en leefden daar met hun kommer en hun vreugdes. En met hun kinderen en met de buren. Zo ging dat toen. Toen kwam een ander soort mensen dat de stroom Humber nodig had om geld te maken en zij bouwden chemische fabrieken. De vis ging wel dood, maar heel veel volk verdient daar nu zijn brood, vlakbij de stroom. Als ge lang genoeg naar die huisjes kijkt, dan hoort ge de auto's niet meer, dan hoort ge karrewielen: de vis moet naar de dorpen om verkocht te worden.
Sinds gisteren heb ik mijn oud jobke weer : scheepstuinieren. Er stond geen enkele plant in heel dat schipke hier. Ch.kok Rufi had er al over gesproken en omdat ik gisteren als enige aan de wal kon tijdens de openingsuren van de winkels, heb ik vijf plantjes en plantenmest meegebracht. Potaarde was aan boord, want er waren al plannen in die richting. Het groen komt in de witte bakjes van de ijsroom. Dat is mooi het formaat om er twee per patrijspoort te zetten. Er is nog plaats voor 10 plantenbakjes meer en ik mag er nog meebrengen, heeft capt Bugel gezegd. Alle patrijspoorten mogen vol en alles wordt terugbetaald door de Welfare-kas. Voilà, ik ben gepromoveerd tot Chef Bloempot. Ikke.
2001-06-29 ~ Noordzee
Gróóót nieuws : zo-08/07 zijn we in Antwerpen van 13h30 tot 21h30. Voor de Belgen aan boord is dat een feest. Het is geleden van '92 dat we met een schip in Antwerpen geweest zijn. Dat was toen ongeveer een mirakel, want het was een schip van de lange omvaart. Met dit schipke komt een mens al eens in Antwerpen. Nuja, BASF ligt in Zandvliet, maar we kijken niet op een kilometer. Lang leve de kustvaart dan toch maar.
2001-06-30 ~ Noordzee
Deze voormiddag ben ik op de brug de digitale foto's van het schip gaan kopiëren die daar op een van de computers staan. Met de toestemming van capt Bugel natuurlijk. 'k Vraag aan de stuurman van wacht of hij tijd heeft om efkes die foto's te kopiëren en ik geef hem een blanco diskette. - Welke foto wilt ge? vroeg hij. - Allemaal, antwoordde ik. - Allemaal? schrok hij. - Ja, allemaal. Het zijn er zeventien en een kopie op diskette zal de reeks foto's op de PC van de brug niet verarmen. Dat scheen hij niet te vatten, maar hij deed toch wat ik vroeg want ik kwam met de toestemming van de capt.
'k Heb er enkele herwerkt om ze in lijntekening te kunnen printen, dat vergt minder inkt. De kleurenprinter in de engine control room doet het maar zozo. Gisterenavond heb ik er bijna grijs haar van gekregen. -maar blijkbaar krijg ik niet zo snel grijs haar, iets genetisch via ma Deze morgen spuwde de printer dan toch plots 4 blz's tekst van mij. Mijn hart stond stil toen LM het me deze middag vertelde. Gelukkig stonden er eens geen zware verhalen in, geen woord, zelfs geen klein roddeltje ... puur geluk.
De hoofdmotor hier aan boord valt soms stil. Vandaag al 3x en het is nog maar 13h. Owee als dit op een rivier of tijdens manoeuvres gebeurt. In Antwerpen is een technicus aan boord gekomen en hij is gebleven tot Middlesbrough (UK). Hij heeft niet gevonden wat het mankement is. 't Schipke is dus een beetje ziek.
De pistons zijn hier ± 150cm lang, vertelde LM. Men haalt ze er omzeggens met één hand uit (niet waar hoor, die dingen zijn van staal). maar hier is natuurlijk weinig plaats om er aan te werken. Op olietankers zijn de pistons 3m lang, dat is 20x langer. Wat dat aan gewicht betekent weet ik al niet meer. Er kwam in elk geval een struise hijsinstallatie aan te pas. En daar was wel ruimte om er aan te werken. Moest wel hè, om een gevaarte van 3m uit zijn plek te hijsen.
Ziezo, blad vol. Nu gaan printen. Hier aan boord is dat voodoowerk.
19h : we liggen in de Berendrechtsluis, samen met drie andere schepen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Berendrechtsluis Dit schip is zo klein dat er vier van dit kaliber in de sluis kunnen. Het vorig schip (schip 33) kon er in zijn eentje nog niet in. Daarstraks in de mess zat de stoel van LM klem tussen de tafelrand en het schot door de armleuningen. LM zei : "Potdorie, dat is hier smal." Toen keek hij eens rond in de mess : " 'k Zal er moeten mee ophouden hè." Dat kwam er nogal gelaten uit. "Ophouden waarmee?" vroeg ik gealarmeerd. "Met hier luidop te zeggen dat hier iets klein of smal is." Ah, oké, 'k vreesde al dat hij een fanatiek of grimmig dieet zou beginnen vanwege die armleuningen.
We liggen nog maar in het water van de sluis en de bewegingen van het schipke zijn al te voelen. Wat gaat dat op zee geven? 'k Heb al eens een gastankertje gedaan (schip 14, 1987) -teksten 106 t/m 120 Over rollen en stampen herinner ik mij persies straffe toestanden, maar dat zijn herinneringen met meer patina dan precisie, denk ik. LM heeft nog nooit op zoiets kleins gevaren. Ja met de rondvaartboten van de Frandria, maar dat was op zoet water.
Vorig jaar met de Open Bedrijvendag zijn we hier de controletoren van de sluis en de machinekamer van de sluisdeuren komen bekijken. Toen hadden we niet gedacht dat we zelf ooit nog eens door de Berendrecht of de Zandvliet zouden varen want hoe dikwijls komt een tanker van de rederij nog in Antwerpen lossen. Olietankers niet ... maar gastankertjes wel! En vermits de rederij alle olietankers doorschuift naar de Franse afdeling in Nantes en hier alles op gastankertjes zet, moeten LM & ik de komende jaren misschien minder met het vliegtuig naar-en-van een schip! -dat was een vrome en naïeve wens Dit schipke vervoert zuivere ammoniak voor kunstmeststoffen en doet al heel zijn vaartijd in de Noordzee.https://nl.wikipedia.org/wiki/Ammoniak#Milieueffecten
Binnen 20 dagen, wanneer LM zijn 5 laad- en los-operaties achter de rug heeft, mag hij bij de Waterschout zijn brevet (ticket) gaan halen. Daarna worden we naar een ander schip gestuurd. Dat vaart op de Middellandse Zee. Misschien gaan we daarmee eens lossen in de omstreken van Nice ... coucou, c'est nous!
Hup, we zijn nog maar pas de sluis uit en we rollen al. Rollen op de Schelde? Dat beloofd voor op zee. Het is ± 17hr varen, als het weer mee wil, naar de volgende haven ergens in Engeland. De VRT (radio) staat nog aan, maar ze geven geen weerberichten meer, zo laat op de dag. De ch.kok is een Belg. Rufi uit Ath. In '89 heb ik met hem als ch.steward op schip 18 gevaren. -daar horen enkele memorabele verhalen bij Eindelijk hebben we nog eens Belgische kost aan boord van een schip. Al is het maar voor drie weken.
Dit schipke gooit zich in de Scheldebochten alsof de stroom een Formule 1 circuit is. Er zijn veel zandplaten te zien. Allemaal zoals in het boekje staat. 't Is laag water.
Bocht van Bath: waar woont al dat volk toch? Er zouden ± 373 inwoners/km² wonen, en hier is geen enkel huis te zien. Ze wonen onderaan de dijkrand, onder de waterlijn, het hele jaar kijkend op een muur van gras. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bocht_van_Bath , https://nl.wikipedia.org/wiki/Bath_(Nederland) Van op het water is geen enkele woning te zien, zelfs geen dak. We zien enkel groen vlak land met bomen, zoals in de poesta, maar dan groen. Dat gaan LM & ik toch ooit eens doen, met de Flandriaboot over het water tot in Vlissingen. Daar aan boord geven ze uitleg over allerlei.
'k Weet niet meer tot wanneer de stand-by duurt. Tot in Vlissingen? Dan is LM nog een hele tijd bezig.
De cabine is een eenpersoons cabine. Maar we redden het wel. 't Is eens iets anders dan die lege balzaal op schip 33. Edoch! De badkamer! die is nog kleiner dan het badkamertje op schip 27-28 in '96. Toen ik voor de eerste keer zo'n badkamermodule van Japanse makelij zag heb ik ze uit nieuwsgierigheid eens opgemeten. De afmetingen ben ik allang vergeten, maar deze badkamer is nog kleiner. 'k Wist niet dat het kon. De wastafel is een klein handwassertje. Als men zich na het tanden poetsen bukt om de mond te spoelen, knotst men met het hoofd tegen het spiegelkastje. Het lavabootje hangt erg laag hier. We hebben geen rolmeter om iets te meten. Er is ook geen plaats om twee handdoeken op te hangen, zelfs niet achter de deur, want die zwaait naar buiten open, recht de cabine in. De ene handdoek die wél kan ophangen, wordt nat gespat omdat hij te laag bij de lavabo hangt, hij hangt er in. Tegelijk verbergt hij ook de rol wc-papier, hij hangt ervoor. Misschien is de lavabo maar gewoon de armleuning van de wc, die er pal naast staat. Chic hè, een wc met armleuning en dat is dan een armleuning met een kraantje er in ook nog. De Rolls Royce. De douche ... tja, er bestaan kattenbakken die groter zijn. Jawel. De kranen hebben de normale afmetingen. Er klopt iets niet in de verhoudingen, die knotsen van kranen in een douche waar men amper kan staan. Met het model van zeepbakje is er ook iets: de zeep kan wegglijden, recht de wc-pot in. Deksel ten allen tijde dichthouden, oké, als het dan maar niet rammelt tijdens zwaar weer. Small is beautiful & less is more, moeten ze gedacht hebben toen ze tijdens het ontwerp op centimeters aan het besparen waren.
In de verte zie ik lichtjes, met opzij daarvan een controletoren met masten. Die lichtjes, zou de rede van Vlissingen al kunnen zijn? Yep, we vertragen. Dan komt er nu een bootje om de rivierloods van boord te halen en gaan we de zee op. Morgen weten we hoe dit klein mormel van een vaartuig zich houdt op zee. Als ik niet lig te bekomen van enige ongemakken, dan kan ik typen. In het andere geval, gelieve mij te verontschuldigen. Zojuist heb ik een SMS berichtje gehad 'Welcome to the KPN Mobile Network ...blablabla... Enjoy your stay in the Netherlands". Om te zeggen dat we het bereik van Mobistar verlaten hebben en dat KPN (Libertel) nu voor de verbinding zal zorgen. -nu heet dat bedrijf Vodafone Wat een geluk dat de man van Didi ons over dat soort berichtjes verteld heeft. Anders zou ik mij zitten afvragen wat ik nu moet doen of wat ik verkeerd gedaan heb. En wat betekent KPN? Koninklijke Politie Nederland?
16h43 : we zien al citernen staan, nog veraf. Achter de citernen liggen weilanden, akkerland en bos. Dit is geen industriegebied maar gewoon een gasterminal op het platteland. Moet kunnen. Binnen een uurke zijn we er. De standby zal tijdens het etensuur vallen waarschijnlijk. Dan eten LM en ik om 17h30. Dat is vééls te vroeg voor ons, maar het moet. Deze middag was het heel lekker, steak met een groentemix van wortelen en Chinese kool met flink wat peterselie en gekookte aardappelen. En eindelijk eens geen yoghurt in de soep ... Twee keer een contract met een Bulgaarse kok aan boord (schip 32-33) is efkes genoeg geweest. Wat er voor vanavond op het menu staat weten we niet. Hier hangt geen menu uit, denk ik, of anders heb ik dat nog niet gezien. Het gaat hier allemaal zo snel, haven-in-&-haven-uit, al die walmensen moeten mee-eten, de keuken moet misschien te vaak improviseren om er een geschreven menu op na te houden.
Het is lekker fris in het machien(tje) zegt LM, gisteren was het 16°C. Eens geen toestanden zoals in de Perzische Golf of in de tropen. Het is een kleine machinekamer, maar er zijn persies evenveel trappen als in een grote. De brug is ook klein natuurlijk. Maar 't staat er allemaal wel. Hier hebben ze zelfs de installatie van een cargo control room er bij in gekregen! Nog een console meer dan op andere schepen.
De choff heet Fabio. Deze voormiddag heeft hij mij zeer bereidwillig laten zoeken (rommelen) in zijn locker tot ik de juiste overalls voor LM te pakken kreeg. Overalls in dikke katoen, waarmee hij laswerken kan doen, niet die lichte flodderdingen waar direct gaten in branden. Vermits Fabio zo geduldig bleef terwijl ik op zoek was naar het juiste soort overalls, heb ik die flodderdingen heel nauwkeurig weer opgevouwen en weer op hun plaats gelegd.
Buiten de ch.kok is er nog een bekende aan boord : Ive, die aspirant-stuurman was aan boord van schip 30 in '98-'99. Hij is nu 2de stuur.
Toen ik in Khor Fakkan (Oman) terug kwam van de tandarts was het heel slecht weer. Het schip lag op anker. Er stond enkele meter deining. Ive stond gereed op de gangway van het schip om mij van het dansend bootje te plukken. Bij de tweede poging heeft hij mij intijds losgelaten. Dat was een snelle & juiste reactie, anders zat ik nu in een rolstoel vanwege verbrijzelde benen. -voor het volledige verhaal, tekst 288
2001-06-21 ~ op anker, Tees, Middlesbrough (UK)
We liggen op anker. Als dat nog lang duurt of nog vaak gebeurt is LM nooit binnen de 20 dagen met zijn gas-stage (5 los- & laadoperaties). 't Zullen wel 30 dagen worden, dat voel ik nu al. En tegen dan hebben ze een andere 2de mecanicien om te gaan vervangen op het beloofde schip. Adieu Middellandse zee, dan liggen wij hier op de Noordzee te rollen. De 2de mecanicien die nu op die andere gasttanker is moet rond 25/06 vervangen worden, vertelde de personeelschef toen we monsterden op de rederij. Maar hij zou proberen hem daar te houden tot LM hier klaar was met de 10 gas-operaties. Die man wil misschien wel 2 weken langer blijven, maar gaat hij met de glimlach blijven wachten tot dit schipke 5 laad- & los-operaties gedaan heeft en LM hem kan komen aflossen? Die man zit daar op de Middellandse Zee extra dagen te doen, hopend dat dit schipke een beetje goed weer heeft op de Noordzee ... Zodus: als de personeelschef een andere vervanger vindt voor hem, dan kunnen LM en ik fluiten naar een contractperiode in het Zuiden. Daar gáát mijn planning. Net nu ik het stratenplan van Nice & omgeving uit het hoofd ken. -overdrijven is ook een vak, altijd goede punten gehad op school
LM en ik zouden graag vóór half juli thuis zijn om de personeelschef nog te pakken te krijgen, want hij gaat 15/07 met verlof. Als we ons vertrek naar het andere schip moeten regelen met iemand die hem 'efkes' vervangt komt er chaos van zoals in '99. Die vervanger zou ons weer naar schip 32-33, het Chinees schip, kunnen sturen want daar is 2de mecanicien Lupo half juli aan aflossing toe. Als ze Lupo een weekje kunnen doen wachten hebben LM en ik voor de 3de keer dat schip aan ons been! Liever niet.
Toen we gingen monsteren wist de personeelschef te vertellen dat de rederij met een tekort aan 2de mecaniciens zit. Da's nu wel duidelijk!
En ik snap ook hoe dat zo ver kunnen komen is. Van de chef mecaniciens gaan er geleidelijk aan mensen met pensioen. Dan maken de 2de mecaniciens, die ervoor in aanmerking komen, promotie tot chef om geleidelijk aan de opvolging te verzekeren. Ondertussen komen er geen nieuwe 2de mecaniciens bij! Er ontstaat een tekort. Op een bepaald moment is dat tekort kritiek. En waarom komen er geen nieuwe 2de mecaniciens bij? Omdat er geen 3de mecaniciens uit goedkope loonlanden in aanmerking komen voor promotie. Ze kunnen nog niet zelfstandig werken, laat staan een geheel overschouwen. Sommigen zijn zelfs gevaarlijk, voor het schip, voor anderen en voor zichzelf. De rederij bespaart op loonkost en na een aantal jaren zit de personeelsdienst met een acuut probleem.
2001-06-22 ~ tegen de kaai op de Tees, Middlesbrough (UK)
LM is hier aan boord als 2de supplementair. Dwz dat hij niet in charge is, maar wel de gage krijgt van 2de. Hij doet de job van 3de mecanicien. En dat is een groot verschil, zelfs voor mij. Geen bestellingen of werkboek te typen, zelfs niet het kleinste lijstje. Geen typwerk! Nul! Zero! Niks geknutsel met lay-out ... zucht. Wat nu? Mijn cursus Spaans ligt thuis.
Gisteren heeft hij toch een typ-jobke voor mij gevonden, twee feitelijk. Met dat eerste ben ik uren zoet geweest. Als LM werk uit de hoek haalt doet hij het grondig hè. En er was ook plezierig nieuws: Van J-CS (2de mecanicien en charge) mogen er allerlei lijsten en formulieren opgesteld worden en in de computer van 't machien gestoken worden. Omdat er beneden in de control room verbijsterend weinig in de map van 3de te vinden is, namelijk níks. J-CS heeft aan LM gevraagd om dat eens op punt te stellen. Dus als LM daar eens zijn werk wil van maken, dan heb ik typ-jobkes. Ikke blij, J-CS blij, LM iets minder, maar hij moet luisteren naar de baas hè! Hihi ie!
Als LM hier de job van 3de doet, wat heeft dat dan te maken met zijn gast-ticket (brevet) als 2de ? Geen idee. De Internationale Reglementen schrijven voor : eerst 5 x lossen en laden (of omgekeerd) als 2de supplementair, en dan pas zelf in charge. Op een gastanker hebben mecaniciens minder te maken met het laden en lossen, maar ze moeten wel vertrouwd raken met de installatie aan deck en kunnen repareren als er iets van die deckmachinerijen hapert of het laat afweten. Én op de hoogte zijn van de gevaren van het gas of het product dat vervoerd wordt. Na de gas-stage krijgt LM een ticket (brevet) van de Waterschout, met stempels en handtekeningen. Zéér officieel hè.
Na Middlesbrough (UK) gaan we naar Lyngsodde (Denemarken), naar Hull (UK), naar Kokkola (Finland), en weer naar Hull (UK). Kokkola klinkt goed, ik denk dat ze daar lekkere warme kokkolade hebben, échte. Van Hull naar Kokkola is vier dagen (4!) dagen varen. Dat vinden de mensen hier al wat lang. Dit is geen vaarschip, dit is een laad- & los-schip. Dat is een groot verschil, ook in mensen. Zelf zal ik niet gauw wennen aan kustvaart, wat dat is het hier, en LM ook niet. Wij zijn voor lange zeereizen, de rust op zee, op een oceaan of twee dan. Reizen van 40 of 60 dagen op zee ... zalig.
Deze voormiddag bracht capt JL al een mail van het thuisfront : het filmrolletje is terecht, het lag op het terras. Het was ergens onder gerold. 'k Had mij er al halvelings mee verzoend dat ik het onderweg was kwijtgeraakt, maar het is terug en ik sprong een gat in de lucht en iets later LM ook. Blij².
We hebben vrijdag bericht gekregen van de rederij dat we afgelost worden half maart. Dat LM vervangen wordt is nogal wiedes maar dat ik dan mee van boord mag vind ik heel mooi van hen. Dus ik sta mee op het papier, er komt voor mij ook een vliegticket. Want vorige contractperiode was het hier efkes spannend. Cheng Zeba is al eens afgemonsterd in Oman. De luchthaven is maar 20 minuten tijden van de haven, wist hij te vertellen. Dat is jammer, van mij had de rit 2 uren mogen duren om zo eens wat van het land te zien.
'k Denk dat ik ook scheepskolder heb. Vrijdag heb ik iets vreemds meegemaakt en vandaag valt mijn cent pas. Van het verzenden van mails kunnen ze wél een factuur maken. Met dezelfde teller als die voor fax & foon. (± 90 Kb = ) 3,02 minuten. Het strookje ligt hier naast mij. Dus het kan wel? Het fijne ervan heb ik niet gesnapt, daar was ik toen niet op aan het letten, maar het kan. Welwelwel ... wat hebben ze ons tot hiertoe dan allemaal wijsgemaakt? Of heb ik dat tot hiertoe elke keer verkeerd begrepen? Élke keer opnieuw? Dan is er iets hè.
Vorige week is bericht binnengekomen dat ze in Jurong bezig zijn met havenwerken. Land opspuiten, daar zijn ze goed in, in Singapore. Als ze de Passage dichtgooien is er geen plaats meer om langs te varen. Dat doen ze niet hoor, The Strait is hun levensader. Tot hiertoe hebben ze het eiland al vergroot met 10% landoppervlakte, bijna alles aan de zuidkant. Hier staat : daardoor hebben ze de getijdenstromingen in hun loop verlegd en dat geeft problemen aan de boei. Er zullen grote slepers komen om het schip op zijn plaats te houden tijdens het lossen, want met olie moogt ge niet smossen. En door die gewijzigde loop van de stromingen zou het kunnen dat het schip twee of meer keren van de boei weg moet. En daar gaat LM zijn halve dag vrijaf, daar mogen we nu al een kruiske over maken. Tenzij de boei met pijperijen en al binnen drie dagen reeds verlegd is. Maar dat zal niet hè.
2001-02-26 ~ op zee
In Encarta staat ze het een en ander over kolder. Het begint met 'schaarste aan gevarieerde stimuli van buitenaf', zover ben ik al geraakt. Zij hebben het over blokhutkolder (cabin fever) wat 's winters in het Noorden mensen kan overkomen. De serie Northern Exposure had daar eens een aflevering over. https://nl.wikipedia.org/wiki/Northern_Exposure
Er is ook woestijnkolder (begint al na 40 dagen, denk ik), tropenkolder, bergkolder en scheepskolder, vuurtorenkolder, poolkolder, kloosterkolder, huis-, tuin- en keukenkolder ... overal waar zich door de locatie of door omstandigheden schaarste aan gevarieerde stimuli van buitenaf kan voordoen. Dan gaat een mens (wij, dus) dat tekort opvullen met stimuli van eigen vinding. De miserie zit in de 'eigen vinding', daar begint de kolder. Over scheepskolder wordt vooral veel gezwegen. Capt PRü heeft er een deel van zijn thesis aan gewijd maar hij heeft wijzigingen moeten aanbrengen of zijn thesis werd zelfs niet aanvaard.
20h30: daarstraks dacht ik bôf, die paragraaf kan ik misschien beter wissen, want het klinkt toch weer danig overtrokken wat er staat hè. Awel, vanavond om iets na 18h30 hadden we brandalarm. De enige die niet in gang schiet is capt Wero. Die stond nog waar hij stond toen we terugkwamen van onze post. Die éne die de eventuele bluswerken zou moeten coördineren van op de brug. De eerste die we gaan nodig hebben om contact op te nemen en verbinding te onderhouden met de wal. De brandalarmbel, de luide brulbel, zij doet iedereen ogenblikkelijk rechtveren en in staat van paraatheid komen. Maar de gezagvoerder blijft staan waar hij staat. Minuten lang. Onbeweeglijk, als vastgevroren. -terugtrekgedrag? Dat vent is voeling met de realiteit aan het kwijtraken hè. De standaardprocedure bij elk alarm is : ga onmiddellijk naar uw post. Onmiddellijk. Laat vallen wat valt. En Het Beleid Zelve gaat niet naar zijn post? -maar wel lullig doen over de lifeboattest in Oman op 26/12, tekst 329
LM en ik konden er nog niet van over toen we na het eten weer in de cabine waren. Wat is er aan de hand met de captain?
2001-02-27 ~ op zee
Gisteren zijn we de Nicobaren gepasseerd https://nl.wikipedia.org/wiki/Nicobaren Zij zijn het zuidelijk deel van de Andaman Eilanden. Daar slaan wij af om naar Melakka Strait te gaan. Iets zuidelijker ligt Sumatra. Choff Diga zei : als ge hier een tanker naar het zuiden ziet varen is het om daar vuiligheid te gaan lozen. Ja, al wat in Singapore de droge dok in gaat komt onder de Nicobaren en naast Sumatra de tanks spoelen en de vuiligheid in de oceaan spuiten. En dat weet ongeveer heel de oliebranche. Wij erbij, 03/99 op schip 30 -tekst 293 Met onze eigen ogen gezien. Waar blijft Greenpeace? Of vermijdt Greenpeace die regio?
We hebben Rondo Island gezien. Dat is even bol en rond als een pistoleeke. https://en.wikipedia.org/wiki/Rondo_Island Op de kaart staat dat al eeuwen fout aangegeven, zei choff Diga. Niemand neemt de moeite om exact op de meten waar precies het ligt. Maar misschien ligt Rondo in niemands weg? Koopvaardij, visserij ... iedereen vaart er mooi rond. Aan deze kanten (de zee van Andaman) hebben de Japanner veel in kaart gebracht, wist hij te vertellen. De plaatselijke bevolking (Indonesië, Maleisië en Thailand) houdt zich niet zo bezig met lange omvaart. Zij doen vooral kustvaart, visserij en piraterij. Deze wateren kennen zij ook zonder kaart.
'k Dacht dat de Japanners tijdens WOII deze waters in kaart gebracht hadden, maar nu hebben zij meer recente kaarten, van sinds ze meer aardolie nodig hebben. Uit nieuwsgierigheid ben ik eens in Encarta gaan kijken : de Jappen hebben De Nicobaren en de Andaman Eilanden bezet van '42 tot '45. Dat betekent tijd en volk genoeg om gedetailleerde gegevens over dit stuk oceaan op te tekenen. Dat ze die gegevens pas jaren na '45 vrij gegeven hebben, dat zal wel : uit zichzelf zijn ze al niet mededeelzaam en als verliezer dan helemaal niet meer.
2001-02-28 ~ Melakka Strait
Deze namiddag gaan we Melakka uit en gaan we op anker in Jurong (westkant van Singapore Island). 'k Ben er nu al benieuwd naar. Er staan verschillende ankergronden aangegeven op de kaart. Van aan de Jurong Pier is het nog 3cm tot aan het metrostation. In het echt een eind stappen, en bergop als ik me goed herinner, dus liefst in de voormiddag aub. Maar dat heb ik niet voor 't kiezen. Dus ga ik mijn expeditie daarop voorzien.
Gisteren hebben we de film The Patriot bekeken. Over de burgermilities tijden de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. (1775-1783) Het was een gekostumeerde film. Al goed dat we hem niet in de bioskoop gaan zien zijn want ik zat dikwijls met mijn hoofd onder mijn dekentje. En een dekentje meenemen naar de bioskoop, kweeni, misschien moet men dat afgeven in de vestiaire ...? In het begin van de film was er nogal veel bloed (dekentje) en rauwe scènes (dekentje). Mel Gibson had de hoofdrol. Tegen het einde van de film komt er een scène waarin hij de manschappen weer moed geeft. Zo'n scène was er in Bravehaert ook. Natuurlijk, de films gaan allebei over onafhankelijkheidoorlogen. https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Patriot_(2000) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Braveheart_(1995) Tijdens de laatste veldslag (dekentje) lekt het bloed van het scherm (dekentje) en nogal realistisch van kleur. Mel Gibson wordt bijna in de rug gestoken (dekentje) door een slechterik. Maar alles komt goed met Mel Gibson, met de Militia en met Amerika. Film terugspoelen en dekentje opvouwen.
11h50: Yep, aan stuurboord Karimun Island (Indonesië) en een bakboord vooraan, op de horizon nog, zijn de eerste ankergronden van Jurong al te zien. Het ligt er weer vol natuurlijk. Het streepke groen dat aan bakboord naast het kasteel voorbij schuift is Maleisië. Voilà, nog een uur of twee varen en we zijn waar we moeten zijn. Tot morgenmiddag op anker is nu gezegd. Maar het kan ook vervroegd worden, of verlaat worden. Dat laatste zou voor mij erg zijn.
13h: We zijn een half uur geleden gezwenkt (of gezwonken?) en gaan nu recht op Jurong af. Er is goede zichtbaarheid. Het machien draait nu zo traag dat men geen trillingen meer voelt. We varen persies niet meer, we zien enkel het decor dichter komen. Het is een manoeuvre om tranen van in de keel te krijgen, zo mooi. Heel dit gevaarte wordt hier voorzichtigjes naar zijn plaats gevaren. Daar is veel volk voor nodig. En die mensen kunnen dat allemaal. Zeemanschap. Twee moeten vadaag overal afblijven van LM, dus in het machien zal er niks misgaan. Vandaag. En hier is Traffic Control, dus zo'n toestanden als in de baai van Ningbo gaan we hier niet meemaken. Theoretisch. -tekst 330
14h : We varen nu dicht genoeg om de lokale bedrijvigheid op het water te zien. Vier baggerschepen met hun modderschuiten vlakbij. Een bakbeest van een drijvende kraan. Eén drijvend ponton, vier werkbootjes. Bunkerboten en andere barges. Drie kleine ferries (dat zijn de witte), richting Indonesië. Een loodsbootje, de loods komt aan boord. Een struise sleper komt recht op ons af. Da's al ene voor ons. Een watertaxi, komt van recht vooruit, dat kan de agent al zijn. (recht vooruit ligt Singapore City, 't stad). Sleper, loods, agent én TV-ontvangst. Dit is einde zeereis. Nu nog een fanfare misschien.
Dat ze hier aan het ophogen zijn is goed te zien. Er is een gans stuk land bij sinds vorige maand. 't Is nog bleek en er staat nog niks op, maar dat komt allemaal nog wel. Hier is een schip vollop grond aan het spuiten. Van hier uit kunnen we het goed zien, een grondspuitschip. Het schip dat de grond aanvoert ligt er achter, dat is een gewone bulkcarrier. We liggen hier tussen de gastankers en de olietankers. Wij komen hier allemaal leveren. Jurong is het terrein waar de zware industrie en de energievoorzieningen neergepoot zijn, de dienstingang van het eiland. Keppel is waar de containerschepen met voeding lossen. Dat is de keukendeur van het eiland. Sembawang is het atelier van het eiland, de droge dokken liggen daar. -en de vrouwengevangenis ook Het bureau van het eiland is het businessdistrict. Het salon, de pronkkamer, is het oud koloniaal gedeelte & historisch gedeelte langs de rivier, de oude kaaien. De slaapkamers zijn de New Towns, de buitensteden, waar de torengebouwen persies vanzelf uit de grond schieten. Sentosa is het speelhoekje in de tuin. Want de rest van het eiland is één grote tuin. Een park feitelijk. Er zijn twee gevangenissen, daar worden de stoute mensen in de hoek gezet (de capaciteit ken ik niet).
Eten, vervoer, medische voorzieningen kosten hier twee keer niks. Kledij is betaalbaar. Waarom komt niet heel de wereld hier dan leven? Awel, het wonen hier kost stukken van mensen. Wie een plek wil om zijn bed neer te zetten betaalt zich te pletter, betaalt zich blauw, komt in financiële ademnood. Wie een eigen wagen wil is ofwel steenrijk ofwel van lotje getikt. Het eiland is ± 25km van noord naar zuid en ± 45 km van west naar oost. En het is er vlak. MRT en bus komen overal. MRT = Mass Rapid Transportation. In de stad zelf rijdt de MRT onder de grond, buiten de stad rijdt hij boven, op een eigen bedding, boven al dat groen, hoog genoeg om veel van het landschap te zien.
Braak terrein is hier niet, het is allemaal omgezet in park, in afwachting dat er iets op gebouwd wordt. Of anders zijn een bouwwerken aan de gang. Die werken gaan vooruit, niet zoals bij ons. New Towns worden hier 'ineens' neergezet. Alle woontorens tegelijk en dat zijn er veel. Zo is het ook gedaan met stof maken wanneer de bewoners er in trekken. Dus niet building per building zoals Amelinckx en Etrimo ooit vroeger Dat heb ik allemaal duidelijk kunnen zien in '99 toen we met schip 30 -tekst 297- door Johor Strait vaarden om naar Sembawang te gaan, naar de noordkant van het eiland, om in droge dok te gaan.
In de stad wordt er wel building per building gewerkt, maar dat zijn kantoorgebouwen, daar woont niemand. Zelfs geen conciërge. Enkel de security loopt daar dag en nacht rond. En die mensen zijn zeer wakker.
2001-03-01 ~ Jurong, Singapore
Gisterenavond is de nieuwe cheng aan boord gekomen en hij had post bij. Jochei. 't Is al 'ne goeie' en ik heb hem nog niet gezien.
13h30: de darmen zijn aangesloten aan de manifold. Ze zullen beneden al bezig zijn met lossen. Het grondspuitschip is aan het rondvaren. Waarom kan ik niet zien, weet ik niet. En de bulkcarrier die hem bevoorraad is nu weg, misschien nieuwe grond gaan halen?
Rond 17/03 zouden LM en ik ergens in de Perzische Golf afmonsteren. Dat vind ik erg. Ik had veel-veel liever hier afgemonsterd. Hier zijn ze beleefd tegen buitenlanders, in de Perzische Golf kennen ze dat niet, beleefd zijn.
Choff Luc is nog aan boord. Wat mij betreft had hij al op Zaventem mogen staan om onze brieven te posten die ik hem daarstraks gegeven heb. Het is een dag of wat spannend geweest, maar nu is choff Diga toch tijdig aan boord geraakt is kunnen we in feite vertrekken hè. Edoch! We liggen hier sinds vanmorgen 10h op anker om te bunkeren (brandstof innemen). Om 10h30 zou de bunkerbarge hier zijn, zei LM om 12h.
Aan tafel vertelde cheng Zeba dat capt Wero 'vergeten' was de ETA door te geven aan de wal. Het heeft geduurd tot 12h50 eer ik de omvang besefte van wat cheng Zeba aan tafel gezegd had : de ETA. Vergeten door te geven. ETA = Estimated Time of Arrival. De Estimated staat erbij omdat er vanalles kan tussen komen. Files zo niet natuurlijk, maar slecht weer of pech onderweg ... Als Wero de wal niet intijds verwittigt moet hij niet verwachten dat de betrokken firma voor ons zal klaarliggen met de brandstofbevoorrading hè. Hier liggen 52 mastodonten op anker, vanmorgen heb ik ze geteld. Als dit schip geen afspraak heeft en dus zijn beurt moet afwachten voor brandstof liggen we hier 12/02 nog. En die dag moeten we in Koeweit tegen de kaai, of we geraken nooit intijds in Singapore om lossen.
14h20: het bunkerschipke is er. Oef! 'k Zag ons hier al dagen verliezen en ik in de knoei geraken met mijn privé-schema vanwege ETA 'vergeten' door te geven. Ja. Wero had weer een fles soldaat gemaakt zeker?
2001-02-10 ~ Straat van Hormuz
Vanmorgen heb ik mooie rotsen gezien in de zonsopgang. Misschien lag daar wel de stad Hormuz zelf, waar Marco Polo een tijd verbleven heeft. Die was ook veel van huis. Eén keer is hij wel 25 jaar weg gebleven.
Gisteren was een inspecteur van de Lloyd's aan boord voor de certificaten van het schip. We zijn goedgekeurd, we hebben de nodige stempels gekregen, het schip mag weer een jaar varen. Gisterenavond zie ik in de kladversie van LM zijn werkboek (die ik moet intikken) vier lijnen rode tekst staan, vooraf gegaan door een rode gevarendriehoek met daarin een uitroepteken en met bijgaande tekst :
ME LO Purifier exploded after the Auto-Stop order, after LL alarm, ME Sump ±99cm LT 22h50, UTC 18h50
Zo staat dat daar. Met weinig woorden. Hij had kunnen dood zijn. ME = Main Engine, de hoofdmotor, het bakbeest dat zorgt voor de aandrijving van de schroef. LO = Lubricating Oil, de smeerolie voor het bakbeest, voor de hoofdmotor. Purifier = de centrifuge die de smeerolie ontdoet van onzuiverheden à 7000 toeren per minuut. exploded = ontplofte, uiteen gespat Auto-Stop = automatische stop, een ingebouwd beveiligingssysteem (zogezegd) LL = Low Level, te laag peil, te weinig volume (in de Sump, de tank voor de gebruiksklare smeerolie) Sump = de verzameltank voor de gebruiksklare gezuiverde smeerolie Het verhaal : twee dagen geleden is LM om 22h50 tijdens zijn avondronde bij de purifiers, die grote centrifuges.
Hij zet er ene handmatig op Auto-Stop dan doet de purifier een spoelprogramma om zijn trommel proper te maken. De purifier begint er aan. Ineens spat de bovenkant uiteen. Van het gietijzeren deksel vlogen (schoten) twee stukken weg. De pijperijen kregen een slag, het stuk waarop ze gemonteerd staan brak los en de ring waarop dat alles steunt draaide 180° door. 't Was ineens een totaal andere machinerij. Het derde stuk van het deksel (± ¼ van de oppervlakte) bleef in de frame op de purifier vaststaan.
Er zijn huishoudwasmachines waarvan het zwierprogramma tot 1200 toeren/minuut kan. Deze centrifuge is dus 5,8 keer krachtiger dan zo'n straffe zwierder.
LM stond er op een 2m vandaan toen het gebeurde, op een platformpje. Hij heeft de trommel dus zién draaien, à 7000 toeren/minuut = 116,6 toeren/seconde. Hij heeft de purifier afgezet en cheng Zeba gebeld. Zeba heeft foto's gemaakt van de stukken deksel, van de uiteengespatte purifier en de pijperijen die naar de andere kant geslagen waren. De purifier was op ¼ tijd van zijn grote onderhoud. Om de 4000 hrs worden ze gedemonteerd voor een onderhoudsbeurt. Deze heeft volgens zijn teller nog maar 3000 hrs sinds zijn laatste beurt. Nog bijlange geen reden om koleirig te worden dat hij kapot draaide hè Zeba! Voor vanmorgen stond de jaarlijkse controle van het schip door de Lloyd's op het programma. Dat een purifier achteraf doldraait van opluchting? Murphy.
Gisterenavond heb ik aan tafel wat zitten babbelen met choff Diga. Hij heeft een fijn verlof gehad tot 07/01. Toen kwam hij terug uit skivakantie (Les Arcs, Frankrijk) en in Luxemburg voelde hij zich niet goed. Een serieuze verkoudheid, dacht hij. In Mons (thuis) was hij kapot van de koorts: mazelen. Als kind heeft hij de mazelen niet gehad. Hij is opgegroeid in Afrika, Rhodesië (nu Zimbabwe) en daar krijgen de kinderen blijkbaar geen mazelen (?) Kinderen in Afrika krijgen vanalles, en Diga heeft dat allemaal overleefd, maar mazelen hebben ze daar niet. -dat klopt niet nu niet meer: https://www.demorgen.be/nieuws/meer-dan-140-000-slachtoffers-mazelen-wereldwijd-opnieuw-in-opmars~bc837ec5/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.be%2F Diga is er ziek van geweest. Serieus ziek. Da's geen prettig stuk verlof hè.
Verder wist hij te vertellen dat capt Wero binnen drie weken afgelost wordt door capt PO. Weeral (!) Binnen drie weken al, dat zou dan in Singapore zijn, wanneer we gaan lossen. Dat is begin maart. LM zijn contract is afgelopen op 10/03. Begin maart is dan misschien wat vroeg, maar het zou toch zo mooi zijn als we er in Singapore ook al af mogen en dat stuk PO kunnen ontlopen. Anders wordt het afmonsteren in de laadhaven en wie weet waar dat is. Oman of de UAE zou menselijk zijn om af te monsteren, maar Saoedi Arabië of Koeweit is andere koek. En Iran is helemaal onmogelijk om daar af te monsteren. Dan maar wachten tot de volgende loshaven? Dan wordt het einde maart of later. En al die tijd met dat stuk PO varen? Viér weken? Neptunus, sta me bij. Liever begin maart in Singapore afmonsteren, als dat mag van de rederij.
2001-02-11 ~ op anker, Koeweit
Gisterenmorgen vroeg ik aan LM om nog eens uiteenspatten van de purifier wou beschrijven omdat ik wou weten of ik het zo wat juist opgeschreven had, zonder fantasietjes of frullen. "Maar zeg, zei LM, ik ben er juist een beetje van bekomen." Maar hij beschreef het toch nog eens anders schrijf ik Mechanica op Geheel Eigen Wijze en dat wil hij nu ook weer niet. Gisterenavond moest hij voor iets nog efkes beneden zijn en ik mocht eens mee om naar die verongelukte purifier te gaan kijken De stukken lagen in de workshop verspreid over verschillende tafels, zoals in een film, in een labo van de technische recherche. Alleen zijn de vingerafdrukken niet zo van belang, de hoofdverdachte is het slachtoffer zelf: ME LO Purifier Inboard SJ40F. Op de locatie van de purifier zijn de pijperijen alvast weer naar de juiste kant gezet.
Van de sokkel waarop ze gemonteerd staan is een hoek afgebroken door het impact van een wegvliegend stuk deksel. De pijperijen op hun plaats brengen was niet zo zwaar want de ring hing nu toch los. Het ¼ deksel ligt er naast en de twee weggeslagen stukken ook. Gietijzer van ± 7mm dik, gewoon kapot geslagen ... misschien moét zo'n deksel wel van gietijzer zijn, anders was de schade mogelijk nog groter. LM heeft getoond waar hij stond toe het gebeurde: aan de goeie kant, langs waar men weg kan wanneer er iets gebeurt. Was een stuk gietijzer zijn kant uit gekomen, dan weet ik het nog zo niet hoor. Het gebeurde in een fractie van een seconde en een mens heeft misschien twee fracties nodig om te reageren. 'k Zag plots dat stuk gietijzer zijn torso binnendringen ... niet meer aan denken.
Zojuist belt Den Dierbare voor een fles water. Ze zijn tóch aan die piston begonnen! Goed. De Koeweiti doen tenminste niet zo mistig en mysterieus over het tijdstip van binnenvaren als de Chinezen. Zij laten tenminste weten dat dit schip nog twee dagen de tijd heeft om iets van onderhoud te doen. Brave Koeweiti. Het is hier persies ook frisser dan in de Golf van Oman (kan dat?) Maar de piston zelf zal nog warm zijn. We liggen pas stil sinds vanmorgen. Heel de boel een dag laten afkoelen ware beter geweest, maar drie dagen tijd is er waarschijnlijk niet. Besluit : de liggen hier morgen nog zeker, dwz dat er vanavond nog darts gespeeld wordt.
Choff Diga speelt veel beter dan choff Luc had laten doorschemeren. Diga is linkshandig, zodus hebben capt Wero en hij het bord in twee opgedeeld. Wero mikt op de rechter cijfers, Diga op de linker. Strategieën zijn er om afgeluisterd te worden, deed LM teken. Gisterenavond was het de eerste match van choff Diga als ploegmaat van capt Wero.
Wero was hem aan het betuttelen als een tante non die de voorbije 30 jaar het dorp niet meer uit geweest is en nu denkt dat iedereen op die manier leeft. Hij begon nog net geen antimakassars recht te trekken, maar het ging die kant uit. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antimakassar , https://nl.wikipedia.org/wiki/Makassarolie Na een drie opeenvolgende betuttelingen keek Diga regelrecht verbaasd mijn kant uit. En ik was beschaamd in Wero zijn plaats. Hoorde hij zichzelf niet bezig? Dit was Diga zijn eerste schip toch niet!
Na 90 maal gedurende 1h per dag mensen aan het spel zien, ben ik daar ongeveer goed in aan het worden. De punten kan ik natuurlijk niet voorspellen, maar wel of iemand van plan is het uit te hangen die avond. En mijn brilleke afzetten helpt niet, ik hoor het toch.
2001-02-14 ~ Mina Saud, Koeweit.
We zijn aan het wegvaren van de boeien. Binnen ± 3hrs zijn we in Mina Al Ahmadi (ook Koeweit). Daarna gaan we naar nog een deel laden in Abu Dabi (UAE) en dan zijn we eindelijk ribbedebie naar Singapore om te lossen. Het was hier nogal een gedoe om het schip op zijn plaats te houden : langs het kasteel zes extra boeien en vooraan allebei de ankers uit! Persies Gulliver die vastgebonden lag bij de Lilliputters. Het gebeurt niet vaak, twee ankers uit. En zeker niet wanneer we zelfstandig op anker gaan. De ankerkettingen zouden in elkaar draaien wanneer het schip door wind en stroming & getij een cirkel beschrijft. Hoe krijgt men dat nog los?
De pijplijnen hangen hier onder witte markeerboeien. De pijplijnen worden door een kleine stevige werkboot langszij gebracht (de werkboot heeft een duiker aan boord) en met onze cargokraan worden ze aan boord gehesen. Dan wordt de verbinding gemaakt. Laden maar! Van de drie laadhavens ligt gelukkig geen enkele in Saoedi Arabië. Mina Saoud en Mina Al Ahmadi liggen in Koeweit en Das Island hoort bij de UAE. Wat was al de voorbije dagen dat gelul over Saoedi Arabië dan? Hebben ze op de brug geen kaarten?
Gisteren zat een Indische loading master mee aan tafel. Capt Wero vroeg of er nog Amerikaanse troepen zijn in Koeweit. Jawel, zei de loading master, er wordt niet over gesproken maar ze zijn er, er ligt continu 3000 man aan de grens met Irak. De loading master vertelde ook dat toen hij in Londen was, hij heel veel buitenlandse restaurants gezien heeft maar geen enkel typisch Engels restaurant. Daarop antwoordde capt Wero dat er wel eten te krijgen is in pubs, maar dat zoiets als een 'Engels' restaurant in feite niet bestaat.
2001-02-22 ~ op zee
Heb ik een ganse week niet geschreven? Jamaar, jamaar ... kan dat zo maar? 'k Ben bezig geweest met drie zeekaarten 'aan te kleden' met documentatie uit Encarta. Het resultaat is plezant. 'k Zal er eens een fotootje van maken, 3 x klik, ziezo. Eén met het stadsplan van Singapore, binnen zes dagen moet ik dat uit het hoofd kennen, of zo goed als, want misschien krijgt LM een halve dag vrij in Singapore en zodat ik hem kan gidsen waar hij naartoe wil, zonder tijd te verliezen met verloren lopen.
Daarstraks moesten er mails verzonden worden. Eén naar Didi en één naar de Antwerpse Fiducia. Voor de Antwerpse Fiducia staat in het vak 'onderwerp' de familienaam van LM + het klantennummer. Dus om 13h trekt bibi met de diskette naar de brug, moreel gesteund door Den Dierbare coach, die naar zijn werk moest. Vermits op de brug capt Wero toch juist bezig was nam hij onze diskette erbij en vroeg of er voor de mail naar Didi geen onderwerp bij moest. - Nee, niet echt captain, zei ik. - Niks? - Nee ... niet echt ... - Misschien 'm&m' stelde hij voor.
Daar hebben we het! -'m&m' is ons signatuurke onder een privémail Wero leest de privémails volgens eigen zeggen niet, want die zijn persoonlijk. Dat is zijn 'principe'. Waar haalt hij dan zo vlotjes en direct de 'm&m' vandaan? Dit is al de tweede captain die zich verspreekt. -de eerste was PO, ivm met een gezipte mail, tekst 327
'k Had uit de lucht willen vallen ('m&m' wat is dat captain?) en hem zo aan de kaak stellen, laten merken dat ik hem door had. Maar ik dierf niet. Als peeke zijn cent valt dat hij 'm&m' onmogelijk kan weten en daarop rood en lastig wordt omdat hij iets uit zijn mond laten vallen heeft, zitten LM & ik weer met de gebakken peren. Want capt Wero zit nog altijd met scheepskolder hè. Cheng Zeba zo niet, die is er door. Sinds hij weet dat hij afmonstert heeft hij land geroken en is alle kolder omgezet in zuurstof. Neptunus zij dank.
2001-02-23 ~ op zee
Gisteren hadden we plots drugtest, op bevel van de rederij. Dan moet iedereen een urinestaal leveren. En wie kan dat niet op bestelling? Wie wordt er doodongelukkig omdat hij maar niet op commando kan plassen? LM. Maar dit keer was hij niet de enige. Choff Diga kan het ook niet op commando. Met hun twee stonden ze in de pantry vloeistof in te nemen en samen ongelukkig te wezen. Tussen 14h30 en 16h05 heeft LM 1,5L water gedronken + 4 mokken koffie à 33 cl elk + een mok thee met citroen. Anderhalf uur plas-verlof. Om 16h10 ging hier in de cabine telefoon: HET was in orde. Hij was weer een gelukkig man zei hij.
's Avonds tijdens het dartspel van 18h tot 19h hebben ze elk drie keer het spel moeten stil leggen wegens wateroverlast. De testresultaten waren al verzonden maar die 3,15 L moesten nog geloosd worden.
Van ma hebben we een lijstje ontvangen met 18 controlepunten om te weten of men 'oud' aan het worden is. Punt 06 : ineens zien uw kinderen er van middelbare leeftijd uit.
In Lamao (Bataan, Filipijnen, 10/12) vroeg iemand me of ik kleinkinderen heb. Kleinkinderen? Mô vriend toch, ik heb geeneens ... Ow, wacht, misschien zie ik er al lang gans anders uit dan ik nog denk, -toen 49j- die man ziet iemand van middelbare leeftijd en ik denk nog altijd dat ik er uit zie als ik. - Nee, zei ik, geen kleinkinderen. En ook geen kinderen. 10/12 is dus Een Datum in mijn kleine levensgeschiedenis. Niet omdat ik toen voor de eerste keer voet gezet heb op Filipijnse bodem maar omdat ik vanaf die dag besefte dat ik tot de groep Mogelijke Grootmoeders behoor. En wie weet hoe lang al, een grandma.
Acht weken later in Singapore zei een kleine seniore Maleise dame (zo'n porseleinen poppetje) die een dollar wilde gewisseld hebben in stukjes van 20 cent met een zeer ladylike glimlach "god bless you, child". Zij noemde dollarcent nog shilling. Heeft ze de tijd van de Britten nog meegemaakt? Ze sprak ook zeer Brits Engels. Misschien had ze in Engeland gestudeerd.
Grandma >< Child? I's all in the eye of the beholder, hè? Ja.
2001-02-07 ~ op zee
In de Straits Times staat een interessante reeks artikelen over leiderschap. Niet dat we zelf iets in die zin van plan zijn, maar het is wel interessant om weten hoe dit schip scoort op een schaal van 10. Welwel, er is er ene die weer naar school moet blijkbaar. En de vorige dan ook maar. Zeer verhelderende artikelen.
Gisteren heb ik in een tijdschrift uit Singapore een artikel gelezen over het soort problemen dat president Arroyo zal op te lossen krijgen voor 76 mio Filipijnen. Onder andere in verband met het onderwijs. Van dat laatste heb in Lamao iets gezien. Over Lamao heb ik in vorige brieven nog niks verteld hè. Na Lamao begon het gedoe met de kerstversiering, toen heb ik twee weken niet veel geschreven.
Er was een middelbare school neergepoot waarvan de gebouwen stonden te vergaan in de blakke zon. In de blakke tropenzon. Het gebouw was nooit in gebruik genomen. De woonwijk op de helling is een en al begroeiing om schaduw te maken. De huizen in het centrum van het dorp hebben aan vier kanten afdaken om de muren uit de zon te houden. Het marktplein is voorzien van een bouwsel om de zon te weren. In ineens staat daar een schoolgebouw naar een ontwerp dat klakkeloos is overgenomen uit een andere klimaatzone, nergens is zonnewering voorzien. Welke amateuristische doe-goeders hebben daar de giften van hun welwillende donateurs versmost? Op het sportterrein hadden enkele ondernemende dorpelingen een begin gemaakt met grachten graven, om rijstvelden aan te leggen. Sportterreinen in de tropenzon, als dat geen Witte Olifant is! De mensen op het platteland leven op het randje van de ondervoeding. Met welk energie-overschot zouden ze dan sporten? No rice, no power. Met ander woorden : neem een schup een graaf iets nuttigs, als ge dan toch fysieke inspanningen wilt leveren in deze hitte.
2001-02-08 ~ op zee
Er zijn zo van die dagen hè ... een mens zou ze moeten kunnen overslaan. Gisteren kwam LM boven met nieuw nieuws. We gaan morgen niet op anker gedurende 5 dagen bij Khor Fakkan (UAE), we blijven er de tijd om te bunkeren en varen dan door naar Koeweit. En dat is een lelijke streep door de rekening van choff Luc. Choff Diga zou hem hier komen aflossen, maar in Khor Fakkan laden we deze keer niet. Dan zouden beide choffs rustig de tijd gehad hebben om met twee de stand van zaken door te nemen. Als we maar enkele uren op anker liggen om te bunkeren, dan moet Diga een dag vroeger uit België vertrekken om intijds aan boord te geraken. De rederij in Antwerpen was vollop bezig aan het proberen om Diga te bereiken. Maar of ze hem te pakken krijgen is een andere vraag. Misschien heeft hij alle telefoons afgezet en is hij op familiebezoek om afscheid te nemen ...
Ze zullen hem waarschijnlijk in Koeweit doen toekomen. En dat is niet gemakkelijk voor beide choffs, want dan is het laden al begonnen. Kortom, heel het de planning, heel het tijdsschema van Luc ligt nu overhoop. Daar gaat zijn rustige hand-over. Luc was er zeker van dat hij zaterdagmiddag (10/02) van boord zou gaan en nu weet hij het niet meer. In Koeweit (12/02) kunnen ze ons ook nog 5 dagen op anker houden en dan is het al 17/02 ... misschien laten ze Diga toch wel aan boord komen terwijl het schip nog op anker ligt, en kan Luc nog vóór 17/02 naar huis, maar dat wordt niet de rustige hand-over die hij voorzien had. Plezant is anders. Gisteren tijdens het avonduurtje was zijn dartsspel zelfs niet zoals op andere dagen. Een mens zou van minder slecht spelen hè. Capt Wero (zijn vaste ploegmaat) had er iets op aan te merken ook nog. Plezant is anders!
Die vijf dagen anker in Koeweit ipv Khor Fakkan (UAE), áls het al vijf worden, moeten we ons klaar houden om binnen te gaan. Dat betekent dat ze in het machien geen piston kunnen vervangen of niks opengooien voor onderhoud, omdat het schip vaarklaar moet blijven. Voor de mensen van het machien ligt de planning dus ook danig overhoop. Wanneer we gaan lossen in Singapore liggen we tegen de kaai en mag de piston ook niet gedaan worden. Een schip moet in geval van nood direct kunnen vertrekken. Een geval van nood = brand, een ontploffing ... ofwel op de terminal, ofwel aan boord.
En op anker in Ningbo (China) kon de piston ook niet gedaan worden, want daar kon de lichter 'elke dag' toekomen terwijl de Chinezen heel goed wisten dat hij nog in Shanghai lag en dat hij de eerste twee dagen onmogelijk op de plaats van afspraak kon zijn in Ningbo. Twee dagen is zeer zeker genoeg om een piston te doen. Dat de lichter op weg was vanuit Shanghai hebben ze pas in de loop van de derde dag laten weten. Hun gezichtsverlies beperken, dat is de eerste bekommernis. Dat daardoor hier aan boord onderhoudswerken blijven liggen omdat ze de mensen aan het lijntje houden is absoluut niet van belang. De schijn hoog houden, dat heeft voorrang op het welzijn van een schip, op alles.
Australië, Canada, de US en sommige landen in Europa, daar heb ik soms heimwee naar. Directe & klare communicatie & informatie. Waarom zitten wij de laatste jaren zo dikwijls in 'apelanden'? Gewone landen hebben toch ook aardolie nodig ...
Buiten de miserie met de planning door het totaal gebrek aan klare communicatie heeft LM dagelijks te maken met vier Bulgaren in het machien, twee mecaniciens, een fitter en een wiper. Na twee maanden aan boord (gemonsterd 11/11) is het peil van de twee laatsten gezakt tot onder de norm. De twee eersten zijn nooit binnen de norm geweest. Hij heeft al geruime tijd het vermoeden dat zij geen scheepsmecaniciens zijn. Wanneer men daar iets wil aan 'doen', twee van de vier vervangen bvb, laat de rederij in Antwerpen horen : 'dat had ge in november moeten zeggen' En hadden ze het in november laten weten ...? Dan had de rederij gezegd dat ze het eerst maar eens moesten proberen met het volk dat voorhanden is. Dat is dus de ruggesteun cheng Zeba en LM krijgen van de rederij in Antwerpen, van het thuisfront. De brousse strekt zich uit tot op alle oceanen en begint op het kantoor in Antwerpen. En dan is er ook nog de 'nieuwe' elektrieker, maar met hem heeft LM slechts zijdelings te maken. Een elektrieker hangt rechtstreeks af van de cheng.
Het vreemde is dat enkel in het machine-departement gesukkeld wordt met de vakkennis van het volk. Dat is nu al onze tweede contractperiode zo. De Bulgaren van de andere departementen komen van de militaire zeevaartschool. Waar de Bulgaren van het machine-departement een opleiding gehad hebben is niet duidelijk, niet te achterhalen. Alvast niet op een militaire school. Ze hebben niet die 'correcte' attitude zoals de stuurlieden. Die springen net niet in de houding. En ze zijn géén scheepsmecaniciens, daarvan is LM nu zo goed als zeker.
Verder hebben we voor het ogenblik twee gevallen van scheepskolder: capt Wero en cheng Zeba, de leiding zelve deze keer. En allebei tegelijkertijd. Aan kleine ongenoegens wordt de aankleding van gefundeerde ontevredenheid meegegeven, en wel met de meest ernstige mimiek. Als het niet over de broodmandjes gaat dan zijn het de toiletzeepjes of het bleekwater ... die kleinigheden zijn geen onderdeel van de algehele huishouding meer, ze bestaan voor het ogenblik op zichzelf en zijn top-onderwerp. (zucht) Wanneer een van de twee weer zo'n aanval van acute scheepskolder krijgt weet ik niet of het zwans is of arrogantie. 'Doét die zo, of ís die zo?' Het is glad ijs. 'k Probeer me er van tussen te houden wanneer het weer eens zo ver is: als ik niet rechtstreeks aangesproken wordt spreekt men niet tegen mij en Oost-Indisch doof heb ik ook al gedaan, maar die trukken pakken niet élke keer.
Gisteren ging het er over dat de steward Krasimir 'teveel' bleekwater gebruikt en dat de badhanddoeken daardoor onaangenaam ruiken. De lakens en de slopen dan niet? Op een sloop ligt men een ganse nacht, een badhanddoek gebruikt men maar efkes. Het is de huishouding die het moet bekopen wanneer de heren zich vervelen, ik heb het zo vaak meegemaakt toen ik nog stewardess was. De mensen van de huishouding zijn de laagsten in graad, die hebben toch niks te zeggen. Van die kant valt dus geen weerwerk te verwachten. -denken ze
Voor witgoed (de scheepswas in dit geval) mag men javel gebruiken. Én javel ontsmet. In een grote groep is dat van belang voor badgoed en beddegoed. Schurft en luizen, het is allemaal al eens gebeurd. Schurft anderhalf jaar geleden nog, op schip 31. -tekst 309 'k Zou dus maar blij zijn wanneer een handdoek naar bleekwater ruikt, dat is teken dat iemand van de huishouding het scheepslinnen ter harte neemt. En dat ruiken kan hoogstens bij het eerste gebruik zijn want na het eerste gebruik is een handdoek al niet meer kastvers. Met hun papieren-job weten ze niet hoe grauw sommige handdoeken in de cabines van de werkende mensen er soms kunnen uitzien na een week, maar dat meent dan wel te moeten stellen dat Krasi teveel bleekwater gebruikt.
'k Zei iets dat sommige handdoeken wel wat bleekwater kunnen gebruiken. Hij tut-tutterde dat weg. Zo'n vaart kon dat toch niet lopen ... Maw: ik moest niet overdrijven. (Dat is Wero zijn manier om te nuanceren: bagateliseren en minimaliseren.) En gij moet niet over-simplificeren, vent!
Zijt ge al eens gaan kijken naar de handdoeken na een week? Nee. Denkt ge dat de mensen tijdens hun werk zomaar wat tot aan hun ellebogen in de blubber zitten? Uit verveling? Nee Sukkel. Mensen die zich vervelen beginnen te jengelen over prutsen als de geur van bleekwater. En wanneer de scheepswas een paar maal zonder of met te weinig bleekwater gedaan wordt en dan álle handdoeken een grauwe tint krijgen, dan kan hij daarover beginnen. Zo heeft hij al een gespreksonderwerp klaarliggen voor binnen enkele weken. Daarvan is hij nu al zeker, en ik ook want het scenario is niet nieuw. En die grauwe was zal dan Krasimir zijn 'schuld' zijn. Man, dacht ik, de realiteiten van een bemanning leven op andere verdiepingen dan de uwe. Zijt ge schip 09 vergeten? 1983? Dat boekske zal ik maar gesloten laten zeker?
Scheepskolder is besmettelijk. En er bestaat geen vaccin tegen. Het enige dat misschien kan helpen is preventief eens gek doen. Om het niet te worden. Maar meneer verkiest de fles.
'k Ben een interessant boek aan het lezen over een bergexpeditie in de Himalaya. Ze zijn met een tamelijk kleine groep wetenschappers. Ze leven kort op elkaar en moeten heel nauw samenwerken ook. Drie maanden. Ze moesten dus uitkijken dat ze niet op mekaars lip zaten. Realistisch blijven (en zorgen dat anderen dat ook doen) is één van de taken van de leiding. Die moet daar tijd en aandacht aan besteden en het voorbeeld geven of heel de groep krijgt de kolder in de kop. Eén van de manieren is de contacten zo formeel mogelijk houden. Een andere manier is de werkroutines van andere mensen niet nodeloos overhoop gooien. Sommige passages uit het boek zouden kunnen dienen als verplichte lectuur voor een aantal scheepscaptains.
Maar voor de rest gaat hier alles prima.
Gisteren hebben LM en ik de eerste van de 10 nieuwe video's te zien gekregen die in Singapore (30/01) aan boord gekomen zijn. Gladiator. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gladiator_(film) Neig hoor. En veel mooie kostuums. In Encarta ben ik eens gaan opzoeken wie Marcus Aurelius nu weer was en wie Lucius Aelius Aurelius Commodus, want ze hadden toch zoveel Romeinen in Rome dat een kat haar eigen Romeinen er niet in terug vindt.
Vanmiddag wist LM te vertellen dat de wiper morgen naar huis vliegt. Officieel om gezondheidsredenen. Dat lost het probleem niet op. 'Gezondheidsredenen' verschuift het probleem gewoon naar later. Die gast staat hier binnen een aantal maanden terug, wanneer de vervanger zijn contract uitgedaan heeft.
2001-02-09 ~ op anker, Khor Fakkan (UAE)
10h : choff Diga is er! En hij heeft post bij, maar ze zit nog in zijn valies. Beide choffs zijn zeer bezig met de hand-over. 'k Moet nog efkes geduld hebben. Gisterenavond was het nieuws al binnen gekomen dat Diga zou aankomen vandaag. Op slag speelde Luc tijdens het avonduurtje veel beter darts. Sinds datum 01-01-01 werd de puntenstand bijgehouden. Gisteren was het dan The Grand Final: 52-51 voor het departement deck. Cheng Zeba was er een beetje niet goed van. LM heeft nochtans een shanghai gespeeld. Maar 't heeft niet mogen baten. Ze stonden alle vier de spelers stonden op scherp gisteren. 't Waren mooie matchen. Pittig.
'Het woord Shanghai wordt gebruikt bij darten. Gooi je een triple, single en double van hetzelfde getal dan noemt men dit een Shanghai finish. Deze term wordt voornamelijk gebruikt voor een finish van 120 ( Shanghai 20 ). De eerste pijl moet in de triple of single zitten van de 20. Afhankelijk van de eerste pijl komt de tweede in het gene wat nog niet gegooid is. De laatste pijl moet in de double 20 komen. Lukt dat dan heb je Shanghai 20 gegooid. Het moeilijke van deze finish is het feit dat de pijlen elkaar regelmatig in de weg zitten.' van : https://www.onetime.nl/uitleg-over/shanghai
Gisterenavond ging het aan tafel efkes over de bijna-aanvaring van vier dagen geleden in de baai van Ningbo -tekst 330 Choff Luc had de scheepshoorn wel luid en duidelijk gehoord, edoch, hij kon niet zomaar naar de brug springen, hij was op de wc. Wij waren het er danig over eens dat dit een geldige reden was om niet direct op post te zijn.
Waar was ik nu gebleven met mijn relaas over onze uitstap naar Ningbo? Ah ja, van de stad weer naar boord geraken. Wijs geworden na ons Koreaans avontuur van vier jaar geleden -tekst 208- hebben we een taxi genomen bij een groot hotel. Niet dat daar een ander soort taxi's staat, maar bij een groot hotel is allicht iemand die Engels spreekt. En anders haalt de portier wel iemand die Engels spreekt. 't Was nodig ook: de eerste chauffeur had persies nog nooit van het havengebied gehoord, niet in het Engels en niet in het Chinees. Want het adres van het schip stond in de twee talen op ons papierke. -misschien kon hij niet lezen, bedenk ik nu Op de duur stonden er zeven mensen om ons op weg te helpen. Zelfs de mevrouw die telkens opnieuw de trappen droog dweilde hielp mee. De baliemeneer van het hotel stelde voor een hotelcar te nemen. Eerst hadden we hotelcard verstaan. Oeioei, wat is een hotelcard? Iets dat wij niet hebben! CAR, niet card, met een wagen van het hotel zijn we terug geraakt, de randsteden door en het industriegebied in. Onderweg hebben we veel vuurwerk gezien vanwege het Chinese Oudejaar/Nieuwjaar.
De car van het hotel mocht het terrein van de terminal niet op. Van aan de grote poort tot aan poort n°1 was het een eindje stappen, door de koude wind. Aan poort n°1 was het winkeltje nog open. De mevrouw wou onze overschot aan yuan wel weer in dollars wisselen, had ze 's middags gezegd. We waren rillerig van de kou, de mevrouw zette twee bekertjes heet water voor ons op haar toonbankje. Wij dachten dat daar theezakjes zouden inhangen. Nee, ze deed teken dat we het mochten opdrinken. LM was zo enthousiast bij de gedachte aan een slok heet water dat hij zijn bekertje om stootte. Water over het toonbankje, in de schuif met sigaretten & op de schabbetjes met paperassen. De mevrouw begon uitgebreid schabbetjes af te kuisen en schuifjes uit te drogen. Pakje per pakje, doosje per doosje. De eerstkomende minuten zouden er geen ene yuan gewisseld worden, zoveel was duidelijk.
Daarop was het haar etensuur. Wij hadden haar overlast bezorgd en konden dat goedmaken door haar gezelschap te houden terwijl ze haar maaltje opslobberde. 'k Zat daar heel de tijd met de yuan in mijn hand, duidelijk zichtbaar, ze zou niet vergeten waarom wij daar nog zaten. Eindelijk maakte ze aanstalten om met geldzaakjes te beginnen. Het wisselen verliep trager dan in de namiddag. Misschien zat ze uit te rekenen dat wij ofwel vree weinig opgedaan hadden, ofwel ergens nog bij gewisseld hadden. En bij wisselen gaat het over percentjes hè. We hebben mekaar 'eppie noejier' gewenst, het soldaatje aan poort n°1 ook, maar die mocht niet antwoorden en wij weer naar het schip. Over een weg uit de boeken van Pearl Buck. De koets van de keizer van China kon daar elk moment langs komen. In de koets zouden potjes gloeiende houtskool staan, stoofjes. https://nl.wikipedia.org/wiki/Pearl_S._Buck , https://asiasociety.org/blog/asia/rehabilitation-pearl-buck
Er stond een ijzige wind. Hij beet bijna LM zijn oren af. Ik heb mijn sjaal rond zijn hoofd gedraaid. Dat hielp een beetje. Aan het water was het nog kouder.
10h: Vandaag is het windstil en het water is zo glad als een spiegel. We varen door een school vliegende vissen. Ze trekken duizend streepjes door het water. Mooi hoor. Persies elfjes die neerstrijken en opstijgen. En een school bruinvissen! of iets dat er op lijkt. Ze buitelen en halen capriolen uit. 't Is persies speeltijd. Op foto zal er niet veel te zien zijn, een beetje geplons misschien. We varen ten zuiden van Taiwan. Het zeewater is alweer 26°C en de frisse dagen in het machien zijn voorbij.
2001-01-29 ~ op zee
Morgen hebben we nog eens Singapore Passage. We gaan bij Jurong stoppen om te bunkeren en misschien wordt de romp nu behandeld. Dat duurt allemaal wel efkes. Misschien kan ik aan de wal.
Op 26/12 hadden we dus die lifeboattest hè. Tegelijk moest choff Luc daar beneden de romp eens bekijken of er veel wier aan vastgegroeid was (en ik mocht toen mee van hem om de foto's te maken). Al dat wier en andere aangroeisels worden een 'baard' genoemd, het schip heeft dan een baard. Mij leek het die dag eerder lang groen haar dat mooi golfde in het water. Zeemeerminnen en -mannen hebben zo'n haar, denk ik. Dat zeewier en andere aangroeisels remmen de vaart van het schip af. Het verbruikt dan meer brandstof om dezelfde snelheid te kunnen aanhouden. Zo 24hrs per dag. Dat loopt op. Daarom moest de romp gecontroleerd worden op 'baard' en als er een baard is dan moet al dat groeisel er af. Daar bestaan gespecialiseerde firma's voor, oa in Singapore. -in Singapore vindt een schip alles wat het nodig heeft, echt alles En die mensen zouden dus morgen komen. Nu kan het heel goed zijn dat de baard er al vanzelf afgevallen is, want we zijn in water van 11°C geweest en dat is te koud voor tropische groeisels. Ze gaan dood en lossen. Dan staan die mensen hier morgen voor niks. Van aan deck is niet te zien of er nog veel spul aan de romp groeit. Misschien is het te zien aan het brandstofverbruik?
Als ze morgen de romp komen kuisen zou 'k misschien beter aan boord blijven, want dan valt er vanalles te beleven. Dan gaan er duikers naar beneden. Gaan ze de romp met druk kuisen, en hoe gaat dat onder water? Of gaan ze hem met een petattenmeske afkrabben, 2x 335m lengte en 22m diepte. Maar ik zal niet aan boord blijven als ik er af kan want ik heb een missie. Ik ga geen boodschappen doen, ik ga op expeditie. In stilte. Voor LM. En ik ga brieven posten ook natuurlijk. -ik herinner mij die dag zeer levendig, ik was zelf tevreden met het resultaat van de missie
De inspecteur Hakl komt voor een dagje aan boord, hij was toch in de buurt. Hij vaart niet mee tot Sri Lanka, zoals eerst gepland, omdat hij elders nog verplichtingen heeft. Jammer, 'k Had wel eens willen vertragen aan Sri Lanka. Misschien hadden we een stuk kustlijn kunnen zien. Dat wordt dus noppes. Langs de andere kant is het veel beter & vooral rustiger dat hij niet mee vaart. Cheng Zeba is zo al een nerveus (en soms krikkel) manneke.
Mijn dierbare heeft mij een tof jobke toebedacht. Tegen woensdag moet een mail met gelukwensen klaar zijn voor Mevr Linde van de loondienst, want zij gaat met pensioen. Mijn probleem : in welke bewoordingen feliciteert men iemand die niet graag met pensioen gaat? Ze zag tegen haar pensioen tegenop, vertelde ze in november'99. Ze blijft wel als adviseur, maar dat zal deeltijds zijn, zei capt Wero. En zo zit ik te koekeloeren naar een blanco scherm, 'k kan niks vinde voor Mevr Linde. Enkele weken geleden hadden LM & ik al eens iets ineen gebreid, we vonden het zelf bijna goed. Ipv dat direct neer te schrijven of in te tikken, nee ... Nu wordt het dringend en ik kan me niet herinneren met welke woorden we dat rijmsel toen ineen geknutseld hebben. En 't is nog wel voor Mevr Linde, zij is één en al stiptheid en exactitude. En een echt cijferhoofd. -zulke mensen bewonder ik mateloos Al van zo lang hij bij de rederij is kent LM haar. In augustus is dat 30 jaar. En zij is altijd bereid om uitleg te geven tot het duidelijk is. Een wonder van een vrouw. En voor LM een periode die voorbij was, misschien een beetje emotioneel. Daar heb ik qua rijmwerk het volgende van gebakken:
Geachte Mevrouw,
'k Vond dat ik moest gaan varen, als piepkuiken van negentien, en kwam bij de rederij. U was er al langer bij, u had er zo al meer gezien.
Dank u voor al die jaren exacte cijfers en getallen en soms moeilijke gevallen: was er iets tekort, u wist het te vinden. Was er iets teveel, u wist mij te vinden.
Tot ziens Mevr Linde
'van negentien' : eerst stond er 'op kaai 214' waar toen de rederij gevestigd was. Maar was het 214 of 212? 212 zou zeer slecht uitkomen, want wat rijmt er op twaalf? Oké, 'piepkuiken van negentien' dan maar.
Straks komt mijn piepkuiken boven uit het machien, hij is nu 49. Minder blond en iets meer grijs in baard & haren en zeven keer meer wijs dan toen hij begon met varen. Ziezo, de opwarming is gedaan, nu kan ik blijven rijmen tot einde blz 6. Doen?
2001-02-02 ~ op zee
Mijn 'missie' in Singapore was een succes. 'k Heb 12 Belgische kranten te pakken gekregen, in twee van de landstalen. En waar vindt men Belgische kranten in het buitenland? Op de Belgische ambassade! In de lobby liggen die. Te liggen. Dat weet ik al van voor ik vaarde, al van in '75, van toen bij Wies in DC. Het is 26 jaar dat ik dat weet en deze keer heb ik er eens aan gedacht. Maar ja, een schip komt niet zo vaak in een havenstad die tegelijk ook hoofdstad is. Geldt dat als excuus voor mijn vergeten? Nee zeker ...
Aan de receptioniste (een lokale dame) heb ik uitgelegd waarvoor ik kwam. Zij begreep direct dat oude kranten goud waard zijn op een tanker ver van huis en ik kreeg ze allemaal mee. Allemaal, zo was er op het tafeltje plaats voor de lading nieuwe (van de voorbije week) die juist toegekomen waren. Lang leve de diplomatieke valies, mijn dag was nu al goed. Toen naar het postkantoor, daar ging het vlotter dan verwacht. Voor postzegels is een klein apart kantoortje binnen het kantoor (een soort glazen kooi) dus moest ik niet staan aanschuiven in die lange file. Om 14h was ik klaar met mijn missie en het bootje had ik pas om 20h.
Naar Raffles Hotel dan maar, dat is een historisch gebouw en we hebben het nog geen enkele keer gezien. Nu weet ik waarom. Het ligt niet aan Raffles Place zoals cheng Zeba vorige contractperiode meende te moeten stellen, (en enkele weken geleden nog eens), maar aan City Hall, één metrostation verder. Op de kaart staat het vermeld als Raffles City, daarom dacht ik dat het niet Raffles Hotel kon zijn, alhoewel het op Stamford Road ligt. 'k dacht al wel dat het niet aan Raffles Place lag, dat plein ken ik ondertussen met mijn ogen toe, en de zijstraten erbij. Raffles Hotel ligt op de LINKER oever van de Singapore River, in het oud koloniaal gedeelte. Uptown, de Oude Chic.
Nu heet hier wel vanalles 'Stamford' of Raffles hè. Boulevard, avenue, road, center, place ... Sir Stamford Raffles was de man die op het eiland een Britse nederzetting neergepoot heeft in 1819. Hij had toen al een titel, gekregen voor bewezen diensten op Java. Hij had het eiland (toen nog Temasek) al op het oog, in geval de Britten Java zouden verliezen aan de Nederlanders. Wat het geval was. https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles , https://nl.wikipedia.org/wiki/Raffles_Hotel , Afbeeldingen van raffles hotelsingapore Java ligt hier schuin recht tegenover links onder Singapore. Rechts als ge van de Zuidpool komt.
Daarna weer de naar de rechteroever, waar de volkswijken zijn. Chinatown in en deze keer niet alleen Cross Street, maar vooral de zijstraten. Awel, het is er de moeite! wanneer we komen lossen in Singapore, binnen een week of twee drie, moet LM er absoluut mee naar toe. In die wijk krijgt men uitvloeisels van traditionele Chinese toestanden te zien die in het China van Mao misschien niet mochten blijven bestaan en al lang verdwenen zijn.
Tenzij in die oude wijk -een hutong- van Ningbo misschien? Maar dat is persies geen wijk waar buitenstaanders eens mogen door lopen. Belangstelling was daar voelbaar niet gewenst. 't Was eerder een dievenkwartier uit een film. Zoiets als 't Patershol in Gent, volgens de beschrijvingen over de jaren stillekes. Zo iets waar de TBC in de muren woont.
2001-02-03 ~ op zee
'k Heb al enkele kranten doorlopen en er staat in DS van di-02/01 een artikel over de Saoedi's in Bahrein! Aan deze kant van de wereld horen we al wel eens iets over de (rijke) Saoedi's hun schijnheilige vroomheid. -tekst 327 & 331- Maar dat een Belgische krant daarover iets zou laten doorschemeren had ik in de verste verte niet gedacht. En ik ben blij dat het er staat. Ik zal direct eens wat kopiekes gaan maken zie, dan leest ge het ook eens van een ander. Ow, zut, dit is bijna het einde van de brief. Dan gaan de kopiekes maar mee in de volgende brief, 'k zal het niet vergeten. 'k Moet wel zorgen dat er in Ras Tanura (Saoedi Arabië) geen kopieke meer rondslingert. Het artikel is in het Nederlands natuurlijk, maar de tekening is verstaanbaar in alle talen. Als zij dat zien liggen krijgen we problemen. Het schip krijgt problemen met de Saoedi's en ik ook, met de rederij erbij. Dan is 't voor mij gedaan met varen, denk ik.
2001-02-04 ~ op zee
LM komt zojuist een werkdiskette brengen. Daar staat een Excelbestand op, in 'voorlopige opmaak' en daar mag ik deze namiddag aan puzzelen. Lay-out in Excel, het is passen en meten, en dat doe ik heel graag. Als ik tijd heb en als er geen haast bij is.
Gisteren werden we getrakteerd op een zonsondergang uit de reisfolders. Honderd tinten van rood en oranje en nog eens zoveel van roze, met een staalkaart van alle mogelijke wolkenformaties in alle tinten van wit, paars en grijs. En dat alles op spiegelglad water. En tussen lucht en water ..., een horizon van 360°. Want dat hebben wij, horizon van 360°. De voorstelling heeft een half uur geduurd. Toen was het donker. Vanavond nog eens, hoop ik.
Choff Luc had gisteren regen voorspeld, aan de wolken te zien, maar daar zijn we vannacht blijkbaar onderuit gevaren. De wolken die we vandaag hebben zien er wit en braaf uit.
Ziezo, we zijn hier vertrokken. Weg uit China! De zee op. Enkele weken geen bemoeienissen van de wal. We gaan laden bij de Saoedi's. Dat valt tegen, potdorie, ik begon juist de sultan van Oman sympathiek te vinden. -tekst 328b Daarna lossen we in Singapore. Da's al beter, enfin, voor mij toch. Voor de mensen van het machien zo niet, weeral die tropenhitte.
Laden in Saoedi-Arabië brengt extra werk mee in het dagelijks leven aan boord. Enkele dagen voor aankomst organiseert de choff een Grote Verhuis. Alle video's moeten achter slot. De bonded stores in, wil dat zeggen, bij de alcohol en andere taksvrije goederen. Die locker wordt verzegeld door hun douane. Als er op een videodoos enkele mensen staan in badpak willen de Saoedi's weten of het porno is. Dus een film met strandscènes en mensen die gaan zwemmen moet ook achter slot of we raken het eerste half jaar de haven niet uit. Voor alle zekerheid gaan ALLE video's achter slot. Eens op zee moeten ze dan allemaal weer op hun plaats gezet worden. Niet alleen de video's moeten achter slot, ook de camera's (spionage) en de speelkaarten (gokken). En ALLE tijdschriften. Er is ooit al eens ambras geweest door een reclame voor Sloggi. En dat is sportondergoed, geeneens lingerie. En ook eens door een Marie-Claire die blijven slingeren was omdat er een interessant reisartikel in stond over Australië. En een badpakkenreportage. Over die badpakken hadden wij Westerlingen toen glad over gekeken, maar de Saoedi's niet hoor! O nee, zij hadden die badpakken gezien. Zij zijn heiliger dan de paus, enfin, dan hunne kalief. Want de islam, dat is hún uitvinding hè. Ja, vromer dan de kalief dus, maar ze hebben wel een brug naar Bahrein gebouwd om daar gemakkelijker naar toe te kunnen, want in Bahrein mag alles wat in Saoedi-Arabië niet mag. in het Nederlands : https://nl.qwe.wiki/wiki/Prostitution_in_Bahrain Na het weekend komen ze dan op hun eigen grondgebied terug om met frisse moed voor een weekje de deugdzaamheid uit te hangen. En 't zal warm zijn in de Perzische Golf. Warmer dan in de Golf van Oman. LM denkt van niet. Ik vrees van wel, met de woestijn zo vlak in de buurt.
Mijn huisband is een genie. Dat dacht ik al wel, maar nu ben ik zeker. Eergisteren gaat 's avonds de telefoon: cheng Zeba. LM moest efkes weer naar beneden komen want er was iets met de ketel (de druk). LM gaat direct naar 't machien. Iets later opnieuw telefoon: 't was al niet meer nodig, 't was al opgelost. 't Is te zeggen : het probleem had opgehouden te bestaan. Maar LM was allang niet meer in de cabine. Mechanische Mysteries in het Machien? Bij mijn weten geneest geen enkele machinerij zomaar vanzelf. LM komt terug boven. Iets later wist hij ineens wat en hoe. Die ketel deed gewoon zijn werk volgens de norm van zijn ingebouwde beveiliging. Niks mysteries, da's larie.
Beneden was hem dat niet te binnen geschoten omdat ze daar zó opgewonden stonden te tateren dat een mens zelfs zijn simpelste gedachten niet meer kon horen. Zijn beschrijving over het gekakel beneden : ze zijn het verschijnsel niet aan het onderzoeken, ze zijn aan het overleggen hoe ze het ei gaan noemen. Want aan de pomp kon het niet liggen! Ze waren nergens aan geweest! Dus lag het aan de computer! Cheng Zeba wilde de computer van het machien al resetten en als dat niet hielp zou hij hem 's anderendaags wel eens opengooien zie! De computer van het machien opengooien. Echt waar. Soms geloof ik zelf niet wat ik zit te typen. Dat ze misschien vertrokken waren van te weinig druk werd buiten beschouwing gelaten, dat was te eenvoudig. Luid kakelen met zijn allen is toch veel opwindender dan nadenken en efficiënt zijn. Want zeg nu zelf, wat is de spektakelwaarde van iemand die nadenkt ... nul.
Na het avondeten hoorden we bij onze bovenbuur cheng Zeba geklop, getimmer en gedoe. LM keek over zijn brilletje en zei : "Hoor, hij is zijn PC aan het resetten". Ik kwam efkes niet bij van het lachen.
Gisteren namiddag kreeg LM een halve dag vrij. Wij aan de wal. Er zijn een stuk of vijf petroleumkaaien. De poorten worden bewaakt door miliciens. Hun kazerne ligt aan de poort van kaai n°1, waar wij lagen (Beilun, Ningbo). Aan de ingang van kazerne is een klein winkeltje, een ruime kiosk. De mevrouw spreekt enkele woorden Engels. En ze heeft een telefoon. Zij zorgt voor de taxi's. Of ze wou zorgen voor een chauffeur die Engels spreekt. Jaja, natuurlijk. Alle taximannen in China spreken Engels, zij worden zo geboren. Binnen 15 minuten zou de taxi er zijn. Een uur later stonden we daar nog, haar handeltje moest eerst opbrengen hè.
Ongeveer heel de bemanning was daar. Zes man die naar Ningbo wou, enkelen om te telefoneren naar huis en de rest was meegekomen om eens van boord weg te zijn. Uit sympathie dus en ook om een pint te pakken. De steward had een zak nootjes gekocht. We zaten op lage krukjes onder een afdak, uit de regen en in de drup en het werd gezellig. Terwijl we daar receptie hielden kwamen er soldaatjes langs. Door de druilregen en in het gelid. Ze hadden doorzichtige plastic draagtassen bij. Geen tassen van het leger, eerder iets uit een overstock, denk ik. De print op de tasjes waren hondjes uit een Chinees tekenverhaal voor kinderen. Toen ik dat zag werden die soldaatjes ineens veel jonger dan 18. Allemaal porseleinen Chineesjes met een kepie die over hun oren zakt en een vest die te groot en versleten is. Afdankertjes van beroepsmilitairen? Ze liepen op turnpantoffels die sopten in de regen. Zeg jongens, wéét uw mama wel dat gij bij het leger zijt en heelder dagen op natte turnpantoffels rondloopt? Toen ze de poort uit kwamen riep de sergeant (ook al zo'n piepkuiken) iets en het peloton antwoordde:
Wij zijn ... PRÓ-PER! En achter onze oren ... ÓÓK!
Er stond een soldaatje op wacht aan de poort van de kazerne en eentje aan de poort van de terminal. Ze stonden op ronde houten sokkels om hen van het koude beton te houden. Rood met witte strepen. Het soort sokkel waarop speelgoed gemonteerd wordt. Misschien hadden ze zelfs een grote sleutel in hun rugje zitten.
De rit naar Ningbo duurde 25 minuten. Langs brede banen door troosteloos industriegebied. Grijs en grauw en nat. Er was lokaal verkeer ook : fietsen, brommers en bakfietsen. Waar wonen die mensen? Tussen de citernen? In Ningbo (9 mio inwoners) zette de taxi ons af aan de Carrefour -toen had die hier nog geen vestigingen, maar in China al wel Het was er erg druk, eindejaarsdrukte want 's avonds begon het Chinese nieuwjaar. Dat moet ons weer overkomen. Thuis vermijden we de eindejaarsdrukte maar in een overbevolkt land zullen we er dan eens gaan tussenlopen ...
Aan de ingang liepen security stewards. 'k Heb hen gevraagd waar the toilets zijn. "We see" antwoordde de ene. Awel, als gelle het ziet, zeg het dan aub want het is ongeveer dringend. "We see" zei hij nog eens. Jongens, het is de moment niet voor Oosterse raadselachtigheid, dus aub: zég het. HA? Bedoelen ze misschien "double U cee?" Yes !!! The We See. (wc) Daarna hebben we ons in de winkel gewaagd. Aan de kassa's files van 60 winkelwagentjes of meer en in de zijlanen stond ook volk te wachten, het was een complete chaos. Het zag er letterlijk zwart van het volk. Iedereen zwart haar en voor kledij is zwart de modekleur blijkbaar. LM stak met kop en schouders boven de Chinezen uit, we zouden mekaar niet kwijtspelen.
Voor cheng Zeba moesten we enkele CD's meebrengen. Tot aan de CD's zijn we geraakt, maar er was weinig Westerse muziek en niets van wat op zijn lijstje stond. We hebben die files nog eens bekeken. Gesteld dat we onze andere boodschappen hier zouden vinden, dan was het zeker nog 2hrs aanschuiven om te kunnen betalen. En ik voelde de claustrofobie al in mijn keel grieuwelen. LM heeft de knoop doorgehakt : we zijn hier weg. Wij de supermarkt terug uit, tegen de stroom in. Er kwam een vorkliftje met een leeg pallet langs. De Chinezen gingen opzij. LM & ik stapten achter dat vorkliftje, ineens hadden we een brede baan voor ons alleen en we zijn heelhuids buiten geraakt. We hebben onze planning radicaal omgegooid. Ipv uitgebreid boodschappen te doen en een hapje te eten zijn we uitgebreid gaan eten en hebben daarna nog wat boodschapjes gedaan in buurtwinkeltjes.
We keken eens rond voor een eethuisje. We zagen heel veel gesloten rolluiken. Het goot ondertussen. Een bakfietsbrommertaxichinees sprak ons aan. We deden teken dat we iets zochten om te eten. Instappen en weg. Daar zaten we dan, in een karretje ingesloten door een zeildoek. Oriënteren was er niet meer bij. Het zeildoek hing aan drie kanten en we hadden geen kijk meer op de omgeving. Hij stopte aan een groot hotel. Zo'n internationaal bakbeest. Iets simpeler had ook gemogen, maar hoe zegt men keep-it-simple in het Chinees.
In de tearoom toonde een vriendelijke Chinese dame ons waar we nog lunch konden krijgen om 15h. Het was Western Cuisine. Jammer. Maar we hebben heel lekker gegeten, oa ajuinsoep. Echte, alsof LM ze zelf had klaargemaakt.
Daarna stapten we weer de plensregen in. In de Bank of China zijn we nog wat geld gaan wisselen. Daar waren ze al aan het vieren, zo te zien. We hebben nog wat rond gekeken om CD's te vinden voor cheng Zeba en tabak voor capt Wero, maar dat hebben we niet gevonden. In een brollewinkeltje hebben we twee paraplu's gekocht. Allebei met een turkoois handvat. Mottiger hadden ze niet. En een klein wereldbolletje, de grootte van een pompelmoes, om op het rek in de smokeroom te zetten. We hebben geen plantenwinkels gezien, enkel zaken met snijbloemen.
Aan de overkant van de laan, op een open stuk tussen de torengebouwen, was ineens een stuk geel geverfde betonnen muur te zien. Daarbovenuit was een soort duivenkot te zien met gordijntjes aan een raampje. Er liep persies een trap naartoe. Woonde daar iemand in? Wat een eigenaardig bouwseltje zo ineens. Ja, en dan moest ik achter die muur gaan kijken hè. Kijken wat daar te zien was. De boog onderdoor, de Donkerte in, de Middeleeuwen in. Op twee stappen van de drukke laan was er plots een zone van Stilte. Waar zijn we hier? In Oud Ningbo? Een wijk met zeer smalle straatjes, eenmansstraatjes. Het breder stuk straat langs de muur diende blijkbaar als stort. Misschien hebben ze die muur achteraf gebouwd, zei LM. Zou dat kunnen? Aan de buitenzijde zag hij er recenter uit dan de bouwels, maar aan de binnenzijde leek het een oude vestingmuur. Er stonden stenen bouwsels met houten voorgevels en houten verdiepingen. Hier en daar hing een kledingstuk onder een dakgoot te lekken. Een stuk ouden binnenstad dat ze niet konden saneren omdat ze de bewoners nog niet weg gekregen hebben? Er was geen kat te zien. Misschien straks ratten, want het was al aan het donkeren. 'k Heb enkele foto's gemaakt. Ik hoopte dat het geluid van de sluiter geen volk zou alarmeren of op straat zou brengen. Zo stil was het daar. Daarna hebben we de muur gevolgd en aan de volgende boog, tussen de torengebouwen door, stapten we weer de laan op, het licht, het lawaai en de drukte in. Wat wás dat daar achter ons? Aan wie kunnen we dat vragen? Voorlopig aan niemand. Het leek een filmdecor. Iets voor een verhaal over de opiumketen ten tijde van de British Empire.
Die wijken heten hutongs, alle grote steden hebben ze, heb ik veel later pas vernomen. Van Indri. Zij is nu op een betere plaats en kan hopelijk glimlachen onze aardse probleempjes. Ofwel is ze een energiepartikel dat rondreist tussen de verschillende melkwegen van ons universum. Want ze reisde veel en graag hè. Ja, dat zal wel haar hemel zijn, verder reizen zonder pijn. met foto's : https://nl.wikipedia.org/wiki/Hutong , ten zeerste aangeraden : https://www.oneworld.nl/anders/achtergrond/toerisme-redt-oude-chinese-wijken/
2001-01-25 ~ op zee
Donderdag = maildag. 'k Ben onze maildiskette naar de brug gaan brengen. 13h15 LT = 06h15 BT. Of de mails nu al verzonden zijn heb ik niet kunnen zien. En of ze alle drié verzonden zijn? Wat als capt Wero van mening is dat twee mails ook al lang goed is? 'k Wilde er liever niet op staan kijken. Als capt Wero verkeerd klikt (met zijn lumineus idee om de adressen te vervangen door nummers -tekst 329- dan zou dat mijn fout zijn omdat ik op zijn vingers staan kijken had. Het is beter voorzichtig te zijn met lichtgeraakte wezens. Als hij onredelijk wordt omdat zijn 'methode' hem tegenwerkt zijn we nog verder van huis. Daarom ben ik ver genoeg opzij gaan staan terwijl hij bezig was.
Voor Laura waren er twee mails waarvan één om in print te bezorgen aan ma & pa. "Die tweede zal ik als bijlage meezenden" zei hij. Hoe? Ik dacht dat bijlagen absoluut niet mochten wegens teveel kB's? Hij was weer iets aan het 'organiseren' hoor. Of was het nog een uitvindsel uit de tijd van capt PO? 'k Heb geen uitleg gevraagd, ik heb 'thank you captain' gezegd en ik ben het afgebold.
Zolang we voor het verzenden afhankelijk zijn van de rederij zal de situatie halfslachtig blijven, want de installatie blijft het speeltje van de captains en die willen allemaal hun zegje blijven hebben. Zolang er van de rederij geen geschreven rondschrijven komt aan ALLE betrokkenen, met eenduidige richtlijnen ivm met privé-mail blijven wij zitten met grillige reglementjes, procedurekes & methodekes van de captains in kwestie. Sommigen zijn er verkikkerd op. Terwijl een vaste werkwijze tijd, energie en onnodige kopzorgen bespaart. De enige die tot hiertoe een realistische kijk had op (elektronische) post was capt PRü -schip 31 Die maakte daar geen spel van. Die vond verzenden belangrijker dan zijn zegje doen. Maar ze heten dus niet allemaal PRü ...
'k Schreef daarstraks dat we het hier allemaal al eens gekiekt hadden in Ningbo. Een kwartier later heb ik een dozijn foto's gemaakt van een bijna-aanvaring met een Chinees schip dat geen vaart minderde en evenmin zijn koers bijstelde. Zaten ze allemaal te eten, of te mahjongen? https://nl.wikipedia.org/wiki/Mahjong Wie vaart het schip dan? De Geest van het Proletariaat? Aan boord van een schip uit de beschaafde wereld wordt in ploegen gegeten. En al zeker in nauwe doorgangen en op dagen van aankomst (en vertrek). Om 11h komt LM boven om zich op te frissen, we eten vandaag om 11h20, met de 1ste ploeg. We horen de scheepshoorn, maar dat is standaardprocedure wanneer er mist is, niks ongewoons dus. Alleen, hij blaast niet om de zoveel seconden, hij blaast continu. En dan is er iets, want die continu is ook een signaal om alle mecaniciens van uit het machien onder de waterlijn naar boven te roepen. Lage toonhoogte.
LM kijkt eens door de patrijspoort en zegt : "Wat is dié aan het doen!" Wij spoorslag naar buiten, bakboord. En camera mee. Een kleine Chinese vrachtvaarder (± 100m lang) was in volle vaart op ons aan het afstevenen, als hij niet bijstuurt zit hij binnen enkele minuten in onze bakboordflank. (foto's) Intijds vaart minderen ware ook goed geweest maar daar was het al te laat voor. (foto's) En volle kracht achteruit zagen we hem ook niet doen, zijn kielzog blééf maar een rechte lijn. Hoeveel minuten hebben we nog ...
Op heel dit water varen misschien vier schepen voor het ogenblik. Plaats zat. Wat wil die Chinees dan de vaargeul kruisen op het moment dat wij erdoor gaan, hier-en-nu. Waarom niet intijds vertraagd en hier-maar-sebiet, dus na ons. Of intijds bijgestuurd en nu-maar-ginder, dus achter ons.
Hij ligt minder diep in het water dan wij. Hij kan naar minder diep water, wij niet. Wij kunnen de vaargeul niet uit om hem te ontwijken, hij moet ons ontwijken. En dat weet hij. Waarschijnlijk was de brug onbemand (Luc zei achteraf dat hij ook zoiets vermoedde). Dus niemand daar aan boord weet dat hun schip afstevent op de flank van een mammoettanker. Hoeveel minuten nog? Op de brug was de tweede hoorn in gang gezet. Die geeft een hees gebrul. Wij waren al gestopt, maar we lagen nog bij lange niet stil natuurlijk, we hadden nog vaart. Wij gaven al een minuut of wat 'alles stuurboord', maar dit schip is een log gevaarte, het is niet snel wendbaar. Onze 'alles stuurboord' is voldoende om eigen manoeuvres uit te voeren, maar niet om een scheve situatie recht te zetten waarbij twee varende schepen betrokken zijn en waarvan één blijkbaar niet bestuurd wordt.
Op de Chinees moet dat toch iemand zichzelf op gang gekregen hebben want eindelijk, eindelijk zagen we de Chinees bijsturen. (foto's) Hij vaarde nu parallel met ons. LM en ik gingen naar binnen, want er stond een snijdende wind. LM kijkt nog eens naar buiten : "De Chinees! Hij maakt rechtsomkeer!" Wij opnieuw naar buiten. Jaja, peeke maakte 360° (kielzog, foto's). 360° en volle petrol. Zijn manoeuvre was zo goed als toegeven dat men in fout was, dat de brug onbemand was geweest. Of bemand door de scheepskat. Of door een onbekwame panikerende stuur. -aan de wal zou men zo'n manoeuvre vluchtmisdrijf kunnen noemen Voorbij onze achtersteven kruist hij de vaargeul en snijdt naar stuurboord, dat alles in volle vaart, in feite was hij al weer op koers. Zijn kielzog ging door het water dat wij met ons stuurboordmanoeuvre mooi glad getrokken hadden. Zijn kielzog was zéér duidelijk zichtbaar. (foto's)
Choff Luc dook van ergens op, vloekend op al wat Chinees is. "Hebben wij een loods aan boord?" vroeg ik in de vlucht. "Jaja! Loods aan boord!"
Aan stuurboord zijn we dan nog een foto gaan maken. Hij ging er vandoor, zijn boegwater stoof op alsof het verzameld Russisch leger hem achterna zat. Nu hoop ik dat al die opeenvolgende situaties en watertoestanden goed op de foto's te zien zijn, want het is maar aan het omringend water dat ge kunt zien wat een schip aan het doen is, of wat het zojuist gedaan heeft. Bon, nu kon de loods ons weer op koers leggen en konden we verder varen.
Na het eten gingen we efkes langs bij choff Luc in de cargo control room. "Dat wordt een near-collision report" zei hij. LM vroeg rond hoe laat ongeveer we tegen de kaai zouden liggen. "De kaai? sneerde Luc, normaal zou die nu al aan bakboord moeten liggen maar wanneer ..." vloekend op al wat Chinees is.
We hebben al veel wilde verhalen gehoord over deze wateren, maar deze keer hebben we het eens zelf gezien. We stonden erbij en keken er naar: Far West streken in de Far East. Dat is allemaal gebeurd tussen 11h en 11h15 want om 11h20 stipt zaten we aan tafel, LM opgefrist, omgekleed en wel. Op de brug hebben ze waarschijnlijk de juiste tijden genoteerd. Maar daar ga ik niet naar vragen hè. Nu niet en later niet. Binnen een dag of twee zijn we hier weg. Dan hebben we weer avonduurtje om 18h. Dan horen we het verhaal wel uitgebreid van capt Wero of choff Luc, of misschien vanavond aan tafel al: wat dat Chinees schip als excuus aangebracht heeft en wat de Chinese loods hier aan boord vond van het zeemanschap van zijn landgenoten. Maar een Chinees zal aan Westerlingen niet laten merken dat hij zijn landgenoten de nek zou willen omwringen. Onkundige landgenoten, dat is immers gezichtsverlies.
Bij dit relaas horen vier kleine schema's die de fasen van het gebeuren schetsen. Maar die moet ik nog inscannen. Dat zal voor later zijn. En de analoge foto's ook nog inscannen, da's ook voor later.
Hoi Europa, Sinds twee van de correspondenten in Frankrijk wonen moeten we verbreden en is het niet meer België maar Europa. Hoi Europese Gemeenschap kan ook, maar Europa klinkt solider, meer vaste grond. De Europese Gemeenschap is een papier, dus geen vaste grond. Dit is de eerste dag van de week, de eerste dag van de eerste maand van het eerste jaar na de start van de eerste eeuw van het nieuw millennium. Vanaf nu is het voor echt: één, twee, start! Ziezo. Vannacht om 24h00 werd iedereen op de brug verwacht door capt Wero, voor een glas champagne. Dat is een Brits gebruik (zegt hij) en vermist hij nog halvelings Brits is stonden we daar. Het voelde zeer onwennig aan want alcohol op de brug is tegen het beleid van de rederij. Van ongeveer elke rederij.
2001-01-02 ~ op zee
De barbecue was een succes. Het varkentje was lekker. Het kwam uit de oven omdat er geen houtskool is aan boord. Enkel gewoon hout. Voor kippenboutjes is dat oké, maar voor een volledig varkentje is dat niet genoeg. Dat moet uren en uren aan het spit. Dan hadden we dagen geleden al moeten beginnen met houtskool maken.
2001-01-07 ~ op zee
Gisteren had LM voor de zoveelste keer het genoegen een mogelijke ramp te vermijden. 'k Zal beginnen met zijn besluit : onbekwaam volk is een gevaar aan boord. In feite niet enkel aan boord, maar we houden het nu op een schip. Dit schip. Er was iets met één van de auxiliaries. Dat zijn de dieselgeneratoren die zorgen voor stroom in het machien, op de brug, aan deck en in de huishouding. Dus voor heel het schip. ALLES. Zo zijn er drie. Op zee is één auxiliary in bedrijf en minstens één moet standby zijn om direct te kunnen overnemen of ze vallen op de brug efkes zonder radar, en in het machien efkes zonder licht. En dat mag niet. 18h : De man van wacht krijgt een alarm en gaat naar het machien. Dat kunnen we volgen van uit de smokeroom, daar hangt zoals in alle andere openbare plaatsen (en in de cabines van de mecaniciens) een extensiepaneel tegen het schot. Iets later is er opnieuw een alarm, dat ook onmiddellijk geaccepteerd wordt.
Terug van tafel, zo rond 20h, ziet LM op het extensiepaneel in onze cabine dat het machien nog altijd op 'bemand' staat. Dat is ongewoon. En vermits hij met prutsers te maken heeft is het verdacht, en gaat hij kijken. Een 20 minuten later was hij weer boven om een overall aan te trekken en weer naar beneden te gaan. 't Was dus serieus. Een vol uur heeft het geduurd om de oplossing die het ventje van wacht gedurende twee urenhad zitten ineen knoeien weer in orde te krijgen, shipshape. En waarom had peeke niet gebeld, wilde LM weten. Awel, zei dat wonder van alertheid, hij had gebeld, maar LM was er niet. - Naar waar hebt ge gebeld? vroeg LM. Want als ze 't slim proberen te spelen ... - Naar uw cabine, zegt dat wonder van schranderheid.
Peeke weet al maanden dat de staff om 18h in de smokeroom is en daarna in de mess, aan tafel. Heeft hij die nummers gebeld? Nee, hij heeft naar onze onbemande cabine gebeld ... Verder heeft dat wonder van efficiëntie geen enkel ander nummer geprobeerd tot hij LM te pakken kreeg en ook geen oproepprocedure gebruikt. Hij had gewoon een collega Bulgaar gebeld en samen zouden ze iets ineen breien.
Toen heeft LM hem efkes de standaardprocedures getoond (met zijn neus opgeduwd) hoe iemand moet opgeroepen worden. Die procedures hangen uit, in verstaanbaar Engels, als sinds het schip overgenomen werd van de Chinezen. Maar léést het vent wel Engels, of is 't weer doen alsof om de schijn te redden? (Zoals de elektrieker met de kerstverlichting).
Dat wonder van organisatie liep daar om 20h nog rond in short (ontoelaatbaar, overalls liggen gereed in engine control room) En rond zijn schoenen had hij vodden gewonden, want zijn veiligheidsschoenen stonden in zijn cabine. Dat is zo een plaats waar een mens ze NIET nodig heeft. En waarom de collega niet gezegd heeft : hier moeten we LM bij halen ...? Geen idee. Maar met dat soort havermoutkoppen moet LM dus werken.
Was LM niet naar beneden gegaan om te weten wat er gaande was, waren we de nacht ingegaan met nul auxiliary standby. Hij moet hier niet alleen het werk organiseren en zijn eigen job doen, hij moet ook nog het schip behoeden tegen die mensen hun grijze cellenbrij. Maar ego's! Oelala! Neptunus, bescherm dit schip. Ik moét het u vragen want hier aan boord is meer volk dan zeemanschap.
2001-01-08 ~ op zee
Mechanica heeft niks te maken met magie en toch denkt Flash-2 dat zijn voodoopraktijken spontane genezingen zullen bewerkstelligen bij de machinerijen. - wie Flash-2 was, of van waar die bijnaam komt? misschien wordt dat later duidelijk
2001-01-10 ~ Singapore Passage
Deze voormiddag was een general cargo (stukgoed) achter ons aan het speed geven, hij zat bijna bij ons binnen. Traffic Control heeft hem tot de orde moeten roepen. 'k Zou graag weten of Traffic Control noteert en bijhoudt wie van de passanten hier allemaal de joyrider uithangt. Tijdens het middageten zagen we dat schip aan stuurboord voorbij steken. Hij had bijna een ferry mee. In juni vorig jaar hebben we hier ook een mirakel zien gebeuren. Er is toen niks gebeurd. Dat was het mirakel.
Sinds enkele dagen gaat LM de richting van Luc Philips uit. https://nl.wikipedia.org/wiki/Luc_Philips Niet dat hij een artistieke carrière ambieert of begint te kalen, maar als Ruimerke. Met één dag tussen heeft hij al twee keer aan de sanitaire pijpen gewerkt, En niet links of rechts ergens een pijpje, maar aan de grote pijpen, beneden. En aan de grote verzameltank. Letterlijk dé stront-job.
Voor stront-job zegt de spellingscontrole hier : geen spellingssuggesties. Euh? Geen andere suggesties ookni? LM zou er misschien mee geholpen kunnen zijn. Soms lach ik mij een kriek met de spellingscontrole.
Daarna komt hij douchen, trekt propere werkkledij aan en verdwijnt weer naar 't machien. Ruimerkes hebben het in vergelijking daarmee gemakkelijk. Gisterenavond was het weer zo ver. Van 22h tot 23h30. Het systeem valt natuurlijk buiten de werkuren in panne hè. En het komt wel degelijk door het vacuümsysteem. (Het wc-systeem als in de vliegtuigen, een energiezuinig systeem) Het is een zeer gesofistikeerd systeem maar weinig hygiënisch wanneer er iets aan hapert. Dan zitten we ineens met latrines. Erger. Wanneer iets loos is kunnen we zelfs niet doorspoelen met een emmer water want de wc-pot heeft geen sifon maar een afsluitklep. En in geval van panne blijft die klep potdicht. Frisse bedoening hè ...
2001-01-12 ~ op zee
Twee dagen geleden heb ik iets gemist. De general cargo heeft in de namiddag nog een zwaardere stoot uitgehaald. In de voormiddag was die joyrider al opgeroepen door Traffic Control dat hij ofwel moest vaart minderen en afstand houden, ofwel ons voorbij steken. Op de middag was hij ter hoogte van het kasteel, rond 14h was hij ons voorbij en ... sneed ons de pas af. Het was een kwestie van meters, vertelden capt Wero en choff Luc 's avonds. Ze zagen nog wat wittekes. Traffic Control geeft de general cargo een waarschuwing. De captain van dat schip antwoordt daarop dat aan boord van dit schip niemand op de brug is! Waarschijnlijk een debiel, die captain. Traffic Control heeft capt Wero aangeraden direct een klacht in te dienen. De telex was al vertrokken nog voor we de Passage uit waren. En Traffic Control houdt wel degelijk bij wie er allemaal de aap uithangt in de Passage. Of er ook boetes gegeven worden voor liegen heb ik niet gevraagd. Ze zagen er zo nog ontdaan uit, dat ik niet te veel wou vragen. Van heel die situatie heb ik 's namiddags niks gemerkt natuurlijk, ik was met mijn eigen zaakjes bezig. De scheepshoorn heb ik wel gehoord.
Cheng Zeba wordt eind februari afgelost, het bericht is gisteren toegekomen. De naam van de vervanger ben ik vergeten, maar het is niét HUS. 'k Heb wat staan juichen. Daarvoor ben ik in de slaapkamer gaan staan hoor, met de deur dicht. Daar is het minder te horen dan in de alleyway. 'k Ben content, opgelucht en blij voor LM en alle andere mecaniciens dat die chaoot niet komt. Voor mezelf ook natuurlijk, maar vooral voor hen. De job vraagt zo al genoeg van de mensen. 'k Vind niet dat ze daarbij nog eens met een psychiatrisch geval moeten kunnen omgaan gedurende 8hrs per dag en meer. Er zijn mensen die het kunnen hè, maar dat is dan een totaal ander vakgebied, een zeer gespecialiseerde opleiding ook. Voor koopvaardij is gewoon al gek genoeg.
2001-01-13 ~ op zee
Weet ge wat de grootste miserie is met communicatietoestellen? De mensen die de communicatietoestellen bedienen. Ik probeer al sinds vanmorgen een faxje verzonden te krijgen naar Laura. Denkt ge dat het ding vertrokken geraakt? Nee. En waarom niet? Ga zitten en lijd mee, want het is weer een 'story'. Awel, capt Wero had me bij het vorig faxje gezegd (op 23/12, 29sec = 0,78 USD) dat als ik nog zo eens kleine berichtjes te verzenden had, het de moeite niet was ze te factureren. Een factuur maken in drie exemplaren en naar de rederij zenden kost meer dan het faxje zelf.
Dus, vanmorgen wou ik eerst langs hem passeren hoe zo'n kleintje dan moet verrekend worden. Meneer sliep weer eens. Zogezegd weer 'London Office Hours, dat is een eufemisme om te zeggen dat hij (weer eens) zijn roes lag uit te slapen. Pas om 14h kreeg ik hem te pakken. -was hij dan zelfs 's middags niet aan tafel geweest?dan zal die fles wel leeg geweest zijn Dat is nog niet alles. Toen had hij een ganse parlee te doen over het lettertype en de lettergrootte. Een Courier 10 komt duidelijk door op fax, dat is allemaal al besproken geweest met de betrokken correspondenten, daar heeft pee geen bekommernis over te tonen, dat zijn absoluut zíjn zaken niet. Eén dezer dagen vliegt het deksel van mijne ketel en ga ik hem afsnauwen dat hij mag ophouden de mensen te betuttelen. Dan over het papier. Het papier is op A4 breedte (de reguliere 21cm). Nu is het niet nodig een ganse A4 (29,7cm lang) door het toestel te draaien als er maar enkele cm tekst op staat. Dat spaart weeral seconden. Die truk heb ik van een slimme stuur, enkele jaren geleden. Vraagt dat groot licht van een Wero of het faxtoestel wel zo'n klein stuk papier kan hebben ... Maar de bréédte is toch oké !!! Hoe grijpt het toestel een vel papier : in de breedte. Of er in de lengte 8cm of 80cm doorgaat heeft geen belang. Jamaar! Pas op voor mijn faxtoestel hoor. (Op een schoolmeestertoontje)
AUB vent, ik word puur niet goed van beleefd te blijven tegen Uwe Domheid. Ga nog wat slapen want uw brein drijft nog rond in uw kop en uw ogen dobberen bijna uit hun kassen.
Mijn vraag was dus hoe het moet met de betaling. Niet wat hij vindt van de lay-out van mijn correspondentie met mijn zus! Da's privé.
Op naar de brug, bij de stuurman van wacht. Die zou aan de capt vragen om het faxje te verzenden. - It 's okay, zeg ik, ik kom van bij de capt en hij zei me dat ik het aan u kon vragen. En ik blijf er bij staan. Toen kwam de aap uit de mouw: de stuurman ging er de handleiding bij nemen en dan 'later' verzenden. Deze stuurman weet dus niet hoe een faxtoestel werkt. Het faxje was getypt om 09h. 'k Heb hier bijna een volledige werkdag laten voorbijgaan enkel en alleen om Wero voor 30 BF papierwerk te besparen.
Gisteren heeft hij nog iets laten horen om die achterover van te stuiken. LM en ik hebben een zestal mail-correspondenten. Die adressen staan opgeslagen in het adresboek van de computer van de brug. Die adressen zijn allemaal duidelijk herkenbaar door hun verscheidenheid. Wat doet dat groot licht? Hij nummert ze. Weg verscheidenheid. Hij maakt het zichzelf dus moeilijk door zijn methode, of beter : door zijn gebrek aan methode. Als het adresseren dan plots niet snel en vlot verloopt, dan is dat ónze fout hoor. Wíj zijn degenen die het hem moeilijk maken. Moest dit nu over de kok gaan, maar het gaat over de gezagvoerder. Het is angstaanjagend gewoon.
16h20 : ik ben net terug van de brug. Deze namiddag was er oefening. ('t Is zaterdag hè) Tijdens de oefening neemt de capt over op de brug, zodat de stuur van wacht ook kan meedoen aan de oefening en de cheng neemt over in het machien, zodat LM de oefening kan meedoen. Na de oefening zegt de 2de stuur me dat de capt het faxje verzonden heeft. Goed, dan ga ik dat nu efkes terug halen hè. Capt Wero was bezig met het faxtoestel, dus ik wacht efkes. - Ja, wat is er? vraagt hij. - De fax is vertrokken, captain? - Jaja, is vertrokken ... 'k Kijk rond op de kaartentafel, nergens een strook papier van 21 op 8 cm te zien. - Captain, mag ik het ik het papiertje dan terug hebben aub? - Ow! Och, haha ... (zeer schaapachtig) en hij haalt het faxje uit de papierbak. Pee had uit zichzelf besloten dat LM & ik dat papiertje niet meer nodig hadden, dat het weg mocht. De privé-correspondentie van een ander ging de papierbak in. Hij zag aan mijn blik dat hij zijn boekje te buiten gegaan was (wéér eens). De correspondentie van een ander maakt men niet weg, ook niet als men captain is. Voorál niet als men captain is. (Maar anders wel de correcte jongen uithangen, en wel principes verkondigen). Mijn hart klopte weer in mijn keel en mijn handen begonnen te trillen, ik moest daar zo snel mogelijk weg of ik ging uitvliegen. 'k Vroeg ik het buitengaan (met de puit in de keel van mij in te houden) hoeveel seconden het faxje geduurd had. Hij keek eens op de controlestrook : 41 seconden. Dat betekende dus meer dan 7 hrs gezeik voor een jobke van 41 seconden. Ga met zo'n mensen in zee ... 'k Had het bericht vóór 06h BT bij Laura willen hebben, nu was het 13h BT.
2001-01-21 ~ op anker, Gele Zee
We liggen hier al vijf dagen te koekeloeren. Zelfde scenario als vorige zomer: wij waren intijds op de plaats van afspraak, de Chinezen niet. Van Chinese kant weer algehele stilte, of informatie per druppelteller. Uiteindelijk bleek dat hun lichter nog in Shanghai lag, gevangen in de mist. Mist, ja er is mist. Die kan deze keer dienen als excuus om niet intijds op de afspraak te zijn. Vorige zomer hadden ze dat excuus niet. Ze maken vorderingen qua smoezen. 't Kan evengoed zijn dat de terminal ineen gestuikt of ontploft is hoor, maar voorlopig heet het dus 'mist'. Vooral in hun communicatie dan. Vannacht om 01h was de lichter er. Eerst de mensen vijf dagen in standby-modus houden en dan zaterdagnacht toekomen. Nu hangt de mensen hun vrije zondagnamiddag eraan.
Gisterenavond liet capt Wero horen dat ik met de lifeboattest (een maand geleden, 26/12 in Oman) niet mee gemogen had, omdat dat 'gevaarlijk' is. - Ik had de toestemming van de chief officer, captain. De enige die een beslissing van de choff kan overklassen is de captain zelve, maar die sliep weer eens zijn roes uit, 'London Office Hours'. - Ja maar, er kan iets gebeuren. (In het kalme water van de Golf van Oman? Vent, de waart niet eens wakker, wat weet ge dan van het weer die dag.) - Captain, ik heb sinds 1983 mijn brevet van sloepgast, dat staat in mijn Belgisch zeevaartboek en is genoteerd bij de Waterschout. Ik weet hoe ik mij moet gedragen in een reddingssloep: zitten en wachten tot u iets gevraagd wordt. En pas foto's maken wanneer Luc het zegt. Het kwam er op neer dat ik niet verzekerd ben wanneer er een ongeval zou gebeuren tijdens een lifeboattest. (reddingssloeptest) En dat ik daarom niet meer mee mag met de volgende lifeboattest. (da's in juni.) -en zijn we verzekerd wanneer gij weer eens uw roes ligt uit te slapen?
1/ 'k zal eerst afwachten of we ergens aan boord van een schip zijn in juni, LM en ik 2/ dan bekijk ik wie en hoe de choff is 3/ dan vraag ik aan die choff of ik mee mag de sloep in mag, én ... misschien mag het van die captain dan weer wel 4/ als gij aan boord zijt als capt, bestaat een reële kans dat ge slaapt, met uw smoes van 'London Office Hours' 5/ het heeft dus absoluut geen zin dat ge nu al een verbod uitvaardigt voor volgende zomer, leer nadenken aub 'k ben trouwens niet van plan dat verbod te onthouden
Luc was zelfs blij toen ik vroeg of ik mee mocht, want buiten de matroos en de mecanicien van dienst en hemzelf aan het wiel, had hij nog iemand nodig om foto's te maken over heel de lengte van de romp van het schip. Daar groeide nu een lang soort groen zeewier, 20 à 30 cm lang, heel mooi om naar te kijken hoe het daar lag te wuiven in het water, maar het remde enorm de vaart af en joeg het brandstofverbruik fel omhoog. Dat wier moest gedocumenteerd worden voor een verslag. En omdat Luc mij al kent sinds '96 en weet wat hij van mij kan verwachten, daarom mocht ik mee. In kouder water is dat zeewier gestorven en van de romp gevallen. 't Probleem was ineens opgelost. Maar het was dus wel gedocumenteerd.
Het zeewater is vandaag 13°C. Niet dat hier iemand wil gaan zwemmen, maar die temperatuur van 13° maakt dat het in 't machien slechts 24°C is. Dat is goed nieuws hè. Nu we op anker liggen staan wel veel machinerijen af, dat scheelt ook een pak. Maar de temperatuur van het zeewater geeft de doorslag voor de temperatuur in het machien. En 24°C is memorabel hoor. Het is jaren geleden dat LM nog eens in de friste heeft kunnen werken. Want mecaniciens noemen 24°C fris. Hij draagt nu een T-shirt onder zijn overall en de sponzen halsdoek tegen het zweten is al vijf dagen niet meer nodig. Wanneer hij gedaan heeft met werken kan hij gerust nog een ganse avond polka dansen, zo fris komt hij boven. Fris als een hoentje. Al eens een hoentje zien polka dansen? Ik wel. Hier. In China.
2001-01-22 ~ naar Ningbo We varen. We gaan de baai van Ningbo binnen. Mooi hoor. Alle eilandjes liggen er nog, dezelfde als vorige zomer. Da's toen uitgebreid ingeblikt geweest, in het binnenvaren én in het buitenvaren. En zonder mist. Als we nog lang dezelfde lijn blijven doen valt hier voor mij niet veel meer te fotograferen hè. We hebben het hier allemaal al eens gekiekt. En het blad is vol
Mijn Ma had geschreven dat ze een beetje Islam aan het bestuderen was want Ma vond dat ze daar wat meer moest over weten omdat de nieuwe hulp in huis Moslima was. Dat was weer eens frappant, want het was niet de eerste keer dat Ma en ik met hetzelfde bezig waren zonder dat we het van mekaar wisten. En met Laura heb ik het nog sterker. Wij maken zelfs mekaars zinnen af ook als we mekaar in maanden niet gezien of gehoord hebben.
Hey, ik ben ook met Islam bezig. Niet met de godsdienst zelf, da's me teveel, openbaring & wetten en regeltjes & voorschriftjes en zo. Nee, dank u. Maar de geschiedenis van de Islam is neig. Vooral wanneer ze beginnen ruzie maken over de opvolging. Amper 29 jaar na de dood van hun profeet was er al dikke scheur in de godsdienst, een regelrecht schisma zeg maar, want het is nooit meer goed gekomen. -volgens Encarta https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_de_islam Dat was na de dood van de 3de kalief al, want er stonden twee 4de kaliefs klaar om op te volgen, en die heetten allebei Ali. Toen hebben de volgelingen van de ene Ali zich afgescheurd. Dat was de eerste sekte, de Kharijiten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kharidjisme
Nu worden ze Ibadieten genoemd en zij zijn de puriteinen van de Islam. En die wonen (bijna) allemaal in Oman. Geen fundamentalisten, wel puriteinen. Dat is te merken aan hun traditionele kledij. Geen overdreven versierselen, ook niet voor de ceremoniële kledij bij officiële gebeurtenissen. En van officiële ceremonies zijn we bediend geweest.
Vorige keer toen we hier waren was het 19/11 en dat is de verjaardag van Sultan Qaboos (Kaboes uitgesproken). tegelijk is het dan ook nationale feestdag. En als ik alles een overloop denk ik dat hij een verlicht despoot is. De Omani-Renaissance is begonnen in 1970 toen Qaboos met de hulp van de Engelsen (eindelijk) aan de macht gekomen is. https://nl.wikipedia.org/wiki/Qaboes_bin_Said_Al_Said
"Tot de conclusie gekomen dat er armoede heerste en de slavernij moest afgeschaft, besloot hij de macht over te nemen. Op 23 juli 1970 nam hij de troon over en stuurde hij zijn vader in ballingschap naar Groot-Brittannië. De Omanieten die het land verlaten hadden, werden uitgenodigd terug te keren om te helpen het land te verbeteren." aldus Wikipedia. En Encarta zei ook : Sinds 1970 werden het wegennet en de gezondheidszorg uitgebouwd en armoede gebannen. Wijd verspreide aandoeningen als trachoma, malaria en cholera zijn geëlimineerd of onder controle gebracht.https://nl.wikipedia.org/wiki/Trachoom
Enkele dagen geleden hadden we de feestelijkheden ivm met het einde van de Ramadan. Dat zien wij allemaal op de Omani TV. Dat is een staatszender, maar lijkt eerder een privé-publiciteitszender voor de sultan. 't Is al Qaboos wat de klok slaat. Voor de rest zijn het programma's met zang-en-dans, zoiets als onze interludiums in de jaren '60, maar dan in kleur. Er is geen berichtgeving, of wat wij berichtgeving noemen. Het is een opsomming van gebeurtenissen, geen duidingsprogramma's ookni en het nieuws in het Engels is eigenlijk een snoer communiqués van het hof van de sultan.
Qaboos ziet er een proper manneke uit. Prompt heertje, zoals hij over het scherm wandelt. Ik denk dat hij een eigen ploeg in dienst heeft die er moet op toezien dat hij zo voordelig mogelijk in beeld komt. Misschien heeft hij wel een leraar bewegingsleer ook: niet schrijden, dat staat te ver van het volk af. Stappen, als een gewoon mens. Hij heeft zijn vorming in Engeland gekregen, het land waar Amnesty International ontstond. Afbeeldingen van sultan qaboos
Encarta vertelt nog veel meer over Qaboos. In 30 jaar tijd heeft hij het land uit de Middeleeuwen gehaald. Houden zo en alle dagen over het scherm stappen. Anders vergeten ze dat hier. Want malcontenten heeft men overal natuurlijk. De praatprogramma's zijn religieuze programma's. Dat weten we omdat cheng Zeba Libanees is en hij verstaat Arabisch. Zelf is hij geen moslim maar Maroniet, een christelijke godsdienst. https://nl.wikipedia.org/wiki/Maronitische_Kerk
Zojuist was ik efkes in de cargo control room en ene van de Omani's zat daar op de computer patience te spelen. 'k Dacht dat kansspelen verboden waren in de Islam? En dan zeker bij de puriteinen, de Ibadieten. 'k Had moeten vragen van welke afdeling hij was. Tot hiertoe heb ik al vijf strekkingen en vier sekten gevonden. Zonder de exotische splintergroepjes in Azië of in de bergen van Jakkamakka natuurlijk.
Van 24/12 tot en met 28/12 hebben we op anker gelegen en we zijn nu al twee dagen aan het laden. 't Zal tot morgenmiddag duren. Het nieuwjaar zal dus op 01/01 gevierd worden. Deze keer verloopt het niet zo snel als vorige maand. Toen waren we op 36hrs geladen en weg. Voor nieuwjaar wordt het een barbecue, als er niks verandert. Want voor kerstmis was er ook eerst barbecue gezegd en toen werd het toch een diner. Liever barbecue, gesteld dat we mochten kiezen.
2000-12-32 ~ Oman
Beste wensen voor de komende eeuw, want morgen begint de 21ste eeuw. Nuja, volgens onze kalender dan. De Chinezen lachen daar eens mee, zij zitten al ver over het jaar 4000. En wij lachen ook, omdat we gaan barbeknoeien.
Als ik de datums eens overloop schrijf ik dit contract vree weinig. Er is nog maar 1 brief vertrokken en we zijn al een zes weken aan boord. Het hadden al drie brieven moeten zijn. Uitleg : ik heb veel werk. Lach niet. De eerste weken ben ik met de videocollectie bezig geweest en sinds een dag of tien met de kerstversiering. Er is wel wat kerstversiering aan boord, amper genoeg voor een halve boom. Er zijn twee bomen, in elke smokeroom komt er een. Dus moet er bijgemaakt worden om beide bomen een gevuld uitzicht te geven.
Lijm, papier, karton, kleurige lappen (uit de poetsvodden van het machien), eindjes lint en touw, plakband, aluminiumfolie, zilverplastic van de pakken koffie, lege blikjes van cola en bier om cirkels en sterren uit te knippen, nagellak (parelmoer glanst mooi op aluminium), lapjes & draad in jute, kleurrijke knipsels en snippers ... om de twee stappen staan doosjes en potjes met materiaal dat niet dooreen mag geraken. Allemaal gerief dat nog niet weg mag omdat het misschien nog van pas komt om een versiersel mee te maken. Het is geen rommel hoor, maar onze woonkamer en slaapkamer zien er wel uit als een atelier of een knutselmagazijn van de Crea-Club voor hyperkineten. Drie keer per dag baant LM zich een weg tussen de dozen en de potjes met materiaal. Onverstoorbaar. Zoals dat van zeebonken in de boeken staat.
Op 17/12 heeft LM het schip een shut down bespaard -stilvallen- Mijne LM! Er was een probleem met de brandstoftoevoerpomp naar de hoofdmotor. Het controledeksel van de pomp stond te trillen van teveel druk. LM heeft dat gezien. Hij weet natuurlijk wel waar hij moet kijken terwijl hij zijn avondronde (22h) doet, maar hij had het toch maar gezien hè. Het schip is dan intijds kunnen stoppen ipv stil te vallen. Gróót verschil. Na enkele uren was het opgelost en zijn we kunnen verder varen.
2000-12-29 ~ aan de boei, Oman
Over licht. Op 12 of 13/12 was ik met de kerstboom begonnen. Hij moest tegen 17/12 klaar zijn, had choff Luc gezegd. 'k Was er dus goed intijds aan begonnen. In de hoek waar de boom moest komen is geen stopcontact, dus was het wachten op stroom om verder te kunnen werken. Om er aan te beginnen feitelijk, want ik wou de lampjes diep in de boom hebben, dus dat snoer moest er eerst in. De boom stond al voorlopig gemonteerd: nog niet met de juiste voet, op een hoge kartonnen doos (dat wordt de sokkel) en voorlopig nog te zichtbaar vastgemaakt aan het schot. Dat is tegen het wiegen van het schip.
Nu moet ge weten dat cheng Zeba een zeer ongeduldig manneke is. Soms is dat grappig. Maar wanneer het over de job gaat lijdt de kwaliteit van het werk en/of de afwerking eronder. Zelfs wanneer er meer dan voldoende tijd is: ''t Is al lang goed, laat het vooruit gaan'. En dat steekt danig tegen, vooral komende van een chef. LM weet dat al langer dan ik. Ik moest nog ondervinden hoe erg dat kan tegensteken en op welke manier.
's Middags aan tafel maakt cheng Zeba dat de elektrieker voor stroom bij de boom zal komen zorgen. Hij meldt dat aan de elektrieker, die aan de andere tafel zit, met de woorden: "Trician, this afternoon you work with the lady". Die zijn oogskes blonken al, een ganse namiddag vrij van machine-job! Om 13h stipt sta ik in de smokeroom, geen elektrieker. Efkes weer naar boven, op deck C kom ik hem tegen, he is on his way, 'k Ga iets halen in de cabine & snel weer naar de smokeroom. Stond hij met de boom te worstelen om er onderaan een stuk plastic af te krijgen dat in de weg zat om de voet te monteren. Oeioei, dacht ik, dit wordt hommeles. 't Jung heeft niet begrepen dat zijn kersthulp enkel & alleen, en maar heel efkes, voor het elektrisch gedeelte gevraagd werd. Verder niks. 'k Begin over stroom, transfo's, een dubbel stopcontact en een verlengdraad van 12 of 15m. "'k Zal dat meten maar stroom is het probleem niet, wuifde hij weg, de bóóm is het probleem." "Misschien, maar de boom is wel míjn probleem, my friend, niet dat van u. (of dat van cheng Zeba) Ik heb die opdracht gekregen van choff Luc, zijnde ook Chief Welfare. Punt." Bij die boom zijn dus twee mensen betrokken, geen elventwintig met elk eigen prioriteiten en suggesties die er geen zijn wegens hier niet haalbaar. Sebiet wordt dat hier een Griekse ferry! Niks van. "Kunt ge mij de transfo's bezorgen waar de chief officer over gesproken heeft? Zodra de lichtjes branden kan ik verder met mijn job." Dat was een streep door zijn rekening. Geen ganse boom te doen met hem? Dus geen ganse namiddag kerstverlof? 'k Zag het hem denken.
Terwijl hij de transfo's gaan halen was vlieg ik naar de cabine om onze Engelse sleutel te halen en tegen dat hij terug was stonden de twee bomen (die van de matrozen erbij) in hun voet gemonteerd. Zo. Geen geworstel met de boom hè jonkie. LM mag fier zijn op mij, de truc met de Engelse sleutel is iets dat ik dank zij hem helemaal alleen gevonden heb.
Een kwartier later brandden de lichtjes. De elektrieker had stroom afgetapt van de dichtstbijzijnde wandverlichting aan de linker wand. Daar hing nu een lelijke zwarte kabel die het schot ontsierde en de wandverlichting buiten dienst stelde. Maar dat was voorlopig, dacht ik. Nu kan ik alvast verder terwijl hij aan de verlengdraad begint. En straks kan deze wandlamp dan weer aan. Oké! Dit komt goed! Toen had er bij mij al een lampke moeten gaan branden, maar ja, ik was bezig met mooi ogende oplossingen zoeken voor vanalles, en veronderstelde van hem hetzelfde. Wat zeer naïef was van mij.
17h: de sokkel was klaar, mét het plankje bovenop en aangekleed zonder scheuren in de aluminiumfolie. De boom en de sokkel stonden nu echt zeevast zonder de touwtjes in het zicht. In de boom hing alvast de grote ster en de lichtjes hingen te glanzen. De boom stond in de steigers, klaar om 's anderendaags met de versiering te beginnen. Dat ene wandlicht was nog altijd uit, maar daar was niet direct haast bij. Klaar tegen de 17de had choff Luc gezegd. 't Was wel efkes een zot zicht. De draad hing daar als een baxter: de kerstverlichting krijgt haar voeding van een donor. Wel wat grauw die donor, zijn lampke was uit. Maar dat komt in orde, de verlengdraad is op komst (dacht ik toen nog).
18h30, het avonduurtje : cheng Zeba doet wild opgewonden over wat er staat en vraagt in één adem of er geen versierselen zijn en of die lampjes niet kunnen knipperen. Maw: waar is de rest? Is dat alles? Waarom is dat hier nog niet klaar ... 'k Heb hem efkes moeten uitleggen dat 1/ de doos met plank (sokkel) afkleden en zeevast zetten met touw 2/ de boom zo onzichtbaar mogelijk zeevast zetten werkjes zijn die aandacht vragen en dat daar tijd in kruipt. 3/ de verlichting kan knipperen maar het speciale lampje dat daarvoor nodig is ligt boven in de cabine, omdat ik nog in de boom moet verder werken.
- Wil u dat het knippert? - Ja! antwoordde hij. - Oké chef, het knipperlampje ligt voor het ogenblik boven in de cabine. Dus morgen, voor ik mijn boeltje hier opruim zal ik er aan denken dat knipperlampje er in te draaien, beloofd.
Domme ik : hij wilde dat knipperlampje nú, terstond, meteen, direct & onmiddellijk. Maar bij mij kwam het gewoon niet op om dat knipperlampje te gaan halen en het er al efkes in te draaien, want afgarnieren gebeurt ommers op het einde, zoals slagroom aanbrengen op een taart. 'k Zei ook iets over verlengdraad en hij sprak over niet genoeg stekkerdozen, misschien komen die met de bevoorrading in Singapore op 15/12. Dat komt allemaal in orde vóór de 17de dus, zoals choff Luc gevraagd had. En Luc knikte eens geruststellend dat het wel goed zou komen.
's Anderendaags in de voormiddag werk ik verder aan de boom met de versierselen. Om 13h kom ik weer in de smokeroom en daar staat de elektrieker met in zijn ene hand een kniptang en in de andere hand twee kleine cilindervormige dingen. Toch stekkerdozen gevonden? Toch verlengdraad? Da's rap! 'k Kijk eens rond ... waar is die verlengdraad dan? Hij stapt niet naar de hoek met het stopcontact, hij stapt naar de boom. Hij neemt de draad van de lampjes en wil zijn kniptang er in zetten.
- Any changes? vroeg ik, uiterlijk kalm maar innerlijk had ik hem tegen het schot willen slaan: moei-u-niet-met-mijn-werk! - Problem, antwoordde hij. Yesterday lamps flickering, today not. (Wat straal gelogen was, gisteren knipperde er niks.) - Just a moment, fiston. Die lampjes flikkeren wel, dat speciale lampje ligt boven in de cabine. De chief engineer wéét dat. 'k Heb het hem gisteren uitgelegd. In het Frans, dat verstaat hij best. En wacht nu efkes, ik ga dat knipperlampje halen en ik tóón het u.
Toen ik weer beneden kwam was de draad tóch doorgeknipt en was het rund een cilindervormig ding er tussen aan het monteren. Niet achterin de boom natuurlijk, maar voorin. Goed zichtbaar. Dan zat ik voor de rest van de werkzaamheden met dat zenuwachtig geknipper? Geen keuze meer mogelijk? - Stop and look! (Als het nodig is kan ik zeer bazig doen, soms schrik ik van mezelf.) Ik toon hem het lampje. Het is wit met een rode top. Het knipperlampje. Het enige witte lampje. Zoals beschreven en afgebeeld staat op het deksel van de doos. Gisteren gij gelezen (*). Remember? Kijk : hier doos, daar lampje, doos-lampje, same-same. Gezien?
En kijken alleen is niet genoeg, ik moet ook zorgen dat dat hij het ziét, en dat het doordringt. Ik demonstreer het geknipper. - Okay? Gezien? So fix the cable please. NOW. Hij herstelt de groene kerstdraad met witte tape. Witte! 'k Zal ik wel oplossingen zoeken om het boeltje wat mooi te laten ogen ...
(*) Gelezen? Hij heeft het deksel van de doos vastgehad en gedaan alsof hij daar de uitleg las. Dat bedenk ik nu pas. En dat hebben we nog al meegemaakt hè. Mensen die doen alsof ze (Engels) kunnen lezen. De bootsman op schip 31, bvb. -tekst 306
En vandaar dat hij niet informeerde over de knipperlamp, of niet wachtte met zijn kniptang. Hij had gewoon niks begrepen. Maar omdat cheng Zeba gezegd had dat het moest knipperen, zou hij het doen knipperen. Op zijn manier. En voor mij dan onomkeerbaar. Die kerstverlichting was gloednieuw, nog geen 24hrs uit de verpakking. En dat rund zet daar een kniptang in. Ik was lichtelijk in shock, sprakeloos, ademloos en rillingen. Scheepsmateriaal moedwillig vernielen staat gelijk aan heiligschennis. Of noem het sabotage. Wat een dragonder: het moet knipperen, dus zál het knipperen, ongeacht de schade. En die Verlichte Geest werkt in het machien? Neptunus, ontferm u over ons.
Einstein wou weten waarom dat lampje er dan niet in zat. Zucht. Dat had ik toch al eens uitgelegd! 1/ omdat ik nog aan de boom moet werken 2/ omdat ik het geknipper niet kan hebben terwijl ik werk, het maakt mij nodeloos nerveus 3/ wanneer de boom klaar is zullen de lichtjes knipperen, eerder niet, om 17h, zei ik erbij omdat hij maar bleef kijken als een rund, alsof hij van het voorgaande niks begrepen had -en waarschijnlijk was dat ook zo
Wat was er dan gebeurd met de boom van de matrozen, wilde hij weten, of ik ... - Aan die boom ben ik nog niet begonnen. En gij blijft daar af. -want hij had twee van die cilinderdingen bij hè. - Yes but, waarom knipperen die lampjes dan nog niet. - Zucht. Misschien omdat de bootsman dat niet wil? Misschien hebben de matrozen niet graag geknipper? Misschien maakt het hen nerveus tijdens het film-kijken? Ik weet het niet. Vráág het hen, voor ge daar met uw tang begint. Ha ja, dat was een idee, hij zou het eerst eens gaan vragen. En hij weg. Zou hij nu heel het deck afgaan om de boots te zoeken? Dit schip is meer dan 250m lang en meer dan 50m breed. Begin maar te zoeken. Hij kon toch ook wachten tot 's avonds. Mensen ..., wat een rund.
Al die tijd stond V (3de stuur) te knikken dat zijn hoofd er bijna af tolde. Volgens hem had een van ons twee blijkbaar Groot Gelijk.
Tegen 16h15 ga ik verslag uitbrengen bij Luc, in twee lijnen. Eigenlijk vooral om uit te leggen waarom de draad van de lampjes met tape aaneen hangt. Omdat er in geknipt geweest is, in een draad die perfect in orde was, nog geen 24hrs uit de verpakking. Luc zijn antwoord : - Ge had moeten zeggen dat het knipperlampje bij u boven in de cabine lag. - Maar Luc, de cheng is daarvan op de hoogte, sinds gisterenavond al! - Aan de elektrieker had ge het ook moeten zeggen. - Luc, ik zég het hem en terwijl ik het lampje gaan halen ben knipt hij tóch de draad door ... Choff Luc zegt niks, kijkt eens naar de vloer, kijkt eens in de verte en blijft zwijgen.
En ineens viel alles op zijn plaats. 18h30 de dag ervoor: cheng Zeba is op zijn pik getrapt dat ik niet recht spring om dat knipperlampje te gaan halen, boven. 12h de dag daarna : cheng Zeba ziet dat de lampjes nog niet knipperen, gaat op zijn 4 strepen staan en beslist dat er met zijn wensen zal rekening gehouden worden wanneer het hém uitkomt. Dwz: onmiddellijk. 13h die dag : elektrieker begint er aan want het zal en moét knipperen van cheng Zeba, en wel onmiddellijk.
"Quand ils sont bêtes om a beau leur expliquer ..." (Wanneer ze dom zijn, kan met het wel blíjven uitleggen) Zeer algemeen en vaag zei Luc dat, maar 't was klaar en duidelijk. En in het meervoud.
Ze voeren uit zonder na te denken over de actuele situatie (...) zelfstandig nadenken werd in hun onderwijssysteem blijkbaar niet verlangd. In tegendeel. Resultaat : een ganse generatie, of toch deze ploeg, die ritueel te werk gaat. Als het ritueel volbracht is, is de taak in orde. Aldus choff Diga -tekst 323 En de elektrieker was er dus zo ene hè.
We zijn vandaag 29/12 en de baxter hangt er nog altijd, de aftakking van een wandverlichting om stroom te leveren voor de boom. Dus die aftakking was geen voorlopige oplossing opdat ik zou kunnen verder werken, dat was wat het jung als definitieve oplossing had bijgedragen. Een zwarte kabel die tegen een beige schot hangt, veel te zichtbaar, het ontsierde de boel. En de stekkerdozen van de bevoorrading in Singapore? LM heeft er naar gezocht, ze zijn niet geleverd. Waren ze besteld? Dat kan LM niet achterhalen. De bestellingen van een elektrieker gaan rechtstreeks naar de cheng.
Op 15/12 passeerden we Singapore en hadden we buiten bevoorrading ook bemanningswissel. Capt PO werd afgelost door capt Wero en zo nog wat volk, onder andere een nieuwe elektrieker. Neptunus zij geprezen!
Na een week ongeveer vraagt capt Wero tijdens het avonduurtje of die lampjes nu echt moeten blijven knipperen, kunnen ze niet gewoon blijven branden? Want het geknipper verstoort de concentratie tijdens het dartsspel. Onmiddellijk en zéér bereidwillig heb ik subito presto de doos uit de kast gehaald en de lampjes gewisseld, gemaakt dat het geknipper ophield. ZO! Want een cheng heeft misschien vier strepen, maar een capt heeft er vier + een krul op. -die krul heet een nelson https://uniformspecialisten.nl/online-shop/merken/smit-van-rijsbergen/schuif-epauletten-koopvaardij-kapitein-10-mm-trait-goud/ + foto
De hoeken van de smokeroom waren al klaar en de alle mobieltjes aan het plafond hingen al op, maar het wandgordijn van sterren was pas helemaal af op 24/12. Om 16h hing de laatste ster er. Het was efkes reppen. De heren van de staff wilden om 17h nog darts spelen vóór de algemene apéro om 18h.
Toen hij het geheel zag knikte Luc enkele keren. Liever iemand die na 12 dagen eens knikt dan iemand die de eerste halve dag al staat te jodelen dat het fantastisch wordt, maar de tweede dag stokken in de wielen steekt omdat het niet snel genoeg gaat naar zijn zin & hij niet snel genoeg zijn zin krijgt. In de week van 15/12 tot 22/12 heeft hij cheng Zeba enkele keren laten horen 'ça avance'. Dacht hij dat met de aanmoedigende aanpak het materiaal zich gewilliger laat uitknippen, ineensteken en monteren? Want alle versierselen moesten nog handgemaakt worden hè. (Buiten enkele plastic prullen, die ik netjes verdeeld heb over de twee bomen en er diep in weg gestoken heb, opdat ze wat licht zouden weerkaatsen.)
In het machien is cheng Zeba ook zo, zei LM. Nu kan ik wel meevoelen met LM zoveel ik wil, maar hij zit beneden met dat ongedurig manneke, ik niet. En dat ze al eens een motiverende aanpak moeten proberen hebben ze uit een cursus, dat kan bijna niet anders. Op een dag zei Zeba: "Het wordt hier écht mooi hè, persies gelijk in een dancing." Dancing ...? En ik ben nog nooit zo gedemotiveerd geweest. Dancing ...? En ik maar moeite doen om het er een beetje huiselijk te laten uitzien. Daarvoor heeft LM dus 10 dagen in de cabine overal potjes en doosjes met knutselmateriaal op de vloer moeten verdragen.
Geen schetterend geschitter in de versieringen, liever zachte glans, vind die materialen maar eens. Kopbrekens heeft mij dat gekost. Geen hard wit verticaal licht (de TL aan het plafond), liever diffuus geel horizontaal licht met lichtpeertjes, waarvan nu dus één buiten gebruik gesteld is. Geen nerveus geknipper in de boom, liever gemoedelijke gloed. Dus de avond dat capt Wero vroeg naar continu licht ipv geknipper was ik op slag de gedienstigheid zelve newaar!
Dancing ..., gelukkig was er tegenwicht voor die ongelukkige woordkeuze. 'Nice attraction' noemde Krasimir het. Een mooie kermis dus. Nu een kermis ipv een dancing. Maar Krasimir krijgt alle voordeel van de twijfel. Zeer waarschijnlijk heeft hij bedoeld : 'attractive decoration'. Denk ik, hoop ik. Capt Wero bekeek het geheel eens en zei : 'good job'. Dus choff Luc en ik mogen tevreden zijn.
Mensen Lief, ik lach mij hier een breuk! 'k Heb zojuist een spellingscontrole gedaan voor deze brief en elke keer er flikkerlicht of geflikker staat ipv knipperlicht of -lampje of geknipper, zegt Microsoft: "Pejoratief taalgebruik. Als verwijzing naar homoseksualiteit komt dit negatief over." Al goed dat dit geen Lernout & Hauspie is of ik kon nog wat zitten bekvechten over flikkeren en knipperen. En het is hier nu juist rustig. Houden zo.
LM zijn twee handen zitten vol kleine kloofjes. En dat doet verschrikkelijk pijn. Zalf er op en slapen met handschoenen aan. Die kloofjes komen door de onderhoud van de oliekoeler van de hoofdmotor. De smeerolie wordt gekoeld met zeewater. Met dat zeewater komen eitjes en larven van zeeschelpen mee binnen. Het zijn kokervormige dingetjes met een open bovenkant. Hoe kleiner de schelpjes hoe scherper de bovenrand. We hebben er thuis zo enkele op de boekenkast staan, meegebracht van op schip 30.
Die kokertjes zetten zich vast op de lamellen van de twee koelers. Er zijn per koeler 400 lamellen van ± 80cm op 120cm en die moeten aan weerszijden schoongemaakt worden. De eindcontrole van alle 800 rubberen afdichtingen gebeurt met de blote hand. 800 x 4m rubber = 3,2km rubber aftasten op snijdende schelpjes. Vandaar de kloofjes in zijn handen. Er is een elektrisch/chemisch systeem voorzien dat zou moeten beletten dat die schelpjes zich vastzetten, maar dat stond niet sterk genoeg afgesteld. Kloofjes dus. En pijn. Al 4 x 24hrs. Waarom denken de mensen direct aan palmbomen wanneer hij zegt dat hij zeeman is?
Zojuist heb ik onze mail-diskette terug gekregen van capt PO. Hij stond in de deur van zijn tak te maken. (Dierf hij niet binnen komen?) Een apart verhaal : onze mail bedroeg teveel kilobytes (?!?) Gelukkig ben ik de leeftijd voorbij dat ik me laat intimideren door bars pratende mannen, maar ik hou wel mijn mond, want het vent kan LM dwarsbomen.
Dat het de laatste kaart geweest was want een kaart beslaat teveel kB's.
'k Wist niet direct waarover hij het had want ik was in Encarta bezig met een landkaart en ik verzond toch geen landkaarten naar België?
Ja die verjaardagskaart voor de 21ste, die tekening, dat is de laatste keer geweest.
'k Zat met mijn mond vol tanden ... 8 kB is tevéél? 32,00 kB voor een verjaardagskaart + 1,06 kB in onbewerkte tekst. Deze twee bestanden samen gezipt in een archiefje herleidde het geheel naar 8 kB. Een reductie van 76% zegt WinZip. Zo heet dat programmaatje, WinZip. https://nl.wikipedia.org/wiki/WinZip Het geheel was dus gecomprimeerd naar ¼ van de oorspronkelijke grootte, op voorwaarde dat men het ding GEZIPT verzendt natuurlijk, anders springt het bestand weer naar de oorspronkelijke grootte. (gewoon zippen, standaard in het Microsoft pakket) Waarom was het vent gefrustreerd geraakt, op zijn pik getrapt? Mogelijk scenario: hij heeft het archiefje open gedaan op zíjn vaste schijf C: , dan niet meer weten hoe weer zippen, en de bestanden dan maar raprap ongezipt verzenden om er vanaf te zijn (en dan achteraf de dactylo gaan staan afblaffen over een teveel aan kB's).
Ondertussen staat datzelfde archiefje van twee bestanden nog altijd gezipt en verzendklaar op onze verzend-diskette hoor. Maar daar heeft de illustere niet aan gedacht, want dat betekent ook efkes herbeginnen hè. Alternatief 1 : leren zippen, PO! Alternatief 2 : het archief DICHT laten dan verspreekt men zich niet ivm de privépost van andere mensen, PO! Het is geweldig simpel. Vooral dat tweede. Dat heb ik zelf gevonden, helemaal alleen gelijk een groot meisje : blijf-uit-de-post-van-een-ander.
Nu hebben LM en ik buitengewoon geluk dat de meeste van onze familieleden, vrienden, kennissen en correspondenten maar 1x per jaar verjaren. En dat ze bijna allemaal hun communie al gedaan hebben. En dat iedereen al geboren is. (Tenzij degenen die op komst of in bestelling zijn). En dat het maar één keer per jaar kerstmis & nieuwjaar is voor al die mensen. En dat een mens maar twee ouders heeft : moederdag en vaderdag. En schoonouders. En dat iedereen van onze familieleden, vrienden, kennissen en correspondenten al getrouwd is (geweest) of zo goed als. En dat er maar om de vijf of tien jaar een huwelijksjubileum te vieren valt, per koppel familieleden, vrienden, kennissen en correspondenten. Kortom, LM & ik hebben het geluk dat we bijna geen mensen kennen die al eens gefeliciteerd mogen worden of onze beste wensen in kleur mogen krijgen.
2000-11-24 ~ op zee
'k Ben eergisteren maar gestopt met typen want ik was aan het zagen. 'k Hoorde het zelf. En dat allemaal voor 8 kB. Of zou de 34 kB versie verzonden zijn? Hup, daar gaan we weer. Gauw over iets anders. We zijn daarstraks vertrokken uit Ras Tanura. Op FM 91.45 is een Amerikaanse zender, vandaag houden ze een speciale country namiddag. 'k Heb me suf gedacht waarom de Saoedi's een USA radio op hun grondgebied zouden toelaten. Van heel de Perzische Golf misschien de Emiraten of Oman, maar toch niet bij de uitvinders van de Islam hè, al die country liefdesliedjes. Awel, die zender gaat via Bahrein, op een boogscheut hier vandaan. Bahrein dient als uitgangswijk voor de rijke Saoedi's, vertelde choff Luc. Daar gaan zij in het weekend doen wat op hun eigen grondgebied niet mag voor de buren, die die daar dan ook zijn, in Bahrein. Er is zelfs een dure brug gebouwd. Zo worden de chauffeurs van de sjeiks niet meer misselijk op de ferry. Da's slecht voor de standing van een sjeik hè, een chauffeur met een uniform vol kots.
Volgende evenementen op het programma van deze 'cruise': 03/12 : Singapore Passage 07/12 : Bataan, Filipijnen. Daar zouden we aan de wal kunnen. Daar zou ik deze brief willen posten. Hopelijk kan LM eens mee. 11/12 : Singapore Passage. Daar wordt capt PO afgelost door capt Wero. Tegen dat ge dit leest is hij al aan boord. En verder zien we wel, wait and sea.
Vorige week hebben we barbecue gehad. Aan het zwembad. Dat klinkt goed hè. 't Zwembad is wat klein om echt in te zwemmen en om de afwas in te doen zou het wat groot zijn.
Straks gaan we de straat van Hormuz door en op naar Singapore. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_van_Hormuz + kaart In het naar hier komen waaide het in Hormuz gelijk zot. Het was er zelfs koud. LM & ik zijn eens gaan buiten staan, want 'koud in de Perzische Golf', zoiets is een gebeurtenis. Wel, voor ons toch.
2000-11-25 ~ op zee
Wat hier nog veranderd is in de dagelijkse gang van zaken : iemand anders typt nu de menu's. Vorige keer was dat jobke een corvee aan het worden omdat het klad voor de volgende dag pas bij het avondeten naast het bord van de capt lag. Dat moest ik gauwgauw 's avonds nog typen, omdat 's anderendaags de menu al bij het ontbijt op tafel moet staan. Er elke morgen om 06h voor opstaan, dat zag ik mezelf niet doen, omdat ik zoveel mogelijk de werk- en slaapuren van LM volg. 'k Had toen aan de keuken gevraagd of ik de menu voor 's anderendaags mocht komen halen tussen 15h & 17h, zodat ik hen de getypte blaadjes alvast kon afgeven bij het avondeten al. Dat was niet mogelijk. De keuken begint pas na 17h te plannen en na te denken over de dag die komen gaat. Onze eerste dag weer aan boord zag ik bij de lunch het klad al gereed liggen bij het bord van capt PO. Ha, dacht ik, ze hebben ondervonden hoe vervelend het is de menu 's avonds nog te typen, dus typen ze hem 's namiddags. Nu ze er zelf last van hebben kan het wél vroeger op de dag? Welwelwel ... goed, niet teveel over nadenken.
Deze kok had ons in augustus een brief meegegeven voor Bulgarije, om in België te posten, met alvast een Bulgaarse postzegel op. 'k Zag dat zoiets niet zou lukken bij de posterijen en het adres was geschreven in Cyrillisch schrift https://nl.wikipedia.org/wiki/Cyrillisch_schrift#Russisch_alfabet Thuis heb ik een fotokopie gemaakt van de envelop en het adres uitgeknipt. Dat adres heb ik op een bruine envelop A8-formaat geplakt en er in blokletters BULGARIJE ondergezet. Zijn witte envelop ging met postzegel en al in onze bruine en die kon vertrekken met een Belgische postzegel. Wat een mens al niet doet voor andermans post? Dat gaat vanzelf want zeemanspost is heilig. Misschien zitten ze ginder op nieuws te wachten.
2000-11-30 ~ op zee
Na Bataan (Filipijnen) gaan we weer laden in Oman (Perzische Golf) en lossen in Qingdao (China). https://nl.wikipedia.org/wiki/Qingdao Dan zal het al januari zijn. We zullen onze winterkledij nodig hebben.
De laatste video's zijn ingetikt. In het totaal zijn er nu 420 stuks. Nu de 2de ronde, ze efkes bekijken om er te kunnen bijtikken of de film Engels gesproken is, Bulgaars, of Bulgaars met Engelse ondertitels.
Dat Bulgaars gesproken is niet gedubd hoor, tot grote gruwel van de Belgen aan boord is het voice-over. Eén acteur en één actrice doen alle stemmen. Ze lezen zelfs de begingeneriek. Erger van bij ARTE. Nu willen wij absoluut weten van welke videocassettes we moeten afblijven. Aan de eindgeneriek ben ik nog niet geraakt. Of de stemmen die ook lezen weet ik dus niet. De namen van zoveel technische en andere medewerkers, hoe zouden de stemacteurs dat dat brengen? Aan het spreektempo van Donald Duck?
'k Doe er net geen 20 op een uur tijd. Videoband uit de doos, band in de videospeler, fast forward de reclames overslaan (ALLEMAAL, dwz efkes tot tien tellen), efkes klank beluisteren, terugwinden, band eruit, band in de juiste doos en op de juiste plaats, taal en/of ondertitels intikken, volgende band er uit ... 'k Heb het typtafeltje wat dichter bij de video installatie geschoven. 't Zou allemaal iets vlotter kunnen gaan met de afstandsbediening, als dat ding niet regelmatig in zijn eentje op stap ging. Soms ligt het te lameren bij het koffiemachientje, soms ligt het in de patrijspoort te zonnen, of in de bureaustoel te niksen. 'k Leg in deze cabine kilometers af door de afstandsbediening.
Sinds we oost varen shiften we niet meer 's nachts, maar om 16h. Eén tel later is het 17h. Dat geeft een heel vreemd gevoel. Er is vanalles nog niet gedaan en een mens is een hap uit de namiddag kwijt. Dat uur is niet besteed aan iets, of voorbij, of verlummeld met niets doen, het is gewoon kwijt. Verdwenen in minder dan één seconde. Weg. Verdwenen in de maag van een Uurverterende Meridiaan. En er zijn 23 van die monsters. -de 24ste is de datelinehttps://nl.wikipedia.org/wiki/Internationale_datumgrens
Wij moeten gelukkig maar een stuk of vijf van dié meridianen passeren. Het zijn monsters met twee koppen, een Oostwaarts en een Westwaarts. Om de 15° ligt zo'n monster roerloos plat en heel stil op de loer. Op elk schip dat over zo'n uur-verterende meridiaan vaart, scheurt de Oostwaartse Kop een uur weg uit de mensen hun 24hrs. Wanneer we slapen merken we het niet echt, maar overdag wel: een uur kwijt. Ineens en plots.
Over een week of twee varen we weer west. Dan braken de Westwaarts Koppen die uren elke keer weer uit, maar dan doet het er al lang niet meer toe. Wie wil er nu een gerecycleerd uur. Zo eentje waarvan de minuten uitrafelen. Nee, danku. Gisteren had ik mijn eigenste gloednieuw uur van 16h tot 17h willen houden, maar het is dus weg.
Het 24ste monster is het meest vreemde. Wat een geluk dat daar maar één van bestaat. Het ligt in de Pacific te loeren. Van het 24ste monster vreet de Oostwaartse Kop een compleet etmaal uit uw bestaan, een complete kalenderdag. De Westwaartse Kop compenseert dat dan ooit wel, als men daar nog eens westwaarts passeert. Áls hè, want de meeste mensen gaan via Panama naar huis en dat blijft dus oost varen, en die kalenderdag zijt ge kwijt. Voor de rest van uw leven. Toch blijft een mens tijdens die 'verdwenen' dag ademen. En leg het maar eens uit aan St. Pieter : eigenlijk heb ik nog enkele kalenderdagen tegoed ...
14h50: ik ben onze mail-diskette gaan brengen. Nu afwachten: ♫ vol verwáááchting ♫ klopt ons hááárt ♫ ... vertrekken de drie mails gezipt (gecomprimeerd) of niet gezipt ? Nu ga ik een beetje was ophangen en daarna misschien ook stofzuigen. Want gisteren was het ineens 17h hè.
Enkele dagen geleden vertelde choff Luc over een colloquium in mei. Hij was pas thuis van dit schip, afgemonsterd in Aruba en had nog last van jetlag. Cheng HUS was daar ook, ook afgemonsterd in Aruba, maar dan 'en catastophe' -tekst 317 Er was een après-colloque geweest, zoiets al een après-ski maar dat voor serieus, een nabespreking. De Human Resource Managers waren er -een duur woord voor personeelschefs? Enkele zeelieden werden voor een gesprek gevraagd in een ruimte apart. Over de après-colloque ging choff Luc zijn verhaal. De HR managers wilden weten hoe het nu is, varen met Bulgaren. Cheng HUS kreeg het woord. Dat was een zet van hen natuurlijk, ze hadden de minst taalvaardige van het gezelschap er uit gehaald. HUS krijgt het nog niet uitgelegd aan de incheckbalie in Zaventem, -tekst 325 wat zou hij dan onvoorbereid een zinnige uitleg doen op een vergadering. Wat hij te zeggen had klonk verward en slordig ('k hóórde hem bijna bezig) en vaag en onnauwkeurig. Na een paar minuten werden zijn bezwaren van tafel geveegd als zijnde van 'niet-professionele aard' maar van 'relationele' aard. Dat kan bijna niet anders, met zijn oudewijvenpraat. Gelukkig, vertelde choff Luc, was er ook VDB -wie dat is weet ik niet meer- en diens uitleg was ter zake en minutieus. En dan nog wel in het Frans, zei Luc er bewonderend bij. Maar de conclusies van die kleine vergadering lagen al op voorhand vast, dus veel zal er niet veranderen. Tot zover Luc.
Deze namiddag hebben we enkele uren stil gelegen om van alles te testen. Wat allemaal, dat weet ik niet, maar toen ik een fles water naar de engine control room ging brengen stond LM neig straf de wijzertjes op een van al die consoles te bekijken. Ik ben zeer stil geweest hoor.
2000-12-02 ~ op zee
'k Heb daarstraks ons koffiemachientje verzopen. -de ouwe café duo van Philips-'k Had koffiegruis gemorst in het waterbakje en 'k ging dat eens rap oplossen, onder de kraan. 'k Ben een beetje royaal geweest met water. Daarna kon ik het machientje open vijzen, haardroger er op en schietgebedjes prevelen dat zo ook de verborgen waterpartikels zouden opdrogen. Daarna ben ik gaan douchen en aankleden, want als seffes ergens een zekering springt moet ik de elektrieker misschien binnenlaten, en als de elektrische leidingen in brand schieten, zeer zeker ook de fire fighting & support squads. Dus mijn haar kammen ook, want er komt misschien volk sebiet.
We zijn nu 2hrs verder en de koffie staat te lopen, zonder dat het schip stil valt vanwege een black-out, of in brand staat. Die koffie zal smaken, denk ik.
2000-12-06 ~ op zee
Lap! Gisteren hebben we een mail ontvangen van Laura dat ze nog geen antwoord ontvangen heeft op haar 1ste mail, terwijl ons antwoord de cabine is uitgegaan vóór 01/12. Gezipt en wel, tegelijk met de twee andere mails, op diezelfde diskette. Nu dat weer ... Wat is er aan de hand? Zou het kunnen dat maar twee van de drie mails verzonden geweest zijn? Un oubli? Een vergetelheid? Gaat dat nog gebeuren? -want ik achtte capt PO tot alles in staat-en hoe weten LM en ik of iets verzonden werd of niet? Hoe kunnen we dat te weten komen zonder te confronteren ... laat dus maar. Blijven mailen Lieve Mensen, voor het ogenblik is dat onze enig feedback, tot 15/12 ongeveer, dan monstert hij af.
Nu nog iets geestigs om het blad vol te maken ... 'k weet efkes niks plezants te vertellen, volgende keer beter.
2000-11-12 ~ op zee tweede contract op datzelfde schip
dag Mensen in België,
De tropen : de airco in de cabine geeft 22°C en dat voelt ijskoud aan, 'k heb kippevel en rillingen. Jetlag waarschijnlijk. De reis naar Singapore was een calvarie deze keer. In Frankfurt hadden we twee uren tussentijd. Die hebben we helemaal nodig gehad om van terminal te veranderen en boardingpasses te bemachtigen. Er stond een vierdubbele lange wachtrij passagiers en er waren maar drie loketten bemand, waarvan één een half uur bezig geweest is met een probleemticket en één waar een stagiaire loket-juf in opleiding was. Het ging niet vooruit en versterking was niet op komst, zo te zien. In Zaventem hebben we vergeten te vragen waarom ze ons niet ineens door boekten tot Singapore, voor de bagage kon het wel. Toen we eindelijk, eindelijk konden boarden zagen we enkele bekende gezichten, Bulgaren die in mei afgemonsterd waren en ook weer naar dit schip gingen. Vanaf Frankfurt waren we dus met 11.
LM & ik hadden geen seats naast mekaar en van plaats wisselen met iemand anders was er niet bij. Het was neig vervelend om te slapen, want tegen een wildvreemde medepassagier gaat een mens zo niet eens tegen leunen hè. LM had een seat aan het einde van het compartiment en kon zijn zetel zelfs niet achteruitklikken. -en hij zei dat niet, we hadden van plaats kunnen ruilen- Toen we toekwamen was hij geradbraakt.
'k Zat naast en meneer die ¾ van de aardbol aan het rondvliegen was: São Paulo – Frankfurt – Sidney – Fiji. 'k Vroeg of hij zeeman was. Want dat parcours leek me een typisch zeemansticket, een resem goedkope vluchten ipv één rechtstreekse vlucht. Als antwoord keek hij op zijn horloge en zei me hoe laat het was. Hij was kapot van het gebrek aan slaap, denk ik. 'k Heb maar niet gevraagd of hij al lang onderweg was. In de andere richting zou het maar één dag duren, gesteld dat er vluchten zijn tussen Zuid-Amerika en Fiji. -dat kan bijna niet anders
Iets vóór 17h LT zijn we geland. In Singapore verliep het niet zo vlotjes als anders: 11 mensen, van wie 9 gewezen oostblokkers die de immigratie moeten passeren, dat duurde efkes. LM & ik kregen onze papieren vrij snel en wij gingen alvast verder, onze bagage ophalen en iemand van het agentschap zoeken. Er stond een rij mensen met plakaatjes om passagiers op te halen. Nergens een plakaatje met de naam van het schip op. Kermille, 't is toch niet wéér zo! Niet zoals die keer in Dubai hè ! Twee van die mensen staan wat apart. Ene had een opgerold stuk papier in zijn hand. In een hoek van dat papier las ik de laatste lettergrepen van de naam van het schip. Waarom hij de naam van het schip in een rol verborgen hield? Na een moeilijke nachtvlucht heb ik dat zelfs niet gevraagd. Ik vond hem dom³, en dat was alles. 'k Ben direct over het hotel begonnen en waar dat lag, want ik wilde nog ergens inkt gaan kopen voor ons klein printerke. Copthorne Harbour View Hotel. Neem nu allemaal uw stadsplan van Singapore City en kijk naar het meest zuidelijke punt : de hoek tussen Ayer Rajah Expressway & Ansom Road, dichtbij het Tanjong Pagar Metrostation. Zo pal in het centrum hebben we nog nooit gelogeerd. Nuja, gelogeerd ... de chauffeur zou ons om 22h45 al weer ophalen. Toen zei dat heerschap doodleuk dat hij voor een tweede busje zou zorgen. Elf mensen met bagage, dat mocht wel twee busjes zijn, bedacht hij. Nu pas. Wachten op dat tweede busje. Er waren eindelijk twee busjes. Het agentschap was toch op de hoogte dat het om elf mensen ging? Wat een planning. Wachten op de pompman. Die was zich ergens gaan omkleden. Hij had niet begrepen dat we voor enkele uren in een hotel ondergebracht werden en daar konden douchen & omkleden. Wachten op de kamersleutel in het hotel. Het werd maar later en later, over de inkt voor ons printerke kon ik al een kruis maken.
Dan douchen. De badkamer was groot, enorm luxueus en voor de helft met spiegelwanden bekleed. Maar er hing geen gordijn aan het bad ... Dan maar zonder, dan spat ik maar alles nat. 'k Heb wat zitten knoeien met de badkraan, hoe zet men dat ding hier op douchen, potverdrie. Tiens, geen sproeier. Geen douche dan ook niet? Dat is écht eigenaardig. En toen zag ik in de andere hoek van de badkamer een glazen XXL-douchecabine. Een cabine speciaal voor wie graag zingt onder de douche. Complete aria's raakt men daarin kwijt. Met al dat spiegelglas en al die blinkende chroom had ik de douche niet direct zien staan. Copthorne Harbour View Hotel. Harbour View = met uitzicht op de containerkaai ten oosten van Keppel Harbour en in de verre verte een streep Indonesië. Hopelijk zijn de foto's gelukt. En anders kan ik u toch een raam tonen waarin de flits weerkaatst. We zijn gaan eten op de benedenverdieping en dan weer naar het 18de om te gaan liggen rusten en krachten herstellen.
22h45: busjes naar Clifford Pier. Daar moesten we een bootje in. Er lagen een paar dozijn bootjes gereed aan Clifford Pier maar het was wachten op het juiste bootje. Twee bootjes, want 11 mensen met bagage, dat mochten wel twee bootjes zijn, vonden zij daar. Het was ± 30 minuten varen naar het schip. Het lag daar groot en hoog op het water, want zonder lading, en met alle deklichten aan. Indrukwekkend. De bagage ging in een net, LM was al kleddernat bezweet van het sleuren en hij was nog geeneens aan boord. Het net werd met de monorail (domestic crane) aan boord gehesen. Prima, de bagage was eerder aan boord dan wij, we zouden dus niet moeten wachten. De gangway op en naar de cabine. -over de klim op een steile gangway staat er deze keer niks, maar als het donker is en ik zie de diepte niet, is het oké
'k Heb een set werkkledij voor LM uit de valies geplukt en Den Dierbare was klaar om een toer te gaan maken in het machien, samen met 2de mecanicien Lupo, degene die hem afgelost had in augustus. Rond 02h LT (za-11/11) lagen we eindelijk in bed. Dat is 20h BT (vr-10/11).
2000-11-13 ~ op zee
We gaan in de Perzische Golf laden op twee plaatsten : Al Fahal (Oman) en Ras Tanura (Saoedi- Arabië). Lossen doen we in Bataan, in de baai van Manilla (Filipijnen). met kaart, https://nl.wikipedia.org/wiki/Bataan Daar kunnen we met een bootje aan de wal, vertelde choff Luc (hij was choff Diga komen aflossen). Bataan zou een dorp zijn en pittoresk. Er zijn waarschijnlijk mooie foto's te maken, zei hij. Oké, meer moet dat niet zijn. We hebben ongeveer acht jaar met Filipijnse bemanningen gevaren. Nu een schip eindelijk eens in de Filipijnen komt, is er niemand aan boord om te vertalen want de buitenlandse bemanningsleden zijn nu Bulgaren.
Met Spaans was er ook zoiets in die aard. Jarenlang heeft de rederij met Spaanse matrozen gewerkt, onder wie af en toe iemand uit Zuid-Amerika. Grotendeels Spaanstaligen dus. De Belgische matrozen kenden al wat Spaans en de Spaanstaligen kenden al wat Frans. Vloeken kon ook in het Vlaams. Of in het Spaans. Ik ken nu nog Spaanse dingen die ik hier niet wil zetten. Madre mia, no! Toen ik tijdens een verlof eindelijk de tijd had om (een beetje) Spaans te leren en het spreken begon te vlotten, was de rederij overgeschakeld naar Filipijnse bemanning. En nu we eindelijk eens in de Filipijnen zijn hebben we Bulgaren aan boord. Zou het de moeite zijn om Bulgaars te leren? Of toch maar beter ineens Russisch? Veel van die mannen kunnen Russisch. Een van de stuurlieden reciteert wanneer hij op dreef is heelder bladzijdes uit de Jevgeni Onegin van Poesjkin, helemaal op rijm. Ik versta het niet, maar het is melodieus om naar te luisteren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jevgeni_Onegin_(roman)
Er zijn enkele dingen veranderd in de huishouding hier aan boord. De linnenlocker is nu op slot. Dat is in feite gebruikelijk, maar de stofzuiger staat geparkeerd in de linnenlocker. De stofzuiger staat nu ook achter slot. En dat is minder! We hebben nu katoenen tafellakens ipv die Chinese plastics en er zijn draaiende platen voor in het midden van de tafels waarop nu de boter en de tafelgarnituren gezet worden. Da's een hele verbetering. Nu hangen we niet meer met onze kledij in ons bord wanneer we een potje mosterd of de peper willen nemen. De draaiplaten zijn hier aan boord gemaakt met triplex van het departement deck en kogellagers van het departement machien. Die lagers kunnen 1300 toeren per minuut hebben, maar dat werd aan tafel nog niet getest. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kogellager
2000-11-15 ~ op zee
We hebben een TV + video in de cabine. Bij choff Luc ook. 't Kon er persies af deze keer want ze zijn geleverd. Omdat aardolie dit jaar meer opbrengt dan vorig jaar is het budget voor welfare weer toereikend (?!?)
Choff Luc had en jobke voor mij. In Singapore zijn ± 200 videocassettes toegekomen van op een ander schip. Die moeten allemaal ingetikt worden want er moet een lijst komen. Eergisteren was ik die doos al gaan opsplitsen in kleinere dozen want dat werkt gemakkelijker en vooral sneller. Ik stak ze in bierkartons die ik verstevigd had met zware tape. 'k Had de pingpongtafel leeg gemaakt, daar is ruim plaats om te werken. De bootsman heeft me daar bezig gezien. Gisterenvoormiddag heb ik een database ineen geknutseld, met gelijk de link erbij om de etiketten met nummers te printen, anders wordt het twee keer intikken en dat is niet nodig. Om 13h stap ik naar beneden, tamelijk fier op het ontwerp van mijn database en vol goede moed om er aan te beginnen. Een geluk dat ik niet alle schrijfappataruur tegelijk bij had of ik had het laten vallen: de video's waren weg! Allemaal weg en zo weg als iets ... 's Avonds signaleer ik dat aan choff Luc. Hij was al even verbaasd als ik. Deze namiddag ga ik eens kijken, eigenlijk tegen beter weten in. De video's waren terug. Maar niet meer in de hanteerbare dozen, weer allemaal samen in de ene enorme kartonnen doos, en van mijn hanteerbare dozen geen spoor, die lagen overboord waarschijnlijk.
2000-11-22 ~ op zee
De video's zijn ingetikt, in de cabine, geen pingpongroom of bemoeienissen meer deze keer. Het waren 305 stuks in het totaal. Mijn inschatting van 200 was een beetje aan de lage kant. Er moeten nog een 50-tal gedaan worden maar dat zijn allemaal probleemgevallen: ongeveer 35 stuks waar geen letter Engels op geschreven staat, alles in het Bulgaars en een stuk of 15 waarop helemaal niks geschreven staat. Die moeten efkes bekeken worden. -lang heb ik niet moeten kijken, 15x porno Als ik in het begin geen anderhalve dag verloren had door de bemoeienissen van de bootsman, dan was de lijst klaar geweest vóór 18/11.
Op 19/11 kon ik mee met het bootje aan de wal met Gregory (de steward) die naar de tandarts moest. Hij is ondertussen naar huis, zijn geval was te ingewikkeld om opgelost te krijgen binnen de tijd dat het schip aan de boei ligt te laden. Gregory draagt bovenaan een tandprothese die vastgevezen staat in de wortelstomp. Die wortelstomp is ontstoken. De ontsteking is een vier dagen na Singapore begonnen, dus sinds 15/11 liep hij pijn te lijden. Op een dag was zijn wang gezwollen van onder het oog tot aan het onderkaakbeen. En 19/11 was de redding nabij: naar de tandarts. Na een uur varen met het bootje stonden we om 13h30 op de kaai. 'k Denk niet dat Gregory van dat uurtje varen genoten heeft. Hij had iets anders aan zijn kop (letterlijk) en hij zag grauw van de pijn. Waarschijnlijk had hij al enkele dagen geen vast voedsel meer gegeten want hij voelde zich slapjes.
Het weer was zoals het moest zijn. Niet te warm, een licht briesje, niet te koud, geen deining en de kust was prachtig om naar te kijken. Hoge bruine rotsformaties, kleine gele zandstranden, bergwegen, enkele vissersboten met mensen in lokale kledij, een witte vuurtoren op een beige rots in de blauwe zee, een stadje, een dorp, af en toe een dot groen ... om een boek over te schrijven, zo mooi. En een petroleumterminal, die zetten we in het nawoord.
Al dat moois is niet besteed aan mensen die zich ellendig voelen, dus zat ik in mijn eentje te genieten. In stilte. Een toerist betaalt duur geld voor zo'n boottochtje. Gregory betaalde het met tandpijn. En ik kreeg het gratis. Ik zat in dat bootje dank zij andermans ellende ... eigenlijk voelt zoiets niet juist. Op de kaai was de chauffeur er al. Hij wist ons te vertellen dat alles gesloten is tussen 13h en 17h. Ook de polikliniek. Nog 3,5 hrs wachten. Hoe incasseert iemand die de seconden tandpijn telt het nieuws dat er nog eens 210 minuten bijkomen eer hij zal geholpen worden? Eerst manhaftig en naarmate de tijd verstrijkt murw.
Eén supermarkt was open, daar heb ik enkele spullen gevonden en wonder boven wonder verkochten ze daar ook zichtkaarten. Gered. Nu ja, ik was gered. Terwijl ik postkaarten aan het kiezen was stond Gregory zijn pijn te verbijten. (Da's persies niet de juiste uitdrukking?) 210 jaar later was het 17h en stonden we op de parking van de polikliniek. Het vonnis van de tandarts : de kaak was nog niet helemaal ontzwollen, de ontsteking was nog niet helemaal genezen. Besluit : Gregory kon daar nog niet geholpen worden. Een ontsteking moet eerst volledig genezen zijn eer ze aan de wortelstomp kunnen beginnen werken. Toen hij uit het kliniekje kwam liet hij met gebogen schouders, de moed in de schoenen, zijn ziel onder zijn arm en het moreel onder nul. Ellendig, wanhopig en krikkel. Dat alles in hoge mate. 's Anderendaags wist hij te vertellen dat hij naar huis kon met zijn abces. Ik hoop voor hem dat hij een snelle verbinding had met Bulgarije en dat ze hem niet ¾ van Europa hebben doen rondvliegen met die pijn. En dat hij nu in goede handen is.
Ik ben blij dat ik indertijd gekozen heb voor een simpel bruggetje, Murhy indachtig. Een basis dingetje, geen gesofistikeerd gedoe waarmee onderweg, te midden van een oceaan en ver van alle hulp, iets grondig mis kan gaan.
Op basis van dit laatste stukje brief heeft een schoonbroer gekozen voor een simpele prothese, een bruggetje, zoals ik. Hij was al implantaten en klikdingen aan het overwegen, maar koos uiteindelijk voor het eenvoudig ouderwets ding, door het relaas over Gregory. Geen gedoe met kaaksbeen en mogelijk ooit gevaarlijke abcessen.
Gisteren wist LM al dat de bagage van cheng HUS niet zómaar een dag later toekomt. HUS was te laat op Zaventem om zijn bagage te laten inchecken. 's Avonds aan tafel kregen we het hele verhaal van hemzelf te horen. Er was het weer iets 'overkomen'. Want zelf veroorzaakt hij niks hoor! Om helemaal zeker te zijn vroeg ik of hij soms in een verkeersopstopping of in de file terecht gekomen was. Nee, geen file bij Zaventem.
In mei was zijn afmonstering hier een catastrofe -tekst 317-zijn vertrek thuis zal dan ook zoiets gedesorganiseerd geweest zijn. De chaoot. Zelf ziet hij het omgekeerd natuurlijk: de tegenspoed veroorzaakt hij niet zelf door zijn ongeorganiseerd gedoe maar de dingen overkomen hem want hij wordt achtervolgd door 'malchance'. Oudewijvenpraat natuurlijk, en dat voor iemand in een leidinggevende positie aan boord.
Enfin, het kwam er op neer dat de dame aan de incheckbalie zei dat hij niet naar Singapore kon vertrekken omdat hij in zijn internationaal paspoort geen toeristenvisum heeft voor Singapore. Zoiets is rap op te helderen : men geeft het zeevaartboek en de "To Whom", de begeleidende brief van de rederij die we bij elke travel mee krijgen en waarop alle uitleg staat. -To Whom it May Concern = Aan wie het moge aanbelangen ... Met geeft dat samen met het vliegticket af en de persoon aan de balie snapt direct hoe de vork aan de steel zit: zeelieden hebben geen toeristenvisum nodig wanneer ze op doorreis zijn naar of van een schip. Het zeevaartboek is het doorreisdocument en de To Whom vermeldt wie ter plaatste de begeleiding overneemt, het agentschap ter plaatse (+ alle gegevens van dat agentschap). een beetje info : http://www.asv.be/scheepsagent.aspx
Zo niet bij HUS. Ipv zeevaartboek + To Whom boven te halen laat hij zijn internationaal paspoort op de balie liggen en begint het allemaal uit te leggen op zijn manier. De dame van de balie snapt er helemaal niks meer van. Ondertussen liep de tijd. Ergens moet dan toch een lichtje gaan branden zijn bij HUS want uiteindelijk kon hij wel mee met de vlucht, maar voor zijn bagage was het te laat. Moraal van het verhaal : de JUISTE reispapieren voorleggen in Zaventem. Zelf ziet HUS het weer anders natuurlijk, het lag aan dat vrouwmens dat hem maar niet wou begrijpen. (Die niet snel een zinnige uitleg hoorde in zijn onsamenhangend gebrabbel.)
Verder deed hij al een even warrig als onjuist verhaal: zijn voorganger cheng Zeba heeft volgens HUS op 29/07 de maand al afgesloten. En nu zit cheng HUS dus met een probleem hè. Een zwaar probleem ... weer die oudewijvenpraat. Maar nee! Cheng Zeba heeft niks 'afgesloten'. Hij heeft alle gegevens al ingetikt tot en met 29/07 zodat HUS enkel nog 30/07 & 31/07 moet intikken. Cheng Zeba heeft het er aan tafel nog over gehad dat alles ingetikt was tot en met 29/07. We zaten er allemaal bij. En dan gaat HUS zitten liegen? HUS zou moeten blij zijn dat hij de administratie zo goed in orde is. Dat hij de werking van Excel nog altijd niet snapt ... ?!! Excel past toch automatisch de totalen aan! Moet hem dat nog uitgelegd worden. Enfin, misschien is het een pose. Zo heeft hij van de eerste dag al 'un problème' om over te kwekken en zorgelijk & hoofdschuddend over te zuchten. 'k Hou mijn hart vast voor wat ons nog te wachten staat. -hoe meer ik over dat vent zit te typen, hoe mottiger ik word
En capt PO liet gisteren al weten dat de e-mail 'en panne' is. Maw: hij kent dat nog niet, e-mail.
De prijzen van de digitale camera's in Singapore gaan van 600 SD tot 1600SD. Da's bijlange niet de 150 USD die cheng Zeba gezegd had hè.
2000-08-03 ~ op zee
De foto's van het schip tijdens de tocht met het bootje zijn goed gelukt. Niet één keer mijn vinger voor de lens gehouden. 'k Weet ze nu staan. De foto's in onze laptop laden was een beetje voodoo werk. De tweede keer lukte het. Gisteren wil ik de foto's in de rechtercomputer van de managementroom laden : noppes. 'k Krijg de bestanden wel open, maar ze kopiëren naar C: gaat niet. Weer zo'n mysterie. Die desktop neemt maar één foto van de 30 aan en die is dan leeg ... enkel de bestandsnaam staat er. Aan de diskettes ligt het niet want hierboven krijgt ik ze allemaal gekopieerd en verplaatst zonder problemen. Toen de desktop in de CCR voor de derde keer blokkeerde heb ik het opgegeven. Op de linker desktop dierf ik niet proberen, dat is die waar choff Diga op werkt. Die computer is voor mij taboe. Het is al mooi dat ik in het CCR via de rechter computer de menu's mag gaan printen. Hoe moet het nu verder met die foto's? 'k Zal het eens vragen aan Diga eer hij aan de berekeningen voor Ningbo begint.
De twee nieuwkomers, capt PO en cheng HUS brengen dezelfde berichten mee uit België als in de kranten staat: wateroverlast en natte ellende. Tijdens het avonduurtje vroeg capt PO aan LM of het machien hier even warm was als op schip 30. Daar was het op sommige plaatsen 50°C. (In Oman was het hier in het machien bij momenten ook zoiets) -tekst 322 & 323 'k Was in stilte zeer verbaasd dat hij over schip 30 begon, want zó'n succes was PO daar nu ook weer niet geweest. Mogelijk was de vraag een pose, een 'blijk van betrokkenheid', maar dan wel heel futiel.
De eerste twee dagen na Singapore zat ik met een stijve schouder en nek, enfin, 't was weer een gesukkel. 'k Dacht dat het door de schoudertas vol boodschappen kwam, tot gisteren mijn cent viel dat ik in het terugkomen heel de boottocht aan deck op een bankje gezeten had. Het was zalig in de lauwe wind, na twee uren spurten in een tropische stad. De boottocht naar het schip duurt ± 45 minuten. Resultaat : mijn spieren waren te snel afgekoeld en ik was 2 dagen zo stijf als een plank door mijn eigen fout. Ik wéét dat het niet mag ... Wat zou helpen is de warmte van een kersenpittenzakske, maar dat ligt thuis in België.
Sinds Singapore hebben we twee Filipijnen aan boord die het netwerk komen installeren (het intra-net). Deze wizzkids met hun modieuze kapsels proberen het kabelwerk door de elektrieker te laten doen. Ze typen blijkbaar liever dan gaten boren en kabels trekken. LM denkt dat het geen zeevarenden zijn, ze zijn door PTS gestuurd. (Pacific Tech Solutions) Dat ziet een mens van ver, dat ze geen zeelieden zijn. En als ze niet van SAIT zijn mogen ze waarschijnlijk niet aan de e-mail installatie werken en die zogezegde panne repareren.
Voor het Main-Tec programma op de computer van het machien werd vorig jaar op schip 31 een bestand opgesteld van 20 kolommen breed, volgens de instructies van de rederij in Antwerpen. Het bestand bedroeg ± 6000 records. Dat aantal records was niks, maar die 20 kolommen was wat anders. De belangrijkste kolommen stonden zodanig gespreid dat dat ze niet samen in beeld te krijgen waren. Een fout in het concept, die in het gebruik veel onnodig tijdverlies veroorzaakt heeft. Enfin, dat leed is geleden en schip 31 is verkocht. Met de bloembak van de mess en al. Jammer, want die had naar het Scheepvaartmuseum gemogen, als voorbeeld van groeps-huisvlijt. We hebben geeneens een foto van die lange bloembak. -daar zijn wat anekdotes aan verbonden, aan dat ding!
2000-08-04 ~ op zee
Ik heb hier veel te weinig te doen voor dit schip. Scheepskolder krijgt een mens er van. Enfin, ik toch. Choff Diga kwam daarstraks zeggen dat het vandaag slopchest (drankbedeling) is om 17h, ipv morgen, omdat hij morgen geen tijd zal hebben. En wat doe ik : wanneer hij weg is leg ik onze reddingsvesten gereed, want slopchest is na de oefening (op zaterdag). Dus als er slopchest is, is er telkens eerst een veiligheidsoefening ... (op zaterdag!) Dat het op vrijdag niet noodzakelijk zo is, daar ben ik na enkele minuten toch uit mezelf aan uit geraakt. Zeg nu nog dat ik niet goed gedrild ben, of is het geconditioneerd? Ik hoor het woord slopchest en in denk reddingsvesten. Alsof we in de dranklocker gaan zwemmen. 'k Heb hier wat de slappe lach zitten hebben. Gelukkig kwam er niemand langs.
De voorbije week heeft LM zich drie keer verbrand. Aan stoompijpjes. Ze verleggen die dingen 's nachts toch niet hè? Eén brandvlek is in zijn hals. We hebben geen Flamazine bij. De brandvlekken genezen wel mooi zonder de zalf, maar ik schrijf toch Flamazine bij op de bagagelijst. En zijn werksokken zijn aan het verslijten, het is tijd dat we naar huis gaan. Gisteren ging het over het netwerk dat de computers van het schip moet verbinden. Van boven naar beneden: - de Brug (level E) - de cabines van capt en van cheng (level D) - de Management Room (level A) - de Engine Control Room (level -2) 'k Vroeg of ze met de kabels door onze cabine moesten. Nee, zei iemand, vanaf level D gaat het door de cable duct. (de kabel koker in de alleyway) 'k Was al halvelings opgelucht dat er geen glaswol in de cabine zou komen tot LM vroeg waarom er geen aansluiting voorzien werd op level C, waar de cabines van de choff en de 2de mecanicien zijn. LM kijkt verder dan mijn neus lang is. Wie dat netwerk laat leggen weten we niet, maar als er over enkele maanden toch computers komen voor level C wordt het opnieuw kabels trekken. Waarom level C overslaan nu ze toch bezig zijn?
2000-08-05 ~ op zee
Morgenavond zouden we toekomen. Er is een tyfoon in de buurt dus blijft het afwachten of we tegen de kaai kunnen of niet. Deze keer zou ik wel aan de wal willen, ttz : op de kaai gaan foto's maken van de achtersteven en de trossen. Het is een cliché, ik weet het. Maar de trossen komen diagonaal in beeld en geven dynamiek aan een foto Daarvan zijn mooie tekeningen te maken in Corel Draw. 't Is voor de kaftjes van de menu's. Na Ningbo maak ik geplastificeerde. Dwz: ik knutsel de kaftjes ineen en choff Diga zal me tonen hoe ik ze kan lamineren, want er is nu een laminator aan boord. Zo zijn alle kaftjes dan afwasbaar.
Zojuist zweefden hier onder het deurgordijn twee mails binnen: 1/ van Didi, het origineel dat 29/07 'niet toegekomen' was, waarop ze ons toen dezelfde tekst per fax verstuurd heeft 2/ van capt PRü, van 03/08. (Eigenlijk van Nicky natuurlijk, maar zij schrijft via het account van haar man, die de capt is daar aan boord van de Dres) De e-mail werkt dan dus toch halvelings? Alleszins wat ontvangen betreft. Over verzenden zal ik maar niks vragen aan dit stuk captain.
Ziezo, dit was het voor vandaag.
Volgens onze zeevaartboeken zijn LM & ik afgemonsterd op 15/08/2000. Dwz dat ik de laatste 10 dagen niet meer zou geschreven hebben. Dat lijkt me vreemd. Het kan natuurlijk, maar het lijkt me vreemd. Er was zeker nog vanalles te vertellen over onze tweede periode in Ningbo en of er nu een verschil was met de eerste, want toen hadden we onnodig veel Chinezen aan boord (de 25 luide dikdoeners) -tekst 320 & 321 Ofwel zit die laatste brief om een of andere reden niet in het klassement.
Vanavond barbecue, piraten zijn niet uitgenodigd. Voorbije week zijn in Melakka Strait twee schepen overvallen. Daardoor ging het aan tafel want overmorgen gaan wij Melakka in. En dat het heel slecht weer is in België, vertelde LM vanmorgen vroeg. Hoe hij dat aan deze kant van de wereld om 07h LT al kan weten, vroeg ik mij af. Vannacht na zijn wachtronde van 22h heeft hij ons wereldzendertje geprobeerd. Hij kon RVI ontvangen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Radio_Vlaanderen_Internationaal
Cheng Zeba had aan de shipchandler in Singapore laten vragen hoeveel een babyfoon kost. Zijn vrouw bevalt eind augustus. Hij heeft een babyfoon gereed liggen in zijn studio of appartement in Antwerpen, maar hij gaat van Singapore recht naar Libanon en passeert niet over België, daarom wilde hij in Singapore ene kopen op mee naar huis te nemen. Ipv op zijn vraag te antwoorden liet de shipchandler weten: "please explain" waarom dit schip een babyfoon nodig heeft. Zucht! Nuja, hopelijk heeft cheng Zeba maandag tijd om zelf een te gaan zoeken.
2000-07-29 ~ op zee
Groot mysterie: ons klein printerke doet het weer. Gisteren probeerde LM toch maar eens en het ding deed het zonder problemen. Vandaag ook. Waarom dan vorige week niet? Kapsones.
In Singapore gaat de fitter naar de tandarts en ik mag mee met het bootje. Wat meer is, ik krijg van capt Wero de digitale camera mee om van op het bootje foto's te maken van het schip. Gisteren heb ik met die camera al geoefend tijdens de barbecue. 't Is een geestig geval. Vandaag heb ik de foto's al op diskette. Er gaan 38 foto's op. Dat is meer dan een filmrolletje uitgespaard. Feitelijk is het niet de film die duur is, het zijn de afdrukken die geld kosten. En dan denk ik al eens : zou ik hier wel een foto van maken? Met de digitale geen getwijfel : kadreren en inblikken. Het toestel ligt anders in de hand & heeft andere afmetingen dan het onze. De lens staat helemaal aan de linkerkant van het toestel, niet in het midden. Toen ik gisteren van hoger gelegen decks foto's maakte van de tafels beneden heb ik mijn vinger voor de lens gehouden. Verschillende keren. Waarschijnlijk heb ik het toestel te goed willen vasthouden om het niet te laten vallen. Het koord hing nochtans rond mijn nek. Met ons toestel heb ik in het begin het koord voor de lens laten hangen, maar nooit mijn vinger ervoor gehouden.
Sinds het vertrek uit Oman hebben we nog geen druppel regen gezien, alsof de regen gerantsoeneerd is en wij ons deel opgemaakt hebben in de heenreis. Nu zou het eens mogen regenen want het schip hangt vol woestijnstof. Zand van de Rub Al Khali in Saoedi Arabië is over de Al Jabal Al Akhbar keten zomaar op ons Chinees schip komen plakken. https://nl.wikipedia.org/wiki/Lege_Kwartier , https://nl.wikipedia.org/wiki/Djabal_Achdar
2000-07-30 ~ op zee
Sinds gisteren zijn we in piratenparaatheid, dat is een hele procedure, met checklists en zo waarschijnlijk maar de brandbijlen zijn wel in de alleyways blijven hangen (eh ???)
2000-07-31 ~ Singapore
Gisterenavond aan tafel kwamen een hoop sterke verhalen over capt Hoedje, en allemaal even weinig fraai. Van heel mijn varend leven had ik nooit vermoed dat er zoveel verhalen bestonden over 1 persoon. Naïef van mij. En dat er soms zoveel verteld wordt aan de captainstafel. Als dat op de helft van al wat vaart zo is dan gonzen de oceanen als biekorven.
Vannacht hadden we 2x piratenalarm. De matrozen waren 'very alert' zei capt Wero. Dat zal wel, met hun militaire opleiding. Nogal wat anders dan Filipijntjes die lopen te sleffen omdat ze hun voeten niet opheffen. Zelf heeft hij daarna geen oog meer dicht gedaan en het is vandaag weer een drukke dag op de brug.
Vanmorgen hebben we Karimun gezien. Het eiland ziet er nog altijd even groen en verwelkomend uit -tekst 295 & 296 Nu hebben we aan bakboord, ver weg, de schouwen van Jurong en de buildings van Singapore City. Wat is de Singapore Passage toch iets speciaals. Niet zozeer om er te zijn, maar om er langs te varen en het allemaal te bekijken. Om er te zíjn is Karimun toffer. Daar lopen de kiekens nog over straat. Alleen jammer dat dit allemaal in de tropen ligt.
We hebben van Oman tot hier geen drup regen gehad en zojuist kregen we een stortbui. En er hangt nóg in de lucht. Moet dat allemaal vandaag? NU? De digitale camera is niet weerbestendig en kan tegen niet veel. Zeker niet tegen een tropische stortbui. En ik wil straks van uit het bootje heldere foto's maken van het schip. Geen grauwe rommel. Kermille, kermille. Genoeg zonnecrème op doen, zei LM daarstraks. Als het weer zo blijft dan wordt het een parapluuke ipv een parasolleke.
De digitale camera ligt hier al gereed, met de reservebatterijen erbij, voor 't geval. Gisteren ging het erover dat een luchtfoto van een schip wel mooi is, maar als zeevarende krijgt men het schip zelden of nooit uit die hoek te zien. Luchtfoto's dienen voor de jaarverslagen van de rederij, of als relatiegeschenk. Met een bootje krijgt men het schip ook maar uit bepaalde hoeken te zien hoor. Het bootje vaart naar de gangway en klaar. Met een beetje geluk krijgt men ofwel de achterpiek ofwel de voorpiek voor de lens, maar nooit de twee tijdens eenzelfde boottochtje. De enige keer dat men echt rondomrond het schip vaart is tijdens een lifeboattest, en dat zit er voorlopig niet in, heb ik begrepen. Capt Wero vindt het nog niet nodig. Na 36 jaren vaart heeft hij voldoende scheepsrompen van nabij gezien. Hij vindt luchtfoto's mooier. Mooier misschien, maar niet échter, tenzij voor helikopterpiloten en luchtvarenden dan.
BBC-World staat op. Ze geven muziekles, cello. Allemaal korte fragmentjes en telkens ik begin te luisteren stoppen ze ermee. Da's treiteren hè. Bon, waar blijft dat bootje nu? Hier ligt vanalles rond het schip te dobberen: bevoorrading, bunkerbarge (brandstof), Unitor (specifieke chemicaliën) ... behalve de watertaxi, ons bootje. (Nerveus? Ikke? Mô neuh!) LM heeft een lijstje met boodschappen meegegeven en ik wil die allemaal vinden binnen de tijd dat de fitter bij de tandarts is. 'k Zit hier op het randje van mijn stoel, in de startblokken. In de bottinnen feitelijk. BBC-world is gestopt met de muziekles. Nu is het een kwis met fragmenten uit de klassieke muziek. Wanneer het antwoord op het puntje van mijn tong ligt ('t ga 't zeggen Walter): "Brahms", dan blijkt het een obscure Rus te zijn met een naam als een merk krabconserven.
Zojuist telefoon, ik dacht de brug om te zeggen dat het bootje ging toekomen. Nee, 't was LM. Hij had zojuist vernomen dat het bootje nog tegen de kaai ligt. Zo te zien is dat ± een uur varen van hier. En waarom ligt het bootje nog tegen de kaai? Omdat ze cheng HUS niet kunnen vinden. Meneer is zijn shopping nog aan het doen. Dat begint goed hè. Hij is nog niet aan boord en hij desorganiseert hier de boel al.
23h45: sinds 19h30 terug aan boord. 't Bootje was er om 16h. Cheng HUS zijn bagage komt pas morgen toe en we vertrekken vannacht na het bunkeren. Vandaar dat hij moest gaan boodschappen doen. En moest dat zo lang duren? 6 T-shirts, 6 paar sokken, 6 onderbroeken, 2 shorts + een tandenborstel, een tube tandpasta en scheepspantoffels. Naar de kassa en klaar. Maar als men van 'efkes boodschappen doen' shoppen of winkelen maakt, ja dan ... 'k Vraag me af of hij op zijn valies het adres van de agent hier gezet heeft. Dan is er meer kans dat ze bij de volgende passage hier op hem ligt te wachten.
Het was 45 minuten varen naar Singapore City. We zijn aan wal gegaan via Clifford Pier, Marina South. Daarachter liggen Boat Quai en Clarke Quai met verder landinwaarts het historisch gedeelte van de stad. Tussen Clifford Pier en Boat Quai heb ik ongeveer alles gevonden wat op mijn lijstje stond, onder andere magnesiumpillen voor LM. Die potjes lijken allemaal op elkaar, dus vraag ik waar ik magnesium kan vinden aan een verkoopstertje, persies een kleine fee en hoogzwanger. Ze komt van haar zitje achter de toonbank en hurkt om iets van het onderste schab te nemen. Poppemie, dacht ik ongerust, sta recht en ga terug zitten. Zeg me gewoon waar het staat en laat mij de rest doen. "Magnesium met potassium?" vraagt ze -potassium = kalium "Nee, enkel magnesium aub" ze ik. Ze blijft daar nog wat zitten zoeken, schuift 30 cm op en maakt ineens een hoog en langgerekt, klaaglijk geluid. Voilà : dat hebt ge van al dat rondkruipen, het kind is op komst. En ik sta hier helemaal alleen in de jungle van Singapore en wat is het noodnummer hier? En hoe zegt men 'barensweeën' in het Engels? Dat woord hebben we aan boord zo zelden nodig. Ze kwam glimlachend recht met drie potjes in haar hand. Ze gaf er twee aan een collega die de potjes ergens anders ging neerzetten en het derde was voor mij. Het hoog en langgerekt gemiauw kan zoiets geweest zijn als : "Aha, kijk nu wat hiér staat! We hebben tóch nog magnesium in voorraad!" maar dan in het Maleis. Dat geluid drukt in haar taal misschien blije verrassing of opluchting uit, in mijn Westerse oren klonk het als klaaglijk hulpgeroep.
Gisteren is het bericht toegekomen dat het zeer waarschijnlijk niet capt PO zal zijn die capt Wero vervangt, maar capt Teux. Zo. Het mag al eens goed nieuws zijn ook. En hoewel het nog niet bevestigd is, geen 100% zeker, geeft het toch al hoop. Misschien worden onze laatste weken aan boord dan toch geen ramp.
Mensen Lief, een malheur komt toch nooit alleen hè. Allemaal door die pokkehitte. 'k Had om 15h weer een lading overalls in de wasmachine gestoken en ik was in de engine control room met de koffietassen bezig. Ineens staat de 3de mecanicien daar. Hij had een Speciale Bout in zijn zak gestoken om ze niet verloren te leggen en hij had zijn zakken niet leeg gemaakt toen hij een droge overall aantrok. De Speciale Bout zat dus mee in de wasmachine en ze hadden ze nodig. Nu. Direct. Ze zijn er op aan het wachten. Wij spoorslag naar de laundry: wasmachine stopgezet, water er uit laten pompen en zwieren, zwierprogramma stopgezet en wachten op de klik of het deurtje wil niet open. Die klik kwam niet. De 3de stond daar te druppelen. Zijn overall was weeral doorweekt ocharme en die klik kwam maar niet. Als hij nu nog begint te zweten van de zenuwen valt hij hier ter plekke steendood van uitdroging en dan hebben ze beneden hun Speciale Bout nog niet, dacht ik en ik vroeg me af of er misschien een Speciale Moer bij hoorde. De steward van de matrozen heeft het deurtje open gekregen. Er is aan deurtje al gesleuteld en gerepareerd geweest en om het ding open te krijgen moet men nu de deurhendel tot op de millimeter juist houden. De steward weet welke millimeter want hij doet mee de scheepswas. De Speciale Bout was terecht. Lang leve de steward.
Het zou wel eens tot 22h kunnen duren, zei LM. Ze zijn van 06h30 bezig! Om 22h is de zon wel weg maar daarom is het niet koeler in het machien. Het machien hangt ín het warm water en dat is dus een grote bain-marie hè. En in het machien staan allerlei machinerijen te draaien die allemaal warmte afgeven ... als ik nu eens over iets koelers begon ... 'k vindt niks koel, al hitte wat de klok slaat vandaag.
2000-07-19 ~ Al Fahal, Oman (aan de boei)
Vannacht was LM van stille wacht. En na de werken aan de piston was er eerst nog standby, anker op en aan de boei gaan. Hij moet pas beginnen om 13h vandaag, zodat hij kan slapen. Al goed. Vandaag is het rustiger.
De vervanger van de elektrieker (ex-KGB-er) is al een dag aan boord en Mr Bright Light leidt hem rond met zwierige gebaren alsof dit schip een riant vakantieverblijf is dat hij moet verhuurd krijgen. De nieuwe elektrieker lijkt op iemand, maar ik weet niet op wie.
Buiten zijn rotsbergen te zien. Een heel landschap in tinten van beige en bruin. En nergens een sprietje groen. De rotsen zijn sterk uitgesneden, persies grote kokoskoekjes. Rechts in de verte ligt de terminal en links in de verte een stad. Tussen beide ligt rotsgebied in de kleur van verbleekte peperkoek.
2000-07-21 ~ Al Fahal, Oman (aan de boei)
Groot alarm : onze kleine printer heeft het laten afweten. Windows krijgt hem niet meer gestuurd. Nu dat weer. De vorige brief ben ik gaan printen beneden, in de managementroom en daar gebeurt vanalles met de opmaak. Solsleutels veranderen in pijlen.
Capt Wero vertelde dat Mr Kosta hem foto's laten zien heeft van de Griekse taverne waar hij tijdens zijn verlof gaat helpen. 't Gaat er echt op zijn Grieks aan toe. Borden kapot knallen na de maaltijd en de vloer vol scherven. Hoe meer scherven hoe meer vreugd? daarméé bleef hij zo onverstoorbaar in dat zwaar weer bij het geluid van brekend tafelgerei in de pantry. Voor hem is dat een vertrouwd geluid.
De nieuwestuurlieden zijn wat kaden en lossen betreft hetzelfde als de vorige : noppes. Choff Diga zit met de handen in het haar. Komen ze dan allemaal van het leger? Dus zonder ervaring met lading ... De loadingmaster hier in Oman is een Schot, hij zei dat hij deze situatie héél erg vond voor choff Diga.
Gisteren namiddag mochten de mecaniciens stoppen met werken om 15h20. Dat was welkom. Ze hebben aan zware pijperijen gewerkt en het is hier nogal warm. Rap over iets anders schrijven, want over hitte heb ik al genoeg gejammerd. 's Avonds zijn LM & ik gaan kijken naar de wonderbare visvangst op het achterdek. Nu wordt hier ineens tóch gevist, ondanks het plakkaat 'FISHING PROHIBITED'.
Gisteren hebben we onze post afgegeven bij capt Wero en nu maar hopen dat hij de post niet vergeet mee te geven met de loods en dat de loods ze niet vergeet mee te nemen. Want dat is ook al gebeurd. Op een ander schip, met een andere capt & een andere loods in een ander land, maar het is al gebeurd.
2000-07-23 ~ op zee
Gisterenavond ga ik in de laundry het werkondergoed van LM uit de droogkast halen en zie dat ze op 'hot' staat. Help!, zijn werksokken! Zou ik de droogkas op 'hot' gezet hebben voor een lading met werksokken erbij? Dat geloof ik zelf niet. En "If it doesn't feel right, it probably isn't." maar daar ga ik niet te straf over nadenken.
Enkele dagen geleden heeft capt Wero Tankers Londen aan de foon gehad en Tankers Londen heeft een proces aan zijn been omdat ze dit schip naar de USA gestuurd hebben om te lossen. De Chinese eigenaar van dit schip moet in de US nog iets betalen, een boete of zo. Een grote dan. We zijn toen niét in de territoriale wateren geweest maar ship-to-ship met de Grub, de beruchte reis 3, -tekst 315 & 319- en in Londen hebben ze tóch een proces aan het Britse been?
Sinds gisteren weten we waarom capt Wero hier maar een maand is. Vorige maand was er nog sprake dat dit schip voor uitbating naar de Franse rederij in Nantes zou gaan, tegelijk met een ander schip. De besprekingen waren nog aan de gang Ineens moesten de Fransen dit schip niet meer hebben en had Antwerpen dringend een capt nodig om hier capt VW te komen aflossen. De Fransen hebben nu twee andere schepen overgenomen, de Picar en de Grub.
Choff Diga is niet te spreken over het werk aan deck van deze stuurlieden (deckofficieren) uit gewezen Oostbloklanden. Ze voeren uit zonder na te denken over de actuele situatie van lading & ballast en dat is een delicaat evenwicht. Maar zelfstandig nadenken werd in hun onderwijssysteem blijkbaar niet verlangd. In tegendeel. Resultaat : een ganse generatie, of toch deze ploeg, die ritueel te werk gaat. Als het ritueel volbracht is, is de taak in orde. Zo worden er dingen open gedraaid die dicht hadden moeten blijven & omgekeerd, zo zijn er dingen gestart die niet mochten en dingen die gestopt hadden moeten worden blijven aan staan. Diga slaapt er niet meer van. Gisteren heeft hij in de computer van de cargo control room ontdekt dat er een map verplaatst is en dat veroorzaakt complete chaos. Hoe ze die map verplaatst gekregen hebben is hem een raadsel want het is een beschermd programma. Nu moet hij alle gegevens handmatig terug plaatsen. Hij kan de gegevens wel naar een diskette kopiëren maar dan kan hij zij ze nog niet op de juiste plek invoeren. Handmatig dan maar. Diga heeft het hier niet gemakkelijk. Hij spreekt met heimwee in de stem over schip 28 drie jaar geleden, toen hij Canadese stuurlieden had en een Belgische aspirant. Capt Wero heeft al laten weten dat hij een Belgische aspirant zal vragen. Of die er komt is een andere kwestie en een aspirant is een junior officer, die kan een scheve situatie in zijn eentje niet recht trekken. En wat als het een kalf is ...?
Deze Bulgaren (de tweede ploeg) hebben allemaal gloednieuwe zeemansboeken, het is dus niet te achterhalen welk hun voorgeschiedenis is. Ook een legeropleiding zoals de vorige ploeg? Of visserij? Of kustvaart? Of nog iets anders? Niet te achterhalen.
Sinds enkele dagen horen we geluid van water in de woonkamer. Het klinkt als een lek water die uit een kraan in een vol bad loopt. Het geluid kan niet van de badkamer van cheng Zeba komen want diens badkamer ligt pal boven de onze en daar horen we het geluid niet. Eerst dacht ik dat ik droomde maar LM hoort het ook. Ofwel hebben we samen een slag van dezelfde molen. Want ik heb al een beetje scheepskolder, vrees ik. Gisteren algehele verwarring in mijn bovenkamer, over de veiligheidsoefening. 's Middags was aan tafel iets gezegd over oefening. 'k Leg de reddingsvesten + mijn overall + helm + bottinnen gereed, kwestie van niet uit de lucht te vallen wanneer om 15h20 de brulbel gaat. Om 15h10 trek ik mijn overall aan. De telefoon gaat. LM belde om te zeggen dat er geen oefening is. (Hij bedoelde geen boatdrill, dus moest ik zijn reddingsvest niet meebrengen maar in nam letterlijk wat hij zei : geen oefening.) Nadat ik ingehaakt had ging ik toch maar naar choff Diga in de cargo control room vragen of er werkelijk geen veiligheidsoefening is, want ik had aan tafel toch iets gehoord over oefening ... Diga viel uit de lucht want er was wél veiligheidsoefening. Pas na een volle minuut gepuzzel werd me duidelijk dat er géén boatdrill was, maar wél oefening. Zo zijn er nog zaterdagen geweest hoor, dat de accenten verlegd worden. Maar waarom ik gisteren zoveel tijd nodig had om dat te snappen, dat weet ik niet. Scheepskolder? En als LM nu eens wou leren duidelijk zijn, dan was al die verwarring niet nodig geweest.
2000-07-24 ~ op zee
Het weer is veel beter dan tijdens de heenreis. We zijn nu geladen en liggen dieper in het water, dat helpt natuurlijk. En aan de golfjes te zien is het bijlange geen windkracht 7 meer. Als het nu nog wat zou verkoelen ... Cheng Zeba is in gedachte al thuis, denk ik. Gisteren kruisten we een tanker in ballast en hij vroeg zich luidop af waar die naartoe zou varen. "Een tanker zonder lading, hier in deze contreien? Allez chef, naar de Perzische Golf zeker? Niet naar Indonesië of Borneo, want da's de andere kant uit." We hebben hem gezegd dat het vliegveld dié à kant uit is, gewoon naar de voorpiek blijven kijken, op de brug zorgen ze dat het in orde komt. Tja, de man gaat voor de eerste keer vader worden, dat speelt door zijn hoofd natuurlijk.
Gisteren heb ik gedroomd dat de vervanger van capt Wero een capitaine was. Ze leek nogal op Brigitte Raskin. Ze droeg een mouwloos kleedje met brede rok in zware katoen, overall-stof, met op de linkerkant het logo van de rederij in Antwerpen. Oranje overall-stof? Ik zei haar dat dat men toch zou verwachten dat de rederij de werkkleedjes voor capitaines in het wit zou voorzien. Ze bestaan in het wit, zei ze, maar ze had gevraagd voor haar oranje kleedjes te maken, omdat wit zo rap vuil wordt. https://nl.wikipedia.org/wiki/Brigitte_Raskin Voor de mensen die afmonsterden had ze op eigen initiatief een bus ingelegd. We moesten een formulier invullen of we met de bus naar huis wilden. Nu vond ze die formulieren niet. Vreselijk jammer, want we wilden wel eens met de bus naar België vanuit Singapore. Als we in Afghanistan rechtsaf slaan kunnen we over Oekraïne naar huis en moeten we niet door Iran. Slim van mij hè. En een tijd geleden droomde LM dat hij een examen moest afleggen bij de Chinese eigenaar van dit schip, over Chinese omgangsvormen. Hij moest 'goeiemorgen' zeggen in het Chinees en buigen en zo ... LM was geslaagd. Hij mag (moet) blijven. Als we van die gekke dingen beginnen dromen is het misschien tijd om af te monsteren.
Gisteren heeft capt Wero foto's van zijn kat laten zien. De kat houdt van water. Ze komt mee in de douche. Wanneer er gekookt wordt gaat ze in de droge spoelbak van de keuken zitten om de werkzaamheden te superviseren. We weten nog altijd niet door welke capt hij vervangen zal worden in Singapore, PO of Teux? Laat het aub niet capt PO zijn ... We zouden in Singapore aankomen 31/07 en we zouden het nu graag weten : Diga, LM & ik : wordt het PO of Teux?
Gisteren zat Diga op zijn praatstoel. Hij vertelde over zijn jeugdjaren in Afrika en over de huisdieren die ze hadden. Het jachtluipaard was bang van de kraanvogels (6) want die pikken naar wat blinkt, naar de ogen. Adolf de neushoorn, was een brave beest, te tam om te helpen donderen, maar dat wist niet iedereen. Wanneer Adolf tijdens het aperitief zijn dagelijkse krop sla kwam halen aan de keukendeur, sloeg het bezoek in paniek. Ik zie het zo voor mij, de kop van een neushoorn in de keukendeur.
Na de bunkering en het aflossen in Singapore wordt het lossen in Ningbo (China) weeral. Vandaag is de bevestiging toegekomen.
Wanneer het deurgordijn niet goed dicht is zit ik hier persies als de receptioniste van het verdiep. Deze namiddag liep choff Diga luidop te foeteren in de alleyway en stopte bij de liftdeur, rechtover de cabine. Wanneer Diga loopt te foeteren weet ik nooit of ik een beetje belangstelling moet tonen en vragen wat er aan de hand is, of ik hem vooral met rust moet laten om hem niet nog meer te ontstemmen. Deze keer liep hij zo hard te foeteren dat ik hem op slag gezegd heb dat we gingen lossen in Ningbo. Van de klop viel hij stil : "Ce n'est pas vrai ..." Jawel man, c'est very vrai : het werd zojuist bevestigd. En het wordt capt PO, dat staat voor 99,99% vast. Ik weet het van LM, die het weet van cheng Zeba, die het weet van capt Wero. Officiëler kan het niet hè, als het van de capt zelf komt. - en zeer waarschijnlijk was capt Wero op dat eigenste moment aan het rondbellen om choff Diga te bereiken, om zijn chief officer officieel op de hoogte te brengen, maar de geruchtenmolen was hem net iets voor
2000-07-26 ~ op zee
Vandaag passeren we Sri Lanka, 5 dagen later Singapore: bunkeren, bevoorrading en proviand, post meegeven en op naar Ningbo. En in het terug komen nog maar eens modderwater in de ballasttanks, slib van de Gele Rivier, de Huang He. -tekst 320 Sinds gisteren weet ik waar die hele kleine plasjes in de lift vandaan komen. Het is geen gemorst water dat daar zo dikwijls ligt, het is zweet dat uit de mecaniciens hun overalls lekt. Zweet is even kostbaar als bloed en al de minerale zouten druppelen hier zomaar de vloer op.
Sinds maandag zit LM mee in de bilges. Ze zouden kniebeschermers kunnen gebruiken want na een tijdje doen hun knieën pijn van op de staalplaat rond te kruipen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bilge
2000-07-28 ~ op zee
Gisteren hadden we de man-overboord-oefening. De 'man' was een geel vat en na een uur hebben we het terug gevonden. Er was tamelijk wat traffic, dat maakte het nog spannender. Sebiet komen al die schepen helpen, dacht ik. Maar ze bleven mooi op hun route en wij op de onze.
Om het kwartier varen we door een tropische stortbui van enkele minuten, het water valt dan in geuten uit de lucht. Vanuit de mess gezien lijkt het of de regenwolken op de wing liggen leeg te lopen, zo laag hangen ze. Sinds Singapore is er (eindelijk) weer voldoende verf aan boord en nu kunnen ze niet verder met de schilderwerken door het weer. Telkens dat watergordijn langs het kasteel stroomt voelt men binnen de verkoeling. Voor de mensen in het machien maken stortbuien geen verschil, en juist daar zouden ze wat verkoeling kunnen gebruiken.
Gisteren verjaarde choff Diga. Hij wordt 42. Dat wordt vandaag pas gevierd want gisteren kregen de stuurlieden plots zwaar rekenwerk te doen. Diga alleen al is er van 14h tot 18h intensief mee bezig geweest en 's avonds stond zijn hoofd niet naar verjaren, laat staan naar vieren. Vandaag is ook nog geldig, zei hij, want hij is pal om middernacht geboren. Zijn moeder mocht kiezen of het nog 13/07 was of al 14/07. Zijn vader heeft toen onmiddellijk besloten dat er de 13de moest staan, want hij wilde niet dat zijn kind op de Franse nationale feestdag zou geboren zijn. De moeder van Diga is Française maar zijn vader heeft iets tegen Fransen (?). Diga heeft veel van die speciale verhalen.
In Oman wordt de elektrieker (de ex-KGB-er) afgelost. Hij is de laatste van de eerste ploeg Bulgaren die nu van boord gaat.
De vervanger van steward Mr Valkov is Mr Kosta. Hij is nog een titske straffer dan Mr Valkov. Hij zet het fruit niet op tafel, hij brengt ons elk een stuk fruit op een bordje. Dat is dus vijf keer heen en weer lopen tussen het buffetje en de tafel. En zo twee keer per dag. Zo om de anderhalve peuk brengt hij propere asbakken. Een mens heeft schrik om nog een sigaret boven te halen. Misschien is dat zijn bedoeling, dat we stoppen met roken. Mr Kosta doet eerder denken aan een maître d'hôtel dan aan een steward. Capt Wero wist te vertellen dat ze bij Mr Kosta in de familie een Grieks restaurant hebben. Aha, daarmee keek hij meewarig naar het plastic tonnetje dat hier als ijsemmer dienst doet. En ik was nog zo fier dat ik iets gevonden had dat er kon voor dienen ...
Mr Kosta stond daarstraks zijn hemden te strijken. Hij doet dat met zo'n geroutineerde gebaren dat ik denk dat hij al jaren hemden strijkt. Als men in de horeca werkt en men wil dat de hemden perfect gestreken zijn, dan strijkt men ze zelf. Zoals ook parachutisten en duikers zelf hun uitrusting verzorgen. Zo iemand lijkt me Mr Kosta. 'k Zou hem eens willen vragen om mij te tonen hoe ik een broek met bandplooien goed gestreken krijg want gewoonlijk eindig ik met meer plooien dan het model van de broek voorziet.
LM is van wacht. Hij zat nog maar pas in zijn zetel en 't was al alarm. 't Zal iets serieus zijn, want hij is al een half uur beneden.
2000-07-15 ~ op zee
Enkele dagen geleden deed capt Wero een ganse uitleg over de droogkast. 'k Droog de sokken van LM op 40°C om zeker te zijn dat ze niet krimpen. Als ze krimpen zijn ze te klein en dan zitten we danig in de knoei, want met dit schip gaan we niet zomaar efkes tegen de kaai om nieuwe sokken te kopen. Met welk schip wel? Goed. Capt Wero had dus gezien dat ik sokken van LM op 40°C droogde en zei dat ik 'gerust' op 60°C mag drogen, want anders duurt het drogen (hem) te lang. Over dat 'gerust' gaat het. 'k Wil met deze sokken best eens een test doen en ze drogen op 60°C van zodra ik ergens 1/ een reserve kan kopen van 16 paar en in puur katoen natuurlijk -in de tropen had LM 2 paar sokken per dag nodig 2/ zodat ík 'gerust' ben dat er voor LM voldoende reserve sokken zijn. Eerder niet. En over dat lang duren is kul. Ik kan vanuit de cabine de bedrijvigheid in de laundry van het verdiep horen. Wanneer er veel volk aan het wassen is en dus ook de droogkast nodig heeft droog ik onze spullen op kleerhangers. We hebben er 12 bij, dat is juist genoeg. En de kleine kledij droog ik dan op het molentje. Dat handig ding hebben we ooit eens in Japan gekocht (daar zijn ze meesters in plaats besparen) en het is al vaak goed van pas gekomen. Er kunnen 10 slips, 20 sokken en 4 hemden aan opgehangen worden. Dus dat ik de droogkast (ikke, of all people) te lang zou bezet houden is puur fantasuur. Dat molentje & de 40 houten wasspelden sleuren we niet voor niks mee in de bagage. Die dingen worden gebruikt wanneer nodig. Dat heb ik allemaal niet uitgelegd hoor, laten praten (zwetsen) en gewoon verder doen. Dat hij zich met zijn eigen huishouden moeit.
Drogen we dan helemaal niks in de droogkast? (Nu ik er toch over bezig ben). Ja: lakens, slopen en badhanddoeken gaan in de grote droogkast van het scheepslinnen, beneden op deck 0, op donderdag. Niet op vrijdag of zaterdag want dan zijn de stewards met het scheepslinnen bezig en dan hebben zij de grote droogkas nodig. Het enige dat ik echt hierboven op deck C moet gedroogd krijgen zijn de werkpyjama's van LM Werkpyjama's = katoenen werkshorts + katoenen T-shirts om in te slapen wanneer hij van stille wacht is, om de drie dagen. Die droog ik wel op 60°C want ze zitten ruim genoeg. Gesteld dat ze krimpen, wat niet meer zal gebeuren want dat is al getest, dan zitten ze nog ruim.
Zo, nu heb ik alles op een rijtje. Wanneer hij nog eens over drogen begint zal ik niet meer met mijn mond vol tanden staan. Want ik was écht een en al ongeloof hoor. Het is allemaal zo simpel, het wijst zichzelf uit, maar die 'slimme' kop ziet dat niet? Hij vond dat het zijn beurt was om te drogen, dat is alles, vandaar die preek over katoen op 60°C. -'k heb wel meer verhalen over die gast, tenen krullend, beginnend op schip 09 in de contractperiode '83-84
2000-07-16 ~ op zee
Gisteren danste het schip. Zoiets tussen rollen en stampen. Lastig. Dan nog liever rollen, dacht ik. 'k Had dat beter niet gedacht want vandaag rollen we. En het is voor echt. Het is lang geleden dat we dat nog meegemaakt hebben, het is weer efkes wennen. 'k Wordt er een beetje niet goed van, maar dat houden we stil want alle andere mensen moeten werken en zij hebben het lastiger dan ik.
2000-07-17 ~ op zee
Gisteren heb ik niet kunnen verder schrijven. Om 10h30 kregen we plots een fameuze roller te verwerken. 'k Had juist de tijd om de laptop op te heffen en recht te staan. Het typtafeltje raasde weg naar stuurboord. Daarop verdween mijn stoel naar bakboord. Maar ik had de laptop intijds en stevig vast . Hij en ik zijn nergens tegen geknald. Sinds gisteren voormiddag is dat gedoe aan de gang, zwaar rollen en zo om de 20 minuten een stuk of zes erg zware rollers. (26° uitwijking) En weer schele hoofdpijn natuurlijk. Aan dat rollen zijn we na 24hrs wel gewend, maar nu stampt het schip ook weer. Wéér van dat gedans.
Het is ongeveer 3 jaar geleden dat LM en ik nog eens in écht slecht weer gevaren hebben en dat is te merken, ik ben minder bij de pinken. Zo zet ik bvb de glazen veilig, maar ik vergeet onze mokken. En ik leg wel de brillen in de schuif maar de wekkers niet. Dat soort zaken. Gelukkig zijn er geen brokken. Tot hier toe.
Aan tafel hebben we nog een zware roller gehad. Het meeste was al afgeruimd maar de flesjes en potjes stonden nog in het midden en dat zijn er veel. LM had juist de valbaar van onze tafel omhoog gezet. Mr Kosta was de tafelzuren van de officierstafel aan het wegzetten. Ineens was die hele zware roller er. De lege stoelen zwierden naar één kant van de mess, in de keuken en de pantry sloeg allerlei tegen deck, geluid van brekend glas, borden die in de wasbak donderden ... Mr Kosta kon de tafelgarnituren zomaar niet loslaten. In de keuken gebeurde ook vanalles. Het was persies een aardbeving. We zijn met ons allen in gang geschoten. Een kwartier later was de chaos opgeruimd en waren de stoelen vastgevezen, wat gisteren al had moeten gebeuren, afwas gedaan en tafelgerei in de rekken. Alles stond vast. Het was oké en stil nu. Enkel nog het geknars van glassplinters onder onze voeten.
's Avonds hebben LM en ik onze matras op de vloer in de woonkamer gelegd, dwars op de rolrichting, geklemd tussen zijn bureau en de seat. De matras kan er juist tussen. 'k Dacht vanmorgen dat we geen oog dichtgedaan hadden maar we hebben blijkbaar toch geslapen want we voelen ons goed. Kiplekker is nog iets anders maar gewoon goed is voor vandaag al mooi.
Gisteren was 't iets minder hoor. Cheng Zeba had al mayonaise op zijn frieten gedaan toen hij merkte dat zijn steak te licht gebakken was. Het was nogal het weer om het uit te hangen aan tafel, windkracht 7. Maar à point moet à point zijn, voorál bij windkracht 7 want dit weer werkt op het humeur van meneer. Capt Wero was op slag de diplomatie zelve en stelde voor de steak efkes in de microgolfoven te steken. "Zal de mayonaise dan niet raar doen ?" vroeg ik. Capt Wero keek eens over zijn brilleke: "De steak op een apart bordje", zei hij. "Ah, eh, ja ... op een apart bordje". Het weer is niet om te lachen, maar wij lachten toen tóch. Nà. En het ging ineens veel beter met mijn hoofdpijn. En de steak van Zeba ging op een apart bordje in de microgolfoven en kwam er à point weer uit. Eind goed, al goed.
2000-07-18 ~ op anker, Oman
Gisterenmiddag was het slecht weer over en voorbij. Ineens en plots, op een paar tellen tijd. Een verademing. Volgens het meteo rapport zou het slecht weer ophouden in de late namiddag maar het was in de vroege namiddag. We kregen daar een bonus van enkele uren. Iedereen blij. Het KMI kan er niet aan tippen!
Iets na 20h : Engineers Call. Dat is een grote claxon die in elke alleyway hangt om alle mecaniciens dringend naar het machien te roepen. Die claxon gaat ook automatisch af wanneer het machien 's avonds op onbemand gezet wordt en een alarm niet binnen de 3 minuten geaccepteerd wordt door de mecanicien van stille wacht. En dan zwaait er wat voor de mecanicien in kwestie, tenzij hij ergens gekwetst ligt natuurlijk. Gisterenavond was het machien bemand, want het was standby-anker. Bij een of ander alarm heeft de mecanicien beneden de bewuste knop ingedrukt en plots was er Engineers Call. De claxon gaat => cabinedeuren gaan hier open en toe, het verdiep stroomt leeg. Al goed dat de verf nu droog is in de trapkast. 'k Had nog net de tijd om LM een sponzen halsdoek achterna te zwieren en te zien dat hij zonder sokken weg was. Zonder sokken in die zware werkschoenen, dat worden bleinen. En morgen een piston trekken ... ik heb alvast Betadine en pleisters gereed gezet. 'k Weet niet wie van wacht was, maar ik dacht "volhouden jongen, volhouden, ze komen, ze komen". En toen werd het stil en iedereen bleef lang weg. Er was dus écht iets en hoe langer iedereen weg bleef, hoe stiller het me leek. Er ging geen brand alarm, er kwam geen general call, er was enkel die Engineers Call geweest. En voor de rest was er stilte. Er was dus geen gekwetste. Wat was er dan aan het gebeuren? Zou ik naar de brug gaan? Nee, geen pottenkijkers daar in moeilijke omstandigheden. Gewoon een beetje op de knokkels knauwen dan maar.
Na een uur kwamen LM en de anderen weer boven. Er was brand geweest in de scavenging. Da's ergens onder de hoofdmotor en daarin zit sludge ofte afvalolie. Die was in brand gevlogen. Zelfontbranding. LM heeft me uitgelegd hoe dat zou kunnen gebeurd zijn. Terwijl hij het uitlegt begrijp ik het, maar daarna niet meer. Het laatste deel van zijn uitleg snapte ik wel: in Ningbo had een barge moeten komen om de sludge in over te pompen. Dat is niet gebeurd en daar is het mee begonnen. De zuinigheid van Antwerpen ..., ja mensen, had het machien in de fik gestaan dan had Antwerpen de Chinese eigenaar een nieuwe machineruimte kunnen betalen.
Cheng Zeba en de 3de mecanicien waren er nog mee bezig. De anderen moesten gaan slapen, morgen om 06h er uit, want om 06h30 piston trekken. Cheng Zeba laat dat tenminste en dag op voorhand weten, zodat er tijd is om het nodige materiaal in gereedheid te brengen. Cheng HUS komt daar de dag zelf om 10h mee af. Als planning kan dat tellen ...
Om 08h kwam LM boven voor een half uur. De piston gaat niet zoals gehoopt. Bijkomend malheur: de hoofdmotor is nog niet helemaal afgekoeld en het was in het machien zonder dat al te warm om gezond te zijn. Met de pistonwerkzaamheden moeten de mensen om het kwartier een paar slokken drinken en ergens onder een fan gaan staan om niet te bezwijken van de hitte. Heat exhaustion, oververhitting van het gestel. Encarta besteed er een paar bladzijdes aan.
Iets na 10h kwam er telefoon van LM : of ik overalls kan wassen vandaag. Gewoonlijk doet de wiper dat maar vandaag hebben ze beneden ± om het uur droge kledij nodig en de wiper werkt mee aan de piston. Dus vandaag werk ik onrechtstreeks mee aan de piston, ik doe de logistiek. Toen ik in de engine control room de overalls ging halen waren de mensen aan de coffeetime. Maar vandaag was het kouwe cola. Aan hun gelaatskleur en ogen te zien hadden ze allemaal een hitteslag. En de dag was nog niet eens halfweg. Ik maak geen foto's van mensen die aan het afzien zijn, maar dit zou nu eens een echte werkfoto zijn zie. Want foto's van barbecues of verjaardagen en misschien al eens een paar mensen in overall zeggen niks, maar dan ook niks over het dagelijks leven of soms het labeur aan boord. Piston-foto's en scavenging-foto's wel, en 'in het zweet huns aanschijns' is zwak uitgedrukt, een compleet ontoereikende uitdrukking. Dit was ellende.
De koude cola en het water werden gebracht door de steward, met de groeten van capt Wero. Dwz : op kosten van de rederij. Dat mocht wel gvd ... LM is aan zijn vijfde liter water bezig sinds vanmorgen.
Sinds gisteren weten we waarom de Chinezen de laatste dagen dat het schip tegen de kaai lag wegbleven uit de cargo control room (CCR) Capt VW had een telefoontje naar Tankers Londen gepleegd en daar laten horen dat het met al die taterende Chinezen in de CCR niet mogelijk was zich te concentreren op het lossen van de cargo en dat zij niks bijbrachten aan de werkzaamheden, integendeel. Tankers Londen wil natuurlijk geen brokken en belt naar de maatschappij in Ningbo, China. De maatschappij belt naar de verantwoordelijke Chinees aan boord en op slag waren ze weg uit de CCR (maar toen zaten ze in de smokeroom, te kaarten, ze hadden daar hun tenten dan maar opgeslagen) De allereerste dag zaten ze in de CCR zo luid te kakelen dat ik dacht dat choff Diga met iets ging gooien. Met de muis.
Op schip 31 of een eerder contract hing op de deur van de CCR geplakt:
THIS IS A CARGO CONTROL ROOM NOT A CONFERENCE ROOM
Dat had hier ook mogen hangen. -nu pas bedenk ik dat ik dit toen wel eens had kunnen voorstellen aan choff Diga Tiens, dat de auditeur dáár niks over gezegd heeft, over dat gekakel. Als hij zich dan per sé toch nuttig wilde maken ...
2000-07-04 ~ op zee
We hadden 36 boeken, met de drie die capt VW voor ons achtergelaten heeft. En in de kast van de smokeroom staan er nu nog 18. Ik denk dat de Chinezen met die boeken weg zijn. Of Inspecteur Rosario? Er ontbreken in elk geval meer boeken dan anders. Gewoonlijk zijn er 6 à 7 in gebruik. 'k Hou dat in het oog, want het boekenkastje is mijn troetelkindje. De smos-Chinezen hadden er blikjes drank op achter gelaten. De boekenlijst was nat, de lijst met video's was nat en de lijst met posities van andere schepen van de rederij in Antwerpen ook. En heel het kastje plakte van de opgedroogde cola en de pallepoten.
Er zitten beestjes in de droge voeding. Toch al zeker in de koekjes en de suiker, waarschijnlijk in de rest van de droge voeding dan ook. Het zijn geen kakkerlakken, die zijn groter, lichtbruin en hebben fijne antennes. Deze beestjes hebben knotskes op hun kop. Nadat ik een doos suiker gecontroleerd had, klontje per klontje, hebben we een beestje onder het vergrootglas gehouden: 't is potdorie nog een sympathiek dinkske ook. Dat zagen we pas nadat ik al 75 van zijn neefjes en nichtjes dood geplet had.
Gisteren zijn we Taiwan gepasseerd, deze keer in de goede richting, richting zuid. Richting beschaving. Vanaf vandaag hebben we weer piratenprocedure, maar goed, we varen zuid. Blij zijn met kleine dingen. Het programma voor de komende weken : 08/07 Singapore, stores en crewchange. Laden ergens in Oman en dan terug, om te gaan bunkeren in Jurong, Singapore. Waar er moet gelost worden is nog niet geweten. Met een beetje geluk monsteren LM en ik af in Singapore, einde deze maand, liever dat dan nog eens naar Ningbo.
Vannacht schoof er plots een mail onder de deur, om 01h30. Een vreemd uur, vond ik. Maar capt Wero moest met Tankers Londen bellen tijdens de Engelse kantooruren, hier is het dan stukken in de nacht. Zo geraakt zijn bioklok natuurlijk niet bijgesteld naar de lokale tijd. In het naar hier komen is hij 31h onderweg geweest. 4hrs wachten in Frankfurt en 4hrs in Hongkong. Het had gemakkelijker gekund: er is een rechtstreekse vlucht Zaventem-Shanghai, maar dan had hij twee dagen eerder moeten vertrekken en daar had hij geen zin in, vertelde hij.
En de kans laten voorbijgaan om alvast twee dagen te kunnen aanpassen aan de lokale tijd? Wetende dat men aan boord onmiddellijk in gang moet schieten ... dan was de keuze bij mij snel gemaakt. Ik was bij intercontinentale verplaatsingen dankbaar als er een dag of twee hotel volgde, wat niet elke keer het geval was natuurlijk.
'k Hoop dat capt VW ondertussen onze brieven gepost heeft, dan liggen die vandaag in ulle brievenbussen. Binnenkort hebben we nog eens barbecue. De ch.kok heeft het zelf voorgesteld aan capt Wero. Brave mens, de ch.kok.
Een sterk verhaal van capt Wero : twee jaar geleden op een schip van Petrobulk (ook in uitbating bij de rederij in Antwerpen) liet in deze contreien de airco het afweten. In de cabines was het 40° en in het Machien was het compleet onhoudbaar. Iedereen sliep buiten. De pot op met piraten of malariamuggen. Enkel de capt en de cheng konden binnen slapen, zij het op een aantal badhanddoeken, omdat in hun cabine een zijraampje open kon. De mensen kregen last van prickly heat, https://www.huidinfo.nl/m/miliaria-zweetpuistjes/ de 1ste stuur zelfs tot bloedens toe. Capt Wero heeft daar foto's van gemaakt en naar de rederij gestuurd dat dit geen manier was mensen te behandelen. Want waarom was de airco buiten dienst : de freon was geschrapt van de bestellijst. De freon is later geleverd, ergens waar het dan stukken van mensen kostte. En toen wij ons allemaal zaten af te vragen of dat wel kan, dat soort situaties, viel de naam van 't pastoorke! De inspecteur (inquisiteur) van op het vermaledijde schip 25 in de periode '94-'95. Choff Diga had een gelijkaardig verhaal over 't pastoorke. Iets over tanks waarvan de binnenwanden moesten behandeld worden met een speciale coating, een bepaald product. In de tanks was het meer dan 50°C, levensgevaarlijk dus, en ventileren bracht geen verkoeling. Dé oplossing van 't pastoorke : "steek er Filipijnen in". Verandert dat iets aan die 50°C ? Het blijft levensgevaarlijk. -dat is dan inspecteur ...
2000-07-05 ~ op zee
Gisteren is de telex naar de personeelschef in Antwerpen vertrokken. Nu begint het wachten op antwoord, of LM afgelost wordt of niet. Zodra ze een naam laten weten mogen we zeker zijn dat we einde deze maand naar huis gaan. Tenzij de vervanger een been breekt op de gangway, dan blijven we nog wat. Cheng Zeba moet naar huis want zijn vrouw bevalt in augustus en capt Wero vertrekt ook, want hij was hier maar efkes tussendoor, voor een maand. 't Zal druk worden op Changi Airport (Singapore).
2000-07-06 ~ op zee
Ruig weer vandaag. Het schip stampt alsof we over een kasseiweg varen. Er is veel stuifwater ook. Tot aan de manifold. Mooi hoor. 'k Zou dat wel willen fotograferen, maar dan met LM mee om me ergens vast te binden of ik waai weg. Toen we uit Ningbo vertrokken was het op de monkeybridge al moeilijk om te blijven stilstaan. Er zullen wazige foto's bij zijn, vrees ik.
Gisteren wervelden de uitlaatgassen van de schouw de inlaat van de airconditioning in. In heel de accommodatie hing koolstofmonoxide, het rook naar vrachtwagens en autobussen die staan draaien. Al wie binnen werkt had schele hoofdpijn. -alsof père voor de zoveelste keer beneden in de garage zijn diesel had laten staan warm draaien alvorens buiten te rijden, en als ik daarover iets zei blafte hij : wat moet ik doen misschien? mijne moteur kapot draaien? nee natuurlijk niet, uw gezin van vier mensen elke morgen vergiftigen met koolstofmonoxide is goedkoper
Sinds Aruba is er een digitale camera aan boord. Sinds gisteren is hij in handen van cheng Zeba omdat capt Wero van mening is dat foto's van kapotte machinerijen of hun onderdelen, beter kunnen gemaakt worden door iemand van de mecaniciens dan door iemand van de stuurlieden. Niet dat er al iets kapot is hoor, maar 't is voor 't princiep. Tof princiep, want nu hebben we een nieuw speeltje. Gisterenavond had cheng Zeba de camera bij in de smokeroom. Wat men daar allemaal mee kan doen! Foto's tonen op TV via het videokanaal. Daarna bewegende beelden van al wat bewoog in de smokeroom. Er kunnen een 100-talfoto's in het geheugen eer men het moet leeg maken. Kortom, een klein wonder voor 150 USD. Vorig verlof hebben LM en ik in een folder digitale camera's gezien die die allemaal rond de 35.000 BF kosten. -waarschijnlijk hadden wij toen de verkeerde folder vast-Maar die hadden wel een sterkere zoom. Dit toestel is het simpelste van 't simpelste. Da's ook goed, het ding doet wat het moet doen. De instructieboekjes die erbij zijn liggen voor het ogenblik bij ons in de cabine. 'k Ben er al danig in het studeren geweest, want misschien monsteren we af in Singapore en daar verkopen ze van die dingen. Het nadeel is dat het een zeer delicaat toestel is. Onze Olympus is weerbestendig, hij kan tegen een drupje regen, mist, of vochtige lucht. De digitale kan tegen niks, volgens de documentatie. Niet geschikt om de jungles van deze wereld mee in te trekken. Daarom zou ik de Olympus nog wat erbij houden.
Gisterenavond hebben de Bulgaren bevestiging ontvangen dat ze in Singapore naar huis mogen. Veel blije gezichten. 'k Kreeg bijna ook bagagekriebels. Niet om mee naar Bulgarije te gaan, maar om naar België te gaan. LM inpakken en weg zijn wij. Vier van de Bulgaren hebben staan springen van pure blijdschap. In de lift. De lift blokkeerde direct, dat gaat automatisch. Vanmorgen heeft de elektrieker er zijn werk mee gehad.
2000-07-10 ~ op zee
Gisteren is hier in alle stilte een ramp gebeurd. LM wordt pas afgelost na 11/08. Maar het kan erger, véél erger. Capt Wero wordt afgelost door capt PO, die ja, van op schip 30, 't varend wrakat in Sembawang (Singapore) wat oplapwerk gekregen heeft. En cheng Zeba wordt afgelost cheng HUS, het organisatorisch wonder. LM had gehoopt hem niet meer te moeten meemaken hier. HUS in combinatie met PO, dat wordt dus de ramp. Binnen drie weken komen ze. Ik wou dat ik het niet moest meemaken.
De mail van de rederij zit nogal raadselachtig ineen. De vervanger van LM is ene Lupo, die nu nog aan boord is van de Grub. De Grub wordt op 11/08 in Yeosu (Korea) verwacht. Komt hij dan van Yeosu onmiddellijk naar dit schip? En als dit schip op 11/08 op volle oceaan is? Dus komt Lupo pas in de volgende haven die wij aandoen, na 11/08. Dat kan dan einde augustus worden of half september.
De Singapore Passage was een succes. Enfin, voor mij toch, want ik mocht van choff Diga meehelpen met het aan boord nemen van de proviand. Hij zuchtte dat hij daar door de bemanningswissel volk te kort zou komen om de spullen van deck te halen en te bergen. 'k Heb direct voorgesteld dat ik een handje kon helpen (Diga kent mij nog van tijdens mijn jaren als stewardess aan boord) daarom was het direct oké, ik mocht mee met de grote mensen gaan buiten spelen. Er was geen zuchtje wind (we vaarden dead slow) en de marchandise kwam op de middag natuurlijk, pal in de loodrechte zon. Op een heet dek in de blakke zon, maar we hebben goed gelachen. De nieuwkomers in het Bulgaars en ik in het Vlaams.
Gisteren hebben we iets minder gelachen, met die mail van de rederij. Choff Diga kwam hier 's avonds binnenschuiven als een ziek konijn. Hij heeft ook al met capt PO gevaren dus hij weet wat er komen gaat, wat ons te wachten staat. Diga komt ander nooit bij ons langs. Het feit dat hij hier gisteren ineens stond zegt iets over de algemene gemoedstoestand bij de Belgen die aan boord blijven, Diga, LM en ik. PO en HUS zijn begot nog niet aan boord en ze maken de gemoedrust al om zeep, ze verpesten de sfeer al. Later aan tafel was choff Diga zichzelf moed aan het inspreken. Capt Wéro en cheng Zeba hebben er zo geen last van hun vervangers. Integendeel, zij zijn blij dat hun vervangers komen. Wij veel minder.
Sinds vanmorgen rollen we. En ik heb domweg een glas gebroken. Nu hebben we er maar drie meer. Scherven brengen geluk. Zeggen ze. 'k Had het glas gisteren moeten breken, dan had het bericht over LM zijn vervanging er mogelijk gans anders uitgezien. Grijze novemberlucht in juli en de ene stortbui na de andere. Probeer de komende toekomst maar eens van de zonnige kant te bekijken. Goed, ik ga er over ophouden want ik ben aan het zagen.
Vorige donderdag hebben we barbecue gehad en het was weeral een succes natuurlijk. De barbecue was bedoeld als het afscheidsfeestje van de vorige ploeg Bulgaren. Er stond nogal veel wind maar ze hadden een windvrij hoekje gevonden achter het kasteel, op level A aan bakboord. Het lijkt daar maar een klein stukje deck, en toch is het er ruim genoeg om er twee grote tafels, voldoende stoelen en de barbecue op te krijgen.
Omdat we zaterdag te vroeg in Singapore gingen aankomen (en dan hadden moeten ankeren, dat kost serieus wat geld) heeft capt Wero vrijdagnamiddag het schip laten terugdraaien voor een tweetal uren. Choff Diga repte zich naar de keuken om de ch.kok er op attent te maken dat het schip aan het keren was. En hij zei er bij dat de bestemming veranderd was, dat we naar Bintulu (Borneo) gingen laden, dus geen aflossing in Singapore. De ch.kok werd bleek en dat kan ik geloven. Zoiets vertellen is geen grap Diga, dat is plat leedvermaak.
Gisteren was er een drink bij capt Wero in de cabine. Hij heeft een weegschaal staan. We hebben ons allemaal eens gewogen. Buiten LM is iedereen bijgekomen. Vier kilo, ikke. Deze kok is nog beter dan de vorige. Hoe krijg ik die vier kilo weer weg? Och, over drie weken gaat dat vanzelf, met capt PO en cheng HUS aan tafel verdwijnt mijn eetlust vanzelf.
2000-07-03 ~ op zee
Eergisteren zijn de matrozen de vloeren van de alleyways en de trapkast beginnen verven. Iets voor 12h : brandalarm. Dan mag de lift niet gebruikt worden, dus iedereen ging naar zijn post via de trap. Snel. Daarbij gingen we over de krijtlijnen en liepen door de natte verf. Het zag er lief uit, al dat werk versmost. En 't was dan nog loos alarm ook. Maar goed, de Bulgaren konden er mee lachen. 't Was een zot zicht ook. Eerst loopt een mens op de tenen te wiebelen tussen de smalle krijtlijnen en een uurtje later stormen we met zijn allen door de natte verf. De dag er na stapte ik op deck C ook nog maar eens in de natte verf. En in de trapkoker zijn na de herstelwerken blijkbaar opnieuw accidenten gebeurd, want daar zijn ze vanmorgen opnieuw met verf bezig geweest. Het is er nu een wirwar van krijtlijnen, cirkels en pijlen. Niemand weet nog waar men mag stappen en waar niet, tenzij misschien die ene, die het geverfd heeft. Dan maar met de lift. Dat duurt nu langer dan anders, want iedereen wil nu met de lift, zelf voor kleine verplaatsingen. Niemand durft nog met de trap. Tenzij er sebiet weer brandalarm is, dan stormen we weer met zijn allen door de natte verf natuurlijk. En zo blijven we bezig.
In het machien is het al een week of twee op sommige plaatsen 40°C en meer. Gisteren zijn we Sri Lanka gepasseerd. We konden TV ontvangen: Discovery Channel. Zoiets als National Geographic, maar dat eerder Brits dan Amerikaans. https://nl.wikipedia.org/wiki/Discovery_Channel , https://nl.wikipedia.org/wiki/National_Geographic_Channel 't Ging over haaien. Niet echt een documentaire om te bekijken in tropische wateren.
We zijn de baai aan het binnenvaren. De route kronkelt nogal. Veel baai is er eigenlijk niet te zien, eerder een muur van eilanden langs weerzijden en wij moeten ons daartussen wringen. Dat doet de loods. Hoop ik. Het is 06h en de vissers varen uit. We varen persies op hun visgronden, want ze komen recht op het schip af. De sloepen hebben een platte voorpiek, ze schuiven over de golven ipv ze te klieven. Aan weerskanten zijn kleine dorpjes te zien. De lucht is nog grijs en het land is nog mistig zo vroeg op de dag. Veel valt er nog niet te fotograferen.
In Singapore vaarden de vissers met vlaggencombinaties, dezelfde kleurencombinatie markeerde de boeikes van hun netten. Hier in China varen de sloepen allemaal met een rode vlag. Als zij de positie van hun netten allemaal met de zelfde kleur markeren hoe weten ze dan wat van wie is? Na de 500ste sloep viel mijn cent dat het gewoon de nationale vlag was. 'k Had de ster met de sterretjes niet gezien, de vlaggen hingen nog slap. Gisterenavond gaan LM en ik naar de smokeroom, om te wachten tot iedereen er is om aan tafel te gaan. Daar zaten een stuk of acht Chinezen in wit hemd en met veel goud op hun schouders te kaarten. En ze zaten daar al lang, want het zag er blauw van de rook. Ze hadden daar hun tenten opgeslagen. We wilden wat TV kijken, dat hebben we gelaten. Sinds de dag tevoren hadden we al TV. En FM op de radio. Geen Chinese maar Japanse. TV en radio Okinawa, met Chinese ondertiteling: kapitalistische propaganda voor Communistisch China.https://nl.wikipedia.org/wiki/Okinawa_(eiland) Misschien zat er een controleur van de Partij mee te kaarten. TV Okinawa zou een belediging aan het adres van de Chinese Volksrepubliek kunnen zijn. En wat gebeurt er dan? Mogelijk een Chinese colère. Dus laat maar. Het geeft een verloren gevoel wanneer 'anderen' en bloc de gemeenschappelijke woonkamer bezetten. Daarop zijn we naar de cargo control room gegaan, die arme choff Diga wat gaan gezelschap houden.
De Chinezen waren 'boos' omdat er niet voldoende slaapplaats was voor hen. Voor 25 man? Capt VW moest er eens mee lachen: "Ze mogen al blij zijn dat er genoeg eten is. 25 man is overdreven, dat is een volledige tweede bemanning" zei hij. De man van het agentschap slaapt bij inspecteur DHO op de seat. Hij wil hier kunnen afmonsteren hè. Waar alle andere Chinezen geslapen hebben weet ik niet.
Sinds gisteren hebben we muggen aan boord. Einde mei, vlak na Cabinda (Angola) viel mijn cent, rijkelijk laat, dat we geen anti-malaria pillen genomen hadden. Voor Aruba niet, voor Cabinda evenmin. 'k Vraag dus aan capt VW of we toen niet hadden moeten ... "Zover uit de kust?" antwoordde hij. In Cabinda was dat misschien 15 km. Zucht. Er is nog veel werk voor Mediport. http://www.mediport.be/historiek.html Misschien moeten ze in hun brochure bijschrijven dat muggen grote afstanden niet op eigen vleugels vliegen maar dat ze meegedragen worden zodra er die dag landwind blaast en zover de landwind blaast. En hoe ver dat wel kan zijn. Misschien doet het woord landwind dan een belletje rinkelen? Er is nog heel veel werk voor Mediport. En daarbij 'op zee zitten geen insecten'. En dat voor een captain ...? Toen LM & ik op controle gingen vertelde Dr.V dat ze in Antwerpen hun eerste malariadode al binnen hadden voor dit jaar. Zo had ik het moeten aanbrengen bij capt VW, maar ik heb er veel te laat aan gedacht.
08h: 'k zie al kaaien, veel. Binnen een uurtje zijn we er. Aan stuurboord ligt een weerloos donkergroen heuveleiland, met twee grote happen uit zijn flank. Twee beten van een vliegende Chinese draak. Een echte, geen papieren feestdraak. Twee open wonden. Steengroeven. Aan weerskanten dorpjes, stadjes en stedekes. Veel ferries hier op het water om al dat volk van hier naar ginder en terug te brengen. De agent had gisteren geen post bij. Dus brengt capt Wero ze mee uit België, denk ik. Hij wordt deze namiddag aan boord verwacht. 14h : nog gene Wero te bespeuren.
Iemand heeft een zwarte bic mee gewassen in de wasmachine. 'New Park Centra - Singapore' staat er op. 'k Had hem niet zien liggen in de trommel en nu hebben LM & ik inktvlekken op onze kledij. En niet op ouwe T-shirts natuurlijk, maar op ons Goe Goed. Plezant is anders. Wie is er laatst in Singapore geweest. Of beter : wie heeft er laatst gewassen? Enfin, ze gaan sebiet van boord. Inspecteur Rosario alvast, hij heeft dan toch de nodige uitreispapieren gekregen. Hoe het met inspecteur DHO zijn reispapieren gesteld is heb ik niet gevraagd. Vanmiddag zaten twee Chinezen mee aan tafel. De ene is de auditeur. Om 12h30 wilde hij een werkvergadering in de cargo control room. Klaar met eten of niet. De 25 Chinezen zijn nu van boord. Allemaal & tegelijk. Wat een verademing plots. De andere Chinees was een technieker van ABB, https://nl.wikipedia.org/wiki/Asea_Brown_Boveri LM vertelde na die kleine vergadering dat de auditeur een brandoefening wil houden. Oeioeioei, dat zal niet gaan hè meneer de auditeur, de mannen zijn hier zo stijf als een plank! Van het basketten hè.
Zou er zo geen filmke ineen te knutselen zijn over een schip ver van huis. In elke haven is er wel 'iets'. Gaston Berghmans als captain, Bompa Lawijt als chief officer, Nonkel Jef als chief engineer en Carry Goossens als 2nd engineer. LM stelt voor : Markske van FC de Kampioenen als steward en BTW als kok. Dat moet te doen zijn.
Hoe gaat die brandoefening er uit zien? De mensen zijn aan het werk sinds 04h. Hun werkdag zit er in feite al op. En na die inspanningen van de brandoefening een audit ook nog, wanneer al hun energie gedraind is ...? Wanneer zal een audit eens kunnen op het geschikte moment? Niet in haven wanneer de mensen er constant hun hoofd moeten bij houden, maar op zee, wanneer de dagen een regelmaat hebben en de mensen op gewone uren werken. Op volle zee. En op zondagnamiddag dan audit. Da's ook lastig hè, wie wil er nu gedurende een ganse oversteek, gedurende weken een auditeur aan boord hebben. Maar ik weet een oplossing: we doen hem heel de dag chippen (verf afbikken) en 's avonds basketten tegen de struise Bulgaren. En de laatste zondag mag hij auditeren zoveel hij nog kan.
Waar blijft capt Wero nu? Die weet niet goed zeker dat wij hier zo links en rechts zo'n beetje op de post zitten te wachten. Vooral aan bakboord. 'k Keek nog maar eens naar buiten en ik zie Rosario de klimtoren afsukkelen met zijn bagage. In zijn eentje. Geen helpende hand van een struise Bulgaar om ze naar beneden te brengen. Dat zegt veel. Mogelijk hebben ze orders gekregen van hogerhand. En inspecteur DHO, monstert die niet af? Wie stond daar ineens aan deck : capt Wero. 'k Ben hem gaan ophalen aan de buitendeur, want met die audit heeft weinig volk tijd om hem binnen te loodsen in dit doolhof. Tiens, voor Wero was er wél een matroos om diens bagage naar boven te brengen. Amper twee minuten na inspecteur Rosario, want die moest met datzelfde busje mee het terrein af. In de lift vroeg ik hem of hij post bij had. Eén omslag, zei hij, voor de 2nd engineer. Jochei, de krant van vorige woensdag is toegekomen! Nu nog wachten tot capt VW klaar is als bijzitter bij de audit en dan krijgen we onze post in handen. We kwamen LM tegen in de lift, 'k heb hem direct verteld dat zijn post er is. Hij straalde. Op slag had hij het minder warm, denk ik. Voor de mecaniciens is de audit gelukkig morgen pas. Dan kan LM eerst een nachtje slapen. En inspecteur DHO is ook afgemonsterd geraakt. De brave mens was misschien opgelucht, na dat dagenlang gedoe van de 25 Chinezen.
2000-07-01 ~ Ningbo, China
Vandaag zou het wat rustiger moeten zijn. Sinds gisteren is de auditman ook naar Hongkong, de vettingman van BP is weg, er zijn nog enkele Chinezen aan boord maar die weten nu dat ze niet teveel noten op hunne zang moeten hebben met choff Diga. En capt VW is naar huis. Dat laatste is wel jammer natuurlijk.
Voor de mecaniciens is de audit tot het minimum beperkt gebleven, enkel cheng Zeba en Eddy (junior mecanicien). Eddy werd er van tussen geplukt omdat in één van de verslagen van de managementvergaderingen iets over hem op papier staat. En de auditeur heeft die verslagen doorgenomen. Ja, natuurlijk.
Verder zat die man te hakken op het beleid van de rederij, ipv te controleren of dat beleid toegepast en nageleefd wordt. Daar klopte dus iets niet. Capt VW heeft efkes met een hoge pief op de rederij in Antwerpen gebeld. "Volgende keer gaan we bij De Norske Veritas, zei de hoge pief, vertel hem dat maar". https://en.wikipedia.org/wiki/DNV_GL Capt VW zegt dat tegen de auditeur en de volgende die voor audit aan de beurt was moest het bekopen natuurlijk: de 3de stuur. Zijn safetywerk is prima in orde, zijn verslagen zijn pico bello. Maar dat is niet voldoende. Een mens moet nog assertief genoeg zijn om deze auditeur daar met zijn neus op te duwen. En die audit-truuter heeft iets gevonden hoor! In de verslagen van de 3de stuur zijn de lijsten met Tests gemarkeerd met een T om aan te duiden dat uitrusting getest werd en in de lijst met Trainingen (de oefeningen) wordt ook een T gebruikt om aan te duiden dat de training heeft plaatsgevonden. Aha! dacht de scherpzinnige Chinees, hoe weet men dan het verschil tussen een Test en een Training? Wel manneke : 1/ omdat het bovenaan de bladzijde staat waarover het gaat 2/ omdat het over verschillende mappen gaat, en die mappen zijn gelabeld 3/ door de aard van het onderwerp, knuppel!, materiaal wordt getest en mensen worden getraind Een brandslang of een firepomp traint men toch niet, die test men. Dus als er drill staat, mogen we veronderstellen dat daarachter de T van training staat. En gelijk ook een extra-test van het gebruikte materiaal. Komt gij voor dat soort muggenzifterij helemaal van uit Hongkong. Mô vriend toch! Capt VW had al zoiets vermoed en is daar intijds wat gaan helpen in de managementroom. Gelukkig maar voor die brave 3de stuurman.
Voorts had het manneke nog iets gevonden. Choff Diga is huisvuilmanager. Hij zorgt dat het huisvuil op verantwoorde manier van boord geraakt. Na een lange oversteek is dat een trucklading vol, soms meer. En als die ophalingen zijn gedocumenteerd met de nodige stempels van de firma in kwestie. Nu stond er een leeg blik cola naast het kasteel. Zwervend huisvuil! Héla, hola, dat is daar niet achtergelaten door iemand van de Bulgaren hè. Die mannen zijn van opleiding en van houding te gedisciplineerd en teveel zeeman om zoiets te doen. Dat is daar achtergelaten door één van die 25 smos-Chinezen. En daarover begon het auditeurke dan tegen choff Diga die al een etmaal of twee aan het lossen is in zeer moeilijke omstandigheden. Capt VW stond plots achter het auditeurke en zei in Klare Taal dat het genoeg geweest was. Diga glunderde nog toen hij het vertelde. -capt VW patrouilleerde die dagen haast continu, op stille sportschoenen
Eigenlijk was het zielig dat de auditeur zo'n futiliteit zo gretig aangreep. Dat er ondertussen danig moest gewerkt worden om de Chinezen van de lichters en van de terminal enkele basisregels in de kop te krijgen en dat choff Diga ze zelfs dan nog moest in het oog houden, ontging hem voor het gemak. Dat hier met die omhoog gevallen amateurs reëel gevaar voor oilspill is, was bijzaak. Dat we ruwe aardolie aan het lossen zijn deed geheel niet ter zake, want : aan deck lag huisvuil! 1 colablik. Het is bijna om te lachen, maar daar is het vent te zielig voor. Hij heeft een carrière gemist als surveillant op de speelplaats van een school. Een surveillant mag vallen over een colablik. Daar zelfs straffen voor uitdelen. Ondertussen drijft hier tussen kaai en schip genoeg huisvuil om een vrachtwagen mee te vullen, allemaal in het water gegooid door die viezeriken van hier. Proper zijn ze niet maar gewichtig doen kunnen ze wél?
2000-07-02 ~ vertrek uit Ningbo, China
Lieve Mensen, we váren, we zijn hier eindelijk weg. Dit waren moeilijke dagen. Dan liever storm op zee dan het gezeik van de wal. Het machien draait, de kaai verdwijnt naar achter, we zijn hier weg! Zo weg als iets! Iedereen haalt opgelucht adem. Het is alsof het schip zelf zich ook lichter voelt. Nuja, we zijn hier komen lossen, de lading is er uit, dat zal er ook iets mee te maken hebben natuurlijk.
Weer van dat eigenaardig licht dat uit het water lijkt te komen. De Oost-Chinese Zee, heet het hier. En we hebben slierten bruin water van de Gele Zee. Mosterdgeel. De modderkleur komt van de Huang He Rivier, zegt Encarta. Dat is de Gele Rivier. De Yangtze Rivier ligt hier wel dichterbij, maar de modder komt van de noordelijker Huang He. De vlaktes van de Huang He Rivier (4672 km lang) en de Yangtze Rivier (5226 km lang) zijn het decor van ongeveer heel de Chinese Geschiedenis tot ± 1911. 'k Ben er na Cape Town aan begonnen, die twee rivieren ken ik nu even goed als de Maalbeek in Zellik. En LM ook, want 's avonds shanghaai ik hem om te luisteren naar wat ik overdag gelezen heb. https://nl.wikipedia.org/wiki/Ronselen ,https://www.ensie.nl/ewoud-sanders/shanghaaien-sjanghaaien
Choff Diga heeft al laten weten aan LM dat ze veel werk gaan hebben met het ballastwater. De tanks zullen danig moeten gespoeld worden. De modder zinkt naar de bodem van de ballasttanks en zet zich daar muurvast door zijn fijne korrel. Is er nog werk na Ningbo? Ja. De ballastpompen staan wel in de pompkamer, maar de turbines voor de aandrijving staan in de machineruimte. Vandaar dat LM intijds verwittigd werd.
Over Shanghai: capt Wero zei aan tafel dat als we hier weer komen lossen volgende reis (verschrikte gezichten aan tafel, bibi incluis) hij misschien iets zou kunnen arrangeren met de agent dat ik Shanghai zou kunnen bezoeken. Lap, hij begint weer met zijn idiote voorstellen. Nog niks veranderd sinds '83. Shanghai ligt volgens Encarta 200km ten zuiden van Ningbo. https://nl.wikipedia.org/wiki/Shanghai , https://nl.wikipedia.org/wiki/Ningbo Volgens de verzekering mogen we ons maximum 35km verwijderen van het schip. Wat zou ik dan naar Shanghai gaan. Tenzij het een officiële excursie zou zijn met de helft van de bemanning. Alhoewel, dat valt er in Shanghai nog te bekijken? Heel hun historisch centrum hebben ze afgebroken. 't Was ook niet zo'n fraaie periode uit de geschiedenis. En weer in Ningbo komen lossen zien we voorlopig ook niet zo zitten, gesteld dat een mens de keuze zou hebben. En 24/07 heeft LM zijn vier maanden gedaan, einde contract! Over dat laatste zal LM Wero morgen wel officieel gaan inlichten zodat hij intijds kan contact opnemen met de rederij. Dan kan de chef van het zeevarend personeel intijds naar zijn potlood en gom beginnen zoeken om intijds een vervanger voor LM te vinden.
We varen weer tussen de duizend kleine groene eilandjes. Dat zijn uitsprongen van het vasteland, denk ik. Hier is zoveel te fotograferen dat ik er mee gestopt ben. We hebben toch niet genoeg rolletjes bij om heel de doorvaart er op te krijgen.
Het is goed dat er af en toe wat volk van buitenaf mee aan tafel zit, om de zoveel weken. In dit geval de Indische inspecteur. Gisteren vertelde capt VW hem dat hier maar één keer per maand management meeting gehouden wordt omdat 'in his opinion' de maaltijden vergaderingen zijn. Kermille, is dat zo? Al 90 dagen? Dus zaten ze al maanden tijdens de maaltijden te wérken? Getver, waarom hoor ik aan tafel het verschil niet tussen werken en lullen over het werk? Zucht, zucht,zucht ... Misschien leer ik het nog wel eens, ooit.
Verder kwam er vandaag bevestiging uit Antwerpen dat capt VW afgelost wordt in China, door capt Wero. Hij heeft waarschijnlijk een deel van de post bij tenzij de rederij alles per DHL laat komen. LM heeft al gevaren met Wero en ik ook, maar dat is lange jaren geleden, toen was hij nog stuurman. 16h30: 'k ben zojuist voor LM iets gaan printen in de cargo control room. Choff Diga was lelijk aan het foeteren op een walkietalkie die het maar half deed. Jawadde. En ik beschouwde hem zo halvelings als de ideale schoonbroer. Behalve dan dat hij een hekel heeft aan strijken en aan ramen wassen. Maar ja, wie niet.
We moeten op onze tippen lopen sinds de inspecteurs aan boord zijn hoor. Niet dat ze niet mogen inspecteren, maar choff Diga wordt graag met rust gelaten wanneer hij aan het werken is. Nu ja, wie niet.
2000-06-25 ~ op zee
Gisteren hadden we een veiligheidsoefening van formaat. De brandoefening was achter het kasteel te doen, in de bootsman locker, van op de brug dus niet te zien. En dat was de bedoeling, heb ik begrepen. Met het hoog bezoek van twee inspecteurs die mee op de brug stonden moest de oefening VLOT verlopen, vandaar achter het kasteel en uit het zicht.
Maar eerst was er boatdrill natuurlijk. Ook van formaat deze keer. Inspecteur DHO (uit Antwerpen) stond mee in de rij aan bakboord. Wij staan allemaal braafjes lijk soldaatjes op onze plaats en choff Diga is dan de sergeant. Nu we een stille toeschouwer (DHO) mee in de rij hebben moest er 'ene' toch uit de rij komen en zich positioneren als rechterhand van Diga zeker? En hij ging vlak naast Diga staan, een eind van de groep af en zo wat dichter bij het dominante mannetje, ergens aan diens elleboog, om mee de aanwezigheidslijst af te lezen. Andere keren doet Diga dat alleen (de man kan lezen), maar gisteren hadden we inspecteur DHO als waarnemer bij de boatdrill en moest die 'ene' zichzelf in de schijnwerper werken door zich plots van nut tonen. Zogezegd van nut.
Dit scenario heb ik al een paar keer gezien hoor, ene die bij de baas moét gaan staan. Zo ene zit er al eens tussen. Alleen verbaas ik mij er soms over wie die 'ene' dan is. Op schip 27 was het de ch.kok Aurelio O, de voedselvandaal en hier is het de elektrieker. Ik schrijf 'moét' gaan staan, omdat het sterker is dan henzelf. De aanzuigkracht van de voorste rij, de stralenkrans van leiding, het idee van gewicht, het feit dat er die keer een toeschouwer was ... ik weet niet wat er in die kop speelt maar het besef van realiteit is plots zo ver weg dat ze pal in de weg gaan staan en het gebeuren hinderen. Dat is allemaal eens gebeurd. 'k Heb het al meer dan een keer gezien, veel meer mag ik niet doen hè: kijken en zien. Zo na enkele jaren krijgt een mens er de slag van te pakken.
Een week of langer geleden vertelde iemand aan tafel dat de elektrieker vroeger bij de Bulgaarse geheime politie was, het klein zusje van de KGB.https://nl.wikipedia.org/wiki/KGB_(Sovjet-Unie) Hij is geboren in 1957, dus het zou kunnen, de Muur is gevallen in 1989, toen was hij 32j. De Bulgaren hier aan boord zijn allemaal oud genoeg om zich te herinneren hoe het was in de tijd van de geheime politie. Daardoor moet de elektrieker op geen sympathie rekenen. En al is het voorbij, want de Muur is gevallen, het is zeker nog niet over. Het is niet omdat een systeem -zogezegd- afgeschaft is dat de mensen die daar deel van uitmaakten van de aardboden verdwenen zijn. Dat soort mensen loopt nog ergens rond. En zo iemand loopt hier dus rond. Hij krijgt niet veel taal van zijn landgenoten. Hoogstens schouderophalen.
Waar was ik gebleven, boatdrill. Na het afroepen van de namen konden we de lifeboat in. Motor starten, enkele dingen testen, wij moesten onze taken opnoemen en toen kon choff Diga afmelden aan de brug. Ineens zegt capt VW door de walkietalkie dat de VHF, de Marinetta op kanaal zoveel moet gezet worden. https://en.wikipedia.org/wiki/Marine_VHF_radio De Marinetta? Euh ... niet bij. Wie moet die feitelijk meebrengen, vroeg hij mompelend en hij boog zich over de lijst. Euh ... hijzelf. Bloosde hij, of dacht ik dat maar? -de Marinetta was een draagbaar toestel voor zenden & ontvangen met andere schepen, nu mogelijk voorbijgestreefd
Tiens dacht ik, moest de Marinetta dan vorige oefeningen ook niet aan boord van de lifeboat gebracht worden, dat Diga zoiets nu pas weet ... Stel dat inspecteur DHO zich ook die vraag stelde, want hij zat erbij en keek ernaar. Daarvoor wordt een inspecteur betaald. Gelukkig zat de Hongkong-inspecteur van de Chinese rederij in de lifeboat aan stuurboord. Hopelijk hadden ze daar wél hunne Marinetta bij. Maar dat ben ik achteraf niet gaan vragen hoor.
Vandaag of morgen zijn we voorbij Taiwan, de Zuid-Chinese Zee uit en gaan we de Oost-Chinese Zee in. De Zuid-Chinese Ze is waar het vermaledijde schip 25 gezonken is. Dat kwam een dag of twee geleden ter sprake. Niemand heeft die ramp overleefd, dat staat ondertussen wel vast. Maar we hebben de voorbije jaren al enkele keren moeten uitleggen dat 'niemand' relatief is, dat het de twééde ploeg Belgen is die mee gezonken is. De eerste ploeg Belgen zat al enkele weken thuis op verlof, afgemonsterd en wel. Het is de tweede ploeg die nooit moeten afmonsteren is.
Smiley, toen 2de stuur op schip 26 spande wel de kroon. Hem hebben we drie keer moeten uitleggen dat het de drie vervangers waren die mee gezonken zijn, niet het eerste ploegje, zijnde VW, LM en ik. Dat wij vóór de ramp al afgelost waren. Dat laatste snapte hij plots. Ná de ramp was geen aflossing meer nodig. Voor geen enkele nationaliteit daar aan boord. De samenvatting van Smiley, na drie dagen, na drie keer uitleggen : 1/ de voorgangers waren niet meer aan boord op het ogenblik van de ramp 2/ zij leven nog, ze hebben het schip en alle opvarenden overleefd Daar ging hij eens over nadenken, want er was toch gezegd dat niemand ... Misschien is hij er ondertussen mee klaar. -hij had een lange revalidatie achter de rug na een motor ongeluk, iets met zijn hersenpan
We passeren Taiwan langs de oostkant omdat langs de westkant teveel Koreaanse en Chinese schepen de cowboy uithangen en dan wordt Taiwan Strait wat smallekes. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_van_Taiwan
In Singapore Strait hadden we een Koreaanse VLCC achter ons, die al sinds Melakka Strait exact hetzelfde deed als wij vertelde capt VW. Misschien vond hun gezagsdrager dat het veiligste. Tot in Singapore Strait. Dit schip draait naar bakboord, de Koreaan doet dat ook en wel gelijktijdig met ons, zodat hij vóór de navigatieboei al aan het zwenken was !!! Om de slappe lach van te krijgen als het niet zo gevaarlijk was. De Koreaan heeft ogenblikkelijk onder zijn voeten gekregen van Traffic Control Singapore. Wat een geluk dat die er zijn. Noteren zij ook wié er zo achterlijk aan het doen is? Toen we daar gingen vertragen om de twee inspecteurs aan boord te laten komen maakte de Koreaan van zijn oren omdat hij dan ofwel ook moest vertragen, ofwel ons voorbij steken. Hij is ons voorbij gestoken. En toen we de Passage uit waren is hij weer achter ons komen hangen. Eigenaardig allemaal hè.
2000-06-26 ~ op zee
We zijn Taiwan aan het passeren, langs de oostkant, langs de kant van de Filipijnse Zee. Vanmorgen was het heel mooi, bergen in de zonsopgang. 'k Heb eens rap Taiwan opgezocht in Encarta, 8 blz's tekst, allemaal heel interessant en dat alles bevindt zich achter de bergen die wij zien. dat is de Chungyang bergketen, voor als iemand het vraagt. https://nl.wikipedia.org/wiki/Chungyang_Shan , https://nl.wikipedia.org/wiki/Taiwan En we ontvangen FM: smartlappen made in Taiwan. Zeer veel gebroken harten op deze plek in de wereld, maar daarover zegt Encarta niks. NIKS!
Enkele dagen geleden vertelde inspecteur DHO dat hij drie jaar jonger is dan zijn vrouw. - Dus mevrouw DHO kon al lezen en schrijven toen meneer DHO nog maar pas alleen naar de wc kon, zei ik. - Ja, zei LM gelaten, en meisjes zijn zo al voor op jongens. Die achterstand halen wij nooit meer in. Toen waren we al weer boven in de cabine hoor, dat hebben we niet aan tafel gezegd.
2000-06-27 ~ op zee
Vannacht zijn er weer twee aanvaringen gebeurd. Een met 1 vermiste en een met 2 vermisten. En dat is enkel wat er doorgegeven wordt, omdat er vermisten zijn, zei capt VW. Als na een aanvaring geen vermisten zijn zwijgen ze en pollueren in alle stilte verder. Het Verre Oosten in twee lijnen: boven Singapore stopt de beschaving & boven Taiwan is het de Far West.
2000-06-28 ~ ship-to-ship
Gisteren waren we op de plaats van de afspraak, ± 14h. Dat was goed intijds want we moesten er pas om 15h zijn. Wij waren er. Het andere schip niet. Dus vanaf 15h lag de factuur in het kamp van de Chinezen. Gezichtsverlies! Telefoontje naar het agentschap ... ineens sprak niemand daar nog Engels. Liever geen Engels meer verstaan en praten dan te moeten toegeven dat ze in gebreke waren. Iets later kwam toch telefoon van degene die zich met deze cargo-operatie bezig houdt. Veel "Yes Sir Mister Dear Good Captain" en dat soort strijkages.
Vanmorgen om 07h zouden de autoriteiten komen én de agent én het andere schip om ons te lichteren, met 16hrs vertraging. Iets voor 07h stapt er een stoet Chinezen aan boord. Na 18 koppen zijn we gestopt met tellen. Het waren er uiteindelijk 25, van wie enkel de man van het agentschap Engels spreekt. Een deel van hen wou niet lunchen aan de grote extra tafel in de mess matrozen, want zij zijn 'officier'. In onze mess dan maar, aan de tafel van de officieren. Men strijkt de officiëlen niet tegen het haar. Toen ze van tafel waren en Mr Valkov de tafel kwam afruimen, was het daar een slagveld. Hij hield zijn gezicht in bedwang maar zijn blik vertelde alles. Rond ongeveer elk bord lag een rand gemorst eten als een aureool, op een wit tafellaken. De Chinezen hebben het papier uitgevonden (volgens Encarta) maar waarvoor een servietje naast hun bord ligt en een reserfje in het midden staat, hadden ze niet door. En dat in de mess van die secure Mr Valkov! Zelfs in de schuiven van de pantry ligt het bestek recht én in het gelid. 'k Had hem graag geholpen, maar hij is zó georganiseerd dat ik maar in de weg zou lopen en hem afremmen.
Morgen gaan we dan tegen de kaai en het lossen daar zou nog eens vijf dagen duren. Tegen dan heeft choff Diga grijs haar en Mr Valkov misschien ook. De inspecteurs DHO en Rosario, aan boord sinds Singapore op 21/06, mogen hier waarschijnlijk niet afmonsteren. Dat is het laatste nieuws. Ze hebben geen zeevaartboek en kunnen dus geen Chinees transitvisum krijgen. Dat DHO mee terug ging tot in Singapore zat er dik in, dat zijn minder reiskosten voor de rederij. Maar dat Rosario, de inspecteur uit Hongkong geen zeevaartboek heeft, dat gaat onze pet te boven. En als die nog eens 5 + 7 dagen aan boord is, dan is choff Diga kaal. Mr Valkov is het bijna al, van de shock over Chinese tafelmanieren.
Het is nu 14h en ze zijn nu ongeveer 5h aan het lichteren. Het Chinees schip ligt met zijn lifeboats al lager dan ons maindeck. Choff Diga laat het zo wat vooruit gaan, vertelde LM, de pompen zet hij op volle kracht. Gelukkig wordt capt VW overmorgen afgelost, als alles goed gaat en zonder chinezerijen, en begint capt Wero er met frisse moed aan. Hij is inspecteur Rosario nog niet beu gezien. Want van dat 'onnozel manneke' heeft capt VW zijn kepi nu meer dan vol.
Rosario wou de 'mortgage' van het schip meenemen. Dat betekent hypotheek, maar wat dat ivm een schip inhoudt weet ik niet. Het is in elk geval een document dat vast bij het schip hoort. Twee exemplaren hangen ook uit, ingekaderd en achter plexi, vastgevezen in het schot. Eén exemplaar in de bureau van de capt en één exemplaar op de brug. Het is een zeer officieel document dus. Waarom wou Rosario een kopie van de mortgage? Wat is dat manneke nu weer van plan? Capt VW meende dat zoiets niet kan, die mortgage zijn Rosario zijn zaken niet en dat hij zou contact opnemen met de rederij in Antwerpen. Op slag was die mortgage niet meer nodig (?!?)
Verder vond Rosario het vreemd dat een schip als dit geen papieren van de US Coast Guard heeft. Natuurlijk niet, zei capt VW met zijn meest argeloze blik, het schip is nog nooit in de USA geweest! Wel op 3 mijl van de territoriale wateren om de lading door te geven aan de Grub, -tekst 315- maar dat zijn Rosario zijn zaken niet. Én Rosario vond het vreemd dat er zo weinig over reis 03 te vinden was. Dé reis 3 dus, tot nabij Louisiana waar de Grub de lading overgenomen heeft. Die papieren en diskettes liggen onder het hoofdkussen van capt VW en Mr Valkov legt die daar elke morgen weer onder, nadat hij het bed opgemaakt heeft. Maar dat zijn Rosario zijn zaken niet, die reis 03.
In Singapore, binnen 13 dagen dus, wordt het tweede deel van de Bulgaren afgelost. De eerste helft werd in Aruba al vervangen. Of de volgende stuurlieden iets meer kennen van laden en lossen weten we nog niet, maar ik hoop van wel. Zoals het nu gaat is het zeer slecht voor choff Diga zijn hart. Niet dat hij iets aan zijn hart heeft, maar het gaat er van komen. Diga is nog maar pas weer op zijn plooi van het laden in Cabinda (Angola), een week of drie geleden. Daar heeft capt VW regelmatig overgenomen of Diga had vier dagen en nachten niet geslapen. De Bulgaarse stuurlieden enkele uren alleen laten laden, daar was geen sprake van. Hier in China wordt het vijf dagen lossen en of capt Wero al eens wil overnemen, dat valt nog af te wachten. De Bulgaarse stuurlieden enkele uren alleen laten lossen, daar is ook geen sprake van.
Het zijn 'papieren' stuurlieden. Prima voor navigatie en het werk op de brug is pico bello in orde, maar deck- of cargowerk is er niet bij. Ha nee, ze hebben een militaire opleiding, met laden en lossen weten ze niet om te gaan, dat hoorde niet bij hun opleiding. Vanmorgen was er al iets, maar dat waren dan enkele Chinezen van de elvendertig die aan boord zijn. De manifolds waren al gekoppeld met de wal en ene Chinees ging efkes iets peilen (sounden). Hij stond al iets van de tanks open te vijzen. Iemand heeft hem dat kunnen beletten. Kortom, China is zeer slecht voor de sereniteit hier aan boord en voor de gemoedsrust van choff Diga in het biezonder.
Het helikoptergebeuren van 05/06 in Cape Town was een belevenis. De dag ervoor had de wal laten weten dat de bevoorrading misschien per bootje zou komen en niet per helikopter, omdat er teveel mist was. Dat hoorde capt VW niet graag want dan moest het schip stoppen ipv gewoon te vertragen. Hij had al danig zin om ze met hun bevoorrading te laten zitten, vooral nu de stukken voor het machien er toch niet bij zouden zijn (*). Nà. Lap, daar gaat onze post, dacht ik, en de moed zonk me in de schoenen. (*) da's een verhaal apart. Maar wat bleek? Er lagen in de koelkamers maar drie tomaten meer en twee wortelen meer, dus moesten we die proviand nemen, hoe dan ook, anders halen we China niet. Oef! dus toch posten. Ik werd weer wat mens.
's Anderendaags was de wind gekeerd, alle laaghangende bewolking was weg geblazen en om 07/45 stond ik klaar op de bakboord wing, met muts en warme handschoenen aan, want het is er nu volop winter & koud, en met de camera in de aanslag. 'k Heb een mooie zonsopgang kunnen fotograferen, roze wolken, turkooise lucht, purperzwarte bergketen, donkergroene kustlijn en glinsterend water. En ín die juwelendoos : de lichtjes van Cape Town. Waar blijft die helikopter nu, het is zeker al zeven volle minuten dag. Bij daglicht, hadden ze gezegd. Van tussen de heuvels kwam er iets aangevlogen, ver weg nog, een bolleke zwart met daaronder een stipje zwart, onze proviand hing in een net. Toen de helikopter dichterbij kwam konden we zijn logo zien, de naam van de firma was iets meteen C en hij had oranje strepen. Persies een helikopter van de Colruyt. Aan de helikopterlanding stond het nodige volk met de veiligheidsdingen volgens de helikopterprocedure, hittebestendige pakken aan en blusmateriaal standby, de ganse reutemeteut volgens het boekje. Ineens zie ik al die mannen in het masthuis verdwijnen. Hoe? Wat? Operatie afgelast? Nee toch!
Iedereen had radiocontact per walkietalkie, maar ik stond op de wing en wist dus niet wat er ging gebeuren: de helikopter vloog de landing voorbij en kwam recht op de bakboord wing af, in pure Vietnam-stijl. Hij had 'clear deck' gevraagd, ontruim het deck. Vandaar dat de mannen het masthuis ingingen. Hij zou zijn lading dichter bij het kasteel zetten, tussen de bolders die daar staan en de fijne pijperijtjes die daar lopen. En daar is véél minder plaats om te manoeuvreren dan op de landing. Waarom hij dat zo wou doen weet ik niet, misschien om het lossen te laten vooruit gaan? Om de matrozen sleurwerk te besparen? Had het te maken met de windrichting? Of was het om mij mooie foto's te bezorgen? Geen idee maar die kopter bleef dus roerloos voor mijn lens hangen. En ik maar afdrukken. Hoeveel keer heb ik niet kunnen tellen, door het lawaai van de rotors hoorde ik de sluiter van de camera niet. Ik heb nog nooit een vliegende helikopter op ooghoogte en lager gehad. En zo dichtbij. -later ook niet meer
Hij bleef roerloos tov van het schip bedoel ik hè. Het schip vaarde, zij het traag, maar hij moest wel dezelfde snelheid aanhouden als wij. Vloog hij sneller dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de cargokraan knallen. Vloog hij trager dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de bakboord wing kwakken, daar waar ik stond. Maar ik week niet. Alles voor een goede camerahoek hè. En zo ging de helikopter dus zijn vracht afzetten. Was de piloot nu een hoog bekwaam vliegenier of een bravoure-manneke? Hij winchte zijn lading naar beneden. Van waar ik stond zou het net met daarin het palet bovenop een boulder belanden, of een pijplijntje kapot drukken. Toen moest ik efkes de reling vasthouden want ik zag het palet al verkeerd landen en de eiersmos over het deck lekken. 'k Kreeg er rubberen kniekes van. 'k Wou roepen : doe gewoon, zet dat net op de landing, hang zo de cowboy niet uit ... Maar de piloot bekijkt de situatie loodrecht naar beneden natuurlijk en de lading kwam mooi in het midden van alle obstakels te staan. Helikopterpiloten kunnen dat. -én, het is de piloot die het manoeuvre dirigeert, vandaar die 'clear deck', het schip heeft zijn instructies te volgen
De haak ging los en daar stond ons palet, als een groot cadeau. De helikopter ging omhoog en langs bakboord naar de voorpiek. De matrozen gingen aan het werk bij het palet. De helikopter vloog enkele keren traag rond het schip. Blijven ze cirkelen tot de leveringsbon getekend is? Maar jongens toch, zet dat ding neer op de landing en kom gauw een taske koffie drinken bij tante m. Gelle moet toch wachten op onze post. Vooral dat. Dus nog niet gaan vliegen hè. De piloot zette zijn tuig neer op de landing. Het deurtje van de copiloot ging open. Er tuimelde een pak uit: de post. De post werd door een matroos naar de brug gedragen. Er kwamen nog enkele dozen uit de helikopter, het fragiel spul : de yoghurt. De ch.kok is Bulgaar hè.
Choff Diga stapte met onze bruine papieren postzak naar de helikopter. De wieken draaiden nu veel trager en hij kon de zak rechtopstaand afgeven. Net & palet werden naar de helikopter gebracht. (Bestaat dat, opvouwbare paletten?) Toen gaf de piloot gas, of petrol of zoiets, de wieken draaiden sneller en ineens was de helikopter los van deck.
(*) Het verhaal van de vervangstukken voor het machien : dat de stukken voor het machien er niet zouden bij zijn vermoedde capt VW vrijdag al. In een telefoongesprek met de rederij in Antwerpen zei men dat de stukken in een magazijn gereed stonden maar dat het vlieglabel nog niet geconfirmeerd was. Misschien is een vlieglabel het vliegticket voor stukken vracht? Vlieglabel nog niet geconfirmeerd, dus waren de onderdelen nog niet vertrokken uit Europa, op vrijdag. En ze moesten maandagmorgen om 07h stipt in Cape Town in de helikopter zitten of er onder hangen. Later op de dag kreeg hij een triomfantelijk telefoontje dat de stukken uit Antwerpen vertrokken waren en dat de stukken zéker en vast maandag in Cape Town zouden zijn, om 15h. Op het vliegveld.
En als ge ze nu eens eergisteren zoudt versturen? Maar dat heeft hij niet meer gevraagd. Hij heeft de levering geannuleerd. Misschien was dat hun bedoeling. Als ze opzettelijk iets te laat verzenden is het niet meer nodig, besparen ze verzendkosten en scoren ze goede punten bij de boekhouding. Dat heeft voorrang, het is maar waar men de prioriteiten legt. Alleen Neptunus weet aan welke prijs dit zal zijn.
Enkele dagen geleden vertelde capt VW dat hij een soort van virus binnen gekregen had via e-mail. Het beest heet 'kakworm' of zoiets. Het is een geanimeerd beest. Wanneer VW een virus scan deed kroop er een wormpje door het scherm. 'k Heb niet gevraagd welke kleur het diertje had. Verder doet de Kakworm niks, of nog niks. Heeft iemand al van dat virus gehoord? https://en.wikipedia.org/wiki/Kak_worm
Vanmorgen was het kletterende ruzie in het machien tussen cheng Zeba. Waarover de ruzie ging weet LM niet, en ik dus ook niet, maar er was deze voormiddag in de alleyway meer geloop dan anders. -Zeba was een Libanees, met een zeer Mediterraan temperament
2000-06-21 ~ Singapore Passage
Sinds de Straat van Melakka varen we (al een dag of drie) in piratenparaatheid: 's nachts zijn de buitendeuren van het kasteel op slot, aan deck liggen de brandslangen gereed om Aziatische piraten buiten actie te stellen (15 bar, ± 15kg druk per cm², genoeg om een ribbenkas in te deuken.) Het zal zo wel duren tot voorbij Taiwan. Het is hier druk in de Passage, er zijn veel schepen te zien. Voor Jurong ligt het weer vol natuurlijk, het zijn er teveel om te tellen. En aan stuurboord al drie eilanden, waaronder Karimoon. In gedachte heb ik eens gewuifd. Het water heeft een kleur tussen beige, lichtgroen en grijs. Zoals een olijf die verbleekt in de zon. Het is bewolkt maar er is veel licht. Het licht komt persies uit het water ipv uit de lucht. 'k Zal aan deck een fotootje gaan maken, want het is moeilijk te beschrijven. Zie zo, ik ben hier al weer. Eén klik en 't is ingeblikt.
Van Tankers Londen, de organisatie die instaat voor de lading, is er al drie weken taal noch teken, vertelde capt VW gisteren aan tafel. Sinds Cabinda (Angola) wil dat zeggen. Daar liggen ze nu naar lucht te happen na het financieel fiasco van de vorige lading, begin mei. Bestáát Tankers Londen nu nog wel, vroeg choff Diga zich af.
De heren waren gisteren nogal nerveus aan tafel: vandaag krijgen we hoog bezoek. Om 14h passeren we Singapore en komen twee inspecteurs aan boord. Wat gek dat ze hiér aan boord komen. Een VLCC met lading mag hier zelfs niet vertragen voor bevoorrading en proviand, maar om mensen aan boord te laten wel ... Die twee inspecteurs blijven tot in China aan boord. Da's lang. En in China zouden we vijf keren lichteren eer we tegen de kaai kunnen én er komt een audit. Ik begrijp dat de staff zenuwachtig is. Mijn echtgenoot blijft daar tamelijk rustig onder, maar juist vandaag besloot Eddy (junior mecanicien) het een beetje uit te hangen tegen hem. Den dierbare heeft het nu ook op zijn heupen.
Het bericht dat er een tweede inspecteur zou komen, kwam gisteren nogal onverwacht aan. Het is oud-captain DHO van de rederij. Hij was hier in de buurt en daarom stuurt de rederij hem efkes op ons af. En dat komt zeer ongelegen, want de staf zal hier al zijn handen vol hebben aan de andere inspecteur. Dat is iemand van een firma in Hongkong die gestuurd wordt door de Chinese eigenaar van dit schip. De Chinezen willen namelijk hun schip terug. En liefst zo rap mogelijk. Ze verliezen 1,4 mio USD per dag door het niet zelf uit te baten. De Hongkong-inspecteur komt niet zomaar eens kijken of alles goed met ons gaat, hij komt als inquisiteur. Hij komt zoeken naar een reden om het contract te verbreken. En dan monsteren wij hier volgende week met zijn allen af?
Dat we in mei met dit schip niet in de USA binnen konden lag aan het feit dat dit schip, dus de Chinese reder, nog geld moest aan de USA. Als we één millimeter in territoriaal water waren gevaren hadden ze het schip 'aan de ketting' gelegd, een vorm van in beslagname. Hoe dat in zijn werk gaat en wat er dan allemaal gebeurt, daar heb ik geen flauw benul van. Moeten we dan allemaal de gevangenis in of krijgen we huisarrest? Komt de consul ons dan redden? Misschien is de Chinese reder toen aan iets ontsnapt, en wij ook. 'k Had het allemaal wel eens van dichtbij willen meemaken. Of nee, toch maar niet, misschien mogen we dan als individu in de USA nooit meer aan de wal om boodschappen te doen. Geen chips voor LM, geen chocolade ... dat zou té erg zijn. We hebben toen begin mei ergens ship-to-ship in de Grub overgeladen en die is in Louisiana gaan lossen in onze plaats. -tekst 315
Elk klein dingetje kan tellen voor de inspecteur uit Hongkong. (Hij is Indiër met een Spaanse naam, Rosario, rozenkrans) Zo moesten er gisteren nog raprap pictogrammen gemaakt worden van oor- en oogbeschermers om op te hangen aan de deur van de engine control room. Oogbeschermers zitten kant en klaar in ClipArt, gewoon uitvergroten, maar voor oorbeschermers was het snel knip- en plakwerk in PowerPoint. Wat een geluk dat ik drie jaar geleden op schip 27 of 28 met dat programma geoefend heb.
Twee weken geleden in Cape Town kreeg de rederij in Antwerpen bepaalde wisselstukken zogezegd niet intijds aan boord in Cape Town. Het zijn 'critical parts', vervangstukken die een schip moét aan boord hebben, volgens de internationale conventies. Stukken die einde mei in Aruba al hadden moeten aan boord komen -tekst 316 & 317 Awel, omdat capt VW er gisteren over begon heb ik zo het gevoel dat de Hongkong-inspecteur daar komende week een vervolg gaat aan breien: hij maakt een lijst van de noodzakelijke wisselstukken die niet aan boord zijn. Maar dat die stukken niet aan boord zijn ligt niet aan ons, zei capt VW, dat probleem is voor de rederij in Antwerpen (dat ze het maar oplossen, met hun zuinig gedoe altijd) 'k Ben nog eens aan deck gaan kijken, want tijdens een Singapore Passage valt toch telkens veel te bekijken. Wat hier allemaal op anker ligt is niet te tellen. 'k Heb dat ooit eens geprobeerd. In '97 ben ik hier afgemonsterd en ging de watertaxi helemaal van Jurong (de zuidwest kant van het eiland) tot helemaal naar de passagiersterminal achter Sentosa. Ik keek mijn ogen uit. Na 600 schepen ben ik toen gestopt met tellen. Aan de Indonesische kant is het veel stiller, rustiger.
Sinds vanmorgen staat de radio aan, ik denk dat het een Indonesische zender is want er komt geen woord Engels uit. Van smartlappen kennen ze hier iets. Guido Belcanto zou hier op stage moeten komen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Belcanto
2000-06-22 ~ op zee
Met de twee inspecteurs erbij zitten we nu met zeven aan tafel. Nu kan er echt niemand meer bij. En vanmorgen kwam het bericht binnen dat er ook vetting zou zijn in Ningbo (China). Vetting = iemand die door een mogelijke cliënt gestuurd wordt om te kijken of het schip voldoet voor zijn lading Én vetting, én audit ... dat zijn leuke dingen voor de mensen. "Da's dan maar één keer met fardes sleuren" zei capt VW. De positivo.
Waarom moet audit persé in haven gebeuren, wanneer iedereen aan boord het druk heeft. Kan audit niet op zee? Zoals het nu georganiseerd is lijkt audit uitgevonden om enkele mensen als auditeur te laten rondreizen op kosten van een firma, die dat dan doorrekent aan de rederij, die dat bespaart op ... Vorige zondag, toen we nog op volle oceaan waren en het leven er veel rustiger uitzag voor het complete collectief hier aan boord en we zonder het te beseffen simpelweg gelukkig waren, vertelde iemand dat hij wakker geworden was van een slapende arm. (Dat soort kabbelende conversatietjes hadden we toen nog.) En wakker worden van een slapende arm zou komen door de harde Chinese matrassen. Toen bleek dat een aantal mensen het al eens hadden meegemaakt. Wat een opluchting. 'k Heb het ook al twee keer gehad en ik dacht dat mijn zielig tenniselleboogje een volledige tennisarm geworden was, al slapend. Er was in mijn arm geen beweging meer te krijgen, geen millimeter. 'k Moest mijn rechterarm met mijn linkerhand opheffen en verplaatsen. Dat wordt volgend verlof chirurgie, dacht ik. Maar komt dus door de matras ? 't Is een vreemd gevoel hoor, een ganse arm die slaapt. Een mens wordt er klaarwakker van.
Het supplyship ging vertrekken en ik heb de shipchandler/schipper nog eens neig bedankt voor zijn telefoontje naar het schip. "Een kleine moeite" zei hij. Ja natuurlijk, dacht ik, hij doet gewoon zijn kassa rinkelen, maar toch bedankt. Neptunus zal het u lonen. En de rederij zal de factuur betalen.
'k Had er mij bij neergelegd dat we drie kwartier op dat heet cementen deck zouden doorbrengen (in de brandende tropenzon) maar een van de matrozen kwam ons halen om naar de stuurhut te gaan. Toen dacht ik : de zakken diepvriesvis mee de airco ? Nee, dat is té. Misschien lekken ze al. We kropen het laddertje op en stapten de koelte in, uit het gesuis van de passaatwind. 'k Viel daar bijna in slaap. 'k Was wakker van 02h en het was een warme dag geweest. De ch.kok legde zijn hoofd op het kastje en was vertrokken. De man van de SAIT zakte onderuit in zijn stoel en sloot de ogen. Ik ook dan maar de ogen toe. Heel de stuurhut was in hout, écht hout, massief hout. Er waren nog dingen in koper en dat koper blonk. Af en toe wat gekraak over de radio en het gekras van de schipper zijn potlood. Het schipke wiegde een beetje. Dit mag hier uren duren, dacht ik. Maar ja, die zakken vis hè ...
Toen de schipper langszij vaarden en wij ons gereed maakten om de gangway op te stappen zag ik plots in koper 1906 gelast staan. Kan dat? Een supplyship van 94 jaar oud? Ja, waarom niet, toen werd er nog gebouwd 'voor 't leven', alles moest lang meegaan. Schepen waren toen nog werkkapitaal. Nu beschouwt de rederij in Antwerpen ze al handelswaar.
Achteraf heb ik in het foldertje gelezen dat Aruba beoogt 'een dorp op de wereldkaart' te zijn. Met zoveel dure chiqué-winkels? De enige toegift was telecommunicatie. Voor de rest houden ze het 'bewust landelijk'. Disneylandlandelijk dan, de decorverf was nog nat. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aruba
Dwz: Aruba staat met één voet in de jaren '50-'60 en dat vind ik zalig, de kassa's in de gewone winkels dateren nog uit die tijd, en met de andere voet in de 21ste eeuw. Het staat niet met zoveel woorden in die folder, maar dat is wat ik gezien heb. Het enige écht landelijke dat ik gemerkt heb was 's morgens heel vroeg. Toen het nog fris was en de winkels nog gesloten waren liep ik te verkennen. 'k Kwam langs een lang plat gebouw waarvan ik dacht dat dit het gemeentehuis van Oranjestad was. PARLEMENT stond in fiere letters op de gevel. De poetsvrouw was op het grasveldje de vlag aan het hijsen. De vlag waaide tussen de takken van een boom die wat dichtbij was komen te staan. Ze hadden een kleine strubbeling om dat stuk laken, de boom gaf op en loste. Klaar. De vaderlandse plicht was weeral vervuld voor die dag. boom = https://nl.wikipedia.org/wiki/Dividivi + foto
Toen wij drie aan boord waren, werd ± een uurke later mijn boodschappentrolley naar boven gehesen. 'k Was al enkele keren over de reling op het maindeck naar beneden gaan kijken, de trolley schoof daar beneden alsmaar opzij, tot tussen de sla en de druifjes, tussen het licht gerei. Telkens ik aan deck ging kijken kwam ik cheng HUS tegen, in overall. Hij was bezweet en druk & gejaagd doende (volledig de pedalen kwijt) met in zijn kielzog een ongelukkig kijkende Eddy, de junior van de engineers. HUS in overall? Op dit uur nog? Zo dadelijk is het schipke gelost en daar vaart hij mee naar de wal, samen met choff Luc. Afgemonsterd en wel, met bagage en al. De twee vervangers zijn al van 07h aan boord, dus de nieuwe cheng is al in charge. Wat liep HUS dan nog te doen ... En met Eddy? Niet met zijn vervanger cheng Zeba? Jamaar ... wie neemt de machinerijen van dit schip over? Cheng Zeba of junior Eddy?
Bon, ik met mijn boodschappen naar boven, boodschappen uitpakken, boeken intikken en gaan wegzetten. Om 17h15 komt LM boven, zet zich in After Five tenue in zetel 1. Iets later stuift capt VW hier plots binnen en laat zich in zetel 2 ploffen. Zetel 2 staat daar klaar voor mensen die moeten stoom aflaten eer ze ontploffen. (behalve HUS, die wou ik niet over de vloer hebben). Hoegaarden helpt ook zeer goed bij stoom aflaten. Die had VW zelf bij. Wat was er gebeurd : de SAIT-technieker, de redder van onze e-mail, de engel van Aruba, de krak van de Caraïben, de verlosser uit ons communicatie-isolement was een snul, een idioot, een achterlijke, een prutser, een onderkruiper, en nog zo een en ander. En héél de organisatie SAIT erbij! De man moest één loodje verbreken en de installatie 'commissioneren' of zoiets. De capt zou het zelf allang gedaan hebben, hij heeft de code, maar hij heeft niet de bevoegdheid dat loodje te verbreken. Wat bleek : die man had ook die bevoegdheid niet. En op die man hadden wij al weken onze hoop gesteld, capt VW, LM en ik. Dat loodje hangt daar al weken zachtjes te glanzen, capt VW blijft daar al weken braafjes af omdat de SAIT misschien toch iemand zou zenden, nu kómt er eindelijk iemand, en dat dit. Het was een anticlimax van formaat. Nu blijven we tot de terugkeer uit China, tot Singapore of misschien zelfs tot Fujairah (UAE) sukkelen. Tot einde contract, zeg maar. En op de koop toe was VW zijn Hoegaarden plots leeg.
Tegen etenstijd was het bunkeren afgelopen. We gingen aan tafel. We hebben kennis gemaakt met cheng Zeba. Efkes dacht ik dat ik de stem van cheng HUS in de alleyway hoorde, maar dat kon dus niet hè. "Jawel, zei capt VW, die loopt hier nog rond." "Hoezo? Het supplyship is toch al weg?" "Ja, zuchtte capt VW, maar toen hij hoorde dat het schipke nog een tweede keer kwam, besloot hij nog wat aan boord te blijven."
Zo rond 20h kwam er een general call, te horen over het ganse schip : HUS! Go to de gangway. Portside. NOW! -portside=bakboord Niet 'chief' of 'for your information' of 'please' ... gewoon NOW. Weg alle beleefdheidsformules. HUS had het daar zelf naar gemaakt hoor. 'k Kijk iets later eens aan deck, hij was zijn valies naar voor aan het rijden en er was niemand om hem te helpen of om hem uit te wuiven. Geen levende ziel te bespeuren. Ze waren waarschijnlijk de balen vodden en de chemicaliën naar beneden aan het laten in het machien.
Deur toe, slaapkledij aan en bed in. Voor mij was het genoeg geweest die dag, ik was al wakker van 02h. Een half uur later rinkelt de telefoon : "M, c'est moi ! Ça y est ! Je suis parti !" Luid. Juichend bijna. Of hysterisch? "Maar van waar belt u dan chef, van op het supplyship?" (Van op het supplychip? Hoe krijgt hij dan verbinding met een cabinetelefoon?) Hij was nog niet parti, hij was nog altijd aan boord. Hij was zijn zoveelste afscheidsronde aan het doen. (Alsof iemand hier hem zou missen). Hij had nóg maar eens het ganse kasteel doorkruist en belde vanuit de cargo control room. (Sebiet ontploft capt VW tóch nog).
'k Heb in die 22 jaar al wel eens mensen 'en catastrophe' weten afmonsteren, maar dit sloeg werkelijk alles. Zelfs zijn eigen vertrek weet HUS te desorganiseren. Voer voor Psychologen.
2000-06-03 ~ op zee
Enkele dagen na Aruba wist capt VW ons al te vertellen dat in Cape Town proviand en misschien ook bevoorrading zou komen. Per helikopter. Als de rederij en de catering en de rederij het zuinig willen spelen in Aruba, dan krijgen ze in Cape Town de factuur gepresenteerd. Voilà. Zo simpel is dat met capt VW. Én we mogen post meegeven met de helikopter. Da's dus echte luchtpost hè, de brief vliegt hier van boord.
Tot zover Aruba. Ondertussen hebben we geladen in Cabinda (Angola). Van 27/05 in de ochtend tot 30/05 in de avond. Dat is vier volle dagen. Dit schip is wel een VLCC, maar toch, viér volle dagen? Wel, de boosterpump van de wal was kapot en daardoor ging hun cargopomp zo traag. De boosterpomp is de pomp die de cargopomp vooraf gaat en ondersteuning geeft. Na de tweede dag noemde choff Diga deze manier van laden al bunkeren, dat gaat ook langzaam. (Maar duurt slechts enkele uren).
Die vier dagen zaten de mannen van de lading (twee Britten en een Zweed) mee aan tafel. Ze logeerden aan boord. Wanneer ze eens geen schepen te laden hebben logeren ze in een kamp aan de wal. 1100 blanken zitten daar, voor hun eigen veiligheid. Er zijn veel nationaliteiten. De security is in handen van een Britse firma, de catering is een Libanese firma, duikers en slepers zijn Afrikaners, en elke dag zijn er een 1500 inlandse werknemers die het kamp binnen komen. Dat moet daar nogal een bedrijvigheid zijn. De drie mannen aan tafel vertelden sterke verhalen over boa's en giftige insecten. Dat is daar persies dagelijkse kost, of toch bijna. Van Angola zelf krijgen ze enkel iets te zien wanneer ze op verlof vertrekken of terugkomen. (28 dagen op en 28 dagen af). Van Cabinda naar Luanda gaan ze per vliegtuig en vandaar naar Europa. https://nl.wikipedia.org/wiki/Cabinda_(provincie) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Luanda_(stad)
De Zweedse meneer had eens de kans gehad in Luanda eens wat meer te zien dan enkel de weg van het binnenlands naar het internationaal vliegveld. Rauwe ellende. Mensen die verminkt zijn door landmijnen en langzaam levend liggen wegrotten langs de straat. Dat soort toestanden. En dat de humanitaire hulpverlening de mensen niet bereikt, omdat de corruptie hen het belet, enz, enz ... Het kamp is ook omgeven met een strook landmijnen. De omheining wordt bewaakt met infrarood camera's, de kuststrook ook. De boorplatforms en boortorens worden ook zwaar bewaakt door die Britse security firma. De mooie snelle motorjachten die we regelmatig zien zijn patrouilleboten.
De Zweed vertelde hoe ze op de monitoren van de infraroodcamera's konden volgen hoe 's nachts enkele vrouwen de mijnen voorzichtig opgroeven, een gat in de omheining maakten en lege (olie)vaten kwamen pikken. Daarna maakten ze het gat weer dicht, groeven de mijnen voorzichtig weer in. Ze riskeren dus met elke mijn twee keer hun leven, voor wat lege olievaten. "Zijn ze dan zo wanhopig?" vroeg ik. "Waarschijnlijk wel hè" zei hij. Vier dagen van die verhalen aan tafel was genoeg om een iets-of-wat beeld te krijgen.
2000-05-26 ~ op zee, vanavond komen we aan in Cabinda, Angola
Waar was ik gebleven met het relaas, op Aruba, heel vroeg in de ochtend, de winkels waren nog dicht.
In de zijstraten waren gewone winkels te vinden. Enkele 'bazaars' waar ze vanalles verkopen. Daar heb ik de twee plastic tassen voor de elektrieker gevonden. De Bulgaren hadden ook een haartrimmer gevraagd. Heel die voormiddag heb ik geen haartrimmer gezien. Van klein huishoudelijk elektro waren enkel strijkijzers te koop. Hoe knippen de mensen hier hun haar dan? Met de schaar. Om te scheren gebruiken ze scheermesjes en haardrogers zijn hier niet nodig, daarvoor is het veel te warm, de warme wind is gratis. De gewone winkels zijn hier stijl jaren '50 van bij ons, decors voor 'Are you being served', een verademing na de operettedecors van de hoofstraat. In de gewone winkels is heel veel personeel, de ontvangstbewijzen (kasticketten) worden nog met de hand geschreven. https://nl.wikipedia.org/wiki/Are_You_Being_Served%3F
De zijstraten zijn de coulissen van Aruba. Daar is nog niet alle schade van de laatste hurricane opgekuist. Er zijn tweedehandszaken met spullen die bij ons zelfs niet meer naar spullenhulp gaan. Er lag een kleine oude boom op het dak van een auto die geparkeerd stond op een grasveldje. De boom hangt met zijn takken en met groene blaadjes laag over het voetpad. Hij heeft het voorlopig overleefd. Daaronder staat die auto zachtjes weg te roesten. Op een dag zal de auto door de roest zakken en krijgen we een sculptuur-natuur. Foto Met een gelijkaardige foto heeft iemand ooit een prijs gewonnen, hebben we later in het foldertje gezien: grote cactussen die uit de motorruimte van een autowrak groeien.
Met mijn brieven en zichtkaarten ging ik naar de post. Op de vreemde zelf iets gaan posten is toch zo plezant. Het postkantoor is een grote hall mét airconditioning. Er stond eigenlijk heel veel volk, 50 à 100 mensen (?). Ze stonden in het midden van de hall, ze stonden niet aan te schuiven aan de loketten. Ze stonden in kleine groepjes in het midden en hielden een babbeltje, zoals men bij ons mensen op de markt ziet staan kletsen. Hier doen ze dat in de post, omdat er airco is. De nodige postzegels had ik snel. Toen ik de zichtkaartjes geschreven had stonden ze daar nog allemaal. Koeling is goud waard.
In de vroege ochtend, toen de temperatuur nog houdbaar was, had ik Mainstreet + zijstraten verkend. Er was een oud fortje te bezichtigen maar ik had niet de moed om daar weer naartoe te trekken in deze hitte, zelfs al staat het fort maar enkele straten verwijderd van de post. De boodschappen waren gedaan, 'k moest om 14h aan de pier zijn en het was amper 12h. 'k Heb nog een beetje door het toeristisch gedeelte geslenterd. 'k heb een 'mooie' landkaart van het eiland gekocht, ze een voor toeristen. Er staat een driemaster op en ook het Panamakanaal (?) En een pareo. Wat ik daarmee ga doen weet ik nog niet, maar het is een blauwe en hij was in aanbieding. -Toppié heeft hem nog altijd, Tina had hem buiten mijn medeweten aan haar dochter cadeau gedaan, mijn herinnering aan een bewogen voormiddag in de Antillen, dit moest me efkes van het hart
'k Ging richting Pier. Het Tourist-Info stalletje was nu open. 'k Heb een foldertje gekregen. 'k Zou aan boord wel lezen wat ik had moeten bezichtigen. De markt was ook open, maar het was te heet om daar te gaan rondslenteren. En toen werd het tijd om naar de waterkant te gaan afkoelen in de bries op een terras. Terrassen genoeg, allemaal in de bries. En 2hrs stilzitten in de schaduw zou wel lukken, dacht ik bij mijn eigen zelve. De ch.kok moet hetzelfde gedacht hebben want hij was ook al op de plek van afspraak. De agent had hem laten weten dat we niet op de pier moesten wachten maar zelf naar het dok van het supplyship moesten gaan. 'k Had me 's morgens in het opgaan al afgevraagd hoe een supplyship tussen al die jachten & jachtjes zou geraken op ons van de pier te plukken. Maar eerst wat zitten, uitblazen en vocht innemen in de terrassenzone.
De passagiers van de twee cruiseschepen die we 's ochtends hadden zien aanleggen begonnen het eiland op de komen. Op het heetst van de dag (?) 'k Heb de stroom mensen eens goed bekeken. Ze droegen T-shirts van andere eilanden, Sint Maarten onder andere. Ze waren dus al een tijdje onderweg. Ze zagen er verbrand en verhit uit, niet echt ontspannen, geen vakantiesnuiten, eerder verbeten gezichten. Mensen met een Taak: genieten-want-deze-cruise-heeft-geld-gekost. Geen ontspannen wandelen of slenteren, het was eerder een colonne in marstempo, en sommige mensen strompelden zelfs. Het zoveelste eiland, in hetzelfde klimaat dat hen nu al tien dagen of langer serieuze ongemakken bezorgt. De zon brandt gaten in de droom waarvoor ze zo lang gespaard hebben. En ze hebben hun hoge bloeddruk bij. Die hadden ze moeten thuis laten. Heeft dan niemand deze mensen verteld dat de Caraïben in de TROPEN liggen?
Elke dag komen twee grote cruiseschepen toe. Zij spuien elk 800 mensen aan de wal, dat heb ik uit het folderke. Vandaar die luxewinkels achter nep-historische gevels (Disneyland stijl),de eerste vier blokken van Mainstreet. In heel die opgeklopte commerce-sfeer heb ik één keer een ander klokje horen luiden, heel stil. In een hoekje van een uitstalraam lag één T-shirt met een palmboom en als opschrift: Aruba Same shit Just another island
De mensen die voor een excursie geboekt hadden hebben we niet gezien. De busjes komen pas op het einde van hun toer naar de winkelwijk. Goed, het was tijd om naar het dok te gaan. Traag hoor, want doorstappen is er voor mij niet bij in de tropen. Er was geen spie schaduw. Nergens hoge bomen. Bomen krijgen hier de kans niet om hoog te worden, vanwege de Oost Passaat, die waait continu. verdoken achter de passagierskaai en ver uit het zicht van jachthaven & winkelwijk lagen twee werkdokken. Eindelijk de bekende wereld! Enkele vissersboten en werkboten, een rondvaartboot met 'glazen' bodem om het zeeleven te bewonderen, en supplyships in alle maten. We waren er goed intijds, maar het heeft toch tot 16h geduurd een we weer aan boord waren. De ch.kok liep tussen zijn proviand te redderen als een kloek. De zakken diepvriesvis lagen op het hete cement van het deck te ontdooien. Met de bakken cola hebben we een platformpje gemaakt en de zakken vis erop gelegd. Zo lagen ze toch al van de hete scheepsvloer, werkelijk een ovenvoer. Daarbovenop hebben we aardappelzakken gelegd, zo waren ze uit de zon. Meer konden we niet doen. Tenzij Neptunus verzoeken om het wat vooruit te laten gaan. Waarom vertrokken we niet?
We zijn onder de afdaken (schaduwzeilen voor de rondvaartgegadigden) gaan zitten/liggen wachten tot het camionetjes er waren met de tweede en laatste lading. Toen die lading er was begon de ch.kok naar het een en ander te vragen dat wel gevraagd was maar dat hij niet zag liggen. De schipper (tegelijk ook shipchandler) keek op zijn lijsten en gaf wat uitleg. Ondertussen keek ik ook eens rond : geen chemicaliën en balen met vodden voor het machien. En die waren besteld. Ik had die bestelling zelf getypt. De schipper spreekt behalve Papiamento (de lokale taal, https://nl.wikipedia.org/wiki/Papiaments ) ook Nederlands, maar we hielden het op Engels omdat de ch.kok moest kunnen volgen wanneer het over proviand ging. 'k Vroeg naar de vodden en chemicaliën voor de machineruimte. Misschien moest toch nog een lading komen ...? Nee, dit was het.
Vodden en chemicaliën waren wel gevraagd door het schip, maar niet bevestigd door de rederij : "Same old song ..." zei hij. Daarover was het hele gezelschap, wij drie dus, het eens. Of de captain die dingen dringend nodig had?
Tja, capt VW zelf zo niet, tenzij een poetsdoek om zijn gitaar wat af te stoffen misschien, maar de mensen van deck en machien zitten zo goed als zonder!
"Verschrikkelijk erg nodig" antwoordde ik, nu in het Nederlands. Nederlands verkleint de afstand zo wat. En met een beetje internationale lichaamstaal van mijnentwege (efkes in het haar krabben, naar de vloer kijken, op de onderlip bijten, in de verte staren ...) zag hij hoe verschrikkelijk erg nodig. Hij zou me uit mijn lijden helpen, hij greep naar zijn holster: "Kan ik het schip bereiken?" vroeg hij. "Aub Meneer" 'k Had het telefoonnummer al uit mijn handtas nog voor hij uitgesproken was! Had ik 's ochtends in het buitengaan uit de cargo control room toch een blad met de telefoonnummers van het schip meegenomen zeker! Wat een meevaller dat ik die bladen zien liggen had. De schipper/shipchandler belt met de brug, hij had direct capt VW aan de lijn en er werd iets geregeld voor later op de dag, een tweede levering. Hij moest dan wel twee keer uitvaren, maar ook dat viel te regelen. Daarop ging een telefoontje van capt VW naar de agent, meer was daar niet voor nodig. De agent bevestigt dan telefonisch de bestelling voor chemicaliën en vodden aan de schipper/shipchandler zodat die in gang kan schieten om het boeltje te organiseren. Naar mijn idee zouden er nu sloten chemicaliën komen en bergen vodden, voor LM en alle ander mensen aan boord zouden ook heel blij zijn. Goed gedaan meisje, dacht ik bij mezelf, een beetje intijds rondkijken kan geen kwaad. -vandaag ben ik nóg blij dat ik toen iets in gang gekregen heb
Toen kwam de auto van SAIT toe! De technieker voor de e-mail. Nu komt álles goed ...
Pasen vandaag: twee kiwi's bij het ontbijt. Een kiwi lijkt toch meer op een paasei dan een banaan of een pompelmoes hè. En daarbij, de kiwi's moeten op, eieren bewaren langer.
Zojuist bracht cheng HUS de va-et-vient diskette terug. Dat is de heen-en-weer diskette tussen onze cabine en de zijne én terug. Gelabeld in mijn handschrift : TO CHIEF ENG FROM 1st ENG (de nummering is hier anders, een 2de mecanicien wordt 1ste genoemd) Op die diskette staan het werkboek (bijgewerkt tot op de dag), de bestellingen, kortom alles wat een 2de mecanicien vroeger op papier indiende bij de cheng. 'k Bekijk die diskette, het is de diskette-navette niet, niet de pendeldiskette. Het is een andere. En ongelabeld? Dat kan dus niet hè, toen de dingen nog op papier afgegeven werden moesten ze óók in de juiste farde zitten. De juiste diskette, aub chef? En of het misschien een vergissing was? Ach ja, het was een vergissing, want Luc had het lef (*) gehad hem een diskette te geven waar niks op stond ... (?)
Kijk, als ik de bijgewerkte versie van het werkboek van LM telkens op een andere ongelabelde diskette zet, welk is dan de meest recente versie? De dag dat HUS er zich eens aanzet weet hij niet op welke diskettes er allemaal versies van het werkboek staan en welk de meest recente is. Dan moeten we toch op stel en sprong de meest recente versie opnieuw kopiëren, gelijk welk uur van de dag of de avond (of de nacht), omdat het vent niet wekelijks zijn administratie doet. Niks van: één diskette, de pendeldiskette. En daar komt de bijgewerkte versie op. Amen. Zélfs voor de menuukes is dat zo.
'k Heb al genoeg van die administratieve geniën meegemaakt. -en er waren er nog op komst, ook een markant geval, in 2001 Ze bewaren oude versies, beginnen lijsten van running hours in te vullen en merken op het einde pas dat het niet de meest recente versie is, terwijl de datum duidelijk bovenaan stond te staan. En dan? Hoe krijgen ze de meest recente versie naar hun bestand gekopieerd ? Niet. Herbeginnen, dus. En vloeken. Op de computer vloeken hè, niet op zichzelf of hun slordige manier van werken. Dat is allemaal al eens gebeurd. Zo'n mensen hou ik in het oog als een havik. Vier jaar geleden op schip 27 -tekst 229-heeft Cheng Leuke Leu, toen de chaoot van dienst, eens geprobeerd een van zijn typstommiteiten in de schoenen van LM te schuiven. Het ging over bestellingen, over specificaties. Hij had de lijn met specificaties per abuus verwijderd. En daar zou LM voor opdraaien? Dat was rap opgelost. Heel rap : de specificaties stonden wél in onze bewaarversie. -het ging over kleine zaagbladen In het bestandsbeheer heb ik hem de datum van de laatste bewerking in dat bestand laten zien: de datum van dag tevoren. Dus gisteren stonden de specificaties er nog : bestand openen, hem item n° zoveel laten zien. De specificaties stonden er! Ineens besefte hij dat dat klein wijveke hem door had en was het direct al vele minder erg of minder ernstig dan 30 seconden tevoren. Kijk, als ze LM iets proberen in de schoenen te schuiven, met gebrul dan nog wel, dan schiet het machientje in mijn bovenkamer subito presto naar hoogste versnelling: 1/ men blijft beleefd 2/ er is na een fout op de computer nog altijd de knop 'ongedaan maken', die heet UNDO in het Engels en dat dringt bij hem niet door.
Nu terug naar dit schip, met HUS aan boord als cheng: (*) ... omdat Luc het lef gehad heeft hem een diskette te geven waar niks op stond. 'Lef', ook direct beschuldigend dus. Dit soort mensen zoekt een zondebok ipv een oplossing. Daar gaat energie en tijd aan verloren. Is het wel Luc die zich vergist heeft? Wanneer men met ongelabelde diskettes werkt is een 'abuus' rap gebeurd hè chefke.
Gisteren was choff Luc in velden noch wegen te bekennen en het was drankdag. De deur van de locker bleef potdicht, hoe hard de wijzers van de klok zich ook haastten. 'k Heb hem ik heel het kasteel gezocht. Cheng HUS liep hem ook te zoeken. Hem ben ik vier keer tegengekomen. Telkens wat zenuwachtiger, onrustiger & vooral ambetanter, met veel 'mais enfin'. Hij is zelfs tot gans beneden in de pompkamer gaan zoeken. Ondertussen was LM al boven in de cabine. Geen avondbiertje voor hem dan. Da's erg hoor. Na een dag werken in een warm machien is zijn koele avondpint van 17h15 heilig.
Om 17h40 hoorden we gebrul buiten. 'Ze hebben Luc gevonden en hij is gewond' ging het door mijn hoofd. 't Ergste eerst hè, minderen kan daarna nog. 'k Ga buiten kijken, er was volk aan het zwembad: capt VW, twee mecaniciens en twee matrozen. Maar het gebrul kwam van boven. Cheng HUS stond van op deck D naar het zwembad op deck A te bulderen. Eddy, de jongste graad van de mecaniciens moest het ontgelden (dat Luc geen bier bedeeld had die namiddag) : HUS had een checklist nodig, nu, direct, stante pede naar zijn cabine te brengen. Om 17h40 nog? En moet dat in zo'n taal? En op die toon? - Zo is dat in 't machien alle dagen, zei LM. Onmacht en onkunde. Als hij de job van chief engineer niet aankan, waarom heeft hij dan de promotie aanvaard?
Om 18h kwam Luc erdoor voor het avonduurtje. Nogal rozig en zich van geen kwaad bewust. 's Avonds snapten we viavia waarom hij niet was komen opdagen om 15h20 na de safety-oefening. Hij was blijven pintelieren bij de pompman. Met de deur toe natuurlijk. Dat moet ook al eens gebeuren maar moet dat op de dag en het uur van de slopchest? Die dag geen bier bedeling, dat heeft weer eens op HUS zijn systeem gewerkt en de jongste van de hoop moest het ontgelden. Hij had in de namiddag ook een generall call kunnen laten doen, maar daar heeft hij het lef niet voor. En ik mag het niet.
Eergisteren heeft LM mijn haar geknipt. Het is nu zeer à la Sinéad O'Connor. Extreem kort. Dat is zeer comfortabel, de badhanddoek wordt nu niet meer zo nat bij het afdrogen. Ongerief : ik moet elke dag mijn ogen opmaken of ge ziet niet dat ik er heb. Als ik nu maar niet zonder schmink val. De elektrieker vroeg: "Is you eppie with this ...eh..." en hij wees naar waar hij vond dat een kapsel moest staan. "Very eppie" zei ik, ik heb niks aan te merken op LM zijn knipkunde.
Sinds twee dagen zoemen de buitendeuren als hommels. De ventilatieroosters in de alleyways blazen ineens ipv te zuigen! Door die druk liggen de buitendeuren te trillen in hun rubberafdichting. Het is een mooi geluid, maar nogal luid. En het wordt ook monotoon na een tijdje. Als de deuren open staan is het geluid weg. Dus staan ze al twee dagen open. Of dat mag voor de airco is een andere vraag.
2000-04-24 ~ op zee
Gisteren hadden we Paasdiner. Het was heel gezellig en heel lekker. Lam in de oven, sappig en mals. Dit is een professioneel keukenteam, dat merkt men elke dag. LM vroeg zich af hoe het lam zou versneden worden, in sneden, in brokjes, of gewoon in de bout bijten en doorgeven. Op dat laatste waren we niet gekleed, het diner was in full uniform te doen. Cheng HUS heeft geen uniformkledij bij, hij had dus weer reden om zich ongemakkelijk te voelen en bokkig te doen. (nog ± 10 dagen ...)
Capt VW had het over de onverstoorbaarheid van Mister Valkov. Om 07h doet Mr Valkov de cabine van de capt. Die ochtend was de capt nog op de wc en de deur van de badkamer had hij niet op slot gedaan. Mr Valkov begint aan de cabine en doet de deur van de badkamer open, hij ziet de capt op de wc zegt Good Morning Sir, doet de deur weer dicht en gaat in de woonkamer verder werken. Onverstoorbaar. Zoals dat van stewards mag verwacht worden.
De stand in het Zuid-Atlantisch Dartstornooi is Bulgarije 2, België 0.
De boots vertelde een vreemd verhaal over piraten. In Nigeria heeft hij gezien hoe twee Belgische officieren en hun vrouwen werden doodgeschoten en daarna de capt werd opgeknoopt. Dat klinkt halvelings ongeloofwaardig. Waarom hebben wij daar nooit iets over gehoord via de rederij of via andere kanalen? En in welk jaar? En wat was de naam van het schip ? Zoiets blijft toch bij!
2000-05-06 ~ ship-to-ship met de Grub
Jawadde, bijna twee weken niet geschreven? Hoe komt dat nu? Teveel werk zeker? Was dat maar waar. Sinds gisteren liggen we tegen de Grub. Het manoeuvre was mooi en tot op de millimeter geslaagd. De twee VLCC's liggen nu zusterlijk tegen elkaar. Een primeur voor de rederij in Antwerpen. En toch was het vorig jaar met de ULCC indrukwekkender -tekst 283, schip 30
Gisteren zijn we met de basket (de zweefkorf/het net voor personenvervoer) gaan buurten op de Grub om oude bekenden op te zoeken. Van hun bemanningslijst wisten we al dat cheng LdG aan boord was, samen met Colette -schip 28 & 29- en Tom V die nu 2de mecanicien is. We hebben enge verhalen gehoord over hun vorige reis. De boel stond daar bol van de intriges. Cheng LdG belde met de rederij en zei dat hij zijn contract opzegde. 'Nee" antwoordde de rederij in Antwerpen en ze haalden capt JB van boord. -schip 27 & 28, tekst 241: ( ...) het houterig & ouderwets beleid en de fezelcommunicatie van capt BJ en ge krijgt een patroon waarbinnen veel onaangename dingen onopgelost blijven en beginnen wegen. En ook aan 't broeien kunnen gebracht worden.
En choff Caro kon gelijk ook naar huis. Vreemde story hè, cheng LdG kwam nochtans eerst in aanmerking voor verlof. Dus er was 'iets', de stoorzenders werden verwijderd en de goeien moesten blijven? Capt BJ werd afgelost door capt Neli. Hij verjaarde gisteren. Heuglijke verjaardag, hij kreeg gelijk een ship-to-ship manoeuvre als cadeau.
LM kreeg twee zakken met vodden (gecomprimeerde balen poetskatoen) cadeau van cheng LdG, hij zou ze vandaag bij ons aan boord laten zetten. Deze namiddag komt hij hier bij ons op werkbezoek, buurten eigenlijk. Vanmiddag hadden we Colette en Tom V mee aan tafel. Zij hebben als kok Aurelio O aan boord, de Filipijnse Ramp die eens voor ondervoeding heeft weten te zorgen op schip 27. Hij is niet alleen rancuneus en boosaardig maar ook dom. -zie tekst 218, de curry-smurrie En daar valt niks aan te doen. Bij capt BJ zal hij wel in een goei schuif gelegen hebben want hij werkt 'zuinig'. Schraperig wil dat zeggen. Geen vers fruit, om te beginnen, en over de rest ga ik niet schrijven, we hebben het vent al eens moeten meemaken. Verder boycot hij de bereidingen van Colette ik heb dus niet gedroomd op schip 28, toen met die visfumet. Colette haar verhalen komen overeen met de mijne. We hebben tijdschriften uitgewisseld. Video's (nog) niet. Tegen morgenavond zouden we gelost zijn. Of we na valavond nog zouden vertrekken weet ik niet, misschien moet dit soort manoeuvres bij daglicht gebeuren.
We gaan naar Aruba bunkeren, dus niks St. Eustatius. Jammer, want we zouden door het Old Bahama Channel gegaan zijn, langs de Cubaanse kust. Dat is een heel mooie route, naar het schijnt, maar dat gaat dus niet door. Bunkeren, crewchange en bevoorrading & proviand gebeurt nu allemaal in Aruba en 'out of port limits' op de koop toe. Dat is een dure levering. Of de man voor de e-mail dan aan boord kan komen blijft afwachten. En op dié man zaten we nu juist te wachten hè, LM en ik. En capt VW ook natuurlijk, maar hij heeft voor het moment veel meer aan boord dan de e-mail technieker waarschijnlijk.
Over de bevoorrading & proviand zijn al wat dure communicaties over-en-weer geluld met de rederij en met de shipchandler in Antwerpen. De klassieke vraag is 'of al die spullen wel nodig zijn'. Dat ze wat minder lameren, communicatie per satelliet kost ook geld.
De volgende reis zou zijn : Cabinda (Angola) – China. https://nl.wikipedia.org/wiki/Cabinda_(provincie) En in het opvaren kunnen we geen bevoorrading & proviand nemen in Singapore, daar leveren ze niet meer aan VLCC's terwijl ze varen. Te gevaarlijk ivm pollutie. In het terugkomen wel, dan vaart het schip in ballast en dan wil Singapore wel leveren. Het wordt dus een zeer lange reis. Of die stores wel 'nodig' zijn, telexen en faxen ze dan.
2000-05-23 ~ op zee
Op 12/05 hadden we crewchange in Aruba. 's Morgens om 06h zou het bootje er zijn om de vervangers aan boord te brengen. De ch.kok moest naar de tandarts en ik mocht mee met het bootje om boodschappen te gaan doen. 's Namiddags ging ik met het supplyship weer aan boord. En met dat supplyship gingen cheng HUS en choff Luc dan van boord, na de bunkering.
Aruba (Oranjestad) valt enorm tegen. Afgrijselijk toeristisch. De winkels zijn er van hetzelfde genre als in een transitzone van een luchthaven. Veel parfumeries, winkels van dure kledingmerken en taxfree fotomateriaal. Waar zijn de gewone winkels dan? Misschien in San Nicolas of in Aruba-Noord, maar zo ver ben ik te voet natuurlijk niet geraakt.
'k Moest videofilms en boeken meebrengen, voor 550 USD: 225 USD van onze welfarekas en 325 USD van de Bulgaarse welfare kas want die mannen hebben een aparte kas van hun agentschap. In heel downtown Oranjestad (vier kruispunten groot) geen ene videofilm te koop, enkel te huur. Of ik kinderfilms bedoelde? No, for adults. -foute woordkeuze van mij ! In de twee CD-winkels van Oranjestad waren drie videofilms te koop van Zuid-Amerikaanse zingerds en een van de Drie Tenoren. Daarmee moest ik niet aan boord komen, denk ik. Daar ook vroegen ze of ik misschien films voor kinderen wou. No, for adults. -ayayay!!! Want kinderfilms verkopen ze bij Toys 4 US. 'k Ben toch maar eens gaan kijken bij Toys 4 US, misschien weten ze daar iets meer. Daar hadden ze enkel Disneyfilms. En over films for adults wisten ze verder niks.
Om 09h 's morgens wist ik dus al dat er op het eiland geen films verkocht worden en dat ze raar kijken wanneer ge er naar vraagt. Het begon warm te worden. Tropisch warm, geen films en nog een paar uren te doen ... En toen ... toen pas viel mijn vent dat ik niet naar films 'for adults' had moeten vragen maar naar 'regular films for grown ups: adventure, action, romance, thrillers, that kind of stuff'. Daarméé keken ze zo raar! Ik had zonder blozen en luidop naar porno staan vragen, wel in een winkel of vijf.
Dan naar de boekenwinkel, eigenlijk een papierhandel met wat tijdschriften en ook een boekenstand. Ze stonden niet eens per alfabet. Geen J. Sanford te vinden, gene Michener of Irving te zien. Wel veel kaften met hartjes en lintjes en balletschoentjes. Ik keek eens in de bak met afgeprijsde boeken, dat zag er al wat beter uit. 'k Heb 21 pockets gekocht. Met wat we van de Grub gekregen hebben is het schip nu 32 boeken rijk.
Vandaag barbecue. De voorbereidingen zijn volop aan de gang. Het roze varkentje hangt boven het vuur bruin te roosteren en de blote bovenlijven zien knalrood, ch.kok, choff Luc en heel de logistieke ondersteuning. Er zijn veel struise vrijwilligers om dat varkentje te roosteren. Het is persies vakantie vandaag.
Vanmorgen hebben we de mail van Didi ontvangen. Donc, ça marche. Dat wisten we al wel van capt VW, maar nu zien we het met onze eigen ogen: de mail-installatie werkt. Lang leve capt VW. En een gordijn voor de cabinedeur komt er ook. Choff Luc heeft een rol groene canvas in zijn locker. Daar krijgen we morgen een stuk van. Morgen pas, want vandaag moet hij vuur en varkentje in het oog houden. We krijgen die canvas op één voorwaarde, dat ik voor hem ook een deurgordijn maak. Twee canvassen dus. Er komt schot in de zaak. https://nl.wikipedia.org/wiki/Canvas_(materiaal) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Zeildoek Op canvas kan men schilderen hè. Verf is aan boord, red, blue, yellow ... yellow! Daarmee kan ik zonnebloemen schilderen. Eerst het canvas opspannen zeker? Oei, laat maar. Zo zot gaan we niet doen.
Waarom dat deurgordijn zo lang aansleept? Een mens zou denken, ik neem gewoon een oude bedsprei of een oud tafellaken en ik fiks daar iets mee. Awel, dat gaat niet. Er is nog geen recuperatiemateriaal. Het schip is pas van maart 1999 in de vaart. Alle scheepsmateriaal is nog nieuw en in goede staat. Er valt nog niks te recupereren.
2000-04-14 ~ op zee
Gisteren zijn we rond de Kaap gegaan en we kunnen FM ontvangen, al twee dagen. Brian Ferry komt naar Cape Town. Allen daarheen. Enkele dagen voor ons vertrek uit België hoorden we in de auto een interview met Dana Winner. In de auto staat de radio op VRT2. Het gesprek ging over haar optredens in Zuid-Afrika en andere verre reizen. Onder andere naar Dubai (UAE, Midden Oosten) De presentatrice en de presentator vroegen waar Dubai lag. "Euh ... in Noord-Afrika, zei Winner, ja, Noord-Afrika." Jammer dat ze haar niet gevraagd hebben in welk land van Noord-Afrika. Wat zou ze er dan uitgeslagen hebben. Ik vermoed dat ze zat teken te doen van ik-weet-het-niet! niet-verder-vragen! Want Noord-Afrika was hen plots voldoende als plaatsbepaling, zij het anderhalf werelddeel mis.
De barbecue van vorige week was een succes, het was een heel lekker varkentje. 'k Heb een royaal stuk van de filet gekregen, ik voelde mij als een prinses. Als een Breugheliaanse prinses. Enkele dagen later vertelde capt VW dat hij de barbecues met de Filipijnen feestelijker vindt. Er is meer ambiance. Allez zeg, en LM&ik vonden het juist zo rustig dat eens niét de obligate karaoke volgde. Karaoke is misschien plezant voor degene die staat te zingen maar moet dat per sé met versterking? 't Blijft even vals klinken, alleen stukken luider.
De e-mail is kapot, sinds dinsdag. Capt VW vermoedt dat iemand van de rederij in Antwerpen toch iets in bijlage verzonden, want het systeem zit muurvast. En capt VW had hen nog zo gevraagd voorlopig alles in *.txt (onbewerkte tekst) en zónder bijlagen te verzenden. Hij denkt dat het 't krantje is dat de boel blokkeert. En op dat krantje zat hier echt niemand te wachten. En daardoor is ook de privé-communicatie per mail afgesloten tot 08/05. Juist nu. Om onnozel van te worden.
Gisteren heeft dit schip 18Kt (knopen) gedaan, 15Kt geleverd door het machien + 5Kt bonus door de stroming. En zo gingen we de bocht in, de Kaap rond. 's Avonds moesten we al snelheid minderen want we gingen te snel, hadden 'ze' gezegd. Ze = Tankers London, denk ik, de firma van de lading.
Het is herfst hier in het zuidelijk halfrond en gisteren was het maar frisjes, rap weer naar het noorden, naar warmere regionen. Voor LM hoeft dat niet, weer eens de tropen door. En deze keer gaan we schuin door de tropengordel, 't zal dus langer duren. Arme mecaniciens. Nuja, het zijn geharde mensen hè. Behalve mijnen delicate misschien?
2000-04-18 ~ op zee
Gisteren heeft iemand bij Tankers Londen ontdekt dat dit schip niet in de States binnen mag, ttz: dit schip heeft een Chinese eigenaar en de Chinezen willen dat niet hebben en dat staat zo in het verhuurcontract voor dit schip. Oeps! zeiden ze gisteren bij Tankers Londen. Ze gaan onze bestemming efkes aanpassen. En dit 17 dagen na vertrek uit Ras Tanura? Wat een geluk dat de aarde rond is, of we moesten terug. Waar we nu zullen lossen weten we nog niet. Misschien kunnen we ermee gaan leuren : "Moet er nog crude oil zijn?" Er bestaat een redelijke kans dat het Aruba of Bonaire wordt (Nederlandse Antillen) Daar zouden we tegen de kaai kunnen. (Met een VLCC?) Hier aan boord is iedereen alvast blij. Er is een probleem : de zeekaarten. Die faxen ze wel van op schip 31, zei capt VW. In A4-lapjes en die plakken we hier aan mekaar. Mailen zou meer precieze kopieën geven, maar dat kan voorlopig dus niet. We geraken er wel. Hopelijk stuurt Tankers Londen ons met de lading niet naar the middle of nowhere, out of port limits en ship-to-ship want de specialist(e) van de e-mailinstallatie moet aan boord geraken hè. Het belangrijkste eerst zeggen wij hier. Een lading van enkele duizend ton is zo belangrijk niet. Als de e-mail maar in orde komt.
De lading van dit schip is het probleem van Tankers Londen. Serieuze zorgen denk ik. Volgens het contract moet de eerste druppel van de lading in Louisiana geleverd worden op 08/05. We varen full speed naar de Caraïben, er wordt 25 ton meer fuel (brandstof) verbruikt per dag. Ze hebben aan tafel eens uitgerekend hoeveel dat kost. Een miljoen. -BF of USD?-En dan zonder de bijkomende vervoerkosten om de lading van de Caraïben naar Louisiana te krijgen. 'k Moet er niet aan denken. De zullen die iemand bij Tankers-Londen een kaartje sturen van op een Caraïbisch strand. Als hij/zij er dan nog is, bij Tankers Londen.
Hoe komt een schip van een Chinese eigenaar bij Tankers Londen en bij de rederij in Antwerpen terecht. Awel, de Chinees eigenaar (of firma) heeft liquiditeitsproblemen. Hij heeft enkele schepen teveel besteld in Japan. Oeps! Daarom verhuurt hij dit schip aan Tankers Londen en Antwerpen zorgt dat het bemand en bevoorraad geraakt. En nu gaan wij niet aan de boei in Louisiana maar tegen de kaai op een mooi eiland, dank zij de vergissing van iemand bij Tankers Londen. Die Chinese rederij heeft een tamelijk sobere (Spartaanse) stijl. Van alles is maar juist genoeg aan boord. Of niet, zegt LM. De Chinese eigenaar verhuurt dit schip misschien geen tweede jaar, dus blijft het afwachten en hopen of er voldoende zal geleverd worden voor deck en machien, vanuit Antwerpen. Welfare kunnen we vergeten, denk ik. Hier zijn royaal twee boeken in de bibliotheek. Die twee boeken blijven niet in de kast hoor, die komen elk in een monstrans.
Toen de Belgen en de Bulgaren hier aan boord kwamen om het schip over te nemen van de Chinezen was er geen tafelservies, noch bestek. Zelfs geen rijstkommen die we eventueel zouden kunnen gebruiken als soepkommen. Er waren plastic chopsticks en inox kantineschotels met vakjes, zeg maar veredelde gamellen. Borden en bestek zijn er ondertussen wel.
Gisteren hebben de heren basket gespeeld. Drie tegen drie. 'k Heb er foto's van gemaakt. Het basketbal terrein is afgespannen met netten. Van boven gezien rennen de spelers persies in een kooi rond. De netten hangen daar om de bal aan boord te houden, maar het lijkt alsof ze daar hangen voor daar hangen om zes rondspringende heren binnenboord te houden. De 3de stuur heeft zijn pols al bezeerd. Een werkongeval? Voor wij aan boord kwamen hadden ze op anker 's avonds in de Perzische Golf een paar keer gevoetbald, op de helikopterlanding. Het terrein was daar toen ook helemaal afgespannen met netten, als bal werd een minder gevulde basketbal gebruikt en de grote deklichten werden aangezet. Zelfs na zonsondergang was het nog bloedheet, wist choff Luc te vertellen. -wie voetbalt er nu op een stalen plaat in de Perzische Golf ... De pompman had de materiaalkarren naar voor gereden, ingeval iemand door hitteslag naar de koelte moest vervoerd worden. -gezond verstand
Een tijdje geleden vertelde capt VW iets over een ander schip, toen was hij nog choff. En het was in de jaren '90, in de periode dat er nog met Zaïrezen gevaren werd. Het schip had een zwembadje, maar het was in erbarmelijke staat. Hij heeft zich daar eens aan gezet en toen de restauratiewerken klaar waren en de verf droog was, vulde hij het in de namiddag, om voor het avondeten een verfrissende plons te kunnen maken in een proper zwembadje met helder zeewater. Toen hij 's avonds aan het zwembad kwam stonden de Zaïrezen zich daar enthousiast te wassen, met zeep en al. -zeep met zout water? "Tous ensemble, comme au village". Allemaal samen aan het bassin is toch veel socialer dan ieder apart in zijn eigen douche! Het zwembad was gewoon een bad geworden en VW heeft voor de rest van zijn contract niet meer de kans gekregen eens te zwemmen in proper zeewater. Maar in Zaïrese dorpen wordt nu wel met dankbaarheid in de stem over hem gesproken.
Er is al één deurgordijn klaar. Vandaag heb ik de eyelets er in geklopt, de koperen ringetjes, Ø ± 2cm. Natuurlijk zijn er maar 15 ringetjes en ik heb er 16 nodig, 8 per gordijn. Van alles is maar een beetje aan boord hè. Een zeer klein beetje blijkbaar, amper een handvol! Maar daar vind ik misschien iets op. En toen ik er al 3 van de 8 ingeklopt had, het 3de al wat minder rond dan het 1ste, toen pas zag ik dat ik aan de achterzijde bezig was. Kermille, en geen reserve ringetjes om te herbeginnen. Dan maar een siersteek in de zoom onderaan, dat leidt de aandacht af van de bovenkant. Zo blijf ik bezig.
Bezig blijven is een probleem. Er zijn niet genoeg jobkes voor mij hier aan boord. -gelukkig was er Encarta https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta Een paar dagen geleden had choff Luc een jobke voor mij. Typwerk. Veel, had hij gezegd. 'k Was blij. Bezigheid tot volgende haven! Veel = 2,5 blz's met dubbele spaties en wat opmaak. In doorlopende tekst eigenlijk 1 blz maar. Bezigheid voor 20 minuten. En die 20 minuten, dat kwam eigenlijk dank zij de lay-out. Anders was 't nog rapper gedaan geweest met typen. En deze namiddag is er misschien nog een jobke. Papierwerk dat cheng HUS hem handgeschreven bezorgt, niet op diskette. Waarom niet op diskette? Geen idee.
18h10 : 'k Heb geen typjobke gehad. 't Zou nochtans deze namiddag in de bus steken. De bus = het houten bakske naast de deur. En LM is nog altijd niet boven. Er zal iets zijn in het machien, want ik hoor het ene alarm na het andere.
2000-04-21 ~ op zee
Nieuws: 04/05 gaan we ship-to-ship lossen tegen de Grub. Daarna gaan we naar St. Eustatius voor crewchange (bemanningswissel) en bunkering. Dat de crewchange doorgaat is een hele opluchting. En niet alleen voor de Bulgaren, ook voor LM: cheng HUS wordt afgelost en dat is beter voor de collectieve bloeddruk hier aan boord. Choff Luc heeft gevraagd of ik op 04/05 foto's wil maken van het manoeuvre, twee VLCC's die ship-to-ship gaan. Bibi direct akkoord natuurlijk, ikke. En ik heb wat straffe verhalen opgehaald over 'mijn' eerste ship-to-ship manoeuvre, met schip 30 een VLCC tegen de Sea Giant, een ULCC. VLCC = een Very Large Crude Carrier ULCC = een Ultra Large Crude Carrier Dat manoeuvre van enkele uren was persies een choreografie en op het einde van die pas-de-deux lag heel schip 30 klein te zijn in de schaduw van de Sea Giant.
Choff Luc wordt afgelost door choff Diga, met wie we al gevaren hebben op schip 28. Hij brengt de digitale camera voor het schip mee en ik heb al permissie van capt VW afgelutst om met die camera het schip te gaan fotograferen van op de kaai in St. Eustatius. https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint_Eustatius Een klein probleem, zei choff Luc, in St. Eustatius mag niemand aan de wal, men heeft een Nederlands visum nodig om er een shorepass te krijgen. Wabliéft? Als EG-lid ook? -het was larie natuurlijk, maar ik heb efkes meegespeeld In Antwerpen komen Ollanders zonder vergunning tegen de kathedraal staan plassen. Geen papieren voor nodig. Maar op een van hun Antillekes zouden wij volgens die zeikerds een visum nodig hebben om op een kaai en op sociaal aanvaardbare wijze enkele foto's te gaan maken van ons bloedeigen Chinees gehuurd schip? Pisnijdig word ik van zoiets. Leuke buren hebben wij. Capt VW zat te knikken en te beamen en choff Luc zat te grinniken omdat zijn mopje geslaagd was.
Na drie dagen basket zijn al drie spelers afgevallen. Verstuikte gewrichten. Moeten die mensen zo aan het werk? Ja. Capt VW staat vol blauwe plekken. IJsblokjes en Hirudoid alom. Dat alles voor de 'sfeer'. En wie bepaalt wat 'sfeer' is?
Eergisteren is mijn cent gevallen waarom choff Luc liever niet heeft dat ik de menu's in het office print. ('k Doe dat dus niet meer en verbruik al een week of vier onze eigen inkt voor het eerste exemplaar. Het kopieerapparaat gebruik ik daarna natuurlijk nog wel). Zo om de drie dagen veroorzaakt de elektrieker op de printer een 'jam générale', een knoeiboel. Hij laat bestanden van hem in opdracht staan (?) De volgende die komt printen krijgt eerst een aantal van zijn lijsten afgedrukt en ook lege tabellen. (?) Dat alles omdat hij het printbeheer niet onder de knie heeft. Zucht. Door zijn geklungel in het office mag ik daar niet meer printen, omdat choff Luc het gesukkel & gedoe van de elektrieker meer dan beu is. Zucht.
Zondag Pasen. In groot tenue, had choff Luc voorgesteld. Dat gaf verschrikte gezichten bij capt VW en cheng HUS, ik denk dat ze hun wit hemd nog uit hun valies moeten halen. En hebben ze hun epauletten wel bij? Tropentenue is met witte kniekousen en de omslagboord moet 10 cm zijn, wist choff Luc erbij te vertellen. Hoe zo'n jonge gast die antieke geplogenheden kent? Zijn vader is cheng geweest. De helft van zijn carrière heeft hij op de fruitschepen gevaren, bananen vervoerd. Hij is nu +70j en eet al 30 jaar geen banaan meer. https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgian_Fruit_Lines Hij kan geen banaan meer zien.
Capt VW vroeg aan choff Luc hoe het met de boots en de matrozen gesteld was. Choff Luc knikte eens, alles dik oké dus, de boots is zijn rechterhand. Als ik goed begrepen heb zijn de meeste van deze Bulgaren, of allemaal, opgeleid in het leger. Awel, dat is te merken. Niet dat ze gelijk in Amerikaanse actiefilms in houding springen en "SÍR, permission te speak SIR!" brullen maar ze hebben iets professioneels over zich. Zo was het niet met de Israëli (vermaledijde schip 25) en de Polen (schip 30) die elk order opvatten als persoonlijke kritiek, hun antwoord alvast begonnen met 'yes but ...' en dan nog moesten nadenken over welke bezwaren ze zouden aanbrengen die er uiteindelijk geen waren. En het zijn geen frêle mannekes, ze stappen kwiek, niet van dat Filipijns tegen-hun-zin-geslef. Kortom, het heeft allemaal iets geruststellend. Ze hebben zoiets over zich gelijk Dany, de Roemeense 3de stuur op schip 30. Hij was ook in het leger opgeleid. Een mengsel van taakgerichtheid, rustige zelfzekerheid en hoffelijkheid. 'k Probeer dat in één woord te krijgen. Zeemanschap? Vakmanschap? Ik blijf zoeken naar dat woord hoor. -nu denk ik dat ik toen gewoon zocht naar het woord 'opvoeding', dat vat het zo wat samen Jaren geleden heb ik eens enkele keren gesproken met iemand die bij het Vreemdelingenlegioen geweest was, en die had ook die attitude. Zit ik hier nu lyrisch te doen over een militaire opleiding? Ík? OEI! Oeioei. Oeioeioei. Hoffelijkheid is wel het juiste woord hoor. En die sociale vaardigheden en die attitude komen toch érgens vandaan ...
En dan nu de mensen van de keuken. Die gasten hebben het ook. Én zij hebben op cruiseschepen gevaren. Dat is te merken aan het eten, aan de afwerking van de tafels, aan het poetswerk, aan alles. Ze dragen een zwarte pantalon ipv pied-de-poule, dat geeft een nog professioneler indruk. Onze steward heet Valkov en die was zelfs blij dat er een menu was voor elke tafel in elke mess. (+ een print voor elke pantry en voor de keuken) Hij zei een keer thank you en een keer thank you very much, heel stil, zonder toeters en bellen. 'k Mag de menu's op de passe-plat leggen, hij zorgt dat ze ter plaatse geraken, wat ik eigenlijk zelf kan doen. Dat hij daarvoor extra moet rondlopen vindt hij niet erg, da's gewoon 'part of the job'. 'k Spreek hem aan met Mr Valkov. Niet dat wij hier stijf staan van de vormelijkheid, zo ineens, maar die gast inspireert dat gewoon. En mens houdt zich vanzelf rechter in zijn nabijheid. Het is een plezier hem te zien serveren, geen strijkages, gewoon souplesse en tempo. Vandaar dat ik hem aanspreek met MISTER Valkov. Het soort mens dat van dienstverlening een vak maakt, zonder te vervallen in onderdanigheid. Klinkt dit overdreven? Wel, dat is het niet.
'k Heb dit schrijfsel efkes overlezen en het klinkt nogal opgetogen of te mooi om waar te zijn. Maar ik ben niet aan het overdrijven, denk ik, het is hier al 7 dagen zo. Dan zal het wel de stijl van het huis zijn zeker? Houden zo en meedoen.
Zojuist bracht de elektrieker een dubbele stekkerdoos aan de deur. Nu kunnen we én de frigo én de muziek tegelijk laten werken. Die stekkerdoos bracht hij niet met een gewichtig gezicht van 'ik heb mij voor u een inspanning getroost, zorg dat ge het onthoudt en niet vergeet'. Neenee, hij bracht ze met de glimlach. Jamaar, zoveel werkvreugde en vlot verloop zijn wij niet meer gewend hoor. We hebben nu dus muziek. In het hifi-bakbeest is over verschillende plateau's plaats om 25 CD's te leggen. We hebben er 30 bij. Dilemma: welke vijf leggen we er niet in?
Zojuist bracht choff Luc een mail van Didi voor LM binnen. Luc loopt ook al te smilen. De opgewektheid van de Bulgaren werk aanstekelijk. De enige die er immuun voor is, is cheng HUS (op schip 28 al mee gevaren). Stillekes laten knorren, zeg ik. Hij heeft al laten horen dat hij zijn papierwerk van twee maanden op een hoop laten komen heeft. Ja ..., en dan? Ik typ enkel en alleen voor LM hoor. En vlak voor de States zal heel die berg moeten verzet worden zeker? Met man en macht? Op mij moet hij niet rekenen. Gaat hij weer eens lopen jammeren wanneer het zover is? ... wordt vervolgd, hoewel ik u het scenario nu al kan uittekenen hoor.
Eergisteren aan de boei kwam hij er om 10h mee af dat de scavenging moest gedaan worden. Om 10h pas? Niet om 06h of om 08h of de dag tevoren? Er gaat tijd op aan de mise en place van alle materiaal hoor. En waarom aan de boei en niet en dag of wat ervoor op anker? Enfin, het wordt weer zo'n desorganisatie als vier jaar geleden op schip 28 hè. Het is niet occasioneel bij dat vent, zijn bovenkamer is gewoon een ramp. Hoe is dié aan zijn promotie geraakt? Erg. Afgrijselijk gewoon. De voorganger van LM, 2de mecanicien RY, is de flexibiliteit zelve, en hij heeft hier zijn contractperiode niet uitgedaan. Daarmee is de situatie beschreven zeker? Dan ga ik ophouden over dat stuk HUS, want ik wordt er wee van als ik bedenk wat LM nog allemaal te wachten staat.
Nog één verhaal : LM moest in Ras Tanura (Saoudi Arabia) 's avonds nog naar de -2 voor iets, het blad met running hours van de machinerijen vergeten, of zijn leesbril, zoiets. Enkele seconden later staat cheng HUS hier aan de deur om te vragen waar LM is. - Hij is naar beneden chef, antwoordde ik. - Nu nog? - Hij is zijn bril vergeten. (De moeial. HUS heeft continu gezelschap nodig en komt dan maar beslag leggen op andermans vrije tijd.) Terug in de cabine vertelde LM dat cheng HUS ook naar beneden gekomen was omdat hij dacht 'dat er Saoedi's in het machien zaten'. Alsof de Saoedi's van de lading daar hun wit hemd zouden aan wagen. En anderen geraken niet door de gates. - Tiens, zei ik, 'k had hem toch gezegd dat gij het waart beneden ... De cabine van de cheng ligt pal boven de onze en kijkt ook uit op de lift. Op het controlepaneeltje naast de liftdeur kan men volgen waar de lift zicht bevindt, gesteld dat men 's avonds niks anders te doen heeft (achterstallig papierwerk van twee maanden inhalen bvb, HUS?) En de lift was 's avond nog efkes van level C (wij) naar level -2 (machien) gereisd. Dat was voldoende om HUS weer gezelschap te doen opzoeken. Niet mét ons en niet bíj ons, HUS. Leef uw eigen leven.
Het is 15h: nu breng ik efkes de fax van Didi naar beneden. LM zal blij zijn. Ziezo, 'k ben al terug. Van level C naar level -2, en terug. Dat is allemaal te volgen op het controlepaneeltje naast de liftdeur, voor wie zin heeft om daar op te zitten kijken. Zucht ... Op level -2 komt de lift rechtstreeks in de control room van het machien. Da's gemakkelijk hoor, want in feite is het machien 'only authorised personnel'. Dus strikt genomen mag ik daar niet door van de verzekering en van nog zo'n paar instanties.
Na de Straat van Hormuz krijgen we een barbecue, op een dag dat LM niet van wacht is, heeft capt VW al laten weten. De elektrieker loopt hier geen stille wacht, dus om de drie dagen is het LM zijn beurt, zoals op het vermaledijde schip 25. Dan slaapt hij in overall op de seat. Dat is nieuw hoor. Op andere schepen deed hij dat niet. Daarvoor had ik een tweede set lakens nodig, om de seat te kunnen klaarmaken voor de nacht. Die lakens heb ik direct gekregen van Mr Valkov. Op het vermaledijde schip 25 moest ik een half uur uitleg geven waarvoor ik een 2de set lakens nodig had. Hier niet. Mr Valkov weet wat stille wacht is en waarom sommige mecaniciens dan liever werkensklaar in overall slapen. En daarom op de seat. Zo gaat het goed vooruit hè, als de mensen met een half woord snappen wat er bedoeld wordt. (Ben ik nu weer aan het bejubelen?) En wat blijkt ? LM slaapt beter op de seat dan op de matras. (Jamaar zo niet hè man) De seat is namelijk zachter dan de matras. Die is keihard. Mijn zeebonk is voor sommige dingen nogal een delicate. Men zou het hem niet aangeven, maar het is zo. De matras is keihard. Iets minder hard dan de vloer. En dat is in alle cabines zo, heb ik begrepen. Omwisselen met de matras van een onbewoonde cabine heeft dus geen zin. Nu ja, 't zal wel wennen.
De overalls van de mecaniciens worden door de wiper gewassen. Hij krijgt daar een overuur voor. -de wiper = de poetsman van het machien De overalls van de stuurmannen worden door een matroos gewassen, na zijn coffeetime. Die is misschien blij dat hij efkes langer van de brug weg mag. Dat maakt dat ik hier geen laundry-jobke heb. De bar, eigenlijk smokeroom want er staat geen toog, is selfservice en de frigo wordt bijgevuld door Mr Valkov. Het zwembad dan? Vergeet het. Dat was vanmorgen al uitgewassen en gevuld. 'k Durfde zelfs niet vragen of ik mocht meedoen, want ik zou maar in de weg lopen van die kwieke gasten. Conclusie : buiten de cabinebezigheden en een beetje typwerk voor LM het ik enkel de menu's als jobke. Verder heb ik helemaal niks voor het schip te doen. En da's toch weinig hoor, het geeft een nutteloos gevoel. 'k Kan hier zelfs niet scheepstuinieren want de messrooms en de smokeroom hebben wel plantenbakken maar er staat nog niks in. Ook geen potaarde. En moest er iets in staan, dan zouden de stewards wel water geven, kwiek als ze zijn. Zelfs de instructieboeken van het machien zijn shipshape, gloednieuw eigenlijk. Er valt nog niks te repareren. En in alle laundries zijn de filters gekuist en blinken de kranen. Om moedeloos van te worden.
Zal ik dan toch de cursus Spaans weer moeten bovenhalen? Ay caramba. 'k Heb niet veel zin. Mechanica voor Beginners dan? Absolúút geen zin. -gelukkig had ik Encarta, dat was mijn reddinghttps://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta
Dit schip is een tanker. Er zijn aan dek geen luikdeksels die het zicht zouden kunnen beperken, want er zijn geen luiken, enkel tanks. Benedendeks. Aan SB en BB staat een manifold natuurlijk, of we kunnen geen lading nemen of lossen. En op de nodige plaatsen staan ook winchen. Tussen dat alles: ruimte. En door al de parallelle pijperijen die naar voor lopen lijkt het schip nog eens zo lang en ruim.
De drie cargoleidingen zijn vanuit de cabine duidelijk zichtbaar gemarkeerd met elk om de zoveel meter een brede kleurenband : red, yellow & blue. In '94, op schip 24 had LM me eens gevraagd iets op te zoeken over een cargopomp in het archief van de werkboeken van alle voorgaande 2de mecaniciens. Dat archief gaat terug tot in de tijd van Vasco da Gama, ik was er een tijd zoet mee. 's Middags was hij een beetje verbaasd dat ik nog niks gevonden had en ik was een beetje ongerust omdat ik er waarschijnlijk over gekeken had. Tegen 's avonds had ik het archief voor een tweede keer doorgenomen. Toen was hij zéér verbaasd dat ik nog niks gevonden had en ik was danig ongerust omdat ik er waarschijnlijk een tweede keer over gekeken had. Da's geen opzoeken hè. - Nee, zei ik, kijk maar, (notities erbij genomen) op deze bladzijdes staat iets over red, yellow en blue line maar nergens staat iets over the green cargoline. Stilte op de seat. Vree stil. Hoe stiller het bleef, hoe erger ik het vond en hoe kleiner ik werd. En toen fluisterde LM: - Eh, (gekuch) het moest blue cargoline zijn.
Dat gaat mij hier niet overkomen. Ten eerste is hier nog geen archief en ten tweede zijn de brede kleurmarkeringen van uit de cabine duidelijk zichtbaar. En Green Line is een assortiment van Colruyt denk ik erbij, wanneer ik 's morgens buiten kijk en de red, yellow & blue kleurbanden op de cargolines zie.
2000-04-05 ~
De Belgen hier aan boord (staff + LM) hebben alle vier al meer dan één Koreaanse werf meegemaakt. Na twee of meer keren enkele maanden Korea spreken ze al wat Koreaans. Aan tafel (in het Nederlands dan) worden nogal sterke verhalen verteld. Jammer dat ik ze niet allemaal kan onthouden. Koreaanse toestanden. Hilarische toestanden. Achteraf bekeken natuurlijk. Verder vertelde capt VW de allerstrafste verhalen over het zusterschip van het vermaledijde schip 25, dat hij samen met cheng Peegie overgenomen heeft van de Chinezen. Chinese toestanden. Dat daar toen geen rampen gebeurd zijn is zeker niet te danken aan de Chinese manier van denken en aanpakken.
2000-04-06 ~
Vandaag had ik 'véél' werk. 'k Heb elf fotokopiekes gemaakt voor LM. En dan bestaan ze het te vragen waarmee ik zoal mijn dagen vul. Awel! Met elf fotokopiekes! Gisteren heb ik iets geleerd. Om plat van achterover te vallen dat ik het uit mezelf nog niet wist: het is goedkoper iets een aantal keren te fotokopiëren dan een aantal keren te printen. Ik heb alzeleven gedacht dat de toner voor een kopieerapparaat evengoed stukken van mensen kostte zoals de inkttanks voor een printer. Awel nee. Kopiëren is goedkoper. Hoe moet het nu met de menuukes. Het formaat is een A8 (een halve A4). 'k Zal me eens over dat probleem buigen en wanneer ik weer recht geraak laat ik u iets weten. De airco doet het hier voor 200%. Een beetje straf dus, zelfs voor een rokerscabine. 'k Ben nogal stram vandaag. 'k Zal me morgen of straks met die halve A4 onledig houden. En dan nu weer naar Encarta, mijn vlucht en toeverlaat
Dag Belgen in het Binnenland, hier twee in het Buitenland. De travel naar Dubai (UAE) is vlot verlopen, behalve dan dat we over Manchester moesten. Een vol uur west vliegen als ge naar het oosten moet, dat is in de kering twee uren teveel stilzitten in zo'n stoeleke: 7hrs vliegen. Over Frankfurt ware sneller geweest, 5hrs. Maar! Van Manchester naar Dubai hebben we met de UAE maatschappij gevlogen, Emirates. En dat was de moeite. Even goed al Singapore Airlines. Vorig jaar heeft Emirates een prijs gekregen voor de service aan boord, en daar konden LM & ik nu van mee genieten: lekker eten, een schermpje voor onze neus met elventwintig videokanalen (maar geen spelletjes voor kinderen?) en op kanaal 17 en 18 krijgt men rechtstreekste beelden om het opstijgen en landen te kunnen volgen. De uniformen voor de hostessen zijn stijlvol en sober : een beige mantelpak en een bordeaux pothoedje waaraan een voile vastgemaakt is. De voile hangt losjes over hun schouder gedrapeerd en kan onmiddellijk als sluier gebruikt worden, waar & wanneer dat nodig zou zijn. Want er zijn in de Golf natuurlijk andere landen dan de UAE. Saoudi Arabia bvb, waar we sinds gisterenavond aan het laden zijn.
Op de luchthaven van Dubai hebben we drie kwartier dat staan koekeloeren omdat de man van het agentschap (een Indiër) iets gezegd had van 'We'll see you outside'. Dat moest zijn : 'The driver will see you outside.' Tussen al dat volk buiten hebben wij die chauffeur (ook een Indiër) 45 minuten zien staan en hij ons. Het vent hield het karton met de naam van het schip stevig tegen zijn lijf gedrukt, alsof dat vertrouwelijke ipv nuttige informatie was. (In welke luchthavens hebben we dat nog meegemaakt?) en hij was aan het zoeken naar een groepje van drie zeevarenden, in zijn kopke dus drie zeemannen. Dat een van de zeevarenden een vrouw zou kunnen zijn was in het kopke niet opgekomen. Nuja, als hij zijn karton niet zichtbaar houdt ... wat mogen wij daar dan van vinden, van dit soort denk- en doewerk? In het vervolg ga ik alle mannen met karton langs en noem de naam van het schip. Als toen de man van het agentschap niet was langsgekomen hadden we er 's anderendaags nog gestaan.
De chauffeur dacht dat wij een groepje muzikanten waren want bovenop de bagage lag de gitaar van capt VW. En ikke dan de zangeres zeker? Wie gaat er nu zeelieden zoeken tussen de gitaren. De chauffeur niet want gitaren = muzikanten. Zeelieden = ??? gewoon mensen van wie iemand een gitaar bij heeft. Zo simpel is dat, kopke. Capt VW was niet te spreken over die 45 minuten. (Hij was de choff met wie we gevaren hebben op het vermaledijde schip 25, dat is al 5j geleden) In die 45 minuten ben ik naar water gaan zoeken. Flesjes drinkwater waren te koop op de 1ste verdieping, in de snackbar. Daar wilden ze wel dollars wisselen maar geen briefje van 50 en nikkel namen ze evenmin aan. Bibi naar het bankkantoortje vlakbij, dat was open maar onbemand. Weer naar beneden bij LM kleinere banknoten gaan halen. We hadden 2 briefjes van 1 USD, de rest was 'groot' geld. Op hoop van zegen dan maar. Drie flesjes water van 0,5L kosten minder dan 1 USD want ik kreeg nog een halve dirham terug. Da's goedkoop voor een luchthaven hè. Het water smaakte twee keer zo goed.
In het hotel liet de chauffeur horen dat hij ons 's anderendaags om 06h zou oppikken. Het was ondertussen al 01h30 geworden. Capt VW heeft dat eens rap gereorganiseerd. Met enkele telefoontjes was het in orde: 10h was een menselijker uur. Het schip moest toch nog bunkeren. LM en ik zijn iets gaan drinken in wat wij dachten dat de bar van het hotel was. Het bleek een soortement amusementsgelegenheid. De tussendeuren naast de lift waren op slot, men moest via de buitendeuren. Daar moest men security passeren (?) Achteraf heb ik begrepen waarom: de Dames van het Vak waren er massaal aanwezig. Vandaar dat de tussendeur op slot was en men via de straatzijde naar binnen moest. Een niet-vergezelde dame komt het hotel niet in. Er waren Afrikaanse, Filipijnse en dames van het Kaukasisch type. Het orkest en de zangeres waren Filipijns. Ze beëindigden hun optreden met "Spasiba!" En ineens wist ik welke taal de serveersters en garçons spraken onder mekaar : Russisch.
Een week voor ons vertrek stond er nog een artikel van meer dan een halve pagina in de F.E.T. -Financieel Economische Tijd- over de UAE en het shoppingfestival in Dubai. Het shoppingfestival is voor het haute couturepubliek hoor, daar hebben wij zo geen last van. In dat artikel stond te lezen dat sinds het bestaan van het GOS https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemenebest_van_Onafhankelijke_Staten Dubai overspoeld wordt door Russen, en nu niet door industriëlen of zakenlui maar nu door mensen uit de horeca en 'aanverwante' beroepen. Het is dus allemaal waar wat de F.E.T schrijft, LM en ik hebben het gezien ter plaatse.
De weg van Dubai naar Fujairah (± 120 km) zou een pittoreske baan zijn, met kippen en geiten die over de baan lopen, zo hadden choff Kram en cheng Venes ons vorig jaar op schip 30 verteld. 'k Hield het fototoestel boven in mijn tas, met een beetje geluk loopt er misschien wel een kameel of een dromedaris voor de lens, dacht ik. Niks pittoreske baan nog, er liep nu een gloednieuwe autostrade tussen de boortorens, vier baanvakken, de verf was nog nat. Saaie baan. 'k Heb dan maar wat geslapen. In Fujairah moesten we niet wachten tot het bootje vertrok, het bootje wachtte op ons. Goed gezien van capt VW dat hij ons uur van vertrek uit het hotel met 4hrs verzet had. Het bootje was ongeveer hetzelfde als vorig jaar in Khor Fakkan (schip 30) -tekst 288 en ook bemand door vriendelijke Indiërs. Er stond nogal was wind en we zijn buiten aan dek gaan staan om niet zeeziek te worden want dat doet men die vriendelijke bemanning niet aan, zeeziek worden in hun accommodatie. Vlak tegen het schip stond er natuurlijk enorme zwel. Capt VW en LM zijn vrij vlot kunnen overstappen naar het platform van de gangway. Toen het mijn beurt was, was de zwel nog enormerder. Zo enorm dat een Indiër een lifejacket gaan halen is voor mij. En toen werd ik BANG. Die mannen kennen de waters hier als hun broekzak dus als zij een lifejacket nodig vinden zal het wel serieuze zwel zijn en geen inbeelding van mij. Het kan ook zijn dat ze me met die reddingsvest wilden gerust stellen en rustig houden, maar dat heeft dus averechts effect gehad. Met twee gaven ze me een zetje op het juiste moment, LM grabbelde mijn arm vast en ineens stond ik veilig en wel op het platform van de gangway naar het hotsend schipke te kijken. We hebben de vriendelijke Indiërs neig bedankt. Dat was één. En toen twee: naar boven klimmen. En liefst zonder hoogtevrees te krijgen of ik mag nooit nog mee op zee met de grote mensen. Boven aan deck stond choff Luc (ook choff op schip 28) ons op te wachten. Of de reis was meegevallen, vroeg hij. Dat laatste stukske zo niet, vond ik, 'k stond nog na te hijgen van het klimmen en te trillen van de hoogtevrees, LM moest antwoorden in mijn plaats. De lifejacket werd naar beneden gelaten en de bagage werd naar boven gehesen. En ikke maar wuiven en thank you roepen.
Dat er een lift aan boord was wisten we al van capt VW, de bagage was dus snel op het juiste verdiep. Onze cabine ligt vlak bij de lift. Dat is oké, maar er is geen deurgordijn, en dat is veel minder. 'k Zit hier persies als de conciërge van het verdiep. Iedereen die zo tussendoor eens naar zijn cabine moet, moet hier langs. En ik zit hier persies te koekeloeren wie, hoe dikwijls en hoe lang ... rap een deurgordijn. Nu zijn we op zoek naar een stuk textiel dat mag dienen als gordijn. Voor het ophangsysteem zorgt LM, hij kan dat. Al lang.
De cabine is een balzaal. Veel te groot voor ons. Ofwel lijkt dat maar zo omdat ze aan een kant schaars bemeubeld is. Hier is een zee van lege ruimte. Een kaal kot dus. Men kan overal vlot en gemakkelijk naartoe, maar daar moet men niet naartoe, want daar staat of hangt niks, nog geen boekenrekje. Een lege hoek, twee lege schotten ... daar moet niemand zijn. Ongeveer 1/3 van de oppervlakte kan hier dienen als dansvloer, gesteld dat we muziek hadden. Want alle stopcontacten zijn hier van het Japanse type. Stekkers met kleine platte pinnekes moeten er in. Niks aan de hand, dacht ik tijdens het uitpakken. We hebben enkele van die tussenstukken bij en verder heeft de elektrieker vast en zeker tussenstukken in voldoende hoeveelheden. Wat bleek: niet alleen stopcontacten en stekker zijn een probleem maar heel dit schip staat op 110V. Niet omdat het een oud karkas is, maar omdat het Japanse bouw is. Dat van die 110V had ik niet direct door, omdat de kleine transfo nog efkes bij 2de mecanicien RY (de voorganger van LM zoals op schip 30) in de cabine stond om zijn digitale camera op te laden. Hij had ook van de pittoreske baan tussen Fujairah en Dubai gehoord en was even enthousiast als ik enkele uren tevoren.
Capt VW lost capt DM af (DM is onze top captain, van LM & mij). Die is weeral blij dat hij naar huis kan, dan heeft hij de paasvakantie om bij zijn gezin te zijn. 'k Kreeg daar direct drie kussen. 'k Was de eerste vrouw die hij kuste dit millennium, zei hij. Dat was teveel eer voor bibi, ik denk dat ik bloosde.
2000-04-01 ~ op zee
'k Ben hier in de cabine al een beetje aan het herinrichten geweest. De salontafel is gepromoveerd tot typtafel. Ze is er hoog genoeg voor. Als salontafel gebruiken we nu een lege doos van een computermonitor. Gekregen van 'boven'. Deze cabine heeft geen computer. Het schip blijft misschien niet lang in uitbating bij de rederij in Antwerpen en ze gaan hier niet teveel investeren, als ik goed begrepen heb. De cabine heeft grote patrijspoorten. Niet van die hele grote verticale, maar toch groter dan op vorig schip. En er ligt vinyl ipv vast tapijt! In álle cabines. Da's een hele verademing, vooral voor deze cabine. Vast tapijt in een cabine van een mecanicien is larie. Da's niet te onderhouden. Hier zijn dus grote patrijspoorten, en er is een vloer in lichte tint. Daglicht genoeg, hier moet overdag geen TL aan. 'k Ben blij.
Stralend weer vandaag. LM loopt aan deck te 'familiariseren', dwz verkennen en vertrouwd raken met een aantal zaken. Cheng HUS (van schip 28) zei gisteren iets dat ik dat waarschijnlijk ook zou moeten doen. Kwestie van te weten waar de lifeboats hangen? 'k Weet de slopchest al zijn, en de laundry en de staircase. En de lift natuurlijk. De lifeboats hangen op de gebruikelijke plaats, dus voorlopig kan ik voort hoor HUS!
Capt VW heeft de e-mailinstallatie al half in orde gekregen. Hij is er nogal mee bezig, want zijn zoontje kan nu schrijven (1ste studiejaar) en mailen naar de papa gaat ook al. Rond 08/05 zijn we in de States en dan komt er iemand het boeltje helemaal in orde brengen. Voorlopig kunnen we maar halve blaadjes in *.txt verzenden (onbewerkte tekst) en zelfs dat gaat verschrikkelijk traag, vertelde hij. Het zoontje is niet aan boord, maar hij is nooit ver weg want capt VW vertelt veel over hem. Het blijkbaar een dapper ventje. Hij was op school gevallen en hij stelde 's avonds zijn ouders gerust, met het bijbehorend sussend snuitewerk : "De juf is mij komen troosten hoor". Met zo'n juf komt men dag wel door, een rots in de branding. Het ventje had de pijn en de schrik onder controle, niks aan de hand vond hij.
Sinds dinsdag typ ik het menu. Klassiek systeem : kaftjes gemaakt van een vervallen zeekaart, papierschuivertje er op en klaar. Op zo'n nieuw schip zijn nog niet veel vervallen zeekaarten, royaal 8. De stuurman van 12-4, de persoon die instaat voor de kaarten, heeft me daar zeer genereus vier van laten meenemen. De andere hebben ze zelf nodig voor knip- en plakwerk en ook voor schilderwerk (sjablonen uitsnijden) aan deck en in het machien. In het machien hebben ze ook al eens een canceled chart nodig om via een sjabloon een gasket (afdichting) te kunnen snijden uit het nodige materiaal. Ik kon de vervallen zeekaarten dus niet allemaal meekrijgen. Op schip 29 hebben de mecaniciens zo eens een halve dag gezocht naar een groot stuk stevig papier ... mijn fout. En liever geen tweede keer. We zijn zelfs aan een foto van het schip geraakt op de menu's te plakken. Mooi vind ik zoiets niet, maar andere mensen wel, vandaar. De voorganger van LM (RY) heeft een digitale camera. Daarmee heeft hij foto's gemaakt van de grote foto achter glas (een luchtopname) die in de woonkamer van de capt zijn cabine hangt. Capt VW heeft me die foto's op diskette bezorgd. Heel de omlijsting staat er mee op en het beeld is vertroebeld door de lichtweerkaatsing op het glas. Mits wat knip- en goochelwerk heb ik er een tekening van het schip uit gekregen. Op de voorpiek is de naam van het schip nu zo goed als onleesbaar, maar wel nog voldoende herkenbaar voor ons. Het is een tamelijk 'artistiek' resultaat geworden, da's mijn woord voor noodoplossing. De foto is tamelijk klein, in het echt is het schip 58m breed. Het Panamakanaal kunnen we dus vergeten. Niet dat ik daar per sé moet zijn, maar toch, het is een evenement hè. Voor andere mensen hoeft Panama absoluut niet. De flauweriken.
We zijn met vijf Belgen, de staff en wij twee. Alle andere mensen aan boord zijn Bulgaren. We zijn nog maar een week aan boord, maar ik zeg toch al : het is aangenaam varen met Bulgaren. -op een later schip heb ik dit moeten herzien Het kan ook aan de hoge aanwervingsnormen van hun manning agency liggen natuurlijk. Bij de Filipijnen waren er enorme verschillen navenant welk bemanningsagentschap volk geleverd had.
Er is een digitale camera een boord. Daarmee worden foto's gemaakt van machinerijen in nood en hun kapotte onderdelen. De foto's worden in rapporten ingelast en alles wordt naar de technische dienst gemaild. 'Snel & Wel' zou het devies kunnen zijn, de foto's zijn in kleur en met nuances zodat de technische dienst in Antwerpen de roest en de sleet goed kan zien en redeneringen aanpassen. In mail kan dat nu allemaal, want fax bleef zwart-wit, monochroom. En dat zou de besluitvorming in Antwerpen kunnen beïnvloeden. Werkfoto's van cruciale momenten zijn eindelijk eens iets anders dan futiele feestjes. Want met feestfoto's gelooft niemand dat de mensen hier hun brood verdienen in het zweet huns aanschijns. Letterlijk, soms tot op de grens van oververhitting. En Choff Vilko heeft voor ons efkes tussendoor een foto gemaakt op 29/09 van LM in volle actie. Hij had samen met Yannick op het achterdek de as van de rode cargopomp gerepareerd en dat bakbeest moest weer naar de pompkamer, naar beneden getakeld worden via die trapkast. Het stuk moest naar level -5, dat is 20m onder het maindeck, 20m lager. Of omgekeerd gemeten, 3m boven de kiel van het schip. Vandaar al die actie. In de trapkast van de pompkamer mag ik niet komen en ik ben Vilko eeuwig dankbaar dat hij er aan gedacht heeft een fotootje te maken voor mij. Op een morgen zat dat fotootje op een A4 afdruk in onze bus. Wat een aangename verrassing. (bus = houten bakske naast de deur).
Choff Vilko had me 25/09 zien fotograferen toen de vorige cargopomp-as vervoerd werd van de pompkamer naar het achterdek -tekst 307- en deze foto sluit daar bij aan. Toffe gast, choff Vilko. Vorig jaar in september had ik op de luchthaven van Madrid (we monsterden tegelijk met hem af van schip 29) een foto gemaakt en hem opgestuurd in december met 'Best Wishes to You and Your Family'. Dat moet nogal goed overgekomen zijn, want LM mailde me in juni of in juli dat Vilko ons hartelijk bedankte voor die foto van december '98. En nu heeft hij voor ons een werkfoto van LM gemaakt. Wat een geheugen, die gast. Hij is niet voor niks chief officer. Always a pleasure to sail with gentlemen.
1999-11-15 ~ op zee
Mensen Lief, wat een 'rustig' schip. Gisterenavond kwam Nicky hier binnen stuiken, nog een beetje bleek: Bart en Stef hebben waarschijnlijk herpes.
En ook zitten we sinds de westkust van Afrika met insecten van een giftige soort aan boord. De beet doet nijdig pijn. Ze zijn ± 10 mm lang en 2 mm breed, zwart met twee of drie rode streepjes. Als ge die beestjes dood klopt op uw vel wrijft ge zelf het vergif open en dat geeft brandblaasjes, weten we van de loods in Nigeria. Capt PRü heeft dat toen direct laten doorgeven: niet doodkloppen op de huid, eerst wegjagen en dan pas dood maken. Die schepsels lopen een beetje gelijk een schorpioen, af en toe krult het achterlijf (de staart?) omhoog. 'k Heb er eentje onder een glas gevangen en laten sterven. Daarna heb ik het monster op een wit papiertje onder het vergrootglas bekeken. LM moet er toch een van zijn voorhoofd geveegd hebben want hij had twee lange brede strepen met vochtblaasjes, ongeveer in de vorm van een 7. De strepen zijn nu bijna weg, verdroogd. Na twee dagen is de kleur van de huid daar weer bijna normaal. En het schroeierig gevoel is weg. 'k Heb die strepen goed in de gaten gehouden, wat één ervan kwam tot boven zijn oog.
Stef liep ook rond met rode vlekken in het gezicht, op zijn wangen. De vlekken werden persies roder, groter en natter ipv te verdrogen. En bij hem blíjft het maar pijn doen. Hij heeft geen insect open gewreven hij weet enkel dat het begonnen is in de zon. Gisterenvoormiddag kwam hij bij Nicky vragen of ze nog eens naar zijn gezicht wou kijken. Het klonk wanhopig, een vraag om hulp. Meer dan ontsmetten kan ze voorlopig niet doen, en over herpes moet ze eerst nog enkele dingen opzoeken ook, om helemaal zeker te zijn. En gisterenavond was ze dus zeker. Als verpleegster schrikt ze niet van herpes, maar als bemanningslid wel want het is zeer besmettelijk. Hoe moet het dan verder, op een schip ... Volgens Encarta gebeurt besmetting enkel bij rechtstreeks contact met het wondvocht, maar het medisch handboek aan boord is gedetailleerder. Dat Stef en Bart het allebei hebben is niet verwonderlijk, ze lopen samen wacht.
Ondertussen zit ik met een schaafplek op mijn linker wenkbrauwboog waarvan ik niet weet hoe ik er aan geraakt ben. Gisterenmorgen was ze daar ineens. Mysterie. Misschien opgelopen tijdens het kuisen zaterdag? Maar dat zou ik toch moeten gevoeld hebben, zo dicht bij mijn oog. En vanmorgen, toen ik me afdroogde wreef ik er te brut over en raspte er nóg een lapje vel uit. Bloed! Wel zeker anderhalve druppel. Voor de rest geen klagen.
Goed, waar was ik gebleven. Encarta. Daar heb ik van alles opgezocht over de soorten herpes en virussen en zenuwpijnen. Het zijn een aantal blz's, een mens is er een tijdje zoet mee. Nicky vertelde gisteren ook dat de gelaatszenuwen kunnen beschadigd geraken en dat leidt tot verlamming in gedeeltes van het aangezicht. Het is allemaal zeer ernstig dus en 's avonds is ze onze Zovirax komen halen. Waarom verkopen ze dat in zo'n prutstubekes ?
En om de ellende compleet te maken: de ch.kok heeft gisteren een 3.20 gehad. Een 3.20 wil zeggen dat hij om 15h20, na de coffeetime moet op het matje komen bij de capt. En gisteren was hij er al niet tijdens het avonduurtje. Akelig vind ik dat. Wat is hier toch allemaal aan de gang? Maar voor de rest gaat alles goed. Denk ik.
We zouden gisteren met veel volk het zwembad kuisen, vooral de bodem. Dat was zaterdag afgesproken aan tafel. Dat was het plan. Toen LM en ik vandaag van tafel kwamen (12h40) was het zwembad al bijna halfvol. En Pieter stond er bij. Van de anderen was niemand gekomen. "Hebt ge de bodem goed gekregen?" vroeg ik. Hij knikte eens geruststellend. Ik was stomverbaasd, want alleen is dat feitelijk niet te doen, en dat in die korte tijd? 'k Zag nergens een schrobber of een emmer en de zoetwaterdarm lag ook niet uitgerold ... en de dweilen aan de reling waren nog droog en toen viel mijn cent dat het poetsproduct voor het zwembad bij ons in de cabine staat. Hij had het zwembad helemaal niét geschrobd, de lamme tamme had enkel het water ververst. Ik wees naar de bruine randen aan de houvast in het zwembad. Hij haalde zijn schouders eens op. Geen enkel besef van hygiëne, het vent. En ooit wordt dat soort mentaliteit captain, chef van een grote huishouding. In deze wateren komen er na één dag al bruine randen (algen) ter hoogte van de houvast van het zwembad. Het zwembad kuis ik élke dag met 'Fore & After' het aangewezen product, of anders groeit het jobke me boven het hoofd, en de algen ook, hoe straf het product ook moge zijn. Maar Pieter ... geen enkel besef van hygiëne. Enfin, ja, ook dat wordt captain.
1999-11-16 ~ op zee
Sinds gisteren lopen 8 van de 11 bemanningsleden die aan deck werken met verband rond. Allemaal gebeten door de giftige insecten uit Afrika. We hebben toen insecten-werend spul voor de huid gebruikt en ik denk niet dat iemand daar toen iets ernstig overkomen is. Behalve LM dan, maar dat was nog zacht, vergeleken met wat anderen nu moeten doormaken. -in Nigeria lagen we van 29/08 tot 01/09, tekst 303 Op een zaterdagmorgen zijn we daar toen vertrokken. Heelder zwermen insecten die zich neergezet hadden tegen het kasteel, zijn toen mee vertrokken. Ha ja, die gaan niet mee terug naar de wal met het loodsbootje hè, die zwermen blijven zitten waar ze zitten. Onder ongeveer elke trap en elke overhead zat zo'n klad van die akelige zwart-rode kruipdingen. Hoe ze kunnen overleven weten we niet. We kennen niet eens de naam van de beest, het blijft opzoeken zonder iets te vinden.
Gisteren of eergisteren hebben de matrozen nog eens het kasteel gewassen, met schrobbers en waterdarmen. De zwermen werden gestoord, raakten verstoord en lieten zich naar beneden vallen op de hoofden en in de kragen van de matrozen. Die kloppen de beesten dood en wrijven gelijk het brandend zuur open op hun vel, terwijl nog zó gezegd was : niét doodslaan op de huid. Het zuur zat in en achter hun oren, in het haar, nek en schouders, bovenlijf ... Nicky had haar werk met de verzorging, capt PRü moest haar assisteren. Ze vertelde me dat rond sommige bijtwonden de huid zwart ziet. En dat is alles behalve een goed teken hè. Afgestorven weefsel? In elke geval afgestorven vel en verbrand door het zuur. Sommige wonden gaan tot op het vlees, de huid gewoon weg door dat zuur. Dan heeft LM heel veel geluk gehad met dat ene beest op zijn voorhoofd en het zuur zo dicht bij zijn oog.
Capt PRü heeft foto's gemaakt van alle wonden, 'k mag ze eens zien, ik zal een diskette meenemen en een kopie vragen. Daarna vertelde hij over de conversaties met de getroffen matrozen. In het algemeen ging het zo: Waarom ze het insecten werend middel niet gebruikt hadden, iedereen had toch zo'n spuitbus gekregen? -de spuitbus moest mee naar Manilla zeker? Yes sir, dat hadden ze gedaan, spuitbus gebruikt. Wanneer? Gisteren? No sir, in Nigeria aan de boei. -twee weken tevoren En nu zondag, om het kasteel te wassen? Niet? No sir, want nu zondag waren we al op zee en op zee zijn geen insecten. -dat weet toch elke zeeman ...
We zaten op zee met dit schip en de insecten zaten duidelijk zichtbaar aan boord van dit schip. Maar: 'op zee zijn geen insecten'. Ook niet als men ze in zwermen kan zien zitten, rood-zwarte beestjes tegen de witte schotten van het kasteel. Zelfs niet wanneer men weet dat ze brandend zuur produceren, want : 'op zee zijn geen insecten'. Alleen maar mensen met insecten-hersens. Met zo'n mensen veilig varen? Neptunus, ontferm u over ons!
1999-11-19 ~ op zee
Sinds gisteren weten we dat LM in Tenerife afgelost wordt. De aflosser is Jef V. De 2de mecanicien die in juni niet meer met de vorige cheng wou praten en daardoor moest LM vroeger dan verwacht, spoorslag komen aflossen en zat ik plots klem in België met de inventaris van père zijn winkel, omdat ik het beloofd had aan mijn zussen. -tekst 301
1999-11-20 ~ op zee
We komen toe op 23/11 en waarschijnlijk monsteren we af op 25/11, maar dat laatste is afwachten. Cheng Peegie heeft al bericht ontvangen dat de bevoorrading in Tenerife maar het minimum zal zijn. Hetzelfde scenario als vorig jaar op schip 30. Wil dat zeggen dat er voor de frigo-installaties van de keuken geen onderdelen komen? Dat is een ramp voor de voedselvoorraad! Tenerife is misschien zalig als vakantiebestemming, maar voor wie het reilen en zeilen achter de coulissen meemaakt ligt het wel iets anders. Om er met een koopvaardijschip te komen is het eiland regelrecht een ramp. En als een schip 2x na mekaar moet gaan lossen op Tenerife, wanneer komt dan bevoorrading & proviand aan boord? Na 3 maanden? Na 6 maanden?
Gisteren heb ik bij capt PRü een diskette afgegeven om een mail te verzenden. 's Avond vertelde hij dat de mail niet weg geraakt is. Da's erg. Stef (2de stuur) wist een nóg akeliger story te vertellen. Enkele maanden geleden was de rederij in Antwerpen niet te bereiken na kantooruren (Belgische tijd) en in het weekend. Geen enkel schip, in gelijk welke tijdszone, kreeg zijn mails naar de rederij verzonden. Het heeft efkes geduurd eer ze gevonden hadden waaraan of aan wie dat lag : de telefonist(en) van de rederij zetten 's avonds na kantooruren de installatie niet op automatisch doorverbinden naar de server. (wat dat ook moge betekenen). Lang leve de elektronica? Er is nog altijd de menselijke schakel, en daar ook loopt soms iets grondig fout. Een hele vloot captains en chengs heeft grijs haar overgehouden aan die periode. En bij de rederij zaten de inspecteurs zich af te vragen wat er aan de hand was. Terwijl het probleem bij de telefonist(en) zat, in huis dus.
Deze voormiddag, 'k moest tegen de voormiddag enkele dingen klaar hebben voor LM, krijgt de printer kuren. Tot 13h20 heeft dat gedoe geduurd. Het zijn de laatste loodjes ...
Ziezo, dat was het voor deze contractperiode. Rustig schip hè, zei cheng Peegie toen hij hier pas was. Dat had hij niet luidop mogen zeggen.
Maandag in Saint Croix is een frigorist aan boord gekomen, maar die kreeg het niet opgelost. En om 16h bolde hij het af omdat hij zijn dochter van school moest halen. Cheng Peegie was in alle staten. Pas rond 18h was de man weer aan boord. Die dagen heb ik cheng Peegie een paar keer horen roepen. Mr Peegie? Roepen? Jawel, die dagen efkes wel.
De vleesvrieskamer doet het weer, maar op -15°C ipv op -22°C en de vis zit er nu bij in, wat in theorie niet mag, enkel in geval van nood. Bvb een sterfgeval, dan gaat de overledene in de visvrieskamer nadat de visvoorraad naar de vleesvrieskamer verhuisd is. Maar deze situatie is ook een geval van nood. -vandaag zou ik graag het logboek van toen eens lezen, over alle tegenspoed in die weken
LM vertelde later dat het probleem met de koelkamers voor 75% had kunnen vermeden worden als de elektrieker INTIJDS gemeld had dat ergens vocht zat in de leidingen, daar waar geen vocht mag zijn. Hij had olie hergebruikt voor de leidingen van vries- en koelkamers. Zoiets is om problemen vragen. En zo heeft het vent zijn vonnis getekend. Eerstvolgende haven naar huis. Cheng Peegie heeft dat niet luidop gezegd, maar een klein kind begrijpt wat er gebeurt : het water in de olie bevriest, de leidingen raken opgestropt door ijs en het systeem valt in panne. "Yes but, in my country ..." We zijn hier niet in your country, sukkel. Hier wordt gewerkt volgens andere maatstaven dan in Polen.
Cheng Peegie heeft in St. Croix drie grote diepvriesbakken laten komen, maar daar kan niet de ganse scheepsvoorraad in natuurlijk. De shipchandler die ze geleverd heeft vertelde dat volgens de wet de marchandise voor scheepsbevoorrading van het vasteland moet komen (USA). Die wet maakt dat scheepsbevoorrading op het eiland zo duur is. En vandaar dat van de catering in Antwerpen maar een minimum aan verse groenten en fruit mocht besteld worden. In de dagen die volgden aten we wat eerst op moest omdat het al ontvroren geraakt was. Dat klopte bijlange niet meer met wat op het menu stond maar het menu was absoluut bijzaak geworden : eten wat de pot kookt.
Voor de drie nieuwe vriesbakken moesten bijkomende elektrische leidingen getrokken worden. Dat heeft ook voor de nodige problemen gezorgd. De elektrieker (nochtans met veterane ervaring) wou de leiding van de keuken door de deurstijl naar beneden laten lopen. Maw een gat boren in een branddeur. Wééral geroep. De vonken sprongen er af. Een gat in een brandbeveiliging boren? Waar heeft het vent ooit zijn vak geleerd? Met een gat in een branddeur komt dit schip door geen enkele keuring nog!
Toen cheng Peegie in Fos (20/09) aan boord kwam zei hij na enkele dagen : "dat is hier persies een rustig schip". Dat had hij niet luidop mogen zeggen, Murphy heeft hem gehoord. De thermometers van de koelkamers worden hier in het oog gehouden als die van een couveuse, maar dan in het negatief, onder nul. De vriestemperaturen zijn hier hot news.
Gisteren was er plots een feestdag aan boord met een koud buffet in de bar. Capt PRü wou dat zo om de mecaniciens te bedanken voor hun inzet en hun inspanningen. Murphy heeft meegeluisterd want juist dan stegen beneden de temperaturen van de koelkamers weer efkes. Het buffet was geslaagd. De ch.kok glunderde en wij glunderden mee. Van morgen ben ik gaan kijken in de bar of er nog iets moest afgeruimd worden. De borden en het bestek hadden we gisteren al naar de keuken gebracht en in het water gezet. In de bar stond Junar wat verloren te kijken naar het aantal vuile glazen in de spoelbak. 'k Heb alle glazen op een plateau gezet om ze naar de afwasmachine in de keuken te brengen eer hij er ter plaatse met de hand zou aan beginnen.
Daar had hij niet aan gedacht! Dat er in de keuken een professionele vaatwasser staat. Maar ja, de keuken is ook twee deuren verder hè ... Junar ziet me doen, merkt dat er niet genoeg plateau's zullen zijn en verdwijnt zonder iets te zeggen naar de keuken om een plateau bij te halen, zonder alvast de glazen kommetjes van peanuts en chips mee te nemen. Heel efkes had ik een déjà-vu van jaren geleden. De Zaïrese collega's deden ook kilometers met lege handen. Alvast iets meenemen was er toen ook niet bij. In dit geval : plateau's gaan halen (met lege handen) is plateau's gaan halen en kommetjes wegbrengen is kommetjes wegbrengen, en terugkomen met lege handen. Alvast iets meenemen? Nee. Dat is er niet bij ... allemaal lege kilometers.
Toppunt: hij bracht de lege plateau's weer de bar in. Hoe moeten de glazen wanneer ze afgewassen zijn van de keuken weer naar de bar komen? Komt hij dan eerst de plateaus terug halen? Zo ligt de bar ver van de keuken natuurlijk, wanneer een mens acht keer over en weer loopt ipv vier keer. Verplaats u niet met lege handen, laat elke verplaatsing een beetje opbrengen voor de job, of ge zijt 's avond bekaf en het resultaat is er naar. Dat is een van de wijze lessen van Yvonne uit 1978. Gelukkig had ik in de bar niks meer te doen en kon ik het afbollen. Soms zou ik aan weer aan de slag willen als stewardess, maar dan niet met een Filipijnse collega. Tenzij het Noël of Roderick zou zijn natuurlijk. -en later Eusebio, de crème van de Filipijnse stewards, wat een organisatie, wat een afwerking
1999-11-13 ~ op zee
Owee, wat zienik, al sinds 02/11 niet meer geschreven. Zo geraakt de inkt hier niet op natuurlijk. De voorbije week hebben Nicky en ik de inventaris van de farmacie van het schip gemaakt. Elke dag een uurke, om niet te veel fouten te maken in al dat gecijfer van aanwezige voorraad, vervaldatums, verplichte minimum voorraad en bestellingen. Na dat uur bleven de drie kwartier kletsen. Nicky is gedurende drie jaar administratief directrice geweest in rusthuis in de buurt waar ik toen woonde in Ganshoren. Ze heeft een hele resem verhalen over wat er zoal gebeurt met de bewoners. Van binnenuit het home en van buitenaf. -hoe actueel plots Geen frisse of hartverheffende verhalen, maar wel heel leerzaam.
Ze heeft ook een aantal jaren in een psychiatrisch centrum gewerkt in St-Agatha-Berchem en ze vertelde dat als daar een besmettelijke ziekte zou uitbreken, heel het gebouw, met iederéén daar aanwezig in quarantaine moest. Iedereen daar aanwezig betekent dus de bewoners én het verplegend personeel, het verzorgend personeel & het onderhoudspersoneel. Zo stond dat in hun contract. Als ge kinderen van school moet halen : zorg maar dat het in orde komt want ge moogt niet meer weg. Zelf heeft ze het nooit meegemaakt, maar de procedure voor quarantaine was duidelijk.
De rest van de tijd gaat op aan de gewone jobkes: typwerk, dagelijks de overalls van de officieren wassen, ze drogen, vouwen en weer afleveren aan de deur van de cabine. Het zwembad kuisen is er bij ingeschoten, sinds het gedoe met de schurft en de scheepswas begonnen is. Deze namiddag begin ik er weer aan. Er is ommers geen oefening, wegens dag van vertrek.
LM heeft de voorbije dagen nogal zijn bezigheid gehad. Het gedoe met de koelkamers is nog niet helemaal in orde en dat zal wel zo blijven tot in Tenerife. De stukken zijn besteld, maar of ze zullen geleverd worden is een andere vraag want 'leveren op een eiland is ALTIJD' duur. Vorig jaar -schip 29-heeft hij daar ook maar het absolute minimum gekregen van wat besteld was. Maar goed, de stukken voor de koelinstallatie zijn 'critical parts', misschien schieten ze dan wel wakker bij de rederij in Antwerpen.
En dan is er nog iets, er lag een vitaal stuk in panne vóór de hoofdmotor, die zorgt voor de aandrijving. Eens kijken in zijn werkboek: een elektrische motor van een van de twee smeeroliepompen voor de aandrijvingsmotor (hoofdmotor) lag in panne. Er zijn twee zulke pompen met elk hun eigen elektrische motor en alles moet in orde zijn zodat de ene kan overnemen indien de andere het laat afweten. Op nauwe druk bevaren routes zou dat rampen kunnen veroorzaken, op volle oceaan is dat enkel erg voor de gemoedsrust van de aandeelhouders. Wij worden dan gesleept. Dat kost fortuinen natuurlijk, daarom : beleg nooit uw geld in de rederij waar ge werkt!
Aangezien elke elektrische motor het domein is van de elektrieker (sinds de gepollueerde olie in de koeling heeft hij de bijnaam Mr Bright Light) heeft het drie dagen geduurd ipv enkele uren. Gisterenavond belde cheng Peegie dat de motor in orde gekomen was omdat de draden nu op de juiste manier aangesloten waren. Op de juiste manier aangesloten? Dank zij de vakkennis van Mr Bright Light? Toeval? Of was de cheng het zelf efkes gaan oplossen? Want dat kan ook hè. Door dat telefoontje was LM klaar wakker en is pas een paar uur later weer in slaap geraakt. En vannacht was het standby. Hij heeft dus weeral te weinig geslapen. Weer door het geklungel van Mr Bright Light, zij het deze keer onrechtstreeks. En de dag tevoren was het ook al nachtwerk. Rustig schip hier, had cheng Peegie gezegd? De elektrieker wordt in Tenerife vervangen. En dat is niet omdat zijn contract om is, hij is pas sinds 17/09 aan boord, hij heeft de zak.
De benamingen die ik LM al horen gebruiken heb voor dat heerschap ga ik niet op papier zetten. 'k Wist niet dat LM zo'n uitgebreid repertorium scheldnamen kent. Mijn liefste blíjft me verbazen. Daarvoor verdient hij een lintje. Ook omdat hij het al zeven jaar volhoudt met mij. De zon staat hier te schijnen gelijk een zotte, persies of ze heeft niks beters te doen. Een heel ander novemberweer dan herfstbuien in België. France Inter staat hier al een paar dagen op, FM. Er gebeurt nogal wat in de wereld. We weten weeral waar er gemoord wordt zie ...
1999-11-14 ~ op zee
Deze namiddag, na het eten, gaan we met de ganse cleaning gang het zwembad kuisen. Gisteren heb ik het meeste roet al weg gekregen van de wanden maar de bodem krijg ik niet goed. De bodemplaat golft een beetje en er bleef nogal wat water staan. Straks, met versterking van mankracht moet dat in orde te krijgen zijn.
Vandaag is het zondag. Dwz : 's Middags een drinkje bij Nicky en capt PRü. Eigenlijk moet het zijn : bij capt PRü & Nicky, maar de heren houden eerst werkvergadering in de management room en in afwachting ben ik al bij Nicky. Enkele zondagen geleden heeft ze me een armband laten zien die ze ooit in India gekocht heeft : robijnen en diamantjes in een band van goud gevat. De band is 1 cm breed. Ze hebben hem thuis laten schatten: 450.000 BF. Om van achterover te vallen. En ze was nog verbaasd toe ze het vertelde. De stenen zijn op artisanale wijze bewerkt en zoiets is hier in het westen onbetaalbaar geworden aan werkuren. Daarom is een armband van ver weg, plots véél meer waard in het westen. Ze heeft hem bij aan boord omdat er thuis geen tijd meer was om hem naar de kluis te brengen. Tegen de pikkedieven die leegstaande huizen doen. - En de piraten in Nigeria dan? vroeg ik. - Och, dat zou al moeten lukken hè, zei ze. -toen nog wel ja, maar nu ziet de piraterij er al gans anders uit, professioneler
In Seent Krooi (Saint Croix, op zijn Amerikaans uitgesproken) is mijn Luxemburgs zeevaartboek toegekomen. De pasfotootjes had ik van uit Fos sur Mer (Zuid-Frankrijk) opgestuurd naar de rederij in Antwerpen tav klerk Caga, zij houdt zich bezig met dat soort zaken voor dit schip. Met mijn Luxemburgs zeevaartboek ben ik nu helemaal in orde voor elke Afrikaanse haven, het zal geen USD of andere koekjes meer kosten aan smeergeld. Op voorwaarde dat het betreffend schip onder Luxemburgse vlag vaart natuurlijk. Want sinds de omvlagging in '91 is het een soepje geworden hoor, welk zeevaartboek onder welke vlag geldig is.https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen
Binnen een dag of 10 zouden we in Tenerife zijn. Of LM daar afgelost wordt is nog niet zeker. De volgende haven zou Rotterdam zijn. Er is dus een kans dat we pas in Rotterdam afmonsteren, half december. Zij we nu (pvd!) wééral in de winter thuis, het hoeveelste jaar na mekaar is dat nu al ... en ik vrees dat het januari zal worden, want vanwege de millenniumbug willen ze mensen aan boord houden die vertrouwd zijn met het schip. https://nl.wikipedia.org/wiki/Millenniumbug
Met de fysiek van het schip. De instructies voor de overgang zijn duidelijk: er wordt wacht gelopen, ook in het machien. Voorts drie bladzijdes vaagheden om te zeggen 'bekijk het maar en los het op'. Áls we moeten blijven hoop ik dat we op volle zee zitten en niet op een druk bevaren route.
De veiligheidsoefening van gisteren was een 'botsing' met een UFO, een Unidentified Floating Object. Dat kan een dode walvis zijn, of een wrak dat op drift is en daar zouden wij om 15h30 tegen botsen. Bij dit soort oefening moeten Nicky en ik ons op de brug melden en daar uit de weg blijven staan voor de duur van de oefening. De briefing werd beneden in de pingpongroom gegeven aan alle mensen die actief deelnamen aan de oefening. Het scenario werd uitgelegd: er zouden onder andere ballasttanks gesound (gepeild) moeten worden en daar zou dan 1m water in staan, zeewater dat binnengelopen was via het gat in de romp dat door de botsing veroorzaakt werd. -was dat schip nog enkelwandig? Zijn er nog vragen? Nee, er waren geen vragen, dus iedereen had het scenario begrepen en de oefening kon beginnen.
De bootsman (de pasja, die met zijn twee messen) heeft tijdens deze oefening de hoofdvogel afgeschoten ... Hij was degene die volgens het besproken scenario de betreffende ballasttank moest gaan sounden (peilen). Hij was stomverbaasd dat híj dat moest doen. Met bokkig getreuzel (kostbare tijd verspild) begon hij er aan en beweerde toen nóg nukkiger dat er géén water in de ballast tank stond. (Natuurlijk niet, we vaarden vol met lading, dan is er geen ballast in de ballasttanks! Choff Vilko verbetert hem over de walkietalkie en zegt dat er volgens het afgesproken scenario 1m water in de ballasttank zou staan en dat de boots dat dan ook zo te melden heeft aan de brug. En toen ... begon de boots te discussiëren met Vilko dat er géén water in de ballast tank stond. De driedubbele kalkoen! Nu mag hij eens iets voorwenden, en nu doet hij het niet. Of beter : nu moét hij eens iets voorwenden en nu dringt het niet door. Met dat soort botte hersenen moeten de stuurlieden hier een schip zien varende te houden. Waar zitten al die pientere vaklieden-matrozen toch? Niet aan boord van dit schip, dat weten we ondertussen wel.
Een gelijkaardige situatie hadden we aan boord van schip 27 -tekst 230-ivm met een oilspill oefening. De Filipino-matroos die het olielek moest melden, meldde helemaal niks. Toen de choff hem na 5 volle minuten wachten opriep of alles oké was aan de manifold antwoordde dat groot licht : Yes -stilte- behalve een klein waterlek. Toen pas kon de oefening beginnen. Het waterlek moest ruwe aardolie voorstellen. Dat was 5 minuten tevoren uitgelegd geweest. Wat dacht het genie van dienst? Dat we de oefening met echte aardolie gingen doen? Op volle spuitkracht in volle diameter dan ook nog zeker ... En vroeg hij zich niet af wat hij in volle oceaan met een walkietalkie aan de manifold moest gaan staan doen ALSOF WE TEGEN DE KAAI LAGEN! Dat daar toen boord van dat schip geen ongelukken gebeurd zijn was zeker niet te danken aan de Filipijnse vooruitziende blik of inbreng.
Gisteren vertelde Nicky me tijdens de oefening dat de capt nu ook een menu wil van Peter (2de kok). Na de oefening ga ik naar de keuken bij de ch.kok het menu voor de volgende dag noteren en daarna vraag ik aan Peter of hij wil dat ik zijn menu ook typ, dat gaat in één moeite mee door. - Geen menu nodig, zei hij. - Heeft de capt u niet gezegd dat hij uw menu ook wil? (Filipijnse keuken wil dat zeggen). - Nee, en ik heb hem daarstraks nog gezien, zei Peter. - Oké , zei in, fine! (Gij uw zin!) Verdomme, verdomme, verdomme! Ik ben een dag te vroeg want Peter is nog niet officieel op de hoogte gebracht door de capt himself. Peter steekt zijn handen in zijn zakken, houdt zijn hoofd schuin en komt van achter het fornuis gewandeld. - Denkt ge misschien dat de capt mijn menu zou lusten? - Misschien wel, zei ik. - Denkt ge dat hij mijn menu zou willen éten? Misschien wel, misschien niet, maar hij wil weten wat ge met de voorraden doet zoals toen met die garnaalkroketten. In het Nederlands rijmt weten op eten, maar het was in 't Engels te doen.
Daarstraks na de zondagse management meeting, tijdens het zondagmiddag drinkje in de cabine van de capt vertel ik dat aan Nicky, met een "sorry" aan de capt omdat ik een dag te vroeg was en ik zie hem een glimlachje produceren. Dat glimlachje kan ongeveer vanalles betekenen. - ofwel heb ik me als een dom kieken laten manipuleren door hen beiden -wat later in 2008 niet eens zo ver gezocht bleek - ofwel : kieken, waar moeit gij u mee - ofwel : kieken, ge moet zo ijverig niet zijn, wacht op zijn minst de officiële gang van zaken af Welke van mijn drie interpretaties de juiste is zou ik feitelijk eens kunnen vragen, maar waarom? Kieken = kieken. En daar zat ik dus met een roodgloeiende kop.
1999-10-31 ~ op zee
Sinds 27/10 typ ik nu ook het menu van de Filipinos. Dat uilskuiken van een 2de kok heeft er 10 dagen over laten gaan, wat had kunnen vermeden worden als meneer een hint zou willen interpreteren als een voorstel ipv op zijn tenen getrapt te zijn. Met zulke mensen aan boord, Neptunus, ontferm u over ons.
Twee weekends geleden had choff Vilko last van jeuk en huiduitslag. Hij dacht dat het misschien een reactie op cola was. 'k Ben als de bliksem gaan kijken of we geen verdachte blikjes cola hadden staan in de frigo van de bar. -er was dat jaar iets fout met cola-productie Nicky bekijkt Vilko zijn hand van dichtbij en zegt dat het misschien iets met de lever zou kunnen te maken hebben ...
Op 19/10 's morgens gaat hier de telefoon, Nicky vroeg of ik efkes naar boven kon komen. De huidaandoening bij Vilko was schurft. Niet erg, zou een mens denken, de juiste lotion er op en dat geneest wel. Jaja, maar waar komt die schurft zo ineens vandaan? Van de buitenwereld. Uit Nigeria. Maar daar waren we al weg sinds 01/09! Via het beddengoed is het bij Vilko geraakt en wieweet bij wie nog allemaal. "Ook kan de mijt via beddengoed, handdoeken en dergelijke worden overgedragen (...)" zegt wiki https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens) Capt PRü heeft de bemanning officieel op de hoogte gebracht, in twee keer, de officieren en de crew, en heeft verzocht elk vlekje of jeukje te melden. En dat het juiste lotion aan boord is.
Er hebben Nigerianen voor de lading aan boord gelogeerd. Het linnen van die bedden is gewassen geweest door Junar (de steward) maar waarschijnlijk niet op 60° want dat 'duurt te lang' en dus zeker niet op 90° wat eigenlijk de aangewezen temperatuur is voor scheepswas. Ofwel de smoes 'ze hebben er maar één keer in geslapen' of godweet welke andere manke redenatie. Wat houdt dat in: dat de ganse scheepswas moet herdaan worden. Het beddengoed dat op ligt, de handdoeken, de wisselwas, én alle dekens van elke cabine, ook de reservedekens. Met Dettol. Véél Dettol voor de dekens, want die verdragen maar 30°. Er zijn 25 permanent bewoonde cabines, waarvan 3 zeker niet in contact gekomen waren met ander linnen. Nicky wast haar lakens en handdoeken zelf, en ik ook. En de cabine van de 2de stuur moest ook niet gedaan worden want die is onbewoond sinds Fos vermits Teddy daar afgemonsterd is en nog niet vervangen werd. Maar Junar had er zo weinig van begrepen dat hij daar ook maar het beddengoed gaan afhalen is, dus toch 23 pakken linnen ipv 22. Plus de 8 bedden in de reservecabines waar de Nigerianen geslapen hebben. We hebben efkes de optelling gemaakt: we kwamen aan 425 stuks. Maar het was meer, want er is nog een en ander uit de kast 'gevallen' ... Heel die was moest ineens gebeuren. Geleidelijk aan gaat niet, want mogelijk kan het linnen dat nog niet gewassen en ontsmet is het linnen dat al wel ontsmet is opnieuw besmetten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens)#Behandeling
Die 456 en meer stuks hebben we in twee hoofdstukken gedaan gekregen. Van di-19/10 tot vr-22/10 hebben Nicky en ik omzeggens in de laundry gewoond. Zaterdag stond ik daar weer eens, want onze eigen was moest ook gedaan worden.
Di-19/10 hebben we een set witgoed gegeven in 14 cabines, level 1 & level 2, de matrozen en de mensen van de keuken. Het linnen inleveren gebeurde in bijzijn van capt PRü en Choff Vilko, het was dus een zeer officieel gebeuren. Iets dat in het logboek wordt opgeschreven, zoals de inbeslagname van de 'werk'messen op 12/10 -tekst 308- Wat er aan scheepslinnen nog uit de kleerkasten kwam is ongelooflijk. (*) Verschillende Filipijnen hadden zelfs met stift hun naam op de rand van de lakens geschreven. Waarvoor moet dát dienen? Al onderweg naar Manilla? De week daarop (wo-27/10) zouden we opnieuw een set ontsmet witgoed geven, óók allemaal gewassen met Dettol of we zitten ergens halverwege ipv tegoei. Wassen was het probleem zo niet, we hebben de commerciële machines van 12kg en van 7kg. Maar de was gedroogd krijgen, daar kruipt tijd in. De dekens hebben we kunnen ophangen met een systeem à la McGyver. Tussen de overstaande rekken van de linnenlocker hebben we bovenaan de reserve bezemstelen gelegd, en over elke bezemsteel een deken gehangen, dubbelgevouwen, dat wel, maar de ventilatie hielp ook een handje.
Zondag en maandag lagen we tegen de kaai in St. Croix en wasten we niet, omdat in haven geen water geproduceerd wordt aan boord. Dat was in feite welkom, want we wilden wel eens van boord, aan de wal, schurft of geen schurftlinnen. Di-26/10 nog een dag wassen en wo-27/10 in de namiddag waren we klaar. En was de Dettol op. En in St. Croix is geen geleverd!
Zo op papier is dit verhaal maar een enkele lijnen, maar in het echt waren het heelder stories. Zo is er een en ander aan het licht gekomen ook: Wo-20/08 kom ik in alle vroegte kom ik in de laundry en ik zie witte was draaien. We hadden zopas gisteren (di-19/08) linnen bedeeld. Waarom de dag erna al wassen? Waarom in de machine van 12kg? Waarom tegen de schurft-instructies ingaan? Waarom zo dom? In de grote machine van 12kg zaten 2 lakens, 2 slopen en 1 handdoek. Wat een waterverbruik voor een kleine was! Twee seconden later komt Nicky binnen, zij ziet die witte was en stapt naar de telefoon in de mess (rechtover de laundry) om naar haar man te bellen, die gelukkig ook de capt is van dit schip. Capt PRü komt naar beneden, neemt de situatie in ogenschouw en om 10h stond hij hoogstpersoonlijk in de crewmess, tijdens de coffee time van de bemanning. 'k Zie het zo vóór mij. Al die kleine Filipijnen op hun stoeltje en die grote capt kaarsrecht staande. 'k Was blij dat ik daar niet bij moest zijn. In welke nesten hadden ze zich nu weer gewerkt?
En zo bleek dat Junar (de steward) de witte was van de crew niet doet, die doen dat zelf, of moeten dat doen van hem. Vandaar die ene set witgoed 's morgens in machine. Maar waarom de dag erna al, in de machine van 12kg !?! Ondertussen ontvangt Junar wel extra loon om de gánse scheepswas te doen, niet de helft ervan. Is dat arrangementje een vinding van hemzelf of is het een vinding van de vorige steward (Yvan, een Belg). Persoonlijk denk ik dat hij het overgenomen heeft van gladde Yvan, want Junar is te mak om zo'n arrangementje georganiseerd te krijgen. En de capt is nu weer misnoegd natuurlijk. Wat hééft deze ploeg Filipinos toch om de capt zo vaak te ergeren. Waar is dat goed voor ?
In het medisch handboek aan boord staat dat schurft (scabies) tien (10) dagen na de besmetting begint jeuk te geven. Dat kan ongeveer kloppen met de datum in Nigeria en met de datum van de eerstvolgende linnenchange na Nigeria. In Encarta staat 30 dagen na besmetting, maar ik geloof eerder het medisch handboek.
In diezelfde periode hadden de mensen van het machien ook hun handen vol. Op vr-22/10 laat de volledige frigo-installatie van de keuken het afweten, twee vrieskamers en twee koelkamers. Heel de voedselvoorraad voor 25 mensen kwam in gevaar. Cheng Peegie, LM en de elektrieker hebben dag en nacht gewerkt aan de frigo's, daarbij standby-aankomst, het lossen in St. Croix (wacht 6hrs-op-6hrs-af) standby-vertrek en tussendoor telkens weer de frigo's. Er waren dagen bij van 15 en 20 hrs. Ze hadden donkere kringen om de ogen, het leken wel dagen van 25hrs. Bij een test in de koelinstallatie hadden ze in een wolk freon gestaan ook nog. De gasmaskers zijn wel aan boord maar de filters zijn van een ander model en passen er niet in. Freon is niet giftig, maar men kan wel stikken door gebrek aan zuurstof. Het resultaat was barstende hoofdpijn, van het gebrek aan zuurstof en van het gebrek aan slaap. De Caraïben? Waw!
En de ch.kok zat met de handen in het haar. Letterlijk. Rauwe wanhoop. De proviandlevering in St. Croix was al maar het hoogst noodzakelijk en nu kwam de hele voedselvoorraad in gevaar ook nog. Hetgeen daar beneden te gebeuren stond was reëel, was geen inbeelding.
'k Ben al twee dagen zeer voorzichtig met die wielspanner, want stel u voor, stél dat ik die valve tóch zou overtrekken. 'k Mag er niet aan denken. Puiteschrik. En wie moet het dan oplossen? Iemand van het machien? Mensen die wel wat anders te doen hebben. 'k Durf er niet aan denken.
Sinds gisteren hebben we weer een menu. Deze ch.kok maakte er geen en eergisteren zei capt PRü dat hij weer een menu wou zien uithangen. Hij zei dat tamelijk gedecideerd. Owee, dacht ik, deze kok kan niet overweg met schrijfapparatuur, dat dagelijks velletje papier gaat een probleem worden, dat gaat afmetingen aannemen en dat kan vermeden worden. (Men doet aan Welfare of men doet het niet hè.)
De kok had me naald en draad gevraagd, gisteren voormiddag breng ik hem die. Gij naald en draad, wij een menu, dacht ik bij mezelf en ik nam de laptop mee. Met veel vertoon van elektronica wou ik hem laten zien dat het menens was, maar dat ik wel het typwerk zou doen. En ik heb erbij gezegd dat de capt wou dat ik het typwerk deed, wat maar half gelogen was. Hij wil een menu, wie het typt is bijzaak.
Er was eerst een klein misverstand, de ch.kok heeft al een naald, hij bedoelde enkel draad 'tailor apparel' + handbeweging = scheepsengels voor naald en draad. In dit geval was het enkel draad, witte.
Voor het menu kreeg ik direct alle medewerking. De ch.kok zegt wat er op tafel komt, Peter (2de kok) vertaalt dat in verstaanbaar menu-Engels en Junar (de steward) zegt me hoe het ontbijt er zal uitzien : om de andere dag yoghurt of fruitsap, de rest blijft hetzelfde. Oké, thank you gentlemen.
In de cabine heb ik wat gesleuteld aan de opmaak van het blaadje en toen het ongeveer goed was ben ik naar boven gestapt met een printje op A8 formaat. (De helft van een A4, van een gewoon blad papier.) "Capt, we hebben een menu." Capt PRü keek er naar en was tevreden. Nicky lag op de seat, ze heeft nog altijd koorts. 't Menu interesseerde haar zo niet, ze kan geen eten zien, zelfs niet in print. Ze denkt en hoopt dat het zondag zou over zijn.
Dan naar de Baas, cheng Peegie, want die vond een menu ook wel nuttig en aangenaam. "Chef, we hebben een menu." Cheng Peegie vond het jammer dat er geen staandertjes zijn om de menu's op de tafels te zetten. Dat is maar een woord, gewoon hier wat huisvlijt. 's Namiddags heb ik drie kleine kaftjes gemaakt van vervallen zeekaarten, zorgvuldig gekozen welke de meest aangewezen waren, de oude geëtste zijn de mooiste, een tekening van het schip op de buitenkant geplakt en met een papierschuivertje de menu er in vast gezet. De kaftjes blijven staan, ze vallen niet om en cheng Peegie krijgt het menu waar hij het hebben wil, op tafel. En LM heeft nu een menu op een blaadje in de cabine, hij weet vandaag al wat we morgen eten. Bij de cheng ben ik in de namiddag dan mijn huiswerk gaan laten zien. Hij was tevreden. Misschien maken ze in het machien wel eens menuklemmetjes, wanneer ze tijd hebben. Maar voorlopig dus kaftjes. Huisvlijt.
Met de drie kaftjes ging ik naar de mess. Eén voor de kleine tafel (capt & co), en twee voor de grote tafel van 10 man. Junar bekeek het anders : één menu per tafel en het derde gaat naar ... zijn ogen blonken me te gretig. Het derde gaat mee naar huis? Hela, hola. Een minuutje! Wij met ons tienen aan tafel kunnen twéé menu's gebruiken hè, captains orders! (Gelogen van mij, maar als een kaftje 'verdwijnt' dan weten ze weer van niks ziet ge. Soortgelijke zaken zijn al te dikwijls gebeurd met bemanningen uit bepaalde landen.) Met één menu op een tafel van 10 mensen is de soep koud eer we alle 10 gelezen hebben welke soep het is. En daarbij, als ge zo'n kaftje wilt dan vraagt ge dat ipv het te stelen. Is dat begrepen? Hij had het begrepen. No stealing. Dit was de eerste keer dat ik me zo uitliet tegenover iemand van de bemanning, maar zijn blik had me té graai-gretig geleken. Het derde kaftje was omzeggens al verdwenen nog voor het had kunnen dienen!
Deze capt heeft toch iets met rook hoor. De voorbije weken hebben ze drie kakkerlakken gezien. Drie, op twee weken tijd. Dat is niet overdreven veel. Als ge die alle drie te pakken krijgt zijn dat er toch al drie die geen eieren meer zullen leggen. Maar er moest en er zou gefumigeerd worden. Watte? Weeral met rook spelen? Zoals die ijverige choff op schip 01 zeker? -tekst 015
En dan vragen ze zich aan de wal af hoe zeevarenden een aandoening aan de luchtwegen kunnen oplopen … op zee is toch altijd gezonde lucht! Jaja, op zee misschien, maar daarom niet altijd aan boord.
Donderdag avond : luid gillend rookalarm. Eén detector was blijven aan staan en dat is genoeg om een gans schip te alarmeren. Hij ging weer eens iets doen zenne, de PRü.
1999-10-12 ~ op zee
Vorige zaterdag leek de brandoefening nergens op en de capt was tamelijk boos. Niet met veel woorden maar wel grimmig. De Filipinos waren het aan het uithangen, te tam om in gang te schieten of nog maar de schijn van vinnigheid hoog te houden, kwam choff Vilko achteraf melden op de brug. "Morgen is het ambras-dag, zei de capt, ze herbeginnen de oefening en als het weer eens niet goed is, krijgen ze in de namiddag nog een oefening, tot ze wakker schieten." Zo zou hun vrije namiddag er bij inschieten, dacht ik toen ik weer in de cabine was. Wat gaat dat een gerommel geven.
En zondag was het hommeles. Maar niet de ambras die de capt gepland had. In de voormiddag waren de matrozen het kasteel aan het afwassen, in ploegjes van drie: ene met de schrobber, ene met de aftrekker, en ene met een zoetwaterdarm voor het naspoelen. 'k Hoor ze bezig en bedenk dat ik het zwembad dan in de namiddag zal moeten doen, want alle zoetwaterdarmen zijn in gebruik. Om 09h40, hoor ik ineens buiten roepen, vlak naast de cabine. Er stond nogal wat wind en soms moet men daar zeer luid praten om mekaar te verstaan. Het geroep bleef duren. Persies ruzie. 'k Was al eens consjuus buiten gegaan, en via de buitentrappen was ik in de rapte naar de brug om tegen Wouter te zeggen dat ik het zwembad pas in de namiddag zou poetsen. Onderweg en op de brug was geen capt PRü of choff Vilko te zien. Weer beneden gekomen stond Leo nog altijd te roepen tegen die twee Filipinos. Om 09h50 hoor ik de deur van de lift. Vilko komt door de alleyway met een mok koffie en stapt naar stuurboord, naar zijn cabine. Ik zeg hem dat er 'an argument" aan de gang is, al zeker 10 minuten en wijs naar bakboord. Van de zenuwen wist ik niet meer wat bakboord was in het Engels. (portside) En ik zei erbij dat ik vreesde dat Leo 'something stupid' zou kunnen doen, want ik ken hem van lange jaren terug. -schip 20, 1990 Vilko brengt zijn mok naar zijn cabine (daar ging zijn coffeetime!) en komt mee naar de buitendeur aan bakboordzijde. Eerst bleef hij wat staan kijken door het patrijspoortje en dan stapte hij buiten. Het geroep viel stil. 'k Ging in de rapte naar beneden naar de cargo control room (CCR), om iets te printen voor de ch.kok. In het CCR staat een kleurenprinter. Deze hier is een monochroom, een zwart-wit printer, zou Tom V zeggen. Alsof wit geprint wordt. Om 10h was ik weer op level 3. De stemmen buiten waren nu van Leo, capt PRü en af en toe choff Vilko. Deze keer alles minder luid. Om 10h25zijn de stemmen gestopt. Om 11h moest ik bij Nicky zijn, terwijl de heren managementvergadering houden. Nicky wist er wat meer over te vertellen, maar niet veel. De cabine-inspectie van zondagnamiddag was zeer officieel. En zeer grondig. Dit was geen eenvoudige inspectie over netheid meer. De kasten en laden gingen open deze keer, ook de valiezen en reistassen, onder matrassen en hoofdkussens werd gekeken en bovenop de kleerkasten: alle Filipinos hebben hun 'werkmessen' moeten afgeven. De oogst heb ik enkele dagen later in de bonded stores zien staan. Zelfgemaakte bowie-messen, regelrechte rambo-messen met weerhaken in de bovenkant van het lemmet ..., zogezegd om vis mee te kuisen. Eén mes was gekocht en er staat 'Defence' op het heft gedrukt. Een wapen dus. Tussen de zelfgemaakte messen zit er één dat zo verschrikkelijk klungelig in mekaar steekt dat de gebruiker er gelijk ook zichzelf mee verwondt, tussen duim en wijsvinger. De pasja (de bootsman) was nog de grootste onnozelaar in heel dat gebeuren, hij beweerde dat hij geen mes had, terwijl Vilko hem al met twee messen aan zijn werkriem had zien rondstappen. Denkt dat primitief brein dat Vilko, choff zijnde, geen ogen in zijn hoofd heeft?
1999-10-16 ~ op zee
Maandag was Leo gekalmeerd. De capt was met hem aan het praten tijdens de coffeetime, vertelde Nicky toen ik haar tegenkwam in de lift. Leo was zich bij Vilko gaan verontschuldigen en krijgt nu zijn jobs rechtstreeks van hem, dus niet meer via de bootsman. De Filipijnen zijn bokkig omdat ze hun messen hebben moeten afgeven en omdat Leo niet op water en droog brood in de boeien geklonken werd. Zondagavond liep ene van de Filipino's met een blauwe keel, vertelde Nicky. Tja ... 'something stupid' zal daar aan deck op zondagmorgen wat rap gebeurd zijn zeker?
Maandag in de voormiddag laat ik het zwembad leeglopen. Wat ligt daar in het laatste water te drijven? Een stront. Dit gelooft geen kat, dacht ik. 'k Haal gauw het fototoestel uit de cabine en klim naar beneden het zwembad in. Er was teveel lichtweerkaatsing van de zon op het water. Ik had een aftrekker nodig om de trofee naar de schaduwkant te trekken en terwijl ik weer naar boven klim om de aftrekker te nemen, verdwijnt de stront in de afvoer. Geen foto dus. - Had dan toch eerst die afvoer dichtgedraaid, zei LM achteraf. Tja, daar heb ik niet direct aan gedacht. 'k Dacht vooral aan een foto, aan het fototoestel, kwestie van mijn verhaal te kunnen staven. Dinsdag was er een gat in de zoetwaterdarm die bij het zwembad hangt. Dat is ondertussen al gerepareerd. Het stukje met het gat in staat hier naast mij op het typtafeltje. Het is geen verduurd sleetgaatje in het rubber, neenee. Het is een zeer rechte snee met rechte randen. En dít, Lieve Mensen, is opzettelijk beschadigen van scheepsmateriaal. We weten nu uit welke hoek de stront waait. Maar ik blijf dat zwembad poetsen hoor. Ze zullen het treiteren wel rapper beu worden dan ik het poetsen. En na die twee dagen is het wel duidelijk dat het zwemwater élke dag moet ververst worden.
Dinsdagavond stonden garnaalkrokketten op het menu. Maandag had de capt aan de keuken gevraagd of er nog voldoende waren. Peter, de 2de kok, zei dat er nog genoeg waren. Dinsdagavond brengt hij de garnaalkroketten naar boven en zet de doos klaar voor de ch.kok op diens werktafel. De ch.kok begint er aan, in goed vertrouwen dat het garnaalkroketten zijn. Het waren viskroketten. De garnaalkroketten waren verdwenen 'naar Manilla'. Maw : Peter had ze opgeserveerd aan de Filipinos. Waarom zegt hij dan tegen de capt dat er nog zijn? Denkt hij nu écht dat niemand van de veertien mensen in deze mess het verschil zal proeven? Niemand? En dat deze capt dat soort bedriegerijen neemt? Gisteren tijdens het avonduurtje bracht capt PRü de story ter sprake. De 2de kok heeft er gelegen. Niet omdat de garnaalkroketten op zijn, maar omdat hij erover gelogen heeft. Zo simpel is dat met deze capt.
In een brief vroeg iemand van de kinderen of ik het hier 'tof, saai, of gewoon leuk' vond. Wel, saai is het de voorbije week zeker niet geweest.
Rond 23/10 zouden we lossen op St. Croix, een van de USA Maagdeneilanden in de Caraïben ofte Antillen. Saint Croix wordt 'Seent Krooi' uitgesproken in het Engels. De Britten hebben ook enkele eilanden in deze archipel. St. Croix ligt ± ten zuidwesten van Puerto Rico, daar waar Kleine Antillen beginnen. De Grote Antillen eindigen bij Puerto Rico. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antillen#Eilanden En in St. Croix gaan we eens niet aan de boei maar tegen de kaai! Als alles meevalt wordt dat rustig verkennen en boodschappen doen. Daarna zouden we gaan laden in Boca Grande, aan de monding van de Orinoco (Venezuela). We nemen er ijzererts (droge lading) en zouden misschien in december gaan lossen in IJmuiden. Boca Grande en IJmuiden zijn nog niet officieel bevestigd, maar afmonsteren in Nederland zou wel eens tof zijn. En dan met de trein naar huis. Eens geen luchtgavengedoe voor een keer, dat is nu mijn wens. Maar het is nog toekomstmuziek. Eerst postkaarten gaan kopen in Saint Croix en dan zien we verder wel.
Hallo iedereen thuis en daarbuiten. Vandaag is het zaterdag en capt PRü houdt veiligheidsoefening. Om hoe laat? ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫ 'k Wou de reddingsvesten en de helmen al gereed leggen in de inkom van de cabine, om toch maar niet als laatste aanwezig te zijn op de oefening. Maar het halletje is piepklein, zie dat LM er over valt of ik er over struikel en een voet omsla. Liever wat later op de oefening maar heelhuids.
Vandaag verjaart Majid, de vervanger van Tom V.
Zojuist ben ik een diskette gaan afgeven bij capt PRü. 'k Ben zeer benieuwd of dat zonder problemen zal verzonden raken. Het geheel heb ik deze keer, bij wijze van test, weg gesloten achter een wachtwoord. Toen ik pas aan boord van vertelden Tom V en Cathy, de Canadese asp.eng dat de vorige capt (MR) moeilijk deed over e-mail met wachtwoord. Eén van zijn argumenten was : het is een service van de rederij in Antwerpen. Dat zegt genoeg over MR hè.
Jaja, en brieven verzenden is ook een service van de rederij. Moeten we de omslagen dan openlaten voor hem? En telefoon is ook een (betalende) service van de rederij. Komt hij er dan bij staan wanneer we bellen?
Maar : als 'géén wachtwoord' een richtlijn is van de rederij en niet een persoonlijke beslissing was van MR, dan geeft dat te denken over de rederij. 't Schoonste van 't spel: in de weken dat ik nog niet aan boord was verzond LM zijn mails aan mij wél met wachtwoord en daar zei MR dan niks over. 't Moet lukken. Enkel tegenover de jongere graden deed hij daarover moeilijk. Waar was ik nu weer gebleven met mijn uitleg ... Haja, áls het een richtlijn is van de rederij, dan hoor ik het straks wel van capt PRü. ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫
Vandaag is het zaterdag, dan moet de laatste gegevens in het werkboek van LM intikken om vanavond de diskette af te geven cheng Peegie en verder is het ook wasdag. Bij een spellingscontrole van een brief gaf Word als suggestie voor het woord Waasland het woord 'wasmand'. Deze spellingscontrole doet niet in eigennamen. 'k Heb het woord Waasland dan maar toegevoegd aan de woordenlijst want het is niet elke dag wasdag.
Nicky is van Hekelgem, ze is er geboren en getogen. Hekelgem ligt in de Brabantse Kouters, vlak tegen het Pajottenland. https://nl.wikipedia.org/wiki/Brabantse_Kouters, https://nl.wikipedia.org/wiki/Pajottenland + kaartje Capt PRü kent de streek dus een beetje. Enkele weken geleden zei hij dat Bekkevoort daar ook in de buurt ligt. Bekkevoort? Mijn hersenhelften sloegen tilt. Bekkevoort is toch tegen de grens met Limburg, da's toch niet ten westen van Brussel. LM zei iets over een straat naar rechts. Bekkerzeel! Ach ja, zei capt PRÜ, Bekkevoort, Bekkerzeel ... https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkevoort , https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkerzeel + kaartje Het ging gewoon over Bekkerzeel, en ik maar zoeken waarover hij het zou kunnen hebben.
1999-09-27 ~ op zee
De zaterdagse oefening was een formaliteitje. Om 14h45 bootrol: verzamelen bij de reddingsboot, koppen tellen, taak luidop zeggen en klaar. Op 10 minuten was het afgelopen. We hadden op iets meer actie gehoopt. Of was PRü zoveel prudenter geworden in het ontwerpen van oefeningen?
Gisteren was het stralend weer. We hebben het zwembad (plonskuip) gekuist en opgevuld. Eerst moest het grootste vuil (van de schouw) weggespoten worden met een brandslang. Met zeewater natuurlijk. Wouter had de betreffende valve volledig open gedraaid, zoals bij een oefening op school. Alleen, hier staat meer druk dan aan de wal. 10 bar, zegt LM. De spuitmond van een brandslang lijkt op die van een tuinslang, maar dan ± 35 cm L en ± 8 cm Ø. En het gewicht is navenant. Wouter kreeg de brandslang met moeite in bedwang. In feite zou een mens aan deck ALTIJD een helm moeten dragen zelfs om de schotten van een zwembandje te schobben. Er waren die eerste dag meer mensen om te helpen dan er schrobbers of emmers waren. Op een uurke tijd was het zwembad uitgewassen en gespoeld en kon het gevuld worden. Dat vullen is iets geestig. Het water bruist het zwembad in. 'k Was het poetsmateriaal gaan wegzetten en een sigaret gaan roken in de cabine, want aan deck mag niet gerookt worden. Alles bijeen was ik een 10 minuten weg geweest. Toen ik terug kwam lagen ze er al in. Het zwembad was gevuld tot tegen de rand (een beetje te vol) en door het wiegen van het schip gulpte er aan bakboord telkens een tamelijk flinke geut water uit. 't Deck lag weer nat, via de afwatering het deck eronder ook, en na een kwartier zagen we twee verdiepen lager een slootje water over het maindeck lopen. Dit kon dus beter, in het vervolg niet meer vullen tot aan de rand, noteerde ik voor mezelf.
Het zeewater was 28°C, zalig. Iedereen plonsde in het bad maar ik niet, omdat LM zijn zondagse siësta aan het doen was en mijn badpak lag in de kleerkast en die kastdeur piept. Dus zat ik in overall te koekeloeren naar een plas water die heen en weer wiegde tussen twee afwateringsputjes, maar nooit vergenoeg, en hoe vier paar slippers daarin bootje speelden. Het was warm maar niet té, het briesje was lauw, de lucht was blauw en ik was al plannen aan het maken om eens buiten te gaan zitten tikken. De batterij van de laptop is goed voor ± 2hrs stroom, een tafeltje staat er al op dit level, 'k moet het enkel eens afwassen, een krukje hebben we in de cabine staan, voor de middag hebben we zon aan bakboord, dus als ik in deze hoek ná de middag ... vandaag regent het pijpenstelen, de lucht is volledig grijs en het zal wel de ganse dag zo blijven. Mijn planning lag in het water.
1999-09-29 ~ op zee
De situatie is vandaag al gans anders. Ik zit in badpak op ons dekje aan bakboord te tikken. 16h en ik zit in de schaduw. 'k Heb geen tropenzon op mijn bol, of nek, of schouders, of zo. Voor het geval iemand zou vragen hoe ik mijn dagen doorbreng : om de zeven jaar zit ik eens aan deck, in de schaduw. Gisteren was het ook mooi weer, zwemweer, en ik ging alvast eens kijken hoe het zwembadje erbij lag. Er dreef roet van de schouw op het water. En vettige roet op ons lijf en op de zwemkledij kunnen we missen. Het was ± 10h en ik ging op de brug vragen of ik het zwembad mocht legen, schrobben en weer opvullen. Dat is de procedure en daar valt niet aan te tornen, op de brug gaan vragen om te vullen, bedoel ik. Capt PRü was op de brug. Nogal wiedes, hij en Nicky drinken om 10h hun koffie op de brug. Hoe het precies moet (zwembadje legen en vullen) weet ik niet, maar Nicky weet het, zij zou me dat wel willen tonen, dacht ik. - Nicky zal niet komen, zei de capt, ze is ziek. Ze heeft een aanval van dengue. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dengue Dengue ben ik al tegen gekomen in artikelen over malaria. Dengue is ook een water gerelateerde aandoening en het virus wordt ook overgedragen door een mug. De capt zou na de koffie zelf meekomen om te tonen waar de valven staan. Hier zou ik nu een opstel kunnen over schrijven en de titel zou zijn : Mijn Eerste Valven. Bôf nee, 'k zal maar gewoon verder vertellen zeker? De valven staan een deck lager dan het zwembadje. De capt draait de waterafvoer open, dat is de zwarte valve, de grootste van de twee. De valve voor de watertoevoer is de witte, de kleinste van de twee. Oké, het bad begint leeg te lopen. We staan daar efkes op te kijken en toen moest capt PRü weer naar boven. Voor het vullen moest ik enkel de brug verwittigen dat ze de firepomp mochten starten. 'k Ga aan de slag met een zoetwaterdarmke, emmer, detergent, schrobber, aftrekker, de ganse reutemeteut. Het zwembad is ± vijf meter op drie, schat ik. Er kan water in tot ± 1m70. Dat is tot aan de houvast. Hoger moet niet opgevuld worden want bij het minste wiegen van het schip gutst het water dan weer over de overlooprand het deck op en zo naar lager gelegen decks en dat is nergens voor nodig. Stel dat de matrozen op een lager gelegen deck juist iets geverfd hebben ... daar mag nog geen zout water op! Toen ik klaar was met kuisen had ik reuze honger, maar eerst moest het zwembad nog opgevuld worden zodat de mensen tijdens hun middagpauze daar wat verkoeling konden vinden en daarna was het al 11h45 en was er geen tijd meer om een boterham (met spek) te gaan maken.
Zondag hadden we met acht mensen elk zeer grondig een half schot gekuist. Nu had ik ze in mijn eentje alle vier gedaan en na twee schotten voelde ik mijn armen al niet meer. ''k Zal morgen aan de andere kant beginnen, dacht ik bij mezelf, dan zijn toch om de andere dag twee wanden grondig gedaan.' Toen ging ik de afvoer valve dichtdraaien. Moest dat dichtdraaien nu met de klok mee of in tegenwijzerzin. 'k Heb wijzerzin gedraaid, met de klok mee. Dan begon ik te twijfelen en draaide toch maar tegenwijzer zin. Of misschien was het wél met de klok mee, wijzerzin? Na drie keer wist ik niet meer hoe die zwarte valve daarstraks gestaan had (open) en ben ik op de brug gaan vragen hoe het moest, alvorens hen te vragen de firepomp te starten om het bad te vullen. Er bestaat een geheugensteuntje: CLOCKWISE = CLOSED, in wijzerzin draaien om te sluiten, met de klok mee. ANTICLOCKWISE = ABRIR, in tegenwijzerzin draaien om te openen (abrir), tegen de klok in. Abrir is wel Spaans, maar de toevoer valve moet sebiet open hè. Elk geheugensteuntje is welkom.
Het dichtdraaien van de zwarte valve (de afvoer) ging zéér vlot. Waarom ik hen daar zo dikwijls hoor over moeilijk doen ... ik snapte dat niet. 'Valve niet goed dichtgedraaid', poeh, het zou wat. Ik draai die met één vinger dicht. Deze valve tenminste, misschien draaien andere valven niet zo vlot, dat zou kunnen, maar ik snap niet wat er zo moeilijk aan is. 's Middags vergeet ik bijna te vragen aan LM of de toevoer valve, de kleine witte, mag blijven open staan of dicht moet.
De witte toevoer valve MOET dicht, voor het geval ergens anders op het schip onmiddellijk water nodig is om te blussen. Dan krijgen ze op die plek wel voldoende water, via de firepomp van 13 bar maar tegelijk loopt het zwembad dan over aan een ongecontroleerd tempo want iedereen elders druk bezig en doende. Dat hebben we subito presto in orde gebracht. En hij heeft de brug verwittigd dat de firepomp mocht afgezet worden. Niet meer vergeten.
Om 13h werd er nog eens een cargo pomp uit de pompkamer naar boven getakeld en naar het achterdek getakeld. Deze keer met Vilko als choff. Choff Rébo is sinds Fos met verlof. Deze keer zou ik klaar staan met het fotoapparaat en in werktenue, om overal op en achter te kunnen klauteren als dat nodig mocht zijn. Alles voor een goede camerahoek hè, en tenue pour la prise de vue. Het naar boven takelen kreeg ik niet te zien, want in de pumproom mag ik niet komen. In afwachting dat de cargo pomp boven was, ben ik een toerke gaan doen, eens naar het zwembad gaan kijken. Want stel u voor dat ik die afvoervalve toch niet goed ... alhoewel, ik heb ze toch echt met al mijn kracht dicht gedraaid hoor, met ál mijn kracht! Zwembad half leeg!
Al mijn kracht is blijkbaar niet voldoende om die vlotte zwarte afvoer valve volledig dicht te krijgen. De laatste draai moet eindigen met een kleine snok, en die snok geven is een toer de force. En force heb ik niet zo direct in huis. Zie me nu staan blinken, een deck hoger dan die rotvalve en naast een halfleeg zwembad. Een positivo zou zeggen dat het zwembad halfvol is, maar da's larie, het was halfleeg. Tenzij voor iemand die wil pootje baden.
Rap weer naar de facing, want de pomp zou bijna boven zijn. Daar heb ik enkele foto's van gemaakt, hoe ze van de deur van de pompkamer vervoerd wordt naar het achterdek, het is een kleine werkreportage. De pomp stond op de poop, de werkreportage was klaar. We hebben niet genoeg werkfoto's vind ik, enkel foto's van verjaardagsfeestjes, eindejaarsfeesten & barbecues. Dat geeft een verkeerd beeld. Dit is een vrachtschip geen cruiseschip.
'k Vertel aan Yannick dat het zwembad 'halfvol' is omdat ik euh, de afvoervalve niet goed dicht gedraaid had. Yannick schiet in een lach, en hij bleef maar lachen, hij had daar zo'n smakelijk plezier in. Hij kende het verschijnsel persies, 'valve niet goed dicht'. LM heeft Davie om een wheelspanner (handwielsleutel) gestuurd en Davie zou me instrueren hoe zoiets gebruikt wordt.
Een wielspanner is een soort klauw op een steel. De klauw zet men op die men op de rand van de valve en de steel is dan de bekrachtiger van de eigen kracht. Het is eigenlijk een hefboom, zoals een koevoet er ook een is.
"Handwielsleutels, ook wel bekend als wielspanners, afsluiterwielsleutels of kranensleutels, dienen om de handwielen van kranen en afsluiters, te kunnen verdraaien." http://www.wheelspanner.co.uk/index%20Dutch.htm
"Voorzichtig zijn hiermee hè, zei Davie, want met een wielspanner kunt ge een valve óvertrekken, kaput!" Wie? Ík? Een valve overtrekken? Met mijn puite-armkes? Allee jongen, 't is juist omdat ik niet genoeg kracht heb dat ik een wielspanner mág gebruiken van LM. (Eigenlijk was het meer moeten dan mogen, hij had geen zin in elke dag gedoe met de valven van dat zwembad) Davie is een uit de kluiten gewassen jonge man, met voorarmen als een rallyrijder. Misschien had hij al eens een valve overgetrokken? Zijn waarschuwing klonk zo oprecht gemeend ('t was voor mijn eigen goed) dat ik op slag met een zeer plechtig gezicht beloofde dat ik voorzichtig zou zijn met de valven. Zeer voorzichtig. En ik bedankte hem voor zijn advies. De jongen zijn dag was goed en de mijne ook.
Gisterenmiddag zijn er een hele hoop mensen afgemonsterd. En vervangen natuurlijk. We hebben een Kroatische ch.kok nu. Efkes afwachten wat dat wordt. Of Tom V vervangen werd bleef tot het laatste moment onzeker. De voorziene vervanger was de dag ervoor niet komen opdagen, en hij zat niet op het vliegtuig ook niet. Het was iets met een auto-ongeluk, hijzelf of zijn broer. De dag erop zat een nieuwe vervanger op het vliegtuig maar capt PRü wou Tom V niet afmonsteren tot zolang dat vliegtuig niet geland was en de vervanger niet aan boord stond. Tom V liep nogal nerveus rond, hij moest 04/10 op school zijn voor zijn om zijn studies verder te zetten, om zijn ticket van 2de mecanicien te halen. Het stak niet op een dag, maar hij wou NIET met dit schip weer moeten vertrekken en zo dit schooljaar missen. Zijn vliegticket en zeevaartboek lagen op de tafel in de managementroom. Hij wou die efkes mee grissen en in stilte verdwijnen met de eerste ploeg. Toen hij boven kwam lagen die papieren er al niet meer. Capt PRü had de reispapieren al weer meegenomen naar zijn cabine. Nu kon Tom V er niet van onder muizen -wat met het oog op zijn verdere carrière een zeer dwaas idee was en hij was tamelijk verontwaardigd dat capt PRü hem doorzien had. Hij zag nu nog wat bleker dan gewoonlijk.
De 2de stuur (Teddy uit Zaïre) moest er op het onverwachts ook af. Longperforatie. Hij moest onmiddellijk gehospitaliseerd worden. In een vorige brief schreef ik iets over de zaterdagse veiligheidsoefening van za-04/09 ivm met de brandoefening op level 1. -tekst 303 Capt PRü had in zijn ijver om de oefening realistisch te willen maken met een rookgordijn met een oude rookfakkel georganiseerd. OUD = vervaldatum voorbij. https://nl.wikipedia.org/wiki/Maritieme_noodsignalen , https://www.fakkels.com/webshop/solas-drijvend-rooksignaal/ Misschien heeft dat enkel te maken met het ontstekingsmechanisme, maar het product dat er in zit wordt er niet minder giftig door.
'k Heb die brief (dat bestand) eens herlezen en er staat 'doordringende keelpijnstank' en ook dat we de deuren van de brug moesten openzetten omdat het daar niet uit te houden was op level 5, wat moet het op level 1 dan geweest zijn. Een rookfakkel is gemaakt om in open lucht te gebruiken, niet in een gesloten ruimte. En of zo'n ding kan gebruikt worden om pompierke meer te spelen betwijfel ik zeer. En 's avonds moesten de matrozen op level 1 in die zwavelstank slapen? Een ganse nacht in dat vergif? Teddy zijn long is dus (chemisch) geperforeerd. Hij vertelde ook nog dat capt PRü het niet wou beschouwen/beschrijven als werkongeval. Hoeveel is daar van waar en wat zou daar de reden van zijn ...
1999-09-20 ~ op zee
We varen nu met een stuurman minder. Want voor Teddy kon niet meer op stel en sprong een vervanger voorzien worden natuurlijk. Wanneer een nieuwe 2de stuur komt weten we nog niet. In Nigeria? Ondenkbaar, het is er te gevaarlijk. -gevaar voor gijzeling van blanken, toen In Texas dan? Da's binnen een maand pas.
Vilko (de nieuwe choff) heeft maar zes weekjes verlof gehad. Normaal gezien is een choff dagman, maar met een stuurman minder kan hij al direct de wacht 4-8 lopen. Welcome on board Vilko! Hem kennen we van op schip 29, hij was daar een pingpongwonder.
Gisteren tijdens het avonduurtje waren we ineens maar met vijf meer. Capt PRü en zijn vrouw die aan boord gekomen is (ze heet Nicky), de nieuwe cheng Peegie, LM en ik. Zo weinig volk ineens. Toho en Tom V zijn er niet meer en hun vervangers komen (nog) niet naar het avonduuurtje. Cathy (asp.mec) is naar huis, naar Canada. Wouter was van wacht op de brug. Vilko is ook niet komen opdagen. Goed, met vijf op een kluitje dan. Er werd over schepen gepraat en het vermaledijde schip 25 kwam ter sprake. Capt PRü vertelde dat de schepen van die serie een constructiefout hadden. Na de bouw zijn er instructies gekomen om die fouten te herstellen. Hij heeft op één van die schepen gevaren, ik ben vergeten welk. Zij hebben een controleur van de Norske Veritas aan boord gehad, ene die de ganse serie inspecteerde. George, die wij ook aan boord gehad hebben, een Griek met Amerikaanse nationaliteit, geboren in Syrië en hij spreekt vloeiend een taal of vier -tekst 159-de beschrijving klopte, het was George.
1999-09-22 ~ op zee
Gisteren tijdens het avonduurtje ging het over Teddy en over zijn longen, naar aanleiding van een bericht van de rederij in Antwerpen. Capt PRü begon er zelf over, hij gelooft niks van die longperforatie. En zijn vrouw ook niet. Zij is verpleegster geweest. Iemand met een longperforatie is er erger aan toe dan Teddy toen was. De radiografieën hebben ze niet te zien gekregen. Maar waarom stuurde de dokter in Fos Teddy dan naar het hospitaal? Volgens capt PRü had Teddy twee dagen tevoren van choff Rébo onder zijn voeten gekregen, de dag ervoor van hemzelf en de derde dag vroeg Teddy een dokter aan. De dokter is in Fos aan boord gekomen, voor drie mensen in het totaal en Teddy moest de dag erop voor bijkomend onderzoek en radiografie. En toen werd hij door dié dokter afgekeurd voor verdere dienst.
Toen Leo, Wouter en ik na de afmonstering in Fos nog wat stonden te praten vertelde Wouter dat de lucht in de oilskin-locker nog dagen lang 'ongewone' lucht was. Dat heeft geduurd tot de oilskin-locker herschilderd was want met simpelweg ventileren verdween de stank niet. De oilskin-locker is een kleedkamer op level 1 waar de regenkledij en andere werkkledij van de mensen van deck hangt. Daar was de rookfakkel gezet voor de brandoefening van za-04/09. Hun spullen zullen er lief uitgezien. Geen wonder dat Leo zo boos was: "Dat den ouwe zoiets doet op zijn eigen verdiep hè zeg!"
Gisteren hebben we wat gerold. Om 17h30 hadden we een Fameuze Roller. 'k Was juist boven in de videotheek (wij hebben dat hier aan boord hoor, een videotheek, nu ja, een kast op de brug) toen die sterke zwiep kwam. Uit de ladenkast vlogen de drie schuiven vol video's met een knal tegen deck en de deuren van de kast sloegen open. Gelukkig stond in de kast alles vast met valbaren. Wouter en ik hijsen schuif per schuif weer in de ladekast. Terwijl we met de tweede bezig zijn, wil de eerste er weer uit en de derde onderneemt een eigen reis over de vloer van de brug. We stonden daar te sukkelen en konden een derde paar handen gebruiken. Tijdens het ganse gebeuren bleef de bootsman daar als een dikke pasja zitten lezen wat op de videodoos stond die hij in zijn handen had. Hij was er wel efkes voor gaan zitten, want we rolden persies. Wat er op de twee m² vlak voor zijn neus gebeurde was zijn zaak niet. Hij was gekomen om video's te halen, niet om te 'werken'. Als ik hem niet uitdrukkelijk gezégd had schuif n°2 tegen te houden, had hij geen poot uitgestoken. Maatschap? Zeemanschap? Filipijnen? Af en toe eens enkelen, maar die zitten allemaal op andere schepen. All muscles ..., nu ja, muscles ...
Achteraf bekeken : zeer waarschijnlijk was hij aan het doen ALSOF hij las. Hij sprak met moeite Engels, wat zou hij dan Engels lézen? En de korte inhoud van de film lezen op de achterzijde duurt zo lang niet. Die geconcentreerde pose heeft hij waarschijnlijk overgenomen van iemand anders. De schijn vóór alles ... Jammer dat ik er nu pas aan denk, ik had hem toen ter plekke moeten vragen waarover de film zou gaan.
Tijdens het avonduurtje vertel ik dat gebeuren op de brug. "Spieren? Pudding , ja!" zei Nicky. En ze vertelde nog een ander verhaaltje: enkele dagen geleden ging ze een wandelingetje doen aan deck. Achter een van de voorste luiken zat de ganse klad Filipijnen op zijn achterste, niks te toen, te wachten tot het coffeetime was. Ze zien haar en stuiven gelijk mussen uit elkaar. "Om wat zo plots te gaan doen? De stomkoppen. Waren ze gewoon blijven zitten, dan had ik niet eens gemerkt dat ze daar zaten te niksen" zei Nicky.
Het is 18h10 en LM is nog niet boven. Nu word ik echt ongerust.
1999-09-23 ~ op zee
Er was iets gesprongen in het machien, een koppeling tussen twee pijperijen of zoiets. Dat gebeurt om 17h15 natuurlijk en geen halve dag eerder. Daar zorgt Murphy wel voor. Het was een spoedgeval, maar niet ernstig, als ik het goed begrepen heb.
Deze namiddag zijn we de Canarische eilanden gepasseerd. Het weer is nog zacht, nog niet te tropisch. Da's voor binnen een paar dagen. Gisteren is Wouter alvast ons haarknip-materiaal komen halen. Hij heeft nu een tropen-broske, comme tout le monde. Zijn haar was al zeker 3cm lang en dat heeft hij niet graag, zo'n lang: schaar er in en tondeuse er op. Kordate jongen hè.
Gisteren is voor LM een mail van Tom V toegekomen. Dat is heel vriendelijk van hem, maareuh, hij laat ons het een en ander weten over zijn gesprek op 't kantoor van de rederij in Antwerpen. In een open mail aub! En de server is van de rederij zelf, en de mail gaat hier door de handen van de capt. Verder laat hij weten dat hij goed thuis geraakt is, behalve dan dat zijn bagage zoek was. Die hebben ze een dag later thuis bezorgd. Op dit schip ligt een bagagevloek, vrees ik.
In juni had LM hetzelfde voor. Zijn bagage stond een volle dag op de kaai in de zon. LM kon zijn valies zien staan, maar hij kon er niet bij. Zijn voorraad chocolaatjes heeft een slag van de hitte gehad, maar is nog eetbaar. Gelukkig maar, de chocolaatjes voor bij de koffie van 12h50! In augustus was voor onze ploeg van vijf alles achter gebleven op Schiphol. In Fos kwam voor cheng Peegie en Nicky de bagage ook een dag later aan boord en dan nu nog eens bij Tom V thuis ook. Jaja, een bagagevloek zeg ik.
De Kroatische kok loopt hier nog wat verloren, heb ik de indruk. Het eten is lekker, maar het komt lauw op tafel ipv warm. En wat de steward uitspookt weet ik niet, maar soms wachten we zó lang op vlees en groenten dat de aardappelen al koud zijn. Vreemde toestand. 'k Kan ongeveer raden wat het is, hij heeft geen overzicht tijdens de service, hij krijgt het niet georganiseerd. En de volgorde is fout ook, het is eerst vlees, dan groenten, dan aardappelen + eventueel saus. Daar zal wel kritiek op komen.
Twee dagen geleden is Tonci gepromoveerd tot 2de stuur. Hij vervang nu officieel Teddy. We hebben opnieuw een tweede stuur, maar de stuurlieden zijn wel nog altijd met een persoon te weinig. Wouter loopt nu helemaal alleen de wacht, 8-12. Met een kort kopke zal dat wel lukken zeker? 8-12 is de capteinswacht. Capt PRü zal wel regelmatig op de brug zijn, want alleen wacht lopen is voor een aspirant toch een hele verantwoordelijkheid. Dat kan zwaar wegen. Eergisteren wou ik op de brug een fax gaan verzenden maar ik kwam ongelegen. Er waren nogal veel vissersboten (visserij heeft voorrang) en Wouter stond aan het wiel. Helemaal alleen was hij dit gevaarte aan het laveren tussen de netten en de bootjes die niet uitwijken. Hij stond daar gelijk een grote. If they could see him now! They = zijn zus van zeventien en zijn zus van twaalf. De zus van twaalf was mee op de luchthaven en zij schoof mee aan bij het inchecken van de bagage. Dat deed ze met een uitdrukkelijk terloops snuiteke, alsof ze elke week haar broer naar Het Vliegveld brengt omdat hij maanden gaat varen op oceanen.
LM heeft een half uurke vroeger gedaan vandaag. Van dat halfuurke ligt hij nu te genieten op de seat. Want dit is een seat waarop men kan liggen, een sofa, een ruim hoekmodel. Nogal wat beter dan de kleine harde bank die hier tot vier jaar geleden stond, schip 24 & 26. Die harde bank staat nu in de pingpongroom, waar de briefings voor de oefeningen gegeven worden en waar de bibliotheekkast staat. Met de bibliotheek is het triestig gesteld. Die is geplunderd sinds de laatste keer dat we hier aan boord waren.
Cheng Peegie valt persies nogal mee. Een van de eerste dagen na Fos was capt PRü aan het uitleg geven over het borduurwerk van Nicky. 't Moet nogal een serieus werk zijn, 5hrs voor 2,5cm² én in drie lagen voor het reliëf én met gouddraad er in verwerkt ... "Ha, gij borduurt ook?" vroeg cheng Peegie zo langs zijn neus weg. "Neenee, dat doet Nicky hè" haastte de capt zich. "Ha, ik dacht al, antwoordde de cheng, omdat ge het zo goed kunt uitleggen ..." Met gouddraad begot, dan zal het wel vakwerk zijn wat ze doet, want aan een hobbywerkje besteedt een mens geen gouddraad volgens mij. Of is gouddraad niet zo duur als ik denk?
1999-09-18 ~ tegen de kaai, Port de Fos, Zuid Frankrijk
We liggen sinds gisterenmorgen 03h tegen de kaai. En iets na 09h stond ik gelaarsd en gespoord helemaal klaar om aan de wal te gaan. Dat ik het fototoestel niet bij had heb ik achteraf pas gemerkt en me wel honderd keer beklaagd in alle talen. Er was een meneer aan boord voor de lading en die zou me meenemen naar de Carrefour in Port de Bouc, waar ik pasfoto's ging laten maken voor mijn Luxemburgs zeervaartboek. De rederij in Antwerpen gaat er een opsturen. Het zou wel een maand kunnen duren, maar dan heb ik het toch al voor als we nog eens in Nigeria en soortgelijke contreien komen. En een tanker komt al eens in Nigeria hoor. Zin of geen zin.
'k Was alvast te voet gegaan, hij zou me onderweg oppikken. De weg naar de poort loopt over een havendam, is lijnrecht, lang, saai en erg warm. Er was geen zuchtje wind, geen spietje schaduw, er was noch boom noch struik ... dus ook geen zangvogeltje om me gezelschap te houden.
In de Carrefour van Port de Bouc was ik op een uurtje klaar met alles. Terwijl ik op de pasfoto's sta te wachten valt mijn cent dat ik ons fototoestel niet bij heb. Niet dat die Franse GB op de foto moest maar ik had nog een ganse dag tijd en Fos sur Mer (dorp) en Fos Plage zagen er de moeite uit. Er is ook Fos Ville, de nieuwe stad, dat zijn woonwijken die gebouwd zijn in '60-'70 als huisvesting van de mensen die Port Fos zijn komen bouwen. Maar daar wou ik niet naartoe. 'k Heb gevraagd naar een bushalte en daar heb ik wat staan wachten. Aan het routeplan dat daar uithing geraakte ik maar niet aan uit. Enkele minuten later kwam een ouder meneerke met een slepend been erbij zitten. Bonjour madame, zei hij. Beleefd volk hè, de Zuid-Fransen. Bonjour monsieur, dus. Er kwam nog een madame bij. Of ze ook wou zitten, het meneerke schoof al wat op. Nee danku, ze wou niet zitten, ze ging met haar lading ijsroom in de schaduw van het bushokje staan. En dat de bus niet lang meer zou weg blijven. Dat werd allemaal gezegd in dat melodieus Zuiders Frans, het was persies vakantie. Twintig minuten later en een half levensverhaal verder was de bus er. Dat vond ik ineens jammer voor het levensverhaal, maar die madame haar ijsroom moest dringend naar huis hè. De chauffeur was een vriendelijke man, zo van die naturelle vriendelijkheid als de Indiërs in Khor Fakkan (UAE) -tekst 288 Misschien vindt de man buschauffeur zijn wel de meest fantastische job die er bestaat en was hij daardoor zo zonnig. Ofwel is iedereen in de Camargue zo zonnig, dat kan ook.
Op de bus zat al één meneerke, die was zo oud als wij allemaal samen, een Metusalem. Terwijl we wachtten op het vertrekuur vroeg de chauffeur hem een liedje te zingen. En daarna nog een, maar dan in het Grieks. En toen vertrokken we. - Ziet ge zei de chauffeur, als gij zingt vertrekt de bus vanzelf. Metusalem droeg een jeanspet en een lila sweater. Dat zal denkelijk zo moeten van zijn achterkleindochter. Hij hield niet meer op met zingen. Chinese liedjes kende hij ook. Had hij ooit gevaren misschien? Wij drie applaudisseerden, de chauffeur hield zijn handen aan het stuur. Metusalem toonde waar hij vroeger ging vrijen, toen stonden al die gebouwen er nog niet. En zijn zoon ook, voegde hij er aan toe. Haja, zoons moeten ook gaan vrijen, anders geraakt een mens niet aan een achterkleindochter.
Er stapte een jonge madame op. Ze gaf de chauffeur een hand en zei verbaasd tegen de dame met de ijsroom : wat doet gíj hier? Ze neemt de bus, antwoordde die bengel van een de chauffeur. Iedereen hier, voegde Metusalem er plezant aan toe. En dat alles met dat mooi Zuiders accent.
Ik ben er van overtuigd dat het de Zuiderse zon is die maakt dat de mensen zich zo geen zorgen maken over de problemen die ze hebben en geen problemen maken over de zorgen die ze nog zullen hebben. We stapten met drie uit aan dezelfde halte, in een tuinwijk met veel groen. - Mooie bloemen, zei Metusalem. 'k Had drie kleurrijke grote bloemen gekocht (in een soort nylon) en die staken voor de helft boven uit de caddie. De chauffeur wenste ons nog allemaal een prettige dag verder en zei tegen Metusalem : Dat heeft u deugd gedaan hè, een beetje zingen. Ge ziet er al weer beter uit. Zijt ge nu weer in form? - Ça m'a remonté le moral, bedankte Metusalem hem. Een buschauffeur als sociaal werker/entertainer. Vindt men die bij ons ook?
Het meneerke met het been toonde waar het bushokje was en wij wensten mekaar bon appétit want het was bijna middag. Toen ik daar een minuut of tien stond te koekeloeren kwam er iemand langs en vroeg ik of zij wist om hoe laat er een bus komt. Geen bus hier, maar men mag hier wel autostop doen. Duim omhoog dan maar (waar is de tijd). Dat hokje was geen bushokje, het was een abri, een schuilhokje. Tegen de harde zon misschien.
Daar stond ik dan, op de juiste weg, maar er reden geen bussen. Na 20 minuten liften gaf ik het op. Stilstaan in de blakke zon is niks voor mij. Te voet op weg dan maar, we zien wel. Op naar Fos sur Mer! Na een 100m hield het voetpad op en kon ik met de caddie over grind naast de rijweg, met één wieleke in de goot. Eigenlijk is het geen caddie, het is een handbagage op kleine plastic rollertjes, gemaakt voor egale vloeren in luchthavens. De rollertjes hebben serieus afgezien gisteren. Had ik maar iets met echte wieltjes gehad. In een pompstation heb ik twee flesjes water gekocht. Eentje voor direct en eentje voor later. Terwijl ik langs de kant van de weg mijn flesje sta leeg te tutteren hoor ik ineens iemand op de vingers fluiten. Ik was de enige voetganger in al dat geraas, dus 't zou wel tegen mij zijn, maar wie? En waar? Aan de overkant (vier baanvakken en een middenstrook met vangrails) stond iemand aan de bezinepomp met zijn benzinedop te wuiven naar mij. Ja meneer, heel vervelend wanneer men er de dop niet goed op krijgt, 'k weet het, maar ik kan u niet komen helpen, want u staat dáár en ik sta hiér, begrijpt u? Het was de man van de lading van deze morgen! En of ik dié richting uit moest, richting Fos. Ja natuurlijk, dié richting, anders zou ik toch aan uw kant lopen hè. Iets later stopte hij aan mijn kant, richting Fos. De man kwam nu pas van kantoor en was blij dat hij kon gaan slapen, hij was al aan het werk sinds de dag ervoor. Ik zei hem dat hij door de hemel gezonden was. Als dat zo was, dan zou hij zeker goed slapen zei hij. (Zijn de mensen hier echt allemaal zo olijk en zonnig?) Hij zette me af in Fos sur Mer, dicht bij het Crédit Lyonnais waar ik 's morgens geld gewisseld had.
'k Ben naar de remparts du village geklommen, de resten van de vesten rond het dorp. Fos is gebouwd op de enige heuvel in de wijde omtrek. De Camargue is vlak hè (Rhônedelta). Daardoor ziet men Fos van ver liggen. -toen nog wel Halverwege ben ik het kantoortje van Toerisme binnengestapt. Daar waren ze ook zo zonnig en vriendelijk en behulpzaam. Stes Maries de la Mer ligt hier maar een 30 km vandaan! Alleen gaat geen openbaar vervoer daar naartoe. En dat ik mooie bloemen bij had. Ja die waren wel kleurrijk en ze staken ook een eind boven de caddie uit. 'k Heb aan de dames verteld dat ze in de Carrefour te koop zijn à 10FF/pièce. En ik heb drie mooie postkaarten gekregen, zomaar gratis en voor niks.
Verder naar de Remparts ofte La Hauture: 11de eeuw en vroeger. Er waren diepe ronde graankuilen in de gele rots uitgeslepen en iets hoger ondiepe smalle sigaarvormige graven in de steen uitgeslepen. De twee dateren wel van totaal verschillende periodes. Het kerkje is van de 13de eeuw, met gedeeltes uit de 11de. De kerk was gesloten. Gelukkig heb ik dat aan die Duitsers in het Engels gevraagd, want het waren Nederlanders. En die spreken Pas de Français. Een beetje verderop bij de uitkijktoren stond een rugzak in de schaduw. De eigenares zat op het bankje te picknicken met een radiootje aan. Ik denk dat ze een jaar of tien ouder is dan ik. Ziet ge dat het nog wél kan, dacht ik. Ooit geraak ik zo eens in Compostella. Niet om er te zijn, maar om er naartoe te stappen. -dat is er nooit van gekomen Er kwam een politiewagen langs gekropen. Wat komt die op zo'n vredige plek hierboven zoeken? Ook picknicken?
Dan ben ik weer de heuvel afgedaald met mijn caddie op rollertjes over de kasseitjes. Het waren zeer smalle straatjes, Middeleeuws hè. Hoe is die politiewagen hier doorgeraakt? 'k Hoorde een auto naar boven klimmen, oei. Is hier wel plaats voor twee, ik met de caddie en die auto? Het autootje was iets groter dan de caddie en had twee wielen meer. Alle auto's van Fos zijn klein tot piepklein. Wie een gewone auto wil moet ergens anders gaan wonen of hem beneden aan de heuvel laten staan, daar is een parking.
Er is één krantenwinkel. Daar hebben ze postkaarten. Ze zeiden dat ik mooie bloemen bij had. Carrefour, 10FF/pièce! 'k Ga aan de Carrefour een percentje vragen denk ik, voor mijn promotietoer. In het postkantoor ben ik postzegels voor 1 brief gaan kopen en dan ben ik de postkaarten gaan schrijven in een koel café. De huizen staan hier zó dicht bijeen dat de zon geen kans krijgt om ze op te warmen. En smalle straatjes zijn ook strategisch nuttig : de vijand kan niet als troepenmacht oprukken. Ze moeten erdoor in ganzenpas, één voor één dus.
'k Had geen bic bij. 'k Heb die van de bazin mogen lenen. 's Morgens had ik nochtans een bic in mijn tas gestoken. Bij de cargo control room had de cargomeneer een plannetje getekend voor mij en ik heb daar zelf het een en ander bijgeschreven, met mijn eigen bic. En toen ... gaf ik hem die bic, alsof het de zijne was. Hij nam die aan en stak hem weg. Later in zijn auto wou ik opnieuw iets noteren en ik zag dat ik geen bic bij had. Tiens? Ik dacht nochtans ... Ik vraag hem een bic. Hij haalt een zwarte bic tevoorschijn, bekijkt die eens en zegt : tiens, quel drôle de modèle. Ik vond daar niks drool aan, van dat model hebben wij er wel twaalf liggen in de cabine. Nu nog elf, want ik heb hem onze bloedeigen bic nog maar eens 'terug gegeven'.
Gisteren zijn we door Gibraltar gegaan. In Encarta, de CD-rom encyclopedie, heb ik eens gekeken wat Encarta over Gibraltar vertelt: 2 blz's. Over de zuilen van Hercules (die heb ik nu op foto) https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuilen_van_Hercules en de Fenicische koopvaardijschepen (die heb ik niet op foto, ik ben een 3000 jaar te laat) https://nl.wikipedia.org/wiki/Fenici%C3%ABrs#Handel_en_zeevaart En zo nog een paar interessante dingen. De grens tussen Gibraltar en Spanje is pas sinds '85 weer vrij open.
'k Ben hier misschien al 50 keer of meer gepasseerd (schip 09 & schip 18), maar toen was ik aan het werk en ik heb geen enkele foto van dit gebied. Dat ging ik deze keer dus doen, foto's maken. Om de rots van Gibraltar te kunnen fotograferen rond 15h was ik al wakker en actief om 03h. Het verhaal: dat we door Gibraltar zouden gaan wisten we al lang, maar wanneer juist wisten we niet. 'k Ben dat op de brug gaan vragen tijdens de wacht van Toho, die in zijn studentenjaren Marcel genoemd werd en dat blijkbaar nog altijd graag heeft. Na zijn avondwacht (20h-24h) meent hij zich te herinneren dat hij me woensdag gezegd had ipv dinsdag, en hij schuift een briefke onder onze deur, om mij te laten weten dat we dinsdag door Gibraltar gaan en niet woensdag. Da's vriendelijk van die jongen hè. Het briefke had hij getypt op het telexmachien, op het achterste gedeelte van de brug, daar heeft hij een beetje licht. 'k Vind dat briefke rond 03h 's morgens en ik herken wel het telexlettertype, maar niet de handtekening 'Marcel'. Eerst las ik dat er 'Moeder' onder stond, maar hoe kan een telex nu met de hand ondertekend zijn? En wie stuurt ons midden in de nacht (ook nacht in België) een telex? Wat is er thuis gebeurd? 'k Moest het briefke drie keer herlezen eer ik het (half wakker) ongeveer begrepen had. Eerst dacht ik dat het een raadseltje was en wou het wegleggen tot later. Toen zag ik 'Gibraltar' staan en heb het nog maar eens herlezen. Kláárwakker ben ik geworden van dat gepuzzel. Daarna ben ik niet meer in slaap geraakt natuurlijk. Kermille, wie wordt er nu wakker om 03h als ge moogt slapen tot 07h. Maar toch vriendelijk van die jongen hè.
Dit is het briefke van 24h, in de nacht van maandag op dinsdag:
M, het is vandaag dinsdag en niet woensdag. Gisteren dacht ik dat het vandaag woensdag was omdat ik maandag dacht dat het al dinsdag was. Maar als het vandaag dinsdag is, was het gisteren maandag. Ik wil enkel zeggen dat we niet woensdag door de Straat van Gibraltar varen, zoals ik gisteren gezegd heb, maar vandaag dinsdag Shiften van zondag naar maandag is moeilijk voor mij. De maandag is zoal lastig genoeg. Maar gisteren was de maandag niet lastig omdat ik dacht dat het dinsdag was. Ik zal eens proberen om maandag altijd te denken dat het dinsdag is, en dan is het misschien ook vlugger vrijdag. Tot straks, vandaag dus, dinsdag. Trouwens vrijdag komen we toe en dan zijn we hopelijk zaterdag thuis. Dan is het zondag misschien eens echt zondag. handgetekend : Marcel -'k vraag mij af hoe het logboek van de brug er die dag uitgezien heeft ...
In Fos (Zuid-Frankrijk) monstert hij af, een beetje verlof zal hem deugd doen, 't is blijkbaar nodig. Of deed hij met dat briefje gewoon wat gekjes?
In de straat van Gibraltar hebben we bruinvissen gezien, vlakbij het schip. Ze zijn bijna even groot als dolfijnen, er hebben natuurlijk ook en rugvin, maar ze duikelen niet zo rond. Ze hebben een witte buik en een donkere rug. Ze zwommen aan bakboord in een rare hoek van het schip weg. Tom V had ze aan stuurboord zien aankomen. Waarschijnlijk zijn ze onder het schip door gezwommen. Ze waren met heel veel, misschien wel 100 of meer. En lol dat ze hadden! Sommige draaiden zich een halve slag tijdens het duikelen en andere zwommen onder water al eens op hun rug, dan zaagt ge de witten buiken onder water oplichten en er waren er die zich op de vis naast hen lieten ploffen (hun moeder wat ambeteren). Het was een vrolijke bende, persies een dorp dat zich halsoverkop naar de kermis in het dorp ernaast haast. Ze gaven nogal speed ook. Moeiteloos, zo te zien. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruinvis
Eergisteren hoorde ik dat er op de computer van de cargo control room verschillende foto's van het schip staan. 'k Vraag aan Toho of hij de tijd heeft om ze te kopiëren of te printen voor mij. "Absoluut genen tijd!" loeit hij. "Kom zenne gij, genen tijd, dat zal nogal" blaat ik terug. Maar het is begot wél waar. Hij moet aan deck vier (4!) valven van de vier bluskanonnen gerepareerd krijgen vóór Fos. Die bluskanonnen staan bovenop de twee masthuizen en hun bereik bestrijkt ongeveer het hele maindeck met en druk van 15 bar. Capt PRü heeft Toho's wacht op de brug overgenomen zodat Toho heel de voormiddag aan de valven kan werken. In volle zon. 's Namiddags werkt hij er aan verder (adieu siësta) en 's avonds loopt hij zelf het tweede deel van zijn wacht op de brug.
Hoe zijn die valven zo ineens alle vier en op dezelfde dag kapot geraakt? Die dingen worden toch regelmatig gecontroleerd & getest? - De Filippijnen hebben die valven overgedraaid, zei LM. - Alle vier? Als ge voelt dat er iets niet klopt, dan stopt ge toch intijds! - Ja, maar als twee Filipijnen elk twee valven kapot draaien, dan zijn dat vier kapotte valven hè. LM is beter in cijfers dan ik. Vele beter. Maar ik blijf erbij : als men merkt dat er iets niet klopt, dan stopt men en zoekt advies of instructies ipv dwaasweg hardnekkig te doen. -ik ken de scheldwoorden van toen nog hoor, maar ik zet ze hier niet Wat was er gebeurd : Wouter had een tijd geleden op de valven de O van open en de C van closed geschilderd. En hij zou per abuus de O en de C van plaats verwisseld hebben. Zo vier keer. Consequent dus. En de Filipijnen daarna maar kracht zetten richting C om de valven OPEN te krijgen. Arme Wouter, ik zou niet in zijn schoenen willen staan. En toch blijf ik erbij: die Filipijnen hadden intijds moeten stoppen toen ze voelden dat iets niet klopte. -ik word weer kregel als ik er aan denk
Op weekdagen hebben we een e-krant. Iets van De Standaard. Gisteren stond er te lezen dat Flup zijn Mathilde voorgesteld heeft aan de Belgische bevolking. "Ik heb ze zelf gekozen" zou hij drie keer gezegde hebben, terwijl zijn ma nadrukkelijk stond te knikken. Zelf gekozen, alsof het over een voorwerp ging en niet over een persoon. Men kiést geen persoon, personen kiezen voor mekaar. Alsof hij een manneke van negen was die voor het eerst zelf een nieuwe broek mag kiezen. - Alsof hij nog keuze hád, zegt LM hier zojuist. En waarom zegt hij dat drie keer? Komt het geloofwaardiger over wanneer hij iets drie keer zegt? Wanneer híj iets drie keer zegt. Flup is niet zo populair hier tijdens het avonduurtje.
Tom V las het bericht luidop voor en hij heeft werkelijk een stem van koninklijke komaf, als hij een beetje moeite doet. Bijna beter dan Geert Hoste. Hoste zal nu volop bezig zijn aan een nieuwe show zeker? Die heeft het goed bekeken, het koningshuis bezorgt hem nog jaren materiaal. Er stond ook bij dat noch de VTM, noch de VRT de officiële voorstelling probleemloos heeft kunnen uitzenden. Bij de ene zender was het wachten en bij de andere zender 'was een hond met de camera aan de haal gegaan'. Zo staat het er. Deed Woestijnvis de verslaggeving misschien?
Over Woestijnvis : een tijdje geleden waren we over Daewoo bezig. Vermits zij hun scheepswerven verkocht hebben en enkel nog auto's maken vroegen wij ons af aan wie ze die kwijt kunnen. Misschien enkel nog aan VTM, voor het Rad van Fortuin. Tom V haalde een paar straffe stoten aan uit het Rad van Fortuin, 'bruudruuster' en 'woestijnvis'. Nu, die bruudruuster was mogelijk door een Gentenaar geopperd maar die woestijnvis, dát kan niet want toen bestond het productiehuis nog niet. Stilte bij de Nederlandstaligen, iedereen dacht hetzelfde : zou het omgekeerd kunnen zijn? Zou het productiehuis genoemd zijn naar een lapsus uit het Rad van Fortuin? 't Zou kunnen hè. Als ze een product willen leveren dat nog niet bestaat op de Belgische markt, zoeken ze voor de firma een naam die nog niet bestaat, bvb van een dier dat niet bestaat. Nu zijn centauren, griffioenen en eenhoorns al veel te bekend om niet te bestaan. Er moet een totaal nieuw woord komen. En in de lijn van de humor van Uytterhoeven en Vandenhoutte, waarom niet een snuif sarcasme en het productiehuis noemen naar een uitschuiver op de commerciële zender? In Alles kan beter spaarden ze de VTM ook niet.
1999-09-16, op de Middellandse Zee
Hier in de cabine staat al twee dagen TVE op, Televisión Española. Gisteren de Andalusische zender. Tip: Andalusisch praten gaat vlotter wanneer men de tandprothese uit laat. Vandaag Catalaanse TV. 's Morgens vroeg beginnen ze met het nieuws. Heel tof. Terwijl we zitten te ontbijten zien we ineens weer rampen uit alle werelddelen. Massamoord in Texas in een Baptistische Kerk, hurricanes in de States, tyfoons in het Oosten, overstromingen in het noorden van Spanje ... en het was hier zo rustig de laatste weken. -op dat schip zorgde ik voor ontbijt in de cabine, enkel wij twee
En het weerbericht, 35°C. Aan land, niet op het water natuurlijk. Tenzij we de temperatuur van de voormiddag optellen bij die van de namiddag. Dat is al een oud mopje hè. En voor de rest van de dag TVE natuurlijk hè. 's Voormiddags prietpraatprogramma's, spelprogramma's & kinderprogramma's. Met mijn Spaans is nog alles in orde, zolang het maar de Teletubbies zijn. Bueno, voy a ver que hay de comer, porque mi eposo quiere saber qué comeremos deze middag.
19h35 : in de namiddag bracht Toho een diskette binnen met foto's van het schip. Nu hebben wij hier in de cabine geen kleurenprinter staan, om ulle wat prints op te sturen, maar da's geen ramp, want met Corel Paint & Draw valt er vanalles te knutselen tot het ook mooi is. Lijntekeningen maken vertrekkend van een foto bvb. Naar gelang het soort lijn men gebruikt lijkt de foto dan op een gravure of op een tekening in de stijl van een beeldverhaal of op een schets. Allemaal heel interessant. Daar heb ik me deze namiddag mee bezig gehouden, voor het geval iemand zou vragen waar ik me zoal mee bezig hou de ganse dag. Corel zou ik vorig schip al leren, maar doordat we de Pressario toen niet bijhadden is dat uitgesteld geweest. Bon, vandaag ben ik er dus aan begonnen. en de tijd vliegt wanneer een mens met iets nieuws begint. Ineens was het 17h15 en stond LM daar. En mijn haar lag alweer overhoop!
De tekeningen zijn nog niet helemaal zoals ik ze hebben wil, dus ga ik er nog wat verder aan werken en we verzenden ze pas binnen een maand of wat, vanuit de States. Na Fos-sur-mer (Zuid-Frankrijk) gaan we weer laden in Nigeria (verdomme) en dan lossen in Houston, Texas. Dat is de voorlopige planning, maar er is nog niks bevestigd. Het kan dus nog allemaal veranderen.
Van zo-29/08 tot wo-01/09 hebben we in Nigeria gelegen. We hebben aan de boei geladen natuurlijk en Nigeria was een streepke groen op ± 8 mijl van waar we lagen. Het was er warm en mistig, er was niet voldoende zichtbaarheid om streepkes groen te fotograferen.
Waar we wel volop van mogen genieten hebben was de Nigeriaanse nationale bezigheid : smeergeld proberen te krijgen. En 'presents', ook zoveel mogelijk. Op zondag is LM 's namiddags vrij en dan gaat hij siësten, dat is een persoonlijke gewoonte. Ik bleef verder instructieboeken plakken, want er was iets dat 's anderendaags klaar moest zijn om mee terug te nemen naar de control room van het machien. Instructieboeken repareren is hier de afgelopen weken mijn jobke geweest en niet alleen die van het machien.
Rébo, de stuurman die lastig doet over de lay-out van persoonlijke faxen, is nu choff en hij vroeg of ik de instructieboeken van de cargo control room ook eens onder handen wou nemen. Nu gelle! Waarom vertrouwt hij mij dat toe?
Van 's voormiddags waren de agent en de Nigeriaanse autoriteiten aan boord (immigratie, douane, gezondheidsdienst), dat had ik al wel gemerkt. In dit soort landen komen de autoriteiten in aantallen en ze hadden de lift al geblokkeerd door overgewicht. Tom V (3de mecanicien) kon het komen oplossen. Vier van die gasten zaten er in vast + capt PRü. De lift kan 500 kg hebben, maar waarschijnlijk dragen die gasten teveel gouden insignes. De capt is wel groot van gestalte maar heeft geen overgewicht. De vier anderen wel.
De dagen ervoor waren al sterke verhalen verteld geweest over wie wat al meegemaakt had in Nigeria, Angola en soortgelijke contreien & territoriale wateren. Toen zondagnamiddag choff Rébo LM kwam halen omdat capt PRü hem wou spreken, wist ik ongeveer hoe laat het was. Ze zouden LM niet storen op en zondagnamiddag als het niet belangrijk of dringend was, dus was er 'iets' met de autoriteiten. Iets later kwam LM weer naar beneden: hét ging geld kosten. Wat ging er geld kosten? Awel : (zit ge goed? want dit gaat efkes duren). De vertegenwoordigers van het Nigeriaans gezag zoeken in de havendocumenten van het schip tot ze iets vinden waarop ze zouden kunnen muggeziften, niet om de capt te pesten, maar om er smeergeld aan te verdienen. En ze hadden iets gevonden: het schip vaart onder Luxemburgse vlag, ik ben Belgische, mijn paspoort is Belgisch en mijn zeevaartboek is Liberiaans. Ziezo. Ze hadden 'iets'.
Dus moest ik mee naar de wal, naar hun baas in het immigratiekantoor, want zijzelf mochten daar niet over beslissen hoe het nu verder moest. Ze gingen hun carrière daar niet aan 'riskeren'. Telefoneren of faxen naar hun baas op kantoor kon ook niet, maar voor 200 USD zouden ze zien wat ze konden doen. Daarvoor had capt PRü LM efkes laten roepen, om te zeggen dat het wel eens 200 USD zou kunnen kosten.
Wat was de volgende stap? De papieren die ze met gewichtige gezichten hadden zitten opmaken gewoon weer scheuren. Daar kwam het op neer. Uiteindelijk hebben ze de papieren gescheurd voor 50 USD, want deze capt wordt van palavers niet zenuwachtig, in tegendeel, hij doet daar vlotjes aan mee want hij vindt het een sport. Aan hem hadden die Nigerianen een taaie onderhandelaar, denk ik. Er was geen denken aan dat capt PRü me hier zou laten meegaan, met die gasten hier mee naar de wal. Dan zien ze me nooit meer terug aan boord, tenzij total loss of in losse onderdelen.
Eerst hadden ze dat geredeknoei (want een redenering kunt ge zoiets niet noemen) proberen toe te passen op de papieren van cheng PH. Hij is Kroaat en vaart met een Grieks zeevaartboek onder deze vlag. Ze wilden hem meenemen. Dat heeft capt PRü onmiddellijk kunnen afblokken met het argument dat een schip geen centimeter mag varen zonder cheng aan boord en dat de heren het dan wel aan de petroleummaatschappij zouden uitleggen en aan onze rederij in Antwerpen waarom hier geen cheng aan boord was en het schip dus niet intijds aan de boei kon liggen om te beginnen laden. Op slag was alles in orde wat de papieren van cheng PH betreft. Zijn papieren zijn al maanden in orde, waarschijnlijk al jaren, voor alle werelddelen, maar de Nigerianen moesten weer eens hun reputatie waar maken. Wat een zielig-doorzichtige komedie, voelen die gasten zelf niet dat ze zich belachelijk maken?
Verder ziften dan maar, want ze moesten toch iéts verdienen aan dit schip hier hè. Ik ben een gelijkaardig administratief geval als cheng PH, en toen hadden ze beet! Dachten ze. 50 USD, hebben ze gekregen van de capt, en meer niet. Wanneer dat achter de rug was schakelden ze met het grootste gemak van de wereld over naar een ander soort gebedel, het meer diplomatieke gedeelte: of de capt geen presentjes had voor hen, omdat de samenwerking toch zo vlot verlopen was en om de relatie tussen schip en wal goed te houden, en dat we toch allemaal onze wereld kenen newaar. Zonder enige vorm van gêne staan bedelen is dus een vorm van 'zijn wereld kennen'?
'k Was er niet bij, toen heel dat gedoe aan de gang was. Maar best ook. Capt PRü heeft ons achteraf in het lang en het breed het hele verhaal verteld. Wouter (de asp.off) heeft ook een en ander verteld: hij moest de heren drinken bezorgen. Voor iedereen een cola. Dat waren dan 10 of 12 cola's. Hij zet die allemaal aan één kant van de grote tafel, in het gedacht dat de heren die cola's zelf wel zouden doorgeven. Begint daar degene die het dichtste bij zit naar die blikjes te graaien en hij stopt ze allemaal in zijn tas. En degenen die gedacht hadden dat hij er enkele zou laten staan voor wie dorst had, die mensen hadden pech want hij stopte ze allemaal weg. Ene, de dokter, probeerde iets in de zin van 'that's not fair', maar dat heeft niet geholpen.
Achteraf bekeken: stel dat ik die blikjes zou gebracht hebben, ik zou ze geserveerd hebben. Hèhè. Niet zomaar 12 blikjes neerpoten op de rand van de tafel. Dat is Wouter misschien gewend van studentenfuifjes, maar dat is niet serveren. Men brengt het nodige aantal glazen mee én men opent de blikjes op voorhand. Dat alles gaat op een plateau. Men plaats de plateau op de tafel en serveert dan persoon per persoon. Nu vraag ik mij af : wat zouden die graaier(s) gedaan hebben als de blikjes al geopend waren? O, wat had ik dat graag gedaan...
Wouter vertelde ook dat ze niet allemaal de zelfde taal spreken. Tussen de verschillende groepjes verliep het gesprek soms in het Engels. Waarschijnlijk verschillende etniën, en er zijn er véél in Nigeria. https://nl.wikipedia.org/wiki/Nigeria#Etnische_groepen De week ervoor had ik dat allemaal nog zeer geïnteresseerd zitten lezen in Encarta, de CD-rom encyclopedie. Nu is mijn belangstelling nogal bekoeld. Feitelijk al toen ik las dat Biafra een Nigeriaanse provincie is en dat '67-'70 een burgeroorlog was. https://nl.wikipedia.org/wiki/Biafraoorlog We waren echt blij en opgelucht dat we uit Nigeria weg waren. En nu snap ik ook waarom ze in deze landen geen bemanningswissel doen: gevaar op gijzeling. Rap weer op zee, naar de rust en de kalmte.
Op vr-03/09 valt de laptop hier in panne. Alle tekstprogramma's laten het afweten. Zomaar. Of nee, niet zomaar: er was iets gebeurd in Windows, een beschermingsfout in users.exe en in nog enkele vitale onderdelen van Windows. Op 12/09 heeft LM dat in orde gekregen, bijna per toeval, door een virusscan te doen. En het antivirusprogramma heeft in het voorbijgaan efkes gerepareerd wat kapot was. Tof. Ineens floten de vogeltjes weer. Bij manier van spreken dan, want op zee zijn enkel krijsende meeuwen en nog grotere vliegdieren te zien.
In de 9 tussenliggende dagen had LM de nodige ellende meegemaakt met een cargopomp. De cargopompen staan beneden in de pompkamer. Daarom dacht ik dat ze die daar gingen repareren, maar ze hebben de pomp naar boven getakeld, tot op het achterdek. En daar mag wél ik komen. Had ik dat geweten, dan was ik foto's gaan maken natuurlijk, want een mens krijgt niet elke dag een cargopomp te zien. De eerste dag was het misschien goed dat ik er niet bij was, ongeveer iedereen stond op het achterdek, vier man om te takelen, twee uit belangstelling (Capt PRü & choff Rébo) en dan nog zeven matrozen + een bootsman om in de weg te staan en het manoeuvre te desorganiseren. Acht mensen teveel die kunnen gewond raken wanneer er iets mis loopt. LM was er 's middags nog niet over te spreken.
Waarom heeft hij ze dan niet laten wegsturen door choff Rébo? Hun baas stond erbij! En safety first is het devies, Dus géén publiek tijdens een zwaar manoeuvre. Wáárom heeft hij ze niet laten wegsturen?
's Anderendaags mocht de pomp weer naar beneden getakeld worden, maar ik ben niet gaan fotograferen. Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord.
Op za-04/09 hebben we de meest spectaculaire brandoefening van ons leven meegemaakt. Capt PRü houdt de zaterdagse oefening op gelijk welk uur tussen 08h en 17h. Niet om 15h20, zoals al jaren gebruikelijk is. Deze keer ging de bel iets vóór 14h. Ik moet me dan melden op de brug, om te laten zien dat ik gaande en staande ben en dat er naar mij niet moet gezocht worden. Zo heb ik de oefening niet van dichtbij meegemaakt maar ik heb wel alles kunnen volgen over de walkietalkie. Het was verhelderend. Nu heb ik eens het verschil meegemaakt tussen de praktijk & de theorie van de veiligheidsvideo's. In de veiligheidsvideo's kraken de walkietalkies niet, spreekt iedereen hetzelfde Engels en verstaan de mensen elkaar onmiddellijk en direct zonder dat er maar één keer 'please repeat' moet gevraagd worden en kostbare minuten verloren gaan aan communicatieproblemen.
Er zijn enkele particulariteiten geweest : de scheepshoorn gaat niet automatisch af met het brandalarm. De matrozen aan deck wisten dus niet dat er een alarm afgegaan was en ze waren pas een twaalftal minuten later op post, nadat capt PRü ze laten halen had door Wouter. Om het echt te maken had de capt een rookfakkel laten afgaan op level 1, waar de oefening plaatst vond. Zichtbaarheid door de rook = 0, zeer realistisch dus. Alleen was dit rode rook van een fakkel ipv zwarte rook door brand.
De stem van de 2de stuur klonk gejaagd door de walkietalkie. Hij wist niet dat het om een oefening ging en hij miste nogal wat matrozen ... die waren nog aan deck door de defecte scheepshoorn. Een mens zou van minder gejaagd geraken en zich verspreken: Oilspill locker ipv oilskin locker. Slechts vier mensen wisten dat het om een oefening ging.
De geur van de rookfakkel was al tot op de brug geraakt. Het is een zwavelachtige stank. Na enkele minuten was de rook er ook. We hebben de beide deuren open gezet (eerst alle paperassen vast gelegd) maar dat hielp niet veel. Het was een doordringende keelpijn-stank. Zo ruikt de hel, denk ik. Wanneer de oefening eindelijk afgelopen was ga ik naar beneden, naar de laundry. In de lift kon men rieken op welk verdiep men was : stink, stinker, stankst. De lift stopt op level 1, waar de oefening geweest was, en er stapt een Filipino binnen met de stofzuiger van level 3. Tiens, dacht ik, ligt er op level tapijt in de cabines? En wat een vreemd uur om cabines te kuisen ... 's Avonds vertelde LM dat door die rookfakkel op level 1 een laag oranje poeier lag van een millimeter dik die alles, maar dan ook alles bedekte. De matrozen waren het ganse verdiep aan het uitwassen en Leo (onze enig Belgische matroos) kon er niet mee lachen, vertelde LM. We hebben later op de avond de scheepspantoffels van choff Rébo gezien. AMAAI ! Als alles op level 1 er zo uitgezien heeft, wat een schade. Vandaar de stofzuiger zo vlak na de oefening! En ik snapte gelijk ook waarom Leo er niet kon mee lachen. Dit was niet gewoon een laagje stof, dit was 'goe poeier', van dat vettig spul dat men met krachtig zeer heet sop moet wegschrobben. Een rookfakkel is gemaakt voor open lucht, PRü!
Op een safety oefening volgt een safety-meeting. Na de meeting wist capt PRü bij wijze van verontschuldiging te zeggen ivm met level 1 dat de oefening een beetje té goed gelukt is. Leo zit ook in het safety committee en hij neemt geen blad voor de mond. Vandaar de excuses. Een beetje vaag en lauw van capt PRü, niet?
Eindelijk was het bootje er. Het was niet groot, maar het had wel een krachtige motor, dat hoorden we zo. Het was een klein bevoorradingsschip voor op volle zee. Na een half uurke waren we aan boord. Dat laatste half uurke was het mooiste stuk van de travel, bagage of geen bagage. Achteraan hadden we een fantastisch krachtig kielzog, ge zaagt en voelde het vooruit gaan en vooraan kwam dat verre logge schip dichter & dichter en werd groter en groter. Toen stopte het schipke want we waren aan de gangway van schip 31.
Ik ging als eerste de gangway op. Te gretig natuurlijk, ik was vergeten dat ik hoogtevrees heb en dat ik beter iemand anders zou laten voorgaan. Dan kijk ik op diens broekspijpen en dat breekt zo'n beetje de doorkijk tussen de treden van de gangway. Een andere manier om niet te verkrampen. van de hoogtevrees is omhoog kijken, naar de top van de gangway en inwendig een liedje zingen waarvan men de tekst maar half kent. Terwijl men zich de resterende woorden tracht te herinneren, verschuift door de concentratie de schrik een beetje naar de achtergrond. Dit zijn allemaal lapmiddeltjes, ik weet het, maar soms werken ze. Wie stond er bovenaan de gangway? Juist ja. En bij wijze van aanmoediging telde hij luidop het aantal treden dat ik nog te klimmen had. Daar ging mijn concentratie.
Probeer maar eens enkele meters te klimmen zonder u te willen realiseren dat ge aan het klimmen zijt omdat ge niet wilt bang worden. Ondertussen moet ge toch u toch voldoende bewust blijven van die klim om dat tot een goed einde te brengen, terwijl ge eigenlijk niet echt wilt weten dat ge aan het klimmen zijt, omdat ge niet bang wilt worden. Volgt ge nog? Ik wel. Het is een wankel mentaal evenwicht want elke spier vertelt u wat ge aan het doen zijt, klimmen, maar goed, met een liedje is dat wankel mentaal evenwicht efkes vol te houden. Heel het lijf (spieren, adem, zweet) laat weten dat ge de gangway op gaat. Hoe gaat een mens daar tegenin? Met een liedje. En dan komt daar een slimme op het bovenste platform staan supporteren en in de vreugde van het weerzien telt hij luidop hoeveel treden ge nog 'maar' te doen hebt. Boven gekomen heb ik hem bevend een kusje gegeven. Een kleintje maar, want eigenlijk was ik heel boos op hem. Luidop staan tellen ... wat een dom idee.
1999-08-17 ~ op zee , gaan laden naar Nigeria
Amai, heb ik 10 dagen niet geschreven? Hier is nogal veel te doen ook, nu we de Compaq Pressario bijhebben en een station D in gebruik kunnen nemen. Nu moeten er CD-roms gelezen en gespeeld worden natuurlijk. Encarta voorop, in de Engelstalige versie 103.000 artikelen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta Vermits we in Nigeria weeral aan de boei zullen liggen en er amper een streepje land zal te zien zijn (of helemaal geen) pik ik uit Encarta alles wat daar over Nigeria te lezen valt. Met de aanverwante artikelen erbij is dat nogal wat.
Tien dagen geleden in Philadelphia zijn op za-07/08 zijn 4 stuks bagage aan boord gebracht. Mijn grote valies ontbrak nog. 'k Zag me al het contract uitdoen met enkel die kleine valies. In de kleine valies zat enkel wat klein spul. De belangrijkste dingen zaten in de grote valies. Kledij bvb. Wat had ik zonder die grote voor de rest van het contract moeten doen? Vodden van het machien omzomen en borduren. Maar ze is intussen aan boord gekomen, de grote valies en ik heb weer voldoende kledij en badkamergerei.
Sinds enkele maanden vraagt de rederij in Antwerpen aan de schepen een algehele inventaris. De machinerylist van de bouwwerf is niet meer up to date op een schip dat al wat jaren in de vaart is, er werd al eens een machinerij vervangen door een nieuwe. Dus moet er een inventaris gemaakt worden, van alles, mét alle onderdelen die ooit vervangen werden. Te midden van dat werkje van lange adem kwam LM aan boord en dat kon hij er dus nog bij nemen. Gegevens verzamelen is niet zo ingewikkeld, alleen soms vree lastig. Maar 's die gegevens 's avonds dan nog moeten intikken, dan worden het lange dagen natuurlijk. Hij had best zijn typiste kunnen gebruiken. En wanneer komt bibi dan aan boord? Wanneer het grootste deel ingetikt is en het zwaarste achter de rug is. Alsof er nog niet genoeg werk is beneden. Arme LM. Ik had bij hem aan boord moeten zijn, dát is mijn plaats.
Dat allemaal door die stomme inventaris van père, die hij niet gemaakt had. Wat nochtans de afspraak was. Met zijn gepreek over 'methode en organisatie' ... Het jobke heeft me vijf, misschien zes dagen in beslag genomen, meer niet. De resterende weken was wachten tot in naar LM kon. In de dagen na het ontruimen van de winkel ben ik de ruimtes daar nog gaan poetsen (wat père weer eens vanzelfsprekend vond) en terwijl hij me nog maar eens voor de voeten liep heeft hij iets héél lelijk gezegd over Laura en D. 'k Had hem met al zijn vergif van de trappen willen duwen. Maar wat lost dat op. Dat soort mentaliteit wordt nog elke dag geboren of gevormd. En het was niet de eerste keer dat hij ons tegen mekaar probeerde op te zetten.
Dit klinkt misschien hard, maar het is wel gebeurd, en relazen zijn niet altijd even mooi, het zijn geen afgeronde verhaaltjes of lichtelijk opgesmukte vertelsels.
Gisteren is iemand van de Filipijnen met zijn hand klem geraakt aan een luik of een luikdeksel. Dit schip is een OBO: Oil, Bulk & Ore. Aardolie, stortgoed en ertsen. Daarom heeft dit schip luiken ipv tanks. Bij de Filipijn is één vingertop er af en een andere vinger is verbrijzeld. Toen LM het vertelde kenden we nog geen details. Toen Toho (nu 3de stuur) het 's avond begon te vertellen waren er ineens wat veel details voor mij, bot bloot en overal bloed en zo ... De dichtstbijzijnde haven is op Cabo Verde, nog drie dagen varen. Een wee gevoel krijg ik daarvan. Capt PRü had de nodige medische instantie al gebeld voor advies. "Geef hem een infuus" zeiden ze. Dat hebben we niet aan boord natuurlijk, en wie van ons mag of kan intraveneus iets inbrengen? "Het dichtstbijzijnde passagiersschip oproepen, die hebben een arts aan boord". Capt PRü belt de internationale instantie die de posities van alle schepen bijhoudt : géén passagiersschepen in deze wateren. Natuurlijk niet. Die varen allemaal in de Caraïben of tussen de Griekse Eilanden of in de Zee van Marmara ... Wie komt er wat cruisen op volle oceaan, niemand. -die adviezen van de wal brachten niet veel bij hè Gisterenavond is het bloeden gestopt en de man is geeneens in coma geraakt. Er was hoogstens één graag temperatuurverhoging. Waarschijnlijk is hij een kleine taaie.
Capt PRü vertelde dat de Filipijn nu nog enkel lijdt aan 'schrik voor het onbekende': Cabo Verde? Hospitaal? Helemaal alleen? Zo zonder landgenoten erbij? Vanmiddag vond Toho (3de stuur) hem al niet meer in zijn cabine. De 'taaie' was gewoon mee aan tafel gegaan. Misschien wil hij zo snel mogelijk gewoon doen om niet in een vreemd land naar een onbekend hospitaal te moeten. (Dan maar liever geen medische hulp, dan maar liever taai. Gangreen? Nooit van gehoord.)
Wouter (asp.off) is van wacht veranderd. Eerst liep hij 4-8 (= 04h-08h & 16h-20h) En nu loopt hij de wacht 12-4, maar dan 00h-04h en ... 13h-17h. Eigenaardig hè, dat laatste zou 12h-16h moeten zijn. 's Nachts lopen de stuurlieden hier in hun eentje wacht, er is op volle zee 's nachts geen ene matroos als uitkijk mee op de brug. Misschien komt dat binnen een dag of wat wel, in drukker bevaren water. Maar voorlopig staan ze dus in hun eentje boven.
Waarom Wouter van wacht moest veranderen: de 2de stuur heeft 'teveel werk'. Nu moet ge weten, een 2de stuur doet zijn werk op de brug tussen 12h & 16h, bij daglicht. Tussen 00h & 04h, het andere deel van zijn werkdag, is het donker en dan is het puur wacht lopen, dan is er geen papierwerk. Enkel het absolute minimum van het wacht lopen zelf. En dat is al genoeg : hou het schip drijvende en liefst nog varende ook. Hoe kan er tussen 00h & 04h dan teveel werk zijn? Tussen 00h & 04h is het donker. Vervang 'teveel werk' door 'donker' en we zijn er. En als die mens misschien uit een streek komt waar de medicijnmannen meer gezag hebben dan de missiezusters, dan spoken er in het donker geesten rond natuurlijk. Alleen kunt ge dat als 2de stuur en volwassen man van 39 zo niet aanbrengen bij capt PRü hè. Vandaar 'teveel werk'. Alsof iemand daar in trapt.
De ch.kok is eindelijk nog eens een Belg. En deze keer ene die kan koken. Niet zoals die nazi uit Paraguay op schip 28. Hij was ook een Belgische kok, maar hij kon niet koken, amper scheepskeuken. Deze kan het wel. Hij is een ancien uit de stal van vader Prado, en dat is aan het eten te merken. Het is de gewone Belgische burgerkeuken: de klassieke gerechten, even afgewerkt als toen met chefke RD ze hier kon gereed maken. Letterlijk alles is hier lekker, zelfs de dingen die we in feite niet echt lusten. Knoop dát aaneen. Gisterenavond deed de computer iets raars. Ineens had hij van de 735 lettertypes ±730 buiten gebruik gezet. Zomaar ineens. Onmogelijk ze opnieuw te activeren of er enkele honderd van te verwijderen. In C:windowsfonts was geen beweging te krijgen. Vanmorgen was de laptop genezen, maar voor alle zekerheid heb ik het aantal lettertypen herleid naar 223. Dat is nog keuze genoeg voor wenskaartjes en menu's. Want stel u voor dat de laptop weer zo'n kuren krijgt wanneer dringend iets moet klaar zijn om af te geven ... 'k mag er niet aan denken.
Gisteren heb ik enkele bestanden open gedaan, en de lay-out was een regelrechte ramp. Eén bladzijde uit LM zijn werkboek benam nu drie bladzijdes en marges aanpassen was er niet meer bij. Het lettertype op het scherm was wel leesbaar, maar in het afdrukvoorbeeld was Windings te zien. En op print ook. Windings is een tekenschrift. Een werkboek in Windings? Mechaniek jargon lijkt mij soms geheimtaal of code, maar dit sloeg alles. En vanmorgen was dat dus allemaal voorbij, over, genezen, gedaan en vergeten, alsof er nooit iets aan de hand geweest was. Om een paar details na, maar daarvoor vinden we ooit misschien wel een oplossing.
Sinds we de Pressario in gebruik hebben verscheen bij het openen van MS Works wel telkens een bericht in deze trant: 'Dit programma bevat meer dan 500 lettertypes Indien u dit aantal niet vermindert kunnen mogelijk fouten optreden.' Dat bericht verscheen énkel in MS Works, niet in Word, Excel of PowerPoint. Nu heeft het verschijnsel van gisteren zich in Excel voorgedaan, niet in MS Works. Mysterie. Maar 't is nu oké, we kunnen verder, met Umlaut en al.
Op weekdagen krijgen we een printje van de elektroniche krant. Vandaag stond er in dat na de zonsverduistering nog geen enkele Belg melding maakte van pijnlijke ogen. Zijn de Belgen nu de slimsten onder de Galliërs of de traagsten met melden, werd onderaan het artikel gevraagd. En Daewoo doet enkel nog auto's, andere afdelingen hebben ze verkocht. Ze bouwen dus geen schepen meer. Na de constructiefout (?) bij de Lubu en de Picar is dat misschien maar beter ook. -die stop in scheepsbouw was tijdelijk :https://nl.wikipedia.org/wiki/Daewoo_Shipbuilding_%26_Marine_Engineering
Capt PRü heeft er geen moeite mee dat de e-mail bij hem in de cabine staat. Hij verzendt wanneer we een diskette afgeven. Over de vorige capt (MR) doen er andere verhalen de ronde. Maar capt PRü is dus van het communicatieve soort. En stuurman Rébo moeit zich nog altijd met de lay-out van een te verzenden fax, hebben Toho en Tom V me al verteld. Hij verwart nog steeds de afzender met de verzender. Het verschil is toch niet zó subtiel? Sinds schip 27 & 28 (vier en drie jaar geleden) is wat dat betreft nog geen evolutie merkbaar.
Half juni 1999 had père eindelijk de winkel gesloten, boeken toe. Eindelijk. Hij was toen 72j en was al zeven of acht jaar eigen spaargeld in de zaak aan het pompen, wat indruist tegen alle gezond verstand. Het gezond verstand waar hij ons in de kinderjaren mee rond de oren sloeg. (figuurlijk) Toen de winkel leeggehaald moest worden stonden wij met voldoende mensen & met voldoende en gepast vervoer paraat om dat te doen. En we lieten het vooruit gaan. Er waren spullen voor Limburg, er waren spullen voor Zellik. En er waren de spullen voor de containers (meervoud). Het was maar goed dat Laura zo wat voorbereidend werk gedaan had, want hijzelf had niks klaar natuurlijk, over welke spullen naar waar moesten.
Bij elke componist, dirigent of solist had hij wel een verhaal. Maar wij waren daar niet om hem gezelschap te houden, wij waren daar met 10 mensen om het ontruimen te laten vooruit gaan. Hij remde de boel af, hij liep in de weg. Op het middaguur is hij naar huis gegaan, 'gaan eten', hoewel er overvloedig broodjes voorzien waren. Hij is niet meer terug gekomen. Waarschijnlijk kon hij het niet meer aanzien. Tja, kijk, als men zich niet mentaal voorbereid op het afscheid van een beroepsleven, als men zich niet schrap zet die dag ... dan, dan gaat men thuis een potje janken? Voorwaar volwassen gezond verstand.
En toen werd de stock aangepakt. Een groot deel van de voorraad in het magazijn was overgenomen door geïnteresseerde firma's maar er was ook nog de stock in de winkel, het gedeelte kleinhandel dus. En daar moest nog een inventaris van gemaakt worden, daar had meneer zelfs nog geen begin aan gemaakt! Hij had weken de tijd gehad, de man die ooit hamerde op organisatie en methode. Iemand van ons heeft hem opgebeld om te vragen waar die inventaris lag, want die moest mee de verhuisdozen in en we stonden alle drie aan de grond genageld toen we hoorden dat er geen inventaris was. Toen ik het ongeloof zag in de ogen van Tina en Laura, heb ik op slag beloofd dat ik die inventaris zou maken, dus dat alle witte verhuisdozen naar Ekeren mochten. Ze hadden allebei een zeer drukke job, ik was de enige die de handen vrij had, daarom lag het voor de hand dat ik dat ik het zou doen. En daarbij, men blijft de oudste, willen of niet. Dat verdomd verantwoordelijkheidsgevoel hè. Tot zover 14/06.
En op 17/06, drie dagen later, kwam een telefoon van de rederij, of LM kon vertrekken. De telefoon stond op luidspreker en ik stond teken te doen dat ik niet mee kon, een wees vaag naar de witte dozen die stonden te wachten in de woonkamer. Ik kon niet weg want ik had iets beloofd.
Mijn hart en ziel schreeuwden dat ik mee wou, want mijn thuis is waar LM is. Maar mijn hoofd zei dat ik het had beloofd. Mijn hoofd heeft zonder slag of stoot gewonnen natuurlijk, want die rommel konden mijn zussen er niet nog eens bij bovenop hebben. Want het was een zootje. Maar dat verhaal valt buiten dit blog.
1999-08-06 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)
Sinds 12h18 LT ben ik aan boord. Dat is 19h18 BT, denk ik. De travel hierheen was miserie, zoals gewoonlijk. Omdat het 1999 is of omdat het augustus is, geen idee waarom het is, maar het heeft nog niet opgehouden sinds woensdag. Eigenlijk al niet sinds LM zijn vertrek op 17/06 maar dat is een hoofdstuk apart.
1999-08-07 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)
Nadat ik op Zaventem met een dag vertraging vernomen had dat het vertrek verzet was van woensdag naar donderdag, heb ik de rest van de dag in Brussel doorgebracht bij Tina. Toen we donderdag naar Zaventem wilden vertrekken had de auto kuren, wou niet direct starten. Toen we op het punt stonden Europ Assistance te bellen wou hij ineens weer wel. Blijkbaar was dat dreigement voldoende. De waterklerk Caga van de rederij in Antwerpen was er met onze vliegtickets en had een flesje douchegel om zich te verontschuldigen dat ze me dinsdag vergeten te verwittigen was dat het vertrek een dag uitgesteld was. Zij was van het kaliber van klerkske PV ooit, maar nu een graadje erger.
Deze keer waren de medereizigers wél aanwezig, duidelijk zichtbaar in levende lijve. We vertrokken met een cityhopper naar Schiphol, hoewel dat stuk van de reis ook met de trein had gekund ... Vóór het opstijgen komt de airhostess naar de laatste twee zetels waar Wouter (asp.off) en ik zaten en vroeg of we vooraan wilden plaats nemen. Het vliegtuigje was wat zwaar geladen en de piloot was het gewicht aan het herverdelen. 'k Denk dat Wouter en ik samen 104 kg wegen. Er waren zwaardere kanonnen om naar voor te schuiven, maar wij belandden dus vooraan. Daar konden we beter kijken. Wouter aan het raampje en ik keek recht de cockpit in. Heel indrukwekkend daar. Er zal lichte turbulentie zijn, hadden ze door de intercom gezegd. Dat was nog zachtjes verwoord. 'k Ben net niet misselijk geworden.
In de luchthaven van Schiphol ben ik de anderen kwijt gespeeld in de transithal. 'k Ben dan maar naar de gates gegaan. Daar waren ze met een grondige controle van de wachtzaal bezig. Wel twaalf veiligheidsagenten in burger controleerden vuilnisbakken en bloembakken en hoeken & kantjes. Wat is hiér aan de hand. Vertrekt hier eerst een vlucht naar Tel Aviv misschien? Nee, de volgende vlucht ging wel degelijk naar Philadelphia. De rij wachtenden was me wat lang en ik ben gaan rondwandelen, want die morgen was ik weer veel te vroeg wakker geworden, voor de zoveelste keer. Toen het dan mijn beurt was om in te schepen zag ik dat de veiligheidsagenten iedereen te spreken namen, zoals in tel Aviv, maar dan gepolijster. Het waren blijkbaar mensen van North-West Airlines zelf, niet van Schiphol. North-West en KLM zijn vennoten, zoiets als Swiss Air en Sabena. De vier medereizigers waren daar ineens ook. De vlucht verliep gewoon : een beetje slapen, het eten naar binnen werken, film kijken (Shakespeare in Love, heel toffe film), nog wat slapen, weer eten en vooral NIET op de klok kijken, want dan gaat de tijd niet meer vooruit. De piloot kreeg na de landing een applausje. Hij had het gevaarte aan de grond gezet alsof het een donsveertje was.
In de luchthaven kon ik als enige van ons groepje een stempel gaan halen bij de immigratie, omdat ik geen zeevaartboek kon tonen. 'k Kon dat wél, een Liberiaans, maar dat leek me geen goed idee. Het internationaal paspoort laten afstempelen dan maar. Daardoor moesten de vier andere mensen op mij wachten, een half uur ongeveer. Da's niet zo erg, dacht ik, dan zal onze bagage nu zeker al op de rolband liggen en dan kunnen we er onmiddellijk bij en direct weg. Toen we aan de bagageband kwamen was er geen gedrum meer, er was geen kat meer tenzij twee mensen van de luchthaven. De band zelf lag al stil. We stappen gezwind naar de andere zijde van de band, daar geen bagage ookni !?! Die twee mensen zeggen ons waar we moeten zijn voor een bagageclaim bij Nort-West Airlines.
De 2de stuur vertelde dat hij de voorbije 12 maanden drie maal met KLM gevlogen had en dit was nu de vierde keer met bagageproblemen (*) Aan de bagageclaim gekomen : honderd wachtenden vóór ons en maar drie loketten open. Na anderhalf uur was het onze beurt. In dat anderhalf uur aanschuiven hebben we ruimschoots de tijd gehad om kennis te maken en te praten. Over luchtvaartmaatschappijnen, of wat had ge gedacht: bagageperikelen en verlies van plunje, aansluitende vluchten die niet kloppen, wc's die plots buiten dienst zijn ... Daarna hebben we over schepen gepraat en over de legendarische en de beruchte figuren binnen de koopvaardij. We hebben gemeenschappelijke kennissen gezocht en gevonden.
Om beurten kregen we last van vaak. Daar was nergens iets om op te zitten en het aanschuiven bleef maar duren. 'k Ben met mijn muntstukken frisdranken gaan halen voor het gezelschap, een beetje suiker was welkom. De gedeelde ellende maakte dat er zo nog geen verschil in graad te merken was. En daarbij, we waren nog niet aan boord ook niet. De nieuwe capt lijkt een heel menselijke mens. Geen macho zoals PO of een far figura zoals PP-LM. Dit is zijn eerste contract bij deze rederij. Hij komt recht van bij 'elders'. Misschien is dat beter, eens een andere aanpak dan een geboren en getogen compagnieman.
Ondertussen liep de chauffeur te ijsberen, niet erg gelukkig met de vertraging. -wie wel? Toen het bijna onze beurt was wrong een Duitse zich ertussen. Dat kon er nog maar bij, het stak op geen 10 minuten meer. 'k Zie dat die Duitse en haar gezel een toiletzakje van de vliegmaatschappij krijgen en zeg dat efkes tegen de capt. Ha! zei hij, dan krijgen wij dat sebiet ook hè, dat zal van pas komen.
De dame aan de balie legde uit ons wat er gebeurd was : er ontbraken meer dan 100 stuks bagage doordat in Schiphol problemen waren met de bagage installatie. (*) En dat bekrachtigde het verhaal van de 2de stuur. Als zo'n laadinstallatie stilvalt is er niet direct genoeg volk om 100 stuks en meer intijds tot in het vliegtuig te brengen hè. Claims ingediend, vijf namen, vijf paspoorten, en vijf beschrijvingen van de bagage (6stuks). En dan krijgen we nu 5 toiletzakjes hè. Geen toiletzakjes meer! De doos was leeg. De mensen vóór ons hadden de laatste twee gekregen. De capt (groot van gestalte) ging heel efkes op zijn strepen staan. De balie-juf legt uit aan de chauffeur dat we in terminal E, in kantoor zus-en-zo, naar toiletzakjes mogen gaan vragen. Ze had de hoorn al in haar hand om hen te zeggen dat we op komst waren. En toen zei de chauffeur bokkig dat hij helemaal niet langs terminal E moet. Hij had al twee uren aan ons verloren en zijn humeur was navenant. Wat de balie-juf hem toen gezegd heeft heb ik niet gehoord, maar hij reed met ons naar terminal E hoor, en dat was drie (3!) minuten rijden. Moest hij daarvoor zo lelijk doen?
Achteraf bekeken, misschien moest hij over vertragingen een rapportje schrijven of een formulier invullen. En misschien kon hij niet echt vlot lezen of schrijven. Hij zag op tegen het bijkomend werk dan nog zou volgen, vandaar dat wij het moesten ontgelden. Want twee uren vertraging zijn niet ongewoon in die job. Vliegtuigen komen soms later toe, of worden omgeleid, allemaal variabelen die deel uit maken van de job van chauffeur.
Hij parkeert daar in de witte zone, voor een zeer korte wachttijd dus. De capt verdwijnt naar binnen. Hij bleef nogal lang weg. Na een half uur ging Wouter eens kijken wat er aan de hand was. Ze bleven allebei nogal lang weg, dus ging ik ook maar eens kijken. Wat was er aan de hand? Hier ook geen toiletzakjes meer, maar een doos met 20 zakjes was onderweg. Vanuit een magazijn op de luchthaven of vanuit de fabriek in Taiwan? De chauffeur komt ook binnen en zegt dat hij daar niet langer mag blijven staan en dat hij gaat rondjes draaien. Wouter en ik gingen mee terug naar het busje. En ineens was de capt er ook, mét de vijf toiletzakjes. Zelf had ik toiletgerei bij in mijn handbagage maar de andere vier mensen niet -altijd toiletgerei en 1 set wisselkledij in de handbagage hebben! Maar ik wou zelf ook wel zo'n toiletzakje met al die minispulletjes er in. Dat is plezierig speelgoed voor het winkeltje van de kinderen van Laura.
De chauffeur rijdt met ons naar de Holyday Inn, een 10 minuutjes van de luchthaven. Tja, daar hadden wij dan bijna 3 hrs over gedaan : immigratie, bagageclaim & toiletzakjes. Onze bagage stond nog aan de andere kant van de oceaan, we hadden honger & dorst en last van jetlag, maar HIJ was slechtgehumeurd ? Enfin, Mister Sunshine levert ons af aan de balie van het hotel en bespreekt met de capt dat hij morgen naar de bagage gaat informeren en ons om 09h zal komen ophalen. Sunhine verdwijnt van de scène. Iedereen naar de kamer, afspraak over 15 minuten aan de bar, de capt vond dat we een pint verdiend hadden. Dat vonden wij allemaal zelf ook hoor: zonder humeurig te worden hadden we bijna 3hrs staan aanschuiven en wachten om iets in orde te brengen dat we niet zelf veroorzaakt hadden, zonder te zagen of te klagen om de andere mensen van de groep niet te demoraliseren, maar wél het humeur van de chauffeur er moeten bijnemen ...? Twéé pinten hadden wij verdiend.
In de kamer was een neerlaatbare strijkplank voorzien, met strijkijzer. Daarop heb ik mijn reserve T-shirt efkes gestreken. Douche en vervangkledij aan, 16 minuten later was ik present, de anderen waren er al. We hebben een pint gepakt en gebabbeld gegeten en gebabbeld, heel genoeglijk allemaal, ware het niet dat die achtergebleven valiezen in mijn hoofd bleven zeuren. Het eten was lekker: spaghetti Neptunus, zeevruchten in roomsaus. -ik ben een fan van Neptunus, en als die schotel naar hem genoemd werd, ja dan ... Na het eten vielen mijn ogen toe van de vaak. Het was dan al vrijdagmorgen 02h BT volgens mijn horloge en volgens mijn bioklok ook. Gaan slapen dan maar. 'k Heb nog twee spullen uitgewassen voor 's anderendaags, uitgewrongen in een dikke handdoek van het hotel en gedroogd met de haardroger van het hotel. -over kamperen op hotel kende ik toen al wel een en ander Slapen maar. Vrijdagmorgen was ik veel te vroeg wakker. Van colère heb ik een beetje TV gekeken. Voorts was ik te vroeg aan de ontbijttafel, was ik te vroeg klaar met ontbijten, de tijd ging maar niet vooruit.
De chauffeur kwam erdoor, hij had maar één valies bij van de zes, die van de 2de stuur. En dan nu naar het schip. Anderhalf uur in een busje met airco, we kwamen er koud tot op het merg uit. De blazers bliezen niet rechtstreeks de kant van de chauffeur uit, ze stonden gericht op de passagierszetels. Mister Sunshine had er dus zelf geen last van.
Aan de bootjes terminal was het zacht weer en beter buiten in het zonneke dan binnen in weeral de airco. De bootjesbaas was een gans ander type mens dan de chauffeur : de verse koffie en de donuts stonden gereed voor ons. Ik stond paf van dankbaarheid, want ik had veel te vroeg ontbeten. We moesten een uurke wachten aan een kleine houten pier in een zacht zonneke en er werd weer veel gebabbeld. Het is wel gemakkelijk als er maar twee talen nodig zijn. En ik heb wat rondgelopen. De enige die niet uit de schaduw kwam was de 2de stuur, hij is Zaïrees en heeft een andere kijk op zonneschijn dan wij, hoewel het op deze breedtegraad vroeg op de ochtend nog geen harde zonneschijn kan zijn. Tegen de oevers van de kleine kreek leefde een kolonie kreeftjes of krabbetjes, ovaal, ongeveer 2cm op de langste doorsnede. Ze hebben één grote schaar waarmee ze eten plukken of vangen en een klein schaartje waarmee ze het eten uit de grote schaar naar de mond brengen. Het zijn beschaafde beestjes, ze eten met twee pootjes. Ze wonen in verticale kokertjes in de zware kleigrond, ieder krabbetje een eigen kokertje.
1999-04-04 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island
Gisteren heb ik de twee vorige brieven gepost in het kantoortje van de werf. 's Avonds zei cheng Venes (men heeft hem dat gezegd) dat PvR regelmatig ligt te slapen in zijn kantoor in het managementgebouw aan de poort van de werf. Op de Lubu maakt hij de mensen wijs dat hij bij ons aan boord is, hier vertelt hij dat hij aan boord van de Lubu is en ondertussen maft hij in zijn kantoor, want 's avonds moet hij weer fit zijn om te presteren natuurlijk. Telkens ze PvR per GSM bellen heeft hij zojuist de Lubu verlaten, of zijn kantoor, of hij liep een van de werkplaatsen van de werf uit, hij is nergens bezig of bezet tot een bepaald uur, hij is telkens toevallig 'onderweg'. Gisterenmorgen na de werkvergadering hier aan boord heeft hij 24hrs vrijaf genomen en was tot vanmorgen niet te bereiken want hij is 'uitgeput'. "Het enige wat PvR voor dit schip al gedaan heeft, zei cheng Venes, is ons mee uit eten nemen. En dat is zelfs niet voor het schip, dat is public relations. Daarvoor moet men geen inspecteur zijn, de agent ter plaatse doet dat ook."
Iets voor 12h stond de marco hier ineens. Hij kwam ons verwittigen dat het 'a special lunch' was vandaag en dat er foto's zouden gemaakt worden. En dat ik 'my best dress' moest aantrekken. "How comes?" vroeg ik hem. Omdat het pasen is, zei die kwiet. Kermille, omwille van de sociale geplogenheden ben ik rap dat gestreept ding gaan strijken. Zo rap dat het ijzer pas op temperatuur was toen ik al klaar was met strijken zodat ik moest herbeginnen. Een mens zou van minder confucianist worden, of boeddhist. Het is hier de moment niet op paselijk te doen. Ziet of voelt de marco nu écht wat niet er allemaal gaande is?
De Poolse officieren waren in full uniform, de staff en LM in gewoon burgertenue. Ceremonieel is aan deze staff niet besteed. En aan LM en mij ook niet, toch niet op dit schip. Ons hart is niet bij deze gemeenschap. De speciale lunch was : zalm met krabsticks als voorgerecht en kalkoen met erwtjes en puree als hoofdgerecht. Lékker. De drank is een ander hoofdstuk : als de kleuren maar kloppen ... Bij het voorgerecht een Moezelwijn die afgrijselijk zoet smaakte, het was eerder een dessertwijn, en bij het hoofdgerecht een bordeaux die naar mottenballen smaakte. Verschrikkelijk duf. Het leek wel of de marco gelijk wat uit de kast gehaald had. Een schip is geen plek om wijn te bewaren, er zijn de trillingen van het schip, de beweging van het water, de temperatuurverschillen volgens de klimaatzones, zo kan een wijn niet rusten.
De marco had zijn fototoestel bij en wou een groepsfoto. Ronald (de steward) heeft de foto gemaakt. We staan met 13 in een hoek van de mess gedrumd. De marco wou een tweede foto. Twéé groepsfotookes heeft hij aan ons besteed. Veel zal er niet op te zien zijn, denk ik. In het voorbijgaan zei Ronald tegen LM : "maybe only flash" waarmee hij bedoelde dat er misschien geen filmke in het toestel zat. Toen LM het vertelde moest hij er weer om lachen. De keukenmensen hebben het niet hoog op met de marco, maar da's niks nieuw.
PvR was aan tafel vanavond. Nu minder uitgeput? Er kleefden nog zilverpailletten op zijn gezicht. Toen hij van tafel was zei choff Kram daar iets over. Cheng Venes en LM hadden dat zilver ook gezien. Ik droom dus niet. Kram zijn vrouw is schoonheidsverzorgster, hij herkende die blinkertjes direct als make-upmateriaal terwijl ik nog zat te denken dat het misschien een veeg zilververf van aan boord was. Wat ben ik soms toch zo ... dommig.
1999-04-06 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island
Gisterennamiddag was LM vrij en zijn we naar Singapore City geweest zoals twee echte toeristen, dus niet gaan boodschappen doen in de stad. Eerst hebben we een boottochtje gemaakt op de Singapore River, met uitleg door een luidspreker, in een lage open bumboat. Die vertrok aan Raffles Landing. Dat is daar waar meneer Stamford Raffles in 1819 voet aan land zette en van een rustig vissersdorpje een handelsmetropool gemaakt heeft. https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles Daar was volk voor nodig, veel volk en liefst rap, want de Britten waren Java kwijt aan de Nederlanders. De Britten hebben daarvoor massaal contractarbeiders laten overkomen uit hun nabije kolonies: China, Indië, Maleisië https://nl.wikipedia.org/wiki/Contractarbeid Singapore heeft geen autochtonen meer. De nakomelingen van de drie grote etnische groepen werken dooreen want het eiland is 'groot genoeg voor iedereen'. Vanop dat riviertje (eigenlijk een zee-armpje) heb ik foto's gemaakt van vanalles en nog wat omdat het zo hoort, wanneer men een stad eens uit die hoek te zien krijgt. Daarna zijn we iets gaan drinken op Boat Quai, het historisch centrum waar nog winkeltje staan uit de 19de eeuw, Engelse, Indische, Chinese en Maleise door elkaar.
Toen gingen we met de metro tot het Bugis station, en verder te voet naar het Arabisch kwartier: Arab Street. Vooral de zijstraten dan, want Arab Street zelf is voor een gedeelte een gewone verbindingsweg. Er zijn veel textielwinkels (vooral zijde en katoen) en mandenwinkels. Zeer kunstig vlechtwerk was daar te zien. Ik keek mijn ogen uit naar al die kleuren en texturen. De bouwtrant is x-duizend jaar oud en lijkt goed op de Moorse stadjes in Zuid-Spanje. Smalle straatjes om het zonlicht te weren, lage witte bouwsels, platte daken, mogelijk met een terras op om 's avonds van de koelte te kunnen genieten of er 's nachts te kunnen slapen. Hier en daar een geparkeerd motorvehikel op twee wielen en verder geen kat op straat, behalve enkele poezen. Gewoon door die hoek om te gaan stonden we plots twee continenten verder en enkele eeuwen terug. Dit kán niet, was mijn eerste gedacht. Het was een heel vreemd gevoel, alsof ge uit een tijdmachine stapt en u niet kunt herinneren dat ge er in gestapt zijt ... 'k Schoof mijn hand in die van LM. Dat gaf wat zekerheid. Als LM hier is in drie dimensies, dan ben ik hier ook.
Weer naar de winkels. Op de rand van het Arabisch kwartier staan torengebouwen, die zijn ook Arabisch afgewerkt. Mooi hoor. Veel minder saai dan Westerse buildings en er zijn kleine winkels in ondergebracht. Én er was airco, om te bekomen. Dat telt mee in dit klimaat. Misschien zijn al deze mensen wel afstammelingen van Arabieren, maar veel hadden toch Oosterse trekken. Nu ja, ze zijn al zoveel eeuwen in deze contreien. Onder andere de specerijhandel met Europa. Waarom dan zoveel textiel? Misschien afstammelingen van de Feniciërs?
Daarop gingen we te voet naar Little India, het Indisch kwartier. Het eerste wat opviel was dat het er minder proper was dan bij de Araben, maar het was er nog kleurrijker. En er hingen voor mij meer bekende geuren. Om de zoveel huizen stond een stalletje met bloemenslingers om Hindoe beelden mee te huldigen, niet om rond de eigen nek te hangen, dat zou hier mogelijk heiligschennis zijn. Da's meer iets voor de kanten van Hawaii, een halve wereldbol verder. Daar hangt men bloemenslingers rond de eigen nek. We hebben een tempel gezien en gefotografeerd. - Mag dat? vroeg LM. - Kweeni, 't is enkel de buitenkant ... danneuh, dan mag dat. De winkels hebben een huisaltaartje in hun vitrine. De Indiërs hebben zo te zien minder gemengde gelaatstrekken. Maar ja, zij zijn hier pas een 180 jaar.
Voorbij het gerestaureerde gedeelte zijn we iets gaan drinken. Er stond een prachtig groot huis, met onder andere een restaurant in maar ik kon niet ver genoeg achteruit om er iets van op de foto te krijgen. Vlak er naast, daar waar wij zaten, was het vele minder gerestaureerd maar we hadden schaduw, we hadden iets om op te zitten en we hadden een koude pint. Dat telt allemaal mee in dit klimaat!
Hier lopen nogal wat katten rond met gekapte staart. En soms niet eens afgekapt maar gewoon gebroken, da's al even triestig. Zou dat zijn om katten te beletten in bomen te klimmen. Misschien moeten ze op de grond blijven en daar jagen, niet op vogels in de bomen want vogels zijn nuttig, zij eten insecten of ruimen kruimeldingen en onkruid weg.
Er stak wind op. Wij zaten onder een afdak, van ons mocht het stortregenen, dat brengt efkes verkoeling. De wind ging liggen : nu gaat het spektakel beginnen, hoopten wij ... en de stortregen bleef uit. Asjemenou, zou Loeki zeggen, de bui was overgewaaid naar het Noorden van het eiland blijkbaar want 's avonds lagen hier (in Sembawang) grote plassen water. Dan zijn we naar metrostation Bugis gewandeld. Daar zijn we efkes Bugis-village (autovrij) binnen gewandeld. Wat goed dat we dat gedaan hebben. Het was er een vreemde bedoening, iets tussen een fruit- & voedingsmarkt en een allerlei-markt, met ook spul voor toeristen maar evengoed met eredienstattributen, eterijen, een mengsel van kleuren & geuren en een gewemel van volk, alles zeer kort op elkaar, met paadjes van soms maar één mens breed en men weet niet waar het ene ophoudt en het andere begint. En op een kruispunt in de paadjes, tussen een terrasje en een marktkraampje stond een klein openluchtaltaar voor Boeddha. Wie vandaag zijn wierookstokjes nog niet gebrand heeft kan dat daar efkes doen, zo tussen de boodschappen door. Gemakkelijk.
We hebben er een vreemd soort groot fruit gezien. Die stalletjes moet men niet zoeken, men ruikt ze staan. De vrucht ruikt naar verrot en is een delicatesse. Die stalletje verkopen enkel dat soort fruit. De mensen staan aan te schuiven. Ze besnuffelen de vruchten, duwen er zachtjes op (eerbiedig bijna), laten ze opensnijden bekijken ze vanbinnen ... er gaat blijkbaar een hele keuring aan de koop vooraf. De verkopers laten dat alles geduldig gebeuren, alsof daar geen 20 mensen te wachten staan. Die 20 mensen zijn ook niet ongeduldig. Deze grote vrucht kopen is blijkbaar een onderneming die de nodige aandacht vraagt en krijgt. Er is geen haastig gedoe of geduw, wel veel gekwetter.
De vrucht is iets groter dan een meloen, ovaal en groen. De schil is dik en staat aan de buitenkant vol kegeltjes. Binnenin is een dikke tussenschil, sponsachtig zoals bij een pompelmoes, maar dan veel dikker, en binnenin geel vruchtvlees dat nog sterker ruikt dan wanneer de vrucht in de schil zit. 'k Zou zeggen dat het stinkt, maar ik ken er niks van. En ik ben toch wel vergeten te vragen hoe die vrucht heet! -doerian https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian We gingen er absoluut geen kopen om mee te nemen aan boord. We moesten nog met de metro naar Yishun en vandaar met de bus naar Sembawang. Als ge met zo'n vrucht in uw tas op de metro zit tijdens het spitsuur ontspoort de trein misschien of kantelt de bus van al het volk dat achteruit deinst. Neenee, we dierven niet. En gaan staan aanschuiven aan een van die stalletjes zagen we toch al niet zitten.
In feite zijn Arab Street, Little India en Bugis Village elk op zich een halve dag waard ipv anderhalf uur. In China Town zijn we zelfs niet geraakt, dat zal voor een andere keer zijn, ooit. En liefst tijdens het regenseizoen, want anders is het hier voor ons een strafkamp ipv een half dagje vrij. In december was ik van plan het boek over Singapore mee te brengen aan boord, omdat toch al vast stond dat we naar hier zouden komen en dan zou ik enkele weken de tijd hebben om daaruit iets op te pikken dat voor ons interessant zou zijn. Tijdens het bagage maken ben ik dat boek samen met honderdelfentwintig andere dingen vergeten in te pakken natuurlijk, gewoon omdat het niet op de bagagelijst stond. Nu moeten we het omgekeerd doen. Onthouden wat we gezien hebben en achteraf pas opzoeken hoe het in mekaar steekt en hoe dat zo gegroeid is. We hebben genoeg geheugensteuntjes verzameld, het zal wel lukken met die stadswijken.
En dan gingen we met de metro naar Yishun. De stations hebben airco, maar ofwel lagen die in panne, ofwel konden ze het niet bolwerken tijdens het spitsuur. We hebben dat overleefd hoor want in de treinen werkte de airco wél. Na een 20 minuten kreeg ik het daar zelfs koud. LM had weer last van zomerreuma aan zijn handen, voor hem was die koelte een zegen. We hebben aan boord aftersun in de schuif liggen, dat verkoelt ook heel goed, maar bibi had de aftersun niet in de tas gestoken en LM zijn handen waren tamelijk gezwollen. Aïe, probeer straks maar eens met stokjes te eten als de vingers vandaag niet willen luisteren, dacht ik. We gingen naar de openlucht eethuisjes van Yishun. -street food heet dat nu in modieuze taal De juf van dienst gaf deze twee Westerlingen uit zichzelf een vork en een lepel ipv stokjes. Brave juf. En het was weeral heel lekker natuurlijk.
Erna gingen we met de bus naar de werf, van de poort is het een eind stappen naar het schip, daar moesten we natuurlijk de akelige klimtoren op, dan over een nat deck naar binnen in het kasteel en toen de cabine in. Thuis. Vandaag is de zomerreuma van LM al weer weg.
1999-04-03 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
De laptop doet al een tijdje eigenaardig. Enkel in Word Perfect. https://nl.wikipedia.org/wiki/WordPerfect_(software) De andere programma's hebben niks. Het gebeurt vooral wanneer het een omgezet bestand is naar Word, dan is de tekst vreemd en eigenaardig wanneer ik dat bestand weer open doe voor een verbeterbeurt, ttz enkele uren later, wanneer LM als corrector de print leest en me zegt over welke taal- en tikfouten ik overgelezen heb. De kolombreedten zijn versprongen, de marges zijn gewijzigd, verbeterde splitsingsfouten werden niet mee opgeslagen, ook niet na een harde return ... Zucht. Wat is me dat nu weer.
Cheng Venes heeft een nieuwe betekenis gegeven aan de afkorting PPG, de Permanent Positieve Gedachte, in het Frans is dat de PPP, la Pensée Positive Permanente. Venes maakt van PPP 'Pampers pour Pierre' (PvR) & 'Peut Pas Pire' (erger kan het niet). Dat laatste heeft hij aan PvR gezegd, dat eerste niet.
Ze zijn gisteren nog maar eens gaan eten, de staff van de Lubu, de staff van dit schip + PvR. Twee taxi's. Choff Kram zei iets over de transportkosten van de afgelopen twee weken. En er zijn nog twee weken en half te doen. Is PvR naar hier gestuurd als opzichter voor de werkzaamheden of als entertainer voor de stafleden? Soms doet hij me denken aan de jobstudenten die in de jaren '70 in de horeca aan de kust gingen werken, zij 'deden de kust'. Overdag werd er gewerkt en voor de rest was de kust één grote fuif, een maand waar ze op het einde nog geld op toelegden. Overdag ontsnapt er vanalles aan PvR zijn aandacht (die inox-pijperij voor de airco, bvb), maar 's avonds en 's nachts is Singapore Island één grote fuif natuurlijk, waarvoor dient anders die betaalkaart van de rederij in Antwerpen? En zijn werkbudget? Da's toch al hopeloos overschreden ... PvR is zijn eigen graf aan het graven volgens mij.
Capt Bae (al terug in België) had met capt PP-LM gebeld. De eerste ploeg van de Chinese bemanning zou nog in Shanghai zitten. Zijn ze nu van hier weer naar Shanghai gevlogen of zijn ze hier in Singapore nooit geweest? PP-LM had vorige week toch een bericht gekregen dat de eerste ploeg Chinezen hier op de luchthaven was maar dat ze het land niet in mochten omdat er iets was met hun inreispapieren?
Een zusterschip van dit hier heeft enkele maanden met Chinese bemanning gevaren. Daardoor is op de rederij in Antwerpen al een en ander beslist: géén bar wanneer er met Chinezen gevaren wordt. Die mensen maken na twee pinten amok, worden beserk en snijden mekaar de keel over. Misschien hebben zij een enzym te weinig? In Zuid-Amerika is dat bij heelder bevolkingsgroepen het geval, bij mensen uit het hooggebergte. En bij hun uitgezwermde nakomelingen is dat natuurlijk ook zo. Of de vier Belgen die aan boord blijven dan bier aan boord mogen hebben is af te wachten. Voor capt PP-LM (een colafreak) is dat niet erg natuurlijk, maar voor cheng Venes, choff Kram en 2de mecanicien RY zal dat wél erg zijn, dry ship.
13h25 : Lap! Een tropische stortbui, wééral. Anderhalf uur te vroeg op het schema. En bliksem, amai! En dondergekraak. We zitten er weer vlak onder hoor. Gisterenmiddag vertelde Venes dat een van de ploegbazen van de wal het vreemd vond dat hij wel katholiek is, maar met Pasen niet naar de mis gaat. Waarop capt PP-LM : wij zijn misschien katholiek, maar ons management (de rederij) is niet katholiek. (*) In gedachte gaf ik applaus voor die dubbele bodem. Jammer dat PvR, als vertegenwoordiger van de rederij, toen niet aan tafel was. Maar dan had PvR het misschien niet gezegd.
Gisterenavond zijn LM & ik in het machien gaan foto's maken. Veel machinerijen liggen open, het was dus de moment. LM toonde wat hij op de foto wou en ik kroop dan ergens op of onder om het ding er op te zetten. 'k Had een overall aan, maar ook mijn bottines, mijn bruine platte stadsbottinekes. Hier zijn geen werkbottines voor mij voorzien aan boord. Met mijn liefste schoeisel heb ik tegen natte zilververf getitst. Nu hebben beide bottinen zilveren tippen. Da's ook mooi hoor, al vond ik ze mooier zonder. Maar goed, alles voor de job, newaar. -die zilververf is er gelukkig afgegaan, met het juiste product (handcleaner?) In de machineruimte staat de ventilatie af en na twee uren was mijn overall doorweekt, lek-nat. Gewoon door daar rond te lopen in die stalen koekendoos. LM zijn T-shirt was amper wat nat. Hij is allang gehard tegen die temperaturen.
Vijf filmrolletjes van 30 foto's had ik op zak. Gelukkig heeft een overall grote zakken. Eén rolletje heb ik verprutst, het wou niet starten. Het was muisstil in het machien. En er was geen kat te zien.
't Machien lijkt eerder op een slagveld na de veldslag dan op een machineruimte waar de machinerijen open liggen. Overal liggen deksels, onderdelen, bouten, moeren, ijzerdraad, touw, vodden, planken, plastic drinkflessen, plastic zakjes met iets in (eten?), plastic zakjes met niks in, plassen olie op de vloer, plassen water ... ruimt dat soort volk zijn werkplek niet op? Om twee stappen kunt ge over iets struikelen of in iets uitschuiven. Onheilspellend zicht, zo'n gevaarlijk-slordige werkplek.
In die onheilspellende stilte begon er plots iets luid te draaien. Van het schrikken zat ik in een wip een half verdiep hoger. -toen kon ik dat nog - 't Is de hydrophore maar, zei LM. - Ah? Als 't de 'hydrophore' maar is, kan ik dan veilig naar beneden komen? - Feitelijk zijn er twee, toonde LM, ene om drinkwater naar boven te pompen en ene om WC-spoelwater naar boven te pompen, maar we kunnen ze door mekaar gebruiken hoor. - Wabliéft? (Soms is zijn uitleg nogal eigenaardig, vind ik.)
'k Heb nu eindelijk eens gezien wat bilges zijn. Jawadde, ik heb daar al bijna 20 jaar een totaal verkeerde voorstelling van. 'k Dacht dat het afvoerputten waren. Natuurlijk in verhouding en groot genoeg, want af en toe hoort men dat iemand ín de bilges gaat. Maar het zijn niet zomaar afvoerputten. Het zijn dubbele bodems, halfverdiepen op kruiphoogte, lekruimtes onder ongeveer elke machinerij die daar staat. Het zijn heelder technische ruimtes die dezelfde functie hebben als een afvoerput(je): afvoeren. Afvoeren wat ergens uitgelekt is. Daar lopen pijpleidingen met kranen. Door de looproosters rond de machinerijen valt er vanalles in de bilges wat daar beter niet in valt. Op het vorig schip ben ik met LM ook eens in het machien geweest, maar ik kan me niet herinneren dat daar zoveel looproosters waren. Misschien waren de bilges daar afgedekt met volle plaat ipv roosters. Want dat zou ik me wel herinneren. Over roosters lopen is bijlange niet hetzelfde als over volle plaat lopen. Roosters geven een ongemakkelijk gevoel, er is zichtbaar beweging onder de voet, mij geeft het geduizel, misschien een soort hoogtevrees (?)
In heel de machineruimte liggen veel pijperijen open. Nu heb ik eens de 'dichtgegroeide' zeewaterpijpen voor de koeling van een aantal machinerijen van dichtbij gezien. 'k Heb drie van die kraterschelpen (ongewenste organismen) meegenomen. De grootste zijn aan de basis 2cm Ø en 3cm hoog ±. Die zetten zich vast op mekaar en bouwen zo de ganse Ø van een pijp dicht. Daartussen blijft dan allerlei klein vuil zitten. Dat komt met het zeewater naar binnen omdat de nettings (fijn filtergaas) niet overal geïnstalleerd zijn. -tekst 289 Dit bijkomend ongewenst micro-zeeleven metst dan de rest van die pijp dicht. Dat hier niks oververhit geraakt is en brand doen ontstaan heeft, is gewoon een mirakel.
Het product en het systeem om die schelpgroei tegen te gaan zijn aan boord maar werd al 'een tijd' niet meer gebruikt. Resultaat : schade alom in de zeewaterpijpen. En niet een klein beetje door sleet of zout, maar door nalatigheid. Triest is dat hier. LM gebruikt het product wel, om de redden wat er te redden valt, maar voorkomen was er dus niet meer bij hè. De schelpkokers gaan wel dood van het product en de schelpen komen los van de binnenwand van de pijp, maar andere blijven er opzitten, rotsvast, niet los te krijgen met de hand.
De INOX-pijp voor de airco heb ik daar ook mogen bewonderen. Ze heeft al een naam, 'de Gouden Pijp'. L = 60 à 70 cm, Ø = 10 cm, geheel en gans in inox. - Overinvestering, zei ik tegen LM. - Maar nee, zei LM, dat is uitvoeringsovercapaciteit. We hadden een gewone stalen pijp gevraagd. - Uit-voe-rings-o-ver-ca-pa-ci-teit ? - Ja, zoals een stommiteit, maar dan een hele dure. En waar was de persoon die dat toen nog intijds had kunnen rechtzetten? Tja, weer ergens gaan 'vergaderen' waarschijnlijk.
'k Heb heel sterk de indruk dat PvR niet eens op de werf geweest is tijden de twee dagen voorbereidende werfvergadering. Waarschijnlijk lag hij weer ergens te vergaderen op hotel. Ons verblijf in droge dok, vanaf 21/03 was eigenlijk al mislukt in februari. Waarom leveren ze inox wanneer in het lastenboek van de rederij staal staat? Wat is er zo nog gebeurt met het bestek? Waarom heeft PvR van die werfvergadering geen notities, ook geen diskette. Waarom heeft cheng Venes nog altijd geen werklijst na volle 14 dagen ... Waar komen de werklijsten van de mensen van de werf dan vandaan? Van het lastenboek dat reeds eerder opgestuurd werd vanuit Antwerpen en omgezet werd in werklijsten per ploeg. Oké, maar waar op hun werklijsten staan dan de wijzigingen van die twee dagen voorafgaande vergadering in februari? Nergens. Hun werklijsten zijn nog de oude, alsof niemand van de rederij de wijzigingen doorgegeven heeft aan de werf. En dit zijn maar een klein aantal aanwijzingen, waarschijnlijk zijn er meer.
We klommen hoger en hoger, de schouw in, de zolder van het machien. Daar lopen negen uitlaatpijpen. Ze zijn geïsoleerd met een hitte werende stof. Het zou er anders 70° zijn en dat is een dodelijke temperatuur. Ze liggen persies alle negen in de plaaster. dat het de 'zolder' van het machien is, is er aan te zien. Stoffig en nergens nog olie of vet. Het was er akelig stil, behalve een vogel die ergens zat te kwinkeleren. Die zat waarschijnlijk binnen in de schouw en wist niet dat het buiten al donker was. Vanaf een bepaald punt was er geen trap meer, enkel nog klimladders. Die hebben we niet beklommen. De vogel hebben we niet gezien. De schouw dient ook als ontsnappingsroute. Ineens stonden we in de open lucht. Er zijn in de schouw twee deuren die elk uitkomen op een verschillend deck. Van daar heeft men een goed zicht naar beneden op het maindeck en dwars door de skylight (die nog open stond) op een gedeelte van de hoofdmotor, zoveel verdiepen lager. Einde rondleiding.
Over het management dat niet katholiek (*) is : we hebben twee dagen vroeger dan voorzien de droge dok verlaten en zijn tegen de werkkaai gegaan terwijl er nog een barst van 2m lang tussen twee tanks was. Dat was geweten maar de barst (the crack) wordt niet gerepareerd want het budget is op. In feite moesten we al vertrokken zijn, zei LM, en nu mogen er de komende twee weken geen mankementen meer aan het licht komen, want die reparaties kunnen er niet meer af. Vandaar die 'Pampers Pour Pierre'.
De huidplaat (de romp) vertoont 'pitting'. Allemaal kleine puttekes, holtevorming in het staal. Pitting moét door professionele lassers gerepareerd worden en gecontroleerd worden een inspecteur van de Lloyds. Maar pitting herstellen + inspectie door de Lloyds kan er dus niet meer af. Of cheng Venes dat dan maar op zee wou laten doen door (een Chinese) fitter, had Pamper Pierre gevraagd. Man toch, het is de ganse HUIDPLAAT, dat werk mag wel door een volledige ploeg in droge dok gebeuren hè, zodat er bij een verkeerde beweging geen water naar binnen spuit, op een varend schip. En wanneer gaat cheng Venes dat laten doen ...? De tanks moeten geïnert zijn bij aankomst in Fujayrah (UAE) https://nl.wikipedia.org/wiki/Inert_gas
In een van de ateliers aan de wal is een cargopomp gerepareerd, die moet getest worden op 18 bar. ( ± 18 kg druk per cm²) De pomp kan slechts 14 bar aan. PvR heeft dat goedgekeurd en afgetekend zonder capt PP-LM of cheng Venes op de hoogte te brengen. Venes heeft het van een ploegbaas van de werf moeten vernemen. Venes is 'tamelijk' boos, zei hij. Maar bij hem ziet of hoort ge boosheid nooit. 'k Zou maar uitkijken als ik PvR was.
1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
Dag Ieder en Elk van Ulieden,
17h10 LT: 't is toch wel godgeklaagd zeker! Nu is LM vanavond misschien wel vrij van wacht, en nu is hier een tropische stortbui aan de gang waarbij de zondvloed van Noë een muggenpiske is. LM komt hier zojuist binnen. Muggenpiske is een goed Antwerps woord zegt hij. 'k Had eerst 'kikkervisjesplasje' getypt en vroeg hem iets dat nog kleiner is. Muggenpiske dus.
LM & ik gaan vanavond aan de wal! LM heeft vrij vanavond. Het bliksemt en dondert nog, maar dat is niet erg. Met al die hoge kranen op de werf lopen voetgangers hier weinig gevaar (hoop ik).
1999-03-27 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
't Viel allemaal enorm mee. Om 17h30 is het gestopt met gieten en hadden we enkel nog wat gedrizzel. LM zijn regenjasje hangt vol vet. Waarschijnlijk is dat op de gangway gebeurd. Handcleaner er op (liefst Dreumex), 48 hrs laten trekken, spoelen en de wasmachine in. Het resultaat is afwachten.
Deze voormiddag is de Lubu binnengekomen, gasvrij deze keer en op eigen kracht nog wel, niks gesleept! En het is 'onze' cheng Venes die daar een oplossing voor aangebracht heeft. Vermits op de Lubu de afdichting van de schroefas smeerolie laat weglekken, kan de Lubu enkel varen wanneer er continu smeerolie toegevoegd wordt. Maar het systeem voorziet geen inlaat om continu smeerolie bij te voegen. Daar heeft Venes het volgende op gevonden : ergens hoog in de schouw via een gewone plastic darm (stijl tuinslang) is de smeerolie wél naar de schroefas gans beneden te krijgen. Enkele vaten smeerolie naar boven brengen (± 160L per vat), een man erbij posteren en zorgen dat de olie in voldoende hoeveelheden door de darm naar beneden loopt, tot aan de schroefas, een 25 à 30m lager. Het gewicht van de oliekolom in de darm zorgt dat de olie geraakt waar ze moet zijn. Hier aan boord werd dat systeem ooit al gebruikt, cheng Venes heeft dat terug gevonden in de 'historiek' van het schip. Venes heeft sinds gisteren een crewcut ipv zijn kapsel van Hongaarse zigeuner-violist en met dat eierkopke ziet hij er nu ineens twee keer zo slim uit.
PvR viel bijna flauw van dankbaarheid. Dank zij de vinding van Venes heeft hij op 'zijn budget' een complete sleep van enkele uren uitgespaard. Zeven keren heeft hij cheng Venes bedankt en toen ... stelde hij voor de mecaniciens van de Lubu te doen komen helpen (?!?) Cheng Venes heeft dat onmiddellijk afgewimpeld : die mannen zijn hier niet verzekerd en ze hebben waarschijnlijk meer dan genoeg werk aan boord van hun eigen schip. De cheng aan boord van de Lubu is HUS. Met hem hebben we gevaren op schip 29. En cheng HUS moet het dan maar goedvinden dat PvR een aantal van zijn mensen verplaatst naar dit schip? Om u te schetsen hoe PvR soms redeneert. En dat vent is zélf chief engineer geweest (???)
1999-03-28 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
Gisteren, nog voor de middag, zijn cheng Venes en choff Kram een uurtje op werkbezoek geweest naar de Lubu. Venes kent HUS nog vaag van een of andere cursus maar hij was vergeten hoe HUS was. Venes kwam hier efkes binnen om wat te vertellen over de Lubu en zei nogal teleurgesteld: "We hebben daar een uur met vijf of zes mensen gesproken, maar het was constant dezelfde die we hoorden." Ja chef, da's erg hè, vooral als men de visie en de mening van de andere mensen ook wil horen. Op schip 29 verbabbelde cheng HUS elke dag wel een paar uur van andermans tijd. De eerste drie weken heb ik toen geen ene keer zijn klavier horen klikken, de vierde week liep hij iedereen te onderhouden over hoeveel papierwerk hij wel had ... etc, enz. LM trekt wit weg wanneer hij de naam HUS hoort. En dat HUS 'geen uur' kent, zei Venes ook. Dat weten we chef, dat weten we! Om tien minuten voor het einde schudde HUS nog een job uit zijn mouw (da's pas planning!) of begon een parlee van een half uur.
Bon, ze zijn dus naar die schroefas gaan kijken. Hun 2de mecanicien (Bernard) was aan iets bezig en cheng Venes doet hem een tip aan de hand om iets sneller of gemakkelijker te doen gaan. Cheng HUS stond erbij en keek er naar, PvR kreeg bijna een appelflauwte van adoratie voor cheng Venes. "Uw volgende schip is de Lubu" zei hij tegen cheng Venes. Alsof hij de personeelsdienst in Antwerpen kan dicteren. Voorts drukte hij regelmatig zijn hand op Venes' schouder, iets waar cheng Venes helemaal niet tegen kan.
Ondertussen ligt de Lubu daar, in die droge dok per dag 40.000 USD inkomsten te derven. 40.000 USD gedeeld door 24hrs = 1.666 USD/h tikt daar weg, enkel aan gemiste inkomsten. Wat een dokplaats kost per dag weet ik niet.
's Avonds is choff Kram aan boord van de Lubu nog gaan helpen met het ballastwater. Waarom dat is weten we niet. Misschien willen Venes & Kram PvR uit de penarie helpen? -had de Lubu dan niet zelf bekwame zeelieden aan boord? Want om de heksenketel compleet te maken: de Picar is op komst. Die hebben ook een zwaar mankement, maar wat nu weer? Iets met een ketel? Ze komen voorlopig niet tot in Sembawang. Ze leggen zich ergens anders te ruste.
Gisterenavond hebben we beelden gezien uit ex-Joegoslavië. De radioberichten overdag waren ook al verontrustend.
Sinds de marco weg is verlopen een aantal dingen vlotter. Gek hè : veel werk voor iedereen, een man minder en tóch verlopen een aantal dingen vlotter. Hoe zou zoiets komen? Omdat de chaoot en nu eindelijk van tussen is?
Ive doet nu de drankbedeling en om 19h15 roept hij dat om, zodat we er intijds aan herinnerd worden en hem niet nodeloos doen wachten of hem in de loop van de week moeten gaan lastig vallen terwijl hij met iets anders bezig is. Gewoon de intercom gebruiken! Die dient voor dienstmededelingen hè. Awel, daar moet ge dus communicatie-officier voor zijn (marco) en 25 jaar vaart hebben om de intercom niét te gebruiken. Dit is Ive zijn eerste schip en die jongen weet al waarvoor een intercom dient. Jammer dat de marco het niet kunnen horen heeft. Pjotr doet nu de e-mail en dat gaan ook veel vlotter, zonder parlementaties.
1999-03-29 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
Gisterenmiddag was de capt van de Lubu bij ons aan tafel. Hij zat op LM zijn plaats en toen ik binnen kwam vond ik het vreemd dat LM iets donkerblauw aan had. Dat het LM niet was zag ik pas daarna, toen ik al bijna op mijn stoel zat, zijn haar was te donker en zijn baard was te lang. Tiens ... dit is niet de man die in '92 luidop JA geantwoord heeft toen de Schepen van Openbare Plechtigheden iets vroeg over voor- en tegenspoed. Net toen ik op het punt stond te vragen "Excuseer meneer, vermits u een niét-LM bent, waar is dan de wél-LM?" zag ik LM aan de overkant van de mess van aan het klein tafeltje naar mij wuiven ''t Is hier te doen vandaag!' Oeps, sorry donkerblauwe en tot genoegen. Van aan de overkant van de mess (3m verder) viel me plots op hoe oud capt PP-LM er uit ziet. Was dat op schip 29 ook al, of is het recent? Hij is vorig jaar in september 52j geworden, maar hij ziet er 62 of meer uit. -teveel gezonnebaad?
's Avonds moesten cheng Venes en choff Kram mee aan de wal gaan eten met PvR en de hele hoop. Tamelijk tegen hun zin. Hoe PvR 's middags zitten wringen heeft om hen mee te krijgen is een verhaal apart. Zo tegen 17h stonden ze gereed. Choff Kram op zijn scheepspantoffels want al zijn schoenen waren de nacht tevoren van voor zijn deur verdwenen : werkbottines, werklaarzen, de slippers van Karimun en zijn walschoenen. Aan de deur van cheng Venes staat dat ook allemaal, maar daar was niks weg. Was het schoeisel van choff Kram gestolen door mensen van de dok? Dat zou kunnen. Was het een grap van mensen aan boord? Een smakeloze grap, maar 't zou kunnen. Volgens LM en cheng Venes is er iets gans anders aan de gang. Iemand die om een of andere reden wrok koestert tegenover choff Kram heeft rancuneus al diens schoeisel weggemaakt. Het zou dus door iemand van eigen volk gedaan zijn? Dat leek mij compleet ondenkbaar en vergezocht, want wie zou nu zoiets doen. Dat is puur sabotage. Ook al zou een mens met reden kwaad zijn op Kram, van zijn gerief blijft men af. Men gaat in gesprek, men spreekt over het probleem. Dit was weer eens oer-naïef van mij en nog een overblijfsel van mijn beroepsmisvorming. Want het zou natuurlijk wel kunnen. Zoiets is vroeger ooit al gebeurd. -twee keer, als ik me goed herinner, schoeisel kapot maken of weg maken
Ivm met het etentje heb ik cheng Venes nog wat proberen te sussen, dat dit soort dingen bij zijn graad horen en dat hij er nog goed van af kwam, 't was nog maar de eerste keer dat hij mee moest en Kram ging toch ook mee. Venes vond mijn blabla zeer naast de kwestie, want in zijn vrije tijd wil hij niet nog eens in het wilde weg over job en schip zitten lullen. Tenzij over concrete zaken met Kram. Dan gaat hij 's avonds liever met Kram gewoon een pint drinken in de kleine cantina aan de poort van de werf.
Gisterennamiddag heb ik eens wat TV gekeken. Veel van het scheepsvolk was aan de wal dus kon ik eens kijken zonder dat er gezapt werd en ik zelf een beetje mocht zappen. De gebruikelijke rommel & brol: veel feuilletonneks, reclames en 1 film. Maar 't is eens iets anders hè, TV kijken. 'k Heb veel mooie kostuums gezien, vooral van de medam die in Tarzan meespeelt : tropenhelm met muskietengaas als een sluier er rond gedrapeerd, mooi, veel tinten van beige ook. Voor de rest was het voorspelbaar, Tarzan redt al de goeien. Wat een geluk.
Op de radio zegden ze zojuist iets over ex-Joegoslavië: 'de grootste catastrofe sinds WOII'. Straks zal ik nog eens luisteren, want ik heb niet gehoord wat precies de catastrofe is. De bombardementen? De mislukte onderhandelingen?
Gisteren heb ik op TV gehoord : Every community has its colorful characters. This one has had a few too many. (Echos of the truth) Dwz : Elke gemeenschap heeft zijn 'kleurrijke' personages. Deze heeft er enkele teveel gehad. (Echo's uit de realiteit) Kermille, hoe toepasselijk was dat ineens. 'k Kon zo direct enkele gemeenschappen en gemeenschapjes in verleden en heden opnoemen voor dewelke dat zinnetje als korte omschrijving kan dienen. Welwel, hoe raak geformuleerd ...
Cheng Venes stak zijn hoofd eens binnen in de cabine om enkele dingen tegen LM te zeggen. De mensen van de dok hadden laten weten dat de manifold klaar was. Venes wist waar hij moest kijken en stak met zijn vinger dwars door het metaal. Met de blote hand hè, dus niet staan poken met een schroevendraaier tot men er door zit, gewoon met de blote hand, met één vinger er door geduwd, op een plek waar tot 12 bar getest wordt omdat bij 7 bar de aardolie veilig en zonder pollueren door de pijperijen moet kunnen. (± 7kg druk per cm²) PvR zou die werkzaamheden goedgekeurd hebben en gezegd hebben : gooi maar dicht! Zoiets is geen reparatie, dat is cosmetische camouflage, afbikken en schilderen, daar moeten we niet in een dok komen liggen hè. En de werkuren die aan de camouflage besteed zijn, is verloren geld van PvR zijn Heilig Budget. En cheng Venes krijgt die manifold onmogelijk nog goedgekeurd door de Lloyd's die hier nog altijd een man rondlopen heeft. Wat een crapuul is PvR, om ons met een rotte manifold te laten vertrekken. En wat een geluk dat cheng Venes een slimme schrandere is.
In de eerste week hier heeft cheng Venes hier een dag of vier, vijf met de man van de Lloyd's moeten optrekken. Ze hebben mekaar als vaklui herkend en leren waarderen. De man van de Lloyd's wéét waarover hij het heeft, zegt Venes. Hij komt onmiddellijk ter zake, right to the point, no-nonsense, pas de fioritures. Dat is misschien een zeldzaamheid voor een Aziaat. Misschien ja, maar niet voor een Aziaat die inspecteur is bij de grootste verzekeringsmaatschappij van de wereld en alle trucs al minstens 1 keer meegemaakt heeft. Hij is zeer vasthoudend et très intelligent, zei cheng Venes. Waarop dat stukske PP-LM : "Intelligent je ne sais pas, mais chiant certainement. Ne confondez pas chiant et intelligent, chef." Het geen hij juist zelf aan het doen was! Het groot licht had weer eens gesproken hoor ...
Inspecteurs bij de Lloyd's zijn niet het golden-boys-type inspecteurs à la PvR, die loopt te wapperen met de betaalkaart van de firma en onderwijl jammert over zijn werkbudget. Volgens mij selecteert de Lloyd's zijn inspecteurs wel op een andere basis dan op anciënniteit of relaties. En bij de Norske Veritas is dat waarschijnlijk ook zo. Integriteit en geloofwaardigheid gaan boven alles. Anders davert de firma op haar grondvesten. Maar ja, als die Lloyd's-meneer op zijn punt blijft staan is het natuurlijk gemakkelijker hem een zaag te noemen dan te moeten toegeven dat hij jammer genoeg gelijk heeft hè PP-LM. Die Lloyd's man wou smeergeld hebben, beweert PP nu. Wat een laaghartige redenering.
Iets na 17h30 ging ik om bier in de bar want om 17h45 komt LM boven, vandaar. Choff Kram zijn laatste restje goesting om mee te gaan eten met PvR & Co was helemaal weg. Er was een ongeval gebeurd aan deck, iemand was in een tank gevallen. Iemand van de dok. Kram had de papieren ingevuld en de gast was al weg met een ambulance. Van het soort kwetsuren wist Kram nog niks. Sembawang kleurt je dag (avond) donkergrijs.
Nog een klein mysterie erbij : het klein reis-stoomstrijkijzertje is terug in de laundry, na enkele weken weg geweest. Maar dat heeft niks met Sembawang of PvR te maken. Met wie of wat dan wel? Wie is de zelfzuchtige die een ding voor gemeenschappelijk gebruik weken lang in zijn cabine houdt? -ík ken enkele initialen hoor!
Sinds begin deze maand is dit vaartuig elke dag een beetje minder schip en elke dag een beetje meer een item voor een TV-uitzending: zijn de verhalen van vandaag waar of niet waar? Het is begonnen met de opzettelijke pollutie van za-06/03 en sinds de pollutie van wo-10/03 geloven we met moeite onze eigen ogen nog, laat staan onze eigen oren. Nu de marco weg is hebben we PvR.
LM omschrijft het zo : PvR staat constant te balanceren tussen tijd en geld. En telkens gaat dat ten koste van de reparaties, ten koste van het schip. Daarvoor moeten ze ons geen chef mecanicien sturen al inspecteur, een boekhouder kan ook, afwegen tussen tijd en geld. En mogelijk beter. Het zou me niet verwonderen als we binnen een jaar of twee te horen kregen dat PvR met dit schip in deze dok zijn carrière verstuikt heeft. Op schip 05 of 06 in 1980 of 1981 en op schip 09 in '83 heb ik ook al eens iets zien aankomen waar ik bij stond. Gebrek aan diplomatie was dat toen.
12h35 : vanmiddag hadden we twee dikke légumen van de rederij uit Antwerpen aan tafel. Hen heb ik ooit op de rederij al eens ontmoet. Ze zijn allebei wat grijzer nu, maar nog altijd duidelijk hoge pieten. Capt Bae en capt DeSo. En volgende week, wo-07/04 komt 2de mecanicien RY (LM zijn voorganger). LM en RY doen dan nog een week samen en wo-14/04 's avonds mogen wij het hier afbollen, afmonsteren. Gisteren is dat officieel bevestigd door capt PP-LM.
1999-04-02 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
Sinds wo-31/03 is de marco weer aan boord ... met de nodige fanfare, daar zorgde hij zelf wel voor. Di-30/03 had LM een halve dag vrij na een tweede bezoek bij de dokter voor de resultaten ivm de allergie op zijn hand. De blaasjes waren sinds zo-28/03 verdwenen en sinds wo-31/03 stonden ze er weer. De dokter wist niet wat het was? Nikkelallergie. Zeg dat de Noren het gezegd hebben.
In de Strait Times van 22/03 stond een uitgebreid artikel over de themaparken in Singapore. Ze zijn duf, slecht onderhouden en de toeristen voelen zich bekocht. Ongeveer alle bedrijfsleiders kampen met gebrek aan middelen en kunnen daardoor geen artiesten van het vasteland doen overkomen voor demonstraties. De Tang-Dynastie zei me wel iets, maar na het artikel moesten we daar onze beperkte tijd en onze dollars niet meer aan besteden. Vijf man die gedurende 5 minuten een flauw afkooksel demonstreren van wat krijgskunsten zouden geweest zijn een 1000 jaar geleden ipv een optreden van een groep echte krijgskunstenaars van het Chinees vasteland gedurende 30 minuten zoals op de folder beloofd staat ... besparingen alom. En de Maleise kampong is een verknipt winkelcentrum geworden. Dus zijn we The Battle Box gaan bekijken in Fort Canning, het ondergronds hoofdkwartier van de Britten tijdens WOII. https://en.wikipedia.org/wiki/Fort_Canning_Hill We hebben daar een stukske geschiedenis meegekregen. Van ± de 13deE Javaanse en Chinese heersers, tot de 16deE. Toen Maleis, daarna weer Javaans en ineens 200 jaar niks, de handelsactiviteiten waren verschoven naar Malakka in Malaysia, tot in 1830 Stamford Raffles https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles hier voet aan land zette en het eiland onder Brits bewind kwam tot 15-02-1942. Die dag hebben de Britten zich moeten overgeven aan de Jappen. We hebben een video gezien, originele zwart-wit beelden van de Britten. Het was neig interessant.
Changi, op de oostelijke tip van het eiland, daar waar nu het vliegveld is, was een gevangenkamp van de Jappen. Daar hebben veel Australiërs en Nieuw-Zeelanders gevangen gezeten. Britten ook natuurlijk. Over Changi werd NIKS verteld! -zelfcensuur? In Australië (4 jaar geleden) heb ik daar fotoboeken van zien liggen, niet duur, maar mijn dollars waren toen bijna op. Dat vind ik nu nog altijd spijtig. Een boek van James Clavell speelt zich af in kamp Changi, 'King Rat' 1965, de Rattenkoning. https://en.wikipedia.org/wiki/King_Rat_(Clavell_novel) De verfilming was zwart-wit en de acteur die de rattenkoning speelt was indrukwekkend raak in zijn vertolking. -zie fragmenten op You Tube Vooral in de slotscène wanneer de gevangenen naar huis terug gaan en King (een Amerikaan) vertelt welk soort bestaan hem in het burgerleven te wachten staat. Dat was een pakkende scène, vond ik toen in mijn jonge jaren. Buiten het verhaal is de film ook een beschrijving van het klasse-systeem van de vooroorlogse jaren een systeem dat in Changi, wegens andere prioriteiten, daar efkes ophield te bestaan. Wie dat niet doorhad overleefde daar niet.
In het ondergronds hoofdkwartier waren meubels en een sein-installatie en een kaartenkamer en een lucht-ontgiftiging-installatie(?). Wanneer we door een soortement holografische kijker keken, waren de seintoestellen bemand en waren de mensen daar druk bezig. Spooky. In andere ruimtes zaten wassen poppen die bewogen en heelder conversaties hielden in de koptelefoons die we mochten gebruiken. Er was sinds '42 persies niet meer verlucht, wat het allemaal nog echter maakte.
's Avonds (di-30/03) hebben we nog enkele dingen vernomen in de categorie waar/niet waar : aan deck liggen nog de laatste zakken met het slop dat in Karimun uit de cargotanks geschept werd. Dat laten ophalen hier in Singapore kost 500 USD per ton. Volgens PvR zou het op 28.000 USD komen. Hij schat dus dat er 56 ton ligt, 56.000 kg? Zijn vraag aan capt PP-LM was of hij die 56.000 kg weer in de sloptanks wou laten kiepen, eens het schip weer op zee is. En of hij er een officier wou bij zetten, want de Chinese bemanning (die nog moet komen) zou dat anders met plastic en alles 'durven' laten in de tanks duikelen. Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is heeft verloren. En Kram zei zo tussen twee pinten dat 'zijn disketten' thuis toegekomen waren en al in de kluis in de bank lagen. 'k Heb zeer zeker het juiste mengsel van ontzag en discrete belangstelling op mijn gezicht weten te krijgen want hij verduidelijkte nog welke diskettes. Hij heeft gegevens van de computer laten verdwijnen. De officiële uitleg zou zijn dat die gegevens zouden verdwenen zijn tijdens een black-out. We hebben efkes zonder stroom gezeten op za-20/03 toen het schip hier tegen de werkkaai kwam en het schip overging van eigen stroomvoorziening op shore-connection (aansluiting van de wal). En nog eens enkele uren op zo-21/03 toen het schip van de werkkaai de droge dok in ging en dan weer eens een tijdje op wo-31/03 toen het schip van de droge dok weer aan de werkkaai ging.
Tijdens een van die drie stroomonderbrekingen zouden de gegevens dus 'jammer genoeg' verdwenen zijn (?)
Men moet geen Agatha Christie zijn om te vermoeden over welke gegevens hij het had hè : de slopgegevens (en misschien ook de ppm's) -tekst 292 & 294 van za-06/03 en wo-10/03. De hoeveelheden die toen wetens en willens overboord gepompt werden, dat zijn tonnen en tonnen. Verdwenen slop ná vr-05/03 en vóór do-11/03. Op vijf dagen vaart? Dat is in een absoluut te hoge concentratie, dat kan niet meer als verwaarloosbare kleine hoeveelheden verrekend worden. En daarom moesten die gegevens over de pollutie verdwijnen. Waarom Kram die gegevens achter de hand wil houden? Tja, waarom heb ik foto's gemaakt van die pollutie ...?
En PvR heeft onder zijn voeten gehad van capt Bae van de rederij (een van de twee hoge pieten van de rederij die hier op werkbezoek zijn) omdat hij het werkbudget er al op de helft van de tijd doorgedraaid heeft. Het werkbudget van PvR, dat weten we nu pas en dan nog toevallig, was 3 mio USD. Op ma-29/03 zat hij al aan 2,7 mio USD en op di-30/03 was het 3,1 mio USD. Ofwel verstuikt hij zijn carrière op deze werf, ofwel heeft hij instructies van en zit hij in een combine met de dynastie in Antwerpen, want dit schip is hun persoonlijke eigendom samen met nog een of twee andere oude schepen. Kortom, het Niarchos of Onassis-scenario. En dan maakt capt Bae zich druk om niks natuurlijk.
De eerste ploeg Chinezen had twee dagen geleden aan boord moeten komen. -waar legden ze toch al dat volk te slapen aan boord? Ze zaten vast op de luchthaven. Hun reispassen waren niet in orde. Waar ze nu zijn weten we niet. Op hun ambassade? Terug naar huis? Hihi, wat een idee om niet voor de juiste papieren te zorgen hè. Met een ploeg van een man of vijf denken dat zoiets niet nodig zal zijn ... Dat was het voor dinsdagavond.
Gisteren donderdag, was er een drink in het managementcenter aan de poort van de werf. Een soort receptie georganiseerd door de werf zelf. Onze staff heeft zich daar zitten vervelen en stond al buiten een sigaret te roken toen LM & ik er langs kwamen om te gaan eten aan de wal. Vanmorgen vertelde cheng Venes daar het een en ander over aan LM : van alle schepen die hier liggen waren de captains, de chengs en de choffs + de inspecteurs uitgenodigd. PvR dus ook. - Die heeft het daar toch niet te erg uitgehangen hè, onderbrak ik LM, of wij kunnen niet meer met goed fatsoen langs dat gebouw ... - Wacht efkes, zei LM en hij vertelde verder. PvR heeft daar ter plekke een competitie armworstelen georganiseerd tussen de staffs van de verschillende schepen alsof het een kampavond van een jeugdvereniging in de jaren '60 was ipv een receptie voor een internationaal gezelschap, uitgenodigd door de directie van de werf. PvR was daar efkes de Nonkel Bob van de rederij aan het spelen ...? Uit beleefdheid deden een aantal mensen mee. Ziet ge al grote Scandinaven met kleine Aziaten armworstelen? Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is krijgt nul punten. Onze staff stond dus niet alleen buiten omdat binnen niet mag gerookt worden, ze stonden daar vooral omdat ze zich dood schaamden.
Én, er zijn inoxbuizen geleverd voor de airco. Dat is roestvrij staal, peperduur. Die dingen blijven nog 50 jaar goed. Dit schip niet meer, dus flink wat USD minder had ook gemogen. En nu gaat PvR weer wat jammeren over zijn budget zeker?
Mensen, soms geloof ik zelf niet wat ik hier zit te typen. En ik tik het alleen maar in. Wat moet het dan zijn voor de mensen die PvR dag in dag uit van nabij moeten meemaken.
De scheepswerf in Karimun is nog maar pas in aanbouw. Er liggen al twee drijfdokken en er staan enkele ateliers, maar dat is alles. Er zijn nog geen vaste droge dokken in aanbouw. In de baai waar we op anker lagen voor het demucken (de blubber uit de tanks halen) waren nogal wat lapjes vlak land, dat amper boven het water uitsteekt. Voor de scheepvaart moet daar een baken komen, en die moet verankerd worden. Die verankering moet regelmatig gecontroleerd worden. De bakens moeten regelmatig herschilderd worden, en om de zoveel jaar vervangen, want zout vreet zelfs beton kapot. Niet in Indonesia. Ze planten bomen op dat vlak stuk. Die wortelen zichzelf vast, diep genoeg, op zoek naar zoet water. De bomen blijven vast staan, moeten niet herschilderd worden want hun schors verweert wel maar wordt gevoed, en wanneer hun tijd om is moeten de bomen niet vervangen worden, omdat ze zich al lang voortgeplant hebben. Allemaal dotten donkergroen op grijs-groen-blauw zeewater, bij hoogtij met hun voet in het nat, bij laagtij met een strookje geel zand errond. Goed zichtbaar bij daglicht. 's Nachts varen gaan ze hier voorlopig niet doen. Het is te druk op de overgang van Malakka Strait naar de Main Strait van Singapore. Er is teveel kans op navigatieblunders, die routes gaan ze bij nacht niet dwarsen. In Panama en Suez wordt ook enkel overdag gevaren.
Het is de firma Sembawang-Singapore die op Indonesisch grondgebied komt uitbreiden. (goedkope werkkrachten) Singapore is van op zijn eilandje binnen de 15 minuten in de Derde Wereld. Ze moeten niet eens naar Zuidoost Azië, want ze liggen er midden in. Op Karimun werden hellingen afgebrand. Op die hellingen komt logies en infrastructuur voor de werknemers. Voor het demucken van de tanks waren het eilanders, maar voor een droge dok met werf komen fitters en lassers en andere geschoolde werkkrachten van overal. En die moeten op Karimun dus onderdak krijgen. Voor het demucken waren 120 werkplaatsen voor enkele dagen. 5000 mensen hebben zich aangeboden.
Er is nog vanalles te vertellen over Karimun, maar we liggen sinds gisterenmiddag al op anker ten zuiden van Singapore (Sultan Fairway, ± Jurong). We hebben van 10h tot 15h gevaren in deadslow, we zien Karimun van hier uit nog liggen. Er is tijdens dat varen weer flink wat afgetoeterd. Druk is het hier. Daarstraks heb ik de grote schepen geteld, ik kom aan 80, alleen al op deze ankergrond, en dat is maar een van de vele. We liggen opzij van vier boorplatforms. Navenant de stroming van het tij draaien we rond ons anker dichter bij de platforms of er verder vandaan. Gisterenavond om 18h waren we heel dicht bij het buitenste platform. Vandaag wou ik een foto maken, zo rond 18h30. 't Klopt langs geen kanten, we liggen te ver af. Zelfde tij, andere stroming? Hier is wel iets met het tij hoor, zo op smal water, veel land rondomrond en op de grens tussen twee oceanen. Hier is hier maar één keer hoogtij per 24hrs, wist LM te vertellen.
Vanmiddag vertelde LM dat PvR uit de eerste ploeg Maleiers van de Cleaning Gang 4 van de 6 'gewipt' heeft. Afgedankt. Ze deden niks. Zelfs in een tropisch werkritme valt zoiets op. De gevaarlijke idioot 'G.S.' is een van de gewipten. Die vier zijn al van boord. Nu zijn ze nog met 20. Vorige maandag vertelde LM dat G.S. hem een ganse parlee komen doen was waarom hij op de gangway onze reistrolley had willen overnemen. Hij dacht dat ik afmonsterde en hij zou de bagage wel dragen. Wel, iemand die afmonstert gaat de gangway niet óp maar áf. I-DI-OOT. Als wij om 23h45 tegelijk met een 30-tal andere mensen die aan boord moeten zijn de gangway op gaan, wie komt dan op het idee dat 1 persoon van gans die hoop, die trap-op aan het gaan is, daar plots iemand van afmonstert, tegen de stroom in? LM hoort dit soort blaaskes hier elke dag van de Poolse mecaniciens, al maanden. Als hij daar even moe van wordt al ik, is het bij hem niet te merken. (Ik hoop dat mijn slag op G.S. zijn arm goed pijn gedaan heeft, al had ik beter zijn verstand op zijn plaats gerammeld. Gesteld dat hij er een heeft.)
PvR is aan het manoeuvreren om de marco hier zo snel mogelijk weg te krijgen. Misschien nog vóór de GMDSS geïnstalleerd is. In cheng Venes heeft hij een medestander, die is de bierboycot nog niet vergeten. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS Het ging toen niet zozeer over het bier, het ging over het aantal strepen op de epauletten, over de graad. -tekst 291 Capt PP-LM wil de marco houden, ook nog na de installatie van de GMDSS, en heeft dat zelfs al aangevraagd (schijnt het). In feite omdat hij niet graag paperassen doet en een gloeiende hekel heeft aan de wekelijkse drankbedeling en daarvoor een lakei kan gebruiken, gelijk dewelke, al is het ene die regelmatig de gang van zaken verstoort of het boeltje in het honderd stuurt. (Er zou nóg een bestelling niet verzonden geweest zijn, buiten die van choff Kram). Door de steun van capt PP-LM zat de marco heel even sterk in het zadel. Maar wie een persoonlijke secretaris wil moet die zelf meebrengen hè PP-LM, niet verwachten dat de rederij die gaat blijven bekostigen na de installatie van een automatisch radiostation. De marco laten blijven? Choff Kram heeft een GMDSS ticket/brevet, en dat staat zo genoteerd bij de rederij ook. E-mail? Ive kent dat systeem. Als het ding aangesloten is natuurlijk, anders kan Ive niet mailen. Besluit : PvR krijgt de marco hier binnen enkele dagen van het schip af, tenzij PP-LM met een zéér zinnig argument voor de pinnen komt.
Een week of wat geleden was ik in voorzichtige bewoordingen aan Ive aan het vertellen dat de marco soms toch zó eigenaardig vreemd doet dat ik het al uren op voorhand vervelend vind dat ik voor het een of ander er naartoe moet. "O, maar zo is hij tegenover iedereen hoor, antwoordde Ive, gisteren ging ik vragen of ik zijn kleine schroevendraaier efkes mocht gebruiken, en hij antwoordde: why." Tja. Om in de koffie te roeren?
De LUBU, het schip dat ons op 26/02 bij het binnenvaren in Malakka Strait voorbij gestoken is, ligt hier met panne. Ze waren gaan lossen in Korea, nemen in het terugkomen tijdens hun Singapore-Passage stores & provisions (bevoorrading en proviand), traag varend in volle Singapore Strait. Hun schoef-as afdichting heeft het daar laten afweten. -owee, in volle Singapore Strait? Dat zou eergisteren gebeurd zijn. PvR was bij hen aan boord toen het gebeurde. De Lubu is pas van 10/01 in de vaart en kan al naar de droge dok voor herstellingen. Een constructiefout, wordt hier gefluisterd. In elk geval is de bouw van het schip nog onder garantie en ze zullen dus een klad Koreanen van de bouwwerf aan boord krijgen.
Van constructiefouten en kinderziektes heeft deze berg roest zo geen last meer, sinds een jaar of 20. Een week of twee geleden stelde LM een kleine nieuwe frigo-compressor af volgens de standaardcriteria van de bouwer. De compressor is nieuw, de rest van de installatie is dat niet. Het compressorke kreeg een hoest- & niesbui en staat daar nu wat na te snuffen, ocharme.
Het zou tof zijn als de Lubu en wij in de droge dok binnen loopafstand van mekaar lagen. Maar zoveel geluk zullen we niet hebben. Wedden dat zij naar de Jurong dokken gaan, dat is de ZW-hoek van het eiland en wij gaan naar Sembawang, dat is tippeke Noord. Morgen om 07h zouden we hier het anker lichten, de Singapore Strait helemaal door en dan naar bakboord, Johor Strait in. We varen langs het vliegveld (Changi Airport) en hier zijn uurroosters voor scheepvaart om te passeren en voor de luchtvaart om te landen, wist choff Kram te vertellen. Het vliegveld ligt helemaal op de oostelijke rand van het eiland, de vliegtuigen beginnen al te dalen boven de zee en waar de lege zeeschepen, die hoog op het water liggen en naar Sembawang moeten, vliegen zij al zeer laag. Het heeft niks te maken met mekaars elektronica in de war sturen, het gaat gewoon over de hoogte van de antennes aan boord van grote 'lege' schepen. Straf hè. Schepen kunnen hun antennes niet intrekken en vliegtuigen die landen moeten hun wielen laten uit staan. Tot zover choff Kram.
1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island
Allemaal niks van waar! De vliegtuigen vlogen gewoon over. Om de twee minuten landde er een, of wij daar nu vaarden of niet. De Johor doorvaart naar Sembawang is de moeite om zien en mee te maken, maar niet zo mooi als ik verwacht had. Er zijn mooiere doorgangen en zee-engten op deze planeet: de Straat van Messina, de Bosphorus, de Hellespont, de Seaway het Panama- & het Suezkanaal, en 't Scheld tot in Rupelmonde natuurlijk, en Schoten-vaart. 'k Heb de nodige foto's besteed aan de Johor Passage, dat wel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Johore Aan stuurboord ligt dus Johor (Malaysia), aan bakboord ligt Singapore Island.
Aan bakboord hoge bouwwerven en mobiele foons, dat is het eerste wat hier opvalt. Heelder woonwijken (woontorens) zijn ze hier aan het optrekken. NewTowns worden ze genoemd. 'k Heb er minstens drie gezien tijdens de doorvaart naar Sembawang. Geen kantoorgebouwen hoor, allemaal woontorens. Kilometers aan een stuk. Veel meer dan wij thuis kennen. Een grotere oppervlakte dan de binnenstad van Antwerpen. Misschien wel een oppervlakte van Ekeren tot Hoboken. Alles vol woontorens. Bossen woontorens. Allemaal tussen half-af en bijna-af. Beschilderd in pastelkleuren. Nog zonder ramen, het zijn zwarte gaten als starende ogen. Een landschap van George Orwell. Nergens hangt was te wapperen, de wijken hebben nog geen beplanting, de straten hebben nog geen eigen gezicht. Hier en daar al een speeltuin, leeg. Spooky. In de verte hetzelfde landschap, maar nog met kranen en de stellingen afgekleed met netten, de torens nog in de ruwbouwfase. Het leek niet eens op een decor, want uit een decor trekken de acteur weer weg na de voorstelling. Dit was voor echt: woongelegenheid, massaal en dringend. Wat is hier aan het gebeuren? Overconcentratie? Of overbevolking ... waar zijn we mee bezig, wat zijn we aan het doen!
Aan stuurboord Malaysia, jungle. Af en toe enkele lage daken tussen het groen. Op het water paalwoningen, ver uit elkaar. Waarschijnlijk schelpdierkwekerijen. Er is een modern haventje, met maar enkele ligplaatsen. Een dorp en een paar losse gehuchten en tussenin een laag torentje. In de verre verte een stad of twee, met hier en daar een torengebouw. Die houden dat hier nog 1000 jaar vol!
MA-22/03 naar de tandarts: parodontitis weeral, en weeral twee tanden minder, elektrische tandenborstel of niet. De tandarts gaf een hele uitleg over tandvlees poetsen ter hoogte van de wortel om de doorbloeding te stimuleren, kortom, de ganse uitleg zoals op alle folders van Sensodyne staat en op de gebruiksaanwijzing van de elektrische tandenborstel. Dat weet ik allemaal al, en ik kan het een tijd uitstellen, maar niet eeuwig. DI-16/03 was aan die tijd dus een einde gekomen. Die dag heb ik weer maar eens een aanvraag voor een tandarts gedaan. ZA-20/03 gingen we tegen de wachtkaai en kwam het einde van de ellende & pijn in zicht. https://nl.wikipedia.org/wiki/Parodontitis#Chronische_adulte_parodontitis Het werd noppes, wachten tot MA-22/03 kwam Ive zeggen. Lap, nog eens 36hrs erbij, alsof in een wereldhaven geen 24hrs medische wachtdiensten bestaan. Wat wij met deze bemanning nodig hebben is een ombudsman of -vrouw, want PP-LM is een ramp als chef van de huishouding. LM moet ook naar de dokter. Voor die vreemde huiduitslag op zijn hand weeral. Dezelfde blaasjes als twee jaar geleden op schip 27 of 28 en op schip 24 ook eens. Het is mogelijk een allergie die te maken heeft met de job. 'k Heb eens een beschrijving gelezen over nikkel-allergie, en daar lijkt het heel goed op. Daarom willen de Noren geen nikkel in hun munten, nikkelallergie belast hun volksgezondheid onnodig en kost hun economie teveel aan werkverlet. LM moet DI-30/03 terug gaan, dan hebben ze de resultaten van de allergie testen.
Gisterenmiddag aan tafel kreeg capt PP-LM een telefoontje van de marco. Die was nog in de kliniek en ze houden hem daar efkes omdat hij moet geopereerd worden aan zijn zitvlak. Achteraf : medeleven of begrip was niet onze spontane of onmiddellijke reactie. De toon was eerder : - Aan zijn zitvlak? Hoe toevallig. - En wat heeft hij? - ... (het antwoord) ... - Oei! datte! Amai mijn g*t! En verdere fijngevoelige opmerkingen van mijnentwege hierboven in de cabine, met het deurgordijn dicht zodat ze me niet horen. Wie onverschilligheid (en sarcasme) oogst zal wel iets in die aard gezaaid hebben zeker?
Tot gisteren hadden we amper warm water, omdat het water nu elektrisch opgewarmd wordt en niet meer met stoom, want de ketels liggen stil. LM heeft de schakelaar gevonden en daaraan iets verholpen. LM = water-tovenaar. 'k Weet al lang dat hij een genie is, maar ik zie het graag eens geschreven staan ook. Dat is bij deze dan gebeurd. Hij begint nu om 07h ipv om 08h. En vanavond kan hij misschien van boord. Want hij is niet vrij omdat de werkdag om is hoor, hij moet nog weg mogen ook. Dwz : of híj of de cheng moet aan boord zijn. En als cheng Venes het afbolt, naar goed voorbeeld van capt PP-LM, is LM van thuiswacht.
Binnen enkele dagen wordt de Lubu hier binnen gesleept. Ze komen dus toch naar Sembawang, ze gaan niet naar Jurong. Op eigen kracht geraken ze hier niet meer. Voor het ogenblik liggen ze in Karimun om het schip gasvrij te maken. Daarna komen ze op onze plaats in deze dok te liggen. Zij hebben voorrang omdat ze een contract hebben lopen van 40.000 USD. Elke dag die ze niet varen verliezen ze die som. Dit wordt een kluif voor de juristen van de verzekeringen hoor. PvR is nu enkele tinten grijzer. Wij met dit schip gaan weer naar de wachtkaai. Dat gebeurt ook met slepers natuurlijk en het is een precisiemanoeuvre. PP-LM had al laten horen dat ze hem daarvoor niet nodig hebben. Of dat als grap bedoeld was, of menens was, dat moeten we afwachten. Wanneer er tijdens zo'n manoeuvre iets mis gaat en achteraf blijkt dat de capt niet aan boord was, wat zeggen ze dan bij de Lloyds? https://nl.wikipedia.org/wiki/Lloyd%27s_of_London#Edward_Lloyd's_Koffiehuis Die captain moest dringend postzegels gaan halen? Of aan de wal tussen de lakens gaan stoeien ... Hier is al enkele dagen iemand van de Lloyd's aan boord. Cheng Venes kan er goed mee praten, zegt hij. En met PvR van langsom minder. Gisterenvoormiddag is er 'geroepen' geweest, vertelde cheng Venes. Choff Kram was duidelijk nog over zijn toeren om 11h20 en cheng Venes probeerde hem te kalmeren.
Begot, ze zeggen op de radio juist (11h LT, 04h BT) dat er weer oorlog is in ex-Joegoslavië, iets met US luchtaanvallen van op vliegdekschepen in de Adriatische Zee.
In de namiddag stak cheng Venes hier zijn hoofd eens binnen en vertelde dat PvR zich verontschuldigd had met het argument dat hij 'dépassé' was. De gebeurtenissen groeien hem boven het hoofd. (Werkelijk?) Moest hij daarvoor al van begin maart in deze contreien zijn? Hij is hier in Sembawang een dag of twee op werkvergadering geweest. Volgens cheng Venes heeft hij daar geen enkel papier van bij, laat staan een diskette. Hij heeft hier aan boord drie weken de tijd gehad, min die paar dagen dat hij naar de Lubu moest, om de planning uiteen te zetten en cheng & choff te briefen en eventueel gewijzigde planning kenbaar te maken. Kortom : om zijn twee rechterhanden op de hoogte te brengen en te houden. Dat heeft PvR niet alleen niet-gedaan, dat heeft hij actief nagelaten. Hij heeft hen als een dictateurke overal buiten gehouden en hen behandeld als loopjongens of dagloners. En nu, in het heetst van de strijd, wanneer hij volop ondersteuning nodig heeft (al was het maar omdat een mens niet op zeven plaatsen tegelijk kan zijn) valt deze generaal, dat organisatorisch talent, zijn cent dat de twee kolonels onvoldoende op de hoogte zijn en van sommige dingen zelfs helemaal niét op de hoogte. -wie chaos oogst heeft slordigheden gezaaid
De werklijst van choff Kram heeft hij hem véél te laat gegeven en die klopt al niet meer met de werklijst van de Sembawang-ploegbazen aan deck. Cheng Venes heeft voor het departement machien tot hier toe nog geen enkele werklijst te zien gekregen. En vermits de cheng geen werklijst heeft, heeft LM er ook geen. Vanavond zijn we de vijfde volle werkdag bezig. Hoeveel ploegen van Sembawang over deck en in het machien rondkrioelen weet geen kat. En wie waar welke werkzaamheden moet volgen is nog altijd niet duidelijk na de vijfde werkdag. "Soms zie ik een ploeg aan iets beginnen waarvan ik dacht dat wij het zelf het moesten doen na droge dok. PvR riep toch altijd over zijn budget hè. Ik ben hier al lang de pedalen kwijt" zei LM. Hij zat daar zo moedeloos en ik kon hem niet helpen.
Op capt PP-LM, met wie hij weken zitten vergaderen heeft, moet PvR niet meer rekenen. Die heeft land geroken en gezien. Zijn bevoegdheden en verantwoordelijkheden beperken zich plots weer tot papierwerk, ook al komt hij in overall aan tafel. Dat lijkt zo wat actiever hè, zo wat meer betrokken. Om de twee dagen verdwijnt hij om 17h, gaat winkelen en gaat achteraf op hotel overnachten. PvR heeft dus 'en grand seigneur' hier met de verkeerde persoon zitten vergaderen. PvR loopt nog evenveel te GSMmen, wat gebronsder nu, maar met een kramp rond zijn lippen. Minder glorie, minder glans, alleen zijn gouden kettingen blinken nog. Resultaat: nu moet hij per dag ± 2hrs met cheng en choff nog allerlei bespreken, wat vier keer te lang is voor een gewone ochtendvergadering. Ondertussen zijn die twee mannen niet op de werkvloer, houden hun ogen en oren daar niet open en blijft hun eigen werk ook liggen. Van de twee uren anderhalf teveel praten per dag, tel uit per week : 1,5 x 7 = 10,5 = 10hrs30. Meer dan een volle werkdag gaat hier verloren aan besprekingen die allang hadden gevoerd geweest kunnen gehad zijn. (Nu heb ik bijna mijn vingers verstuikt op die hyper-voltooid-verleden-tijd)
JdL van de rederij in Antwerpen is ondertussen ook aan boord. Hem kennen we van in '96, de werf in Korea. -schip 27 Hij zit recht over ons aan tafel en dat is best gezellig. Hij weet nogal veel over Korea, hij is er bijna drie jaar geweest. En het is een serieuze verademing naar eens iets anders te luisteren dan naar scheepsmankementen of naar nog sterkere verhalen over nog ergere mankementen. Nu hebben we efkes een cursus Korea. Of hij een Humo bij heeft heb ik nog niet gevraagd. Straks misschien, aan tafel. Heel efkes heeft hij uitgelegd, in schema-lijnen, wat er met de Lubu gebeurd is, speciaal voor mij. JdL is werkelijk een fijne tafelgenoot. Door stormweer was er een plastische vervorming van de romp, ter hoogte van het achterdek. Doorheen de achterbouw, en dus onder het achterdek, loopt onderin de aandrijfstang van de main engine naar de schroef, de schroefas. De aandrijfstang is in zeer sterk staal en die vervormt niet mee op dezelfde manier als de romp in toen dat stormweer. Et voilà : dysplasie --> disfunctie!
Kan stormweer zo'n sterke vervorming in de romp veroorzaken? Ja, want de Lubu is een zeer lichte bouw. Voor zó'n oppervlakte is de romp eigenlijk een tamelijk dunne staalplaat. Ziezo, die uitleg was duidelijk. 'k Was enorm opgetogen dat JdL tijd genomen had om mijn vragen te beantwoorden. PP-LM zat in zijn bord te kijken en te mokken, hij was niet het centrum van de aandacht. Stormweer dus. Awel PvR? Gij vertelde toch dat heirkracht niet bestond hè? Wel, in januari toch nog niet ... -tekst 281 PvR moest plots weer telefoneren.
LM vertelde deze namiddag dat de Lubu voorlopig nog niet op komst is. Ze zijn afgekeurd, niet gasvrij genoeg. Volledig gasvrij bestaat niet volgens choff Kram, maar op de Lubu vallen ze zelfs buiten de marges. Herbeginnen de grote kuis van die tanks! Terug naar Karimun. Rap een beetje! Capt DM is er al niet meer aan boord sinds Korea. Choff Pevela is ginder gelukkig ook afgelost en cheng DS ook, denk ik. Ik ben al lang blij dat capt DM (onze topkaptein) en choff Pevela die ellende daar aan boord niet moeten meemaken. Voor hun vervangers is het even erg natuurlijk, maar die zijn fris uit verlof en kunnen voorlopig nog tegen een stootje, maak ik mezelf wijs.
12h30 : groot nieuws. De marco komt niét terug, hoogstens om zijn bagage te maken en dat bericht is zo officieel al maar zijn kan, zegt LM. 'k Ben vergeten te vragen van waar of van wie hij dat 'officieel' weet. Vanmiddag was er weer telefoon aan tafel. De marco weet heel goed op welk tijdstip hij moet bellen hoor. Heel efkes dacht ik dat hij in operatiehemdje met zijn zitvlak-affaire en scalpels en wieken bij ons op tafel lag, maar die details heeft capt PP-LM ons dan toch bespaard. PP-LM gaat de marco om 15h bezoeken. (Voor de rest van de namiddag duikt hij gewoon weer ergens tussen de lakens, op kosten van de rederij...) Hij bestelde gelijk zijn vervoer in een telefoontje naar de agent, zo blij was hij dat hij van zijn verantwoordelijkheden weg kan.
De agent heet Thomas en heeft dit schip onder zijn administratieve hoede sinds begin deze maand. Hij zal ons nu wel zo goed als beu zijn, denk ik. PvR en PP-LM bellen hem om de haverklap, van 06h tot ver na kantooruren. Thomas is eigenlijk de nanny van PvR en en PP-LM. PvR vertelde aan PP-LM dat Tomas 'crevé' is, le pauvre. Uitgeput ocharme. Want PvR belde hem om 06h en Thomas sliep nog. "Ik laat een wagen komen om 06h30" verduidelijkte hij voor de andere tafelgenoten. Niemand toonde daar het gepaste ontzag voor. Ik zag hen denken : wie op hotel wil slapen (tussen de lakens gaan stoeien) moet het spitsuur maar trotseren. Ondertussen dient PvR zijn cabine puur als kleedkamer voor hem en voor hem alleen, en moeten andere mensen, die liever wél aan boord zouden logeren dan op hotel. Er is aan het shipsoffice toch een badkamer die als kleedkamer kan dienen. En in het office staat ook een schrijftafel. Waarom neemt hij dié ruimte niet in gebruik ipv een volledige cabine?
Bon, we lachen wat af, LM en ik, wanneer we PvR naar wat bevestiging horen hengelen omdat hij voor het ogenblik 'geen leven' heeft. Dat hij op dit schip eens een contractje meevaart. Dan pas mag hij spreken.
Om JdL wat te doen griezelen heb ik over het hagedismonster op Karimun verteld. Hij vond het akelig genoeg naar mijn zin. Ofwel griezelde hij mee uit beleefdheid, dat kan ook want hij is een heer, heb ik de indruk. 'k Ben vergeten een Humo te vragen. Morgen dan maar.
Ziezo, blad vol. Wat gaat het snel wanneer een mens zo wat begint te roddelen hè. Of te ratelen. Want echte roddel is het eigenlijk niet, het is ommers allemaal waar.
De kassiersters van Padi Mas dragen hetzelfde uniform als de hostessen van Singapore Airlines, maar dan in groene waterkleuren ipv tinten blauw. 'k Denk dat het een traditioneel pakje is: bloesvestje + lange rok. Heel elegant en heel mooi, al die kleine poppendames. We gingen Padi Mas uit en ik moest al weer naar binnen omdat ik de drie kleine houten katten vergeten te kopen was voor Tina. En toen stapten we de warme parking op.
Naar de overkant van de straat : Marina Hotel. Een eigenaardige inrit die half gesloten was, een binnenkoer met een bloemrijke haag als afsluiting, een dancing die aan het openen was, een hotel dat geen bar heeft en daarnaast een soortement van dansrestaurant dat bijna open was en waar we al iets te drinken konden krijgen. De airco stond pas aan, het was er nog duf. Maar er was stilte. Prima!
Toiletten : niet de deur in de linkerhoek van de zaal, maar in de rechterhoek. Oké, weer heel die zaal door, maar deze keer over het podium, da's korter. Ja, ik heb dus in Indonesia op het podium gestaan, zij het om dwingende redenen. Naast het podium stond een tafel-trolley, zo'n werktafel op wielen om snel veel grote tafels af te ruimen in cantine-stijl. Op het bovenste vak lag in een glazen bak een soortement hagedis-beest-draakjesmonster, ongeveer 50cm lijf + 70cm staart. De staart hing uit de bak. Wat een eigenaardige manier om zo'n beest op te zetten, dacht ik. Gewoonlijk zetten ze die toch in een pose hè? Op een tak of zo en met de muil open, de kam omhoog en de staart in een krul ... 'k Keek nog eens om. Als ze de staart nu nog moeten goed krijgen breekt hij. En wat een vreemde plek om zo'n bezienswaardigheid op te stellen. 30 seconden later viel mijne nikkel dat het monster niet opgezet was, maar leefde. Da's geen bezienswaardigheid, dat is een gezondheidsmedewerker. Die moet overdag, van op de vloer dan, wanneer het dansrestaurant gesloten is en warm, op ongedierte jagen: hagedissen, insecten en misschien zelfs slangen (slangetjes) en alles wat hier door kieren en spleten naar binnen gekropen komt.
'k Liep in een boogje rond de trolley terug naar de tafel. Onze tafel stond aan de voorkant van de zaal, meters van de trolley vandaan. Maar de staart leek nog eens zo donker en nog eens zo groot nu ik besefte dat het dier leefde. 'k Vertel dat aan LM, hij kijkt eens naar achter. - Ah ja, antwoordde hij, schijnbaar onbewogen. - Gaat ge eens kijken? vroeg ik. - Nee. Neenee. Mijn verhaaltje volstond voor hem. Hij wou geen drakenbeesten van nabij zien. Nu zagen we op de tegels in tegenlicht twee hagedissen kruipen ook nog. En onder de inkomdeur was spleet van 2 cm te zien. Langs daar komt al zeker ongedierte binnen. En kijk, over de vloer kroop nog een hagedisje, enkele cm lang maar. Da's allemaal voer en werk voor het draak-beest in de bak op de trolley.
Het werd stilaan tijd om naar The Mandarin te gaan, Capt PP-LM en PvR hadden daar lekker gegeten. Dus liever dan op culinaire verkenning te gaan hielden we het bij The Mandarin: zeevruchten, vers van de dag. Dat openlucht restaurant moest een beetje verder richting scheepswerf zijn, maar hoeveel een beetje verder is wisten ze niet precies. De zon was al aan het zakken, dat wel, maar het was toch steil bergop en het beetje koelte dat we in de Marina hadden opgedaan was al weer weg. En onze boodschappen begonnen te wegen, wielekes of niet. Uit het asfalt kwam de hitte van de dag. De begroeiing gaf niet veel koelte. Het riet langs de baan rook lekker en ruiste zachtjes, maar gaf geen schaduw. Als het hier nog lang duurt doen we een wagen stoppen. Het werd stiller langs de weg, er waren ineens geen wagens meer, enkel nog luide brommers. We hadden een fles water bij, maar we raakten uitgeput. Nog efkes deze heuveltop en dan hebben we het gehad, definitief uitgeput.
Vlak achter de heuveltop, iets van de weg af en verborgen door de begroeiing: The Mandarin. We zijn neergeploft aan een tafel pal onder een ventilator. Geen menu, hier eet men volgens de vangst van de dag. Wij spreken (nog) geen Bahasa, en zij spreken geen Nederlands meer. Malais? Ook niet, sorry. Thai? En wij maar nee schudden met een spijtige glimlach. Nu krijgen we eens te maken met meertalige bediening, nu hebben we geen enkele taal gemeenschappelijk. Ze hebben de kok van bij zijn fornuis gehaald, die spreekt Engels.
Op alles wat hij voorstelde hebben wij 'ja' geantwoord, denkend aan een hapje, een voorgerecht en een hoofdschotel met wat groenten en rijst erbij, in afgepaste hoeveelheden voor twee personen. Zo dachten wij. Toen ging de kok drie grote wierookstaven aan de straatkant van het terras in houdertjes plaatsen. - Is dat om insecten weg te houden of is het een ritueel? vroeg ik aan LM. - Een ritueel, zei LM, kijk maar. Boven de keukendeur hing een roodgeverfde plank die dienst deed al huisaltaar en daarop plaatste de kok nog eens drie staven wierook. Nu kon ons niks meer overkomen. Als wie daar aan tafel zat of daar liep te werken was nu beschermd tegen de demonen van de duisternis en ander ongedierte. De Zwarte Boeddha waakt van op zijn rode plank. Alles was nu goed of zou goed komen.
De keukenploeg schoot in gang, met een man of acht. Bij dit weer wordt geen voorbereidend werk gedaan. (geen mise-en-place) Alles gebeurt à la minute, vandaar al dat keukenvolk. Groenten kuisen, vis kuisen, wokken, stomen, hakken & bakken, blussen & saus maken, afwerken & serveren. Vijf of zes schotels brachten ze, alles in familiale porties en ook nog twee vissen (?) Daarop zullen wij daarstraks 'ja' geantwoord hebben zonder op te letten. Op andere tafels stonden dezelfde hoeveelheden eten, maar dan voor een gezelschap van zes tot acht mensen. 'k Hoopte dat Ive en Pjotr zouden voorbijkomen om dat te helpen opeten, maar die waren zelf druk bezig, elders op het eiland.
Geloof het of niet, wij hebben al dat eten op gekregen, behalve de twee vissen. De kok kwam wat ongerust vragen waarom we de vissen niet opaten. - Too much, zeiden wij, danig beschaamd. Want eten laten staan in een Derde Wereld land is in feite een slag in het gezicht van de mensen. Eigenlijk is teveel bestellen al zeer decadent. Of hij het moest inpakken om mee te nemen. Nee danku, liever niet in deze warmte. We hebben zo al eens iets voorgehad. -salmonella, op het vermaledijde schip 25, tekst152 De drukte nam af. De restaurantbrigade ging wat voetbal zitten kijken in de 'zaal', het overdekt terras aan drie zijden open om de bries toe te laten. Wanneer er nog een gezelschap neerstreek en de bestelling opgenomen was, schoten ze met zijn allen weer in gang: schillen, snijden, hakken, bakken, stomen, wokken, kláár! Serveren maar!
Later op de avond hebben we gezien wat zijzelf aten: een bord vol rijst, daarin drie brokjes vlees. Niks seafood of vis. Niks groenten en geen drank erbij. De voetbalmatch bleef op staan. Een van de spelers heette De Souter, of De Soute, of de Stoute. Het werd met een oe uitgesproken, het kan dus ook De Soete geweest zijn. Het klonk in elk geval nogal Nederlands. Kent iemand een speler van die naam?
We zaten daar nog zo wat onze tijd vol te maken en ineens had ik de indruk dat we op vakantie waren en niet terug moesten naar het schip, maar naar onze caravan. Zo van : verdorie, het zal nu wel warm zijn daarbinnen, ik had een raam moeten laten open staan. Maar dan zat het nu vol vieze beesten binnen. 'k Zal het sebiet efkes laten tochten, met de lichten uit ... Van waar dat vakantiegevoel zo ineens? De geur van het riet misschien. En omdat LM daar zo genoeglijk zat voetbal te kijken en te lanterfanten. 'k Was blij te zien dat hij dat nog kan, na 81 dagen aan boord van dit schip, die varende ruïne.
Ive en Pjotr kunnen het al niet meer, lanterfanten. Zij marcheerden deze namiddag langs de weg alsof ze aan deck waren en liepen zich nuttig te houden, alsof elke seconde die langzaam doorgebracht werd, of met alleen maar kijken, voor eeuwig en altijd nooit opgebracht zal hebben. Zij zijn in permanente staat van paraatheid. Door de job is hun versnellingsbak geblokkeerd in de hoogste stand. Zelfs tijdens een halve dag vrijaf moet het nog vooruit gaan. Dwangmatig actief ... waar hebben we dat nog meegemaakt?
Er stonden twee piepkleine schoteltjes op tafel met pikante groene besjes of zaadjes in een zout waterachtig sausje, ongeveer vier soeplepels elk. Op de andere tafels stonden ze ook, maar ik had niet kunnen ontdekken hoe en waarmee dat gegeten werd. 'k Heb nog een beetje rijst genomen met twee van die soeplepels pekel er op. Na een minuut voelde ik het tintelen in mijn tenen, alle vermoeidheid was weg. Zout! Natuurlijk! Hoeveel minerale zouten zouden wij uitgezweet hebben deze namiddag. De laatste twee lepels heb ik ook binnen gelepeld : klaarwakker en fit genoeg om het eiland te voet over te steken, bij manier van spreken. - LM! Kijk! Hier! Pekel! Opeten! Doen! Maar hij deed het niet. Hij moest die goals op TV immers niet zelf maken. -enkele jaren later is hij plots wél advies beginnen volgen, hij moest toen wel Rond 22h is de kok met zijn brommerke een taxi voor ons gaan halen. -nu zijn er GSM's, maar in 1999 nog zo niet hè.
Aan de scheepswerf gekomen was de grote hoop er al. Zo rond 23h30 waren we met teveel volk om daar nog een half uur te blijven staan wachten en kwam iemand van de ploegbazen ons zeggen dat het bootje ons alvast naar het schip zou brengen. Er hadden zich al een paar man zich te slapen gedrapeerd bovenop fijne pijplijntjes voor zuurstof en nog een ander gas. 'k Denk toevoerpijpjes naar de drijfdok. Jamaar! We waren nog niet voltallig ... Dat gaf niks, zei de man, dan vaarde het bootje wel twee keer. Hij wou zo'n grote groep daar weg hebben, dat was duidelijk. We stappen braafjes de schuit in. In de twee andere bootjes lagen de schippers te slapen op het verhoogd deck, bovenop het machien. Deze schipper ging met zijn schuit eens goed tegen de hunne titsen, zodat de twee anderen ook wakker waren. Waarvoor dat manoeuvre moest dienen snappen we nog altijd niet, er was plaats genoeg om te keren zonder tegen de andere schuiten te bumpen. -de slaap van een zeemens is HEILIG! Vier minuten varen naar het schip. 'ONS' schip krijg ik nog altijd niet getypt. Niks 'ons', gewoon 'het'.
We zouden de gangway opgaan in het nachtdonker, deze keer stond er geen wind dus was het kalm water. De straal deklicht zwiept niet heen en weer zoals toen in Khor Fakkan -tekst 287 & 288-het licht blijft mooi op de gangway en het platform staan. Deze keer kan er niks gebeuren. De omstandigheden zijn veilig & veilig genoeg om van op een zacht wiegend bootje in één stap recht op het platform van de gangway te geraken. Die grote wierookstaven van daarstraks helpen niet alleen voor junglegoden maar ook voor water- en weergoden. Wat sta ik dan weer te kijken naar de romp van het schip? Daar kunt ge met uw hoofd tegen slaan. Naar het platform van de stuurboord-gangway? Daar kunt ge met uw rechterslaap tegen slaan. Naar de rand van de schuit? Daar kunt ge met uw achterhoofd en/of nek tegen slaan. Kortom, hier is nergens vrije ruimte om te vallen en een val te overleven door wat te peddelen in het water tot ze u er uit hijsen. Ge riskeert hier langs drie kanten uw bewustzijn en de vierde kant is de schroef van de schuit ..., de mixer. -was dit een voorafschaduwing?
Met dít kalm weer? Doe zo alert niet m, ge maakt uzelf zenuwachtig. Wat veel pekel gegeten zeker? Yep, al goed dat ik die vier lepels pekel ingenomen had. Dank u Boeddha voor die ingeving, het weer was veilig genoeg maar iemand van de schuitgenoten was dat veel minder. Hij ging zijn maten eens tonen hoe goed hij wel stond met de Westerlingen van het schip. Hij wou weer scoren. (Hij heet al een paar dagen G.S.) -? Toen dat vent zich naast mij en achter LM manoeuvreerde gingen mijn antennes rechtstaan. Dat soort score-ijver, hanig gedrag, kan gevaarlijk zijn. En op het ogenblik dat LM de stap VÓÓRUIT zetten, dus van de schuit naar het platform overstapte hadden we het : G.S. ging zonder verwittigen de boodschappentrolley overnemen en greep met een volle armbeweging naar het handvat, richting ÁCHTERUIT! LM uit evenwicht brengen? Ik heb dat vent zijn arm met een harde klop naar beneden geslagen, daar moest ik niet over nadenken, het was geen reflex, het was nog sneller. Als hij zo nog eens probeert te schitteren ten koste van iemand anders veiligheid knijp ik zijn strot dicht. Er is tussen schuit en schip géén plaats om vrijuit en onbeschadigd te vallen. LM had kunnen dood zijn.
De reactie uit Luik op dit verhaal (cheng Venes) : - Jamaar, die mens heeft dat gedaan om goed te doen. -iemand in gevaar brengen? - Allez, allez, Chef, u zucht zelf heelder dagen over uw doe-goeders daar beneden, dat ze nooit iets echt goed doen of afwerken. Als iemand iets goed wil doen, dan kan die op voorhand iets zeggen of vragen en niet zonder verwittigen zich moeien. En voorál niet in achteruit, in een onzekere situatie, een situatie die aandacht en concentratie vraagt. -getver, ik zit mij nu wéér op te winden
Eergisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM had een namiddag vrij (zondag) en kon kiezen tussen siësten of aan de wal gaan. £Het werd de wal. Eigenaardig hè. We hebben onze trolley meegenomen -handbagage op wieltjes- de boodschappenlijst was niet zo lang, maar een mens weet nooit. We moesten zo eens de juiste kleerkast voor thuis tegenkomen. De trolley komt van bij Blokker (800BF), met uitschuifbaar handvat en hij kan dienst doen voor boodschappen. We zijn blij dat we er eentje hebben,vooral ik, omdat het eentje van Blokker is. Samsonite heeft ze ook. Al eens een gescheurde Samsonite gezien? Triestig hè. De prijs is 4 à 5 x die van Blokker, maar ze scheuren allebei even makkelijk. -toen toch nog
Voor het ogenblik hebben we verschillende walploegen aan boord. 120 man voor de grote kuis in de tanks, een ploeg elektriekers, een Maleise cleaning gang van 17 man, veel volk.
Onze Filipijnse bemanning had een halve dag verlof gekregen. De Maleise cleaning gang had vrijaf. Pjotr en Ive waren vrij en LM ook en bibi mocht mee. Wij met ons allen een houten bootje in, ongeveer 40 personen. Het ging nipt. Niet van dat ruimschoots nipt, wanneer iedereen wel iets vindt om zich aan vast te houden. Dit was écht nipt, we hielden ons vast aan elkaar. En het was geen bootje, het was een schuit. Een motorschuit, met een stuurhut en daarachter (ook overdekt) een verhoogd dek, ongeveer op heuphoogte. Langs de wanden hingen plastic zakjes met persoonlijk spul in. De schipper overnacht aan boord, op dat houten verhoogd deck. Nergens een matras gezien of iets zacht om op te liggen.
Onder dat verhoogd dekje zit de machineruimte. Wie er tegenaan geleund stond kreeg door de open schuifkleppen de hete machinelucht langs de kuiten. Wie niet ver genoeg op het achterdek zat of stond, kreeg die hete lucht als ademlucht. Halverwege de 9m² achterdek stond een houten kist. Een keukenkist. Aan de buitenkant van de kist stond een zelf getimmerd rekje voor bestek. Eén lepel stak in het rek. Op het deksel stond geschreven : Dilarang en nog iets. Dilarang betekent verboden, dat weten we nog van twee jaar geleden in Dumai, Sumatra. Dilarang merokok = verboden te roken. Misschien stond hier 'verboden aan te raken'? Of te openen, of op de gaan zitten?
Vóór de kist stonden twee geblutste aluminium potten, waarvan één op een steen. De pot past in de steen, het is een set. Waarschijnlijk brengen ze van uit de cantina een portie eten op een hete steen. Hete steen is een oplossing voor een houten schuit natuurlijk, liever geen open vlam. In dit harde zonlicht ziet een mens niet welke kant een vlam uit waait. Daarom liever hete steen. De romp van de schuit is niet geschilderd maar geteerd. Daarméé geven die schuiten zo'n mooi donker, scherp afgelijnd silhouet op het water. Zelfs in de loodrechte middagzon. Maar op een geteerde schuit dus liever geen open vlam, best een warme steen. Roken mocht wel. Vooraan en achteraan, 40 mensen in het totaal, op dit klein vaartuig. Als wij bootvluchtelingen zouden zijn -toen ging het nog over Vietnamese bootvluchtelingen-dan zou die schuit ons gedurende ± 15 dagen moeten kunnen dragen. Gedurende 15 dagen x-aantal uren per dag rechtstaan. Zitten of liggen gebeurt om beurten. Die schuit kan geen brandstof opslaan voor 15 dagen! De 2de dag begint het zwalpen al, in de hoop dat de stroming ons de juiste richting uitdrijft zodat de juiste kustwacht van het juiste land ons oppikt. Misschien 1 dag varen en 14 dagen zwalpen? Voor 15 dagen drinkwater voorzien ook. Waar? In flessen. Overal waar enkele cm² plaats is steken we een fles. 40 x 15= 600 flessen. Zijn hier 600 fles-plekjes? 600 kg extra-gewicht met deze schuit kunnen dragen, buiten het gewicht van de brandstofvoorraad en het gewicht van de mensen. Eten = rijst, 250gr x 40 x 15 =150kg rijst. Nu nog brandstof om de rijst op te garen ... open vlam, op dit geteerd schuitje. Koken bij valavond dan maar, dan zien we de vlam beter. Er zijn genoeg koppen om de vlam in het oog te houden en er is zeewater bij de hand om te blussen indien nodig. Overdag: zonnebrand, hitteslag, dorst, honger, bewustzijnsvernauwing, geen reling, haaien ... Stop met die scenario's à la Reader's Digest, m! We zijn er al, uitstappen, 4 minuten varen, geen 15 dagen!
Maar toch ... 40 personen hè. 't Was efkes het bekijken en overdenken waard, de schuit met beperkte opslagruimte, beperkte brandstofvoorraad en de 'niks' waarmee bootvluchtelingen zich op volle zee tussen de haaien wagen ... Of in de tijden van de Inquisitie hè, brachten ze dwars over de Noordzee (en dat is nu eens geen kalme zee) mensen naar Engeland met soortgelijke schui ... goed, goed, ik zal uitstappen. Mensenlief, wat zijt ge vandaag haastig met lezen, dit zijn de tropen hoor. In maart dan nog wel. Arré-up, trapje op. Ziezo, we zijn aan De Wal, op het eiland Karimun. 'k Moet er niet aan denken dat de mensen thuis de verwarming hebben aan staan. Vrijwillig dan nog wel.
LM heeft met iemand van de ploeg elektriekers 50 USD gewisseld. 1 USD = 8.000 rupiah, 50 USD = 400.000 rupiah, = 1.800 BF. We stapten (wandelden) achter de drijfdok om, heel de scheepswerf door, tussen de verwrongen stukken staal, de ateliers, de bloemrijke hagen, met daarachter de gebruikelijke zware rommel en ander roestig spul, langs de cantina waar de weg verbreedt en langs het kantoor met vlaggen naar de poort, daar waar de bewoonde wereld begint. Buiten de poort waren een aantal kleine openlucht cantinas, zoals in Dumai (Sumatra), maar dan op een helling. Hier kan het afvalwater tenminste weg van de eetruimte.
Karimun is een groep eilanden tussen Singapore en Sumatra en die ligt pal ten einde Malakka Strait. Op de radio zeggen ze iets van 70.000 inwoners En het aantal groeit nog elke dag, voegden zij daar zeer opgetogen aan toe. De stad ligt aan de zuidkant van het eiland en heet Balai. We moesten de heuvels door om naar Balai te rijden. Dat was een mooie rit. Het was er mooi omdat we er niet te voet door moesten, in die hitte. In Balai aangekomen (±13h30) hebben we ons bijna laten afzetten door de taximan. Die dacht nu al zijn dag te kunnen afsluiten door ons 25 Singapore dollars te vragen, dat is ± 17 USD. We vroegen het bedrag in rupiah, maar rupiah wuifde hij weg, wou hij niet aannemen. Hij sprak & verstond plots enkel nog zoveel Engels als het hem schikte : niks, geen woord meer.
De Maleiers van de Cleaning Gang, in de wagen achter ons, hadden maar 30.000 rupiah betaald (3 USD). Ze bleven er efkes bij staan, bij ons. Een winkelier en een gezette haarkapper kwamen uit hun shop. De haarkapper vond het ook veel te veel geld en zei iets tegen de taxichauffeur, die plots Oost-Indisch doof werd. Niet verbaasd zijn, dit is ooit Oost-Indië geweest. https://historiek.net/oost-indisch-doof-zijn-herkomst/77792/ Er was zo nog wat volk komen rond staan, straatschuimers. Als het hier een rel wordt, op de hoek is een Kantor Polisi, dacht ik. Voor hoeveel geld het is afgelopen moet ik nog vragen. Pjotr, LM en Ive hebben 'het gesprek' gevoerd. En de zaak opgelost.
We konden geld wisselen in een eethuisje. Ipv uit te leggen waar dat was, stuurde de kapper iemand van de straatschuimers/straatlopers mee om ons te tonen waar het was, drie huizen verder aan de overkant. Twee van die gasten gingen mee. Ene schoof zijn handje in de hand van LM. LM voelde dat ik het niet was en schudde hem verschrikt af. Geen inkomsten daar voor de jongen (de gigolo) in kwestie. Dat zag ik van nabij gebeuren omdat ik twee passen achter LM kwam, en 'k had moeite mijn lach in te houden. Was dit de eerste keer in zijn leven dat LM lastig gevallen werd?
Pjotr bleef op de stoep staan, één van die twee straatlopers ging binnen vragen aan welke koers er gewisseld werd. Heel de voorgevel van dat eethuisje is open, de toog is drie stappen van de stoep naar binnen. De gast kwam zeggen : 8.600 rupiah voor 1 USD. Dat klonk al 600 rupiah interessanter dan de vorige transactie. Oké, zei Pjotr, gaf een bedrag in dollars mee en bleef op de stoep staan wachten. De gast bracht het bedrag in rupiah naar Pjotr. Onderwijl zag ik LM zelf naar de toog gaan wisselen, geen tussenpersonen. Van Pjotr wou de gast een 'tip' hebben. Niks te tippen, ze Pjotr, terwijl hij uitgebreid het pak rupiah biljetten bleef staan tellen, op een randje in de straat dat tegelijk dienst deed als stoep, terras, goot en riool. Van LM moesten ze niks hebben. Zelfs geen handje meer.
Van daar recht naar een Westers uitziend hotel, de bar binnen. In de airco gingen we efkes zitten nadenken over de 'onderhandelingen' met de taxichauffeur en de straatlopers. Als Welcome to Indonesia konden de afgelopen minuten tellen. En ook nog : op de parking van dit hotel hadden we een 'deurhanger' aan ons been, ene die zich opwierp als gids, taxichauffeur en vertaler. Op drie stappen tijd hadden we daar al drie keer 'nee danku' moeten antwoorden. "Andy", stelde hij zich toch maar voor. Hij was in stadskledij, bruine pantalon, beige polo en een broeksriem met een gesp van 16cm breed, want er moest voluit Gucci op kunnen in letters van 4 cm klatergoud. Mogelijk was hij ook nog gigolo. Al was hij gekleed op een ander cliënteel, hij had dezelfde aanpak als de straatlopers/straatschuimers en was even opdringerig en inhalig. Een haai. Erger dan in Dumai (Indonesia), erger dan Brasil, erger dan echte haaien, die zien er tenminste uit als een haai. Wij weer drie keer nee-danku, niks nodig. Maar hij was ondertussen mee binnen gestapt en bleef rond onze tafel hangen en instructies uitdelen aan de diensters, kwam ongevraagd mee aan tafel zitten, stond weer recht om het in het midden van de zaal wat te gaan uithangen met grote armgebaren, kwam weer bij ons aan tafel zitten ... als Pjotr er nu maar geen gesprek mee begint, want dan geraken we het vent voor de rest van de dag niet meer kwijt. Pjotr keek verliefd in zijn glas Guinness en negeerde de deurhanger gelukkig tot die eindelijk beliefde te snappen dat we helemaal niks van zijn aanbod aan diensten zouden gebruiken. In het buitengaan stond hij daar weer. Misschien huurt hij zijn werkplek op die parking van de directie van het hotel. Dat zou kunnen hoor. Meertalig en 'goedgekleed' als hij is houdt hij concurrentie van minder allooi weg van rond van het hotel. Een hotel van allure op Karimun: er was airco, de dranken waren gekoeld en het personeel droeg kledij van de firma.
En dan naar de toko's, de winkeltjes.
Cheng Venes en choff Kram hadden gevraagd slippers mee te brengen. 'k Had de omtrek van hun scheepspantoffels op een papier overgetekend. Ze hebben allebei maat 43. Nu zijn het nogal kleine mensen hier en de schoenmaat voor heren stopt op maat 41. Bij die kleine winkeltjes is het bloedheet onder de luifel. Binnen is het iets minder erg, maar daar is stilstaande lucht, geen zuchtje luchtverversing. En nergens iets groters dan maar 41. Zodra we ergens binnen stapten guste het zweet telkens en ineens van ons lijf. Weer de brandende zon in. Op straat is meer ademlucht. Af & toe, want ze doen hier persies iets in de naft van de brommers. En er zijn véél brommers.
In de zon voelt ge niet dat ge zweet, het verdampt direct. Maar om het half uur voelt ge dorst. Niet zo'n beetje een droge mond of een droge keel hè, neenee, d.o.r.s.t., tot in de poriën, ijl hoofd, stramme spieren ..., om het half uur het ganse syndroom. Heel het lijf schreeuwt dan om vocht. En om koelte. Noch LM, noch ik hebben de geschikte fysiek voor de tropen. Wij zijn niet klein genoeg, niet pezig genoeg en niet donker genoeg, niet genoeg als de plaatselijke mensen. En hier zijn weer veel fietstaxi's natuurlijk. Als steenrijke Westerling is te voet gaan een doodzonde tegen andermans broodwinning , zoals twee jaar geleden in Dumai, ook Indonesia maar dan op Sumatra. En hier ook kregen we om de zoveel passen gejengel van fietsmeneren of we vervoer nodig hadden. Niks van, dan zien we weer maar de helft of nog minder van wat er te bekijken valt.
We hebben één koloniale bouwval gezien, 1927. Een vrachtbeurs, of opslagplaats of de kamer van koophandel misschien. Het gebouw is in elk geval iet-of-wat geweest. Maar nu dus bouwval. Bijlange niet onderhouden zoals de koloniale gebouwen in Saõ Sebastiaõ vorig jaar in Brasil. Er was ook een Chinees tempeltje, helemaal open aan de straatkant. Mooi, maar we moesten verder. Pjotr en Ive stapten nogal door in die hitte, LM & ik raakten achterop door in elke toko naar de slippers voor cheng & choff te zoeken, maar dat vonden we niet erg. Pjotr en Ive stapten toch te snel door voor ons, in dit klimaat. Die historische bouwval hadden ze geeneens bekeken en het tempeltje hadden ze zelfs niet gezien. Pjotr liep te zwanzen met een fietsmeneer die al meer dan 100m niet afliet. We geraakten nog verder achterop en verloren hen uit het zicht. Ondertussen kwamen we ook langs winkeltjes met groenten en voedingswaren, de geur en het uitzicht bespaar ik u. De mensen leven er net niet op een vuilnisbelt, die ligt 4m verder, tussen de huizen in de afwateringskanaaltjes. Om de zoveel huizen is er een halfdroog afwateringskanaaltje, dat gelijk de riool is van de hoger gelegen wijken. Ratten komen pas na zonsondergang tevoorschijn, als ik me goed herinner?
Ineens kwamen Pjotr en Ive ons tegemoet in die fietstaxi en deden ons teken dat de winkelstraat wat verder ophield. LM & ik hebben dan een zijstraat genomen. We hebben nog eens halt gehouden om te gaan afkoelen ergens waar ze airco hebben. Dit hotel had gele tafelkleedjes. Een sanitaire stop houden in een Westers gericht hotel is een tip die ik van Ava meegekregen heb. En voor de prijs moet ge het meestal niet laten, zei ze erbij. Nee, tenzij ge u van merk vergist. Anchor is hier blijkbaar de plaatselijke Tuborg of Carlsberg (x3). Nuja, op een eiland moet ongeveer alles aangevoerd worden, dus kunnen de prijzen hier hoger zijn dan op het vasteland.
En toen stapten wij weer de hitte in, op weg naar Padi Mas, het 'shoppingcenter' van de stad. Misschien wel van het ganse eiland. De stad uit, bergop, fietstaxi's komen daar niet wegens te steil. Gewoon langs de baan lopen is vragen om een taxi. Elke personenwagen speelt hier taxi. Deze meneer verstond Engels en hij wou ons tot Padi Mas brengen voor 20.000 rupiah (2,35 USD) dat leek ± redelijk volgens de lokale maatstaven. Padi Mas is een gewoon supermarktje, maar dan zonder voeding. En daar hebben we de slippers maat 43 gevonden! En zo nog het een en ander. Een hempje voor mij (blauw en bordeaux) en wat blikjes exotisch vruchtensap. Ze hadden hier ook papierwaren maar nu juist niet die schriften met die overdadig versierde Oosterse kaften. De enige papierwinkel die we die dag tegen gekomen zijn was gesloten. Da's gek, want alle andere winkels waren open op zondag. Gesloten = 'tutup'. -shut up?
17h25 LT, 11h25 BT : pôôôtver-hier-en-ginder. 'k Kom van bij capt PP-LM. Gisteren kon ik de fax voor D zijn verjaardag niet verzonden krijgen en vandaag zat PP weeral klaar, opgetipt en nog dampend van de afterdinges. Hij was aan het kaarten op zijn computer, hij zou het 'straks' wel verzenden, want hij was punten aan het scoren.
Alsof dat spel tegen de klok is !!! Zo nog een paar keren en het is nieuwjaar. Het is maar 1 keer per jaar 15/03 hè PP-LM, en ondertussen is het in België al de 16de hè vent. 19h LT : Ha, 't was niet om aan de wal te gaan? Hij zat daar zómaar wat te dampen. Dan is het oké. De fax is vertrokken ondertussen.
Er is sprake van dat 2de mecanicien RY, de voorganger van LM, zou over komen om mee de droge dock te doen. Cheng Venes heeft dat aangevraagd en het zou toegezegd zijn. Toegezegd betekent nog niet bevestigd. Volgens mij is dat weer een zoethoudertje want PvR schermt teveel met en jammert teveel over 'zíjn' budget. Om cheng Venes te sussen is het dus 'toegezegd', voorlopig. Ze gaan hier geen twee 2de mecaniciens zetten gedurende drie weken of meer, daarvan ben ik overtuigd. Het Budget! Maar ik help het cheng Venes wel hopen natuurlijk, tegen beter weten in. 'k Zal eens wat zeewier branden voor Neptunus. -dat werkt, soms
Gisteren aan tafel hoopte ik dat PvR met stoel en al door de vloer zou zakken, maar dat is niet gebeurd. Jammer. Hij zei lacherig dat er zóveel werk was in droge dok (*) dat hij niet wist wat het beste was: hen de werklijst in zijn geheel geven bij het begin van de werkzaamheden, of een werklijst dag-per-dag geven. Dat zegt hij dus tegen mensen (cheng Venes en choff Kram) die ruim op voorhand moeten weten wat er gaat gebeuren om het ook te kunnen doén gebeuren. Mensen die op voorhand de planning moeten kennen om intijds werkvolk te kunnen voorzien op de juiste plaatsen en op het juiste tijdstip. Mensen die op termijn het beleid van het schip in handen hebben. Die mensen, afdelingschefs, zou hij efkes herleiden naar het niveau van loopjongens of dagloners. En capt PP-LM liet eens niet horen dat hij zijn twee afdelingschefs, zijn adjudanten nodig had!
In de stilte die volgde zag ik zijn stoel verdwijnen met PvR er op. Toen ik van mijn bord opkeek was hij er nog. Jammer. En het spijt mij zeer te moeten zeggen dat dit Groot Organisatorisch Talent een Brusselaar is. (*) 'Zoveel werk? Hij heeft de helft van de joblijst al weggesnoeid ter meerdere eer en glorie van zijn zuinige aanpak tov de rederij.
Gisterenavond heb ik iets meer vernomen over de klokken-historie. Cheng Venes was in de namiddag al eens op de brug gaan kijken wat er aan de hand was met de masterclock van het schip. Capt PP-LM was ook op de brug en wuifde hem weg, met een gebaar van 'niét nodig, de marco (zijn lakei) heeft de stukken al besteld'. Had hij gedurfd, hij had cheng Venes regelrecht van de brug gestuurd. Maar een chief engineer heeft zoals een captain vier latten op zijn epauletten. Hij kon qua rang cheng Venes dus zomaar niet weg commanderen. Paleis intriges, daar lijkt het sterk op. Ik vraag me af wat de bedoeling van dit alles is, van PP-LM is.
De marco had dus de klok opengegooid, kon er niet aan uit, heeft met enig ritueel enkele referentienummers opgeschreven en heeft het spel weer dichtgegooid. Met een gewichtig gezicht is hij de stukken gaan bestellen. De schijn was gered, maar de klok was nog even stuk. Tot daar zijn bijdrage. Die stukken zullen toekomen na zijn afmonstering en hij wordt niet vervangen want er komt een GMDSS in de plaats van het radiostation + marco. Wie gaat die stukken dan installeren? Deze marco weet ook wel dat hij verdwenen zal zijn wanneer de stukken toekomen. En dan krijgt cheng Venes plots die klok gerepareerd. Zónder cinema of gewichtigdoenerij. Er waren zelfs geen vervangstukken nodig! Een paar zekeringen en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben, die stukken zijn allemaal in voorraad aan boord. Critical Parts heet dat, de vervangstukken die moéten aanwezig zijn in geval van ... en dit was een geval. Alleen is deze marco ook een 'geval'.
En de masterclock, ze loopt nog altijd, het is nu klokke 10h09. Cheng Venes is van Hongaarse origine. Vioolspelen (precisiewerk) en schaken (analytisch denkwerk) krijgen de kinderen mee van in de wieg. En daarmee zijn wij vandaag gered! Allemaal, zelfs de marco, want die werkt ook op de klok. Zijn gewichtig gedoe leidde niet direct tot zichtbare en meetbare resultaten. En voor de stuurlieden op de brug moet het zichtbaar en meetbaar zijn, zij hebben de klok echt nodig voor hun werk.
Iets na 18h kwamen Danut en Pjotr (stuurlieden) in de bar toe. Pjotr grijpt cheng Venes bij de hand en heft diens arm omhoog in een zegegebaar: - Hurray for the Chief, Champion! En wij gaven applaus natuurlijk. De mannen van de brug zijn gelukkig en blij dat de klok weer loopt, voor hen is het een zeer belangrijk werkinstrument, haast onmisbaar. Op het moment van dat zegegebaar stapte de marco juist naar tafel. Hij heeft het dus niet gezien, of hij zag zoiets aankomen, dat kan ook.
Ietske later zei Pjotr (Poolse 2de stuur): - Er zijn dingen die zo erg zijn dat men er niet mag over spreken. Zijn blik naar mij: zijt ge méé? Mijn blik: jaja, dat de schijn voorrang heeft op de feiten, ga verder, deed ik met een handgebaar. - Er zijn dingen die zo erg zijn dat een mens er zou van schreien. Weer die vragende blik naar mij. -waarom naar mij? Ikke: jaja, dat dit soort dingen niet eenmalig is maar systematisch bij de marco, de schijn redden. - En dan zijn er dingen die zó erg zijn, dat men er beter kan mee lachen. Jaja, en dit zal nog wat duren, want er is een verlenging aangevraagd voor de marco. En hij mimeerde dat lachen, een grijns. Maar de klok werkt nu weer hè man. En we mogen niet roddelen over degene die wisselstukken besteld heeft om de masterclock daarna nog altijd even kapot te laten. Dus ja, Hurray for the Chief Engineer, he's a champion.
Ow mensen, niet wéér! Ze zijn opnieuw slop overboord aan het pompen. Via de manifold deze keer. Die spuitmonden hebben 85 cm Ø en er wordt gepompt met een druk van 7 à 8 bar aan de pomp, wat ± 5 bar geeft aan de spuitmond. Hoeveel m³ is er geloosd na drie kwartier? Zoals het vraagstuk van het kraantje dat per abuus bleef open staan. Alleen, dit 'kraantje' werd wetens en willens open gezet. Waaiers slop spuiten hier de oceaan in! Dit is geen lek, dit is opzettelijk pompen. Dit is geen spijtig incident, dit is opzettelijke vernieling. (This is no incidental breakdown, this is the road to hell – Chris Rea, 1989)
Hell: het Aralmeer, nooit een reportage over gezien of gelezen? Nooit geïnformeerd of gedocumenteerd geweest, kortom "Wir haben es nicht gewusst" wat menselijk gedrag aanricht? https://nl.wikipedia.org/wiki/Aralmeer
Vanmiddag kwam PvR aan tafel met een gelegenheidsgezicht dat moest duidelijk maken dat hij "de situatie betreurde en de ernst beseft, maar helaas ..." Met de blik op de horizon en wat gezucht. Theatraal, overacting, slecht amateurtoneel. Weinig overtuigend. Iets later kwamen cheng Venes en choff Kram aan tafel. Capt PP-LM hebben we niet gezien. Dierf hij niet aan tafel komen? PvR zat nochtans te wachten met zijn gelegenheidsrede, die moeten inspecteurs uit het hoofd leren om de gewetens aan boord in slaap te sussen. Die resem trivialiteiten krijgen inspecteurs en andere vertegenwoordigers en woordvoerders van de rederij mee van op dure colloquia over kostenbesparend management, in brochures op chic glanspapier. "Natuurlijk doet niemand graag wat wij (WÍJ?) vandaag doen, maar het kan niet anders. Trouwens micro-organismen (*) doen dat vrij snel verdwijnen." Enz, etc. Enfin, het soort vrome redenaties dat we kennen van jaren geleden, alleen kwam het vroom smoel deze keer uit de petroleumbranche. Het is verschrikkelijk moeilijk om mijn gezicht in bedwang te houden en mijn mond toe, wanneer ik dat soort leugens hoor. Want het kan wel anders : BARGES. Geef het slop aan de wal, daar weten ze het te verwerken. Maar ja, dat kost weeral geld.
Choff Kram galmde PvR na als een papegaai zonder eigen hersens : "Natuurlijk pollueert niemand graag, blablabla etc..." Als er maar consensus is! Vrede hier aan tafel, aan gelijk welke prijs! Gisteren was Kram nog godsgruwelijk verontwaardigd omdat een stuurman in een kliniek in Brasil is overleden aan ganggreen en de rederij de oorzaak van het overlijden trachtte weg te moffelen voor de nabestaanden. En vandaag doet hij mee aan het schijnheilig gedoe van diezelfde rederij? Ik hoop dat ze er ooit wakker van liggen, van wat ze vandaag en al andere keren aangericht hebben. Wegteren van wroeging.
Toen we de trap opgingen naar de cabine zei LM: "Ha! het kan niet anders? Dit is de goedkoopste manier, da's alles, want het kan wél anders." Tenminste éne die principes in zijn ruggegraat heeft, die zijn eigen denkpistes blijft volgen. Dankuwel, LM. - jammer genoeg lagen de beslissingen niet bij hem
(*) Niet alleen leugens, ook nog pseudo-uitleg om de omvang van de aangerichte schade te bagatelliseren. Als ik me goed herinner moeten het anaerobe micro-organismen zijn om de vervuiling weg te werken. De anaerobe leven dieper, en aardolie drijft ... SNUL! Om die anaerobe helpers naar boven te krijgen en de aardolie naar beneden tot op hun diepte, moet het al ferm stormen. Daarvoor moet Neptunus zijn mixer fameus later draaien, zoals met de Braer bij de Shetlands, enkele jaren geleden. En dat soort stormen hebben we niet op deze breedtegraad, en zeker vandaag niet ... SUKKEL! https://en.wikipedia.org/wiki/MV_Braer#Environmental_consequences
We varen al twee uren in flauwe bochtjes, alsof het draaien van de schroef de slop naar beneden en de anaerobe micro-organismen gaat mixen terwijl de slop náást ons kielzog drijft. De spuit slop was meters lang, tot ver over de reling en waaierde dan ver en hoog uit in de luchtstromingen naast het schip. Er stond iemand aan de manifold. Om te zien of er geen lek was? Ik dacht dat het Kram himself was, op zijn minst. "Is dat niet gevaarlijk, vroeg ik aan LM toen hij boven was, kan Kram niet bedwelmd raken door de walmen? Hij stond wel bovenwinds, maar toch ..." "Dat was Kram niet, zei LM, dat was een matroos." "Ha ja, en dié raakt niet bedwelmd dan?"
En bekijkt er niemand de satellietbeelden vandaag? Zijn die monitors onbemand? Ze hadden hier allang moeten zijn met vliegtuigen boven het schip en met monsterachtige boetes voor de rederij. Hallo! Wereld! Dit schip pollueert vuile petrol! Express! Doe toch iets, want wij in ons eentje kunnen het niet.
Het is niet de geur van aardolie die me misselijk maakt, het is de gore mentaliteit. Want het kan wél anders. Het kost alleen maar geld en dat heeft de dynastie in Antwerpen in een wip terug verdiend.
PvR is aan boord sinds begin maart. Een van de eerste avonden beschreef hij zich als een ppg-adept, ppg = de permanent positieve gedachte, een permanente positivo dus. Zo van dat optimisme dat zich in evenwicht houdt op illusies. We hebben toen wat lache-voorbeeldjes aangehaald. 'k Zei dat de permanent positieve gedachte op termijn gevaarlijk is, men verliest de maatstaven om een situatie in te schatten, niet elk brandje dooft zomaar vanzelf. Wel, het gesprek eindigde zeker niet met micro-organismen 'die het wel zullen oplossen'.
We zitten weer in een tropische regenbui. Er liggen ook brandslangen gereed om die restanten slop van deck overboord te spuiten. Heel dat mengsel vormt aan bakboord een driehoekige vijver tot aan het kasteel, waar het de spuigaten uitloopt, of gewoon over de lekrand gaat, dat kan ik van hier niet zien. Bovenop het water drijft de aardolie. In regenboogkleuren.
Vanmorgen hing Didi haar mail van wo-10/03 aan ons postbakske naast de deur. Braaf bakske. Sinds 20/12 staat er een papierklem op, dat is bijna 4 maanden. Vandaag hing de mail voor de eerste keer zoals hij moet hangen, ín de klem, en niet zomaar los in het bakske vermits het een enkel blad papier is zonder kaft of andere bescherming tegen kreuken en met de rugzijde naar voor vermits het externe post is, kwestie van de privésfeer zo wat in ere te houden. Dat zijn de gangbare scheepsmanieren van omgang met papier. Halleluja, dacht ik, de marco begint er in te komen. We gaan er op vooruit. Hij is misschien slap-van-snap maar er is blijkbaar nog hoop, na vier maanden.
's Middags moest ik mijn stelling al herzien. LM had die mail 's morgens in het buitengaan gelezen, had hem niet binnen gelegd om mij niet wakker te maken en heeft hem aan het bakske opgehangen zoals het hoort, op scheepswijze. Lap, nu had ik eens iets goeds gedacht over de verbindingsofficier (marco), en nu was ik mis. Overbodige moeite. En nog vroeg in de ochtend ook.
Gisterenmiddag moest ik efkes wachten aan het radiostation, want choff Kram was aan het telefoneren. Dan ben ik maar eens op de brug bij Danut gaan vragen waar we precies waren. Hij toonde me op de kaart een puntje ergens in de Indische Oceaan. Allemaal water en in de linker bovenhoek een stukje land, het eiland Nicobar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Andamanen_en_Nicobaren#Geografie In de cabine heb ik nog eens op de wereldkaart gekeken, want de zeekaarten zeggen soms niet veel, naar gelang de schaal. Nicobar Island ligt ten NW van Sumatra, we vaarden dus niet zo ver van land af, toen we gisteren slop aan het overboord pompen waren, aan het pollueren waren, wetens en willens door PvR en PP-LM. En wij zijn niet de enigen die daar tanks komen spoelen, wist LM te vertellen. Hij heeft er nog twee gezien. En wat achter de horizon gebeurt, dat weten we niet, daar hebben we het raden naar. Ongeveer alle tankers die in Singapore de droge dok in moeten, komen hier hun tanks spoelen. Hoeveel zouden dat zijn per jaar? Waar blijft Greenpeace? Waarom patrouilleren zij hier niet?
In kleine concentraties (onder de 15 ppm) en gespreid over een groot watergebied kan een oceaan die vuiligheid mogelijk wel aan. -de larie van toen Maar wat wij gisteren gezien hebben was pollutie, niet per abuus, nee de pollutie was wetens en willens, om het te laten vooruit gaan en zo tijd en geld te sparen voor de dynastie in Antwerpen. En zodoende misschien zelf een premie op te strijken. De Marpol Conventie, de IMO (International Maritime Organisation), allemaal letterkes op papier.
'k Heb de brochure met over het beleid / de policy van de rederij eens herlezen, in elke cabine ligt zo'n brochure ter inzage. Amaimaai! Gisteren zijn hier enkele zonden begaan tegen de policy. Doodzonden. Ge moet weten dat de 'Company Policy' en de 'Company Rules' er om de haverklap bijgesleurd worden en worden aangehaald om sommige dingen te doen doorgaan of juist niet te laten doorgaan. Bij momenten zou een mens denken dat het evangelie is. Behalve gisteren dan, toen hadden onze plaatselijke twee pausen geen weet meer van evangelie. Toen ik naar die blubber stond te kijken wou ik er foto's van maken. Vanuit onze patrijspoort ging het niet, het was niet de juiste hoek. En van op deck dierf ik niet, als ze me zien fotograferen mag ik misschien nooit meer meevaren. 'k Heb het dus laffelijk gelaten. Ook een Belgitude.
Er is drinkwater gebunkerd in Singapore. Vandaag had dat water een vreemd kleurke, donkergrijs. Ze zullen beneden ergens aan het werken zijn. De witte was zal ik pas doen wanneer LM me zegt wat en hoe. En ik hoop dat met dit water geen soep gemaakt is, dat de keuken intijds verwittigd werd.
Enkele dagen geleden vroeg PvR aan capt PP-LM aan welke snelheid dit schip het minste trilt. "Op anker" antwoordde PP-LM onbewogen. Gisteren vroeg PvR aan tafel of er ook flessenwater in de frigo van de bar staat. "Water? In déze frigo? Ik denk het niet", antwoordde capt PP-LM. PvR ging dan maar een cola uit de bar halen. "Is er geen frigo in zijn cabine? vroeg ik, want het is toch vervelend om voor elke slok water de deur uit te moeten." "Een frigo? In de ownerscabine? Die moet hij verdiénen" zei PP-LM. Oelala, botert het niet tussen die twee? Die prikjes dienen om ons zand in de ogen te strooien natuurlijk, want uiteindelijk zijn het twee handen op één buik. dat hebben we gisteren wel gezien tijdens de pollutie. Denken die aardoliedumpers nu echt dat wij aarts-& oliedom zijn?
1999-03-09 ~ op zee, Indische Oceaan
Sinds twee dagen liggen alle scheepsklokken stil. Eergisterenavond kwam er ineens een bericht door de generall call : " ... shipsclocks ..." en nog iets. Een uur shift kon het onmogelijk zijn. Iedereen was verbaasd en spitste de oren. PP-LM had de meest spitse. Gelukkig herhaalde de stuurman van wacht de boodschap een tweede keer: "... shipsclock broken." Het was 19h40 en de klokken stonden op 18h57. Kermille, dat is ambetant. 's Avonds zo niet, maar overdag, wanneer de dingen op tijd & stond moeten gebeuren.
Er is één masterclock aan boord. Die bevindt zich op de brug. Alle andere klokken (een stuk of 50) worden van daaruit gedicteerd, die volgen het uur dat hen overgebracht wordt van boven, door de masterclock. Zij worden slaveclocks genoemd want zij hebben geen eigen mechanisme, ze volgen slaafs de masterclock. Ligt nu de overbrenging naar de slaveclocks lam of is het de masterclock zelf die defect is? Geen idee. En ik ga het boven niet vragen ookni.
Alle precisie-instrumenten van de brug vallen onder de bevoegdheid (bekwaamheid?) van de marco. Dus ook de reparaties. Ja, zucht, 'k weet het, nu heb ik het wééral over die kwiet. Gisteren had hij aan cheng Venes gevraagd of hij er eens wou naar kijken, naar de masterclock of naar de overbrenging. Is dat nu lef of is het schaamteloosheid? Of is het schaamteloze lef? Kortom, alle klokken staan nu geblokkeerd op 18h57, behalve die van het ECR, die staat op 12h-en-nog-iets. Iemand zal aan de wijzers gedraaid hebben in het gedacht dat een slaveclock al eens moet opgewonden worden. Door aan de wijzers te draaien?
'k Had op de klok in de cabine een groot papier met "KAPOT" gehangen, want LM & ik worden 's nachts al eens wakker, kijken dan op de klok en zouden dan recht springen in het gedacht dat het hoogtijd is om op te staan, terwijl het nog maar 03h is. Zojuist een juichende telefoon van LM : "Kijk eens op de klok!" Ik draai dat papier omhoog : het systeem is gerepareerd! En wie heeft dat voor mekaar gekregen? Onze Grote Manitou natuurlijk, cheng Venes. Hij kwam hier zojuist langs. Hij heeft enkele dingen vervangen daarboven en het was opgelost. 'k Heb hem zeer gemeend bedankt, want zonder klok kan men niet leven op de klok, wat het leven aan boord toch ís: een gestructureerd leven. En als de masterclock nu blijft lopen, mogen wij in gedachte allemaal een neus trekken naar het Pools-Pietje-Precies van dienst. Dat mirakel van sociaal aanvoelen. Eerst iedereen tegen zich in het harnas jagen met zijn loze geldingsdrang en daarna moeten komen vragen of een ander zijn job-probleem zou willen opgelost krijgen aub. Cheng Venes had geantwoord dat hij zou zien wat hij kon doen. Want Venes moet daar ook eerst over nadenken hè, hij heeft de oplossing niet zomaar pasklaar vooraan in zijn hoofd zitten.
Marconist (radio-officer, ze worden marco genoemd) is een centrale positie in het raderwerk, vergelijkbaar met de positie van chief-steward, vroeger. Het zijn twee totaal verschillende vakgebieden natuurlijk, maar de posities vertonen overeenkomsten, zijn vergelijkbaar: ze hangen allebei rechtstreeks af van de captain en ze komen allebei dagelijks met alle departementen in contact, van hoog tot laag. 'k Kan er direct tien opnoemen die het raderwerk vlot & goed geolied laten draaien, ttz: ik zie hun gezichten, hun namen zullen me later wel te binnen schieten.
Ik herinner mij ook een chef steward Miha -schip 20-, die met zijn aanmatigingen en nep-argumentaties om de twee dagen in slaagde mensen tegen zich in het harnas te jagen, de gemoedsrust te verstoren door misverstanden te doen ontstaan, een sfeer van vijandigheid en wantrouwen te creëren en het systeem van de dagelijkse communicatie te blokkeren. Zoals deze marconist. Twee gelijklopende verhalen. Geldingsdrang gestoeld op lucht : arrogantie. Tja, dat soort mensen is soms aan boord, some ships do have them.
Er zijn nog verhaaltjes over belevenissen met deze marco : over de twee nietjes-machientjes -jammer dat ik me dit niet herinner, het klinkt interessant- en over de patrijspoort van de laundry en het klein strijkijzertje. En over enkele vreemde uitlatingen die gedaan werden op een toon als ging het over de Basisprincipes in de Samenleving. En over een bestelling van huishoudelijke producten die niét verzonden was (?), waaronder toiletzeep, WC-papier, waspoeder en afwasmiddel voor een huishouding van 37 mensen. En over de kaft van het rekeningschrift in de bar, die plots vervangen was door een bericht en de dag daarna was het bericht al weer weg. Enz, etc ... Maar ik begin er niet aan, aan zijn verhalen. Ze vallen al lang niet meer onder te titel zijn 'excentriciteiten' maar onder de titel 'zijn gezeik'. En dat steekt tegen op den duur. Misschien hebben psychologen aan hem een interessante kluif als studie-geval, maar scheepsgezellen in een werksituatie vragen geen interessante kluif, die vragen dat het dagelijks leven een beetje vlot functioneert, zonder bijkomende interessant-doenerij van wie dan ook.
Eergisteren hebben we anderhalf uur zonder stroom gezeten in de cabine. We zouden onze transfo 300VA ruilen met die van Danut (de brave jongen) Ik had ons transfooke al tot bij zijn deur gebracht, maar hij de zijne nog niet tot bij ons. Wat bleek? Danut moest tot 18h werken ipv tot 16h en vermits het zondag was moest er koffie zijn voor LM na zijn siëst. Geen koffie, geen laptop, niksni. Een dooie cabine ineens. Gek gevoel hoor. En ik moest nog een deel van LM zijn werkboek intikken. Uiteindelijk bleek zijn transfo maar 100VA, geen 1000VA. Dat laatste nulleke had hij er in al zijn gedienstigheid bij gedroomd. Gelukkig belde hij om 17h30 en ben ik onze transfo van 300VA van voor zijn deur gaan weghalen. Hoe hij dan al wist dat zijn transfo toch maar 100VA was en geen 100VA terwijl hij nog van wacht op de brug was, dat weten wij niet.
Mensen Lief, LM & ik zijn ondankbare wezens. Nu hebben we eens professionele koks aan boord, nu zitten wij hier te snakken naar gewone burgerkost, bloemkool met sossis, rode kool met veel appeltjes in, en naar een gewone tomatensoep. Vooral naar tomatensoep. De Aziatische keuken gebruikt geen tomaten. Van alle Filipijnse koks met wie we tot hiertoe gevaren hebben maakte geen ene verse tomatensoep, noch met groeten, noch crème, noch Andalouse, noch Minestrone. De tomatensoep die op andere schepen af en toe op tafel kwam, kwam uit pakjes. Uit de grote dozen (±2kg ) noodrantsoen eigenlijk. Water toevoegen, roeren en aan de kook brengen. En toen ook zonder een eigen toevoeging, niet wat verse tomaten erbij of gepelde tomaten, een beetje look als smaakversterker, of een kruid of twee ... niks. Gewoon poeiersoep was dat toen.
Nu zijn de koks hier aan boord geen gewone scheepskoks, wel professionele koks, maar nog steeds geen tomatensoep en onderwijl krijg ik weer smaakhallucinaties zoals in '96. Mijn systeem jankt om tomaat met alle dingen die er in zitten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Tomaat#Gezondheid
Morgen krijgen we veel gedoe en gedonder aan boord : er komt een vetting-officer (prospectie in opdracht van een mogelijke klant, om te zien of dit schip geschikt is voor zijn lading), inspecteur PvR komt (en die blijft aan boord tot het einde van de droge dok, hellep!), loadingmasters komen aan boord, want lossen op een andere temperatuur dan we vervoerd hebben, er is 50 ton aan wisselstukken aan boord te nemen (waar gaan ze die zetten?) én er is crewchange. Wat er nog aan ontbreekt is een audit, bvb en een drugs- & alcohol-controle (iedereen een urine staal produceren).
Iedereen zal morgen te weinig geslapen hebben omdat de standby-aankomst 's nachts valt. 's Morgens moet iedereen op zeven plaatsen tegelijk zijn, ook de stewards, want al dat volk wil koffie, thee of nog iets anders. En al dat volk zal waarschijnlijk blijven eten ook. Einde zeereis betekent gedaan met de rust.
Hoor mij jammeren. Ja, want ik mag aan die drukte niet meedoen, ik mag niet 'meespelen'. 'k Zal die laatste 250 blz's van het DGE-boek dan maar gaan strijken. 'k Heb vanaf morgen nog juist geteld 14 dagen om de instructieboeken klaar te krijgen. Nu moeten er niet teveel andere jobkes meer tussen komen.
Die 14 dagen tussen het lossen en de droge dok zijn voorzien voor het spoelen en de demucking van de cargotanks, de grote kuis van de tanks. Eerst worden ze gepoeld en gasvrij gemaakt en dan worden ze met de hand uitgekuist. Er dalen dus mensen af in de tanks, er komt een ploeg van 120 man aan boord om dat te doen. 'k Vroeg aan choff Kram waarom spoelen niet voldoende is. "Omdat er nog altijd slop (blubber van de lading) tussen de ribben en in de kleine hoekjes blijft zitten, omdat de sproeiers daar niet raken. Die slop wordt er handmatig met schupjes uitgeschept." "En als ze met hun schupjes in het slop scheppen, komen er dan geen walmen of gassen vrij?" "Tja, maar niet zoveel meer." -daar heb ik, toen het zover was, gans anders leren over denken 'k Zal straks eens aan LM vragen hoe de ventilatie in de tanks gebracht zal worden. Aan deck staat één douchke gemonteerd, een eigen bouwsel van de fitter. Eén douchke voor noodgevallen, voor een ploeg van 120 man? Er zouden meer dan 10 douches moeten staan, verspreid over deck, bij de mangaten langs waar ze afdalen en weer buitenklimmen.
00h10: de scheepshoorn gaat, een keer vier en een keer zes stoten, dat is geen alarm. Waarvoor kan dat zijn. 'k Ga niet kijken aan deck hoor. Als ik aan BB ga kijken is het gegarandeerd aan SB te doen of omgekeerd. Allez, weeral getoeter, als ze dat tot het einde van de standby blijven doen is heel Singapore wakker.
1999-03-03 ~ aan de boei, Jurong, Singapore Island
Gisteren zijn we aan de wal geweest capt PP-LM had een bootje besteld tegen 17h. En vandaag misschien nog eens. Waar gaan we dat schrijven! Vorig jaar -schip 29-hebben we een hele week op anker gelegen bij Tenerife en bestelde hij niks geen bootje, hoewel op Tenerife allerlei interessante te bekijken en te beleven vallen en we de taxi-bootjes konden zien liggen in hun terminal.
Hier in Singapore kregen we ineens een bootje ter beschikking, en vele duurder waarschijnlijk want we liggen hier op een uur varen van de bootjesterminal. 't Moet zijn dat hij zich aan boord van vorig schip dan tóch niet goed in zijn vel voelde. Hij vond er zijn draai niet, zei hij toen. En dat voor een doorgewinterde zeeman? En daar konden wij in september op schip 29 dan met 20 personen voor opdraaien hè, meneer vond 'zijn draai' niet.
Naar de wal varen was een belevenis, bijna een complete havenrondvaart (binnen Jurong wil dat zeggen): tussen alle schepen die hier op anker liggen, ± 80, langs de scheepswerven van Jurong en langs de droogdokken. Daar lagen schepen met een gestript en een half-gestript kasteel op hun beurt te wachten, heel hoog op het water, want compleet leeg, zelfs geen ballast meer. Persies gekwetste mastodonten. Indrukwekkend. Tussen al die sombere werkbeesten (het was ondertussen al donker) lag in een wachtdok ineens een wit rondvaartbootje voor toeristen, met afdakjes in uitgewerkt hout of smeedwerk, van ver leek het kantwerk. Een wit communiekantje tussen al dat grauw van de industrie. Die paradepaardjes moeten ook al eens binnen voor onderhoud natuurlijk. Er stond ook een groen boompje om het plaatje compleet te maken.
De schepen in de droogdokken zagen er uit als dames die zich aan het klaarmaken zijn. Half geverfd en de krulspelden zaten er nog op (de stellingen).
We hebben twee drijvende kranen zien liggen: 3200 MT stond op de hijs arm. (32 miljoen ton). In Antwerpen hebben ze er ook zo eentje. Die heet Brabo. -800ton- https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brabo_havenkraan_Antwerpen.JPG Maar deze waren dus groter. Eén lag tegen de kaai, evenwijdig met de passage en één lag in een dok, die kregen we in achteraanzicht. Met al die gespannen kabels leek ze een gigantisch soort harp. Er zijn twee boortorens in aanbouw, dat is ook een machtig zicht. Zo'n booreiland -of was het een boortoren?-heeft acht poten van elf stelling-verdiepingen hoog. De gele stipjes beneden waren helmen, het was juist wisselen van de shift. Afmelden bij de ploegbaas. Die man moet de koppen tellen om te weten of iedereen de werkdag heelhuids overleefd heeft. We zijn gaan eten in het café waar we twee of drie jaar geleden ook geweest zijn, toen met een kleine elektrieker, en het bliksemde & stortregende toen, behalve op de weg van en naar het schip. Toen stopte het, als om de doortocht te geven.
Het was lekker, we zaten aan de reling en konden alle activiteiten van de bootjesterminal bekijken. Wat een gewemel, wat een gedoe. Het stond daar geen minuut stil.
Er kwamen twee kleuters van uit het niet-rokersgedeelte binnengewandeld. Het jongetje Aziatisch, het meisje niet. Heel speciale ogen had ze. Het jongetje stevende recht naar de kant, klom op een barkruk en ging over de reling hangen. LM is achter hem gaan staan om hem bij de zoom van zijn T-shirt vast te houden. - Bye bye boat! riep de kleine. Hij wou wuiven naar de taxibootjes, naar al die kleine lichtjes die bewogen op het water. Jaja, maar van op het verdiep hè venteke, niet vanuit het water daar beneden. Het meisje babbelde er op los en deed een ganse uitleg waarvan wij geen knijt verstonden en geen idee hadden in welke taal het was. - Ook 'bye bye boat' doen? Ja, dat was het. Ze wou ook op zo'n klimstoel (zelf klimmen! liet ze weten) We verstaan dus al een beetje Chinees nu. Want het waren Chineesjes, ttz: het jongetje is Chinees, het meisje komt uit Finland, heeft een Chinese moeder en een Armeense vader. Hoe twee buitenlandse mensen mekaar tegengekomen in Finland, vroeg ik aan de Chinese opa die er was komen bijstaan. In het Engels vroeg ik dat, want ons Chinees beperkt zich tot 'bye bye boat'. - Door de job, antwoordde de Chinese opa. Ja natuurlijk, dacht ik. En de opa vindt mij waarschijnlijk heel dom. - Welke taal spreekt het meisje dan ? vroeg ik. - Voor het ogenblik Chinees, zei hij, thuis Engels en op school Fins. Natuurlijk, knikte ik. Hij was nogal fier op zijn levendige kleinkinderen, dat zaagt ge zo, daar moet ge geen Chinees voor verstaan want dat soort glimlach is internationaal. Ze zijn nog enkele keren terug gekomen om op de barkrukken te klimmen. LM heeft fotootjes van hen gemaakt en ik hoop dat haar mooie ogen goed te zien zijn op de foto. Haar Chinese naam heb ik niet kunnen onthouden en hoe ze op school genoemd wordt heb ik niet durven vragen, misschien spreken de Finse kleuterleidsters wél Chinees.
Zo rond 23h stonden we op ons bootje te wachten. Er kwamen er nog zeelieden toe, zij moesten ook een bootje naar hun schip halen. Zij waren Zuid-Afrikaners, maar ze spraken liever Engels dan Afrikaans. We hebben we wat staan babbelen over Singapore en over schepen. Zij waren van de zeesleepvaart. Zij moesten deze week de Caribbean Blue, de enorme barge die aan de overkant van de dock gereed lag, naar Qatar slepen. Toen was ons bootje er en om 24h waren we weer aan boord.
1999-03-06 ~ op zee, Indische Oceaan
Deze voormiddag kwam cheng Venes me roepen. -Kom eens kijken aan deck, zei hij. En ik ging mee. Aïe néé! Aan de bakboordzijde van ons kielzog een beige oliespoor van enkele meter breed, zover ik kon kijken. Er werd slop gepompt. -het bezinksel van vorige ladingen-En in een concentratie véél hoger dan de toegestane 15 ppm, dat was duidelijk, zelfs ik kan dat zien. Dit gebeurde op order van inspecteur PvR en met medeweten van capt PP-LM. Om van de schreien. Het was al bezig van 08h, misschien zelfs vroeger, vertelde LM later. Hoeveel zeewater hebben we nu onomkeerbaar kapot gemaakt? Om van te janken.
En dan maar sermoenen dat men 'respect' moet hebben voor zijn superieuren. In hun geval zie ik daar de noodzaak en het nut niet van in en 'vertrouwen in hun beslissingen' ook nog zeker? Maar het is óp, dat vertrouwen! Definitief kapot.
Als ze inferieure ethiek hanteren, kan men moeilijk nog zonder argwaan de term superieur gebruiken hè.
Later hanteerde de rederij de slogan 'The ocean is our environment', de oceaan is ons terrein. Naargelang men de klemtoon legt in die zin, krijgt hij telkens een andere betekenis. En geen woord over responsability.
Cheng Venes en choff Kram zagen er danig aangedaan uit, deze middag aan tafel. Die manier van slop lozen was regelrecht een trap tegen hun beroepsethiek.
16h: Mensen Lief, opzij, ik moet efkes gaan zitten. 'k Kom van het radiostation, 1 fax & 3 mails gaan verzenden. De marco heeft het weer vandaag. Recht uit een show van Gaston & Leo, maar dan voor echt, dat is het spijtige er aan. Eén van de bestanden is een *.ppt, een tekening.
- Wat is ppt? vraagt hij. (Een louter informatieve vraag, zou een mens denken.) - PowerPoint, een tekenprogramma, antwoordde ik. (a drawingprogram, drau-wing uitgesproken op zijn Amerikaans) - Hebben de bestemmelingen dat, PowerPoint? Vriend, begin niet gelijk dat stukske Rébo op schip 28 hè, die moest ook over elk uitgaand bericht zijne parlee doen, die verwarde ook de af-zender met de ver-zender. - Sure, zei ik, PowerPoint is part of the Microsoft package. - 19 kilobytes! schrok hij. Lap, hij moet die alle 19 te voet naar België brengen hoor, één voor één ... en zeer zeker van zijn zaak zei hij: - Als ge dit in txt zoudt zetten hè, dan zou het maar 2 kB zijn. Awel ventje? Zo ineens van 19 naar 2 converteren zonder rekenmachientje? Volgens welke formule, voor een tekening? En van ppt naar txt dan nog wel? Moet ge mij eens voordoen, een tekening in txt, in een programma van onbewerkte, platte tekst ... doe dat eens voor? En daarbij, gij gaat mij na twee maanden niet doen terugschakelen naar txt hè. Dat is allemaal al uitgebreid getest en besproken geweest met de correspondenten, zij verwachten zich aan iets van Microsoft. - txt is im-possible, antwoordde ik, out of the question! (Ik kan ook ongenuanceerd doen hoor, kleine moeite.) - Why? - Because it's a drawing. (Man toch, dat heb ik 10 seconden geleden al gezegd!) - Oh, you mean a drôôwing ... (op zijn Brits uitgesproken.)
Als de marco iets niet direct begrijpt ligt het aan onze uitspraak van het Engels. Die truc kennen we al jaren, het is een klassieke smoes geworden. Wanneer we na 20h gaan verzenden, en LM kan meegaan, dan haalt de marco zo geen kronkelredeneringen uit. Gek hè. Enfin, LM kijkt al niet meer op van dat soort dingen.
De mensen van de keuken noemen de marco de 'chef-steward'. Achter zijn rug, dat wel, maar de keuze van de bijnaam zegt alles hè. Of toch veel. Het schijnt dat hij de chef-kok eens gaan onderhouden is over de bereiding van het een of ander. Niet over een Pools streekgerecht, dat had gekund. Neenee, hij had het over iets gewoon al kip of steak. Dat moet men nogal doen, een chef-kok als deze gaan vertellen hoe iets moet. Nu hébben we eens professionelen aan boord, laat die mensen dan met rust, die kénnen hun vak.
Dag Belgen in het Binnenland, hier Belgen in het Buitenland.
We liggen weer maar eens op anker en geen kat weet voor hoe lang. Wat is het verschil tussen ankeren hier en ankeren in de Golf van Oman? We zitten nu ongeveer 03°40' meer noord. Het is iets frisser. Of toch minder warm. Het was eventjes 'dry ship'. Er mag bier meer in de bar vanaf 24hrs vóór aankomst, vóór de laad- of losoperaties beginnen. Aangezien we niet weten wanneer de aankomst zal zijn, weten we evenmin wanneer die 24hrs gaan beginnen, of die al begonnen zijn.
Op schip 27 heeft capt PM ons zo in aug '96 eens 120hrs in die beruchte 24hrs-voor-aankomst gehouden. We waren gedurende vijf dagen aan het wegvaren van een tyfoon, ergens in het Oosten. Als hij de slopchest weer open stelde, moest er achteraf weer een kleine inventaris gemaakt worden. Óns heeft hij droog gezet hè, de bar en de matrozen heeft hij vijf dagen zonder bier gezet, zichzelf en 'de zijnen' zo niet natuurlijk. 'k Vraag me af waarom zoveel zeemannen opzien tegen een stukske papierwerk, papier is toch verduldig? En er was een 24hrs notice, herinner ik mij nu, het schip wordt 24hrs op voorhand verwittigd zich klaar te houden. Tijd genoeg.
Gisterenavond heeft choff Kram er zelf voor gezorgd dat er één bak bier naar de bar kwam. Om 18h30 komt Danut (3de stuur) van tafel 3 bier halen voor de marco die aan tafel een glas trakteerde. Dat is helemaal tegen zijn gewoonte. Aan de toog werd iets gemompeld. (*)
Er werd iets gemompeld van slokop, want 3 bier is op dat ogenblik 1/8ste van de beschikbare voorraad. De marco die ineens drie bier trakteert, en juist vandaag ...?
En het is Danut die 3 pinten komt halen? De marco doet dat niet zelf? Welja, Danut is opgevoed op pensionaat en in de legerschool, plus nog een aantal jaren beroepsmilitair geweest. Hij is het gewoon om in een hiërarchische groep te leven. Als jongste in graad en in leeftijd staat hij uit zichzelf recht om die 3 bier te komen halen voor de marco. Zelf is hij een cola-man.
(*) Maar er moest toch nog iets anders aan de gang zijn ook hoor. En pas vandaag werd duidelijk wat. De Bier-Gijzeling is een rechtstreeks gevolg van de Airco-Problemen. Dit is een verhaal dat zich onder volwassen lieden afspeelt. Nu ja, de meesten zijn volwassen, die ene is waarschijnlijk alleen maar volgroeid. Ga zitten en lees. En zet u schrap.
Om 11h50 komt Cheng Venes efkes vertellen dat hij zojuist door de marco bier in de bar laten zetten heeft. Gisteren hadden choff Kram en hijzelf dat ook al eens gevraagd aan de marco, maar die wou -dierf- niet naar capt PP-LM stappen om te vragen of er weer bier in de frigo mocht, vermits we toch een 24hrs notice hadden. Choff Kram is het dan zelf gaan vragen aan PP-LM, die viel uit de lucht: hoezo geen bier in de frigo van de bar? Waarom dierf de marco niet naar capt PP-LM stappen? Omdat hij het op eigen houtje beslist had: hij vindt het te koud in zijn cabine en in zijn radiostation. Aan stuurboord is namelijk de airco weer aangezet, op verzoek van capt PP-LM, maar dat wist de marco niet, dat het op verzoek van de capt was. Nu is er voor het circuit aan stuurboord geen afstellen meer bij. Het is er alles of niks. In dit geval alles, en dat is wat koud voor de marco.
Airco valt onder de bevoegdheden van de chief engineer (cheng Venes dus). De marco had er een paar graden Celsius bij gewild. En dat kan niet aan SB. En toen heeft dat potentaatje het bier gegijzeld: hij geen Celsius = cheng Venes geen bier. Maar dan ook niet voor de 'vrienden' van cheng Venes (de andere Belgen wil dat zeggen) en jammer genoeg voor zijn Poolse collega's en voor hemzelf evenmin, behalve dan wanneer de stock koud bier zeer zeer beperkt is, wanneer er maar 24 gekoeld staan voor de avond, dan moet hij plots wél zijn deel hebben. In het totaal gaat het over 13 personen van wie 10 geen moer te maken hebben met de airco. Hij veegt dus iedereen op een hoop, iedereen gestraft? Hoe kan een volwassen brein zo'n mokkend dwingelandje zijn? Zielig denkwerk hè. Lang heeft hij het niet gedaan gekregen, het bier gijzelen, vermits Kram, chief officer zijnde (drie latten op zijn epauletten) en Venes, chief engineer zijnde (vier latten op zijn epauletten) er geen enkele moeite mee hebben de marco te passeren en efkes met den ouwe te gaan babbelen, zo tussendoor. Ze werken in nauw verband en zien mekaar meerdere keren per dag.
Om 11h50 is cheng Venes over dat biergedoe bij de marco efkes op zijn strepen gaan staan, vermoed ik. En wat de airco betreft is capt-PP-LM op de zijne blijven staan. De airco aan stuurboord blijft áán. Cheng Venes vroeg aan capt PP-LM hoeveel graden het is in zijn cabine: "14°C en dat vind ik goed zo." Punt. -14°?
De marco heeft zich verontschuldigd bij cheng Venes dat hij al een paar dagen boos was op hem vanwege de airco, maar dat hij niet wist dat het circuit aan SB geblokkeerd was. Waarop cheng Venes : "Dan zie ik nog altijd niet wat dat met het bier voor de bar te maken heeft."
Luister marco, als ge iets niet weet dan informeert ge u wat grondiger hè. Blijven doorvragen. En na 25 jaar vaart nog nooit gehoord van een geblokkeerd airco-circuit? Nog nooit meegemaakt? Ik al wel, en ik vaar nog maar 21 jaar.
En dan is er nog iets ... hij volgt orders op, zei hij enige weken geleden. Ja? Dan is die biergijzeling toch iets dat hij zonder orders, op eigen houtje beslist heeft, want capt PP-LM wist nergens van. Ja, met die marco is er iets in 't kopke ...
1999-02-20 ~ op zee, Indische Oceaan
Jawadde, 11 dagen niet geschreven? Dat komt zo : veel werk. Véél werk. Lach niet! Het is echt waar, sinds 09/02 heb ik weer veel werk, zoals iedereen hier aan boord. En daar ben ik blij mee hoor. -daar werd ik echt goedgezind van 'k Ben de instructieboeken van het ECR (Engine Control Room) aan het herstellen. Knippen, lijmen, bladzijdes fotokopiëren, indexen typen & toevoegen, de ringmappen grondig schoonmaken en anders het boeltje via de gerepareerde perforaties in de linker marge bijeen binden tussen stukken stevig papier van afgeschreven zeekaarten of tussen twee stukken soepel plastic, als ik dat vind. Het geheel is dan weer een ± propere en vooral bruikbare werkbrochure. Gewoonlijk krijg ik Gewoonlijk krijg ik twee werkboeken/werkbrochures. En tussendoor is er het dagelijks typwerk voor LM. Soms is er dringend typwerk.
De instructieboeken moeten allemaal nagekeken zijn vóór half maart, vóór droge dok. De kleefstiften Pritt gingen er nogal door maar die hebben ze nodig op de brug om de zeekaarten bij te werken. Daarom ben ik overgestapt op vloeibare lijm en penseel. Die lijm is aan boord in potten van 20 cm. Eén pot is al leeg. Vloeibare lijm trekt kreukels in het papier, daarom moet ik de bladen droogstrijken eer de lijm helemaal opgedroogd is. Kortom, het is plezant knutselwerk. Zo plezant dat ik vergeet dat er was in de machine zit. Die is dan 's avonds niet droog natuurlijk. Droogstrijken dan maar. Dat kan ik nu al goed.
Op 16/02 zijn we de Picardië gepasseerd. Een gloednieuw schip, het is omzeggens nog nat van de verf want het komt recht van de werf (Korea). JvdM als capt, cheng Vander met Ava natuurlijk, en choff Phika zijn daar aan boord. We hebben efkes met hen over de VHF gesproken, niet lang natuurlijk, want er waren nog mensen die met de oude bekenden op het gloednieuw schip wilden spreken.
't Schoonste van 't spel, we hebben hen vanuit de bar om 18h voorbij zien varen tijdens het avonduurtje, maar we wisten niet dat het de Picardië was. Kon de brug eens efkes niet naar beneden bellen om dat te zeggen? Ze wisten al van 's morgens vroeg dat een aantal mensen geïnteresseerd was in dat schip. Nu heb ik er geen foto's van en kan ik die niet opsturen naar Ava. Niks.
Vanavond weeral barbecue. Weeral. Die twee zottekes, cheng Venes en choff Kram hebben dat voor mekaar gekregen. Zo ergens rond 05/02 -tekst 290- schreef ik dat de rederijen in Antwerpen waarschijnlijk aan het onderhandelen was met Poland over de loonvoorwaarden van de Poolse officieren. Alleen is hun manning agency niet in Gdansk maar in Dorchester, UK . DML = Dorchester Manning Ltd. Vandaag is het bericht binnen gekomen dat de samenwerking met DML stopgezet wordt. Na de droge dok in Singapore, alle Polen naar huis. Alle Filipijnen ook, want die zijn ook van DML. En wat komt er in de plaats? Raad eens? Geen Kroaten want die zijn niet goedkoop genoeg meer. Raad nog eens? Chinezen. Waarmee is die dynastie in Antwerpen bezig?
1999-02-28 ~ Singapore Strait
Om 19h30 hing aan het bakske naast de deur van de cabine een fax van Laura & D. Om 20 h begint de marco zijn wacht. We zijn gaan vragen of ik over Satcom C kon gaan faxen aub. Het kon. LM was er bij. Dat scheelt telkens een stuk. Zelfs voor een e-mail. Maar het faxtoestel bij Laura en D accepteerde niet direct.
'k Heb vanalles te vertellen over de afgelopen week, maar ik moet persies eerst nadenken wat. Over het reparatiewerk van de instructieboeken: er was opnieuw een dag vertraging door extra typwerk voor LM. Verder een dikke farde over de DGE, de drie Diesel Generated Engines. Dat zijn de drie werkpaarden die elk een generator voorzien van mechanische energie, zodat de drie generators elektrische energie kunnen leveren voor de brug, het machien, het deck en de bewoning. Laat ons zeggen dat de DGE's de werkpaarden zijn en de generators die ermee verbonden zijn, zijn de werktuigen.
In dat dik boek over de DGE's had bijna elke bladzijde reparatiewerk nodig. Bij sommige moest zelfs aan beide zijden de marge hersteld worden. In het totaal waren er zo'n 500 blz's, schat ik. Ze zijn genummerd per rubriek en ik had geen zijn om alle blz's van alle 145 rubrieken samen te tellen. Het register zei 145 rubrieken. Oké, daar zet ik dan efkes mijn schouders onder, ik weet voor wie ik bezig ben hè.
De blz's zijn langs weerszijden bedrukt. Ik moest dus ook aan de even kant tekst leesbaar laten op de randen of er ging informatie verloren, wat wil zeggen dat de repels ruitjespapier die ik zou inlijmen en gebruiken voor de reparatie, telkens op aangepaste breedte moesten afgescheurd worden. Het was precisiewerk dat maar niet vooruit wou gaan en na verloop van tijd hing de lijm ongeveer overal, zo'n beetje à la Guus Flater. De derde pot lijm is al half leeg. -de repen reparatiepapier moeten langs een lat gescheurd worden, laat zich mooier verlijmen dan geknipte repen Goed, de ± 500 blz's-en-centiemen zijn nu geplakt en gestreken. Het eerste gedeelte is opnieuw geperforeerd. Morgen doe ik het tweede deel. Dat is de verklaring waarom ik zo weinig geschreven heb de voorbije dagen.
Dat er Chinezen komen staat nu vast. Dat heeft weinig te maken met de professionele kwaliteiten van de Polen, maar alles met de carter. Als zij Chinese contracten willen moeten ze Chinees volk aannemen. Enkele dagen geleden vertelde capt PP-LM dat het zusterschip van dit schip hier ook in Singapore is. Daar schakelen ze na 3 maanden al terug van van Chinese naar Kroatische en Filipijnse bemanning. Ik wil niet weten wat de Filipijnse stewards op dat zusterschip gaan aantreffen.
Op 25/02 (of 26/02?) heeft een Belgisch schip ons voorbij gestoken. Singapore en omringende waters zijn zeer druk bevaren natuurlijk. Er waren weer bekenden aan boord, capt DM (de rustigste mens van alle kapteins die we kennen), choff Pévala, en cheng DS. Van dit schip heb ik wél foto's deze keer. Capt DM van het andere schip heeft gebeld met capt PP-LM en volgens zijn zeggen zou dit schip er nog niet zo slecht uitzien als 24-jarig oudje. 'k Vraag me af welk merk van verrekijker capt DM heeft. Ze vaarden op een mijl afstand van ons! Die afstand heb ik gevraagd aan PP-LM hoor. DM is gewoon een slimme kaptein die weet dat een beleefdheidje nooit weg is. En daar trapt PP-LM in natuurlijk, hij was gedurende twee dagen fantastisch goedgezind. -wees nóóit de dupe van een compliment, PP-LM heeft deze schroothoop toch ook van op zee gezien toen hij aanmonsterde Door een verrekijker van de brug zag ik van op onze wing iemand in het wit staan (een hemd? een overall?) en ook iemand in het rood (een T-shirt? een pullover?) Wie het was kon ik niet zien natuurlijk, vanop een mijl afstand.
Een dag later hebben we een schip van de Franse rederij gekruist. Bij het naderen van Singapore is het nogal een drukke bedoening, een flessenhals. Zo druk als het Noordzeekanaal, maar dan warmer. En hier is meer zichtbaarheid in deze tijd van het jaar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Malakka ,https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Kanaal
In de twee dagen Malacca (Malakka, Melakka) Strait was er 's nachts weer piratenwacht. De twee matrozen aan deck liepen hun ronde gewapend met een zware draaglamp. LM had ze direct gezien. Ze gaf heel sterk licht, zodat de aansluipende piraten weten dat hier volk wakker is. https://nl.wikipedia.org/wiki/Piraterij_(zeeroverij)#Moderne_piraterij
23h30: LM is vannacht door de telefoon wakker geworden terwijl ik alvast toastjes gaan maken was voor hem. Toen ik terug boven kwam, was hij al naar 't machien. En tegen 04h zijn de toastjes slap. Nieuwe maken dan maar ... LM belt me dan wel wakker.
De loods komt aan boord, hoor ik. Einde zeereis dus.
Dag allemaal, hier nog wat getater van op het water. Deze voormiddag was ik danig bezig met krantenknipsels over de bombardementen in de regio, om de fotokopieën bij te voegen, bij vorige brief. Ineens zie ik dat het al 10h50 is en ik had nog allerlei te doen vóór 11h45, want dan komt LM boven. 'k Schiet in gang en zeg luidop tegen mezelf wat er eerst moet gebeuren en rap : "glazen, filterbakje, tassen ..." Als ge het tegen uzelf hebt en er komt ineens antwoord, dat is verschietachtig zie. Zó hoog sprong ik. Da's hoog hè. 't Was cheng Venes die van uit de alleyway vroeg waarom ik me zo aan het reppen was. "Omdat het al 11h is en ik moet nog vanalles ..." "Tien voor elf" zei hij. Jahaa, dat verandert alles hoor, om tien voor elf valt er nog niks te reppen? Tien minuten te vroeg beginnen reppen is overdreven ijver.
In het grootste knipsel staat in de middelste kolom op Al Basrah geschreven : "almost daily this month" = "bijna dagelijks deze maand". En ineens herinnerde ik mij de donderslagen die ik gehoord had in Mina Al Bakr. (125 of 130 km van Al Basrah) In feite was het toen stalend weer met heldere hemel, enkel de horizon was wat onscherp, maar het was nergens bewolkt. 'k Ben gaan opzoeken wat ik daarover geschreven heb, misschien schieten mij wat meer details te binnen. Brief 06 -tekst 280-: "De terminal is een paaldorp in metaal, roestig en gebleekt door de zon (...) 13h40: dat gekraak van daarjuist was gewone donder en geen slordig gebombardeer van Clinton zijn vliegend personeel." Ja, nu zie ik het weer, het was een heel zonnige dag. Waarom schrijf ik gekraak? Omdat het een veraf geluid was. Waarom schrijf ik 'gewone' donder? Omdat het kedoek-kedoek geluid leek op wanneer ze ver weg in de bergen met dynamiet aan het werken zijn. Maar er waren geen bergen in zicht, geeneens land, dus moest het maar donder zijn. En gewone donder, om mezelf te sussen waarschijnlijk. Diep vanbinnen zal een stukske van mij niet helemaal gerust geweest zijn. En dat stukske had het bij het rechte eind. 'k Zal eens wat beter naar mijn eigen stukskes luisteren, zachtjes. En met mijn oren wijd open naar de geluiden. En die twee militaire vliegtuigen (om 09h en 10h) waren waarschijnlijk geen snuffelaars van een UNO-checkpoint, het waren ook geen verkenners. Aan verkenners riskeren ze geen dure vliegtuigen meer, daar bestaan nu andere middelen voor. Satellietfoto's en zo. -toen in 1999 nog geen drones En ze hebben Saddams luchtafweer bases onderhand wel in kaart. Het waren gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers.
We hebben heel die redenering eens overlopen, LM & ik en daarna met Danut. Danut herinnert zich niks van die aard en LM was in het machien. Maar het zou kunnen kloppen. En ik hoor nu nog het geluid 'kedoek'. Het was geen donder.
1999-02-04 ~ op zee, Golf van Oman
16h: we varen weer. Of iedereen daar zo blij mee is valt af te wachten, maar voor mij komt er schot in de zaak. (Opletten dat Clinton zijn vliegend personeel dat niet al te letterlijk neemt, schot in de zaak)
Over de marco ga ik een tijdje niet schrijven, denk ik. Nu wordt het écht ongeloofwaardig. Misschien niet zo de stoten die hij uithaalt, maar het aantal en de frequentie. Vanmiddag was er weeral iets met onze geprinte & leesbare declaratie voor de douane in de volgende haven. En gisteren over het telefoonnummer in Limburg dat ik nog efkes moest bijschrijven op het foon-blad. Maar daar ga 'k nu niet over schrijven, echt geen zin. Gisteren zei cheng Venes :"Ge moet hem te pakken krijgen wanneer hij goedgezind is." Dat is zo'n standaard uitdrukkingske, een stoplap. Maar misschien hadden we dat letterlijk moeten opvatten.
De Franse rederij heeft post laten komen vandaag. Zoals op 20/01 al, maar toen was er voor ons niks bij. Maar ze sturen dus nog altijd door hoor. Eergisteren zei de elektrieker zo terloops en ten titel van informatie tegen cheng Venes dat hij niet teveel jobs meer moest in gang steken hè, want dat we een dezer dagen misschien gingen varen. Kunt ge u dat voorstellen? Een chief engineer werkt qua planning in zeer nauw contact met de captain, maar dat stuk elektrieker kwam efkes informeren en intomen, kortom de planning in de plaats van de chief doen. LM zat nog met ogen vol ongeloof toen hij het 's middags vertelde. -een elektrieker die geen groot licht is, erg hè In vroeger tijden hadden kastelen een nar, in circussen hebben ze een clown en wij hebben Mr MS, de elektrieker. Het verschil? De eerste twee doen iets voor hunne kost.
Gisteren werd cheng Venes ervan op de hoogte gebracht dat er aan deck iets kapot was, beyond repair. De OMDS: Oil Discharge Monitoring System, iets om de ppm (parts pro million), de graad van vervuiling te meten. Dat is iets elektronisch. De deckofficieren (stuurlieden) weten al dat het stuk is sinds 17/01. Eerst proberen ze zelf wat te knutselen & frutselen en wanneer het dan perte-totale is, definitief kapot, mag iemand van het machien komen redden wat er te redden is. Áls er nog iets te redden valt. Tergend is dat. De verstandhouding deck-engine verbetert er niet op, met dat soort gedoe. De rederij in Antwerpen wou op stel en sprong een verslag van cheng Venes, terwijl de mens nog geen tijd gehad heeft zich een idee te vormen over wat er aan de hand is en om de omvang van de schade te ramen. Ondertussen werd gezocht naar het handboek van dat ding, waarin de schema's en alle technische gegevens staan. Niet te vinden. Niet in het bureau van cheng Venes, niet in het bureau van choff Kram. Ten einde raad hebben ze, met de goedkeuring van cap PP-LM, naar Fraco gebeld in Oostende, om te vragen waar op heel dit schip het handboek van de OMDS zou kunnen liggen. In het bureau van de captain, zei Fraco. (Fraco was in verlof sinds wo-27/01)
Een kaptein die zich min of meer bij de zaak betrokken voelt, zou zeggen "Ik zal in mijn bureaukasten ook eens kijken" vermits dat de enige plaats is waar nog niet gezocht werd. Hier niet zo, niet met PP-LM. Niks in eigen kasten kijken. Nog liever een duur telefoontje naar België. Op kosten van de rederij in Antwerpen. En dan vraagt een simpel bemanningslid zich soms af van waar de bezuinigingswoede vandaan komt. Omdat ze enkele verdiepen hoger zitten smossen met het geld van de rederij tiens! Verscheidene keren op verschillende tijdstippen. Die som 'werkingskosten' loopt op hè, dat weet zelfs ik.
Deze namiddag was er foon van capt PP-LM naar cheng Venes om te vragen of hij het handboek van de OMDS nu al doorgenomen had. WABLIEFT? Eerst het probleem twee weken stil houden en dan zou Venes al zijn andere bezigheden moeten laten vallen, zijn planning omgooien om op stel en sprong een handboek over elektronica te bestuderen? Vandaag niet schat!
'Min of meer betrokken bij de zaak' : enkele dagen geleden was er nogal wat te doen over de hoeveelheid brandstof die moet besteld worden en tot wanneer? Tot eind februari? Half maart? Het gaat over tonnen en dollars hè, niet over liters en centiemen. Cheng Venes maakt zijn raming in functie van het een en ander, stapt naar boven om dat mee te delen aan Het Gezag. "Niet nu" zei capt PP-LM, hij was op de computer aan het schaken en had geen tijd voor beleidszaken. Het Beleid had geen tijd voor beleid? -de slagzin 'job first' geldt dus niet voor Piet 'Hein' En bij zo iemand zou ik moeten gaan vragen of hij een fax wil verzenden? Goodwill smeken? Nee danku.
1999-02-05 ~ op zee, Golf van Oman
Gisteren rond 11h15 ga ik zoals elke dag pinten in de bar halen. Er hangt een papier tegen de deur, ondertekend door capt PP-LM over restricties in de Perzische Golf. Alle camera's, speelkaarten (?) en zo nog vanalles, moeten ingeleverd worden, en wel heden om 15h. Wie in het bezit gevonden wordt van bovenstaande artikelen riskeert strenge straffen van het DML (?) Wat betekent DML? M= misschien Militair en de D en de L dan ...? Alles gaat achter slot en zegel in de bonded stores, de locker van de taksvrije goederen, wil dat zeggen. We krijgen ons fotogerief pas terug wanneer we de Perzische Golf verlaten hebben. Dat is binnen een week of twee. Bovenaan het blad staat als koptekst Qatar. Oké, we gaan dus naar Qatar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Qatar Dat bericht is geprint, getekend door capt Piet 'Hein' en werd uitgehangen op een openbare plaats. Officiëler dan dat kan niet. En nu weten we tenminste waaraan en waaraf, want met die snel wisselende planningen van de laatste dagen onthou ik het gewoon niet meer. Bij de trap kruis ik Ive en vraag hem waarom we zo ineens ons fotogerei moeten indienen : "Zijn ze in Qatar dan zó streng? Da's toch geen oorlogsgebied." Ive was aan het werk en onderweg naar ergens en antwoordt dat ze in de Emiraten zo streng zijn. En de Koeweiti's ook, ook streng. "In de Emiraten?" (UAE). Ik snapte hem maar half en hij mij helemaal niet, denk ik : "Bedoelt ge de Saoedi's?" vroeg ik nog. "Neenee, de Emiraten." En hij was al weg naar het volgende jobke. 'k Ga naar de cabine, steek het bier in het vriesvak zodat het goed koud zal zijn voor LM en kijk op de kaart van de Perzische Golf. Qatar is wel degelijk onafhankelijk gebied, geen Saoedi-gebied en het is zeker geen UAE, er ligt nog een heel stuk Saoedi-Arabië, tussen de twee. Nuja, misschien zijn ze in Qatar even streng en fanatiek als de Saoedi's, dat kan zijn. Maar waarom heeft Ive het dan over de Emiraten en Koeweit als ik Qatar zeg & bedoel? En Ive vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik over Qatar leuterde.
Om 11h45 vertel ik LM dat we naar Qatar gaan. "Ik heb iets gans anders gehoord" zei LM "Awel, dan loopt uw informatie achter want het hangt uit in de bar, het wordt Qatar." Voor een keer was ik 105% zeker van wat ik zei.
Tijdens het middagmaal vraag ik nog maar eens aan Ive of het wel in de Emiraten is dat ze zo streng zijn, want toen ik naar de tandarts in Khor Fakkan geweest ben heb ik in de haven openlijk lopen foto's maken en niemand ... Ive zijn ogen gingen wijd open van, ja van wat, van 't schrikken? (*) En mijn ogen gingen straf dicht. Waaraan was ik weeral eens ontsnapt. Ik had een fototoestel bij en een pocket met een bloot vrouwelijk op de kaft. Ter goeder trouw? Ikke? Dat gelooft geen ene UAE-controleur.
Toen LM op ma-25-01 de Lamnalco Jaguar zag wegvaren van het schip was hij er zeer gerust in : m is een 'groot' genoeg, zij loopt in geen zeven sloten tegelijk, dacht hij. Ondertussen zat er wel een fototoestel in mijn tas en een pocket met een bloot vrouwenlijk. En met die tas moest ik een derde keer de immigratie door (en 's anderendaags een vierde keer in de andere richting). Misschien heeft dat blauw-grijs nonnenregenjasje geholpen. Op nonnen gelijkende wezens worden niet zo gecontroleerd. Niemand in Khor Fakkan zei dat ik daar niet mocht fotograferen. De Indiërs niet, de Filipijnen niet en de UAE onderdanen waren zo vroeg op de dag nog niet aanwezig. De enige die ik gezien heb zat in het immigratiekantoor. In dat kantoor hangt geen melding over fotograferen, enkel over kledij en ramadan. En aan boord hangt ook niks uit over restricties in de Golfstaten.
Alhoewel, niemand? Iemand van de Indiërs van de Lamnalco Jaguar maakte wel plots een gebaar toen hij mij zag fotograferen. 'k Was de Jaguar aan het kadreren van tussen twee palettentorens op de kaai en ik dacht dat hij iets bedoelde in de aard van : besteedt gij daar een foto aan, aan zo'n silly supplyschipke? Zoiets in die trant. Maar misschien was dat plots gebaar iets van : Oei! wat doet ze nu?
Kermille, dan kan ik hen die foto's niet opsturen ook niet? Eigenlijk was in dat van plan, met een grote bedankbrief erbij.
(*) Waarom heeft aan boord niemand mij verwittigd (op ma-25/01) dat er niet mag gefotografeerd worden, in geen enkele Golfstaat, zelfs niet in de niet-oorlogslanden. Ive wist dat al. Hij had het me kunnen zeggen toen het tandartspapier ingevuld werd. Aan boord is uitgebreide documentatie over de geplogenheden en de restricties in bepaalde landen. -dankuwel hoor Ive! Hij is nu loods ergens, zegt het Net.
Tijdens het avonduurtje (18h) vraag ik aan het verzameld gezelschap (PP-LM komt pas om 18h40, en dan nog pro forma) of we nu wel degelijk naar Qatar gaan, en we hebben samen het papier dat daar hing nog maar eens overlopen: getekend door de captain én uitgehangen op een openbare plaats. Officiëler dan dat kan toch niet! Drie stemmen tegelijk : "Maar nee! Oelala, meiske toch, dat papier is immers getypt door de marco! -die een koptekst laten staan had! die man heeft het concentratievermogen van een plumeau Tja, 'k Had het moeten weten. Maar met Qatar in de koptekst is het stuk tóch wel afgetekend door capt PP-LM? Had híj dat dan niet gezien?
Dus op ma-25/01 wist de marco dat ook al. Jaja, maar hij herbruikt een bestaande tekst zonder na te kijken of alles wel klopt en liet 'Qatar' in de koptekst staan terwijl het over álle Golfstaten gaat. Alle, allemaal, dus ook de Emiraten. Had hij me niet kunnen verwittigen toen hij kwam vragen om kranten mee te brengen van de wal? Dat wonder van nauwkeurigheid is ook degene die onze rekeningen moet maken. Dat belooft hè. Hoe is het gezegde ook al weer: juiste rekeningen, goeie verstandhouding, goeie vrienden? We hebben nog geen klare afrekeningen gezien. Noch voor december, noch voor januari, enkel mistige totalen staan er op dat blad.
Het Qatar mistverstand kan geen vijf weken aanslepen zoals het slopchest misverstand. Daar moeten we nog dankbaar voor zijn ook misschien. En het had potverdorie zeer verkeerd kunnen aflopen. In de Perzische Golf gokt men niet op een goede afloop. Maar ik zou dus niet meer over deze radio-officier schrijven, had ik enkele brieven geleden gezegd. Sorry dus.
Cheng Venes kwam hier zojuist vertellen dat hij met de OMDS, de vervuilingsmeter voor de sloptanks (deck) klaar is. Volgens hem werkt het systeem nu weer maar hij kan het voorlopig om een of andere reden niet testen. Hij heeft er de kleefband afgehaald en de elektrische draad die er rond gewikkeld was door iemand die denkt dat elektronica met voodoo praktijken in orde te brengen is, dat alles heeft hij er moeten afhalen eer hij met nakijken, afkuisen en afstellen kon beginnen. Hoogstwaarschijnlijk is de elektrieker er aan bezig geweest. Dat zou moeten terug te vinden zijn in zijn werkboek. Môja, hij heeft die OMDS niet in orde gekregen en dat heeft hij dus stil gehouden voor cheng Venes. Resultaat : op 17/01 denkt het deck (Fraco en Kram) dat iemand van het machien met de vervuilingsmeter bezig is, en het machien (cheng Venes) weet nergens van, dat alles door dat heimelijk stuk elektrieker dat meer bekommerd is om zijn gezichtsverlies dan om de taak die vóór hem ligt. Cheng Venes noemt het sabotage en is razend. Dat zegt hij zeer rustig en kalm, maar binnenin stormt het , denk ik.
Wegmoffelen, halve waarheden en onjuistheden vertellen, dat is wat wij tot hier toe mee gemaakt hebben met de Poolse officieren. Ze zijn hier gevaarlijk onbetrouwbaar als scheepsgezellen. Dat is wat wij tot hier toe weten over Poland.
Venes is een Luikenaar van Hongaarse afkomst. Planning en precisie heeft hij met de paplepel ingekregen. Zijn drie dochters leren zo jong mogelijk schaken en viool spelen. Planning en precisie. Dat is wat wij tot hier toe weten over Hongarije.
'k Zou deze elektruuter eens willen zien werken onder cheng LdG. Eén weekje maar hoor, want ik zou niet willen dat Nonkel Laurent iets aan zijn hart kreeg.
1999-02-05 ~ op anker, Koeweit, Perzische Golf
15h45, zojuist heb ik een gevechtsvliegtuig horen overvliegen. We liggen niet in Iraakse waters, dat is nog een dag verder varen. We zullen vandaag geen 'kedoek' horen. Hoop ik.
1999-02-07 ~ tegen de kaai, Kuwayt-city, Al Ahmadi terminal
LM had een tof jobke voor mij: de plans van de pijperijen van het machien plakken, oplappen en opnieuw bijeen binden. De eerste van de twee kopijen zijn volledig gerestaureerd sinds gisteren. Misschien lekken de pijperijen nu zelfs minder, nu de plans (A3-formaat) gerepareerd zijn.
De standby was midden in de nacht natuurlijk. Gelukkig heeft LM deze namiddag vrij zodat hij wat slaap kan inhalen. We liggen wel tegen de kaai maar we mogen niet aan de wal. Van de Koeweiti niet, of van de rederij in Antwerpen niet? Dat laatste zou kunnen hoor. Om een aantal mensen uit de problemen te houden en gedonder met de lokale autoriteiten te vermijden: niemand aan de wal.
De stad Koeweit-city ziet er een rijke stad uit. Geen sloppenwijken te zien, toch niet tegen het industrieel gedeelte, zoals in sommige (veel) andere landen. Op de kaart ligt het Al Ahmadi olieveld hier 2cm vandaan, dat is 30km pijplijn over land. Er wordt geboord op 1cm in zee, in realiteit is dat 15km van land.
Zojuist moest ik efkes bij cheng Venes zijn om de printen in kleur. Hij ging een beetje patience spelen, zei hij, maar met de deur op slot, want er lopen Koeweiti controleurs door de alleyway. - Hoezo, chef? vroeg ik. Want ik had eigenlijk meer aandacht voor de printer dan voor de cheng. - Haja hè, zei hij, patience is toch een kaartspel en dat is toch een kansspel. En speelkaarten mogen we niet in de cabine hebben. Asjemenou, zou Leeuwtje Loeki zeggen, da's waar ook. Patience is een kansspel.
En roken mocht vanmorgen enkel nog in de smokeroom (de bar). Dat ligt te lezen op een tafel in de mess. Wie niet komt ontbijten, en wie vergeet dat patience een kansspel is die zit dus een halve voormiddag te paffen en te kaarten in pure Chicago-stijl, met de deur van de cabine open, klaar voor de plaatselijke Elliot Sjeik Ness https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Untouchables_(televisieserie) en zijn controleurs met schietgerei. Kom zeg, wie wil gokken kan dat altijd wel. Zo kan men gokken op het aantal wolken dat over Kuwayt-city zal voorbij drijven de komende 30 seconden. Leg dat maar eens uit aan His Sheikness in het Koeweits. (Wat? ik niet kunnen stoppen met gokken, vroeg de gokverslaafde, wedden we?)
Is schaakspel een gokspel? Nee, dat is een denksport. Dat is cultuur. Maar als capt PP-LM de brandstofberekeningen voor het schip van cheng Venes niet wil aannemen & bekijken omdat hij aan het schaken is, en hij zijn schaakspel niet wil en kan lossen, hoe noemt men dát? Verslaafd?
Enkele dagen geleden vertelde choff Kram dat Frank, de Britse supercargo (loadingmaster) die in januari aan boord was, er niet zozeer was om de lading te superviseren, maar vooral om alle papieren 'aan te passen'. Ik vroeg iets van ton naar barrel of naar gallon of zoiets? Vermits ik het niet direct begrepen had, heeft Kram me dat in drie zinnen uitgelegd.
1/ In Mina Al Bakr, Irak, hebben we aardolie geladen. 2/ Wij gingen die aardolie lossen in de Sea Giant, die naar New Orleans, USA gaat lossen. 3/ Iraakse aardolie naar de USA? Terwijl de USA Irak bombardéért ?!? -knoop dát aaneen- Er was toch een embargo? En om op papier de lading van oorsprong te doen veranderen was Frank van Oil, Bulk & Quality Services Ltd aan boord gezet, door een Brits dienstverlenend bedrijf, om de oorsprong van de aardolie 'aan te passen'. -tekst 283 en misschien ook enkele volgende En in de USA kunnen ze de Iraakse aardolie raffineren tot brandstof voor hun bommenwerpers die dan het luchtafweergeschut van Saddam en de omliggende percelen gaan platleggen. Vooral de omliggende percelen. Wéét Irak dat het aan de USA levert? Indien nee : amai. Indien ja : amai-amai! Weet de Iraakse burgerbevolking het? Waarschijnlijk niet hè.
En waarvoor dienen die UNO-checkpoints op volle zee dan? Zijn die zó gemakkelijk om de tuin te leiden? Misschien zijn ze niet van de aardolie-branche, dan weten ze niet waaraan en waaraf. Of misschien zijn deze UNO-waarnemers Britten en hebben ze daarom iemand van Oil Bulk & Quality Services Ltd uit de UK gevraagd? Als het niet voor echt was zou het een interessant vraagstukje zijn.
1999-02-08 ~ op zee, Perzische Golf
Vannacht zijn we vertrokken uit Koeweit, nu gaan we laden in Irak. LM moest niet opstaan voor de standby, cheng Venes zou het doen. Dat is zeer vriendelijk van hem. Om 05h was er weer eens brandalarm, de brullende bel. En om 06h45 nog eens. Daar ging LM zijn nachtrust. Als wekker kan dat tellen hoor, de brulbel van het brandalarm.
Vanmorgen stond ik in alle vroegte te strijken in de laundry en plots hoor ik achter mij een juichend "Goodmôôôrning!" à la Robbin Williams. https://nl.wikipedia.org/wiki/Good_Morning,_VietnamHet was de marco. Hij ruikt de geur van strijk graag. Het is een huiselijke geur, vindt hij.
Mijne vriend toch, als dat alles is wat we moeten doen om u blij en opgewekt te krijgen wil ik wel elke ochtend enkele T-shirt strijken, desnoods vlak bij de deur van uw radiostation. En als al onze kleren gestreken zijn begin ik weer van voor af aan. (Da's larie natuurlijk, ik strijk niet graag want van het stilstaan krijg ik pijne enkels.)
Enkele dagen geleden waren we tijdens het avonduurtje in de bar danig aan het roddelen over een zeevarende en iemand van de aanwezigen (ik weet niet meer wie) zei dat de marco hem verteld had : "Ik weet wel hoe de dingen in hun hun werk gaan, maar wanneer ik het moet doen raak ik soms in de war." En toen was ik danig confuus. Natúúrlijk doet die man al die rare dingen niet opzettelijk, wie zou nu uit eigen vrije wil zich zo vaak zoveel ongenoegen op de hals halen. Maar als hij wat meer controlesysteempjes inbouwt dan helpt dat. Ik weet het uit ondervinding. -nu ik deze lijnen weer onder ogen krijg denk ik dat er iets anders aan de gang was, misschien iets neurologisch
16h : We liggen op anker. 'Kedoek', onze eerste raket voor vandaag. De ruiten van de patrijspoorten in dik veiligheidsglas van 5mm trilden ervan. De verslaggeving op CNN klinkt meer gepolijst, maar dit is dus life. 16h20 : Weer een raket. Op dit eigenste ogenblik zijn aan de wal mensen en hun kinderen doodsbang. Cheng Venes kwam vragen of ik het ook gehoord had. "Un Fameux Boum" heet dat ik het Luiks.
17h15 : LM zegt zojuist dat hij die eerste gehoord heeft tot in het machien, boven alle geluiden van de machinerijen. Dat geloof ik direct. Het was enorm.
Hello, Here the Gulf-Gossip -hier de golf-roddel of de roddelgolf
LM vertelde gisteren dat hij een cooler open gehad heeft waarvan ¾ van de pijpen van het zeewatercircuit potdicht zitten met slijk, roest, schelpjes en andere schepsels. Maar geen meermin-elfjes. Voor ¾ dicht, dat is 75% opgestropt, kermille. Hoe kan die koeler dan nog koelen? Welke machinerijen geraken ondertussen oververhit? Een week of wat geleden heeft hij in het machien heelder rollen netting gevonden, in koper. -was iemand van plan dat koper te verzilveren? Netting = een zeer fijne zeefrooster. Waar gaat die netting iets zeven als ze daar op rollen ligt te liggen, als ze niet geïnstalleerd is? Wie weet hoe lang liggen die rollen daar al. Hoe lang hadden die zeefroosters al geïnstalleerd moeten zijn en waar? Welk soort schade is hier aan het groeien en waar? Welk soort denkwerk meende te mogen beslissen dat nettings installeren niet nodig is ... een gevaarlijk individu, loopt waarschijnlijk nog los rond, hier aan boord of op een ander schip. Waar een stuk netting onder andere had moeten komen is gisteren dus duidelijk geworden.
Bovenaan de boodschappenlijst voor Singapore staat 'scharen'. In het machien hebben ze geen schaar. Een doodgewone huishoudschaar is daar niet. Wanneer ze van iets een stuk moeten afknippen is het met een gewezen visschaar van de keuken. Die knipt gekarteld. Voor afdichtingen is dat onbegonnen werk. En zo wordt zelfs het kleinste jobke, iets waarvan een mens denkt 'kom dat doen we efkes', een corvee die uitloopt en op de zenuwen begint te werken. En elke dag is er iets van die aard. We zijn hier nog maar 41 dagen en LM bedenkt al manieren om hier weg te kunnen. Dat is helemaal zijn stijl niet want hij zet graag zijn schouders onder iets. Het moet beneden dus verschrikkelijk erg zijn, regelrechte Oostbloksituaties.
WO-27/01 zitten LM & ik aan tafel en cheng Venes komt efkes zeggen dat tegen ± 15h capt PP-LM aan boord zal komen en dat capt PO tegen dan het machien under power wil hebben voor het geval dat er luwte gemaakt moet worden voor het schipke. -een bed trekken heet dat We kijken eens naar buiten, stralend weer en 15h is bij daglicht, het zou eigenaardig zijn als tegen 15h de weersomstandigheden zodanig zouden veranderd zijn dat er gemanoeuvreerd moet worden. -en dan eerst nog anker óp ook? LM zei tegen cheng Venes iets van "à l' hotel, comme tout le monde". Venes glimlachte eens. Hij kent LM ondertussen wel.
En Fraco ging met datzelfde schipke mee terug, afgemonsterd en wel. Voor hem was de dag erna voorzien, maar zijn vertrek was een dag vervroegd. In de rapte had ik dan vorige brief geprint, het was bijna 13h, LM moest gaan werken (machinerijen dichtgooien), maar hij had alles al nagelezen op het scherm, er zullen geen mechanieke enormiteiten in staan. 'k Ben mee Fraco uitgeleide gaan doen. Zijn valiezen stonden klaar aan de gangway, maar van hemzelf geen spoor. De Jaguar kwam er aan met capt PP-LM aan boord. Hij geraakte vlot onze gangway op en aan deck. (Heeft het schip nu moeten manoeuvreren? Straks eens vragen aan LM.) Terwijl de matrozen de valiezen van Fraco naar beneden lieten zakken heb ik fotootjes gemaakt van de Jaguar, en gewuifd naar mijn vijf 'maten'. Ze wuifden terug en vroegen met tekens hoe het met mijn kaak ging. Alles oké, gebaarde ik naar beneden. Fraco kwam aangerept. Hoogrood. "Ik was nog op de brug" hijgde hij. Hij gaf iedereen een hand, omarmde de fitter-van-deck en de bootsman, roffelde met zijn korte beentjes de gangway af en ging op de Jaguar wat naar ons staan kijken en wij keken en wuifden naar hem. Ziezo. Dag Fraco.
Tijdens het avonduurtje hadden we twee kapteins in de bar. Capt PP-LM moe en lastig van de jetlag. Capt PO hanig en lastig van geldingsdrang.
PO: dat PP-LM zich nu wel aan het vogelpikken (darts) zou moeten zetten, met al die kampioenen hier. PP-LM bekijkt PO eens en schudt rustig 'nee'. Waarop capt PO in een bulderende lach schiet (weer eens), alsof hij de zoveelste dijenkletser van de dag verteld had en dat zoveel leute een mens nogal kan uitputten. Zijn gelach hikt nog wat na en stopt. Na zo'n over-acteren past enkel Stilte. Het bleef zo stil dat ik er ongemakkelijk van werd. Danut neemt iets uit de frigo en ineens ziet capt PO dat twee van de schabben leeg zijn. Hij mompelt iets van 'inadmissible', ontoelaatbaar/onduldbaar. Hij stapt naar de tussendeur, roept de marco van tafel en toont hem de twee lege schabben. Onduldbaar.
Neenee, de marco had in de voormiddag wel degelijk de frigo aangevuld, aan hem lag het niet dat dat er al twee schabben empty waren zo vroeg op de avond. Choff Kram en cheng Venes horen iets van 'empty', kijken in de frigo en schrikken zich een hoedje. De marco redeneert verder: "Maybe, mayby Fraco has ..." "Impossible, blafte capt PO, zijn rekening was al afgesloten!" Kram struikelt bijna over zijn tong in zijn haast om aan capt PO uit te leggen dat die lege schabben zeker niet door de marco komen, maar dat hij tegen Fraco gezegd had dat hij op zijn rekening mocht streepkes zetten, voor het geval hij nog een pint wou. Waarop cheng Venes : "Ja, en dat heb ik hem ook gezegd." -Fraco was een graag geziene stuurman hè, vandaar Fraco, schelm, dankuwel beste Fraco. Nu worden deze twee captains er eens met hun neus op geduwd dat hun systeem van slopchest geen garanties biedt wanneer zich onvoorziene omstandigheden voordoen. Het is een systeem met gaten. En zo mochten wij meemaken dat brulaap PO afging als een gieter en dan nog in het bijzijn van capt PP-LM. PO geneerde zich dood. Mogelijk heeft PP-LM dat niet eens gemerkt, moe en jetlag. En bargebeuren en bierstories interesseren hem geen moer, dat weten we nog van op het vorig schip. Hijzelf houdt het op cola. -suiker en cafeïne, dat pept
Het slopchest-systeem hier aan boord werkt enkel wanneer de rustige dagen zich aaneen rijgen en niemand zenuwen, arreuzze of iets anders weg te spoelen heeft. Maar zo'n zeven dagen op een rij hebben wij hier nog niet meegemaakt. En dat in de frigo twee schabben leeg waren had ik om 16h45 al gemerkt hoor, POOke. 'k Vroeg me toen al af waar ge koud bier voor uw avond ging vandaan toveren. En daarmee had Fraco om 16h30 zo'n mooi rood kleurke. Hij heeft op één vrije namiddag twee schabben soldaat gemaakt. Had ik het geweten, ik had hem een kus gegeven. Maar zo goed kennen we mekaar nu ook weer niet. 'k Hoop dat het hem gesmaakt heeft. En een héél goed verlof gewenst Fraco!
De dag er na vertrok capt PO, hij werd opgehaald door de Lamnalco Cougar, niet de Jaguar. Dus had ik niet veel te wuiven.
1999-01-31 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Enkele dagen geleden waren LM en ik aan het doorbomen over slecht weer, modellen van gangways, supplyships en overstap-perikelen in het donker. Als die maandagavond LM op het platform van de gangway gestaan had, dan was ik misschien die avond wel aan boord geraakt. Misschien hè, want het weer en de donkerte spraken ook hun woordeke mee. 'k Weet ongeveer wat LM zijn gestalte kan hebben. Mijn lijf kent zijn lijf. Maar van de andere heren weet ik dat niet, de kleine Spanjolito en de lange smalle Ive. Als ik mijn 52 kg tegen hem gooi zal LM daar niet van onderuit schuiven of achterover vallen. Wanneer ik thuis op de vensterbank sta of op het aanrecht helpt hij er mij toch ook af. En LM zal mij vastgrabbelen, desnoods bij mijn haar. Iemand anders zou mij misschien niet vastgrabbelen, want grabbelen wordt misschien 'niet gedaan' -sociaal onaanvaardbaar bedoelde ik daar waarschijnlijk- zelfs niet wanneer het stormt. En als ik mij tegen iemand anders dan LM aangooi, deinst die persoon misschien verschrikt achteruit (alsof daar plaats voor was) en roept boven de wind uit iets van "héla, niet familiair worden hè" en terwijl ik wanhopig houvast zoek aan zijn knieën: "Maar zeg! Blijf van mijn lijf gij!" Want een goede reputatie is toch zó belangrijk aan boord ... en na deze larie zijn LM & ik gestopt met doorbomen.
Na het middageten zijn we een wandelingetje gaan doen aan deck. Het was nogal warm, dus enkel het achterdek. Waar de rijen vuilbakken staan. Een zeer aangewezen wandelingetje voor een zomerse zondagnamiddag. Er staat een houten krat, nogal tof hout, met daarin een stevig stuk karton. Twee kartons eigenlijk, ze waren zorgvuldig aan elkaar geplakt met stevige tape. Net het soort karton dat ik zoek om onder de printer te schuiven. In het houten krat hadden onderdelen voor de luchtcompressor gezeten, aan boord toegekomen in Singapore, de voorlaatste week van december, dus zes weken geleden. Zo zorgvuldig aan elkaar geplakt die kartons? Misschien zit daar nog iets in, zei LM. Jawel, twee keer een tussenlaag, pakkingen (gaskets) voor de luchtcompressor zaten er in. -en dat is zeer specifiek materiaal Gloednieuwe gaskets bij het vuilnis. Kan al eens gebeuren? Dit soort dingen gebeurt hier elke dag. Die Polen kunnen niet eens tegoei een krat leeg maken.
LM vertelde verder : 4de mecanicien J heeft de geleverde stukken nagekeken. Op zijn lijst zouden die gaskets dan nog moeten open staan, niet afgevinkt. Er lang naar zoeken is niet nodig, ze zaten bij in het krat! En zorgvuldig verpakt, om ze niet te beschadigen tijdens het transport. Sinte Neptunus, dit soort mensen heeft hij dus elke dag rond zich! -voor dit schip ga ik uitroeptekens en vraagtekens tekort komen hoor Cheng Venes zei hem in de loop van de week : "Eén van ons twee moet de moed er in houden." Maw: wij mogen niet allebei de moed verliezen. Waarschijnlijk had hij zoiets meegemaakt met de voorganger van LM, de 2de mecanicien RY. Zet daar als cheng Leuke Leu naast en het beleid is zoek. Voelt Venes of LM zijn moed wegzinken? Help, nee! Iets doen. Rap. Die Poolse individuen allemaal weer naar school sturen. Niet haalbaar. Ze allemaal naar een psy sturen om hun inertie te laten verwijderen. Niet haalbaar. Wat doen?
Vorige week vergeleek cheng Venes dit machien met een kliniek waar alles in de soep draait omdat het soort doktoors dat er werkt de zieken beneden hun waardigheid achten, want van zieken wordt men vuil en dus laten ze alles over aan de verplegers. De doktoors = de Poolse mecaniciens. De zieken = de machinerijen. De verplegers = de Filipijnse oilers. Ene van hen heeft die attitude al over genomen. Er is één lichtpuntje, en het is geen Pools. Hij heet Abraham, 36j, en is een Filipijnse oiler, met slimme oogjes en een smile. En hij geeft de volle 100%. Op een ander schip zou 100% niet opvallen, maar hier steekt hij er met kop en schouders boven uit (1m55) Op een middag komt LM boven, laat zich in de zetel zakken en zegt : "Een van deze dagen ga ik die kleine toch eens in mijn nek zetten (?) en met hem een toer door het machien doen (?) daarmee heeft hij het eens uit een andere hoek gezien hè. Dat moest dus een triomftocht worden voor Abraham, want anders neemt men niet iemand op de schouder hè. 'k Denk dat het een handig team is. LM kan overal bij en aan, Abraham kan overal in en onder.
Enkele dagen geleden moest de uitlaat van een ketel doorgeblazen worden (roet er uit). Zibbie, (de andere 4de mecanicien) doet dat. "Hebt ge dat al eens gezien?" vroeg LM aan Abraham. "Nee ..." antwoordde hij. "Nog nooit gezien?" vroeg LM "Nee, zei Abraham met een verontschuldigend lachje, meestal ben ik dan beneden bezig." (Mag hij daar niet aan helpen van Zibbie?) "Kom, zei LM, mee gaan kijken." Abraham en LM hebben toen een uur staan kijken, hoe zoiets in zijn werk gaat, een ketel van dat kaliber doorblazen. Abraham vond het zeer interessant. "En zo heeft hij dat ook eens gezien" vertelde LM.
1999-02-01 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Vanmorgen bij de ochtendkoffie in de cabine: er moet sludge (bezinksel in de afvalvloeistoffen van het machien) overboord gepompt worden, want de sludgetanks zijn vol.
1/ Ofwel laat de rederij in Antwerpen barges komen om de sludge aan de wal te nemen. Maar barges laten komen kost geld en dus zullen er geen barges komen.
2/ Ofwel pompen ze de sludge bij in de sloptanks, als dat mag van de rederij in Antwerpen. -toen al was voor alles een toestemming nodig Slop is het bezinksel van de afvalvloeistoffen van de cargotanks. (*) -bij de afvalblubber van de lading, wil dat zeggen
3/ Ofwel overboord pompen. Tot 15 ppm = 15 parts pro million vuil, (15 deeltjes per miljoen), mag de vuile restvloeistof overboord. maar het bezinksel, olie en vet, mag niet overbood, dat is veel en véél meer dan 15 ppm. Volgens de Polen is sludge allemaal 'maar water'. Awel, dat ze het dan opdrinken.
Voor de volledigheid, het afvalwater van de huishouding heet sewage. Het kan niet op: sewage, sludge en slop
's Avonds: het water van de sludge is wel overboord gegaan, per graviteit, louter op zwaartekracht, zonder pompen dus -??? kan bijna niet
1999-02-02 ~ op anker UAE, Golf van Oman
Daarjuist vertelde cheng Venes weer iets, ga zitten. Eén van de twee 4de mecaniciens is al twee dagen aan het sukkelen met de restant van de sludge. Cheng Venes suggereert hem het bovenstaande (*). En toen bestond ventje n°4 het boven te komen vragen waarom cheng Venes dat geen twee dagen eerder gezegd had. Omdat creatief denken tijd in beslag neemt, SNUL! De tijd om het probleem in zijn totaal te bekijken en vermist de standaardmethode door omstandigheden geen oplossing is (we liggen op anker) moet er een oplossing op maat gevonden worden. Weet de 4de mecanicien niet dat denkwerk tijd vergt? Nee? Welwel. En toch komen verontwaardigd doen. Na twee dagen gesukkel. Twee. Hij had zijn IQ probleem wat vroeger mogen aankaarten.
Cheng Venes vertelde nog iets. Deze ploeg is niet alleen inert en dom tot in het onveilige, ze hebben toch de pretentie om te komen parlementeren hoe het werk moet gedaan worden. In dit geval de elektrieker. Wééral? Ja, weeral. En ge moogt die na de zoveelste keer geen draai om de oren geven. LM en cheng Venes moeten beneden nog min of meer kalm en beleefd blijven ook. Met dát soort stomme koppen? Geboren in '46, '49 en '51, zegt de bemanningslijst. Het zijn dus geen piepjonge beginnelingen met gebrek aan praktijk hè.
Nog exact 11 weken en het is einde contract voor ons, 20/04, dat is een dinsdag. Choff Kram zei gisteren tegen Danut (de enige Roemen aan boord) : "Zouden we eens geen nieuw vogelpik bord hangen? Wat denkt ge?" "Ja waarom niet, zei Danut zeer bereidwillig, als gij liever op een nieuw bord verliest." Er wordt al eens gelachen ook, maar dat is na de uren. Tíjdens de werkuren is het zo geestig niet. Toch niet in het machien.
Lieve Mensen! Ik kom zojuist van bij de marco, e-mails gaan verzenden. Het ging gelijk een fluitje van een cent. Hij steekt de mails nu één voor één in zijn mailbus en hij schuift nu zelf met het blauw en het groen geschreven papiertje. Amai-amai, wat een opluchting. 't Is bezonken. Hij heeft het vast. Of zijn het de oude kranten (Gulf News) die zijn goodwill naar boven gebracht hebben om het nut in te zien van de werkwijze? Zou ik volgende week eens andere kleurtjes gebruiken. Aïe nee, wat een lelijke gedachte. Dat mag ik niet doen. Dat mag ik zelfs niet denken.
Enkele dagen geleden hoorde ik iemand iets over een pingpongtornooi opperen. Ik hoop dat het er niet door komt. Capt PP-LM heeft me op vorig schip al eens alle schotten van de pingpongroom laten zien, 'k heb trouwens mijn baskets niet bij ookni. -niks om de enkels te steunen wil dat zeggen Deze keer moet hij ons niet wijs maken dat het 20 jaar geleden is dat hij gespeeld heeft hè. Het is geleden van vorige zomer, zeker weten.
Hier wordt in stilte vermoed (door cheng Venes en door LM) dat het schip op verkopen staat en na droge dok verkocht en overgedragen wordt. 1/ Er waren duikers gestuurd door de Lloyd's om de romp te inspecteren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Lloyd%27s_of_London 2/ In de lijst van uit te voeren werken in de droge dok in Singapore is ferm gesnoeid geweest door de rederij in Antwerpen. Zéér veelzeggend is dat : geen grote kosten meer doen. 3/ PvR (de inspecteur) heeft een week of wat geleden aan de foon tegen cheng Venes gezegd "Je sais des choses que je ne peux pas te dire." Dat hij dan zwijgt hè. Het gaat over het machien maar de chief engineer mag het niet weten? Ofwel was het een hint. Dat kan ook natuurlijk. 4/ Er is nog iets dat in die richting wijst : capt PO heeft al laten weten dat de spullen die hij aan boord gelaten had, mogen opgestuurd worden naar België. Dat hij niet terug komt naar dit schip kan twee dingen betekenen : - de rederij heeft een ander schip voor hem in petto, gewoon - de rederij heeft een ander schip voor hem in petto omdat dit schip verkocht wordt Door dit alles komt onze afmonstering rond 20/04 mogelijk in het gedrang. Het zou goed kunnen dat de redererij LM én cheng Venes vraagt om te blijven tot na de overdracht.
1999-02-03 ~ op anker UAE, Golf van Oman
De krant van do-28/01 circuleert hier aan boord. Die zal met de Lamnalco Cougar meegekomen zijn toen ze capt PO kwamen halen (en hem meenamen). In die krant staat op blz 5 dat de USA vorige maandag in Irak het luchtafweergeschut van Al Basrah ging bombarderen en ze hebben gemist. Ze hebben een woonwijk gebombardeerd. Hoeveel mijlen ze mis waren staat er niet bij. Jamaar, héla hola ..., wij moeten straks ook nog nabij Al Basrah zijn hè! https://www.gac.com/gac-worldwide/middle-east/kuwait/new-ports/ports-covered-iraq/basrah-oil-terminal-bot/ Zie dat de Amerikanen dan weer beginnen schieten met hun AGM-130 en wéér missen (hoewel die raketten bestuurbaar zijn). En in december zijn er twee raketten in Khorramshahr neergekomen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Koramsjar Een 30 à 45km mis en het is daar IRAANS grondgebied begot. Oeps? Een beetje naast het doel geschoten ...
In een van de vorige brieven schreef ik dat Al Basrah op een 1000 km van Bagdad ligt. Dat was een beetje ruim gemeten. Het is ± 500 km. Op deze wereldkaart gezien liggen die twee steden een 2cm verwijderd. Op de kaart van de Perzische Golf : 1cm = 285km, 2cm = 570km. Misschien had ik dat vergrootglas niet moeten gebruiken, bij de wereldkaart. De afstand tussen Al Basrah en de terminal waar we gaan laden (Mina Al Bakr) was wel juist : tussen de 120 en de 135km. Die afstand had ik op de kaart van de Perzische Golf afgemeten en die kaart is preciezer dat de wereldkaart natuurlijk, 1cm = 15km.
Moet ik hierboven nu niet Khor Fakkan, Sharjah schrijven? Bôf, nee. Sebiet varen we een uurke verder en daar heet het toch weer anders. We moeten gaan bunkeren. ELF levert de bandstof en we moeten naar hun bunkerzone. Hier wordt ook wel gebunkerd hoor, maar niet door ELF. Zo-24/01 lag hier een ander Belgisch schip voor bunkering, met aan boord capt DM, de menselijke mens, onze n°1 in de top-drie van de kapteins. Verder waren er cheng DS en choff Pevala -schip 29-, communicatiefreak en onze dierbare fax-instructeur.
LM vertelde dat het anker de stuurlieden gisteren al kopzorgen gaf. De zeebodem is hier nogal weke grond. Hoe diep zou het anker in de blubber gezakt zijn tijdens een week onafgebroken ankeren? Ze hebben al aansluiting op extra winches voorzien, voor 't geval ze met één winch niet toekomen. Binnen een uurke gaat dat manoeuvre beginnen. 'k Zal er maar wegblijven met mijn fototoestel. Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord. Waar wel eigenlijk ...
Nu verder vertellen over vorige maandag: we waren in ruig water met het supplyschipke Lamnalco Jaguar. Ik had me plat gelegd op een seat, omdat ik straks nog een inspanning te leveren had wanneer ik in dit weer moest overstappen van de Jaguar op de gangway van ons schip. 'k Wou daar niet met een zeezieke kop en weke kniekes staan wanneer het er op aan kwam. En het zou er op aan komen, aan de zee te voelen: nu al schokken en snokken van een armlengte en meer. 'k Was ook aan het bedenken dat ze het schip niet zo snel onder power zouden krijgen om een vlakke spie te trekken en zo de Jaguar luwte te bieden. -een bed trekken, heet dat Er lagen misschien wat veel machinerijen open waaraan ze aan het werken zijn. Zo op een uurke tijd alles dicht gooien en power geven? Vergeet het. LM kan toveren en mirakelen doen, maar deze keer was Murphy aan het woord. En Neptunus deed met hem mee. St. Elooi kan tegen die twee samen niet op. Vergeet die luwte dus maar maske: rusten en krachten verzamelen.
± 20h, iemand van de Indiërs doet me teken dat we bij het schip toegekomen zijn. Jas aan én dichtritsen, no loose ends, geen losse uiteinden. Het is niet de moment om ergens te blijven haken want ik zal mijn twee handen nodig hebben voor het vege lijf. -en tas ónder de jas dragen Aan de BB-gangway -bakboord-stond beneden op het platform de kleine Spanjaard om mij de hand te reiken. Het schip kreeg de wind recht achter. Van waar ik stond op de Jaguar betekende dat wind tegen. De Jaguar danste met hoogteverschillen van ongeveer 1m50 per twee tellen (Ik ben 1m65). Elke keer de schipper van de Jaguar net zijn achterdek ongeveer tot bij het platform van de gangway gekregen had, was het bijna goed, maar net niet goed genoeg en één tel later hadden de wind en de zwaaiende beweging van het schip (swaying) de situatie in handen en niet meer de schipper van de Jaguar. En dan werd de Jaguar tegen het platform geslagen. Iedereen achteruit.
Aan BB kreeg de schipper van de Jaguar de situatie niet onder controle. Ondertussen hadden we al drie keer stuifwater (spray) over ons lijf gehad, de Indiërs en ik. De Spanjaard zo niet, die stond telkens weer hoog genoeg op de gangway. Na de derde of vierde poging gingen ze het aan de SB-kant proberen. Mijn amen en benen waren nat, door mijn kleren door, en in de tijd die nodig was om langs de achtersteven van het schip te varen was ik verkleumd en stonden mijn vingers stram van de kou. Dat belooft, sebiet wat gymnastiek met afgekoelde spieren? Feitelijk kon ik toen al niet meer betrouwen op mijn handen en vingers.
Aan SB, zelfde water-scenario, SWAYING, toonde een van de Indiërs mij. Waarnaar ik moest kijken: naar die langwerpige spiraal-tuimelende waterstroken tegen de romp van het schip, of naar het gebruis daar vlak naast, of naar de kolken tegen de romp van de Jaguar. Er was teveel wind om verder uitleg te vragen. Maar ik zag wel dat al die waterbewegingen hun eigen gang gaan en mekaar tegenwerken. Aan SB stond Ive op het platform van de gangway. Maar was er aan SB eigenlijk minder wind? Ik dacht van niet, 't schip kreeg de wind van achter. We stonden op sommige momenten amper een meter van mekaar maar we moesten roepen om mekaar te verstaan. "Mijn handen zijn nat!" riep ik. "Pak mijn arm!" riep hij. Yep, die greep kennen we allebei, dat gaat hier lukken hé.
De eerste poging mislukt omdat ik STOMSTOMSTOM mijn rechterhand naar Ive zijn rechterarm uitstak en besefte dat ik dan links geen opstaande houvast meer had op het platform, omdat het platform links ophoudt. Ik voelde de jaguar onder mij wegzinken. Ik wou mee naar beneden en achteruit weg van dat platform, het dek van de Jaguar op vóór hij weer opgetild werd en mij met een slag tegen het platform kwam slaan en ik tussen staal en staal zou zitten. Ik had Ive met maar één hand vast, en hij mij. Ik brulde: "Ive, los!" Hij lost mij onmiddellijk, ik duik met de Jaguar het volgende golfdal in en stap achteruit van het platform weg. Geschreven neemt dit 5 lijnen in beslag, in realiteit heeft het één tel geduurd, een fractie van een seconde.
De Jaguar zwenkt direct een paar meter van het platform weg. Met de volgende golf stonden Ive en ik plots op ooghoogte. Zo'n ruig weer. Dat ik hier vandaag zit te typen en niet met pinnen en plaasters in een kliniek lig of onderweg naar huis ben in een lijkzak, heb ik te danken aan Ive uit Schoten, zijn doorzicht en zijn reactiesnelheid. En aan het zeemanschap van de schipper van de Jaguar.
Een tweede poging zou lukken. 'k Wist nu dat ik met mijn línkerhand Ive zijn rechterarm moest vastgrijpen en met mijn rechterhand de opstaande steun van het platform. 'k Zette mij schrap voor de tweede poging. Ik voelde dat het deze keer zou lukken: links op recht, snel genoeg over het punt gaan, desnoods mij tegen Ive gooien. De schipper van de Jaguar bracht zijn supplyship niet meer dichterbij voor een tweede poging. Maar enfin! Wéét die gast dan niet dat het ons deze keer gaat lukken? Bibi was voor het gemak efkes vergeten dat de schipper een overzicht heeft van waar hij staat, en dat deze mensen de lokale waters kunnen lezen. En daarbij, hij is schipper naast god, dus nee = nee.
Ive roept iets over loodsladder. Efkes nadenken wat hij bedoelt, want mijn hoofd was ook afgekoeld en de hersenen draaiden niet op volle toeren. Loodsladder. Ja!, Ik snap wat ze van plan zijn en dat gaat werken ook. Feitelijk zou ik hier een tekening moeten inlassen, maar die maak ik later wel. De loodsladder wordt gevierd. Eh? Daarre? Niet dichter bij de gangway? 'k Probeer aan Ive te vragen : "Meer naar de gangway." Want helemáál de scheepswand opklimmen, dat kan ik niet, dat durf ik niet met deze verkleumde spieren. Enkele laddertreden tot aan het platform van de gangway en dan overstappen, dat zou ik nog wel kunnen.
Hoogtevrees? Ikke? Nu toch niet zeker. Dat kan ik nu niet gebruiken. Deze situatie overklast fobieën en zeeziekte. Hoogtevrees en zeeziekte zijn voor wanneer ge het u kunt veroorloven. Andere keer. Ive doet me teken dat hij me niet verstaat en wijst naar boven: of ik het over de loodsladder heb? Of deed hij teken : efkes wachten? Kermille wat een wind en dat wij mekaar pvd niet verstaan ... De loodsladder hangt uit en daarboven aan deck beginnen ze hem te verschuiven richting gangway. De schipper van de Jaguar ziet dat en roept iets naar zijn mannen. Ene tikt op mijn schouder: "Tomorrow". Handen op een toeter en naar Ive : "Morgen!" daarop pakt Ive zijn walkietalkie en brengt de brug op de hoogte.
Morgen? Juist nu die loodsladder bijna op zijn plaats hangt? Waarom kreeg ik vanavond geen tweede poging van schipper Jaguar? Hij heeft me dat later uitgelegd hoor. Maar op het ogenblik zelf dacht ik dat ik geen tweede poging waard was omdat hij me zo had zien klunsen: de rechterhand reiken als het duidelijk de linker moet zijn. Vóór mij staan mensen die hun vak kennen, achter mij staan mensen die hun vak kennen. De enige die niet voldoet ben ik, ik had het zodanig verprutst dat ik geen tweede poging waard was. Wacht maar tot ik groot en sterk zal zijn. En vleugels heb.
Schipper Jaguar trekt zijn schipke weg. Ik weer naar binnen. Uit de wind. Uit de spray -stuifwater-Uit de kou. Binnen. En het ruikt hier nog even lekker als daarstraks. Wat een cocon. Wat is het hier goed. Natte jas uit. Natte jeans ... zou ik een overall vragen? Nee. Dezelfde Indiër vraagt of ik koffie wil. 't Schipke danste gelijk zot maar die man zou me dus koffie brengen. "Yes sir, thank you." "Milk? Sugar?" "Only sugar please, sir." Ik kon nu wat kant-en-klare energie gebruiken. Waarop de shipchandler, achterover liggend en zeer bokkig : " Sugar? After a tooth extraction?" Jaja, 't is al goed. Ik kan wat suiker gebruiken nu. Denkt gij nog wat aan uw Dunhills, ventje. Nog een uur of wat varen naar de Kapetan Panagiotis en peeke mocht aan zijn stores beginnen. Hij had tegen de andere Indiërs zitten uitpakken dat hij Dunhills en andere taxfree goederen bij had voor dat schip. Ja, en?
Ivm met ons schip werd er nog iets gevraagd over net en basket. Met een net mag het schip geen personen aan boord hijsen, alhoewel dat een oplossing zou geweest zijn hè. -al is het te zien wie daarboven de kraan bedient natuurlijk, de last mag niet beginnen zwaaien Of ons schip een basket heeft? -een tuig om personen te hijsen met de kraan-Dat wist ik niet, ik dacht van niet. Anders zouden ze 't wel gebruikt hebben. Een stretcher -draagberrie- hebben we wel, misschien zelfs twee. De Indiër glimlachte beleefd. Ik had een dommigheid gezegd. Maar dat vond hij niet erg, zo vriendelijk glimlachte hij. Dus vond ik het ook niet erg. In weer en wind mag men dommigheden zeggen. Enkel zeggen, niet doen.
'k Hang het regenjasje te drogen op een van de zetels en ik probeer te slapen. En te telepatheren naar LM dat hij niet ongerust moet zijn, dat ik oké ben en in goede handen en dat ik buiten wat natte kleren veilig, droog en warm lag. 'k Had LM nergens gezien en hij mij ook niet. Toen hij aan dek kwam was de Jaguar al 20m ver en was ik daar al binnen, vertelde hij later. En telepatheren naar België dat ik vandaag niet meer kon bellen (± 17h BT) maar dat morgen dan zou doen.
Ineens stemmen in de passagiersruimte. Waren we nú al aan de Kapetan Panagiotis? Een vermoeide technieker en een Pakistaanse mevrouw met veel gestes komen binnen. Achter haar wordt haar bagage binnen gebracht. Zij waren overgestapt van een ander Lamnalco schipke. De Pakistaanse was zéér ontstemd toen ze hoorden dat we niet direct naar de wal koersten, maar eerst stores gingen lossen. Ze had zich toch langs die paletten moeten wringen om binnen te raken, had ze die niet zien staan? -en stilte in de slaapzaal aub! "I want to call my schip" dicteerde ze. 'My' ship? Waarschijnlijk een captains wife. Zou ik gelijk efkes vragen of ze 'ons' schip wilden oproepen ook? Ach nee, laat maar. LM weet wel dat ik hier oké zit (lig).
Vanaf dan moet ik geslapen hebben, natte jeans of niet. Want het volgende dat ik weet is dat de chief engineer van de Jaguar me probeerde wakker te krijgen. 'k Schrok nogal en bonkte bijna met mijn hoofd tegen de tafel. We lagen tegen de kaai. 'k Heb dag gewuifd naar de mensen van de Jaguar en weer die wagen in. Deze keer knalde ik de deur goed dicht, ik kende het protocol nu al wel. Naar de immigratie. De Pakistaanse mevrouw zat daar ook.
Als ze hier ondertussen dat van die verschillende adressen maar niet gezien hebben, hoopte ik. En dat ze mij mijn tas maar niet doen openmaken. 'k Had dat pocketboek op de Jaguar moeten laten. In een omslag. Daar lagen genoeg grote bruine enveloppen. Ach nee, dan krijgen die mensen er misschien last mee. Voor de tweede shore pass had ik beide fotootjes van in de namiddag nodig. Nu kon ik er geen aan LM laten zien, jammer. Wagen in : naar het agentschap. Dan toch weer overstappen van wagen, bij de Pakistaanse mevrouw. Zij moest een vliegtuig halen naar huis. Vandaar dat ze zo dringend haar schip wou oproepen waarschijnlijk, mogelijk moest haar ticket omgeboekt worden naar een latere vlucht, maar dat is nog geen reden om aan boord bij schipper Jaguar de directrice uit te hangen.
Ze zetten mij af aan het Oceanic Hotel. Elventwintig sterren. Kan het niet wat minder. Een zeeliedenpension bvb, daar valt die natte jeans niet zo op. Er hing twee grote foto's van 'shaiks' in de hall. De sjeik van de UAE en de sjeik van Sharjah. In het glas van die foto's zag ik dat mijn haar alle kanten uit piekte. 'k Probeer dat glad te strijken, 't gaat niet. Het zout was er in opgedroogd. De mensen aan de balie (Indiërs), met beroepsmatige onverstoorbaarheid en zeer gepolijst : of ze mij konden helpen met de bagage. Bagage? Oh, eh, nee dank u, dit is alles wat ik bij heb. En dat was in twee woorden uitgelegd: 'ship' en 'bad weather conditions' en nog eens over mijn haar gestreken om te laten blijken hoe slecht die weeromstandigheden wel waren. Ingecheckt. Wekken? Om 08h aub. "Yes ma'am".
Kamer 430. Het was 00h30 en ik scheurde van de honger. Het restaurant van het hotel was al dicht natuurlijk en de kaart van de roomservice zag er mij veel te prijzig uit. In de krant gekeken wat de koers van de dollar is. 'k Ben al vergeten hoeveel dirham een dollar is. 3,6 of zoiets? Enfin, het leek me toch te duur allemaal en ik wou niet profiteren van de situatie ook niet, ik zou de rederij eens leren wat bezuinigen is. De honger was op slag weg. 'k Heb de minibar open getrokken en twee latjes KitKat opgeknabbeld, tooth extraction of niet. Natte jeans over een stoel, warme douche in en bed in. Op TV waren 19 zenders beschikbaar, oa Moskou (?) Op de Abu Dhabi zender : ongesluierde vinnige nieuwslezeressen en Westers geklede gedecolleteerde zangeressen. Ja, Abu Dhabi is Khor Fakkan niet. Op de Saoedi zender : geen enkele vrouw te zien en onbeweeglijk streng kijkende mannen in zwarte kaftans die vanonder een hoofddeksel dingen verkondigden. Het leven is ginder een zeer ernstige zaak, zo te zien. Er waren ook Engelse en Amerikaanse zenders. De ene gaf Independence Day, een film met aanvallen of gedoe uit de ruimte. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(film) 'k Heb dan maar wat in het telefoonboek gekeken. Voorin staan toeristische informatie & bestuurszaken. En allemaal 'shaiks'. Bladzijdes & bladzijdes vol sjeiks. 'k Ben in slaap gevallen tussen de ruimtetuigen en de sjeiks. Toen ik telefoon hoorde vond ik dat LM er nogal lang over deed om op te nemen. Dan zal ik het maar doen. Toen ik mijn ogen open had zag ik geen LM en behangpapier ipv houten schotten. De stem zei dat het 08h was en dat de chauffeur van Lamnalco er was op me op te halen. Geef me 10 minuten om te douchen. 'k Heb nog nooit zo rap gedoucht. Mijn boeltje bijeen gegrabbeld en naar de lift. Tiens, dat tandvlees is al dicht gegroeid. Geen krater. Zelfs geen putje. Zo snel? Eigenaardig. Aan de lift probeer ik te zien welk weer het is op zee. Dus verder te kijken dan de baai. Een afgeborstelde bediende wenst mij goede morgen en vertelt me wat de weersverwachtingen zijn voor vandaag: ideaal weer voor een boottochtje in de baai en ook aangenaam zwemweer. Ik bleef glimlachen en knikken, die man doet gewoon zijn job. Maar ik moet uít de baai, de oceaan op. En zwemmen heb ik gisteren bijna gedaan.
Aan de balie vroegen ze of Ma'am al ontbeten had. Ze zouden aan de chauffeur zeggen dat Ma'am nog niet ontbeten had. Hij zou dat 'begrijpen'. Dat werd gezegd op een zeer gedecideerde toon alsof het de chauffeur geraden was het te 'begrijpen', want dat chauffeurs hier niks te piepen hebben. En dat ik niet zo haastig en democratisch moet doen, dat staat plebejisch. Jaja, maar ik bedoelde eigenlijk: de Jaguar van Lamnalco wacht misschien niet. Misschien vertrekken ze zonder mij! Vooruit, een tas koffie dan maar. Anders mocht ik waarschijnlijk de deur niet uit. Eeuwen heeft dat geduurd eer ik koffie had. Zeker twee volle minuten.
Opnieuw naar de balie, papier gaan aftekenen : 260. Dollar? Dirham? Dat vissen we later wel uit. 'k Had een kopie moeten vragen, bedacht ik toen het te laat was. 260 USD, dat zou 9000 BF zijn om een jeans te laten drogen (min of meer), twee douches en enkele uren slaap? Laat het aub dirham zijn, en zelfs dan is het nog veel geld. Hebt ge al eens geprobeerd een jeans te drogen onder een haardroger?
Kantoor – immigratie – kaai. Aan boord van de Jaguar gestapt. Of ik koffie wou. Ja hoor, graag! Ik kreeg lekkere koffie in een bekertje zonder chichi. En dat ik blij was weer terug te zijn. En wat rook het er weer lekker. Naar curry en stoofschotels en zo. Er stapte een technieker aan boord en een blonde meneer met bagage. Schipper Jaguar en ik slurpten onze koffie staande, naast mekaar, als twee oudgedienden. Hij vertelde dat hij de afgelopen ze dagen maar twee uurkes per nacht kunnen slapen had. Er was veel werk geweest. En dat hij het gisteren veiliger achtte me terug mee te nemen naar de wal, omdat hij door de paletten op het achterdek onvoldoende zicht had op de rand van zijn achterdek en op het platform van de gangway van het schip. "I trust your judgement, sir" zei ik zeer nederig. Want zo voelde ik mij. Maw : merci Meneer dat gij zo'n realistische mens zijt.
De blonde moest weten wanneer we vertrokken. Er is geen haast, dacht ik, als we deze voormiddag niet kunnen vertrekken, dan in de namiddag en anders morgen. Ze hebben hier lekker koffie, 'k heb nog genoeg sigaretten en een fles water én ik heb hier maten. De Indiërs kwamen uit hun mess de trap op zeiden alle vier vriendelijk en wakker goeiemorgen. Ik vroeg of ze tijd gehad hadden om te slapen. En zij zeiden dat de wind 'outside', buiten de baai wil dat zeggen, iets minder was dan gisteren. Voilà, het weer outside, op zee, dat is wat een mens interesseert. Dat is informatie. Hoe het weer in de baai is kan een mens zelf wel zien, prachtig weer weeral. 'k Heb wat foto's gemaakt van de Jaguar, van de Iraanse houten vrachtschipkes, en van de grotere Indische. Iemand vroeg iets over de Euro. Hij legde uit. Ze mogen hun loon in UAE-dirham alleen maar omzetten in Yen, Britse ponden, USD of Duitse mark. (Dus niet in hun eigen munteenheid, de Indiase roepie?) En nu dus ook in Euro. En wat die Euro zoal van plan was. 'k Wist er evenveel over als gisteren voormiddag op het slepertje : niks. En ik vond het erg dat ik hen niet verder kon helpen.
De blonde kwam er bij staan. Hij is een Noorse cheng, gemonsterd op een van die groene LPG's die hier liggen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gastanker Hij was al meer dan 48hrs onderweg, zondag vertrokken uit Durban (Zuid-Afrika) en hij viel ongeveer omver van vermoeienis. Het was hem aan te zien ook: grauw en grijs van het gebrek aan slaap. We zijn hem eerst gaan afzetten. Hun gangway heeft onderaan een platform dat rondomrond een reling heeft. Een veel veiliger model dan het onze. -Norske sikkerhet, Noorse zekerheid, veiligheid is hun sterk punt Op weg naar ons schip vroeg iemand of ik gisteren nog iets te eten gekregen had. Nee, zei ik, ik heb twee candybars gegeten. Of ik een sandwich wou. No, but thank you for asking, sir. Wat hebben die mensen toch een naturelle vriendelijkheid. Dit is iets gans anders dan alleen maar beleefdheid of goede manieren. 'k Voelde helemaal geen honger. Maar als ik sebiet flauw val van de slapte kunnen ze me toch nog in een net aan boord hijsen. Misschien had ik die sandwich moeten aannemen kwestie van hen geen overlast te bezorgen. Nee, ons schip kwam in zicht, er was geen tijd meer vond ik. Er stond wind. Een bries. Bijlange niet het huilend geweld van gisteren. er waren flinke golven, maar zonder schuimkoppen nu, gewoon deining dus. Maar wel sterke deining. -deining is ongeveer betrouwbaar, er zit een bepaald ritme in, het zijn gewoon water-bergen en -dalen, haast zonder schokken
Iemand komt de gangway af : LM. "Look!" riep ik luid, opgelucht en op van emotie "There is my husband!" Iedereen lachte breed: deze keer ging het lukken, met de husband erbij. (En met wat minder wind. En bij daglicht.) Ik deed LM teken dat ik met mijn linkerhand de opstaande steun zou pakken, en met mijn rechterhand zijn linkerarm. LM wiebelde eens met de opstaande steun om te laten zien dat die wel degelijk goed vast stond. We konden mekaar horen ook. Dus heb ik the Gentlemen from the Jaguar en my husband aan mekaar voorgesteld. Iedereen knikte beleefd glimlachend goeiedag, alsof we mekaar in een park tegen kwamen ipv op een dansend schipke bij een wiegende gangway. De mensen van de Jaguar stonden vlak achter mij. De ene geeft mijn tas door aan LM. -hoe? droeg ik die dan niet onder mijn jas? da's niet al te slim hè- LM zette de tas een paar treden hoger. En bij de volgende golf gaven ze mij aan LM door. Ik deed één stap, ze gaven mij één zet en in één tel lag ik tegen LM zijn schouder. Thuis. Ik was thuis.
'k Heb naar iedereen byebye gewuifd en naar elk van hen nog eens thank you geroepen en naar de schipper gewuifd en iedereen nog eens goed bekeken. Ze zien er gewoon uit hè, zo bij daglicht. Het is niet te zien dat zij virtuoze vaklieden zijn hè. Nee. Maar ík weet het. Ík heb hen gisteren aan het werk gezien. Bij nacht en ontij.
'k Ben achter LM de gangway opgegaan. Hij moet eerst zodat ik door de treden van de gangway de diepte niet zie. Eens aan dek begonnen mijn benen te trillen en ik voelde mijn knieën slap worden. Van opluchting, denk ik. Bestaat dat wel? Slap worden van opluchting?
'k Ben mijn papieren gaan afgeven bij capt PO. JM (2de stuur) vroeg of ik goed geslapen had, alsof ik van een uitje kwam. Niet echt nee. Dan de kranten gaan afgeven bij de marco. "Zoveel? Allemaal voor mij?" zijn ogen blonken als die van een kind dat mooi speelgoed ziet. (Het waren drie oude kranten, wel dikke.) Nu begonnen ook mijn handen te trillen en ik liet domweg mijn paspoort en alle andere papierkes uit mijn farde schuiven. Hij hielp mij oprapen. Dat ik zovéél kranten voor hem meegebracht had, en of ik die had moeten betalen. Nee, gekregen op kantoor bij Lamnalco, en 't zijn oude kranten. Jamaar toch ... Well, onderbrak ik hem voorzichtig, gij verzendt toch e-mail voor LM & mij, dan kan ik toch kranten meebrengen voor u. Dat vond hij a very nice tought, een zeer mooie gedachte. -ja jong, maar ik weet wat het is om zonder leesvoer te zitten, dat is ellende En ik voelde mij plots very mottig. Direct naar de cabine dan. -slappe benen, bevende handen en een vage hoofdpijn, de weerslag waarschijnlijk Daar was LM en we konden wat babbelen. In feite was dit tijdens zijn werkuren, maar het was een beetje een uitzonderlijke dag. Cheng Venes kwam eens vragen hoe het ging met mijn tand. 'k Vertel dat in twee woorden, tand in een wip er uit en geen centje pijn. En vanmorgen was de wonde al dichtgegroeid. "Zoiets lucht op hè" zei hij. Ja ..., amai ja.
'k Heb propere kleren aangetrokken en ben de was gaan doen. Back to normal. Voor de rest van de dag heb ik wat zitten liggen hangen en niet veel meer gedaan. En 's avonds heb ik naar België gebeld om de jarige te feliciteren, met een dag vertraging.
Maandagavond zijn er aan tafel zware besprekingen geweest over de situatie in het machien en over 3de mecanicien Bogdan in het biezonder. Capt PO heeft er papieren bij gehaald (aan tafel?): dit schip zou met 16 personen minimum kunnen varen, volgens de automatisatie die voorzien is, volgens de veiligheids- en de verzekeringsdocumenten. (Doe daar nog 4 personen keukenpersoneel bij en ge hebt er 20, zoals op veel andere schepen.) Hoe komt 'men' hier dan aan 32 personen? Voor een deel omdat grote gedeeltes van de automatisatie buiten werking gezet zijn, en buiten werking blijven. (?) De vergadering is achteraf verdergezet in de cabine van cheng Venes, met 3de mecanicien Bogdan er bij, vertelde LM. Of dat iets gaat veranderen, daar in Bogdan zijn hoofd, is af te wachten. Die dag was ik niet aan boord, 'k moest naar de tandarts. -hier gaat weer een story aan vooraf, maar voorlopig hou ik me aan de tekst van de brief Sinds een paar dagen voelde ik iets kloppen aan een kies rechts boven. De tand kwam los. Corsodyl ontsmet wel, maar de tand heeft gewonnen. Maandagmorgen stond hij niet alleen los maar ook helemaal scheef en bijten was er niet meer bij. Nog geen banaan ...
'k Ben aan Fraco gaan vragen bij wie ik daarvoor moest zijn, om een tandarts aan te vragen. Bij Ive (de aspirant stuurman). 'k Heb hem uitgelegd over Corsodyl en kloppende pijn en nu ook scheve tand, en niet meer kunnen bijten, enz. Toen Ive het papier had ingevuld vroeg hij: "Is dat alles?" "Is dat niet genoeg?" vroeg ik. Ik stond daar zo wat te vergaan van de pijn. Hij bedoelde: is dat alles wat er op het formulier moet komen, want het was de eerste keer dat hij zo'n aanvraag moest invullen. De brave jongen. Dan ben ik op de brug bij JM (en Fraco was daar ook) gaan vragen wat de vestimentaire code is hier aan de wal. Want de Emiraten zijn Tunis niet hè. 'k Had een jeans, een T-shirt en een mouwloos vest aan. Dat was oké. Dank zij het mouwloos vest. -ooit van Didi gekregen Het vest komt laag genoeg, tunieklengte. Anders had ik een trui moeten aantrekken en daar is het te warm weer voor.
Iets voor 11h ga ik bij capt PO mijn paspoort halen en het papier dat Ive ingevuld had. "Ge hebt hier een zeevaartboek nodig" zei capt PO. Oei! Mijn Belgisch zeevaartboek is al 8 jaar afgeschreven en het ligt trouwens thuis. Het Luxemburgs zeevaartboek had ik ook niet bij wegens niet nodig en het Liberiaans, het boek waarmee ik gemonsterd was, is hier niet geldig. Nu dat ook nog, gesukkel met de persoonsdocumenten. Capt PO had een kopie van LM zijn zeevaartboek klaar liggen (door te kopiëren was zijn foto een zwart silhouet geworden), een bemanningslijst (afgestempeld en ondertekend) en een brief over wie ik was, (echtgenote van een bemanningslid) en wat ik daar kwam doen (tandarts). Weer in de cabine pin ik op de kopie van LM zijn zeevaartboek een recent pasfotootje, een mens weet nooit of de immigratie niet struikelt over een onherkenbare foto. En wat-zien-ik? Als adres staat daar nog altijd zijn oud adres in Boechout. Dat is ondertussen al negen jaar niet meer juist. Owee, stel u voor dat bij de immigratie hun oog daarop valt: ik ben de echtgenote van -, maar er staan twee verschillende adressen?
Bericht: om 11h zou het bootje er zijn. Nieuw bericht : het zou er om 11h30 zijn. 'k Heb wat staan babbelen met de matroos van dienst aan de gangway, we kennen mekaar van zien in en om de Pool de Zeelieden in Antwerpen. Hij is een kleine Spanjaard en het gesprek was in het Frans te doen. Hij was al eens in de UAE geweest : "Sommige vrouwen lopen hier volledig gesluierd. In het donker zijn het persies fantomen. Hij rilde. Hij sloeg nog net geen kruis. Om 12h was hij wacht-af en kwam een vervanger. Om 12h30 zat ik in een slepertje beneden aan de gangway en hoorde over de radio Danut (3de of 2de stuur) vertellen dat ik een uur geleden al vertrokken was. Datde slepertje was aan het wachten op een leveringbon voor enkele zakken cement. De getekende bon kwam maar niet af. Danut zei tegen de schipper dat de captain 'busy' is. (Om 12h30? Bel eens naar de bar Danutje!)
De duikerboot was er ook. Over de radio zegt de buikersboot tegen het slepertje 'to clear the zone, divers are down'. Tja wij weg hè, getekende bon of niet. We vaarden naar een ander schip, de Kapetan Michaelis of zoiets, de loods gaan afhalen en nog een meneer. Dat schip lag 10 mijl verder. Het slepertje doet maar 10 knopen, ttz : hij geeft er 10. Wat de effectieve snelheid is weet ik niet. Traag. Er lagen drie schepen. We hebben het juiste schip gevonden. Een van de CERES rederij. Het is een tanker hoor, geen cornflakes-carrier of zo.
En dan nu naar de wal, dacht ik. Maar het slepertje zet koers evenwijdig met de kust en blijft zo een tijdje rechtdoor varen. Kermille, eerst nog een andere boodschap eer we naar de wal kunnen? We vaarden naar een schip dat er bijna even verwaarloosd en verloederd uitziet als het onze. Wat zeg ik : erger. Zo'n homp onderkomen staal, een verkrot vaartuig, triestig om zien ... een afgeknabbelde schouw zoals de onze. Een afgeknabbeld schouw? En de masthuizen in de menie gezet ? Het leek niet op ons schip, het wás ons schip! Amai, zien wij er zó uit van op het water? Dat is al even erg als die Jamaicaan die we ooit in Korea zien liggen hebben.
't Slepertje moest bij ons de duiker-supervisor oppikken en ook de bon van de zakken cement natuurlijk. Had ik tijd om efkes naar de cabine gesloten schoenen te gaan aantrekken? Want het weer was persies aan het veranderen. Ach nee, laat maar. Efkes gewuifd naar 2de stuur JM, die was verbaasd mij daar nog te zien zitten. Het was toen ± 15h. En dan nu naar de wal?
We kwamen in ruiger water. Ondertussen was de tand opnieuw beginnen kloppen. Nu duwde hij rechts de prothese naar beneden. Op een uur tijd was de ruimte tussen het klemmetje en de tand verdubbeld. En links voelde ik de tandprothese trekken. 'k Vroeg mij af of ik het mij niet inbeeldde. Een beetje in de frisse wind aan deck gaat zitten. We zetten koers richting wal. Eindelijk. Dat is dan al iets. Eerst was er nog een rendez-vous met een andere sleper. Er stapten wat mensen over, er werden wat dozen uitgewisseld, wat plastic zakjes met post in, en een brief voor iemand die op een ander slepertje werkte. Allemaal Indiërs en Filipijnen, zoals op dit slepertje. En gaan we dan nu naar de wal aub? Of zijn er nog andere boodschappen te doen? 'k Vroeg zeer beleefd aan de Indische schipper : "What 's next, sir?" "Good question" antwoordde hij, als hij niet nog eens opgeroepen werd dan gingen we nu naar de wal. De supervisor van de duikers zat een krant te lezen. Het slepertje tsjokte richting wal. De schipper vroeg me iets over de Euro. Ik kon er niet veel over vertellen. De supervisor ook niet. In de krant stond een presentatie van Bosch-fornuis met een ovendeur van 90cm breed. "Arabieren hebben graag grote ovens zei de schipper, dan kan het schaap er in zijn geheel in."
Weer wat aan deck in de frisse wind gaan zitten. Weer binnen gaan zitten. Rillerig. Blauw jasje van LM aangetrokken. Weer naar deck? Ik wist met mezelf geen blijf van de pijn. Als het nog een uur of twee duurt is die tandarts misschien gesloten! Een beetje in die krant gelezen. Over kakkerlakken en ander ongedierte. Een krant van het jaar 1416. De jaartelling hier begint vanaf de geboorte van de profeet Mohammed. De krant zitten lezen op een stampend slepertje is geen goed idee, nu had ik er nog schele hoofdpijn bij. Opnieuw naar deck, de frisse wind in. Dat hielp, een beetje. Plots ineens en zonder overgang komen we in kalm plat water. 'k Heb eens goed rond gekeken, vanaf nu vaarden we in de luwte van de bergen. Die stonden daar als één groot windscherm. Brave bergen. Mooie bergen ook. De gedeelten die zon vingen waren roze-beige, de schaduwpartijen waren purper-grijs. Aan de wal waren witte gebouwen te zien en een moskee of drie. Maar ik voelde me te ellendig om er foto's van te maken. Na een kwartier vaarden we de baai binnen en het haventje binnen. Links was een hypermoderne containerkaai in aanbouw, rechts liggen kleine houten vrachtschepen (Iraanse) en grotere houten vrachtschepen (Indische). Allemaal in hout. Eentje moet een financiële meevaller gehad hebben, want die was recent helemaal herschilderd, in de kleuren van een paardenmolen op een kermis bij ons. Mooi. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dhow Maar ik was te mottig om er iets mee te doen. Dit half pond vijgen heeft die dag geen ene foto gemaakt. De tand had het klemmetje ondertussen nog eens zo ver weg geduwd.
De schipper kijkt eens op zijn papier en roept naar iemand van de passagiers "Suleyman!". Geen Suleyman in het gezelschap? Na een paar keer roepen (zo'n slepertje is rap afgezocht) kwam de gast in kwestie van het achterdek en stak van op de ladder zijn hoofd binnen. "Suleyman, zei de schipper ga niet naar de immigratie want ze zouden u kunnen daar houden." Suleyman antwoordde opgewekt "Okay" en klom weer naar beneden. Oeioeioei, dacht ik. Doet de immigratie hier zó moeilijk? Wat als ze de twee verschillende adressen merken in de papieren die ik bij heb? Als dat maar goed afloopt. Nu moet ge weten dat een van de bijkomende redenen om te trouwen was dat de papieren dan in orde zijn voor 't geval we in een moslimland ooit iets zouden voorhebben. Dan kan men maar beter de echtgenote van- zijn, ipv de vrouw van-. Nu waren we in een moslimland, nu hadden we iets voor en nu stond dat oud adres in LM zijn zeevaartboek te blinken! Aanmeren. En dan nu naar de tandarts. Eerst over een Lamnalco-supplyship klauteren, dan zich een weg banen tussen de paletten, de dozen, de kisten en de flessen CO2, over netten die daar op de grond liggen, neergegooid verpakkingsmateriaal, stukken tros, zwerfvuil en andere rommel. Bij ongeveer elke stap kunt ge ergens blijven haken en struikelen. Het verband tussen orde (netheid) en veiligheid kennen ze daar nog niet. Lamnalco is de naam van het agentschap. Wagens van Lamnalco stonden vlakbij geparkeerd onder de Lamnalco kraan, Indische heren in gele Lamnalco hemdjes liepen rond met Lamnalco papieren. De werkende mensen zijn allemaal Indiërs of Filipijnen. De UAE-onderdanen werken niet, tenzij in officiële functies, zoals op het immigratiekantoor. Zíj houden de stempels in handen.
Als ik Mevr Lamnalco was dat zou ik niet graag hebben dat mijn naam zo overal op die slordige, gevaarlijke kaai te lezen stond. In geval daar plots moet ontruimd worden, gebeuren er ongevallen juist dóór het ontruimen. Daarom Mevrouw, ruim uw kaai op. Of zorg dat het gedaan wordt.
De wagen in. De deur was niet goed dicht: please, harder trekken ma'am. In zo'n mooie nieuwe wagen met de deuren slaan, jamaar, dat durf ik eigenlijk niet hoor. 30m verder de wagen uit: immigratiekantoor. Ik had geen pasfoto's van mezelf bij. Daarvoor moesten we het gebouw rond, daar hebben ze vier pasfotootjes gemaakt. Bij de immigratie hadden ze er maar twee nodig. Twee kreeg ik terug. Goed om te laten zien aan LM, dacht ik. 'k Sta er even blauw grijs op als zijn regenjasje, met oogjes op 20h20 : o/^o Over dat oud adres van LM heb ik geen woord gehoord. 'k Heb mijn paspoort afgegeven en een shore pass in ruil gekregen. Weer die mooie wagen in, deur weer niet goed dicht : please, harder trekken ma'am. 15m verder weer de wagen uit, wat papieren gaan afgeven op het kantoor van Lamnalco. De wagen in, deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am. Nu werd er wat doorgereden, misschien wel een volle kilometer. Wagen uit : Dental Clinic. Daar was ik sinds 11h naar onderweg. De tandarts was er nog! En het was onmiddellijk mijn beurt. Twéé meevallers op een dag. Dat mocht onderhand wel, vond ik in stilte.
Op 20 minuutjes was de kies er uit. Efkes schrikken van de prik en voor de rest geen centje pijn, de tand had zichzelf al voor een groot deel losgeduwd, vooral de afgelopen uren. De Indische tandarts bekijkt mijn papier niet eens, hij krabbelt iets op een ander papier, stopt alles in een omslag, doet die omslag dicht met nietjes (geen lijm?) en zegt iets over Medical Doctor. Jamaar, mijn papier moet ingevuld worden voor de captain en ... Medical Doctor, onderbrak hij mij. Weer de wagen in, weer de deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am. 50 m verder de wagen uit: Medical Clinic and Pharmacy. Ha, pharmacy, dat zal voor de antibiotica zijn. Niks Medical Doctor, ik zal de tandarts verkeerd begrepen hebben. Maar de chauffeur loopt de pharmacy voorbij en stapt de medical clinic binnen. Ja, dan zal ik maar volgen zeker? 'Gentlemen' hing daar tegen de muur. Goed, nu de Ladies nog, want sebiet voor we vertrekken, ikke efkes Ladies. 'Ladies' hing tegen de andere muur. Maar waar zijn de bijbehorende deuren begot? Nergens. Gentlemen & Ladies zijn aparte wachtkamers, niks anders. En de ladies mogen wel door de herenwachtkamer naar hun eigen wachtkamer gaan, maar in de dameswachtkamer komt geen ene heer binnen. Zelfs de dokter niet. Verboden terrein. -amai als daar iets gebeurt en hulp nodig is De assistente van de dokter is een Indische, gekleed in sari. Niks gesluierd, nog geen hoofddoek, en kórte mouwen.
Na enkele minuten schuifelt een zwart gesluierde dame de wachtkamer binnen met haar dochtertje. Een peuter in jeanspakje, afgezet met panterpluche. Ze had kanten biesjes aan haar sokjes en droeg een stuk of zeven speldjes in heur haar om haar paardestaartje in wording zo'n beetje recht te houden. Welke taal ze hier spreken weet ik niet, maar dada = dada. De moeder schat ik een jaar of 17, aan haar ogen te zien en aan de manier waarop ze zot deed met de kleine. "You sister?" vroeg ze. Sister ... wat zou ze daarmee bedoelen? Een non! Of ik voor een of andere missie werkte. Dat blauwgrijs jasje natuurlijk, en de schoudertas. Mijn haar piekte naar alle kanten -à la Connie Palmen maar iets minder erg-en geen schmink die dag. Eigenlijk zou ik voor een hedendaagse missiezuster kunnen doorgaan, ja. "No, I'm no sister. I'm from a ship. Tanker" wees ik met een vaag gebaar waar ergens waar de Golf zou moeten zijn. "Sorry, no anglisj" antwoordde ze. Met wat gebarentaal : het was haar eerste kind en het is iets minder dan een jaar oud. Als ze me dan toch halvelings voor een non houden durf ik dat allemaal vragen hè. Het is een rijke mevrouw denk ik. Haar handen en voeten waren beschilderd met van die roodbruine planten verf, henna. Dat wil zeggen dat ze personeel hebben of zoiets, dat ze niet zelf de huishouding moet doen.
Toen kwam de Indische assistente me halen. Eerst deed ze nog een babbeltje met de jonge vrouw in het zwart. Hoe genoeglijk allemaal. Ik vond het jammer dat er niemand was om een fotootje van ons drie te maken. Mijn tandpijn was over, ziet ge. Compleet ondenkbaar natuurlijk, daar een foto, maar 't zou toch een speciale foto geweest zijn : drie verschillende continenten in één wachtkamer. -waar komen eigenlijk al die oorlogen vandaan?
De dokter was geen Indiër. Misschien een UAE onderdaan, maar dan Westers gekleed (?) hij had in elk geval een Arabische naam, dat heb ik achteraf op zijn stempel kunnen lezen. Misschien moet een voorschrift van een Indische (buitenlandse) tandarts hier de handtekening van een UAE-dokter hebben? Het had in elk geval iets met paperassen te maken, want naar mijn tand werd niet gevraagd. De chauffeur kreeg het voorschrift mee en verdween naar de pharmacy. De UAE-dokter vulde ook mijn papier voor de captain in (oef). Tijd doorgebracht bij tandarts en dokter : from 16h15 till 17h15, stond daar. Yep, en ik was van 11h onderweg.
Ineens luid gejammer op de gang. Een krakend oude stem die zich bekloeg over het een of ander (?) De Indische assistente stapt de gang op, net iets te laat, een kleine kromgebogen oude vrouw slipte zo behendig langs haar heen de consultatiekamer van de dokter in, alsof ze dit nog gedaan had. Ze zweeg. Het onderste gedeelte van haar sluier had ze al afgenomen. Ze deed zo wat aarzelende pasjes, niet goed wetend welke richting uit. Ze leek me danig in de war. Ze draait zich mijn richting uit en ik zie dat ze een leren half-masker draagt, tot over de mond. Donkerbruin hard leer, met een patina van jaren. -de afbeelding die ik heb is een postkaart en zit in een collage achter glas, op het Net vind ik niks, alle hulp is welkom De dokter zegt iets kortaf tegen de assistente of tegen de vrouw. Het klonk een paar keer als 'na mama'. De assistente nam de vrouw zachtjes bij de arm en ze verdwenen allebei naar de wachtkamer. De dokter schreef verder. Geen woord over het gebeurde, we waren terug van efkes weg geweest, we waren weer in de 20ste eeuw.
Zo'n masker heb ik al eens in een film gezien, maar nog nooit, jamais, never in het echt. Ik denk dat het dient tegen striemende zandstormen, en mogelijk ook om de sluier van het gezicht weg te houden wanneer het waait, zodat de wind de sluier niet tegen mond en neusgaten drukt. In woestijn-omstandigheden zeer nuttig waarschijnlijk, maar het ziet er uit als een Middeleeuws strafwerktuig. Medical Clinic uit, wagen in : deur niet goed dicht, please harder trekken ma'am. Dat had ik ondertussen al moeten weten, maar ik was nog aan dat masker aan het denken. Hoe lang zou ze dat al dragen. Van haar twaalf tot haar tachtig? Dat is 68 jaar, elke keer voor ze de deur uitgaat dat ding ombinden. Niet één vrouw maar miljoenen vrouwen, al minstens zes eeuwen lang. De deur was hard genoeg dicht geslagen nu. Bij ons staan marteltuigen in musea.
Naar de immigratie, shore pass gaan inruilen voor mijn eigen paspoort. Weer de wagen in, vlam! Zozie, deur toe. Naar het Lamnalco kantoor gaan papieren afgeven. "Take a seat" zeiden ze daar. Als ze u doen zitten gaat het lang duren, zou een mens denken. Hier niet, ze doen vrouwen voor het minste gaan zitten. Ook (en vooral) als ik op hun vingers wil staan kijken om het een beetje te laten vooruit gaan. De kantoren zagen er Indisch uit, rommelig en gezellig. Of ik koffie wou. Met het watteke in mijn mond sliste ik iets als: "No tzsank you, toosz ekzstrazsion" Aan de medelevende gezichten te zien hadden ze dit onmiddellijk verstaan. Wat later heb ik het wattteke in een papierke gemoffeld en in mijn zak gestoken. Engels moet niet als Andalouzsizs klinken.
Er was daar ook een radiostation om contact te houden met hun boten op zee en tegen de kaai. Enkele minuten later mocht ik al weer recht staan. 'k Heb gevraagd naar kranten 'for our radio officer'. Oude kranten of die van vandaag? Oude zullen goed zijn, zei ik. Die brave meneer heeft een paar bureau's opgeruimd en iets uit een papierbak opgevist en heel het boeltje in een enorme bruine omslag gestoken. Allemaal voor onze R/O (marco). Daar zal hij blij mee zijn.
Wagen weer in en de deur goed dicht want we hadden zeker nog 30 m te rijden, van aan het kantoor tot aan de kaai. Ondertussen was het donker aan het worden. 'k Klauter tussen al dat gerief en de rommel naar de sleper. Daar moest ik niet zijn, het supplyshipke zou me terug naar boord brengen. 'k Klauter me een weggetje naar het supplyship. -bevoorradingsschipke- Er was ook een shipchandler die naar een ander schip moest, ze waren zijn marchandise nog aan het laden. Heel het achterdek kwam vol paletten te staan. Ja, daarvoor is het een bevoorradingsschipke natuurlijk. Binnen in het schip : zitplaatsen op rijen van vier. Goed, dan kan ik sebiet misschien een beetje gaan liggen. De verdoving was aan het wegtrekken en ik begon vanalles te voelen dat ik liever niet voelde. Bijna had ik getypt, 'dat ik kon missen als kiespijn'. Maar het wás kiespijn ...
Op de klok was het 18h. Nog één uur laden, nog één uur varen, om 20 h ben ik aan boord en om 22h (19h BT) bel ik naar België want daar is iemand jarig. Aan mijn planning zou het niet liggen hoor! Het was zachtjes beginnen regenen en er stond persies wat wind ook. De bemanning: vier Indiërs. De schipper was een Filipijn met iets Japans in zijn trekken. Hij leek me iets ouder dan ik, dus die Japanse trekken, dat zou wel eens heel goed kunnen -de Japanse bezetting aldaar, WOII-https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_de_Filipijnen_(1941-1942)
Van de schipper kreeg ik een cola. Het eerste dat ik weer in mijn maag had sinds 11h deze voormiddag. 'k Had wel een fles water in mijn tas zitten, maar aangezien ik niet wist of het nog ramadam was en ik heel de dag geen seconde alleen geweest was om in het geniept een slok water te kunnen nemen, was die cola meer dan welkom. En hij was nog goed koud ook. Wat een service. Dé cola van mijn leven, zo lekker. Ik lust geen cola, maar die dag plots wel. Suikers in mijn lijf. Energie.
Rond 19h vertrekt het schipke. Het had serieus wat meer power dan het sleperke van vanmiddag. 17knopen zeiden ze achteraf. De shipchandler moest naar de Kapetan Panagiotis, van de CERES-compagnie. Die naam heb ik onthouden omdat Panagiotis me iets zegt maar ik moet me nog herinneren wat. -de families Panagiotis en Krinakis waren mijn naaste buren in mijn studententijd Die shipchandler was niet echt blij dat ze mij eerst gingen wegbrengen, maar de schipper beslist, amen en uit. En hij moest zich niet meer druk maken over stores lossen bij daglicht, 't was toch al donker. Nà. En een beetje aan het brandstofverbruik denken ook hè. Ons schip lag dichterbij dan de CERES schepen (brandstof hè pipo!). En de schipper had besloten : eerst ikke. Count your blessings, dit is de 3de meevaller voor bibi deze dag.
'k Haal een pocketboek uit mijn tas, een detective, en ineens zie ik dat die blauwe strepen op de ene helft van de kaft een bloot vrouwenlichaam voorstellen, het slachtoffer in het verhaal, het lijk. 'k Zat wel tussen de Indiërs en er was geen ene moslim aan boord maar ik heb dat boek direct weer weg gestoken en gedaan of ik in mijn tas een zakdoek aan het zoeken was. De zakdoek zit in mijn linker jeanszak, maar ik moest iéts doen hè. Zakdoek gevonden, in mijn linker jeanszak dus, neuske snuiten. Ai, wat staat die leesbril hier te doen. Zet iemand een leesbril op alvorens de neus te snuiten? Euh, laat ons zeggen dat zoiets een Europese traditie is. Daarom dragen wij geen monocles meer. Dat snoot zo ongemakkelijk. (Nu geen slappe lach krijgen, m. Nu niet en hier niet. Later.) 'k Ben al een week bezig in dat boek en ik zie die kaft een paar keer per dag en daar aan boord pas viel mijn cent dat er een blote madam op staat. Niet zomaar een halve blote bast, neenee, een heel lijf. Stel u voor dat ze me bij de immigratie gevraagd hadden mijn tas leeg te maken. Die pocket had problemen kunnen veroorzaken. Serieuze problemen. Mijn lachkriebels waren op slag weg.
We vaarden de haven uit. Er stond nogal ruwe zee, maar het was best uit te houden. Iemand van de Indiërs bezorgde me een bekertje koffie. De koffie danste nogal, maar niks om lelijk over te doen. Na een kwartier ongeveer, toen we uit de luwte van de bergen waren, begon de ellende pas echt. Nu waren we op volle zee en dit was niet meer om te lachen. 'k Ben wijselijk gaan liggen. "Bad conditions" zei er ene met een beleefd grimas. Zeg dat wel. Hetzelfde weer als toen in januari in Sines, Portugal -tekst 190, 8 Beaufort-of in Galveston, Texas in 1995, op weg naar schip 26. -een relaas dat niet in de correspondentie zit Hoe we daar toen zonder ongelukken aan boord geraakt zijn weet ik zelfs niet meer.
Oei, dit blad is vol. De rest van het verhaal in de volgende brief dan maar hè, want er moet nog iets komen hoor ...
Dag allemaal, hier de watergazet. Morgenavond hebben we nog eens barbecue. De vaarwel van capt PO. Dat is dan zeer genereus van hem, want met capt PP-LM zal het noppes worden, denk ik.
Gisteren heeft choff Fraco (hij monstert ook af op 28/01) een begin gemaakt aan de Bombes au Chocolat. Hij zal ze klaar hebben de avond van de barbecue. Gisteren : de vormen insmeren met een laag slagroom en die in de diepvriezer laten hard worden. Slagroom was er niet genoeg, dus heeft hij zelf een mengsel ineen gebokst, een noodoplossing, een recept van scheepskoks. Iets met boter & suiker en verder weet ik het niet meer (melk?) En het is geen crème au beurre hoor, het is een luchtiger mengsel. Tiens, moesten die vormen niet eerst bevroren worden om de room te doen 'pakken' op de wand? Anders zakt dat roomfabrikaat toch naar onder? Dat moet ik sebiet eens vragen. Vandaag moeten de vormen opgevuld worden met een soort mousse au chocolat. Die moet voldoende afkoelen om de slagroom in de vorm niet te doen smelten, maar voldoende lauw blijven om hem te kunnen gieten. Vandaag dus het echte werk. Dan gaan de vormen weer de diepvriezer in om de mousse ook te laten bevriezen. Morgen wordt dat alles efkes in een bain-marie gedompeld om de bombes los te krijgen van de vormen. De vormen worden omgekeerd op schotels, de bombes komen zachtjes los, klaar. Serveren maar. Nu hoop ik dat hij me vandaag roept wanneer hij er aan begint. Gisteren heeft hij me niet gebeld. Vergeten waarschijnlijk, maar hij heeft de laatste dagen ook veel aan zijn hoofd. Veel paperassenwerk en valiezen maken. Hij wordt vervangen door Kram. Kram is al aan boord sinds 02/01, dus die is al ingewerkt. Daar moet Fraco zich tenminste al geen zorgen meer over maken. En 2de stuur JM wordt ook afgelost, door ene Pjotr.
'k Vroeg Fraco waarom hij aan zo'n bewerkelijk dessert begonnen was als hij het al zo druk heeft. "Ach, zei hij, zo ben ik hè. Met mijn grote mond beloof ik soms te rap iets en dan moet ik het doen ook hè." Toen vroeg capt PO of er nog speenvarkens waren en hoeveel er moeten ontvrozen worden voor de barbecue, want 't zagen er maar kleintjes uit. "Awel, zei Fraco daarop, dan zal ik een vulling maken." Luid gelach in de bar. Fraco had nog maar juist gezegd dat hij niet meer zo snel iets zou beloven en hij trekt zich direct een nieuw jobke over het hoofd. Groot applaus ook. Fraco kookt gewoon gráág voor de mensen. -een milde vorm van zorgdrang?
Dit schip moét subito presto de droge dok in. De veiligheidsdocumenten zijn verlopen. De verlenging van 6 maanden is ook verlopen. Nu zou de rederij in Antwerpen opnieuw een verlenging aanvragen vertelde Kram deze morgen aan het ontbijt. Van verlenging naar verlenging ... hoelang blijft dit schip dan zeewaardig, vroeg LM zich af. En nu vraag ik mij dat ook af. Vanaf 01/02 zouden we volgens de internationale conventies een GMDSS moeten hebben ipv een radiostation. GMDSS = Global Maritime Distress and Safety System. Een automatisch station met satellietverbinding en andere nuttige dingen, kortom iets dat op andere schepen al járen geïnstalleerd is. Op die ouwe OBO's in 1990 al, maar dat was onder Belgische en later Luxemburgse vlag. Onder Bahama vlag mag de dynastie in Antwerpen wachten tot de uiterste datum? En wat nu?
Ik hoop dat alle verlengingen geweigerd worden. Dat ze nu eens laten zien daar in London (of Edinburg?) dat ze niet alleen op papier jammeren over nonchalant beleid onder goedkope vlaggen, maar dat ze daartegen optreden ook: van Fujayrah recht naar Singapore, de droge dok in. En rap wa, zouden zij dan zeggen, in het British. Et que ça saute! Van Singapore naar Fujayrah was het 11 dagen varen. Als we hier nu direct vertrekken en een streepke bijgeven zijn we intijds in Singapore voor de droge dok. In Singapore kunnen de mensen ook afgelost worden, zij het dan 4 of 5 dagen later. Pôôôôtver-hier-en-ginder. Het is 17h voorbij en ik ben vergeten te gaan kijken in de keuken of Fraco daar bezig is/was. Nu zal hij gedaan hebben natuurlijk. Sebiet is het avonduurtje. En de vulling voor de speenvarkens heb ik dan ook gemist? Zeg dat 't niet waar is! Niet dat wij op ons terras thuis zo direct Boergondische Roosterfestijnen gaan aanrichten, maar ik ken mensen die daar wel plaats voor hebben. Môja, misschien kennen zij recepten voor speenvarkvullingen al jaren uit het hoofd ... -en die staan nu op 't Net ook
1999-01-23 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Het weer is beter dan gisteren, veel minder wind. Misschien kan de barbecue toch doorgaan. En er zouden vandaag ook duikers komen. In opdracht van wie heb ik niet gevraagd. Worden ze gezonden door de verzekeringen, of door de rederij in Antwerpen? Zijn ze door Singapore gezonden voor prospectie? Duikers komen niet zomaar uit zichzelf onder een grote tanker duiken. Dolfijnen soms, duikers niet.
Enkele dagen geleden is een Nederlandse meneer aan boord geweest om aan de radar te werken. En er was ook een ganse walploeg van Aalborg om ... eh, efkes spieken in LM zijn werkboek : E.G.B., two elements blinded off, row 2 & 3 (by shore team Aalborg). Ziezo, nu weten we al meer hè. Jááá, alsof ik daar iets van snap! Ik typ dat werkboek, dat is alles. EGB = Exhaust Gas Boiler, da's de ketel. Enfin, een ganse walploeg dus. Zie mensen zijn allemaal Europeanen uit verschillende landen. Zij zijn hier (UAE) gestationeerd. En ik heb weer een kans laten voorbijgaan om brieven mee te geven. Ze liggen al enkele dagen verzendklaar, ze hadden kunnen vertrekken met een mooie UAE-postzegel op. Da's wat kleurrijker dan een stempeltje van het agentschap. Weer niks dus. Volgende keer beter.
JM (2de stuur) vertelde aan het ontbijt dat de volgende reis al vast ligt: hier vertrekken 03/02 en op 07/02 laden in Saoedi-Arabië, daarna bijladen in Irak, vervolgens lossen in Fujayrah, weer hier waar we nu zijn. Awel? En de droge dok die ons beloofd was? Ik heb belangrijke boodschappen te doen in Singapore hoor! 'k Moet CD-Roms gaan halen voor een Playstation in België. Dat had ik beloofd. Dat is dus niet gelijk wat hè. Daar zit een jong iemand thuis op te wachten. JM verschijnt al een paar dagen aan het ontbijt van 07h20. Loopt hij dan de wacht 4-8 niet meer? We liggen hier op anker toch maar wat te liggen. Misschien mag aspirant Ive de wacht wel alleen doen, wanneer we op anker zijn. Tot 03/02 op anker, kermille. Dat is nog 10 dagen. Voor de mecaniciens is dat misschien goed, dan kunnen ze aan vanalles verder werken omdat de meeste machinerijen toch stil liggen.
Over faxen verzenden van hieruit: dat is hier een calvarie aan het worden omdat het toestel in de cabine van de captain staat. capt PO had vorige woensdag niet veel zin. (En het zal er niet op verbeteren wanneer capt PP-LM in die cabine woont, volgende week). De fax voor Brussel vertrok direct, die voor WdL&Co en hij had geen zin. "Weet ge ..., voor zo'n korte faxjes hè, zijt ge beter dat ge over Satcom C gaat. De marco zal u wel uitleggen hoe dat werkt." In feite zei hij : bol het af en val mij niet meer lastig met uw faxen. Daar komt het op neer. Want of een fax vlot of niet vlot vertrekt, dat heeft niks te maken met de lengte van de tekst. Maar dan ook NIKS. Als een fax vertrekt, begint hij te verzenden, zelfs al is de tekst 100 cm lang. -enfin, dat brein was dus kaptein
Satcom C : http://www.tls.uba.be/Files_Web_tls/Mar_Comm_on3wvs/Maritieme%20communicatieSatelliet.pdf Satcom C is direct in te tikken op een klavier in het station, rechtstreeks in DOS met die vervelende cursor en met maar een paar leestekens beschikbaar. En in qwerty op de koop toe. DO-21/01 ikke gaan tikke in het radiostation. 'k Lees de tekst eens na, verbeter de typfouten en zeg 'klaar' tegen de marco. De marco print het bericht, geeft mij de print en dan zie ik dat er toch nog m's staan waar het n moet zijn en zo nog het een en ander. Maar ik dierf niet meer vragen of ik snel nog een paar dingen kon verbeteren. Hijzelf tilt niet aan typfouten of tekstopmaak & bladschikking, dus voor de anderen op de schip en de rest van West-Europa : la même chose.
Wanneer hij namen voor de e-mails intikt moet ik hem goed in het oog houden voor twee keer twee dingen. Dat hij de juiste bijlage (in doc) met de juiste mail meezendt én dat hij de bestandsnamen van de twee bijlagen in doc juist intikt. Daarover sebiet meer (**)
Faxen ontvangen is helemaal geen probleem. De capt steekt de ingekomen fax in het bakske naast onze deur. Enfin, den deze toch. Maar verzenden, oeioei, ocharme ochottetoch: enkel als het geen moeite kost en dan nog. Dat ze het faxtoestel maar op de brug installeren in droge dok Singapore. Ze moeten toch flink wat lijnen herleggen voor de GMDSS. Dat kunnen we eindelijk weer gaan faxen bij jonge stuurlieden, die houden over het algemeen hun humeur beter in bedwang dan deze playboy op zijn retour. Tot ze zelf captain zijn natuurlijk, dan valt de sociale controle weg. Maar dan zijn er opnieuw jonge stuurlieden met wie er te praten valt natuurlijk. Besluit van mij : faxtoestel op de brug, zoals gebruikelijk is. -'k vraag me af welk glorieus wezen een toestel van openbaar nut in zijn cabine laten zetten heeft
(**) Om een e-mail bij de marco te verzenden, verzonden te krijgen, doe ik het nu zo : -het ging er toen nog primitief aan toe hoor, in 1999 Ik gebruik twee verschillende papierkes, met daarop elk twee lijnen. Niet meer vier lijnen op één blaadje zoals de eerste keer, want toen kwam er rook uit zijn oren van het nadenken. 'k Schrijf nu de e-mail adressen met daaronder de namen van de berichten (dat zijn die twee lijnen) telkens in twee verschillende kleuren om mogelijke verwarring uit te sluiten. Het papierke met groen geschreven adres en groen geschreven bestandsnaam = Didi&Co Het papierke met blauw geschreven adres en blauw geschreven bestandsnaam = PP&Co Op de diskette staat elk bestand in een afzonderlijke directory -map heet dat nu-en raad eens, de twee directories hebben elk de betreffende naam! Op die diskette zet ik telkens maar twee directories -mappen-met daarin telkens maar 1 mail. Het is een transport diskette. De onze verlaten de cabine niet.
Als hij de directories van de diskette naar zijn C: kopieert heeft hij het bestand vanzelf mee. Dan kan hij zich niet vergissen, welk bestand naar welk adres moet. Maar nee. Hij haalt ze allebei uit hun directory en op zijn vaste schijf poot hij ze vlak onder mekaar neer. "Enneuh ... wat moet er nu naar wie verzonden worden?" Ja komaan hè zeg, wat een warhoofd. 'k Zal ik het wel proper opsplitsen, de sul gooit het op eenzelfde hoop. En wanneer hij dan begint te sukkelen met die twee vervelende bestandsnamen van elk zes cijfers dan zou dat míjn fout zijn?
Nu weet hij niet meer op welk papierke hij moet kijken want de betreffende directorynamen -mapnamen- heeft hij niet op zijn C: gekopieerd! Nu moet hij weer naar die vervelende bestandsnamen van zes cijfers gaan kijken, het gezoek en gesukkel kan beginnen alsof er nooit een duidelijke directorynaam gestaan heeft die in het oog springt en gelijk is aan het betreffend e-adres op het papierke. Daar had ik iets op gevonden. Wanneer ik zie dat hij begint aan de mail voor PP&Co schuif ik het blauw geschreven papierke naar voor en neem het groene uit het zicht. Wanneer hij dan aan de mail voor Didi&Co begint schuif ik het groen geschreven papierke naar hem en neem het blauwe uit het zicht. Dat doet men bij zeer jonge kinderen ook, als men wil dat ze zich concentreren, doseren. Niet teveel stimuli tegelijk.
Ha jamaar nee, zo niet hè! Ik moest ze alle twee laten liggen want anders kon hij niet zien ... Niet zien dat hij zich vergist had en zou moeten herbeginnen? Niet zien dat hij zich opnieuw vergist had en opnieuw zou moeten herbeginnen? En maar zuchten. 'k Moet dus niet alleen op zijn denkwerk & tikwerk letten, ik moet ook zorgen dat ik niet op zijn teentjes trap. Vorige donderdag was er al een volle week over gegaan en liet hij me rustig schuiven met mijn groen en blauw geschreven papierkes. Hij had er zeven keren kunnen over slapen en had blijkbaar besloten dat mijn geschuif men blauw en groen geschreven papierkes hem tijd en een aantal verbeterbeurten bespaart. Plus het aantal begeleidende zuchten.
Terwijl hij eigenlijk hè, voorlopig enkel de laatste twee cijfers op het scherm moet vergelijken met die op het papierke en hij weet wat naar wie moet. Maar dat ga ik hem niet diets maken. Want de dag dat de bestandsnamen weer gelijk lopen, is hij weer van slag. Dat kunnen we niet hebben hè, dat mogen we hem niet aandoen. Bvb: 02-04-07.doc = februari, de 4de, 7de mail. Hoe gaat hij het dan doen zonder directories? Op twee verschillende diskettes dan maar. En dat hij ze dan één voor één verzendt. Zo zal hij geen twee bestanden op zijn C: neerpoten, want anders is het weer mijn fout, of die van Microsoft.
Daarstraks mocht ik in het bureau bij cheng Venes iets gaan printen in kleur voor LM, want daar staat een HP690C kleurenprinter. In zijn bureau stormt nog meer zwart gruis rond dan bij ons in de cabine. De printer knarste ervan. Dat doet zeer & pijn aan mijn hart. Zo'n mooi materiaal dat staat te verzanden omdat de ventilatie zoveel grauwe vuiligheid binnen blaast. Dit is toch een tanker, er circuleert geen stof van de lading zoals op een bulkcarrier na het lossen of laden. Hij mag die HP690C gerust bij ons zetten hoor, ik dek hem wel af wanneer hij niet in gebruik is. Dat doe ik met ons eigen printerke ook. En wanneer ik hem nodig heb zing ik ia-deja, omdat een printer een papegaai is. En dat helpt hoor. Hij knarst nog niet. klank aan voor deze klassieker : https://www.youtube.com/watch?v=QE-esm49N-o , 00min35
Gisteren heeft LM de vorige brief nagelezen en er moesten 3 alinea's uit. 'k Had twee verhalen door elkaar geklutst. De ene pomp is de andere niet en ik had de twee verhalen aan mekaar gebreid. Volgens mij was het een samenhangend verhaal, maar LM moest efkes slikken. De machinerijen hier aan boord hangen wel raar aan mekaar maar zó raar nu ook weer niet. Of ik misschien iets wist dat hij niet wist? Bibi in Machineland. 'k Zal hem eens Alice in Wonderland doen lezen, dan valt Liefste Mijn zijn rondelleke misschien hoe weinig ik er van snap.
Daarstraks begaf ik me aan een jobke dat ik al had mogen gedaan gehad hebben de tweede dag dat we aan boord waren. De afdekplaat van de Japanse stopkontakten is in inox. 't Is een tamelijk grote, ze hangt goed in het zicht en ze plakt van de nicotine. Met een vochtig doekje + Mr.Proper krijg ik ze niet schoon. En ik ga rond stopkontakten niet met veel zeepsop schrobben ookni. Daarom had ik aan LM staalwol gevraagd om die plaat droog te kunnen afschuren. 'k Trek de stekker van de transfo uit en ik begin te frotten. Trekken die rondvliegende metalen splintertjes toch wel vonken zeker. daarmee is die afdekplaat zo vuil! Iedere voorgaande stewardess of steward is daar wijselijk af gebleven, behalve deze hier. 'k Zit nog te bekomen. De plaat losvijzen dan maar en afwassen onder de kraan. Een andere keer hoor, vandaag niet meer.
1999-01-24 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Op anker, UAE, Golf van Oman ... dat weet iedereen nu wel zeker? Het begint monotoon te worden. Op papier bedoel ik. In het echt zo niet.
De barbecue was lekker. Deze keer geen Filipijnse karaoke achteraf maar nu een basketbalmatch. -verhaal apart-Op een volle maag? Bôf, ja zeker. Het varkentje had geen vulling maar de bombe au chocolat was een succes. Fraco kreeg applaus en glunderde. -hier hoort ook een verhaaltje bij
Gisteren rond 17h herlees ik het schrijfsel van de dag eens en ik vind dat de beschrijving over het e-mail verzenden nogal struis en onvriendelijk klinkt en daardoor misschien zelfs ongeloofwaardig overkomt. 'Misschien moet het weg, ik delete het er van tussen'. Dat was een acute aanval van zelfcensuur. 'Eerst nog wat laten staan, ik bekijk het wel wanneer ik ga printen', misschien krijg ik het opgelost met wat schaaf- en sliswerk. Vriendelijker woordgebruik zou misschien helpen. Wacht efkes ... to please the audience? Om de lezer te behagen? Dát zou pas zelfcensuur zijn. Vandaag ben ik blij dat het er allemaal nog staat zoals het er staat en ik verander geen letter tenzij typfouten want ik heb gisterenavond verhalen gehoord over de marco die mijn ervaringen alleen maar bevestigen. En dat staat niet op de marco zijn voorhoofd hè, dat hangt ook niet geschreven in de alleyway, dat moet een mens allemaal zelf ontdekken. En ik maar proberen te snappen waar de misverstanden en de vreemde toestanden vandaan komen. Wat een schade in de verstandhouding met de andere mensen en wat een tijdverlies! Dat allemaal door die tête de linotte, dat warhoofd. Om van te schreien.
Heel de slopchest-situatie staat nu in een gans ander licht ook. Daarvoor moeten we efkes terug naar WO-30/12. Dat is de dag dat cheng Leu (de vorige chief engineer) luidop in de mess staan roepen heeft tegen capt PO, met getuigen erbij. Tussen 18h & 18h10 was dat. -tekst 278- Om 19h15 was het slopchest (drankbedeling) en mochten LM en ik geen bier meer hebben voor de cabine. "Bier enkel in de frigo van de bar". Volgens wat ik toen van de marco zijn uitleg begreep was dat vanaf die dag voor iedereen zo. VANAF DIE DAG , want de woensdag ervoor (23/12) hadden LM en ik drie bakken getekend en meegekregen. Volgens mij was 'bier enkel in de bar' een nieuwe maatregel én een rechtstreeks gevolg van het geroep van Leuke Leu een uur tevoren in de mess. We vroegen de marco geen verder uitleg omdat hij die op voorhand al afblokte met "Don't ask me why, ik volg enkel instructies, ik vaar al 25 jaar". Dat was dus WO-30/12. ZA-02/01 monstert cheng Leu af. In de weken die volgen blijft het slopchest systeem zoals het is, hoewel ik regelmatig lege bierkartons tegenkom op andere verdiepen dan dat van de bar. Er zijn dus mensen die al wél bier krijgen voor de cabine?
ZA-16/01 hebben we opnieuw het een en ander nodig en gaan om 19h15 naar de slopchest. 'k Vraag toch nog maar eens efkes: "No beer for the cabin?" in het geval het verbod niet meer van kracht zou zijn en vermits ik lege bierkartons op andere verdiepingen dan op het verdiep van de bar had zien rondslingeren. Leuke Leu was dan al twee weken weg en uiteindelijk waren noch LM noch ik betrokken geweest in toen dat gedoe van hem op WO-30/12. Nee, geen bier voor de cabines, enkel voor de bar. Oké, meer is dat niet. Dan blijf ik wel twee keer per dag een paar pinten beneden halen. As simply as that. Wat blijkt gisteren uit een gesprek met cheng Venes, choff Fraco en 1steoff Kram : die maatregel dateert niet van WO-30/12. Helemaal niet. Dat systeem is al in voege sinds augustus '98. Al zes volle maanden.
De marco had de nieuwkomers (LM & ik) moeten op de hoogte brengen van de gebruikelijke gang van zaken aan boord van dit schip. Waarom doet die uil dat dan niet? En hij had ons op WO-23/12 geen bakken bier mogen meegeven naar de cabine, omdat zoiets tegen de gebruikelijke gang van dit schip is. Waarom doet die uil dat dan? Omdat hij een uil is. Ze hebben nog sterkere staaltjes van zijn doen en kunnen verteld. Sommige gesprekken zijn zeer verhelderend.
Zodus kan ik mijn relaas over zijn methode (of het gebrek aan methode) over het e-mail verzenden laten staan zoals het er staat, zonder slissen of vernissen, want al komt het ongeloofwaardig over, hij heeft nog lomper stoten uitgehaald. En die zijn óók echt gebeurd.
En zo komt het dat wij pas vijf weken na aankomst hier aan boord weten waaraan en waaraf. Hij had het ons toch bij de eerste slopchest gewoon efkes kunnen zeggen hè, ipv ons drie bakken mee te geven en ons in ons gedacht te laten. En ik maar denken dat we 'gestraft' waren door dat geroep toen van cheng Leuke Leu. Hoewel wij twee dan toch bier in de bar mochten tekenen? Die lege bierkartons links en rechts in de alleyways ... tja, dat zal dan een stil circuit zijn zeker? Tot zover deze uilige marco in de praktijk.
Maar hij is wel een geniale uil. Wanneer en als hij iets uitlegt gaat hij persies in een andere modus en dan maakt hij er zijn werk van tot een mens het begrepen heeft. Glasheldere uitleg. Dat soort momenten zijn er ook. Het gekke is dat ik hem dan niet verkeerd begrijp. Een didactisch talent. Die man had professor moeten worden aan de marconistenschool in Gdansk en wegblijven uit de praktijk van boord.
Hoe ik dat zo ineens weet? Awel, ik ben gisteren en eergisteren aan de wal geweest. Niet voor de lol of voor een uitstapje of om te winkelen, maar naar de tandarts. Mijn knieën knikken nu nog. Niet door de tandarts zelf hoor. Die brave meneer heeft op een kwartier mijn probleem opgelost. Tand er uit en gedaan. Maar al de rest die erbij kwam kijken, amai. Door het slecht weer heeft de schipper van het bootje me mee terug genomen naar de wal. 'k Zou het verhaal beter beginnen van bij het begin eigenlijk hè. Maar dit blad is vol. In de volgende brief dan maar. Allen daarheen.
In een machineruimte waar ongeveer ALLES lekt, bestaan ze het de drains tóch dicht te laten want daar zou het vandaag per mirakel nu eens juist niét lekken zie. Juist daar niet en juist vandaag niet. Dat kunnen zij ruiken van uit hun stoel in de control room dat dit de eerste 24hrs niet zal gebeuren. Als drains niet openstaan om water te laten weg lopen, verzamelt het water zich en stapelt zich op in dat stilstaand systeem. Zo geraakt het in compartimenten waar het niet mag komen (en waar het ook niet komt wanneer het systeem in werking is) en maakt daar vanalles kapot. En het is een zeer groot systeem, het water zou zich blijven opstapelen ... Dit is nogal schematisch beschreven, ik weet het, maar als LM het mij niet in simpele beelden vertelt wordt het te technisch voor mijn kopke en dan snap ik zelfs de dingen niet meer waarvan ik eerst dacht dat ik ze begrepen had.
En tijdens de miserie met de drain liepen er weer een paar rond te wandelen daar beneden, het was weer eens hun afdeling niet. Dat soort mensen is puur ballast aan boord want ze bezetten de plaats van échte mecaniciens die wél willen werken en die wél de handen uit de mouwen steken wanneer iets gebeurt. Als het machien hen niet interesseert, waarom laten ze zich dan aanwerven alsmecanicien? Omdat ze moesten van hun grootvader?
Op alle schepen zijn er op tijd en stond mechanische problemen. Bij tijd en wijle. En bij tijd en wijle zijn er menselijke problemen. Op tijd en stond. Soms zijn ze er tegelijkertijd, de mechanische en de menselijke, want mechanische problemen kunnen danig op menselijke zenuwen werken. Aan boord van dit schip wordt LM alle dagen van de werkweek, en op een schip zijn dat er zeven, geconfronteerd met beide soorten problemen, meerdere keren per dag.
Tiens, we varen ineens weer, en aan het kielzog te zien draaien we ook ... terug naar de Emiraten? De elektrische motor voor de watertoevoerpomp gaan halen?
1999-01-19 ~ op zee
Van alle leidingen en pijperijen die niet lekken moeten we zeggen dat ze NOG NIET lekken, want een pijpleiding die niet lekt is hier daarom nog niet betrouwbaar. Die lekt nog niet, da's alles wat er kan van gezegd worden. En wat stroomt er zoal door die leidingen: zware stookolie (fuel, HFO), smeerolie, zout water, zoet water, lucht onder druk, stoom ... Om 05h15 telefoon, een serieuze lek in een fuelpipe. LM naar beneden. Van 's morgens vroeg op de nuchtere maag met de voeten in plassen fuel staan fakken in de walmen. Plassen zo groot als tuinvijvers en de walmen zijn gewoon stank. -gezonde lucht op zee, zeggen ... de reisfolders
Vanaf vandaag is Bogdan, de 3de mecanicien dagman. Dwz dat hij geen zeewacht meer loopt (00h-04h/12h-16h) maar de gewone daguren doet, zodat cheng Venes en LM kunnen controleren of hij nu effectief werkt en of hij het 9de & 10de werkuur wel doet. Wie neemt die acht uren wacht dan over? De twee vierdes. Zij lopen ook geen zeewacht meer (4hrs op - 8hrs af) maar ze lopen nu havenwacht, dat is 6hrs op, 6hrs af, en dat is een moordend ritme. Allemaal door die dwarsligger van een Bogdan. De ene 4de mecanicien doet 00h-06h/12h-18h en de andere doet 06h-12h/18h-24h. Ze begrepen het wel, zeiden die brave jongens. Wat ze daar volgende week over denken is een andere kwestie. Zeewacht lopen, kan het gestel maanden volhouden. Havenwacht is gans andere koek, want zij lopen nu ineens 12hrs wacht ipv 8hrs en het slaaptekort zal zich na een paar dagen laten voelen. Havenwacht is oké wanneer er op korte tijd veel werk moet verzet worden. Op termijn is dat uurrooster een ramp voor het gestel. En dan heb ik het alleen nog maar over de slaap. Want in die twee keer 6hrs dat ze vrij zijn moeten ze niet alleen voldoende slaap zien te krijgen maar ook nog douchen en scheren, eten, al eens een was doen, een brief schrijven naar huis, een beetje lezen of eens een video kijken ...
De aanwezigheid van één parasiet aan boord heeft dus niet alleen gevolgen voor de job van andere mensen, maar ook voor hun nachtrust, hun vrije tijd en hun sociaal leven. En dat allemaal door 3de mecanicien Bogdan, die zijn 9de en 10de werkuur niet weet staan op de klok en op momenten dat ze beneden elk paar handen heel hard nodig hebben daar wat de wandeltoerist uithangt. Er zal waarschijnlijk wel meer aan de hand zijn als LM het woord parasiet gebruikt.
Zojuist heb ik een mail ontvangen van S, en hij wist te vertellen dat de naam Bogdan in het Nederlands 'godgegeven' betekent. Hadden we dat toen maar geweten, dan hadden we er godgeklaagd van gemaakt. Want er was niks godgegeven aan dat larf. Dankuwel voor de toelichting, S! 😉
Voor het ogenblik varen we in ballast, zonder lading dus, en alles rammelt en davert hier. Gisteren heb ik de enveloppen voor de vorige brief geschreven, amai, de adressen zijn nog net leesbaar. Vannacht heeft de frigo ons een keer of drie wakker gemaakt. De motor tikt en klopt en roffelt gelijk iemand die met veel enthousiasme de eerste les drummen aan het oefenen is. Schele hoofdpijn. En voor LM al telefoon wegens lekkage ellende om 05h15. De dag was goed begonnen.
15h20 : daarnet in de alleyway gehoord dat we een uurke trager gaan varen. De frigo stopte gelijk met zijn slagwerk. Het is hier rustig stil nu. Alleen een beetje gesuis van de wind. De patrijspoort staat op een kier. Nu nog die hoofdpijn zien weg te krijgen. Dat zal niet lang duren, de wind ruikt lekker en het is hier suis-stil.
In een oude Knack die hier ligt las ik dat ik een draak ben, volgens de Chinese horoscoop. Tot daaraan toe. En LM is ook een draak. Da's dan gedeelde smart. Maar toen ik las dat naaste familieleden van mij een geit en een zwijn zijn ben ik ermee gestopt.
Choff Fraco zijn termijn zit er bijna op. Nog twee weken. Hij ruikt zijn stal al, denk ik.(*) Aan zijn gespreksonderwerpen te horen staat hij al thuis aan het fornuis. Voor hij afmonstert gaat hij nog een Bombe au Chocolat maken voor de zielepoten die aan boord moeten blijven. Hij heeft daarstraks uitgelegd hoe zoiets eruit ziet en hoe dat ineen gestoken wordt. Simpel, maar precisiewerk! De temperaturen moeten kloppen, 't moet juist zijn. Als hij drie dagen na mekaar een paar uren vrij heeft kan het lukken. Maar dan mag er echt niks tussen komen en moeten ze hem met rust laten natuurlijk -hem niet komen halen voor een inspectie, zoals toen met die paella
Zo heb ik ooit eens mogen staan kijken hoe chef RD een Saint Honoré maakte. Ook heel simpel hoor, uit de losse pols deed hij dat. En met 40 jaar métier in de vingers. Als assistentie heb ik hem op het einde de bokaal kriekjes aangereikt. -tekst 180
(*) Ook nog efkes tussendoor : wanneer iemand zijn stal ruikt is dat in het Frans écurie, niet étable. Écurie is voor paarden, étable is voor runderen. En wie wil er nu een rund zijn ...'k Hoorde cheng Venes écurie zeggen. Oeps! Op twee tellen heb ik daar het woord étable vermeden, door simpelweg efkes te zwijgen. Awel, dat zal ik eens wat vaker doen zie. Simpelweg zwijgen, met een Mona Lisa glimlach misschien, vanwege de afgebroken tand op de maïskolf -tekst 276- De afgebroken tand heb ik al. Nu nog oefenen in glimlachen en zwijgen. Van zodra daarin vordering is laat ik ulle iets weten.
1999-01-21 ~ op anker, Golf van Oman
Gisterenmiddag vertelde LM mij een Top Secret, hij wist het van cheng Venes en die mocht dat ook niet voortvertellen, dus in alle vertrouwen blijft dat onder ons hè: halleluja, capt PO monster af. Oef. Nog vóór we de droge dok in gaan? Maar hij zou vervangen worden door capt PP-LM. Dié, ja. Dat PO afmonstert is een opluchting, een verademing, maar dat PP-LM komt vind ik erg. Wel, gisteren vond ik dat erg, vandaag al wat minder. We zetten ons weer schrap, dat alles. Op het vorig schip -schip 29- vond hij zijn draai niet, hij was daar niet in zijn sas (en dat hebben we geweten ook). Hij sprak toen regelmatig over dit schip alsof dit het schip van zijn dromen was. Misschien vindt hij hier zijn draai weer wel. Laat het ons hopen 'hein'!
Gisteren is er post aan boord gekomen én via de Franse rederij én via de rederij in Antwerpen. Maar er was niks bij voor ons. In een krant van 13/01 lees ik dat het zo'n slecht weer geweest is in België, te laat gestrooid en andere vries-ellende op de weg. Hier is het om en rond de 25°C. Dat is goed uit te houden, stralende zon, een licht briesje en af en toe een klein wit wolkje dat op bezoek komt.
Gisteren ga ik een fax afgeven bij capt PO. Het toestel staat in zijn cabine en niet op de brug of in het radiostation, stel u voor! Hij zegt iets over 'niet genoeg contrast'. Daar denk ik het mijne van, maar zeg iets beleefds als "Misschien wat weinig contrast omdat ik wat zuinig geweest ben in de keuze van het lettertype en in de opties van afdrukkwaliteit." Vooral dat laatste is van belang ivm contrast. Zegt die knuppel : "Neenee, ge moet dat afstellen aan de printer". Aan de printer? Mô vent toch. Daar staat een inktkraan op zeker, zoals op de stencilmachines van vroeger. Op inktjets is dat niet meer Meneer, op de onze niet en op de uwe zeker niet. Hij heeft een HP690C staan en komt dus iets vertellen. -een printer krijgt zijn instructies van de computer en voert die uit, de contrastregeling moet dus van de computer komen
Ondertussen is er bevestiging gekomen van de rederij in Antwerpen, capt PO op 28/01 naar huis gaat en wordt afgelost door capt PP-LM. LM weet van cheng Venes dat het capt PO niet schikt om nu al naar huis te gaan. Hij had zijn vierde maand nog willen doen. Capt PP-LM is van schip 29 tegelijk met ons afgemonsterd in Tenerife. -dat was een zeer merkwaardig gebeuren, daarover moet ik nog een tekst inlassen Misschien zijn zijn verlofdagen ondertussen helemaal opgebruikt. Dit schip is ook ooit al in Tenerife gaan lossen. Ook aan de boei, maar er was alle dagen een bootje om aan de wal te gaan. Hoe geraakt men aan een bootje? Door als captain de telefoon te nemen en er een te bestellen en verder een dienstregeling op te stellen. Geen telefoon van de gezagvoerder, geen dienstregeling, geen bootje voor de bemanning. Vorig jaar september vond PP-LM een bootje niet nodig, dus kwam er geen. Meneer had het 'niet nodig' gevonden. Zo is dat enge manmens.
1999-01-22 ~ op anker, Golf van Oman
Sinds gisteren doen de twee 4de mecaniciens geen 6-op-6-af meer, geen havenwacht meer. Cheng Venes heeft beseft dat hij door Bogdan de 3de mecanicien als dagman in te zetten de verkeerde personen raakte. Ze doen nu alle drie weer zeewacht, 4-op-8-af, mét de 2hrs extra natuurlijk. Of Bogdan nu al zijn 9de en 10de werkuur op de klok weet staan is weer een andere vraag. Cheng Venes is er absoluut niet rouwig om dat capt PO afmonstert. -en ik was dat ook niet, maar dat is een verhaal apart Enkele dagen geleden gaf PO weer eens een sneer aan tafel, gericht aan cheng Venes maar 't was voor heel het departement machien bedoeld : "Och, is dat nu nog niet klaar?" Vandaag wil capt PO een ketel waaraan ze aan het werken zijn dicht hebben. Vandaag. Als hij de mecaniciens nog een dag of vier laat doen is die ketel helemaal in orde en sparen we daarna uit in verbruik. We hebben een 24hrs notice, dus laat ze doen, laat ze doorwerken. Maar nee, die ketel moet nú dicht.
Hij kan toch zoet water laten komen. Zoet water kost hier 1000BF per ton, dat is 1BF per liter. Dat is niet duur, zeggen Venes en LM. Fujayrah is persies wel een ankergrond met nogal wat havenfaciliteiten. Een beetje zoals Singapore : drinkwater, crewchange, post, proviand, wisselstukken ... Maar dan op zijn Arabisch. Dus vraag ik hier liever geen tandarts aan, ooit een situatie in Algerije indachtig.
LM erfde niet alleen de kromgegroeide werkethiek in het machien, er tuimelen ook regelmatig lijken uit de kast: er is een watertoevoerleiding die opgeblokt zit met zout. Hoe dat zout zich daar heeft kunnen verzamelen, dat moeten ze nog uitpluizen. Dan de elektrische motor van een toevoerpomp die zonder olie staat ... En er zijn geen aanwijzingen dat dit de enige twee lijken zijn. Integendeel. De stijl van huishouden in het machien geeft redenen om te veronderstellen dat er elk moment iets aan het licht kan komen dat schade van die omvang of erger kan veroorzaken.
Ongeveer om de twee dagen zegt LM : "Al goed dat het maar voor vier maanden is en geen zes". Om de twee dagen ... 'k Zou hem wel kunnen helpen, hij heeft eens gezegd dat er beneden genoeg kuiswerk is, maar dat mag ik niet doen van de cheng, van de capt, van de verzekeringen, van de rederij in Antwerpen, de vakbonden en andere pausen. Er is werk genoeg dat ik zou aankunnen, maar ik mag er niet aankomen. Dus ik kan hem niet helpen. Er moet hulp van hoger komen. Het dichtstbijzijnde bedevaartsoord is Mekka, en daar mag ik niet binnen. Dat is trouwens mijlen hier vandaan. Gelukkig is het eten lekker. Want dat moest er nog eens bij komen, dan viel hem zelfs dié troost weg. Elke maaltijd is een rustpunt in zijn dag.
Gisterenavond was er nogal heen en weer geloop tussen de cabines en het radiostation, met telexen van en naar de rederij in Antwerpen over de elektrische motor van de watertoevoerpomp. De inspecteur (PvR) zit op een schip ergens in de Golf van Mexico. Degene die hem vervangt liet aan cheng Venes weten : "Faites comme vous voulez". Dat is een tamelijk ongelukkige woordkeuze, doe zoals ge wilt. Ze moesten eens weten wat wij hier willen.
De top van de rederij in Antwerpen voert al jaren het beleid: schepen kopen en verkopen. Dat die schepen tussendoor wat lading vervoeren is mooi meegenomen maar eigenlijk is niet vrachtvervoer maar wel scheepshandel het opzet van het dynastieke driemanschap. Vandaar dat hier niet meer geïnvesteerd wordt in degelijk onderhoud. Het schip dient om te verkopen en onderhoud zijn kosten, onkosten, zotte kosten. -met de droge dok als facelift
De planning voor de komende dagen ziet er nu zo uit: in open zee en op drift de tanks gaan kuisen -zwaar pollueren- dan terug naar Fujayrah. Daar zou dan de elektrische motor van de watertoevoerpomp moeten klaar staan voor ons. Zo rond 20/01 zijn we dan klaar om te varen (?) Tussen 20/01 en 31/01 zouden we dan ergens moeten geladen zijn, want vanaf 01/02 mag het schip niet meer laden, omdat het termijn dan verlopen is, dan moét het de droge dock in voor onderhoud -facelift, façadewerk- Zullen ze in Antwerpen voor ons nog vracht vinden voor een reisje van 10 dagen? Misschien wel. En gaat dit schip het gedaan krijgen in 10 of elf dagen? Misschien wel. Misschien niet. Misschien geeft een van de machinerijen de geest. En dan loopt het schip over de geplande tijdslimiet. En dan? Dikke boetes? Dat is geen Murphy, PvR, dat is sleet door gebrek aan onderhoud. Négligence met perte totale als gevolg ofte verwaarlozing tot total loss.
Verdere innovaties sinds we weer onder het beleid zijn van de rederij in Antwerpen : verminderde overtime voor de Filipijnen. Nog 120 uren per maand, en geen seconde of cent meer. Gisteren is dat bericht binnen gekomen. En de Poolse lump sums zijn ze hopelijk nu aan het bespreken met het bemanningsagentschap in Gdansk.
LM heeft vernomen van een van de 4de mecaniciens dat Bogdan, de 3de mecanicien, een dezer dagen naar capt PO stapt om te vragen of hij er af mag. In goed Scheeps Vlaams : of hij naar huis kan vóór het einde van zijn contract. Hij voelt het warm worden onder zijn voeten, zegt LM. Het klinkt bekend hè: '96, '95, '93 ... en telkens 3des. Gek hè. Peter's Principle? "In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van onbekwaamheid." https://nl.wikipedia.org/wiki/Peterprincipe Cheng Venes zal zorgen dat hij Bogdan voor is en hij zal intijds klaar zijn met de evaluatie, en gepeperd rapport, want Bogdan weet nog altijd niet waar het 9de & 10de werkuur staan op zijn klok.
12h: deze voormiddag ben ik met onze diskette naar het radiostation gegaan. We hadden twee mails te verzenden. Eén naar Didi&Co en één naar PP&Co. Beide mails staan op de diskette in een *.doc versie en in een *.txt versie. Daarjuist kwam de marco ons aan tafel zeggen dat ze al verzonden waren (dus niet vanavond met het ganse pakket?) en om te vragen waarom beide mails in twee versies moesten. Tiens, waarom vroeg hij me dat niet in de voormiddag, toen ik de diskette kwam brengen en hij er bij zat? - Omdat Didi&Co dat gevraagd heeft. - Aha. - Ja, en in een volgende mail laten zij ons weten welke versie van de twee de meest geschikte is. - How comes? - Wegens een verschil in Window-versies. Zij een Windows 95 of 98 en wij de antieke 3.1 ... Toen startte hij een monoloog over modernisten die altijd het laatste nieuwe moeten hebben en dat 3.1 nog bijlange niet antiek is want dat hijzelf vanuit Windows 3.1 correspondeert met de rest van de wereld en dat dat zeer vlot gaat en dat de wereld maar ne keer moet ophouden met altijd de laatste nieuwigheden achterna te hollen en beter bij 3.1 gebleven was zoals hijzelf, 't zou allemaal veel beter gaan. Efkes dacht ik dat hij er nog WOII, het stemrecht voor vrouwen, de abortuswetgeving en de val van het Oostblok zou bij sleuren, maar hij raakte buiten adem. 'k Dacht ook aan de Compaq Presario die ik verprutst heb de dag voor vertrek. Gelukkig is hij nog onder garantie. Hadden we hem bij gehad, dan zouden er nu zo geen grote Windows verschillen zijn met de correspondenten in de buitenwereld. En dat ik nu bijna 4 maanden tijd verlies om Acces en Corel te leren en te oefenen. Wat zeg ik? Vier maanden? In de kering is het acht maanden want thuis heb ik niet de tijd om daar aan te beginnen.
Toen de marco leeggemonoloosd was zei hij nog iets over 'many kilobytes', daarom had hij de bestanden nu al verzonden ipv vanavond. Puur uit wetenschappelijke belangstelling, want zo ben ik af en toe newaar, heb ik die bytes eens opgeteld. Voor Didi&Co in *.doc = 15.196 bytes Voor Didi&Co in *. txt = 11.008 bytes Naar PP&Co in *. doc = 08.010 bytes Naar PP&Co in *. txt = 05.504 bytes Samen maakt dat 39.718 bytes, x 1024 = 40 kilobytes en centiemen. 'Many kilobytes' indeed, genoeg voor iedereen. Hij mag blij zijn dat dit Compaqje monochroom is of ik had gekleurde tekeningen meegestuurd voor de kinderen. In Bitmap héhé, héél véél kilobytes, kB's, kabees. En die komen 's nachts allemaal bij hem spoken. Niet zomaar hier of daar een byte, maar heel veel KaBees tegelijkertijd.
Des nachts en in zijn dromen niet hier of daar een bit of byte maar overal KaBees. Die monsters blijven komen. The whole goddamned night hoort hij stemmen rauw en hees: "Marcôôôh ... wij zijn de KaBééés. 😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐
Toen hij de bestandsnamen zat in te tikken zuchtte hij: "Waarom zoveel cijfers?" Zuchten kan ik ook: "Well, voor 't klassement is dat maand + dag + volgnummer mail" "Maar hoe weet ge dan naar wie ..." "Naar wie de mail moet? AAN DE NAAM VAN DE DIRECTORY (knuppel!)" -een map heette toen nog directory Dat zei ik natuurlijk in veel beleefder woorden en met een sober glimlachje. Mijn kaken doen nu nog pijn van pure beleefdigheid.
14h10: we zijn los en weg van de Sea Giant. 'k Heb nog wat foto's gemaakt. Ook van de Achmed III, het werkschip dat de fenders komt ophalen. De fenders stonden er al op. En deze keer heb ik het werkschip in zijn geheel. 'k Vond dat die er in zijn gans op moest omdat supplyships zo'n speciaal model hebben. Op de poop hebben ze geen reling. Slepers hebben achteraan nog een lage reling, bevoorradingsschepen helemaal geen. Het is een model als een pantoffel. Achteraan, waar het water kolkt door het draaien van de twee schroeven, dat stuk noemen ze De Hel, volgens de verhalen van Bart Plouvier. Wie daarin valt komt er in losse onderdelen weer uit. Áls hij er al uit komt.
'k Ben al zeven keer gaan kijken. Ze zijn met de vierde fender bezig. 'k Zal wel binnen wachten, aan deck is te hevige zon om te blijven staan koekeloeren. 'k Zou nog een foto willen van de Achmed III met aan elke zij drie fenders op zijn deck: "Blauwe Herder vaart zes stuks zeevee naar de stal". Zo moet die foto heten wanneer hij in het plakboek komt.
M*rde (!!!) Ik heb het moment gemist. Ineens vaarden we. Ik storm naar beneden, de Achmed III was al goed ver weg en dat hij aan elke zij drie fenders aan boord heeft is al lang niet meer te zien door de hoek die we nu ten opzichte van mekaar hebben. En ik had zelfs al een naam voor die foto ... ! (kreun) Sh*t mogen we niet zeggen hè, bon, in het Frans dan maar : m*rde. -dit was een knipoog naar Laura, de kinderen mochten geen sh*t zeggen, maar ik wel Het zal me leren, zitten typen en tikken zonder een oog op de klok te houden. Maar buiten die gemiste foto was het weer een heel speciale namiddag hoor. Zoals toen met de Palanca in Angola en de Duikers in Gabon. -op schip 29 was dat
1999-01-18 ~ op drift, Golf van Oman
Hier gebeurt écht alle dagen iets en het is elke keer p*s of k*k. Gisteren hebben cheng Venes en LM de uitlaat van een van twee ketels gekuist op Belgische wijze, dwz: grondig. Ze hebben er een paar ton water door gesjast zodat er zoveel mogelijk roet meekomt. Niet met de hogedruk spuit, zoals de Poolse mécaniciens het doen. Waar halen zij die werkwijze vandaan? Het vuil verplaatsen. Van de tuinmannen van de Zeevaartschool in Gdansk waarschijnlijk. Die spuiten na gedane taak zo hun kruiwagens schoon. Op Belgische wijze gebeurt het met een brandslang en druk 3 à 4 bar. Dat is bij benadering ± 1kg druk per cm² (1kgf/cm²) https://nl.wikipedia.org/wiki/Bar_(druk) En daar wordt genereus 10 ton ontzilt water aan besteed. Cheng Venes en LM waren tevreden over hun dag, ze hadden een goeie job gedaan. Hun oogskes blonken van contentement en ze lieten het horen ook, dat ze tevreden waren. Misschien iets te luid want diezelfde ketel heeft deze voormiddag gekozen om het te laten afweten. Een mens denkt dan dat hij iets goed in orde gekregen heeft ...
Verder heeft LM vanmorgen een ramp vermeden en de rederij in Antwerpen dure reparaties bespaard. Zijn verhaal : bij een schip dat niet vaart (tegen de kaai, aan de boei, op anker en op drift) moeten de drains van bepaalde machinerijen open staan zodat water van eventueel lekkende pijperijen in dat systeem, uit dat systeem weg kan. Dat hebben ze met de paplepel ingekregen op de Zeevaartschool in Antwerpen. Niet zo op de Zeevaartschool in Gdansk, want vanmorgen stonden de drains nog dicht. LM zet ze open, er komt een kleine twee ton water uit gegulpt en gegutst!
Hoera, het mysterie van de telefoon is opgelost. 's Avonds zijn we nog eens gaan proberen te bellen. Deze keer was de marco erbij en hij heeft mij in een wip uit gelegd wat en hoe. Vanuit België naar het schip zorgt Belgacom voor de verbinding. Van op het schip naar België hebben wij de keuze uit een aantal telefoonmaatschappijen. En ik wist dat! Maar niet op het moment dat ik het kon gebruiken.
Op het blad dat moet ingevuld worden zag ik dat alle voorgangers via de 306 gebeld hebben. Ik ook dan maar. Aan het aantal minuten dat ze opgeschreven hadden was hen dat goed gelukt, zag ik. En bij mij mislukte dat. Drie keer. Toen had ik gewoon via een andere telefoonmaatschappij moeten proberen, bvb British Telecom, de 002. Prima verbinding. Dankuwel marco! Vanmorgen staat hij hier aan de deur van de cabine. Een e-mail? Niks van. Gisteren heb ik op dat blad met foonnummers twee cijfers fout ingevuld. Juist ingetoetst (07), want ik kreeg verbinding, maar fout opgeschreven (13). Zo viér keer! Op de marco zijn controlestrookje staat 07 geprint. Ikke knalrood en zo. Al goed dat dyscalculie een internationaal woord is, hij verstaat het, maar of hij mij gelooft ... Zulke dingen brengen hem in de war, zei hij. Werkelijk? Vier leesbare lijntjes handgeschreven cijfers (vier keer leesbaar afgetekend) met vier keer dezelfde fout in de getallen, wat is daar zo verwarrend aan? Dat is geen spokerij, dat is gewoon vier keer FOUT. Vier keer? Maar ja, een beetje zenuwachtig en ± cijferblind, dus kortsluiting in 't kopke en dus vier keer dezelfde fout. Er zit een lijn in hè, een erg rechte zelfs, het was zeer consequent fout.
Ooit noteerde ik een telefoonnummer dat eindigt op twee keer 44 en ik schreef 88. Maar dat hou ik stil, dat blijft onder ons. Die keer kon ik er efkes mee lachen. Heel efkes.
17h20 : deze namiddag komt er een dubbele primeur voor LM en mij. Dit schip is het grootste waarop wij ooit al gevaren hebben, én we gaan lossen in een ULCC! (Ultra Large Crude Carrier). foto's : http://www.aukevisser.nl/supertankers/id58.htm Vanmiddag legde LM efkes uit welk manoeuvre we gingen doen om tegen die half-miljoen-tonner te gaan liggen. Zo was ik gebriefd voor de fotomakerij. Goed gezien van LM. Hij maakt al die interessante dingen mee vanuit het hart van het schip, maar de mecaniciens van dienst kunnen niet naar buiten kijken zoals de stuurlieden op de brug of de mannen aan deck hè. De fotomakerij is een hele reportage geworden. Rond 14h zag ik van ver (een paar mijlen toch) iets groot liggen. Het had twee schouwen, een relatief smalle achtersteven en een héél brede romp. Zelfs van ver konden we zien dat het een uitzonderlijk groot schip is. Dat zal hem zijn zeker, die ULCC? Twee schouwen begot ... -twee aandrijvingen (main engines) en twee schroeven dan ook? ja natuurlijk, zegt LM
De ULCC lag nog op anker. We waren nog te ver af om de vlag te kunnen zien of om de naam van het schip of de thuishaven te kunnen lezen. eerst moesten we fenders ophalen. Die werden aangesleept door een zeesleper. Zes van die doodgoeie, dociele stukken drijvend rubberen zeevee, brave beesten die alle schokken zouden opvangen tussen De ULCC en deze VLCC. Zes! 'k Voel het al, ik ga uitroeptekens tekort komen. De zeeslepers vaarden weg naar veiliger waters. De voorstelling kon beginnen: 'Manoeuvre op Open Zee (Largo) en Pas-de-Deux voor Stukken Staal (Varend. Lento.)'
Wij vaarden met een omtrekkende beweging naar de ULCC, intussen was die anker-óp en varende, richting andere ankergrond, tot we in parallele positie waren, wij enkele scheepslengten voor de grote beest. Toen vaarden wij ook richting ankergrond. Alles zeer traag (dead slow in Goed Scheeps), het water rimpelde amper. Een uur of wat duurde het om in positie te komen. Nu nog zij-aan-zij geraken. Daarvoor moest hij uit zijn vorige koers, en een raakpunt kiezen een paar mijlen vooruit, maar wel parallel blijven. Liefst wel, ja! Het werd dus telkens de parallel verleggen. Ik kreeg het er warm van, want wij bleven op onze zelfde koers -?- Wij vertraagden ietske, of de ULCC verhoogde zijn snelheid een beetje en heel traag zagen wij die mastodont ons inhalen. Niet alleen inhalen maar tegelijk ook dichterbij komen. Heel die stalen scheepswand kwam zomaar dichterbij! Als ge alleen naar die scheepswand keek had ge geen vast punt meer een duizelde het. Een stalen wand komt vanzelf dichterbij ... uit een verhaal van Poe?
We konden de naam nu lezen: Sea Giant. Zeg dat wel, slik. Hij lag 10m diep in het water en zijn scheepswand stak nog meters boven onze wing uit. Zijn wings hingen ergens in de wolken.
Hoe breed zo'n fender (zeer groot rubberen stootkussen, groot als een camionette) is weet ik niet, maar toen de afstand tussen de twee scheepsrompen ongeveer drie fenderbreedtes bedroeg werd het water tussen de twee schepen samengedrukt en zocht een uitweg : het wateroppervlak begon te dansen. Die enorme fenders waren plots speelse kalfjes ipv makke stukken zeevee. Toen de Sea Giant contact maakte hebben we geen schokje gevoeld. Daar dienen die fenders wel voor, maar toch : maestoso. En nu het manoeuvre afgerond is, lijkt de situatie nog meer indrukwekkend. Heel dit schip ligt in de schaduw van de Sea Giant! Nu hoop ik maar dat de foto's laten zien wat er te zien was.
1999-01-14 ~ ship-to-ship, Golf van Oman
15h55 : de Sea Giant ligt nu 22m diep en kan tot 28m diepgang. Maar dat is voor het volgend schip dat hier komt lossen want morgenvroeg zijn wij leeg gepompt. Onze maindecks komen nu op gelijke hoogte. -ik moet dringend alle foto's eens inscannen Enkele Filipijnen hangen over de reling van de Sea Giant. Ze staan daar zo wat te kijken naar deze hoop roest, dacht ik. Voorbij het stuurboordmasthuis hingen de onzen over de reling. Ik had hen niet gezien. Ineens roept er ene van hier iets naar iemand op het ander schip. Ik schrik en het fototoestel lag bijna in het water, met hun gekwek! Gelukkig hing de lus om mijn pols. Wanneer Filipijnen wat enthousiast praten onder mekaar lijk het geluid soms op een resem alarmkreten.
Via de Britse supercargo (Frank) en de Deense mooring master (capt Niels) sijpelt hier zo wat nieuws binnen over de Sea Giant. (De mooring master is de man die het aanmeren onder zijn hoede heeft en de situatie blijft opvolgen gedurende heel de losoperatie) Het schip is van Franse makelij, gebouwd in Saint Nazaire in 1978 zijn, vier jaar jonger dan dit schip maar veel beter onderhouden. Droogdokken die groot genoeg zijn om zo'n schip binnen te nemen : Singapore en Dubai (UAE, da's hier achter de hoek). Dubai heeft niet zo'n goed safety-record, zei supercargo Frank erbij, wat daarmee ook bedoeld moge worden. Het schip is 460m lang. Wij 338m, roest meegerekend. Er is een cinemazaal aan boord en een echt zwembad. De cabine van de capt is een appartement met een duplex. (Ocharme de steward/ess, telkens de trap op met de stofzuiger) In 20 jaar tijd is dit maar hun 20ste reis. Reizen worden genummerd van leeg tot leeg, dit is dus nog maar hun 20ste laadoperatie. Geladen is de max snelheid 16 kt (knots, knopen), van hier naar Houston doen ze in 45 dagen. In ballast (zonder lading) max 17 kt. Maximum geladen liggen ze 28m diep (±10 verdiepingen van een flatgebouw), ze kunnen nergens tegen de kaai, ze moeten lossen & laden waar het diep genoeg is, ver genoeg in zee wil dat zeggen. De bemanningsleden zetten tijdens de duur van hun contract geen voet aan de wal. Daarméé ziet hun gangway er zo ongeblutst en nieuw uit! Die is nog nergens tegen een kaai geslagen.
Choff Kram, stuurman zijnde, had niets dan lof over het manoeuvre van de Sea Giant. Alle achting voor die capt en zijn bemanning. Hij kon het enorm waarderen dat die reus zonder bonk of tonk, zelfs zonder snokje of tokje tegen ons komen liggen is. "Misschien wilden ze dit schip geen pijn doen" opperde ik. "Dat zal het zijn, antwoordde hij, we wilden dit oude dametje niet doen schrikken. Dat is dan zeer hoffelijk van hen." Oud dametje? Kram drukt zich nog zachtjes uit vind ik. Dit schip is een overjaarse slecht geschminkte cheerleader!
Vanmiddag kwam LM niet opdagen. Het was allang 11h45 voorbij : geen LM. Er aarzelde een spierwitte overall in de alleyway, maar die liep dan door. Mogelijk cheng Venes die iets wou zeggen en dan toch maar niet. Om 13h sluit de keuken. Het moet al heel erg zijn eer LM zijn middagsoep laat staan of een maaltijd overslaat. 12h50, telefoon : LM vroeg of ik een fles water naar beneden bracht. Ik spoorslag naar beneden. Hij gaf een woordeke uitleg, er was iets aan de ketel of de ketel zelf had het laten afweten. Misschien zou hij wel een paar boterhammen eten, later, zo rond 14h misschien. Hij zou nog wel bellen om te laten weten wanneer hij tijd had om te eten. Hij heeft nog altijd niet gebeld. Het is dus zeer ernstig daar beneden.
Tussen 15h en 16h sleffert cheng Venes hier binnen, hij doet me een uitleg over iets dat 'carbonisé' is en dat het stuk daardoor voor reparatie aan de wal moet gegeven worden. (HIÉR?) En of LM al gegeten heeft. Op dat eerste heb ik met een gepast 'oesje' geantwoord en op dat tweede kort en droog 'nee'. Hij zou LM zeggen dat hij kon/mocht gaan eten. Jaja, dacht ik, als LM nog niet in coma ligt. Is het nú dat ge komt zien of hij moet afgelost worden?
17h35: hier staan toastjes gereed voor wanneer LM boven komt, zo heeft hij direct iets om op te knabbelen. Hij had al 20 minuten moeten boven zijn. Dus het is daar beneden nog altijd niet opgelost. Sinds 07h30 heeft hij niet meer de gelegenheid gekregen iets te eten. Als ik me nog een paar tellen opwind schiet ik naar beneden en dan ga ík hem aflossen. Ha! Niet meer nodig. Hij stond hier ineens. Moe, honger, vuil en dorst. In die volgorde. Wat doen we eerst? Iets drinken, langzaam, niet te snel en niet te koud. En dan pas een koele pint. Dan douchen (hij is nu aan het douchen) en dan gaan eten. Slapen kan later pas, want na het eten moet hij weer naar het machien. De toastjes zullen voor 22h zijn. Tegen dan ga ik nieuwe maken want deze zijn al klef door het vocht in de lucht, de patrijspoort staat open.
19h: hij 's weg. Verder gaan werken.
Zijn verhaal : Eén van de twee ketels heeft zonder water gewerkt. Waarom hij geen water meer kreeg weten ze nog niet. Daarop vallen de watertoevoerpompen stil wegens te weinig druk. De elektrische toevoerpomp neemt over maar valt stil na tien minuten. Er zijn twee redenen (dit heb ik overgenomen uit het werkboek van LM). 1/ geen olie voor de bearings (de kussenblokken of lagers) 2/ geen koeling voor de bearings, want de pijperijen zaten opgeblokt met zout. Dat heeft de elektrische motor van de watertoevoerpompen naar de bom geholpen: 'carbonisé' ofte verbrand. De elektrieker kan zoiets niet repareren natuurlijk, maar hij is van de ganse dag niet eens komen kijken of hij kon helpen. Bang dat zijn onkunde zou blijken? Er wordt al gesproken van hem te 'wippen', af te danken, de zak te geven.
Dat van die olie is niet sinds vandaag, zei LM. Er is geen peilglas -?- maar als olie lekt is dat te zien. Het volstaat te kijken. Iemand heeft gekeken, heeft dat lekje olie opgekuist, en nog eens & nog eens & nog ... en was zeer tevreden toen de lek eindelijk stopte, er was geen olie meer waar die niet moest zijn. Maar er was ook geen olie meer waar ze wél moest zijn, en toen de elektrische pomp moest overnemen, zoals vandaag, verbrandde de motor.
Nu blijft natuurlijk de vraag, wie heeft niet gerapporteerd dat er een olielekje was? Want heel het gedoe van vandaag had kunnen vermeden worden hè.
De paella van gisterenavond was een fiasco. Doordat we in de namiddag vetrokken had Fraco niet de tijd zich daar zelf mee bezig te houden en iets voor 16h, net toen hij op weg was naar de keuken kwam capt PO hem uit de bar plukken voor de zondagse cabine-inspectie. Aan tafel, toen hij zag dat steward Ronaldo de rijst apart binnenbracht, klapte hij helemaal dicht. "Paella is een eenpansgerecht, alles hangt af van de bereiding, niet zozeer van de ingrediënten" zei hij mistroostig. Fraco kookt al sinds zijn 13de, later als jobstudent ging hij bijverdienen met koken en zo te horen weet hij waarover hij spreekt. Hij is een hoog bekwaam hobbyist, zo à la Herwig van Hove, even rond, maar minder beroemd. Enfin, de paella sloeg dus zijn avond kapot, en dan was het ook niet de juiste wijn ... wij merkten dat zo niet maar hijzelf wel natuurlijk. Hij zei niet veel meer, heel zijn plezierige schwung was weg. Arme Fraco.
De dag was gisteren al goed begonnen. Een van de Filipijnse wipers (de poetsmannen van het machien) had een fuel lek opgemerkt. Ipv daar een mecanicien bij te halen zoals gebruikelijk is, draait hij zelf een valve dicht(er), trekt ze over en dus kapot en toen was het lekje een serieuze spuit. Er was ineens genoeg werk voor iedereen. De wiper loopt nu met een verband om zijn pols want hij heeft zich verbrand aan de fuel. HFO, Heavy Fuel Oil ofte zware stookolie, wordt voorverwarmd tot 60°C. Voor hetzelfde geld was het in zijn ogen geweest. De imbeciel! Maar dat mag men niet luidop schrijven, want dan heeft men 'vooroordelen'.
's Avonds in de cabine vertelde LM het een en ander over het Pools vakjessysteem. 'k Wist niet wat ik hoorde. Hij gaf een paar voorbeelden. -in dat machien werd continu wacht gelopen hè, dag én nacht
vb 1: Iemand ziet tijdens zijn wacht dat een tank gaat volraken. Nu bevat die tank een vloeistof van een circuit waarvoor hij niet de verantwoordelijke is, het is zijn sector niet. Wel, dan mag die tank rustig vollopen, alarm veroorzaken, overlopen in de rest van het systeem en daar bijkomende problemen doen ontstaan, desnoods ontploffen, maar hij gaat er niks aan verhelpen, die tank mag rustig vollopen, hij zal daar geen valve dichtdraaien want het is zijn afdeling niet : hij belt de persoon in kwestie uit bed. (!!!) LM noemt zoiets geen wachtlopen, dan kan men daar beneden evengoed een telefoniste zetten. Navenant welk lampje gaat branden kan ze de betrokken mecanicien bellen.
vb 2 : LM zei een van de 4de mecaniciens een watertest (zoutgehalte) te doen. "Ik ben niet de betrokken persoon, water is mijn afdeling niet" antwoordde dat wonder van flexibiliteit en hij deed verder met wat hij aan het doen was, niks. Cheng Venes (de chef titularis van dit schip) en RY (de voorganger van LM) hebben zich bij die mentaliteit neergelegd. Dat is geen oplossing. Wanneer men als baas zélf de Poolse flutmaatstaven gaat hanteren, dan leidt dat tot nepkwaliteit van het geleverde onderhoud.
LM erfde dus een compleet scheefgegroeide situatie, scheefgegroeid tot in het onverantwoorde, regelrecht gevaarlijk. De Polen trekken het motto 'schoenmaker blijf bij uw leest' door tot het uiterste. Dat is hier de gangbare norm. Voeg daarbij de incrowd attitude, het verschil in taal en de uitwisseling van communicatie die daardoor verloren gaat een ge krijgt een situatie zoals op het vermaledijde schip 25: een schip dat klaar is om te verongelukken. Erger, zegt LM, het is hiér erger dan toen in '95 op schip 25.
Cheng Leu ergerde zich daar ongeveer elke dag blauw aan. Dat heeft waarschijnlijk bitter weinig uitgehaald, maar hij behield tenminste zijn maatstaven, Al ging dat ten koste van zijn gemoedsrust. En LM? Gewoon wat meer grijs haar.
Een andere norm hier is gesjoemel en gekuip. Onduidelijke barrekeningen. Denken ze nu écht dat ze daar mee wegkunnen? Daar wordt in stilte alvast iets aan gedaan door bibi. En vermits LM daar nogal zwaar aan tilt kunnen sommigen enkel nog rekenen op zijn beleefdheid. Meer niet. Maar dat is niet nieuw hè.
Vóór de middag geef ik aan capt PO een fax voor Tina. 's Middags had hij hem nog niet verzonden gekregen. Het toestel rinkelt wel in Brussel, maar da's alles. Hij zou na de middag opnieuw proberen. - Of eventueel morgen opnieuw proberen, stelde ik voor, dat nummer is een faxkantoortje/winkel en misschien zijn ze op maandag de ganse dag gesloten. - Jamaar, staat hun fax dan af ? - Eh, mogelijk wel hè captain. - Tiens ...
12h30 BT, etenstijd, dus is er zeker iemand thuis in Limburg: ik bel naar Laura en D om te vragen of zij e-mail hebben en zo ja, hun @dres aub. De communicatie kwam tot stand, iemand neemt op en zegt : " met drrr trrr grrrf, met wie-ieuw zzbbrrrkkik?" en dan springt de verbinding af. Om de kripse van te krijgen. De eerste keer had ik Laura aan de lijn, denk ik. Bij de 2de poging dacht ik de stem van Steven te herkennen en de 3de keer misschien de stem van Pieter. En telkens sprong de verbinding weer af. Erg.
In Brussel staat de fax af en met Limburg springt de telefoonverbinding af. Wat is de oceaan groot ineens ..., nu ja, de Perzische Golf + Golf van Oman + Arabische Zee + Golf van Aden + Rode Zee + Middellandse Zee + Golf van Cadiz + een stukske Atlantic + Golf van Biskaje + Noordzee. Ver van huis ineens. Wat nu? Faxen naar het kantoor in Limburg? Nog maar eens capt PO gaan lastig vallen dan. Want het faxtoestel van dit schip staat niet op de brug of in het radiostation, niet op een openbare werkplek. Het staat in de cabine van de capt, op privéterrein zogezegd. Hoe vindt ge dát ?!? Dat is een ellende. Goed, 'k zal maar aan een fax beginnen schrijven, misschien haal ik vandaag of morgen ergens de moed vandaan om hem af te geven aan het individu capt PO.
En dan nu het plezante nieuws. Om 12h was er een general call: om 13h timeshift, 1h vooruit. Om 13h was het dus ineens 14h. Voor al wie aan het werk is betekent dat een uur minder werken en voor al wie vrij is betekent dat een uur minder vrije tijd. Erg voor degenen die moeten slapen. Niet iedereen was blij met plots een uur shift. LM wel. In al die jaren is het (denk ik) de tweede keer dat we het meemaken dat er overdag geshift wordt.
In '79 (pre-LM periode) heb ik het meegemaakt tussen Buenos Aires en Montevideo. LM herinnert het zich niet precies meer, wanneer hij eens een timeshift overdag heeft meegemaakt.
De Emiraten (UAE) en Oman hebben 1h tijdsverschil met de andere Golfstaten. We hadden ook deze nacht kunnen shiften, want we komen pas morgenmiddag toe in Fujayrah (UAE). Daar ligt die ULCC op ons te wachten. We hebben anderhalve dag verloren in Al Bakr, omdat het loodsbootje door het slecht weer de loods niet van boord kon komen halen. Daar lagen toen nog twee andere schepen op anker, daar aan boord zaten ze ook met hunne loods opgescheept. Letterlijk. En die mannen per helikopter komen ophalen mag niet van de UNO, want Al Bakr ligt in een no-fly zone. https://nl.wikipedia.org/wiki/No-flyzone#Irak_in_1991-2003
Sinds de Antwerpse rederij Filipijnen monstert doet er een hilarisch verhaal de ronde over timeshift. En Filipijnse marconist die al zijn dienstjaren in Filipijnse kustwateren had gevaren, wordt gemonsterd op een schip van de lange omvaart. Na een paar tijdszones wijst de captain hem er op dat hij toch eens zou mogen mee shiften en zich houden aan de scheepstijd. Grote verontwaardiging bij die marconist: de heer heeft de wereld geschapen zoals die is en het is niet aan de mens daar wat dan ook aan te veranderen! Na één halfrond zat hij om 02h op 14h. GMT ofte UTC? Nooit van gehoord, marconist zijnde. https://nl.wikipedia.org/wiki/UTC#Definitie
Groot scheepsnieuws, ttz: GROOT MACHINENIEUWS. LM vertelde daarstraks dat cheng Venes de stok in het hoenderhok gegooid heeft : hij doet de mecaniciens (allen Polen) vanaf vandaag effectief 10h per dag werken. Waar haalt hij ineens die daadkracht? Ik denk dat ik het weet, Venes heeft nu de nodige ruggesteun. Want LM is niet zo lankmoedig als zijn voorganger RY. We zijn drie weken aan boord en ze beginnen het verschil te voelen. En vanaf vandaag de puntjes op de i. Ze hebben het er zelf naar gemaakt. Anders kunnen we beneden evengoed telefonisten zetten, zei LM nog eens. Als de Poolse mecaniciens nog maar efkes de control room uit moeten en effectief het machien in moeten grabbelen ze al naar hun werkhandschoenen.
Bogdan, de 3de mecanicien bestond het al zijn 9de en 10de uur niet te komen opdagen voor de job. Want dan moest hij 2hrs werken in een warm machien en niet in de airco van de control room. Was hij daarom vergeten dat hij naar beneden moest komen ? -niet verschijnen op de job, vreselijk dom, slechte evaluatie
Efkes tussendoor : De Polen zijn betaald volgens het systeem van lump sum. Dwz : ze worden een ruim forfaitair bedrag bij betaald voor het geval zich een job zou voordoen die de vaste 8 werkuren overschrijdt. Dit systeem werkt volgens mij enkel bij mensen met een bepaalde werkethiek, mensen met verantwoordelijkheidsgevoel. Bij het andere systeem, overtime, wordt elk overuur op papier gezet en enkel het effectief aantal gepresteerde uren wordt verloond, dus niks forfaitair. Dat is het systeem waaronder ik viel als stewardess en dat gold ook voor heel de lagere bemanning, en nu dus voor de Filipijnse lagere bemanning. Het tweede systeem werkt motiverend, zegt men. Zo motiverend dat de Filipijnen met een vork schrijven en dat zielig gekronkel heeft LM ook al lang door, daar wordt binnenkort ook paal en perk aan gesteld.
Het eerste systeem werkt niet motiverend of stimulerend, het heeft averechts effect bij sommige mentaliteiten. In dit particulier geval bij de Polen.
Hun lump sum, forfaitair bedrag, komt overeen met 3,5 uren per dag. De elektrieker zijn forfaitaire som komt overeen met 4hrs per dag. Als ze daarvan 2hrs moeten doen is de rest cadeau, dan winnen ze er nog aan. De lump sum wordt berekent op 22 werkdagen per maand. Er zijn een 3de, twee 4des, en een elektrieker die er de kantjes aflopen gedurende heel hun contact. Dat is per maand 176hrs die niet besteed zijn aan onderhoud, en wie weet hoe lang dat al aan de gang is. Zo raakt zelfs een goednieuw schip onderkomen.
Vandaag heeft cheng Venes dus een nieuwe episode ingeluid, de Polen gaan 2 van hun 3,5 verloonde extra-uren effectief werken. En in het machien zelf, niet in de control room bij het koffie apparaat. Nu is het afwachten of deze Polen een beetje kunnen redeneren. Wait & see, afwachten. Vooral : de control room moet geeneens permanent bemand zijn. Noch overdag, noch 's nachts, noch in theorie, noch in praktijk. Wanneer een alarm afgaat op een van de controleborden gaat er een bel door het hele machien. De mecanicien van wacht heeft voldoende tijd om naar de control room te gaan kijken welk lampje brandt. Een hoop onderhoudswerkzaamheden zouden tijdens de uren van de wacht kunnen gedaan worden. Maar dat doen de Polen niet uit zichzelf. Zij houden er andere praktijken op na. Zij bemannen de control room en de telefoon, niet het machien. Zo blijven de werkhandschoenen schoon en is het koffietoestel niet zonder toezicht. En door die praktijken krijgen ze nu per dag effectief hun werkuren te doen. Verbazing en verontwaardiging. De heren waren verongelijkt!
Een mecanicien die zijn machinerijen verwaarloost was waarschijnlijk beter in de cosmetica gegaan. Dat is een branche waar de schone schijn écht belangrijk is. Of moet een mens daar ook werken ?
De alarmbel van de control room is over heel de machineruimte te horen. Er is voldoende tijd om bij het gerinkel/geratel van die bel naar het controlepaneel in de control room te gaan en daar te kijken welke tank of machinerij signaal geeft, om te kijken wat zich waar aan het voordoen is. Daar dient die bel voor, opdat de control room niet zou moeten bemand blijven, zodat er kan gewerkt worden aan de machinerijen in de machineruimte. De gewone en gebruikelijke werkwijze is vandaag weer in voege gebracht door cheng Venes.
Dat ze hier in het machinedepartement met 14 man zijn, ligt niet aan de verouderde bouw, of de Japanse bouw. Dit machien kan 's nachts best onbemand varen met een mecanicien van stille wacht. De automatisatie is voorzien. Alleen staat een verbazingwekkend groot gedeelte buiten werking, gewoon buiten werking (!!!) Of de rederij in Antwerpen dit weet, weten LM en Venes nog niet.
LM vertelde dat PvR, de inspecteur van dit schip, al aan het snoeien is in de joblijst voor de droge dok. In december ging hij hier aan tafel grootse verbouwingen doen in dit schip. Een complete remise à neuf, een algehele vernieuwing. Ondertussen zullen de ramingen binnen gekomen zijn bij de rederij in Antwerpen en jodelt hij een octaaf lager: niet het nodige, enkel het hoogstnoodzakelijke mag gedaan worden. LM ziet het scenario al, dit schip blijft ziek en sukkelt verder van haven naar haven, naar de volgende bevoorrading. Misschien zelfs eens op sleep, 'k zou dat graag een keer willen meemaken.
In het hand-over-rapport van cheng Leu aan cheng Venes (LM heeft daar een kopie van gekregen) staat bij sommige machinerijen vermeld dat ze blijven draaien "by pure sympathy" voor de mecaniciens. In deze context betekent sympathy mededogen, medelijden, misschien ook solidariteit.
Mijn cent is gevallen waarom in september op vorig 't schip de bestellingen voor de Franse rederij moesten herleid worden van het nodige naar het noodzakelijke. "Ze gaan toch niet beginnen gelijk in Antwerpen zeker?" werd toen gezucht. De scheiding Nantes-Antwerpen was toen al ingezet. Nantes ging niet meer investeren in de stock van een schip dat ze drie maanden later tóch niet meer in beheer zouden hebben. Natuurlijk begonnen ze het dan zuinig te spelen zoals de rederij in Antwerpen, het schip wás al bijna van de rederij in Antwerpen.
Ivm wisselstukken deed PvR aan tafel een uiteenzetting over het verschil tussen 'nodig' en 'noodzakelijk'. En hoe dat in het Engels gezegd wordt want de heren moeten dat weten om hun paperassen in te vullen. In de loop van zijn uitleg zegt hij met te veel klemtonen om geloofwaardig te zijn: "De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt". Stilte aan tafel. Dat had hij zeker ergens gehoord op een duur colloquium over besparend management. Maw : over de zwakke schakel in een systeem had hij nog niet gehoord. Of hij dacht dat de mensen aan boord er nog nooit van gehoord hadden. En heirkracht en overmacht bestaan niet, het zijn fabels. Mist en stormweer bestaan ook niet. Onderbemanning is een te moeilijk woord (5 lettergrepen) en de Wet van Murphy is een lapje voor klunsers die hun onbekwaamheid willen verhullen.
We zullen hem eens zes maanden doen varen tussen Australië en Venezuela, langs 40°Z, the Roaring Forties. We zullen zien welke struise theorieën hij dan nog verkondigt, van achter zijn glas wijn. 'k Zou daar graag bij zijn.
Het bleef stil aan tafel. LM en ik dachten aan het vermaledijde schip 25, maar daar ging het nu niet over dus zweeg LM en ik zeker. Dat is een hobby geworden, observeren en zwijgen, en hoe meer praat ze krijgen, hoe liever ik het heb. -verbale patserij beschrijft gemakkelijk Daarna werd het me te technisch en ik vond dat ik van tafel mocht. In de cabine ging ik een knoop aannaaien. Het metalen systeempje om een draad door een naald te rijgen knapt kapot. Mogelijk was ik iets te brut geweest. Geen nood, ik heb er nog twee bij. 'k Begin opnieuw, met een iets grotere naald deze keer en zeer voorzichtig. Het tweede laat het afweten, wéér los geknapt. 'k Neem nog een naaldje groter, en ga zéér voorzichtig te werk deze keer. Het derde exemplaar laat het afweten, ook los geknapt. "De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt" zei PvR daarstraks. Dit delicaat dinkje heeft het tot driémaal toe afweten. Wat doe ik nu, roep ik PvR erbij of wacht ik tot het schip zinkt.
LM bestelt het 'Nodige & Voldoende'. Het klad houden we bij, zowel zijn handgeschreven versie al de getypte versie op diskette. De lijst bevat voorlopig 150 nodige items, in voldoende hoeveelheden besteld. 'k Heb dat gisteren met veel genoegen ingetikt en vanavond komt er nog een deel bij. Nà! Of dat allemaal geleverd zal worden? Bôf, nee zeker? Maar daarmee kennen ze de noden hè.
1999-01-09 ~ op anker, Perzische Golf
Gisteren na 16h zouden we vertrekken. Om een of andere (papieren?) reden misten we het hoogtij. Zo vertrokken we om 22h, het volgende hoogtij. Ondertussen is het weer verslechterd, meer wind, dus hoge golven met schuimkoppen. Geladen heeft dit schip er weinig last van maar het bootje dat de loods moet komen oppikken komt er niet door. (Heirkracht? Bestaat niet volgens PvR.) En we kunnen de loods niet meenemen naar Fujayrah, want dat ligt in de Emiraten en de loods is Iraqui. (Overmacht? Bestaat niet volgens PvR.) Wachten we nu op beter weer of wachten we op de toestemming van Fujayrah om de loods toch maar mee te brengen en bij hen af te zetten? Dat laatste zou miraculeus zijn, want de UNO houdt hier alle verplaatsingen van goederen, schepen en personen met argusogen in de gaten. 'k Heb een fotootje van de personeelsverblijven op de pier van de Mina Al Bakr terminal. Eneke maar en gemaakt vanuit ons rond patrijspootje, want de willen geen hommeles. Wat kan er zo allemaal gebeuren : film in beslag genomen, fototoestel waarschijnlijk ook, overlast voor de capt, extra papierwerk voor de marco, boetes etc ... bibi de gevangenis in bvb. 'k Had twee foto's moeten maken maar na dat eneke stond ik al te knikken op mijn knieën. Iets doen dat niet mag -foto's maken- tot daar aan toe. Maar iets doen dat niet mag in een moslimland? Daarvoor moet ge een kop op uw lijf hebben staan, m! Jammer dat ik ineens zo'n schrik kreeg. dat decor uit Waterworld was meer foto's waard.
Om de terminal zijn twee UNO-waarnemers aanwezig telkens voor acht weken. Acht weken op zo'n paalwoning met amper de nodige accommodatie. En rondom rond enkel datzelfde water. 'k Mag er niet aan denken. Een schip vaart tenminste, komt tenminste in veel waters, er is afwisseling en de spanning wat de volgende reis zal zijn ... Volgens wat ik begrepen heb zijn die twee mensen aan boord geweest. 'k Had graag eens met iemand van die mensen gesproken. Maar de CCR (cargo control room) ligt hier aan boord in een uithoek, niet in de passage. Ik kan daar zo eens niet consjuus per abuus langs lopen. Volgende keer misschien. Als er nog een volgende keer komt. Want als we hier nog lang liggen te liggen missen we de datum van de volgende laadopdracht en krijgen we een andere en dan moeten we misschien hier niet meer laden maar elders. Voor Fraco (choff) zou dat precies niet erg zijn. Hoe minder er nog gelost en geladen wordt vanaf nu tot droge dok in Singapore, hoe liever. Zijn termijn zit er bijna op.
1999-01-10 ~ op anker, nog altijd
Na het middageten zijn we efkes naar de brug geweest. Het zou pas rond 16h of 17h zijn dat het bootje de loods komt halen. Al goed dat we dat eerst gaan vragen zijn. Oké nu, LM zijn zondagnamiddag is gered, hij kan gerust gaan siësten. Want LM stond al gelaarsd en gespoord om naar beneden te gaan: donkerblauwe overall, lichtblauwe sponzen sokken en lichtblauw handdoekje in de nek. Persies de Blauwe Engel, maar dan zonder de krullen.
Op dit schip zitten kakkerlakken. Niet zozeer omdat het een oud schip is, ze komen gewoon met de voorraden mee aan boord. Een gloednieuw schip kan er ook hebben, vanaf de eerste bevoorrading. In droge dok komt de plaatselijke Cemstobel met grote middelen: gas. En wij allemaal twee dagen op hotel? Dat zal wel! In afwachting doen we het met Roach-Traps. Kakkerlakkenvallen. Die zijn in ruime hoeveelheden aan boord.
Wat schreef ik? LM kan gerust gaan siësten? Zojuist hadden we weer brandalarm. Loos alarm. Maar iedereen klaarwakker natuurlijk. Enfin, beter loos alarm dan geen alarm. Eergisterennacht toen we van de pier in Mina Al Bakr vetrokken was er ook brandalarm. LM was beneden aan het werk, want het was standby. 'k Hoorde de brulbel wel, maar in mijn halfslaap maakte ik daar geen alarm van. Het was een signaal om iedereen bijeen te roepen voor de groepsfoto. De foto zou 's nachts gemaakt worden omdat dan (uitgenomen 4 mensen) iedereen vrij is. Logisch vond ik dat. Maar ik vond ook dat ik dat ik niet op die foto moest staan en bleef dus liggen, tamelijk geërgerd omdat die bel maar blééf gaan. Als ik nu niet op die foto wil staan, moeten ze toch niet blijven aandringen hè. -ik herinner mij dat moment nu, die halfslaap was zo eigenaardig
Waar was ik gebleven, een roach trap. Dat is een kleefstrip met een vergifzakje op, pastelkleurige korreltjes zoals versiering in de patisserie. Het geheel zit in een vouwkartonnetje. Dat vouwkarton is mooi. Rode pannetjes op het dak getekend, raampjes op de zijkanten, met een kakkerlak-mevrouwtje en een kakkerlak-meneertje die vriendelijk lachen. Het zou een Dick Bruna product kunnen zijn, maar dan giftig. Een ukkie zou er zo naartoe kruipen. Kindvriendelijk dus, zo'n opengevouwen huisje. Maar giftig ... Waar staat die producenten hun kop? Made in Japan. For Export. Die hebben WOII nog niet verteerd. Ik neem een exemplaar mee naar huis als curiosum voor het plakboek. Want dit gelooft dus geen kat hè.
Daarstraks was Kram (die al aan boord is als opvolger van choff Fraco) aan het zoeken naar een eilandengroep in de Indische Oceaan, om een verhaal te situeren. Zeer bereidwillig begonnen wij vanalles op te noemen, tot hij de naam helemáál kwijt was natuurlijk. Een van de suggesties van Fraco was 'les Iles de Binches' https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_(carnaval)#Binche
Oei, we varen, 15h30. Zo ineens? 'k Heb eens buiten gekeken, jaja, kielzog, dus we varen. En LM is na het brandalarm direct naar beneden gegaan op zijn scheepspantoffels. En zijn veiligheidsschoenen staan hier aan de cabine, voor de deur. Dit machien starten? Niks aan. LM doet dat op zijn sloffen.
Gisterenavond hebben 'ze' in hun enthousiasme het menu, dus de planning van de chef kok omgegooid. Er moest paella komen vanavond omdat de heren goede herinneringen hebben aan paella in een of andere Spaanse haven. Choff Fraco en supercargo Frank zouden kokerellen en ik zou dan koksmaatje zijn. Groenten kuisen en daarna ook de afwas doen. (Neptunus, laat deze kelk aan mij voorbij gaan) -ik had geen werkkledij bij De ch. kok liet min of meer gewillig zijn planning omgooien. Hij is een flexibele mens, zoals wij allemaal newaar. Tot hij hoorde dat het enkel voor de kapteinstafel zou zijn, voor zeven mensen, en dat 'ze' dat zelf gingen doen. Logistiek probleem: hij heeft alle kookplaten van het fornuis nodig voor de maaltijden van de andere officieren en de matrozen. Ofwel iedereen paella, ofwel iedereen filet mignon, zoals voorzien en gepland was, zoals het op de menu stond.
Of we nu al echt ín de Straat zijn weet ik niet, maar we gaan er wel door. Of we zijn er al door? Het is nog vaag maar in de verte is een lijntje land te zien. Ik denk dat we de Perzische Golf in zijn.
Gisterenmiddag is een Britse 'supercargo' aan boord gekomen. Hij werkt voor de firma die dit schip chartert. De supercargo gaat mee laden in Iran en blijft tot na het lossen in de Emiraten. Da's nog een dag of zes, denk ik. Misschien wil hij onze brieven wel meenemen en posten hier ergens te lande. Hij vliegt niet na elke job naar huis hoor. De plaatselijke vestiging van zijn firma zal postvoorzieningen hebben en daar zouden wij zeer beleefd gebruik willen van maken. Ik zal het hem eens heel beleefd vragen zie.
Dit schip heeft een incinerator (allesbrander) maar hij is buiten dienst. Misschien al maanden, misschien al jaren. De afval van het schip wordt in tonnen verbrand op het achterdek. Behalve keukenafval, papier & karton ook rubber, plastic, oud isolatiemateriaal ... De zwarte smook en gassen die daarbij de lucht ingejaagd worden stinken en pakken 'op den asem' -en dan vraagt men zich af hoe het kan dat een zeevarende later zieke luchtwegen krijgt
Vermist gisteren in de namiddag én de airco én de ventilatie waren afgezet, en zodoende de patrijspoorten openstonden, kwam dat allemaal binnen- waaien: "the 70's" in geur. Patrijspoorten weer dicht. Er zijn grenzen aan de nostalgie. On 17h15 was het hier 26°C, niks om over te klagen, maar wel wat warm voor LM wanneer hij recht van het machien komt en misschien al een kwartier aan het denken is aan een fris pintje op een Koel Plekje. Voor dat fris pintje zorg ik, het Koel Plekje kan ik niet garanderen, dat heeft cheng Venes in handen. Als hij nu eens gewoon die ventilatie liet opstaan hè, ipv de mensen te gijzelen in stilstaande lucht.
We zijn vroeg gaan slapen, de standby-anker-óp zou wel eens tot in de ochtenduren kunnen duren. Om 21h30 schiet ik wakker van een enorm gesuis en geblaas : cheng Venes had de airco weer aangezet, dus niet alleen de ventilatie maar ook de luchtkoeling. De ventilatie zorgde voor een grote wolk zwart gruis in ons kot, op de meubels, op de vloer en op alle plaatsen, ook op onze hoofdkussens en de rest van het bed (met ons er in). De koeling zorgde ervoor dat LM en ik om 04h wakker werden, helemaal koud en met stramme gewrichten. Het was nog 16°C in de cabine. Aan het ontbijt verschenen de mensen met lange mouwen aan. Had ik gedurven ik had mijn oorwarmers aangedaan.
'k Heb al heel de voormiddag de stofzuiger horen draaien. 'k Denk dat er wel meer cabines onder het zwart gruis liggen. Zo rond 11h15 krijg ik de stofzuiger misschien te pakken. 't Is lichtelijk nodig, met al dat strooisel hier.
Vanmorgen was er weer iets geks. De marco brengt een e-mail binnen van DiDi, 'k bekijk de bestandsnaam, diezelfde e-mail had hij ons al eens bezorgd op 31/12 ... Asjemenou, zou Loeki zeggen. 'k Toon hem subito presto de twee prints van 31/12, de zijne en de onze. Ik herinner het mij omdat er op 31/12 iets aan de hand was met het lettertype dat standaard ingesteld was op zijn installatie. Hij gooide zijn armen in de lucht : "Ziet ge nu hoe e-mail werkt! Ze laten me weten dat er een bericht voor het schip is en dan hébt ge dat al gekregen!" Armen en schouders weer naar beneden, hoofdschuddend. Soms is het wat te veel, wat te veel theater bij die gast. Weinig geloofwaardig. Wie zijn 'ze'? De server? Laat de server pas om de x tijd weten dat er al zes dagen een bericht in de bus zit? Een server laat niks weten, zijn uitleg lijkt me dus zeer onwaarschijnlijk. Wél waarschijnlijk is dat de marco de mail van DiDi na het printen niet gewist heeft en is zes dagen later geschrokken dat die er nog stond. Heeft zijn gebrek aan methode hem parten gespeeld? -of was het een order van capt PO, privé-mails bijhouden
Enkele dagen geleden vertelde hij mij over telefonisch contact met de rederij in Antwerpen. Om 06h (BT) waren er problemen met de server. Er werd opgenomen. De mevrouw in kwestie antwoordde dat er niemand aanwezig was om naar de server te gaan kijken, en dat de server trouwens helemaal boven stond. Daaruit maakt de marco op de server op de zolder van een particulier huis staat, want er nam iemand de telefoon op om 06h BT. En dat is buiten de kantooruren! -waarschijnlijk was het de persoon van wacht die antwoordde, het kantoor in Antwerpen is een immens gebouw Wij opperden dat hij misschien op het kantoornummer van de rederij misschien iemand van de poetsploeg aan de lijn had. Daar moest hij eens over nadenken : "Spreken Antwerpse cleaning ladies Engels?" "Yes", antwoordde ik bokkig. Antwerpen is een metropool meneer, of toch geweest.
Denkt ge dat ik overdrijf in de verhalen over OostBlokkers? Awel, gisteren vertelde LM iets en zijn verhaal is duidelijk meetbaar (nul = niks) en duidelijk zichtbaar (dicht = toe). Meetbaar én zichtbaar, dus niet voor interpretatie vatbaar. Ga zitten ... De 3de mec kwam LM zijn bezorgdheid melden over een leiding die niks meer doorliet. Hij vermoedde dat de leiding opgeblokt zat en of hij dat eens mocht nakijken. (Opengooien, wil dat zeggen) Oké, zegt LM, die sectie kunnen we afsluiten, dus het kan, gooi maar open. Vóór de werkzaamheden beginnen gaat LM controleren of de valve aan het einde van moeilijk stuk ook dicht staat. Het einde van het 'moeilijk' stuk is waar de vloeistof in kwestie moet doorvloeien naar andere leidingen. Die stond dicht. En die had moeten open staan. Tja, als ze niet open staat dan gaat er niks door de leidingen in kwestie hè. LM draait die valve open : alles kits zeggen de wijzers van de meters. Niks opgeblokt, niks opengooien, gewoon zorgen dat de valve staat zoals ze moet staan. Dat heet vakkennis in België, hoe het in Polen heet weet ik niet.
1999-01-07 ~ Mina Al Bakr Terminal, Irak
Sinds gisteren liggen we tegen een pier midden in open water, nergens een streepje land te zien. Mina Al Bakr is de naam van een olieveld onder de monding van Tigris & Eufraat, vlak bij de territoriale wateren van Koeweit. Tigris & Eufraat, dat klinkt aardsparadijselijk hè. Maar dat was zeer erg lang geleden, het aardsparadijs. In de 20ste eeuw is het gewoon een oorlogsgebied als een ander, zij het gecontroleerd door de Verenigde Naties, maar gewoon een oorlogsgebied dus. Op de kaart van 1991 die ik hier in de cabine opgehangen heb staat nog maar eens het berichtje bijtgevoegd : MINE DANGER AREA Zijn die mijnen in 1999 al weggeruimd? Het zou wat, daar hebben ze de tijd en de middelen niet voor. Krijgt de bemanning van dit schip nu bibbergeld?
De terminal is een paaldorp in metaal, roestig en gebleekt door de zon. Het zou een decor uit Kevin Costers Waterworld kunnen zijn. Bovenop staat de Iraakse vlag, in felle kleuren en niet gerafeld door de wind. Daar hebben ze dus wel voorraad van. -het was een periode van embargo, en was schaarste aan voedsel & medicijnen, maar voor vlaggen was er geld? Van chiphamers en verf hebben ze zo te zien geen voorraad.
Gisterenmiddag vertelde Kram dat hij met zijn vrouw in België gebeld heeft. Het is thuis 12°C en Clinton heeft Irak nog eens gebombardeerd.
Bill jongen, wacht nu toch eens efkes met bombarderen tot de koopvaardijschepen hier weg zijn aub! 't Is niet omdat uw carrière op het spel staat dat ge wild moet worden hè. Of kunt gij als president-af niet gaan doppen misschien? - toen het Clinton-schandaal met mevr. Lewinsky
Hij mikt wel op Bagdad, zo'n 1000 km hier vandaan, maar er staat ook een presidentieel gebouw in Al Basrah. En dat zou ± 135 km hier vandaan zijn. Dat Saddam maar in Bagdad blijft dan. Uit De Standaard van 18/12, pagina 2 : "Het Belgisch Ministerie van Buitenlandse Zaken raadt de Belgen die zich in Irak bevinden om zo snel mogelijk dat land te verlaten". Hallo! Wij zijn hier met vijf Belgen en kunnen contractueel niet weg, krijgen wij bibbergeld? -gevarenpremie
Vrachtschepen hebben VN (UNO) bescherming. En UNO controle. De controle dient voor het embargo: X ton aardolie tegen Y ton voedsel en medicijnen. Het aantal uitgaande ton moet genoteerd en bijgehouden worden, en daar houdt de UNO zich mee bezig. Gisteren rond 16h passeerden we een checkpoint van de UNO: snelle militaire vaartuigen en helikopters. En vliegtuigen. Gisteren om 09h heb ik er een horen oversuizen. Aan het gefluit te horen was het duidelijk geen burgerluchttuig. Een uurke later kwam het ons nog eens besnuffelen. De controle gaat via radioverbinding. Wanneer iets in de uitleg over de bestemming van de lading hen niet aanstaat, komen ze met hun snelle schepen. Een Grieks schip vóór ons werd gevraagd te stoppen, ONU-waarnemers wouden daar aan boord komen voor verdere controle. Dat hebben ze op de brug allemaal over de radio kunnen volgen. Waarom die Griek moest stoppen weten ze boven niet. Misschien was er iets louche met de bestemming van zijn lading? 13h40: dat gekraak van daarjuist was gewone donder en geen slordig gebombardeer van Clinton zijn vliegend personeel. Als onze radar nu maar afstaat ... De supercargo (sobrecargo) wil onze brieven posten, in Dubai, met een UAE-tember op, geen kantoorstempel. Brave supercargo. En we mogen al Frank zeggen.
We hebben een prima stofzuiger. Het is zo'n 'heavy-duty' geval op hoge zwenkwieltjes. Zeer krachtig. Maar wanneer het schip een beetje wiegt dan zwiert en tolt het ding heen en weer als een zotte ballerina. Of gelijk dat klein robotje in Star Wars, R2-D2. Alleen repareert hij geen dingen zoals het robotje in de film, wanneer hij ergens tegen botst is er schade door die robuuste jongen hier. Gisteren lag er nogal veel gomsel op mijn werktafeltje. 'k Ging stofzuigen en slurpte het meeste gomsel efkes weg met de darm. 'k Duw een pakje sigaretten opzij, de aansteker valt op tafel en verdwijnt in een wip de slurpdarm in. 'k Heb dat ding losgekoppeld, de aansteker was niet te vinden in de darm. Hij zit tot helemaal in de papieren stofzak. 'k Heb via de inlaat een beetje in het stof gewoeld, de aansteker was daar niet te vinden. Dan heb ik het boeltje maar weer dicht gemaakt en verder gestofzuigd. 'k Had vaag het gevoel dat ik die aansteker er moest zien uit te krijgen, maarreh, waarom was dat nu weer? Och, waarom eigenlijk. 'k Heb aanstekers genoeg bij.
's Avonds vertel ik aan LM wat een sterke R2-D2 we hier hebben aan boord. "En waar is die aansteker nu?" vroeg LM "Nog in de stofzak?" Haja, natuurlijk, vaneigens. "Ge weet toch dat ze het vuilnis hier op het achterdek verbranden hè?" Kermille! 'k Heb een cutter van tafel gegrist en ik ben naar beneden gedonderd, die stofzak gaan opensnijden. Aansteker gevonden en er uit! Dit alles onder de meewarige blik van Ronaldo, de steward. Hij heeft voor een nieuwe stofzak gezorgd. Het huisvuil wordt hier verbrand in open vaten op het achterdek. -want de incinerator in het machien, de allesbrander, was kapot! Een aansteker daarin zal ontploffen en zou iemand kunnen verminken, waarschijnlijk in het gelaat. En ineens snapte Ronaldo het waarom van mijn gedoe.
Toen ik weer boven kwam was ik nog onder de indruk van hetgeen zou kunnen gebeurd gehad zijn als het niet vermeden geworden geweest was. -dit is wel voldoende voorwaardelijke wijze, dacht ik Dank zij die ene opmerking van LM. Dat LM die lijn zo snel, zo direct doorgetrokken heeft! Ik zat hem aan te staren van pure bewondering.
Weet ge dat een leesbril ook een eetbril is? Een eetbril komt van pas wanneer men graten uit een moot vis moet prutsen. Bestek helpt ook natuurlijk, maar met een eetbril zie ik waar ze zitten, de graten. 'k Had mijn bril niet bij aan tafel en van pure honger plande ik dan maar twee desserts. Brute pech, LM lustte het dessert wél. 't Was flan. Met karamellesjausj, zoals kleine Steven het zegt. 't Was heel lekker, maar deze keer veel te weinig naar mijn zin.
Het regent zachtjes. Het is een mals regenbuitje, geen tropische stortregen, dus de skylight van het machien mag blijven open staan, zegt LM Het deck boven ons hoofd is afgekoeld door de regen en hierbinnen is het maar 20°C, nogal friskes. Deze namiddag gaat LM de airco in deze cabine eens van dichtbij bekijken. Zondagnamiddag is voor de mecaniciens een vrije halve dag. Tenzij er iets tussen komt. Dat zou hier niks biezonders zijn, problemen op zondagnamiddag.
De vervanger van choff Fraco is ook al aan boord. Hij heet Kram en heeft sinds eind november een baby, ze heet Ilona en dat betekent Hélène.
Vannacht heb ik er van gedroomd, in een compleet eigen versie natuurlijk. Het zat er allemaal in, maar nogal dooreen geklutst. Ik droomde dat we een meerling gekregen hadden. Zomaar ineens. De dag erna mocht ik de materniteit al uit maar de babies moesten blijven. Het was nog donker, LM en ik liepen over nat gras. "Hoeveel zijn het er nu eigenlijk? Vier?" vroeg ik. "Zes, zei LM, allemaal jongens." Toen moest ik gaan zitten, nat gras of niet: dus wanneer wij 60 zijn, zijn die gasten 14jaar. Alle zes, samen en tegelijkertijd. We zouden een buske nodig hebben om er zes kinderzitjes in te krijgen. We moesten ook een stevig huis gaan zoeken, groot genoeg voor een huishouden met zes jongens. "Een bunker" zei LM. Terwijl wij met de moed der wanhoop naar een stevig huis gingen zoeken, werd de zesling bijgehouden door Hélène, de ma van een kennis, in een caravan ... en ik was heel blij dat ik wakker werd.
Het mals regentje van daarstraks is een stortbui geworden. Gekletter op de staalplaat boven ons hoofd. Drie tellen later hoor ik de skylight van het machien dichtslaan. Ze leren bij (?)
Vanmorgen bij het ontbijt zocht LM naar een rode confituur. Abrikoos is oranje, dat is geen rood. Oranje is al halverwege rood, zei ik. En toen was abrikoos oké. Stel u voor dat er zo zes bij komen en die doen allemaal gelijk LM, die willen ook allemaal rode bessen terwijl er vandaag abrikoos op tafel staat. Kermille, wat ben ik blij dat ik wakker ben.
Het strijkijzer is een Toshiba (écht waar!) en denkelijk nog ouder dan het schip. Hemden en zakdoeken gaan nog net maar bij T-shirts worden de rimpels vervangen door valse plooien. Foute plooien staan minder slordig dan rimpeldingen, het is tenminste gestreken geweest. Ziezo.
De samenwerking tussen de Antwerpse rederij en de rederij in Nantes zou voor een deel stopgezet zijn. Nantes doet nog enkel personeelszaken (?). De technische dienst is opnieuw in handen van Antwerpen en daardoor hebben wij nu PvR, een Belgische inspecteur aan boord. -een specimen hoor Enkel nog personeelszaken. Wil dat zeggen dat Nantes tenminste nog de post voor zijn rekening neemt? Waarschijnlijk niet. Arielle, de engel, de dame die voor allerhande post en voor de zeemansbrieven instond, werkt niet meer bij de Franse rederij. Wat nu?
'k Heb de kaart van de Perzische Golf en de Golf van Oman nog eens bekeken. Dat doe ik elke dag enkele minuten. Kwestie van het ingeprent te krijgen. En wat-zien-ik vandaag : tussen alle gegevens over gevaarlijke zones (onbetrouwbare dieptes, visserijvloten, etc) staan er ook mijnvelden op. "Mine Danger Area 1991, see notes" en "Dumping Grounds: Explosives". Zo kan ik het ook. Hier wat mijnen opruimen en ze ginder gaan dumpen. Hebben wij mijndetectoren aan boord? Of hangt er boven elke mijn een boei met een vlaggetje op? Voor wie dat wil weten : "see notes".
1999-01-04 ~ op anker, Fujayrah
Sinds gisteren staat de airco af. Elke cheng heeft daar zo zijn eigen kijk op en zijn eigen maatstaven voor. Cheng Venes (de nieuwe) gooit dus alles dicht aan bakboordzijde. Niet alleen de koeling, maar ook de ventilatie op buitenlucht. Stuurboord heeft wél ventilatie op buitenlucht en de airco geeft nu zoveel dat het om te bevriezen is in de mess. Aan bakboord mogen de patrijspoorten nu open, maar als het regent zitten we zonder verluchting, -was er een panne? wegens geen ventilatie want de patrijspoorten moeten potdicht wanneer het regent. Vergelijk het met een autoraam. Door de vaart van het voertuig trekt de regen naar binnen zelfs door een klein kiertje. Onder de ene patrijspoort staat de seat, die is met textiel bekleed en kan dus niet tegen water. Onder de andere patrijspoort staat de transfo met een aantal aftakkingen, elektrische kunstgewrochten, dus lekkage in de cabine kunnen we niet hebben.
We liggen al een halve dag te lang op anker, niet vanwege problemen met de bunkering, maar door problemen met de radar. De radar is kapot. Er moeten technici komen om hem te repareren want zonder radar mogen we hier achter de hoek de Perzische Golf niet binnen. Door de straat van Hormuz wil dat zeggen. In feite mogen we geen millimeter meer varen. In de straat van Hormuz is het zo druk als op de ring tijdens het spitsuur.
Vorige zondag (27/12) hebben we een tropische stortbui meegemaakt, met serieus krakende bliksem. Dat soort gekraak heb ik in 1982 op schip 07 ook eens gehoord en toen was de radar of een antenne van het radiostation geraakt, omdat die niet afstond. Vorige zondagnacht dacht ik nog : als boven maar alles afstaat. Ondertussen hadden we zelf genoeg omhanden, en daarbij, waarom zou een ervaren marco ... tenzij hij niet intijds verwittigd werd door de brug dat er 'an electrical storm' op komst was. Natuurlijk klonk die bliksem dan vlakbij, hij was hier aan boord. Vlakbijer bestaat niet. Gelukkig is een metalen schip een kooi van Faraday. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kooi_van_Faraday
Samenvatting van die zondag (27/12) : het machien werd niet verwittigd dat de skylight dicht moest. Als LM niet wakker was geweest of een lammetamme zou zijn die in zijn bed bleef liggen, dan was er waterschade geweest in het machien. Tot daar aan toe, dat is materiële schade. MAAR: choff Fraco een de asp.off waren aan deck aan het werk en werden niet binnen geroepen toen de brug zag dat er storm op komst was. De marco werd ook niet verwittigd en ... de radio-installaties bleven aan staan. Het bliksemt. De antennes en de bliksem maken contact => we hebben blikseminslag. Choff Fraco en de asp.off zijn ongedeerd, maar dat mirakel is niet de verdienste van het beleid van capt PO. -die was eerder op cruise daar aan boord Én : de radar is naar de bliksem.
Dat allemaal omdat capt PO het maar een regenbui achtte. Inschatting door een beroeps. Hoe ging het in de Guidelines weer over Critical Conditions en Hazardous Situations? Er hadden twee doden kunnen zijn. Of is het de eerste keer in 25 jaar dat hij in de tropen vaart? Toen Fraco de dag daarop wat lacherig zei dat hij en de asp.off er 'middenin' hadden gestaan, waren er in feite gevaarlijker dingen gebeurd dan LM en ik dachten. En daarop hebben wij nog een volle week zonder radar gevaren ??? We liggen hier sinds zaterdag en vandaag pas komen die technici ??? Dat klopt toch allemaal niet ...
De nieuwe choff heet Kram en hij heeft op schip 29 gevaren met capt PM en daarna ook met met capt PP-LM gevaren, Piet 'Hein'. Zijn verhaal : PP-LM lost PM af en PM verwittigd hem de kluis van het schip niét dicht te doen maar op een kier te laten staan, want wanneer ze dicht is rammelt de deur, belet een mens te slapen en er iets tussen steken gaat niet. Bij dat soort deuren is het alles of niks. PM monstert af, en vertrekt naar huis. Enkele dagen later doet PP-LM die deur van de kluis per abuus toch dicht.
Naar de Franse rederij in Nantes bellen voor de code wou hij niet doen -gezichtsverlies?- en hij kon nergens de code vinden die PM opgeschreven had. De code was in de bovenste schuif tegen de bovenwand geplakt, maar dat wist PP-LM pas veel later. In de States belt hij een specialist. Die komt niet aan boord, die bélt hem : "Nee capt, ik kom niet aan boord, ik heb alle nodige gegevens hier, zei hij, zet u maar voor uw brandkast". Hij begint cijfers en letters te dicteren, PP-LM voert de bewerkingen braafjes uit. "En nu trekken". PP-LM trekt en de kluis gaat open. Dat alles per telefoon? Bôf, ja. Het agentschap in de States neemt contact op met de fabriek van de kluis. Als die fabriek in Tirol ligt en het schip in Jakkamakka, dan gaat alles per telefoon. Een paar identificatienummers opgeven, en de fabriek geeft de code van de kluis. World Wide Service. En als het nu eens niet een captain was maar een dief of een piraat? Oeps.
Om 17h anker óp, zei cheng Venes daarstraks. En ten laatste om middernacht, zei LM zojuist, want we moeten ergens passeren met het hoogtij van 03h. Tiens, als we zonder lading (in ballast) hoogtij nodig hebben, hoe moet het dan wanneer we geladen zijn en dieper in het water liggen? -mogelijk een andere route, een vaargeul
Wat schreef ik vorige week? Dat cheng Leuke Leu geen scheldwoorden meer gebruikt zoals twee jaar geleden op schip 27/28? Vergeet het. Gisteren was het weer zover. Iets na 18h ga ik naar het avonduurtje, LM was nog efkes aan het douchen. De elektrieker en Danut (3de stuur) waren er al. Nog geen capt PO of choff Fraco te zien. Die zouden elk moment gaan binnenkomen. Cheng Leu offreert een glas. Hij was in een goede bui, had ik de indruk, 03/01 wordt hij afgelost. Dat is volgende zondag. Het begint te korten voor hem.
Efkes tussendoor: het avondeten wordt geserveerd om 17h20 & om 18h voor de officieren, en 18h30 voor de kapteinstafel. Daar zit de staff: capt, cheng & choff. En nu ook 2de mec + wife. Eerst dacht ik dat het een voorlopige regeling was, maar het is blijvend. Omdat aan de andere tafels geen plaats meer is, eten LM en ik aan kapteinstafel en geloof me, rustig of plezant is anders. 18h30 dus.
Cheng Leu steekt via de tussendeur zijn hoofd eens de mes binnen, om te zien hoeveel officieren er nog aan tafel zijn, want hij ging hen ook een glas offreren, goed gezind als hij was. 't Sta in de bar achter de toog naar de CD's te kijken, op zoek naar een zacht muziekske. Ineens hoor ik Leuke Leu een aantal dingen roepen. 'k Ga dat niet op papier zetten. En hij roept in het Frans. In het Frans? Aan tafel zitten Poolse officieren en de stewards zijn Filipijnen. Met hen wordt Engels gesproken. Tegen wie is hij toch zo lelijk aan het doen in het Frans?
Hij komt weer aan de toog staan en vloekt zo nog het een en ander. Capt PO en choff Fraco zaten al aan tafel zonder de rest van de staff (hem dus) er van op de hoogte te brengen dat er vroeger zou gegeten worden. Tot daar aan toe. Dat gebeurt al eens, wanneer er veel werk is of op drukbevaren routes, dat mensen tijdens een andere service aan tafel gaan omdat het beter uitkomt met de job van die dag. Máár: als reden gaf capt PO dat het door cheng Leu zijn 'comportement social' was, zijn sociaal gedrag. Wat er op neerkomt dat capt PO niet meer met cheng Leu aan tafel wil zitten. (En choff Fraco, al gelijk wat hij daarvan vindt, moet de capt volgen.) Daarop is cheng Leu in een colère geschoten. Tegen capt PO. -zoiets was koren op de molen van PO natuurlijk hè- En daardoor was het in het Frans.
Uitvliegen tegen een kaptein. Daarvoor moet ge een kop op uw lijf hebben staan. En dan nog waar getuigen bij zijn. Stomstomstom ... Klak hetzelfde scenario al twee jaar geleden, toen met capt PM. En ook in de periode van de feestdagen. 18h10: LM komt de bar binnen, fris gedoucht en klaar om aan de avond te beginnen. Hij krijgt daar het gebeuren van de afgelopen minuten over zijn hoofd gestort nog vóór hij een slok pils gezien had. En als besluit dringt cheng Leu aan om samen met hem nú direct bij capt PO en choff Fraco aan tafel te gaan zitten. Jamaar néé hè. Als de tafeluren niet officieel veranderd zijn, dan hebben wij geen officiële reden om nu al en onaangekondigd aan tafel te gaan, dat gooit de planning van de keuken overhoop. En daarbij, ik had geen zin in nog meer drama.
Dacht Leuke Leu dat het personeel marionetten zijn? We hadden nu eens goeie koks, dus hou die mensen in ere, bemoeilijk hun job niet met grillen zoals onaangekondigd aan tafel komen. Cheng Leu is eigenlijk een impulsieve puber. Capt PO is een lepe manipulator natuurlijk. Hij weet hoe hij Cheng Leu tot dommigheden kan drijven en hij weet ook wannéér hij dat doet. Tegen het einde van diens contract, wanneer hij cheng Leu omzeggens niet meer nodig heeft, omdat de vervanger al op komst is.
Vanavond stelt het probleem van de etensuren zich niet. Er is barbecue aan deck wegens oude jaar. Maar hoe moet het voor de komende dagen?
Om 18h30 gingen cheng Leu, LM en ik aan tafel, de twee anderen waren dan al weg. Om 19h15 gingen we van tafel, want we moesten naar de slopchest, de wekelijkse drankbedeling. Dat is een jobke van de marco. Wat LM en ik nodig hadden: één bak water, twee bakken Sprite -ja, hij dronk die sirooprommel toen nog- en drie bakken bier. Water en Sprite kregen we direct, bier mocht de marco niet meer uitgeven per bak, géén bier meer in de cabines. "Enkel nog te halen uit de frigo van de bar" wist de marco te vertellen. Ja, en die man heeft zich ook te houden aan orders hè.
We zijn nog vier dagen voor aankomst, en nu al een stop op de bierbedeling? Mag er in territoriale moslimwateren geen bier voor de cabines uitgegeven worden? Maar dan wel voor de bar ... Of is er te weinig bier besteld geweest en wordt er daarom een stop gezet op het verbruik? Dat opperde ik allemaal. De marco schudde telkens het hoofd, nee. Hij mocht of kon ons niet veel meer vertellen dan dat hij instructies had gekregen van de capt. "Vraag me niet waarom" zei hij en hij haalde efkes zijn schouders op. "Ik vaar al 25 jaar en ik volg instructies op." Dat laatste moest ons duidelijk maken dat hij ooit vreemder instructies heeft uitgevoerd en dat hij allang niet meer zoekt naar het waarom van sommige beslissingen. Maar het lag dus niet aan de dag van aankomst (dan moet het schip 'droog' zijn), niet aan de territoriale wateren en niet aan te weinig voorraad. Toen had ik hem willen vragen of hij die instructies vóór 18h of na 18h gekregen had. Dan wisten we ineens het waarom: de nieuwste zet van capt PO. Maar dat dierf ik niet vragen aan de marco.
Ná 18h? Tja, dat zegt dan meer over capt PO dan de ganse uitleg van iemand, twee weken geleden: 'een vlammenwerper bovenhalen om een vlieg te raken'. Een vlieg die binnen 3 dagen zelf weg vliegt. En wie is de pineut in heel die zaak? De marco. Want hij kan nu streepjes zitten tellen in het barboek ipv vlot rekeningen te maken per bak. En vanavond dus barbecue. 'k ben Benieuwd hoe de sfeer zal zijn. Want het belooft hè, openlijke ruzie tussen de twee gezagsdragers de dag voor Oudjaarsavond. Ik wacht af.
LM is niet alleen de Mirakel Man wanneer het over airco gaat (workshop van het machien), hij is ook een Water Wizard. De Fresh Water Sterilizer was al maanden buiten dienst, misschien zelfs jaren. Hij heeft hem weer in gang gekregen door een paar dingen open te doen en er eens tegen te tikken. Zo simpel was het : tikken. Om drinkwater te maken van zeewater moeten er drie dingen gebeuren: distilleren, steriliseren, en mineraliseren. Het water werd hier al tijden niet gesteriliseerd? Wie laat zoiets toe? -ja zeg wié was er eigenlijk chief engineer daar? En of het gemineraliseerd wordt moet LM nog nakijken.
We hebben in Singapore zoet water, drinkwater, gebunkerd. Ik vroeg me af waarom. LM heeft het uitgelegd : de evaporator aan boord produceert 50 ton water per dag en 40 ton daarvan loopt verloren in de bilges (de ruimtes om afvalwater en smurrie van het machien te collecteren en af te voeren). Dat verbruik klopt niet. Iéts in het machien verbruikt, zuipt water. Hoog tijd voor droge dok.
1999-01-01 ~ op zee, dan op anker
Rond 15h komen we toe in Fujayrah, de Verenigde Arabische Emiraten, aan de kant van de Golf van Oman, op ongeveer dezelfde hoogte als Dubai maar dat ligt al in de Perzische Golf. Daar gaan we fuel (brandstof) bunkeren, en het zou twee dagen duren, zei LM. -twee dagen om te bunkeren? Dan twee dagen varen naar Irak, dat is in de Perzische Golf natuurlijk, dan komen terug naar de Golf van Oman, om te lossen in een ULCC, een Ultra Large Crude Carrier. Die is zo ultra large dat hij de Perzische Golf niet binnen kan -?-
Gisteren is de Palanca, de barge in Angola, ter sprake gekomen. -schip 29 Een paar mensen hier aan boord zijn er ook geweest. Men is het er over eens : ze is gróót, de Palanca.
Oudejaar was geslaagd. In de namiddag hebben de matrozen een enorme tafel gebouwd, we konden er alle 32 rond. In de namiddag zijn ze de speenvarkens beginnen roosteren. 'k Ben eens gaan kijken of er wat te fotograferen viel: een enorme spies met daarop twee varkentjes, bijna menselijk roze. Eentje had zijn oogjes nog open. Het hing daar wat ongemakkelijk, met zijn snuit tegen de staart van het ander varkentje. Zijn tong hing scheef ook want de klem deed persies pijn aan zijn tooteke. Moeilijk om koteletten & hesp te zien in zoiets klein & roze. Misschien had ik niet naar Babe moeten kijken. https://nl.wikipedia.org/wiki/Babe_(film) Het feest werd afgesloten met een karaoke. Bij de Filipijnen is zoiets bijna verplicht.
Gisteren verjaarde de marco. In de namiddag gaf hij een glas. 'Symbolic Party, after Lunch'. Hij wou het in het zitgedeelte van de bar hebben, niet aan de toog. Het was een zit-party. Hij is 54 geworden en hij vaart al 25 jaar. Hij vertelde over de evolutie die hij meegemaakt heeft en over de satellietverbindingen. Tot voor enkele jaren was het met de feestdagen een drukke periode voor hem. Veel mensen wilden naar huis bellen en dat ging toen nog via kuststations en de schepen moesten hun beurt afwachten. Er waren wachttijden van úren. En soms was de verbinding zo slecht dat het gesprek niet eens kon doorgaan. Door de satellieten hebben we de kuststations niet meer nodig om te bellen. Hij vertelde over de kerst- en feestgebruiken onder vreemde vlag. Hoe het er bij de Noren, de Polen en de Engelsen aan toe gaat. Hij heeft persies onder nogal wat vlaggen gevaren. Dit schip vaart onder Bahama-vlag. Die is iets mooier dan de Liberiaanse. De 'thuishaven' is nu Nassau ipv Monrovia. Dat klinkt minder erg. Daar zijn we al dikwijls langs gevaren, maar nog nooit geweest. Het schip waarschijnlijk ook niet. https://nl.wikipedia.org/wiki/Goedkope_vlag
Er zijn nog verjaardagen op komst, in april vier.
Voor twee mensen is dit hun eerste schip. Voor de aspirant off en voor de steward die een dag na ons in Singapore toegekomen is. Een raar gastje hoor, de steward. Sinds vrijdag hebben ze hem verzet naar de andere mess. Misschien wisselen ze om de maand, maar het kan ook zijn dat er klachten waren over zijn service. Of verstaat hij onvoldoende Engels? Raar gastje: Na het feest van Ouderjaar hielpen we de keukenmensen efkes het keukengerei weer binnen zetten. Dat ging goed vooruit, er is een lastenlift (modern comfort voor zo'n oud schip). Tegen het einde zie ik dat de steward zijn tafelgerei nog op tafel staat en ik begin met afruimen. "Laat maar" zei dat gastje "maybe tomorrow". De deur naar de lastenlift was al dicht -daar had ik toen direct iets moeten aan doen-en via de personenlift is het een omweg. Hij ging dan maar het ganse boeltje laten buiten staan gedurende de nacht. Peper-& zoutstellen, botervlootjes, serviettehouders, broodmandjes, een paar lege serveerschalen ... waarmee zou hij morgenvroeg zijn tafels dekken? Al zijn materiaal stond buiten aan deck. En wat als een regenbui dat materiaal van dek spoelt, of het schip begint te rollen, of de schouw spuit roet op het tafelgerei?
Er wordt weeral gechipped vandaag, maar nu ietske verder van onze cabine. 't Lawaai is ietske minder, laat ons dus blij wezen met de kleine dingen des levens.
We hebben hier al twee weken lekker gegeten, écht lekker. En wat een afwerking! De chef kijkt niet op een garnituurke. Jammer van het gezelschap aan tafel, de sfeer is om te snijden, het is er amper uit te houden. 'k Hoop dat capt PO de nieuwe cheng niet zo op stang jaagt. Want dat is uiteindelijk wat hij gedaan heeft, publiekelijk dan nog wel. Is dat leiding geven? Dat is baas spelen. Door zijn machtswellustig gedoe wordt de ganse avond vergald. Een stukske treiterpuber is PO.
17h, we liggen op anker: we hebben de nieuwe cheng een hand gegeven en cheng Leu uitgewuifd. Om middernacht heeft hij een vliegtuig. Er zijn 40 videofilms aan boord gekomen, maar of er post is weten we nog niet. En ik heb de vorige brief niet meegegeven. Hij lag nochtans verzendklaar. Alleen wist ik niet dat cheng Leu en Peter (2de stuur) vandaag al afgelost werden, ik dacht dat zij pas op 03/01 zouden afmonsteren. Nu ja, het geeft niet. Binnen enkele dagen zijn we hier terug en dan kunnen we misschien wel posten. Vanuit Irak iets verzenden waag ik niet.
Het is zalig zacht weer buiten, we zitten 25°N, iets boven de Kreeftkeerkring.
Onze cabine ligt aan de achterkant van het kasteel. Dat is al de vierde keer dat we niet meer aan de facing liggen. Voor het ogenblik is dat geen ramp hoor, we varen west en hebben 's ochtends de morgenzon op ons hoofdkussen. Er zijn mensen die daar speciaal voor verbouwen, groot gelijk. Ochtendgloren op het hoofdkussen loont de verbouwing. Deze cabine heeft geen aparte slaapkamer, het is dus geen 'suite'. Dat heeft voor- en nadelen. 'k Kan direct vijf nadelen opnoemen, de voordelen ben ik nog aan het zoeken.
Vorige week donderdag zijn we nog rap naar de Bredabaan een lap stof van 3m gaan kopen in de fabriekswinkel, de Idé. Zomaar een ingeving, voor het geval er geen gordijn aan de cabinedeur zou zijn, zo had ik toch een lap stof om zelf een gordijn te naaien. Een gordijn is er, een groen. Maar een bedsprei is er niet. De lap stof kwam dus van pas. En met de overschot heb ik het kussen van de zetel overtrokken. De kleuren kloppen nog ook.
1998-12-28 ~ op zee, ± Sri Lanka
LM heeft op sommige plaatsen roestplekken ontdekt die een diepte van 70mm hebben. 70mm roest komt overeen met 10mm oorspronkelijk materiaal. Als een staalplaat 15mm dik is, betekent het dat ze daar nu nog 5mm dik is. Gelukkig was het niet in de romp. Maar het is hier wel bouwval. Na het middageten zijn we een toerke aan deck gaan doen. Ook roest. Niet zo'n beetje links en rechts, maar veel en overal. 't Schip is een roestbak. Gisterenavond had cheng Leu er genoeg van, van de sleet en heel de kapotte boel. Hij overwoog zo 't een en 't ander. Hij deed dat luidop en met veel woorden. Wij zaten daar te koekeloeren. Het is allemaal juist & waar wat cheng Leu zegt, maar onderhand weten gans Polen, half België en heel het Filipijns archipel dat dit schip OUD is, klaar voor de schroot. Enfin, weer ene die in zijn beroepsfierheid gefrustreerd raakt door het zuinig beleid van de rederij. Deze keer gebruikte hij tenminste geen scheldwoorden zoals twee jaar geleden, toen hij ook zo'n crisis kreeg. Dat is al een verbetering. Toen cheng Leu van tafel ging vroeg capt PO arglistig of we 's namiddags hadden zitten pintelieren met cheng Leu. Op een werkdag? Pintelieren? LM? Het is niet omdat PO er op vrijdag tussenuit knijpt met PvR om te gaan bordelen dat iederéén zo weinig werkethiek heeft hè. Het feit dat hij die vraag stelt zegt meer over hem dan over ons. Zoals de waard is ... En daarbij, cheng Leu zei allemaal zinnige dingen. Hij vertelde ze natuurlijk wat luid, en tegen de verkeerde personen. Da's alles.
De namiddag hebben LM en ik besteed aan verbouwingen in de cabine. De beddebak uitgebroken, uitgewassen en opnieuw gemonteerd. Het bed was het laatste meubel dat nog moest gedaan worden. Gewoonlijk begin ik daarmee, maar deze matras was werkelijk te zwaar voor mij. De andere meubelen waren al afgewassen en uitgewassen natuurlijk, in die plakboel konden we niet verder leven gedurende maanden. Hij heeft de wereldontvanger voorzien van een buiten-antenneke en zo nog wat grote manoeuvres: kaderkes verhangen, 220V voor onze leeslampjes doorgetrokken tot aan het bed, een van de rekjes boven het bureau verplaatst naar boven de commode. Daarvoor heeft LM gaten geboord in de schotten. Dat wil wat zeggen over de staat van de cabine. Gewoonlijk doet hij dat niet, gaten boren in schotten. Maar in de afgelopen 25 jaar hebben denkelijk al zijn voorgangers kapstokken en kaderkes verhangen. En telkens blijven dan lege gaten zichtbaar. Deze schotten zien er ondertussen geperforeerd uit, dus stak het niet meer op een paar gaten.
Rond 23h schiet ik wakker: water. 'k Hoorde water lopen. Kletteren. We zaten midden in een tropische stortbui. Middenin : de donderslagen volgden vlak na de bliksemflitsen. De bliksems waren geen streepjes in de verte, het was het flitslicht van Neptunus, heel het schip werd er door verlicht. En de donder was geen gerommel in de verte, maar giga-gekraak. Vlakbij en luid.
Door de patrijspoort die we in de namiddag open gehad hadden om de antenne van de wereldontvanger te installeren, lekte water naar binnen. LM had de patrijspoort nochtans goed dicht gevezen. Het rubber van de afdichting was verhard, aangevreten door de tijd. Vandaar die lek. Vlak onder de patrijspoort staat de transfo met al onze nodige stekker. We hebben hem direct verplaatst, in veiligheid gebracht. En ik heb het water opgekuist. We waren klaar en safe voor de rest nacht want LM heeft de vlindermoeren verder dichtgedraaid met een stuk van zijn eigen gereedschap (Bahco, van bij Galler in Antwerpen).
"Ik ga beneden eens kijken of de skylight dicht is" zei LM. Een kwartierke later was hij weer boven, drijfnat. De skylight is een paar m² open dak omdat de mecaniciens een paar m³ verse lucht kunnen gebruiken, om warmte te evacueren uit het machien. De mecanicien van wacht kan vanuit de ERC (Engine Control Room) niet zien dat het regent en het gekraak van de donder hoort hij evenmin, daar beneden in de buik van het schip. Hij weet dus niet dat het hoogtijd is om de skylight te gaan sluiten. De stuurman van wacht op de brug kan een regenbui of stortbui wel zien aankomen, op de radar zelfs. Hij wordt verondersteld het machien te informeren. Dat is hier niet gebeurd. Dat geeft te denken hè. LM vindt dat maar zozo. Daarboven kunnen ze zwaar weer zelfs ontwijken, als er niet teveel trafiek is. Gewoon uitwijken en er rond varen.
1998-12-30 ~ op zee
Morgenavond is het barbecue op het achterdek. Er worden twee speenvarkens geroosterd. En we zullen ROND de regenbuien varen, wist capt PO plots te beloven. Er is trouwens geen slecht weer meer op komst, dat weten ze nu al via dagelijkse meteo. Gisteren ben ik in het pak cancelled charts gaan neuzen. Dat zijn de afgeschreven zeekaarten. Hier aan boord zijn er meer dan op de twee vorige schepen samen. 'k Heb nog maar een van de drie stapels kaarten doorgenomen. En wat zat daar zoal tussen : schatten op zolder. Singapore en omgeving, in detail. De Perzische Golf, in zijn geheel. Die laatste hangt voor het ogenblik tegen het schot. We moeten ergens in Irak gaan laden. Daarna gaan we lossen in Korea. Wanneer we de Golf van Oman weer uit zijn (onder de Perzische Golf) hang ik de Indische Oceaan op, dan Singapore-&-omgeving en misschien vind ik de Chinese Zee ook nog. Straks ga ik verder neuzen in de twee andere stapels. In het groot heeft de Perzische Golf de vorm van een soort worm of rups, met sprieterige antennes en lelijke grijpkaken. https://depositphotos.com/nl/157231214/stock-illustration-persian-gulf-region-political-map.html De kaart van Singapore en omgeving zal ook nog van pas komen. Na het lossen in Korea gaat het schip de droge dok in en het wordt Singapore, dat is zo goed als zeker.
De droge dokken liggen in Jurong, het westelijk deel van het eiland. Het ligt wel een eind van de stad af. Maar met het openbaar vervoer is de stad gemakkelijk te bereiken. We zullen tijd te over hebben om dat openbaar vervoer uit te pluizen, want we zijn daar voor een week of zes. Mass Rapid Transportation : https://i.redd.it/i56bbnhb5g321.jpg Misschien acht, zei capt PO. De lijst van uit te voeren werken is nogal lang. Voor de meeste mensen zullen het zware weken worden. Misschien is het gemakkelijker ineens een nieuw schip te bouwen, maar dan zaten we nu niet hier en straks in Singapore.
Het komt er op neer dat ik in februari volop de tijd zal hebben om op zoek te gaan naar CD-roms voor Steven zijn Playstation. Heeft nog iemand iets nodig van Singapore? Gauw ulle boodschappenlijstjes e-mailen of faxen. Schrijven kan ook, maar dan vóór 15/01/99 verzenden of uw boodschappen bereiken ons een maand te laat, en tegen dan zijn onze dollars op. De Franse rederij stuurt maar één keer per maand de post door, als ik me goed herinner.
Mijn boodschappenlijst is bijna klaar. Bovenaan staat 'vulmiddel', om al de gaten in de schotten te dichten. En potgrond, zodat we al eens een pit kunnen planten en daar dan een boompje over opzetten. Op het deck hierboven, het Captains Deck (klinkt chic hè) staat buiten een plantenbak met radijsjes en spinazie. Groot hoor. Er moet een plexi-deksel opkomen, want de zaailingen zijn verpieterd door teveel wind, zei Fraco (choff). En misschien teveel zout in de lucht, denk ik erbij. Dat zout slaat neer in de potaarde. -en door de stortregens, zaailingen zijn fragiel, die houdt men toch een tijd binnen, in beschermde omstandigheden
De matrozen zijn al een dag of drie op een deck hier vlakbij roest aan het afbikken, chippen heet dat in Algemeen Scheepsengels. dat wordt gedaan met een machientjes, chiphamers. foto, Heavy Duty Needle Scalers : https://www.csunitec.com/surface-preparation/concrete-surface-preparation-tools/concrete-metal-scalers/needle-scalers De 'naalden' van zo'n machientje hameren in een zeer snelle opeenvolging op het metaal van het deck de roest weg. In een stalen gebouw plant dat geluid zich voort alsof het niks is. En dat geluid veroorzaakt een BARSTENDE-KOP. Ik weet niet waar kruipen om aan dat lawaai te ontsnappen. Ik krijg er een punthoofd van.
De vorige twee schepen hebben we dat geluid niet zo vaak gehoord, dat waren gloednieuwe schepen, recht van de werf of pas in de vaart. Daar viel nog niet veel te chippen, ook al was het Koreaanse bouw. Hier is roest genoeg, dus de werkzaamheden zullen nog lang duren. Misschien tot in Korea. Dat is nog een volle maand.
Het geluid stopt op 15h. Het punthoofd blijft, ik voel me nog een uur of twee tureluurs. En als ik er aan denk dat dit mogelijk nog weken zal duren, dan krijg ik nog meer hoofdpijn, van ellende. Op de twee vorige schepen lag het schip's office aan de facing. Wanneer er achteraan al eens gechipt werd kon ik tijdelijk uitwijken naar daar. Hier ligt het ship's office aan de achterkant van het kasteel, waar ze nu aan het chippen zijn. Dan kan ik al evengoed in de cabine blijven. Stoppen met lamenteren, m! NU!
Over iets plezanter : in de workshop van het machien werkte de airco niet. Dat was al maanden zo. Misschien wel jaren. Het was er levensgevaarlijk warm. 40°C, da's geen temperatuur om in te werken. LM heeft zich daar eens aangezet. Pijperijen uitgekuist onder andere. Zondag heeft cheng Leu freon bij ingepompt en nu is het 28°C in hun atelierke. LM, de Mirakel Man? Weeral een kwestie van onderhoud, zei hij. "Sebiet moeten we daar nog wérken om ons warm te houden" voegde hij er aan toe. Tja, da's ook ambetant natuurlijk.
Gisteren was er karaoke bij de Filipijnen. Ze waren zich aan het inwerken voor morgenavond. Uit nieuwsgierigheid steek ik mijn neus daar eens binnen en wat-zien-ik : een plank vol boeken, een volle boekenplank. Halleluja! Een stuk of honderd. Genoeg voor vijf maanden. Het eerste boek dat ik vastpak is toch wel geschreven door mijn vlam zeker : James Michener. https://nl.wikipedia.org/wiki/James_A._Michener Achterin het boek staat een fotooke van hem, maar het is te klein om boven het bed te hangen. Geboren in 1907 staat er bij. Hááá! Daarméé schrijft hij zo'n goeie boeken, hij heeft al jaren geoefend!
We zijn op weg naar de Emiraten. We varen, eindelijk. Wat een gek oud schip. Het is wel iets anders dan de zielloze nieuwbouw van de laatste jaren hoor.
Deze voormiddag ben ik in de laundry (een omgebouwde cabine, stel u voor) de wasmachines wat aan het afkuisen met mijn vileda, de marco (marconist) komt binnen gewandeld en gooit een gebruikt theezakje in de vuilbak. Daarvoor komt hij van zijn cabine, drie deuren verder, om in de vuilbak van de laundry een theezakje weg te gooien. Echt zoals een excentrieke marco betaamt. Misschien mag zijn vuilbak niet vuil worden? Hij ziet me bezig met mijn vileda, knikt goedkeurend : "Doing a good job". Direct en schaamteloos heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een pakje sigaretten te leen te vragen. En dat heb ik gekregen.
We hebben dus een marconist met een radiostation, zoals op de oude schepen. Dit is een oud schip en de communicatietoestellen zijn onder de hoede en worden bediend en vertroeteld door een R/O, een Radio Officer, een echte. Tot in februari, dan gaan we in droge dok en dan komt er nieuwe apparatuur. Op de brug deze keer. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS De marco krijgt de tijd om de stuurlieden daarin wegwijs te maken en vliegt dan naar huis. Zijn station wordt waarschijnlijk een berghok, zoals op andere schepen.
Sigaretten zaten nog achter slot en douanezegel, omdat we in territoriale wateren op anker lagen. Van Zaventem heb ik sigaretten slechts enkele pakjes meegebracht want in Singapore moogt ge geen ganse farde meer bijhebben. Morgen gaat de zegel van de locker af want we zijn nu buiten de territoriale wateren van Singapore en mogen ons weer te pletter paffen. Morgen is in feite nu al, 01h20. 'k Zal maar gaan slapen of ik kan er straks niet uit.
1998-12-25 ~ op zee
Het kerstfeest was 'af'. Cheng Leu haalde herinneringen op aan het nieuwjaarsfeest van twee jaar geleden aan boord van schip 27, aan de verkleedpartij van de Filipijnen, waarbij hij, LM & ik de jury vormden voor de competitie van het mooiste kostuum. De naam van die kok is een paar keer gevallen, eigenlijk is kok een groot woord voor die nutritionele gijzelaar, die voeding- en voedselvandaal. -tekst 218, en daar staat maar één situatie van de vele
In de namiddag had LM temperaturen van 50°C meegemaakt. Uitputtend en vooral gevaarlijk. Daar komt bij dat we nog niet helemaal aangepast zijn aan het tijdsverschil. Daardoor is LM gisteren tamelijk vroeg uit het gezelschap verdwenen om te gaan slapen. Het is nu 20h en vandaag slaapt hij alweer. Jetlag, nog een dag of twee, schat ik. In feite voelt het vreemd aan, een feest met mensen die men amper kent. Voor mij leek het meer op een receptie dan op een feest. We hadden geen nog verbondenheid met de groep. -en die is er niet gekomen, zéér vreemde situatie, we bleven op onszelf aangewezen Dat verplicht vieren bezorgt ons zelden een feestelijk gevoel en LM en ik hebben voor het ogenblik zo al weinig reden om ons feestelijk te voelen. Maar het was 'af'. Het keukendepartement had er zijn ziel in gelegd en dat was er aan te zien. 't Zijn vakmensen, professionals. Deze Filipijnen zijn van een ander agentschap dan de Filipijnen van schip 27-28-29. Dit agentschap hanteert duidelijk andere maatstaven en dat is te merken, dat is er aan te zien. De koks (twee) dragen keukenkledij zoals de toen de Belgische koks onder het Prado-bewind bij CMB. En de stewards zijn ook gekleed in pied-de -poule pantalon en witte T-shirt. Mooi hoor. Soms doet het hier wat denken aan schip 12. In het machien doet het eerder denken aan het vermaledijde schip 25, zei LM. Dezelfde 'laat maar waaien' houding, de 'who cares' mentaliteit, hoewel er voldoende waarschuwingen uithangen over de noodzaak van orde en netheid met het oog op brandveiligheid. En in duidelijk Engels. "Dit is geen machien waar een mecanicien eer van haalt" zei LM. En ik kan hem daar niet helpen. LM weet nu al dat vier maanden hier aan boord meer dan genoeg zullen zijn. Mogelijk zijn we dan eind april thuis ipv eind mei. Hij spreekt nu al over en ander schip, een nieuwbouw uit Korea, komt 15/01 in de vaart. Ava is thuis tot februari, zo gaat dat bij nieuwbouw & werven. Ze verjaart vandaag, ze is kerstekind.
Gewoonlijk ben ik al blij dat ik aan boord van een schip ben en niet in Antwerpen zit te koekeloeren (mijn thuis is waar LM is) maar dit schip heeft een kweeniwa méér. Ik ben hier graag, écht graag. En dat wist ik al van de tweede dag. Zo zijn er maar een paar schepen geweest. Toen ik nog als stewardess vaarde een stuk of vier. En dat is het dan. Dat het hier voor LM absoluut niet meevalt, dit machien, is godgeklaagd. En dan nog met Leuke Leu als cheng! De voorbije vier dagen heeft LM hem al 27 keer of meer dezelfde verhalen horen vertellen. Enfin, aan die gast ga ik geen inkt en papier meer besteden/verspillen, het is allemaal al eens beschreven geweest twee jaar geleden (schip 29) en hij is niet veel veranderd. -geen millimeter geëvolueerd, opnieuw klaagzangen ipv daadkracht, niet opgewassen tegen de job de volgende haven, ergens in de Emiraten, en komt de vaste cheng terug, de titularis. Zijn naam ken ik nog niet.
De Franse rederij heeft hier geen computer voorzien in de cabine, en per logisch gevolg ook geen printer. Niks Toshiba, niks Hewlett-Packard: LM zijn werkboek moet dus niet op diskette afgegeven worden, hoe minder computerwerk hoe liever voor cheng Leuke Leu. -in twee jaar tijd nog geen millimeter geëvolueerd, zei ik dus Maar voor mij is het een bezigheid die wegvalt. Jammer, want ik doe heel graag LM zijn schrijfwerk, omdat het hem kan ontlasten. Het bespaart hem ook tijd als ik het doe. Dit werkboek is een groot schrift, de gedane jobs worden met de hand ingeschreven. Dat kan ik niet in zijn plaats doen, want dan zien ze het verschil in handschrift. -en in geval van fouten is er geen delete bij handschrift "We gaan daar iets op vinden" zei LM zojuist. Goed. -het is toch op diskette gekomen, maar dan voor eigen gebruik
De aspirant stuurman heeft een Russische voornaam en een Vlaamse familienaam. Met al die Polen aan boord staan er wel meer Slavische voornamen op de bemanningslijst. Maar de combinatie van een Slavische voornaam en een Vlaamse familienaam springt in het oog. Is zijn moeder van Slavische afkomst? Een andere mogelijke verklaring: gezien zijn geboortejaar is zijn moeder ongeveer onze leeftijd, is hij genoemd naar een personage uit The Men from U.N.C.L.E.? https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Man_from_U.N.C.L.E. 'k Heb hem dat gisteren gevraagd en het is zo. Wat heeft die jongen geluk dat zijn moeder niet op het ander personage uit de serie vlamde want dan had hij nu als voornaam Napoleon. En hij lijkt helemaal niet op die kleine donkerharige geblokte Corsicaan, hij is een lange smalle blonde met blauwe ogen.
In het machien zijn ze met 14 man, 't grootste departement van 't schip. In '86 heb ik tot een struiser departement behoord, 26 man sterk voor keuken, zaal en onderhoud. (schip 12 was dat, de laatste Villeboot) Mijn neus krult nu nog van misplaatst fierement. -26 mensen, dat is op zich al het aantal om een schip te bemannen Het was een mixed-cargo schip met ook ± 80 passagiers, vandaar. 'k Krijg er soms nog de kripse van, van passagiers.
De mecaniciens lopen zeewachten in het machien -ja, waar anders?- elk samen met een oiler, zoals 25 jaar geleden. Zo doen de stuurlieden al eeuwen op de brug, samen met een matroos. De zeewachten: twaalf-vier is 00h-04h en 12h-16h vier-acht is 04h-08h en 16h-20h acht-twaalf is 08h-12h en 20h-24h. En daarmee is de dag rond.
Dit machien is nooit, maar dan ook nooit onbemand zoals 's avonds en 's nachts gebruikelijk is op andere schepen. De nodige alarmsystemen zijn er niet of zijn in panne. Wanneer een machien op unmanned staat -onbemand- loopt de mecanicien 'stille' wacht. Hij moet dan niet in het machien blijven maar kan vrij circuleren, zolang hij maar binnen gehoorafstand van de alarmkastjes in het kasteel blijft. Zo'n een alarmpaneel is een luide bieper en zit vast in de schotten op alle openbare plaatsen en ook in de cabines van de mecaniciens. Navenant wie van stille wacht is wordt het wordt het alarm doorgeschakeld naar de cabine in kwestie. Van zodra de mecanicien het alarm 'accepteert' stoppen alle biepers en rept hij zich naar beneden. Niet haastig, wel met bekwame spoed. Hier aan boord is dus niks stille wacht. Vandaar die drie oilers en twee (2!) vierdes, en zo nog wat volk. 14 man in het totaal. LM is dagman en loopt gelukkig geen wacht, zoals ook de 1ste stuur (de choff) dagman is en geen wacht loopt.
De 1ste stuur (choff) is Fraco. De naam zei me iets en de mens kwam me vaag bekend voor. Misschien ooit eens gezien in of rond de Pool der Zeelieden, daar in hetzelfde cafeetje gezeten ... Maar niet mee gevaren, dat zou ik me toch wel herinneren zeker! Gisteren vroeg hij me of ik niet degene was die de proefreis van schip X meegedaan had. -dat schip staat niet in mijn zeevaartboek, omdat ik daar als 'shore gang' aan boord was, niet als bemanningslid, niet als zeevarend personeel maar als versterking 'k Sloeg bijna achterover. Wat een geheugen heeft die gast! Nu herinner ik mij ook van waar ik hem ken, natuurlijk. Maar toch, het waren maar zes dagen en het is tien jaar geleden. Die proefreis zal voor hem, meer dan voor mij, een memorabele gebeurtenis geweest zijn. Hij is nadien gedurende jaren vaste choff op dat schip geweest. En het was Belgische bouw. Cheng Vander en Ava zijn er ook ± 8 jaren 'vast' geweest. Ava sprak vaak over dat schip, met een beetje nostalgie. Het schip is verkocht. Weer een hoofdstuk dat afgesloten is. -8 jaar telkens weer naar hetzelfde schip, ik mag er niet aan denken
Vorige dinsdag, 22/12 was dat, zitten we 's avonds met maar drie mensen aan tafel. RY, 2de mec & voorganger van LM, en dan wij twee. Inspecteur PvR en capt PO waren aan de wal, cheng Leu had al gegeten of had andere dingen te doen en choff Fraco was ook nergens te zien. Als voorgerecht was er maïskolf in een botersausje. En de maïskolf was boterzacht ook. 'k Zit die lekker af te kluiven en ineens voel ik iets hards. Tiens, één hard zaadje in heel die malse kolf ? Wat gek. 'k Leg dat hard ding diskreet op de rand van mijn bord en kluif verder. Lekker. Wanneer ik klaar ben en de steward de borden afgeruimd heeft, merk ik ineens dat ik een tand kwijt ben. Niet een tand van de tandarts maar een van mijn hoogstpersoonlijke bloedeigen tanden. Linker hoektand bovenaan. Gewoon afgebroken tot iets boven het tandvlees. Op een zachte maïskolf. Heel efkes dacht ik toch dat het een kunsttand was die afgebroken was. Ikke naar de pantry, in de vuilnisbak gaan zoeken. De twee stewards hielpen bereidwillig mee, met de blote hand in de vuilbak rommelen, op zoek naar een stukje tand.
Dat klinkt viezer dan het is hoor. De vuilnisbak van de pantry wordt 's morgens aan het begin van de gedag geleegd en uitgespoeld, de rommel van de nacht gaat er uit. En zo na elke service. Wat er in die vuilbak ligt is dus 'vers' vuil, nooit ouder dan enkele uren.
Toen pas viel mijn cent dat kunststof niet zomaar afbreekt, daar is meer voor nodig dan een maïskolf. Slijten en afbreken doen eigen tanden eerst. Gelukkig zat er geen zenuw meer in, een 'rage de dent' staat me niet te wachten. En in de Emiraten (Perzische golf) ga ik liever niet naar de tandarts. 'k Zal wel op mijn sjiek bijten tot eind april of eind mei. De tandarts had me gezegd dat die tand nog enkele jaren meekon. Die jaren zijn dus om. Chetver. Heel mijn façade naar de bom. Nu ja, façade ...
Deze morgen bracht capt PO in hoogsteigen persoon een fax van WdL&Co. Toen ik de bladindeling en opmaak bekeek verslikte ik mij in mijn koffie, maar daarover hebben we het later nog wel. -de fax was opgesteld als een gewone brief, dan lopen de verzendtijd en -kosten op natuurlijk. Eerst moet deze brief af want vanavond vertrekt de vorige 2de mec, ene Mr RY, geboren in Iran en woonachtig te Deurne. Hij neemt dit schrijfsel mee.
De vlucht heeft in totaal 13hrs geduurd. Dat is te overleven. Vooral wanneer een gewone sterveling mag vliegen met Singapore Airlines, al is het dan in economy class. Singapore Airlines heeft enkele jaren geleden een prijs gewonnen voor service en die reputatie houden ze hoog.
Zo droegen alle hostessen hetzelfde parfum, als elfjes die aan het werk waren in eenzelfde wolk : "White Linen (1978) is een moderne klassieker van Estée Lauder. De geur doet denken aan gewassen frisse lakens en wilde bloemen in de berm. Vers gemaaid gras en de zuiverheid van wit in de zon, dat is wat deze geur wil uitstralen. Mandarijn, sinaasappelbloesem, Bulgaarse roos, viooltjes, jasmijn, amber, muskus en gouden bloesem maken dit parfum geschikt voor de jonge, frisse en vrolijke vrouw die nieuwsgierig is naar de wereld." van 't Net
Waar we nu last van hebben is het tijdverschil: honger en moe wanneer er moet gewerkt worden en geen eetlust of slaap wanneer er mag gegeten en geslapen worden. Verder de klassieke bijverschijnselen, algemene sufheid: spierpijn in de schouders, traag, moeilijk concentreren, versprekingen, tyfpouten ... binnen een dag of vijf zou het moeten over zijn. Vooral dat laatste.
Op Changi-Airport werden we overal doorgeloodst door iemand van een Meeting-Agency. Dat zijn mensen die zorgen dat een versufte reiziger niet verdwaalt en ergens in de luchthaven strandt. Dat was puik en fijn, iets om dankbaar voor te zijn, en het ging vooral snel. Wat zo'n uniformpje al kan doen! In de luchthaven was airco, buiten was het 29°C. En wij kwamen van Belgische decembertemperaturen. De chauffeur van het agentschap voerde ons naar het hotel, en potdorie nog niet gelijk hetwelk: Orchard Hotel op Orchard Road, denkelijk een zesendertig sterren hotel. Iets minder had ook gemogen, maar voor de plaatselijke jeugdherberg zijn we al wat te oud. -toen 46j Maar er is toch een Zeemanshuis in elke haven? -en er moest toch bespaard worden, onkosten drukken ... hallo rederij?
Singapore is een groene stad. Elke middenberm, elke zijberm is beplant -the Garden City noemt de stad zich- brugpijlers zijn bekleed met klimgroen en de brugrelingen hangen vol bloemen. Op elke cm² planten ze wel een spriet van het een of ander. Er is veel ademlucht. De kijklucht begint pas boven de daken. Nu is dat overal wel zo, maar hier bevinden de daken zich op 60 m en hoger van de grond. Wij logeerden op het 17de en hadden van uit het raam een streepje vergezicht, tussen twee andere buildings door. De zon schijnt hier voor iedereen. Dus kopen de gegoeden een appartement aan de schaduwzijde van een gebouw. Dat gegoede is ook te zien aan de aankleding van de terrassen.
Het ontbijt zaterdagmorgen was een feest. Bij het verlaten van de kamer vonden we een krant aan de klink hangen. Service hè. We zaten wel in de 'Harvest Club' da's een afdeling van het hotel waar ze zo wat meer eieren onder de gasten leggen. De rederij krijgt de factuur. De ontbijtzaal, in een andere vleugel van het gebouw, op het 18de en dus niet beneden waar het oor van de vermoeide reiziger een vaag geluid van bedrijvigheid zou kunnen opvangen, was helemaal afgestemd op zakenlui die in stilte hun krant willen lezen alvorens ze aan weer een drukke dag moeten beginnen. Er was geen muziek, de airco dierf amper zoemen en een uitzicht om stil van te worden. Wat mooi uitkwam, het was er muisikaal stil. Zalig rustig. LM & ik waren de enigen aan tafel.
De avond tevoren waren we uit nieuwsgierigheid eens naar de branduitgang gaan kijken. Hola, daar zaten we ineens in de coulissen, dat was de achterkant van het decor. Onbekleed beton, want het is een brandtrap. En stof van jaren, want wie onderhoudt er nu een brandtrap. Het was een beetje een thriller-decor. En van het 17de recht naar beneden kijken moet ik niet meer doen. Die trapzaal wordt bewoond door hagedissen. Zij houden de kruipende en vliegende insectenbevolking binnen de perken en buiten het verblijfsgedeelte. Zeg nooit 'beest' tegen een nuttig hagedisje. Ze waren groen met rood, persies een uniformpje. Misschien worden ze bij het hotelpersoneel gerekend, gezondheidsmedewerkers of zo.
Zaterdag om 10h30 stip was de chauffeur er. Hij bracht ons naar de pier waar we een bootje moesten nemen naar het schip. Aan de pier zou ik een stapel zichtkaartjes kopen, dat heb ik in '96 ook gedaan toen ik naar schip 27 ging. -de Clifford Pier, in de binnenstad Jámáár, hij bracht ons naar de Jurong-pier, het oostelijk deel van het eiland, daar waar scheepswerven zijn, het industriegebied. En op Jurong is geen ene zichtkaart te vinden, dat wist ik al van vroeger. Misschien was dat ondertussen veranderd, misschien waren er nu wel zichtkaarten te koop. Ik vraag dat efkes aan Mr Dave, iemand van het agentschap die ook naar het schip moest. Hij antwoordde dat ik ze op de luchthaven had moeten kopen. Ik zei dat ik er op de luchthaven geen gezien had en dat we daar op de chauffeur van het agentschap moesten wachten, beschikbaar blijven. Wat zou ik daar dan gaan avonturen op zoek naar zichtkaarten. Dat ik ze in het hotel had moeten kopen ... het vent heeft duidelijk geen kijk op het corridor waarin iemand die aanmonstert zich bevindt. En mijn vraag was niet wat ik had gemoeten, mijn vraag was of er nog iets kon. We hebben dus geen zichtkaarten van de wereldberoemde orchideeëntuin (sorry), noch van de wereldberoemde rest.
Aan boord van het bootje instrueerde hij mij de valiezen binnen te zetten. (*) Zelf verroerde hij geen vin, ik evenmin want het was kalm weer. En de step was me te hoog en LM was kapot van vermoeienis, die liet ik met rust. Hij moest straks werken. Krijgen die mensen een kick als ze blanke medammekes rond commanderen? Ik kan beter water lezen dan hij, dus binnenzetten was niet nodig. Hij trok een verongelijkt mondje. Na ± 20 minuten varen kwam het schip in zicht. Het lag al aan de boei, bijna klaar om te beginnen met lossen. 'k Heb foto's gemaakt. Nu hebben we de ganse opstelling eens gezien van op het water ipv daarboven aan boord. Van op het water lijkt het persies veel minder gedoe.
Van dat boottochtje hebben we een zonneslag overgehouden, hoewel we de zon geen seconde voelen branden hebben. De bries hield de warmte van ons lijf natuurlijk. De inspecteur was ook aan boord van het bootje. Ene PvR. Hij was ook druk aan het fotograferen. Hij is Belg en is gezonden door de rederij in Antwerpen. Er werken ook Belgen bij de Franse rederij in Nantes, maar wat ik bedoel is dat dit schip onder Nantes valt maar dat PvR gestuurd is door Antwerpen. Vooruit dan maar. -met PvR hebben we aan boord nog zeer eigenaardige situaties meegemaakt
Het schip lag diep in het water, zo stil als een rotsblok, hoewel er tamelijk veel zwel stond, maar het waren zeer regelmatige bewegingen. Het bootje ploegde zich met zware motorgeluiden naar het schip. Overstappen van het bootje op de gangway was zoiets als een stuntstukje uit Ushuaia, maar dan niet voor de sport. Tussen bootje en schip veranderden de betrouwbare waterbergen en -dalen van de zwel (de deining) in een kolkende en hossende watermassa, het bootje werd een paar keer tegen de gangway gesmeten en de gangway knalde dan telkens tegen de scheepsromp. -water (vloeistof) laat zich niet samendrukken, vandaar dat kolken 'Vingers binnenboord van de gangway houden!' herinnerde ik mij ineens. LM heeft al zijn vingers nog en PvR ook. -en ik ook De bagage was al met touw aan boord gehesen. Bij de laatste valies stonden we daar aan deck van : ziezo, we zijn er geraakt, zonder brokken en zonder verlies van plunje. Dwz, zonder dat daarboven nog ergens bagage rondvliegt of hier beneden ronddobbert. Missie volbracht. Terwijl het nog moest beginnen.
Stilte alom. Ineens viel het op hoe heet het is op zo'n stalen oppervlak. En hoe zwaar de valiezen wel zijn in die hitte, van aan de gangway tot aan het kasteel. En dat het eigenlijk nog moest beginnen, dat het feitelijk nu al stond te beginnen. Dat het dus al begonnen was. Rug strekken alvorens te bukken. We hebben de valiezen naar het kasteel gereden voordat de wieltjes tegen het deck smolten. Daarbij hebben we hulp gekregen van twee matrozen. Zeelieden weten wél wat het is, jetlag, reislamlendigheid, plotse klimaatwisseling en alle andere fysieke ellende die maakt dat een helpende hand met een vermoeide glimlach en in alle dank aanvaard wordt. (*) Take that, Meneerke Dave!
PvR had ons verteld dat het schip van '76 is, dus 24j oud en geen 19 zoals ze ons in Antwerpen gezegd hadden. Niet dat het nog op vijf jaar steekt. LM heeft zo al een en ander vernomen. Zo'n oud schip pollueert gelijk zot en zou feitelijk om die reden alleen al uit de vaart moeten genomen worden. Onbegrijpelijk dat het volgens de internationale conventies nog mag varen, zei cheng Leu. (Leuke Leu kennen we nog van in '96, op schip 27 of 28, hij verving toen cheng LdG). LM heeft zo al het een en ander gezien ook, daar beneden in het machien. Daarover later meer.
In de dagen voor ons vertrek was het een tamelijk hectisch gedoe. Tussendoor heb ik toch de tijd gevonden om enkele keren weg te dromen, om mij aan een voorstelling te wagen van een schip uit de jaren '70. De glans van het nieuwe zou vervangen zijn door het patina van zorgzaam en liefdevol onderhoud. Het gebrek aan modern comfort zou goedgemaakt worden door de aanwezigheid van stevige materialen: echt hout ipv formica, echt koper ipv blik, echte inox ipv Koreaanse nep die roest ... Patina? Het enige dat hier patina heeft zijn mijn herinneringen aan de '70s. De rest hier plakt aaneen of rot weg door gebrek aan onderhoud.
Verder is er modern comfort : een lift. De dynastie in Antwerpen stond toen nog niet aan het hoofd van de rederij om in goedkope loonlanden goedkope schepen te laten bouwen. Zodoende is hier een lift. En hij werkt. Niet zoals in '94-'95 aan boord van het vermaledijde schip 25, daar was ook een lift maar de rederij in Antwerpen liet geen wisselstukken komen, dus werkte de lift daar niet. De badkamer is ruim. Veel beter dan de Koreaanse bouwsels waar de douche de afmetingen heeft van een kattenbak. Met een thermostatische kraan in de douche. Die is er duidelijk achteraf bijgezet, maar ze is er toch. En in de pantry staat een microgolfoventje. En de stewards beschikken over vaatwassers die werken! Modern comfort genoeg.
Stevige materialen zijn er ook. De kasten, het bed en de schuiven er onder zijn in echt en massief hout. Natuurlijk is de glans van het nieuw er af, maar waar is het patina dat in de plaats zou komen? Het enige wat ik zie is sleet tot op de grens van het verval ... niks zorgvuldig onderhoud. En 'liefdevol' dan ook nog? Misschien had ik de laatste dagen voor vertrek wat weinig geslapen. Cosmetisch onderhoud, dat wel. Zoals vloerwas bovenop het stof, de kruimels en de haren. Glans, jawel. Door de glans van de vloerwas ziet men dubbel zo goed wat hier op de vloerbedekking werd vastgelegd ter bewaring voor het nageslacht.
Hetgeen LM de afgelopen twee dagen al verteld heeft over het machien raakt niet meer op dit blad. Dat komt in volgende brieven. Zet u maar al schrap.
Ow, dit was ik bijna vergeten. Toen we begin oktober onze kop eens gingen laten zien op de rederij in Antwerpen, had de chef zeevarend personeel dit schip voor ons in petto. Toen hij zei hoe oud het schip was vroeg ik direct : "Is dat al 220V of nog 110?" Hij wist het niet. Ik nu wel. Het is hier 110V. Er staat 1( één) transfooke voor 300 watt in de cabine. Ons koffiemachientje is al 500 watt in zijn eentje. Nu is het gekke, die 100V komt niet omdat het zo'n oud schip is, maar omdat het Japanse makelij is. Onze stekker passen niet in Japanse stopcontacten ookni. Gelukkig hebben we een tussenstuk bij. Voorts is er nog een mouw aan te passen. Het is óf computeren, óf koffie maken, óf muziek opzetten en niet meer alles tegelijk zoals op vorige schepen. Dat gaat trager, maar misschien is dat niet erg. Rustiger en zo. Erger vind ik dat alle stopcontacten en de schotten en de meubelen plakken van de teer en de nicotine, met daarin vastgeplakt een laag stofpluizen en krummeldingen van een aantal jaren. Geen wonder dat de kakkerlakken hier tot op de verdiepingen zitten.
Eind november / begin december is Toho (van vorig schip) thuis langs geweest om ons een aantal dubbels van foto's te brengen. Hij moest in Antwerpen zijn om te monsteren op een of ander schip. Hij had vernomen dat dat schip op 110V staat. Niet omdat de personeelschef hem dat gezegd had, maar toevallig viavia was hij dat aan de weet gekomen. En LM heeft hem dan uitgelegd welke transfo hij dan best zou kopen. We hebben het dus over 110V en tranfo's gehad, twee keer tijdens eenzelfde verlof. Een voorteken?
Voilà: het is 15h LT, dus 08h BT en ik krijg mijne klop. -jetlag-LM zal er nu ook wel van weten. We houden het zo'n beetje bij van mekaar. Wie het eerst van zijn jetlag af is geeft een kusje aan de andere. Dat troost. Mijn ogen vallen toe, mijn oren suizen en mijn hersenen kabbelen zachtjes. Slapen zou helpen, maar dan lig ik vannacht weer wakker. 'k Ga ermee ophouden voor ik helemáál van slag geraak. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jetlag
Geachte Landbewoners, hier een woordje van de Waterbewoners. -had ik hier 9 dagen niet geschreven?, da's gek Zo rond de 21ste zouden we afmonsteren. In Tenerife begot! We gaan ons daar tegen de stroom overwinteraars in een weg wringen naar een vliegtuig. Geen Spaans nodig, zelfs de immigratie spreekt al een woordeke Belgisch. Antwerps, bien sur. Drie dagen later zou het schip in Huelva toekomen, op het vasteland, Spaans grondgebied, maar zoveel geluk is ons waarschijnlijk niet gegund. Dit koppel pechvogels monstert af in Tenerife. Wedden? Huelva? Vergéét het. Hoop er maar niet op. Huelva, op drie dagen na gaan we dat missen. Nu moeten we gaan krieuwelen tussen de overwinteraars op Tenerife. Adios Huelva!
Wanneer zwaait LM af, vroeg Ma in haar laatste brief. -het is afmonsteren niet afzwaaien, na 20j vaart onthield ze dat nóg niet ... Hij is vanzeleve niet aangezwaaid, wat zou hij dan afzwaaien. -vrijstelling door koopvaardij => wel altijd opvorderbaar Schrijf dat eens, zei hij. Doe ik, zei ik.
Wat is er de voorbije week zo al aan meldenswaardig gebeurd. Eens kijken. Laatst geschreven op 05/09 en dat ging over het gedoe met de item-nrs. Van gedoe gesproken. Ik vraag me af waarom ik daar zoveel papier en inkt aan besteed heb. Om het zelf te onthouden, voor een volgend schip. De voorbije negen dagen nu: op drift voor de kust van Cameroon, laden, een dagje varen naar Pennington in Nigeria en daar hadden we gedurende twee dagen een ploeg zwaar goud bebrilde soortgenoten aan boord. Gouden brillen geven aan dat zijn kunnen lezen.
Voor de kust van Cameroon had Almoite een reuzevis gevangen. Ze hebben (met toestemming van de brug) de gangway naar beneden gelaten om de vis te gaan halen. Anders zou de lijn gebroken zijn. Het beest weegt bijna 20 kg. De naam van de vis ben ik al weer kwijt. Hij is lang en breed. Van de vis heb ik een foto en Almoite draagt nu de titel 'King of Fishing'. Eigenlijk is het 'King op Pishing' want de meeste Filipijnen krijgen de F niet uitgesproken en vervangen de F door een P. Zo zijn zij geen Filipino's maar Pilipino's. Het is dus pish, en coppee, en chiep ... Als ze een paar keer na mekaar naar Phika roepen (hij is chieF oFFicer) dan klinkt het 'Chiep! Chiep! Chiep!' Als een klad kuikens.
We hadden al 'King of Rock & Roll', da's Benzjie, de kok, en nu ook King of Fishing, da's Almoite. Deze mens verdient de titel van Groot Genoegen. Ofwel is het een pose, ofwel is hij geboren om te leven. Deze gast kan gewoon zijn leute niet op. Mogelijk is het chronische levensvreugde.
Drie dagen geleden hadden we in Pennington, Nigeria een hoop Nigerianen aan boord voor een dag of twee. Zowel binnen als aan deck. Een van die mannen aan deck heeft een barracuda van ongeveer anderhalve meter boven gehaald. Ze hadden hun eigen visgerei bij en dat is iets zwaarder gerief dan het visgerei van de mensen aan boord. Vlak achter de haak hangt een stuk ketting, dat belet grote vissen met scherpe tanden (roofvissen) de lijn over te bijten. De barracuda lag dood te bloeden op een gloeiend heet deck. Daarvan heb ik geen foto, de rolletjes waren op. Ava zal ons een foto opsturen. De vodden vol bloed heeft ze uit beeld geduwd. Die zou ik juist laten liggen hebben waar ze lagen, naast de kop van de vis. Op de buik gaan liggen en die pas-dooie ogen in beeld brengen, zeg ik. En de stroom bloed die niet te zien is vanaf de propere staart moet ook in beeld. 'k Zag direct drie of vier invalshoeken ... de beste foto's passeren wanneer een mens staat te koekeloeren zonder filmrolletje. Anderhalve meter, dat is geen dood visje, dat is een kadaver. En zo mag het ook in beeld gebracht worden.
Wiki zegt : 'De barracuda is gemiddeld 1,4 meter, maar kan een lengte bereiken van twee meter en een gewicht van 50 kilogram. Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De grote kop heeft een bek met krachtige kaken, die zijn bezet met messcherpe tanden.' Vandaar dat stuk ketting hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_barracuda
23h30: nog een beetje verder schrijven. Ons eigen huisnummer ken ik zo onderhand al wel. Hier worden tamelijk druk adressen uitgewisseld. We gaan afmonsteren newaar. En er zouden foto's opgestuurd worden. Postnummers ken ik vele minder dan de satellietnummers om te faxen. 'k Moet begot ons eigen postnummer gaan opzoeken want ik onthou het nog altijd niet. LM kent ons postnummer uit het hoofd 'omdat het zo'n gemakkelijke nummer is'. En ik heb het ergens opgeschreven maar ik vind het niet meer, omdat het zo gemakkelijk is, LM zijn geheugen voor cijfers.
1998-09-15 ~ op zee
Gisteren komt Ava hier binnen met een rolletje film voor mij. (200 ISO) Dat was ze gaan aflutsen bij Piet 'Hein'. Hoe ze dat ingekleed heeft weet ik niet maar ze heeft een rolletje los gekregen, eigendom van en werkmateriaal voor het schip. Ava is met natuurlijke talenten efkes gaan bedelen bij het hoogste gezag. Voor mij. 'k Wist niet meer wat zeggen, 'k was er puur van aangedaan. Dan heb ik van haar een 400 ISO overgekocht en heeft zij de 200 ISO gehouden, maar haar bedoeling blijft dezelfde : ze stond hier met een filmrolletje voor mij! -en ik herinner mij dat moment nu ineens Ze is een beetje bon-chic-bon-genre en dat soort dames bedelt in feite niet, dat soort dames krijgt nogal snel iets gedaan. Dat soort dames brengt dingen voor mekaar. Fijn van haar. Chic.
Sinds gisteren ben ik aan de grote kuis begonnen, kwestie van het terrein achter te laten zoals de huisbaas het ons verhuurd heeft. Neenee, het is eerder : zodat de steward deze cabine kan overnemen met een droge vod (omdat de kranen al blinken, vaneigens) en met een plumeauke, om de verdeling van het stof te reorganiseren. Daarvoor dient die grote kuis. Voor de volgende bewoner en ook voor Roderick, zodat hij hier geen 'overnemen' aan heeft.
Gisteren was ik met een 'samengestelde en bestudeerde' melange heet sop in gang geschoten. Eerst met bruine zeep, om vet en nicotine in één veeg van elk schot te halen, dan dat schot nawrijven met een kwart-natte doek hete ammoniak oplossing (5%). Airco op maximum gezet en het boeltje droogt vanzelf, zonder vegen. Bij de ammoniak krijg ik telkens een drupneus, maar dat is een bijverschijnsel. Voor die ammoniakdampen is wat beleefde belangstelling geweest. Ava vroeg hoe ik dat uithield in die geur. Maw : zijt gij helemáál zot geworden? Maar zij bracht die gedachte op een veel beschaafder manier onder woorden natuurlijk. Bôf, ammoniak is een adequaat product, er bestaat niks effectiever en dan is de keuze snel gemaakt hè. Een halve dag snuitneusdoek bij de hand houden, maar de teer en de nicotine zijn bijna zonder inspanning van de schotten gewreven. En dan straks het plafond.
Choff Phika kwam het anders oplossen. Hij steekt zijn hoofd hier binnen en zegt : "Ha! C'est ici!" Hij zocht van waar die geur kwam. En hij zet prompt de buitendeur aan bakboord open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... nog voor ik iets kan inbrengen staat hij al aan stuurboord en zet ook daar de buitendeur open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... Phika stoof als een Speedy Gonzales en praten was er niet meer bij. Amai, moet dat nu écht, die buitendeuren open? Sebiet krijg ik hier onder mijn voeten van de cheng ivm de airco, al die dure koelte die zomaar ontsnapt naar de warme buitenwereld. Dit waren mijn bedenkingen in stilte gedurende de 30 seconden waartijdens Phika zijn zet zette. Phika zijn manoeuvre was zeer effectief, want ik piep hier geen halve milliliter ammoniak meer. Aan de Canadese zeevaartschool krijgen ze les in psychologie, dat kan bijna niet anders. Phika manipuleert op een manier die we kennen van lang geleden, maar dan op een aanvaardbare, een charmante wijze.
1998-09-20 ~ op anker, Tenerife
Enkele dagen geleden werd hier gezoemd in de alleyway, het gonsde hier aan bakboord, om de 20 minuten veranderde de bestemming. capt PP-LM was op de brug aan het bellen met ergens. (Nantes?) Hij hield cheng Vander telefonisch op de hoogte van elke wijziging, ik hoorde zijn telefoon rinkelen tot hier in de cabine. De cheng houdt zijn Ava op de hoogte en zij komt mij dat efkes doorvertellen. Fluisterend. Wij fezelden er nogal op los in de alleyway, zoals dat van officiersvrouwen verwacht wordt en zoals Colette het graag gehad zou hebben. Fezelen is een keer iets anders en 't is ook plezant, zo eens een keer. Het scenario veranderde voortdurend. Ava en ik tuimelden van de ene planning in de andere, navenant de berichten binnenkwamen: naar Tenerife, naar Huelva, naar beide mét de aflossers aan boord tot Huelva, een paar dagen op anker, een paar dagen op drift ... 's Anderendaags kwam het allerlaatste bericht : het wordt Tenerife en eerst vijf dagen op anker. Ongeveer zoals een dag of tien al gezegd was. Wat was er nu veranderd? De vijf dagen anker. Da's alles.
1998-09-21 ~ op anker, Tenerife
Enkele dagen geleden was de helft van de mensen een reuze-goed humeur. De Filipijnse helft: zingen en fluiten en zottekes doen. Zij worden ook afgelost in Tenerife, allemaal. In het totaal blijven maar 7 van de 22 mensen aan boord.
Gisteren waren er stores & provisions, bevoorrading en proviand. Eíndelijk zijn de vodden toegekomen! Er was een vodden schaarste aan boord. Het was hoogtijd dat er geleverd werd. De Franse rederij heeft enkel het hoogstnoodzakelijke laten leveren want het was hier zogezegd 'moeilijk'. Niks uitzonderlijk moeilijk gezien, gewoon een bevoorradingsbootje gelijk een ander. Waarom er op zondag geleverd werd weet ik niet. We gaan pas 25/09 aan de boei. Er waren dus nog vier werkdagen mogelijk om te leveren. 't Zal wel weer iets met centen te maken hebben. Zo wordt elke bevoorrading duur natuurlijk, leveren op zondag. De shipchandlers waren zelf meegekomen. Dat remde enorm af: ze stonden alles af te punten eer iets naar het magazijn of naar de koeling mocht. Diepvriesgerief kan tegen wat, maar ijsroom zo niet. Deze heren hadden ook onze post bij. De bootsman bediende de kraan aan stuurboord. Het bootje had zelf ook een kraan aan boord staan. Er werd dus aan een hoog tempo aan boord genomen en normaal hadden we kunnen volgen. Maar die twee stonden daar belangrijk te doen met hun lijsten terwijl de marchandise zich opstapelde aan deck. Shipchandlers zijn duidelijk geen zeelieden. De hoop materiaal en voeding werd vreselijk onoverzichtelijk omdat ze ons niet lieten doorwerken met hun gewichtig gewuif van lijsten. Wat een kantoorkrukken!
De kraanman van het bootje was werkelijk levensgevaarlijk. Hij bediende zijn kraan met zó'n bruske bewegingen dat de paletten begonnen zwaaien. En toen deed hij nog een extra beweging om het tweede palet niet op onze reling te laten neerkomen. Het plofte aan deck en er brak al gelijk een metalen ring van de hijsbanden. Hún hijsbanden, gelukkig.
Enkele dagen geleden hebben we het woord bedrijfszeker nog opgezocht, in het Frans fiable, in het Engels reliable, omdat hier een kabel moest afgekeurd worden.
Als dit vijf seconden vroeger gebeurd was had LM zich in veiligheid moeten brengen. Maar waar? En een helm opzetten om stores te nemen zou feitelijk moeten. We hebben maar één hersenpan hè. 'k Moest efkes slikken toen ik besefte welk ongeval daar nét-niet gebeurd was.
Toen alles aan boord stond was er ineens genoeg volk vrij om te helpen in het magazijn en de frigo's en stonden we daar feitelijk met teveel. Dan ben ik onze post gaan doornemen en zo rond 17h30 ben ik gaan telefoneren naar Zellik. De verbinding was niet echt goed: echo en onderbrekingen. En tegen het einde sprong de verbinding ook af. 'k Zal eens vragen over welk satellietstation we gegaan zijn.
Volgens RVI (Radio Vlaanderen International) is het hier 28° en zonnig. Geloof dat niet, het is 28° en bewolkt. Gisteren in de vooravond was er een spectaculaire wolkenformatie boven de bergen, recht uit het boekske van weerman Frank. Er waren taaltips via Radio Nacional de España. Over dínamo en omóplato, voor een hoop woorden zijn er voorkeursuitspraken maar ik heb ze niet onthouden, het ging te snel en de lijst was te lang. Spanje ligt op 1h later dan Tenerife. Dat is nogal verwarrend wanneer ze het uur geven op de radio. Gisteren hadden ze het over zware overstromingen tussen Múrcia en Almeria. Komende van Múrcia is het bergaf. Alle tomatenbedrijven in Almeria staan nu onder water? Of zijn ze weggeveegd door het watergeweld?
Dat er geen vodden meer waren voor het machien merkte ik ook aan typwerk voor het werkboek. De cheng liet geen grote onderhoudswerken meer aanvatten want daar komt flink wat kuiswerk bij kijken en daar zijn veel vodden voor nodig. In het werkboek is een grote job, iets waarmee ze een paar dagen bezig zijn, maar een paar lijnen typwerk. Een hoop kleine jobkes per dag is een hoop lijntjes typwerk. En al die kleine vervangstukken hebben lange referentienummers natuurlijk. Dus zelfs de dactylo hier in de cabine is blij dat ze beneden in het machien weer vodden hebben. We zouden er wel geraakt zijn met de vodden, wist LM te vertellen, als op 30/08 die overflow van 700L er niet geweest was. Die opruimwerken hebben een heel grote hap uit de voorraad vodden genomen.
Echt grote jobs gaat hij niet meer in gang steken, maar dat heeft een gans andere reden. Niet zo direct omdat we afmonsteren hoor. Maar dat zijn interne regelingen, ik weet niks.
Op de radio lullen ze maar over Lewinsky en Clinton, persies of er zijn geen belangrijker dingen aan de gang. Tiens, dat toch wel sterk : híj maakt juridische kronkelredeneringen, maar háár naam wordt gebruikt om het schandaal te benoemen?
Bom Día! 14h45 : de autoriteiten komen maar niet. Dat dit Brasil is zullen we geweten hebben. Het schip naast ons is later toegekomen, maar het is een lokale en zal waarschijnlijk eerst ingeklaard worden ook nog. Het heeft al de beste plaats gekregen, in de beschutting van de pier. Waar wij liggen vangt de voorpiek het geweld van de stroming op en het zal nog uitkijken worden om het schip gedurende de ganse tijd van het lossen tegen de kaai te houden. Aldus capt PP-LM. Een vergelijkbare situatie met Tubaraõ onder andere in 1986, toen met schip 13.
De standby heeft vertraging opgelopen omdat iemand een winch gebruskeerd heeft. De hendel te plots losgelaten. Daar moet ge zeeman voor zijn ... Het geluid van de winch viel plots weg terwijl we vanmiddag aan tafel zaten. LM vond dat al eigenaardig, maar goed, het zou kunnen betekenen dat het schip nu vast lag hè. LM is een zeeman in hart en nieren en tot in de toppekes van zijn oren. Mooi hè. Zelf heb ik dat zo niet, tot in de toppekes. 't Schip lag niet vast, gewoon hommeles en panne. Hart & nieren hadden al iets vermoed in die aard.
Waar blijven ze allemaal? Autoriteiten!, dat we aan de wal kunnen. Agent!, dat we post krijgen. Zijn ze allemaal aan het siësten? Om een beetje rustig te blijven en mijn hoofd leeg te maken doe ik op de Toshiba een kaartspel, daarbij moet men zich concentreren. Misschien helpt dat. Maar nu speel ik zo slecht dat ik er nog nerveuzer en ook krikkel van wordt. Shorefever. Walkoorts. En nog geen klein beetje.
LM slaapt. Zo rond 15h gaat hij eens 'zien'. Tegen dan had ik al moeten terug zijn, bij manier van spreken, en ik ben nog niet eens vertrokken. En om 18h is LM van wacht tot 24h. Zes-op-zes-af, havenwacht hè.
Neptunus! De Brazilianen treuzelen weer eens, opzettelijk, doe iets Neptunus. Het boodschappen squad staat al klaar en paraat sinds 11h30. Sh*t, als dit Brasil niet is ... Dit zijn hun tijdsaanduidingen : AM = A ver Manhana PM = Possivelmente Manhana Mañana in de Spaanstalige landen, hier manhana en senhora en zo voort. Het is niet omdat ze eeuwen geleden ze de tilde vervangen hebben door de H van Huppekee dat het hier iets of wat efficiënter gaat. Laat staan sneller. Vergeet het.
1998-08-27 ~ op zee
Eens aan de wal is het allemaal reuze meegevallen. Dat stond al in de fax hè. De rest van het verhaal staat op foto, hoop ik. Vooral dat ene pleintje met dat ene huis en het ene kanon. De andere kanonnen liggen op de paseo. -de promenade aan de waterkant En op dat pleintje met al die huizen in koloniale stijl, die ene boom met daaronder dat ene houten bankje en daarop die ene LM. Zo maken ze die niet meer, die houten bankjes. Bij de muziekkiosk liep een klein schraal bruin hondje te strompelen, duidelijk ondervoed en verzwakt. Nog een paar weken. Het beestje weet het misschien zelf al. Als dit een lijnschip was, dan heette dat bruin wezentje nu al Pinjoeff, zoals toen het hondje uit Santos. Dat ligt hier enkele km vandaan. Maar dit is geen lijnschip zoals in '79 -schip03- dit schip is wilde vaart. En dat verandert alles. We monsteren niet af in Antwerpen, en dan ... ?
Gisteren hadden we de twijfelachtige eer aanwezig te zijn bij de geboorte van een catastrofe. Misschien wordt het maar gewone ramp. Dat kan ook. Om 18h30 komt capt PP-LM toe met het bericht dat in Tenerife (na het laden in Afrika) moeilijk kan geleverd worden en dat de Franse rederij gevraagd heeft te laten weten wat het allernoodzakelijkste is in de bestelling voor het machien. 'Moeilijk'? Wat is er plots zo moeilijk om te laten leveren per bootje? Is dit werkelijk en écht een praktische kwestie of is het de eerste stuip van een nieuw beleid? Afwachten. Het is in elk geval geen goed teken en het is zeker geen goed nieuws.
En LM er maar zijn Latijn in steken om de juiste dingen te bestellen in de juiste hoeveelheden, niet teveel maar zeker niet te weinig en proberen het onvoorziene te voorzien. Gewetensvol en plichtsbewust. En ik weet waarover ik het heb want ik zit naast hem, ik zie en hoor hem. Als die inspanningen niet nodig waren, dan kunnen ze hier even goed een kluchtzanger zetten, die zijn er ook, die bestaan, en qua loon kost hen dat hetzelfde. Als ze vanachter hunne bureau vertrouwd genoeg zijn met dit machien, om met veel 'kennis van zaken' en in alle gemoedrust de levering uit te stellen waarom bemannen ze dit schip dan niet zelf? Een machien draaiende houden zonder wisselstukken, dat moeten ze eens komen voordoen. Ze gaan toch niet beginnen gelijk de rederij in Antwerpen zeker? Daar wordt het beleid al jaren bepaald door kruideniers die vlotjes colloquia van een miljoen -BF-organiseren maar besparen op postzegels. En dat is maar één voorbeeld. Er zijn geen reders meer -wie zei dat ooit-alleen nog onredelijken. Intriest en razend word ik van zoiets.
Een zeevarende moet aan een hoop vereisten voldoen eer hij zijn werk mag doen. Vervolgens draaien ze de kraan dicht zodat hij zijn werk niet kán doen. En dan maar lullen over veiligheid, liefst op dure internationale colloquia. Het vakmanschap van den bureau beperkt zich tot beachcombing -strandjutterij-en dat kan zelfs ik. En zoals zij zonder medische controle met bloedproef.
20h43. Bon. Ik ben gekalmeerd. Ik zwijg over het materieel gegijzel van den bureau. 'k Zou hen zonder stroom willen zetten. Aha! Gedaan dan met faxen en telexen en zeelieden irriteren. Gedaan met dictatoriaal gedicteer. 'k Ben gekalmeerd nu, ikke. Uiterlijk neemt LM het nogal gelaten op, veel rustiger dan ik. Over het onzeker gevoel dat gebrek aan allerlei met zich meebrengt heeft hij het daarstraks nog gehad. En daar kan ik inkomen. De rederij in Nantes zaagt hem de poten van onder de stoel. Zijn verdere bedenkingen: als er bepaalde spullen niet geleverd worden in Tenerife, wanneer komen ze dan wél? Eén maand later? Twee maanden later? Gaan ze gewoon een half jaar overslaan? Gaan ze ineens voor een vol boekjaar? Onkosten drukken. Wil iemand daar in Nantes promotie maken? Waar stopt die bezuinigingsijver? Wanneer de machinerijen in aanmerking komen voor humanitaire hulpverlening? Gelukkig ben ik gekalmeerd nu, ikke. Onkosten drukken, misschien kunnen ze daar ook nog eens een internationaal colloquium over houden in een duur kasteel.
Deze namiddag heb ik in de keuken vernomen dat LM & ik afmonsteren in Tenerife. LM heeft die aanvraag vanmiddag officieel ingediend bij de lokale verantwoordelijke, in casu capt PP-LM "Hein?" Piet 'Hein', jawel, dit fenomeen van sociale vaardigheden en beleefdheid draagt de voornaam Pierre. In de goede traditie van scheepskeuken-gefezel geloof ik dat eerst (waar staat mijn hoofd) en vraag gelijk of het zo snel al bevestigd is. Nope, geen bevestiging. De Filipino in kwestie wist enkel te vertellen dat LM zijn aanvraag ingediend had. Dat had hij gewoon ergens opgevangen en voor hem was het al een vaststaand feit dat we afmonsterden. - Meent ge dat, een aanvraag? - Ja, echt waar! - Welwel, blij dat te vernemen ... De man geloofde mij nog ook. Hij besefte niet dat ik hem voor het lapje hield. Ik wist toch van die aanvraag. En er is een verschil tussen willen afmonsteren en mogen afmonsteren hé, tussen aanvraag indienen en bevestiging ontvangen. Nu is het wachten op bevestiging. Maar het vent was al aan het rondstrooien dat wij zouden afmonsteren. -moe werd ik van dat soort dingen
Volgende maand zou cheng LdG terug komen. Hij is hier titularis, vaste chief engineer wil dat zeggen. Wie hier als captain titularis is, weet ik niet. LM heeft een aantal redenen om nu al zijn aanvraag in te dienen. Het gaat niet over cheng LdG en niet over cheng Vander. Enfin, ik snap wat hij bedoelt en ik ben reuzeblij, want me opnieuw moeten verschansen voor Tante Trivia (Colette) en haar banaliteiten is een vooruitzicht dat uitput. Vorige zaterdag, in het restaurantje in Saõ Sebastiaõ kwam ze efkes ter sprake. Ava had haar begin juni, tijden de wisseling van beide chengs gedurende vier dagen gezelschap gehouden. Na twee glazen wijn had Ava het er over. Zeer ladylike en in bedekte termen maar het werd toch allemaal eens gezegd, lady of niet. En voor de zoveelste keer was ik niet de enige met sterke verhalen over Colette. Dat is voor mij telkens opnieuw een geruststelling hoor.
1998-09-05 ~ op drift, Cameroun
Sinds vorige zondag zijn hier zware werken aan de gang. Black Sunday : een overflow van 700L uit de Oily Water Bilge Tank, zonder alarm (?!?) Heel de vloer in die sector lag vol zwarte smurrie, ± 100 m², dat is de oppervlakte van een doorsnee appartement. Aan de deur van het machien kwam de geur van de fuel hem al tegemoet. LM wist direct wat er aan de hand was. Ze hebben voor het ruimen versterking gekregen van de matrozen, maar dan nog zijn ze er een paar dagen zoet mee geweest. Of de versterking zo'n hulp was weet ik persies niet. De boots wou er de Kew op zetten -hogedruk reiniger- en LM heeft zijn stem moeten verheffen. Dat doet hij niet graag. Dat groot licht van een boots zou de smurrie met de Kew dus efkes verplaatsen tot tegen de schotten en het plafond? Wat een hulp, zulk denkwerk.
Tijdens het avonduurtje en later aan tafel praatte iedereen wijselijk over iets anders dan over het 'accident', tot Gwen (asp.off, 22j) zeer vriendelijk belangstelling toonde en aan LM vroeg hoe-of het ging daar beneden. Dat het ging, zei LM, het klaart op. Gwen knikte eens en at voort. Dat leren ze op school denk ik, dat ze al eens belangstelling moeten tonen wanneer een ander departement problemen heeft. Ook wanneer iedereen er vooral niét over praat aan tafel.
En cheng Vander is samen met Dean in de pompkamer bezig. Dat is 25 m diep, telkens langs een zeer smalle steile trap afdalen en weer boven komen. Er lekt een pomp en om ze te repareren moet ze helemaal open gegooid worden en daarna weer dicht. Lekdicht. LM zei dat cheng Vander een engel is dat hij die pomp zelf doet. Hij had die job evengoed aan LM kunnen overlaten, maar hij doet het zelf. Brave cheng. Eergisteren (03/09) was zijn verjaardag. Hij is nu 46. De matrozen hadden hun smokeroom versierd want daar was het feestje te doen. Op 07/09 verjaart capt PP-LM en op 27/09 is het Phika zijn beurt, maar dan zijn wij misschien al thuis.
We liggen hier al twee volle dagen te driften, op drie dagreizen van het land. Vissen is hier zo geen succes, geloof ik. Het is hier 2000 m diep. Wie heeft er nu zo'n lange lijn? Of moet dat niet? -larie hoor, over die lange lijn Op 09/09 zouden we aan de boei gaan. Waarom liggen toch zoveel olievelden op zee? 't Is een Camerounse boei, dat wel. 'k Ben benieuwd welke kleur.
13h: er is weer 'iet'. Iets met de lijst van de vervangstukken voor de hoofdmotor. Daarin had ik twee fouten gemaakt. Het moest door dat gezip van cheng Vander achteraf ineens rap gaan met de lijsten en de laatste verbeterbeurt is er bij ingeschoten. -tekst 272. op 21/08 Zo is die lijst met TWEE FOUTE REFERENTIENUMMERS verzonden geweest naar de rederij in Nantes. 'k Verwachtte mij aan vanalles : kielhalen, strafkamp, schandpaal, een paar jaar dwangarbeid en een buis op cijferwerk natuurlijk. Kortom, reden genoeg om wakker te liggen. -blijkbaar gaat wat volgt niet over een bestelling maar over een leveringsbon, een bestelling van veel vroeger?
Maar het volgende had ik niet verwacht : in Nantes doen ze niet moeilijk over de referentienummers maar over de itemnummers! En daar breken wij dan weer ons hoofd over. 'k Ben spoorslag in dat bestand gaan kijken (Excel) en daarin staan twee werkbladen, twee exemplaren van eenzelfde lijst. Eén gewoon werkblad gerangschikt zoals de pakken toegekomen zijn, en in de volgorde die op het handgeschreven blad van LM staat. Het tweede werkblad gerangschikt per referentienummer, en daar heb ik de itemnummering van LM bewaard, om niet dat lang referentienummer als verwijzing naar zijn handgeschreven blad te moeten gebruiken, maar snel het itemnummer van twee cijfers. De itemnummers staan daar dus dooreen en niet meer op volgorde. Dat is enkel voor hier aan boord bruikbaar, voor intern gebruik.
Deze nummering is enkel nodig en nuttig bij een eventuele verbeterbeurt, of om rap iets op te zoeken en na te kijken. Voor iets anders moet die rangschikking niet dienen. Voor iets anders heeft ze trouwens ook geen betekenis. Elke andere instantie mag daar dus rustig over lezen, want het referentienummer bepaalt tenslotte de identiteit van het vervangstuk, niet het itemnummer. En wat gebeurt : ze lezen er niet over, ze vállen er over, over die eerste kolom. Onze kolom voor intern gebruik. Het komt niet in hunne koker op dat ze dat eerste kolommetje niet moeten lezen, dat ze daar niks aan hebben. Gevolg, dure satellietcommunicatie over dat eerste kolommetje : please explain. Hoe komt het dat een lijst begint met item n°87 eindigt met n°24 en n°01 ergens in het midden staat?
Het is het enige kolommetje van de vier dat geen naam heeft, dat zou al een aanwijzing moeten zijn dat het niet belangrijk is voor buitenscheepse instanties. De drie andere kolommen heten part, partn° en pieces (vervangstuk, identificatienummer en aantallen) Meer moet dat niet zijn. Als cheng Vander deze tweede rangschikking verzendt, is dat waarschijnlijk omdat hij ze de meest bruikbare vindt, de referentienummers staan er in oplopende volgorde, zoals gevraagd werd door Nantes.
En wat doen wij nu in het vervolg? Efkes onze interne nummering weghouden bij het printen. Ziezo. En dan kan cheng Vander dat blad faxen zonder dat ze in Nantes kopbrekens krijgen en massaal aan de aspirine gaan. En nu ben ik kwaad op mezelf dat ik daar toen niet aan gedacht had, de eerste kolom weghouden tijdens het printen. 'k Had er moeten aan denken dat ze in Nantes mogelijk te verroest of te log zijn om iets soepel te interpreteren. Maar goed, wiens brood men eet heeft misschien recht op een beetje mededogen.
Héhé, (grijns): 'k kan de vervangstukken ook alfabetisch rangschikken natuurlijk. Dan gaan ze in Nantes massaal aan de captagon, want dan moeten ze een nachtje doorwerken om aan de volgorde van de referentienummers aan uit te kunnen.
Besluit : ik ben verbijsterd over zoveel tamtam. Op zijn Frans weeral hè: struikelen over een kolommetje (over een schoonheidsfoutje zeg maar) en over de TWÉÉ FOUTE REFERENTIENUMMERS geen woord? Waar liggen die hun prioriteiten?
In een van de oude Reader's Digest die hier circuleren stond een waar gebeurd verhaal : voor een oefening van jonge legerofficieren wordt een strategie uiteen gezet door iemand van hen. De kaart op folie wordt geprojecteerd met een overheadprojector. Het is een stafkaart van het leger: beekjes, muurtjes, vervallen schuren, fietspaden, rioolputtekes, kapellekes, alles staat er op. De jongeman doet zijn uiteenzetting, hij is wat zenuwachtig alhoewel hij zijn uitleg toch heel goed voorbereid heeft. De oversten laten hem zijn parlee uitdoen. En dan komt de evaluatie. De majoor heeft aanmerkingen: "Uw uiteenzetting is onvolledig dus onjuist. Gevaarlijk slordig zelfs. Kijk, links boven, dat ovaal, zoiets onbesproken laten is onvergeeflijk. Grove nalatigheid. Zoiets groot over het hoofd zien? Aan de vorm te zien zou het een hippodroom kunnen zijn, open terrein, zodus ... hm?" Ademloze stilte in het lokaal. "Wel, wat hebt ge daarop te zeggen ... hm?" "Dit is de paperclip, majoor" zei de jongeman en hij schoof ze uit beeld. Wie van de twee een rooie kop kreeg stond er niet bij. -daaraan deed die situatie met Nantes mij toen denken, dat item-kolommetje was onze paperclip
We hebben weer eens inkt-problemen. Het schip, wil dat zeggen. Wijzelf niet. Maar dan onrechtstreeks weer wel. De printercartridges die toegekomen zijn, zijn voor de HP-300 serie. Een doos vol. Zeer vrijgevig van Nantes! Dank u wel. En wat staat hier al printer aan boord op zes of zeven verschillende plaatsen? Zes of zeven keer een HP-690. Zeer goed van Nantes! Dank-u-wel. Of is de vergissing hier aan boord gebeurd op de bestellijst van toen? Neuh toch zeker ...
Cheng Vander valt zonder inkt, wij geven gedwee onze cartridge af aan hem en printen nu met de photocartridge -?- dat duurt langer en is een dure grap. Dan heb ik onze eigen kleine Canon-printer maar weer boven gehaald en aangesloten op deze eigen kleine Compaq. Met de Windows 95 die hier op geïnstalleerd werd, gaat alles veel trager. Gisteren waren er 45 minuten nodig om twee bladzijdes door te seinen van onze laptop naar onze kleinte printer. Maar ja, voor de Canon hebben LM & ik tenminste nog inkt in voorraad. En die zullen we niet moeten afgeven.
De cheng heeft die stoel van de grond gekregen, heel efkes. Want die inspanning is maar heel efkes vol te houden. En ik druk toch te laat af zeker! Té-Láát! (Sh*t! Sh*t! Sh*t!) En hem vragen dat nog eens te doen was totaal ondenkbaar. Ava zat nu al op haar knokkels te bijten van ongerustheid over zijn probleemschouder. Daarna is ongeveer de ganse bemanning op de buik naar die stoel gekropen om die te heffen. Dat heeft krachtige foto's van verkrampte gezichten opgeleverd.
Hoofdstuk dames : souplesse. Ava: de lotushouding, de achterwaartse brug vanuit staande houding én de grand écart (spagaat) in één kwak. dat alles zonder opwarming. Ava is 38. En wat deed ik, ik heb foto's gemaakt van Ava. In het ship's office, uit het zicht van de mensen ben ik gaan proberen of ik de achterwaartse brug nog kon, maar dan van uit liggende positie. Alles oké met het meubilair van het office en met de positie van het schip.
Angel is me daarna weer een hele uitleg komen doen over foto's en dat iedereen met die stoel bezig was en dus moest hij ook wel. Maar hoe ging hij nu aan die foto's geraken?
(Angel mijne vriend, kleine grijsaard, wijze Aziaat, kom hier dat ik u een kus geeft op uw brede filosofische wangen, ik beloof u dat gij all these foto's opgestuurd krijgt langs de post, dat is beloofd op mijn woord van zeevrouw, met de hand op het hart en ondertekend met mijn bloed, want zo laat wazz het toen al.) Mijn hoofd was daar efkes niet bij mijn gedachten, blijkbaar.
Heeft Angel me vorige maandag niet een gelijkaardige uitleg gedaan ivm zijn voornaam en de grootvader van capt PP-LM? Val dood man, ik zál ze opsturen, die foto's. Daar is niet elke keer die cinema voor nodig. 'Wijze Aziaat'? Gewoon Linke Aziaat, beloftes aflutsen met omstandige verhalen. En 'Filosofische Wangen' ook nog? En daar dan een kus op ... Wat een geluk dat toen niemand mijn gedachten kon horen of ze lagen beneden nu nog in een deuk. En 'met de hand op het hart', zie mij hier zitten.
Ach, ik ben in goed gezelschap. Als Hemmingway na WOI vanuit het Ritz half Parijs weer opbouwt dank zij zijn champagneverbruik en Dinges, onze nationale zaag, zijn tekort aan dopamine vereffent met cocaïne, waarom zou een gewone mens het dan niet met lupuline mogen. Minder duur en vooral legaal.
Allez, hoe heet ons progressief tekst-vernieuwend nonnenpoweetertje nu weer, die in het wiegen van een cocaïneroes een melopee heeft weten ineen te breien. We hebben recentelijk een godgans jaar aan hem besteed. -dat was 1996 Hij staat in alle schoolboeken. Goed gezelschap, zei ik dus. https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_van_Ostaijen
23h45 : LM slaapt in alle talen. Het geluid dat ik hoor is internationaal herkenbaar en klinkt als iemand die slaapt met hart en ziel. Den Dierbare slaapt met overtuiging, daar valt niks op te zeggen, maar ik moet er sebiet wel naast gaan liggen.
1998-08-16 ~ op zee
Vandaag is 't een halve dag vrij voor de mecaniciens en morgen ook, omdat OLV Hemelvaart op een zaterdag viel. In Brasil zal het niet te warm zijn, want het is winter in het zuidelijk halfrond. Niet te koud ookni, want de bestemming ligt op een 24°Z. Al goed. We hebben drie truien bij voor ons twee. Dat is anderhalve trui per persoon. Dat moet volstaan. We gaan naar Saõ Sebastiaõ Port. foto : https://www.researchgate.net/figure/The-Sao-Sebastiao-Port_fig4_267507228 Een klein sympathiek stadje, of een groot dorp, wist Ava te vertellen. Voor de rest zien we wel. 'k Zag al beelden voor mij van zoiets al Sines in Portugal, zo'n stadje om direct verliefd op te worden, in uw hart te sluiten en te adopteren. 'k Voel dat nu al. -en dat is het ook geworden hoor, magnifiek dorp omdat men de citernen erachter niet kan zien
1998-08-21 ~ op zee
Vijf dagen niks geschreven? Op zee? Tiens. Wat is er de afgelopen week zo allemaal aan vermeldenswaardig gebeurd. Op di-18/08 hebben ze de ketel stil gelegd om te kuisen. Geen ketel => geen stoom => de fuel (brandstof) wordt niet voorverwarmd => geen aandrijving => geen vaart. We lagen op drift maar gelukkig in zeer kalm water, dat viel reuze mee. Ze zouden anders die werkzaamheden niet plannen, denk ik, als er geen kalm water in het vooruitzicht was. Dezelfde dag heeft capt PP-LM eerst nog het man-overboard-manoeuvre gemaakt, maar in stilte, er was geen oefening. We moesten niet trainen in uitkijken ofte watervlaktes scannen. Het was gewoon om de stuurinrichting te testen en natuurlijk om de test te kunnen bijschrijven in het logboek.
Zo rond 11h hoor ik zijn stem in de alleyway : "Dat kan mij niet bommen, ze hadden maar een zwembad moeten voorzien." Tegen wie hij dat zei weet ik niet. -achteraf bekeken, mogelijk tegen Phika (de choff) Iets later komt Ava vragen : "Hebt gij zin om te gaan zwemmen?" "Zwemmen? Waarre? Hebben ze iets ineen gelast, een badje? Zwemmen, toch niet in luik 4 zeker?" (Een tanker heeft geen luiken, enkel tanks. 😊) "Neenee, zwemmen in zee" zei ze. "Waar? Hierre? In volle oceaan?" "Jawel, het is hier te doen en niet tijdens een excursie in Brasil." Hier zwemmen durf ik niet, dat is hier geen zwemwater in volle oceaan. 'k Heb geen zwempak of bikini bij ookni, dat ontheft mij van zwemplicht. 'k Ben wel gaan kijken om fotootjes te maken. De gangway aan stuurboord was tot aan het water neergelaten. Er hingen twee reddingsboeien te dobberen aan een lijntje daar beneden en er lag vijf man in het water te plonsen. Nu nog een haai. Hier zitten zogezegd geen haaien. Nee? Nee. Het water was 24°C maar hier zitten dus geen haaien.
Wiki zegt : De verschillende soorten haaien komen vrijwel wereldwijd voor in alle zeeën en oceanen met uitzondering van de zeer koude wateren rond de noord- en de zuidpool. (...) Andere soorten hebben een wereldwijde verspreiding en komen zowel voor in de Stille, Atlantische en Indische Oceaan en in de Middellandse Zee, (...)
's Avonds wist Vlado te vertellen dat het hier 4000m diep is en dat is te diep voor haaien. Mon oeil! Haaien jagen toch op dieptes waar ze prooi ruiken! Veel of weinig diepte is dus is volgens mij geen argument om het toch maar te wagen. Hij wou weten of ik foto's had van toen hij sprong. -hij was niet via de gangway naar beneden gegaan, hij was van aan boord gesprongen "Nee, ge had moeten aftellen, waarschijnlijk heb ik enkel een reuze-plons water op de foto staan." Die foto wou Dean ook wel : "Look mama, that's ME!" En doordat er niemand op die foto zou staan, werd die grote plons water plots bruikbaar voor verschillenden mensen: "Look, that's me!"
In de namiddag hebben we de bestellijsten voor september afgewerkt, klaar maken om af te geven. LM wou dat de 19de in orde hebben. Er waren nog drie dingen te doen. Dat kon zonder probleem tegen 16h30. Dan zou hij naar boven komen om samen de laatste verbeterbeurt te doen. Want verbeteren moeten we met twee doen. Dan rangschikken, eventueel de layout wat bijwerken en printen. Klaar tegen 18h, ongeveer. En dan afgeven 19/08. Prima planning hè. Zo zijn wij, als het over de job gaat.
Rond 13h30 schuifelt de cheng hier binnen met zijn ZIP onder de arm, om een paar gecomprimeerde bestanden te installeren op de Toshiba. En de Toshiba had ik in gebruik want tegen 16h30 ..., dat had ik beloofd aan LM hè. Maar tegen een cheng kan men niet zeggen dat hij zijn beurt moet afwachten en morgen eens moet terug komen. 't Kan wel, maarreuh ...
Had hij dat uit zichzelf niet eens kunnen vragen of het schikte? Hij zag toch dat ik met iets bezig was? Bestelnummers van negen cijfers intikken doet een mens niet zomaar efkes op automatische piloot hè, ik toch niet. En ik was toch geen kaartspel aan het spelen ookni? Awel, dan had hij kunnen vragen of het schikte. Elementary. Maar nee, pee had besloten dat hij tijd had, dus zou er gezipt worden: bestanden over onderhoudsuren van machinerijen en zo nog een & ander nuttig gedoe dat plots vandaag geen seconde meer kon wachten. En dat het 'niet lang' zou duren. Ondertussen liep de tijd en kon ik niet voort met de bestellijsten. Hier zat ik nu te koekeloeren tussen de verlengdraden en dan straks weer haasten en vergissingen begaan en fouten maken waarschijnlijk ... Ik voelde me de knecht van twee meesters: vanalles een beetje en niks tegoei.
Twee dagen later doet LM die gezipte onderhoudsbestanden eens open. Een puinhoop heeft hij daar gevonden. De rest is stilte. Voor zoveel chaos bestaan waarschijnlijk woorden, maar ik ken ze niet. Dit is nu al de 3de keer dat we dat meemaken. Op vorig schip hadden we het vrij vlug door van cheng Leuke Leu en van cheng HUS, en dan nu van cheng LdG, zij het veel later, en dan nog per toeval, omdat cheng Vander die bestanden hier komen opzetten is.
Nu zijn er mensen die beter overweg kunnen met een gereedschapskist dan met een klavier, dat evenzeer een gereedschapskist is, zij het van een andere soort, gereedschap voor administratie bvb. Maar wat doen die mensen dan in een graad waar administratie ongeveer 80% van de taken uitmaakt?
"'t Is toch soms goed om eens te zien wat ze er van maken hè" zei LM moedeloos. En ik kon niks doen om hem te helpen. Niks.
En nu valt mijn frank waarom de Franse inspecteur van vorig schip, vorig jaar zei dat hij de etiketten voor het magazijn van het machien vanuit Frankrijk zou laten opsturen. Wij wisten toen niet hoe de administratie van cheng LdG er uit zag. Wij waren toen gewoon danig op onze teen getrapt. Persies of wij (ik) kunnen dat zelf niet, etiketten maken en printen. Dat wijst zichzelf uit, dat is kinderspel. In Database van MS-Works gebeurt de omzetting van lijst naar etiket met 1 of 2 toetsencombinaties, terwijl de lijstversie bewaard blijft.
Het jaar daarop heb ik een 1500 etiketten gemaakt voor de stock van mijn pa zijn winkel, 1500 artikels ook met lange bestelnummers. Dat was in drie dagen geklaard, het lijsten typen inbegrepen. Er is écht niks moeilijk aan.
Wat de inspecteur daar toen te zien gekregen heeft in de administratie van cheng LdG, was dan zoiets als wat LM nu onder ogen gekregen heeft? En die inspecteur concludeerde dat als het bij de cheng al zo'n gesukkel was in de administratie, alle anderen van het departement dan ook wel sukkels zouden zijn.
LM houdt het klad van zijn werkboek bij, al jaren. En sinds drie jaren, sinds het werkboek wordt ingetikt, gaat er een kopie mee naar huis. Cheng HUS deed daar toen nogal schamper over, dat was 'overdreven ijver'. Wekelijks een tweede kopie maken, meenemen naar huis en bewaren? Zwaar werk hoor! Niet te tillen, zo'n volle diskette. Van waar dat ontradend manoeuvre? Vermoedelijk was hij zichzelf aan het indekken.
Stel u efkes voor: stel u voor dat de inspecteur in Nantes niet aan de maandrapporten van cheng HUS aan uit kan, omdat die er een soepje van gemaakt heeft. Dan vraagt de rederij de werkboek van de 2de mecanicien op. Daar bestaat een originele versie van en die diskette heeft zelfs een adres, het onze. Wat een vervelende gedachte voor HUS dat er een origineel zou bestaan, ergens in Antwerpen hè. Maar er is nog een reden, vertelde LM: wanneer er ernstige dingen gebeuren, dus niet alleen chaos in het administratief werk, maar ernstige materiële schade en de verzekering vermoedt nalatigheid, dan wordt het werkboek van de 2de mecanicien opgevraagd en dan gaan verzekeringen daadwerkelijk op zoek naar de originele versie. En daarom bewaart LM al zijn notaboekjes en nu ook de diskettes. Want het is allemaal al eens gebeurd, ooit, ergens.
Hallo Noordelijk Halfrond, Hittegolven in Europa en wij zitten hier in Afrika op 10°Zuid met een trui aan te rillen vanwege de airconditioning. Er was geen post. Noch via de Franse rederij, noch via de rederij in Antwerpen. Misschien waren ze van plan het pak naar Philadelphia te sturen. Lap! En we gaan naar Brasil. Zouden ze naar Brasil doorsturen? Antwerpen mogelijk niet. Nantes misschien wel. Samen met de paperassen voor de droge dok. Zou het Lissabon worden?
Soms maakt LM vreemde geluiden. Tijdens het computeren liet hij een zacht langgerekt klaaglijk gejammer horen. Mijn haren gingen er van overeind staan. (Ze zijn er weer lang genoeg voor) Twee bestanden ineens kwijt? Een virus? De wijsvinger verbackspaced? Een acuut geval van Azertytis? Een kakkerlak op het klavier? Dit is de situatie '... én tegenspoed'. Dat had ik in '92 beloofd met getuigen bij. 'k Ging bewust naar de kalme modus en vroeg rustig: "Is er iets?" Dat is een domme vraag natuurlijk. Natúúrlijk was er iets. Waarom anders die eigenaardig lange 'aaaaaaah!'. "Hier zit nog een diskette ín!" zei dat Groot Licht van mij. Ja, soms maakt hij vreemde geluiden.
Dat capt PP-LM een vervelende vent is hebben we al vaker gemerkt maar gisteren was het ergerlijk en erg duidelijk. Hij zegt 'hein' ipv 'wablieft' en nog zo het een en ander, genoeg om enkele bladzijdes te vullen. Maar dat is me teveel gevraagd, al die dure inkt en ook nog al dat goed papier waar bomen hebben moeten voor groeien.
Gisterenavond staat Dean hier aan de deur, hij kwam aan LM een paar zaken over het machien melden. Het gaat over de job, dus moet men de jongen laten uitspreken, zodat hij niet afgeleid wordt en iets zou vergeten te zeggen. Hem niet onderbreken is niet moeilijk: gewoon zwijgen en wachten. Meer moeite vraagt dat niet. Niet alleen omdat het een belangrijk gesprek is, het is ook een kwestie van beleefdheid, iemand laten uitpraten.
In het midden van de jongen zijn relaas klinkt van uit de alleyway :"Dean!" (en het wordt Deen uitgesproken, niet Dien, waarom dat zo is weet ik niet.)
Dean werkte eerst zijn mondeling verslag af alvorens zijn hoofd te draaien naar The Master's Voice. Hij was tegen zijn baas bezig over de job en job gaat voor. Drie seconden later "Dean!" Niet hoger of lager, wel even eisend. Nog drie tellen later hetzelfde en even dictatoriaal. (Maar laat gotverhierenginder die mens uitspreken, die is bézig, over de job, merde!) Ja gisterenavond was het is zes seconden duidelijk voor alle drie de aanwezigen hier. Als men iemand wil spreken dan telefoneert men of gaat kloppen aan de cabine, dan staat men niet te roepen in de alleyway. PP-LM is nog maar eens zo'n exemplaar van 'wel een opleiding maar weinig opvoeding'. Daar moeten we dan U tegen zeggen.
Gisterenmorgen heeft een van de TOTAL-heren een speciale briefing gegeven, omdat de lading waterstofsulphide bevat. (H2S, de rotte eiergeur) Voor de duur van de laadoperatie worden de veiligheidsvoorschriften verscherpt : 1° Niemand aan deck die er niet moet zijn voor de job. Een luchtje scheppen mag enkel áchter het kasteel, vooraan zou het naar adem happen kunnen worden. 2° Wie aan deck moet zijn voor de job, peilen bvb, niet alleen gaan en met de juiste maskers aan. 3° Enkel langs de deuren van het maindeck naar buiten. De buitendeuren van alle hogere decks moeten gesloten blijven. 4° Niet aan deck met iets dat vonken kan veroorzaken. (een fotoapparaat onder andere)
Nu heb ik gisterenvoormiddag een keer of twintig onze buitendeur horen opengaan. Welwel, en wie houdt zich niet aan de voorschriften? Gisterenavond waren er kanjers van vissen gevangen op het achterdeck. En die moesten op de foto. Hey, dat kon ik niet meer aanhoren, dat ging er bij mij niet meer in. - Mogen we wel? vroeg ik Ava. - Wat? deed Ava. - Fotograferen, flitsen ... er is vanmorgen toch een speciale safety-briefing geweest? - Mogen we niet? Ava keek naar cheng Vander. - Feitelijk beter niet, zei hij, en dat toegeven ging niet van harte. Hij was vergeten zijn vrouw op de hoogte te brengen van de verscherpte veiligheidsmaatregelen. Hoe noemt men zoiets? Dat is toch geen verantwoordelijkheidsgevoel? Het ontploffingsgevaar is er dus niet voor Zijne Ongenaakbaarheid maar de 21 ander mensen aan boord mogen ontploffen, inclusief zijn echtgenote ... Hij is daar ter plekke danig in mijn achting gezakt. - 'k Kan die kanjers ook binnen fotograferen, zei Ava. Zo loste zij dat op. Kijk, zo simpel is het.
Rond 15h zouden we hier losmaken en dan enkele uren driften tot de heren van TOTAL klaar zijn met de vrachtbrieven en ander noodzakelijk papiergedoe. LM vertelde dat een schip hier in Lombo Est eens drie dagen heeft liggen wachten op de vrachtbrieven. TOTAL had ze opgemaakt voor een bestemming die ondertussen veranderd was. Wat een dure grap zal dat geweest zijn, drie dagen blijven driften. Als die mannen sebiet onze papieren opmaken voor Philadelphia dan liggen wij hier ook drie dagen want het moet Brasil zijn.
Dat Brasil onze volgende bestemming is heeft LM gisteren officieel vernomen van cheng Vander. Het schip gonsde al twee dagen, maar nu is het officieel bevestigd. Nu staat het vast.
LM en ik waren al enkele dagen bezig met de driemaandelijkse bestellingen voor het machien, voor de maand september. Die moesten tegen morgen verzendklaar liggen. Ineens was het niet meer dringend, want in Brasil wordt dat toch niet geleverd. Nu zijn we eens goed intijds, én met de nodige verbeterbeurten, en zonder jachten & jagen, nu is 't niet meer dringend. Tijdens het printen van de bestellingen vallen we zonder inkt. Tja, gewoonlijk is dat tijdens het printen hè dat een mens zonder naft valt. Geen ramp, niks dringends, morgen nog eens vragen want tegen dan hebben ze beneden wel gedaan met vissen. Al goed dat het maar inkt is dat we nodig hebben en geen hoestsiroop bvb.
Het strijkijzer staat niet in de kleine laundry van ons deck. De strijkplank staat er wel. Zou iemand op zijn bureau strijken?
1998-08-15 ~ op zee
Gisteren vierden we de verjaardag van Renato in de recreationroom van de matrozen. Groot evenement weeral. In de vroege vooravond was er wat heen en weer geloop hier te onzent om een fax verzonden te krijgen. Het is gelukt. Twee keer, naar beide geadresseerden. LM heeft dat in orde gekregen. Toen hij opnieuw de feestelijkheden vervoegde was ik fotootjes aan het maken van Renato in ontbloot bovenlijf en in bodybuilder poses. Dat had Renato nog tegoed, wie Azegt, moet Biceps laten fotograferen.
Wat vooraf ging : Vorige maandag op de verjaardagsfuif van ch.kok Benjie had Renato met veel fanfare staan vertellen dat hij les mag geven aan fitness instructeurs en dat hij met zijn programma in een paar weken tijd ongeveer iedereen hier aan boord in olympische topvorm kan krijgen. Dat we hem maar eens moesten volgen, we zouden spectaculaire resultaten beleven aan ons eigen lijf, als we hem maar lieten doen, enz, etc. Enkele van de aanwezige heren, tweemaaltwintigers, vertegenwoordigers van het decadente Westen en het gezond verstand, aanhoorden die praat in filosofische kalmte en met de nodige dosis zout. Kaliumzout natuurlijk. Men moet een beetje aan de bloeddruk denken, vanaf een bepaalde leeftijd.
Gisteren staat Renato in tegenlicht met de TL-lampen van de alleyway en ineens valt me op dat onze gediplomeerde fitnesser een buikje heeft van ongeveer vier maanden zwanger, dwz een behoorlijk geslaagd buikje voor een fitnesser. Of nee, nutritieve liederlijkheid. Aha! - Come on Athlete, show your muscles : picture. Hierzo, tegen dat schot da's een mooie background om een foto te maken van uw gebronsde biceps. Gevleid en gewillig liet hij zich meetronen door mijn linker armpje en deed verhip wat ik hem zei. Stel u voor. En ik kreeg hem nog zo gek dat hij een paar bodybuilderposes wou aannemen. Daarvoor trok hij zijn T-shirt uit ook nog. Wamoettedaarvoorzijn ...Gedwee? IJdel? Groot ego? Gedweeë slaaf van het eigen groot ego? Ja, misschien dat laatste. Gewoon snul dus. Het verstand komt niet voor de jaren maar mét de jaren komt het toch ook niet. Dat was maar weer eens aangetoond, dat stond daar te blijken tegen het beige schot waarop die gebronsde biceps goed zouden uitkomen. Op dat ogenblik kwam LM terug van wezen faxen op de brug. In het voorbijgaan zei hij tegen Renato : "Tuck in your belly". Jamaar! Dat buikje was puur de fout van ch.kok Benjie. Hijzelf zat daar voor niks tussen. Zijn buikje was andermans schuld.
Daarop kreeg cheng Vander last van zijn mannetjesputterij : als dat wijfke van den 2de meent biceps en ingetrokken buiken te moeten fotograferen, dan kan ik nog wat anders, ondanks mijn buik. Dat ik Renato erdoor aan het sleuren was, is ongeveer iedereen ontgaan, zelfs Fred (2de de stuur) die van geboorte toch een dubbele bodem in het kwadraat heeft. Cheng Vander ging een staande stoel opheffen bij een van de voorpoten, met één hand. Dat was de opdracht en de cheng ging tonen hoe dat gaat. Het ganse gezelschap gaat mee op de buik liggen om te kijken of de cheng de stoel van de grond krijgt.
De cheng heeft iets in de rechterschouder en mag daarmee absoluut geen inspanningen doen, zelfs niet pingpongen en dan steekt hij zo'n krachtspel in gang. Ava kreeg bijna iets.
"Met de LINKER arm, Chef!" riep ik ook op de buik en van achter het objectief. Zeer subjectief natuurlijk, maar 't was om Ava te steunen. De blik die ik kreeg van de cheng? Awel, we zijn nu 24hrs later en ik heb nog altijd last van blikvergiftiging.
Toen trokken ze de nauwsluitende kap over hun hoofd. De ene duiker nam zwembril en mondstuk aan. Hij zou lucht krijgen uit de flessen die hij op zijn rug droeg. De andere kreeg een integrale helm, in een soort soepel materiaal over zijn hoofd met een darm voor luchttoevoer via de compressor en met een kabel voor de klankverbinding met de monitor. Maar hij had evengoed luchtflessen bij en een mondstuk, mogelijk voor het geval de compressor het liet afweten. Met de helm werd hij geholpen. De assistent moest die waterdicht afsluiten. Voor de rest deden de duikers alles zelf. Waarschijnlijk is dat een veiligheidsprocedure. Zelf doen, is dat bij valschermspringers ook niet zo?
Ze gingen op de rand van het bootje zitten, tuimelden achterover en verdwenen uit het zicht. Wat ging dat rap ineens. 'k Denk dat ik enkel opspattend water op de foto zal staan hebben. Konden ze niet luidop aftellen, dan had ik geweten wanneer ik moest afdrukken. Eigenlijk had ik het toestel op 'snel' moeten zetten, en de knop ingedrukt houden. De assistent gaf de luchtdarm en de klankkabel ver uit, ik telde een 60 armlengtes. Ze werden samengehouden met brede stroken tape.
De duikers waren weg en ze bleven weg. Van iets vóór 11h tot 12h40, dat is bijna twee uren. Bevatten die flessen zóveel lucht? De ademhaling van de duiker met de helm kwam versterkt door de luidspreker bij de monitor daar beneden. Het was een grellig geluid à la Dart Vedar, maar dan voor echt. We konden zijn stem horen maar niet luid genoeg om tot boven aan boord te verstaan wat hij aan het rapporteren was. Met die klankversterking had luidop aftellen voor de fotograferende medemens, zijnde ik, best gekund hè. Het bootje is de ganse stuurboordzijde van het schip afgegaan. Het was ondertussen al 11h45 geworden en LM was er komen bij staan. Van uit het bootje liet cheng Vander via de walkietalkie weten aan LM dat we Ava moesten verwittigen dat hij later aan tafel zouden zijn.
Amai, dat bleef maar duren. En sebiet bakboord ook nog? Maar nee, de duikers gaan gewoon onder de kiel door en bakboord wordt gelijk mee gecontroleerd. Kan dat? Ja dat kan. 't Is te zeggen, ZIJ kunnen dat. Niet zelf aan beginnen hè.
We stonden toen al aan de lifeboat, vlakbij het kasteel. Van het masthuis tot de lifeboat, minder dan een halve scheepslengte had de onderwaterinspectie al anderhalf uur geduurd. Dan zal het wel grondig gebeurd zijn zeker? Het was 12h30. De mensen die al gegeten hadden kwamen een kijkje nemen. - Zwemmen ze? vroeg Vlado. - O ja, al anderhalf uur zijn ze aan het zwemmen. - Waar dan? Hij leek teleurgesteld dat er niks te zien viel. - Duikers? Onder het schip. Duikers duiken hè Vlado, ze werken onder water.
Mogelijk verwarde Vlado deze mensen met vakantie-snorkelaars in Kroatië, die komen regelmatig boven water. Maar beroepsduikers werken met apparatuur en zij komen niet zomaar af en toe boven omdat het hen schikt.
We waren nu al voorbij de lifeboat. Het bootje beneden verdween af en toe onder de ronding van de scheepswand en verdween zo uit ons zicht. Nog altijd geen beweging te zien van de kant van de duikers. Ineens werden de luchtdarm en de klankkabel binnen gehaald, het bootje verscheen weer in 't zicht. Ha! Ze zijn op komst. Ik was zo blij als een klein kind. Er werd nog meer kabel binnen gehaald. En nog meer. En nog ... "De duikers komen boven! Ze komen, ze komen. Kijk. Daar! De ene. Daar! De andere." Zo was ik aan het tateren.
Nu herinner ik mij dat ik dat toen een tamelijk emotioneel moment vond. Ik was heel bij en heel opgelucht. Wat had ik gedacht, dat ze een routineklus niet zouden overleven? 'k Was toen al 46j maar ik was blij als een kind.
'k Had een applaus willen in gang trekken maar ik had mijn twee handen nodig om foto's te maken. Iets later had ik mijn twee handen vrij, maar toen stonden ze hun pakken al uit te trekken. Een applaus zou dan verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Ze waren zich aan het uitkleden door de aard van hun beroep. Niet om te Chippendalen. We hebben efkes gewuifd en we gingen binnen. Van de zes mensen in de twee bootjes daar beneden hebben de twee duikers en hun assistent geen ene keer naar boven gekeken. Zeker weten. 'k Heb aan deck gestaan en daar rondgehangen van 09h tot 12h40. Zijn zij zó geconcentreerd bezig? Zelfs dutten doen ze geconcentreerd, denk ik. Amaiamai, wat een voormiddag. 'k Was een beetje duizelig : gedurende 3,5 uren onafgebroken in de echte ongepollueerde, want Afrikaanse, buitenlucht gestaan. Met geen enkele sigaret tussendoor, om te roken moet men naar binnen en dat wou ik niet, want dan zou ik iets kunnen missen. Da's teveel gezond gedoe ineens. Vooral teveel zuurstof. Ik had een ijl hoofd toen, echt waar.
LM zegt zojuist dat de duikers poeierdroog uit het water kwamen. Poeierdroog onder hun duikerspak wil dat zeggen. Hij wist het zeker, want ze droegen boxershorts en nat zouden die shorts aan hun lijf geplakt hebben. LM wist dat de shorts droog waren omdat hij iets langer aan de reling blijven staan is dan ik. We hebben wel foto's van 2hrs vroeger, wanneer ze hun pakken aantrokken.
Amai, wat een voormiddag, we zijn al 24hrs later en ik heb er nog rode oortjes van. Letterlijk rode oortjes. 'k Heb gisteren bijna 4hrs aan deck gestaan. De meeste tijd stond ik over de reling gebogen om te volgen wat daar beneden gebeurde en te zien was. Er was geen zon, maar wel UV blijkbaar, en mijn nek en de achterkant van mijn oren zijn verbrand. En de zijkanten van mijn gezicht voelden ook zo. In het midden niet, niks. Zo rond 14h begon ik iets te voelen. Potdorie, dat voelde als een zonneslag. Maar we hadden heel de voormiddag geen streepje zon gezien. 'k Ben eens in de spiegel gaan kijken. Dat was schrikken, een carnavalskop. Rood aan de zijkanten en in het midden wit. En achteraan alles knalrood. Ik was persies een vuurtoren. Nu ik gezien had hoe rood ik was, deed alles twee keer zoveel pijn. 'k Heb er aftersun opgedaan, royaal veel. En ín de oorschelpen ook, want daar deed het ondertussen ook pijn. Aftersun helpt.
- Yoghurt op smeren, zei Vlado 's avonds aan tafel. - Met of zonder fruit, vroeg LM. - Zonder. - Met aardbeien zou anders de goede kleur zijn.
Het rood is nu al minder rood maar mijn vel trekt alsof het gekrompen is. - Hoe kan dat toch, vroeg LM zich af, ik heb toch ook een vol uur aan deck gestaan en ik heb niks. Jaja, maar zijn overall heeft een kraag en hij draagt ook nog een handdoekje om zijn nek. Zijn nek is dubbel beschermd. Ik stond daar met een T-shirt, niks bescherming nek, niks kraag en zo heb ik een volle laag UV gekregen. We hebben een goed hoofddeksel in de kast liggen. Een katoenen petje met een ruime lap aan genaaid om nek en schouders te beschermen voor wanneer LM job aan deckmachinery te doen heeft in volle zon. - Toch gemakkelijk wanneer een mens het juiste gerief bij heeft, zei LM. - Maar er wás gisteren geen volle zon, het was grijs overtrokken weer.
Op de video van de duikers was niet veel te zien van zo dichtbij gefilmd, wist Phika die avond te vertellen. Tuttut, dacht ik, 't zou interessant kunnen zijn. Natúúrlijk is dat van dichtbij gefilmd, het gaat toch over de huid van het schip, niet over het silhouet.
In Rotterdam heb ik eens een duiker kunnen volgen op de monitor in een camionetje. Ik werkte toen nog als stewardess en de middagservice was gedaan. Ik ging buiten wat lucht happen. Op welk schip het was weet ik niet meer. Toen ik zag wat daar beneden te beleven viel ging ik de gangway af. Aan de open zijdeur van het camionetje bleef ik staan tot iemand van de twee heren tijd voor mij had, want ze waren geconcentreerd op de monitor aan het volgen wat onder water gebeurde. Ik mocht instappen en meekijken. Regelmatig gaven de heren een woordje uitleg. De duiker droeg een harde helm met bovenop een camera gemonteerd, omdat hij beide handen moest vrijhouden. Hij inspecteerde de onderbouw van de kaai en had beide handen nodig om stalen van het beton de schrapen. Die beelden waren ook van zeer dichtbij en ik vond dat allemaal reuze³-interessant. -Discovery Channel nog voor het bestond, en in het echt
Vanavond is er bericht gekomen dat we niet naar Philadelphia gaan maar naar Brasil. Dat is één van de mogelijkheden. Het is officieel, maar het staat nog niet vast. -dat is een serieuze nuance hè Of iedereen daar gelukkig mee is weet ik nog zo niet. De mensen die pas aangemonsterd zijn en het jong volk misschien wel. Capt PP-LM zou afgelost worden in Philadelphia. Of die aflossing doorgaat in Brasil wordt nu een andere kwestie. En naar welke droge dok gaan ze ons dan sturen na Brasil? Want volgens het verslag van inspecteur K moeten we toch de droge dok in? Lissabon zal het waarschijnlijk niet meer worden.
'k Zou ooit eens gezegd hebben dat als het schip naar Brasil ging, ALS, dat ik Vlado dan voor drie dagen zou aflossen in het machien. Daar wist hij mij vanavond aan te herinneren. - En waren daar toevallig getuigen bij? vroeg ik. - Yes, 2nd engineer, zei hij triomfantelijk. - O, maar LM mag niet tegen mij getuigen, Allemaal larie, wuifde hij. Vlado heeft er een goed oog ik dat ik hem kan aflossen in Brasil. Als het aan hem ligt komt dat dik in orde. Wat LM daar van vindt is bijzaak.
De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren. Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek. De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.
De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos? "Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord. Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij. Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.
Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had. Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie. De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!
Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou. Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk. 's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.
De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk. In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw. Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling. LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen. Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen. 'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar. Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.
1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon
We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar. Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest. Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.
'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut, dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.
1998-08-10 ~ op zee
Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.
Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd. Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis. Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.
Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn. Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen. "Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean. Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen. Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor.
Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet. Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk. De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit. Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet. Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig. De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè. En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.
Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip. Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG. De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten? Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt. Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug. Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks. We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.
In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro. En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden. 'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul. En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden, zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel. Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen. Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.
Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij. De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander. Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie. Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal 'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien. Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in. Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes.
Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes, Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf. Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort,voort ... Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar. Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt. Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.
Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen. Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.
Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager. Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten. X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser) De assistent testte verder. Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks. Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.
Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker. In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon. En beneden dutten de duikers. 'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren. Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk. De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek. En de duikers, zij dutten voort. Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout. De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn. Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.
Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan. Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer. Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond? Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten. Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.
De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading, lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.
Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien. De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie. Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien. De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie.
De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait. Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie), rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan. Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie. Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen?
Zo'n wondermiddel is die zalf nu ook weer niet. Om de 4 hrs opstrijken, 10 cm. Elke vier uur toepassen, 10 cm zalf? Sebiet is die tube leeg nog voor alles genezen is. Daarstraks sla ik een oude Reader's Digest open en wat lees ik daar: tendinitis van nek en schouders is een kantoorziekte. De elleboog wordt er ook nog bij vermeld. Verder was het artikel een gegoochel met % hier en % daar. Ja, als er van iets een statistiekske gemaakt wordt zit ik daar mee in. Dit lijf begint te verslijten. Kan ik het nog inruilen? 't Mag van 't zelfde jaar zijn, maar dan een steviger versie. Met sterker gewrichtsbanden bvb, dubbele, om zeker te zijn. En misschien met een groter geheugen. En wat was er zo nog allemaal voor verbetering vatbaar, nu ik toch aan het bestellen ben ...
De laatste mango, gekocht in Abidjan vorige maand, heb ik vandaag open gesneden. Binnenin was de pit al beginnen schieten, zoals ik gehoopt had. Met het mes wil ik het teveel aan vruchtvlees een beetje wegsnijden, snij ik die scheut toch wel over zeker! Daar ging mijn plantage.
We hebben veiligheidsoefening gehad. Met die reddingsvest op nek en schouders sprongen de tranen me in de ogen van de pijn. Wie zou nu denken dat een lichtgewicht life-jacket zo'n marteltuig kan zijn. Ik voel me als een blok hout.
Toho heeft twee CD's laten zitten in de Sony van de bar. 'k Heb ze al in een mapje gestoken en ze worden hem toegestuurd wanneer we afgemonsterd zijn. Als ik zijn adres te pakken krijg. -dat is dik in orde gekomen, toen bestonden nog telefoonboeken. 'k Heb lang met zijn moeder gepraat.
Gisteren hebben ze ons liggen gehad, Dean en Vlado. Eindigen op dubbel, zegt het reglement. Daar hebben ze met de goedkeuring van choff Phika rap een mouw aan gepast, want ze stonden op 1. Dat is onpaar. Dus had ik toch goed begrepen dat er iets onregelmatigs aan de gang was. Het kwam in mijn hoofd niet op dat Dean en Vlado iet of wat implicatie van het derde artikel in het reglement ingewikkeld zouden vinden en een short cut zouden nemen. Welwel ... was het berekeningetje te ingewikkeld voor de heren? En dan maar rap sjoemelen. Ik dacht dat sjoemelen een Belgitude was. 'k Heb me daar laten beduvelen waar ik bij stond. Ava had het sneller in de gaten dan ik. Ze heeft er niks over gezegd, vertelde ze daarstraks, ze heeft het zo gelaten omdat het een darts-festival is, en de competitie is maar een aanleiding om leute te maken. -tenzij voor de haantjes dan (?)
Tegen Renato en Alex hadden we geen kans, we liggen er uit, Ava en ik. De heren echtgenoten liggen er ook uit. Nu we niet meer moesten meedoen konden we genieten van het spektakel. 'k Heb de nodige foto's gemaakt, er zijn historische cijfers gescoord en die staan allemaal op foto. 'k Moest wel. De Filipijnen verwachtten dat. 'k Was de plaatselijke pers en sommigen wilden hun worpen vereeuwigd zien : "Madammy, picture!"
Ah, over foto's: 22/07 in Philadelphia werden we gelichterd, tegelijkertijd aan weerskanten van het schip, voor mij was dat nieuw. Aan stuurboord lag de Integrity weer (de lichter) en aan bakboord de Liberty, een duwer met barge. 'k Had een batterij en filmrolletjes en ik heb alles gefotografeerd wat er te fotograferen viel. De barge, de lichter, dit schip ... noem maar op. Meer viel er eigenlijk niet te fotograferen hoor. Vanuit de mast van de monkeybridge, van op de zevende trede zijn de drie voorpieken samen in beeld te krijgen. Maar dat houden we nog efkes stil. Ik met mijn hoogtevrees in de mast gekropen? Ja, alles voor een goeie prise, een goede gezichtspunt. Den bibber komt dan later wel, maar sommige foto's zijn die prijs waard vind ik. De Liberty en de Integrity zijn oude bekenden van begin juni. Toen kwamen ze een voor een. Misschien wilden ze eerst uittesten of de manifolds aan weerskanten van het schip wel werkten? Dat is zo. Ze werken aan weerskanten. En nu kwamen ze tegelijkertijd en ging alles dubbel zo snel, want ze lichterden ons aan weerskanten tegelijkertijd.
'k Heb een opmerking gehad van Fred (2de stuur). Een batterij aan deck is een risico op vonken. En aan boord van een tanker kan zoiets niet en al zeker niet tijdens een los- of laadoperatie. Ook als de flits niet afgaat werkt de batterij, bvb tijdens het zoomen. Chetver, dat wist ik niet.
1998-08-01 ~ op zee
'k Ging iets schrijven. Tegen dat de laptop gestart en wakker was, was de ingeving weg. Zucht. Als ideeën mussen waren dan wil ik geen verlichtingspaal zijn maar de boompje veel takken en ruim gebladerte. Daar komen meer mussen en misschien, misschien blijven ze daar iets langer zitten.
In Philadelphia heb ik een doos waterverfjes gekocht. Met penselen. In de kinderafdeling. 'Pre-school' = voor kleuters tot vijf jaar en andere prille beginners. Compleet afwasbaar en niet giftig. Dat laatste vind ik voor onze leeftijd wat overdreven, maar ja. En wasco-stiftjes met zilveren glinsters in. Ze hadden geen andere. Er is al een probeersel geslaagd, maar dat zal beginnersgeluk geweest zijn. Of het was goed kartonpapier, dat kan ook.
In Philadelphia hebben wel zes of zeven mensen sportschoenen gekocht. Voor 't geval er nog eens gepingpongd wordt. Met het dartstornooi stond daar dus een aantal mensen te blinken met goednieuwe sportschoenen. Die van mij zijn blauwe baskets omdat ik ik iets stevigs aan de enkels wou, zodat ik de gewrichtsbanden een beetje kan insnoeren, een beetje steun geven. Sportschoenen hoger dan de enkel, top-high dus, heb ik niet gevonden. Dat stond ik uit te leggen aan Dean, dat ik die niet gevonden had. - Niet aan een schappelijke prijs, kwam LM tussen. (Hoe dat hij het weet hè, en hij was er niet eens bij.)
Die baskets waren All Star, iets van een 15 USD (± 450 BF toen) en dat vond ik doenbaar qua prijs. Het was enkele jaren voor All Stars een heropleving kende en een duur mode artikel werd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Converse_(schoenenmerk) De mijne, zes of zeven keer gedragen en nog in de doos, zijn al een hele tijd naar de Kringwinkel.
Het volgend pingpongtornooi zou dubbel zijn. Naar verluidt geweldig plezant om spelen. De ploegmaats moeten om beurten aan slag, als ik goed begrepen heb, dus moet men na elke slag achteruit en snel, om de medestander de speelruimte te geven. Wie dat vergeet of niet snel genoeg is krijgt het palet van de medestander in het gelaat. Geweldig geestig dus. We zullen het EHBO-kistje maar weer meenemen.
1998-08-03 ~ op zee
Vanavond hebben Dean en Vlado het darts-tornooi gewonnen. Na een euforie komt er bij Vlado vaak een anticlimax. Hij is pas 22, hij was 14 toen de oorlog in Joegoslavië begon. Pas 14, dat is een zeer ontvankelijke leeftijd. Wie weet wat het manneke allemaal heeft moeten zien en meemaken. Vanavond was ik op het juiste moment op de juiste plek. Hier volgt het gesprek, maar als ik zijn Engels vertaal is het gebalde weg volgens mij.
Hij noemt mij Madammy en spreekt soms onbewogen over de meest afgrijselijke dingen, als hij niet de clown aan het uithangen is, maar dat was twee uur vroeger.
22h30 : 'k Ga nog wat verder typen, 'k ben toch wakker.
'k Kom terug binnen in de bar, na de wedstrijd. Er zit nog zeven man. - Ha Madammy, zegt hij. En hij zwijgt drie seconden. Ik dus ook. De rest babbelt voort, ze kennen dat luidruchtig wezen. Enkel Miro luistert mee. Do you know a war? vroeg hij stil. Zo terloops, do you know a war, of ik misschien de dichtstbijzijnde oorlog wist zijn of kende. Jammer dat ik Vlado's Kroatisch accent er niet kan bij typen, de rollende R's onder andere. En sommige intonaties. - No, zei ik met een flauw glimlachje. Niet nee schudden, niks in de stem leggen, geen lichaamstaal, geen stembuigingen, gewoon voorzichtig : no. - So ... you don't know any? Nogal hoopvol klonk dat. Als ik er geen kende of gekend heb, had hij dan gewonnen?
Dan pas ben ik gaan zitten en zei dan ik na WOII geboren ben, maar familie en kennissen van mij hebben die wel meegemaakt en verhalen over ... Hij knikte. Jaja, die verhalen kent hij ook. - But yourself, no? - No ... maybe Vietnam. From a distance. Newspapers. Zijn ogen werden groot. Vietnam? We hadden het wel over Europa hoor. - So. No war.Dat was een vaststelling. Not the smell, not the sound, no nothing. - No, no nothing. Er volgde een halve minuut stilte: - You are lucky. Weer een vaststelling, zonder emotie.
'k Kan zijn toon niet in dit getyp leggen. Hier zegt een jongen van 22j op een evenwichtige manier : ge hebt geluk. Zonder krachttermen, zonder ons te benijden om een leven zonder oorlog.
Bovenstaande lijnen zijn een sneer naar mijn vader, die vond dat zijn dochters gvd ook maar eens een oorlog moesten meemaken. Dat heeft hij vaak genoeg herhaald. Als vaderschap kan dat tellen hè, jonge mensen een oorlog toewensen.
En er is niks dat ik kan zeggen om Vlado te laten weten hoe ik zijn zielegrootheid bewonder. 'k Kon het hem niet duidelijk maken, want daar is Scheepsengels niet op voorzien, het is een werktaaltje. - I know, zei ik voorzichtig. Hij knikte eens.
Nu probeer ik het woord te vinden dat het verschil aanduidt tussen 140 minuten geluid van Colette en consoorten, buiten gekwaak & getater is er niks te horen geweest, en 14 minuten Scheepsengels van Vlado die tijdens de stiltes zeven boeken of een half jong leven vertelt.
02h: een roller van formaat. Zo ineens? Bôf, neuh. In de vooravond hadden we al enkele aankondigingetjes gehad. 'k Had al een en ander zeevast gezet, het koffiemachientje en de mokken en zo nog wat kwetsbaar gerief. Daar lag alvast antislip onder, maar better safe than sorry. En dan nu die roller. Geen ramp, in deze cabine werd iemand wakker om in te grijpen en nog een aantal dingen tegen de vloer te zetten. Door die plotse roller was er ook alarm van het machien. LM werd wakker om daar te gaan ingrijpen. Zo doen wij dat. Hij beneden, ik boven. Alles onder controle. En op den duur wordt een mens zo wat blasé ook : ach kijk, een roller, welwel, dat was lang geleden. Ja echt, het was lang geleden, sinds vorig schip.
We liggen in Wilmington bij Philadelphia. Dit is de tweede kaai die we doen. Aan alle briefschrijvers, gegroet, aan alle niet-briefschrijvers evenzeer. Eergisteren hebben we post ontvangen. De antwoord-brieven zijn vertrokken naar België met Toho.
Gisteren, toen we aan de eerste kaai lagen zijn Ava en ik gaan boodschappen doen in het centrum van Philadelphia. Cheng Vander en LM waren om beurten van wacht en geen van beiden kon mee aan de wal want ze moesten slapen of werken maar niet tegelijkertijd, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Was weer havenwacht, 6hrs-op-6hrs af.
In '92 of '93 hebben de mecaniciens dat ritme elf dagen volgehouden, aan boord van schip 22 of 23 op anker voor Sullom Voe, bij een van de Shetland eilanden. Maar dat is een verhaal apart. Het was er koud en vochtig en ik hoopte maar dat geen van hen een longontsteking zou oplopen. Toen was ik continu bezorgd en bij momenten ook bang.
Ava en ik zijn efkes een grootwarenhuis binnengestapt, Lord & Taylor, het vroegere Wanamaker. https://en.wikipedia.org/wiki/Wanamaker%27s Mr Wanamaker was een rijke koopman in de eind jaren 1800 en zo is dat warenhuis ook gebouwd, in stijl en met grandeur. Hij heeft daar een monumentaal orgel in ondergebracht en nu nog altijd wordt op dat orgel gespeeld om de cliënten aangenaam bezig te houden. Behalve op het moment dat wij er waren. Er stond wel een boekentas naast de console. Misschien had de organist(e) toen koffiepauze. Capt PM -de vorige capt- had begin juni gesproken over een orgel-'collectie' maar dat zal een abuus geweest zijn. Er staat maar één orgel in Mr Wanamaker zijn warenhuis. Maar wel een heel³ groot. Amerikaans groot. Lord & Taylor is zo hyperchic dat de tenuekes in de vitrines niet geprijsd zijn. Binnenin Art Nouveau en Art Deco en zo, alles zeer elegant. En wij tweetjes is stapkledij met onze caddy daardoor. Orgel bekeken, foto 's gemaakt, folder meegeritst en weer weg. De console staat ver van de pijperijen, met aan de rechterkant de collectie van Ralph Lauren en links Versace.
Voor de rest hebben we ongeveer alle interessante hoekjes van de stad gemist, vanwege een of ander ingebeeld tijdsgebrek. Vanmiddag zag ik in een folder die in de mess lag dat we echt alles aan onze neus hadden laten voorbij gaan én het was allemaal binnen loopafstand. Miljaar! De legendarische boekenwinkel Barnes & Noble oa. Men verdwaalt er, zo groot. En daar zijn we dus niet geweest. -'k heb nu nóg spijt
Vandaag liggen we tegen de kaai in een gemeente die Marcus Hook heet, nabij het stadje Wilmington. Marcus Hook is een klein dorp met een enorme raffinaderij. Het gemeentehuis van Marcus Hook is een kubus met een veel te monumentale trap want hij steekt uit tot voorbij de zijgevels. Mogelijk zijn ze de bouw begonnen met de trap en toen het geld op was hebben ze er een gemeentehuisje achter gekwakt. Ofwel hebben de bestuurders van Marcus Hook eerst de kubus gebouwd en toen die enorme trap laten overkomen van een of ander vervallen kasteel in Europa. Dat kan ook. voor uitleg met foto's : https://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Hook,_Pennsylvania
Bij dat gemeentehuis staat een plaquette, de chauffeur (*) van Sunoco was zo vriendelijk die efkes voor te lezen: rond 1640 was hier een nederzetting van Zweden en Nederlanders. In de Nederlandse naam van de plek kwam de naam Marreties voor. Dat werd later veranderd in Maarten en Marcus. Over HOOK stond niks vermeld, maar het zou regelrecht van HOEK kunnen komen. De man was het met me eens dat Marreties Corner (hoek), het stuk land van Marretie/Maarten/Marcus meer zin heeft dan de 'haak' (hook) van Marcus. Een stuk land in een uithoek?
Marretie was misschien het dochtertje van de allereerste Nederlandse zeekapitein die daar voet aan land zette. Of Mme Marretie was een lokale beroemdheid die als kleine zelfstandige werkte en vanwege haar beroep en voor de discretie in een uithoek buiten de nederzetting woonde, alwaar zij oa een kleine drankgelegenheid uitbaatte. En als Marcus Haak nu eens een piratenkaptein was? Pft, daar wist Marretie raad mee. Of misschien was zij de vrouw van de veerman? -allemaal larie hoor, maar 't was wel plezierig fantaseren
(*) 'k Schrijf wel de chauffeur van Sunoco, maar eigenlijk was het iemand die aan de gates iets kwam leveren en ons heeft laten meerijden. Want om daar aan een taxi te geraken, amai. Marcus Hook is een slaperig dorp. In Zandvliet valt er meer te beleven, denk ik. Daarom heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij ons wou laten meerijden. 'We asked him for a ride'. We zijn in drie verschillende winkelcentra geweest vandaag en we hebben bijna alles wat op onze lijsten stond, bijna-ongeveer.
1998-07-29 ~ op zee
We hadden weer eens vliegen aan boord toen we tegen de kaai lagen. Van die kleine venijnige grijze steekbeesten. We hebben geen vliegenmepper bij dus moest er ene op de boodschappenlijst geschreven worden. - Wat is vliegenmepper nu weer in het Engels? vroeg ik. Hier staan drie woordenboeken, maar ik vroeg het aan LM, dat gaat sneller. - Mouche-tik, zei hij zonder te moeten nadenken. - ? - You see a mouche, you give her een tik, zei hij. En toen kreeg ik de slappe lach en ging niks nog snel. -en nu ook weer slappe lach, met een grapje van 22 jaar oud We spreken al meer dan drie maanden drie talen door elkaar. Misschien is dat wat lang om alle woordenschat netjes uit elkaar te houden. Ons Nederlands vertoont nu meer en meer importwoorden. Sinds Toho afgemonsterd is, zijn LM & ik de enige Nederlandstaligen van de zeven Belgen hier aan boord. We sussen ons met de gedachte dat we de puzzels van Standaard-Magazine nog opgelost krijgen, er is niks onomkeerbaars aan de hand. Mouche-tik nu ons woord voor 'fly swatter'. Ondanks de slappe lach heb ik de vertaling toch kunnen opzoeken.
Tijdens onze geslaagde boodschappenronde heb ik kantoenen werksokken voor LM kunnen bijkopen. Twee pakken van zes, van Hanes, de lokale Trois Suisses. 1° Ze zijn 100% katoen, dat is belangrijk voor de absorptie, dus tegen de bleinen. 2° Voorgevormde hiel, comfortabeler aan de voet en minder sletig in werkschoenen. 3° Bovenop de tenen is een rode draad ingewerkt zodat men direct ziet wat de bovenkant van de sok is, ze niet verkeerd kan aantrekken zoals binnenstebuiten bvb, of ondersteboven en eindigen met de voorgevormde hiel op de wreef van de voet. (Bij kleuters en jonge kinderen die zich zelf leren aankleden gebeurt dat laatste al eens.) Kortom: deze sokken zijn de Rolls Royce van de werksokken, of toch zo goed als.
's Middags komt LM in de cabine, zucht zichzelf de zetel in en zegt zoiets van "Zou het kunnen dat ..." Jawel. Hij had de sokken ondersteboven aangetrokken, hij had de ganse voormiddag met de voorgevormde hielen op zijn wreven gelopen! Natuurlijk werkt dat tegen en wringt dat bij elke beweging. Maar dat ligt niet aan het model of het merk van sok hè. Dat ligt aan de guit van dienst, zijn naam is LM. (Aïe slimmeke toch...)
Mogelijk was hij was hij van 's morgens vroeg tijdens het aankleden al aan het nadenken over de evaporator. Dat is de machinerij om van zeewater zoet water te maken. Er is iets met die installatie en dat is een rechtstreeks gevolg van die plotse slow-down op zo-19/06. Het is niet hopeloos maar wel zeer ernstig. (17h25 : het gaat al veel beter met de evaporator, zegt LM hier zojuist.) Fred (2de stuur) brengt hier een fax van WdL&Co binnen. De brieven die we meegegeven hebben aan Toho zijn toegekomen. Prima. Dat betekent dat Toho ondanks alle Gentse festiviteiten toch aan de belangen van zijn scheepsmaats gedacht heeft. Braaf joch.
Onze Compaq opent sinds de nieuwe installatie met een wachtwoord. Tevoren zat er al wel een wachtwoord in, maar feitelijk voor de frim, zo van 'wij hébben dat hoor, een wachtwoord!'. En we moesten niet persé langs daar binnen, dus dat moest niet telkens en iedere keer ingetikt worden. Gisteren start LM de Compaq. Compaq vraagt nu zoals elke dag het wachtwoord. LM buigt zich voorover tot vlak tegen het scherm en fluistert gelaten: "'t Is al goed, ik ben het maar'. Hij is met zijn tijd mee, die echtgenoot van mij. Lernout & Hauspie hebben hier een fan zitten.
Laatst had ik een idee voor een pingpong affichke (rijkelijk laat) : die Indische godin -Shiva-heeft vier armen. In elke hand zet ik een pingpongpaletje, gesteld dat ik zo'n tekening gemonteerd zou krijgen natuurlijk. "Amai, hoe moet een mens winnen van een tegenstandster met vier armen?" zuchtte ik. "Haar doen lachen" zei LM direct en in alle ernst. Met pingpong is niet alleen souplesse, snelheid en strategie gemoeid, maar ook mensenkennis. Pingpong is een serieuze zaak : haar doen lachen.
1998-07-30 ~ op zee
Gisterenavond ging LM nog eens naar de evaporator kijken om iets de controleren en ik mocht mee. Overal afblijven, enkel kijken. En fotograferen, maar dat is ook een vorm van kijken.
'k Heb iets. Peespijn, al een week. En vandaag brandt het daar. Niet dat ik mezelf afgepeesd heb, neenee, juist omgekeerd. Het komt door het roerloos stilzitten, lichtjes naar het scherm gebogen, veel te lang aan een stuk. Resultaat: pezen in de rechterschouder en in de rechterkant van de nek zijn uitgerokken. En dat komt door het tekenen. Tijdens het typen gebruik ik twee handen over het ganse klavier, 20cm x 30 cm = 600 cm² groot. -dat model Compaq was werkelijk compact De polsen bewegen dan, dus armen en schouders ook. Het blijft wel stilzitten, maar ik zit niet roerloos tijdens het typen van tekst. Tijdens het tekenen gebruik ik enkel de muis, dus enkel de rechterarm. De bewegingen beperken zich tot klikken, wat lang niet hetzelfde is als 600 cm² fitnessen met twee handen. Verder zit ik door die muis niet meer recht maar zo'n beetje schuinweg te leunen op mijn linkerkant. Vandaar dat de pezen aan de rechterkant in schouder en nek nu pijn doen. Het komt door het tekenen. Zo is dat gekomen. Remedie: zalf er op. En wat minder oefenen met tekenen. Of een paar weken niet tekenen.
Een boek lezen gaat niet, dat is ook lichtjes voorover gebogen zitten. En verder is het verbazend hoeveel keren per dag een mens de nek buigt. Niet bukken hoor, gewoon efkes naar beneden kijken. Broeksriem sluiten, iets zoeken in een schuif, glazen afdrogen, iets op tafel leggen, een CD opzetten, handen wassen, telefoon opnemen ... alles wat zich lager dan 1m65 van de vloer bevindt veroorzaakt pijn. En dat het de pezen zijn en niet de spieren weet ik van in '88. Het is dezelfde pijn als toen.
17h45: er zalf opgedaan en dat helpt, wel, het verzacht. Mijn Zeer Betrokken Persoon heeft zijn hart en ziel in de massage gelegd en met zalf en voorzichtige vingertoppen mijn schouder en rechter nekhelft ongeveer goed gekregen. Voorlopig. (Wij wisten op dat uur nog niet dat wij tegenstanders in het dart tornooi zouden zijn).
Mijn rechter nekhelft blijft wel dikker dan de linkerhelft. Brusselaarster zijnde zou dat niemand mogen verwonderen, een dikke nek, maar begot, elke beweging doet toch nog pijn.
Twee uur later hebben we de heren ongenadig afgemaakt in een 301 darts. De zalf, Ava en ik. De heren bleven steken op 252, Ava en ik zijn netjes geëindigd op zero. Zo zijn wij, Ava en ik. On-ge-na-dig. Een beetje gedrevenheid en verder puur geluk van mijn kant hoor, meer niet. Maar ik had mee LM en zijn compagnon ingemaakt. En toen was de gedrevenheid weg en begon de pijn weer op te komen. Bij de volgende match was mijn geluk opgebruikt en belandden mijn pijltjes als vanouds in het plafond, in de lichtarmatuur en in het publiek. Ava is daarin ordelijker dan ik.
Gisteren was het de Gran Finale. Leonard heeft gewonnen. Hij is een van de twee fitters, dus : HET MACHIEN HEEFT GEWONNEN! Er worden al plannen gemaakt om volgende reis een dartstornooi te houden. Vlado dringt er op aan dat de ploegmaats niét per loting zouden aangewezen worden. Daar drong hij wel drie keer op aan. Hij heeft geen vertrouwen meer in loting. Óf hij vormt team met Dean, óf hij tornooit in zijn eentje. Vanavond, bij de nababbelen over het pingpongtornooi, -festival & -leute, kwamen sterke verhalen boven over Colette (Castafiore). Ik ben niet de enige die over haar vreemde verhalen te vertellen heeft. Absoluut niet. Het was een verademing dat te kunnen besluiten. Maar aan het rondje roddelen heb ik niet durven meedoen, de verhalen van de anderen waren zo al sterk genoeg.
Het komt hier op neer : eentaligheid is een handicap in een internationaal gezelschap. Als Colette die die handicap de allure van een beginsel geeft en een koppig nalaten om bij te leren verheft tot beginselvastheid, omdat ze zogezegd 'Française' is, -haar moeder was Française, zij niet dan blijft ze alleen staan met haar principiële prietpraat. En het isolement dat daaruit volgt is navenant. Ze houdt het immers zelf in stand. Zucht. En wié wordt er dan ingelijfd als hofdame/gezelschapsdame/tolk : de buurvrouw? Ik heb vanavond verhalen gehoord die de mijne overtreffen.
Ch.kok Benjie en liet ons de band met pingpongmatchen zien. 'k Schrok me een hoedje toen ik mijn kapsel zag op bewegende beelden. Een hoedje, dat is feitelijk wat ik zou moeten dragen dag en nacht want mijn gemillimeterd haar groeit persies trager dan anders.
1998-07-18 ~ op zee
Vlado kwam hier de alleyway door gestoven en remde bij onze deur : "Madammy, do you have ... eh" Hij had een sneetje in de wijsvinger en daar stond een volledige druppel bloed op te parelen. 'k Keek snel naar de vloer van de alleyway om te zien of hij onderweg misschien meer bloed verloren had. Nee. 'k Deed er Betadine op. Dat prikt niet. Maar hij hapte naar lucht, de komediant. "Bite your moustache", zei ik. Want ik wist niet hoe men 'op de tanden bijten' zegt in het Engels. -en nu nog altijd niet "No moustache" zei hij. Chot ja, hij had ze weer eens afgeschoren en dat had ik wéér eens niet gemerkt. "Then suffer like a man". Wat hij heldhaftig deed. Enkele dagen geleden vroeg iemand wat we zouden doen indien wij een zoon zouden hebben als Vlado. -wij waren zo'n beetje surrogaatouders "Een ander schip vragen, zei ik, want ik vind niet dat mensen van hetzelfde gezin of dezelfde familie op eenzelfde schip moeten varen." "Proberen hem te verkopen" zei LM, een beetje radicaal naar mijn zin. Dat komt aan die jongen zijn oren hoor! Hij is een heel eigenaardige jongeman. In zijn eentje haalt hij het van The Marx Brothers.
We zijn op 30°Noord en het water is nog altijd 29°C. Te warm. Voor de mecaniciens is de temperatuur van het zeewater belangrijk want die bepaalt of het al dan niet draaglijk is in het machien. Feitelijk is de stalen romp van het schip een metalen potteke dat zich bevindt in een reusachtige bain-marie. Het machien ligt voor het grootste deel onder de waterlijn en de romp van het schip neemt de temperatuur van het zeewater aan. Dat is één. Nu twee : tel daarbij de warmte afgifte van alle machinerijen die draaien op fossiele brandstof en ge krijgt zo een idee waarom werkkledij in puur katoen moeten zijn en moet gewassen worden zonder met wasverzachter te spoelen. -wasverzachter vermindert de absorptiecapaciteit
Half-mei vaarden we door het mondingwater van de Congostroom. Door de stuwing blijft dat water tot een eind in zee nog een strook zoet water en is ook kouder dan het omringend zeewater. Toen we door die strook Congo-water vaarden zakte de temperatuur in het machien onmiddellijk met een paar graden. Dit om te zeggen dat de temperatuur hier dezelfde nieuwswaarde heeft als de beursberichten, of ze gaan zweten of niet. Maar dan omgekeerd. De airco doet het nog altijd fantastisch. Binnentemperatuur = 24°C, bij een buitentemperatuur van 31°C.
1998-07-20 ~ op zee
Gisteren stampte het machien ineens plotsklaps. "Ó-Ò" zei LM, dat is een slecht teken. De man van wacht zal sebiet wel bellen. En zo geschiedde. Een Slow Down, heet zoiets. Een onvrijwillige slow down natuurlijk, een mankement. LM had zijn overall al aan toen de telefoon ging.
We hebben eindelijk nog eens een gewone zondag gehad, buiten die plotse slow down dan. Zo heb ik LM zijn haar kunnen knippen. Hij ziet er nu zes jaar uit, met zijn haarkes zo'n beetje eerste-communicant-achtig. Tijdens het avonduurtje hadden we het over haar knippen vaneigens. Op zee zijn geen kranten of nieuwsberichten en dan is geknipt haar nieuws. Ava vertelde over een systeempje : een kammetje met daarin een scheermesje gemonteerd. Terwijl ze het aan het vertellen was viel mijn cent dat wij zoiets bij hebben en dat ik mijn haar dus niet had moeten laten knippen door Renato. Het had simpeler gekund. En terwijl ze verder vertelt, zie ik me dat thuis nog inpakken en uitpakken hier, met toen het tevreden gevoel dat we dat kammetje tenminste bijhebben en dat ik voor mezelf nu verder kan, zo ongeveer ... welwel & asjemenou, ik was ratsklats vergeten dat we dat ding bijhadden. 'k Loop hier dus al weken met een kapsel dat niet om aanzien is. Wat had kunnen vermeden worden. Mij stoort het niet, maar anderen blijkbaar wel.
Via de mensen van de brug weten we dat er in Philadelphia ene Gwen komt, een Belgisch(e) aspirant(e) van deck. En de rederij in Antwerpen heeft laten weten dat ze de post zullen doorsturen. Misschien (hopelijk) is het teveel om met Gwen mee te geven. We hebben een copy van het ganse bericht ergens in de cabine liggen. De inspecteur van de Franse rederij komt. Ene Mr K. Een Franse naam die met een K begint. Een Bretoen misschien, de Franse rederij is gevestigd in Nantes.
Vandaag 31°C temperatuur zeewater. We varen wel richting noord, maar we zijn ondertussen in de Golfstroom en die voert warm water aan van uit de Golf van Mexico. Vandaar dat het zeewater nu warmer is dan de dagen ervoor. Deze voormiddag hebben we serieus tegenstroming gehad, wist Toho te vertellen. Of dat wat uitmaakt voor deze krachtige machine weet ik niet. Bij momenten doen we 18 Kt (knots = knopen). 18 x 1,852 km = 33,336 km/h. Zo snel kunnen wij geeneens fietsen. Wanneer de weerberichten thuis in de winter het hebben over de 'milderende' invloed van de Golfstroom, dan geldt dat milderende blijkbaar maar voor West-Europa. En in de winter. Hier is de Golfstroom niks mild, eerder 'zonder genade'.
LM kwam vanavond boven en iedereen had hem over zijn haarsnit gesproken, letterlijk iedereen die hij gedurende de dag tegen het lijf gelopen was. Het is een geïsoleerde gemeenschap : een klein nieuwtje wordt hier Groot Nieuws. Zelf doe ik daar dapper aan mee, 's avonds vertel ik hem uitgebreid wie ik overdag ben tegengekomen. Nog een beetje en ik begrijp waarom Vlado zich eens vergiste en mij Mme Colette noemde ipv Madammy. LM liet toen een dreigend geluid horen en sindsdien heeft het gastje zich niet meer vergist natuurlijk. Maar zijn lapsus zetten mij wel aan het denken over gesloten gemeenschappen natuurlijk.
Waarschijnlijk zijn zeevarenden na een contract van zes maanden voer voor psychologen. Ondertussen zullen daarover al wel studies bestaan, met een test vóór en na het contract. In '98 bestonden die studies misschien ook, maar het was toen te moeilijk om die verslagen te vinden. En nu nog, heb ik de indruk. Behalve wanneer het over het C-virus gaat, maar dat is een extreme situatie. Dat worden studies apart.
1998-07-21 ~ op zee
'k Heb een beetje orde gemaakt in de cabine. Af en toe is dat nuttig. Na vertrek uit Palanca, een dag of twee nadien, loop ik hier rond met het vervelend gevoel dat ik iets vergeten ben. Iets dat nog moest gedaan worden, niet dringend maar toch nodig. Ineens wist ik het weer. In de enveloppen die achterovereergisteren vanuit Palanca vertrokken zijn, had ik nog twee kaartjes moeten bijsteken. Het was nu niet meer dringend. Nu was het regelrecht te laat. Die kaartjes stonden gereed in het zicht bij de hifi, zijn daarna in een van de klassementsbakjes verzeild geraakt en zo gebeurt het dat ik dingen vergeet omdat ze niet in het zicht staan. Vandaag heb ik ook allerlei nuttige nota's terug gevonden. Zo is er een papiertje waarop geschreven staat : rood onderaan links. Weet iemand waarover dat zou kunnen gaan? 'k Zal het nog een beetje bijhouden, dat papiertje. Een mens weet nooit.
We zitten 36°N, dat al een 13° boven de Keerkring en het onweert hier alsof we nog in de tropen zaten. Veel donder en bliksem. Bliksem is de flash van de goden. Ze zijn daarboven een atletiek festival aan het houden. Startschot en fotofinish in willekeurige volgorde. Zij mogen dat.
Enkele dagen geleden heeft cheng Vander me de installatiediskettes gegeven voor een 'tekenprogramma': PrintShop DeLuxe. Klinkt goed hè. Het is een programmake om wenskaarten en banieren en briefhoofden mee te maken. Ze zitten gewoon kant-en-klaar gereed. Nu ben ik al zolang gewend dat ik met Paintbrush en PowerPoint alle kanten uit kan, dat het kant-en-klare me niet veel zegt. Eigenlijk niks. 'k Heb het programma er al weer af gehaald. De tekeningen opsplitsen en details herwerken en/of overnemen gaat niet. Ze zijn ook niet te importeren in PowerPoint. Maar dat geeft niks, er zaten genoeg ideeën in om zelf weer aan de slag te gaan. Dat duurt wat langer, maar ik heb gisteren al een mooie mozaïek uit gehaald, afgekeken van een soort Egyptische fries. Voilà, we hebben weeral gerief voor een tijdje.
In Philadelphia zal het vooruit gaan, wisten de mensen van de brug te vertellen. Er komen twéé lichters. Tegelijkertijd? Geen idee. Maar het zal weer spectaculair worden. En deze keer heb ik batterijtjes en nog één filmrolletje. Éneke nog slechts maar meer ... die dingen raken toch zo rap vol, niet te geloven. Den Dierbare sprak hier zojuist deze wijze woorden : "In 't vervolg per familiepak kopen". Het is nationale feestdag, zodus hebben de mecaniciens de namiddag vrij, om te rusten, de mediteren en zulke wijze woorden te debiteren. En in Philadelphia zal het druk worden aan boord. Er komt bevoorrading en proviand, er komt een inspecteur, er komt vanalles en nog wat. Er zijn blutsen in de voorpiek en er zijn drie tanks die iets hebben. "Da's allemaal niet gezond, zuchtte LM, we zullen volk tekort komen". Jaja, dat kan goed zijn, maar ik moet op expeditie hoor: chips, nootjes, chocolade en ander levensnoodzakelijk spul, filmkes.
We hangen nog vast aan de Palanca. Om 17h los en driften tot de papieren gereed zijn. Het beest is 60m breed, in werking sinds '92 (quatre-vingt-douze, efkes tellen, ja dat is nonante-deux) en is geen omgebouwde afgezaagde VLCC, maar is gebouwd als barge. Dwz dat ze geen eigen voorbeweging heeft, nooit gehad ookni. In Japan gebouwd en naar Angola gesleept door twee Nederlandse zeeslepers in drie maanden tijd. Aan de ronding van de Kaap is de sleepkabel gebroken. Dat moet nogal een evenement geweest zijn, want hij vertelde dat binnen de twee minuutjes dat we tijd hadden om te praten.
Een sleep verliezen is een ramp. Dat staat ergens beschreven bij Jan de Hartog. 'k Denk in Hollands Glorie. De Nederlanders zijn wereldberoemd op gebied van zeesleepvaart.
Het is een storagebarge, dwz dat ze de oogst van de omliggende boortorens stockeert om er een schip mee te laden. Een drijvende opslagtank. We zijn sinds gisteren aan het laden en komen dieper in het water te liggen. De Palanca wordt leger en steekt nu een paar meter boven ons deck uit. Dat plat zwart front lijkt nu bangelijk dichtbij. Een muur van zwart onderbreekt onze horizon. Zomaar.
Gisterenavond zijn we een wandeling aan deck gaan maken, gaan kijken wat daar zoal te zien was. Het was al donker, alle lichten waren aan en we konden goed zien hoe glad het deck erbij lag. Allemaal condensatie. Raar weer hier hoor. Buiten de reling was er minder licht, het water zag zwart. Enkel wat rosse lichtweerkaatsing van de affakkeling van de boortorens verderop. Veel verderop, in de verre verte. Langs de korte zijde van de Palanca loopt een klimtoren tot tegen het water. Daarboven aan deck waren een paar mensen te zien, iets groter dan Playmobillekes. Ze waren iets aan het doen onder een kleine kraan, ook Playmobil qua afmetingen. "Ze dragen een reddingsvest," zei LM. Tiens, da's ook niet handig om werken, altijd zo'n vest aan. En als het heel warm weer is? Ineens wordt met dat kraantje een Zodiac naar beneden gelaten, een kleintje zo bleek, want er kon maar twee man in. En die twee man gaan in de donkere duisternis de klimtoren af, grabbelen de Zodiac vast, gooien er een pakje in en vertrekken. Vandaar de reddingsvesten. En dat gebeurde allemaal zo vlotjes en zonder gesukkel, die twee hebben dat al meer gedaan. "O, zei ik, die hebben vanavond vrij en gaan nu kaarten aan boord van de Tiger. Dat pakje is het kleingeld voor de pokerpot."
De Tiger is een sleper die ons voor de duur van het laden achteraan in gelijke lijn houdt met de Palanca. En de Tiger had eerst ook wat bevoorrading voor ons bij.
Tot aan de Tiger is maar twee scheepslengtes verder en is genoeg licht langszij, dus ... Maar die mannen komen helemaal niet langszij, ze varen met hun Zodiacske de duisternis in, het open water op, richting dichtstbijzijnde booreiland. Mijlen ver. Gaan ze dáár kaarten? Daar geraken ze nooit. Zoveel brandstof heeft een Zodiac niet aan boord. We volgen hun kielzog, dat was duidelijk te zien: wit schuim op zwart water. En ineens valt dat kielzog weg. Motor stilgelegd en bootje onzichtbaar. Vissen! Waarschijnlijk gingen die mannen vissen. En als ze een koningsmakreel of een tonijntje vangen, moet het beest dan mee in dat Zodiacske? Of slepen ze het? Rare gasten die Fransozen van ELF.
18h LT : voilà zie, we gaan weeral varen. Op weg naar de volgende afmonstering, de volgende gelegenheid om post mee te geven naar België. Enkel Toho gaat dan naar huis. Hij is de allerlaatste van de eerste ploeg die aan boord was. Of nee, Vlado is er ook nog. Hij is aan boord sinds het schip de werf verlaten heeft, dat was half januari. Hij heeft aan de rederij in Antwerpen gevraagd om tot december te mogen blijven. En de rederij heeft een oké gegeven. Vlado kwam dat papier aan LM laten zien. Hij leek zeer opgetogen. Van LM weet ik het zo niet. Die gast is zo argeloos dat ge er niet kwaad kunt op zijn, zei LM. Onnozel op een sympathieke manier, zoals Guus Flater. Niet het soort onnozel van Klerkske PV op kantoor in Antwerpen.
Vlado zit vol goede bedoelingen die moeten in het oog gehouden worden, want de praktische uitvoering ervan schiet al eens zijn doel voorbij en veroorzaakt dan onvoorziene omstandigheden en zo blijft het boeiend of ... zo is een mens nooit gerust. 't Hangt er maar van af hoe ge het wilt bekijken. Soms heeft hij iets van een jonge hond, bewegingen met grote élan, die dan halverwege van richting veranderen en dan toch plots stilvallen. 'k Vermoed dat LM er zijn werk mee heeft.
Het schip trilt, het typtafeltje wiggelt, het toetsenbord rammelt (ook zonder dat ik er aan kom), dit kan maar één ding betekenen, eens buiten kijken : jaja, we zijn vertrokken!
1998-07-12 ~ op zee
Gisteren zaterdag, pizzadag. Maar ch.kok Benjie had iets anders gereed gemaakt en nu zijn wij collectief onze kluts kwijt. Er zijn geen zekerheden meer hè als hij na zoveel maanden plots met fantasietjes begint. Toho stond zich van 08h op de brug al te verlekkeren op een reuze portie pizza, en om 12h zijn het dan spruitjes. Erg hè.
Fred (de nieuwe 2de stuurman sinds Abidjan) is persies een rare. 'k Moest op de brug zijn en hij staat daar met zijn schoen in zijn hand. "Zijt ge uw schoen aan het repareren?" vroeg ik "Neenee, ik loop mijn wacht" zei hij. Sorry, ik had het verschil niet gezien. En om beneden in het ship's office fotokopieën te maken haalt hij er de stofzuiger bij. 'k Probéér dat zelfs niet te begrijpen. Rustige laten doen en vooral niet tegenspreken, dat is het devies. Hij was toner aan het bijvullen, en die poeier kan lelijk morsen. Vandaar alvast de stofzuiger.
Deze namiddag mogen we zijn Compaq Presario eens van dichtbij gaan bekijken. 'k Mag niet vergeten dat ik potlood en papier meeneem om te noteren wat ik moet onthouden. De demonstratie zal gebeuren in het ship's office, ttz, als LM niet teveel tegenslag heeft in 't machien. Want het is weer eens zondag hoor, de vrije namiddag gaat mogelijk op aan iets dat plots alarm gaf en moet nagekeken. 14h : 't was rap gefixt daar beneden. LM mag gaan siësten. 17h : die Presario is persies goed gerief.
1998-07-14 ~ op zee
Vanavond hebben we de eerste matchen van het pingpong tornooi. Als Phika aan boord is moet er een tornooi komen, hij organiseert graag. Gisteren was er loting om te zien wie tegen wie uitkomt. Er zijn zestien deelnemers. De loting vond plaats in de mess matrozen, tot groot jolijt van Almoite, die met ongeveer alles loeiende leute heeft. Vlado komt uit tegen Ava. Nu had hij enkele dagen geleden een ganse parlee gedaan, dat hij tegen gelijk wie wou pingpongen, maar niét tegen de vrouwen van zijn bazen. Dat is diplomatisch compleet fout. Als hij galant speelt en ons laat winnen, voelen wij ons bedonderd, worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado. Als hij gewoon speelt en wint, kunnen de vrouwen niet tegen hun verlies, worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado. ... en zo nog enige Mediterrane clichés over vrouwen, zonder rekening te houden om wie het gaat. (En dát is nu juist iets om boos over te worden.) Hij is hoe dan ook de pineut, vindt hij. En hij heeft nog geen zin om naar huis te vliegen. Laat de loting hem nu toch wel tegen Ava uitkomen! Wat nu : if I lose I fly, if I win I fly. Dat is zijn redenering. Wat een dilemma hè. Besluit : pingpongen is slecht voor de gemoedsrust.
Gisteren werd er weer danig geoefend en ik sla een balletje met Vlado. Hij vroeg zo op zijn sokken of Ava goed speelt, zeer goed of professioneel goed misschien? 't Was dé moment om hem zijn Mediterrane clichés over vrouwen betaald te zetten. "Ze speelt heel soepel en heel snel". Twee minuten later lukt er bij mij een manoeuvre, voor de eerste keer, waarschijnlijk was het meer geluk dan kunde. Het heeft iets te maken met diagonaal spelen en de vierde slag rechtdoor en dan staat de tegenstander aan de verkeerde kant van de tafel. Goed, plots lukte mij dat. "Oja, en Ava heeft veel techniek ook want dít heeft zíj mij geleerd." Voilà, het moreel van de tegenstander wat ondermijnen.
De matrozen zijn onder aan de wings aan het schilderen. De wings zijn de vleugels van de brug. De mannen hangen met veiligheidsharnassen vast en er is een opvangnet gespannen, maar 't blijft toch gevaarlijk werk. Vanmiddag hingen ze al vóór 13h weer in de touwen. LM en ik kijken eens buiten : "Hey, daar hangt mijn tegenstander, zei LM, als hij naar beneden dondert schuif ik direct door naar de kwartfinale." Dan gaat het tornooi niet door denk ik, als er een ongeval met een gewonde aan boord is. Zeker niet.
LM heeft ook al danig geoefend, maar niet met mij.
1998-07-16 ~ op zee
Eergisteren hadden we zes matchen van de preselectie en gisteren nog twee, plus al drie matchen van de kwartfinale. LM en ik liggen er uit van bij de preselectie, maar we hebben ons kostelijk geamuseerd. Het is eerder een festival dan een tornooi. Toen Vlado tegen Ava speelde haalden de Filipijnen een groot karton tevoorschijn met aan de ene kant IF YOU WIN YOU FLY, en aan de andere kant IF YOU LOSE YOU STAY. Ene hield zelfs een (oud) vliegticket omhoog voor het geval Vlado zou winnen.
Almoite had een evenementen-T-shirt gemaakt, met stift, heel kleurrijk en alles zelf getekend. (Filipijnen kennen iets van mooi maken hoor.) En gisteren was er een plakkaat : WE LOVE YOU NORMAN, om hem aan te moedigen tijdens de kwartfinale tegen Ava. Cheng Vander had de draagbare misthoorn van de brug bij. Een grote houten kist met een koperen toeter aan en een zwengel. Loeien dat het ding doet! Zoiets haalt de spelers toch uit hun concentratie! En er is een klein rood gereedschapskistje met bloedrood opschrift in een druppelend vampieren lettertype : FIRST AID.
Na de match, van op zijn bank, had Vlado weer wat meer praat. Matrozen die een mooie slag sloegen werd verweten dat ze aasden op promotie als bootsman (de ploegbaas van de matrozen). Stuurlieden die een ongelukkige slag gaven werden bedreigd met degradatie tot bootsman. Kortom, de mensen van deck moesten het ontgelden. Ineens schudt hij bedenkelijk het hoofd : "Er zullen veel bootsmannen zijn op dit schip".
LM speelde tegen Renato (de haarkapper die spijbelde). Renato werd tweede in het klassement. En ik moest spelen tegen capt PP-LM. Ik wou dat zo'n beetje tegoei doen, zodat Ava niet moest blozen in mijn plaats of denken: heb ik dáár mijn tijd in gestoken. 't Had dus al den track, want Ava moest het goed vinden. Dat was belangrijker dan winnen. Capt PP-LM had zogezegd in geen 20 jaar (*) nog gespeeld. 'k Heb me 200% moeten weren om een beetje eervol te verliezen. Het was er warm. Tijdens de opwarming al.
Tijdens de match werd er aangemoedigd en gejoeld en doorheen het lawaai hoorde ik de stem van LM : ALLEZ KLEINTJEUH! Wel een keer of honderd. Mijn gemoed liep over en ineens had ik meer goesting om zijn schoot weg te kruipen dan om die match uit te spelen. Daar ging mijn concentratie.
't Zou niet geholpen hebben als hij en de anderen gezwegen hadden hoor. Nog voor de derde set was ik toch al bekaf. 'k Ben niet goed in piekprestaties. Ik kan kilometers stappen -toén hè-maar doe me geen 100m rennen. -toen al niet (*) Na de match was het al maar 10 jaar geleden meer dat PP-LM gepeeld had. -ge moet uw eigen leugens leren onthouden kaptein!
De laatste match van de preselectie was Tapang (fitter) tegen Perey (matroos). Vóór de opwarming stapt Phika (de referee) naar Perey, legt zijn hand op diens schouder, geeft hem een warme bemoedigende handdruk en zegt : "Dit is Deck tegen Machien, ge weet wat u te doen staat". Voorwaar neutraal die referee! Daarop kwam gehuil en geloei van de kant van het Machien. Tapang de fitter heeft gewonnen. Daarop kwam gejubel en gejuich van de kant van het Machien. Hij gaat naar de kwartfinale en speelt tegen capt PP-LM. Weeral het Deckdepartement tegen het Machinedepartement. 't Wordt spannend.
Voilà, dat was dus Abidjan. We zijn op weg naar Angola om te laden, dan naar de States om te lossen. Zondag zijn Peter en Bruno afgemonsterd. Het bootje zou er om 16h30 zijn en was er ongeveer een uur later, volgens lokale maatstaven is dat ruim intijds.
Zondag hebben de twéé laptops er de brui aan gegeven. Het is zondag voor iedereen dachten zij. Jamaar! Tegen maandag moet het Werkboek va LM gereed zijn om af te geven aan cheng Vander. Dat zal dus dinsdagnamiddag worden hè. De cheng heeft het nog maar eens in orde gekregen. Met een tandenstoker. Ergens in de omkasting van de Toshiba zit een klein schakelaartje verborgen in een putje. En dat is de RESET. Het staat er bij geschreven, in hele kleine lettertjes. Hoe doen journalisten in de brousse het? Hebben die allemaal een tandenstoker op zak?
Toen we aan de boei lagen hadden we zicht op de skyline van Abidjan, nogal wazig vanwege de vochtige lucht boven het tropengroen. Het strand was rosbruin. Op de voorgrond links het silhouet van een industriegebied en rechts een vuurtoren. We lagen dan wel aan de boei maar deze keer viel er iets te bekijken. Én: de agent had postkaarten bij. Eindelijk eens een agent die een kop op het lijf heeft staan.
Maandag namiddag komt Ava me roepen. (Ava is de vrouw van cheng Vander) Er waren wel 50 of meer vissersprauwen aan stuurboord. Grote motorprauwen, er kon 14 man op + een enorm net. Ze vaarden in cirkels om hun netten uit te gooien. Van op het schip gezien vaarden ze zomaar wat in het rond, maar ik denk dat het goed georkestreerde manoeuvres zijn, anders overvaren ze mekaars netten en dat betekent ambras, vermoeden we.
Tegen het avondeten waren ze er nog. Om 17h50 ging LM zich klaarmaken. Hij moest om 18h beginnen en kon dus niet blijven staan kijken. 'k Stelde voor een briefke te schrijven 'dat hij niet kon komen', maar hij wou weer eens niet. Alsmaar werken & werken. Hoewel naar de vissers kijken ook heel interessant is, zeg ik. Een net binnenhalen gebeurt manueel, op mankracht. Alhoewel ik persies een metalen winchke heb gehoord. Het zou eens mogen gesmeerd worden. Dat binnenhalen duurt langer dan 25 minuten, met 12 man. Ze werken met lange bewegingen, telkens met gestrekte armen, goed te zien in de ondergaande zon. Een heel ritmisch gedoe. Ik denk dat iemand daar de maat aangeeft. Wanneer het grootste gedeelte van het net binnenboord ligt veranderen ze van beweging. Dan klauwen ze paar en onpaar met één hand in het net met het andere beletten ze het net terug te schuiven. Deze beweging gaat veel sneller dan het dichterbij halen. Waarschijnlijk is dit zwaarder ook. De vangst is nu één compact gewicht vlak bij de prauw. Wanneer de vangst tot bijna helemaal tegen de prauw ligt springt iemand in het water en gaat daar iets doen, maar wat precies heb ik niet kunnen zien. De boot hangt dan 45° en meer uit zijn lood, met de boord tot tegen de rand aan of in het water. Ava en ik stonden op apegapen. Al die prauwen die om beurten slagzij maken en toch weer rechtkomen en dan wegvaren of er niks aan de hand is. Spectaculair. Ze zullen er op gebouwd zijn. Mogelijk is de kiel verzwaard, zoals bij drinkbekers voor zeer jonge kinderen de bodem verzwaard is. Kan niet omkantelen! Tenzij natuurlijk bij zeer vinnige kinderen.
De vangst was bedroevend klein in verhouding tot het gesleur van 12 man en al het werk dat er aan vooraf gegaan is. Minder dan een m³, gezien van waar ik stond. Moet daar 14 man zijn brood aan verdienen? Is dat elke keer zo weinig? 't Kan niet missen dat ze 's nachts gaan Bijwerken als pikkediefpiraat.
15h15 LT (17h15 BT): Drie kwartier geleden een fax ontvangen van ons ma met GOED nieuws (welk?) en antwoord op AL mijn vragen. Fijn, prima, en dan is mijn volgende vraag: "Moeder waarom leven wij?" Uw fax is over Oostende Radio gegaan en om redenen die ik niet ken per telex aan boord gekomen. Mysterie. Jawadde weeral.
Verder heb ik een vol halfuur geprobeerd naar Tina te faxen, via het faxkantoortje in haar straat, het was en het bleef noppes. Bezet. Wat er bezet is, het toestel van de bestemmeling (het faxkantoortje) of satelliet zelf, dat weet ik nu niet. Kan een satelliet volzet zijn? Jawadde weeral.
Noodoplossing: off-peak faxen, tijdens de daluren wil dat zeggen. Dus om 19h31 UTC (Greenwich tijd), dat is 21h31 BT. Dan is het faxkantoortje al lang dicht en dan krijgt Tina vandaag ons bericht niet meer ... Jawadde weeral.
Een mens haar moed zou van minder verslensen. En daarjuist heb ik in mijn vinger gesneden ook nog. 'k Stop ermee voor vandaag. Het bloed lekt tussen de toetsen. Het stroomt bij beken over het klavier.
1998-07-03 ~ op zee
Dat was zwaar overdreven, het waren maar twee drupjes bloed hoor. En het is al lang gedaan en genezen. Fred, de 2de stuur die Bruno vervangt heeft een oplossing om uit te vissen of het de satelliet is die overbelast is of de bestemmeling die bezet is: als controlenummer het eigen thuisnummer (telefoon) gebruiken. Als daar een bezettoon gegeven wordt, is het de satelliet die volzet is. Als het eigen thuisnummer de gewone toon geeft, is het het faxtoestel van de bestemmeling dat bezet is. Dat systeem klopt, want fax gebruikt de gewone telefoonlijn. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben. (En als op het thuisnummer opgenomen wordt : onmiddellijk de politie bellen.)
Gisteren bracht de cheng een kapot machineke binnen. De laminator. Da's het toestel om langs weerskanten een harde plasticfolie op papier aan te brengen. De omkasting van het toestel is in een soort kunststof en is onbeschadigd. Binnenin is een metalen rolhouder verbogen en is een teflon onderdeel is stukken van een. Vreemd hè. Als het toestel gevallen zou zijn, zou het omhulsel toch schrammen, barsten of scheuren vertonen. Of dan zou er binnenin vanalles losgekomen zijn en dooreen geklutst, maar verbogen? Metaal? Binnenin? Zonder merkbare schade aan de buitenkant? Daar is al gereedschap voor nodig.
Een gelijkaardig mysterie hadden we in april, toen waren er installatiediskettes uit het ship's office verdwenen. Foetsjie. Zo weg als weg maar weg kan wezen. Mysteries. En beide keren na een afmonstering. Sabotage uit wrok? Dat is op andere schepen ook al gebeurd hoor.
Het eten is naar behoren bereid, maar het repertoire is saai. Aan het menu weten we welke dag het is. Iets meer verbeelding of afwisseling zou welkom zijn. Vanmiddag in de mess zei Phika iets door het doorgeefluik naar de keuken, iets over hospitaal-alarm. 'k Dacht dat hij tegen de ch.kok aan het praten was : 'als gij zo blijft koken hè, dan gaan we hospitaal-alarm krijgen'. Maar nee, hij praatte tegen de elektrieker, over een bel die niet rinkelt. De bel van het hospitaalbed waarschijnlijk. Tiens, als het geschreven staat is het veel minder grappig dan op het moment zelf.
Vandaag zouden we op anker gaan en zondag gaan we laden aan de boei.
Sinds we Windows 95 hebben was ik een beetje de weg kwijt tussen de programma's. Paintbrush.bmp was niet meer terug te vinden en sinds een dag of twee weer wel. In deze versie van Windows heet het Paint.ink en het is WAW. Deze versie van Paint heeft zoveel gereedschappen dat ik niet meer weet wat er moet gebruikt worden om een bepaald resultaat te bekomen. In de vorige versie had ik nog het excuus dat er vanalles niet mogelijk was. Nu niet meer. Ongeveer alles is mogelijk. Ofwel berust ik in het feit dat ik niet kan tekenen, ofwel ga ik daar eens iets aan doen. Het leren, bvb.
Dit is Angola. 360° water en een paar boortorens is alles wat we er van te zien krijgen. Morgen gaan we aan de boei. Misschien krijgen we dan een streep land te zien.
Gisterenavond ging het over lange reizen. Een oversteek van 48 of 52 dagen. Van New Orleans rond Zuid-Afrika naar Korea bvb. Of omgekeerd. Een aantal mensen vinden dat mooi rustig, zo'n zevental weken onafgebroken op zee. Enkele mensen vinden dat saai. Capt PP-LM zag het nóg anders, eerder een Murphy scenario : Bij zo'n lange oversteek is er tijd zat volgens hem en dan stelt hij het papierwerk voor de volgende haven uit tot de laatste week. Vier dagen voor aankomst blokkeert zijn computer en er zijn geen experts aan boord om dat te verhelpen. De ganse papierwinkel moet nu met de schrijfmachine gedaan worden! Twee dagen voor aankomst : potdichte mist! Hilariteit onder de toehoorders. Mist is een van de 'critical conditions' en 'hazardous situations'. De captain blijft dan op de brug en kampeert daar zolang de mist aanhoudt. -daarvoor dient trouwens de seat op de brug, voor als de captain dan enkele uren wil gaan liggen, rusten Had hij vóór aankomst noch dringend papierwerk te doen? Da's dan jammer. Hoe zoiets afloopt heeft hij er niet bij verteld.
Deze namiddag hebben we oefening gehad. Het was wachten op de captain. Hij was op het achterdeck aan het vissen en hij ving zoveel vis dat hij de tijd uit het oog verloren was. -typisch PP-LM, hebben we later ondervonden Gisterenavond hebben we Filipijnen gevist en alles samen zou er nu een 100 kg vis gevangen zijn. In de States zal dus geen vis besteld moeten worden. 104 kg. Cheng Vander heeft zojuist nog een vis gevangen.
1998-07-05 ~ op anker, Palanca, Angola
We liggen hier weer in the middle of nowhere, er is geen spieke land te zien binnen de gezichtseinder en er is ook geen FM, geen lokale zender. Olievelden op zee zijn zelden interessant. 11h : de post is aan boord!
Voor het ogenblik zijn we aan de boei aan het gaan. 'k Ben eens buiten gaan kijken. Via de boei gaan we laden van een storage barge. Diens peak en poop zijn afgeplat. De barge heeft waarschijnlijk zelf geen aandrijving en moet versleept worden. Zo'n mastodont zal toch al eens naar de droge dock moeten, al was het maar om de romp te inspecteren. Of zou dat allemaal onder water gebeuren, met duikers. 't Zou kunnen hè, er wordt wel onder water gelast ... -de barge werd van de Mitsubishi Bouwwerf in Japan naar Angola gesleept door een Nederlands sleepbedrijf De mastodont heet Palanca. Tja, Baraque Fraiture zou hier verschietachtig zijn hè. Het is een VLCC zei LM hier zojuist, Very Large Crude Carrier. 'k Vond al dat hij er enorm uit zag. Een mammoet. Een mastodont dus.
We gaan neus tegen neus en niet langszij. Er komen dus geen foto's van ship-to-ship deze keer. Dat geeft niet. Misschien moeten we in de States lichteren voor we tegen de kaai kunnen en dan is het wel langszij. Neus tegen neus, dat is bij manier van spreken hoor. Er blijft flink wat water tussen de twee vaartuigen. Er staat deining. Dit schip gaat op & af of heen & weer en de Palanca ook. Staal tegen staal zou nogal vonken geven. En dat mag niet op een tanker. Vonken zijn gevaarlijk. Tiens, misschien is het daarom dat we niet langszij gaan, hier is teveel deining. Zelfs met reusachtige fenders zou de situatie niet veilig zijn.
Een knalrood klein motorbootje begeleid of assisteert hier het manoeuvre. Persies een bezige bij. Nu eens aan bakboord, dan aan stuurboord, en terug naar bakboord. Het is rood en het maakt een vinnig zoemend geluid.
Gisterenmiddag kwam Toho hinkend de mess binnen. Vlak achter hem liepen Phika en de capt, al gniffelend. Toho had gisterenavond op de brug een alarm van het machien gehad en was naar het paneel GEREND. -nóóit rennen aan boord van een schip!Door het rollen van het schip wijkt de scheepsvloer en komt hij met zijn linkervoet verder terecht dan hij bedoelde, met zijn teen tegen te seat. (Een driezits sofa of slaapbank, spreek uit: siet. Niet se-at, er staat geen Seat op de brug). Door zijn eigen vaart, nog eens versterkt door de wijkende scheepsvloer breekt hij zijn teen in een weinig subtiel contact met de seat.
's Avonds vroegen we hem of hij zeker was dat zijn teen gebroken was. Misschien zwaar verstuikt? Dat kan ook lelijk pijn doen. Oja, de teen was gebroken, die pijn kent hij heel goed. Verstuikt doet pijn op een andere manier, doet erger pijn zegt hij. Déze pijn is een breuk. Zeker weten. Ooit heeft hij eens zeven breuken gehad op drie maanden tijd. Hij heeft een broos gebeente en dat zit in de familie. Toho's vader heeft in zijn leven al om en bij de 70 breuken verzameld, waarvan enkele die met metalen hulpstukken gerepareerd en genezen zijn. Die metalen hulpstukken zijn blijvend. Dat is zeer vervelende op een luchthaven, de metaaldetectoren biepen alsof hij een arsenaal wapens op zijn lijf verborgen houdt. Vader Toho heeft een papier van Buitenlandse Zaken, een zeer officieel document om dat gebiep te verklaren.
19h15 LT : vanavond zaten drie Fransmannen van ELF mee aan tafel, twee van de lokale ELF-mensen en de agent. 't Is ne keer iets anders en 't is ook plezant, ander volk aan tafel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Elf_Aquitaine Eén van die vlotte praters vertelde over kleine tonijnen, ongeveer 1m lang, die ze 'gisteren' gevangen hebben. Direct gekuist en ingevroren. Verser kan het niet. Of capt PP-LM geïnteresseerd was. Wat moet dat kosten, vroeg de capt. Bôf, voor twee bakken bier zouden ze die beesten morgen meebrengen. LAP! Dat gaat wééral van onze stock pils. In Afrikaanse havens gaat het bier met tien bakken tegelijk van boord als 'protocol' voor de autoriteiten en andere geüniformeerde bedelaars. Dat is al jaren de gang van zaken. Het gezag zou dat eens mogen voorzien in de bestelling van pils ipv te putten uit de pilsvoorziening voor de bemanning. Moeilijk hoor: drie Afrikaanse havens betekent 30 bakken meer bestellen. Daar moet een mens toch geen hogere wiskunde voor gestudeerd hebben. Een beetje huishoudelijk redeneren zou al helpen. Allemaal voor tonijnmoten die toch niet zullen te vreten zijn met deze kok. Uitgedroogde wegens verkeerde bereiding, te weinig saus of foute technieken voor het warmhouden. Máár : vers hoor! Laat daarover vooral geen twijfel bestaan! Oja, laat ons over het verse vooral akkoord gaan. Dit wordt mogelijk weer een verhaal over consensus-addictie. -wie eet er nu vis die op olievelden gevangen is, waar dagelijks onder water structurele lekken zijn,later kwam trouwens formeel verbod op vissen in olievelden
Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen. Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch) Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!
In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea. Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.
De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil. We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen, met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.
Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ... in elk geval, de goesting is toch over.
Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom. De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.
De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons. Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden. Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden. De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod. Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?
Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden. Tot zover de romantiek van de achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.
Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was, was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard. Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.
'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven. We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.
Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne. Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks. Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige. Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd. Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report. We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'. Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck, via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar. Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben. Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.
De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)
Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet, langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.
Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze 200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek. Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten : dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht. Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry. En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher. Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.
Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker-eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline.
Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2de stuur) tegen, in de staircase deze keer. "Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen. Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.) De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter. Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf. Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.
Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen. Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar. Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip. De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd. Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht.
Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.) Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met Filipijnse zeemannen zo.
Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap! Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen. De nieuwe 2de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet. Frederique vervangt Bruno. Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin. De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase. En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman. Toho blijft dus 3de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en met de gage van 3de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3de. Dat is dan toch al dat!
De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.
Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet. Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig. Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten, want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)
Hoe eindigde de vorige brief weer? 'Gedaan met het gefoeter op de computer'? Wel, er is weeral iets. Met de Compaq deze keer. Maar 'k ga er niet over beginnen. Te weinig ROM voor Windows '95 en nu zitten we ermee. Het programma kon er op, maar dat is ten koste van de snelheid. Denkt ge dat een van de geniën mij daarvoor gewaarschuwd heeft? Neen. Heb ik daar zelf aan gedacht? Neen. Is het nog ongedaan te maken? Neen. Zijn we nu blij? Neen. 'k Heb ongeveer 3hrs nodig gehad om de 6 blz's in 5 exemplaren te printen. Daar hebben wij alreeds het volgende op gevonden : één exemplaar printen, en de vier andere gaan in het kopieerapparaat van het schip. Ziezo. Dat duurt dan geen drie volle uren. Hopelijk. En op de Toshiba ontbreekt nu het Help Programma voor MS-Words. Maar over dat alles zou ga ik dus niet beginnen.
We liggen nog een deel te laden en dan gaan we lossen in Abidjan, Ivoorkust. Voor het ogenblik zweeft er vlak onder het wateroppervlak een kwallenveld langs het schip. Bakboord, stuurboord, achteraan: overal kwallen. 'k Dacht eerst dat er ergens een lading plasticrommel overboord geraakt was, maar de rommel bewoog te gracieus. 'k Ben eens gaan kijken op het maindeck en ik heb twee foto's gemaakt van kwallen die kwamen bovendrijven, maar van de grote massa zal niet veel te zien zijn op de foto. Er was teveel lichtweerkaatsing op het water (14h LT).
Vorige donderdag hebben we enkele uren stil gelegen in volle zee. De exhaust boiler van de main engine -aandrijving-, moest gekuist worden. Exhaust boiler = uitlaatgasketel, die zet de uitlaatgassen om in warmte voor hergebruik. Deze cheng legt daar vlotjes het machien voor stil. Zo doet die dat. Andere chiefs laten dat doen wanneer het machien stil ligt, tegen de kaai bvb. LM heeft persies ook liever tegen de kaai dan op zee, dan is de exhaust boiler afgekoeld. Nu was hij nog warm. Maar blijkbaar gaat warm ook.
Voorts kwam het voor choff Pévala goed van pas dat we efkes stil lagen. Hij had een paar dagen tevoren een bizarre overflow gehad en de crude oil -ruwe aardolie-was langszij in zee gekwakt. Aan bakboord. Op de scheepswand waren daar flink wat sporen van te merken, van aan de manifold tot voorbij de lifeboats. Afwassen en overschilderen. Eerst een stelling overboord laten zakken, die zal dienen als voetsteun. (?) Dan twee man, één voor één laten zakken in een bootsmanstoel (een houten zit aan touwwerk). En ze droegen elk een veiligheidsharnas natuurlijk en elk touw werd van op het maindeck continu bemand.
Ter hoogte van de lifeboats wijkt de scheepswand, neemt een kromming, glooit meer naar binnen toe. Daar hing de stelling dan niet meer tegen de scheepswand. Nog meer touwwerk erbij en dichterbij trekken maar. De stelling, niet het schip. De bootsman genoot. Eindelijk nog eens echt zeemanswerk. Door het wiegen van het schip kwam gans de constructie bij elke slag ongeveer 4m vrij van de scheepszij te hangen. De emmers met verf ook. Maar geen enkele verfrol heeft zo'n lange steel. Heel de operatie heeft dus wat geduurd. Stelling met de twee emmers verf was te zien wanneer het schip naar bakboord helde en verdween onder de scheepswand wanneer we naar stuurboord gingen. Zo om de tien tellen.
Vermits we in ballast vaarden (zonder lading wil dat zeggen) lag het schip hoger op het water en was er meer op te kuisen dan wanneer we met lading zouden gevaren hebben, want nu was het rood gedeelte ook besmeurd. -rood = het gedeelte dat bij lading onder de waterlijn ligt Pévala vertelde dat zijn mannen tot aan hun oksels in het water gehangen hebben om de scheepszij 'proper' te krijgen. (Haaien? Waar haaien?) Die episode heb ik niet meer gezien, 'k was al weer binnen. Van op de wing heb ik nog wel enkele foto's genomen. Op het maindeck zou ik toch maar in de weg gelopen hebben tussen al dat touwwerk. Van daarboven leek het nog gevaarlijker dan van op ons eigen deck. 'k Kreeg hoogtevrees in die twee matrozen hun plaats.
's Avonds vertelde Pévala dat de matrozen 'dolletjes' waren in de mess. Hij had om hen te bedanken een bak bier laten koud zetten, naar Goed Oud Vlaamsch Scheepsgebruik. Openlijke appreciatie van de baas doet de dag zelf meer deugd dan de gevarenpremie. Ze moet er zijn, de premie, maar het schouderklopje (de bak bier) doet efkes deugd. -decompressie, het was een spannende dag geweest Pévala begrijpt wat het is, chief zijn. En dat er die dag geen ongelukken gebeurd zijn is te danken aan het zeemanschap, het vakmanschap van alle betrokkenen. Stráffe gasten hier aan boord.
Twee verfrollen zijn in het water gevallen, maar dat is een kleine prijs, dat is een dankoffer aan Neptunus omdat hij zijn bodyguards (haaien) heeft weg gehouden van de twee mannen in het water.
Achteraf bekeken denk ik nu dat cheng Vander het machien niet stilgelegd heeft om de exhaust boiler te laten kuisen maar eerder omdat de opkuis aan de scheepswand dwingend en dringend was. Op pollutie staan zware boetes. Die sporen moesten weg gepoetst en overgeschilderd worden vóór aankomst in de volgende haven. En daarom moest het schip stil gelegd worden. Maar een blunder met crude oil en pollutie kan men niet in het logboek schrijven, dus moest de exhaust boiler dan maar zogezegd gekuist worden. Dit scenario lijkt mij vandaag waarschijnlijker. En LM denkt hetzelfde. Schuif dat stilliggen maar weer af op het machien ...!
Vrijdag hadden we veiligheidsoefening. Na de oefening en de video, iets na 16h, kom ik Renato (matroos) tegen in de staircase. Hij zou mijn haar knippen, rond 19h. Hij had zijn knipschaar al bij en vroeg of hij het nú kon doen. Ja natuurlijk, zei ik, en we installeerden ons in de alleyway op ons verdiep. In de alleyway ligt linoleum, en dat stofzuigt gemakkelijker. Vandaar. - Hoe wilt ge het hebben, vroeg hij. - Kort, zei ik. - Écht kort? - Jaja, écht kort. Hij begint aan de linker zijkant en ik zit zo wat te denken : als hij nu al gedaan heeft met werken, is dat omdat hij vannacht van wacht is en daarméé trok hij zo'n raar gezicht gisteren, toen ik 19h voorstelde. Dan moet hij een uurtje gezelligheid bij de hoop missen en dat is een Heilig Uurtje. Of misschien gaat hij om 19h al slapen? Waarom zei hij dat 19h hem niet schikt. Zijn Europeanen nu nog altijd menseneters in hun ogen?
Choff Pévala komt boven, ziet ons in de alleyway en fluit eens bewonderend, hij komt er efkes bij staan. - 't Zal mooi kort worden, zei ik. - Waarom zweet ge zo, Renato? vroeg Pévala. Zweten? dacht ik, het is hier toch hier toch goed fris? 'k Kon Renato zijn gezicht niet zien, enkel zijn T-shirt. Iets later zag ik dat de buik van zijn T-shirt grote zweetvlekken vertoonde. Op die twee minuutjes tijd. Misschien omdat Pévala op zijn handen stond te zien? Hij was nerveus, antwoordde hij. Bon, ik heb die brave jongen een pint aangeboden (twee keer, geen reactie) en hem gerustgesteld dat er niks was om nerveus over te zijn want haar groeit gewoon terug.
Choff Pévala zegt dat hij die pint mag/kan/moet aannemen. Wat is hier toch aan de gang, dacht ik. Durft die gast geen pint aanpakken waar de choff bij staat? Waarom wacht hij eerst de toestemming af? Is dat hier een strafkolonie of wat? Pévala is toch geen bullebak ... Of wel? LM en Cheng Vander waren in de cabine aan het computeren en LM brengt dat pintje want ik hing vol haarknipsel en bleef braaf op de stoel zitten. Pévala gaat naar zijn cabine. Renato giechelt eens. - Wat is er? - You will look like a man. 'k Voel eens aan mijn linker zijkant : gemillimeterd. Dit was dus wat hij bedoelde met real short: crewcut, G-I Joe, mannenkort. En ik bedoelde vrouwenkort, 2 à 3 cm. Redden wat er te redden valt: rechterkant en achterkant mogen even kort en bovenop, het dakje zogezegd, wordt 3 cm. Een beetje zoals Dana Winner, maar dan in een zéér vrije interpretatie. Zo zie ik er nu uit, wat kapsel betreft. Lekker fris, dat is het enige wat er over te zeggen valt. De eerste dagen was het zelfs koud in de nek en aan de oren. De airconditioning doet het namelijk vele beter, onder het bewind van cheng Vander.
Airco is allemaal een kwestie van afstellen en freon. LM heeft de airco nu onder zijn bevoegdheid gekregen. Bij cheng LdG kon dat niet omdat volgens hem niemand, maar dan ook niemand hier aan boord iets van airconditioning kende. Behalve hijzelf. Voor de rest : allemaal snotneuzen! En weet ge waarom hij zo redeneerde? Freon kost geld, 1000fr per liter. Dus 10L freon toevoegen in het systeem (freon bijsteken, zegt men) kost 10.000fr. Dat vind ik geen geld, in een huishouding van 20 à 25 mensen, als het dient om hitteberoertes te voorkomen bij mensen die fysieke arbeid leveren en effectief last hebben van allerlei verschijnselen die te maken hebben met warmte en hitte.
Die avond in de bar was het lekker fris, vanwege de freon en het kort kapsel. We staan zo wat te leuteren over het laatste nieuws: over korte kapsels in het algemeen, over de mogelijke interpretaties van het woord 'kort' en over Renato & zijn knipkunde in het biezonder. 'k Zeg tegen Pévala : "Als Renato wacht loopt, waarom zei hij dan gisteren niet dat 19h hem niet schikt? Wij zijn toch geen ..." Hij onderbrak mij hoofdschuddend en zette zijn pint neer. "Renato loopt geen wacht, Renato is dagman." Algemene stilte. Dagmannen werken tot 17h15. Die gaan om 16h geen haar knippen bij medammekes om. Pévala haalde zijn schouders op. "Hij zal waarschijnlijk iets geregeld hebben met de bootsman." Geregeld? Gewoon gespijbeld ja! Jamaar, wacht eens efkes, die heeft dus gespijbeld om mijn haar te komen knippen? Verdomme. Het was toch niet mijn bedoeling iemand van zijn werk te houden om mijn haar geknipt te hebben? Wat is me dat nu weer!
Nog liever overdag spijbelen dan 's avonds weg te moeten van bij 'den hoop'. Dat is ondenkbaar want 's avonds zijn ze een klad parkieten. En de oplossing die Renato daarvoor gevonden heeft is overdag een uur van de werktijd afknijpen. Voorwaar zeer adequaat. En als Pévala daar nu een nota over schrijft? Want Renato was niet aan deck hè, ha nee, hij stond bij ons op 't verdiep. Haar te knippen. En dan nog spijbelen op 't verdiep van de baas. Hoe idioot is dat. Persies of een choff komt eens niet op 't verdiep waar zijn cabine is, waar zijn bureau staat en waar al zijn paperassen liggen. Persies of een choff moet niet dagelijks bij de capt of bij de cheng zijn om vanalles en nog wat te bespreken. Stomme Renato.
Vandaar dat plots en overdadig zweten. Niet omdat Pévala op zijn handen stond te kijken maar omdat hij hem betrapt heeft. En Pévala kon hem moeilijk weer naar deck sturen en mij met een half geknipt hoofd laten zitten. HEY, nu schiet mij iets te binnen : terwijl Pévala naar zijn cabine stapte grapte Renato "The rest later?" Luid genoeg opdat Pévala het zou horen en omdat hij het moést horen. (En recht in mijn oor). Waarschijnlijk voelde Renato zelf wel dat hij beter weer naar deck gegaan was, maar hoe moest het dan met mijn half kapsel?
Had ik het geweten, ik had wel voorgesteld voor die enkele uren een sjaal rond mijn hoofd te draaien. Wat zeg ik nu? Had ik het geweten dan waren we er nooit tijdens zijn werkuren aan begonnen. No way. Aan dat soort dingen doe ik niet mee. Dus een mens moet potverdekke nog uitkijken dat ze met volgroeide soortgenoten niet in kinderachtigheden verzeild geraakt. Ze zijn volgroeid maar ze zijn niet volwassen. Dan moet ik bij elk contact nadenken voor twee? Vermoeiend is dat.
Opzij, ik kom zojuist van de brug, laat me efkes zitten. Ze zijn daar met vier een nieuwe computer aan het installeren in de kaartenkamer. (dat is het achterste gedeelte van de brug) Iets met een soort e-mail naar de Franse rederij. Phika bedient het klavier en achter hem staan cheng Vander, capt PP-LM en choff Pévala de werkzaamheden te volgen. Phika drukt een toets in en plots klinkt een scherp geluid, een soort gekrijs, iets schril als een boormachine. 'k Hou me gereed om weg te springen want die computer ging ontploffen volgens mij. De heren blijven zó onverstoorbaar naar het scherm staan kijken dat ik me afvraag of ik de enige ben die dat geluid gehoord heeft. Phika drukt nog een toets in en een seconde later begint het gehuil opnieuw. Weer niemand die reageert. Maar dat geluid is toch niet normaal? wou ik vragen. Op dat ogenblik staat iemand recht in het voorste deel van de brug (het wielhuis). Het was de bootsman die daar iets kwam klussen. Hij had een boor in zijn handen. Amai-amai, is me dat lachen. Verder alles onder controle.
En de faxlijn was bezet, wegens de installatie van de nieuwe computer. 'k Moest vanavond eens terug komen.
1998-06-12 ~ op zee
Om 17h stesselde ik nog eens naar de brug. 'k Had de stemmen van capt PP-LM en cheng Vander gehoord in de alleyway. De werkzaamheden aan de nieuwe computer zouden al wel voltooid zijn zeker? Het was tijdens de wacht van Phika. Hij krijgt de fax niet verzonden. Er rinkelt vanalles in Limburg, zoals een gewone telefoonlijn, maar het kriepgeluid van het faxtoestel krijgen we niet te horen. Is dit wel een faxlijn? Adresboekje erbij gehaald, ja dit is het juiste nummer, het faxnummer. Misschien is het toestel bezet, zegt Phika. Zal ik binnen een kwartiertje nog eens proberen? Oké, goed. En half uurtje later was er telefoon in de cabine. Het was Pévala. Hij lost Phika efkes af zodat die kan gaan eten. Of het wel een faxnummer was? Hij had het 15x later rinkelen en volgens hem was het een foonlijn. Geen kriepgeluid, dus geen faxtoestel. Toen zijn wij (LM en ik) beginnen nadenken. LM zat al en ik ben naast hem gaan zitten, om de koppen bij mekaar te kunnen steken: Als het rinkelt, is het een bestaande lijn. Ja? Ja. Een bestaande lijn op hun thuisadres of op het nieuw kantooradres? Ofwel is het faxtoestel bij Laura en D thuis kapot óf binnen voor onderhoud óf verhuisd naar het nieuw kantooradres. Om een of andere reden heeft die lijn geen faxtoestel meer.
We bellen naar Laura om te vragen war en hoe. Op het foonnummer natuurlijk, want met het faxnummer blijven we toch maar sukkelen. Toen D aan de foon zei dat aan het thuisnummer geen faxtoestel meer verbonden was, was het probleem opgelost en ik was blij dat we die mogelijkheid niet over het hoofd gezien hadden. D geeft me het faxnummer van het kantooradres en twee minuten later was het boeltje verzonden en stond ik weer in de cabine om het hele verhaal te doen. - En is hij nu naar kantoor? vroeg LM - D? Nee, D is thuis op dit uur hè. - De fax, is de fax naar kantoor? - Ja, de fax is naar kantoor. Die vinden ze morgen wel. Einde verhaal.
1998-06-21 ~ aan de boei, Kwa Ibo, Nigeria
Twaalf dagen niet geschreven. Hoe ga ik dat goed maken? Tijdens de oefening, twee vrijdagen geleden, vertelde Ava, de vrouw van cheng Vander dat ze in het terugkomen van het winkelen in Philadelphia (vr-05/06) een auto-ongeluk gezien hadden. Een wagen was in de drassige moeraskant van de rivier terecht gekomen en was in de modder aan het wegzinken. De taxi is gestopt, ze hebben de vijf mensen (Latino's) er uit gekregen, ook de onderste. Er waren nog andere wagens gestopt en de hulpdiensten waren al gebeld. Lang leve de GSM, want vind maar eens een telefoon in havengebied. Daarmee deden ze zo eigenaardig die vrijdagavond. Ze waren nog over hun toeren van hetgeen ze gezien en meegemaakt hadden. Hoe die wagen van de weg geraakt is wist ze niet. Er was daar geen scherpe bocht en ook geen andere wagen te zien.
Wat is er de voorbije week zo allemaal gebeurd : niet veel. Wat hebben we de voorbije week zo al gedaan : inventarissen. Begin deze week liet choff Pévala horen dat hij het nogal voelt dat ze met een man minder zijn, vermits Nenad weg is en Toho nu wacht loopt dus niet meer overal inzetbaar is. Een hoop jobkes komen nu op zijn schouders terecht terwijl hij al een vol agenda heeft. Inventarissen maken, dat is zo een van die jobkes. Dat was maar een woord hè. 'k Had omzeggens mijn overall al aan. En ik mocht mee helpen. Maandag deden we de droge voeding met ons twee, dinsdag de groentenfrigo én diepvriesgroenten met z'n drieën (Phika was er bij). Woensdag hebben Pévala en de ch.kok de vleesdiepvriezer gedaan en ik ondertussen de vis. Donderdag was er de veiligheidskledij te doen, dat kon ik alleen wel. Vrijdag het onderhoudsmateriaal (de zeeplocker is het Scheeps-Vlaams). Daar moest ik zaterdag opnieuw naartoe want er zijn zoveel borstelsoorten volgens de IMPA-cataloog en die moeten allemaal onder de juiste naam en het juiste nummer opgeschreven worden. Daar had ik me lichtelijk aan mispakt. 'Piassava' is de naam van het materiaal van de borstelharen en 'Vikan' is de naam van het model. En ze hebben er zonder en met steel. En telkens zijn dat andere nummers. Heel plezant, dat gepuzzel, maar nu ben ik wel blij dat het gedaan is. Tot binnen drie maanden, want de Franse rederij wil om de drie maanden een inventaris. Niet om de zes, zoals ooit de Antwerpse branche.
In het machine-departement hebben ze daar zo geen last van, zei LM. Jammer. Ik had zo halvelings gehoopt dat ik moerkes en boutekes mocht gaan tellen, maar 't is noppes.
RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) komt er goed door. En we ontvangen RFI op FM, gek hè. RFI = Radio France Internationale. We hebben al twee nieuwsuitzendingen gehad. In Brest was een zee-ceremonie aan de gang voor Eric Tabarly, die vorige week verdwenen is op zee. Hij kwam nogal eens praten in het programma Thalassa (FR3?) en zijn zeilprestaties zijn wereldberoemd. Er werden zeilers geïnterviewd, ze noemden zich 'verweesd'.
Wikipedia : Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele, honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig. De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde. Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.
Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover: Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau. Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot. -en voor iemand met zoveel eigendunk ookni, dat heeft hij die nacht zelf bewezen https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric_Tabarly
Verder nogal wat gedoe rond spookticketten. De rest heb ik niet begrepen, ze praten te rap. Er zou een pak voetbalticketten verdwenen zijn en dat is een groot schandaal aan het worden.
LM slaapt tot 17h. Dan begint de laad-operatie en LM moet de ballastpompen starten. Want naarmate er lading in komt moet er ballast uit hè, of er gebeuren rare dingen. Dan zou het schip onder onze voeten wegzinken. En wij erbij.
Het uitzicht is bedroevend : boortorens en nog eens boortorens, in de verre verte. 'k Heb er een paar foto's aan gewaagd. Om de boortorens te zien zullen we een vergrootglas nodig hebben. Aan de horizon is een streep land te zien. Die streep is Nigeria, mijlen ver weg. Morgenvroeg zouden we al geladen zijn, als alles goed gaat.
Vorige donderdag heeft Toho minder goed nieuws ontvangen. Zijn vervanging gaat niet door. Hij wordt niet vervangen in Abidjan (Ivoorkust). En dat is nog niet alles. Daar komt bij dat zijn promotie als 3de stuur niet kan officieel gemaakt worden omdat hij persoonlijk zijn handtekening moet komen zetten en per fax is zijn handtekening niet geldig.(Waar hebben we dat nog gehoord...) Mij maken ze niet wijs dat er geen noodprocedure bestaat voor plotse noodgedwongen promoties. Toho heeft zijn ticket -diploma-van 3de toch! En er komt geen nieuwe 3de stuur. Waarom dan treuzelen met die promotie?
Efkes samenvatten : Ondanks alle internationale veiligheidsvoorschriften over gekwalificeerd personeel, zou Toho wel het werk van 3de stuur mogen doen en de bijhorende verantwoordelijkheden dragen ondanks het feit dat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is maar onderwijl als aspirant-stuurman betaald worden juist omdat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is. Daar gaan ze in Antwerpen fortuinen mee uitsparen zie! Binnen enkele weken, in de States, zou hij dan wel afgelost worden. Ik vraag me af wat de inbreng van capt PP-LM is, in heel die zaak. -ik had er geen goed oog in, dat herinner ik mij nu, rare gast, die PP-LM
De moeder van Toho heeft alle nodige documenten naar de rederij in Antwerpen gebracht. Er was onder andere een zwembrevet van 50m nodig. Ze had er een bij van Bloso. Officiëler kan niet hè, want Bloso is van de staat. Op dat zwembrevet staat dat Dhr Toho vlotjes 500 m zwemt. En daarop vroeg in Antwerpen de kantoorkruk van dienst : 500? is dat geen typfout? Jawadde, de Maritieme Branche ... Het toegangsexamen voor de Zeevaartschool voorziet al een zwemproef van 50m. Hoe kon Toho Zeevaartschool gevolgd hebben als hij niet door die zwemproef geraakt zou zijn? Ik vraag me af wat daar de inbreng van klerkske PV is, in heel die zaak.
Soms kan Toho nog lachen, maar niet van harte.
Ziezo, dat was het ongeveer voor deze oversteek. Het blad is bijna vol. Nu eens kijken of ik de printer wakker krijg, hij heeft een hele week geslapen. Dit is namelijk een gans nieuwe installatie, de voorbije week in orde gebracht door onze plaatselijke Windows-tovenaar : cheng Vander. Ook op onze kleine Compaq. En de Toshiba is nu helemáál genezen. Goed hoor. Gedaan met foeteren. -en dát was te vroeg gejuicht
1998-06-04 ~ op de Delaware River, Philadelphia, Pennsylvania
Dag Sedentairen,
Gisteren namiddag is Colette mij komen 'uitnodigen' om te gaan winkelen. En dan kunnen we gaan eten ook, zei ze erbij. Wat ik van plan was : boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarktje en eventueel ergens een snelle hap. Niet lopen winkelen in een shoppingcenter en achteraf zitten tafelen! Groot verschil in prijs, in tijd, in taxi-afstand dus ook in taxi-prijs en in pijne voeten van dat geslenter tijdens het winkelen. (Laat me boodschappen doen, maar doe me niet winkelen.)
Op slag had ik verblindende hoofdpijn: hofdames ronselen ... en de ganse namiddag tearoom-talk ook zeker? LM heeft een kusje op mijn voorhoofd gegeven en het ging direct vele beter. Waarom ik er zo ineens weer bij moest zijn, vroeg ik mij af. Om te vertalen, zei LM. -toch niet te geloven dat iemand die al 7j meevaart nog geen woordeke Engels spreekt ...
10h: we liggen al aan de kaai maar we liggen nog niet vast. 'k Was eens op de wing gaan kijken of er al autoriteiten te zien waren op de kaai. Zodra we onze shorepass -walpermissie, walverlof- hebben mogen van boord. De kapteins zijn allebei aan het werk. 'k Heb een babbeltje gedaan met de loods, die had ommers gedaan met werken. Hij neemt brief n°4 mee, om er zeker postzegels op te plakken. Da's mooier dan een saaie stempel van het agentschap. Die loods heeft dat zelf voorgesteld. Brave mens. Da's dus prima, dat is weeral tijd gespaard, dan moet ik niet op zoek naar een postkantoor. En toen zou ik eens rap de brieven en de dollars gaan halen.
De loods wist ook te vertellen waar de dichtstbijzijnde plaatselijke shopping area is, met een gewoon supermarktje: Pennrose Plaza, aan de achterkant van het vliegveld. Het chic shopping center heet the Gallery en is in de binnenstad, ver van hier. De loods en ik keken samen van daarboven op de wing naar de stad. Voorwaar : vér. Met die gegevens kwam ik van de brug onze alleyway in. 'k Geef die informatie efkes door aan de twee dames die daar toevallig aanwezig stonden te zijn. Ava gelaarsd en gespoord, klaar om zich op een grote winkelexpeditie te begeven. En Colette opgetut. - Comment tu sais? vroeg Colette. Madame is Brusselaarster maar wil graag voor Française doorgaan omdat haar moeder Française was. Nu, in het Franse Frans zegt men 'comment sais-tu?' als ik me goed herinner. - Ik heb dat gevraagd aan de loods. - Aáááh? met haar Castafiore stem weeral.
10h45 : nu ben ik weg, boodschappen doen. 15h25 : nu ben ik terug van boodschappen doen. Eerst verder gaan met het relaas van deze ochtend.
Efkes later, in het deurgat van onze cabine, werd mijn middag/namiddag nog eens georganiseerd. - Ohlala, zei ik, een luxe-shoppingcenter? Ik ga niet mee. - Jamaar, het is om kleren te kopen. - Kleren? Waarom kleren? Ik heb onze bagage thuís gemaakt hoor. Wij hebben nu geen kleren nodig. - Jamáár! 't Is voor de kléíntjes. Dit zeggende verspert ze mij de deur van onze cabine terwijl ik snel weg wou naar de loods op de brug met 5 USD en vijf exemplaren van brief n°4. - Jamáár, ik héb geen kléíntjes, antwoordde ik op datzelfde zeurderig toontje. 'Spiegelen' heet dat in Goed Algemeen Psychologisch. In gewone omstandigheden is na-apen zeer onbeleefd en brutaal, het is zeer effectief bij stomkoppen. Probeer maar : spiegelen. Madre! Een mens zou van minder op haar moeder roepen. 'k Heb hier zes weken gerust gezeten en ineens word ik ingelijfd omdat er moet Engels gesproken worden! Letterlijk inge'lijf'd. Mijn lijfelijke aanwezigheid werd verordonneert/geëist en dat was zeker niet omdat ik zo'n zonnig karakter heb of omdat ik aangenaam gezelschap ben, in haar visie van gezelligheid.
Vermits ik me niet liet vertederen door kleinkinderen die ik van haar noch pluim ken, gooide ze het over een andere boeg. Jamaar, ze had een absoluut imperatief van den chief, ze moest een bepaald soort sokken en pantalon kopen, in de States, want anders weigert Laurent (cheng LdG) ze te dragen. Hij weigert hè, niks aan te doen. Vervelend hoor. Zeer vervelend.
Vervelend voor wie? Voor mij? Voor LM? Voor het Noordelijk Halfrond? Weigeren, mon oeil. Bullsh*t. Den chief is al lang zeeman én zeeman genoeg om te dragen wat beschikbaar en voorhanden is.
Rond 10h20 brengt Pévala hier een formulier binnen dat moet ingevuld worden voor de immigratie. Immigratie = de mensen die ons de shorepass geven, de walpermissie. En zelf naar beneden, naar het ship's office brengen. Ja natuurlijk, Pévala is onze loopjongen niet. Ons = alle madammen die hier aan boord zijn. Pévala en alle andere werkende mensen moeten zo al genoeg trappen doen. Ik vond het al verwonderlijk dat ze ons (de passagiersters) niet naar beneden geroepen hadden.
Shorepass gekregen. De agent was ook nog aanwezig. 'k Vraag hem in low voice waar en wat waar exact is, en hij tekent een planneke waar Pennrose Plaza juist ligt, met het plaatselijk supermarktje om boodschappen te doen. Ondertussen stond Colette in het midden van het ship's office pirouettes te draaien (ze hebben haar moeten bellen want uit zichzelf had ze niks gesnopen of gesnapt ivm dat formulier) en met haar wimpers te flapperen en een kwetterende uitleg te doen in het Frans terwijl zo ± zeven mensen met papierwerk in het Engels bezig zijn en waarschijnlijk stilte kunnen gebruiken omdat ze er hun hoofd wensen bij te houden. 'k Vraag de agent ook naar de grote shoppingcenter, for chief engineer's wife. Ha, fluisterde hij, jullie gaan niet dezelfde kant uit? Nee, schudde ik. Hij schrijft het volledig adres op van de shopping-chic en ook het adres van de kaai, van waar het schip ligt. 'k Reik haar dat blad aan, over de tafel heen.
Toen had ik gewillen dat ik een ingebouwd foto-apparaat had om de reeks gelaatsuitdrukkingen vast te leggen, het volledige gamma tussen minachting en pruilen: 'Die sukkel van den 2de (ik) weet niet wat Winkelen is en als Wij haar eens willen tonen hoe het moet, gaat ze dwarsliggen. En hoe moet het nu verder met Mij deze namiddag?' Hare Majesteit verwaardigde zich het blad aan te nemen. 'Zou dat adres wel betrouwbaar en juist zijn? Kon zij dat wel in goed vertrouwen aannemen van een desertrice als die van den 2de? Had ik niet zojuist staan fluisteren en dus samenzweren met De Amerikaanse Agent, vooral en opzettelijk in het Engels?'
Tien minuten later stond ik aan de gates en had de securityman een taxi gebeld. Een half uur later was ik waar ik wou zijn : op het plaatselijk winkelpleintje.
Waarom ik die zeik-situatie in 't lang en in 't breed heb ingetikt? Als observatie oefening, als oefening in verwoorden en als archiefmateriaal.
1998-06-05 ~
Bon, al het vorige kunt ge gerust overslaan. Laat ons zeggen dat deze brief pas op de volgende lijn zou beginnen. -slaat dit ergens op? 's Avonds hoor ik gestommel in de alleyway. Pro forma ga ik een blijk van belangstelling tonen, of ze de sokken en de pantalon gevonden heeft, & bla-bla-bla... En wat-zien-ik? De nieuwe cheng was ook meegegaan. Om te helpen dragen? Om te vertalen? Omdat Hare Majesteit niet zonder hofhouding de gangway af gaat?
'k Zeg zo al lachend : Ha! maar gelle had een grote sterke man mee om de boodschappen (oeps! de 'Shopping') te dragen. En toen gebeurde er iets zeer vreemds. Beide dames begonnen zich tegelijkertijd en met een overvloed van woorden te verantwoorden waarom de nieuwe cheng was meegegaan, alhoewel dat in de voormiddag niet zo voorzien was en dat het kwam omdat cheng LdG gezegd had dat de nieuwe cheng gerust van boord kon enz, etc ... Mensenlief, ik wist bij die woordenvloed niet hoe snel ik onze cabine weer in kon.
Mijn sussende komedie van 'wat ben ik blij dat ge gevonden hebt wat ge nodig had' was een terugtrekkend manoeuvre maar toen ging Hare Majesteit luidop recapituleren of ze nu wel echt alles gevonden had. Hellep! Daar ging mijn manoeuvre.
1998-06/06 ~ op anker, Delaware River
Gisteren om 16h: verzameling beneden aan de gangway. Capt PM, Tom, Nic (elektrieker), Luc (choff), cheng LdG + Colette en ook Nenad (3de stuur, Croatia) vertrokken, afgemonsterd en wel. Het was wachten op het busje. 'k Heb eindelijk eens foto's kunnen maken van dit schip. De lithiumbatterij is een van de twee die ik aan de wal gekocht heb. Er kwam wat acrobatie bij kijken om de juiste hoek te vinden. Telkens ik bijna goed stond schoof er een verlichtingspaal mee in beeld. Zeer vreemd, die Amerikaanse verlichtingspalen. (Da's gewoon de parallax, niet te vermijden.)
Dat Nenad zou afmonsteren was niet voorzien. Hij was die ochtend rond 10h ingestort, nervous breakdown, zenuwinzinking. Naar de dokter en om 16h mee van boord, naar huis. Van de eerste week dat hij aan boord was heeft hij al laten weten dat dit schip boven zijn kracht was. Dat weten we nu van Pévala. Hij had ook voorgesteld zelf zijn thuisreis (travel) te betalen. Dat is duidelijke taal hoor, iemand die bereid is zelf zijn reis te betalen. Waarom hebben ze hem toen niet laten gaan? Dat was vijf maanden stress en een inzinking bespaard geweest. Wat een ellende. De jongen zag grauw en geel toen hij van boord ging. Hij was een wrak. Op het vermaledijde schip 25 is het heel verkeerd afgelopen hè, door iemand niet naar huis te laten gaan. Iedereen de dieperik in, geen overlevenden.
Gisteren mocht er drank getekend worden. Vandaag staat de bestelling in de alleyway gans beneden. Zelf af te halen. 'k Kom beneden, wat staat daar klaar voor ons: 3 dozen met daarin elk zes (6!) US gallon drinkwater. Dat is 18 gallon, dat is 68,1372 liter. We gaan wel naar de tropen, maar toch ... 68 liter voor een week? Hi. Ha. Ik lach mij een kriek. LM bedoelde met 3x water drie bidons, en daar heeft iemand drie dozen van gemaakt. Zie dat hier nu staan in de cabine.
1998-06-10 ~ op anker
Eergisteren was er weer iets met de Toshiba. In het kort : het kwam door de customised interface die botste met de routine bewerkingen van iemand die gewend is met de standaard interface te werken. Dat heb ik gisteren in de voormiddag goed gekregen. De rest blijft weer een mysterie. Mogelijk een gevolg van de wankele installatie, het système D van 19/04. Vandaag is de Toshiba in handen van cheng Vander. Hij heeft de juiste installatiediskettes of CRroms bij. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat we nu steviger geïnstalleerd zullen zijn. Want een kreupele laptop is persies erger dan helemaal géén laptop.
Toho loopt nu de wacht van Nenad. 08h-12h & 20h-24h. Hij moet er blijkbaar nog aan wennen, aan die plotse promotie. Tevoren had hij een heel deck als werkterrein en nu zit hij per dag acht uren vast op de brug met maar twee uurkes werk aan deck meer. Gedaan met het actief buitenleven. Hij had gedacht in Afrika te mogen afmonsteren, dan heeft hij ongeveer zes maanden. Maar door die promotie zal de afmonstering in het gedrang komen, vrezen wij zo. Het is toch een klassiek scenario: promotie = langer aan boord blijven. En Pévala zit ook te springen om weg te mogen. Is het hier dan zó slecht? Niet echt, maar ze hebben thuis dringende dingen te doen.
Het is hier stralend weer. Exact zoals mooi weer moet zijn, zonnig maar niet te warm en frisse wind maar niet te koud. LM had een jobke aan deck moeten zoeken, nu het nog kan. Binnen enkele dagen is de tropenzon weer heer en meester aan deck, de hel. Bon, ik moet niks zeggen, zelf zit ik hier ook binnen.
Iets na 13h een fax ontvangen uit Zellik. Morgen terugfaxen.
Vorige week las ik een tekst die mij helemaal deed opfleuren. Ik kon maar één ding concluderen en besluiten: mijn denken is normaal, jochei, mijn vreugde is groot. Verheug u met mij: ik hoor bij de middenmoot. Dat deed LM sceptisch kijken want hij vindt me bij momenten behoorlijk excentrisch. Maar dat is dan zíjn probleem.
Lees hieronder de tekst die mij zo blij maakte, en vergelijk dan met de mijne die daaronder staat. Ludo Permentier zegt op 25/05 wat ik al zei op 13/04. En als Dhr Permentier het zegt, dan ben ik in goed gezelschap. In zeer goed gezelschap : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Permentier
Gewoonlijk hou ik me op een blog ver van de actualiteit, daar bestaan andere kanalen voor, maar nu loop ik toch een beetje met mijn neus in de wind en dus gaat het nog maar eens over het woord kot.
Zijn redenering en de mijne lopen parallel. Alleen gebruikt hij meer woorden. Mogelijk wordt hij per woord betaald en ik schrijf pro deo, vandaar het verschil.
Drie van zijn zinnen heb ik genummerd, en in mijn tekst daaronder ook drie. Het gekke is, niet alleen lopen de redeneringen parallel, maar ook de opeenvolging van de gedachten.
Blijf in uw kot! Door Ludo Permentier
Crisis, dus tijd voor crisiscommunicatie. De Belgische minister van Volksgezondheid, Maggie De Block, opgeleid tot huisarts, laat tijdens een parlementaire vergadering over het coronavirus COVID-19 haar medische jargon zitten waar het zit en spreekt de taal die iedereen verstaat: "Als u ziek bent, denk niet: ik ga toch mijn moeder of mijn oma bezoeken. Blijf in uw kot." En ze voegt eraan toe: "Smijt ze buiten als ge ene ziet met ne snotneus!" Een minister die zich niet verschuilt achter vocabulairemuurtjes of diplomatieke geheimtaal, dat is een verademing. (1)
Toch heeft ze veel kritiek gekregen op haar taalgebruik. "Wij zitten niet in een kot!", werd er gemopperd. Vooral op Twitter, de riool waarlangs de 'vrije meningsuiting' zó krachtig kolkend wegstroomt dat weldenkende mensen intussen hebben besloten alleen nog meewarig het hoofd te schudden. Ik ben het niet eens met de kritiek op De Block, al ben ik de eerste om te verwachten dat politici zich genuanceerd en correct uitdrukken. Maar soms moet het anders.
Hoe erg is dat eigenlijk, van een 'kot' spreken als je een huis bedoelt? In Vlaanderen minder erg dan in de rest van ons taalgebied. Volgens Van Dale is een kot een klein, armoedig huis of een hok voor een dier. Het woord klinkt bijna altijd denigrerend. (2)
Maar het is wel heel oud: het bestond al in het Oudnederlands rond het jaar 1000. En het is ook een exportproduct. Naar Frankrijk, waar het inmiddels verdwenen woord cot sloeg op een hut, en via Normandië naar Engelands befaamde cottages. Naar Nederland hebben we dan weer het frietkot en het studentenkot geëxporteerd.
Maar België, moet ik toegeven, is het land van de 'koterij'. Letterlijk, want achter bijna elk rijhuis zijn in de loop van de jaren 'bezemkoten', 'waskoten', 'werkkoten', 'fietskoten' en 'rommelkoten’ bijgebouwd. Maar ook figuurlijk: onze staatsstructuur en wetgeving zijn gammele resultaten van ad-hoc oplossingen die achteraf weer gecorrigeerd moesten worden. De 'fiscale koterij' is een lucratief werkterrein voor accountants en advocaten.
Daarnaast hebben we in Vlaanderen sprekende uitdrukkingen als het kot is te klein ('er wordt driftig gereageerd'), het kot afbreken ('enthousiast tekeergaan op een feest of bij een optreden') en iemand uit zijn kot lokken ('iemand uitdagen').
Kortom: als minister De Block haar landgenoten in hun kot wil opsluiten zolang corona rondwaart, dan is dat wel de plaats waar ze zich thuis zullen voelen. (3)
Maggie De Block, al is ze niet van mijn favoriete politieke club, ben ik innig dankbaar omdat zij het woord kot heeft weten te heropwaarderen. (1)
Kot was tot hiertoe een tamelijk neerbuigend woord voor de eigen woonst, (2) als volwassene zegt men: 'ik ga naar huis', niet 'ik ga naar mijn kot'. Wie het woord kot bleef gebruiken deed gewild jeugdig, was een overjaarse puber die de studententijd niet heeft kunnen loslaten.
Dank zij Minister De Block is het woord kot en het gebruik ervan van alle bijbetekenissen en interpretaties verlost. Uw kot is waar ge u geborgen voelt. (3)
'Blijf in uw kot' is een slagzin geworden zoals 'Yes we can' en 'Wir schaffen das', al is het daar een beetje anders gelopen.
Groetjes van uit ons kot, m& LM ochtendmail MA-13/04
Gisteren avond laat zijn de nieuwe cheng en zijn echtgenote dan toch nog aan boord geraakt. LM was de nieuwe cheng al tegen gekomen, terwijl hij nog efkes naar 't machien moest want de elektrieker had hem gebeld voor iets. Vanmiddag hebben we in de mess officieel handen geschud, en 'aangenaam' gezegd en 'enchantée' want ze spreken Frans.
'k Ben hier zo wat in de post en in de omslagen bezig en wat-zien-ik? Niemand, maar dan ook niemand heeft het postbusnummer van de Franse rederij op de omslag geschreven. Hier ging een belletje rinkelen en een lampje branden en ik doe dat bestandje open ... MEA MAXIMA CULPA, ik heb het postbusnummer niet mee op het printje gezet dat we ulle voor ons vertrek bezorgd hebben. Het Frans postbusnummer staat wel bij in de voetnota op elk blad van elke brief, en het staat wel op onze afzender-etiketten. Dat heb ik hier vierklauwens nagekeken. Maar het nummer staat niet vermeld op de papiertjes die ik ulle gegeven heb. 'k Ben te haastig geweest toen ik het typte. 'k Was te druk bezig met het nakijken van de oceaannummers en de faxnummers en telefoonnummers en zo is het postbusnummer er toen van tussen gevallen. En toch zijn al ulle brieven en kaarten toegekomen bij de Franse rederij. Welwel, straffe postmensen in Frankrijk. Dus mensen, aub het postbusnummer erbij schrijven. Dat vraag ik niet zelf hoor, dat vragen de Franse posterijen, met een beleefd stempeltje op de omslag.
De Integrity (de lichter) is vertrokken, hun vliegen zijn gebleven. Vies. Nu ligt er aan bakboord een enorme barge -laadbak-met een duwer er achter, die zorgt voor het vervoer. Ook enorm, 15.000 PK. Lastig te beschrijven. Een foto zou duidelijker zijn. Als ik nu een batterijtje voor het fotoapparaat had hè, maar dat weet nu onderhand iedereen zo al wel zeker ? Een lithiumbatterijtje ... ééntje maar ... zo'n klein dingske maar ...
Het is ferm koud in de cabine. Mijn handen en voeten zien blauw. 'Doe dan sokken aan' jaja. En aan mijn handen ook? Om te typen? De airconditioning kent maar twee standen denk ik: helemaal aan of helemaal uit. En vandaag staat ze helemaal aan.
1998-06-02 ~ Big Stone
We wachten op de stores, -bevoorrading- het eerste palet is al gelost. Er zijn tien paletten in het totaal en ergens op die paletten zit een klein doosje met daarin zes lithium batterijtjes. Eentje daarvan is voor mij. Dat was me zeer genereus beloofd door capt PM. Daarop heeft cheng LdG de elektrieker geïnstrueerd dat mee op zijn bestellijst te zetten, en ineens een doosje van zes, want het fotoapparaat van het schip werkt op hetzelfde model batterij. En zo ga ik vandaag helpen lossen, om die batterij te verdienen. Capt PM is ook de capt die me eens een zwarte T-shirt gegeven heeft in '96 op schip 27,-tekst 215- omdat ik dagelijks de overalls waste. Een geval met een borduursel in goud, ivm de Olympische Spelen in Atlanta. Toppié draagt hem nu, denk ik. Zelf ben ik niet zo olympisch meer. Maar eigenlijk had ik zo'n trofee moeten in kaderen.
'k Mocht meehelpen van choff Luc. De tweede lading van vijf paletten zou komen om 14h? Dat schipke gaat hier nooit terug zijn om 14h. Daar geloof ik niks van. We liggen vééls te ver van de wal. Het is vertrokken om 12h30. Op anderhalf uur is dat niet terug. 15h: wahemmik gezegd. Nog altijd geen schipke.
Wie hier zich ook nog onledig loopt te houden is JdB, de DP van dienst. Die had toch al weg mogen zijn, wat loopt die hier nog te doen? De audit was gisteren al afgelopen. Hij had met het vorige storesbootje toch al mee weg gekund. Wat hangt die hier nog rond te spioneren. Letterlijk hoor, hij 'hangt' overal. LM & ik hebben in '90 met hem gevaren als captain. We zijn nu allemaal 8 jaar ouder en hij nog eens 8 jaar meer papperig op de koop toe.
Volgens de weerberichten worden er voor vannacht 'donderstormen' verwacht. Is de bliksem dan in optie? Eergisterennacht heeft 2de stuur Bruno tijdens zijn wacht (00h-04h) een noodoproep of melding beluisterd tussen een jacht en een walstation. Het jacht had geen motorpower meer en was op drift in de storm. Het walstation wou een rescueboat uitsturen om hen komen halen. Niet nodig, antwoordde het jacht, we drijven de goeie richting uit, naar ankergrond. Wij roepen enkel op omdat het de procedure is in geval van no-power (ofte motorpech). Het walstation zei hen daarop hun lifejackets aan te doen. Die hebben we aan, zei het jacht. Dat dacht ik al wel, zei het walstation, maar wij zijn verplicht u dat te zeggen omdat het de procedure is. Dat alles zeer kalm, en alles volgens de procedure. This is the USA.
Nu schrijf ik wel heel laat, het is al 22h. Pas om 18h30 kwam het bootje met de tweede lading paletten er door en de batterijen zijn erbij. Zoals ik al dacht, in een heel klein doosje. Zo klein dat het etiket van de shipchandler er helemaal rondomrond geplakt zat. De pakken stonden in de pingpongroom bijeen, ik kijk eens rond en ik grijp naar het kleinste doosje dat ik zie staan: Gevonden! 'k Vroeg aan capt PM of ik er alvast een batterijtje mocht uitnemen. Liever niet, alles moet eerst gecontroleerd worden op de lijsten. Batterijen zijn de afdeling van de cheng en als ik er nu al eentje zou nemen veroorzaakt dat misschien 'storm-op-zee'. Letterlijk de woorden van capt PM. (Moet ik onthouden, die uitdrukking ivm met een explosief karakter) Ook goed, het komt op geen 12 hrs meer. Zo rond morgen middag heb ik het batterijtje waarschijnlijk wel.
1998-06-03 ~ Big Stone, Delaware
Big Stone is nog niet echt Philadelphia. Het is een waterpunt voor de kust van Delaware. De Delawares kennen al we van toen we nog boeken van Karl May lazen. Winnetou was een 'Delaware'. -die stam is een verzinsel van Karl May 'k Stond gisterenavond bij aankomst van het schipke met stores mee aan de reling beneden te koekeloeren naar de manoeuvres van het bootje. Toho stond ook aan de reling, hij moest de man in de kraan leiden. Dat gebeurt met handsignalen. https://cranenetworknews.com/crane-operator-hand-signal-guide/ Hij stond daar dus niet te koekeloeren, hij stond daar te werken. Groot verschil, de kraanman leiden is een job de confiance. Er waren daar beneden twee kinderen aan boord. "Aha. Daaróm moesten we zo lang wachten op de tweede lading, het schipke kon pas na schooltijd komen" zei ik. "Ja, en ook omdat eentje van de twee vandaag jarig is" zei Toho met een uitgestreken gezicht.
Met het bootje is ook Phika aan boord gekomen, de Canadees. En vannacht zijn twee Kroatische vervangers gekomen, een elektrieker en een 3de mec. Hoeveel dure bootjes zijn dat nu al, sinds 31/05? We hebben nu aan boord, houduvast : twee captains, drié eerste stuurmannen van wie 1 in functie van choff, twee elektriekers en twee 3de mecaniciens. Luxe-cruise hier hè. Waar moet al dat volk slapen. Zijn hier genoeg reservecabines op deck B? Roderick (stewardje van 21j en heel parmantig) zal er zijn werk mee hebben. Die brave jongen is bij zijn landgenoten hier aan boord Filipijnse postzegels aan het verzamelen voor ons. Zodra ik er heb stuur ik ze ulle. -ik weet niet meer wie in de familie toen postzegels verzamelde
Phika is de stuurman met wie LM en ik vorig jaar in Yeosu (Korea) op restaurant geweest zijn. De bedoeling was een tafel vleesgerechtjes te nemen maar het was rauwe vis die op tafel kwam. En bleef komen. Hij was ook degene die toen het pingpongtornooi georganiseerd heeft. Tussen twee contracten zou hij als vakantiejob bij de Chippendales kunnen gaan werken. Hebben ze daar al een blonde? Colette vlamt halvelings op hem. "Mais quel beau garçon ..." -ja en hij was ook nog intelligent én sociaal voelend én hij straalde zo jong al een rustgevend soort gezag uit: een godenkind
Pévala is nu in charge als chief officer. Hij en Phika zitten in het ship's office vollen bak navigatiekaarten bij te werken. De kaarten die zijn meegekomen uit Antwerpen zijn onverbeterde kaarten, dwz : ze zijn niet à jour, niet up-to-date. Tegen vanavond moeten ze bijgewerkt zijn, want vannacht wordt er gevaren en dan hebben ze daar geen tijd meer voor. Vannacht moeten ze wacht lopen en navigeren en morgen al komt de vetting-officer. Wééral hoog bezoek. Het houdt hier niet op. En een vetting heeft hier al eens een opmerking gemaakt over de zeekaarten hier aan boord. Al goed dat ze voor die kaarten met genoeg bevoegde stuurlieden aan boord waren vandaag: Luc, Pévala en Phika. De junior-stuurlieden mogen nog geen kaarten bijwerken. (?)
Jammer dat we vannacht binnenvaren. Gesteld dat ik die lithiumbatterij voor het fototoestel al zou hebben tegen dan, en dat we niet 's nachts zouden binnenvaren, dan had ik foto's kunnen maken hè. Snapt ge? Ik bijna wel.
Morgen rond 10h zouden we tegen de kaai liggen. Dan komen de autoriteiten het schip inklaren en dan mogen we aan de wal om boodschappen te gaan doen. De lijst ligt gereed, een blad vol. En dit blad is ook vol. Tot schrijves.
Dag Landbewoners, (enkele weken geleden hebben we Seaworld van Kevin Kostner gezien, vandaar)
Eergisteren of de dag ervoor zit ik hier rond 17h15 zo wat te jammeren tegen LM. Dat is geen goed tijdstip, 17h15, want dan is hij pas boven, moet zijn doorzwete overall uittrekken en wenst een koude pint te drinken in vredige rust. Maar die dag kreeg hij pint en gejammer samen, de vredige rust moest efkes wachten.
Ik jammerde: dat de instructies van cheng LdG en zijne stomme 'C:' op de Toshiba potverdekke op niks trekken en dat ik niet van plan ben opnieuw de beginnersfouten van drie jaar geleden te maken, met alle krampen en schrik vandien, omdat pee zich ineens gaat moeien met ons bestandsbeheer en dat ik na al die maanden (3x6) toch zelf wel weet welk systeem het minste kans op vergissingen inhoudt en dat ... LM nam nog een slok en zei doodgemoedereerd : "De chef weet niet dat wij een tweede kopie op diskette hebben." Wablieft? Cheng LdG denkt dus dat de diskette die hij krijgt het enige en unieke exemplaar van het getypt werkboek is? Denkt het vent nu écht dat wij zo stom zijn niet te back-uppen? Blijkbaar wel. Het vent gaat er van uit dat wij met één enkele kopij werken. Dat hij dat van mij denkt, tot daar aan toe. Maar dat hij er van uitgaat dat zijn 2de mecanicien zo dom zou zijn, daardoor was ik lelijk in mijn achtersteven gebeten en zwaar op mijn tenen getrapt. Plaatsvervangende verontwaardiging, bestaat dat? Ik was kwaad in LM zijn plaats.
'k Heb begot nog nóóit een bestand van LM op de Toshiba laten staan. Ook niet op het vorig schip. Wie zou er zo zot zijn. Altijd twéé diskettes, twee exemplaren van de bijgewerkte werkboek, waarvan één diende om elke vrijdagavond af te geven aan de cheng. Die diskette heet VA-ET-VIENT. Dat is de diskette die heen en weer gaat van bij LM naar bij hem en terug. -zoals hoge wasdraad in oude Italiaanse straten
Maar op 'C:' laten staan, op de harde schijf, is de oplossing die hij in zijn koleire gevonden heeft. Voorwaar zeer effectief, zo'n sukkelachtig denken. En omdat hij meent dat er maar één diskette is, zouden wij op de harde schijf moeten opslaan als back-up? Ten eerste : hij weet zeer goed dat de installatie op de Toshiba wankel is en dat de harde schijf dus compleet onbetrouwbaar is. Ten tweede : de Toshiba verlaat regelmatig de cabine en de elektrieker (de andere gebruiker) neemt die laptop mee naar het machien. Wieweet welke zit er dan weer met zijn tengels aan. Zo had Tom er toch die geïnfecteerde foto 'Dreamteam' op gezet. Zo is deze miserie toch begonnen! Dat wij een tweede diskette gebruiken als reservecopie, als back-up, is bij cheng LdG in zijn zuinig brein nog niet opgekomen zeker?
Goed en nu zwijg ik de komende vier weken over de Toshiba, want er is altijd wel iéts aan de hand en op de duur blijkt elk gerommel tóch te leiden tot geduvel. En gejammer. Oh well, uiteindelijk is het goed om weten dat zelfs deze cheng in de klassieke valkuil trapt: hij gaf zijn strepen voorrang op (zijn) gezond verstand. Dan liever géén strepen. Zelfs niet op mijn pyjama.
1998-05-30 ~ op zee
De mensen zijn zenuwachtig hoor. Enfin, sommigen toch. En de zenuwen kruipen hier onder het deurgordijn de cabine binnen. Geloof me, het is besmettelijk. We zijn nog maar zes weken aan boord en ik vertoon al alle symptomen van groeps-isolement, recht uit het boekje.
Gisteren heeft LM de hifi van de cabine verbonden met de buitenantenne. We ontvangen nog geen FM, daarvoor zijn we nog te ver van de kust. 'k Heb een cassette opgezet, een radio-opname van zes weken geleden, in Texas City opgenomen. Als ik LM kan doen geloven dat dit al FM is, dan is het grapje geslaagd. 12h45 : het grapje is niet gelukt, maar hij heeft toch heel goed moeten kijken hoe die Amerikaanse stemmen uit de luidsprekers konden komen terwijl we onmogelijk al FM kunnen ontvangen. Wist ik veel dat hij juist vandaag tot op de mijl nauwkeurig weet waar we ons bevinden. Hij had 's voormiddags de positie van het schip bij de brug opgevraagd, want er moesten nog dingen overboord gepompt worden. En dat mag niet meer als we al in territoriale wateren zouden zijn.
Gisteren vertelde Tom over een schip dat na een lange overtocht in de States toekwam. De voorraden waren bijna op en er ontbrak vanalles. Iemand van de Amerikaanse opzichters wou bij zijn eten een cola drinken. "Sorry, we have no coke anymore" zei de steward. Zijn reactie vertaalde zich in opgetrokken wenkbrauwen. Toen vroeg hij ketchup. "Sorry, no ketchup anymore" zei de steward. Toen waren zijn wenkbrauwen opgehaalde schotbalken. Sterke zeebonken die Belgen, zij weten te overleven in de allermoeilijkste omstandigheden, zonder cola en zonder ketchup. (Ja hoor, wij stammen voor een deel af van de Vikingen, die kwamen al in Amerika nog voor het ontdekt werd. En zij vaarden ook zonder cola en ketchup. Vandaar.)
Deze namiddag weer eens oefening. De farde met verslagen over oefeningen is al 7cm dik, zei choff Luc gisteren. Allemaal voor dat Safety Management Certificate? Waw. Om 14h gaan ze manoeuvres uitvoeren en om 15h20 man-overboard oefening. Ik hou me gereed. En nog altijd geen lithiumbatterij om de manoeuvres te fotograferen natuurlijk.
1998-05-31 ~ op zee, nabij Philadelphia
Het man-overboard manoeuvre is toch wel heel spectaculair hoor. Het schip wordt gekeerd en de watervlakte die omschreven wordt, komt voor een deel glad te liggen, door het wenden van het schip. Dat klinkt tegenstrijdig, daarom had ik zo graag foto's gemaakt van het kielzog en de watervlakte. Het manoeuvre is puur zeemanschap. Om stil van te worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Manoverboordmanoeuvre De man-overboard was weer een groot oranje ding. Het manoeuvre was zo goed georkestreerd en uitgevoerd dat ik er kippevel van kreeg. Dat groot log schip kwam vlak naast het oranje ding uit. Straffe gasten deze bemanning. De audit mag komen.
Vandaag is er wel FM. Keuze te over, zenders voor alle smaken. 'k Heb de radio op Oldies laten staan. Zelf zijn wij ook niet meer zo piep hè. Mist buiten. Zes weken stralende zon gehad, vandaag mist. Straks vindt de loodsboot ons niet. 't Is maar dat de agent ter plaatste dan misschien meekomt en die heeft misschien post voor ons bij. Zodus loodsboot : "Vind ons aub."
De afgelopen dagen is er nogal wat lawijt geweest in den alleyway. Veel heen-en-weer geloop, buitendeuren die elventwintig keer per dag open en dicht slaan, veel ongedurigheid op dit verdiep. En vandaag doe ik zo'n beetje mee in die galop, de plaatselijke opwinding.
Vanmiddag hadden we uiensoep, gemaakt door Colette. De soep was fantastisch lekker. Ze had een kleine tip voor de afwerking: in het bord een koffielepel porto, dan de soep, dan de kaas er op en efkes laten gratineren in de oven. Maar zoiets is voor thuis. Wanneer er over eten gesproken wordt heeft zij dikwijls tips voor fijne afwerking: een snuifje van dit, een scheutje van dat, een koffielepeltje zus of zo. Ze zou kookles kunnen geven. Maar liever niet aan boord, we moeten er maar van watertanden.
18h: dit waterpunt heet Big Stone. We liggen op anker tegen een ander groot schip te lossen. Dat is de lighter van dienst. We zijn aan het lighteren. Hier valt weer vanalles te fotograferen en ik heb nog altijd geen lithiumbatterij ... Maar goed, het zal nog wel eens passen. Het zou moeten lukken dat we nooit nog zouden lichteren. Alleen, deze lighter (lichter) heeft zijn eigen fenders bij -stootrubbers-en hij heeft dus collosale davitkranen aan deck staan en, en, en, dat zijn dus interessante foto's die nooit zullen gemaakt geweest geworden zijn.
De agent is van boord en hij zal 'vanavond' de post meegeven met de nieuwe capt en de nieuwe cheng. Dat is nog enkele uren wachten? Den teppe! Den uil! De kerwaat! Den Amerikaan! Zeeliedenpost is HEILIG! Moet dí-réct meegebracht worden, stukske agent!
Alle officieren lopen hier in spiksplinternieuw proper en professioneel te wezen. De matrozen ook allemaal in krakend-nieuwe overalls gestoken, knaloranje. En iedereen heeft plots een helm op de hersens. Nog nooit zo'n deftige ploeg gezien. Een mens zou denken dat hier opnames gemaakt worden voor een promotiefilm. Kom eens kijken wanneer we op zee zijn. Dan draagt iedereen waar hij zich het lekkerst in voelt. Sletige overalls, veel zachter op de huid dan de gloednieuwe. En niks een helm op het hoofd die de hersens stooft, wel iets dat zweet opslorpt. De Filipijnen aan deck dragen dan een soort tulband tegen de zon : een geknoopte t-shirt. Het gedeelte dat afhangt beschermt de schouders. Zeer effectief, en dat is de dagelijkse realiteit, dat is hier normaal. Maar dan is het hier geen promotiefilm hè, eerder een piratenfilm.
Op de radio reclames voor beachparty hier en beachparty daar. Georganiseerd door Mac Donalds en andere horribele horeca. En overal krijgt men coupons ofwel eten en drinken aan halve prijs. Als ik goed begrepen heb kan men hier veel geld besparen door naar zo'n eetkeet te gaan?
In de alleyway loopt iemand te fluiten. Wat valt er verdorie zo goedgezind te zijn? De post is nog geeneens aan boord! Er kraken walkie-talkies in de staircase, zijn de vervangers er nu? 'k Zal nog eens tot aan de grote laundry beneden gaan. Dan moet ik heel het schip door en misschien vang ik wel een nieuwtje op. Niks nieuws! Wel veel vliegen. Die komen van de vuilbakken van het schip hiernaast. 'Integrity' heet het. Als lichter blijven zij in de kustwaters en mogen dus geen keukenafval overboord kiepen. Alles gaat in grote vuilbakken aan deck. En die vliegen komen dan overgewaaid. Dankuwel!
21h15: er was post. Genoeg. Veel kaartjes ook. We hebben weeral leesvoer. De nieuwe capt heet PP-LM, een Belg die in Seattle woont. -later hebben we gesnapt waarom hij dáár woonde Hij komt dus van de andere kant van de States gevlogen. Zijn vliegticket is duurder dan een vlucht Brussel-New York, wist hij te vertellen. Een binnenlandse vlucht duurder dan een transcontinentale vlucht ...? JdB is er ook, de DP, designated person, de voorzitter die zwijgend de audit zal gaan voorzitten. Hij komt rechtstreeks uit Europa. Wie er nog niet zijn, de inspecteur van de Franse rederij en de nieuwe cheng met zijn echtgenote. Ofwel zitten ze nog in een vliegtuig, ofwel zijn ze nog niet vertrokken. Er is in elk geval iets aan de hand. Volgens de informatie van capt PM hadden die drie hier ook al moeten zijn.
In het ship's office, terwijl we op onze post stonden te wachten (naar onze post stonden te hengelen) lanceerde de nieuwe capt PP-LM dat als de vervangende cheng er niet door kwam tussen dit en enkele dagen, cheng LdG en Colette wel zullen moéten aan boord blijven. Want het schip mag niet vertrekken zonder chief engineer. Nogal wiedes, iedereen weet dat en cheng LdG had dat mogelijk al ingecalculeerd. Complete consternatie van Colette haar kant. Zegt ze tegen capt PM, nog een octaaf hoger dan gewoonlijk: "Ge moet hem niet aanzetten om mij te plagen hè." Zeer droog antwoord van capt PP-LM : "Mij moeten ze niet aansporen, ik kan dat zo ook." De toon was gezet. -voor de komende maanden
De tafels van het ship's office lagen bedolven onder de post. Niet alles voor de bemanning natuurlijk, veel officieel gedoe voor het schip ook, maar het was toch een mooi en kleurrijk zicht. 't Was persies Sinterklaas geweest. LM zit nu aan zijn bureau zijn kranten te doorbladeren. Grondig uitpluizen is voor de komende dagen. Persies ne kleine die eindelijk Zonnekind of de Samsonkrant in handen heeft. Niet meer zo blond en nu met een leesbrilletje op de neus, maar wel even gretig. Dat hij daarvoor mijn kimono aantrekt snap ik niet, maar kom, hij staat er goed mee, dus wat zou ik reclameren. Als hij van mijn ondergoed afblijft ben ik allang blij.
Heb ik al over de 'Sony' verteld? Nee. Awel, hier staat een bakbeest van een hifi in de cabine. Die dingen heeft capt PM besteld toen het schip Singapore passeerde. Er staan veel lichtjes op, zoals op een jukebox maar dan nóg meer flitsend. En een volledig controlepaneel waarop we allerlei nuttige gegevens kunnen aflezen. Al dat gewemel is niet zo rustgevend als een aquarium bvb, daarvoor gaat het te snel. Verder is er een dubbele cassettedeck met autoreverse en ook een schijf om drie CD's tegelijk in te brengen. Niet alles tegelijk afspeelbaar natuurlijk, maar goed, een mens heeft er omzeggens geen omzien meer naar. Op een knoppeke duwen en er komt altijd wel ergens muziek uit. Zo kan het gebeuren dat dezelfde muziek er drie dagen of langer blijft in zitten en lijkt het hier de tweede dag al een kermiskraampje met maar drie platen. We hebben 68 CD's bij. Als we die allemaal drie dagen laten zitten, komen we meer dan 180 dagen toe en zijn de zes maanden om. Maar zo werkt het niet natuurlijk.
Nog vijf (of zes?) dagen en we kunnen post meegeven met de mensen die afmonsteren. 'k Krijg er schrijfkoorts van. Of de schrijfkolder, dat kan ook.
Deze namiddag ben ik nog wat kopieerwerk gaan doen voor LM, beneden in het ship's office. Daar staat ook de grote perforator, die maakt vier gaten ineens. Dat is nodig voor de Koreaanse 'ringmappen'. Gelukkig zie ik intijds dat de maatstaf verschoven werd en het ding niet meer op A4-formaat staat. 'k Vraag aan Toho of het zo moet blijven staan, of ik het efkes weer op A4 mag zetten. Toho valt uit de lucht. Volgens hem staat de perforator ALTIJD standaard A4, voor de mappen die vier perforaties moeten hebben. (Altijd en standaard, behalve vandaag dan?) 'k Had het intijds gezien omdat ik een geplastificeerde frontpagina bij had die nog moest geperforeerd worden, voor een instructieboek dat we eerder gekopieerd hadden en dat in zo'n eigenaardige Koreaanse map moest, een ding met staafjes en boutjes en moertjes.
De plastic van de frontpagina is iets groter dan een A4. De inhoudstafel was al geperforeerd en ik had ze mee naar beneden genomen om te kunnen vergelijken. Want ik wou die mooie gelamineerde kleurenprint niet verknoeien met foute gaatjes, want dan moest ik heel de operatie herbeginnen. En plastificeren is hier een hele onderneming, heb ik ondervonden. Maar ja, wat is standaard? 8cm van het centrum van het gaatje gemeten. Met een beetje geschuif en gedoe en paswerk komt dat in orde. Fontpagina oké, de rest van het kopieerwerk werd gewoon geperforeerd op standaardmaat. Alles kits. -de beslommeringen van een zeevarend schaapke 't Ging prima vooruit, om 15h30 was ik alweer boven. 'k Had dus goed nieuws voor LM : alles intijds klaar en zonder tegenslagen. geen virussen in de kopieermachine bvb, lamineerplastic gevonden, en voldoende karton. Tralaliere ... tralala ... alles in ordeuh ... lala... ! 'k Leg de dingen zo wat bij mekaar, zodat LM straks wanneer hij boven komt kan zien wat en hoe. 'k Leg het Koreaans staafjes systeem op het boek waar ze bij horen en wat-zien-ik? De afstanden tussen de perforaties kloppen niet met de afstand tussen de staafjes en boutjes van het Koreaans bindsysteem. Die staan niet op 8cm van elkaar, maar op 3cm - 11cm - 19cm en 27cm van de onderste bladrand. Nog eens nagemeten. Het kopieën zijn juist geperforeerd. Maar de frontpagina moet ik helemaal herbeginnen. Zucht (x3). 'k Had een mirakel kunnen gebruiken.
In een oude Reader's Digest die hier rondslingert stond iets heel kort : in de les godsdienst vraagt de lerares of iemand een voorbeeld kan geven van een mirakel of een wonder. Er gaat een aarzelend handje omhoog. "Als ge ... , als ge ... bijvoorbeeld als ge een hond vindt en ge moogt hem tóch houden van thuis." -ja, dat is een echt mirakel
1998-05-26 ~ op zee
Vanmorgen een fax ontvangen. We weten nu dat brief n°2 uit Angola is toegekomen. De Angolezen waren het schip al aan het verlaten. 'k Kon de brief nog net meegeven aan de bakboord-gangway. 'k Was nipt op tijd. Zeer nipt. (Waar hebben we dat nog gelezen?) In alle geval, 't zijn brave mensen de Angolezen, ze hebben de brief in al zijn exemplaren gepost.
Het schip staat lichtelijk op zijn kop: binnen vier dagen zijn we in Philadelphia (Pennsylvania) en dan komen de inspecteur uit Frankrijk, een Amerikaanse auditeur en een vetting-officer. En uit Antwerpen komt JdB, hij komt de audit voorzitten. Hij moet aanwezig zijn, noteren en ... zwijgen! Jammer dat ik daar niet bij mag zijn, bij zijn zwijgen. Hij komt als DP, 'the Designated Person', in het Frans PD, 'la Personne Désignée', en in het Scheeps, le PD de service quoi!
JdB moet mij nog 35 BF, sinds 1992. En hij kan zorgen dat hij post bij heeft of ik reken hem rente aan op die 35 BF. Cheng LdG berekende uit het hoofd voor dat de som nu al wel 200 BF zou kunnen bedragen. Zoiets geeft een rijk gevoel. Maar goed, we krijgen in volgende haven dus inspectie op drie verschillende manieren. Van de audit hangt het certificaat van het schip af. En de heren officieren moeten in witte overall zijn. Wáááblieft? In van die gloednieuwe spierwitte dingen? Zodat geen enkele van die inspecteurs gelooft dat al die sneeuwwitjes ooit al eens gewerkt hebben? Wel, dan moeten ze maar naar de handen van de mensen kijken. Werkhanden liegen niet. Kloven, barsten en eelt. Eerlijk verdiend geld.
De auditeurs zijn Amerikanen die komen controleren of elke officier hier aan boord wel zijn les over veiligheid kent. Of we dus niet met gekochte diploma's op trot zijn maar met mensen die op overtuigende wijze daadwerkelijk & effectief hun job kennen. Het boek dat LM daarover moet lezen ligt nog altijd gereed op zijn bureau sinds aankomst in Angola. -ik heb dat onding toen gelezen en geblokt ook Hetgeen er in staat passen ze al jaren toe hoor, onder Belgische kapteins en chefs wil dat zeggen. Op het vermaledijde schip 25 lag dat wel ietske anders. Israëli-beleid: 'who cares?', dat was daar het devies.
In het boek staan alle richtlijnen nu eens op een rijtje. Het enige en afgrijselijke nadeel : het is Brits-Engels. Een staaltje:
... (These objectives provide clear guidance to Companies for the development op SMS elements in compliance with the ISM-Code) Since, however, the ability of the SMS in achieving these objects cannot be determined beyond werther the SMS complies with the requirements of the IMS-Code, they should not form the basis for establishing detailed interpretations to be used for determing conformity or non-conformity with the requirements of the ISM-Code. SMS = Ship Management Support, de uitbater, de rederij https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_management IMS = International Safety Managementhttp://www.imo.org/en/OurWork/HumanElement/SafetyManagement/Pages/ISMCode.aspx
Doorheen het boek hameren ze er op dat de officier in kwestie niet alleen klare en duidelijke instructies in verstaanbare taal moet geven maar er zich ook moet van vergewissen dat zijn instructies juist begrepen werden door de betrokken personen. Dit vermelden ze verschillende keren nadrukkelijk.
Since, however, zijzelf doorlopend grammaticale acrobatieën en vocabulaire evenwichtsoefeningen uithalen, vraag ik me af of ze het boek niet beter door Amerikanen hadden laten opstellen. Daar jongleren ze zo niet met bijzinnen en worden richtlijnen in klare en duidelijke enkelvoudige zinnen geformuleerd, zonder 'since, however' en 'beyond werther'. Of anders hadden de Britten dit Guideline-book op rijm moeten zetten. Daar hebben ze ervaring mee.
Feeling fine to have the Guideline Feeling nice to have advice. Kind of shitish it's written in British
Nu nog een muziekske erbij en alle dansers in witte overall met een helm op hun hoofd. Village People II.
1998-05-28 ~ op zee
Gisterenavond is hier in de cabine een rampje gebeurd. De Compaq blokkeerde. 'k Heb de automatische reservekopie opengedaan. Nog voor ik die kan opslaan blokkeert hij opnieuw. Heel de tekst van gisteren ben ik kwijt. En met 'undelete' kom ik er natuurlijk niet. De tekst is weg en blijft weg. Niet dat zoiets historische gevolgen zal hebben maar ... wat is hier aan de hand? Sinds die Jack the Ripper zie ik hier overal vieze virussen rondkrioelen.
Er wordt schoonschip gemaakt. In de staircase zijn twee matrozen de schotten aan het afwassen. 't Moet blinken voor de inspecties. Vlado (4de mec) was efkes boven en hij kreeg al gelijk een waarschuwing van capt PM: dat Vlado zijn werkhanden niet meer tegen de schotten moet zetten ... zenuwen? Heeft de kaptein zenuwen? Déze kaptein???
Vlado ging de trappen af als een sprinkhaan, één hand aan de trapleuning en de andere hand tegen het schot. Zo dook hij dan soms vier of meer treden tegelijk naar beneden. Maar als hij dat overdag deed met ongewassen werkhanden, dan liet dat sporen na. Op de beige schotten was zoiets duidelijk zichtbaar, vandaar de opmerking van capt PM. En Vlado (21j) vroeg zich af wat er plots aan de hand was.
Waar was ik nu eigenlijk gebleven. Ah, een vetting-officer. Dat is iemand die gestuurd wordt door een mogelijke klant of charter om te kijken of het schip het product van de klant wel kan vervoeren, of het schip wel voldoet aan de vereisten van diens lading. Daar komt het ongeveer op neer.
1998-05-29 ~ op zee
Op 31/05, dat is over twee dagen, komen we toe. We gaan op anker en de nieuwe kaptein, de nieuwe cheng en zijn echtgenote komen dan al aan boord. Dat betekent dat we zondag al post hebben. De agent komt ook al aan boord wanneer we op anker liggen, dat betekent dat we zéker post hebben. De andere vervangers komen pas wanneer we tegen de kaai liggen, maar die komen uit Kroatië en Canada en zullen dus niks bij hebben voor ons. Ziezo. Dat zijn de vooruitzichten voor de komende dagen.
Om 16h30 hebben we oefening gehad. We moesten elk zeggen wat onze taak is. Vlado (4demec) zei luid en duidelijk : "Assist 2nd engineer" wat dat ook moge inhouden. Wanneer het er op aan komt wil dat zeggen dat LM dat joch in zijn kielzog heeft. Voor Vlado misschien maar best ook. En we hadden een veiligheidsvideo natuurlijk, want zonder video is geen enkele oefening compleet. Het ging over life-boats deze keer, over de verschillende modellen en hoe die dingen te water gelaten worden. -lanceren in vrije val is het ergste https://www.youtube.com/watch?v=6zPQqE4BH0k
Om 15h15 ging een alarm al. Ik dacht dat ik het uur uit het oog verloren was en dat het al tijd was voor de oefening: verdomme, geen overall aan, geen bottinnen aan ... sebiet ben ik te laat op mijn post. 'k Had nochtans alles gereed gelegd om het juist niet te vergeten en om intijds klaar te staan. 'k Kijk op de klok, nee, dit kan geen oefening zijn, dit is voor echt! Wat was er gebeurd: een floodlight (zoeklicht) op de wing had alarm gegeven. Goed alarmsysteem hè. Het registreert en noteert alles.
LM zijn bureau staat op een meter-en-nog-wat van mijn typtafeltje. Als ik een potlood gebruik en me half-recht zet, kan ik net tot aan zijn schouder. Liefst een potlood dat scherp geslepen is, dan reageert hij sneller. Probeer hem maar eens iets te vragen wanneer hij in zijn lectuur verdiept is. Met een bic of een stift geraak ik er niet. Potlood. Scherp geslepen, maar niet te vaak scherpen of het wordt te kort, en dan zijn we weer naar af.
Gisteren was dus die barbecue. 'k Sta daar braafjes een sigaret te roken, in afwachting dat het vuur stopt met vlammen en de houtskooltjes willen beginnen gloeien. Naar mijn bescheiden mening zou dat nog flink wat duren. Ineens zegt LM dat er op de wing niet mag gerookt worden, enkel binnen op de brug. Ik kijk eens naar de vlammen van de barbecue, kijk eens naar LM en ga dan om helemaal zeker te zijn dat Den Dierbare mij niet voor het lapje houdt, het toch maar eens vragen aan ons hoogste gezag, capt PM.
Die kijkt eens naar de vlammen van de barbecue, zegt iets van 'eh ...?' En ikke weer naar LM. (capt PM is een niet-roker) Waar ging het over: ik gaf het slecht voorbeeld. Een peuk die men denkt overboord te flippen zou met de wind wel eens op het maindeck (beneden) kunnen belanden. En daar staan ontluchtings- en ventilatie-dingen, daar hangen dampen en walmen. Dampen en walmen kunnen mogelijk ontvlammen door een peuk. De mensen waren daar al een uur aan het roken, maar LM had gelijk. Het schip is een tanker hè. En als ex-roker weet LM meer over rokers dan capt PM die een niet-roker is. De peuken waren potentieel gevaarlijker dan de barbecue zelf.
Enkele dagen tevoren deed ik nogal opgetogen over de barbecue. Tom wist mijn enthousiasme vrij snel te temperen: de Filipijnen wachten niet tot het hout houtskool wordt. Zij beginnen het vlees er al op te leggen terwijl het vuur nog vollop vlamt en zodoende verkoolt het vlees in die volle vlam. Dat klonk bekend, in België heet zoiets barbeknoeien. 'k Dacht halvelings dat het zo'n vaart niet zou lopen. Dat was wensdenken natuurlijk, wééral.
Vermits de vlammen nog te hoog opsloegen en het vlees lag te verkolen (écht zwart) werden de vlammen gedoofd. Er was niet direct water bij de hand, met een paar kletsen bier uit een blik dan maar. Zo vlamt het houtskool niet meer, dat ziet iedereen. Okay! Tegelijk neemt de temperatuur van de houtskool af. Rooster daarop nu eens een bleu ... LM heeft gewacht tot de Filipijnen hun eerste zwartgeblakerde ijvers voorbij waren. Zijn bleu was bleu en zelfs warm vanbinnen, tot groot genoegen van hemzelf, van mij en van ch.kok Benjie die zijn vleesvork niet uit handen wou geven. Onder geen beding. Erekwestie. Nog liever blussen met zijn bloedeigen pint. Álles voor de job newaar.
Na het eten werd er zo'n beetje gedanst. Een kringetje mensen en in het midden moest iemand zijn kunstjes vertonen. Niet direct een volledige kozakkenchoreografie, het ging wat meer houterig. Eerder stappend dansen. Vlado (4de mec) hield tijdens zijn stapdansbeurt telkens zijn short vast, met twee handen. Waarom vroeg LM zich af. Misschien elastiek kapot, dacht ik. Omdat 'ze' anders zijn short naar beneden trekken, zei Vlado. Dat was rap opgelost. Ik ga naar de cabine en neem daar een paar bretellen. Vlado nam die zeer gracieus aan, liet ze zich aanpassen en stak zelfs één knijper op de zoom van zijn bermuda. Toen was het plaatje compleet vooral omdat hij zijn frou uit zijn ogen houdt met een elastiekje. Daardoor heeft hij een kleine yucca vooraan op zijn hoofd staan. En zonder dat lijkt hij al op een ontwerp van Jim Henson. -ontwerper van de Muppets En maar dansen. Hij kreeg telkens een staande ovatie. We stonden toch al recht.
Enkele dagen geleden had hij aan Colette en mij gevraagd (in gebarentaal want wij speken geen van beiden Kroatisch) of wij soms haarschuivertjes bij hadden voor zijn frou. Nee, jammer, geen van ons beiden heeft dat bij. Met een elastiekje dan maar. Ook mooi.
Achteraf bekeken vind ik het maar goed dat hij geen haarschuivertjes gebruikt heeft. Ze werden ook haarspeldjes genoemd. Die schuivertjes schuiven namelijk al eens weg. In vervlogen tijden zag men al eens een haarspeldje op de vloer liggen, of buiten op de stoep. Stel u voor dat ze beneden een machinerij aan het demonteren zijn voor de onderhoudsbeurt (demonteren = open gooien, in Goed Scheeps) en zo'n schuifspeldje verdwijnt in de machinerij zonder dat iemand iets gemerkt heeft. Wat gebeurt er dan, wat draait er dan allemaal kapot? En van welke omvang is dan de schade, die kan enorm zijn, want die gaat in cascade. Het ene maakt het andere kapot, en het volgende en het volgende ... tot het schip stil valt. LM heeft dat al meegemaakt. Dat is mee een van de redenen dat whist uit de machineruimte geband werd, geen ongewenste 'body' in een van de machinerijen! (whist is poetskatoen, draadafval van spinnerijen en weverijen.)
De barbecue was vrij vroeg afgelopen. We hebben mee de keukenspullen naar beneden gedragen en dat was het dan. Toen ik de keuken uitging zei Roderick -Filipijnse steward- ineens "Goede Avond". 'k Moet nogal ogen getrokken hebben. "Tot morgen" zei hij daarop. Jamaar hélahola, waar heeft dat poppejanneke die Nederlandse woorden geleerd? Van zijn vorige chef, den Dilo waarschijnlijk. Maar goed, hij was zeer opgetogen dat ik zo verbaasd was. Daarop heb ik 'tot morgen' geleerd in een van de 172 Filipijnse talen, de groet heeft ongeveer zes lettergrepen en een kwartier later was ik die uitdrukking al weer kwijt. Er is geen enkele aansluiting bij een mij bekende taal.
Vandaag is het zondag, LM is vrij in de namiddag. Om 11h45 kwam hij boven met de Toshiba onder de arm en met een VERHAAL! Er zit een virus in de Toshiba. Cheng LdG is in alle staten en ik kreeg op slag buikpijn van de schrik: een virus? Hierre? Hoe kan zoiets, we hebben geen contact met de buitenwereld! (Eerst wat blijven rechtstaan, dan gaat die buikpijn misschien vanzelf weg.) Na een beetje gedenk en wat datums vergelijken meen ik te weten door welke spelerij die vieze virus (Ripper heet hij) er in geraakt is. Daar moet een mens geen Agatha Christie voor zijn hoor. Voor de zekerheid heb ik alles nog eens opgezocht en ik zat er niet ver naast. Er zijn maar twee mogelijkheden: punt 1/ Loading and running infected software. punt 2/ Booting up with een infected floppy. Dat is exact wat er gebeurd is, en vooral : in die volgorde.
1/ Loading and running infected software : op 20/05 krijgen we de Toshiba terug van de elektrieker. De elektrieker en de 2de mec (LM) delen de laptop van het schip voor het bijwerken van hun werkboek. Bij het opstarten van de Toshiba zag ik plots een foto geïnstalleerd staan. 'The Dreamteam' noemen ze zichzelf. Die foto had ik beneden in het ship's office op de scherm van de desktop al eens zien staan: een vijftal mannen onder wie capt PM, cheng LdG, nog twee mensen en Tom voor de gevel van een Koreaanse tempel. Of Tom die foto er op gezet heeft (loading) met de toestemming van iemand of op eigen initiatief zullen we nooit weten, maar hij is wél degene die een virusinfectie in de laptop gebracht heeft. Het feit is : hij had er gvd met zijn poten moeten afblijven. De Toshiba is werkmateriaal van de elektrieker en de 2de mec en verder niemand.
In elk geval, ik had die avond teveel tijd verloren naar mijn zin, telkens wachten tot die stomme foto van het scherm wilde verdwijnen. Ik zet na gedane arbeid een kopie op twee diskettes en plaats daarna de Toshiba bij de deur van Tom, met een briefje erbij of hij die foto er af wil halen, aangezien het opslagruimte inneemt op C: en alle ruimte is nodig voor de werkboeken, en ook omdat het tegen de instructies van de cheng is.
Die twee diskettes had ik dus al geïnfecteerd, maar dat wist ik toen nog niet, ik had ze die avond niet opnieuw open gehad. Waarom zou ik. En op de koop toe, geloof het of niet, op de Toshiba stond geeneens een virus-detector geïnstalleerd. Sinds deze voormiddag nu wel. Mijn argument over opslagruimte sloeg nergens op, aangezien er nog zo'n 240 Mb vrij is. -eh, toen werd er nog in Megabytes geteld, in 1998 'k Had beter iets gezegd over tijdverlies. Maar goed, het was pas tijdens het middageten dat ik zag dat ik het verkeerde argument gebruikt had. Besmuikt gesmirk dat wel, maar uitleg geven niet. Tenzij een uitleg die begint met 'Ja, maar ...'. Steek met zo'n iemand als Tom in zee. De Dreamteam-foto was er ondertussen afgehaald en enkele dagen later krijg ik de Toshiba opnieuw in handen om opschriften te maken die bij de auxiliary boilers moeten komen. Nu stond er een screensaver 'Sorry'. Ochotochottekes toch. Géén spelerij had de cheng gezegd!
De opschriften voor bij de auxiliary boilers maakte ik op C: en aangezien dit een eenmalig jobke was heb ik niks opgeslagen op de diskettes. Daardoor had ik nog altijd niet gemerkt dat ze geïnfecteerd waren. 'k Had ze sinds de laatste aanvulling van het werkboek niet meer nodig gehad.
In de tussenliggende dagen had de elektrieker zelf ook verder gewerkt op de Toshiba. Hij geeft zijn diskette, de copy A: af aan cheng LdG en op diens desktop begint plots een alarm te flikkeren. Want op de desktop van de cheng staat wél een antivirus programma, Norton. Grote Computer, Groot Alarm, Grote Baas Zéér Boos.
Ziezo, we zijn aan punt 2, opstarten via een diskette 2/ Booting up with een infected floppy, waardoor cheng LdG dus dat alarm kreeg. Volgens LM was een paar minuten later beneden het kot te klein (de machineruimte). -ja, cheng LdG kon op zeldzame momenten wel zeer explosief reageren, misschien nodig ook, tekst 244 Hierboven probeer ik LM zijn drie werkdiskettes en jawel, twee van de drie geven alarm. Toen was hier ook het kot te klein, secretaresse Zéér Boos, maar dan in alle stilte. Die Toshiba is een werktuig voor de elektrieker en de 2de mec en alle anderen worden verzocht daar met hun spelerij en tengels af te blijven, zelfs en voorál wanneer met Tom heet. Temeer : Tom wéét dat het een wankele installatie is op de Toshiba. Hij heeft ze zelf mee helpen verknallen, ergens in de tweede helft van april. Op 19/04, zie brief n°2 -tekst 252- Bon, 'k heb de diskettes opnieuw geformatteerd, dat was een idee van LM. Al goed, want zelf kon ik niet meer nadenken van koleire, alles zag wit voor mijn ogen. Door te formatteren werden de diskettes volledig 'ontsmet'. (?) Zijn werk-bestanden heb ik van C: opnieuw naar A: gekopieerd en het antivirusprogramma geeft voor niks nog alarm. Met alle dank aan het protectieprogramma Norton.
Het is opgelost. Maar voor hoe lang? Tot wanneer er opnieuw een groot ego meent zijn stempel te moeten drukken op het werkgerei van een ander. Waarom ik dit zo in 't lang en in 't breed uitschrijf? Om het te onthouden. De datums, de opeenvolging van de gebeurtenissen, en dan die twee lijntjes uit het boek over Windows 95, there are only two ways in wich viruses can be transmitted between computers: 1/ Loading and running infected software. 2/ Booting up with een infected floppy. Ja hoor. Dat hebben we hier zelf meegemaakt, vandaag.
Eergisteren hebben we een fax van Didi ontvangen. Gisteren probeerden we terug te faxen : noppes. Er staat op de fax geen nummer, daarom hebben we het telefoonnummer gebruikt, maar dat blijkt niet het juiste faxnummer te zijn. En e-mailen van hier uit kan niet. Wat nu?
Begin mei, toen het schip op drift was voor de Angolese kust, rolden we nogal hard. 'k Was dan maar gestopt met strijken. De strijkplank stond nog een poos in de cabine om het ijzer wat te laten koelen. Ineens krijgen we weer zo'n roller en om mijn evenwicht niet te verliezen moest ik een stap vooruit zetten. Maar daar stond de strijkplank. 'k Zet dus een stap opzij ipv vooruit en sla knal met mijn tenen tegen de dwarslat van de stoel. Ik zag sterretjes en regenbogen en twijfelde zeer tussen uitgillen of gewoon flauwvallen. 's Anderendaags was de teen blauw, daarna purper. Gewoon verstuikt, dacht ik. Maar we zijn nu al drie weken verder en soms doet het plots weer pijn, navenant welke beweging ik maak. 'k Vraag geen dokter aan hoor. Stel u voor dat ze mij naar huis sturen. 'k Mag er niet aan denken!
Op 19/05 was het de verjaardag van Toho, bijgenaamd Marcel. Waarom dat zo is weet ik niet. Het feestje is goed verlopen. LM is twee dagen schor en hees geweest. Waarschijnlijk van het meezingen. Dat heb ik niet gehoord, daarvoor stond de muziek te luid. Maar denkelijk heeft hij teveel en te enthousiast meegezongen. 's Anderendaags had een aantal mensen hoofdpijn en heel die dag is het muisstil geweest hier op het verdiep. Zalig. Na het feestje heb ik de grootste rommel opgekuist want het was een beetje té erg om alles voor de steward te laten liggen. Heel de vloer lag onder de isomo-schelpjes, verpakkingsmateriaal van Toho zijn cadeautje. Letterlijk heel de vloer. Dat heb ik opgeruimd gekregen met een aftrekker en een vuilblik. En wat doet bibi dan met een heldere kop om 02h in de ochtend? Zij gaat de stofzuiger halen om de laatste piepschuim kruimelingen weg te werken. Die plakten aan de vloer. -statische elektriciteit
Eerst had ik nog wat lawaai gemaakt in de trapkoker, de deur schoot uit mijn hand en sloeg met een knal dicht. Het zijn zware branddeuren. Al worstelend met de stofzuiger (vooral met de stang en de darm) ging ik naar beneden. Na een kwartiertje of wat zat de stang dicht gestropt met piepschuim. Dat was op te lossen met de bezemsteel. Na nog eens tien minuten was de darm ook dicht gestropt. Toen was het gedaan met stofzuigen. Ik gaf het op. Weer naar boven met het ding, in stilte. Wéér een deur die uit mijn hand glipt, wéér lawaai. 'k Heb een briefje bij de stofzuiger gelegd dat het ding 'obstructed' was en 'sorry'. In de voormiddag ben ik Roderick (de steward) gaan opzoeken en het was allemaal allang in orde: They fixed it, wuifde hij. (OEF)
Waarschijnlijk heeft de bootsman er toen gecomprimeerde lucht door gejaagd, lucht onder druk.
Op 20/05 was het hier nog bloedheet en die lamme tamme airconditioning bracht maar geen verlichting. We lieten ze 's nachts zelfs aan staan in de slaapkamer, om u te zeggen hoe weinig ze maar gaf. We gingen slapen. "Zoudt ge geen t-shirt aandoen?" vroeg LM. Alleen al het idee deed me nog meer zweten. Een lakentje moest volstaan. "Ik zou iets aandoen" zei hij nog. Wijze woorden. Donderdagmorgen werd ik wakker van de spierpijn. -la crève, in oud scheepsjargon 'k Heb meer spierkes dan ik dacht en ze deden allemaal pijn. Allemaal. Zelfs de typ-spieren. Dus toen iemand de fax van Didi onder de deur kwam schuiven ben ik daar niet naartoe gesprongen maar naartoe gekreffeld, of gekropen, zo'n beetje schuinsweg, zijdelings gelijk een krab. Gelijk een kreupele krab door spierpijn. En dat allemaal omdat ik voor één keer zonder t-shirt geslapen heb. -dat is la crève, door afkoeling
Vandaag hebben we barbecue. Aan het gestommel boven ons hoofd te horen zijn ze al spullen in gereedheid aan het brengen aan deck. Twee verjaardagen en een barbecue in één maand tijd. Drukke maand.
Gisteren zijn we de Kaapverdische Eilanden gepasseerd. We zijn de tropen uit. Eindelijk! Het is nu merkelijk frisser in de bewoning, 's nachts gaat de airco in de slaapkamer UIT en om te slapen gaat de t-shirt AAN. Overdag dragen we weer lange mouwen, daarover een mouwloos vestje en daaronder een jeans. En het is prima weer om te strijken. Als dat geen goed nieuws is! -larie hoor, 'k heb nooit graag gestreken
'k Zou nog iets over de cabine vertellen. Awel : 't valt mee. Behalve misschien dat we geen bovenburen hebben omdat we vlak onder het deck van de brug zitten en zo heeft de tropenzon vrij spel boven ons hoofd. Zij stooft deze cabine warm. Maar uit de tropen zijn we nu weg. Voorlopig. En hier ligt tapijt. Wééral. Hoe halen ze het in hun hoofd om in een cabine voor een 2de mecanicien tapijt te leggen! Het is wel mooi van kleur. Een licht groenachtig grijs, waterkleur. Wanneer ik een lithiumbatterij heb voor ons fototoestel zal ik eens uitgebreid foto's maken van dit onderkomen. Hier staat namelijk exact de seat die we zoeken voor thuis. Niet de juiste kleur, wel het juiste model. De badkamer is piepklein, zoals op vorig schip. En hier is zelfs geen uittrekbare droogdraad om klein spul te laten drogen. De slaapkamer is iets ruimer dan op vorig schip maar het bed staat met het hoofdeinde tegen de woonkamer van de cheng. Juist waar zijn dressoir staat met daarop het TV-toestel. Zijn dressoir en onze beddebak vormen samen één klankkast, want het tussenschot is flinterdun. De eerste avond lagen wij dus te luisteren naar een Western, met veel geschiet, veel gehinnik en Indianenkreten. Hier is nochtans ruimte om het bed tegen het schot van onze eigen woonkamer te zetten. Maar nee, Hyundai dacht daar anders over. De tweede dag heb ik het bed in omgekeerde richting opgedekt. We slapen nu met onze voeten naar de cowboys en waar ons hoofd ligt is het versterkend effect van de twee klankkasten ± nul. Dat is al een hele grote opluchting. Een bijkomend voordeel is dat LM nu onmiddellijk aan de telefoon kan, want die staat vreemd genoeg niet naast het bed op het nachttafeltje maar op de commode. En nu slapen we met ons hoofd tegen de commode. LM kan in één beweging aan de telefoon. Alleen dat al is een verbetering. Verder is hier voldoende kastruimte. Dat is een verademing na vorig schip. In de woonkamer is royaal plaats voor een typtafel. LM en ik zitten helemaal niet in mekaars weg, het is zo geen kruipkotje als op vorig schip. Maar gek genoeg was ik na twee contracten van zes maanden dat kruipkotje al heel goed gewend. Als we daar iets nodig hadden moesten we maar een arm strekken om het te nemen. Hier moeten we rechtstaan en minstens vier passen zetten. Dat is een hele expeditie. Wij zijn compacter gewend hoor! De zithoek bestaat uit een driezit en een tweezit met daartussen een hoektafel, een salontafel en twee vrijstaande stoelen met armleuningen. Een teen-onvriendelijk model met tussen de voor- en achterpoten een verbindingslat op voethoogte De bekleding is in een fijne visgraat van mauve en een soort vaal roze, dezelfde stof als op vorig schip maar het hout is licht van kleur, dat is beter dan dat donker gedoe. Het slorpt minder licht op. De gordijnen hebben iets Hollands. Misschien komt dat door de rushes die aan de randen dienst doen als afwerking. Zoiets oogt 'leuk & gezellig' en werkt dus danig op mijn zenuwen. Gelukkig valt de kleur mee.
Hier staat ook nog een bureau natuurlijk en achter mij een breed dressoir. Daarop had een boekenrek van Ikea gemoeten, toen het nog kon geleverd worden tijdens de Singapore Passage, zoals op vorig schip. Maar dat rek is er niet gekomen omdat de voorganger van LM het 'niet nodig' vond. Ondertussen stapelen de fardes en de kaften en de ringmappen zich hier op en er is nergens een plek om ze zeevast te zetten. 'Niet nodig' zei die voorganger. Voorwaar een visie. -later hebben we met hem gevaren als cheng, da's ook een paar zachte anekdotes waard
Hííí...hààà ... hàló, -dat moet rollen voorstellen
We zwalpen. Drifting in Scheepsengels. Zolang we vaart hadden was het rollen miniem, menselijk dus. Nu is het meer iets voor wezens met vinnen, die leven ónder water. Boven water is elk powerloos wezen een speelgoedje van stroming of deining of wind. Of alle drie tegelijk. Maar goed, al dat gebeweeg is toch niet te zien aan het getýýýýp. Dit was weer een roller naar de andere kant.
Capt PM heeft de veiligheidsvoorschriften laten uithangen in de alleyway en dat hebben we uit het hoofd geleerd omdat het 'Pirate Alarm' heet: deuren op slot, niet tegenwerken wanneer het zover is, kortom dezelfde richtlijnen als in Z-O Azië maar dan op zijn Afrikaans en dat is twee graden erger want hier hebben ze machetes. Nigeria en Liberia zijn risicolanden. Daarover heb ik al documentaires gezien op TV. En eens een artikel gelezen over een Franse vissersboot of -vloot. Mogelijk vanwege het Pirate Alarm zijn we niet op anker. Op drift zijn we sneller weer UNDER POWER wanneer dat nodig zou zijn. Conclusie : lang leve het machien, en daar wordt nu actief wacht gelopen natuurlijk. Stel u voor dat bij een aanval nog eerst anker óp moesten. En daarbij, 't is langs de ankerketting dat ze naar boven klauteren. Levensgevaarlijk, maar ze doen het. Dus beter geen anker neerlaten.
1998-05-13 ~ Kabinda, Angola
VR-08/05 zijn we wat verder gevaren naar ankergronden en tot vanmorgen hebben we op anker gelegen. Dat was rustiger water, we rolden minder hard. Sinds vanmorgen liggen we aan de boei. Het schip ligt nu ruwe aardolie te zuigen lijk een big. Like a very big one.
ZA-09/05 was er in de voormiddag test voor de lifeboat en of we meegingen, vroeg choff Luc. Ikke direct & altijd ja natuurlijk. Avontuur! Buurvrouw Colette mocht niet van haar echtgenoot of wou niet, of dierf niet, of weet ik veel. Vermits ons fototoestel het laten afweten heeft (batterij plat en geen reserve bij – mea maxima culpa) kreeg ik het apparaat van de capt mee. 'k Had begot beter gevraagd of ik zíjn batterij in óns toestel mocht gebruiken, want op het onze staat tenminste een zoom. (en dan had ik er waarschijnlijk wel aan gedacht een reserve filmrolletje mee te nemen aan boord van de lifeboat). 'k Heb heel zijn filmke opgebruikt. Dat vond hij niks erg, hij vond het goed. Hij zal de foto's in dubbel laten afrukken en dan ... uitdelen. Wablieft? Die prises en cadrages waarvoor ik met gevaar voor eigen leven buiten de lifeboat gaan hangen ben om toch maar in tegenlicht de bulb van het schip en daarna de ankerketting ... om toch maar nog rap in de juiste hoek terwijl de stuurman moest verder varen ... Die gaat capt PM na ontwikkeling UITDÉLEN? Krijg ik dan geen keuze? Ik heb er maar 3 van de 27 op het oog. Dat zijn misschien iet of wat geslaagde foto's. De rest niet, dat zijn gewoon kiekjes. Zeker weten.
In Philadelphia ga ik lithiumbatterijen kopen, weer of geen weer. Want dat lappen ze mij niet meer. Nu had ik reserve filmrolletjes bij maar geen reserve lithiumbatterij. Hoe dom is dat. Die prises van vorige zaterdag krijg ik nooit, maar dan ook nooit nog voor de lens. En owee, wat als ... wat als ik die drie foto's die ik goed vind niet krijg van de capt? Owee, wat als hij mij die stomme algemene zichten geeft? Voilà, 'k heb weer iets om over te jammeren.
ZO-10/05 was het de verjaardag van capt PM. Toen heb ik hem regelrecht gevraagd of ik zijn batterij mocht lenen. In feite is het de batterij van de fototoestel van het schip. Nu ben ik zeker dat de negatieven van ons zullen zijn -die redenering snap ik niet en de afdrukken kan ik genereus uitdelen, mild rondstrooien en desgewenst thuis laten bijmaken en dan opsturen naar gegadigden.
Het was hier met dagen om te smelten. De letters op het scherm dropen naar beneden van regel één tot in de statusbalk. Lach niet. Dit zwart-wit laptopje -Compaq- heeft misschien geen status, maar het hééft wel vanalles. Interface! Waaronder en onder andere een statusbalk. Hitte : de airco van dit schip doet het maar zozo. Niet omdat er iets aan schort, maar omdat ze maar één koeler heeft voor bakboord én voor stuurboord, en dat is een te lage capaciteit voor dit schip. Zuinigheid. Hyundai weet wat goedkoop leveren is aan de grote baas. Dhr Grote Baas zit ondertussen in de frisse koelte te overdenken waar hij nóg goedkopere schepen (en werkkrachten) kan vandaan halen. Zijn fris comfort ginder wordt bekostigd met wat hier aan boord bespaard wordt op afkoeling voor mensen die in tropische omstandigheden werken. Maar dit geheel terzijde natuurlijk.
LM heeft al één keer last gehad van prickly heat, dat is een over-activering van de zweetkliertjes door overdadig zweten. Huid geïrriteerd, elke wrijving met textiel is een marteling. Eén oplossing : in geboortepak op bed blijven liggen, in de frisse koelte, met de juiste talk op de geïrriteerde plekken. De juiste talk is aan boord, de rest is wensdenken. Want wie mag hier blijven liggen wanneer er werk te doen is? Het is al genezen, maar bij gebrek aan voldoende koelte op tijd en stond is het een kwestie van uren eer die prikcly heat herbegint hoor. Gelukkig hebben we deze keer 2de stuur Pevala die de apotheek werkelijk kent en serieus begaan is met het lijfelijk welzijn van de mensen. Want we hebben al schabouwelijk en erger meegemaakt hè, met 'een zekere' drie jaar geleden 8hrs moeten wachten op hoestsiroop. -tekst 175 Deze 2de stuur is zó een schandere. Hij snapt tenminste dat tijd een rol speelt, dat een uur een verschil kan maken. Zijn vader is huisarts. Dat verklaart waarschijnlijk zijn bereidheid om direct het nodige te gaan halen, ook al is dat vier verdiepen lager.
Nu bleek dat die 'een zekere' een goede vriend was van Pevala. Wat een geluk dat ik zo af en toe intijds mijn mond hou wanneer er op los geroddeld wordt, ik had al wel verteld over die verergerde situatie van toen na 8hrs zonder medicijn, maar ik had er (nog) niet de naam van de 2de stuur in kwestie bij vermeld. Heb ik misschien een goede engelbewaarder die mij behoedt voor domme praat? Och nee, dat wezen werd allang teruggefloten door zijn oppercoach daar boven. Hoogstwaarschijnlijk houdt nu iemand van Neptunus zijn grondpersoneel zich met mijn geklungel bezig. Maar het geeft evengoed een veilig gevoel hoor, een wezen dat waakt.
Wat valt er zo nog te vertellen. Efkes kijken waar ik vorige brief gebleven was. Een ogenblikje aub ... en hier volgt dan een muziekje om de lezer het wachten te veraangenamen. Met de elektronische post en online komt dat allemaal nog. LM schuift dan Metallica in uw luidsprekers. Men weze gewaarschuwd.
Enkele dagen geleden zou capt PM een aankondiging doen tijdens de avondvergadering. Cheng LdG was er nog niet, dus moesten we nog efkes wachten. Pevala moest naar de brug gaan aflossen want het was tijd. Wacht nog efkes, zei choff Luc. Dat zou een serieuze aankondiging worden als een choff er een aflossing op de brug voor uitstelde. Enkele minuten later waren de cheng & Colette er en kon capt PM zijn speech doen. Hij had de namen van de vervangers ontvangen. Begin juni wordt hier namelijk vervangen. Voor degenen die afmonsteren is dat het minste van hun zorgen, wie hen vervangt. Maar wanneer de naam van de vervanger bekend is betekent het tenminste dát ze vervangen worden en naar huis mogen. Daar gaat het over. -achteraf bekeken moest dat niet zo pompeus gebeuren
Wie vervangt choff Luc : Pevala, hij wordt de volgende chief officer. Hij heeft het tikket en ook de promotie van 1ste stuurman, dus dat is dik oké. In feite was dat al van in het begin zo voorzien door de rederij, Pevala lost Luc af. Daarna was er plots een wijziging gekomen in de plannen van Pevala, maar niet in die van de rederij. Die jongen heeft hier twee dagen zeer nerveus en verschrikkelijk opgewonden rondgelopen. Nu gaat het beter met hem. Hij heeft naar huis gebeld en ze hebben daar een en ander kunnen regelen. Het ging over de aankoop van een appartement. Zijn handtekening moet op de nodige papieren worden gezet, en per fax is een handtekening niet geldig ... enz, het komt me bekend voor, waar hebben we dat nog gehoord. Maar het is nu in orde.
1998-05-14
In Kabinda (Angola) heeft het laden minder dan 24hrs geduurd. Nu varen we naar Congo, de rest gaan laden. Daar zouden we vandaag nog toekomen.
Gisterenavond zat hier een Nederlandse meneer aan de bar. Ladingmeester of zo. Ik vroeg hem of de Angolese postdiensten betrouwbaar waren. Absoluut niet, zei die brave meneer (owee, en ik heb hier brief n°2 afgegeven, in vijfvoud), tenzij u de post met de agent meegeeft, want de scheepsagenturen hebben hun eigen kanalen: koerierdiensten allerlei. OEF! Dankuwel voor die informatie meneer.
En in Congo valt helemaal niks te posten, zeiden ze hier aan boord. Dus niet. Jammer, ik had ulle graag brieven met Congoleze postzegels bezorgd. Maar hebben ze daar feitelijk nog postzegels? Of opnieuw postzegels?
Nu verder over de vervangers : twee van hen kennen we van op vorig schip. Phika vervangt Pevala als 2de stuur, voorlopig, want Phika heeft nu zijn promotie als 1ste stuur. Dean is nu 3de mec en komt hier Tom vervangen. Van de nieuwe capt en de nieuwe cheng is de naam gezegd geweest maar die zei ons niks, noch LM, noch mij.
En 23/05 houden we barbecue, capt PM heeft het beloofd. Als het weer het toelaat natuurlijk. Volgens de nieuwsberichten is het in België al een paar dagen 30°C. Da's goed zei LM, het is dan veel te warm om iets te doen en dan kunnen ze allemaal een brief schrijven naar ons. Zo, ge weet het hè. Geen warmte ontwikkelen, dus blijven stilzitten en frisse brieven schrijven naar ons. Zegt LM. En ik zeg dat ook. Mogelijk heb ik ook last van de warmte. Niet op letten, binnen een paar dagen gaat dat over in gewone tropengekte. Straks ga ik wat strijken, dan weet ik tenminste waarom ik het lastig heb.
20h20: ikke niks gestreken vandaag? Bij dit weer is dat puur masochisme zei LM. Machtig fijn, zo'n begrijpende echtgenoot. Hoe zijn de gestreken hemdjes dan op de klerenhangers geraakt zijn? Door puur masochisme. Op dit uur is het een ietske koeler, maar ik ga niet ineens plotsklaps de rest beginnen strijken. Het nodige was voor vandaag al voldoende.
Ondertussen zijn we in Congo, een wingewest van de Verenigde Staten. 'k Lach me een kriek, de USA zal hier nu aan de touwtjes trekken en wij Belgen hebben geeneens nog verantwoording af te leggen voor de verkleutering die 'onze' missiezuster & -paters, praters en ander Rooms zalvend gepeupel hier veroorzaakt hebben. Het is voorbij. En lang leve Kabila, want hij heeft het Engels uitgeroepen tot voertaal. Maar het is niet over. Geen kat spreekt Engels hier in Congo, laat staan een ex-Zaïrees, zijnde nu een Congolees.
Einde Mobutu : 'Nous sommes la Nouvelle Génération" zei José heel opgetogen op schip 24 of 26. En hij geloofde dat ook want in zijn land is omzeggens geen persvrijheid, hoe kon hij dan met zijn 25 jaar weten wat er de afgelopen eeuw gebeurd is ivm met neo-kolonisatie. Nu Kabila : 'Nous sommes les jeunes neveux de l'Afrique' is de nieuwe slogan. Eh ... is dit Engels?
Waar zou José nu zitten? Hij was toen wel heel gretig om Engels te leren maar dat had zeer weinig te maken met Zaïre, dat had meer te maken met internationale paraatheid. Kopeljé (de elektrieker op het vermaledijde schip 25, Russische Jood, eindelijk in Israël geraakt), hij had dat ook. Zéér sterk. Misschien niet meer voor hemzelf maar voor zijn kinderen en voor die van zijn broer. Engels leren! Dat was dringend en dwingend. De term 'internationale paraatheid' komt van James Michener. Het concept staat heel duidelijk beschreven in zijn boek De Bron.
Toen we deze avond naar de mess stapten zagen we door de open deur van het ship's office een Zaïrees staan, in beige gekleed. Alleen was dit geen kaki uniform, het was een beige pyjama. Hij droeg die bij wijze van uniform. Schrijnend. Heel de distributie ligt hier plat. De mensen hebben waarschijnlijk amper te eten, dat lezen we thuis in de kranten. En dan hier, ineens, iemand die wel in het beige gaat werken maar het is geen uniform, het is een pyjama. En dan geeneens een katoenen maar een synthetische, veel te warm en totaal onbruikbaar in dit klimaat. Maar toch beige! Dus bijna kaki. Schrijnend. We hebben 'Bonsoir Monsieur' geknikt. Ons scheepstenueke van de textielketen leek plots gênant-goed gekleed. Had ik gekund ik had ook een pyjama aangetrokken. Ziet iemand van ons zich in een werksituatie in pyjama? Nee, daar gaan juist een aantal nachtmerries over, in onze opgefokte wereld. Al wat ik de afgelopen jaren gelezen en herkauwd heb was ineens duidelijk, door die ene meneer in beige, in kaki, in pyjama maar waardig.
Heb ik al verteld over ons 'voorhang'? Awel, ons deurgordijn is een lap jute van een rol afdichtingsmateriaal. LM heeft het ophangsysteem gemaakt. De bovenkant van de jute heb ik omgezoomd en er brede lussen voor de ophang aan genaaid. Het probleem: de jute is grof geweven dus doorzichtig. Daar moest iets op gevonden worden. Met whist (poetskatoen, draadoverschot van weverijen) ben ik op ooghoogte stroken & strengen door de jute aan het trekken, in tinten van blauw en wit. Wolken-, lucht- en water-kleuren. Met een maasnaald was de spreng wat te dun en te petieterig. Zo ben ik over een half jaar nog altijd bezig. Een dikkere streng en met de paperclip dan maar. Een beetje wringen en het gaat. Nu raakt het misschien ooit wel eens af. Ondertussen hangt het al op hoor, maar de afwerking is 'in progress'. De stook op ooghoogte is een soort wandtapijt aan het worden.
Deze voormiddag ging ik koffie en suiker halen in de keuken. -gebruikte ik toen nog suiker? foei! Beneden op deck A duw ik de deur van de staircase open en zie in het ship's office iets van een luipaard liggen? Enkel het vel. Waar het luipaard nu is weet ik niet. Efkes de CCR binnen gestapt om aan choff Luc te vragen of hij wist dat daar een grote kat lag. Hij wist het. "Dat vel kost 150 USD en de ouwe is in alle staten." "Vindt hij dat duur?" "Nee. Maar hij is voor de dieren. En als het een beschermd beest is mogen we die huid zelfs niet aan boord hebben." 'k Ben die huid eens van dichtbij gaan bekijken: opgerold en keihard. Als ze niet snel juist behandeld wordt breekt ze. Voor 150 USD moet zo'n dier dus dood ... Congo. Geraak er maar aan uit.
Capt PM heeft gisteren just NIKS laten weten over de bestemming in Afrika, omdat het bericht nog niet bevestigd geweest geworden is. Het is nu gewoon wachten op die confirmatie. Het blijft wel richting Afrika.
Gisteren heb ik op de achterflap van een Weekend-Knack een reclame gevonden voor het optreden van de Stones in Torhout-Werchter, in zwart-wit. Vermits capt PM een fervente Stones-fan is, vermits hij binnenkort verjaart en vermits Tom op zijn laptop Adobe staan heeft, kunnen we tegen dan iets ineen knutselen. Bvb het hoofd van capt PM mee op de affiche zetten en hem in de tekst eronder vermelden als Special Guest Star. Het zal pas-en meetwerk worden, maar we hebben nog efkes de tijd.
Ondertussen probeer ik die koppen na te tekenen van een vergroting die ik gemaakt heb met het kopieerapparaat. Op die vergroting zijn de schaduwen weg gevallen zodat die gasten er ineens 20 jaar jonger uitzien. Dat kan niet hè. Op een affiche voor een optreden in '98 moeten ze er uit zien als de prille vijftigers die ze zijn, niet als jonkies. Opnieuw beginnen, nu met meer grijstinten, dus minder contrast en herbeginnen met overtekenen. Verder trilt het schip, voor precisiejobkes zoals portretten overtrekken is dat niet ideaal. 'k Kan gewoon niet tekenen, maar laat me nu efkes die smoes : het schip trilt.
1998-04-26 ~ op zee
Wablieft? Twee volle dagen niks geschreven? Wa's hier aan de hand. Eens denken. De strijk gedaan. Ja, maar geen twee volle dagen, zoveel kledij hebben we geeneens bij.
'k Ben eindelijk kunnen beginnen in WORD. De Toshiba doet het nu zo ongeveer, sinds eergisterenavond. Zo ± on-ge-veer hè. voor de administratie van LM zijn er twee diskettes nodig: één wordt elke week afgegeven aan de chef mecanicien met daarop het werkboek van de machineruimte, het verslag over de gedane werken, en één blijft in de cabine om op verder te typen en bij te blijven, zodat we op bijna elk ogenblik de bijgewerkte versie kunnen kopiëren naar de eerste diskette en de cheng niet moet wachten. Voorwaar een puik systeem dat al twee contracten zijn deugdelijkheid heeft bewezen. (behalve toen met Leuke Leu, maar dat is een verhaal apart)
De eerste diskette heet TO CH.ENG en de tweede diskette heet 2nd ENG '98. Die twee namen (labels) moéten op het scherm verschijnen, zodat ik kan controleren of ik wel in de juiste richting aan het kopiëren ben. Want die directories -mappen-en files -bestanden- hebben op beide diskettes dezelfde naam natuurlijk en daardoor kan ik in bestandsbeheer niet zien of ik wel juist bezig ben. En wat blijkt : op deze Windows 95 laten de diskettes zich niet labelen ...? 'Device is not prepared' of iets indien trant. Er is een oplossing: labelen tijdens het formatteren. De inhoud stond nog tijdelijk op C: dus was er nog geen ramp gebeurd. Laten wij formatteren. (Formattamus, in aansporende wijs) LAP! De tweede helft van het dialoogvenster licht niet op: formatteren gaat maar labelen niet. Ook niet op het einde van de format-operatie. Naar MS-DOS dan maar. Ikke in DOS: een blinde in de jungle. Bill Gates heeft Windows juist ontworpen voor DOS-foben al ik en enige miljard andere mensen opdat wij voor eens en voor altijd van die DOS-voodoo zouden verlost zijn. Maar tot mijn grote verbazing vind ik in DOS wat ik zoek : LABEL. Halleluja, we zijn er. Bijna. Wat blijkt : in DOS, in de catacomben van de laptop, werkt het azerty-klavier van de Toshiba plots weer als een qwerty en ik kan nergens, maar dan ook nergens het dubbelpunt vinden om achter de A te typen en zonder dubbelpunt geen toegang tot A. Zo simpel is dat. - A: Geen toegang tot de diskette.
Herinner u dat bij de installatie van de Toshiba het azerty-klavier als een qwerty werkte en dat we een dag of vijf hebben moeten wachten tot Toho de tijd had om dat te verhelpen, (tot eergisterenavond) want alleen geraakten we er niet aan uit. Op papier wel, maar in de praktijk niet. Om het verhaal kort te houden : gisterenavond passeert Toho hier en ik vraag of hij eens wil kijken naar die dooie label-operatie. Hij klikt op een paar toetsen, snuffelt zo wat rond in de ingewanden van Windows en zegt : hôô, maar dat is hier kapot! Zeer categoriek. Waarom, waarom blijf ik toch uren zoeken naar vier of vijf mogelijkheden als een maar twee gegeven worden en geen van de twee het doet. En het dubbelpunt had Toho niet nodig, hij gaat wijselijk niet langs DOS. Hij gaat hetgeen kapot is repareren.
Waarom denk ik toch zo gemakkelijk dat het aan mij ligt, aan mijn gebrekkige kennis. Waarom besluit ik niet na een paar pogingen dat de verbinding onbestaande ofte 'kapot' is. Waarom blijf ik maar denken dat ik moet blijven zoeken, want wie zoekt die vindt. Wie zoekt en niet-vindt besluit al vrij snel dat er iets kapot is. Zoals Toho. Maar ik (sukkel) niet, ik blijf denken dat het aan mij ligt, dat ik misschien waarschijnlijk eventueel hopelijk iets over het hoofd gezien heb, en laat het in godesnaam niet kapot zijn, omdat ik het dan niet zelf kan in orde brengen en elk waterkansje dat er een alternatieve weg bestaat doet mij verder zoeken. Terwijl het gewoon kapot is. Het ligt niet aan mij, KAPOT = KAPOT, begot! -moeilijk te accepteren, maar 't gaat al beter
Het is zondagnamiddag en de mecaniciens hebben vrij. Die vrije namiddag moet de nachtelijke alarmen en werkuren zo wat compenseren. LM heeft twee stopcontacten bijgeplaatst en we hebben de stereo-installatie verplaatst naar het dressoir. Nog een paar zondagen knutselen (de luidsprekers ophangen bvb) en de cabine zou er dan menselijk beginnen uitzien. Dwz: stopkontakten waar ze nodig zijn en niet allemaal op een hoopje aan het bureau, waar Hyundai ze geplant heeft. Volgens Hyundai kunnen de stereo, onze wereldontvanger, de laptop, de printer, de bureaulamp en het koffieapparaat allemaal op de schrijftafel. Waar een 2nd eng dan nog zijn schrijfwerk moet doen? In zijn bed of op het twalet zeker?
Dit schip is geen bouw van Samsung, zoals het vorige. Het is een Hyundai. Alleen al in de bewoning zijn er verschillen. Elke cabine heeft ruim daglicht en zicht op zee, dat is al iets hè in vergelijking met vorig schip. Maar andere mensen hun cabine is dan weer veel kleiner. Zo ongeveer de ruimte waar de lagere bemanning op oude Belgische schepen 'recht' op had: een ruim berghok. Maar qua aantal stopcontacten is het in orde hoor. Alleen geeft de locatie te denken. Een typtafeltje hebben we ook al. Op een avond stond LM er zomaar mee boven. Tof hè. Zo nog enkele zondagnamiddagen en ik kan foto's beginnen maken van ons onderkomen.
We zijn qua lengtegraad halverwege den Atlantic en zitten op 4hrs tijdsverschil met België, aan boord 15h30 is 19h30 thuis. De stofzuiger is een sympathiek dingske, marineblauw en weegt niks. Portable & Powerful staat er op. Portable : klopt. Ik heb een handtas die groter is. Powerful : klopt. Hij zuigt alles weg wat niet te groot is en wat niet vastgevezen staat. En het strijkijzer valt ook best mee. Het is robuuster dan het speelgoedijzertje van vorig schip.
16h30 : iemand kwam hier een mooie fax afgeven. Dat België weer eens schitterde in het internationaal nieuws hadden we hier aan boord al wel vernomen, maar dat de gendarmeries het niet nodig vonden de politiekorpsen te verwittigen, da's wel héél straf. -zaak Dutroux En daar ging het afgelopen jaar toch de berichtgeving in nieuwsuitzendingen en kranten over: dat precies het gebrek aan communicatie tussen rijkswacht en politie gemaakt heeft dat die perverten zo lang hun gang kunnen gaan hebben. België? Dat ligt in de Middeleeuwen.
1998-04-27 ~ op zee
Schele hoofdpijn. Pft, straks verder schrijven, misschien stampt het schip dan minder. Buitenlucht heeft niks geholpen, het is te warm. Er is genoeg wind, maar het is warme wind. Niks fris.
1998-04-30 ~ op zee
Dinsdagmorgen gaat de telefoon. Ik hoor LM antwoorden: "Ik kom naar beneden". In het Engels. Het is met de trap te doen want hier is geen lift, in geen enkele taal. Hij bleef zo lang weg dat de werkdag al begonnen was en ik hem vóór het ontbijt niet meer zou zien. LM niet ontbijten, dat wil wat zeggen. Er waren problemen met de stuurinstallatie. Er werd nu weer handmatig gestuurd zoals in de tijd van Vasco da Gama en zijn concurrenten. Niet van op de brug, via het wiel. Ha nee, want de overbrenging van daarboven naar het roerblad achter had het laten afweten.
Gans beneden in het schip, vlak boven het roerblad, dus diep onder het achterdek en ook onder de waterlijn, is een ruimte die Steering Gear heet omdat daar de stuurinstallatie is ondergebracht. Daar werd nu gestuurd, rechtstreeks boven het roerblad. Gelukkig met hydraulische bekrachtiging. Sterk hoor. 'k Had nog nooit een Steering Gear bemand gezien en dit was dus de gelegenheid. Uniek. Drie man daar beneden aan het stuurmachien, twee matrozen en een stuurman. Zonder visueel contact met de buitenwereld, maar er was wel enorm en pijnlijk veel lawaai, zelfs met oorbeschermers op. Hou dat maar vol ... Plus twee man op de brug (een matroos en een stuurman), want iemand moet toch zicht op de omgeving houden via de ramen (en de radar). Dat zullen langer wachten geworden zijn, als er twee stuurlieden per wacht nodig zijn. - waarschijnlijk zes-op-zes-af, continu in dat lawaai
De mecaniciens glorieerden, enfin, die ene toch, die 2de mec dus, die wiens gemoedsgesteldheid ik nu toch al enkele jaren kan aflezen aan het schitteren van zijn ogen, het trillen van zijn mondhoeken en het blinken van zijn snor: LEUTE. -leedvermaak, zeg ik nu
Tijdens het avonduurtje (stuurlieden afwezig wegens twee aan het werk en twee aan het rusten) kwamen de sterke verhalen los over problemen met stuurinstallaties op andere schepen en wie het nog niet meegemaakt had kende wel een nog straffer verhaal van horen vertellen. Zoals die Russen die met een gloednieuw schip bleven rondjes draaien ergens op de oceaan. Stuurinstallatie geblokkeerd. Ze bleven draaien en dure fuel verstoken tot de zeeslepers er waren. 30 dagen sleep = 30 miljoen BF. Achteraf bleek dat het te verhelpen geweest was. "Da, but this ship is under warranty, da?" -onder garantie
Vandaag is ons probleem verholpen, mits twee dagen heen-en-weer gefax met de Japanse bouwer van de stuurinrichting. Garantie of niet, aan boord van dít gloednieuw schip was men wel degelijk van plan er iets aan te doen. In Japan was het al zeer vroege ochtend 1 mei, hier was het middag, etenstijd 30 april. Maakt niks uit, misschien is 1 mei geen feestdag in Japan en daarbij, die samoerai geven hun leven voor hun broodheer. En hier zaten de mensen maar één uurtje later aan tafel. LM is heel blij dat het opgelost is. Twee dagen lijden is genoeg voor de stuurliedekes. En dan nu op naar de volgende miserie, welke die ook moge zijn ...
Sinds gisterenmorgen varen we en vanavond gaan we de Golf uit en den Atlantic op. We ontvangen nog altijd FM, Grace Slick van Jefferson Airplane kwam hier zojuist uit de luidsprekers gewaaid. https://www.youtube.com/watch?v=JUbMWtUyIIE , 03min Klokslag 15h brulden de Stones hier door de alleyway. Dat was schrikken. Ik was compleet vergeten dat capt PM zo'n fervente Stones-fan is, en hij verwacht van iedereen hetzelfde.
Het schip stampt een beetje en ik voel mij persies een 'bitteke ni-goe'. Luc (choff) heeft toch wel een strijkplank en een strijkijzer uit een van zijn lockers getoverd zeker! 'k Had al halvelings gehoopt dat die dingen nog niet aan boord zouden zijn, dan had ik een excuus om niet te moeten strijken. Maar na vijf maanden vaart is de huisraad aan boord meestal wel compleet.
Om 16h45 was er ineens brandalarm. Loos alarm natuurlijk, de fitters waren ergens iets aan het fitten.
Een pijpfitter (of kortweg fitter) is een technicus die zich bezighoudt met de assemblage, installatie en reparatie van verschillende soorten pijpen, pijpleidingen, leidingsystemen en vergelijkbare pneumatische en hydraulische uitrusting.van 't Net
Het alarm is erg luid en wie dan niet direct in verhoogde staat van paraatheid gaat, komt daar wel, alleen al door het geluid van de loeiende sirene. De veiligheidsvoorschriften zijn zeer scherp: bij brandalarm moeten de OW's naar de brug. -en zo laten weten dat ze gaande en staande zijn OW's zijn Officers Wives. En owee, welke OW ontbrak er op het appèl ...? -zelfde mentaliteit als op het vermaledijde schip 25, daar was het volgens de dames ook niet nodig op een brandalarm te reageren volgens de voorschriften, want het zou 'toch wel weer' loos alarm zijn, terwijl veiligheidsreglementen nu juist niét opgesteld zijn om mensen te plagen of te pesten. Élke regel en élk regeltje heeft al zijn triestig nut bewezen – zucht, hoe dikwijls nog?
1998-04-18 ~ op zee
Gisterenavond aan tafel kwam ch.kok RD ter sprake. -chefke RD een wonderlijk begaafde kok "Die is dood" zei Tom botweg. Zelf zou ik zeggen : hij is overleden. Maar nee, hij is dus dood. 57j. Tot vanmiddag hoopte ik danig dat er naamsverwarring was, er zijn wel meer mensen met dezelfde voornaam ... vanmiddag wist Peter (2de stuur) datzelfde te vertellen en hij wist het uit een andere bron. De kans dat het allemaal een vergissing is, wordt nu wel heel klein.
Ik heb met chef RD gevaren in '84-'85, hij was toen mijn baas. LM heeft ook met hem gevaren, 'k zal straks eens vragen op welk schip. En in '95-'96 hebben wij twee met hem gevaren op schip 26. Hij heeft toen twee prachtige kerststallen in brooddeeg gebakken en al zijn kennis, kunde en vaardigheden gedemonstreerd met twee lange en lekkere kersstronken. -tekst 188, voldoende scrollen In de brieven van op schip 26 staat nogal wat over chefke RD. Ik durf ze nu niet goed herlezen. -we hadden die bij op diskette Twee keer per dag ging ik langs in de keuken, van 11h tot 11h45 en van 16h30 tot 17h15. Al die momenten tuimelen door mijn hoofd en het is hier zo lichtelijk chaos vanbinnen : de inventarissen, de stores in Sines, de voorbereidingen voor Kerstmis, het gedonder en getreiter door bepaalde officierkes, het gelach en het gezever, zijn verhalen over vroeger en nóg vroeger ...
Peter vertelde dat het op een paar maanden gebeurd was. Aids, meende Peter te weten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat RD in de jaren ervoor nooit geweten heeft wat hem te wachten stond. Alhoewel, hij had soms zoveel spoken te verjagen. Maar toen dacht ik dat het over zijn gezinssituatie en over zijn familiale omstandigheden ging. -hier hoort nog een heel verhaal bij, dat komt later. Hij leefde als een monnik, heeft hij eens verteld. En hij was hertrouwd met zijn ex-echtgenote die ondertussen een dochtertje van elders had. "Zo hebben ze toch het huis, wanneer ik er niet meer zal zijn." Waarschijnlijk wist hij het toen wél.
Bestaat er nog een waterkansje dat Peter slecht ingelicht werd en dat het helemaal geen aids was? Verder zou ik graag een draaiknop in mijn hoofd hebben om naar andere gedachten over te schakelen.
1998-04-19 ~ op zee
Gisteren hebben we de printer (zopas gracieus geschonken door de Franse rederij) geïnstalleerd. Hij was een paar dagen geleden tijdens het uitpakken uit mijn hand gegleden en met één hoek tegen de vloer geslagen. Toen hij helemaal geïnstalleerd was en toch niet wou printen, vreesde ik het ergste. Het allerergste, kapot gevallen. Door mijn eigen domme fout nog wel. -delicaat spul uitpakken doet men aan boord op de seat of op het bed, een botsvrije omgeving ... en dat had ik niet gedaan hè, schande want dom-dom-dom van mij Wat bleek: de twéé inktpatronen, zowel zwart als kleur, moeten ingebracht worden of het ding drukt geen letter. Voor de rest was er niks aan de hand. Bij het vorig model, een draagbare, ook van Hewlett Packard, was het ofwel het kleurentankje ofwel het zwart. Bon, hij doet het nu. Het is geen draagbare en ik vind dat hij veel plaats inneemt, zelfs in deze ruime cabine.
Gisterennamiddag hadden we boatdrill. Met alles er op en er aan. Deze keer heb ik zelfs veiligheidsbottinnen gekregen van choff Luc. Twee. We zaten in de lifeboat. Bij wijze van oefening laat Luc door de 3de stuur uitleggen aan LM hoe de dieselmotor moet gestart worden. Niet dat LM zo'n ding niet kent, maar de 3de stuur kende zijn les niet en Luc struikelde daarover want de 3de stuur is safety-officer en die zou zoiets moéten weten. Kortom, hij kon na de oefening bij Luc in 't bureau komen en hoe dat afgelopen is weten wij gelukkig niet. Een blaam of gewoon een reprimande? Luc vroeg dan aan een van de matrozen diezelfde uitleg efkes te doen en die bakte er al evenveel van. Angstaanjagend zoiets hè. Daarna kregen we drie kwartier veiligheidsvideo. Die films hebben we allemaal al tien keer gezien, maar er is telkens iets anders dat opvalt en bijblijft, dus herhaling heeft zijn nut. Helaas beseffen sommige koppen dat niet. Ge moogt raden welke eerst.
Sinds we varen hebben we al één uur geshift, maar 6hrs verschil meer met België. Een polshorloge op Belgisch uur hangt hier vóór mij op het prikbord gepind. Deze namiddag gaat een van de computerspecialisten hier aan boord de Toshiba installeren. Da's een draagbaar recup-geval van een ander schip. Het is gerepareerd, ttz: er zou een nieuwe harde schijf inzitten en die is zo leeg als iets. Toho gaat zich daar mee bezig houden zo rond 13h. Het zou met Windows '95 te doen zijn en nu hoop ik maar dat de installatiediskettes voor PowerPoint aan boord zijn, of ik kan geen verjaardagskaarten of kinderbrieven meer maken. In feite gaat de installatie niet met diskettes maar met een CD-rom. Die vervangt in zijn eentje ± 35 diskettes zegt Toho. En gaat dus 35x zo snel, dacht ik erbij. Deze namiddag krijgen LM & ik dus een demonstratie van hoe het moet en zouden we best onze ogen, oren en verstand open houden. Maar we gaan de taken verdelen hè: ik de ogen en de oren, LM het verstand. -zo was het niet
Capt PM heeft me zojuist een luchtfoto van dit schip in handen gestopt. En die foto mogen we houden. Luchtfoto's zijn goud waard natuurlijk, want vanuit die hoek krijgen we het schip zelden of nooit te zien. De foto is gemaakt bij een doorvaart aan Singapore. Daar zijn firma's die zich met dat soort fotografie bezig houden. Op vorig schip was ooit een luchtfoto besteld, maar er was toen storm op komst, felle wind en zichtbaarheid grijs tot heel grijs. Of die helikopter toen opgestegen is en de opnames gemaakt zijn betwijfel ik zeer. Goed, deze foto is alweer een aanwinst voor het album. Het kasteel ziet roze ipv wit en het schuim van het boegwater aan de schaduwzijde van het schip ook ...? Ofwel is er iets met de kleuren gebeurd tijdens het ontwikkelen of afdrukken, ofwel was het gewoon 's morgens heel vroeg: 'de roze vingers van de dageraad'. Ik hou het op dat laatste want mislukte foto's hebben we al genoeg in ons album.
1998-04-20 ~ op zee
Gisteren zijn Tom en Toho begonnen met het gebruiksklaar maken van de Toshiba. Jawadde. Dat moest over CD-rom gaan, dus eerst werd de CDrom-lezer geïnstalleerd. -waarschijnlijk toen nog een externe lezer- Vervolgens Windows 95. Halverwege de installatie valt alles stil: onvoldoende geheugen ... Niks aan de hand, zeg ik, zet de toepassingsprogramma's dan gewoon onder Windows 3.1. Jamaareuh ... die hadden ze er juist afgehaald om er de 95 te kunnen opzetten. Wel, zet de 3.1 er dan er dan terug op hè. Jamaareuh ... dat zal niet gaan want die installatiediskettes zijn niet aan boord. Bon, dat is dan goed om weten, die twee zijn misschien intelligent maar niet biezonder schrander: verwijderen zonder herstelmogelijkheid, springen zonder vangnet ...?
Ondertussen kwam de fax van WdL&C° toe, dat is een hele opluchting voor LM. De brug kan dus wel degelijk ontvangen, niet zoals op vorig schip, daar creëerde de schouw soms een dode zone over de antenne, naargelang de koers die we vaarden. En dat zou hier aan boord het geval niet zijn.
Tom en Toho blijven naar oplossingen zoeken want het zou theoretisch moeten mogelijk zijn blablabla ... Maar ondertussen zitten we toch maar mooi zonder Word en dat is een ramp voor LM zijn administratie. En zonder PowerPoint in kleur en dat is héél erg voor de briefwisseling. PowerPoint in zwart hebben we op de Compaq, maar da's enkel goed voor lijntekeningen in de faxen. De installatiediskettes voor PowerPoint zijn gewoon niet aan boord.
In de bar werd iets verteld over capt Vabé. Da's niet moeilijk, er valt zoveel te vertellen over Vabé. Hij zou aan boord van kweeni welk schip de software gebousilleerd hebben -verprutst- Hij had het zó grondig verknald dat er dure specialisten moesten overgevlogen worden om het boeltje in orde te brengen. Over welke computer het ging werd er niet bij gezegd. De navigatiecomputer? Verder zou hij in de bewoning van dat schip weer aan het verbouwen geslagen zijn. Alleen heeft hij deze keer geen schotten bíjgeplaatst, hij heeft er afgebroken! En dat terwijl het beleid van de rederij nu al jaren is: schepen bouwen en doorverkopen. Het vorig schip en zusterschip Millie zijn al bijna verkocht, met 30 miljoen -BF- in het vooruitzicht. En dan zal Vabé eens aan het verbouwen slaan alsof het een schip van 15 jaar oud is. Volgens capt PM is Vabé op den bureau kunnen komen. -Vabé is ook een hoofdstuk apart waard, iemand die last had van zijn kleine gestalte ...
11h20 : Toho brengt zojuist de Toshiba binnen. Het zou in orde zijn. Efkes piepen. 11h30 : Voilà, 'k heb al iets mispikkeld. Toho zal straks nog eens moeten langskomen, vrees ik. De ScanDisk heeft het probleem gevonden, maar op FIX IT zal iemand anders dan ik moeten klikken, want MS-DOS is niks voor mij, dat zijn de ingewanden van het systeem. Helleup! Het azerty-klavier geeft nu plots qwerty-resultaten op het scherm! Ook dat nog!
1998-04-22 ~ op zee
Met de Toshiba is nog vanalles aan de hand. En mismatch tussen de DOS-versie en Windows 95? In elk geval is het een wankele installatie, allerlei bewerkingen gaan gewoon niet door, het ding geeft dan beschermingsfouten aan en vraagt om af te sluiten. Zo gaat het typwerk voor LM niet vooruit natuurlijk. Er wordt over het probleem nagedacht door Dhr Toho. Met LM en mij gaat het beter dan met de Toshiba. Wat een geluk.
Deze voormiddag zijn we Martinique gepasseerd. Dicht genoeg om fotookes te maken. Zo is capt PM. 'k Heb er acht aan gespendeerd. Dat mag wel want ik had me reeds een volle week ingehouden. LM werd al wat ongerust. Vanmiddag zou het bericht binnengekomen zijn over onze bestemming in Afrika. Capt PM zal het vanavond laten weten tijdens het avonduurtje.
Dag België, zondag zijn we om 21h BT geland in Houston, dat is 14h LT. Het landen was een evenement. Om een bepaald moment klom het vliegtuig ineens weer en maakte tegelijk een bocht. Nog al een scherpe bocht, vond ik. Hoeveel het vliegtuig klom stond af te lezen op de monitor voor onze neus, maar ik had mijn ogen al toe en zocht naar de tekst van die Akte van, kweenimeer. -ofwel was het de Akte van Hoop, ofwel de Akte van Berouw, ik gok dat het die van Hoop was
Het was ongeveer een uur rijden naar Texas City, naar de Holyday Inn. Tot groot genoegen van LM staken ze ons voor twee dagen op hotel zo kon hij het tijdsverschil uit zijn lijf slapen. Het schip lag nog op anker en de Immigratie was nog niet aan boord geweest dus mochten wij niet met een bootje naar ginder. Zoveel te beter voor de bagage. In de Holyday Inn konden ze ons die avond geen eten meer geven omdat het restaurant van het hotel gesloten was wegens Pasen. Het is niet bepaald een vakantie- of toeristenhotel, zo in een havengebied tussen de industrie. 's Avonds zijn we met drie gaan eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Restaurant is een groot woord voor een eetkeet uit een depri-film. In een film blijven de geuren en de plakkerige tafels ons tenminste bespaard. In het echt is het decor multisensorieel. En daar zaten wij middenin.
De dag erna om 02h LT klaarwakker. Volgens onze bioklok was het 09h BT en moest er dringend ontbeten worden. Nog een vijf uurkes wachten tot het restaurant van het hotel openging. Om 07h 's morgens hebben we ochtendwandelingetje gemaakt, het was al zacht-warm weer. Enkel het personeel en de vogels waren al wakker. Die laatsten floten lijk zot. En overal lentebloemen in het gras, in elventwintig kleuren. Volgens de weerberichten wordt er 25° verwacht. Celsius.
Na de wandeling zijn we gaan ontbijten. Van Colette geen spoor. Rustig laten slapen, zeg ik. Na het ontbijt zijn we aan de overkant van de baan de kleine shoppingplaza gaan verkennen. Alle winkels waren nog dicht, ze gaan pas open om 10h. We zijn weer naar het hotel gegaan en hebben een lijstje gemaakt van wat er nog bijgekocht moest worden. Papierklemmetjes bvb en chips en zoute nootjes ... Colette kwam aangewaaid. Na haar ontbijt wou ze nog efkes naar België bellen, naar de kliniek waar haar moeder is tot vandaag. Het telefoongesprek moest op rekening van de kamer komen. Dat is een heel gedoe geweest, omdat ik niet gesnapt had wat er in de gebruiksaanwijzing bedoeld werd met area-code. Dat bleek uiteindelijk het zonenummer te zijn van waar ge u bevindt en niet het zonenummer van degene die ge wilt bereiken. Het is maar ne weet. LM heeft dat in orde gekregen.
Op de rekening van de kamer : daar komen uiteindelijk 30% hotelcharges bij. Jawadde, creditcard ware goedkoper geweest, maar ja ... We hebben de dag daarop bij het uitchecken een gedetailleerde rekening gevraagd, maar of Colette dat van die 30% al gelezen heeft betwijfel ik zeer. De cijfers staan er namelijk in het Engels op en mevrouw leest geen Engels. Zoals vanmorgen hier aan boord op de wasmachine staat : 30°, 60°, 90° ... allemaal in 't Engels. -ik herinner mij nu dat moment, ik geloofde toen mijn oren niet
De shoppingplaza had geen supermarktje, dus niks chips of nootjes voor LM. Een boekenwinkel was er wel. En wat stond daar buiten aan de gevel? Een karreke vol boeken aan liquidatieprijzen: 1 USD per stuk + 80 cent taks. En geeneens pockets met van die flapperkaftjes hè, neenee echte boeken met stevige kaften die bestand zijn tegen veelvuldig gebruik. Echte bibliotheekboeken dus. We hebben daar 37 boeken buiten gesleept voor een 40 USD. In drie keer, vanwege het gewicht. Dit schip is pas vijf maanden in de vaart, er zouden waarschijnlijk weer geen boeken aan boord zijn en de centen krijgen we wel terug van capt PM. Van het Welfare-budget.
'k Heb de plastic waszak uit de bagage gepeuterd en daarin de boeken gedaan. Twee valiezenbinders errond en het geheel was klaar voor transport. Dinsdagvoormiddag hebben we nog een laatste toerke door de plaza gedaan ('k heb dat kleedje dan toch maar gekocht) en na het middageten hebben we nog eens geprobeerd wat te slapen, maar dat ging niet, want ons lijf zei dat het pas 19h was. Moe genoeg, maar geen Zandmannetje.
Om 14h stipt was de chauffeur er en wij naar het schip. Aan de gates moesten we een kwartier wachten want de Immigratie was nog aan boord en het schip was nog niet ingeklaard, zodus mochten wij drie nog niet aan boord. De mensen van het wachthokje hebben daar een aantal katten lopen, ik heb vier drinkbakjes gezien en één zwarte kat. Dat belooft. 'k Heb een fotootje gemaakt van het schip en in stilte noteerde ik dat ik mijn voorraad filmrolletjes moest wegbergen / verbergen in de slaapkamer want dat heeft Colette óók niet bij, zoals een boel andere dingen. -geen bagagelijst, na zeven jaar meevaren, hoe noemt ge zoiets ...
Er stond een gangway als een Eiffeltoren. Met treden in rasterwerk. Heel gezond voor iemand met hoogtevrees, zo'n ding. Er was volk te over om onze valiezen te helpen dragen. Er is niks in het water gevallen, de tas met boeken ook niet. Want het ging allang niet meer over 40 USD hè. Die boeken waren nu hun gewicht in goud waard wegens onvervangbaar dus uniek.
De cabine valt enorm mee. Er is veel daglicht, om te beginnen. De beschrijving komt wel in een van de volgende brieven. Een paar mensen waren er als de kippen bij om ons te verwittigen dat de infrastructuur zo gehorig is als kweeniwa. Als iemand hoest hoort de buurman het en als ergens een telefoon rinkelt is heel het verdiep mee wakker. -dat bleek achteraf wel mee te vallen hoor Huppekee, nu dat weer. Heb dan eens een ruime cabine met veel daglicht en nog mooi ingericht ook. Enfin, afwachten wat het in de praktijk geeft.
LM heeft zich direct omgekleed en is naar het machien gegaan. En ik heb uitgepakt. Als ze me gerust laten is die klus binnen de twee uren geklaard. Als er een lameer aan de deur staat ... zucht. Zou ik het woord 'zucht' niet onder een sneltoets opslaan? Dat zou me de komende maanden misschien veel tijd besparen.
Woensdagmorgen was LM van wacht: van 00h tot 12h. -twáálf uren van wacht? hoe kan zoiets, havenwacht is zes uren Na het middageten was hij vrij om zijn nachtrust in te halen. Wat bleek nu : doorwerken. En sebiet weer naar beneden om de pompturbines te gaan stoppen wanneer het lossen gedaan is.
Deze namiddag zou cheng LdG naar de kapper gaan en Colette en ik zouden meegaan om nog wat boodschappen te doen. Chips en zoute nootjes voor LM + een gordijnrail en een gordijn om voor de deur te hangen. Vermits de mecaniciens moesten doorwerken en de cheng dus niet naar de kapper kon, heb ik om 13h de deur van de cabine gesloten en ben ik op bed gaan liggen lezen in de hoop dat ik in slaap zou vallen. 'k Zag het niet zitten om nog eens in haar gezelschap te gaan boodschappen doen en dat geleuter te aanhoren gedurende enkele uren. Voor het deurgordijn vind ik wel een oplossing.
Gisterennamiddag bestond ze het om me in de alleyway, waar langs vier kanten volk kan toekomen, mét begeleidende pantomime, uit te leggen waarom een afneembare douchekop qua hygiëne zoveel nuttiger is voor vrouwen dan een vaste douchekop. -werkelijk waar, echt gebeurd die opvoering, ik herinner het mij
Goed, waar was ik nu gebleven. De deur van de cabine had ik gesloten. Een gesloten deur is een vaste code aan boord. Dat betekent evenveel als 'niet storen'. Die code dateert niet van vandaag, dat is een traditie van lang voor LM of ik begonnen varen.
Om 15h telefoon : dat de cheng niet aan de wal kon omdat blablabla ... ik onderbrak haar: dat ik het wist. (De cheng houdt zijn rechterhand LM op de hoogte en LM houdt mij dan weer op de hoogte van de werkuren, wat is me dat nu!) En dan weer met zo'n gilstem à la Castafiore: "Aaah, tu saváááis?" "Ja. LM had mij gezegd dat het werkschema voor de mecaniciens veranderd was." "Aaah, il te l'avait díííít" En dus had ze gedacht dat zij en ik misschien met ons twee ... Ik onderbrak haar: dat ik sliep. "Aaah, tu fais dodo" -faire dodo, kom zeg, een volwassen mens slaapt, 'dodo' doen kinderen
Natuurlijk slaap ik mens, daarom telefoneert ge toch hè, omdat onze deur gesloten is en omdat ge door een gesloten deur niet in mijn oor kunt gillen. Zielepoot. Doét zij zo lomp of ís ze gewoon lomp. Want het zinnetje van "Aaah? Je ne savais pas, moi" heb ik al een beetje te dikwijls gehoord om het nog te kunnen geloven. Dat zij na zeven jaar meevaren met haar man zo weinig weet over het reilen en zeilen in het dagelijks leven aan boord, lijkt mij eerder een houding dan een feit. (De matrone speelt het argeloos wicht.) Dat een gesloten deur ongeveer heilig is weet ze wél. Ze had gewoon iemand nodig om te vertalen aan de wal en was van plan mijn namiddag te organiseren zoals het háár schikte. Maar zoiets lukt bij mij niet. Ik heb maar twee bazen, de capt en LM.
Vertalen ... ik heb haar maandagnamiddag drie keer moeten zeggen dat ze tussen de pakken raamaankleding aan het kijken was ipv tussen de pakken met lakens. -beddegoed en badgoed waren toen zeer goedkoop in de States, misschien nu nog "Aaah? Comment tu sais?" Omdat het op de bordjes boven de rekken staat én op elke verpakking : WINDOW GARNMENT. (raamaankleding) "Window = fenêtre." "Aaah? Je ne savais pas moi." "Et 'sheets' = des draps." "Tu penses?" "Non, je ne pense pas. Je sais." Mens vraag nu niet hoe dat komt hè, of ik krijg iets van mijn commentaar in te houden. (Dat vaart al zeven jaar mee en dat kent nog geen woord Engels.) En de verschillende maten van lakens staan er in inches op en die maten hebben op de koop toe nog een naam ook : kingsize = 180 cm, queensize = 160 cm, enz. De omzetting van inches naar centimeters staat op een proper wit kartonneke, op ooghoogte aan elk rek bevestigd met alle benamingen erbij. En er is flat (plat laken) en er is fitted (hoeslaken), voor dat laatste met de dikte van de matras erbij vermeld. Het verschil tussen flat en fitted staat op een schemaatje links onder. 'k Heb haar drie keer van een verkeerde koop afgehouden. Toen ze de juiste maat vast had zag ze wat verder een goedkoper soort en herbegon het gedoe over de maten opnieuw. Ze had queensize nodig, wist ik onderhand. "Jamaar, nu gaat het over een andere kleur hè, en over een ander merk." "Het blijft evengoed queensize." "Tu penses?" "Non, je réfléchis, donc je sais." (Chot, wat een miserie dat mens.)
Vanmorgen kwam ze in het deurgat van de cabine staan juichen dat de lakens de juiste maat waren en dat ze daar toch geluk mee gehad heeft. Mon dieu, wat een chance dat het de juiste maat was! Dat moet nu toch wel lukken hè. Zó'n chance! ... chance ? Leer boodschappen doen. 't Is oké, de eerste twee maanden wordt hier niet gewinkeld. In Angola laden we aan de boei wist LM te vertellen. Want we gaan laden in Angola. Morgen om 07h vertrekken we pas. De Amerikanen hier laten geen schip buiten- of binnenvaren in het nachtelijk duister, dus wachten we maar op daglicht hè. LM wist te vertellen dat de machineruimte bijlange niet zo goed ontworpen of opgevat is als vorig schip, De machinerijen staan bijlange niet zo goed opgesteld en er zijn meer trappen te doen. LM heeft al twee keer gezegd dat hij blij is dat hij al jaren niet meer rookt. Daar kan ik inkomen. Maar in de bewoning is het aantal trappen hetzelfde al op vorig schip en ik kan mijn verplaatsingen zo ongeveer zelf bepalen, dus zal ik nog wat wachten met stoppen met roken. -wat een dwaze³ redenering was me dat toen
Deze voormiddag heb ik wat meer orde gemaakt in de twee laatste schuiven en een paar dingen aan de wand gehangen, oa tekeningen van Lien en Uma en de wereldkaart. En we ontvangen FM, weeral een goeie zender natuurlijk want in de States is er keuze te over. Kortom, we zitten bijna op ons effen. Over de keuken en het eten vertel ik in een andere brief.
Bekenden aan boord, allemaal van het vorig schip, bijna familie : capt PM, cheng LdG, zijn echtgenote Colette die samen met ons vertrokken is van uit Zaventem, choff Luc en 3de mec Tom. Het zijn de ouders van Tom die met een lezersbrief in de gazet van Antwerpen stonden. Tom had zelf een brief naar de verkeersredactie van de VRT gestuurd -de positie van de Belgische zeeschepen was toen van Teletekst gehaald. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teletekst#Teletekst_in_Vlaanderen Tom heeft me het antwoord laten lezen. Zijn ouders waren toen zeer ontdaan. Wanneer we op zee zijn en de mensen wat meer tijd hebben maak ik een kopieke van dat antwoord en stuur het ulle door. Het komt er op neer dat de VRT zegt : de pot op allemaal. Maar dan met veel meer woorden en properder geformuleerd.
Er zijn persies nogal wat Vlamingen aan boord. Binnen een dag of twee ga ik eens aan Luc zijn mouw hangen voor een bemanningslijst en zo nog het een en ander. Luc heeft een passkey en kan dus in alle lockers binnen. Zeer interessant. Er liggen al twee lijstjes voor hem klaar. Hij vertelde dat een tijdje geleden er PVC-waterleidingen in de bewoning losgekomen zijn. En dat er nogal wat schade was. Maar het fijne moet ik daarvan nog eens vragen, binnen een paar dagen, wanneer de mensen meer tijd hebben.
Tussen de tijdschriften zat een Nouvel Observateur. Er staan nogal wat artikels in over Hongkong. Ook de Opiumoorlogen staan er in het kort uitgelegd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Opiumoorlogen, http://nicolebertin.blogspot.com/2008/08/chine-quand-la-reine-victoria-rgnait.html Ze graven persies dieper dan de Engelse tijdschriften die we aan boord hebben. -artikels over de nakende teruggave van Hongkong, 1999 En de Engelse tijdschriften uiten hun twijfels over 'één land - twee systemen' veel voorzichtiger dan de Nouvel Observateur. Dat zal zo zijn redenen hebben hè.
1997-07-31 ~ op zee
Deze morgen lagen er aan de deur nóg meer tijdschriften! Bart had een extra valies bij voor de lectuur, nu ben ik zeker. Gisteren, iets na 15h ging het schip weer ineens vele sneller. Jochei, dacht ik, nú hebben ze de telex ontvangen met de bestemming voor reis 15. De laptop daverde bijna van tafel, zo hard trilde het schip. Om 16h hield het plots op. 's Avonds heb ik aan LM gevraagd wat dat speedy gedoe wil zeggen. Niks wil dat zeggen. Gewoon efkes doorblazen voor het goed van de hoofdmotor, want zo traagjes blijven varen 24h/24h is niet gezond voor die grote beest. Meer was dat niet. Over de bestemming is nog niks geweten. De koers is nog altijd: 'Richting Singapore Voor Orders'. Ondertussen is er reden genoeg voor ongerustheid : wat als het een lange reis wordt? Een oversteek naar de States. Vorig jaar hebben we daar zitten op hopen, maar deze keer zou dat heel ongelegen komen. Australië heen en terug zou nog nipt kunnen. Tijdens de avondbijeenkomsten zijn er speculaties over de bestemming voor deze reis. Meer wensdenken dan wat anders, er is geen informatie. "10 dagen op anker in Singapore" stelde capt DM voor "een mens mag toch dromen". Vanuit Singapore vertrekken dagelijks vluchten naar Europa.
Hij doet niet mee aan het pingpongtoernooi. Hij 'sponsort' zegt hij. De mens loopt met zijn ziel onder zijn arm. Hij hoopt nog in augustus te kunnen afmonsteren om toch enkele weken thuis te zijn terwijl zijn zonen vakantie hebben. Of dat nog zal lukken is allang niet meer zeker, maar goed, de maand augustus moet nog beginnen, misschien gebeurt er wel een mirakel. Gisterenmiddag moest cheng HUS toch nog eens het mes in de wonde omdraaien. Hij rekende capt DM voor dat hij maar beter ineens tot oktober kon blijven, ipv te mikken op augustus: "Want als ze u de derde of de vierde week van augustus doen afmonsteren, is de grote vakantie voorbij en doen ze u weer vertrekken vóór de kerstvakantie. En dan hebt ge álles gemist dit jaar, én de zomervakantie én de kerstvakantie (alsof capt DM dat niet al lang uit zichzelf wist) en dan hebt ge níks gehad dit jaar, de zomervakantie niet en de eindejaarsfeesten ook niet. Maar ja, 't is beter daar niet over te spreken zeker?"
Héla stuk almanak, wat hebt ge hier dan zojuist zitten doen? Dat heet 'verstoring van de gemoedsrust', hè stukske chef. Aan boord van een schip is dat een van de zeven hoofzonden.
'k Kwam zojuist terug van beneden, een beetje strijk gaan doen in de laundry en ik was aan het overdenken wat een lullig wezen cheng HUS toch is, toen ik hem tegen kwam en hij moest de laatste pagina's hebben van LM zijn werkboek. Vergeet ik toch de diskette te vragen om te updaten! 13h : 't is opgelost. -dacht ik toen
Veel volk op het verdiep vandaag. 't Is 't einde van de maand, veel papierwerk. Deze voormiddag hoorde ik tot hier het driftig geklik van de klavieren en het begeleidend gefoeter. Nu ja, het is hier al drie weken rustig geweest sinds Castafiore niet meer ongegeneerd met een gilstem roept in de alleyway. In vergelijking daarmee maakt één dagje klik-&-foeter op de pjoeter niks uit.
'k Ben benieuwd hoe het met 'den Amos' gaat, hier twee deuren verder, bij cheng HUS. Op de Millie (zusterschip) was dat programma in panne gevallen. How convenient! Dit schip zou nu voor cheng HUS dus een eerste kennismaking worden met het programma voor het technisch onderhoud in het machien, en er zijn al drie weken voorbij. Drie weken die niet gebruikt werden om te verkennen, te oefenen en vertrouwd te raken met 'Amos'. Waar hebben we dat scenario nog gelezen? Vorig jaar september, zelfde schip, zelfde Amos, toen cheng Leuke Leu. Het programma heet Amos-D, om volledig te zijn. In het geblaat van Leuke Leu vorig jaar klonk het als Agnus Dei. -miserere nobis
Eén geweldig verschil tussen cheng HUS en cheng Leu : cheng HUS heeft het woord Amos nog niet uitgesproken. Ofwel is hij een Amos-cursus gaan volgen en kent hij het. Ofwel is hij een genie en is hij er op een uurke mee weg (binnen 11hrs is de maand om). Ofwel doet hij het zoals op de Millie : niet. Ofwel moet het Groot Gefoeter nog beginnen. Wordt vervolgd.
1997-08-01 ~ op zee
We zitten in het randgebied van ene tyfoon die Victor heet. Hij gedraagt zich nogal victorieus ook. Veel schuimkoppen buiten, wind. Gisteren hebben we de eerste ronde van het pingpong-tornooi gespeeld. Eerst twee serieuze matchen en toen was het aan LM en aan mij. 'k Zal het inkorten : LM heeft gewonnen in twee sets, want ik had de slappe lach. -en nu weer als ik er aan terug denk Nu ja, 27 jaar geleden zou hij mij ook ingemaakt hebben hoor, want toen kon ik er even weinig van. Maar 't was héél plezant. De tegenstander doen lachen is ook een tactiek hè. -de sloeber ... maar op die manier verliezen van hem was wel charmant
De volgende match was weer voor echt. Bart zien spelen is een evenement: de zaal is te klein, hij kan niet ver genoeg achteruit met al zijn lange armen en benen. Feitelijk zou hij op het deck van een vliegdekschip moeten spelen. En dan nóg zullen ze extra netten nodig hebben of het balleke verdwijnt in het sop. Yves heeft van hem gewonnen.
Daarop was het aan Marc-André (4de mecanicien) tegen Alex (steward). Tijdens de opwarming was persies te zien dat Alex al eens een palet vast gehad had. "Alex, pleeaaase win" vroeg ik hem. Hij wist het nog zo niet. Geremd door de hiërarchie? De match begint en Marc-André zegt tegen Alex "Als ge mij niet laat winnen, moogt ge morgen mijn bed niet opdekken." "STôôôP! : Intimidatie van de tegenstander" riep ik. De referee kon zich daarmee akkoord verklaren (ref = Phika) Een seconde later mist Alex een balleke en begint zich uitgebreid te verontschuldigen tegenover Marc-André. "DON'T APOPOGIZE" riep ik "KILL HIM!"
't Is toch waar zekers, hoe kunt ge nu winnen als ge u staat te verontschuldigen. En ik kan het weten want ik heb dat gelezen in interviews met judoka's en andere olympische Belgen. Als ge geen killersinstinct hebt kunt ge in competitiesporten -zijn er andere ?- niet winnen, zeggen zij. 'k Ben aan het afdwalen. Het schip rolt. Waar was ik gebleven ...
De aanwezigen konden ermee lachen. Marc-André vele minder. Hij vond het duidelijk maar zo-zo dat een vrouw van een mecanicien niet onvoorwaardelijk voor een ander mecanicien supportert. Alex rechtte zijn rug, hij had duidelijk mijn aansporing gehoord. Hij speelde nog in dezelfde stijl als daarstraks, maar iets gedecideerder. En hij heeft gewonnen. Het ging gelijk op, telkens maar één puntje verschil en het was de spannendste match van de avond. -achteraf is gebleken dat Alex zich heeft ingehouden maar in feite de match controleerde
Vanavond speel ik tegen Alex, dat wordt 2-0 voor hem, zelfs als LM me niet doet lachen, van op de zijlijn. LM speelt vanavond tegen Guy (ch.kok). Guy vroeg deze namiddag of de matchen wel zouden doorgaan met dit tyfoon-Victor weer. De stortregens kletteren tegen deck. "Het is indoors hoor" zei ik. "Jaja, maar nu met dat rollen" deed hij zorgelijk. "Bôf, er zijn al tornooien van mini-voetbal gespeeld bij 7 Beaufort" suste ik. -larie Vermits ik vanavond zal verliezen kan ik achteraf thuis vertellen dat het aan de Beauforts lag hè.
20h : De matchen van vanavond zijn afgelast wegens atmosferische omstandigheden, zei capt DM tijdens de avondbijeenkomst. Lap! Daar gaat mijn smoes. Victor, Victor, ik verwachtte voor de match geen victorie, enkel een excuus dat er een beetje mee door kon. LM begrijpt dat, dat de matchen afgelast zijn. Awel, ik ní. Ná! Vannacht zouden we nog dichter bij de tyfoon komen, zei capt DM.
1997-08-02 ~ woelige zee
Heel de nacht heeft Victor ons bezig gehouden. Hoe het met de andere mensen gesteld is weet ik niet, maar LM is pas om 02h ingeslapen, en om 07h gezond weer op. Hij heeft me laten slapen. Uit medelijden, denk ik.
Om de blikjes drank te beletten heen en weer te rollen en lawaai te maken in de frigo : washandjes ertussen proppen. Vannacht zelf gevonden. Ofwel de frigo leegdrinken, maar dat was wat veel gevraagd.
Het is zaterdag, dus zou er safetydrill moeten zijn. Met dit weer gaat dat niet door natuurlijk. We hebben twee veiligheidsvideo's gekeken. Om ter ergst. Over brandbestrijding. Die films worden regelmatig opnieuw getoond, ze duren zo'n 25 minuten en iedereen heeft ze al minstens twee keer gezien. Maar dat is juist goed, er blijft telkens iets anders hangen. Dat is de bedoeling van drill zeker?
F = Find it I = Isolate it R= Report it E = Extinguish it / Escape
Met dat tweede punt was er januari vorig jaar iets gralijks aan de hand. In de film laten ze duidelijk zien dat men een deur niet zomaar open trekt (géén zuurstof toevoegen!) zonder de juiste uitrusting en op eigen houtje. Het risico dat de brand dan uitbreidt is reëel. De voorschriften zeggen duidelijk isolate it.
Op 7 of 8 januari -vorig contract-(brandalarm om 18h30, dus géén oefening) zijn daar toen zo'n negen of meer Filipijnen tegenin gegaan. Brandalarm? Oké, eerst efkes in mijn cabine het geld van mijn overuren gaan halen, cash USD. Gevolg : negen cabinedeuren die open gaan, negen keer de kans dat de brand verse zuurstof krijgt (Isolate It?) terwijl ze absoluut geen uitsluitsel hadden of dat wel veilig kon, die deuren openen. En daar is toen niks, maar dan ook niks over gezegd geweest ... over die bres in veilig denken, safety first.
Gisterenmiddag was ik klaar met de 'diploms' die Phika gevraagd had. Een certificaat voor de winnaar van het tornooi, een affichke voor de sponsor van het tornooi (da's capt DM, hij doneert een bak Hite, de Koreaanse Carlsberg) en een kaartje voor alle deelnemers. -ik herinner mij dat nu, de kaartjes waren een A4 in kruisvouw (met vier luiken wil dat zeggen) met vooraan een geslaagde tekening, binnenin rechts de vermelding 'Special Award for Fairplay', en links de namen van alle opvarenden. Phika was tevreden maar capt DM zo niet, hij wou dat niet op papier, dat van die bak bier. Dus liever geen affiche. Maar dat kon ik niet maken vond ik, helemaal niks voor capt DM. Daarom heb ik op het affichke 'substantial support' gezet, substantiële ondersteuning. Dat kan vanalles betekenen hè. Een T-Shirt of een baseballpet met het logo van ergens een leverancier bvb. Het tweede ontwerp had zijn goedkeuring, hij was er zelfs opgetogen over en ik had mijn zin, de sponsor bleef niet onvermeld! En dan was er het certificaat voor de winnaar, iets met veel krullen & frullen en goud & glinster want het mocht wat overdadig zijn, wat rococo, en alvast ondertekend door de capt en gecertifieerd met de stempel van het schip. Officiëler kan niet. Enkel nog de naam van de gelukkige invullen. Maar dat kon ik in een wip, het sjabloon zat klaar in de laptop.
Later hebben we nog met Phika gevaren, toen in functie van choff (chief officer). Fijne Kerel.
1997-07-25 Tussen de vorige brief en deze is weer een gaping. Dat ik vier weken niet zou geschreven hebben is haast ondenkbaar. Zelfs wanneer ik veel werk heb geef ik teken van leven, schrijf ik nog iets. Dat ik teveel werk heb om te schrijven, bvb. En dan volgt er natuurlijk een (uitgebreide) uitleg van waar dat vele werk komt. En dan ben ik weer vertrokken natuurlijk. Want ongeveer alles moest gerapporteerd worden. Maar goed, die brieven zijn er dus niet. Als ik ze vind las ik ze wel in. Op een of andere manier.
Ach Belgikske, hoe mooi zijn de zonsondergangen thuis? Zo tussen twee gebouwen als een mens een beetje geluk heeft en als die ene boom niet in de weg staat. Behalve natuurlijk voor mensen die hoog wonen aan de westkant van het gebouw. Zij hebben alle dagen dat geluk. Lamemalulle.
'k Heb zojuist een mooie zonsondergang gerateerd en dat ligt mij danig op de maag. 'Zon gaat onder in de mist', ik had al een bestandsnaam. Mist? Dit moet Korea zijn, kan niet anders. Tegen dat ik terug buiten was met het fototoestel was de zon weg. Gewoon weg. Opgeslokt door de mist. Het was niet donker, dus was ze nog niet onder gegaan. Ze was verdwenen, ribbedebie, foetsjie, gone way.
1997-07-26 ~ Inchon, op anker
Vanmorgen om 08h hadden ze pas gedaan met ankeren. Het had allemaal veel vroeger kunnen afgelopen zijn, maar er was vanalles aan de hand. Daardoor heeft het geduurd van 02h tot 08h. In de voormiddag mocht LM slapen. Ik dus ook, want ik probeer zoveel mogelijk zijn werkuren te volgen. En wat hing deze namiddag aan ons postbakje : POST! De Franse rederij heeft er deze keer geen gras laten over groeien. Wat zou daar in juni aan de hand geweest zijn? Geen flauw idee.
1997-07-27 ~ Inchon, tegen de kaai
Gisteren heb ik zitten tikken gelijk een zotte om al ulle brieven beantwoord te krijgen en klaar te zijn tegen dat Patrick afmonstert. Toen bleek dat hij er vandaag pas af gaat, om 15h. En de brieven zitten al in zijn handbagage. Voor een keer ben ik goed op tijd. Sinisa (elektrieker) monstert ook af en hij wordt niét vervangen (?). Da's gek. Cheng HUS zei iets over LM elektrieker spelen. Dat zal niet zijn, denk ik, scheepselektrieker is een té gespecialiseerd beroep. De enige die een elektrieker (tijdelijk) zou kunnen vervangen, is een cheng, op dit schip zijnde HUS. Enfin, Sinisa gaat dus naar huis.
De vervanger van Patrick heet Bart en komt uit I. Die brave jongen had een paar tijdschriften bij en een krant. Da's van de klop al 'ne goeie'. Volgens mij toch. En communicatief is hij ook. Een verademing na zijn voorgangers, stugge Walen.
15h : het bootje was pil op tijd. Patrick en Sinisa zijn er af. 'k Heb gewuifd en 'k heb héél goed gekeken of Patrick zijn handbagage (onze brieven) niet in het water gevallen is. Alles kits.
Deze voormiddag heb ik aan een fax voor de bouwfirma gewerkt. Die paar lijnen hebben nogal moeite gekost, want het was een kwestie van zakelijk te blijven en wel in de aller-voorzichtigste bewoordingen, want gewoon beleefd is in dit geval niet voldoende. Omdat madam JoC eerst boos wordt en lelijk verongelijkt doet wanneer een mens vraagt of er een vergissing zou kunnen gebeurd zijn, en dan pas iets nakijkt of opzoekt. Aan zo'n houding hebben wij niet veel. Daar hebben wij niks aan. En van hieruit kunnen we niet nagaan óf ze het wel opzoekt. -het mens had model kunnen staan voor een sketch in 'Ook dat nog'
De thermostatische kranen voor de radiatoren staan niet mee in de prijsofferte. En die moeten er komen. Dat is één. Verder waren er nog een paar dingen, máár : daarvan zijn we niet 110% zeker. En 99% zeker is niet genoeg bij madam JoC. En haar vragen of ze dat eens wil nakijken in haar nota's omdat de onze thuis in België liggen (ons logboek), dat is iets dat ik mag vergeten, ik vertrouw haar voor geen cent meer. Waarom ons logboek thuis ligt? Omdat we niet gedacht hadden dat we die aan boord zouden nodig hebben. Vanzeleve niet vermoed. Hoewel de keuken toch een 'hangende zaak' is. Ik had het dus moéten weten, dat het bouwboek mee naar boord moest. -misschien wou ik het niet meenemen in geval die valies verloren zou gaan?
1997-07-28, 03h ~ Inchon, tegen de kaai
LM doet de wacht 00h-06h (havenwacht) want we zijn aan het lossen. Dus gaat hij deze voormiddag slapen en ik dan ook, vandaar dat ik op dit nachtelijk uur luidop kan zitten tikken.
Nu verder over dat schrijven van de bouwfirma. De offerte begint met "Veel dank voor het vertrouwen dat u in onze firma stelt. Wij bieden u graag de volgende offerte aan." Dat zag ik pas staan toen ik de offerte voor een tweede keer las. 'k Heb toen wat straf naar adem gehapt, waarschijnlijk bij het woord vertrouwen, want we zijn nu 24hrs later en er staat een rode vlek op mijn keel. Van dat happen hè. Bijgevoegd waren vijf tekeningen in twee exemplaren. Zelfs op die ene keukentekening die 08/07 gedateerd is, staat niet het F-model dat wij daar op kantoor doorgegeven hebben op 27/04, maar het fout model van vóór 27/04. Nu goed, die fax kunnen we toch pas op zee verzenden, dat zou voor dinsdag zijn. 'k Heb dus nog tijd om er aan te werken.
Voor onszelf heb ik in dat logboek regelmatig opgeschreven, per datum en in een paar lijnen, wat er al aan gedoe geweest is met madam JoC. En in dat bestand kom ik aan twee getypte bladzijden, zonder de kilometers erbij die we verreden hebben om zelf documentatie op te halen bij de leveranciers. Want we hadden al niet zoveel vertrouwen in madam JoC. Waarom niet? Dat is een verhaal apart. (Eh, bladzijdes en kilometers moogt ge niet samen optellen, zei iemand die in cijferen beter is dan ik.) En kijk, wat bleek : op 27/03/'97, dus ná Batibouw, haalde zij een cataloog van '96 tevoorschijn. Voor een binnenhuisarchitecte is dat pover gedocumenteerd, vind ik, een oude cataloog. Het model dat wij bedoelen bestaat wél en staat al maanden in de cataloog van '97. Zelf gaan halen in Ninove. Enzovoort, enzoverder ... twee bladzijdes over besprekingen die eerder aanvaringen leken. -dat bestand zit opgesloten in de laptop van toen
Ze zijn nog eens rond geweest met de stay-or-leave, het verlofblad. LM heeft zijn verlofaanvraag vervroegd van 01/09 naar 15/08. Dan kan het nog eind augustus worden, maar vóór 01/09 afmonsteren is oké. Zoals het op dat blad stond zouden ze bij de Belgische Rederij pas op 01/09 naar een vervanger beginnen zoeken. Zouden ze zoiets durven in Antwerpen? Ja, zoiets zouden ze durven in Antwerpen. -en klerkske PV zeker en vast
LM vertelde daarstraks iets vreemds. Om Xh (ik ben het exacte uur vergeten) moeten we van de kaai af. Gelost of niet : van de kaai af! Hoe kan dat nu? Waar moeten we dan met de rest van de lading blijven? Elders gaan lossen? Mengen met een volgende lading? Gek hè.
De Koreaanse nachtradio staat aan. Veel smartlappen. Het leven van Koreaanse artiesten is een lijdensweg, zo te horen. Voilà, 89.10 MHz, da's al minder erg, da's al beter. Minder leed. Enkele dagen geleden verzuchtte ik tijdens de avondbijeenkomst dat alle tijdschriften op waren en dat ik niks meer te lezen had. Sinds dan hebben een aantal mensen hun cabine opgeruimd en stromen de tijdschriften hier toe. Er was zelfs een écht boek bij! Een spionageverhaal. (Het begin van de scheepsbibliotheek?) Eens zuchten is alles wat er voor nodig was. Had ik dat eerder geweten.
16h: we varen weeral zie. Helemaal zonder lading, dus in ballast. Dit is reis 15. Wanneer een schip gelost is schrijft men in het logboek een nieuw reisnummer. Er vliegen nog wel honderden libellen rond het schip. Vannacht zijn ze aangetrokken door de sterke decklampen en morgen zijn ze dood.
Ma had een raadseltje gestuurd. Van waar komt de bijnaam van New York 'The Big Apple'. Daar pijnigen wij nu al sinds zaterdag onze hersenen mee. Apple. De geur misschien? Nee, onmogelijk. De vorm van de plattegrond, het groen van Central Park, iets historisch? En wij hebben hier niks om dat op te zoeken. Niks. Mentale claustrofobie krijg ik daarvan. https://nl.wikipedia.org/wiki/Big_Apple "Morgen schrijf ik weer" besluit Ma. 'k Hoop dat Ma ondertussen de volledige brief gepost heeft want wij willen ook graag weten waarom Apple.
Als tegenprestatie : weet iemand waarom de Gele Zee zo genoemd wordt? 'Gele 'Zee. Wij wel. Sinds de laatste keer in Yeosu. Voilà. Zoeken maar. De uitleg staat in geen enkele encyclopedie of atlas. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gele_Zee Ziezo, met mijn hoofdpijn gaat het ineens plotsklaps een beetje beter.
20h10 : Tijdens de avondbijeenkomst heb ik aan het internationaal gezelschap eens gevraagd of iemand wist vanwaar de naam 'Big Apple' komt. En ja, iemand wist het. Phika (Canadees, 2de stuur, leest al eens een tijdschrift of een boek dus hij kan het misschien weten), Phika wist dus te vertellen dat ... nee, weet ge wat, ik laat het efkes zo. Later schrijf ik dat wel. Vergeet die Gele Zee niet hè. "Morgen schrijf ik weer".
1997-07-29 ~ op zee
Vanmiddag vertelde LM: vorig jaar toen we hier aan boord waren, had de elektrieker (W) hem ooit eens iets verteld over cheng HUS.
Ergens in het relaas zit weer een gaping, in de ontbrekende brieven van juli, die niet in dit klassement zitten, moet staan dat cheng LdG met medeneming van zijn Castafiore, afgemonsterd was en dat cheng HUS aan boord gekomen was.
En vandaag bleek die waarschuwing geen gewoon roddeltje geweest te zijn maar een oprecht gemeende waarschuwing. (Dankuwel W !!!) LM had door die waarschuwing van toen, direct gevonden wat er nu loos was. Er stond een valve dicht gedraaid die normaal open blijft staan.
Begin '96 hebben we op schip 26 zo ook eens baat gehad van oprecht waarschuwende woorden die dateerden van een jaar tevoren op een ander schip. Wat denken de Vier-Latten? Dat de officieren onder mekaar geen bruikbare informatie doorgeven, dat álle eigenaardige verhalen kunnen verwezen worden naar het rijk der fabelen of afgedaan als roddel? Neenee, soms is er iets van waar. Zoals deze voormiddag.
Er zit weer een vlieg in de cabine. Ze is nogal levendig, we krijgen ze niet te pakken. Binnen een dag of twee vertraagt ze wel en dan zullen we nog eens een jachtpartij organiseren.
Vanmorgen lagen er nog maar eens kranten en tijdschriften voor de deur. Zou Bart een aparte valies lectuur meegebracht hebben? Goed, we weten nu iets over de Tour en over de afloop van de Versace-zaak en zo nog een en ander. En over de programmatie van de BRT. Veel Vlaamse films deze week. Allemaal met Jan Decleir, of 't scheelt niet veel. En hoe ge bij Tien om Te Zien op de foto kunt met uw 'favoriete' idool. Zijn er ook andere idolen dan favoriete?
Gisteren was het gezelschap voltallig aanwezig bij de avondbijeenkomst. Voltallig wil zeggen min één, want iemand moet het schip varen. Dat doet Yves. Hij staat op de brug terwijl de rest decompresseert. Het viel me op dat dit een dynamischer ploeg is. Een andere trant van gesprekken, nogal communicatief. In een ander tempo ook, 'spitant'. LM stond erbij en luisterde er naar en glunderde ook. En dat allemaal omdat er een zeur (P) afgemonsterd is. Cheng HUS is zijn lakei of zijn chevalier servant kwijt. Noem het een ja-knikker. En vermits hij zijn echo niet meer hoort is hij zelf ook stilgevallen. Die lege decibels worden nu opgevuld met interessanter onderwerpen.
P (de lakei) zei om de 150 seconden ofwel 'oui-oui' ofwel 'hé oui'. De oui-oui ging heel traag. De begeleidende hoofdbewegingen ook, want die trage bewegingen, dat moet dan doordacht, matuur en filosofisch lijken. Een beetje zoals ooit Fien uit Bekkerzeel jaa-jaa kon knikken en dan zuchten, met daaronder verstaan ''t is allemaal danni ...'
Fien mocht dat want : 1° zij was oud, zeker half in de dertig. 2° haar wereld was maar vier straten groot, wat haar gelatenheid recht van bestaan geeft. 't Is anders niet uit te houden, die constante verwondering, van de ene verbazing in de andere vallen, uren van verbijstering, dag-in-dag-uit. De wereld moést dus wel herleid worden tot de hanteerbare afmetingen van vier straten.
P (de lakei) mag dat niet want : 1° hij is pas 28 geworden. 2° zijn wereld heeft een gezichtseinder van 360°, zeeman zijnde. Hij zou dus allang mogen weten dat het allemaal 'danni' is zonder zich daarbij neer te leggen als iemand met een visie van vier straten ver. Ofwel is zijn flexibiliteit van beton: " Je vais doucement commencer à préparer à mon aise" -ik zal eens zachtjes beginnen voorbereiden, rustig aan // mogelijk kopieerde hij die houding van grootouders Ofwel is er iets met zijn incasseringsvermogen, dat hij op zijn jonge leeftijd eerst plooien wil gladstrijken die er nog geeneens zijn ('pas de problème' zegt hij om de zoveel seconden), maar die er wel gaan komen als hij dat zinnetje niet afleert.
Waar was ik nu over bezig? Ah ja, de avondbijeenkomsten, er is nu een andere sfeer, een ander tempo, de gesprekken zijn spitanter.
Ineens begint dat schip hier te trillen gelijk zot. Ofwel zijn we een slecht-weer-zone binnen gevaren. Ofwel heeft het machien een streepke bijgegeven en varen we nu sneller. Dat zou kunnen betekenen dat de brug zojuist bericht over de bestemming van deze reis ontvangen heeft, over de volgende laadhaven wil dat zeggen. 'k Zal eens gaan kijken, 'k moet toch naar de brug met de faxen. Eerst 't printerke op de vloer zetten. Dan kan het niet van tafel dansen door het trillen.
16h20: Ziezo, de faxen zijn verzonden. Zo rond de vieren is een plezant uur. Dan zijn Yves, Phika en Diga er tegelijkertijd want dan is het wisseling van de wacht. Vandaag hebben ze zelfs een babbeltje met mij gedaan. Zeer gevleid ben ik daardoor. Een babbeltje op de brug ... 'k Ben vergeten te vragen of de snelheid verhoogd is, van pure consternatie : ze gaan een pingpongtornooi organiseren! En of LM en ik meedoen. Eh, ja zeker? Wat is de laatste prijs? Want van die plaats ben ik zo goed als zeker. Een zwembadje aan boord?
De temperatuur van het zeewater is 28°C, 't zal weer afgrijselijk warm zijn in 't machien. De pintekes staan al koud. Het zijn wel 33 cl's maar we houden het klein, dat klinkt beter. -een schip vaart als een grote bain-marie, de t° van het zeewater bepaalt de leefbaarheid in het machien
Gisteren aan tafel hebben we het met Bart over LVE gehad. LVE was 3de mecanicien, twee jaar geleden op schip 26. Hij is toen in november afgemonsterd om nog intijds op de Zeevaartschool te zijn om zijn volgend jaar te studeren. Potdorie, 'k ben vergeten te vragen of hij er door was. Bart en LVE zijn daar bevriend geraakt. Vandaar dat er nogal wat nieuws was over LVE. Peggy en hij hebben ondertussen een zoon van bijna een jaar oud. Ze zijn dan allemaal samen getrouwd. LVE, Peggy en het zoontje. Hij in chiro-uniform of in dat van de koopvaardij?
"De Belgische werknemers hebben het bijvoorbeeld erg moeilijk met de Engelse mentaliteit (...) Herstellingswerken -ze bedoelen waarschijnlijk technisch onderhoud- worden telkens weer uitgesteld tot zich een ernstig defect voordoet." (enz)
Allez hup, daar zit LVE dus middenin, ocharme. En ik denk niet dat het 'ernstig' defect zich in de pantry voordoet.
Zo rond 08h vertragen we omdat er bevoorrading & proviand ingenomen wordt. En omdat er post zal meekomen met de shipchandler. Zeggen ze. Vandaag verjaart iemand, dus dat moet geluk brengen. Wie alvast geen geluk hebben zijn de mensen die de bevoorrading moeten brengen. Hier is een tropisch onweer aan de gang. Het water valt met tonnen uit de lucht. Zichtbaarheid : niet vet. En dat is dus zeer, zeer jammer voor de (hihie,haa) voor de luchtfoto die de rederij in Antwerpen wil. Nu zíjn we hier bij daglicht, nu is het grijs weer : medium donkergrijs. Regelmatig een ferme bliksemflits. Die kan misschien dienen als flash voor de luchtfoto. Ik kan mijn lol niet op. Sinte Mercurius en Heilige Hermes, er bestaat nog gerechtigheid in deze wereld! Waarschijnlijk vertrekt de helikopter niet eens bij dit weer. (Geachte Dames en Heren van de foto-firma, laat ze in Antwerpen maar flink wat betalen voor uw uren stand-by). En ikke gisteren maar zitten denken over zenithaal licht en schaduwen en luchtfoto's en zo. Woah! Hier is geeneens geen licht. We mogen hoogstens zeggen dat het dag is. Het is nog maar 07h en ik zit hier al vol op gremel- & grijnsplezier te hebben in vanalles. Kan niet gezond zijn.
'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Verkeersberichten, luisteraars die informatie doorgeven over de stand van zaken op de baan: overal opstopping vanwege de hevige regenval. Op één van de invalswegen naar de stad is een (ontsnapte?) hagedis van ongeveer 1m overgestoken. Automobilisten hebben het dier willen ontwijken en nu is het daar ook file. De hagedis heeft niks. Daar vroeg de nieuwslezeres naar. En ze zei erbij dat hagedissen ontwijken heel mooi is maar op de rem gaan staan bij dit weer is gevaarlijk, maar hagedissen overrijden is dat ook. Geraak er nog maar eens aan uit met dit weer. En de Central Expressway staat nog altijd onder water. Da's de noord-zuid verbinding. Elders zijn de verkeerslichten uitgevallen. Op Parkway is een erg accident met gewonden. Haar samenvatting: "Er is een beetje chaos en veel stress op de baan vandaag, een dag voor de statistieken, blablabla" Er hadden ook nog solden kunnen bijkomen ... chaos compleet. Mijn prognose: die helikopter stijgt niet op vandaag. Als het aan de grond al gevaarlijk is, wat moet het daarboven dan zijn. En door de regenval is er te weinig zichtbaarheid en er is te weinig licht om foto's te maken ook.
Wat zo nog ..., wij hebben een uur tijdsverschil met de wal. Singapore volgt niet het uur van de onmiddellijke buurlanden. En wij houden scheepstijd aan, afgestemd op daglicht om 06h, omwille van de werkzaamheden aan deck. 't Is maar ne weet natuurlijk.
11h: de stores zijn al aan boord. Drie paletten met gerief en een beetje post. De Franse rederij heeft niks doorgestuurd, enkel post via Antwerpen. Er was een brief bij voor LM via de personeelschef, van ene WJ, van het Schade-en Verzekeringsdepartement. (Zit WJ nu dáár? 'k Heb met hem nog gevaren in '83 op schip 09, hij was toen 2de stuur) -daar hoort ook een verhaal bij, dat komt later eens
Het gaat over het vermaledijde schip 25 ('94-'95) : 1° een brief van de rederij 2° een kopie van het verslag van de verzekering van de tegenpartij 3° een paar kleurenkopieën van verwrongen ladders, een halve lifeboat, een paar plastieken spullen en of LM van die dingen de juiste 'bergplaats' aan boord nog weet omdat er tussen de verzekeringen betwisting is over wáár juist dat schip geraakt geweest is. Ja zeg, 22 juni was het twee jaar geleden dat het schip verging in '95. Toen waren wij al 109 dagen afgemonsterd. Sinds 05-03-'95 om exact te zijn. Vorig verlof heb ik onze bemanningslijsten bijgewerkt in .xls en die exacte datums hebben we nu ne keer bij zie.
Wat verwacht Mr WJ nu feitelijk, dat LM zich na twee jaar de 'bergplaatsen' van een aantal stukken plastic zal herinneren? Die dingen waren op het ogenblik van de aanvaring misschien in gebruik en bevonden zich elders aan boord dan in hun 'bergplaats'. Verder, de spullen van reddingsvlotten, die zaten waarschijnlijk in de reddingsvlotten. En een stuk lifeboat? Wel, de lifeboats zullen in hun davits aan deck gehangen hebben zeker? En of het nu echt de stuurboord lifeboat is, dat is voor LM op de foto niet duidelijk.
Al die stukken zijn naar Antwerpen verscheept geweest en liggen vlak bij huis, in een magazijn van de rederij, ten gerieve van wie dat in het echt en van nabij van alle kanten moet kunnen bekijken. De foto's laten maar één kant van de spullen zien. Dat is wat weinig. Geen vooraanzicht of bovenaanzicht ... een wrakstuk mag toch minstens van zes kanten gefotografeerd worden? Sebiet komt LM boven. Ik ben benieuwd wat hij er gaat van vinden. -wij zijn achteraf die wrakstukken gaan bekijken, hier op Luithagen
12h45: hij vindt dat Mr WJ en heel de rederij lang zal mogen wachten op post van zijnentwege. Zoals zij de laatste maanden met zeemanspost omspringen. Van hetzelfde laken een broek. Den dierbare heeft gesproken.
Deze keer hebben we onze post via de shipchandler gekregen. Da's ongewoon. Wel, capt DM had dat voor deze keer speciaal gevraagd aan de rederij per foon/fax/telex, 't heeft in elk geval weer geld gekost. Want, als we een Singapore Passage doen zonder dat er bemanningswissel is, dus zonder agent, kan er geen post komen via het agentschap vermits er geen agent aan boord komt. Maar de plaatselijke shipchandler levert aan boord. Stuur het dan naar dié firma, had capt DM bedacht. Laat de post gewoon meekomen met diegene van de contacten die wél aan boord komt, gelijk wie dat is. Daarover hebben ze in Antwerpen eerst efkes moeten vergaderen. Toen ze er niet meer aan uit konden hebben ze kop of letter gegooid en gelukkig voor ons werd het letter: we've got the letters!
Gisteren was mijn dierbare aan het cijferen. Hij zet zijn leesbril op. Daarna weer af. Voor cijfers is een leesbril niet aan te raden zegt hij: de bedragen werden ineens zo groot. En dapper cijferde hij verder zonder bril. Ontroerend vind ik dat. Daarstraks was zijn koffie nog wat warm. " 't Geeft niet, zei hij, als ik de mok maar halfleeg drink, is de koffie maar half zo warm." (Héla, hij gaat toch niet de toer op van de PPG hè, Permanente Positieve Gedachte?)
1997-07-04 ~ op zee
Sinds enkele dagen kennen we de bestemming voor deze reis, n°14 : laden in Bintulu (Borneo) en lossen in Inchon (Korea). Inchon begot! Daar kunnen we dan weer eens verloren rijden zoals vorige contractperiode hier aan boord. -tekst 208
De reizen worden genummerd van loshaven naar loshaven. In feite van leeg schip tot leeg schip, want er kan ook in verschillende havens gelost worden en die havens worden dan tot dezelfde reis gerekend. We zijn nu aan reis n°13 bezig, tot het lossen in Yeosu. Wat ben ik nu allemaal aan het vertellen. Ahja, om te zeggen wat die 14 betekent.
1997-07-05 ~ op zee
Gisterenavond staat cheng LdG plots op van tafel, er valt een stilte aan de captainstafel. Diga kijkt onze kant uit en zegt : "de cheng heeft een stuk glas in zijn mond gehad". Hoe? Wablieft? Als slakommen worden hier nochtans pyrex kommen gebruikt. En toch lag er een puntig stuk glas van ongeveer 2cm in de salade en de cheng heeft dat in zijn mond gekregen. De binnenkant van zijn mond bloedde tamelijk erg. Gelukkig heeft hij dat stuk glas niet verder dan de voorkant van zijn mond gehad. Het had erger gekund. Wat als het kleine splinters geweest waren, die merkt men niet direct ...
Kan al eens gebeuren? Ja hoor. Dit is de 3de keer in enkele maanden tijd dat zoiets gebeurt, dat er dingen in het eten liggen die daar niet horen. Dit zijn geen tegenvallers of accidentjes meer, dit zegt iets over de werkwijze en de 'stijl' van de het keukendepartement. Eerst was het een stuk metaal. Mogelijk van een metalen sponske om de kookpotten te schrobben. Dacht ik. Zeer waarschijnlijk is die pot niet grondig gespoeld en al helemaal niet afgedroogd, want afdrogen doen ze niet. NIKS VAN! Het was een spiraal (une vrille) van een deksel van een conservenblik. Eh? Hoe geraakt dát in een serveerschotel? De tweede keer lag er een plastic ringetje van een fles water in de schotel. Dat was kleurrijk en groot genoeg om intijds te zien liggen en het heeft niemand verwond. En dan nu dat stuk glas.
Capt DM is naar de keuken gestapt en voor de rest van de maaltijd was het nogal stil aan tafel. Feitelijk was de eetlust weg. Einde maaltijd. Vandaag had cheng LdG al geen pijn meer maar we zitten dus met een crimineel slordige keukenploeg. En over de hygiëne in de keuken en de koelkamers gaan we het helemaal niet hebben. Systeem en methode kennen ze niet. En dit alles gebeurt dan onder 'toezicht' van een Belgische ch.kok, Guy die het zelf ook allemaal niet zo nauw neemt.
Enkele dagen geleden vertelde Colette iets over de scheepswas. De vorige stewards, Warren en James heeft zij hier nog aan boord geweten. Hun contract liep pas af in maart en toen waren cheng LdG en zij al een tijd aan boord, want LdG had Leuke Leu vervangen. En later dan werden Warren en James afgelost door Elpidio en Alex, ook twee Filipijnen natuurlijk.
Met die Warren en ook met James hebben LM en ik later gevaren toen zij het allebei al tot chef kok gebracht hadden. Dat zijn verhalen voor later, 'k probeer me aan de chronologie te houden.
nu het relaas van Colette, over de stewards Alex en Elpidio
Op een keer komt Alex (een schuchter, schrikkig manspersoontje) een verlengdraad vragen voor het strijkijzer. Cheng LdG laat een verlengdraad maken door de elektrieker. Maar feitelijk kan er toch geen verlengdraad nodig zijn om de scheepswas te strijken, de stopkontakten staan vlakbij de strijktafels in beide laundries. Hoe strijkt Alex dan? En wáár strijkt Alex de scheepswas, want feitelijk zagen ze hem daar nooit mee bezig, in geen van beide laundries. Wat ook bleek, er was op het verdiep hieronder geeneens een strijkplank ter beschikking voor de bemanning. Nu, als Alex en Elpidio de scheepswas niet in een van de laundries strijken, en als op hun verdiep geen strijkplank is, hoe werd die strijk tot hiertoe dan gedaan? (Elpidio is een alfa-geval, én minus habens).
Daar hadden hun voorgangers (Warren en James) het volgende op gevonden: zij streken de scheepswas op hun eigen matras. En Alex en Elpidio hebben die werkwijze overgenomen. Dus niet op de matras van een onbewoonde cabine die maar af en toe beslapen wordt, maar op hun eigen matras die elke nacht beslapen wordt. Frisse opvatting over hygiëne, frisse kerels.
Daarméé bezuinigde die vorige steward (James) op propere lakens, de strijk was een regelrechte corvee. Ttz: de oplossing die zij ervoor gevonden hadden maakte de job tot een corvee. Geknield een ganse scheepswas strijken, terwijl er in elke laundry een grote brede strijktafel staat, daarvoor moet ge een kop op uw lijf staan hebben.
Capt DM heeft een opvouwbare strijkplank besteld en die staat nu op deck B ter beschikking van de stewards. Alex en Elpidio wisselen om de maand af met de scheepswas. De 1ste juli geeft Elpidio het strijkijzer weer af aan Alex, maar niet de verlengdraad. Alex moest van Elpidio nog maar eens een verlengdraad vragen, liefst aan de vrouw van de cheng, aan Colette dus. Want zelf naar de cheng stappen durft Alex niet goed (?). Bon, hij vraagt dat dus aan Colette en geeft een papierke af waarop staat : one extension cord please. Op dat ogenblik passeert de cheng himself door de keuken en Colette geeft hem het papierke. Elpidio stond met woeste blikken te gebaren naar Alex dat hij het zó niet wou, hij wou er niet bij zijn wanneer een tweede verlengdraad gevraagd werd! Elpidio verdwijnt naar zijn pantry, weg van de scène. Cheng LdG vraagt aan Alex waar de eerste verlengdraad is. Alex vertelt met veel angst- en schrikgrimassen hoe de vork aan de steel zit en de cheng gaat Elpidio achterna om een woordeke te placeren. Wat daar gezegd geweest is weet geen kat maar dat Elpidio Alex er achteraf doen voor boeten heeft is bijna zeker.
Oerdom, die Elpidio. Dominant door iet of wat spierkracht, maar zijn bovenkamer is zeer schaars, primitief bemeubeld. Dacht hij dat die eerste verlengdraad niet zou gemist worden zodra er een tweede gevraagd werd? Die verlengdraad is voor de strijk van de scheepswas even onontbeerlijk geworden als de strijkplank en het strijkijzer zelf. Als Elpidio een verlengdraad wil meenemen naar huis, laat hij die pas in zijn valies verdwijnen de dag dat hij afmonstert, tijdens de stand-by van aankomst. En geen vier maanden op voorhand. Oerdom dus. En boosaardig is hij ook.
Op een dag was hij op Alex aan het kloppen in de dutymess. Toen hij mij in het oog kreeg moest het ineens voor ravotten doorgaan. Daar moest dat plots gemaakt lachje dan voor dienen. Maar het was geen ravotten, daarvoor had zijn gelaat te grimmig gestaan, het was wel degelijk slaan. Alex stond daar niet voor niks ineengedoken in die hoek.
Telkens ik hier aan terug denk, en vandaag weer, heb ik gloeiend spijt, tot in mijn ruggenmerg, dat ik toen niet de brug gebeld heb om te melden dat er gevochten werd in de dutymess. Dan had ik tenminste iéts gedaan, ingegrepen. En ik heb niks gedaan. Waarom begrijp ik nog altijd niet. Het is geleden van '97 maar het is nog altijd een van de dingen waar ik 's nachts soms van wakker word. Waarom was ik die dag zo laks en dom?
nu een relaas over het vorig duo stewards: James en Warren, januari 1997
Begin dit jaar, iets over Zuinige James en zijn opvattingen over huishoud-management. 10 januari zouden we afmonsteren, in 't totaal vijf personen. De 9de januari 's avonds moeten er dus vijf onbewoonde cabines gereed zijn, zodat wij daar kunnen overnachten en de vervangers hun eigen cabine kunnen in trekken zodra ze aan boord zijn. We hadden zopas een onverhoopt lange oversteek van 40 dagen achter de rug, dat is bijna zes weken. -van Z-O Azië naar New Orleans. Vijf volle weken zijn verlopen, dus is er vijf keer linnenchange geweest. (Linenchange is beddengoed en badgoed verversen) Ik was met de laatste valiezen bezig. Het ging traag vooruit want ik moest ongeveer om de tien minuten een kwartier uitblazen.
Om niet met de valiezen in de verkeerde cabine terecht te komen, één verdiep lager, ging ik alvast eens kijken waar exact we zouden overnachten, en gelijk de juiste sleutel vragen, want onze laptop+printer en het geld moesten ook verhuisd worden. Die cabine moest dus op slot kunnen. Ik zag persies iets aan het bed. Iets dat me deed vermoeden dat er geen verse lakens op lagen. Ik sla de dekens achteruit, jawel : gerimpelde lakens en een zwart lang haar. De cargo-surveyor in Singapore had in deze cabine geslapen. We waren 40 dagen later en de cabine was nog altijd niet gebruiksklaar voor de volgende. Ik zeg tegen James dat ik propere lakens wil. (Ik vraag er geen om dat bed zelf efkes te verversen hè, ik ging dat niet zelf doen, hij had 40 dagen de tijd gehad om het te doen. Nul beroepsfierheid, dat soort volk.) Vermits ik dat beslapen bed niet pikte, gaf hij mij direct een andere cabine, hij zou mij efkes tonen welke. Mij goed, maar denk nu niet dat dit voorval onbesproken of onvermeld blijft hè manneke. Voor dit soort zaken konden wij vroeger boven komen en een blaam krijgen.
We gaan die eerste cabine uit en het bed daar blijft open liggen. James toont me de tweede cabine en hij verdwijnt naar bezigheden elders. In deze tweede cabine trek ik ook het bed open. De matras was nog in de plastic verpakking! Ik trek een deel van de plastic los, laat die uit het beddenbak hangen en laat het bed openliggen. De deur van de cabine laat ik wijd open staan. Allemaal in de hoop dat Luc (de toenmalige choff) daar zou langskomen en aan James zou vragen wat dat te betekenen heeft. En ik ga boven verder doen met onze valiezen. In de lege cabine rechtover (de loodscabine) hoor ik cheng LeukeLeu, die ook afmonsterde, iets zeggen Warren (de ander steward) over 'clean' en over 'bed'. En Warren, antwoordde iets van 'yes'. In de aanwezigheid van die model-steward ging ik naar cheng Leu en zei hem voorzichtig te zijn, ze hebben waarschijnlijk enkel de handdoeken ververst. Beneden is in de ene cabine het bed niet gedaan en in de andere cabine is de badkamer niet gedaan. Terwijl ik dat zeg trek ik het bed open (als het in orde was kon ik direct weer opdekken, dat verleert men niet): gerimpelde lakens, bed beslapen, niet ververst sinds Singapore, 40 dagen tevoren. Daar had Mr Chris geslapen, de surveyor van Esso. Dat was dan al de derde cabine die niet in orde was. Cheng Leu zegt iets over elementaire hygiëne, eist verse lakens en Warren trekt een verongelijkt gezicht (?) -een aantal jaren later, toen hij ck.kok was heb ik de gelegenheid gehad meer gelaatsuitdrukkingen van hem te zien, een studie apart hoor
Ik ga met een valies naar beneden en onderweg kom ik Tom tegen die ook aan het sleuren is met bagage. 'k Zie dat James hem in die eerste cabine ondergebracht heeft, de cabine die James LM en mij wou aansmeren. Was dat linnen nu ineens zo snel ververst? Had hij na 40 dagen ineens wel tijd gehad nu zijn nalatigheden aan het licht gekomen waren? Moest hij niet gaan kokerellen? Dat deed hij toch zoveel liever. "Mag ik efkes?" vroeg ik aan Tom. Ik sla het bed open, nog altijd die beslapen lakens en James had niet eens de moeite genomen om dat lang zwart haar van het onderlaken te nemen. 'k Vertel in twee woorden aan Tom dat ik hier 20 minuten tevoren ook al eens gestaan had, met dat bed open. "Zíjn ze zo idioot of doén ze zo idioot?" vroeg Tom. Hij zag met eigen ogen dat hij mij kon geloven, maar dat ze zo achterlijk zouden zijn te denken dat wij mekaar niet zouden waarschuwen, dat begreep hij niet. En ik ook niet. -en ik nu nog altijd niet
Op dat ogenblik komt choff Luc langs, als gezonden uit hogere regionen. 't Was rap uitgelegd. Luc laat onmiddellijk James van aan het fornuis halen en vraagt wat hier aan de gang is met die bedden, waarom die cabines nog niet in orde zijn sinds vertrek Singapore, 40 dagen geleden. Er is in die bedden maar een paar keer geslapen, was het argument van James. En maar jammeren! Het kwam er op neer dat wij Westerlingen toch allemaal Europeanen of Canadezen of Amerikanen zijn en vandaar wel tussen mekaars lakens kunnen slapen. Dat alles onder zenuwachtig heen-&-weer gedribbel met veel ontwijkende manoeuvres en 'yes buts' en 'plenty work'. Hij had geen been om op te staan. Dat voelde hij dus wél?
LM had toen al twee weken of meer last van huiduitslag op zijn hand en er was geen zalfje dat hielp. –waarschijnlijk nikkel of chroomallergie Dus over beddengoed viel met mij niet te onderhandelen en ik vond het nogal goor van James dat hij verwachtte dat wij (domme) Westerlingen zijn argumenten zinnig zouden vinden en zijn jachtig gedribbel voor ijver zouden aanzien. Luc en ik gaan om de hoek kijken naar de cabine waar LM en ik een nacht zouden logeren. De deur is dicht (?) en het bed is weer toegedekt. Ik trek het bed open, onderlaken al weer mee achteruit : het stuk plastic dat ik had losgetrokken was weg geruimd, maar driekwart van de matras was nog ingepakt. Slapen op plastic ..., da's om u dood te zweten.
Dit was dus de tweede cabine waar James zopas tijd besteed had aan camouflage. Als hij dan toch aan het rondlopen is, waarom doet hij het dan niet ineens tegoei? Ik laat Luc ook de badkamer zien ... 'k Heb op slot gedaan, de plastic zou ik er straks wel afhalen, eerst nog een valies verhuizen. Daarop deed ik het bed, en ik merkte toen pas dat het bed opgedekt was met twee onderlakens (hoeslakens) en geen bovenlaken ... James had zich ooit vergist toen hij de lakens uit de locker nam en is te tam geweest om het tweede hoeslaken efkes terug naar de linenlocker te brengen en een bovenlaken te nemen. De locker is op hetzelfde verdiep aan bakboord, da's een eind stappen natuurlijk! (Jego, een collega in '83 op schip 09 was ook van dat slag. De mensen moesten hun plan trekken met zijn vergissingen & nalatigheden want hij herstelde evenmin iets) Ikke opnieuw naar James in de keuken, voor een bovenlaken. Hij bestond het om lastig te worden omdat wij lastig deden? Als zijn sector in orde geweest was, dan was er geen geloop en overlast geweest die dag. (En 's avonds, om de dag af te sluiten ging ik nog eens terug om een deken te vragen want 's nachts in januari is het koud in New Orleans. Gewoonlijk ligt er een deken boven in de kleerkast. Maar zelfs dat niet.)
In de late namiddag staat hij aan de deur van onze cabine met het beddengoed voor de vervanger. 'k Wil dat aanpakken. Néé, hij ging het zelf doen. Ja, juist. Er zijn zo van die dingen die een mens best zelf doet ... 'k Ga de cabine uit om hem niet het gevoel te geven dat ik op zijn vingers sta te zien. Iets later kom ik terug. Het bed is opgedekt met een scherpe vouw, de sprei prachtig glad, niet te geloven. Hoe krijgt hij die scherpe vouw er in? Want dit is een heel moeilijk bed. Hoofdeinde en rechterzijde tegen het schot gemonteerd en de matras is juist ietske te groot voor de binnenbreedte van de beddenbak. De lakens veroorzaken bijna altijd vouwen en dan liggen er richels in de sprei. Hoe heeft hij dat ambetant en moeilijk bed zo prachtig opgedekt gekregen? Er is maar één oplossing : zelf kijken.
'k Hef voorzichtig een klein tipje sprei op. Ik tel twee bovenlakens. Twéé? Wacht efkes, dit is niet de bovenkant van het laken, dit is de zelfkant, twee keer. De knuppel had het bestaan een bovenlaken dwars dubbel te vouwen en dan het spul in de lengte te gebruiken, dan is hij van het gedoe met die matras van af. Ja, zo krijg ik die sprei ook mooi glad. Maar dan is het een bed voor een showroom hè, geen gebruiksklaar bed om in te slapen. 'k Trek het beddengoed af en begin het bed op te dekken. Op dat ogenblik komt hij binnen met handdoeken. Had hij die niet gelijk meegebracht daarstraks? Ja, zo kan ik ook beweren dat ik moe word van 'plenty work' als ik twee keer moet trappen lopen voor iets dat in één keer had gekund. Hij ziet wat ik aan het doen ben. Een mens kan er moeilijk naast kijken in zo'n kleine cabine. "That 's no way to do it" wees ik naar het laken. Giftige blik als antwoord. Alsof ik de vervanger van LM onder een dubbelgevouwen laken zou laten slapen. Mogelijk zou hij het later wel moéten doen, met James als steward, maar voorlopig kreeg de vervanger van mij een bruikbare slaapplaats. Hoe het met de overnachtingscabine van Pascal gesteld was heb ik aan die jongen niet meer gevraagd. Geen fut meer.
Enfin, dat was dus een van de exploten van Dribbel-James. Het bagage maken heeft toen met dat al bijna een volle dag geduurd, ook al omdat ik na elke kleine inspanning moest uitblazen en uitrusten om een beetje krachten te verzamelen voor het volgende jobke. Zonder de onzindelijke werkwijzen en redeneringen van James had ik er op een paar uurkes kunnen vanaf zijn. Het bed voor de overnachting van Luc, als choff zijnde hun onmiddellijke baas, was wél in orde. Gek hè.
nu weer naar mei 1997, na ons verlof
Al het voorgaande had ik mij moeten herinneren toen we in mei weer gemonsterd waren en hier opnieuw aan boord kwamen. De eerste week ververs ik het bed : drie hoeslakens (3?), de twee onderste duidelijk beslapen. Wat was ik koleirig om mijzelf dat ik het bed niet nagekeken had alvorens te gaan slapen de eerste nacht aan boord. -al eens schurft opgelopen? ik wel Elpidio heeft de gebruikte onderlakens van voorganger AM op het bed laten liggen en er gewoon een proper hoeslaken bovenop gelegd. Wat kan daarvan het nut geweest zijn? Als matrasbeschermers? Daarvoor kan hij propere onderlakens gebruiken hè. In het geval van dit achterbaks individu is een betere vraag welk belang hij daarbij had. Was het toen zíjn maand voor de scheepswas en de strijk? En de maand daarop, toen het Alex zijn beurt was om de scheepswas te doen, de twee overtollige hoeslakens rap mee in de scheepswas foefelen? Zoiets kan het geweest zijn. Elpidio is dom als een rund maar leep als een varken. Een gevaarlijke cocktail.
Morgen zouden we in Yeosu toekomen, we gaan op anker en woensdag gaan we tegen de kaai. Marta, Dean, Sinisa de elektrieker en cheng LdG & Colette monsteren af. De namen van de vervangers waren al gekend. En dan gisteren is het bericht binnengekomen dat de vervanger van Sinisa, een Poolse elektrieker die Gregory heet, een auto-ongeval heeft gehad. Dat kan vanalles betekenen, maar het komt er op neer dat Sinisa nog drie weken moet blijven. More days, more money. Als hem dat een troost kan zijn.
Dinsdag komt J-MP, de inspecteur uit Frankrijk.
1997-06-06 ~ op zee
16h : we zijn juist terug van een reportage over de carnaval in Aalst. Marta had enkele weken geleden een videocassette toegestuurd gekregen van haar broer. (En gisteren een fax om te laten weten dat Eendracht Aalst toch in eerste klasse blijft spelen) Het is dus al Aalst wat de klok slaat, de laatste twee dagen. Vermits er afgelopen winter nogal wat in de krant gestaan had over de geschiedenis van het carnaval in Aalst en waarom dat niet te vergelijken is met andere grote Europese carnavals, wouden LM&ik wel eens een complete reportage zien want de beelden die in februari in het nieuws werden uitgezonden duurden maar anderhalve minuut. De reportage was fijn hoor. Anderhalf uur Oilstjers gehoord. We waren persies efkes in België.
16h40 : Stormy Weather. We zijn foto's gaan maken van hoge golleve. Met LM of mij op de voorgrond, om op foto een idee te geven hoe 'n hoge. Ondertussen in het schip beginnen stampen ook nog. We kunnen ons geluk niet op. Tot schrijves.
Deze week heeft iemand een Newsweek van vorige maand aan onze deur gelegd. Lectuur, dus welkom. Daarin staat een ganse uitleg over het Marshallplan en verder staat het blad bol van de analyses. In juni '47 heeft Marshall (USA) het European Recovery Plan voorgesteld, en door het Congres goedgekeurd gekregen in de lente van '48. In april '48 is de hulpverlening op gang gekomen tot in '52. En zo rond '58 of '60 stond er nog altijd 'Yankee Go Home' op de spoorwegbrug van het Simonisplein. Zeker weten, zelf gelezen. Want toen kon ik al lezen. En sinds gisteren weet ik wat daarmee bedoeld werd. (Er stond ook 'non' en 'oui' maar dat had te maken met de koningskwestie, volgens ene Pierre Mertens.)
Het Marshallplan, eindelijk eens een serieuze uitleg! Dat artikel heb ik omzeggens uit het hoofd geleerd. nu: https://nl.wikipedia.org/wiki/Marshallplan P-dekke héél interessant, vree neig interessant. Weer zoiets dat niet (of in maar twee lijntjes) in onze geschiedenisboekskes van eind jaren 60 stond. Wie had daar baat bij? Want dat wegmoffelen zal toch een reden gehad hebben? Wel veel gejodel gehoord over de ondernemingszin van de generatie vóór ons, maar er werd niet bij gezegd welke gulle peter de onderneming mogelijk gemaakt heeft. En maar afgeven op het Amerikaans cultuurimperialisme (ook veel gehoord hè). Dat moest dan doorgaan als maatschappijkritisch standpunt. Hadden de States Europa niet weer op de been geholpen oa als buffer tegen de USSR en als klant voor hun industrie, hadden wij niet eens geweten wat dat wou zeggen, een standpunt. Laat staan een maatschappijkritisch standpunt. -deze alinea's zijn een verdoken sneer naar mijn pa
Zo rond '76 moesten de Amerikanen uit Vietnam weg en dacht ik dat de oude 'Yankee Go Home'-kreet iets te maken had met de oorlog in Korea van '51.
Enfin, we zijn nu 50 jaar, 20 bladzijdes en 7 standpunten verder en het is duidelijk: vanaf het Marshallplan tot aan de eerste oliecrisis was een gouden tijd met veel mogelijkheden en kansen. En dié tijd is voorbij, sinds '73 is het over! Goed dat Newsweek eens zeven verschillende spots zet op de gesponsorde en gespekte 'ondernemingslust' het uit die periode. Wat een ontluistering bij die verheldering! Ik kan mijn lol niet op ...
Ondertussen is dat schip hier vanalles aan het doen, hoor ik aan het gemanoeuvreer van het machien. Gaan we nu tegen de kaai of moeten we weer eerst op anker? Boven weten ze dat, maar daar mag ik niet gaan storen. LM wist nog nul-niks.
1997-06-28 ~ op anker, Dumai, Sumatra
Het is anker geworden. Zie ons hier nu weer liggen. 'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Het is wachten op de nieuwsberichten. Aha! Nieuwsberichten uit de Bewoonde Wereld : wie wie vermoord heeft en zo.
11h : we gaan tegen de kaai. 'k Heb al vier foto's gemaakt. Eén van de sleper die ons aan stuurboord duwt, één van de sleper die achteraan duwt, twee foto's van de Rede van Dumai. Het is geen rede hoor, het is een grote pijpenpijlerkaai. Om nog een mooie rede te zien te krijgen moet men op een kleiner schip varen dat dit.
11h45 : we liggen bijna vast, aan de kaai. Ze zijn met de trossen bezig. Het gedoe met de autoriteiten en de agent kan bijna beginnen. Voor mij is de agent al lang goed, want dat is de man die de post bij heeft.
1997-06-29 ~ op anker, Dumai, Sumatra
We zijn nu geladen. Liggen we te wachten op de paperassen van de lading of is er iets anders? Sinds deze voormiddag zijn we van de kaai af. Zo rond 22h hadden we in Singapore kunnen zijn.
- Jamaar deze keer moeten we daar bij daglicht langs. - Voor stores? -bevoorrading-Dat hebben we toch nog al gedaan, in het donker stores nemen, dan steken ze toch gewoon een paar decklichten aan. - Jamaar 't is voor de foto. - Haha, voor de foto ... haha ... met deklichten en een flits heb ik toch genoeg licht voor f... - Gij niet! De helikopter. - ? - De rederij in Antwerpen wil foto's van het schip en de firma die zich daar mee bezig houdt zit in Singapore, snapt ge? - Dat zal nogal wat kosten een schip met lading doen treuzelen. En vindt de rederij in Frankrijk dat oké, al die USD? -time is money hè - Tja.
De rederij in Frankrijk mag niet weten dat wij hier een twaalf geldverslindende uren vertreuzelen om dure glanzende foto's in een blufcataloog van de rederij in Antwerpen te krijgen? Asjemenou, zou Loeki zeggen. Daarméé zei Phika iets over 'veel traffic'. 'k Dacht: hoe kan hij dat van hieruit al weten? Van hier uit al contact met Traffic Control Singapore? Enfin, bref, kortom : het schip zit zogezegd in de file. Maar als de rederij in Antwerpen de postzegel voor een RTL zending van Oostende-Radio naar de bestemmeling niet gefactureerd kan krijgen vertrekt er doodgewoon geen Radio Telex Letter van hieruit. Want de boekhouding moet kloppen. En wat we nu aan het doen zijn, de Franse rederij bestelen, hoe wordt dat geboekt?
Binnen 10 dagen, in Yeosu (Korea) komt de inspecteur aan boord. Binnen 11 dagen moet dat nu zijn. Die kan toch ook een logboek lezen? Môja, er staat geen teller op de hoofdmotor, want die teller was in optie. Of ben ik nu dingen dooreen aan het haspelen? Straks eens aan LM vragen. Volgens mij is er een verschil tussen 10 dagen draaien en verbruik = 240 hrs en 11 dagen draaien = 264 hrs. Lekker geen teller op de hoofdmotor, want die was in optie! (Die teller staat er nu wél op, zegt LM hier zojuist).
Gisteren zijn we efkes aan de wal geweest, cheng LdG, Colette, Marta en ik. Kantoër Pos was dicht. De Seamen's Club was open, gelijk wat de fietsmeneren ons probeerden wijs te maken. En het internationaal telefoonkantoortje er naast was ook open. Voor Colette was dat het voornaamste. De fietsmeneren waren danig gebeten dat we te voet wilden stappen, een 10 minuten op vlak terrein. Eens doorstappen mag een zeemens al eens, zo om de twee maanden. Jamaar! Zelf stappen is broodroof! Ze reden ons met hun zware karren klem tegen de stenen rand van de graskant. Niet één keer, maar een keer of vijf. Marta liep al in het gras en cheng LdG en Colette waren achterop geraakt door die zwerm fietsmuskieten. 'k Kreeg het weer wit voor mijn ogen en voelde mijn bloed bevriezen: mensen opzettelijk klem rijden, zoiets heet boel zoeken. En plots voelde ik mij verantwoordelijk, want het gezelschap was opgesplitst geraakt.
Van zodra ik overschakelde van de vragende naar de gebiedende wijs en alle please's achterwege liet, ging het ineens beter. Vragen "Do you mind if I walk?" is nul, zero. Dan zijn ze Oost-Indisch doof. Sissen "You there, out of my way. Now." dat heeft direct resultaat. Hoe komt zoiets? -mij verplichten om onbeleefd te zijn... We kregen tijd en ruimte om weer aan te sluiten en toen bleven die mannen op 100cm naast ons rijden maar ze hieven een jammerkoor aan voor de resterende zeven minuten. Als in een klassieke tragedie. Op de betonnen wegbedekking van Dumai.
Ene zei dat de Seamen's Club immers toch gesloten was vandaag en dat ze ons naar de binnenstad zouden brengen: shops en zo. Daar krijgen ze mogelijk een percentje op hetgeen wij opdoen en in de Club waarschijnlijk niet, want ze vertoonden teveel ijver om ons daar voorbij te krijgen. "I will look and see for myself" zei ik traag en duidelijk, zonder mijn stem te verheffen. -hey, het alfa-wijfje had gesproken? 'k lach mij hier een kriek Aan de tuinpoort van de Club zei dat goor bedriegwezen "Look, closed". terwijl daar een plakkaat stond zo groot als een verkiezingsbord: Open from 09h till 24h. "I will go-and-see-for-myself", zei ik iets nadrukkelijker nu. Ik duwde de poort open, ik duwde de deur open, (die was toe tegen de warmte maar niet op slot), de Club was gewoon open hoor.
"Kijk. Het is open. Gij zijt een leugenaar." Ik kon hem dan wel een leugenaar vinden, voor hem was het gewoon een manier van zaken doen. Liegen is geen kwestie van oei & foei, het is gewoon een methode. Heeft dat niet gewerkt? Dan gaat men gewoon over tot het volgende punt op het programma.
Dat ik er met beleefd-&-vriendelijk niet geraak is vermoeiend en vooral ontgoochelend. Beleefd-&-vriendelijk is geen globale gedragscode. Niet in formele contacten en zelfs niet bij vreedzaam praten over wie op welke wijze de komende tien minuten gaat doorbrengen en of daar iets aan besteed zal worden, buiten haar eigen tijd en energie. Eigen dollars bvb.
(16h: Vertrekken we? Het machien ronkt als een dikke poes die aan het spek gezeten heeft.)
Na het telefoneren voor Colette en een koele pint voor ons allemaal gingen zij drie verder naar de binnenstad, met de fietstaxi's. En ik ging efkes naar Kantoër Pos achter de hoek. -postkantoor "Als ge naar de stad gaat zal ik u rijden" zei hij. Hij stond er nog! Ik had toch niks gevraagd! "Ik ga niet naar de stad." "Waar gaat ge dan naar toe?" "Uw zaken niet." Dat laatste was voor hem dan weer verstaanbaar Engels. Eindelijk verdween hij. Het postkantoor was gesloten maar nog altijd even mooi als vorige maand. Er moet sinds vorige keer iets in bloei gestaan hebben, of een vrucht rijp zijn of zoiets, want het ruikt hier weer gans anders dan 30 dagen geleden. Iets zoet, een beetje zoals meidoorn, ik heb enkele kleine bolsters zien liggen, donkerrode, met pinnekes op. -een soort lychee?-
Terug naar het schip. Te voet. Er stopte al eens een fietstaxi die teken deed of ik een ride moest hebben. En als ik no-thank-you zei, dan REED DIE DOOR ?!?! En de volgende verstond ook no-thank-you, en de volgende ook ?!?! Dus vriendelijk & beleefd verstaan ze hier wél? Dat was al opluchting genoeg om met de glimlach verder te stappen. Wat was het verschil met daarstraks? Daarstraks waren ze met veel. Eerst een stuk of zeven, en toen vijf en toen nog drie.
Op de paaltjes rond de tuinen (halve parken) verzamelden een soort mussen voor de nacht. De zon was aan het zakken. In de zee, achter de bomen, gezien van waar ik liep. Af en toe kraaide er een jong haantje, die haantjes lopen te oefenen voor later, voor wanneer ze daar kippen zullen mee imponeren. Dat ze zo oud niet zullen worden komt bij die beesten niet op natuurlijk. Die denken dat ze eten gaan blíjven krijgen zonder dat ze daar al eens een ei voor terug geven.
Aan de poort van Hydrocarbon Dumai was de wandeling gedaan, want vanaf daar kan men het schip zien liggen. Dat is niet meer wandelen, dat is naar boord gaan. Nuance. De taxistandplaats was half leeg. Er hing een struise fietsmeneer over zijn taxi gedrapeerd. Een struíse Indonesiër? "Exercising, Ma'am?" vroeg hij vriendelijk. "Yes, jodelde ik blij, you could use some too!" Als we dan toch zo goed gezind zijn, gij en ik en de rest van de wereld ... een eindje stappen doet wonderen voor het humeur hè.
Nog wat foto's geklikt rond het schip en toen was het 17h30. Gangway op via een kiekenplankske van de wal, daar heb ik ook een fotootje van genomen. Een vooruitziende zeemens had aan een lijntje een reddingsboei tot in het water laten zakken. Er moest zo eens iemand naast het vangnet kukelen, vanavond of vannacht. "Hing er een belleke aan de boei ? " vroeg LM. "Belleke? Ik heb geen belleke gezien, ik ken dat systeem zelfs niet, waarom een belleke?" (nooit van gehoord tijdens een veiligheidsdrill of tijdens de opleiding in '83 ...) "Om de man van wacht te verwittigen dat hij weer een zuiplap moet binnenhijsen." Ja, dat belleke zal dan een middelgrote koebel mogen zijn.
Waarom cheng LdG en Colette absoluut naar België wilden bellen: zal ik het chronologisch vertellen zoals ik het vernomen heb van haar? Dan moet ik efkes 17 jaar terug, toen cheng LdG & Colette het koppel XYZ leren kennen hebben die een jaar of acht geleden, toen de vrouw van F in verwachting was, of is dat nu zes jaar geleden, wacht efkes, die kleinste werd dit jaar zes, want ze heeft haar eerste communie gedaan, in elk geval, toen F en zoon R samen op de zeevaartschool zaten, hebben zij de ouders van F leren kennen, Mr & Mevr XYZ. F vaart dus ook en Mr XYZ ook, maar cheng LdG heeft nooit samen men een van hen gevaren, dat is gek hè, ge zoudt nu zeggen, zoveel jaren vaart en nog nooit, terwijl ze mekaar toch al een hele tijd kennen hè, al zeker zeventien jaar, want het was heel in het begin dat R naar de Zeevaartschool ging. En met zoon R heeft hij ook nooit op hetzelfde schip gevaren.
JAA! Die uitleg van Colette is niet vol te houden hè. 'k Ga het anders doen hoor, of ik krijg wéér hoofdpijn. Gij ook? Welwel.
Er staat een camionette op de oprit van cheng LdG en Colette en die moet daar weg tegen 10/07 of 11/07, want dan komen ze thuis en ze willen met hun wagen uit de garage kunnen. Vooral de cheng. Ziezo, dat was het. Twee lijnen.
Hoe die camionette daar geraakt is? Awel : een hele tijd geleden belde Colette en met haar schoondochter en zij vertelde dat vriend F van haar echtgenoot R (die de zoon is van Colette en cheng LdG) moet vertrekken op zee en geen blijf weet met zijn camionette. In zijn garage is geen plaats, want daar staat de wagen van zijn vrouw. De camionette maanden op straat laten staan? Nogal gevaarlijk hè. En toen heeft Colette gezegd: dat F zijn camionette maar bij ons op de oprit zet. Daar staat ze van de baan af en ons stoort het niet, want wij zijn op zee. Sindsdien heeft ze al vaak gebeld met zoon en schoondochter, en de camionette van vriend F staat nog altijd op de oprit, veilig en wel. Maar bij wie liggen de sleutels? Bij schoondochter en zoon R? Bij de vrouw van vriend F? Dat wou cheng LdG weten en daarom zou er vanuit Dumai nog eens extra gebeld worden.
De dagen ervoor inspireerde de sleutelkwestie capt DM en Giga nogal. Er volgden heelder verhalen:
- Over jonge kinderen die autosleutels zoekmaken voor eeuwig en altijd. - Over speelse huisdieren die heelder sleutelbossen laten verdwijnen voor eeuwig en altijd. - Over wielen die van onder stilstaande camionetten gestolen worden zonder dat het aan de straatkant opvalt omdat het vehikel op blokken gezet werd die verborgen worden door halfhoge struikjes. - Over dwergstruikjes die ineens opschieten tot halfhoog als ge er zes maanden niet naar omkijkt, want ge had ze toch gekocht omdát ge er niet moest naar omkijken. -jaja, maar in één bepaald seizoen weer wel, een beetje snoeien ... en juist dan ge zit op zee - Over de plantkundige benamingen van zulke uit- en inheemse struikjes die ongewenst beginnen groeien.
Die twee sloebers (capt DM en choff Diga) hebben enkele avonden voortgeborduurd op het onderwerp tot cheng LdG in Dumai nog eens ging telefoneren om te weten waar en bij wie de sleutels van die verdomde camionette lagen. Meer is dat niet. En zo kabbelen sommige dagen hier voorbij.
Hallo Belgen in het Binnenland. Gisteren heeft capt DM ons een kopie van een telex uit de archieven laten zien, vorige zomer ontvangen uit Kuala Lumpur, Maleisië. Die telex kwam van het Piracy Reporting Centre. https://nl.wikipedia.org/wiki/International_Maritime_Bureau Soms is het avonduurtje echt een werkvergadering hoor of een info-markt. Daar zorgt capt DM wel voor.
Schepen worden gewaarschuwd voor piraten in specifieke regio's en iedereen wordt verzocht waakzaam te zijn. Daarom is nu dubbele wacht op de brug. Dwz dat er nu twéé matrozen ipv één mee wacht lopen met de stuurman van wacht, de ene aan stuurboord en de andere aan bakboord. Ze staan buiten op de wing en hebben een schuilhokje voor als het regent. En elke nacht gaan nog altijd de buitendeuren op slot. Dat is tegen de regels van de safety, maar oké volgens de instructies van de security. Snapt ge? Ik wel. Safety zegt : alle vluchtwegen moeten ten allen tijde vrij gehouden worden. Security zegt : alle buitendeuren op slot tijdens de nacht in piratengebieden. Gelukkig zijn deze sloten draaidingen, van binnenuit is er geen sleutel nodig en kunnen we naar buiten in geval van brand of aanvaring, of andere malheuren.
Vorige zomer is in Santan (Borneo) een schip beroofd geweest. Die periode waren wij hier ook in de buurt. Op dat ander schip hebben ze reservestukken van het machien gestolen. 't Zwaar spul dus. En één aanval is verijdeld geweest dank zij de waakzaamheid van de bemanning.
Alle aanvallen of pogingen moeten gemeld worden aan Kuala Lumpur (Maleisië), daar houden ze de stand van zaken bij (scores?) en brengen de gebeurtenissen in kaart alsook de manier van werken. Very well, maar wat kunnen wij ondertussen doen, hier in Borneo, ongewapend en ver van alle niet-corrupte autoriteiten? Jammer dat we geen kalashnikovs aan boord hebben zoals op schip 25. Gesteld dat iemand zou weten hoe zo'n ding werkt. Alhoewel, kindsoldaten soldaten kunnen er mee overweg, dan kan een kalashnikov onmogelijk zwaar wegen of moeilijk te bedienen zijn.
1997-06-21 ~ op anker, Borneo
Gaan we nu aan de boei of blijven we hier nog wat liggen dobberen op anker? Sinds deze voormiddag zijn de autoriteiten aan boord. Immigratie en douane, havendiensten en andere bedelaars in uniform.
Vanmiddag kwam een autoriteit met mijn internationaal paspoort de mess in. LM en ik zaten daar alleen, we waren wat vroeg. Het ging over de verlenging die ik twee jaar tevoren op het consulaat in Bergen (Noorwegen) gekregen had. Peeke moest laten zien dat hij kon lezen. De datums in alle geval. Daarbij richtte hij zich tot LM, alsof LM, terwijl hij aan het eten is, uit het hoofd weet wat in een paspoort staat dat hem ondersteboven voorgehouden wordt.
'k Was recht gestaan, zo was ik ongeveer een hoofd groter dan de Borneoot en las over zijn schouder alle antwoorden op de vragen die hij aan LM stelde. Datums gewoon aflezen, date of issue, extension en expiry date. Moeilijk hoor. LM hield zijn ogen op zijn bord en at verder. De Borneoot bleef zich tot LM richten, terwijl mijn dierbare zijn aandacht voor zijn middagmaal nodig had. Mogen mannen in Borneo geen vrouwen aanspreken? Zijn ze het niet het gewoon dat een vrouw kan lezen? Of mondig is?
Hij kon natuurlijk niet weten dat LM aan tafel komt om te éten, en dat men hem dat niet moet lastig vallen met documenten die iemand anders aanbelangen. Een paspoort is een persoonsgebonden document en dan zou de persoon in kwestie wel antwoorden. Zo is dat.
Drie minuten later staat dat vent van gewicht opnieuw in de mess en toont het paspoort van Colette. Wacht efkes ... hij heeft een bemanningslijst ter beschikking en in het shipsoffice zijn de mensen aanwezig die hem op zijn vragen kunnen antwoorden. Wat kwam hij dan weer in de mess staan doen? Dacht hij dat LM twéé vrouwen heeft? "Chief Engineer's Wife" zeiden wij. Hij wou haar zien. Lap, op de foto staat ze met lang haar en nu heeft ze een kort kapsel. Sebiet gaat het dáárover, dacht ik. Wij naar de derde verdieping. Ik ben hem efkes voor gegaan, vooral om te zien of de cheng in zijn cabine was, want ik wou dat gluiperdje niet in zijn eentje op het verdiep hebben. Iedereen was nog aan het werk en het verdiep was zo goed als leeg. Cheng LdG was aanwezig, Colette ook, dus ik weer naar de mess. Ondertussen was mijn eten koud. Dat zal me leren beleefd te zijn.
Iets later komen zij aan tafel: dat paspoort was maar een excuus voor gebedel. 'k Had het potverdekke moeten weten, ik had hen naar beneden moeten vragen per telefoon, ik had het ventje nooit naar het woonverdiep mogen leiden. Dwaze³, domme³ m, is het de eerste keer dat ge in Borneo komt? Nu had ik zelf zo een van dat soort mensen naar het woonverdiep gebracht! Dom-dom-dom! Wat Cheng en Colette vertelden: het vent was niet aan de deur, in de alleyway, blijven staan, hij was direct de cabine binnen gestapt (zonder zijn schoenen uit te doen) en liet zijn ogen rondgaan alsof hij daar maar iets uit te kiezen had. De cheng is twee koppen groter en heeft een nogal imposant figuur, zo werd de gluiperd zacht doch beslist de cabine uit gedwongen. Hij stond er dadelijk terug om te vragen waar de trap was, de 'staircase'. (Jaja, kom zeg, dat was gewoon een terugkeer op zijn stappen om een tweede poging te ondernemen). De cheng dwingt hem tot aan de deur van de trapkast, ongeveer vier meter verder rechtdoor. 'STAIRCASE', 't staat er op geschreven! In die paar stappen tijd zag de worm toch de kans om naar 'presents' te vragen. Hij moest cadeaus hebben 'voor zijn baas' (?) Marlboro en/of Johnny Walker, wil dat zeggen. -achteraf bekeken vraag ik me af hoe die worm met twee paspoorten het office heeft kunnen verlaten "Presents? Ask Captain" had cheng LdG geantwoord. Mogelijk had capt DM hem al afgewimpeld? Of had hij hem gezegd te wachten tot alles afgehandeld was. Want op dat ogenblik was capt DM nog bezig in het office met andere Borneoten van andere diensten. Dus dat gedoe over die paar datums en het woord 'extension' (verlenging) in mijn paspoort was gewoon een manoeuvre om te kunnen rondlopen en niet in het office te moeten blijven. Hij spreekt Engels en hij leest Engels. Wat kwam hij anders doen dan rondneuzen? Viel dat efkes tegen dat wij al aan tafel zaten, dus dat de mess bemand was.
Iets voor 13h hoor ik stemmen op het verdiep. 'k Ga direct kijken. Ha, oef, ze waren daar niet alleen, capt DM was er bij. Hij opende de locker voor de 'presents'. 'k Ben er niet blijven op staan kijken. Die wormen hebben van de wal als richtlijn meegekregen: buitenslepen wat er te halen valt. Of zit hen dat ingebakken? Om mottig van te worden. (Feitelijk zou ik het al gewend moeten zijn.) Of is het een traditie, uit de tijd dat de ontdekkingsreizigers kralen en stukjes spiegelglas meenamen om aan de stamhoofden cadeau te doen? Wij zitten met de gebakken peren, want kralen en spiegelglas doen het al lang niet meer. En de ontdekkingsreizigers kregen tenminste iets in ruil : drinkwater en voedselvoorraden.
Gisterenavond zijn we van ankerplaats veranderd, 'standby anker' nog maar eens. Er stond juist een goeie film op in de bar, dus ben ik blijven kijken. Jumanji, (1995) met Robin Williams. Een avonturenfilm over een spel. Naargelang de teerlingen vallen overkomt de spelers vanalles 'in het echt'. Een troep apen die in een keuken gaat huishouden bvb. Spectaculair, amusant en tegelijk eng, het Robin Williams-recept. 'k Heb geprobeerd het verhaal aan LM te vertellen, maar na een tijd zat ik vast. Zelf kijken is de boodschap. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jumanji_(film)
1997-06-22 ~ Lawi Langcam, Borneo
Volgens LM heet het hier WaliWali. Volgens mij is dat een gemakkelijkheidsoplossing, de inkorting van een naam die moeilijk te onthouden is. Gisteren in de vooravond zijn we aan de boei gegaan. De standby verliep traag en moeizaam. Volgens capt DM was 'de wal' niet gereed en moest het daarom zo traag gaan. Het pompen is uiteindelijk pas om 02h begonnen, we liggen hier tot maandagmorgen en dan wéér eens op anker gedurende 4 à 5 hrs voor het reken- en papierwerk.
Rond 18h begon het licht al af te nemen en we lagen nog niet dicht genoeg bij om een duidelijke foto van de boei te nemen. Deze voormiddag was er mist. Na het middageten zullen we nog eens gaan kijken, misschien valt er dan iets te fotograferen.
Er lopen nog altijd Borneoten aan boord rond. Waar hebben die dan geslapen? Of werken zij door tot het gedaan is? Nu ja, werken ... De helft zijn veiligheidsagenten. Of zoiets. Die lopen zich hier te vervelen. Tijdens de standby gisteren waren ze in de CCR de schuiven en de classeurs aan het doorsnuffelen, vertelde Colette. 'k Had daar in het voorbijgaan persies ook iets van gezien maar ik dacht dat iemand van de deckofficieren erbij was en dus was alles oké volgens mij. Vooral omdat ze dat deden met een air of het hun goed recht was. 'k Zou beter wat minder denken en af & toe nadenken. En dan blijven staan kijken naar wat ze uitspoken.
's Avonds zijn we een toerke aan deck gaan doen. Twee van de drie slepers die hier bij ons aan de boei blijven hebben als thuishaven Singapore (?) De grote heet Golden Lion en de kleine Pink Panther. Echt waar. 'k Hoop dat de bemanning daar niet zo klunzig is als Inspector Clouseau.
12h45: stralende zon en mooie kleuren, een oranje boei op een blauwe zee. Misschien worden het goede foto's, drie keer de boei en een keer de manifold.
Met Marta hebben we tijdelijk onze CD's geruild. Kwestie van eens wat andere muziek te horen. De CD van de Lion King zit erbij. Nu weten we tenminste wat Hakuna Matata wil zeggen, zoiets als 'geen zorgen maken'. Marta moet die CD eens doorgeven aan Colette, want zij maakt zich weer zorgen over vanalles en loopt te piekeren dat het angstaanjagend wordt. Scheepskolder? Iedereen komt wel eens aan de beurt.
1997-06-27 ~ op zee
Maandag heb ik een kaartje naar Tina kunnen posten. Dat komt natuurlijk vanzeleve niet op tijd aan en óf het gaat toekomen is ook nog de vraag. Het is een test voor de Borneo-posterijen: doen ze het of doen ze het niet? Maar er is nog fax aan boord natuurlijk. De fax zou moeten toegekomen zijn, gisteren 15h BT.
Straks komen we nog maar eens toe in Dumai. Cheng LdG en Colette hebben enkele dagen geleden officiële bevestiging gekregen dat ze in Yeosu afmonsteren. Dat zou rond 10/07 zijn. Daarop is Colette aan het inpakken geslagen. Da's goed intijds hè. Ofwel houdt dat een boodschap in. Nu, mijn inpak vorig jaar hier was ook geen succes, de voorlaatste dag aan boord, maar dat lag aan interferenties van buitenaf. Dat is een gans ander verhaal.
Dumai dus. Waarschijnlijk vanavond heel eventjes aan de wal, naar de Seamen's Mission, gaan kijken voor boeken. Misschien ook naar de post, als die nog mocht open zijn en verder niksni, wegens niet veel goesting. Als Kantor Pos gesloten is, morgen voormiddag dan. Maar verder niksni, wegens evenmin geen zin.
Ze zit een vlieg in de cabine en we krijgen ze niet te pakken, de vieze beest. De mepper ligt thuis, die woog te zwaar in de bagage. Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in de Filipijnen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(Filipijnen)
09h: LM is al van heel vroeg bezig want het is standby vertrek. 'k Hoor allerlei alarmen en signalen gaan. Het machien slaat aan, we zijn hier weg! Van uit de patrijspoorten zie ik enkel de schouw, maar als het machien aanslaat ... is de koffie klaar.
1997-06-16 ~ op zee
Eergisteren gefuifd. Wééral ??? Hélaba, de vorige fuif was wel een volle maand geleden hoor. En daarbij, ze zaten er op te wachten en we konden in feite moeilijk anders. Noem het Welfare. We kunnen de mensen geen reden om te fuiven onthouden, daarvoor is de gemeenschap hier te klein en is er te weinig afwisseling in haven. Het schip gaat aan de boei laden of lossen, of er is walverbod en andere saaie toestanden.
's Anderendaags had ik overal spierpijn. In mijn heup van mee de French Cancan te willen dansen en in mijn schouder van de Flamenco. Marta had natuurlijk nergens pijn. "Jamaar, ik ben 20 jaar jonger hè" zei dat vriendelijk meisje (25j) sussend, om me te troosten. Welja, door mijn pijnlijke spieren werd ik al een ganse dag herinnerd aan mijn leeftijd (45), doe er maar een schepje bovenop. 't Kon er nog bij.
Én de bootsman (een Galliciër) heeft gezegd dat ik verstaanbaar Spaans spreek. Wel, die vier zinnekes verstond hij toch. Misschien wou hij beleefd of charmant zijn tegenover het feestvarken? Dat is dan gelukt. Deze keer zijn er weinig actiefoto's gemaakt. Enkel portretten bij het binnenkomen en met het groot licht aan, want ik dacht al aan de fotokopies die ik zou maken om mee te sturen. Daarom moest telkens het groot licht aan. Wie zich afvroeg waarom kreeg géén verheldering. Fotokopies maken van foto's om ze met de brieven mee te verzenden gebeurt nog altijd sluipend en in stilte. Colette sluipt al mee naar dat lokaal, dat eigenlijk een reserve cabine is, voor wanneer de inspecteur komt. Tijdens de standby is in feite het beste moment. Dan is iedereen aan het werk, ook capt DM. Daarom moet er nú geslopen worden.
Het zeewater is 30°C. In het machien is het nu tropisch heet. Het is goed dat we zo vaak Singapore passeren, voor bevoorrading en proviand, en voor de post, maar het is verschrikkelijk jammer dat Singapore in de tropen ligt. De mecaniciens zien teveel af van de warmte.
Gisteren waren we ter hoogte van Manilla (Filipijnen), in volle piratengebied. Voor de nacht moest alles op slot. Tijdens het avonduurtje hing capt DM piratenverhalen op, de belevenissen van collega-captains. Daar zal al eens een vergadering over geweest zijn blijkbaar. Buiten de opvarenden beroven gaan de piraten ook met de inhoud van de kluis aan de haal. Allez, de rederij in Antwerpen had weer iets om een colloquium over te houden. Het vervelendste volgens capt PE -die van schip 11- was wanneer men een tweede bende aan boord krijgt. De eerste bende is met alles weg, maar laat geen kwitantie achter natuurlijk. De tweede bende wordt bokkig en gaat, kwestie van niet met lege handen naar huis te moeten, tóch weer de cabines af om privé-eigendommen te roven. Het motto is : GÉÉN WEERSTAND BIEDEN, om een bloedbad te vermijden. Leg dat maar eens uit aan de Filipijnen hier aan boord, die hun overuren cash in USD uitbetaald krijgen en dus relatief veel geld te verdedigen hebben. Wat ook zeer moeilijk is, volgens capt DM, is de kluis open krijgen onder bedreiging. De kluis openen is in gewone omstandigheden al een secuur werkje waarbij men zich moet concentreren, dus kalm blijven. Doe dat maar eens met in de nek een revolver die vastgehouden wordt door een door een piraat die zelf haastig & zenuwachtig & bang is. Hier werd voorgesteld de kluisdeur alvast los te zetten, met in de kluis een 1000 USD als buit, de rest van het geld ergens verbergen achter een schot en zelf in een onbewoonde cabine gaan slapen, de loodscabine bvb, of de inspecteurscabine. Het werd allemaal wat lacherig verteld, maar alle buitendeuren gingen toch op slot voor de nacht. En onze cabinedeur ook. Better safe than sorry. Want waarom zouden Filipijnse piraten dit schip overslaan? Omdat hier Filipijnse bemanning aan boord is? Nee, daar houden ze geen rekening mee.
We vaarden ten N-O van Borneo, eerst door de Sulu Zee. We gaan richting zuid. Af en toe is een eilandje te zien. Misschien wonen ze daar, die arme bange piraten? -de piraterij van toen is niet meer te vergelijken met de professionele piraterij van nu
1997-06-18 ~ op zee
Vandaag hebben we een 'nieuwe' oefening gehad: Man Overboard. Dat was jaren geleden. Het is een zeer serieuze oefening. Van zodra alarm gegeven wordt : all hands on deck! In dit geval niet zozeer elk paar handen als wel elk paar ogen.
Als 'man' was een grote oranje blik overboord gegooid, zeker twee keer zo groot als een reddingsvest. Gesteld dat de brug de man zien vallen heeft wordt direct de procedure gestart, een speciaal manoeuvre waarbij ze het slachtoffer aan de loefzijde (dus in de windzijde) van het schip zien te krijgen, zodat de wind en de golfslag hem richting schip brengt. De reddingssloep wordt in gereedheid gebracht, met vijf personen aan boord, die zullen het slachtoffer dan gaan oppikken.
Zonnebril meegenomen want de zon schijnt in het water en na twee minuten ziet men geen knijt meer. Dat is vervelend wanneer ge verondersteld wordt mee uit te kijken naar de drenkeling. Het heeft zeker een vol half uur geduurd eer we hem in het snuitje hadden. En dan was het nog een oranje blik, twee keer zo groot als een reddingsvest. En een drenkeling par accident draagt geen reddingsvest. Wie in een blauwe of een witte overall overboord raakt, contrasteert qua kleur niet met blauw water en witte schuimkoppen. En het hoofd + de schouders van iemand die zich tracht drijvende te houden zijn bijlange zo groot niet als het oranje blik. En een mens drijft niet zo hoog op het water als een leeg blik dat dobbert. Tussen twee waterbergen verdween het telkens weer uit het zicht, gezien van waar wij stonden. Op de brug konden ze het beter in het oog houden en daar hebben ze ook verrekijkers bij de vleet. Iemand aan stuurboord had iets gemerkt, het was een drijvende boomstam, overwoekerd met groeisels, te groot om een drenkeling te zijn.
Hoe lang een echte drenkeling zich zou moeten drijvende houden eer we hem vinden, daar durf ik niet over nadenken. Gesteld dat hij ongekwetst in het water geraakt, en voldoende kan zwemmen om zich drijvende te houden, wordt hij toch moe van het bewegen en van de angst. Dan beginnen de minuten te tellen hè. En wij vonden dat blik dus maar niet. Erg hoor. Om rillingen van te krijgen. -en nu wéér
Tijdens avonduurtje zei ik dat het een indrukwekkende oefening was omdat een mens dan beseft dat, dat ... "Dat men beter niet overboord valt?" vroeg de BG. Over de kleur van de overalls heb ik dan maar gezwegen. "Zoiets ja, zei ik, maar 't is niet altijd te voorkomen, vandaar toch die oefening!" -met BG hebben we later nog gevaren, als capt evenmin een groot licht.
'k Wou eigenlijk zeggen dat die oefening besefbevorderend (bestaat dat woord al?) werkt omdat een mens er dan met de neus op geduwd wordt dat het kalme postkaartjes-zeeschap van vandaag eigenlijk is samengesteld uit duizend en duizend kleine golfruggetjes, die allemaal het hoofd van een drenkeling uit het zicht kunnen houden. En dat die mooie horizon bij optimale zichtbaarheid zoals vandaag, toch een gebied afbakent met een straal van ± 18,5 km. Bij dit helder weer is dat een gebied van 1074,665 km² zegt het rekenmachientje. Een oppervlakte waarvan geen 10 cm² blijft stil liggen, waardoor de lichtweerkaatsing telkens wisselt. En dat werkt het speuren tegen. Jawadde, jawadde. En bij hogere golfslag en verminderde zichtbaarheid? Doen zoals BG zegt: niet overboord vallen. Alsof men dat altijd zelf in handen heeft, soms wordt men opgepakt door het water aan deck. -hij had toen nog veel te leren, en twintig jaar later als capt ook nog
LM heeft hier zojuist een daad van algemeen nut gesteld: de vlieg doodgemept. Ze was verzwakt waarschijnlijk, want ze vloog maar treuzelend. Niet meer het vinnig gedoe van enkele dagen geleden.
Zojuist is iemand hier de buitendeur aan bakboord komen op slot draaien. Nog altijd piraten-alarm. We hebben een tip van Borneo gezien aan stuurboord. Volgens de kaart zitten we in de Celebes Sea.
1997-06-19 ~ op zee
Rond 10h gaan we op anker. Misschien is het de moeite om foto's te maken.
Op de Toshiba staan spelletjes geïnstalleerd. De Gibbe had ze er op gezet voor AM, de vervanger van LM. Er is een Formule-1 spel bij. Daarin mag men één uit de acht circuits kiezen, één van de vier moeilijkheidsgraden aanduiden (van beginner tot professional) en dan krijgt men een Ferrari om dat parcours af te werken. Chic hoor, zo'n Ferrari, maar ik kreeg hem niet in beweging. Er verscheen een melding dat ik weg gesleept was. Zo vier keer na mekaar. Met muzikale zenuwbegeleiding. Persies een lunapark. Waarschijnlijk kan 't geluid afgezet worden, maar ik weet niet hoe. Eigenlijk wou ik Villeneuve wat morele steun bieden, maar aan mij heeft hij dus niks hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacques_Villeneuve
Gisteren heeft Percy, iemand van de Filipijnen, mijn haar geknipt. Het is gelukt, maar 't is helemaal anders dan hoe de kapper mijn kop ziet. Percy had vooraan de ganse frou-partij laten staan zoals ze er stond. Daar heb ik achteraf dan zelf iets aan gedaan en het resultaat is, eh, navenant. 't Was voor de foto's dat ik mijn kapsel wat gefatsoeneerd wou hebben want met zijn dagen wordt hier nogal geklikt en geflitst. Dan mag een mens er wat flashy op staan ook, dacht ik. Vooral blijven denken ... Colette noemt het een Jean Seberg-kapsel. dat is me nog al gezegd geweest, maar dan lang geleden.
Diga vertelde gisteren aan tafel enge verhalen uit Afrika. Hij heeft daar in zijn jeugdjaren gewoond. Wij dachten eerst dat hij daar enkele keren op vakantie geweest was. Dat ook natuurlijk, maar ze hebben er wel degelijk wat jaren doorgebracht. Ergens aan de kanten van Tanzania. Eén krokodil kwam elk jaar haar eieren achter in de tuin leggen. -akelig, want krokodillen bewaken hun eieren En 's avonds moest men het bed eerst controleren op slangen. Wanneer men er in ligt komen ze er niet bij liggen, maar ze liggen wel graag in een leeg bed. Da's maar ne weet natuurlijk. Om de slang uit het bed te halen stond in elke kamer een stok met een lus aan. En als de slang dan in de lus hing? Gewoon uit het raam zwieren. Diga was zo goed op dreef dat ik niks wou vragen. Colette zat te griezelen. Misschien was dat zijn bedoeling.
En verder over spinnen als eieren zo groot. Ze zijn voor de mens ongevaarlijk. Ze leven onder de grond in kuilen en gangen die bekleed zijn met spinsel. Wanneer het regent lopen de gangen onder en springen de spinnen wel naar buiten. Allemaal en tegelijk. Dat vond de moeder van Diga maar niks en vanaf toen ging ze zonnen met rubberlaarzen aan. Maar als er gezonnebaad kan worden dan regent het toch niet? Dan zitten de spinnen toch onder de grond? En tóch liever met caoutchouc botten! vond de moeder van Diga. Bij het verhaal van de grote spinnen griezelde ik mee.
Tijdens de oefening van gisteren, terwijl we stonden te speuren naar het oranje blik, vertelde ch.kok Guy een verhaal over een schipke dat de lijn Karachi (Pakistan) - Bombay (India) deed. -nu MumbaiTien dagen varen. Twee Filipijnen aan boord hadden gevochten op zee en het eindigde ermee dat ze vijf dagen later in Bombay de ene naar de kliniek konden laten vervoeren (vijf messteken in de buik) en de andere naar de gevangenis laten brengen. En het schip blijft verantwoordelijk voor die mannen (?). Zodus, telkens het schip in Bombay/Mumbai kwam moesten zij bezocht worden. Om te zien of ze nog in leven waren. Die capt had Guy daarmee belast want als hij zelf ging was hij aan gebedel en smeergeld voor het 'protocol' 200 à 300 USD kwijt. Als Guy ging, kon hij alvast beginnen jammeren dat hij 'maar' de kok was en zo geen bedragen kon afdokken. Hij kwam er met een 50 USD per keer van af. Zo gedurende drie maanden om de 20 dagen. Het verschil in het scheepsbudget kan tellen. Ze waren daar maar met 14 aan boord, in haven kon dus niet veel volk gemist worden en Guy moest elke keer alleen op bezoek naar de kliniek en naar de gevangenis. "Al eens een Indische gevangenis gezien?" vroeg hij. Eh, niet direct nee, maar wel gelezen over Turkse en Iraanse gevangenissen en beelden gezien van Afrikaanse gevangenissen. Zoiets al bij ons in de Middeleeuwen zeker?
Al wat de gevangene bezit wordt afgepakt, is het niet door de bewakers, dan is het door de gevangenen. Sanitair is zo goed als onbestaande en eten moeten ze zelf kunnen betalen (waarmee dan?) of ze krijgen niks. Guy bracht elke week een paar appelsienen en een paar dollars, weggefoefeld in zijn kledij. Die omgeving begon danig op het systeem van Guy te werken, het woog zwaar. Na drie maanden was de gekwetste genezen, hij mocht uit de kliniek. De gevangene werd na drie maanden gerepatrieerd. Het agentschap in Bombay zet die twee niet alleen in hetzelfde hotel, maar ook in dezelfde kamer! (Want het waren landgenoten). Hoe dat afgelopen is, wist Guy niet.
De gewonde had vijf dagen in het hospitaal aan boord gelegen. Al het beddengoed is daarna overbood gekieperd, met matras en al, want het heerschap had ook alle geslachtsziekten van de regenboog. Dat is aan het licht gekomen via de kliniek in Bombay. Aan boord had hij nooit iets gemeld van vreemde ongemakken. -mogelijk bewust Terwijl Guy dat allemaal vertelde stonden wij te turen, te zoeken en te speuren naar de drenkeling, het oranje blik.
10h : 'k Ben eens op de brug gaan kijken of ze daar wel aan het werk zijn ... want we zouden om 10 h op anker gaan maar ik hoor of voel niks vertragen. Het zou pas om 11h zijn en capt DM is al boven. 't Is al goed, dan zal ik die fotokopiekes om 11h gaan maken ipv nu direct. En strijken! Miljaar, ik moet vandaag strijken want als de laundry op slot gaat zit LM zonder gestreken hemdjes voor een paar dagen. En in mijn T-shirts kan hij niet in.
14h : het is hier zojuist Black Out geweest. -stroomonderbreking- Een gecontroleerde hè, om testen te doen. Dan valt ALLES stil. Ventilatie, koeling, generatoren ... complete stilte aan boord. Het is lang geleden dat ik dat nog gehoord had, stilte. Gedurende een kwartier zwijgen alle installaties en machinerijen. Zalig : alles-is-stil! Het klonk als een beloning voor iets.
En 't is al weer voorbij. Ik hoor weer de gedempte geluiden. Alles draait en ronkt, zoemt, fluit, piept, dreint, zeurt en bromt opnieuw, toestand normaal. De mecaniciens kunnen gerust zijn en zullen tevreden zijn.
Hier aan boord heerst voor het ogenblik een luchtpostenveloppenschaartse. Hopelijk van tijdelijke aard. Volgende week zijn we in Dumai en daar kunnen we er mogelijk vinden. Kopen. Maar eerst moet men ze vinden om ze te kunnen kopen. En daar gaan we dan nog eens naar Kantoër Pos. We kennen de weg nu. Misschien kan LM deze keer mee aan de wal. Dat zou tof zijn.
We zijn gisteren aan de wal geweest, LM & ik en nog anderen. De dag begon zeer goed: we gingen in de vroege middag binnengaats, enkele uren vroeger dan voorzien. Dwz dat we binnen de baai op anker gingen en niet op de ankergrond buiten in de mist bleven liggen. Dat was dan al dat, in de baai valt tenminste iets te bekijken en te zien. Ook al was dit een extra dag ankeren, het ging wat vooruit.
Toen kwamen de Samsungboys (van de scheepsbouwwerf) nog maar eens en wie zat er ook op dat bootje : de agent, met post voor ons. Kleurrijke tekeningen uit Limburg, klassiek én hedendaags. We hebben een spotje van Ikea bij, en nu heb ik hier tegen het schot een mini-galerij geopend, de vernissage is al binnen twee dagen. De tentoonstelling heet : 'Van Klassiek tot Hedendaags, een kort overzicht uit de Vroege Periode van de Limburgse School '.
Er is ook de Vroegste Periode, maar die werken worden bewaard in het archief van de Limburgse School zelf, maar vooral tegen de frigo. Wij hier in Korea mogen al blij zijn dat we een paar werken uit de Vroege Periode hebben kunnen bemachtigen.
'k Had ongekleurde tekeningen in PowerPoint opgestuurd, de kinderen van Laura hadden die gekleurd en zij had ze terug gestuurd. Vier fel gekleurde tekeningen op A4. En daar een lampje op gezet. Plots een blikvanger in de cabine!
Overmorgen zal ik het de mede-opvarenden allemaal tegoei en gedetailleerd uitleggen, de rondleiding (70 cm) doe ik namelijk zelf. Er zijn zo van die dingen hè, die een mens best zelf doet ... 'k zal maar weer gewoon doen zeker? Niks vernissage.
Op het andere schot, boven de koelkast, hangen de bloopers van mijn cartoonwerk. Nu valt ineens op hoe gróót deze cabine is, ttz, hoeveel plaats er nog over is voor meer en andere bloopers.
Om 17h30 was er een bootje om ons naar de wal te brengen. -was er nu ineens weer wél geld voor een bootje? We waren met negen. De rest moest werken of had geen zin (?) Een half uurke over het water en we waren aan de wal. Phika (2de stuur, Canadees) had van de agent een goed adres gekregen. Een 'goed adres' zou zeker de befaamde Tjeb Tsjuli serveren, een gerecht dat LM nog kent van vorig jaar nabij de werf op Koje-Do. En ik zou dat nu eindelijk ook eens kunnen proeven. Het bestaat uit gevarieerde geroosterde vleesschoteltjes, veel verschillende groentenschoteltjes en heel veel sausjes.
Op de kaai stond een busje van de Seamen's Mission. Zes van de negen stappen in. Wij niet, wij drieën, Phika, LM & ik gingen winkelen en eten. Eerst een bank vinden om geld te wisselen. Na twintig minuten rondlopen en ene keer vragen was het na 18h en zouden alle banken wel dicht zijn. De verkoper van gedroogde vis wees naar de wijk tegen de heuvel en zei iets van exchange en Yeosu-city. Wij richting city, bergop. Letterlijk de berg op. Naarmate mijn voeten moe werden, werd mijn hoofd wakkerder : waren we niet beter eerst mee naar de Seamen's Mission om geld te wisselen? Ja. Zouden we een taxi nemen en naar de Mission gaan wisselen? Ja. Taxi kost hier een appel, het ei is er al teveel aan. We troffen een taximan die ons begreep. Seamen's Club, knikte hij. Wij blij. Hij zette ons af rechtover de visverkoper van daarstraks en wees naar een gang links opzij van de parking. Hij nam 2 USD aan. "Okay?" vroeg ik. Hij zei drie keer 'thank you'. Dat zou kunnen betekenen dat ik hem drie keer teveel gegeven heb. In de gang gekomen, nergens een opschrift, geen levende ziel te bekennen. Waar waren de andere zes van de ploeg? Algehele stilte daar. Eén jong snuffelhondje, dat was niet veel van zeggen.
'HOTEL' was het enige wat er te ontcijferen viel. Daar was één mevrouw aan een soortement balie. - Seamen's Club? vroegen wij hoopvol. - Closed, zei ze met samengeknepen lippen. - Money change? Ze wees naar zichzelf. 800 won voor een USD. Het was dat of blijven ronddolen. Wisselen dan maar.
Eerst naar het supermarktje voordat die sloten. Kleine wegwerpcamera's en films gaan halen en nog wat spullen voor de mensen die aan boord gebleven waren. 't Was er een geschetter door de luidsprekers, zoals in de supermarkt van Inchon vorig jaar. Hels. We waren blij dat we daar buiten waren. Daarna hebben we door de twee winkelstraten van het havengebied geslenterd en toen hebben we een taxi genomen naar dat 'goed' adres van de agent. De eerste taximan wist niet waar het was. De tweede taximan wierp een blik op het papierke en knikte. We reden de heuvels in naar Yeosu-city, regelrecht het Koreaans binnenland in. Zo voelde dat. Aan de wal hou ik graag een stukske zee in zicht, maar door de heuvels was dat niet mogelijk.
We zijn het restaurant binnengestapt. Aan de ingang stond al een Westerling. Verdorie, het was LM zijn spiegelbeeld in een manshoge spiegel! Ik had al goeienavond geknikt en ik denk LM ook. Tegen zijn eigen spiegelbeeld, zo blij waren wij een Westerling tegen te komen. Maar een spiegelbeeld kan ons niet verder helpen hè, vertalen of zo ... Aan de inkom riep een meneer een dienster om een tafel voor drie personen. Wacht eens efkes, zei LM, laten we een Westerse tafel vragen, een tafel met stoelen erbij. In die salonnekes met schuifdeuren binnen gepiept: overal lage Oosterse tafels met kussens op de vloer. In de grote eetzaal ook. Eén trede op en : SCHOENEN UIT ! Dat was een ramp, want ik had geen sokken aan en blote voeten zijn absoluut onbeleefd aan tafel, barbaars onbeleefd. Maar schoenen aanhouden is misschien nog erger. Wat nu? Aan? Uit? Aan? Uit? WAT NU ? In het vervolg, weer of geen weer: sokken aan wanneer we gaan eten in Korea, want dát wil ik nooit meer meemaken. Witte sokken en als het te warm is, ze op zijn minst meenemen in mijn tas. In elk geval altijd sokken bijhebben in Korea! Bon, schoenen uit dan maar hè. Goed, eerst een bier en dan Tjeb Tsjuli. TJEB TSJULI ? De dienster schudde het hoofd. Lap! Dat serveren ze hier niet.
Owee, dat hadden we hadden we eerst en vooral aan de ingang moeten vragen hè. Nu waren we al gezeten, een beetje laat om het nog af te bollen. Achteraf bekeken feitelijk niet. Toerist en barbaar zijnde had dat er nog best bij gekund, maar ik was moe en ik had honger en het was niet bij me opgekomen dat we toen nog weg konden. Menu : een paneel aan de wand, zes lijnen in tekenschrift, met zes prijzen erbij. De middelste prijs dan maar? Een Koreaans schriftteken moet een hele hoop betekenen, gezien hetgeen er op tafel gekomen is. En het was allemaal vis, rauwe vis, op een paar schoteltjes na. 'k Zag dat allemaal komen, vis en nog eens vis, en alsmaar rauwe vis. Onéé, daar gaat LM zijn avondje aan de wal. Hij lust geen rauwe vis. En als we nu nog comfortabel zaten, maar zelfs dat niet. Zelfs geen steuntje voor de rug.
'k Heb van alles wat geproefd, er zaten heel lekkere dingen tussen en twee dingen die, nuja, die niet smaakten. Phika probeerde ook 't een en ander. LM at twee gekookte gamba's, twee balletjes ter grootte van een knikker en een schijfje kruidenomelette. Dat was het dan voor hem. Phika was ook aan het vertragen en na een tijdje was ik de enige die nog aan het eten was. 'Hoe krijgt ze het binnen' zag ik hen denken. Over dat beetje rauwe inktvis? Bijlange zo glibberig niet als oesters en die zijn toch ook lekker? Maar mijn eetlust gaat over natuurlijk, wanneer er zo twee hongerige schapen sportief proberen te blijven bij mijn geschrans. Nu kan het heel goed zijn dat ik maar de helft proefde van wat ik at hè. Dat ligt misschien aan de tandprothese. 't Is nog wat wennen.
Zaten we in een visrestaurant? Wat aan de andere tafels gegeten werd konden we niet zien. Er stonden schotjes tussen de tafels. De diensters hadden wel zicht op de zaak natuurlijk, de schotjes kwamen ongeveer tot aan hun knietjes. 't Moet zwaar zijn voor de rug, telkens buigen en bukken om te serveren. Na een uurke waren we daar weg. Terwijl daar heelder families zitten tafelen in 't lang en in 't breed tot alle schoteltjes leeg zijn, hielden wij het na 60 minuten voor bekeken. Er stond een kanjer van een koekoeksklok achter mij, daardoor weet ik dat. Een staande koekoeksklok in het Oosten (?)
Weer de straat op. Phika wou T-shirts. Gezocht en niet gevonden. Engelstalige kranten en tijdschriften : in één winkel een Reader's Digest die hier 180BF kost. We vroegen Engelse boeken (misschien, hopelijk, mogelijk ...) De boekenmeneer liet ons Koreaans-Engelse taalcursussen zien. Leesboeken? Romans? Detectives? Nee, hij verstond ons niet. En wij hem niet. En die boeken waren er ook niet. Oudere uitgaven van Reader's Digest dan maar? Nee, ook niet. Djie, 180 BF voor een Reader's Digest! Aziatische uitgave dan nog, dat is van hier. Dat moet zelfs niet uit de States komen. Aan die prijs zal ik elke letter heel traag en twee keer lezen. Wat we wél gevonden hebben was een CD winkel. We moesten daar niet echt zijn, maar we zijn toch eens binnen gestapt. Al goe!
Wat hebben wij daar gevonden:
1° Simon & Garfunkel – Bridge over Troubled Water. Efkes rekenen, 7.800 won : 800 won = 9,75 USD x 35 BF = 341,25 BF 2° Andrew Lloyd Webber, 2CD, overzicht van zijn werk. Nu rekenen, 14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF Voor een 2CD? Met The Philharmonic Orchestra, The Royal Philharmonic Pop Orchestra, The Royal Philharmonic Concert Orchestra, en The Royal Philharmonic Orchestra, kortom : het een al philarmonischer dan het andere of meer royal. Dirigent telkens ene Paul Bateman. 3° (Ga efkes zitten). Rossini, 2CD, Strijksonates 1-6. Zelfde rekensom, 14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF Daar zoek ik al 15 jaar naar, sinds het bandje van mijn muziekcassette geknapt is door sleet. 't Is waar dat ik niet al te grondig gezocht heb OMDAT SOMMIGE MENSEN UIT DE MUZIEKBRANCHE DAT VOOR MIJ ZOUDEN DOEN ! Stopt met speuren altegader, het is Decca DD 333/6 443 838 – 2. Uitgevoerd door de jongens van de Sint Martinus en Nonkel Neville dirigeert. https://nl.wikipedia.org/wiki/Academy_of_St._Martin_in_the_Fields , https://nl.wikipedia.org/wiki/Neville_Marriner
'k Kom aan 1636,25 BF voor 5 CD's. Hoe krijgen ze dat gedaan? Manufactered in Korea. Mogelijk aan hongerlonen. Daarvoor moet een mens op een donkere avond door Yeosu dwalen met twee zeemannen die niet lekker en vooral niet genoeg gegeten hebben. Maar míjn dag was goed geweest. Eerst post, 's avonds vis als voor een ganse kattenkolonie, een Reader's Digest en tot slot goedkope CD's waarvan één per toeval een lang gezochte. -en we hebben ze nog allemaal hoor Kortom, voor mij het was een goede dag. Voor Phika en LM natuurlijk veel minder. Na een dag hard werken in haven geen eten hebben ...
Die agent die ons dat 'goed' adres gegeven heeft hè, awel, ik vermoed dat hij heel goed weet dat Westerse beginnelingen daar hun gading niet zullen vinden. Dat was te plots en te onversneden Oosters. Maar peeke wordt niet met de nodige tralala behandeld aan boord van Westerse schepen, en daar hebben wij gisterenavond voor geboet. Peeke is namelijk het ventje dat een drie weken geleden de afmonstering van de Gibbe en Rébo danig in de war stuurde. Zodanig dat LM het er van op zijn heupen kreeg. Dan moet het als erg zijn hoor. Wacht efkes, eens opzoeken of ik daar iets over geschreven heb. Na 18/05 misschien? Dat zou brief 04 moeten zijn. Of 05? Minuutje hè. Pôôôtver-hier-en-ginder. 'k Heb niks verteld over die kwiet en over zijn bemoeienissen met de valiezen van Rébo en de Gibbe. Da's gek.
LM en ik dachten dat hij de loadingmaster was, maar peeke is dus gewoon een bediende van het agentschap. Zichzelf noemt hij luidop 'a Very Impotant Person' (echt waar) en de Filipijnse steward Alex is de enige die daar intrapt ocharme. Alle anderen dienen dat vipke van repliek want tijdens het lossen of laden is er maar één VIP en dat is de lading zelf, daar moet alles voor wijken want als dié kuren zou krijgen ... Kortom, er wordt hier voor de agent niet gesprongen en gebogen zoals hij zou willen en vandaar dan dat 'goed' adres. Voor Oosterlingen.
LM is 's avonds nog een stukje kip gaan opwarmen in de oven. Microgolf is een zeer nuttige uitvinding. Vooral als een schip in Korea ligt.
1997-06-11 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea
De tweede ploeg is aan de wal gekund. Rond 13h zijn ze van boord gegaan en om 19h waren ze terug. Ze waren nog maar 10 minuten aan boord en het was al koekenbak. Cheng LdG wou LM spreken. LM was juist naar de wc. ('k Zal het hem zeggen, Chef). Ineens hoor ik in de alleyway luid geargumenteer in het Frans. De cheng had dus hommeles met Diga of met capt DM of met allebei. Of enkel met capt DM, want soms spraken zij allebei Frans, soms allebei Nederlands ... De stem van cheng LdG klonk luid en zeer beslist : " DE MECANICIENS KOMEN AAN ZOIETS NIET AAN. DAT IS WEER IETS VAN DE GIBBE. DE MECANICIENS ZIJN DAAR NIET GEWEEST ! ON-MO-GE-LIJK ! "
Owee, owee, ik ben nog maar eens op de deur van de badkamer gaan kloppen en gezegd dat hij moest komen want dat er 'iets' was. Dan heb ik maar de werksokken zitten opvouwen in de slaapkamer, want van uit de woonkamer/bureau kon ik alles verstaan wat er in de alleyway gezegd werd en dat wou ik niet. (Brave sokken, die lagen daar al van 's namiddags op mij te wachten). Drie eeuwen later kwam LM uit de badkamer. 'k Zeg hem dat het 'iets' blijkbaar uit de tijd van de Gibbe dateert, dus iets van minstens drie weken oud. LM trok zijn hemd aan, nam zijn klembord en begaf zich naar het slagveld. Iets later vielen de decibels plat, stilte.
Nog wat later zat ik mee bij de cheng & Colette om naar de relazen van een namiddag aan de wal te luisteren, de shopping te bewonderen en de bloemen in het water te zetten. Overdag zijn er meer winkels open en we hebben heelder beschrijvingen gehoord en ook foto's gezien, want die waren al ontwikkeld. Maar geen foto's van een Tsjeb Tsjuli-tafel. Volgende keer misschien. Zij hebben ook geen Tsjeb Tsjuli gegeten, want hun uren aan de wal vielen buiten de etensuren. Van de QuickSnap Camera's had ik een model zonderflits meegebracht. Daarmee waren ze zo goedkoop! Colette heeft er mét flits meegebracht. En nergens T-shirts met iets over Korea op. 'k Denk dat ik weet waarom. Naar analogie met een paar verhalen uit andere landen. Tijdens de proefreis vorige zomer werd hier aan boord geroepen : 'No pictures! No pictures!' Er zou op de achtergrond zo eens een heuvelrij kunnen te zien zijn. Persies of in Noord-Korea weten ze niet waar de Zuid-Koreaanse grote scheepswerven liggen. Noord-Korea is nog altijd in staat van oorlog met Zuid-Korea. Weidse zichten van Zuid-Koreaanse landschappen zouden informatie kunnen bevatten. Eén op de twee heuvels heeft hier een antenne of een zendmast op de top staan, en dat moet zo niet geweten zijn, wat waar staat. Dus geen T-shirts met landschappen. En zichtkaartjes vallen hier ook onder de censuur, denk ik. Het enige Koreaans kaarteke dat ik ooit gezien heb was eentje uit een toeristische streek. Daarop stond een klein heuveltje met een grote naaldboom ervoor. Absoluut nietszeggend, het had evengoed een stukje bos in Noorwegen of in Canada kunnen zijn.
Als ze voor een toeristische streek al zo geheimzinnig doen, zal een industrieel havengebied helemaal geen zichtkaartjes mogen uitgeven, want een lijntje op een heuvel kan een vitale pijplijn zijn. En voor T-shirts hetzelfde: geen landkaarten met kustlijnen of tekeningen van monumenten, of reclame voor toeristische streken. Niks. Het zou informatie kunnen bevatten. -nu wordt zoiets snel en goedkoop met Photoshop opgelost, maar nog niet in 1997 Rond 22h waren we weer in de cabine.
En waarover ging dat lawaai van daarstraks nu? Over iets in de pompkamer. Trek u van het woord 'kamer' niks aan, de pompkamer is een half fabriekske, een ruimte met maar één uitgang en heet daardoor 'kamer'. -de machineruimte heeft 5 à 6 uitgangen, en is daardoor geen 'kamer' In de pompkamer, volledig afgesloten van alle andere delen van het schip, staan de cargopompen. (cargo = lading) De cargopompen werken wanneer er gelost wordt, zij pompen de lading uit de tanks naar boven, naar de pijpconnectie met de wal. De pompen worden van op afstand bediend vanuit de Cargo Control Room, de CCR, op het eerste deck, binnen in het woongedeelte. De pompen en de CCR zijn uitsluitend het terrein van de deckofficieren, zijnde de stuurlieden, de mensen die zich met de lading bezig houden.
Die pompen worden aangedreven door cargopompturbines. Die turbines staan aan de andere kant van een stalen wand, in de machineruimte. De turbines zijn uitsluitend het terrein van de machineofficieren zijnde de mecaniciens ofte engineers.
Déze cargopompen zijn van Shinko, Japanse makelij, en vallen nog onder garantie. Een Japanner van Shinko was komen kijken naar iets dat haperde of stuk was aan een van de pompen. Wat constateert die Japanner, of meent hij te moeten te moeten constateren: dat het defect veroorzaakt werd door foute bediening. Zoiets ontslaat zijn firma van garantieverplichtingen natuurlijk.
1° Dat Japannertje schrijft in zijn verslag dat de foute bediening gedaan werd door 'engineers' (de mecaniciens), ipv te schrijven door 'operators' (de stuurlieden), zij zijn de enige bedieners van de cargopompen! 2° Capt DM ondertekent dat verslag. (voor' Gelezen'? Of voor 'Gelezen en Goedgekeurd?) Die twee dingen samen verklaren de koleire van cheng LdG.
Het leuk Japannertje was al lang van boord, die zat mogelijk al op een vliegtuig naar Japan. Had hij nu nog 'operators' in zijn verslag gezet, maar nee, er staat 'engineers'. En capt DM ondertekent zoiets ??? En nu zaten wij met een koleirige cheng. 't Was rap over, dat wel. - was hij in zijn hoofd al een schrijven naar de rederij aan 't voorbereiden? Maar voor die ene keer in drie maanden dat cheng LdG aan de wal kan, ondertekent capt DM een verslag met een dwaling van formaat? Een cheng zou voor minder aan boord blijven, vooral wanneer volk aan boord komt dat iets over claims en garanties te piepen heeft en men moet lézen wat men ondertekent. Al zijn de pompen zijn afdeling niet.
Dat cheng LdG er onmiddellijk LM bij wou hebben heeft te maken met de werkboeken. Het werkboek van een 2de mecanicien (hier zijnde LM) is de dagelijkse en ook de oorspronkelijke versie van de werkzaamheden. Daarin stond NIKS over werkzaamheden of de aanwezigheid van mecaniciens in de pompkamer. Trouwens, om 25m af te dalen naar de pompkamer zijn een geschreven toelating en een melding nodig. En dan staat aan deck iemand van de stuurlieden standby met een walkietalkie. Enz, etc ... Er moet een ganse procedure gevolgd worden en een gans systeem in gang getrokken eer één iemand in de pompkamer afdaalt. Is er een procedure gestart? Nee.
En waarom moest dat het werkboek van de 2de mecanicien zijn, en niet dat van de cheng bvb, want hij neemt de gegevens van dat werkboek van de 2de mec toch over, voor de historiek van het schip en ook als verslag aan de rederij (voor de inspecteur). Wel, omdat in een handgeschreven versie niet kan geknoeid worden via delete en backspace. En tippex zou opvallen hè.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Mr Goossens springt weer zalig creatief om met enkele termen, ricottogroep (= risicogroep), sociaal disponibele (responsabele) afstand, een besmetteling, totaal verboeft (= volgegeten?)
Alleen jammer dat Itegem op een bepaald moment in de ondertiteling als Edegem vermeld wordt. Die twee gemeenten liggen 25 km van elkaar verwijderd. Mogelijk is de ondertitelaar(ster) niet op de hoogte van de plaatselijke gevoeligheden. Maar er hebben wel meer eigenaardige dingen in de ondertiteling gestaan in de loop van de 13 afleveringen.
Het lied waarmee Mr Goossens en Eugène Flagey deze keer afsluiten kan volgens mij in de hitparade komen, want als Dos Cervezas van Tom Waes een hit mocht worden in 2010, dan mag Mijn Mobilhome het zijn voor zomer 2020.
Gisterenavond zijn we tegen de kaai gegaan. Het was al donker en verschrikkelijk warm, dus zijn we niet meer aan de wal geweest. Na het eten ging LM efkes in de CCR verwittigen dat de mecaniciens om 07h moesten gewekt worden en niet om 06h zoals gewoonlijk. Behalve de stuurlieden van wacht waren er ook drie Indonesiërs aanwezig, die zullen iets met de lading te maken hebben hè, anders zitten die niet in de Cargo Control Room. Hun ogen waren bloeddoorlopen, letterlijk bloodshot. Zo stoned als een garnaal. En maar glimlachen en smilen ... Ze zijn hier verschrikkelijk streng op alcohol. Geen druppel tijdens de laad-en los-werkzaamheden, geen pint mag er gezien worden, nog geen leeg blikje. Daar komen dikke boetes van voor het schip en serieus gedonder voor de persoon in kwestie. Ze zouden maar wat graag een Europees schip een boete aansmeren, dat betekent deviezen. En goede punten voor de aanbrenger natuurlijk. Maar zelf zitten ze stoned met een lading van tonnen CONDENSATE te jongleren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat
11h30: Sinds 11h zijn we terug van de wal, Castafiore en ik. Vanmorgen was het iets frisser dan gisterenavond. En het was weer erg avontuurlijk natuurlijk. Foto's gaan laten ontwikkelen, dat was het belangrijkste en dat is in orde gekomen ook, zij het nipt. Alles per fietstaxi.
Het begon al goed aan de gates. Ik hoorde mijn naam roepen. De fietsmeneren van vorige keer (ongeveer een half jaar geleden) zien het schip tegen de kaai liggen, weten dat er een bemanningslijst bij de poortwachters ligt en zeer waarschijnlijk hadden ze die al eens mogen inkijken. Dan lezen ze dat die 'm' aan boord is. En is dat niet die ene die vorig jaar 10 USD teveel betaald heeft. Ik dus. Grijns: misschien betaalt ze deze keer ook 10 USD teveel. Ja dus. -soms vind ik dat aangewezen, dat soort fietsen is zwaar werk en de fietsmeneren blijven een ganse tijd bij u, ge moet geen voet verzetten in de tropenzon, wat is dan 300BF ...
Patrick (3de mec) was gisterenavond nog aan de wal geweest en had vanmorgen een tamelijk warrige uitleg gedaan aan iemand dat er buiten fietstaxi's ook nog autotaxi's waren met hun standplaats aan het rondpunt. Dat kan niet. Vorige keer zijn wij dat rond punt een keer of zeven gepasseerd en daar is geen taxistandplaats, daar is gewoon geen ruimte voor. Met die autotaxi kon dan naar de 'grote' stad gereden worden, om een beetje 'serieuze ' shopping te doen.
We hadden maar drie uurkes de tijd en ik had geen zin om me zo ver van het schip te verwijderen dat het weer zou eindigen in haast- en paniektoestanden. Daar is het gewoon te warm voor, om haastig te beginnen doen. Dan maar geen 'serieuze' shopping. Gewoon boodschappen doen was ook al goed. Postkaarten en wat tomaten (?) en wat pindanootjes voor LM. En misschien een Engelstalige krant of een tijdschrift. Meer moest dat niet zijn. De fiets-meneren namen de kortste weg naar de stad, een sightseeing door de sloppenwijk was er deze keer niet bij. Maar, o revelatie, dank zij de tomaten die LM zo graag wou, zijn we dit keer op een markt beland! Nogal pittoresk, maar niet zoals in Inchon, Korea. En deze markt was tenminste in openlucht. Zou dit nu een pasar zijn? 'k Had me voorgenomen tijdens het verlof eens wat Nederlandse schrijvers te herlezen, want hun koloniale literatuur is nogal uitgebreid, als ik me goed herinner, maar dat is er niet van gekomen. Volgend verlof dan maar, alhoewel ...
Én, we hebben postkaarten gevonden deze keer. De postkaarten staan namelijk niet in draairekken buiten op de stoep, ze zouden door de tropenzon snel verkleuren en onverkoopbaar worden. En van het rondwaaiend stof zou de glans beschadigd raken. Ze worden bewaard onder glas, in de toonbank. In die winkel heeft het veel te lang geduurd naar mijn zin, maar goed, we hebben nu postkaarten voor de hele familie en de ganse schoonfamilie van de halve bemanning. In een wip had ik aan boord alle postkaarten doorverkocht. Voor het eerst in de annalen van dit schip is iemand terug gekomen met postkaarten. Bibi! En hier past nu bescheiden klaroengeschal.
Onze boodschappenlijst was afgewerkt en we moesten nog een half uurke wachten tot de foto's klaar waren. Zalig weinig autoverkeer en overal de geur van specerijen. Die geur kwam niet uit de winkels, het land ruikt hier gewoon zo. Naar specerijen, niet naar kruiden. Efkes iets gaan drinken, opnieuw in dat 'King's Restaurant'. Deze keer hebben we ons niet naar boven laten manoeuvreren zoals zes (of acht?) maanden geleden. We hebben positie gekozen aan een tafeltje bij de deur en nu konden we wél naar het gebeweeg van de straat kijken. Toen het halfuur bijna om was wou ene van de fietsmeneren de foto's gaan ophalen voor ons en hij vroeg de kwitanties. Hélaba, minute, daar gaan wij zelf voor mee hoor!
Wat een geluk dat we hem dat niet alleen laten afhandelen hebben. De twee films van Colette (Castafiore), de twee van Patrick en die ene van ons lagen dooreen geschud of het een spel kaarten was. Op den duur had ik de negatieven van Colette vast en de foto's van Patrick. Een tropisch soepje was het daar aan het worden. Want op veel foto's staan dezelfde mensen natuurlijk. We zijn hier maar met 22. We hebben het aan boord uiteen gepuzzeld. Hier is tenminste airconditioning, voor 't geval we het er warm zouden van krijgen. Elk heeft nu zijn eigen negatieven met bijbehorende foto's.
We reden terug naar het schip, door de straat van het 'KANTOR POS'. Uitgesproken Kantoër Pos? Zoals in het Oudnederlands? Dat moet dan het kantoër van de pos zijn hè. En 't was nog juist ook. Dus de brieven n°4 en n°5 gepost, zelf gezien deze keer. De fietsmeneer wou weten hoe ik dat wist, Kantoër Pos. - Because it's Dutch zei ik. -omdat het Nederlands is - No, zei hij, it's Indonesian. - Well, zei ik, it sounds Dutch, just like apoteek, notaris, pensiun (pension), direktorat, telekominikasi, modevak (kleermakersatelier) - Possible, zei hij peinzend, we hebben hier Hollanders gehad. Ja, dacht ik, en als ik me goed herinner zijn ze hier langer gebleven dan een weekend. In Antwerpen gaan ze 's maandagsmorgens tenminste naar huis, dwz, als hun promille voldoende gezakt is.
Vanmiddag hadden we hutsepot. Dáár kwikt een mens van op zie, bij dit weer.
1997-05-31 ~ Singapore Passage
'k Was niet intijds klaar met de brieven om ze hier al te kunnen afgeven. (Waar heb ik dat nog al gelezen). Van hier uit is dus niks vertrokken. Heiligschennis vind ik zoiets. De gelegenheid krijgen om te posten en niks op de bus doen. Nog geen postkaart ... En gisteren heb ik in mijn handtas een postkaart gevonden die al van 03/05 bij onze aankomst in Singapore van uit het hotel wou verzenden. De kaart was in een mapje geschoven. De kripse krijg ik daarvan. Niet dat dat iets verandert aan de situatie. Die postkaart moet dus ook van uit Korea vertrekken, binnen een week of wat. En er was post voor ons! Een postkaart uit Praag. Ze hangt al omhoog tegen het schot.
1997-06-05 ~ op zee, ergens aan Taiwan
De voorbije dagen ben ik weer druk met lijsten in de weer geweest. Niet voor LM of voor 't machien, maar 'voor 't goed van 't algemeen', de Welfare. Enkele weken geleden vroeg capt DM of ik de lijsten van de videocassettes wou bijwerken. - Ja natuurlijk kaptein, antwoordde ik in mijn jeugdige overmoed, waar is de diskette? - Eh, er is geen diskette, we vinden ze niet.
Ah, vandaar een vrijwilligster nodig, ongeveer 400 films intikken, alles opnieuw van in het begin ... Titel van de film, genre, actrices, acteurs, regisseur en het n° van de doos. - Jamaar, de regisseurs moeten daar niet bij hoor, zei iemand van de aanwezigen. - Jamaar, de vertaalde titels zeggen ons soms niet veel en dan kan de naam van de regisseur een referentiepunt zijn. (En daarbij, moei er u niet mee, dacht ik, wie typt die lijst? Gij of ik?)
'k Verloor dat vrijwillig beloofd catalogeer-jobke uit het oog, gedurende drie weken, want er was geen haast bij had capt DM gezegd en de diskette zou wel boven water komen. Zeiden ze. Wanneer ze eens tijd en zin hebben, dacht ik. (Van wensdenken gesproken.) Vier dagen geleden laat capt DM tijdens het avonduurtje iets horen over de videolijsten. Eh, ikke niks klaar natuurlijk. Schone vrijwilligster! En er was nergens een afvoerputje in de buurt waarin ik kon wegkruipen, verdwijnen.
Na vier dagen staat de videolijst op punt, is voorlopig in orde maar áf is nog iets anders natuurlijk. Nog één dag voor het nazicht, de afwerking en het printen. Niet dat Brian De Palma, Coppola of Don Siegel hier zelf zullen komen controleren, maar als capt DM iets vraagt dan doet men dat, en tegoei (!) om de simpele reden dat het capt DM is. Een menselijke mens, iemand die een rustig soort gezag uitstraalt, iemand die kan leiding geven. Niet een omhooggevallen kluchtzanger die zijn autoriteit uit zijn graad moet halen en geen leiding geeft maar baas speelt. Voor capt DM typt men zich te pletter. Temeer omdat ik die drie weken goed te maken had hè.
Achteraf bekeken denk ik dat hij van cheng LdG of van de Gibbe wist dat ik de eerste twee maanden hier aan boord die machinerylist getypt had. En iemand die 1080 (of 1008?) machineries kan intikken, met alle technische gegevens erbij ..., dan zijn twee videokasten kinderspel. En natuurlijk deed ik dat graag! Alleen, 'k had er drie weken eerder moeten aan beginnen, dwz onmiddellijk.
1997-06-08 ~ op anker Yeosu, Korea
Vandaag is het Vaderdag thuis. En vandaag hebben de vaders hier aan boord veel werk en de andere mensen ook. Het is vandaag niks geen zondag: in het machien wordt een piston getrokken. Liever hier dan in de tropen, maar het is een zware werkdag vandaag, zelfs geen gewone werkdag. Een week of drie geleden lagen we hier in de potdichte lentemist, nu weer. Nu is er ietske meer zichtbaarheid, de misthoorns moeten niet loeien om de zoveel minuten. De harde werkers zullen kunnen slapen vannacht.
Met de fax voor Vaderdag was weer iets aan de hand hoor. We hadden hem direct in Brussel, maar in Limburg was en bleef het bezet. Het was toen avond hier, in België 12h45. Na 04h heeft Marta ook eens geprobeerd, toen het hier al vrijdag was en in België nog donderdag, 22h. -de kinderen van Laura zouden veel grote muzieknoten inkleuren, en dan doorsturen naar hun opa. Fax nog altijd bezet in Limburg. In de loop van vrijdag moet toch iemand die fax verzonden gekregen hebben, maar ik weet nog niet wie ik daarvoor moet bedanken. 'k Zag Pa die muzieknoten al zelf inkleuren. Alle honderd elventwintig. Want ik heb er ineens maar genoeg op gezet hè. Enfin, die tekening met tekst is dus tijdens de nacht op de brug blijven liggen, iets dat gralijk tegen mijn principes is, post later rondslingeren, maar het was dat of geen handgekleurde versie door de kinderen. -de clown die de noten van zijn hand wegblaast heette Poly Fonio
Nog een verhaal van Diga. Hij vertelt persies niet veel meer de laatste tijd, ofwel begin ik zijn verhalen gewoon te vinden. Dat zou jammer zijn.
Hij moest eens met een chartervlucht vertrekken naar een schip. Niet op een gewone lijnvlucht. Wat is het verschil? Een vliegtuig is toch een vliegtuig? Awel, het verschil zit oa in het aantal kilo bagage dat een zeemens mag bijhebben, 40 (tot 45 kg) op een lijnvlucht en op een chartervlucht 15 kg gelijk iedereen, zeemansticket of niet! Dat krijgt een mens dan te horen wanneer hij volledig gepakt en gezakt op Zaventem staat, een uurke voor het opstijgen. Het overgewicht bijbetalen kostte een fortuin. - Dan bent u in feite beter met een ticket in businessclass, zei de juf aan de balie. Maar zelfs dan was het niet mals want overgewicht gaat volgens een duur tarief. - Tiens, zei Diga, en als ik een ticket eerste in eerste klas neem? - Ha, maar dan is het opgelost meneer, dan bent u volledig in orde. Rekenmachientje er bij gehaald : 1ste klas was uiteindelijk de meest goedkope oplossing. Of de minst kostelijke. Diga heeft prinsheerlijk een zeer comfortabele vlucht gehad en de rederij in Antwerpen heeft het verschil terugbetaald, omdat zij het waren die hem op een chartervlucht geboekt hadden zónder te letten op het maximaal toegelaten gewicht voor zeeliedenbagage. 'Plunje' = tot 45 kg.
'k Heb niet gevraagd wie van de twee waterklerken zijn vertrek georganiseerd had. Wie zou dát wel geweest kunnen zijn? Niet KG, die is de nauwkeurigheid en het plichtsbesef zelve. Dat zal het klerkske PV geweest zijn hè. Het lijkt me echt weer zo'n stoot van hem, een plaats boeken op een goedkope charter om de rederij uiteindelijk de volle pot voor 1ste klas te doen betalen. Hihi, hié! Zou PV ooit wakker liggen van zijn stommiteiten? En dan bedoel ik nog niet de omvang, maar gewoon het aantal, van '88 tot nu.
De wonde aan LM zijn been is bijna genezen. De brandwonde aan zijn arm groeit ook mooi dicht, zonder te ontsteken. En de zomerreuma in zijn handen is weggetrokken. Hij had enkele uren in de zon gewerkt, zonder werkhandschoenen of die katoenen handschoentjes aan, en het was gebeurd: zomerreuma. 't Is wat de laatste tijd hoor. Nu heeft hij ook pijnlijke steken in de tenen. Het is geen kramp. Het is iets anders, iets dat er vroeger niet was. Tot hiertoe heeft hij het nog niet 's nachts, enkel overdag. Soms wel 15 keer. Van de zon kan het niet meer zijn. Van teveel zuivelproducten kan het ook niet zijn. Hij drinkt geen melk, zelfs niet in de koffie, en kaas of andere melkproducten eet hij zeer zelden. Het doet erg pijn, want hij kan geen stap meer verzetten en brult het uit wanneer zo'n pijnscheut door zijn tenen vliegt. Te weinig fruit? Teveel fruit? Iets met de bloeddruk? 'k Heb me al suf zitten denken ... heeft dokter T een fax?
En gisteren vertelde capt DM een verhaal waar ik helemaal niet goed van werd. Het ging over een cheng (de naam ben ik al kwijt) die ziek is afgemonsterd en door de ziekendienst onmiddellijk naar een Amerikaanse legerbasis is vervoerd. Daar hebben ze hem uít de coma weten te houden, want het was al één minuut voor twaalf. Het was zover gekomen door foute medicatie aan boord! Hij is weer op de been, maar wel visueel gehandicapt nu. Oogzenuwen beschadigd en hij draagt nu hele dikke brillenglazen, wisten andere mensen nog te vertellen.
Kijk als er nu nog éne keer een tweede stuurmanneke het vertikt mij de bijsluiter te laten lezen of commentaartjes verkoopt à la Rébo, ipv zich met het probleem bezig te houden, zal ik mijn plichten als echtgenote eens luidop uitoefenen. Wat mijn dierbare gewonde of zieke tijdelijk aan mondigheid verliest vanwege pijn of ongemakken, zal ik dan efkes compenseren. Want ze weten nu al wel dat de wereld rond is (sinds '94, officieel bevestigd door het vaticaan) maar soms geloven ze voor het gemak ook nog in de genade gods.
De genade gods is een begrip dat in katholieke scholen gebruikt werd wanneer een non een taak toegewezen kreeg waarvoor ze niet opgeleid was of geen voeling mee had en waartegen zij dus niet opgewassen was. Wanneer zijn plots om louter organisatorische redenen wiskundeles moest gaan geven, of Engels ... dan werd dat weggewuifd dat de genade gods haar zou leiden. Resultaat : verwarde leerlingen en een overspannen non.
De omgekeerde houding merkt men soms aan boord: ik ben 2de stuur, en louter daarom weet ik wat ik doe en zeg. Larie natuurlijk.
Ziezo, blad vol. Morgen of zo gaan we tegen de kaai en dan kan dit mee met de post. Tot schrijves.
We liggen aan de boei. We zijn eens aan deck gaan wandelen, het is hier de moeite. In de verte aan de wal grote witte petroleumopslagtanks met witte controletorens tegen al die donkergroene heuvels. Een beetje daar vandaan, op de vlakte, staat nog een kleiner gebouw met ook zo'n koepel, ook wit maar de koepel ietske platter, met een hele ranke controletoren er naast, zo elegant als een minaret. 't Zou dus een moskee kunnen zijn.
De boei is een drijvend platform met een halve pompkamer bovenop. Van daar vertrekken twee drijvende pomplijnen naar de manifold van het schip. Er zijn veel andere schepen in de buurt en vissers in hele kleine sloepjes. Het zou hier mooi zijn als het geen olieveld met petroleumterminal was. En het land ruikt naar specerijen op deze breedtegraad. In minder warme streken, zoals thuis, ruikt land naar pas afgesneden gras. (En voor het zuidelijk halfrond: la même chose. Durban ruikt nog exotisch, Port Elisabeth = gras).
Op de radio spreken ze een mengelmoes van Indonesisch, Engels, en Nederlands. Soms verstaan we zelfs een hele zin. Van de Indonesiërs die hier aan boord zijn verstaan we niks. Ze roken sigaretten die 'verrijkt' zijn met kruidnagel. Ik vind dat het lekker ruikt. Andere mensen vinden dat niet. En ze bedelen, vertelde 2de stuur Phika (Canadees) aan tafel. Sigaretten, cola, bics, al wat niet vastgevezen staat in de vloer.
1997-05-28 ~ op zee
Vannacht zijn we vertrokken. We vervoeren condensate, een bijproduct van aardgas, als ik goed onthouden heb. Veel vluchtiger en brandbaarder dan crude oil (ruwe aardolie). Niet het plezierigste goedje om te laden en te vervoeren. De stuurlieden hebben er hun werk mee, zegt LM. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat
Maandag heb ik een zalfje gevraagd en direct (!) gekregen, aan 2de stuur Phika, de vervanger van Rébo. Een zalfje om op LM zijn beenwonde te doen, want ze was al ontstoken. De rode randen (meer dan 1 cm breed) rond de korsten zijn zichtbaar aan het wegtrekken nu. Het is een antibioticumzalfje en heet Cicatrin van de firma Wellcome. Goed spul zo te zien. Het staat al op de lijst van onze reisapotheek. LM vond dat ik overdreef. Toen hij nog zijn kniekes kapot viel tijdens het sjotten genas dat 'altijd' zo, met rode randekes. Ja natuurlijk, in de tijd dat hij sjotte en ik mij uit de fruitbomen liet vallen was ons lijf jong genoeg om zelf weerwerk te bieden aan infecties. We zijn nu 35 jaar verder en het wordt tijd om eens een tubeke zalf open te draaien, kwestie van het eigen weerwerk ondersteuning te geven.
Gisteren heb ik hier in de cabine twee kasten in het slot geklikt. Ramp. Twee rampen, want in de ene kast zit beddegoed en badgoed en in de andere kast een boek over Windows. Spullen die we dikwijls nodig hebben. Eigenlijk hebben we al onze spullen dikwijls nodig, andere hebben de gewoon niet bij. De kasten hebben schuifdeuren met Koreaanse sloten. Dwz: een gewoon slot + iets hoger een duwdingetje. Nu was ik compleet vergeten dat het duwertje niet dient om de kastdeuren vast te zetten, om ze te beletten te rammelen wanneer het schip trilt, maar om de kasten op slot te klikken. Handig, dan moet ge de sleutel die daar 1,5 cm onder zit geen kwartsslag draaien om de deur op slot te doen. Hoe ergonomisch! Eén klik en het boeltje is op slot. Om te openen heeft men de sleutel wél nodig. Spijtig en jammer, want de sleutels zitten niet meer op de kasten. Op geen enkele kast zit nog een sleutel. Wéér iets dat weg is uit deze cabine. -de cabine is geplunderd geweest door iemand, maar waarom?
De allereerste capt van dit schip, capt PM, is met zijn vooruitziende blik eens alle reservesleutels komen ophalen van alle cabines. Als capt DM die reservesleutels nu maar weet liggen. De reddingsvesten, de gordijnbinders voor als het schip rilt of rolt, het douchegordijn, de handleiding van de Sony en nu dus ook de sleutels? Al die nodige en nuttige dingen, allemaal weg ... 'k Zie er de bedoeling niet van. En de efficiëntie helemaal niet. LM zegt hier zojuist dat hij beneden in 't machien ook soms voor raadsels staat.
Gisteren hoorde ik Indonesisch bezoek aan de deur van cheng LdG, een onbekende stem van een niet-bemanningslid en dan de stem van La Castafiore. Daarna stilte. Hier op 3-hoog, op deck C, in het woongedeelte moet geen ene Indonesiër zijn voor zijn werk. Als die hier tóch komt, wat heeft die dan in zijn hoofd ... niet de job. Rekenmachientjes en polshorloges uit de cabines pikken? Prospectie doen voor zijn neefjes-piraten? Het werkverdiep is twee trappen lager. Daar is de Cargo Control Room en het Office ligt er vlak naast. Op deck A. En de manifold is aan deck. Da's buiten. 'k Dacht ook efkes aan de situatie in Odessa, maar daar waren het de militairen. Hier zijn het burgers, ongewapend mag ik hopen. 'k Ga efkes aan haar deur kijken, het 'bezoek' was al weg. We zijn wat blijven babbelen. Het moet hier nogal wat geweest zijn, de afgelopen drie maanden. Geen post in al die tijd. Om onnozel van te worden. -zíj geen post of het schip geen post?
En met de Gibbe (een vorige choff) was ook vanalles aan de gang geweest. Ja dat had ik zelf nog meegemaakt, vorig contract. Dat hij persies anders was dan op andere schepen en vree nerveus rondliep had ik al wel gemerkt, maar nu weet ik via de soaptante waarom : hij was smoorverliefd op Marta en hij ging afmonsteren. Met thuis een vrouw en ne kleine van een jaar oud en vorig jaar een huis gekocht, voelde hij de grondvesten van zijn bestaan daveren waarschijnlijk. Oelala, drama's op komst. Dit was voor hem geen gewoon 'boordaffairke' geweest. Maar voor Marta ...? -waarschijnlijk wel, zij treurde niet
'k Had de dag van zijn afmonstering (18/05) wel gezien dat hij zeer teder afscheid nam van Marta, maar dat hij daarbij verliefd was wist ik niet. Enfin, een en ander had weerslag op zijn werk en nog erger, ook op de verstandhouding met andere departementen, o.a. met het machien. Voeg daar bij het houterig & ouderwets beleid en de fezelcommunicatie van capt BJ en ge krijgt een patroon waarbinnen veel onaangename dingen onopgelost blijven en beginnen wegen. En ook aan 't broeien kunnen gebracht worden. Rébo de stokebrand floreerde dan.
En als 'vrouw-van' moogt ge niet zelf de handen uit de mouwen steken om met een zemelap hun kijk op de zaak te verhelderen. (Als stew'ss soms wel). Ondertussen zit ge wel op gescheept met het wel en wee van de mensen. Vooral met het wee. (Als stew'ss vele minder.) Er was al veel verbeterd met de komst van capt DM en nu stokebrand Rébo en nerveuze Gibbe al een week van boord waren is de lucht geklaard en de sfeer veranderd. Twee personen op een bemanning van 22, dat is 9,52% zegt het rekenmachientje. En gezien hun functie zal hun impact op het dagelijks leven en de werking van het schip wel wat groter geweest zijn dan 9% en centiemen.
Ik hoop voor de Gibbe dat hij rap een soortement van evenwicht hervindt. 't Is me gelijk hoe en met wie. That's beyond my control. In dat hij in zijn emotionele chaos potverdekke niet vergeten is onze brieven te posten in België!
Daarméé was het feestje van Marta zo'n succes. Dat was pure decompressie voor het collectief. Waar een babbeltje al niet goed voor is. 'k Heb een iets klaardere kijk nu. Ik merk het verschil in sfeer met vorige week niet. Misschien waren we nog maar te kort aan boord om veel te snappen van de onderliggende stromingen. 'k Heb daar tijd voor nodig. LM ook, maar minder dan ik, denk ik. -en daarbij, ik breng genoeg van thuis mee om me in 'in stilte bezig' te houden.
Ow, ik bedenk ineens dan ze van geluk mochten spreken dat TomV niet meer aan boord was. Hij en Rébo zijn gevallen van chronische testosteron-encefalitis. Die twee op dezelfde verdieping, met BJ als capt. Die patroneerde die houding dan nog zo goed als hij kon. En tel daarbij AO, de geflipte kok. Frísse sfeer moet dat hier geweest zijn. -tekst 218, over de kip-curry, maar er was meer met dat vent hoor!
Vannacht komen we toe in Dumai. 'k Ben benieuwd of we aan de wal zullen kunnen of mogen, of er tijd zal zijn, of dit, of dat, of, of, of, en of er post zal zijn, of heeft de Franse rederij het ganse pak ineens naar Singapore gestuurd? Er staat maar één vraagteken op het klavier, maar als ik die toets lang genoeg ingedrukt hou, krijg ik genoeg vraagtekens, kijk maar : ????????????????????????????????????????????? Bladzijdes kan ik daar mee vullen, genoeg voor een leven lang. Maar dat zou zonde zijn van de inkt, want inkt pollueert. Ook dat nog.
De Singapore-Passage wordt door capt DM nogal serieus opgevat. Veel serieuzer met capt PM en capt BJ. Een totaal andere sfeer. Er is die dag ook geen avondbijeenkomst geweest. Nu begon de passage wel op 18h ook, hoogstwaarschijnlijk ligt het daaraan. En de oefeningen aan de lifeboat worden ook serieuzer opgevat. Met de chrono erbij. Professioneel.
La Castafiore (de vrouw van cheng LdG) vindt capt DM 'une crème'. Maske, dacht ik bij mezelf, capt DM staat al 15 jaar onafgebroken op mijn top 3 van kapteins. En ik heb genoeg vergelijkingsmateriaal. Op dat punt zijn gij en ik het danig eens. Op dat punt. Vanmorgen bracht ze een mapje CD's terug. Haar man, de baas van mijn man, draagt ook liever geen gloednieuwe overalls. (Ha, tiens, hebt gij ook zo'n man?) En voor ik het wist stond ze weer te kletsen tot mijn enkels er pijn van deden. Zij zijn aan het verbouwen, wij aan het bouwen, kortom : de zakken cement lagen hier in de alleyway en zoiets schept een band natuurlijk. En haar haar groeit ook zo snel aan boord. -natuurlijk, aan boord zit geen kalk in het water, men kan het haar wassen met een stukje zeep. Maar kleinkinderen heb ik niet. 'k Ken wel mensen die er hebben. Mijn bloedeigen moeder bvb, en enkele schoonzussen. Telt dat mee?
La Castafiore doet wel heel lief, maar het probleem is dat het merendeel van haar bezigheden haar gedachten niet bezig houden, en dan nemen gedachten de vrije loop natuurlijk. Zo zijn ze. Rare beesten, bij tijd en wijle. Breien en tapijt knopen gaan automatisch, zonder bij na te denken, of toch maar af en toe. Resultaat: volop tijd om te piekeren. Of om te dutten, en dan maar proesten over de tijd van de dut. Tja. Of om her en der op het schip te gaan staan kletsen bij mensen die aan het werk zijn.
Strijken, ook zoiets. Als ik veel werk heb kan ik tijdens het strijken alles rustig overdenken. En bij elke ingeving naar de laptop springen terwijl het ijzer een gat in het rokske brandt, het smoke-alarm in gang schiet en de blusploeg hijgend de cabine binnenstormt. Zo heb ik dan weer iets om over te schrijven en is de cirkel rond. Maar als ge niks te overdenken hebt, dan nemen de gedachten de vrije loop en dan begint het piekeren. Want het brein blijft wel aan het werk hè, die glucose moeten opgebruikt worden. Wééral een vorm van erfzonde.
Tiens, het is al enkele dagen geleden dat choff Diga nog eens een sterk verhaal verteld heeft. 'k Zal hem vanavond eens op zijn praatstoel helpen zie. Niet dat hij daar echt hulp bij nodig heeft. Wanneer drie mensen bijeen zijn, is dat voor hem al publiek en komt hij op dreef. Een tijdje geleden beschreef hij iemand, hij noemde de naam niet. Het verhaal speelde op schip 25 en het ging over een stuurman. Nu had Diga die stuurman zó raak beschreven dat ik bij het begin van de derde zin wist over wie het ging. 'k Schiet in een lach. Hij kijkt op van zijn bord. 'k Vraag: "Is zijn familienaam een biermerk?" Diga knikt. "Een blauw met wit etiket?" Diga knikt. "Wie?" vroeg LM zachtjes. 'k Deed teken dat ik het straks, boven in de cabine wel zou zeggen, want ik wou niet fezelen aan tafel. Maar het was niet meer nodig want aan de andere tafel has Diga de naam al luidop vrijgegeven. En aan die stuurman het ik in '95 al genoeg papier en inkt besteed, da's dus ook niet meer nodig. -tekst 175, over hoestsiroop
Dumai, da's waar die fietstaxi's zijn. Waar ik vorig contract met Lucien en Pascal een namiddag ging boodschappen doen. We zijn aan het binnenvaren. Een uur of vijf gaat dat duren. LM heeft zojuist geveld dat we om 11h20 eten, eerste service.
Gaan strijken. De 100% katoenen hemdjes doen het fantastisch. Het is een plezier LM te zien rondlopen in die juichende kleurtjes. Of is het omdat ik weet dat het puur katoen is? Hij zweet nog evenveel, maar zijn huid krijgt nu te minste lucht. Jammer dat het toerental van de zwiercyclus niet kan gezegeld worden. 'k Moet de hemdjes binnenstebuiten draaien, met de knoopjes dicht, want er komen slijtstrepen op de stof van het straf zwieren. 'k Ben dat al twee keer vergeten en dat is een beetje te zien aan twee van de hemdjes.
'k Ben eens aan deck gaan kijken. Slopend heet weeral. En dan zitten we nog op 't water. Wat moet dat aan land zijn.
De versprekingen van Mr Goossens, de manier waarop hij namen ineen flanst en vaste uitdrukkingen verhaspelt, vind ik hilarisch : Toemoowland, medisch doelwit, synthenijzer, ... Kraftwerk wordt dan kaftpapier, crabsla. En Mr en Mevr Goossens dansen af en toe een toxfrot!
09h35 : brandalarm. Ge zult maar juist onder de douche staan. Diga, de choff die Luc afgelost heeft was aan de general call. -intercom Het systeem gaf een gefluit en een gepiep alsof er ergens een radio aanstaat vlakbij een micro. Wáár brandt het? Awel! Hij komt het zojuist toch te fluiten en te piepen. Serge Gainsbourg, want Diga lijkt op hem, kon beter overweg met een micro. En Diga is blond. Geweest.
We zijn nog maar 18hrs weg uit Korea en het is al warmer. Opnieuw rokje en T-shirt aan. De warme sloefkes zijn weer opgeborgen, tot nog eens. 'k Vermoed dat LM deze namiddag in zomertenue gaat werken. Ah nee, het is feestdag vandaag, dan hebben de mecaniciens de namiddag vrij. 'k Ben efkes langs de keuken gepasseerd. Guy (een Belgische ch.kok) zei dat ik zo al eens mocht langskomen om een babbeltje te doen ook. Owee, chot, ja. Tja ... en ik ben niet goed in koetjes en kalfjes. Bedoelt hij dat ik dat hij mij best gezelschap wil houden en dat ik dus niet verlegen moet zijn om zomaar eens de keuken binnen te springen? 'k Heb anders genoeg te doen. Beter gezegd : ik heb interessanter dingen te doen. Of bedoelt hij dat ik de mensen al eens wat meer gezelschap mag houden en wat meer uit mijn cabine mag komen?
'k Heb verschillende keren meegemaakt hoe echtgenotes zich aan boord als overlast gedroegen. Ballast, werden ze genoemd. Ik wist dus hoe het niét moest: men houdt de mensen die aan het werk zijn niet af van hun bezigheden. Aan zijn voorstel heb ik niet echt gevolg gegeven, ook al omdat ... maar dat is weer een ander verhaal.
Goed, we gaan dus door de Antillen. 'k Heb alvast Juan Luis Guerra opgezet. Hij is een Dominicaan. Da's nog ver, Dominica, maar we gaan vandaag niet moeilijk doen over een halve oceaan, 't is feestdag. https://www.youtube.com/watch?v=M9bsbsvNRPE , 04min12
1997-05-24 ~ op zee
13h scheepstijd, dat is 08h BT. Binnen 6hrs trouwen V&K, dus om 19h mogen wij hier vuurwerk afsteken. Bij wijze van spreken.
Vorige dinsdag werd de verjaardag van Marta gevierd. Om 19h wou ze het feestje gestart hebben. Ze is van wacht tot 20h. Capt DM heeft dat elegant opgelost. Choff Diga zou het laatste uur van haar wacht overnemen en de capt is hem gaan gezelschap houden, zo is dat uurke rapper voorbij en kon de jarige intijds op haar eigen feestje zijn. Het feestje demarreerde tamelijk rap. Dat kan aan de Gipsy Kings gelegen hebben en aan de goeie DJ. De DJ van dienst was Dean, junior mecanicien. 'k Zag LM dansen met Marta, en met La Castafiore, de vrouw van de cheng LdG, daarna met capt DM, met ch.kok Guy, met de wiper, met choff Diga ... met wie heeft hij niét gedanst? En maar babbelen en lachen. En opnieuw dansen. 'k Was zo content als een kieken: LM amuseert zich enorm. Én, ik ben dan toch niet het enige fuifnummer in dit huwelijk. -LM is absoluut geen danser, dit was een unieke avond in onze geschiedenis Veel groepsdansen ook, van casatchok tot iets salsa-achtig. En natuurlijk de macarena, wie dan blijft stilstaan laat zich best nakijken. Allemaal heel plezant, de avond zelf. De dag erna was het zeer stil aan boord. Veel zombies, onder wie mijn eigenste dierbare. Het sneed door mijn merg hem zo ellendig te zien. Rauwe miserie. En ik? Niks. Wegens te weinig slaap wat meer typfouten dan anders, maar daar bestaan de delete en de backspace voor, en 'ongedaan maken'. Voor de rest was er met mij niks aan de hand. Maar LM heeft dus wél de factuur gepresenteerd gekregen voor zijn uitgelaten vrolijkheid van de dag tevoren. 't Is slecht verdeeld in de wereld. Hij moest gaan werken met al zijn pijnen en ongemakken. Ik nul, niks. Ik zat hier vrolijk te typen.
Woensdag, tegen het einde van de voormiddag, hoorde ik Patrick iets zeggen over een 'clapet' die vastzit omdat er iets achter geraakt is en hij zegt iets over 'stom vacuümsysteem'. Oelala, dacht ik, zou hij het over onze hoogtechnologische sanitaire installatie hebben? Wat was er gebeurd : dinsdagavond waren er snacks geweest, waaronder olijven. Eén olijfpit was ergens in een wc-pot terecht gekomen en had daar de klep (clapet) van het hi-tech vacuümsysteem geblokkeerd, wat dan woensdag voor problemen zorgde. Tijdens de dagelijkse avondbijeenkomst had niemand compassie met het groot licht dat een olijfpit in de wc-pot had gekeild, wie hij/zij ook moge zijn. En ik dacht bij mezelf dat die sukkelaar misschien wél ons medeleven verdient, want misschien heeft hij/zij die pit niet in de pot gekeild, maar via natuurlijke weg daar gedeponeerd, omdat hij/zij de avond tevoren een olijfpit ingeslikt had. Dat zal een pijnlijke affaire geweest zijn. Olijfpitten zijn puntig aan de uiteinden. Ondertussen stonden we ontpitte olijven te knabbelen. Patrick had speciaal naar ontpitte olijven gevraagd in de keuken.
Woensdagavond was LM niet aanwezig om de avondbijeenkomst. Hij lag op 17h40 al in bed (zonder eten, dat zegt alles hè) en hij heeft rink aaneen geslapen tot 07h 's anderendaags. Toen voelde hij zich weer mens. Halleluja. En honger! Sinds woensdag probeer ik de Gipsy Kings op band te zette voor Dean, en dat wil maar niet lukken. Deze hifi-installatie (Sony) heeft een autoreverse en volgens mij kunnen alle nummer zonder problemen op het bandje (90min) Maar op Dean zijn toestel vallen er 4 af. Zeer mysterieus, ze zijn verdwenen. Kant 2 blijkt daar leeg. Wanneer hij het bandje op het toestel van de bar speelt, zelfde model van Sony als hier in de cabine, krijgt hij de vier laatste nummers wél te horen. De gebruiksaanwijzing van de Sony hier is verdwenen. Nog iets dat uit de cabine weg is. 'k Vraag me af waarom en waar naartoe.
Drie jaar later is dat aan boord van een ander schip zeer toevallig duidelijk geworden, wie & hoe & wanneer, maar niet waarom.
'CD-sychro'-knop afzetten, luidt de laatste suggestie. Dat ben ik nu aan het proberen. Met dat al kan ik geen Gipsy Kings meer horen. Het volume heb ik ook afgezet.
Sinds dinsdag ben ik al drie keer een uurke gaan helpen in de keuken. De derde keer viel er eigenlijk niet veel te helpen, het was puur voor den babbel. In die drie uren heb ik al meer gehoord over de Gestapo en de SS dan we ooit op school moeten leren hebben. Bij élk verhaal waar een maat van hem in voorkomt, wordt eerst verteld wiens zoon of kleinzoon hij is en wat die vader of grootvaders zoal als 'oorlogsverdienste' hebben. Want pas op, er is ook een Germaanse SS. (En die zou wat prestigieuzer zijn dan een andere SS?) Dan pas komt zijn verhaal.
Voor hem is de glorie van '40-'45 nog volop aan de gang. Hij is geboren in '54. 'k Heb nog niet gevraagd of hij in België (en Paraguay) ook gewone mensen kent, wiens vaders, schoonvaders, grootvaders en andere genetische voorgangers nu eens gewoon probeerde te overleven tijdens WOII, zonder ergens aan mee te doen. Want zo moeten er toch ook voorouders zijn. En heel veel, denk ik. Voor hem doet het er toe wat iemands vader en grootvaders deden in die periode. Ondertussen staat hij wel op zijn democratische rechten als individu. En los van alle familiebanden, wanneer hem dat schikt. Over moeders en grootmoeders heeft hij het niet ... Hij heeft ook een hakenkruis-tattoo. De verhalen die ik over hem gehoord heb zullen dus wel juist zijn. Een naargeestige sfeer in de keuken, ik ga niet meer. -hij woonde aan het drie landen punt met Brazilië en Argentinië, daar kunnen ze snel weg
De verhalen van Diga zijn vele opgewekter. Die gaan nooit over groepen van mensen die zich verdoken houden aan de ZW-kant van Paraguay. Diga is chief officer (choff), dat is een zeer ambulant beroep. 'k Kan hem moeilijk achterna hollen om te vragen of hij nog eens een vertelselke wil vertellen. Daar is die mens niet voor gemonsterd. Spijtig, want hij kan goed vertellen. Aan tafel ging het over een jeugdvriend van zijn ouders. Efkes hield ik mijn hart vast want het verhaal begint in WOII, of feitelijk vlak er na, toen er nog volop Amerikaanse troepen in Europa waren. De jeugdvriend van zijn vader sprak Engels en Duits en werd al tolk in dienst genomen door de Amerikanen. Hij leert een Amerikaanse kennen. Ze trouwen en hij vindt een job in de militaire sfeer, of in de diplomatie, of zoiets, iets met veel reizen. En wegens de bewezen diensten in Europa na de oorlog, is de Jeugdvriend met zijn US-echtgenote welkom op de Amerikaanse ambassades in de wereld. Dwz dat ze daar mogen logeren wanneer ze in dat land zijn. De koppels blijven bevriend. Er komen kinderen. De kinderen raken ook bevriend, want er werd samen op vakantie gegaan. Geen weekendje naar zee, maar safari's in Afrika, dat soort vakanties.
Op een dag, Diga was toen pas op de Zeevaartschool, krijgt hij telefoon van zijn vriend, de zoon van de jeugdvriend van zijn ouders. Ze waren in België en ze logeerden op de Shape (Nato hoofkwartier in Evere, toen). Of Diga zin had om naar Brussel te komen. Diga ging voor een weekend naar Brussel en maandagmorgen weer in Antwerpen, naar de Zeevaartschool, waar hij intern was. Dat was de planning. Zondagavond in Evere laat zijn auto het afweten. Zeer vervelend. Nu moest hij met het openbaar vervoer naar Antwerpen en op zondagavond zijn de bussen naar de binnenstad schaars. Hoe moest hij nu in een Brussels treinstation geraken? En bleef zijn auto dat een ganse week op de Shape staan? Hoe moest hij er volgende vrijdag aangeraken? Want hij kon op de Shape maar binnen samen met zijn vriend, hijzelf had enkel een tijdelijk bezoekerspaske. Kortom, plots zat hij danig in de knoei. Da's niks, zei die vriend, misschien kan ik wel vervoer regelen. Maandagmorgen is Diga naar Antwerpen gebracht in een wagen met chauffeur.
De wagen: een kogelvrije limousine met gefumeerde -geblindeerde-ramen en een Amerikaanse vlag naast de motorkap, groot genoeg om gezien te worden. De chauffeur: een grote zwarte militair (stijl bodyguard) in vol uniform. Diga in zijn uniformke van cadet en een sporttas met kleren voor de komende week. Voorbij het Centraal Station van Antwerpen ziet hij een maat van zijn klas sleuren met zijn tas, die jongen mocht meerijden. De chauffeur verbaasde zich over niks, hij had waarschijnlijk al gekker dingen moeten doen dan snotneuzen naar school brengen. Een chauffeur met klasse, want hij reed tot recht voor de hoofdingang, de ingang die enkel door de professoren gebruikt wordt. De jonge Diga zag het ineens niet meer zo zitten. Want op de trappen van de hoofdingang stonden capt West (de directeur) en een groep profs te praten en te bespreken. Ineens was de lol er af. Uitleggen in het Engels aan de Amerikaanse chauffeur waar de ingang voor de leerlingen was ging nog niet zo goed. Het was trouwens te laat, de chauffeur was al uitgestapt om het portier te gaan openen voor zijn passagiers. De chauffeur kreeg de tijd niet om rond de wagen te lopen. Capt West kwam vierklauwens de trappen af (en zo'n persoon van gewicht neemt dan vaart natuurlijk) en was de chauffeur een halve limo-lengte vóór. Ondertussen maakten Diga en zijn klasmaat zich alvast klein. Capt West opent eigenhandig het portier, Diga bleef zitten bibberen waar hij zat te bibberen. Capt West ziet niemand uit de wagen stappen en bukt zich om te kijken waarom het onaangekondigd hoog bezoek niet uit de limo stapt. Hij sloeg blauw uit toen hij daar twee ineengedoken cadetjes zag zitten. De chauffeur had intussen de sporttassen ergens vandaag getoverd en overhandigde ze aan de jonge heren, met een onbewogen gezicht, ernstig, alsof het diplomatieke valiezen waren. De jonge heren zijn naar de zijingang geslopen, nagekeken door capt West. De professoren keken de andere kant uit, naar de limo die weg reed. Dat voorval heeft Diga vier jaar achtervolgd. Telkens capt West zijn oog op hem viel zaagt ge hem denken 'van waar ken ik die ook al weer ...'
1997-05-25 ~ op zee
Donderdag heeft LM zijn been geschaafd in het machien. Een lelijke schram van 20cm lang en 1cm breed. Rauw vlees en veel bloed. Bloedstelpende watten er op. Mogelijk hebben we ze er wat lang opgelaten want de watten droogden mee de wonde in. Dapper & onvervaard en met vaste hand heb ik de watte er uit los gepulkt. Een halve flacon ontsmettingsmiddel er over en genezen maar. We zijn nu twee dagen en half plus zeven ontsmettingsbeurten verder en er wil persies geen korstje op het onderste gedeelte van de schram. Daar blijft het zo'n wak laagje kweeniwa ipv een droge korst.
Wat een geluk dat het op donderdag gebeurd is en niet op woensdag, want dan was dat ongevalletje misschien op rekening van de fuif van de dag tevoren geschreven en dan werden de feestjes misschien afgeschaft door het Hoogste Gezag. -alhoewel, capt DM fuifde zelf veel te graag En volgende maand moet ook nog een fuif mogen hè.
Gisterenavond vertelde choff Diga dat hij ooit eens een discotheek in Zwitserland is buitengegaan met in de zak van zijn jas een rol banknoten die niet van hem was. 30.000 Zwitserse frank -vandaag 28.367 €- In de taxi voelde hij persies iets zitten in zijn binnenzak. Hij schrok zich een hoedje toen hij zag dat het geld was. En zoveel. Iemand heeft hem achteraf aangeraden over dat geld te zwijgen in alle talen en nooit meer naar die keet te gaan. 't Moet in de vestiaire gebeurd zijn. En waarschijnlijk was het drugsgeld. Hij is eerst iets gaan drinken om te bekomen en daarna is dat geld twee jaar blijven stil liggen eer hij er iets dierf mee doen. Diga heeft nog meer van dat soort verhalen. We houden u op de hoogte.
Zondag vandaag. Wat staat er op het programma ... strijken misschien. Drie hemdjes. De moeite niet om naar de laundry te gaan. Het overzetten van de Gipsy Kings is gelukt. Met de handleiding erbij zou het sneller in orde gekomen zijn. Misschien wel van de tweede poging. Wie doet er nu een handleiding weg ... -drie jaar later is die wie toevallig aan het licht gekomen
10h: pfieuw, ik ben blij dat ik weer kan gaan zitten. Ik ben drie kwartier onderweg geweest om twee croissants te gaan halen in de keuken. In de traphal ben ik la Castafiore tegengekomen, de vrouw van cheng LdG. Zij vertelde iets over cysten in de borst en dat het vocht er uit weg getrokken wordt met lange naalden en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en mijn benen slap worden en ik zag plots zwarte vlekken voor mijn ogen. 'k Ben gaan zitten op de trap en ik heb haar gezegd dat ik niet tegen dat soort verhalen kan maar ik denk niet dat het doorgedrongen is. Madame est imbue de sa personne, doordrenkt van zichzelf, want ze vertelde verder en voort. Ik ben net niet flauwgevallen. Nu heb ik schele hoofdpijn, dat is voor de rest van de dag. 'k Zal haar eens leren computeren. Dan heeft ze concrete problemen en minder tijd om mensen te vervelen met privé-verhalen. Daarna was het gelameer van de ch.kok in de keuken. Ik nog altijd op mijn flauwe benen. 't Was weer zo'n verhaal met donkere schaduwen uit het verleden. Er is iets goor aan zijn manier van denken. Aan heel dat vent. Om niet goed van te worden. Schele hoofdpijn dus. Nu nog een stormke, dan weet ik tenminste waarom ik mij mottig voel. 'k Heb een beetje harpmuziek opgezet. Dat wil al eens helpen. Behalve vandaag dan. Het schip trilt. De CD-speler trilt mee en dat veroorzaakt ruis. Voor de Metallica's van LM zou dat niet eens opvallen, maar voor mijn harpmuziek is dat een ramp. Om nóg eens hoofdpijn van te krijgen. Vanmorgen was het nog zondag ...
En de stofzuiger doet het ook nog maar half. Dat was te denken hè, hij is al elf maanden in gebruik zonder papieren stofzakken. Dat kon niet blijven goed gaan.
Ziezo, nu heb ik genoeg gejammerd voor een zondag.
Daarstraks probeerde LM de afstandsbediening van de hifi efkes. De woonkamer van de cabine is luttele m², en we hebben een hifi mét afstandsbediening. Hyperchic dus. En plots knalde de gitaar van Mark Knopfler door de cabine, alsof de mensen van de brug de misthoorn naar hier binnen deden loeien ipv vooruit. Ik schrok nogal serieus en tot zijn verbazing kon ik er niet mee lachen. Van de knal was mijn glimlach buiten gebruik. Tijdelijk. https://www.youtube.com/watch?v=0fAQhSRLQnM , 05min56 (1978), https://nl.wikipedia.org/wiki/Dire_Straits ,
Dit is onze derde dag op anker in Korea en al twee dagen mist. Korea, iets gemist? Nee, Korea ietske mist! Potdichte mist, 'dense fog' in vakjargon. Want ik spreek nu ook al een beetje Meteo mee met de mensen van de brug. Warme lucht boven koud water condenseert en daar zitten wij, samen met alle andere schepen hier op anker, midden in. In die condensatie. En in het getoeter van al die misthoorns. We horen de andere schepen wel, maar we zien ze niet. Tenzij op de radar, hoop ik. https://nl.wikipedia.org/wiki/Misthoorn , En probeer zo maar eens in slaap te raken. Om de zoveel minuten toetert dit schip gedurende een aantal seconden en dan een ander schip en dan weer een ander enzovoort. Klaaglijk geloei eigenlijk. -199 decibel, op een lage geluidsfrequentie
Én Dames en Heren de Compaq doet het weer, hij is er bovenop! Tátáá!! Dank zij de goede zorgen van de Gibbe. Gibbe heeft zich in dat probleem vastgebeten als een bulterriër tot het opgelost was. Da's misschien een verkeerde vergelijking, het schijnt dat een bulterriër nooit meer lost, die moeten ze doodschieten eer die lost. Is dat waar? Goed, een gewone terriër dan. Nee, nu serieus, hij heeft er zo hard zitten op studeren dat LM met zijn ogen knipperde en ik hoofdpijn kreeg. Maar goed, de É kan weer, en de óó-kes ook, en de á-s. Da's allemaal Compaq. Toshiba heeft àà-s maar geen áá-s, en wel ùù-s maar geen úú-s. Ge zoudt zeggen ¿ wat is daar zo belangrijk aan? Als er een beetje wind staat, waaien en draaien die klemtonen en accenten toch de andere kant uit. Wel, ge zoudt er van verschieten waarvoor een mens die acentos agudos zoal nodig heeft.
En in feite hadden we drie problemen: het ene was bij WordPerfect, het tweede bij Windows en het derde probleem was ik met mijn gepruts. Over DOS spraken we toen al niet meer, met DOS was alles oké.
1997-05-17 ~ op anker, Yeosu, Korea
Gisterenavond heeft LM wat zitten Metallica spelen: koptelefoon inpluggen, anders heeft een koptelefoon geen nut, koptelefoon op zijn hoofd, anders heeft een koptelefoon nut noch zin en dan Metallica door die twee fijne draadjes jagen, recht naar zijn trommelvliezen. Met de voeten op den bureau, gewoon zitten genieten met de glimlach. Vanuit die comfortabele positie roept hij door dit cabinneke van enkele m²: POP, GEEF DE AFSTANDSBEDIENING EENS AUB. Stond het nog niet luid genoeg? Ik hoorde de beat tot op de seat. 'k Neem de afstandsbediening van het salontafeltje, 1m20 bij LM vandaan en plots valt mijn cent dat ík deze keer de knoppen in handen heb. Héhé. Hi. Hihie! Grijns, & héél efkes: zou ik ... nee. Chot, wat is macht een goor gevoel. 'k Wou de klank afzetten, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen.
Morgen rond 11h gaan we anker óp en rond 14h zouden we vastliggen. Tegen de kaai. Of we aan de wal mogen via de terminal zal capt DM direct vragen aan de heren Koreanen die aan boord komen. Als we niet over land mogen, als het over het water moet, kan/mag hij niet tussenkomen in de prijs van het bootje. Geen Welfarebudget. Voilà, weeral besparende instructies van die firma boekhouders in Antwerpen. Er zijn geen rederijen meer, il n'y a plus d' armateurs, il n'y a que des amateurs. Het kantoorpersoneel kan na de uren gaan en staan waar het wil. Het varend personeel niet! Of eerst 50 USD dokken voor het bootje. Dat vergeet die bende boekhouders wanneer ze ergens hangen of liggen te decompresseren omdat 'een-mens-toch-ook-wat-mag-hebben'.
LM en ik hebben voorlopig nog niks echt nodig van de wal, maar mensen die al langer aan boord zijn zouden eens wat landsfeer en landlucht willen. Stel dat we de mensen van 't kantoor eens een paar maanden in hun kantoorbuilding kunnen doen kamperen, dan begrijpen ze misschien wat het is 'zich flexibel opstellen naar gelang de omstandigheden', want "Het is besparing voor iedereen hè, wij voelen dat hier ook hoor". Dat zinnetje kunnen ze zuchten in alle toonaarden en zingen met hun ogen dicht, maar het oprecht uitspreken kunnen ze niet. Met een colloquium van 1 miljoen (± 25.000€) over het zeevarend personeel uit lage loonladen staan receptioneren en staan fluisteren boven een glas op een voetje dat het jammer genoeg noodzakelijk is het budget voor de Welfare te schrappen. En hoe erg zij dat wel vinden. En maar knikken samen en tegelijk over nog andere besparende maatregelen, de dorpslameren met een das aan. Consensus-addicts.
Hier en nu: geen vervoer naar de bewoonde wereld tenzij op eigen kosten. Op eigen kosten, voor mensen met een Kroatisch loon en een Filipijns loon? Pfioe. Huichelaars. De termijnvisie van het thuisblijvend personeel = de tijd die men nodig heeft om een fles champagne te koelen. "Allez, ja, nog eentje" op kosten van de besparingen.
'k Ga over iets anders beginnen want ik maak me zenuwachtig -en nu weer- en ik moet geeneens zelf aan de wal zijn.
Owee Mensen, het is al 00h10, in België 18h10. Nu ben ik er mee weg. LM ligt al uren onder het deken. 't Is een geel. Slaapwel.
1997-05-16 ~ nu op anker binnen de baai
De vervangers zijn al aan boord. 'k Heb hen gehoord in de alleyway. Nu de agent nog, want als er post gekomen is via de Franse rederij is hij de man die ze aan boord zal brengen.
Deze namiddag heb ik nog wat gepowerpoint: Tullepe. In het groot en in het klein, moeten er nog tulpen zijn? Wanneer een tekening af is vergroot of verklein ik ze nog eens enkele maten, en print een paar dingen, om te weten hoeveel iets mag verkleind worden zonder onduidelijk te worden op papier. Bvb: postzegelgrootte is te klein voor deze tulpen, er valt niet veel meer van te maken. Een mier zou wel kunnen, op postzegelgrootte. En een kakkerlak ook, maar hier zijn er (nog) geen. Mieren ook niet. Luchtpostenveloppen printen is een Groot Avontuur. De HP-printer wil ze wel tussen zijn rollen aannemen. Met ons eigen printerke (Canon) is dat andere koek, amai. Tiens, nu we dikkere luchtpostenveloppen hebben zou ik het nog eens durven proberen met de Canon, maar vandaag niet meer. En met de blauw-rode randekes van zo'n envelop houdt een mens rekening natuurlijk. Anders belanden de bloemen in de coulissen ipv op de scène. In de optie voor luchtpostenveloppen zit toch wel een formaat dat 7 mm smaller is dan de standaard zeker! Jawel. 155mm ipv 162mm. En de hoogte 125mm 114mm, maar het probleem zat niet in de hoogte. Dat verschil in breedte had ik niet nagekeken, en ik maar schuiven met linialen en hulplijnen en zoeken waar die fout van 7 mm toch zou kunnen zitten op het papieren gedeelte van de operatie, gesneden op het formaat van onze enveloppen, want een echte envelop waagde ik niet aan mijn probeersels. Dat stapeltje ligt veilig en wel in de schuif. en ik maar compeuteren met die computer. En weer nat van het zweet natuurlijk. Het was eerder power trainen dan power pointen.
17h50: brandalarm. "Fire in accommodation on level A" spraken de luidsprekers. Accommodation = het woongedeelte, het kasteel. Lever A is waar de gemeenschappelijke ruimtes zijn. De keuken is op dit uur in volle bedrijf, daar zal het wel gebeurd zijn. Eerst naar mijn verzamelpost, niemand. Nergens brandgeur ookni. 'k Ben de vervangers tegengekomen. We hebben een handje gegeven. Verder heb ik gewacht of er nog instructies uit de luidsprekers zouden komen. Niks.
Iets later hoor ik Gibbe in de trapkast zeggen :"Is dát accommodation?" Tegen wie hij dat zei kon ik niet zien. Degene die op het alarmpaneel gekeken had heeft ons naar het juiste verdiep gestuurd, maar dan wel in het verkeerde deel van het schip. Het alarm betrof het technisch gedeelte, helemaal niet het woongedeelte. En zo zou een brand zich daar rustig kunnen uitbreiden terwijl de mensen blussensklaar en paraat staan in het verkeerde deel van het schip. En veel later belegt de rederij in Antwerpen dan dure vergaderingen met internationale verzekeringsmaatschappijen hoe de brand zich kunnen verspreiden heeft terwijl iedereen wakker was en vliegensvlug paraat stond.
19h30: LM zei hier zojuist dat het level A, Accommodation AFTER, had moeten zijn. Een loos alarm ergen in de bovenbouw van de machineruimte. Het woongedeelte heet Accommodation FORE. Da's weer Koreaans Engels zeker, het bovendeks gedeelte van de machineruimte 'accommodation' noemen? Dus de bovenbouw van de machineruimte, het ketelhuis en de schouw, heten volgens de Koreanen niet meer engineroom, op dat alarmpaneel ? Ah. We zullen dat onthouden. En 't is maar dat we 't weten. Enfin, ik moet dat zo niet weten en gelle misschien ook niet, maar zun wel, de deckofficieren, de mensen die de bluswerkzaamheden moeten coördineren. En er zijn geen rechtstreekse verbindingen om vierklauwens van het FORE naar het AFTER te kunnen. Dat heeft ook zijn redenen natuurlijk: hou de risicozones gecompartimenteerd om een eventuele brand te kunnen isoleren.
1997-05-17 ~ op anker binnen de baai
Gisteren zijn Vic en Johan, de mannen van de rederij aan boord gekomen. Met hen heeft LM vorige zomer die zeven weken op de werf in Koje-Do gewerkt. Vic is een ancien van de Boelwerf in Temse. Hij werkt nog altijd hier in Korea, nu op een werf in Ulsan. Voor Johan geen Korea meer. Hier is het efkes genoeg geweest vindt hij. Hij vliegt nu zo'n beetje overal naartoe. Ze kwamen mee met de Koreanen van Samsung. Het schip is nog altijd onder garantie en er is wat 'geclaimd' geweest de afgelopen tien maanden. Het een en ander is vannacht nagekeken geweest. De hele ploeg ging deze voormiddag al weer van boord. Vic zal twee brieven voor ons posten, met een echte Koreaanse tember op, de andere brieven liggen al bij de Gibbe, om te posten in België. We hebben een dag langer op anker gelegen. Donderdag was een Koreaanse feestdag. Op de officiële planning die per telex aan boord toekomt stond niks vermeld over een feestdag (!) Waar staat die gasten hunne kop. Kassa-kassa, een schip een dag langer doen ankeren. LM denkt dat ze hier vliegende feestdagen hebben.
Enkele dagen geleden vertelde capt DM een verhaal over een vertrek van uit Zaventem. Het moet na '88 gebeurd zijn, want de story gaat over klerkske PV en die werkt daar nog maar sinds '88. Klerkske PV zou de vliegticketten naar Zaventem brengen en ook de ticketten voor de zeelieden die van het schip naar huis kwamen + de post voor het schip (de officiële post) en de post voor de bemanning (de privé-post). Vier dingen moest hij bijhebben : 2x vliegticketten en 2x post. Wel, de privé-post voor de bemanning was hij vergeten. "Zoiets kan al eens gebeuren hè" vergoelijkte hij zich tegenover het gezelschap zeemannen op Zaventem. Ik kan me hun donkere blikken voorstellen. Want bij hem gebeurt 'zoiets' de ene maand op de pare dagen en de andere op de onpare. Zo al gedurende 9 jaar. En toch houden ze hem?
'k Vertel dit efkes om te zeggen dat het niet alleen bij LM en mij is dat hij zulke stoten uithaalt. Het is dus niet zo dat wij twee hem zenuwachtig maken of op een of andere manier beletten te functioneren naar behoren, hij is van zichzelf regelmatig of constant in de war. En toch houdt de rederij dat specimen op kantoor ... ja, want aan boord zou hij een gevaar zijn.
Er schijnt een bescheiden lentezonnetje, het is nog te zwak om dat stuk staal waarop wij zitten op te warmen, laat staan het zeewater. In het machien is het friskes. LM draagt een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen over de temperatuur beneden hè: friskes. Aan deck is het warmer. Maar na 10 minuten heb ik het gevoel dat er voortgedaan moet worden. Er valt wel vanalles te bekijken hoor, maar er is voor mij niks te doén buiten, behalve kijken dan. En ik heb al zo dikwijls naar Korea gekeken. Heuvels in donkergroen, met op de hellingen akkers in bruin. Er groeit in dit seizoen nog niet veel op het land. Van hieruit gezien zijn de akkers maar een postzegel groot en zeg nu zelf, wat kan er groeien op een postzegel.
1997-05-18 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea
We liggen tegen de kaai sinds gisteren namiddag. Op de rotsblokken onderaan de heuvels zitten mensen te hengelen. Ze zijn met veel, want het is zondag. Ze zijn te ver af om te vragen of de vis bijt. Waarschijnlijk zijn het Koreanen. Ze zijn nog kleiner dan playmobielekes. Ja goed, van ver zijn alle mensen klein, en toch denk ik dat het Koreanen zijn.
LM is vrij tot 14h deze namiddag. Dan begint de STBY DEP, de standby departure, het vertrek. Van hieruit richting Singapore. 'Wekken om 13h50 - ongewoon uur - dus niet vergeten' staat hier in dikke rode stift op een papierke. Ze zouden hem niet laten slapen voor een standby hoor. En ik ook niet, het is te belangrijk.
Een zondag op zee is gewoonlijk een kalme bedoening, vroeger nog meer dan nu. En een zondag in haven was helemáál platte rust. Dat is nu wel anders. Teveel bedrijvigheid om nog voor een zondag te kunnen doorgaan.
'k Ga proberen of ik dit vóór vertrek nog geprint krijg. En of ik dit dan intijds gepost krijg. Nuja, gepost. Of dit nog intijds klaar geraakt om met de agent mee te geven bedoel ik.
Nog maar drie dagen aan boord en al kweeniwa bezoek gehad aan de deur van de cabine. Ik denk dat het komt omdat er nog iet of wat snit in mijn kapsel zit. LM zegt dat het komt omdat we het deurgordijn nog niet hebben opgehangen. Ik hou het op mijn kapsel, maar goed, ik zal het gordijn ophangen en kijken of het enig verschil maakt. Als ik nog twee maanden wacht met het gordijn is mijn kapsel uitgegroeid en zullen we nooit weten waaraan het gelegen heeft.
Het is tropisch warm. De zee ziet er uit zoals in de reisfolders beloofd wordt, blauw en rimpelloos. Zelfs de haaien zijn te tam om zich te laten zien. LM heeft al last van zijn huid en we zijn nog maar drie dagen in de tropen. Gelukkig hebben we niet uitgespaard op het gewicht van onze reisapotheek, we hebben genoeg bij om het te verzachten. De onvolprezen Calamine, in voldoende hoeveelheden. Verhelpen kan ook : naar koelere oorden varen. Daar wordt aan gewerkt, we gaan naar Korea.
Er is een klein mirakel gebeurd. En een anti-mirakel. In de bar lag een exemplaar van het Gallois Genootschap, dat is een vaktijdschrift voor mecaniciens ofte werktuigkundigen, zoals ze in het Gallois graag zeggen. In het tijdschrift stond een kleine luchtfoto van een schip dat me dit schip leek te zijn. Uit het bijschrift kon ik niet veel opmaken. 'k Heb dat fotootje uit geknipt en gedacht dat het nog vele keren zou van pas komen. 's Avonds is de Gibbe hier en ik vertel hem wat ik er mee van plan ben, verjaardagskaartjes, bvb. "Allez gij! zei Gibbe, dat schip is de Fina Europe, dat is drie keer te groot om voor dit schip te kunnen doorgaan." "Op zó'n klein fotootje?" probeerde ik nog, maar 't was al te laat. Mijn idee had er gelegen bij Gibbe. En ik erbij.
Dat wil dus zeggen dat ze me vorig Nieuwjaar in mijn gedacht gelaten hebben met de aankleding van de menuukes en me laten doen hebben, zo van 'jaja, 't is goed". Ipv te zeggen : "Eigenlijk is dat schip te groot, maar het fotootje is alles wat we hebben, dus: doe maar". Da's een hemelsbrede nuance hè. Of bestaan er zo geen brede nuances? Want nu twijfel ik aan alle afmetingen die er niet in cijfers staan.
In Singapore is de post per DHL vertrokken. Waarschijnlijk rechtstreeks naar de Franse rederij in Nantes. Dus niet verbaasd zijn als er een Franse potzegel op de envelop plakt, wij zijn wel degelijk hier en niet in Frankrijk. 'k Had gehoopt dat er een kleurrijke exotische zegel zou op komen, maar ge zult het met een gewone Franse moeten doen. Jammer. Binnen een week of drie, vier, monsteren twee Belgen af, zij zullen voor ons de post meenemen en thuis op de bus doen. Gibbe wordt dan afgelost door Luc, als Luc door zijn examen van kaptein is. Gibbe had Luc onlangs opgebeld om te vragen of het zo wat ging met de blokperiode. -het examen wil nog niet zeggen dat Luc al zijn promotie heeft, hij heeft het 'tikket', dat is alles. "Oh, bôf, goed, maar nu ben ik in de tuin aan het werken hoor", had Luc geantwoord. Niet dat Gibbe zoveel belang stelt in andermans carrière, maar Luc is een van de zeer weinigen die hem hier zou kunnen aflossen. En misschien wil Gibbe graag naar huis. Vandaar.
Het is veel rustiger nu we weten dat het eten tenminste eetbaar zal zijn. Hoe het smaakt kan ik nog niet proeven met mijn kunstgebit, maar het is eetbaar en dat is al wat. In feite is dat een minimum, en dat had de vorige kok -AO, de sjoemelaar- niet begrepen.
Het typtafeltje is terug in de cabine, sinds gisteren. Een nijvere ziel heeft het vernist tijdens ons verlof en al mijn pro memories weg geslist. Layout-gegevens en andere kleine onthou-dingetjes had ik op het houten blad gekribbeld, om niet telkens te moeten zoeken naar het vodje papier waarop dat zou kunnen staan. Gewoon aflezen van het tafelblad. Praktisch. Misschien niet esthetisch, maar wel zeer functioneel. Tijdens onze afwezigheid heeft iemand voor het esthetische gekozen. 'Als 't maar proper is'. Dat is ook een motto natuurlijk.
1997-05-07
Gisteren is er iets vreemds gebeurd met onze Compaq. Ineens ging hij verschrikkelijk traag en dat was deze keer niét omdat ik teveel programma's tegelijk had open staan. 'k Kreeg de ene foutmelding na de andere. Eerlijkheidshalve zal ik er maar bij zeggen dat ik in DOS aan het rondtoeren geweest was en dat is terrein waar toeristen zoals ik absoluut beter wegblijven. Vandaag is hij nog niet genezen. Op de Toshiba van de cabine dan maar. Zo'n rampen gebeuren natuurlijk om 16h45, een uurke voor LM gedaan heeft met werken, zodat ik nog koortsachtig in volle herstelmanoeuvres ben, badend in het zweet en foeterend, wanneer hij boven komt. We houden het gezellig ... https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS#MS-DOS_in_Windows
1997-05-09
Probeer aan een Toshiba eens uit te leggen dat een gedachtestreep geen splitsingsteken is. Twee dagen geleden heb ik daar mijn latijn willen insteken, flut, hij snapt het verschil niet, de sukkel. Dom machien. Enfin, beter een Toshiba dan een Compaq waarvan den DOS op vakantie is, want dat is daar een dooie boel.
Gisteren was het hemelvaart, een officiële feestdag. Een feestdag aan boord wil oa zeggen dat de mecaniciens een namiddag vrij hebben, dat er aan tafel wijn is en dat de capt 's avonds een wit hemd aan heeft om darts te spelen.
De ch.kok is van de kanten van Herentals en spreekt een beetje zoals Nonkel Jef van het feuilleton, en als Sabrina van de familie Backeljau. 'k Moest gisteren efkes in de keuken zijn en hij vertelde zo het een en ander. Hij woont al 7 jaar in Paraguay en hoe dat zo gekomen is, etc, enz. Ergens in een klein dorpke, hoog in de bergen, in het binnenland dus, zei hij. Ha ja zeker, want Paraguay -zoals Bolivië-heeft geen kust, dat is van de ene kant tot helemaal aan de andere kant allemaal binnenland. Hij vertelde dat daar nog veel Vlamingen wonen. "Jáa, zei ik, maar die weten goed waarom ze daar zijn hè, 't zal niet voor het schoon weer zijn dat die daar wonen." – neonazi's "Ja, zo zijn er ook" antwoordde hij. En ik herinnerde me een story over hem die ik nu niet op papier ga zetten, andere keer.
Gisterenmiddag zijn LM en ik een toerke aan deck gaan doen. In volle tropenzon? Bôf, ja, waarom niet. Toen we halverwege waren kregen we een tropenbui. Zonnebril nat en kledij ook. Toch maar eens aan bakboord gaan kijken of die orka's er nog waren. Niks. We zitten trouwens niet op hun route, maar een mens weet nooit hè. Er moest zo eens ene bij dit schip gebleven zijn. "Zijt ge zot?" vroeg LM. "Nee, nog niet" antwoordde ik in alle eerlijkheid.
Madredeus heeft hier al zeven keer opgestaan vandaag. Ik krijg er niet genoeg van. De CD 'O espìrito de Paz'. Om stil van te worden, vooral bij de nummers van 1 tot en met 14. Espìrito? -moet espírito zijn De Toshiba heeft geeneens een acento agudo op het klavier staan. De Compaq wel. Hoe moet ik nu mijn oefeningskes van Spaans doen? Opnieuw in potlood? Maar dan ligt de cabine weer vol gomsel! En we hebben maar ene gom bij! Allez, 'k heb weeral iets om over te jammeren. Misschien vind ik er iets op.
LM wist te vertellen dat het niet Luc zal zijn die de Gibbe zal vervangen maar Diga. Die kennen we nog van in 1990, op het schipwaar LM en ik mekaar leren kennen hebben. Eigenlijk vind ik het erg jammer dat Luc niet komt. Hij maakt zo geen spel van een faxke. Van Diga weet ik het niet dat blijft afwachten. Want er was weer iets met de fax hoor. Het is efkes wit geweest voor mijn ogen, van koleire.
'k Had een Radio Telex Letter om per fax te verzenden naar Oostende Radio, zij sturen het papier dan per post naar de bestemmeling. dat is een pracht van een service, zo kunnen we mensen bereiken die thuis geen faxtoestel staan hebben. Goed gezien van Oostende! Het was een tekening van narcissen en moet dienen voor Moederdag (Zellik). 'k Heb gelijk ook eentje gemaakt met tulpen, voor augustus, Moederdag provincie Antwerpen. -voor de moeder van LM Het juiste adres en de gegevens voor Oostende radio er op en huppekee, enkel nog gaan verzenden, intijds, dan ligt dat vrijdag in de bus. Aan mijn planning zou het dus niet liggen hè. En op volle zee hebben ze op de brug tijd om dat te verzenden, er is niet veel traffic. 'k Ging dat tijdens de wacht van de Gibbe verzenden, liever niet tijdens de wacht van Rébo, de kerieuzeneus, die van de ondersteboven fax.
Gibbe, 1ste stuur zijnde en dus officieel 'dagman' loopt hier toch wacht (08h-12h & 20h-24h), omdat er geen 3de stuur aan boord is. In de plaats van Pascal hebben ze een aspirante gestuurd en junior officieren mogen nog niet alleen wacht lopen, vandaar dat Gibbe het aan zijn been heeft: hij loopt weer wacht, en dat elke dag. 'k Kom om 17h30 op de brug en vraag aan Gibbe of hij dat efkes wil verzenden. Hij ziet dat het een RTL is. En toen begon het. Veel 'jamaars' en 'oeioeioeis' dus zal ik het verhaal inkorten. Het kwam er op neer dat de kosten die Oostende maakt voor het verzenden per post hier aan boord moeten opgezocht worden, om ze op onze rekening te kunnen zetten. Dat ging hij niet zelf doen, dat zou hij laten doen door de junior, door Marta wanneer ze terug zou zijn van tafel. (Heet zoiets delegeren of heet dat werk afschuiven?) En dat ik het blad maar op de brug moest laten liggen, dan zou de capt (capt DM hemzelve?) dat wel verzenden. Later. Wablieft? Privé-correspondentie laten liggen op de brug? Over mijn dood lijk.
Tiens, zei ik beleefd, zij het lichtelijk verbaasd, enkele maanden geleden hebben ze dat hier toch in orde gekregen, zonder dat er iets extra moest opgezocht worden? Oostende brengt alle kosten toch automatisch in rekening? Jawel, Oostende brengt de kosten in rekening bij het AAIC (Accounting Authority Identification Code), die instelling recupereert het bedrag van de rederij in Antwerpen en hier aan boord moet dat bedrag dan bij onze persoonlijke uitgaven gezet worden, zodat de rederij haar geld ziet. Pas op, het gaat hier over een kapitaal bedrag tussen de 30 en de 50 BF hè. -nu iets tussen 0,75 en 1,24€, volgens het Net Het transmissierapport dat hier uit het faxtoestel rolt geeft enkel het aantal minuten aan dat het faxen kost, dus enkel het eerste gedeelte van de kosten, maar niet de bijkomende verzendkosten die Oostende Radio zal aanrekenen aan het AAIC, die 30 of 50 BF. Volgt ge nog? Dan is het goed.
De rederij huurt bemanningsleden uit lageloonlanden, organiseert daarover dan een colloquium in een duur kasteel, met autoriteiten en hun entourage en beveiliging -een dochter van Aquino, als ik me goed herinner-iets dat een miljoen frank of meer gekost heeft. Maar een postzegel moet gefactureerd kunnen worden of het verzenden gaat niet door?
Ik herinner mij mijn verontwaardiging over dat colloquium heel goed. De locatie voor een bijeenkomst over besparingen was in kasteel Den Brandt, ten zuiden van de Antwerpse Ring, aan de overkant van het Nachtegalenpark en het Middelheimpark. Als ík iets over besparingen had mogen organiseren, dan zou dat in een zaal van het Internationaal Zeemanshuis geweest zijn, met als lunch voor elk een sandwich met hesp en ene met kaas, plus een tas koffie of thee. Wie een derde sandwich wil, of een pint : zelf betalen. Dát noem ik besparingen. Niet een uitgebreid buffet. En 's middags was heel het kantoor daar ook natuurlijk. Mee-eten, allemaal mee-eten. Een hyperdure bijeenkomst om te besparen op ... op het loon van de lagere bemanningsleden? Misselijk, zoiets.
Kom, dacht ik, geeft mij miljaarde diën telefon dat ik het gvd zélf aan Oostende vraag hoeveel een RTL-verzending kost. In augustus sta ik hier immers weer en dan moét het wel een RTL worden want dan is er geen andere oplossing dan een Radio Telex Letter.
De Gibbe : "Als we dat hier gereed leggen met de kosten opgezocht en al, dan zal de capt (capt DM? die houdt zich niet bezig met dat soort kleinigheden) maar als we dat niet eerst opzoeken, moet hij het zelf doen en dan springt hij zó hoog, want hij is al zenuwachtig genoeg, door al het werk dat hij heeft. (Spreek voor uzelf vent, gíj loopt al dagen zenuwachtig om een of andere reden) -later gesnapt waardoor En het verzenden ging niet door. Maar ik laat géén privé-post rondslingeren op openbare plaatsen zoals op de brug.
Ik weer naar de cabine. Aan LM verteld hoe de zaken er plots voor staan wat een RTL betreft en LM vindt het ook zeer vreemd. Waarom niet eerst de fax verzenden en de bijkomende kosten van een Radio Telex Letter dan achteraf opzoeken? Dat kan toch ook? Oké, de fax zal nu verzonden worden naar de winkel in Brussel. Da's niet mis, want nu mogen alle gegevens voor Oostende Radio er af en zo kwam er ineens een half blad vrij voor tekst. Goed. Dat zou vandaag dus in orde moeten komen. 'k Ben benieuwd of hij mijn blad nu nog eens zal proberen op de brug te houden. Nu staat er echt tekst op, nu is het helemaal privé-correspondentie : over het mooi weer, de zonneschijn, de blauwe zee en soortgelijke hoogst-vertrouwelijke mededelingen. LM besloot zijn graad eens te laten gelden, daarboven. -dat is bij mijn weten maar enkele keren gebeurd, in al die jaren vaart
1997-05-10 ~ op zee
De fax is verzonden. Om ietske vóór 20h. Marta was alleen op de brug -alleen?, als junior?- en zij heeft dat bericht in een wip verzonden. Geen woord over 'de capt zal dat verzenden', geen woord over de Gibbe, gewoon efkes zelf doen. Flinke meid. 'k Had de nummers van de winkel (Brussel) en van Laura (Limburg) op een dubbelgevouwen papierke staan. Als het toestel in Brussel af staat proberen we Limburg. Marta neemt dat dubbelgevouwen papierke aan en legt het omgekeerd op het plankje met het nummer van Limburg naar boven. Ik merk niks omdat ik de zijlamp (in de kaartenkamer) aan het vasthouden was want het schip trilde weer lijk zot. LM was op de routekaart aan het kijken en Marta wist niet dat ze naar het reservenummer aan het faxen was. Het blad rolt uit het toestel. "Hé, zegt ze, op uw papierke staat nóg een nummer?" Tja, dat had ik er moeten bij zeggen natuurlijk: als het eerste nummer de fax niet aanneemt, dan pas faxen naar het tweede nummer. Niks aan de hand volgens haar, ze heeft het blad nog eens verzonden naar het eerste nummer. Zo gaat de 'kaart' voor Moederdag zeker toekomen.
LM heeft al drie keer een winkelhaak in een broek van een blauwe overall getrokken. Niet dat hij acrobatieën uithaalt in het machien, de stof is gewoon te dun geworden. Van het zweten blijft de stof aan zijn lijf plakken en wanneer hij zich bukt schuift ze niet mee maar scheurt. Twee overalls zijn nog te repareren, de eerste is al opgegeven. Spijtig hoor. Het duurt bijna een jaar eer ze echt zacht zijn, maar tegelijk zijn ze dan ook al een eindje versleten. Zou dat in de handel te krijgen zijn, voor-versleten overalls? Of anders sponzen overalls, van Absorba. Maat 6 van Absorba betekent zes jaar, denk ik. LM zijn haar en baard zijn nu zo kort dat hij er jonger uit ziet, maar geen zes jaar. Nu zal LM de nieuwe witte overalls wel moeten dragen. Die zijn bij lange nog zo zacht niet maar wel sterk. Erger is dat er maar drie van zijn maat aan boord zijn en hij gebruikt er voor het ogenblik twee per dag omdat hij in de namiddag laswerk te doen heeft.
De vorige kok, de Filipijn AO, die nutritieve vandaal, heeft hier zijn contracttermijn niet uitgedaan. Hij is van boord gegaan in de States. Appendicitis. Hij kloeg al enkele dagen over buikpijn. Toen het schip in haven lag kon hij naar de dokter. Ze hebben hem daar maar gelijk gehouden want hij werd dezelfde dag nog geopereerd en kon dan later naar huis op herstelverlof. De mensen aan boord hebben zijn bagage gemaakt. Dat is de procedure.
Tijdens een (herstel)verlof kan een mens al eens wat boeken opendoen hè. Kookboeken bvb. Maar ja, een mens moet eerst aan boeken willen geraken natuurlijk.
16h40 : we hebben oefening gehad. Met capt DM wordt gechronometreerd op hoeveel tijd we op onze plaatsen in de lifeboat zitten. Paraatheid telt mee deze keer. Eindelijk! Het tweede deel van de oefening was voor de sterke mannen. Vandaag oil spill (olielek). Andere keren is het brandoefening. Vorig contract, met Luc als 1ste stuur moest ik met de hospitaalploeg mee, als hij gewonden in het scenario voorzien had. En dat vergat hij geen ene keer hoor! 'k Ben benieuwd of ik van den Diga ook mee mag wanneer we brandje spelen.
1997-05-14
Sinds maandagmiddag liggen we op anker. Mistig en kil is het hier. Regelrecht novemberweer. Waar is onze warme kledij? En wiens idee was het om die thuis te laten? LM heeft één dingetje met lange mouwen bij, en dat heeft hij geeneens nodig. Ik heb drie dingen met lange mouwen bij en gelukkig ook die grijs-witte trui. Zonder die trui vertrek ik niet meer. Nooit meer.
Waar heb ik me de voorbije dagen mee bezig gehouden. Efkes denken, met een verjaardagskaart voor Marta: vuurwerk van op een tankertje. Het vuurwerk komt uit Clipart en heb ik in Powerpoint omgewerkt tot er voldoende kleurengensters op het papier stonden, met daar onder een klein grijs tankertje. Dat was andere koffie, want dat moest in Paintbrush gebeuren. Een andere oplossing heb ik niet gevonden. Ziezo, blad bijna vol. Groetjes en tot schrijves.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Mr Goossens, de voormalige baas van de VRT (toen BRT en later BRTN) haalt herinneringen op uit een bewogen periode in het leven van zijn echtgenote en hemzelf, dit naar aanleiding van de uitbreiding van hun c'rona-bubbel.
En de tekst zit weer vol toespelingen en verdoken verwijzingen natuurlijk. 'k Heb de aflevering een aantal keren beluisterd en ik ontdek telkens iets anders. Zalig. Voor wie geen woord wil missen, luister, lees en lach : klank aanzetten en deiwt es op dees knoppeke, https://www.facebook.com/watch/?v=937199736694226 09min21
Ziezo we zijn er geraakt, aan boord. Alles is uitgepakt en we zijn maar één ding vergeten, omdat het niet op de lijst stond, en dat is het luchtfotootje van dit schip. Dat is hier goud waard, om met copiekes verjaardagskaartjes ineen te knutselen bvb. Deze maand is er al een verjaardag, van Marta, de junior officer van deck. 'k Ben in de bar eens gaan kijken of er al nieuwe exemplaren toegekomen zijn van het tijdschrift waaruit ik dat fotootje geknipt heb. De bar was op slot bedot, omdat we tegen de kaai liggen.
De vlucht naar hier was lang en ongemakkelijk. Dat was te verwachten. Bij het inchecken op Zaventem zei het medammeke aan de balie dat de plaatsen al gereserveerd waren voor ons. Awelawel! Wat een service van de rederij in Antwerpen! Toen bedacht ik ineens dat klerkske PV zich daarmee belast had en ik vroeg "Rokers?" Nee, natuurlijk niet. Klerkske PV had iedereen op niet-rokers laten zetten. Misschien kunnen ze bij Volksgezondheid iets met hem doen? Alhoewel, dan lopen ze bij Volksgezondheid massaal risico op acute aanvallen van migraine en voor Volksgezondheid is zoiets ook niet alles. We hebben nog intijds kunnen laten verplaatsen naar rokers. Onze medereiziger was BG (roker, maar anders geboekt), de zoon van capt LG, bijnaam Le Magnifique, met wie ik gevaren heb op schip 07. De allereerste capt op schip 07 was capt DM, hij deed daar zijn eerste reis als kaptein. Hij is nu 15 jaar ouder, ik ook. Hij is helemaal grijs, ik niet. -dank zij de keuze voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden?Hij heeft veel werk voor het ogenblik, ik niet (vindt men).
Van uit het vliegtuig hebben we mooie landschappen en spectaculaire wolkenpartijen gezien. Persies documentatie uit een boek van aardrijkskunde, meanders en delta's en ander fotomateriaal. -nu is dat dagelijkse kost op een aantal zenders, maar in '97 nog niet hè Voorbij Bangkok kregen we avondeten geserveerd. LM heeft er witte wijn bij genomen, twee flessen van elk een volle 10 cl. "Zoudt ge dat wel doen?" vroeg ik toen hij op het punt stond de tweede fles te kraken. "Sebiet zijn we er, het is warm en vochtig weer daar beneden, we zijn moe, de valiezen wegen zwaar ...", ik probeerde alle ellende die ons nog te wachten stond in één pak miserie af te leveren, "en stel dat we direct aan boord gaan, niet naar een hotel ..." "Daar ben ik nu voor aan het bidden" zei LM. Hij denkt aan alles. En in een vliegtuig boven de wolken bidden is hoogst efficiënt, want het agentschap ter plaatse heeft ons in een hotel ondergebracht.
Zaterdagnacht om 0h30 LT (dat was dan vrijdag 18h30 BT) is een chauffeur van het agentschap ons komen halen. We waren exact zes uurkes in het hotel geweest. Trek daar van af de tijd om te douchen en iets te eten en ge weet ongeveer hoe fit en uitgerust we waren. Niét. Onze bio-klok lag danig overhoop. Nu nóg : klaarwakker wanneer het niet moet en geen honger wanneer het etenstijd is. Binnen een dag of wat zou dat moeten bijgeklokt zijn.
Met het bootje naar het schip. Dat was a-von-tuur. Het schip was niet op het punt van afspraak. De schipper kon na lang gezoek radiocontact krijgen met de capt en wij waren heel opgelucht een paar bekende stemmen te horen op heel die donkere zee, al waren ze toen nog drie kwartier varen van ons verwijderd. We zijn de gangway op geraakt zonder accidenten. Misschien goed dat het donker was. Als ik de diepte niet zie heb ik geen hoogtevrees, niks. Gek hè. -en dat is nog altijd zo
De 3de mecanicien heeft ons geholpen om de bagage naar het kasteel te rollen. Op dat half-verlicht deck hoor ik ineens van bij de winch van de gangway : Hey, good evening! Ik gleed bijna uit van het schrikken. Die beleefde jongen heet Felix T, hem kennen we nog van schip 24 of 25. LM stond ondertussen te bespreken met AM, de 2de mecanicien die hem afgelost had en die hij nu vervangt, en AA, de Engelstalige Canadees van Roemeense afkomst. Zij moesten met het zelfde bootje mee, want zijn monsterden af. Als 'ancien' blijft over Rébo (die van de 'ondersteboven' fax). Hij noemt zichzelf ancien aan boord, maar vóór hem was er wel Lucien, le copain Canadien, die hij voor 't gemak efkes buiten beschouwing liet. Typisch Rébo. Hey, mijn lijf was misschien steendood moe, maar mijn hoofd was wel klaarwakker hoor ...
Met al dat was het 04h zaterdag en het schip vaarde direct naar Dumai (Indonesië), dwz dat LM direct een overall kon aantrekken en naar beneden gaan. Terwijl hij aan het werk was probeerde ik zo snel mogelijk uit te pakken, maar de Gibbe (choff) kwam goeiedag zeggen en de vrouw van cheng LdG ook. -toen had ze nog niet de naam La Castafiore (albums van Kuifje) Toen LM boven kwam was maar de helft uitgepakt en de andere helft lag zo ongeveer artistiek-nonchalant over de openstaande valiezen gedrapeerd wegens kleerhangers tekort. In januari waren hier nog een stuk of 30, zelf gekocht aan de wal. Zo van die dingetjes in geplastificeerde metaaldraad. Voor scheepskledij kan dat wel, is dat goed genoeg. Geen nood, Gibbe heeft er nog een stuk of 50 in zijn locker en we mogen daar een aantal van hebben. We hadden een blok marsepein bij voor Gibbe, proper verpakt en er op geschreven dat de versheidsdatum tot 05/12/'97 gaat. De marsepein moet dus niet direct opgegeten worden, maar dat zal nu al wel gebeurd zijn, denk ik. Als hij er twee seizoenen laat over gaan zou er eens gras kunnen over groeien hè. Of iets gelijkaardigs.
Die blok marsepein garandeert ons alvast Gibbe's bereidwillige medewerking ivm de accommodatie. Dat is een hele opluchting: ongeveer alles wat wij 'het gerief' van de cabine noemen is hier verdwenen. De glazen, onze zelf gekochte keukenhanddoeken waar met dikke stift '2nd eng' op geschreven stond, de vouwstoeltjes, het typtafeltje, de kleerhangers, het droogrekje voor klein wasgoed, onze zelf gekochte houten wasknijpers, de tweede set cabinesleutels, de aftrekker van de douche!, het rubber douche-matje !!, het was rose, maar toch, zo'n matje is gerief aan boord van een schip, het douchegordijn !!!, dat snap ik helemáál niet. En zo nog het een en ander. Ongeveer alles dus. Zucht. Onder andere het etui om de kleurencartridge van het Hewlett-Packard printerke in op te bergen. Ook heel goed gerief. De kleurencartridge kan niet uitdrogen als hij in een etui opgeborgen zit. Misschien en hopelijk zit dat etui mee in de Magic-Box waarin de Toshiba en het HP-printerke pendelen tussen deze cabine en die van de elektrieker. Ofwel heeft AM het etui uit handen gegeven, is het bij iemand van een ander departement terecht gekomen en zijn we het voor eeuwig en altijd kwijt. Zucht (2x). Het is om van te schreien. Toshiba & HP zouden voor het ogenblik bij de elektrieker staan.
Wanneer we uit Dumai weg zijn heeft de Gibbe wat meer tijd en zal hij zijn locker eens open doen en mag ik proberen een aantal spullen terug te vinden. Voor AM waren al die spullen misschien overtollige brol, niet Spartaans genoeg, hij is ex-para en heeft waarschijnlijk gans andere ideeën over orde dan wij. Het verbaast ons dat hij de linten en de plastieken wasknijpers tegen het schot boven het bureau laten hangen heeft. -dat had me al op een spoor moeten zetten Die linten waren een eigen vinding om paperassen aan op te hangen, misschien wat artistiek naar zijn zin, maar er is niks anders. Dat systeempje hangt er gelukkig nog, maar de rol lint is ribbedebie. Het pakje luchtpostenveloppen liggen er nog wel. Nu had ik juist verwacht dat die zouden op zijn. Met het pakje enveloppen dat we bij hebben komen we nu ruimschoots toe, denk ik.
Toen LM en cheng LdG uit het machien boven kwamen, moest er een glas gedronken worden, ter verwelkoming. Een Oud-Vlaams Scheepsgebruik, newaar. Over de terugkeer van de States naar deze contreien (feb/maart) wist cheng LdG te vertellen. Capt BJ (da's die die ge zelf in gang moet trekken) had vree weinig eten besteld en niks van verse groenten en fruit. Als excuus gaf hij dat het schip juist te laat toekwam om te bestellen of te vroeg moest vertrekken om het geleverd te krijgen na het lossen of laden of bunkeren -larie, een shipchandler levert dag en nacht- Enfin, het kwam toevallig nooit uit. Slappe smoes maar zuinige factuur weeral. Bier was er wel genoeg. Hoe toevallig. Enfin, dat zou er nog aan ontbroken hebben.
Zodoende zijn de valiezen onuitgepakt gebleven tot 's anderendaags. We zijn gaan slapen in de vroege ochtend. LM was direct vertrokken en ik ben wakker gebleven tot de wekker afliep. Wakker, maar niet uit eigen vrije wil hoor. Gewoon domweg klaarwakker. En er was die nacht een uur timeshift. Er is een uur tijdsverschil tussen Singapore en Indonesia. Dat wisten wij niet meer. LM kon om 07h (op onze wekker) nog een uurke blijven liggen omdat het maar 06h was (op de klok van de cabine). Dat uurke was welkom dacht ik. Hij had onze wekker niet gehoord, dus hoorde hij mij in de woonkamer ook niet rommelen en frutselen met schuiven en kastdeuren. Rond 07h was ik bijna klaar. De middag-chocolade ligt op zijn vaste plek. Heel die voorraad, die in de bagage zeer veel leek, ziet ge in de schuif amper liggen. Volgens onze berekeningen zou dit voor vier maanden chocolade moeten zijn.
Om 07h20 zijn we gaan ontbijten. We gaan nu weer ontbijten. Ten eerste omdat het brood met deze ch.kok eetbaar is. Ten tweede omdat er beneden geen hapje meer is bij de koffie van 10h en zonder ontbijt kan LM het niet trekken tot 's middags. Gaan ontbijten wil zeggen 's morgens vroeg al trappen lopen want hier is geen lift. Voor wie dat niet meer wist. Wij weten het nu al weer wel.
Per abuus zit er een liftsleutel in LM zijn pennendoos, voor 't geval ze hier ooit een lift zouden komen installeren -hoop doet leven We hebben 52 CD's en deze keer ook een koptelefoon bij. Zo kan LM de twee Metallica's en de drie Scorpions spelen à volonté en vollen bak, zonder dat ik daar moet van meegenieten. De CD's zitten in een reisverpakking. Dat spaart weeral plaats in de bagage. Weet ge dat we het deze keer met een valies minder kunnen doen hebben? De kleine valies is thuis gebleven omdat we geen winterkledij bij hebben. Het is járen geleden dat ik dat nog gedurfd heb, geen warme kleren meenemen. Als ze ons nu naar het zuidelijk halfrond sturen zitten we in de knoei, want daar wintert het voor het ogenblik. We zullen wel zien, zei LM. En ik hoop dat we het niet moéten zien.
Vandaag heb ik voor de eerste keer gewassen en het begon al goed. Donkergrijze vegen op een lichtgele T-shirt. Niet meer te redden. Waarschijnlijk is dat gebeurd op het bootje, op weg naar het schip. En toevallig is het een tint geel die ik wel mooi vind. Miljaardemiljaar! De laundries zijn omgewisseld. Wat vroeger de laundry van de matrozen was, is nu de laundry van de officieren en omgekeerd. Voordeel : de drooglijnen hangen er lager en ik kan overal bij. Nadeel : er is maar één droogkas ipv twee.
In de droogkamer hangt een vreemd model van kleerhangers, blijkbaar gemaakt op ambachtelijke wijze, nogal robuust van stijl. Wie is die goede huisvader die voldoende goed met hout overweg kan om kleerhangers ineen te knutselen. Mogelijk AA. De bar die hij vorig jaar december ineen gevezen heeft staat ook nog overeind.
Kermille, ik heb hier al twee keer visite gehad op één voormiddag. Gelameer aan de deur-step. Deze namiddag hang ik het gordijn voor de deur. Gelameer: exactement waar ik bang voor was, précisement waar ik schrik van heb. Over waspoeders nota bene. Persies of we hebben nog niet genoeg soapstories gehoord of gezien. En of ik een kleinigheid kwam drinken. Om 11h30? Om 11h45 komt LM van zijn werk. En daarbij, voor 'kleinigheden' (minder dan 8L) verplaats ik mij niet meer, dacht ik bij mezelf. Rationalisatie alom? Dan ook alhier!
14h: we vertrekken. Weg van Dumai, via Singapore naar, eh, Korea dacht ik. In Singapore bunkeren (=brandstof innemen) plus stores en proviand aan boord nemen. Dat zou rond 06h morgen vroeg zijn. Tegen dan moet deze brief geprint en verzendklaar zijn. Tijd zat. Om hier in Dumai nog te posten was ik luttele minuten te laat, de agent was al van boord. -hoe dikwijls is me dat overkomen? Alles naar de brug brengen en morgen gaat dat mee in de grote envelop met de agent in Singapore, zei capt DM. Brave capt.
De Gibbe heeft een beetje verteld over de zeven weken dat het schip aan de oostkust van Midden- en Zuid-Amerika geweest is. Heel efkes hebben ze geluk gehad, in Brasil vier dagen en tegen de kaai! Ergens in de buurt van Salvador.https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_(stad) Elke middag naar het strand, een glas met iets lekkers in en andere Braziliaanse faciliteiten. Voor de rest was er voor hen ook aan die kant van de wereldbol veel werk: om de drie of vier dagen óf lossen óf laden, met telkens de nodige standy en soms standby anker erbij én de omschakeling van zeewacht naar havenwacht. Zeer belastend voor het gestel allemaal. -en iedereen dééd dat hè, het werd als normaal beschouwd Aan deze kant van de wereld duren de reiskes ongeveer acht dagen, dat is een iets rustiger tempo, maar 't is elke keer aan de boei te doen. En zo is 't overal iets.
De boeken die in New Orleans hadden moeten toekomen, en waarvoor wij ons beste Engels van onder het stof gehaald hebben, om een smeekbrief te schrijven naar de plaatselijke Seamen's Mission, zijn niet toegekomen aan boord. Die mister Chris van Esso zou er voor zorgen, maar dat was dus noppes. We hebben niet genoeg Aktes van Hoop gebeden waarschijnlijk. Dit schip vaart nog altijd boekloos.
17h : LM zwiert hier zojuist een zwart vouwstoeltje binnen. Het typtafeltje hebben we ook al gelokaliseerd. Het is in gebruik in het CCR. CCR = Cargo Control Room, het lokaal van waar ze de pompen kunnen bedienen en de pijperijen in het oog houden, kortom: van waar de laad- en los operaties gedirigeerd worden. Maar dat wist gellie onderhand al. We krijgen het tafeltje terug, zei Gibbe, want voor hem is het wat laag. Tja ... 't is typtafeltje hè kameraad, lager dan andere tafels.
Ze hebben me goed liggen gehad bij Radio 1, vorige vrijdag. Bedrogen & bedot voelde ik mij. Er was geen uitzending van Nieuwe Feiten, want een vrijdag is misschien wel een weekdag, maar deze vrijdag was geen werkdag (1mei) ... Jahaa, zo kan ik het ook. En geen Nieuwe Feiten, dan ook geen Cronakroniek. Vandaar mijn ongenoegen. Maar het leed is geleden. Bijna. Een beetje toch.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
HUMO Waarover gaat 'De Itegemse Cronakroniek' eigenlijk?
PEETERS «Itegem is in ons rubriekje een beetje het dorp van Asterix en Obelix: die ene plek waar het coronavirus geen vat op heeft, dankzij de miraculeuze Itegemse Slok, een mengsel van het water uit de Nete en Hasseltse graanjenever, teneinde dat Netewater toch een klein beetje te verdunnen.
Nog over Itegem: ik heb ooit, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was om samen te wonen met je lief zonder getrouwd te zijn, samen met mijn Anneke - die tijdens het verschonen van de luiers onsterfelijkheid verwierf in 'Het leugenpaleis' als de gesjeesde quizkandidate Linda Kelchtermans - in de bungalow van een tante gewoond. Daar heb ik de Kempense tongval opgepikt. Maar nu komt er vanuit Itegem kritiek! Het moet niet zijn 'de Itegémse Sloek', zoals wij het uitspreken op de radio, maar 'de Itegóémse Sloek'. We kregen zelfs een telefoontje van de enige echte Cas Goossens, de ex-baas van de BRT en een hele lieve man. Hij zei dat hij heel blij was omdat we terug waren, en omdat Itegem nog eens in het zonnetje werd gezet. Om er dan aan toe te voegen: 'Het is wel Itegóém.' (lacht)»
HUMO Heb je onder het motto 'je weet maar nooit' al eens effectief zo'n Itegoemse Sloek geprobeerd?
PEETERS «Neen. Ik ben namelijk bekend met het Netewater en het is één van mijn grote nachtmerries om daar ooit met mijn zatte botten in terecht te komen. Dan denk ik dat je er nog erger aan toe bent dan met tien coronavirussen tegelijk. Hou het vooral stil, maar zelfs verdund met Hasseltse graanjenever is die Itegemse Slok volgens mij niet te zúípen.» fragment uit Humo, van Vincent Van Peer ~ 03/04/2020
Heeft bij Lange Sjarel de eenzaamheid acuut toegeslagen of is het de gewone gekte zoals we van Itegem nu gewend zijn?
Er ontbreekt ongeveer een maand in de berichtgeving tussen de laatste brief en deze fax. Hoe dat komt weet ik niet. Zijn de tussenliggende brieven verloren gegaan? Of heb ik de laatste maand niet meer geschreven? Dat zou me sterk verwonderen. Maar het zou kunnen.
1996-12-20, Zuid-Atlantische Oceaan
Rond 03/01 stoppen we efkes in Aruba om brandstof in te nemen. Misschien kunnen we daar posten ook. Rond 13/01 aankomen in New Orleans of Baton Rouge. Daar monsteren we af en zijn mogelijk rond 15/01 thuis. Maar van dat afmonsteren staat nog niks vast, dat moet nog bevestigd worden.
Vorige zondag hebben we orka's gezien. -dat was de enige keer in al die jaren hoor- Een stuk of vijf. Het was indrukwekkend. Met enorme rugvinnen. Toen ik de eerste vin boven water zag komen wist ik niet wat ik zag. Dit waren geen haaien. Dit was groter. Ene kwam zelfs half uit het water (speciaal voor ons?) zodat we de witte plekken konden zien en 100% zeker waren dat het orka's waren. Van pure verwondering en bewondering kon ik niet meer op hun naam komen en zei alleen maar stil tegen LM : "Kijk! Kijk!" Persies of hij keek zich niet de ogen uit.
In de voormiddag moeten er walvissen (bultruggen op weg naar Australië?) te zien geweest zijn, maar die hebben we gemist. We hebben hun trekroute gekruist. -op de brug weten ze zulke dingen, over allerlei trekroutes, maar ze zullen eens niet iets laten weten hoor
Mr Goossens valt maar ineens met de deur in het huis van zijn ellende. En Mevr Goossens is rechtstreekse oorzaak én aanleiding van die ellende door haar nuancerende nuances, hoewel muziek toch de zeden verzacht ...
Het verzoeknummer van een ontredderde Mr Goossens : Gram Parsons & Emmylou Harris, 1973/1974 (In welke fase van uw leven waart ge in die jaren? Wat hield u bezig, toen?) https://www.youtube.com/watch?v=6ivVJzGgcq0 03min41
Met hieronder de tekst, om te volgen terwijl de muziek speelt :
Love hurts / Love scars / Love wounds and marks Any heart not tough nor strong enough To take a lot of pain, take a lot of pain Love is like a cloud, it holds a lot of rain Love hurts / Ooh love hurts
I'm young / I know / But even so I know a thing or two, I've learned from you I've really learned a lot, really learned a lot Love is like a stone, burns you when it's hot Love hurts / Ooh love hurts
Some fools think Of happiness, blissfulness, togetherness Some fools fool themselves, I guess But they're not foolin' me
I know it isn't true / know it isn't true Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh love hurts
Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh, love hurts
Zojuist heb ik de vorige brief in print gezien. Griewele gruzele hekel heb ik aan dit soort dingen : de even en oneven bladzijdes staan verkeerd afgedrukt, een deel van de brief staat in lettergrootte 10 en het moet 11 zijn, en er staat een t te weinig. Achter een d. Dat laatste ligcht aan mey, maar voor de rest mis ik WordPerfect verschrikkelijk. Ge zoudt nu zeggen hè: ze heeft weken lopen jammeren dat ze bij LM in Korea wou zijn, nu is ze elke dag bij LM en nu doet ze wéér of ze een arm kwijt is.
Pover hoor, een arm. Is dat alles dat gelle kunt verzinnen? Ik ben regelrecht en effenaf mijn tweede paar handen kwijt! WP zou me hoogstens een paar dt foudten per bladt laten schrijven maar zou me nooit even en oneven laten verwarren. Kan het even! Bij WP kan het even. Én oneven. Geen druk gewissel van geprinte zijdes en de printer in het oog houden en bij blijven of de melk kookt over. Chot, wat is Works een primitief gedoe ... (zo denk ik er momenteel over, morgen weer anders)
In feite zit ik hier te wachten tot ze LM wakker bellen. Voor mij moet hij er niet uit, maar wanneer ze bellen wil dat zeggen dat de standby begint. En als de standby begint dan gaan we tegen de boei of tegen de kaai en dan komt de Belgische 2de stuur misschien vanavond al aan boord en misschien heeft hij dan iets bij voor ons. Post bvb. Iets waarvoor LM niet echt uit bed moet, maar voor de standby natuurlijk wel. Jammer, hij ligt zo goed te slapen. 't Is toch altijd iets hè ... Aan de trillingen van het schip te voelen varen we zeer traag. Misschien nog geen dead-slow maar toch mucho very slow.
Voor middernacht kon het schip (of wou capt BJ?) niet binnen gaan, het is nu 23h. 'k Zou beter nog wat Spaans doen. Gisteren heb ik een herhalingsoefening gedaan over ser & estar en ik had 0 fouten, zonder piepen. Gezien? Núl fouten. 'k Heb wel eerst twee volle dagen ser & estar zitten herhalen, om die 15 oefeningen te kunnen doen zonder fouten, en da's de luxe van tijd hebben natuurlijk.
¿ Sabéis ? Hay un punto de interrogación Español en este tectlado. 'k Moet er wel via een omwegje naartoe. Maar het is er. Een ¿. Tof hè. Oei, tof, da's geen Spaans. Tov is dinges, is Jiddish.
MS-Works staat op de laptop van de cabine, de Toshiba. Da's die laptop met dat klein schimmelgroen gedoetje daar in het midden. Een stroef bedieningsstickje ipv een vlot rollende trackball. -zie bijlagen onderaan: was van een muis in '96 al sprake in de handel? Het kan ook in het vuurrood of in het knalgeel, voor wie dat wil. Enkele dagen geleden heb ik de reserverubbertjes gevonden in de uiterst linkse kast. Rood dan maar. (Allez zeg, is 't nu nog geen middernacht)
Op de Toshiba doe ik enkel nog het hoogstnodige, ttz het werkboek van LM. Dat wordt in MS-Word gevraagd, omdat de Franse rederij daarmee werkt. Daar kan ik inkomen. MS-Word is sterk goed gerief, bijna zoals WordPerfect. Maar die Toshiba hè ... Moet dat ding nu echt zo'n rammelklavier hebben? Na een lijn of vier krijg ik de indruk dat iemand met beukenootjes mijn getyp aan het naspelen is. De eikel die dat ontworpen heeft. Wachtwa, beukenootjes, eikel ... 't is herfst. Thuis. Hier is het geen herfst. Vanmiddag een toer aan deck gedaan. Mooie zon, kalme donkerblauwe zee met kleine rimpelgolfjes, heldere droge lucht, scherpe horizon. Toeristenweer. Aan bakboord stond een klein beetje wind van de vaart van het schip. Dachten we. Kortom : zalig. Op de voorpiek was het grandioos. We zijn terug gekomen langs stuurboord. Er was geen zuchtje wind aan die kant en de hitte sloeg gewoon uit het staal omhoog. Dat het deck heet was wisten we dan gelijk en dat de zon brandde voelden we na enkele meters.
Het verschil tussen de loef- en de lijzijde van een schip was op slag duidelijk. En waarvoor zonnecrème dient ook. We waren verbrand in een minimum van tijd, 7 minuten in loodrecht zonlicht.
1996-11-25 ~ op anker, Singapore
Inspecteur J-MP van de Franse rederij is aan boord en hij had post bij. Een brief van Ma (20/11) en vandaag is die al hier. En een bruine envelop van Laura, bij de Franse rederij toegekomen op 14/11. Vanavond pas komt Rébo uit Antwerpen toe, de nieuwe 2de stuur. We zijn heel benieuwd wat hij zal bijhebben.
Vandaag urinetest, om drugs en alcohol op te sporen. 'k Moest ook meedoen, zijnde opgeschreven als crewmember, niet als passagierster. Ongeveer 1 cm in dat bekertje, da's wel genoeg, dacht ik. Denkende aan de zwangerschapstesten van ooit de Pool der Zeelieden en dan later van Mediport. Onee, dat bekertje moet halfvol, zei die meneer. Wablieft? Een halve emmer? Niks aan te doen, hij gaat hier niet weg voor hij van iedereen voldoende pi gehad heeft. Wat een job heeft die man. Daarom heb ik anderhalve liter water gedronken, mijn maag doet pijn en ik voel me halvelings misselijk van die druk. Verder niks. Dat is het enige resultaat. Efkes wachten. Efkes? "In een koude plaats gaan staan" zei hij toen. Ja salut, 'k zal een beetje gaan staan koekeloeren in de koelkamers en iets opdoen zeker ... Daar komen hoogstens hoofdpijn en zakdoekenwerk van. Mijn nieren zullen wel uit zichzelf in gang schieten. Met de airco in de cabine is het hier in de cabine ook al frisjes. Dat moet voldoende zijn. Misschien zou ik iemand kunnen gaan zoeken die hele goeie moppen kent, want hard lachen wil ook al eens helpen, als ik me goed herinner.
'k Had gedacht dat LM het lastig zou hebben, want hij produceert niet zomaar urine op commando, zelfs niet wanneer het vriendelijk verzocht wordt. (en wij met drieën aan de deur stonden cheeren, de verpleegster van de Pool, de secretaresse van de medische dienst en ik) LM is er al van af, het ging direct. En nu zit ik hier te wachten op enig fysiologisch gebeuren. Daardoor doe ik die man beneden ook wachten.
11h49: ziezo, hij heeft het opgegeven. Plots was de 2de cm al genoeg. Een halve beker was niet meer nodig. Het is bijna etenstijd, hij zal honger hebben. 'k Moest zeven handtekeningen zetten en ik mocht weg. Achteraf pas las ik op het kaartje dat er een strikte procedure moet gevolgd worden en dat men de twee bekertjes (twee?) niet uit het zicht mag laten gaan tot ze verzegeld zijn en tot men het codenummer in handen heeft. Jawadde, zo is dat hier niet verlopen! Toch niet in mijn geval. Mijn bekertje heb ik daar twee keer alleen gelaten. De eerste keer om zes glazen water te gaan drinken en de tweede keer drie glazen.
19h45: de nieuwe 2de stuur is aan boord. Hij had post bij. Een dikke bruine envelop van WdL&Co met de nodige kranten voor LM. Wij blij, zeer blij, helemaal blij. Onze dag is weeral goed.
1996-11-18, 13h50 ~ vannacht vertrokken uit Yeosu, Korea
Hôôô-lááá! We rollen vreselijk. We varen zonder lading, dus enkel met ballast en het schip danst gelijk een ballon op het wáááh-ter. Rond 10h is er een enorme zwiep geweest, toen verschoof dit typtafeltje zelfs. Gewoonlijk geeft het mee met het rollen van het schip. LM heeft dat zo voorzien, het is er op gebouwd ... eh, ja hoor. -een typtafeltje mag lichtjes wiebelen, het tafelblad blijft dan horizontaal en stabiel wanneer het schip rolt
De mensen hadden coffeetime, er was dus niemand met zware stukken of gevaarlijke toestellen bezig toen het gebeurde. Hoe de keuken zich gehouden heeft weet ik niet, 'k ben niet gaan kijken want hier in de cabine was teveel tegelijk gebeurd: vanalles tegen deck geslagen. 'k Heb dat opgeruimd, vastgezet en nu ga ik mezelf vastzetten.
1996-11-20
We zijn aan het zuidelijk punt van Taiwan. Van de Oost-Chinese Zee zijn we af, hopelijk voor lange tijd. Nu nog de Zuid-Chinese Zee en binnen 4 à 5 dagen gaan we langs Singapore, ook voorlopig de laatste keer, hoop ik. Misschien binnen een jaar of tien. Daág! We wanna bee in Amerricaaa! -toen nog wel, vandaag niet meer, eigenlijk al lang niet meer In de buurt van Singapore zouden we twee laadhavens doen, wist LM van Tom V. Tom V is een junior mecanicien, de nieuwtjesmachine van het schip. Met capt PM hadden we geen nieuwtjesmachine nodig, hij was zelf de gazet van 't schip, nog een titske erger dan Tom. In de graad van kaptein heet zoiets natuurlijk 'een communicatieve persoonlijkheid'. Ma schreef dat hij er een vriendelijk bazeke uitziet op de foto. Awel, da's juist, een klein vinnig, vriendelijk kapteintje. -dat 'vriendelijk' hebben we 2 jaar later moeten herzien
En misschien, héél misschien, kunnen we in een van de twee laadhavens aan de wal. We hopen. Waarvoor was het nu weer dat we absoluut aan de wal wilden? De 2de stuur, Lucien-le-copain-Canadien wordt daar ergens afgelost door een Belgische 2de stuur. Jochei een Belg! Niet dat we iets tegen andere nationaliteiten hebben, het steekt hier op geen nationaliteitje meer, maar een Belg is iemand die op de rederij in Antwerpen zijn vliegticket gaat halen en gelijk de post meebrengt, in geval daar nog iets zou liggen voor dit schip. En in geval dat klerkske PV er aan denkt die post mee te geven, natuurlijk. Iemand die van uit Dubrovnik of Montréal vertrekt passeert niet efkes bij klerkske PV om de post op te halen. Vandaar: Jochei, een Belg! En de inspecteur vertrekt van uit Nantes en brengt de post mee die via de Franse rederij verzonden werd. Het kan niet op.
De nieuwe 2de stuur heet RéBo, is geboren in 1950, die is dus 46 jaar. Nog 2de stuur op 46 jaar? Ja, dat zijn 'seconds de carrière'. Zo zijn er een paar. Mensen die hun graad oké vinden en verder geen promotie willen maken. Bij de mecaniciens ook. Nu vermoed ik vagelijk dat ik RéBo ken van op een vorig schip. Áls het dezelfde is. De leeftijd zou kunnen kloppen. De voornaam ook.
De zee is veel kalmer dan eergisteren. Feitelijk was het gisteren al beter. En het wordt opnieuw warmer natuurlijk. LM & ik zaten zo eens de vooruitzichten voor de oversteek naar de States te bekijken op de wereldkaart en ik dacht verdorie, we gaan schuin door de tropen, niet dwars. Dat betekent weer zoveel dagen langer hitte in het machien (en aan deck). Weeral zeer oncomfortabel werken voor de mecaniciens en voor de 2de in het biezonder, want da's diën toffe. En toen... onee, afgrijzen! In het zuidelijk halfrond is het nu volop zomer ... dat betekent 40 dagen hitte voor de mensen en voor mijnen toffe in het biezonder. 'k Knipperde wat met mijn ogen, dat hielp niks. Het zuidelijk halfrond bleef liggen waar het lag. We zijn vandaag de subtropen in gevaren vanaf nu kan het alleen maar warmer worden tot in de tropen-hitte, daar voorbij gewoon lastig-warm voor heel de periode dat we de middagzon in het Noorden hebben. En dan weer de tropen in. Tot begin januari wort het dus niet meer frisser. Zo is dat. De States, ja, maar aan welke prijs weeral.
1996-11-21
- Waarom ligt dat boek hiér? vroeg LM. - Omdat het uit is. Uitte boeken leg ik daar. Het boek van Connie Palmen is uit. 'k Wou er zuinig op zijn en trager lezen om er langer mee toe te komen, maar dat gaat niet. 't Is gelijk dansen. Trager dansen dan de muziek om het plezier langer te laten duren, dat gaat niet. Zo geeft ook dit boek het tempo aan. Gelukkig kan het herlezen worden. Met een tijdje tussen. Eerst herkauwen. Wat er zo goed is aan het boek : haar foto, om te beginnen. Haar haar is een slordige bos die met wat gel & andere kunstgrepen voor kapsel moet doorgaan. Dat schept een band. Het boek : zelf lezen. We hebben op 18/11 en 19/11 een fax verstuurd. Op 20/11 had LM via cheng Leu al echo's gehoord van de commentaar van capt BJ. "Twéé faxen op twee dagen" Geen rechtstreekse bemerking hè, maar viavia. Capt PM is nog geen maand weg en het gefezel begint al. 't Heeft lang geduurd. Volgens Luc ging het over iets anders. Dat weet ik nog zo niet. Begin dit jaar -schip 26- hebben we tussen Portugal en Noorwegen capt BJ toch ook zelf in gang moeten trekken, of zo goed als. -da's een verhaal apart, ik moet het nog inlassen
We hebben een CD van Tom geleend: 'de Perschefs'. Met een sketch van Denoyelle en nog iemand, een vrouwenstem. De sketch gaat over Marlène de Wouters en Jan Theys in een proefopname voor de nieuwsuitzendingen. Miljaar, zoals die twee er door gesleurd worden ...
We zitten117° Oost en 16° Noord. Iets boven Manilla, de Filipijnen. Witloof vanmiddag! Waar gaan we dat schrijven !?! <-- hierzo, op het begin van deze lijn gaan we dat schrijven
1996-11-23
108° Oost en 07°Noord. Nog efkes en we gaan de evenaarsgordel in. Hel. En voor lange tijd.
Voilà! Er moet nu ook al permissie gevraagd worden om te telefoneren. Dat weet LM van Tom en die weet het van Wojtek, de Poolse elektrieker. Zo gaat dat hier tegenwoordig, niks nog rechtstreekse berichtgeving van de bevoegde persoon (capt BJ) naar de betrokkenen. Met dat wonder van communicatie en sociale vaardigheden zitten wij dus opgescheept. Deze capt is 250 jaar te laat geboren. Lakeien die zorgden voor geruchten in de wandelgangen zijn al lang afgeschaft. We zijn met te weinig, er is teveel werk, wie wandelt er nu nog door de gangen? Niemand. Voor communicatie in de mess dient het prikbord. En de intercom, als het snel moet gaan. Maar ja, onpopulaire maatregelen deelt capt BJ niet mee met openheid, laat staan dat hij zijn handtekening zou zetten onder een bericht voor het prikbord. Resultaat : de berichtgeving gaat enkel nog viavia.
Straks vraagt hij nog waarom ik tot acht omslagen per haven verstuur en moet ik open omslagen afgeven, zoals in een pensionaat van de jaren '60 en vroeger. - Mais, wat schrijfde gij toch altijd? - Well capt, da's mijne basso continuo. (voor het geval hij zoiets rechtstreeks zou vragen natuurlijk)
Sinds hij aan boord is geeft ik geen brieven meer af als na aankomst de lokale autoriteiten nog niet in de managementroom aanwezig zijn. Zij krijgen mijn brieven rechtstreeks in handen. Met capt BJ leg ik ze daar niet meer de avond tevoren gereed. Sinds de dag dat hij aan boord is al niet meer. Geen fiducie. Er waren ooit al genoeg vreemde toestanden, met 't pastoorke -het vermaledijde schip 25- en capt JvdM -schip 26, de eindejaarspost vergeten mee te geven met de agent
Daarstraks veiligheidsoefening gehad. Het is dus zaterdag. Eerst videofilm over oil spill, (archiefbeelden over olie op het water, grote olievlekken en kleinere, regelrechte rampenbeelden) en over de te volgen procedures wanneer een oil spill zich zou voordoen. Oil spill = olie-lekkage-met-pollutie-gevolgen-en-boetes-navenant. Wat de juiste vertaling van oil spill is, weet ik niet. https://nl.wikipedia.org/wiki/Olievlek
Engels is zo compact en glashelder, dat ik me afvraag waar het volgende misverstand vandaan komt. Als het niet zo pover en zielig was zou ik er kunnen mee lachen. Binnen enkele jaren misschien, wanneer het verhaal de legendes vervoegd heeft. Eerst moet er weer iets ergs gebeuren zeker? Na de videofilm volgde de praktijkoefening. Het scenario van de oefening (de briefing) wordt gegeven in de Cargo Control Room. (CCR) Deze keer deed Luc de briefing zelf. Er zou een olielek zijn aan deck, op plaats X, en vandaar zou heel de oefening beginnen. De matroos van wacht zou alarm geven. De matroos in kwestie (Romeo) heeft een walkie-talkie. - over die Romeo-met-ego later eens
De manifold is de koppeling met de wal, langs waar een tanker lading neemt en lost, de navelstreng van het schip, een station halverwege het schip, ge kunt er niet naast kijken.
In de CCR staan we daar zo'n drie minuten te wachten, er komt geen alarmbericht. Zo kan die oefening niet starten natuurlijk. Luc roept Romeo op en vraagt of alles daar oké is. "Yes Chief, antwoordt die knuppel, everything OK." 'Altijd met twee woorden spreken', heeft zijn moeder hem geleerd.
Gefronste wenkbrauwen in de CCR, er was gezorgd voor een waterlekje, dat was de simulatie van het olielek. Loopt dat water dan niet? Een paar seconden later roept het genie van wacht op naar Luc: "Uitgezonderd hier een klein waterlekje." Ik beet op mijn lip. Wat had hij gedacht, dat we met ruwe aardolie zouden oefenen in een spuitdiameter van 50 cm? Had hij zich niet afgevraagd waarom hij in volle zee aan de manifold moest gaan staan met een walkie-talkie, zoals in haven? 'Beleefd blijven' heeft zijn moeder hem geleerd: ook, zelfs en vooral wanneer de bazen wat eigenaardig doen.
Simulatie heet dat, heren Flippo's. En simulatie dient voor drill, drill dient voor safety en safetydrills geven een kleine garantie op security. Dat begrijp zelfs ik wel en ik heb nog nooit aan de manifold of aan deck gewerkt. Wanneer nu in een van de volgende havens zich een olielek zou voordoen, dan slaan de Flippo's van wacht geen alarm zeker? Want het moest 'die zaterdag' toch in geval van wáter, volgens de Europese bazen. En wat doet ge dan als rechtgeaarde Filipino? U aan de orders houden & vooral Beleefd Blijven. -en doen of ge het begrepen hebt, dat is het 'veiligste'
De rederij in Antwerpen kan fier zijn op haar internationaal concurrentiële positie dank zij bemanning uit de Derde Wereld. Antwerpen, 't is tegen u hoor. Er moet eerst weer iets ergs gebeuren zoals met rampschip 25 zeker?
1996-11-24
Vannacht zouden we aankomen om te laden. Het is prachtig weer. Buiten. Of we tegen de kaai gaan of aan de boei zullen laden staat nog altijd niet vast. En de tweede laadhaven zou Dumai zijn, waar ze met de fietstaxi's rondrijden.
Voor wie het interesseert, we zitten op 105°05' Oost, 03°05' Noord. Pal in de evenaarsgordel. Singapore houdt een andere lokale tijd aan dan de buurlanden. Waarom en hoeveel verschil, weten we nog niet.
Verder zijn hier aan boord de beleefdheidsformules aan het wegvallen. De sukkels van dienst (cheng Leu) + (capt BJ) volgen de procedures niet meer. Het machine-departement is op menselijk vlak een zootje aan het worden waar capt BJ met dunne lippen in een brede smile zit op te kijken.
Incrowd diseases, de mentale kwalen van een te afgesloten groep. Dat belooft voor de oversteek van 40 dagen naar de States hè. Dat wordt dan een collectieve neurose? Zij die niet neurotisch meekunnen worden depressief, de rest floreert. Een scenario uit de jaren stillekes. Naar de States? Jawel, maar aan welke prijs weeral.
Vandaag zijn LM en ik vier jaar getrouwd. Dat wordt niet gevierd omdat wij een andere datum aanhouden, maar had ik Word Perfect nog kunnen gebruiken, dan had ik vandaag een kokarde voor hem gemaakt, omdat hij het officieel al vier jaar met mij volhoudt. Dat is een olympiade. Volgend jaar heet het een lustrum, dat klinkt nóg deftiger.
Gisteren zijn we op de monkeybridge naar het slecht weer gaan kijken. We hebben ons stevig vastgehouden natuurlijk, want ge zoudt daarboven van uw sokken waaien. Warme wind. En prachtig machtig weer. Het schip ploegt zich door elke waterberg. Die verandert wanneer het schip er door moet in een turkooise muur, bovenaan afgewerkt met wit kantwerk van schuim. Dan dondert de turkooise muur op de voorpiek en stuift het wit kantwerk tot voorbij de twee cargokranen. Dan is 'het' weg. Watermassa's aan deck. Waar zijn de spuigaten, ha, daar. Want een paar tellen later herbeginnen we, dan is de volgende waterberg er. We stonden daar een beetje à la Turner, tussen Wolken en Water. William Turner, niet Tina.
Door het slecht weer zullen we pas 16/11 in Yeosu (Korea) zijn, daar lossen, in China gaan laden en hup & away naar de States. Langs de Kaap (Z-Afrika), vertelde Lucien gisteren. Langs Suez zou de kortste weg zijn, maar die passage is verschrikkelijk duur, zei hij. Langs Panama is het iets minder kort, maar ook duur, zei hij ook. Daarom langs de Kaap, dicteert de rederij. De capt zat ja te knikken, 't zal dus allemaal wel juist zijn.
Eerst nog efkes een Singapore Passage om te bunkeren en stores & provisions aan boord te nemen, de resterende post in ontvangst te nemen en de mensen daar te zeggen dat ze hartelijk bedankt zijn voor alle goede zorgen maar dat we nu toch écht weg zijn hoor. En of ze nog efkes de laatste brieven willen posten, nu we daar toch zijn. Maar da's voor binnen een week of drie, grof geschat.
'k Ben in een pocket begonnen over de kruistochten. Beschreven door mensen uit die tijd maar dan van de 'andere kant', kwestie van eens een andere klok te horen luiden. Jawadde. 't Is de moeite. Onze godvrezende voorvaderen waren doodgewoon kannibalen. Als er na een schermutseling maar enkele lijken lagen gingen ze gewoon nog wat mensen jagen om te slachten. Kinderen zijn te roosteren, schijnt het. Volwassenen niet, die moeten gekookt worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Amin_Maalouf , https://www.bol.com/nl/f/rovers-christenhonden-vrouwenschenners/30087131/?country=BE ,
blz 65 : "Menseneters uit noodzaak? Menseneters uit godsdienstwaanzin? Het mocht dan allemaal onwaarschijnlijk lijken, maar toch waren er bezwarende getuigenissen waar men niet om heen kon."
Het waren er meer dan één losgeslagen groepje, ze hebben het over troepen. Het is ook door Frankische kroniekschrijvers genoteerd, ene Raoul van Caen en Albert van Aix, maar die geven een afgezwakte versie. Zij hebben het over de 'afschuwelijke noodzaak' lijken te eten, niet over de jacht en de slacht. Van blz 62 t&m 87 gaat dat zo door, met relazen van toen.
blz 369 : "De verslagen over het kannibalisme van de Frankische legers in Mara in 1089 zijn talrijk en met mekaar in overeenstemming in de Frankische kronieken uit die tijd. Tot aan de 19de eeuw zijn ze nog uitvoerig terug te vinden bij de Europese geschiedschrijvers ..."
Awel awel. En ik die dacht dat enkel in Duitsland en Japan aan geschiedenisvervalsing gedaan werd. 't Is toch eens goed om een andere klok te horen luiden. En WIE had eind 18de, begin 19de eeuw genoeg macht om dat onderwerp uit de Europese geschiedschrijving gewist te krijgen? -niet te ver gaan zoeken hè Niet gewist uit de schoolboekskes voor kinderen onder de 18 jaar maar uit de geschiedschrijving.
'k Moet nog veel bladzijdes lezen want ik ben nog maar in het jaar 1101. Kruisvaarders, jawel, het stond al bij James Michener in De Bron : degenen die met oprechte bedoelingen vertrokken waren, werden ziek toen ze beseften waarin ze verzeild geraakt waren.
Volgens het register hebben aan de zeven (tenzij men de 4de twee keer telt, dan zijn het er acht) kruistochten in het totaal zes Boudewijns deelgenomen. Zou de vorige koning der Belgen geweten hebben naar dewelke hij genoemd werd? Toch niet naar de broer van Godfried van Bouillon zeker, Boudewijn I die het in Edessa wat gaan uithangen is. Met welke prestaties de andere Boudewijns hun naam in de geschiedenis gekregen hebben weet ik nog niet. Die zijn allemaal van na 1101. Da's voor vanavond. Maar van zo'n boek wordt men klaarwakker.
Het woord krak dateert uit die tijd. Een krak was een vesting en bij uitbreiding een krijger die daar woonde, 'iemand die tegen een stootje kan'. Of die tegen de stoten zou moeten kunnen die zullen volgen, nadat andere kraks uitgehaald hebben wat kraks toen zoal pleegden te doen.
1996-11-14
Gisterenavond telefoon. LM was in de badkamer. 'k Neem op, 't was de brug: dat er een fax was voor LM. Hij met natte haartjes naar boven en ikke mee, vierklauwens. Er was een Radio-Telex-Letter (?), toegekomen per satelliet via Oostende-Radio verzonden door ma & pa. Dat vonden wij tof, plezierig en plezant. Het bericht eindigt met "tot binnenkort". Hoezo binnenkort? Komt gelle naar hier? Oké. Goed. De RTL is wel degelijk binnengekomen per fax, niet per telex. De installatie werkt dus, maar niet elke keer. Dat is hier met nog dingen zo.
Over de perikelen van cheng Leu met zijne computer ga ik niet meer schrijven. Telkens hij er iets over lost krijg ik de kripsen, maagkramp en angstzweet tegelijkertijd, terwijl het niet eens mijn zaken zijn. En gijlie zijt het misschien & waarschijnlijk meer dan beu gelezen. Nog efkes ditte: gisteren beweerde hij dat de bestelling van 20/11 in lettertype Arial Narrow 9 staat. -een zéér smalle letter Dan heeft hij dat toch zelf omgezet want Arial Narrow is geen lettertype voor bestellingen en andere lijsten met cijfers. Na een half blad begint het te wemelen voor de ogen en (bestel)lijsten zijn nu juist dingen die makkelijk en goed leesbaar moeten zijn. En dan nog in lettergrootte 9? Geen 10? Een 10 zou al leesbaarder zijn.
Arial Arrow, ze hij eerst. In gedachten was ik als een razende aan het zoeken waar die Arrow zou kunnen staan. Er is een Arial Regular, een Arial Rounded en een Arial Narrow. Maar een Arrow? Arrow betekent pijl. Hij heeft de lijst toch niet omgezet in dat pijlenschrift zeker ... Neptunus sta ons bij! Die pijlenverzameling staat gans onderaan bij de fantasielettertypes en de symbolen ... maar Arial staat bovenaan. Bon, bovenaan hebben we dus regular, rouded, narrow ... Arial Narrow! Niet arrow. Indiaan!
Toen zei hij iets over formatté. Ik hapte naar adem. De capt BJ zei gauw dat het die andere 'format' was, rechtsboven op het scherm. Ha, juist, da's waar ook. In de Engelse versie is format gewoon 'opmaak'. Oef. (danku capt). -'format' werd later vervangen door 'edit' Leuke Leu zijn geklungel jaagt mij serieus schrik aan. Gelukkig bewaren LM en ik van alles een kopie. En hij vertelt zijn perikelen telkens op een verongelijkte toon alsof hem dat aangedaan geweest is hè. Of op zijn minst zijn die dingen hem 'overkomen'. Tot hiertoe heeft hij geen van die troebels zelf veroorzaakt ...? Hij besloot met te zeggen dat het uiteindelijk allemaal niet erg was, hij had veel bijgeleerd hoor, door die bestellijst te bewerken.
Nu stond het zweet me in de handen en mijn nek werd ijskoud. Zei hij daar efkes in volle avondbijeenkomst dat hij het écht materiaal had afgewacht om op te oefenen? Oefenen is een risicobezigheid! (dat heb ik uit dat goed boekske van die brave Bill Gates) En de bestellingen moeten juist zijn. Een fout maken gebeurt heel snel en heel stil, er gaat geen dreigende vioolmuziek aan vooraf. 'k Heb het zelf voorgehad in de Machinery List, met het identificatienummer van de hoofdmotor (ergens in augustus was dat). Daarom heb ik Excel op iets anders geoefend. Op de stamtijden van de onregelmatige werkwoorden in het Spaans. Lach niet, het heeft geholpen. Zowel om de stamtijden te memoriseren als om Excel te oefenen. Daarbij, ik vond niet zo direct ander oefenmateriaal.
Nu hou ik er over op. Ik kom Leuke Leu maar één keer per dag tegen maar LM moet met hem werken. Da's erger. Da's véle erger. Verdorie, is me dat verschieten, ineens springt de radio aan. LM heeft de klok verzet vanmorgen, we hebben vannacht een uur shift gehad. De timer zal aan gestaan hebben. -een hifi met een timer op, 't zou kunnen
LM en ik denken dat we hier dinges aan het krijgen zijn, 't een of ander ontberingssyndroom. Het hoofd krijgt te weinig input, stimulans. Wij twee zijn niet de enigen hoor. We hebben er allemaal een beetje van. Hoe zou ik dat beschrijven: de koetjes & kalfjes zijn op. Alles is al een keer of zes gezegd geweest en er dienen zich tijdens de avondbijeenkomsten geen nieuwe gespreksonderwerpen meer aan. Tenzij het gezaag over de Koreaanse kwaliteit van de dingen aan boord. We zijn daar nochtans met 10. Hoe heet dat verschijnsel nu weer. Het wordt voorgesteld als een spiraal in achteruit en ze gebruiken het woord regressie. Het heeft iets van mentaal ijsberen, de gedachten draaien enkel nog rondjes. Moesten ze ons nú een psychologische test laten doen zou het er lief uit zien. We werden gelijk allemaal afgekeurd. Behalve misschien de leeghoofden. Die overleven zoiets moeiteloos.
Enkele dagen geleden vertelde LM dat de ze Oily-Water Separator opengegooid hadden voor onderhoud. Die machinerij moet de olie-water emulsie die van ergens komt, scheiden in olie en water. Het water wordt overboord gepompt en de olie wordt, (efkes vragen), de olie wordt gebruikt als brandstof voor de allesbrander, de incinerator. Het is te zeggen : de olie-water emulsie zou moéten gescheiden worden door een bepaald systeem van centrifuge. Het model van separator dat hier staat is een doodgewone filter. Mogelijk zeer geschikt om aan de wal regenwater of pompwater of nog veel andere vloeistoffen te filteren, maar niet geschikt voor het zware werk waarvoor het hier moet dienen: olie scheiden van water. LM is niet te spreken over dit model of systeem. Het ding had dus zijn onderhoud gehad. LM hing op de seat en was aan het opsommen wat ze er allemaal aan gedaan hadden: dit gedemonteerd en uitgekuist, dat gedemonteerd en uitgekuist, zus en zo gedemonteerd en uitgekuist, alle elvenveertig dingen nagekeken, de filter zelf (dat onnozel ding) gekuist met chemicaliën, alles weer gemonteerd. -en toch is hij bang van een Ikea-kastje? Kortom, (diepe zucht) die separator is weer zo goed als nieuw ... alleen spijtig dat 't nog dezelfde is hé. Dat laatste kwam er zo kwiek en snel uit dat ik van het lachen bijna van de seat rolde.
De kwaliteit van de machinerijen hier aan boord is regelrecht kamelot. Die goeiekoop moet ergens in zitten. Wel, die goeiekoop zit in de kwaliteit van het materiaal, óók in dingen die de structuur en de werking van het schip dragen. Niet alleen in het woongedeelte werd bespaard. Dat zou ik nog snappen, geen lift en een soberder aankleding van de cabines. Maar toch niet besparen op de stevigheid en de bedrijfszekerheid van het schip! Awel, dat is hier wél gebeurd. De machinerijen stappen van hun kinderziektes rechtstreeks over op ouderdomskwalen. Tegen dat iets afgesteld en helemaal geregeld is en op punt staat, is er al sleet merkbaar. 't Klinkt ongelooflijk hè : na de rodage zo goed als klaar voor het stort. Een mecanicien haalt hier geen eer van zijn werk.
1996-11-16
Grote dag vandaag! De Franse rederij heeft post doorgestuurd en LM & ik zijn hier bedolven. Ook de brieven naar Daesan en naar Seoul die aan het zwerven gegaan waren, zijn toegekomen. We waren nog aan het varen en de post lag al op de brug. Misschien was de agent meegekomen met de loods, want over land is hier geen doorgang voor onbevoegden. Onder andere zeelieden. Ze willen misschien geen westerse spioneer-neuzen door hun terminal hebben wandelen, en dus kunnen wij niet aan de wal. Tenzij capt BJ een bootje laat inleggen, want over het water kunnen we wel aan wal. Maar een serviceboat kost geld ...
Rond 11h belde de capt naar het machien om LM te laten weten dat er post voor hem gereed lag op de brug. LM belt mij, om te zeggen dat er post voor ons gereed lag op de brug. Ik storm naar de brug en wacht dan rustig tot de capt tijd heeft en zeg hem dat de ik de post die gereed ligt kom afhalen. Zo is dat hè, voor alles is een procedure. Het duurt langer om het te typen dan om het te doen. Ge had me de trappen moeten zien oprennen.
Radio: voor het ogenblik is het de Koreaanse Cowboy Gerard, begeleid door het vogelgezang van het Maastreechter Star koor/orkest. Daarstraks een karaoke-wedstrijd met luisteraars. Met een giechel-presentatrice, de plaatselijke Rani De Coninck in volle form.
Ma schrijft dat ze van de Franse uitbater weet dat LM een vakje in de postkast heeft, daar op kantoor. Waw. Dat weet hij nog niet hoor, dat hij in Frankrijk een eigen vakje heeft. Bij de rederij in Antwerpen is het een vakje per schip, niet per persoon. Als dat dat vakje dan wat vol raakt, en er valt iets op de vloer, dan moet iemand (klerkske PV?) dat oprapen en dat weer in het vakje steken. In het JUISTE vakje. En dat is een job van confiëncie. (dus liever niet klerkske PV aub, in hem heb ik geen fiducie) Een vakje per persoon is veel beter, dat raakt niet snel overvol. Goed gezien van de Franse rederij. Vandaag ben ik weer dikke vrienden met hen.
Of ze de tijdschriften opgestuurd hebben en hoeveel, weten we binnen een paar dagen pas. De Knack en Le Vif. Die gaan eerst naar de capt, dan naar de cheng, dan naar de choff en dan naar LM. 'k Lees die uit in twee richtingen (eerst de Artispunten eruit knippen voor Toppiéke) en leg gereed voor LM wat ik denk dat hem zal interesseren. Zo. En als ze geen opgestuurd hebben komen ze later misschien mee met de inspecteur, Mr J-MP. Hij wordt in een van de volgende laadhavens verwacht en blijft aan boord tot onze laatste Singapore-Passage.
Singapore-Passages zijn ongeveer het interessantste dat wij hier in deze uithoek van de wereldzeeën kunnen meemaken, maar nu hebben we het wel gezien hoor. Wij zijn gone-away. Naar de States. De officiële schatting is ginder aankomen op 10/01. LM krijgt dus gelijk. Zo rond 14/01 zullen we waarschijnlijk afmonsteren.
Vanmorgen was de zon nog niet op en wij al wel en het was hier verschrikkelijk killig op dat stuk metaal hier. We hebben voldoende truien en sweaters en warme kleren bij, ik zeg het er maar efkes bij. Er moeten geen noodpakketten opgestuurd worden wat dat betreft. Nu is de zon er en is het gewoon lekker fris winterweer, niet kil meer.
In het machien is het nu wat menselijker van temperatuur. Dat werd eens tijd. LM komt nu een ganse dag toe met één overall. Geen druppeltje zweet. Zo is het voor de mecaniciens aangenamer werken ook. Nu zat ik een paar lijnen terug wel te jubelen dat we naar de States gaan en dus een hele lange oversteek zullen maken, maar vermits het langs Zuid-Afrika te doen is, en niet via Suez, moeten we twee keer de tropen door. En dat is voor de mecaniciens in het machien geen lachertje. Voor de mensen aan deck ook niet, maar die hebben tenminste buitenlucht. En we varen er schúin door, dus niet de korte pijn, we blijven lang in tropische waters.
Ziezo, dat was het ongeveer. 'k Ga afsluiten want dit is een Works-bestand. Dat kan efkes duren. Works heeft bij printen geen optie voor even en oneven bladzijden. Hoor mij, ipv blij te zijn dat we nog binnen kunnen in Works. C'mon, count your blessings, zeggen de positivo's. Doe ik, doe ik, maar niet elke dag even luid.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Een drama weeral natuurlijk. De echtgenote van Mr Goossen is tegen de vloer geknald. Door onrechtstreeks toedoen van Lange Sjarel, 'k weet niet of ge die kent. Mia wou 'skeipen' met haar zus Annemie en Ludo. Het begint ermee dat Mr Goossens op plantvriendelijke manier zijn gazon afrijdt en dan volgen de Itegemse wendingen in het verhaal. En in geval van nood kent men zijn vrienden op het vlak van vloerbekleding. Natuurlijk. Per aflevering begin ik het woordgebruik van Mr Goossens meer te waarderen.
Klank aanzetten voor een portie larie, deel 8: 'Ons Mia heeft een hersenschudding'. Overdrijven is ook een vak hè. Mét ondertitels voor wie geen woord wil missen : https://radio1.be/het-leugenpaleis-komt-eventjes-terug , 07min23
Mr Goossens vraagt op het einde van het gesprek "Dië Lieven Vandenhaute, hoe is dië in den omgang, zo in 't echt?" Hij heeft het over de presentator van het programma Nieuwe Feiten, waar deze rubriek onderdak heeft. Dit issem: https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieven_Vandenhaute .
Dit is in Works geschreven want: Mensen, er is een catastrofe gebeurd. Vanmorgen wou ik absoluut opzoeken wat een transistor was, want ik moest weten wat een microprocessor was om te begrijpen wat het verschil is tussen een 386, een 486 en een Pentium, ivm die Armada 4100. Zo was ik bij Intel verzeild geraakt en in die uitleg (in da stom boekske van die stomme Bill Gates) gebruiken ze die woorden. Opzoeken dus. (Stóm dat boekske, kundu ní voorstellen. Zo stom. Da boekske.)
Er staat in WordPerfect nog ergens een index en die ging ik efkes opendoen, om al die termen op te zoeken. Op het scherm verschijnt een melding: "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Sluiten dan maar. En herbeginnen. Hij doet dat nog al eens, iets melden, maar dat heet dan meestal 'Beschermingsfout', dwz dat de Compaq zichzelf beschermt tegen de stommiteiten van een ander, in dit geval de gebruikster van de software.
Tegen een vrije val, wanneer het schip rolt kan de Compaq zich nog niet beschermen. Maar dat komt nog wel, een laptop die het weer in het oog houdt en zich dan zelf in het tafelblad vastschroeft.
Had ik iets weggetikt? Dat kon moeilijk hè, ik was WP nog maar aan het openen om daar te gaan zoeken waar die index nu weer stond. 'Initialisatie', dat klonk erg serieus. Als er initieel al iets niet gaat, hoe moet het dan met hetgeen er op volgt. Dat werd direct duidelijk: er volgde niks. Tenzij weer diezelfde melding : "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Maw: ik krijg WordPerfect niet meer open, n-i-e-t-m-e-e-r! Nog enkele keren geprobeerd : noppes. Sluipwegen geprobeerd: ook niks.
'k Heb in het boekske (ook zo'n stom) van Windows 3.1 gekeken. Het zou liggen aan een gebrek aan onderhoud. Af en toe, zij noemen het 'vaste regelmaat' moet men een chkdk -check disk- doen. Met vaste regelmaat betekent zeker meer dan één keer per jaar? Brief n°13 -oude nummering- zit in WP geblokkeerd, half af of pas begonnen. Brief n°13. 't Moet lukken. Niet dat ik bijgelovig ben, want dat brengt ongeluk, maar toch hè ... Vanaf nu schrijf ik na n°12 een n°12 bis en dan n°14, zoals in de Amerikaanse hotels, daar heet de 13de verdieping 12bis.
Zie me hier nu zitten in Works. Er hangt zelfs geen helpprogramma aan vast. Hoe moet ik nu iets opzoeken, 'k vind de paginanummering niet! AH? Hierre! Waar ze het soms gaan verstoppen hè. In kolommen schrijven gaat ook niet en een grafisch programma bestaat geeneens. En in de statusbalk geeft Works geen regelpositie! Iets wegzetten als commentaar of notitie gaat niet. Wil dat zeggen dat ik zelf moet snijden en knippen in mijn teksten? M'enfin, dat kan ik niet meer ... -dat heb ik ondertussen weer geleerd hoor
Bon, het ging vroeger zonder WordPerfect, dus moet dat nu ook maar gaan. Maar WP is zo plezánt! WP biedt zoveel mogelijkheden. Als die fiorituren, gadgets en garniersels qua tekstopmaak zitten nu opgesloten achter die initialisatiefout. Potdicht vast. Moet ik met dít programmaatje schrijfsels ineen timmeren? 't Zal chic worden. Dit is decorumverlies. Ow, nee da's iets anders. Ik lijd aan dinges-verlies, eh, 'k ben uit het paradijs verjaagd. In WordPerfect moet ge het fruit maar van bomen en struiken plukken. In Works moet ge eerst een veld omploegen. In elk geval : LM! Hellep! Doediet!
Wat Works wel kan (het hoognodige) doet het twee keer zo snel als WP. 'k Moet maar naar een toets wijzen en de typfouten staan er al op. Gezien? Snel hè. Enkele weken geleden hebben we zitten doorbomen over 'onderhoudsvrij'. Wij zijn toen zeer eensgezind tot de conclusie gekomen dat écht 100% onderhoudsvrij niet bestaat. Want, dan heeft men het over een wegwerpproduct. Dat is dan hiér onderhoudsvrij, maar dáár veroorzaakt het opruiming, dus onderhoud. 't Was toch zo'n schone conclusie: wat we weggooien veroorzaakt ergens anders een soortement van onderhoud, wat we niet weggooien zal altijd onderhoud nodig hebben. En deze laptop heb ik niet goed onderhouden. Nu ja, het scherm blinkt en het klavier ook, maar de chkdk hè, de chkdk ... Mijn ogen blijven droog van pure ellende en zelfverwijt. 'k Kan niet eens zeggen dat ik het niet wist, want dat maakt het 2x zo erg: ik had het moéten weten. Nu krijg ik WP niet meer open. Dat .BIF bestand, zo stel ik mij voor, zou een deel van een deur zijn, de scharnieren of het slot bvb, en die heb ik niet intijds gesmeerd of erger, ik heb ze laten roesten. Zo stel ik mij dat voor. Maar het kan nog aan iets gans anders liggen, iets dat nog erger is. 'k Moet er niet aan denken. Bestaan er computerdoktoors? Ja, de softwarespecialisten, maar die hebben we niet aan boord.
Dat er al eens iets van onderhoud moet gedaan worden had ik vagelijk vermoed. Zeer vagelijk. Zoiets van een reset en zo, ooit van gehoord in een ver verleden, of misschien was het een ander woord. Maar er zou wel een lampke gaan branden wanneer het zover was. Alle toestellen hebben waarschuwingslampkes, een strijkijzer, een koffiemachien ... Waarom zou dan een computer niet waarschuwen wanneer hij moet ontkalkt worden?
Owee, misschien waren die meldingen over 'beschermingsfout', die gegevens over geheugenadres en zo misschien de lampkes die zeiden dat er eens een checkdisck moest gedaan worden. -van Windows 3.1 herinner ik me dus geen knijt meer hè, geen knijt
Maar!: het onderhoud gebeurt in MS-DOS en van MS-DOS ben ik eigenlijk bang. 'k Loop daarin verloren. De opdrachten moeten ingetikt worden, niet aangeklikt en ik denk wanneer er iets in DOS misloopt het voor eeuwig & altijd zal zijn en met klamme handen typ ik dan mis, keer op keer. DOS zijn de ingewanden van de computer. In DOS werken is iets voor kalme mensen met rustige handen, zoals LM. Morgen gaat hij zich met die .BIF en chkdk bezighouden in DOS. Morgen pas. - Vanavond niet schat, zei LM, cheng Leu wil vanavond nog de bestellingen voor 20/11 hebben. - Wablieft? - Tegen 10/11 vindt Leuke Leu nu plots wat laat, vermits ze toch al op 19/11 moeten verzonden worden. Hij wil ze vandaag, de 3 bladzijden. - Watteuh? Heeft hij per blad meer dan drie dagen nodig? -hoe is die ooit aan zijn promotie geraakt ...
1996-11-12
We gaan naar de States. Officieel. Het staat vast. Om 08h05 gaat hier de telefoon. LM was al de deur uit natuurlijk. Het was LM aan de foon. In het naar beneden gaan was hij de capt tegen gekomen (hij loopt weeral mank vandaag, jicht waarschijnlijk) en LM had van hem het goede nieuws vernomen. Als het van de Numero Uno komt zal het wel officieel zijn. En het bericht is bevestigd door de rederij. Einde telefoon. 'k Heb direct de boodschappenlijst opgegraven en in het zicht gehangen. Daarna ben ik zingend gaan douchen.
LM heeft vandaag een checkdisk gedaan op deze laptop en er is nu vanalles in orde gebracht op de vaste schijf, behalve dan dat het .BIF bestand niet meer van zich laat horen. Het is weg en het blijft weg. En WordPerfect blijft potdicht. Terwijl LM er mee bezig was prevelde ik schietgebedekes tot Hermes en Mercurius, maar die mannen hebben het elders te druk, vrees ik.
Gisteren al was cheng Leu klaar met de bestelling voor 20/11 en kreeg LM een print van de definitieve versie. We hebben ontdekt hoe Leuke Leu een voorlopige versie van LM overneemt. En waarom de twee eerste bladzijden al vast gemetst waren en niet meer mochten gewijzigd worden. LM vergelijkt zijn versie met de versie van cheng Leu, de definitieve en officiële versie wil dat zeggen, om te kijken waar de cheng nog bijbesteld heeft en waar hij gesnoeid heeft. De gewone gang van zaken. 'k Sta mee te kijken, maar dan voor de opmaak, de layout.
Buiten een licht verschil in kolombreedte, een paar lijnen die erbij gekomen zijn en een paar lijnen die bewerkt zijn, zie ik persies nog iets aan dat blad maar ik kon niet direct zeggen wat. Ik kijk naar de lijnen waarin niks veranderd is, waarin hij niet gewerkt heeft: de spaties! Verscheidene spaties zijn veranderd en hier & daar ontbreekt een punt achter een afkorting. En dát kan onmogelijk tijdens het kopiëren gebeurd zijn. Zelfs al zou men overstappen naar het gekste fantasie-lettertype en veranderen van lettergrootte, dan zouden de leesttekens mee gekopieerd worden en de spaties zouden proportioneel blijven, in functie van het lettertype. Het lettertype Arial ken ik onderhand goed genoeg om op print te zien of er twee, één of geen spaties gebruikt zijn. Daar moet ik geen bestand meer voor opendoen. -alles moest in Arial, ik kan het lettertype niet meer zién en er zit een fout in : de rn lijkt teveel op een m, in doorlopende tekst valt dat niet zo op, maar in lijsten met familienamen heeft dat al voor verwarring en zelfs voor gênante situaties gezorgd.
Dus heeft hij heel die bestelling van op onze print zelf opnieuw ingetikt omdat hij om een of andere reden niet kopieert? Is dat niet zielig? Mijn hart krimpt ineen als ik bedenk dat hij dat 's avonds nog allemaal heeft zitten intikken met het risico dat er opnieuw fouten insluipen terwijl hij het bestand op zijn scherm had kunnen zetten (de diskette), en in een kopie van het bestand werken.
Goed, nu over iets anders want sebiet geloof ik mijn eigen relazen niet meer. Het klinkt nu al ongelooflijk genoeg om er schele hoofdpijn van te krijgen.
Het is vree slecht weer. Om mottig van te worden. Gisterenmiddag is het begonnen. Het eerste wat omver kukelde was een mok koffie. Een plas koffie op de kast, een cabine vol aroma, lekker. Tegelijk tuimelde het Spaans Woordenboek uit het rek op mijn hoofd. Olé! Of dat gaat helpen, yo no sé. Maar als el bulto een talenknobbel wordt, is de bots misschien voor iets goed geweest. LM zijn siësta was direct gedaan. Zulke schokken wiegen een mens niet in slaap. We zitten in de achtertuin van een tyfoon, of in zijn anticyclonale wigwam, weet ik veel. In elk geval: tyfoon vermaakt zich met schip. 'k Ben eens naar vooraan gaan kijken, zeer spectaculair. Indrukwekkend mooi, maar een mens moet er wel voor naar buiten want de patrijspoorten van deze cabine geven uit op de achterzijde, op de schouw. (Dat heb ik al een 10 keer geschreven, me dunkt.) Stuifwater tot halverwege het schip, tot achter de kranen, met daarin dan telkens een stukje regenboog want de zon schijnt. We hebben deining tegen én wind tegen. De wind is warm. We zitten 21° Noord en 121° Oost. De positie weten we dank zij de ETA, de Estimated Time of Arrival, het papierke dat met deze capt wél elke middag uitgehangen wordt. Pascal brengt de ETA elke middag na zijn wacht mee naar beneden. Hij is er enkele minuten na 12h. Het prikbord hangt vlak naast de deur. LM & ik zitten op de eerste rij om het te zien. En nu we een wereldkaart hebben hangen in de cabine kunnen we zien dat dat we ergens onder Taiwan zijn.
Die wereldkaart was ons opgestuurd door iemand van de familie die medelijden had met mij, omdat ik door het leven moest zonder wereldkaart. Of die mijn gejammer beu was. Dat kan ook.
'k Voel mij zo wat slap. LM heeft weer niks natuurlijk. Vanmiddag zei ik dat hij er persies grauw uitzag. Nog niet echt groen, maar toch al lichtgrijs. Allemaal inbeelding van mijnentwege, zei hij, hij voelde zich zo lekker als een dinges in een hoenderhok, als een haantje. Hij had vanmiddag nog meer nieuws bij. Het wordt Baton Rouge. Da's Louisiana. De Mississippi op tot een eind boven New Orleans. Tegen half januari, grof geschat, zouden we daar zijn, zegt LM. Tegen dan is het tijd om af te monsteren. Ik gok op 10 dagen vroeger, 5 januari. Kwestie van dwars te zijn, 't is er 't weer voor.
Daarjuist werden de alarmen getest. Dan gaan om beurt alle mogelijke toeters en bellen dan lossen ook de branddeuren van de trapkast uit hun magneet en slaan met een smak dicht. Dat laatste was ik weeral vergeten. Ze verwittigen nochtans via de intercom. 't Was er juist toen ik die deur achter mij hoorde dichtslaan. Verschietachtig is dat. Eén tel vroeger en 'k had er met mijn enkel tussen gezeten. Zware vliegende branddeuren bijten in de Achillespees. Zo zijn ze.
Enkele dagen geleden ging het er over dat de telefoontarieven in Canada goedkoop zijn. Vree neig goedkoop. Pascal beweerde dat hij de ganse dag met zijn gebuur kon bellen en dat kost haast niks. - Ja, maar hoórt hij u dan? - Si, si ..., mais oui ..., bien sur ... antwoordde die brave jongen.
We zijn op weg naar Belida, een olieveld ergens in Indonesische wateren. Gisteren in Bintulu moest het weer raprap gaan om de post intijds te kunnen afgeven: printen, aan LM laten lezen, LM tekenen, enveloppen dicht en naar beneden brengen. Niét rennen! 'k Doe al lang geen spellingscontrole meer. De vervangwoorden die het programma suggereert zijn te Hollands voor ons Vlaams Algemeen Scheeps. Er is ook frans een Engels Algemeen Scheeps en natuurlijk ook het Algemeen Frengels. Maar gisteren had ik persies tóch spellingscontrole mogen doen. LM heeft in mijn brief naar Ma vier verschillende schrijfwijzen gevonden voor het woord kathedraal. (Misschien is het minder erg als ik het creatief omgaan met taal noem?) En 't schrijfsel was al geprint. Er was geen tijd meer om te verbeteren en opnieuw te printen. Dat scenario is ondertussen klassiek geworden.
Tiens, over omgaan met taal: had Van Ostayen een tekstprogramma als TextArt gehad, of Excel, want met Excel zijn enorm veel bladschikkingen mogelijk, dan werd er over hem niet meer gesproken nu, dan was hij verdwenen in de massa. En dan waren generaties scholieren zijn shanty's bespaard gebleven. En had Christus bij het Radio Vaticaan gewerkt ... wacht efkes, nu zit ik vast ... dan had die wijn nu niet Châteauneuf-du-Pape geheten. Oei, dat was een nipte.
Gisteren gingen we een toerke maken op het deck van de brug, Borneo bekijken. Toen we buiten stapten vloog er een groot insect binnen. Zwart en 3cm lang met vliesvleugels van wel 5cm lang. Het maakte vreemde krekelachtige geluiden en toen ik het dood trapte krijste het. Toen we weer binnen kwamen, wéér zo'n racket-krekel. Bukken! En weer gekrijs. Niet doodtrappen? Te laat! Onschadelijk? Mogelijk. En hun parasieten ook? Wie kan dat garanderen ...
Gisteren zei LM dat cheng Leu gevraagd had de bestanden niet meer te beveiligen, WANT HIJ MOET ER KUNNEN IN WERKEN. Paswoord geven, over mijn dood lijk. Ik wil de originele versie, nagelezen door LM, vastleggen in geval van gerommel. Enneh, er in werken : in een voorlopige kopie die hij efkes maakt kan dat toch? Daarin wijzigt hij zoveel hij wil. -toen kon dat nog Gaat Leuke Leu dan werken in het origineel? Dat wist LM niet. –nee natuurlijk niet, sinds ik aan boord was had LM geen letter nog getypt Goed, ik zorg dat op de diskette voor de cheng een onbeveiligde versie staat.
Vandaag, nog geen 24hr later was het al zover. Leuke Leu maakt geen voorlopige kopie, HIJ WERKT IN DE ORIGINELE VERSIE. Als er dán iets mis loopt, heeft hij niks om op terug te vallen. Hij titst in de bestelbon voor 20/11 een gegeven weg: de voorste cel van een artikel dat met al zijn technische gegevens drie lijnen in beslag neemt. Dat is ook de lijn als in de kolom ernaast waarin het referentienummer van het artikel vermeld staat. Het referentienummer in de naaste kolom belandt zo naast een lege cel in het Excelblad. De naam van het artikel typt hij in de lege cel op de twééde lijn en komt hier dan op de middag efkes staan beweren dat LM onvoldoende technische specificaties & gegevens ingevoerd heeft. Ik zag direct aan de opmaak (mijn opmaak) dat hij stond te liegen. Waarom besloeg de voorste cel drie lijnen (daarvoor had ik drie cellen samengevoegd) als er maar één nodig zou geweest zijn? Dat houdt toch geen steek! Conclusie : Leuke Leu had per abuus de technische gegevens verwijderd en wou dat niet toegeven.
Hij had dat onmiddellijk kunnen verhelpen 1° via "Ongedaan maken" als, áls hij die knop al zien staan heeft, maar die kent hij denkelijk nog niet én zijn scherm staat in het Engels. ZUT! Meneer kent geen Engels. -voor een zeeman, uh? 2° werken in een kopie en de lijnen waar het misgegaan is onmiddellijk weer kopiëren vanuit het origineel.
LM antwoordt beleefd dat hij zeer zeker weet dat de specificaties ingetikt stonden. -tja, wij overlazen 's avonds dat soort dingen met twee Cheng Leu met een air alsof hem een groot onrecht was aangedaan, verdwijnt naar zijn cabine. LM en ik springen naar de laptop. In feite hadden we cheng Leu moeten vragen een minuutje te blijven, de tijd om het bestand te openen en het origineel te tonen ZOALS HET AFGEGEVEN WERD. Dat zou het beste geweest zijn. Maar dan wat ... , hem er met zijn neus opduwen dat hij geklungeld had? Da's delicaat zoiets hè.
In de originele kopij was alles in orde. 'k Heb een print gemaakt en LM is die op cheng Leu zijn bureau gaan leggen. Daardoor gingen we iets later aan tafel. Op de trap kruisten we cheng Leu, hij was al klaar met eten. LM zegt hem dat er een print van de oorspronkelijke versie gereed ligt.
Dat die cel over drie lijnen samengevoegd was, en dan rap de naam van het artikel op lijn twee zetten, waar de naam on-mo-ge-lijk kan gestaan hebben ... bedrieg de boel dan toch wat slimmer, uil. Nu kon toch iedereen zien dat er aan geprutst was? Sukkelaar!
Zég dan gewoon dat ge twee lijnen weg getitst hebt, dan hadden we u het systeem van de kopieën aan de hand kunnen doen. Stukske rots in de branding! 't Zal wel weer iets met ego en 'menselijk opzicht' te maken hebben. Schijn ophouden. Dat heeft als wat afgeremd zie! En ik wordt niet goed van dat soort valsigheidjes. Zoeken naar een zondebok ipv naar een oplossing? Wat een energieverlies. Afwachten nu. Vanavond zal het wel zijn woord tegen dat van LM zijn. Dju toch, we hadden hem er vanmiddag moeten bijhouden, dan hadden we hem met de smile kunnen verder helpen. Dan was het probleempje hersteld & weggewerkt, opgelost in het niets, vervlogen en foetsjie. Maar hij was theatraal rap weg, hij heeft nota bene zelf ons deurgordijn dicht getrokken, zo van 'Het is úw fout, einde onderhoud'.
'k Heb dat ook allemaal voorgehad hoor, nummers per abuus weg titsten, of via een foute toetsencombinatie ver weg plaatsen waar het niet moet staan, dat soort dingen. Dat is allemaal al gebeurd. Daarom ben ik voor lijsten met kopieën beginnen werken. En wat blijkt, het is nog de aangewezen methode ook. Via 'Opslaan als' de naam van het bestand wijzigen en ge hebt de verbeterde versie die bewaard wordt. En in Excel moet ge niet eens een ander bestand beginnen om een kopie te maken, het kan gewoon op een tweede blad binnen hetzelfde bestand, dan het eerste blad verwijderen en ge houdt de definitieve versie over. Mooi hè.
Al die valkuilen liggen mij nog vers in het geheugen, omdat het nog niet zo lang geleden is dat ik met Excel begonnen ben. Hoogstens twee maanden, sinds de Machinery List. Maar ik steek er zeven of acht of meer uren per dag tijd in. En Cheng Leu heeft die tijd ook. Of zeker de helft daarvan én, binnen zijn werkuren. Kassa: Excel bestuderen & oefenen aan een gage van chef! Dit beweer ik niet zomaar hoor. Dit haal ik uit iets dat LM een paar dagen geleden gezegd heeft. 'Cheng Leu doet het niet graag, dus hij doet het niet'. En nu zijn we er hè. Wanneer hij de tijd heeft om te oefenen, oefent hij niet en wanneer hij het dan moet kunnen, kan hij het niet. Als er dan wat misloopt is het de fout van een ander, terwijl hij verondersteld wordt het te kunnen, want betaald wordt om het te leren.
Ah! Maar dát bedoelt de rederij met 'flexibiliteit'! : het selectief redeneren dat bij gebrek aan cognitieve en rationele souplesse toch mentale acrobatieën toelaat?
Joehoe, is daar nog iemand? Of ligt gellie allemaal met hoofdpijn onder een zakje ijs?
17h15 : zal ik u de afloop vertellen? Liever niet? Jawel, héhé. Awel : sorteren hoeft niet meer. Leuke Leu heeft de voorlopige versie gebetonneerd : formeel verbod aan de eerste twee bladzijden nog iets te wijzigen. Les : kijk uit aan wie ge een voorlopige versie geeft. Een administratie-foob neemteen voorlopige werkversie al voor definitieve versie enkel en alleen omdat het 'geschreven' staat. (Hellep, er stond toch VOORLOPIG bovenaan!).
Tegen 20/11 moet de bestellijst bij de Franse uitbater liggen. LM had aan de cheng gezegd dat hij zijn voorlopige voorstellen tegen 10/10 zou klaar hebben. Zijn 'voorstellen' is een andere term voor 'een eerste versie van de bestellijst, onderworpen aan uw goedkeuring'. Op 10/11 klaar met die lijst, zo houdt de cheng nog 8 à 9 dagen over om de hoeveelheden aan te passen of om artikelen te schrappen. Tegen 10/11 zouden we de stukken ook per referentienummers gesorteerd hebben. Voorlopig kan dat nog niet, omdat LM naar de indeling in het machien werkt en dus een andere volgorde moet aanhouden dan de cataloog (IMPA, internationale cataloog) Het is dus een over en weer gewip in die cataloog. Maar wanneer de lijst op 10/11 klaar zal zijn, aha, een paar manoeuvertjes uitvoeren, een paar dingen aanklikken, en wat geeft Excel in ruil? Een bestellijst die geordend staat per referentienummer, zoals de Franse rederij het gevraagd had. Simpel. Leuke Leu, de administratie-foob, heeft dat afgeblokt. Veto. -da's het verschil tussen gezag en macht: ni snappe = ni magge, macht. Hem iets uitleggen? Zijt ge zot. Hij verlangt of zoekt geen uitleg, hij zoekt iemand om zijn onkunde op af te reageren.
Is er nog ijs? Schuif eens op. Nog wa. LM komt er ook bij liggen.
Enfin, LM zegt dat hij op 10/11 twee versies zal afgeven. De niet-gesorteerde, waarin de referentienummers verspringen en de gesorteerde versie, waarin de nummers oplopend volgen, zoals de Franse rederij het gevraagd had. (wordt vervolgd)
1996-11-06
Vanavond komen we aan in Belida. Met onze hoofdpijn gaat het al vele beter. En met die van ulle?
Deze voormiddag heb ik de krantenbak opgeruimd. Dit is mijn 3de poging. 'k Stuit telkens op artikelen die feitelijk nog niet weg mogen. En dan blijf ik stuiteren. Nu weer. -met aardappelen schillen heb ik dat ook, 'k begin te lezen ipv te schillen
'k Heb een artikel gevonden over een boorplatform, toevallig met een magnifiek duidelijke foto bij. Asjemenou, hoe dat zo van pas kan komen. 't Gaat wel over de Noordzee, maar goed, 't gaat dus over een boorplatform. De 'Heather' ligt ten oosten van de Shetlands en is een van de grote onder de 438 boorplatforms in de Noordzee. - 438, dat aantal zal niet meer kloppen hè, we zijn 24 jaar later Staat op 24 pijlers, samen 21,6 miljoen ton zwaar. Boort tot 3.500m onder de zeebodem. Voorlopig toch nog, want het artikel gaat over het ontmantelingsprobleem. (in dollars en ponden) Het platform is 'een half voetbalveld' groot en verheft zich bijna 90m boven de zeespiegel, staat in water van 143m diep en is verankerd tot op 45m in de zeebodem. Het woongedeelte telt 3 verdiepingen en biedt plaats aan 60 mensen. (Da's al een gehucht)
438 boorplatforms x 60 mensen = 26.280 personen die kunnen wonen op het water van de Noordzee. (Da's al een stadje) Maar niet elk platform biedt 60 plaatsen, enkel de grote, waarvan 108 in staal en 24 in beton in de Noorse en de Britse sector.
Het werkgedeelte, samen met het woongedeelte, weegt 12,2 miljoen ton. De schrijver van het artiker heeft het over een 'royaal' helideck (op de foto amper een hemdsknoop groot)
Onder het boorplatform, tussen de pijlers, is het 's nachts ook verlicht. In het donker en van ver gezien lijken ze dan te zweven op het water. Dat is feeëriek mooi en tegelijk angstaanjagend omdat we weten wat we daar aan het aanrichten zijn.
(artikel uit DS, p21, 09/08/'96)
PS: hoe groot is een half voetbalveld? -de oppervlakte is ±2.500m², minder dan ik verwacht had, want boorplatforms zien er enorm uit
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Het patroon wordt duidelijk hè. Er komen een paar zinnen terug in elke aflevering : 'De lange Sjarel, ik weet niet of ge die kent'. Na zeven afleveringen kent half Vlaanderen hem nu wel zeker. Maar toch blijft Mr Goossens die zin herhalen. In feite zit ik er bijna op te wachten, hoe Bart Peeters het deze keer zal formuleren.
En de tweede vraag is : 'De naam Eugène Flagey, zegt u dat iets'. Half Vlaanderen en omstreken zal nu al wel eens opgezocht hebben wie Eugène Flagey was. Hij was een politieker in Elsene.
Twintig jaar geleden werd in Itegem een Amoureuze Pandemie veroorzaakt door Maria Van den Eendevogel, die gedurende een paar seconden de muze was van Hugo Claus toen hij op de koffie was bij Cas Goossens en diens echtgenote Mia.
En om de muziek te doen starten zegt Mr Goossens telkens : 'Douwt es op da knoppeke'.
Doordat die drie zinnetjes telkens terugkomen, herinnerde ik mij ineens dat Bart Peeters in zijn jeugdjaren poppenkast gespeeld heeft. Om de aandacht van kinderen gaande te houden zorgt men voor herkenbaarheid & ook een portie voorspelbaarheid. En hoe houdt men de aandacht van volwassen kinderen vast? Door herkenbaarheid & een vleugje voorspelbaarheid. Een vleugje maar, want de zottigheid is elke aflevering anders.
We liggen tegen een storage-ship, 70 mijl uit de kust, een 130 km. Zelfde situatie als een tijd geleden toen in de Hongkong Area. Toen lagen we aan een factory-ship, dat raffineerde zelf min of meer. Nergens land te zien. Het is helder weer, we kunnen tot aan de horizon kijken. Land : geen. Wel veel boorplatforms allerlei, een stuk of vijftig. Akelig zicht.
Hieronder volgt er een scenario dat in 1996 al minder fictief was dan ik had gewild en nu plots nog veel minder.
Boortorens hebben iets futuristisch, ze lijken de nieuwe arken, voor als de poolkappen blijven smelten. Grote paaldorpen.
Er zullen nooit genoeg komen voor iedereen. Daarvoor kosten ze teveel materiaal en tijd. En dan ... : Tempiera de nosostros, Senõr. Laat Carreras het zingen, als smeekbede kan dat tellen. https://www.youtube.com/watch?v=pZl8yMH5TLA, 04min33
De bevoorrading wordt dan verzorgd door de overgebleven koopvaardijschepen, elk schip voor eigen rekening. De Handels-Arken. Ze varen in konvooien, zoals de karavanen het Arabisch schiereiland overstaken. Met voedingsmiddelen. Voeding : schaars. Als luxe-artikelen in de lading : verf, hout en plastic folie. En misschien textiel. En medicinale planten. De pingpongroom wordt ingericht als kinderdagverblijf, de bar als klasje, een aantal decks worden overdekt om de zoute lucht uit de moestuin te houden en in luik vier komen de stallen.
Andere luiken bergen dingen die eventueel kunnen omgeruild worden. Dan hebben we weer marconisten nodig en ook sobrecargo's. Die zijn verantwoordelijk voor het verhandelen van de lading. En een purser, ook opnieuw nodig. Die wordt stamhoofd. En een vroedvrouw! Als we er geen aan boord hebben schaken we wel een uit de paaldorpen. Eigen gebroed eerst.
" ... en na een periode van industriële euforie die iets meer dan 150 jaar duurde was het eigen herstelritme van de natuurlijke hulpbronnen verstoord tot nagenoeg het onomkeerbaar punt, uitgeput om tegemoet te komen aan de noden van een ongebreidelde aangroeiende bevolking. In de eerste helft van de 21ste eeuw krijgen we De Implosie. Zo genoemd omdat de bestaande sociale structuren gelijktijdig in ongeveer alle geïndustrialiseerde landen in elkaar stortten. In die periode van sociale chaos werd de wereldbevolking herleid tot ongeveer het getal dat we nu kennen, waarmee tegelijk het nut van nationalistisch denken kwam te vervallen. Daarop volgde een relatief stabiele periode die we nu de High-Tech Barbarie noemen en waarvoor kenmerkend is dat geïnstitutionaliseerde roof de plaats van handel en ruil had ingenomen en slavernij de plaats van loondienst. Bijna hetzelfde scenario als een aantal eeuwen vroeger, zoals we gezien hebben in het eerste trimester.
De basis voor afhankelijkheid van kunststoffen werd gelegd in de 2de helft van de 20ste eeuw, door structurele onwil wat betreft middelen-beheer en door onkunde wat betreft middelen-kennis van de natuurlijke grondstoffen, waarbij tevens een groot deel van de toen bestaande kennis verdween uit het collectief geheugen. De totale afhankelijkheid van kunststoffen die daarop volgde, leidde op haar beurt .... stilte achteraan, aub. "
Van: Scenes uit een klaslokaal, xx96-wat was me dat toen ... 'k was in een visionaire bui zeker?
In 2096 of in 3096, zouden de geschiedenislessen dan nóg zo saai gebracht worden? Luc haalde er WaterWorld bij. -1995- 't Is niet moeilijk te raden waar Kevin Costner zijn inspiratie haalde. -bij de booreilanden
1996-11-01
We varen weeral, full speed deze keer. De planning is veranderd, we gaan naar Bintulu in Sarawak, het Maleisisch gedeelte van Borneo. Daar kunnen we niet posten, want ze verzenden de brieven toch niet en aan Singapore vertragen we niet.
Vanavond ging het over sleet. Op een schip van vier maanden oud. Lucien (le copain Canadien) vertelde dat hij op de Grote Meren aan boord van een schip gewerkt had dat in de jaren '50 gebouwd werd en dat de installaties er wel oud waren, maar in steviger materiaal gebouwd waren, om te beginnen. En daarop hadden ze hun onderhoud gehad zoals het hoort. Daardoor functioneren ze nog en varen die schepen-Lakers genoemd-nog veilig ook. -in de winter kunnen ze ijs breken hun boeg is extra stevig gebouwd en van vorm totaal anders dan die van een zeeschip
En Luc vertelde over een schip dat door de Grieken in vijf jaar tijd kapot gevaren is, afgejakkerd tot en met. Niks geen onderhoud, dat zijn onkosten. Lossen en laden, dát brengt op! Het schip was vijf jaar oud toen ze het kochten van de Spanjaarden en de Grieken hebben het in vijf jaar tijd naar de schroothoop gekregen.
Wat inspireert de mensen hier aan boord om zulke verhalen op te halen? Wel, dat ze een gloednieuw schip hier zien aftakelen, dat ze de sleet hier al zien rondkruipen en oprukken, ook op plaatsen waar ze niet meer bij kunnen omdat zoiets pas in de droge dok kan gedemonteerd worden, en droge dok is pas binnen 20 maanden, niet eerder want dat kost geld.
De Belgische rederijen maar lullen dat de regering moet maatregelen treffen om de koopvaardij uit het slop te halen. Zelf bestellen ze sloppenspul. Zouden de Franse rederijen geweten hebben dat ze wegwerpschepen in uitbating zouden nemen? Want die hunne computer blijft maar routine-onderhoudsopdrachten spuien waar ze hier aan boord nog niet aan toe gekomen zijn, omdat er telkens iets anders tussenkomt. Ook omdat het telkens maar kleine oversteekjes zijn en er om de zoveel tijd standby is, dag of nacht.
Maar goed, dat ligt aan het soort verplaatsinkjes -kustvaart, of zo goed als-, niet aan de kwaliteit van het materiaal.
LM vertelde dat op de hoofdmotor geen urenteller staat. Hoeveel uren hij effectief gedraaid heeft -running hours- moeten ze zelf bijhouden. Dus telkens we een tijdszone heen-en-weer passeren, moet dat mee verrekend worden. Da's één. En tijdens een standby die vier uren duurt, bvb, draait de motor geen volle vier uren, dan moeten ze een gissinkje maken. Da's twee. Na een aantal keren over een tijdslijn en een aantal standby's wijkt de berekening af van het effectief aantal uren. Hoogstwaarschijnlijk. En zelfs al was de berekening 100% juist en foutloos, dan kan ze niet geverifieerd worden op de teller, want hier is geen teller. Dus voor een grote onderhoud kunnen ze slechts bij benadering zeggen of het bijna tijd is, hoogtijd is, of overtijd is ... terwijl de werkorders een precies aantal uren vermelden en de rapporten een precies aantal uren vragen. Want een onderhoud juist intijds doen is het meest kosteneffectief, zowel in werkuren, als wisselstukken & materiaal. Dat begrijp zelfs ik.
En toen vroeg ik : waarom is er dan geen teller? En toen zei LM : die was in optie. En toen viel mijn mond open.
Hoe hij dat weet : gewoon, het staat in de handleiding bij de hoofdmotor -een paar dikke boeken- En weet de Franse uitbater dat ? Dat zal wel, de inspecteur was tijdens de bouw toch aanwezig op de werf en is meegevaren tot Inchon (Korea).
1996-11-03 ~ Bintulu, Sarawak, het Maleisisch gedeelte van Borneo
Er is land in zicht, nu ontvangen we FM. In Erawak was het noppes. Niet dat we daar persé de nieuwsberichten wilden horen, maar een ander soort muziek kan af en toe geen kwaad. Hier krijgen we een Engelstalige zender.
Het is volop standby. Het machien stampt en doet, vandaag doet LM de standby en soms doet hij het op deze manier ... -larie hoor! We gaan niet tegen de kaai, het is weer aan de boei. Maar we zouden kunnen posten (?)
Vanavond stond er een charmefilm op. Men zou hem kunnen klasseren als 'roze'. Veel mensenvlees dus. De cheng maakte de bedenking dat dat ze in feite altegader stommeriken zijn om daar naar te blijven zitten kijken, want straks moeten ze weer alleen gaan slapen en dan lijkt het nog eens zo alleen.
- Ja, en dan morgen klagen over rugpijn hé Chef. (Luc) - Ah? dát is dan een lumbago? (ik) - Neenee, 'dat' heet libido. (Luc) Waarop de capt : 't is in alle geval iets met een Ô.
1996-11-04, wasdag vandaag
De waspoeder is al gerantsoeneerd sinds een paar weken, ttz : voor de Filipijnen. Ze krijgen nu om de zeven (of tien) dagen een dosis waspoeder in een fles van bronwater en daar moeten ze het mee doen want het verbruik van waspoeder was weer gestegen tot angstaanjagend, zoals op vorige schepen. Op elk schip, zeg maar. -zo zijn er nog veel stories, over de scheepsvoorraad waspoeder
De Filipijnen gebruiken de machines wel, maar met de wasgewoontes en met de wasfrequentie van handwas, zoals in hun land. 'Efkes een waske slaan, de kleren van gisteren.' Wanneer er met de hand moet gewassen worden laat een mens het niet op een hoop komen en meer kleren betekent ook meer was, zodus : eentje aan, eentje in de was en eentje in de kast. Drie sets kleren, daar komt een mens mee toe. Drie sets, dat betekent vandaag efkes wassen, want morgen wordt het een hoop en overmorgen zit ge zonder propere kledij. Kortom : ne serieuze mens wast elke dag. Zo is dat en niet anders.
Gevolg : drie maatbekers poeier (3?) voor 1 short of jeans + 1 T-shirt + onderbroek en eventueel een paar sokken. Degenen die het bijna begrepen hebben steken er al eens hun badhanddoek bij. En morgen nog eens en overmorgen opnieuw en zo zeven dagen op zeven, tien Filipijnen gedurende een contract van negen maanden. Daarna worden ze afgelost door mensen met dezelfde gewoonte, die er ook zo over denken : ne serieuze mens wast elke dag en als daar machines voor zijn, dan zoveel te beter. Een machine wordt tenminste niet moe van elke dag een waske.
Er moeten drie maatbekers poeier in want het volume water blijft gelijk, of er nu voldoende was in een machine zit of belachelijk weinig. De wasmachines zijn commerciële kalibers. Een kleine kan 7 kg was hebben en een grote 12 of 15 kg. Ze wassen dus alle dagen omdat ze weinig kleren bijhebben en hebben weinig kleren bij omdat ze tóch alle dagen wassen. Oplossing : waspoeder rantsoeneren.
- Jamaar, wat een discriminerende maatregel is me dat! De Europeanen wassen toch ook wanneer ze willen! - Ja, maar niet hoe vaak we willen, pas wanneer we voldoende wasgoed hebben, dan wassen we. - Jamaar toch wanneer ze willen. - Ja, maar niet-hoe-váák-we-willen, niet elke dag. Nu zijn ze aan het mokken beneden. Begrijpt daar dan geen enkele daar het verschil tussen 'wanneer' en 'te vaak', namelijk elke dag? Over het waterverbruik ben ik zelfs niet meer begonnen. Hoe ze onder mekaar gaan oplossen weet ik niet.
In de changingroom, -de kleedkamer beneden naast de laundry- in het kastje van LM stond een grote doos industriële waspoeder voor de overalls. De inhoud van die doos was op een morgen danig geslonken én de doos stond omgekeerd weggezet, met de rugzijde naar voor. Zo dom ... Sindsdien staat die doos waspoeder boven in de cabine, er is nog wat plaats, en ik stessel elke dag met de overalls van de officieren in de grijze plastic zak en nu ook met een dosis waspoeder in een conservenblik naar beneden, naar de laundry. Onderweg kom ik al eens een Filipijn tegen natuurlijk en die heeft ogen in zijn hoofd. Dat die dosis moet dienen voor 6 of 7 overalls kunnen ze niet zien, die bolle grijze vuilniszak op mijn rug wil niet zeggen dat er een lading was in zit, want ze mokken nog altijd.
't Was maar om te zeggen dat wij hier ook soapstories hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over hún werkkledij. (zucht)
Het is hier fris herfstweer met een beetje vocht in de lucht. Juist genoeg om het land- en zeeschap mooi afgelijnd te maken. Vertrouwder weer dan dat vochtig en warm tropenklimaat. Het ruikt hier ook bekender, andere begroeiing. Het ruikt naar dennebossen in de verte zonder autostrades in de buurt.
17h55 en nog schemerlicht. Da's eens iets anders dan de donkerte van 18h in de tropen. Op de radio traditionele Koreaanse muziek. Het schemerlicht is daar het juiste licht voor. Heel traag, veel stiltes en mannenstemmen en een gong en houten (?) slagwerk .
De Gibbe en capt PM zijn een uur of wat geleden van boord gegaan met in hun bagage onze brieven voor ulle. Het sleuren met de bagage was zo geen ramp blijkbaar want het is er fris genoeg voor. Volgende maand zijn we opnieuw hier. Dan is het november en dan zal het hier koud zijn. Eindelijk nog eens koud! Tegelijk was ook het lossen gedaan en waren de mensen van de terminal hun klimtoren aan het wegwielen. Luc stond nog naast de taxi bij capt PM en Gibbe en moest ineens terug aan boord. Met veel fluitsignalen en geroep naar de mannen van de klimtoren is hij vierklauwens aan boord geraakt. Nu snap ik waarom. We gingen vertrekken. Zonder een choff kan dat niet en zonder klimtoren geraakt choff Luc niet aan boord. Gaat dat hier zo snel? Moeten ze niet eerst nog twee uur berekenen en papieren aftekenen en zo? Blijkbaar niet. Dat zal in een andere haven geweest zijn.
In het terugkomen keek ik eens naar de facing en ik vond dat het kasteel er ook langs buiten leeg uit zag, nu die twee op de kaai stonden. Een totaal verweesd gevoel. – dat herinner ik mij nu heel sterk
Vanmorgen had LM al afscheid genomen van capt PM en had hem nog eens bedankt dat hij in juli bij de rederij zo had aangedrongen om mij al te laten overkomen in Singapore en niet in de eerste loshaven. Capt PM had geantwoord dat zoiets deel uitmaakte van zijn job. Dat is een mooie ingesteldheid, daar gaan nog veel mensen goed mee zijn. -nu herinner ik mij dat ik een doos 'Merci' chocolaatjes voor hem bij had toen ik aan boord kwam en dat hij daar toen verbaasd over was, toen ik mijn zeevaartboek en paspoort ging brengen Ze lopen dun gezaaid, de kapteins die de gemakzucht van Antwerpen in het oog houden en in gang schieten wanneer dat in het nadeel is van de zeevarende. Meestal is het omgekeerd: kapteins die de richtlijnen van het kantoor gebruiken om zich achter te verschuilen en niet in gang te moeten schieten voor de belangen van een zeevarende. Zal ik er een paar opnoemen? Och nee, 't is te mooie muziek op de radio.
1996-10-23
LM en ik zijn tot de conclusie gekomen dat de term word-processor compleet fout vertaald geweest is naar het Nederlands. Het moet tekst-bewerker zijn, niet tekst-verwerker. 'k Heb hier aan boord al 200 blz's technische tekst bewerkt. Wat heb ik daarvan verwerkt? Niks. Noppes. Tekst bewerken vraagt hardware en software en stroom. Tekst verwerken vraagt een beetje glucose voor de hersenen, en wat zuurstof natuurlijk. En wat licht voor de ogen. Mag gewoon daglicht zijn. 'k Zou een tekstbewerker niet meer willen missen, maar ik zal hem zeker geen tekstverwerker meer noemen. Nee.
Over de fax van Laura naar boord : op ma-07/10 lagen we in Singapore op anker, brandstof innemen en op di-08/10 lagen we op anker bij Dumai. Nog altijd de evenaarszone. De zones zijn op zich geen probleem voor de satellieten, zij hebben met onze ontvangstproblemen hier aan boord niks te maken want ze zijn met vier, omspannen het ganse aardoppervlak en hun ontvangst- en zendbereiken overlappen mekaar gedeeltelijk. De bedoeling daarvan is dat alle schepen bereikbaar zijn en blijven, 24/7, ingeval van noodoproepen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Inmarsat
Inmarsat satelliettelefoon Atlantic East - 871 Inmarsat satelliettelefoon Pacific - 872 Inmarsat satelliettelefoon Indian - 873 Inmarsat satelliettelefoon Atlantic West - 874
De positie van een schip op de aardbol is dus van geen belang voor dit systeem. Maar op dít schip zou de Inmarsat-antenne in de 'schaduw' van de schouw staan. Daardoor is opeens en plots en volledig onbedoeld door de ontwerpers van het systeem de koers van dit schip van belang om een gewone fax te kunnen verzenden of ontvangen. De antenne is korter dan de schouw en de schouw is een stalen toren. Als ik goed begrepen heb komt, naargelang de koers van het schip, de antenne in een dode zone te staan. Of niet. Het zou iets te maken hebben met een hoek van 15°.
Wat de ontvangst betreft : we zijn niét te bereiken. Soms gaat het belsignaal van het faxtoestel, maar daar blijft het bij, er komt niks door. 'k Zou eens terug naar Luc moeten voor wat meer uitleg en details, maar hij heeft nu zoveel werk. 'k Zal er thuis eens een boekske over opendoen. Over de satellieten bedoel ik, niet over Luc.
Nu is het voor het thuisfront ineens tóch weer van belang om de positie van dit schip te kennen, om de weten of we bereikbaar zijn of niet. Jamaar, dat is een stap van 5 jaar achteruit! Toen hadden we de positie van een schip nodig voor ongeveer elke communicatie.
Dat ging toen per radio. Positie (kromming van de aardbol) afstand naar de bestemmeling, weersomstandigheden, dag- en nachtzijde van de aarde waren toen van belang ivm frequenties, antennes moesten telkens opnieuw gericht worden. De verbinding moest tot stand komen bínnen de atmosfeer. Die ganse reutemeteut was een vak apart en om dat soort dingen een goed verloop te geven was er een radio-officier aan boord, de marco(nist). Telegrammen werden toen nog verzonden in morse.
Voor een telefonische verbinding (wat fax eigenlijk is) moest het dichtstbijzijnde walstation per radio opgeroepen worden. Het walstation zorgde voor een draadverbinding met de bestemmeling, eventueel via tussenstations. -relaisverbindingen heette dat Een walstation bereiken in volle oceaan? Twee weken noppes, was dat toen. Te ver af. Dat was rustig voor de capt en de cheng, geen bemoeienissen van de rederij. Voorts viel er al eens iets te arrangeren met sommige marco's. 'Atmosferische interferenties' schreef die dan in zijn logboek. Wie bij de rederij zou dat twee weken later nog nagaan ...
Sinds alles digitaal verstuurd wordt, werder de marconisten bedankt. De GMDSS machine en haar antenne nemen de job over en werken via een satelliet. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS Vanaf nu geen ingewikkelde toestanden meer met posities, atmosferische omstandigheden, en de reutemeteut van daarjuist. Dat is allemaal overkomen omdat de satellieten hoger hangen dan de atmosfeer.
En dan ... dan zet ergens een verlicht brein van een ingenieur in Korea zijn handtekening onder de plannen voor dit schip, waar de antenne van de GMDSS fout gepositioneerd staat, waardoor GMDSS bij sommige posities onbruikbaar wordt. Bij de testen tijdens de proefvaart deed de installatie het prima waarschijnlijk. Áls ze toen getest geweest is. Waar zijn de marconisten! Roep ze terug! -ik herinner me plots dat capt PM het schip soms wendde om toch maar iets te kunnen verzenden Als men voor een verbinding met de wal rekening moet houden met positie en koers, wordt de GMDSS in de praktijk eigenlijk gebruikt als een gewoon radiostation van vroeger. -dat lag achter de brug en dus vlak onder de monkerbridge waar de antennes staan. Marco-terrein.
Wat het verzenden van uit die grijze zones betreft : we kunnen een zigzag maken of een rondje varen, vertelde Luc, dan zijn we efkes van die zend/ontvangstschaduw af, de tijd van een fax te verzenden. Weer op koers raken duurt wel wat langer dan één fax verzenden, maar ze hebben het al gedaan hoor. Voor de faxen die te maken hebben met de uitbating van het schip. Voor de privé-faxen niet hè.
'k Kom juist van boven, 't was noppes. Laura niet te bereiken. Het is nochtans 16h LT = 09h BT. Binnen anderhalf uur nog eens proberen, zei capt JB -de vervanger van capt PM- Anderhalf uur later, 17h30 LT: capt JB wist waarschijnlijk iets dat wij niet wisten, dat er van koers zou veranderd worden en dat de antenne dan 'goed' kwam te staan tov de schouw. Het toestel slikte de fax zo gretig in, alsof het sinds 16h al stond te popelen.
GMDSS= Global Maritime Distress Safety System. Jewèl, een Safety System voor de ganse Globe, in geval van Maritime Distress. Wat een ronkende naam hè. Als het ding nu nog eens werkte ook ...
Heel die uitleg om te zeggen dat ge u niet ongerust moet maken wanneer uw fax hier niet geaccepteerd wordt. Het ligt niet aan het toestel in België en dit schip ligt voorlopig nog niet op de zeebodem. Het ligt aan een tijdelijke situatie hier. Wat daaraan te verhelpen valt? Blijven proberen zegt Luc. We varen in kustwaters, er wordt veel vaker van koers veranderd dan tijdens een oversteek van twee weken en daardoor zou het na een uur of twee al moeten lukken. Kan ook na een dag of twee. Luc is bij de Permanente Positivo's.
1996-10-30
Sinds vorige maandag zijn 'de nieuwen' aan boord. Ene Gregory, 3de mecanicien, Belg en een 1ste stuur supplementair, hij heet Alex en is Roemeen, uitgeweken naar Canada, een flink aantal jaren terug. Tijdens de veiligheidsoefening van vorige zaterdag was Pascal (3de stuur) aan de beurt om de briefing te geven. Hij is van Quebec en struikelde al eens over een Engels woord. Alex vulde aan, hier en daar, want hij is Engelstalig Canadees en heeft al meer dan eens een briefing gehouden, dat was te merken aan de manier en het zelfvertrouwen waarmee hij iets bracht.
De immersion suit kan ook dienen om van boord te springen wanneer geen reddingssloep meer zou beschikbaar zijn. Voor ge springt moet ge kijken of er geen wrakstukken of los gerief in de weg drijven en de voeten kruisen, want er kan iets onder water liggen zweven ook. Daarom : ALTIJD voeten kruisen. Alex maakte een vaag gebaar naar waar het anders pijn zou doen. Er ging een lachje van herkenning door de Cargo Control Room. "Well, zei Alex, these may be small things, but we have to think about it." De ondertiteling voor de Waalse en de Quebec-collega's schoot me te binnen: "Ce sont peut-être de petites choses, mais on y tient." Met andere woorden "Beter twee keer niks dan helemaal niks meer."
De anderen hadden al gedaan met lachen toen ik nog moest beginnen, of: hoe hou ik mijn binnenpretjes waar ze horen. – lachen om eigen vertalingen, erg bescheiden is dat niet hè ...
dossier het creatieve lab ~ Jan Holderbeke zo 01 okt 2017
Het creatieve lab van Hugo Matthysen: "Er is een verband tussen Edgar Allan Poe en Jehan en Petrick" Het Leugenpaleis, Petrick en Jehan, Kulderzipken, Dag Sinterklaas, de Clement Peerens Explosition, de show van Bosmans Jos, de Anneliezen, Ay Ramon, de Hermannen, de gemeenschappelijke noemer van al dat moois heet Hugo Matthysen (61). Creativiteit doet hem te veel denken aan Pritt en plakkaatverf, maar ik moest en zou hem in mijn creatieve lab krijgen. Niet dat hij moeilijk deed. Ik mag je meenemen in het prettig gestoorde hoofd van deze grootmeester van de absurditeit. We hebben afgesproken in het Depot in Leuven, net voor een optreden van de Clement Peerens Explosition.
Hugo Matthysen, ik wil met jou een gewone dag overlopen, en zien wat de do’s-and-don’ts zijn van creativiteit. Kan je meegaan in dit scenario?
Ik kan daar zeker in meegaan, maar ik moet zeggen dat mijn dagen en weken en heel mijn professionele leven totaal ongestructureerd is.
We proberen. Hoe laat sta je op?
Dat hangt er wat van af, maar de laatste jaren tussen halfacht en negen of zo.
Wat is het eerste wat je doet?
Koffie drinken, sigaretten roken. En dan hangt het ervan af. Er zijn ook dagen dat ik niks doe, volledig niets. Alleen maar prullen, en wat surfen, en eens rondwandelen, of ergens naartoe rijden om twee schroefjes te kopen waarvan ik denk dat ik ze dringend nodig heb. Andere dagen bestaan voornamelijk uit mij zorgen maken omdat ik toch met een deadline zit en daar dan niets aan doen. En ook dagen dat ik volkomen bij mijn verstand ben, dan ga ik tamelijk snel aan de slag. Omdat de ervaring mij heeft geleerd, en ik denk dat dat in vele beroepen zo is, dat je tussen negen en elf vaak meer en beter kunt produceren dan de rest van de dag.
En dat produceren, hoe moet ik mij dat voorstellen? Je gaat aan een computer zitten?
Meestal wel, ja. Zelfs als het over muziek gaat, is het tegenwoordig allemaal achter een computer. Maar voor de afwisseling gebruik ik af en toe nog wel eens een ouderwets blad papier.
Je zet je dan om negen uur aan je computer in het beste geval. Wat gebeurt er dan?
Als ik een stuk voor Humo moet maken, wat ik elke week doe, dan krab ik in mijn haar en vraag ik me af: Daarover moet het nu in godsnaam weer gaan deze week. Want mijn voorkeur is gewoon een lichte band met de actualiteit. Dus het gebeurt wel eens dat ik dan een krant ga kopen, een koffie lezen, of ik surf wat rond op nieuwssites om te zien of er iets is dat mij opvalt, en waar ik iets mee kan aanvangen.
En dan begint een verhaal over prins Fipronil en prinses Fipronal bijvoorbeeld?
Bijvoorbeeld ja. Deze week gaat het om een bericht dat vanochtend in De Standaard stond, dat de fiscale controle op bedrijven min of meer wordt afgeschaft in ruil voor het ondertekenen van een convenant. Dus dan zie ik het als mijn plicht om daar iets bizars of wat dommigs over te schrijven.
Echte maatschappijkritiek komt er bij jou niet in hé?
Nee, dat is niet echt mijn ding. Misschien wel, laat ons zeggen, observaties.
En die komen ter plekke tot stand? Het is niet dat je er bijvoorbeeld in de auto zit over te tobben?
Ja, dat is bijna altijd op het moment zelf. Ik geloof niet in dingen opschrijven op bierkaartjes of notitieboekjes bijhouden met ideeën waar je dan later door kunt fietsen om te zien of er iets bruikbaars tussen zat.
Veel mensen zullen zich met mij afvragen waar je het blijft halen?
Misschien wil ik dat liever niet weten. Ik zal niet zeggen dat je een mentale afwijking moet hebben voor wat ik doe, maar misschien is daar toch een geestesgesteldheid voor nodig die maakt dat je sneller in staat bent om dingen langs een andere kant te bekijken.
En weet je waar die geestesgesteldheid vandaan komt?
Daar heb ik werkelijk geen idee van. Ik ben ooit verzeild op een studiedag in een psychiatrische instelling. Een van de psychologen daar had mijn werk bestudeerd. En die vond frappante gelijkenissen tussen wat ik schrijf en de denkbeelden van mensen die aan een psychose lijden.
Oei, was je ongerust?
Nee. Hij vertelde: veel van wat ik doe is gebaseerd op een vorm van ofwel paranoïa ofwel mensen van wie de grond van onder hun voeten wegzakt, ze beginnen te twijfelen aan de fundamenten van de realiteit. Dat is ook wat wel eens bij een psychose gebeurt. Dat zijn parallellen. Ik roep dat bewust op, dus dat is iets helemaal anders.
En dan maak je daar een nieuwe realiteit uit?
In een aantal gevallen wel, en ik ga daar natuurlijk redelijk ver in. Maar bij fictie is dat natuurlijk altijd zo: je bakent je eigen realiteit streng af en je stelt een paar basisregels op waaraan je je hebt te houden, hoe absurd die ook mogen zijn.
Soms zijn ze behoorlijk absurd, de contactlenzen in Duitsland, Jehan en Petrick.
Ja, dat is een typisch voorbeeld. Dat is niet zo absurd. Dat is een reden om te verklaren waarom die twee mannen daar in het bos staan te wachten op Godot. Dan komt het erop aan dat zo lang en zo verrassend mogelijk uit te melken. Dat is de sport.
Helpt het dat je filosoof bent?
Ik denk niet dat het helpt. Nu is het wel zo, toevallig heb ik een half jaar geleden iemand ontmoet die aan het doctoreren is in de filosofie, en die een aantal psychoses achter de rug heeft. Die zei dat er tussen filosofie en psychoses een parallel is: de kern van je waarneming of van hoe je in de realiteit staat, wordt onderuit gehaald, die realiteit is plots niet meer evident. In mijn werk komt dat ook wel regelmatig voor. Maar als ik geen filosofie gestudeerd zou hebben zou ik wel ongeveer hetzelfde maken. De accenten zouden misschien wat anders liggen.
Heb je zo van die sessies waar je pingpong speelt met andere mensen?
Bijvoorbeeld van die eerste Sinterklaasfilm heb ik regelmatig met Stijn Coninx afgesproken ja. En vroeger, alles wat ik gedaan heb met Bart Peeters, dat ontstond ook zo. Bij een kop koffie meestal in een taverne. En Bart schreef dan alles keurig op, allez keurig, met steekwoorden. Dus dat was wel een soort pingpong. Als je een goede sparring partner hebt, dan versnelt dat de zaak wel, en dan word je daar ook door geprikkeld.
Heb je truuks om je hoofd leeg te maken, om eens alles neer te leggen?
Nee, maar dat is ook niet nodig.
Je blijft altijd bezig?
Niet noodzakelijk, maar je kan wel momenten hebben waarop je denkt: het gaat toch niet zo goed vandaag. Dan is de beste oplossing: vandaag maar lekker niets doen. Als het dan toch heel urgent is, dan is er optie twee: flink zijn, nieuw document openen, en gewoon beginnen.
Er een tijd uitstappen, op reis gaan of zo, heb je dat nodig?
Nee, ergens in mijn achterhoofd ben ik, zij het op een bijzonder wazige manier, altijd met een aantal dingen bezig. Dat kan gewoon een titel zijn, of een muzikale wending, ik moet daar ooit eens iets mee doen.
Dus toch een notebook, en ideeën die je opstapelt?
Ja, maar niet: dát moet ik onthouden. Om een voorbeeld te noemen: ik was gisteren in de Ikea. Dus ik vroeg mij af: als je om het even wat koopt in de Ikea, of in een andere meubelzaak, dat staat dan perfect in elkaar gevezen in uw woning: waarom valt dat altijd lichtjes tegen? En het antwoord is: in die mini-kamertjes die ze daar inrichten, daar zijn bijvoorbeeld geen radiatoren, daar ligt er geen stekkerdoos op de vloer met 28 voedingen voor iPhones en iPads, je hebt ook geen vervelende chauffagebuizen, die maken dat je je kast niet naadloos tegen de muur kunt zetten. Dat is een overpeinzing waar ik werkelijk niks aan heb, maar misschien dat dat mij over twee jaar plots te binnen schiet, als dat nodig zou zijn.
Zijn er afknappers, momenten of fenomenen die je werkelijk alle creativiteit ontnemen?
Nee, het is ambacht hé. Ik hou ook niet zo van het woord creativiteit.
Oei, daar gaat mijn onderwerp.
Je moet dat niet persoonlijk nemen. Dat heeft te maken met mijn jeugd. Toen ik een jaar of twaalf was, ergens eind jaren zestig, begon het woord creativiteit plotseling opgang te maken. Men noemde dat toen crea, en in mijn herinnering kwam daar heel vaak lijm bij kijken. Fotocollages maken met uitgeknipte titels van kranten en tijdschriften. Of papieren hoedjes maken en die dan gek versieren. Of huisjes in elkaar lijmen van karton. Creativiteit is voor mij altijd wat prutserig geweest.
Ja, maar het decor van de Jos Bosmansshow is toch niet anders?
Nee, maar ik bedoel, het woord creativiteit, dat had toen iets knutselachtigs. Iedereen werd toen ook aangemoedigd om creatief te zijn. Ik betwijfel of dat een goede zaak was. Allez, dat is zeer goed voor de verkoop van Pritt en Pattex. En nu wordt het woord creativiteit te pas en te onpas gebruikt. Ik denk dat het onmogelijk is om een niet-creatieve job te vinden. Ik bereid alles altijd grondig voor, en ik heb gisteren gegoogled: 'creatieve job'. En wat je dan ziet: "Ben jij creatief? Dan kan je aan de slag als hamburgerbakker bij McDonalds." Het woord is danig versleten. Creatief betekent hetzelfde als 'nog enigszins in leven'. Het loopt de spuigaten uit.
We hebben de dag geopend 's morgens. Laat ons hem nu ook sluiten. Wat is het laatste wat je doet voor je gaat slapen?
Wat ik vaak doe, is op het internet langs de actualiteit zappen.
Om nieuwe stof op te doen, of om de dag neer te leggen?
Nee, omdat dat mij gewoon interesseert. Dan kijk ik nog eens naar Terzake, of de Afspraak, of naar Jeroen Pauw. En lezen.
Wat lees je?
Redelijk veel non-fictie, geschiedenis. Enigszins begrijpelijke filosofie, een beetje samenvattend.
De wereld van Sofie toch niet?
Nee daar heb ik drie bladzijden in gelezen. Ik heb onlangs een bundeling van Edgar Allan Poe herlezen. Ik had dat al gelezen toen ik zestien was of zo. Tot mijn grote verbazing heb ik achteraf gedacht: daar is misschien toch hier of daar wat van blijven hangen in mijn werk.
Horror?
Niet de horror, maar kijk, er is misschien een zeker verband tussen Edgar Allan Poe, het zal u misschien verbazen, en Petrick en Jehan.
Oké, deze moet je uitleggen.
Veel verhalen van Edgar Allan Poe beginnen met naargeestig: "ik schrijf deze woorden niet op in de hoop dat iemand zal geloven wat er is enzovoort… Maar mijn afschuwelijke leven, ik ging door het bos, drie bladzijden naargeestigheid, en kwam ik bij een ruïne, en door mijn hoofd spookte, en de stormwind". Bladzijden en bladzijden gebeurt er werkelijk niets. Soms vier bladzijden ijsberen door de vochtige gangen van een oud kasteel. Maar op een heel geïnspireerde manier, je wil weten hoe het verder gaat. En dat is heel vergelijkbaar met Petrick en Jehan, daar gebeurde ook eigenlijk niets. Maar hopelijk op een onderhoudende manier, nu niet dat het een thriller was, maar ik wil toch weten of ze die contactlenzen nu gaan vinden. Het uitsmeren van het niets op een licht dramatische wijze. Ik heb het gevoel dat veel van die verhalen met plezier geschreven zijn, ik denk dat hij soms zat te lachen terwijl hij het neerschreef, terwijl het allemaal bloedserieus is.
Heb je een levensmotto?
Als ik er een heb, dan is het: doe wel en zie niet om.
Dat is een klassieker.
Een terechte klassieker. Zoals bij klassiekers soms het geval is.
Hoe gaat het ginder? Hier is slecht weer op komst, we varen noord. Het schip stampt al.
Stampen zijn trillingen over de lengte-as van het schip, bij zwaar weer zijn dat plotse schokken, alsof een buschauffeur zeer plots op de rem duwt, en dat telkens en opnieuw. Men voelt de schok niet aankomen.
Rollen is de beweging over de dwars-as van het schip. Het lichaam past zich aan, min of meer, want er zit een een voorspelbaar ritme in, tenzij bij zéér zwaar weer natuurlijk.
Stampen wordt als meer belastend ervaren dan rollen. Rollen én stampen tegelijk & samen, daar wilt ge geen details over horen, wat er dan gebeurt met een lijf.
Enkele dagen geleden hadden we het er over en de Gibbe legde uit dat dit schip tamelijk traag rolt omdat (en toen volgde een technische uitleg die ik nu al weer kwijt ben) Het klonk goed en ik was zeer bereid hem te geloven, al was het maar om mezelf gerust te stellen. Maar van stampen is toen niks gezegd geweest. En volgens mij stampt dit schip even hard als elk ander.
Gisterenavond : champagne. Luc gaf een drink omdat hij promoveert tot 1ste stuur ofte Chief Officer – ingekort tot choff in de brieven Dat is nu eens een promotie die wat bubbels waard is. Daarna aan tafel rode wijn bij de peperroomsaus. Hier zet ik mijn handrem op want anders begin ik aan de voorgeschiedenis van die peperroomsaus en deze brief moet voor verzending klaarliggen 20/10, dus het verhaal over de peperroomsaus gaan we overslaan. -jammer, want ik kan me die story niet herinneren, veel keukengedoe waarschijnlijk weeral
15h : zojuist een klaaglijk gehuil in de alleyway. Ja, lap! We hebben een gekwetste! Het is een soort muziek van de capt. Ofwel heeft hij gedaan met werken voor vandaag, ofwel houdt hij coffeetime.
Enkele dagen geleden jammerde de ch.kok omdat er een nieuwe capt ging komen en dat hij zich dan zou moeten aanpassen. Om hem wat op te monteren zei ik dat we ons allemáál zullen moeten aanpassen. "Yes, maybe, but that's your problem." Dat aanpassen was dan óns probleem. Conclusie: dat vent heeft weinig of geen gemeenschapsgevoel. Zíjn problemen gaan voor.
Nu de grote droogkas is aangesloten gaat het beter vooruit in de laundry. Twee machines drogen en twee machines wassen nog. Wanneer alle machines draaien is het er zo warm dat de condensatiedruppels van de ventilatie lekken. De teut van de ventilatie is in aluminium, die zal niet roesten. De inox-wasbak is al wél bespikkeld met roestvlekken. Inox zoals de rederij besteld heeft ... roestvrij staal op zijn Koreaans.
LM vertelde twee zondagen geleden dat ze een pijp open gehad hadden, en dat de coating al weggevreten is van het zeewater en dat het materiaal van de pijp al in slechte conditie is. Erg slechte conditie. Het schip is vandaag drie maanden in de vaart. Op de kwaliteit van de buitenverf is ook danig bezuinigd geweest. Er is op zoveel verschillende plaatsen al roest te zien, dat een mens er niet meer naast kan kijken. En dat was al na een week of drie. Niet te sterk wensen dat we hier ooit nog monsteren, zei LM, want stel u voor dat die wens in vervulling zou gaan. -en ja, het volgende contract hadden we weer dit schip aan ons been
15h20: de jankmuziek is weg, de capt hield waarschijnlijk gewoon coffeetime. Er is een scheepsschroothoop –'ontmanteling' moet dat zijn- ergens in de buurt van Kaohsiung, Taiwan. LM is daar al geweest. Er was toen geen schip in behandeling. Hij heeft het gebeuren niet kunnen bekijken. Spijtig. Zoiets gaat enorm snel zegt hij. Dat zal wel. De aftakeling een handje helpen gaat sneller dan iets (degelijks) opbouwen. Opkalefateren da's-pas-klas zeg ik. Dat weten sinds 1990, sinds de droge dok in Yokohama (Japan). Maar de rederij zal dit schip eerder nog verlappen aan een buitenlandse concurrent, want ontmantelen kost geld.
Dat is nog waar gebleken ook! In 2000 kwam een schip ons lichteren in de waters van Louisiana, en dat bleek dit schip te zijn, onder een andere naam en een andere vlag. Dat spreekt vanzelf. Maar wel dit schip, verkocht eer het groot geld begon te kosten, geen zeereizen meer, enkel nog plaatselijk vervoer. Dat scheelt ook in verzekeringskosten waarschijnlijk.
Dit keer zouden we in Daesan (Korea) tegen de kaai gaan. Vorige keer kon dat niet omdat het springtij was en bij eb hadden we dan weer niet genoeg water onder de kiel om geladen binnen te varen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Springtij Nu zijn we ook geladen, maar misschien is er deze keer (nog) geen springtij. Of is het al voorbij. Woensdag krijgt de capt daarover bericht. Da's nog twee keer slapen. Dan weten we het.
19h30 : de keuken speelt vrolijke muziek tijdens de service-uren. Ipv de dagelijkse Scorpions hebben we nu al een week of twee Jingle Bells. Mogelijk zijn ze wat vooruit op de kalender.
1996-10-16
Gisteren was het blazen geblazen. LM komt boven en zegt : als ge wilt weten hoe clean ge zijt, moet ge nu naar beneden, ze zijn allemaal aan het blazen. Beneden. Dat kan overal zijn. In de laundry bvb , 'k had nog een lading overalls in de droogkas zitten. In de wasmachines niks, maar iemand ander zou al kunnen aan het wassen zijn. Wie was waarop aan het blazen? 'k Kreeg schrikbeelden van overlopende schuim, mensen met aftrekkers aan het werk, en een paar mensen blazen het schuim van de wasmachine weg. Niet met de blote hand aankomen! Er kan nu stroom op de machine staan. Vandaar blazen. Op een vorig schip gebeurde dat al eens en de nieuwe waspoeder hier aan boord schuimt verschrikkelijk. Heb ik die rommel veroorzaakt? Had ik dan toch nog een machine staan draaien? Maar nee. Er was een telefoontje gekomen van de Franse rederij dat er een alcoholtest moest geblazen worden. Binnen het uur de resultaten. Dat doen ze vier keer per jaar. Of ze moeten dat vier keer per jaar doen, van de verzekering. Allemaal een uitvloeisel van de Exxon Valdez. Door één zatte kl**t. https://nl.wikipedia.org/wiki/Exxon_Valdez_(schip,_1986) Goed dat ze niet de dag tevoren gebeld hebben, toen we de promotie van Luc aan het vieren waren. Nu dat blazen. Beneden in de managementroom ging het er neig officieel aan toe. Capt, de Gibbe plus Luc. Waarnemer en twee getuigen, zoals dat in de instructies voorgeschreven staat. Ik moest niet blazen omdat ik niet meer bij de bemanning hoor. Alsof ik geen schade zou kunnen aanrichten. Ik loop daar wel los hè, maar ik moet niet getest worden? Da's een bres in de beveiliging. Na de test drinkt Gibbe een slokje whisky en blaast daarna onmiddellijk nog eens, om te testen of de tester wel test wat hij moet testen, en niet het lookgehalte in het bloed, om maar iets te noemen. Het ding duidt iets aan, een code van twee letters, verder geen uitleg. De lettercode heeft hij na wat zoeken gevonden in de handleiding: ver boven het toegelaten gehalte. Ja, hij had de slok amper doorgeslikt. De whisky kon nog niet in zijn bloed zitten. Het gehalte kwam dus gewoon van de mondholte. De hoeveelheid van een slok staat niet vermeld 'om te vermijden dat er wedstrijden gehouden worden'. Dus om te vermijden dat er spelerij van komt. Die tester is waarschijnlijk ook door psychologen getest, op de spelerij van de mensen dan Cheng Leu heeft het zaagblad gerepareerd. Een Handige Harry, 'k wist het wel. En nu zagen ze de hoekijzers per drie tegelijk, zegt LM.
Gisteren mochten we bijna afmonsteren, naar huis. We waren aan het spelen en onnozel doen en ik had bijna LM zijn duim ontwricht. In geval van blessuren en kwetsuren moet een vragenlijst voor de verzekering ingevuld worden : 1° droeg de gewonde veiligheidsschoenen op het ogenblik van het ongeval? ... euh, nee. 2° droeg de gewonde een helm op het ogenblik van het ongeval? ... néé. 3° droeg de gewonde aangepaste kledij op het ogenblik van het ongeval? ... euh, min of meer. Zo mag men bvb in de douche uitglijden en een dubbele hersenschudding oplopen, dat wordt vergoed. Gegarandeerd! Op voorwaarde dat men doucht met bovenstaande attributen aan het lijf.
In Daesan (Korea) gaat niet alleen de Gibbe er af maar ook de capt. Dat valt me tegen. Nu komen twee Belgische vervangers in één keer. Dat betekent maar één keer post, want de vervangers komen allebei tegelijkertijd. En Alex (van de smeerolie) monstert ook af! Da's vroeger dan voorzien. Da's helemaal geen gezellige story vermoed ik, maar LM is om een aantal redenen opgelucht dat Alex verdwijnt.
1996-10-19
De vervangers zouden 21/10 pas in Korea toekomen. Dat is niet naar de zin van de capt omdat hij en de Gibbe, dan nog de losoperaties moeten beginnen. Daarom varen we nu trager zodat we 'just in time' toekomen, dwz: wanneer de vervangers op de kaai lopen te drentelen. Dan hebben zij de eer (en het genoegen) de losoperatie te mogen aanvatten. De officiële reden van dat trager varen is hetgeen in het logboek geschreven wordt : zéér slecht weer. Waar slecht weer? Buiten? En verder geen nieuws of we nu tegen de kaai kunnen of weer aan de boei moeten. 't Is maar voor de boodschappen, ik zou het graag weten.
Gisteren ging het over 'den bureau', nog maar eens. De capt krijgt de meest gekke berichten binnen. Antwerpen vraagt acht (8!) pasfoto's van Alex, voor zijn Luxemburgs zeemansboek. Alex is sinds een paar dagen afgedankt /heeft de zak/moet naar huis, met medeweten van de personeelschef in Antwerpen. De personeelschef en de klerken hebben hun schrijftafels in hetzelfde lokaal staan, in een hoek van 90°. Ze kunnen mekaar dus zien. Ze kunnen zelfs met mekaar praten, mochten zij dat nodig vinden. Enkele dagen geleden wou iemand van de twee klerken (niet PV, de andere, die met zijn wimpers) acht pasfoto's hebben van Lucien. Lucien heeft lang haar, een heel weelderige haardos. Mogelijk wil die lieve klerk in Antwerpen (het tegengewicht van die platte PV) acht verschillende kapsels zien van Lucien? Die jongen heeft waarschijnlijk zijn eigen redenen om 8 foto's van Lucien te willen.
Toen kon de capt er nog mee lachen. Maar als er drie telexen over en weer gaan en de derde eindigt op 'PLEASE EXPLAIN', dan worden dat er vier. En dan maar jammeren dat de Belgische zeelieden te duur zijn? Zou het niet gedeeltelijk aan de werking van de rederij liggen? Communicatie kost geld hè mannen. Blijkbaar is 'Wimpers' in Antwerpen de zeelieden aan het afwerken in alfabetische volgorde en niet gegroepeerd per schip. Da's dan een duur pak telexen natuurlijk. 'k Zal hem eens een folderke over database bezorgen. Dan kan hij groeperen.
Voorts ziet de voorlopige planning voor reis 6 er zo uit : 30/10 : Erawan, Thailand 03/11 : Bintulu, Malaysia 06/11 : Dumai, Indonesiä 14-15/11: Yoshu, Korea
In Yoshu wilden ze ons nooit meer zien, hadden ze gezegd toen in juli. Toen waren er woorden geweest tussen het schip en de wal. Er is gebulder geweest en ene van de Koreanen riep tegen de capt : "Gij komt nóóit meer in Yoshu!" En nu gaan ze ons daar toch weer moeten lossen? Ze houden zich niet aan hun woord hè. – chot ..., dat soort dingen wordt immers op een ander niveau beslist 45.280.000 USD heeft dit schip gekost. Hoeveel staat de USD vandaag? En dan zou 1 kolerieke Koreaan de werking tegengaan?
In Daesan komen de mensen van Samsung Heavy de monorail in de machine ruimte repareren. Gelukkig staat alles hier nog onder garantie, da's een hele opluchting voor cheng Leu : geen zware kosten voor de rederij. De Gibbe wou voor hij afmonstert cheng Leu nog efkes goeie moed geven: de Koreanen van Samsung zullen de monorail wel repareren, maar de machinerijen die er onder staan krijgen ze kapot. Zeelieden, ze zijn soms zo lief voor mekaar ... Maar de dag dat cheng Leu het abuus met de monorail voorgehad heeft, was Gibbe écht lief. Of solidair. Dat is een beter woord in deze context. De dag dat het gebeurd is zat de capt 's avonds cheng Leu er wat door te sleuren. Ene keer, twee keer, we wisten het nu ongeveer allemaal wel. Halverwege de derde keer onderbreekt Gibbe de capt en zegt: "Och wie weet wat ik nog allemaal voorheb of uitsteek vooraleer ik afmonster. Ik ben hier nog niet weg hè." Onder verstaan : 'Gaat ge ook zo sarcastisch doen wanneer iemand van uw eigen departement dure schade veroorzaakt?' Dat vond ik schoon van Gibbe. Zoals een herdershond efkes hapt naar een poot van het schaap dat een beetje afdwaalt. Een schaap met vier latten in dit geval.
Zowel de Gibbe als capt PM hebben nadien dure schade veroorzaakt. Van de Gibbe wisten we het een paar dagen later al, van capt PM hebben we pas in 2003 vernomen dat hij iets uitgespookt had in 1998. En nog geen klein beetje. Maar dat is voor later.
En de inspecteur komt niet. NIET. Al die zenuwen voor niks. Bij LM niet natuurlijk en bij mij ookni, maar cheng Leu!
Vorige woensdag een haarknipsessie. De twee heren die afmonsteren lopen er al maanden zeer genoeglijk als clochards bij, qua kapsel, geen haan die daarover knort want hetgeen ze nodig hebben zit aan de binnenkant van hun hoofd. Aan de belangrijkste norm is dus voldaan en iedereen hier weet dat. Wij leven in dat veilig besef. Maar binnen twee dagen worden ze in de chaos van de buitenwereld gedropt. De buitenwereld loopt vol met mensen die ook nog andere normen hanteren. Daar moet een beetje aan tegemoet gekomen worden. Vandaar : haarknippen. Dat ze hun hoofd toevertrouwen aan de amatrice met de schaar ipv te wachten tot thuis bij een vakmens zegt misschien iets over de toestand van hun haardos. Eerst Luc. Nu hij choff wordt wil hij zijn haar gefatsoeneerd hebben. Een overgangsritueel dus. "Enkel de toppekes" zei hij. "En de nek zo wat vrij maken." Ahja, daar moet plaats gemaakt worden voor de nieuwe en bijkomende verantwoordelijkheden. Schouders alleen zijn niet genoeg meer.
Het schip stampte een beetje. Een heel klein beetje maar. Niks om ongerust over te zijn, zelfs niet wanneer men met een vlijmscherpe schaar gaat beginnen. Tijdens het knippen vertelde Luc dat toen hij zes jaar was, een kapper eens in zijn oor geknipt had. Het litteken is nu nog te zien. Of hij dan misschien niet stil gezeten had? Neenee, het was de fout van de kapper, hij was aan het parlementeren met iedereen aanwezig en glimlachte naar alle medammekes die voorbij kwamen in de galerij. Zo was dat gebeurd. (Arm klein Lucske).
De capt kwam eens kijken hoe het Luc vergaan was onder mijn handen, vond het resultaat aanvaardbaar en besloot dat ik zijn hoofd ook mocht fatsoeneren. Of hij de meteo betrouwde, voeg ik, ivm het licht stampen van het schip. "Ja hoor, het weer blijft zoals het nu is." En hij zat al in de stoel nog voor hij zijn zin afgemaakt had. Hij vertelde een grappig verhaal over een kapper, ik schiet in een lach en knip daardoor de schaar een titske te vroeg dicht. 'k Had dat pas 1 mm verder van de rand van zijn oor moeten doen. Bloed. Ineens zie ik bloed. Eerst weinig, daarna meer. De capt had geen vin verroerd. Waarschijnlijk voelde hij nog niks. En ik voelde mij slappekes worden van hetgeen ik aangericht had.
"'k Heb in de huid van uw oor geknipt kaptein" zei ik stil. 'k Dierf het maar stillekes zeggen want een mens moet niet staan gillen in een vers-gekwetst bloedend oor, vind ik. En veel "pardon" en "excusez-moi". Hij : 't Is niks, ce n' est rien.
Knuppel! Ik zie toch zelf wel wat ik aangericht heb. Of kunt gij boven op uw oor kijken misschien? Owee, néé! Nu zie ik een vil van ongeveer 4 mm. "Niks" noemt hij dat. Bloed nog eens weg gedept : wel 5 mm! Een snee van 5 mm ... Niet diep, enkel een lap huid los. Maar vlak eronder : bloot vlees. En zoiets doet pijn, dat weet ik. Bij haarknippen heb ik al enkele keren in het vel van mijn vingers geknipt. En vingers hebben een dikkere huid dan oren. Bij vingers knipt men niet zo gemakkelijk tot in het vlees. Maar zelfs daar doet het pijn. Het knippen verder afgewerkt. Voorzichtig. Héél voorzichtig. En tijdens het knippen telkens de bloeddruppels weg deppen, want die bleven maar opwellen. Tegen dat zijn kopke afgewerkt was begon hij de wonde te voelen, denk ik. Sinds die dag staat zijn muziek niet meer zo luid, heb ik de indruk. Tot zijn oor genezen is? Da's maar een gedacht, zegt LM.
Gisteren wou de Gibbe zijn haar geknipt hebben. Of hij het nog betrouwde, vroeg ik. Jaja, hij zou me niet doen lachen. Het is goed afgelopen. Het is gelukt zonder bloed.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Na vier dagen 'classics' op Radio1, of was het een week, is het genoeg geweest voor een tijdje. Voor een jaar. De eerste dagen waren interessant, daarna niet meer. Het eindigde waarschijnlijk toch met The Doors en met Queen.
In feite zat ik te wensen dat het programma Nieuwe Feiten maar gauw en rap zou terugkomen, want dat programma herbergt mijn huidige favoriete rubriek: de Itegemse C'ronakreniek.
Deze vijfde aflevering is het gesprek niét ondertiteld (?!?) Persoonlijk vind ik dat een ramp. Sinds gisteren ben ik aan het mailen en aan het bellen om te weten of er een ondertitelde versie komt, en zo ja wanneer, want misschien ben ik een dag te vroeg om dat al te verlangen.
Sinds gisteren sturen ze men van het kastje naar de muur. Op de Reyerslaan hebben ze genoeg kastjes blijkbaar. Via het contactformulier dan maar. Een contactformulier wordt 'te gelegener tijd' beantwoord. Vanmorgen bel ik. Die meneer vindt mijn naam in de lijst en zegt dat er nog 378 contactmails vóór mij zijn. Dat vond ik niet om te lachen. Daarna wel. Op zoek naar de ondertiteling van een absurd gesprek zelf verzeilen in een zotte situatie. Da's Kafka hè. Niet écht om te lachen dus, nee ...
Die ondertiteling zal niet meer vandaag op dit blog komen. Misschien morgen. Zodra ik ze vind, heb, en te pakken krijg zet ik de link hieronder. In afwachting moet het dan maar zonder ondertiteling.
Vandaag nog maar eens Singapore Passage. Het klinkt misschien eigenaardig maar het blijft interessant en mooi. We konden post afgeven maar 'k had geen brieven gereed liggen omdat ik gisteren aan de wal gekunnen heb. Dan maar gauw kaartjes geschreven want de gelegenheid krijgen om te posten en niks verzenden, dat kan niet. Dat is Mercurius én Hermes verzoeken.
De laatste keer in Dumai (Sumatra) hadden ze ons afgeraden aan de wal te gaan omdat het 'gevaarlijk' was. Gelijk een brave ben ik dan aan boord gebleven want afraden betekent : niet doen. En troubles aan de wal betekent dan weer extra papierwerk aan boord en ze hebben zo al werk genoeg. Wat blijkt : het is gevaarlijk voor mensen die zich opgetut als een kerstboom aan de wal begeven. Ja dán...! Dat is dan zelf gezocht, zeg ik. En opgetut, dat kan onmogelijk op mij van toepassing zijn hé. Dacht ik toch. In Odessa spraken ze me aan op de markt omdat ik er uit zag als een van hen, niet als een toerist. In Richardsbay (Z-Afrika) in een supermarkt ook. Low-profile valt me niet moeilijk, dat is gewoon hoe ik leef. Ik blijf onder de radar, ik verdwijn in de massa. In een Aziatisch land is het moeilijk natuurlijk, om ongezien over straat te lopen, ik heb de verkeerde kleur van huid, van haar en ogen. In een Afrikaans land is het gewoon onmogelijk om onder de radar te blijven, als bleekgezicht.
Warren (steward) wist te vertellen over de plaatselijke transportmiddelen en ineens leek het doenbaar. Ik vond dat het kon, overdag. Maar vóór de donkerte thuis natuurlijk. Nog efkes rondgevraagd of iemand iets nodig had van de wal. Lucien en Pascal gingen zelf en ik heb me bij hen aangesloten. In feite zonder te vragen of zij dat wel goed vonden, bedenk ik nu.
Het begon al op de kaai van de terminal: in het wachthokje hingen drie mannen van wacht zich te vervelen. Of Lucien 2de officier was? Ja, antwoordde hij. En ik zag in hun koppen de prijzen al omhoog gaan. Of we dollars te wisselen hadden, dan konden we dat maar beter bij hen doen want zij gaven een eerlijke koers en buiten de poort waren het allemaal bedriegers. - Dan gaan we wel naar een bank. - Dat zijn ook bedriegers. - Well, dat is dan zoals thuis. Er volgde nog een uitleg dat op het einde van de kaai (een pier) brommers stonden om ons naar de poort van de terminal te brengen. Mogen wij hier niet te voet rondlopen misschien? ('t Zou kunnen hè, veiligheidsvoorschriften en zo). We mochten wel, maar naar de gates was wel 10 minuten te voet. - Hoe ver is dat dan? vroeg Lucien. - Eén kilometer.
Wel ja, iemand die aan zijn 10de kilometer bezig is doet daar misschien 10 minuten over, maar wij hadden nog geen vermoeide benen. En wij wilden wandelen, sfeer snuiven. Aan het uiteinde van de pier startten de brommerkes al. Mannekes, spaart ulle naft, dacht ik. Ze zouden ons naar de gates voeren. "Hoeveel?" "20 USD" zouden we daaraan moeten besteden. "Voor de drie?" "Per kop." Wij besteedden daar een lachje aan en stapten verder. Toen was het plots maar 1 USD meer. Een mens reist om te leren hè. Awel, nog nooit zo duidelijk een les in economie gehad, de markt stuikte ineen terwijl we voorbij liepen.
'k Dacht owee, als het overal zo'n gemarchandeer wordt ..., mijn goesting was al over. De naam van de terminal rap op een papierke geschreven : DILARANG MEROKOK Aan de gates hing er een Engelse vertaling bij : GEEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN. De terminal heet Hydrocarbon Dumai. Aan de gates waren de bewakers in uniform. Da's altijd goed voor wat observatiegenoegen, nu ook. Het ganse repertorium van gewichtige gebaren, heen en weer geschuif met een beduimeld vodje papier, overtollige bewegingen met schrijfgerei, kortaffe vragen over de naam van het schip , onze naam en graad. Dat moesten we dat toch nog zelf opschrijven hoor.
Volgens mij heeft het iets met de breedtegraad te maken. In koudere landen is er aan de gates evengoed controle, maar daar gebeurt het eerder in de sfeer van service. Een paar formaliteiten afhandelen, eerst safety, dan pas security.
Monsterende blikken. Zijn die drie bleke clochards wel wie ze beweren te zijn? Dat staat op onze shorepass hoor, en die hadden ze al vast gehad. Onderste boven.
Waarschijnlijk staan ze ook met tekens in verbinding met de fiets-taximannen 50m verder. Als de graden hoog genoeg zijn volgen de prijzen vanzelf? Maar de prijzen waren gelukkig zoals Warren gezegd had, 10 USD heen en terug naar de stad. De taxi's zijn fietsen met een sidecar aan. De sidecars hebben het model van een riksja. Zo heten ze in India. Hoe ze hier heten weet ik niet. Ze hebben een vouwbaar dakje, het kan dicht, voor als bleke westerlingen vinden dat de zon hier te hard schijnt. Dat de riksja's niet meer al lopend getrokken worden vond ik al een hele verademing. Maar ik was evengoed vreselijk gegeneerd. Iemand anders laten trappen en al het werk laten doen vind ik verschrikkelijk koloniaal. Pascal (3de stuur) stelde me gerust door te zeggen dat we toch drie mensen hun brood lieten verdienen, op die manier. Da's ook waar, maar evengoed ... We reden op een brede laan. Aan de breedte te zien moest Dumai nogal een stad zijn. En dan sebiet het stadsverkeer in met die fiets-bakbeesten. Ze reden in mekaars wiel. Dat zal zo zijn voordelen hebben voor hen (slipstream?) en voor ons ook een beetje, we konden met elkaar babbelen zonder al te hard te moeten roepen. Op de baan veel tweewielers en driewielers, heel weinig auto's. Voorlopig nog lucht genoeg. Vermits we niet zelf op het verkeer moesten letten en de rit traag genoeg ging hadden we volop tijd om rond te kijken. 'k Kwam ogen tekort. Eerst junglegroen. Iets later begint de stad. Met achterbuurten. Bouwsels in golfplaat, palettenhout en jutezakken. Hier en daar plastic en zover ik zien kon daken in golfplaat. Bouwsels zonder verdieping natuurlijk, ver van de baan af, volledig open aan de straatkant. De straat voor het plaatselijk verkeer loopt parallel met de laan waarop wij reden. De straat is een baan zonder wegbedekking. Wanneer het regent krijgen de bewoners modder tot aan de voordeur, wanneer het waait komen zand en stof binnen. (Daar kunnen ze op de Groenplaats van meespreken).
De bouwsels zijn ongeveer allemaal even breed en zeer diep, tot waar het daglicht niet meer binnen komt. Daar begint het woongedeelte, denk ik. Voorin waren werkplaatsen en ateliers ondergebracht, bedrijvigheid genoeg. Onder die golfplaten moet het moordend heet zijn.
De eethuisjes staan los van alle andere bouwsels, ze staan op de brede strook gras tussen de straat en de laan. Ze hebben geen muren, enkel een dak voor schaduw. 'k Vraag me af of die dakjes bestand zijn tegen een tropische stortbui. Om de zoveel huizen was er zo'n open keuken. Waarschijnlijk maken ze in hun huizen geen vuur. Dan wordt het nog warmer onder de golfplaten daken en ook wegens het brandgevaar, vandaar openbare keukens op afstand van de bewoning. We kregen tegenwind. Iedereen kreeg zand in de ogen en de taximannen gingen op hun trappers staan. 'k Had willen uitstappen om te helpen duwen. Toen was de windvlaag voorbij. 't Was maar een demonstratie. Een demonstratie van hoe hard het leven van een fietser-om-den-brode kan zijn en van hoe snel een brand zich hier kan verspreiden? Mogelijk daarom zijn de lanen in de bidonvilles zo breed. Het zijn brandgangen.
In de opschriften boven de werkplaatsen worden nog Nederlandse woorden gebruikt, of restanten ervan: Organisasi, Kantor, Direktorat, Apotik, Dokter, Praktek, Instalateur, Akademi, Meubel, Bekleding. Met bekleding worden autobanden bedoeld, de bekleding van de velgen. De mensen wuifden, en wij wuifden terug van uit een 'open koets' op een brede laan zonder autoverkeer. Af en toe was er het getuf van een brommerke. "Coca Cola" riepen een paar kinderen, om westerlingen te laten horen dat ze hier iets van de wereld kennen.
Wat verder zijn de huizen en de werkplaatsen van steen en hebben ze wel een verdieping. Er staan al eens bloembakken op de stoep en de uithangborden hebben een lik verf. Dan kwam een groot rond punt en we waren in de binnenstad. Nog altijd even weinig autoverkeer. Iets om blij mee te zijn. Dumai heeft de structuur van een stad en is aangekleed als een dorp.
1996-10-13
Een nadeel van boodschappen doen per fietstaxi is dat ge moet zeggen waar ge wilt zijn, en dat wisten we zelf niet. Te voet verkennen was er niet bij want ze bleven ons rondvoeren na elk winkelbezoek. "Kruidenierswaren" en ze voerden ons naar een kruidenierszaak.
Lucien wisselde dollars bij zijn fietsmeneer. Ik wou bij de mijne ook geld wisselen, hij deed teken dat ik ook bij de collega moest wisselen. Die is blijkbaar de man van de centen. Hij had een lias geld in zijn hand en telde daar vlot een 40.000 roepia neer (voor 20 USD) zonder al te veel geritsel en zonder aarzelingen. De man van het geld dus.
Wij binnen bij de kruidenier. Gelukkig waren de artikelen geprijsd, er moest niet gepingeld worden. Wanneer onze fietsmeneers zagen dat wij daar koekjes en chips en nootjes kochten, lieten ze ons verstaan dat we beter naar een superette konden gaan. Daar was het goedkoper. Te laat vond ik, ik had al een en ander op de toonbank gelegd. Op dezelfde stoep waren nog een aantal winkels, maar niks van wat we nodig hadden. Confectie en T-shirts, hadden we nodig. Weinig mensen hier dragen een T-shirt. -natuurlijk niet, een T-shirt is te warm in de tropen, in de evenaarsgordel dan nog De fietsmeneers voerden ons toch maar efkes naar het supermarktje. Dat is amper 100m verder aan de overkant, maar we mochten geen stap te voet doen. Zo hebben we de rij winkeltjes daar naartoe niet kunnen bekijken. Misschien had ik kunnen vragen om te stoppen, maar daarna moet de man het fietsgevaarte weer in gang trappen. Dus : laat maar. Dat kan ik niet doen.
Verder had ik nog een wereldkaart gewild, en postkaarten en luchtpostenveloppen, maar wie weet hoe ver was dat? 'k Zag niet direct iets dat op een papierwinkel of een boekenwinkel leek. Als ge de fietsmeneers iets vraagt doen ze het. Zonder uitleg te geven zouden ze een lange rit beginnen met grote omwegen, en dat had ik er niet direct voor over. Lucien en Pascal waren ook klaar met winkelen. Zij hadden elk een klein plastic zakje vol. Hoe kwam ik nu aan die volle boodschappentas? Gevuld met hetzelfde maar alles gewoon x 2. En nog wat. We wilden iets drinken. Lucien legt dat uit, de fietsbaas knikt en zegt iets tegen de twee andere fietsmeneren. De zon was beginnen schijnen en mijn fietsmeneer vraagt of ik het dakje uitgevouwen wil voor schaduw. No thank you, sir. (Sebiet krijgen we weer tegenwind en dan is het met een uitgevouwen dakje voor hem nog moeilijker om vooruit te raken.) Ze voeren ons ergens naar toe : een restaurant. Miljaar. Een gewoon soort drinky-bar was toch ook al goed geweest. Achteraf bekeken niet, maar da's voor straks. Ze loodsen ons door een zaal op het gelijkvloers, naar de eerste verdieping een daar stonden we in een zaal die naar plaatselijke normen waarschijnlijk zeer chic is. De juffrouwen van diens sluiten de matglazen ramen en zetten de airconditioning aan. Service voor alles! Daar zaten we dan met ons drie, afgesloten van het zicht op de straat, afgesloten van een kijk op het gebeuren, in een hete zaal te koekeloeren tussen de kunstbloemen. En we zien mekaar al heelder dagen aan boord!
Toen moesten we nog uitleggen dat we niks wouden eten. Dat was nogal ambetant, want de twee jongedames stonden al gereed met een menu en nu kwamen wij niks besteden. Tegen dat onze fles bier leeg was (75 cl) werd het eindelijk wat frisser in de zaal maar we besloten toch op te stappen, naar een van die eethuisjes die we gezien hadden tijdens de heenrit. Daar zaten we dan tenminste buiten en tussen het volk. (Op het toilet was al iemand. Een kakkerlak van 3 cm. 'k Had nochtans geklopt.)
Toen hadden we aan onze fietsmeneers moeten zeggen: back tot he ship, please. Terug naar het schip en hen onderweg teken doen om te stoppen bij zo'n kleine drinky-bar. Dat hadden we moeten doen. Ja. Lucien legt hen uit dat we naar die kleine open barrekes willen, in de buitenlucht. Ze rijden met ons de andere kant uit. Afwachten dan maar. Misschien rijden ze ons wel naar zo'n ding, maar dan bij familie van hen? 't Was wel een eind rijden persies. We kwamen in een moslimwijk. De moskeeën hebben hier geen minaretten. Misschien zijn hoge torens te gevaarlijk in een gebied waar elk tyfoonseizoen de tyfoons het voor het zeggen hebben. Op deze moskeeën staat gewoon een torentje van 1-hoog, met daarop een koepeltje en dan de halve maan. En luidsprekers. Dat we in de moslimwijk waren hoorden we eerder dan dat we het zagen. Het was gebedstijd. Volgens de luidsprekers toch. We hebben enkele dames met hoofddoeken gezien, en verder deed iedereen voort met hetgeen zij of hij aan het doen was. Niemand die een gebedsmatje uitrolde zoals in Noord-Afrika. Misschien bidden ze hier binnen. Het was wel vrijdag maar in deze wijk waren de winkels toch open.
We stopten weer aan een restaurant 'van gehalte'. Maar wel in openlucht deze keer. Dat hadden we dan toch kunnen duidelijk maken. We moesten een gangetje door, langs de keuken in open lucht en het aquarium met vis, allemaal heel mooi, maar wankel en plots zaten we weer weg van het straatgewemel en het volk, opnieuw naar mekaar te koekeloeren, deze keer tussen het groen. Nog maar eens uitleggen dat we niet kwamen om te eten, dat we enkel iets wilden drinken. Daar werd voor gezorgd. Er kwam een schurftig klein katje langs. Niet aaien, helaas! En hier was het sanitair regelrecht luguber.
Terug naar boord, we zouden wel teken doen onderweg wanneer we de drinky-bars zagen die we bedoelen. De eerste die iets geschikts ziet geeft een gil. We reden langs een parallelle laan terug naar de terminal. Niks geen bidonvilles meer. Klinieken, villa's, moskeeën, hotels en scholen. De schoolging uit, allemaal uniformkes die wuifden naar ons, de blekelingen.
De fietsbaas had aan Lucien gevraagd of het ons interesseerde lokale alcohol te kopen. Feitelijk niet, maar we wilden wel eens gaan kijken. We reden een dwarsstraat in en we stonden plots op één kruispunt van de terminal. Daar was eindelijk wat we bedoelden. Een trits barrekes-openluchtkeukens-eethuisjes. De kantine, de catering van de mannen die op Hydrocarbon Dumai werken, het eerste dat we gezien hadden tijdens de heenrit, lang voor de bidonville begint. Van al die andere barrekes die we gezien hadden op de heenrit hebben de fietsmeneren ons mooi weggehouden door in het terugkomen de parallelle laan te nemen.
Zo'n eethuisje heeft geen elektriciteit: petroleumlampen voor de verlichting en ijsblokken voor de koeling. -zoals de camping vroeger ± waarop ze koken heb ik niet kunnen zien. Tussen de bouwsels een streep modder: de riool. Sanitair, niet gezien. De alcohol was aan de fles te zien zelfgestookte. Een smoezelig flesje met een etiket van hoestsiroop. Terwijl ze over de prijs onderhandelden ben ik wat verder gaan piepen. In de kantine zagen de scampi's er lekker uit. Opnieuw instappen en naar de poort van de terminal. Einde van de rit. Afrekenen. Nu bleek de rit 20 USD te kosten. Ja natuurlijk, ze hadden ons naar dat openluchtrestaurant gereden. Dat was niet inbegrepen in de heen- en terug van 10 USD. -en iedereen moet leven We hebben die 20 USD betaald, zonder discuteren, want ze verstaan blijkbaar maar zoveel Engels als het hen schikt en dat varieert van moment tot moment. En er stonden aan de poot nog véél fietsmannen, teveel om de discuteren.
Aan de gates shorepass boven gehaald, zodat de nurk daar niet moest naar vragen. Verveeld wuifde hij ons door, als joeg hij een paar vliegen weg. "I know, I know", 't was al lang goed. We moesten zo ordentelijk niet doen. Wat een verschil met 's middags.
We zijn langs de waterkant terug naar het schip gegaan. Met de nodige stops om foto's te maken. Foto's van Pascal met het schip, van Lucien met het schip, als de naam van het schip er maar volledig op staat.
Van alle snoeperijen die we gekocht hebben valt enkel de kroepoek echt mee, kroepoek van tapiocabloem en tonijn. Aan de ander smaken moeten we nog wennen. Van één soort chocolade heb ik wat meer durven meebrengen : 'Alpine' Zwitserse chocolade. Er staan geen besneeuwde bergtoppen op de verpakking maar het product zou gemaakt zijn met cacaoboter, dus niet met palmvet. Daarom heb ik het geriskeerd. Gemaakt in Bandung, tja ... te gebruiken tot 01/98. Dat komt in orde, zegt LM.
Ziezo, dit was Dumai.
Vanmiddag vertelde de capt dat de post vanuit Singapore (07/10) al in België toegekomen is op 11/10. Da's rap. Hij heeft met zijn madame gebeld en zij wist dat te vertellen. Terwijl wij aan het rondrijden waren met de fietstaxi's in Dumai, waren de postbodes onze brieven aan het bestellen in het ochtendlijk België. Over Singapore niks dan goed.
Deze voormiddag werd er half-luidop gevloekt in de alleyway. Dan is er iets. Ofwel cheng Leu, ofwel Tom, ik herkende de stem niet. Een paar minuten later was LM ook boven en hij vertelde : vandaag zouden ze de zaagmachine testen die op 07/10 aan boord geleverd was in Singapore. De elektrieker had ze aangesloten, LM had al een stuk pijp gereed liggen en ze hadden bijna de fanfare uitgenodigd voor de inhuldiging van de zaagmachine want nu waren ze van de slijpschijf van af, vanaf nu ging ge dat hier ne keer zien vooruit gaan zie. Dat de stukken er af vlogen! En aldus geschiedde. Er vloog een stuk. Uit het zaagblad.
'Iemand' heeft de zaagmachine op een hoekijzer getest ipv op het stuk pijp. Hoekijzers zijn er nog genoeg. Zaagblad : geen meer. De machine is een halve minuut in gebruik geweest. Vanaf nu is het weer om grootmoeders wijze, gewoon weer met de slijpschijf. Dat komt omdat cheng Leu (hoekijzer) nerveus rondloopt de laatste dagen. De inspecteur wordt verwacht in Korea en daarvan beginnen sommige chefs hem op voorhand te knijpen, zegt LM. Deze inspecteur is nochtans de Fransman JMP, een inspecteur en geen inquisiteur. Maar dat moet cheng Leu eerst nog ondervinden. En door de zenuwen pakte hij dus naar een hoekijzer ipv naar het stuk pijp. In zijn normale doen zou hij dat niet voorgehad hebben, want hij is een Handige Harry. Hij heeft ons foto's van zijn huis getoond. Maar ja, thuis zijn geen inspecteurs op komst en blijft een mens gemakkelijker kalm. (Thuis van uit de zetel kan ik ook elke quizvraag beantwoorden.)
Vorige woensdag, 09/10, heeft hij de monorail in de machineruimte kapot gekregen. Toen hoorde ik ook aan de geluiden in de alleyway dat er 'iets' was. Ze moesten in het machien een zwaar stuk verplaatsen en stelden vast dat de monorail, hét hijstoestel, enkel nog vooruit en achteruit wou (travelling), en omhoog & omlaag (hoisting) maar niet meer van stuurboord naar bakboord of omgekeerd (traversing).
Aan bakboord stond het ding al voorbij de veiligheidspositie. Hoe kan dat? Dat kan omdat het kamelot is, zegt LM. De goedkope bouw van het schip moet érgens in zitten. In goedkoop minderwaardig materiaal. De elektrieker kijkt eens in een schakelkast, vindt daar iets los en loos, brengt dat in orde en vraagt aan cheng Leu om de hijs naar STUURboord te laten bewegen. Leuke cheng Leu stond onderaan de kabel met de bediening in de hand en hij duwt op BAKboord, nog verder voorbij het veiligheidspunt. Luid gekraak en vanalles verbogen daarboven. Heel de hijsinstallatie buiten gebruik. En nu?
Zenuwen. Is dat niet tragisch voor een chef? Hij moet binnenkort een inspecteur te woord staan en dat maakt hem zo angstig dat hij in één week tijd twee dure dingen kapot gemaakt heeft. En wié gaat hem daarover uitleg vragen? De in-spec-teur! Tja, nu heeft Leuke Leu concrete problemen om zich zorgen over te maken. Misschien maakt hem dat wat rustiger.
1996-10-14
De 'Zwitserse' chocolade uit Dumai is op een rare manier gemaakt. Te korrelig. Er zit persies schuurpapier in. Niet lekker, zegt LM.
Gisteren heb ik nog iets meegemaakt, maar mijn cent is vandaag pas gevallen. De ch.kok had kip met curry gemaakt. Ik stond aan een werktafel de peterselie te hakken, de nieuwe voorraad klaar te maken om in te vriezen, toen ik achter mij bij het fornuis ineens de stem van de Gibbe hoorde : "IK HAD U GEZEGD MIJ TE VERWITTIGEN ALS GE NOG EENS KIP-CURRY MAAKT!" Omdat Gibbe zo luid riep ging ik eens kijken in de pot. Op de kip curry lag een laag olie van ongeveer 1 cm.
Een week geleden ongeveer had ik eens absorberend papier nodig om schijven aubergines af te deppen. Keukenpapier is niet aan boord. 'k Stelde voor een 'schone' handdoek te gebruiken. - Onee, niet in een handdoek! - Jamaar, een propere hè! - Onee, onee, niet op een handdoek! Hij stelde voor de schijven aubergines efkes op oude boterhammen te leggen. Oud brood is ook absorberend materiaal. Natuurlijk is dat oké, maar wat is er zo heilig aan een handdoek dat die niet voor voeding mag gebruikt worden? En waar zijn de handdoeken in de keuken trouwens? Nog altijd geen enkele gezien. Na drie maanden aan boord.
Vandaag bedenk ik ineens dat die handdoeken misschien al in zijn valies zaten. Het zou niet de eerste keer zijn dat scheepsmateriaal mee naar huis verdwijnt. Vooral dan gloednieuw materiaal van een gloednieuw schip. Dat steekt hun ogen uit. Als ik toen niet zo in beslag genomen was door de Machinery List, want dat jobke liep nog altijd door en elke dag lag er nieuw typmateriaal te wachten, dan had misschien dieper gegraven: waarom deed de ch.kok zo heftig over keukenhanddoeken?
Aan de Gibbe had ik kunnen vragen of ze op de leveringsbons stonden en áls ze op de leveringsbon stonden, dan zou ik hem vragen of we efkes in de lockers konden gaan kijken of ze daar lagen. Ch.off zijnde heeft Gibbe een passkey en kan hij overal binnen. Ook in de lockers van de keuken en het linnen. Als ze dan niét in een van die lockers zouden liggen, waar konden ze dan wel liggen? Dan komt er cabine controle. En dat is niet de zaterdagse routine-inspectie ivm netheid & hygiëne, maar een blits-inspectie en dan wordt álles nagegaan, elke kast, elke valies van degene(n) bij wie men het nodig acht.
Jaren later zei iemand eens : wie scheepsspullen steelt, steelt twee keer. 1° men zet het schip (collega's) met een tekort aan materiaal, of zelfs zonder. 2° wanneer het besteld wordt, blijft het afwachten of en wanneer het geleverd zal worden. En ik vond dat zeer raak samengevat.
Oude boterhammen waren dus evengoed bruikbaar. Die dag van de aubergines viel mijn cent dat dikke schijven oud brood ook een gemakkelijke methode kan zijn om het overtollig vet uit een sudderpot te absorberen, gewoon op de olie leggen en als de boterham half verzadigd is omdraaien en wanneer de tweede zijde verzadigd is, er uit scheppen met een schuimspaan. In een grote pot van ± 50cm Ø gaan gemakkelijk 3 à 4 boterhammen tegelijk, dus die klus is snel geklaard. Het vloeibaar vet drijft boven, men kan er gemakkelijk aan, en er worden geen heelder lepels saus mee opgeslorpt, da's nog het mooiste van dat systeem. 'k Kan me niet herinneren waar ik dat al eens zien doen heb. Misschien in een kookprogramma van Teleac. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teleac We hebben dat die avond zelf nog kunnen uitproberen op een of andere stoofschotel. Oud brood absorbeert, het werkt. Magnifiek. Ch.kok opgelucht, er was nu een methode om het overtollig vet weg te nemen en de mess aan stuurboord tevreden te houden. 'k Zei hem dat hij mij zelf op dat idee gebracht had, met de aubergines. Alle eer van de trouvaille was dus aan hem. Ik ook opgelucht, van die vettige sauzen waren we nu vanaf. Dacht ik.
Nu terug naar de kip-curry van gisteren. Wéér zo'n dikke laag olie op de pot, werkelijk overdreven. Daarom was Gibbe zo boos. De bereiding was zo goed als klaar, de olie mocht er nu wel af, de stukken kip konden onmogelijk nog aanbakken of aanbranden of wat dan ook. De ch.kok stelde zelf de oud-brood-methode voor. Ik knikte maar eens, wat zouden we anders doen, het is de enige manier die we kennen en ik zeg er nog bij dat die methode heel doeltreffend is, om de Gibbe zijn gemoed wat te sussen. Gibbe ziet wat ik bedoel en neemt daar vrede mee. Gibbe verdwijnt uit de keuken, ik ga weer naar mijn peterseliebergen, en de ck.kok gaat de kip-curry ontvetten. Dacht ik.
Iets later roept hij mij naar het fornuis : Ziet gij olie? vroeg hij. Natuurlijk zag ik olie, ik zag overal olie. Er dobberden nu duizenden kleine olie-oogjes in de saus en tegen de rand van de pot lag een volledige oliecirkel te blinken. - Jamaar, ik heb de olie verborgen hoor! zei dat groot licht. Hij had de saus eens omgeroerd. Alsof ik dat niet zag. - Ja, en toch zie ik overal olie. - Dat blijft dan ons geheimpje, zei hij. 'k Dacht dat hij de grapjas aan het uithangen was. De olie komt subiet weer bovendrijven en dan begint hij immers te ontvetten. Dacht ik.
Hij roept me weer naar het fornuis. - Hebt ge de overtollige olie er nu afgenomen, vroeg ik. - Jaja, ziet ge nu nog olie? - Maar ja! daar en daar en daar, over heel de saus en aan de ganse rand van de pot. Hebt ge brood gebruikt? - Ja ik heb brood gebruikt.
'k Ga weer naar mijn peterselieplank, deze keer langs de vuilnisbak, daar zou 't verzadigd oud brood moeten in liggen. Bovenop de rest. Want op de werktafels zag ik het niet liggen. In de vuilbak lag het afval van de peterselie, bovenop de groene groenteschillen die James er in gegooid had. Het afval lag exact zoals ik het er in laten vallen had, vlak voor de Gibbe binnengekomen was. Brood : geen.
Het oud brood staat op een 2m van waar ik bezig was met de peterselie. Als hij brood was komen nemen dan had ik beweging moeten zien in die hoek. En ineens dacht ik: waar ben ik in neptunus' naam mee bezig, detectiefke spelen in de keuken ... En tegelijk dacht ik : van die vettige rommel moeten straks dus 20 mensen eten. En ongeveer iedereen eet graag kip-curry.
Waarom probeert die ch.kok eerder de olie weg te moffelen dan ze weg te nemen? Olie wegmoffelen kan nooit lukken, ze komt toch altijd weer boven drijven. Roeren helpt niet. Weet die sukkel dat niet? Is dát een kok? Er is maar één oplossing: de olie opslorpen, de saus ontvetten. Er is voldoende oud brood. Kan het simpeler?
- Daar komen problemen van, probeerde ik nog. Hij vond van niet, hij bleef staan roeren, staan verbergen. Waarom ... Waarom het ongenoegen van de capt, van de Gibbe en van heel de mess aan stuurboord riskeren als hij een paar dagen tevoren zei dat men met een capt niet kan argumenteren (to argue = ruzie maken) en men dus beter doet wat hij vraagt of zegt. Waarom vandaag niet doen wat een capt verlangt, vanwaar die draai van 180°?
Moet volgens de Filipijnen een schotel drijven in het vet om te laten zien dat er niet bezuinigd werd op marchandise, dat er 'rijkelijk' gekookt werd? Hún idee van rijkelijk hè. Is vetstof een dure zaak in hun land? Stuit het hem tegen de borst 'goed vet' weg te gooien? 's Avonds eten we allemaal hetzelfde menu. Als er niet genoeg vet op drijft zou het kunnen dat hij zich het ongenoegen van de zeven Filipijnen in de bakboordmess op de hals haalt. Dan nog liever een blaam, een openlijke reprimande van de capt, die monstert toch binnenkort af. Met de Filipijnen moet hij nog een maand of zes varen, want zij hebben contracten van negen maanden. -toen nog wel
Zo was er in 1984 op schip 10 kok SV die bijna een acute depressie kreeg omdat hij iets moest doen dat hem tegen de borst stuitte. Capt H -die met zijn 'fijne manieren'- had hem gezegd lamsbout zonder look klaar te maken. Aan tafel zei SV met tranen in de ogen: weet ge wat dat is, lamsbout zonder look! Als ze aan de wal ooit horen dat ik dat heb klaar gemaakt, kan ik mijn ticket als chef afgeven. Hij bedoelde dat Prado, bij de rederij de grote baas van het keukendepartement, beter niet te weten kwam dan hij het been niet stijf gehouden had. Hoe dat toen opgelost is weet ik niet meer. Misschien een boutje apart voor de kapteinstafel of zoiets.
Nu weer naar de kip-curry van gisteren. Dacht die kabouter nu echt dat ik niks doorhad over die zielige camouflage, en dat er straks aan tafel nog eens 10 mensen zouden intrappen ook? In feite was ik meer verbouwereerd over zijn onnozelheid, zijn naïviteit dan over zijn povere camouflage. Zo verbouwereerd dat ik niks zinnigs meer kon bedenken of een tussenoplossing voorstellen.
Bvb: het ganse kip-curry gedoe verdelen over twee kleinere potten en in één pot de saus vettig laten voor de Filipijnen in de bakboordmess, in één pot de saus ontvetten voor de Europeanen in de stuurboordmess. Dat heb ik hier nu pas bedacht, maar ja, hier in de cabine is het rustig en stil.
Toen volgde nog wat gewauwel en gezwam over: men kan kip niet bereiden zonder vet. - Nee, oké, men kan een kip niet bereiden zonder vet maar men kan ze wel SERVEREN zonder al dat vet, zei ik fluwelig. Niks bruskeren. Hij, iets gedecideerder nu : ge kunt kip niet klaarmaken zonder vet én kip is van zichzelf al vet. Kip ís zo! Onderliggende redenering: daar is dus niks aan te doen dat kip zó is. Achteraf bekeken verbaast het mij de hij er 'De Schepper' niet nog eens bij gesleurd heeft, maar dat is een gans ander verhaal.
Ofwel was dit een staaltje van Aziatisch fatalisme, ofwel was het puur weerspannig gekronkel om die kip-curry niet te moeten ontvetten. 'k Begon met hem gelijk te geven: kip ís zo, kip is vet. En dat is nu juist de reden waarom we ZÉLF een methode moeten gebruiken om het overtollige vet uit de pot te halen, juist omdat kip al vettig is van zichzelf. Wat we serveren is geen vette rauwe kip maar een bereide schotel. Geen toegeving, hij was plots Oost-Indisch doof, dat zag ik aan zijn gezicht: onwil.
Vanaf nu was het puur bokkigheid van zijn kant en van mijn kant was het puur tijdverlies. Als de cognitieve aanpak faalt leg ik mij daarbij neer, om mijn energie en tijd te sparen. Da's dan mijn Europees opportunisme want tegenover een minus habens -zie google- kan ik het toch niet halen. Waarschijnlijk heb ik in de dagen er voor tegen zijn kar gereden en is er een bluts in zijn ego. Over een of andere bereidingswijze zei hij: "So, that's the secret!" Alsof wij, de Westerlingen van de stuurboordmess opzettelijk keukentips zouden achterhouden. Dat die simpleton ons van zoiets verdacht was zwaar teleurstellend. Nog maar eens. En met een zucht zei ik : "That's no secret, that's common knowledge." Vandaar die bluts waarschijnlijk.
Niet meer aan gedacht dat in zijn optiek elke groente, elk soort vlees een 'secret' heeft en dat een mens dat geheim moet weten te doorgronden. Enkele kookboeken openslaan is toch voldoende om zoektocht naar 'ziel' van een ingrediënt tot een goed einde te brengen? Zonder gissen en vooral zonder missen. Liefst zonder missen, want er moeten zodadelijk 20 mensen eten geserveerd krijgen. Geserveerd als maaltijd, niet als vettig voer.
16h45 : 'k ben juist terug van de keuken. Wat een kabaal! Hoe ze daarin kunnen werken is mij een raadsel. James staat diepgevroren kip te hakken met de bijl, de ch.kok doet het aardappelmachien ratelen, Warren is met potten en deksels aan het rammelen, ik was ajuin aan het pellen, een geluidloze bezigheid maar daarvoor heb ik stromend water nodig en dat klettert nogal in die diepe wasbakken. De ventilatie ronkt-suist zoals gewoonlijk. Tot zover allemaal gewone keukengeluiden, jawel. Maar! Dat alles wordt overspoeld met een golf muziek, want zonder muziek gaat het niet. En die moet luid genoeg staan, om boven de keukengeluiden uit te komen anders horen ze niks en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn hè. Een streepke muziek veraangenaamt den arbeid. Ondertussen doen ze een babbeltje van het ene eind van de keuken naar het andere. Dat vergt een aantal decibels, of ze verstaan mekaar niet. Niet omdat het zo'n grote keuken is, maar omdat de muziek zo luid staat. Resultaat van al die geluiden : lawaai. En dan vaart het schip nog niet hè. Geen geluid van het machien. We liggen voor een dag op anker.
Dat geluidenmengsel is niet typisch Filipijns hoor. 'k Heb nog keukens geweten waar ze persies bang waren van een halve seconde stilte.
'k Heb er bonkende koppijn van gekregen. Daar geraak ik vandaag niet meer van af. En nu trilt er iets voor mijn linkeroog. Of ik eens rode kool wou komen maken.
18h30: ze is dan nog grandioos mislukt ook. Amper eetbaar.
1996-10-08
En ik weet hoe het gekomen is. Hij deed me de sauteuse gebruiken. Die randen zijn niet hoog genoeg, zei ik. Jawel, want kool slinkt, zei hij. Ja kool slinkt, maar tegen het einde pas, wanneer het vocht erbij gedaan is en het geheel al een tijdje staat te sudderen, dán begint kool te slinken. En in elk geval heb ik een hoge pot nodig omdat gedurende de eerste 10 minuten de geglaasde ajuin en de rauwe kool regelmatig en grondig moeten omgeroerd worden, kwestie van de eigen suikers te laten karameliseren.
Er was teveel lawaai in de keuken om heel die uitleg te doen en te zorgen dat hij verstaat en begrijpt wat ik aan het zeggen ben en het nog inziet en gelooft ook. Daarom gebruik ik de pot zie hij zegt. 'k Zou hem sebiet wel tonen dat de sauteuse te klein was om vier kolen en een stuk of 10 ajuinen grondig te mengen. Dan ziet hij het zelf ook en dan neem ik de hoge pot wel.
Wrijvingen met de chef vermijden, dacht ik, en zéker in zijn eigen keuken. Maar ik denk dat ik het zo liet omdat ik de hoofdpijn al voelde. De ajuin is glazig, ik begin er handsvollen kool bij te doen en onder te mengen tot mengen niet meer gaat want de sauteuse is vol en er schiet nog kool over. Ik toon hem dat en zeg dat ik verondersteld word alles in één keer gedurende 10 minuten grondig te mengen. Neem dan de hoge pot, zei hij. -terwijl ik dit typ krijg ik weer hoofdpijn van dat creatuur en we zijn 24 jaar verder ...
'k Neem die hoge pot, maar die was nog op kamertemperatuur. Heel het mengsel in de hoge (koude) pot gekiept, waarbij die massa afkoelde een de karamellisatie STOPTE. 'k Heb de 10 minuten uitgedaan maar het hadden er door dat afkoelen wel 15 en meer mogen zijn om de massa voldoende te laten karamelliseren, en dáár had ik niet aan gedacht. En eens het vocht erbij is, is het te laat natuurlijk. Dan begint de osmose, of hoe heeft dat nu weer, tussen de onvoldoende gekarameliseerde groente en het vocht. De kool is haar typische koolsmaak niet kwijt geraakt en heeft hem nu afgegeven aan het vocht, de ajuin en de appelen.
Ik heb de routine en de technische bagage niet om direct tijden of de kookstand aan te passen wanneer het over zo'n grote hoeveelheden gaat en wanneer ik dan nog afgeleid wordt door nodeloos lawaai en luid gekakel loop ik verloren. Op het ogenblik zelf had ik nog niet door dat ik aan het verloren lopen was hoor. Dat het mengsel afgekoeld was had ik natuurlijk wel in het snotje, maar dat de karamellisatie onderbroken was niet. Om dat te weten heb ik later heel mijn portie kool moeten naar binnen werken.
Om 18h gaan we aan tafel en de ch.kok zegt dat er iets met de kool is. Niet genoeg suiker of niet genoeg azijn, had Tom gezegd. (Tom eet soms om 15h20) Ik proefde kool. Allemaal juist. Niet zoet genoeg en zeker niet rins genoeg. Tegen dat mijn bord leeg was wist ik wat er gebeurd was en vooral wannéér het gebeurd was. 'k Had naar die hoge pot moeten grijpen en OP MIJN PUNT BLIJVEN STAAN !
WRIJVINGEN VERMIJDEN? FLAUWEKUL. Is 't nu beter misschien? Nu zitten hier 11 mensen met haast oneetbare groenten. Misschien was er nog iets te redden geweest in het laatste kwartier van de bereiding. Tijdens het sudderen. Een beetje kunst- en vliegwerk met azijn en suiker. Misschien. Maar dat denk ik niet. Als 't om zeep is, is 't om zeep.
Dat laatste gedeelte, het laten sudderen, zou alleen wel gaan vond hij. En van grote opluchting dat ik daar weg kon, vond ik dat ook. Afproeven heb ik dus niet gedaan -2de denkfout- ik was weg uit de keuken, weg uit dat lawaai. Dat was dom, ik had erbij moeten blijven tot het einde en zelf proeven. De ch.kok kent de groente niet, hoe zou hij dan weten hoe ze moet smaken. Tot zover het verhaal van de geit en de kool.
Gisteren heeft LM dé Duif uit het machien gekregen. Er zat al een paar dagen een duif, het beest was binnen gesukkeld langs de skylight en raakte niet meer buiten. De skylight staat nochtans open en de buitendeur van het machien ook, maar ze zag niet dat ze langs daar weg kon. 't Zal een 'simpele duif' geweest zijn. De mecaniciens konden haar niet vangen, want ze was nog fit genoeg om weg te vliegen. Ze kreeg rijstkorrels te eten. Daar kunnen graaneters een tijdje van in leven blijven. Water is overal te vinden in het machien, de condensatiedruppels op de pijperijen. Misschien wou ze niet weg? Er was toch eten en drinken. Maar op termijn zou het beest verzwakken en sterven. Gisterenmiddag, na het eten, was LM alleen in het machien en heeft hij er zijn werk van gemaakt. Simpel zal dat niet geweest zijn, helemaal alleen zo'n klein beest de juiste richting uit jagen in zo'n groot machien. Hij heeft ze uiteindelijk met veel Comedy Caper toestanden de schouw in gekregen, daar is het smaller en kon ze hem niet meer voorbij. LM volgde haar op de trappen. Helemaal tot boven. Daar is ze via de flappen naar buiten geraakt. Ze was erg bang. En LM was erg moe. Maar het is gelukt. Moet dat in zijn werkboek ingetikt worden : ma-07/10 : Redding Duif.
De wiper had al een paar keer verlekkerd naar de duif gekeken. Duif met druifjes, lekker. Jaja, maar die beesten zijn niet gevaccineerd en hebben buiten worm en schurft nog zo'n paar microobjes te gast.
In '92 of '93 losten we graan in Odessa met schip 22 of 23. Met die lading hielden wij het duivenbestand van de stad in stand. Elke dag kwamen zowat duizend duiven helpen lossen. En allemaal dropten ze hun vuil in de lading natuurlijk. Frisse bedoening. Het graan hadden we geladen in Duinkerken daar hebben we geen duif gezien. Die worden van de terminal weg gehouden met een elektrische installatie, iets met draden bovenop de silo's, geloof ik. En iets met signalen of golflengten? Maar in Odessa hadden ze zo geen installatie. De terminal daar was voor de duiven luilekkerland.
De Filipijnen aan boord hebben toen een paar duiven weten te vangen en hebben die opgegeten. Zeer fier dat ze 'vers' vlees hadden weten te bemachtigen. Dat was nogal eens wat anders dan dat steriel diepvriesgedoe ! 's Nachts hevige buikkramp en doodziek : voedselvergiftiging. De dag erna kon een aantal niet werken, nog altijd die gevaarlijke buikloop. 't Is maar dat een aantal doden aan boord zoveel internationaal gedoe en paperassen meebrengt, snapt ge.
De duif is weg maar nu is er een ander spook aan boord : het Fuel Fantoom.
Gisteren met de bunkering is 40 ton brandstof verdwenen. Verdampt zeker? Uit de bunkerbarge van Texaco zijn ze zogezegd uit. Cheng Leu is het daar aan boord zelf gaan peilen. En in de tanks van het schip zitten ze ook niet, die tanks zijn ook gepeild geweest. 40 ton brandstof tekort. Cheng Leu geraakt er niet aan uit. De capt en de Gibbe erbij gehaald. Die beginnen mee te berekenen, elk volgens een andere formule, alle drie komen ze iets anders uit. De capt moet iets gezegd hebben van '... niet kunnen rekenen ...' Cheng Leu pakt dat op zijn kracht en de mannen van Texaco zijn weeral content. 40 ton niet-geleverde fuel worden wél betaald, want de papieren 'voor levering' waren al afgetekend .
Vannacht om 01h30 in de controlroom, we gingen maar weer eens op anker, was cheng Leu er nog over aan het jammeren, vertelde LM. LM zegt dat ze hier in Singapore altijd sjoemelen met de hoeveelheden brandstof. Er staan op die leidingen immers geen tellers zoals op een benzinepomp. (En die mannen hier zijn kozijns van de piraten wat verderop.) Als ze dat bij genoeg schepen gedaan krijgen, begint die foefelarij mooi op te brengen natuurlijk. Misschien zelfs met een schouderklopje van de plaatselijke Texacobazen en een bonus ook nog, wie zal het zeggen.
LM had het allerlaatste nieuws bij.
1° De Gibbe wordt afgelost in Korea. We zouden daar 20/10 toekomen maar dat is al verschoven naar de 25ste en misschien vervroegt of verlaat het nog enkele keren. Alles hangt er van af wanneer we hier in Dumai (Indonesië) tegen de kaai kunnen. Deze brief gaat in alle geval mee met de Gibbe. Luc (2de stuur) maakt promotie en vervangt Gibbe. Wie vervangt dan Luc? Awel, er vertrekt een vervanger uit België. En vermits hij zijn vliegticket in Antwerpen gaat halen, 23/10 te laatste, kan hij gelijk de post meebrengen. Tegen dat gellie deze brief toe krijgt zijn we al vele later natuurlijk.
2° De reis daarna wordt capt PM afgelost en zijn vervanger is niet ene Djensen/Jansen maar capt JB. Dié, ja. Die op schip 26 stond te klappertanden toen hij met de Belgische ambassade in Oslo moest bellen of met het consulaat in Bergen (Noorwegen). En dat was niet van de kou. -het vent is gewoon een communicatie-incapabele Op het voorgaande schip (25) had choff VW ons al gewaarschuwd voor het specimen en de situaties die hij veroorzaakte.
Capt JB is met een Filipijnse getrouwd en woont daar ook en spreekt vlot Tagalog. Misschien verandert dat iets in de gebrekkige communicatie met de keuken? Alhoewel ... als JB zoiets moet oplossen ... Maar goed, hij brengt post mee. Tot zover het allerlaatste nieuws, maar het is nog niet officieel, het moet nog bevestigd worden door de rederij. Alles kan dus nog omgegooid worden. Makkelijk om volgen is dat niet, een mens moet hier voortdurend haar plannen herzien en bijstellen.
Gisteren waren er handelaars aan boord, ambulante commerçanten met hun marchandise. Soms hebben ze kledij bij, en postkaarten en souvenirs, zoals in Suez. Maar hier waren het CD's, geluidsinstallaties en TV's. Er moet nogal wat gekocht zijn door de Filipijnen want de officieren raken er niet over uitgepraat. Stereo-installaties met veel flikkerende lichtjes zoals een jukebox. Een TV heeft ook iemand gekocht. Niet handig draagbaar spul Hoe geraakt een mens daarmee veilig thuis? Gangway af, buske in, zorgen dat er niemand zijn zware valies op gooit, buske uit, op de luchthaven gesleur naar de vertrekhal, de douane door (zijn de transitpapieren van dat toestel in orde?), het vliegtuig op en bidden dat er niks gebeurt in het laadruim, in het land van aankomst nog eens de douane door (weer eens vertraging door gewichtigdoenerij van een douanier) en wanneer dat allemaal goed verlopen is, nog eens gesleur tot thuis. Nee ... laat maar. En de 'gouden' horloges, wel, ze blinken, wist capt PM te vertellen.
De Filipijnen krijgen hun overuren cash uitbetaald, in USD. Met dit schip is al weinig kans om aan de wal te gaan, veel afwisseling is er voor hen niet, dus wanneer kooplui aan boord komen is dat een evenement. Vermits ze genoeg cash hebben liggen is er weinig dat hen belet impulsieve aankopen te doen. Daarna gaan de kooplui van boord. Het geld ook. En een paar dagen later neemt ook de blijdschap om de aankoop af.
De CD's kostten maar 5 UDS. In Korea was het al eigenaardig goedkoop, maar 5 USD is toch verdacht weinig.
De ch.kok had me te stekken vanmiddag: of ik in de namiddag beschikbaar was. - Jawel. - Om 15h30 voor de groenten. - Oké, welke groenten? - I don't know. We zullen wel zien. - Welk vlees gaat ge maken? - We zullen beneden gaan kijken, zei hij nog eens.
Om 15h30 nog vlees moeten ontvriezen voor de avondservice? Heeft dat vent dan helemáál geen planning? Het zijn bloemkolen geworden. -het vlees weet ik niet meer
1996-10-09
De radio geeft muziek die persies nogal bekend voorkomt. Indonesische schlagers die goed lijken op de Italiaanse klaagzangen met geraspte stembanden zoals we ze thuis al eens op de radio te horen krijgen, maar hier is 't de ene na de andere, rink aaneen. 't Verhaal moet ook véél erger zijn dan in het Italiaans. Ze houden hun noten vast tot ze geen adem meer hebben. Ofwel lossen ze mekaar af, dan kan ook. Na een uur of wat voel ik mij nu wee en murw gejammerd. Sorry zingerds, andere zender. Een country zender of een R&R zender hebben we hier nog niet gevonden. Klassiek ook niet.
We zijn op anker aan het gaan. Ik hoor de telefoon van het machien aanhoudend rinkelen, túútelen. Hoe zou het komen dat we dat hier zo gemakkelijk kunnen horen? Omdat deze cabine dicht tegen de schouw ligt. De schouw zou een klankkast kunnen zijn hè. Lm vertelde dat Alex (3de mec) hier naar huis gaat, afmonsterd. Zijn broer heeft een 'auto-ongeval' gehad. Er is dus haast bij.
De vervanger zou pas volgende haven komen, zolang gaat LM de wacht van de 3de lopen, zoals op het vermaledijde schip 25, daar had hij tijdelijk de wacht van de elektrieker maar dat was om andere redenen.
Het is flink wat frisser geworden. Warme truien uit de klerenkist (doos van de hifi) gehaald en de warme sloefkes. En trainingen ipv pyjama's.
12h : Alex heeft vernomen dat hij zijn vliegticket én dat van de vervanger zelf zal moeten betalen, vermits hij vervroegd afmonstert, en het is plots veel minder dringend. Alex blijft. Misschien was het auto-ongeval enkel blikschade? Vorig jaar was er een gelijkaardig scenario met de 3de mec op schip 26. Dat gedecideerde ging ook plots descrecendo nadat de voorwaarden van het contract nog eens duidelijk gesteld waren.
Eerst zouden we direct binnen gaan, nu liggen we op anker in een grote baai. We liggen dus 'binnen' op anker. Ja, zo blijft het juist natuurlijk.
Op de radio vertelden ze dat dit weekend Tsju Tsjak Tsjen gevierd wordt. Ik versta dat al. Vooral omdat het tijdens de Engelse les uitgelegd werd. Tsju Tsjak Tsjen zou iets moeten zijn tussen Allerheiligen en Halloween. (F. beweerde ooit eens, lang geleden dat die twee niet te vergelijken zijn. Zeker weten, want hij had de film gezien. Voor de rest alles oké.) Bij die feestelijke gelegenheid eten de Koreanen dan, euh, 'k had DOG begrepen. We zijn niet zo ver van China en daar kweken ze hond. En vooral omdat de Amerikaanse stem zei dat er tijd voor nodig was om de smaak te pakken te krijgen ... (daar kon ik direct inkomen) maar dat hij het nu wel lekker vond. Bleek het om een rijstcake te gaan : dugg? https://nl.wikipedia.org/wiki/Tteok Iets dat uitgesproken wordt tussen duck en dog. De Amerikaanse stem kreeg een complimentje van de leraar voor zijn uitspraak. Verder ging de les over de film Midnight Express : over hasj smokkel uit Turkije. "Out of Turkey" zei de Amerikaanse stem. Niet "out of a turkey". Niet verwarren. De Koreaanse stem meende dat de luisteraars het wel begrepen hadden.
Jaja, maar ze laten in deze contreien wel heroïne smokkelen door vrouwen met een dode baby in de arm, waar het spul in zit. Moeder & kind, die combinatie raakt gemakkelijk door de controles. Zeker als het kind 'slaapt'. Dus waarom niet in een lading diepgevroren kalkoen? A turkey, Turkey ... verwarring is mogelijk en gezien de gebruiken in deze uithoek van de wereld vind ik het heel goed dat de Amerikaanse stem er efkes een lidwoord bijhaalde : klare taal.
1996-09-26
Gisterenavond zijn we aan de boei gegaan, want we liggen hier niet tegen de kaai. Het is weer zo'n drijvende installatie waar we lossen. Veel beter voor het milieu. Alleen loopt de infrastructuur voor de geestelijke gezondheidszorg nogal achter. LM doet de wacht 12/6 en kwam vanmorgen binnen met het goede nieuws dat de agent de post NOG MOET BRENGEN. Allez, mirakel! Er staan drie dozen van de Franse rederij in zijn kantoor. Toen hij de eerste keer met het bootje kwam had hij ze niet bij. Waarschijnlijk lijdt hij aan dezelfde disfunctie als klerkse PV in Antwerpen. Die mensen hebben er zelf geen last van, want nalatigheden worden gerangschikt onder en afgedaan als 'missen is menselijk'. Kwestie van de zelfgenoegzaamheid niet in gevaar te brengen, want die moet het mentaal evenwicht vervangen. 't Is daar zo al een wankele constructie in die bovenkamer. De post zal dus voor bij vertrek zijn. Gisteren waren we puur patraque door het feit dat er geen post was, voor niemand aan boord en voor het schip zelf ook niet. Dat laatste vond LM compleet onmogelijk. Ik vond niks, ik zat paf, te paf om iets te vinden. Hoe is het mogelijk dat een agent de scheepspost vergeet? Daar zitten documenten bij die belangrijk zijn voor het schip! Scheepspost is gewoon een deel van die man zijn job. Ja, dat stuk ego is dus het plaatselijk klerkse PV.
Iemand heeft hier iets binnen gegooid terwijl ik niet thuis was. Een materiaalkoffer. En bij cheng Leu staan twee doosjes voor de deur. Aan de etiketten te zien werden ze geleverd door een dure koerierdienst. Waren dat de drie dozen die nog bij de agent stonden?
We liggen aan de boei en er is geen bootje. Dus kunnen we geen boodschappen doen. Het boodschappenlijstje is nog even fris en actueel als toen het geschreven werd.
'k Heb een beetje in het grafisch gedeelte van WordPerfect zitten frutselen. https://nl.wikipedia.org/wiki/WordPerfect_(software) daar zijn een paar luchtballonnen tegen een achtergrond van wolken. 'k was een beetje aan het oefenen in afbeeldingen bewerken. Een mens weet nooit waarvoor dat nog gaat dienen. -dit waren profetische woorden Ik wiste vlot een paar luchtballonnen, ze hingen in mijn weg. 'k Vergroot die ene enkele keren, zitten daar toch wel mensen in dat mandje zeker... 'k Heb me direct verontschuldigd en de toepassing gesloten.
In World.wpg heb ik per abuus Groenland weg geklikt toen ik het wou inkleuren. Uiteindelijk kwam het ongekleurd ten Noord-Oosten van Papoea Nieuw Guinea terecht, omdat daar nog ruimte was. 'k Kon het toch moeilijk bovenop Australië neerklikken! Hallucinant zou dat zijn, ecologische rampen. IJsberen, zeehonden en visbestanden, alles kapot. De Groenlanders : massale sterfte door de warmte. Iedereen en alles in nood. m, zet ONMIDDELLIJK Groenland weer op zijn plaats. Ik kreeg Groenland niet weer op zijn plaats. Waar was ik aan begonnen! De knop 'ongedaan maken' gaat maar één bewerking terug. Daar was ik dus niks mee vooruit geholpen. Ik moest achteruit. Heel die reeks bewerkingen achteruit. Sluiten dan maar. Laf hè. Verschijnt in het dialoogvenster : wijzigingen opslaan? NEE! Neenee, aub niet. Niet opslaan. AUB, niet opslaan. Dat kan ik de Groenlanders niet aandoen. Nu zou ik graag in World.Wpg Groenland uitvergroten of en hoe het sindsdien gaat daarboven in het Noorden, maar ik durf niet.
1996-09-29
Vanmorgen om 04h30 zijn we vertrokken uit Daesan. LM heeft dat weer eens goed gearrangeerd zeg ik. Er zouden nog dozen post ergens achtergebleven zijn. De Franse rederij had er viér opgestuurd en er zijn maar twee toegekomen. Overmorgen laden we, hier in de buurt ergens, vermits het maar twee dagen varen is. 't Is een beetje geheim, want daarna hè, awel, de capt weet waar we naartoe gaan en zal vanavond bekend maken wie de winnaar is van de pronostiek. Het lijkt mij al zo lang geleden dat we er een ingevuld hebben. We zijn aan reis n°5 begonnen en de pronostiek dateert van reis n°1, als ik het goed heb.
LM denkt dat hij de winnaar is, dan zouden we naar New Orleans gaan. Maar Nieuw-Zeeland of Australië is ook al goed, vindt hij. Winnen hoeft niet echt, als we maar eens een mooi-lange oversteek krijgen, dwz een intercontinentale reis. Eens op een echte oceaan ipv het ene zeetje na het andere. Cheng Leu weet al waar we henen varen. Hij moet dat weten voor de fuel berekeningen en andere berekeningen. Hij had al tegen LM gezegd dat het een 'schoon' reis zou worden. Komende van een mecanicien wil dat zeggen : lang genoeg om eens watgrondiger onderhoud te kunnen doen zonder alles raprap te moeten dichtgooien omdat er weer maar eens aankomstmanoeuvres moeten gedaan worden. Om 18h zullen we weten wat die 'mooi' reis wordt. Het is nog maar 11h. Zou het echt zo'n formidabele bestemming zijn dat de capt ons nog tot vanavond in spanning houdt? Mogen we nu echt iets hopen of kunnen we ons maar beter schrap zetten tegen de anti-climax.
Nu ben ik zo zot van contentement dat we misschien uit deze uithoek weg raken, dat ik het vuilbakske ga leegmaken en vergeet de overalls in de droogkas te steken. Die twee jobkes liggen op dezelfde weg. Nu was iemand me voor natuurlijk. Droogkas bezet. Aan de timer te zien scheelde het maar één minuut. 'k Moet maken dat ik er om 12h aan denk : overalls in droogkas.
1996-10-02
Er was twee dagen varen voorzien naar de laadhaven en we zijn vier dagen geleden in de vroegte vertrokken. Dit is de vierde dag varen. Slecht weer. Maandagnacht en dinsdag heeft het nogal lelijk gedaan. Een kast kwam op een bepaald moment van het schot. Ze stond nog niet vastgevezen. Dat wordt een jobke voor een zondagnamiddag. Gelukkig stond de hifi al op de vloer.
Het is 10h30 en bij de capt zijn de Stones op bezoek. Alle vijf. -waren ze toen nog met vijf? Yep, in 1969 nog wel. Hij staat luidkeels HonkyTonk Woman mee te zingen. Wat zou hij te vieren hebben? https://www.youtube.com/watch?v=61jfm219ArA , Kent hij de volgende loshaven nu misschien? Want dat zou nog altijd moeten bevestigd worden. Er is dus nog altijd geen winnaar van de pronostiek bekend gemaakt. Nu zouden we graag weten of me mogen blijven hopen op een 'goei' poort met eerst een lange oversteek, of we er een kruiske mogen over maken.
Gisterenavond zei de capt iets over 's nachts bellen met de rederij. Dat telefoontje zou dan over de volgende loshaven kunnen gaan? Om 23h45 gaat de intercom, het beginmelodietje, het signaal dat we onze oren moeten spitsen, ... verder niks, stilte. 'k Dacht dat op dit nachtelijk uur de volgende bestemming zou geproclameerd worden, maar nee. Er volgde wat gemorrel en zacht gevloek. Gewoon iemand op de brug die zich in de donkerte van knop vergist had. Mogelijk Pascal die Luc wou wekken. Pascal loopt de wacht 8-12 (08h-12h & 20h-24h)en Luc loopt 12-4 (12h-16h & 24h-04h) Jamaar, jamaar, ons midden in de nacht blij maken met een dooie mus. Waar is dat goed voor? LM denkt dat het spelerij was, ik denk dat iemand op de brug zich van knop vergist heeft. Heeft de capt deze nacht met de rederij gebeld of niet? Waarom is hij zo luid met de Stones aan het meezingen? Is hij iets aan het vieren? Waar gaan we naartoe?
Cheng Leu had al eens iets tegen LM gezegd in de trant van : dat wordt in de States nagekeken. Was dat een verspreking of was dat een test? Kortom, we zouden het nu wel graag gaan weten.
1996-10-03
Ramp, o, ramp. Geen ander continent, we blijven hier. Opnieuw naar Dumai (Indonesia) en daarna naar Daesan (Korea). Opnieuw aan de boei. Over boodschappen doen mogen we voor deze maand een kuis maken, vrees ik. De winnaar van de pronostiek is de Gibbe. Of hij daar nu zelf blij mee is weet ik niet.
1996-10-04
De ch.kok wou iets meer weten over Europese groenten. Zo ben ik sinds een paar dagen groenten en soep-assistent. Dat was een beetje vreemd in het begin, dat viel niet zomaar in zijn plooi. 'k Stapte er in met de Europese scheepskeukengewoontes, dus in de traditie van de chefs Delcourt, Koolen, Verleyen ... Owee! De potten worden wel afgewassen, maar niet na de middagservice, enkel 's avonds. Als ge iets nodig hebt moet ge het eerst zelf afwassen. 's Avonds worden ze wel afgewassen maar niet afgedroogd. -stilstaand water! In heel die keuken is nergens een handdoek te vinden om iets af te drogen. De potten worden niet omgekeerd gezet om uit te lekken. Er is dus stilstaand water, gedurende heel de nacht. In deze temperaturen? En in de keuken is het waarschijnlijk boven de 25°C. Micro-organismen krijgen er alle kans en tijd. En verder ontbreekt er in de keuken een rechtstreekse verbinding met een aantal Belgische scheepschefs aan wie ik nu raad zou willen vragen omdat ik het niet zelf opgelost krijg.
Vandaag hadden we een black-out. Een echte. De grote droogkas is geïnstalleerd in de laundry. De elektrische kabels waren getrokken, ze moesten enkel nog aangesloten worden. Vermits dat aan de hoofdschakelkast moest gebeuren, werd alles stil gelegd. Alles = is ook het schip zelf, want een aantal machinerijen in de machineruimte en de toestellen op de brug, worden gevoed door stroom. Op een uurke was het gefikst. We varen weer, er is weer stroom en de ventilatie doet het. Een uur zonder ventilatie da's direct merkbaar hoor. Miljaar, in de staircase rook het al naar deck B. Daar wonen onze scheepsgezellen uit de warme landen. Hun ventilatie zetten ze meestal af. Het effect daarvan blijft plaatselijk op voorwaarde dat de ventilatie op andere verdiepen goed draait, maar het verspreidt zich wanneer heel de ventilatie lam ligt.
In de keuken wisten ze te vertellen dat de capt misschien afgelost wordt en vervangen wordt door ene Djensen. (?) Wij dachten dat er een Scandinavische capt op komst was. Maar nee, het is Jansens, op zijn Engels uitgesproken Djensen. Soms moet een mens het ver zoeken om een Filipino te verstaan, soms ligt het vlakbij en ben ik al te ver aan het zoeken, soms begrijpen we mekaar onmiddellijk en twee minuten later absoluut niet meer en dan is er ineens complete verwarring. Over hetgeen zojuist gezegd geweest is. En koken is al geen gestroomlijnde bezigheid. Met dat al hebben we heel veel woorden nodig om er aan uit te kunnen. En Engels is zo'n compacte taal. In het Frans een ganse parlee staat doen, dat lijkt tamelijk vanzelfsprekend, maar Engels is feitelijk geen taal om te staan palaveren.
Een ander probleem is dat de ch.kok de suggesties van de officieren beschouwd als orders. Hij wil iedereen zo snel mogelijk tevreden stellen, dat is zijn hoofdbekommernis. De suggesties inpassen in een weekmenu of een maandmenu kan hij niet, dat is bijna ongehoorzaamheid. "You can't argue with the captain". Argumenteren met een capt doet men niet, maar wel iets bespreken. Tja ... koks met meer methode & systeem planden de suggestie gewoon in voor de volgende week of de volgende maand. Zo is dat en niet anders!
Wanneer juist deze capt afmonstert weten we niet. Gisteren zag ik hem met zijn lege valies naar zijn cabine stappen, het zou dus voor binnenkort kunnen zijn. Maandag bvb, dan hebben we Singapore-Passage. Het kan ook zijn dat hij er een paar propere sokken wou uithalen.
De boeken heb ik allemaal uitgelezen. Geen boeken meer. Dat is voor 't kopke even erg als zonder zuurstof of drinkwater vallen voor 't lijf. Wanneer er al eens aan de wal gegaan wordt kan een mens boeken kopen hè, maar we kunnen hier niet aan de wal. Tom heeft me een goed idee aan de hand gedaan. In de Seamen's Missions zijn al eens tweedehandsboeken in het Engels te krijgen of te kopen. Nieke en R hebben dat in de States voor mekaar gekregen. In rijke landen kan dat allemaal, zeker weten. Maar we zitten hier in de streken van rijst en sardines uit blik. Of er een tweedehandsmarkt is voor Engelstalige boeken weet ik nog zo niet.
1996-10-05
Gisteren heb ik LM zijn haar geknipt. Hij ziet er nu uit als een piepkuiken. Hij vindt het frisser zo en het staat hem. Maar of het goed gedaan is, is iets anders natuurlijk. De haartrimmer liet het afweten. Toen moest ik met de schaar verder. Dat was lang geleden. We hebben alvast een kaartje geschreven naar de kapper, of we al een afspraak kunnen vastleggen voor binnen een paar maanden.
1996-10-06
Het is zondag vandaag. Deze namiddag gaan we de kasten in de cabine verzetten en vastvijzen in het schot. Gisteren hebben we oefening gehad. Eerst veiligheidsvideo, dan bootrol (abandon ship) en toen brandoefening. Met dat laatste moet ik niet meedoen. Deze keer heb ik het duidelijk gevraagd aan de Gibbe en het was duidelijk nee. Klare taal, klare situatie.
200 mijl uit de kust liggen we hier, dat is 370 km. Dan valt er niet veel baai te bekijken natuurlijk. Nu begrijp ik wat de capt bedoelde met 'ergens tussen Hongkong, Hainan en Taiwan'. Misschien was het ook daarom dat we moesten driften: geen ankergrond onder de kiel wegens te diep? Of moest het machien under power blijven omdat we direct weg moeten kunnen wanneer er iets met de booreilanden of met het storageschip gebeurt? Het ganse gedoe hier, alle booreilanden (?) is van Amoco. (die van de Amoco Cadiz, ramp in de Noordzee, 1974) AM+O+CO, AM = american, O = oil, CO = company
We zijn gisterenavond naar de lichtjes gaan kijken. Het storageschip heeft vooraan een schoorsteenpijp met een affakkelvlam, zoals de raffinaderijen. Misschien daarom dat ze de rokers niet willen verspreid zien over het hele schip hier. En achteraan heeft het een echt landingsplatform voor helikopters. Met veel lichtekes en zo. Van hier gezien was daar persies een groot feest aan de gang. Een barbecue of zo. Maar dat kan niet hè. Ontploffingsgevaar. Het boorplatform, mijlen verder, was ook verlicht. Tot tegen het water. Water en lucht waren ginder even donker. Er stond een halve maan. Van ver leek het platform een UFO. Mooi en spookachtig tegelijkertijd.
Er is een Schot aan boord gekomen, een loadmaster misschien. Op het storageship zijn ze met 80 personen. Met hoevelen ze op het booreiland zijn weet ik niet. Het leven op een booreiland is 'hard'. Mensen moeten soms geëvacueerd worden omdat ze brood naar de helikopters beginnen gooien. (komt van Coluche).
Er zijn bij de laatste Singapore-Passage een 150 videobanden aan boord gekomen. Dank zij de Franse rederij. En toch nog een deeltje van de rederij in Antwerpen ook. Antwerpen had eerst geprobeerd de capt te laten geloven dat Singapore het verzenden van video's niet toeliet. Larie en apekool natuurlijk. Eén telefoontje naar de agent ter plaatse en hij wist dat zoiets absoluut flauwekul was. En de capt PM vroeg zich af : als ze in Antwerpen denken dat wij achterlijk zijn, waarom vertrouwen ze ons dan een schip toe?
We varen persies, 'k zal eens buiten gaan kijken. Ja, we varen, en al een tijdje want de storage tanker van Amoco ligt al een paar lengtes weg. Asbak mag uit de schuif nu.
We moeten ons niet meer afvragen of we aan die Schot kunnen vragen of hij de post wil meenemen, het is te laat. Daarbij, die man komt de eerste zes weken misschien niet aan land. Tegen dan zijn wij al minstens één keer in de bewoonde wereld geweest. Eens kijken op het lijstje waar we nu naartoe varen, naar Daesan, Korea. Op 20 km van Inchon.
'k Moest in de keuken zijn voor suiker -wééral?- De messman James (Jamie) was een pak lotus speculoos aan het opendoen. 'k Vroeg of ik het Artis-punt mocht hebben. Het mocht. En waarvoor ik die dingen toch altijd nodig had? Wat kunt ge er mee winnen vroeg de ch.kok. Jamie wou dat ook wel weten, maar hij is nogal verlegen en vraagt niks. Een auto? Boeken.
Bôf, ze hadden gedacht aan een gloednieuwe auto. Jamie wist zelfs welk merk het zou mogen zijn. En 't is geeneens een loterij? En ge moet de boeken nog betalen ook? Én de punten sparen? Al die moeite voor bóeken ... ?
Daarmee zijn al die Europeanen zo bleek! Ipv in het zonneke rond te rijden in een gloednieuwe cabriolet, zitten ze binnen punten te sparen voor boeken die ze moeten betalen.
Die punten dienden voor de schooldocumentatie van Toppié, de dochter van mijn zus Tina. 'k Zond er regelmatig mee met de post, kwestie van de kleine enthousiast te houden in haar sparen. De ganse familie spaarde mee, ik denk zelfs dat Ma kocht in functie van de punten op de voedingsartikelen.
De ch.kok roerde met vernieuwde moed in zijn kookpot en James was opgelucht dat er nog raren los lopen in deze wereld.
De Toshiba en het printerke zijn sinds gisteren bij Wojtek, de elektrieker. Hij heeft bestellijsten en inventarissen te doen zoals LM. Wanneer hij de Toshiba komt halen zet ik die gereed in een kartonnen doos. Die doos dateert nog uit 'de tijd van Jan' (afgemonsterd 05/09). Jan had ook regelmatig de printer nodig en dat was dan de verhuis van twee toestellen, en veel draad waarover men kan struikelen. In een doos is dat alles in één keer te verhuizen van cabine naar cabine, zonder dat er iets begint te schuiven of tegen de vloer knalt. 't Is allemaal delicaat materiaal newaar.
Wojtek komt gewoonlijk enkel de Toshiba halen en vraagt zich af waarvoor die doos moet dienen. - Voor als ge ne keer 'den al' nodig hebt. Och, ach, dan zou hij zijn diskette wel binnen brengen, vond hij, kwestie van mij niet zonder printer te zetten. Dat was zeer hoffelijk geformuleerd voor : zadel mij niet op met printwerk! Wabliéf, dacht ik, ik print de papieren van een ander niet. Er zou zo eens een plaatselijke top-secret kunnen in staan. Print zelf, jongen.
Feitelijk is het geen mooie doos : een kartonnen bierdoos waarvan ik drie van de vier sluitflappen weg gesneden heb. Op de overgebleven flap staat: "V.I.D, Very Important Device for Computer, please do not throw away". Omdat de stewards lege dozen wegruimen. En eentje hebben we écht nodig. 'k Hou twee lege dozen in reserve in de cabine. De stewards hebben geen onderhoudslocker op deze verdieping en als een mens eens een stuk karton nodig heeft voor een onmiddellijk oplossinkje à la McGyver, dan is de pipeduct mooi en proper opgeruimd LÉÉG.
De pipeduct is een verticale kabelkoker, een technische ruimte waar in feite niks mag staan wegens brandgevaar. Dat snap ik. Maar die kabelkokers zijn zo ruim bemeten dat er geen plaats overschoot om een onderhoudslocker te voorzien, de bezemkast. Het komt er op neer dat de stewards hun werk mogen doen, maar dan zonder materiaal? Of dat het materiaal telkens via de trap van een ander verdiep moet versleurd worden? Vermist zij hier geen eigen plekje hebben om iets te stockeren, hou ik wat dozen bij in de cabine.
Het is dus geen 'mooie' transportdoos en Wojtek is nogal een modieuze. Hij was gisteren bvb zeer blij te vernemen dat er een strijkplank + strijkijzer beschikbaar staat in de loodscabine. Misschien wil hij die drie meter van onze deur tot de zijne en omgekeerd, niet gezien worden met een ordinair kartonnen dooske. Misschien moet dat in een attaskees, of hoe heet zo'n ruime boterhammendoos.
Iets later heb ik beter leren omgaan met karton, misschien mag ik nu zelfs een cursus schrijven : hoe maak ik karton mooi?
Owee, gruwel, voor de deur van de loodscabine staan de schoenen van die Schot weer (vetting officer). Hij is dus nog niet van boord? Zijn we nog niet vertrokken? Eens gaan kijken. Miljaar. We liggen nog altijd in het zicht van heel het Amoco-gedoe. Asbak weer de schuif in. Dat het machien draait is dus niet omdat we weer varen, het draait omdat we weer driften. Geraak er nog maar eens aan uit. Schuif open, sigaret uit, schuif weer dicht. -die situatie herinner ik mij nu, van het schrikken had ik de asbak met sigaret en al weg geborgen.
11h : LM boven 11h20 : aan tafel 12h : 'k Heb het min of meer gesnapt. We wachten op de papieren van de lading en de Amoco-heren die nog aan boord zijn, drie Chinezen en een Schot, worden straks per helikoter opgehaald.
Het werkschip van Amoco is een paar contergewichten komen terug halen (wat dat ook moge zijn). Ze gingen van boord in rechthoekige metalen kisten. Iets dat we gebruikt hebben om te laden en nu moeten terug geven. Het werkschip kwam langszij en we hadden juist gedaan met eten, dus hadden we tijd om efkes te gaan zien. Zoiets al de OSA- schepen vroeger (?) 'k Heb er tamelijk dikwijls horen over horen vertellen door de anciens, en Bart Plouvier schrijft ± : het schip eindigt aan de poorten van de hel. De achterkant van een bevoorradingsschip / werkschip heeft géén reling. Daar begint de hel, De Schroef. Wanneer het deck glad en glibberig is van water en modder, wanneer in zwaar weer de voorpiek opgetild wordt door de zee, verdwijnt er al eens iemand in het kolkend water achteraan. Voorgoed, vanwege de schroef. (soms twee schroeven)
Een sleper geeft tenminste nog een lage wering achteraan. Geen borstwering hoor, eerder iets op kuithoogte. Qua zwaartepunt tuimelt men daar vlot over natuurlijk, maar een supplyship heeft helemaal niks. En op zo'n 'klein' vaartuig is geeneens een stortzee nodig om spoeling te hebben aan deck. En wij van de koopvaardij maar zeggen dat we een zeemansleven hebben. De enige keer dat we zeewater van dichtbij te zien krijgen is in het zwembadje. Als er zo'n plonsbadje aan boord is natuurlijk.
5h35 : Alarm. Zeven keer de brulbel (7x betekent abandon ship, schip verlaten). Ietske later intercom : "loos alarm". Oké, fijn, liever loos dan pijn.
Op de boortorens staat de intercom niet stil schijnt het. Er wordt 24hrs, de klok rond gewerkt en de ploegen die slapen, slapen daar los door na een tijdje. Hoe weten ze dan of het een mededeling is of een alarm? Och, ze slapen op één oor, zei Freddy V ooit. Hij had op de Petrel gevaren, een boorschip, een Belgisch. https://nl.wikipedia.org/wiki/P%C3%A9trel_(schip,_1976)
16h: Het machien ronkt gelijk een reuzekat, we zijn weer 'op ons eigen', zoals LM zegt. En al lagen we daar bij Amoco 200 mijl van de wal af, we zijn los van het gedoe, we zijn weg, we zijn los van dat bastion met zijn bemoeienissen. Open zee. Olé.
1996-09-24
'k Heb nog iets ontdekt in Word Perfect. Gedeeltes van de tekst kunnen opgeborgen worden als 'commentaar'. Bvb als iets er wel bij hoort, maar in feite niet moet mee geprint worden omdat het uitweidingen zijn. Of omdat het geheugensteuntjes zijn, of omdat het niet echt in het relaas past, maar wel mag bijgehouden worden. Goed, dat kan dus weg gezet worden onder invoer ->commentaar ->maken. Eerst selecteren natuurlijk. Wel, wat een uitvinding! Vanaf nu kan ik oeverloos zwammen, eindeloos doorbomen tot ik er zelf mottig van word en dat wegzetten tot het misschien eens van pas komt. Awelawelawel, had ik dat eerder geweten. Mezelf hier zo zitten inhouden, soms.
Eerst bleef er een tekstballonnetje staan, en dat gaf maar een zot zicht. Of het ballonneke mee geprint wordt weet ik niet, Het printerke staat nog bij Wojtek. 'k Heb het uit beeld, via bestand ->voorkeuren ->weergave ->commentaar.
Een ander voordeel is : wanneer een tekst op diskette door verschillende mensen nagelezen wordt, zij hun commentaren kunnen intikken zonder aan de oorspronkelijke tekst te raken. In dat geval blijft het klein ballonnetje misschien beter staan. Klikken op het klein ballonnetje en de commentaar springt tevoorschijn in een grote tekstballon, op een grijze achtergrond. Als dat geen vinding is!
'k Ben nu al driftig aan het wegklikken geweest, veel als 'commentaar' geborgen, sebiet blijft er niks over om te printen.
1996-09-26 ~ Daesan, Korea
Vannacht komen we aan, maar we gaan niet direct binnen. Eerst nog wat ankeren, om het niet af te leren. Daesan zou op een 20 km van Inchon liggen, waar we de laatste keer aan de wal geweest zijn.
Eergisteren heb ik een T-shirt van de capt gekregen. Niet dat ik zonder zat. Bij de stores in Singapore heeft hij er een aantal als relatiegeschenk gekregen. Maat 44, een beetje ruim maar in warm weer mag dat wel. Zwart, oei! Geborduurd met goud, oeioei! en róód, oeioeioei! Dat ding is meer iets voor Carmen Waterslaeghers, maar goed. En daar staat op : Centennial Olympic Games 1996. Sportief hè. En dat heb ik gekregen omdat ik de overalls was. Aha, dan is die T-shirt een trofee? En later een relikwie. 'k Ga niet moeilijk doen over goud als het Olympisch Goud is hè. Na jaren training om op de juiste knoppen van verschillende merken en modellen wasmachines te duwen, heb ik waarschijnlijk olympische bergen was verzet, scheepswas meegerekend.
Gisteren was het serieus frisser geworden, we zijn een andere klimaatgordel ingevaren waarschijnlijk. 's Avonds had ik een sweater aan en cheng Leu vroeg of ik het koud had in de cabine. "Da's omdat ik te weinig beweeg, chef". Dat is een standaard antwoord want de overgrote meerderheid heeft zich overdag in het zweet gewerkt en voor hen is 's avonds de koelte van de bewoning zeer aangenaam. Iets in die aard werd trouwens gemompeld door de capt en door Luc. Dat ze al genoeg hadden afgezien en dat het goed was zoals het nu was. Tom zat daar met een rolkraag aan en cheng Leu heeft daaruit geconcludeerd dat het fris genoeg was om de airconditioning af te zetten! 'k Moest deze morgen efkes op het maindeck zijn en ik zag ze met drie in de airconditioningroom bezig. Tegen de middag was het al gebeurd. Nu ademen we potdorie weer 25°C ipv een frisse 23°C.
De ch.kok had rode kool gemaakt en iemand moet hem nog vertellen dat daar zuur bij mag. Iets van azijn, maar liefst appelen natuurlijk. Vorige keer had hij ze ook al zonder klaar gemaakt en toen was er bijna niet van gegeten. Het was geen succes. Eerder verspilling. LM en ik zijn hem dat voorzichtig gaan duidelijk maken. Den Dierbare kan dat veel diplomatischer dan ik. Hij verpakt de boodschap, doet er een strik rond en schuift de boodschap dan voorzichtig in de richting van de kok, om te kijken of die dat gaat aannemen. Ik ben eerder direct, zoals chefke RD het zou zeggen : bel mij maar, we zullen iets fiksen wanneer het zo ver is. Maar bij Filipijnen liggen de gevoeligheden anders. Toen we de keuken uit waren wist ik niet of die 'bel mij maar' wel bereidwillig genoeg geklonken had en of de ch.kok wel gediend is van dat soort bereidwilligheden. Wat ik bedoelde was eigenlijk: ik toon het u dan efkes. En hoe groot de blokskes kool mochten zijn bvb, en hoeveel appel. Niet het in zijn plaats klaarmaken, niet hem van het fornuis duwen ... Zijn vraag : of het dan met witte kool ook zo moest. Zucht. Hij zal wel bellen denk ik, hoop ik.
Vannacht was er 1h shift en vanavond is het waarschijnlijk nog licht genoeg om eens een toerke te doen aan deck, na het avondeten. 'k Ben eens buiten gaan kijken, stralende zon, niet te warm en een soort wind dat in de weerberichten matige bries genoemd wordt, snijdt de adem niet af, fris wandelweer. Tenzij het straks stortregent gaan we vanavond enkele honderd meters stappen. Dat is lang geleden. Ofwel was het te warm en klammig (tropen), en hadden we geen zin. Ofwel was het al donker na het avondeten (in de tropen is het om 18h donker), dus gevaarlijk aan deck want dan ligt het nat en glad van de condensatie.
Gisteren ging het over de troebelen tussen Noord- en Zuid-Korea. De Zuid-Koreanen zouden een Noord-Koreaanse duikboot hebben doen zinken. Zonder pardon. Op de brug kunnen ze nieuws ontvangen over de radio. Theoretisch wij ook, we moeten enkel de antennedraad inpluggen. Maar dat helpt niet, er komt niks uit. Noch uit dat zwart monster van een hifi dat ze hier binnen gegooid hebben, noch op onze kleine Sony wereldontvanger. 't Is weeral iet hé. Én in Korea, én met de antenna.
Daarstraks heeft LM brief n°7 eens overlezen en hij vroeg of ik bij de berekeningen over de sijpelende valven wel een rekenmachientje gebruikt had. Natúúrlijk! Ik ben een wezen van mijn tijd. En de redeneringen die de berekeningen vooraf gaan ken ik al van in de jaren '60.
Om onze hersenen niet te moeten afbeulen met rekenen, hebben generatiegenoten en ik ze gepijnigd met de vraag waarom wij moesten berekenen hoeveel er langs een openstaande kraan verloren liep, terwijl de praktijk al uitgewezen had dat een kraan nooit zo lang bleef openstaan: er kwam altijd wel iemand aangelopen, draaide met één hand de kraan dicht, brulde of gilde, en gaf ons een draai om de oren met de andere hand. Dat soort vraagstukken was letterlijk kletskoek.
Wat blijkt 30 eeuwhondersten later? Dat de berekeningen in brief 7 kloppen, als men maar een rekenmachientje heeft, als het stil genoeg is en als men geen draai om de oren krijgt.
Hallo België, Hier Zuid-Oost Azië. We geraken maar niet uit deze hoek weg hè. En nog altijd geen wereldkaart. Er zit wel een in de laptop en die kan vergroot worden tot A4 formaat, maar er staan geen meridianen en geen breedtecirkels op. En die hebben wij juist nodig.
11h45: LM vertelde dat ze de ganse voormiddag nodig gehad hebben, hij & de Filipijnse wiper Querubin, om de resterende sporen van de 400L smeerolie op te kuisen. Alex en Tom hielden zich elders nuttig bezig. Die resterende sporen zijn opgekuist met de absorberende materialen die ze in de veiligheidsvideo's tonen, alles volgens 't boekske. Dat materiaal moet nu in de incinerator. -verbrandingsoven Da's een jobke voor Alex, zei LM. Verder nog geen nieuws over wie of hoe.
17h15 WIE : Alex en Tom hebben gevonden hoe het gekomen is. HOE : ze gebruiken de valven elk op verschillende manieren. 'k Zal het nog eens moeten vragen aan LM, hij heeft het al uitgelegd hoor, maar ik ben het weer kwijt. Het was dus wel degelijk een menselijke fout en er moeten geen grote jobs gedaan worden om mysterieuze of onbestaande mankementen op te sporen.
1996-09-18
'k Ben naar de keuken suiker gaan halen. -gebruikten wij toen nog suiker?- De capt was daar ook juist. Hij was met de ch.kok aan het praten. De ch.kok vertelde daarna iets aan Warren in het Filipijns -Tagalog heet die taal, https://nl.wikipedia.org/wiki/Tagalog , - en die deed heel opgetogen, alsof we naar de Filipijnen gaan. Dat zou een verandering zijn. De Filipijnen staan ook op het wereldkaartje en ik kan er met de cursor naar wijzen, maar dat is dan alles.
1996-09-19
Zojuist weer een loos brandalarm. 'k Stond al klaar met de helmen. Toen kwam er uit de intercom: "This was euh... a false alarm." De Gibbe, op een toon of hij er liever nog eens zou over nadenken.
Gisteren is er bericht toegekomen van een nieuw syndicaat is in Antwerpen, of een nieuwe onderafdeling of raad, genaamd ACT. Gehuisvest bij de BTB (de Belgische Transportarbeiders Bond). Er zitten een paar mensen bij die we kennen. Oa Sven, van vorig jaar op schip 26. Het zijn allemaal CMB- officieren. Ahlers heeft besloten de onderhandelingen tussen ACT en CMB over de nieuwe CAO bij te wonen en zal de besluiten waarschijnlijk overnemen. Lidmaatschap van Ahlers-officieren wordt in overweging genomen. Sven gaat dat héél goed doen in het geharrewar. In dat soort situaties floreert hij. Het schijnt daar nogal vooruit te gaan. ACT is nu officieel gesticht, met notaris erbij. Dan komt dat in het staatsblad hé. Neig! Vorige week was het nog een clubje ontevredenen.
Gisterenavond hebben we nog laat zitten computeren. LM op de Toshiba, ik op de Compaq. Vannacht hebben we er van gedroomd, allebei. Heet de nacht gepjoeterd en vanmorgen stond er geeneens iets op de schermen. Als dat droomwerk voor niks.
De zee heeft schuimkopjes. Er staat dus wind. Dat is lang geleden. Misschien waait die wind ons wel zoetekes naar een ander continent ...
1996-09-21
Vandaag begint er nog maar eens een herfst in noordelijker klimaatgordels en een lente in zuidelijker klimaatgordels. Hier is het nog altijd regenseizoen, zo te zien. We zijn op drift sinds een dag of twee. Morgen gaan we misschien binnen. Waarom we niet op anker gegaan zijn weet geen kat, behalve de capt en choff Gibbe misschien. Op drift wil zeggen dat het machien under power blijft en dag en nacht moet bemand blijven omdat er regelmatig gemanoeuvreerd moet worden. Dat is op zich geen zware job, maar daar zitten koekeloeren tot het weer zo ver is, is toch ook maar saai. En omdat het machien niet stilgelegd wordt, kunnen een aantal onderhoudswerken niet doorgaan. Die twee dagen waren anders welkom geweest voor de mecaniciens hun werk, naar ik begrepen heb. Dat driften betekent weer uitstel van een aantal jobs.
Gisterennacht zijn we hier aangekomen, en we hebben gerold gelijk zot, heel het repertoire, zoals het in de winter soms lelijk kan doen op den Atlantic. Soms half in slaap, niet genoeg om uit te rusten, soms half wakker, maar niet wakker genoeg om op te staan en de matras in de andere richting op de vloer te leggen. Op de koop toe had LM standby gehad in het midden van de nacht. Bij het opstaan was hij een wrak en 10 minuten later ik ook. Zeeziek. Vannacht was de zee veel kalmer en voelde hij zich als een eendje in een vijvertje. En ik als een kippetje in een scharrelweitje.
'k Ben in een boek van Bill Gates begonnen. Als we dan toch in onze dromen liggen pjoeteren kan ik evengoed iets bijleren. Het boek heet : De weg die voor ons ligt. Gelukkig begint hij met te vertellen over het stuk weg dat al afgelegd is. Op blz 21, de paragrafen 1 & 2 was ik plots in verhoogde staat van snappen. Die man legt het zo verstaanbaar uit en zo duidelijk dat het een grove onrechtvaardigheid is in de wereld dat niet elke lesgever die gave heeft.
Zijn inleiding klinkt zeer gemoedelijk. Ik denk dat Bill Gates een 'lieve' is, een renaissance-mens. Anders had hij Windows niet ontworpen voor mij en die andere miljoenen sukkels op deze planeet die maar niet vaardig werden in DOS. Hij beschrijft mechanische rekenmachines en kasregisters en dat klinkt helemaal niet te technisch, ik zag gewoon de kassa van bij Bloch staan -een bakker in de Lakense straat, met een kassa die even oud was als het gebouw- en ik snapte het, ongeveer. draaiorgeltjes en muziekdozen zitten ook zo ineen. Wel, die ene toch, die ik niet meer ineen gekregen heb.
Gisterenavond, in de Officers Smokeroom (zeg maar gewoon de bar), ging het gesprek over films. Snelle wagens en mooie dames liggen in het dagelijks leven te weinig binnen ieders handbereik, vond een van de aanwezige heren. Met dat 'ieders' bedoelde de filosoof van dienst slechts de mannelijke helft van de wereldbevolking. Dat heet dan 'iedereen'. Een wakkere ziel zei dat ze nu ook niet bepaald allemaal Belmondo's waren ookni.
"Ah néé, zei Luc, want wie zou uiteindelijk zo'n leven willen. Die gasten moéten er goed blijven uitzien. Goesting of niet, die beginnen hun dag met twee uren pompen!" Hij nam nog een slok van zijn bier en dacht er misschien een lekker kaasje bij. "Tiens, zei de Gibbe, wat doen wij dan in haven?" Woeha! Ja natuurlijk, de deckofficieren (stuurlieden) pompen in elke haven, gedurende elke wacht, zes uren aan één stuk want anders krijgen ze die lading niet aan of van boord. "Met onze voeten op tafel nog wel!" rondde Gibbe af. Dat laatste was een antwoord op een verhaal dat cheng Leu twee dagen geleden: een choff, ooit ergens aan boord van een schip, zat zijn wacht te doen met zijn voeten op tafel, had iets niet gezien op het controlepaneel - en iets later ging aan deck (zogezegd) een stuk van een half miljoen (BF?) kapot.
foto van console, zie bijlage onderaan, er is gewoon geen plaats om met de voeten op tafel te liggen! De Gibbe heeft dat verhaal op zijn kracht gepakt en gaf daar & toen een repliekje. Het kan vreemd lijken maar het is nog gebruikelijk aan boord dat dingen via zijdelingse manoeuvres duidelijk gemaakt worden. Dat systeem is een broeikas voor misverstanden natuurlijk. Tijdrovend en absoluut inefficiënt. Terwijl tijdsbesparing & efficiëntie de norm geworden zijn in de werksituatie, sleuren wij loodzware antieke geplogenheden mee.
zaterdag = oefeningendag. 17h15, de oefening is zojuist afgelopen.
Rond 12h30, LM was efkes gaan liggen, komt de Gibbe zeggen dat het om 16h oefening is. Dat is een zeer ongebruikelijk uur, 15h20 is de gewone gang van zaken. 'k Schrijf dat op een papier in RODE STIFT, dikke letters, kwestie van dat niet te vergeten en vooral kwestie van dat tegen LM te zeggen bij de koffie van 12h50.
Om 15h55 hoor ik cheng Leu met luider stemme tegen de capt iets zeggen over de bestellingen, en hoe hij dat gaat aanpakken en wat hij van plan is, etc. Ze vergeten dat ik vlak achter de hoek zit en dat hoor. Om 16h gaat de intercom (Gibbe) : "All personnel to the cargo control room for briefing". Cargo Contol Room = CCR En géén alarmbel (de brulbel) om te zeggen dat de oefening begonnen is. (Het aantal belsignalen geeft dat aan). 'k Neem enkel LM zijn helm mee, de mijne niet, omdat ik begrepen had van Gibbe dat het een brandoefening of een oil spill oefening zou worden en da's niet voor mij. Enkel boatdrill (abandon ship) maar dat was niet voor vandaag. LM heeft wel een helm liggen in de engine control room (= ECR), maar ik wou toch naar de cargo control room op een beetje informatie te garen over wat op het programma staat. Misschien nog een veiligheidsfilmpje bvb en daar mag/moet ik dan weer wel bij zijn.
'k Kom de Gibbe tegen in de staircase. "Firedrill" zei hij. Beneden aan de CCR kom ik hem weer tegen, en opnieuw in de staircase. Waarom hij rondliep weet ik niet maar ik liep op LM te wachten om hem zijn helm te kunnen geven. Nergens een LM en aan de deur van het machien ookni. 'k Kom de Gibbe daar ook nog eens tegen. "Hier is geen kat" zei hij, of iets in die aard. Waar blijven de mecaniciens, dacht ik. Waar blijven de matrozen, dacht Gibbe. Nog altijd geen LM, dus heb ik zijn helm op zijn schoenen in de changingroom gelegd. Gibbe liep daar nog rond. Wie leidt in de CCR dan de briefing in? Toen was plots de wiper er wel. Hij had de intercom gehoord. Hij deed teken naar iemand van de matrozen die aan deck klaar stond met zijn helm, misschien hadden ze buiten toch de intercom gehoord, of stonden ze nog te wachten op De Bel? Dé Bel. Die is zeker goed te horen aan deck. MAAR ER WÁS NIET GEBELD! Wat een rare oefening is me dat vandaag. Wat een soep. 'k Ben gestopt met rondlopen. 'k Ben terug naar de cabine gekomen. Verder lezen in het Rode Boek van Bill Gates. 'k Hoor het klavier van cheng Leu klikken, hij is nog op het verdiep, dus niet in het machien. Daarméé was LM er niet, er moet toch iemand in het machien blijven. Tiens, zou het scenario dan zó gewijzigd zijn dat de cheng niet meedoet vandaag? Er was iets ... misschien niks aan de hand maar er was toch persies iets ni-just ookni.
16h20: de BEL (eindelijk) + intercom (de captain hemzelve deze keer en goed luid) "All members of personnel, I repeat ALL members of personnel, go to your stations" Van puur verschot spring ik in mijn slippers en duikel naar beneden. In drie seconden was ik daar, met helm, maar niet met gesloten schoenen en dat is heiligschennis tijdens een oefening. En rennen (trappen af duikelen) mag ook niet aan boord. 'k Zie LM op de buitentrappen, oef, hij is nu ook op zijn post. De capt was ook op deck B, waar de oefening plaatsvond. Was er iets? Een capt is toch op de brug tijdens noodsituaties (en simulaties)? En wie is er nu op de brug? Alle stuurlieden staan hier! DE BRUG IS ONBEMAND ! -zoiets ooit al geweten? ik niet De capt leek even verbaasd mij daar te zien als ik hem. Waarom? Ík was op mijn post hoor. Hij zo niet ...
De oefening moest herbegonnen worden en toen had ik efkes de tijd mijn bottinen te gaan aandoen. Tijdens de tweede oefening had ik net hetzelfde te doen als anders : vooral braaf uit de weg blijven staan. De intercom van 16h20 'ALL members op personnel' zal achteraf bekeken voor cheng Leu bedoeld geweest zijn. Die was zuchtend op weg naar zijne post, toen ik naar beneden duikelde. Had hij een bedoeling met de bel af te wachten? Want de intercom van 16h heeft hij gehoord, hij was op het verdiep.
Wat eigenaardig allemaal. Geen bel... de mensen in het machien horen geen intercommeke, waar bleef het belsignaal (de brulbel)? Waarom ging cheng Leu niet direct naar beneden om 16h? Wat deed de capt op deck B en liet hij de brug onbemand? Zeer vreemd.
1996-09-22
In de fax van 10/09 hadden we geschreven dat we op 22/09 in Korea zouden zijn, maar kijk, we liggen nog in Liuhua (Hongkong area). We zijn nog niet tegen de kaai geweest. We driften nog altijd. Af en toe slaat het machien aan, maar dat is misschien om kop op zee te houden, het wil nog niet zeggen dat we binnen gaan.
Hier is niks van de beroemde baai van Hongkong te zien natuurlijk. We liggen gewoon op volle zee te dobberen. In de verte een booreiland en af en toe een schip. Mooie wolkenvloten in de lucht, of luchtzichten, of hoe wordt zoiets genoemd? Maar dat kan een mens overal op zee zien. Het hoeft geen Hongkong te zijn.
Omdat het nogal wiebelig weer is had LM gisteren het Ikea-boekenrek tegen de vloer gezet. Wat blijkt : het staat hier handiger. (Zwaar weer heeft blijkbaar soms interessante kanten). Vlak achter de bureaustoel staat het rek nu, alle fardes pakkensklaar. En met dit weer zwenkt de stoel vanzelf. Wat wil een mens nog meer.
Hè? We gaan tóch binnen? Tegen een storage-ship nondepië! Dwz geen walpermissie, geen post, niksni. Om 11h was LM boven, dat betekent om 11h20 middageten. Er wordt in ploegen gegeten omdat het machien moet bemand blijven want er wordt gemanoeuvreerd.
Plaatselijke regel : er mag enkel gerookt worden in de smokerooms, niet in de cabines. Da's oké, dan ga ik wel efkes naar beneden. Da's een kleine moeite, dacht ik. Sindsdien heb ik om de 3 seconden zin in een sigaret. Gewoonlijk rook ik terwijl ik met iets bezig ben. Roken op zich is voor mij geen bezigheid. Het is zoiets als koffie drinken. De mok staat daar en dat is het dan. Dikwijls wordt na de eerste slok de koffie koud. Zo ook met een sigaret, ze ligt na één trekje in de asbak op te roken. Nu kan ik daar beneden wat gaan zitten koekeloeren, desnoods een video kijken, maar dat is ook geen bezigheid. En daar staat geen koffiemachientje, geen computer, geen wc, mijne zakneusdoek steekt daar niet onder het linker kussen van de seat, kortom, op die twee maanden tijd ben ik al helemaal vergroeid met het cocon dat deze cabine is en als ze me twee verdiepen lager zetten dan mijn spullen ben ik gedesorganiseerd. De naam van het syndroom ben ik vergeten, maar het bestaat. -thigmofilie, zie google
Een beetje Bill Gates gaan zitten lezen beneden? Dat gaat niet, want daarvoor heb ik een potlood, een gom, een pakje kladpapier nodig. En als ik iets begrepen heb, of hij weet het weer eens helder en raak te formuleren, dan reageer ik enthousiast luidop en ze mogen hier van mij denken wat ze willen, maar dat doen ze hier op archaïsche wijze: niet ik ben de zotte, maar LM. Hoe aan zo'n kamelenredenering te verhelpen valt ligt gelukkig buiten mijn bevoegdheden, want dan werd het correctionele.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
De baas verdiept zich in de geschiedenis van de streek "In Nijlen woont een heel ander soort volk! 'Symphetieke' mensen, daar niet van, maar die zijn wa primitief".
Gisterenavond om 18h is cheng LdG van boord gegaan. Dat wil zeggen dat die post volle 18hrs onbemand gebleven is, want Cheng Leu is er nu pas. Zou dat verschil maken in verzekering? We liggen wel op anker maar ik dacht dat men er op een tanker niet af mocht zolang de vervanger niet aan boord was. Dat heeft vroeger toch al eens voor keukenlawaai gezorgd. Als ik me goed herinner in 1983, schip 09. Het is nu 12h45 en ik hoor de nieuwe cheng hier in de alleyway met de capt staan praten. Hij is Franstalig. En hij heeft post bij! Dat hoor ik hem zojuist zeggen. Op het verdiep van de 'groten' achter het hoekje wonen heeft persies zo zijn voordelen.
'k Hield me daar gewoonlijk in stilte bezig. Zó stil, dat ze vergaten dat die cabine tijdens de werkuren wel degelijk bemand was. Bevrouwd dus.
LM is nog beneden met de manoeuvres bezig. Hij belde daarstraks dat we later aan tafel zouden gaan. Dat was dus omdat er gemanoeuvreerd moest worden om de loods te laten aan boord klimmen & later van boord gaan, elk bootje langszij te laten komen en de nieuwe cheng de gelegenheid te geven de gangway op te klauteren zonder er af te waaien.
Kleinere vaartuigen worden in de luwte van het grote vaartuig gehouden. Daar is vaak een manoeuvre voor nodig. Dat noemen ze 'een bed trekken'.
Daar zorgt LM allemaal voor. Hij kan dat. Deze keer heb ik de hoorn van de telefoon goed ingelegd. De loods kwam aan boord om ons naar een andere ankerplaats te loodsen. Loodsen kunnen dat. Met al dat gedoe is het etensuur voorbij en ik verwacht een telefoontje dat LM boterhammen nodig heeft. Ha nee, hij is daar.
14h50 : Er was geen post voor ons. De capt heeft al wel het adres van de agent in Korea doorgegeven, voor 22/09, dat is binnen 12 dagen. Het postadres ben ik direct op de brug gaan faxen naar ulle. Doorgeven aub. Na het verzenden heb ik een praatje gemaakt met Luc, 2de stuur.
Ik vroeg hem of een fax verzenden niet veel boekhoud-werk veroorzaakte voor iemand van hen, of dat niet veel paperasserijen meebracht. Maar nee, absoluut niet. De gegevens gaan in het programma op de computer die bij de capt staat, en dat wordt maandelijks automatisch verrekend wanneer de berekening van uw uitgaven-aan-boord gemaakt wordt. - Ah ja? (ik) - Mais oui. (hij) - Maar een jaar of drie geleden werd de bemanning verzocht geen faxen meer te verzenden omdat privépost per fax teveel gedoe meebracht voor de brug en dat de stuurlieden wel wat anders te doen hadden dan afrekeningetjes te maken. Daarom mocht het faxtoestel daar enkel dienen voor dienstberichten ivm de uitbating van het schip. (Er vooral niet bij gezegd welke capt dat was en welk schip ookni, ander kan hij de capt wel raden) - M’enfin …! - Echt waar Luc! Misschien was drie jaar geleden dat boekhoud-programma er nog niet aan boord van schepen? In elk geval mochten wij geen gebruik meer maken van de fax. - Mais non, ze konden waarschijnlijk niet werken met het boekhoud-programma en dan vinden ze gelijk wat uit om hun onkunde te maskeren.
Letterlijk waren zijn woorden : "… et probablement ils ont inventé n’ importe quoi pour masquer leur ignorance." Ja natuurlijk, dat ik daar toen drie jaar eerder niet uit mezelf opgekomen was! Pierre de aspirant kon daar toen aan boord vlotjes overweg met het gedoe, zowel met de grillen van het faxtoestel (of de antenne?) als met het boekhoudprogramma. Het verbod kwam van hogerhand, van capt JvdM die de werking van het programma niet onder de knie kreeg. Wel, ik snap nu wat daar drie jaar eerder aan de gang was.
Hoedanook, hier aan boord mag wél worden gefaxt. Als de wiedeweerga: stuur ons ulle faxnummers. Er gaan ineens nieuwe kanalen open. 'k Zit al te dromen over elke week een briefje verfaxen en zo. En in welk lettertype dat dan moet komen en welke lettergrootte om zoveel mogelijk op het blad te krijgen en het toch leesbaar te houden etc, enz. Tiedelie, tiedelaa, faxparci, faxparlà … Just zorgen dat ik het faxje tussen 12h & 16h ga verzenden, dan is Luc van wacht en die doet dat in een wip.
En dan de ontnuchtering: er is niet elke week iets dringend of interessant. Wat hebben wij nu te melden dat het per fax zou moeten? Dat het niet per brief kan? Niet veel feitelijk. Misschien als we eens lang geen brieven kunnen posten hebben vanwege weeral: no harbour facilities. Maar voor de rest? Wait & see & sea. -deze redenering is nu 24 jaar oud en in het mailtijdperk niet meer te vatten.
1996-09-11
Gisterenavond ging het over Hong Kong. Of we daar aan de wal zouden kunnen. Of we tenminste een duidelijk zicht op de baai zouden hebben als er niet te veel … Ho!Hoe!Ha! Niet te veel plannen maken voor Hong Kong, werd daar geroepen. We gaan naar de Hong Kong AREA: dat kan zo'n 20 mijl tot 200 mijl van de stad zijn. Juist ja. In Europa bedoelen ze met 'Gibraltar' ook zoiets. Er wordt een watergebied mee bedoeld. En dat kan groot zijn.
's Avonds zijn we eens in het Machien gaan zien. LM zou me een paar machinerijen tonen. 'k Had gedacht vijf, en als ik die kan onthouden, ben ik al een stukske vooruit. De vijf machineries die ik het vaakst tegenkom op papier/op het scherm wanneer ik zijn werkboek typ, die zou ik wel eens in het echt en van nabij willen zien.
Well, we waren daar dan toch en LM heeft me 25 of 50 dingen laten zien en nu weet ik niks meer. En die 'dingen' zijn allemaal groen geschilderd. Mint Green. In Algemeen Scheeps : Engine Green. Aan de kleur kan ik ze dus niet herkennen of onthouden. En met groot of klein kom ik er ook niet, want hoe groot is klein als er nog kleiner bestaat. Aan de vorm dan … de meeste machinerijen hebben een vage cilindervorm. En mijn hoofd heeft nu een eivorm. Als LM en ik nog eens ergens henen gaan hè, dan stel ik de Efteling voor. Daar hebben de dingen tenminste een eigen vorm, eigen afmetingen én een eigen kleur.
1996-09-15
We liggen tegen een kaai waar we weer eens niet aan de wal mogen. Wat we van Malacca /Melaka te weten komen is via de radio, via een Engelstalige zender, de verkeersberichten worden aangeboden door Shell : een lijst van opstoppingen en files. Gevolgd door een kenwijsje "met Shell gaat alles vlotter". (Shell makes you go smoother). Lachen mag hier blijkbaar wel.
Om een of andere reden lopen we bijna een halve week achter op het schema. Hoe of waarom weten we niet. Of het nog hetzelfde schema is weten we ook niet. Maar we zouden deze namiddag moeten vertrokken geweest gehad zijn en misschien hangt er binnenkort weer een lijstje uit in de mess.
16h: We zijn er mee weg. Het schip vibreert gelijk zot en al wie nu met de hand aan het schrijven is, logboek bvb, schrijft onleesbaar.
1996-09-16 ~ Dumai, Sumatra, Indonesië
Vannacht hebben we een regenbui meegemaakt zoals ze in de boeken van Couperus beschreven staan. Boven ons hoofd is het deck van de brug. En boven het bed komt de afvoer van de monkeybridge uit. (Monkeybridge is het dak van de brug, het hoogste deck, daar waar de antennes staan) Het gekletter van die afloop komt vlak boven onze hoofdkussens. De eerste keer dacht ik dat er een leiding in de badkamer gesprongen was. Het was gewoon een tropische stortbui op de stalen plaat boven ons. Aan land wonen mensen in huizen met een golfplaten dak. Die zullen ook geen rustige nacht gehad hebben.
Over golfplaat : in een van de plaatselijke kranten die we hier af en toe hier aan boord krijgen stond iets over een tyfoon. De mensen zijn massaal overgeschakeld van de traditionele rieten dakbedekking naar golfplaat. Nu zijn er tijdens en na de tyfoon veel meer gewonden en is er veel meer schade aan huizen en akkers. Stukken golfplaat vliegen als reuzemessen door de lucht en klieven hetgeen ze op hun weg tegen komen.
Gisteren was ik iets aan het typen over 'boeuf'. Dit programma staat ingesteld op Nederlands en het woord werd gesplitst als boe-uf. Niet eens erg fout hè, want een koe zegt boe.
Gisteren om 16h standby vertrek. Om 17h 'begin zeereis'. Om 17h36 'einde zeereis'. En al weer op anker. Dat was wel een héél korte zeereis hé. Een dertig minuten varen en we zaten gelijk al in een andere tijdszone ook. Een uur achteruit shiften, het was plots 16h36. Hier mag wel aan de wal gegaan worden maar het wordt afgeraden om veiligheidsredenen. Dat is dus klare taal voor NIET. -Larie, is later gebleken. Dikke larie.
Het ziet er hier wat ontvankelijker uit dan in Malacca. Daar lagen we tegen een kaai op pijlers, aan het uiteinde van een lange pier. Geen groen te zien, enkel pijperijen en veel beton, in de verte citernen, opslagtanks, groot en grauw. Pas heel in de verte woonwijken met groen.
Hier in Dumai ligt de kaai tegen de wal, de jungle komt tot tegen de waterkant. Tot tegen de pijpleidingen staat groen, tropisch veel donkergroen en heel dinges, niet lieflijk maar tropisch. Misschien hangen er wel giftige spinnen en slangen tussen de takken, maar daar hebben wij hier aan boord zo geen last van. De mensen van de wal die ik aan boord gezien heb droegen ferme bottinen. Met dit weer? Dat zal wel een reden hebben. Slangen bvb. Misschien ook tegen de natte voeten, dat kan ook.
15h30: LM is naar beneden om het machien te gaan klaar maken voor vertrek, binnen een half uurke zijn we weg. Zijn zondagnamiddag hangt eraan. Het was al vroeger gedaan met siësten ook. Om 14h30 ging de intercom: of Mr B de brug wou bellen. Da's ene van de Filipinos. Onze intercom staat af hoor, maar een 'general call' overbrugt die schakelaar. Vandaar. Da's allemaal heel nuttig, maar op zondag ...
Morgen of vannacht al Singapore-Passage. Daar gaat de post van boord. En dan naar Liuhua, een olieveld op zee, ergens tussen Hongkong, Hainan en Taiwan. Daarna naar Daesan, Korea. Daar gaat deze brief van boord en hopelijk posten de Koreanen de post dan.
Een tijdje geleden hebben we een vetting officer aan boord gehad. Dat zijn mensen die een schip komen schouwen in opdracht van mogelijke charters/klanten om te kijken of dit schip voldoet aan de noden en de normen van hun lading. Awel, die vetting-meneer was een Australiër. Mogelijk geraakt dit schip nog wel eens weg uit den Zuid-Oost. Misschien binnen zes maanden pas, maar goed, het is een vooruitzicht gelijk een ander hè.
Rond 17h hier vertrokken uit Dumai.
1996-09-16
Na de standby-vertrek moest LM nog tot 22h in het machien zijn. Hij belde of ik tegen dan voor sandwiches kon zorgen. Hij had de keuken nog niet verwittigd dat we niet aan tafel kwamen en dus ging ik dat efkes doen. Als voorgerecht waren het scampi's. Daar heb ik een portie van gekregen voor later op de avond. Met was brood en extra look, lekker. Of ik dat in de microwave kon opwarmen. Zonder probleem, zeiden Warren (steward) en de ch.kok, 2 minuten op 900 Watt.
Dat was teveel, de scampi's waren vanbinnen verkruimeld. De smaak was er nog, maar het al dente en het sappige was kapot. Scampi's hebben veel te delicaat vlees en ze verdragen ofwel geen 2 minuten, ofwel geen 900 Watt. Het boekje dat bij de microwave hoort ligt wel in de pantry, maar ik had Warren en de ch.kok geloofd op hun woord van keukenpiet. Dat zal me leren. 't Was weer Oosterse beleefdheid ipv degelijke informatie. En ook weer de taalbarrière natuurlijk. Can I ..., (kan ik) had ik gevraagd. Maar het betekent ook 'mag ik'. Natuurlijk mocht ik. Ze zijn te beleefd om iets af te raden. 'k Had beter gevraagd : do scampi's stand microwaves? = verdragen scampi's microgolven? Maar zelfs dan, ze zijn te beleefd om iets af te raden.
Een kok van bij ons zou zeggen: Medam (met een zucht) 't zou dat niet in dat oventje doen als ik u was. Doe het op het elektrisch kookplaatje in de pantry en neem nu al een panneke mee want vanavond is de keuken dicht hè. En laat de scampi's in héél hete olie efkes opwippen. Efkes heb ik gezegd hè, geen half uur. Gaat dat gaan? En als 't ni gaat, ni bellen zenne. –in de brief staat deze passage in krakkemikkig Antwerps, dat bespaar ik u Zo'n kok zou zijn uitleg trouwens starten met 'maske'. Hier is het 'Ma'am', zoals de blanken aangesproken werden in de tijd van de slavernij.
'k Had dat boekske, de gebruiksaanwijzing moeten opendoen. 'k Had toch al lang moeten weten dat Oosterlingen een vreemd soort schroom vertonen wanneer iemand uitleg vraagt. Ik vraag me af hoe in die landen les gegeven wordt.
Eerste college van de prof Chemie : "Verontschuldig mij geëerde studenten dat ik uitga van de hoogst-onbetamelijke veronderstelling dat deze stof voor u onbekend terrein is. In de toekomst zal ik mij van dit soort barbaars-onbeschofte redeneringen pogen te onthouden en verklaar bij deze de cursus voltooid en de stof gekend." Geen wonder dat al wie daar twee minuten nadenkt naar de States gaan studeren.
De capt kwam van twee verdiepen hoger kijken wie er zo laat nog aan het kokerellen was. De kerjeuzeneus. Het zal de geur van de extra look geweest zijn. De look was geslaagd.
Vanmorgen Singapore-Passage en er was pôôôst! Onder andere van Ma. Daaruit kunnen we opmaken dat een aantal brieven toegekomen is. Het gaat hier persies vlotter met de post dan op vorig schip. Maar ja, daar zaten we met de corruptie van de bananenrepublieken, plus dat de capt daar aan boord eens vergeten is de post af te geven aan de agent, dat slaat direct een gat van een aantal brieven, dan kloppen de relazen zo niet meer hè. En dan was er nog de story met de inkt. Alle miserie kwam daar zo wat samen. Deze keer lukt het blijkbaar beter. Dat is een verademing. Volgens de provincies Limburg en Brabant gaat het dus vlotter, nu is het wachten op de resultaten van de jury in de provincie Antwerpen: "Your votes please"
LM kwam deze voormiddag iets opzoeken in de instructieboeken en zag direct dat Ma haar brief verstuurd had via de Franse rederij. Daar had ik overgekeken. 'k Had het geschrift van Ma herkend en de geadresseerde feitelijk niet gelezen. Achter op de omslag staat '3SEP1996' gestempeld, met zo'n rechthoekige kantoorstempel, geen ronde stempel van de post bedoel ik. Een teken van hun interne kantoorgebruiken. Iemand is die brief op ons tafeltje komen leggen terwijl ik naar de laundry was of in de slaapkamer bezig was. De post wordt bij de capt afgeleverd. Zeer waarschijnlijk heeft hij ze zelf rond gedeeld ook. Iets later bracht de capt een kopieke binnen van een krantenartikel, nog maar eens. -over de verdwenen meisjes "Hebt ge gezien dat er een brief voor u was?" vroeg hij consjuus. Aïe, nu komt het, dacht ik. Nu vraagt hij waarom via de Franse rederij. Maar nee, niks ... of nog niks?
Zelf is hij zo geen CMB fan, hij is een Fina-Man. Fina is er ook mee gestopt denk ik. Deed Fina helemáál de boeken toe of doen ze enkel nog binnenvaart?
Het krantenartikel was van de International Herald Tribune. Het is eens goed buitenlandse beschrijvingen en ontledingen van de situatie in België onder ogen te krijgen (ze leggen dezelfde linken als Knack). De buitenlandse kranten bedelven ons niet onder dag-actualiteiten en verzuipen ons niet in details. De Knacks die we tot hiertoe gekregen hebben zeggen hetzelfde maar zo uitgebreid dat we halverwege de draad kwijtraken en moeten herbeginnen. Dat doet de buitenlandse berichtgeving niet. En in het Engels kan het bondiger verwoord worden, dat scheelt een stuk. Hoor mij nu klagen, wie heeft hier tijd om enkele alinea's van een krantenartikel te herlezen. Ikzelf toch zeker ... Maar goed, kort samengevat : Waar ligt België? In de Middeleeuwen.
De capt had videotapes toegekregen van thuis. Een autokoers en RTBf-Nieuws. Wat me op de tong brandde was :"Via de Franse rederij?".
1996-09-17
Om 05h klaarwakker. 'k Ben maar opgestaan want liggen woelen in zo'n klein bedje (1m20) gaat niet zonder dat LM er wakker van wordt. 'k Was hier een beetje aan het lijsten typen en ik hoorde het ene alarm na het andere gaan. Alex, de man van wacht had het druk blijkbaar. Nu gaat hij LM bellen, dacht ik. Later een soort "PSSSJJTT" en weer alarm. Om 06h15 pas ging de foon. LM naar beneden. Deze cabine ligt op een drietal meter van de schouw. Mogelijk kwam de PSJT van daar. Niet uit de frigo deze keer, daarvoor was het te luid. Het was meer een luid gesis dan een zacht gesuis. Er ligt niks in het vriezerke, 'k heb toch maar eens in de frigo gekeken om zeker te zijn.
08h: We weten al iets meer. LM heeft dat in simpele woorden uitgelegd, het was géén mechanisch defect. Dat maakt de situatie verschrikkelijk ingewikkeld. Het luid PSJT-geluid was het starten van een bijmotor, een auxiliary in het Algemeen Scheeps. Zo zijn er drie. Een auxiliary zorgt voor elektriciteit, onder andere. Auxilaries zijn onmisbaar voor het functioneren van het schip, daarom zijn er ook drie. Ze hebben de tweede moeten starten omdat degene die in dienst was verzopen was in de smeerolie. 800 liter smeerolie is vannacht op mysterieuze wijze van de tank door de toevoerpijp gelopen naar de auxiliary in werking. Een deel ervan hebben ze al kunnen recupereren met de djikkedjakke pomp. Wat de officiële naam is weet ik niet. -nog altijd niet Het is een verplaatsbare pomp die vloeistoffen verpompt en het geluid is een ritmisch djikkedjakke. -maar de naam? alle hulp is welkom
Om zoveel olie te laten doorlopen moeten er twéé valven blijven openstaan zijn. Of ze moeten defect zijn en lekken, allebei tegelijkertijd. Het zijn manuele valven, het is dus niet mogelijk dat iemand in de controlroom per abuus op een verkeerde knop geduwd heeft of met zijn mouw achter een schakelaar blijven hangen is. Die valven hebben geen knop of schakelaar, niet ter plaatse en ook niet in de controlroom. De valven zijn ongeveer 20cm in diameter. Een mens heeft dus beide handen nodig om er een open te draaien. Het is niet mogelijk dat iemand die twee valven allebei met elk één hand staan open draaien heeft terwijl hij in gedachten al met het volgende jobke bezig was. De man-van-stille-wacht, Alex dus, doet om 17h al een ronde in het machien, om te controleren of alles in orde is voor de avonduren, zodat er geen rampen kunnen gebeuren wanneer iedereen aan tafel zit. En om 22h doet hij opnieuw een controleronde, om te kijken of alles oké is, zodat hij tijdens de nacht niet te vaak gewekt wordt door een alarm. Dat is de standaardprocedure.
Vanmorgen rond 05h ging Alex dus naar beneden om het alarm te accepteren en de twee valven stonden DICHT zegt hij, met eigen ogen gezien. En dat tekort van 800 liter waarvan 400 liter op de scheepsvloer dan? Misschien wel gezien maar niet beseft, door de enormiteit van het gebeuren. Om 06h komt Tom beneden, ziet die plas en beseft dat er iets grondig mis is. Ze starten een andere auxiliary en om 06h15 belt Tom LM voor assistentie. -waarom heeft Alex niet onmiddellijk LM gebeld om 05h? met drie hebben ze het stuk pijp onder de valven gedemonteerd om de situatie daar te kunnen bekijken. De valven zijn niet defect, geen van de twee, er is niks dat lekt.
Goed. Waar staan we nu: 1/ De valven lekken niet, dat is gecontroleerd. 2/ De valven stonden dicht. Zegt Alex. 3/ Hoe raken die 800 liter dan uit de tank? 400L ín de auxiliary & 400L op de scheepsvloer?
Volledig opengedraaid laten die valven 40L per minuut door 40L x 60 minuten = 2.400L per uur 800L versmossen vraagt dan amper 20 minuten want bovenstaande gedeeld door drie = 800L in 20 minuten.
Als de twee valven per abuus niet volledig dichtgedraaid stonden, en bvb 1L per minuut doorlaten, dan duurt het een dikke 13hrs om 800L te laten verloren lopen. Maar van de laatste controleronde om 22h naar het eerste alarm om 05h ligt maar 7hrs tussentijd. Tom staat in voor die job en vult elke morgen de smeerolie bij. Heeft hij de valven niet goed dichtgedraaid nadien? Allebei niet?
Om LM een beetje op te peppen zei ik dat de smeerolie misschien niet zoveel schade heeft aangericht omdat het 'maar' smeerolie is en geen zand bvb. Hola, was ik efkes goed mis. De smeerolie was in te grote hoeveelheden op plekken in de auxiliary waar ze absoluut niet moest zijn. Binnenin hebben onderdelen weerstand moeten ondergaan door die hoeveelheid vloeistof en hebben moeten ploegen en zwoegen in die brij. Er is al een onderdeel kapot gedraaid waarvoor geen wisselstuk aan boord is. 'Maar' smeerolie. 'k Ging ook eens iets zeggen. Wanneer het over mechaniek gaat zou ik beter mijn mond houden. 'k Heb dan maar koffie gezet. Dat is meer mijn ding.
Het scenario van lekkage mag geschrapt worden. Het is nagekeken, de valven lekken niet. Het scenario van de vergissingen, opeenvolgende vergissingen, want er zijn twee valven, moet open blijven. En dan is er het scenario : opzettelijk. Het kán, 800L in 20 minuten. Mag ook geschrapt worden zegt LM, er zijn daar beneden wel honderd manieren om mekaar een hak te zetten, een loer te draaien & het bloed van onder de nagels te treiteren zonder het schip in gevaar te brengen. Want dit was regelrecht gevaarlijk. (Ah?) Iet of wat mecanicien doet zoiets niet of het moet een kamikaze zijn. (Ah? Was het zó ernstig?)
En als hier iemand in alle stilte een zeekolder doormaakt? Dat staat niet op het voorhoofd geschreven hè, dat het oordeelvermogen tijdelijk vertroebeld is. Laat degene die abuus was het gauw stillekes in LM zijn oor komen fluisteren, dan zijn ze er beneden van af met wat kuis- en poetswerk. Want nu is er argwaan. Argwaan is zeer ongezond aan boord. En nu begint de grote job: nu moet er vanalles opengegooid worden om te kijken of het niet toch via een eigenaardige connectie, een foutje in de bouw, een kronkel in een pijp, weet ik veel ... dat moet nu allemaal nagegaan worden. Terwijl LM voor 99% zeker is dat het om een menselijke fout gaat. Maar hij kan het niet aantonen, laat staan bewijzen. Om 08h is hij de cheng op de hoogte gaan stellen. Al goed dat cheng Leu een kalme mens is. Tonton Laurent zou gebruld hebben, denk ik. De dag is mooi begonnen vandaag. 'k Hou u op de hoogte zei Mijn Dierbare toen hij na het ontbijt weer naar beneden ging. Ja, 't is spannend. Maar 't is absoluut niet geestig.
Nu iets anders. Onze choff Gibbe heeft choff VW aan de foon gehad. -choff VW van toen aan boord van het vermaledijde schip 25 in '94-'95 Hij is nu aan boord van een ander schip en vaart hier ergens in de buurt rond. Binnen radiobereik, wil dat zeggen. Wie waar aan boord is, die lijsten hangen beneden in de mess uit en ik lees die wel, maar ik onthou het allemaal niet lang, het verandert toch elke week.
Goed, via dat telefoongesprek van de Gibbe met VW is hier het volgende verhaal binnengekomen: cheng CVV heeft in de mess van vorig schip -schip 26- zijn tas koffie in het gelaat van de inspecteur (het pastoorke) gegooid. Wat kan daar van waar zijn. Want een verhaal dat viavia gaat wordt al gauw een volle episode hè. Maar er zal wel een ietske van waar zijn. CVV drinkt geen koffie. Mag niet om gezondheidsredenen. Zeker weten, hij heeft me eens deelgenoot gemaakt van zijn medisch curriculum. En het was hij die aan de steward 'a tess of tea' vroeg en dan luidop ongedurig werd omdat die verdomde Filipijnen geen Engels verstaan. En dat méénde hij nog ook, met zijn 'tess' of tea.
Dus laat ons zeggen dat hij thee in het gezicht van het pastoorke gegooid heeft. In de mess? In volle mess waar mensen dat kunnen gezien hebben en achteraf zouden kunnen gevraagd worden om te getuigen als dat gebeuren een staartje krijgt? Zou het niet in de controlroom kunnen geweest zijn, waar machine-officieren een fractie sneller zijn om hun hoofd weg te draaien wanneer hun grote baas 'het' krijgt. Zij zijn sneller dan een captain of een choff die er met belangstelling blijven zitten op kijken en daar later misschien zeer bereidwillig, wanneer hun versie van de feiten gevraagd wordt, op papier zullen zetten dat ... Maar goed, niet in de controlroom, in de mess dus.
LM vertelde dat inspecteur Pastoorke de mensen nogal kan treiteren, het bloed van onder de nagels, en dat hij het om een of andere reden niet laat.
'k Herinner mij ineens dat cheng LU -schip 26- misschien goede redenen had om zich nogal lacherig uit te laten over zijn voorkeur voor een andere inspecteur. 't Pastoorke heeft op de Dampier -schip 25- cheng Brendstein ook bijna buiten zichzelf gekregen, zei LM. En eer men dié cheng uit zijn evenwicht krijgt ... maar de 't Pastoorke is een jezuïet en die hebben daar een neus voor. Er zijn nog twee storietjes over 't Pastoorke op schip 25. Minuscuul hoor, maar heel relevant. (later eens vertellen)
In feite is hij geen inspecteur van machinerijen, hij is inquisiteur van mecaniciens. In Antwerpen vinden ze dat misschien even bruikbaar of hetzelfde, maar wij niet. Niét. En nu heeft hij bekomen, mits een beetje gezichtsverlies (kleine prijs voor zoveel resultaat), dat cheng CVV de schuldige is. Had CVV misschien een probleem op het thuisfront? (zijn zoon weeral?) Was er iets dat maakte dat hij het getrien van de jezuïet meer dan beu was? Het manneke snuift dat soort dingen hoor. Ge had hem over choff VW op schip 25 moeten bezig horen, achter diens rug.
Choff VW zit nu dat ander schip, een strafschip noemt hij het. Had VW de jezuïet al in zijn vaarwater op het vermaledijde schip 25 ? Er zal op schip 26 dan ook wel meer gebeurd zijn dan enkel die tas koffie of thee. Nijdig ventje, dat pastoorke.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
De eerste keer dat ik Bart Peeters en Hugo Matthijsen samen aan het werk hoorde was in 1992, via RVI, Radio Vlaanderen Internationaal. We lagen toen tegen de kaai in Odessa (Oekraïne) en die twee zottekes samen, dat was voor mij plots een verademing.
Het was de eerste keer dat ik mee vaarde met LM. En wegens gehuwd met een officier mocht ik niet meer werken. Dat kwam harder aan dan ik verwacht had. Plots hoorde ik nergens nog bij, was ik nergens welkom. Niet downstairs, ik had maar niet moeten trouwen met een officier en upstairs worden. Upstairs werd ik genegeerd, want is was maar een stewardess, ik kwam van 'beneden', van downstairs. Ik zat halverwege de trap. En nu? Dit zegt het heel goed : https://www.youtube.com/watch?v=qGFR3zz12p0 , 02min15
Na verloop van tijd heb ik me kunnen wegwerken uit die situatie, nog steeds de wijze lessen van Yvonne indachtig. Maar toen in Odessa was de chemie tussen Peeters en Matthysen frisse lucht voor mijn bovenkamer. Op slag was ik fan van hun programma Het Leugenpaleis, en ik hield de zendtijden van RVI nauwlettend in de gaten. En nu zijn die twee weer te horen. Mijn contentement kan niet op. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat ze samen verder blijven gek doen.
We liggen nog maar eens op anker. Daar kijkt ge van op zeker? De capt belde daarstraks dat ik het manifest nog moest tekenen. Hij was in het schipsoffice. Het manifest is de declaratie voor de douane. Gewoonlijk komt de 2de stuur daar mee rond. Ik vroeg me af wat er gaande was, als de capt himself daarvoor belt. Er is niks gaande. We liggen. Daarméé is het machien zo stil! Een patrijspoort die een beetje uitzicht biedt zou toch gemakkelijk zijn.
En waar zijn we nu? Op het Maleisisch gedeelte van Borneo, misschien Sarawak, misschien Sabah. Daar heeft LM iets over gezegd. Of ging dat over de vorige haven? Dat ik niet goed meer weet waar we zijn ligt niet zozeer aan het uitzicht op de wand van de schouw hoor. Dat komt vooral omdat het bestek niet meer uitgehangen wordt, de ETA (estimated time of arrival). Daarop staan buiten de middagpositie van het schip nog een paar nuttige gegevens, de tijd van aankomst volgens drie verschillende snelheden, de datum én de naam van de volgende haven (of de volgende terminal). Waarom ze dat niet meer uithangen weet ik niet. Misschien vinden de stuurlieden het voldoende dat zíj het weten, waar we met zijn allen zullen terecht komen? Met de middagpositie en een wereldkaart konden we al een eindje vooruit, maar een wereldkaart hebben we potdorie niet bij. Op een of andere mysterieuze manier zat die kaart in geen ene valies. Ik dacht dat LM ze mee had en LM dacht dat ik ze wel zou meebrengen en in Inchon (Korea) hielden we geen tijd over om naar een wereldkaart te zoeken. Ze blijft op de boodschappenlijst staan.
In Inchon heb ik door de jachtige luide sfeer in de voedselafdeling een miskoop van formaat gedaan. We zochten pindanootjes of gemengde nootjes. dat verkochten ze enkel in kleine dure snoepedoosjes en wij wilden dat in industriële hoeveelheden, omdat we niet op voorhand weten wanneer er nog eens boodschappen kunnen gedaan worden.
Hier in deze terminal bvb, mag niemand aan de wal. De Wal wil dat niet. Geen havenfaciliteiten, geen bevoorrading (stores), geen proviand (provisions), geen bemanningswissel (crewchange), geen shorepass (walpermissie), kortom : geen boodschappen. Tiens ...? Dan is hier geen dokter van wacht ookni, want dat dat hoort toch bij havenfaciliteiten?
Die miskoop nu. Een half uur tevoren hadden we bij onze pint een potje ongezouten nootjes gekregen. Uit de dop, maar het bruin velletje moesten we er zelf af friemelen. Ongezouten pinda's werden door LM goed bevonden. beter zelfs, want zonder zout. Ineens zie ik een groot blik staan, iets boven ons hoofd. Er stond een foto op van die dingen en 'sweet beans'. Sweet betekent ongezouten en als de Koreanen het woord beans willen gebruiken voor nuts, dan moeten zij dat weten, maar ík pak dat reuzenblik pinda's mee, ± 20 cm hoog, 15cm doorsnee en zwáár. 'k Had er eens moeten mee schudden. Maar als de pindanootjes nog eens vacuüm verpakt zijn, dan hoort een mens geen gerammel, en met die schetterende muziek zeker niet. "LM! Kijk! Pinda's! Gevonden!" LM blij, ik blij, blijdschap alom. Dat blik staat hier zo'n paar dagen te blinken, tot ik het tijd vond om dat open te doen. Ook al omdat ons tweede potteke gemengde noten begon leeg te raken. 'k Stessel ermee naar de keuken, want voor zo'n groot blik heb ik de grote opener van de keuken nodig, die staat vastgevezen op een van de werktafels. 'k Vraag aan de kok of ik de opener mocht gebruiken. Ik mocht. James, ene van de twee stewards neemt dat blik uit mijn handen want ik zou me zo eens kunnen bezeren tijdens het manoeuvre met de opener. James draait het blik open. De ch.kok keek nogal verbaasd, vond ik. 'k Leg uit dat het pindanootjes zijn ... 'k geraak niet uitgesproken, want hij riep al "Sweet Beans!" en dat ik hiér een moest kijken, op déze kant van het blik, daar staat het op, en in 't Engels!
Wat zat er in het blik : Sweet Beancompote. Van kleur en smaak lijkt het goed op de pruimencompote waarmee taartjes gevuld worden. De Filipino's kennen die zoete-bonen-puree heel goed. Bij hen wordt het gebruikt in gebak en om desserts mee af te werken. Op het blik stond zelfs een piepklein fotootje van een ijscoupe, gegarnierd met van dat spul. Het is lekker, niet te zoet en een beetje kruidig, maar ver weg van het borrelhapje dat ik dacht in huis te hebben. 'k Vroeg aan de ch.kok of hij er iets kon mee doen, blijkt hij van dat spul in voorraad te hebben en voldoende ook nog. Daar geloof ik niks van. Wat zou de Belgische shipchandler zoete bonenpuree in zijn aanbod hebben zitten. Mon oeil! De enige compote die hij aan boord zet is appelcompote. Pruimen en abrikozen komen gedroogd aan boord. Áls ze al komen. De ch.kok zijn uitleg moest voor iets gans anders dienen, maar goed.
LM nam de miskoop tamelijk filosofisch op. Ik iets minder, hoeveel tijd moet hij nu misschien zonder nootjes ...
Gisterenavond ging het gesprek over het verschil tussen abdijbier en trappistenbier. En wat het verschil ni wel mag wezen. LM weet dat. Abdijbier wordt in moderne brouwerijen gebrouwen, volgens het recept van een abdij en onder licentie. Trappistenbier wordt in de abdij zelf gebrouwen, op euh ..., volgens de oude methode, op ... grootmoeders wijze. Daar zullen de paters Trappisten van opkijken, die hebben in hun abdij geeneens een grootmoeder om het hen te wijzen. LM zocht 'op ambachtelijke wijze'. Er zijn maar zes trappistenbieren meer in België. Hier aan boord geen enkel. Luc was luidop aan het wegdromen over Maredsous kaas met een goeie trappist bij, op zondag. Op zondag? Mag het ietske genereuzer, bvb elke dag van de week? Potverdekke, het bier is niet eens aan boord en hij zou het nog rantsoeneren ook. Met iets dat niet aan boord is moet men toch niet zuinig zijn om langer toe te komen hè.
Namiddag : aan tafel had de capt nog meer nieuws te vertellen, over An en Eefje deze keer.
1996-09-05
LM is om 05h30 begonnen, we vertrokken. Wat een geluk dat hij de wekker gezet had, want ze hebben hem niet wakker gebeld. Weer zoiets mysterieus. Waarom bellen ze een 2nd eng niet wakker wanneer er jobs op het programma staan die typisch voor de 2nd eng zijn? Omdat de cheng gezegd heeft 'laat de 2nd maar slapen'? Waarom zou een cheng dat zeggen? En waarom niet aan de 2nd zelf? Vreemd ...
Vanmorgen belde LM mij om te zeggen dat hij er om 07h30 zou zijn om te gaan ontbijten. Om 08h ziet hij dat ik hier in de cabine de hoorn niet goed ingelegd heb. Dat was een bijna-ramp. We hebben hier zo'n lichtgewicht flut-telefoontje. Als die hoorn niet goed ingelegd wordt ligt het ganse binnennet plat. Op de brug is een controlepaneel en daar kunnen bevoegde instanties zien wie de storing veroorzaakt. Dan komt er een oproep door de intercom : "Mr. X, check your phone please, check your phone PLEASE". Please is Engels voor 'en rap een beetje!'
Vannacht was er brandalarm. Loos alarm. Toen kwam uit de intercom : "Ahum ... this was a false alarm, this was a false alarm". Dat werd zó stil gezegd. Om degenen die door het alarm geslapen hadden niet wakker te maken? Men slaapt niet door een alarm. Onmogelijk. Een brandbel is een grote rode hamerbel. Een brulbeest.
Verder over de telefoon. Dat hoorntje in wit lichtgewicht design heb ik nog al eens verkeerd op laten liggen. Toen is iemand het komen zeggen. Dat was gans in het begin, toen hadden ze nog compassie met loempekes, dat werd nog niet het ganse schip rond getoeterd. Nu wel. -LM beweert dat het vrouwelijk van loempe (lompe) loempia is, mooi hè, ik ben een loempia-
Zo plastieken fluthoorntje bagatelliseert de inhoud van de gesprekken, vind ik. Het maakt van elke boodschap luchtig gebabbel, woordengekabbel, prietpraat. De bakelieten hoorns van vroeger lieten ons tenminste in de waan dat er serieuze woorden van gewicht gesproken werden. Door zo'n ding voerde men een Gesprek. En ze vielen vanzelf tegoei in de beugel, ze waren tenminste zwaar genoeg. We moesten ze met twee handjes vasthouden, zo lang is bakeliet geleden. De hoorn in de haak gooien wordt ook niet meer gedaan hè. Hij zou kapot vallen naast het toestel en dat betekent kosten.
We varen dus weer efkes. Binnen 24hrs moeten we deze lading ergens gaan lossen op het vasteland. We passeren onderweg Singapore en er worden stores & proviand genomen al varende, dead-slow- maar toch varende. En om middernacht, dwz : geen daglicht. Dat zou ik willen bekijken. Al veel van gehoord, maar nog nooit meegemaakt. Dat moet nogal een manoeuvre zijn. In Suez heb ik het al eens gezien, maar dat was over dag met kleine bootjes en op het kanaal. Kalm water als in een tuinvijvertje. De bumboten van Singapore zijn zo klein niet, die moeten de zee op kunnen en daar zijn ze dan ineens wel weer klein. En ze moéten de zee op ook, -de Singapore Passage-want wij vrachtvaarders, liggen te diep in het water om tot bij hen te varen. Waarmee die mensen zich op zee moeten begeven! En niet zonder lading wegens gesponsord zoals Fons Oerlemans, maar mét lading, voor hun dagelijks brood. Met die houten bumboats gaan ze zware stukken leveren aan schepen die hun machien niet mogen stil leggen van de reder, om tijd en geld te sparen voor de aandeelhouders. De managers van de rederij zitten elders, in een gekoeld bureau en zij geven dit soort beslissingen door aan het schip in een plastieken hoorntje. Als gevolg daarvan staat een Maleier zich zwetend in wankel evenwicht te houden op een wiebele bumboat. Zonder daglicht.
De Gibbe verjaart vandaag. Hij is van '63. Hij lust marsepein, dat wisten we van vorige kerst op schip 26. In de voorraad snoeperijen die ik meegebracht had zat een blok marsepein. Dat bleek dan ineens & plots een geschikt presentje, toen we vorige maand de crewlist eens doornamen om te kijken of er nog verjaardagen op komst waren. 05/09 : de Gibbe. Er moest nog een papierke met een lintje rond en dat hadden we puur toevallig tussen het recuperatiemateriaal liggen. Een kaartje ineen gebokst op de laptop en in het lint wat krullebossen getrokken, in allemaal piepfijne priegeldraadjes zoals ze dat doen bij de bloemist. Daar bestaat een toestelletje voor, maar met een naald gaat het ook. Minder egaal, maar even spectaculair. De tros lint is half zo groot als het pakje geworden. Dat pakje zijn we gisterenavond op zijn tafel gaan leggen. Gibbe moest werken tot middernacht. Hij zou het vinden een paar minuten nadat zijn verjaardag begonnen was. Deze middag kwamen we hem tegen op de trap. Hij had heel laat gewerkt, nog maar pas wakker, maar al wel vol gesnoept. Hij was blij met de marsepein en dat was de bedoeling.
Hij vroeg hoe we dat nog wisten, van die marsepein. Ja zeg, sinds vorige kerst, op schip 26 natuurlijk. Daar was hij een potentieel gevaar voor de kerstpoppen die ch.kok RD en ik ineen aan het denken waren. Een week of wat waren we volop aan het sukkelen met de koppen van de poppen. We wisten niet goed hoe we die gefikst zouden krijgen. Na het zoveelste probeersel suggereerde cheng CVV : "Maak ze in marsepein". "Nee, niks van, repliceerde capt JVDM onmiddellijk, want dan zijn ze zó weer verdwenen" met een blik op de Gibbe (choff). Tiens, dacht ik toen, eet Gibbe zo graag marsepein dat hij er de poppen van de kerststallen voor zou onthoofden? Hélaba, holaba, dan moeten we absoluut iets anders vinden. Absoluut. De koppen zijn uiteindelijk bolletjes van brooddeeg geworden.
Dat van die marsepein is in mijn memorie blijven hangen, maar niet omdat ik zo'n goed hart heb of zo'n sociabel wezen ben gelijk de Gibbe (vandaag) schijnt te denken : Dat ik het zomaar voor hem meegebracht had omdat ik wist dat hij aan boord was! Dat het blok marsepein al voor hem bestemd was van bij mijn vertrek uit België! Dat deed enorm plezier! Dat vond hij formidabel! We hebben het zo gelaten, we hebben hem laten denken. Waarschijnlijk was hij nog niet wakker genoeg om te bedenken dat de dingen mogelijk toevallig in zo'n mooie plooi gevallen zijn.
1996-09-07
We liggen in Maleisië tegen de kaai. Er is geen walpermissie. Voor de mensen van de Immigratie en de Douane was het oké, vertelde de capt. Het is van de havenmeester dat niemand aan de wal mag, omdat ergens werken aan de gang zijn. Van de klop kreeg de man geen slof Marlboro van deze capt. Want dat is hier een van de Marlboro-countries hè. Voor alles moeten ze een klad sigaretten hebben, To Improve Promptness. Of om hen er alvast aan te herinneren dat ze een salaris waar te maken hebben. Bon, dus geen shore-leave. En voor de jongens geen shore-lief. Wij niet aan de wal, gij geen sigaretten, zei capt PM. Zo zit deze capt ineen.
En als er werken zijn kunnen ze ons met een buske erdoor loodsen. Er zijn zoveel terminals en plants te wereld waar we als zeelieden wegens onbevoegd niet te voet door mogen. Op alle continenten is daar een oplossing voor gevonden : een buske. Geen buske? Geen Marlboro's.
Vanmiddag had ik de telefoon wéér eens niet goed ingelegd. Tom is het komen zeggen. LM had het gemerkt van beneden in het machien, zei Tom. LM wou bellen om te zeggen dat de Toshiba moest vrij zijn tegen 's avonds en het klonk hier bezet. Telefoon bezet, Toshiba bezet, ik bezet, enkel het wc was vrij.
De cheng heeft deze namiddag telefoon gekregen van thuis dat zijn moeder overleden is. 87j. De capt is dat beneden aan LM gaan melden en LM belde me om dat te zeggen en toen heb ik de foon niet goed ingelegd. Gelukkig liggen we tegen de kaai en is er niemand op de brug om dat in het snuitje te krijgen. Anders was er al een intercommeke geweest, denk ik.
De cheng liep te ijsberen op het deckje hierachter, tussen de schouw en onze cabine. Ik zag hem heen en weer stappen. Toen hij weer binnenkwam heb ik mijn medeleven betuigd.
1996-09-08
Deze cheng -Tonton Laurent- wordt wegens de familiale omstandigheden overmorgen afgelost door ene cheng Leu. er waren geruchten dat cheng PdL en zijn vrouw (een zonnige ex-collega uit de pre-LM periode) naar hier zouden komen in oktober, en ik sprong al een gat in de lucht -dat kon ik toen nog-maar het is pas september. Cheng Leu dan maar. De naam zegt ons iets maar noch LM noch ik kunnen zich herinneren in verband waarmee. Vermits hij van uit België vertrekt en bij de rederij zijn vliegticket gaat halen brengt hij de post mee. Of nee, het was zaterdag toen klerkske PV in Antwerpen een vervanger moeten optrommelen heeft. Cheng Leu vertrekt vandaag uit Zaventem en klerkske PV brengt zijn vliegticket ter plaatse. De post heeft hij niet bij, die heeft hij vrijdag op kantoor laten liggen. Jammer, maar helaas. Morgen weten we of er iets klopt van dit scenario.
In de voorraad die de Antwerpse shipchandler aan boord laten komen heeft, zitten natuurlijk grotendeels Belgische producten. Natuurlijk. Lotus speculoos en Lipton thee en nog zo'n paar dingen met Artis punten op. De Filipino's drinken thee met emmerkes, knip & weg dat punt (12) en in de Knack die we krijgen van de Franse rederij staat ook een punt, waarde 2. 't Gaat vooruit hoor. Tenminste iéts dat vooruit gaat. We liggen weeral op anker. Voor de verandering. Met dit schip zullen we geen grote oversteek maken. Het is niet gemakkelijk om dat idee te laten varen, want dan valt er een pep-argument weg: eens we hier weg zijn ..., wanneer we op zee zullen zijn ..., na vertrek ... Dat vooruitzicht, die troost valt weg. Na vertrek komt er gewoon geen volle zee, het blijft territoriaal water er daarmee ook de bewoonde wereld met het gesikkeneur over reglementjes, percentjes en presentjes. In de mess hangt het reisprogramma uit. Het vervangt de ETA niet maar het is beter dan niks.
En het ligt hier allemaal maar op een kletske van elkaar hè: 31/08 Bintulu - Maleysia 03/09 Kerteh – Maleysia 05/09 Singapore (passage) 06/09 Mallaca – Maleysia, dat was gisteren en vandaag op anker 12/09 Dumai – Indonesia 13/09 Singapore (passage) 18/09 Liu Hua – Hongkong 22/09 Daesan - China
Acht havens op drie weken tijd, dat is zestien standby's, zonder het ankeren bij geteld. Zestien, dag of nacht. Drie weken is juist de periode voor een 'schone' oversteek. Twee weken ware ook al schoon geweest. LM heeft gelijk, die Koreaanse Won gaan nog van pas komen, want dit schip geraakt hier toch niet meer weg, uit den Oost. 'k Ben benieuwd of we in Hongkong aan de wal mogen. Binnen drie jaar wordt dat terug gegeven aan China hé. 'k Ben in een boek bezig waarin onder andere uitgelegd staat hoe de Britten aan Hongkong en Shanghai geraakt zijn. Frisse jongens, onze Vroede Voorvaderen.
Er staat nog altijd maar één droogkas voor het ganse schip -een huishouding van ongeveer 20 mensen + scheepslinnen- De twee grote, die in Juli bij een Singapore passage aan boord gekomen zijn, zijn nog altijd niet aangesloten. Ze kunnen niet door de deur van de laundries, er moet weer een stuk uit de deurstijlen gebrand worden. Dat is er nog altijd niet van gekomen, omdat er telkens iets voorrang neemt. Een standby aankomst, een standby vertrek, een standby anker, een standby anker-óp, en wanneer dat allemaal achter de rug is moet in het machien het werk dat blijven liggen is, gedaan worden. En wanneer dat amper in orde is, is het weeral standby aankomst en herbegint het van voor af aan. 'k Moet er niet aan meewerken maar ik word moe met de mensen die het moeten in orde houden.
De capt wordt al eens op de brug gevraagd via de intercom. Wanneer dat tussen 08h en 12h gebeurt horen we de stem van de 3de stuur Pascal (Canadees). Hij spreekt Canadees-Frans. Ik weet niet hoe ik Franadees moet typen. Hij praat traag. Traag typen kan ik wel. "Leu cômààndààn é deumààdéé â lâ pààsrel, leu cômààndààn é deumààdéé â lâ pààsrel ... drie seconden stilte ... dûûrzjàànse"
Le commandant est demandé à la passerelle, le commandant est demandé à la passerelle, d'urgence. De kaptein wordt op de brug gevraagd, dringend. Of meer courant : Captain on the bridge please, captain on the bridge please.
In momenten van urgentie rustig blijven is zeker een pluspunt bij leidinggevende figuren in wording, maareuh, wij lachen ons een kriek met zijn ûûrzjanse. Pascal is een kleine vinnige, maar over de intercom zoudt ge hem dat niet aangeven. Waarschijnlijk heeft iemand hem gezegd dat hij in de micro traag moet praten en duidelijk moet articuleren. Dat articuleren was duidelijk. Dat traag evenzeer.
De capt heeft zijn videocassette van de Formule 1 in Hockenheim ontvangen van zijn vrouw (via de Franse rederij?). Daar zijn ze nu naar aan het kijken. Vanavond is er nog eens Formule 1 op TV, maar of we dat aan boord kunnen ontvangen blijft afwachten. Op zondagnamiddag hebben de mecaniciens vrijaf, als we niet tegen de kaai liggen. Dan zijn ze zo eens een half dagje uit dat geliwaai van het machien. En naar wat gaan ze dan met zijn allen zitten kijken? Juist ja, naar ander geluwijt. Volgens LM is de klank van Formule 1-motoren muziek, of minsten gewoon geluid. Volgens mij is het lawaai. Geluid + lawaai = geluwui.
Behalve de cheng. Die is zijn valies aan het maken. Nogal stillekes. -hij monsterde onverwacht af vanwege het overlijden van zijn moeder Er staat geen muziek op in zijn cabine. Misschien zijn de CD's al ingepakt. 'k Denk dat de tijd niet vooruit gaat voor hem : wachten op de vervanger, eerder mag hij niet van boord.
Het is 18h, ik ga beneden eens horen wie er gewonnen heeft. Ze hebben het al gezegd hoor, en ik ben het vergeten, maar ik mik op Villeneuve. Da's nu mijn nieuwe favoriet. En in voetbal is het Sint-Andries, van 't Stad.
1996-09-09
Ach, wat baten kaars en bril als ik het niet ingetikt heb. Heb ik het verhaal van de 'Hydrophore' al verteld? Nee zekers. Awel : Er waren eens twee hydrophores en die stonden in de Machinery List onder de rubriek 011/. Rubriek 011/ zijn de pompen. In de machineruimte alleen al zijn er 37 verschillende pompen, weet ik nu. De rubriek heeft dus het aantal items van 011/01 tot 011/37. Van sommige soorten staan er meerdere exemplaren, na het pompnummer komt dus nóg een cijfer, per exemplaar.
De pompen om te laden en te lossen staan in Deel II van de Machinery List -dat is de Deck Machinery Deel II heeft een gans aparte nummering, kwestie van zich niet te vergissen in momenten van haast en spoed of gewoon omdat het weer eens rap moet gaan.
Het was een voorlopige rangschikking, er waren ook pompen die nog geen nummer hadden, maar toch: Orde, Systeem & Methode. Halleluja. In de kolom er naast staat telkens over welke pomp het gaat, met daar telkens het woordje 'pump' bij. 1/ omdat die lijst in het Engels moet 2/ omdat men dan in één bewerking alle pompen kan opvragen wanneer dat nodig is Dat was nodig op een dag, want LM ging ze een definitief nummer geven. Ik roep alle pumps bijeen. Ook de ongenummerde natuurlijk. 'k Print die lijst. LM nummert de pompen in volgorde van belangrijkheid. Het exact totaal kenden we toen nog niet. 'k Geef ze hun volgnummer op de print, in potlood. Als dat niet voorzichtig is! 'k Laat LM het blad nog eens nalezen en tik dan de nummers in. We komen aan 36 soorten pompen. Dat kan kloppen.
Een paar dagen later ben ik in diezelfde lijst bezig, op het scherm deze keer en wat zienik: twéé keer het soortnummer 011/14 in de lijst, met als naam Hydrophore N°1 en Hydrophore N°2.
hier hou ik het relaas efkes kort
Help! Ik ben een mekanieke sukkel, wat doen ze me nu weer aan? LM!!! Hij was beneden aan het werk, dus moest ik het zelf uitvissen of zitten wachten tot hij gedaan had met werken en mij met één vingerknip uit de nood zou helpen. Maar wat als zijn vingerknip het vandaag niet doet? 'k Ben zelf beginnen peuteren en sleutelen en ik heb dat gevonden want het had weinig met mechaniek te maken. Het was een eh, een denkslordigheidje van mijnentwege. Ga zitten en denk mee.
Als die Hydrodinges in de voorlopige rangschikking onder rubriek 011/ komen te staan, dan zullen het wel pompen zijn zeker? En als het pompen zijn, dan had ik daar 'pump' moeten achter zetten zeker? Iedereen weet dat hydrophores pompen zijn, de vakmensen hier aan boord weten dat al jaren, ik weet dat pas twee weken. De enige die dat niet wist was deze laptop, omdat ik in de laatste kolom het woord pump er niet bij gezet had.
Zo komt het dat de twee Hydrophores niet mee op de print stonden en ik LM een onvolledige lijst voor de neus geschoven heb. Hij heeft toen in goed vertrouwen de pompen gerangschikt en een nummer gegeven, terwijl de Hydrophores er niet bij stonden. Ze waren er van tussen gevallen omdat ik dat éne woord pump er niet bij gezet had. Tot ik ze met hun oud nummer tegen kwam ... Opnieuw printen en ze kregen van LM het nummer 31. Deze twee pompen zijn nu 011/31/01 en 011/31/02. Oef. En we beseften ten volle het nut van een gerubriceerde nummering. (naar het model van schip 26, met het register van 1008 items) Anders had ik van af nummer 31 opnieuw moeten nummeren tot ... niet aan denken, 't is opgelost.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken. Artikel uit het Nieuwsblad.
Luisteraars van Nieuwe Feiten hoorden hen begin vorige week plots weer voorbijkomen: Cas Goossens en Eugene Flagey, twee geliefkoosde personages van Het leugenpaleis. Op vraag van de fans leeft het radioprogramma van Bart Peeters (60) en Hugo Matthysen (64) weer heel even op bij Radio 1. En dat vindt zelfs de echte Cas Goossens goed nieuws.
"Mensen vragen aan Hugo Matthysen en mij hoe het met Het leugenpaleis zit in deze rare tijden", kondigde Bart Peeters de korte terugkeer van zijn legendarische radioshow aan. "Het is niet om van het gezaag vanaf te zijn, maar omdat jullie gelijk hebben: na twintig jaar komt er weer iets." In Nieuwe feiten haalde hij dinsdag zijn imitatie van gewezen BRT-baas Cas Goossens van onder het stof voor een 7 minuten durende sketch. Die spraken hij en Matthysen elk vanuit hun woonkamer in. En er komt meer: ook vrijdag (27/03) en volgende week dinsdag (31/03) hebben ze iets in petto.
Het leugenpaleis liep van 1988 tot 1998 op Studio Brussel en kreeg op Canvas een vervolg als Het peulengaleis. Met absurde humor en personages als Joe Roxy en Clement Peerens groeide Het leugenpaleis uit tot cult. Ook Peeters’ imitatie van Cas Goossens was een publiekslieveling. Dinsdag deed hij 'de Itegemse Cronakroniek' uit de doeken. "In Itegem is geen sprake van het coronavirus. Die beestjes zijn hier wel gepasseerd, maar al lang met de staart tussen hun benen weer vertrokken", prevelde Peeters in bijhorend dialect. Het geheim? "Gorgelen met water uit de Grote Nete." Samen met orgelspeler Eugène Flagey (Matthysen) bracht Peeters ook het lied Ik zit zo geiren in mijn kot.
De sketch werd meteen lovend onthaald door fans én Cas Goossens zelf. "Of ik geluisterd heb? Natuurlijk", zegt Goossens. "Ik heb goed gelachen, net als vroeger. Ik word erdoor gesleurd, maar op een prettige manier. Door dat typetje ben ik bevriend geraakt met Bart. Van mij mogen hij en Hugo doorgaan. Het brengt vrolijkheid in deze tijden."
Vanmorgen, nog voor 08h kwam de capt aan de deur van de cabine. Hij had een fax van zijn vrouw ontvangen. (Dus ons faxtoestel is aangesloten/heeft een nummer/wérkt?) Hij wist te vertellen dat de twee Waalse meisjes zijn terug gevonden en nog een paar gruwelijke omstandigheden. Om niet goed van te worden. Hij was er persies ook niet goed van. Mijn eerste reactie (in stilte) : de doodstraf terug invoeren.
We zijn aan het binnenvaren in Inchon, Korea. 'k Ben eens buiten gaan kijken, we liggen al tegen de kaai! Nog niet helemaal vast, zo op het eerste zicht van een ongeoefend oog, maar dat komt nog. Over land mogen we niet aan de wal, we mogen niet over het terrein van het bedrijf lopen om naar de bewoonde wereld te gaan. Waarschijnlijk om veiligheidsredenen. Zuid-Korea is officieel nog in oorlog met het Noorden, dacht ik. Enfin, in '86 toch nog. Dat is mijn meest recente informatie. En als het niet om veiligheidsredenen is, dan gaat het om de centen, dat de mensen van de bootjesdiensten ook hun boterham kunnen verdienen; Deze namiddag gaan we dus per watertaxi aan de walapt zei gisteren dat hij ze zou bestellen via de agent van zodra we tegen de kaai lagen en dat heerschap kon opgebeld worden. Misschien kan LM mee. Dat zou plezierig zijn.
Er lag een dode vlinder in staircase. -trapkoker- Een mooie zwarte met blauw, met de vleugels open misschien wel 15 cm. Een dromendrager. 'k Had hem op een papier geschept, hem in de bar gelegd en gisteren na het avondeten vergeten mee naar boven te brengen. Vandaag ligt hij er niet meer. Opgeruimd door Warren waarschijnlijk (steward). Hij kon natuurlijk niet weten dat ik die dooie beest mooi vind en nog efkes wilde bijhouden. Warren komt uit de Filipijnen en voor hem is dat soort vlinders misschien dagelijkse kost.
Vorige week wou de cheng al een deel van de Machinery List hebben, om al een begin te maken aan zijn klassement of wat hij er ook mee van plan is. Met een zuiver geweten en in alle gemoedsrust geef ik een kopie af. Er stond immers bovenaan vermeld dat het een onvolledige en onverbeterde versie is, met de datum erbij, dus nog niet eens up to date ook niet. Als hij daar al iets mee kan aanvangen, zoveel te beter, maar de foutjes moeten er nog uitgevlooid worden, dus niet schieten op de typiste en haar bondgenoot.
De lijst begint met the Main Engine, de Hoofdmotor, dé Machienerij die maakt dat het schip kan varen, maakt dat een schip een Schip is en geen hangar op het water, die de Aandrijving levert voor de schroef, de Kracht, de Power, het Hart van dat grote brave beest dat een schip eigenlijk is. The Main Engine is de idee Verplaatsing-Vervoer-Reis geconcretiseerd in een blok staal dat functioneert. Als de machineruimte een kathedraal zou zijn, dan is het Main Engine het tabernakel. Een heel groot. Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat ik ooit nog lyrisch zou doen over een stuk mechaniek ... -klef, zeg ik nu-
Op die eerste fiche hoort buiten de naam van de bouwer, de datum, het typenummer en de beschrijving ook een serienummer. Dat serienummer was compléét fout. Niet zo maar een typfoutje of een omkering van twee cijfers, neenee, 't was compleet mis. Een obscuur serienummer was van de fiche van de frigo-installaties via fout of slordig kopie-plak terecht gekomen in een vak waar het niet thuis hoorde, namelijk bij de hoofdmotor. Om door de grond te zakken.
1996-08-22
Gisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM was vrij van 12h tot 18h, dus kon hij van boord. Al goed, want we kwamen met het bootje toe in een achterbuurt waar niet veel te vinden was van het boodschappenlijstje dat ik bij had en we moesten in een taxi stappen om naar het stadscentrum te gaan. In mijn eentje was ik niet in een taxi gestapt (niemand sprak er Engels) en had ik de helft van wat we nodig hadden kunnen bijeen winkelen. Degenen die niet van boord konden hadden mij hun lijstje meegegeven. Het bootje zou er om 10h zijn. Het was er om 13h35. In 35 minuten was ik murw van het wachten. Dat komt door het weer. In de bootjesterminal moesten we eerst immigratie en douane passeren. Het was er vochtig en warm. Warme mist. Ge kon de schimmels horen groeien. Eén douanier lag in een stoel snurken met zijn benen op de rolband voor bagage. De anderen liepen vree gewichtig te doen, met de pijpen van hun uniformbroeken omgeslagen tot op de kuit. Dat is hier blijkbaar gebruikelijk want de mensen in burgerkledij dragen ook broeken op kuitlengte.
Eens daar buiten liepen we recht een wijk in die zou te vergelijken zijn met de Marollen in de jaren '70, maar dan op zijn Koreaans en bevolkt met figuranten uit een boek over ellende. De mensen zijn er zo klein dat ik me met mijn 1m63 een populier voelde en LM was een eiffeltoren. Aan het soort winkeltjes te zien zouden we in die wijk niet vinden wat we zochten : shampoo, tandpasta, CD's. Een bank was er wel. Om de figuranten uit te betalen, dacht ik in een schamele poging om die vreemde sfeer uit mijn merg te broebelen.
Daarna wou ik efkes de overdekte markt binnen want het leek pittoresk. Dat was het ook. Vooral de geur, de vliegen en het feit dat de marktkramers er bleken te wónen, achter hun toonplank. De geur lijkt op die van droog kattenvoer in de GB, dat los verkocht wordt uit grote kartonnen tonnen. Dat kattenvoer is gesausd met iets dat katten aanspreekt. Als zo'n ton bijna leeg is moet ge er nogal diep in gaan hangen om het kattenvoer er uit te scheppen. Dat duurt maar efkes, dus die stank is niet zo erg. En het is droge voeding. Hier waren het opgelegde zeevruchten, garnaallarven en ander klein grut, in open vaten. In welke mengsels dat opgelegd wordt weet ik niet, maar het zal wel goed bewaren, want er kwamen geen vliegen op af. De gedroogde vis en andere gedroogde artikelen hingen omhoog, op Koreaanse hoogte. Dat is voor mij op ooghoogte, ik had dus geen zicht op wat een paar kramen verder zou volgen en voor LM (1m83) was het helemáál afwachten langs waar we daar weg zouden geraken. Kraam na kraam hetzelfde aanbod, de zelfde geuren in vochtige warmte. En gemurmel. Verder stilte. Die geuren konden elk moment gaan kiemen en monsterachtige science-fiction afmetingen aannemen. Het was er stil genoeg voor. 'k Had verwacht dat voedselmarkthallen koel zouden zijn, zoals een mercado municipal, met veel arduin een witte tegels. Of zoals de Crié in de Chinese wijk van Antwerpen. Proper. En levendig ... Niks van. Een grijs betonnen gebouw met een grijs golfplatendak op ongeveer 20m en daaronder hing een pak lucht te broeien. En stil. Daar hing een reusachtige amoebe en ze hield LM en mij in de gaten want Westerlingen zijn een sappige afwisseling tussen al die kleine pezige Koreanen. Nausea. We gingen misselijk worden en we moesten daar weg. In hetzelfde gangetje liepen twee Amerikaanse koppels te slenteren en te schetteren en opgetogen te doen over, over wat eigenlijk ... Ze waren vastbesloten van hun dag een succes te maken, het rozig te houden, vooral als de ellende vlammend geel in hun gezicht slaat. Van dat opgeklopt opgetogen gedoe werd ik pas écht mottig. Die zielige schwung waarmee ze een sloppenwijk 'marvellous' noemden. Ik moest naar buiten de open lucht in (voor frisse lucht was het te warm) en rap! Maar niet te rap ook niet, op de grond lopen beekjes inmaakvocht (vaten die lekken?), de kleur van gier. Goten en afvoer zijn er niet. We moésten wel naar dat vocht kijken, anders zagen we niet waar we onze voeten zetten.
Een taxi te pakken krijgen was nu een corvee. LM had het erg moeilijk door de warmte, ik ook, en ik was aan het vechten tegen de misselijkheid. LM ook. Toen we eindelijk in een wagen zaten waren we een en al opluchting. Zo opgelucht dat we vergaten de naam van de wijk te vragen of het nummer van het havendeel. Gelijk twee beginnelingen : een en al oef. Ons gezond verstand? Dat stond af.
Aan de Inchon Department Store dropte de taximan ons. Zo'n winkel als de Grand Bazar vroeger of de Innovation van voor de brand. Er was airconditioning, we waren weer in de reële wereld, het grootste leed was geleden. Dachten wij, kasplantjes van de koopvaardij. LM stapte de roltrap op, ik volgde. Hij nam ze ineens allemaal tot op de hoogste verdieping, ik volgde. Hij kwam uit in de CD-afdeling, waar we moesten zijn, alsof hij daar al jaren kwam winkelen. Het tij is gekeerd, dacht ik, vanaf nu gaat alles weer vlotjes.
De verzamel CD's voor de cheng lagen vooraan. Hij had een lijstje meegegeven. 1/ Lichte klassiek : dat zijn die met foto's gelijk reclame voor wasverzachter en ze kosten maar 10 000 Won = 400BF. De keuze was rap gemaakt : alle drie. 2/ Oldies : idem 3/ Orkestmuziek : Paul Mauriat, andere orkesten hadden ze niet. 4/ Dean Martin hadden ze niet, dan maar Sinatra. In Adinkerke kennen ze Sinatra wel zekers? Mô vaneiges dadde!
Gelukkig stond het programma er in het Engels op en de Oldies bleken nog de originele versies te zijn ook, niet gecoverd door Koreaanse smartlappers. Want dat bestaat ook: dan verwacht een mens zich aan de stem van Roy Orbison, komt er gepiep uit. Pretty Woman is verkouden.
De cheng had van elk genre één CDtje gevraagd. Het zijn er in 't totaal acht geworden. 'k Had al in het snuitje dat we zijn Boeddhabeeldje niet zouden vinden, of niet genoeg tijd zouden overhouden om er grondig naar te zoeken, dus kwam er 100 USD vrij, een 3000 BF. LM dacht dat ik zot (geworden) was. Maar 's avonds was de cheng er heel blij mee. Hij zat zonder muziek en dat vond hij al lang ambetant, dus wist ik dat ik er wat van zijn geld mocht tegenaan gooien. En welk zijn muziekvoorkeuren waren had ik ook juist. Hoe zou dát komen?
Toen werd het tijd voor een stop. Van de Koreaanse opschriften konden we niet veel maken, niks eigenlijk, maar we hebben een gelegenheid gevonden, Clover Hof. In Westers schrift geschreven met een tekening erbij van een kroes blond schuimend bier. Het was er koel, het bier was van het vat en het was er KALM. Geen muziek die schetterde zoals het warenhuis. Terwijl we daar zo rustig zaten te zitten begon onze frank te sijpelen dat we het havengebied in het wilde weg verlaten hadden, dat we voor de terugrit geen adres hadden om aan de taximan op te geven. Akelig. We moesten intijds aan de bootjesterminal zijn!
Nog wat geld gaan wisselen en wij weer naar het warenhuis. In de kelderverdieping was de voedselafdeling. Chips, chocolade, nootjes, alles wat de achterblijvers besteld hadden, een tas vol. Wat we niet gevonden hebben is deodorant. In welke afdeling we dat moesten gaan zoeken wisten we niet. Bij ons staat dat in de afdeling hygiëne & verzorgingsproducten, maar hier staat de wasverzachter wel bij de shampoo. De deodorant zouden we misschien gevonden hebben bij de koperpoets of zo, maar de tijd raakte op . En wij waren ook op. Het was er lastig winkelen. Muziek die luid schettert, de man van de visafdeling was door de micro aan het roepen en tetteren, er zijn geen winkelwagentjes, de mand begon zwaar door te wegen, de gangen tussen de rekken zijn te smal voor westerlingen en geen deodorant te vinden. Hier is werk voor Mieleke Goelen.
De taxirit terug naar de haven zou ik liefst overslaan en voor altijd vergeten, maar dat zal niet gaan. Het was 16h40. We hadden e en uur en twintig minuten om aan boord te geraken. Als we het niet binnen die tijd in orde kregen werd het een ramp, dan was LM onwettig afwezig op zijn wacht. We hadden geen geldige reden, geen goed excuus, zelfs geen slappe smoes. En wie had ons in die situatie gewerkt? Wijzelf. Wij. Zelf. De situatie was ernstig genoeg om zelfs LM nerveus te maken.
Ik ben naast de chauffeur gaan zitten, omdat ik wel voelde welke richting we uit moesten. Al mijn antennes aangezet, maar zijn autoradio kwekte. Dat gaf storingen op mijn voelsprieten. Er geraken zouden we wel. Maar intijds? De chauffeur verstond geen woord Engels. Zelfs niet left, right of straight ahead. Al goed misschien, want LM was zo zenuwachtig dat hij left straight zei. Ineens klonk van op de achterbank "We gaan er niet geraken hè." Dat klonk zo moedeloos dat ik er kwaad van werd. Ipv kalm te blijven, of op zijn minst te doen alsof, maakte ik wat van mijn tak. Aan mij had LM niet veel op dat moment en ik hoop dat de taximan ondertussen wat bekomen is van mijn lawaai. LM heeft al weer wat kleur op zijn wangen.
Dat we er geraakt zijn, en intijds, is puur geluk. Daar hebben we niet veel verdienste aan. Vanaf het groot standbeeld en de laan met de rode bloemen op de middenberm zaten we goed en ineens waren we waar we moesten wezen. Het was 17h20. In het ijzerwinkeltje de drie gordijnrails gekocht. De Koreaan zei toen we buiten gingen 'Auf Wiedersehn'. Bij de Duitsers gevaren? In de mimimarket ernaast handdoekjes en Hite gekocht. Hite is een Koreaanse pils. Erg lekker, zoiets als Tuborg of Carlsberg, edelpils. De langwerpige handdoekjes draagt LM in de nek, om te gaan werken.
Op het bootje heb ik de rest aan Koreaans geld geteld, 168 000 Won. Die ging ik proberen te wisselen voor USD met iemand van de ploeg die aan de wal ging wanneer wij terug aan boord kwamen. Dat zou snel moeten gaan, want die mensen stonden waarschijnlijk al te trappelen aan de gangway.
Het bootje moest eerst nog een Indische bemanning naar haar schip voeren. Tenminste, wij dachten dat het Indiërs waren. Hun boodschappen zagen er gans anders uit dan de onze. Dat was in '92 in Odessa ook zo. Indiërs doen blijkbaar zelf hun bevoorrading. In Algemeen Scheeps : zij krijgen hun stores niet via een shipchandler. Vandaar dat ze aan het sleuren waren met lasbagetten en ander zwaar spul. Daar moeten die mannen hun gangway mee op. Hun schip was één hoop roest. Kingston (Jamaïca) stond er achterop. Waarschijnlijk een obscure rederij die niet meer om ziet en de bemanning laat verkommeren. Die gaan dan stillekes van de captains cash money lasbagetten om scheuren te lassen bvb. Misschien zit de reder ongeduldig te wachten tot het schip zinkt, om het geld van de verzekering binnen te rijven. Als de captain dan zijn bemanning in alle stilte lasbagetten doet kopen, gaat dat schip voorlopig niet zinken natuurlijk. De deugnieten, hunne reder zo voor 't lapke houden.
1996-08-23
De ch.kok en ik hebben deze voormiddag afgerekend, Won tegen USD. Het duurde efkes eer ik het begrepen had, ik zag een nul waar er een stond. 'k Daalde direct enkele graden in de kok zijn achting. Hij wist nog niet dat ik een cijfersukkel ben. Nu weet hij het wel hoor. Maar goed, de rekening klopt. In het totaal heb ik 172 USD kunnen recupereren. De rest is nog in Won. Volgens LM blijven we hier n het Oosten met dit schip , dus zal er nog wel een Koreaanse haven tussen zitten. Voor het ogenblik varen we naar Singapore, ankeren, for orders. Dat wil zeggen dat de volgende bestemming nog niet vast ligt, maar van daar hebben we een betere vertrekpositie om snel ergens te kunnen geraken. In Europa is 'for orders' gewoonlijk ankeren bij Gibraltar.
1996-08-27
Wat gebeurt er allemaal in Antwerpen? De faxen rollen boven binnen alsof het wc-papier is. Dat de rederijen eenzijdig het CAO opgezegd hadden wisten we al sinds 17/07, maar het gedonder is blijkbaar nu pas goed begonnen? Luc (2de stuur) wist iets te vertellen over een onderzoek dat 'ze' (de rederijen?) gedaan hebben bij de inkomensgroep 3de mec & 2de stuur. Dat zijn de mensen tussen de 25 en de 35 jaar, zeer ruim genomen. Besluit van het onderzoek: de meerderheid van die groep is vrijgezel, heeft geen gezin, dus geen kinderen ten laste daarom kan iederéén van die groep best met wat minder. En wat als die mensen andere financiële engagementen hebben? Familieleden geldelijk ondersteunen bvb.
Dat het gaat over het bedrag van een inkomen dat van een middel van leven een middel van bestaan maakt wordt daar efkes van tafel geveegd. -'k zit mij hier weer op te winden over die domme kromme redenering van de rederij
Efkes één enkele betekenis van het woord meerderheid verheven tot absolute betekenis, met voorbijgaan van alle mogelijke context. Wat is een meerderheid? 51%, zoals bij de aandeelhouders van de rederij? Zoals in een democratie? Ja kom zeg, pas een democratische meerderheid van 51% eens toe op de gezondheidszorg bvb. Dan mogen er veel medicijnen uit de ziekenkas genomen worden hè. Hoge bloeddruk. Hoeveel Belgen hebben daarvoor een medicijn nodig? 49%? Da's geen meerderheid, geen terugbetaling. Bloedverdunners. Hoeveel Belgen? Geen meerderheid? Geen terugbetaling want de meerderheid kan zonder. Meerderheid. Pff.
Het is hier rustig. We varen nog altijd richting Singapore. Bij de charter zijn ze namelijk in verlof tot eh, tot wij in Singapore aankomen. 'k Heb een paar ouwe Humo's gevonden. Hoe komen ouwe Humo's op een gloednieuw schip? Awel, via Johan van op de werf zijn die hier geraakt. Hij kreeg ze uit België doorgestuurd. 'k Dacht wel dat ze per vliegtuig gekomen waren, de TV-programma's waren er uit. Da's om het gewicht te verminderen. Niet alleen per post. In de valies telt ook elke gram.
1996-08-31 ~ Borneo
Nog eens in WP! Eindelijk. -WP = Word Perfect, het tekstprogramma dat ik toen nog gebruikte-Het voelt gelijk een ouwe sweatshirt die goed zit, al járen. En al die tijd toch maar bezig zijn met die nieuwe strakke modieuze dingen. Dju toch, moet een mens daarvoor op de leeftijd gekomen zijn die, eh, die de kalender aangeeft? -'k was toen pas 44 geworden en ik had het al over leeftijd ...
Al die lijsten voor het machien typen is heel interessant en ik leer veel bij (moeilijke woordjes leren!) maar een mens heeft geen bewegingsvrijheid in die materie. De minste vrije interpretatie is óf niet juist, óf fout. Punten, komma's, de hele reutemeteut. Het moet kloppen. Ook de kubieke kilograms bvb. Om een treurzang van te maken : Als ik reis op zeven zeeën ploeg ik door de typersweeën Ik typ lijst na lijst, na lijst. Als ik vaar in ... pompompom, nee laat maar.
'k Groei stilaan krom en word een lijstenbestje. Den bureau lijkt soms een lijstennestje. In WP kan alles, ook het ampere. In MS Word : ampère.
Over moeilijke woordjes : (to) machine = machinaal bewerken, voor hout en metaal (to) process = machinaal bewerken, voor andere materialen Tot zover het Engels woordenboek dat meegegeven is in de Toshiba, bij MS Word.
Tijdens het avondeten 29/08 kwam het bericht dat wel naar Borneo moesten. Het begon ermee dat de capt op de brug gevraagd werd. De capt verlaat de tafel en gaat naar boven, waarschijnlijk telefoon van de supercargo in Londen. De Gibbe gaat hem achterna, gelijk een ongerust kieken. De capt zou zo eens over zijn nestels kunnen struikelen op de trap. Gibbe is vijf maanden geleden vader geworden en dat tekent hem.
Terwijl ze nog boven waren begon het manoeuvre al om terug te draaien, 180°. Degenen die dicht genoeg bij de patrijspoort zitten konden dat zien, ttz, Pascal de 3de stuur had het direct gesnopen. Hij zit niet zó dicht bij het raam, maar hij is stuurman, dat scheelt. Aan het soort manoeuvre wist hij dat het 'terugkeren' was en niet zo'n beetje bijsturen om van koers te veranderen. Dus wist hij ook de richting en de vermoedelijke bestemming. Hij had het juist. Jammer dat het toen te laat was om nog een pronostiekske te organiseren.
Borneo dus. Welke terminal weet ik niet. Hier wordt geen ETA meer uitgehangen, dus kan ik niet gaan kijken hoe het hier heet. (ETA = estimated time of arrival, en op dat papierke staat gelijk ook de middagpositie) De namen van de terminals hier zijn moeilijk te onthouden. Tegen dat ik schrijfgerei vast heb ben ik ze al weer vergeten. En in Borneo wordt best niet gepost dus deze brieven zijn voor de volgende bestemming. 'k Denk dat ze die al genoemd hebben, maar die naam ben ik ook weeral kwijt. Met dat al liggen we hier weer rond te kletsen in piratengebied.
1996-09-01
De cheng brengt hier zojuist een exemplaar binnen van een plaatselijke krant : Sun Mega-Zine. Twee bladzijdes over Julie en Melissa. Borneo : een land waar nog kannibalen leven. België : een land waar Dutroux en dergelijke kunnen blijven loslopen. En zeggen dat exemplaren van dat soort nog dagelijks geboren worden en er bestaat geen methode om ze er van tussen te wieden.
1996-09-03
Mensen Lief, het is al september, al drie dagen, miljaar! In de volgende haven, ergens in Maleisië denk ik, monstert Jan de elektrieker af. Hij gaat niet over België naar huis, maar rechtstreeks naar Polen. Daar moet hij zijn want hij woont daar, omdat hij Pool is. Noord- of Zuidpool, dat heb ik niet kunnen vragen, want hij spreekt Engels en North or South Polish klinkt so foolish. En het betekent niks want het moet Pole zijn. Dus laat maar. Kortom, als ge een brief krijgt uit Polen, Poland in het Engels, (de brief in het Nederlands) dan is dat deze brief, gepost door ene Polanskiin zijn thuisland. Niks aan de hand dus. De volgende elektrieker komt ook uit Polen. We dachten efkes aan Lech Walesa, maar die heeft nu een pensioen van de staat en doet niet meer in elektriek. Toch niet op schepen. Misschien doet hij enkel nog in Verlichting.
Het heeft nogal wat gerommel gegeven eer Jan kon/mocht afmonsteren. De cheng had in tamelijk kordate bewoordingen laten horen wat hij ervan vond, dat een elektrieker er na één maand al af wil en dat het niet opgaat een paar maanden werf te doen en dan na een maandje (anderhalve maand ondertussen) naar huis te willen. Dat zijn geen zeemannen meer, dat zijn ... en toen volgde een serie woorden die zijn mening nogal duidelijk uit de verf lieten komen. Wat blijkt : Kan is hier met een contract op naam van zijn vorig schip, wat wettelijk al niet kan. Hij is hier zo wat in het zwart aan het werken? Duistere toestand. 'Men' had hem wijsgemaakt dat, vermits op het vorig schip zijn zes maanden niet vol gemaakt waren, hij die hier aan boord kon aanvullen en dan naar huis mocht.
Ofwel heeft Jan dit schip aangenomen om Antwerpen de depanneren, maar hoe komt hij hier aan boord zonder geldig contract?
Ofwel heeft hij zich echt in de luren laten leggen door Antwerpen (?) maar het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat Antwerpen zich aan zoiets zou wagen en dat Jan daar dan nog zou inlopen ook. Anderen misschien, maar Jan niet. In elk geval heeft hij het handig gespeeld en hij heeft het argument van zijn contract pas gebruikt toen het zo goed als te laat was daar nog iets aan te morrelen. De capt heeft dus geconstateerd dat voor Jan de zes maanden om waren, volgens een discussieerbaar, misschien ongeldig contract. En dat het te laat was om een geldig te faxen of te doen opsturen. En dat hij dat zelf niet gezien had, de voorbije zes weken. Vooral dat laatste, denk ik. Potje gedekt houden. Jan mag naar huis. Wat zeg ik, Jan moét naar huis. "Want laat ons redelijk zijn ..." Jáá! Laat ons voor de verandering eens redelijk zijn, 't is eens iets anders en 't is ook plezant. Al de woordenstruisdoenerij en dat verbaal geweld van ervoor, moest nu afgezwakt worden met veel strijkages, met Háájáá en Jamaar en Da-Wist-Ik-Ni. In veelvuldige meervouden.
Goed, dit alles om te zeggen dat er Poolse postzegels op de brieven zullen plakken.
Bart Peeters en Hugo Matthysen reanimeren even 'Het Leugenpaleis' en lanceren 'De Itegemse Cronakroniek' Artikel uit Het Laatste Nieuws van di-24/03:
Nu het hele land al meer dan een dikke week gebukt gaat onder de noodzakelijke quarantainemaatregelen om het coronavirus in te dijken, kunnen de lachspieren wel een opkikker gebruiken. Iets waar Bart Peeters en Hugo Matthysen wel oren naar hebben. Voor het Radio 1-programma 'Nieuwe Feiten' reanimeerden ze deze middag eventjes 'Het Leugenpaleis', het legendarische Studio Brussel-programma dat de twee tussen 1988 en 1998 presenteerden en later als 'Het Peulengaleis' nog een tv-vervolg kreeg.
Figuren als dichter Joe Roxy, sympathieke medicus Dokter De Reiger en uiteraard popkenner Clement Peerens groeiden uit tot radiogeschiedenis.
Bart Peeters kroop rond het middaguur even terug in de huid van een ander vast typetje: Cas Goossens (de echte was in de jaren tachtig nog de grote baas van de BRT (de voorloper van de VRT), maar dat weerhield Peeters en Matthysen er niet van om de draak te steken met de openbare omroep en haar personeelsleden). We spitsten meteen de oren voor 'De Itegemse Cronakroniek'. In de sketch ontdekken we wat 'de Itegemse slok' is en waarom deze misschien wel met succes tegen het coronavirus kan worden ingezet, ondanks de bedenkingen van 'Matthysens'. Verder willen we niet al te veel verklappen.
Afsluiten moesten de twee wel doen in ware 'De Floeren Portemonnee'-stijl. Mijnheer Goossens bracht het lied "Ik zit zo geiren in mijn kot" uit "de gelijknamige musical" en werd begeleid door de orgelklanken van partner in crime Eugène Flagey.
Veertigers en vijftigers opgelet, de sketch is niet iets eenmaligs. Komende vrijdag is er al een nieuwe bijdrage. Ook een derde aflevering voor dinsdag 31 maart staat op de planning. Peeters en Matthysen creëerden de sketch samen, maar deden dat elk vanuit hun eigen huis, geheel volgens de quarantainerichtlijnen. (van HLN)
Klank aanzetten, radiofragment met ondertiteling, 06min55, onder het artikel. 'k Probeer een meer zinnige en vooral kortere link te vinden, in afwachting is het deze:
Het is raar maar waar, ik kom niet meer aan schrijven toe. Er is teveel ander werk. Met de Machinery List hebben we vorige week een begin gemaakt: LM ter plaatse gaan opschrijven en ikke tikke. Dat staat in de vorige brief, ttz, als de Koreanen de briefwisseling van dit schip op de post willen doen hebben want ze hebben ruzie gemaakt met de capt. Of de capt met hen, dat weet ik niet echt juist. Er is daar beneden in elk geval gedonder geweest, heb ik van horen zeggen.
Enfin als de Koreanen hun nationalistische geïnspireerde antipathieën efkes hebben kunnen ontstijgen, lang genoeg om één simpele, eenvoudige, medemenselijk geïnspireerde taak uit te voeren, dan zijn de brieven gepost en zouden vandaag in de respectievelijke bussen kunnen liggen. Een brief van Korea tot in de Belgische brievenbussen doet er ongeveer 5 à 7 dagen over, naar gelang er een weekend of wat feestdagen vallen. Dat zeggen de mensen die de werf gedaan hebben en zij kunnen het weten.
Wat valt er zo allemaal te vertellen over de afgelopen 10 dagen ... De ch.kok weet nu hoe hij aardappelen moet koken naar Westerse smaak. En dan nu de mayonaise nog. Het komt allemaal in orde, we moeten gewoon die fase van probeersels efkes door. In orde komt het, denk ik, want hij geeft niet op, hij blijft proberen. Da's al een geruststelling.
Op 08/08 zijn we in Korea toegekomen en zijn we op anker gegaan. Eerst een ankergrond buiten, daarna een ankergrond binnen. Kwestie van wat schot in de zaak te brengen. Op 10/08 tegen de kaai om te lossen. Daar en dan is de ruzie begonnen tussen 'het schip' en 'de wal'. Op 11/08 was het lossen gedaan, rond de middag. Wij weer op anker, kwestie van een beetje op adem te komen. Gelukkig was het zaterdag. Zaterdag = drank- & sigaretten bevoorrading: Slopchest en Bonded Stores in algemeen Scheeps. Bonded Stores = Alcohol (+25°) & sigaretten. Daarop worden accijnzen gehoffen en in haven wordt die locker verzegeld, die goederen zijn dan 'in transit'. Slopschest = wijn, bier, limonades (softdrinks in Algemeens Scheeps), water mét en zonder bubbels. Hier aan boord enkel zonder, ook dat nog. Erg voor LM.
Máár: vermits wij in deze haven nog naar een laadkade moeten ook, kan de capt geen Bonded Stores openen want de douane is die locker komen verzegelen en dus moet die dicht blijven tot buiten de Koreaanse wateren. En van de Slopchest mag hij enkel softs en water geven, want op een tanker mag 24hrs voor aankomst en tijdens de laad- & losactiviteiten geen alcohol (bier/wijn) gedronken worden. Dus zeker geen bedeling houden ookni. -bedéling hè, niet bédeling Efkes geduld, dachten wij, een dag of wat om te laden en dan zitten we zó weer op volle zee, in internationale wateren en dan kan de capt alles uitdelen wat besteld geweest is, no problem : het is een kwestie van tijd. Zo dachten wij op 11 augustus van het jaar 1996. Dat is het geworden ook, een kwestie van tijd.
12/08 gingen we niet binnen omdat het schip voor ons nog aan het laden was. Eerst is eerst. 13/08 kregen we bericht : alle schepen anker óp, de haven uit en wegvaren. Er is een tyfoon op komst, iedereen moet noord varen. Om 10h30 anker op en wij noordwaarts, richting Gele Zee. Daar bleven we wat ronddobberen (14/08) tot de orkaan zijn bocht naar rechts gemaakt had om de Jappen wat te gaan treiteren. Volgens de meteo zou Japan op zijn baan liggen en eilanden kunnen niet wegvaren. Ooit komt dat nog. 15/08 in de namiddag waren we hier terug op anker in Koje-Do. Al bij al een 1000 km gevaren om uit de baan van de orkaan te blijven, maar wel binnen de Koreaanse territoriale wateren, zodus gingen die Bonded Stores maar niet open en bleef het bier in de Slopchest. De Filipijnse bemanningsleden beginnen zonder sigaretten te vallen (zij bestellen gewoonlijk maar nipt genoeg) En pils is het enige drankje dat lupuline bevat en kan dus nooit vervangen worden door iets anders. Bref & kortom : miserie alom.
Gisteren zouden we binnengaan. Dat is verplaatst naar vandaag. Om 13h zouden we binnengaan. Dat is verplaatst naar 14h. Wait & sea is al een paar dagen het motto.
Nu had de capt feitelijk wél het bier kunnen en mogen uitdelen. Varende zijn we namelijk niet in los-of laadoperaties. Varende in Koreaanse wateren weliswaar, maar dat zou theoretisch geen probleem kunnen zijn voor drank van minder dan 22° of 25°. Maar aangezien we niet exact weten wanneer het schip tegen de kaai kan, weten we evenmin wanneer de 24hrs-vóór-aankomst beginnen. We zijn al meer dan 120hrs-vóór-aankomst. 14/08 had de capt kunnen uitdelen, toen hadden we nog een volle dag vaart te doen, een volle dag om weer naar Koje-Do te komen. Nu, de bakken bier in de Slopchest zijn geteld geweest door de autoriteiten in Koje-Do. Als die mannen eens konsjuus per abuus een inspectietje komen doen en zien dat er 22 bakken of meer zijn bedeeld, dan zouden die vree lastig kunnen doen, zelfs al staan die bakken alle 22 onaangeroerd in de cabines (zuiver denkbeeldige veronderstelling en weinig realistisch). Ze zouden kunnen zeggen dat de capt en zijn bemanning niet in staat zijn de laadoperatie uit te voeren wegens 22 bakken pils in de voorbije 24hrs, omdat die 22 bakken niet meer in de Slopchest staan. Ook al zijn de 22 bakken allemaal leeggedronken sinds 16/08 's morgens (ook geen realistische veronderstelling, maar kom) dan kunnen de Koreanen beweren dat ze de laatste 24hrs geconsumeerd zijn, ttz, de 16de overdag en deze voormiddag. En zij kunnen dan het schip weer op anker sturen om onze collectieve roes te gaan uitslapen ... de Koreanen zouden er een kick van krijgen. Leg dat maar eens uit aan het kantoor in Frankrijk, dat de Koreanen verkiezen onredelijk te zijn vanwege de ruzie van vorige week. Om een kater aan over te houden, heel die situatie. En zij in Frankrijk hadden een goed gedacht van ons. 't Zou nogal een ontnuchtering zijn hè. Kortom, door die ruzie met 'de wal' op 10/08 en 11/08 moet dit schip niet rekenen op enige redelijkheid van de Koreanen hunne kant. Daarom is zelfs 14/08 de Slopchest niet open gegaan.
Op een avond versprak de capt zich efkes. Hij zou van thuis een videocassette ontvangen via het Frans kantoor. Welwel ... Enkele dagen tevoren had hij ons afgeraden het adres van het Frans kantoor door te sturen naar familie & Co om het kantoor in Antwerpen niet op de teentjes te trappen. Wélwél! -hier volgde dan het adres in Nantes, Frankrijk Zo zie! Niet allemaal tegelijk hè mannekes.
15h : we varen! Daar is een schip voor gebouwd, ja natuurlijk, maar we varen binnen, we gaan tegen dat ander schip, dat gaan we lichten -een deel van de lading overnemen- want vol kan hij niet binnen. Daarna gaan wij tegen de kaai, misschien, hopelijk. Het is een kwestie van tijd. We blijven optimistisch. Vandaar (zaterdag) zijn de banken dicht en we hebben ons voorschot-in-poort gekregen in USD. Weer zoiets. In Belgische uitbating krijgt de bemanning het voorschot in haven in de munteenheid van het land zelf. Als een schip tussen vrijdagavond en maandagmorgen tegen de kaai ligt levert USD problemen op. In een haven krijgt een mens buiten de banken om altijd wel USD gewisseld, maar voor hoeveel gaan ze ons deze keer weer liggen hebben?
De voorbije week heeft de Gibbe de tijd gevonden om zijn cabine te verbouwen. Dat is nogal drastisch gebeurd. Hij heeft er drie volle dagen aan besteed. Het resultaat is knap. De schikking van de meubelen is veel handiger. Aangezien zijn cabine hetzelfde grondplan heeft als de onze, maar dan in spiegelbeeld, heeft hij ons een paar nuttige tips aan de hand gedaan. Hij vergeet één ding : LM kan geen drie dagen wegblijven van zijn werk, nog geen halve dag, om hier aan het verbouwen te slaan. En mijn timmerkunnen beperkt zicht tot het aangeven van vijsjes. Slissen & vernissen moet niet gedaan worden, het is hier allemaal fineer en fingeer. Wanneer we op koelere breedtegraden zullen komen ooit, en het niet meer zo slopend warm is in het machien, heeft LM 's avonds misschien energie over. Eerder beginnen we er niet aan.
Deze cheng wil dat LM zijn werkboek op disketten invult. Niet meer op papier dus. En het moet in MS WORD. Aha. MS Word hebben wij niet in deze laptop (Canon) zitten. Dan maar op de Toshiba die bij de cabine hoort. Eerst een en ander uitgeprobeerd terwijl LM gaan werken was, in alle stilte het programma verkennen. Twee dagen. Eén voormiddag zelfs met de deur van de cabine dicht, om de muziek buiten te houden. De capt aan stuurboord houdt van rock, de cheng aan bakboord houdt van crooners en easy listening. En dat zit allemaal op hetzelfde verdiep. Wie het eerst de volumeknop lager draait heeft verloren. Na twee dagen stond het werkboek ingetikt, we kunnen voort we mogen weer ademen. Het disketje van het werkboek ligt gereed, up to date. Toen was het de moment om de inleiding van de Toshiba eens op het scherm te brengen hè, want een instructieboekske is er niet bij natuurlijk. Waw! Wat WORD allemaal kan! Vooral in layout. Daar kan mens zelfs een krantje mee typen. Nu zijn er toevallig twee installatiediskettes van WORD aan boord. Héhé, dacht ik, als we nu eens ..., want het klavier van de Toshiba is vree onhandig en de trackball is een klein groen stickje in het midden, de grootte van een Marsmanpiemeltje. Buiten dat moeten we op een of andere manier nog 6000fr van de rederij zien te recupereren vanwege de IMPA-cataloog die LM voor zijn vertrek nog gauw gekocht had en waarmee ze alle vijf op de werf danig geholpen waren. -om u een idee te geven, kijk linker kolom : https://www.shipserv.com/impa-catalogue/ ,- Kortom, het ware handig en nuttig en voordelig en nog zo'n paar argumenten als we die Word op onze laptop zouden installeren.
Wat blijkt : niet genoeg vrije schijfruimte. Want de diskettes van de Franse rederij installeren gelijk ook Excel en Powerpoint en zo nog een paar toepassingen die wij al hebben. Dat moet dus eerst allemaal op de harde schijf en dan pas kunnen we verwijderen wat we niet nodig hebben? En voor die bewerking hebben we op de harde schijf niet voldoende ruimte vrij. We zouden eerst onze eigen Excel (etc) kunnen verwijderen maar de Excel de andere programma's op die installatiediskettes zijn in het Engels, tot daar aan toe, maar de Helpprogramma's zijn in het Frans en dat is een totaal ander vocabularium wanneer het over software gaat. Nu is Excel van zichzelf al niet simpel, daarom gaan we het niet ingewikkelder maken.
Voor het werkboek van LM wordt er dus op de Toshiba getypt. Maar dat klavier is toch zo ergerlijk! Het is een Azerty, maar het is geen Belgische Azerty. De leestekens en andere nuttige toetsen staan zo wat rondgestrooid. En na twee dagen op de Toshiba was ik op dit klavier (Canon) óók de weg kwijt. Daar komt bij dat de afkortingen van de commando's -een overblijfsel van MS DOS- in het Engels zijn. - https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS - Bij elke ALT+lettercombinatie bekwam ik iets anders dan bedoeld. Gelukkig heeft MS Word een toets 'Ongedaan maken' die tot drie bewerkingen terug gaat. Dat de deur hier een voormiddag dicht gebleven is, was ook om mijn gefoeter binnenskamers te houden hoor. Ik mag niet alles op de muziek van de buren afschuiven. Tot zover mijn vlaag van eerlijkheid.
LM heeft de bureaustoel vastgezet. Het is in feite geen typstoel maar ene die een beetje achterover klinkt wanneer men tegen de rug leunt. Zo'n stoel om gemakkelijk met de voeten op tafel te kunnen wanneer de krant moet gelezen worden. Daar heeft LM aan verholpen. Wanneer hier een krant zou toekomen kan de stoel gemakkelijk weer op kipstand gezet worden, gewoon de juiste hendel gebruiken.
1996-08-19 ~ op anker
We liggen nog maar eens op anker. Gisterenmorgen om 06h zijn we in zeven haasten vertrokken uit Yeoshu (Korea) want we moesten intijds hier zijn, om met het tij binnen te kunnen. Vanmorgen bellen ze LM wakker om op anker te gaan, we gaan niét binnen. Dat is hier persies kustvaart aan het worden. We zouden eens een oversteek kunnen gebruiken van twee of drie weken, kwestie van te kunnen doorvaren, doorwerken en zo nog het een en ander.
Waarmee hebben we ons gisteren bezig gehouden : Machinery List. In de namiddag : Machinery List. 's Avonds met twee samen : Machinery List overlopen en de fouten er uit vlooien. Waarover praten wij van bij het opstaan tot het slapen gaan : Machinery List. Tafelgesprek : Machinery List. We zijn er 27/07 aan begonnen en we zijn op 1/5de van het einde. Maar er moeten nog ettelijke verbeterbeurten komen. Daar zal ook veel tijd in kruipen. De verbeteringen kan ik onmogelijk alleen doen, daar moet LM bij zijn. Maar als ze hem op de onmogelijkste uren elders nodig hebben, kan hij 's avonds zijn tijd niet meer besteden aan verbeterbeurten en daarom zou een oversteek van twee of drie weken welkom zijn. Niet op anker gaan en daarna anker óp gaan, geen standby aankomst, geen standby vertrek, geen laad- of loswerkzaamheden, enkel varen : een uurrooster van 08h tot 17h en 's avonds vrij ... om te werken aan de Machinery List. Want de verbeterbeurten is ook werken natuurlijk. Dat vraagt concentratie. En dit alles liefst in koele regionen, als we dan toch aan het kiezen zijn.
Gisterenavond werd een pronostiek papier doorgegeven. Pronostiek invullen welke de volgende loshaven en de volgende laadhaven zal zijn. 'k Had dat lichtelijk verkeer begrepen. 'k Dacht dat we suggesties mochten indienen, alsof daarmee rekening zou gehouden worden. Fidji's, Antillen, Açores, Bahama's ... 'k Denk niet dat ik bij de winnaars zal zijn. Misschien een troostprijs voor het mooiste reisontwerp of zo, dat zou kunnen.
Een dag of wat geleden, in de late avond, horen we een droge klik, sterk gesuis en verder niks meer. Het geluid kwam uit de linkerhoek van de cabine. LM dacht dat het koffiemachientje raar deed. Ik dacht dat er buiten naast de patrijspoort iets uit een pijp ontsnapte. Er staan geen pijperijen op dit deck, zei LM. Het koffiemachientje keek onschuldig, wist nergens van. Was er iets aan de hand een paar decks lager? Het geluid zei LM niks. Er sloeg ook nergens een alarm aan. Een mysterie. We werkten verder aan de Machinery List. Nog later, we lagen al in bed, weer een klik en gesuis ... 'k Ga kijken in de woonkamer, het gesuis kwam van dezelfde plek als de keer tevoren, uit de hoek waar de frigo staat. Er was het geluid, maar er was niks ongewoons te zien. Kan het al spoken op een gloednieuw schip? 's Anderendaags tijdens de ochtendkoffie : klik & gesuis ... Ineens valt mijne nikkel! Die was op dat ogenblik nog niet geblokkeerd door de Machinery List : ik had de dag ervoor in het vriezeke van de frigo twee cola en twee sprite gelegd, om ze sneller te doen koelen. Rats klats vergeten door dat geconcentreerd werken aan de Machinery list. Vier blikjes soft -toen dronk LM die rommel nog- die geleidelijk bevroren, uitzetten, om beurten scheurden (klik) en de bevroren inhoud die uit de scheur ontsnapte (gesuis). 'k Heb gewacht tot LM naar het machien was om de schade te bekijken en op te kuisen. Een freezer vol stalactieten en stalagmieten, in kleur. Het rook naar lekkere snoep en het plakte nogal. Het plakte nogal veel. Dit was een nevengebeuren van de Machinery List. Als ik die twee woorden nog dikwijls moet typen ga ik gillen. Eerst de cabinedeur dichtdoen.
te gast bij Wim Helsen ~ Zwangere Guy = Gorik van Oudheusden met de eerste lijnen van 'Keep Ya Head Up' van 2Pac
Some say the blacker the berry, the sweeter the juice I say the darker the flesh, then the deeper the roots I give a holla to my sisters on welfare 2Pac cares if don't nobody else care And I know they like to beat you down a lot When you come around the block, brothers clown a lot But please don't cry, dry your eyes, never let up Forgive, but don't forget, girl, keep ya head up
Keep ya head up, ooh, child Things are gonna get easier Keep ya head up, ooh, child Things'll get brighter
Mama betekent in dit nummer niet vrouw, het betekent letterlijk zijn moeder. Van Oudenheusden zégt dat ook. En toch staat op 09min06 in de ondertiteling 'zijn vrouw' ipv 'zijn moeder'. De ondertitelaar van dienst had waarschijnlijk geen zin om huiswerk te maken en dat nummer op te zoeken. Van dit soort slordigheden kan ik enorm droef worden. Foei meneer de ondertitelaar.
Capt PM en TomV (4th eng) hebben op de Millie gevaren en zij vertellen er al eens over. Blijkbaar komt er nog info binnen over dat schip, maar dat zal per telex zijn, want de fax doet het nog altijd niet.
Verder heeft de ch.kok nogal vreemde ideeën over scheepskeuken. Gisteren had hij zijn tijd gestoken in vis kuisen, fileren, in reepjes snijden en teriyaki maken. Da's Japans en heel lekker. De koppen en graten heeft hij toch weggegooid zeker! Hij had er voor vandaag visfumet kunnen van maken. Dan had hij twee keer nut gehad van de uren vis kuisen en dan had zijn werk van gisteren vandaag óók opgebracht. Ik vind het zo erg voor hem, want hij werkt hard, maar hij kent de trukken nog niet om zijn inspanningen meer dan één keer te laten renderen. Zo blijft hij aan den draai natuurlijk. En zo zou hij kunnen gaan denken dat scheepskeuken zeer bewerkelijk is.
Tiens, ik moet van al die jaren dat ik met de keuken werkte toch meer onthouden hebben dan ik dacht. Absoluut niet genoeg om het zelf voltijds te kunnen, maar zo hier of daar een trukje of een werkwijze die blijven hangen is. Hij had de visgraten en koppen weggegooid omdat hij dacht dat Europeanen geen viskoppen lusten. -om zo te eten niet, nee Het idee van visbouillon erbij gesleurd, boek ernaast gelegd. Er ging een lichtje branden, "Next time" zei hij.
Met ex-collega RS heb ik gevaren in '84, aan boord van schip 10. Onze chef was toen RD, dezelfde al op vorig schip 26. Haar man, PdL, is LM komen aflossen twee jaar geleden toen we afmonsterden in Gijón (Atlantisch Spanje). Toen hebben RS en ik efkes kunnen babbelen, maar niet lang genoeg naar onze zin. PdL had toen pas zijn ticket van chief engineer gehaald. 'k Vroeg hem wanneer hij hoopte zijn promotie als cheng te maken, dan konden RS en ik nog eens samen varen, zij het nu in andere omstandigheden, maar toch, het zou evenzeer plezant kunnen worden. Van ons zou hij geen last hebben, beloofd, op ons woord van zeevrouw. "Hola, zo rap nog niet" zei hij toen. Hij was niet van plan op slag te promoveren, maar dat soort zaken wordt natuurlijk elders beslist. Daarom zag ik RS en mij, vroeg of laat, nog eens samen op hetzelfde schip varen. -het heeft nooit mogen zijn
En nu heeft PdL zijn promotie gekregen. Hij is voor het ogenblik cheng op schip 26. In oktober zouden hij en RS naar hier komen, maar dat is voorlopig een gerucht, er staat jammer genoeg nog niks vast. Er was nog meer nieuws van schip 26: Flip is er nu kaptein en VW is er als 1ste stuur, dezelfde VW als op het vermaledijde schip 25. Memorabele maanden waren dat toen. Flip als capt, VW als choff en PdL als cheng samen op één schip, met de zonnige RS erbij! Ik heb het gevoel dat LM & ik iets aan het missen zijn. Het omgekeerde is ook mogelijk, dat het ginder botst dat de vonken er af vliegen, maar saai zal het er niet zijn. Goed, alle OBO-isten zijn nog in roulatie blijkbaar, behalve twee, maar dat is geen ramp. -wie die twee waren kan ik me niet herinneren
In de mess hangt een papier (fax? toestel eindelijk aangesloten?) van ene J-MP. Hij is de Franse inspecteur die op de werf in Korea was en is meegevaren tot Singapore. Hij bedankt voor de professionele houding en wenst iedereen een aangenaam verblijf aan boord. Da's de Franse savoir-vivre. Ook al is het een formaliteit en meent hij er geen knijt van, de Franse rederij heeft het verzonden en het hangt op het berichtenbord. Dat zal wel zijn effect hebben, vermoed ik : 'Ze hebben een goed gedacht van ons, houden zo.' Bij de Fransen schijnt het gebruikelijk te zijn dat alle schepen verwittigd worden wanneer er veranderingen zijn op kantoor. En dat heeft ook zijn nut.
Toen twee jaar geleden -schip 25- in België bij de dienst zeevarend personeel SO, een vertrouwd gezicht, vervangen werd vond de rederij het niet nodig daar iemand van op de hoogte te brengen. Wij wisten dat toevallig omdat choff VW in die periode vanuit Japan naar zijn vrouw gebeld had. Zijn vrouw en SO waren bevriend geraakt in de periode dat ze allebei zwanger waren. SO verlaat dus de rederij. Het bericht bereikt wel zeevarenden, maar dan per toeval en viavia, niks berichtgeving van het kantoor. Hoe vindt ge dat?
Nog kantoornieuws: cheng LdG wist te vertellen dat klerk PV niet bij de rederij zou blijven. Cheng LdG was sinds 03/06 op de werf in Korea en op 22/07 was het groot licht PV nog duidelijk in dienst op kantoor. Zelf gezien. Zou hij toen al aan zijn vooropzeggingsperiode bezig geweest zijn. Waarschijnlijk wel, kan bijna niet anders. Vertrekt hij uit eigen beweging of werd hij verzocht te vertrekken? In het tweede geval, waarom pas na acht jaar?
De Gibbe heeft ergens een strijkijzer vandaan getoverd, ultralicht en veel power. Met daarbij nog een strijkplank ook. 't Is een smalleke, maar 't is er een. Een echt. Voor de katoenen hempjes van LM en andere rimpeldingen. Nu heb ik potdorie geen enkel excuus meer om niet te moeten strijken. En de Gibbe was nog zo fier dat hij me die spullen kon bezorgen.
Hier is feitelijk alles aan boord hoor. Maar alles is licht & klein. De stofzuiger is ook zoiets. Ge kunt hem met 1 vinger dragen. Er staat wel een draaiknop op om de zuigsterkte te regelen. Weegt Koreaans gerei zo licht omdat de Koreanen frêle van gestalte zijn? Het materiaal is, niks overdreven, weinig robuust. Klein zijn de Koreanen in elk geval, aan de badkamer te zien. Alles kan er in en staat er. Nu de bewoner van de cabine nog.
1996-08-07 ~ op zee
We zijn bijna in Korea, ter bestemming wil dat zeggen. Vanavond rond 17h gaan we op anker.
Het afvoerbuisje van de wc heeft een diameter van 5 cm. Op 't zicht. Alle wc's worden hier geleegd en gespoeld met een vacuümpomp, zoals op een vliegtuig. Dat bespaart water en zal wel zo nog een paar voordelen hebben. Alleen, dit is een vaartuig, geen vliegtuig. Boven elke wc hangt een bericht, 'k heb het efkes opgeschreven : 'Dit vacuümtoilet is verbonden met een vacuümtank en laat geen sigarettenpeuken, plastic materiaal, detergenten, ETC, toe. Enkel goedgekeurd onderhoudsmateriaal en wc-papier mag gebruikt worden'. ETC is de afkorting van dental floss, watteponnekes, oorstokjes, tampons. Da's allemaal ETC. Engels is een compacte taal.
ONLY APPOVED CLEANING COMPOUND AND TOILET PAPER CAN BE USED. Zoals het daar staat lijkt 'approved' ook te slaan op het toiletpapier? Dan zouden we, om echt helemaal volgens het boekje te werk te gaan de wc-rollen vel per vel moeten laten afstempelen bij de kaptein? Hij heeft de stempel van het schip liggen, waarmee zo ongeveer alles kan goedgekeurd worden: Approved by Master.
Om u te zeggen dat klein en licht ongeveer voor alles geldt in deze bouw. Maar het materiaal is niet al te robuust. Zouden de Scandinaven ook schepen laten bouwen in Korea? Die zeelieden zijn even lang als het plafond in de badkamer hoog is. Misschien bouwen Koreaanse werven zo goedkoop omdat de bouw niet enkel volgens Koreaanse maatstaven gaat maar ook op Koreaanse maat ontworpen is. Klein = minder materiaal, dus goedkoper ? Wat in de bewoning ontbreekt laat de rederij dan efkes snel komen van de plaatselijke Ikea. Voor de rest : los het zelf op.
Gisterenavond liep het bericht binnen dat de Koreanen willen dat we onze sewage tank DICHT hebben. De sewagetank is de beerput-tank. Op zee gaat de inhoud gewoon overboord omdat hij biologisch afbreekbaar gemaakt wordt met bacteriën. Het rioolwater (badkamers, keuken en laundries) mag nog altijd rechtstreeks overboord, ook in haven. Daar is het waterleven toch al jaren dood. Maar of afwaspoeders en waspoeders biologisch afbreekbaar zijn weet ik nog zo niet, betwijfel ik sterk. En op zee mag het rioolwater óók nog altijd ...
Om in Koreaanse wateren op anker te gaan of tegen de kaai moet de sewage-vacuüm-beerput-tank nu dicht. Zeer tot ongenoegen van de cheng: het systeem komt begot van bij hen! En nog niet eens zo ver af, want we gaan lossen op Koje-Do, op het eiland waar de werf ligt waar dit schip gebouwd werd.
De cheng luchtte zijn gemoed over dat bericht, over de Koreanen en over het vacuümsysteem. Is dat niet delicaat verwoord? 'Mopperen' of 'sakkeren' zou te veel te zwak zijn. Het ging er luider en sterker aan toe. Luchtte zijn gemoed, dus. Dat het doorspoelen teveel lawaai maakte, vooral 's nachts. Dat die knop soms blijft hangen en dat het systeem dan drie keer een vreemd hoestgeluid maakt -herinner ik mij nu plots!-, dat het systeem alarm geeft wanneer twee mensen tegelijkertijd doorspoelen ...
Om 05h30 worden 14 mensen gewekt, die beginnen elk aan hun ochtendritueel en dat geeft regelmatig gelijktijdig gebruik van het sanitair, dus van de luchtklep achter het siffonnetje. Dan valt het vacuüm weg, dat geeft alarm en dan moet de mecanicien van wacht naar beneden om het te gaan oplossen. Vacuüm continuo, ma non tutti. Niet allemaal tegelijkertijd è!
... dat de pijperijen van plastic zijn, dat ze moeilijk bereikbaar zijn in geval van panne omdat de schotten gerivetteerd zijn ipv gevezen, dat ge potverdorie het papierke van uw nieuwe tandenborstel naar de vuilbak moet dragen (35cm de cabine in). Kortom, het is een veel te delicaat systeem voor een schip, voor zeelieden.
1996-08-08, 08h50
We zijn aan het binnenvaren in een haven op het eiland Koje-Do. Feitelijk blijven deze bladzijden allemaal even grijs. De zonsondergangen, de zeezichten en andere kleurenfoto's staan in de National Geographic en reisfolders. En de kaarten staan in de atlas. -toen nog geen internet aan huis bij de familie, of bij ons 't Is maar om te zeggen dat er kleur kan toegevoegd worden naar smaak.
Nog iets over de badkamer. Toen we naar de failliete boel op de Boelwerf in Temse mochten gaan kijken, hebben we daar zo'n kant en klare badkamermodules zien staan in een van de magazijnen. Deze badkamers zijn ongeveer even groot. Of even klein. 't Is maar hoe ge het bekijkt. 40cm vrije loopruimte. De douche heeft geen bak. De vloer is 3 cm verlaagd en dat moet dan maar voldoende zijn. Dat ís voldoende, om gans de badkamervloer te doen onderlopen. Misschien is dit model van badkamer ideaal voor studentenkoten, jeugdherbergen en studio's, al wat op vaste grond gebouwd is. Maar voor een schip is een douchekuip van 3cm diep onvoldoende. De douche'kuip' loopt onder de wc door. De wc hangt tegen het schot, oké. Maar daar blijft water staan want het afvoerputje ligt áchter de hoek van de technische ruimte voor het vacuümsysteem. Het resterend douchewater rolt van de ene kant naar de andere maar raakt wegens te weinig volume niet tot aan het afvoerputje in die hoek. Daar moet ik iets op vinden. Iets met een spons of zo.
Er is een uitrolbare drooglijn voorzien, op 1m80 van de vloer (LM is 1m83) en die drooglijn is de enige plek om een gebruikte badhanddoek open te hangen, te luchten zodat die niet muf gaat ruiken na een dag. Daar moet ik ook een oplossing voor vinden. PS over de douches : qua afmetingen heb ik al kattebakken gezien die groter zijn dan deze douches.
Om de badhanddoeken open te hangen zonder hinder voor LM heb ik toen iets gevonden, want camping maakt vindingrijk. De panelen van het plafond waren gevezen. Ik heb met een ruime tussenafstand twee vijzen los gedraaid. Aan die vijzen heb ik met het plastic lint dat LM gekocht had, toen hij een drooglijn nodig had in het hotel (toen nog op de werf) twee ruime lussen vastgemaakt en de vijzen weer vastgevezen. De badhanddoeken kwamen languit op een klerenhanger en zette ik vast met twee wasknijpers. Dan hing ik ze op in de lussen. Door de airco-blazer in de slaapkamer en de afzuiging in de badkamer was er voldoende luchtstroom om twee badhanddoeken tamelijk snel te laten drogen. Dat was al één zorg minder. Wanneer het schip wiegde (en een schip wiegt altijd) hingen ze mee te wiegen. En door de luchtstroom tegen het plafond begonnen ze soms te wervelen ook. Eigenlijk een feestelijk gedoe. Als wimpels op een kermis ... het systeempje was geen zicht, maar het werkte en LM & ik waren tevreden.
te gast bij Wim Helsen ~ Chantal Pattyn met 'Zegt Zoonlief' van Julian Jack van den Broeck
Mama, Tom wordt altijd verliefd als hij een meisjespoes ziet. En Jerry vervolgens ook. Terwijl Jerry een muis is. En daar komt ellende van. Ik denk dat je beter niet verliefd wordt, mama. Maar, jongen, je kan dat niet beslissen, soms word je domweg verliefd. Hoe weet jij dat, mama? Omdat ik dat ook al meemaakte. En wat gebeurt er dan? Wel, je kijkt naar iemand die je fijn en leuk en mooi vindt, en je buik en je hoofd gaan raar doen. Krijg je dan diarree, mama? Niet noodzakelijk, maar je bent wel wat duizelig. Net zoals een derwisj? Derwisjen worden nooit duizelig, gewone mensen die verliefd worden, raken wel het noorden kwijt. Weet je dan niet meer waar je bent? Eigenlijk niet. Maar, mama, je kocht me een kompas, dus ik weet waar het noorden is! Maar als je verliefd bent, werkt je kompas niet, jongen. Mama, dan moeten we met dat kompas terug naar de winkel. En we zeggen dat we geen ellende willen als we verliefd worden. Dat is een goed plan, jongen.
Daar valt weinig aan toe te voegen hè. Het kind denkt rechtlijnig. De als-dan redenering is een onderdeel van de logica.
ALS ik verliefd ben is mijn kompas kapot DAN moet mijn kompas terug de winkel voor reparatie WANT ik wil geen ellende, ik wil het noorden behouden
Wie ben ik, of wie zijn wij, om daar iets aan toe te voegen ... ?
Behalve dan dat dit fragment niet echt in kindertaal geschreven is. Het lijkt me eerder de volwassen hertaling van het gesprek. Welk kind gebruikt in gesproken taal het woord 'vervolgens'? Of de zinsconstructie 'je kocht me een ...' JJ misschien, tussen zijn 6j en 9j al. Pattyn noemt hem een verbale machine. Ik ken hem niet. Dus wie ben ik om er iets aan toe te voegen.
Waar was ik gebleven. Ah. Ons Ikea boekenrek ineen gevezen. De kleuren van het formica-hout kloppen niet met die van het schot & de meubelen (echt fineerhout) maar het had erger kunnen zijn. En vermits de Gibbe zo genereus geweest was met materiaal en er zijn tijd ingestoken had om het allemaal bijeen te zoeken in de verschillende lockers, heb ik zíjn boekenrek ook ineen gevezen. Die kerel heeft zoveel werk dat hij er nog niet aan begonnen was. Zijn rek ben ik 'aan huis' gaan leveren en ik heb er gelijk een model voor de Machinery List ingelegd. Dat is een verhaal apart.
Hier aan boord is geen Machinery List en dat is zeer vervelend voor cheng LdG, voor LM en voor alle mecaniciens die hier na hen komen. Mettertijd vallen de plastic identificatieplaatjes van de machinerijen en raken spoorloos. Metalen identificatieplaatjes raken overschilderd na verloop van tijd en worden zo onleesbaar. Wanneer later onderdelen moeten besteld worden is niet meer te achterhalen wat de referentienummers zijn. LM is zoetjesaan een lijst aan het samenstellen en ik tik die in. In Excel. Het is een plezierig werkske. Mijn gedeelte van de job bedoel ik. Voor LM is het minder, hij moet in het machien overal op en achter kruipen, het zweet lekt van zijn handen, het papier wordt nat, de bic schrijft maar half meer, in zo'n ongemakkelijke houdingen schrijft hij maar half leesbaar en dan moet hij 's avonds nog eens elk stuk lijst met mij overlopen om mijn bloopers en blunders er uit te halen.
Terwijl ik met het allereerste deeltje bezig was, komt de Gibbe hier binnen gestuikt. Gibbe stuíkt ergens binnen. Hij ziet waarmee ik bezig ben en zegt iets van "Chot ja, Machinery List, miljaar, datteuh ... (dat gaat den ouwe mij zeker ook nog laten doen.) 'k Hoorde hem denken. Want alle machinerijen die niet in de machineruimte staan zijn natuurlijk het werkterrein van de chief officer en in het geval van dit schip zonder machinery list is de choff Gibbe. Dus van aan de anker machinery vooraan tot de laatste winchen op het achterdeck, met alles wat zich daartussen bevindt aan deck, en wat zich in de bewoning bevindt (met wasmachines en koffiezetapparaten erbij?) en alles wat op de brug staat van apparatuur en toestellen, (tot en met de elektrische potloodslijper?), daar zou in theorie een lijst van moeten zijn voor wanneer er stukken moeten besteld worden. Die lijst is er niet. Aangezien dit een schip is van de witte producten, is het devies : vis het zelf uit. Wat LM nu aan het doen is en de Gibbe aan zijn been gaat hebben.
De index van de Machinery List van vorig schip -schip 26- hebben we toevallig bij op diskette. Daar heb ik me vorig jaar eens onledig mee gehouden. Er was wel een papieren Machinery List, -dikke map- maar geen index. Om onnozel van te worden. Meer dan 1000 items, begin maar te zoeken, zonder inhoudstafel. Of register. Of index. Of hoe zoiets heet. Dat is op het vorig schip nu verholpen.
Ik toon de indeling van dat bestand efkes aan de Gibbe, maar die rook bijkomend werk en had geen print nodig van dat sjabloon. Ahja, zolang er geen model bestaat, is er geen houvast en zou men de machinery list onbegonnen werk kunnen noemen. maar als er een richtsnoer is, en de capt dat te weten komt, zou het kunnen dat de capt wil dat er een begin gemaakt wordt aan die lijst. En dat kan Gibbe voorlopig best missen.
'k Heb die print omgekeerd op zijn Ikea-boekenrek gelegd, zodat niemand kan piepen wat er op staat. Hij kan de print in een schuif steken en pas opgraven wanneer nodig. Hij heeft dat sjabloon nu en zal er geen komen vragen op het moment dat wij hier met iets gans anders bezig zijn. Hopen we.
Dat was allemaal zondagvoormiddag. 'k Had wasgoed insteken ineens startte dat geloop met de Gibbe : printen, materiaal van de lockers naar de cabine dragen, weer alle verdiepen naar beneden om de was in de droogkas te steken, boekenrek van de Gibbe ineen vijzen, verder werken aan sjabloon voor machinery list, was uit de droogkas halen, strijkijzer gaan zoeken, niet te fanatiek, materiaal uitpakken, monteren en een plaatske geven, verder werken aan sjabloon om niet te moeten strijken, strijkijzers staan zeker nog ergens ingepakt, en ondertussen een laundryservice voor de overalls opgezet (nu de droogkas geïnstalleerd is), met de toestemming van de Gibbe want zonder dat kon ik er niet aan beginnen en het was het moment om het hem te vragen, met als argument : hier is geen aspirant om zich met de overalls bezig te houden.
Telkens trap op, trap af ... 's middags was ik al moe wegens niet fit genoeg meer. Vijf jaar geleden hadden de collega en ik drie keer per week zo'n voormiddag en dan vonden we dat we goed doorgewerkt hadden. Meer niet. Ligt het nu aan vijf jaar minder lichaamsbeweging of ligt het aan vijf jaar ouder? Of aan de twee? Dat maakt samen tien jaar. Owee, onee, laat het niet waar zijn.
Gisteren heeft LM een staaf gemonteerd aan het bed, waarop ik mijn leeslamp kan vastknijpen. Een spotje van (zucht) Ikea, van waar anders. 'k Kan het nu omhoog schuiven om het bed op te dekken en omlaag om 's avonds te lezen. Er hangt wel een leeslamp, maar dat is een kleine TL en in zo'n licht wordt zelfs het meest kleurrijke verhaal grauw. Gek genoeg is bij de montuur van die kleine TL een stopcontact ingebouwd. Aan het bureau is het woekeren met stopcontacten maar aan het bed, in het bed feitelijk, is dan ineens eentje extra. Er zijn wel vier schakelaars, twee per kamer. Een mens heeft de arm maar te strekken en het licht gaat aan of uit. Vorige vrijdag vaarden we en was het na het avondeten nog licht genoeg om een toerke aan deck te doen. Dit schip is een echte tanker en geen OBO. Er zijn dus geen luikdeksels die het zicht belemmeren. Enkel pijperijen die over deck lopen. Ik kan er onderdoor kijken want ze lopen in het midden en boven manhoogte. Wat een ruimte! Geen luikdeksel dat het zicht belemmert, dit schip heeft horizon aan álle kanten. O.B.O. = Oil, Bulk, Ore = aardolie, stortgoed, erts.
Gisterenavond lagen we aan de boei te laden en hebben LM en ik eens het kasteel langs de buitenkant afgewandeld. LM is dat misschien al moe gezien, maar voor mij is een echte tanker de eerste keer.
In de verte een streep land : Borneo. In onze streken ruikt land naar pas afgereden gras. Hier rook het land naar een opslagplaats van verse specerijen. Zoals ik me een opslagplaats van verse specerijen voorstel. Niet zoals de Sun Wah, daar hebt ge de geur van kartonnen dozen en ander verpakkingsmateriaal erbij. Flets zijn de geuren daar. Hier rook het veel verser en een beetje zoet. Bij het binnenkomen maakten we zwarte voetsporen op de gloednieuwe beige vinyl van de alleyway. Een paar stappen tot aan de cabine. Er lag roet van de schouw aan deck en dat hebben wij mee binnen gebracht. Rap opgekuist, want roet is ongeveer zoals drukinkt. De vinyl ruikt al minder. Het kan ook de lijm van de vinyl geweest zijn die zo'n akelige geur af gaf. Daar zijn we nu blijkbaar van verlost.
Waar we nog niet van af zijn is de geur van het water. De drinkwatertanks hebben op de werf tamelijk laat coating gekregen en hebben niet genoeg kunnen luchten. Alle water is hier drinkwater, dus ook dat van de wasmachines, de wc's en de douches. Voor de wc is dat niet zo erg, gewoon het deksel dichtklappen, maar douchen is een stinkende bezigheid hier. Het water ruikt naar zware petrol en geeft braakneigingen. Tandenpoetsen is ook een bezoeking. Met dat water wordt koffie en soep gemaakt en daarin worden de groenten gekookt. Dan is het niet te proeven. Maar we krijgen het wel binnen. Ik zou graag weten waarmee precies we ons aan het vergiftigen zijn. Water van de drinkpompjes in de alleyway is helemaal niet te drinken. LM zegt dat het normaal is dat coating naar petrol stinkt, omdat coatings op basis van petrol gemaakt worden, maar het is niet normaal dat het water stinkt, want de coating moet voldoende tijd krijgen om uit te harden en de watertanks moeten voldoende tijd krijgen om te luchten. En dat is niet gebeurd. Koreaanse aanpak.
Aan boord van de Millie (zusterschip) hebben ze er ook last van gehad, maar daar zijn nog andere dingen aan de hand geweest. Dat schip is al enkele maanden in de vaart, dit hier pas 18 dagen. Zij hebben al meer tijd gehad om Koreaanse 'grondigheid' te ontdekken, daar anekdotes en wilde verhalen van te maken die ooit misschien de status 'legendarisch' zullen krijgen. Wij zijn zover nog niet. Tot nu toe horen we enkel de verhalen over de Millie, en dan nog viavia. Zo gaat dat in onze tijd van moderne communicatiemiddelen. Niet dat ze ons elke dag hun bevindingen moeten faxen, de fax is nog altijd niet aangesloten, ik bedoel dat de via-via nog altijd niet afgeschaft is.
Dient de coating in de watertanks om het drinkwater voor de mensen te beschermen tegen roest van de tanks, of dient de coating in de watertanks om het metaal van de tanks te beschermen tegen het drinkwater voor de mensen? In het tweede geval lopen deze tanks geen enkel gevaar.
Er spoot een straal hardrock door de alleyway. 'k Vroeg me af wie zo vroeg gedaan had met werken. De stuurman van de wacht 12-4? Maar die woont vlak naast de capt, die zou toch nooit ... het was capt PM zelf. Hij is van '54. Moet kunnen. Voor het ogenblik hoor ik boogie, of hoe heet die R&R waar ze een contrabas gebruiken ipv een drumstel.
We zijn 7 volle dagen op zee tot Korea. Capt PM had het bier voor 'de bar' al uitgezet in de vroege voormiddag. Dat is supersnel, want we zijn gisterenavond pas laat vertrokken. Reglement van de rederij, van ongeveer elke rederij sinds de Exxon Valdez -1986- is dat er geen alcohol mag gedronken worden 24hrs voor aankomst en ook niet tijdens havenactiviteiten (laad-en losoperaties). Vermits we sinds Singapore heel kort na elkaar verschillende havens hebben aangedaan en daardoor ook telkens die regel van 24hrs-vóór-aankomst hadden, zal hij het tijd gevonden hebben dat de bierlocker eens open ging. Brave capt. Als Tom de tijd gevonden heeft ze in de frigo te steken is er koud bier tegen wanneer LM gedaan heeft met werken.
1996-08-05 ~ op zee
Toen we in Borneo klaar waren met laden moesten we op anker gaan wachten tot de papieren van de lading in orde waren. Dat duurt gewoonlijk een uur of twee. Gaan wachten op anker is nogal ongebruikelijk, denk ik. Een feit is dat de Millie (zusterschip) hier bij vertrek overvallen geweest is door piraten, ze waren langs de ankerketting aan boord gekropen. Volgens de capt met medeweten van de autoriteiten. Elke piraat heeft wel een broer of een kozijn die bij de haven werkt, zei hij. De Millie heeft al meer meegemaakt. Iets van 'te snel gevaren' en de hoofdmotor was nog 'en rodage' en dat heeft dan voor problemen gezorgd. LM zegt dat hunne kaptein zich maar niet had moeten laten opjagen door de rederij.
Wij zijn elk met twee volle valiezen aan boord gekomen en toch hangt hier al een boodschappenlijst klaar voor in Korea. Dat is binnen 2 dagen. Na Korea zouden we naar Hongkong gaan, maar dat is nog niet officieel bevestigd. Hongkong, dat zou prachtig zijn. 'k Heb al zoveel gelezen over de baai van Hongkong en heelder verhalen over een oude overzetboot naar Macao. Nu gaan we die baai misschien in het echt zien. Misschien ... Wedden dat het die dag potdichte mist is?
Als we nog eens langs Singapore varen zal de captain daar een toog bestellen. -ik dacht toen dat die kant-&-klaar zou toekomen- In de recreationroom moet en zal een toog komen. Die togen aan boord zijn altijd te klein en het aantal barkrukken is nooit voldoende. Dat gaat hier nu ook zo worden. Spijtig hè.
Onder de bureau hier staat een bak bier. -een doos met blikken van 35 cl- Die moet daar blijven staan omdat het bureaublad te hoog is om aan te typen. De stoel is wel verstelbaar maar dan raak ik met mijn voeten niet meer tot aan de vloer. Na een tijdje beginnen voeten te wegen. Dat wist ik niet. Daarom wiebelen kinderen met hun beentjes waarschijnlijk, voor de bloeddoorstroming. Vandaar die doos bier als voetsteun. Een doos met colablikken was juist niet hoog genoeg, 33 cl. Daarom moest het bier zijn. Misschien begint LM wel aan een typtafeltje, na Korea. Of eerst de Machinery List afwerken? Wat gaat voor?
Een koffietafeltje zoals op schip 26 -het eigenzinnig ontwerp van Jocelyn de Canadees- hebben we hier niet nodig. De omkasting van de frigo staat op werkhoogte en dat is handig. Daarop staan onze koffiespullen. En er blijft plaats over om eens een appelsien uit te persen. Deze cabine is bijlange nog zo erg niet, behalve dat ze op de schouw uitkijkt, op een blinde wand. Misschien gaat dat ooit nog eens tegensteken. -nee, herinner ik mij nu, dat stak niet tegen, die effen gladde heldere wand gaf een vreemd soort rust
In Singapore zijn vier hifi installaties aan boord gekomen, waarvan één voor de cabine van de 2nd eng, zijnde LM. Het is zo'n groot zwart lelijk brulbeest, made in Malaysia, mét afstandsbediening. De langste afstand, van aan de cabinedeur tot in de badkamer, is acht stappen. De bureau/living is zes stappen (medium-stappen), gesteld dat ge die ruimte diagonaal zoudt willen doorkruisen. Maar dus mét afstandsbediening. Nuttig om de afstand tussen de frigo en de hifi te overbruggen, ook zes stappen, maar dan moet men wel rond de salontafel, het kan niet in vogelvlucht. Tenzij het schip rolt misschien. Het interessantste aan de hifi is de verpakking. Een grote kartonnen doos, met handgrepen. Heel bruikbaar als kledijkist. Onze warme kledij zit er in en het extra deken. Voorlopig hebben we die warme spullen niet nodig. De hifi was dus zeer welkom, vanwege de doos. Zo konden de valiezen naar een lege cabine en hebben we een beetje loopruimte in de slaapkamer : een strook van 30 cm over een lengte van 200cm. We werken hier met cm en mm.
We hadden feitelijk cd's mogen meebrengen, die nemen in de bagage minder plaats dan musicassettes en bieden meer uren muziek. Goed, dat weten we nu voor de volgende keer, hier staat een muziekinstallatie.
'k Heb een nieuw jobke bijgekregen : recepten vertalen naar het Engels. Raar jobke hoor. Van een kookboek op diskette, op schip 26 gekopieerd van cheng CVV. De hoeveelheden zijn voor 4 personen. Het is een gewoon kookboek voor thuisgebruik. De hoeveelheden zijn geen probleem, zegt de ch.kok. Zoveel te beter, want ik heb absoluut geen kijk op hoeveelheden voor grootkeuken. De ch.kok is Filipino en spreekt iet of wat Engels. Verder is er een kookboek aan boord van de Franse rederij, in het Engels. Maar dat is een leerboek voor de hotelschool. Met alle uitleg en foto's. De hoeveelheden zijn voor 8 personen. We zijn met 11 aan tafel, ttz : 11 die de Europese keuken gewend zijn, onder wie twee Canadezen, een Kroaat en een Pool. Voor de lagere bemanning, allen Filipino, 10 in totaal, kookt hij Filipijns.
Het fornuis is maar zo groot als een huishoudmodel. Daarop moet hij voor 21 personen twee menu's zien klaar te krijgen. De kookplaten zijn wel rechthoekig en allemaal even groot, hij zit dus niet te sukkelen met kleine plaatjes, toch blijven het er maar vier. De friteuse is klein en de aardappelmachine is zo klein dat ik ze nog niet zien staan had. Gelukkig heeft hij om rijst te koken geen kookplaat nodig, dat gebeurt in een grote elektrische pot. Hij is geïnteresseerd in de Europese keuken, maar het boek is teveel ineens, denk ik. Het is een boek voor studenten hotellerie en dat schiet voor scheepskeuken serieus zijn doel voorbij. Wat we hier nodig hebben is de gewone dagelijkse kost. Zonder liflafjes. Scheepskoks die de moeite willen doen het boek te gebruiken vinden als beloning slechts obstakels op hun weg. We mogen van geluk spreken dat hij belangstelling toont voor de Westerse keuken, vertelde capt PM, want op de Millie was het anders. Daar hadden ze een kok aan boord die het allemaal zo'n beetje liet wapperen. Twee echtgenotes die meevaarden stonden toen meer in de keuken dan wat anders. Hadden ze die twee dames niet aan boord gehad, dan was het maanden Filipijnse kost geweest. Lekker hoor, maar máánden?
Die twee dames waren Nieke, de vrouw van cheng LU met wie we gevaren hadden op schip 26 en een gewezen collega van op schip 10, nu getrouwd, ook met een 2nd eng. -de collega van tekst 095a op dit blog
te gast bij Wim Helsen ~ Lydia Chagoll met 'Democratie en kinderen' uit het boek 'Hoezo democratie?' van Christian van Kerckhove & Marleen Easton
Kinderen helpen democratie te begrijpen is een evolutieproces dat tijd vraagt. Het kleine kind is een uitgesproken egocentrisch persoontje. Het wil eten, drinken, plassen, kakken, spelen, slapen en wakker blijven wanneer het hem of haar goed uitkomt. Wat ouder wil het kind het middelpunt zijn en eist voortdurende aandacht. En voor kinderen iets met anderen delen, lijkt hen een onbekend begrip. Kortom, gemeenschapszin en rechten zowel als plichten, moet iedere minderjarige worden bijgebracht. Het vergt geduld het kind te helpen op te groeien naar zinnige onafhankelijkheid. Het vergt geduld hen respect voor anderen aan te leren. Het vergt geduld de minderjarige waakzaamheid bij te brengen. Het gaat alles gepaard met vallen en opstaan. Maar hoe lonend is het kinderen in hun groeiproces te gidsen tot redelijke, verantwoordelijke en tolerante wezens zodat ze mens zijn voor hun medemens.
Op 02min36 : "Ik heb een koffer vol miserie en een rugzak vol met bloemen", hoe knap gezegd. En vanaf dan zegt Chagoll zoveel dingen die ik herken dat het bijna pijn doet.
Op 06min58 : "Iemand gidsen, ik zeg niet instrueren. Ik zeg gidsen ... " 'k Wou dat ze dat nog konden horen, die twee. Van een generatiegenote dan nog, niet van iemand die hetzelfde zegt maar weggehoond werd wegens amper 50j oud.
Op 08min51 : "Je was er zelf bij hè, toen je dat kind hebt gemaakt. Dus denk er over na : kan je het aan of kan je het niet aan." Daarover heb ik ook een episode, ik was toen 14j en Laura 7j.
Op 09min00 : "En delegeer niet, want een kind aanvaardt geen delegatie." Dat zal dan wel over zeer jonge kinderen gaan, want wij waren blij wanneer ze de deur uit waren. Rust. Een paar uren rust in huis. Buiten soms ons eigen gekibbel dan. Maar dat was hanteerbaar.
'k Had me gehaast om de eerste brieven af te krijgen en te printen zodat ik ze vanavond kon afgeven aan de capt, die ze dan doorgeeft aan de agent ter plaatse. Aan tafel vragen we hem wanneer hij onze post bij hem wil hebben : de post kan van hier niet weg. We laden hier in Indonesië sinds 11h van een storage tanker, 30.000 ton en weer weg. Middernacht en LM is al weer boven, de 30.000 ton zijn geladen. Nu varen we 4 dagen naar Borneo, en laden daar de rest. De capt raadde ons aan ook vanuit Borneo niks te verzenden. Verschrikkelijk corrupt, aldaar. De miserie van vorig jaar indachtig, met onze brieven vanuit Boca Grande en Puerto Bolivar, zullen wij zijn goede raad aannemen en alles over 12 dagen vanuit Korea versturen. daar gaan we lossen. De brieven naar Europa doen er 5 à 7 dagen over, naar het schijnt.
Over Borneo vertelde hij het volgende verhaal: hij was daar met een schip en de gezondheidsdienst komt aan boord. Die mannen beweren met een grijns dat Borneo een gans eigen lijst heeft van verplichtte inentingen, los van de officiële internationale vaccinaties. De agent stond erbij en grijnsde mee : 100 USD per bemanningslid. "No problem, zei capt PM, the agent will pay." De agent hield op met grijzen. De gezondheidsdienst stond wat te mompelen en er werd niet meer over inenten gesproken. Want tegen de tijd dat de agent in Borneo het geld heeft gerecupereerd van de rederij in Antwerpen, zijn er al zoveel papieren over opgemaakt dat het gesjoemel te traceren is. Ze hadden het in het handje gewild, van de kas van boord, the captains cash money. En wat zouden ze de mensen ingespoten hebben? Gedistilleerd water?
Er werd ooit, maanden geleden, de mogelijkheid geopperd dat dit schip tussen de States en de Golf van Mexico zou op en af varen, ofwel, tweede mogelijkheid, in het Oosten zou blijven rondkletsen. Het ziet er naar uit dat we hier blijven rondhangen, ook goed. Maar voorde post uit België is dat iets minder. Voorlopig, bij leven en welzijn, wordt hier niemand afgelost. Daardoor zou er geen post komen. Straks zal ik eens vragen aan LM of de mogelijkheid bestaat dat er via het adres van de Fransen geschreven wordt. Dat lijkt me voor deze situatie meer aangewezen, het schip is in Franse uitbating. De rederij in Antwerpen levert enkel de bemanning, is in feite ons uitzendbureau. Ze mogen de gages betalen en hebben verder weinig te piepen. Voorwaar een vreemde situatie, want hoe komt het dan hun vaste shipchandler hier levert?
Franse uitbating houdt in dat de inspecteur een Fransman is en LM is daar heel blij om. Fransen zijn professioneler. -euh??? We gaan hier dus niet de omhooggevallen hobbyisten uit Antwerpen over de vloer krijgen. De Franse inspecteur is een periode mee op de werf geweest en dat viel reuze mee, in vergelijking met de amateur-boekhouders die we ooit al als inspecteur meemaakten. Ipv het devies : quality repairs are cost efficient (bvb) hebben die een strijdkreet : wètte wattatta kost! -weet ge wat dat kost!
1996-07-25 ~ op zee
Eergisteren heeft LM ergens een tweede stoel vandaan getoverd. We hadden er maar één in de cabine. De bevoorrading van Singapore was nog niet uitgepakt, want er moest gevaren en gewerkt worden, daarom was hij zelf rap ene uit de locker gaan halen. Een zwarte vouwstoel. Hij zei iets van "zelf ineen steken, systeem Ikea". Vandaag had hij er nog ene bij. Rond 10h30 ging ik naar de laundry. Ik hoor een paar verdiepen lager gerommel en gestommel in de staircase. -trapkoker Er worden boekenschabben naar boven gebracht, verpakt als kit en daar staat op : IKEA. Awel begot, het klein meubilair is dus écht van Ikea. -Ikea Singapore- Niet echt geschikt voor een scheepssituatie : er zijn geen valbaren aan en er zijn geen systeempjes voorzien om de boekenrekken aan het schot vast te vijzen, maar daar is een mouw aan te passen, ttz, LM kan en zal dat maken.
Er zijn twee kleine laundries, een voor de bemanning en een voor de officieren. Per laundry was er maar één wasmachine en géén droogkas. Wel een droogkamer, maar zonder extra-ventilatie of verwarmingselement. Met de gewone ventilatie duurt het 24hrs eer een overall droog is, dat weet ik nog heel goed van op het vermaledijd schip 25. In die ene wasmachine moest dat zowel de gewone kledij als de werkkledij gedaan worden. Zo zijn ze hier al aan het sukkelen sinds vertrek uit Korea. Tot hiertoe droogde LM zijn overalls en ander werkgoed over een reling in het machien. Daar droogt het heel snel. Zo snel dat het allemaal stijf wordt, alsof het in de harde wind gedroogd is. Dat geeft dan weer huidproblemen bij het transpireren. En hier wordt wat afgezweet hoor. Er zijn twee wasmachines en twee droogkassen besteld geweest en die zijn geleverd in Singapore. Wat blijkt? Voor de droogkassen is nergens een luchtafvoer voorzien in de bouw van het schip. En er moeten extra kabels getrokken ook. De droogkas zou in de droogkamer komen, maar dan zonder luchtafvoerpijp. Dat zal verschrikkelijk pluizen geven. Dat weet ik nog van op schip 09. Daar had die slome elektrieker PO de droogkas gewoon losgekoppeld van de luchtafvoer, zogezegd omdat die pluizen in de pijp brandgevaar leverden. Mon oeil, omdat hij anders die pijpen moest vrijhouden, ja! Maar goed, hier gaat het dus niet anders en we kunnen de deur van de droogkamer gesloten houden. De ventilatie fluit daar toch gelijk zot, om onnozel van te worden als ge er naast zoudt staan strijken bvb. Er is geen strijkrol aan boord, hoe het moet met de scheepswas, daar durf ik niet aan denken. En wat de kabels betreft, de schotten van de droogkamers zijn ook gerivetteerd, ze kunnen niet efkes losgevezen worden, de rivetten moeten uitgeboord worden. Geestig jobke. Jan (de elektrieker) zal zijn werk hebben de komende dagen. De alleyway beneden ziet er nu al uit als een workshop -atelier- en dat vind ik plezierig, al die bedrijvigheid. Er is actie.
'k Schrijf dit zo uitgebreid om ulle te laten weten wat Koreaanse bouw ongeveer betekent. Schip 19 was Duitse bouw. Dat zag er gans anders uit. Heel het woongedeelte toch, daarom denk ik dat de rest navenant was.
De mess hier aan boord is juist ruim genoeg, ingericht in heel lichte kleuren en er is voldoende daglicht, niet zo'n akelig grote ruimte zoals op schip 26, waar amper een spierke licht binnen kwam door de opstaande randen van het luikdeksel. Er staan een grote yucca en een grote ficus, gekregen van de werf. Dat zal met de doopreceptie geweest zijn. Allebei mooi, maar er staan geen schotels onder de potten en ze zullen verdrogen als er zich niet rap een EHBO-er over ontfermt. Hoort ge me komen? En er staat een dressoir dat groot genoeg is. De steward kan er iets op kwijt tijdens de service. En er is een pantry ook. Heel wat handiger en zinniger dan met het tafelgerei bij in de keuken tussen de keukenafwas moeten staan sukkelen. -schip20
In de recreationroom (de 'bar' op andere schepen) staat geen toog. Er is zelfs geen frigo en natuurlijk is er niks voor zien om glazen te wassen. De TV en de video moeten nog geïnstalleerd worden, maar Jan heeft het druk met de droogkassen. First things first.
1996-07-31 ~ op zee
Hallo Belgen in België,
Een ganse week niet geschreven. Nee we zijn niet ziek geweest, er was gewoon veel te doen en dat waren allemaal dingen die niet konden wachten of waar op zijn minst een begin moest mee gemaakt worden.
Veel nachtwerk wil dat zeggen want na het uur van vertrek hebben ze beneden nog een uur of twee werk. Er wordt dus overdag geslapen. Ik probeerde die grillige dagindeling te volgens maar versliep al rap een aantal werkbare daguren terwijl LM aan het werken was in het zweet zijns aanschijns, zijns torsos en zo nog een paar onderdelen. De prickly heat is nooit ver weg en deze keer hebben we zelf Calamine meegebracht van bij de apotheker in de Robianostraat. En we hebben voldoende werkkledij, zodat hij desnoods om het uur een droge overall kan aantrekken. Een grote fles skincleanser hebben we ook, we zijn dus gewapend tegen alle ongemakken en huidirritaties die door overdadig zweten kunnen veroorzaakt worden.
Onze patrijspoorten kijken uit op de schouw, de cabine ligt aan de achterzijde van het kasteel. We hebben wel daglicht binnen, maar alle zitmeubelen staat er met de rug naar toe gewend daarom zijn hier constant de bureaulamp en een spotje aan. Dus, puur uit gewoonte maak ik dan al eens koffie, ook als het 02h 's nachts is en dan bleef ik wakker tot lang nadat LM gedaan had met werken, gedoucht had en vast in slaap was. Op de duur raakt een mens (ik, in dit eigenste particulier geval) alle besef van uur en tijd kwijt. Vermits het een volle week varen is naar Korea en er geen nachtwerk meer op het programma staat moet mijn nachtelijk gedoe en overdaggelijk slapen vanzelf weer in zijn plooi vallen.
De voorbije week heb ik veel tijd besteed aan de inrichting van de cabine. Gordijnen voor de deuren genaaid. Eerst voor cheng LdG. Zijn cabinedeur komt uit op de alleway die de verdieping dwarst, hij zit dus recht 'op straat'. Dat moest verholpen worden, daarom heb ik zijn gordijn eerst gedaan. Feitelijk was dat gordijn mijn proefstuk, maar dat weet hij niet. Hij denkt gewoon dat hij eerst bediend is. Hem vooral láten denken. En zo weet ik nu hoe het niét moet. De capt heeft dezelfde cabine, maar dan in spiegelbeeld aan stuurboord. Hij vond een gordijn niet echt nodig, en daarna toch weer wel, maar dan voor zijn slaapkamerdeur. De gordijnrails die LM in Korea gekocht heeft zijn het gekend model, maar de haakjes niet. Ze zijn aan één kant puntig en kunnen door de stof gestoken worden, het volstaat een ruime band om te zomen. Absoluut geen gordijnlint nodig. Met dat soort haakjes zijn ook de gordijntjes van de patrijspoorten opgehangen. Dat heb ik later pas gezien, toen ik mijn vingers zo ongeveer gebroken had op het gordijnlint van het eerste gordijn en er het gepaste aantal haakjes wou in inbrengen, kwestie van 'service'. Om echt mooi te hangen zou het gordijnlint er weer af moeten. 'k Zal dat voorstellen wanneer de andere gordijnen klaar zijn en ophangen. We hebben nog een paar rails nodig, die ga ik halen in Korea of capt PM laat ze meebrengen door de shipchandler. LM heeft écru gekozen voor de slaapkamerdeur en beige-gestreept voor de cabinedeur. Dat we er twee konden gebruiken had ik gezien op het plattegrondje van de cabine, dat had hij al vroeg naar huis verzonden. Het effen middelbruin hangt bij de cheng. Het blauw fluweel gaat naar de cat. Noblesse oblige. Voor zijn slaapkamerdeur is dat ook de meest aangewezen stof van de vijf. Zijn slaapkamer ligt aan de facing (die van de cheng ook) en de patrijspoorten geven tegenlicht, vanuit de woonkamer gezien. Die zwaardere stof is dus bijna een noodzaak. Voor dat dik fluweel ben ik heel blij dat er geen gordijnlint nodig is, want met de hand het lint daar op naaien zag ik niet zo zitten. Nu wel. Het kómt er niet op! Waar de beige chintz naartoe moet weet ik nog niet. Misschien naar de 3de stuur (Pascal, Canadees). Dat moet ik hem nog voorstellen. Zijn cabinedeur is rechtover de deur van de trapkoker. Wanneer we op onze verdieping komen lopen we omzeggens wij hem binnen. Aan de trap wonen is nooit plezant, maar dit slaat alles.
Er zijn wel meer gekke dingen in het grondplan van het woongedeelte (het kasteel, in Algemeen Scheeps). Zo heeft geen een van de top 4 mensen vanuit zijn cabine zicht op het deck, er is geen onmiddellijk visueel contact ?!? -dat vind ik nu nog altijd onbegrijpelijk Zowel de cabine van de Gibbe als die van LM (choff & 2ndeng) liggen achteraan en kijken uit op de schouw, een blinde wand. Dat is zeer ongebruikelijk, maar kom, de capt en de cheng zijn er ook nog, dacht ik, en hun cabine ligt aan de facing. De capt aan stuurboord, de cheng aan bakboord, die twee, dat zal genoeg zijn. Wel ... hun slaapkamer ligt aan de facing, hun woonkamer/bureau ligt aan de zijkant van het kasteel. Dus ook geen rechtstreeks visueel contact met deck. In de cabines die wél zicht op deck hebben, wonen junior-officieren, en zij zijn niet degenen die in geval van nood orders moeten geven of procedures moeten starten. Het meest verontrustende vind ik dat degene die dit grondplan goedgekeurd heeft, nog altijd los rondloopt want hij heeft deze indeling drié keer goedgekeurd. Dit schip heeft namelijk twee zusterschepen. Identieke bouw.
Met de drie OBO-schepen, Ensor, Permeke & Vesalius (Oil-Bulk-Ore = aardolie, stortgoed, ertsen) is iets gelijkaardigs gebeurd. daar waren ze waarschijnlijk de cabines van het keukenpersoneel vergeten op te nemen in het plan, want die lagen tegen het kasteel gekwakt, bovenop de CO2-room, zo lijk in alle haast tegen gelast, niet opgenomen in de bewoning. Het was een blik van drie cabines, aan drie zijden blootgesteld aan alle temperatuurschommelingen, slecht geïsoleerd en van de CO2-room onderaan moesten we ook geen heil of beschutting verwachten, want dat is geen bewoonde ruimte. Die cabines waren door de condensatie vochtige, ongezonde ruimtes geworden. En zo drié schepen. Die plannen waren niet bijgewerkt of herzien wanneer er zo'n 'foutje' gemerkt wordt bij de bouw van het eerste schip. Want plannen en bouw, het hele productieproces aanpassen kost stukken van mensen. Wanneer een noodgeval de afmetingen krijgt van een ramp omdat de leiding geen visueel contact heeft met het deck, kost het mensen.
Dit is nu wel een erg versimpeld scenario, omdat alle apparatuur op de brug en in het machien staat en ze zich als de bliksem naar hun post moeten begeven, maar toch vind ik dat ze ALTIJD vrij zicht op het deck moeten hebben, van uit alle kamers van hun cabine. Zo kunnen ze intijds een kleine onregelmatigheid opmerken en dat kan veel extra-werkuren, schade, accidenten, rapportengeschrijf, gedonder & gezeik voorkomen. Zucht.
In de loop van vorige week heb ik de Gibbe in een vrijgevige bui mogen meemaken. Vrijgevig met het materiaal van het schip, wil dat zeggen. LM had een lijstje opgesteld met wat zoals nodig was in de cabine : perforator, nietjesmachine, diskettes, fardes, enz. En voor hemzelf nog twee overalls. Gibbe heeft daar uit zichzelf nog een prikbord en een documentenrekje bij gedaan. Het kurkenbord kunnen we niet gebruiken wegens te dun. Er houden geen kopspeldekes op en prikkers zijn niet aan boord. Het is eigenlijk een bord om post-ist's op de kleven en die zijn er evenmin, daarom heb ik hem het bord terug gegeven. Om alle lijsten tegen het schot te kunnen hangen hebben we iets vele simpeler gevonden en het biedt plaats aan ongeveer 20 lijsten en documenten die bij de hand of in het zicht moeten liggen / zijn / hangen. (zoveel zijn het er geeneens) LM heeft de rivetjes van de schotten uitgeboord en er vijzen in gedraaid. Tussen die vijzen hebben we nylon linten gespannen, over de ganse breedte van het schot. Zo 2x, met een met een hoogteverschil van iets meer dan 30 cm. Met kleine sterke magneten op telkens 1/3 van de rand, blijven die linten strakgespannen. We hebben drie papierklemmen bij, lang niet genoeg. De oplossing : LM had in Korea plastic wasknijpers gekocht. Die komen hier goed van pas. Zo kan gelijk ook de inkt drogen en moet ik mijn houten wasknijpers niet opofferen aan de administratie van het machien want 'k heb er maar 20 bij. De rol lint had hij zich aangeschaft als wasdraad, omdat hij zijn ondergoed zelf uitwaste en in de badkamer van het hotel geen droogdraad was voorzien.
Wat we al wel in de cabine hadden was een pracht van een kunstkalender geschonken door de rederij. Op het laatste blad staat : "Deze aquarellen werden gemaakt door Wolfgang Hagedorn, een Duits artiest die leeft en werkt in Antwerpen." Dat staat er in het Engels want de kalender moet waarschijnlijk dienen als relatiegeschenk en gaat naar alle continenten.
In de 3de week van juli stond in de krant, bij de economische berichtgeving iets over de rederijen en over de CAO die ze niet willen vernieuwen. Omdat ze dan niet meer concurrentieel zijn met andere landen. De rederijen wil zeggen : CMB en Ahlers. Sealanes is enkele maanden geleden (frauduleus?) failliet gegaan en Ubem heeft een paar jaar geleden de boeken toe gedaan. Die spelen niet meer mee. Enkel de twee groten blijven over. Met twee overeenkomen wat 'concurrentieel' is ten opzichte van buitenlandse rederijen is dan rap gebeurd natuurlijk. Dat wisten de Romeinen ook al. Een triumviraat is een minimum.
Wat Wolfgang Hagedorn als ereloon ontvangen heeft zal welverdiend zijn, want het zijn mooie schilderwerken. Schepen op zee, in haven en tegen de kaai. Ik wist niet dat moderne havenzichten ook poëtisch konden weergegeven worden, maar misschien heeft Hagedorn een romantischer kijk op de zaak dan insiders. Zo zijn er nog hè. Wat de kalender aan schilder-, foto- & drukwerk gekost heeft, daar hebben we het raden naar. Dat werd waarschijnlijk door het PR-budget bekostigd. Daar wordt zo niet aan geknabbeld en op bespaard. Zoals op de Welfare bvb, die post is een paar jaar geleden uit de begroting geschrapt. Nu genoeg over de post. Feitelijk ging het over Hagedorn en dat de plastic wasknijpers goed bij de kalender kleuren.
Er zijn ook twee aquarellen bij van het gebouw van de rederij, gezien van onder een hangar. Het gebouw staat er mooier op dan het is. Dat maakt het nog geen kunstwerk, misschien is het eerder een kunstgreep. Prachtig, met al die grote ramen. Die laten voldoende licht binnen zodat al de mensen die een ganse dag op hun scherm moeten kijken dat kunnen volhouden op secure wijze. Tiens, de loondienst zit aan de achtergevel. Hopelijk hebben zij ook voldoende daglicht om secuur getuur te kunnen volhouden. De oppervlakte van de glaspanelen laat airconditioning vermoeden. Niet zozeer omdat zoiets ergonomisch verantwoord zou zijn, maar omdat de computers maar optimaal blijven functioneren tot 26°C. In de controlroom van het machien wordt angstvallig over die 26°C gewaakt. Hoger zou disfuncties veroorzaken. Disfuncties, een mooi woord om ellende en rampen te verdoezelen.
te gast bij Wim Helsen ~ Ruben Block met een quote van David Lynch
An idea comes, and you see it, and you hear it, and you know it. It comes like on a TV in your mind. We don’t do anything without an idea. So they’re beautiful gifts. And I always say: you desiring an idea is like a bait on a hook. If you catch an idea that you love, that’s a beautiful beautiful day. And that idea that you caught might just be a fragment of the whole you’re working on. But now you have even more bait. Thinking about that small fragment, that little fish, will bring in more, and they’ll come in and they’ll hook on. More and more come in. And pretty soon you might have a script, or a chair or a painting. Or an idea for a painting. I like to think of it as in the other room the puzzle is all together. But they keep flipping in just one piece at a time.
Soms verdwijnt een idee na 3 seconden want ideeën zijn vluchtig, ze verdampen waar ge bij staat, nog voor ge uw handen hebt afgedroogd om iets op te schrijven. En een idee krijgen onder de douche ... dat zijt ge kwijt voor altijd. Een idee dat zich wél wil nestelen - en dan komt ooit 'het ideeënspel'- gaat volgens Block naar het onderbewuste. Het Onderbewuste is voor mij een te beladen term, ik gebruik liever het woord achterhoofd, de couveuse van de ideeën. Daar liggen ze te rijpen. Block gebaart ook enkele keren met beide handen naar het achterhoofd. Dan zit ik ongeveer juist.
Op vr-19/07 naar de bank en dan naar de rederij, post en vliegticket gaan afhalen.
Op het nieuws van 07h30 hoor ik iets van staking en Zaventem. Wablieft? Wablieft? Zeg het nog eens, alstublieft? Dat doen de mensen van de radio niet en mijn hart klopte in mijn keel. 'k Moest wachten tot 08h om te horen wat en hoe: staking bij het parkingpersoneel van Zaventem. De uitbating van de parking is in handen van een privéfirma. De werknemers willen een vergoeding voor nacht- en weekendwerk. Cliënten kunnen niet de parking in. En nu komt het : daardoor is file ontstaan tot op de Brusselse Ring. Miljaarde! Wie is die uitzuiger die zijn mensen niet naar behoren betaalt. Door die vampier zit ik met de gebakken peren. Als de staking tot zondag duurt raak ik niet tot in de gebouwen van de luchthaven en ben ik nooit op tijd in Singapore. Laten omboeken naar Schiphol? Te omslachtig. Zeker als klerk PV dat moet in orde brengen. Taxi of bus raken evengoed vast in de file, da's geen oplossing. Eerst douchen, stromend water over mijn hoofd laten lopen, soms helpt dat ... de Trein! Trein van Brussel-Noord naar Zaventem!
Straks na de rederij, zal ik in station-Berchem de trein-uren gaan vragen t/m Zaventem en 's avonds WdL & Co verwittigen dat de staking misschien kan uitlopen tot zondag en dat ik dan via Berchem met de trein zou vertrekken. Maar hoe moest ik in Brussel-Noord de bagage van perron wisselen? Porteurs? Op de taxistandplaats, ja. Maar niet meer op de perrons. Al jaren niet meer. Chotfer! Dat de parkingbaas in Zaventem zijn volk behoorlijk betaalde hè zeg, dan zat ik nu niet in de knoei. Eerst en vooral naar de ASLK in Borsbeek, dan kan ik het groot geld inpakken. -'groot' alsof daar een aparte valies voor nodig was Sinds gisteren ga ik persies niet graag meer naar de bank buiten de kantooruren, daarom is wachten tot zaterdag of zondag er niet meer bij. Vandaag. Nu. Eerst en vooral. In de selfbank is het direct aan mij. Kaart. Code ... "Uw kaart wordt ingehouden. Neem contact op met uw bankdirecteur". Watte?
In mijn haast om dat te doen loop ik met mijn gezicht tegen de deurstijl. Er zijn twee wachtenden voor mij. In mijn miserie vertel ik de mevrouw naast mij wat er gebeurd is. 'k Mocht voor gaan. Mijn haar lag nochtans goed. -niet meer om medelijden mee te krijgen De meneer haalt mijn kaart uit de automaat, steekt ze in een klein machientje en ik sta ondertussen te ratelen van "Is ze beschadigd meneer? Gisteren heb ik ze nog gebruikt in Boechout bij de Cera en zonder problemen ..." Haja, want de problemen van gisteren lagen aan de problemen van de automaat van de Cerabank en niet aan mijn kaart. Van kaartewege waren er geen problemen zogezegd. Dacht ik. "Is uw kaart ingehouden geweest?" "Ingeslikt?" "Ja, hm, ingeslikt." (Dat is zeker geen bankterm, ingeslikt?) "Jawel, gisteren nog maar pas, maar dat lag aan de automaat van de Cerabank en ik heb de kaart direct terug gekregen want dat machien heeft dat nog al eens zei de meneer van de Cerabank en ik heb toen zelfs ..." -mijn geratel van toen herinner ik mij nu "Uw kaart had eerst genormaliseerd moeten worden alvorens ze opnieuw te gebruiken." "Dat begrijp ik niet meneer." (Dat dacht hij al, zag ik aan zijn blik.)
Normaliseren wil zeggen de kaart door zo'n toestelletje halen, zodat ergens een centrale verwittigd wordt dat deze kaart oké is en normaal gebruikt mag worden. Ze staat niet meer aangegeven als gestolen, de rekening staat niet in het rood, er is niks onregelmatig mee aan de hand. Zo'n toestelletje staat in elk bankkantoor, dus de Cera-vent had dat onmiddellijk kunnen doen, of me op zijn minst mogen verwittigen dat ik mijn kaart moest laten 'normaliseren' in mijn eigen filiaal. Anders is ze onbruikbaar. Sinds gisteren was ik op stap met een kaart die buiten de normen van de centrale viel, door die Cera-vent. -een broer van klerk PV?
Sinte Neptunus heeft me nog maar eens gered door me op een vrijdag tijdens de bankuren naar het filiaal te doen gaan. 't Had weer eens rampzalig kunnen aflopen. Wanneer of hoe had ik dat anders kunnen oplossen? Maandag? Maandag moest ik in Singapore staan. Met of zonder bankkaart.
Na de bank naar de rederij -in die periode heb ik hun deurmat versleten- om de post voor het schip op te halen. Er was maar één bruine omslag. Dat viel mee. De andere waterklerk, JQ kwam naar voren geschoten en viel me bijna om de hals, zo blij was hij mij te zien. -nogal wat anders dan PV "Ah, Mevrouw, 'k Had Zojuist Een Telegrampje Naar U Gestuurd ..." zei hij met dat charmant accent uit het oosten van het land. En de jongeman praat met hoofdletters ook nog. Het kwam er op neer dat ik het Liberiaans certificaat van LM moest zien te vinden, want dat moest ook mee naar boord. "Tiens, zei ik, op 01/07 heb zijn Liberiaans Zeemansboek binnengebracht, want daar had hij ook al naar gevraagd. Wat hebben ze toch met die Liberiaanse documenten, vroeg ik, de Luxemburgse papieren bieden toch veel meer garantie want de Liberiaanse vodjes zijn zó te koop!" "Het schip vaart onder Liberiaanse vlag" fluisterde JQ. "Dat zal LM dan niet geweten hebben, zei ik, want anders had hij zijn Liberiaanse papieren wel zelf meegenomen naar boord." Nog Een Stilte. (Nu zwijgt hij al in hoofdletters ook?) "Van die Liberiaanse vlag was hij niet op de hoogte" besloot ik. "Dat Is Wel Gezegd Geweest Hoor Mevrouw." knipperde hij met zijn lange wimpers.
Sinte Neptunus! Gaat die kleine brave, werkzame JQ nu ook al staan liegen, stijl PV? En aan boord gekomen, wat blijkt: de Gibbe (choff) heeft zijn Liberiaanse rommelvodjes ook niet bij. Dat zijn al twéé mensen die niet intijds verwittigd geweest geworden zijn door de waterklerk van dit schip, zijnde ene PV.
PV overhandigt me mijn vliegticket. Ik kijk eens in de flap of alles er in zit en er op staat. Hij heeft dat mapje niet zelf moeten samenstellen, maar het is wel door zijn handen gegaan. Vandaar. Better safe than sorry. 'k Heb me nog efkes afgevraagd of hij me nu nóg met iets kon dwarsbomen of waarmee hij mij de stuipen op het lijf kon jagen, maar ik zag niet direct iets. Helemaal uit het oog verloren dat PV een natuurtalent is.
Hij had het schip nog niet kunnen verwittigen van mijn komst omdat hij wat problemen had met zijn Inmarsat. Zíjne Inmarsat? https://nl.wikipedia.org/wiki/Satelliettelefoon Met 'het schip' bedoelde hij de capt en met 'verwittigen' bedoelde hij op de hoogte brengen, de officiële beleefdheidsprocedure. Persoonlijk versta ik onder 'het schip' LM. En onder verwittigen geruststellen dat ik de 22ste al ter plaatse zal zijn en geen half uur te laat. 'k Fax dat sebiet wel naar LM, zei ik, het uur en de dag van mijn aankomst.
PV knippert niet met zijn wimpers zoals JQ, hij kijkt schuinweg de verte in. Ik staar ook soms de verte in, rechtdoor, dat is om me te kunnen concentreren. PV kijkt opzij : ach ik zal mijn plan wel trekken. Doe dat mijne vriend, doe dat, gij trekt uw plan nog, maar eerst ik fax wel naar LM. 'k Vertel PV efkes over de staking op de parkings van Zaventem. Zijn reactie : ach ... ja? PV zal geen andere mensen moeten doen vliegen dit weekend, anders was zijn reactie niet zo lauw geweest. Alhoewel ...
Toen naar het station in Berchem. Daar is parkeerplaats. De meneer van de inlichtingen geeft me een print waarop alle uren van aankomst en vertrek voor mijn tocht van Berchem naar Zaventem. Goed. Als de staking blijft duren geraak ik via het spoor tenminste in het luchthavengebouw.
Nu naar Belgacom gaan faxen, want XPO is gesloten wegens jaarlijks verlof. -dat soort geluk heb ik wel meer, dat kon er dus nog bij Belgacom in Berchem, daar is parkeerplaats. De fax vertrekt wel, maar komt niet toe aan boord. Confirmed : 0, niks, zero, nul. Na ettelijke pogingen zegt de Belgacom-meneer: hun lijn staat niet open. "Wil dat zeggen dat hun toestel af staat?" "Zoiets, ja, dat zou kunnen. "Kan ik morgen nog eens proberen?"" "Jawel, maar dan is het in de Jesusstraat, want morgen is het zaterdag. Van 10h tot 18h is het daar open. À propos, u weet toch wat dat kost hè?" "Euh, iets van een 400fr?" (XPO vraagt 450fr per A4, Belgacom 350fr) "Dat zal wel rond de 700fr liggen, zei hij, want dit moet via de Inmarsat." "Och ja, zei ik, dit gaat naar het schip en niet naar het werfkantoor." Maar bij het woord Inmarsat ging geen belletje rinkelen.
Nu nog WdL & Co verwittigen dat het misschien per trein zal gaan, en de post afhalen bij hen. Eerst bij Rina binnen springen om te vragen of er al nieuws is over de bevalling van haar dochter. Co komt daar ook toe en door haar gekwek vergeet ik naar onze post te vragen.
Op za-20/07 naar Belgacom in de Jesusstraat. Geparkeerd op de Brouwersvliet. -toen legde ik die afstand nog af in marstempo, fluitend. Van 11h tot 16h, om het uur geprobeerd. Dat is zes keer. De man van Belgacom beet zich daar in vast, hij moest en hij zou die fax verzonden krijgen, kortom : het was nen echte. Naar Zaventem gebeld, de staking is voorbij, de onderhandelingen zijn aan de gang en er bestaat zeer weinig kans dat de staking zal hernomen worden dit weekend. Aha! -'t mag al eens meevallen ook zeker? Tegen 16h had ik al twee keer de Meir afgelopen en al drie keer de krant gelezen. Zal ik ze eens opzeggen?
Naar huis, iets eten, douchen en omkleden, want tegen 19h moest ik in Kontich zijn, daar werd de verjaardag van LM zijn Moeder gevierd. (81j en de derde achterkleindochter is die dag geboren) Uit gewoonte kijk ik in de brievenbus, er kan altijd iets in liggen, ook al heb ik ze leeg gemaakt nadat de postbode geweest is. DHL, een telegram, of een briefke van iemand van de schoonzussen, weet ik veel. Daar ligt een kaartje, gericht aan Menéér M, dat hij dringend contact moet opnemen met Mr. V (= PV), met een spellingsfout in en met twee telefoonnummers, 015/... & 075/... 'k Zat direct in de auto en scheurde naar het telefoonkotje. Ik scheurde niet echt hoor, want men moet daar twee fietspaden kruisen, maar naar mijn gevoel was ik aan het rally rijden door Borsbeek.
Een handgeschreven briefje ... is PV persoonlijk naar hier gekomen? Op een zaterdag? Dan moet er iets ergs gebeurd zijn, want anders sturen ze een telegrammeke, zoals JQ gisteren. Wát ergs? Het ergste eerst natuurlijk, minderen kan ik daarna altijd nog. Een spellingsfout : PV moet danig uit zijn doen geweest zijn dat hij niet meer zonder fouten kon schrijven. Gericht aan Menéér M? Was PV dan zó van zijn melk? 015/..., 075/... PV is niet op kantoor, dat is zone 03/. 015/ is Mechelen. Waar ligt 075/ in godesnaam?
Op 015/ was het Mevrouw PV. Zij wist niet waarover het ging en gaf me het 075/ nummer, dat is PV zijn mobiele foon. Op 075/ antwoordde PV direct en zei dat hij me nog een stukske post moest meegeven. - Wablieft? Is dat alles? (En waarom hij die post dan niet direct in onze brievenbus gelaten heeft?) - Ho, maar ik ben niet tot bij u gekomen hoor, ik heb een gebuur van u opgebeld, die heeft dat voor mij opgeschreven en in uw bus gestoken. - Welke gebuur meneer PV, dat ik die mensen kan gaan bedanken. - Op nr 31. Bij de Argentijnen. Vandaar de spellingsfout en iet of wat zeevarende is in hun ogen natuurlijk een meneer M, niet een mevrouw M. Nog een beetje de buren gaan lastig vallen ook, die larf van een PV ... - Ik ben vrijdag toch de post komen afhalen? - Jamaar het zijn contracten. (Ja, én? Wat heeft dat met vrijdag te maken? Waren ze niet klaar of is hij ze vergeten mee te geven?)
In mijn opluchting dat er niks ergs aan de hand was met LM, met de bemanning en met het schip stel ik voor die contracten 'efkes' te komen halen in Mechelen, omdat ik die avond weg moest en niet thuis zou zijn wanneer hij ze zou brengen. (Hola, stop, zo rap niet, m) Ach nee, herpakte ik mij direct, want ik ga vanavond naar de verjaardag van de Moeder van LM en daar kan ik onmogelijk te laat komen. Of ik nu met de trein naar de luchthaven ging. Nee, de staking is afgelopen, kennissen voeren mij morgennamiddag naar Zaventem met de wagen. Of we dan misschien afrit Mechelen-Noord efkes konden stoppen? - Ik denk niet dat de chauffeur dat van plan is, meneer, een afrit is per slot nog autostrade en daar mogen we niet stoppen. (Los het eens zélf op jong!) - Dan zal ik het maar zelf naar Zaventem brengen. (Doe dat sukkel. Om 17h30.)
Om 17h25 liep hij daar te ijsberen. De rest staat in voorgaande en volgende brieven. En met mij gaat het nu vele beter, dank u.
Twee germanisten samen! En dat hoort men er aan, volgens mij. Ze begrijpen mekaar met een half woord. Het gesprek vloéit. Op 03min23 hebben ze het efkes over een typetje van Bart Peeters, Joe Roxy. Omdat Verdickt Limburger is?
Op 07min32 : de stroming van de rivier pakt u mee. Dat is ook heel raak, vind ik. Mits een aantal voorzorgsmaatregelen (anticonceptie bvb), kijken waar het leven u naartoe voert.
En kijken naar ogenschijnlijk banale situaties vindt ik ook heel fijn. Meer dan fijn. Het is gewoon het leven. Gewoon leven.
Dit is een brief vol geloop en gedoe. Een van de redenen is dat we toen geen telefoon hadden. Niet nodig voor de korte periodes dat we in België waren, er was een telefooncel op de hoek van de straat, toen in Borsbeek. Een andere reden was dat ik toen zeer sterk geloofde in aanwezigheidspolitiek. Ter plaatse zijn om iets uit te leggen of te vragen. De mensen in de poppetjes van hun ogen kijken wanneer ik iets vraag en tekst & uitleg wil. En hun lichaamstaal zien natuurlijk.
Dag België,
'k Heb voor LM het gedoe van de voorbije weken eens op een rijtje gezet. Vermits het ingetikt is kan ik het evengoed printen & verzenden. Het viel me op wat een hectische toestand dat geweest is. Om moe van te worden. Ga zitten :
Op ma-01/07, 13h, naar de rederij. Post gaan afgeven voor LM, want er vertrekken mensen naar Korea. Ik mag niet mee. Intern reglement van de rederij: echtgenotes en soortgelijke wezens mogen pas aan boord van een nieuw schip in de eerste loshaven. En dat het hen spijt. Dixit PV. Maw : hierover kan niet onderhandeld worden. Punt. PV is de waterklerk die de administratie van onder andere dit schip doen. De Jomme Dockx van het kantoor. Het zou voor dit schip en voor ons allemaal hier aan boord beter zijn dat het schip in handen was van een van de andere twee, maar ja ...
Toen ik op 03/06 LM naar Zaventem voerde hen ik daar met capt PM gesproken en hij zei dat ik 'regelmatig' bij de rederij moest aandringen om vroeger aan boord te komen. Hij zou van zijn kant ook iets organiseren / ondernemen / in gang trekken. Dat 'regelmatig' ging nu van start. Punt.
Op di-02/07 telefoonafspraak met LM bij WdL & Co. Om 21h30 BT belde hij en hij wist het volgende te vertellen : capt PM had maandag om 09h BT met VdW gebeld en had gelijk gevraagd of ik mocht meekomen naar het schip. VdW is personeelschef zeevarend personeel, en volgens mij een trapke hoger dan PV. Ze zijn maar met vijf in dat kantoortje. En toen ik om 13h langs kwam wist PV nog van niks? Of deed hij alsof? Waarom?
Op wo-03/07 naar de rederij, nog post gaan afgeven voor LM. Om 14h deze keer, dan is VdW er, de baas dus. VdW liep daar rond. (Wachten tot hij tijd heeft, m!) Hij zag me in het voorste gedeelte van het kantoor staan en vroeg hoe-gaat-het. - Stillekes, zei ik, ik tel de dagen af. Ik zág zijn RAM-geheugen aanslaan (lach niet). - Ik heb met de kaptein gebeld, zei hij. Ik knikte traagjes, daarom stond ik daar zo wat te treuzelen hè, om te weten wat en hoe. ... stilte. Of ik efkes tijd had. Tijd? Ik heb zeeën van tijd. Meer tijd dan energie om er iets zinnigs mee te doen. - Niet weggaan hoor, zei hij nog. Neenee. Er zit toch niemand op mij te wachten. Tenzij aan de andere kant van de wereld.
Hij verdween het gebouw in, naar een verdieping waar dat soort beslissingen genomen worden. Onderwijl zat ik daar het beste te hopen en het ergste te vrezen. Soms doet hoop vrezen. Ineens zwaait de deur open, VdW komt weer binnen, hij praat, ik versta enkel : onze baas, uitzondering, oké, Singapore. Hij glimlacht, ik zal dus wel juist verstaan hebben : oké. Ik had ineens rubberen kniekes en moest weer gaan zitten. Contact houden met PV, zei hij nog.
Op do-04/07 ben ik nog maar eens bij XPO in Mortsel een fax gaan versturen. Dat heeft veel meer tijd in beslag genomen dan ik verwacht had. Hoe dat komt? Ik was gehaast en zenuwachtig. De ideale gemoedstoestand om dommigheden te doen. Gehaast omdat ik vóór 10h op het gemeentehuis wou zijn en zenuwachtig omdat ik de fax absoluut wou verzenden tussen 09h & 10h, want, zo had ik fout berekend, dan hielden ze in Korea avondvergadering in het werfkantoor. Dat had moeten zijn : tussen 10h & 11h. En éérst naar het gemeentehuis ware ideaal geweest. Hoe komt dan dat die fax pas om 10h44 verzonden geworden geweest is? Zet u schrap.
Eerst was ik bijna vertrokken zonder het faxnummer mee te nemen. Dan schrijf ik het gauw over, herlees het twee keer (twéé), wil de originele fax meenemen, denk ineens : komaan zeg, ik kan toch een nummer overschrijven zonder fouten? Iets waar ik in een gewone situatie al fouten in maak, waarom zou ik dat plots foutloos doen wanneer ik gehaast en zenuwachtig ben! Bij XPO krijgen ze de fax wel tot in Korea, maar niet tot op de werf. Het toestel (een bakbeest) zegt iets van 'disturbed' en dan iets in het Koreaans. Zo'n toestel kan praten ook (telefoonlijn), daarom hangen die mensen er soms gebukt met hun oor naast. Dat is om de dienstmededelingen te kunnen horen. Wist ik niet. Weet ik nu. Er rolt een transmissierapport uit. Total pages scanned: 1. Total pages confirmed: 0. Nog nooit zo'n dikke vette lelijke nul gezien. Of toch, lang geleden op mijn schoolrapport, het cijfer voor mijn cijferwerk. Teleurstelling. Twee keer heeft die brave jongen geprobeerd, twee keer confirmed : 0.
Hij belt naar de inlichtingen voor buitenlandse verbindingen en naar klachten. Ik kijk op de reuzeklok die daar hangt en zie dat het bijna 10h BT is en kalmeer een beetje omdat het nog 17h KT (Koreaanse tijd) moet worden, de avondvergadering in het werfkantoor moet nog beginnen. En dat we dus nog een vol uur tijd hebben om dat probleem op te lossen. HÉLA! Wacht eens : 10h BT = 17h KT. Dus ik heb me daarstraks bij de omrekening van de tijden weer maar eens vergist omdat ik nerveus was. Cijfertjes! En ... al ik me vergist heb bij de omzetting van de tijden, kan ik me ook vergiste hebben bij het overschrijven van het faxnummer, ook al had ik het twee keer nagelezen. Twee keer er óver gelezen, over een fout. Dat is ook al gebeurd.
De XPO-man geeft me het telefoonnummer voor klachten ivm buitenlandse verbindingen, ik neem dat toch maar mee en sluip dan buiten, staart tussen de poten, het ergste vermoedend. Subito presto naar huis, wc, zenuwen, ik gris LM zijn fax van het bureau, wat staat daar: 635 en NIET 653. -dat ik 's ochtends niet de originele fax met het verzendnummer meegenomen had, was pure zelfoverschatting. 'k Was opgelucht en beschaamd tegelijk. Beschaamd : had ik mijn eerste gedacht gevolgd en LM zijn fax meegenomen, dan was míjn fax direct en zonder problemen verzonden, een uurke of wat eer de avondvergadering in Korea begon. Opgelucht : omdat het geen storing of staking is op de lijn met Korea. Opnieuw naar Mortsel, de parkeerplaats in de Consciencestraat was nog warm.
Wat een geluk dat ik die dag niet naar het Belgacomkantoor in de binnenstad was getramd, of ik had mijn fout verzendnummer nooit intijds gecorrigeerd gekregen.
De XPO-jongen is verbaasd mij daar weer te zien. In twee woorden leg ik hem de situatie uit. Hij herbegint het verzenden. Om 10h44 zoeft de confirmatie uit het toestel. Oef, we hebben het gehaald.
Nu zult ge zien dat de avondvergadering juist donderdag een kwartierke vroeger afgelopen is. Die fax komt toe terwijl de laatste de deur achter zich dicht trekt.
Naar de Segherslei, de belastingen. We hebben dit jaar twéé aanslagbiljetten gekregen. De week tevoren was ik daar al eens geweest en Mortsel had dat verbeterd, maar de gegevens waren al vertrokken naar Brussel en zij konden dat vanuit Mortsel niet verbeteren. (eh?) Er zou dus een maning komen eind augustus, begin september, maar daar moesten we NIET op reageren. Wel, daar was ik helemaal niet gerust in. Niet reageren op een maning van de belastingen lijkt mij het noodlot tarten. Want eens de papiermolen draait zit men in het raderwerk. Dat van die maning (aug/sept) lag dus danig op mijn maag. 'k Wou het exact adres van de dienst die ik moest aanschrijven in de Zuidertoren op het Baraplein in Brussel om hen op de hoogte te brengen van het "dubbel ingekohierd, wordt ontlast".
Op het gelijkvloers was het open tot 12h. De meneer had geen klanten en had alle tijd om naar het geval te luisteren. Heel de uitleg gedaan, "dubbel ingekohierd, wordt ontlast", koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... de klassieke uitleg. En mijn vraag is dus of ze de maning van uit Brussel hier in Mortsel al kunnen tegenhouden aub, om mogelijke verwarringen te vermijden. Het goede ligt thuis in mijn blauw koffertje en het foute ligt bij WdL & Co, met tekst en uitleg erbij, voor wanneer de maningen zouden toekomen.
Hij vraagt ons telefoonnummer. Geen foon, koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... Aha, zegt de man, dan gaan we het anders doen. Hij roept onze gegevens op, ik kende de datums nog. Het aanslagbiljet van 03/06 ligt met memodatum gereed bij de bank, het aanslagbiljet van 07/06 is in Morstel ontlast, maar nog niet in Brussel. Hij met die informatie naar boven. Na een paar lange minuten komt hij terug : het is in orde. Ah? Heeft Mortsel dan tóch toegang tot dat soort zaken in Brussel? Jaja, de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt heeft het biljet van 07/06 in Brussel ontlast, zodoende komt er geen maning. Wat alle verwarring en vergissingen onmogelijk maakt. En dát Lieve Mensen, was de bedoeling.
'k Heb hem danig bedankt en gezegd dat het een opluchting was om te weten dat het nu he-le-maal in orde was, met een gerust hart kunnen vertrekken, etc ... Tiens , nu bedenk ik ineens dat ik niet met eigen ogen gezien heb dat de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt wel degelijk 07/06 ontlast heeft en niet 03/06. Of heeft die volgorde geen belang? Niet van wakker liggen. Het was een drukke dag geweest. Aanwezigheidspolitiek : mijn hulpeloos snuitewerk heeft die man in gang getrokken. Zoiets lukt niet via de telefoon, dan waren er weer dagen over gegaan.
Op ma-08/07 telegram ontvangen van Laura dat er een fax is voor mij. Bij haar thuis in het verre Limburg. Ahja, waar anders. 'k Zou op slag naar ginder gereden zijn, maar dat kwam die dag niet zo goed uit. 'k Heb gebeld, maar Marieke had moeite om LM zijn geschrift te lezen en Laura was met het hele gezin gaan boodschappen doen.
Dan naar de rederij: daar wisten ze enkel te vertellen dat er vertraging is, vermoedelijk vertrek van het schip op 14/07. Tegen donderdag is er nog eens contact geweest met het schip en is er specifieke informatie voor mij. Bel ons donderdagnamiddag zei PV. Ik bellen? Langsgaan dacht ik. Want als PV iets niet weet maakt hij mij liever blaaskes wijs van het aan zijn baas VdW (chef zeevarend personeel) te vragen, want dan moet hij rechtstaan, vijf stappen doen & vijf terug.
PV had capt PM al aan de lijn gehad. Het schip heeft vertraging omdat de containers met materiaal uit België nog niet toegekomen zijn. Volgens PV was het vertrek uit Korea voorzien op 14/07. Dat is rond de 20ste of de 21ste in Singapore, zoiets. Lap! Vijf dagen langer. Maar klerk PV weet nu tenminste al dat ik mee ga. 'k Heb zelf gehoord dat baas VdW het hem gezegd heeft. Die containers, dat is oa werkgerei en ook huisgerief. De meubelen staan al in het schip. Awel, dat die containers maar rap komen. Want heeft een schip meubelen en heeft een schip huisgerief, dan mag LM varen met zijn lief. Met mij, wil dat zeggen. In de namiddag met Rina naar St. Augustinus voor haar routinecontrole. Daarna van bij haar naar Limburg gebeld. Twéé faxen van LM ! Laura heeft ze me voorgelezen, morgen liggen ze hier in de bus, beloofde ze. -toen werkte de post nog naar behoren waarschijnlijk. Laura is blij dat het nu oké is voor Singapore. Hola, zei ik, zo rap niet, er kan nog vanalles mis gaan. (Laura kent PV niet hè.) Pessimist? Ik? Maar nee, gewoon Murphist. Toen wou ik eigenlijk in de auto springen en naar Limburg rijden om de faxen te gaan halen en zijn geschrift te zien, maar als ik zo opgewonden ben moet ik geen lange trajecten op drukke uren doen.
Op do-11/07 had PV nog geen specifieke informatie voor mij, maar ik had wel officieuze informatie voor hem, want de faxen van LM lagen hier in de bus. Ik was dolblij met de faxen. Dolblij. Niet om de verlate vertrekdatum hoor en niet omdat hij zaterdag niet kon bellen. Gewoon om wat er tussen stond. Ik gaf PV de datums die LM gestuurd had en zei er duidelijk bij dat dit officieus was. Ook goed, vond PV.
Een envelop van Limburg naar Antwerpen doet er maar 1 dag over. Volgens Laura komt dat omdat ze de postmeester een kus op zijn voorhoofd gegeven heeft. Is dat al wat er nodig is om het boeltje te laten vooruit gaan? Zou dat bij die van Borsbeek ook werken? Maar de postmeester hebben we aan boord niet zo nodig. Alhoewel ...
Op za-13/07 telefoon met LM bij WdL & Co. Officiële data: vertrek Korea 14/07, aankomst Singapore 23/07. Traag varen dus. Het schip zal er maar een 12hrs liggen, om voorraden en brandstof in te nemen. Stores en bunkering, in Algemeens Scheeps. Of ik daar dus op 22/07 kan zijn, liever een dag te vroeg en op hotel dan een half uur te laat en het schip zien voorbij varen.
Op ma-15/07 naar de rederij. Toppié verjaart, misschien brengt dat geluk. PVke wist nog geen datum van aankomst in Singapore. 23/07, zei ik hem. Jaja, maar dat staat nog niet vast, beweerde PV. (Komaan vent, ze gaan niet vroeger toekomen dan verwacht! Ze krijgen die bunkerbarge en die supplyschepen niet vóór daglicht! Zeveraar. Gewichtigdoener. Egotripper.) "... en LM had ook gevraagd: liever een dag te vroeg dan een half uur te laat." Jaja, maar dat hou ik wel in het ook hoor, suste hij. (Wablief? Gij iets in het oog houden? Godzjummenas, Neptunus beware ons!) Kom in elk geval vrijdag langs voor uw vliegticket. (Ah? Toch? Niet zondag of zo?) En misschien gelijk nog wat post meenemen voor het schip. Veel zal het niet zijn.
Naar de kapper in Boechout de afspraak gaan laten verzetten, omdat ik vrijdag en zaterdag niet kan komen, misschien doen ze me zaterdag vertrekken en vrijdag moet ik nog de laatste dingen doen. Want Laatste Dingen zijn er altijd. De kapper vervroegt de afspraak naar donderdag. Gelukkig was er nog plaats op donderdag of ik had kunnen vertrekken met het kapsel dat op mijn hoofd stond. En zoiets heet eigenlijk geen kapsel meer.
Op do-18/07 naar de kapper in Boechout. Eerst geld gaan afhalen bij de ASLK. Daar staat teveel volk aan te schuiven voor de selfbank, dan maar naar de Cerabank wat verder. Er staat één mens voor mij. Maar hij heeft problemen met de automaat. Dat duurt en blijft duren, verdorie was ik maar bij de ASLK blijven staan, sebiet ben ik te laat bij de kapper en dan ben ik mijn beurt kwijt. De automaat komt vrij, het is aan mij. Dat machien geeft om te beginnen een ticket. Daar staat MIN op. Wat? Hoe? Min? En gisteren nog plenty!
Hola! Er komt tóch geld uit. En nog een ticket. Dat eerste ticket is het mijne niet. Nu zie ik het. Ik draai me om en roep : Meneer! Meneer! Is dit misschien uw ticket? Hij had zijn helm al opgezet en ik moest twee keer roepen. Hij stapt van zijn brommer, zet zijn helm weer af en ondertussen achter mijn rug tuut-tuut, hap-slik kaart weg. Ik kon niet geloven wat ik zag. Wat nu? Wat nu?
Het was zijn ticket niet en dat ik binnen misschien zijn kaart kon terug krijgen. De twee ticketjes meegenomen en dat daarbinnen uitgelegd. "Och ja, die automaat heeft dat wel meer hoor." Ah? Bon. (Het zal u maar overkomen buiten de bankuren.) Kaart terug gekregen, dag meneer, dankuwel. Dag mevrouw, graag gedaan. Bibberknietjes. De meneer met de helm stond nog voor de bank. Of het in orde was. Jaja, het toestel doet dat nog al eens, ticketjes spuwen van andere klanten. -zoiets is nu ondenkbaar hè Dan is het goed zei hij en reed weg. En dan nu direct naar de kapper, want door al het gedoe moest ik dringend naar de pipi.
deel 2 volgt, want het relaas is nog niet gedaan hoor, klerk PV was nog niet uitgespeeld.
te gast bij Wim Helsen ~ Andrea Croonenberghs met een fragment uit 'Grand Hotel Europa' van Ilja Leonard Pfeijffer
Normaal gezien is licht als lucht, in die zin dat je vooral bij ontstentenis ervan in de verleiding komt te reflecteren op het belang ervan. Maar hier leek het licht door mensenhanden gemaakt, bij wijze van bekroning van de architectuur, als een laag bladgoud over een sculptuur of als een met zorg aangebrachte vernislaag over de voorstelling die deze van zichzelf had geschilderd. Maar deze vergelijkingen zijn te statisch, want daarbij was het licht voortdurend in beweging, alsof het de schaduwen achternazat.
Mensen Lief, wat kan zij een tekst brengen. Dit is voor mij meer dan vakkennis, dit is talent. Woordkunst. En nog voor ik mijn gedachte afgerond kreeg bracht Helsen ze al onder woorden.
En verder gaat het gesprek over licht, lichtinval, belichting.
Ooit heb ik als 13- of 14-jarige aan een jonge lerares gevraagd wat het onderwerp van haar thesis geweest was. Dat vroeg ik wat beverig, want ik vond dat toen van mezelf tegenover een leerkracht een tamelijk vrijpostige vraag. "Over het gebruik van licht in de werken van Vergilius" zei ze. Hopelijk is mijn mond toen niet blijven open hangen, want ik vond het gebruik van licht toen al belangrijk (nu nog) en haar antwoord heb ik altijd onthouden.
Noem het toeval, maar mijn eerste echtgenoot was klank- en lichtman. In theaters heb ik zien toveren met licht, vooral tijdens de repetities. ('k Ben daar eens binnen geslopen, een keer. Of meer ...) In een bepaald minimaal decor met stroken witte doeken van boven tot beneden werd een belichting ontworpen. De regisseur riep iets van "meer winterkou" en de mensen van het licht deden iets met kleurenfilters. "Iets minder koud" en dat werd bijgesteld. Op dat minimaal decor heb ik toen het licht zien gaan van putteke winter naar hoogzomer en terug. Toveren met licht. Van ijskoud naar hitte en terug en alles wat daartussen ligt, en wat men kan met licht.
Op 04min11 heeft Croonenberghs het over 'lelijk' licht. Daar kan ik helemaal inkomen, 'k ben volledig mee. Vroeger droeg ik zelfs een bril met lichtgekleurd glas omdat TL mij neerslachtig maakte.
Wij hebben hier enkel in de badkamer plafondlicht, géén TL, naast een heldere spiegelverlichting van eigen vinding. In de andere ruimtes gaat alles via wandverlichting, vloerlampen, of in de keuken via gericht licht. Plafondlicht creëert donkere hoeken, verkleint optisch de ruimte. Wandverlichting doet dat niet en het diffuus licht van de vloerlampen is voor mij een zegen.
Maar wat zit ik hier te leuteren. Eigenlijk wou ik zeggen dat wanneer men in de eerste alinea van een tekst een lijn of twee besteedt aan licht en/of lichtinval, die waarschijnlijk mee een sfeer bepalen en mogelijk de aandacht van de lezer efkes vasthouden. Op 06min30 vermeldt Helsen ivm licht schilders, fotografen, cameramensen. Hij vergeet de mensen die de belichting doen. En hij vergeet Vergilius.
Over het boek Grand Hotel Europa, 2018 : De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.
Om 12h aan tafel, gepraat over koetjes en kalfjes, en de boreling in de familie, over de verjaardag van Moeder -moeder van LM- maar zeker niet over de kuren en capriolen van waterklerk PV want anders horen we daarvan binnen een jaar of zo de echo's bij de rederij.
Van 12h40 tot 18h ben ik op deze paar m² bezig geweest met dingen verplaatsen tot ze ongeveer hun plek hadden. De warme kledij zit in een valies, de warme werkkledij van LM zit in een andere valies en in de derde zitten de draagtassen en binders en nog zo wat verpakkingsmateriaal. Qua kledij kan alles wat we voorlopig nodig hebben in het ene kleerkastje. Indien we naar het zuidelijk halfrond gaan, verwissel ik de kledij van plaats. Frisse kledij in de valiezen en warme kledij in de kast. Ziezo. Op schip 25 hadden we ook maar 1 smal kleerkastje en dat ging toen. Bergruimte is niet zozeer een probleem in de slaapkamer maar in de badkamer. Owee, een kastje van twee keer niks en een tabletje waarop ge nog geen dinkytoy kunt laten keren.
'k Heb aan paar noodoplossingen in mijn trukkendoos, maar die zijn enkel van toepassing wanneer de schotten gevezen zijn, en deze hier zijn geriveteerd -met klinknagels vastgezet- Alle schotten zijn met rivetje vastgezet. Als de blackgang hier ooit naar drugs komt speuren breken ze regelrecht de boel af, want die laten zich niet tegen houden door rivetjes. -blackgang = een brigade van douaniers Het plafond is wél vast gevezen maar die vijsjes staan op 3cm van de wand af en zijn daardoor niet bruikbaar. Verder geen ene vijs in het plafond. Het oogt mooi, maar praktisch is anders.
Vanmiddag vertelde LM aan tafel dat het hotel in Korea alles behalve rustig was. In de kelder (of op het gelijkvloers?) was een dancing en vrijdag- en zaterdagnacht was het daar grote ambiance. Dat klopte niet met zijn slaapuren en weekschema, want hij had enkel zondagnamiddag vrij. De werf hanteert blijkbaar een scheepsuurrooster. Met de proefreis is daar dan nog een gruwelijk misverstand bijgekomen. Hij had hen verwittigd dat hij voor drie dagen weg zou zijn, maar dat hij de kamer wel aanhield. Hij geeft zijn sleutel af, zoals elke morgen, in het gedacht dat ze hem begrepen hadden. Toen hij na 3 dagen weer op kamer 707 kwam waren AL zijn spullen weg. En was de kamer instapklaar gemaakt als voor een nieuwe gast en was ook zijn frigo grondig leeg gemaakt. Zijn spullen heeft hij terug gekregen, het kaliumzout hadden ze verloren gelegd, maar zijn voorraadje in de frigo bleef nul ?!? Dat heeft de emmer doen overlopen. Toen is hij heel kwaad geworden. Dat hebben ze toen niet gemerkt maar dat zullen ze nu al wel weten, vermoed ik. In zijn kwaaiegheid heeft hij zijn potje kaliumzout ook ergens terug gevonden, in een van hun voorraadkamers.
Daarom vroeg hij naar kaliumzout aan de foon! Zijn potje was verdwenen. 'k Dacht wel dat het niet op kon zijn. 'k Dacht eerder omgestoten of zo.
'k Had bij Gamma een contactdoos van zes stopcontacten gekocht en nog een van thuis meegebracht, omdat hier in de cabine maar drie stopcontacten zijn, waarvan één bezet door de frigo. De contactdozen hebben een pin als aarding. En hier aan boord is de aarding in het stopcontact een model met twee koperen veren -? -herinner ik mij niks meer van maar ik zal toen wel gevloekt hebben, inwendig Hier sta ik nu te blinken met mijn vooruitziende blik. Morgen of zo zal LM dat eens kalmpjes bekijken. Het zal zaterdag worden, want binnen 16hrs zijn we in de laadhaven. Hoe lang we daar blijven weet ik niet, maar vermits het voor iedereen de eerste keer is dat er geladen wordt, kan er wat zoek- en speurwerk bijkomen en dat vraagt tijd.
1996-07-24, 08h
Ineens is het plots 07h. Zojuist werd omgeroepen dat er een uur achteruit geshift wordt. Erg ongebruikelijk, tijdens de werkuren shiften. En het wisselen van de wachten is om 08h! Plezant voor die mensen, ineens een uur langer zonder ontbijt.
Goed. Waar was ik gebleven? LM is een kilo of vier vermagerd. En het staat hem nog ook. Maar hij ontbijt niet meer -bibi in alarm-Een stuk fruit en koffie en klaar.
Waarschijnlijk kwam het vermageren door het fietsen. Hij was als enige een eind van de werf gelogeerd en had een fiets ter beschikking gekregen. 's Morgens ging hij berg af. 's Avonds ging hij berg op. Elke dag 40 minuten fietsen in de frisse lucht. De andere Belgen waren in een hotel nabij de werf gelogeerd. Zij moesten niet fietsen, maar zij zaten daar beneden met een muggenplaag. Dan toch liever wat fietsen, dacht LM.
Toen het schip uit Korea vertrok zat de job er op voor de twee ingenieurs van de rederij er. Zij waren daar al maanden. Van Vic heeft LM een aantal overalls geërfd. Ze zijn al gerodeerd. De stof is heel zacht geworden van anderhalf jaar wassen en dragen. Daardoor schuurt een gebruikte overall minder op de huid dan een gloednieuwe. Vooral wanneer iemand nat is van het zweet. En in het machien zweet men, want alle machinerijen geven warmte af. De overalls zijn nog de juiste maat ook. Haja, anders zouden ze niet zo comfortabel zitten. Hoewel hij er niet dikwijls mee moet gaan zitten, denk ik.
Gisteren met de bevoorrading zijn twee mooie, heel grote droogkassen aan boord gekomen. -waren die niet standaard voorzien? Ze kunnen niet door de deur van de laundry, zo groot. Daarom gaan ze een stuk van de deurstijl wegslijpen en daarna weer lassen. Maar vandaag niet, binnen 3hrs begint de standby aankomst. Geestig hé : geen problemen, enkel oplossingen. -met veel zijn is plezant
Nu over dat stukske waterklerk PV : hij wist wel degelijk dat de fax hier aan boord nog niet aangesloten was. Capt PM had hem op de per telex op de hoogte gebracht dat alle communicatie voorlopig niet anders kon dan per telex. Wanneer ik hem VR-19/07 zei dat ik LM zou faxen, wíst die worm al dat dat niet zou lukken. Wetens en willens liet hij mij in de waan. ZA-20/07 ben ik dus zes keer voor niks gaan proberen in het kantoor van Belgacom in de Jesusstraat. Puur tijdverspilling door die bleke worm van de rederij. Het telexnummer van het schip had ik niet, maar PV wél. En hij heeft de capt niet verwittigd dat ik op komst was. at is de beleefdheidsprocedure tegenover elke gezagvoerder, hij wordt op de hoogte gebracht van wie aan boord zal komen en wie mee vaart aan boord van het schip waar hij verantwoordelijk voor is. En in welke hoedanigheid. -'k zou weer PV zijn strot willen dichtknijpen
De Jesusstraat ligt pal in Antwerpen-centrum, niet naast de deur, en ik had die dag nog andere dingen te doen. Volgens LM is er meer aan de gang dan een stommiteit of een brutaliteit van PV. Het gaat 'den bureau' tegen 'het schip'. Futiel hè.
Capt PM heeft zijn slag thuis gehaald en dat moesten ze op het gelijkvloers van de rederij eerst nog verteren. Als Mr. B van enkele verdiepingen (en graden) hoger zijn toestemming geeft dat capt PM mij in Singapore aan boord neemt, wat liggen ze op het gelijkvloers dan nog te melken? Bon, dit is voorlopig de laatste aflevering van deze soap. Er zal wel een vervolg komen in een ander seizoen, bij de monstering voor een ander schip, in een ander jaar, want van waterklerk PV zijn we nog niet af.
En waarom hij de contracten van de twee Canadese stuurmannen niet meegegeven heeft op vrijdag, is mij een raadsel. Gewoon vergeten? Contracten? Dat is die mensen hun broodwinning potverdorie! Daarom was hij zo mak op Zaventem. Hij had die dag gewoon geen been om op te staan. Eerst dacht ik dat hij zijn manieren hield omdat er volk bij was. Wat als ik al ingecheckt en verdwenen was, van de zenuwen vergeten dat ik moest wachten op de contracten van de Canadezen ... ? PV, een gevaar voor het bedrijf. - en zo denk ik er nu nog altijd over
LM heeft mooie plantjes gekocht in Korea. Vier. En mooie kommetjes met een deksel. Ik dacht eerst dat het Chinese soepkommetjes waren, maar het zijn rijstkommetjes. Koreaanse. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk. Het is een moderne tekening en de kleuren kloppen met het tafelkleedje dat ik gekocht heb. Dat tafelkleedje past helemaal bij de kleuren van de zetel en de gordijnen. Wat een meevaller. LM had me de kleuren van de kommetjes beschreven, maar evengoed had ik er een paar tinten naast kunnen zitten.
Die kommetjes gebruiken we nu nog, ongeveer dagelijks. De dekseltjes heeft LM ooit laten vallen, en die maakten de potjes juist zo speciaal. Nuja, het was niet de eerste keer dat er iets sneuvelde. Vreemd genoeg zijn het telkens dingen waar ik veel waarde aan hecht. Zo is er ook de story van het handgeblazen glas ... maar da's voor ooit een ander blog.
Dat was het voor vandaag. PS: Als afzender zet ik ons thuisadres en niet dat van de rederij, omdat als deze brief gaat zwerven, we liever niet hebben dat hij bij de rederij terecht zou komen, en dan in handen van PV, dat wonder van werkethiek.
te gast bij Wim Helsen ~ Jan Bakelants met 'Platform' van Michel Houellebecq
Reizen per vliegtuig houdt tegenwoordig in dat je gedurende de hele vlucht wordt behandeld als een stuk vee. Je zit opgevouwen in een te kleine, ja bespottelijk kleine ruimte, waar je onmogelijk kunt opstaan zonder al je buren in de rij te storen en wordt direct begroet met een reeks verboden, uitgesproken door kunstmatig glimlachende stewardessen. Het eerste wat ze doen als je aan boord komt is zich meester maken van je persoonlijke eigendommen om die buiten bereik in de bagagebakken te leggen – die tot na de landing onder geen beding meer mogen worden geopend.
Gedurende de hele reis doen ze vervolgens hun uiterste best om je op alle mogelijke manieren het bloed onder de nagels vandaan te halen, waarbij ze je ondertussen elke verplaatsing beletten, en meer in het algemeen elke handeling die niet in hun beperkte rijtje voorkomt: frisdranken nuttigen, Amerikaanse video’s bekijken, taxfree artikelen kopen.
Op 04min00 heeft Bakelants het over 'kleine ergernissen' ivm vliegtuigreizen. Mijn eerste reactie was:
Jongen, wees blij dat ge uw brood moogt verdienen. De werkgever betaalt het vliegticket toch? Die kleine ergernissen zijn gewoon 'de bluts met de buil'.
En als ge wat vaak vliegt, dan haalt ge vanzelf hetgeen ge onderweg nodig hebt op voorhand uit uw handbagage, zakdoekjes, een boek, een paar extra tampons. Het hangt er van af hoe lang de vlucht duurt. Hoe meer ik over Houellebecq lees, hoe meer ik denk dat hij een gratuite schenenschopper is. Gewoon een mopperaar, niks ironie. En als schrijver misschien zelfs een opportunist.
Bakelants noemt wat in het fragment staat gefundeerde kritiek. Wel, dat weet ik niet, of die kritiek gefundeerd is. Personenvervoer is een commerce. Wie een eersteklas behandeling wil, betaalt meer. Dat zijn de criteria van de commerce. Wie niet met de bus wil gaan belt een taxi. Wie niet wil betalen voor een taxi, gaat met de bus. Zo simpel is het. Wie niet in toeristenklasse wil vliegen, betaalt bij. Wie niet wil bijbetalen voor eerste klasse, blijft in toeristenklasse. Simpel.
Op 06min58 noemt hij zijn job een droomjob en vermeldt hij zijn 'waslijst' van blessures, die hem heeft doen beseffen hoe graag hij zijn job doet. Wel dan! Dan neemt men de ongemakken van het vervoer er bij.
Eén en al contradictie, wat ik van dit gesprek kan denken weet ik niet ... schoenmaker blijf bij uw fiets?
Voorwoordje: LM was uitgestuurd naar een werf in Korea om de laatste weken van de bouw van een schip mee te maken, vóór het opgeleverd werd. Het schip was dan al te water gelaten en lag tegen een kaai van de werf. Naar een werf gaan is een hele eer, dachten wij toen, want daarvoor vragen ze niet gelijk wie, ttz: cheng LdG had expliciet naar LM gevraagd. Dat kan nog vanalles betekenen natuurlijk, maar wij waren toen gevleid. Ik vooral. Op een werf moeten zeevarenden vooral overal afblijven. Enkel kijken en bestuderen en vertrouwd geraken met de circuits van de pijperijen, de anatomie van het machien leren kennen. En aanwezig zijn bij een aantal testen. Dat soort dingen. Nadeel : ik mocht niet mee. Om een of andere vage reden mochten echtgenotes pas meereizen na de eerste laadoperatie. Iets met verzekeringen? Maar dat was buiten capt MP gerekend en 12 dagen na vertrek uit Korea kwam bibi al aan boord in Singapore. Ondertussen waren wel 50 dagen voorbij. In onderstaande brief ben ik op weg naar het schip.
Dag allemaal, zo allemaal als maar kan.
Het is hier dinsdag 00h, thuis maandag 18h en ik ben potdorie klaarwakker. Niet uitgeslapen maar wel wakker. Nog 8 hrs eer de agent me komt halen. De stekkers passen niet in deze stopcontacten maar de laptop heeft gelukkig een batterij voor 4 hrs schrijfgenoegen.
Toen ik wakker schoot wees mijn horloge 6h en ik vond dat het tijd werd op te staan. Koffie gemaakt, sigaretje gerookt. Klaar om in de douche te stappen. Buiten is het nog donker maar we zitten hier in de evenaarszone, dat is normaal.
Op de klok van de kamer was het middernacht en op mijn wekkertje ook. 'k Had mijn polshorloge niet verzet, omdat ik snel het Belgisch uur wou kunnen zien, voor het geval ik op gekke uren vaak zou krijgen, dat weet ik dat het niet abnormaal is, want de polshorloge volgt mijn bioklok. Dat was de bedoeling. Beuh, mijn systeempje is mislukt, want nu was ik wakker, en door de koffie klaarwakker.
De vlucht was een bezoeking. Dat was te denken. 'k Heb het overleefd. Dat was te verwachten. In de transitzones zijn nergens bagagekarretje, ik heb me een breuk gesleept aan de handbagage. Hier op de kamer heb ik het nog eens allemaal nagekeken en er zit niks overtolligs in. Terwijl ik aan het sleuren was dacht ik daar anders over.
In Zurich moest heel die zware tas uitgeladen worden. Printerke, laptop, adapters, alles uitpakken, open doen en laten controleren. Het kon persies niet snel genoeg gaan. De tas vloog uit de röntgenstralen, met alle ritssluitingen open. De laptop en het printerke controleren doen ze met een toestel dat lijkt op een zware zaklamp, er komt geen licht uit, wel geluid als van een haardroger. 'k Vroeg aan de meneer met de haardroger wat dat ding juist deed, want er zat nog een diskette in de laptop. Stofzuigen, zei die lokbroek. Stel dan eens een serieuze vraag! Nu ja, hij stond daar om reizigers te controleren, niet om reizigers te informeren. 'k Was trouwens te moe om aan te dringen op een antwoord. 't Zal niks doen aan de software, anders hadden de zakenlui zich allang verenigd in een protestactie.
Onderwijl stond de securitymedam te frunniken aan het printerke, ze kreeg het niet open. Ik heb het haar voorzichtig uit de handen genomen. Miljaar, wat waren die twee gehaast. En overal aan frutselen en prutselen. Wat een súkkels! Gelukkig stonden verderop voldoende tafels want weer inpakken was millimeterwerk en dat duurde efkes. 'k Stond de boel daar op te houden. De hakketij van dienst zuchtte eens en nam haar volgende slachtoffer mee naar een andere tafel. Ja zeg, Zwitsers precisiewerk? Niet in Zurich. -ik herinner mij die situatie. Als ze zuchten heb ik plots weer alle tijd natuurlijk. Oja ... In het volgende vliegtuig was meer plaats voor de handbagage en voor de mensen maar even weinig. Een beetje geslapen, veel stelt dat niet voor. De mens naast mij heeft beter geslapen, maar die had drie flesjes champieter op. Zou dat zo goed helpen? Hij had iets te vieren, zei hij tegen de hostess. En of ze exact kwart voor twaalf nog een flesje wou brengen, want hij had "de dame van zijn hart beloofd ..." de rest heb ik niet begrepen want het was in het Zwitsers-Duits te doen. De dame-van-zijn-hart mag gerust zijn, hij had zijn flesje op uur en tijd.
Na 10hrs vliegen was ik zo murw als een worm. Pijne oogjes, pijne rug, pijn zitvlak. Gezwollen enkels en voeten. Ik had mijn schoenen uitgetrokken en dacht dat we er uit moesten tijdens de stop in Bangkok (Thailand) omdat het vliegtuig daar bunkert. Het was niet nodig, we mochten blijven zitten en desnoods tijdens het tanken mee ontploffen. We mochten er ook uit als we dat wilden, maar dan moesten we weer inchecken en dat gedoe zag ik niet zitten, daarom bleef ik zitten. Weer eens gaan staan aanschuiven met botinnekes die knellen wegens gezwollen voeten, nee dank u, dan liever mee de lucht in.
Er kwam een ploeg opruimers aan boord. Allemaal kleine Thai's in witte pakjes. Ze kwetterden en lachten er op los en hadden in een mum van tijd het boeltje in orde. Twee van hen droegen een stofzuiger op de rug. Zo hadden ze hun twee handen vrij om overal onder en achter te kunnen. Eerst dacht ik dat ze een ontsmettingsmiddel kwamen spuiten, maar die dingen waren stofzuigers.
Opnieuw de lucht in. Als de motoren op volle kracht beginnen brullen en ik de versnelling van een vliegtuig voel, dan wordt me ineen weer duidelijk waar het allemaal om draait : om vliegtikketten. Telkens en iedere keer wanneer het nodig is en zal zijn. Het opstijgen is de prijs van een ticket vertaald in geluid en beweging. Gemoedsrust is dus te koop. Zit dat zo? Bôf ja, andere mensen bekomen rust door het Halleluja van Händel, van eikenhouten meubelen, of van gras afrijden. Ik van een vliegtuig dat opstijgt met mij er in, op weg naar LM aan boord van schip 27.
Na de tussenstop in Bangkok was plots veel minder volk aan boord en nu waren in het midden vier zetels op een rij vrij. Ik dacht efkes daarop languit te gaan liggen, maar voor die twee laatste uurkes leek me dat ineens niet meer nodig. Het begon te korten hè. De meneer naast mij is naar vooraan verhuisd, zo had hij het wat ruimer en ik ook.
In Singapore was het aanschuiven. Bij de immigratie stond een meneer klaar om ons er door te loodsen. Er moesten blijkbaar nog zeelui naar schepen want we waren met een hoop. Hij had drie namen van schepen op zijn bordje staan. Dat laatste schip was ik, in mijn eentje. Grote bagagekarren hier, alles kon er vlotjes op. Grote wielen ook. Het is bij wet verboden te roken in de luchthaven. Niet zoals in Zaventem of in Zurich, daar staat boven op elke vuilnisbak een asbak bij ingebouwd en het geheel is dan volgeplakt met pictogrammen van 'verboden te roken'. 4 x Verboden te Roken op honderden asbakken? -Airport Absurdistan In Changi Airport zijn geen pictogrammen want geen asbakken. Duidelijke taal. De boetes zijn wél geafficheerd. Ook duidelijk.
Terwijl ik op de agent stond te wachten wou ik USD wisselen in Singapore Dollars. Ik kijk in het buitenste zakje van de zwarte tas : geen envelop. Envelop weg. Dollars weg? Dollars weg! Aan het buitenste zakje van de tas kon ik gemakkelijk aan, géén envelop. De andere vakken zaten proppens vol met vanalles, die ging ik nu niet in de luchthaven uitladen, de agent kon er elk moment zijn. 400 USD kwijt. -toen ongeveer 16.000 BF- Om ziek van te worden. Dat kon maar in Zurich gebeurd zijn. De tas is horizontaal met alle ritssluitingen open door de X-rays gegaan. Het veiligheidsmens heeft met de tas gezwierd, de omslag is er uit gegleden en ik heb dat niet gezien omdat ik de vent met zijn 'stofzuiger' in het oog aan het houden was. Dan maar Belgisch geld gaan wisselen. Toen ik terug kwam van het wisselen was de agent er al, maar ik voelde me niet veel beter.
In het hotel moest ik efkes wachten tot de bagage boven was en ineens meende ik mij te herinneren dat ik thuis op het laatste moment de envelop met USD uit het buitenste zakje genomen heb, omdat ik vond dat de envelop daar te duidelijk en te los zat. Me stond voor ze bij in de map van de documenten gestoken had. Bijna zeker van. Waar bleef die bagage nu? Beneden gaan kijken. De bellboy stond klaar om ze naar boven te brengen. 'k Heb dubbel drinkgeld gegeven want ik was zenuwachtig. Boven heb ik het groot zijvak van de tas leeggemaakt en in de map van de documenten zat de envelop met de 400 USD. Van opluchting moest ik gaan zitten. 'k Heb gelijk de handbagage herschikt want op de begane grond mag een mens wél twee stuks handbagage bijhebben, in een luchthaven en aan boord van een vliegtuig niet. De spullen zitten nu wat meer bereikbaar en het draagt gemakkelijker vermits het gewicht nu verdeeld is.
Ze hebben hier een vernuftig systeem om elektriciteit te besparen. Om stroom te krijgen in de kamer moet men het plaatje waaraan de sleutel hangt in een toestelletje aan de muur inbrengen. Wanneer men buitengaat neemt een mens de sleutel mee natuurlijk en na een paar seconden springt alles af. Behalve de frigo, vermoed ik. Terug binnen, plaatje in het sleufje en alles springt weer aan. TV, licht en airco wil dat zeggen. Vernuftig systeem. Een hotelgast mag uren gaan tafelen, het licht blijft niet aan. Dat zullen ze niet voor niks uitgevonden en geïnstalleerd hebben. Hier zijn 15 verdiepingen. 600 kamers in het totaal.
Het hotel ligt op 5 minuten van Orchard Road. Dat is de plaatselijke Champs Élysées. Daar ben ik niet henen geweest. Ten eerste interesseert dat soort gedoe mij niet en ten tweede, als er iets verandert met de uren van het schip moet de agent mij kunnen bereiken. Daarom blijf ik in het hotel. Op het TV-kanaal van 'het huis' vragen ze om geen waardevolle dingen mee buiten te nemen, maar ze af te geven aan de balie. Zij leggen dat dan in de kluis. Maar het is het moment niet om te gaan avonturen, ik ben veel te zenuwachtig.
Van uit de kamer kan ik de Arabische wijk zien -Arab Street- We zijn door die wijk gereden in het naar hier komen. De Arabieren zijn hier de 'dikke' middenstanders. Van hierboven kan ik zien dat driekwart van de wijk zijn dak heeft laten vernieuwen en aan de achtergevels die ik kan zien hangen de bakken airconditioning. Er staat ook een grote moskee, de meneer die de postkaartjes verkocht zei dat het de grootste was van ... niet verstaan. Hij wou me naar absolute aanraders sturen, maar ik antwoordde iets van tired, jetlag, join ship tomorrow, en het was ook goed. Ze hebben hier persies ervaring met zeelieden op doorreis. Op de luchthaven ging het ook tamelijk vlot. 'k Heb zelfs geen taks moeten betalen op de 200 sigaretten die ik bij had. Seafarer in transit mag op eigen terrein wel paffen.
Verderop links staan een paar woontorens in pasteltinten gekleurd, als grote suikerboondozen. Verderop rechts staan witte torens. Dat zal het zakencentrum zijn want er hangt geen was buiten. Daartussen ligt als een eilandje de Arabische wijk. Huisjes met één verdiep en een pannendak. Of golfplaten.
(En hier viel de batterij stil).
19h: aan boord sinds 11h. Stand by, anker op , 16hrs varen naar de eerste laadhaven naar de overkant, ergens in Indonesië. Het laatste stukje van de reis duurde het langst. Hoe zou dat komen? Om 06h10 zat ik in het hotel gelaarsd en gespoord aan het ontbijt. Er was een Engelse hotelgast die me wees waar de koffie stond en toen was hij weg. Er was Oosters ontbijt en Frans ontbijt en Engels en er was teveel keuze, dus heb ik van alles een klein beetje genomen. En lekker veel vers fruit, gesneden in hapklare brokken. Toen ik aan mijn tweede koffie was kwam daar toch een dienster gedienstig doen. 't Was gedaan met de rust.
Naar boven de laatste spullen gaan inpakken, de bellboy gebeld, gelijk in de film en naar beneden gaan uitchecken. Het was pas 08h, ik moest nog een half uur zien door te komen, zonder dat er schot in de zaak kwam. 'k Heb nog postkaarten gekocht, nu heb ik er genoeg voor de komende twee jaar. Postzegels was 'no problem', alleen stond ik aan de verkeerde balie. Oosterlingen durven dat blijkbaar niet zeggen, dat ik postzegels elders moest halen. Zij zeggen alsmaar beleefd Yes, en dan laten ze u wachten tot het gebracht wordt. De postzegels moesten van de balie van de bellboys komen, maar dat zei die die juffrouw niet. Gelukkig kunnen die jongens ook met de roltrap komen, want hun lift stopt voorlopig niet op het verdiep van de check-juf. Verbouwingen.
De meneer van het agentschap was goed op tijd. Wij weg, dwars door Singapore en het is een mooie stad. Dure stad, zei hij. Ja, dat kon ik zien. En prachtig netjes. Nergens zwerfvuil, nog geen peuk op straat. Hondepoep ook niet. Spitsuur niet druk. En op graffiti staat de doodstraf, heb ik de indruk. Aan de bootjesterminal -taxiboot- was het al vele minder proper. Het stonk er. En er was drukdoenerij. Daar moest ik wachten op de boarding officer, die ging mee aan boord, samen met nog vijf techniekers. Tegen dat zij er alle vijf waren plakte mijn haar tegen mijn hoofd en bleef er van mijn beetje kapsel niks over door het klammig weer. Voor die ene keer in 15 jaar dat ik er eens werk van maak! Dan volgde gesleur met de bagage en toen plakte mijn kledij tegen mijn lijf. En ik was nog zo proper en fris uit het hotel vertrokken.
We moesten een nat stenen trapje af, de treden ongeveer zo breed als een valies. Bij hoog water staan de onderste treden onder water en ze waren begroeid met piepkleine mosseltjes die kraakten onder de voeten en verder met groen glad glibberig spul. Er stond nogal zwel -deining- en het bootje bleef geen halve minuut gelijk liggen met de trap. Ik zag de bagage al in het sop verdwijnen. Dat is niet gebeurd dank zij de bereidwillige hulp van de boarding officer. Ik hoopte maar dat dat ze hem niet nog eens zouden bellen terwijl we in het bootje stapten.
Van uit het bootje gezien was er aan de waterkant een sloppenwijk te zien, van op de weg zat ze verscholen achter het groen. Een beetje verder was een reparatiewerf voor kleine schepen en boten. Daar werken de mensen uit die kleurrijke wijk.
Zolang we in de binnenhaven vaarden ging het goed. Toen we buiten kwamen begon de rodeo. Deining tot en met, en wind. Mijn haar droogde snel, maar alle verkeerde kanten uit. Valiezen plat gelegd, want die begonnen danig te shiften. En buiten, op de ankergronden feitelijk, zien de taxiboats er geen graten in om mekaar in volle vaart voorbij te steken of te dwarsen. De krachtigste machine heeft gelijk. Onze schipper moest telkens zijn machientje stil leggen om dwars over de deining van een ander zijn kielzog te klauteren, om die deining uit te rijden. Wel een keer of tien.
Na ongeveer 45 minuten legt de schipper nog eens zijn machine stil. De boarding officer begint weer te bellen. Er komt een bumboat bijliggen -zo heet een dienstvaartuig daar- die moest ook naar het schip, met bevoorrading natuurlijk. Ik had begrepen dat het schip anker op was gegaan om kop in de wind te houden en ons zo luwte te geven. Niks van, het schip was gewoon aan het toekomen. Wat een timing! Achteraf vertelde LM dat ze gisterenavond al vaart geminderd hadden om niet te vroeg binnen te komen. Dat was een paar uren duur ankergeld uitgespaard.
En wat een zicht een schip van negen dagen oud! We lagen er nog een paar honderd meter af en ik rook Het Nieuw al. Verse verf. Binnen stinkt het naar nieuwe vinyl, om hoofdpijn van te krijgen. Op vier cabines na ligt overal vinyl. In prima staat natuurlijk, maar het stinkt. Het kan ook de lijm zijn. Feitelijk ben ik blij dat hier tapijt ligt, want om in die die lijmgeur te slapen ... da's niet alles hè.
De taxiboot lag wel in de luwte maar er stond nog tamelijk wat zwel. De bagage zou per heaving line -touw- naar boven gehaald worden. De schipper van de bumboat deed me teken dat ik me moest klaar houden om de gangway op te gaan. Ik was blij, tot ik eens goed naar de gangway keek. Dit 'klein' schip ligt even hoog op het water als een groot schip, en zo klein was het nu ook weer niet. Die gangway stond steil. Zéér steil.
De reling van de gangway is ruw gemaakt met anti-slint = preventie, een soort zand in de verf, dan houdt men beter greep op de reling. Prima bedacht. Maar onder de reling waren de touwen niet door de ogen gehaald. Langs die gapende openingen kroop ik naar boven, zonder vangtouwen op heuphoogte. En nergens ene LM te zien. Natuurlijk niet, het schip was in volle manoeuvres, dan is LM aan het werk in het machien. 'k Ben tot boven aan deck geraakt. Wat een geluk dat ik min of meer stevig ontbeten had. Op weg naar het kasteel ben ik een paar bekenden tegen gekomen, efkes goeiedag gezegd.
Dank zij de beschrijving van LM wist ik de cabine te vinden. 't Staat ook aangegeven in de trapkoker, wie op welk verdiep woont. 'k Ben bij de capt gaan zeggen dat ik er was. Hij wist sinds vanmorgen pas dat ik aan boord zou komen. De waterklerk van de rederij, die ene die zichzelf zo snugger vindt, had hem niet op de hoogte gebracht, maar daarover later meer.
Opnieuw naar het maindeck, daar had ik de deur van het machien gezien. Niet moeilijk, het staat er in grote letters op: Engine Room. Pro forma steek ik mijn hoofd eens buiten, zogezegd om te kijken of er al bagage aan deck was, maar in feite om te kijken of iedereen goed zijn bezigheid had en of er kans bestond dat iemand de alleyway zou binnenkomen op het ogenblik dat ik iets ging doen wat absoluut niet mag. Iedereen druk bezig? Zeer wel jongens, doe zo voort. Ik naar het machien. Nee zeker !?! Eerst 11.000km doen (of waren het mijlen) en dan in de cabine wat gaan zitten wachten tot hij gedaan heeft met werken? Niks van. Ik geraak ongezien de changingroom door. Ik ga de eerste trap af. Op het platform blijf ik staan en kijk naar de deur van de controlroom. Er komt iemand buiten. De deur gaat niet direct weer dicht want er volgt ... iemand, hij ziet mij, ik zie hem. Hij blijft staan, ik blijf staan kijken. Zeven treden naar beneden, en een stukje platform. Langzaam, nu niet uitglijden hè. Zeven treden. Na 50 dagen zonder hem was mijn reis ten einde. Ik was thuis.
te gast bij Wim Helsen ~ Hugo Matthysen met een fragment uit 'Afdaling in de maalstroom ' van Edgar Allen Poe
Ik keek duizelig en zag een wijde vlakte van oceaan, waarvan het water zo’n inktzwarte kleur had dat ik meteen aan het verhaal van de Nubische geograaf over de Mare Tenebrarum moest denken. Een panorama dat zo jammerlijk desolaat was dat geen enkele menselijke fantasie het zich kan voorstellen. Links en rechts lagen, zover het oog reikte, als bastions over de wereld uitgestrekt, rijen afgrijselijke zwarte en overhangende rotswanden, waarvan het onheilspellende karakter des te sterker werd benadrukt door de branding, die er, huilend en schreeuwend tot in alle eeuwigheid, haar witte en afschuwelijke koppen hoog tegen opwierp. Recht tegenover de kaap op de top waarvan we ons bevonden en op een afstand van vijf of zes mijl in zee was een klein, somber ogend eiland zichtbaar, of liever: de ligging ervan was te onderscheiden aan de hand van de woestenij van oprijzend water waardoor het werd omgeven. Ongeveer drie kilometer dichterbij het land verhief zich nog een eiland, van geringere afmetingen, gruwelijk onherbergzaam en kaal, en op verschillende plaatsen door groepen donkere rotsen omgeven.
Sinds het bestaan van het programma is dit de derde keer dat Matthysen te gast is in de studio. Is Vlaanderen dan écht zo klein? Hij is wel een van mijn vele favorieten, maar toch ...
Op 03min00 : regelmatig aanmaningen om naar de Lofoten te gaan om daar zichzelf te vinden, bij een pannekoek & orka's zien rondspringen. Allen daarheen om onszelf te vinden! We zullen eens gaan Lofoten zie! Daar zijn genoeg orka's voor iedereen. Misschien een suggestie voor de mailgroep Reizen van SenNet.
Op 05min50 : 'sfeerschepping doet men door stevig te overdrijven'. Door dat te zeggen zit hij zelf te overdrijven. Dat is dubbel bovenop, ik lach mij een kriek met die man. De stelligheid waarmee hij dat zegt! Maar hij mag dat, vind ik, want hij weet wat hij doet.
Op 07min25 viel ik bijna uit mijn stoel van verbazing. Helsen gebruikt daar het woord 'niksigheden'. Wel, als Helsen en Matthyssen dit woord oké vinden dan ben ik in goed gezelschap, want 11/2016 gebruikte ik het woord niksigheid in een tekst voor de toenmalige mailgroep en die heb ik als tekst 678 in 09/2019 hernomen op blog 02, https://blog.seniorennet.be/_maart . Het woord is nu echtig goedgekeurd! Niksigheid bestáát!
Dat Poe zo'n lange inleidingen en beschrijvingen maakte, ligt misschien aan het feit dat hij van zijn pen wou leven. Mogelijk werd hij per woord betaald. Hoe meer tekst, hoe beter de vergoeding, want hij had een paar dure verslavingen. Zouden zijn griezel-inspiraties daar vandaan gekomen zijn? Van zijn opiumroezen?
Sinds gisteren ± 20h liggen we op anker. We kunnen TV ontvangen. Mooie film gezien, met ene Martha Plimpton. Rauw/geestige film. Plimpton heeft een markant gezicht.
Vanmorgen was het circus. Op TV. Met een trapezenummer om bang van te worden. Deze namiddag zal het circus zijn in de keuken. Vanavond kerstdiner. Bewijs uit het onbesliste : natúúrlijk bestaat god, we vieren toch kerstmis !!! Er is een mooie reportage over Jeruzalem op TV, commentaar in het Portoeguèisj. 'k Snap er niet veel van maar het zijn mooie beelden. Muziek : het Halleluja van Händel. Is dat niet eerder iets voor Pasen?
1995-12-25 ~ op anker Sines, 11h12
Gisteren de paus gezien op TV, in zijn zondags goed. Wat kijkt die vent toch nors. In de namiddag was LM vrij. En deze namiddag ook. Hij kijkt bijlange zo nors niet. Maar ja, voor popiejopie is het nu Druk Seizoen. Als iedereen die veel werk heeft met de eindejaarsfeesten zo'n zuur gezicht zou trekken zou het nogal floreren in de wereld van de commercie! Stel u voor dat ge ergens wordt aangenomen om kerstboodschappen in geschenkverpakking te doen en ge trekt een smoel, er kan geen glimlach af. 't Zou rap gedaan zijn. Afgedankt. Wat doet de baas? Die belt naar Suzanne van Interlabor en vraagt iemand die de boodschappen kan inpakken met de glimlach. Maar ja, misschien heeft de opperbaas van popiejopie het telefoonnummer van Suzanne niet. Het was nochtans Zijn Boodschap die popiejopie aan het verpakken was hoor.
En dan deze voormiddag zijne heiligheid de kerstboodschap, ook live. Wat een lef hebben ze toch op het vaticaan. Damiaan wordt met moeite zalig verklaard maar dat fossiel brein daar in zijn vensterraampje wordt alvast met 'heiligheid' aangesproken. En weer zo'n gezicht van achter het IJzeren Gordijn. Er kon geen glimlachje af. Wat moeten de Boeddhisten denken. Er zijn maar 700 miljoen katholieken op de 5,5 miljard mensen. Dan mag het opperhoofd toch iemand zijn met mediatieke en diplomatieke allure. Of gewoon met allure: Jos Brink. Rijzig. Glimlach. Soepel. Vlot. Gewend aan autocue en filosofie op mensenmaat ... waar wachten we feitelijk nog op? Als het dan toch door CNN uitgezonden wordt, dan liever een geoefend amateur dan een professionele klungelaar. "Met god kan ik best overweg ... maar met zijn grondpersoneel !" Van wie was die verzuchting ook weer? Misschien van een piloot.
Gisteren ben ik gaan helpen met het voorgerecht. Nu weet ik ook hoe het niét moet, namelijk zoals ik het gedaan heb. RD was zelf druk bezig aan een werktafel in de andere vleugel van de keuken en had absoluut geen tijd om mij in het oog te houden. Hij had één bord voorgedaan en liet mij verder doen. 's Avonds stond het voorgerecht op tafel en het zag er kleurrijk uit. Over mijn afwerking zwijg ik nog efkes. Bij kunstlicht viel het geeneens op.
Ik wist dat hij er nog gelatine zou over penselen. Daarom had ik de onderdelen van het voorgerecht moeten verdelen over verschillende plateau's en pas nadat hij de gelatine had opgebracht en ze gedroogd was, het voorgerecht assembleren op borden. Voorzichtig, met een palet: zalmmoten + garnituur. Nu had ik alle onderdelen direct op het bord gelegd (zoals hij had voorgedaan) en het penseel maakte spatjes op de rand van het bord. Dat geeft een zeer slordige en onaffe indruk. Aan plateau's gedacht? Jawel, 3hrs later. Als hoofdgerecht hazerug geflambeerd in whisky. Geslaagd natuurlijk. En de mooie kerststronk als dessert. Natúúrlijk geslaagd.
Sinds daarstraks weten we dat het schip dat voor ons toekwam pas morgen binnengaat om te lossen, dus liggen we hier met Nieuwjaar nog. Voor LM en mij blijft dat hetzelfde, maar de mensen die afgelost worden hadden gehoopt met Oudejaar thuis te zijn. Voor hen is dat slecht nieuws. Het verhaal van Heidi op TV. Dat is de tweede keer in een paar dagen. En twee keer een andere wending. Thuis eens herlezen.
1995-12-26 ~ op anker Sines, 09h34
Stralende zon en het waait nog altijd even hard. Grijze zee. We liggen hier met vier schepen op anker, waarvan twee kleine. Wel, toch veel kleiner dan wij. Die liggen nogal te deinen bij dit weer. Ik beklaag de mensen daar aan boord. (kom gauw bij ons aan boord, hier schuiven de borden niet van tafel en hier rolt ge niet uit bed wanneer ge moet slapen.) Het is even slecht weer als in 1992 Tallinn (Estland). Toen hebben we drie dagen moeten wachten eer de havenautoriteiten aan de serviceboot de toestemming gaf ons naar boord te brengen (schip 22). Ondertussen zaten wij allemaal op onze nagels te bijten in het hotel. Dat zou nog zo erg niet geweest zijn, maar de bagage stond in het kantoor van het agentschap en daar zaten de vijltjes in. Hoelang we hier zullen liggen weten wen niet. Tot het weer kalmeert. Het humeur van de mensen die hier afmonsteren zal op de proef gesteld worden. Ik hou mijn hart vast voor het eindejaardiner. Met een beetje geluk liggen we tegen de kaai en is er geen diner.
'k Heb vandaag wasdag ipv gisteren en het is merkwaardig kalm in de laundry. Iedereen die gisteren vrijaf had heeft gewassen denk ik. 'k Vreesde al voor filevorming, kettingbotsingen (was die dooreen geraakt) en ongeoorloofde manoeuvres aan de droogkas. Nee, niks. Er is zelfs geen scheepswas te zien en het is nochtans dinsdag. Misschien komt die morgen allemaal in een keer?
1995-15-27 ~ op anker Sines, 16h58
We liggen hier sinds zaterdagavond en het wordt saai. Het schip vaart niet. Het ligt stil, de tijd staat stil. Geen schroef, geen machien, geen beweging, geen geluid. Stil. Soms durf ik denken: ik tel tot twaalf en dan schiet alles weer in gang. Want als ik tot twaalf tel, en dit doe, jááá dan schiet het schip weer in gang. Maar dan schrikken de mensen zo. Dus laat maar.
De TV staat hier de hele dag aan. 'k Hoop dat we hier niet blijven liggen tot ik ALLES versta wat ze zeggen. Tegen dan zijn de mensen die mogen afmonsteren furioso en worden ze afgehaald per helikopter van de Psychiatrische Dienst van het Algemeen Ziekenhuis van Sines. In van die witte bloezen, die achteraan sluiten. Moeilijk hoor zo'n bloeze, maar ge moet het niet zelf doen, ze helpen u. Met twee.
Daarstraks stond ik efkes op de brug te wachten op een geannonceerd telefoontje uit Zellik en er was een klein bootje zich een weg aan het stampen naar een van twee kleine schepen die hier ook liggen. Het dingske moest nogal wroeten om er door te geraken. Misschien bracht het een loods of een agent. De mensen daar aan boord zullen in elk geval blij geweest zijn. Er wordt 8 beaufort verwacht. Wij liggen nog tamelijk stil, behalve vanmorgen efkes. Misschien waren dat die 8 beaufort.
De conversatie was ook beau/fort. Ma: "Die van daarstraks, die opgenomen heeft, dát was ne slimme! Hij zei: leg efkes af en bel binnen 5 minuten terug." Ma doet dat, het was een zinnig voorstel, een kosten besparend trukje, voor als de opgebelde niet direct bereikbaar is. De slimme van dienst was de capt hemzelve, de anderen waren op drill & oefening. Bibi was bereikbaar, in de cabine. Achteraf heb ik gehoord dat de capt eerst naar de keuken gebeld had om mij te vinden. Oké, 'k was daar dikwijls voor inventarissen allerlei en voor kerstbomen & kerststallen, maar ik wóón daar niet hè. De capt verbaasd dat ik daar niet was. RD verbaasd dat de capt mij daar dacht te vinden. Ik verbaasd dat RD verbaasd was dat de capt verbaasd was. Kortom : verbazing alom.
19h: dat ene schip is binnen gegaan. Dat is dan toch al één. Daarna is het aan ons. Ondertussen zijn er twee bijgekomen.
1995-12-28 ~ op anker Sines, 08h32
Sinds gisteren circuleert hier het bericht dat de mensen vandaag afgelost worden. De vervangers zouden met een bootje komen. Nu weten we niet of het een officieel bericht is of een kwakkel. Want kwakkels ontstaan hier nogal rap, met al die talen aan boord. Hoe vindt ge deze: "Les bébés noirs sont nés blanc." Zwarte babies worden bleek geboren. –het pigment gaat pas werken wanneer er licht op komt "Les bébés noirs son nez est blanc." Zwarte babies heeft een witte neus. Het eerste is wat RD vertelde, het tweede is wat Constant er van maakte. Enkelvoud of meervoud, van geen belang, hij wist met zekerheid dat het niet waar was, dat van die neus.
'k Had een bootje zien komen. Olé, daar zijn ze met de vervangers, en met de post. Toen zag ik nog een. En nog een. Zoveel post? Maar nee, het waren vissers. Soms verdwenen ze helemaal uit het zicht, tussen twee waterbergen. Als vissen zoveel moeite kost gooi ik vanzeleve geen overschotje vis meer weg. Jamaar, als dat zó'n gevaarlijk werk is zal ik wel een dooske sardienen opendoen hoor.
'k Zei tegen LM dat die ene TV-zender persies minder nieuws gaf dan de andere. "O, maar gisteren was hij er toch weer hoor, zelfde nieuwslezer, zelfde uur." "Maar met ander nieuws. ?." "Dát weet ik niet." 't Had ook gewoon meer van 't zelfde kunnen zijn hè.
Hier zijn serieuze overstromingen geweest. En nog bezig , denk ik. Spoorlijn verzakt en trein ontspoord. Heelder dorpen en steden die onder water staan. Er werd een kaart van Portugal getoond. Er zijn drie of vier grote stromen. Hun verzamelbekkens liggen op Spaans grondgebied op hoger gelegen vlaktes. Als dat water moet via Portugal naar zee. Tragedies alom. Mensen van sociale woonblokken die al 30 jaar reclameren omdat het tijdens de winterregens onderloopt. En daar wordt al 30 jaar niks aan gedaan.
Waar wordt er geluisterd naar de vierde wereld? Hebben die grondstoffen? Leveren die brains? Nu overstroomt het. En het loopt over. Veel colère op TV. En dan spreken de nog sneller. Kerstweekend. Gelukkig was iedereen thuis om te helpen hozen en emmeren.
Eergisteren was het zeer spectaculair weer. Nu minder. De uren dat de wind wil gaan liggen, daarboven alle wolken weggeblazen zijn en de zon een beetje wil schijnen (dat is haar job), is de zee hier donker turkoois en aan de horizon donker purper, bijna gelijk de Caraïbische Zee maar dan minder vlak. Daar is de zee soms zo vlak dat ge de haaien kunt horen langs zwemmen. -larie hoor Er staan kleine schuimkopjes, dus is er maar weinig wind. De deining is ook danig verminderd.
Aan de capt heb ik verteld dat mijn moeder hem een slimme vindt. In iets diplomatischer bewoordingen natuurlijk. Zo van : tof en handige truk en minder duur. Hij was niet verbaasd of geflatteerd. Dat soort complimentjes is hij al lang gewoon.
Een tijdje geleden had RD ons zijn telefoonnummer gegeven. En een paar dagen geleden zijn juist telefoonnummer. Soms wisselt hij de cijfers van de getallen om, bvb 97 31 ipv 91 37. -dat heb ik ook, al eeuwen, 't heet dyscalculie Zo stond hij eens ergens in Indonesië, ze hadden gedaan met boodschappen doen en een paar mensen van het schip gingen telefoneren naar huis. Toen heel goedkoop van ginder. Er was nog een telefooncel vrij en RD dacht: och ja, waarom niet. Hij had zijn adresboekje niet bij. Hij draait zijn thuisnummer en vergist zich. Hij kwam wel in zijn eigen buurt terecht. Hij heeft toen aan die mevrouw uitgelegd dat zeeman was en in Indonesië stond, zonder adresboek of foonboek, en of ze zijn telefoonnummer eens wou opzoeken. Die vriendelijke dame heeft dat gedaan en zo kon hij naar huis bellen. Tof verhaaltje hè. En nog echt gebeurd ook.
RD zal onze brieven vanuit België verzenden. Als er ENGIS op de poststempel staat is dat normaal hoor, hij woont daar, op 200m van het postkantoor, met een cafeetje naast.
1995-12-30 ~ op anker Sines, 08h13
Vaya con Dios op de radio. En eergisteren Madre Deus op TV. Hun optreden in de Olympia van Parijs werd uitgezonden, maar op een ontiegelijk uur weeral. Dan lagen wij er al lang in. In het nieuws beelden van ondergelopen land, glad en effen water zover de camera reikt, windstil, en krengen van runderen die ronddrijven. Er werden enkele landbouwers geïnterviewd. Ze waren niet veel van zeg. Niet zoals de stadsmensen eergisteren.
09h24 : ik kom van de laundry. Het keukendepartement was daar voltallig aanwezig. Dat gebeurt al eens, maar nooit lang. Misschien gaan we morgen tegen de kaai. Dat was het laatste nieuws. 11h45 : LM komt boven, het kan zijn dat we morgen niet binnen gaan. Dat is het allerlaatste nieuws.
Nu heeft iemand de keukenklok en de klok van de mes toch juist gezet zeker! Nu waren wij al máánden gewend er vijf tot zeven minuten bij te tellen, want na elke timeshift hikken die klokken een minuut of twee. Iemand is dat eens komen goed zetten. Verschietachtig hoor. Nu lopen ze juist, verdorie. Iedereen te laat op zijn werk. Is dat voor nieuwjaarsnacht of wisten ze niet wat doen?
Als we morgenvroeg binnen gaan is er morgenavond geen eindejaardiner. -dan lopen alle mensen wacht Als we morgenvroeg niet binnen gaan is er morgenavond eindejaardiner. -dan lopen maar een paar mensen wacht. Welk vlees moet er nu uit de diepvriezer gehaald worden? En wanneer? Morgenvroeg is te laat voor zo'n grote stukken. En de microgolf is te klein om zo'n stukken vlees in te ontdooien.
Als we binnen mogen moet het in de ochtend zijn, dan is het hoogtij. Mij best. Bij een kapper zal ik niet meer terecht kunnen maar ik kan toch al naar het strand stenen gaan halen voor de plantenbak van de mess. En eens naar het fort gaan kijken. Of de bloembakken naast de kanonnen nog in orde zijn. Want als ge zo'n fortje van 800 jaar oud efkes alleen laat, dat ziet ge er toch direct aan hoor.
Gisteren was den ouwe in een bonhomie bui, zo van dat nodeloos joviaal gedoe, en hield in de keuken een redevoering dat het niet voldoende is zijn job te doen, men moet de mensen soigneren. "GELIJK GIJ IN PUERTO BOLIVAR DE POST VAN DE MENSEN GESOIGNEERD HEBT ZEKER?" gilde het door mijn hoofd. Ik stond daar laffelijk mijn kaken op mekaar te houden. Had ik gisteren nog stewardess geweest hè, ik had wel geweten hoe hem te temperen met een klein opmerkingetje. Er sprongen al direct drie, vier gereed. -ik herinner mij die situatie heel levendig Vooral omdat RD niet het soort mens is dat dit soort luide preken nodig heeft. RD soigneert zijn cliënten al jaren. We hadden amper een week tevoren een grandioos kerstdiner gehad! -ofwel was den ouwe zat, ofwel was hij zot door het wachten Alleen maakt RD daar geen tamtam over. Wanneer iets grandioos geslaagd is noemt hij dat 'une chance'.
LM loopt daar over deck, met nog andere mensen. Ze dragen allemaal een overall natuurlijk maar hem herken ik aan zijn manier van lopen. Hij heeft wind tegen. Dat is ook te zien aan de manier van lopen. Niet erg. Wanneer hij terug keert heeft hij wind mee en is hij rapper binnen.
Luik 9 staat open. Luik 9 is vlak tegen de facing en daar kunnen we van uit de cabine recht in kijken. Bovenop de kolen liggen twee brandslangen gereed en een geel ding. Een soort ventilator, zei LM, aangedreven met gecomprimeerde lucht. Want ze zijn de cracks tegen het luikdeksel aan het lassen en bovenop een massa kolen iets lassen is feitelijk niet evident. Het geel ding dient om ontplofbare of brandbare gassen weg te zuigen en de brandslangen liggen daar voor het geval zo'n gas zou ontvlammen. Moeten we dan geen draagberries en zuurstofmaskers gereedzetten ook? Of op zijn minst een doekje tegen het bloeden?
----- hier stopt plots de briefwisseling van op schip 26. Vreemd, want LM en ik zijn pas vier weken later afgemonsterd in Sardinië. Maar, als men de brieven zelf mee naar huis zal nemen, wordt er dan nog wel geschreven? Misschien wel. En geprint? Waarschijnlijk niet. Toch staat er mij iets voor, een alinea over de inwoners van Sardinië. Dat zijn de Sarden. En iets over rijmwoorden. Er is dus minstens nog één brief geschreven, maar waar is die ... De diskettes waarop de brieven staan hebben we nog wel, en alle afspeelapparatuur staat hier zorgvuldig weggeborgen, maar ze is defect.
te gast bij Wim Helsen ~ Thibault Christiaensens met de tekst van het nummer 'June' van Idles
Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes
A stillborn was still born I am a father A stillborn was still born I am a father
Amend, amend, amend, amend (2x) (amend = verander dat, maak dat ongedaan ?) Baby shoes for sale, never worn (5x) Pretend Amend, amend, amend Amen, amen, amen, amen Adam Devonshire & Joe Talbot
Jammer dat de muziek er niet bij kan in Winteruur, dan had ik veel sneller begrepen wat Christiaensens bedoelde. De stem van de zanger vertelt meer dan de woorden van het lied. De link staat onderaan.
Op 03min26 moet ik Helsen efkes bijsturen, hoezo daarvoor bestaat geen woord in het Nederlands? stillborn = een doodgeboorte en een miskraam = miscarriage Medisch zit ergens een verschil. Waar het onderscheid ligt is voor de specialisten want er zijn gradaties, maar de woorden bestaan wel degelijk in het Nederlands: bij een miskraam was de foetus te jong om levensvatbaar te zijn (miscarriage), bij een doodgeboorte wel levensvatbaar, en dat heeft niet mogen zijn (stillborn).
Wat zegt Helsen dat weer goed op 06min47: iets emotioneels schrijven zonder dat het sentimenteel klinkt. Ik zoek al jaren naar een formulering voor het onderscheid tussen emotioneel en sentimenteel. 'k Kan er een schemaatje van tekenen, een kribbeltje, maar ik krijg het niet in woorden gegoten. Al 20 jaar niet.
06min58 : Ach zo? Het jung vindt dat hij over teksten niet te hard moet nadenken? Zit hij dan in het juiste programma? Nee. Hij is al 24 jaar en nog zo achteloos wanneer het over woorden gaat? Ik hoop dat hij daar intijds uit groeit. Liefst voor hij aan kinderen begint.
Op elk schip zijn er woorden en uitdrukkingen die een trend worden. Drie jaar geleden, op schip 22 bracht choff VW 'Yôw de manneuh' in zwang. Alle Filipijnen en Kroaten konden dat accentloos nazeggen. Alleen ... zo begroet men niet de hoogsten in graad.
Op schip 09 in 1983 was het ooit 'izèèèmça' = ils aiment ça. Ooit gelanceerd door een chef steward. Na een tijdje gebruikt iedereen de meest zwange, zwangissime uitdrukking. Hier is dat voor het ogenblik 'mucho very good'. We houden het internationaal. Wie daar mee begonnen is weet ik niet (elektrieker RK?). De uitdrukking dient voor vanalles en nog wat. Het kan betekenen 'danku' wanneer iemand de liftdeur nog efkes openhoudt, wanneer iemand u weet te vertellen waar die en die te vinden zijn op dat moment. Het staat voor 'niet erg' wanneer iemand een beetje veel waspoeder in de machine doet, voor 'begrepen' wanneer iemand een uitleg doet, voor 'dat kan nog van pas komen' wanneer iemand u waarschuwt voor iets, voor 'lekker' wanneer iets lekker is en voor 'ja, graag' wanneer iemand vraagt of ge nog een pint wilt. Koffie moet ge zelf nemen, niet erg (zie hoger).
Chefke RD moet op 20/12 inventaris maken en bibi mag helpen. 't Zal wat langer duren dan in september, want toen waren de rekken bijna leeg. Lege rekken is de ideale situatie om inventaris te maken en/of om grote kuis te doen. Toen waren we met de droge voeding op anderhalf uur klaar. In IJmuiden hebben we de zesmaandelijkse bevoorrading gehad en toen lagen de rekken overvol. Nu nog gewoon vol. Deze keer zal de inventaris langer duren.
1995-12-15 ~ op zee, 12h43
Chefke RD heeft kerststallen gebakken, één voor elke mess. Hij heeft twee hoge en heel hoge broden gebakken die aan de lange kant doorgesneden worden en uitgehold. Het kruim verdroogt en het geheel lijkt nu binnenin op een grot. Als kribbe een sandwich, overlangs doorgesneden en uitgehold. Daarin kwam een klein koekemanneke, ingebusseld in een lapje dat op de rug vastgepind werd met een kopspeldje. Tot hier toe zijn de dingen goed gelukt. Hij is tevreden, ik dus ook. Van Maria is er ook al een probeersel. Ze is wat groot uitgevallen. Dat herbegint hij kleiner. Maria en Jozef zijn gewoon gebakken balletjes deeg die op een vleespen steken en wat stof van de poetsdoeken uit het machien als kleed krijgen. De voet is een doorgesneden sandwich, die is onder de lange kleren van de poppen niet te zien. RD doet het bakwerk, ik het knip -en plakwerk.
1995-12-17 ~ op zee, 08h10
Het was weeral shift vannacht, één uur vooruit. Vanmorgen was het nog donker om 07h. Zo rond 05h30 zijn we wakker geschrokken door een luide bonk, metaal tegen metaal. De deur van de 'garage' was open geraakt. Het licht brandde daar nog. Telkens die deur open bonkte, spoot er een geut licht tot aan de gangway. Dat zullen ze op de brug wel gezien hebben, maar er iets aan doen? Ho maar.
Als iemand met een cabine aan de facing bij donkerte vergat de gordijntjes te sluiten, dan kwam er ongeveer onmiddellijk telefoon, of men aub aan de brug zou willen denken, ja? Want hun nachtzicht mocht niet verstoord worden. Dat was toch belangrijk voor de veiligheid, ja? Maar als er uit de 'garage' om de zoveel seconden licht spoot tot aan de gangway stuurt men de matroos van wacht niet naar beneden om dat efkes in orde te brengen ...? Zoveel licht om de zoveel seconden kan door andere schepen geïnterpreteerd worden als een signaal.
Als de deur uit haar hengsels geslagen is, dan kunnen die van het machien wel iets repareren. En heel het schip wakker natuurlijk. Ik zou willen rondvragen wie met dat continu gebonk nog kunnen slapen heeft. Maar dat mag niet want dat is 'stoken'. Gelukkig is het vandaag zondag en heeft LM deze namiddag vrij en kan hij slaap inhalen. En ik ook.
In de garage staat een kleine mobiele kraan geparkeerd. Bij dit weer zullen ze daar niet mee rondrijden vaneigens. De werken aan de facing zijn ook opgeschort tot beter weer. Nu in een bootsmanstoel hangen? Dan moet ge wachten tot de verfpot nog eens langskomt. Dat slecht weer is gisterenvoormiddag begonnen. Ineens. Chef RD sprong naar het fornuis om zijn potten vast te zetten. En ik was in één wip in de mess om de asbakken en de botervlootjes af te ruimen. Dat zit er persies nog altijd straf in: wanneer de miserie begint, direct "mijn tafels!" redden. Iedereen springt eerst naar het zijne hé. Dat de soep tegen deck zou slaan is minder erg dan dat er één botervlootje zou vallen. Tafels zijn mijn verantwoordelijkheid niet meer, maar 't zit er nog altijd in. We waren gelijk sprinkhanen.
In de namiddag was ik ook in de keuken. 'k Ben een ganse dag beneden geweest om de poppen voor de kerststallen aan te kleden. Er vliegt een inox deksel tegen de vloer. "Tiens, zegt RD heel droog, we rollen ..." Dan zijn we in de locker van de 1ste stuur een ruime lap antislip gaan halen voor de twee kerststallen. Gaan wegratten feitelijk. RD kan daar binnen met zijn pass-key. Buiten de locker hangt een lichtschakelaar en ik klik daar op. Geen licht in de locker. De lichtschakelaar voor de locker staat binnenin de locker. (Bij de knop in de alleyway hangt een plaatje GARAGE ... er begon iets te dagen bij mij.) Twee grote lappen antislip ratten ... - Mogen wij hier wel komen, vroeg ik aan RD. - Waarom niet? Zij komen met hun sleutels toch ook in mijn lockers. - Zonder te vragen? - Zonder te vragen. Goed, wij dan ook zonder te vragen. Ineens genoeg meegenomen, de grootte van een beddenlaken. Licht uit, deur op slot en wij weer weg.
Doordat de lichtschakelaar van de garage op die vreemde plek staat is het mogelijk kunnen gebeuren dat er vanmorgen licht uit de garage kwam. Maar dat is oké, zegt LM want dat licht blijft toch altijd aan. Mysteries alom.
Sven heeft de mensen van de keuken gewekt om 04h30 ipv om 05h30. Rappe gast. Heeft hij twéé uren geshift? Om sneller toe te komen in Sines. Daar wordt hij afgelost.
Wat hierboven staat snap ik niet zo goed. Scheepstijd bijstellen (shiften) gebeurt à 1h per nacht, om 02h. Vermits we oost vaarden, gingen we om 02h naar 03h. Vanaf dan staan alle scheepsklokken op 03h. Waarom wekte Sven de keuken dan om 04h30? Hij heeft maar op de klok te kijken en ziet dat het nog geen 05h30 is!
Elektrieker RK heeft voor licht gezorgd in de kerststal, met het lampje van een werklamp met de batterij van een stormlamp. De batterij staat achter de kerststal en is niet te zien. De koningen zijn ook goed geslaagd. Nu is het wachten tot de lijm in de voet droogt. De voet is een halve sandwich van een paar dagen oud. Hun kleed komt er over en verbergt de voet. En dan maar hopen dat ze stabiel staan. De poppen hebben geen gezicht. Zo kan iedereen er eentje fantaseren. Een Jozef met spleetogen bvb, of een Filipijnse Maria. Alle gezichtjes blijven mogelijk. -de stoffen voor de kleren van de poppen waren echt zeer rijkelijk van dessin & textuur.
Noël (steward) heet dan wel kerstmis, maar hij versiert niet graag kerstbomen.
1995-12-19 ~ op zee , 08h09
Gisteren was het nog eens een drukke dag. Pomponnekes gemaakt van dotjes poetskatoen (= whist, in Algemeen Scheeps) en kerstballen van piepkleine bolle pistoleekes. Daar was RD om 07h al mee bezig. In de voormiddag heb ik de kasten van het magazijn herschikt en inventaris gemaakt, dat heb ik alleen gedaan want RD moest koken. Van 13h tot 15h maakten we samen de inventaris van de droge voeding. Het is vele beter vooruit gegaan dan we gedacht hadden, ook al liggen sommige rekken bomvol. En dan de kerstballen afwerken. Door de pistoleekes moest een draad, de draad ging door een stukje macaroni en weer door het bolleke, knoopje er in en rond het bolleke kwam zilverpapier. Zo 42x, voor de twee bomen. Het is mooi poetskatoen (whist = draadresten van spinnerijen en/of weverijen), met satijnglans en "happy colours" zei Noël. Pomponnekes maken is niet ingewikkeld of zwaar, maar het moeten er veel zijn om wat kleur in de boom te brengen. Saai jobke. 'k Maak er maar 16 per uur en er is nog de inventaris te doen van de koel- en vrieskamers te doen beneden. Dat is voor vandaag. Er is weinig tijd en de bomen moeten er komen rond de 20ste, had de capt gezegd. Daar hebben we het volgende op gevonden: Noël had gisterenavond een vrijwilligers-halfuurtje georganiseerd. De boom hadden we al klaar gezet, de bootsman zal hem vandaag tegoei vastzetten. -later had ik zelf mijn schroevendraaiers bij hoor Met 7 man hadden we in een half uur tijd plots genoeg pomponnekes. Ze konden direct de boom in. Een van de matrozen moest toch weten of al die pomponnekes wel voor déze boom waren, voor hún boom. Maw, zitten wij hier geen dotjes poetskatoen te draaien voor de boom van de officieren. "These pompons, only for this tree" zei ik gedecideerd, "YOUR pompons only in YOUR tree" en ze zagen dat ik dat meende. Vanmorgen is LM naar het voorlopig kunstwerk gaan kijken en hij vond het tot hier toe geslaagd.
12h39 : en ik maar pomponnekes draaien deze voormiddag, want er zijn geen vrijwilligers bij de officieren natuurlijk. En die boom heeft toch ook wat kleur nodig. En er moeten nóg eens 30 kerstbollen gebakken en aangekleed woorden. Al goed dat RD dat wil doen, ze bakken. -hij stak uit eigen vrije wil toch wel tijd en energie in welfare hè Nu inventaris van de groentenfrigo. -verdorie, ik voel weer die tijdsdruk van toen, en het is toch 25 jaar geleden?
1995-12-21 ~ op zee, 16h42
De kerstboom van de officiersmess is klaar. Eindelijk. 'k Heb maar alles opgebruikt, ook de schreeuwlelijke plastic rommel van 't schip. Nu is hij persies wat overladen. Straks nog eens kijken. Als hij echt overladen is haal ik de plastic rommel er weer uit. 19h : we laten het zo, vindt LM. Waarschijnlijk is hij mijn kerstgedoe meer dan beu.
1995-12-22 ~ op zee, 09h31
We hebben een nieuw woord : courser = faire des courses + faire la course. Als ge heel weinig tijd hebt en ge moet rennen om uw boodschappen gedaan te krijgen, dan zijt ge aan het courser / koerseren, in het Algemeen Scheeps. Zeg nu nog dat taal niet leeft. Het woord is een product van RK, de elektrieker. Zijn lichtje flikkert al eens.
Gisteren was er wijn aan tafel. Karel heeft zijn promotie van 3de stuur! Hij eet om 17h20 omdat hij de 1ste stuur gaat aflossen om 18h, zodat die aan tafel kan komen. We hebben met hem dus niet kunnen toosten. Na het eten zijn we hem op de brug proficiat gaan wensen. Want een promotie is toch een evenement in 't zeevarend leven hè. Het gebeurt maar enkele keren en ge moet er nog iets voor doen ook. Verjaren gaat automatisch, da's een kwestie van tijd, een kalenderkwestie. Alhoewel, met al het gevaarlijk werk is verjaren (in leven blijven) misschien ook een prestatie aan het worden.
In Sines monstert Henry af (Filipijnse matroos). Hij wordt niét vervangen. Dwz dat ze ook op de Filipijnse bemanning beginnen besparen. Weeral ene (de vervanger van Henry) die zijn brood niet mag verdienen. En ondertussen staan ze voor de stand-by achteraan nog met maar DRIE mensen. Krijg het daar maar geklaard zonder problemen of ongelukken. En voor Constant vinden ze zogezegd geen vervanger. Larie. In de Filipijnen staan ze ook te springen voor een job. De vervanger van Constant kan niet meer via de Belgische Pool der Zeelieden komen, want die is gesloten wegens te duur. Maar nu vinden ze zogezegd ook geen Filipijnse vervanger? Bullsh*t! Er zijn Filipijnse mecaniciens die als steward willen vertrekken om toch maar aan de slag te kunnen. Zoals Filipijnse stuurlieden hier als matroos vertrekken. De rederij wil ons gewoon met twee man minder laten varen. Zolang de boekhouders en de aandeelhouders tevreden zijn is er immers niks aan de hand!
Constant zal het allemaal een zorg wezen. Hij loopt zingend de tafels te dekken. Spaanse liedjes. Hij zingt juist (of toch niet vals) en dat is heel goed voor de planten.
Gisterenavond hebben we Lethal Weapon III gekeken. 't Viel mee, tegen alle verwachtingen in. Buiten schietpartijen en achtervolgingen zat er nog een verhaal in ook. Wel gezochte dialogen, maar vlot gebracht. Ervoor kwam een show over 15 jaar André Hazes. Ook mooi hoor. Ik ben een stille fan. LM iets minder. 'k Vind die uithalen zo mooi. Koen Crucke kan dat ook.
Er zijn ongeveer 180 films aan boord. Dus wie een contract van 6 maanden uit doet, kan ze allemaal bekijken. Plus dat de capt en de cheng er flink wat bij hebben van thuis en bij hen mag een mens al eens gaan lenen. Qua films geen klagen.
17h10, radio : bomb explosion. Kweeniewaar, dat was niet duidelijk in de ontvangst.
1995-12-23 ~ op zee, 07h57
We kunnen RVI ontvangen -Radio Vlaanderen Internationaal- Elke hap nieuws is Nieuws, al waren het de weersverwachtingen voor de Ardennen of reclame voor Vanden Borre. Tiens? Zijn andere internationale zenders ook commercieel? Vanden Borre op RVI begot. Daar zullen de missiezusters in de brousse blij mee zijn: diepvriezers met korting. Wat heeft men daar nog nodig ... stroom? Nieuws : Paul Van Ostaijen 100 jaar geboren, Burundi, Bende Van Nijvel, Cassatie. En Joke Station Leuven mag naar huis. In de tijd van Van Ostaijen waren er nog meer vondelingen zeker? Tot 08h30 uitzendingen in het Nederlands voor Australië en Zuid-Europa, mét verkeersberichten. Verkeersberichten. Wat een melopee: filevorming in de straat van Gibraltar, blokvaren in de straat van Magellaan, spookvaarders in Sundastraat en nevel en mist in Malakkastraat. 't Is maar van waar ge komt als ge naar Australië moet.
We zitten een 200km ten zuiden van Sines en het is hier smoorheet binnen, dat kan aan de ventilatie liggen. Smoorheet en kerstmuziek. En donker tot 09h30. Jamaar héla, dat waren wij niet meer gewoon hoor, want down south is het licht om 06h30. Ten laatste.
Ze testen de smoke detectors, dus is het zaterdag. Deze namiddag misschien oefening.
Chefke RD is twee formidabele kerststronken aan het maken. Kingsize. Nu heb ik de tijd om daar eens op te staan kijken & zien. Vroeger was ik altijd weg cabines en ander poetswerk gaan doen, terwijl die dingen gemaakt werden. Wat een techniek heeft RD, mooi om naar te kijken. Het ziet er simpel uit, maar men moet een vaste hand hebben om het zo losjes te doen lijken. De roze liggen er heel nonchalant tegen, alsof ze er per abuus op neergedwarreld zijn. RD is begonnen als leerjongen toen hij 14 was. Hij is 57 geworden in oktober dit jaar. Dat is 40 jaar métier in de vingers. (De eerste drie jaren was het atelier te kuisen & afwas te doen, zegt hij.) En op die vaardigheid en kunde mocht ik dus staan kijken, op de eerste rij. Beeldhouwwerk. Met calorieën, akkoord, maar het zijn mooie calorieën.
Enkele dagen geleden heeft cheng CVV me een fles Substral cadeau gedaan die hij in een van zijn kasten gevonden had. Die fles heeft een verhaal. In '94 was cheng PDS hier aan boord en hij had de resultaten van het product gezien. Hij was onder de indruk. Toen was maandag ook plantendag, zoals nu, en de grote plantenbak van de mess stond er pas. Die planten deden het goed van in het begin, hoogstwaarschijnlijk dank zij de Substral want er is haast geen daglicht in de mess. We zouden rond 1 mei toekomen in Rotterdam en PDS had naar zijn vrouw gebeld van aan boord. PDS en ik kruisen mekaar in de alleyway. Zodra hij me ziet met mijn gereedschappen van scheepstuinier, herinnert hij zich dat hij zijn vrouw vergeten te vragen is Substral mee te brengen. Gaat die kwiet toch een tweede keer bellen om te zeggen dat ze zo'n fleske moeten meebrengen. Duur fleske hoor. Ze kwam met de wagen dus had ze dat efkes kunnen gaan halen vlakbij, in Rozenburg. Of ik had het kunnen meebrengen wanneer ik daar ging boodschappen doen. Maar nee, een telefoontje per satelliet. Dat fleske is zijn gewicht in goudfrank waard. En dat staat hier nu, amper gebruikt, in de cabine. Substral en de Spaanse liedjes van Constant houden beneden de planten goed.
Gisteren heb ik de inventaris overgeschreven in het net, beneden in de mess, zo moest ik niet ver lopen als ik uitleg nodig had van RD. Bovenaan moet op elk blad (en 't zijn er veel) de datum en de naam van het schip ingevuld worden. Na een blad of vier hoopte ik dat iemand van de 'vaste mannen' langskwam, zo kon ik eens konsjuus per abuus vragen :"Wordtel, dat is toch met dt hè?" Vermits iedereen aan het werk is op dat uur, zat ik in mijn eentje te gibberen. RD zag van aan zijn werktafel in de keuken dat er iets was en kwam kijken wat er te lachen viel op die bladzijde, tussen 4 kg chocoladekorrels en 12 kg cacao. Niks. Hoe legt men de dt-kwestie uit aan een Franstalige? Niet.
Om 11h heeft 2de stuur JM gedaan aan deck en dan komt hij eten. Om 12h is hij van wacht op de brug. Zijn soep drinkt hij gewoonlijk in de keuken en onderwijl doet hij een babbeltje met RD. Daarna gaat hij de hoofdschotel eten in de kleine mess. Gisteren komt den Didde binnen terwijl JM zijn soep staat te drinken. Didde (1ste stuur) laat zich met een diepe zucht zakken op het krukje dat daar klaar staat voor Stuurlieden Met Problemen. Want hij had er een paar, ofwel één, maar dan een heel groot. Hij begint een uitleg over pijplijn nr zoveel aan stuurboord (kan ook bakboord geweest zijn) en valve nr zoveel aan bakboord (kan ook stuurboord geweest zijn), over stoom en temperaturen en druk en daarbij nog een hoop moeilijke woorden. Gibbe is klaar met zijn uitleg. Geen reactie. Het was in 't Nederlands, RD voelde zich dus niet aangesproken, hij deed rustig voort met de biscuit. JM stond in gedachten verzonken zijn mok soep uit te lepelen naast de vleessnijmachine en ineens had ik de indruk dat ik de enige was die geluisterd had. - Aha, was het dát? zei ik in een poging tot medeleven. - Kom zenne, persies of gij begrijpt dat , zei de Gibbe. - Tegen maart of april misschien, doe maar pasen. Maar 't moest vandaag nog opgelost worden. Oei.
15h55 : telefoon in de cabine. Er is een telegram voor ons, af te halen op de brug. toegekomen aan boord om 15h51,verzonden uit België via Oostende om 15h47. Acht minuten, van deur tot deur, bij wijze van spreken. Moderne techniek, een wonder. -toen had ik nog geen weet van e-mail, dat is nog véél wonderlijkerder
te gast bij Wim Helsen ~ Fleur Pierets met ‘Waarom schrijf ik' van Toon Tellegen
Ik schrijf omdat ik wil schrijven dat ik gelukkig ben. Op een dag zal het zover zijn en zal ik schrijven- met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden, en met rode oren en rode wangen: ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij of zelfs reddeloos verloren, kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben: gelukkig.
Wat een bewogen jaren heeft zij achter de rug. 'k Tuimel van de ene emotie in de andere : 'je bent de allerbeste eekhoorn die er is'. Tragisch mooi. Hoe een mens die gegijzeld wordt door defecte hersenen tóch nog een boodschap weet over te brengen. Daar zou ik willen over doorbomen, maar vandaag niet.
Wanneer Pierets het heeft over de selffulfilling prophecy, de zelfvervullende voorspelling, dat is ook zo'n piekmoment in het gesprek:
- Als je vaak genoeg schrijft of zegt dat je gelukkig bent zal je het uiteindelijk misschien ooit weer worden. - En werkt het? - Nee, antwoordt ze zonnig.
Wanneer ze het heeft over de haatbrieven, en de doodsbedreigingen dan word ik misselijk. En als ultiem argument 'de straf van God' ?!? Als we motoren konden laten draaien op domheid & dwaasheid, dan was al lang & wereldwijd het energieprobleem opgelost.
13h13 : Piep! Sinds vannacht tegen de kaai. Vanmorgen was al een luik vol. Volgespoten met kolen. Ze gaan hier nogal ne gang met hunne spuiter. 5000 ton per uur. Terwijl wij slapen. Wij = de mecaniciens en de keuken. De stuurlieden en de matrozen lopen havenwacht, 6-op-6-af. foto laadinstallatie, de spuiter à 5000 ton/h : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Puerto_Bol%C3%ADvar%2C_Guajira%2C_Colombia.jpg
Hier is maar één kaai. Aan bakboord ligt de kolenterminal en aan stuurboord puur natuur met strand maar zonder palmbomen.
Het licht doet pijn aan de ogen, ongenadig zonlicht. Achter ons een desolaat landschap, vlak en bruin. Mijlen verder heuvels, zoals in de oude Westerns. We liggen in een kleine baai, met onze voorpiek naar de Caraïbische Zee. De kleur is zoals in de reisfolders. Op sommige plaatsen lijkt het water zeer ondiep, daar is het geel en groen. Verder van hier is de zee turkoois en donkergroen. Aan de horizon is ze donkerpaars. Hier vliegen pelikanen en fregatvogels misschien ook, maar die heb ik nog niet gezien. Op de radio kerstliedjes.
Het is hier een kolenterminal om te laden en zo'n installatie lijkt in niks op een kolenterminal om te lossen, zoals IJmuiden of Rotterdam. Een loskade ziet er vreselijk uit, is een verschrikking bij slecht weer. Een laadkade ziet er nooit zo erg uit. En toch is het hier akelig, zelfs al schijnt de zon. Misschien schijnt ze te fel. Het is hier allemaal zo duidelijk hard zichtbaar. -kan iemand de zon dimmen? PUERTO BOLIVAR ENERGIA PARA EL MUNDO, staat op de kraan te prijken. Ten koste van -, natuurlijk.
Cheng CVV zei dat het schip straks drugscontrole krijgt. Terwijl we op anker lagen zijn 's nachts kleine bootjes rond het schip komen varen en in een documentaire hebben we eens gezien dat ze dan onder water een metalen kist tegen het schip lassen. Of metalen kistjes. In Europa worden die kistjes er dan afgehaald door andere clubleden. De brigade aan de wal heeft die bootjes ook gezien, natuurlijk, en deze namiddag komen ze de romp controleren. Als het allemaal waar is natuurlijk. Dat van de documentaire is waar. In Sines mogen we ons aan cabine-controle verwachten. Elk schip dat uit Colombia komt krijgt controle. Toen we hier begin dit jaar waren met schip 25 (Mineral Dampier) vertelde choff VW dat de mannen die hier werken, hier telkens voor zes weken zijn, zonder hun familie. Hier is niks van winkels of gewoon gedoe. Enkel radio en TV. Zijzelf noemen het hier Puerto Alcatraz.
15h29 : Ze zijn hier juist buiten met hunne control. Mensenlief, is me dat bangelijk. Categorie : niet-leuk. Zes militairen in gevechtstenue. Twee zijn binnen gestapt om te controleren. Ik was er niet gerust in. Niet dat ze iets zouden vinden, maar dat wij achteraf van alles niet meer zouden vinden. Zelfs in de tas met vuile was zijn ze geweest. -dat moeten ze maar zelf weten, denk ik nu Toen deed ene het schuifke van LM zijn nachtkastje open. Miljaar. Daar zit al ons geld en het ligt nog los in een bakske ook. 500 USD en nog wat Belgisch en ander geld, misschien voor 20.000 BF.
Vroeger heb ik al een paar keer grote controle van de douane meegemaakt. Die mannen komen in overall, niet in gevechtstenue. Nu goed, het zijn geen Panamezen of Egyptenaren. Als we veronderstellen dat een gewone soldaat in Colombia niet corrupt is, dan waren dit 'de goei'. Marlboro en cola, dat kwamen ze halen. Wat moet het zijn als ge piraten aan boord krijgt ... die stoppen niet bij marlboro en cola.
Dan heb ik cheng CVV verkeerd verstaan deze middag. Ik had begrepen dat ze de romp kwamen controleren, niet de cabines. Die militairen met hun combatshoes op het tapijt van de cabine. Gvd, dat wordt niet gedaan, dat is tegen alle scheepsfatsoen.
Nog altijd geen fregatvogels gezien. Misschien vinden zij het hier ook akelig.
1995-12-09 ~ op zee, 14h55
Een paar dagen geleden hadden we het in de keuken over de ontploffing in de pompkamer op een ander schip van de rederij. Chefke RD was daar toen aan boord en hij was zo vriendelijk ons in detail te beschrijven hoe die 2de stuur er uit zag na de ontploffing. Hij is nog op eigen kracht vier trappen op geraakt. Diensttrappen met hoge treden. Klimtreden. Een paar maanden later is hij overleden. Dat laatste wisten we al. Ik vroeg RD er over op te houden. Ik deed hem teken dat hij moest zwijgen. Ik hield mijn handen op mijn oren. Niks gekort, hij moest het nog eens kwijt. En wij zouden luisteren. Wat een mens dan ook doet, natuurlijk.
1995-12-10 ~ op zee, 08h14
Gisterenavond zijn we voor het eten een pintje gaan pakken bij cheng CVV. Dat is een ritueel geworden. De ene dag bij hem, de andere dag bij ons. We worden verondersteld dat gezellig te vinden. Of interessant. LM misschien, maar ik niet. We waren al aan het varen sinds 13h, of iets later. "Het laatste nieuws al gehoord? We zijn iets vergeten" zei CVV. LM, denkend aan de olievaten die in Mongstad (Noorwegen) zogezegd op de kaai achtergelaten zijn door 'het schip', vraagt zo half lachend : "Moeten we terug chef? "Feitelijk wel, den ouwe is vergeten de post af te geven aan de agent." Ik viel bijna uit de zetel van verbouwereerdheid. In stilte. De ouwe, het Hoogste Gezag, die de post, het Hoogste Goed, vergeet? Vergéét ? VERGÉÉT ! Dat kan niet, dat is onmogelijk, zoiets overkomt een capt niet en zeker deze capt niet omdat, omdat het ónze capt is. Die zou zoiets nooit doen. Stilte. CVV zei dat het 'ginne zwaans' was. Dus toch. -ginne zwaans = geen gezwans
Wij hebben hier niks gepost omdat ik het Colombiaans agentschap voor evenveel betrouw als het Venezolaans agentschap, dus voor geen centimo of centavo ook al heeft LVE (vorige 3de mec) ooit eens gezegd dat de brieven van hieruit wel toekomen in Europa.
Ik heb het pakje privé-post zien liggen in de managementroom, eergisterenavond toen LM en ik daar enkele fotocopiekes gingen maken. Er zaten gekleurde enveloppen tussen, feestelijk, met wenskaarten in. Gekleurde enveloppen betekent privé-post hè. Niet zakelijk. "We zullen dat maar stil houden zeker chef? Anders is 't misschien revolutie" zei ik. – de kerst- & nieuwjaarspost vergeten!
Later herinnerde ik mij dat ik de koffieplateau van de managementroom had zien staan in de keuken. Constant had die al afgeruimd, kort na vertrek. Als die brieven er dan nog lagen en als hij ze zien liggen heeft, is er niet veel stilhouden meer aan. Áls hij ze zien liggen heeft, want hij patrouilleert niet door zijn werkterrein, hij wandelt er door. Nuance. Veel 'gaat hem niet aan'. Vermits hij niet gezien heeft dat daar asbakken moesten leeggemaakt worden, bestaat de kans dat hij de post niet zien liggen heeft ookni. Schamele troost : zelfs al hadden we hier al onze brieven afgegeven, gesteld dat we printkoppen zouden gehad hebben om te printen, dan zouden onze brieven eigenlijk evengoed pas uit Sines vertrokken geweest gehad hebben, zijn. 'k Ga er over ophouden want ik vind de voorwaardelijke wijs in de verleden tijd veels te moeilijk om lang vol te houden. Er is toch iets met het briefwezen hier aan boord hoor. 't Spookt.
Wat heeft men zo ongeveer nodig om een verhaaltje te maken? Een gebeurtenis, een plaats en personages. En een vertelster. Zij stond erbij en keek er naar. Mensen die door omstandigheden een tijd met mekaar moeten optrekken en buiten dat weinig gemeenschappelijk hebben. Ze zitten gewoon in dezelfde schuit. -boeiend materiaal- 'k Weet het, het systeem is klassiek, maar dit hier is echt gebeurd. Personage nr 1 is een gedienstig mens, nogal ijverig, heeft zo zijn eigen filosofietjes en is nogal rap geïntimideerd door verbaal geweld. Personage nr 2 steekt nogal veel tijd en energie in gewichtig doen, met de bedoeling dat luimen zullen doorgaan voor weloverwogen beslissingen en dat voor humeurschokken grondige redenen zullen verondersteld worden. Poses.
Het verhaal van de waspoeder.
Gisterennamiddag waren RD en Constant aan het sleuren met bussen Ajax, jerrycans wasverzachter en een zak waspoeder van 25kg moest ook nog naar de laundry, twee deuren verder. Een zak waspoeder laat zich even vlot hanteren als een zoutzak, er was dus animatie in de alleyway. In de laundry doet Constant die zak open, meent iets te merken en begint van: "Hey, maar dit is geen waspoeder hoor! Is dít waspoeder? Dat is geen waspoeder. Het ruíkt zelfs niet naar waspoeder. Is dit een niéuw merk? Ik kén dat merk niet hoor. (tegen mij) Maar ík ken dat merk van waspoeder niet hoor!" dat ruzietoontje elke keer. Gelijk een jazzsaxofoon.
RD hoort hem bezig en roept : "Wacht, ik kom." Constant : " Ha chef, kom eens hier. Is dat waspoeder denkt gij? Dat is geen waspoeder. Want ónze waspoeder hè, die ruikt ánders." De opmerkzaamheid zelve had gesproken. RD bekijkt die zak eens goed, er staat aan weerskanten allerlei op geschreven in een Scandinavisch schrift. Er staat ook een oranje ruit met daarin de tekening van een proefbuisje waar iets uitdruppelt op een hand, en in grote letters: CORROSIVE. -bijtend product, gevaarlijk "Merde, zegt RD halfluid, c'est un corrosif. Wat doet dat hier?" Waarop Constant : "Ah! Dan is het niks, want CORROSIVE is de naam van die nieuwe waspoeder en die hand wil zeggen dat ge niet met de hand moogt wassen, want dan doet ge uw hand pijn. Dit is dus de poeder voor de machines." Dat alles met een plots onbewogen en zeer gewichtig gezicht : hier - wordt - nagedacht. Razend snel dan nog wel. Zijn peseta was gevallen dat hij degene was die dat moest oplossen: die zak weer naar de locker brengen, dat is twee deuren verder, en dan nog eens een zak echte waspoeder naar de laundry sleuren, 25kg, twee deuren terug. Scheepskolder in een lastig variant.
RD vond de redenering van Constant nogal rafelig en was voor een keer ongenadig. Er moest een zak waspoeder in de laundry komen. Gesakker en gefoeter van Constant, wat die zakken corrodinges dan in de onderhoudslocker stonden te doen, want degene die ze daar gezet heeft hè, awel, die heeft dat opzettelijk gedaan, express, speciaal om hém, Constant, dubbel werk te bezorgen. Wat wil Constant nu weer zeggen? De Standvastige? De Gelijkmoedige?
's Avonds zijn LM en ik eens gaan kijken naar die zakken. Misschien is het een poetsmiddel voor het machien? Of voor deck? LM kon er ook niks van maken. 'Rënigunsmiddele', jaja, maar waarvoor? En geurloos. Zoals de waspoeder.
1995-12-11 ~ op zee, 16h23
Hier ligt wééral land aan bakboord. Dju toch! Nog een van de grote Caraïben? Straks eens vragen. 17h21: JM = Smiley, een van de drie 2de stuurlieden, is degene die zich bezighoudt met de posities vh schip en de routes, de zeekaarten. JM was in de keuken nog aan het aperitieven en wist te vertellen dat het land Puerto Rico is. Zij dat die van 'Puèèèrto Ríííco uit West Side Story' en van 'Aawabba bie in Amèèèrica'. Die? "Juist ja, dat zijn die en daar zijn wij nu zei JM. klank aan,https://www.youtube.com/watch?v=_e2igZexpMs , 04min55 Verder vertelde hij nog iets over Santa Cruz, waarop ik hem er aan herinnerde dat St. Kruis tegen Brugge ligt, en dat we dan misschien een beetje uit koers waren? "Brugge? Bedoelt gij Borneo misschien?" vroeg hij. Braaf Joch, kan tenminste onnozel doen.
Aan de kleur van het water hadden we eigenlijk al kunnen zien dat we de Caraïbische Zee uitwaren. Het water is weer gewoon Atlantisch-blauw/donkergrijs. Tamelijk donker, tamelijk effen van kleur, gelijk ne schone pardessus moet zijn. Tamelijk saai, witte schuimkopjes egaal verdeeld in rijen van twaalf. Het is gedaan met de koleuren. Binnen een paar dagen beginnen de koleiren, dan zitten we weer in de winters van de gematigde klimaatzones. Gematigd, I lôôôve the word, het wordt immers bruut geweld. Oké, we moeten Biskaje niet door, da's tenminste al een kerstcadeau.
22h54, staat hier onderaan het scherm. LM slaapt al. We hebben vanavond Basic Instinct gekeken. Gisteren Cape Fear. Morgen wil ik een film in mijne stijl. Sound of Music of zoiets. Het mag wat pittiger: hoe Kermit een prins werd, bvb, voor opgroeiende jeugd. Bestaat die kwalificatie nog? Is die film al gemaakt? Want het is toch een heel gebeuren hè, van kikkerdril tot Hollywood.
Cape Fear (hier schud ik mijn hoofd van kom zeg, komkom). Ik ben dan maar een lijstje beginnen typen dat LM nodig had voor 't werk. Zo had ik een reden om met mijn rug naar het TV-scherm te zitten en gelijk kon ik luisteren en af en toe eens piepen wanneer de violen niet te dreigend speelden. 'k Heb een paar sterke redeneringen gehoord, (ik zou niet graag ik die ouders hun plaats zijn, hoe moeten ze dát weerleggen) en op het einde was er storm op de rivier. De slechterik (De Niro) valt overboord en puur toevallig, maar dan ook puur toevallig, wanneer hij efkes de kans krijgt efkes lucht te happen, komt een stuk touw boven zijn hand te hangen en kan hij zich terug aan boord hijsen. Eén kans op 1000, wat zeg ik, 1 kans op een miljoen. In al dat watergeweld komt dat touw juist boven zijn hand te hangen, kom zeg, dit was een serieuze film, geen Bimbo III. Door dat touw was voor mij het verhaal kapot en kon ik het bloed en het gehuil erbij nemen. Tot dan toe was alles nogal geloofwaardig. De gast is geschift, leeft alleen nog voor wraak, daardoor worden een aantal dingen geloofwaardig, hoe gruwelijk ook. Maar dat een touw juist op het moment ..., Cape Fancy Fair.
En vanavond hadden we Basic Instinct. Vermits de schrijfster niet de schuldige is, waarom heeft ze dan een ijspriem grijpensklaar onder haar bed liggen? Wie het weet die mag het zeggen. Bel nr 215.
1995-12-12 ~ op zee, 16h49
We hebben oefening gehad vandaag. Vorige zaterdag lagen we nog in haven. De dagen daarop moest het schip schoongemaakt worden. Vanaf vandaag is er weer tijd voor andere dingen. Vandaar oefening, bootdril. Er stond flink wat wind, da's tof. Haar overhoop. Overhopiger, bedoel ik. Als er nu nog een snit in zat, dan was het misschien weer goed te krijgen. Gel, brillantine, houtlijm, haarlak met cement in, alles zonder resultaat. Op mijn hoofd blijft het er uit zien als een doorgeschoten prei. 'k Heb gordijntjes voor de spiegels gehangen. Als LM een spiegel nodig heeft zal hij ze wel open trekken. De reddingsboten zijn nu overdekt. Het gesloten model. Da's levensbelangrijk voor als er op het water olieplassen in brand staan, wanneer men door een vlammenzee moet dus. Voor een oefening is het open model wel plezanter, minder muf. Vandaag heb ik gezien dat er een geurdertje in onze reddingsboot hangt (bakboord). Dat helpt weinig. Misschien hangt het daar al jaren. Wanneer het voor echt is een we worden allemaal tegelijk zeeziek kan zo'n ding er toch niet tegenop. Er hangt nu al een geur om misselijk van te worden.
Na de oefening hadden we een veiligheidsvideo. Over vuur en brand. Neig interessant. JM is in slaap gevallen. Karel (aspirant deck) heeft hem wakker geduwd. Klein duwtje. Na de veiligheidsvideo kwam nog een veiligheidsoefening, maar dat is enkel voor de sterke mannen.
Na de laatste oefening kwam eerst JM (2de stuur) langs in de keuken, daarna ook de Gibbe (1ste stuur). Gibbe ging op het keukenkrukje zitten: "Djuudejuu, wat is Sven toch weer slechtgezind vandaag!" Ha tiens? Zij kennen de zonnige kantjes van hunne collega ook? 'k Dacht dat hij zich enkel op de lagere graden afreageerde. Het is al de tweede keer dat ik zoiets openlijk hoor zeggen. Als ze het luidop beginnen zeggen waar mensen van andere departementen bij zijn, moet het hen al hoog zitten.
Wat een geluk dat dit programma ondertiteld wordt. 'k Wist direct van waar ik die manier van praten kende. Senne Rouffaer (Zeppos) sprak ook zo: snel, staccato en nadrukkelijk. Zo praten komt misschien gedecideerd over, maar eigenlijk belet men een ander het woord te nemen. Men domineert. Dat vind ik vreemd voor iemand met zoveel micro-ervaring als Vandenbempt. Dit is een studiogesprek, geen wedstrijdverslag. De bedoeling is dialoog, niet monoloog. Voor mij is dit een eigenaardige aflevering.
In de tekst : 'het zijn van een vreemde lenen'
Een gelijklopend idee kwam vorige maand ook aan bod (tekst 151. Julie Cafmeyer) waar het gaat over de normatieve wereld: 'Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling'
De begrippen Lenen en Kopiëren liggen hier zeer dicht bij elkaar. En geen van beide garandeert iets.
1995-12-01 ~ tegen de kaai, Corpus Christi (Texas)
Dag Allemaal,
Rond 13h zouden we hier vertrekken. Van gisteren tot nu is er al van alles gebeurd. Beginnen bij het einde: daarstraks moest ik naar de dokter voor mijn verkoudheid en ik dierf de gangway niet af. Vermits we lossen staat hij veel hoger & steiler dan gisteren en nu is hij nog nat ook. Na vijf treden wat ik ver genoeg van het schip af om de bibberenbib te krijgen, en na wat getwijfel ben ik weer aan boord gekropen. Gekropen, niet geklommen. 't Had geen zin om de paniek af te wachten. Het is de gangway van de terminal hier, en die is breder dan de onze. Als ik me met twee handen vasthou, zijn mijn armen gestrekt dan heb ik geen spare of tijd meer om mezelf tegen te houden wanneer ik greep verlies en wegschuif. Misschien hijst SuperWoman zich aan drie vingers weer omhoog, maar ik ben zo ver nog niet. Gestrekte armen da's uit den boze.
Vergelijk het met rock&roll dansen met gestrekte armen. Als ge dán de greep van de partner mist, eindigt ge in het decor. Wel, als ik mijn greep op de reling van de gangway zou verliezen, en die kans zat er in want de reling was ook nat, eindigde ik op de kaai. Daar moest ik uiteindelijk zijn natuurlijk, maar niet zo snel en niet in losse onderdelen. Een ladder zoals in Port Hedland (Australië) is nog veiliger dan dit model van gangway in Corpus Christi.
Dapper doen? Nee danku! Ik gebruik wel Vicks tot we in Sines (Portugal) zijn.
Die verkoudheid was begonnen op 08/11, en tegen 's avonds was het een zware verkoudheid, omdat de 2de stuur om 10h geen medicatie wou geven 'omdat hij anders zijn werkbottinen moest uitdoen' om in de farmacie binnen te gaan. Drie weken later liep ik nog altijd verkouden rond. Het virus had 8hrs de tijd gekregen om zijn werk te doen.
LM was aan deck toen ik terug naar het kasteel liep. Stapte, want het deck lag ook nat. Het kan geen toeval geweest zijn. Zo'n groot schip en hij staat juist daar waar ik langs moet, nog met de daver op het lijf : He's there. Eerst wat gaan kalmeren in de cabine. Dan ben ik mijn shorepass gaan afgeven bij de capt en heb hem verteld dat ik de gangway niet af dierf. "Glad zeker?" Hij was niet eens verbaasd. Ik denk dat de capt dat nog al moeten horen heeft, over een gladde gangway. "Van vrouwen" zei LM. Nogal wiedes van vrouwen. Bravoure & bravado zijn mechanismen waaraan mannen dood gaan, zelden vrouwen. Daar bestaan cijfers over.
Gisterenvoormiddag zijn we tegen de kaai gegaan en toen kwamen de autoriteiten, d'otteriteite in Algemeen Scheeps : douane, immigratie en agriculture.
Agriculture kwam kijken of we geen gedroogde aap bijhebben, rotte bananen bijhouden, of beneden geen dode ratten hangen te versterven en of we nergens stiekem wormen kweken. Maar wij varen onder een zindelijke vlag, de jongeman had weinig werk met dit schip. We hebben geeneens kakkerlakken. Maar misschien is dat alles voor een andere afdeling dan de zijne. Hygiëne bvb. Hij moest enkel de vrieskamers verzegelen, anders ontsnappen onze microben en virussen naar de wal en veroorzaken daar epidemieën. Elaba! Da willezeni! Chefke RD vertelde dat de frigo van verse groenten en fruit ook verzegeld was omdat de peren uit Frankrijk komen. Er stond FRANCE op het karton, hij moest die jongen niks wijsmaken. Door die stomme peren kon hij niet meer aan het groensel en was alles uit blik. Arme RD. Nu is hij ook al slachtoffer van de boycot tegen de Franse kernproeven (Chirac). RD weet van geen kernproeven, hij is bijna elf maanden aan boord.
De immigratie wou ons gezicht eens kunnen bekijken. 'Face check' heet dat. In sommige havens doet de immigratie ons niet komen, in sommige wel, gelijk welk uur van de nacht. Dit keer hadden we gelukt, het was kwart voor 't middageten. De immigratie keek eens of elke snuit klopte met de foto in het zeemansboek, we kregen een shorepass met een stempel op en 't was oké. Na het eten USD gaan halen bij de capt. "Ineens genoeg" had LM gezegd. Jaja, Hij moet ze niet zelf gaan vragen hé, hij doet dat per afstandsbediening en zijn afstandsbediening ben ik. 'k Heb genoeg USD meegekregen. Brave capt.
Om 13h was ik ongeveer klaar met de cabine en zelf was ik ook gereed. Elektrieker RK had gebeld om mij te zeggen dat er geen telefooncabine was aan de gates. Nogal ongewoon voor de States, en heel vriendelijk van RK dat hij mij dat traject wou besparen. Hij stelde voor in het CCR (cargocontrolroom) te gaan vragen of ze van daaruit per walkietalkie het kantoortje wilden oproepen en het kantoortje zou dan een taxi bellen. Wat leggen ze toch eieren onder de vrouw van den tweede! Vroeger, als stewardess nooit met zoveel egards behandeld geweest, en toen lag mijn haar nochtans beter. 'k Kwam Igor (4de mec) tegen, hij ging ook winkelen. (De familienaam van Igor is niet Stravinsky. Wat een geluk, het zou er nogal modern uitzien in het machien.) Er was niemand aanwezig in het CCR.
We stapten dan toch maar naar het kantoortje aan de gates: We'll give it a try, we zien wel. We zijn voor 20USD tot in Portland geraakt. Daar waren een K-Mart en veel fastfoodrestaurants en dat was het ongeveer. Geen kapper, en zeker geen winkel met kantoorspullen. Dat laatste was niet erg, want de inkt zou meegebracht worden door de shipchandler. En geen zichtkaarten te vinden. Nu verkopen ze in de GB van Borsbeek ook geen zichtkaarten van de kerktoren, maar ik had gehoopt dat ze hier tenminste, eventueel, misschien ... maar nee, niks. Het overkomt me wel vaker, dat ik dingen hoop. Het shoppingcenter was een troosteloze bedoening. 'k Heb maar de helft gevonden van wat ik nodig had omdat ik nergens een opbergkastje vond om mijn boodschappen voorlopig in weg te bergen, en ik dus geen andere zelfbedieningszaak meer binnen kon.
En ik heb er onze Japans wekkertje nog verprutst ook. De medam van de batterijkes kende het model wekker niet ('t is / was nochtans zo'n internationaal ding, made in Japan) en ze vroeg me of ik het ding eens wou openvijzen. -nóóit doen! Ze gaf me een piepklein schroevendraaiertje. Ik, domme, vijs dat achterpaneeltje los, ipv overal af te blijven. Ach ja, het was een medam van the golden age, met hele dikke brillenglazen. Daarom dacht ik dat ze het niet zelf kon doen, omdat ze niet goed zag. Maar ze vroeg het aan mij omdat er niks van kende en liever had dat ik het verprutste dan zij. 'k Vijs dat los, maar ik krijg het niet open. Zij wel, met een klein snokje. Dat snokje was al genoeg om er een tandwieltje en een koperen dingske te doen uitwippen. Toen voelde ik dat ik misschien, persies, eigenlijk feitelijk toch beter wel ... môja, 't was te laat. Schietgebedeke gepreveld dat LM zou komen aan galopperen op een wit paard met een grote lichtblauwe fluwelen cape aan om al mijn dommigheden te bedekken met de mantel de liefde. Het zou dus een XXL cape zijn. De medam had de nieuwe batterij al uit de verpakking gescheurd. Door het oud batterijtje er uit te prutsen maakte ik wéér een radertje los. Dat heb ik kunnen terug plaatsen. Nu die andere twee dingskes. Ik sta daar te sukkelen en te zweten met die prutsdingen en ineens zucht ze. Ík sukkelen maar zíj zuchten? Mrs Slocombe uit 'Are you being served'. Helemaal! "Well, since it all came loose I won't need a battery anymore" zei ik. Ziezo. Pakt ze toch wel naar mijn polshorloge die daar ook lag! Onee. Overal afblijven. Ik zeker, maar zij vooral.
Het batterijtje van de Japanse wekker zit zeer gebruiksvriendelijk onder het schuifklepje als het knopje om de wijzers te bedienen, gewoon iets verder open glijden. Niks schroevendraaier nodig. Ik wist dat, maar niet toen ik het moest weten. En LM had een reservebatterijtje bij. Ik had de wekker rustig aan boord mogen laten.
1995-12-02 ~ weer op zee, 11h54
Terwijl we op de taxi staan te wachten vertel ik mijn belevenis aan Igor. "LM will fix it " zei hij met veel overtuiging. Volgens de 4de mecanicien was het zo goed als opgelost, LM had voor hem ook al enkele dingen in orde gebracht. Ik was zeer gevleid door zijn blind vertrouwen in mijn huisbands kunnen, maar enig realisme was hier wel op zijn plaats: LM is gewend aan big machinery en dit is precision stuff. Deze nuancering stond gelijk met heiligschennis. Eerst het lef hebben om iets kapot te maken en daarop nog de pretentie om te twijfelen aan het kunnen van den echtgenoot? Dat huwelijk moest verkeerd lopen. Ik zag het hem denken. Hij ging zelfs wat verder van mij af staan, hij distantieerde zich van mijn denkwijze. Letterlijk.
LM vond het allemaal zo geen ramp, er is nog altijd de wekdienst per telefoon. – sindsdien twéé wekkertjes in de bagage hoor Na het avondeten buigt hij zich over Het Probleem. Hij vijst de vijsjes los. Het wekkertje gaat weer niet direct open. Hij draait het om in de palm van zijn hand en SCHUDT er eens mee. Alsof het een doos met bouten was. (Igor ik zei het toch : big machinery) Hij is er een tijdje zoet en héél stil mee gebleven. Ik bleef ook heel stil. Nu schieten er vier losse onderdelen over ipv twee. (Igor, ik zei het toch : precision stuff) Igor mijne vriend, ik ben op een leeftijd gekomen dat enig realisme niet misstaat, omdat ongegrond optimisme getuigd van verregaande naïviteit en iemand die de 20 al lang genoeg voorbij is, wordt zoiets niet meer vergeven. -ik was toen 43 Hoe zegt men dat in het Kroatisch ... Igor heeft nog 15 jaar om bovenstaande zin te vertalen.
Het werd maar later en later en door het wachtlopen zes-op-zes-af was LM eigenlijk zijn slaaptijd aan het opofferen voor de wekker die ik kapot gemaakt had. Toen had ik het weinig diplomatisch en rampzalig idee te zeggen "Schat, laat maar, ik zal het wel aan de elektrieker vragen." Owee ... "Potverdekke, gij zijt precies zoals X, die zegt ook altijd..." Dat hebben we weer goed gekregen, maar de wekker niet.
In Puerto Bolivar (Colombia) mogen we niet aan de wal, dus zitten we zonder wekker tot in Sines (Portugal). LM vindt het niet erg. Wat een Wonderlijk Wezen is die man. – hij had gewoon belangrijker dingen aan zijn hoofd, denk ik nu Verder heb ik een videoband gekocht die niet op onze Europese systemen kan gespeeld worden. Daarvoor hadden ze me gewaarschuwd, én cheng CVV én LM : let op de speelsnelheid. Ik wist het dus, maar niet toen ik het nodig had. De film gaat over de Lipizzanerpaarden van de Spaanse rijschool in Wenen WO II: "Miracle of the White Stallions". En omdat ik gisteren de gladde gangway niet af dierf, is die video niet omgewisseld geraakt. Voor 10 USD aan Walt Disney ligt hier te liggen. https://en.wikipedia.org/wiki/Miracle_of_the_White_Stallions , 1963.
Misschien kan de cassette wel gespeeld worden op het toestel van de bar. Dat is een meer gesofistikeerd toestel. Degene die dat videotoestel in de vingers had was de kleine Canadees, maar die is naar huis. Om 04h van boord, om 06h vliegen, om 12h in Montréal, en vanaf daar begint de expeditie naar de binnenlanden van Quebec. Naar Huis. Hoeveel keer hij moet overstappen van een Cessna in een kano heeft hij aan LM verteld. Dat hij zijn muts maar opzet, op zijn geëgaliseerd koppeke, of zijn juffrouw kan hem de eerste week onder de wol houden voor snotvalling en bevroren oren maar niet voor 'a Canadian Cocooning'. Zijn overalls heeft hij mooi opgevouwen op de schabben in de laundry achtergelaten. Netjes, zoals ze in Canada het hout stapelen.
1995-12-03 ~ op zee, 12h05
Mirakel! We kunnen de Lipizzanerpaarden spelen op de video van de bar van de officieren. Gisteren heb ik gevraagd aan de elektrieker RK of hij daar wat van kende en die brave heeft dat direct geprobeerd. Op het videotoestel in de bar matrozen ging het niet. Gezien het uur was er direct een volkstoeloop van Filipijnen, en een gesjirp en een gekwetter met hier en daar een woord Engels tussen. Er was Een Gebeurtenis! Hier gebeurt waarschijnlijk te weinig. RK zou eens proberen op het toestel in de bar officieren. Noël (stew) kwam uit de keuken om te zeggen dat de omschakeling in speelsnelheid hier automatically ging, no adjustments needed. Wat een geloop en gedoe bracht die videotape mee! Toen was het tijd om te eten.
Vanmorgen om 07h had ik bij chefke RD moeten zijn. Ik mocht komen kijken hoe hij pistolets maakt. Enkel kijken hè. Handjes mooi op de rug en overall afblijven. Toen LM om 06h van zijn wacht kwam had ik voor mezelf koffie gemaakt en ben nog efkes gaan liggen. Toen ik wakker werd was het 11h, was de koffie koud en was het tijd om op te staan. Door dat wachtlopen lig ik overhoop. Niet mooi van mij tegenover RD, ik weet het, maar hij kan dat alleen ook hoor, pistoleekes maken. -hij was bakker-patissier van beroep en heeft jaren een eigen zaak gehad
Donderdag is de shipchandler geweest met de inkt, terwijl ik gaan boodschappen doen was. –de dag van het wekkertje We hadden 5 printkoppen (cartridges) gevraagd + 5 vullingen extra. Er werd geleverd : 15 vullingen en géén cartridges ... maar goed. 'k Was al heel blij dat er eindelijk inkt was en ik denk LM nog blijer.
Toen de shipchandler aan boord was heeft de capt LM gebeld om te komen kijken of het wel het juiste model was. LM brengt die spullen naar de cabine en omdat hij zijn werkschoenen aan heeft legt hij ze op de vloer aan de deur van de woonkamer. Rond 15h kom ik aan boord. In de cabine kijk ik direct op het bureau : géén inkt. Lap! 't Is altijd 't zelfde. Ziet ge wel, nooit geluk. Toen viel ik er bijna over en verzwikte ongeveer mijn enkel in een poging ze te ontwijken. Ziet ge wel, nooit geluk. 's Anderendaags ben ik beginnen printen. Na 96 blz was de eerste vulling leeg. Volgens het instructieboek (Canon) kunnen er 120 blz met een inktdekking van 5% gemaakt worden. Minder details schrijven? Per blad blijft dat qua inktdekking hetzelfde. Grotere witruimtes? Maar nee, het gaat over inktdekking. Dan is meer afk gebrkn ook gn opl. Een smaller lettertype! En ik heb dat nog gevonden ook. Draft 12 cpi Extra Light 10 pts. Ik zie dat al drie maanden staan bij de keuzemogelijkheden van de lettertypes. Ja, de benaming Extra Light zegt het toch! Drie maanden al zie ik dat staan en ik doe er niks mee. Het verstand komt niet voor de jaren, maar niet mét de jaren ookni. (Voorwaar een volwassen gedachte).
Nieuwe vulling gestoken, de 3de in deze printer, sinds we hem hebben, de brief omgezet naar het inktvriendelijk lettertype en vooruit! Wat gebeurt er : niks. Wat is er aan de hand : nieuwe printkop nodig. EN WE ZITTEN ZONDER PRINTKOPPEN! De uilekop van een shipchandler had ze gewoon niet bij !!! ... ziet ge wel, nooit geluk. Zeggen dat hier 14 vullingen liggen te blinken, genoeg voor 1680 blz. Tel maar na. 12 cpi is prima leesbaar, 10pts is een goede grootte, Extra Light! Moét goed zijn. -cpi = characters per inch = lettertekens per 2,54 cm Alleen weten we niet wat het inktzuinig lettertype op papier geeft, omdat de shipchandler de bestelde printkoppen niet bij had. Pft, laat ons ons het over iets anders hebben. Wat zei die meneer van Accel in Mortsel? Overal ter wereld verkrijgbaar? Môôô vent toch. Niet in de brousse en niet op een oceaan. Qua bevoorrading zit een mens nog beter op de maan. En ik geloofde die man dan nog. Alsof printkoppen tussen het schrijfgerei in de rekken van elk supermarktje te vinden zijn. Maar feitelijk hè, liggen de disketten bij Colruyt toch ook tussen het schoolgerief? Maar disketten zijn gestandaardiseerd, vandaar.
'k Heb mij onledig gehouden met wat rekenwerk. Een A4 blad = 21 x 29,5 = 619,5 cm² Daarvan 5% inktdekking = 30,975 cm². In inkt zou dat overeenkomen, per blad, met een zwart vierkant, waarvan de zijde 5,5655188 cm is. Goed om weten. Maar wij willen geen vierkantjes zwartmaken, wij willen brieven printen en verzenden. Ikke toch. En LM ook. Nà. Geen 1680 blz, maar toch alles wat al geschreven staat. Is dat nu echt zoveel gevraagd?
Inkt. Toen we met inkt leerden schrijven werden Redis-pennekes nog beschouwd als de gemakzuchtige oplossing. Zoiets was voor de luie kinderen die geen moeite wilden doen om schoon te leren schrijven, zonder inktspatten. De vooruitgang was echter niet te stuiten, alle pennen kregen een rond uiteinde. 36 jaar later heb ik schoon schrijven, ik zit wel zonder inkt.
1995-12-04 ~ op zee, 16h13
Vandaag zijn we door het Yucatan Channel gegaan. Da's tussen het schiereiland Yucatan (Mexico) en Cuba. Geen land gezien, geen FM ontvangen ook ni, we zitten nog ver in zee. Op het schiereiland woonden de Maya's. De Azteken zaten op het vasteland.
1995-12-05 ~ op zee, 16h09
'k Keek zo eens buiten, ligt er toch wel land aan bakboord zeker! Als ge een tijdje gewend zijt te kunnen kijken zo ver de zichtbaarheid reikt -enorm rustgevend is dat, en liefst weken aan een stuk- en ze leggen daar ineens land, zonder iets te zeggen, dan voelt dat onwennig. -welke snoodaard verstoort daar mijn verte-gevoel Om te weten wat het zou kunnen zijn heb ik eens op de kaart gekeken: Jamaica. Of een ander Caraïebke. Het is nogal een groot eiland want er staan heelder steden op. Een grote Caraïeb dan. Radio aangezet : reggae. Ja, dit is Jamaica. Nu spelen ze 'Silverbells, Christmas Day', ook reggae. Voor alle zekerheid ben ik het gaan vragen in de keuken, daar weten ze alles, ja, aan bakboord Jamaica.
1995-12-06 ~ op zee, 08h40
Sinterklaas is geweest. Speculoos, marsepein (goeie), chocolade (vers van IJmuiden) en een koekemanneke. Om al die koekemannekes klaar te hebben tegen het ontbijt is RD speciaal vroeger opgestaan, zomaar. Een cadeautje van hem.
1995-12-07 ~ op anker, 09h29
Er is bericht binnen gekomen dat de Pool de Zeelieden definitief sluit op 20 dec van dit jaar. -dat is straks al 25 jaar ?!? Dat is in één stap 100 jaar achteruit. Vóór de Pool bestond werd er gemonsterd in de cafeekes. Wie het beste kon flemen en de meeste pinten betaalde kreeg werk, mocht monsteren. Om een eind te maken aan die willekeur werd een centraal uitzendbureau opgericht, en dat wordt nu afgeschaft. 'k Vraag me af of 'het Kot' van de dokwerkers nog bestaat. Dat is ook een centraal uitzendbureau.
De rederijen hebben minder loonkosten aan de mensen uit goedkope loonlanden, en al helemaal geen sociale zekerheid te betalen. Waarom zouden ze dan blijven betalen voor de diensten van de Pool, wanneer ze toch geen Belgische zeelieden meer aannemen. De resterende zeelieden gaan nu naar de werkloosheidsuitkering. 3 x besparing. 'k Begrijp niet dat de staat zoiets toelaat: aan de ene kant omzeilen de rederijen de Belgische sociale wetgeving (door zeelieden uit goedkope loonlanden te monsteren) en tegelijk schuiven ze het overtollig geworden personeel af op de bestaande Belgische sociale voorzieningen. En de beslissingnemers beslissen dat zoiets oké is?
14h13. 'k Denk dat ik aan slepende zeekolder lijd. Al een tijdje. Sinds vanmiddag hoor ik gebons boven mijn hoofd. Onze bovenbuur is cheng CVV. Zou hij aan het verhuizen zijn? Dat kan moeilijk. Daarom dacht ik, misschien is hij aan het turnen. Bij een collega in '89 hoorde ik ook regelmatig gebons, omdat zij tijdens de siëst turnoefeningen deed. Zou cheng CVV aan het fitnessen zijn? We kunnen veel veronderstellen van CVV, maar toch. Zolang ik het zelf nog merk, zeekolder, kan het zo erg niet zijn. Wanneer anderen me er zullen moeten op wijzen, dan heb ik nog tijd genoeg om ongerust te worden. Misschien is hij gewoon zijn kasten aan het uitkuisen.
Sinds vannacht liggen we op anker en ligt het machien stil. Vandaar dat zoveel dingen goed hoorbaar zijn nu. Vanmiddag ging de capt zijn bord nog eens bijvullen (sinds hij weet dat hij afmonstert doet hij dieet hoor) en ik hoor hem ineens toeten en blazen : "Héla, de keuken is hier hè manneke! En wat nog allemaal? Binnenkort is de service op de voorpiek zeker?" Waarschijnlijk stond chefke RD in de mess matrozen efkes zijn Engels te oefenen.
Die brutale manier van spreken tegenover RD was helemaal niet nodig. Hij had hem gewoon kunnen roepen ook. Waarschijnlijk zat hij met zenuwen omdat hij ging afmonsteren. Thuis moest hij de bouw van zijn huis in orde zien te krijgen, en van die 'failliete' leverancier van ramen en deuren iets zien te recupereren. Daarbij komt dat men aan de wal gewoon klant xyz is, en niet meer de capt, degene die de situatie naar zijn hand kan zetten. Aan de wal zitten geen ondergeschikten. De wal is één groot kluwen van sociale interacties. Walvrees, het bestaat, meerdere keren gemerkt en zelf ook meegemaakt. 'Moet ik hier nu écht weg? Weer naar het gezeik aan de wal? Kan ik niet bijtekenen?' Dat noem ik walvrees, un moment de recul. Want het leven aan boord heeft iets hoor. Rust en regelmaat. Nuja, wat ik rust en regelmaat noem natuurlijk. Soms een storm.
De laptop doet raar. Sinds een tijdje verspringt hij naar Grieks schrift, terwijl er geeneens Grieks schrift bij de keuzemogelijkheden staat. En dit is nu eens geen zeekolder. Toen ik de kruidenbestanden omgezet heb van MSWorks naar Word Perfect, zat ik plots met een pieterig petieterig onleesbaar klein letterformaat, omdat de twee programma's niet echt compatibel zijn. In sommige bestanden lukt de overzetting. In andere bestanden helemaal niet, daar zet hij de tekst in Grieks schrift. 't Zal daar vanbinnen wat kort opeen liggen, denk ik. Wat blijkt? Geen Grieks schrift toegewezen in het programma. En toch gebeurt het? Een paar dagen geleden zet ik nog een paar bestanden over, alles klopt. Vanmorgen doe ik open : een brief aan ulle in Grieks schrift! Kleine laptop, veel kuren, en nu heb ik een punthoofd.
Het TV-nieuws staat aan, het programma heet 'Meet The Press'. Het lijkt op De Zevende Dag maar dan uitgebreider. Ierland heeft de echtscheiding gelegaliseerd met 9.000 stemmen meerderheid. Dat is te nipt volgens de tegenstanders en zij gaan dat aanvechten.
Clinton gaat 20.000 man sturen naar Bosnië? Er komen congresleden van heel het land aan het woord vóór en tegen het troepen sturen.
We zouden overmorgen toekomen, dat is het (zeer) plaatselijk nieuws. Als er dan winkels open zouden zijn, dan is dat iets om dankbaar over te wezen. En een haarkapper, liefst vlak naast de gangway op de kaai.
1995-11-27 ~ op zee, 08h39
Het is niet ongewoon mensen hier aan boord in boxershort te zien rondlopen. Of ze die dragen als short of eigenlijk in hun ondergoed door de alleyway lopen weet ik niet, ik zal het eens vragen. De tekeningen verschillen nogal, naargelang in welk land de short gekocht werd.
Sinds ik de overalls was kom ik elke dag in de laundry. Ik zie niet vaker mensen, maar wel hun kleren. Vandaag zat er was in de droogkas met daartussen een boxershort. Deze was wel de mooiste die ik tot hiertoe gezien heb. Met roosjes op. Zo in de stijl van behangpapier uit de tijd dat de zetels nog in pluche waren, de staande lampen nog ponponnekes hadden en de piano's nog kandelaars. Alleen zijn de roosjes groen en de blaadjes rood. Móói!
Een week of wat voor aankomst wordt met een lijst rondgegaan ivm de voorschotten in haven. Vermits er geen marco's meer zijn (de radio-officieren werden vervangen door apparatuur met satellietverbinding) en er geen 3de stuur aan boord is, doet een van de 2de stuurlieden dat (zo hebben we er drie aan boord), Davor heet hij. Hij was nog altijd niet langs geweest en LM en ik hebben dringend USD nodig voor inkt (oa) en voor een kapper (aub). Morgen komen we aan in Corpus Christi (Texas). Aan tafel vraagt LM aan Davor of we dollars kunnen bestellen, waar blijft de lijst? Nee, we kunnen niet bestellen. Waarom niet? Omdat er niet genoeg dollars meer zijn aan boord.
Het is het einde vd maand en de capt moet de overuren van de Filipijnen nog uitbetalen, dat weten we van cheng CVV. Het uitbetalen gebeurt cash en in dollars. In Sines (Portugal) hadden we escudo's, in IJmuiden (Nederland ) hadden we gulden. Dat de capt deze keer geen geld bestelt bij de agent, is dat een richtlijn van de rederij of is het een vergetelheid van hemzelf? Hij wordt binnen enkele weken afgelost. Misschien wil hij met een zuinig rapportje toekomen op de rederij. Want de agent stuurt niet alleen de rekening, hij stuurt zijn eigen factuur ook mee veronderstel ik, maar ook zijn eigen factuur, of iets in die aard. Waren de dollars in Newark dat van de voorraad USD aan boord? De Filipijnen hebben allemaal dollars, de Kroaten vragen misschien niet veel geld op. En de zeven Belgen + ene Canadees? Die hebben allemaal een bankkaart en het apparaat van bancontact komen ze ophangen aan de gangway? Ok&, LM gaat het eens 'officieel' vragen aan de capt. Deze middag, efkes voor twaalven. Al was het maar voor inkt. De kapper kan desnoods wachten. Bezuinigen ze nu al op de bewegingsvrijheid van de mensen? De Sovjetunie was toch afgeschaft hé.
Zaterdag konden we TV ontvangen en de Saturdaynightshow op NBC. Afleveringen van die show werden deze zomer uitgezonden op Nederland of op de BBC. Er was een parodie op O.J. Simpson, die weer als sportjournalist werkt en een trainer interviewt. Hij raadt de trainer aan de tegenstanders af te maken. En nog zo'n paar toespelingen. Feitelijk is hij de hele tijd aan aan het woord en durft de trainer niet veel zeggen. De show heeft ook nagemaakte reclamespots en die zijn zo goed gedaan dat ge pas weet dat ze deel uitmaken van het programma bij de pointe, wanneer ze voorbij zijn. Een reclameblok wordt hier niet altijd aangekondigd.
Een politiebericht: de voorzitter van het vrijzinnig verbond wordt vermist sinds dinsdag, laatst gezien daar-en-daar, persoonsbeschrijving zus-en-zo. Alle inlichtingen op nummer xyz. De familie heeft gevraagd niet te bidden.
Een sportbericht : binnen het Olympisch comité heerst de tendens de oorspronkelijke sportieve geest van de Oude Grieken te herstellen. Eén van de voorstellen stuitte op hevig verzet van de sponsors, de atleten naakt te laten aantreden.
Dit soort larie op de toon en aan het tempo van echte nieuwsberichten. Magnifiek.
1995-11-29 ~ ship-to-ship, 17h14
Gisteren en vandaag heb ik mij nuttig gemaakt. LM doet dat elke dag, en ik nu dus ook. Ik heb AL mijn kruidenbestanden gekopieerd van MS Works naar WordPerfect. Dat is mierenwerk en er is onderweg vanalles verkeerd gegaan en dat is in orde gekomen. Op een bepaald moment valt te laptop stil. Zomaar, in het midden van een manoeuver. Geen nood, we hebben boeken bij voor vanalles, wat moet gedaan worden zal wel ergen te vinden zijn. 'k Zoek dat op, ik vind dat zelfs, ik doe dat (warme start, 10 seconden wachten, afzetten, 30 seconden wachten, starten, bidden, voodoo, enz) en dat werkt niet ... na drie keer proberen, nog niet. 'k Heb dan maar wat gestofzuigd. Dat verplaatst lucht en misschien werd het hier dan wat frisser. Miljaar, wat had ik het toen warm: ROM-geheugen ontregeld? Laptop buiten werking en ik hier nog drie maanden zitten zonder schrijfmachien? Dat zag ik niet zitten.
'k Had amper drie maanden een computerke aan boord en ik was er al aan verhangen. Toen was het nog zonder e-mail, de brieven werden toen nog geprint en verzonden via de post. En er was zeker nog geen Internet, wegens dure satellietverbinding.
De stofzuiger deed het ook niet al te best. De zak was vol. Zoiets kan ik verhelpen. Dat andere niet. Terwijl ik mij stond af te vragen of ik nu nog verder zou zoeken naar een oplossing, verder bidden om een oplossing of gewoon beginnen wenen, kwam LM binnen. Hij laat mij die procedure herbeginnen. Niks. Hij tikt op de spatietoets. HET WERKT! "Oedeedegijda? Wateeddegijnu? Oewistegijda?" 'k Ben blij dat het LM is die mij uit de penarie haalde, hem mag ik tenminste om de nek vallen. LM heeft de goede gewoonte binnen te stappen wanneer ik ergens in de knoei zit, en nog kalm te blijven ook. Van de weeromstuit (ja hoor) wordt ik ook rustig. Meestal krijg ik het dan wel in orde. Deze keer had hij een ingeving, op de spatietoets tikken. Tja tegen inspiratie kan ik niet op, met mijn onbestaande technische knobbel.
Sinds vanmorgen liggen we op anker, samen met het schip dat ons moet lichteren, anders liggen we weer te diep om binnen te varen en kunnen we niet lossen tegen de kaai. Wanneer we vloeibare lading lossen zijn de mecaniciens bij de werkzaamheden betrokken, omdat de pompkamer van power moet voorzien worden. LM heeft vanmiddag niet de tijd gehad om te komen eten, dan moet het druk geweest zijn, want gewoonlijk maakt hij daar tijd voor. Hij heeft gebeld of ik hem sandwichen wou brengen. Ik wou.
Sandwichen is aan boord de benaming voor gewone boterhammen hoor. Het Engels woord is al lang in gebruik, al van voor ik vaarde en waarom weet ik niet. Boterhammen = Sandwichen.
Om 13h40 kam een stem uit de intercom, nog vóór het alarm afgegaan was : "Attention all personnel – fire in the pumproom – fire in the pumproom" Iemand houdt de controlepanelen danig goed in het oog, vermits hij de alarmbel vóór was. In de pompkamer begot. We zijn volop aan het lossen, dat is vandaag de gevaarlijkste plaats van het schip. Er is ooit al iemand verbrand in de pompkamer van een schip. RD was daar aan boord, heeft het van nabij meegemaakt en zijn verhaal is om misselijk van te worden.
Loos alarm. Wat teveel walmen misschien, die detectors geactiveerd hebben? Wat bleek : misverstand, communicatieprobleem. Davor (2de stuur) had over de walkietalkie iets gezegd over 'green pipe' en in de CCR (cargo control room) hadden ze iets verstaan over fire & pump. Tja, iedereen spreekt Engels, maar iedereen heeft een andere uitspraak en daar komen de misverstanden van. Het is begrijpelijk. Maar mag het mogen? Nee. Want in omgekeerde richting had het veel erger kunnen zijn. Dodelijk.
Rond 12h of 13 h morgen zouden we hier gedaan hebben, losmaken en anker op. Dan is het 15h. Dan moeten we nog binnenvaren, vastleggen en op de agent wachten voor dollars. Tegen dan zijn de winkels dicht zeker? En de kappers. Er blijft nog lading te lossen tegen de kaai, maar zou dat 24hrs duren? Want ik wil om inkt! Inkt! Inkt! (My kingdom for some ink!)
De volgende haven is Puerto Bolivar (Columbia). Daar kunnen we brieven posten maar doen de Columbianen de post van de bemanning daadwerkelijk op de post? Of wordt het zo'n gesjoemel als bij de Venezolanen in Boca Grande?
Hier in Corpus Christi monstert Joske de Canadees de af. Hij zou eerst per helikopter van boord gaan, toen we nog op anker lagen, maar dat is niet doorgegaan. Wat een geluk, want hij was nog niet klaar. Zijn haar en baard moesten nog gedaan worden en dat zou hij vanavond doen, want op zijn paspoortfoto staat hij zonder baard. "Is de grenscontrole zó streng?" vroeg ik. Joske bloosde een beetje. Hij wil niet als bosmens toekomen bij zijn Juffrouw.
'k Had voorgesteld dat ik zijn haar efkes zou knippen. Dat vond hij oké, want alleen is dat nogal moeilijk. Efkes? Vergeet het. Een gewone haarsnit met de trimmer was niet wat hij bedoelde. En voor het gedeelte dat met de schaar gedaan zou worden moest het haar weer nat. Dan weer drogen want hij wou er toch nog eens met de trimmer over om te egaliseren Egaliseren? Dat zijn twee weerborsteltjes jongen. Maar hoe zegt men weerborstels in het (Canadees) Frans ... – un épi, des épis Hij is een tijdje blijven egaliseren. Zijn Juffrouw mag tevreden zijn.
We kunnen weer TV ontvangen en vandaag hebben we al alles gehad behalve nieuwsberichten. Of het moest dat stukske geweest zijn over Clinton in Londen. Iets met Middeleeuwse ridders en zo, 'k dacht eerst dat het een film was. Zou kunnen hè. Reagan was toch ook een gewezen filmacteur.
1995-11-30 ~ standby aankomst, 09h39
We zijn tegen de kaai aan het gaan. Zodadelijk begint de heksenketel hier. LM slaapt nog. Vanmorgen had hij nochtans gezegd dat hij zou gewekt worden voor de standby. Ze doen wel zes-op-zes-af, maar standby is standby, dacht ik. Niks geen telefoon gehoord.
Ziezo, dat was het voor deze oversteek. Met een beetje geluk geraakt deze brief tot in België. Groetjes uit Corpus Christi (Texas).
te gast bij Wim Helsen ~ Philippe Herreweghe met het lied 'Wo die schönen Trompeten blasen' uit 'Des Knaben Wunderhorn'
Wo die schönen Trompeten blasen
Wer ist denn draußen und wer klopfet an, Der mich so leise, so leise wecken kann? Das ist der Herzallerliebste dein, Steh auf und laß mich zu dir ein!
Was soll ich hier nun länger stehn? Ich seh die Morgenröt aufgehn, Die Morgenröt, zwei helle Stern, Bei meinem Schatz, da wär ich gern, bei meiner Herzallerliebsten.
Das Mädchen stand auf und ließ ihn ein; Sie heißt ihn auch wilkommen sein. Willkommen, lieber Knabe mein, So lang hast du gestanden!
Sie reicht ihm auch die schneeweiße Hand. Von ferne sang die Nachtigall Das Mädchen fing zu weinen an.
Ach weine nicht, du Liebste mein, Aufs Jahr sollst du mein eigen sein. Mein Eigen sollst du werden gewiß, Wie's keine sonst auf Erden ist. O Lieb auf grüner Erden.
Ich zieh in Krieg auf grüner Heid, Die grüne Heide, die ist so weit. Allwo dort die schönen Trompeten blasen, Da ist mein Haus, von grünem Rasen.
Des Knaben Wunderhorn, op toon gezet door Gustav Mahler
Jammer dat er zoveel tijd opgaat aan de vertaling van het gedicht. Had niemand de maestro verteld dat het programma maar 10 tot 15 minuten kan en mag duren? Dan had hij een kant en klare vertaling naast het origineel kunnen leggen. Nu krijgt Herreweghe enkel de kans fragmentjes te becommentariëren, maar niet om zijn interpretatie volledig uit te spreken. En daarvoor kijkt een mens toch naar Winteruur, voor de tekst plús de visie van de studiogast.
'k Heb iemand aangeschreven voor een kundige vertaling, maar of hij zal antwoorden weet ik niet. Help het mij hopen.
Bij een uitvoering worden de liederen van de Wunderhorn vaak door een vrouwenstem én een mannenstem gebracht, want het werk bevat een aantal dialogen. De meest gekende, Wo die schönen Trompeten blasen, is het emotioneel hoogtepunt van de reeks.
Een jonge soldaat komt afscheid nemen van zijn beminde, want hij vertrekt naar het avontuur van de oorlog. Voorvoelt hij op dat ogenblik zijn dood al ? Of is het zijn geest die aanklopt, op de vooravond van de veldslag, om afscheid te nemen van haar? Of is hij al op weg naar een hiernamaals en komt hij zijn definitief vertrek melden? De absolute tederheid van de ontmoeting en de dreiging van de dood blijven vaag verwoord, maar zijn duidelijk beide aanwezig. van : https://www.hyperion-records.co.uk/dw.asp?dc=W10688_GBAJY0864505
De tekst verandert van betekenis naargelang men de jongeman ziet als hemzelf in levende lijve in de vroege ochtend van zijn vertrek, als verschijning in haar droom vóór of tijdens een veldslag of als geest na zijn overlijden, op weg naar een hiernamaals.
Er staan veel vertolkingen op You Tube, maar blijkbaar is dit de enige versie in duet gezongen: de muziek laat goed het onderscheid horen tussen de sterke en strakke roep van het soldatesk avontuur en de glooiende, dromerige ontmoeting tussen geliefden. Klank aan voor de klasbakken uit onze jonge jaren : https://www.youtube.com/watch?v=radp0WLASD8 , 07min23
Chef RD ging een Saint-Honoré (soezentaart) in toren opbouwen en ik mocht gaan kijken hoe dat in zijn werk ging. een Saint-Honoré maken is dus twee keer niks hé. Ge moet enkel zorgen dat het bladerdeeg goed gerold en gevouwen en gerold enz is, dat ge een goeie oven hebt, dat die op de juiste temperatuur staat zodat er geen misbaksels uitkomen, dat de crème patissière stevig genoeg is om de soezen op hun plaats te houden, dat de slagroom vast genoeg is zodat hij zich in de soezen laat spuiten zonder er weer uit te lekken, dat de chocoladesaus vloeibaar genoeg is maar niet te warm, dat ge een geroutineerde hand hebt om de slagroom zonder aarzelingen in regelmatige bewegingen tussen de soezen te spuiten en dat ge handig genoeg zijt om de chocoladekorrels enkel op de zijkant van het kunstwerk aan te brengen en niet over heel de werktafel rond te smossen. Dat is alles. Dat nam RD voor zijn rekening. Ik heb de pot met kriekskes mogen open doen. Zo wordt een Saint-Honorè gemaakt.
'k Ga beginnen met gewone pistoleekes denk ik. Ook lekker.
Vanmorgen vertelde cheng CVV aan het ontbijt dat de grote baas van het zeevarend personeel een fax naar de capt gestuurd had ivm een rondschrijven van de syndikaten of van één syndikaat. Het rondschrijven zelf heeft de personeelsbaas nog niet gefaxt. Nu weten we nog niet veel meer hé. Het zou rommelen daar in Antwerpen omdat teveel Belgische zeelieden op duur dopgeld blijven staan, terwijl de rederijen mensen uit goedkope loonlanden tewerk gesteld worden. De werkloosheidsuitkering wordt voor een deel door de staat betaald, dwz de belastingbetaler, dwz gij en ik. De rederijen zijn aan het 'versoberen' op kosten van de sociale zekerheid? Lees : het grootkapitaal is aan het versoberen op kosten van de belastingbetaler.
12h45 : het waren bouletjes deze middag en weer veels te lekker natuurlijk.
Er vliegt een rare vogel rond het schip. Persies geen zeevogel want die gaan in zweefvlucht van zodra ze hoogte hebben. Deze blijft klapwieken, gaat pas in zweefvlucht om te landen en heeft een rechte bek. Hij landt aan deck, niet op het water en heeft lange poten, veel langer dan een pelikaan. Hij is grauwbruin van kleur en vliegt met hals en poten gestrekt. 'k Ben dat op de brug gauw eens door de verrekijker gaan bekijken. Of hij zwemvliezen heeft heb ik niet kunnen zien. Toen hij vloog was dat toch nog te veraf zelfs met de verrelijker en wanneer hij aan deck staat kan ik zijn poten niet helemaal zien. De kleur van de poten steekt niet duidelijk af tegen de meniekleur van het deck. 'k Denk dat het een waadvogel is, die verloren gevlogen is. Of een steltloper, zoiets als een reiger, maar dan in het bruin. Efkes dacht ik dat het een pelikaan was, maar de bek is te fijn en de poten zijn te lang. Het kán een verdwaalde landvogel zijn, want gisteren zijn we de Bermuda's gepasseerd. Als Gertie en Pol hier nu waren hè, dan wisten zij ons zeker te vertellen welke vogel het is. Zij waren hier in '94 aan boord. Zij hadden een boek van Elsevier bij over zeevogels, met tekeningen en beschrijvingen en foto's, allemaal neig interessant. Gertie herkent de vogels direct, omzeggens met haar ogen toe. Sinds vanmorgen werkt LM weer in short en T-shirt. Het is er nu warm genoeg voor. Het was 40°C in het purifiërkot, want daar zijn ze nog altijd aan bezig, aan die botermelkmachine. 'k Zal eens een briefke schrijven naar Alfa Laval, ooit. Eerst inkt. Ik draag mijn bodywarmer nog, omdat ik anders geen zakken heb om al mijn zakdoeken in te steken. Zakdoeken, het woord zegt het al, dienen om in een zak te steken.
1995-11-24 ~ op zee, 09h37
Volgens onze bewaarkalender is het vandaag de eerste dag sinds een maand ongeveer dan het opnieuw zonnig weer is. Dat heeft op zich laten wachten. Vanmorgen was het al licht om 06h. We zitten dus flink zuid. Dat zal wel, morgenavond gaan we rond Florida en met een beetje geluk kunnen we TV ontvangen. En misschien Miami zien liggen ook, maar dat is eigenlijk niet zo nodig. Het zal warm zijn in de Golf van Mexico. Voor een hoop mensen is dat minder plezant, de mensen vh machien en de matrozen aan deck.
Onze boodschappenlijst van IJmuiden is nog geldig en daar staat kerstversiering op. Met dit weer tussen de palmbomen naar een shoppingcenter rijden en daar komt dan White Christmas uit de luidsprekers. In de tijdschriften geven ze als suggesties voor kerstcadeaus een gamma badpakken, strandlakens en pareo's. Op onze breedtegraad: mutsen, sjaals en warme truien. Thuis waarschuwen ze in tijdschriften voor verkoudheden en verschijnen advertenties voor hoestpastillen en -siroop. Hier waarschuwen ze voor zonnebrand en hebben de reclames het over sunblock nummer zoveel en aftersun lotions. Het is hier geen zomer, hun winter is het toeristisch seizoen, dan is het warm en zacht.
Ik had zo halvelings begrepen, ergens, dat deze capt afgelost werd in Corpus Christi, en dan zou zijn aflosser post bijhebben. Hij wordt hier niet afgelost, hij moet wachten tot in Europa, gelijk iedereen. Van mij moet hij niet naar huis, maar er mag wel post komen. Volgens cheng CVV zal de rederij post opsturen, want zijn vrouw moest haar brief vóór donderdag (dat is vandaag) op de rederij zien te krijgen. Dan kon haar brief nog mee. CVV weet dat omdat hij naar huis gebeld heeft. Er komt wel een Filipijnse bootsman, maar hij gaat niet over Antwerpen. Hij komt rechtstreeks uit Manilla en dan heeft hij niks bij voor ons natuurlijk als hij niet eerst bij de rederij moet langsgaan voor zijn vliegticket. Ha nee, want dan zit hij al in een vliegtuig. Volgt ge? Ik wel.
Gisterenavond hebben we een fantastische film gezien: That Summer of White Roses. Het verhaal speelt zich af in de zomer van '45. Heel de film stralend zonlicht, zachte avonden of nevelige nachten. Het gaat over een vriendelijke man, Andreu, een natuurmens, die ergens in een bocht van een rivier strandwachter is. De sfeer van 't St. Annastrand in de jaren '50, maar dan in Joegoslavië. Omdat hij nog nooit iemand moeten redden heeft ('de Rivier is hem goedgezind'), en een redder toch aangeworven om te redden, is hij de sul van het dorp. Hij verontschuldigt zich tegenover de gemeentelijke penningmeester dat het strand veilig geleden is, in een kalm stuk van de rivier. (Zoals Jean Lefebvre in zijn jonge jaren, toen hij nog niet overdreef. Die kon ook zo goedig en vriendelijk kijken wanneer zijn personage iets moest uitleggen dat het zelf maar half begreep. Met een vleugje Dustin Hoffman.)
Andreu maakt zich ongerust over zijn job. Niet zozeer over zijn loon, maar over zijn bezigheden aan het water. Als er niemand moet gered worden, hebben ze misschien geen redder meer nodig. En wie zorgt dan voor het strand, de kinderen en de mensen? Hij leeft daar zo'n beetje zijn leventje, repareert de steiger en de pontons, overschildert de badhokjes, onderhoudt de reddingsboeien, oliet de ophanging van de alarmklokken, poetst het koper, bedient de overzetschuit, leert de kinderen zwemmen, laat hen reddingsoefeningen doen en hoopt ondertussen dat hij op een dag zal kunnen laten zien dat hij een echte redder is. Ondertussen houdt hij alles zo goed in orde en in het oog, dat daar feitelijk geen ongevallen kúnnen gebeuren. Hoe gaat hij als strandwachter kunnen aantonen dat hij wél een echte redder is? Hij kan het en al zijn materiaal ligt gereed, tot en met dekens en handdoeken, zelfs het flesje cognac voor de geredde drenkeling. En als er al eens iemand ongewild nat wordt, is het nog aan de overkant van het water. Een dronken klant die van het houten terras gedonderd is, wordt door de baas van het etablissement uit het water getrokken en met veel gefoeter naar binnen gesleurd. Andreu staat er met de verrekijker naar te zien, vanop zijn kant van de rivier. Niks handdoeken, niks dekens, geen 'redderlijke' aanpak. Geen cognac ookni.
Hij laat zich door zijn nonkel en Meneer Doktoor trouwen aan een jonge weduwe met een kind. Zij hebben dringend papieren en een onderduikadres nodig. Haar man was bij het verzet geweest, ergens in de stad. Hij tekent in het boek van de pastoor met een kruisje. Zelf vindt hij zich niet echt de geschikte man voor trouwerij, maar is voor de rest wel fier dat hij nu een 'gezin' heeft. Heel moedig. Maar vindt men hem nu al een held? Maar nee. Gewoon de sul die onnozel genoeg is om zoiets te riskeren. Wie trouwt er nu met iemand die gezocht wordt door de Duitsers ... Zelf weet hij niet hoe moedig dat is. Hij is gewoon blij en fier, leert de kleine roeien, leert hem vissen met fuiken, vertelt over de Rivier (niemand weet hoe lang ze is), de Sprookjeswaters (de biesbossen), over de Boze Watergeest ("misschien ben ik wel degene die hem goedgezind houdt, iemand moet hem toch doen lachen"), geeft de kleine en zijn moeder uitleg over het reddingsmateriaal en slaapt nu blijgemoed in de werkplaats, samen met zijn hond. * zakdoek! Op een dag redt hij iemand ergens in de biesbossen die in zijn blootje uit zijn bootje geraakt is, dus geeneens een badgast van zijn strand. Misschien wel een partizaan? Het was de nieuwe Duitse kolonel. (De partizaan was de jongedame die wegroeide.)
Het dorp keert zich tegen Andreu. Dat weten we enkel door de commentaren van de kinderen. Het is dus niet genoeg een drenkeling te redden, het moet de juiste drenkeling zijn. De strandbezoekers blijven weg. Geen stemmen van mensen en kinderen meer. De overzetschuit ligt de ganse dag stil en 's avonds zet hij de strandstoelen binnen die niemand nodig gehad heeft. * zakdoek! De Duitsers worden krikkel. De vrachtwagens met opgepakte mensen stoppen op de hoge brug over de rivier. Hij kan de brug zien van onder de bomen bij zijn strand. De Duitsers doen de mensen uitstappen. Er gaat een fusillade volgen. Andreu roeit naar de brug. Van uit de heuvels beschieten de sluipschutters van de partizanen de Duitsers. In de verwarring kan een deel van de mensen vluchten. Van op de waterkant leidt Andreu de aandacht van de Duisters af, om de vluchtenden de tijd te geven de berm af te raken en de bosjes te bereiken. Onder de vluchtenden zijn de vrouw, haar zoontje en een vriend van haar overleden echtgenoot die zich al een tijdje schuilhield in de buurt. Zij aarzelt en draait zich om (wel drie keer), de kleine ook. Andreu staat te roepen: loop door! loop door! Aan zijn voeten spuit een beetje water en modder omhoog. Daar eindigt de film. Water en modder en verwarring. We zien niks, we weten niks. Of hij geraakt werd wordt in het midden gelaten. Hij heeft minstens drie levens gered van de Duitse mitrailleurs. Maar zij waren geen drenkelingen. En dáár is een redder toch voor aangenomen. * zakdoek!
Soms zat ik lui achterover in de zetel en een paar seconden later zat ik op de rand met gekrulde tenen van "dit kán niet"! Zucht. Nogal wat anders dan Baywatch.
Geen spierballen die blinken van de olie, geen spectaculair stuntwerk, geen speciaal camerawerk, geen ontploffingen, geen panoramische postkaartzonsondergangen, geen snelle motorboten of helicopters. Wat dan wel. Een verhaal, een echt en geen storieke. En acteurs, geen vedetten. De film rolt ons eerst heel zachtjes, traploos en daarna met schokken van de ene nuance naar de andere, tot ge van al die subtiliteiten niet meer weet waar ge staat. Van plaatsvervangende schaamte, minachting, compassie, hem in bescherming nemen naar begrijpen en bewonderen, meedoen en victorie, plus alles wat daar tussen ligt, nooit onvermengd en soms in een ongemakkelijke combinatie. Er zijn geen goeien en slechten, enkel mensen.
Het gaat al vele beter met mijn stem en ik zat hier luidop commentaren te geven zoals LM dat kan wanneer het een spannende snookermatch is of een goeie Formule1 wedstrijd: 'Ocharme de brave snul / Als hij alles zo goed in orde houdt zal daar nooit iemand verdrinken. Vanzeleve niet / Nogal een plichtsbesef hè, hij weet waar hij mee bezig is. Dat is puur preventief werken. Knap van hem! / Ze mogen hem zo niet plagen, hij kan zich niet verweren / Waar komt die penningmeester zich mee moeien, dat ze Andreu eens gerust laten! / Maar die gast is te stom om te helpen donderen! Trouwen met iemand die gezocht wordt? Dat is een ... euh, held? / Maar wat is dat in godesnaam een naïeve sukkel / En die nonkel durft zo een door-en-door goed mens aan opofferen / Kinderen kunnen wreed zijn, ja / Dat hij aub van die brug wegblijft, de onnozelaar, de stommerik, de idioot / Wat staat hij daar nu te doen in zijn eentje, sebiet schieten ze hem ook dood, djuu wat een uil / ...
Hij stond daar niet met uitdagend armgezwaai naar de Duitsers te brullen met een stem à la Rambo. Hij stond daar met de armen naast het lichaam en gebalde vuisten hysterisch te krijsen naar die nazi's op de brug. En dat werkt. Hij is een redder!
Zucht. Wat een acteur. Een mens zou er lyrisch van worden. LM was blij dat de film gedaan was.
te gast bij Wim Helsen ~ Jo Lemaire meteen gedicht van K.P. Kavafis , de slotstrofen
Houd Ithaka wel altijd in gedachten. Daar aan te komen is je doel. Maar overhaast je reis in geen geval. 't Is beter dat die vele jaren duurt, zodat je als oude man pas bij het eiland het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf, zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal. Ithaka gaf je de mooie reis. Was het er niet, dan was je nooit vertrokken, verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet. Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
Het is hartverwarmend hoeveel mensen iets zien in de gedichten van Kavafis. Het gedicht Ithaka werd vorig jaar ook meegebracht door Lieve Joris (tekst 147 op blog 2), zij het in een andere vertaling. De bovenstaande, van Warren en Molengraaf vind ik persoonlijk beter. Blijkbaar moet ik nog veel wijsheid vergaren, want ik begrijp nog altijd niet wat Kavafis bedoelt met Ithaka in het meervoud, in geen enkele vertaling. Misschien zal ik het begrijpen op mijn laatste dag? Hij schreef bij momenten ook zeer versluierd hè. Moeilijk te vatten soms.
Er is een indrukwekkende storm aan de gang. We varen er recht door, dus liggen we tamelijk vast. We stampen een beetje, maar we rollen niet. Meer moet dat niet zijn om comfortabel van het schouwspel te kunnen genieten. Nu nog een grotere patrijspoort. 'k Heb mijn stoute schoenen niet aan, anders ging ik eens naar de brug. Daar zijn grote ramen aan drie kanten, en daar valt de storm beter te bekijken. Het stuifwater komt tot aan luik 4, dat is al een luik verder dan deze middag. Maar ja ... de mensen op de brug moeten werken en ik weet niet of toeristen er welkom zijn bij dit weer.
Zaterdag ben ik in de managementroom gaan printen op één van de printers van het schip, samen met cheng CVV. Twee lijsten voor LM en één voor chefke RD. Cheng CVV had al eens voorgesteld onze brieven boven te printen, aangezien we nog altijd zonder inkt zitten. Maar dat is feitelijk niet oké, de inkt en de printer van het schip gebruiken voor privédoeleinden. Inkt hoort niet bij de voorzieningen. Het papier evenmin. WC-papier dan weer wel. 't Is allemaal maar ne weet. "Er zijn er nog die hier printen" zei CVV. Dat kan goed zijn, maar daar komen ooit vodden van. En daarbij, ik print liever in mijn eentje. Geen pottekijkers.
De brieven werden in vier exemplaren geprint, naar vier adressen en dat waren er dan nog wat weinig naar mijn zin. Daardoor hield ik de printer een tijdje bezet, wie hem nodig had moest dan wachten? En dan ook mijn verbruik aan papier en aan inkt, vroeg of laat zou daar commentaar op komen en dan zou er een verbod komen.
Gisteren was er iets met de elastiek van mijn ondergoed, vlak voor we gingen eten. – door de industriële waspoeder aan boord- 'k Dacht owee, géén risico's! Rap iets anders aantrekken! Het schip stampte en ipv op bed te gaan zitten stond ik op één been te vechten met dat stuk ondergoed. LM komt de kamer binnen en op dat ogenblik moest ik niezen ook, twee keer. "Ha ja, zei LM, dat komt er van". Wát komt wáárvan. 'k Vond heel mijn gedoe + zijn bedenking zo ongerijmd dat ik de slappe lach kreeg. Lachen en ademen tegelijkertijd neemt nogal veel tijd voor het ogenblik, maar we waren toch nog intijds aan tafel. Vanwege dit soort verhaaltjes en vanwege de roddelverhaaltjes print ik de brieven liever in de cabine. Snapt ge?
1995-11-25 ~ op zee, 10h24
Vannacht stampte het schip nogal, persies of we reden over een kassei in iets zonder schokdempers. De 4de mec was van stille wacht en hij heeft het ene alarm na het andere gehad. LM hoort dat allemaal, ik slaap daar los door. Om 23h30 is hij eens beneden gaan kijken. Om 03h30 kwam cheng CVV erbij.
Igor (de 4de mec) heeft daar beneden heel veel bezoek gehad en weinig geslapen, denk ik. LM heeft geen compassie met Igor. "Hij had mij maar moeten wakker bellen van zodra het niet alleen ging" vindt hij. Dat hoort bij de job van 2de mec, 's nachts ook klaar staan, hij wordt ervoor betaald. Tot zover LM.
Ik heb wél compassie met Igor. Het gebeurt zo dikwijls dat een jonge gast de tweede niet durft wakker bellen. Hoe zou dat komen? Waren hun vorige tweedes dan zo'n onredelijke boemannen? In de veiligheidsvideo's wordt gewaarschuwd voor 'the human aspect'. Dit is zo eentje van die aspecten : de baas niet durven wakker bellen. Toen LM wakker werd om 23h30 keek hij eens naar het weer. De gangway aan stuurboord kreeg nogal wat water en het lampje van de reddingsboei die daar hangt was aan gegaan. De batterijen beginnen te werken bij contact met zout water. Dan zal er wel genoeg water over gestort zijn! LM vertelde dat die lampjes ferm veel licht geven. Goed om weten, in de hoop dat we ze nooit nodig zullen hebben. Hij dacht eerst dat er iemand aan de gangway stond met een pillamp. Om 23h30? Welke onnozelaar zou dat geweest zijn? Dat vroeg LM zich ook af. Ik was het niet, ik lag met mijn hoofd onder de dekens.
Naar het schijnt is het nu 'goed in 't zonneke'. Nee dank u, ik wacht nog wel wat. We komen zo al zakdoeken tekort. Die zitten in de droogkas. Niks zonneke.
Daarstraks heb ik ontdekt dat er pootjes onder het klavier van dit ding staan. Wij hebben iets met pootjes de laatste tijd. Twee achterpootjes, om de laptop lichtjes schuin te zetten. 'k Heb dat gedaan en ik vind het een hele verbetering al was het maar omdat het nu volgens het boekje gaat : pols en voorarm evenwijdig met de vloer, enz. Dit is een scheepsvloer. LM wist die pootjes staan, al lang zegt hij. Hij heeft de pjoeter al langs alle kanten bekeken, ik niet, ik kijk op 't scherm en op 't klavier. Nu staat hij niet meer op zijn antisliptoppen op het tafeltje. Daar moeten we dus iets aan doen. Antisliplappen onder leggen. Straks. Sinds het klavier schuin staat typ ik vele rechter.
'k Ben efkes naar de was gaan kijken. Alles kits. Enkel nog strijken, opvouwen en in de kast leggen. Een volautomaat doet dat niet, kastklaar maken. Het zou wat! Mon oeil! Môja, een antwoordapparaat heet antwoordapparaat en toch antwoordt het niet. Al eens gevraagd : "En om hoe laat zouden ze terug thuis zijn?" Dat apparaat zwijgt in alle talen. Antwoorden? Het zou wat! Mon oeil!
Over mon oeil gesproken, mascara aanbrengen is bij dit weer ogensgevaarlijk. Nagellak aanbrengen is ook een knoeiboel. Lang geleden allemaal zelf ondervonden. Ervaring: een goed geheugen voor eigen dommigheden en die van anderen. Eigen dommigheden eerst natuurlijk.
In het programma 'Welkom bij Compaq', dat is het merk van de laptop, staat iets over gezondheid, langdurig in dezelfde houding zitten, verlichting & oogartsen en vitamine C en voldoende beweging. Ze zeggen er niet bij om hoe laat ge naar de WC moogt, maar dat komt in de volgende uitgave, denk ik. Het ging over spieren & pezen en vermits ik in de nek soms steken voel, denk ik dat ze gelijk hebben. Beweging: ze raden aan zich regelmatig eens flink uit te rekken. Nu zie ik ze dat wel doen in Japan. Daar gaat dan een belletje, iedereen staat recht en heel het kantoor doet om het uur 30 sec rekoefeningen. In januari '90 -schip 20- waren we een maand in Yokohama, droge dok. Daar begonnen ze hun werkdag met ochtendturnen. Dan schetterde muziek uit de luidsprekers, mogelijk gezongen instructies (?) en de Japanners, gelijk waar ze stonden, aan deck of op de kaai, deden dan efkes die oefeningen mee. Ik wou wel mee doen, maar ik dierf niet. Human aspect.
Verder zijn meerdere korte pauzes beter dan één lang. Jaaa, zeg dat eens tegen een kantoorchef. 'k Zie het zo vóór mij: staan we bvb met drie voor het raam de schouders los te gooien, zegt de kantoorchef: "Dames? Nog niet goed wakker?" "Toch wel mevrouw, wij staan onze rug te rechten om ons des te beter over het klavier te kunnen buigen." Zij laat spoorslag de kasten van de muur halen en sportramen installeren om de rekoefeningen te optimaliseren. En de dagen dat er inventaris moet gemaakt worden komt iedereen in trainingspak. Dat laatste is al ergens zo, In een firma ergens in Wilrijk.
Verder wordt de Nieuwjaarspremie besteed aan de installatie van een sauna. Spiervriendelijke werkvergaderingen. Hij : "De zijt zo laat thuis schat?" Zij : "Ja ik moest nog efkes met de mensen van de verzending naar de sauna." Hij : "Ah, oké." Zij : "En morgen met die van de boekhouding en vrijdag met de aankoopdienst." Hij : "Oké, 't is maar dat ik het weet." Dan mogen ze met recht en reden zeggen dat ze gezweet hebben tijdens de vergadering. Op schip 11 en schip 14 waren sauna's aan boord. Om 20h30 was het aan de meisjes. Nooit werkvergaderingen meegemaakt.
Na een welgevulde dag valt een mens daar in slaap. Ook niet gezond. Om 22h zag de 5de mecanicien daar nog een lichtje branden, toen hij zijn nachtronde deed. Hij heeft me wakker gemaakt. Mijn hoofd voelde zeer eigenaardig aan, maar 't was wel een spiervriendelijk slaapje van anderhalf uur.
Ach, ik lul er maar over door omdat 'Welkom bij Compaq' ongeveer het laatste geestige geweest is dat ik gelezen heb. Voor de rest zware kost in de boekenkisten. 'k Dacht dat ik de boeken allemaal gelezen had, in '94, maar dat is niet zo. Voor het ogenblik ben ik bezig in een boek over Armenië en dat is zo realistisch geschreven dat ik het gevoel heb dat ik er middenin zit. Er ontbreekt enkel de geur, wanneer de Turken weer eens een schuur in brand steken om de Armeniërs arm te houden, en ze op die manier tot loondienst dwingen. Geen lacheboek, wel echt gebeurd. (Armani = van Armenië?)
1995-11-22 ~ op zee, 09h35
Gisterenavond was Jos de Canadees hier om aan LM van alles te vragen voor zijn werk voor school. Hij moet een praktijkschrift bijhouden en een aantal ingewikkelde mekanieke oefeningen maken en zo. Dat moet ondertekend worden door de cheng en op school geven ze daar punten op. Hocelyn was al eens geweest, een paar weken geleden. Toen had ik niet begrepen dat het over zijn werk voor school ging. Ik dacht dat het efkes over het werk hier aan boord ging en ik bleef zitten TV kijken, terwijl dat jongske ocharme eigenlijk hard aan het studeren was. 'k Wordt nog ongemakkelijk wanneer ik er aan denk. En LM zal niet eens zeggen 'zet die TV af of ga eens een toerke doen, of een boek lezen in de slaapkamer'. O, mij zo in mijn dommigheid laten. Ik ben daar blijven zitten terwijl ik efkes de plaats had moeten ruimen. Voor mij is dat een kleine moeite en voor Jocelyn, is dat zoveel rustiger.
Gisteren ben ik dus intijds de deur uit gegaan, zodat Joske rustig kon vragen en doorvragen tot hij het begrepen had, zonder dat ik daar zit te pottekijken en mij misschien, niet gehinderd door kennis van zaken, een opinie zou veroorloven. Zo ben ik niet, maar dat weet Joske niet. Mijn aanwezigheid zou hem kunnen hinderen. Human aspect weeral hé. In Corpus Christi (Texas) gaat hij naar huis, de kleine Canadees.
Beneden in de bar officieren speelde de film Rambo. Sylvester Stallone is hier gemonsterd waarschijnlijk. We hebben gesupporterd voor de goei, want de slechten ging hij toch overhoop schieten, dus dat was de moeite niet. Maar eerst schieten de slechten zijn vriendin neer. Hola! Nu wordt de Rambo nijdig hoor! RD was maar aan het fluisteren van "pauvre fille, pauvre fille", wel een keer of drie. Ik kon hem geen zakdoek lenen want ik had geen propere bij. Elektrieker RK was van stille wacht en heeft de film in schuifkes gezien. De film is gemakkelijk te volgen: de slechten dragen een legeruniform, de goeie (dat is Rambo) loopt in bloot bovenlijf.
Verder waren RD en ik het danig met mekaar eens dat zo'n hoop sterke spieren in het lijf toch een gemak moet zijn Geen verkeerd woord hier over Stallone. Sinds ik hem met Dolly Parton in Rhinestone heb zien spelen ben ik verkocht. Daarin speelt hij een kwiet waar nogal wat kosten zijn. Dat doet hij met zo'n naturel, dat een mens zich geen vragen meer stelt. Het is een muziekfilm, in het eerste gedeelte spelen ze zo wat van die melige bluegrass, daarna country, men voelt in de film dat er schot in de zaak komt, en op het einde countryrock, een duet dat rockt, de apotheose. Een 'ware' apotheose, volgens de clichélijst : het lelijke jonge eendje werd een zwaan, de schuchtere jongen is nu een rasartiest. En dat allemaal binnen de 90 minuten dank zij de opleiding bij Dolly Parton. Zoals zij moesten er meer zijn. Bij de VDAB, bvb. Humo heeft die film afgebroken, maar ze vergissen zich daar al eens, vrees ik. Want wat is er mis aan een film waarvan men weet dat hij goed zal eindigen. En buiten wat ouderwets vuistenwerk komt er geeneens geweld in. Misschien is de tekst van het slotnummer wat suggestief, maar daar kan Humo toch niet over struikelen? Die houden het graag vrij & vrolijk, als ik me goed herinner. In de film stond bij het slotnummer heel de zaal recht en ikke thuis ook. klank luid genoeg : https://vimeo.com/44978853 , 03min28 // tekst : https://www.azlyrics.com/lyrics/dollyparton/stayoutofmybedroom.html ,
Sinds gisteren hebben we eindelijk weer een laundry service voor de overalls zoals op schip 23, nu bijna drie jaar geleden. Dat komt zo : gisteren lag er een hoopje werkkledij gedroogd in de droogkas. 'k Trek die open en er komt een walm van olie uit. 'k Voelde geen paniek, maar toch bijna. Hier aan boord is dus iemand die zijn overalls niet op 90°C wast. De vet- & olieresten die er nog inhangen kunnen tijdens het drogen in de droogkas brand doen ontstaan. Dat is geen larie, dat wordt zelfs vermeld in de veiligheidsvideo's, bij de waarschuwingen voor brandgevaar. Overalls met vet en olie moeten op 90°C gewassen worden, omdat waspoeder niet alle soorten vet en olie kan oplossen. Door het heet water smelten de olie en het vet en worden mee uit de wastrommel gezwierd. Als er dan nog vet of olie in het textiel zit, is dat niet meer voldoende om de katoen te doen ontvlammen. Of anders op een waslijn drogen, maar hier aan boord is geen droogkamer. Wat als die persoon 's nachts wast, voor of na zijn wacht? Er hangen wel rookdetectors, maar toch. En er is maar één droger hè. Een droogkas veroorzaakt een elektrische brand, en zo'n brand verspreidt zich via de cablage, via de elektrische leidingen naar de andere gedeelten van het schip. Een elektrische brand krijgt men dus moeilijk geïsoleerd.
Veiligheidsvoorschriften zijn de enige reglementen die niet ontworpen zijn om de mensen te ambeteren. Elk voorschrift heeft zijn droevig nut al aangetoond omdat het toen nog niet bestond. Het ís allemaal al eens gebeurd. Veiligheidsvoorschriften komen regelrecht uit de praktijk. Ze zijn niet ontworpen door iemand op kantoor die zich zat te vervelen en toch iéts moest doen om zijn loon waar te maken. Gibbe (1ste stuur) was efkes in de keuken en omdat hij over veiligheid ongeveer alles te piepen heeft, heb ik hem voorgesteld dat ik de overalls zou wassen, aangezien ik degene ben met de meeste tijd om het te doen. Het is gebruikelijk dat de aspirant van deck dat doet voor de deckofficieren (de stuurlieden) en de aspirant machien dat doet voor de machineofficieren (mecaniciens). Hier is dat voorlopig het geval nog niet, omdat ze zo al met te weinig volk zijn en als ze dáar dan nog iemand moeten voor inzetten, twee feitelijk, niet voltijds maar het is toch weeral bijkomend werk, terwijl ik tijd heb om het te doen ... enfin, de Gibbe vond dat er iets in die redenering zat en nu mag ik alle dagen de overalls wassen. Dat is zeer braaf van hem. Verder nog de argumenten over water en waspoeder besparen en het was helemaal oké. Hij kent het systeempje nog van in '93, op schip 23. En hij weet dat ik het jobke ter harte neem.
Op een ander schip in '92 lagen we in Odessa. LM en ik waren toen al een tijd aan boord en dan beginnen de dagen zodanig op mekaar te lijken dat een mens niet meer weet wat ze 's voormiddags gedaan heeft. Op een dag in Odessa dus, schiet ik 's avonds uit bed, doe kleren aan en stuif recht naar de laundry. Ik dacht dat ik de overalls niet naar boven gebracht had en die mogen daar zeker niet blijven liggen, want de Oekraïners ratten alles wat niet vast zit. Ipv eerst in de kast van LM te kijken of ik ze al boven gebracht had storm ik naar beneden. In de laundry : geen overalls. Gepikt! Met tranen in de ogen ben ik naar boven gekomen, nog niet snotterend, maar toch met een knijp in de keel. Gepikt, omdat ik ze in de voormiddag vergeten was. Zes mensen met een overall minder en 't was al nipt met het aantal overalls. Ze vermoorden mij. Ik zal nooit meer mogen meehelpen. Nóóit meer! Enzovoort en zoverder. 'k Had die dag de overalls naar boven gebracht, opgevouwen en rondgebracht op het gewone uur. Alles normaal dus, alleen, ik kon het mij niet herinneren dat ik het die dag gedaan had. Groot misverstand tussen mij en mijn eigen zelve.
De walmende overall die gisteren in de droogkas lag was van JM (de nieuwe 2de stuur). Hij had een spuit crude-oil van de lading over zich gekregen en was dat subito presto gaan wassen, maar niet warm genoeg. Misschien had de overall eerst een dag moeten weken in een sop met bruine zeep. Soms helpt dat met overalls die gediend hebben wanneer ze scavenging in het machien hebben gekuist. Van de verschillende soorten chemisch vet en olie ken ik niet veel, ik weet enkel hoe ik ze min of meer kan wegwassen.
13h25: Het was pizza deze middag en voor LM had chefke RD een zonder kaas gemaakt. LM vond dat héél³ lekker. Hij is nochtans niet voor Italiaanse keuken. -dat heb ik in orde gekregen hoor, zoetjesaan, zonder te forceren 's Middags zegt hij gewoonlijk, vóór hij gaat liggen : "Tien ván, hè." Dwz dat ik hem intijds moet wakker maken, 12h50, tien minuten voor tijd. Nu had hij aan tafel toch zo zijn best gedaan met de pizza dat ik antwoordde: "Ja hoor, om tien voor drie maak ik u wakker, dan zijt ge intijds beneden voor de coffeetime. Dat vond hij een mooi idee, maar absoluut onbruikbaar want dan kon ik in feite nu reeds onze valiezen beginnen inpakken tegen aankomst Corpus Christi.
Gisteren was de capt (eindelijk) nog eens in de keuken en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te vragen of hij via de agent of de schipchandler iets kan regelen ivm inkt. In twee woorden uitgelegd dat LM en ik geen inkt hadden. Hij zou proberen iets ter regelen, want zelf heeft hij disketten nodig. Daarstraks ben ik hem het briefje met de referentienummers en de aantallen gaan brengen. Aantallen "10" heeft LM gezegd. Het kan hem niet schelen hoeveel het kost. Ik denk dat hij mijn inkt-geleuter over-beu is. Ik geef mijn papierke af en de capt zegt dat hij via de agent zal proberen aan een adres te geraken. Jamaar, dat had ik gisteren zo niet begrepen. Die spullen laten komen, bedoelde ik. Niet hij naar een adres vragen en ikke dan 50 km taxi doen. Als de agent of de schipchandler het kan meebrengen zal het wel wat meer kosten, maar toch nooit de prijs van een verre rit met de taxi. Maar goed, misschien heb ik hem daarstraks verkeerd verstaan. Misschien leveren ze de inkttankjes toch wel?
Er hebben al allerlei verhalen de ronde gedaan over de volgende poort van bestemming. Eerst zouden we gaan lossen in Newark, maar dat is dus Corpus Christi geworden. Dat staat vast, dat is bevestigd door de rederij. Daarna gaan laden in Santa Marta of Santa Marina, waar dat ook moge liggen. Centraal- Amerika? De Caraïben? Dat is nog niet bevestigd. En gaan lossen in Rotterdam, maar dat is gisteren al veranderd en we zouden lossen in SINES! Bibi blij, heel blij. Als dat eens waar mocht zijn. Als de rederij dat nu eens raprap zou willen bevestigen, Sint Neptunus, aub. Als het Sines wordt kan ik nog wat keien gaan rapen voor de plantenbak, desnoods in twee keer. En met de agent eens gaan praten of er een verbinding per schip bestaat tussen Portugal en de Azoren, en zo ja, van uit welke poort, hoeveel de overtocht kost op een vrachtschip of een supplyship, hoe lang die overtocht duurt, hoe vaak er een schip gaat (heen en terug) en zo nog het een en ander. Of hem vragen waar ik een paar adressen voor die inlichtingen kan bekomen. -nu gaat dat via 't Net 't Is niet voor direct, maar toch, informatie en inlichtingen sprokkelen.
En ik wil ook gaan kijken hoe het met het fort en de kanonnetjes gesteld is. En de vissersboten tellen. En van daarboven ook kijken of de jachtjes goed vastliggen. 'k Zal daar mijn bezigheid hebben. Maar eerst die keien.
Chefke RD gaat een Saint-Honoré maken en ik mag erbij zijn. Nu. 'k Ben al weg, naar de keuken.
te gast bij Wim Helsen ~ Pablo Piedfort met een fragment uit 'Samen op het eiland Zeekraai' van Astrid Lindgren
En toen liet hij Mops in haar eentje achter. Ze was helemaal van streek. 'Bootsman, snap jij hoe dat kan?' stamelde ze nog eens. 'We hebben een zeehond gekregen!' Bootsman snuffelde even aan het diertje. Zoiets geks had hij nog nooit gezien, maar als Mops erop stond, dan zou hij heus wel goede vriendjes kunnen worden met dat eigenaardige wezentje dat daar maar lag te proesten. 'Nee, pas op, maak hem niet bang!' riep Mop angstig terwijl ze Bootsman opzij duwde. Daarna schreeuwde ze zo hard als ze kon: 'Kom eens kijken! Komen jullie allemaal eens kijken! Er is iets fantastisch gebeurd ... ik heb een zeehond gekregen!'
We varen. We zijn er weeral mee weg zie! We hebben al een uur timeshift gehad en zijn nu 1h vroeger dan België. Zo nog een keer of zeven tot Corpus Christi (Texas). Het is persies al wat warmer ook. En de zon schijnt.
Vanmorgen vond ik achter de koekjes en de snoepjes van LM een doos hoestbonbons, hier in de kast achtergelaten door een vorige 2de mecanicien. 'Echte Oude Borstbollen Zonder Kleurstoffen – Wycam's Kalmthout Belgium'. Ingrediënten : suiker en glucose. Dat zal helpen, ja! De nieuwe cheng, CVV had kranten en tijdschriften bij. Daarin schrijft ene Jef Nijs een blad vol uitleg over hoest- en snuittoestanden. Hij raadt het volgende aan : dampbaden met kamille (is aan boord), weerstand moet verhoogd worden met veel groenten & fruit (is aan boord), en lindenthee (is aan boord) en verder : "Zoetigheden en suikerhoudende producten moeten vermeden worden aangezien ze onmiddellijk als gevolg hebben dat er meer slijmen worden geproduceerd." Ziedaar : suiker en glucose! Wat nu, Mr Wycam?
Corpus Christi (wat een naam) ligt in Texas, een halve centimeter boven de Mexicaanse grens. Dat zou een 250 km kunnen zijn. Misschien minder, maar toch teveel om te voet te doen. LM is er al geweest en het is een grote stad zegt hij. Dat zal wel, want ze staat op de wereldkaart, op de grote. Grote steden staan op de grote wereldkaart.
1995-11-13 ~ op zee, 08h52
Vandaag hadden LM & ik iets te herdenken. Vanmorgen hebben we mekaar gefeliciteerd. LM met een vage, nog slaperige glimlach en ik ademloos, snuffend en snotverkouden. Voorwaar een feestelijke start van de dag. Als ontbijt was er omelet met champignons en sojascheuten. Voor LM een feest. Toen we boven kwamen wou hij weten of het geregend had Die Dag. Snuit, snuf. "Weet ik veel ... Oja, in het buitenkomen regende het nogal, nogal veel" Nies & snuf. Zeer romantisch, zoals dat van pril geluk in de boeken staat. Verder: bergen was. Vroeger had ik het scheepslinnen te doen, nu vind ik twee zakken al 'bergen'.
Eergisteren, 11/11, feestdag, hadden de mecaniciens een halve dag vrij. En gisteren, zondag ook een halve dag vrij. Grote jobs worden gedaan op weekdagen. Op zon- & feestdagen worden de werkzaamheden beperkt tot enkel varen. Tenzij er iets onverwacht gebeurt en dringend verholpen moet worden, tenzij we lossen of laden. Dan moeten ze uit de starblokken. Die twee namiddagen hebben we geslapen. Het is geen weer om aan deck een rondje te wandelen. Koud en winderig, zelfs wanneer de zon schijnt. En om 16h15 begint het al te schemeren, zo hoog Noord. Cocoonen dan maar. Een video van een VTM-avond gekeken, meegebracht door cheng CVV, met nieuwsberichten, reclame en de ganse reutemeteut. Koekskes gegeten (LM) en koffie geslurpt. Jammer dat we de verwarming hier niet zelf wat hoger kunnen zetten.
Er is wéér een barst onder het luikdeksel. Iets naast de plek waar LM half-oktober gelast heeft. Deze keer hebben we vloeibare lading en er sijpelt een streepje crude-oil uit. Crude-oil is ruwe aardolie, ongeraffineerd, wel ontplofbaar, brandbaar, ge zegt het maar.
Sinds de tweede helft van oktober staat de kicker (tafelvoetbal) in de bar van de officieren omdat er een kickertornooi gehouden werd. Dat zou nog een staartje krijgen, alleen wist ik toen niet welk. Nu wel. De kicker was naar boven verhuisd op verzoek van cheng LU en Nieke. Dat gebeurde op mankracht natuurlijk, zelfs met de hulp van de matrozen was het nog een heel gedoe. Van zodra de kicker in de bar officieren stond was hij niet meer bereikbaar voor de lagere bemanning, want zij mogen daar niet zomaar binnen, tenzij bij speciale gelegenheden zoals een tornooi bvb. De lagere bemanning, is voor het ogenblik 8 man van de 24.
Zij speelden daar misschien niet/nooit op, maar toen de kicker nog beneden in de pingpongroom stond kon iedereen erbij, voor het geval iemand zou zin hebben daar beneden een matchke te spelen. Het tornooi is gedaan sinds 1 of 2 november en de kicker staat nog altijd boven. Daar beneden stond hij op een democratische plaats (ik vind geen ander woord). Dat is één.
Nu twee : 's Avonds wordt hier gegeten om 18h30. Dat is zeer ongebruikelijk. Het moet 18h zijn om de mensen van de keuken de tijd te geven af te werken tot 19h30. Afwas gedaan & keuken geschrobd. Een deel van de matchen werd gespeeld om 18h. Een match is niet elke keer gedaan om 18h25. Zo werd het 18h40, 18h45 eer de grote hoop aan tafel kwam. LVE kwam dan nóg later, want hij moest in de bar opruimen en de rekeningen maken en Joske hield hem daarbij gezelschap. Een service die te laat begint, dat krijgt ge nooit meer ingehaald. Ge moogt er nog spoed achter zette, de mensen kauwen of slikken niet sneller en ze zullen het niet laten nog eens bij te vragen. Daarbij komt dat de voorbije matchen een gespreksonderwerp vormden. Wanneer ze babbelen eten ze niet voort. Dat scenario is gekend.
Een tafel met mensen die niet overeen komen, die zwijgen, kauwen, slikken en opstappen, die hun dessert mee naar de cabine nemen, en zeker niet blijven zitten voor een koffie, dat zijn de gemakkelijkste tafels om te serveren, in minuten geteld. In sympathie-meters zijn dat de tafels waar men het minste voldoening aan beleeft, maar het ging over tijd.
Door die late uren kregen Noël en Constant hun werk niet meer binnen de tijd gedaan en vermits de vertraging niet kwam door dringende werken aan deck of in het machien, konden zij daarvoor geen overuren opschrijven. Daar hebben zij het volgende op gevonden : ze schrobden de keuken niet meer. Zoiets valt op. De capt stelde daar vragen over en zo konden zij hun uitleg eens doen. Heel slim bekeken.
Ik deed dat vroeger omgekeerd, op de verkeerde manier. Wanneer iets niet kon wegens tijdsgebrek probeerde ik het tóch in orde te krijgen. Dat ging met moeite of amper en na 3 dagen helemaal niet meer. Als ik dan vroeg of er soms iets kon veranderd worden was het resultaat : nul. Want volgens de beslissingnemers was er niks aan de hand.
Kortom, zij sloegen direct stil alarm. Zij lieten van de éérste dag zien dat het zo niet ging. Resultaat: de etensuren zijn veranderd. Etenstijd is nu 18h15. Dat is een vooruitgang voor de mensen van de keuken, maar toch nog een vreemd uur. Dat bericht hangt uit sinds zondag. En dat gewijzigd etensuur is in het verkeerd keelgat geschoten bij ene mens. Nu dat weer. Soms lijkt het hier een pensionaat vol pubers waarvan sommigen besloten hebben een tijdje onuitstaanbaar te wezen, en ze lossen mekaar af.
1995-11-14 ~ op zee, 10h29
Weet ge dat ge een draagbaar computerke geen schouderklopje moogt geven? Het kan daar niet goed tegen. Niet omdat het bescheiden of verlegen is, het is gewoon fragiel. Nu zijn er niet dikwijls redenen om het een schouderklopje te geven hoor, groot geheugen, verder niks. All memory, no brains. Geen IQ, geen EQ, enkel Mb. "En zo hoort het ook!" zei Sonneveld. Stel u voor dat we hier met drie waren om er een opinie op na te houden. Met twee is al, euh ... boeiend. Wedden dat het niet protesteert als ik typ: 'Walvissen hebben poten omdat het zoogdieren zijn". ... Gezien? Niks, geen portest.
1995-11-16 ~ op zee, 09h17
Gisteren namiddag moest de vleesvriezer in orde gebracht worden. Chef RD had aan elektrieker RK gevraagd de vriezer af te zetten om 11h. Om 13h begonnen we er aan en was de temperatuur min of meer draaglijk. De thermometers van alle koelkamers hangen in de alleyway, zei LM achteraf. Had ik geeneens gezien. Deze namiddag doen we de groenten- en de visvriezer, dan zal ik eens kijken naar de precieze cijfers, dan weten we wat er draaglijk genoemd wordt.
De vleesvriezer was in iets meer dan een uur gefixt. Noël (stew) heeft daar eens zijn schouders onder gezet. Constant vroeg luid jovialerig hoeveel RD me betaalde om te komen helpen. Ik antwoordde : "Een villa in Zwitserland ... Nee serieus, (toen keek hij toch zo gretig, hij ging het fijne te horen krijgen) : een appartementje in Galicië." Het is toch niet mijn bionische spierkracht die maakt dat zij een overuur minder te doen hebben? Dat het goed vooruit ging was vooral te danken aan Noël. Daarbij, RD rekent hun uren alsof ik er niet bij geweest ben. Constant heeft dat denkelijk nog niet begrepen.
Tegen het einde hadden we nog de lege kartons naar boven te brengen en overboord te kiepen. Lege dozen wegen niks, het is alleen een lomp volume. Er schoot adem over voor een babbeltje. Noël zei iets over IJmuiden en over my sister en hoe oud ze was? Ik vertelde dat this lady de zus van LM was en ongeveer 40-en-nog- wat, maar dat hij de leeftijd van en dame feitelijk niet moet ... Hij keek héél ongelovig. "Ik dacht 16, zei hij." Ah, oké, het ging over de dochter. "Zij is 21 en gaat trouwen" ze ik. Dat vond hij normaal, want alle mooie meisjes trouwen. Maar de gewone toch ook? dacht ik. Môja, hij had het over méisjes, niet over vrouwen. Over de toekomstige echtgenoot had hij geen vragen. We waren aan het laatste karton.
Nog een verhaaltje over Constant. (Soms vraag ik me af of het niet teveel van het goede wordt.) Op een dag had de capt zijn hemden in de droger steken, op de laagste temperatuur, dan is er haast geen strijk aan. Terwijl dat staat te draaien moet hij voor het een of ander bij RD in de keuken zijn. Na een kwartier gaat hij kijken hoe het met zijn hemden gesteld is. Had Constant de droger toch wel op maximum gezet zeker! Hij had de droger nodig dus moest het maar een beetje vooruit gaan. Een tijdje geleden zou ik het verhaal niet geloofd hebben. Nu wel.
Gisterenavond de film Cliffhanger gekeken met Sylvester Stallone. Daarin is hij een bergbeklimmer die door bandieten verplicht wordt naar drie valiezen met geld te zoeken die uit een vliegtuig gevallen zijn. Op een moment verplichten ze hem zijn anorak uit te doen, in het gedacht dat hij binnen de paar minuten zou doodvriezen. Maar hij vroor niet dood. Hij is tot het einde van de film met korte mouwkes blijven ronddartelen, de ene berg op, de andere af, het stak op geen piek meer. De bandieten zelf liepen daar zonder muts rond, zonder dat hun oren of neus afvroren. Awel, zulke mensen zouden wij hier graag hebben om te komen helpen in de vrieskamers.
14h30: De vis- en groentenvriezer zijn nu in orde. De kartons stonden opgestapeld tot tegen het plafond. We konden er amper met drie staan en van weinig dozen was het etiket naar voren gedraaid. We schoten uit de startblokken. Er begon een pak andijvie te schuiven en viel rakelings langs het hoofd van RD. Dat is zo hard als marmer (het pak andijvie), het lijkt er ook op, maar dan in 't groen. We hebben de vriezer zonder ongelukken op orde gekregen. Eigenlijk zou een mens een helm moeten dragen bij zo'n jobke. Maar dan krijgt ge zo'n pak op het sleutelbeen ...
De zalmmoten zaten in één enorme doos. Ze nam veel plaats in en er mocht niks bovenop gezet worden anders konden we binnen twee maanden pas weer aan de zalm. Verschrikkelijk onhandig, zo'n grote doos. We hebben de moten overgeladen in kleinere dozen die we konden stapelen. Het groot karton mocht straks overboord. "Daar steken we dan Constant in" zei Noël. Ziezo, nu weten we hoe Noël erover denkt. Constant was er niet deze namiddag. Waarom weet ik niet. Niet gevraagd ookni.
RD deed zijn beklag dat het niet meer was zoals vroeger. Ik dacht dat hij schip 10 bedoelde, '84-'85, of nog vroeger. Maar hij bedoelde zoals vóór IJmuiden. De capt loopt de deur van de keuken niet meer plat, Sven zegt geen woord meer tegen hem omwille van iets dat Svenneke in het verkeerde keelgat geschoten is, enz, enz. Kortom, het weer is buiten grijs en binnen ook. Nog een weekje en we zitten in een warmer klimaat. Misschien helpt dat. Maar daar is het dan weer te warm voor de mecaniciens ...
1995-11-17 ~ op zee, 08h24
Woensdagavond ging hier telefoon, het was de brug : de schouw maakte vonken en de wind blies ze naar voor. Naar voor, dat is naar dat barstje in het luikdeksel waaruit soms crude-oil sijpelt wanneer het schip rolt. Hier aan luik negen, hier vlak tegen de facing.
Potverdekke, 'k had gedacht dat ik met dit elektroniekje onder de vingers toch niet meer te lui zou zijn om het duidelijk te houden? Goed, herbeginnen. Facing = voorzijde, de voorgevel van het kasteel Kasteel = het woongedeelte van het schip. Op oude foto's zijn nog schepen te zien met voor- en achterkasteel, twee aparte woongedeeltes. Dat had zo zijn nut, vonden ze toen. Luik negen = het luik dat vlak bij de voorgevel van het woongedeelte ligt en tegen die voorgevel staat (aan de binnenkant) het hoofdeinde van ons bed en van het bed van veel mensen hier aan boord.
Verder is er iets aan de hand met de purifiërs en dat is nog aan de gang. LM begint nu om 06h, samen met de andere mecaniciens. Dat is niet alleen nodig, het is ook goed voor het moreel van de troepen: de baas is aanwezig wanneer het minder vlot gaat; In voor- én tegenspoed, dat heb ik al eens ergens gehoord.
De purifiërs zijn de centrifuges die de stookolie zuiveren van water en ander spul. Dan pas kan stookolie verstookt worden. Die dingen worden gemaakt door Alfa Laval, een firma die ook centrifuges maakt voor melkerijen, om de melk af te romen. En dan nog wel klak hetzelfde model, vertelde LM. Nu ja, ze doen ook klak hetzelfde werk hè.
Het weer is nog altijd grijs. Aan de horizon is een gat in de wolken en daar sijpelt wat zonlicht naar beneden. De horizon is een pluizige streep. Niks scherp.
Cheng CVV heeft Het Document van BRT MA-02/09 bij en gisteren hebben wij dat eens bekeken. LM kent de kaptein van het interview en de ch.kok kennen we ook. Dat is Nzuzi, die hier aan boord was in '94. 'k Weet niet of hij sinds die opname nog bij de Belgen vaart, want in België is ergens beslist dat de samenwerking met Zaïrese werknemers werd beëindigd. Niet uit protest tegen de corruptie ginder, niet omdat die mensen hun gage bleef plakken in Kinshasa (de zeevarenden waren allemaal van Matadi) en zelden of nooit bij hun familie toekwam, maar omdat de Filipijnen nóg goedkoper zijn. Kassa!
De Zaïrezen hier aan boord hadden er toen al iets over opgevangen. Waswa en Jozef (de stewards) wisten dat dit hun laatste schip was. Toen Nzuzi al een paar weken afgemonsterd was, wist Waswa te vertellen dat hij aan boord van een ander schip was. De naam van dat schip ben ik vergeten. Waswa, Jozef en ik hebben hem toen een kaart geschreven en een kopie gestuurd van de schets van de Seto Bridge in Japan. Hij had daar een kopie van gevraagd en dat was er nog niet van gekomen. Waswa heeft ook een kopie meegenomen om bij Nzuzi thuis af te geven. Het is door de schets van de Seto bridge dat ik heel de story onthouden heb. Als Nzuzi nog een schip aangeboden kreeg zonder naar Zaïre te moeten terugkeren, dan kan het goed zijn dat hij die kans met twee handen aangenomen heeft en wanneer hij in het programma zegt dat hij zijn familie al een jaar en half niet gezien heeft, dan klopt dat ongeveer, een paar maanden gerekend tussen de opnamen en de uitzending.
Capt Hiroux zit daar een beetje te mopperen en zijn gemompel lijkt op wat losse boutades, maar feitelijk levert hij reële kritiek op het beleid. Doodjammer dat hij het zo stuntelig onder woorden brengt. Zonde van de gelegenheid dat hetgeen hij te zeggen heeft niet beter uit de verf komt. Krijgt eindelijk iemand de kans om het in het openbaar te vertellen en dan komt het niet helder over. Madre!
Dat we door bezuinigingen op mankracht & materiaal recht op wan-functioneren afstevenen wisten wij (het voetvolk) al jaren. Dat zijn de eerste gelederen waar zo iets voelbaar wordt. Hiroux heeft het over dweilen. Wel, hij hééft tenminste dweilen aan boord. Nu zijn de bezuinigingen ook in de bovenste rangen voelbaar en hij is het "stronte-beu". Mijne vriend toch, dat was de bedoeling! Hij heeft het nog lang uitgehouden vind ik. Hij is nog niet zeker van zijn prepensioen? Hij zal niet lang meer moeten wachten na die uitzending. Of is het een tactische zet van Hiroux om die zaak te bespoedigen?
In nov'83, schip 09, heeft capt JV tijdens zijn verlof eens een interview gegeven aan de Gazet van Antwerpen. Een krant van woensdag, Regionaal Nieuws. En JV dácht nog niet aan prepensioen. Ik vergeet nooit het gezicht van de ingenieur van Distrigaz toen hij de keer daarop in Montoir aan tafel zat met capt H (de vervanger van JV) en de andere leden van de staf. Het ingenieurke nam geen blad voor de mond. Als algemene waarschuwing? Het kwam hierop neer "Ik zou er nog niet over denken een interview over mijn werk te geven zonder overleg met mijn baas!" Maar Capt JV, als zeevarende, zag waarschijnlijk de rederij als zijn werkgever en Distrigaz als charter. Het ingenieurke zag Distrigaz als werkgever en de rederij als transportmaatschappij. Zoiets kan het geweest zijn.
Bon, eerst moest de scheepsbouw er aan, Cockerill Hoboken en Boelwerf Temse kapot, scheepsbouw gebeurt sindsdien in Korea. Nu ook de scheepvaart kapot. Goedkope loonlanden aan boord, zeelieden zonder zeemanschap. Hiroux zegt iets over de kwaliteit van de opleiding van de Filipijnen. Hij zegt het alleen niet nadrukkelijk genoeg naar mijn zin. Hij zegt wat choff VW vorig jaar op schip 25 ook al vertelde. Niet één keer, maar om de twee dagen. Daar zijn geen opnames van, van het demoraliserend effect van de onkunde van de collega's. Niet het geklungel van beginnelingen, die zitten op een andere trede van de ladder, maar de onkunde van de onmiddellijke medewerkers. Ik was in eerste positie om dat mechanisme van dag tot dag zijn werk te zien doen bij VW en LM. Mensen die hun job kennen maar te weinig bevoegdheid hebben om in te grijpen wanneer een ander ze niet kent.
Verder hadden LM en ik de bedenking waarom die opnames in Singapore of Sri Lanka moesten gebeuren. In Europese havens komen toch ook Belgische vrachtschepen toe? Het reisbudget van de ploeg had misschien besteed kunnen worden aan een grondiger voorbereiding. Aan het soort vragen dat gesteld wordt hoort ge dat het huiswerk niet gemaakt werd. De redactie, of de interviewster zelf? In elk geval waren de vragen te algemeen, te vaag, of naast de kwestie. Mogelijk was het gewoon een snoepreisje voor de TV-ploeg.
15h25 : 'k Ben juist terug van de brug. De nieuwe 2de stuur heet JM en is van Antwerpen, denk ik. 't Ziet er nogal ne menselijke uit, dus heb ik mij verstout (schoon woord hè) hem van tevoren te vragen of hij cancelled charts had. -geannuleerde zeekaarten- Hij had twee grote stapels zei hij. En ik mocht eens komen kijken of er iets tussen zat dat ik kon gebruiken. Deze namiddag ging ik naar de brug. Ik dacht daar een half uurke te neuzen tussen de oude zeekaarten. Het heeft anderhalf uur geduurd en ik ben halverwege. De rest is voor morgen. En dan moet ik er aan denken hem te vragen vanaf wanneer een zeekaart cancelled is, want een vervaldatum staat daar niet op. De technische kanten van een zeekaart snap ik niet, maar de kustlijnen zijn soms heel mooi, en de kleuren ook. Zachte tinten, nooit harde kleuren.
Zo heb ik er ongeveer heel Australië van tussen gehaald. Genoeg om een kamer mee te behangen, of op zijn minst het plafond. Er blijft plaats over voor de luster, want de binnenlanden staan niet op zeekaarten natuurlijk. En de baai van Ryeka, die heb ik onder de deur van de 3de mec geschoven (de vervanger van LVE). Hij is van Istrië. https://nl.wikipedia.org/wiki/Istrië_(schiereiland) , Hij had daar zelfs een trits postkaarten van bij. We hebben mooi land zei hij, maar het is wachten op vrede. Het voelt raar als zoiets efkes tussen de soep en de petatten gezegd wordt. Voor mij is vrede zoiets als lucht en drinkwater : er is genoeg voor iedereen.
De hoest- en snuitverkoudheid neemt Olympische afmetingen aan. Geen nood, ik zit aan deze kant van het schermpje en kan ulle dus geen bacillen en microben doorgeven. LM heeft nog niks, voorlopig. We kunnen TV ontvangen. 'k Denk Deense TV. Het klinkt niet Noors. Het klinkt zangerig. Misschien is Deens gewoon Noors op zijn Limburgs. Welke taal het ook is, hun weerbericht ziet er koud uit.
Het deck is nog niet afgespoten en ligt nog vol ijzererts. Misschien wachten ze daarmee tot we in Sture in warmer water komen? Als ze nu beginnen schoonspuiten zou het misschien kunnen aanvriezen. daar heb ik niet rechtstreeks mee te maken natuurlijk en iemand met een gebroken been aan boord hebben is niet niks, maar het betekent wel dat in de alleyways de papieren stroken nog op de vloer liggen en het woongedeelte er uit ziet of we nog tegen een kaai liggen of op een werf wonen. Want dat vuil blijft mee de cabine binnen komen ... de Atlantic is gene cadeau in de winter.
Deze namiddag beginnen ze met de change-over. Weer eens de luiken klaarmaken voor vloeibare lading. LM loopt de wacht 00h-06h / 12h-18h. De luiken zijn wel de zaak van de deckofficieren (de stuurlieden) maar de machineofficieren (de mecaniciens) moeten het inertgas maken en leveren.
1995-11-08 ~ op drift, 13h16
We liggen stil. Er is te weinig vaartijd tussen de twee havens, twee dagen maar, en de change-over is nog niet gedaan, dus het schip is nog niet klaar om te laden, zodat we niks kunnen gaan doen tegen de kaai. We ontvangen FM. Soms verdwijnt de zender. Wanneer hij terug komt, is dat plots en op volle kracht. Dan schrik ik mij een hoedje. Vooral als het stemmen zijn. 'k Zet dat ding af, ga weer zitten en ineens zijn die 'stemmen' daar weer. 'k Zet hem nog eens af. Wéér stemmen. Halloween, dat was vorige week hè. 'k Stond gewoon de verkeerde radio af te zetten. Het was de grote, die bij de cabine hoort, die praatte, die stond aan. Niet de kleine van thuis.
Die sufheid (sufte?) komt mogelijk door de hoestsiroop en de neusdruppels. 'k Heb ongeveer 18hrs geslapen. Daar wordt een mens niet wakkerder van. Elke 4hrs nam ik de siroop en de druppels. 'k Moest niet eens een wekker zetten, mijn keel wist zelf wanneer het tijd was, rauw van de pijn. Om 10 h gisteren had ik medicamenten gevraagd aan Sven, ik heb ze gekregen om 18h, en zijn gezicht liet merken dat ik in feite het recht niet had om ziek te worden wanneer iedereen veel werk had en een 2de stuur dus na zijn coffeetime niet de tijd heeft om efkes de farmacie binnen te springen 'omdat hij dan zijn werkbottinnen moet uitdoen'. En hij verdween naar deck.
Chef RD stelde voor om naar de capt te stappen want de virus won terrein, om de 20 minuten was zijn troepenmacht verdubbeld en ik werd maar zieker en zieker. RD heeft wel een passkey, maar mag niet op eigen houtje de farmacie binnenstappen. Vroeger, toen ik nog als bemanningslid gemonsterd was, zou ik uit mezelf naar de capt gestapt zijn. Dan was ik maar de 'achterbakse tik' als stewardess, met recht en reden aan boord zijnde, dus recht op hoestsiroop. Nu zou ik de 'achterbakse tik' zijn als passagierster, slechts gedoogd en ballast zijnde aan boord. Volgens sommigen. Daarbij komt dat Sven een rancuneuze is. Als ik naar de capt zou gestapt zijn, achter zijn rug, dus achterbaks, dan zou LM daar in zijn werk daar gevolgen kunnen van ondervinden. En daardoor had ik gedurende 8 hrs geen medicijnen. Dus feitelijk hou ik rekening met de stompzinnigheid van Sven. Is dat realistisch of gewoon dom? Wie het weet die mag het zeggen.
Ze komen in het departement deck 3 man tekort: 2 Filipijnse matrozen die niet zijn komen opdagen (te laat besteld? of niet besteld?) En de Nederlandse cadet heeft het schip laten staan. -gedrost, heeft zich uit de voeten gemaakt De capt loopt nu wacht zodat de stuurman aan deck kan gaan werken en de stewards zijn tussen 13h en 15h ook aan deck bezig. Gelukkig zijn dat potige kerels die oorspronkelijk van deck of van machien waren, gezien de manier waarop ze met bestek en tafelgerei omspringen. Stel u voor dat stewardessen als Nooke, of Jacky of Gertie of iemand van onze gestalte daar zou moeten gaan helpen. Voor het ogenblik scheppen ze het gemorst ijzererts dat aan deck ligt overboord, handmatig, met de schup. IJzererts weegt heel zwaar. Gibbe (1ste stuur) vertelde gisteren dat hij er al twee schuppen op verbogen had. Twee? 'k Dacht aan de ezel en de 2de steen, maar aan boord is drié keer scheepsrecht hè ... IJzererts laat zich moeilijk of niet wegspuiten, wegens te zwaar. Hoe heet dat weer? Hoog soortelijk gewicht. 7860 kg/m³ (7,86 g/cm³) IJzererts was de lading die schip 25 aan boord had toen het gezonken is. Over ijzererts : https://nl.wikipedia.org/wiki/IJzererts ,
Chef RD vertelde gisteren dat de capt de Nederlandse cadet 'de zak' laten tekenen heeft. Hij is dus oneervol ontslaan, afgedankt, er uit gegooid. -hoe zou het nu met hem zijn, 25 jaar later? kent hij het systeem tramping nu al? of is hij nooit gaan varen? Wegens werkweigering?
Gisteren is de keukenploeg (+ ik) in de groentenfrigo begonnen. 96 bollen sla moesten in krantenpapier verpakt worden. Dat papier dient als absorberend materiaal. We hadden niet genoeg kranten. We hebben intijds kranten geschooid en ineens was er genoeg papier voor 200 slabollen. Gek hoe behulpzaam worden wanneer het over de voeding gaat.
Omdat door de change-over de wachten zes-op-zes-af gelopen wordt en de staff vanavond al gegeten had kwam Gibbe rechtover de nieuwe 2de stuur te zitten aan onze tafel. Die tafel beslaat bijna de breedte van de mess. Er kunnen aan beide zijden 5 mensen aanzitten, met veel armruimte, maar 6 personen is geen probleem. Het is een lange tafel. Tegen het einde van de maaltijd vraagt hij van aan de andere kant van de tafel: "LM, gij zoudt zeker graag weten hoe lang het inerten gaat duren per luik?" Op het betuttelend toontje van ... maar ge durft het niet vragen zeker? Nu zou ik in dat toontje nog vijf andere dingen kunnen horen zonder te overdrijven, maar het lijkt me overdreven om dat te doen. LM zijn ogen werden wat ronder, de rest van zijn gezicht wist hij in een beleefde plooi te houden. 'k Zag hem denken : "Waar hééft die het in godesnaam over?"
Als technische kluns begreep ik wat Gibbe bedoelde, maar voor LM is het basiskennis en zo evident dat het niet nodig is te vermelden gedurende hoeveel uren inertgas moet ingeblazen worden per luik. En zeker niet aan tafel. Aan tafel wordt niet gewerkt. Of er moest een noodgeval zijn. LM blijft Gibbe aankijken, diagonaal die lange tafel over. "Wel, tussen de 4hrs en de 5hrs per luik. Heeft de capt gezegd."
Als Gibbe, zijnde chief officer ofte 1ste stuurman, zijnde de onmiddellijke vervanger als iets de capt overkomt, het nodig vindt zijn bewering te ondersteunen met die van een hogere rang, dan is er iets met zijn kennis van zaken.
'En hoeveel luiken zijn er? Volgens de capt?' probeerde ik LM stillekes voor te zeggen, zoals dat vroeger in de klas gedaan werd, stillekes. Mijn gefluister was hees en onduidelijk en ik deed LM teken dat ik het hem boven in de cabine wel zou zeggen. We hebben een paar tekens waarmee we 'straks / later / boven' bedoelen. We gingen van tafel en in de lift kreeg ik het door mijn pijnlijke stembanden gewrongen. Met de stembanden van LM is niks aan de hand en hij brulde van het lachen. 'k Moest ook lachen maar ik produceerde wat amechtig gesnuf.
'k Zag LM al, met zijn kin steunend in één hand, lichtjes voorover gebogen richting Gibbe, een beetje neerbuigend maar toch bemoedigend, zalvend bijna : 'En hoeveel luiken zijn er volgens ú, mijn jongen.' Wat bleek : (dit vertelde LM achteraf) het is Gibbe zijn eerste change-over als 1ste stuurman. In de 18 maanden dat hij als 1ste stuur vaart heeft hij enkel met droge lading te maken gehad. Tussen twee ladingen worden de luiken natuurlijk gekuist, maar van change-over is dan geen sprake. Als 3de en 2de stuurman heeft hij dikwijls genoeg moeten meewerken aan een change- over. Maar dat was meewerken. En nu is hij in charge. En daar zit het verschil. Het is de eerste keer dat hij de volle verantwoordelijkheid op zijn schouders heeft en waarschijnlijk voelt hij die wegen. Ipv Neptunus te danken dat hij omringd is door veterane rakkers, jaagt hij die mensen tegen zich in het harnas. Dat is misschien wat sterk uitgedrukt maar het komt er dichtbij. Hoe komt het dat zo'n intelligent wezen al Gibbe op sociaal gebied zo'n kluns is. 'k Kan nog zo'n paar stories vertellen uit '92 en '94, maar dat doen we dan thuis. Zo had ik eens in Immingham (UK) een kaart gekocht voor Vaderdag ... nee, thuis vertellen, inkt besparen.
Misschien kunnen we de juiste cartridges kopen in Corpus Christi (Texas). Al veel van gehoord, nog nooit geweest. LM wel.
1995-11-09 ~ op drift, 07h30
We liggen nog altijd op drift en de zee kan met ons doen wat ze wil. Vannacht hebben we een paar ferme zwiepen gehad. Als het machien stil ligt, is er geen power en kan de brug het schip niet kop-op-zee houden natuurlijk. LM is gaan slapen Hij is nu zes-af. Eigenlijk zeven-af want de drie die nu zes-op zijn, zullen het einde van de change-over doen, het ploegske van LM moet pas om 13h herbeginnen met werken. Zo eten wij vandaag niet meer om 11h20 maar om 12h. Nu moet ik goed opletten dat ik hem niet te vroeg wakker maak. Niét om 11h zoals de vorige dagen maar om 11h40 deze keer! 'k Zal het met stift op de rug van mijn had schrijven, voilà, dat helpt al eens hoor, met stift op de hand.
De lift is kapot en elektrieker RK had er al van alles aan gedaan. Gisteren is de lift er mee opgehouden. Joske de Canadees zat er in. Hij had op de alarmknop geduwd. Bleef de hulp nu te lang uit of had hij geen zin om te wachten? Hij heeft het noodkastje gebroken en is met die sleutel door het vluchtluikje in het plafond van de liftkooi gekropen. dan zat hij in de liftkoker/liftschacht. Hoe is hij daar uit geraakt? 'k Heb het allemaal niet weten gebeuren, maar ik heb wel de stukken rood plastic van het noodkastje zien liggen. Vanmorgen om 06h is elek. RK begonnen met de liftdeur van level 3 (ons verdiep) er uit te halen. Dat is een zware metalen deur en iets later ging ze met een bons tegen het schot, dachten wij. Maar ze lag met één hoek tegen de deur van de trapkast. en er moest volk naar beneden kunnen om te gaan ontbijten. Langs de buitentrappen naar beneden gaan, in het donker met dit weer, dat zag ik niet goed zitten. LM er efkes bijgehaald en het was zó gefixt, de deur werd 5 cm verschoven. Iedereen van deck 3 kon nu met de binnentrap weg.
Vandaag had ik een jobke: in het magazijn (droge voeding) de verpakkingen gaan afwassen die geleden hebben onder het slecht weer in IJmuiden. Om 08h beginnen. Dat is nú.
1995-11-10~ tegen de kaai, Sture (Noorwegen)
Zat ik hier in alle gemoedsrust een kruiswoordraadsel in te vullen, terwijl ze op de radio gemoedelijk spraken over dingen die ik niet verstond, teutte fleutte en eul de reutemeteut, ineens telefeun, om 08h40. Mijn heer des huizes vroeg of ik eens op de deur van Joske de Canadees wou gaan kloppen want hij had hem nog niet gezien in 't machien. Het is een groot machien en 't is een klein Joske. LM had al eens naar die cabine gebeld en Jos antwoordde niet.
Ik klop, niet te luid, want ik wil niet heel het bedrijf wakker maken, enkel Joske. Ik doe de deur 5cm open en fluister : Jos! Jos! 'k Kan toch niet luider praten met mijn pijne keel. 'k Steek mijn arm binnen, doe het plafondlicht aan. 'k Fluister wat luider. Geen reactie. 'k Dacht : flut, ik stap binnen en ga hem porren, want hij gaat ambras krijgen op zijn werk. Het bed was onbeslapen, of anders al opgedekt. 'k Bel LM op nr 253, dat is de ECR (engine controlroom) Feitelijk mag ik dat niet, maar goed. Wie neemt op met een Canadees accent en met een wakkere stem: Jocelyn himself. LM komt aan de foon, ik vraag of híj wel wakker is, want Jos heeft zojuist de telefoon opgenomen. "Ja , het is oké, maar hij was 10 minuten te laat."
Het fijne van de story hoor ik straks wel, om 11h45. Dit zijn de mogelijkheden:
1/ De mecaniciens begonnen vandaag om 08h. Dan is Jos 40 minuten te laat en geen 10 minuten, zoals LM zei. Eerste mogelijkheid : heeft LM zich vergist? 2/ Ofwel is Jos, als jongste in graad, om 06h begonnen, gelijk met de subalternen. Dan is hij van 08h tot 08h30 gaan ontbijten, is intijds naar het machien gegaan, daar ergens gaan verder werken aan het jobke waarmee hij bezig was en LM heeft hem niet direct gevonden. Tweede mogelijkheid : Jos was gewoon op tijd. 3/ Ofwel is hij na het ontbijt blijven plakken en is 10 minuten te laat naar beneden gegaan, maar dat lijkt zo onwaarschijnlijk. Jos hoort niet bij de NBL, de Notoire Boord Lameren. Derde mogelijkheid : is Jos dan tóch een lameer?
Welk van de drie verhalen wordt het? U mag bellen naar nr 215, vóór 11h45. (en hier volgt dan de jingle van schip 26, Dienst Amusement & Berichtgeving) " ♫ Schip 26 ♫♫ De zender die u aan de draai houdt, de zender waar u nooit moe van wordt" " ♫ Schip 26 ♫♫ Actie, Spanning & Truut" " ♫ Schip 26 ♫♫ Informatie! Voor de mensen die geduld willen oefenen tot de inktvoorraad is aangevuld"
Op TV is een kookprogramma bezig : leuk in puudre = look in poeder. Denk ik. Waarom in poeder? Omdat de streng look die daar als decoratief element omhoog hangt plastic is.
Gisterenvoormiddag ben ik wat ijzererts van de droge voeding gaan afwassen. Het was rustig werken. Alles wat bovenop de paletten gelegen heeft en het minst goed verpakt was, het lichte spul, heeft natuurlijk het meest geleden door het nat weer en de slijkspatten. Alle zakjes met kruiden in één grote doos zonder deksel, de dozen Lipton onverpakt op het palet, puddingpoeder kan niet tegen hagel, een karton koekjes had in het slijk gelegen. Enzovoort, en zo maar verder ...
Tegen 11h 20zat het licht spul in de kasten. Het zwaar spul hebben we tussen 13h en 15h in de rekken gekregen, Chef RD, Noël en ik. Was Constant er niet bij? Dat is een heel verhaal. Daarvan geeft ik u nu al het einde : Constant was er niet bij. Het had iets te maken met de gebruikte cabines in IJmuiden. Die moesten nog klaargemaakt worden voor Sture en we waren al 4 volle dagen úít IJmuiden! Kortom, hij slaagt erin een paar mensen kwaad te krijgen. Zoiets vind ik niet nodig en zelfs dom.
De capt loopt nog altijd met een gezicht als een donderwolk. RD heeft kunnen uitvissen hoe dat komt, via de vrouw van de capt. Zij was in IJmuiden op bezoek. Ze zijn aan het bouwen en de capt had in het zwart een serieus voorschot gegeven aan de onderaannemer voor ramen en deuren. En nu is die vent "failliet". Dat betekent voor de capt + gezin vertraging in de bouw en bijkomende ellende. Er veranderen waarschijnlijk veel dingen de planning van de bouw en betekent uitstel van de verhuis dan ook nog. Tel daarbij zijn rugpijn en de futiele dwarsliggerijen van een schapekop als Constant de Simpele en we zitten met een kaptein die niet meer kan lachen.
Tussen 16h en 17h zijn we tegen de kaai gegaan. Buiten het feit dat het hier een petroleumterminal is, is het hier mooi. Licht heuvelachtig, een wandellandschap. Het is +10°C, zeggen ze. 'k Ben al eens gaan piepen aan deck, maar ik ga niet aan de wal. Met deze keelpijn waag ik het er niet op, ik heb geen sjaal of rolkraag bij. Buiten chips voor LM hebben we niet echt iets nodig en ze zijn hier anders gekruid dan we thuis gewoon zijn. Postkaartjes dan? Bôf, niet echt. Als ik nog efkes wacht moet ik al niet meer gaan wat om 16h zou het schip geladen zijn en vertrekken we naar warmere oorden.
13h : klaar met laden, het laden zelf heeft hier maar 17h geduurd. Alles opkramen, zeeklaar maken, inpakken en wegwezen! Naar warmere zeeën. Corpus Christi, here we come.
Nu haal ik een klein fragmentje uit het gesprek, maar Lamrabet heeft het natuurlijk over veel meer. Véél meer.
Reizen zonder de deur uit te moeten, zonder de ongemakken van de verplaatsing, reizen van uit de zetel. Ooit heette het armchair travelling, dat klonk zo wat meer gedegen. Men verslond geen reisverhalen, men studeerde over de verschillende werelden en over deze aardbol waarop zij zich bevinden. Maar als kind zat ik niet in een zetel, ik lag op 't tapijt of op mijn bed en verslond die verhalen wél. De verhalen van Pearl Buck, onder andere. https://nl.wikipedia.org/wiki/Pearl_S._Buck , De reizen van Sinbad de Zeeman. https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinbad_de_zeeman , En verder alles wat ik te pakken kreeg. Op TV moesten we het ooit stellen met de wekelijkse uitzending 'Van Pool tot Evenaar' en op de Franstalige zender was in die periode een gelijkaardig programma, gepresenteerd door een dame van wie ik me de naam niet kan herinneren. Begon haar naam of de voornaam niet met een S?
Nu zij we verwend natuurlijk. Op de TV hebben we zenders die zich specialiseren in documentaires over verre streken, natuurverschijnselen worden uitgelegd, de geschiedenis word herbekeken met moderne technologieën en over ongeveer alle pierekes & mierekes en kleine & grote dieren wordt begrijpelijke uitleg gegeven. Het jachtluipaard slaapt hier omzeggens op de sofa. En dan is er nog 't Net ... vol documentatie in tekst, afbeeldingen en film. Ik weet nu meer over Cambodja dan iemand die zich in drie weken tijd én door Vietnam én door Cambodja heeft laten sleuren door een reisbureau en daarvoor een som van vier cijfers neergeteld heeft ook nog. Nee, we moeten de deur niet meer uit. En als we de buitenlandse smaken willen proeven, dan vinden we op 't Net de juiste restaurants. Tja, daarvoor moeten we dan wél de deur uit.
Om 12h30 kreeg LM telefoon dat het machien moest stil gelegd worden. Om 12h30 begot! Dat is midden in zijn siëst. We mogen niet voor de Mineral Nippon toekomen want dan doet Hoogovens IJmuiden ons eerst binnenkomen en de rederij wil dat de Nippon eerst tegen de kaai gaat. Hoogovens IJmuiden en de agent hier ter plaatse weten dat niet. We hebben zogezegd machinepech. De keuze van de smoes vind ik maar zozo. Waarom maken ze IJmuiden niet wijs dat we verloren gevaren zijn bvb? Schuif het maar af op het machien, dat geeft niet. Mecaniciens kunnen daar tegen.
Op drift gaan is nooit plezant, maar de brug houdt de meteo in het oog. Nu liggen we stil. Waarschijnlijk zijn we nog niet in het Noorzeekanaal want daar mogen we niet liggen driften wegens teveel verkeer. Hier is nog niet veel verkeer, dus zal dit het Kanaal nog niet zijn. Hoe vindt ge die redenatie!
Daarstraks hadden we efkes RVI -Radio Vlaanderen Internationaal- maar totaal onverstaanbaar. Enkel de muziekskes kwamen er goed door. Op FM is het noppes en de TV ontvangt nog niks. Ligt er eigenlijk wel een continent aan bakboord?
De ma van LVE was naar de oogarts geweest, ivm haar bril. In de wachtzaal stond een grote plant, weelderig groen, terwijl daar toch weinig daglicht binnenkomt. Dat intrigeerde haar, want thuis heeft zij een donkere gang waar ze geen plant kan goed houden wegens te weinig licht. Bij haar derde bezoek zit ze die plant weer te bewonderen en deze keer denkt ze er aan te vragen welke plant dat is, onmiddellijk bij het binnengaan, wanneer het haar beurt is. Het was een plant in kunststof. Ik zou van oogarts veranderen, als ik haar was ... Aan tafel ging het over nep-planten en dat ze die nu zo goed namaken dat ze haast niet te onderscheiden zijn van echte. Bij LVE thuis staat er nu zo ene in die donkere gang. De pa heeft hem de eerste weken water gegeven. Het plasje op de grond was dan van de hond. We lachen wat af aan tafel ... ttz, de drie Belgen, binnenkort maar twee meer.
Vorige maand, dag op dag, had ik van chef RD een stukje gember gekregen. Dat hadden we geplant en het bakje in de patrijspoort gezet. Op een maand tijd is de gember 55 cm hoog geworden. Dat is (rekenmachientje er efkes bijgehaald) 1,83 cm per dag. Wanneer ik 's morgens het gordijntje aan bakboord opentrek kan ik het verschil zien met de vorige dag. In de keuken heeft RD ook een stukje in een pot staan en die plant doet het niet zo goed, hoewel het in de keuken warmer is dan hierboven. Wanneer ik daar langs moet zeg ik elke keer goeiedag tegen de gember (stillekes). Vanmorgen waren er twéé groene dingen te zien. Aha, dacht ik: daarom groeit deze minder snel, dat gembertje zit met twéé scheuten. Direct een theorieke klaar over het hoe en waarom hè. Toen zag ik dat RD er een uitgeschoten ajuin bij gelegd had. Het volgende is dat we aardappelen kweken in de plantenbak van de mess. De voorraad aardappelen is in Sines (Portugal) aan boord gekomen. Ze zijn erg lekker. Volgens Constant (de steward) zijn het Spaanse aardappelen, want Portugal heeft geen goeie patatas. Álle Portugezen gaan hun petatten kopen in Spanje. Op een dag zat er een bruine kei mee in de aardappelschilmachine. Er was bijna een ramp gebeurd want als die schilmachine kapot draait, kunnen ze met de hand beginnen schillen. Sinds die dag zijn alle Spaanse aardappelboeren bedriegers en de rest van de Spaanse Bevolking ook, want die mensen zijn er allemaal familie van. Heel Spanje.
Constant lijkt op Manuel van Fawlty Towers, én van gezicht, én van manier van doen, een beetje ouder en een beetje struiser. Er zijn nog mensen die dat vinden hoor. Twee jaar geleden noemden ze hem hier zelfs Manuel, vertelde de cheng. 'k Weet niet of Constant de serie kent. Soms is de gelijkenis zo sterk dat ik verwacht dat John Cleese de mess zal binnenstappen. De kei heb ik afgewassen en bij de andere keien in de plantenbak gelegd.
1995-10-28 ~ op zee, 09h16
Vanmorgen croissants als ontbijt. 'k Had het wel gedacht : nog vóór IJmuiden! Nieke had gisteren naar haar familie gebeld en die mensen hadden haar brieven uit Boca Grande wél ontvangen ?!? Misschien zijn onze brieven dan ook toegekomen? Goed, tegen de kaai weten we meer.
Ondertussen is er bevestiging gekomen dat cheng LU en Nieke afmonsteren in IJmuiden. Ze gaan naar de Millie, een van de drie nieuwe schepen die in Korea gebouwd zijn. De Millie is sinds september in de vaart. De cheng aan boord is PDS, en die is het daar kotsbeu, wisten ze hier te vertellen. Hij is er al sinds de werf in Korea. Zodoende mag hij vervroegd op verlof en cheng LU + Nieke worden op de Millie gezet in zijn plaats. Cheng CVV komt vervroegd uit verlof naar hier aan boord. Zijn verlof heeft amper 7 weken geduurd, maar voor CVV moet dat genoeg zijn. De andere twee schepen zijn in uitbating bij de Fransen, maar dat wisten we al. Wanneer het 3de schip in de vaart komt weet ik nog niet. Dat komt dan wel op Teletekst wanneer het zover is. Tenminste, als de PR-mens van de rederij er aan dénkt dat door te geven aan Teletekst. Toen schip 25 gezonken is heeft het ook dagen geduurd eer de lijst aangepast was.
Dat was in mijn ogen een grove onachtzaamheid en zeer onattent tegenover de nabestaanden van de drie Belgen. Het schip is gezonken na een aanvaring na met een Chinees schip, van Han Jin, tussen 00h en 04h. Niemand heeft de aanvaring overleefd. Het is gebeurd 6 weken nadat LM en ik afgemonsterd waren. Daarover heb ik documentatie in een map apart, die moet ik na schip 25 nog inlassen. Dat is voor later.
1995-10-30 ~ dag van aankomst, 08h31
Sinds zaterdag varen we weer. We hebben 23hrs stil gelegen. Eergisteren en gisteren ben ik bezig geweest met het tekenmenu in WordPerfect, en ik weet nu dat het niks voor mij is. 'k Ben ondertussen al zo gewend dat er 'rap efkes' iets kan ingevoegd en tussengeschoven worden in tekst en database, dat ik in tekenen de stappen niet in de juiste volgorde afwerk en dan gebeurt er rare dingen. Of er gebeurt helemaal niks, dat is nog meer verwarrend. Op een bepaald ogenblik dacht ik dat er rook uit het laptoppeke kwam.
Een jaar later, in Powerpoint, ging tekenen, zelfs schema's voor 't machien, als een fluitje van een cent.
We konden de BBC ontvangen en er was een snookermatch. Een echte zondagnamiddag dus. LM leefde mee met de snooker en ik probeerde ondertussen rozen en ridders en sneeuwkristallen op hun plaats te krijgen. Wanneer we weer inkt hebben print ik die conterfeitsels misschien nog eens. Of anders thuis. Want volgens het boekje vreten tekeningen opslagruimte (niet erg) en zuipen ze inkt (wél erg).
We varen nu traag en alles trilt en davert in het kasteel. Er dreef een klad meeuwen op het water. 'k Dacht dat iemand per abuus nog een vuilbakje overboord gekieperd had. Tot een van die lege blikjes ging vliegen.
11h15 : ziezo, we liggen op anker. Da's al minder erg dan op drift. Ankergronden liggen meestal in rustige wateren en daar gaat de zee niet met ons aan de haal zoals wanneer we driften. Feitelijk is het vanaf nu : wachten. Veel nieuws is er niet voor het ogenblik. Tenzij dat we donderdag pas binnen gaan, dat is 02/11, en dat kan ook nog veranderen. Gelukkig zitten onze disketten in een tupperwaredoosje, zo blijft het nieuws van vorige week nog een tijdje vers.
1995-10-31 ~ op anker, 10h
We hadden goede ontvangst gisterenavond op TV. Eerst een Nederlandse zender . Het ging over de Achille Lauro. Die is vorig jaar uitgebrand voor de kust van Somalië. https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Ruys_(schip,_1947)#Achille_Lauro Al bij hun vertrek uit Genua was er iets loos met hun motor nr1. De passagier die aan het woord gekomen zijn, waren gepensioneerde mecaniciens. De purser wist ook een en ander te vertellen maar de rederij Lauro Line "was niet geïnteresseerd in een interview". Dat laatste werd gefilmd met een verborgen camera. Er was brand uitgebroken in hun machineruimte. Dan worden alle deuren en ventilatiekokers gesloten en wordt de machineruimte vol CO2 gepompt. De deuren moeten een vastgestelde tijd dicht blijven, zodat het vuur niet opnieuw kan opflakkeren want de hitte en het brandbaar materiaal zijn daarbinnen nog aanwezig. Géén zuurstof toelaten! Hoe lang duurt het eer zo'n ruimte afgekoeld is? Een paar dagen? Geen idee, leek zijnde. Daar dienen de instructieboeken voor.
Via de veiligheidsvideo's over rampenprocedures weet ik hoe snel de communicatie met de rederij gaat, in geval van ramp. De stuurlieden kwamen de deuren van de machine ruimte weer open zetten. De situatie daarbinnen kreeg zuurstof toegevoegd en de brand herbegon. Er werd in de documentaire gesuggereerd dat het schip 'perte totale' & 'total loss' moest worden. Als het dan toch brandde mocht heel het schip er aan. Vanavond krijgen we de 2de aflevering.
Daarna BRT : Mieleke Goelen over mosselen. Dat was ook interessant. En een programma "17 meter" van Carl Huybrechts. Heel geestig. Persies iets van Marc Uytterhoeve. Die heeft daar in huis een en ander mogelijk gemaakt, zo te zien. Kortom, we hebben weer eens een Belgische zender gezien. Het moet niet altijd BBC zijn. Of vidèjo.
Vanmorgen moest LM om 06h beginnen, omdat de scavenging moest gekuist worden. Dat is een vree smerige job. Zelf moet hij niet in de/het scavenging maar hij moet wel in de buurt zijn, dwz: niet in zijn bed. LM vindt het goed dat we nu stil liggen. Ze hebben beneden al een flink pak onderhoudswerken kunnen doen die anders in haven moeten gebeuren.
Als het aan hem lag mochten de mecaniciens naar huis in IJmuiden, maar ja, de inspecteur komt, dan moet iedereen er zijn zeker? 't Pastoorke zit in Marseille, daardoor zou de hoofdinspecteur komen, HDS. Cheng LU heeft liever 't pastoorke dan HDS want die zaagt teveel vindt hij. Volgens mij zagen ze allemaal, daar zijn ze op gepromoveerd, daarom zijn ze aangesteld als inspecteur. Als we donderdag pas tegen de kaai gaan zou 't pastoorke terug zijn uit Marseille natuurlijk.
1995-11-01 ~ op anker, 09h45
Vandaag feestdag, de mecaniciens hebben vrij deze namiddag. Jammer dat we niet tegen de kaai liggen. In Nederland is 01/11 geen feestdag (waarom niet?) en alle winkels zijn open. Fijn om weten, hier op anker! Maar tegen de kaai was mogelijk extra-job uit de bus gekomen en dan hadden ze geen vrije namiddag gehad.
Het verhaal van de Achille Lauro wordt alsmaar interessanter. Vanavond is het de laatste aflevering. Gisteren in de nieuwsberichten : België is 20 are groter geworden, in Baarle. Later op de avond enkel konden we enkel Nederland ontvangen. De Evangelische Omroep dan nog ... Er was een interview met Miss America. Zij is doof en heeft leren praten volgens een methode waarvan ik de naam vergeten ben. Het had iets met totaalindrukken te maken. Allemaal heel interessant. Tot ze er de bovennatuurlijkheden bij sleurde.
1995-11-03 ~ tegen de kaai, IJmuiden
Ziezo, we liggen tegen de kaai sinds gisteren. Toen was er plots drukte aan alle kanten : de mensen van de bunkering -de brandstofvoorziening- de techniekers voor de cilinder, de mensen van de lading ... Allemaal nieuwe gezichten die op zoek waren naar iemand, naar een verantwoordelijke. Mensen die verloren liepen. Als ze de deur van het machien niet vonden gingen ze het in de keuken vragen. De koffie smaakt soms wel naar fuel, maar toch!
Verder hebben de Belgen allemaal bezoek. Veel van die mensen hebben slaapplaats nodig en ze moeten allemaal eten.
Waterklerk PV van de rederij was gisteren aan boord en ik denk dat ik hem ooit ga wurgen. Als 't vent iets geleerd heeft sinds '88 is het vlot doen, om zijn dommigheden beter te kunnen camoufleren. Maar de dingen vlot laten verlopen? Nee, dat is er niet bij. Hij wou LM bellen in het machien? Hij? LM bellen? Dat dat warhoofd vooral uit LM zijn buurt blijft, die heeft nu veel & moeilijk werk. Hier waak IK.
Constant (stew) is compleet overrompeld door de situatie. Gisterenavond was er zelfs een kleine aanvaring aan tafel. LM heeft als 'chef de table' heel efkes een titske luider gesproken en het was voorbij. Maar 't is persies nog niet over. Constant loopt te zuchten alsof hij dat schip hier al zwemmend heeft moeten binnen trekken. Straks moet de camion van Van Hulle -de schipchandler, scheepsbevoorrader-gelost worden. Hij staat al op de kaai. 'k Mag gaan helpen van chefke RD. 't Zal wat worden! De camion staat aan de andere zijde van de transportband. Alle paletten moeten eerst met een vorklift naar deze kant van de band gebracht worden en dan met de kraan aan boord gehesen. De kaai is één zwarte slijkboel. Gelukkig is er voor de proviand een eigen skylight om de spullen te laten zakken tot het verdiep van het magazijn en de vrieskamers. Dat was op schip 09 niet zo, daar was proviand-dag telkens accidentendag.
Gisterenmiddag werd op de TV de zitting van de commissie Van Traa uitgezonden. Het was een rechtstreekse uitzending van een onderzoekscommissie van de Kamer, over de infiltratiepraktijken van de Haarlemse politie in het drugsmilieu, met lijnen naar Suriname. Buitenlandse Zaken is er bij betrokken. Persies een thriller. 't Was héél straffe kost.
De verloofde van LVE had een krant bij en daarin stond iets over een wielerevenement, de Ronde Van China. Van China? Dat is een half continent! LM geeft als definitie van regenboogtrui : als het regent en ge hebt tóch gewonnen.
Een half uur geleden pas hebben we de post in handen gekregen. En we liggen hier al sinds gisteren!
1995-11-04 ~ tegen de kaai, IJmuiden
Gisteren zijn we pas om 15h aan het lossen van de proviand begonnen. Zo lang heeft het geduurd eer die vorklift er was. Het was een struise Caterpillar : een bulldozer met een vork aan. Die kwakte in een wip de 15 paletten in het nat ijzererts dat op de kaai ligt. En toen begon het te hagelen. En toen was het aan ons.
De dozen thee nat, de pakken koffie slijkerig, de dozen speculoos en de peperkoek doorweekt. De verse groenten moeten nu in de kookwas ... kortom, het was niet mooi om zien. De diepvriesspullen en de conserven waren goed verpakt, maar die dingen kunnen zo al tegen een stootje. Eerst stonden we daar beneden onder de skylight met vier. Dat is veel te weinig om een palet snel genoeg te kunnen lossen. En boven stond de kraan onderwijl op dat leeg palet te wachten ... chef RD is dan boven bij de capt versterking gaan vragen. In feite had hij had aan de 1ste stuur kunnen vragen maar niet aan deze, niet aan Car, dat is een slome.
Met de versterking erbij waren we met 7 en ging het iets vlotter. Op tempo. Het was de bedoeling dat we het vlees al zo'n beetje op de juiste plaats zetten, per soort. Onbegonnen werk om zoiets in dat tempo van de eerste keer goed te krijgen natuurlijk. Tijdens het doorgeven werd er bij gezegd : beef, porc veal, chicken, etc. Binnen in de diepvriezer konden we al niet meer volgen en ging het van : kangoeroe, giraffe en krokodil.
Om 18h30 is LM me komen halen en ik was echt blij dát hij me is komen halen want ik wist echt niet hoe ik daar met goed fatsoen weg kon. Er was enkel nog bier te lossen en dat is mijne meug niet. Larie natuurlijk. Die koelkamer is dichter bij de skylight en is kleiner en er was genoeg volk om een ketting te vormen tot daar. Ze hadden me niet meer nodig.
Maandag begint chef RD met orde maken en opkuisen. Dan mag ik ook gaan helpen. Volgens de capt had daar deze morgen al een begin aan gemaakt moeten worden want in de voormiddag komen de inspecteurs. Hoe? Mogen die niet weten dat er personeelstekort is in dit departement? Ze hebben die besparingen zelf helpen beslissen!
De ouwe is dus niet goed snik. Volgens RD is het al een paar dagen zo, maar hij kan niet raden wat er gebeurd of aan de hand is. Last van zijn rug misschien?
De nieuwe bemanning is toegekomen. 1ste stuur Car wordt vervangen door OG, ja, dié OG, de Gibbe. De vervanger van LVE heb ik heel efkes gezien, het ziet er een macho uit. En er moest een cadet komen bij de stuurlieden. Cadet is een trapke lager dan aspirant. Als ge aspirant gelijk stelt aan halve gast, dan is een cadet de leerjongen. De jongen is Nederlander. LM vertelde gisteren dat die jongen het afgebold is. Deze voormiddag het ik van 1ste stuur Car wat meer details gehoord.
De jongens werd door zijn ouders aan boord gebracht. Ze wilden wel eens de brug van zo'n groot schip bekijken, want dit was "een unieke cheléhenhèjd". Een rondleiding, welja, waarom niet In haven heeft een 1ste stuur helemaal niks te doen, de eerste 72hrs! De vader vroeg wanner het schip weer naar IJmuiden kwam. Hij bedoelde zijn zoon. Car antwoordde voor het schip : "Geen idee, Meneer. Over twee jaar misschien. Dit is geen lijnvaart maar wilde vaart, moet u weten". -wilde vaart = tramping De bagage stond nog in de wagen en die twee zijn met zoonlief weer naar huis gereden. Of hij mee moest door een van zijn ouders, of hij het zelf gevraagd heeft om in stilte te verdwijnen, wist Car niet. Het is in elk geval contractbreuk en daar worden rapporten over geschreven. En dat kan lelijk pijn doen.
1995-11-05 ~ tegen de kaai, IJmuiden
Gisterenavond zijn we in Wijk aan Zee gaan eten. Daar hielden de restauranthouders een culinair thema-weekend en waar wij neergestreken waren, was het op zijn Iers. Erg lekker, maar de muziek stond soms wat luid. Vandaag een hese stem + snuitvalling, en overal spierpijn door eergisteren zo struis mee te doen met het lossen van de proviand. 'k Ben een kasplantje aan het worden. Met LM alles oké. Straks toch nog eens vragen.
Volgens de TV is het "tot -9°C op sommige plaatsen van het land". IJmuiden ligt op een van die sommige plaatsen. De kilte kruipt door de schotten naar binnen. Gisterenavond was het hier beter, maar toen waren we met 6 om deze ruimte op te warmen.
De zon schijnt en het is persies weer om goed ingeduffeld een wandeling te gaan maken tussen de velden of in een bos. Lopen roefelen en ritselen in de afgevallen bladeren. Maar hier is veld noch bos, boom nog struik. Wel hopen erts en kolen, heuvels, terrils, bergen. Voor de rest metalen bouwsels, kranen, veel pijperijen, transportbanden en betonnen kantoren. Daarachter moet ergens het strand liggen.
Het machien heeft ook bevoorrading gekregen. LM heeft nu nogal veel werk aan deck te doen. Met zijn geruit hemd onder de overall, zijn bodywarmer en zijn muts, is hij persies een bergmens. Met een rode neus en koude wangen. Of een houthakker. Hij begrijpt het Frans van Jos de Canadees beter wanneer hij dat hemd aan heeft. Hij bemande de kraan om de kratten en kisten aan boord te zetten. Dat doet hij graag. Zo graag dat hij het feitelijk geen werken vindt. Maar dat houden we stil. Er staan wat nog wat kratten aan deck, die moeten naar beneden gelaten worden door de skylight van het machien. Zo is er nog wat plezierige job voor hem op komst.
Toen we gisteren weer aan boord kwamen gingen we voorbij die kratten. Wij kwamen uit een lekker en warm restaurant. Op een aantal van die kratten staat : Ex - Mineral Dampier. -schip 25, gezonken na aanvaring, geen overlevenden- Ja, daar hebben ze nu geen wisselstukken meer nodig. Het opschrift op die kratten was voldoende om mij stil te krijgen. Een half uur later kwam over de radio het bericht dat Rabin neergeschoten is.
Twee van de drie kranen zijn nu kleine bulldozerkes aan het neerlaten in de luiken. Als ge ze ziet hangen aan die enorme kranen zijn ze gelijk speelgoed. Het lossen zal bijna gedaan zijn, als ze al beginnen bijeenschrapen in de luiken. Het vertrek is voorzien rond 18h. Tijdens de etenstijd weeral.
Sinds gisteren zijn we een mooie wereldkaart rijker. Een die door de Gazet van Antwerpen is uitgegeven. Met op de achterkant goed veel uitleg. Nu vraag ik mij af of die met de paperassen van LM meegekomen is uit Borsbeek, of lag ze op de achterbank bij WdL & Co en heeft LM die in stilte meegegrist. Want dat durft hij. Als ik hem niet in het oog hou, dan doet hij zulke dingen. "WdL & Co, als ge uw wereldkaart zoekt, ze hangt hier tegen het schot en we zullen ze in goede orde weer naar huis brengen. Zonder ezelsoren en met alle landen en zeeën er nog op". Beloofd.
19h19: Op TV is een soap aan de gang waarvan wij kunnen leren hoe wij moeten huilen zonder grimassen en zonder dat de schmink uitloopt, en hoe gracieus ineen stuiken. 't Is toch een uitvinding hoor, TV. En laptoppekes evenzeer.
Na drie dagen ijzererts- en kolenstof is het wel genoeg geweest. Op de duur komt een mens het ook in het bed en op het bord tegen, en dan is het niet plezant meer. Morgen maak ik schoonschip. In deze cabine, wil dat zeggen. De gangway is binnen gehaald en het machien draait en het schip is van de kaai aan het gaan.
LM vertelde dat het maar enkele dagen varen is naar Sture? Dat zou vlak boven Denemarken liggen, aan de Noordzeekant van Noorwegen. Hopelijk is het daar minder koud dan aan de Atlantische kant. -ik vind het niet op Google Earth
Chefke RD ging deze namiddag de alleyway en trap van de frigo verdieping kuisen met de hoge drukreiniger, vloer én schotten. Ik vroeg hem of de afvoerputjes daar beneden wel goed doorliepen -altijd eerst testen met een literke water!- Bôôôf, dat zou wel meevallen, dacht hij. De hogedrukreiniger starten, dat was het probleem. Maar ze zouden het hem komen voordoen. 'k Ben niet gaan kijken. LM was vrij van 15h tot 18h en ik vond het te koud om daar beneden te gaan staan water scheppen als de afvoerputjes het niet doen of als RD het hogedrukding niet intijds stilgezet krijgt.
Wacht efkes : nieuws op TV over Israël, over de moord op Rabin. https://nl.wikipedia.org/wiki/Yitzhak_Rabin#4_November_1995 , Extreem rechts ginder vraagt zich af waar ze verkeerd gegaan zijn, dat iemand van hen het land zoiets heeft kunnen aandoen. Jawadde, wat zijn ze toch goed in smoezen en jammeren ginderachter.
te gast bij Wim Helsen ~ Piet Hoebeke met de tekst 'Middlesex' van Jeffrey Eugenides
Maar het cruciale verschijnsel was: de krokus had geen gaatje aan het eind. Dit was beslist niet zoiets wat een jongen had. Denkt u zich mijn positie eens in, lezer, en stelt u zich dan de vraag tot wat voor conclusie over uw geslacht u was gekomen als u had wat ik had, als u eruitzag zoals ik eruitzag. Om te plassen moest ik gaan zitten. De stroom kwam van ergens onderaan. Binnenin was ik gebouwd als een meisje. Het was daarbinnen gevoelig, het deed haast pijn als ik er een vinger in stak. Goed, mijn borst was zo plat als een dubbeltje. Maar op school liepen wel meer van die strijkplanken rond. En Tessie beweerde altijd dat ik in dat opzicht op haar leek. Spieren? Niet om over naar huis te schrijven. Ook geen heupen, geen middel. Een bezemsteel van een meisje. Waarom had ik op de gedachte moeten komen dat ik iets anders was dan een meisje? Omdat ik op een meisje viel? Dat gebeurde de hele tijd.
Iemand die een bevattelijke uiteenzetting kan doen en tegelijk een pleidooi houdt, zonder pamflettair te worden. En hij neemt zichzelf onder de loep ook nog. Machtig interessante mens.
Over non-binair denken ivm gender heb ik ooit documentaire gezien, twee documentaires. In Thailand laat men vijf (of zes?) tussensoorten van gender naast elkaar bestaan zonder dat daar sociaal, maatschappelijk gezien moeilijk of heftig over gedaan wordt. Aan de basis van die gelijkmoedigheid ligt de Boeddhistische levensfilosofie. De neurotische delen van de wereld staan nog zo ver niet. Over Piet Hoebeke : https://nl.wikipedia.org/wiki/Piet_Hoebeke, Over Jeffrey Eugenides : https://en.wikipedia.org/wiki/Jeffrey_Eugenides ,
Over Middlesex : "Ik ben twee keer geboren: de eerste keer als meisje op een voor Detroit merkwaardig smogloze dag in januari 1960; en daarna nog eens als jongen van veertien in een eerstehulpspreekkamer in de buurt van Petoskey, Michigan in augustus 1974."
Zo begint het adembenemende verhaal van Calliope Helen Stefanides, dochter van Grieks-Amerikaanse ouders, in het Detroit van de jaren zestig. Op het eerste gezicht leidt Calliope een normaal leven: ze gaat naar een goede school, speelt hockey en wordt verliefd. Maar dan komt ze er op haar veertiende achter dat ze biologisch zowel man als vrouw is. Om haar nieuwe identiteit als Cal aan te kunnen nemen, onderneemt Calliope een zware tocht, die haar niet alleen dwars door Amerika voert, maar haar ook terugbrengt in de tijd. Want om te begrijpen waarom Calliope niet zo is als andere meisjes moet ze een duister familiegeheim aan het licht brengen, dat de oorsprong blijkt te zijn van haar wonderlijke genetische afwijking.
Acht decennia, drie generaties en één zeer lastige puberteit maken van Eugenides' roman een uitzonderlijk originele vertelling over familiebanden, de gecompliceerdheid van gender en de intense, chaotische uitingen van onderdrukt verlangen.
Jeffrey Eugenides (Detroit, 1960) is een van de grootste, meest gedurfde en wonderlijke vertellers in de hedendaagse literatuur. Zijn debuutroman De zelfmoord van de meisjes werd verfilmd door Sofia Coppola. Voor Middlesex ontving hij de Pulitzer Prize, en van het boek werden meer dan drie miljoen exemplaren verkocht.
Gisteren namiddag zijn we beginnen rollen en het heeft niet meer opgehouden. We passeren de Azoren vandaag. Dit is niet het kalmste stuk van de Atlantic natuurlijk. We zijn er nog niet van af. Feitelijk is heel de Atlantic geen cadeau in de winter en het is bijna november. Buiten zijn geen schuimkoppen te zien, dus waait het niet. Er staat wel deining, het zal dus ergens anders gestormd hebben. We zijn tamelijk zwaar geladen en toch zo rollen, dan moet het een sterke deining zijn.
Vannacht heeft LVE drie keer alarm gehad van de filters van de koeling van de hoofdmotor. Die wordt met zeewater gekoeld en vóór die pomp zitten filters, anders hangt het daar vol zeewier en komen de vissen en de zeemeerminnen mee binnen. Als de filters alarm geven moet het vannacht echt lelijk gedaan hebben, zegt LM. Maar dat wisten we al. Om het uur wakker en zo ... als het nog twee nachten zulk weer is zijn wij tegen dinsdag allemaal pitbulls. Hoe doen competitiezeilers dat, slapen? Misschien slapen zij in hangmatten?
LM heeft bovenstaande gelezen en zegt dat LVE vannacht geprobeerd heeft te slapen in een hangmat, maar dat ging niet.
Vanmorgen vertelde de radio (France-Inter) dat Schumacher wereldkampioen geworden was. Dat ben ik direct in de keuken gaan vertellen, aan chef RD. Hill was 3de en wie 2de was heb ik niet kunnen verstaan. RD was content. Een tijdje geleden antwoordde hij goed luid aan de telefoon met "Schumaquère, je vous écoute." Tenminste, dat dachten wij, want van aan tafel kunnen we hem niet zien aan de telefoon van de keuken. Hij riep het gewoon met zijn hand op de hoorn. Dat duurde zo een paar dagen. En wij maar denken dat hij een milde vorm van kolder-in-de-kop had. Het is besmettelijk maar ongevaarlijk. Meestal treedt spontane genezing op wanneer de patiënten land vermoeden, ruiken, of zien, dat is ongeveer vanaf we FM kunnen ontvangen. Kort besluit, RD had ons allemaal bij de neus.
Over tropenkolder bestaan nogal wat beschrijvingen, van in de tijd van de Engelse en de Nederlandse kolonies. Niet altijd milde gevallen. Er staat me vaag iets voor van een passage bij Jef Geeraerts over plantageleiders of mijnopzichters die ergens in Zaïre die compleet ontsporen. Over zeekolder bestaan ook beschrijvingen hoor. En films. En 't bestaat in 't echt.
Gisteren heeft LM de schuif van de archiefkast gerepareerd. 't Was rap gefixt. En hij heeft een steel gemaakt voor het spotje dat hij als leeslamp aan het bed wil gebruiken. De spotjes hebben we bij van thuis. Aan mijn kant van het bed stond het latje er nog. Ik moest er enkel het spotje op vastknijpen en ik was gesteld. Aan zijn kant van het bed moest er nog iets geknutseld worden en dat is sinds gisteren in orde. Nu zijn we van dat afgrijselijk TL-lampje verlost. Akelig licht is TL. Er bestaan reis-bedleeslampjes in de handel, super lichtgewicht en super klein, maar ik heb zo'n ding nog niet in een winkel gezien. 't Zal weer iets met een adapter zijn. We hebben ongeveer evenveel adapters bij als toestellen, zo krijgen wij onze valiezen vol. De baardtrimmer en de haardroger zijn gewoon op het net.
Eergisteren ben ik met Excel begonnen, gisteren ben ik tot blz 48 geraakt en daar houdt het op voor mij, want daar begint het wiskundig gedeelte. 'k Kan nu kolommen verbreden & versmallen en selecteren & kopiëren op alle wijzen en zo nog aan paar dingen die nodig zijn voor het intikken. Dat kan bibi nu allemaal. De formules opstellen en een rekenblad ontwerpen is voor de wiskundeknobbels hier aan boord. Gisteren maakte ik een oefening uit het boek, over het 'nesten' van een formule in een functie van budgetbewaking. 'k Kreeg telkens de melding dat ik de verkeerde 'argumenten' gebruikte, verkeerde alfanumerieke gegevens in de formule, en Excel gaf me geen resultaten, terwijl ik verscheidene keren het voorbeeld letter voor letter en cijfer voor cijfer van het boek had overgetypt, en op de juiste plaats. Schele hoofdpijn. En het schip rolde toen al ook. Het kon me niet meer schelen dat de firma uit het boek haar reisbudget overschreden was. Op is op. Dan gaan ze maar weer naar huis. Desnoods te voet. Op de koop toe bestaat die firma niet eens. Ziezo. Boek toe. Dag Excel!
Sinds enkele dagen is de kicker (tafelvoetbal) naar de bar officieren verhuisd. Tevoren stond hij in de pingpongroom. Daar is veel lawaai en weinig lucht. Het is een donker luguber kot zonder patrijspoorten, vlakbij de kleedkamer van het machien. Niemand trekt daar naar toe, tenzij ge enkele leesboeken wilt, want de kisten met leesboeken staan daar. En wanneer 's zaterdags oefening is moeten we wel, want de briefings worden daar gehouden. Nu staat hij een verdieping hoger en er is een tornooi aan de gang. 'k Vraag mij af of de wedstrijden niet zullen uitgesteld worden. Bij dit weer is het meer carambole dan kicker.
13h15. Op 13/10 zijn we uit Boca Grande vertrokken. Terwijl we daar nog mooi stil lagen hebben de mensen van het machien van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kapotte cilinder (5 ton) met de kraan via de skylight naar buiten te manoeuvreren. De skylight is een paneel in het plafond van het machien. Dat kan open en geeft uit op deck. Dan is er daglicht te zien. Vandaar de naam skylight, omwille van het daylight. Bij goed weer wordt de skylight opengezet om een beetje van de warmte van het machien naar buiten te laten. En de reserve-cilinder (ook 5 ton) van het verbeterd model, het model met de klampen ipv de bouten, mocht naar binnen. Het waren twee Grote Manoeuvres en het was van 'pas trop vite' = secuur te werk gaan in scheepsfrans, want anders gebeuren er accidenten die een paar frank zullen kosten. Het was vochtig warm weer, broeierig. Toen het achter de rug was waren de betrokkenen drijfnat van het zweet, van de spanning. Het leek of ze die 10 ton zelf hadden moeten hijsen. Toen had ik echt medelijden met hen.
Na het middageten wou ik een toerke gaan doen aan deck. 'k Wou eens zien, desnoods van ver, hoe de kapotte cilinder daar ligt te liggen. LM vond het te nat en te glad aan deck, én we rollen, dus geen toerke doen. Toen we klaar waren met eten zegt hij "'k Heb buiten gekeken, het is nu droog genoeg hoor, we zullen dat toerke gaan doen." Ik stap alvast naar de keukendeur en zie water spuiten ... een pomp die moest blijven open staan? 'k Stap buiten: we waren ondertussen een tropische regenbui, zeg maar stortbui, ingevaren en er stond 5cm water aan deck. Dat vonden we toch wat veel. Het wandelingetje zal voor een andere keer zijn.
1995-10-23 ~ op zee, 08h55
Sinds vannacht rollen we niet alleen, we stampen nu ook. En er staan fikse schuimkoppen. De wind staat op bakboord, we krijgen de kou recht op het linker schot van de cabine. Winterkledij bovengehaald. En de Warme Sloefkes. Gisterenavond zijn we dan toch dat toerke nog gaan doen, ik wou de kapotte cilinder eens van dichtbij zien. De barst is een haarfijn lijntje, niks spectaculair, en toch veroorzaakt dat zoveel moeilijkheden? Zo'n fijn barstje van niks maakt dat een mastodont van 5 ton compleet onbruikbaar wordt. Da's straf.
We gingen langs de keuken weer binnen, een babbeltje doen met chefke RD. Hij vertelde dat de stuurlieden Car en Sven gisteren 's ochtends met hem hadden staan onderhandelen. Als hij beloofde dat hij croissants zou maken wilden ze hem wel vertellen wie de Formule 1 in Japan gewonnen had en wie wereldkampioen geworden was. Op datzelfde ogenblik kwam ik van achter de hoek gedraaid, jodelend dat Schumacher wereldkampioen geworden was (France-Inter), zingend met toeters en bellen, blij voor RD. Daarméé keken Sven en Car zo verkrampt! Die stonden zich heel hard in te houden om mij niet uit te vloeken. Aaah? Was het dat? Had ik hier in witte schort rondgelopen -als stewardess- dan hadden ze zich waarschijnlijk niet ingehouden hè.
Feitelijk vind ik het niet erg dat ik de onderhandelingen opgeblazen heb. Het lijkt hier een prestigekwestie wie de meeste extraatjes van RD gedaan krijgt. Anticiperend gedrag heette dat vroeger. Misschien nu nog. 'Voor de capt doet hij misschien dit en dat maar voor mij doet hij toch 't dees en 't geen, dus ben ik ook al een beetje belangrijk zeker?' En RD met zijn gedienstige aard doet dat dan. Voor croissants moet hij veel vroeger opstaan want het bladerdeeg maakt hij op artisanale wijze. Nog voor IJmuiden maakt die brave mens croissants, zeg ik. Wordt vervolgd.
Gisterenavond waren het grote garnalen à volonté, uit Boca Grande. Vissers hebben die met kleine bootjes naar boord gebracht in ruil voor sigaretten, drank en porno. 'k Weet niet waarvan we het meeste hadden aan boord, maar het waren in elk geval véél garnalen en bakken vis. Veel dorade. En een kleine tonijn. Erg lekker, tonijnsteak. Die vissen zijn allemaal gekuist door de bootsman en door Constant, de steward. Het bloed hing tot achter hun ellebogen en lekte van de spoelbakken. De garnalen moesten we gisteren aan tafel zelf pellen.
Tijdens het smikkelen en pellen zeg ik tegen LVE: "LM vertelde dat ge vannacht in een hangmat wou slapen ..." Hij smikkelde van ja. "En dat ging niet?" Hij smikkelde van nee. "En ... als ge ze ophangt?" Hij versmikkelde zich.
Lol alom. Ziezo, die had ik sinds 's namiddags met veel voorpret zitten plannen.
1995-10-24, op zee, 08h37
Gisteren om 16h15 (18h15 Belgische Tijd) belde Sven van op de brug: dat LM opgebeld was door WdL en of hij direct wou terug bellen. "Ja, zeg ik, maar hoe kan ik LM bereiken?" "Is hij nog beneden?" vroeg Sven. "Om 16h15? Natuurlijk!!!" Denkt hij dat LM hier halftijds werkt misschien. Sven heeft blijkbaar weinig benul hoe de werkdag van een andere mens er uit ziet.
'k Bedoelde dat HIJ, als stuurman van wacht, zijnde 'De Brug' naar 'Het Machien' moest bellen om de 2nd Eng te verwittigen dat er een telefonische oproep was voor hem, omdat ik als privé-persoon en verder niks, niet zomaar mag bellen naar LM wanneer hij aan het werk is. Zelfs niet als ik een been breek, voor alles bestaan procedures. Sven had het begrepen. -toen pas? hij was toch al 2de stuur?- Sven belt naar 't machien.
Telefoon uit België betekent voor mij direct : slecht nieuws. En het ergste eerst. Minderen kunnen we daarna nog. 'k Schiet naar boven, zonder het foonnummer, zonder notaboekje, in feite zonder kop. En toen Sven het foonnummer van WdL vroeg, was ik verbaasd dat hij dat niet had. (Hoe? Heeft hij het nummer van WdL niet? Wat een keet is me dat hier.) In het machien hadden ze LM opgeroepen met de Engineer's Assistance Call, Scheepswerktuigkundige Bijstand Verzocht. Dat is een groot woord voor de claxon. 2x teut = 2nd Eng wordt in de ECR (controlekamer) gevraagd. 3x teut = 3rd Eng, enz ... tot 5x teut voor de Aspirant.
Voor de 1ste mecanicien, ofte chief Engineer (cheng) wordt niet geteut. Hij wordt opgebeld in zijn kantoor of te voet verwittigd als hij in 't machien is. Want het signaal 1x teut is al in gebruik. 1x teut = koffiepauze (10h) of etenstijd (11h45) of koffiepauze (15h) of einde werkdag (17h15). Daarom kan dat signaal niet meer gebruikt worden om de cheng op te roepen, het zou té verwarrend zijn.
(iederéén teut = Nieuwjaar)
LM kwam van deck toen hij teut-teut hoorde en hij dacht jaja, 't is al goed, ik kóóóm! Nog eens teut-teut, oei, nu is er iets. In de controlroom zeggen ze dat er op de brug telefoon is voor hem. Op zijn weg naar boven kwam hij mij ophalen in de cabine maar ik stond al weer op de brug met het foonnummer, het notaboekje en het spiekbriefje. Dat briefje lag al een paar dagen gereed, want wij waren van plan te bellen, maar dan om 19h30 LT = 21h30 BT. Tijdens de daluren via de satelliet van Burum.
Zo'n briefje is nodig hoor, zelfs voor evidente dingen. In januari dit jaar belde ik naar Zellik om ma & pa gelukkige verjaardag te wensen. We beginnen over een kast te praten en haken in na een paar minuten. 'k Had het gevoel dat ik iets vergeten was. 's Anderendaags heb ik opnieuw gebeld, met een briefje in de hand waarop in 't groot en in 't rood : GELUKKIGE VERJAARDAG WENSEN Sinds toen : altijd een briefje.
Sedert gisteren weten we van WdL dat de post uit Boca Grande niet toegekomen is, en dat is erg. Het zijn 3 omslagen voor elk adres. Waarom komt de officiële scheepspost bij de rederij wél toe en de privépost bij de familie niet? 'k Denk dat het in de categorie Klein Gesjoemel valt. Wat denkt ge van het volgende scenario : op het agentschap in Boca Grande hebben ze het adres van de rederij. Natuurlijk. De omslagen die aan de rederij geadresseerd zijn, worden verzonden. De omslagen die een ander adres dragen, worden niet verzonden, maar het totaal wordt wel aangerekend aan de rederij. Daar kunnen ze toch niet contoleren of het bedrag klopt, hoeveel post er effectief vertrokken is naar alle uithoeken van de wereld. En sommige mensen op dat agentschap steken het verschil in hun zak. Hun redenering : die Europeanen zijn toch allemaal stinkrijk en als we het zó niet doen, hebben wij nooit niks. Zo'n redenering zou het kunnen zijn hé. Onassis, David Bowie, Lady Di, alle Europeanen zijn steenrijk. Van zodra we weer inkt hebben print ik die brieven opnieuw en verzend ik ze nog eens.
Gesjoemel alom in de wereld hoor. In '88 was er aan boord van schip 15 een receptie voor een cliënt van de charter. Zo was er ons gezegd. In feite kwamen de mensen van DoceNave een kantoorfuifje houden aan boord. Teveel chefkes en secretaresses en geen managers. Of die capt dat wist van in het begin weet ik niet, maar het stak hem danig dat wíj het aan de weet gekomen waren. Tja, met een mengsel van Engels en Spaans en iet of wat begeleidende gebaren kan men klappen met Portugezen hè.
De verloren brieven hebben we nog op diskette staan en kunnen we dus opnieuw printen. Maar niet iedereen heeft een laptop bij. LVE lost dat anders op. In 'apelanden' gaat hij zijn brieven fotokopiëren en hij verzendt de kopieën later nog eens van uit een 'goei poort'. 'k Zie boven aan het kopieerapparaat al 20 man staan aanschuiven. De managementroom zou rap op slot gaan.
'Apelanden' is een scheepsterm voor landen waar de dienstverlening niet-Westers verloopt, waar fooien moeten gegeven worden eer mensen willen doen waarvoor ze een salaris ontvangen : hun job. De Apelanden zijn : alle havens van Afrika, Centraal- en Zuid-Amerika, Azië, het GOS en de voormalige Oostbloklanden. De 'Goei poorten' liggen in Australië & Nieuw Zeeland, Japan, de landen van Noord-Amerika en West-Europa. Dat is de indeling wanneer het over post gaat. Wanneer het gaat over restaurantprijzen, taxi-prijzen of bordelen, ziet de indeling Apeland >< Goei Poort er weer gans anders uit natuurlijk.
Vandaag hebben we al lelijk gerold. Het afvoerwater van de wasmachines welt uit de putjes omhoog en de vloer van de laundry staat onder water. Hier is een reserverol wc-papier in de wc getuimeld en die was onherkenbaar monsterachtig van het water dat hij opgeslorpt had. Het 'stabiel' Japans-Canadees koffietafeltje is ook al twee keer omgetotterd. LM heeft een gewicht op de voet gelegd, Kluwer, Groot Polytechnisch woordenboek. De Kluwers zijn mee van onze duurste woordenboeken, als daar ooit koffie op lekt krijg ik iets. Zijn mooie zwarte mok is gesneuveld. Oor er af. Dat is erg hoor, want die kwam nog van Portland (Maine, USA). Voorlopig staat het koffiemachientje op een handdoekje op de vloer. In de kast klinken de glazen tegen de randen van hun houders, de deuren hangen te rammelen in hun scharnieren, wat niet zeevast staat begint te schuiven of te rollen en wat niet stabiel is valt om. De enige dingen die tot hiertoe blijven staan, zijn de plastic plantenbakjes (niet te vroeg juichen) en de cursor van de laptop. Als dié begint heen en weer te schuiven, dan is er echt iets.
Bij het ontbijt was LM zijn omelet gaan halen in de keuken. Ondertussen had ik twee blaadjes van de ficus opgeraapt en in de asbak van onze tafel gelegd. Onze tafel staat aan de andere kant van de mess. LM komt aan tafel en zegt: "Amai, 't zal vannacht lelijk gedaan hebben als de bladeren tot hier waaien." Bladeren! Waar is mijn rijf!
'k Vind het geestig dat ik tijdens de storm kan blijven verder schrijven. Met de hand zou het onleesbaar zijn. Dan had ik het al lang opgegeven ook. Nu zit ik soms met mijn rechterhand in de asbak en met mijn linker op de tabulator ipv op de letter A, maar dat is te corrigeren. Knal. Dat was de lamp op LM zijn Bureau. Dat is een robuuste, die kan tegen een stormke. Vorig jaar is ze in een boog tegen de documentatiekast gevlogen en de kastdeur was tamelijk gekrast. De lamp zelf pinkte efkes. Meer niet.
Er is bericht toegekomen dat LVE vervangen wordt door een Kroaat ipv een Nederlander. Dat vindt LM al vele minder. De bootsman wordt vervangen door een Filipijn. 't Mag weer niks kosten. Binnenkort vaart de Luxemburgse vlag ook met 2/3 niet-Europese bemanning. De schade die daardoor al veroorzaakt is, is waarschijnlijk nog altijd miniem in vergelijking met de besparingen die dat al opgeleverd heeft, in Company-Dollars uitgedrukt. Wat dat al aan privé-ellende gekost heeft is niet het probleem van de Company Boekhouders.
De zon schijnt. Er staat een kanjer van een regenboog boven luik 4. Verder aan stuurboord hangt een plensbui. Aan de kleur van het water kunt ge goed zien waar ze ophoudt. Aan bakboord schijnt de zon. En het schip ploegt zich door de storm om in IJmuiden te geraken. Zeg nu nog dat er niks te beleven valt aan boord ... Vóór de 28ste geraken we er toch niet meer. Het wordt ankeren.
1995-10-26 ~ op zee, 08h 25
Gisteren werd het machien vertraagd omdat we niet meer voor zondag tegen de kaai kunnen. De Mineral Nippon moet eerst gaan lichteren, dwz een deel van de lading lossen om minder diep in het water te liggen. De Nippon is in uitbating bij Aemas Hongkong zoals schip 25 vóór het door Aemas Luxemburg overgenomen werd. De laatste dagen voor aankomst stromen de berichten binnen, om de zoveel uren verandert er iets. Nu zouden cheng LU & Nieke hiér afgelost worden? Maandag weten ze meer. Er moet nog bevestiging komen. Hun afmonstering was voorzien voor december. Maandag pas bevestiging, dat is de 26ste, da's laat om te beginnen inpakken hé. Het pad van een zeevrouw loopt niet over euh..., kweeni. We leven op het water, maar sommige beslissingen van de rederij doen ons bestaan op drijfzand lijken.
De storm is weg. Ofwel zijn wij er uit gevaren, ofwel is hij verder getrokken, ofwel is hij uitgewoed. We wiegen nog een beetje maar dat is de gewone kost. Feitelijk is wiegen gezellig om in te slapen. Een grote wieg met 22 mensen elk in hun beddeke. Enkel de stuurlieden van de nachtwachten en hun matrozen zijn wakker. Die mensen zorgen ervoor dat wij ontwaken in ons bed en niet in het water.
te gast bij Wim Helsen ~ Henny Vrienten met de laatste bladzijde in 'Dagboek 1939-1977' van Keith Vaughan
4 november 1977, 9.30 am
Ik heb de capsules genomen met wat whisky. Het irreële van de situatie is treffend. Ik voel me niet anders dan anders. Ramsay is gisteren teruggegaan naar Harrow Hill. De beslissing dat het gedaan moest worden kwam daarna plotseling. Ik kan me niet nog eens een paar jaar in deze toestand voortslepen. Het is een heldere zonnige morgen. Vol leven. Op een morgen als deze zijn velen me voorgegaan.
Ik ben klaar voor de dood, maar wel een beetje bang. Natuurlijk kan het allemaal niet werken en word ik straks wakker. Het kan me eigenlijk niet schelen. Toen de beslissing onvermijdelijk leek had ik minder moed nodig dan ik dacht. Ik geloof dat er nog niet veel is gebeurd hoewel het flesje leeg is. Op dit moment voel ik me heel erg levend. Patrick belde en vroeg me om vanavond met hem te eten.
Maar ik had het besluit al genomen hoewel ik nog niet tot actie was overgegaan. Ik kan niet geloven dat ik zelfmoord heb gepleegd omdat er nog niets is gebeurd. Geen grote klap en doorgesneden polsen. 65 was lang genoeg voor mij. Het was geen complete mislukking, ik maakte een paar [op dit punt worden de woorden onleesbaar].
Zit u met vragen na het zien van deze aflevering? Bij de Zelfmoordlijn kan u terecht voor een anoniem gesprek op het telefoonnummer 1813 of via https://www.zelfmoord1813.be/
De intro van Wim Helsen is vandaag tenenkrullend gênant. Hij weet toch dat dat de opnames niet gemonteerd worden? Er wordt niet geknipt. Te duur.
Wat een interessante mens is Vrienten. Twee minuten Wikipedia lezen en men krijgt een notie van zijn vaardigheden, muzikale en andere. En een tekst brengen kan hij ook.
Wat een interessant fragment heeft hij meegebracht. Het slot van het boek is tegelijk ook het slot van een leven: "[op dit punt worden de woorden onleesbaar]" Van een cliffhanger gesproken. De lezer blijft definitief op zijn honger, want dit dagboek is geen fictie, het is realiteit. En na deze bladzijde schrijft de auteur geen volgende meer. Nooit meer. Hoe weten wij nu hoe het Vaughan vergaat aan de overkant? Niet. Hoe weten we nu of er wel een overkant ís? Ook niet. Deze cliffhanger is geen literaire truuk. De communicatielijn is definitief afgebroken. Vrijwillig. Daar is "kracht en moed" voor nodig volgens Vrienten. Persoonlijk zou ik het karaktersterkte noemen. En ik vind het een enorm geschenk dat Vaughan blijven schrijven is tot zijn laatste ogenblik.
Vrienten praat luchtig en tegelijk met achting voor de mensen die hun einde in eigen handen nemen. Hij weet dat te doseren.
Dag Mensen Thuis, Sinds gisterenavond zijn we weg uit Boca Grande en weer op zee. Rond eind oktober zouden we in IJmuiden toekomen. Toen we eergisteren vertrokken daverde het schip heel hard en alles daverde mee. Ook het klavier van de computer. Ineens kon ik zonder fouten typen. 't Heeft niet lang geduurd. Het vertrek was deze keer geen nachtwerk. Dat mag al eens hè, want tot hiertoe was het elke keer 's nachts te doen, of 't scheelde niet veel. De aankomst in Boca Grande was ook 's nachts. Begonnen om 12h tot 05h 's morgens. En denkt ge dat de Venezolanen dan beginnen laden zijn? Maar nee. We hebben daar gelegen van 09/10 tot 13/10 's avonds. Nu hebben we genoeg reggaemuziek gehoord om twee jaar mee toe te komen.
1995-10-19, 09h25 ~ op zee
Vanmorgen rolden we efkes. Zo'n paar fikse zwaaien. Dat gebeurt gewoonlijk wanneer iemand op één been zijn beige short aan het aantrekken is en iemand anders op één been onder de douche haar linkervoet staat te wassen. Gelukkig zijn er handgrepen in de douche. Er kwamen geluiden uit de woonkamer: een metaalachtige zwiep en dan een tamelijk zware bons. De onderste schuif van de archiefkast is er uit gevlogen, met de glijders erbij. Gelukkig hangen de mappen aan mekaar vast. Het is een verticaal harmonica klassement. 't Zou anders nogal een sorteerjobke geworden zijn. EN IK HAD ZE GISTEREN PAS GESORTEERD !!! Daarna had ik blijkbaar de schuif niet op slot gedraaid en zo kon dat vanmorgen gebeuren. De dossierkes steken op volgorde en de schuif is uitgewassen, meer moest dat niet zijn. Dacht ik toen. En ik vergat op slot te draaien.
Wie gaat de schuif weer monteren? LM. Met een klein beetje moeite, veel goede wil, een paar schroevendraaiers én een engelse sleutel. Wie heeft de schuif gedemonteerd? Ik. En de storm. Fluitje van een cent. -gelukkig was het de onderste schuif Zo houden wij mekaar hier bezig.
Dat die zware metalen schuif niet tegen het nieuw houten Japans-Canadees koffietafeltje gevlogen is, is puur geluk. Dan kon het koffiemachientje nog in de schuif tuimelen en nat koffiegruis over alle dossiers morsen. Onder de douche stelde ik mij het ergste voor. Ter plaatse was het veel minder erg. Behalve die glijders dan. En het Japans-Canadees koffietafeltje bleef stabiel rechtop staan! Dat weten we nu ook.
Sinds 08/10 zijn er al toffe jobkes voor mij uit de lucht komen vallen. Zo tof dat ik vergeet dat het 's maandags plantendag is en dinsdag wasdag.
Het eerste jobke : Cheng LU had een index/inhoudstafel/register nodig voor de Machinery List. Dat zijn twee dikke classeurs met daarin alle gegevens van alle machinerijen aan boord, een blad en meestal meer per machinerij. Die dikke gegevenslijst is meegekomen van de werf, in '88, toen het schip opgeleverd werd. Die classeurs hadden geen inhoudstafel en het gaat over 1009 machinerijen, zonder de Bijbehorende Delen. De Bijbehorend Delen staan nog eens op een blad apart, maar daarvoor was telkens één verwijzing voldoende. Gelukkig maar, of de Machinery List zou dik over de 5000 items gezeten hebben, misschien wel 10.000. Met referentienummers van 3 cm voor boutjes van 2 cm. Feitelijk zat niemand op de index te wachten: het was hier al járen een gefoeter en een gesukkel wanneer er iets moest opgezocht worden. C'est comme ça ici. Betekent : dat is hier normaal. Zie verder, scheepsfrans voor beginners.
Terwijl ik met de index bezig was herinnerde ik mij dat ik LM hier vorig jaar eens helpen zoeken heb naar iets in die classeurs, 'k weet absoluut niet meer wat, en dat we na een ganse avond met twee niks gevonden hebben. Om moedeloos van te worden. Kent ge het woordenboek voor masochisten : 'alles staat er in maar niet alfabetisch.' Dat zou nu moeten verholpen zijn met 1/ een database op diskette, die zoekfunctie is echt een mirakel, 2/ een geprinte lijsten om alle classeurs te voorzien, boven, hier en beneden in 't machien Vier dagen werk tegenover zeven jaar gesukkel ... intikken vinden 'ze' wat saai misschien? –nog andere bedenkingen ook, maar goed
Op een bepaald ogenblik zat ik in de knoei, want er klopte iets niet met de volgnummers van de Elektrische Onderdelen. Die staan los genoteerd van de Bijbehorende Delen en ik had zo om het half uur een vraag over wat-bij-wat hoort, maar ik mag niet zomaar naar beneden lopen om aan LM te gaan vragen of hij mij dat efkes wil uitleggen. Dat moet allemaal wachten tot 's avonds. 's Middags is niet de juiste moment. Ik heb dat geprobeerd en dat gaf vonken.
In de vooravond van die dag vertel ik cheng LU in twee woorden iets over de onderdelen en vraag hem tegen welk jaar hij die index wil klaar hebben. "Tegen vorig jaar", zegt hij. Ach zo ... zijn Tandy-laptop werkt met software die niet IBM-compatibel is en daardoor zit hij in een doodlopend straatje. Máár: de Tandy was goedkoper in de States, dus heeft hij er een zaak aan gedaan?
Maar niet qua werkbaarheid hé chefke! Incompatible = een totale miskoop.
Eventjes, héél eventjes was ik van plan om te vragen of Nieke Deel II voor haar rekening wou nemen, op de grote computer van de managementroom. Dat zou een serieuze flater geweest zijn. Zij heeft een zware operatie achter de rug en moet nog regelmatig een spanverband om haar arm dragen. Geen uren typwerk voor haar, de arm moet rusten. En zelfs, eigenlijk kan ik moeilijk vragen aan de baas van mijn echtgenoot, of hij zijn echtgenote eens aan het werk wil zetten hè. Dát zou een blunder van formaat zijn.
Het tweede jobke: ik heb de Bijbel gerestaureerd. Dat is de List of Automation. Het exemplaar dat in de ECR (engine control room) gebruikt wordt was danig verschalloderd. De List of Automation repareren gebeurd manueel hoor. Niks automatisch aan. Wel veel plakband, ringetjes en lijmstift, een schaar, een propere kopie af en toe. Op twee dagen was Automation klaar. Er zat feitelijk niemand op te wachten, maar ik werkte wel door, want ge zult zien dat ze juist de classeur waarmee ik boven bezig ben, beneden dringend nodig hebben.
Het derde jobke was de List of Documents intikken. Dat is alle documentatie die in de kast achter zijn bureautafel. De lijst moet aan de binnenzijde van de kastdeur geplakt worden. Dat zal zijn werk vergemakkelijken. Dat leek gemakkelijk tot ik er aan begon. Na een uurke leek het hier op een kantoor van de Mossad waar iemand een raam had laten openstaan. 'k Denk dat LM blij is dat dit jobke achter de rug is. Vandaag ziet de cabine er weer gewoon uit, buiten de drie dikke classeurs die op zijn bureau liggen te wachten. Als hij niet te moe is vanavond, gaat hij die uitkuisen. Er zitten nog omzendbrieven tussen over schepen die al lang verkocht zijn. Dat wordt verticaal klassement, de papierbak staat al klaar.
Dat ik thuis al eens gewerkt had met database voor de boeken en CD's is me nu goed van pas gekomen. De gegevens waren anders, maar de werkwijze blijft dezelfde. Sven mag nog eens lachen als er over database gesproken wordt. 'k Heb er LM en alle nog komende vervangers toch mee vooruit kunnen helpen, met de lijsten.
Van al dat lijsten intikken spreek ik nu zelf al een woordeke Mecaniek, met een huis-, tuin- en keuken-accent, maar toch. Ge zoudt het kunnen vergelijken met iemand die doof is en een opera-cataloog moet intikken. Hij zal ze nooit horen, maar weet wel met hoeveel xR 'Carreras' geschreven wordt. Zo wordt Cockerill met 2xL geschreven, zoals in Maria Callas.
Er was een crack in de opstaande rand onder het luikdeksel van luik 9. In het Nederlands klinkt het erger : een barst. En wie is de krak die dat, opgehangen in een bakske op 18m boven de luikbodem gaat lassen denkt ge? Raad maar. We zoeken een persoon. De medeklinkers zijn L en M. Juist! U heeft de surprise gewonnen! Een overtocht op de Atlantic in oktober.
Zondag 15/10 heeft hij gedurende enkele uren gelast. Maandag 16/10 ook enkele uren. Toen ging het minder goed. Het oppervlak was daar zeer versleten. 's Avonds vertelde LM over zijn laswerkzaamheden en in de loop van zijn relaas valt mijn cent dat hij het bakje van de proviand en bevoorrading bedoelde, het bakje dat ook gebruikt wordt om spullen en bagage aan boord te hijsen, dat groen houten ding DAT AAN ÉÉN KANT OPEN IS! Hij draagt wel een safetybelt (een veiligheidsgordel) maar dat het bakje aan één kant open is, vindt ik maar niks. En het model veiligheidsgordel is ook niks : de snok waarmee een vallende mens tegen gehouden wordt is hard genoeg om de lever te doen scheuren. Als ik overdrijft moet ge het zeggen hoor. Het zou een harnas mogen zijn, zoals de parachutisten dragen, of de redders die uit helikopters naar beneden getakeld worden.
LM vroeg welk bakje ik dan gedacht had misschien? Awel, zo'n ding met een poortje aan hè, zoiets dat de ruitenwassers en andere hoogtewerkers aan gevels van hoge gebouwen gebruiken. "Dat is hier niet en zorg dat ze u in Antwerpen niet horen of 't pastoorke laat zo'n ding komen en dan kunnen we de cracks élke keer zelf lassen. Gewoonlijk wordt zoiets tegen de kaai gedaan en komt daar een professionele ploeg van de wal voor. Die mannen hebben certificaten." Tot zover zijn woorden. Voor dat laswerk kan LM zelfs geen bibbergeld ontvangen, want als ge last moogt ge niet bibberen. Zelfs niet als ge staat te vergaan van de hoogtevrees, of van de kou.
Wanneer hij in volle zon moet werken zet LM een katoenen petje op van Lastek. Dat is de sponsor. De lasbagetten zijn van Lastek. Daar had ik een lap aangenaaid om oren en nek te beschermen. Het lijkt een beetje op de hoofddeksels van het vreemdelingenlegioen. Het karton in de klep is kromgetrokken van het wassen. LM vindt dat hij met dat ding op zijn hoofd op een ouwe donkeyman lijkt. Daar werd ik efkes stil van. Stoomschepen? Heeft hij nog met donkeymannen gevaren? Nee, maar wel met oude wipers die in hun jonge jaren donkeyman geweest waren op stoomschepen. Ha, zo, hij heeft er dus nog gekend.
Donkeymannen waren degenen die continu moesten zorgen dat de stokers continu voldoende kolen hadden om de ketels van een stoomschip onder stoom te houden. Jonge mannen die aan de wal niet meer wisten van welk hout pijlen maken konden nog altijd gaan kolen scheppen voor de stokers. Gevaarlijk volk. Eerst knokken en dan pas praten. En ergere dingen. De enige die ze binnen lieten was de 2de mecanicien, een andere baas erkenden ze niet. En dan hing het er nog van af hoe die 2de mec was. Dierf hij alleen komen of bracht hij volk mee? Ze werden geronseld onder het uitschot en de radelozen, daarvan waren er toch genoeg. (dit is passage in een boek, maar welk?) De Witte Uniformkes werden er liever niet aan herinnerd dat er beneden nog ergens zo'n afdeling was en de passagiers wisten niet eens van hun bestaan. Die verhalen staan niet in de Jubileum-Uitgave van 100 Jaar CMB hoor. De vader van Nooke -de collega op schip 04, het verhaal met de grote vogel, blog 02, tekst 558- is donkeyman geweest, toen hij piepjong was, in de jaren 1920.
Zondagavond was er een drink om de verjaardagen te beklinken. -Oud-Vlaams Scheepsgebruik weer zeker? De cheng LU, de choff Car en de chef steward/kok RD waren verjaard. Omdat we de dagen in Boca Grande ship-to-ship lagen is dat met uitstel gevierd. Nu ja, gevierd ... LM moest 's anderendaags weer in dat houten bakske en liefst niet met een houten kop. Naar de apéro zijn we wel geweest. Voor de gelegenheid begon die een half uurke vroeger. En met al mijn typwerk voor het schip kwam me dat zeer ongelegen.
RD had een compleet feestdiner klaargemaakt. Als een van de jarigen had hij zichzelf extra-werk aangedaan om de groten, en de grote hoop te plezieren. En hij staat er alleen voor hè, want de 2de kok/bakker is blijkbaar afgeschaft. RD is veel te gedienstig, veel te gedwee. En het ligt niet in zijn aard om er efkes op te wijzen dat een blijvende personeelsvermindering samengaat met een blijvende versobering. No frills anymore. Geen tijd meer voor tierlantijnen, wegens niet genoeg volk. Niet genoeg werkvolk: van 5 naar 3 is -40% in de ploeg van het departement pot & pan. En aan tafel zit nog altijd evenveel volk als vóór de personeelsvermindering in het keukendepartement ...
Er hangt geen menu meer uit, dus wisten we niet dat er een feestdiner op komst was. Anders had ik hem wel gevraagd of ik een handje, twee handjes, kon helpen. 'k Heb een witte schort bij. -had ik nog een witte schort bij? heimwee naar vroegere tijden? En die lijsten typen, dat kan na 7 jaar geklungel en gesukkel nog wel een dag wachten zeker?
Een dag of twee tevoren werd de pils gerantsoeneerd. Niet genoeg pils meer aan boord ... en we waren in Newark (USA) geweest! In de States hebben ze pils. Ze hebben er niet gemakkelijk inkt, maar pils hebben ze. Zelf gezien. 's Avonds werd het feest verder gezet met cocktails. Dat laat zich drinken, hebben we van horen zeggen. LVE is gebleven tot 22h, dan is hij 'gaan lopen'. 's Anderendaags was het een echte maandag.
Sinds vanmorgen mogen we van twee dingen zeker zijn. Het eerste nieuws van de dag, luister en hoor : 1/ dat de agent in Boca Grande, die de post meegenomen heeft, de brieven ook effectief op de bus gedaan heeft en dat onze brieven waarschijnlijk bij ulle toegekomen zijn. Soms nemen ze de post mee maar posten ze niet. Dat is daar niet ongewoon. 2/ dat de inspecteur ('t pastoorke) in Antwerpen wakker is maar nog niet helemaal want hij heeft een telex besteed in antwoord op een brief van cheng LU vanuit Boca Grande, ivm iets dat de cheng helemaal niet gevraagd heeft.
De brief van cheng LU: een TECHNIEKER gevraagd voor de bearings van de turbines. Telex van inspecteur-pastoorke : waarom er nu weer BEARINGS nodig waren. -zeer waarschijnlijk waren die stukken al aan boord Wakker worden ginder! Is de koffie op de rederij niet sterk genoeg?
Het tweede nieuws van de dag: Als we in IJmuiden op ZA-28/10 vóór 14h aan het loodsstation zijn, gaan we diezelfde dag nog tegen de kaai. Maar als we dan toch moeten ankeren, liefst ineens tot na maandag aub. Want woensdag is het 01/11. Het wordt dus gokken, ofwel het weekend ofwel 01/11? In beide gevallen zijn de winkels dicht. In beide gevallen zijn de winkels dicht, maar de familieleden van de Belgen hier aan boord zijn dan vrij. Misschien zijn de familieleden van de Kroaten, de Spanjaarden, de Canadees, de Chileen en de Filipijnen dan ook vrij, maar of zij naar IJmuiden zullen komen is een andere vraag. LVE wordt vervangen door een Nederlander. Het aantal mensen aan boord blijft hetzelfde, maar er komt een nationaliteit meer.
1995-10-20, 09h25 ~ op zee
Technisch Scheeps-Fans voor beginners: -capt DM heeft zich hiermee later, op het volgend schip, een kriek gelachen, ik nu ook weer
ça tourne? = werkt het? ça tourne pas = het staat stil ça tourne un peu = af en toe staat het stil ça tourne encore = blijf er maar af
avant c'était ici = vroeger stond hier iets je trouve plus = het is weg
c'est déjà longtemps comme ça ici = dat is hier al lang zo ç'a éte toujours comme ça ici = dat is hier altijd zo c'était dés le début comme ça = dat is al zo van op de werf ça reste comme ça = we blijven er af
zoiets kan al eens gebeuren = c'est normal ici
ce bruit! = dat geluid! quel bruit? = welk geluid? c'est fini = 't is weg
la vanne ne ferme pas = de valve sluit bijna -afsluitklep ça pisse = het lekt ça pisse fort = het lekt erg hard
vous n' allez quand-même pas venir commencer ici maintenant? gij gaat hier nu toch niet komen beginnen zeker?
oui mais = ja maar huit mai = acht mei
pas trop vite = secuur te werk gaan accident = accident pollution = groot accident
qui a cassé ça? = waar is diën aspirant? cigare du chef = even naar de vierde verdieping moeten système paraplu = zelfverdediging
ça rouille = het is nog niet overschilderd tirer à la barbe = niet-noodzakelijke controles uitvoeren tu as vu ça toi? = ík heb niks gezien hoor
vite fait = onvoorziene problemen fini-fini = 18 hrs werk revision complète = opengooien, speling meten en weer dichtgooien
un inspecteur = iemand die de bestellingen halveert c'est commandé = dat komt nooit
un magasin = 1/ lokaal waarin het bestelde gereedschap, de bestelde stukken en de bestelde materialen eventueel zouden kunnen ondergebracht worden 2/ lokaal waarin lege schabben staan ondergebracht 3/ collectieve nachtmerrie van de scheepswerktuigkundigen, de mecaniciens
un magasin bien fourni = 4/ collectieve hallucinatie van de scheepswerktuigkundigen, de mecaniciens
deux cent % = is wat ge moet bestellen om iet of wat gerei te krijgen cinquante % = wat misschien, eventueel, mogelijk zal geleverd worden
----------------------------------------------------------------------------------- einde eerste les
Dit papier circuleert al een tijdje op de schepen. Het zou jaren geleden opgesteld zijn door een stuurman. Het laatste stuk is nog altijd actueel, er is nog niet veel veranderd en het eerste gedeelte klopt ook. Die termen en uitdrukkingen worden echt gebruikt, die ken ik al jaren, alleen had ik ze nog niet op papier zien staan. Soms kan ik zien aan het gezicht van Joske de Canadees dat hij ons niet begrijpt terwijl we van onszelf vinden dat we Frans aan het praten zijn. Maar het is Scheepsfrans ...
Bij de Filipijnen is het minder gemakkelijk. Zij zijn te Oosters om te laten merken dat ons Scheepsengels moeilijk verstaanbaar is.
Er is nog een jobke voor mij op komst. Er moet een kolom bij ingetikt worden op een rekenblad. Da's andere koek want ik heb nog niet gewerkt in Excel. -dat was rap verholpen, fluitje van een cent
We varen nogal traag persies, het steekt op geen uur meer. September loop ten einde en we hebben op de wereldzender niks gehoord over Moruroa. Zwijgen ze dat ginder stil, of krijgen wij de juiste zenders niet door? - kernproeven, Chirac Straks komen er mensen aan boord en misschien hebben die kranten bij. Maar ja, als het een lokaal bladje is dan weten we nog niks. Daar staat in welke school gewonnen heeft met het hoogste aantal zwembrevetten bij de zesjarigen. En bij wie er gratis jonge hondjes te krijgen zijn. Of was dat in Australië? Ja, dat was in Australië.
Vanmorgen om 05h was er rookalarm. Op deck +2, dat is waar de matrozen hun cabines hebben. De rookdetectors hangen in de alleyway aan het plafond. Het kan dus moeilijk komen van iemand die in zijn bed een sigaretje lag te roken. De matroos van de wacht 12-4 bvb, die nog niet in slaap geraakt is. Of iemand die om 06h moet beginnen en vroeg wakker was. Die detectoren zijn heel gevoelig. Eén streepje sigarettenrook is al voldoende om die bel te doen brullen. Gewoonlijk rinkelen bellen hè, awel, hier zijn het brulbellen.
Toen we hier vorig jaar aan boord waren is het ook een paar keren gebeurd. Ook op zo'n ontiegelijk uur. Te vroeg om wakker te blijven en te laat on gemakkelijk weer in slaap te raken. Om uw kopkussen van op te fretten. Maar: die alarmen werken en dat geeft een veilig gevoel. Enkel de kussensloop dan.
Op een zaterdag vorig jaar was er safety-oefening. De oefeningen beginnen om 15h20. Om 15h10 gaat de bel en ik was nog niet klaar. Potverdekke, oefeningen op het onverwachts, oké, maar 10 minuten te vroeg is niet op het onverwachts, dat is gewoon very inconvenient. (Hoe vindt ge mijn Latijn?) En dat kwam zeer ongelegen, want de mensen zijn midden hun coffeetime, een momentje van relax. Iedereen was aan het safetystation en 1ste stuur vraagt via zijn walkietalkie aan de brug (aan de capt) welk de instructies zijn.
Stem uit de walkietalkie: "Filip, dit is geen oefening hoor, er is smoke-alarm op level +2." De 1ste stuur had niet op het controlepaneel in het safetystation gekeken, want hij dacht dat de capt de oefening 10 minuten vervroegd had om onze paraatheid te testen. dat dachten wij allemaal. Behalve Gertie (stewardess), zij wist er alles van, maar zij had nog niet de gelegenheid gehad een woordeke te zeggen.
Terwijl ze haar rubberlaarzen stond aan te trekken in de alleyway, op deck +2, legt ze haar sigaret op het asbakje dat daar tegen het schot gevezen hangt. Enkele tellen later gaat daardoor het rookalarm af. Ze trekt haar andere laars aan en komt naar het safety-station om te signaleren dat ... de 1ste stuur was toen al in gesprek met de brug. Algemene paraatheid: 10/10. Daar kunnen de Israeli's een punt aan zuigen. -schip 25 is lang blijven nawerken blijkbaar
Vanmorgen was de paraatheid iets minder, maar dat is een ander verhaal. Volgens de cheng en de capt zou het deze keer gekomen zijn doordat de buitendeuren van de alleyway openstonden op level +2. De schouw staat achter het kasteel en is hoger dan level +5 (de monkeybridge, het dak van de brug, daar waar de antennes staan). De buitendeuren geven uit op de achterkant van het kasteel. Tussen kasteel en schouw wervelt het soms. Ik noem dat luchtkolken. De rook van de schouw is naar beneden geslagen en tegen de wind in naar binnen gekolkt.
20h: We liggen hier op drift, tussen Long Island en Connecticut (USA), we hebben zonnig en helder weer. Klaar zicht, maar geen land te zien. We kunnen wel TV ontvangen. Zo'n zender à la Superchannel. Efkes geleden prezen ze een verfsysteem aan om zonder morsen en rommel vanalles op een rustige en ontspannen wijze te kunnen verven. dat doen zij op zo'n drukke en jachtige manier dat een mens geen energie overhoudt om zo'n ding te bestellen, laat staan goesting om er mee te verven.
Vanavond wordt een deel van de lading overgeladen in een 'lichter' want we liggen te diep in het water om de haven binnen te kunnen. Zaterdag pas zouden we tegen de kaai gaan. Deze namiddag hebben ze met een bevoorradingsschipke enorme fenders gebracht. Stootzakken. Aan vissersschepen hingen vroeger langszij knap geknoopte zakken in touwwerk. Nu zijn dat knaloranje plastic dingen.
Deze stootzakken zijn zo groot als een camion. Ze zijn in een zwart soort rubber en drijven langszij, vastgemaakt aan het schip. Straks komt de lichter en dan varen we samen naar de ankerplaats. Als ik het goed begrepen heb is die lichter ook een zeeschip, geen binnenschip. Wanneer we daar dan goed liggen, kan het overladen beginnen. In '86, met de Coral -schip 14- op de Rio Grande ging het elke keer zo. Toen was het met Ammonia (gas), nu met crude oil (ruwe aardolie).
Deze namiddag moest LM niet werken omdat hij nú, om 20h moet beginnen tot morgenvroeg 06h (minder goed nieuws). Met de twee uurkes die hij deze namiddag geslapen heeft gaat hij het uithouden? morgenvroeg belt hij me wakker om 05h30. 'k Ga toastjes maken en we ontbijten in de cabine. De service begint pas op 07h20 en zo lang moet hij niet wachten om te eten, dan moet hij al slapen, zeg ik.
Ja! Ze zijn er! Het schip heet Maria Laura en is even groot als wij. Daarméé was hier ineens geen beeld meer op TV. De Maria Laura zit in de weg voor de ontvangst. Het ligt heel hoog op het water en is danig aan het deinen. Veel meer dan wij. Ah ja, want zij zijn leeg. Lang leve de stootkussens (fenders). Zelf hebben ze er ook bij. Ze zijn een beetje kleiner dan de fenders die gebracht werden en beneden op het water liggen. Hun fenders hangen aan hun reling buitenboord. 't Zou nogal vonken geven als deze twee schepen met hun romp tegen mekaar zouden schuren. Het is een indrukwekkend zicht hoor, twee zulke mastodonten vlak naast mekaar. Welkom Maria Laura! Welkom! Hebt gelle post voor ons bij? Nee? Neem dan gauw dat stuk lading over van ons, zodat we kunnen binnenvaren, tegen de kaai gaan en de agent aan boord kan komen, want misschien heeft hij wel post bij voor ons en zodat de vervanger van 2de stuur JL aan boord kan komen, want die heeft zéker post bij voor ons. En aub, laat het vooruit gaan. Mercidankuwel Meneren, Sint Neptunus zal het u lonen.
1995-09-29, 13h13 ~ op anker
Vanmorgen lagen de Maria Laura en wij even hoog en nu liggen zij al een goed stuk lager. Nu zijn wij het die liggen te deinen.
1995-10-04, 13h15 ~ op zee
Ziezo, we zijn weer op zee. Dat is al een heel stuk rustiger. Zondag zijn we naar het shoppingcenter geweest, Nieke en ik. De winkels waren open. Er was een Meneerke aan boord gekomen die transport voorstelde voor 10 USD per persoon. Dat klonk al heel wat beter dan de 40 en 50 USD waarover de geruchten gingen. Wij twee mee met het Meneerke. Onderweg vraagt hij : "Kent ge Sylvester Stallone?" "Niet persoonlijk, nee. Enkel van in de film." "Well, de film Outbreak (of zoiets) is in de gevangenis hier links opgenomen. En dat daar, is de toren met de machineguns." "Ah! Oh!" zeiden wij zeer gepast. Het was er nogal heuvelachtig, de gevangenis ligt in de diepte en van op de baan zagen we hoe groot ze wel is.
Wanneer krijgt iets toeristische waarde? Omdat er een film opgenomen is? Omdat er een uitvinder, een weldoener, een geleerde of Elvis geboren / gestorven is? In Europa omdat iets enkele eeuwen oud is. Maar hier hebben ze geen gebouwen honderden jaren oud. Hoogstens tweehonderd. En die missen grandeur. Europa heeft de kastelen van de Loire. In de States bouwen ze Disneyworld en Disneyland.
Op de radio heb ik gehoord dat de paus volgende week naar de New York komt. Heelder stukken van Central park zijn afgezet want het moet daar opgekuist worden voor 't geval hij gaat joggen. -Woytila was dat toen Of hij gaat er doorrijden met de popemobile of zoiets. Op het dashboard van het Meneerke stond een kleine plastic pausen-driekroon te wiebelen. We zaten in het busje van een fan? 'k Vroeg me af of hij het standpunt van popieJopie over homoseksuelen kent. Dat zal wel, in zijn geval. En toch fan? Welwel ...
Een héél vriendelijk Meneerke. Hij reed ons niet zomaar efkes naar ginder hoor, neenee, wij waren te gast in zijn wagen. Hij had folders bij van J.C. Penney, wist ons te vertellen dat er solden waren op verscheidene plaatsen en liet ons kiezen tussen drie radiostations. Hij gaf ons een kaartje met het nummer van zijn bieper. Indien er in het shoppincenter enig probleem was, gelijk welk, (zakdoek kwijt bvb) mochten we hem bellen en hij zou komen. De kunst om mensen op hun gemak te stellen. Wat een service. En hij noemde ons om de haverklap 'Young Ladies'.
Nieke bekijkt zijn kaartje eens en zegt: "Oh? Are you Ben?" Ja hij was Ben. "Dan heb ik uw kaartje in onze cabine liggen." "Welk nut heeft dat op dit ogenblik in uw cabine?" vroeg Ben. Waarop wij giechelden als twee young ladies. (Allebei 43 geworden.)
In het shoppingcenter alles te koop behalve inkt natuurlijk. Wat lig ik toch te leuteren over inkt. Vroeger schreef ik wel met een bot potlood. Ben zou ons om 17h ophalen. Om 16h30 lopen we hem tegen het lijf in het shoppingcenter : we zouden pas om 17h30 vertrekken omdat hij ondertussen nog mensen van het schip gebracht had die ook hun boodschappen deden. We leggen onze spullen alvast in zijn busje. Dat loopt een heel pak lichter. Ineens hadden we een uur vrij om rond te kijken ipv te lopen zoeken naar wat we nodig hadden. Groot verschil. 't Was persies vakantie. Uiteindelijk waren we nog wat laat aan het busje. Teveel tijd.
Nieke wist te vertellen dat STAPLE inkt te krijgen moet zijn. Staple zijn grote winkels met kantoorbenodigdheden, en liggen gewoonlijk buiten de shoppingcentra. Tijdens de terugrit zagen we een grote Staple, er stonden auto's op de parking dus die was nog open. Maar het was al voorbij 17h30 en in het busje zaten mensen die om 18h moesten beginnen. 'k Kon onmogelijk verlangen dat we zouden omkeren en bij Staple stoppen. Tegenslag. Waren we om 17h vertrokken, zoals eerst afgesproken met Ben, dan had ik het er misschien kunnen op wagen bij Staple. Spreuk van de dag : een mens leeft niet van inkt alleen.
Wat we nu wel hebben is chilipoeder. 'k Had daarover iets gelezen in een van de kruidenboeken. Het is een kruidenmengsel dat door de Engelse kolonisten is overgenomen van de Mexicaanse keuken en is aangepast, zodat het minder pikant is. Het mengsel heeft als basis cayenne en oregano en nog 6 à 12 andere ingrediënten, naar gelang het merk en naargelang ge het hot, spicy of sweet wilt. Nog enkele maanden en we kunnen het thuis eens uitproberen.
Een wereldkaart hebben we nu ook, de onze was ik thuis vergeten. Het is een Amerikaanse, Amerika ligt in het midden van de wereld, van de kaart bedoel ik. 't Is eens iets anders hè. Het is een Mercatorprojectie en er staat goed uitgelegd wat dat inhoudt, waarom Groenland groter getekend staat dat Zuid-Amerika, terwijl het 8x kleiner is, en waarom de Zuidpool de ganse breedte van de kaart beslaat.
Maandag was het de verjaardag van LVE. Hij is 26 geworden. Dat vond hij niet erg. Wat hij wel erg vond was dat hij deze zomer voor de eerste keer niet mee op kamp kon met de Chiro omdat hij aan boord was. Braaf manneke. De dag er na was een vermoeiende dag. Te weinig geslapen.
Dinsdag hebben we gehoord dat O.J. Simpson vrijgesproken is. 'k Hoop nog altijd dat ze dat verkeerd verstaan hebben, maar met Sven is daar weinig kans toe. Hij is nogal secuur wat informatie betreft, 't zal dus wel juist zijn. Toen de moord gebeurd is waren wij hier aan boord en op de radio lieten ze de geluidsband van de politie horen, die opgenomen is terwijl zij de politie belde omdat hij de voordeur stond in te beuken. Dat was akeliger dan een film, want het was echt. En wat heeft hij daarna gedaan? Gevraagd of hij zijn handen efkes mocht wassen? En is dan kalmkes weg gereden. Een pizza gaan eten. Want van deuren inbeuken krijgt een mens honger. Ik geeft die gast geen vijf jaar. Er zal wel iemand hem neerschieten. Maar eerst wordt er een film van gemaakt natuurlijk. –het werd een TV-serie, https://nl.wikipedia.org/wiki/O.J._Simpson#Achtervolging_en_arrestatie In Waco (Texas) was de brand nog niet geblust en ze onderhandelden al over de filmrechten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Branch_Davidians
'k Heb hier een paar tijdschriften gekocht en de States hebben niks aantrekkelijks meer. In elk land lopen er wel gekken rond natuurlijk, maar ik heb de indruk dat de States nu zélf gevaarlijk gek zijn. In de jaren '70 was het anders. Daar kunnen we niet meer naar toe zeker? Naar de '70's?
1995-10-05, 12h15 ~ op zee
Gisterenvoormiddag hoorde ik 1ste stuur Car in de alleyway iets zeggen over Boca Grande. Op de kaart gaan kijken : Boca Grande ligt in Venezuela en is een van de mondingen van de Orinoco. We blijven daar op anker liggen en een groot schip komt ons daar laden met kolen. 'k Had er niet aan gedacht dat er dan weer een change over moet gebeuren. De luiken moeten klaar gemaakt worden voor droge lading en eerst moeten de crude oil gassen er uit. Dat betekent weer veel werk en dat betekent ook wacht zes-op/zes- af, waarvan LM samen met LVE en Joske de Canadees 12-6 doen. Die lieden weten dat allemaal al. dan wordt er ook op andere uren gegeten en dan moet ik zorgen dat ik klaar sta en bvb niet sta te douchen op dat moment. 't Is allemaal maar ne weet.
We kunnen in Venezuela niet aan de wal, maar dat is niet erg, het is van op zee gezien ook mooi. Aan de ene kant zien we het vasteland liggen, aan de andere kant Trinidad. Keuze genoeg wat radiostations betreft. dag en nacht reggae voor wie dat mooi vindt. Voor wie dat niet mooi vindt : ook.
We zijn hier al eens geweest met dit schip. De 3de stuur wist te vertellen dat een schip van dit kaliber misschien wel binnen kan in Boca Grande, maar dat ze het niet meer doen omdat de Venezolaanse zeekaarten onbetrouwbaar zijn (?) en de loodsen onbekwaam. Tot zover 'van horen zeggen'.
Van Newark tot Boca Grande is ongeveer 8 dagen varen, dus rond 10/10 zijn we er. Het is veel warmer dan gisteren. Ik denk dat we een andere klimaatzone binnengevaren zijn. Vannacht is LM in short en T-shirt gaan werken. Bij Galler (Italiëlei, Antwerpen) hadden we een werkriem gekocht. Zo iets waar LM zijn werklicht, Engelse sleutel en schroevendraaiers in kwijt kan. Hij vertrok op de middag met een banaan in de lus voor het werklicht. Voor tijdens de coffeetime.
De kolen van Venezuela worden gelost bij Hoogovens, IJmuiden. Dat ligt iets hoger dan Amsterdam en een uurtje verder rijden dan Rotterdam. Ik hoop dat we daar in het begin van het weekend toekomen. Hoogovens IJmuiden. Indrukwekkend lelijk om door te rijden. Een beetje apocalyps. wanneer uw auto daar een half uurke staat zijn de ramen dichtgepoeierd met roestbruin ijzererts- en zwart kolenstof. Als ge daar in de donkerte door moet is het helemaal een nachtmerrie. Niet doen. Ik heb dat al uitgeprobeerd voor u.
Gisteren was ik in de keuken, mokken gaan terug brengen en Filip (iemand van de matrozen) kwam daar langs. In de loop van het gesprek vroeg hij "En wat doet gij zo een ganse dag?" Tja, leg maar eens uit aan iemand die een ganse dag moet werken waarmee ge u zoal bezig houdt omdat ge niet moet werken. Ineens leken mijn bezigheden zo futiel, vooral omdat ze beneden nu met de change-over bezig zijn.
Een paar dagen geleden bekeek ik nog eens de folder met de plattegrond van het shoppingcenter in Newark en daar staat onderaan geschreven: 'Vriendelijk verzocht niet te roken in het shoppincenter. Wij danken u voor uw medewerking.' Daarom waren daar nergens asbakken te zien! Maar er hingen ook nergens pictogrammen of bordjes met rookverbod. Vinden ze het daar zo vanzelfsprekend dat het publiek niet meer geïnformeerd wordt? Er lopen wel security-mensen en info-stewards rond, maar niemand zegt 'doe aub die sigaret uit want roken mag hier niet.'
19h45: Deze namiddag ben ik bij Nieke gaan printen. Dat was een belevenis. Deze laptop moest mee want de hare heeft geen Windows. Deze laptop losgevezen van het printerke en boven vastgevezen aan de hare. Nog ergens een vrij stopcontact gevonden ook. Af en toe stopte haar printerke en wij hebben dat opgelost gelijk twee groten. Tot aan blz 9. Toen stopte het helemaal. We hebben dan op haar man, chef LU gewacht, want die is groter dan wij. Waarom haar printerke stopte op blz 9 weten we niet. Het blad papier zat recht. Toen chef LU er bleef naast zitten printte het dingske braaf alle blaadjes vol. Dat is daar ook een delicaatje hoor. Als een blad 1 mm teveel naar rechts zit neemt hij het niet. Maandag, dat is 09/10 ga ik deze brief bij hen printen om intijds klaar te zijn voor Boca Grande.
Van Nieke weet ik dat het voor dat nieuw schip, de Fanie, in Korea voor de echtgenotes noppes zou geweest zijn. We mochten niet mee tot het schip geladen was. Na ongeveer zes weken, die eerste lading. Nu weet ik niet of die beslissing van de rederij komt, of van de verzekering, of van de werf in Korea, en ik had zoiets wel vermoed, maar Nieke wist het zeker.
Vannacht is het gedaan met de change-over. LM ligt al in bed want om 00h moet hij naar beneden. Het zou maar tot 03h zijn. En dan zijn ze er van af voor een tijd. Toch zeker tot na IJmuiden.
Vanavond lag er in de mess een papier dat moest getekend worden: de Yes-or-No. Want er volgt een Europese haven. Met yes-or-no bedoelen ze: gaat ge nog een reiske mee of niet? Tiens ... wat zou LM getekend hebben? Aan tafel zat LVE te tellen en te rekenen of hij nog een reis zou doen of niet. Op 01/12, uiterste datum, moet hij op school zijn voor zijn studies van 2de mecanicien. Het academiejaar is in oktober begonnen maar ze mogen tot 01/12 binnen. Dat is om de mensen die op zee zijn de gelegenheid te geven hun contract uit te doen en naar België te komen. Ze hebben dan wel 2 maanden in te lopen, maar dat is waarschijnlijk haalbaar, anders lieten ze de mensen niet inschrijven tot december. Rond 26/10 in IJmuiden (voorlopige schatting), dan kan hij in november al beginnen. Bijtekenen is te riskant voor hem. Stel dat ze ons naar Jakkamakka sturen dan moet hij op eigen kosten afmonsteren. Er was veel reken- en telwerk vanavond aan tafel. Besluit : LVE monstert af in IJmuiden. Oké, zo weten we al aan wie we post mogen meegeven.
Het Japans koffietafeltje is af! 'k Heb het nog niet gezien maar het moet iets speciaals zijn. Lm had een plannetje getekend en dat als lasoefening aan Joske de Canadees gegeven. Jocelyn is 20 en gaat zo jong al zo ver tussen wildvreemd volk werken. Nu ja, beter bij ons dan bij de Israeli. Die spreken geen Frans en hun eten verschilt nog meer dan het onze van wat ze in Canada gewend zijn. LM had de vier metalen pootjes voor hem klaargelegd.
Recht uit de bossen van Quebec komende, laat Jos het metalen gedeelte vlotjes achterwege en maakt een ding in hout, met van die stevige blokhutverbindingenen met één centrale poot. Een centrale poot is op vaste grond al moeilijk om mooi in evenwicht te krijgen, wat gaat dat geven op een scheepsvloer, die is altijd in beweging. Hoe groot is die centrale poot dan, om het ding goed in evenwicht te houden? Iets met 20 cm diameter? Misschien is het wel een vierkante: 20cm op 20 cm. En zo hoog als een omgekeerd vuilnisbakje.
1995-10-07 ~ op zee
Gisteren nacht, van donderdag naar vrijdag was dat, moest LM om 24 h beginnen. De laatste wacht van de change-over. Daarna mocht hij slapen tot de middag. Nuja, herbeginnen om 12h wil dat zeggen. 'k Was dus wakker gebleven om te kunnen slapen wanneer LM ging slapen, want als ik hier in de voormiddag loop rond te tsjoefelen, maak ik al eens lawaai. En hoe stiller ik probeer te zijn, hoe luider dat lawaai klinkt.
'k Was dus wakker gebleven om 23h40 maak ik koffie voor hem. Er bellen hem niet wakker. Om 23h50 nog altijd geen telefoon. 'k Kijk eens buiten, er is nog vol op licht aan deck en bedrijvigheid, ze zijn dus nog bezig met inerten. 'k Hoor de deur van de lift gaan en denk: Ja! Gvd, hem zijn ze vergeten te wekken want de andere mannen van zijn wacht gaan nu naar beneden. 'k Maak hem voorzichtig wakker. Het was toen al 23h53 en zijn wacht begint om klokke 00h00. Hij was niet erg blij dat ze hem vergeten waren want zich haasten, dat doet hij niet graag. 'k Zeg: "Ja, en ze zijn nog vol op bezig hoor, kijk maar" en ik trek het gordijntje open. Pikkedonkerte aan deck! Het inerten was vroeger gedaan dan verwacht. De mensen van de wacht 12-6 mochten blijven liggen en 's anderendaags beginnen op het gewone uur. Hij is gemakkelijk weer in slaap geraakt. Wat een geluk. Feitelijk heb ik hem wakker gemaakt op te zeggen dat hij mocht blijven liggen ...
Morgen passeren we een paar Antillen en er wordt tropical storm verwacht. Tyfoon, hurricane, mij gelijk, het betekent slecht weer. We gaan er niet echt door, door het slecht weer, maar we kunnen er niet echt rond ookni. Wij gaan door de uitlopers van de orkaan. 'k Heb ergens gehoord of gelezen dat het in Aruba zo lelijk gedaan heeft. De meeste hotels verwoest en het toerisme ligt er plat. Een ramp dus. Volgens Sven heet de orkaan Umberto, met een H. Gelijk in Hurbain? Zoiets ja, zei cheng LU, want die was daar ook.
1995-10-09 ~ op zee
Ziezo, dat was het voor deze oversteek, vanavond komen we aan in Boca Grande. De standby is voorzien rond 21h, het zal wel weer nachtwerk worden. We gaan weer ship-to-ship en bij de Venezolanen verloopt het niet zo vlot als bij de Amerikanen.
Hurricane Pablo is vanzelf plat gevallen en van hem hebben we geen last gehad.
Vanmorgen moest LM om 06h beginnen. Hij moest iets starten, iets met de stoomketel. Toen we gingen ontbijten om 07h30 waren cheng LU en Nieke al aan tafel. Iets voor 08h zegt LM "'k Zal maar naar beneden gaan want de chef ging zo vroeg van tafel, die zit waarschijnlijk op hete kolen." Kolen? Werkt deze stoomketel nog op kolen? Waar liggen die dan? Straks eens vragen. Het is plantendag vandaag. Een beetje gaan leuren met Substral.
In Newark gaat 2de stuur JL naar huis. Zijn zes maanden zitten er op. Zijn vervanger, ene F, heeft geen verlof meer staan en moet daarom subito presto aan het werk gezet worden. Daardoor komt het dat er in New York afgelost wordt. LM vond het al zeer ongebruikelijk. Hij is zijn licht gaan opsteken in de keuken en chefkok RD heeft hem dat eens haarfijn uitgelegd. Samengevat wil het zeggen dat vervanger F post zal bijhebben. Dat wil ook zeggen dat ik deze brief kan meegeven met JL als ik intijds inkt vind.
Er is een groot shoppingcenter zegt Nieke, maar dat ligt op 20 USD van het schip, 40 USD heen en weer. Er is ook de plaatselijke winkelwijk, maar daar zal ik denkelijk niet vinden wat nodig is. 'k Kan ook alle gegevens op een papierke schrijven en aan de kaptein vragen of hij eens informeert wanneer hij contact opneemt met de agent, of wanneer de agent aan boord komt. 't Zal een handgeschreven papierke worden want ik kan voor het ogenblik niks printen hè.
'k Zat er blijkbaar danig mee in mijn maag, dat ik zo bleef zagen en jammeren over inkt. Maar er was toen nog geen e-mail, en geen inkt betekende geen communicatie met de buitenwereld. En brieven faxen was te duur. Te openbaar ook. Een leven zonder inkt. Kunt ge u mijn claustrofobie van toen voorstellen?
1995-09-27 ~ op zee
Morgen komen we aan, zo rond de middag zou dat moeten zijn. Gisterenavond en deze namiddag ben ik beneden gaan helpen met de inventaris van de voedselvoorraden. Dat is heel vlot gegaan. Daar bestaan voorgedrukte lijsten voor. Ik lees het artikel, chef RD weet dat staan, klimt in de rekken, telt en zegt mij hoeveel het totaal is. Ik herhaal het totaal luidop, want er is nogal veel lawaai beneden, en schrijf het totaal dan op. Chef RD is van Luik en spreekt enkel Frans, de lijsten zijn in het Engels. De oplossing = bibi, uw verslaggeefster. Dat geeft al eens vreemde resultaten want mijn Frans is soms naast de kwestie, geen keuken-vaktaal.
De darmen om worst te maken 'intestines' in het Engels, vertaalde ik regelrecht als 'intestins'. In de les dierkunde zou dat misschien juist vertaald zijn. Die dingen heten zo wanneer ze nog in het dier zitten en misschien in het slachthuis ook nog, vlak voor ze gekuist, gewassen en gespoeld worden. Vanaf dan heten de darmen 'boyaux'. Nuance. Vandaar chef RD zijn verwilderde blik, hij vroeg zich af waar ik die ongekuiste viezigheid had zien liggen in zijn vrieskamers. Hij had aan de elektrieker gevraagd om de diepvrieskamers af te zetten om 13h. Ze staan op -25°C. Chefke RD stond daar op sandalen. Dat is dapper van hem. na 10 minuten moesten we er uit. Niet uit te houden van de kou. – toen had de rederij nog geen parka's ter beschikking blijkbaar dan maar naar de groentenfrigo, die staat op +6°c, daar een beetje gaan werken en een beetje bekomen ook. Opnieuw naar de diepvriezer, want daar waren we bijlange nog niet klaar. Het ijs begon er al van het plafond te lekken. Op mijn blad. Nee maar! Deze keer had ik er aan gedacht een potlood te gebruiken want een bic weigert na een kwartierke. De inkt bevriest. En twéé rekenmachientjes meenemen. Wanneer eentje er mee stopt, uit de vriezer leggen en het andere binnen pakken. Zo kan men doorwerken. Rekenmachientjes bevriezen nog sneller dan de inkt van een bic. Hoe doen de mensen op poolexpedities het? En opnieuw naar de groentenfrigo, verder werken en bekomen op +6°C.
Op een bepaald moment zegt chefkok RD: Feitelijk zouden we toch best eerst de diepvriezers afwerken hoor, want om 14h zet de elektrieker de koeling weer aan. 'k Dacht bij mezelf, het zou wat. Die vriendelijke mens zou toch NOOIT zoiets doen als wij daar nog binnen zijn. Hij komt toch eerst kijken en vragen of we klaar zijn? Om 15h50 staan we in de vleesvriezer en de koeling start toch wel zeker! Tien minuten vroeger dan afgesproken. Chefkok RD bleef min of meer in beweging omdat hij pakken verplaatste en in de rekken klauterde. Ik stond daar te verzuilen. Door het lawaai van de koeling had ik mijn muts tot boven mijn oren moeten trekken, want ik verstond hem bijna niet meer. Vingt-six? Trente-six? (kilo's) en 't moet min of meer juist zijn.
'k Hoor niet wat ik aan het typen ben. Is dat normaal? Oren bevroren?!
Vanavond vertelde LVE (3de mec) aan tafel dat ze op de Zeevaartschool nu een simulator hebben om machine-toestanden te oefenen. iemand van zijn klas had niet gezien dat er 10 beaufort gegeven was. Zijn oefening klopte niet. Daar kan ik inkomen: zijn stoel bleef overeind staan, wie denkt er dan aan 10 beaufort. = windkracht van 89 tot 102 km/h, men blijft met moeite overeind
Storm is een totaalgegeven, een zware gewaarwording, niet iets dat in een hoekje van het scherm staat bij wijze van PS.
LVE vond zo'n simulator heel interessant om systemen te leren maar voor noodsituaties verdwijnt het overzicht en zoiets is desoriënterend omdat alles op één scherm staat en in werkelijkheid staan de dingen gespreid. Daar komt nog bij dat een mens na een paar maanden school weer helemaal uit de sfeer van de praktijk weg is. 'k Heb hem voorgesteld dat hij, wanneer hij naar de simulator moet, een overall aantrekt, de oorbeschermers opzet en om het geheel compleet te maken een olievod op de monitor legt. Het was weer een leerzaam gesprek vanavond. Wanneer het opendeurdag is op de Zeevaartschool zou ik willen gaan kijken naar die simulator. -dat is er nooit van gekomen
Morgen moet LM er uit om 06h, de stoomketel een shot gaan geven, want er moet nog wat inert gas in de luiken geblazen worden. Topping off heet dat, aftoppen. Bovenop de lading komt een laag uitlaatgassen van de stoomketel, dat is noodzakelijk tijdens het vervoer, ivm met de veiligheid. 'De explosiedrempel van CO ligt ver boven de voor de mens dodelijke grens.' De plofjes zijn niet dodelijk, maar CO, koolstofmonoxide is wel giftig.
21h30
We zijn weer boven. We komen uit het machien. We zijn met de geleidingslat de cilinder gaan meten. De lat is 3m. Dat is 3m slaglengte voor één piston. De cilinder heeft een diameter van 80 cm. Dat maakt een inhoud van 1500L lucht per cilinder en zo zijn er zes. Dat maakt 9000L samen, heeft LM uitgerekend, want hij kan dat , in een wip. Dat zijn 3000 van die auto's met een ster. Per 24h verbruikt al dat geweld 40 ton zware stookolie. Hier kan tot 4.500 ton stookolie gebunkerd worden. Soms wordt dat gedaan ook.
Nu die kapotte cilinder daar opzij staat valt pas op hoe groot zo'n ding is. Er naast, iets lager, hangt alvast een piston gereed. Misschien verwachten ze nog gedonder?
Dat waren gewoon de standaard wisselstukken hoor, al wat een schip tot stilstand kan dwingen heet 'critical part' en is in voldoende aantallen aan boord. Zeer waarschijnlijk is die norm opgelegd door de verzekering. Voldoende wisselstukken aan boord hebben is goedkoper dan beroep moeten doen op zeeslepers. Dat zijn geldhaaien.
Zo'n piston (zuiger) is ook een gevaarte hoor. Als ge daar de kop af haalt om er een asbak van te maken zakt de salontafel door zijn poten. Een bloembak dan, maar niet te dicht bij de oprit zetten, als ge ooit nog binnen wilt. En als ge de stang er aan laat, moet ge het appartement erboven bij huren. Wie een eigen huis heeft kan natuurlijk kappen en breken naar believen.
Vanmorgen toen we gingen ontbijten stonden we in de lift met Car (1ste stuur ofte ch.off). In Noorwegen was een soort olie, die aan boord zeer nodig is, niet geleverd geweest (geworden). Het schip had de inspecteur ('t pastoorke) verwittigd. 't Pastoorke neemt contact op met de agent in Noorwegen en die beweert mordicus dat de vaten olie op de kaai stonden en dat het schip daarvan op de hoogte was. O ja? Pastoorke neemt contact op met het schip en vraagt of iemand hier zot genoeg is om die belangrijke olie op de kaai te laten staan. Het schip is nu danig op zijn piek getrapt. Voorpiek.
Er is nog een zware stoot gebeurd met de bevoorrading. Tevoren, in Sines. Dat vertelde chefkok RD toen we na de inventaris de papieren nakeken, een pintje dronken en probeerden op kamertemperatuur te komen. Warme choco ware meer gepast geweest. Nee, chocolademelk is niet aan boord. Oxo wel, 10L, zelf gezien. Bon, we waren dus ons bloed aan het chambreren en RD vertelde het volgende: (zet u schrap) Vlak voor Sines had hij de bestellingen voor proviand en poetsmateriaal doorgegeven aan Van Hulle. Die firma is sinds een jaar ongeveer de nieuwe shipchandler, de firma die voor de bevoorrading zorgt. Vroeger was dat Prado, die ligt er uit. Sommigen vinden dat erg. Ik niet. De bestellingen van de andere departementen, deck, machien en brug, worden aan de rederij doorgegeven.
Van Hulle laat zijn dichtstbijzijnde contactadres leveren aan boord, enkel proviand, de voeding. De bestelling van het poetsgerief speelt Van Hulle door naar de rederij, want die bestelt en levert die zaken nu via andere kanalen. Noch de kaptein, noch chefsteward/chefkok RD waren van die verandering in procedure op de hoogte. De camion met voeding komt toe, en RD ziet dat er geen spoor van onderhoudsgerief bij is.
Dat wordt een ramp want het was de zesmaandelijkse bestelling (the bluelist) en er ontbrak ongeveer alles in de reserve aan boord. Bezems, vuilblikken, handborstels, stofzuigerzakken, grote vuilniszakken in plastic en in papier, schrobbers, aftrekkers, dweilen, zeemlappen voor de ruiten van de brug, ovenreiniger, staalwol, metalen sponzen, gewone sponzen, afwassponzen, vloerwas, schoteldoeken, keukenhanddoeken, aluminiumfolie, plasticfolie, papieren servietten, koffiefilters in drie maten, tandestokers (one size fits all), afwasborsteltjes, stofdoeken, wc-product, wc-papier, wc-borstels, ontgeurders, ammoniak, bleekwater (was op), waspoeder (zo goed als op), tapijtshampoo, afwasmiddel, afwaspoeder, bruine zeep (per emmer van 10L), kortom : 'den al'. Wat moest er komen : alles. Wat kwam er : niks.
RD naar boven, naar de kaptein. De kaptein mee naar beneden naar een leeg magazijn kijken en op de kaai naar een lege camion. De chauffeur van de camion mee naar boven gesleept en hij krijgt een kopie van de bestelling voor zes maanden met het dringend verzoek zo snel mogelijk te leveren. Hij belooft dat hij er 's middags nog zal staan met de marchandise. Wie zou niet graag met zo'n bestelling komen wuiven op den buroo 'Kijk eens wat ik bij heb! Laden mensen, want ik moet gaan lossen!' De vrachtwagen staat er kort na de middag en wordt gelost. Opluchting alom.
Ondertussen hadden de andere departementen hun camions (gestuurd door de rederij) ook gelost en zo rond 16h beginnen de mensen van deck via de skylight (het doorgeefluik in het plafond) allerlei dozen, kartons en verpakte goederen naar beneden te laten, naar de verdieping van de keukenmagazijnen. RG gaat naar beneden om te vragen wat ze van plan zijn, wat er gebeurt, want de alleyway beneden stond al overvol met het onderhoudsgerief dat 's middags geleverd was. 'k Kan mij de scene voorstellen. RD roept naar boven, en boven verstaan ze hem niet direct door het lawaai. Hij herhaalt zijn vraag.
"AWEL DA'S UW ONDERHOUDGERIEF VOOR ZES MAANDEN, ALLEZ! OPZIJ! EN MET DE GROETEN VAN DE REDERIJ!
Vanmorgen heb ik voorgaande schrijfsels terug gevonden, vlotjes en zonder te moeten zoeken. Nu nog inkt. We hebben bezoek, een klad meeuwen. 'k Kan u niet zeggen hoeveel. Veel. Ze vliegen door elkaar. Af en toe landen er een paar tussen luik 5 en luik 6. Als ze nu eens in formatie wilden vliegen hè, dan kon ik ze tellen en dan wisten we tenminste waaraan en waaraf.
Nu verder met het relaas. DO-21/09 lagen we weeral stil voor een paar uren. Er was een rubber gesprongen en de mecaniciens moesten die vervangen. Zet 'm op jongens! LM kwam 's avonds boven en vroeg zuchtend: "New York, is dat nog ver?"
Het stemmetje van op de achterbank : Is het nog ver? De stem vooraan in de auto: Als ge nog veel zaagt is het nog héél ver.
"Als gíj dat machien om de twee dagen stil legt hè, awel dan is New York nog héél ver." Maar hij bedoelde in mijlen, niet in tijd. En voor mijlen moet men bij JL zijn (2de stuur), die houdt zich daar mee bezig, waar de continenten liggen en zo en wanneer we daar zouden moeten aankomen, maar die jongen kan niet toveren.
De cabine is er op vooruit gegaan sinds vorig jaar. Toen ik aan het inpakken was om naar hier te komen, herinnerde ik mij dat hier geen enkel degelijk zitmeubel staat. 1/ De seat is te hoog en te hard. Zitcomfort seat : nul, zero. De seat dient als wandmeubel om allerlei dingen op te leggen die niet direct in de kast moeten. Toch gemakkelijk, want de spullen liggen er niet op te schuiven, ze liggen daar ongeveer zeevast. 2/ Het zeteltje heeft geen armleuningen en de rug is te recht. 3/ De bureaustoelen zijn op gewone stoelhoogte en hebben wel armleuningen maar zitten enkel gemakkelijk wanneer men áchteruit geleund ligt. Dat is een werkstoel nota bene. 4/ Het zitje is een gewoon zitje, vier poten en een zitje. Nen taboeret, in goed Brussels. Iets om de voeten op te leggen wanneer men 's avonds eens gemakkelijk wil gaan zitten. En hier is geeneens iets om 's avonds gemakkelijk in de gaan zitten. Wat doet die taboeret hier dan?
Nu had ik gedacht aan een plastic tuinzeteltje. Zo eentje met armleuningen. Licht om dragen, opvouwbaar, men kan er mee gaan zonnen aan deck (maar vandaag niet) en 's avonds kan het dienen als uitrustzeteltje voor een mens die een ganse dag hard gewerkt heeft om het machien draaiende te houden. Zo'n wit, zo'n goeike. Zo eentje gelijk we er thuis twee staan hebben. Ge hangt daar een badhanddoek over, ge legt daar een kussentje in en dat komt dik in orde, dat moet te doen zijn. Wie schetst mijn verbazing (ja wie, ikzelf zeker? – dus laat maar) toen ik zag dat zo'n ding er al was. Het hing aan de kleerhaken in de inkom van de cabine en diende duidelijk enkel om te gaan zonnen. Het heeft een zit & rug in blauwe nylonbanden die opgespannen zijn in een aluminium frame.
Zo'n model waarmee mensen op een vliegmeeting achterover tuimelen wanneer de Italiaanse piloten hun bravourestukjes demonstreren. Zo'n model dat vaders twee keer per dag over een duin dragen zodat moeders comfortabel kunnen wegzakken in het zand op het strand. Zo'n model waarvan ik dacht dat het niet meer bestond, met de juiste rug-inclinatie om achterover te tuimelen in het zand wanneer een Italiaanse piloot passeert op het strand, tss ... met de juiste rug-inclinatie om te dienen als uitrustzetel voor een mens die een ganse dag hard gewerkt heeft om het machien draaiende te houden. Zo'n zeteltje hebben wij hier, nu, in de cabine.
Er wordt al een paar dagen gefluisterd dat we naar Rotterdam gaan. Nuja, gefluisterd, er worden eerder luidop bedenkingen gemaakt dat de rederij al eens had mogen bevestigen (had mogen bevestigd gehad hebben) of het nu Rotterdam wordt, want de officieren moeten intijds hun berekeningen kunnen maken. En als het Rotterdam wordt, dan beginnen ze daar met plezier vroeg genoeg en intijds aan. Lading, fuel, er moeten eerst dingen berekend worden, want een schip vaart niet zomaar efkes ergens naartoe. We gaan eerst lossen in New York, eigenlijk in Newark, dat ligt er vlak naast. Dan moeten we iets gaan laden. Steenkool in Puerti Bolivar (Colombia), graan ergens langs de Mississippi (Louisiana) ...? De officieren moeten dat intijds weten ivm hun berekeningen en ik zou het ook graag weten ivm mijn planning.
Als LM nu niet te dikwijls het machien stil legt, dan zijn we, efkes tellen, gissen, gokken : in de loop van de 3de week van oktober in Rotterdam – ttz ... als in de komende loshaven geen losinstallatie in panne valt, als de rederij ergens een lading heeft voor ons, als in de laadhaven geen laadinstallatie in panne valt, als er geen wilde stakingen uitbreken bij de dokwerkers, of uitgestelde stakingen plots toch doorgaan, als de sleepboten intijds hun fuel geleverd krijgen als de loodsen niet zitten vergaderen over hun statuten of collectief een been breken, als we niet te veel tegenstroming of tegenwind of storm hebben, als ze het schip niet vasthouden in Newark omdat LM zijn certificaten niet bij heeft, als ze zich boven en beneden niet vergissen in hun berekeningen, ... doe maar de 4de week van oktober. Tenzij de rederij ons naar Australië stuurt, dan krijgt ge postkaartjes. Kijk eens op Teletekst waar we naartoe gaan.
Het is verscheidene keren gebeurd dat Teletekst eerder geïnformeerd was dan de kaptein aan boord. Mensen aan boord die naar huis belden hadden eerder informatie van het thuisfront dan de kaptein.
Het is nu 12h25 en we zijn al terug van tafel. Het was weer veel te lekker. Na het eten gaat LM een half uurke liggen. Daarna drinkt hij een koffie met een chocolaatje bij en dan is het tijd om naar beneden te gaan. Efkes gaan liggen tussen de middag: de ventilatie in de slaapkamer zetten we open van 's morgens wanneer we opstaan tot 's avonds wanneer we slapen gaan. Hier kunnen geen patrijspoorten open en het ventilatiesysteem is het enige middel dat we hebben om te verluchten. In de tropen gaat 's voormiddags de deur van de slaapkamer dicht, in de hoop daar wat koelte op te bouwen tegen de middagpauze. Voor het ogenblik is het zelfs frisjes in de slaapkamer, want we zitten tamelijk noord, in koele wateren. LM ligt onder het laken en de sprei (geen deken voor hem tijdens de siëst). Tegen de kilte leg ik een kleine sponshanddoek dubbelgevouwen over zijn hoofd en de randjes doe ik mee onder het laken. Zo lijkt hij 's middags op een muppet. Dan een kusje.
Wanneer ik hem ga wakker maken is de handdoek soms verschoven en in het halfdonker lijkt zijn hoofd dan op een peuter die ondersteboven in een groot bed ligt of bij wie de pamper verkeerd gemonteerd is. "Zo zou ik van u eens een fotootje willen maken." "Jaaa, en thuis gaan laten zien zeker!", vanonder die handdoek. Meneer wil geen paparazzi rond zijn bed. Als er om 12h50 maar een chocolaatje bij de koffie is.
Wat ik zoal doe een ganse dag aan boord, buiten brieven schrijven, de werkwas doen en scheepstuinieren: wel, elke dag tsn 11h45 wanneer LM boven komt voor de middagpauze en 12h50 wanneer hij weer naar beneden gaat voor de tweede helft van zijn werkdag is er die vaste routine. Het gebabbel verschilt van dag tot dag natuurlijk. Zo is er ook 's ochtends een vaste ontbijt-routine, maar vanmorgen was ik wat laat, dat schrijf ik wel een andere keer.
Deze namiddag hebben we weer safety, veiligheidsoefening. Dat is al de 3de keer sinds 09/09, sinds vertrek uit Sines, Portugal. Niet slecht hè. Goed hè. De Israeli's mogen hier hun safety-officierkes op stage sturen. Môja, Ziv zou toch maar langgerekt en klaaglijk zuchten "WHY?", de ouwelijke puber.
Ons koffie-apparaatje (een Café-Duo van Philips, er kunnen nipt twee mokken onder) staat tamelijk laag tegen de vloer. Zo kan het niet van hoog vallen wanneer het schip rolt. Dat laag model van tafeltje, Japanse stijl noem ik dat, is een rechthoekig omgekeerd metalen vuilnisbakje. Daarop past exact een Japans washandje, een echt, een sponzen lapke van 20 cm op 20 cm en daarop staat het koffiemachientje met de twee mokken. Dat koffietafeltje vond ik een vondts.
Begin deze week zat LM in zijn zeteltje en ik was aan het typen. Hij zat naar het plafond te kijken en zei traag en bedachtzaam. 'Ik heb... vier pootjes ..." "Ja schat?" (nog efkes en ik kan Sluiten) "Ik heb al vier pootjes ..." "Ja hoor." (eerst Opslaan) "En nu ... nog enkel ... een blad" "Een blad? In de tweede schuif." (is die Reservekopie eigenlijk nog nodig?) "Een tafelblad." "Thuis onder het bed, schat." (nu Afsluiten)
LM wil dat er een echt tafeltje komt voor het koffiemachientje, ook laag, maar dan een tafeltje en geen omgekeerde papierbak, zelfs al noem ik het Japanse stijl. Dat gaat er komen hoor. Het is nog in conceptueel stadium maar het heeft al vier pootjes. Geloof me : dat tafeltje komt er. Een Japans koffietafeltje ... ze drinken daar thee, maar geen haan die daarover struikelt, geen kat die daar naar ..., ja laat maar. Die Jappen doen toch zo biezonder speciaal anders. Opzettelijk. Dat is het voor vandaag, mensen thuis.
1995-09-24 ~ op zee
17h. Het is zondag namiddag, dan hebben de mecaniciens vrijaf (tenzij er dringende zaken moeten opgelost worden) en LM is een dutje aan het doen. Hij zal zo ongeveer gaan wakker worden, denk ik.
Het weer is al dagen grijs. We hebben ongeveer alle tinten grijs gehad. -en het boek bestond nog niet! vandaag is de zee zeegroen-grijs met vaal-witte schuimkoppen. De horizon is antracietgrijs met vlak ervoor een streep zeer licht grijs getint turkoois. De lucht is parelgrijs met hier en daar een veeg gris-de-Pompadour. Hoger grauwe vocht gans boven een paar bolle dingen in de kleur van ongewassen geitenwol. Niet veel wolks.
Aan zonniger dagen denken. Op een zonnige dag, een week of wat voor het monsteren, waren we in een vooruitziende bui en gingen voor het printerke nog een inktkop bijkopen. Die kunt ge overal ter wereld kopen, zei de meneer van Accel in Mortsel. Zelf had hij er geen in huis maar dat was volgens hem niet erg, want ze hebben die overal. Ter wereld. Vermits wij soms in uithoeken terecht komen, veel kleiner dan Mortsel, en het schip zelden lang genoeg blijft om ergens een persoonlijke bestelling te plaatsen en te gaan afhalen, wilden we toch liefst een cartridge in reserve meenemen. (Eén! Wij waren toen nog naïef, maar 't gaat al vele beter.) De meneer van Accel had er nog altijd geen in huis en stuurde ons naar KingPapers op de Borsbeekse Binnenweg, ook in Mortsel. Of wij wisten waar dat was? Nee? Awel, die ligt rechts van de Lierse Steenweg, vlak vóór de brug, daar waar de steenweg versmalt. Daar is het naar rechts. En verder ziet ge het direct.
LM rijdt die versmalling voorbij, rijdt de brug over, (Wat is hij nu aan het doen? De brug óver? Maar ik piepte niet hoor.) rijdt in Boechout de Binnensteenweg op tot aan het kruispunt met de Borsbeekse Steenweg en daar was nergens een Borsbeekse Binnenweg, geen KingPapers ookni. We stonden in Borsbeek en de meneer van Accel had wel degelijk gezegd Morstel, maar goed ... LM is de baas, ik piep niet. LM kent de streek, hij is hier geboren en getogen. Maar als iemand zegt 'daar waar de steenweg versmalt, vlak vóór de brug, daar naar rechts' en hij verkiest die instructies te negeren, dan mag ik mij daar toch vragen bij stellen hè.
We rijden het industrieterrein op, daar is vanalles te zien, maar niet wat we zochten. We vonden geen KingPapers en zo te zien zouden we die daar niet vinden ookni. Ondertussen was het al middag en LM werd krikkel van de honger. Dus eerst naar huis gaan krachten opdoen.
Na het eten zoeken we KingPaper op in de gele gids. Die firma bestaat, heeft een telefoonnummer en is gelegen te Mortsel op de Borsbeekse Binnenweg, zoals de meneer van Accel gezegd had. We bellen KingPapers op en vragen of zij een BCi-10 cartridge voor printerke Canon BJ 30 in huis hebben. "Voor een BJ 30?" zegt de man "Dat is dan de BC-01 die u nodig hebt." Tiens, dacht ik, BCi-10 = BC-01, die nummers zijn al veranderd? 'k Schrijf dat direct op en wij rijden daar naartoe. Eerst tanken. In het tankstation stel ik voor dat hij de weg nog eens zou vragen. Maar mannen vragen de weg niet, mannen rijden liever verloren, benzine opmaken. Dus LM tankt, ik vraag. Awel zegt de meneer van Aral, aan de lichten keert ge terug, en dan komt ge zogezegd van Mortsel en dan, vlak voor de brug, daar waar de steenweg versmalt, daar is het naar rechts. Deze keer nam LM de instructies au sérieux. -waarom de eerste keer dan niet? wat een gedoe... We hebben KingPapers gevonden. De ingang van de straat is iets met verkeersdrempels, paaltjes en begroeiing, zo gearrangeerd dat het een woonerf lijkt en men kan denken dat men daar met de wagen niet in mag. Maar het mag wel. Het is geen woonerf.
Met het papierke in de hand gingen wij op zoek naar de BCi10, nu BC01. Ze lagen daar en wij namen daar ene van mee. Direct in de valies gaan leggen want stel u voor dat we na al die moeite nog eens zouden vertrekken zonder reserve inkt.
Na twee weken hier aan boord is de inkt op. Inktkop vervangen! Goed dat we er aan gedacht hadden eentje in reserve mee te brengen hè. Met de handleiding op mijn schoot beginnen we er aan. LM zag direct dat we de verkeerde bijhadden, handleiding al niet meer nodig. Op het doosje staat dat de cartridge geschikt is voor model zus en zo, maar BJ 30 staat er niet bij. En wat hebben wij hier staan? Een printerke BJ 30. Op de koop toe staat in de handleiding dat een vulling voldoende is. Enkel de inkttank, en niet de complete printkop. Ook dat nog. En dan wel de vulling van een BCi voor een BJ 30 hè, niks anders.
Besluit : ik heb me iets laten aansmeren en die dag hadden we evengoed kunnen thuis blijven. Maar! We weten nu de Binnenste Borsbeekweg zijn.
te gast bij Wim Helsen ~ Anne Provoost met een tekst van Wendell Berry, The Mad Farmer Liberation Front
As soon as the generals and the politicos can predict the motions of your mind, lose it. Leave it as a sign to mark the false trail, the way you didn’t go. Be like the fox who makes more tracks than necessary, some in the wrong direction. Practice resurrection.
Provoost vertaalt:
Van zodra de politiekers en de generaals er in slagen de kronkels te voorspellen van je verstand, verlies het, zet het uit als een wijzer naar het verkeerde pad, de weg die je niet bent gegaan. Word zoals de vos: laat meer sporen dan noodzakelijk en vervals ze. Oefen wederopstanding.
Wat het fragment zegt, deden wij in onze kinderjaren al. Alleen waren de politiekers en de generaals toen nonnen en andere gezagsdragers zoals ouders. Het was in de jaren dat beknottend fatsoen nog voorrang had op opvoedkunde.
'Verlies het verstand', zet het verstand opzij = zich van den domme houden. Het vraagt oefening natuurlijk, om met oprechte blik onbegrip te doen blijken. Maar oefening baart kunde. En argeloosheid kan men oefenen, geloof mij. Het was een kwestie van mentaal zelfbehoud: om in 't kopke denkvrijheid te houden moest ik argeloosheid veinzen. Nu dwaal ik wel heel ver af van de interpretatie die Provoost geeft. Mag dat eigenlijk wel?
'k Zal al beginnen aan de brief die over twee weken in New York gepost wordt. De enveloppen zijn al geprint. Goed intijds hè! Organisatie, planning, methode, systeem ? Het zou wat. Deze namiddag was ik met de enveloppen aan het sukkelen. Naarmate ik het begon te snappen heb ik er ineens voldoende geprint om te voorkomen dat ik er volgende keer wéér hoofdpijn van krijg. Het systeem van de korte pijn is ook een systeem hè. Daarna werd ook de gewone doorlopende tekst op halve breedte geprint, op de breedte van een envelop. 'k Dacht dat dit voor eeuwig en altijd zo zou blijven. Angstzweet en rubberen kniekes, Paniek met de grote P. Het was toen 15h15. LM kwam in de cabine zijn helm en life jacket halen voor de safety-oefening. In al die printer-ellende was ik compleet vergeten dat er oefening was. Het bericht hing nochtans uit aan de lift. 's Middags zelf gezien.
Mijn belangrijkste taak tijdens de veiligheidsoefeningen is nu Uit-De-Weg-Gaan-Staan. -in het pre-LM tijdperk was dat wel anders Nu had ik de tijd om te overdenken wat ik verkeerd gedaan had in mijn papierwinkel. Daarna keken we een instructie-video over het voorkomen van olie-pollutie tijdens de laad- en los-operaties en de procedures die moeten gevolgd worden wanneer er iets fout loopt. Onderwijl zat ik aan mijn eigen foute procedures te denken. Toen was het 16h en wist ik wat ik moest doen. 'k Heb dat gedaan en het werkte nog ook. 'k Ben wat blijven oefenen in het omslagen printen en zo ben ik aan dat voorraadstapeltje geraakt. Eigenlijk zijn ulle adressen mijn testgevallen, gellie als proefkonijnen. We hebben niet genoeg luchtpost enveloppen bij. Al eens geprobeerd zo'n ding te printen? De printer wil één op vijf niet grijpen. Mogelijk is de envelop te licht. Luchtpostpapier kunnen we zéker niet gebruiken, dat is helemáál te licht. Zo staat in de gebruiksaanwijzing van het printerke. Over de omslagen voor luchtpost staat er niks. Vier keer neemt hij een luchtpostenvelop, maar het minste geringste kreukje in de envelop slikt hij niet. 't Is toch zo'n delicaat manneke, een mens ziet er mee af.
Om 19h45 werd gebeld dat de stand-by zou beginnen. LM moest om 20h beneden zijn. De stand-by zou maar tot 22h duren, zo was voorzien. Het is nu bijna middernacht, op het einde van deze regel is het morgen, VR-15/09. Hij is zojuist drinken komen halen, de stand-by zal duren tot 01h. 'k Vraag me af hoe vaak ik al geschreven heb dat een stand-by langer of veel langer duurt dan verwacht. Dikwijls.
De TV staat al enkele uren aan. In de vooravond was er een flut-feuilleton. En een aflevering van M.A.S.H., een van mijn favorieten omwille van de dubbele bodems. We hebben het programma helemaal kunnen uitkijken, zonder al te veel storingen. Het was weer zware kost, maar ik geniet van dubbele bodems. Daarom hou ik van M.A.S.H. film én feuilleton. -en nu nog altijd In de Noorse programma's spreken ze allemaal als 'De Kinderen van de Zoutkreek', maar dat was Zweeds. Ik hoor het verschil niet. In die serie heette de hond Bootsman. Wij hebben ook een bootsman aan boord, een Chileen. Hij heeft een heel melodieuze naam en hij is vorige dinsdag verjaard.
1995-09-22 ~ op zee, en onze inkt is op!
We zijn uit Monstad weg geraakt. Het vertrek is ook iets om naar huis over te schrijven hoor. De morgen daarop, om ons te troosten dat het zo moeizaam verlopen was, stond er een monument van een regenboog. Een volledige, de complete 180°, met beide voeten in het water. En wij vaarden daar naar toe en het was mooi, mooi, mooi. -zucht
De nacht van vertrek, ZA-16/09, 02h, wordt LM gebeld: stand-by. De mensen van het machien worden 1h voor vertrek verwittigd, omdat ze beneden ongeveer een uur werk hebben om het machien vertrekkensklaar te maken. Nu hadden ze boven nog zoveel berekeningen over de lading te doen, dat de mensen van het machien beneden een uur zitten koekeloeren hebben want er werd pas om 04h vertrokken ipv om 03h. Overdag een uurke koekeloere-job moeten doen, daar valt nog mee te leven, maar 's nachts gaat dat ten koste van de nachtrust hè. Veel mensen waren moe 's anderendaags. Ondanks de regenboog. In de namiddag mochten ze stoppen met werken. De Ch.Eng. vond dat het genoeg geweest was. Soms schrijf ik zijn graad met twee hoofdletters, soms met maar één, soms met geen, naar gelang wat hij zo al beslist heeft die dag. Vandaag krijgt hij twee hoofdletters voor de zondag na vertrek uit Monstad.
LM heeft zondag namiddag 3 cm van de pootjes van het typ-tafeltje afgezaagd. - privé-jobkes moeten in de vrije tijd gebeuren Het ding staat nu op de ideale ergonomisch verantwoorde hoogte. WAW, nu nog slissen en vernissen. Wanneer het beter weer is. De stoelpoten kan hij niet afzagen, mag niet want de stoel hoort bij het cabinemeubilair. Voor mij zou er toch flink wat af mogen.
Maandag = plantendag. Eens kijken op de kalender: 18/09. 's Morgens ben ik bij Nieke scheuten gaan schooien. Ze had er veel en ik mocht daar een flink pak van hebben. Een week eerder had ik al eens gevraagd aan de kaptein of ik me mocht bezig houden met (mijn) de grote plantenbak in de mess officieren en dat vond hij goed. Van het strand van Sines had ik al flink wat keien meegezeuld en potaarde was volop aan boord, in hanteerbare zakjes van 2kg. Ik kon aan de slag.
De gewone bakjes met planten (witte plastic-IJsboerke-2,5L) gingen naar de patrijspoorten van de mess, want ik had in de cabine plaats nodig voor de scheutjes van Nieke. Een kleine ficus en ook onbestemde fruitpittengroeisels staan daar nu te verbroederen met chlorophytum capense. Bak genereus bijgevuld met potaarde en daar bovenop kwamen de Keien van Sines. En had ik had het kunnen denken : niet genoeg keien. Wie had dat gedacht? Ik. Ik kreeg in Sines niet genoeg keien de trap op. Nieke leek niet bereid om te helpen. Welfare? Nooit van gehoord. Terwijl ik Welfare mijn plicht vind, want ik heb er de tijd voor. Zij dus ook. Maar niet dus … En de keien moeten toch dienen voor 't goed van 't algemeen, om de potgrond af te dekken, te beschermen tegen de droge lucht van de airconditioning in de mess. In de ruimte die overbleef tussen de keien kon ik een bekertje met grote scheuten kwijt, en twee potje, een schenking van de kaptein. Die drie dingen staan zeevast, kunnen niet weg, tenzij we een looping maken. Het niveauverschil is zelfs knap. Het geeft zo wat meer volume in de bak. De twee potje moeten misschien weer naar boven, naar voldoende daglicht tot ze sterker zijn, want dat soort plantje is daar al eens kapot gegaan in de mess. Deze keer kan ik ze verhuizen zonder te moeten wroeten in de grond en misschien wortels van andere planten te beschadigen. De planten in de mess matrozen heb ik ook onder handen genomen (eerst gevraagd aan de bootsman of dat mocht) en die staan er ook weer groen bij.
'k Schrijf het zo uitgebreid omdat ik soms niet weet wat antwoorden wanneer iemand vraagt : én, wat doet gij zo'n ganse dag aan boord? Awel, dit is zo een van die dingen, ongeveer 2 à 3 hrs per week ben ik scheepstuinier hier. 's Maandags worden de planten in de openbare ruimtes van een geut Substral voorzien, in de juiste verdunning, en ik heb al twee bestellingen voor witte plantenbakjes in de cabines. In de cabines mag ik niet meer zomaar binnen natuurlijk, ik ben nu stewardess-af.
DI-19/09 hebben ze het machien stilgelegd. Er moest weer een cilinder vervangen worden vanwege een scheur.
Hetzelfde hebben we hier meegemaakt in 07/1994. Die cilinder slokte toen voor zijn koeling 30 ton zoet water per dag, en de huishouding van 24 man is maar 10 ton. De laundry werd zelfs buiten dienst gesteld. Kunt ge u de berg was van 24 personen voorstellen na 3 dagen tijd? En nadat het schip vertrokken was uit Gijón (Spanje) hadden ze wéér een prijs. Maar dan waren wij al lang thuis, onze was aan het doen.
Deze keer was het te ver om zo te blijven doorvaren en in een kalm zeegebied hebben ze het machien stilgelegd om de kapotte cilinder te kunnen vervangen. Die dingen hebben een constructiefout. Het nieuw, verbeterd model is aan boord. We hebben geen spirreke gerold die dag, we lagen echt in kalm weer. Want een schip zonder power is toch maar een sukkeltje als het weer en de zee het in hun ster krijgen. Dan is elk schip, hoe groot ook, een pingpongballeke op het water.
In de vooravond was door de omstandigheden van die dag een kleine samenloop van mensen in de keuken. Waren aanwezig: ongeveer iedereen die wachtte op de mensen van het machien. RD (ch.stew/kok), Constant (stew), Noël (stew), de kaptein, de Car (1ste stuur), Nieke en ik. En wat doen mensen die samen staan wachten? Lameren, kletsen over koetjes, kalfjes, larie, apekool & truut in pakskes. De kaptein deed me een idee aan de hand : Ik zou aan tafel tegen LM beginnen over die cilinder, met een serieus gezicht, en daar dan technische dingen over vertellen, maar wel JUISTE dingen.
Daarvoor moest ik het volgende zinneke uit het hoofd leren : "Dat is nogal een verbetering hè, dat model met die klampen ipv bouten. Om hem er uit te heffen toch." Dus niet vragen, niet aarzelen, maar zéggen. 'k Heb dat zinnetje daar staan oefenen tot ik het er uit kreeg zonder haperen en met een gezicht alsof ik wist waarover ik het had. Maar niet te nadrukkelijk ook niet, dat zinnetje moest natuurlijk komen, gewoon. Dus vooral op een terloopse toon.
Rond 20h wordt er van de brug naar de keuken gebeld om de kaptein te verwittigen dat het machien klaar is, whenever he is. Zo gemoedelijk gaat dat hier, de keuken is de annex van het kantoor van de kaptein. De Pitein efkes naar de brug om zijn order te geven en hij rap weer beneden want het machien startte als een draaiorgeltje, er kwam direct muziek uit. Iets later waren de Broeders in Blauwe Overall ook aanwezig, met een proper overalleke aan natuurlijk. Toen was het zo halvelings feest. Hun ogen blonken van contentement. 't Kan ook van de honger geweest zijn.
LM & ik aten in de kleine mess, want LM was nog niet gedoucht. 'k Zat recht over hem en naast mij zat LVE, de 3de mec. 'k Begin de conversatie met omtrekkende bewegingen, zo van : is het vlot gegaan deze namiddag? en: we hebben geluk gehad met het weer hè …
LM was 'Aan Het Eten' en gaf kleine antwoordjes in de stijl van hm en hm-hm. Ineens staat hij recht en gaat hij in de keuken iets halen (in de kleine mess is geen bediening). 'k Zeg gauw tegen LVE : doe gewoon hè, 'k ga eens iets proberen. LVE is van sterrenbeeld Deugniet, hij was direct mee met wat ik ook van plan mocht zijn. LM komt terug uit de keuken en ik zeg als voorlopig besluit van hun werkdag: "Dat is nogal een verbetering hè, dat model met die klampen ipv bouten. Tenminste, om hem te heisen toch." LVE at voort en hield zijn ogen braaf op zijn bord, ik sneed mijn vlees en dacht : het is er uit, het is er uit en zónder lachen!
Van pure verbouwereerdheid legde LM zijn bestek neer. Hij rechtte zijn rug, keek naar mij, keek naar LVE, keek weer naar mij en zei met het vermoeid gezag van een 2de die wenst gerust gelaten te worden wanneer hij eindelijk kan eten : "Zeg, maar wat is dat hier nu, allez, wat is dat hier nu ..." Toen mocht ik luidop lachen. LM wist dat ik het niet uit mezelf kon weten, over die klampen, maar wat hem het meest verbaasde was mijn toontje van Kunnen-Meepraten. De grap was geslaagd want LM was verbouwereerd genoeg om zijn bestek neer te leggen hoewel zijn bord nog niet leeg was.
Kunnen-Meepraten : 15 minuten oefenen voor een zinnetje van een paar seconden. Wreed van mij hè, mijn vermoeide, hongerige echtgenoot bestudeerd plagen aan tafel. Terwijl ik vertelde over de voorbereidingen van dat zinnetje was zijn grootste honger gestild en vond hij de stunt geslaagd. Hij kon ook er mee lachen. -en ik nu weer, weer grinniken
Hij had die plagerij nog tegoed van in '90, vanwege de rolmeter. Dat verhaal speelt op schip 20. Het schip was toen al een paar dagen aan het rollen en we hadden al evenveel nachten slecht geslapen. De sfeer aan boord was navenant. We zouden de matras meten om te weten of we ze in de andere richting op de vloer konden leggen om toch een paar uren onafgebroken slaap per nacht te hebben. LM geeft me het uiteinde van de rolmeter: "Hier, hou de nul vast." en hij trekt door tot aan het ander einde van de matras. "Hoeveel hebt ge daar nu?" Kortaf. Op de toon van iemand die al drie nachten slecht, dus te weinig geslapen heeft. "NUL!" Even slecht geslapen als hij.
'k Dacht ocharme, hij is erg moe, of hij is boos omdat er vandaag iets gebeurd is in 't machien, ofwel ... oh nee, ofwel is hij gewoon een stommerik. Nee, dat kan niet, 2de mecaniciens worden geen stommerik. Ofwel reageert hij zijn vermoeidheid gewoon af op mij. Dus toch een stommerik. Wee mij! Ik ben verliefd op een stommerik. Ik bleef maar naar die nul kijken en alle vensters op de toekomst werden even klein als dat volkomen verstaanbaar cijfer. TERWIJL HIJ STOND TE SCHUDDEN VAN HET LACHEN, zag ik dan. Het weer bleef hetzelfde maar in de cabine was de lucht opgeklaard. En de matras paste tussen de twee kasten.
Dit is ook een van de dingen die ik zou kunnen antwoorden wanneer weer eens iemand mij voor de zoveelste keer vraagt: "En wat doet gij dan zo een ganse dag aan boord?" Brieven schrijven! Vooral nu het per laptop gaat, nu het elektrisch en elektronisch kan. 'k Moet enkel opletten of wel er inkt in de tank van het printerke is. Want zo'n dingetje met inkt heet volgens de handleiding 'tank'.
Er moet toch nog iets zijn buiten scheepstuinieren en brieven schrijven, want daar vult een mens geen werkweek mee. Nee, daar vult een mens geen werkweek mee, ik zou wel willen dat er zoveel te vertellen viel, maar dat is het geval niet. Wat is er nog wel: de werkwas. Hier staat nog iets genoteerd op onze dagboekkalender, DI-19/09 : "empty your pockets". Zelfde dag als de cilinder. Dat was achter-eergisteren en ik word er nu nog ongemakkelijk van.
Die dinsdag om 13h stap ik samen met LM de lift in. Hij moet naar deck -2. Ik stap uit op deck 0, hopende dat in de laundry een machine vrij zou zijn want ik had was. Witte, kleur- & werkwas. Kleurwas en werkwas had ik al bij. De twee kleine machines zijn vrij, ik had geluk. De 'kleine' machines doen vanaf 7kg. Ik start die twee en ga naar boven om de witte was te halen. De grote machine is een van 15 kg. Zoveel witte was hebben we niet, maar als ze meer dan halfvol zit mag ik het er op wagen. 'k Kom weer beneden in de laundry, voor de machine met werkwas staat al een plastic bakske gereed. Groen. Da's van LVE. Oké, wanneer LM zijn overalls gewassen zijn steek ik die van LVE er in en dan volgt dat mooi en dan vindt hij ze klaar en droog wanneer hij boven komt vanavond. Voorwaar een nuttige gedachte. Fluitend stessel ik naar boven, al liftend. Wat is het leven mooi wanneer men zich kan nuttig maken voor den medemens. Twee medemensen.
Om 15h lag de machine voor de werkwas in panne. LVE had de zakken van zijn overalls niet leeggemaakt, er was iets puntigs door de gaatjes van de trommel geschoten en had daar genoeg schade veroorzaakt om de machine te blokkeren en heel de laundry onder water te zetten. Zo had elektrieker RK alvast werk voor het geval hij niet zou weten wat doen de volgende ochtend. Wat is het leven mooi wanneer men kan maken dat een medemens zich ook nuttig voelt. En wat een geluk dat elek-RK een rustig mens is. Voor de rest van de dag was de laundry op slot. Veel medemensen in de penarie.
te gast bij Wim Helsen ~ Stefaan Degand met 'Sonnet 81' van William Shakespeare
Of ik leef lang en zal je grafschrift schrijven, of jij gedenkt dat ik tot stof verging. Al zou er ook van mij niets overblijven, de dood rooft nimmer jouw herinnering. Dit vers geeft aan jouw naam het eeuwig leven, al ben ik voor de wereld heengegaan. Mij kan de aarde een arm graf maar geven jouw tombe blijft voor 's werelds oog bestaan. Mijn teder vers, voor jou een monument, zullen nog ongeboren ogen lezen, terwijl menige tong jouw naam nog kent als geen die ademhaalt er meer zal wezen. Mijn pen zal maken dat jij overleeft zolang de mensheid mond en adem heeft.
Allez, komaan zeg Degand, ge staat niet op de scène waar ze u tot vanachter in de zaal moeten horen hé. Dit is voor een TV publiek dat de volumeknop binnen handbereik heeft. Kan de voordracht iets minder theatraal, minder pompeus? AUB?
Omdat ik de indruk had dat er iets niet klopte in zijn interpretatie heb ik een Engelse versie van Sonnet 81 erbij gehaald en daar staan de leestekens anders. Die heb ik naar bovenstaande tekst overgebracht. Door die Engelse interpunctie begint deze vertaling menselijker te klinken, minder theatraal. Als men de tekst dan in volledige zinnen leest ipv in aparte lijnen, krijgt het gedicht haast iets geruststellends: ik zal zorgen dat de mensheid niet vergeet dat gij bestaan hebt. Het is een belofte van iemand die zorgzaam is. Het gedicht kan nu gebracht worden met een milde, stille stem en met een bijna-glimlach, want in de vertaling wordt het gedicht een téder vers genoemd. Dus niet teveel declamatie aub, deze tekst heeft dat niet nodig.
Of ik leef lang en zal je grafschrift schrijven, of jij gedenkt dat ik tot stof verging. Al zou er ook van mij niets overblijven, de dood rooft nimmer jouw herinnering.
Dit vers geeft aan jouw naam het eeuwig leven, al ben ik voor de wereld heengegaan. Mij kan de aarde een arm graf maar geven, jouw tombe blijft voor 's werelds oog bestaan.
Mijn teder vers, voor jou een monument, zullen nog ongeboren ogen lezen, terwijl menige tong jouw naam nog kent als geen die ademhaalt er meer zal wezen. Mijn pen zal maken dat jij overleeft zolang de mensheid mond en adem heeft.
Wat ik zo biezonder vind aan dit gedicht is de idee dat een ode aan iemand, een geschreven tekst, als een monument mag beschouwd worden, zij het in woorden ipv in steen of brons. Omdat woorden gemakkelijker & sneller reizen dan materie en misschien ook langer blijven bestaan. Dat dacht ik al dikwijls, en nu Shakespeare er ook zo over denkt ben ik in goed gezelschap. Vandaag toch, efkes.
Vanmorgen keek ik vol ongeloof naar een leeg scherm. Gisteren moet er iets gebeurd zijn bij het wijzigen van een bestandsnaam. Vier blz's tekst kwijt. Allez vooruit, 'k zal het efkes gauw opnieuw vertellen.
'k Zit hier te typen aan een typtafeltje dat LM voor mij ineen gestoken heeft. Speciaal op maat, want den bureau is te hoog om aan te typen. Het is een mooi fijn tafeltje op slanke metalen pootjes, afgewerkt met teflon voetjes. De hand van de meester. Wat zeg ik, ineengestoken? Persies of dat ligt hier in een kit gereed in de schabben. Neenee, LM heeft dat zelf moeten maken. Eerst hopen dat het materiaal aan boord is, dat gaan zoeken, en dat naar de workshop slepen. Dan beginnen meten en passen, zagen en lassen (misschien ook wat vloeken) Hier is geen Brico of Gamma, allemaal Self Made. Dit tafeltje is een Uniek Stuk, gesigneerd LM.
De afwerking is voor mij. Slissen en vernissen kan ik onderhand wel. 'k Ben benieuwd welke kleuren verf te krijgen zijn bij de bootsman. 'k Hou u op de hoogte want het tafeltje is nog niet af en het verhaal evenmin. En zeggen dat er thuis een glazen blad ligt te wachten op een onderstel.
Van dinsdag tot vannacht was er inert-gas watch. Dan wordt ook in het machien wacht gelopen, LM deed twaalf-zes. Dwz van 12h tot 18h & van 00h tot 06h. In de zes uren dat de mecaniciens wacht-af zijn, moeten ze douchen, eten, en maken dat ze in slaap raken. In de tweede wacht-af lukt het inslapen wel.
We schakelen over van droge lading, gelost in Sines, Portugal naar vloeibare lading, te laden in Monstad , Noorwegen. Daarvoor moeten de luiken volgepompt worden met een gasmengsel. Het kan niet ontploffen, men kan er enkel van stikken. Pure CO, plus misschien nog wat zwavel en zo. Het mengsel wordt hier aan boord gemaakt met de stoomketel (the boiler). 'k Heb geprobeerd mee de uren van LM te doen (zes-op-zes-af), maar dat is niet zo goed gelukt deze keer. Ik raakte niet in slaap wanneer er moest geslapen worden.
In Sullon Voe, Schotland heeft de zes-op-zes-af 10 of 14 dagen geduurd. Dat was op schip 22. Toen kon ik wel mee met dat ritme. Op de duur weet een mens bij het wakker worden niet of het middag of avond is, maar het went. Er was toen een gat in de romp en de Schotten wilden dat niet hebben. En ze hadden overschot van gelijk. Feitelijk wilde niemand dat. Niét. De lokale radiozender gaf toen berichten over de vorderingen van de werken aan boord. Er werd ook meerdere keren gefilmd van uit een helikopter. Ze hielden ons goed in de gaten hoor. Ze hebben daar nogal wat visgronden te beschermen tegen vervuilers.
Maar dat heeft niks te maken met déze wachten zes-op-zes-af. Toen was het een noodtoestand. Deze keer was het gewoon routine.
Het voordeel van 's nachts wakker zijn is dat de laundry dan vrij is. Alle wasmachines zijn beschikbaar. Dan gaat het snel natuurlijk. En er is niemand die met de knoppen staat te spelen om het programma te laten vooruit gaan of de was nog klammig uit de droogkas gooit omdat hij meent dat het lang genoeg geduurd heeft.
Ik ben naar de videocollectie gaan kijken. Die staat in een kast op de brug. Er is niet veel nieuws bij gekomen. De lijst is eens opnieuw geprint, maar de cassettes zijn dezelfde. De laatste die bijgekomen zijn dateren van Rotterdam, 30 april '94. Zeker weten.
De overalls zijn toegekomen! Met de vorige set was het wassen, passen, mooi opvouwen en gaan terugbrengen bij 1ste stuur (choff) Car wegens te klein. Twee keer. Nu, derde keer goeie keer. En het zijn blauwe. Dat vertel ik er bij omdat LM goed staat met blauw. De vorige waren oranje. Dat is wel een veilige kleur om iemand snel terug te vinden die overboord geraakt is. Ze gingen af in de was. Nu heeft LM een oranje handdoekje en een van de grijze overalls heeft een rozige waas. Dat is niet erg. Roze is toch voor jongetjes. -nu is roze voor meisjes, jammer-Deze blauwe passen prima. Met de elastiek uit de rug zitten ze alsof ze ervoor gemaakt zijn. Om te werken, bedoel ik, niet om te blijven zitten. Vanmorgen zei Nieke dat ze nog een overall had voor ons, ene van haar man, de cheng. Die overall is te klein voor hem. Hij moet de zijne op maat laten maken. Hij meet 2,04m en weegt ± 140 kg. Tussen zijn overalls moet een kleinere maat geraakt zijn. Ze moeten die elke keer van België meebrengen en dat beslaat nogal wat ruimte in de valies, overalls van zijn maat. Laconieke bedenking van de lieve chef steward RD: "En hij moet die valies dan nog zelf dragen ook, pauvre petit!" De ch.stew meet ongeveer 1m60 en weegt denkelijk 52 kg, zo'n type Fred Astaire. Qua gezicht lijkt hij er ook wat op. Hij is een Formule1-freak én Schumacher-fan. Ofwel doet hij maar zo, om de gesprekken gaande te houden.
Zondag konden we Spaanse TV ontvangen -Golf van Biskaje- LM was alle mogelijke zenders aan het overlopen. Ik vroeg waar de Formule1 gereden werd. "In Italië, maar als we hiér de RAI kunnen ontvangen dan is er toch iets met de koers van het schip hoor." Van het lachen was ik direct genezen. We rolden nogal hard en ik had nausea -schele hoofdpijn- Dat is niks om over naar huis te schrijven en ik was zeer beschaamd. Hoe ik dat vroeger oploste in Biskaje weet ik niet meer. Ofwel werd ik niet ziek (geen tijd), ofwel werkte ik het er af, ik weet het niet meer.
Door voor dit blog met de correspondentie van toen bezig te zijn weet ik het weer wel. Én ik had geen tijd om ziek te worden in Biskaje, én ik werkte het er af. Toen was ik in elk geval meer in beweging. En dan was er toch altijd mijn troostmuziekje Biskaya natuurlijk. https://www.youtube.com/watch?v=pCCV2vTrUKc , 03min54
Op het vermaledijd vorig schip -schip 25- is het me ook eens overkomen, die schele hoofdpijn, ik weet niet meer op welke wateren. Typisch passagierster-flauwiteiten. Ik wil wat niet. De 'echten' worden toch ook niet zeeziek! Zo eens langs de neus weg aan een stuurman vragen of het normaal is dat we hier de RAI kunnen ontvangen. We hebben het uitgeprobeerd op JL, de 2de stuur. Zeekaarten en koers uitzetten hoort tot zijn takenpakket. Hij gaf ons een milde glimlach, een beleefde reactie op mijn onnozel (beledigend) mopje. -foei³ m.
De Formule 1 werd uitgezonden op een Spaanse zender en het was een formidabele wedstrijd. Op een bepaald ogenblik brulde LM zo luid dat het deksel van de laptop ongeveer dichtklapte op mijn vingers. En dat was nog maar de opwarmingsronde. Vloog daar ene rechtdoor en het moest links zijn. Ze begonnen de wedstrijd al met een man minder. Daarna nog een paar spectaculaire situaties, kortom, er viel vanalles te beleven. Voor wie niet gekeken heeft, van de 24 zijn er 9 toegekomen. -kan dat wel kloppen?
Zaterdag zijn Nieke en ik nog efkes gaan boodschappen doen, we konden meerijden met het busje van de agent. (Zou hij zijn bankkaart al terug hebben?) Hij kwam Richard (de fitter) halen om hem naar Lissabon te voeren en Nieke en ik mochten meerijden tot in Sines. Feitelijk was het meer dan boodschappen doen, ik had weer Een Zending. Middag-chocolaatjes bijhalen voor LM zodat we toekomen tot New York. Verder voldoende postkaarten en 2 aanstekers voor ch.steward RD. Meer moest dat niet zijn. Nieke had vishaken nodig, speciaal voor inktvis. Die bestaan in alle kleuren, maten & modellen. Ze had rap gevonden wat ze nodig had. Visgerei alom verkrijgbaar in Sines.
Sines is een klein oud Middeleeuws stadje. De supermercado ligt aan de rand van het oud stadsgedeelte, daar waar de woonblokken beginnen. Blokken van 3-hoog en overal hangt was te drogen. Veel levendiger dan onze straat thuis en daar zijn de blokken toch ook maar 3-hoog. De zon schijnt thuis anders, minder zuiders. En er wappert in onze straat geen was.
Lekkere chorizoworst meegebracht. Heel het frigootje ruikt er naar. Echt een vakantiegeur. Heel Sines heeft iets vakantie-achtig. Na de boodschappen zijn we de vesting en de kanonnen gaan bekijken. Het was klein en stil binnen de muren. Klein, ook het oefenplein, en toch had het iets groots: op deze grond liepen ooit zeer vastberaden mensen rond.
Daarna hebben Nieke en ik ons op een terras geïnstalleerd. Dat terras was eigenlijk een houten plankier op de kasseien van een steil oplopend straatje. Het straatje waar het agentschap is. (Zou de agent zijn bankkaart nu al terug hebben?) Van daarboven lag het schip verborgen achter de kruin van een palmboom, de zon scheen en we moesten pas om 14h weer aan boord zijn. Tijd zat. De garçon sprak Engels en hij vond het geeneens erg dat we hem deden werken. Beneden op het water lagen de vissersboten te slapen aan hun trossen, de jachten dobberden rond hun anker en het strand was wit. Dit was zo een van die momenten dat alles mooi is en iedereen goed.
Van op het water gezien begint Sines met een trap en een zigzagstraatje naar boven. Daar staat een kerk op een pleintje en een standbeeld van Vasco Da Gama. De trap en het straatje worden gedekt door de kanonnen boven in het fort. Links. Boven en rechts van het pleintje zaten wij.
Nonkel Vasco moet nogal een straffe kerel geweest zijn in zijn jonge jaren. Er staat iets over hem in het kruidenboek van J.Kybal dat ik bij heb. Ga zitten en lees.
Na de kruistochten kwam het transport uit het Midden-Oosten weer op gang. De Turkse moslims (zij waren in die dagen de harde soort) waren verjaagd van de kust van de Middellandse Zee. Met de Arabische moslims (zij waren de gematigden, toen) viel te praten en vooral zaken te doen. De oosterse specerijen werden uit Indië door Arabische schepen naar het Arabisch schiereiland gebracht. Van daar werd de lading per karavaan over het Arabisch schiereiland vervoerd, tot aan de kust van de Middellandse Zee. En daar namen de Venetianen het transport over van de Arabieren. Dat ging dan weer per schip.
De Venetianen hadden het alleenrecht voor het transport van kruiden in de Middellandse Zee en daarmee ook voor de hele kruideninvoer in Europa. Ze deden met de prijzen wat ze wilden. Het woord 'peperduur' bestaat nu nog hè. Venetië is er rijk mee geworden. Dat alleenrecht moest beschermd worden, anders kon iedereen met kruidentransport beginnen en dan zouden de prijzen dalen. Zeer fel dalen. Concurrentie en overaanbod waren te vermijden.
Nu naar de westkust van Afrika. Volgens de kerk van Rome, en die had toen nog ongeveer alles te piepen op wetenschappelijk gebied, eindigde de wereld aan Cabo Verde, een eilandengroep ter hoogte van Mauretanië. Dat was zo hun manier om de vrije onderneming (en het vrij denken) te beteugelen: vanaf Cabo Verde veranderde de aarde in vuur. Punt.
Vasco waagde het dat te betwijfelen. "'k Zou toch eens willen gaan kijken" mompelde hij in 1498. De ketter! Sponsors waren rap gevonden, want áls er een route over zee bestond, en áls Vasco die kon vinden, dan werden de sponsors schat- en schatrijk. Er werden een paar schepen uitgerust en daar werden bemanningen voor gemonsterd. Hij vertrok zuid-west om de N-O passaatwind in de zeilen te hebben en keerde aan de Zuid-Amerikaanse kust hopend op gunstige winden, tot hij de Z-W wind te pakken kreeg, want hij wou zoals vorige Portugese zeevaarders naar de kaap van Afrika, gelijk wat Rome beweerde te weten.
Aan de Zuid-Afrikaanse kust, (iets lager dan waar nu Kaapstad ligt) kreeg hij goede hoop. Het weer was rotslecht, de zee stond woest, maar nonkel Vasco wist wat het betekende, dit torment : de ronding van een continent.
In Madagaskar wisten ze hem te vertellen dat Indië nog een half oceaantje verder lag. Hij daar henen. Hij is in Indië geraakt en kon rechtstreeks met de producenten van de specerijen onderhandelen. ÁLLE tussenpersonen waren in één klap uitgeschakeld: de Arabische rederijen in de Perzische golf, de Arabische karavaanleiders over het schiereiland en in de Middellandse Zee de Venetianen die in Europa de invoer van specerijen in hun klauw hielden. Vasco zat nu aan de bron! De lefgozer. Hij werd onderkoning van Indië benoemd omdat hij Portugal gered had van het faillissement en kreeg thuis zo links en rechts op een miljoen plaatsen in Portugal een standbeeld. In Sines is hij geboren en in de schaduw van zijn standbeeld zaten Nieke en ik te genieten van het uitzicht op de baai en alle rust die daar te bekijken was.
Het strand begon er steeds witter en mooier uit te zien. Zouden we nog? Het was niet ver. Maar wel diep, heel die trap af En de boodschappen moesten weer mee naar boven ook … we waagden het er op.
We kwamen voorbij het huisje van het agentschap. (Zou hij zijn bankkaart al terug hebben?) De agent stond buiten op het balkon te telefoneren. Wij wuifden naar hem en hij naar ons. Hoe idyllisch … stond buiten op het balkon omdat hij een flutmerk van telefoon heeft en de ontvangst binnen op geen knijt trekt. Hoe prozaïsch. … stond buiten op het balkon met de kaptein te telefoneren om te vragen of wij twee wat langer mochten wegblijven. Hoe slim. … stond buiten op het balkon en wij vergaten te vragen of we onze boodschappentassen daar efkes mochten afzetten. HOE DOM.
Beneden aan het strand ging Nieke alvast haar postkaarten zitten schrijven, zodat ze die kon meegeven vóór het schip vertrok. Dat had zij goed bekeken. Ik ging pootje baden, schelpjes rapen en keien verzamelen. Die moesten nog allemaal mee naar boven ook. Ze waren te mooi om te laten liggen, en daarbij, ik had ze nodig voor de grote plantenbak in de mess. De plantenbak van de mess is een verhaal voor de volgende brief. -maar daar had ik al over verteld, tekst 139. schip 24 brief 06
Onze postkaarten heb ik raprap staande geschreven. Ze zijn bijna niet leesbaar. En toen ik op weg was naar boven om ze te gaan afgeven, sloeg het machien aan. Toen wist ik dat de agent al van boord was en dat ik nog maar eens te laat was met de post. 't Is niet de eerste keer hè. Zodus … als ge Portugese postkaarten krijgt uit Noorwegen is dat misschien wat ongewoon, maar voor mijn doen niet ongebruikelijk. Als gr begrijpt wat ik bedoel.
Vanavond komen we aan in Monstad, Noorwegen. Dan moet al onze post boven gereed liggen bij de Kaptein. Nu hoop ik dat LM zijn certificaten hier toegekomen zijn bij de agent ter plaatse.
Aan boord van dit schip waren LM en ik voor een tweede maal. De eerste maal was in '93-'94, schip 24. Het schip met de 'short story' aan de lift. Vanaf nu hadden we een laptop bij. Eindelijk. LM over de streep trekken was het moeilijkste. Toen ik later zijn administratie voor mijn rekening nam begreep hij (eindelijk) dat die laptop al veel eerder had gemogen.
Door het gebruiksgemak van de laptop worden de brieven langer, maar -heb ik de indruk- het zijn nu minder aaneen geregen fragmenten, de brieven zijn nu meer verhalend en lezen gemakkelijker.
1995-09-06 ~ Sines, Portugal
Aan de nederzettingen in Brabant, Brussel en Limburg, gegroet.
Het is nu 20h51 en het heeft hier nog niet opgehouden. Al heel wat anders dan vanmorgen , toen ik hier raprap een briefke schreef over de kraan van onze wasmachine thuis. Potdorie, ik was toen gelukkig en ik besefte het niet.
Rond 09h30 ging ik dat briefke afgeven bij de vorige 2de mecanicien en zijn vrouw, met het verzoek of zij het wilden meenemen naar België. En posten. LM was daar al. Wij met z'n vieren wat staan praten. Ze zouden rond 10h vertrekken, samen met nog andere mensen die afgelost werden. LM gaat weer naar 't machien, en ik ga naar deck 4, naar onze voorlopige cabine. Een half uurke later hoor ik nogal wat beweging in de alleyway: wielekes van valiezen die rollen, de deur van de lift, gedoe van 'goei reis' en zo … besluit : het buske is daar, ze zijn aan het vertrekken. Ik wacht nog wat, om zeker te zijn, kwestie van geen opstoppingen te veroorzaken in de lift, op de trap of op andere plaatsen. Het is hier al niet breed en als dan een paar mensen tegelijk met valiezen beginnen manoeuvreren is er al gauw een valies of een mens teveel. Er is ooit voor minder ruzie gemaakt geweest geworden.
'k Mocht beginnen aan de verhuis, beginnen uitpakken en installeren, kortom : ikke blij, ikke volle petrol actief want ik zou dat eens snel klaar hebben tegen dat LM 's middags boven kwam. Op een van mijn tochten tussen deck 3 en deck 4 kom ik LM tegen. Hij zag er wat bleek uit, vond ik. "Meiske, weet ge nu wat, ik denk dat we mijn tikketten vergeten zijn." Hij sprak nogal stil maar ik had het toch direct verstaan en begrepen : WE ZIJN DE CERTIFICATEN VERGETEN Dat is ongeveer even erg als de medicamenten vergeten. Sebiet sturen ze ons naar huis, in volgende haven! En toen zag ik even bleek als LM, denk ik. Een zin die begint met 'Meiske' betekent ALTIJD opletten geblazen.
Certificaten of tikketten betreffen de bijkomende verplichtte opleidingen. Zoals actieve brandbestrijding bvb, en nog een aantal andere cursussen, maar ik weet niet meer welke. De tikketten hebben niks met het diploma te maken, het zijn certificaten die zeggen dat men voldeed aan de proeven van bekwaamheid. En waarom hadden wij zijn certificaten niet bij? Omdat mijne slimme ze in een koffertje opgeborgen had, los van zijn zeemansboek. Los-van-zijn-zeemansboek! Kunt ge u dat voorstellen? Terwijl zeemansboek + vaccinboekje + certificaten absoluut bij mekaar hoorden. Het zijn officiële documenten die samen gaan.
1995-09-08
We zijn ondertussen twee dagen verder en de rederij heeft de kopieën van hun kopieën van LM zijn brevetten/tikketten gefaxt naar de agent hier in Sines. Dat zijn natuurlijk niet de officieel conforme afgestempelde en geplastificeerde kopieën die in alle havens aanvaard worden. Als ze in Noorwegen willen moeilijk doen volgende week, dan kunnen zij dat en dan mogen zij dat want we hebben niks te piepen zolang de officiële kopieën niet kunnen voorleggen. Binnen en paar weken zijn we in de States en daar lachen ze er helemáál niet mee. Ondertussen zit ik hier schietgebedekes te prevelen dat WdL het juiste koffertje intijds open krijgt, dat die certificaten er in zitten, dat de rederij ze intijds ontvangt om door te sturen naar Noorwegen of naar de States en dat de certificaten AUB niet verloren gaan in de post. Hoeveel heiligen moet een mens daarvoor aanroepen? Ik denk niet dat ik nog connecties heb daarboven. Misschien helpt het dat ik hen beloofd heb dat ik met pasen een eitje zal branden voor hen. Of hoe gaat die omkoperij nu al weer?
Een beetje over het schip vertellen : het is er allemaal nog. De keuken, de laundry, de lift (een lift die wérkt), de ditjes en de datjes. In de cabine is wel een en ander veranderd. Niet de kleur van de schotten, maar om u een voorbeeld te geven, ik had hier een stukske geel koord laten liggen in de schuif. In nylon, rekt niet en neemt geen water op. Ge kent dat wel, te goed om weg te doen en het zou nog eens van pas kunnen komen. Awel, da's weg. Spijtig hè. Verder is alles goed met ons. En met u?
De TV is gerepareerd geweest. De auto's veranderen niet meer van kleur terwijl ze over het scherm rijden, de mensen zijn niet groen meer en de bomen niet meer paars. Én er staat nu een video. Had ik dat geweten, dan hadden we een paar videobanden meegebracht. Hier moet ergens een grote collectie zijn, maar ik moet nog gaan kijken of ze nog op de oude plaats staat. We zijn hier afgemonsterd op 13-07-'94 en toen was de kast al vol. Morgen eens aan LVE (3de mec) vragen of er nog bijgekomen zijn aan hetzelfde tempo van toen. Dat zouden nu dan 3 kasten vol zijn.
LVE was toen 4de en is zopas gepromoveerd naar 3de. Dat moet nog gevierd worden. We mogen er weer een bij zijn. Verder hebben we opgevangen dat er nogal wat verjaardagen zijn volgende maand. De bemanningslijst is hier al geleverd maar ik heb hem nog niet bekeken, te veel bezigheden de laatste twee dagen.
Wat een luxe dat de papieren hier bezorgd worden aan de cabine. Op schip 25 was het meestal drie keer gaan vragen en dan vroegen ze waarom we dat nodig hadden. Vergelijken heeft nu niet veel zin meer, maar het verschil valt bijna elke minuut op. In zoveel kleine dingen.
We vaarden weer volgens Belgische maatstaven.Zij het onder Luxemburgese vlag, maar dat lag aan de rederij.
LM komt in vorm. Hij is wel moe, maar geen spierpijnen deze keer. Dat is veel waard, want de eerste dagen aan boord kunnen pijn doen en de nacht dient om uit te rusten hé, niet om wakker te liggen van de spierkramp.
Nu efkes de bemanningslijst, we zijn met 24, van wie 10 Belgen, 4 Croaten, 1 Chileen, 5 Filipijnen, 1 UNO Refugee, 1 Canadees en 2 Belgischen, Nicky en ik. Daarvan kennen we 7 mensen, onszelf en mekaar niet meegerekend.
Met de ch.steward hadden LM en ik elk al gevaren, zij het toen nog niet samen, op schip 10, het schip waar we mekaar op twee dagen na gemiste hebben. De verhalen over toen vertel ik later wel eens. 'k Kan er nu geen papier aan besteden want we hebben maar een pak van 500 bladen bij waarvan ik gisteren al 5 of 6 verknoeid heb door ons draagbaar printerke uit te proberen. Als ik zo blijf verder doen zitten we binnen 3 maanden zonder printpapier.
We zijn nog geen gram afgevallen, want chefke RD kookt graag. Dat is te merken aan het eten. Dat was 10 jaar geleden al een festijn. Niet de grote tralala, dat kan niet aan boord van een vrachtschip, maar de lekker ouderwetse keuken, vol met dinges die een mens thuis niet meer durft klaarmaken omwille van de cholesterol en het zuiver geweten. Voor efkes mag het nog. Volgende woensdag beginnen LM & ik de selecteren wat we eten.
9 jaar tevoren had ik met hem gewerkt, hij was de chef van de kaasplank en de ijsemmers in '86, tekst 008 op https://blog.seniorennet.be/_maart.
Zo'n laptop is toch gemakkelijk hè. Een mens kijkt niet meer op een paar lijnen geleuter. Met de hand had ik al uren schrijfkramp gehad. Voor wie dit moet lezen ligt het iets anders natuurlijk, die heeft misschien nu al hoofdpijn.
De capt is JvdM uit Zellik, Brusselaar 'Marolien' van geboorte, een échte Brusselse Ket dus. Zijn vrouw en zoontjes waren hier gedurende de zomervakantie en ze zijn nu naar huis. Opzij van het kasteel was een schommel gemonteerd, gemaakt van een bootsmanstoel, een paar touwen en aan de pijperijen opgehangen met de juiste knopen natuurlijk. Het was een ongewoon zicht, een schommel aan boord van een schip. Het leek zo'n beetje binnenvaart-achtig en huiselijk. Moet ge kind voor zijn natuurlijk, om te willen schommelen op een schip dat de oceaan aan het oversteken is. Da's jong en dat durft nog van alles uitproberen hè, 8 jaar. Er hing wel een net gespannen natuurlijk. Ze konden niet overboord kukelen. Niet van op de schommel, bedoel ik.
Onze travel -de verplaatsing van thuis naar het schip- was de moeite. Van het begin tot het einde is er precies niks gewoon gegaan. Maar dan ook niks hè. Om 08h45 waren we op Zaventem en rond 18h15 waren we aan boord in Sines.
In Zaventem zijn we Didi kwijtgespeeld. We hadden onder de grote NR10 van de inchecklaan nr10 afspraak met de cheng LU en zijn vrouw Nieke. Wij moesten daar zéker staan want wij hadden hun vliegtikketten bij. Daarop moesten we gaan inchecken in laan nr3. Didi was ondertussen gaan parkeren en wist niet dat wij naar laan nr3 waren. Ik heb op uitkijk gestaan maar we hebben haar niet meer gezien. Toen het inchecken klaar was konden we overgewicht gaan betalen aan de balie van Sabena. Van de rederij hadden we zo'n grote gestreepte plastic waszak meegekregen met daarin post, zeekaarten en scheepspapieren. (Niet aan gedacht dat thuis eens te wegen, gewoon uit nieuwsgierigheid). Op weg naar de Sabena-balie : geen Didi te zien.
Toen het overgewicht betaald was werd het tijd om aan boord te gaan. Want men moet overal aanschuiven hè, en ondertussen loopt de tijd. Onderweg naar de emigratie : geen Didi. We staan met 4 daar aan te schuiven in het nieuw gebouw, om naar uitgang C38 te gaan. We staan daar enkele minuten wanneer LM ineens zegt : "Is het wel hier?" Alle vier eens goed rondgekeken: voor uitgang C38 is het nog altijd via de emigratie in het oude gebouw. Wat een geluk dat LM het intijds gemerkt had, we hadden kunnen staan aanschuiven tot het aan ons was en ondertussen was het vliegtuig gevlogen … Op weg naar het oud gebouw : geen Didi. Goed, wij zijn intijds op het vliegtuig geraakt. Is Didi eigenlijk al thuis?
Bij het opstijgen was het uitzicht fantastisch. Helder weer. Maar het voelde aan als een ritje in een boerenkar met houten wielen over een kasseiweg die ooit door Sauwers geklasseerd geweest geworden was. Turbulente toestand. We hebben het Atomium en De Heizel gezien van uit de lucht. En de Basiliek van Koekelberg. Die is van daarboven even lelijk als van op de grond. 'k Zou het miniatuurke nog niet op de Monopoly willen zien staan.
Toen kregen we eten. Dat was welkom. 's Morgens thuis hadden we teveel zenuwen gehad om een hap te eten en het was nog veel te vroeg ook. Ondertussen was het middag en de boontjes gingen er in gelijk boontjes.
De landing in Lissabon verliep beter. Dacht ik. "De piloot zet dat zacht tegen de grond hè, ge voelt er niks van" zei ik tegen LM. Op dat moment waren we nog een paar centimeter van de grond, want de bots kwam een seconde nadat ik uitgesproken was. "Ja hoor, heel zacht" zei LM, ondanks de bijna-whiplash. 't Is gene contraire, mijne man.
Op de luchthaven, geen agent. Hoe kan dat nu? Is het hier feestdag? Toen hij er eindelijk door kwam hield hij het bord met de naam van het schip goed tegen zijn lijf, zodat niemand kon lezen wat er op stond. Behalve Nieke, zij had het gezien. Wat een geluk voor ons allemaal. Meneer de agent begint een uitleg dat we nog moeten wachten op twee mensen van de bemanning, twee Kroaten, die binnen een uurke zullen toekomen. Ah? Goed. Dan doen we dat toch efkes! Wat is nu een uurke! Eerst bagage in de wagen zetten. Probleem : het was een busje, zonder gordijntjes of tapijtjes, het gewoon formaat en juist groot genoeg voor de bagage, zonder wij vier erbij. Oplossing: wij gaan iets drinken in het café naast het kantoor ter plaatse, want eigenlijk is het niet óns probleem.
Hij heeft een wagentje versierd voor de bagage. Het ding ging door zijn bandjes ocharme, en kon ook een versterking gebruiken. Het werd tijd om weer naar de luchthaven te gaan, de twee Kroaten gaan afhalen. Het ene vliegtuig kwam uit Zürich, het andere uit München, met niet veel tussentijd. De agent vindt die mensen, speelt er ene kwijt, speelt dan de andere kwijt, vindt ons terug hoewel hij ons niet kwijt was en … een meevaller: die mannen hadden niet veel bagage bij. Dat kon dus zo mee in het busje. Het wagentje met bagage zou pas om 18h vertrekken, in volle spitsuur en voor 22h moesten we de bagage dan niet verwachten. Hoop doet leven? Ik vraag mij af waarom. Het zuiden van Europa is mooi, maar een mens moet zich geen illusies maken ookni. Dat was die dag weer eens aangetoond, op verschillende manieren.
De rit Lissabon-Sines heeft ongeveer 3hrs geduurd. 'k Heb geprobeerd te slapen omdat ik niet meer dierf kijken hoe die man reed. "Gelukkig hebben ze hier pechstroken. Wel wat smal." Dat zijn geen pechstroken, geen fietspaden ook niet. Geen ene Portugees is zo zot om hier langs de baan te gaan fietsen. Het zijn rijstroken voor karren met muilezels van landbouwers. Er is veel land, dus zijn er veel landbouwers en die hebben allemaal een kar met een muilezel.
LM zat in het midden, tussen Nieke en mij. Hij kon alle vreemde, grillige en eigenzinnige manoeuvres van de man zien aankomen en kon intijds iets zoeken om zich aan vast te houden. De cheng LU zat vooraan en heeft daar intijds zijn graad, in gezag en zijn gewicht in de schaal gegooid om een sanitaire stop af te dwingen. Ik weet niet of iemand echt naar de WC moest, maar het deed deugd eens uit die rare stoelen te zijn. En voor cheng LU zijn bijna alle zetels te klein hè. In het vliegtuig zat hij ook al op een schuppesteel.
Terwijl we stonden te wachten op onze shore-pass komt een madam praten met de agent. Het was een tamelijk geanimeerd gesprek. Een mooie madam met acajou haar, knap kapsel, knalgele jeans, sjieke bloes, fijn opgemaakt, ongeveer zijn (onze) leeftijd. Het soort dame dat men eerder ziet zwaaien met een creditkaart dan met een stofdoek. Zijn lief misschien? Het was zijn eigenste vrouw en wat ze met zoveel animo aan het vertellen was : bankaart ingeslikt. De zijne nog wel. En dát hè mensen, dat vond ik nu eens niet erg voor het vent. Zo'n warhoofd.
Aan boord was het een Blij Weerzien, dat gepast doch ingetogen beklonken is geweest, een Oud-Vlaams scheepsgebruik. Daarna was het hoogtijd dat we gingen eten. Er stond salade Liégeoise op het menu, een van de lievelingsgerechten van LM. Met boontjes. En die gingen erin gelijk boontjes. Na het avondeten ging LM nog eens kijken naar het machien, de stand van zaken in ogenschouw nemen. Eens kijken of hij er moest van wakker liggen of niet. "'t Is er proper" zei hij achteraf. Vermits het over het machien gaat en komende van LM, klinkt dat niet zo best. -wanneer de machineruimte proper is als een showroom, is er camouflage aan de gang
Ik ben gaan slapen in onze voorlopige cabine. Ik wou een beetje rusten voor het gesleur met de bagage zou beginnen. Toen ik wakker werd stond LM daar en alle bagage ook. Hij had de vier valiezen in zijn eentje naar boven gebracht. Hij had me laten liggen want ik sliep met de dekens over mijn hoofd getrokken en als ik met de dekens over mijn hoofd lig is dat een teken dat ik wil slapen, vindt hij, daarom heeft hij mij niet wakker gemaakt.
Dat moet ik onthouden. Een dekentje is zo rap over mijn hoofd getrokken. Als er thuis nog eens een afwas staat leg ik alvast een dekentje klaar. De dag daarop was donderdag, onze Eerste Scheepsdag. Verhuizen naar de definitieve cabine. Uitpakken. Liefst met bekwame spoed. Geen 'gewone' dag dus. In de namiddag heb ik wat op de laptop gespeeld. Werken kan ne serieuze mens dat niet noemen: terrein verkennen. Daar kruipt ook tijd in. Gisteren was al meer een scheepsdag-in-haven. 's Middags boontjes.
De 1ste stuur is CAR. Aan hem gaan we geen bladzijdes besteden wegens misschien niet genoeg printpapier. 't Zijn trouwens geen verhalen om op papier te zetten ookni. Nu, bij de 1ste stuur (choff) moet een mens zijn wanneer hij overalls nodig heeft. Ik had er 3 (of 4?) mee van vorige keer, voor het geval.
Van het vorig schip zijn ze niet. Daar hadden ze er geen. En toen er eindelijk toekwamen was LM zijn maat er niet bij. Allemaal maatjes voor kleine Aziaatjes. Toen de grote maten eindelijk toekwamen, was ons contract ten einde.
Van het voorlaatste schip, dat is dit schip nota bene. Die overalls zijn dus al 2x6 maanden of langer in gebruiken geweest. Ettelijke keren gewassen. De stof is nu baby-zacht. En misschien ook versleten. Maar goed dat ik niet direct iets weggooi hè, of LM zat hier zonder werkkledij. Car geeft LM de grootste overalls die hij in stock heeft. Ik was ze eersteens, om het stijfsel er uit te krijgen.
Ze zijn knaloranje deze keer. Het doet pijn aan de ogen, maar het is wel de goede kleur om iemand te vinden die overboord gekukeld is, als hij nog drijft. Het is een nieuw model en op de rug staat in het groot de naam van de rederij. Dat is zeer vriendelijk van de rederij. Maar de overalls zijn gekrompen en van de 3 die Car gegeven heeft is er maar ene die min of meer bruikbaar is nadat ik het stuk elastiek op de rug er uit haalde. Er zullen grotere overalls toekomen. Ze 'zijn besteld'. Hier in Sines zijn zojuist de zesmaandelijkse voorraden toegekomen (den bloelist = the blue list). Als de grote overalls besteld zijn, komen ze binnen 6 maanden, dan is ons contract om hè.
Ziezo dit is het ongeveer. Voorlopig is er niet veel nieuws. LM en ik zijn nog niet aan de wal geweest. Gisteren wilden we gaan, maar toen ging de staff (capt, cheng & choff) met de agent eten, en LM was de oppas aan boord. Zou de agent zijn bankkaart al terug hebben?
LM mocht weg volgens cheng LU, maar dat doet hij niet graag, er moest zo eens iets gebeuren, en dan is er geen senior officer aan boord … daar zullen de verzekeringen van smullen. De nieuwe 4de mecanicien was van wacht en is compleet nieuw hier aan boord. LM vond het wijzer aan boord te blijven, want als én de cheng én de 2de eng aan de wal zijn, naar wie moet de 4de dan bellen wanneer hij inlichtingen nodig heeft. Naar LVE, de 3de ? Maar die was ook niet aan boord of onderweg naar weg! -dat LU, chef van de mecaniciens zijnde, daar niet uit zichzelf aan gedacht heeft …?
Wat een geluk dat we aan boord gebleven zijn. De 4de mec heeft LM nodig gehad. Hij heeft gebeld en LM is gedurende 2hrs met die jongen beneden gebleven. Al die tijd had ik een dekentje over mijn hoofd. Ik heb zelfs de telefoon niet gehoord.
Gisterenmorgen toen de telefoon ging om ons te wekken hoorde ik LM zeggen: " Hallo, … ja, … oké, danku." 'k Dacht: "dat doet hij toch écht goed hé, zo 't zotteke uithangen. Wij hébben geeneens telefoon." Het was 07h en aan boord is telefoon. Dekentje of niet.
Morgen heb ik stapwerk te doen. Chocolade kopen. In Noorwegen is de chocolade stinkduur, onbetaalbaar en dus niet lekker. En tot aan de States geraken we niet met onze voorraad omdat we er geen bijhebben. LM neemt elke middag rond 12h50, voor hij naar beneden gaat om aan de 2de helft van de dag te beginnen, een chocolaatje bij de koffie. Dat is een Oud-Vlaams Scheepsgebruik.
In de namiddag de was doen. Dat is ook een Oud-Vlaams … is daar nog iemand? Of ligt iedereen op de sofa met een zakje ijs op het voorhoofd? Vergeet het dekentje niet. Dat is een Nieuw-Vlaams Scheepsgebruik.
te gast bij Wim Helsen ~ Martin Heylen met een gedicht van Edna St. Vincent Millay (vertaling door Herman De Coninck)
De spoorbaan ligt mijlen verder daarbuiten De kamer is vol vrolijk gepraat En toch hoor ik die ene trein die er slechts gaat minstens tien keer per dag fluiten.
De hele nacht komt er geen trein voorbij De hele nacht is stil van slapen en van kreunen En toch zie ik de rode gensters uit zijn schouw en hoor ik zijn machines steunen.
Mijn hart is vol van vrienden en van jou. Beter gezelschap vind ik nooit meer in dit leven. En toch is er geen trein die ik niet nemen zou, waarheen is mij om het even.
Het feit van onderweg te zijn, dat er beweging in zit in het bestaan dat men gekozen heeft … Ik zou kunnen tranen van herkenning. Om hetgeen in het gedicht staat, om hetgeen Heylen erover zegt. 'k Kende het gedicht niet, maar Edna St. Vincent Millay weet waarover ze het heeft, zij reisde veel. 'k Moet de oorspronkelijke titel nog zoeken.
De voldoening van onderweg te zijn. In de pre-LM periode, wanneer het verlof voorbij was en ik een wachtnummer ging halen op de Pool der Zeelieden stapte ik van het Centraal Station naar de Olijftakstraat op de cadans van https://www.youtube.com/watch?v=dBN86y30Ufc , 02min33 In de bassen hoort men een trein natuurlijk. Maar in het gitaarspel hoor ik het rollen van de golven, het wiegen van het schip. Dat zei die tweede strofe voor mij allemaal. https://www.azlyrics.com/lyrics/willienelson/ontheroadagain.html , de tweede strofe En dit gedicht nu ook. Helemaal.
LM is tot 01h vanmorgen aan de verwarming bezig geweest en nu werkt ze weer. Al 19°C inblaaslucht en 18°C in de cabine. Da's al een heel verschil hè. De mensen krijgen weer kleur op de wangen. De was zal nu sneller drogen ook. Amai, wat een luxe, al die gewone dingen ineens weer. Er is nog 1/5 van de lading te lossen.
Vannacht hebben ze ingebroken in de safety-locker. Er zijn 2 van die speciale flashlights weg. -voor visuele noodsignalen En ze moeten daar ook geslapen hebben. Zij liever dan ik. De locker is een metalen hok, even koud als aan deck. Men is er uit de wind, da's alles.
Gisterenavond belde VW. Hij had een fles champagne gekregen (van iemand van de terminal?), hij wou ze delen en de inspecteur was er ook. LM was nog beneden in 't machien en ik lag al in bed. Ik had het juist een beetje warm gekregen. Ik had echt niet de moed om mijn kouwe kleren weer aan te trekken. En zeker niet om kouwe champagne te drinken. Met 't pastoorke er bij dan ook nog !?! Een tijd geleden hoorde ik op een Engelstalige zender dat Russische soldaten vergiftigd waren met champagne. Van waar die kwam weet ik niet meer. Nu ja, VW en 't pastoorke zijn geen Russische soldaten, dat scheelt een stuk.
Hier is een klein geel papiertje vast geniet onderaan het blad, en daar op staat in kleine groene letters : "Hellep, ik vind blz 13-14-15 niet meer." Hierover moet ik een tussenverhaal inlassen.
Op zee bleef ik schrijven tot in de volgende haven. De bladnummering liep door. Wanneer het tijd werd om de brief verzendklaar te maken verdeelde ik de bladzijdes over het nodig aantal enveloppen. Er was ons afgeraden iets te posten in Constanza. De nummering zou dus doorlopen tot in Pireaus.
In Constanza kregen we af en toe 't pastoorke over de vloer, die kwam dan ongevraagd binnenwandelen en als ik me goed herinner nog zonder kloppen ook. Hij zag me vaak zitten schrijven. Dat intrigeerde hem. Op een dag in Constanza dalen LM en ik de trap af om aan tafel te gaan en hij komt naar boven. (Al gegeten? Kan niet.) Hij keek verveeld dat wij nog niet aan tafel waren, alsof hij ons niet op de trap verwacht had. En toén, Mensen Lief, toén had ik mijn ingeving moeten volgen en hem achterna sluipen, zoals hij naar boven geslopen kwam als een jong kind dat iets van plan was, en hem stil achterna gaan. Maar ik dacht, ach nee, inspecteurs doen zoiets niet.
Inspecteurs doen zoiets wél. Hij kwam toch ongevraagd de cabine in wanneer wij er waren, wat zou hij niet binnen gaan wanneer we er niét waren, wanneer we aan tafel zaten bvb. Maar we zaten nog niet aan tafel, we zijn mekaar gekruist op de trap. Mogelijk was hij iets vergeten in zijn cabine? Maar waarom keek hij dan zo betrapt? Omdat-hij-iets-van-plan-was! : er zijn die dag drie bladzijdes brief verdwenen uit onze cabine. Gepikt. Alsof ik over technische scheepsgeheimen zou schrijven en deze alzo melden aan de buitenwereld. Ikke. Technisch … en wat een zielige mentaliteit, dat inspecteurke. Gelukkig heette hij in de brieven van toen nog niet 't pastoorke. We noemden hem zo enkel onder ons.
1995-01-19, op zee
Gisteren om 18h zijn we vertrokken uit Constanza. We hebben daar 7 dagen en 6 nachten gelegen en dat was teveel. Het is 24°C in de cabine en de deuren moeten niet meer op slot tegen de dieven. Want er is wat afgepikt geweest. Ik denk dat er zo'n stuk of 8 lakens weg zijn. Slopen en handdoeken, nog meer gepikt.
Eergisterenavond kwam 't pastoorke met zijn staart tussen zijn benen. Gewoonlijk wandelt hij ongegeneerd binnen, nu bleef hij aan de deur staan. Zo beleefd? Slecht Teken à Slecht nieuws: LM & ik moeten blijven tot Hadera (Israël). Eerst laden in Puerto Bolivar, Colombia en dan lossen in Hadera, Israël. Dat maakt samen 6 weken, ik reken op 02/03 in Hadera. Tel er nog een dag of wat bij per obstakel (Bosphorus, Dardanellen, bunkering, Gibraltar, den Atlantic in de winter, weet ik veel) en dan wordt het 10/03, dat is 7 weken.
08h40. Lap! We liggen stil. Dat kan dus ook nog gebeuren. Op 02/01 hebben we zo gedurende 08hrs stil gelegen. Op drift. Toen was er iets met de stoomketel. Die is nu gerepareerd. Daaraan kan het niet liggen. Liefst niet. Voilà, het is zover : de Bosphorus is nog altijd gesloten wegens slechte zichtbaarheid. Daarover was iets gezegd vanmorgen aan tafel. Er was al gebeld geweest met de wal. We zijn nu in een rondje aan het varen. Tenminste, ik hoop dat het een rondje wordt, we maken toch geen rechtsomkeer hè? Of is het misschien omdat de inspecteur van Det Norske Veritas iets aan het controleren is? -internationaal verificatiekantoor Hij is een Griek/Syriër met USA nationaliteit en spreekt een aantal talen uit deze contreien. Hij en 't pastoorke hebben danig op choff VW zijn systeem gewerkt de voorbije week.
't Pastoorke is als chef op zijn gallons getrapt omdat VW naar huis mag in Pireaus. Voor 't goed van het schip had hij gewild dat VW nog bleef. En voor 't goed van VW zelf ??? -VW was óp en moe. Om verschillende redenen. Daar is een boek over te schrijven, over alle heimelijke én openlijk tegenwerkingen die hem beletten zijn job naar behoren uit te voeren. Er was zelden voldoening, omdat zijn vakbekwaamheid en zijn maatstaven telkens weer op onwil van hogerop stuitten. ('Anyway, we leave it like that') Maar dat boek zal hij zelf moeten schrijven, sorry VW.
1995-01-21 ~ Pireaus, Griekenland
08h. Uw brief van 11/01 ontvangen. -op deze bladzijde had ik de laatste nieuwe fantasie-handtekening van ma gekleefd. Ernaast schreef ik een commentaartje:
Wij vinden deze voorlopig de mooiste. 'k Zou er direct een bespreking kunnen bij schrijven. Gisteravond in bed wist ik hoe die zou worden. Maar toen viel ik in slaap. Iets als: lineair, Miró, coloriet, b'Ibeleau en zo, oercentraal en de vlucht der vogelen.
Onze volgende post zal uit Puerto Bolivar, Colombia komen.
Ze hadden het juist bij de rederij hoor, hier is wisseling van bemanning (crewchange). Choff VW mag naar huis en zijn vervanger choff RJ had uw brief bij. Da's alles wat de crewchange betreft. De rederij is nooit helemáál mis in haar berichtgeving, er is altijd wel iéts van waar.
Doe de groeten aan WdL & Co, wel bellen wel eens wanneer we Gibraltar passeren.
PS: ik denk dat ik weet waar die verdwenen 3 blz's gebleven zijn. Als ik ze tussen dit en 6 weken niet gevonden heb ben ik zeker, dan zijn ze wég. Gepikt. En ik weet al ook hoe & wanneer & waarom & door wie.
Na deze brief moet er nog een zijn, van uit Puerto Bolivar, maar die zit niet in de farde. Ofwel is hij nooit toegekomen, ofwel heeft mijn ma hem verloren geklasseerd. Dat zou kunnen, want toen ik onlangs vier dagen zonder PC zat heb ik een eindje vooruit gelezen en tussen de brieven van 2002 zat een brief van 1984! Die brief zal ik wel eens inlassen. Ik verwittig dan, via de ochtendmail en ook in de intro bovenaan het blog. En dan is er nog het verhaal over de afmonstering in Hadera. Ook obstakels en calvarie. Die tekst moet ik nog schrijven
We liggen hier al vier volle dagen, nee, dit is pas de 4de dag. Buiten is het -4°C en binnen + 10 °C. Ik heb nu vier dagen een anorak-parka over alles aan. Enkel om de douchen en te slapen gaat hij uit. Gisteren heb ik al 2 halve valiezen tropen- en zomerkledij ingepakt.
De stoomketel staat af want er moet aan gewerkt worden. De ventilatie staat ook af en dat heeft akelige bijverschijnselen. In de droogkamers lekt de condensatie van de schotten. Vermits de luchttoevoer en -afvoer stil ligt droogt alles veel trager. Dat zou misschien nog op te lossen zijn door in kleine hoeveelheden te drogen. Maar nu is de scheepswas van 30 man daar nog tussen gekomen. De badhanddoeken zijn het ergste, dat zijn extra panelen van vocht die daar hangen.
De inspecteur ('t pastoorke) had geen post bij. En hij logeert aan boord deze keer, in de cabine recht over ons. Just goe, dan maakt hij het hier ook eens mee. En verder eigen schuld, hij had maar post moeten bijhebben. Dan hadden de goden van de communicatie zich over hem ontfermd. Nu slaapt hij op een kil & vochtig schip.
Op deck B hieronder is het al een paar dagen grote feest. De Dames van Het Vak zijn aan boord. Onze Roemenen (de zes supplementairen) zijn terug van een paar dagen verlof en zij hebben ook Dames bij, want dat hadden ze blijkbaar beloofd. Nu is er plots een overaanbod aan Dames, en dalen de prijzen. Zo gaat dat.
Gisteren was er nog wat aan de hand. De 'havenautoriteiten' waren aan boord gekomen, zo rond 17h. Dat is na hun werkdag waarschijnlijk. In vol ornaat, met veel klatergoud en indrukwekkende kepies op hun verstand. Ze wilden fardes Marlboro hebben, of de 'Girls' moesten van boord want dat was illegaal. Als het al 3 dagen illegaal is, doen we gewoon zo voort, moet capt B gedacht hebben, want hij gaf geen fardes sigaretten.
Capt B was de aflosser van capt T. Capt B was een Ashkenazy (afkomstig uit Zwitserland). Qua werkwijze een verademing voor de moe-getergde VW. Eindelijk een échte kaptein!
De locker van sigaretten en alcohol was waarschijnlijk al 3 dagen verzegeld door de douane ook, maar van pure gretigheid en hebzucht waren die Roemeense kepies dat uit het oog verloren.
En toen gingen zij als 'autoriteiten' het schip doorzoeken naar meisjes. Die overal verdoken zaten en zéér stil waren. Bovenstaand gebeuren heb ik achteraf pas vernomen van choff VW hoor ...
Ik stond juist aan het drinkpompje van deck B om een fles met koud water te vullen dat ik nodig had voor iets. 'k Had wel vaagweg iets van commotie gemerkt. Op dat moment zegt VW, ook op deck B bij het drinkpompje : "Als ze er vinden vliegen ze er op af en is 't een boete voor 't schip." "Als ze wat waar vinden? In Pireaus?" vroeg ik afwezig. Ik dacht aan een scheepvaartinspectie in de volgende haven. VW schiet in een lach en ineens begrijp ik wat hij bedoelt, snap ik de situatie, we stonden immers op deck B! En ik lach luidop mee … De IJverigen hadden een vrouwenlach gehoord, maar ze hadden me nog niet gezien. Ze komen afgestormd door de alleyway in 't gedacht dat ze en eentje te stekken hadden. 't Was ik maar. Dat viel tegen. Nu hadden ze niks om over te onderhandelen over scheeps-sigaretten met capt B. "She's no Girl, she's a Wife" zei VW tegen de eerste IJverige die ter plaatse was, VW nog half slap van het lachen. De 3de stuur Z stond bloedserieus dapper mee te redeneren, zo van : "She was a girl, but now she is a woman and …" VW deed hem teken zijn mond te houden. Het woord 'girl' was te beladen in deze situatie. De IJverige stapt nijdig verder maar alle cabinedeuren waren op slot natuurlijk en choff VW, toch chief officer zijnde, had plotsklaps geen passkey meer, nooit gehad ookni ! passkey = passe partout, loper De IJverige wist niet half hoe grappig hij was. Eerst die over-ijver en vlak daarna die al te duidelijke nijd. Een acteur zou ervoor op de vingers getikt worden wegens overacting, of zoiets.
De lift is hier al twee weken kapot en daardoor doen we weer trappen en worden we fit. Ttz: sommigen worden daarvan fit. De R/O niet, die gaat er in blijven door zijn obesitas. Morgen worden drie mensen afgelost, onder wie hij. De dag daarop vertrekt Capt B. Hij is eigenlijk loods in Eilat (Israël) en hij moet weer gaan loodsen of ze willen hem daar niet meer. -de Golf van Eilat in Israël heet aan de overkant de Golf van Akaba, Jordanië https://nl.wikipedia.org/wiki/Golf_van_Akaba ,
Nog een dag of vijf en LM & ik zijn ook thuis. Als de kraan niet in panne valt, de sleepboten fuel hebben en de loodsen niet staken geraken we hier intijds weg en bereiken Pireaus in nog relatief goede gezondheid, tenzij we hier straks bevroren zijn.
Ah ja, de lift. Die is dus buiten gebruik. Voor de mensen van het machien is dat heel erg, want zij hebben de lift nodig voor de job. Soms moeten daar zware stukken naar een hoger of lager verdiep verplaatst worden. Wij binnen de bewoning kunnen feite zonder lift, maar in 't machien eigenlijk niet. Nu was er gehoopt dat er een technieker uit Hamburg zou komen met de nodige wisselstukken. Noppes. Misschien in Pireaus. Maar daar heeft de technieker dan slechts één dag de tijd. Zal de rederij hem dan wel naar Pireaus sturen voor ons? Dat zijn onze zorgen niet meer natuurlijk, maar onze vervangers gaan het vervelend vinden.
Ik ben al plannen aan het maken voor thuis. Amai! dat zullen dagen van 30 hrs moeten worden. Badkamer schilderen, tomatensoep maken … De laatste tijd dróóm ik van recepten. Niet om ze zelf te mogen eten maar om ze te mogen klaarmaken, en allerlei menu's samenstellen en zo.
In haven wordt er om 17h gegeten. Da's vroeg hoor. En het is veel te koud om te blijven natafelen in zo'n grote ruimte, zelfs met onze jassen aan, dus om 17h45 ten laatste is iedereen daar weg. En dan? Gaan slapen? Da's nog te vroeg hè. En aan de wal valt weinig te beleven, heb ik van horen zeggen. Het is trouwens een expeditie om in de bewoonde wereld te geraken. Nee dus. Dank u.
Volgens de inspecteur ('t pastoorke) zou choff VW afgelost worden door choff OG, de Gibbe. Dat is die met zijn serieuze uitleg over de zotte vaderdagkaart voor pa. Awel, die jongen gaat er hier nog rapper doorzitten dan choff VW. Hij is veel te serieus en te nerveus. Áls het de Gibbe wordt hè. Áls. Morgen komt er een telex, zou moeten komen, met bevestiging dat we er af gaan in Pireaus en met de namen van de vervangers. Die mensen zijn nog gelukkig voor het ogenblik. -dit waren echt profetische woorden
Daarstraks ging ik suiker halen naar de keuken en het is daar lekker warm als ge naast het fornuis blijft staan. Daarvoor heeft niemand tijd natuurlijk. Langs vier kanten kreeg ik dezelfde vraag afgevuurd : wanneer gaat de verwarming weer aan? "Ik denk dat ik LM heb horen zeggen morgenavond, maar ik ben niet zeker van, want ik kan me vergissen." Voorzichtiger kan bijna niet hè. Algemeen gebrul : "Gisteren had hij beloofd voor vanavond!" Ja. Ze konden er nog mee lachen, de Filipijnen.
18h45. Vanavond zat ene PJ mee aan tafel, iemand van de rederij. De rederij heeft hier een kantoor om de bouw van drie schepen op te volgen. PJ vliegt over en weer. Soms is hij hier voor 2 weken, soms voor 3 maanden. Hij kan nogal verhalen vertellen hoor.
Een elektriciteitsteller bestaat hier niet. De Roemenen betalen enkel de aansluiting, het verbruik wordt niet aangerekend. De ganse stad wordt verwarmd op stoom. (Dit schip ook, maar de stoomketel is stilgelegd voor werken !) Als er ene de kraan dicht draait zit de ganse stad zonder verwarming, buiten enkele partijhotels, die hebben onafhankelijke verwarming. Ge zult hier maar in een ziekenhuis liggen wanneer ene het in zijn ster krijgt te gaan besparen. Nu zijn al wel elektrische verwarmingstoestellen te koop. Naar het verbruik moeten ze niet zien, dus daarvoor moeten ze het niet laten. Alleen is de ampèrage daar niet op voorzien. Het risico is BRAND. Hier staan nogal wat torengebouwen. Volgens PJ heeft Ceausescu de oude stad laten platgooien. Dat kon dus allemaal. Hij liet er een 'modelstad' op bouwen. Nu zitten de mensen in slecht geïsoleerd beton. Dat samen met het centraal verwarmingssysteem is wel makkelijk als men het moreel van de mensen wil ondermijnen hé. Dat doen ze bij bezettingen op de campus ook, het gebouw laten afkoelen. Hier kan dat dus met een ganse stad. De productiviteit lijdt er onder. Wie een ganse dag in de kou heeft moeten werken kan 's avonds naar een koud appartement. Deprimerende toestanden. 'k Had aan PJ nog allerlei willen vragen maar hij moest om 19h weg, dan was er een auto. Hij raadt ook iedereen af om hier op vakantie te komen. Het zou hier fantastisch kunnen zijn om te wintersporten maar de infrastructuur is onveilig of ligt plat. Lieve kwam hier vroeger skiën en ik heb haar daar nooit iets horen over zeggen.
Maar dat was vóór '89.
Daarstraks efkes aan 't Pastoorke getoond én uitgelegd hoe de wasmachine werkt. Meneer is ingenieur …
LM is weer naar het machien voor het een of ander. En hij maar werken, en iedereen maar moeilijk doen. En zagen. De job aan de ketel had vanavond kunnen gedaan zijn maar de fitter was zaterdag gaan sjabbat houden aan de wal. Hij was gewoon niet komen opdagen. Vrijdagavond hadden én de cheng én LM hem gezegd : morgen, denk eraan, er is werk te doen. Maar peeke staat op zijn rechten: sjabbat houden. Godsdienstvrijheid! Awel voilà : 30 mensen een dag langer in de kou.
Vrijdag veel tamtam en een groot air en zaterdag niks. Niet een uurke te laat, nee, niks, helemaal niet komen opdagen. Als we voor hem eens iets kunnen doen zullen we daar eerst eens over vergaderen. Oeverloos.
Zoiets kan op een Belgisch schip niet. Daar zégt de cheng dat er moet gewerkt worden, ook al is het zondag. Hier vroég de cheng aan de fitter of die wel wilde werken op sjabbat. Tja. Het is een ploegske ingezetenen, dit is geen scheepsbemanning.
Toen de fitter een dag te laat aan boord kwam, was hij gehuld in een walm van … ja, miswijn zal het niet geweest zijn hé, vermits hij ergens zijn sjabbat gaan houden was. Hij zat in de crewmess uit te dampen, op twee stoelen verwijderd van mij en plots kwam heel zijn sjabbat er uit gegutst. De wijnrode kots bleef maar komen en spatte op de stoelpoten en de schoenen van wie te dichtbij zat.
Dit was voor mij hét moment om een beetje theater te verkopen: ik bleef onverstoorbaar zitten kijken naar hoe hij zichzelf vernederde, naar zijn minabele toestand.
Ik trok zelfs mijn voeten niet weg. Ik bleef zwijgen en kijken hoe hij zich hieruit zou redden. Hij strompelde de deur uit. Ik keek hem na. Ik keek naar de ravage. Ik stond recht. Ik wees naar de kots en vroeg aan de andere Israëli's : is this sjabbat?
Kotsen in publiek is al erg, maar kotsen waar de vrouw van de baas bij is, da's nog een graadje erger. En de vrouw van de baas, zij stapte met rechte rug de deur uit.
Waarom ik die dag, op dat uur in de crewmess moest zijn weet ik niet meer, maar ik dank Neptunus dat hij me op het juiste moment op de juiste plaats deed zijn. Boven heb ik mijn schoenen afgewassen. Om 10 h stond er al een delegatie Israeli's aan de deur om zich te verontschuldigen voor het gedrag van de fitter. Daar heb ik rustig in een minuutje tijd gezegd dat híj misschien freedom of religion had, maar ík freedom of speech. En dat zijn gebrek aan gemeenschapsgevoel en zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel onder zero was, hij is niet waard een zeeman te zijn. Ze knikten maar wat. Wat ze éigenlijk te weten wilden komen of ik mijn husband … ik glimlachte eens raadselachtig, met een handgebaartje erbij en ze dropen af. Ik herinner me zelfs niet of ik mijn husband op de hoogte gebracht heb, hij had zo al genoeg aan zijn hoofd. Laat de Israëli's maar wat sudderen, maar dat doen ze nooit lang. De Sefarden toch niet.
Op de radio is het Engelse les. Roemeens is precies niet moeilijk. Er klinkt al eens een Spaans of Latijns woord door. De Roemenen op de radio zijn gemakkelijker te volgen dan de zes hier aan boord, wanneer ze onder mekaar praten. Streektaal waarschijnlijk. En Hebreeuws, daar is helemaal niks van te snappen. Tov, da's alles, en dat is dan misschien Jiddisch.
Zo, nu ga ik slapen, LM zal niet lang meer wegblijven.
09h30. We liggen tegen de kaai. 'k Ging dat met hoofdletters schrijven : De Kaai, maar da's lang geleden.
De Kaai was in de jaren '70 een jongerencafé/bruine kroeg op de Arduinkaai, hartje stad Brussel. Gaandeweg beroemd, of berucht, in elk geval gekoesterd als veilige haven in een Boze Buitenwereld.
Bij het binnenvaren zag ik 2 schepen (wrakken?) aan de golfbreker, vast. Dood. Zo heb ik er maar 2 gezien. Choff VW heeft er van op de brug wel 20 gezien. Volgens de loods hebben die allemaal 'a small technical problem'. Jaja, het lijkt hier eerder op een scheepskerkhof dan op een shipsyard. Wie gaat dat schroot verslepen en waar naartoe?
België heeft geen scheepsschroot. Belgische schepen worden nooit schroot. Zij worden intijds verkocht, vlak voor de grote kosten beginnen en dan is het geen Belgisch schip meer. Voilà! Dat een ander het oplost. Van hieruit zijn al wel 100 kranen te zien. En da's nog maar een stukske van de haven. Van die kranen is geen enkele in bedrijf. 'k Dacht eerst dat het zondag was …
Aan deze kade is plaats voor nog 2 schepen van ons kaliber (290m lang). Dat is 1km kade. Leeg. Enkel wij. Aan de andere kant vd transportband zouden hopen, heuvels ijzererts moeten liggen. Er ligt één hoopje en een beetje smos ernaast. Ik denk een camion of twee, drie. Onder de transportband is iemand iets aan het lassen en er zijn ook 2 mannen met een schup bezig. Die rolband rolt dus nog niet. In de kraan is er ene zijn hendels aan het proberen. De grijper draait heen en weer. Er is dus beweging. En rijden kan die kraan ook. Nu die transportband nog.
Op 09/02 hebben we 5 maanden van het contract voldaan en mogen we afgelost worden in een Europese haven, indien het schip vertrekt naar een niet-Europese bestemming. In dit geval Colombia en dat is Zuid-Amerika. We zouden na Constanza afgelost worden in de bunkerhaven. Eerst was er sprake van Gibraltar -Algeciras- Daarna van Sicilië (da's al minder) en gisteren kwam er bericht dat er in Pireaus zou gebunkerd worden. Volgens VW is dat een week vroeger thuis. Mon oeil, dacht ik, er kan nog vanalles mislopen in Constanza. Maar de voorbije 2 hrs is er gelukkig nog niks mis gelopen omdat er nog niks afgewerkt of gestart is op de kaai. Aan dit tempo zou het kunnen dat LM & ik op 09/02 vanuit deze haven afmonsteren. Neptunus sta ons bij.
De lokale zender heet Radio Contact. Hun jingles zijn in het Engels en in het Frans. -zenuw-jingles Is dit een bijhuis van de zender in Brussel of versluist Radio Contact in Brussel gewoon zijn ouwe jingles aan zomaar een zender in Constanza? Deze zender is rustig. Weten ze niet wat ze aangekocht hebben?
De kraanman heeft zijn grijper eens getest op het hoopje dat daar ligt en drie ladingen zijn in de trechter beland. Nu die rolband nog.
10h20. Er is al daglicht sinds 7h (LT) en er is nog maar 1 schip binnengekomen na ons. 'k heb al wel veel pelseberemutsen met diplomatenkoffers aan boord zien komen. Meer officials dan werkmensen. Nu ja, er is toch maar 1 kraan die werkt, blijkbaar. 'k Zal eens vragen aan VW hoeveel ton die grijper per greep grijpt. De inspecteur ('t Pastoorke) komt misschien vandaag aan boord. En misschien heeft hij nog post bij. Wie weet … Hij weet dat! Maar hij is er nog niet. Of hij moest ook zo'n muts op zijn slim hoofdje hebben. Dan heb ik hem niet herkend.
"Radio Contact : the radio that knocks your sock off"
Owee, de grijper ligt stil op zijn oefenhoopje, met de kaken wijd open. Spier verrokken? Kabel gesprongen? Wie weet hoe lang stond die kraan al stil. Weken? Maanden?
11h00. Die grijper ligt daar nog zo en nu staan er al twee mannen op te kijken. De kraanman is naar beneden gekomen. Van daarboven zal er niks aan te verhelpen zijn. Ze kijken naar de grijper en ook dikwijls naar boven. Wat zouden ze tegen mekaar zeggen? In hun haar krabben doen ze niet. Daarvoor is het te koud. Men houdt die beremuts aan.
Het is hier niet te vergelijken met de rust van een haven-op-zondag. -dat idee is nu onbestaande, er wordt doorgewerkt Deze haven lijkt eerder op een grote beest die nog een heel klein beetje ademt en als er niet rap een spuit adrenaline ($) komt stopt alles definitief. Onomkeerbaar. Dood. Enkel nog goed als apocalyps-decor, zoals Detroit (USA). De grijper werkt weer, nu die rolband nog.
De lucht uit de ventilatie in de bewoning is 15°C. Gelukkig is het minder vochtig dan gisteren.
Die Radio Contact-jingles komen van Brussel. Het Frans is te Frans en het Engels is te Engels. Én de muziek is te erg om niet de keuze van een commerciële zender te zijn. Radio Contact werd gesponsord door de PVV of zoiets hè, lang geleden.
Tijdens de nieuwsberichten speelt een onbestemd instrument een paar akkoorden bij de aanvang van een item en na elk item klinkt de sluiter van een fotoapparaat. Dynamisme à la Jambers voor commerciële radiozenders. Neig! Roemenië bestáát!
11h40. De rolband rolt, dwz de transportband loopt. De kraanman werkt verder aan dat zielig hoopke. Moet dat eerst weg eer wij mogen lossen? Nu sneeuwt het. Als dit schip graan vervoerde konden de luiken direct weer dicht.
"Radio Contact: toutes les super-stars!"
In het machien is het nu lekker fris werkweer. LM draagt zelfs een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen. De andere mecaniciens zijn Filipijnen, die zijn warmer weer gewend. Zij kleumen. De 6 Roemenen (supplementaire crew) zijn hier thuis natuurlijk. Die lopen al een paar dagen te fluiten.
Ik denk niet dat de verwarming het nog zal doen. Er moet aan De Ketel gewerkt worden en die zou afgezet worden. Daar had de cheng nogal bezwaren tegen. Zijn groot argument : de mensen gaan kou hebben. Ja zeg, en als de Ketel het definitief laat afweten door gebrek aan onderhoud onder uw leiding? Dan ligt het schip stil. Dan gaan we nog meer kou hebben. En andere ellende erbij.
12h40. We hebben gedaan met eten. Boeuf braisé. Volgens VW zal het hier 10 dagen duren, te tellen van vanavond 19h. Eerst moet dat hoopke op de kaai weg. Deze grijper neemt 15 ton per keer. In Rotterdam hebben ze grijpers van 65 ton, maar dat zijn dan de grootste ter wereld. -toen nog Ginder duurde het 20 hrs om een schip als dit te lossen. Hier in Constanza duurt het 10 dagen. Zeelieden die wat vaak in Rotterdam lossen worden blasé natuurlijk. Want wie wil er nu 10 dagen in Constanza liggen. In de winter. Zonder Ketel …
Het was een zeer vreemde situatie. Bevreemdend is een beter woord. Een uitgestorven haven. Een stervende haven is een betere term. Een schip zonder Ketel, een bewoning die aan het afkoelen was en waar men door condensatie de schimmel haast kon horen groeien. De trage apocalyps. En daartussen dan om de zoveel tijd die neppe pep-jingles, dat opgewekt gekwek.
Als iedereen aan boord uitgeteld ligt door onderkoeling of door aandoeningen van de luchtwegen door de schimmel, blijven die jingles misschien nog lang opgewekt doen. De trage apocalyps, daar deed de situatie mij toen aan denken, en nu weer.
'k Heb na bijna 4 maanden mijn goeie bic nog altijd niet terug gevonden dus moet hij thuis liggen. Of hier ondertussen iets gebeurd is om te lachen? Nee. Of hier ondertussen iets gebeurd is waar we iets kunnen van maken om te lachen? Ook nee. Of hier nog iets gebeurd is waar wij niet kunnen mee lachen maar een ander misschien wel? Mogelijk. Of hier nog iets te melden of te schrijven valt? Over dingen waar we moeten om zuchten bvb. Oja, maar dan is er niet genoeg schrijfpapier aan boord. En zo is 't altijd iets hè.
Voor de middag stak choff VW hier zijn hoofd eens binnen en zei dat hij nog efkes op zijn tanden moest bijten en dan had hij gedaan voor vandaag. Ze bijten hier al vier maanden op hun tanden. Dat is erg sletig voor het gebit. De medische dienst had een valies potloden moeten meegeven om op te bijten. Dat is goedkoper dan tandartskosten en ziekenkasgebeuren achteraf. Gewoon een valies met houtjes. Of beter een heel palet vol houtjes.
Gisterenavond om 20h zijn we voorbij Djedda (Saoedi-Arabië) gevaren.
01/01 : Suez, mooi 09/01 : Griekse Eilanden, veel 10/01 : Dardanellen, allemaal en middernacht de Bosphorus 11/01 : Zwarte Zee, dat is vandaag.
1995-01-11 ~ Zwarte Zee
Gisteren lagen we op anker voor Istanbul en de lichtjes waren al aan, want het was al donker. Mooi! Maar koud. 16°C in de cabine. Nu 20°C de verwarming werd eindelijk aangezet. En er was po-ho-ost! Choff VW belde naar LM dat er post was. Ik stessel naar boven in het gedacht dat VW nog in het bureau bij de capt was, samen met de agent. Maar nee, VW was al weer op de brug. 'k Ben daar dus voor niks gaan storen. 'k Was er wel rapper buiten dan binnen en nog rapper op de brug, maar toch stom.
We hebben 5 brieven gekregen van ulle (december) en een mooie kerstkaart + 2 van Putman en een kaart van Toppié met en gestileerde kerstboom op. Iets driehoekigs op een trapeziumvoet. Ik kan het niet natekenen. Die van Putman ook niet. Anders zat ik misschien ook op de Grote Markt en het is me daar nu te koud.
Nu antwoorden.
- Hoe gaat het met Lien op school? Dat is geen antwoord, dat is een vraag en dat weet ik.
Van Laura kregen we een kaart met 2 konijnen en een uiltje in een winterwei. Heel mooi. Het zou Waterschapsheuvel kunnen zijn. Ze hebben allemaal getekend. Enkel Laura heeft een échte handtekening, met krullen en frullen en zo. –in die periode waren in de familie barokke handtekeningen in zwang, om dat Steven dat mooi vond, krullen en frullen, maar toen het rococo dreigde te worden hebben we gemilderd.
- Telefoneren : naar hier? Naar het schip? Tegen dat deze R/O (marco) in gang schiet voor een goy is ulle geduld op. Bespaar uzelf die ergernis. Eigenlijk moet ge over Oostende-Radio gaan. Dan roepen zij het schip op en als de verbinding er is, belt Oostende-Radio u op en kunnen we met mekaar praten. MAAR ! Maar Oostende moet hier aan boord nog binnen geraken ook. Als dat heerschap R/O niet naar de lijst van Oostende luistert, om te weten of er een oproep is voor dit schip, dan weten wij niet dat Oostende oproept en dan krijgt gij van Oostende te horen dat het schip (de R/O) niet antwoordt. En waarom luistert dit schoolvoorbeeld van inertie niet naar de lijst van Oostende? Omdat dat een extra inspanning zou betekenen die hem belet uit te rusten van de vorige. Dit is niet het einde van mijn klaagzang over de 'verbindingsofficier' maar 'k ga nu aan iets anders denken want ik krijg er bonkende koppijn van, van dat vent.
De R/O (marconist) leed aan obesitas, en nogal ernstig ook. Hoe was hij door de medische controle geraakt? Via het systeem ons-kent-ons? Ze 'regelen' nogal veel hè, zowel aan boord als aan de wal. Wij vroegen ons ook af hoe hij bij aanmonstering naar boven, aan boord geraakt was. Toch niet via de gangway? Volgens choff VW was hij met de kraan aan boord gehesen, in de bak die dient om proviand in te nemen.
Daarbij komt nog dat hij een 'pantryrat' was. Een woordeke uitleg : In de pantry, het werkterrein van de stewards of later de messmannen, wordt het tafelgerei afgewassen en opgeborgen en daar staat ook een koelkast, voldoende groot. In die koelkast staat broodbeleg voor de mannen van de nacht, de mensen die 's nachts wacht lopen en voor & na hun wacht een boterhammeke willen eten. Wie 's avonds nog een hongertje voelt mag ook altijd iets uit die frigo nemen natuurlijk. Soms staan er nog wat yoghurtjes van het ontbijt, of wat fruit (zelden) of desserts die overbleven na de service. Kortom, de nachtfrigo, voor de mensen van wacht, de mensen van de nacht.
Het is absoluut niet de bedoeling dat die koelkast geplunderd wordt door iemand die tijdens de maaltijden den delicate uithangt aan tafel en bij wijze van spreken amper twee blaadjes sla knabbelt onder veelvuldig gebruik van het woord dieet en dat later op de avond in 't geniep een stapel boterhammen komst smeren en mee naar boven sleurt. Wat in de frigo overblijft is dan voor de jongens van de nacht. Kruimels. Voor hen die 's nachts werken.
Die R/O was zo iemand, een pantryrat. En de Filipijnen van de keuken hebben hem zien langskomen met zijn stapel boterhammen. Zo wisten ze ineens door wie de nachtvoorraad verdween nog vóór de nacht goed en wel begonnen was. De R/O voelde zich betrapt en heeft hen dan zogezegd ook betrapt en hen uit de recreationroom van de officieren gegooid. Snapt ge hoe leep & link en hoe kinderachtig tegelijkertijd? 'Gij kunt mij niet gezien hebben, want ge waart ergens waar ge niet zijn mocht' …
Twee minuten later zaten de fitter en de messman te kijken, maar zij waren Israeli. Ons-kent-Ons.
te gast bij Wim Helsen ~ Stef Kamil Carlens met een fragment uit 'Borderline' van Joni Mitchell
Every bristling shaft of pride Church or nation Team or tribe Every notion we subscribe to Is just a borderline Good or bad we think we know As if thinking makes things so! All convictions grow along a borderline
Carlens vertaalt :
Elke stekelige stengel van trots Kerk of Natie Ploeg of Stam Elk idee dat we onderschrijven Is slechts een grenslijn Goed of kwaad, we denken dat we ze van elkaar kunnen onderscheiden Alsof het denken zelf de dingen echt maakt Alle overtuigingen groeien lans de grenslijn
In dit gesprek merkt men heel goed dat Helsen leraar geweest is hé. Een gedreven leraar, denk ik, hij helpt iemand op weg en stelt tegelijk voldoende vragen om de weten of hijzelf wel de richting uitgaat die de ander zoekt of zoekt te verwoorden. Wij hebben ook zo'n paar leerkrachten gehad, de hemel en al zijn goden zij dank. In een strak nonnenbastion met afgebakende denkpatronen waren dié leerkrachten een oase van denkkracht en tijdens hun lessen was de toekomst weer efkes beloftevol.
En zo krijgt Helsen Carlens ook op gang hè, hij legt niks op, hij inviteert hem zoetjes om een brede denkpiste te volgen. En de man vond dat ook heel oké, zei hij in de slotlijn.
Wie zei ooit dat Helsen de studiogasten manipuleert? Neuh toch …
Gisteren uw post van 09/11 ontvangen. Een kaart met margrieten en een kaart met een poppy, maar dat mogen we niet meer zeggen, met een klaproos dus. Feitelijk moet ik ulle brieven van 10/10 en 01/11 nog beantwoorden.
"Ik moet oppassen want de spelling is weer veranderd, geen progressieve spelling meer en nog vanalles anders, maar daar moet ge een boekske voor kopen. Ik ga dat ook doen als ik nog eens in Brussel kom. Of weet ge wat : ik zal er twee kopen." -eentje voor mij erbij, bedoelde ze, maar ik begrijp dat liever anders hè-
Als men twéé zulke boekskes heeft, is men er dan rapper mee weg? Met die nieuwe spelling? Wilt ge er voor mij dan ook twee kopen aub? En voor LM ook, ook twee. Als de Nederlandse spelling verandert in Europa, verandert ze dan ook in Japan, Zuid-Oost Azië en Australië? Of mogen wij hier qua spelling doen of onze neus bloedt?
We hebben sinds aanmonstering 10/09 nog geen enkele keer tomatensoep gehad. Of gezien. Dat is 12 weken.
Uw handtekeningen worden mooier en mooier. –handtekeningen met veel versierselen, een kleinzoon vond dat mooi 't Is te zien dat ge er op oefent. Of oefent gij niet op al die vissen en krullen en bloemen? Puur talent? Van nature kwiet … da's een gave. Geef eens een definitie van een gave : een gave is iets waarvoor ge nu ne keer géén moeite moet voor doen, en toch niet altijd even blij mee zijt. Soms zou een mens zijn gaven in de vuilbak zwieren, desnoods zelf naar het stort brengen.
Nee wacht, gaven storten, dat zijn giften heb ik ergens gelezen. Giften, zo stond het er, en iets met veel cijfers erbij. Dat zal hun faxnummer geweest zijn …
1994-12-02 ~ Nagoya
We liggen op anker, sebiet gaan we binnen. Volgens choff VW is er nog post achter. Die zou hier dan moeten toekomen. Wij dachten ook al dat er een lading post ontbrak. En wij hopen ook dat die hier sebiet binnen valt. Binnen een uurke of twee weten we het zie, dan liggen we tegen de kaai.
Voor het ogenblik is er een luisterspel op de radio, zeer leerrijk waarschijnlijk, maar ik heb toch van zender veranderd. Vannacht moet het nogal wat geweest zijn om op anker te gaan. VW & LM waren er over bezig aan het ontbijt. Capt T heeft spinnewebben in zijn hoofd. Hij wordt hier afgelost, maar of het met de volgende beter samenwerken zal zijn, daar houden VW & LM hun hart voor vast. En ik dus ook want mijn gemoedsrust gaat mee met de hunne.
Nog één voorbeeldje en dan jammer ik over iets anders. Choff VW slaagde er in capt T te doen verstaan en begrijpen dat er iets fout is, met de instructieboeken erbij en de scheepsplannen opengevouwen en veel berekeningen. Wanneer het dan allemaal duidelijk geworden is en VW hoop dat het begrepen en doorgedrongen is, zegt capt T : Anyway, we leave it like that. = Allemaal goed en wel, maar we laten het zoals het is. Voor de zoveelste keer blijft het werken met haken en ogen. Stel u voor dat deze capt bij de luchtvaart werkte … anyway, we leave it like this. Daar steekt VW dan zijn tijd en energie in.
Gisteren heeft de R/O (= Radio Officier, de marconist) de Filipijnen uit de recreation-room gezwierd. Alle officieren hebben hier video in hun cabine, dwz : alle Israeli-officieren en in de recrationroom zit 's avonds zeer zelden iemand. De jongens van de keuken en nog een paar andere Filipijnen gaan daar kijken wanneer in de bar van de matrozen een film draait die ze al gezien hebben of niet mooi vinden. Eigenlijk mag het niet, maar de R/O mag ze daar ook niet buitenzwieren. Het is aan de capt of de choff om dan in te grijpen, als zij dat al nodig zouden vinden. Twee minuten later zitten de fitter en de messman daar. Zij zijn ook lagere bemanning, máár zij zijn Israeli's! Niet te verwonderen dat de Filipijnen hun moreel gezakt is. Het is hier alle dagen wel iets. Buiten schip 15 is dit het meest kinderachtige en slordige schip dat ik al meegemaakt heb. En het is allemaal terug te voeren naar de leiding.
De sleepboten zijn er, het machien stampt en de loods is aan boord. Wat kan een mens nog meer wensen, we zijn weg! 'k Hoop maar dat de loods de vaargeulen goed kent want er hangt een dikke mist. Af en toe zie ik een lichtje pinken, dat zal de wal zijn.
Toen we vertrokken uit Kimutsu zijn we gedurende een dag langs de Seto-bridge gevaren. We moesten er niet onderdoor varen deze keer. Dat was om naar Misushima te gaan. 't Is toch een monument hoor, zo van ver gezien. 11 km lang. Hoeveel eilanden ze verbindt ben ik al vergeten. Dat staat allemaal op die postkaart die ik ooit eens gestuurd heb. Dié brug dus.
Deze keer was het juist coffeetime en ik ben gauw LM gaan roepen om naar de brug te kijken, want die vorige keer was hij aan het werk en heeft hij er niks kunnen van zien. Er zijn 2 verdiepen, 1 voor de auto's en 1 voor de treinen. Maar wat er nu juist bovenaan rijdt heb ik niet kunnen zien. We waren te ver af. De auto's rijden bovenaan, als ik me goed herinner.
In Wakayama had ik vorige maand denappels geraapt en daarvan de zaadjes geplant. We hebben nu een spar van 2 cm hoog ('t waren sparappels). Hij ziet er nog niet uit, maar we hebben toch een kerstboom voor binnen 3 weken. Dan zitten we weer in de tropen en daar hebben ze geen sparren. Maar wij nu wel.
Het ik het groot nieuws eigenlijk al verteld? Als we hier gelost zijn, gaan we laden in Port Hedland, West-Australië. Daarna Constanza in Roemenië, wat betekent dat we door Suez gaan. Dat is geleden van '83, denk ik. Misschien groeit er nu wat meer groen. Of is alles weer kapot geschoten? Daarna nog de passages door de Dardanellen en de Bosphorus, of we geraken er niet, in Constanza. En dán, nu komt het, naar Gibraltar voor bunkering. –eigenlijk is het de stad ernaast, Algeciras, Spaans gondgebied Misschien worden we daar afgelost. Wie weet. Als er niks tussenkomt hé, want dat kan ook nog. Kortom, we hebben weer een paar dingen om naar uit te kijken: Suez, Darcanellen, Bosphorus, Constanza, Gibraltar. Daar valt mee te leven.
Amai wat een mist hier. 'k Durf al niet meer buitenkijken. 'k Ben eens aan deck geweest en het ruikt hier naar dennebossen. Gek hoor. Geen boom te zien, enkel water en mist en toch de geur van dennebossen.
Er komt een kaai in zicht. dat zal de onze zijn, want er liggen al bergen erts. Daar gaan wij nog wat bij bovenop gooien.
1994-12-15 ~ Port Hedland, West-Australië
Nagoya was / is een akelige stad. Lelijk, grauw, triestig en flut. Zo erg als, kweeni, als Nagoya zelf. En daar ben ik Moeder T nog tegen het lijf gelopen ook. 'k Kreeg het niet mee over mijn tong om haar nog Esther te noemen. Dan nog liever yes, no, en I don't know.
De lokale winkeltjestoestand was ook niks. Allemaal shoppinggedoe. En last gehad met een securityventje, en hij met mij. Of was het een douaantje. In elk geval een snotneus in uniform. Dat vertel ik thuis wel.
Nu Port Hedland, morgen aan de wal. Opletten dat we hier geen vlieg inslikken. Daarna: Suez (misschien post) Dardanellen, Bosforus, Constanza (misschien post), Gibraltar (misschien afmonsteren).
Nu ga ik slapen. LM ligt er al een tijdje in. Verstandige jongen. Het is hier 45° in de schaduw, zegt de radio. Volgens mij is dat stoef en bluf. Ze hébben hier geeneens schaduw.
Het is hier precies augustus -Australië- en binnenkort vriesweer in Japan. Zon! En een horizon! De horizon is zo scherp als een scheermes. Binnenkort ook kerstmis, en geeneens bang voor het schoolrapport. Da's 't voordeel van volgroeid te zijn. 'k Ging zeggen 'volwassen' maar dit is een bic met een rem op. Schrijft enkel zinnige dingen. Brel : Devenir vieux sans être adulte. 'k Wist wel dat iemand het al eens meegemaakt had. Niks nieuws onder de zon. Mag een mens Brel al citeren of moeten daar nog copyrights op betaald worden? 'k Kan ook Ravel citeren hoor: tom toddodom dom … pom!
Australië is een hoofdstuk apart. We zijn daar de 16de 's morgens vertrokken. De 20ste ’s morgens was LM doodziek. Dat was zondag. Zaterdag voelde hij zich al een beetje eigenaardig en zondagmorgen regelrecht niet goed en daarna ZIEK. Severe loss of body fluids: gevaarlijke buikloop. Om de 20 à 30 minuten. Het was begonnen om 08h en om 14h zag hij er bleek uit. Heel bleek, bijna grijs. En slap. En verzwakt. Doffe ogen, aarzelende stap. Tussen de seat en de WC, verder werd er niet gestapt. Wat gedaan? Plasma toedienen? Hebben we niet. Geen toestel, geen plasma, niksni. Dan maar gewoon: om de 15 à 20 minuten deed ik hem een glas water met fruitsap drinken. Het water hier zou wel eens puur gedistilleerd water kunnen zijn. Dat draineert nog meer elektrolyten uit het lijf weg. In fruitsap uit dozen zit kalium en natrium, dus datte. -minerale zouten- Telkens hij bijna sliep moest ik hem wakker maken om hem te doen drinken.
Om 14h vroeg hij flauwtjes : 'Mag ik nu slapen?' Ik zou geen goei verpleegster zijn. Tevoren was het een lijf dat vocht nodig had. Slapen? Van zwakte? Niet laten gebeuren. Doen drinken. Maar als zo'n struise kerel ineens stil, gedwee en mak vraagt : mag ik nu slapen?, dan heet dat heel dat lijf + alles wat erbij hoort, wat er in zit en de energie die aan het weglopen is plots 'LM'. Ja hoor, nu moogt ge slapen. En ipv om de 20 minuten maakte ik hem om de 30 minuten wakker. Stillekes, voorzichtig en telkens met schuldgevoelens. Nu goed, heel dat ziekteverloop heb ik op papier staan. -maar waar?- Koorts tot de gevaarlijke 40°, enz, enz , 'k ga er over ophouden.
Maandag ging het beter en dinsdagavond vele beter. Woensdag oké en weer aan het werk.
Capt T kent er wat van hoor, want hij is groot gebracht in een kibboets. Het was waarschijnlijk een infectie in de darmen, zei hij. Salmonella … mijn fout. Door de hamburger die ik van de wal had meegebracht. Die hamburger is ongeveer anderhalf uur op kamert° geweest. Die hamburger had ik meegebracht van de wal omdat LM na negen weken kosjer eten wel eens iets anders wou. LM denkt aan iets anders: Hier zitten é-norm veel vliegen. -bushflies- Hij denkt dat hij er een ingeslikt heeft toen hij bezig was aan deck.
"Bush flies. Deze vliegen kunnen echt een ‘pain in the ass’ zijn. Ze gaan overal op en in zitten, zoals in je oren, neus en mond.Kan kloppen, hij was aan deck. Je hebt vooral last van vliegen net na regenval en in de warmere maanden." Kan kloppen, was november, zomermaand aldaar. + https://en.wikipedia.org/wiki/Musca_vetustissima#Description .De vlieg kan salmonella verspreiden! Ik denk eerder aan de hamburger, LM houdt het op de vlieg, maar het kunnen ze allebei samen geweest zijn natuurlijk.
1994-11-29, 21h ~ Kimutsu
We waren daarstraks op zoek naar een bank om USD te wisselen. En wat zie ik : een grote poster 'Bruid en Bruidegom' van Dick Bruna. Huwelijksleningen? In het andere raam een poster van kindjes die muziek leren of spelen, of leren spelen. Studieleningen? Dáár is een bank. Straat overgestoken. Ze rijden hier links en hun groen licht is turkoois tenzij de zon er op staat, dan is het blauw. Of was het nu omgekeerd?
LM wou liefst yens opnemen met zijn visa-kaart. We stappen die bank binnen. De verrichtingen gebeuren op zithoogte. Een glasbescherming is er niet. Men deponeert alles in een plastic korfje. Ze vullen de nodige formulieren in, ge geeft uw shorepass mee en ge wordt opgeroepen wanneer uw geld daar is, want aan het loket is geen geld. LM bleef zitten wachten en ik liep wat folders met Nijntjes te verzamelen want de Asahi-bank voert daar campagne mee. Als ge wilt weten welke campagne, 't staat er op.
-hier komt een scan van die Japanse folders met Nijntjes, maar vandaag niet-
Toen ik genoeg rondgewandeld had zat daar een heer die een andere das droeg dan de bedienden met LM te praten. Nuja, de visa-kaart moest gecontroleerd worden waarschijnlijk. Na een lange palaver wordt het geld gebracht. De meneer staat recht, LM staat recht, de meneer geeft LM een hand en knikt eens naar mij -ik zat verderop, in de wachtrijen- en hij zegt "tot ziens". Ik antwoord "tot ziens". Pas aan de deur viel mijn yen dat hij Nederlands gesproken had. Een yen weegt niet zoveel, die dwarrelt eerder. 100 yen = 32 BF
Sebiet zijn we hier weg zie. Naar Nagoya. De rest van het ijzererts gaan lossen. Wat Asahi allemaal maakt! Bier, kleren chips, ander eten, limonades, … en geld.
Gisteren hebben we lekker gegeten. Dat was puur toevallig en het viel reuze mee. Eigenlijk zijn we daar binnen gestapt omdat we naar de WC moesten. Tja. Die Japanner sprak 3 woorden Engels en de menu was met foto's erbij. En we hadden nog een uur tijd. Wij blij.
Garnalen gefrituurd. We zaten te sukkelen om ze gepeld te krijgen want de pel was bros en brokkelde en de antennes bleven aan onze vingers plakken. Wat een gedoe. De man komt langs en doet teken dat we de garnaal in zijn geheel moesten opeten, met de pel eraan en de kop erbij.
"Zo?" vraag ik en steek er een in mijn mond. Ja! 't Was goed. We mochten blijven. Alle smaak zit in de kop. Thuis trek ik daar fumet van. Zoals wij garnalen klaarmaken zijn de koppen niet te eten, maar gefrituurd dus wel.
Ha, de sleepboten zijn er. En het machien davert. We zijn weg zie. Vorige haven (Wickham-Australië) gingen we efkes aan de wal. Terwijl we ons staan klaar te maken vraagt LM: "Hebben we de kaart bij?" De kaart van Australië dacht ik . Oeioei, hij is iets van plan. Als we de kaart meenemen moeten we ook een groot mes meenemen, en een propere zakdoek, en wat zo nog … eens denken. Hij bedoelde de visa-kaart. We bleven in de beschaving die avond. Geen gruwels gezien. We hadden zelfs geen zaklamp bij.
Wickham is één kruispunt groot. Als ge dáár verloren loopt en ge hebt de kaart van Australië niet bij …! Mijn cent is gevallen dat dit land zo groot is als een werelddeel : dinsdag koop ik een krant. Aan boord zie ik dat het de krant van zaterdag is. Dat is bij ons het geval niet hé, dat een binnenlandse krant na 3 dagen nog verkoopwaarde heeft. In Wickham was alles wat duurder ook. De koekskes waren er 1.39 AUD tegen 0.98 AUD in Gladstone. -waarschijnlijk wekelijkse bevoorrading per vliegtuigje-
Hebben we bij ons ergens een plek waar men gedurende dagen en dagen enkel maar landschap tegenkomt? In Rusland waarschijnlijk. Maar dat is ook al ver weg, dus niet bij ons. Mijn Russisch is nog nul -en is nul gebleven- maar mijn Antwerps gaat vooruit met volle schreden en in rasse galop. Hoe is het met de Professionele Afscheidsnemer? Ik mis hem een beetje. Tegenwoordig ben ik de enige die hier de clown uithangt. Ik mis gelijkgestemde zielen.
'k Heb al allerlei bics geprobeerd en ik vind mijn draai niet. Potlood is stukken makkelijker. Gezien? Makkelijk hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Julie Cafmeyer met een fragment uit 'Het leven van Vernon' van Virginie Despentes
Ik ben de hoer van vijfenzestig die verheugd haar oudste klant ziet verschijnen, ik ben de boom met kale takken waar de regen op neerklettert, het kind dat in zijn wandelwagen zit te brullen, de hond die aan zijn riem trekt, de gevangenbewaarster die jaloers is op de zorgeloosheid van de gedetineerden, ik ben een zwarte wolk, een fontein, de in de steek gelaten verloofde die de foto's van zijn eerder leven nog eens bekijkt, ik ben een zwerver op een bank hoog op een heuvel, in Parijs.
'k Vind het eigenaardig dat Cafmeyer, actrice zijnde, de tekst niet brengt maar afleest …
Vanaf 04min37 gaat het over de 'normatieve wereld', waar de omgeving normen opdringt aan het individu: wat gaan de mensen denken, wat gaan de mensen zeggen, dat soort uitlatingen hebben we waarschijnlijk allemaal gehoord. Ik ken zelfs iemand die kinderen gemaakt heeft 'omdat iedereen het doet'. Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling … ?
Vroeger was het leven van Vernon pure rock-’n-roll. Hij had een eigen platenzaak, haalde zijn gerief bij een oneindige stroom vrouwelijke klanten en winkelmeisjes, en maakte met zijn vrienden de Parijse nachten onveilig. Maar van de wereld van toen is weinig over. De muziekindustrie is ingestort, de zaak opgedoekt, de vrienden getrouwd en de stad uit getrokken. Alleen met Alex Bleach, de rockster die hij van vroeger kent, heeft nog weleens goede avonden, vol coke en nostalgie. Wanneer Alex sterft aan een overdosis en Vernon zijn flat kwijtraakt, neemt zijn leven een bizarre wending.
Vorige woensdag was choff VW gaan eten met de plaatselijke vertegenwoordiger van de rederij, Esther en cheng BS. Die was uiteindelijk tóch meegegaan (?) 't Was gratis. Hij vroeg aan VW wanneer het schip zou vertrekken. - Morgenvroeg om 10h komt de loods, zei choff VW. - Maar we zullen niet klaar zijn! antwoordde cheng BS. -het Machien zal niet klaar zijn-
Toen VW dat 's avonds aan LM vertelde sprong die bijna uit de zetel van verontwaardiging. - Maar we zíjn klaar! Daar hebben we beneden een ganse dag aan gewerkt! Waarom zouden we niet kunnen vertrekken? - Kweeni, zei VW, misschien vindt hij dat een onchristelijk uur. -dat was de saké die sprak, denk ik-
Het was de zoveelste keer dat BS ons deed grijzen of aan het lachen maakte met zijn dommigheden. Feitelijk zouden we het vent moeten dankbaar zijn. Alhoewel, een chief engineer die niet op de hoogte is van de stand van zaken beneden … ?
Én: stel u voor dat het schip niet kan vertrekken omdat het machien niet gereed is. Dus niet door een panne maar door nalatigheid. Cheng BS zou er niet minder om ronddartelen. Die produceert redenen die er geen zijn en halfbakken argumenten telkens hij uitademt. Hij beseft nog altijd niet dat déze rederij nu het management in handen heeft, het beleid voert en dat er nu andere maatstaven gelden HIER, aan boord van DIT schip, en dat dit NU een andere aanpak vereist. Dat het gedaan is met oplappen, camoufleren en liegen.
Langs de andere kant: stel dat zijn wierookgordijn plots weggeblazen wordt, want inspecteurs lezen de verslagen grondig, vooral in het begin. Dan staat BS daar plots in zijn bloody blootje. Hij kan de schuld niet meer op de Indiërs afschuiven, die zijn al 7 weken weg. Hij heeft niet de filosofie om eens te stoppen met 'keeping up appearances' en zijn eigen beleid eens onder de loep te nemen. En dat imago lossen, het is nu maskers af! Och, dan zoekt en vindt hij wel een nieuwe zondebok. Dat ligt meer in zijn lijn.
Wie werd er zo dikwijls aangespoord om in Japanse havens aan de wal te gaan 'with his wife, to enjoy Japan, to take a rest, etc.' Juist ja. Dat is ongeveer het enige dat hij grondig en gedegen doet, intijds munitie verzamelen om zichzelf alvast veilig te stellen. Zo heeft hij een zondebok klaar en kan hij zijn eigen onkunde maskeren.
Kortom, het is een interessant specimen, maar niet om in huis te hebben. -6 of 7 jaar later hebben we een soortgelijke ch.eng meegemaakt, ook achterbaks tot en met, maar dat is voor later-
1994-11-07 ~ op zee
Al ooit eens last gehad van plaatsvervangende schaamte? Zo erg dat uw merg ervan koud wordt en de haartjes in nek en op armen en benen ervan gaan rechtop staan? 'k Heb dat meegemaakt in mijn pre-puberale jaren, nooit gedacht dat het me in '94 nog zou overkomen. Vanmorgen bij 't ontbijt moet er iets geweest zijn aan de andere tafel en de nieuwe elektrieker (een uitgeweken Rus) begint te roepen op de steward. Iets van '10 minuten zitten wachten' etc. Het waren geen 10 minuten, maar als een mens zit te wachten dan duurt alles lang.
Nu weet ik wel wat het wil zeggen 'op uw moeder roepen', dat wil zeggen dat de ge-moeder-en moeten gesust worden. 'k Had beter op de elektrieker zijn moeder geroepen, dat ze hem eens twee draaien om de oren kwam geven, om wat manieren in het vent te slaan. Dit alles om te zeggen dat opleiding nog altijd geen garantie is voor opvoeding. Dat weet ik al sinds '78, maar ik schrik elke keer opnieuw wanneer ik er met mijn neus bovenop geduwd wordt: er is nog níks veranderd. Personeel afblaffen, moette ne graad voor hebben!
Ziezo, met ons gaat alles goed. Of toch voor ¼. En met u? Ik hoop ¾ . De rest is Jahweh's zaak. Deze namiddag heb ik met 3de stuur Ziv een beetje gepraat. Eerst zijn haar geknipt. Awel hé : hij sprak ook liever niet over de tegenstelling Ashkenasy >< Sephardi. Ge had hem moeten zien kronkelen. Volgens hem was dat een binnenlandse aangelegenheid -LARIE!, wist ik toen al- en ’t was niks om met goys over te praten. -goy = heiden, niet-Joods- Hij vond het een beetje/nogal/zeer vervelend dat ik er over begonnen was. Daarom vertelde hij wat zijn lerares geschiedenis erover gezegd had, de historische context dus. - Goed, dat is wat uw lerares zei, maar wat zegt gij? En daar stopte het gesprek want toen moest hij plots weg.
te gast bij Wim Helsen ~ Youp van 't Hek met een tekst van Michel van der Plas : Kees.
Verdomme, Kees, alweer een jaar vandaag dat jij begraven bent, gek toch hoe vlug dat went. Want god, je weet, ik mocht je erg graag, Ik wist wat 'k aan je had. Nou ja, hoe noem je dat. Behalve dus dat ik je een beetje mis, nou ja, op mijn manier, is alles eender hier. Denk niet Kees, dat er veel veranderd is, hoogstens een kleinigheid, in nauwelijks één jaar tijd. Er is nog altijd STER-reclame, maar bij de politieke namen is er één nieuwe: Drees. En er zijn Intercitytreinen en jij hebt andere gordijnen gekregen, naar ik vrees, Kees.
Verdomme, Kees, ik weet het nou niet meer, 'k denk steeds aan wat je zei: " 't gaat allemaal voorbij." En dat de tijd van leven telkens weer gewoon opnieuw begon; niks nieuws onder de zon. Maar da’s niet waar, want jij was enkel jij. Jij hebt hier rondgedwaald en dat wordt nooit herhaald. Als ik jouw huis zie, dan hoor jij daarbij en naast zo’n kinderfiets mis ik toch ook wel iets. Maar verder valt er niets te melden; er drijft nog olie op de Schelde, er zijn nog steeds cafés. En verder hoorde ik zoëven hiernaast het lied: 'Lang zal ze leven.' Geweldig, naar ik vrees, Kees.
Het nummer is van 1971, de hoogdagen van het Nederlands cabaret. Er was toen een leger goeie tekstschrijvers aan het werk. Toen mocht het luisterlied nog gebracht worden op de nationale zender, het Nederlands was nog niet gebannen. en elke dag werden we verwend met die ambachtelijke werken zonder toeters en bellen, geen achtergrondkootjes, geen danspasjes.
Een bedenking : wanneer de brexit een feit zal zijn, krijgen we misschien weer meer gevarieerde muziek op de radio. Als zíj onze aardappelboeren in de steek laten, dan wil ik hun muziek ook nimeer nà!
Dag moe & poe en allemaal, We hebben uw brieven ontvangen van 07/09 en 28/09 en een poezekaart van 30/09 en een brief van 04/10 + veel knipsels, die hou ik voor op zee. Uw brief begint op 07/09? Toen gij die eerste lijnen schreef stonden wij nog voor het rood licht aan het pompstation, ± 17h.
Nu ga ik eerst uw brief beantwoorden, dan zelf pas schrijven.
1/ Hoe gaat het met de konijntjes bij Laura, hebben ze al jongen of zijn het toch allebei meisjes? Hoe heten ze? 2/ Met twee Zuid-Afrikaners naar Brugge. Waren het die twee over wie ge gesproken hebt in het Middelheimpark. Nu ja, Brugge of Antwerpen, wanneer ze van zo ver komen steekt het niet meer op een paar km. 3/ Een tochtje op de reien zou ik ook wel iets vinden. En een havenrondvaart met de Flandriaboot. Allemaal dingen die op het programma staan voor 'ooit eens', als 't niet regent.
LvD, 3de stuur op schip 23 was pas met verlof en ze ging met een vriendin-collega een dagje de stad in. Ze wandelen over de Scheldekaaien en aan het Steenplein blijven ze staan om op het paneel de uren en de prijzen van de rondvaarten te lezen. De man in het kassahokje vraagt of de dames misschien een dagje het water op willen … Ze waren pas afgemonsterd na een vol contract!
4/ Als ge klaar zijt met de stofzuiger, mag ik hem dan eens lenen? Door de drukte van het wisselen van bemanning kan ik al 3 dagen de stofzuiger niet vinden of te pakken krijgen. Is dit nieuws? Nee. Is het vervelend? Ja.|
'k Ben het vuilnisbakje gaan legen. Buiten is het heel zacht , prachtig herfstweer. En het ruikt hier goed. We liggen kolen te lossen aan de achterkant van een lelijke roestige fabriek, maar ze stinkt niet. Het ruikt naar akkers in de herfst en naar bossen in de herfst, echt lekkere geur. Dat alles overgoten met zacht zonlicht en een snuifje kweeniwa.
5/ De ananas mag weg als hij geen wortels wil maken. Misschien is het een variëteit die zich niet laat stekken, of zich niet voortplant. Dat bestaat hoor. Die vruchten zijn steriel en voor de teelt moet er dan telkens opnieuw gekruist worden. Zoiets gelijk muildieren en muilezels, daar is ook telkens een paard en een ezel voor nodig, maar dan met ananassen. Als hij nu nog geen wortels heeft gemaakt, dan komen er geen meer, vrees ik.
6/ Wens Tina proficiat met het juli-record voor de broodjeszaak. Als ze nu eens Dina adopteert en Dina trouwt dan met Albert, zij krijgen dan krentebollen van kinderen die geboren worden met een schortje aan, of met een helm voor de leveringsdienst … Nee, dat zijn maffia-praktijken, een dynastie opstarten. Zelfs al is het een koeken-dynastie. In uw brief van 04/10 staat dat ze boven de zaak met de werken gestart zijn. Da's ook later dan beloofd hè.
7/ Een platenbeurs in Beveren? Beveren-Waas? Ligt dat zo centraal? En waarom enkel platenhandelaars? 'k Heb al vier vraagtekens, want ik snap het niet goed. Dus Coda organiseert samen met andere verdeelhuizen een beurs voor kleinhandelaars. Goed, zover ben ik al. Maar welk Beveren en waarom Beveren?
8/ In uw brief van 29/09 heeft Uma nog geen tandjes. En nu, 30/10? 9/ Israëlis gedegen en punktueel? Waar? Welke? STUUR ZE ONS! Ik ken twee Belgen die hier dan wat ruimer zullen ademen. -waarschijnlijk had ma het over Askenazys, niet over Sefarden
Vandaag moest een piston getrokken worden -een zuiger vervangen- en cheng BS is weer eens aan de wal. Telkens wanneer er een zware job of een moeilijke job is, bolt hij het af. En als er een aantal dingen tegelijk moeten gebeuren zaait hij verwarring. Dat laatste heb ik al verschillende keren zien gebeuren met de keuken, de boel desorganiseren.
Tijdens het ontbijt gaat hij daar wat orders en richtlijnen rondstrooien 'pour marquer son passage'. En als iedereen hem goed gezien en gehoord heeft, wanneer hij in elk brein bet Besef van Zijn Aanwezigheid geplant heeft, dan pas kan hij in de mess aan tafel gaan zitten. Een hond die 's morgens zijn geurvlaggen gaat plaatsen doet dat tenminste in stilte. 'k Ga er over ophouden. Gedegen en punktueel? Ma, wie heeft u dat wijs gemaakt … die heeft u geen dienst bewezen.
10/ Ja hoor, het meervoud van ceedee is ceedeën, als ge dat liever hebt. 11/ … "De veranderingen aan hun huis schieten goed op. De jongens slapen nu in de kamer die pas af is, dat is de kamer naast die van Lien en Uma. Dat is voorlopig want de kamer van de meisjes wordt de kamer van Steven. Kunt ge volgen?” NEE.
Nee, maar dat is niet erg want het klinkt goed. Hou ons op de hoogte. Ik ben daar al eens verloren gelopen en vlak voor ik begon te wenen zag ik nóg een deur. Dat was de goeie. Als ge nu eens een plattegrondje tekende. Maar vergeet geen enkele deur hè want dan wordt ik wéér bang.
12/ Een koek met een fruitsapje op een plateau? Ik denk dat het iets met afwerking te maken heeft. Een eigen kamer is al neig. Een eigen kamer met een plateau onder het vieruurtje is nog neiger. Iets in de aard van : een eigen fiets is tof. En als ge een paar speelkaarten op de spaken knijpt wordt het nog toffer. Steven heeft gevoel voor stijl. Laura had me dat al eens gezegd. -hij was toen 6j De kinderen van de buren hebben streken, de kinderen van mijn zus hebben stijl. Zo hou ik al die kinderen uiteen.
Ah ja, nog iets, de tentoonstelling van Modigliani vondt ge niet mooi? "Zo'n systeem à la Felix De Boek". Welk systeem is dat dan? Hadden ze de dingen ondersteboven gehangen?
Voilà, tot zover uw brieven. Nu wat vertellen over hier aan boord. Waar begin ik?
In de brief aan Toppié staat al een deel van het verhaal over het Japans Middeleeuws Kasteel in het Park van Wakayama. Of het een verhaal is weet ik niet, het is in elk geval een gebeuren. Deze middag ben ik met VW efkes naar de brug gegaan om te kijken op de kaart (een zeekaart) waar dat kasteel zou liggen. Het is uiteindelijk toch een 5km stappen. Op de zeekaart is het land blanco gelaten, maar nu weet ik tenminste de juiste richting. Niet de juiste weg. En de wegwijzers zullen in het Japans zijn. 'k Had het kunnen denken dat de inlichtingen van cheng BS maar voor de helft juist zouden zijn. Wanneer ga ik dat eens leren : wanneer iemand iets met veel aplomb zegt, ga ik er van uit dat die persoon zeker ís en niet om een of andere reden zeker doét. En dat laatse was weer eens het geval, want wat kregen we te horen : "Het is niet ver! Helemaal niet ver!" (met de taxi) "Ge ziet het zo liggen!" (van op een vuurtoren) "Elke Japanner kan het u uitleggen!" (in het Japans)
In Kashima ( 24/10 & 25/10) zijn er zes Roemenen bij gekomen. We zijn nu met 33 mensen aan boord. Zij zijn lasser, fitter of schilder, en staan op de crewllist als supplementary. Om ze geen zeemansloon te moeten betalen. Dat is al een 4 jaar aan de gang, supplementary crew aan boord nemen. Het gaat dus weer eens over geld. Besparen op een schamel loon. Proficiat Rederij!
Gisteren had ik een bladerdeegding met hartige vulling gegeten en aan de seat lag het vol bladerdeegvlokken. En nergens een stofzuiger te bespeuren. 'k Heb dan met een handschrobber en met een vuilblik het meeste bijeen gehaald. Terwijl ik dat aan het doen was dacht ik ineens, als VW nu maar niet komt binnenvallen. En weer de slappe lach. Een mens lacht op de duur met de onnozelste dingen hoor, als er weinig te lachen valt.
VW has vorige week een sterk verhaal verteld over een Zaïrese steward op een van de OBO schepen. (Oil-Bulk-Ore) Ga zitten : de draad van zijn stofzuiger was geknakt geweest. Hun elektrieker had de knak opgespoord, de draad een beetje ingekort, stekker er weer aanzetten en klaar is Kees. Ja! Maar! Die steward heette geen Kees. Nu was de draad te kort om een ganse cabine te stofzuigen, vanaf het stopcontact aan de deur. VW komt op een keer zijn cabine binnen en ziet de steward met een schrobber over het tapijt gaan. - Ah, tapijtshampoo ? vraagt VW. - Non chef, de draad is te kort. VW raadde hem aan dan het volgende stopcontact te gebruiken, dat van de slaapkamer bvb. Ha nee, dat ging niet want dat was "occupé". Hoewel daar niks aangesloten was. - Hoe doet ge dat dan, vroeg VW. Kees demonstreerde heel fier hoe hij het probleem had opgelost. Dit is om te onthouden hoor, voor 't geval: ge stofzuigt tot zo ver ge geraakt met de draad. In het overige gedeelte schrobt ge al het stof in de richting van de stofzuiger en dat stofzuigt ge dat op.
Uit nieuwsgierigheid stak VW zijn hoofd eens binnen in een paar cabines, want het was al enkele weken geleden dat hun elektrieker met die draad bezig geweest was. Jawel, van aan de deur van de cabine een propere waaier (gestofzuigd) en de rest van de vloer flink was grauwer. Daaraan moest ik denken toen ik de kruimels bijeen aan het borstelen was. En stof dat zoiets maakt!
Er rijden hier op het terrein containerkranen die percies nog groter zijn dan bij ons. Ze lijken op gevaarlijke science-fictionbeesten. 'k Heb er wat staan op kijken van achter een relingske en toen kwam daar nog iets grelliger langs.
Dat tekeningetje moet ik later inlassen, wanneer de nieuwe scanner er is.
Hoeveel paar wielen zo'n ding heeft weet ik niet. Ik stond daar te gapen als een muppet. De stuurcabines aan beide uiteinden hangen onder de lading en zijn kleiner dan de wielen. Als het ding achteruit moet verandert de chauffeur gewoon van cabine. Het ding is groter dan een treinwagon. Achteraan was het zeil open en was een enorme pijp zichtbaar. Een stuk schouw? Een stuk voor een fabriek? De bestuurder vond me waarschijnlijk een koe die naar een trein staat te gapen, maar ik had zoiets nog nooit gezien, dus ik mocht gapen. Hij moest naar rechts en ze rijden hier links, maar misschien is dat op het terrein van de termimal voor zo'n bakbeest niet van tel. 'k Had hem liever links zien afslaan. Uit nieuwsgierigheid. Maar links wou hij niet zijn.
Hoe lossen ze zo'n halve fabriek? Met een kraan zo groot als een ganse fabriek? 'k Had hem dat moeten vragen hè, maar hij was bezig.
Ze hebben hier winkeltjes van 100 ¥, dat is 33 BF, volgens de koers van 04/10. 'k Heb daar percies al iets over geschreven. Ze hebben daar toffe en handige dingen. Al 't een en 't ander buiten gesleept hoor. Eerst in Sasebo en nu hier. Oa een dassenhanger, een zwarte. Zo kan ik LM zijn dassen thuis eens tegoei ophangen. Nu hangen ze allemaal samen over een kleerkanger te kreukelen en dat is voor niks nodig. Stel u voor dat hij zo ineens een das nodig heeft binnen een jaar of 15 en er hangt geen ene treffelijke tussen. Neenee, voor 33 BF zeg ik : Better safe than sorry, gedaan met kreukelen.
1994-11-02 ~ Wakayama, Japan
We hebben gisteren nogal wat afgeslenterd. dat Middeleeuws kasteel van Wakayama (en da's de laatste keer dat ik er over schrijf hoor) hebben we zien liggen van op het dak van het shoppingcenter. Het kasteel bestaat dus. We hebben geen taxi genomen want onze yen waren bijna op (visakaart aan boord vergeten). We hebben door de woonwijken gewandeld. Da's ook de moeite, feitelijk: eens kijken hoe de mensen van vandaag wonen. Zij zijn genieën in plaats besparen. Ze hebben maar een strookje grond of een klein balkonnetje en daarop moet dan de was drogen. En ze tuinieren allemaal graag. Hier zijn allerlei modellen van droogrekken en plantenrekken. Allemaal om ter handigst. De wasmachines staan buiten. Hun omkasting is voorzien op weer en wind. In het beste geval staan ze onder een afdakje en anders gewoon naast de voordeur op de stoep. In de meeste straten is zelfs geen stoep. De straten zijn smal. De auto's razen niet door de woonwijken zoals ze dat bij ons durven. Ze maken bijna geen geluid. En als ge dan per abuus aan de linkerkant van de straat loopt ziet ge ze niet aankomen, want ze rijden hier links. Dat vergeet is soms nog. Maar we zullen gisteren wel meer dan een keer gezondigd hebben tegen de Japanse gewoonten en gebruiken.
's Avonds zaten we in een buurteethuisje. Daar was het met stokjes natuurlijk. Na een tijdje ging het, maar ge moet durven morsen en slurpen. Zij doen dat ook. De rijst kleefde gelukkig. 't Zou anders niet te doen zijn, zo korreltje per korreltje. LM had 2 grote scampi’' met rijst en groenten en een kommetje bouillon. Ik had een maaltijdsoep genomen, in de hoop dat ze daar zo'n kuiplepel zouden bij geven. Niks van: stokjes. De groenten en het vlees ging nog, maar de noedel-slierten waren slurpwerk. Tegen het einde had ik de slag te pakken. De bouillon heb ik uit de kom gedronken. Morsen kan ik nog wel. Zonder slurpen. Misschien was dat naar Japanse normen onbeleefd maar het is van mijn kleutertijd geleden dat ik nog goed kon 'slupperen'. Ge leert dat af hé, als ge niet regelmatig in deze contreien komt oefenen slurpen.
Feitelijk is er nog vanalles te vertellen over gisteren maar het moet allemaal eerst wat bezinken. Dan pas kan ik er een verhaaltje van breien. Op zee.
VW moet vanavond gaan eten met de vertegenwoordiger van de rederij. Eigenlijk had die Japanner op 5 mensen gerekend: capt T +echtgenote, cheng BS +echtgenote en choff VW. De vrouw van cheng BS is naar huis, zij is dus verontschuldigd. Van de 4 die overblijven hebben er al 2 laten afweten. Het is een zakendiner, dan moeten de bazen er bij zijn hé. Dat hoort bij de job. Die uitnodiging afslaan is een diplomatieke vergissing, een flater van formaat en godweet hoe gaat de rederij thuis dat interpreteren. Welke uitvlucht de capt gevonden heeft weet ik niet, maar hij had wél bij VW er op aangedrongen dat die zou gaan, "Anders worden ze misschien kwaad". De vrouw van de capt (Esther) gaat ook mee. De cheng stak na de middag een uurke in zijn bed. Hij voelde zich nigoe, onwel en had "misschien wel koorts" zei Esther. Komaan zeg, hij was zich gewoon een alibi aan het fabriceren om 's avonds niet mee te moeten.
In de namiddag stonden hier 2 Japanners voor de deur en zij vroegen naar de cheng. Ik ga hen voor naar een verdiep hoger. Bij de cheng is de deur dicht maar in haven houden de meeste mensen hun deur dicht dus klop ik efkes. Esther woont aan de andere kant van die alleyway en kwam buiten gestoven alsof ze van stuurboord de deur van de cheng aan bakboord aan het bewaken was. Hij was dus een bitteke nigoe (not feeling well). Daarop zeg ik : "Ik hoop dat ik hem niet wakker gemaakt heb." Waarop zij : "Hij voelt zich niet goed." "Weet ik, ik bedoel dat ik hoop dat ik hem niet wakker gemaakt heb door op de deur te kloppen." "Hij voelt zich een beetje ziek."
Ja zeg, ze was zo druk bezig mij te doen geloven dat hij ziekjes was dat ze al niet meer hoorde wat ik zei. Als het er té dik op ligt speel ik niet meer mee. Ik heb eens goed in de puttekes van haar ogen gekeken en nu wéét ze dat ik haar niet geloof.
VW was blij genoeg dat hij eens weg kon. Alleen spijtig dat Esther meeging, vond hij. Eerst ging hij niet graag, daarna zag hij het wel zitten. Hij is zich twee keer komen laten zien (bij de grote zus), precies een kind dat eens mag uitgaan. Het is de 1ste keer in 55 dagen dat hij eens weg kan. Hij kan deze ploeg niet echt alleen laten. Misschien is het daarom dat de capt aan boord blijft? Maar dat kunnen we niet weten, dat blijft gokwerk. Morgen zal ik dat eens vragen aan VW. Als hij aanspreekbaar is, want saké kan nogal straf zijn.
Morgen om 10h vertrekken we. Ik ga dit schrijfsel nu gauw op de bus doen. Tot in Australië!
PS: Dat Middeleeuw kasteel hé, awel hé, ooit eens een keer, wanneer ik groot zal zijn, dan geraak ik daar nog eens en dan stuur ik een postkaart. -niet meer nodig, het kasteel staat op 't Net.
te gast bij Wim Helsen ~ Erwin Mortier met een fragment / gedicht uit 'Hermes, de hond en ster' van Zbigniew Herbert
Voorwerpen
Dode voorwerpen zijn altijd te vertrouwen en er valt ze, helaas, niets te verwijten. Het is me nooit gelukt om een stoel te zien die van de ene op de andere poot ging staan, of een bed dat steigerde. En ook tafels durven nooit te knielen, zelfs niet als ze moe zijn. Ik heb het vermoeden dat de voorwerpen dat uit pedagogische overwegingen doen, om ons voortdurend aan onze onstandvastigheid te herinneren.
Weer een studiogast die ik helemaal kan bijtreden. We werden de voorbije week verwend wat de gasten betreft. Hoe vaker ik het gedicht hoor hoe meer betekenis het krijgt en het is grappig! Heel bruikbaar ook. Om 04min09 zegt Mortier : "De dingen zijn ontvankelijk voor (onze) betekenissen". Juist ja.
Bvb: een sofa dient om te zitten of te liggen. Maar niet om op te springen! Niet op de sofa springen … Een jong kind geeft een andere betekenis aan de sofa, natúúrlijk is een sofa een springeding, want en omdat het op de sofa zo plezierig springen is. Dat is voldoende als reden.
Een tafel dient om aan te zitten eten of werken, of allebei, maar voor een peuter is het een hoogvlakte die dringend en nú moet verkend worden. En straks opnieuw. En morgen ook. En daarna weer … Een tafel kan ook dienen om op te staan wanneer men een plafondlamp vervangt of om op te staan dansen, maar dat is een andere fase in het leven.
Een kast kan dienen om een (grote) ruimte in functionele delen op te splitsen, als afbakening van een zone. Maar nu zitten we al bij de binnenhuisinrichting zeker?
Een ding blijft zichtzelf, de betekenis/het gebruik komt van ons. Waarom zegt Herbert dan dat de levenloze dingen een gedachteleven hebben, overwegingen maken. Pedagogische overwegingen dan nog wel. Die kronkel vind ik geestig. Alleen had Helsen dat veel sneller door dan ik, natuurlijk.
We zijn nog maar eens op weg naar Japan en varen tussen de atollen. Als ge 1 atol gezien hebt, hebt ge ze allemaal gezien. Ze zijn allemaal even mooi. Saai hè, allemaal even mooi. En simpel om te tekenen en te kleuren : lucht = blauw, atol = rond, begroeiing = groen, strand = wit, water = zeeblauwgroen.
Hoe is het gesteld met Lien haar vocabularium? Kan ze nu al anticyclonale wig en bipolaire luchtstroom zeggen of was 'hertekalf' voldoende voor haar toegangsexamen in de kleuterschool?
1994-10-17 ~ op zee
Op 't kantoor van de rederij had Mevr SO gezegd dat, belóófd dat de post wat regelmatiger zou doorgestuurd worden. In Gladstone (AUS) niks, van 08/10 t&m 11/10 niks. Dat is erg want er moesten logboeken komen, officiële documenten dus. Hoe doen ze het nu daarboven op de brug? In potlood op een kladpapierke? Ja, en als er een deur opengaat waaien al die papierkes weg. Dag logboek!
1994-10-23 ~ bijna Kashima, Japan
Morgen komen we aan in Kashima. Gisteren was choff VW zijn dag goed. Hij had gedurende een half uur de slappe lach. In zijn locker (materiaal-berging) hangt een sleutelkastje met daarin alle sleutels van alle cabines en andere ruimtes. Dat ding heeft een glazen deurke, met daarachter een paneel bekleed in groen vilt, met koperen haakjes en daaraan hangen alle sleutels genummerd en gelabeld. Dat paneel zwenkt ook open, in dezelfde richting als het glazen deurke. Op de rugzijde van dat paneel hangen nog sleutels en op de rugzijde van de kast ook. In het totaal zijn er dus 3x zoveel sleutels als zichtbaar zijn door het glazen deurke.
De Israëli's zijn hier allemaal 'vast' op dit schip. Dwz dat ze na elk verlof weer naar dít schip komen. Op 4 jaar gezien wil dat zeggen dat ze hier ± 2 jaar effectief aan boord zijn en de weg kennen.
Capt T vertelde choff VW dat zijn vrouw het toch zo erg vond dat ze in haven de ownerscabine (gastencabine) niet kan op slot doen, omdat er geen sleutel van is. En zoiets is écht vervelend, echt waar. Dus VW stapt naar zijn locker om in het sleutelkastje te kijken of hij soms reservesleutels kan vinden.
- Doe geen moeite, er zijn er geen, zei capt T. - Just to make sure, zei VW, want die heeft hier al stoten meegemaakt en niét allemaal om te lachen. Hij overloopt het 1ste paneel. -You see! zei capt T. VW trekt dat paneel open en wil de rug-panelen overlopen. -Aah ??? Kan dat open? vroeg capt T, stomverbaasd. En dat na 2 jaar effectieve vaart hier aan boord !?! Dit is maar 1 verhaaltje hè. Zo zijn er elke dag. Maar zelden om te lachen.
1994-10-26 ~ op zee
Vanmorgen zijn we vertrokken uit Kashima, rond 10h. We varen langs de kust naar Wakayama, daar wordt de rest gelost. Het rolt hier nogal, daarstraks zelfs efkes neig hard. Daarom schrijf ik in potlood, dat glijdt minder op dit glad papier. Jaja, lach maar efkes. Klaar? Efkes lachen lucht op hè. Wij luchten ons hier regelmatig op. Wij = VW & LM. Ge kunt niet blijven verbaasd, verontwaardigd, ontgoocheld, waakzaam en gespitst zijn. Op de duur wordt een mens ofwel achterdochtig, ofwel wordt er gelachen. Zo wordt er nu gelachen met dingen die zes weken geleden nog 'dakkanni' en totaal onaanvaardbaar waren.
VW & LM hebben zo'n blik in hun ogen als JVE toen hij pas van Tsjaad kwam: redden wat er nog te redden valt. De rest? Opgeven, afschrijven. De situatie hier is niet vergelijkbaar met Tjaad, akkoord, maar er is wel iets analoog. Ze raken uitgeblust. Hoe moeten VW & LM hier hun job naar behoren doen als er geen medewerking is van hogerop en geen ruggesteun van de rederij. Twee mensen het terrein op sturen, zonder meer bevoegdheid dan op een Belgisch schip? Kom zeg! Er hadden een Belgische kaptein en een Belgische ch. engineer moeten meekomen. Hoe kunnen VW & LM dit in hun eentje in orde krijgen voor de rederij. Weet de rederij nog wel dat die twee hiér zijn ?
Voor het middageten en voor het avondeten verzamel ik een 3-tal gespreksonderwerpen om deze twee hun gedachten op iets anders te zetten. Het lukt hoe langer hoe minder. Ze lachen zo'n beetje omdat hun spiertjes zich die beweging herinneren. Zoals een zombie kan fietsen. Zo erg is het nog niet. Ze zijn nog geen zombies. Maar de sprankel is weg, de snappie is uit hun ogen en de deugnieterij is weg. Lachen blijft de opluchting, maar is niet de oplossing. Groen lachen dus.
Mama, lees die 10 blz’s bij James Michener eens, het zit hier van boven tot beneden vol Sefarden. Welke goeie Ashkenazy gaat er in x-naam varen?
Nu iets anders. Een paar dagen geleden moest ik efkes naar adem happen. 'k Was aan het praten met David (de fitter) en hij vertelde me dat zijn zoon psychologie studeert in de States. Nu kunt ge dat daar studeren in Bachten-de-Joekiloelie maar voor alle zekerheid vraag ik "Berkeley?" Kijkt die vent toch wel verbaasd zeker. Gotsamme! 'k Heb ooit gekozen voor Brussel omdat Gent me te duur uitkwam en peeke vraagt zich af hoe een mens Berkeley weet zijn? Vraag aan een hond of hij zijn etensbak weet staan. Waar ligt Jerusalem? Mekka? Rome? Berkeley? En terwijl dat door mijn hoofd raasde bleef hij zo candide en afwachten van : "Ja, zeg het mij eens?" Helderblauwe ogen.
De kruisvaarders hebben in het Midden-Oosten véél voetvolk achtergelaten. En hun genetisch materiaal circuleert nog. Zoals de Noormannen en de Spaanse Inquisitie-soldaten in onze contreien gedaan hebben. Dit om te zeggen dat het Middellandse Zeegebied & West-Europa kunnen concurreren met de States qua genetisch gokwerk. Alleen is Europa wat vroeger begonnen dan de States. Mixing genes. Wat bedoelen ze dan met eigen volk? We hebben allemaal Spaans of Noorders bloed. Genetische archeologen hebben bij ons een enorm speelterrein.
Er wordt nog altijd Ladino gesproken bij de Sefarden. De Ashkenazy spreken Jiddish. Met mijn schamel Spaans kan ik Ladino verstaan en ongeveer een gesprek volgen. Er is minder woordenschat blijkbaar, minder onregelmatige werkwoorden en zij verstaan Spaans.
De taal stamt af van het volkslatijn, zoals het Spaans, maar de Sefarden bleven in gesloten gemeenschappen leven en hun taal is een andere weg op gegaan. Zoals de Afrikaners hun Nederlands en de mensen van Louisiana en Quebec hun Frans. In de Caraïben is er ook geen goeie grond meer voor taalpuriteinen.
De elektrieker is een rus die 4 laar geleden uitgeweken is naar Israël met familie : ouders , vrouw en kinderen, en schoonouders. De zus van zijn vrouw is getrouwd met zijn broer. Een meevaller : zo moesten ze maar 2 paar grootouders het land uit krijgen. Hij praat Hebreeuws nu, maar liefst Russisch. Hij leest of schrijft ook geen Hebreeuws. Voor de job heeft hij Engels nodig en daar wordt bijna elke dag aan gewerkt. Ik denk dat voor iemand die Cyrillisch schrift gebruikt, de overstap naar ons Latijns schrift minder moeilijk is dan naar het Hebreeuws schrift.
Ze hebben daar achter het ijzeren gordijn ook nooit de mensen methode bijgebracht blijkbaar, bvb : zet de dingen eens op een rijtje. Vraag het aan LM, hij moet regelmatig samenwerken met Leonid. In de personeelsadvertenties staat bij kuisvrouwen en huishoudsters soms vermeld : KNND ZFST WKN = 'kunnende zelfstandig werken'. En dan worden er nog geen diploma's of certificaten gevraagd. Hier zijn de diploma's en certificaten aanwezig, maar zeer weinig KNND ZFST WKN. LM is al wat grijzer geworden. 1/ Een machinerie maakt een vreemde geluid? Gaat op zijn gat vallen? Ja en dan … waarom ingrijpen, 't is toch nog niet kapot hé. We will see, later. 2/ Repareren = oplappen. Een nieuw onderdeel steken? Niemand heeft gezorgd dat de nodige wisselstukken aan boord zijn. No spare parts.
'k Ga stoppen want ik ben weer aan het jammeren. En we rollen. Twee goede redenen om te stoppen met schrijven.
te gast bij Wim Helsen ~ Siel Verhanneman met een tekst van Peter Verhelst
En toch, als het schilderij dan lukt, komt ge in een soort van hele korte roes van – wat we zouden kunnen beschouwen als een soort – raken van een realiteit, raken van een soort zuiverheid.
En dus, die korte roes verdwijnt en in de plaats daarvan komt terug de angst, de twijfel, hoop, wanhoop, mislukking of lukken van het volgende schilderij.
De mens is alleen in staat tot herhaling. Het doel van de kunstenaar bestaat erin zijn limieten constant op te schuiven.
Het is zijn plicht zichzelf op te offeren om in staat te zijn een beeld te vinden dat hij nog niet kende maar moet leren kennen op het moment dat hij het aan het maken is.
Een nieuw schilderij is al aan het wachten. En nog één. En nog één.
Het schilderij wacht niet op de schilder. Als de schilder te zwak is, verlaat het schilderij hem.
Op 23/09 zijn LM en ik verhuisd van cabine. Toen ik de staat van de cabine zag had ik al zin om weer naar de vorige cabine te trekken, maar zoiets kan niet, een 2nd eng moet in de cabine van 2nd eng wonen want daar hangen namelijk de alarmpanelen. En vermits LM nu 'in charge' was, moest hij de alarmen kunnen horen wanneer hij van stille wacht was.
Op 07/10 vond ik een stuk van een brief terug, die ik in de schrijfmachine van de cabine had laten zitten. Het was een mechanische schrijfmachine en ze deed het maar half, zoals ongeveer alles op dat schip. De lift werkte niet, de droogkassen ook niet, de droogkamers waren beschimmeld … en dat is nog maar de bewoning. Dan zwijgen we nog over deck en brug (afdeling choff VW) en machineruimte (afdeling 2nd eng LM).
De typmachine was een Olivetti Linea 98, stond daar beschikbaar. En vanaf lijn 7 waren we dikke vrienden, ook al was het een qwerty. En 3 lijnen later was het al uit met de vriendschap want het ding begon de letters te zetten onder de regellijn. Veel Linea was daar plots niet meer aan. En soms belde de wagen, soms niet. Na 2 alinea's heb ik het opgegeven. Er was trouwens weer veel poetswerk in die cabine, die eerste dagen.
Het stukje brief is hilarisch. Volgende week DI-11/02 komt de nieuwe scanner en dan zal ik dat stuk brief eens inscannen, want overtypen is onbegonnen werk, omdat ik per sé de 1000 typfouten wil laten staan. We zien wel.
We gaan morgen pas tegen de kaai. Gisterenavond was er plots telefoon. Ze waren op de achterpiek aan het barbecueën en of we ook kwamen. 'k Had mijn kimono al aan, dus wij weer aangekleed en naar beneden. Er waren twee matrozen aan het vissen en ze haalden zoveel op dat het niet bij te houden was. Een emmer vol in een kwartierke. Dan hadden ze aan de kaptein gevraagd of ze mochten barbecueën en iedereen opgetrommeld om die vis te helpen opeten. Ze zouden ook kunnen stoppen met vissen, maar waar is dan de lol hè.
De tonnen die als vuilnisbak dienen zijn nu zó mooi geschilderd, dat het haast zonde is er iets in te kiepen. De vuilbakken zijn hier wel pico bello nu.
Op de radio vertelden ze iets over een kangoeroe-kookboek. Het vlees zou smaken als rundsvlees en kost maar 1/3 van de prijs hier. Als ik dat kookboek nu eens zou kunnen bemachtigen, en dan nog 10 jaar wachten tot hun export op punt staat, kunnen we er aan beginnen. –kangoeroevlees heb ik een paar jaar geleden eens klaargemaakt, ik herinner me niks biezonders We hebben een boodschappenlijst van een blad lang, ik dank dat ik een kruiwagen zal nodig hebben.
Cheng BS is maar aan het aandringen dat LM in Gladstone een halve dag vrij zou nemen, zelfs meer dan 1, om met zijn vrouw aan de wal te gaan. Met mij dus. Dat is nogal ongebruikelijk. Wij vragen ons af wat daar achter steekt. En cheng BS vraagt zich misschien af wat LM bezielt : weg mogen en het niet doen? Daarvoor moet ge zo'n kouwe Noordeling zijn. Omgekeerd vragen wij ons af van cheng BS bedoelt : weglopen als er werk is? Dat is de redenering van een slordige Zuiderling. Kortom, het zoveelste cultuurschokje. Het zijn geen aardbevingen of dodelijke botsingen, maar ze zijn er toch elke dag een paar keer. En zoiets werkt op het systeem.
De bron, van James A. Michener - ISBN : 9789060102893 In hoofdstuk 9 staat een passage van ± 10 bladzijdes over het verschil tussen Ashkenazi's en Sefardi's. Als ze het boek in de bibliotheek hebben : lezen, al was het maar die 10 bladzijden in hoofdstuk 9.
Om verder te gaan, wanneer er verschillen zijn die zo ineens opvallen, dan is het elke keer weer aftasten : 1/ Is dit een individueel verschil? 2/ Is het een verschil dat eigen is aan deze ploeg, dit schip? 3/ Is het een verschil in volksaard? (werkethiek)
Neem nu bvb nonchalance: Is deze persoon die de jobkes laat slingeren tot 'later' uit zichzelf zo nonchalant? Want het woord later hoort ge hier even dikwijls als in de Latijnse landen het woord mañana. Of is deze persoon zo nonchalant omdat het beleid hier aan boord zo easy going, easy doing is? Het zou zo kunnen dat wanneer ze (capt of cheng) tegen 13h een getypte lijst willen, men die niet voor 16h mag brengen, want het zou van zeer slechte smaak getuigen deze mensen in de namiddag te storen. Siësta.
Ander voorbeeld : gezelligheid. Koffieklets is niet mijn meug, ik heb mijn eigen bezigheden, zelfs en ook al lopen de twee andere dames zich te vervelen. Ik weet dat ik daarin verschil van een grote groep mensen die het consumeren van koffie met koekjes of gebak gezellig vinden. Geef mij een pint met zoute nootjes of een glas wijn met een schoteltje olijven en ik begin al te spinnen. –dronk ik toen nog wijn? Liefst in een dorpscafé, niet in een taverne, want dat is niet echt genoeg. Da's dus een individueel ding. Het lokaal-collectief idee over gezelligheid? Een groepsgebeuren, zoals de barbecue van gisteren misschien. Maar die was spontaan ontstaan.
Zo was er een gans ander idee over gezelligheid op schip 22 met kaptein Kabouter of op schip 04 met kaptein Snob. Ge verzamelt een groep en zegt : vanaf nú is het gezellig, tot 15h want dan wil ik gaan siësten. Spontaan hè. Daar lag het dus aan het beleid. (beleid = kaptein) Die groep was enkel officieren. Ge kunt denken hoe joviaal en vlot het daar aan toeging. Elke mop kan uitgelegd worden als kritiek en daar gaat uw promotie. Krampachtig zwijgen dus. Er moeten wat matrozen tussen zitten om de sfeer in gang te stampen. Hun jokes kunnen geen kritiek zijn en als het kritiek is, zou het toch onschadelijk zijn, want de klare kijk van een ondergeschikte bedreigt de positie van een officier niet echt. Ooit al een matroos geweten die rapporten typt? Wel dan, laat de narren toe tijdens het vermaak-uurtje van de scheepsadel. Ik, overdrijven? Waart ge erbij? Vraag het aan Nooke. –Nooke van schip 04, met de grote vogel en zo.
Djie, ik zit me hier op te winden voor niks. Voor wie en voor wa? (Waarom, in goed Nederlands). Laat maar waaien, mijn blad is vol. Laat maar waaien? Ziet ge, ik krijg het ook al, die nonchalance.
De radio heeft het over een krokodillenplaag dit jaar. Hoe gaan ze dit indijken? Jacht? Dit jaar dan meer handtassen op de markt, de prijzen zullen kelderen …
te gast bij Wim Helsen ~ Ivan de Vadder met de beginlijnen van 'Max Havelaar' van Multatuli
Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht Nr. 37. Het is mijn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen, en het heeft dan ook lang geduurd, voor ik er toe overging een paar riem papier extra te bestellen, en het werk aan te vangen, dat gy, lieve lezer, zo-even in de hand hebt genomen, en dat ge lezen moet als ge makelaar in koffie zyt, of als ge wat anders zyt. Niet alleen dat ik nooit iets schreef wat naar een roman geleek, maar ik houd er zelfs niet van, iets dergelyks te lezen, omdat ik een man van zaken ben.
Wat een bevlogen spreker is De Vadder, ik ben blij dat ik hem eens buiten de politieke context hoor.
Het verbaasde mij wel dat hij pas in '82, na zijn humaniora hoorde van de Max Havelaar. Bij ons stond Multatuli vast op het programma van Nederlands. Het begon in het lager met het verhaal van Saïdjah en Adinda, een verhaal binnen de Max Havelaar. Later volgde het ganse boek Max Havelaar en nog later werd de Rede tot de hoofden van Lebak uitgeplozen.
Saïdjah en Adinda, samenvatting: Het verhaal speelt zich af tijdens de gezagvoering van Nederland in Nederlands-Indië, Java. Daar woonden, in Lebak, Saïdjah en Adinda. Zij waren voorbestemd om met elkaar te gaan trouwen. Het verhaal begint als Saïdjah ongeveer zeven jaar oud is. De buffel van zijn vader werd afgenomen door het districtshoofd. Twee jaar later gebeurt hetzelfde met de tweede buffel. De derde buffel was wel niet zo sterk als zijn voorgangers, maar redde toch het leven van Saïdjah door een tijger te doden. Saïdjah’s vader vluchtte nadat deze buffel afgenomen werd voor de slacht. Dit omdat hij bang was dat hij gestraft zou worden omdat hij geen inkomsten meer had en zijn landrente niet kon betalen. Saïdjah was toen vijftien jaar. Hij besloot werk te zoeken in Batavia (Jakarta). Eerst nam hij afscheid van Adinda en spraken ze af om na 36 manen elkaar terug te zien onder een boom. In Batavia werd hij meteen als bediende aangenomen. Na drie jaar keerde hij terug met genoeg geld om drie buffels te kopen. Toen hij bij de boom aankwam was Adinda daar niet. Hij wachtte een hele tijd en ging tenslotte naar het dorp om haar te zoeken. Maar hij vond haar niet, zelfs haar huis vond hij niet. En ook zijn eigen familie vond hij niet. Zijn dorpsgenoten vertelden hem dat zijn vader was gestorven in de gevangenis en dat Adinda met haar familie was gevlucht. Hij luisterde niet en barstte uiteindelijk in een soort vreemd gelach uit. Een oude vrouw neemt hem mee naar huis en als het wat beter met hem gaat vertrekt hij en sluit zich aan bij de opstandelingen om Adinda te zoeken.
Op een dag liep hij door een dorp dat het Nederlandse leger platgebrand had. Hij vond het lijk van Adinda’s vader en broer en later ook het mishandelde lijk van Adinda. Doodongelukkig stortte hij zich daarop in de bajonetten van de soldaten en stierf.
Gisteren zijn we tussen de eilanden door gevaren, maar 't was mistig. Van alles wat er te bekijken viel hebben we niet veel gezien. Straffe wind ook. Toen ik ons vuilbakje ging leegmaken op de achterpiek, raakte ik daar bijna niet meer weg. Vandaag staan er minder schuimkoppen, dus is er minder wind maar het deck ligt nog altijd nat en is dus glad. Als ik bedenk dat ik een paar jaren geleden mijn hand niet omdraaide voor een paar volle vuilniszakken en nu is 1 bakje al een expeditie. Tja.
Een paar dagen geleden hoorden we iets op een Engelstalige zender (de ontvangst was nogal slecht) dat er pest zou zijn in India en dat een deel van het land zou afgesloten zijn. Welk deel? Of helemaal, heel het land? Niet dat we daar naartoe moeten hoor.
Tijdens het voorbije verlof las ik een artikel over virussen en andere vieze beesten: aids, hepatitis, en zo. Allemaal doodserieus. Meneer de professor, doctor, viroloog zei daar daarin pest vóllédig onder controle is. En ik dacht oeioei, klinkt dat niet wat triomfantelijk? In een labo is dat misschien onder controle, maar niet als men ter plaatse door de slechte wegen, grondverschuivingen en tegenwerkende autoriteiten de vaccins niet tijdig of niet bij de mensen krijgt.
Op 19/08 gingen we naar Mediport voor controle. Vroeger hadden we een medische dienst op de Pool der Zeelieden. Nu werd in ons vaccin-boekje de cholera-prik wel afgestempeld, maar het vaccin hebben we niet gehad. Ik vroeg hem waarom wel stempelen maar niet prikken. Awel (ga zitten) :
1/ Sommige landen eisen nog dat de bemanning gevaccineerd is en kunnen de kaptein verplichten iedereen te laten inenten. Meestal is het een kwestie van deviezen (USD) en meestal in een land met vuile naalden. Vandaar dat ons vaccinboek in orde gehouden wordt.
Wij waren dus niet beschermd, enkel het geld van de rederij was beschermd ?
2/ "De choleraprik is niet meer nodig", terwijl ze in Goma lagen te sterven? Misschien kijkt die dokter geen TV en leest hij geen kranten. Iets later waren er choleragevallen bij de Zaïrese soldaten. 'k Weet niet van waar de Zaïrese troepen bevoorraad werden/worden maar er zal wel een luchtverbinding zijn met een grote stad. Nu, dat vliegpersoneel gaat wat vluchtpapieren laten afstempelen, gaat naar de kantine, slaat er een praatje met het personeel, met de mensen van de bunkering, van het drinkwater, van de bevrachting en zo weer naar de kantine. Van de bemanning (stel 4 man) slapen er 2 op de basis, en hebben 's anderendaags ontbijt met een hele hoop mensen samen. Twee gaan naar huis overnachten. Hun kinderen gaan 's anderendaags naar school. Als van die vier niemand besmet geraakt is (de dag tevoren) in Goma, stopt het verhaal hier. Als er wel iemand besmet is geraakt en die grote stad is Kinshasa, dan gaan ze daar schrikken, want dan heeft het virus in één sprong een half continent over gestoken, van Goma naar Kin. Een virus reist even snel als de snelste van de dragers hè. Als die drager in een vliegtuig zit, is het virus in een wip aan de westkust.
Van Kinshasa naar Matadi en Boma rijden bussen. Matadi en Boma zijn havens. In havens gaan zeelieden aan de wal. Vandaar is het ongeveer 2 weken varen naar Hamburg, Bremen, Amsterdam, Rotterdam, Antwerpen, Le Havre, Brest, Marseille, Livorno … ga maar heel de Middellandse Zee af. + Nog een aantal havens in de UK. Maar volgens de havendokters is een choleraprik niet meer nodig. De ziekte is onder controle. En de mensen, zijn die onder controle?
De havendokters weten beter dan wie ook hoeveel (Zaïrese) verstekelingen er per maand in Antwerpen toekomen, want zij zijn mee de eersten die erbij geroepen worden. Maar een choleraprik is dus 'niet meer nodig'. Zelf zullen ze hun vaccin toch hernieuwd hebben, hoop ik, want zij krijgen de halve wereldbol over de vloer. En nu dus in India de pest, awelawel … 't virus was toch onder controle volgens de professor viroloog op TV?
Goed, wat wou ik nu eigenlijk vertellen. In Sasebo (shipsyard van 15/09 tot 23/09) zijn we officieel van vlag veranderd. Veel ceremonie zal er niet bij geweest zijn, want choff VW zou het anders wel verteld hebben. In Sasebo zijn dan de Indiërs vertrokken en de Filipijnen toegekomen. We zijn met 27 aan boord van wie 3 ow's. Een ow is een officer's wife. Zo heb ik nog nooit op de crewlist gestaan. Ik ben dus een owee? Is een owee erger dan een oeioei of een aiai? Eens vragen aan LM. Owee rijmt op 'mag mee', da's toch al dat.
Wat we van de plaatselijke keuken moeten denken weten we zelf niet meer. De ch. kok is een Israëli, geboren in Casablanca, 1935. Is het nu Israëlische keuken, Marokkaanse keuken, of iets dat voor Europees moet doorgaan? Volgens cheng BS is hij geen goede kok. De volgende is beter. Wanneer die komt? Misschien binnen een maand of drie. De 2de kok is Filipino. Wie op welke dagen kookt weten we niet. Er hangt ook geen menu uit, dus kunnen we na de maaltijd niet de namen van de gerechten leren, van wat lekker was en wat niet. Nu gaat het zo : is het vanmiddag lekker, eet dan maar goed door, want godweet wat is het vanavond. Is het 's avonds lekker, eet dan maar goed door want godweet wat is het morgenmiddag. Nu is het nog geen 4x na mekaar lekker geweest. Ontbijt tellen we niet mee, ontbijt is oké, maar VW en LM moeten werken en zij leven niet van ontbijt alleen. Het moreel peil aan onze tafel zakt zo, vooral bij VW. Hij kan van waar hij zit recht in de keuken kijken en wanneer het weer eens niet lekker is kleurt dat op slag zijn opinie over al de mensen van de keuken. Dan is hij niet meer af te leiden met een verhaaltje of een anekdote, hij blíjft doordrammen.
1994-10-03 ~ op zee
Gisteren rond 17h30 zijn we stil gevallen. Pfieuwt, zei het schip. Alle mecaniciens weer aan het werk en rond 24h pas was LM boven. Grellig, zo'n zwalpend schip. Het is hier nogal druk bevaren. Vandaag moet het nogal warm zijn aan deck want de Filipijnse matrozen lopen ingepakt met tulband en al. Dat gaat zo: ge trekt de halsopening van een T-shirt rond uw gezicht zodat die daar aanspant als een cagoule / bivakmuts. De rugkant van de t-shirt beschermt nu hoofd & schouders, de voorkant beschermt de keel. dan de mouwen voor het gezicht halen en op het voorhoofd vastzetten met veiligheidsspelden. Ziezo. De kwestie is de juiste maat van T-shirt te vinden. De oversized T-shirts kunnen er niet echt voor dienen. Sinds vanmorgen zijn ze luiken aan het kuisen. Dwz : kolengruis bijeenvegen, in een emmer naar boven hijsen, naar de zij dragen en overboord kiepen. Nogal een stoffige bedoening, vooral wanneer er wind staat. Vandaar de tulbands.
Toen het schip gisteren stil viel, begon choff VW gelijk naar bakboord uit te wijken. Nu is er een manoeuvre dat zo begint, het man-overboord-manoeuvre. Dat heb ik ooit moeten leren in '83 tijdens de cursus Survival at Sea. Door die beweging naar bakboord dacht ik dat er iemand overboord gekukeld was. Vermits er geen alarm gegeven werd ben ik eens buiten gaan kijken. Achter ons was het kielzog al voldoende verminderd om ver te kunnen kijken, en er kwam nog altijd geen alarm, en toen dacht ik maar niks meer. 't Zou wel iets technisch zijn.
1994-10-06 ~ op anker Gladstone (Australië)
Sinds gisteren hebben we FM op de radio en goeie ontvangst : een aardbeving in Japan en een collectieve zelfmoord in Zwitserland. Welkom in de bewoonde wereld! Af en toe muziek. Veel uit de beginjaren '70.
Het Russisch heb ik opgeschoven naar 'later'. Voor het ogenblik doe ik de onregelmatige werkwoorden van Engels. Gelukkig staan die achter in het woordenboek. 't Is Hier al Engels wat de klok slaat.
De elektrieker is een Israëli, in '90 uit Rusland uitgeweken. Als hij 's avonds nog genoeg moed heeft doen we Engels. Grammatica is niet nodig precies, het is vooral woordenschat. Daarvoor gebruiken we anekdotes uit de Reader's Digest. Die zijn lang genoeg om een paar nieuwe woorden op te pikken en kort genoeg om het niet beu te worden. De meeste van die verhaaltjes zijn nog echt gebeurd ook. Ze zijn niet allemaal bruikbaar, maar toch veel ervan.
Nu hoor ik weer iets op de radio : Jeltsin zou door een internationale medische commissie moeten onderzocht worden op alcoholisme. Die flater in Ierland zou in sommige landen politieke zelfmoord betekenen, maar in Rusland denkt men daar anders over, zeiden ze op de radio. Ze lieten een Russische in het Engels aan het woord die zei dat hij toch zo’n spontane man is, enz, enz. In '92 In Odessa hebben we er nogal wat gezien, van die wodkakenners. Zelfs binnen in een kerk. Ze werden met een soort van eerbied behandeld. Het deed me denken aan hoe de Indianen omgaan met hun zwakzinnigen. Die staan in verbinding met de goden. En als een medicijnman of een sjamaan in trance is van een of ander kruid of paddenstoel dan is dat ook een plechtig moment. Wanneer wij een dronkenlap zien struikelen en vallen, dan lopen we daar in een boogske rond of steken de straat over naar de andere stoep. In Odessa helpen ze die sukkelaar recht en als hij zijn weg wil verder zetten kijken ze hem nog efkes na. En anders brengen ze hem naar een bankje of een trapke om op te zitten. Wie tijdelijk de wereld rondom zich niet meer ziet, wat ziet die dan wel? De Hemel?
In Tallinn (Estland, '92 of '93) was dat ook zo. We zijn toen niet buiten het hotel geweest want op het 2de verdiep was in de hall een trits bars, tavernes en cafés. En daar was het ook zo, mededogen met mannen die zwaar dronken waren. Zeer eigenaardig. Bij ons is in sommige wijken, in sommige milieus wordt alcoholisme getolereerd. Maar dat een bevolking het als een gegeven beschouwd, zoals goed weer of slecht weer, en zich daar naar gedraagt ook … eigenaardig die tolerantie.
In Sasebo heb ik een bloesje gekocht voor 1000 ¥ (yen) = 325 BF. ’t Was in solden. Wachtwa, ni lachen, het ding kon zo uit La Boutique de Melanie komen. Ze hebben een winkel in de Nieuwstraat en een op het Muntplein ook. Die winkels vind ik om te bekijken, niet om binnen te gaan. En in Sasebo heb ik iets gevonden dat betaalbaar was. Het ding komt van 9.800 ¥ = 3.100 BF, naar 'onze prijs' 6.900 ¥ = 2.242 BF, dat vind ik nog veel te veel voor iets dat niet in de wasmachine mag. Zoveel betalen om met de hand te moeten wassen? Nee danku. Nu was ik het met de hand voor 325 BF. Dat is min of meer redelijk. Voor zo'n bloesje wil ik dan wel wat moeite doen.
'k Heb in Sasebo ook een winkeltje à 100 ¥ ontdekt. Alle dingen kosten daar 32,5 BF of minder: keukenhandoekjes, kleurpotloden, badmutsen, schrijfpapier, plastic-bekers, kartonnen classeurs, kopspelden, paperclips … In de States hebben ze zo de 99 cent shops en in België heb ik al 100 frank- winkels gezien. Uitgebaat door Libanezen.
Afvalolie, nogal veel. Cheng BS wil dat die overboord gepompt wordt, want aan de wal geven kost geld. De 2nd eng weigert. 1/ ’t Is illegaal 2/ ’t Is tegen zijn geweten. 'k Zou met plezier chefke BS ineenslaan en in het kielzog kiepen, fysiek kan ik hem wel baas, ik ben jonger. Ze moeten LM met rust laten, er zijn zo al problemen genoeg in dit bouwvallig machien. Eigenlijk is het zo : 1/ ’t Is tegen LM zijn geweten 2/ ’t Is illegaal. Dit is de juiste volgorde. Maar LM moet dus dag in dag uit het been stijf houden. Feitelijk zou ik willen dat ze hem met rúst laten, zodat hij zijn job kan doen. Van zijn job heeft hij veel voldoening en er zijn zo al mankementen genoeg daar beneden. Ze mogen al blij zijn dat het schip niet moest gesleept worden na de panne. Dát kost pas geld.
Ashkenazi >< Sephardi : ooit iets van gezien, toen ge daar waart in Israël? Ze houden die tegenstelling graag binnenshuis, maar aan de verhalen van VW en LM te horen, zitten we hier opgescheept met een bunch omhoog gevallen Sefarden.
te gast bij Wim Helsen ~ Flip Kowlier met een tekst van Henry Rollins
Listen to the stage manager and get on stage when they tell you to. No one has time for your rock star bullshit. None of the techs backstage care if you’re David Bowie or the milkman. When you act like a jerk, they are completely unimpressed with the infantile display that you might think comes with your dubious status. They were there hours before you building the stage, and they will be there hours after you leave, tearing it down. They should get your salary, and you should get theirs.
Wat een fijne, fijne tekst. Richtlijnen voor het doe-gewoon. Geen krullen of frullen. Over dat onderwerp zou ik nog uren kunnen doorbomen. In de beginjaren dat ik vaarde mocht ik tijdens mijn verlofperiodes in België een seizoen of twee mee met een klank- en lichtman, en ik dan als toneelknecht(je). Eigenlijk ging die job mijn krachten te boven, maar ja, ik wou het leven tussen de coulissen zien en voor mij was het ook een andere manier van onderweg zijn.
Ik ken bovenstaande tekst niet maar dat hij ooit in de AB hing, dé AB!, vind ik grandioos. Want er liepen nogal wat mensen met kapsones rond in die tijd. Waarschijnlijk nu nog. En ik stond er soms verbaasd van wie. Zowel zangers als acteurs.
Optredens op verplaatsing zijn heel wat zwaarder voor het technisch personeel dan optredens in een vaste zaal. Maar ook heel interessant en leerrijk omdat het over mensen gaat, mensen onderweg. Echte artiesten hangen de vedette niet uit, want zij weten ook niet altijd waar de wc’s zijn.
Hier hoort een woordeke uitleg. De Belgische Koopvaardij was op 01/02/1991 uitgevlagd. Van Belgische vlag naar Luxemburgse vlag: https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen , https://nl.wikipedia.org/wiki/Goedkope_vlag , De rederij was van plan een schip over te nemen van Aemas Hong Kong. Twee Belgen werden vooruit gestuurd : choff VW en 2nd eng LM + ikke, ik mocht mee. Dit schip vaarde onder Liberiaanse vlag. Van alle goedkope vlaggen … de Liberiaanse? Werkelijk?
Hier volgt onze kennismaking met een andere stijl van varen. Met andere stijl bedoel ik eigenlijk marginaal. En dat werd vrij vlug duidelijk ook.
Dag Allemaal,
We zijn zaterdag om 11h45 in Tokyo toegekomen. Toen was het in België vrijdag 18h45 en wij waren weer eens meer dan 24 hrs onderweg. We zijn nu 3 dragen verder en onze bioklok is nog altijd niet in orde: wakker worden rond 01h, kláárwakker, rond 04h in slaap sukkelen, en rond 07h er niet uit kunnen. Tijdens het middageten omvallen van de vaak, dat soort dingen. Dat gaat allemaal wel over hoor, maar deze keer lijkt het langer te duren dan anders.
We zijn gisterenmiddag uit Kashima vertrokken. Morgenmiddag komen we in Sasebo aan. Daar gaan we voor een dag of zes de shipsyard in en rond 20/09 vertrekken we naar Gladstone (Australië), dat ligt een beetje boven Brisbane.
Het eten valt mee. In de keuken zijn het Indiërs. Ik denk niet dat het echt Indische keuken is, wat we eten. Misschien is het een compromis met de Israëlische keuken? Bij elke maaltijd staat er rauwkost op tafel. Maar misschien is dat omdat de ch.engineer dat vraagt. En er is 2x per dag fruit als dessert. Dus géén patisserie. Jochei! Als er geen is moeten we geen moeite doen om er af te blijven. Da's weeral dat gespaard hé. Geen charcuterie ookni. Wij gaan slank en gezond naar huis komen. Sigaretten en bier hebben ze wel. Dus fitter gaan we er niet op worden. Maar goed, niet alles ineens hè …
Het schip vibreert tamelijk sterk. Is dit nog leesbaar? -handgeschreven brief
De laundry is vlak naast de deur. Heel gemakkelijk. Als ik een machine hoor zwieren is het tijd om de wasspelden boven te halen. Er is een laundry op elk verdiep. Er staan wel 3 droogkassen. Maar geen enkele die werkt. Er zijn wel droogkamers. Met wanden en plafond in inox. Daarin is het een echte sauna. -die ventilatie had het ook laten afweten, bleek achteraf. Gisteren had iemand zeer charmant 3 overalls van LM opzij geschoven om daar breeduit 1 laken op te hangen. Resultaat: 's avonds waren zijn overalls nog niet droog. Gelukkig hebben we er 5 bij, want ze hebben zijn maat niet aan boord.
De 1ste stuur (chief officer) VW, met ons de enige Belg aan boord, had geen overalls bij en met zeer veel moeite heeft hij er een kunnen bemachtigen. De donderdag vóór vertrek thuis, moest hij nog aan zijn bagage beginnen. Er zal wel meer zijn dat hij niet bij heeft.
Zojuist was er nieuws op Radio Moskou (in het Engels hoor). Ze zeiden dat in Estland veel Russen leven en dat veel van hen hun job kwijt zijn omdat de uraniumfabriek gesloten werd. Ja zeg, geef ze allemaal een schup en laat ze iets nuttigs graven. -omscholing heet zoiets
Waar was ik gebleven : onze slaapkamer lijkt op een Italiaans straatje, ze hangt vol was. 'k Had hier in een van de kasten een eind nylontouw gevonden, visdraad, dik genoeg om een haai mee te vangen. Dat is onze waslijn. Want in de droogkamer hang ik niks meer. Het ruikt er naar schimmel.
Aangezien de Indische 2nd eng (2de mecanicien) nog aan boord blijft tot 20/09 logeren wij voor het ogenblik in de leegstaande cabine rechtover, de cabine van de chef steward. Die stond al lange tijd leeg en dat was er aan te zien ook. Precies een zolder waar twee jaar niks aan gedaan werd. Nu oogt en leeft het al wat frisser. We kunnen slapen zonder dat het stof uit de matras opwaait en in de badkamer is alle schimmel weg geschrobd. Die groeide daar niet door leegstand hoor. Die bdk is ooit in gebruik geweest en daarna nooit uitgewassen.
En waarschijnlijk werd de airco afgezet en dan krijgt men stilstaande lucht, samen met de condensatie door de temperatuurschommelingen zijn dat ideale condities voor schimmelvorming.
Vermits het schip van uitbater verandert rond 20/09 heeft de vorige rederij geen stock meer aan boord gezet, vermoed ik. Het enige dat ik tot hiertoe gevonden heb om de poetsen was waspoeder en bleekwater. Dat vreet alle schimmel weg, maar dat vreet ook aan de handen. Rubberhandschoenen staan al op de boodschappenlijst voor Sasebo.
De captain en de steward, elk afzonderlijk maar allebei op dezelfde toon, wisten te zeggen dat deze cabine 'voorlopig' is. Jaja, natuurlijk, zei bibi. Met de glimlach. Wat de diplomatieke betrekkingen tussen Israël en België zeer te goede gekomen is. Stond er niks van in de krant? Tiens … Ook niet van al die kakkerlakken die we vermoord hebben? Tiens tiens …
In Sasebo komt de inspecteur van de rederij aan boord, VL, ('t pastoorke). Ch.off VW & LM hebben na die paar dagen al een lijst van rare toestanden en onregelmatigheden klaarliggen. Ik kan het hier niet allemaal opnoemen, want die zaken zijn me te technisch. Wat ik ervan onthouden heb is dat ze zich elk op hun terrein afvragen hoe hier nog geen ongelukken gebeurd zijn en hoe het kan dat dit schip nog vaart. Misschien vertel ik het nu wat grof gemalen, maar dat is de toon van de gesprekken aan onze tafel. -we hadden een tafel apart, zo 'moesten ze geen Engels spreken'. VW en LM tuimelen dagelijks van de ene akelige verbazing in de andere. Ik eigenlijk ook, maar dan over een ander soort dingen, daar gaan we niet van zinken.
Koffie staat ook al op de boodschappenlijst. Wat ze hier hebben is oploskoffie. De grote hoop drinkt thee. dat hadden we al wel vermoed, maar dat er helemaal geen koffie aan boord zou zijn, daar hadden we niet aan gedacht. Oploskoffie … gewone koffie is toch goedkoper?
Kortom, we staan hier met onze oude gewoontes en maatstaven in een zeer vreemde omgeving: geen zeemanschap of vakkennis en in de huishouding geen netheid, laat staan hygiëne. 'Hier neem je wat, daar laat je wat, en dat is dan dat' -wie zei of zong dat ? ik vind de naam niet terug. Misschien zitten we binnen een paar maanden op hun niveau. Zonder dat we het beseffen. Dat zou een ramp zijn. Nee, dat kan en mag niet gebeuren. Kop erbij houden.
Daarstraks stond de deur van de 2nd eng efkes open en zo kon ik eens binnen piepen, om te weten waaraan we ons mogen verwachten. Er staan genoeg zitmeubelen, (beter dan op vorig schip!) Dat is alles wat ik kunnen zien heb. Ze houden hier allemaal hun cabine dicht én op slot. Dicht kan ik nog begrijpen, dat is misschien voor de airconditioning, die draait op vierkante wielen. Maar op slot? We liggen toch niet meer in haven.
Hier laat ook niemand zijn schoenen in de alleyway staan. Daardoor zag deze tapis plein eruit zoals hij er nu nog uit ziet. Ze lopen met hun werkschoenen van deck of machien hun cabine binnen! 'k Heb in onze cabine met een spuitbus geprobeerd en dat heeft niks geholpen. Niks. Het tapijt is opgeklaard en de voetsporen zijn nu nog duidlijker zichtbaar en afgetekend …
1994-09-14
Gisteren was ch.off VW met de 3de stuur naar de materiaallocker gaan kijken om te weten wat er allemaal aan boord is. Hij vroeg wat er in die twee kisten zat. Het stond er wel op geschreven maar in het Hebreeuws. Zei de 3de : "Oh datte? Dat zijn 4 kalasjnikovs en dat daar zijn 4 FN’s." Triestig hé, een bewapend koopvaardijschip. En er staan op elk verdiep 2 van die kisten. Aan boord zouden soms schietoefeningen gehouden worden. Daar ga ik dan naar kijken, maar van achter glas. Choff VW is raprap langs die kisten gelopen, er moest er zo eens een vanzelf afgaan.
12h40: we zijn terug van tafel. 't Was kip. Nogal pikant. Gisterenmiddag zei LM dat hij die rijst al beu was. Waarop VW en ik tegelijk : "Nu al?" Het was onze 4de dag aan boord. Er moeten nog 176 komen. Vandaag nog 175. Niet dat ik aan het aftellen ben, maar de rekening moet kloppen. Er is dus 's middags rijst en 's avonds zijn er petatjes. Hun soep is erg lekker. Goed gekruid en niet pikant. Fantastisch. We varen al een hele tijd langs de kust. Vannacht gaan we op anker, morgen om 08h loods & binnenvaren. Sasebo moet nogal een grote stad zijn want ze staat zelfs op de kaart in de atlas. Er is een grote marinebasis in de buurt. Het schip is 290m lang. Als ik 7m tel voor een gevelbreedte, dan kom ik aan 41,42 huizen. Onze straat is geeneens zo lang. -toen woonden we nog in Borsbeek
1994-09-20 ~ Sasebo
Piep, we liggen hier al 5 dagen en we zijn al een paar keren aan de wal geweest. Het is hier warmer dan thuis. De winkel-boodschappenwijk ligt op ± 35min stappen van het schip. 'k Was efkes verloren gelopen en ik zat bijna op het terrein van de Amerikaanse marine. Dat mocht niet. 'k Moest daar niet zijn, maar ik dacht dat ik er door moest om naar de binnenstad te gaan. Andere weg, de juiste weg.
De prijzen zijn hier hoger dan bij ons. Enkels in solden zijn er nog koopjes te doen. Vanmiddag gaan we naar de warme bronnen. ’k Ben benieuwd wat dat gaat zijn. Samen met de vrouw van de captain en de vrouw van de cheng. 'k Hou mijn hart vast want ik ben niet zo goed in gezelschapsdame spelen. En ik heb het akelig gevoel dat dat van mij verwacht wordt.
Sinds vanmorgen liggen we hier op anker, voor 5 dagen zeggen ze. Spijtig dat ze hier geen Spaans spreken. Er staat een TV in de cabine en van 's morgens vroeg al zijn er tekenfilmpjes. Af en toe versta ik een woord. Binnen vijf dagen spreek ik met een Braziliaans accent. Feitelijk zou ik moeten gaan vernissen. 'k Heb een plantenrekje gemaakt van palettenhout. Dat was een avontuur hoor. En daaruit hebben wij het volgende geleerd : scheef + scheef = recht. LM en de boots en nog een aantal heren der schepping moeten daarom glimlachen (luider durven ze niet) maar als ge een kromme plank scheef gebruikt is het eindresultaat recht. Zelf gezien en zelf gedaan.
Het rek was recht, maar het wiebelde heen en weer, niet echt stabiel dus. Wat bleek? Wanneer er deining stond gaf dat meubeltje gewoon mee, zonder dat er een potje planten af viel! Voorwaar een zeewaardig rekje. Laat ze maar lachen, mijn rekje mocht er zijn. Over de stabiliteit van het typtafeltje is ook nog een verhaal, maar dat is voor later.
In mei heb ik al eens vernist maar dat was een smalle langwerpige plantenbak voor in de mess. Die bak is gemaakt van 'mooi' materiaal, van rechte planken. Een vorige chef mecanicien had die ineen getimmerd en het ding stond al 2 jaar in het stuurmachien. –de ruimte waar de steering gear zich bevindt, ongeveer recht boven het roerblad vh schip. "Nu zal dat hout wel droog zijn zeker?" zei de 1ste stuur. En ik mocht aan de slag. Van de boots heb ik vernis, thinner en een borstel gekregen. Voddekes ook. De 1ste stuur heeft de pot vernis open gekregen en voor een paar emmers 'keien' gezorgd. -puntig scherpe dingen waren dat Het zand kwam van LM en de potaarde was besteld geweest door de chef steward, met de zegen van de kaptein. De plantenbak was een multi-departementeel project. In ± een week was hij klaar. Het moeilijkste was het wachten tussen twee lagen tot de vernis helemaal droog & hard was. Mijn vingers kriebelden om verder te werken, maar dat kon niet zomaar. Wachten … , erg hoor.
De 1ste stuur was ervan dag één al met zijn keien. "Ze staan bij de keukendeur". Ik ga eens kijken : 4 metalen verfemmers van 25L, gevuld tot aan de rand met ijzererts. Zwaar³! Om dat te kunnen dragen heb ik het nodige overgeladen in emmers van 10L, halfvol. Ook nog zwaar hoor. 'k Vond het zo vriendelijk van de 1ste stuur dat hij zo snel was met zijn 'keien' dat ik vond dat ik met het gewicht dan maar mijn plan moest trekken. Het teveel aan keien kipt ge maar over de zij, -overboord- had hij gezegd. Da's heffen hè. IJzererts heffen. En er waren 3 emmers van 25L teveel. Aan het gewicht durf ik niet denken. De 1ste stuur heeft matrozen gestuurd om de 3 emmers weg te werken. Gracias senõres!
Voor ik begon te schuren met het machientje had ik eerst met de schaaf geprobeerd. "Daar moet ge kracht op zetten hoor" had de chef mecanicien gezegd. Jaja, dat was ik van plan. Maar hij bedoelde KRACHT, en dat heb ik niet in huis. Dan toch maar met het krachtig schuurmachientje. Dat ging prima.
Op 12/05 (de verjaardag vd capt) was de plantenbak af. Alle vernislagen telkens gedroogd en uitgehard. Het vullen vd bak heeft 3 hrs geduurd. Zo links en rechts was een plant geschonken. We zijn nu 5 weken verder. Van alle plantjes hebben er 3 het laten afweten maar de gaten zijn al opgevuld. Hierboven in de cabine is namelijk het kweekstationneke, mijn plantenrekje. -3 rijen potjes, afgesneden waterflessen, met potgrond en fruitpitten in. Met dit soort dingen hou ik mezelf zoet, welfare.
Een andere bezigheid is collages maken. Hoe is dat gekomen? In februari verjaarde de 1ste stuur en dat is nogal nen toffe. We hadden geen wenskaart bij om onder zijn deur te schuiven. LM zei : maak een tekeningetje. Ik doe dat, op gevouwen luchtpostpapier. Eigenlijk was die verjaardagskaart een frulletje. In maart verjaarde de steward. Toen had ik het idee om de achterkant van een vervallen zeekaart te gebruiken. Die dingen zijn ± 120/80 cm en in stevig papier. Daar valt al iets mee te beginnen hè. Het werd een gróte verjaardagskaart waarop plaats is voor 23 handtekeningen in dikke stift. Er stond in 13 talen 'gelukkige verjaardag' op . Dat was toen het aantal talen aan boord, buiten de voertaal Engels natuurlijk. Daar heb ik een rand bloemen rond getekend, overgenomen & vergroot van een Japanse sakéverpakking en de poster was af. Vanaf toen kon een verjaardagskaart niet meer kleiner dan posterformaat. Ja natuurlijk, voor de ene wel en voor de andere niet? Dat kan niet. Dus : iedereen extra-large. LM en de kaptein hebben ook zo'n bloemending gekregen, zij het anders. Ik ben ondertussen tamelijk goed geworden in bloemendingen. Sommige bloemen bestaan zelfs nog niet.
Het was telkens een onderneming om de kaart door iedereen getekend te krijgen, zonder dat de jarige in kwestie ze op voorhand te zien kreeg. Vooral diens werkuren in het oog houden. Heimelijke manoeuvres, spannend en plezant.
Komt 22/05, de verjaardag van de 2de stuur. Ik vraag aan Greta (zij doet die cabine) of ze soms weet wat zijn hobbies zijn. Paarden. Paarden? Mag het geen olifantje zijn, want dat kan ik wel tekenen. Paarden begot. Geen bloemen deze keer. Paard miljaar. Wie begint er nu met paarden … de 2de stuur dus. Paarden, ik droom er nóg van omdat ik maar 1 geschikt paardje gevonden had en uitvergroot –handmatig, op lappen ruitjespapier want zelf kan ik dat niet tekenen. Het paard is in draf, dat ook nog. –het trok een slee, maar ik wou enkel het paard Als noodoplossing heb ik gevonden : collage. Gelukkig is hier een ton oude tijdschriften aan boord. Daarmee aan de slag. Het paardje is van ene Libitz, een Balkan-schilder. En vermits ik zijn contouren gebruikt heb onthou ik zijn naam. Verder geen gegevens, noppes.
De 2de stuur heeft twee collages gekregen. De draver, en ook een plakwerk over Het Paard in al zijn Aspecten van de Antieken tot Nu. Dat laatste klinkt pompeus maar heeft amper 3 uurtjes gekost, gewoon het teveel aan prentjes opgewerkt. In de Libitz-collage zitten meer dan 40 werkuren. Was het larf toch meer opgetogen over de laatste poster zeker! Het plakgedoe omdat ik het teveel aan foto's kwijt wou en die tweede collage was gewoon een toemaatje. De lijm is door de rederij betaald.
De kaptein ziet die Libitz collage en wil ook zo een, omdat hij van het Jaar van het Paard is. Gelukkig, gelukkig (!) had ik de overblijvende snippers nog niet weg gedaan. En ik had het sjabloon, de uitvergroting ook nog. De draver moest dienen om in zijn cabine over de poster van New York te hangen, hij was dat ding zo beu als iets. De kaptein is een Brusselaar, een échte Ket, geboren in de Marollen. Ik haast mij gelijk een onnozele, in mijn ogen was het resultaat er ook naar, maar LM zag het verschil niet, en 2 dagen voor Immingham kon ik de draver bij de kaptein afleveren. We zijn 3 weken verder en de collage hangt nog altijd niet op, weet ik van Greta (de stewardess).
Wat bleek, hij wou de draver voor thuis, maar hij wist niet hoe dat aan te brengen. Da's nog jong hè, zo'n kapteintje van 40. Timide en zo. -LM en ik waren of werden dat jaar 42 Hij zit in zijn cabine nog op die stomme New York te kijken terwijl hij een paardje heeft. Maar dat hij het dan zegt, dat de draver voor thuis is, dan was er geen haast bij. Potdorri-verdorri ! Nu ligt deze kaptein wel in de bovenste schuif hoor, al sinds 1991 op schip 20. Maar da's weer een ander verhaal.
Uiteindelijk maar 12hrs op anker en niet 5 dagen, we liggen al tegen de kaai, 22h50.
1994-06-22, 13h25
LM & ik zijn deze voormiddag aan de wal geweest. 't Was precies schoolreis. Vóór de middag al weg? En om 12h30 weer aan boord. Nu beweerde die zotte chef dat we pas om 14h aan boord hadden moeten zijn. Ik dacht dat ik iets kreeg. Het zij zo. Er is veel veranderd in Vitória. En de rest is hetzelfde gebleven.
Dat is het ongeveer. Nu ga ik deze brief nog snel-rap afgeven. De andere liggen al boven. Nú gaan afgeven, anders is 't weer zoals toen hè, te laat. Willeweni.
In Venezuela hadden we radio Trinidad. Alles in 't Engels. Moet een mens daarvoor zover varen? -later nog vaak op Trinidad geweest, Engels is er gewoon de officiële taal
Gisteren was er op de Franse TV een interview met Clinton & Mitterand door Christine Ockrent en nog een of andere koekoek. Ik was een beetje fier want Mevr Ockrent is Belgische. De koekoek hadden ze geleend van de roddelpers. Misschien voor het contrast, om Ockrent beter te laten uitkomen. Dat is dan gelukt. Ik was beschaamd in die man zijn plaats, zodanig dat mijn tenen er van krulden. Het Verhaal van Vader Zwaan -Rozenburg Rotterdam, 30/04, ongeveer 6 weken eerder
In Rozenburg is opzij van de winkelwijk een mooi groot plantsoen met vijver, en daarnaast het brandweergebouw. In de hoek tussen de zijmuur van het gebouw en de rand van het plantsoen hebben 2 zwanen hun nest gebouwd. Met grote takken, zo te zien. Eén van de twee broedt, de andere houdt de wacht. Ze hebben de meest rustige hoek gevonden, er kan niemand bij het nest. -alsof iemand dat in zijn hoofd zou halen Witte zwanen, naast groene struiken op een bruin nest achter blauw water. Met een paar stiften is dat zó gekleurd. Niemand kan bij het nest, tenzij met een bootje misschien, maar dan moeten ze voorbij Vader Zwaan die patrouilleert. Al eens een kwaaie zwaan gezien? -wij toen wel, heel intimiderend zoiets, spanwijdte tot 2,4m https://nl.wikipedia.org/wiki/Knobbelzwaan De plaatselijke supermarkt was open tot 15h en na het boodschappen doen komen we daar weer langs. Vader Zwaan was de grasberm opgestapt en stond zijn gebied te verdedigen tegen zijn reflexie in de lak van de wagen van WdL & Co. De achteruitkijkspiegel moest het ook bekopen. We zijn alle vier ingestapt langs de straatkant want zo'n boze zwaan is indrukwekkend. -en er valt niet mee te praten Terwijl WdL traagjes, héél traagjes wegreed stapte Vader Zwaan terug naar het water. Nog altijd met gespreide vleugels. Triomf. De indringer was verjaagd. Een beetje triestig hè, al die dapperte voor niks eigenlijk. Zo'n beschermde zwaan die in dat keurig propere nette Rozenburg mag nestelen, een eigen post heeft in de begroting van de plantsoendienst, een eigen inkomen zeg maar, wil dan toch nog efkes oer-natuurlijk doen. Wie zou zijn terrein met vijver willen inpalmen? Alle katten leven nu via de blikopener.
------
Zou iemand aub het volgende willen opnemen: BBC1, WO-29-06, The Human Animal van Desmond Morris. Niet speciaal voor thuisblijven of als ge die dag iets anders wilt opnemen, doe maar. Ik vraag het ook aan WdL & Co. Er zal wel iemand zijn videorecorder vrij hebben die dag. Het is een zesdelige serieen we zouden pas half-juli tuis zijn, als alles goed gaat. Desmond Morris heeft nogal een klare kijk op de zaken, vind ik.
Desmond Morrris was de eerste die ik heb weten waarschuwen voor overbevolking, in 1968. In 1972 stelde de Club van Rome hetzelfde. Luid en duidelijk. En toch zijn we nu met meer dan 7 miljard.
De visjes van Toppié zijn gestorven van het kraantjeswater denk ik. Teveel chloor, teveel kalk en fluor, en nog zo van die dingen. Bronwater is waarschijnlijk beter. Als er geen bron in de buurt is kan flessenwater dienen. Maar dan geen bruis hè. De dag dat de lift in panne lag was het heel gezellig in het kasteel. Dwz in de trapkoker, de trap was plots de hoofdstraat van het dorp. En op de trap wordt al eens iets gezegd. In de lift wordt er gezwegen. Waarom? Van waar het verschil?
Een liftverhaal van 2 schepen geleden:
Op schip 22 stapten LM en ik 's middags naar de lift, op weg naar de mess, hand in hand. In de lift en voor die start geven we een kusje, zo'n klein snel troetelkusje. Met een ruk gaat de deur open, capt VB, de kabouter, een kleine nijdigaard. Hij krijgt een kleur en stottert: "Oh sorry, ik dacht dat het de 3de stuurman was". Wat had hij gehoopt te vinden? Pff, wat een sukkel die Kabouter.
Wat er waarschijnlijk gebeurd is : de 3de stuur en ik hadden een gelijkaardige sweater, donkerblauw met een kap. We waren allebei blond (ik toen toch nog) en we hadden ongeveer dezelfde gestalte. Capt Kabouter VB was meer bezig met baas spelen dan leiding geven en hij was gretiger om iemand betrappen dan iemand bij te sturen. Dat soort vent dus. Hij zat bij de chef mecanicien in diens kantoor en toen zag hij ons langs stappen, op weg naar het middagmaal, om enkele minuten voor twaalf.
Wie twee seconden nadenkt weet dat het onmogelijk de 3de stuur kan zijn die daar langs komt met LM, want de stuurman zijn wacht loopt tot 12h stipt. Én, de cabine van de 3de stuur bevindt zich een deck hoger, hij neemt de lift daar wel. Niet op ons verdiep.
Nog iets : wat zou de 3de hand in hand met LM lopen doen? En dan nog iets : waarom riep hij de 3de stuur dan niet bij naam? Waarom ons heel die weg achterna sluipen? In al zijn ijver, overdreven en misplaatste ijver, had kabouter VB een blunder begaan. Geen vergissing, een blunder. Zo zijn er nog verhalen over hem hoor. Maar vandaag niet.
Waarschijnlijk is het gedaan met de Zaïrezen aan boord. Er worden geen meer gemonsterd, naar het schijnt. José (de steward) heeft me dat verteld. Eén van de redenen zou zijn dat het loon niet tot bij de mensen geraakt. CMB betaalt het basisloon aan CMZ -Compagnie Maritime Zaïroise, nu bankroet- De overuren en weekendprestaties krijgen ze in Antwerpen uitbetaald. Het basisloon gaan ze ontvangen bij de CMZ in Matadi. Daar krijgen ze doodgewoon niks. In feite heb ik niet goed begrepen wat der gebeurde in Matadi, wat José bedoelde : het geld (uw geld) is niet toegekomen, ofwel we hebben geen biljetten om u uit te betalen.
Toen ze met werknemers uit lageloonlanden begonnen zijn had Zaïre de voorrang, zijnde onze wettelijke ex. Wie het gesjoemel ginderachter beu geworden is weet ik niet. De regering? De CMB? José kon me niet verder helpen want zij hebben het ook maar van horen zeggen. Dat er helemaal níks van waar zou zijn denk ik niet.
Gewoonlijk start het gefluister wanneer de beslissingen in de maak zijn en twee jaar later vaardigt het Beleid een Besluit uit. Dat was in '86 voor ons ook zo. De werknemer wordt officieel niet op de hoogte gebracht en de vakbond zet het nog niet in het gazetje want dan hebben de belanghebbenden te veel tijd om na te denken en iets te organiseren. Het gefluister heeft zogezegd zijn nut : 'maar dat wist ge toch al! daar is al vijf jaar sprake van!' Wie het gefluister van toen niet geloofde is vandaag de pineut.
Triestig hé. Misschien betaalt Mobutu zijn pracht en praal met het geld van deze mensen hun inspanningen. Misselijk.
Wat ik zoal doe de ganse dag? - Brieven schrijven, wassen, poetsen, strijken, aan tafel gaan (verplicht) - Sokken breien niet, maar ik moet dringend sokken leren stoppen want de goeie werksokken van LM verkopen ze niet in gelijk welk land. Ik heb al een stopnaald, en sokken met gaten zijn er ook. Nu de rest nog. En vooral een platte knoop leren leggen. –de werkschoenen waren zeer sletig voor de sokken. - Mij schminken, soms, zelden, eigenlijk nooit. We zweten hier teveel. - Door de patrijspoort blijven staan kijken als ik iets wil zien. Nu mag het. - Boeken lezen, véél. Voor het ogenblik van Evelyne Coquet : Le Grand Trek, quatre mille kilomètres en Afrique du Sud sur les traces des Boers Ed. Robert Lafont, 1984. Collection VECU, isbn 2-221-01235-6.
Tegen dat deze brief toekomt is het examen Spaans al voorbij waarschijnlijk. Ik zal duimen. Van de 20ste tot de 30ste, dan heb ik zeker de juiste dag mee.
LM heeft een stuk of 8 shorts in alle kleuren en modellen, 6 ervan zijn werkshorts, waarvan 3 in Singapore gekocht, namaak Bennetons. Chic hoor, in de tropen gaat mijn dierbare in Benneton naar zijn werk. –zou nu niet meer kunnen, shorts in 't machien De twee andere zijn stadsmodellen met broeksband ipv rekker en met een vouw. Als ik die shorts niet strijk blijft de vouw ongeschonden. Ze zijn een onbestemd effen grijs-kakibeige in tegenstelling tot de zes andere, dat zijn psychedelische surf-fluo toestanden. Kortom : die twee shorts zijn geschikt om mee aan tafel te gaan of in de tropen mee aan de wal te gaan. Ze kunnen doorgaan voor een uniform-short. In de tropen raken die shorts haast niet tot in de kleerkast. Wassen, drogen en aantrekken. Sinds december zijn we al 6 x door de tropen gegaan.
Die snelle klimaatwisselingen waren niet elke keer even gemakkelijk. Daarover heb ik ook nog een aantal verhalen. Da's voor later.
Eén van de twee shorts is een ½ maat te groot. Met een broeksriem is dat opgelost. De story die nu volgt speelt in de 1ste helft van mei. Het hemdje en de short lagen klaar op het bed, met de broeksriem ernaast. Gewoonlijk steek ik die riem er verkeerd in. Bij LM moet de gesp rechts (bij mij links) en om herbeginnen te vermijden, leg is de riem er gewoon naast. LM kan de riem inrijgen met zijn ogen dicht en ik doe dat 1 keer op 2 verkeerd. Vandaar. Die dag moest er doorgewerkt worden in 't machien en hij komt boven om 18h15 ipv 17h15. We waren al een kwartier te laat aan tafel. LM doucht, kleedt zich aan en we gaan naar de mess. Bij het buitengaan zie ik de broeksriem op het bed liggen. Maar ja, we waren al zo laat en daarbij, 't is om in de mess op een stoel te blijven zitten hé, 't is niet dat we moesten gaan dansen. En wijle weg.
Zoals gewoonlijk gaan we na de hoofdschotel van tafel en passeren langs de keuken om daar goeienavond te zeggen Soms nemen we een dessert mee naar boven. Die avond was het pudding. We staan aan de lift, elk met een potteke pudding in de hand, ik met een sigaret in de andere (foei, foei², foei³!) en LM duwt op het knoppeke van de lift want hij had een hand vrij. We wachten op de lift.
Daar waar we staan is 's avonds het drukste kruispunt binnen de bewoning. Het is omzeggens de flessenhals van het schip, van 8 verschillende kanten kunnen mensen komen. Het was nog wat vroeg, maar toch bijna de avondspits.
De schets kan ik hier niet plaatsen maar dit is de situatie: er kan volk komen 1/ van stuurboord vooraan, uit de keuken 2/ van om de hoek, stuurboord achteraan, mess en smokeroom officieren 3/ van bakboord, mess matrozen 4/ uit de trappenhal, links van de lift 5/ uit de lift zelf 6/ 7/ 8/ uit een van de drie wc's tussen de mess matrozen en de keuken
We staan aan de lift, zwijgend te wachten en ineens zegt LM : "Hé kijk, mijn short zakt af." En ipv zijn vrije hand te gebruiken om de short te beschermen tegen de aantrekkingskracht van de aarde buigt hij zich voorover om te kijken hoe laag die short al hangt. -wetenschappelijke belangstelling? En doordat hij zich voorover buigt rondt zijn poep zich en floept de short tegen de vloer. Ik had het volgende moeten doen : mijn sigaret in het asbakje leggen dat naast de liftdeur hangt, zijn potteke pudding overnemen, zeer kalm zeggen "LM doe uw short aan" en verder plechtig beloven dat ik zou leren de broeksriem op de juiste manier in de short te steken omdat ik twee jaar tevoren in het bijzijn van getuigen iets beloofd had over voor- én tegenspoed. Dit was dus de tegenspoed. Dit alles zou een middelbaar, praktisch aangelegd vrouwspersoon, goede echtgenote (etc) zeker gedaan en gezegd hebben. Het enige wat ik bij mezelf merkte waren pre-puberale kriebels en ongeloof :
zoiets gebeurt niét met een officier zéker niet bij ene met drie latten en nóóít met mijne LM!
Waaruit volgt => dit kan niet waar zijn. (wat nog moest bewezen worden)
Verder slappe lach. "Oh boys, ik moet naar de pipi, waar is hier een wc? Owee als hier iemand langskomt en dit ziet … Owee! waar is hier een wc?" -er waren er 3 (drié!) rechts van mij. De asbak heb ik gevonden. Die hangt daar sinds de bouw van het schip, veronderstel ik. Het potteke pudding heb ik van LM overgenomen zodat hij zijn short weer naar een fatsoenlijke hoogte kon trekken. In de lift stonden we daar allebei een beetje beduusd.
Geschreven beslaat het gebeuren een bladzijde, maar in het echt heeft het slechts een paar seconden geduurd.
Boven in de cabine : slappe lach van de na-zenuwen. Dat er in de bijna-avondspits helemaal niemand is langsgekomen aan de lift, is puur een mirakel. Vervolgens de nabespreking. Als subaltern (13 jaar ervaring) verwacht ik in een noodsituatie duidelijke instructies. LM stond daar wel te fluisteren van doediet-doediet, -doe iets- en dit 7x na mekaar, maar da's nogal vaag hé. En ik had giechelkriebels. Door die kriebels zag ik zelfs niet meer dat daar een asbak voor mijn neus hing. 'k Was wel bereid vanalles te doen, direct, zoals een wc gaan zoeken voor mezelf bvb. Er waren er drie rechts van mij, als sinds de bouw van het schip, ik wist het niet meer. En ondertussen hij : doediet-doediet-doediet … en ik slappe lach, jaja, doediet: zal ik wegversperringen zetten? Woeah, hieiehé, aiai, als nu maar niemand langskomt. Alleyways barricaderen?
Mijn schmink loopt uit van het lachen wanneer ik er aan denk. De rimmel is weer grimmel. 'k Zat het efkes gaan afwassen. Zo. Nu uitblazen van het lachen, efkes.
We zijn getraind op zuurstoftekort, slagaderbloeding, of een ander acuut geval van bloedverlies, maar niet op een acuut geval van broekverlies. Goed, ander hoofdstuk. Wacht efkes, ik moet uit die lachbui geraken 'een acuut geval van broekverlies'. Bloedverlies zou ik nu de baas kunnen, en daarna flauwvallen natuurlijk. Maar dan moet ik mee met de helikopter.
Stand by your man, zingt Tammy Wynette. Ik wil wel hoor. Ik sta naast hem. Soms sta ik vóór hem, da's dan in geval van -. Waarom zegt men in het Nederlands : 'ik sta achter u?' Is het daar veiliger of zo?
18h55
Nu ik dit herlees krijg ik wéér lachkriebels. Tot in mijn tenen.
We zijn sinds zondag weg uit Immingham. Het is mistig en ongezellig weer. Eerder iets voor november dan voor juni. Gisteren konden we gedurende een paar uren de BRT ontvangen. Een opiniepeiling over kiesrécht of kiesplícht. Verder deed het deugd te horen dat alle verkeersopstoppingen nog op hun plaats liggen en dat alles op uur en tijd strop zit. Op uur en tijd, orde en regelmaat. Het doet mensen lang leven. Zeggen ze. Verder werd volk per foon geïnterviewd over hun herinneringen aan D-Day. Het mochten blijkbaar enkel goede herinneringen zijn want de mevrouw die begon te vertellen over de afrekeningen, het bloed en de lijken overal, werd zachtjes uit de ether geveegd. Enkel de 'leuke' dingen!
De BBC deed het anders, grondiger, meer volledig, kortom beter. Op zijn BBC's dus. Tot gisteren konden we TV ontvangen (Britse zenders). Veel D-Day natuurlijk. https://nl.wikipedia.org/wiki/D-day , En 's avonds als film Police Academy nr4 … als tegengewicht ben ik een boek over Schubert aan het lezen. Daarin wordt niet geschoten, dacht ik, maar Napoleon loopt rond in dat tijdperk en die zijn mannen schoten wél.
Vannacht heb ik gedroomd dat het oorlog was en dat de journalisten niet mochten bekendmaken wat er in het echt met de muziekwereld gebeurde. Instrumenten waren verdwenen, zogezegd niet vernietigd. Een bus muzikanten was verongelukt door een grondverzakking en niet door beschieting. Journalisten die het echte verhaal vertelden waren in gevaar. –later is dit in Iran werkelijkheid gebleken Ik kreeg er tandpijn van en werd wakker met mijn kaak op La Vie de Schubert, harde kaft.
We hebben een Franse zender vandaag. Ik weet nog niet welke het is, afwachten tot de nieuwsberichten, het kenwijsje.
Zondag bij vertrek uit Immingham heb ik op 30 seconden na de loods gemist om hem post mee te geven. Een heel verhaal. Zaterdagnamiddag was ik de boodschappen gaan doen voor ons en voor een aantal mensen, en ik was pompaf. 's Avonds zijn LM en ik gaan eten bij de plaatselijke Chinees, lekker, en laat weer aan boord. Het was een beetje vreemd, een Chinees restaurant ingericht à la Laura Ashley. -ongeveer cottage stijl Zondagmorgen kruip ik weer in bed. Gebrek aan slaap is meer voelbaar dan zichtbaar en er was niets dat niet kon wachten, dacht ik. We zouden pas om 15h vertrekken en de agent komt pas op de laatste nipper dus tijd zat. Om 11h30 stessel ik gewassen en gestreken naar de managementroom. Het stapelke post is daar weg. In het bureau van de kaptein ligt het ook niet en op de brug is nog niemand. Ik vreesde het ergste.
In de mess vraag ik aan de kaptein of we nog post kunnen afgeven. Te laat. De agent was in de voormiddag al langsgekomen. De poten van mijn stoel werden helemaal week. Natúúrlijk komt de agent vroeg genoeg op zondag. Die wil zijn namiddag vrijhouden om naar een cricketmatch of naar D-day te kijken. Of om te gaan vissen. 't Is er 't weer voor. Dan maar de brieven meegeven met een foreman of met de loods. Zo moest ik nog ergens 2£ zien te wisselen voor de postzegels. In mijn arreuzze vergeet ik dat de vrouw van Pierre de brieven kan meenemen naar België. Dat was veel te simpel.
Na de middag gaat iedereen weer aan het werk en is voor een paar uren onbereikbaar. Wie wel bereikbaar is heeft geen ponden (meer). Om 18h zou de loods van boord gaan. Om 17h20 gaan LM en ik eten, om 17h45 kom ik Marc V tegen in de keuken. Hij zegt me dat hij nog nikkel op zijn bureau heeft liggen, misschien wel 2 pond, alles bijeen. En dat ik het maar eens moest bekijken.
Hij begon zijn uitleg on 17h45 en hij hakkelt, vooral wanneer iets vlug moet gaan. Ik dierf niet wegstormen in het midden van zijn uitleg omdatteuh … omdat ik dat niet dierf. Men laat een mens uitspreken. Bij de lift komt de loods daar langs, op weg naar deck. Ik ga naar boven, pak de brieven, gris bij Marc V het geld weg en storm naar beneden langs bakboord. Ondertussen was de loods al bij de gangway. Stuurboord.
Het schip is 45m breed en de gangway ligt op een 45m van het kasteel. Het deck lag vochtig dus glad. Ipv Olympische records of benen te breken ben ik daar blijven staan lijk 2 pond vijgen. Aan bakboord. Dag loods! Het jammerste vind ik het voor de wenskaart. Nu had ik eens een lollige kaart gevonden. Het zal dus weer een kleurloze telegram worden.
Door heel dat gedoe ben ik nu al aan het schrijven, zodat ik de post klaar heb vóór aankomst in volgende haven en de agent ze kan meenemen wanneer hij de eerste keer aan boord komt. Ziezo. Goede voornemens zijn de halve planning. Over goede voornemens : sinds gisteren zou ik ontbijten en 's middags en/of 's avonds wat minder eten. Misschien ben ik een beetje verdikt, dat weet ik niet, maar het gewicht zit helemaal anders verdeeld dan vroeger. Gebrek aan beweging, slechte eetgewoontes, en daar ging ik vanaf D-Day iets aan doen. Dieet moet men plannen op lange termijn, zegt men, en de resultaten zal ik op mijn 100-jarige viering vergelijken met de stand van zaken vandaag.
Goed, de termijn ligt vast, het doel is gesteld. Gisterenmorgen landde ik bij de broodrooster. Vastberaden. LM had veel belangstelling voor mijn logistieke manoeuvres want ik ken die rooster beter dan hij. Het brood was kakelvers en ipv fluks uit de rooster te wippen, kronkelt het boterhammeke zich helemaal krom tot tegen de gloeidraadjes en begint te verkolen. Stekker uitgetrokken en met het broodmes de brokken lospeuteren en –koteren.
Chef mecanicien CV stond mijn gedoe gelaten aan te zien: 'Als ze die weerstandjes kapot kotert hebben we geen broodrooster meer'. Er zijn maar 4 van de 7 weerstandjes die het nog doen en ik was natuurlijk bij 2 van de goeie aan het frullen. De toast kwam er uit in losse onderdelen en mijn goesting was over. Geen tijd meer eigenlijk. Chef mecanicien CV steekt zijn boterhammen in de toaster en de restjes van de mijne beginnen te verkolen. Wat een smook! Amai. Al goed dat de rookmelder geen alarm gaf. "Wilt ge een van deze?" vroeg hij genereus "Nee, dankuwel chef, mijn goesting is een beetje over".
Vanmorgen heb ik een stuk fruit gegeten. Dat is veiliger.
te gast bij Wim Helsen ~ Frederik Sioen met een tekst van van Alain Platel, die 'Requiem pour L.' herschreef
Voor Requiem zoek ik een beeld dat de dood zo letterlijk mogelijk toont en laat zien Vandaar mijn idee om gedurende de hele voorstelling een close-up van een gelaat van een stervende te laten zien. Geen andere beelden, niet van de omgeving, niet van het moment van euthanasie. Alleen een close-up van het gezicht waarop je eerst nog kleine tekenen van leven ziet, die je dan misschien niet meer ontwaart wanneer dat moment van sterven echt plaatsvindt en daarna mogen kijken naar de subtiele veranderingen op het gelaat die laten zien dat het leven echt is weggegleden.
Ik herinner me dat ik na de dood van mijn vader heb gezegd: dit is het strafste cadeau dat ik ooit van hem heb gekregen, dat hij mij heeft toegelaten te kijken naar hoe dat moet, doodgaan… Sioen in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a49/ 10min52
Het onderwerp kon niet actueler. Terwijl ik deze aflevering aan het herbekijken was kwam ook dit in beeld : https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/01/30/uitspraak-euthanasieproces/ . De triomf van de keuzevrijheid. Niet feestelijk, wél een triomf, zij het een grimmige triomf. En probeer dan maar eens het hoofd bij de tekst te houden. Het is me niet echt gelukt.
Sinds vanmiddag liggen we hier en er is al een brief toegekomen van ma (17/05) met een héél, héél mooie handtekening onder. Veel krullen met een poppetje. 't Lijkt een beetje op kerstversiering. Vanavond komen de vervangers aan boord en zij hebben misschien meer post bij.
We lossen hier ijzererts uit Venezuela, daarna gaan we ijzererts laden in Brasil (Vitória) en lossen in Gijón in Noord-Spanje. Daar zouden we begin volgende maand afmonsteren. Misschien komen we te voet naar huis, met de wandelaars van Compstella. Als die mensen dat kunnen, dan wij ook.
Begin mei waren we in Rotterdam. Tijd zat, maar … : ZA-30/04 was het koninginnedag. Alles dicht. Probeer dan maar eens aan een telefoonkaart te geraken. Zondag was rustdag en maandag werd de 1 mei van de dag tevoren gehouden. Resultaat : nul telefoonkaart. Er was wel een landlijn aan boord geïnstalleerd, maar die was strictly for business. Er is op zaterdag en zondag niks gelost geweest en dus geen business gedaan. Strictly niks. Maandag werd er wel gelost maar het kantoor werkte niet. En de guldens waren op.
We waren zaterdag gaan Chinezen in Rozenburg (bij Rotterdam) en dat het koninginnedag was hebben we geweten. Ocharme, een feestende bende Hollanders is erger dan een feestende bende Belgen. Ze zijn agressief. -daar en toen, bedoel ik De lampionnenoptocht 's avond was wél mooi, toen kwamen de gezinnen op straat en alle kinderen liepen te glimmen. De Pepermolen -restaurant in Rozenburg- bleef gesloten die dag. De bazen wisten waarschijnlijk zeer goed waarom. Enfin, 't is om te onthouden, op dagen van festiviteiten valt het niet mee bij de noorderburen. Chesjellich is anders.
In Venezuela lagen we aan een anders schip vastgemaakt om van daaruit te laden -zoiets heet ship to ship- in Boca Grande. Dat is de passage tussen Trinidad en Venezuela. https://en.wikipedia.org/wiki/Boca_Grande,_Venezuela , Boca Grande ligt op het puntje van het schiereiland dat naar Trinidad en Tobago wijst. We zagen ze allebei liggen. Mooi maar ver. Allebei = Venezuela aan de ene kant en T&T aan de andere kant. Het schip waar we tegen lagen vaart niet meer en is omgebouwd met transportbanden en zo. -storageship heet dat, opslagschip Aan de ene kant wordt het geladen door een aanvoerend schip en aan de andere kant laadt het ons. Zo ging dat daar.
Bij de Azoren hebben we drie dagen gerold, zowel in de heen- als in de terugreis. Om ons er aan te herinneren dat dit een schip is. Er is nog vanalles te vertellen hoor, maar mijn ogen vallen toe. Morgen verder schrijven.
1994-06-05 ~ Immingham, UK
We vertrekken om 15h. Rap brief wegbrengen eer het te laat is.
Wanneer ik de naam Heidegger tegenkom heb ik de neiging om heel hard weg te rennen. Of te gillen. Of beide. Maar wanneer de uiteenzetting bevattelijk is, dan word ik helemaal stil en blij vanbinnen. Helaas voor mij komt Denys 47 jaar te laat. Zo'n didactisch talent had ik vroeger in mijn leven willen tegenkomen. Denys heeft Het. Hij kan een ingewikkeld begrip uiteenzetten in eenvoudige stappen, haast terloops. Zo klinkt het. Stel u voor dat ge met zo iemand staat aardappelen te schillen en het begrip NIETS wordt door hem efkes uit de doeken gedaan, gewoon in de keuken. Zalig.
Wij moesten het stellen met een wereldvreemde prof (hij had zijn zonen Plato en Aristoteles genoemd) en zijn assistenten in ribfluwelen pakken die met bedachtzame trekjes pijp rookten en boven hun sikken diepzinnige blikken de verre verte instuurden. De bliklijn naar de verre verte werd om de zoveel minuten doorkliefd door een ratelende tram, maar men bleef onverstoorbaar diepzinnig. Ribfluweel, pijp, verre blik en … men was filosoof. Dan liever met Denys op de sofa. Of in de keuken.
'k Bedenk ineens dat we hier nog een paar dagen liggen en we kunnen nog altijd post afgeven de dag van vertrek. Ondertussen komt er traditionele Japanse muziek uit de radio. Djie! Ik heb al van minder hoofdpijn gekregen. Van Shostakovich bvb, of hoe zijn naam ook geschreven wordt. 'k Ken de juiste schrijfwijze niet, maar ik ken de hoofdpijn wel. Wel, dát soort hoofdpijn.
De vorige enveloppen liggen al bij T aan de deur, hij zal ze in België posten. Eigenlijk zit ik te wachten op de aflossers, want die mensen hebben de post bij. LVE wordt ook afgelost. Zijn grootvader is van Zele, maar dat had ik al geschreven denk ik.
Van schip 24 ontbreken dus wel degelijk brieven in het klassement.Jammer.
11h45 ~ de agent is aan boord. Joehoe! Post?
Hier volgt een portie larie weeral, zet u schrap. De correspondentie met ma hing gewoonlijk aaneen van de eigenaardigheden. Zoiets is niet besmettelijk, hoogstens lichtelijk verontrustend.
Post-hiphip-Post! Uw brief ontvangen. Moemakke, het trema ¨ wordt misschien óók afgeschaft en de circonflexe ^ ligt al bijna in de papiermand van de Académie Française. We zullen dat afdakje ^ missen. Met zeer veel genoegen, gestoeld op intense tevredenheid, heb ik kennis genomen van uw schrijven, en gelieve mij te geloven, evenwel geenszins verplicht, dat het geschrevene stáát. In schaterlach uitbarstend hebben wij … ja zeg, laat maar, pft.
Vooral de bijdrage van Toppié was aanzienlijk : 'Dikke kussen en tot binnenkort'. Zeg, Mamzel, ge zult uw vingers niet verstuiken op een paar lijnen meer hoor … Mijn antwoord op uw bijdrage : 'Dikke kus en tot binnen vier maanden'. Vier maanden is niet zo binnenkort volgens mij. Oei, feitelijk zou ik wat beleefder moeten zijn tegen mijn nichtje want ze heeft haar vingers nodig om te tekenen. Groot gelijk fieke, breng de mensheid iets moois bij. Andere mensen doen het nuttige wel. En ma en ik nemen het gelul op ons. Toch weer typisch dat 'ze' het gelul aan de dames over laten hè. Oké, er is nog de regering, maar geef toe, wie lult er nu beter dan ma en ik samen? Moeder, het is zover. We hebben het Nationaal Gelul op onze schouders. Ik heb uw brief nog eens herlezen en gemerkt dat Usted dat zeer damesachtig 'gezever' noemt. 'k Zal me dan ook maar aan die term houden. Misschien zit ik al te lang tussen de zeelieden. Na een tijd laat mijn taalgebruik te wensen over. Niks geen gelul, we houden het op gezever, damestaal. Zo is Mevr. Clinton geen bitch maar a nasty lady. En 'voeten vegen aub' = please, wipe your feet, voor 't geval ge haar zoudt moeten ontvangen. Ma, als ge klaar zijt met uw studie van de pijltjestoetsen, de entertoets en andere wonderen der technologie, schrijft ge er dan aub nog iets onder in uw eigen geschrift? 'k Was het bijna gewoon en nu begint gij ineens te pjoeteren. En zet onder uw handtekening wat strepen en sterren. Generaals hebben dat ook, sterren.
Tiens, als ge nu eens een datum zette, 't is maar een voorstel hoor, dan wist ik hoe oud Uma is op het ogenblik dat ge schrijft. 'Oogjes nog niet open om de kleur te zien'. Subiet geboren en subiet kleur bekennen? Laat het kind op adem komen. Van huis uit is ze misschien Groen-Blauw, turkoois dan. Of Groen-Rood? Maar dat is niet zo’n kleurige mengeling. Lijkt eerder op luierinhoud. Dat is ook een kleur natuurlijk, maar achter zo'n banier loopt geen partij, tenzij de OVJK (Ouders Van Jonge Kinderen). Wordt op wegwerpluiers ECO-taks geheven? Komt daar protest tegen? Barricades van gebruikte pampers opwerpen ! (Van Gogh zou zo’n barricade niet kleurig genoeg vinden maar lastigaards vindt men overal).
Wanneer de Internationale OVJK op haar barricades blijft staan (mét gasmaskers aan natuurlijk) trekt de VN tot achter de linie, gewapend met tutterflessen en fruitpapkes én propere luiers. Dat zou eens iets anders zijn voor de Blauwhelmen hé. Wedden dat ze op dat gebied bleu zijn?
Aha, de datum van uw brief gevonden : 25/01. 't Is maar dat ik weet waar ge uw datum wenst te plaatsten hè. Op 2/3 van de beginlijn, ongeveer in het midden van de regel. Internationaal gaat dat problemen geven volgens mij. Dus Uma is dan 16 dagen oud en gij zoudt willen dat het wicht al kleur bekent? Pff, hoe kunt ge zo zijn …
1994-03-02, 12h50
Te laat om te posten. Het schip vertrekt.
Wié zijn een keer ladingen mest gaan lossen voor de deur van wie? De boeren bij De Batselier? -ivm het mestactieplan, 1993 Awel, als er ECO-taks op pampers komt, bouwen we een hoop gebruikte pampers bij wie dat beslist heeft. Roep mij, ik doe mee.
te gast bij Wim Helsen ~ Britt van Marsenille met een tekst die een straatartiest (Pam) schreef voor Marc Van Eeghem
Marc I want to be with a man who smiles when he sleeps Laughs and is the bird in the room bringing the sky indoors. We would dance across sidewalks and people would smile and almost not believe how happy we were like it was some crazy act we were put up to it. But the smile and the laughter echo down the street.
‘and is the bird in the room bringing the sky indoors’ Letterlijk: de vogel die de lucht naar binnen brengt. Vrij vertaald : iemand die een frisse wind door de kamer doet waaien. Heel vrij vertaald : iemand die (eindelijk) verse lucht door de kamer jaagt.
Waarschijnlijk hebt gij ook meer dan eens zo’n situatie meegemaakt, dat de sfeer claustrofobisch wordt omdat iemand in het gezelschap het gesprek opeist en over eenzelfde onderwerp blijft doordrammen. Tot een ander iets zegt of doet dat die ellendige sfeer breekt en verse lucht over de tafel jaagt, de open lucht binnen brengt.
We waren al meer dan twee maanden aan boord. Waar zijn de vorige brieven? Die zitten niet in het klassement.
Dag Toppié, deze brief doorgeven aub.
Toppié werd dat jaar 21, 't gaat rap hé, en ze volgde ook Spaans. De brief begint met een tekeningetje van een bergje met naaldbomen. Het schip was aan het binnenvaren.
Dit piepklein eilandje staat vol naaldbomen, we zijn er al voorbij. Alle vorige en volgende zien er ook zo uit. Soms minder groot, soms minder bomen. Soms zéér piepklein, dat is dan een rots. Daarom hebben we 2 loodsen aan boord, om ons door de vaarweg tussen de rotsen en rotseilandjes te loodsen. Het is hier -2°C. Vijf dagen geleden hadden we nog +26°C, maar dat was een 2500 km meer zuid. Op volle zee deden we gemiddeld 11 knopen = 11 zeemijl/h. 1 zeemijl = 1,852 km 11 zeemijl/h = 1,852km/h x 11 = 20,372/h x 24hrs = 488,928km. Na vijf dagen is dat 2.444,64 km. Da’s goed hé. Met de fiets zou het zo snel niet gaan. Per keer dat men met de fiets stopt om te eten, te slapen enzoverder staat de kilometerteller stil. Hier niet.
Als ik de moed had tekende ik dat eilandje wel vol naaldbomen. Rembrandt liet zoiets aan zijn leerlingen over hé. Tiens, als Rembrandt met dt is, wat is dan de infinitief? -Woehaa! dit vind ik vandaag, 26 jaarna datum, nog altijd grappig. Van Gogh niet hé, geen leerlingen en geen dt. Maar die zou hier waarschijnlijk niet genoeg kleur gevonden hebben. Wat zit ik weer te lullen …
Het lijkt hier een beetje op De Grote Meren (grens USA-Canada), maar dan op zout water ipv zoet. Die streek in de Grote Meren heet Thousand Islands. Het zijn er veel meer en misschien heeft iemand van de grondbelasting ze echt geteld, maar ze houden het op thousand.-het zijn er 1864, zegt wiki- https://nl.wikipedia.org/wiki/Thousand_Islands ,
Nu terug naar hier en vandaag : 'k ben dom geweest. Straks vertrekken de mensen die afgelost worden naar huis, naar België en ik heb alle brieven die ze thuis zullen posten in luchtpostenveloppen gedaan! De mensen gaan wel per vliegtuig, maar de brieven zullen over land gaan hé. Nu varen we tussen een trits eilanden die verbonden zijn door een enorm lange brug en aan bakboord ligt een eilandje met zo'n dikke wolk erboven dat de Groenen er zich aan zouden ergeren. Misschien hebben ze hier geen Groenen. Juist ja, enkel Aziaten, en die zijn niet groen. Zeker de Jappen niet want zij ontbossen ongeveer alles wat onbewaakt in de Pacific ligt. Die zijn al even erg als wij, wij gingen zo'n 500 jaar geleden in Afrika mensen halen om ze te verkopen in Amerika. Technisch gezien is een mens volgroeid rong 15j en in staat zich voort te planten. Tropisch hardhout niet. Daar kruipt meer tijd in. 't Zou anders geen hardhout zijn zeker?
'k Heb eens buiten gekeken. We gaan onder die brug door. Van dichtbij is ze indrukwekkend lelijk. Eigenlijk vind ik de laatste jaren zovéél landschappen lelijk. Kunnen de producten van menselijk vernuft niet wat zachter, wat minder hoekig? Maar ja, 't zal allemaal wel zijn nut hebben zeker? De brug heeft 2 verdiepen. Op de onderste rijdt een trein, op de bovenste rijden auto's (veel).
De radio speelt Weense walsen. Zot hoor, die aankondigingen in het Japans. Ik versta enkel 'Strauss'. Het Spaans wordt met de dag saaier. -einde 3de cursus- Af en toe kom ik nog eens een zinsconstructie tegen waar ik een kluif aan heb maar het meeste is vocabularium – woordjes, zegswijzen en uitdrukkingen. Puur geheugenwerk, saai. Ons ma had me verwittigd dat het zo eindigt.
De radio nu : TSJÁRIKOFSKI … dat zal wel nonkel Pjotr zijn.
'k Moet me haasten met schrijven want het papier is bijna op. Een paar dagen geleden zei LM iets waarvan mijn hart haast tegen mijn schedeldak sloeg: op vakantie naar de Azoren. Yahoe! Hij wil naar de Azoren én ik mag mee! Dat laatste vind ik het meest interessant gedeelte : 't lief mag mee.
Blijkbaar was ik na ± anderhalf jaar nog niet gewend aan het idee dat ik een echtgenote was en niet meer een lief en dat ik aldus vaneigens meeging. De reis naar de Azoren is er nooit van gekomen, er waren elk verlof in België weer andere dingen die voorrang namen. Maar 'k had al wel alle bereikbare documentatie doorgenomen, want ik was LM reeds een tijd aan het warm maken voor het Azoren-idee.
In de jaren 1400-1600 werden ze de Vlaamsche Eylanden genoemd. En als ik heel traag Spaans spreek ('k kan toch niet snel) dan verstaan ze ons ginder misschien? Er zijn nog Vlaamse namen op de Azoren. Zouden die ook redeneren van eigen-volk-eerst? 't is daar eerder Eigen Walvissen Eerst, naar wat ik er al over gelezen heb.
Kan blauw schrijfpapier vergelen? Of vergroent het? Dit pak papier heeft tamelijk lang in de patrijspoort gelegen. Te lang. 'Orde leidt tot god'– ik heb zo'n vrome kader eens op mijn hoofd gekregen. Een van die katholieke pinguïns sloeg de deur dicht en ik kreeg het ding dat er boven hing met de punt eerst op mijn kop. Daarna zat het mens nog op mijn kap ook. Een mens staat daar te duizelen van de pijn en als ge niet met twee woorden antwoordt vraagt zo'n empatische eunuch waar ge grootgebracht zijt. - Hier. (mot) - Met twee woorden spreken. - Hier, zuster. (2 woorden = 2 motten)
'k Heb in de boekenkisten gekeken en daar heb ik iets gevonden van ene Arthur Verthé, Vlaanderen in de wereld – Deel II, 1974 erouderde taal maar interessant materiaal. De schrijver is priester en over Afrika doet hij nogal betuttelend. Het lezen vraagt wat zelfopoffering van de lezer, maar goed, ik zwem er wel door. Ah ja, volgens Verthé bestaat er aan de unif van Sidney belangstelling voor IJslands, Oud-Noors én … MIDDELNEDERLANDS. Schrijf eens naar ginder en leg de tandeborstels alvast klaar want ge weet nooit wanneer ze bellen : komt gellie?
En, buiten kijkende, is het , ja, jammer eens te meer een industriezone. Wanneer gaat zo’n schip eens naar een boomgaard. Zelfs een simpele weide zou reeds bevallen (ons). (Zijn deze zinsconstructies voldoende Spaans?)
We hebben van New Orleans via de Kaap tot hier bijna 2 maanden zon gehad. Als ik naar buiten kijk en de mensen aan deck zie lopen, de blonden, hebben die allemaal een spierwit dakske, gezien vanop deck 3.
In Richardsbay was een shipchandler (gespecialiseerde handelaar, levert aan schepen) bij wie we wijn mochten bestellen. LM & ik bestellen wijn bij hem. Op kataloog, in de volle overtuiging dat het over vonkelwijn ging. -schuimwijn Jawel, zei die mevrouw, dzjust laaik tsjempeen. Niks te vonkelen! Een stomme rojo uit Paarl die niet eens lekker was. Tinto, bedoel ik, maar ik was rojo van koleire.
Dat spul wordt geleverd en gaat direct achter slot, de bonded stores in reglement ivm taksvrij en douanetoestanden. Na vertrek en buiten de territoriale wateren mogen we onze wijn afhalen. Gegeven dat LM een 2de mecanicien is, en die heeft 3 latten, worden zulke dingen gebracht. Daar halen ze dan een steward van voor zijn werk hé. Bon, die doos staat plots voor de deur …? 12 bottles, dat klopt, oké. Maar het is potdorie geen vonkelwijn, géén tsjempéén, het is een onnozele rooie, niet eens lekker.
We liggen tegen de kaai, ik moet deze brief afsluiten. Tot schrijfs. Brief doorgeven hè Toppié.
Dat ik op het vorig schip (schip 22) voor een stuk mocht meevaren met LM, was tamelijk uitzonderlijk, een gunst van de rederij. Om te mogen meevaren moet met ofwel gehuwd zijn, ofwel al zes maanden officieel samenwonen. LM en ik woonden pas 4 maanden samen en dat trouwen moest nog gebeuren, 2 maanden na afmonstering. 'k Dacht toen amai, dan ligt LM toch in een goei schuifke bij de rederij. Dat is achteraf juist gebleken, maar hij vaarde ook al sinds 1970 bij hen, ze wisten dus wat ze aan hem hadden. En aan een loyale werknemer -op stel en sprong noodvervangingen aannemen bvb- wordt al eens een gunst verleend.
Voor dit schip (schip 23) was de rederij nog royaal ook! Volgens de procedure worden de vliegtickets van de echtgenote aangerekend. Het zijn wel zeemanstickets en die zijn minder duur omdat ze ons elvendertig keer laten overstappen, het is dus niet de kortste route, wel de goedkoopste route. Maar zelfs een zeemansticket heeft een prijs. Op een of ander blad met afrekeningen stond de vermelding dat mijn vliegticket uitzonderlijk niet zou aangerekend worden. Was dat een trouwcadeau van de rederij? Dat was dat wel een mooi trouwcadeau. Ik stond paf.
'k Vind geen geschreven materiaal over dit schip, maar de herinneringen zijn er wel natuurlijk. Die zal ik later inlassen. Het schip heeft nu een volgnummer en een tekstnummer, voorlopig is dat voldoende.
Schip 22 is het eerste schip waarop ik niet meer als bemanningslid monsterde, maar als supplementair. Dwz: ik stond wel op de bemanningslijst, maar niet meer op de loonlijst, omdat ik LM vergezelde en dus geschrapt was als werknemer. Dat was een hele overgang.
Dag Allemaal,
Wie een kip zonder kop in volle actie had willen zien, had zondagmorgen op de luchthaven moeten zijn. Met alle fysiologische reacties van paniek. Mijn hart klopte zo luid dat ik mezelf niet meer kon horen denken. Alhoewel, ik denk niet dat ik toen aan het denken was.
Al goed dat gij een beetje kalm bleef, want alleen was ik er niet uit geraakt. Of zou die scarabee er voor iets tussen zitten?
Waarschijnlijk had ik van op Zaventem naar huis gebeld om te zeggen dat ik het land verliet Ma & Pa hadden uit Egypte een zilveren hangertje meegebracht, een scarabee.(brengt geluk) Stel u voor dat gellie in Jakkamakka zoudt wonen, dan zat ik nu nog op een stoeleke te wenen, heel die luchthaven nat. Eer het zover zou komen had KG me al wel gevonden. KG is de waterklerk. Ik schaam mij diep dat ik zo lelijk over hem gedacht heb, luidop nog wel. Het was compleet naast de kwestie want KG is de meest zorgvuldige van alle waterklerken op aarde. De andere waterklerk is PV, maar dat is een ander hoofdstuk, een geval apart. 'k Snap nog altijd niet wat er met de klok aan de hand was.
Nu wel, nu snap ik het wel. Wanneer ik zenuwachtig ben denk ik dat ik te laat ga komen en lees ik het uur verkeerd en denk ik plots dat ik al te laat bén. Onherroepelijk te laat. Want dan lees ik bvb 08h30 terwijl er nog maar 07h30 staat. Dat is tevoren al gebeurd en later ook nog. En het betert niet met de leeftijd.
We moesten naar Amsterdam. Drie kwartier later waren we daar. Dan wachten tot 13h10 voor onze vlucht naar Southampton. Tijd genoeg om te kalmeren. Da's de theorie hoor. In de praktijk duurt het tot alle adrenaline in 't lijf weer afgebroken is. Om 14h50 stonden we in Southampton bij het busje dat ons naar boord zou brengen. We wachtten op de 1ste stuurman ofte chief officer. Zijn Samsonite was tijdens de reis beschadigd geraakt en nogal erg ook: handvat er af en slot kapot. Dat was voldoende om een paar papieren te gaan invullen aan de KLM-balie. We hebben elk onze horloge op Engelse tijd gezet en ineens was het pas 13h50. Zo blijft een mens jong natuurlijk, west blijven reizen.
Tot 22h30 wachten, want het schip was nog niet binnen. Het busje reed ons naar een hotel met 2 sterren. Ik dacht: ow! hoe? foert! sebiet doen ze ons hier nog overnachten ook … straks ga ik wel in mijn eentje naar de kaai. Maar dat was geval niet. Het hotel moest dienen om de heren van het gezelschap de gelegenheid te geven voldoende rust te nemen, want aan boord wordt ook 's nachts gewerkt. En bibi moest mee naar dat hotel.
In de badkamer heb ik lang onder de warme douche gestaan, kwestie van te ontspannen. Dat was nodig ook. Daarna heb ik wat flut-feuilletonnekes gekeken op Channel 4 en TVS. Om 19h etenstijd. Om 20h waren we daarvan verlost. Dat klinkt blasé maar als ge geen honger hebt en ge moet toch aan tafel komen en er staan geen slaatjes op de menu, en ge wilt niet moeilijk doen door er naar te vragen … Na het eten hebben we beneden met 4 naar de slotceremonie van de Olympische Spelen gekeken. -Barcelona- En ineens was het 22h30. Bagage naar beneden, papieren tekenen en wijlie weer eens weg. Aan de gates opnieuw overstappen, want een raffinaderij heeft haar eigen vervoer. Een raffinaderij is mooi bij nacht, zoveel lichtjes. Overdag is dat vele, vele minder. Maar gisterenavond brandde al die feestverlichting en ik voelde me ook heel feestelijk want ik was bijna bij LM. Geen zenuwen meer, niet moe meer, niet ongeduldig meer. De schouw van het schip was al in zicht: ik was bijna thuis.-mijn thuis is waar LM is
De gangway van het schip was niet uitgezet, we moesten naar boven via een traptoren in rasterwerk. Heel gemakkelijk, voor wie geen hoogtevrees heeft. De bagage ging met de kraan naar boven. En toen stond LM daar ineens. 'k Voelde mij direct weer mens. Weer compleet, ipv zo'n paar stukken die toevallig een beetje aan elkaar hangen.
Vermist er dag en nacht gewerkt wordt -er werd havenwacht gelopen wil dat zeggen, zes-op-zes-af in scheepsjargon- en LM in de ploeg 00h-06h/12h-18h staat, was er niet veel tijd over. Gelukkig waren nog niet alle pijperijen aangesloten en moest hij nog niet direct beginnen. In dat uurke heb ik geprobeerd vanalles te vertellen, maar ik denk dat ik geen enkel verhaal afgemaakt heb. Hij ook niet trouwens. Dat komt allemaal nog wel. Vanaf nu tijd zat. Daarna heb ik mijn valies uitgepakt en de spullen een plaats gegeven en ben gaan slapen. Toen was het bijna 03h.
Ik had een potteke tandestokers van zijn flat meegebracht, zoals LM gevraagd had. Dat stevig potteke was opengegaan in de valies. Ze moeten op de luchthavens met mijn valies nogal gegooid hebben want de tandenstokers zaten overal tussen, in en onder. Een valies leegmaken duurt gewoonlijk 10 minuten. Gisteren veel langer vanwege het plukwerk. Ik weet niet of ik ze allemaal heb. 't Wordt nog uitkijken wanneer ik een T-shirt over mijn hoofd trek. - Hoe komen die puttekes in uw vel? - Van de tandestokers in mijn kleren. - Ah …? - Ja.
Vanmorgen had LM om 06h gedaan met werken. Om 11h er weer uit, om 11h20 eten, om 12h beginnen werken tot 18h. Dan douchen, eten, slapen. Tot 23h. En dan weer aan het werk van 00h tot 06h. Enzovoort tot de lading gelost is. En ik volg dat ritme. Ik hou me bezig tijdens de uren die hij werkt en ik slaap wanneer hij slaapt. Anders zou het niet te doen zijn. Het minste dat ik een kast opentrek of de WC doorspoel zou hij wakker worden. En als het is om muisstil op de seat te blijven zitten kan ik evengoed gaan slapen en dezelfde uurrooster overnemen hè. Da's niet alleen praktischer, 't is ook gezelliger.
Morgenvroeg gaat er iemand naar huis en hij zou deze brief moeten meenemen en posten.
Er was in de groep een Zaïrees die ook aanmonsterde. Hij vertelde dat zijn familie thuis zonder geld en zonder eten zit. De rederij stuurt het vast deel van zijn loon wel naar Zaïre maar met al de corruptie daar raakt het geld niet tot bij de mensen waar het moet zijn. Het blijft onderweg ergens plakken. Wat voor zin heeft het om ver van huis een zware job aan te nemen als dat aan de situatie thuis niks verandert? En hij is niet de enige in dit geval hoor.
Voor het ogenblik is het druk aan deck, er worden stores & proviand ingenomen. De mensen van de keuken zijn zwaar aan het werk want er is proviand voor zes maanden toegekomen uit België. Misschien zijn er ook tandestokers bij. De koeling in de koelkamers is stopgezet. Ook in de diepvriezers voor vlees en vis. De mensen van het keukendepartement zullen nog wel een tijdje hun werk hebben. 'k Zou graag gaan helpen, maar dat mag nu niet meer.
Later, op andere schepen mocht ik soms wel hoor. Dan vroeg ik aan de chef of ik een handje kon helpen. Als het een chef was voor wie ik te voren gewerkt al gewerkt had zei die ja. Maar soms aarzelend, op een vreemde manier. Precies of men mag de vrouw van de 2de eens niet doen werken … zeg hey, chef, ík ben het maar hoor! Bibi. Die van toen. Weet ge nog?
Wat ik wel mag is naar buiten staan kijken. Zo lang ik wil. Dat doe ik dan maar. Er is nogal wat bedrijvigheid op 't water. Grote vrachtschepen, kleine vrachtschepen, grote ferries, kleine ferries. Van visserijschepen of van pleziervaart is hier niks te merken. 'k Denk dat die liever ver van de industriezones blijven. 'k Zou ook niet graag op een klein schipke zitten, een dobberke tussen de zwaargewichten. Ze zullen wel hun eigen havengedeeltes hebben, weg uit deze buurt.
Het is hier frisser dan in België. Dat merkten we vooral gisteren, op de luchthaven. Dat deed deugd. Frisser en een ietske wind, genoeg om te ademen maar niet zoveel dat men kou krijgt. Ziezo, dat was het ongeveer. Van hieruit gaan we naar Monstad ( Noorwegen) en dan naar Halifax (Canada).
Over schip 21 vindt ik geen gegevens omdat ik mijn 1ste Luxemburgs Zeevaartboek niet meer vind. Kwijt. Hoe dat kan weet ik niet, ik heb enkel het 2de boek nog. Het Luxemburgs boek heeft namelijk een vervaldatum. Wie had dat gedacht, een zeevaartboek met een vervaldatum … 'k Heb het onlangs pas ontdekt. Zoveel jaar later. En dat vervallen boek is dus kwijt. Vreemd. Gelukkig kan ik het chronologisch verloop reconstrueren dank zij de lijst van vaartijden die LM ooit aangelegd heeft.
Op schip 21 vaarde ik nog niet samen met LM. En ze hadden me weer in de keuken gedropt en daar was ik weer steendood ongelukkig. Na zeven dagen ben ik afgemonsterd in Rotterdam en LM is me met de wagen komen halen. Toen ik de auto het terrein zag oprijden wist ik niet hoe rap ik de gangway af moest. LM was daar, ik was gered en veilig.
Klinkt dit overdreven? Nee dat was het niet hoor … wacht maar tot ik over dit schip begin te schrijven.
Wat een geluk dat ik vorig schip in Antwerpen niet bijgetekend had, of ik was nooit intijds op schip 20 beland om LM te leren kennen. En ik was hem in 1984 al eens misgelopen op schip 10.
Na een aantal schepen op een vaste lijn was dit weer eens wilde vaart. Dat deed ik het liefst. Rondtrekken. Van dit schip zijn evenmin brieven.
Ten eerste hadden ze me weer in de keuken gedropt en dit keer met een iel klein chefke dat aan de wodka hing. Hij begon om 07h en om 09h was de fles leeg (75 cl). Om 07h moest ik hem nog niks vragen, want dan had hij een kater en was onaanspreekbaar. Na 09h moest ik hem niks meer vragen, want dan draaide hij op automatische piloot en kon niet meer nadenken. Daar kwam het op neer. Dag-in-dag-uit. Ik wou over de job geen alarmerende berichten sturen naar het thuisfront.
Ten tweede, 's avonds hadden LM en ik het te druk met verkennende gesprekken.
Vandaar dat er geen brieven zijn van dit schip. Maar herinneringen des te meer natuurlijk. Die worden hier later ingelast.
En na dit schip vlagde de Belgische Koopvaardij uit. Geen Belgische vlag meer maar Luxemburgse vlag. En dus een ander zeevaartboek.
Dit was een schip van Duitse makelij. Qua mess en smokeroom het mooiste schip waarop ik ooit gewerkt heb. De cabines waren ook mooi, maar niet navenant, wat ik eigenaardig vond. Waren mess en smokeroom dan pronkruimtes?
Het schip had een lift. Dat was heel welkom wanneer er met linnen moet gesleurd worden of wanneer men met een plateau naar de brug moet omdat de kaptein of de loods (of beiden) op de brug eten. Lang leve de lift.
Het was er doorwerken natuurlijk, maar ik beleefde daar veel voldoening aan.
Dit schip vaarde een vaste lijn, de Zuid-Amerika lijn, zoals schip 03 in 1979, maar de job was hier meer hanteerbaar. Onder andere door het feit dat er een lift was , en ook omdat het schip op 220V stond en niet op 110V, hier waren wél stofzuigers aan boord! En toch ben ik maar 1 reis aan boord gebleven, ik heb bij aankomst in Antwerpen niet bijgetekend. Dat bleek achteraf mijn geluk.
Terwijl ik dit zit te typen borrelen de herinneringen weer op. Die worden hier later wel ingelast.
Hier was ik voor de tweede keer aan boord. De 1ste keer was in 1983, schip 09. Het schip ging niet meer naar Montoir de Bretagne lossen, maar bracht het aardgas van Arzew (Algerije) nu rechtstreeks naar Zeebrugge want de terminal van Distrigaz was ondertussen (eindelijk) af.
Dat ik geen brieven geschreven heb daar aan boord is haast ondenkbaar. Maar ze zitten niet in het klassement van wijlen mijn moeder. 'k Heb dus geen geschreven materiaal, maar herinneringen wel natuurlijk. Die worden hier later onder dit volgnummer ingelast.
Dit was een proefreis van vier dagen in Zeebrugge. Ook memorabel hoor. Een beetje grappig. Er werd zelfs officieel en met het nodige ceremonieel van vlag veranderd. De vlag van de werf werd gestreken en de vlag van de rederij werd gehesen.
IMO 8716215 met capt BDS
En dan was er in diezelfde periode een schip dat niét in mijn zeevaartboek staat, omdat ik voor een paar dagen aan boord was als shoregang, versterking van de wal. De dagen als shoregang tellen niet mee als dagen vaart. Waarom dat zo is weet ik niet. Omdat de walploeg geen vaarploeg is? Niet als bemanning beschouwd wordt?
Ook memorabele dingen meegemaakt hoor. Het was 4 dagen slavenarbeid want er was 80 man aan boord. Ingenieurs van de bouwwerf, inspecteurs van de rederij, hoge pieten van de haven en voor de rest een komen en gaan van de meelopers van al die verschillende kantoren en instanties die 's middags kwamen mee-eten uit de ruif.
Maar daarover later meer, wanneer ik aan de 'memories' begin. Dat zal voor april of later zijn. Bij leven en welzijn.
Van dit schip zijn geen brieven bewaard, misschien zijn er ook nooit geschreven. Want het was een op alle gebied een rotschip en dan schreef ik liever postkaarten, geen brieven, want dat zou toch het thuisfront maar gealarmeerd hebben.
Het schip deed wel een mooie reis, De grote Meren nog eens! Dat was geleden van op schip 07 in 1982.
Geen brieven, maar wel herinneringen te over, en die vul ik hier later in.
Ziezo, de dag zit er weeral op. Gisteren ben ik op verkenning geweest aan de wal. Het schip ligt in Woodstock, een buitenwijk van Cape Town, niet te ver van de stad want per trein is het maar 1 station buiten het centrum. We gingen 'efkes' naar de stad. Dat is grandioos uit de hand gelopen. Het was na middernacht toen we aan boord kwamen. Ons departement zag er fris uit, deze morgen om 06h. Het is me vergeven omdat ik nog dat feestje moet geven. Zondag was er teveel werk, te weinig tijd en geen drank om een drink te offreren. Gelukkig komen er morgen grote stores & proviand. Genoeg voor zes maanden. 't Zal een gesleur worden : halve varkens, zakken bloem, zakken aardappelen, kratten drank en de hele reutemeteut voor 20 man gedurende 6 maanden. Grote camions en veel zullen er dat zijn. Gelukkig los ik graag stores & proviand, zo mag ik wat in de buitenlucht werken, een beetje aan deck spelen.
Vanavond gaat er niemand aan de wal, en niet alleen vanwege het werk, maar vanavond heeft de zwarte gemeenschap iets te herdenken ivm Soweto en er worden troebels verwacht volgens de blanke Afrikaanders die hier aan boord rondlopen. Gisterenavond had ik al wel pamfletten zien uitdelen maar ons bleekgezichten sloegen ze over. Daardoor wisten we niet waarover het ging. Enkel de 3de stuurvrouw en de marco zijn nu aan de wal. Zij hadden misschien nog niet gehoord van de Sowetofestiviteiten. Ik hoop maar dat ze heelhuids en levend weer aan boord raken.
Voor het ogenblik staat hier een zwarte zender op en dat taaltje lijkt heel goed op Portugees. Het is dezelfde taalmelodie en hier en daar herken ik een woord. Hebben hier ooit Portugezen gekoloniseerd? Dat zou kunnen. Een zeevarende natie … Er lopen ook nogal wat Latijnse types tussen de blanken. Over dat avondje van gisteren valt eigenlijk niet veel te vertellen. Voor een maandag was er vrij veel volk op stap vond ik. En goeie muziek overal. Meestal live! En allemaal gouwe ouwe van begin jaren '70. Ik voelde me precies weer 20 jaar ipv 35.
Gisteren hoorde ik op een of andere zender dat er een violist niet is komen opdagen 'for some political reasons' en nu gaat het concert mogelijk niet door. Waarover het precies ging heb ik niet verstaan want er zaten parasieten op de ontvangst door de kranen op de kaai ? Er was een interview met de organisator. Die had al de ganse wereld afgebeld om een andere solist te vinden, maar voorlopig noppes. Ik dacht al aan Tante Viool en Tante Sopraan en zelf speel ik ook niet onverdienstelijk lepelslagwerk. Kwestie van de organisator uit de nood te helpen. De boycot tegen de Apartheid gaat echt ver.
De rand = 18,40 BF. De dingen zijn hier spotgoedkoop in vergelijking met de States, bvb. 'k Heb gisteren een paar juwelenvitrines bekeken. Het ivoor-legaal- lag daar te glanzen om onnozel van te worden. Gelukkig waren de winkels al dicht of ik had me blut gekocht. En mooi! Moderne design, heel sober. Niks geen folkloristische overladen toestanden. 'k Ben nu nóg bij mezelf aan het overleggen of ik dat ene zal kopen of niet. We zijn al 24hrs verder, het zal dus geen bevlieging zijn -over welk juweel 't gaat weet ik niet meer, blijkbaar niet gekocht
Droge dok is een raar ding. Vanmorgen moesten we van de wachtkaai los en de dok in varen. Toen gingen de sluisdeuren dicht en toen hebben ze ergens de stop uitgetrokken want het water begon te zakken en het schip ook. Nu staan we op blokken want het water is weg. ’k Vind het een beetje onzedig, zo’n bloot schip Een kiel hoort in ’t water en niet op blokken, precies of ze kijken onder ’t schip haar rokken. (Rijmt nog ook). In de machineruimte liggen alle machinerijen stil natuurlijk en heel de akoestiek aan boord is daardoor veranderd. Als er in de keuken (achteraan) gelachen wordt, is dat te horen tot 1 deck hoger vooraan. Als we gewoon in haven liggen, draaien er nog generatoren en pompen voor elektriciteit en water. Dat geeft nog iet of wat achtergrondgeluid. Nu zijn we voor water en elektriciteit aangesloten op de wal -shoreconnection heet dat- en geeft het schip geen geluid meer. Het slaapt niet, het is dood. 't Is een beetje triestig, zo stil. Aan de wal gaan is heel plezant maar varen is dat ook. Een schip moet varen, 't is er voor gemaakt. We liggen hier zo hulpeloos en log op het droge. Als er iets gebeurt kunnen we niet eens weg. Oké, we liggen hier nog 9 dagen, 't zal wel wennen.
'k Denk dat ik donderdag of vrijdag eens naar de uitgeverij Herman & Rousseau ga zien. 'k Ben nog aan het overwegen of ik hen eerst zou bellen of ze direct op hun dak val. Als Mr. JJ Human dan niet op kantoor is, dan sta ik daar mooi. Maar als ze me aan de foon een uur opgeven dat niet schikt (job! remember?) dan is dat ook een probleem. We zien wel.
Ziezo, dat was het voor vandaag 'k ga nog eens douchen en dan in mijn bedje met een boekje en een glaasje, + een muziekje. De hele ramsamsam, gans het ritueel of ik geraak niet in slaap zonder wiegen. Da's nog zoiets gezelligs wanneer het schip vaart: ge wordt gewiegd. Heel het schip is 's avonds één grote wieg. Iedereen in zijn nestje en op de brug 2 mensen die waken. Zalig gevoel is dat. In droge dok dus geen wiegen ... Nu stop ik met schrijven want het is ondertussen al 21h, morgen vroeg dag, enz …
'k Heb vanmorgen ulle telegram ontvangen. Hij had gisteren al kunnen binnenkomen als de marco Oostende Radio had kunnen ontvangen. Maar het weer was te slecht, daardoor kwam de telegram vanmorgen pas binnen. We liggen al 5 minuten tegen de wachtkaai en morgen gaan we de droge dok in voor 10 dagen. Vanavond ga ik al eens op verkenning naar de stad.
Het boekje dat papa me meegegeven heeft komt heel goed van pas. Het stadsplan van Cape Town is al 20x gefotocopieerd en sinds een week ongeveer wordt het druk bestudeerd. Tiens, ik zie ineens dat de telegram aan ene MIEKE geadresseerd is. Is dat zo? Of is het al de 1ste fout van de nieuwe marco. Dat kan toch niet hé, vlak na mekaar twee zulke stommelingen?
'k Heb 4 brieven van mama ontvangen, van 4 mei tot & met 2 juni. We krijgen hier regelmatig post, want er wordt regelmatig vervangen. Dwz, we krijgen post op voorwaarde dat iemand ons schrijft natuurlijk. In Richardsbay is capt BSD terug gekomen en die had dus wat bij voor mij (op 11 juni).
- Waarom heet de nieuwe winkel in Hasselt nu Coda? Die naam doet denken aan dagsluiters en katholieke bezinningstoestanden. Nuja, misschien is dat voor de Hasseltse zielen wel een goeie naam.
- Over de verjaardag van Oma zoudt ge me vertellen 'binnen enkele dagen' schrijft ge in uw brief van 14 mei. Ja, vertel maar, ik luister.
Volgens de nieuwsberichten zijn er moeilijkheden met de verdeling van melk en brood hier in Cape Town. Als goed dat we onze eigen bakker bijhebben. En melk drink ik toch niet, dat valt weeral reuze mee.
- Jammer van dat blind lammetje. Hoe moet het nu verder? Misschien zijn de katjes van Bormo wel dood omdat het haar eerste nest was. Bij Mandoer was haar 1ste nest ook geen geslaagde onderneming. Ofwel heeft Bormo iets. Of iets niet.
- Dat van schip 13 wisten we hier ondertussen al. Sommige nieuwkomers aan boord zijn uit Antwerpen of omgeving en in de Antwerpse kranten wordt dat soort dingen opgevolgd. Of is het uitgesmeerd? Zo hebben we heel het artikel over schip 13 hier kunnen lezen. Wat ik niet weet is of Claire toen nog aan boord was en hoe het verder gegaan is met De Krol (matroos). Het moet verschrikkelijk zijn als ge denkt te kunnen vertrekken en het schip verandert plots van vlag. -waarschijnlijk omdat het verkocht werd …? De Krol is 15/03 gemonsterd op schip 13 gelijk met De Jos, maar Jos zit nu dus al hier aan boord. Al goed dat ik toen niet opgeroepen werd. Misschien heeft men achteraf wel voorrang, maar dat betwijfel ik. En dan krijgt men wéér een nieuw wachtnummer en dan wordt het wéér afwachten. Blèrks.
- Tegen wanneer gaat gellie met pensioen? –ze dachten er toen over na … mijn pa dacht zelfs na tot 1999. - Per brief van u (ik ben ze aan het herlezen) komt er een schaapje bij in die wei? –tekeningetjes van mijn ma Dus na de tweeling van toen is er nog een lam bijgekomen? Ik volg niet meer. Zijn dat schapen of konijnen?
- En verder is het al Pieter wat de klok slaat. -de eerstgeborene van Laura-Al goed dat het jung nog niet kan lezen want zijn oortjes aan weerskanten zouden flapperen van de kweeniwa. Wens hem proficiat met zijn 0,5 tand en zeg dat hij zijn oma aan moederszijde zo wat ik het oog houdt want, ik citeer: "dan pak ik hem gewoon in gelijk een mummie, in een keukenhanddoek. Zo blijft hij toch wat zindelijk." … ??? Nu vraag ik mij af wat daar zindelijk aan is? Zijn oma heeft er iets op gevonden hoor: keukenhanddoek! Eén! Precies een scène uit een woonwagenroman. Al goed dat ik de brieven hier niet luidop moet voorlezen. Nu weet ik wel dat ge van hem absoluut een naturist wilt maken en ge doet maar, want bij Laura en Dee mag ik van het flesje drinken en hoef dus geen glas, maar wat gij zindelijk noemt durf ik hier niet aan denken want dan ben ik mijn job kwijt. –waarschijnlijk bedoelde ze hygiënisch ipv zindelijk maar waarom een keukenhanddoek?
- Als ge gepensioneerd zijt en ge gaat óf Italiaans óf Engels studeren, neem dan Spaans en Engels. Half de wereld spreekt Engels en Spaans. En daarbij, Dante is een ambetante met zijn kattepis van een Beatrice. Onlangs hebben we Hendrik IIX gezien op video, met Burton in de hoofdrol. Goeie psycholoog die Shakespeare. Liever Engels hoor ma, want als ge bvb eens een half jaar Zuid-Afrika of naar Israël of naar Canada wilt, dan loopt ge niet zo ver met uw Italiaans. Of misschien wel ver, maar verloren dan ook. En vraag maar eens de weg aan een olifant of een krokodil of een slingeraap die geeneens Italiaans spreekt.
Tot zover voor vandaag. Soms moet ik nog een beetje gaan werken. Nu dus.
De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30 werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk) maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol. 'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie. 'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen. Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz… Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck. Ik vraag me af wanneer we binnenvaren.
Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling. Neptunus, heb medelijden met ons.
Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.
Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt. Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden, dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk. En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld.
Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld. In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in, ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden. Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee, maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor. Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders. 'k Heb weer eens iets gekocht hoor.
Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen. 'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon … 's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd! Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft: ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ... Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.
Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.
Ik heb vanmorgen een telegram gekregen van SW. Hij was hier 04/06 reeds toegekomen (de telegram) maar mocht pas vandaag besteld worden, stond er op. En ik heb die dag nog gebeld en SW zegt zomaar stillekes niks! Vanmorgen wenste Valdez me 'feliz cumpleaños' en ik moest nog vragen "Ikke?" Wel ja, volgens de kalender is het weer zover. Vorig jaar was ik gans andere dingen aan het doen, als ik me goed herinner. Was dat niet die memorabele avond dat Muissie en ik in de netels geëindigd zijn en dat ik de volgende ochtend bij haar op de sofa wakker geworden ben met brandend vel? Toen had ik blijkbaar niet veel vaste grond onder de voet. Vandaag letterlijk niet. Het is nogal slecht weer. Geen regen, maar enorme wind, veel deining en we rollen en stampen.
In Cape Town is het maar 12 tot 15°C en 's nachts zakt de temperatuur tot 6°C. Dat belooft weeral in deze blikken doos. De isolatie is hier niet veel waard. Bij vertrek in Richardsbay scheen de zon nog en de airco stond af. Toen was het hier binnen niet om uit te houden. De ch.eng zet de airco weer aan -> fris hierbinnen. 's Avonds zon weg -> ijskoud hierbinnen, maar airco blijft aan! Wat temperatuur betreft is het buiten beter dan binnen. 'k Zou al evengoed in de sauna kunnen gaan schrijven, maar daar is niet genoeg licht en daar val ik zó in slaap. Dat is niet de bedoeling.
Toen we náár Richardsbay vaarden hebben we ook zo'n roldag gehad. Ik denk dat het woensdag was. De coffeetime is gedaan om 15h20, ik kijk nog eens goed de crewmess rond om te zien of niks van tafel kan vallen, alles oké, alles zeevast. Ik verdwijn naar de mess officieren om daar wat te gaan frutselen aan de tafels, om de spullen zeevast te zetten. 'k Kom weer in de pantry met de asbakken uit hun smokeroom en wat zie ik? Heel de vloer van de crewmess nat. En maar rollen dat water. 'k Dacht eerst dat er avocado-pottekes gevallen waren, maar die stonden nog allemaal zeevast. Van waar kwam dan al dat water?
Na de coffeetime had de aspirant van deck (junior officier) zijn fles water van 1 gallon (= ± 3L) op tafel laten staan. Die bidon had ik op de vloer gezet, daar zou ze misschien wat heen en weer schuiven met de bewegingen van het schip, maar ze kon al niet meer kapot vallen. Hoogstens wat schuiven. Terwijl ik aan stuurboord bij de officieren bezig was is hij weer langs gekomen en had zijn bidon weer op tafel gezet. Waarom weet geen kat. En pats, de bidon sloeg tegen de vloer en was kapot natuurlijk. Precies of ik heb nog niet genoeg werk. 'k Hoor de stem van de 1ste stuur in de keuken, ikke naar de keuken. - Ah, stuurman! Ik veronderstel dat Mr. xyz aan deck aan het werk is? - Ja, waarom? Die brave 1ste stuur komt mee kijken en zegt uit zichzelf : - Ik zal hem gaan roepen. Braaf van die 1ste stuurman hè. Hij zag wel dat het menens was want anders ben ik niet zo hyperbeleefd dat ik de mensen Meneer + familienaam noem. (Behalve de 4 hoogste graden en de marco wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Bij CMB was dat niet zo maar dit is een andere rederij. 'k Heb al 2 maanden en 2 weken nodig gehad om dat te merken en er aan te wennen en soms is het nóg moeilijk wennen.)
Terwijl Mr de Aspirant aan bakboord de crewmess aan het droogleggen was, ben ik wat aan stuurboord in de smokeroom gaan staan, om te bekomen van het lachen. Hebt ge dat al geweten dat ze iemand van deck halen om binnen in het kasteel zijn rommel komen opkuisen? Nog nooit meegemaakt. Daar moet ge bij deze rederij voor zijn. Ik had zo hard niet mogen lachen want toen ik in mijn cabine kwam lag daar mijn radio tegen deck. Hij doet het nog maar de toetsen hebben een ferme slag gehad. Plezant is anders. Maar dat heb ik dus niét aan Mr. xyz verteld hé.
https://www.ebay.com.au/c/1530252422 'k Dacht nochtans dat ik de radio zeevast gezet had, maar niet vast genoeg blijkbaar. Gelukkig was er niks uit de frigo gerold en gebroken. Dié deur had ik wél vastgezet hoor.
Het doet deugd weer eens langs land te varen na 3 weken alleen maar water. Niet dat ik iets tegen water heb, het zou maar erg zijn in deze job. We varen wel wat ver uit de kust om de nummerplaten van de auto's te kunnen lezen. Toch is land plezant. Eigenlijk zien we enkel een donkergroene lijn, met daarboven donkergrijze wolken. 't Is hier op zee precies beter weer dan ginderachter en ik heb mijn paraplu niet bij! Radio en TV kunnen we al wel ontvangen. Gek taaltje dat Afrikaans –de onvoltooid verleden tijd is er uit verdwenen! De nieuwslezers kan ik vlot verstaan, maar de discjockeys niet. Die praten te snel. Zij schakelen zonder overgang van Afrikaans naar Engels en terug. Bestaat bij ons in Brussel ook zo'n zender waar Nederlands & Frans in 1 aankondiging door elkaar gebruikt worden? Dat zou dan een zender in plat Brussels moeten zijn.
Onze pa is goed zenne, ik moet voor hem naar Herman & Rousseau -uitgeverij- en ik heb niks treffelijks bij om aan te doen voor zo'n bezoek. 'k Zal daar eens binnenstappen in de kledij die ik draag om in duistere zeemanskroegen te overleven! Ik heb niet eens een fatsoenlijke handtas bij! En mijn haar! Maar goed dat ze daar alle documentatie al hebben of ik stond daar met mijn mond vol tanden. Of toch bijna. Na dat 'zakenbezoek' zal ik die brave mensen eens meesleuren naar het havenkwartier ook nog zeker? Kwestie van hen hun eigen stad eens te laten zien. Nee, serieus nu : ik ga eerst een naar de kapper en dan een beetje winkelen en ik zal de dag erna pas mijn neus in Herman & Rousseau hun zaken gaan steken. Want als ze me zó zien binnekomen, is 't gedaan met Beatrijs. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Geef dan maar de legende van Bloody Mary uit. Die past voorlopig beter bij mijn imago.
Na al deze larie, ik bel wel naar pa om te zeggen 1/ of ik daar binnen geraakt ben, 2/ of ik daar de juiste persoon te pakken gekregen heb, 3/ hoe het daar afgelopen is. Ziezo. Als pa nog van die boodschapkes in het buitenland heeft, altijd welkom.
En nu een vraag : waarom enkel Beatrijs? Waarom niet een Claesproductie? Wordt er geen Nederland gedoceerd aan de Afrikaanse unifs? Nu ja, we zien wel.
Tot zover de berichtgeving voor de thuisclan. Ik krijg weer schrijfkramp. Hier achter mij zit ene al mijn chips op te peuzelen 'om naar Dire Straits te luisteren'. Want ik leen niks geen MC's meer uit hé. Ze komen of niet of beschadigd terug en mijn Hitachi heeft zo al genoeg te lijden gehad. De mensen kunnen hier in de cabine muziek komen luisteren. Niet allemaal tegelijk.
Vandaag passeren we Cape Town. Het is ineens véél frisser geworden. De airco werd af gezet, er is nu wel ventilatie, maar zonder de koeling. 's Morgens moet ik een dikke trui aan of ik verstijf ter plaatste tot de zon opkomt. Het is weeral eens feestdag. Wat een oversteek! Er gaat geen week voorbij of er moet iets gevierd worden. En ik dacht dat we het op zee rustig zouden hebben. Jawadde … En de festiviteiten vallen telkens óf op maandag óf op vrijdag. Probeer hier maar eens vijf dagen door te werken. Een mens (ikke) zet het werkprogramma op 7 dagen, maar als ge hier niet danig de kalender in het oog houdt blijven er ineens maar 4 of 5 echte poetsdagen meer over. Gelukkig is het is dit tijdelijk, ooit zijn de feestdagen op.
1987-06-13, 13h, op zee
Ziezo, dat was dan Richardbay. Overmorgen gaan we de droge dok in, Cape Town. Volgens de mensen die er al geweest zijn en volgens de Zuid-Afrikaanders is Cape Town een plezante stad. En daar gaan we nu 10 dagen droogdokken. 't Zal weer een dure aangelegenheid worden. Niet dat een mens verplicht is op zwier te gaan maar zeelieden wel en daar ben ik (gelukkig) ook bij.
Vandaag ga ik vroeg slapen want ik ben nog moe van vorige donderdag. Die telefoontjes waren plezant hé. Enfin, voor mij toch.
Waarschijnlijk gaat dit over een bezoek aan de plaatselijke Zeemansclub of het Zeemanshuis, daar kunnen zeelieden naar het thuisland bellen aan een schappelijke prijs.
Om 17h15 heb ik een taxi genomen naar het schip om op tijd te zijn voor de avondafwas. Van 18h tot 19h afgewassen en opnieuw de taxi in. De twee ritten samen ± 400 BF om een uur op de job te zijn. Ik heb ik dat uur niet eens zoveel verdiend, denk ik. Môja, mijn reputatie heeft me vanzeleve al meer gekost dan dat. Die avond ben ik terug gegaan naar het zeemanshuis. Wat een geluk dat ik in de namiddag gebeld heb want er stond me daar een file aan de telefoons om de moed bij te verliezen. Zo te zien was niet alleen onze bemanning daar maar ook de bemanningen van alle andere schepen in de haven.
Twee van ons schip waren in de namiddag naar de dokter gemoeten. Ipv recht weer naar boord te gaan zoals dat moet, waren ze nog altijd in het zeemanshuis hun miserie aan het verdrinken. Dat moet ook al eens, maar ik vraag me af hoe zoiets gaat aflopen. Om 23h was ik weer aan boord en dat was hoogtijd ook. De volgende ochtend was minder geestig. Om 06h was het al standby-vertrek en een drukte, amai, en ik had gedacht het die morgen eens extra rustig te houden. Arme ik & arme wij allemaal. Ge had ze moeten zien binnenkomen. Nog helemaal verfrommeld van een avondje uit.
Zo tond 08h was ik een beetje op mijn plooi (routine is een mooi ding) en de rest van de dag verliep volgens de gewone normen van een vrijdag-op-zee. Met dat verschil dat ik in de vroege ochtend 'vergeten' was mijn eigen cabine te doen. Dus ging ik die efkes rap doen, om 16h45, vlak na de smokeroon vd officieren. Ik zette de stofzuiger al klaar in de ingang van mijn cabine en ik ging enkel nog wat frullen wegruimen in de smokeroom. Komt de wiper daar de de stofzuiger vragen voor de ECR (= engine control room, de controlekamer van de machineruimte). Hij had nog altijd maag-, lever- en nierpijn. En oogpijn, daarom was hij naar de dokter gemoeten. Plús een houten kop sinds 's morgensvroeg. Ik leen dus zéér grootmoedig de stofzuiger uit, mijn enig middel om snel enig poetswerk gedaan te krijgen in mijn eigen cabine. Morgen dan maar … En ja, vanmorgen vergeet ik het wéér, omdat er linenchange op het programma stond.
Linenchange = wekelijks proper beddegoed voor heel de bemanning, voor 20 personen. Dat weegt een pak en er was geen lift aan boord. Bij de matrozen bracht ik het linnen tot aan hun cabine, hun bed deden ze zelf. De mensen van de keuken deden ook hun bed zelf en de bedden van de officieren deed ik. Dat is een zware voormiddag hoor.
Vanmorgen om 10h houdt capt BDS inspectie om te kijken welke reparaties er moeten gebeuren in de bewoning, tijdens het verblijf in droge dok. -capt ST en zijn vrouw waren alweer naar huis, of naar een ander schip- In volle linenchange! Ik heb er mij vanaf gemaakt met 'geen tijd' en hij zag dat hij me moest geloven. Nu moeten er wel een paar kleine dingen gedaan worden in mijn kot, maar geef me een schroevendraaier en ik los dat zelf op. -vanaf het volgende schip zaten twee schroevendraaiers standaard in mijn bagage-
In Cape Town worden in het totaal 5 mensen vervangen. Zo komen er weeral nieuwe gezichten aan boord. En die hebben dan weer post bij. Er wordt hier geregeld vervangen en dat is een geluk of we zaten hier maanden zonder post? Ziezo, nu ga ik een beetje orde maken, want dat is hier nu wel nodig.
te gast bij Wim Helsen ~ Bruno De Wever met : Pamflet over de schande van armoede 'Uit woede en onbegrip', van Jos Geysels & Erik Vlaminck
Uit woede
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou hun bed niet durven te verlaten. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen, daar de medicatiekost haar schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
en onbegrip
Voor 'verkozenen des volks' die niet de minste voeling hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen, zoals voedsel, kledij, verwarming of onderdak.
Voor holle slogans als 'jobs, jobs, jobs' die als axioma én als mantra worden gebruikt om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.
Helsen zegt 'het is niet genuanceerd'. Nee natuurlijk niet, het is een pamflet. En bij een pamflet is het van belang dat de inhoud een duidelijke richting of strekking heeft, vaak in negatieve zin: er wordt dan tegen een misstand geprotesteerd, een toestand, gebruik of gewoonte wordt gehekeld. In positieve zin kan het een oproep tot actie bevatten, een standpunt tot verbetering uitdragen, of een stellingname verwoorden. (wiki)
En natuurlijk moeten er pamfletschrijvers zijn, zoals De Wever zegt, maar wie de boodschappen doet in een supermarktje of het openbaar vervoer neemt ziet zelf wat de realiteiten zijn en heeft geen pamfletten nodig.
Ziezo, 'k heb mijn musicasettes op orde gelegd en 4 bloezen gestreken, allevier blauwe. De MC's op orde leggen was de zwaarste job. Nuja, 1 keer om de 2 maanden is nog niet té zwaar. En 't was nodig ook want die schuif zag er nogal uit. Zo nog 2x orde maken en ik kan ze al weer inpakken, want dan zijn de 6 maanden om. -het zijn uiteindelijk 8 maanden geworden want later in Antwerpen heb ik bijgetekend.
'k Heb ondertussen gemerkt dat ik een flink aantal MC's thuis gelaten heb. Domweg vergeten? Ofwel vond ik ze tijdens het inpakken niet de moeite om ze mee te nemen. Dat kan ook.
Wat ik al wel weer ingepakt heb is mijn wekker. Een wekker met snoer. Dat ding slaat hier tilt. Na de 1ste dag was hij al weer ingepakt. Moest ik daarvoor zoveel moeite doen! We worden hier trouwens per telefoon gewekt. dat heeft zijn voor- & nadelen. Liefst wordt ik gewekt met een tas koffie en een toastje met boter & confituur maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrees ik.
Dat elektrische wekkers en klokradio's doldraaien aan boord komt omdat zij gemaakt zijn op 50Hz wisselspanning en het schip staat op 60 Hz. Aan andere elektrische toestellen is dat verschil van 10 HZ niet te merken, omdat het geen precisie-instrumenten zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hertz_(eenheid)#Enkele_voorbeelden
Mijn cabine ziet er heel wat beter uit dan de cabine op schip 13 hoor. Ze is ruimer en ik heb zelfs een frigo. Dat was ook lang geleden, van in '83 op schip 09. Alleen heeft ze geen zicht op zee. Ik zit midships op het maindeck en ik kijk uit op een hoop pijperijen. Maar een mens kan niet alles hebben. Boven bij de matrozen kijken ze wel uit op zee, maar ze hebben geen frigo en hun cabines zijn zo groot als een volière. Als ze de kleerkast willen opendoen moet eerst de badkamer dicht en de cabinedeur moet dicht als ze de badkamer willen open krijgen. Nog erger dan op schip 13. Dan heb ik toch liever de cabine hier beneden. De meubelen zijn in een soort formica, een vaal mat oranje. Da's al wat beter dan dat namaakhout.
In de cabines van de officieren ligt vasttapijt. Da 's natuurlijk weer heel ondankbaar werk om dat te onderhouden, vooral omdat er geen shampoo-machientje aan boord is. Maar daar maak ik me nog geen zorgen over. Stofzuigen is voorlopig voldoende er is nog genoeg ander werk. Vandaag ben ik eens aan de schabben van de pantry begonnen. Ik wou die 'efkes' doen alvorens de vloer te schrobben. Toen ik ze leeggemaakt had was het natuurlijk veel erger dan ik gedacht had. Zo efkes met een natte doek overgaan zou niet veel opgelost hebben. Alles plakte in die kastjes. Verdomme, en het was al 16h40! Dan maar met de grove borstel en de spuit er in. Het werd alsmaar later en die pantry moet droog liggen tegen 17h15 want dan komt daar weer een pak volk door en tegen 17h30 moet ik moet ik gedoucht & omgekleed gereed staan. 'k Kreeg het nogal warm. En ondertussen maar foeteren op collega Marie. Is dat een manier om uw terrein achter te laten? 'k Heb al met een ander soort mensen gewerkt hoor.
Ik ben dus die kastjes aan het spoelen met de spuit en waarom weet ik niet, ik kijk eens meer opzij: er was een pak water de mess matrozen in gelopen. Gelukkig stonden de stoelen daar nog van de vloer, het water daar opgenomen en de airco wat hoger gezet. Het was er rap droog. En dan in de pantry maar water wegtrekken, naar het afvoerputje aan de andere kant. Het schip helt al enkele dagen naar bakboord. Dat was ik vergeten. Het afvoerputje van de pantry ligt aan de stuurboorkant. Het was me daar een gevecht tegen het water en tegen de klok en vraag me niet hoe maar om 17h15 was de klus geklaard en hing mijn tong op mijn voeten. Toen ben ik op 't gemakske ene gaan pakken in mijn cabine. Dat had ik verdiend, vond ik. Raprap omkleden en naar de pantry op post. Zodoende moet ik nu nog douchen. Dat ga ik direct doen zie, want het is ondertussen al 22h30.
te gast bij Wim Helsen ~ Francesca Vanthielen met sonnet 'LXXXIX' van Pablo Neruda
Wanneer ik sterf, wil ik je handen op mijn ogen: ik wil dat het licht en de tarwe van je dierbare handen nog een keer hun koelte over mij uitspreiden: ik wil de zachtheid voelen die mijn lot heeft veranderd.
Ik wil dat je leeft terwijl ik, slapend, op je wacht, ik wil dat je oren de wind blijven horen, dat je de zeegeur ruikt waar we samen van hielden en dat je blijft lopen op het zand waar wij liepen.
Ik wil dat al wat ik liefheb blijft leven, en jou heb ik boven alles liefgehad en bezongen, Daarom, mijn bloemrijke, moet je blijven bloeien,
opdat je bereikt al wat mijn liefde je opdraagt, opdat mijn schaduw je haar blijft beroeren, opdat men zo de zin van mijn lied begrijpt.
'k Was over planten bezig hè? Awel, er zijn zeker 6 dracaenas aan boord. Ze staan er goed voor behalve een paar die in een patrijspoort stonden, achter glas in volle zon. Maar daar is ondertussen aan verholpen. Ik vond ze zelfs mooier dan yucca's nu. Er zit meer afwisseling in het blad. Avocado’s hebben we hier ook, er zijn zelfs een paar struise boomkes bij. 'k Heb zo’n 40-tal bakjes staan, verspreid over gans het kasteel. Tof hoor. De 3de stuur en de elektrieker zijn nog zotter dan ik. Zij hadden elk potaarde en zaad uit België meegebracht. Verder worden hier alle mogelijke fruitpitten in de grond gestopt. Meloen en pastek hebben de voorkeur, die schieten het snelst en geven weelderig groen. Ik heb ook nog een flink aantal waterpottekes staan -afgesneden waterflessen- met avocadopitten in. Sommige maken al wortel. Tof hoor. We noemen het schip nu de Floral ipv de Coral.
Sebiet ga ik douchen, want ik verspreid zo lichtelijk de geur van javel. 'k Heb vandaag de badkamers uitgewassen. Dat zijn er 12. Nadien geurde het kasteel als een zwembad. 'k Heb de truk gevonden hoor. 'k Maak een sterk sop van bruine zeep met bleekwater, ik zet de schrobber op de schotten, de wanden en de vloer, het sop efkes zijn werk laten doen en naspoelen met de douche. Drogen doet het vanzelf wel dank zij het ventilatiesysteem. En dat het bleekwater wat langer blijft ruiken dan gewoonlijk, dat geeft niet. Zo weten ze tenminste dat de badkamers hun beurt gehad hebben deze week. Met de ventilatie is die geur om 15h wel weggezogen en geblazen. De job hangt eigenlijk aaneen van de trukskes. Enfin, da's weeral geklaard tot volgende woensdag. Gisterenavond heb ik nogal staan doorstrijken. Alle witgoed is klaar. Als ik vanavond weer zo’n acute aanval van ijver krijg dan strijk ik mijn gekleurd goed ook in één trok door. ALS hè, want geen ijver, geen strijk hoor. Na de werkuren doe ik enkel nog waar ik écht zin in heb. Dromen van een bezoek aan de kapper bvb. Ge zou me hier moeten zien lopen. Precies een boskat. Vanachter hangt mijn haar al tot op mijn schouders en vooraan hangt het tot over mijn ogen. Om te werken draag ik alles achteruit op een staart, maar da's nog veel te warm. Gelukkig wordt het binnenkort koeler. We zijn toch al ter hoogte van Trinidad en Tobago, maar dan wel in het midden van den Atlantic. De andere mensen lopen met kort haar omdat ik het knip. Maar in mijn eigen haarbos durf ik mijn schaar niet zetten. Wie weet hoe loopt dat af. Daarom los ik het op met een rekkertje. Het moet maar goed zijn tot Cape Town. ('k Verwacht precies nogal veel van die 10 dagen in Cape Town, teveel misschien. Owee.)
Eigenlijk had ik vandaag moeten doorwerken tsn 13h en 15h, smokeroom en mess officieren. Maar dat zal voor morgen zijn. Die 12 badkamers zitten nog in mijn spieren. Om 15h30 volgt er ook weeral een full-speed job. Vertragen, want anders ben ik vanavond geen mens meer voor de afwas. Als ik zo overdenk wat er nog allemaal moet gedaan worden vóór Richardsbay, dan rijzen mijn haren ten berge (allemaal). Schone cadeau van de collega Marie. Is het zo dat men de secteur overdraagt aan de volgende? Geen beroepsfierheid? Bon, ik ga niet teveel zagen over de job, dat lost niks op.
Zeggen dat hier mensen aan boord zijn die nog energie overhouden om 's avonds beneden powertraining te gaan doen en te pingpongen. Vrij verdacht vind ik zoiets. Wie heeft er na een zware dag aan deck of in 't machien nog fut over. Of is het daar toch niet zo zwaar werken als ze zo graag beweren? 'k Zal nog eens medelijden hebben met hen zie!
Onlangs was er zo’n beetje touwtrekkerij met de nieuwe 1ste stuur (onze baas) over de pingpongtafel beneden. Die gebruik ik om de lakens van de scheepswas op te vouwen. Hij heeft het uiteindelijk zo gelaten want op de smalle werktafel in de laundry kan men geen grote stukken vouwen, dat zag hij ook wel. Hij staat elke voormiddag touwtje te springen, 2000x, op het bovendeck. Verder staat nu in het hospitaal een hometrainer en een roeimachine. Op die hometrainer doet hij elke dag ± 15km in 30min. 'k Vraag me af waar dat allemaal goed voor is. Toch gek dat de lagere bemanning zoiets nooit nodig heeft hè. Môja, me niet teveel afvragen hier, dat is niet goed voor mijn gemoedsrust. -vaarde ik voor mijn mentale gezondheid?
Met dat al lijkt het hospitaal op een trainingszaal en als we ergens scheepvaartinspectie krijgen hangen we. Degenen die daar ooit met een gewonde binnen moeten breken zelf een been over de roeimachine en er staat maar één ziekenbed hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Dominique Deruddere met een fragment uit 'Moondance' van Van Morisson
Well, it's a marvelous night for a moondance With the stars up above in your eyes A fantabulous night to make romance 'Neath the cover of October skies And all the leaves on the trees are falling To the sound of the breezes that blow And I'm trying to please to the calling Of your heart-strings that play soft and low And all the night's magic seems to whisper and hush And all the soft moonlight seems to shine in your blush
Can I just have one more moondance with you, my love Can I just make some more romance with you, my love
Op 04min19 zegt Deruddere : "Het is simpel Engels. Voor een elfjarige is het totaal te begrijpen, dus ook voor mij. En voor iedereen." Daar geloof ik niks van. Zijn broer zal wel geholpen hebben met de finesses in de tekst. Dit taalgebruik is een poëtisch en ook versluierd Engels, niks simpel voor een kind van elf.
Dat hij toen geraakt was door de sfeer van het nummer, geloof ik dan weer wel. Sfeer is meer dan alleen maar een tekst met beeldspraak. Er is de muziek, de stem, het ritme… En een kind reageert op het geheel, met inlevingsvermogen. Maar dat hij de tekst toen al 'simpel' Engels vond, nee. Da's larie.
Gisteren ben ik om 14h50 gestopt met schrijven, ik dacht nog 10 minuten en dan ga ik naar de coffeetime. Maar eerst ging in die 10 minuten efkes mijn benen bijwerken, want voor het poetswerk loop ik in short rond en dan moet het in orde zijn newaar. Nu dacht ik dat het schip niet bewoog maar na 16 dagen op zee merkt men zoiets niet meer. Tenzij men met precisie-instrumenten bezig is zoals een gloednieuwe, vlijmscherpe gilette bvb. Dan rolt het schip ineens weer wél. 'k Bekijk mijn linkerbeen eens: 2 grote krassen in mijn vel. En bloeden! Ondertussen had ik niet gezien dat aan mijn rechtervoet al een plas lag van ± 20cm. Op de duur hing alles onder het bloed. In mijn badkamer was 't precies een Hitchcockfestvival.
Ik bel naar de crewmess om te vragen of iemand me de eerste hulpdoos uit de keuken wil brengen. Geen bloedstelpende watten. Gewone watten genoeg om een matras mee te vullen, maar aan boord niet één plukje bloedstelpende watten. Straf hè. Stel u voor dat er iets serieus gebeurt. Nu zien mijn benen er uit alsof ik ze geraspt heb.
Gisteren heeft iemand naar huis gebeld. Het is naar hij vertelt geen fameus weer in België. Hier werken ze in bloot bovenlijf aan deck. Behalve de 3de stuurvrouw natuurlijk, maar zij is ook in zomertenue hoor. Al goed dat de airco hier prima functioneert. 't Zou anders niet uit te houden zijn in deze koekendoos.
Alle buitendeuren en patrijspoorten zijn hier potdicht. Safety first, dit is een gastanker. Dat was ik al wel gewoon van schip 09 en schip 11, maar gezellig is toch anders. Voorlopig kan ik niet aan deck, mijn benen moeten eerst nieuw vel krijgen. 'k Zal in de sauna wat gaan liggen vloeken. Een mens moet toch ergens gaan relaxen.
Volgens de meteo's die ze op de brug ontvangen is het rotslecht stormweer aan de Kaap: 8 en 9 Beaufort. Dat belooft voor volgende week. En we moeten er 2x rond met dit klein schipke. Eerst om te gaan lossen in Richarsbay en dan terugkeren om in droge dok te gaan in Kaapstad. Plezant vooruitzicht. ’k Heb al geen zin meer. ’k Zal maar stoppen met schrijven anders verspil ik nog een complete blz aan gefoeter en gezaag. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schaal_van_Beaufort#De_windkracht_volgens_de_schaal_van_Beaufort
wikipedia 19h45
Ziezo, hier ben ik weer. De service was eens op tijd afgelopen vandaag. Dat gebeurt niet gauw. Ik ben recht naar mijn kot gestevend, 'k heb orde gemaakt en de kleren voor morgen gereed gelegd. Nu zit ik hier in een proper kot, muziekske aan, pintje erbij, een sigaretje en een blad voor mijn neus. Allez vooruit, schrijven maar. Als ik nu nog wist waarover zou er niks aan de hand zijn. De huis-,tuin-& keukenprobleempjes van boord zijn het vermelden niet waard en voor de rest wordt hier geen geschiedenis gemaakt. Les gens heureux n’ont pas d’histoire. 'k Ga een beetje kleren strijken. Misschien kom ik dan wel op een anekdote die de moeite is om een paar lijnen aan te besteden.
Ah ja, het bier is op. De laatste dozen zijn gisteren uitgehaald. Er zijn al een paar aan het gniffelen, want we zouden pas 11/06 in Richardsbay toekomen. Dus : ofwel moeten de bierdrinkers de riem aanspannen, ofwel vallen ze zonder. En met het slecht weer aan de Kaap kunnen we nog flink wat vertraging oplopen ook. Dus zal ik wel zonder vallen. (Alsof dit een anekdote is om een paar lijnen aan te besteden. Poeh!) Goed, nu ga ik wat strijken.
PS : ivm dracaenas, er zijn er nogal wat aan boord.
te gast bij Wim Helsen ~ Frank Deboosere met een gedicht van Martinus Nijhoff
De wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
Wolken kijken was op zee heel gewoon. En navenant de breedtegraad varieert het nogal, van indrukwekkende wolkenpartijen tot een enkel wit scheetje dat daar hangt als versiering. We hebben een paar mooie foto’s van wolken, maar dat is voor later.
Martinus Nijhoff is al vaker meegebracht naar de studio en dit vindt ik een heel sprekend gedicht, alleen, Deboosere declameert het kapot volgens mij. Het had iets soberder gemogen.
Op lijn 5 staat 'En ik riep:'. Ja, het jongetje in het gedicht roept, maar dat wil niet zeggen dat degene die het gedicht brengt moet roepen. Zelf roepen overschreeuwt de melancholie van de verzen die volgen. Men kan ook gewoon aangeven dat het jongetje riep. En de opeenvolging van Scandinavië, eenden, een dame, schapen met een herder is ook te energiek. Ik vind het een prachtig gedicht, jammer van de voordracht.
't Is me weeral een week geweest hoor. Waar was ik nu gebleven …
Ah ja, bij dé spaghettisaus. Awel, ik ben de volgende dag naar het Brits schip gestapt met een emmer vers gemaakte spaghettisaus om hen te bedanken voor de hulp, zo moest de Britse chef niet koken. Om 08h45 komen we daar toe, zijn saus stond al op. De trip naar het ander schip is weer een verhaal apart hoor. Dat vertel ik thuis wel, anders komt er geen einde aan de episode. We hebben er een tas koffie gedronken, de Britse chef zou mijn saus invriezen en later gebruiken.
Ik zal het hier nu direct vertellen. Om 06h was ik aan de saus begonnen, een pot voor onze bemanning, en een pot voor de Britse reddende engelen van verse groenten & fruit. Rustig laten sudderen tijdens de ontbijtservice. Saus klaar en in emmer. De emmer (een witte, voor voeding) was vol tot iets onder rand en woog natuurlijk een pak zwaarder dan een emmer water. Een handdoek er over gebonden en we waren weg. Marie ging mee. Of zij zomaar weg kon van haar werk vroeg ik niet, op dat ogenblik was ik KEUKEN en zij was ONDERHOUD. Ik had me dus niet te moeien, maar ik herinner mij dat ik wel bedenkingen had, want van op deck en van uit alle patrijspoorten kan men ons zien stappen. Voor mezelf was ik gerust, want ik had van capt ST carte blanche gekregen ivm mijn tijdsgebruik, maar Marie niet.
Het schip was bijna geladen en lag op ongeveer dezelfde hoogte als de kaai. Onze gangway was binnengehaald en vervangen door een korte houten loopplank. Veel veiliger vond ik dat, met het oog op die saus. Voor we die loopplank afgingen moest ik efkes van hand veranderen, want die emmer woog werkelijk zwaar. Marie vroeg of zij de emmer zou dragen. Ik antwoordde : nee. Waarom niet, en of ik haar niet betrouwde. Ik keek eens recht in haar ogen en zei : nee.
Ik vertrouwde haar om twee redenen niet. Ten eerste : ze was tengerder dan ik, waarom zou zij die zware emmer kunnen dragen? Ten tweede : ze was een sufkop die niet keek waar ze haar voeten zette en om de twee stappen kon struikelen met mijn bedankingscadeau. Dit was niet zomaar een emmer spaghettisaus, dit was een emmer goud! Die emmer moest zonder ongelukken aan boord van het Brits schip geraken. En telkens als hij te zwaar werd zou ik wel van hand veranderen, zo dikwijls als nodig. Zij niet, zij zou mogelijk die emmer laten vallen.
Toen we bij het Brits schip geraakt waren, kwam de matroos van wacht de gangway af en deed teken dat hij de emmer wel zou overnemen. "It's heavy" zei ik. Maar misschien heeft hij dat niet eens gehoord. Matrozen hebben spieren en daardoor hebben zij een ander idee dan ik over wat zwaar is en wat niet. De emmer werd tot in de keuken gebracht. Missie volbracht.
Om 12h is ons schip vertrokken en wij maar wuiven met keukenhanddoeken. Wie bij hen niet te druk bezig was stond ook te wuiven. 't Was plezant geweest en 't was voorbij. Gelukkig maar. Want ik had die middag nog altijd hoofdpijn van dat avondje Engels praten. Als een mens dat niet meer gewoon is hé …
Sindsdien heb ik hier nog eens saus mogen maken, deze keer met meer plezier omdat het niet moést. En gehaktballetjes ook al eens. Onder leiding van Dominique natuurlijk. Da’s wel de 1ste chef die mij in zijn potten laat rommelen. Behalve chef PH dan, maar daar was bij momenten een hoekske af. In '82 was dat. -op schip 07-
16/05 zijn de anciens vertrokken & de vervangers toegekomen. Slechts zes vervangingen in het totaal maar wat een volksverhuizing! We waren ineens met 27 + een cargo surveyor = 28 mensen aan boord van dit schipke. En dan al die Amerikanen die hier rondlopen aan boord. Ik was blij toen ik de 17de ’s morgens de zes zag vertrekken en nog blijer toen we in Houston van de kaai gingen. Met al dat werk heb ik in Houston geen boodschappen kunnen doen. Gelukkig heb ik in de 6 lege cabines nog wat achtergelaten shampoo en tandpasta gevonden. Anders kon ik gaan bedelen links en rechts. Maar ik kom nog allerlei tekort. Dat zal voor Capetown zijn vrees ik. We gaan lossen in Richardsbay en daarna gaat het schip in droogdok in Capetown. 'k Heb nog nooit droogdok meegemaakt. Ik ben benieuwd wat dat voor ons, qua job zoal inhoudt. In Richardsbay komt capt BDS terug. Dat vind ik niet zo'n prettig vooruitzicht. We konden het heel goed stellen met capt ST, maar ja, ons gedacht wordt hier niet gevraagd hé. Capt BDS zijn broerke is hier al aan boord. Hij is voor het ogenblik 2de mecanicien en in Richardsbay vervangt hij deze chef mecanicien. 't Zal wat worden met die twee broertjes daarboven. Hunne pa is walkaptein bij deze rederij, voor 't geval ge het niet moest weten.
'k Hoop maar dat ze niet teveel nutteloze & nodeloze veranderingen gaan doorvoeren want het loopt hier nu op wieltjes en dat zouden we graag zo houden.
Marie is vervangen door een 2de kok/bakker (2nd Cook/Baker). Eindelijk een volwaardige ploeg in de keuken Sinds 16/05 moet ik niet meer in de keuken werken en BLIJ dat ik ben! Het waren zes memorabele en bewogen weken. Aub nooit meer, grootkeuken ligt me niet.
Terwijl ik dit typ voel ik weer de pijn tussen mijn schouderbladen, alles woog zo zwaar. En de pijn in de benen, lang stilstaan aan een werktafel is niks voor mij. Toen al niet. Dat er een 2C/B zou komen in de plaats van een andere steward(ess) hebben Dominique en ik samen bepleit bij capt ST. Hij en zijn madame kenden mijn manier van werken van op schip 09, en dus geloofde hij mij toen ik zei dat ik het onderhoud in dat klein kasteeltje gemakkelijk alleen aan kon. En er kwam een 2C/B ipv een steward(ess). Gered! Danku capt ST.
De 2C/B heet BM en is een verademing na Marie. Hij is nogal een pietje precies. Het zou me niet verwonderen als bij hem thuis de badkamer ingericht is in Rose Bonbon en Gris de Pompadour, maar er is een prima samenwerking en dat is het belangrijkste. Wat een verademing na 'mijn dierbare collega'.
Tiens, heb ik al verteld dat ik haar voorlaatste dag een bord tegen de vloer gekeild heb? Nu moeten ze al veel doen eer ik mijn zelfbeheersing verlies. (tenzij ik jenever gedronken heb, maar dat was vroeger, en dan werd ik giftig, niet gewelddadig). Enfin, ze krijgt me dus zo ver dat ik na zes weken geduld, via het doorgeefraam van uit de keuken plots en zonder een woord een bord tegen de vloer van de pantry keil. Ze mocht al blij zijn dat het niet tegen haar hoofd was. Stil en bleek van schrik heeft ze de rommel opgekuist. De scherven lagen tot in de 4 hoeken van de pantry. Ik zag bleek van koleire. En hartkloppingen! Mensen toch, er is niks zo vermoeiend als kwaad worden. De enige keer dat ik mijn handen uitgestoken heb naar iemand was in '80 en toen had ik ouzo gedronken. Sterke drank is voor niet veel goed precies, enfin, bij mij toch niet.
Deze keer was ik bloednuchter. Natuurlijk, 't was tijdens de middagservice. Zowel de officiersmess als de crewmess zat vol en niemand is komen kijken wat er aan de hand was. Dat was heel wijs van al die mensen. Dominique heeft me naar beneden, naar de groentenfrigo gestuurd om te bekomen. En neem maar een pint uit mijn bak, zei hij. Daar zat ik dan, bij 6°C bovenop een zak aardappelen een pint te drinken. En maar bibberen. Eerst nog van koleire en daarna van de kou. Na ±15 minuten en ben ik naar boven, naar de keuken gaan verder werken. 'k Ben de rest van de dag pompaf geweest. Om 15h was het ongeveer bijgelegd maar samenwerken met Marie hoeft voor mij niet meer. Nee danku, op geen enkel schip nog.
Wat was er gebeurd? Tijdens de middagservice vroeg ze iets aan het doorgeefraam, twee mensen aan een van de tafels had iets gevraagd, een bijkomend ding. Mij staat voor dat het over gebakken halve tomaten ging, maar het is lang geleden. Ik neem een bordje, leg daarop een halve tomaat en geef dat alvast door. Op het tweede bordje leg ik ook een halve tomaat en wanneer ik aan het doorgeefraam kom staat Marie daar wel, maar dat eerste bordje is weg? Was ik dan zo verstrooid? Tijdens de service? Ik nam nog een bordje en legde daar weer een halve tomaat op. Toen ik me naar het doorgeefraam draaide stond Marie daar met twee bordjes te grijnzen. Ze had dat eerste bordje opzettelijk uit mijn zicht gezet. Iemand in de war brengen was haar idee over grappig zijn.
Ten eerste : tijdens de service haalt men geen grappen uit. Ten tweede: het gaat over het eten van andere mensen en dat laat men niet afkoelen om een beetje dwaas te staan grijnzen. Service is service. Punt. Pas achteraf kan wie wil, zich gedragen als een rund.
En toen heb ik een groot bord op de pantryvloer gekeild. Een leeg bord natuurlijk. Niet het derde bordje met die halve tomaat.
Voilà. 't Is me weer een voormiddag geweest hoor. Goed te voelen dat het vandaag het einde van de week is. En morgen linenchange. 't Zal weeral een gehijs en gesleur worden. Om nu verder te gaan met Dé Story :
Kok JL vliegt van boord en Marie en ik staan er alleen voor. Marie krijgt het kasteel(je) alleen te doen en ik keuken + koelkamers + magazijn. Met wat hulp van Marie. Capt ST had voorgebakken brood van de wal laten komen, enkel nog af te bakken, de instructies staan op de verpakking. Marie steekt dat brood 'efkes' in de oven en verdwijnt dan een toerke aan dek doen. Ik sta met mijn rug naar de bakovens, dus ik weet niet wat ze allemaal uitspookt. Na een tijdje ruik ik iets verbrand. Ik controleer direct mijn potten, op het fornuis brandt niks aan. Groot raadsel. Die geur was inbeelding zeker? 'k Doe verder met de salades. Na een tijdje zie ik blauwe rook over mijn werktafel kruipen. En dat op een gastanker! En de buitendeur stond open!
'k Draai mij om : de bakovens! Ik spring naar buiten : "Marie! Hoeveel dagen moet dat brood in de oven blijven?" Met een verongelijkt gezicht komt ze aangesloft à la Guus Flater, maar dan veel minder grappig. Zes broden heeft ze kunnen weggooien. De hoeveelheid voor een dag. En als we op 't onverwacht op anker moeten zitten we een dag zonder brood ? Leg dat maar uit aan de mensen. Of aan den ouwe.
Dilemma : aan de ene kant kan ik een collega niet verlinken maar aan de andere kant wil in niet opdraaien voor de slordigheden van een ander omdat die een dwaze sufkop is.
Sinds de dag van mijn aanmonstering riskeerde ik om de 48hrs een hartstilstand door die puber van 31 jaar. Op 10/05 's middags staat de nieuwe chef-kok daar plots in de keuken : Dominique. We waren gered. En echt gered ook, want Dominique nam direct de situatie in handen en 's avonds had hij alles onder controle. 't Is zo schoon om mensen van 't vak te zien werken. Maar dan wérken hé, niet chaos creëren à la JL. Over de diepvriezer heb ik hem pas na de middagservice verteld, omdat hij op het punt stond naar beneden een kijkje te gaan nemen. 'k Ben meegegaan om hem op te rapen moest hij flauwvallen, bij – 18°C. Hij bekeek het. "Ah oui, zei hij, on mettra un peu d’ordre là dedans. Demain."
's Anderendaags heeft hij die nachtmerrie daar beneden in 4hrs tijd in orde gekregen. Ik was opnieuw koksmaat en zeer opgelucht dat we weer een chef-kok aan boord hadden. Een echte deze keer.
Ah ja, toen we nog in Tampico (Mexico) lagen, de 1ste of 2de dag zonder kok JL, kwam de 1ste stuur van de andere gastanker op bezoek bij onze 1ste stuur. Die mannen zitten in de crewmess te praten. Ik vraag aan die Engelsman of hij 's avonds zijn chef-kok efkes kan sturen om me wegwijs te maken in de vleesvriezer. Komt in orde, zei die 1ste stuur.
's Avonds staan daar 2 man, de kok en de steward van Britse gastanker. Ondertussen was de Mexicaanse Agricultura de zegels op onze vrieskamers komen zetten (die mannen zijn nooit rap) en ik kon de Britten onmogelijk verwittigen dat hun kok niet per sé hoefde te komen voor het vlees, want de vriezers waren verzegeld.
We drinken allemaal een pint of twee in de crewmess en die mannen vragen of we meegaan naar bij hen aan boord. Precies of hun bier is lekkerder … heuheu ! Een paar matrozen stonden al recht. De wiper moest nog douchen en ik kon ook niet: nog zeker een uur werk beneden, de verse groenten en fruit stouwen in de frigo. (Capt ST had een paar mannen naar de markt gestuurd met captain's cash money, want van de rederij mochten we in Tampico geen verse proviand nemen. Echt waar, capt ST heeft me de telex laten lezen. Maar dan kennen ze bij deze rederij een CMB-kaptein nog niet. Héhé!)
De twee Britten vragen of ze die fresh fruit and vegetables eens mogen bekijken. Ah ja, kom maar mee, this way please. Die twee duiken de trap af, springen het sas binnen en vragen : Is that it? Ja, dat is het. And it goes in there? Ja, daar moet het in. Die twee beginnen te jongleren met kisten groenten en fruit, zakken aardappelen en losse ananassen. Ik dacht : owee, sebiet is alles geblutst! En dat vermindert de houdbaarheid. Maar ze zetten alles héél zachtjes neer. Zo knap. Weer eens mensen zien die de job kennen. Echt knap.
Ik wou een handje helpen : "Stand back!" zei die ene. Nu, als ze met zoveel gezag zeggen dat ik ergens anders moet gaan spelen en de grote mensen laten werken, dan doe ik dat natuurlijk, en wel onmiddellijk. Die twee waren duidelijk gewend om samen te werken. In een kwartier was de klus geklaard en bibi kon mee op visite bij de buren. De wiper was ondertussen gedoucht en wijle allemaal weg. In de loop van de avond vraag ik aan de Britse kok wat hij 's anderendaags gereed maakt, kwestie van een idee te hebben. Spaghetti, zei hij. Oké. Spaghettisaus is het enige dat ik zonder blunders kan klaarmaken in grote hoeveelheden. Met dank aan dat jaar horeca ooit.
Als ik nu aan die twee Britten denk, dan voel ik weer warme, warme dankbaarheid. Het bestond toen nog, belangloze kameraadschap onder zeelieden. Waar is mijn zakdoekje ...
Op dit schip hadden ze me in de keuken gedropt. En ik ken niks van grootkeuken! De redenering van de rederij was: gij zijt van ket keukendepartement, dus kunt gij in de keuken werken. Punt. Hallo? Ik werk in de zaal, ik werk mét de keuken, niet ín de keuken. Ik kan nog geen frit bakken! Nooit gekund, nu nog niet. Ik ben bang van fritketels. En van ovens. Nu nog.
Piep.
Het is de eerste rustige dag nu, na het gedonder van de voorbije weken. Die kalender van Helvetia is een praktisch ding. Het staat vol afkortingen, bijna code. Ik denk niet dat iemand anders er aan uit kan, en dat is hier ook niet de bedoeling.
In Brasil, 19/04, zijn capt ST en zijn echtgenote aan boord gekomen. -hen kende ik van schip 09, daar was hij als 1ste stuur. 'k Had JL (ch.kok) verwittigd dat het een gans andere stijl zou worden dan met BDS want kaptein ST was van CMB en daar werden -toen nog- andere maatstaven gehanteerd dan bij deze of gelijk welk andere rederij. 't Ventje kon niet of wou niet volgen. -hij was 24 jaar, als ik me goed herinner, en niet in staat zelfstandig te werken.
Elke kleine verandering, of suggestie van gelijk wie, ketste af op moedwil of onkunde en hij was zichtzelf maar dieper de grond aan het inboren. Op een bepaald moment reageerde hij tamelijk heftig op een gewone vraag van capt ST. Ik denk dat JL die dag zijn vonnis getekend heeft. Toen ik hem achteraf vroeg of hij zoiets nodig vond antwoordde hij: "Je n’ai pas peur de lui." Maar dat was geen antwoord op mijn vraag, sukkel!
Nu vond ik al dat er met hem niet veel meer te praten viel, dus heb ik hem maar laten denken dat hij de held was. Zijn cent moet achteraf toch gevallen zijn dat hij de stijl niet te pakken had want een paar dagen later was het plots allemaal de fout van mijn collega (Marie) dat de dingen niet verliepen zoals de kaptein het wou. Kokske JL vindt er dus niet beter op dan capt ST te spreken te vragen na de service, en hij begint zijn beklag te doen over Marie. Daar moet ge nu juist bij ST mee afkomen, de schuld op een ander afschuiven!
Goed, er veranderen dus een paar dingen in Marie haar sector, futiliteiten & détails, maar het eten bleef nog altijd ’t zelfde en JL bleef in de omgang nog altijd nors en kortaf. En ST was nog altijd niet te spreken over de chef-kok. Gelukkig was dat gastje geen chef steward. Bij die rederij vielen de stewardessen rechtstreeks onder de 1ste stuur.
Vóór Tampico (Mexico) vraagt JL de dokter aan. Op 06/05, nog op zee, in volle service, laat hij de keuken in de steek. Hij ging zitten op het krukje en bewoog niet meer. En bibi kon alleen verder doen. Vermist het selfservice is, valt zoiets op.
Natuurlijk viel dat op. Iedereen kwam aan dat groot doorgeefluik zijn bord laten vullen en zag JL daar roerloos zitten. Mogelijk opgebrand door de stress. Hij had zelfs niet meer de fut om te verdwijnen naar beneden, dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat hij in het magazijn bezig & doende was.
Kaptein ST zei dat JL naar huis vloog. We waren nog niet in Tampico en JL was nog niet naar de dokter geweest maar ST zijn beslissing viel gelijk een guillotine en JL zou vliegen. Het doktersbezoek volgde enkel nog pro forma.
Nu zaten we daar zonder kok. En wie kon er aan het fornuis gaan staan? Juist, ja. Van 06/05 's middags tot 10/05 's middags ben ik omzeggens de keuken niet uit geweest. 'k Was zo’n beetje aan het overdenken die 1ste dag : 1/ Elektrisch fornuis kan geen probleem zijn, thuis in Zellik heb ik járen elektrisch gekookt. Dat het al 15 jaar geleden was en maar voor 5 mensen dierf ik er niet te dicht bij denken. 2/ Op kot kookte ik voor 14 personen, dus als ge voor 14 kunt koken, is 20 geen probleem. Dat is dus ook al meer dan 10 jaar geleden, en het was maar 1 of 2 dagen per week. Op gas. En zo nog een paar positieve gedachten, om de paniek uit mijn lijf te houden. Het moest en het zou lukken, of ik geef mij familienaam af. (Alles wat ik heb ♫ ~ Herman Van Veen)
's Avonds ga ik naar de diepvriezer om het vlees voor de volgende dag uit te halen, ik stap daar gezwind binnen, kijk eens rond, en toen was hij er : de Grote Paniek. Ik had willen bleiten, maar bij -18°C is dat niet verstandig. Nu weet ik niet hoe vlees moet gestouwd worden, maar ik heb in die 9 jaar al genoeg chefs beneden aan het werk gezien en geholpen om te weten : dit ís het niet, dit kán niet. Alles lag door elkaar. Half uitgepakt, opschriften weg gescheurd, bereid vlees weer ingevroren, onafgedekt … Een wanorde om van te gaan gillen. Hier en daar herkende ik wel een worst of een kip, maar nooit genoeg voor een maaltijd voor 20 personen. 'k Heb daar nog tot 21h staan klooien, dan ben ik hulp gaan halen maar Marie loopt meestal in de weg wanneer er serieus werk is en deze keer was het ook weer zo, daarom heb ik haar naar boven gestuurd zodra ik het voornaamste bij mekaar had. En dit scenario gold voor elke avond tot en met 09/05.
Als ik er aan terug denk krijg ik weer rillingen. Dáárom mocht ik nooit de diepvriezer in! JL wou zijn nachtmerrie achter die deur voor hemzelf houden. Dat ik hem in Antwerpen maar nooit tegen kom, 'k zou maar domme dingen zeggen. Of doen.
19h40
Ziezo, de dag zit er weeral op. 'k Heb in de crewmess een beetje video zitten kijken. 'La Boum' met Sophie Marceau. Het lijkt me een hele goeie film, maar ik heb teveel van het begin gemist.
21h
't Is zojuist slop-chest geweest. Dwz drankverdeling. En vermits ik bijna op een droogje zat, ben ik eerst mijn bakken gaan halen. Vervolgens werd 1 pint gedronken in de mess, natuurlijk. Ondertussen startte er een nieuwe videotape: The Yakuza met Robert Mitchum. Heel goed. Maar na een tijd wordt het nogal bloederig en dus ben ik het afgebold. Nu ga ik mijn frigo opvullen en slaapjes doen. 'k Hou de rest van het relaas voor morgen en de volgende dagen, want gebeurtenissen hier zijn allemaal nog niet zo snel op papier gezet hoor. 'k Denk dat ik er zoet mee blijf tot Richardsbay of Durban. (Zuid-Afrika)
Deze marco, de nieuwe, kent de gang van zaken nog niet met een CMB kaptein. het vlot verloop van de huishouding, van het dagelijks leven aan boord, is heel belangrijk voor capt ST. De marco had om 12 h de lijst voor de drankbestellingen op tafel gelegd. In de crewmess was de lijst om 12h30 al volledig ingevuld natuurlijk. Om 17h was er nog niks uit de drankfrigo gehaald. Ik vraag hem wanneer hij denkt te leveren. "Morgen" zegt dat ventje. 'k Dacht : oeioei, da's ene die we zelf in gang zullen moeten lopen, want die weet zijn 1ste versnelling niet staan. Bon, soit, ik begin aan de afwas in de pantry.
Om 17h45± komt capt ST binnengewandeld in de crewmess en vraagt aan de matrozen : heeft de marco al slop-chest uitgehaald? - Ah, nee, zeggen de matrozen. - Tiens, zegt capt ST. Meer niet, en hij verdwijnt weer naar boven. Na het avondeten, wanneer de werkdag eigenlijk al voorbij is, kon de marco in zijn eentje nog met bakken drank beginnen sleuren, op een volle maag. Héhé.
Misschien schal ik wat luid de loftrompet over capt ST en zijn madam, maar zij zijn echt fijne mensen. Groepsmensen. In Houston (vorige haven) zaten we 's avonds met een paar mensen te lullen in de mess. De capt en zij komen door de pantry, komen efkes in de crewmess, blijven efkes praten, gaan efkes zitten – en wat volgde is een regelrechte tequilafuif geworden tot 03h 's ochtends. De tequila kwam uit Tampico (Mexico), de Budweiser (pils) kwam uit Houston. Dat zoudt ge bij een andere ouwe eens moeten proberen zie, ongestraft drank van de wal mee aan boord brengen. 'k Denk dat ons mamasan tipsy was want het was Lucske en Markske en Joske … alles rozig.
Ik niet natuurlijk, want het Departement Bezem & Dweil drinkt braafjes pils en was intijds verdwenen. Hoe wilt ge er anders uitkunnen om 05h30. 'k Ben al 7kg verlof kwijt, daarom mag er soms weer bier gedronken worden. Soms.
Van dit schip zijn geen brieven, het was een oer-moeilijke werkomgeving, waarschijnlijk kwam het daardoor, geen brieven. Het zou ze thuis maar gealarmeerd hebben. En deze keer lag het niet aan de lading of de bemanning maar aan het opperhoofd zelf. Hij was al gekend bij de Waterschout (waterpolitie) maar mijn klacht heeft niks opgeleverd. Gelukkig is dat vent nu dood en de aardbol weegt een pak lichter zonder het specimen.
Ik had Stille Steun, maar dat was niet voldoende om me aan boord te houden. Schip 13 (aië, wat een ongeluksgetal) krijgt alvast tekstnummer 105 om achteraf de herinneringen te kunnen inlassen op de chronologisch juiste plek in het blog.
Wanneer die herinneringen (memories) op het blog verschijnen laat ik iets weten natuurlijk.
Van schip 12 zijn geen brieven en ik meen te weten hoe dat komt. 'k Ben er ook maar 01 maand en 07 dagen aan boord gebleven want we hadden de moeilijkste lading die bestaat : mensen. Ook wel passagiers genoemd. Het was de lijn naar Matadi (Zaïre/Congo) en wanneer het schip in weer Antwerpen kwam kon men afmonsteren. Wat ik met alle plezier van de wereld gedaan heb.
Geen brieven, maar herinneringen zijn er des te meer. Die zal ik later pas schrijven, want voorlopig wil ik de chronologie van mijn zeevaartboek afwerken, om de draad niet te verliezen. En juist omwille van de chronologie geeft ik schip 12 alvast tekstnummer 104, zodat ik achteraf de memories op de juiste plek in het blog kan inlassen.
Over geantidateerde memories wordt ge dan ingelicht natuurlijk. Aja, vaneiges.
Behalve ooit bij een schietkraam op de kermis ben ik nooit met wapens in aanraking gekomen. Eén keer heb ik een alarmpistool van dichtbij gezien en ik dacht dat het een echt wapen was, 'k wist geeneens dat het niét echt was. Het dichtste dat ik bij echte wapens geweest ben was aan boord van een gastanker, in Venezuela.
Ik moest de vier Venezolaanse watchmen lunch serveren aan tafel, om 11h20. Die gastjes (piepjonge militairen) bewaakten met hun vieren het schip, half-automatisch geweer op de arm. Het zal 1985 geweest zijn, of 1986, en ik weet niet welk politiek regime er toen in Venezuela was.
We lagen tamelijk ver het binnenland in, ergens op de Orinoco, ver van de bewoonde wereld, en we laadden ammonia bij een onooglijke terminal met daarnaast nog onooglijker barakken voor hun werknemers.
Dat zo ver het binnenland in een gastanker moest bewaakt & verdedigd worden vond ik toen vreemd. Verdedigd tegen wie of wat … Tegen de libellen? Orinoco libelle, mooie diertjes maar het waren er heel veel, té veel.
En dat die militairkes alle vier tegelijk en gewapend kwamen eten vond ik nog veel vreemder. Wie bewaakte ondertussen de voorpiek, de achterpiek, de gangway en de brug tegen die duizenden libellen? Niemand. De vier posten waren onbemand. Heet dat niet een bres in het bewakingssysteem … wat een macho-gedoe heel die bewakingsshow.
Enfin, ze waren om 11h15 met veel vertoon & decibels de mess binnengekomen, met hun werkschoenen recht van deck op de beige linoleum. Ze hadden zich zonder vragen neergepladijsd en ik kon ze nog eerst van plaats doen veranderen want ze hadden als hooligans zomaar de tafel van de mecaniciens ingepalmd. Zoiets kan natuurlijk niet. Ze zouden eten aan het linker uiteinde van de grote tafel, de gastentafel, zoals dat voor hen voorzien was. Dus vroeg ik hen aan dié tafel plaats te nemen. Wat ze met gezucht en met tegenzin deden. De toon was gezet.
En toen plaatsten ze elk hun geweer naast zich tegen de tafel, tussen hen in. Dat kon niet, tussen die stoelen moest ik kunnen staan om te serveren. De geweren stonden in de weg. Dus : geweren aan de kleerhaken bij de deur, uit mijn weg. Dat wilden ze niet, de geweren moesten naast hen blijven staan, securidad! (Jaja securidad, tegen de libélulas zeker …)
Ik deed teken naar de kleerhaken bij de deur, wapens afgeven in de vestiaire, geweren aan de haken of anders 'no comida', op een toon alsof ik het voor het zeggen had aan boord. 'No comida?' deden ze, dan zouden ze wel eens naar de commandante gaan. 'Commandante?', dat is maar een woord. Ik nam de telefoon en begon een nummer te draaien, het nummer van de keuken. Want ik kon onmogelijk rechtstreeks de kaptein bellen, dan zou ik mijn chef passeren …
'k Leg de wapen-situatie uit aan chef LD, en dat ik bang was van die halfautomatische dingen, en dat de watchmen allevier tegelijk aan tafel waren. Gewapend.
"Stuur ze maar naar Den Ouwe," antwoordde chef LD. "Allevier".
Ondertussen werd er aan de tafel zenuwachtig overlegd, fluisterend, alsof ik Spaans verstond. Ik legde de hoorn neer. Ik deed teken en zei dat ze alle quatro naar arriba mochten gaan, naar el commandante. Rápidamente. Jamaar! Zo'n moeilijke jongens waren zij nu ook weer niet hoor! Ineens was het No Problema! En met krampachtig-vergoelijkende grimassen haalden ze elk de lader uit hun wapen, legden die voor hun bord, en deden dan wat lacherig. Maar de geweren werden weer schuin tegen de tafelrand gezet en ze stonden nog evenzeer in mijn weg.
"Bueno," zei ik genadig en serveerde zo goed mogelijk de soep. Toen ik met de schotels voor het hoofdgerecht binnenkwam hadden die iele mannekes de soepterrine leeggegeten en stonden de broodmandjes van de andere tafels bij hen op tafel, zo goed als leeg. Ik dacht dat ik iets kreeg. Niet om de soep, soep is er altijd genoeg, daarom had ik de terrine ook op tafel laten staan, maar om het stokbrood.
Hoe moest ik bij de 2de service, om 12h, aan 'mijn' mannen uitleggen dat er niet genoeg stokbrood meer was voor bij de soep?
De vier leken verbaasd dat er nog een hoofdgerecht volgde. Ik zette de schotels op het dressoir, bracht de broodmandjes in veiligheid en ruimde de soepborden af.
Bij het serveren van het hoofdgerecht schopte ik per abuus & met een knal de eerste twee geweren omver. Nu ze ongeladen waren dierf ik dat per abuus wel. En ik excuseerde me natuurlijk. En omdat er duidelijk nog eten te krijgen was excuseerden zij zich ook voor dat wapengekletter. De twee mannen aan de overkant van de tafel legden hun geweren al opzij, nog voor ik bij hen was.
Uiteindelijk zag het er zo uit : de vier mannen zaten aan het ene uiteinde van de lange tafel, de vier laders lagen tussen hen in, en de vier geweren lagen op de andere helft van de tafel. Al die olierommel bovenop een wit tafelkleed!
Om 11h50 hoorde ik de deur van de traphal gaan. Klokvast. Dat was kaptein PE die naar de keuken ging voor zijn dagelijks overleg en praatje met chef LD. Klokvast, er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Kaptein PE (in haven altijd in full uniform) komt langs de deur van de mess, ziet die ijzerwinkel op tafel liggen, en kijkt lichtjes vragend naar mij. Ik doe discreet teken dat ik het ook niet weet, waarom er aan deck geen enkele bewakingspost bemand is. En dat ik er niet kan aan doen dat die rommel op een wit tafelkleed ligt.
Van uit de deur bekijkt kaptein PE die mannen. Zwijgend. Traag en één voor één bekijkt hij ze. Nog steeds zwijgend. 1 stilte zegt soms meer dan 1000 woorden.
Toen zei hun hoofdman iets en ze stonden recht, namen hun wapengerei en wrongen zich onderdanig langs kaptein PE naar buiten. Die zette ook geen stap teveel opzij hé, van theatraal gedoe kende hij alles.
Ene van die gasten had in zijn haast zijn lader op tafel laten liggen. De man werd door kaptein PE terug geroepen, terug geblaft eigenlijk : "Hombre! …" Hombre kon zich weer naar binnen wringen, lader nemen en terug naar buiten wringen. Staart tussen de poten. Ziezo, de 1ste service was afgelopen. Ze waren zelfs hun appel vergeten mee te nemen. En in de tropen is appel een lekkernij.
Voor het avondeten aten ze in de dutymess (de werkmess). Dat leek me logisch ja, met werkbottinnen komt men niet in de mess, dan eet men in 'den duty'. En naar ik gehoord had kwamen ze daar om beurten eten. Dat leek me ook logisch ja, als er moet bewaakt worden, moet er bewaakt worden. Zelfs tegen libélulas.
We zijn ZA-14/12 vertrokken uit Korea en gisteren toegekomen in Australië. We liggen op anker tot vanavond of morgen. Niemand weet het precies, zelfs de kaptein niet. De agent is al aan boord geweest met de post en ik heb een brief van 05/12 en 13/12 van ons ma ontvangen : naar AG schrijf ik GÉÉN kaart, anders zoekt het mormel nog contact en weet me waarschijnlijk nog te vinden ook.
Als het solden is bij Boeki & Co wil Tina dan voor mij 3 witte chemisiers voor mij opzij houden, ze weer welk genre (service) en een maat kleiner dan zij.
Van WSN heb ik al MC's ontvangen (2 in Korea, 1 hier) en veel brieven. Goed, zo moet dat zie.
Korea was machtig hoor. 'k Krijg al goesting om er op vakantie te gaan. De episode Yoshu-Ulsan vertel ik wel wanneer ik thuis ben, anders heb ik niet genoeg papier bij. Het was lang geleden dat ik aan de wal nog eens kon vergeten dat ik daar per schip was en achteraf weer aan boord moest.
Nu snap ik Claire beter. -de 1ste collega van schip 03 Zij had het zo te pakken van Zuid-Amerika dat ze gestopt is met varen en ginder een jaar gaan rondtoeren is. - Behalve Bolivië en Paraguay, zei ze. - Waarom die twee niet, vroeg ik. - Dat zijn de 2 landen van Z-Amerika die geen kust hebben en een mens moet ergens een grens trekken hé, zei ze op haar eigen flegmatieke manier.
Zover zal het niet komen dat ik naar Korea trek, want thuis ben ik dan zo blij dat ik er ben dat ik geen zin heb om al weer bagage te maken en te vertrekken. Ah! , van bagage gesproken, we hebben allemaal AL onze achtergebleven bagage intijds toegekregen. Of had ik dat al verteld?
Kan iemand mij de punten van Toppié haar kerstrapport sturen? Waren het echte examens of gewoon maandelijkse toetsen? En heeft ze mijn telegram van 06/12 ontvangen? Ik zal eens in haar derrière komen pitsen hé, van de juffrouw taal noch teken.
Achteraf bekeken : correspondentie had ik niet mogen verlangen van Toppié. Ze was nog maar 12. Dan begint men aan een eigen leven en dan zijn tantes al een beetje decor aan het worden. Zeker tantes die regelmatig verdwijnen uit het blikveld.
Hoe is ulle kerst geweest? Hier is gevochten geweest 24/12, ttz er heeft er ene een pak rammel gehad. Just goe. Eerst de mensen treiteren gedurende twee maanden en dan nog wat leugens vertellen & paf : hij is tegen de vuist van een matroos gelopen. En achteraf nog gaan bleiren bij de ouwe op de koop toe. Nu is deze kaptein geen uil, maar hij is wel verplicht om nota te nemen van de klacht van die leugenaar. De getuigen hadden niks gezien, niks gehoord, niks gemerkt. Prachtig. Dat is ons laatste recht : zwijgen. Het fijne van het verhaal hou ik voor thuis, want officieel heb ik dus niks gezien, newaar.
Hier hoort een woordeke uitleg, maar dat zal een aparte tekst worden, memorie nummer zoveel.
De personages van het gebeuren stappen zo uit een roman van, eh, van kweeniwie. 'k Zal hem zelf moeten schrijven denk ik. Maar ik heb kramp in mijn hand, dus da's voor later.
Van het winterseizoen in Korea, loodrecht naar beneden door de tropen. In drie dagen waren we er door, dwz: tegen dat ge de tropenwarmte weer gewend zijt wordt het opnieuw koeler. Enfin, van die snelle klimaatwisselingen heb ik een vreemd soort spierpijn, of is het reuma? Gelukkig is hier sauna aan boord en elke avond om 19h30 duik ik er in tot 20h±. Ik hou het nu al 15 minuten onafgebroken vol op 70°C. Goed hé. 'k Ben er al eens in slaap gevallen ook. Dat was minder lollig. Ik was drijfnat en had bonkende hoofdpijn. De mecanicien van wacht, die zijn ronde deed om 22h, had gezien dat het lampje nog brandde. Dat heeft mij gered.
13h
Ziezo, hier ben ik weer. 't Werk zit er weeral op tot 15h30. 'k Loop hier al 2 maanden op blote voeten rond, behalve wanneer het echt koud werd, zoals in Korea. Reden : mijn slippers zijn kapot door die dwaze Spinnekop. En om zich te excuseren had hij in Japan van de wal een model slippers meegebracht in textiel, die niet tegen water kunnen, waar ik dus zuinig moet op zijn en daarom zo weinig mogelijk aan doe. 'k Heb nog wel mijn laarzen bij maar daar kan ik niet mee werken en die blauwe halfhoge service schoenen, die ik enkel aandoe wanneer er loodsen en agenten aan boord zijn. Dwz : wanneer er volk in huis is. En wat constateer ik : als ik 2 hrs werk met slippers of sandalen aan heb ik gezwollen enkels. Als ik een ganse dag op mijn blote voeten loop : geen gezwollen enkels. Awelawel! Vanaf nu elk schip blootvoets -larie natuurlijk- behalve voor de service, maar dat jobke bestaat hier niet want het is selfservice. En blootsvoets is beter voor de bloedsomloop want een mens leert weer de voetzolen gebruiken.
Uw krantenknipsels heb ik op de keukendeur geplakt. Met gecondenseerde melk, dat kleeft goed. Als ge nog artikels vindt over slangen of over andere dingen die typisch verband houden met deze/mijn job, dan is dat allemaal welkom. De keukendeur is stilaan een echte muurkrant aan het worden. Heel de bemanning moet daar langs tijdens de etensuren, da's dus de ideale plaats om iets op te hangen.
Wat gebeurt hier verder nog zoal? Wel, buiten de rel van 24/12 en alle gevolgen valt hier voor het ogenblik niet veel te beleven. Verder groeit mijn haar gelijk zot en ik denk dat ik het ergens ga laten bijknippen, in afwachting alles achteruit gekamd en maar laten groeien wat groeit. Af en toe wat gel er in, en oorbellen als fietswielen en daar moeten ze het maar mee doen. En ik ook.
De kaptein is een geestige pee. Jammer dat hij kaptein is. 'k Zou er anders goed overeen mee kunnen komen denk ik. Zo'n beetje stijl AdB maar dan struiser en communicatiever. -niét verbroederen met de hogere rangen!
Hoe gaat het met Oma? 'k Heb haar een kaartje gestuurd uit Korea, ttz, de kaartjes had ik al gekocht in de States omdat ik niet wist of ik in Korea gelegenheid zou hebben om boodschappen te doen. In de States lagen we in Plaquemine (Louisiana), da's een godvergeten dorp in het midden van nergens en keuze aan postkaarten was er niet. Veel zeemzoet gedoe, maar niks échts. 'k Heb dan maar van de minst dwaze 20 exemplaren gekocht en zo was gelukkig hun stock op. Dat was mijn dienst aan de komende zeelieden, zeg maar aan de mensheid. https://nl.wikipedia.org/wiki/Plaquemine , https://en.wikipedia.org/wiki/Plaquemine,_Louisiana , 'k Heb ook naar 2 mensen aan boord geschreven. Die kaartjes hebben nogal wat afgereisd. Gekocht in Louisiana, verzonden in Korea naar Australië. Geestig hoeveel mijlen ge iets kunt doen afleggen. Gewoon een postzegel op plakken, in de bus gooien en de rest wordt voor u gedaan.
Hier liggen geen andere gastankers op anker. Zoveel te beter. Wie weet wanneer gingen we anders tegen de kaai.
Hoe ziet de schaapsstal er uit? Want van Laura en Dee geen woord. Te druk waarschijnlijk. En ik ben vreselijk benieuwd naar die schaapsstal. Is ze groot genoeg, met het oog op komende gezinsuitbreidingen bij moeder en dochters schaap. Of gaat de kroost vrij vlug de diepvries in? Vertel.
Ma, ge hebt de groeten van 'die jongen met zijn slang'. Die heet hier CHEF. Hij is een braveke, maar hij is wel mijn rechtstreekse baas, dus heet hij chef.
Laatste berichten melden ze hier zojuist : om 19h anker op & binnen gedurende 24hrs, daarna weer buiten en weer 24hrs op anker. Wat gebeurt hier allemaal? Wat een vreemde toestand.
Nog iets, op 12/12, in Korea dus nog, moesten we opeens opnieuw monsteren omdat het bij deze rederij de gewoonte is, op het einde van het jaar wordt een nieuwe monsterrol begonnen. Dank zij dat systeem heb ik het op schip 09 tot 8 maanden kunnen brengen, door er op te wijzen dat de begindatum van mijn 2de contract (en heel mijn 2de contract dus) officieel was. Waarvoor dient anders een contract? Het heeft toen nogal wat voeten aan de aarde gehad maar uiteindelijk heeft de rederij zich moeten houden aan het contract. -daarover later meer, want dat is een story apart.
Hier loopt mijn 2de contract nu tot 12 juni. Ik vroeg aan de kaptein of we dan opnieuw een contract hadden voor zes maanden. - Och, daar moet ge niet te veel op letten, zei hij. Jaja, dacht ik, maar als het mij schikt gaat gij daar wél op letten en krijgt ge me niet eerder weg. Of ge moet me afdanken. En daar moet ge dan zéér grondige redenen voor hebben of het kan zelfs niet, want aan mijn werk zal het niet liggen. Nu is de vraag : komt het me goed uit om aan boord te blijven tot 12/06? Wel, daarvoor moet Tina eens naar de school bellen om te vragen wanneer de examens vallen: in de 1ste helft van juni of in de 2de ? Niet door Toppié laten vragen, want aan leerlingen geven ze toch geen serieus antwoord. En ook niet vragen aan de klastitularis (die weet nog niks) maar aan de directie zelf. Als de examens begin juni vallen monster ik af in april. Ik heb geen keuze, het is of 12/04 of 12/06. Laat me iets weten aub, zo gauw ge het adres hebt van de volgende haven. Niet vergeten hoor, 't is belangrijk. Aan de ene kant omdat ik het beloofd had aan Toppié, aan de andere kant omdat er twee maanden mee gemoeid zijn. Anders valt mijn verlof niet wanneer andere mensen vrij zijn, maar dat valt eigenlijk nog te fixen. Dus niet vergeten en rap antwoorden.
Ziezo, dat was het dan. Nu zit ik hier op een leeg blad te staren -blz 6- want anders is het verkwisping en dat mag niet.
Verkwisping is een samentrekking van verkwisting en verspilling, een woord dat we vroeger thuis gebruikten om aan te duiden dat zoiets absoluut niet kan. Een hyperlatief. Het werd pas gênant wanneer we woorden van eigen vinding uit gewoonte ook buitenhuis begonnen te gebruiken. Zoals het woord hyperlatief bvb.
Sebiet is het coffee-time voor de matrozen, (15h) dan ga ik de laatste nieuwtjes halen, ik begin pas om 15h30 opnieuw.
'k Heb hier al 3 bromvliegen dood geklopt. Van waar komen die beesten toch? We liggen een mijl uit de kust. Da's ook een van de nadelen van de wal : insecten. Een mens is nergens zo gerust als op zee, denk ik wanneer we aan land of door land gezever hebben aan boord. En als er aan boord zever is, is het aan de wal vele, véle beter, want daar zou zoiets nooit gebeuren. Nooit. De kunst is met mijn eigen blaaskes te leren leven, denk ik. (ppg)
Nóg een bromvlieg! Mô enfin!
Bon, mensen ik ga er mee stoppen want ik zit hier een hoop bladvulling bijeen te lullen en daar heeft niemand iets aan.
Jawadde. Met dit gesprek zitten we al in de taalfilosofie. Graag hoor, maar binnen een tijdsbestek van 10 minuten is dat wat moeilijk. Maar goed, het zet aan het denken en dat is de bedoeling waarschijnlijk.
Het gesprek leidt bijna vanzelf naar de Newspeak van George Orwell. Newspeak wordt vertaald als Dubbelspraak. Men zou het nu vandaag Politiek Correcte Taal kunnen noemen. De idee daar achter is, dat als woorden verdwijnen uit het taalgebruik, of een nieuwe inhoud toegewezen krijgen, de gedachte die dat woord droeg ook uit het denken verdwijnt. Zo kan men door taal te manipuleren ook het denken manipuleren. En zelfs beperken.
Hier was ik volgens de datums al twee maanden aan boord eer ik geschreven heb. Een te druk sociaal leven aan ter plaatse waarschijnlijk.
Dag moe & poe, zussen & schoonbroers, nichtje, en alle dieren. Het is nu 11h en ik werk lekker niet tot 12h. Nà. Dat kan hier allemaal zo maar.
Er zal wel iets uitzonderlijks aan de gang geweest zijn, want geen enkele chef geeft zomaar een uur vrijaf in de loop van de voormiddag.
Van ons ma (én pa) heb ik gisteren vijf brieven ontvangen. En van Laura een brief die begint in het Koreaans met Hoi Pippeloi. -larie natuurlijk, hoi poloi is Grieks
Van Tina & Toppié elk een kaart. Mooie kaarten hoor. Een Garfield met de tekst : "I made it, but my luggage didn't!" Erg toepasselijk want zo voelde ik mij toen we aan boord toekwamen na 26hrs reizen en met de helft van de bagage maar. Die was de USA binnengekomen via New York en wij via Atlanta. Daarom moest die 'onvergezelde bagage' in NY grondig doorgelicht worden eer ze ons achterna kon vliegen naar New Orleans. Er hadden zo eens bommen kunnen inzitten hé. Bij vertrek in Deurne-luchthaven moesten we er om 08h30 zijn, om pas te vliegen om 11h30! Dan met zo'n klein rammelvliegtuigske naar Schiphol. –cityhopper heet zo'n vliegtuigje nu
Ik heb de monding van de Schelde van uit de lucht gezien. Mooi. Heel de Lage Landen zijn mooi van daarboven gezien, zo groen. Het is moeilijk zich voor te stellen dat het pijn zou doen als men er op zou vallen. Precies een groot mals bed waarop men mag vallen en springen en botsen. De sprei is in patchwork. Daarna van Schiphol dus naar Atlanta (Georgia) gevlogen, over de Noordpool. We hebben het zuidelijk punt van Groenland gezien. Dat landschap leek me minder gastvrij. Puntige rotsen en onherbergzaam. In Atlanta merkten we al dat er bagage achter was. Er ontbraken 8 grote valiezen en we waren met 9 personen. Geen paniek, het scenario kennen we al, maar er was wel veel gevloek en getier. Zeemannen kunnen dat goed hoor, vooral na een lange vlucht met KLM (gratis drank hé). Nu de crew van dit schip overgevlogen is maakt KLM verlies op die post in de boekhouding, denk ik.
Het werk hier aan boord valt enorm mee, gastanker, schoon schip, plezante mensen. Soms té plezante mensen.
De Spinnekop van schip 09 was er bij, dit keer met een aantal soortgenoten aan boord.
Dus die bui van ik-wil-ni-meer-váááre is over, compleet over, totaal helemaal. Tot een volgende keer natuurlijk, maar dat valt dan wel op het einde van een verlof. Van verlof gesproken (amai, ik ben hier nog geen twee maanden en ik spreek al over verlof) binnen vier dagen zijn we hier met die ploeg van 8 mensen volle 2 maanden aan boord. Owee, dat zal weer grondig gevierd worden, vrees ik. Maar ik dwaal af. Over verlof gesproken, nu vraag ik me af of ik genoeg verlof zal hebben om er nog te zijn in juni want ik wil Toppié wel helpen met haar examens. Nuja, helpen is een groot woord, we gaan samen blokken. 'k Zal er iets op vinden. Maar bijtekenen voor 1 maand kan niet, het gaat met contracten van 6 maanden en dat schikt me dus nog minder. De marco is aan zijn 2de periode van 6 maanden bezig, hij vindt het hier een goed schip. Hij zal er een jaarke hebben opzitten wanneer hij afmonstert.
Er is een kat aan boord : Timmy. Helemaal geen Nermal.
Nermal is de kleine verwende, ijdele arrogante kat naast Garfield
Timmy is de kat van de chef mecanicien. De chef steward heeft een slang. Heel praktisch voor mij, zo moet ik zijn cabine niet doen. Toffe knul anders.
Over die slang & de cabine zal ik later een aparte tekst met uitleg schrijven. Memorie nummer zoveel.
De geurkaartjes die ma gestuurd heeft zijn nu een beetje hun geur kwijt. De 'Madame' van Calvin lijkt me een zoeterig gedoe, en dus niks voor mij, maar ik kan me vergissen. De 'Barynia' van Rubinstein geurt niet meer, daar kan ik dus weinig over vertellen.
Vermits zit schip zelden of nooit in België komt en de proviand in het buitenland neemt zal ik deze keer weinig Artis- of Historiapunten bijhebben voor Laura en voor Toppié.
- Ma, ge moet niet klagen over uw onleesbaar geschrift. Hebt ge het mijne gezien op de vorige bladzijde? ’k Had pas gedaan met dweilen en van het dweilen-wringen raken mijn vingers verkrampt, zelfs met rubberhandschoenen aan. Zodus, zodoende en vandaar efkes dat verkrampt geschrift. Mijn handen zien er weeral lief uit zenne, maar ze zijn me goud waard, of ze zijn minst mijn gage.
- Ah ja, ik ben een paar kilo vermagerd. Ik kan weer in mijn werkjeansen zonder er uit te zien als een sosiske. Ik heb tijdens het verlof te weinig beweging, denk ik. -ik denk dat niet, ik ben daar zeker van, het wás zo.
- In uw brief van 29/10 schrijft ge dat Oma zo’n pijn heeft. Is dat ondertussen al over? Een geluk dat Rolande verpleegster is. Waarom willen Laura een Dee niet op vakantie? (Ik ben uw brieven één voor één aan het herlezen) Wablieft? Geen ginseng hier? Maar allez moeder, het spul komt van dees kanten. Ze smijten er mee naar uwe kop! Ge kunt niet buiten komen of ge valt over de ginseng!
- Een schaap met betonnen blokskes rond de poten, is geen doen hé, dan moeten ze dat beest om het half uur gaan verzetten om te grazen? Da's geen job. -Waarover dit gaat, geen flauw idee. Over een mislukte sculptuur?
- Moeder toch! Schapen gaan niet naar de bok maar naar de ram. Het zijn de geiten die naar de bok gaan. Een kruising bestaat wel, heb ik een jaar of wat ergens gelezen, maar dat dier is dan steriel. Zoals voor een muilezel en een muildier telkens weer een ezel en een paard nodig zijn. De probleemkwestie was volgens dat artikel de naam van het dier : een scheip? een gaat? een scheit? een gaap? In elk geval ziet het er wat gek uit maar lief en het vlees is eetbaar.
- Nog bedankt voor uw goede raad. Nee, ik zal hier 's avonds niet staan blaten/bleiten. Hier zijn geen Rammen aan boord. Wel Stieren, Kreeften, Leeuwen, Schorpioenen, Steenbokken, Vissen …
- De mensen die reageren op Beatrijs, zijn dat particulieren of mensen die er via hun beroep mee in contact gekomen zijn? Proffen en acteurs en zo. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Als ge voor uw 24 sprekenden beesten inspiratie zoekt https://nl.wikipedia.org/wiki/Van_den_vos_Reynaerde met ge eens naar een zeemanscafé in Antwerpen gaan. Daar zult ge zeker inspiratie vinden. Gaat de die 24 stemmen zelf inspreken? Ik wil ander wel de vis en de puipmies voor mijn rekening nemen. Kent gij het verschil tussen een goudvis en een stewardess? Een goudvis hoort ge niet.
- Geef in géén geval mijn adres aan HB. En al evenmin aan AG. -zij was een sociaal assistente aan de VUB Waarvandaan komt AG zo ineens opduiken? Ik heb haar een tijdje uit pecuniaire overwegingen als kennis gehad. Diplomatieke betrekkingen noem ik dat, maar zij zag het als een 'verrijkende diepmenselijke relatie'. Ik kan niet meer tegen sociaal assistenten die psychologische prietpraat verkopen en vanuit een pseudo-intellectuele pretentie andermans leven willen organiseren. Dat ze eerst eens leren een eigen leven te leiden. Bref, voor mij was het letterlijk verrijkend, want zij besliste over mijn toelage. Die periode is goden-zij-dank voorbij, maar ik ben er blijkbaar nog niet van af?
- Laura, wat gaat Dee in de maand mei doen in Griekenland? https://nl.wikipedia.org/wiki/Oros_Athos En koop maar al een boekje voor de schapen : Hoe verlos ik een schaap of acht? Geschreven door ene d’Herder, denk ik, uitgeverij Wollewei. Stel u voor dat ge er alleen komt voor te staan. Dat zou lam zijn hè. Waarschijnlijk meer dan een lam.
- Als Yves zijn boerderij verkoopt, roep me dan hè, misschien koop ik dan het bakhuis en de paardenstal. Hopelijk voor ulle valt er iets te organiseren. Dat zou prachtig zijn, dan moeten we niet meer telefoneren. En als ik ulle moet wekken, dan doen we dat zo: ge bindt elk een draadje aan uw grote teen. Die bobijntjes rol ik af tot in het bakhuis. Wanneer mijn wekker dan afloopt trek ik aan beide touwtjes. En dan maak ik koffie! Simpel hè. Ja.
1985-12-09, 08h30
De 5de mecanicien monstert af en vliegt naar huis. Hij is gevallen in het machien en een van de handbeentjes is gebroken op drie plaatsen. Als zo'n klein knookje op drié plaatsen breekt, dat is zo ongeveer verbrijzeld? Hij zal de post in België verzenden, dus niet verbaasd zijn als er een Belgische postzegel op plakt hé. Het verwondert me dat er niet meer ongevallen gebeurd zijn tijdens de oversteek. Rotweer. Ik ben ook nen totter gegaan –totteren = vallen, en misschien ook blijven botsen en alles heeft 2 dagen pijn gedaan. Dat verhaal is te lang om nu op te schrijven. Ik leef nog, da’s al veel. Op een bepaald moment deden we nog 3 knopen. Een mens kan al evengoed te voet gaan hè. En die schroef maar draaien! En wij bleven ongeveer ter plaatse.
1 knoop = 1 zeemijl per uur 1 zeemijl = 1,852 km 3 knopen = 3 x 1,852 km per uur = 5,56 km/h, daar haalt een mens de fiets nog niet voor buiten.
Dat leed is nu geleden maar degene die de Pacific zo genoemd heeft moet wel een ironisch vent geweest zijn. Onze volgende bestemming is Melbourne en daar zouden we ± 2 weken over doen. Bel de rederij maar al wakker voor het adres van de agent want ik heb nog niks zien uithangen hier. Van zodra ik dat adres heb stuur ik het op vanuit Ulsan, als dat dan nog kan.
De Koreanen hier aan boord werken danig op mijn zenuwen. In Ulsan ga ik eens een voetje aan de wal zetten, want dat is geleden van Plaquemine (New Orleans), begin november.
Tiens, dat is eigenaardig. Als het schip van New Orleans naar Korea gevaren is, dan moeten we door Panama gegaan zijn. En ik vermeld niks over Panama? Terwijl Panama een belevenis op zich is. Vooral de sluizen. Was ik toen al zo blasé dat het Panamakanaal een fait-divers geworden was?
Het geld hier heet WON en 100won = 6,06 BF. Ik won, ik heb gewonnen en ik ben niet gewond.
Het is ijzig koud hier. Het water aan deck vriest vast en de matrozen hebben allemaal rooie oortjes en een rooie neus. Maar dat laatste kan van wat anders zijn.
te gast bij Wim Helsen ~ Wim Claeys met twee strofen uit ''k Zou zo gere willen leven' van Walter De Buck
'k Zou zo gere willen leven in ne wereld zonder haat Zonder macht en zonder streven Waar dat 't al vanzelf gaat 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder pijn Waar iedereen het al kan geven En het geestig is te zijn
'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder geld Da de niet van schrik moet beven Veur nen oorlog en geweld 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder doel Waar gerekend wordt met schreefkens Geen bankiers en genen boel
Claeys in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a40/ 11min16 Fijn hé, ondertiteling bij het Gents. Zo kan iedereen volgen, tot in Canada.
Als dochter van twee platendraaiers leert men een aantal repertoires kennen natuurlijk. Dat was me geraden ook, of ik had me daar niet staande kunnen houden. In geen van beide winkels.
Dit is een lied dat ik zelfs uit het hoofd gekend heb, en ook dikwijls gebruikt als houvast, als troost : er zijn nóg mensen die zo denken, ik ben niet alleen. Het blíjft wensdenken natuurlijk, want zelfs in een wereld zonder geld zullen er nog altijd tekenen van macht en rijkdom zijn. Daarom waarschijnlijk klinkt de melodie mineur.
Toen werd de tekst nog toegeschreven aan Karel Waeri, maar de datums lijken niet te kloppen. De muziek van het lied (uit een operette) is van 1913 en Karel Waeri is overleden in 1898. Dan is de auteur wel Apollinaire Lienart. (zie onder)
Verder vind ik Gents het mooiste dialect dat we hebben. Oja, zeker het allermooiste. Als ik Gents hoor word ik zomaar blij vanbinnen en begin ik vanzelf te glimlachen. Vraag maar aan onze loodgieter. Hij heeft in zijn spraak een verre ondertoon van Gents.
’k Ben ook blij te horen dat de Vlaamse volksmuziek nog leeft, al vraag ik mij af waar. Niet meer op VRT1 alleszins (radio), of het moest zijn in de verdoken uurtjes. Wanneer iedereen slaapt. Of zit te typen.
Die kaptein was een beetje een elitair mens. Zo'n heer met een zijden halsdoekje in de openstaande kraag van zijn hemd. Hij voerde aan tafel conversaties over Florence en musea en andere uitgelezen onderwerpen, een gesprek onder heren waardig. Alleen waren zijn tafelgenoten niet zozeer heren die kwamen tafelen, zij waren hardwerkende mannen die van hun maaltijd wilden genieten want de maaltijd betekent vrije tijd en een moment van rust. Eventueel wat loos gebabbel erbij, maar niet elke dag gesprekken over kunst en cultuur.
Bij momenten kwam er weinig reactie op de onderwerpen van de kaptein. Soms stokte zijn monoloog en dan had ik oprecht medelijden met hem. Hij moest niet op een vrachtschip varen, hij zou een cruisekaptein in de Middellandse Zee moeten zijn. Daar zou hij dan de tafelgasten onderhouden over Cartagena en Venetië. Zo zag ik het, want over de kolenterminal in Tubarão waar we gingen laden, vallen weinig culturele weetjes te vertellen.
Op zondagavond werd er wijn geserveerd aan tafel. Mijn eerste zondag weer aan boord was er witte wijn voorzien. Ik vroeg aan de chef steward/kok waar ik de ijsemmers kon vinden. Volgens hem waren er geen ijsemmers aan boord, hij had al eens gezocht. Maar de flessen liggen sinds gisteren koud hoor, zei hij. 'k Kreeg de sleutel mee om in de locker te gaan zoeken, nee, in de rekken geen ijsemmer te vinden. 'k Ging de sleutel terug brengen en zei dat ik eens in het magazijn ging kijken, misschien stonden ze daar? De chef dacht van niet maar ik kon altijd eens rondkijken.
Geen ijsemmers te zien, maar wat stond daar onderaan de rekken, zeevast gezet? Een stapel witte lege half-grote haringemmers! Die van 40 stuks. We waren gered. Etiketten eraf, handvat eraf, uitwassen, een bord met serviette eronder, serviette erop en we hadden ijsemmers.
De kaptein was in de wolken met de ijsemmers en hij vond ze helemaal niet camping want een plastic ijsemmer is nog altijd beter dan geen ijsemmer. Toen hij ze op de tafel van de officieren ook zag staan, complimenteerde hij mij. Zijn tafelgenoten zwegen en de dag erna vertelde de chef steward me vanwaar die donderwolken. Ze vonden me een mouwveegster, met mijn ijsemmers. Kermille. Een mens doet moeite om de tafels wat afwerking te geven en dan is men een mouwveegster …?
Bleek dat 'die met zijn fijne manieren' al eens naar ijsemmers gevraagd had, en die waren er niet, en dan kom ik wat gedienstig doen met haring-emmers. Mouwveegster dus. In scheepsjargon bestaan daar lelijker woorden voor, maar die zet ik hier niet.
Op donderdag werd na het avondeten de kaasplank aangeboden. Ik was bezig in de mess en de chef gaf de kaasplanken door, een voor de officieren, een voor de kapteinstafel. - Deze is voor de kapteinstafel, zei hij. - Dat zie ik aan de hoeveelheden. Maar geen Hervekaas voor de kapteinstafel, klopt dat? - Ja, dat is hier al wat geweest, zuchtte hij. Den ouwe wil geen Herve op de kaasplank, want Herve stinkt. - En vinden de drie anderen dat ook ? - Néé, de 1ste stuur en de chef mécanicien zijn zot van Herve. Dat is het juist. Maar den ouwe wil geen Herve op de plank zien. Oelala, er gebeurde aan die tafel veel meer dan ik zag of kon merken. Ik nam twee ondertassen, paste daarop twee glazen dessertkommetjes ondersteboven en we hadden stolpjes. - Wil de marco (marconist) ook Herve? - Nee, die doet mee met den ouwe natuurlijk, dat ventje is de mouwveger van de kaptein. - …. ? véél meer dan ik zag of ik kon merken.
We hadden twee kaasstolpjes, ik sneed een Hervekaasje in twee en onder hun stolpjes zette ik de helften mee op de plank. De chef zag me doen.
- Daar trekt gij uw plan mee hoor. Ik wil geen ambras.
Toffe baas was die chef steward, ik stond er alleen voor met de Herve, terwijl we voor reparaties van mankementen in zijn keuken en in de bewoning toch eerder de chef mecanicien en de 1ste stuurman nodig hadden dan de kaptein. Men kon dié twee mannen maar beter tevreden houden.
Na de hoofdschotel zette ik de kaasplank tussen de marco en de kaptein en werd de kaptein nu niet wat bleek boven zijn gentlemensjaaltje?
- Mevrouw … zei hij. Die kaas … - Die kaas is afgedekt kaptein, stolpjes.
Ik nam de twee schoteltjes met stolpje van de plank en zette ze een plaats verder, naast het bord van de chef Mécanicien en rechtover bij de 1ste stuur. Hun gelaat lichtte op. Een glimlach tot achter hun oren. En of er nog stokbrood was. Natúúrlijk was er nog stokbrood, hier is een extra mandje.
- Mevrouw …, -de kaptein weer, onze heer met smaak- vindt u niet dat Herve stinkt?
Hij sprak niemand aan bij de voornaam, en aangezien ik geen rang had was het 'mevrouw'.
- Nee kaptein, Herve heeft een aroma, heeft een uitgesproken geur. Stank is totaal iets anders.
Man, ik kuis een aantal toiletten aan boord, wilt gij écht weten wat ik stank noem?
De chef mecanicien en de 1ste stuur aten met smaak hun eigen royale portie kaas. Die dag was ik gered door het aroma / de geur van Herve. Ik had er twee sterke bondgenoten bij én, voor de rest van mijn contractperiode was ik van de smet van mouwveegster vanaf. Ook toen de voorraad Herve al lang op was.
1984-12-08, 13h nog altijd op anker bij Gdansk (Polen)
We liggen nog altijd hier verdomme! Ik heb "der Sturm" van Beethoven maar opgezet, zo kan ik wat langer koleirig blijven. Maar dat is nog niet alles. Ik zou op dit uur moeten siësten om mijn avondservice fatsoenlijk te kunnen doen. Wat is er nu gaande : twee cabines verder is de boots aan het zagen & timmeren & zagen in de cabine vd wiper. En 't zal nog lang duren, olé. Al goed dat de Hitachi kan doorblazen en dat Der Sturm goed opgenomen is (Danku Laura!) Backhaus toetst er ook niet naast hè.
Daartussen klinkt dan die zwie-ie-ie van de boor en het gehamer van de hamer en dan nog het gezaag van de zaag ... Plezant is dat hier de laatste tijd. Veel zon en zeelucht, zei de dokter, en ze werd stewardess.
Sinds 02/12 liggen we hier te ankeren. Erg hé. Dat stilliggen is wel efkes plezant maar na een paar dagen is het alsof de mensen ook stilvallen. Er zit (letterlijk) geen vaart meer in. Niet in 't schip en niet in de mensen. Ik krijg met moeite het ene been voor het andereen bij de rest van de bemanning lijkt dat ook zo.
06/12 was wel tof: grote speculosen harten en chocolademelk voor ontbijt. Het is de eerste keer dat ik Sinterklaas weet vieren op een schip. Hoewel dat niet zo ongewoon zou mogen zijn hé. Elk feest is een afleiding en in Nederland is het toch ook feest voor iedereen, niet enkel voor de kinderen. Trouwens, het zit hier vol grote kinderen.
Deze chef steward was van beroep bakker/patissier maar na een echtscheiding was hij om den brode gaan varen. Dat hield in dat hij kok was aan boord, een natuurtalent want het eten was meer dan lekker, maar hij was ook een wat schuchter mens. En voor een baas van een departement is dat een nadeel natuurlijk. Dat is achteraf gebleken op een ander schip. Dat is in 1993 of 1995 gebleken op een ander schip.
Morgen gaan we tegen de kaai, zeggen ze. Maar dat zeiden ze vorige donderdag ook. Verder is hier bitter weinig nieuws, behalve dat mijn spons spoorloos is. Waarschijnlijk gepikt door de mannekes van de brug. Boeiend nieuws hé.
Met dat lang ankeren zou het wel eens begin februari kunnen zijn eer we nog eens in België lossen, maar die langoesten (als ik er ginder vind aan een goeie prijs) gaan toch de diepvries in. Dat kan dus niks geen kwaad. More days, more money. Zo houden we hier het moreel hoog. Of toch halfstok, en dat is al een prestatie op zich.
De langoesten in die ik zou kopen in Vitória (Brasil) dat was ook weer een klucht. 'k Had bij een aantal mensen in België de bestelling genoteerd en hen op het hart gedrukt dat ze vooral plaats moesten voorzien in hun diepvriezer, zo tegen eind januari of begin februari. Dan is het hartje zomer op het Zuidelijk Halfrond en wat bleek, het was het seizoen niet voor langoesten. Nergens in Vitória een langoest te zien, noch op de markt, noch elders. Zelfs niet in plastic! Toen heb ik met blozende kaken een telegram verstuurd : geen langoesten, zeg het voort. Chot, wat was dat toen rot!
te gast bij Wim Helsen ~ Laura van Dolron met het gebed 'The Serenity Prayer'
God schenk me de sereniteit om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. De moed om te veranderen wat ik kan veranderen. En de wijsheid om het verschil te kennen.
Persoonlijk zou ik het een Bede om Sereniteit noemen, want sereniteit overkoepelt kalmte, volgens mij. En het woord gebed vind ik niet nodig, en het woord god evenmin. Hou het globaal.
Het viel me op dat ze in haar beschrijving van een AA-lokaal ook de TL-buizen vermeldde. Dat vindt Van Dolron blijkbaar markant genoeg om een interieur, een decor en dus ook een sfeer te beschrijven. En daar kan ik helemaal inkomen. Het gezelligste interieur kan veranderen in een gevangenis, gewoon door de belichting te wijzigen.
Het is hier inderdaad zeer mooi. Het lijkt nogal op de Grote Meren -tussen Canada & USA- en het is hier ook bitter koud. Daarom ga ik niet buiten staan kijken naar wat er te zien is, ik heb het gevoel dat ik het al ken. En daarbij, ik heb geen zin om een snuitvalling te krijgen. Tijdens de service kan zoiets niet. Iedereen heeft hier al op de gekste uren moeten werken en is doodmoe. Voor ons ook extra werk, 1 loods en 3 wielmannen aan boord en 't schip ligt nog niet proper. Ambetante sfeer aan boord. Waren we al maar weer op den Atlantic, daar is het rustiger. Geen loodsen meer en matrozen en mecaniciens moeten dan geen zeewacht meer lopen en dan komen we wat op ons effen.
En na Vitória (Brasil) weer naar huis hé, zo moet dat. Want al die vermoeide slechtgezinde mensen maken mij ook slechtgezind. En ondertussen verwachten de loodsen & co bediend te worden met de smile.
1984-12-02, Oostzee (Baltische Zee)
Goed nieuws : we gaan drie dagen op anker, dan kunnen we wat op ons effen komen. Eigenlijk is het geen officieel nieuws, ik heb het opgevangen aan de kapteinstafel tijdens de service. Dat ben ik direct gaan verderbabbelen natuurlijk, met de vermelding dat het topsecret was. Dat gonst direct verder natuurlijk, ge ziet ze per twee of drie fluisteren. Héhé, als ik zo twee of drie keer een betrouwbaar berichtje kan doorgeven zal ik de vierde keer eens een ENORME mop uithalen. Wat weet ik nog niet, maar het moet iets goed worden.
Misschien is drie dagen anker ook drie dagen later thuis, maar het is nodig dat we efkes uitblazen want het is de afgelopen dagen te gek geweest. Ziezo, nu ga ik siësten en hopen dat ik er intijds uit geraak.
-----
Dit papier is mogelijk niet zo geschikt om langs twee kanten te beschrijven, maar ik ga het toch eens proberen. 'k Heb namelijk maar 200 van die blaadje bij, ziet ge. De collega is nogal aan de trage kant. Dat is eigenlijk wel goed, daardoor rem ik ook een beetje af. Ze zullen aan onze kruissnelheid moeten wennen. Gisterenavond ging ik de vuilnis overboord kiepen (donker!) en ik sla met mijn ellenboog tegen de stormdeur. Nu ziet mijn ellenboog eruit als een regenboog. Wel mooi, maar ik heb zo weinig om er bij aan te doen. (PPG) Vanmorgen sla ik met mijnen appel -mijn hoofd- tegen het slot van de frigo, 't was chic hoor. Nu heb ik een buil als een ei op mijn hoofd. Dat is dan tenminste één vers ei aan boord. (weeral een PPG – wat een PPG is vraagt ge best aan Laura)
te gast bij Wim Helsen ~ Gilles De Coster met een tekst van Frederik De Backer
Niemand was gelukkig. Kinderen zeurden, partners zeurden en de seks trok ook al op niks. Dure ouders in bejaarde rusthuizen en maar blijven leven. Erfenissen die uitbleven en de staat die haar graantje meepikte om er ergens een zoveelste laag beton mee te gieten. Of natuurlijk om die vele miljoenen miljarden negers en moslims en werklozen en Walen en sossen en hippies en zogezegd zieken die het landje rijk was een luizenleventje bijeen te sponsoren. Naft kostte een fortuin, overal stonden flikken en flitspalen, en geen enkele voorligger had of verdiende een rijbewijs. Elk ritje was een peperdure helletocht. De muziek was bagger, alle eten zat tjokvol vergif en vuiligheid, en als het eens niet regende was het bloedheet. En maar betalen.
Niemand werd gehoord, dus gingen ze luider schreeuwen. En als het schreeuwen niet hielp, dan zouden ze nog weleens zien. Zij hadden recht op dit en dat en wat nog allemaal. De rest kon de pot op. Maar als ze eens om zich heen zouden kijken, zouden ze het zien. Niemand was gelukkig.
Toen ik de tekst een eerste keer las en het gesprek nog niet beluisterd had, dacht ik bij de laatste vijf lijnen dat het over de Gele Hesjes in Frankrijk ging. Of een oproep was om Belgische Gele Hesjes bijeen te krijgen. Want onvrede bestaat.
De Coster verkiest de tekst luchtig te bekijken, maar anders kan ook. Ik zou na elke zin kunnen zeggen 'dat is zo', of 'ik ken mensen die er ook zo over denken'. Natuurlijk bestaan jammerkonten en natuurlijk verpesten die de sfeer. Met zo'n mensen wordt elk babbeltje een bezoeking. Maar langs de andere kant zou die tekst gewoon kunnen bedoelen wat er staat. Want onvrede bestaat.
'k Weet niet of de schrijver de tekst luchtig bedoeld heeft. De Morgen formuleert het zo : Frederik De Backer schrijft elke donderdag over 'de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren'. Hier nog een tekst van hem, uit de krant. En wel degelijk grauw volgens mij :
Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Wat het ook was wat hij dacht dat hij voorstelde, hij was het niet. Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Een lul in een krot in een gat. Een klootzak in een land van klootzakken. Een verspild orgasme wiens grootste prestatie zich negen maanden voor zijn geboorte had voltrokken.
Hij schoof de stapel karton van een zoveelste lading muziekgerief over de losliggende bruine tegels naar de voordeur. Naast de versterker en de vele koffers die hij telkens weer met zich meezeulde naar nauwelijks bijgewoonde optredens in de weinige kleine kutzaaltjes waar hij voor een habbekrats mocht opdraven. Duizenden euro's voor wat drinkgeld. Zich in de schulden werken was makkelijker dan iets uit zijn snaren persen. Iets nieuws. Omdat alles wat hij zijn laptop toevertrouwde al vele malen vele keren beter was geschreven. En zolang hij bijkocht was er progressie.
Een schrijver was hij ook al niet. Anders zouden zijn mails wel worden beantwoord. Zijn schrijfsels gedeeld op sociale media. Hij was een loser.
Hij schreef voor anderen. Plezier had hij er zelden aan beleefd. Ja, af en toe rolde een zin best aardig over de tong, maar als enkel het geschrevene bleef bestaan, waarom vervlogen zijn woorden dan zo geruisloos? Graag gezien worden door een onbekende aan de andere kant van het internet, daar was het hem om te doen geworden.
Hij staarde naar het honingraatmotief van de koffer waarin een al even gloednieuwe basversterker zat. De twee glimmende vlindersloten. Blauwe wieltjes onder aangekochte vooruitgang. Nodig, nee. Wenselijk, ja.
Het drumstel waarop hij zelden speelde had alweer een zoveelste laag stof verzameld. De piano was een veredeld tafelblad geworden. Hij durfde niet meer. Het moest goed zijn of het moest niet zijn. Zijn jongste nummer was zes jaar oud.
Hij had geen tijd, zei hij altijd. Te veel werk. Dat was ook zo, maar van minder tel dan zijn lafheid. Het was niet goed en dus was het niet. En hij evenmin.
Over Gilles De Coster : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_De_Coster , Over Frederik De Backer is weinig te vinden : ‘Hij schreef en herschreef in het verleden voor onder andere Menzo, P-Magazine, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad’.
In '84 -'85 heb ik aan boord met een collega gewerkt die opgegroeid was in Australië en op haar 19de door huwelijk naar België gekomen was. Zij vertelde af en toe iets over Australië, en over krokodillen. Ze wist er ook veel over te vertellen. Niet zozeer door het huwelijk met die Belg, maar door de plek waar ze opgegroeid was, the outback ofte afgelegen gebied. Heel het binnenland is outback. https://nl.wikipedia.org/wiki/Outback
Ze sprak vloeiend Nederlands met een licht Antwerps accent gemengd met iets zonnigs dat alleen maar een Australisch accent kon zijn. Want Brits of Amerikaans was het niet. En New Zealands al zeker niet.
En met haar plezant exotisch accent had ze het consequent over schrokkedillen. Ik vroeg haar, waarom geen krokodillen. Daarin was ze zeer categoriek : het zijn schrokkedillen omdat het schrókkedillen zijn.
Wat ze ooit allemaal van krokodillen gezien heeft of meegemaakt heeft dat heb ik niet gevraagd. Ze kon niet zwemmen en ze wou het niet leren ookni. En volgens mij had dat iets te maken met de schrokkedillen. Haar hond misschien …
Eer ik aan deze tekst begon heb ik de lijst van LM met de lijst van mijn schepen vergeleken. Gewoon uit nieuwsgierigheid. We hebben allebei een lijst gemaakt want telkens in onze zeemansboeken gaan opzoeken is nogal omslachtig, vermits de Belgische koopvaardij na het uitvlaggen in 1991 onder verschillende goedkope vlaggen gevaren heeft. Wij hebben buiten een Belgisch zeemansboek ook een Luxemburgs, een Liberiaans en een Panamees zeemansboek. Volgens de lijst hebben we zelfs onder Bahama-vlag gevaren. Dat kon allemaal, want onder goedkope vlag varen was mogelijk een manier om de aandeelhouders tevreden te houden. Niet de zeevarenden. Die goedkope vlaggen deden volgens mij in de ogen van walmensen afbreuk aan de integriteit van het schip en de bekwaamheid van de bemanning, wat in realiteit toen nog niet het geval was. Pas wanneer de Belgische Koopvaardij weer onder Belgische vlag kwam (in 2006) zijn de rederijen lagere bemanning en later ook officieren uit lage loonlanden beginnen monsteren en vanaf toén ging het bergaf met de bekwaamheid. En tegenwoordig zou het nog erger geworden zijn, weet LM uit een recente chat met een chef mecanicien. Nu verder over die lijst : Op schip 10 ben ik in Gent aangemonsterd op 09 oktober 1984. Het schip lag er al twee dagen, de shoregang (= de walploeg) nam het werk over van de mensen die op 07 oktober afgemonsterd waren. En wat zie ik nu op onze lijsten die hier hangen? LM was bij de groep bemanningsleden die toen afmonsterde. Ik was bij de groep die aanmonsterde, twee dagen later. Vreemd toeval. Spookachtig, achteraf bekeken. We hebben mekaar gemist. Zes jaar later, aan boord van schip 20, is dat gecorrigeerd geweest.
De brieven van de eerste anderhalve maand ontbreken, want het kan haast niet dat ik gedurende zes weken niks zou geschreven hebben. Dag,
De groene (blèh) kaart met rode (oei!) knoopjes is toegekomen in Zelzate. -toen Sidmar, nu ArcelorMittal Gent- Gelukkig is er een blauw knoopje bij maar dat kijkt zó slechtgezind dat ik niet weet of ik daar wel blij mag mee zijn.
Waarover dit gaat weet ik niet, geen flauw idee. Had ik gevraagd om knoopjes op te sturen? Die dingen koopt met toch zó ergens aan de wal !?
Mijn nieuwe collega is een Australische en spreekt ook Algemeen Beschaafd Antwerps (St.Jansplein). Ze is hier al een keer aan boord geweest, ze kent dus de weg. Da's al een hele opluchting want met beginnelingen werken is verschrikkelijk vermoeiend, vooral als ze de laatste drie dagen voor aankomst ziek vallen. (de vorige collega) De nieuwe collega heet Robin. Mooi hé. Ik ben gaan kijken in mijn valies of ik voor haar een kruisboog bijhad, maar er lag enkel natte was in. Die heb ik spoorslag opgehangen en vanavond was 't al allemaal droog. Ze stoken hier lijk zot.
't Was weeral mosselen serveren vanavond (dag van vertrek). Wat een geluk dat Robin het spel hier al kent, anders hadden we nu nog niet gedaan. Morgen al Kielerkanaal. Dan krijgen we een andere loods. Ik denk dat we helemaal tot in Gdansk zullen geloodst worden, als ik goed verstaan heb wat ik zo halvelings hoorde tijdens de service. Maar ik kan er moeilijk blijven naast staan en vragen : zeg dat nu nog eens captain, als ge durft ?! Die zijn zot zeker, drie dagen loods aan boord!
En dat moet allemaal eten en slapen hebben en voor het ogenblik is het schip nog een echte modderschuit. 't Kielerkanaal zou heel mooi zijn van landschap. 'k Zal morgen eens buiten gaan piepen en dan laat ik u weten hoé mooi.
Veel post en pakjes gehad. Jammer dat we deze keer maar zo kort tegen de kaai lagen. WSN heeft in het journaal gezien dat gellie bij Fabiol waart, heel die scène is uitgezonden geweest. WSN vertelde dat terwijl er 2 matrozen bij waren. Mijn neus krulde van fierte. Ik heb daarop eens geklonken. 't Klinkt nog een beetje na.
Hier hoort een woordeke uitleg. Mijn pa ging die prijs ontvangen op het stadhuis van Brussel en mijn ma wou niet mee want zij was absoluut niet royalist. Zelfs niet neutraal, als ik me goed herinner. Laura is meegegaan in haar plaats. Het kan zijn dat mijn neus toen krulde omdat mijn ma het been stijf gehouden heeft, dat zij niet meeging naar die poppenkast, dat ze niet wou meedoen aan die gloriol.
'k Heb wel een musicassette in een blauw sjaaltje met bloemekes ontvangen, maar daarin zat Boudewijn de Groot als ik me goed herinner, of anders Vivaldi. Het is al wat geleden. tekst 093.
Dat bukken met gestrekte benen, ja dat zal wel met gestrekte rug moeten geweest zijn hè.tekst 088.
Over die huiszoeking bij Tina was ik ook eerst razend, maar als ik haar brief zo eens overlees dan heeft zij dat heel koel en diplomatisch aangepakt. S heeft haar zelfs een goed punt gegeven omdat haar huizeke zo mooi ingericht is en proper onderhouden. Ge ziet hé, met propereteit is dat proces al half gewonnen. De andere helft winnen ze met Tina haar glimlach.
Woordeke uitleg :S was een vriend van bij de gemeentelijke politie. En als ik me goed herinner was Tina zelfs op voorhand getipt over het politiebezoek. Die huiszoeking was ivm de echtscheiding van haar toenmalige vriend. Overspel was toen nog strafbaar, ook al waren hij en zijn vrouw al uit elkaar. Tina en hij en Toppiéke leefden in het huizeke wel overdag, maar overnachten deden ze elders. Daardoor was nergens persoonlijk spul van hem te vinden. Toppié bij haar pa, Tina & vriend in mijn appartement twee straten verder. Toch makkelijk als iedereen bij mekaar in de buurt woont.
We blijven hier 4 dagen op anker liggen. Dat is zo rustig. Morgen komt weer een personaliteit van de haven van Zeebrugge om een reis mee te maken.
Lap, ik hoor hier over de radio dat het Brits vorstenhuis een half uur geleden bekend heeft gemaakt dat hun kroonprinses weer in verzwangering is geraakt. Dat schaap is in een serieuze kinderlaag gevallen, zeg ik. kweken en braaf zijn But: the people are delighted.
1984-02-14, nog steeds Montoir
Morgenvroeg halen ze de post op en het is vanavond laat dus moet ik mij haasten. Ik heb die gevitamineerde combinatie van doucheschuim & shampoo vandaag gebruikt en zit hier nu zeer gevitamineerd te typen. Maar ik gebruik doucheschuim allang als shampoo en shampoo allang als doucheschuim, ’t hangt er van af wat het dichtste bij staat. Goed, volgens het papierke dat erbij hoort mag het nu officieel, alles met dezelfde zeep. Binnenkort komt er iets op de markt waarmee men nog tanden kan poetsen en badkamer schrobben ook, alles in één product.
Dankuwel voor de boeken, ik ben in Fleur de Cactus begonnen. De bib hier aan boord is wel goed voorzien maar er staan weinig geestige dingen tussen. Die Boulevard Durand ziet er iets schrijnend uit. Daar zal ik nog efkes mee wachten.
De 20ste zouden we in Arzew zijn en dan de 24ste of de 25ste weer in Montoir. Dan ga ik toch nog eens proberen te telefoneren naar Tina, want met al haar gestudeer durf ik haar haast niet meer bellen. Ze heeft goede resultaten hè. Nu weet ik van wie Toppié dat cijferhoofd heeft. Of is dat al over?
PS : onze pa heeft die rode stift toch niet ingeslikt? Fabiol haar polleke gaan vasthouden waar iedereen bijstaat, maar schrijven? Ho maar!
Dit is de laatste brief van schip 09 die in deze farde/classeur zit. Dat is gek want ik ben pas 3,5 maanden later, in mei afgemonsterd. Ofwel zijn die brieven niet geklasseerd, wat heel eigenaardig is want mijn ma hield alles bij. Ofwel ben ik gestopt met schrijven, maar ik zou niet weten waarom, ik was zo goed op dreef. Mysterie dus.
Wat hier nog wel bij zit is een telegram naar mijn ma op 11 mei, Moederkesdag. Er was nog geen e-mail, en een telegram versturen ging toen via de marco, via SAIT naar Oostende Radio.
Hier hoort een inlas, maar onze scanner is aan vervang toe. Die aankoop is gepland voor een volgende expeditie naar de computerman. De inlas is een memo-papiertje uit de ontvangen brief van mijn ouders. In afwachting doen we die inlas als volgt:
"Dag m-ke, ik hoop dat het sjaaltje past bij een van uw 99 schorten. De postzegels van 1fr volgen bij eerstvolgende brief of MC. Kus, moe en poe.”
99 schorten is overdreven hoor, het waren er maar 18. ’k Had 10 geruite voorbinders voor de service aan tafel en 8 witte stofjassen met grote zakken voor tijdens de poetsuren. In die grote zakken hield ik mijn eigen Vileda en mijn eigen werkhandschoenen, van het merk Marigold, de hobby-versie, de zwarte, dat waren dikste en de stevigste en daarmee kon ik ook met zeer warm water werken. Zeer warm water heeft een aantal voordelen.
En op datzelfde papiertje staan in het rood een eindelijk een aantal lijnen van meneer mijn vader, in zijn typerend regelmatig mooi blokletterschrift, maar wel in het rood. In het rood nota bene!
“DAG MIMIE, DE BRIEVEN OF PAKJES ZIJN AL TOE, VOOR IK DE GELEGENHEID KRIJG ER IETS BIJ TE SCHRIJVEN. MAAR DIT HEB IK WEER OPEN GESNEDEN. VOILÀ, NU HEB IK OOK MIJN ZEG EENS MOGEN ZEGGEN. IK HEB NOG EEN CASSETJE GEMAAKT MET MUZIEK v. CLAYDERMAN. UW MATROZEN ZULLEN DAT WEL TOF VINDEN. EEN VERRE GROET VAN PAPA.”
Waarom 'mijn' matrozen? Omdat ik met mijn 31,5 jaarkes de oudste van deck D was en knopen kon aannaaien, troostwoorden bedenken na een boze brief van de moeder of van 't lief, vlekken uit kledij wegtoveren, boodschappen van de wal meebrengen en muziek kopiëren. Zowat de oudste zus dus. De bootsman was ouder, maar hij was een eenzaat, kwam 's avonds zijn kot niet uit. Daar moet dan rekening mee gehouden worden.
Dag allemaal,
Vivaldi doet hier van tirititi rititi taa en zo en het blauw sjaaltje hangt heel nonchalant over de leuning van mijn zetel. niet omdat er geen plaats in de kast is, maar omdat het daar goed ligt. En daar moet dat blijven liggen tot iedereen die langs geweest is gezegd heeft : hé, da’s mooi, is dat nieuw ?
'Mijn' matrozen zullen Clayderman zeker oké vinden. Didier heeft ook een dubbel cassette recorder gekocht. Deck D lijkt 's avonds een muziekmarkt : er wordt hier muziek gewist, gekopieerd, omgewisseld en bestellingen beloofd tegen volgende donderdag 15h. Rock & Roll staat nog altijd het hoogst gequoteerd. Daarna komt klassiek, dan reggae en van disco moet haast niemand nog hebben. Verder een paar Waalse en Vlaamse streekzangers maar die zijn van nul waarde op de wisselmarkt. De instrumentale nummers van Rum dan weer wel. Gek hè. Ondertussen stapelen de was, het verstelwerk en de briefwisseling zich hier op natuurlijk.
Zeg moe, 't is eigenlijk niet mooi van u hè dat ge de pakjes en brieven raprap dichtplakt vóór onze pa de gelegenheid krijgt er iets bij te schrijven! Hij loopt nu al meer dan 3 maanden met die rode stift achter zijn oor, klaar om elke gelegenheid te baat te nemen om ergens iets bij te schrijven en gij maar dichtplakken. Sebiet begint hij van pure miserie op de muren te schrijven, of op de klanten hun hemd. Dat zie ik al gebeuren. Met hun linkerhand trekt hij ze bij hun das rap efkes over de toonbank en dan schrijft hij iets op het hemd. Daar wordt hij op den duur zo bedreven in dat de mensen het niet merken. Die denken dat ze gewoon efkes duizelig waren. Héhé. En maar blijven schrijven hé. In 't rood dan nog wel.
WSN vertelde dat uw handtas of portefeuille gepikt is uit de winkel. Waar stond uw tas dan wel? Op de stoep? Vertel eens.
Gisteren heb ik den ouwe doen werken. De stofzak die als bescherming rond de motor van de Nilfisk zit moest nodig uitgeschud worden volgens hem (En met een schort volstof verder werken !?!)
Gewoonlijk deed ik dat jobke in mijn locker, in een papieren zak die ik rond mijn pols dicht hield. Maar die dag zou hij zich eens moeien met de huishouding. Waarschijnlijk had hij niet genoeg werk.
Ik kon dat zogezegd niet en toen heeft hij me buiten aan stuurboord getoond hoe het moest. Daarna ik. Maar ik schudde niet hard genoeg (nee, natuurlijk niet!) en 't was niet naar zijn goesting zodat hij dat jobke zelf verder afgewerkt heeft. Ik bleef binnen in de alleyway staan kijken of hij het wel goed deed en hard genoeg schudde. Ineens zag hij mij staan en zijn frank viel dat híj vol stof hing. Ik lachte nogal hard denk ik, want ik kreeg die zak bijna naar mijn hoofd. Met dat soort dingen brengen wij op zee onze tijd door. In haven is teveel werk, dan hebben we geen tijd om mekaar den duvel aan te doen.
Maar aangezien ik hier de braafste aan boord ben heb ik een mooie kunstkalender gekregen van hem. Een relatiegeschenk van Distrigaz voor de Algerijnen in Arzew, maar die kennen toch niks van het werk van Ter Borch. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_ter_Borch_(II) , Afbeeldingen van ter borch schilder , Weten die Algerijnen veel, die hebben veel liever kalenders van Lui of Playboy. En daardoor heeft bibi een kalender van Ter Borch! 'k Zal hem meegeven met WSN.
Zo 1 kalender kost 500fr. Dus ge weet het, als ge uw gasrekening krijgt, de relatiegeschenken van Distrigas staan daar ook in verwerkt hè.
± 20h20
Mijn horloge heeft het laten afweten en deze keer is het definitief, vrees ik. Hoe lang lopen quartz-batterijen eigenlijk? En er zal wel zeepsop in geraakt zijn ook. Al goed dat ze ons hier wekken met de parlofoon.
Ik heb me vastgekneld op de seat, tussen kussens en de rugleuningen van de zetels. Van slapen zal niet veel in huis komen vannacht. Soms gaan we tot 25° uit de loodlijn, dat is voor mij een record.
In 2000 hebben LM en ik 26° meegemaakt, maar dat verhaal is voor later.
Lang leve de Golf van Biskaye. James Last is hier nog nooit geweest, want dan had hij er zo geen kabbelend muziekje over geschreven. De airco heb ik volledig opengedraaid of ik wordt zeeziek en tegen de kou heb ik mij in een deken gerold gelijk een indiaan. Als schrijfplank dient de verpakking van Ter Borsch. Patrijspoorten mogen we hier niet openzetten. Help, ik wil lucht! En 't is geen weer om een beetje buiten te gaan zitten. 't Is trouwens al stikdonker ook. Gelukkig dat dit schip af en toe eens rolt hé, anders had ik niks om over te zagen. Dit is een PPG. Wat een PPG is vraagt ge best aan Laura, zij weet er alles van.
PPG is de Permanent Positieve Gedachte. Wij vonden de houding van de positivo’s toen al lachwekkend, want alles positief bekijken, écht álles? Dat is niet realistisch, dus niet vol te houden. Laura was heel sterk in verzinnen van situaties waarin de PPG absurd, of zelfs gevaarlijk wordt.
Zaterdag heb ik samen met WSN 2 dozijn oesters soldaat gemaakt. Hij moest van zijn 2de dozijn maar de helft hebben. De andere zes waren voor mij. Decadent hé. Nu kan ik er weer voor een tijdje tegen. Ze zijn hier lekker en goedkoop (30FF/12) en vermits we maar 1 keer in de maand aan de wal kunnen mocht het feest zijn. 1FF was toen 7BF
1984-01-25 – 10h50
We zijn in Arzew. Deze brief moet sebiet mee met de mannen van Distrigas. We hebben sinds Montoir twee passagiers aan boord. - Mr VH, de havencommandant van Zeebrugge. - Mr DP, ex-zeemacht, brandbeveiliging.
Neig zenne, en die mannen mogen niks tekort komen hé. Die zitten hier wijn en cognac te zuipen op kosten van de Belgische belastingbetaler want ze zijn officieel op 'studiereis'. Wat ze niet weten, (maar wij, 't personeel wel) is dat de rederij hun barrekening zal doorrekenen aan Distrigas. Hou ulle gastrekening in 't oog hé mensen.
Vanavond komt DP hier ne pot pakken. Hij heeft mij zo'n beetje geforceerd hem uit te nodigen. De matrozen zijn al verwittigd, 't zal hier vanavond de zoete inval zijn. Wat denkt die pompier anders. Ik wil hem wel vereren met mijn gezelschap maar er moet zuip zijn voor mijn broerkes, mijn bodyguards, mijn kameraden. Hèhè.
WSN zou straks op de kaai staan, dus kan ik deze keer waarschijnlijk niet bellen. Geen nood, volgende keer gaan we waarschijnlijk niet op anker, enkel binnen en buiten. Dus binnen de 10 dagen zijn we weer in Montoir en dan heb ik wél tijd om te gaan staan aanschuiven aan de foon.
Het zal weer nipt worden. Ik heb 2 dagen doorgepeesd gelijk een zotte, zodoende hebben ze me morgen kwestie van cabines maar voor een paar dingen nodig. Het programma : om ±06h tegen de kaai, tot 07h proviand nemen -'t is maar weinig, al goe- ontbijt serveren, cabines afbiljaren, middagservice en om 13h staat bibi aan de gangway. In looppas naar de gates, in de auto springen en daar val ik dan ongeveer in slaap. Tot 17h ben ik aan de wal. Wat ze hier met hun linnen willen doen mag allemaal, de pot op IK ga aan de wal. Om 17h20 avond service en pantry schuren en om 19h30 ga ik weer weg. Nà. Zo ziet een dag in Montoir er uit.
De reis naar Arzew dient dan om uit te rusten. Larie natuurlijk. Als we in de Golf rollen komt er niet veel van slapen in huis. Dat is nu al twee reizen hetzelfde. Richting Arzew rollen we gelijk zot en in het terugkomen gebeurt daar niks. Vorige keer was het erg hoor. 'k Was er puur zeeziek van. Klein beetje, maar toch.
De chef mecanicien en de elektrieker monsteren af. De chef-cargo wordt chef mecanicien en elektrieker F wordt vervangen door elektrieker P. Plezant eigenlijk, een vaste ploeg. Bijna familie.
We gaan stuurboord tegen de kaai, ook goed, dan liggen we dichter tegen de gates en de parking. Alleen jammer voor de stores & proviand want de magazijnen en de koelkamers (frigo's) liggen aan bakboord. Daardoor moeten we met al onze verse groenten & fruit en wc-papier, etc, gans die alleyway door. Maar 't zal moeten rap geen deze keer. Vorige keer was het nacht en hebben we een deel van de koelcontainertjes moeten laten staan tot 's anderendaags. Dat was dat twee keer gesleur en geduvel. De derde dag was ik stijf tot in mijn merg. En dan rolde het schip juist. Ge hebt dan elk spierke nodig om mee te geven zodat ge in evenwicht blijft. Toen sliep ik goed hoor, rollen of niet. En dan nog wat nausea erbij. De chef vond dat ik er wat 'slappekes' uit zag. Da's nog vriendelijk uitgedrukt van onze baas. Ge ziet, het is dus één en al avontuur hé, het zeeleven. Vooral op de lijn Montoir-Arzew-Montoir. Verder naar het zuiden is het tof genoeg. Zon stralend, zee blauw, lucht blauw, wolken wit, alles zoals het moet zijn volgens de kindertekeningen. En hoe meer we naar Montoir komen, hoe grijze alles wordt. Erg hoor. Soms heb ik de indruk dat we in een emmer grijze verf varen. Een mens zou de Perzische Golf nog als een vakantie-oord gaan zien.
Dag poe & moe of papoesjka & mamoesjka in het Algemeen beschaaf Russisch. Een mens reist al lerende, of zoiets. Chopin is hier aan het polonaisen en ik zat zo te denken : eigenlijk heb ik toch een toffe familie.
Elders zeggen ze het met bloemen, bij ons met muziek. Da’s ook iets tastbaarder dan bloemen die daar staan te verwelken hé. En als 't schip rolt slaan ze toch maar tegen deck, dan kan ik het nog opkuisen ook.
En dan nu een beetje chargeren: In mijn familie hebben ze dus buiten persoonlijke en individuele kwaliteiten ook nog gemeenschappelijke interessante kanten. Awelawel! Óf muziek, óf mode. Nu, toen Tina nog niet in de mode zat maar in het bier, vond ik dat ook neig interessant natuurlijk. Maar zo is 't beter. Ne mens voelt zich minder ‘verplicht’ om ne pot te gaan pakken. 't Is meer voor 't groot genoegen, eens iemand anders te gaan ambeteren dan Tina.
19h30
Bon, dat zat ik vanmiddag zo te denken en toen dacht ik er ineens bij : ik kan het hen maar zelf laten weten, dan moeten ze het niet van een ander horen. En daarbij, voor de moment kunt ge mij toch niet tegenspreken, héhé. (héhé = boosaardig lachje)
Ondertussen is Biskaya weer aan het draaien. Om van te smelten. Een mens zou van minder gaan varen op de woelige baren. Vandaag is ’t neig kalm. Tiens, als dat hier gezegd wordt, is het met de glimlach en vree opgewekt. Als ze vroeger thuis zeiden 't is neig kalm – dan waren diezelfde woorden een gans andere boodschap.
1984-01-15
WSN heeft mij in 't lang, in 't breed, in geuren & kleuren en in klank zonder beeld want het was aan de telefoon, te kennen gegeven dat gelle absoluut, maar dan ook absoluut niét tevreden zijn over ulle oudste. Kan gebeuren. En waarom is men niet tevreden? Omdat ik met Kerstmis geen teken van leven gegeven heb. Jamaar zeg hey! Ik bel wanneer ik kan en ik schrijf mijn ziel half leeg naar ulle allemaal. Veel meer foon en brieven dan van op een ander schip en nu is 't weer ni goe. Die ouders van tegenwoordig zijn veel te verwend. Ze zouden eens een goei laagconjunctuur moeten meemaken. Ikke maar fakken, ze zullen thuis wel klagen dat het crisis is. Beethoven staat hier te sturmen, helemaal de muziek die ik nodig had zie! En ik sturm er gelijk mee op los.
Goed, ik heb het aan WSN allemaal uitgelegd en hem gevraagd ulle dat stante pede over te brengen. In ’t kort: 25/12 tegen de kaai was de collega ladderzat en had bibi dubbele job à bibi moe. 26/12 dag van vertrek én 's avonds kerstdiner à bibi nog meer moe. Bergaf naar de oververmoeienis. Op een bepaald moment had ik de collega bijna een draai om zijn oren gegeven. Het is hier het schip niet om de aap uit te hangen. Kortom, zálige kerst heb ik gehad. En nieuwjaar was nog beter. Toen is er gevochten geweest. Niet zomaar wat agressie afreageren hè, neenee : moordpoging. De ene was de keel van de andere aan het dichtnijpen. Een geluk dat er volk bij was. Later mondeling meer.
21h30
Is 't nu al bekoeld ivm mijn kerststilte? Jamaar écht hé, of anders zwijg ik voor de rest van 't blad.
stilte, veelbetekenende
En als ik groot ben word ik misschien wel matroos. Maar naar ’t schijnt ben ik kleurendoof want ik kan geen mistlandschappen interpreteren, dus geen schakeringen van grijs noch zien, noch waarderen. Precies of ik heb nog niet genoeg mentale acrobatieën en filosofische hoogstandjes moeten uithalen om de grijze monotonieën van het dagelijks leven te leren verteren – vooral tijdens het leven aan de wal dan. Maar goed, bibi is hier geklasseerd, bibi kan zogezegd geen grijs aan. Neptunus vergeef het hen, want ze weten niet wat ze zeggen.
1984-01-16, We zijn in Arzew, dag allemaal, brief toe.
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar. Ziezo, daarmee vergeet ik het niet meer. Da's al een PS uitgespaard.
Dag Moe & Poe, zusters, schoonbroers, kroost en ander gespuis (landrotten, facteurs, factotums, freaks …) hier nieuws van de zeeluis.
Eerst antwoorden op de kaart van ons ma. - Ja, C57 is ook goed ipv C60. mogelijk gaat het over musicassettes, de tijdsduur was C60, C90 & C120 Waar zijn die 3 minuten naartoe? Tijd verloren of Tijd gespaard? 'k Wou dat ik ook af en toe 3 minuten kon wegmoffelen, die zet ik dan op een tijd-bankrekening en wanneer ik iets tof wil laten duren, of tijd tekort kom, haal ik er het gewenst aantal minuten weer af. Ja, geef die C57 maar met WSN mee. (27/12 – ondertussen heb ik ze ontvangen hoor)
- Biskaya ontvangen. Massondo ook, maar geen ‘harmonica-muziek’. Welke harmonica-muziek? Van wie? Hoe? Waar? Watte? Waarom? Maar antwóórd als ik u iets vraag! (Héhé, elk om beurt is niet teveel).
Dat 'antwoord als ik u iets vraag' was vroeger een schrik-zin thuis. Als jong kind en later als jong mens heeft men niet direct pasklaar een antwoord. Elk om beurt is niet teveel = weer een verdoken venijntje natuurlijk. Nu was het mijn beurt om duidelijkheid te eisen, op hun eigen toon van toen.
Het beste met uw gebid, gebidt, gebit. Moederke, denk er aan: alle beetjes helpen, en als ge niet kunt bijten, kunt ge nog altijd blaffen. 't Schijnt dat dat helpt. Bij honden toch. Misschien werkt dat bij ons, hogere zoogdieren ook. Trouwens : wie niet bijten kan moet blaffen, dat is toch algemeen geweten. En : Zoals ons moeke thuis bijt, blaft ze nergens - Beter één beet in de lucht dan 10 in de hand. (Iedereen handen in de zakken, z' is daar.)
- Die lichtmatroos leren lezen en schrijven – zijde zot? Tégen zijn goesting? Hoe moet ik dat doen? Hem vastbinden op een stoeleke zeker. Het interesseert hem geen bal! Hij compenseerde dat mankement met vertoon van ego Dan neem ik liever klassiek op voor jongens die er zelf komen naar vragen. Ze zitten eerst te luisteren met oren en mond wijd open, alsof ze zwelgen in de muziek. Maar als stoere zeebonk kunt ge toch moeilijk uw ontroering toegeven hé. De meesten kunnen dat zo al niet. Dan komt als evaluatie : "Wel rustig hé, zo voor 's avonds na het werk" en 's anderendaags komen ze met een musicassette : "Kunt ge deze afvegen en dat van diën Italiaan er op zetten?" Diën Italiaan = Rossini. Die met zijn viool = Tchaikowsky. Dat orgel = Bach. De Toccata en Fuga heeft succes. Kan goed luid staan. Alle passanten in de alleyway platslaan met decibels. 'k Heb het nog eens opgezet zie. Als de anderen willen siësten dan is dat hun probleem. Oei, wat ben ik weer stout vandaag. Wel, als ze mij kunnen verdragen dan moeten ze Jan Seppe -Johan Sebastian-er ook maar bij nemen. 't Is alles of niks.
- Die kaartjes van Joost Swarte uit de serie '10 angsten' zijn goed hé. https://www.2dehands.be/a/verzamelen/overige-verzamelen/m1395067179-10-postkaarten-joost-swarte-1982.html Maar vindt gij dat nu kaartjes om naar uw dochterke van amper 31,5 jaar te sturen die zo helemaal alleen op de grote zee op dat groot schip zit te varen en zo. Maar goed, 'k mag al blij zijn dat het maar een serie van 10 is. Stel u voor dat hij er zo 365 getekend had. Daar hadden we dan nog jaren vaarplezier aan beleefd. Ma, zonder flauwe kul (ja, ik zal best aankondigen wanneer ik eens géén flauwekul verkoop zeker?) stuur die andere zeven kaarten ook maar, ik vind ze steengoed. Nu niet bepaald om naar Toppié te sturen, bvb, maar naar mij wel. Ik ben dié 10 angsten al doorgekomen.
- Wilt ge aub de groeten doen aan meneer mijn vader, ook wel pa genoemd, als ik me goed herinner. Hij heeft het zo druk met godweetwat dat hij geen tijd heeft om te schrijven, dus zeker geen tijd om te lezen ookni. Doe hem raprap de groeten, zo tussen twee platen, daar vindt hij ze wel.
Nu volgt een alinea pure larie, wat we die dag gegeten hadden is niet meer te achterhalen, maar ik weet wel dat mijn ma heel goed kon meegaan in dat soort kolder-schrijfsels. ’t Is misschien zelfs van haar dat ik het heb.
Ik wou ook zeggen, "en een kusje op zijn kruintje", maar dat trapladdertje is zo glad en juist als ge dan een kusje op zijn kruintje wilt planten is hij, druk bezig zijnde, plots 2 m verder en dan stuikt gij naar beneden met uw nieuwe tanden door uw lip (ik hang hier scheef van het lachen met mijn eigen flauwekul) en al dat bloed geeft zo'n geklieder en dan moet ge een nieuwe lip laten zetten en dat zijn weer kosten en dan moet onze pa nóg meer geld verdienen en dat is nóg minder tijd om te lezen, te leven, te schrijven en zo blijven we aan den draai. Laat dat kusje maar. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat mijn moeder zich een ongeluk gekust heeft. Zich te pletter heeft gekust, noemt Urbanus het.
- De Franse postzegels komen ook goed van pas. Welbedankt. Dan moet mijn post niet meer door zoveel handen. 'k Heb hier nu al de naam dat ik 'constant' zit te schrijven. Wat niet waar is. Misschien een beetje meer dan anderen, en dan wordt dat al gauw 'constant' hè. De 1ste stuur RW (is nu naar huis) dacht zelfs dat ik een boek aan het schrijven was en het heerschap wou weten wat ik zoal over hem schreef. 'k Schiet me daar in een lach en zeg: "Stuurman, gij zijt zwaar op weg naar grootheidswaanzin. Denkt ge nu echt dat ik niks anders te schrijven heb dan over het schip?" "Ow? So what do you write?" Hij is een Brit die in Zeeland woont. "Ik ben mezelf aan het leegschrijven, paranoia wegwerken, en gij zoudt dat beter ook doen want met uwe yoga komt ge er niet. Daar zijn sterkere krachten voor nodig."
19h30
Ziezo, de service is weeral gedaan. Nu kan ik eindelijk snuiten en moet ik niet meer snuffen & snorkelen en zo. Er staat hier vree damesachtig een rol wc-papier op den bureau, want de zakdoekjes zijn op. Het papierbakje staat vlak naast mij om de dwarrelende blaadjes op te vangen. De winter begint morgen pas. We hoorden op de Franse radio dat het zo ongewoon koud is op sommige plaatsen in de wereld. Allemaal thermische pollutie zeg ik.
Naar het schijnt (wie heeft me dat ook al weer geschreven of gezegd) kost een brief na 06/01/84 een frank meer. Kan iemand mij zo’n 20-tal zegeltjes van 1fr opsturen aub?
Heeft Toppié mijn brief ontvangen? En wanneer schrijft ons juffrouw nog eens? Of is die bui al over? Goed, de mijne ook dan. Eerst een brief krijgen en dan pas schrijf ik terug. Zij laat weten : "Wij wagten ongeduldig op jou. Ik weet wel dat ik op se holants schrijf maar dat kun je ook lezen he!" Hollands of Chinees, mij om het even, wat ik wagt ongeduldig op een brief van haar. Kan ze niet eens op een grote-mensen blad schrijven, want die zotte clown van Jaklien is ten eerste bladvulling en ten tweede ken ik die tekenstijl al ± 25 jaar. Persoonlijk vind ik die softenongevallen van Jaklien vree deprimerend. Dan liever de 10 angsten van Joost Swarte. Ze zijn allebei buitengewoon akelig. Swarte door de inhoud, maar steengoed. Jaklien door de stijl. 't Wordt tijd dat ze zich iet of wat aanpast. Môja, als het opbrengt …
1983-12-21
't Was vandaag weer dén dag zenne! 't Begon vanmorgen met een bord en sindsdien heeft het niet meer opgehouden. De ene stommiteit na de andere. En ik niet alleen. Tijdens de avondservice heb ik in mijn hand gesneden. Zo"n beetje bloed links en rechts en overal. Daarna verbrandt de bakker zich en nog geen 20 minuten later verbrand ik mij. Een mens zou van minder op een moeder roepen. Daarbij komt nog dat hij de chef in de jus gezet heeft. De chef geeft voor veertien man vlees door, 14 man. Maar er volgen geen groenten en aardappelen en saus … Ondertussen was dat vlees geserveerd en lag het af te koelen op de borden. Enfin, 't was jam général. complete chaos De bakker was in stilte zijn brandwonden gaan insmeren. Onze bestelling kwam vóór hij weer op post was. De chef veronderstelde dat de bakker/2dekok zich met groenten & aardappelen bezig hield en was zich nergens van bewust, want hij stond de grote pan al af te wassen, met de rug naar de keuken dus. Maar de bakker/2dekok had in volle service zijn post verlaten ZONDER VERWITTIGEN. En zo raakt een service in de knoei, en er volgde een blaam voor het departement natuurlijk. Weinig collegiaal hé, in volle service verdwijnen in stilte …
1983-12-22
De 24ste om 17h tegen de kaai. Goed, dan wordt het kerstdiner de 25ste gegeven en dan verdienen wij daar meer aan. 'k Ben benieuwd wat het gaat geven, kerstavond tegen de kaai. Ik ga naar St. Nazaire met WSN. 'k Zal wel de kans hebben om te bellen. Ik zal eerst Zellik proberen en anders Deerlijk zeker?
Ahja, moemakke, gij had vorige keer aan de foon gevraagd wat ik nodig had of zoiets. Wel hier komt het (ga alvast zitten). Wat is er nog op de markt van Boudewijn De Groot en van Liesbeth List – enkel de ouwe hoor. Niet na de Eenzame fietser en List haar nieuwe stijl evenmin. Kortom : de nummers van toen ik nog jong was. Voilà, daarmee zijt gelle een tijdje zoet. Zélf opgenomen liefst, want de confectiecassettes geven niet veel op mijn grote muziekdoos hier. Dat is alles. Misschien heeft Laura er tijd voor? Ow, geen tango's van Piazzolla meer aub mensen, want de boel loopt hier in 't 100. Straks heb ik alles 2x en da's zunde van uw tijd en uw tembers.
1983-12-25, Montoir
Zalig kerstfeest altegader. Gisterenavond tegen de kaai. WSN was er al. Deze namiddag moest ik pas om 17h weer aan boord zijn. Dus ik na de middagservice (13h) weer de gangway af en wij weer weg. Twee uur extra vrij gekregen van de chef. Goed hé. Wat een luxe, bijna een volle 24hrs tegen de kaai.
Die doos was het eerste waar mijn oog op viel: boem! Amai! Een penwaarke! penwaar = peignoir = kamerjas 'k Had direct al inspiratie voor een paar bladzijdes maar aangezien ik niet meer over penwaarkes mag schrijven van u zeg ik niks meer. Eén vraag : waarom geel? 'k Heb er al heel het schip mee afgeshowd. Deck D wil dat zeggen, ons deck, de rest is ballast. Ik heb dus een moeder met smaak en of ge hen ook zo eentje wilt opsturen. Ze zijn maar met 11. Valt nog mee hè. 'k Heb gezegd dat ik u de boodschap zou overbrengen.
Van Joost Swarte heb ik nu al vier kaartjes : - de piano wordt verhuisd (van 28/11) - piano & viool ( van 28/11) - slapengaan (van 06/12) - de cirkelzaag (van 13/12)
Wat een mooi geel briefpapier hebt gij zeg. Da's naar ’t schijnt Frans briefpapier, zegt BVW. Maar als ge daar met zo’n goedkoop lekkend bicgeval op kribbelt gaat het effect verloren hoor, dan moogt ge nog 100x hofleverancier zijn. Al goed dat Laura ogen in haar hoofd heeft hè, of onze pa had nooit bij Fabiol op de foto gestaan. Hij lijkt wel een maestro die zeer genadig zijn handtekening zet voor het poëzieboekje van het mens. Dat kan ze dan achteraf inplakken.
Hier hebben ze er een andere uitleg voor : bij CMB -deze rederij- moet men voor elk drankje een bonneke tekenen, dat wordt dan op uw rekening gezet en het bedrag gaat op het eind van de maand van de gage af. Nu lijkt op de foto het glas van madame bijna leeg, en onze pa trakteert haar genadig op een pintje, en staat dus een bonneke te tekenen. Reactie van een andere : "En op welk schip was dat? Die stewardess met een bontstola?" Ik zeg: "Nee, hij geeft daar zijn adres en telefoonnummer". Een andere : "En vindt uw moeder dat zomaar goed?" Kortom, reacties genoeg op die foto. En als bijverschijnsel is mijn marktwaarde gestegen natuurlijk, sinds onder pa aan Europese hoven zijn adres en telefoonnummer rondstrooit. Ik voel me al prinsesselijk.
De standby is gedaan, de matrozen wapperen hier binnen (21h30). Allemaal in grijze overall. Precies broeders van een of andere orde, maar dan geen contemplatieve - een werkende orde, staand in 'Het Volle Leven'
1983-12-27
Gisteren kerstdiner, zware dag gehad. Gedurende 15hrs in één trok doorgepeesd. Niks erg. Dubbel betaald, dan wil ik wel in overdrive werken en laten zien wat ik kan, maar vandaag komt de rekening natuurlijk: slofslof, en ogen half toe of half open, hoe ge het bekijkt. Ben gisteren zelfs vergeten te eten. 't Zag er nochtans lekker uit.
Ik kan goed geloven dat Fabiol naar ons Laura keek. 't Mens zal gedacht hebben : zo'n prinses had ik ook kunnen hebben, als de natuur het wat beter verdeeld had. Môja, Laura is nu óns prinses. Ze mag Laura lenen, maar teruggeven hoor, en zonder ezelsoren, want met boeken gaat het ook zo, ik ken dat.
Ik ben de meest verwende scheet van dit schip en van heel de Belgische Koopvaardij, zeker en vast. Zo'n groot kerstpakket! Ik liep eerst zo wat met mijn neus omhoog gelijk een gieter, maar daar kreeg ik direct hartzeer van en ik heb alle lekkernijen eerlijk verdeeld onder ons (lagere bemanning). Officieren en andere klieren kunnen de pot op. Wij eerst, en dan zien we verder wel. Plezant zo'n doos. Veel tastbaarder dan brieven, vooral dan de brieven van onze pa. Die zijn zo dun dat ik dat ik ze feitelijk niet zie liggen. Vreemd. Misschien zijn mijn ogen hier te vermoeid van al die TL hier. 't Zal daar wel aan liggen. En ikke maar lullen precies of ik heb geen siëst nodig. Slaapwel.
1983-12-31
Dag allemaal, een goed 1984 gewenst, George Orwell
te gast bij Wim Helsen ~ Layla El-Dekmak met een fragment uit Not Your Erotic, Not Your Exotic van Suheir Hammad
don’t wanna be your exotic women everywhere look just like me some taller darker nicer than me but like me just the same women everywhere carry my nose on their faces my name on their spirits not your harem girl geisha doll banana picker pom pom girl pum pum shorts coffee maker town whore belly dancer private dancer la malinche venus hottentot laundry girl your immaculate vessel emasculating princess
Rond 11 h kwam het postbootje langs. Dan wordt de uitgaande post (+ een fles taksvrije whisky) in een emmer neergelaten en de inkomende post komt met die emmer zo naar boven. Spectaculair hoor. In die emmer zitten heelder families en huishoudens. En niet zomaar over de reling van deck maar over de reling van de brug. Dat is nog eens een building hoger. Het doet wel gek wanneer ge al die post, al die huishoudens boven het water ziet hangen. In die emmer zit alle soorten nieuws hé. Musicassettes voor de stewardess, PV's en andere rommel van de waterschout, liefdesbrieven voor de jonge matrozen en officierkes, zaagbrieven van madame dat hij niet genoeg geld opstuurt en dat ze niks meer heeft om aan te doen. (die heeft ook zo'n moeder die om de 15 jaar een stuk kledij weg doet) Moest ik die emmer kapen en losgeld vragen, ik zou nogal wat binnenrijven denk ik.
James Last staat op. Het is een ganse zeemansplaat precies, mooi hoor. Iedereen hier is zot van zijn Biskaya. De andere nummers zullen ook wel meevallen, denk ik. Voor mij is de cassette alvast steengoed. Charmeert direct. 'k Ben anders niet zo zot van James, maar deze keer mag hij blijven. Welk merk van cassette is het eigenlijk? Doet gellie nu ook al in witte producten? De stereo komt er goed uit. 'k Ben benieuwd wat het thuis op de Technics gaat geven. Alhoewel, daar mag ik mijn speakers niet doorblazen voor de buren. Hier wel. Buren vinden hier alles goed en ik moet hier zelfs geen huur betalen. Waar vindt ge dat nog, in die combinatie ?
De kaartjes met de muzikanten zijn veel mooier dan die uil van een paar dagen geleden. Die hangt hier zo’n beetje uilig tegen het schot. Elke keer als mijn oog er op valt schiet ik in een lach. 't Kaartje is eerder iets voor de documentatiedoos van Toppié.
Tiens, die brief van Toppié is nog niet toegekomen. Dat ze zo bij vlagen behoefte krijgt zich nuttig te maken moet zwaar geapprecieerd worden hoor. Ik vind het erg dapper van haar dat ze zomaar begint ramen te zemen en pudding te maken. In 1983 was Toppié 10 jaar. Dat ramen zemen zal dan enkel de onderste helft geweest zijn.
Enkele jaren geleden had ze ook zo’n gedienstige periode: : "Kan ik iets voor u doén?" vroeg ze dan vaak zomaar. Misschien dat ze nu onder de huiselijke invloed van M (Tina is er ook door gekalmeerd hé) zo eens wat uit zichzelf wil proberen. 1/ poetsen 2/ koken en 3/ hond uitlaten. Dat is bijna een dagprogramma. Misschien wil ze alleen maar eens testen wat daar nu zo plezant aan is. En ondertussen verdrinken wij hier in de psychologische beschouwingen en hypotheses. Binnen 5 jaar lacht ze zich daar een kriek mee. Misschien een ganse kriekelaar.
Chot ja, tot slot 4/ brief schrijven. Tina en M zitten ook vaak te schrijven hè, de administratie vh huishouden en de job, de cursus van de avondschool … Misschien heeft Toppié nu een stabiel beeld gevonden dat ze kan bevatten, verteren en eventueel wenst te kopiëren, vroeg of laat.
Hoe, Josfine komt al drie weken niet werken? Waarom niet? Wat doet zij dan een ganse dag? Luieren en nog dikker worden zeker? Hoe is ’t godsmogelijk dat een mens men zo’n job zo dik is. Bij mij zijn de verlofkilo's er na 2 weken helemaal af en mijn spieren zijn weer in prima conditie, want poetswerk is een job met héél gevarieerde bewegingen hoor. Alles komt weer in vorm, maar ge moet wel door uw knieën willen buigen. zei Yvonne altijd
Dat ik poetswerk leren zien heb als zachte soepele training komt door die twee goeie turnleraressen die we gehad hebben in Dilbeek. (Moens en De Winter). Als ik de bovenkant van een kast moet afstoffen en ik heb geen zin, dan denk ik : eens zien of ik daar aan kan. En dan maar rekken, rekken, rekken, of er nu stof op ligt of niet. Zo loop ik hier een deel van de dag te trimmen, en ik ben er nog voor betaald ook. En ook al eens bukken met gestrekte benen, enz … waar is de tijd
Kortom, veel van de bewegingen die we moeten uitvoeren lijken op turnoefeningen … Tiens? Ik denk dat het omgekeerd is. Turnoefeningen zijn gestileerde bewegingen uit het dagelijks leven van een stewardess.
Ik kijk uit naar de brief van Toppié. Zaterdag, vóór we het anker lichten komt er nog een postbootje. Dan gaat deze brief mee naar beneden en dan komt Toppiéke misschien in de emmer mee naar boven.
PS : ivm spierconditie. ’k Was eens een robbertje aan het vechten met de plaatselijke Romeo (is maandag afgemonsterd) en ik heb die vent gevloerd nota bene. Niet voor lang, maar toch: gevloerd is gevloerd, zeg ik. Erbij vertellen dat ik heel gemeen vecht. Stampen waar ge maar kunt -liefst dáár natuurlijk- krabben, bijten, ogen uitduwen, en vlak achter de oren is ook nog zo’n plaatstke. overdrijven is ook een vak hé
Hij blijft eerst een week 'ziekenverlof' nemen in Parijs want zolang die krabben niet genezen zijn durft hij niet naar huis. Zei hij, môja, ze zeggen zoveel. 24 jaar en de carrure van een atleet. Heb ik gevloerd. Hij heeft een gevoel voor absurde humor à la Mia S gecombineerd met het flegmatieke van Claire van op schip 03. Er is wat afgelachen geweest. Het is een beetje stil nu hij weg is, maar een beetje rust doet ook deugd.
À propos : nulla die sine linea, ik wil wel hoor, maar dan schrijf ik niet meer in ovo-stijl, maar ineens alles. OVO = Ook Voor Ouders. Ah ja, ge hebt er zelf om gevraagd.
En dan volgt nu weer een VV-tje, een alinea Verdoken Venijn, ivm de achtergehouden brief in 1978. Dat relaas staat in tekst 001a, helemaal in het begin van dit blog, onderaan dus.
Nog iets: Die nieuwe brievenbus in Zellik is echt comfortabel. Droog en zo. Da’s belangrijk hoor, wanneer ge daar als brief zo’n tijdje moet liggen wachten. Donker genoeg om een dutje te doen en niet te donker, zodat ge als brief toch kunt zien of ge wel in de juiste bus ligt. Als er wat wind staat rammelt de klep soms efkes en dan schiet mijn brief wakker en denkt : gezellig, het klopt hier als een bus. Genoeglijk is dat, zo te weten dat alles in orde is. Wat is het leven van een brief toch simpel, bestaat maar tussen afzender en bestemmeling. Daarna mag hij gaan liggen vergelen. Verder geen aspiraties.
Bon, nu stop ik hé, want onze pa heeft met zijn 'nulla die … etc ' precies een rem overgetrapt en zo kan ik wel blijven lullen. En mijn siëst? Gij denkt dat ik deze namiddag zomaar wat platen moet verkopen zeker, nee meneer, ik heb deze namiddag nog een gans programma af te werken.
te gast bij Wim Helsen ~ Michael Pas met een gedicht van Willem Elsschot
Het huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd in d' ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven, haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren, hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kind’ren werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Waw, wat kan Michael Pas een tekst brengen. En Helsen is helemaal in zijn element: eindelijk weer een tekstfreak te gast in de studio. Mogelijk zijn er in de afgelopen vijf seizoenen nog zulke studiogasten geweest, maar hier valt het weer eens op.
De twee anderen die zo sterk een tekst konden brengen waren, recent, Sofie Lemaire (077, DI-31/12) en in het 2de seizoen Marcel Vanthilt (12/2016). Zo’n mensen markeren hun passage volgens mij. We kunnen er maar goed mee zijn
Binnen vier dagen varen we weer. Antwoord op kaart van 13/11/83 en op telefoon van gisteren. Neig merci voor de postzegels.
En dan volgt nu een beetje larie, gericht aan mijn moeder.
Waarom, neenee, nu niet over iets anders beginnen en recht in mijn ogen kijken en niet liegen of ge krijgt een groot zwart kruis op uw voorhoofd: wáárom stuurt ge mij een kaart met een uil op? Hè? Awel …, ik wacht. Ha, ge zegt al niks meer. Da’s gelijk dat trouwkostuum van onze pa zeker? Hij moet dat de 7de aandoen voor de koningin, hij vindt het nergens en gij weet van niks hè. Verdomme. Hij had het pas 32 jaar en 't is al weg. Dat is gelijk mijn roze peignoirke. Ik had dat pas 12 jaar en op een dag krijg ik een turkwaas (blèh) sponzen badjas cadeau: "voor uw verjaardag" – big smile. Ik vond dat verdacht, storm naar boven, roze flanel is weg. Ik storm naar de kelder, kijk in de vuilbak, géén roze flanel. Daar stond ik dan met dat turkoois geval in mijn handen. En madame wist toen ook weer van niks. Gij denkt zeker dat trouwkostuums en kamerjassen aan de bomen groeien? Gij vindt dat dat allemaal niks om het lijf heeft zeker? Maar als gij zo doorgaat, dan hebben we binnenkort inderdaad niks meer om het lijf. En dat is geen verzinsel, dat is de naakte waarheid.
Bon, nu over iets anders. WSN komt eind december naar hier en ik heb hem de woorden van onze pa letterlijk herhaald : als hij nog zo eens een ingeving heeft moet hij eerst langs Zellik passeren om spul op te laden. Hij heeft dat in zijn oren geknoopt en ik heb het hem in zijn snor geknoopt.
Mij seat-lamp is kapot, en 't was al geen groot licht. Dat zit hier zo : per cabine hangen twee centrale TL bakken. Die steek ik in mijn cabine nooit aan, zelfs niets om te kuisen, want we staan al de ganse dag in de TL verlichting en zelfs met bril zijn mijn ogen 's avonds moe. Verder zijn er 3 spots tegen het schot: 1 bij het bed ( = leeslampje), 1 boven den bureau ( = de bureaulamp) en 1 boven de seat, da's de sfeerlamp. Die staat bij iedereen op het plafond gericht, constant. De 2 andere kunt ge ook op het plafond richten, of op 't schot. Dat geeft dan juist genoeg licht om te kaarten of te pokeren maar niet zoveel dat het pijn doet aan de ogen. Ik zei toch dat het hier een luxeschip is. Enfin, mijn seatlamp is dus geploft. Awel zie, dat is dus een van de redenen waarom ik graag aan boord van een schip ben. Geplofte lampjes en verdwenen sponzen zijn zo ongeveer de zwaarste problemen waarmee een mens te kampen krijgt. Geen vreemde smoelen waar ge plots mee te maken krijgt. Wel veel vreemde snuiters, maar dat valt nogal mee. Het gaat sneller en is gemakkelijker voor mij om me aan te passen aan een individu met duidelijke particulariteiten, dan zo'n vaag /flets individu. Misschien daarom dat ik in een goed schuifke lig, niet enkel op dit schip hoor, bij die folkloristische persoonlijkheden die al 20 jaar en meer effectieve vaart hebben. (Allez ja, eigen roem en zo…).
Ik herlees de kaart van ons ma eens: "R van tante G heeft een dochter van de 3de november". Zou het niet gemakkelijker geweest zijn als ze een dochter had van een man? Desnoodsvan haar eigen man. Want dat "van de 3de november" gelooft toch geen kat. (Jozef tegen Maria : Marie, doeta fenster dicht, dee doif es da wee) Bon, van de 3de november dus. In onze tijd was het van een ooievaar.
Zeg moemakke, gij zijt toch nog niet aan het (eh, hoe zegt men zoiets nu delicaat-gewijs?) gij zijt toch nog niet aan het vangen zekers: 'van de 3de november' . Als het zo zit zal in onze pa moeten vragen dat hij uw brieven eerst controleert voor ge ze verstuurt want het is echt niet goed voor mijn gemoedsrust, mijn yin en mijn yang als ik dat soort prietpraat blauw op wit zie staan. En dan nog een kaart met een UIL op? Wie is hier de uil?
[ik heb weer veel tijd en weinig te melden, dat ik hier zo zit te lullen hè]
1983-11-30, op anker, Montoir
Het is mistig, we liggen precies in een wolk en de zee is plat en kalm. Er is niks te zien, niks te beleven. Echt weer om er de brui aan te geven. Dat was ik van plan, maar wat blijkt? Ik kan mijn brui nergens meer vinden. 't Is hier altijd iets hè. (Wat is een brui eigenlijk?)
Laatste nieuwe : - Spreekt gij Engels? - Zo’n beetje. - 'I don’t know', wat wil dat zeggen? - 'Ik weet het niet'. - Ah, bon vraag ik het wel aan iemand anders. Onnozel maar goed hé.
Het postbootje is er. Brief sluiten en wegbrengen.
te gast bij Wim Helsen ~ Pascale Naessens met een lijn van Antonio Machado
Caminante no hay camino, se hace camino al andar.
Naessens in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a35/ 10min46 Het is me nog nooit opgevallen maar Pascale Naessens lijkt een beetje op Claudia Cardinale. Wat heeft dat met het gesprek te maken? Niks. Helemaal niks.
Op 09min31 zegt ze iets over zelfvertrouwen : “Toen ik 20 of 18 was had ik dat niet. Ik was niet in paniek hoor, maar ik had wel het gevoel van: ik weet het niet, ik weet niet waar mijn talenten liggen. Ik weet niet wat ik hier kom doen op die wereld. Maar er was wel altijd zoiets van: doe gewoon rustig verder.”
Het klinkt vertrouwd. Zich zachtjes een weg banen en zich vooral niet in een bepaalde richting laten duwen. Zich niet laten dwingen door het fatsoen, de heersende moraal of een dictatoriale thuis.
Het gedicht stond ooit als afsluiter in de cursus Spaans, 3de jaar. Maar dat boekje heeft geen zoekfunctie, daarom heb ik de tekst van het Net geplukt
Caminante, son tus huellas el camino y nada más; Caminante, no hay camino, se hace camino al andar. Al andar se hace el camino, y al volver la vista atrás se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar. Caminante no hay camino sino estelas en la mar.
Wandelaar, het zijn je voetafdrukken die het pad vormen en meer niet. Wandelaar, er is geen pad, men maakt het pad tijdens het gaan. Tijdens het gaan ontstaat het pad en wanneer je dan omkijkt ontwaar je de sporen die nooit meer zullen worden betreden. Wandelaar, er is geen pad, alleen het schuimspoor dat je maakte in zee.
Er monsteren weer twee mensen af en ik typ nog efkes rapkes ietskes, dan wordt het in België gepost en komt het rapper toe. Het is soms moeilijk andere mensen te zien vertrekken, zeker als ge ze nog bagage hebt zien maken ook. En ’t zijn dan nog de twee tofsten die afmonsteren. Môja, hun contract is afgelopen. Ze zijn moe en kunnen best wat verlof gebruiken. Ze zeggen wel ‘ander & beter’, maar dat is maar een zegwijze.
We hebben een beetje last gehad van storm vandaag, maar niet echt erg. Over de radio hebben we gehoord dat het nogal lelijk gedaan heeft in België en Frankrijk. En het zou op sommige plaatsen warm zijn voor de tijd van het jaar. Allemaal thermische vervuiling zeggekik. Mijn Brussels is bijna foutloos nu. Larie natuurlijk. Onlangs was het verzameling in mijn cabine. Zit er ene aan mijn kettingskes en oorbellen te prutsen, die staan in een doosje op het nachtkastje. Ik heb niet graag dat ze in mijn spullen snuren dus zeg ik: "Héla Spinnekop, nie doen, braaf zijn." Antwoord : "Ochotte gaai, mo ik zen zoe braaf, ik zen de braveraai zelfst." Iedereen weer patrak van de slappe lach. Want moe & kapot & zo, lachen doen we toch.
Ivm braaf bestaat het woord braverij niet. Wat wel bestaat is brouwerij, en zo klinkt het woord in het Brussels, braveraai = brouwerij. Men moet wel efkes de gedachtesprong maken natuurlijk. Dat is de clou.
Af en toe dwaalt er zo ene naar beneden want boven valt er 's avonds niet veel te beleven of lol te trappen, denk ik.
Dat is op nog schepen zo geweest, dat een paar officieren voor de gezelligheid ’s avonds naar beneden kwamen. Of wíj dat wel gezellig vonden werd zelden gevraagd.
Ik krijg hier zojuist bericht binnen dat we vanavond NIET tegen de kaai gaan, er staat teveel wind. Mensen Lief, wat ben ik blij, is me dat een opluchting. Ik had echt geen zin om vanavond nog met proviand te sleuren tot middernacht of later. De berichtgeving is hier enorm goed. Zelfs als iets van bovenaf niet officieel omgeroepen wordt weet iedereen het binnen het kwartier. Tamtam Alleyway heet dat. Het is te horen dat het nog ergens stormt. We krijgen Radio Presque’île niet door gelijk gewoonlijk. Het is een lokale zender met berichten voor automobilisten en vrachtvervoerders. Ik ga daar ook eens naar schrijven want wij vervoeren ook vracht. Naar die zender stuur ik dan heel zeemansachtige verhalen over de vlam in de pijp en zo. Larie weeral. Nu ga ik slapen en morgen schrijf ik verder.
1983-28-11, 10h10
Nog twee uurkes en we liggen tegen de kaai. Vannacht om 23h30 heb ik nog bericht gehad dat WSN hier is. Telefoontje van de agent naar den ouwe. En ik werd direct verwittigd. Goed hé. Ik was al diep in slaap want het zal vandaag een zware dag worden, maar voor zo’n nieuws mogen ze me altijd wakker bellen. binnenhuistelefoon
Communicatie is toch een wonder ding hé. Hij aan land en ikke op zee, een mens zou denken, die twee kunnen mekaar niet bereiken, maar met twee tussenpersonen komt de boodschap toch door. Anders had het met rooksignalen of grote vuren op het strand gemoeten. Tamtamgeroffel of klaroengeschal zou ook duidelijk geweest zijn.
Nu ga ik rap dit briefke aan de 1ste geven, die zorgt dan voor de rest. Weeral tussenpersonen. Lang leve de tussenpersonen.
te gast bij Wim Helsen ~ Sociaal Incapabele Michiel met een tekst van Scatman John
Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub (I'm the Scatman) Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub
Ba-da-ba-da-ba-be bop bop bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda Ba-da-ba-da-ba-be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope
1983-11-13, nog twee dagen en we zijn in Montoir weeral
Dag lieve mensen allemaal,
Er is griep aan boord – of zoiets. Neig tof : de bootsman, een matroos, (Adrien, ken ik nog van vroeger) mijne collega ook. ’k Denk dat iedereen wel aan de beurt zal komen. Liefst niet allemaal tegelijk, want dan loopt het boeltje hier in ’t honderd. Deze reis gaan er wééral vier man af, wééral nieuwe gezichten. En de reis daarop wéér zo’n pak. Da’s elke keer aanpassen, da’s elke keer een pak werk, nieuwe gewoontes, nieuwe routines, bref : tijdverlies. ’k Zit liefst voor langere tijd met hetzelfde volk.
Er is niet elke keer zo’n groot verloop geweest hoor, het zal de periode van het jaar geweest zijn, de eindejaarsfeesten in zicht. En vanuit Montoir was het ook relatief goedkoop om op eigen kosten af te monsteren, want de reis ging per bus.
We zouden dinsdag pas om 18h toekomen. Om te gaan boodschappen doen wordt dat dus noppes hé. Daarom ga ik graag naar de States, zelfs als het schip maar 1 nacht tegen de kaai ligt vindt ge daar nog supermarkts open. Dat komt soms heel goed van pas. Ga zoiets maar een zoeken in St. Naraire. Dat is geen stad, dat is een kastje. ’k Ben er geweest en ’t was dicht.
Vanuit Arzew heb ik een brief meegegeven met een manneke van Distrigaz. Hopelijk heeft hij die gepost. Anders zit de brief nog in zijne schoofzak. Als ik de kans krijg, bel ik. Maar ik moet de telefoon vrij hebben op een deftig uur hé, niet om 02h, putteke nacht.
Ah ja : 1 speciaal verzoek. Kunt ge voor mij ietske opnemen en opsturen? BISKAYA van James Last. Enkel dat, de rest vul ik zelf wel op. Ik heb hier een cassetterecorder te leen. En binnen 14 dagen kan ik misschien voor een appel en een ei een hele installatie overnemen. (nieuw ± 6000 fr, made in Singapore). Wanneer ik afmonster verlap ik die dan weer. De klank is goed, maar ik zou het spul nooit mee naar huis willen brengen. Ik denk niet dat iemand daar onderdelen voor heeft, en dan zit ne mens daar newaar. Dus voortverkopen hier aan boord
Waarom Biskaya? Awel, we varen 2 x per 14 dagen door de Golf van Biskaje en niemand heeft dat muziekske bij. En dat op een ‘tram’ die zijn vaste lijn geeft door de Golf. Het woord tram hoort ge hier regelmatig. De mensen hebben er een handje van weg om te zagen over alles en nog wat. Omdat dit een vaste lijn is met korte reizen en weinig ‘wal-mogelijkheden’ wordt dit arme methaanschip gedegradeerd tot tram. Ze zijn zot. Dit is een luxe-schip. Als we op anker liggen in Montoir en er is post in rue d’Anjou wordt er door het agentschap een bootje gestuurd en krijgen we onze post nog vóór we naar Arzew vertrekken. We hebben alle luxe aan boord, telefoon wanneer we tegen de kaai liggen, goed betaald + extra gevarenpremie (gas) en dan zagen ze zich nog te pletter. ’k Heb al anders moeten varen zenne! In 1981 2x bij Sealanes en vorig schip bij Nedloyd. Ze moesten blij zijn dat ze hiér mogen varen! "Jamaar da’s toch geen varen hé …" Neje, Perziche Golf met 38°C binnen en meer dan 60°C op de deckplaat, aan een gage van 8 povere uurkes per dag. Is dat dan misschien váren? Verder is het eten hier heel goed, fantastisch zelfs. CMB is de enige rederij die daar nog serieus geld in steekt.
’k Heb een shore-pass aangevraagd voor elke keer dat we in Arzew toekomen. Er zou daar zogezegd NIKS zijn, maar ten eerste, dat bestaat niet ten tweede, wat noemen zij NIKS? Ik heb mij in Ubu Point (Brasil) en in Safaga (Egypt) toch heel goed kunnen bezig houden met NIKS. Dus binnen 14 dagen gaat bibi daar zelf eens zien in Arzew.
Die shore-pass is nooit toegekend, zodoende kan ik over Arzew niks vertellen. NIKS.
Die lichtmatroos (Didier heet het larf) begint serieus mijn botten uit te hangen. Ge kunt niet geloven hoe enerverend het is, te werken met iemand die niet kan lezen. Regelmatig worden hier allerhande berichten uitgehangen, op elk verdiep aan de deur van de lift, ín de lift, in elke mess en elke smokeroom. Kortom, iemand die 3 stappen uit zijn kot doet moét wel op de hoogte zijn. Zo hangt er bvb uit dat het om 15h30 veiligheidsoefening is voor heel de bemanning. Binnen het kwartier weet heel de bemanning dat dan ook.
Komt meneer ons werkterrein binnen met zijn air van PDG die niet geïnformeerd geweest is door het personeel: "Sèg! Het schijnt dat er hier oefening is deze namiddag!?!" "Awel zie Didier, dat schijnt niet, dat ís. Dat hangt officieel uit, ondertekend door de capt en de 1ste stuur op notapapier van ’t schip." Ofwel : "Enneuh … wat eten wij hier vanmiddag?" "Lees de menu hé jongen!" Pas als het te laat is valt onze frank dat hij niet kan lezen. Precies of hij is gedeeltelijk blind. Als de matrozen van wacht veranderen hangt dat ook overal uit. Gaat meneer toch niet de verkeerde mannen wakker maken! Vandaag of morgen krijgt hij nog eens een pak rammel.
Zo moest hij in ’t begin bij de 2de stuur zijn die de safety doet (de stuurman die we in Lissabon moeten achterlaten hebben). Didier vraagt waar hij die kan vinden. Ik zeg : op deck F, zijn naam staat op de deur. Hij is daar grandioos te laat gekomen natuurlijk. Om 14h15 zie ik hem al terug op deck D lopen (da’s ons deck). ’k Vraag hem of hij al gedaan heeft met de oefening. Dat onnozelaarke antwoordt op een heel verongelijkte toon : "Jamaar! Ik vind hem niet." Precies of de 2de stuur zou zich gaan verbergen! Bon, ik ga met hem mee, om te tonen waar het is. Ik stap eerst in de lift, hij staat het dichtst bij de toetsen. Ik zeg: "Deck F." Zijn hand zweefde aarzelend over de toetsen en toen viel mijn frank dat hij zelfs geen losse letter kan lezen. Er staat op die toetsen A-B-C-D-E-F-G. Dat zijn maar zeven letters. Daar haalt hij geeneens de F tussen uit. We komen bij de 2de stuur toe, die was al 20 minuten aan het wachten en was niet goedgezind natuurlijk. Didier kreeg al direct een sigaar. Haalt hij het nog in zijn hoofd om te zeggen dat hij hem (de 2de) niet gevonden had. Ipv te zwijgen! Toen vloog de 2de pas tegoei uit zijn krammen. Hij wist ook niet dat de andere analfabeet is.
Ik heb al met een aantal folkloristische gevallen gevaren die goed zijn voor een verzameling apart. Maar die mensen zijn zo geworden na een aantal jaren vaart (ikke binnenkort ook). Den deze is pas 20 en is al een geval apart. Hij heeft een speciaal talent om de mensen voor het hoofd te stoten, hun geduld op de proef te stellen, en als de situatie dan ontploft of de verstandhouding breekt, hangt hij de verongelijkte uit.
Ik ben opgelucht dat ik niet in het onderwijs sta. Stel u voor dat met een 20-tal van dat soort te maken krijgt. Nee danku, dan liever pubers-op jaren gelijk de matrozen, of mijn officierkes, of de staff. Die doen nog het zotst van al. Dit is de eerste keer dat ik een staff meemaak bij wie de sfeer aan tafel ontspannen is. Gewoonlijk is ’t zo’n beetje op de rand van het neurotische, niet alle dagen, maar toch 4 dagen op de week. Dan moet ge op de tippekes van uw tenen serveren en met hoofdletters spreken. ’t Zal hier ook wel eens botsen, maar dat gebeurt dan tenminste niet wanneer het personeel erbij is. Gentlemen (tot hier toe).
Onlangs heb ik gehoord dat wij de grootste methaantanker ter wereld zijn. Nu krult mijn neus en flapperen mijn oren van pretentie natuurlijk. Ik vaar mee op een technologisch unicum! Tot zolang het een unicum blijft hè, misschien loopt er binnen 10 minuten ergens ter wereld een grotere van stapel.
We zitten voor het ogenblik met 'portoegaaisje' zenders opgescheept. Geen fado natuurlijk. Wel Presley en andere wereldwonderen zoals Tom Jones en Frank Sinatra. Couleur locale … Morgen schrijf ik misschien verder en anders tot volgende brief of foon.
PS : denkt iemand aan mijn Belgische postzegels van 11fr aub en aan BISKAYA?
Dag Moemakke, Poepakke, zusterkes, schuunbruukes, kinders en bieste,
Hier zitten een stuk of wat Brusselaars aan boord, mijn accent zal er weeral op vooruitgaan. Ik spreek nu bijna even goed Brussels als Antwerps.
Larie natuurlijk, ik kan nog altijd geen Antwerps praten en mijn Brussels is meer dan pover.
Allemaal neig bedankt voor de mooie kaarten, ik begin mijn eigen kot nu zo'n beetje te herkennen. Ze hangen allemaal tegen het schot of staan ergens artistiek nonchalant in het oog te springen. Vandaag is ons Ma haar kaart van 2 nov toegekomen.
Die schorten heb ik nodig om direct te kunnen veranderen als er een vlek op komt. We hebben hier 6 wasmachines en 2 droogkasten, maar die schorten was ik liever apart en dan moet die machine minstens halfvol zijn, anders komt er ambras van ivm het zoet water. Snappie? Voor 1 of 2 schortjes kan ik toch geen machine starten newaar.
Die schortjes waren korte katoenen voorbinders met borststuk, uit de GB, à 149 fr. Zo had ik er al 2, maar ik heb er nog 8 laten meebrengen. Dat ik die prijs onthouden heb? Naarmate de jaren verstreken werd het leven duurder en werden mijn schorten relatief gezien goedkoper. Ik heb er zéér vaak positieve reacties op gekregen. Ook toen ze al lang niet meer verkrijgbaar waren. Het was een sober model met fijne blauwe horizontale en verticale lijnen op een witte achtergrond - zoals ruitjespapier, maar dan met vierkantjes van 1 cm- en het schortje had een boordsel met bieslint, ook middelblauw, dezelfde kleur als de lijntjes op het wit. Met een zakje op de buik, daarin kon ik mijn serviette kwijt tijdens het afruimen, het afwassen en het opruimen. Zo'n schortje stond beeldig op een donkerblauw tenue. Schoenen ook donkerblauw hé, want de juiste kledij is de helft van de job, had Yvonne gezegd.
'k Had naar WSN een lijstje gestuurd met dingen die ik nodig had uit de GB en uit mijn appartement. Dat is te laat toegekomen. Hij brengt mijn spullen dus volgende keer mee. Misschien is dat in de kerstvakantie. Heeft WSN ulle die brief al bezorgd, die ik voor ulle meegegeven heb? Wil iemand mij aub Belgische postzegels van 11 fr opsturen, aub, plies. Dan kan ik die kloefkappers van Distrigas al eens ietske meegeven van uit Arzew.
Ziezo, ik schrijf later verder, ik ga nonkel Tschaikowsky zijn vioolconcerto verder uitluisteren en in slaap vallen. Niet dat het muziek is om van in slaap te vallen, want ik ben moe genoeg, ook zonder vioolconcerto.
Deze namiddag zijn we hier weg zie. Om 14h lichten ze het anker. Gisteren vierde de wiper zijn verjaardag. Het is tamelijk laat geworden & er is nogal wat afgezopen. Gevolg : hoofdpijn, maagpijn, moe, enz … Maar de kermis was de geseling waard. We hebben daar wat afgelachen. Gepokerd ook. Tot die stomme lichtmatroos begon mee te spelen. Dan ben ik gestopt. Ik voelde dat ik mij ging kwaad maken. Hij had het spel al 2x zo stom verknoeid. Ik maak mij voor een spel zelden kwaad want iedereen heeft het recht slecht te spelen newaar, maar den deze kán gewoon niet spelen. En toch maar meedoen & een groot bakkes opzetten, precies of hij speelt al 10 jaar. Fffft … Enfin, bon, soit, 'k ga siësten.
Die poker was met de dobbelstenen hoor, niet met de kaarten. Het spel heet eigenlijk Chapeau.
1983-11-10, op drift
Piep, hier zijn we weer. 'k Was nog iets vergeten te vertellen in de vorige brief, brieven. De laatste vrijdag van oktober, de 28ste als mijn kalender juist is, is hier een ongeval gebeurd. IJzig en akelig. We kwamen geladen van Arzew en waren Lissabon al voorbij. De stuurmannen moesten in een tank zijn voor het een of ander. Ik denk dat het een ballasttank was, de cargotanks zaten immers vol met aardgas. Die ballasttanks zijn glibberig van het fijn slib dat telkens mee opgepompt wordt. De 2de stuur is uitgegleden en 6m diep gevallen. Gelukkig gaan ze altijd met 2 naar beneden en staat aan deck een controleploeg gereed, 6 man. Er liggen ook zuurstofflessen gereed. De mannen die afdalen hebben walkietalkies bij om contact te houden met deck. Het lijkt allemaal een beetje op de beschrijvingen van Noël Mostert in Supertanker. (Waar is dat boek trouwens, Dee …?) Het moet iets voor 11h gebeurd zijn, want ons departement zat maar justekes aan tafel.
Ineens zien we de 3de mecanicien en de aspirant voorbij rennen. Wanneer er gerend wordt is er iets loos want dat is op elk schip ten strengste verboden. Die twee waren op zoek naar de sleutel van het hospitaal om een stretcher (brancard) te nemen. Terwijl de strechers allemaal gereed staan in de safety-room, 1 deck lager. Die safety-room geeft direct op deck uit, ze moeten daarvoor niet eens het kasteel binnen komen. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk, maar iedereen wordt verondersteld, en zíj zeker, te weten waar safety-materiaal staat.
Toen ze de 2de stuur eindelijk boven hadden was het ongeveer 11h45. En het is ijskoud daar beneden hé. Verder heeft hij in die stretcher liggen bibberen op de vloer van het hospitaal tot 17h30 ongeveer. Den ouwe had orders gegeven direct terug te keren naar Lissabon en op te roepen dat ze een gekwetste moesten ophalen. Er was geen bloed zichtbaar. Hij had een arm gebroken, voor zover hij zelf kon voelen, maar hij was op zijn rug terecht gekomen. Er kan vanbinnen dus van alles gebeurd zijn.
Het was erg stil op het schip. Er liep niemand te zingen of te fluiten. Ze dierven hem niet op het bed leggen, omdat die matras misschien te zacht was voor een gekwetste ruggegraat. Hijzelf voelde eigenlijk niks, behalve zijn arm, en later voelde hij zijn arm ook al niet meer. En hij kon ook geen pipi doen. Toen bibberden wij mee voor zijn nieren natuurlijk. Hij was bleek, wit bijna, en uit zichzelf zei hij geen woord. De 1ste stuur en de aspirant waren constant bij hem en stelden regelmatig vragen om te weten of hij nog bij bewustzijn was. Hij lag daar zo te staren, zonder met zijn ogen te knipperen. Het machien gaf wel full speed, maar meer kan een mens niet doen. Om onnozel van te worden: hij had geen pijn, maar is dat een goed teken of een slecht teken?
We waren blij toen de Portugese ploeg aan boord kwam, zo van : Ha, hier zijn de mannen die alles weten en alles kunnen en ik had eigenlijk een half mirakel verwacht, maar ze hebben hem gewoon meegenomen. In de stretcher, met een takel overboord de ambulance-boot in. En koud dat het was! Ik zou het niemand toewensen maar voor mijn part had het best een ander mogen overkomen ipv hem. Genoeg. Iets anders. In Montoir was er een nieuwe 2de stuur. En we varen verder.
'k Zou hierbij nog veel herinneringen kunnen schrijven, maar vandaag niet. 't Is een beetje heftig.
Vandaag heb ik mij erg goed geamuseerd met de schuurmachine. Ze hebben hier zo'n paar tapijt-shampoo-machines aan boord, eentje daarvan voor mij alleen, op deck F. Vandaag valt mijn frank dat ge die machine ook als gewone schobber kunt gebruiken, op voorwaarde dat ge er geen bruine zeep in gebruikt, want bruine zeep stolt in koud water en dan verstoppen de leidinkjes. Dus ikke daar detergent in gegoten, Ajax Liquide, sterk verdund natuurlijk, maar nog niet verdund genoeg.
Gewoonlijk wordt een alleyway in deeltjes gekuist, zodanig dat hij altijd droog ligt en de mensen doorgang hebben, maar dat machientje ging zo plezant en rap vooruit, dat ik er ineens heel de alleyway mee in het schuim gezet heb. Dat machientje ronkt nogal, gelijk een stofzuiger, en op deck F is daar dus hoog volk komen naar kijken. Ik was precies kweeni hoe hard aan het werken, terwijl ik eigenlijk met schuim aan het spelen was. En al wie er door moest : 'oh, pardon' en lang buiten omlopen om mijn werk niet te verbrodden. Met dit soort dingen amuseer ik mij hier soms. Mensen voor de aap houden en anderen voor de zot.
PS : Hoe is ’t met de aardbeving afgelopen? Hier zijn een paar Luikenaars aan boord en die hebben allemaal naar huis gebeld hé. Hoe was ’t in Brussel, Zellik, Ganshoren, Hasselt en andere wereldsteden?
St. Nazaire is eigenlijk niet helemaal juist, de locatie van de terminal was Montoir de Bretagne. Het kantoor van Gaz de France stond in St. Nazaire. Allebei liggen ze in de monding van de Loire. Aan boord werden de twee namen door elkaar gebruikt, Montoir en St. Nazaire. Vandaar.
Dag Vader en Moeder en zo,
Die waltelefoon aan boord is iets plezant hé, ne mens zou zich hier te pletter bellen. Hij staat in zo'n klein kotje binnen de bakboorddeur beneden. Na de werkuren staat daar een file natuurlijk. Erg gezellig. Aanschuiven, kletsen, roddelen. De graden vallen weg want iedereen moet zijn beurt afwachten. Precies een markt. Wanneer dan eindelijk iemand buiten komt worden er vragen gesteld : Alles in orde thuis? Hoe is ’t afgelopen met uwen auto … enz
1983-10-20, 13h
Gisterenavond zijn ze me komen halen om bij de lichtmatroos een pint te gaan drinken. hij is bevorderd tot matroos 3de klas en dat moet gevierd worden hoor. Om 22h was het standby en dan was het vieren afgelopen. Het bier was trouwens toch op.
'Het bier' zal niet veel geweest zijn, aangezien bij die rederij toen al restricties waren.
Nu liggen we hier op anker buiten St. Nazaire. Hier is het ankeren gratis, in Arzew moet het betaald worden, vandaar. Wanneer we tóch te vroeg toekomen ginder, gaan we op drift. Er is ginder wel veel verkeer, -drukke scheepsroute- maar als het goedkoop is kan dat allemaal.
De nieuwe deckboy is om de kripse van te krijgen. Hij kan niet lezen of schrijven maar compenseert dat vrij goed door overal een enorm smoel op te zetten en zich overal te vertonen waar er voor hem geen werk is. Daar gaat hij een beetje in de weg lopen van mensen die graag intijds gedaan zouden hebben. Er zit hier nog zo'n bizar geval, maar dan helemaal boven, op het verdiep van het gezag. Die is het paranoia-stadium van zijn puberteit nog niet voorbij. Capt VJ
1983-10-22, 13h10
Deze namiddag zijn er weer eens veiligheidsoefeningen. Gelukkig hebben we de tafels kunnen dekken vóór 13h. Anders zouden we straks nogal in de puree gezeten hebben, denk ik. Enfin, we mogen al blij zijn dat ze hier verwittigen wanneer er oefening zal zijn, want op andere schepen gebeurt dat meestal onverwacht en dan staat ge daar te schrobben, tot op uw enkels in het zeepsop. Daarop een half uur of een uur oefening en dan is het onze etenstijd en tegen dat de service begint is er geen enkele tafel gedekt. Geestig is dat. Daar zijn al woorden over geweest (op andere schepen, bedoel ik).
We varen ongelooflijk traag. Als ik buiten kijk lijkt het alsof we over het water kruipen ipv te varen. Deze namiddag krijgen we een demonstratie van "splash-suits" - wat dat zou zijn weet ik niet. Ik denk dat splashen zo wat rondplodderen in het water is, maar dat een mens op een gastanker daarvoor een speciaal kostuum moet aantrekken, dat wist ik niet. Enfin, om 16h zullen ze ons wel wijzer maken.
Vóór ik het vergeet : kunt ge mij ± 10 Belgische postzegels voor brieven sturen aub. 't Is voor 't volgende : In Arzew komen telkens 2 ingenieurs van Distrigaz uit België overgevlogen. Die nemen soms post mee, maar dat kan niet op de rekening omdat het een privé-regeling is. Ik heb niet genoeg Belgisch kleingeld om aan die mensen centen mee te geven. Zodoende, als er al een zegel op plakt moeten ze enkel de brieven in de bus gooien wanneer ze thuiskomen. Dat kunnen ze op Zaventem al.
Stel u voor zeg, elke keer dat in Arzew het schip geladen wordt staan die twee daar. Onnodige onkosten volgens de captain en het wordt doorgerekend aan de verbruiker natuurlijk. Ik zal thuis, bij Sibelgas eens vragen of ik als bemanningslid van dit schip geen korting kan krijgen. Per slot ben ik mijn gas hier toch zelf komen halen hé.
Moe! Wanneer stuurt ge nog eens van die mooie postkaarten om op te hangen in mijn kot. Want buiten de prenten die ik van u gekregen heb hangt hier niet veel hoor. Ja : zeilschepen – wééral schepen!
1983-10-23, 13h
Er zitten heel veel vogels aan boord, rare vogels en zelfs een uil. Hier zijn wel meer uilen, maar die staan op de bemanningslijst. Al die diertjes moeten gevoederd worden en nu worden de brooddozen in de pantries leeggeroofd voor de vogeltjes. Ontroerend hé. Sebiet gaan ze nog ruzie maken over wie mag voederen. Ik vroeg aan den ouwe hoe dat mogelijk was, zoveel vogels. Onze lading is toch niet eetbaar. Moesten we nu nog graan of maïs vervoeren, dan lijkt het deck wel op een grote volière. Maar aardgas? Naar het schijnt komt dat door de mist in St. Nazaire. In de mist geraken de vogels het water op, vinden ze het land niet terug en komen bij ons aan deck wat uitrusten. Dan vertrekt het schip wanneer ze zitten te maffen, en zo komt dat zie.
Nu weet ik wat een splash-suit is hoor. Het is inderdaad een pak om mee te werken in vloeistof maar dan in vloeibaar gas ipv in zeewater. Om lekken in leidingen te gaan dichten of iemand te gaan redden. Alsof dat laatste nog zou nodig zijn. Hoe zou iemand in een gesloten tank vloeibaar gas geraken ???
Morgen, maandag, ben ik al drie weken aan boord. De tijd gaat rap. Al goed! Moest ik hier zoveel vrije tijd hebben als op vorig schip -van Nedloyd- ik zou me hier nogal vervelen, denk ik. Het weer is er niet naar om elke siësta in de zon te gaan liggen en te gaan zwemmen. En op de Middellandse Zee is het nu ook maar friskes.
Den ouwe hier is wel de grote baas, die moet zogezegd controleren of we ons werk doen ipv te zitten niksen. Maar meneer heeft mij daarstraks een half uur aan de babbel gehouden. Ondertussen geraken ze beneden in de knoei met de afwas. Ik heb dan gezegd dat ik moest gaan verder werken, maar ondertussen was er toch een half uur kwijt. Leg dat maar eens uit beneden. Nooit meer! Nog liever ambras met de grote baas dan met de collega's. Vanavond hebben we een zware service. Ik ga dus een beetje maffen.
PS: Vanavond was het inderdaad al ruzie over wie de verdwaalde vogels mocht voederen. Pesies of de état-major heeft niks anders te doen, pesies klein joeng.
1983-10-25, 13h
Zie zie! We zijn er weeral in Arzew. Ik ga dit briefje afsluiten want vanavond of vannacht gaan we tegen de kaai, dan komen de mannekes van Distrigas en die brief moet voor hen gereed liggen. Met mijn vorige collega -schip 08, rederij Nedloyd- heb ik een paar keer over dit schip gepraat en zij was hier niet graag. Ik vraag mij af waarom. We hebben hier wel veel werk, maar er is niet echt zwaar werk bij. Enkel opletten dat ge niks vergeet van die 100 kleine jobkes.
Geen zwaar werk? Toen had ik daar nog geen 'stores en proviand' meegemaakt! Loodzwaar daar aan boord.
Er wordt hier flink wat afgelachen. Met het stomste 't eerst natuurlijk. De sfeer is tamelijk goed. Ik denk dat het door het isolement komt. In Montoir worden weer twee of drie mensen vervangen, dat is binnen 8 dagen ongeveer. 'k Ben benieuwd wie er voor in de plaats komt.
Wilt ge Tina verwittigen dat WSN mijn sleutels bij haar zal komen halen? Hij komt naar Montoir en moet een paar dingen van thuis voor mij meebrengen. Ziezo, binnen een paar dagen bel ik nog eens, naar Tina of Laura, of allebei, of allemaal.
PS: de meeste van de vogels aan deck zijn nu dood.
Ziezo, dat was dan dat. December hebben we gehad. Welk woord zou ik wensen voor 2020 ? Eens overlopen.
2015 was het VEERKRACHT
"Voor komend jaar wens ik iedereen sterke amortisseurs toe. Stevige schokdempers. Veerkracht. Zowel psychisch als fysiek. Want er is niks dat laat veronderstellen dat het komende jaar ‘vriendelijker’ zou zijn dan het voorbije jaar. Er komt gewoon meer van 't zelfde. Daarom, voldoende veerkracht gewenst. Dat is het beste wat ik kan bedenken om ieder-&-elk toe te wensen. Het is geen gepolijst salonwenske, dat besef ik, ’t komt eerder uit de achterkeuken van het leven, maar ik meen het, uit de grond van mijn hart: voor in ieders rugzakske, veerkracht."
2016 was het SERENITEIT - gemoedsrust - Zen
"Dat de komende 365 dagen mogen mild zijn. Mild en rustig voor ons allemaal. Voor zover een stukje toekomst al iets kan 'zijn'. Meer durf ik niet hopen. En sereniteit misschien. Sereniteit wens ik ons, ons allemaal."
2017 was het STAMINA - uithoudingsvermogen
"Dit jaar voor elk van ons -en voor allen die u lief zijn- een grote pot stamina. En telkens wanneer het nodig is neemt men daaruit een handjevol en strooit dat over hoofd en schouders. Vergeet de schouderbladen niet."
2018 was het NUANCE
"Voldoende schakeringen in het denken, de 58 facetten van iets zien, of toch al vermoeden, tussenoplossingen in beeld brengen, een uitgebreid palet van visies in het kopke houden alvorens iets te besluiten of te beslissen. Vindingrijkheid klinkt ook interessant. Wanneer de veerkracht het efkes laat afweten en het uithoudingsvermogen een adempauze neemt kan men met wat vindingrijkheid nuances ontdekken om het sereen te houden … blablabla. Wat kan een mens zo nog gebruiken, helderheid. En hoe geraakt men aan helderheid, … het wordt NUANCE."
2019was het GLIMSPIERTJES
Omdat men zich door bewust te glimlachen beter gaat voelen, het is een hormonaal gebeuren. En hormonen liegen niet. Sommige bedriegen, maar liegen doen ze niet.
Voor 2020stel ik het woord CONTENTEMENT voor.
Niet zomaar tevredenheid, dat klinkt volgens mij of men zomaar vrede moet nemen met bepaalde zaken. Alsof men een bepaalde situatie willens nillens moet aanvaarden zoals die is. Nee. Zo niet, dat is het niet.
Contentement. Het woord klinkt melig, maar ergens in het overzicht van veerkracht over sereniteit, stamina & nuance tot glimspiertjes, schuilt een mild contentement. Het woord is verwant aan het Frans 'contenu', inhoud. En inhoud betekent ook vermogen, volgens Synoniemen.net. Daarom denk ik dat contentement het vermogen is om inhoudelijk tevreden te zijn.
Gij wist dat al? Waarom laat ge mij dan ploeteren & pluizen? Oké, als gij content zijt, dan ben ik het nu ook.
te gast bij Wim Helsen ~ Amelie Albrecht met een tekst van haarzelf (?)
6/02/’06 (MA)
Liefste dagboek het is weer wat geleden, maar ja soms ben ik te moe! ik zal mijn best wat beter doen op school en trouwens ik heb vandaag ongeveer of toch zo goed als een toets terug gegeven hoe ik ze gekregen had. Wel met naam, klas,… ik hoop dat ik nog aan een lief geraak maar ja…
Het verbaast me dat iemand met een eigen tekst komt. In het eerste seizoen werd het nog een misverstand genoemd toen Jan Decorte een fragment uit zijn eigen Bloetwollefduivel bracht. In het vijfde seizoen wordt over een eigen tekst zelfs niet meer gepiept? Vreemd.
En wat me helemáál verbaast is dat zowel Helsen als Albrecht verbaasd zijn over de moeheid bij iemand van 13. Dat is de puberteit. Een hoop systemen in het lichaam zijn aan het veranderen, liggen tijdelijk overhoop. Verpoppen van kind naar volwassene vreet energie. Van energieverbruik wordt men moe. Waaruit volgt : moe, moe, moe. Op 't Net is over moeheid bij pubers een vloed aan informatie te vinden.
Wim Helsen moet echt alle interviewtechnieken uit de kast halen om het gesprek op gang te houden, want al praatgast is Albrecht eerder een lymfatieke. Dat is een oud woord, 'k weet het, maar ik vind geen ander en google ook niet. Helsen zegt het zelf op 07min50 : "Het voelt alsof het moeilijk is om jou enthousiast te krijgen over iets." Bedoelt hij de-tekst-van-toen op het bord of bedoelt hij het gesprek dat nu gaande is? Mogelijk beide, maar … hij gebruikt wel de tegenwoordige tijd.
te gast bij Wim Helsen ~ Sophie Lemaire met een tekst uit 'The Breast' van Philip Roth
"Dad,"I said, "where are we? You tell me" "In your room," he answered. "And tell me, have I turned into a breast?" "Well, that's what they say." "But that's not true. I'm a mental patient. Now tell me again, what am I?" "Oh, Davey." "What am I?" "You're a woman's breast." "That’s not true! What I heard you say is not true! I'm a mental patient! In a hospital! And you are visiting me! Dad, if that's the truth, I just want you to say yes. Listen to me now. You must help me. I am a mental patient. I am in a mental hospital. I have had a severe mental breakdown. Yes or no. Tell me the truth." And my father answered, "Yes, son, yes. You're a mental patient."
Het eerste wat me opviel, wat me bijna van mijn stoel blies : wat kan Lemaire voordragen! Wanneer ze de tekst een tweede keer brengt, en de context al gekend is, viel het mij nog meer op.
Hoe waanzinnig onmogelijk de realiteit ook is, (men verandert niet in een borst, dat kan niet) de vader blijft een vader en gaat mee in de redenering van zijn zoon om de absurditeit van de situatie hanteerbaar te houden. Terwijl zijn zoon nu een mansgrote borst in een hangmat is, antwoordt hij: ja, ge zijt mentaal ziek, dus nee, ge zijt geen borst. Vaderliefde tot in het absurde.
te gast bij Wim Helsen ~ Philippe Van Cauteren met een tekst van de Russische dichter Daniil Charms
* Wat is het vreemd, wat is het onuitsprekelijk vreemd dat aan de andere kant van de wand, van deze wand, een man op de grond zit, met zijn lange benen in een rossige broek voor zich uitgestrekt en met een boosaardig gezicht.
Je hoeft maar een gaatje in de wand te maken en erdoor te kijken en je ziet die boosaardige man direct zitten.
Maar het is niet nodig over hem na te denken. Wat heeft hij te betekenen? Is hij geen deeltje van het dode leven dat vanuit imaginaire leegten op ons afvliegt? Wie hij ook is, voor mij kan hij de pot op.
Op 04min50 zegt Van Cauteren iets : dat de kunstenaar ons verleidt om op een andere manier naar een momentopname uit de banaliteit te kijken.
Of dat hier in de tekst zo is, is me absoluut niet duidelijk, maar ik vraag me regelmatig af wat er nu juist gebeurt wanneer een schilder een moment ziet, een meisje met een rood jasje, een man met een kat op de sofa, en dan paar weken of maanden -of langer- spendeert om dat moment op doek te zetten. Daar moet toch ergens een enorme drijfkracht achter zitten.
te gast bij Wim Helsen ~ Annelies Verbeke met een tekst uit 'Hartedier ' van Herta Müller
En ik zweeg hierover: Dat ik niet begreep hoe mensen zo verend en zwaaiend konden lopen terwijl ze toch van het ene moment op het andere in de hemel konden zijn. Dat bomen met hun schaduw tegen de huizen leunden. Dat deze tijd van de dag terloops een vroege avond werd genoemd. Dat de zingende grootmoeder in mijn hoofd zong:
Weet gij hoeveel wolken zweven boven alle bergen hoog God heeft elk een naam gegeven en niet één ontglipt zijn oog
Dat de wolken aan de hemel als lichte kledingstukken boven de stad hingen. Dat de wielen van de tram stoven en de wagens zich lieten trekken en dezelfde route aflegden als ik. Dat de passagiers, nauwelijks ingestapt, aan het raam gingen zitten alsof ze thuis waren.
Tereza liet haar gouden kettinkje los. Wat wil die man van jullie, vroeg Tereza.
Dat angst mensen in een isolement drijft, zo had ik het nog niet bekeken. Maar nu Verbeke het zegt, ja, ik herken soortgelijke situaties: angst induceren om macht te hebben over een individu. Niet een groep aanpakken, maar hier en daar een individu. Dat maakt de kans op solidariteit kleiner, of nihil. Dus niet terreur zaaien, maar hier en daar terror induceren.
te gast bij Wim Helsen ~ Tom Lanoye met een tekst uit 'De os op de klokketoren' van Gerrit Komrij.
Liefde
Ze liggen op elkaar, schurft op eczeem. Je hoort de schilfers knappen. Roos stuift op. Hun schedels glimmen als een diadeem. Ze liefkoost teder zijn gezwollen krop.
Zijn pink verdwijnt in een abces van bloed. Ze kronkelt. Uit haar mond springt slijm. Een blaas Ontploft. Zijn krop wordt blauwer. Hij vat moed. Hij rolt haar op haar rug. Hij is de baas.
Dan gaan zijn sleetse lendenen tekeer. Het is een machtig knarsen. Het gesop Van kwijl in etter kent geen einde meer Zij braakt. Gods wonder in een notedop.
Gewoonlijk lees ik de tekst een paar keer en zoek ik op 't Net iets interessant of relevant over de tekst alvorens het gesprek te bekijken. 'k Maak liefst eerst mijn huiswerk, kwestie van min of meer de studiogast te kunnen volgen. Zo ook vandaag.
Dit onder andere, is wat ik gevonden heb over 'De os op de klokketoren', 1982 :
In De os op de klokketoren wordt langzaam maar zeker naar een volledige verdwijning van de wereld toegewerkt, een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert. In deze bundel worden jongens beschreven als rottende lijken, is de liefde tussen man en vrouw niets meer dan 'schurft op eczeem', ligt de gaafheid in het gebrokene, verdwijnt de 'ik'-persoon uit beeld terwijl hij er juist prominent in optreedt. In deze bundel beschrijft Komrij voor het eerst de wens om te verdwijnen, onzichtbaar te zijn, een staat van geluk, waar hij in de gedichten uit de jaren negentig op terug zal komen (…)
Een tráge teloorgang als apocalyps ? 'een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert' Dat klinkt als een passage uit The Walking Dead, de zombie-serie op FOX (kanaal 13 telenet). Niet dat ik naar zo'n aflevering durf kijken, maar ik zap er al eens langs in de loze uurtjes. En ook hoopte ik wat meer te vernemen over Komrij's 'wens om te verdwijnen'. Met Lanoye als gast zou dat allemaal wel in orde komen!
Niks van! Het gesprek zou men een onderonsje met drie kunnen noemen: Wim, Tom en de overleden Komrij. Hier zat ik op het randje van mijn stoel, klaar om iets bij te leren, pen in de aanslag want Lanoye is niet gelijk wie … en dan zoiets. Een paar anekdotes over wat en wie en waar. Allemaal plezierig om weten, maar ik had iets anders gehoopt.
te gast bij Wim Helsen ~ Geert Hoste met een tekst uit 'Handorakel en kunst van de voorzichtigheid' van Baltasar Gracián
115. Wen u aan slechte karaktertrekken van bekenden, als aan lelijke gezichten. Dit is nuttig omdat wij nu eenmaal van anderen afhankelijk zijn. Er bestaan onaangename mensen met wie en zonder wie men niet kan leven. Het is daarom wijs aan hen te wennen, als aan wanstaltigheid, zodat u niet steeds opnieuw met afschuw wordt vervuld. De eerste keer schokken zij ons, maar geleidelijk verliezen zij hun oorspronkelijke gruwelijkheid. Zelfoverleg voorkomt of bedwingt dan onze afkeer.
Voilà, gisteren nog maar schreef ik dat cynisme af en toe mijn meug is en vandaag brengt Geert Hoste de grootmeester van cynisme op een schoteltje, al is 115 eerder een oefeningetje in doelgericht denken en doen. Op 05min39 zegt Hoste over dingen of mensen die u ergeren "Leg dat opzij." Een gelijkaardig zinnetje hadden wij als kind al 'Och, laat vallen'. Daarachter zat ongeveer dezelfde redenering. Als ge iets (of iemand) kunt laten vallen als een baksteen bespaart u dat verder veel giga-gruwelijk ongenoegen.
te gast bij Wim Helsen ~ Dalilla Hermans met ‘Vlaanderen Boven' van Raymond van het Groenewoud
Waar er mossel met friet is En ook kip aan het spit is Waar de kerk in 't midden staat Waar de purperen hei bloeit En het geld in het zwart vloeit Waar men nauwelijks Nederlands praat Waar een diploma geen zin heeft En de koning een kind heeft Waar de schuimwijnkoningin defileert Waar het volk goedlachs is En een vuist zonder kracht is Waar men faalt en aan de toog expliceert
Vlaanderen boven Waar men de heer nog kan loven Waar de mensen belangrijk zijn En de buiken omvangrijk zijn Vlaanderen buiten Waar de vogeltjes fluiten Vlaanderen mijn land Bij het Noordzeestrand
Het nummer is van '78. Hermans noemt het een vrolijk nummer. Wel, het groot verschil tussen Dalilla Hermans en ik, is dat ik toen al 26 was en zij pas acht jaar na datum geboren is. Toen was het nummer al gekaapt door organisaties allerlei, die met een vreemd soort ijver voorbij gingen aan de ondertoon van de tekst. Wiki noemt het een ironische ondertoon, persoonlijk vond ik de tekst van de eerste dag cynisch en dat is bij momenten mijn meug. De volledige tekst staat in de onderste link en zoals ik het zie is het regelrecht de tegenhanger van de Vlaamse Leeuw.
Dat zij het ironische of het cynische van die tekst niet ziet ligt mogelijk aan jeugdsentiment. Want daar gaat het gesprek grotendeels over, volgens mij, over heimwee naar haar tijd bij de Roodkapjes en het wij-gevoel dat er mee samenging.
te gast bij Wim Helsen ~ Dominique Van Malder met een gedicht uit de bundel 'Western' van Delphine Lecompte
Geen succes blues Ik blijf het liefst in Brugge, bij mijn pooier en mijn honden Anderen mogen in het spotlicht staan, anderen zijn mooi, Anderen hebben stijve kuiven en onweerlegbare diploma’s Ik koop het liefst te krappe schoenen, dan zie ik af En afzien is boetedoen, en boetedoen is noodzakelijk wanneer je een hoer bent. Ik eet het liefst monochroom voedsel, geel en glijdend Anderen mogen op restaurant gaan, anderen zijn gulzig, Anderen hebben toffe strotklepjes en koddige bavetten Ik drink het liefst witte wijn, dan word ik nostalgisch En nostalgisch worden is minder gênant dan stikken in je eigen braaksel. Maar sinds gisteren ben ik opnieuw aan het verliezen Ik kan ertegen, ik ben er goed in; zelfs de jutezakwedstrijd Door mijn moeder gekocht voor mijn negende verjaardag moest ik weggeven aan guitige Lori Die nu in een interimkantoor werkt en 's avonds klaagt tegen haar tropische vissen Omdat haar vent het te druk heeft met het morsen op luiersekssites en foto’s van tochtige alpaca’s.
'Whatever floats his boat', zegt Lori dapper op het toilet Ze heeft net een skalaar met lepreuze schubben doorgespoeld Ze is haar guitigheid kwijtgeraakt, ze denkt aan mij Vorige week zag ze mij staan in de krant, een mini-interview Met een klein fotootje van mijn kop die soms meevalt op kleine fotootjes. Ze zoekt mijn contactgegevens op het internet Ze mailt mij, ik mail haar niet terug Ik mail het liefst niemand, mijn pooier zegt: ‘Houden zo!’
Op de pechstrook van het leven, ik heb die uitdrukking al ergens gelezen of gehoord en ik vind ze raak, ze zegt echt wat ze moet zeggen, het beeld is duidelijk.
Of het woord hoer hier letterlijk moet genomen worden weet ik niet. Het kan ook zijn dat de ik-persoon in ruil voor geborgenheid, leeft volgens de maatstaven van de partner, en daardoor zichzelf aan het verliezen is. Vermits het om een ruil gaat, noemt ze zichzelf een hoer en haar partner een pooier. Het is een voor-wat-hoort-wat relatie. Hij ziet graag kleine voetjes? Vandaar die krappe schoenen. Hij isoleert haar ook van de buitenwereld en zij gaat daar in mee, bewust en haast vrijwillig, vrees ik. De laatste zin van de tekst is voor mij ronduit beangstigend.
te gast bij Wim Helsen ~ Marleen Temmerman met een tekst van Etienne Vermeersch
Wanneer men nog eens een wereldwijd klimaatcongres houdt, moet het over overbevolking gaan. Noch in Kyoto, noch in Kopenhagen, noch in Cancún heeft iemand het gehad over geboorteregeling. In de Millenniumdoelstellingen kwam het woord 'bevolking' zelfs niet voor! Het volgende congres moet over overbevolking gaan.
Een onderwerp naar mijn hart, een auteur naar mijn hart … en professor Temmerman is een dame naar mijn hart. De dag is mooi en goed begonnen voor mij. Nog mensen van dat kaliber!
Dat Vermeersch niet zelf in het programma geraakt is, is een gemis, dat blijft duizend jaar jammer.
Wat een enorm sterk gesprek! Ik hoop dat iedereen na de eerste koffie of thee of ricoré al voldoende wakker is, want dit vind ik een hele cursus in 10 minuten gepropt. ’k Heb het gesprek nu drie keer beluisterd en bekeken -altijd met de ondertiteling geactiveerd, zodat ik én hoor én lees wat er gezegd wordt- en ik ontdek telkens andere interessante punten. Wim Helsen kan er zich ook in vinden blijkbaar. Nu gij nog.
PS : De Coster heeft een schrijfgodje. ’k Ben blij dat dat ik niet alleen ben met mijn gekte. Ik heb namelijk twéé schrijfgoden. Nuja, goden … eigenlijk zijn het de boodschappers, de loopjongens. Ze heten Hermes en Mercurius. Ze lezen over mijn schouder mee. Elk aan een kant. Zij mogen dat want zij moeten er voor zorgen dat hetgeen er geschreven staat ook leesbaar wordt. En ze blijven staan tót de tekst niet meer verdrinkt in woorden maar zelfstandig leefbaar wordt. Hoop ik, telkens.
te gast bij Wim Helsen ~ Henk Spaan met het gedicht 'Het tuinfeest' van Martinus Nijhoff
De Juni-avond opent een hoog licht Boven den vijver, maar rond om de helle Lamp-lichte tafel in het grasveld zwellen De boomen langzaam hun groen donker dicht.
Wij, aan 't dessert, eenzelvige rebellen, Ontveinzen 't in ons mijmerend gedicht, Om niet, nu 't uur eind’lijk naar weemoed zwicht, Elkanders kort geluk teleur te stellen.
Ginds, aan den overkant, gaan reeds gitaren, En lampions, en zacht-plassende riemen, Langzaam over verdronken sterren varen -
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, Geenszins om liefde, maar om de sublieme Momenten en het sentiment daartusschen.
Voor mij is het meest interessante moment in het gesprek wanneer Spaan het heeft over Willem Wilmink. Het begint op 07min22 en eindigt met : "dat de gewone taal zich heel goed leent om gedichten te schrijven"
Op den duur weet ik niet meer waar we precies zitten. Al die Japanse namen lijken zo op mekaar en met dit schip gaat alles zo vlug, dat ik de namen van de havens niet kan onthouden. -het was een producttanker, kerosine
De vlucht heeft verschrikkelijk lang geduurd. Ik denk dat we alles bijeen 36hrs onderweg geweest zijn, maar daar ik ben niet zeker van. 'k Zat in de knoei met BT en LT -Belgische tijd en Lokale tijd- en ik kan er nog altijd niet goed aan uit. 'k Heb daar een briefje geschreven en ik hoop dat het toegekomen is. Heeft mama Chris kunnen bereiken? -dat afwasje!-
Van Kopenhagen was het ongeveer 10 hrs vliegen naar Anchorage, Alaska.-aha! dan had ik me tóch goed herinnerd Daar moesten we 40 minuten wachten omdat het vliegtuig moest bunkeren. Er moest ook nieuwe proviand aan boord komen, twee containers van Marriott. Dat is een keten klasse-hotels over Noord-Amerika. -en later wereldwijd
We vlogen met SAS, dat was te merken aan de service, Scandinavisch comfort. Warme doekjes op onze kop, willen of ni. Weer eens lang vliegen en we waren in Tokio. Het is als die tijd niet donker geweest want we vlogen door de poolzomer en daarna richting oost, De Rijzende Zon tegemoet. Volgens wat ze hier aan boord vertellen mogen we ons gelukkig prijzen dat we over de noordpool gevlogen zijn want over Azië duurt de reis vier dagen aan een stuk. Geen overnachting tussendoor. Waarschijnlijk te duur. -viér dagen? Zou dat geen fabeltje geweest zijn?
In Tokio stond een busje ons op te wachten. Na een uurke rijden waren we in Chiba. Ze rijden hier links. Veel Japanse wagens op de baan. Hoe zou dát komen? Het schip was nog niet toegekomen en we mochten een nachtje op hotel.
Van Tokio naar Chiba is een mooie weg. Een landschap dat lijkt op de Ardennen maar dan met Japanse huisjes in en een weer lijk een zomer in België, regenachtig en bewolkt. Precies thuis, op een paar elementen na. Het hotel was fantastisch. Geen overdreven luxe maar wel alle comfort. Echt wat men nodig heeft na een reis van een halfrond. Ik was helemaal opgeblazen, gezwollen enkels en voeten, etc van zo lang stil te zitten in een vliegtuig. -dat is er met de jaren absoluut niet op gebeterd We komen in het hotel toe, douchen, eten, lekker. Ik heb het duurste genomen, de rederij mag maar betalen, want we krijgen hier aan boord geen overuren. -daar stond Nedloyd om bekend, de gierigste rederij in België.
Nedloyd had toen ocharme vier schepen onder Belgische vlag in uitbating en had een kantoor op de Britselei. Volgens mijn ervaring beschouwden zij zeevarend personeel als onkost ipv als investering. Bij hen blijven varen was financieel gezien puur tijdverlies. Het verhaal ging dat die Belgische vestiging met vier schepen, een manier was om een kwiet van een schoonzoon een bezigheidje te geven bij de Belgen want ze wilden hem liever niet in het moederbedrijf. Dat is het verhaal dat toen circuleerde. Waar of niet waar …?
'k Dacht in het hotel slaap te kunnen inhalen, om 's anderendaags fris en fit aan boord te kunnen gaan. Ja, salut! Om 22h was ik weer wakker, tot 04h. Toen het tijd was om op te staan lag ik de spinnen als een kat natuurlijk. Het heeft hier nog 3 dagen geduurd eer het tijdsverschil uit mijn lijf was. Nu krijg ik tenminste vaak en honger op de gepaste tijden en niet meer op de onmogelijkste uren van de dag of de nacht.
Aan het hotel kwamen ze ons weer met dat gek busje halen. Er was iets in die wagen dat om de paar seconden 'tingting' deed. We dachten eerst dat het een signaal was van de ruitenwissers, of van de richtingaanwijzers, maar dat was het niet. En aan de chauffeur of aan de agent moesten we het niet vragen, hun Engels was onverstaanbaar. Dat hebt ge hier. Ze staan daar iets te blaffen gedurende een paar minuten en als ge hen dan duidelijk maakt dat ge het niet verstaan hebt zeggen ze met die schijnheilige grijns: Don't you speak English?
Waar het fabeltje vandaan komt dat Japanners zo’n beleefd glimlachende mensen zijn weet ik niet. Dat glimlachen is ronduit lelijk. Angstaanjagend bijna. En beleefd zijn ze waarschijnlijk onder mekaar, maar niet tegenover buitenlanders. Ik vind het hautaine mensen. Het enige goede zijn hun parels en hun keuken, de rest mogen ze houden.
Van de bus naar het schip was ook een hele onderneming. De bus kon niet tot aan de gangway rijden. We moesten met onze bagage een trap op en dan een heel eind over metalen rasters waaronder pijplijnen lopen. Ik kreeg direct hoogtevrees. Iedereen was beladen als een muilezel en ik bolde verder met mijn valies. Een geluk dat onder dat ding wielen staan. –rollertjes die met moeite over de rasters konden, het was sleuren en trekken Weer trappen op en dan een soort kiekenladder af. Dat ding doet hier dienst als gangway. De halve bemanning zag ons, de nieuwkomers, staan sukkelen en hijsen en sleuren, maar denk nu niet dat een van die pummels een poot uitsteekt om te helpen hé. -wat nochtans gebruikelijk is
's Middags had ik een van die klutsers aan tafel. Mijn armen daverden nog van de inspanning, door die lastige ondergrond en mijn hand beefde dus een beetje. Zegt dat ventje ineens dat ik niet zenuwachtig moet zijn en dat ik niet bang van hem moet zijn, want hij monsterde toch af. Arrè!
Ik was al direct in volle form : "Als gij u staat te vergapen hoe ik mijn spieren verrek moet ge niet verwachten dat ge in stijl geserveerd wordt. En dat ge afmonstert hebben ze mij al gezegd: diene die altijd te laat aan tafel komt gaat er gelukkig af." Ziezo, die had zijn saus en ik voelde mij van de klop al ingeburgerd. WSN heeft ooit gezegd dat ik als serveuse 'gene kadoo' ben, maar als stewardess nog vele minder denk ik.
Een mess is eigenlijk een klasje, met hier en daar een haantje en dat soort mensen moet DIRECT een antwoord krijgen of de situatie escaleert. Waarna ik de service weer fluwelig en professioneel voorzet, alsof er niks aan de hand is. Het haantje in kwestie krijgt zelfs een extra glimlach. Dit alles uit : “De wijze Lessen van Yvonne”, 1978, nooit uitgegeven, nooit opgeschreven, maar wel geabsorbeerd.
De collega valt mee. We werken nu al 5 dagen samen en het gaat goed. Hopelijk blijft het zo. Zij en haar man (de 2de kok/bakker) blijven nog twee maanden en dan worden ze afgelost, samen met nog een flink deel van de bemanning. De keukenploeg valt mee. Dat is belangrijk voor ons hé. De chef kok is van Genk. Hij kent de winkel in Hasselt, zegt hij. Of dat waar is weet ik niet want de meesten hier lijden al een beetje aan zeekolder en fabuleren. Wat wilt ge op een tanker, misschien ben ik 2 maanden ook zo. De terminals liggen telkens ver van de bewoonde wereld en aan de wal gaan wordt zo een expeditie.
Hoe rest van de bemanning is weet ik nog niet goed. Voorlopig heb ik nog weinig contact met hen. Maar de sfeer is goed. tamelijk democratisch. Buiten de staff wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Het zal wel voor een deel aan het isolement liggen. Dit schip is in geen twee jaar nog in Europa geweest, de meeste schepen van Nedloyd trouwens. Het ziet er naar uit dat ik hier de volle 6 maanden zal moeten uitdoen. Financieel is dat erg , we hebben maar een half overuurke per dag.
Dat ik zo over die overtime jammerde komt omdat het beknibbelen op werkuren telkens ging ten koste van de onderhoudsuren, nooit ten koste van de service-uren, want dié tijden bleven ongewijzigd. Gebrek aan onderhoud werkt op het gemoed van de mensen en eerst en vooral op het mijne. De bewoning mag er niet groezelig uitzien, die moet shipshape zijn. Proper en in orde.
Enfin, aan de wal gaan kunnen we toch niet, dus grote uitgaven zullen er niet bij zijn. Als het schip in Europa zou komen monsterde ik direct af en ging onmiddellijk een nieuw volgnummer halen op de Pool om te mikken op een andere rederij. Maar dat plan blijft theorie, vrees ik.
Héhé, al na 1 maand en 16 dagen (zegt mijn zeemansboek) kwam het schip in Rotterdam en dat is een Europese haven, dus mocht ik afmonsteren. Gered!
Mijn cabine ligt benedendeks. Dat heeft een groot voordeel, ik zit ver van alles af, ik heb geen buren en dus kan ik op gelijk welk van de siësta of van de avond zitten typen zonder dat het geratel iemand stoort. Het nadeel is dat we hier niet direct weg kunnen wanneer er iets gebeurt. We moeten eerst de trap op. Verder is hier beneden iets meer lawaai van 't machien dan boven. Eigenlijk zijn het twee cabines met tussenin een gemeenschappelijke badkamer. Bijna een kleine suite? Ruimte genoeg. Maar vuil. Het heeft hier een tijd leeg gestaan en dat is er aan te zien. Ik heb al 1 helft uitgemest, morgen de rest. Morgen varen we weer. We gaan richting Singapore. -strategische positie- Onderwijl wachten we orders af. De collega vertelde dat dit schip evenveel op anker ligt als het vaart. In de 4 maanden dat zij en haar man hier aan boord zijn was er 2 maanden wachten op anker bij, wachten tot het schip gecharterd werd.. Dan zal het met het lawaai hier beneden wel loslopen. -als er zoveel geankerd wordt
Dit hier is onze 4de en laatste haven in Japan. Ik zal blij zijn wanneer we vertrekken. De bibliotheek hier aan boord is enorm. Ik denk niet dat ik in 6 maanden tijd alles uitgelezen krijg. De collega is een Spaanse, spreekt vloeiend Frans wegens opgegroeid in Brussel. Dat is hier de kans van mijn leven om een beetje Spaans te leren en nu heb ik mijn Spaanse boekjes niet bij. Dat moet weeral lukken hé. Hoe waren de vakanties? Laat eens iets weten.
Ik heb al een stuk of vijf zichtkaarten naar 't cafeetje gestuurd, enkel en alleen om er ene te doen watertanden. Wanneer we op zee zijn ga ik een beetje zonnebaden, dat moet lukken zonder te verbranden. Ik ben nog een beetje bruin van het sloeproeien. En er is een zwembadje aan boord.
Sloeproeien was een cursus die iedereen moest volgen. Tijdens het verlof dat vooraf ging aan dit contract heb ik die cursus van 3 weken gevolgd. Interessant, boeiend en tijdens de praktijkoefeningen soms hilarisch. Maar die episode is voor een tekst apart, die ik later tussen de andere teksten plaats, daar wordt ge van op de hoogte gehouden hoor, wanneer het zover is.
Het deck ziet er volgens mij eigenaardig uit. Tot hiertoe was ik gewoon de panelen van luiken te zien. -bulkcarriers Hier niks geen panelen. Enkel pijperijen en valven, een wirwar. Hoe ze er aan uitraken weet ik niet. Er zal wel een systeem inzitten anders was het schip niet zó ontworpen. Maar ik vind een bulkcarrier veel mooier.
Daar heb ik later totaal anders leren over denken hoor. Maar dit schip was een producttanker en de wirwar van pijperijen was groot in tegenstelling tot rust van een bulkcarrier. Alhoewel aan deck van een bulkcarrier de luikdeksels en hun onderbouw het rondomrond-zicht aan deck eigenlijk evenzeer belemmeren. Er gaat niks boven een olietanker. Wijds zicht alom. Bij goed weer op volle zee een ganse dag horizon. Zalig.
Ziezo, nu stop ik ermee. Dit moet vanavond nog in de bus, zodat de marco het nog kan meegeven aan de agent. PS : Laura en Dee, hoe is het met die grijze Opel Manta die soms ook 'auto' genoemd wordt? Rijdt het ding nog?
Dat was een autootje dat ik ooit gehad heb, ik die niet graag rij, een ouwe Manta 1000, en ik had hen die geleend omdat ze moesten wachten op hun nieuwe wagen. Het grappige was, dat autootje had de stoere zwarte zijspiegels van een Volvo. Precies een insect. Jammer dat ik geen foto van heb van dat zot ding.
te gast bij Wim Helsen ~ Sinterklaas met een fragment uit 'Sneeuwwitje' van de gebroeders Grimm
Sneeuwwitje stemde toe en ging mee, en hun bruiloft werd met grote pracht en heerlijkheid gevierd. Voor het feest was echter ook de stiefmoeder uitgenodigd. Toen ze zich voor het feest gekleed had, trad ze in prachtgewaad voor de spiegel en zei: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van 't hele land?" De spiegel antwoordde: "O koningin, heel mooi zijt gij,maar de jonge koningin is veel mooier dan gij!"
Toen stiet de boze vrouw een gruwelijke verwensing uit, en ze werd bang, zo bang, dat ze geen raad wist. Eerst wilde ze in 't geheel niet op de bruiloft komen. Toch liet het haar geen rust: ze moest weg, ze moest de jonge koningin zien. En toen ze de feestzaal intrad, zag ze de jonge koningin - en ze herkende Sneeuwwitje, en van angst en schrik stond ze stil en kon zich niet bewegen. Maar er waren al ijzeren pantoffels op een kolenvuur gezet en die werden met tangen binnengedragen. De koningin moest in de roodgloeiende schoenen gaan staan en zolang dansen, tot ze dood ter aarde viel.
Een heel knappe interpretatie van de tekst vind ik: de spiegel is de grote schuldige in het verhaal. En een interessante vraag : is er de verdienste aan steeds 100% eerlijk zijn? De Sint noemt het ‘dwangmatig’ eerlijk zijn.
Vanmorgen om 08h heb ik op Zaventem naar Zellik gebeld maar ge waart al weg, denk ik. En daarna hadden we geen tijd meer want we moesten om 08h45 aan boord gaan. Te vroeg om al naar Brussel te bellen. Ja, en nu zit ik hier te zitten in Kopenhagen, tot 15h30 en dan gaan we 21hrs vliegen naar Tokio.
Gelukkig was ik toen 31j. 'k Zou het nu niet meer overleven, zo'n lange vlucht. De Sovjet-Unie bestond toen nog en die wilden westerse vliegtuigen niet in hun luchtruim, daarom denk ik dat déze aanmonstering de keer was dat ik een paar uren doorgebracht heb in Anchorage-Alaska, omdat de vliegtuigen op die lijn daar bunkerden voor hun 'grote oversteek'. Misschien was het een andere aanmonstering & travel, maar mij staat voor dat het voor dit schip was. 'k Zou nog meer vertellen over die tussenlanding, maar dat is voor later. Binnenkort, denk ik.
Zeg Ma, zoudt gij aan Chris, de poetshulp van Tina willen vragen of ze bij mij dat afwaske wilt gaan doen. Ik weet niet waar zij de bereiken is, maar misschien weet gij dat wel. Haar man werkt in de sporthal van Ganshoren, als die niet gesloten is voor verlof.
Het is hier bewolkt en killig weer. Echt weer voor iemand die weg moét. –waarschijnlijk een noodvervanging ’k Heb al wat zitten babbelen met den andere bemanningsleden. Over schepen. Wat dacht ge! En gemeenschappelijke kennissen opsnorren. Over hen kunnen we dan wat roddelen. Ze horen ons toch niet.
Ziezo, da's da. Vergeet aub niet Chris te vragen, want anders woon ik binnen zes maanden door schimmel en insecten op een vuilnisbelt wonen en dan moet ik insecticide spuiten. - alsof dat dan nog zou helpen!
te gast bij Wim Helsen ~ Annelies Moons met een fragment uit 'Americanah' van Chimamanda Ngozi Adichie
If you don't understand, ask questions. If you're uncomfortable about asking questions, say you are uncomfortable about asking questions and then ask anyway.
It's easy to tell when a question is coming from a good place. Then listen some more. Sometimes people just want to feel heard. Here's to possibilities of friendship and connection and understanding.
Maar Helsen toch! Als opening van het programma zeggen dat ge gehaast zijt? Dat is heel onbeleefd tegenover de studiogast en tegenover het publiek. "Eerst nog efkes snel een Winteruurke er door draaien." Werkelijk?
Als de gastheer zoiets zegt dan denk ik: Ga dan maar, we zullen het zelf wel doen… Moons kan dat alleen ook, een fragment bespreken. Ga nu maar.
Door die intro zou een mens haast uit het oog verliezen dat Moons iets interessants te vertellen heeft.
Gisteren was het Thanksgiving day hier. Op TV te zien wordt dat nogal gevierd, amai, bijna zoals Kerstmis. En dan eten ze allemaal kalkoen. Vanmorgen vertelden ze op de radio dat er een elektriciteitspanne was gisteren om 13h. Plezant hé, overal die kalkoenen in de oven en dan panne.
De mensen die naar de elektriciteitscentrale belden kregen als antwoord : "Had ge nu maar gas hé, madam." -larie natuurlijk Die maatschappij heeft zich gisteren biezonder sympathiek gemaakt. Vermits het feest is beginnen de soldekes. En wij zitten hier geblokkeerd. Op anker. Erg hé.
Het graan dat we hier laten moet in Algerije gelost worden. Daarna zouden we naar Glasgow gaan, zeggen ze. British Steel gaan laden voor waarschijnlijk het Verre Oosten, want de staalleveringen zijn afgelopen in de States. Reagan is boos op de Britten.
The Far East is voor het ogenblik too far voor mij en ik teken niet meer bij. Ik heb op 6 juli mijn tweede contract hier getekend. Dat zou op 6 januari afgelopen zijn. Volgens mijn schatting zouden we rond die tijd in Engeland moeten zijn, als, áls we niet te lang moeten ankeren in Algerije.
Tel efkes mee: hier 30 nov tegen de kaai, 1 dag laden ±. 5 dagen de meren af tot aan de Atlantic 14 dagen tot Algerije -Oran Dus rond 21 december in Oran. Dat is twee weken voor einde contract. In die twee weken zouden we moeten gelost zijn én naar boven gevaren –naar boven = richting noord, naar Antwerpen, in dit geval Als we moeten ankeren in Oran kan alles uitlopen en wordt het einde januari of zo.-’t werd 27 januari
1982-11-27
’k Heb daarstraks gebeld met Dee en Luk vdW was er juist. Hij is al sinds drie maanden bij zijn werkgever weg? De verbinding was prima. We hebben een prima marco ook. Die medam van Radio Duluth wou me nog 20 minuten doen wachten maar het was thuis al 17h45.
Ik had al aan de marco uitgelegd dat het per se vóór 18h Belgische tijd moest zijn. Daarop heeft hij een beetje gepalaverd met die medam en toen mocht mijn verbinding vóór alle andere wachtenden passeren. Al goe, anders had ik tot maandag moeten wachten. Brave medam hé. Goeie marco ook.
De communicatie was zo duidelijk dat ik nu zin heb om maandag heel de familie + jan & alleman op te bellen. Dat is nogal een dure goesting hé, ’k zal maar wat gaan werken dan.
te gast bij Wim Helsen ~ Margot Vanderstraeten met een fragment uit 'De grote spoorwegcarrousel' , 1973 , van Paul Theroux
Er wordt van een treinreiziger niets verwacht. In een vliegtuig is een reiziger gedoemd urenlang in een benauwd stoeltje te zitten, op een schip zijn een goed humeur en aanpassingsvermogen een eerste vereiste, auto's en bussen zijn een verschrikking. De Schotse reisschrijver Robert Louis Stevenson schreef ooit: 'De trein stoort het natuurschoon zo weinig en de vaart is zo vloeiend, dat ons hart vervuld wordt door de rust en vrede van het land; en terwijl het lichaam voorwaarts wordt gedragen in de vliegende ketting van rijtuigen, stappen onze gedachten uit...'
Een trein is een voertuig waar je in kunt wonen. 'Hoe laat komen we aan?' 'Volgens het spoorboekje om kwart over zeven 's avonds,' zei Rashid. 'Maar we hebben vijfeneenhalf uur vertraging.' 'Waarom?' vroeg ik. 'We hebben vijfeneenhalf uur vertraging. Dat is nou eenmaal zo.'
Wat Theroux schreef in 1973 was zeer verhelderend. Met de trein rijdt men langs de façades en óók door de coulissen van de wereld. Wat Vanderstraeten vandaag zegt is allemaal zo wáár. Het landschap en hoe de mens het gevormd heeft en daarin leeft, wordt niet meer bekeken.
PS: "op een schip zijn een goed humeur en aanpassingsvermogen een eerste vereiste" Awel, nu hoort ge het eens van een ander : aanpassingsvermogen en goed humeur. Zegt dat Paul Theroux het gezegd heeft.
Deze brief had al lang moeten gepost zijn, maar ik had hem te goed weg gelegd.
Ondertussen hebben we al Engeland gehad, den Atlantic (vree gerold) en nu weer Canada. Hier graan laden, lossen in Algerije en dan misschien (1 kans op 2) Antwerpen. Who knows. We zijn ondertussen al bekomen van de miserie in Alexandrië. Het is hier veel koeler, zelfs koud, en hier lopen aan boord geen vieze walmensen die ongedierte meebrengen. Ik heb ginder een soort eczema opgedaan en ik denk dat het iets besmettelijk is want andere mensen hebben het ook. Ik ben in Chicago mee naar de dokter geweest en hij heeft een goede zalf gegeven want de plek is bijna weg. Die plek vind ik vies. Even vies als Egypte. -de coulissen van Egypte in 1982
We zitten hier op het hoogste en laatste van de Grote Meren. Lake Superior is zo groot als België. Awel dat zoet waterke heeft gisteren stormke gespeeld. Iets na middernacht moeten we over een soort vloedgolf gevaren zijn. Iedereen was op slag klaarwakker. Eerst dacht ik dat we een jacht of een visser overvaren hadden. Maar de Brug gaf geen alarm en het Machien ookni dus ben ik zelfs niet uit mijn bed gekomen. De ouwe moest er vanmorgen weer geweldig over doen natuurlijk. Onnozel paniekerig ventje. Hij maakt de stuurmannen zenuwachtig ipv ze rustig te houden.
Hij heeft ons zélf zijn bijnaam aan de hand gedaan. Op een dag vertelt hij in de keuken dat hij in reïncarnatie gelooft omdat hem een keer het volgende overkomen is: 'Comme vous savez je dessine'. Meneer tekent. Dat was groot nieuws voor ons maar hij neemt aan dat heel de Belgische Koopvaardij daarvan op de hoogte is. Hij was eens een tekening aan het maken, zomaar, uit het hoofd, en een van zijn vrienden-architecten vraagt hem (die kwam daar juist langs waarschijnlijk) "Waarom kopieert ge dat plan?" Plan? Welk plan? … Awel ja zie, die tekening was de plattegrond van een paleis dat ontworpen zou geweest zijn door (houdu vast) Sjeik Süleyman I, genaamd 'Le Magnifique'. Dus genaamd 'De Prachtiglievende'. Sindsdien noemen we hem Le Magnifique. Hij neemt zichzelf zo vreselijk au sérieux dat hij een enorm dankbaar sujet is om het zotteke mee te houden natuurlijk.
Ons ma zou me het adres van R of I bezorgen, maar de rederij is weer te gierig geweest om de post van de bemanning naar hier door te sturen natuurlijk. We liggen erg ver van de stad af, dus ik weet niet of het zou gelukt zijn om een afspraak met hen te maken.
Deze namiddag komen we aan in Duluth, morgen een beetje gaan boodschappen. Stom genoeg heb ik in juli mijn laarzen thuis gelaten. Môja, wie had nu gedacht dat ik een tweede contract zou tekenen … Enfin, klompjes zijn ook warm en warme sokken heb ik in Chicago al bij gekocht.
Ziezo, nu ga ik die brief afgeven of hij geraakt weer niet weg.
PS : Tina, ik denk dat ik u nog een telefoon moet betalen van uit Engeland (collect call).
te gast bij Wim Helsen ~ Marc Didden met een tekst uit 'Beemdgras' van Judith Herzberg.
Vraag
Hoe is dat zo geworden Van altijd komen slapen Tot nooit meer willen zien?
Didden in gesprek met Helsen. Ondertiteling activeren want de studiogast praat lichtelijk binnensmonds. De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a19/ 11min09
Den Didden is op dreef hé. Helsen tracht efkes hem naar het stramien van het programma te brengen, maar dat is niet aan Mr. Didden besteed. Helsen legt zich daar dan maar bij neer. ’k Vind het soms zo grappig hoe Helsen een studiogast zijn gang moet laten gaan, en die dan maar volgt, omdat er niks anders op zit.
In de uitzending met Fred Bervoets (kunstschilder) had ik bijna medelijden met Helsen. In het derde seizoen was dat.
Vandaag is de inleiding langer dan de bespreking zelf, maar dat kan hier wel, omdat het gedicht zo kort is. En omdat Didden vertelt en vertelt, de beelden aaneen rijgt.
Een roman schrijven in drie lijnen. Dat is hét, volgens Didden. Zelf kan ik daar ook van onder de indruk raken. Ik ken iemand die het kan, zo sober dichten. Maar zijn naam zet ik hier niet, want misschien heeft hij dat niet graag. Toch mijn groetjes, JdB.
Hier zitten we nu. We zijn 04 sept uit Portland (Oregon, wetkust) vertrokken en zijn hier op anker gegaan. Alles bijeen 34 dagen onafgebroken vaart. Het enige wat er tussendoor te zien was: Madeira en Gibraltar. Op de duur staat een mens daar speciaal voor op.
Hier snap ik iets niet. Er moet toch ook Panama geweest zijn! Het Panama-passage is toch iets speciaals, spectaculair, een belevenis tegenover het streepke land dat Madeira is of de Gibraltar-doorvaart. En daar schrijf ik niks over? En het kan niet zijn dat we via Suez naar Alexandrië gevaren zijn, want dan zou ik Madeira en Gibraltar niet vermeld hebben. Mysterie …
Die 34 dagen zijn nochtans omgevlogen. Het blijft hier een goeie ploeg, gelijk wie er vervangen wordt. De nieuwkomers worden in een minimum van tijd aangepast en bijgeknipt tot ze fitten in de ploeg. De chef mecanicien zei een paar dagen geleden: "Dit schip is een tamelijk gemoedelijk bootje, altijd geweest, en dat hebben ze op de compagnie niet graag. Maar we houden het zo." En daar helpen wij dus danig aan mee, newaar.
In Vancouver (Canada, westkust) stonden plots Nooke en Michel aan boord. –Noo is de collega van schip 04 Ik had hen in de maand mei in Montréal gezien, en ze spraken toen al van verhuizen naar de andere kant van het land maar dat het zo rap zou gaan, dat had ik niet gedacht. Een maand of twee geleden schrijf ik hen een kaart van uit San Francisco, naar Montréal, om te zeggen dat het mij zeer spijt maar dat we deze reis aan de westkust zitten, enfin, zaten. En dat ik nog wel eens zou schrijven. Nooke en Michel hadden hun post laten nasturen en toen ze mijn kaartje ontvingen nam hij de gazet van Vancouver en keek in de lijst van zeeschepen of dit schip toevallig in de stad was en om 18h30 stonden ze ineens aan boord. In volle service. Ik dacht dat ik spoken zag.
’k Herinner me dat moment héél goed. Ik stond in de mess met een slakom in mijn hand. ’k Zag door de open deur Noo voorbijgaan in de alleyway. Ze wuifde efkes. De slakom schoof bijna van mijn serviette en mijn knieën werden helemaal rubber: dit kán niet! Montréal ligt op de Saint Laurent, dan is 5000km van hier. Dit is een hallucinatie.
Toen ik in de pantry kwam had ze jas en tas al aan een haakje gehangen en stond ze mee af te wassen. Wat een collega. Wat een weerzien! Terwijl ik dit zit te typen krijg ik weer tranen in de ogen. In de mess vroeg de capt wat er gaande was. Ik zeg dat een ex-collega hier is, getrouwd met Michel xyz en dat ze mij een bezoekje brengen.
- Michel xyz? De chef mecanicien? Geëmigreerd? Is hij hier aan boord? Waar? - Hij is in de keuken en in de mess matrozen gaan goeiedag zeggen, kaptein.
Er werd een fles wijn besteld en of Michel naar de kapteinstafel wou komen. En zijn echtgenote ook natuurlijk. Maar die schat van een Nooke vertikte dat en bleef bij ons in de pantry meewerken tot alles was afgeruimd, afgewassen en weggeborgen. Een collega uit duizend. Hoe de rest van de avond verlopen is weet ik niet meer.
Deze maand is Noo waarschijnlijk in Wilrijk om haar ouders te helpen inpakken. Zij nemen hun meubels mee naar ginder. –zij zijn op hun ouwe dag dan ook maar geëmigreerd, omdat de kleinzoon en zijn echtgenote daar al woonden en werkten en toen ook Noo en haar man. En zij, zij sloten de rij.
Nu over iets anders. Er is gisteren een Egyptenaar aan boord geweest, de agent. Die zou vanmorgen de post brengen. Niks gezien natuurlijk. 'Vanmorgen' zal wel maandag betekenen. En we zouden hier maar 4 dagen op anker liggen. Doe daar maar een 10 dagen bij, want die Arabieren liegen dat het klettert. –dat mag van hun godsdienst En ze hebben zogezegd moderne installaties om de lading te lossen. Het zou máár drie weken duren. -jaja ..., zoals enkele schepen tevoren in Safaga, Rode zeekust
Wat ze hier modern noemen valt nog te bezien. In Rotterdam was het hypermodern en daar kregen ze het schip maar op 7 dagen leeg. Enfin, hoe langer we op anker liggen, hoe liever, want tegen de kaai krijgen we al dat volk over de vloer en dat is ook niet geestig. En vliegen dat die meebrengen! Drie dagen later kruipen de maaikes over de vloer van de alleyway en dat is ook niet geestig. Gelukkig hebben we nogal straffe ontsmettingsmiddelen aan boord. De bootsman heeft de sleutels van een aantal lockers -bergplaatsen- en dat komt vree goed van pas. -ja, dat was dus Alexandrië, ooit de stad van wetenschap, cultuur en beschaving Via de wereldontvanger kunnen we hier Radio Cyprus ontvangen. Daar zit een BBC zender met goeie muziek. Hier ook trouwens. Er zijn plenty American Forces Network Radio in de buurt. Of toch hun antennes. Nog een Franstalige zender, dat zou Radio Alexandrie kunnen zijn, die een paar uren per dag in het Frans uitzendt. De TV is hier niet veel zaaks. Sinds eergisteren kijken we een feuilleton in het Arabisch en we geraken het er niet over eens wat er nu eigenlijk aan de gang is. We kijken met z’n 3. Nika, mijn nieuwe collega sinds een maand en een paar dagen, de boots en ik.
Mona moest in Vancouver om persoonlijke redenen naar huis en Nika is haar daar komen vervangen.
Elk van ons heeft haar / zijn versie van de aflevering. De bespreking en het fantaseren achteraf zijn plezanter dan het TV-kijken. We hebben ook al een western gezien met Arabische ondertitels. Volgens de boots stonden die vol schrijffouten.
Ik verslijt hier collega's of het niks is. Dat is nu al de derde in 6 maanden tijd. Eergisteren was ik 6 maanden aan boord. Dat ben ik vergeten te vieren begot. Dat moet dus nog gebeuren.
Het is hier zo gemoedelijk aan boord dat ik er over denk om bij te tekenen. Dan zou ik tenminste verlof in lente en zomer hebben en niet in de winter zoals vorig jaar. Hopelijk komt onze eerste captain terug, dan teken ik zeer zeker bij. En die komt terug, daar wordt nu al over gesproken. –hij is niét terug gekomen maar ik heb wel bijgetekend
Nu ik terug denk aan die eerste ploeg hier : in het Panama Kanaal zien we Marcel (een matroos) rennen naar de vlag achteraan, in volle galop. Rennen is streng verboden aan boord dus vragen we wat er gebeurt. "De Montaigle is op komst, we moeten groeten." -de Montaigle was een ander Belgisch schip Groeten houdt in : vlag naar beneden en weer omhoog. + toe-oet, op volle zee. Maar in het kanaal mag de scheepshoorn niet, dus enkel de vlag. Marcel standby bij de vlag.
Ikke naar binnen, twee witte servietten gaan halen om te wuiven, daar moest zo eens iemand aan boord zijn die we kennen. Daarop krijgt het Grieks schip dat we aan het kruisen waren panne aan de stuurinrichting. Ze zaten bijna in den decor. Iedereen vertraagt, wij zeker, om niet te moeten uitwijken of we zaten ook in den decor. Het is daar nogal smallekes. De Montaigle vertraagt dus ook. Zij konden niet zien wat er gebeurde want ze zaten juist in de bocht, maar wij zagen die Griek schuiven en de Montaigle volle kracht achteruit slaan om te remmen (dan komt er heel veel roet uit de schouw) en het duurde nog een tijdje eer we hen kruisten. Alles oké, anders zaten we nu nog in droge dock of op een shipsyard ginderachter.
Dus de twee Belgen schuiven mekaar voorbij, een gejuich en een geroep, precies of het was nationale feestdag. Iedereen herkende wel iemand met wie hij/zij al eerder gevaren had. Ineens zie ik daar de man van Rie staan. Ikke wuiven, maar in grote paniek : waar is Rie dan, is zij wel aan boord? Want dat kiekske wou absoluut een kind en ik was al bang dat ze daardoor thuisgebleven was. –géén zwangere vrouwen aan boord Ineens hoor ik brullen Yoe-hoe, hie-ier ! Ik hoor mijn naam roepen maar ik zie haar niet. Mamzel stond een deck hoger. Allez, goed, ze zag er gezond uit zo van ver. En ze kon weer in haar blauw kleed, dus is ze vermagerd. En niet zwanger.
Gisteren heb ik russische diamanten gekocht en ik ben nog een beetje in die sfeer. Als ik die medam haar uitleg begrepen heb dan bedoelen ze hier met russische diamanten een wit steentje dat heel hard blinkt en bijna zo hard is als diamant, maar niet echt en dus brol, maar wel brol met stijl. Voilà, zie mij hier zitten blinken nu. -de steentjes heb ik niet meer, maar het was zirkon, of zirkonia-
Gisteren heb ik uw brief gekregen van 02/08, over Prosperina & Co. Ik zie onze pa al fruitafval gaan bedelen bij de marktkramers.
Prosperina was een everzwijn in Callas, Zuid-Frankrijk. Door de droogte kwam ze met haar biggen lager op de heuvel drinkwater zoeken op de camping, met de jonkies erbij natuurlijk. Het waren opmerkelijk veel jonkies. Vandaar de naam Prosperina. Ze was helemaal niet agressief, ze wou enkel drinkwater. En toen begonnen de kampeerders fruit en fruitafval te voeren aan die lieve kleinen. 'k Was er niet bij maar ik herinner me het verhaal wel, omdat er mooie dia's van bestaan. Die liggen ergens bij Laura of Tina.
Na Panama heb ik een brief meegegeven met de chef-steward, die ging naar huis, met pensioen. Is die brief al toegekomen? We hebben nu een nieuwe chef, 27 jaar, die moet nog lang varen eer hij met pensioen kan, daar varen we dus nog een tijdje mee door. Hij is van Vilvoorde. Het wordt hier een schip van Brusselaars.
We hebben al veel mooie dingen gezien, toffe reis.
De 1ste stuur is onverwachts naar huis gegaan -afgemonsterd heet dat m!- en de nieuwe komt pas vanavond toe. Rare historie. Te lang om uit te leggen, dus vertel ik dat later wel eens. Misschien heeft de nieuwe post bij.
Op TV is er iets over Cousteau. Allemaal ijsbergen en een interview met een eenzame, baardzame en zwijgzame koudezeevaarder.
Het is zondag, we liggen tegen de kaai en niemand moet werken. De collega en ik moeten enkel het hoogstnoodzakelijke doen. Deze namiddag ben ik vrij en dan ga ik naar de plaatselijke rommelmarkt. ** Het schijnt de moeite te zijn, folklore en zo. Seattle wordt uitgesproken als Siejeddel. Dan denken ze hier dat ge ook een Amerikaanse zijt. In de States krijg ik regelmatig een complimentje over mijn 'goed' Engels. En op school vonden de juffen van Engels dat ik een 'awful American accent' had.
Dat accent kwam door de zaterdagse serie-uitzendingen: Mannix, The Untouchables (Elliot Ness), The Men from Uncle (Napoleon Solo & Illya Kuryakin) Op zaterdag moesten we niet zo vroeg naar bed, en terloops leerde ik Engels zonder dat ik het wist. Mijn pa was de eerste die dat merkte, op een keer schoot ik in een lach met iets dat niet in de ondertitels stond. 'k Had de actie, de gesproken taal en de ondertitels geassimileerd. Helaas is het TV-accent gebleven, dat heeft me ooit punten gekost.
Maar het is niet altijd een voordeel dat ge het plaatselijk accent goed kunt nabrouwen. In Portland (Oregon, Westkust) raakten Mona en ik bijna niet meer de poort binnen. We waren gaan boodschapjes doen, de kleine rommel, tandpasta en zo, badkamerspul. Wij komen in short en met een boodschappentasje aangestesseld en geven de naam van het schip op aan de security man.
- Sorry, no women on board. - But sir, we are CREWMENBERS!
Die had nog nooit gehoord van ladycrewmembers, nooit, never. Stewards, yes, but stewardesses … dat bestaat niet. Dat moet nog uitgevonden worden. -de Scandinaven vaarden al járen met vrouwelijke bemanningsleden- Ikke kwaad. Ik vroeg hem of hij ons dan niet zien buiten gaan had, at one o'clock. Nee, hij had niks gezien. Well, well, zei ik dan zo, where were you at one o'clock? Toen werd hij ook kwaad. Hij wou niet geloven dat Mona een Spaanse was en ik een Belgische. Wij waren een Mexicaanse en een Amerikaanse die probeerden aan boord te geraken om daar het oudste beroep van de wereld te gaan uitoefenen. Nu mag hij dat wel denken, maar als ik zeg dat het niet zo is, moet hij dat geloven.
Helaas, ik kon het te goed uitleggen, dus was er niks waar van wat ik vertelde. Mona stond ondertussen aan mijn T-shirt te trekken en in het Frans te fezelen over shorepass. Zij had haar pasje gevonden onder alle boodschappen.
Ik had het mijne niet bij, dat wist ik al lang, maar ik had geen zin om daar te blijven staan wachten tot zij terug kwam van het schip met mijn pas. Enfin, haar pas was voldoende en ik mocht gelijk mee binnen. Oef. Hij was mij even beu als ik hem, denk ik. En dat zal me leren om zonder pass aan de wal te gaan.
1982-08-23 vervolgje
Die rommelmarkt was gesloten wegens zondag. Enkel ’s voormiddags open. Weeral pech. ** De nieuwe 1ste stuur is toegekomen en had geen post voor ons bij. Misschien volgende haven.
Laatste nieuws : Na Vancouver-Canada gaan we terug naar Portland (Oregon-USA) graan laden voor Alexandrië (Egypte). Maar 't zijn nog maar vage berichten. We zien wel. Wait & Sea. Hopelijk mogen we daar eens op excursie. Deze ouwe is nogal soepel met vrijaf en zo. De nieuwe chef steward ook. 'k Heb hier een grote bus wasverzachter gekocht. Geconcentreerd spul. Daar kan ik maanden mee voort. Toen ik het kocht heb ik er niet aan geroken. Onverdund ruikt het naar scheerzeep. Verdund ruikt het naar patchouli. Daar ben ik nog maanden gelukkig mee!
'k Ben verzot op patchouli, ik gebruik het nog af en toe. Nu zelfs iets vaker dan de voorbije jaren, omdat LM het niet meer ruikt. Ja, de 70’s zijn voorbij, dat weet ik, maar in mijn herinneringen … Maar waarom ik wasverzachter nodig had aan boord weet ik niet meer. Wasverzachter gaat toch in tegen het absorptievermogen van een stof! En bovendien, het water aan boord bevat geen kalk, het is gedistilleerd zeewater. Maar goed, ik was dus blij met die patchouligeur.
Mona is ne kilo hoor. Tijdens het afwassen stoot ze haar hoofd tegen het rek en een kwartierke later loopt ze met een sparadrap rond haar vinger. "Dat komt omdat bij mij alles aaneen hangt", zegt ze. 'k Zit hier zonnebloemzaadjes te knabbelen. Erg lekker. Ze verkopen dat hier per gewicht.
Plastic zakje onder de teut van de automaat houden, trekken, héél rap terug duwen of de zaadjes vliegen in het rond en aan de kassa wegen ze dan hoeveel teveel ge genomen hebt. 'k Heb hier nu genoeg noten van allerlei soort om vier volwassen mensen gedurende drie weken in leven te houden. Iemand van deck had gevraagd om 'een knabbeltje voor 's avonds' mee te brengen. Nu kan hij knabbelen tot Alexandrië, if we go there.
Na ongeveer 3 weken Amerikaanse TV, Amerikaanse radio en Amerikanen all over the ship, begin ik er weer danig in te komen. -’k werd het daar veel te goed gewoon- 't Wordt tijd dat we hier weg zijn. Love it or leave it en het wordt tijd om te leaven. Tot schrijfs.
Wanneer deze brief toekomt zijt gellie al weer thuis, denk ik. Hoe is de vakantie geweest? Goed maar kort, zegt. Heeft Tina mijn brief doorgestuurd? En is de telegram voor Toppié haar verjaardag toegekomen in Callas? Hier alles oké. Sinds de nieuwe ouwe hier is hier veel veranderd, maar het is toch nog een tof schip. Hout vasthouden.
Van uit Panama stuur ik een berichtje naar HDD en JP -toen Kredietbank Los Angeles- bezoek is bezoek zeg ik, en landgenoten zijn landgenoten, vooral in het buitenland.
’k Ben al een beetje tomaatrood, dat kleurt mooi bij mijn blauw badpak en de witte slippers. Precies de Panamese vlag.
De matrozen zien er niet zo bruin uit als anders. De mannen van deck zitten heelder dagen ónder het deck, in de ballasttanks (naast de luiken). Die moeten een grote beurt hebben. Er zijn 12 tanks. Daar blijven ze een hele reis zoet mee. Het is zeer ongezond werk. Het betaalt goed maar dat is ook alles.
Er is een zwembadje aan boord. Plezant hoor. ’t Is maar een kuipke, een groot plonsbad, maar goed, beter dat dan niks.
Het is hier grote mode aan boord om te praten zoals Urbanus. De marconist is de kaaa-ampioen, maar die is van Jette en heeft dus een voorsprong op de Antwerpenaars, Bruggelingen en andere provincialen.
De frigo doet het goed en wordt regelmatig bijgevuld en geleegd ook. Een welwillende heeft er een slotje op gezet zodat het deurtje niet kan openwaaien wanneer het schip rolt. We hebben vorige week nog een fikse storm gehad. In de maand juli aub! De oceaan zou zo kalm moeten zijn als een glas plat water. Allemaal thermische vervuiling, zeg ik. Ons klimaat is danig verstoord.
Welwelwel, in 1982. Dat is 37 jaar geleden. Vermits ik als leek het toen al merkte, dan moeten de wetenschappers en de gewetenschoppers het zéker al geweten hebben.
1982-07-09, geschreven bij Tina thuis, een kattebelletje
Hier was een zéér kort verlofje, mogelijk slechts voor 36 of 48 hrs. Wanneer een schip in Antwerpen kwam (toen nog de thuishaven) werd de bemanning voor die paar dagen vervangen door een ploeg van de wal, de shoregang.
Dag Ma, dag Pa, Vanavond moet ik weer aan boord zijn, mijn verlofke zit er op.
Tina rijdt me naar het schip. We varen vanavond nog, dus schrijf ik dit raprap efkes, want vóór we in Panama zijn kan ik niks posten.
Neig bedankt voor de was en de strijk, maar dat was niet zo nodig hoor.
Naar Buongiorno zal ik een kaartje sturen om hem te bedanken voor de fles. fles? In die cataloog van Time-Life heb ik twee boeken aangeduid, maar daar is niks dringends aan. Ik ben ook nog niet gaan kijken naar die boeken (geen tijd).
Tina & Co zijn opgelucht dat deze feesteling weer vertrekt.
Nog efkes dit : De madam van onze chef had naar de winkel in Brussel gebeld om te verwittigen dat het schip later in Antwerpen zou toekomen. Maar ze had onze pa niet aan de lijn gehad, zei ze. Ik vroeg haar of ze de boodschap doorgegeven had, of later had terug gebeld. "Ah … non." Die tut kan goed de chichi-madam uithangen aan boord maar aan de wal iets tegoei doen is er niet bij? Ik was razend kwaad op het mens, in stilte natuurlijk. Enfin, soit. Tot binnen drie maanden of misschien later.
Waarover bovenstaande alinea zou kunnen gaan, geen flauw benul. Maar ze staat er, dus zet ik ze mee op het blog hé.
1982-05-11, op weg naar Thunderbay, Canada (Grote Meren)
Dag allemaal,
Het is hier verschrikkelijk warm. Nu weet ik niet of ik het voor vertrek nog gezegd heb of nadien al geschreven. Ik had bij WB een frigo voor de cabine besteld. Heeft hij al iets laten horen? Liefst zo’n ultra smal model. Het moet tussen de kleerkast en de seat komen en voldoende plaats overlaten om naar de badkamer te kunnen. Hem zal ik ook nog een briefje schrijven. Hopelijk bereikt hem dat vroeg genoeg om iets klaar te hebben staan tegen dat het schip er is. Ziezo, genoeg over die frigo.
Er is weer een mooie film op TV, iets met square dansen en gevechten. ’k Schrijf deze brief tijdens de reclamebeelden.
Zaterdagavond zijn we naar de plaatselijke Seamen’s Mission geweest. We kregen daar cake en koffie van de dominee en zijn vrouw. Precies of wij waren uitgehongerde landlopers. Maar eerst zouden we bidden. Die dominee begon daar zo heel modern een gebedje te improviseren over gods beschermende hand boven ons hoofd tijdens hevige stormen wanneer wij bang zijn en zo. Die pee zou ons nog efkes nerveus maken ! Liever een paar bekwame officieren boven op de brug en beneden in ’t machien dan een beschermende hand die ergens boven ons hoofd zou moeten zweven. Die dominee had ons nog nooit horen vloeken tijdens stormweer.
Terwijl ik dit zit te typen herinner ik het mij. ’k Zit hier te lachen gelijk een zotteke. In mijn zeevarende jaren had ik een tamelijk uitgebreid gamma vloeken. Tot zelfs in het Spaans, en dat waren nu juist niet de mooiste of de properste. Maar als dame vervloekt men het stormweer men binnensmonds natuurlijk. Die Spaanse vloeken had ik van de Spaanse matrozen. Er waren termen bij die zelfs de Chileense matrozen niet kenden. En ikke wel. Nànanàà ♫ !
Môja, we kregen cake en dat bidden hoorde erbij. Onze revanche kwam direct daarna. De dochter van de dominee was ook present. Het gesprek ging over Argentinië. Miemamzel veronderstelde dat dat land in Afrika lag. Algemeen gegrinnik en gekijk. Zeelieden zijn niet zo tactvol op den vreemde. Zij weet misschien alles over god, maar over zijn schepping weten wíj meer. Als er één land in het nieuws geweest is de laatste weken, dan zal het toch wel Argentinië zijn met de Falklands. En dan durft zij zoiets zeggen, luidop. Zodoende dierven wij lachen, ook luidop.
Ondertussen zijn we twee dagen verder en zijn we aan de grote kuis begonnen want het schip – de bewoning - is weer verschrikkelijk onderkomen. Ziezo, dat is het voor vandaag.
Met dit schip heb ik voor de eerste keer de Grote Meren gedaan, de meren die aan Atlantische zijde de grens vormen tussen Canada en de USA. On-ver-ge-te-lijk. De Saint Laurent op en dan helemaal tot Duluth, Minnesota op Lake Superior en terug.
Dag allemaal,
We zijn tegen de kaai aan het gaan. Ze zijn de trossen aan het vastleggen. Heel spectaculair allemaal. Hoe lang we hier blijven weten we niet. Daarna gaan we naar Chicago, Illinois. En nadien zouden we terugkeren naar Europa? Dat zou zo ongeveer een maand duren, zeggen ze. Maar waar in Europa weet geen kat natuurlijk, dat gaat van Bremen tot Pireaus. Misschien Antwerpen, 1 kans op zoveel, dan worden we efkes afgelost -shoregang, tijdelijke aflossing in de thuishaven- en krijgen we een paar dagen verlof. Ik zou graag hebben dat het schip deze lijn bleef doen, dan zijn we regelmatig eens thuis. -dat was wensdenken, het was wilde vaart, geen lijnvaart
Voor de mannen van deck is het hier verschrikkelijk vermoeiend. Ze moeten hier werken op de meest onmogelijke uren en slapen overdag dat gaat nogal moeilijk want de wakkeren zijn dan aan het lawaai maken en dan worden de slapenden wakker en 's nachts omgekeerd.
Deze 3de stuur kent DVE, een 2de kok/bakker bij Ahlers. De 3de stuur heeft onlangs met DVE gevaren, op de Pomona of op de Pontos, ik weet het niet meer. -dat waren fruitschepen, zeer snel, tot 21 knopen Het schijnt dat hij een hele goeie bakker is en nog nen toffen typ op de koop toe. Dat geloofde ik direct natuurlijk, gezien de bloedverwantschap en zo, en toen vroeg ik aan de 3de of DVE ook zo'n mooie jongen was. De 3de dacht dat ik met dat 'ook' hém bedoelde en hij werd een beetje rozig rood. Ik heb hem dan gezegd dat het een familietrek was, mooi zijn, en toén pas verdacht hij mij van pretentie. De 3de stuur is een heel brave jongen, maar ook heel traag.
Rie had een rok met blauwe bloemen op en nu heb ik hem. Hij was wat te smal geworden voor haar. Op het einde van het contract vliegt hij overboord, zei ze. Ikke roepen van Owee en Onee, en ik wil die wel. Goed, ik krijg die, sito presto. Ik heb hem een half uur aan en ik heb er al vijf gaten in gebrand met mijn sigaret. Rie draagt hem vijf jaar, nooit niks gebeurd. Bibi draagt hem 30 minuten en 't spel is naar de bom. En lachen dat we gedaan hebben. Haar man -matroos- vroeg of we een pint teveel ophadden, want eigenlijk viel er niks te lachen, maar wij lachen tóch en daar kunnen andere mensen soms niet mee om. Ze zijn te moe, denk ik.
1982-05-07, Chicago, Illinois
De 1ste stuur monster af en wordt vervangen. Als ik mij haast kan ik hem deze brief nog meegeven. Morgen is het moederkesdag. Een gelukkige moederkesdag aan alle moeders die kinderen en zo hebben. 'k Heb al een kaart verstuurd, een paar dagen geleden, maar ik weet niet of die ondertussen toegekomen is. Mogelijk nog niet, want het is nogal een groot stuk karton.
We blijven hier maar een paar dagen. De reis gaat helemaal tot Duluth, helemaal tot het uiterste punt van Lake Superior. Dan hebben we alle meren gehad. Van daaruit moeten we in één trek terug naar den Atlantic. Dat zal een vermoeiende periode worden voor de mensen. Voor ons niet zo erg, want wij hebben nog zeer regelmatige uren in vergelijking met de anderen.
We zijn de Federal Schelde -andere rederij, Ubem-voorbij gevaren. Ze lagen tegen de kaai. We kwamen er zo dicht langs dat we naar mekaar konden roepen. Tof hoor. Ze gaan naar Thunderbay en Montréal, de gelukzakken, en daarna weten ze het niet.
We liggen hier nogal ver dan de stad. We zijn er langs gevaren. Allemaal heel spectaculair, geïndustrialiseerd en vúíl! Van op het water kunt ge een strook vuile lucht boven de stad zien hangen. Hier zal hier wel een plaatselijk centrummeke zijn. Morgen ga ik een voetje aan de wal zetten, voor postkaartjes en T-shirts en zo.
1982-05-08, 13h30
We komen zojuist terug van de Seamen’s Mission. Die is dicht. En verder is er niks, niks, niks. Da's weinig hé. Wéér geen zichtkaartjes. Gisteren hebben we uw vier kaartjes ontvangen. De nieuwe 1ste stuur had post bij.
Laatste nieuws: wij gaan ook naar Thunderbay en misschien Montréal. -allebei aan de Canadese zijde van de meren Daarna Amsterdam of Rotterdam, dat staat vast, daar gaan we lossen.
De marconist is van Jette en hij kent de winkel in Brussel. Hij heeft daar eens een plaat van Pink Floyd gekocht, zegt hij. Ik schrok nogal hoor. Sinds wanneer verkoopt gellie Engelse djoem-djoem? En op paasmaandag is hij voorbij mijn buurtcafeetje gereden maar die hutseklutser is niet binnengegaan. 'k Ben hem dat aan het afleren, zomaar 'ons' cafeetje voorbij rijden zonder goeiedag te komen zeggen.
Die kilo Sugus bollekes is bijna op. Ik schud juist de zak uit en er vielen er nog zes op tafel. Eerlijk verdelen zei Rie en ze grabbelde er vier mee. 'k Heb gezegd dat ik dat eens rap thuis zou gaan vertellen!
De planten doen het goed. De Oostindische kers heeft geschoten sinds 24/04 (geplant de 14de) maar de reukerwten doen nog niks. 'k Heb ze zoals Toppié al een paar keer uit de grond gehaald om te zien of er nog niks kiemde. Niks. -of dit echt waar was, weet ik niet, mogelijk larie De Oostindische kers staat nu al 15 cm hoog of meer. In Detroit heb ik nog andere zaadjes gekocht en potaarde en de hele mikmak in een bak gedaan. Nu zit ik hier te wachten op teken van leven.
Het is hier mooi weer, zonnig en warm. Ziezo, dat is het. Sebiet gaat de stuurman van boord dus moet ik nu stoppen want hij neemt de brief mee.
Met dit schip heb ik voor de eerste keer de Grote Meren gedaan, de meren die aan Atlantische zijde de grens vormen tussen Canada en de USA. On-ver-ge-te-lijk. De Saint Laurent op en dan helemaal tot Duluth, Minnesota op Lake Superior en terug.
Dag Pa & Moe en alle andere familiegenoten,
'k Schrijf nog eens per pen ipv per machien. Het eten is hier goéd. Dat werd hoogtijd dat we nog eens een schip kregen waar de friko menselijk is. Ik eet me hier te pletter, maar ik werk het er direct weer af. Er is verschrikkelijk veel werk en tegen etenstijd heb ik meestal honger gelijk een paard. (of een ander groot beest, een muppet of zo)
Alles valt hier mee, de cabine, de collega, het eten, de rest van de bemanning. Het valt hier soms zo goed mee dat ik er bang van word. Dat kan niet blijven duren. Rie en ik lachen hier per dag ± 2x 15 minuten. Eerst krijgt zij de slappe lach, dan wordt ze knalrood. Dan springen de tranen uit haar ogen en tenslotte loopt ze weg omdat ze pipi moet gaan doen. Terwijl ze dan efkes weg is heb ik de tijd om op adem te komen en om mijn schmink weer in orde te brengen met een schoteldoek of zo. Want meestal krijgt miemammezel dat midden de service en dan heb ik niet veel anders bij de hand dan een schoteldoek, een servet of een keukenhanddoek. Gelukkig is er een spiegel vlak bij de deur van de pantry.
’k Krijg weeral kramp in mijn pollen. Per machien schrijf toch gemakkelijker hoor. En leesbaarder.
Vannacht zijn we door een storm gevaren. Rond 02h was heel het schip wakker. Er was nogal was schade in de cabines. Behalve bij een paar ervaren zeemannen, die hadden alles al zeevast staan sinds Antwerpen. -die kennen dat natuurlijk, het noorden in de lente Iedereen (of toch bijna) heeft hier planten in de cabine. De potaarde lag met emmerkes tegen de vloer. Daarin waren dan flesjes drank gevallen en gebroken, het geheel bestrooid met de inhoud van één of meerdere asbakken. Kortom, we hadden vandaag onze portie lichaamsbeweging, qua poetswerk.
In de pantry was er gelukkig geen schade, maar in de pantry van de matrozen was het een echte ravage. Daar lag op de vloer een mengsel van koffie, losse thee, suiker, boter en gecondenseerde melk. Een heel appetijtelijk papje. De deckboy had zogezegd alles 'vast' gezet. ’t Was er aan te zien.
Beneden in de voorraad was een emmer vuil zeepsop blijven staan (sinds Amsterdam!) Die is omgekiept over de bloem => bloem + vies zeepsop = vies papje. Bibi eet hier geen brood meer hoor. Nu ga ik slapen.
Dag duurbre ouders, Het is hier 32°C sinds 23 nov, airconditioning kapot. De oversteek is erg geweest en hier is het ook erg. Ik heb al een week een warmteslag (of –steek) -hitteslag, heat-exposure Niet van de zon hoor, ik zie geen zon. het komt uitsluitend door de warmte. In de eerstvolgende haven ga ik naar de dokter, complete check-up. -dat bleek dan niet meer nodig
We hebben 2 kaartjes ontvangen en 1 brief. De enveloppen 1,6 en 7. En ook een brief van Toppie over haar 92/100. -schoolrapport
We zijn bij Pitcairn efkes gestopt. We konden daar niet aan land, maar de mensen kwamen met sloepen naar het schip en klommen via de loodsladder aan boord. Ze hadden mooie dingen te koop. Veel houtsnijwerk. Van alles. En onbespoten fruit en boekjes over hunne nationale geschiedenis. -héél interessant, ik heb ze nog altijd-
We zijn einde december of begin januari terug thuis. Ik heb de verzekeraar al verwittigd dat hij dan de paperassen van de auto in orde brengt.
Binnen een paar uren zijn we in Panama en daarna zou het theoretisch koeler moeten worden. Een paar dagen later New Orleans, vriesweer. Ik begin te snappen waarom zeelieden zulke verweerde gezichten hebben en er ouder uitzien dan ze zijn. plotse klimaatwissels en ook de wind aan deck
Ik heb een nat doekje op mijn hoofd en in mijn nek gelegd. Dat begint te stomen en ruikt zo’n beetje naar verbrandde strijk, vind ik.
Zo, nu ga ik nog maar eens douchen. Groetjes aan iedereen.
Het is vandaag voor de 2de keer vrijdag de 13de. Ze hadden geen betere datum kunnen kiezen om over de dateline te gaan. Ik had voorgesteld om die twee dagen in mijn bed te blijven liggen, zodat ik zeker geen malheuren of stommiteiten zou doen, maar mijn voorstel werd niet geapprecieerd. Elke keer als ik met iets verstandigs voor de pinnen kom, nemen ze het niet au sérieux. Erg hé.
We stoppen aan Pitcairn en daar post ik dan deze brief. Hij zal pas binnen een maand of vier toekomen hoor. Maar ’t is de postzegel die telt hé. Het is uiteindelijk toch Panama geworden.
We hebben van ons ma 2 brieven gekregen: 24 sept en 30 sept en een postkaart van 15 okt. Op die laatste enveloppe stond nr5. Dus moeten er nog brieven onderweg zijn. Die reizen ons achterna tot in Antwerpen.
Wat schrijfde gij moeder? Dat ik 'geheimzinnig' schrijf? Kweevanniks ikke. Ik heb hier een brief gevonden van begin oktober – en ik dacht dat dat allemaal allang gepost was. Amai-amai-amai! 'Orde leidt tot God' stond er in een kader die ik op mijn hoofd gekregen heb, ooit in Dilbeek op school. Sindsdien gaat het vele beter, soms.
Allez saluukes, ik ga de enveloppe schrijven, anders geraakt dit evenmin gepost.
te gast bij Wim Helsen ~ Johan Petit met 'Heal The World' van Michael Jackson
There's a place in your heart And I know that it is love And this place could be much Brighter than tomorrow And if you really try You'll find there's no need to cry In this place you'll feel There's no hurt or sorrow There are ways to get there If you care enough for the living Make a little space Make a better place Heal the world Make it a better place For you and for me And the entire human race There are people dying Make it a better place For you and for me
Petit in gesprek met Helsen: De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje. ’k Zou de ondertiteling activeren, want Petit praat zeer bevlogen en tamelijk snel. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a18/ 12 min21
Het nummer is van 1991. Petit noemt het nummer überkitsch, of in ’t Engels camp. Tien of twintig jaar tevoren zouden we het levenslied genoemd hebben en misschien zelfs smartlap. Maar als een smartlap magistraal georkestreerd is en dan ook nog gebracht wordt door een wereldster, dan verkoopt het, dan is er niks uitzonderlijks aan de hand, volgens mij. Het recept is gekend in de muziekwereld: zet er wat violen onder en ’t komt in orde.
Dat hij daar als jonge twintiger in meeging, dat kan ik me heel goed voorstellen. En dan al zeker op een (oud) balkon op de Anspachlaan. In de winter.
We hebben uw brief gekregen over de moord op Sadat en dat er verkiezing is op 08/11. We wisten dat allemaal al van het TV-journaal hier. Ze hebben hier zelfs beelden van de betoging in de Voer getoond. Australië is veel meer Europees gericht dan de States.
Dus dat er verkiezing zou komen wisten wel, maar niet dat de regering gevallen was op de dag dat Laura en Dee thuisgekomen zijn. Ik zie trouwens het verband niet goed. Kunnen Laura en Dee dat veroorzaakt hebben? Weten ze eigenlijk wel wat ze gedaan hebben? Enz … Vertel eens verder over Hasselt. Wanneer gaat het daar open? Hebben ze al een woonst op het oog?
Hier alles oké. Het is nog drie weken fris en dan begint de zomer. Maar tegen dan zijn wij al lang weer in het noorden waar het tropisch warm is. Binnen 20 minuten moet ik weer beginnen werken. Vandaag heb ik niet veel zin.
Toch straf dat ge nu pas die brieven van februari gevonden hebt. Die lagen zeker in een druk gebruikte schuif? Dan is ’t al oudbakken nieuws hé. Vanmorgen stond ik hier een parodieke te geven van vorig schip, hoe die pitein strontzat aan tafel zat terwijl de big boss ofte eigenaar van de rederij mee aan tafel zit. (Big Boss Rosenfeld komt vanavond). Dat was nogal geslaagd blijkbaar, want Eliane plooide dubbel van het lachen, en ik ook, maar wat we niet wisten was dat er 3 officieren (van wie 2 staff) achter de hoek stonden. Die konden er niet mee lachen. Wij des te harder.
’t Lijkt hier soms op een nonnenschool, maar dan met mannen in blauwe overall ipv nonnen in uniform. En goed of slecht rapport, de gage ligt er tóch. We kunnen voor hetzelfde geld lol tappen erbij. Want als wij onszelf niet aan het lachen brengen doet niemand dat hier hoor.
Haja, vanavond komt Rosenfeld weer aan boord. Groot bakkes, groot geld ook. (Wat was er eerst?) Gelukkig doet deze keer Eliane de bediening boven. Na de avondservice, om 19h, ben ik er van af. Ik hoop maar dat ze tijdig terug aan boord is of ik heb het toch nog aan mijn been. We zien wel.
PS : het zou eventueel kunnen dat we tussen Kerstmis en Nieuwjaar thuiskomen. Als alle schattingen juist zijn en er niks onverwachts gebeurt.
Dit was in een jaar tijd het tweede schip dat ik deed bij die rederij. Een rot-rederij op alle gebied. Alleen de route was interessant. Na de Kleine Reis (enkele Europese havens) begon de Grote Reis, den 'Oversteek'. Bij die rederij ging het nu eens niet over de Atlantic maar via Suez recht naar Australië, New Zealand, een stop bij Pitcairn (!), via Panama en na een paar havens in de Golf van Mexico naar huis. Gedurende weken water en rust. Wat een zaligheid zou moeten zijn. Niet daarre. Niet bij die rederij. Die rederij was tamelijk jong en had geen hogere officieren van eigen promotie. Wat daar vaarde als staf, als leidinggevende officieren waren de sacés van andere rederijen. Sacé wil zeggen dat ze hun zak, hun bagage hadden moeten maken. Afgedankt dus. Alkoliekers & karakteriëlen samen op één schip. Elders buiten gegooid. Deze rederij was wat état-major betreft, de afvalbak voor de afgedankte hogere officieren, en dat was te voelen over heel de lijn, zelfs in kleine dingen van het dagelijks leven aan boord. Gelukkig had Yvonne (mijn allereerste collega in ’78, ma marraine de la marine) niet alleen mijn ruggegraat gesterkt maar ook mijn hoofd volgegoten met informatie. Zo kende ik een flink aantal namen van mensen voor wie men moet opletten, en kon ik me al schrap zetten van de eerste dag. Voor wie meer wil weten over deze sjoemel-rederij, zie bijlage onderaan.
Dag mama en papa,
De schrijfmachine is tijdelijk buiten gebruik en ik zat zonder briefpapier => ik moet me haasten met schrijven want anders kan dit morgen niet mee van boord met de post. Ik heb 2 brieven van ons Ma gekregen en 2 kaartjes (1 met een vuurtoren en 1 met een geplukte duif) en ingesloten 2 kaartjes van Laura en Dee.
Het kaartje met de geplukte duif herinner ik mij. Het is een vredesduif met een olijftakje in de bek. Het vredessymbool dus. Maar de duif is haar pluimen kwijt en van het takje liggen de blaadjes ook op de grond.
Er is veel te vertellen over dit schip en over deze rederij in het algemeen, maar dat zet ik liever niet op papier. Deze brief moet hier nog door een aantal handen gaan eer hij thuis in de bus valt.
Vorig schip hadden we hier -in Fremantle- een receptie en konden we niet aan de wal. Deze keer ben ik gaan shoppen met de collega. Ze valt best mee. We hebben een goed roulement. Tot hier toe hebben we geen stormen mee gemaakt, dus geen nausea.
Vermits we niet naar Gove gaan -noorden van Australia, tropisch gebied- zou het kunnen dat we een week vroeger thuis zijn. Er is een staking aan de gang in Gove. We winnen ongeveer een week. Dus eind december, als er niks tussenkomt.
Ik heb niet dezelfde cabine als op het vorig schip, maar een verdiep lager. Hoe dat komt is ook een lang verhaal.
Binnen 3 weken begint hier de zomer. De wind uit de Zuidpool waait hier nog ± 21 dagen en dan pas wordt het warmer. Gek hé.
Ik heb voor Toppié prentjes voor de school gekocht en postkaarten met dieren op. Da's voor haar documentatiedoos.
We hebben hier al 't een en 't ander afgelachen hoor. Maar de stemming is niet alle dagen zo. Er is soms ambras ook. Gelukkig niet in ons departement.
Ik ben moe, ik ga slapen. Nu heb ik tenminste weer papier en kan ik op zee schrijven. Dan moet ik mij zo niet haasten. Want van dat haasten raak ik mijn gedachten kwijt.
Er is hier een jongen aan boord, aspirant stuurman, hij heet Gustaaf DW. Een tante van een van zijn ouders is getrouwd met ene Gustaaf VE. Gusje is 21j en woont in Lokeren. Is zijn grootnonkel familie van ons? ’k Zal eens wat precieser inlichtingen vragen, hé.
Ik heb ‘Telemann’ terug gezien. Weet ge nog? Vorig contract, in maart van dit jaar? zie tekst 042. ’k Heb hem eindelijk te pakken gekregen en een beetje met hem gepraat. Zijn dochter studeert aan het conservatorium van Amsterdam. Volgend jaar gaat hij met verlof naar Europa, naar Nederland dus. ’k Ben vergeten te vragen in welk seizoen. In elk geval zien we hem terug in Melbourne, daar is zijn hoofdkantoor.
Het adres van de winkel in Brussel heb ik hem al gegeven. Ik zal in Melbourne nog een beetje babbelen met hem. Relaties op den vreemde zijn altijd welkom. Misschien gaat gellie binnen een jaar of drie misschien wel naar Australië op vakantie. Zijn kantooradres kom ik ook nog wel te weten. Dus: de rest volgt hé.
Wanneer opent de winkel in Hasselt? Ik sta te trappelen van ongeduld om dat mee te maken (als dat zo uitkomt). ’t Is wel een plezierig idee dat Laura en Dee zich gaan storten op de zwarte pannenkoeken (LP’s) en op de muzieknoten. Da’s eetbaar, ’t schijnt. (daar kan men van leven) Als ik ooit stop met varen begin ik iets met voedsel & overnachting. ’t Zelfde als hier aan boord maar dan anders, dwz aan de wal.
Waar die dag mijn hoofd stond weet ik niet, maar zoveel dwaasheid in een twee lijnen krijgen … zelfs voor míjn doen is dat niet normaal. Ten eerste, er was geen sprake van stoppen met varen, nooit geweest ookni. Ten tweede, iets met betalende cliënten? En een boekhouding bijhouden ook nog zeker? Met mijn dyscalculie zou ik doodongelukkig geweest zijn door al dat rekenwerk. Gelukkig nam mijn rationele helft intijds over:
Enfin ja, beginnen, beginnen, iets beginnen is altijd plezant natuurlijk. De verdienste is iets vol te houden en de kunst is er intijds uit te stappen. Bon, ik herlees dit eens en ik zou beter gaan siësten, aan de prietpraat te lezen. Daarbij, ik heb toch al schrijfkramp.
te gast bij Wim Helsen ~ Janne Desmet met een fragment uit 'After Life' van Ricky Gervais.
H: Ik dacht: als ik doorga met dit 'blijven leven gedoe', moet dat op mijn voorwaarden zijn. En dan kan ik achteraf nog altijd zelfmoord plegen.
Z: 't Is goed om een reserveplan hebben.
H: Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Niks kan mij raken, want ik kan mezelf nog altijd van kant maken. Maar het ging niet zoals gepland. Ik besefte dat je niet niks kunt geven om de dingen waar je om geeft. En er was iets dat jij had gezegd, dat het niet alleen om mij gaat... En hoewel ik aan het afzien ben, misschien is het het waard, om rond te blijven hangen… Om van mijn hoek van de wereld een iets betere plek te maken.
Z: Meer is er niet. Geluk is iets ongelooflijks. Het is zo ongelooflijk dat het er niet toe doet of het jouw geluk is of niet. Een samenleving groeit groots, wanneer oude mannen bomen planten, waarvan ze weten dat ze nooit in hun schaduw zullen zitten. Goede mensen doen dingen voor andere mensen. Dat is het, klaar. The end.
Over After Life (zwarte komedie) : Tony is een journalist die voor de lokale krant Tambury Gazette werkt. Sinds zijn echtgenote aan borstkanker overleden is, kampt hij met depressieve en suïcidale gedachten. Hij stond ooit op het punt zelfdoding te plegen, maar besloot het uiteindelijk niet te doen omdat zijn hond honger had. Sindsdien beschouwt hij zijn situatie als een soort superkracht; hij kan zeggen en doen waar hij zin in heeft, want hij heeft toch lak aan het leven. https://nl.wikipedia.org/wiki/After_Life_(televisieserie)
Het werk van Gervais ken ik niet, niet echt. Bij afleveringen van The Office heb ik moeten wegzappen omdat het zo tenenkrullend raak was. En goed. Steengoed.
Ik denk dat Gervais een genie is, om zo’n complexe materie als in dit fragment zo bevattelijk te kunnen voorstellen.
Enorm jammer dat Desmet en Helsen het fragment niet gerepeteerd hebben om het te kunnen bréngen, ipv het wat stuntelig af te lezen zoals ze nu doen. 'k Weet wel dat het programma niet veel mag kosten, maar had er nu écht geen repetitietijd af gekund?
te gast bij Wim Helsen ~ Otto-Jan Ham met een fragment uit 'Morning Theft' van Jeff Buckley
Meet me tomorrow night Or any day you want I have no right to wonder Just how or when You know the meaning fits There’s no relief in this I miss my beautiful friend
'k Denk dat er een grote gaping is tussen de presentator, de figuur Otto-Jan en de persoon meneer Otto-Jan Ham. 'k Vind de combinatie wel zeer charmant. Kortom, mijn zoveelste Ideale Schoonzoon : ze zijn blijkbaar allebei vlotte praters, het personage en de persoon, maar hoe meer ik lees over de man, hoe vaker het woord 'verlegen' opduikt. Als presentator van het programma De Ideale Wereld, zei hij ooit, "ik ben enkel het strottenhoofd van dit programma". Alsof hij afstand nam van de ironie en het sarcasme dat door de redactie opgelegd wordt. Die zin begreep ik toen niet. Vandaag ineens wel. Hij zei ook niet dat hij de stem was, hij zei het strottenhoofd. How humble can you be … En na de zoveelste visie van de aflevering, snap ik zijn keuze van het tekstfragment. 05min29 zegt hij , en hij heeft het over geliefden in het algemeen: "uiteindelijk zullen zij wel bepalen wat er gebeurt".
We hebben in Houston eindelijk die brief van Mama toegekregen en ook de brief van Toppié. (2de paasdag). Het is wel een geruststelling dat Toppiéke zelf schrijft dat ze nu heel 'zagt' is met ons ma. Alsof ze de gewoonte had u in dubbele wurgrepen te pakken, u de trappen af te donderen of u met een roll-over de berken in te zwieren. Maar nu is ze heel 'zagt'. Wel …, als ze het zelf zegt. Da's natuurlijk een hele opluchting voor ons hé. Een geweldig kind. Tina schreef dat ze goed werkt op school. Wat een opluchting. Stel u voor dat ze op iemand van ons zou lijken. Nuja, de lagere school was het nog te doen.
Dat laatste was weer een kleine vv, een verdoken venijntje. Een pikuur, in het Brussels. Zo staan er veel kleine vv’s in de brieven hoor. Of ze het sarcasme ooit herkend hebben, weet ik niet. Ik was over heel de schoolcarrière een relatief goede leerlinge maar ze keken enkel naar de zwakke punten. Om daar dan over door te drammen. Toen ik in verdere studies mijn draai gevonden had en begon uit te blinken, interesseerde het hen niet meer.
Morgen is het Moederkesdag. Ik heb vrijdag geen telegram verstuurd omdat we zondag tegen de kaai zouden liggen en dan zou ik kunnen bellen van aan de wal Lap!: op anker. Dus pas maandag tegen de kaai. Zodoende bel ik pas maandag ipv zondag. Eerst naar Tina waarschijnlijk en daarna naar Zellik. Of als het tijdens ulle werkuren valt naar Brussel.
21h50 : ik was efkes in de badkamer. Er wordt geklopt. Ik haast me om te gaan open doen, de marco met een telegram van u : "Alles prima, ben al thuis" Binnen 14 dagen ik ook. Er gebeuren dikwijls belangrijke dingen wanneer ik naar de WC ben. Ik zoek een samenhang. Gebeuren de belangrijke dingen omdat ik op Tosjke ben of ben ik op Tosjke omdat er belangrijke dingen staan te gebeuren?
’t osjke is Brussels voor de WC, ’t huiske, de kleinste kamer
De 24ste had ik wel naar Tina gebeld. Zij wist te vertellen dat de operatie goed verlopen was, maar ze had u nog niet gesproken, omdat ge nog sliep. Ik had haar gezegd dat ik zou terugbellen. Tot hiertoe nog geen gelegenheid gehad. Maandag in Camden misschien.
Dank u voor de mooie kaart met de vijver. Maar wanneer schrijft ge eens een brief? Al uw postkaarten hang ik tegen de wand. Zó mooi zijn ze. Maar schrijf eens een brief.
Hier gebeurt veel hoor. Gisteren was het hier feest. Het was de verjaardag van de lichtmatroos. Hij werd 21 jaar. De bakker heeft een grote taart gebakken en versierd met marsepein en chocoladekorrels en crème au beurre. Mooi hoor, en lekker.
We liggen hier al een dag op anker. Na het werk gaan veel mannen vissen. Soms vangen ze visjes die eetbaar zijn. Soms zitten er giftige vissen tussen, die mogen we niet opeten. Gelukkig kennen zij al die soorten vis heel goed. Vooral de Spanjaarden, die kennen er alles van.
Ene heeft een zandhaai gevangen. Dat was een mooie vis, maar gevaarlijk. Ik dierf er niet dichtbij komen. De collega wel, die ging vlak bij die grote vis staan (bijna 1 meter lang) en hij lééfde nog!
Dag Toppié, dikke kussen en groeten aan heel de familie.
Mijn pogingen om die kleine aan het schrijven te krijgen hebben nooit resultaat opgeleverd. Zij is nu geen schrijver, zij is een beller. Zoals Tina. Een bericht dat langer is dan 140 tekens wordt telefonisch overgebracht. Jammer.
De postkaarten die ze zond werden waarschijnlijk gekozen door mijn Ma, zij probeerde de kleine zo aan het schrijven te krijgen. Ook noppes.
1981-03-03, op anker voor Fremantle, Australië (westkust)
Dag Familie Allemaal, Ik heb zopas de brieven van mama gekregen. Pa is er niet bij, efkes gaan geld verdienen. Van Toppiéke: 'als er iets gebeurt dan schrijft ge maar een brief hoor' Toch geruststellend dat aan de andere kant van de wereld een nichtje over mij waakt.
Toen was ik werkelijk ontroerd door die bekommernis, het kind was nog geen acht. Dat zinnetje pakte naar de keel. En ik herinner me dat gevoel nu ook.
Van Laura: Dee is gaan repeteren van iieehh en wwoehh, en dat brengt dus op. Had ik dat eerder geweten! Ik kan de laatste tijd namelijk ook weer goed gillen. Dat was ik ongeveer 20 jaar uit het oog verloren.
Als ik de sterrenbeelden eens bekijk dan kom ik tot de conclusie dat mijn familie een soep is. Op zich is dat niks, in de beste families is het al eens soep, maar mijn familie IS een soep, bouillabaisse. Zeg nu zelf: 3x Vissen, 2x Kreeft, 2x Waterman. Wat doet die Tweeling daartussen. Roeren tot ze een ons weegt. Een fluid ounce, een fl.oz. En Tweeling is zo al een flozzie teken. Lucht ... wat is nu lucht. Er is er maar ene die vaste grond onder de hoef heeft, dat is de Stier. Als die begint te galopperen hou ik mij stevig vast en vlieg mee. Waar we naartoe stampen weet ik niet, ik hou me vast aan de horens en wapper mee. Als hij zich onderweg gekwetst heeft aan een barricade of een palissade of een pinnekesdraad, smeer ik er wat mist op of een wolkje. Iets uit de lucht. de Stier was de toenmalige verloofde
Goed, om over die brieven verder te gaan: Tina & Co, leven ze nog? Geen nieuws = goed nieuws zeker? Als ik thuis kom doe ik Tina een typmachientje kadoo en een paar handboeien. Daarmee klik ik haar vast aan het typmachientje en de sleutel gooi ik in zee. Nà! In Zeebrugge zei ze : "Nu zal ik schrijven hoor!" Maar niks. Een geluk dat Toppié nog van zich laat horen 'Gebeurt er iets, schrijf dan maar een brief ' Voilà, dat is taal. Tenminste iémand die de boel zo'n beetje in het oog houdt, rustgevend is het. Touchant.
Dat zinnetje van Toppié moet me toen echt geraakt hebben, dat ik er een tweede keer op terug kwam. Ik herinner me nu ook dat ik toen met veel vragen zat. Heb ik het recht wel om zomaar te verschijnen en te verdwijnen in en uit dat kind haar bestaan? Anderzijds : ze zal er leren mee omgaan, een kind heeft nog mentale souplesse. Maar heeft ze ook de emotionele souplesse?
Door haar zinnetje voelde ik me bijna schuldig over de broodwinning die ik gekozen had. Zou het niet best zijn dat ik stopte met varen? Maar dan sprak uiteindelijk mijn rationele kant: niet ík heb Toppié gedwongen te bestaan in een wereld die geen paradijs is. Dat heeft Tina op haar geweten. Zíj heeft Toppié op deze wereld gezet. Waarom zou ik mijn manier van leven aanpassen aan een keuze van Tina?
Het moet toch iets bijgebracht hebben, dat verdwijnen en verschijnen, want twintig jaar later vertrok Toppié blijgezind, sterk en zonder omkijken, definitief richting zuid. Daar heeft zij haar bestaan opgebouwd.
Tiens, denk ik dan, wegtrekken -om het met een cliché te zeggen: andere horizonten opzoeken- zou dat genetisch bepaald kunnen zijn? Want zij en ik hebben gemeenschappelijke voorouders.
Het is nu 14h14, ik ga nog wat siësten en vanavond schrijf ik verder. Tegen 22h pas gaan we tegen de kaai, dus nog tijd genoeg.
1981-03-04, Fremantle
Beste Boejabijs, bouillabaisse, de familie die een soep is
Het is half twintig -19h30 waarschijnlijk- en ik ben bekaf en steendood. Sinds 06h vanmorgen zijn we non-stop bezig geweest. Pardon, we hebben een half uurke gepitst van 16h45 tot 17h15 om iets te eten. Ik word oud denk ik. En ik moest nog 29 worden. Het zal de vermoeidheid geweest zijn die sprak. Op de M -het 3de schip- was het bijna alle dagen 12 tot 13 hrs werken, met in haven soms 17hrs op dagen dat er een receptie was. Misschien zou ik minder moe zijn als we regelmatig meer dagen van hard werken hadden. wat een vreemde redenering was dat
Vanavond aan de tafel van de staf waren aanwezig, de kaptein, duidelijk nog zat van ’s middags. En die heeft een vreemde dronk, maar voorlopig blijft dat hanteerbaar. De 1ste stuur, nog lichtelijk geaROSÉerd, dus voor een keer menselijk, zijn madam, genietend van de euforie en de cargosupervisor, de supercargo genoemd. De supercargo is een man, tot nu toe is dat een man, misschien worden vrouwen ook weer 'sobre cargo'. Kortom, hij begeleidt de lading tot ze geladen is en het schip vertrekt. Dat houdt in dat die meneer enige dagen aan boord verblijft en mee eet aan de tafel van de pitein. Meestal is dat iemand van het land zelf, maar hier is dat een Nederlander, die ook vlot Frans praat en natuurlijk Engels. Nu komt het:
Bij de kaaskroketten hoor ik hem Telemann vermelden. De kroketten schoven bijna van de schotel. Telemann? dacht ik. Wat doe die hier tussen al deze hooggeschoolde cultuurbarbaren? Telemann. De staff zat duidelijk het geheugen af te speuren. Is dat ene van den bureau of ene van het agentschap hier.
Ik voelde mij ineens superieur. Telemann, mijne heren en mevrouw, dacht ik bij mezelf, dat is cultuur, dat is thuis, dat is Europa. Wordt een mens op den duur tóch chauvinist als ze vaart? Niet als Vlaming of Belg, niet als Europeër maar als Europeaan. Erg hé. bestond het woord Europeër in 1981 al?
De supercargo zat daar doodongelukkig omdat hij zo onbeleefd geweest was iets te vernoemen dat hun uitgebreide kunde en beperkte kennis te buiten ging. (Hoor mij nu …) Ja, Carl Philip Telemann, probeerde hij nog. (Ik hoop dat ik de voornamen goed gespeld heb). Ah, oui, Telemon, deed de stuur vaagweg.
De Nederlander kijkt zo ongelukkig de tafel af, niemand die reageert, zijn radeloosheid is zo groot dat hij zelfs naar de serveuse kijkt (ikke) alsof daar nog wat steun te verwachten viel. ’k Stond juist goed, buiten het blikveld van de anderen. Ik knikte eens 'nee', zo met een tuittoet, zo om te zeggen laat maar vallen man, Telemann is hier verschoten kruit.
Morgen geef ik hem het adres van de winkel en dan gaat hij volgende zomer, wanneer hier de zomer voorbij is, naar Nederland en dan springt hij efkes over naar Brussel. Dat is maar een boogscheut voor iemand die zo ver van huis woont en werkt. En later gaat gellie eens naar Australië op vakantie ipv alsmaar naar Zuid-Afrika en Israël. Ge zult u niet ontheemd voelen want deze meneer is van de Joodse gemeenschap.
Het is nu 19h49. Dat wil zeggen dat ik al 49 minuten naar een Italiaans radiostation luister. Ofwel zijn die zangers allemaal vreselijk kwaad (misschien te weinig zout op de spaghetti) of anders gaat het over vree gepassioneerde liefdes. Ze blèren hun stem kapot. Ha, hier zingt der ene over : finalmente tú, securamente tú. Die staat in panne langs de weg en ziet Via Securamente TU-ring Wegenhulp finalmente opdagen. van opluchting zingt hij met grote uithalen. Dit is een liedje waar ik in kan komen. Het gaat precies al een beetje beter toch hé, met mijn Italiaans? –larie hoor, ik heb die taal nooit willen leren-
Vanmorgen zijn we aangekomen, en vanmiddag, zodra we onze lires op zak hadden ging ik een boodschapke doen. Onderdelen voor de miniatuurboten voor de broer van TC. Na Japan is Italië het land van de losse onderdelen, zegt die.
En hier begint het verhaal. Ik heb niks tegen Italianen hoor, absoluut niet, maar laat deze brief niet aan Silvano lezen.
Het adres had ik van een italiëktueel, dat is een Italiaan die ook kan spreken zonder handgebaren. 'Modellismo, Via della Campana, zijstraat van de Via Garibaldi'. Garibaldi deed me direct denken aan de geschiedenisboekskes van de schooljaren: 'Het Italië van Garibaldi' 3 x overschrijven en thuis laten tekenen!
Ik mocht meerijden met Mario, ene van het agentschap. Tof van hem hé, zo uit zichzelf een lift aanbieden. 5.000 lires maar tot in de stad. Dat heb ik spontaan betaald. Dat alles dicht was had hij wel voorspeld, maar ik wou en zou toch efkes het terrein verkennen en in stilte dacht ik : toe of niet toe, doetternitoe, ik bel wel en dan gaat die deur open voor mij … ter plaatse twee grote metalen rolluiken en géén bel!
Rolluiken naar beneden en het moreel ook. Een beetje rondgelopen. Alles gesloten, heilige siësta. Geprobeerd in de plaatselijke Gele Gids andere modellismo adressen te vinden maar ik geraakte aan hun rubriekensysteem niet aan uit en ik heb het maar gauw & rap opgegeven. Ik moest om 15h30 weer aan boord zijn, aan het werk.
De Italiaanse reputatie indachtig van ik-haast-mij-langzaam, begon ik een uur op voorhand de terugreis te organiseren: bar binnen, een rood wijntje -dronk ik toen nog wíjn?-en wil u aub een taxi bestellen? Zodus, al moest ik nog drie kwartier wachten op de taxi, dan kwam ik nog op tijd aan boord. Madam van de bar probeert drie verschillende telefoonnummers. Twee antwoorden niet (zaterdag) en de derde geeft de bezettoon. Die had de hoorn afgelegd, het is zaterdag voor iedereen, dacht die. 1981-02-27 - vervolg, op zee
Er beginnen andere mensen (mannen) naar ons te kijken, vragen aan de barmadam wat of er niet gaat, maar dan met veel meer woorden. En ze werden ineens behulpzaam, allemaal. Zó behulpzaam! En ik had nochtans niks misdaan … Ze moesten weten waar ik naar toe ging. Ik toon het kaartje waar het adres van het schip opgeschreven stond. Op dat kaartje stond ook het adres van de shipchandler -scheepsbevoorrader- met prijsaanbiedingen voor champagne en kaviaar. Ze stuurden me al naar een ander adres waar ik champagne en kaviaar vele, vele goedkoper kon kopen. En zij een % hadden waarschijnlijk. Ik kreeg het warm en werd kwaad: Nondedju, gene kaviaar nodig en een taxi aub naar Sintelmar en naar nergens anders. Dat verstonden ze. die nondedju? Sintelmar was niet zo ver, dat kon ik gemakkelijk te voet doen volgens ene die scheel keek. Jaja, die zou het wel eens uitleggen. "Cinque minuti" zei ene die er meer kijk op had. En toen deed die schele 'mon oeil' of zoiets en begonnen die twee ruzie te maken. Ik heb betaald en ben in een andere bar iets gaan drinken om een taxi te bestellen. Die barmoeder legde het beter aan boord. Ze stuurde ene Bimbi de straat op om een taxi te gaan zoeken. Het werd ondertussen hoogdringend tijd en ik werd nog wat zenuwachtiger. Maar Bimbi kwam toch terug met een taxi, een echte, met vier wielen en zo. Ik had die taxichauffeur gezegd dat ik gehaast was en we zijn drie keer bijna dood geweest dus had ik dat beter niet gezegd. Enfin, ik was op tijd aan boord, dat telt ook mee.
De collega gaat aan de wal, ik zou de service in mijn eentje doen, en ik vraag of hij in 'Modellismo, Via della Campana, zijstraat van de Via Garibaldi' efkes wou langsgaan voor onderdelen die op het papiertje staan. Later op de avond kwam de collega weer aan boord. De vent van het modellismo had zijn geld niet willen aannemen. Hoe? Wat? Omdat het een spiksplinternieuw ongevouwen biljet van 100 USD was betrouwde die spaghetti het niet. Collega had dan naar een bank gezocht om te wisselen in die rotlires, maar op zaterdag zijn alle banken hier dicht zodus kwam hij zonder mijn materiaal weer aan boord. De onderdelen voor de broer van TC zijn hier drie keer goedkoper dan in België, de collega heeft die dingen in zijn handen gehad, maar hij kon ze niet kopen.
Maar welk groot licht gaat er ook met een 100 dollarbiljet aan de wal in het Italië van 1980! Túúrlijk dacht die man van Modellismo dat het een vervalsing was! Misschien maakte hij na zijn uren zelf ook vervalsingen als kleine onderaannemer bij de maffia, modellist zijnde.
Zeg nu zelf, wie wil er in zo’n land op vakantie komen. Ik alleszins niet. De Italianen hebben het bij mij verkorven en het is hun eigen fout. Zij zijn begonnen.
PS : binnen twee dagen zijn we in Freemantle, Australia.
We zijn de 24ste aangekomen en er stond iemand van het agentschap ons op te wachten. We moesten naar de Hilton Inn, want het schip was nog niet aangekomen in Tampa. Halleluja, wat een vreugde. Na 18hrs reizen zagen we er nogal onfris en verfrommeld uit. Ik vond het verschrikkelijk dat we ons zo aan boord moesten gaan melden. Kwestie van de 1ste indruk en zo: precies twee landlopers ipv een team stewards … Dat probleem was dus opgelost, overnachting in het hotel, en als kerstcadeautje alles betaald door de rederij. Natuurlijk. Zodoende hebben we kreeft genomen als avondmenu.
Toen we gingen slapen was het 02h45 BT. Hier was het 20h45. Da's vroeg gaan slapen voor een kerstavond hé. (ik viel ongeveer in slaap aan tafel, vanwege de nachtvlucht)
De 25ste, voormiddag: telefoon van de agent hier. Het schip lag nog in New Orleans en had een ontploffing in luik één gehad. (Er is gelukkig niemand gewond). Daardoor is het schip nooit naar Tampa vertrokken en de agent zou ervoor zorgen dat we voor die dag nog een vlucht voor New Orleans hadden, of toch vóór de 26ste. En hij zou terugbellen. Hij heeft niét terug gebeld en we zíjn vandaag de 26ste !
Goed, als kerstcadeautje heb ik mezelf veroorloofd naar Tante Sopraan te bellen, de 25ste, in de hoop daar de ganse clan nog bijeen te vinden, maar het was in België al te laat op de dag. De verbinding was erg slecht. 'k Was nog erg ongerust over Toppié, omdat ze zo geweend had. (Toppie was toen 6,5 jaar) Maar eigenlijk denk ik -achteraf- dat ze weende omdat het uitstapje naar het vliegveld niet doorging en niet omdat ik moest vertrekken. 'k Heb van mijn hart een steen moeten maken en haar weer naar bed gestuurd.
Waarom Toppié toen niet mee mocht naar het vliegveld weet ik niet meer. Waarschijnlijk was het al te laat op de avond. Nachtvlucht hé. Da’s laat op de avond inchecken. Het was een vlucht met Pan Am, herinner ik mij nu.
We doen het hier in stijl hoor : phonecall to Europe en aperitiefjes in de bar, uitgebreide maaltijden … Wanneer de rekening toekomt in Antwerpen zullen ze direct een telegram sturen naar de kaptein om te bezuinigen op onze overuren, vrees ik. We hebben hen hier al een pak poen gekost. Dat zal ze leren, mensen van hun kerstfeest weghalen!
Voor alle duidelijkheid, telefoon en drank was voor eigen rekening hoor. Maar we zouden nu onderhand wel aan boord willen hoor, want we zijn nu opgekalefaterd, gewassen, geschrobd, nagels in orde, op krachten gekomen, enz. En nu begint het hier saai te worden. Mijn boeken zijn uitgelezen en de TV op de kamer begint tegen te steken. Vermits wij voor deze dagen betaald worden, moeten we bereikbaar zijn. Het komt er op neer dat we het hotel niet uit kunnen. Er is wel een terras bij met zwembad, maar het is hier net iets te fris om in het water te gaan spelen. En het hotel kennen we nu al met onze ogen toe. Ik zou bvb de twee volgende dagen wel in een hotel in New Orleans willen gaan zitten wachten. Eerst nog een vliegtuig nemen (voor de verandering). We hebben er 3 moeten nemen om tot hier te geraken. Brussel-Londen, Londen-Miami, Miami-Tampa. Mijn oren tuiten nog als ik denk aan al dat opstijgen & landen.
Voor de moment is het op TV 'Father knows best'. Ik heb hier al heel wat ouwe feuilletons terug gezien. Gisteren was er een mooie film voor Kerstmis 'We’re no angels', met Humphrey Bogart en Peter Ustinov. Heel geestig.
Ziezo, dat is het ongeveer hier. Geeft ge deze brief door aan Tina & Co en Laura & Co ? 'k Schrijf later nog wel.
Vorige maandag, 30/06, die dag hebben we twee keer gehad. We hebben de dateline -datumgrens- gekruist, van west naar oost. Die avond was het hoogst uitzonderlijk bar. Hoogst uitzonderlijk want er was dikke mist. Ge kunt van op de brug de voorpiek niet meer zien. We varen precies door een melkweg. Ik geloof vast en zeker dat als ge hier een emmerke buiten zet, het de volgende dag vol verse melk zit. Vast en zeker.
Nu heeft den ouwe liever dat zijn stuurlieden met een klare kop wacht lopen, vooral wanneer het aan het misten is. Waarom vooral als het mist is? Dat vraag ik mij ook af. Want of ze nu wacht lopen met een heldere blik of met verpieterde lodderoogskes, zien doen ze toch niks. En daarbij, na 18h is het nog donker ook. (De eerste stuur heeft het gevonden hoor. Om zeker een klare kop te houden drinkt hij nog uitsluitend, enkel en alleen oude klare.)
Niet tegenstaande alle bezwaren ivm de navigatie ging de bar die avond toch open. Ge zoudt zo denken dat het was omdat Tina tweemaal verjaart dit jaar, maar neenee, dat was het ook niet. Het was omdat we weer op normaal toerental draaiden en normale snelheid liepen. Het Probleem was (weer eens) opgelost. Of ze daar bij de Gulf -toen al een gewezen rederij- ook 16 hrs voor nodig hadden weet ik niet, maar goed, iedereen was weer eens opgetogen. Het Gevaar was geweken.
Dé Gulf was een rederij die de boeken toe gedaan had reeds in 1975. Al die officieren moesten bij andere rederijen een broodwinning zien te vinden.
Op kantoor, bij interviews, deden die mensen waarschijnlijk zeer welwillend en meegaand, maar aan boord waren zij constant aan het vergelijken met vroeger : 'bij de Gulf hé, hadden we dit of dat' - ivm gereedschappen 'bij de Gulf hé, deden we dat zo en zo’'- ivm werkwijzen Die houding veroorzaakte serieus wrevel en ergernis bij de andere officieren. Als er nog maar een zinnetje begon met 'bij de Gulf’' gingen er al bij enkele mensen nekharen rechtstaan. En ik ging daar in mee, empathische sukkel die ik ben.
Er was het volgende gebeurd : er was water geraakt in de dagtank -de voorraad brandstof voor 24 à 36 hrs- en dit schip schijnt niet te varen met 45% water in de fuel. Na 16h hebben ze gevonden wat en hoe. In de purifier zit onder een valve een joint en in die joint was een scheur van 3mm breed (de lengte ken ik niet). Op die scheur stond 10 kg druk en daardoor kwam die massa water zo snel. 45% water is veel en ik zou het bij wijze van spreken niet in mijn cacao willen.
Wie die lek gevonden heeft is absoluut bijzaak, maar wat wel het vermelden waard is: die avond zat hij in de bar als een triomfator die zich afvraagt waar ze met de palmtakken blijven. Of als een ritwinnaar die merkt dat de bloemen en het-meisje-met-de-kus er deze keer niet zijn. Misschien is er door de chef diskreet met wat lof gezwaaid maar dat was kennelijk niet luid genoeg naar de zin van de triomfator. De triomfator heeft dan maar zijn exploot beklonken met pils, tot zijn bloed verdund was met 45% bier (ruwe schatting) en is buitengegaan in een hoek van 45°, gestut en geloodst door iemand van dezelfde grootte (zielegrootte). Tot zover de objectieve observaties van schrijfster dezes.
Volgen nu mijn beschouwingen: een mankement ontdekken is volgens mijn bescheiden mening iets dat van gelijk welke vakmens mag verlangd worden. Dat er een het ontdekt heeft, mag men in alle redelijkheid verwachten, ze zijn opgeleid in dat vak.
1980-07-05
Ik zal het een beetje duidelijker uitdrukken en een beetje beknopter, anders zit ik hier sebiet jam. in de knoei Mankementen zijn voer voor vakmensen en vakmensen zijn er om mankementen uit de wereld te helpen. Dat geldt voor een boekhouder, een arts, een schrijnwerker en noem maar op. Dus ook voor mecaniciens.
Waar ik zo mottig van werd, is de vanzelfsprekendheid waarmee hij verwachtte de held van de dag te zijn. Daarbij komt dat het ogenblik gunstig was, het ogenblik om het lek te 'ontdekken' heeft hij afgewacht. Maar dat laatste heb ik, zoals veel andere dingen, enkel van horen zeggen.
1980-07-07, Pittsburg , San Francisco Baai, California
Dag Padre en Madre,
Waarom schrijf ik altijd vaders eerst. Enfin, vader-enkelvoud, want gellie zijt mijn enige ouderpaar dus moet ik zuinig zijn op ulle. Hier zouden we zeggen : er is géén spare hé! spare = Engels voor reservevoorraad
'Mannen eerst' dateert waarschijnlijk uit de tijd dat vrouwen geen eigen broodwinning hadden en dat alle voedsel- en beurs-voorzienende mensen mannemensen waren. Maar nu ben ik een werkend vrouwmens met een eigen broodwinning & bankrekening, een echte, en dus herbeginnen we de brief:
Dierbare Ouders,
Op deze blijde dag (de ’pitein is gisteren verjaard en daar dragen wij nu nog de gevolgen van) op deze blijde dag dus, zijn wij aangekomen hierre en alles gaat goed. Ik zou zeggen het reilt en zeilt, maar dan krijg ik de mecaniciens tegen want die willen van geen zeilen horen.
Ik zit hier te typen (blijkbaar) bij muziek van de plaatselijke BRT 3 , maar dan op zijn Kalifornees. Kanaal 102 op FM. Die zender heb ik ook in alle cabines aangezet en laten aanstaan toen ik buitenging, kwestie van de boerkes een beetje RUSTGEVENDE muziek te leren beluisteren. Want rust, kalmte en zelfbeheersing hebben ze/we hier allemaal nodig. Den ene pakt Valium, dedees pakt Vivaldi. Zun een Captagon, ik een Katsjatoerion, blijft ge ook wakker von. (Ziet ge wel dat het rijmt!)
Ik heb uw brief van VR-27/06 ontvangen. Een brief over Callas -Zuid-Frankrijk- om mij te doen watertanden zeker? Awel dat is gelukt, ik monster af. Verder over Guido Gezellige schilderijen en over Sartre. We zijn hem kwijt nondedju, en er is geen spare. Wie gaat hem aflossen. Niet zomaar een beetje maar hem echte en deugdelijk en degelijk opvolgen? Is er zo iemand? Sartre was toen recentelijk overleden.
Dus ge hebt de brief over mijn nieuwe schoenen ontvangen? Awel, ze zijn al kapot. Daar verschiet ge van hé. Het komt door het trappen lopen. Er zit hout in de zool. Dat hout is gespleten. Ik zou hier beter per trap betaald worden ipv per maand.
1980-07-08
We zijn vóór het stadscentrum op anker gegaan. Vannacht zijn we beginnen varen en om 06h ging en we tegen de kaai. Ver voorbij de stad. Uren er voorbij. Het was dan nog een lastige standby ook. De mensen werden zenuwachtig en daarvan werd ik nerveus (stom hé, ik heb met die standby niks te maken, môja, ik liet me ongemerkt nerveus maken) Toen ik het merkte was het al lang te laat, ik heb een scheef antwoord gegeven aan de eerste stuur en die nam dat zo scheef mogelijk op en bolde het af. Ik riep en liep hem achterna, maar hij kwam niet terug en toen ik hem opbelde smeet hij de hoorn in de haak. Nu lig ik in ongenade. Enfin, ik ben niet een en al glimlach alle dagen van de maand, -mogelijk duidt dit op menstruatiepijnen- en hij ook niet, -de mannen hadden net een zeer lastige standby achter de rug- en vandaag was het een ongeluksdag want die twee vielen samen. Ik spreek nog wel tegen hem, maar hij niet meer tegen mij. Wacht een beetje, de dag dat ik hem kan doen lachen heb ik gewonnen. Hij gaat toch niet blijven smoel-trekken voor zo'n pruts hé. Ondertussen vind ik het erg, want ik dacht dat hij toch genoeg gezond verstand had, wijs man was en zo. Nee, niks. On ne pardonne plus, on tue. Elk zijn waarheid zal het worden en daarna gewapende vrede zeker?
Hoe & of die ongelukkige botsing opgelost geraakt is, weet ik niet meer. 'k Herinner me wel dat ik me een paar dagen ellendig voelde.
Bon soit, zolang het schip maar niet zinkt en de aarde rond blijft zodat we thuis geraken, is er niks aan de hand. Deze brief komt waarschijnlijk toe wanneer gellie in Callas ligt. Blijf rustig liggen. Binnen een maand of zo zijn we thuis.
te gast bij Wim Helsen ~ Arnon Grünberg met een fragment van Stefan Zweig
Brief van een onbekende
En dan, ik ken je; ik ken je zo goed als je nauwelijks jezelf kent, ik weet ik weet dat het voor jou, die houdt van het zorgeloze, het lichtvoetige, het speelse in de liefde, pijnlijk zou zijn geweest om plotseling vader, plotseling verantwoordelijk te zijn voor een lot. Jij had je, die alleen in vrijheid kunt ademen, je op de een of andere manier verbonden gevoeld met mij. Jij had mij – ja, ik weet dat je het gedaan zou hebben, tegen je eigen wakkere wil –, jij had mij gehaat voor dat verbonden zijn.
Voor mij is deze keer het gesprek interessanter dan de tekst van de auteur. Wanneer twee koppen als Grünberg en Helsen zich buigen over een tekst en dan een gesprek hebben dan bol staat van de rake gedachten, dat beneemt mij de adem. Grünberg zet daar de ene herkenbare idee na de andere, zo terloops. Ik word er vanbinnen helemaal stil door. Bijna met tranen van geluk. ’k Kan de aflevering geen derde keer bekijken, dat zal voor later zijn.
De raakheden zijn te overweldigend … kent die man mij? Zijn reflecties over schrijven, vanaf 07min49 veroorzaken bij mij, amateurke, schokken van herkenning. Over lichtvoetigheid, onder andere.
En jáá, bij Winteruur beginnen ze te recycleren. Grünberg was al eens te gast in het derde seizoen, 2018, tekst 351 op https://blog.seniorennet.be/maart_ maar vandaag is dat niet erg. Helemaal niet erg.
Over de novelle : Een veertigjarige auteur krijgt op een ochtend een brief, waarin een vrouw hem haar liefde verklaart die ze al sinds ze dertien was en in het appartement naast hem woonde, koesterde. Doorheen haar leven volgt ze hem als een schim, vanop een afstand, vol passie en overgave. Hun wegen kruisen elkaar twee maal, bijna toevallig, twee ogenblikken waarop hij haar gewaar wordt, haar versiert en met haar de nacht doorbrengt, om haar 's anderdaags volledig te vergeten. De eerste nacht was ze een jong, naïef meisje. Uit deze nacht zou een kind voortkomen, waarvan hij het bestaan pas met deze brief verneemt. De tweede nacht is ze al een aantrekkelijke vrouw 'van de wereld', maar hij ziet haar aan als een luxe-prostituee en betaalt haar wanneer ze 's ochtend zijn appartement verlaat. De brief is in werkelijkheid een laatste poging om het recht op te eisen herinnerd te worden door de man die ze liefhad, een allerlaatste roep om zichzelf te kunnen zeggen 'ik heb bestaan'. https://www.boekmeter.nl/book/65945
Ze spraken vandaag over een boek en ik zou dat boel dolgraag in levende lijve bezitten om het eventueel te lezen ook nog. Titel : The Supertanker. Ik weet niet of het in het Nederlands vertaald is. Zo ja, graag de vertaling. Auteur : Mosterd. Of zijn naam op zijn Engels geschreven wordt weet ik niet. mustard (Noël Mostert, Supership, 1974?, ISBN13: 9783811831100)
En of hij soms een Amerikaan zou zijn weet ik ook niet. Hij is/was Canadees. Onderwerp : in de machinekamer van een groot schip, een mammoet tanker, wat toen mammoet heette gebeuren onregelmatigheden ivm de veiligheid en de uitbating van het schip. Dat wordt ontrafeld. Daarna worden de slechten gestraft en de goeien gaan naar de hemel, vroeg of laat. Misschien is er wel een proces bij. Lekker. Dat boek zou ik graag hebben. Maar omdat ik er zo weinig van weet en er onmogelijk meer kan van te weten komen, zal het speurwerk worden, vrees ik.
Nu dacht ik zo, bij mijn eigen, ik heb 1 vader en 1 moeder en die zitten vlak bij de bron, en die kunnen misschien al beginnen speurneuzen terwijl ik rustig busy ben met varen op de woelige baren. Arrè vooruit, doetanekeer voor mij afteblift.
Er is voor de moment zoveel mist dat ge buiten geen hand voor de ogen ziet, laat staan een ander schip. Om de drie minuten laten ze boven de misthoorn, de scheepstoeter gaan gedurende drie seconden. Hier is geen kat in de buurt, maar reglementen zijn reglementen, zelfs en vooral op volle zee. Plezant voor de mensen die aan de facing slapen, maar een ervaren zeebonk geeft nooit toe dat zij/hij last heeft van de scheepshoorn. Dat gelamenteer is goed voor passagiers, maar wij, wij kunnen daartegen newaar. Vooral ik, ik slaap aan de achterkant. De achterkant is een woord voor walmensen hoor, onder zeelieden spreken we over ‘the poop’, de poep, maar ik hou mijn scheepsjargon zo wat in, anders wordt het onleesbaar voor ulle.
Goed, die mist dus. De ’pitein komt de brug niet meer af. Hij heeft er al twee dagen geslapen, op de seat. Gemakkelijk voor mij, ik moet zijn bed niet opdekken. Zijn humeur verbetert er niet op, maar dat is een ander probleem.
Verder is den ottomatik kapot -automatische piloot was stuk en moet er met de hand gestuurd worden. Dat heet ‘wiel lopen’. Ik heb in beter weer ook eens een uurke wiel gelopen, met iemand naast mij, en het is stom-vervelend werk. Ge kunt zo maar niet varen waar ge wilt en het duurt precies uren eer een schip luistert. Hoe ze met zo’n log vehikel zonder schade door Panama en Suez geraakt zijn begrijp ik niet meer. Ik leef deze dagen in diep ontzag voor de Matrozen, de Stuurlieden en de Pitein, voor allen die Het Wiel mogen bedienen. Tot hen spreek ik nu met eerbiedige fluisterstem. Wanneer ik hen goeiemorgen wens maak ik weer een kniksje met de knie, zoals ons geleerd werd bij de nonnen.
Elke maaltijd ga ik met de frikoo -het eten- van de Pitein naar de brug. Dat is vijf trappen. Gelukkig doet hij regime, -is op dieet- en dat scheelt een stuk. Bij de vorige Piteins was de plateau afgeladen vol. Zijn trainingsfiets -hometrainer- staat nu ook op de brug. We hadden er in Japan een fietsbel moeten voor kopen.
Als ze in Long Beach geen spare parts -wisselstukken- leveren, blijft heel het departement dek wiel lopen tot we in Europe zijn. Dat is nog een maand varen. Prettig vooruitzicht. Maar als de mist opklaart dan ben ik al tevreden. Heel belangrijk voor het schip hoor, als de stewardessen maar tevreden zijn, dan varen we goed.
Overdrijven is ook een vak, hé?
Ik kijk elke morgen door den hublot -de patrijspoort-om te kijken wat voor weer het is. Het is elke dag eten-op-de-brug-weer. Ik hou de mist al even goed in het oog als den ouwe himself.
Dag Ma, dag Pa, ik stop ermee, ik ga nu iets anders doen. Wat weet ik niet, nog niet. Eerst ga ik eens kijken of ik ergens kan buurten.
te gast bij Wim Helsen ~ Christophe Busch met een fragment uit 'In het hart van de hel' van Zalman Gradowski
Wij, leden van het Sonderkommando, hebben allang een einde willen maken aan ons afschuwelijke werk, waartoe we ons onder doodsbedreiging gedwongen worden. We willen iets groots doen. Tot nu hielden de mensen van het kamp, deels joden, deels Russen en Polen, ons echter uit alle macht tegen en ze dwongen ons het moment van de opstand steeds uit te stellen. Maar nu nadert de dag waarop wij in opstand zullen komen. Hij kan elk moment aanbreken, vandaag, morgen. Ik schrijf deze woorden op een ogenblik van zeer groot gevaar en hevige opwinding. Moge de toekomst op grond van mijn aantekeningen een vonnis vellen en moge de mensheid zich door mijn aantekeningen tenminste enigszins rekenschap geven van de tragische wereld waarin wij hebben geleefd.
Christophe Bush brengt een zeer pakkend fragment, is zeer goed geplaatst om te praten waarover hij praat, en door zijn uitleg is de ellende van het Sonderkommando voor mij iets waar ik geen woord voor vind. En dan sluit Helsen de uitzending af met groetjes aan een spam-prostituee, ene Carola.
Waar stond die clown zijn kop? Die flauwekul minimaliseert heel de uitleg over de notities van Gradowski! Christophe Bush produceert daarop wel een beleefd lachje, maar ik absoluut niet, Helsen. Want Mr Helsen, ík heb mijn huiswerk gemaakt. En na het lezen van het Wikipedia-artikel over het Sonderkommando, is er efkes geen plaats voor grapjes. Dat had ge kunnen geweten gehad hebben. Wat een zielige uitschuiver, man!
Over het boek : (…) Zalmen Gradowski schreef zijn getuigenis in afwachting van zijn aanstaande dood. Met zijn geschriften wilde hij de buitenwereld informeren over het donkerste gedeelte van de hel in Auschwitz. Hij heeft zijn manuscripten achter een van de crematoria begraven. Na de oorlog zijn deze manuscripten gevonden. Een grotere aanklacht tegen de misdaden van de Nazi's is nauwelijks denkbaar. https://www.boek.be/boek/in-het-hart-van-de-hel
te gast bij Wim Helsen ~ Bregje Hofstede met een tekst van Judith Herzberg
ZOALS
Zoals je soms een kamer ingaat, niet weet waarvoor, en dan terug moet langs het spoor van je bedoeling, zoals je zonder tasten snel iets uit de kast pakt en pas als je het hebt, weet wat het was, zoals je soms een pakje ergens heen brengt en, bij het weggaan, steeds weer denkt, schrikt, dat je te licht bent, zoals je je, wachtend, minutenlang hevig verlieft in elk nieuw mens maar toch het meeste wachtend bent, zoals je weet: ik ken het hier, maar niet waar het om ging en je een geur te binnen schiet bij wijze van herinnering, zoals je weet bij wie je op alert en bij wie niet, bij wie je kan gaan liggen, zo, denk ik, denken dieren, kennen dieren de weg.
te gast bij Wim Helsen ~ Selah Sue met een fragment uit Big Magic van Elisabeth Gilbert
De kunst van creatief leven
Beste angst, creativiteit en ik staan op het punt samen op reis te gaan. Ik begrijp dat jij met ons meegaat. Je gaat namelijk altijd mee. Ik ben me ervan bewust dat jij van mening bent dat je een belangrijke taak in mijn leven hebt en dat je die taak serieus opvat. Die taak bestaat er blijkbaar uit dat je moet zorgen dat ik, zodra ik op het punt sta iets interessants te gaan doen, volslagen in paniek raak. En ik moet zeggen dat je je werkelijk uitstekend van je taak kwijt. Dus ga er vooral mee door als je denkt dat dat nodig is. In dit voertuig is plaats genoeg voor ons allemaal, dus maak het je gemakkelijk, maar onthoud goed: creativiteit en ik zijn de enigen die gedurende de hele reis beslissingen nemen. En dan vertrekken we – creativiteit, angst en ik – voor altijd zij aan zij aan zij, en begeven we ons wederom op het angstaanjagende, maar geweldige terrein van de onzekere uitkomst.
In de tekst staat iets dat ik voor mezelf totaal anders zie. Er staat : – creativiteit, angst en ik – Ik zeg : – creativiteit, ik en angst –
Vermist de tekst het over een voertuig heeft hou ik dat beeld aan en dan zit de creativiteit of de inspiratie (of het achterhoofd), noem het hoe ge wilt dan zit dié aan het stuur.
Ik ben de copiloot, ik lees de kaart en zeg waar de tekst naartoe gaat. Maar soms weet ik niet hoe, er is niet telkens een kaart, soms is er enkel een idee of beslissen personages in de tekst over het verder verloop. Vooral op blog twee was dat zo : https://blog.seniorennet.be/_maart oftewel 'een heel jaar maart?'
En de angst is pas nummer drie, die rijdt bij mij mee op de achterbank, als passagier. Een lastige, soms nuttige passagier. Maar ik noem het wezen geen angst, ik noem het ongerustigheid : - komt het verhaal uit de tekst of verdrinkt het in overtollige woorden? - gebruik ik niet teveel voornaamwoorden want dan verdrinkt de duidelijkheid ook nog. Nalezen, nalezen, nalezen. En telkens woordvertoon schrappen. De backspace-toets en de onvolprezen delete, zijn zeer goede vrienden van mij. Maar ook : - doe ik niet te veel & te vaak aan zelfcensuur?
Na de tekst dan nu het studiogesprek. ’k Schoot in een lach toen Selah Sue het had over 40 onafgewerkte projecten. Mogelijk heeft zij een lade of een map met 800 ideeën die nog niet het stadium van project bereikt hebben. Dan zijn die 40 teksten een relatief bescheiden onderneming maar daarom geen gemakkelijke. Erato en Kalliope, hebt erbarmen met haar.
En de rest van het gesprek deed me door de momenten van herkenning blij lachen. Het is allemaal zo wáár wat ze zegt. Maar mogelijk heeft die ‘angst’, zoals zij het noemt iets te maken met de fase van haar leven. In latere fases verdwijnt de ongerustigheid over wat anderen denken en spits die bekommernis zich toe op de tekst, ipv op een aantal personen. ’k Spreek natuurlijk enkel voor mezelf, niet voor Selah Sue.
Nu, wat ze efkes zegt over groot ego en zelfzeker : njet! Volgens mij dient een groot ego om onzekerheid te maskeren, en is groot-ego absoluut geen blijk van zelfzekerheid. Kijk in uw herinneringen en kijk rondom u. Elk groot ego heeft demonen. Erger dan de stille zelfzekere.
Zo zijn er nog een paar punten waar ik moet afwijken van het gesprek, maar zoals ik zei, Selah Sue zit in een veel jongere fase van haar leven dan ik. Dan wij. Het komt allemaal nog wel.
Een alinea die me trof in het wikipedia-artikel:
‘In mei 2014 onthulde Selah Sue bij het praatprogramma ‘Reyers laat’ dat zij lijdt aan depressiviteit. Het is dankzij antidepressiva dat zij zich zo ver heeft kunnen ontwikkelen, zowel professioneel als in haar persoonlijke leven. Volgens haarzelf heeft haar depressiviteit hoogstwaarschijnlijk deels een genetische basis, want haar grootouders beiderzijds hadden psychiatrische problemen. Met haar televisie-optreden wilde Selah Sue een statement maken over de effectiviteit van antidepressiva en zich weren tegen de mening van onder meer de Amerikaanse professor Irving Kirsch die stelt dat placebo's en antidepressiva een vergelijkbaar effect sorteren.’
’k Heb hier zojuist uw brief ontvangen en ben nu druk bezig elke Japanner die ik hier aan boord tegen het frêle gele lijf loop te feliciteren met de vioolcapaciteiten van zijn landgenoot. Dit doe ik met de nodige bescheidenheid want ikzelf heb het nog niet verder gebracht dan eerste viool.
De koningin Elisabethwedstrijd in 1980 werd gewonnen door een Japanner, ene Yuzuko Horigome zegt Wikipedia.
Moeder, wilt ge aub de volgende brieven typen ipv met de hand te schrijven. Staat daar geen groot blinkend elektrisch schrijftoestel in Brussel? Nee? Zoja, waarom maakt ge daar dan niet gaarne en dankbaar gebruik van? Leg me dat eens uit, vertel me dat eens? Medam heeft daar alle modern comfort, maar neen, hoe primitiever, hoe liever.
Ik heb voor alle dames in de familie een kimono gekocht. Zo geen nepzijden–pseudo geval met bloemen en vogels in de schreeuwerigste kleuren. Neen neen, driewerf neen. Het zijn katoenen sobere gevallen, allemaal blauw met wit. Mediums voor ons ma en mij, large voor de lange zussen. Als we dan eens iets te vieren hebben en altegader gezellig bijeen zitten kruipen we allemaal in zo’n Japans geval en dat vinden we dan heel plezant … maar nee, ik denk dat ze als zomerpeignoir gaan dienst doen. Bij mij toch.
Ze hebben allemaal een verschillende tekening, dus moeten we geen ruzie maken. En kiezen moogt ge ook niet, want dat heb ik al gedaan. Zo van : Ôoo, dit is iets voor Tina. En : Jááá! Dit moet ons ma dragen, da’s hare stijl, en hij past goed bij de gordijnen. En: Kíjk! Een donkere! Die kan goed tegen hondenpoten, dus die is voor Laura. Ge ziet, er zijn geldige criteria voor mijn keuzes. Voor vader en schoonbroers ligt er nog niks in de schuif, maar dat komt wel. Mijn schuif is groot.
Dat Toppié aan de Averechste begonnen is, is goed nieuws. Ik had daar ook veel vroeger moeten aan beginnen.
In de eerste zin gaat averechts over een breisteek. In de tweede zin zit weer verdoken venijn. Daar wordt gezegd dat ik veel te lang meegaand gebleven ben, ik had veel jonger al averechts moeten doen, gaan dwarsliggen.
Dat de winkel in Asse opgedoekt is, moet ik daar nu HOEZEE over roepen of OWEE? Als gellie content zijt dat hij toe & gesloten & gedaan is, dan ben ik ook content. Dan zit gellie nu opnieuw alletwee samen in Brussel? Dat gaat weer vonken geven zeg. Ik zie en ruik en hoor de brandlucht al.
Toen ik dat zinnetje over die vonken las, schoot ik luid in een lach. LM kwam kijken wat er te beleven viel. Niks. Gewoon een vaststelling: van op een klein eilandje in Japan, dierf ik wel hé, daar zouden ze me niet vinden. Sommige brieven zijn tegelijk liefdevol en genadeloos. Het fictief scenario dat hieronder staat, is nog brutaler. Maar ik laat niks weg van het blog, want dan doe ik aan zelfcensuur en dawillewe-ní.
Fictief scenario:
Zo in de periode van de eerste en de plechtige communicanten (dat is in deze periode van het jaar zeker?) komt er een medam binnen die meter is van een gelukkige zesjarige en ze komt Pink Floyd halen want haar zoon heeft gezegd dat dat goeie muziek is. Haar zoon heeft dat gezegd hé, dochters zeggen zo geen domme dingen.
En ons ma verkoopt de Pink Floyd (alsof we dat in huis hadden) aan xyz fr. Onze pa voelt zijn missionarisbloed eerst borrelen, dan koken en dan stomen totter overflow, maakt de bijna gedane koop ongedaan en stuurt het mens naar huis met een pedagogisch-didactisch verantwoorde plaat die maar drie keer zo weinig kost en waar Paula Semer en Herman Niels (de vertellers van de kindersprookjes) op den duur nog meer aan verdienen dan hij. Wat heet zaken doen? Zorg dat ge geen zorgen hebt. (maak geen ruzie, bedoelde ik waarschijnlijk) Want doktoors zijn ook maar mensen, ongeacht hoeveel ge betaalt, de Pink Floyd-poen of de Semer&Niels-recette. Hoe duur mag de kist zijn?
De dochter van de zuster van mijn collega had kanker. Ze is gestorven op 25 mei. 22j. Op 1 juni had ze een brief gekregen van 22 mei, waarin stond dat ze zich thuis aan het ergste verwachtten. Het ergste is ondertussen gebeurd. Ogenschijnlijk houdt ze zich goed maar ik verwacht de klop als we terug op zee zijn. Voor de moment is er genoeg dat de aandacht afleidt. Gelukkig vaart ze met haar man en is ze niet alleen, moest het moeilijk worden.
Ik zoek me suf naar prettiger nieuws. Met mij is alles okiedokie, fijn, in orde, oké. Is dat voldoende goed nieuws?
Als ik dit intijds bij de marco wil krijgen moet ik zoetjesaan gaan want het is al 15h15 en ik moet nog helemaal naar boven en daarna weer naar beneden en dan beginnen werken, of minstens aanwezig zijn. Veel zin heb ik vandaag niet, maar ja, plicht roept. Niet luid, maar toch. En daarbij, mijn blad is bijna vol.
Misschien zijn we eind augustus thuis. Het enige wat wij hier zeker weten is dat we na Sakaide weer naar Long Beach gaan en verder weten we het ook niet. Misschien Europe. Let’s hope.
Ik wordt moe. Zelfs als ik ’s avonds vroeg ga slapen ben ik ’s morgens nog moe. Niet het opstaan levert problemen, maar de dag doorkomen met een redelijke productiviteit. Ik lig er gewoonlijk om 20h in, slaap tot 05h30, wip uit mijn bed, was en plas, begin mijn dag, en om 10h ben ik al hondsmoe. ’t Zal wel aan de voeding liggen, maar toch, Zes maanden is genoeg voor een mensengestel. En voor de bovenkamer ook.
Allez, nog twee maanden en ik monster af. Dikke kussen en tot in augustus.
Voorlopig hou ik het toch goed vol hé, elke dag een blad typen. ’t Is toch al de tweede dag! Het blad is nog niet vol, maar dat komt, seffes. Ik zit hier met een probleem dat om een oplossing schreeuwt: BESTAAT ER IN BELGIË EEN WAGNER CLUB EN ZO JA, WELK IS HET ALDRES VAN HUN CLUBHUIS. Ik beweer dat er een Wagner vereniging is en de chef machien beweert dat ze dat in België niet kennen. Laat me die discussie nu niet verliezen, stuur me subito presto adressen en telefoonnummers, al was het in de provincie Luxemburg. Laat het een Waalse club zijn, maar stuur me een club.
In België bestaan verschillende Wagner verenigingen zegt google maar in 1980 was er nog geen google natuurlijk en of ik ooit gegevens heb doorgekregen weet ik niet meer.
In de States heb ik bandjes opgenomen en daar staat curieuze muziek op, bijna klassiek en precies toch niet. Ik denk dat het een uitvloeisel van immigrantenmuziek is. En mooi hoor. Bon, nu ga ik een groot stuk bruin papier pikken om tegen mijn schot te plakken. Er hangt er al een, maar dat is boezjevol. (boezjevol = Brussels voor helemaal vol) Als ge er nog iets op wilt krijgen moet ge plat op uw buik gaan liggen. De rol papier staat in de laundry en ik ga er van profiteren dat iedereen siësta houdt. Behalve dan de mannen die van wacht zijn en het volk van deck, maar die zijn allemaal aan het werk. Dus ga ik nu mijn slag slaan. Dan kan ik weer filosofietjes op het schot kribbelen.
Tijdens de zaterdagse inspectie vergaapt de staf zich aan dat stuk wandpapier, maar ik zorg dat ik in de buurt ben dan durven ze niet te lang staan neuzen. Want het is hier allemaal niet gelijk hoe of wa zenne.
Mijn collega heeft slecht nieuws gehad in Panama, de dochter (22j) van haar zus heeft kanker. Dat wisten ze al, maar nu is het plots veel erger geworden. Ik kan er in komen dat ze soms erg afwezig is. Ik heb ook een zus met een dochter van binnenkort 7 jaar (Toppiéke) en binnen 15 jaar ook 22. Jong hé.
1980-06-08-zo, op zee Gisteren is de dochter van mijn collega getrouwd.
Achteraf bekeken : waarom trouwt een dochter terwijl haar ma op zee is? Vreemd.
Dat was natuurlijk een reden om feest te vieren. De cdt had de bar ter beschikking gesteld, en iedereen kon zich weerom komen volgieten. We hebben hier regelmatig bar-avonden met deze ouwe. maar het moet binnen de perken blijven ... 'Ja kaptein'.
En ’s anderendaags voor mij bijkomend werk met opruimen, glazen wassen en stofzuigen. Feest!
Iedereen blijft binnen de perken want hier wordt niet gemoord, geen brand gesticht, niet verkracht en niet gestolen. (er is wél gestolen, later) Vechten doen we ook niet, toch niet in de bar tenminste.
Het gedoe begint om 20h en om 22h is elk om beurt eens giftig geweest. Het doet me soms denken aan de aflevering uit De Collega’s, waar een feest ontaardt in een zielige braspartij. Nu was het gisteren wel rustig in de hoek waar ik mij geïnstalleerd had, maar een beetje verderop waren gevallen van blikvergiftiging. Er was er ook ene neig over zijn toeren aan het gaan. Triestig hoor, want die jongen heeft redenen te over om raar te doen, problemen met emmerkes. Maar het feit dát hij raar doet, dat wordt hem niet vergeven. Voor de rest , oôo, voor de rest begrijpen 'wij' alles, alleen niet dat iemand kan tilt slaan. Owee, ik wordt er soms mottig van. (van die dubbele maatstaven)
En roddel! Wat moet een mens daar aan doen? Ergens anders gaan werken? Het is OVERAL zo. ‘Schuilen kan nog wel, ik weet alleen niet waar.’
Met OVERAL bedoelde ik daar waarschijnlijk dat het toen op elk schip zo was, want ik was toen niet van plan de koopvaardij te verlaten om elders, in een andere branche te gaan schuilen.
Zodus, de dag dat ík misschien eens tilt sla, maken ze mij ook af. Prettig vooruitzicht is dat. Er zal niemand rechtstaan om mij uit mijn schamelheid overeind te helpen.
’k Had in Port Norfolk (Virginia, USA) nog efkes de kans om een brief mee te geven met de mannen van de bunkerboot. Dat was een brief voor Laura en Dee. Weet ge hoe ik die gepost heb? Naast het schip ligt de bunkerboot, maar vele lager natuurlijk. Nu moesten de leveringsbons en stalen van de fuel naar boven komen.
fuel = HFO, Heavy Fuel Oil ofte zware stookolie, bunkeren = brandstof innemen bunkerboat of bunkerbarge = de platte schuit die de brandstof brengt om onze tanks te vullen.
Daarvoor gebruiken ze een emmer aan een touw. Ikke aan deck een van die mannen gaan roepen daar beneden. - Hey, Hello! Could you mail a letter for me? - Sure! antwoordde die stoere bink. Wij weer naar achter, hij op zijn barge en ik op het schip. Emmer naar beneden gelaten met daarin 1 brief, daarop gespeten met 1 kopspeld 1 USD en daarbij twee Belgische Pils voor de moeite. (nu totáál ondenkbaar, bier transfereren) Zeg nu nog dat er geen postboeien bestaan. Dat is nogal iets anders dan een brief zomaar in de bus keilen hé, dit is tenminste bericht-van-overzee-naar huis-verzenden! Kortom, ik was er puur van onder de indruk. In de verte lag Norfok te flonkeren in de donkerte. Mooi. Het was stil en het stonk naar fuel. - Got it! riep de man. - Thank You! riep ik. De brief zal wel wat vettig zijn, want de emmer was niet al te proper, maar dat is allemaal puur bijzaak.
Eergisteren kwamen twee mecaniciens niet aan tafel. Dat betekent dus dat er ‘iets’ is in het machien. Dat kan van alles betekenen hé. (maar het is zeker geen akkefietje, als iemand daardoor op zee niet aan tafel kan komen) Later heb ik gehoord dat er twee enorme lekken waren in het koelsysteem. Het koelsysteem werkt op zeewater en daar is er genoeg van voor iedereen, maar al dat water spoot in het machien, en dat was niet zo goed. Al een geluk dat het overdag gebeurd is.
Al dat water zou ’s nachts zo eens moeten lopen, naar delen van 't machien waar niks nat en niks koud mag worden. Dan lagen we op ons gat ! Op-ons-gat-liggen wil zeggen dat het machien gestopt is en dat ze het niet meer gestart krijgen. De chef was in alle staten, alleen al bij het gedacht wat er had kunnen gebeurd zijn.
Nu zit die lek, schijnt het, op een plek waar ze er moeilijk kunnen aan werken. Er is hier een slimme die al héél lang vaart en die heeft voorgesteld om de zwoord van de grote stukken spek af te snijden en die rond de pijp te draaien. Naar het schijnt zou een simpele varkenshuid beter bestand zijn tegen afkoelen en opwarmen en daarbij, er zijn geen dunne rubberlappen aan boord.
Eigenlijk is heel dat probleem absoluut niet het onze, maar wij moeten wel werken voor de mensen die er een zorgelijke kop van krijgen. En als het departement machien met fronsrimpels aan tafel zit, 6 man dat de helft van de mess, dan is de sfeer ver zoek natuurlijk. Dan hing er een bedrukte sfeer, bedoelde ik waarschijnlijk.
Het enige dat ge kunt doen is nog eens met de koffie rondgaan of wat extra dessertjes brengen, maar het glimlachske dat ge als antwoord krijgt, is maar triestigskes.
Ze hebben het blijkbaar in orde gekregen, want we varen nog. Stel u voor dat ze ons moesten komen slepen. We zijn al vier dagen van de kust weg. Hoeveel een zeesleper per dag kost weet ik niet, maar aan het gezicht van de chef te zien is het vreselijk duur. En ga het achteraf maar eens uitleggen op den bureau. (de rederij)
Reactie van iemand met veel consideratie : ze worden ervoor betaald.(om het op te lossen)
Dat was een antwoord dat me bijna achteruit deed stuiken: hoe kan iemand zo koel staan tegenover zoveel ontreddering. Ze kijken als kleine kinderen die troost verwachten! Het lijkt nonnenpraat maar het komt er uiteindelijk op neer : een glimlach en een vriendelijk woordje voor die mannen.
En het brengt nog op ook, want als ge later eens een verlengdraad of een nieuwe TL nodig hebt, of er lekt een kraan, dan komt dat in orde binnen de 24 hrs. Voor wat hoort wat, anders blijft de mutuel niet duren … eh, uiteindelijk is het weer keiharde ruil? Men oogst wat men gezaaid heeft en zo. Meestal houden de mensen zich aan die spelregels.
Ik zit hier maar beschouwingen te verkopen ipv feiten te vertellen, maar dat heeft ook weer zijn reden. Als ik alles in detail wil melden, dan moet ik een boek schrijven. En dat idee was toen al afgevoerd. Helemaal.
Het eerste schip denkt men dat al dat nieuwe, als die verwondering, als die belevenissen absoluut moeten te boek gesteld worden, want zoiets mag men de mensheid toch niet onthouden!
Het tweede schip beseft men dat men bijlange nog niet alles meegemaakt heeft en dat er niet overal een Yvonne aanwezig is om raad te vragen en dat men zelf eerst de finesses van de interacties moet onder de knie hebben.
Het derde schip beseft men dat het boek zou bol staan van de zelfcensuur, want lang niet alles is geschikt voor publicatie. Absoluut niet. - Maar dat boek schrijven we tóch! zei Claire. - ??. - En dan worden we rijk van het zwijggeld, om het niét te publiceren. Dat was een hele geruststelling, dat we rijk zouden worden. Het boek had zelfs al een titel: De Romantiek van den Achterpiek. Omdat op de achterpiek (the poop) de vuilbakken staan. Toen nog geen nette gesloten containers zoals we ze nu kennen aan de wal, maar open ouwe olievaten. Die titel moest aanduiden dat er niks romantisch aan was om zich ’s avonds in de maneschijn naar het achterdek te begeven. Integendeel. Wij begaven ons in die stank om ons vuilnisbakje te legen.
We verzamelden wel verhalen voor ons boek. Maar nooit op papier. Dus ge weet het hé : de Romantiek van den Achterpiek, hét boek dat nooit geschreven werd.
te gast bij Wim Helsen ~ Tomas de Soete met een gedicht van Annie M.G. Schmidt
Dit is de spin Sebastiaan. Het is niet goed met hem gegaan.
LUISTER!
Hij zei tot alle and’re spinnen: Vreemd, ik weet niet wat ik heb, maar ik krijg zo’n drang van binnen tot het weven van een web.
Zeiden alle and’re spinnen: O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, kom Sebastiaan, laat dat nou, wou je aan een web beginnen in die vreselijke kou?
Zei Sebastiaan tot de spinnen: ’t Web hoeft niet zo groot te zijn, ’t hoeft niet buiten, ’t kan ook binnen ergens achter een gordijn.
Zeiden alle and’re spinnen: O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, toe, Sebastiaan, toom je in! Het is zo gevaarlijk binnen, zo gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de Drang is mij te groot. Zeiden alle and’ren innig: Sebastiaan, dit wordt je dood… O, o, o, Sebastiaan! Het is niet goed met hem gegaan.
Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang. Zeiden alle and’re spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn Drang!
PAUZE
Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven: Binnen werd een moord gepleegd. Sebastiaan is opgeveegd.
Dit is een klassieker natuurlijk. En ik heb het gedicht al beter weten voordragen, minder in cadans, want deze voordracht was op het randje van de school-presentatie, af en toe kwam het dreuntje er zelfs door.
Dit is maar 1 mening natuurlijk, er zijn er miljoenen andere. Op school dreunden wij ook hoor, maar dit is een voordracht door een volwassene die ervaring heeft en vertrouwd is met gesproken tekstwerk.
Toen wij het gedicht op school moesten leren, kende ik de inhoud van het woord drang nog niet. Terwijl ik soms toch al de ‘onweerstaanbare’ drang naar een koekje kende en ik met Tina soms halsbrekende toeren uithaalde om bij de koekedoos te raken.
Het is wel de eerste keer dat ik een volwassen bespreking van het gedicht hoor. Dat overmoed bestraft wordt … ? Die gedachte weerleggen zou een vertrekpunt kunnen zijn voor een aantal romans, novellen en gedegen geschriften over belangrijke uitvindingen die ons nu een comfortabel leven bieden, om dat een iemand die drang gevolgd heeft, overmoedig geweest is en dat met het leven betaald heeft, maar wij hebben nu wel dat vaccin. Of luchtvaart. Of … enzovoort. Er zijn nog voorbeelden van pioniers die het met hun leven bekocht hebben, maar waren zij de overmoedigen of waren zij de dapperen op wiens werk anderen konden verder bouwen?
over stuurman Knorrepot ~ zomer 1979, Long Beach, Ca.
Nu noem ik hem wel stuurman Knorrepot, maar hij was een zeer sociaalvoelend mens hoor. Niet sociabel in de omgang misschien, geen strijkages, maar wel iemand met een zeer fijn gevoel voor wat mag en kan, voor wat billijk en recht is.
Zo had hij gedaan gekregen dat de kaptein hem met de lifeboat een veerdienstje liet doen naar de wal. We lagen voor twee weken op anker bij Long Beach (Californië), ongeveer anderhalve mijl uit de kust. Nu is zoiets totaal ondenkbaar, dat een schip op anker een eigen sloep gebruikt om bemanning naar de wal te varen, maar in '79 of '80 kon dat soort dingen nog. Mits toestemming van de kaptein natuurlijk, vermits het ging over een sloep van het schip.
De stuurman voer op aanvraag om 13h, na het middageten, naar de wal. Met de lifeboat. En met als vast bemanningslid de 4de mecanicien, want volgens de voorschriften moest er een werktuigkundige aan boord van de sloep zijn. Of die jongen met evenveel enthousiasme als de 1ste stuur meedeed weet ik niet meer. Waarschijnlijk wel, in een Californische zon tijdens de werkuren zo wat heen en weer tuffen en er nog voor betaald worden ook … altijd beter dan in 't Machien staan sleutelen.
Vanaf dag 1 stonden Nooke en ik gereed om mee te gaan. Niet om aan de wal te blijven, daarvoor hadden we onze twee uren middagrust te zeer nodig, maar om te mogen meetuffen met de sloep. Zomaar, gewoon voor de verandering. Soms met onze schort nog aan stonden we al te wachten bij de gangway want het water vanuit de sloep gezien is veel meer 'water' dan van daar boven aan boord.
Soms dook er al eens een zeehondje met mooie ogen op, het kwam piepen en verdween weer. Dat boottochtje was voor ons de belevenis van de dag. Na de heen en terug van ongeveer een half uur konden we met zout op onze huid elk aan onze siëste beginnen.
Op een keer -'k ging na de middagservice het vuilnisbakje van de pantry naar het achterdek brengen- zag ik in de verte dat de sloep aan het terugkomen was. Hoe? Was de stuurman al voor 12h vertrokken? Daarom hadden we hem en de 4de mec niet aan tafel gehad! Gelukkig stond er voldoende te eten in de frigo van de pantry.
Ja, die keer was hij vroeger vertrokken, hij had de helft van zijn matrozen een namiddag vrij gegeven. Die mannen stonden te springen en na de douche waren ze vertrokken. Nu was het 13h en de sloep met stuurman en 4de mec lag daar in de verte te dobberen. De sloep was nog het open model, in hout, met ook mast en zeil aan boord, in geval. En dit was een geval.
Ik zag de 1ste stuur en de 4de mecanicien staan sukkelen met die mast en met de lappen oranje zeil. De mast was toen nog in hout. Zwaar spul dus, geen vlot hanteerbare kunststof. En het zeil was nog in zeildoek. Ook zwaar spul, geen synthetisch lichtgewicht. Stuur en 4de probeerden de mast recht te zetten. Toen die met veel comedy-achtige toestanden eindelijk bleef staan, moest het zeil nog gemonteerd worden én gehesen.
"Zie ze doen, zie ze doen …" dacht ik en ik ging met het leeg vuilnisbakje terug naar binnen. Nooke vroeg waar ik zo lang gebleven was. "De stuur probeert te zeilen, zei ik, hij denkt dat die houten lifeboat zijn jacht is." Wat bleek achteraf : de 4de mecanicien, de junior van de machine-officieren, had sinds dagen het dieselreservoir niet bijgevuld en bij het terugkeren naar boord was de sloep zonder brandstof gevallen. En de stuurman, die zichzelf een zeiler noemde want hij had thuis een zeilboot, stond niet alleen te vechten met het zware zeilmateriaal van de lifeboat, hij kon er ook niet mee zeilen.
Rond 15h pas waren ze terug aan boord. Uitgehongerd, verdorst, serieus verbrand door de zon en in een rothumeur voor twee volle dagen. Zo, dacht ik, dat weten we dan ook weeral. ALTIJD drinkwater meenemen.
“Het moet een machtig groot dier geweest zijn met zo een vleugelwijdte. Heb je ooit geweten welke vogel het was ?” CvT
'k Heb op 't Net nog wat verder gezocht over die grote zeevogel van toen aan boord. Zijn spanwijdte van 150 cm schatte ik naar mijn eigen spanwijdte. Die is nu, van vingertip tot vingertop -nagemeten door LM- 162 cm. Misschien was het vroeger een paar cm meer, toen mijn gewrichten jonger waren.
De fregatvogel heeft een gevorkte staart. Die mogen we uitsluiten want ik herinner me geen gevorkte staart en we hadden er nochtans goed zicht op, op de achterkant van de vogel want 'k herinner me wel de spectaculaire spuit ontlasting die op de kledij over de benen in de sandalen van de 1ste stuur droop. Dat ging zeer plots en zeer snel maar ik herinner me geen gevorkte staart.
wiki birdbeauty
Daarom denk ik nu dat het misschien een vogel van de gentensoort was, 140 tot 175 cm spanwijdte, naargelang de soort.
vara zoom.nl
De vogel in kwestie had ook meer wit dan een fregatvogel. Het was geen blauwvoet, daar ben ik zeker van, blauwe poten zou ik onthouden hebben. Maar hij had veel meer wit dan een fregatvogel, dat wel. Daarom denk ik nu dat het mogelijk een vogel van de gentensoort was. Jammer dat ik geen eigen foto's van het dier heb. Ik besefte toen niet dat we iets biezonders meemaakten.
PS : achteraf heeft CC me laten weten dat het mogelijk toch een blauwvoet was, maar dan een juveniel, een jonkie. De poten worden pas blauw wanneer de vogel volwassen is. Dan zit ik met een nieuw probleem, we vaarden niet in het leefgebied van de blauwvoet.https://nl.wikipedia.org/wiki/Blauwvoetgent#Verspreiding
“Tegen drieën was alles gewassen en gestreken, kwam dat door de wind dat het zo vlug droogde of hadden jullie daar materiaal voor?” CvT
Het was bij de koopvaardij, CvT, vrachtvaarders dus. Schepen met een bemanning van 22 of meer mensen. Er is dus wasgelegenheid in het kasteel. Soms één grote laundry, soms twee middelgrote. Daarin staan industriële wasmachines en drogers, te vergelijken met de bakbeesten die men in een wasserette ziet, laadvermogen van 7 tot 10 kg. Op sommige schepen is op de woonverdiepingen ook een kleinere laundry voorzien. Daar staan de wasmachines en drogers van de gewone huishoudcapaciteit, van 5 tot 7 kg.
Het hemdje en de short van de stuurman hebben we onder stromend water gespoeld en dan op 40° gewassen, kort programma, dat duurt ongeveer 20 minuten. Die twee stuks drogen was ook snel gebeurd en strijken was er haast niet aan.
De was aan deck laten drogen zou ik niet doen hoor. Er hangt zout in de lucht en die zoutkristallen drogen in de kledij. Dat schuurt de huid kapot. Binnenschippers doen of deden het wel, de was aan deck drogen. Maar zij varen op binnenwateren, op zoet water. Groot verschil.
Verder is het deck een werkomgeving. Daar wordt gebikt, geverfd, gevet en met water gespoten. Er wervelt ook regelmatig roet naar beneden. Men weet nooit van waar het gevaar komt. Beginners doen het wel eens hoor, iets tegen de reling aan het kasteel te drogen hangen. Na één keer stoppen ze daar meestal mee.
Nu denk ik er ineens aan, dat er ooit schepen geweest zijn -CMB schepen nog wel- waar ze een en ander waren vergeten op te nemen in het ontwerp van het schip. De OBO- schepen (OBO = Oil Bulk Ore). Drie zusterschepen waren dat. Daar was men oa de laundry vergeten in plannen. Tot daar aan toe, zou men denken. Maar die plannen werden niet verbeterd, ze werden zo goedgekeurd en die schepen zijn zo gebouwd geworden ook. Alledrié!
Drié keer over dezelfde steen vallen? Dat kan toch niet? Jawel, dat kan wel. Ik heb op alle drie die schepen gevaren. Ik heb die knoeiboel in de accommodatie elke dag van dichtbij meegemaakt. Da's een verhaal apart. Niet grappig. In tegendeel.
Ergens in '79 of '80 was een grote vogel aan deck geland. Hoe dat kwam wisten we niet, oceaanvogels blijven toch maanden lang in de lucht zweven zonder te landen?
Matrozen hadden hem in een kruiwagen binnen gebracht want de deckplaat buiten kan overdag tot 60°C warm worden. Binnen ontfermde de 1ste stuurman zich over het dier. De vogel had indrukwekkende zwemvliezen maar zijn poten waren wel zeer kort. Duidelijk te kort om met rennen voldoende snelheid te halen en zijn gewicht te doen opstijgen van op een vlakke ondergrond.
In een afgedekte grote kartonnen doos uit het magazijn liet de 1ste stuurman de vogel aan deck rusten in de schaduw van het kasteel. Kasteel, zo heette de bewoning vroeger. Nu klinkt het minder groots nu heet de bovenbouw van een vrachtschip gewoon 'accommodation'.
's Namiddags zou hij het vogelgevaarte lanceren van op de stuurboordwing. De wings zijn de buitenvleugels van het brugdeck, het hoogste werkdek. Dat schip had geen lift en zo'n zware beest via de binnentrappen naar boven brengen, daar was geen denken aan. De doos had trouwens niet door de deur van de brug gekund, zo groot was de doos met die vogel in. En het dier mocht onderweg naar boven zo eens onrustig worden. Dat konden we binnen de bewoning niet hebben. Via de buitentrappen kon de doos ook niet mee naar boven, die trappen zijn tamelijk smal.
Zet uw handen in de lenden en kijk van ellenboog naar ellenboog, dat is ongeveer de breedte van een buitentrap aan boord van een vrachtschip. Laat nu uw handen zakken, daar staan de leuningen. Die afmetingen en maten hebben een reden, maar de breedte van de buitentrappen is dus niet voorzien voor transport van grote dozen met daarin zware vogels.
Daarom zou de vogel zonder doos naar boven gebracht worden en liefst die dag nog, want het dier moest van hoog in de lucht kunnen jagen op vis in het water. Zo'n beest moet af en toe kunnen eten of het verzwakt.
De 1ste stuur nam de vogel uit de doos en de collega en ik zouden de stuurman begeleiden, want wij waren de enigen die vrij hadden tsn 13h en 15h (service coupé). Er wachtten ons vier smalle, steile trappen en de 1ste stuur had zijn beide handen nodig om de vogel te dragen. Nooke en ik waren een en al bezorgdheid, de bek van de vogel zag er levensgevaarlijk uit. Toen hij de vogel uit de doos wou nemen : - Draag hem met de bek van u weg stuurman, zei Nooke. - Jaja, met de staart naar u ! zei ik al even bekommerd. - Draai hem opzij, weg van uw ogen. En andere sombere praat want dit werd waarlijk een expeditie.
Nooke zou vóór hem lopen en ik zou achter hem lopen. Zij om het pad aan te kondigen, want de vogel was zo groot dat de stuurman niet kon zien waar hij zijn voeten zette. Ik volgde achteraan, om hem eventueel op te vangen in geval van misstap. Alsof ik daar sterk genoeg voor was.
Zo togen wij in een stoetje van drie de vier trappen op. Nooke en ik nog in ons net werktenue van de middagservice, de stuur in short, zomerhemdje en open sandalen. Geen van ons drie droeg de werkkledij voor aan deck.
En onze begeleidende commentaren gingen verder, de man zag niet waar hij liep en wij waren daar toch om te helpen! Geheel ten dienste, dat was toen onze slogan. Maar dat zag de stuurman anders want hij werd het beu om bij elke stap voor en achter waarschuwende woordjes te horen. De ondankbare vent. Het is aan boord toch een van de richtlijnen: kijk waar ge uw voeten zet. En omdat hij door de grote vogel niet zag waar hij zijn voeten zette had hij ons toch meegevraagd in het klimproject? Wat deden wij dan verkeerd? Wij deden gewoon wat hij gevraagd had.
Halverwege de twee de trap begon de situatie hem op de zenuwen te werken. En op mijn zenuwen ook want zijn gevloek stak me al danig tegen. Uiteindelijk waren wíj het die hem met die vogel hadden opgescheept … wabliefteru Stuur? Waar waren zijn matrozen, nu het er op aan kwam? Maar ik kon het onmogelijk afbollen, stel dat hij achterover gestuikt zou zijn bij het volgend stampje van het schip. Hij had immers geen hand aan de reling. Zo'n situatie verlaat men niet. Men blijft erbij.
Vooraan bleef Nooke hem gidsen, achteraan bleef ik hem steunen, in het midden bleef de stuurman vloeken met in zijn armen een vogel die zeer rustig bleef. Zo hadden we nog een aantal smalle trappen te doen.
'k Vond dat hij met zijn gesakker en gevloek wel wat van ons geduld vroeg. Maar zo lang we op de trap waren kon ik daar niks over zeggen.
Na moeizame minuten kwamen we boven. Hij bracht de vogel naar de reling van de stuurboordwing en daar zag en rook de vogel zijn eigen leefwereld, de ruime lucht. Hij spreidde zijn vleugels, dat was zeer indrukwekkend. De spanwijdte was misschien wel anderhalve meter. Nog nooit had ik zo'n grote vogel van dichtbij gezien.
foto van 't Net
En tegelijk ontlastte de vogel zich, ook zeer indrukwekkend, op de kledij, de benen en de sandalen van de 1ste stuur.
Weer binnen en beneden gekomen moesten Nooke en ik op de vloer gaan zitten om te bekomen van het lachen. Wat een plezante vogel was dat. Alsof hij al het gesakker verstaan & begrepen had en No & mij wou laten weten dat de 1ste stuur het toch niet in zijn eentje gekund had, hem een lancée bieden.
Terwijl de stuurman in de douche stond om de dankbaarheid van de vogel weg te wassen zijn No en ik zijn tenue gaan wegplukken, want die vogeldinges zou wel eens gaten kunnen branden in textiel. Om 15h lag de kledij van stuurman-knorrepot weer op de plaats. Gedroogd en gestreken want 'able and willig' stond hoog in ons vaandel. Op het einde van de maand had hij een extra-uur op ons blad genoteerd.
Hij was niet veel van zeggen, die stuur, maar dat was die vogel ook niet hé. Of dit nu nog echt grappig is weet ik niet, maar Nooke en ik hebben toen wel minuten lang beneden op de vloer zitten lachen. Misschien was het gewoon decompressie, dat kan ook, opluchting dat de expeditie goed verlopen was.
We gaan vanavond bij zeeboei op anker en morgenvroeg tegen de kaai. Ik hoop dat de agent weer heel veel post meebrengt voor mij. Met elke brief lach ik mij een kriek of twee en wanneer ik genoeg krieken heb draag ik ze naar de 2de kok/bakker en die bakt er dan een taartje rond voor mij.
Erg lekker, zo vers. Bon, ik denk dat ik ook zeekolder krijg. Er is hier ene die het nogal erg zitten heeft.
Zou het besmettelijk zijn? Het is die arme sukkel zijn eerste reis. Het ging allemaal goed tot er een paar minder mooie dagen kwamen. Vannacht moet het weeral erg geweest zijn want ze hebben een andere wakker gemaakt om zijn wacht te lopen. Ik denk niet dat die jongen nog zal (mogen) varen. Niet dat ge om te varen zo’n harde moet zijn hoor.
Integendeel, ik denk dat ge er verschrikkelijk soepel moet voor zijn. Af en toe voel ik eens aan mijn rug of er nog een graat in zit. En van dat JA zeggen en NEE doen of denken, waar onze pa vroeger de kripse van kreeg, awel hé, daar heb ik hier al heel veel baat bij gehad. De gedachten zijn vrij, ♫ !
Verder gaat alles zijn gangetje. Voor het ogenblik vaar ik op een laag toerental, in een lage versnelling, want voor het moment heb ik shiftitis. Dat is een aandoening door het tijdsverschil. Op onmogelijke momenten heb ik honger, behalve tijdens het etensuur. Op de gekste ogenblikken krijg ik vaak, zonder echt moe te zijn.
Want vermits we vóóruit shiftten (richting oost varen wil dat zeggen) werd tijdens de oversteek om de twee dagen de klok 1h vooruit gezet en dan ben ik een uur vroeger gaan slapen.
Dat helpt niet. Als ze me ’s morgens vragen, zijt ge al wakker, antwoord ik : nee, maar ik ben al op. Nu kunt ge zeggen dat ik thuis ook niet de vinnigste was ’s morgens vroeg, maar aan boord is dat wél het geval. EN NU NIET LACHEN, WANT DIT IS DE HEUSE WAARHEID. Aan boord ben ik des ochtends mee van de vinnigsten. Bon, ik hou er over op want ik hoor ulle denken : amai, want moet de rest dan zijn! Met ulle is niet te klappen …
'k Ga nu de tafels dekken want het is 11h20 en mijn etenstijd is dus voorbij. Tot straks.
Piep, here we are again. 13h03 en de service is voorbij. Ik denk dat heel het schip zot is vandaag. Allemaal hebben ze walkoorts. Als ze een streep land gezien hebben slaan ze door. Vooral de stuurmannen. En de anderen evengoed, eigenlijk. De TV stond aan en ze hingen er tegen geplakt. Erg gezellig. En als ge in de mess-matrozen iemand komt zoeken of iets komt vragen sist iedereen SSSTTT! Omdat ze zitten te kijken naar tekenfilmpjes van Superman. Móói!
'k Heb hier juist een klassieke zender gevonden op FM, allemaal violins, 'k ben benieuwd van wie het werk is. Nogal romantisch en Slavisch klinkt het.
De overtocht van Japan naar hier is rustig verlopen, buiten die paar dagen storm. Toen waren er golven van ± 15m en ik was efkes zeeziek volgens de regels van de kunst, met bleek worden en braken en heel de hutsekluts comme ik faut. Maar dat is geleden leed.
Ik ga ermee ophouden want ik ga een beetje siësten. Slaapwel en tot schrijfs.
te gast bij Wim Helsen ~ Jitske Van de Veire met 'Joepie!' van Marthe Laureys
ik kleed mijn slaapkamermuur aan met plaatjes om zo mezelf de wereld uit te puzzelen laag over laag over hoge verwachtingen ondertussen strijk ik mijn persoonlijkheid uit over internetquizjes
‘zat jij al eens met je benen open voor de spiegel?’ ik durf ze de waarheid niet te vertellen en voel het glas weer een beetje breken nog even en ik lig in miljoenen stukjes over de speelplaats verspreid
op weg naar huis struikel ik over mijn eigen veters ik had nog nooit zo graag een slaapkamermuur willen zijn
Ze leest de tekst veel te snel naar mijn zin. Het had iets trager gemogen. Gelukkig is het programma ondertiteld!
Over genderdiversiteit heb ik ooit een documentaire gezien, hoe soepel ze daar mee omgaan in Thailand. En die mentale souplesse zou te maken hebben met het Boeddhisme, een zeer tolerante filosofie met de bijbehorende gedragscode. In Thailand is 94% van de bevolking boeddhist, zegt wiki. Die documentaire kwam niet van dure studies van professoren of universiteiten, ze bracht het dagelijks leven in beeld op het platteland.
Op YouTube staat van alles over gender diversiteit, maar niks van de documentaire die ik bedoel. Wat ik wel gevonden heb is een artikel in Wikipedia waarin alle gendercategorieën een definitie krijgen. Het woord categorie is waarschijnlijk fout, want het staat daar nogal vastomlijnd en in de dagelijkse werkelijkheid blijft allemaal zeer fluïde, als ik me goed herinner. https://en.wikipedia.org/wiki/Gender_identities_in_Thailand
Vandaag wisten mensen hier te vertellen dat er dingen aan de gang zijn tsn Rusland en de USA. Er waren hier betogingen maar wat er precies gebeurt weet niemand. De Japanners hier spreken bijna geen Engels en niemand van ons spreekt een letter Japans. (behalve ene, die was hier in zijn jonge jaren bijna getrouwd)
Plezant is dat, ik voel mij hier een analfabeet, want door het schrift worden we niks wijzer. Moesten we het schrift kunnen lezen, zouden we al rap leren van de opschriften en de reclames. Dat was in Algerije en Egypte ook een probleem. Ge weet nooit wat er op de deur staat: uitgang of wc of verboden toegang. Zo moeten de gastarbeiders bij ons zich ook voelen.
Toen werd het woord gastarbeider nog gebruikt?
Winkelen hier is een marteling. Geef mij maar meer westerse landen. Nuja, varen is ook niet dé manier om een idee te krijgen van een land. Wij doén landen, maar wij zién er geen.
Die visie heb ik achteraf ook moeten bijstellen hoor. We werden niet afgeleid door de façades van een land, door de toeristenfuiken. Wij zaten midden in de coulissen! En daar valt veel te zien en te beleven.
Als ge nu van mijn cabine buiten kijkt zouden we evengoed in Bremen kunnen liggen. Enkel de opschriften, daaraan ziet ge dat het Oosterse graansilo’s zijn. Ik wou dat we naar Zuid-Amerika gingen.
We hebben sinds een week een nieuwe ouwe. (ergens in een Japanse haven aan boord gekomen?) De vorige was een neurotisch geval, een detailmaniak. En over de grote problemen mocht hij vallen, hij zag ze nog niet. Un précieux ridicule, een snob van het poverste soort met een schrijnend gebrek aan savoir-vivre en savoir-faire.
De kaptein is weg, lang leve de kaptein. De vorige is waarschijnlijk vertrokken met het idee dat de bemanning hem mist. Dat ook nog. Hij heeft teveel boekskes gelezen denk ik. Môja, met zo’n Russische naam en met een kleine d … hij heeft waarschijnlijk nog niet van de Potemkin gehoord. De deze is een kwieke democraat. Heeft op een week tijd het boeltje gereorganiseerd. Hij heeft de chef (die van ons) de sleutels van de bierlocker doen afgeven. Hij controleert alles, tot groot ongenoegen van die van ons. En wat een opluchting voor ons hé, nu is er tenminste iemand die weet dat het werk goed gedaan wordt en als er iets niet of slecht gedaan wordt, WAAROM dat zo is. Tot hiertoe waren wij de wezenkindjes aan boord. Iedereen heeft een baas, behalve wij, wij hebben een kwal. Ik moet ophouden met zagen over die sukkel. Hij is onbekwaam en hij weet het. Dat zijn de gevaarlijksten. (De gefrustreerden, de nijdigaards bedoelde ik toen waarschijnlijk).
Ik zal eens optellen hoeveel keer ik in vier maanden tijd aan de wal geweest ben. Dan hebt ge een idee. 3x in Egypte, één keer naar Luxor en 2x gaan zwemmen. 4x in Canada. Daar lagen we vlak tegen het stadje. 3x in New Orleans. 1x in Japan. Dat is 11 maal en ondertussen moet het werk gedaan zijn. Dat zijn dus geen 11 verlofdagen. Telkens maar voor een paar uurkes. Ofwel tijdens de siëste, ofwel ’s avond na de werkuren. Qua vrije tijd zijn wij het slechts bedeelde departement. Niet omdat we niet weg mogen, maar door de aard van het werk kunnen we gewoon niet. Eigenlijk vind ik dat niet zo erg hoor. Als ge ziet wat anderen doen met hun vrije tijd: geld gaan wegsmijten door de ramen van bordelen. Nu hebben di allemaal wel hun ramen en gordijnen goed toe. Ten eerste is het hier winter, ten tweede om al dat geld binnen te houden natuurlijk en ten derde om geen last te krijgen met de buren.
Zeg, ik stop ermee. Ik ga de brief naar de marco dragen en dan ga ik mijn haar nog maar eens wassen om de fritgeur er uit te krijgen. Ik ben verdikt, het eten is hier te vettig. Mijn vel lijdt er ook onder. ’k Kan in de helft van mijn kleren niet meer in. Plezant is anders. Ik kom net de week rond. Als er vanzeleven weer waterbezuiniging afgekondigd wordt is bibi de peer.
Ik heb al wat kledij bijgekocht en bijgekregen, maar het blijft nipt. Ik zal in de States eens wat losse flodders gaan kopen.(losse flodders = oversized T-shirts)
Dag, veel kusjes en tot schrijfs in de volgende poort. m.
Wat een sterke uitzending. Het gedicht had voor mij op geen beter tijdstip kunnen komen in dit blog. Nu hebben Ramos en de dichter Henley het wel over fysiek lijden maar volgens mij kan het ook dienen in geval van psychische ellende. En toen had ze het ineens over Mandela, tja, dat was dan plots extréém psychische ellende.
De slotzin vind ik zeer bruikbaar : I’m the captain of my soul. Al is het bij mij eerder de ruggegraat, ik blijf baas over mijn ruggegraat. Ik buig wel maar ik breek niet, want hij is gemaakt van riet. Veerkracht. Zoiets kende ik vrij jong al, dank zij een van de fabels van Lafontaine : Le chène et le roseau, De eik en het riet.
Buiten de prent hierboven, die vrolijke stad, vind ik Ramos' tekeningen niet echt aantrekkelijk, maar dat is een persoonlijke visie. Wél interessant is een geschreven interview, tweede link onderaan, daarin staat een zeer bruikbare gedachte die ik ondertussen al een eigen verwoording gegeven heb : 'ik stop pas met bijleren wanneer ik stop met ademen'. Die zin zou op mijn gedenkplaatje mogen staan, gesteld dat ik zo'n plaatje nodig zou vinden.
’k Heb t/m brief nr 12 ontvangen, een gele envelop, waarop geschreven staat: -12- of 11? Awel, dat is nr 12. Maar ik vind nr 1 niet. Ofwel heb ik die nooit ontvangen, (en er staat me iets van voor dat ik me toen afgevraagd heb waarom ons ma bij 2 begint te nummeren) ofwel ligt hij ergens in mijn schuif en dan moet ik hem vinden als ik bij gelegenheid eens opruim. ’k Ga hem nu niet zoeken, want deze brief moet morgen ten laatste afgegeven worden, bikoos wir fahren nach San Francisco. Mooi, zult ge zeggen, maar zo mooi is dat niet, want ik heb een paar foliekes gedaan en kan geen voorschotten op mijn loon meer krijgen de eerste maand.
Die foliekes waren drie blauwe parels voor mijn ma. Twee oorbollekes en een ring. Maar dat kon ik onmogelijk in die brief zetten hé, dan was de verrassing er af. Ze had blauwe ogen, dus vond ik dat het blauwe parels moesten zijn.
Al goed dat ik het grootste deel naar huis stuur (op de bank laat zetten, wil dat zeggen) en dat de rederij het ander deel spaart. Ik had gehoopt dat we een lange overtocht zouden maken, desnoods naar Jakkamakka, zodat ik daar wat kon doen met poen, maar nu zijn we al binnen twee weken in San Fran en word ik gestraft met ‘aan boord blijven wegens geldgebrek’. Enfin,
-hier laat ik een lege spatie voor een diepe gedachte-
wie … euh … moet op de blaren zitten.
Ik zal wat trager poetsen en zeggen dat ik er niet kom met mijn werk en dan krijgen we weeral overtime. Leest ge dat goed, jaja dat is uw dochter die zo denkt. Bijna gelijk een echte werknemer. Want het is hier niet met meer te werken dat ge meer verdient. Ô kontrijr en ter contrarie. (Ik kan ook veel typfouten typen hé. 'Just gelijk haar moeder').
Zeg pa, dat van alle dagen een stukske schrijven is goed gevonden hoor. Hebt ge alleen gevonden zeker? Awel hé, ik was al zoiets van plan, maar het is absoluut ondoenbaar. Schrijven wordt hier alleen gedaan als, ga nu zitten : - als het schip niet rolt (de helft van de vaardagen) - als we niet moeten uitgaan aan de wal (op de pare dagen) larie - als we niet op bezoek gaan bij iemand in de cabine (2x per week) - als we niet omvallen van de vaak (als ge moest weten hoe dikwijls ik hier om 20h30 in mijn bed lig, ge zoudt me niet geloven) - als ik mijne was niet moet doen (het lukt niet altijd om die tijdens de dag te doen) - als ik mijn nagels niet moet lakken (op de onpare dagen) larie, complete larie - als ik geen volk op bezoek heb (gebeurt zelden, meestal ga ik ter plekke) - als ik geen zin heb om te lezen ( en lezen is de enige manier om met de gedachten van boord te geraken. Lezen doe ik zeker en vooral als er overdag ambras geweest is. En vermits hier nen truter rondloopt heb ik onder mijn hoofdkussen een boek gereed liggen).
Die truter is toevallig de chef-kok, tijdens de services onze baas. Gelukkig zijn er altijd bazen boven de baas. Tot zijn groot ongenoegen red ik mij nogal goed en Nooke nog beter. Maar ik word doodmoe van die vent. Ge moet constant op uw hoede zijn, anders krijgt ge het mes in de rug. ’k Zal er maar over ophouden. We maken er een sport van hem voor te zijn, en zo blijft het houdbaar. Alle geluk dat Noo en ik aan hetzelfde zeel kunnen trekken. Dat zeel is al versleten van er aan te trekken.
Ha ja, denk niet dat in niet over het schip wil schrijven maar sinds de boots van het eerste schip die 40 bladzijdes 'verloren' is betrouw ik niemand meer en vermits deze brief via mensen van het schip van boord gaat (bemanningsleden), blijf ik liever voorzichtig. Wat ik niet schrijf vertel ik later wel.
Wanneer post via de scheepsagentuur van boord ging, betrouwde ik het wel. De situatie met de verdwenen 40 blz brief en die bootsman van het eerste schip schiet me nu weer te binnen. Dit verhaal gaat eigenlijk over het allereerste schip, niet over dit vierde schip.
Kijk, voor mij is post heilig, en zeeliedenpost is absolúút heilig. Nu had dat vent me in het voorbijgaan al een aantal keren gevraagd wat ik toch altijd zat te typen. Of naar wie, of zoiets. Achteraf bekeken leek het meer op platte nieuwsgierigheid dan op welgemeende belangstelling. Maar er ging toen bij mij geen belletje rinkelen, ik was nog bleu op dat eerste schip.
Toen hij afmonsterde gaf ik een aantal enveloppen mee, met ruim voldoende geld voor de postzegels, en die brieven zijn nooit toegekomen. Op geen enkel adres. Nu, als een brief ergens niet toekomt, dat kan, maar als op geen enkel adres geen enkele brief toekomt, dan is er iets loos. En zo zijn er toen 40 blz verdwenen.
Toen ik dat ineen gepuzzeld had, dat niémand een brief ontvangen had, was ik witgloeiend. Ik met de trein naar Antwerpen, naar de Pool der Zeelieden. Ik vraag die boots zijn adres. Ik krijg dat adres. Er werd toen nog niet moeilijk gedaan over privacy en zo. Ik naar de Lijnwaadmarkt (binnenstad). In Antwerpen moest ik alles te voet doen, dus ik had de tijd om te bekoelen en mijn aanpak te overdenken.
De fluwelen aanpak (uit de lessen van Yvonne). Ik bel aan dat appartementsgebouw en hij zou naar beneden komen, zei hij door de parlofoon. Hij was zeer verbaasd me daar te zien staan. Toen ik hem voor mij had vroeg ik na de inleidende blabla of hij in de travel naar huis soms bagage kwijt geraakt was. Nee, niks kwijt. Geen handbagage ookni? Nee, ookni. "Dat is eigenaardig want mijn brieven zijn niet toegekomen. Bij niemand."
En toen begon zijn blik te vluchten van links naar rechts en kon ik ongeveer vermoeden wat hij gedaan had. Platte nieuwsgierigheid hé! Hij had de brieven geopend en gelezen. En dan wordt er niks meer verzonden natuurlijk. Hij probeerde er zich nog uit te praten dat hij ze van uit de States verzonden had. "Van uit de luchthaven ginder? Met Belgisch geld?" Hij kon geen kant meer op.
Ik heb hem recht in de ogen gekeken en alle minachting die ik in mijn lijf had lag in mijn blik. En had ik gedurfd dan had ik hem nog luidop een sukkel genoemd en een pft-spuwgebaartje naar zijn schoenen gemaakt. Helaas ben ik relatief goed opgevoed.
te gast bij Wim Helsen ~ Ilja Leonard Pfeijffer met een tekst uit Habitus van Radna Fabias
reisgids v
de smakelijkste leugen is grootsheid er is de jachtclub er zijn cubaanse sigaren er is middelmatige doch vanwege de import prijzige whiskey en er is cognac
de met overdadige hoeveelheden gezuiverd zeewater onderhouden golfresorts liggen als littekens in het natuurlijk landschap
rode mensen en zij die daarbij willen horen worden in golfkarren rondgereden door volgens hun functie-eisen breed glimlachende negers
voor de allerrijksten is er ook de leugen dat dat genoeg is die leugen moet u blijven kopen het raakt snel op het vult nooit echt maar omgekeerd naar uw valuta is dat geen geld
Een fantastische voordracht, vind ik. Nuja, Pfeijffer is ook niet gelijk wie hé. In 2017, op vr-27/01 om precies te zijn, was Pfeijffer al eens te gast bij Winteruur. Hij bracht toen Awater van Martinus Nijhoff.
Wat hebben ze ginder bij Panenka, beginnen ze te recyleren ? (Panenka = het productiehuis) Waarom laten ze ons huidig nationaal monument, Jan Decleir eens niet komen? Toen hij Marc Van Eeghem verving en diens tekstkeuze bracht, omdat Van Eeghem overleden was, heeft Decleir duidelijk gezegd dat hij zeer graag wou komen als studiogast ‘en zelfs morgen al’. Dat was in 2018, op vr-22/12 om precies te zijn. In het derde seizoen. Nuja, misschien komt hij dit vijfde seizoen wel. Afwachten.
De datums zijn natuurlijk de datums dat ik die teksten op het blog geplaatst heb, de ochtend ná de uitzending.
Een zeer interessant artikel is de tweede link onderaan, voor wie tijd heeft. Pfeijffer heeft het over Venetië en Amsterdam, maar het scenario kan ook dienen voor Brugge, bvb.
en deze brief is handgeschreven, mogelijk omdat het schip tijdens de oversteek teveel rolde om te typen. En aan mijn geschrift te zien is deze brief geschreven tegen de kaai, ja, dat blijkt ook uit de tekst.
1979-12-79, Port Alfred, Canada
Dag Make,
’k Heb tot en met brief 6 ontvangen, met alle letters er nog op. Ik schrijf groot dan is het een vol blad dat ge van mij krijgt. Het schip heeft ± 7 dagen (en nachten) gerold. Amai wat een toestanden toen. We hebben hier servies en andere spullen zien 'vliegen'. Echt, de Noord-Atlantic in de winter is een belevenis. Enfin, nu gaan we naar New Orleans of zo (in alle geval de Golf van Mexico). Daar rolt het minder zeggen ze, Noord Atlantic of ni. Dan vind ik misschien de toetsen van mijn schrijfmachine. Deze brief moet nog mee met de 2de stuur die afmonstert, dus ik ben gehaast, want seffens gaat die brave jongen naar huis. Hij komt ulle allemaal drie kussen geven, dus ge weet het he.
Ja natuurlijk rolt het in de Golf van Mexico minder, buiten het hurricane seizoen bedoel ik. Al eens gezien hoe de schiereilanden Florida en Yucatan de golf afschermen van oceaangeweld? Iedereen naar Google Earth nu, om die natuurlijke afscherming te bekijken. Het hurricane-geweld komt er uit de lucht, niet zozeer van de oceaan. Van mij alvast ook veel kussen. 1 klein kusje voor onze pa, rap, want die heeft het zo vreselijk druk weer dat ge hem niet te lang moet bezig houden of storen met kussen van één die daar ergens rond zwalpt. Mama krijgt veel grote kussen. m.
Vandaag vraag ik mij af waarom ik op 27-jarige leeftijd nog zo loyaal bleef tegenover die twee. Ze hadden mij uitgebuit, allebei, en toen ik 20 was ben ik het thuis afgebold, om van hen weg te kunnen wonen. Daarbij liet ik mijn zussen in de steek. Vooral Laura, want Tina had zelf al iets bekokstoofd. Dat ik Laura toen in de steek gelaten heb, daar heb ik nu bij momenten nog diep, diep spijt van.
Van zodra ze 20 was ben ik haar daar gaan buitenhalen. Toen was ik 27 en verdiende relatief goed mijn brood, dank zij de koopvaardij. Ik kon haar kost en inwoon garanderen en met haar studies vlotte het ook weer.
Omdat men toen pas meerderjarig was op 21 jaar, moest ik garant staan. Natuurlijk stond ik garant! Ik had haar zeven jaar alleen gelaten bij die twee. Want Tina was ondertussen ook al weg, zij het op een totaal andere manier dan ik, meer woelig, meer drama. En toch schreef ik nog vriendelijke brieven naar die twee daar, naar père en mère.? Waarom snap ik nu niet meer. Echt niet.
Later heb ik meer afstand genomen. En nog later, nog meer afstand. Ik heb een paar zwaar markante verhalen over het waarom & hoe maar 'wat men oogst heeft men mogelijk zelf gezaaid' en dat hebben die twee blijkbaar nooit willen onder ogen zien Zelf noemde ik het afstand nemen ‘psychologische zelfverdediging’.
Tja, met al mijn herinneringen bij dit ogenschijnlijk vriendelijk briefje is deze tekst nu tóch wat zware kost geworden …
Ik kom juist uit de douche en ik zie dat Aline (niet die van vorig schip) nog altijd ijverig en blijkbaar geïnspireerd zit te schrijven. Toen dacht ik : ikke ook. Ijver genoeg en nu het papier in het machien zit heb ik geen inspiratie. Misschien moet ik haar gaan vragen of ze me een beetje wil helpen.
We zitten hier vlak tegen de woestijn (zandwoestijn) . Hier is niks. Nooit geweest ookni. Zelfs het landschap kan me niet imponeren want dat-heb-ik-al-gezien (Algerije). (steenwoestijn) Zo jong en al blasé, tss, tss …
Bon, ik zal maar al beginnen met die memorabele woensdagmorgen toen ik om 7h ben opgestaan. Ik heb gedoucht, ik het een volle pot koffie gezet, eventueel voor Kris V erbij. Toen heb ik al mijn was uit de wasmand genomen, heb dat keurig in plasticzakjes gepropt, mijn schoenen er bovenop gesmeten en daarna al mijn kleren en prullen die ik denk eventueel nodig te hebben, voor het geval het hier zou beginnen vriezen. Tussendoor heb ik nog een tweede kop koffie gedronken maar dat was de laatste want de pot heb ik omgestoten en alles lekte op de bureau en op de vloer en ik heb dus nog veel gekuist. Toen pak en zak gereed stonden heb ik alle kleren van de gangkast maar aan de kapstok gehangen want ik kreeg de koperen stang niet weer op zijn plaats. Elke keer dat ik dacht dat hij goed zat en er kleren begon aan te hangen, kletterde hij er terug uit. Na veel keer bedacht ik dat ik het in alle gemoedsrust zo mocht laten.
Toen wou ik nog een afwasje doen, bedacht dat ik misschien nog meer schade zou aanrichten en besloot dat het veiliger was dat afwasje te laten staan : dat loopt niet weg. Dat is een van de weinige keren dat het bagage maken zo chaotisch verlopen is hoor. ’k Had liefst dat ze drie dagen tevoren al kant-en-klaar gereed stond, zodat ik een tijdsbuffer had voor de eventualiteiten van de laatste minuut. Want die zijn er. Altijd.
Kris V was er om 09h30 stipt, dat wel, maar een beetje vloeibaar nog. Ze waren die namiddag blijven zitten tot het avond en nog later was geworden. Gelukkig had hij dat bierkaartje op zijn dashboard zitten, anders was hij zeker zonder mij naar Zaventem gereden. We staan daar om 09h45, een uur te vroeg. Ik heb voor 400 fr boeken gekocht en ben beginnen lezen. Maj Sjöwall en Per Wahlöö, het was zo spannend dat ik de groep bijna miste. Kris V was al lang naar zijn werk.(Sabena)
We beginnen daar aan te schuiven, 15 man onder wie 3 vrouwen. De enigen die ik kende waren Aline van op de Pool der Zeelieden en Fernadez van op vorig schip.
In de taxfree shop koop ik 1 slof sigaretten en een flesje Saint Laurent. Een paar dagen later merkte ik dat de marconiste (zij is de derde vrouw aan boord) hetzelfde merk op haar tabletje heeft staan. Miljaar, en ik vond al een paar dagen dat ze een verschrikkelijk opdringerig geurtje verspreidde.
Hopelijk wandel ik niet zo te walmen door de gangen. Alleyways, bedoel ik. Ik heb het scheepsjargon nog niet helemaal weer onder de knie.
Nuja, zij gebruikt een spuitbus deodorant en ik den authentieke parfum. Het verschil zit hem in de kwaliteit. Ik kan het mij vanavond permitteren zo pretentieus te doen binnen de beslotenheid van mijn schotten, omdat ik mijn teennagels gelakt heb. Baccararood. Ziet er ook duur uit.
Dat 1ste contract daar aan boord heeft 5 maanden en 17 dagen geduurd, en in al die tijd heb ik dat parfum niet meer gebruikt. Toen het schip in Rotterdam kwam heb ik een tweede contract getekend, dat heeft 4 maanden en 29 dagen gelopen. Toen hadden we een andere marco en vond ik dat ik het parfum mocht gebruiken, het was Rive Gauche.
De reis hierheen : Vliegtuig naar Rome. Overstappen, sleuren met bagage. Athene. Braaf blijven zitten, niet roken in Athene. Triestige stad. Cairo. Om middernacht lag ik in bed. Om 04h werden we gewekt, om 07h opstijgen en om 12h waren we in Safaga.
Allemaal den Atlas pakken nu. En zoek gelijk op waar Luxor en Karnak liggen want volgende zondag maken we een uitstap.
A propos, we liggen hier nog een maand, zegt den ouwe. Maar ja, ouwes zeggen soms zoveel.
1979-10-24-wo
Verder ben ik nog niet geraakt, we weten geeneens waar de reis naartoe gaat. We liggen hier nu al 14 dagen tegen de kaai. Lang leve Zuid-Amerika, hier is niks. Ginder wel!
Dat er 'niks' te zien was in Safaga (zandwoestijn) heb ik vrij snel moeten herzien. Toen ik aan het landschap begon te wennen zag ik dingen die ik tevoren niet zag omdat ik er over keek.
’k Zou gisteren over het derde schip nog wat uitleg schrijven, maar dat is anders uitgedraaid. Dat is eigenlijk grandioos mislukt. Voorlopig.De teksten die tussen 019 en 020 staan zijn geantidateerd. Daardoor lijkt tekst 20 nu in feite naast de kwestie, want het hiaat wordt/is opgevuld. Door die ene brief uit 1979 kwamen zoveel herinneringen boven dat het tolde in mijn bovenkamer. Mooie herinneringen en donkere. En het zijn er vooral véél. En die vechten allemaal om voorrang. Uiteindelijk is er stof om een 20-tal teksten te schrijven over dat derde schip. Bestaat dat, een omgekeerde writer's block? Niet het gebrek aan materiaal, maar een teveel aan materiaal.
LM gisteren was blij dat hij voor een ganse namiddag de deur uit kon -hij ging naar een bijeenkomst- want ik babbelde de ene herinnering na de andere aan mekaar, ik ratelde maar door en die staccato stoorde hem. Toen hij de deur uit was beterde het niet, ik liep hier te ijsberen met de handen in het haar (letterlijk) om mijn gedachten op orde te krijgen. Wat natuurlijk niet lukte. Teveel hooi op mijn vork.
En vannacht scheen het licht in die duisternis, in die chaos : een beetje afstand nemen. Het hoeft niet elke dag over een schip te gaan, anders wordt dit blog een blog-aan-mijn-been en daar wordt niemand blij van, van zo’n dwangmatig parcours. Well, ik alleszins niet. En de lezer/correspondent ook niet, want die voelt dat.
Nu ben ik blij dat gisteren voorbij is. Dit is echt een moeilijk blog hoor. Bij de vorige twee had ik een strak schema en een al even strakke methode, dus de teksten en de ochtendmail werden intijds geserveerd. Nu niet meer, nu is alles meer fluïde en ik weet nog niet of ik mezelf daarmee kan verzoenen. Afwachten. Gelukkig is er het Winteruur met Wim Helsen, de tekst-hapjes, de woorden-tapas die ons naar een nieuw denk-decor brengen. Toch fijn dat die verbindingsstreepjes bestaan he.
Over decor gesproken, is het u ook opgevallen hoe ongemakkelijk de mensen zitten op die sofa? De zitting is te groot, te ver van de ruggesteun. Iemand daar heeft die ergens van de zolder bij oma gehaald en naar de studio gebracht. Het decor heeft iets weg van een studentenkot uit de jaren 70. Het programma is namelijk een low-budget productie. Dat vind ik prima, en van mij mogen ze zo nog 100 jaar doorgaan, maar ze zouden een meer comfortabele sofa moeten vinden, want ik krijg plaatsvervangende rugpijn wanneer ik een aflevering bekijk. En ik kijk elke aflevering minstens drie keer. Ge moet niet vragen hoe na 3x mijn rug zich dan voelt. Bij de Kringwinkel staan toch goedkope sofa's, mét zitcomfort !
Na de stop in Antwerpen was er een hoop nieuwe bemanningsleden & een lading nieuwe passagiers aan boord en ik was blij verbaasd dat de man van de Duitse recherche en zijn Indonesische dame weer een reis meegingen. Dat ze een zwak hadden voor Zuid-Amerika hadden snap ik wel, maar er waren toch andere, betere schepen in de vaart, schepen met meer personeel, dus meer service en vooral meer comfort?
Eindelijk was chef steward ofte maître d’hôtel GB er! Na ongeveer tien weken met AK was zijn aanwezigheid alleen al voor mij een verademing op voorhand, en we hadden nog geen centimeter gevaren. Zoals Yvonne had Claire me verteld dat men van GB veel kon leren. En ik geloofde haar, want zij kende wel zeven of tien manieren van servietten vouwen. Allemaal van GB geleerd. Dat was al de tweede aanbeveling, ik had er werkelijk goede moed in.
De vervangster van Claire was Eline. Bij haar had ik direct mijn bedenkingen. Ze was klein en rank van gestalte. Bij iemand van die gestalte zou men een bepaald soort vinnigheid verwachten, maar ze had iets over zich dat ik loom & sloom zou noemen. Alsof de job geen inzet vereiste. Oelala, dan wist ze nog niet op welk schip ze beland was. In haar manier van praten ook, een beetje krachteloos. Alsof ze al wist wat het leven haar nog zou aandoen. Op een of andere manier kwam er bij mij geen sympathie voor Eline, het leek wel of ze niet van 't vak was …
In het begin van de tweede reis op dat schip, had ik een eigenaardige droom. Die hield geen steek en ging zo: Er was iets gebeurd met een van mijn zussen. Daardoor moest Claire afmonsteren. Ilse (de stewardess van bij de officieren) kwam bij de cabine en zei "Ik heb wat boterhammekes voor u gesmeerd, want het zal nog lang duren eer ge eten krijgt." Een dwaze droom weeral. Met mijn zussen was niks aan de hand en Claire was al vervangen door Eline.
Op een keer zat Eline bij mij in de cabine en toen ik mijn kleerkast opende zei ze : amai, gij hebt veel truien bij. Het zou toen mei geweest zijn, volgens mijn officieel zeevaartboek. Ja, ik had een paar truien bij, want dit was lijnvaart en de lijn was Zuid-Amerika, daar zou het in mei herfst worden en bij aankomt in de meest zuidelijke havens zou het al winter zijn. "Hoe, zei Eline, we gaan toch naar het zuiden?" De moed zakte mij in de slippers en verdampte en verdween via de ventilatie. Wee mij, Poseidon en Neptunus, wat hebt gelle nu aan boord gegooid! Niet alleen was ze traag in doen en praten, maar in denken ook nog? Getver, getver … Volgens Eline was het : hoe meer zuid, hoe warmer. Punt. Jahaa! Dan zou op de Zuidpool geen ijs liggen, zouden er geen pinguïns wonen, dan zou het daar twee keer zo warm zijn als op de evenaar, een vlammende hel? Welwelwel!
'k Heb voorzichtig geprobeerd haar uit te leggen dat het 'hoe dichter naar de evenaar, hoe warmer' was. Die formulering geldt zowel voor het noordelijk als voor het zuidelijk halfrond. Maar het kopke moet nog meewillen ook hé, en daar lag de knoop.
Op het zuidelijk halfrond richting ZUID varen, betekent richting koude varen. KOUDE. Naar de Zuidpool. Op het zuidelijk halfrond richting NOORD varen, betekent richting warmte varen. WARMTE. Naar de Evenaar. Mogelijk heb ik het toen zo gelaten want ik … ja waarschijnlijk heb ik het toen zo gelaten. Hoe de samenwerking tijdens de service-uren verliep weet ik niet meer en tijdens onderhoudsuren werkten we afzonderlijk.
Op een dag tijdens de kleine reis, waarschijnlijk in Bremen, stond ik de laundry van de passagiers te schrobben en ineens hoorde ik een luid scherp geluid komen van elders, een geluid dat zich ritmisch bleef & bleef herhalen. Het was geen van de alarmen die ik kende, en ik kende ze allemaal, want de alarmen worden op elk schip elke week getest. 't Zou dus wel iets voor de mecaniciens zijn. 'k Sloot de deur van de laundry en werkte verder.
Na een tijd stond chef GB daar : - Ha! Hiér zijt gij! Hebt ge dat niet gehoord? - Dat alarm? Ja Chef, was dat voor ons misschien? - Nee! Dat was Eline. Haar jongste broer heeft zelfmoord gepleegd. Ah bon, dat was dat ritmisch geluid, het was gegil. Dat had ik niet herkend als gegil. De akoestiek aan boord haalt soms rare toeren uit.
Voor de avondservice stonden de chef en ik er alleen voor. Hij had Ilse naar boven gesommeerd voor de afwas. Wéér gesakker in de pantry, terwijl ze daar toch twee overuren mee verdiende. Maar 't ging over het prestige. Toen ik aanmonsterde had ze gehoopt dat zij wegens haar anciënniteit aan boord naar boven zou 'gepromoveerd' worden en dat ik als nieuwkomer een deck lager bij de officieren zou gezet worden, samen met een cabineboy als collega. Chef AK moet daar op voorhand al anders over gedacht hebben, welke maatstaven hij daarbij hanteerde weet ik niet, en chef GB volgde die lijn, waarom weet ik ook niet. Daardoor stond Ilse nog altijd downstairs. Wat ze mij kwalijk nam. Zodra ik tijd had tussen twee gangen kwam ik braaf mee afdrogen. Maar afdrogen was blijkbaar niet braaf genoeg, het gesakker ging door. Tot chef GB in de pantry kwam om via de parlofoon de volgende gang te bestellen aan bij de keuken. Toen viel Ilse telkens stil.
Chef GB zei bij elke bericht tegen kok GR : "Quand vous voulez chef!" Dwz : laat maar komen. En kok GR antwoordde dan "Oui, patron". De dialoog bestond uit vaste verbale signalen. Het had iets van een ritueel, het was haast rustgevend.
Die avond heb ik voorgesteld aan chef GB om met Ilse van job te veranderen, maar daar was geen sprake van. Terwijl ik zo graag van die betalende cliënten en hun loetekes weg geweest was. Ik werk best voor mensen die werken, dié hebben recht op mijn diensten. Dát was mijn job. Niet die chichi in de vervallen glorie van een armtierig interieur.
Het vervelende aan herinneringen is dat ze niet in chronologische volgorde komen.
Hier nog een herinneringetje over dat 3de schip. In een van de Zuid-Amerikaanse havens, ik denk dat het Buenos Aires was, hadden we op de verdieping van de passagiers een watchman. Een wachter. Niet een gewapende militair, maar een nette oudere heer in pak, die rustig de drie alleyways op en af wandelde en regelmatig maté liep te zuigen uit een kleine mooi bewerkte calebas met een elegant zilveren rietje. Eerder een gastheer dan een veiligheidsagent. Of hij gewapend was weet ik niet, daar was ik toen nog niet bekommerd om. Over maté + foto calebas : https://nl.wikipedia.org/wiki/Mat%C3%A9_(drank)
Die man liep daar wel rond maar hij kon niet in de drie alleyways tegelijk zijn. En ik was door de aard van mijn job ongeveer overál tegelijk, bij wijze van spreken. Regelmatig zag ik een foreman de trap opkomen en die vroeg dan telkens naar el capitano. Waarop ik hem de weg wees naar de cabine van de kaptein. Een foreman is de ploegbaas van een ploeg dokwerkers. En er waren verschillende ploegen aan het werk. Zo ging het misschien een keer of zeven of acht die dag. ’s Avonds hoorde Claire tijdens de service dat de kaptein verwonderd was dat hij zoveel foremen aan de deur van zijn cabine gehad had, terwijl die toch een trap lager, bij de 1ste stuur moeten zijn. Claire vroeg mij of ík het was die al die mannen naar de kaptein gestuurd had. Ah ja, natuurlijk, die mannen vroegen toch naar el capitano … Ow, ow, ow, El Capitano betekent daar de 1ste stuurman! De kaptein wordt er El Commandante genoemd. Tja, het werd hoogtijd dat ik eens Spaans ging leren, maar wélk Spaans?
Dat ik gisteren die uitleg over de woontorens van Santos gevonden heb, 40 jaren nadat ik ze gezien heb, daar ben ik vandaag nog blij mee. Als een mens maar tijd van wachten heeft hé. Vroeg of laat wordt iets wel duidelijk. In dit geval 40 jaar na datum. Ja, sinds gisteren nog altijd een beetje blij. Na Santos vaarden we naar Rotterdam. Twee of drie dagen voor aankomst werd het hondje ziek van het rauw vlees dat die twee verlichte geesten haar gegeven hadden. In R’dam mocht ik direct naar de dierenarts, veel werk of niet. Die cdt moet nogal zijn hand boven mijn hoofd gehouden hebben, dat ik zomaar de faciliteiten kreeg om tijdens de werkuren naar de dierenarts te gaan …
Er schiet me plots nog iets te binnen over de vrouw van de 2de stuur, de mislukte Maryline Monroe. In Santos was ze naar de ochtendmarkt gegaan en had er voor haar en haar man (en haar kat) scampi’s of gamba’s gekocht en daarna was ze gaan winkelen, of gaan wandelen met haar honden. Met die scampi’s. In de blakke tropenzon. Toen ze ermee aan boord kwam waren die beestjes al lang bedorven natuurlijk, maar de enige die dat niet door had was zij. Heel de alleyway stonk naar rottende zeewaren, en het rook er zo al naar haar honden en de kat. Iemand moet er haar toch op gewezen hebben dat er iets loos was en dat die rotte beesten overboord moesten. (Wat eigenlijk niet mag in haven.) Jamaar, zei ze achteraf met een pruillip en op een jammertoontje, ze had ze toch direct in de frigo gelegd. Direct na aankoop? Zo vlug mogelijk weer aan boord met bederfbare waren? Of eerst nog enkele uren gaan flaneren in de tropenzon …
In R’dam gingen de passagiers definitief van boord en werd er schoonschip gemaakt. Wat een rust. Een schip zonder menselijke lading, enkel de bemanning en de staff. Een zee van poetsuren en maar vier mensen te bedienen aan tafel. Schoonschip maken was werkelijk grote schoonmaak. Schotten afwassen, kasten uitwassen, matrassen eruit, beddebakken stofvrij maken, de ganse grote kuis dus. Zalig, zonder het tijdrovend gedoe van apéritief en pousse-café. De staff at veel soberder wanneer de lading naar huis was. De gewone scheepskost lijk wij allemaal. Maar wel opgediend met tafelzilver natuurlijk. The show must go on.
In die week werd ook alle tafelzilver gepoetst. Wat een corvee. En zeggen dat er zoveel mooi inox bestek op de markt is. Maar de containerschepen waren aan het opkomen, en de schepen die stukgoed vervoerden, de schepen van het type general cargo dus, waren aan het verdwijnen. Daar werd niks meer geïnvesteerd, tenzij de hoogstnoodzakelijke dingen. En tafelzilver hoorde daar niet bij. Vandaar die vergane glorie in het armtierig interieur ook. Kok GR kwam opnieuw helpen met het zilver. Dat gaf moed, we hielden het tempo er in.
Als dank voor zijn hulp gingen Claire en ik later die week mee poetsen in de koelkamers. Voor mij was dat heel interessant, want ik was al wel vaak in koelkamers geweest, maar ik had er nog nooit in gewerkt. Bij die temperaturen werken was een aparte ervaring die later nog vaak van pas gekomen is.
De dag erna was álle tafelzilver volledig zwart. Er was die nacht aan deck een vat gevallen en lek geslagen. Welk vies product er in dat vat zat weet ik niet, maar ik weet wel dat ik de bootsman vervloekte. Waarschijnlijk zijn die vieze dampen via de ventilatie naar binnen gekomen, en gezond zullen ze niet geweest zijn. Met de moed der wanhoop zijn Claire en ik voor een tweede keer aan het zilverwerk begonnen. Kok GR kwam ons uit eigen vrije wil weer helpen, de goeie ziel. Denkt ge dat chef AK eens de handen uit de mouwen zou gestoken hebben? Denk dan maar vlug wat anders. Hij heeft Ilse, de collega van beneden bij de officieren naar bij ons boven gestuurd, en wij drie hebben haar gesakker enkele uren moeten aanhoren. Zoiets werkt op het gemoed natuurlijk en ik dénk dat er toen woorden gevallen zijn.
De volgende haven was Antwerpen. Daar gebeurde de crewchange, de bemanningswissel. Claire monsterde af. Persoonlijk vond ik dat erg. Maar ze had al twee contracten achter de rug en wie moe is moet naar huis. Ze had gezegd dat ze voor mij nog wel een reis wou blijven, en daar schrok ik van. ’k Heb geantwoord dat ze voor mij niet moest bijtekenen, want als er in die negen of tien weken van de komende reis iets zou tegenslaan, dan kon ik dat niet opvangen voor haar. Ik wou die verantwoordelijkheid ook niet, dat iemand voor mij zou bijtekenen.
Het was er hard werken, vermoeiend ook. Door die vermoeienis verdween onze zonnige kant soms. Om de kameraadschap te bewaren, en de goede herinneringen, raadde ik haar aan om af te monsteren. Wat ze dan blijkbaar opgelucht deed. En in Antwerpen was ik haar kwijt. Maar daar was dan weer zoveel drukte en gedoe, dat ik pas op zee beseft heb dat Claire er niet meer was.
In Antwerpen werden we een dag of wat vervangen door de shoregang, ik bracht Pinjoef naar Laura, kwam terug aan boord en de volgende reis kon beginnen. Dit keer met Chef GD, de chef van wie men veel kon leren volgens Yvonne. Claire werd vervangen door Eline. Beneden in de keuken waren er ook vervangingen, de enigen die van de vorige ploeg overbleven waren kok GR en ik.
Aan de Braziliaanse kusten heerst een strandcultuur, die eigenlijk een wandelende strandeconomie is, vooral een subcultuur. Claire en kok GR kenden de weg. En Pinjoef, als autochtoon, mocht ook mee. Ik droeg haar in een handdoek, want ze was nog te klein voor lange wandelingen en ik wou haar niet alleen aan boord laten terwijl ik vrij was. Die handdoek kwam van pas om haar te beschermen tegen het zeebriesje.
's Avonds togen wij in Rio opgetipt naar het strand van Ipanema. Hoe? Waren wij dan niet moe? Mogelijk wel, maar ik wou absoluut Ipanema gezien hebben omdat, eigenlijk stom hoor, omdat Cornelis Vreeswijk daar iets over zingt, als een inwoner van de achterbuurten, de Favelas. In die tekst vond ik toen zo'n rauwe passage in een ogenschijnlijk opgewekt liedje. Nu nog vind ik die lijnen grauw.
"Tussen de Playa de Flamenco en het strand van Ipanema wonen alle rijke mensen. Maar de arme lui van Rio wonen hoog boven de rijken, ik woon op de hoogste berg. De zon verbrandt, 't windje koelt. Daar is verdriet dat je niet voelt."
Ik wou niet enkel naar Ipanema omdat ik die twee nummers kende, ik wou ook zien welke mixture van volk daar liep te flaneren en te floreren. Noem het een studie-uitstap naar een mensentuin. Eh?
Gelukkig was GR er bij, een kleine potige kerel, want Claire en ik kregen als blonde bleke Westerlingen voorstellen van gigolo's bij de vleet. Dit was geen wandelen of flaneren of mensjes-kijken meer, dit had een sociologische documentaire kunnen zijn. Dus tóch een studie-uitstap in een mensentuin hé. Claire wou wat foto’s maken en toen ik aan de beurt was stelde ik voor om met mijn voeten in het water te gaan staan. Omdat het strand daar zo zacht afhelde bleef het water ondiep en trok ik verder & verder naar achter, tot ik kniehoog in het water stond. Dat was oké, maar eer Claire klaar was met het afstellen van haar fototoestel kwam er weer zo'n stille golf aan en plots was ik nat tot aan mijn middel en hoger, want ik had me voorover gebogen om Pinjoef te beschermen. Mijn haar was nat, kleren nat, de make-up leek op een clownsmasker zag ik later aan boord, maar de pup was droog gebleven.
Zo nat kon ik niet blijven rondlopen, ik had droge kleren nodig, dus ging ik maar terug naar ’t schip. Alles bijeen was ik een uurtje van boord geweest, waarvan misschien 20 minuten op het strand van Ipanema. Of Claire die foto toen gemaakt heeft, heb ik eigenlijk nooit geweten. En ik ben het vergeten te vragen toen we mekaar tegen het lijf liepen in Antwerpen. Er kwamen toen andere herinneringen aan bod op dat terrasje.
"De benaming Ipanema komt van de indianen die daar vroeger woonden. Vrij vertaald betekent het 'vuil water'. Doordat de golven aan het strand van Ipanema pas laat breken, jaagt het de vissen weg waar de indianen toentertijd naar kwamen vissen. Vandaar de benaming 'vuil water'."
Ongelukkige vertaling, vind ik. 'Lastig water' is even duidelijk en klinkt minder vervuild, want in de eeuw van die naamgeving was het water daar waarschijnlijk nog niet vervuild. En dat het lastig water was, daar kan ik van meespreken.
het strand van Santos
Daar is niks speciaals gebeurd maar daar was wel iets opmerkelijks. Scheefgezakte woontorens die bewoond werden / worden. Akelig om zien hoor. 'k Dacht eerst : dit gelooft toch niemand, weeral zo’n zeeverhaal, een strandverhaal in dit geval. Want als ik het niet kan staven dan krijg ik het gevoel dat ik aan het overdrijven ben. Nu overdrijf ik wel eens graag, maar niet wanneer het over de koopvaardij gaat.
Gelukkig wees LM mij op het bestaan van Google. En na enige tijd en veel klikken verscheen op het scherm wat ik zocht, een artikel over de ongeveer 100 scheve woontorens in Santos mét foto’s en mét uitleg! Lang leven Google! Voor meer foto's kijk hier : https://www.amusingplanet.com/2013/04/the-leaning-buildings-of-santos-brazil.html
En dan nu de uitleg : de woontorens zijn beginnen scheef zakken al van bij de bouw waarschijnlijk. De ondergrond bestaat uit 7m zand, daaronder ligt een laag natte gladde klei van 30 tot 40m diep. Die modderlaag is absoluut niet geschikt om het gewicht van hoogbouw te dragen. Vaste ondergrond, grondgesteente, vindt men er pas op 50m diep.
Tot 1968 voorzagen de bouwvoorschriften niet in een regulering wat de funderingen voor hoogbouw betrof. De woontorens aan de waterlijn hebben funderingen die maar tot 4 of 5m diep gaan. Maw, die buildings zijn gebouwd op zand, en dat zand ligt op malse modder. De funderingen hadden tot 50m diep moeten gaan, tot op het grondgesteente, tot op vaste ondergrond.
Nadat de eerste torens duidelijk zichtbaar begonnen te hellen, besefte men dat het voor hoogbouw niet verder kon met ondiepe funderingen.
Toen pas? De samenstelling van de ondergrond moet van in het begin toch al gekend geweest zijn? Hadden ze daar geen bouwkundig ingenieurs of stabiliteitsingenieurs, of hoe dat beroep ook heet. Bouwen op zand en modder … volgens mij was er snel gewin mee gemoeid, willens en wetens gesjoemel.
Daarbij komt dat veel buildings vlak naast mekaar staan. Het plaatsen van een nieuwe toren nabij een bestaande toren, heeft waarschijnlijk bijgedragen tot het overhellen, tenminste in sommige gevallen.
Door de trillingen die tijdens het bouwen door de ondergrondse modderlaag gaan?
De positie van de buildings heeft de stadslegende doen ontstaan dat het omvallen van één building een domino-effect zou veroorzaken en een reeks volgende buildings zou doen omtuimelen. Specialisten ontkennen die geruchten, omdat hoogbouw gewoonlijk verticaal instort. Hier heb ik twee bedenkingen: - een hoogbouw die scheef staat, zal wanneer hij ongecontroleerd instort op een groter oppervlak puin verspreiden dan een hoogbouw die rechtop staat. En de brokstukken zullen de naburige toren raken, eventueel destabiliseren. - Die ’specialisten’ zijn met hun verticaal instorten de mensen aan het sussen ipv te informeren. Misschien zijn die specialisten wel de zonen en de dochters van de generatie specialisten die daar op zand en modder gebouwd hebben … De woontorens hellen van 0,5m tot 1,8m uit de loodlijn. Verbazend genoeg blijven mensen daar wonen, ook al moeten ze onder alle meubelen voldoende wiggen plaatsen, en krijgen ze te maken met wegrollend schrijfgerij en speelgoed. En het vraagt behendigheid om er zonder morsen of ongelukken (hete) vloeistoffen te gebruiken.
Verbazend genoeg ? Maar nee, niks verbazend. Toen het zichtbaar werd dat de woontorens overhelden, doken de prijzen van de eigendommen naar beneden. De gegoede burgers trokken weg en de minder gegoede burgers namen hun plaats in. Dat is toch een gekend scenario! Bij elke heraanleg van een verkeersader of een plein hebben we dat hier zien gebeuren. De Leopold II laan in Brussel ooit, de Turnhoutsebaan in Borgerhout, het Sint Jansplein in Antwerpen, de Bredabaan in Merksem, en nu de Leien … wanneer de prijzen van de eigendommen en dus ook de huurprijzen een duik nemen, wijzigt de plaatselijke bevolking van samenstelling. Het juiste woord is 'omvolking' denk ik. Dat zoiets de schrijver van het artikel verbaast (ene Mr Patowary), verbaast mij dan weer.
Er werd ooit een poging ondernomen om sommige buildings weer recht te krijgen, maar de kosten waren zeer hoog. Slechts één woontoren werd voldoende geholpen, de Núncio Malzoni. En dat heeft 1,5 mio USD gekost.
Het artikel dateert van 2012. Hoe de toestand van de andere woontorens vandaag is weet ik niet. 'k Heb niet verder gezocht naar meer actuele berichten. 'k Was al blij dat ik iets gevonden had, met voldoende fotomateriaal, om te staven wat ik zei : dat ik ginder iets eigenaardigs gezien had. En ik niet alleen natuurlijk. Van elk schip dat er langs vaart ziet de bemanning die rare situatie.
hieronder een hernomen tekst, hij komt van blog 02, een vervolg over Pinjoef
want de hond mocht mee
Ergens in de jaren 70 kwamen in het Brusselse de Chinese restaurants in beeld. In en rond Antwerpen waren ze er al langer. Voor de verworpenen der Culturele Revolutie duurde het blijkbaar iets langer om Brussel te bereiken dan om Antwerpen te vinden.
Die eethuizen waren relatief goedkoop en lekker en werden onmiddellijk populair. Ook al waren ze in achterafstraten gevestigd, de adressen werden doorgegeven en binnen afzienbare tijd waren in die straten parkeerproblemen. Populair dus.
Zo was er een nieuw gedoe in de Timmermansstraat in Jette en dat restaurant moest uitgeprobeerd worden natuurlijk. Wie heeft er al gegeten? Niemand? Zullen we die nieuwe Chinees dan eens proberen? Allen daarheen en de hond ging mee. Dat kon toen nog, met een hond op restaurant gaan.
De hond heette Pinjoef, was zwart, iets kleiner dan middelgroot, had slimme oogjes en ondanks haar temperament wist ze zich bij momenten welopgevoed te gedragen. Wat zeer vreemd was, want niemand had haar opgevoed. Zo bedelde ze bvb niet, zelfs niet aan tafel. Straatadel. Ze was een beetje nuffig ook.
Het restaurant was ingericht met veel rood en zwart, aan de muur taferelen met draken, en op de vensterbanken stonden vazen met bloemen óp ipv ín.
We waren met veel en we werden naar de grote ronde tafel geleid. We waren de eerste klanten. Dat is oké, een rustige moment, dan hebben de mensen van de zaal en van de keuken geen coup de feu, de service verloopt vlotjes. (weet ik)
Er kwam een aperitief, de kroepoek was toen nog gratis, en de bestellingen werden genoteerd. Voor een groot gezelschap is een ronde tafel zoveel plezieriger dan een rij rechthoekige tafels die bijeen geschoven worden. Men ziet iedereen, men hoort ook alle anderen, iedereen is opgenomen in de kring.
Pinjoef had zich onder de tafel geïnstalleerd en lag daar met het kopje op de poten te genieten van het feit dat zoveel mensen met haar meegekomen waren naar die fijne plek.
Het eten werd geserveerd en ten gerieve van ons werd de muziekinstallatie geactiveerd. Uit de luidsprekers kwamen tokkelinstrumenten en hoge vrouwenstemmen die melodieën produceerden. Toen nog niet echt voor ons Westers oor, maar goed, we leefden in een sfeer van verdraagzaamheid. Het eten was lekker en tolerantie was het modewoord. De term multicultureel moest nog uitgevonden worden.
Wij aten en wij praatten en wij dronken en alles was goed en aangenaam behalve dat hoog gemiauw van de Chinese zangstemmen uit de luidsprekers. Tolerant of niet, trop is teveel. Pinjoef dacht daar anders over. Zij genoot. Het duurde efkes eer ik begrepen had dat een bijgeluidje van onder de tafel kwam en niet uit de luidsprekers. Ik keek en daar lag ze, oogjes toe, muiltje ook toe, daar lag ze te genieten van de Chinese muziek en ze piepte/miauwde mee. Waarschijnlijk was ze de enige van het gezelschap die de muziek wist te waarderen. Iemand van de bediening kwam met een blij gezicht zeggen : 'dog music oké!' = zelfs de hond vindt de muziek mooi.
Yes, zei ik, verschrikkelijk gegeneerd dat die mensen zo Oosters beleefd waren. 'k Had onder de tafel willen kruipen van schaamte. Maar daar lag dat zelfgenoegzaam hondje al, te miauwen.
Of chef AK het doorhad waar ik plots mijn Duits vandaan haalde weet ik niet. Waarschijnlijk wel. Hij mocht dan wel een krapuul zijn, maar hij was geen uil. Hij zal wel iets aan de weet gekomen zijn, want tijdens de oversteek viel er weinig te beleven en dan werd het minste feitje een evenement dat moest besproken worden. Zo bvb mijn plotse vorderingen in Duits. Een schip was toen eigenlijk een roddelgehucht op het water.
De Indonesische dame had me dan wel gered, maar het nors gemompel van AK was ik nog niet vergeten. En op een dag … op een dag was het míjn beurt. "Zeg, gij!" Mijn voornaam gebruikte hij niet, ik heette 'zeg, gij!' "Ja Chef?" Altijd met twee woorden spreken, ik ben min of meer goed opgevoed. "Gij spreekt zo wat Engels hé." "Ja Chef." Zo wat, ja, hij moest het weer bagatelliseren natuurlijk. "Hoe zegt ge Potage Oxtail in het Engels?" En –tail sprak hij uit als taille.
'k Herinner me niet of ik toen op mijn lip moest bijten om niet luidop te lachen, of dat mijn mond openviel van verbazing. Het vent was al 30 jaar of langer chef steward, pardon, maître d’hôtel en hij wist nog altijd niet dat oxtail gewoon ossestaart betekent? Dacht hij dat Oxtail een recept was dat ooit opgedragen was aan iemand? Zoals Potage Dubarry, Tournedos Rossini, Pêche Melba …
"Da's oxtail soup hé Chef, oxtail is gewoon het Engels woord voor ossestaart. Ox-tail, osse-staart." Het stak hem natuurlijk dat hij zoiets simpel niet wist, na een hele carrière in de voeding en de service. Natuurlijk zette men niet Potage Queue de Boeuf op het menu. Bij het woord queue zouden sommige mensen al afhaken, daarom werd het een beetje versluierd door de Engelse benaming te gebruiken. Maar men zou toch mogen verwachten dat iemand van het vak zoiets futiel wéét.
Vandaag vraag ik mij af waarom hij die vertaling toen nodig had. Vreesde hij dat de twee Braziliaanse echtparen oxtail niet zouden begrijpen. Als er één woord was in heel het menu dat ze begrepen, dan zou het toch wel dat Engels woord zijn, waarvan hij niet wist dat het een Engels woord was. Die oxtail was mijn stil momentje van glorie en voor Duits had ik hem ook niet meer nodig. Er kwam ademruimte.
En achteraf bekeken meen ik te weten waarom Claire niet mee deed met Duits leren. Ik ben was nogal extravert en daarbij ook leergierig. Zodoende trok ik wel een en ander over mijne kop, ja. Terwijl zij rustig in de pantry kon blijven stond ik bij de bar om beleefd te zijn met de passagiers, omdat die mij ongeveer in de rol van gezelschapsdame gedouwen hadden. En dat had ik ongeveer zelf veroorzaakt. Het is me bij de volgende lading klanten niet meer overkomen, ik werd voorzichtiger in dat soort zaken.
het hondje
In Santos (Brasil) waren Claire, de chef kok GR en ik aan de wal om in het dichtstbijzijnde barreke onze gedachten te verzetten. Een kroeg bestaat ginder niet, een volkscafé evenmin. Een drinkibar was wat het dichtst in de buurt kwam. Elke wijk had wel een drinkibar. Iets verderop was een pompstation en daar zag ik een magere moederhond vermoeid langssjokken met een kleintje dat omhoog wipte om te kunnen drinken. De moeder ging niet liggen om het jong te voeden. Mij leek ze heel moe en veel te mager. Ik nam het jong weg om haar rust te gunnen. Ze sjokte gewoon voort, waarschijnlijk haar uitputting tegemoet. Daar stond ik dan, met mijn impulsief gedoe … Ik had het hondje in mijn handen en daardoor was ik plots verantwoordelijk voor het beestje.
We gingen bij het pompstation vragen van wie het hondje kon zijn. Schouderophalen. Wie bekommert zich om een straathond, enkel sentimentele Europeanen natuurlijk. In de drinkibar stelde ik de vraag al niet meer. Het hondje lag in mijn schoot te slapen. 'k Had een brede jeansrok aan, en in die wieg van textiel lag dat klein zwart mormeltje. Slapen is krachten opdoen, maar eten moet ook natuurlijk. Het hondje ging mee naar boord. Dat dierf ik wel, omdat de kaptein zelf zijn hond aan boord had, een zwarte labrador die Settil heette, genaamd naar Sept Îles, de streek in Canada waar hij ooit die hond cadeau gekregen had. En de vrouw van de tweede stuur had twéé hondjes aan boord. En een kat ook, als ik me goed herinner.
Zelfs met gesloten deur rook die cabine naar dieren wanneer men er langs liep. Hoe die 2de stuur het daar uithield, hoe die twee daarin konden slapen, snap ik nog altijd niet. Het verhaal gaat dat de rederij dieren aan boord verboden heeft door toen die situatie met de vrouw van de 2de stuur. Bijna hadden ze de aanwezigheid van echtgenotes ook afgeschaft, want terwijl haar man aan het werk was liep zij te flirten met al wat daar losliep aan mansvolk. Nee, dat afschaffen fantaseer ik erbij, maar men zou haar type 'une allumeuse' kunnen noemen.
Kok GR heeft nog wat melk of bouillon gegeven voor het hondje. Hoe dat afgelopen is weet ik niet meer.
's Anderendaags om 06h trok ik naar boven, voor het dagelijks onderhoud van de cabine van Capt R. Zijn hond Settil stond al in de deur te kwispelen, zijn staart tikte telkens tegen het deurpaneel. Niet omdat hij zo blij was mij te zien, maar omdat hij bij het zien van een witte schort wist dat de baas hem dan zou laten loslopen op de wing. En zo vertrokken ze dan naar de brug, de hond en zijn baas. De baas met een rol WC papier onder de arm voor het hoopje van de hond, dat met een zwierige zwaai overboord ging.
Die ochtend kwam ik binnen na een aai over de bol van Settil en ik zei "Bonjour Cdt, ik heb gisteren aan de wal een klein hondje gevonden. Mag het aan boord blijven?" Hij hield zijn hand voor de ogen, met gespreide vingers. Hij zou het dus door de vingers zien. Én hij zou zorgen dat het hondje gevaccineerd werd en de nodige papieren kreeg om België binnen te mogen. Merci beaucoup Commandant!
Tijdens of na het ontbijt kwam chef AK briesend de pantry binnen. "Weé eedier nen ongd?" Wie heeft hier een hond? 'k Zal wat schaapachtig zitten kijken hebben want hij wist toch zelf wie er een hond had aan boord. Claire was rap van snap die dag: "Gíj, zei ze tegen mij, gíj hebt toch een hond." "Chot ja! Ik heb gisteren een hondje gevonden Chef, maar ’t is in orde, het mag …" "Om negen uur klaar staan voor de taxi, vétérinaire!" De kaptein had hem gebeld om te zeggen dat de stewardess zich moest gereed houden, maar hij had er niet bij gezegd wie van de stewardessen. Om 09h? Oei, dat viel midden in de onderhoudsuren. Claire deed teken dat ze mijn resterende cabines zou overnemen. Kijk, op zo'n moment voelt men wat kameraadschap is. Ik smolt ongeveer van dankbaarheid. Claire, als ge dit ooit leest, ik sta nog altijd bij u in het krijt. Mail mij, dan gaan we ergens eten. Churrasco.
'k Kwam terecht in een dierenkliniekje, bij twee Japanse dierenartsen. Het voelde vreemd aan twee Aziaten rad Portugees horen praten. Gelukkig voor mij spraken ze ook Engels. De nodige prikjes werden gegeven, ik kreeg een certificaat, nog wat vitaminen en andere dingen en ook raadgevingen ivm de voeding. Géén rauw vlees, nóóit! Dat laatste heb ik heel goed in mijn oren geknoopt en dat heeft later nog voor tamtam gezorgd aan boord.
Achteraf heb ik begrepen waarom AK zo brieste over dat hondje : hij voelde zich gepasseerd. 'k Had het eerst aan hem moeten melden en dan zou hij wel eens zien wat hij kon doen. Maar hij sliep tot 07h. En mijn werkdag begon om 06h bij de kaptein. Daar was ik omzeggens kind aan huis. De kaptein had eens gevraagd of ik het hondenhaar in zijn cabine niet te erg vond. Maar nee kaptein, wij hebben thuis ook altijd honden gehad … en sindsdien lag ik bij hem in de goei schuif. Het lag voor de hand dat ik de kaptein zou inlichten over het hondje, en niet zou wachten tot mijn baas wakker werd. Als het huishoudpersoneel begint om 06h en zelfs de kaptein start om 06h, dan is de dag toch aan de vroege vogels en niet aan knorrepotten die vinden dat ze tot 07h mogen blijven liggen.
Het hondje had eten en onderdak, maar het kreeg natuurlijk geen nestwarmte, ik was aan het werk van 06h tot 14h en van 16h tot 20h, soms tot 22h. Vreemd genoeg was het mormel vrij vlug zindelijk. De boodschapjes werden achtergelaten op een groot stuk bruin pekpapier dat ik elke dag verving en waarvan voldoende rollen aan boord waren. Tijdens onze etensuren ging ik haar halen en vertroetelde ik haar, maar dan had ik niet gegeten, en dat bleek op de duur ook geen oplossing, 3 x per dag niet eten.
Chef kok GR stelde voor om haar overdag in zíjn cabine te zetten, zijn cabine lag vlak bij de keuken, hij kon gemakkelijker tussendoor van zijn werk naar zijn cabine wippen dan ik. En aldus geschiedde. Elke ochtend werd het hondje samen met een lap bruin pekpapier naar beneden gebracht. GR voelde zich een beetje de peter van het hondje, want hij was erbij geweest van in het begin. Én hij zette mijn ontbijt klaar in zijn cabine zodat ik het mormeltje op de schoot kon houden.
Op een dag merkte ik een brede ring opgedroogde bruine vloeistof op zijn schrijftafel. De ring had de diameter van een mok. 'k Haalde mijn vileda uit de zak van mijn schort en wou die ring wegwrijven. Mijn vileda hield ik op zak want die was persoonlijke eigendom, die bracht ik mee van thuis.
De ring liet zich niet zomaar wegpoetsen. Daardoor wist ik dat het geen koffie was, het was een dikkere vloeistof die daar opgedroogd was, welke wist ik toen nog niet. Later op de dag kreeg het hondje buikloop. Het diertje was zo ziek dat ze haar papier niet meer intijds bereikte. Ik vreesde werkelijk voor haar leven. Ik had toch alle instructies van de dierenartsen opgevolgd, medicijnen op tijd en stond, voedselvoorschriften … Die bruine ring op GR zijn bureau! Dat was opgedroogd bloed geweest …
Ik pakte GR bij zijn nekvel en ik vroeg waarom hij het hondje rauw vlees gegeven had. De dierenartsen hadden toch gezegd : nóóít rauw vlees! Oui mais, euh… de vrouw van de 2de stuurman (de flirt) had gezegd dat rauw vlees voedzaam is en dus … Het gesprek verliep in het Frans en nu is Frans toevallig mijn favoriete taal om ruzie te maken en /of iemand omver te babbelen : dat die mislukte Maryline Monroe uit de provincie niks kende van honden want haar dieren zagen er helemaal niet gezond uit en dat hij moest leren nadenken met zijn hersens ipv met zijn lul.
Vanaf toen bleef het hondje weer boven in mijn cabine want ik betrouwde GR zijn oordeelvermogen voor geen millimeter meer. En Maryline Monroe met haar expertise kreeg het beestje niet meer te zien, godweet hoe lang hadden die twee het diertje al rauw vlees gevoerd.
Elke ochtend vroeg Capt R hoe het met het hondje ging, het diertje heette ondertussen Pinjoef. In mijn ellende flapte ik er alles uit. Over het rauw vlees en de vrouw van de 2de stuur en de chef kok, en hoelang kreeg het diertje al rauw vlees, en over de buikloop en dat ik vreesde voor haar leven. Hij had direct een oplossing : binnen twee dagen (of drie?) zouden we in Rotterdam zijn, daar zou bij aankomst een wagen op de kaai staan om mij met Pinjoef naar een dierenarts te brengen. - Maar kaptein, mijn werk …? - Niet aantrekken, zei hij. Wéér een engelbewaarder, iemand die mij uit de nood hielp! Merci Commandant! Waar heb ik zoveel geluk verdiend …
Verdomme, ik zag het gezicht van maître AK al. ’k Bracht alvast Claire op de hoogte, want zij zou weer eens moeten inspringen voor mij, dubbele job voor haar.
In Rotterdam stond ik al op de kaai nog voor de taxi er was, Pinjoef in een badhanddoek gewikkeld onder mijn jas. Het was half april zegt mijn zeemansboek, maar danig koud want de wind heeft daar vrij spel, aan het water. Hoe het bezoek bij de dierenarts verliep weet ik niet meer, maar Pinjoef heeft het overleefd en is nog lange jaren gelukkig geweest met haar maatje Kreoon, de boerenfox bij Laura.
Nu naar de mess. Bij de passagiers heette die ruimte het Restaurant. Die benaming was puur chichi. Het meubilair was uitgeleefd, de vloerbekleding was versleten, het geheel oogde afgemat. Puur tristesse. En in dat decor liep men dan met zijn allen een beetje precieus te doen.
Aan de rechthoekige tafel zaten twee Braziliaanse koppels, taal was er geen probleem, we spraken Engels. Aan de andere rechthoekige tafel zaten de vier leden van de staff, dat was evenmin een probleem, NL/FR. Aan de ronde tafel zaten acht Duitstalige passagiers. En mijn Duits was zero, mijn Duits was van campinggehalte. Met die woordenschat kon ik onmogelijk service doen aan tafel. Daarom vroeg ik vóór elke service, met het oog op het menu van de dag, een aantal vertalingen aan chef AK, want de menu’s waren in het Frans opgesteld en ik wou kunnen antwoorden op de vragen van de Duitstalige passagiers. Zijn antwoord kwam telkens zuchtend of neerbuigend. "Oe? wettegadani?" Hoe? Weet gij dat niet? "Als ik het wist zou ik het niet vragen hé chef!" En dan produceerde hij nors een Duits woord, mompelend, zodat ik het amper verstond en drie keer wablieft moest vragen, waarop hij dan weer of ik geen oren aan mijn kop had. Hij had ook kunnen blij zijn dat ik een inspanning deed voor de service, dat ik de job au sérieux nam. Maar nee, meneer verkoos het andere pad, bazig doen ipv chef zijn. Nu ben ik opgegroeid met een bullebak in huis en was ik in '79 al lang niet meer zo mak of gedwee als ik er uit zag. Ik was gelaarsd en gespoord, zeg maar. Hoe of waar kon ik zo snel mogelijk Duits leren, zodat ik die sukkel niet meer nodig had. Geen literatuur-Duits, aan Goethe zou ik niks hebben wanneer het over spruiten of schorseneren ging. Werk-Duits had ik nodig, en liefst zo snel mogelijk. Maar waar? Op een gegeven moment wist ik het : de vrouw van de rechercheur! Een ingeving, van waar die kwam weet ik niet. Lag het aan mijn cabine waar ook Y ooit gewoond had? Waakte zij nog over mij? Een drupje bijgeloof is nooit weg …
Aan de ronde Duitstalige tafel zat een man die in zijn beroepsleven een hoge piet bij de Duitse recherche geweest was. Zijn echtgenote was een dame van Aziatische afkomst. In de gesprekken aan de bar of aan tafel had ik haar al eens Java en Sumatra horen vermelden. Mogelijk was zij een Indonesische? Als zij van Indonesische afkomst was, en gezien haar leeftijd, had zij waarschijnlijk de koloniale periode meegemaakt. En daar lag mijn hoop op redding: mogelijk sprak die mevrouw Nederlands.
Toen ik haar tegen kwam in de alleyway sprak ik haar aan en het gesprek ging ongeveer zo: - Mevrouw, mag ik u vragen, spreekt u Nederlands? - Ja natuurlijk, was haar gracieus antwoord. - Zou u voor mij een aantal zinnen in het Duits willen vertalen, zinnen die ik nodig heb voor het werk? Dat zou zij met plezier doen. Die dame straalde zo’n rust uit dat ik haar als chef gewild had. Iemand die iets ging oplossen voor mij! Iemand die mij onder haar vleugels nam! Ze was klein van gestalte, een elegant popje van seniorenleeftijd. 'k Wou dat ik kon boetseren. Veel later ben ik nog zo’n dame tegen gekomen, aan de wal in Singapore, maar dat is voor later.
In de loop van de voormiddag bracht ik haar discreet de lijst met zinnetjes die ik nodig had om de ontbijtservice te kunnen doen. Het waren er veel meer geworden dan ik gedacht had. En ik voelde me een beetje schuldig, want ik had gezegd dat het maar een paar zinnetjes zouden zijn. Enkele uren later kreeg ik even discreet de Duitse vertaling van al die lijnen. Ja, als die vertaling er zo snel lag, dan moest ik ook een inspanning leveren. Ik offerde de heilige siësta op en blokte die zinnen, ik leerde ze uit het hoofd alsof het voor een examen was, want ik wou die mevrouw niet teleurstellen. 's Anderendaags deed ik de ontbijtservice in het Duits. Zonder aarzelen, zonder haperen. Wel, bijna zonder haperen. Af en toe keek ik zijdelings naar haar en dan neeg ze zachtjes met het hoofd en sloot traag haar ogen als ja-teken. Zeer onopvallend. Een ruggesteun zonder betutteling.
Zo ging het ook met de lijst zinnen die ik nodig had voor de middagservice en de lijst zinnen voor de avondservice. Na twee dagen kon ik de ronde tafel bedienen zonder dat ik die ouwe gluiperd nog nodig had. Wat een rust! Ik werkte eens zo graag want mijn engelbewaarder zat mee aan tafel!
Alles samen waren het een 700 zinnetjes. Zij heeft nooit laten horen dat ze het teveel vond. Nu vraag ik mij ineens af, waar was Claire in heel dat het verhaal over Duits leren? Vond ze het niet belangrijk? Of was het voor haar oké dat ík in de frontlinie stond?
Het aperitief werd in de bar geserveerd. De bar bevond zich in de doorloopruimte tussen het Restaurant aan stuurboord en het Salon aan bakboord. Het Salon was een groot woord voor de gemeenschappelijke woonkamer, een zitkamer. Dat salon zag er even treurig uit als het Restaurant. 'k Vond het een eigenaardige situatie want aan de bar waren maar vier barkrukken. Een aantal van de dames kon dus niet zitten. Daarbij komt dat barkrukken voor mensen op leeftijd niet het meest comfortabele zitje zijn. Het aperitief werd volgens mij beter in het Salon geserveerd, zodat alle passagiers konden zitten. Dat was een zeer stille bedenking want suggesties waren niet welkom bij AK. De bar bedienen deed chef AK zelf. Achter de doorloopruimte die de bar was, lag onze pantry. Elke avond was iemand van ons twee van dienst om ijsblokjes, citroenschijfjes en desgewenst ook appelsienschijfjes te brengen. Kaasblokjes, pindanootjes …
De twee Braziliaanse koppels spraken mij soms aan, kwestie van een praatje te maken. Dat was niet naar de zin van chef AK, maar zelf sprak hij geen Engels, daardoor moest hij mij wel laten begaan. De Duitstalige mensen mengden zich ook in het gesprek en zij spraken blijkbaar meer Engels dan ik gedacht had. Waarom een jonge vrouw wou gaan varen? Of ik al veel landen gezien had? Of ik kinderen had? Dat soort vragen. Kermille, gvd … na verloop van tijd stond ik in de frontlinie en dat was niet aangenaam. Ik wou tussen de ijsblokjes van het aperitief en de avondservice die ging komen in de pantry mijn benen nog efkes rust gunnen, want die service duurde, met de afwas erbij, twee volle uren. Waar was Claire in heel dat gedoe aan de bar? Ik kan het mij niet herinneren.
LM was blij dat ik de herinneringen aan het eerste schip achter de rug heb, want mijn gedoe over Yvonne begon hem tegen te steken. Dan heeft hij wat vroeg gejuicht, want het derde schip was een schip waarover zij zeer vaak vertelde. In de douches recht over de cabines kleefde zelfs nog haar naam op een van de deuren. En ik meen te weten waarom. Als haar collega niet wekelijks haar douche schrobde en Yvonne wel, dan wou Yvonne een eigen douche. Simpel. Toen ik haar naam daar zag staan werd mijn hart warm en ik heb die klever laten hangen.
"Ge zet haar op een voetstuk" vindt LM. Natúúrlijk zette ik haar toen op een voetstuk! Zij was mijn enige bron van informatie over wat en hoe! Mijn enig houvast. En omdat haar kennis en kunde een stevig houvast was, een fundering, zet ik haar vandaag nog altijd op een voetstuk. Lastig manneke, die LM van mij. Goed, oké! Ik zal haar naam niet meer voluit schrijven! Vanaf nu is het Y. Niet veel namen beginnen met een Y, en gij-&-ik weten wie er bedoeld wordt hé.
Ik wist dat er passagiers waren aan boord van dat schip, dank zij Y. Ik kende ongeveer de schikking van ons werkterrein, dank zij Y. Én ik wist wie de chef stewards zouden zijn, ofwel AK ofwel GB. Voor AK moet ge opletten, had ze gezegd, dat is een smeerlap eersteklas. GB is ne goeie, van die kunt ge veel leren. Als aanbeveling kan dat tellen, dus ik keek uit naar chef GB. 'k Viel natuurlijk bij chef AK, dat soort malchance heb ik wel meer. Chef GB was met verlof.
Het schip was een vergane glorie. Op de verdieping van de passagiers werd nog wel chic gedaan, chiqué eigenlijk, want het laagje vernis was zeer dun. In feite werd daar dag in dag uit toneel gespeeld. De passagiers waren welgesteld maar waarom zij genoegen namen met dít schip, heb ik nooit begrepen.
Daarbij komt dat de bewoning nog op 110 volt stond. Dwz: géén stofzuigers aan boord. Begin maar, in een huishouding met 16 passagiers, 4 leden van de staff, 3 personeelsleden en nog wat loslopende passanten van andere verdiepingen. Dat alles op witte linoleumvloeren. Het poetswerk werd daardoor loodzwaar, door het ontbreken van stofzuigers vanwege die 110 volt. Dat alles went is larie. Mijn ruggegraat, mijn schouderbladen, mijn nek dachten er anders over.
En dan nu de luchtiger dingen. Dat chef AK een krapuul was, was waar. Zo waar als een klontje. Hij deed stroperig tegenover de passagiers en de staff, nors tegenover het personeel. Dat is geen leiding geven, dat is baas spelen. Zo’n soort chef, als ge ziet wat ik bedoel.
Y had me de accommodatie zo goed beschreven dat ik er mijn weg al kende nog voor ik aan boord was. Over de cabine van chef AK had ze verteld dat hij een ronde spiegel op zijn bureau had staan. Die spiegel diende om te kijken wie er achter hem aan zijn deur stond, want passagiers hebben altijd wel íéts nodig. Passagiers zijn voor mij de moeilijkste lading. Bauxiet, kolen, ijzererts, ik kon het allemaal baas, maar zet me niet op een schip met mensen die zich lopen te vervelen terwijl ik aan het werk ben. Chot, wat had ik graag beneden gestaan, bij de officieren. Werken voor mensen die werken, dát was mijn job!
Goed, die spiegel dus. Y had me gewaarschuwd dat AK de spiegel op zijn slaapkamerdeur richtte terwijl men het bed opdekte. Het bed was een hoge beddebak waar men moest inklimmen om het werk iet of wat fatsoenlijk gedaan te krijgen. Op een dag zat hij aan zijn bureau terwijl ik het bed aan het opdekken was. Ineens kwam er van uit mijn achterhoofd, of van uit mijn ruggemerg een waarschuwing : AK + spiegel …
Jawel, hij had zijn spiegel gedraaid en zat naar mijn achterwerk te gluren. Een achterwerk in een witte werkschort. Ik kreeg de slappe lach. Waar zat die sukkel nog op te hopen? Dat er onder zijn broeksriem nog iets zou gaan wriemelen eer hij met pensioen ging? Dat lachen heb ik achteraf moeten bekopen, maar het kwam vanzelf en het gaf me toch zoveel voldoening. En terwijl ik dit typ weer eens. ’k Zit hier weer te lachen met die zielepoot.
Claire wist niks van dat gluren met de spiegel, zij deed de cabines aan stuurboord. Ze wist wel dat AK een klotige chef was. En als de koopvaardij dat nog niet wist dan zou ik daar wel eens voor zorgen via de tamtam op de vloer van de wervingszaal in Antwerpen, dé plek om weetjes & nieuwtjes door te geven. Dat kon ik rustig doen, want dat gluren was geen eenmalig gebeuren, dus géén inbeelding van mijn kant. Het vent zat ziek in mekaar. Hij kon me niet uitstaan en toch moest hij gluren?
Nu naar de mess. Bij de passagiers heette die ruimte het Restaurant. Die benaming was puur chichi. Het meubilair was uitgeleefd, de vloerbekleding was versleten, het geheel oogde afgemat. Puur tristesse.
Van het tweede schip bestaan geen brieven, ik ben er maar een 14 dagen aan boord geweest, de zogezegde 'kleine reis', gaan laden en lossen in enkele Europese havens en dan weer Antwerpen. Eens denken, Rotterdam, Hamburg, Bremen, Southampton, Le Havre, zoiets is de Kleine Reis. Vermits het schip weerkeerde naar de thuishaven mocht men dan afmonsteren. Die mogelijkheid was contractueel voorzien door de CAO. Ik zag me daar niet blijven voor de 'grote reis', de oceaan over, want het was een akelig schip, op teveel punten om mezelf daar een paar maanden vast te zetten. Dus bibi verliet het schip. En waarschijnlijk zo komt het dat ik nooit in Peru en Chili geraakt ben. Achteraf heb ik vreemd genoeg nooit aangemonsterd op een schip dat daar heen ging.
En dan nu van het derde schip, eerste en énige(?) brief, hoewel ik er toch 4 maanden en 19 dagen aan boord geweest ben, zegt mijn zeemansboek
1979-03-09-vr, op zee
’k ben moe en ik klop meer naast de toetsen dan er op, (draagbaar typmachientje toen) Dag lieve mensen allemaal,
We werken hier elf uur per dag en soms dertien, wanneer er een dineeke is of er alleyways moeten gekuist worden. Hier zijn ook passagiers aan boord en bibi zit dus midden in de chichi, maar dat had ik in een vorige brief al geschreven zeker? (géén vorige brief van dit schip te vinden in het klassement)
Bon, ik heb sindsdien nog geen woord op papier gekregen, zo moe ben ik elke avond. En de siësta is heilig, dan ga ik in de zon liggen of ik maf in mijn kotje, mijn cabine is al ingericht, dus dat is hier best oké. En alles, de hele zever, wordt hier gecompenseerd door Claire. Wij krijgen hier minstens drie keer per dag een schaterlach en om de twee dagen de slappe lach voor een half uur. Ik voel mij terug zo jong als in ’t middelbaar. precies of Claire en ik zijn hier op schoolreis.
Een week geleden ongeveer, toen was het zo warm nog niet, vraag ik haar of ze op de middag mee aan dek gaat, frisse lucht happen, we waren sinds aanmonstering nog niet buiten geweest, dus al meer dan 10 dagen zonder buitenlucht. Op de middag wil zeggen na de middagservice, om 14h was dat daar aan boord, passagierstafels, vandaar.
- Bôf, nee, zegt ze, ik ga slapen. - Maar allez Claire, we moeten toch een béétje frisse lucht hebben. (Het was echt nodig want we begonnen er vaal uit te zien) - Bôf, zegt ze, -op zo’n traag toontje van 'eigenlijk wel, maar feitelijk niet'- frisse lucht … ja … ik zal mijn patrijspoort wat open zetten.
Toen plooide ik traagskes dubbel van het lachen. Alles wat we buiten de uren doen gebeurt TRAAG en ik raakte nog niet zo direct weer recht. Gelukkig zijn er op een schip overal relingen om u aan vast te houden. Haar antwoord leek me zo in de stijl van die mop: - Gaat ge mee naar de bibliotheek? - Nee dank u, ik heb al eens een boek gelezen. Toen waren we weer vertrokken natuurlijk.
En toén schoot me te binnen dat als onze pa nog eens vraagt om mee te gaan wandelen in de frisse natuur, we ook kunnen antwoorden : Och papa, ik zal mijn venster een beetje open zetten. Met dat al was er weer een half uur van onze kostbare siësta voorbij. Ondertussen waren we al op de vloer gaan zitten, geen van de twee kon of wou nog haar kot in. Dat stukske alleyway is nu wel van ons, maar soms moet daar toch een mecanicien door. Er passeert ene, dan nog ene, dan twee. Waarop Claire, droogweg : "Hier zit zeker een ganse nest?" Het lachen hield niet op. En die mannen maar gapen : wat zitten die twee hier op de vloer te gibberen, te gieren en te snikken van het lachen, zo midden in de alleyway. En we hadden geen kracht meer om het nog eens uit te leggen ook.
Bon, nu ben ik mijn draad kwijt. ’k Ben moe zenne. Daarstraks hebben we over muziek en cabaret en kleinkunst gebabbeld en ik had ineens zo’n zin in muziek. Het zijn études van Chopin geworden (Pollini). En de sonates van Beethoven, dé sonates. Vandaar die draad kwijt.
Claire en ik spreken hier nadrukkelijk ABN (zo heette Algemeen Nederlands toen nog) puur en alleen om de chef steward te pesten. En ons prestige stijgt bij de passagiers. Vooral wanneer Ilse erbij is. Ilse = de stewardess beneden bij de officieren. Zij is fotografe van opleiding. Wij zijn hier geen van de drie stommelingen. Ook zelfs eventueel ik niet.
Dan krijgt die pee het (de chef steward, bij de passagiers heette die functie maître d’ hôtel) Hij spreekt Antwerps, Brussels, Portugees, Frans en Duits, dat alles zeer vlot, en voldoende Engels, maar géén ABN. Daardoor zijn al serieuze misverstanden ontstaan: tijdens de service praat hij veel stiller en daarbij articuleert hij niet. Probeer dat maar ne keer te verstaan, zo van dat stil gemompel. Precies of de passagiers vinden het een schande dat het personeel praat. Per slot moeten wíj zorgen dat de service vlot verloopt en 14 man aan 4 tafels is geen lachertje. Toch niet met de passagiersmenus van toen. Vooral niet wanneer er speciale etentjes zijn. Als ge dat in stilte moet organiseren gaat alles mis. Mogen de mensen niet horen dat hij een sauslepel vraagt?
Bij deze brief hoort een flink woordeke uitleg, maar dat is voor een volgende tekst.
te gast bij Wim Helsen ~ Clara Cleymans met een tekst van Edna St Vincent Millay, vertaald door Herman De Coninck
Deze deur zou je nooit openen, en toch heb je het gedaan. Kom nu maar binnen, kijk maar, niks hier aan de hand. Je treft hier geen verborgen schatten aan, geen heksenketel en geen spiegel-aan-de-wand die zegt dat ik de mooiste ben van heel het land; geen vrouwenhoofd door een of andere reus ooit afgehakt. Een kamer slechts, beneden jouw stand, vol spinnewebben, erg onluxueus.
En toch was dit het enige uit heel mijn leven dat ik je nooit of nimmer prijs wou geven. Een kamer voor die twee-drie dromen waar jij nu eenmaal buiten stond. Die je mij hebt ontnomen. Laat je dus nooit meer zien. Verrek. Dit is van jou. Ik zoek een andere plek.
Toen ik het gesprek voor een eerste keer beluisterde, -telkens met de ondertitels geactiveerd want er zou me zo eens een woord kunnen ontsnappen- vond ik dat het niet per se over een man-vrouw of een partnerrelatie moet gaan. De indringer kan gelijk welke dominante figuur binnen het persoonlijk leven zijn, iemand die de grenzen van de privacy overschreden heeft. Een moeder of een zus, bvb.
De slotlijn vind ik heel sterk : 'Dit is van jou. Ik zoek een andere plek.' Ik heb die reactie al vaak gehad, wanneer iets ontwijdt werd door ongewenste belangstelling of door platte nieuwsgierigheid. Zo'n moedeloze 'Weet ge wat …, ge moogt het hebben. Hou maar!'
Daar zal wel een vakterm voor bestaan, voor die reactie. De ogenblikkelijke onthechting, noem ik het. Met de nadruk op ogenblikkelijk. Als een guillotine valt dat mes : onthechting. Misschien is het een soort emotionele zelfverdediging?
De 12de of de 13de van deze maand ben ik van 13h tot 16h op Braziliaanse bodem geweest. Drié volle uren. We hebben daar op ongeveer 24 hrs geladen en dan waren we weer weg. Braziliaanse bodem wil zeggen, een strand. We lagen daar in een of andere lokaliteit aan een enorme pier met zo’n moderne rolband installatie die veels te vlug laadt naar mijn zin. Yvonne en ik zijn gaan zwemmen naar het strand. Dat deed deugd. Van aan boord kunnen we naar de golven alleen maar kijken.
Het landschap was typisch Braziliaans hé : geel-wit strand met zand van eigen bodem, donkerblauw-groene zee met witte schuimkoppen. Zo wit vindt ge ze alleen maar onder deze zon. Zee-egels en krabben, wier, rotsen, alles heeft iets Atlantisch. Niks Mediterraan, bvb. Zoals ik het beschrijf is het niet duidelijk natuurlijk, maar toen ik het zag was het direct duidelijk. Verder heb ik via een visser kunnen kennismaken met den Braziliaansen Volksaard, hij zat namelijk in stilte te vissen. Ook een typisch Braziliaanse bezigheid, vooral aan de kust. En ze hebben hier nogal wat kust. We varen er nu al tien dagen langs, terug richting noord, naar de Golf v Mexico. De grondigheid en de volharding waarmee hij zijn lijn in het oog hield zou door een oningewijde alras verkeerdelijk geïnterpreteerd worden, maar ik -die er geweest ben- kan u verzekeren dat het vissen hier een ernstige aangelegenheid is. Deze ernst zou men bij een Zuid-Amerikaan, en dan zeker een Braziliaanse visser, niet verwachten moest men blindelings praatjes geloven en doof blijven voor mensen die u de ogen willen openen en u met handen en voeten op het hart willen drukken dat, datteu, eh, het niet zo is.
Ik bedoel: geloof het allemaal niet zomaar. Bvb dat verhaal dat ze in Brazilië niks anders doen dan samba dansen. Kletskool! Apelarie! Ik heb in al die tijd dat ik er geweest ben niet één mens zien samba dansen. Zelfs niet verstolen in de handen klappen of met de vingers knippen, laat staan neuriën. Geen één!
En van dat overdreven karnaval vieren, dat de pastoors daar nog maanden later zonden aan het vergeven zijn, tussen twee doopsels in, zal ook wel overdreven zijn. Ik heb nergens een toeter of bel gezien. Misschien wordt er met karnaval wel gevierd, maar buiten het seizoen is er beslist niks om over te biechten te gaan. Tot zover wat ik weet over Brazil, en dan nu rap weer naar de bewoonde wereld.
Van de laatste zes weken in deze contractperiode vind ik geen brieven terug. Waarschijnlijk omdat we toch richting Europa vaarden, daar zou ik dan afmonsteren en ik zou het ze thuis allemaal wel vertellen ipv te schrijven. Dat maakt dat ik niet kan achterhalen en me ook niet kan herinneren hoe mijn eerste kennismaking met New Orleans was. Ik herinner me wel veel over New Orleans, leutige dingen, maar dat was later, op andere schepen.
Volgens mijn zeemansboek duurde deze 1ste contractperiode, waarvan de briefwisseling nu ten einde is, 6 maanden en 16 dagen.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen -
te gast bij Wim Helsen ~ Sam De Bruyn een tekst van Austin Kleon
Pas goed op jezelf.
Ik ben een saaie man met een baan van negen tot vijf, die met zijn vrouw en hond in een rustige buurt woont. Dat hele romantische idee van het creatieve genie dat aan de drugs is, van hot naar her rent en met iedereen naar bed gaat, is achterhaald. Dat is voor supermensen en voor mensen die jong willen sterven. Creativiteit kost namelijk een hoop energie. Die energie heb je niet als je die verspilt aan andere zaken.
Wat een geestige man is die Sam de Bruyn. ’k Zou hem direct adopteren als mijn ideale schoonzoon, gesteld dat LM en ik kinderen zouden hebben. ’k Heb het gesprek nu al 3x bekeken en elke keer ben ik opgetogen over telkens andere rake dingen die daar gezegd worden. Wie bovenstaande link niet aanklikt doet zichzelf tekort!
Wat ook moet gelezen worden, moét zeg ik, is het artikel over het boek, geschreven door ene Johan. Die link staat gans onderaan, bij de documentatie, de kleine grijze lettertjes. Onderschat nooit de kleine lettertjes …
Wat in daar staat kan dienen in denkelijk alle gebieden van het bestaan : wanneer een idee op uw pad komt moogt ge dat gebruiken. Of het nu over een meubelschikking in de woonst gaat, of een keukenrecept, of een kleurencombinatie voor kledij, of tekstschrijverij, of ernstige dingen … wanneer het leven u iets aanreikt, moogt ge dat gebruiken. Dat laatste lijntje komt van Christine Hemmerechts. Wat ik zeggen wou, de onderste link aanklikken, gauw!
Dag Lieve Mensen, ik denk dat er naar één plaats op de wereld is waar zoveel lieve mensen bijeen wonen en dat is thuis. (Wat krijgen we nu, ze wordt sentimenteel?)
We zijn de tropische gordel uit en sinds gisteren is het leven weer leefbaar. Een mens kan weer eens buiten komen nu. Want amai dat klimaat in de tropen, voor mijn part mogen ze het afschaffen. Warm is niks maar de vochtigheid erbij maakt het vreselijk vermoeiend. Vooral wanneer ge moet werken. Ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die genieten van dit soort weer maar die zitten in een stoel op een terrasje of liggen in een hangmat op hun veranda. Zo zou ik er misschien ook van genieten, als passagier op een(houten) deck en me laten serveren door dravende stewards. De stewardessen zou ik wat ontzien. Alle geluk dat we hier geen passagiers hebben. Mensen wat heb ik gezweet. Ze nemen hier allemaal zoutpillen om niet teveel vocht te verliezen. (minerale zouten, wil dat zeggen) In het begin dacht ik dat het troela was. Maar na een week zweetpareltjes over heel het lijf werd ik wat slappekes. En toen ik eens voor de zoveelste keer het zweet van mijn bovenlip likte, smaakte het niet eens zout meer. Goed, dan heb ik ook maar zoutpillen genomen, gelijk alle grote mensen. ’t Was hoog tijd want ik had al febbeltes. Wat? FEBBELTES. Dat is de Antwerpse vertaling van, denk ik, FAIBLESSES. Zoiets als slaptitudes ongeveer, maar dan in de tropen. (en in het Antwerps)
Hier hangt zoveel vocht in de lucht dat het zweet niet opdroogt, dat ge u niet afgedroogd krijgt na de douche tenzij ge u eerst insmeer met odeklonje maar daar droogt dan het vel van uit. En zo is ’t altijd iet. Want tisaltijtietoor! Hier wordt veel en dikwijls drukte gemaakt, meestal om niks, om bezig te blijven, om gespreksonderwerp te hebben. Sinds het 'verblijf' in Brazilië heb ik niet veel meer meegemaakt. Een paar dagen geleden zijn we langs Jamaïca gevaren. Mooi. Vooral met de verrekijker. Dan ziet ge nog eens iets van de wereld. Join Ahlers and sea the World.
Sinds Henri chefkok is blijft het eten goed, dus de stemming aan tafel ook, behalve voor de mensen die van roddel hun reden van bestaan gemaakt hebben en niet gelukkig kunnen zijn zonder een of ander malheur. En eigenlijk zijn die tevreden met hun eigen gejammer, dus alles gaat goed hier aan boord. LANG LEVE DE KOOPVAARDIJ. KOM ER BIJ. KOM ER BIJ.
De nieuwe eerste stuurman houdt nog altijd zijn manieren, dus wij ook. Geslaagde baas, we zien hem maar af en toe. En zagen doet hij niet, dus van mij mag hij blijven. Hij heeft zelfs al eens gegaasd. (gazen = gas spuiten tegen kakkerlakken) De vorige wou dat niet doen omdat het gas tegen de kakkerlakken te duur is. Op drie maanden tijd is er geen enkele keer gespoten. Ge kunt denken hoe het hier krioelde. Wat hij gaan vertellen is op den bureau weet ik niet. Waarschijnlijk dat het ‘niet nodig’ was, zoals hij ons eens met het afwasmiddel heeft liggen gehad. Maar deze stuur gaasde er nogal op los hoor! Tot hij er van wegdraaide want hij had het gasmasker niet opgezet. En dat spul pakt naar de keel. Precies of ze nijpen uw strot toe. Heel gek, want er nijpt niemand, en ge ademt toch gewoon verder? En dan is het alsof uw ogen uit hun kassen willen. Ik ben maar gauw buiten verse vochtige warme lucht gaan ademen (niks fris). En mijn plantjes heb ik ook buiten gezet want die hebben maar fijne strotjes. En oogskes hebben ze al niet, ocharme. Dan kan ik ze toch niet in het gas laten staan he. Toen de stuurman dan toch zijn gasmasker opzette was hij precies zelf een grote kakkerlak. Het heeft hier twee dagen gestonken en al het voedsel dat onbedekt blijven liggen was kon weg gegooid worden. Maar dat is niet erg want hier wordt zoveel weg gegooid dat het niet eens opvalt.
Als ik er op terug kijk, en wetende wat ik nu weet, heeft die eerste stuurman in als zijn ijver een paar serieuze procedure fouten gemaakt. En dan vragen ze zich af hoe zeevarenden een aandoening aan de luchtwegen kunnen oplopen … op zee is toch altijd gezonde lucht! Ja, misschien, maar daarom nog niet aan boord.
Nu stop ik er mee, want seffes moet ik herbeginnen met werken. Dag, kusjes, de groeten, let goed op ulle zelf en op mekaar allemaal.
PS: 1/ Wie gaat wanneer op vakantie en waarheen? 2/ Er was geen ene brief in Brazilië. Misschien in volgende haven. Het is ulle geraden potdorie of ik laat ook niks meer van mij horen. Ik zwijg als een graf. Als een zeemansgraf, dat is nog vele stiller!
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen -
te gast bij Wim Helsen ~ Michèle Cuvelier met een tekst van Lucebert
Er is alles in de wereld
ik tracht op poëtische wijze dat wil zeggen eenvouds verlichte waters de ruimte van het volledig leven tot uitdrukking te brengen
ware ik geen mens geweest gelijk aan menigte mensen maar ware ik die ik was de stenen of vloeibare engel geboorte en ontbinding hadden mij niet aangeraakt de weg van verlatenheid naar gemeenschap de stenen stenen dieren dieren vogels vogels weg zou niet zo bevuild zijn als dat nu te zien is aan mijn gedichten die momentopnamen zijn van die weg in deze tijd heeft wat men altijd noemde schoonheid schoonheid haar gezicht verbrand zij troost niet meer de mensen zij troost de larven de reptielen de ratten maar de mens verschrikt zij en treft hem met het besef een broodkruimel te zijn op de rok van het universum niet meer alleen het kwade de doodsteek maakt ons opstandig of deemoedig maar ook het goede de omarming laat ons wanhopig aan de ruimte morrelen
ik heb daarom de taal in haar schoonheid opgezocht hoorde daar dat zij niet meer menselijks had dan de spraakgebreken van de schaduw dan die van het oorverdovend zonlicht
"Lucebert betekende een revolutie in de Nederlandse letteren. Hij was de meest vernieuwende dichter van zijn generatie en voegde onsterfelijke regels toe aan de Nederlandse poëzie. Voor een nieuwe generatie behoort hij tot de voorbeelden, getuige bijvoorbeeld Ilja Leonard Pfeijffer, die een keuze maakte uit het oeuvre van de door hem zo bewonderde dichter. In zijn inleiding gaat hij in op de betekenis van het werk, voor hemzelf en voor de lezer van nu."Google Books
Dat kan allemaal goed zijn maar ik zal vooringenomen zijn -en blijven- door het feit dat Lucebert nazi sympathieën had, en zelfs vrijwillig bij de Duitse Arbeidsinzet gaan werken is. https://nl.wikipedia.org/wiki/Arbeitseinsatz Er zijn mensen die roepen dat zoiets niet mag, dat men het werk van een kunstenaar niet mag beoordelen naar zijn persoonlijk leven. Klimt (schilder) en Rodin (beeldhouwer) waren toch ook geen doetjes! Dat waren regelrechte loeders! Ja, denk ik dan, en toch is er voor mij nog een verschil tussen een loeder-leven en nazi-sympathieën. En dat laatste kleurt voor mij de naam Lucebert, vernieuwende dichter of niet, onsterfelijke regels of niet.
Dag Laura, dag Dee, hoe istermee? En met de vakantie? En met de Kreoon? (de hond) Het lijkt alsof ik ulle gisteren nog gezien heb maar dat kan niet, want het is al 8 juli vandaag. De tijd vliegt hier nogal. Ginder ook? Hoe is ’t met uw nieuw kleed? Hebt ge dat V-kraagje al aangepast? De chief eng (een Duitser) vroeg of ik my nice dress nog had om eens to show to de captain. - I gave it to my sister, zei ik. - But it was a nice dress! riep hij uit. Precies of ge moogt alleen maar mottige dresses aan uw zuster kadoo doen. - That’s why I gave it to my sister, chief, she’s a nice girl. So I’ve put two things of beauty together. Daar moest hij over nadenken blijkbaar, want hij zei niks meer. Nu hoop ik maar dat ge uw thing of beauty draagt, my beauty, of ik val in affronten bij den chief.
Binnen een maand of twee zijn we weer in de buurt. Als gellie zin hebt kunt ge komen. Als ge niet met vakantie zijt natuurlijk. Ik laat wel tijdig weten waar en wanneer. Moest het Hamburg of Rotterdam worden, maak er maar een weekendje van, ge kunt aan boord blijven eten en slapen. Als ge de afwas doet kan den ouwe er niks op zeggen. Hij kan op zijn kop gaan staan draaien. Dat zou hem trouwens deugd doen, misschien wordt hij er redelijk van.
En tussendoor trekt ge weg, de stad in. Enfin, als er iets af te spreken valt dan doen we dat later wel, te gelegener tijd. Als ge bij Tina langs gaat, vraag haar of ze mijn telegram met verjaardagwensen ontvangen heeft. En of hij toegekomen is, dat eerst en vooral.
Dit is nu mijn tweede reis op dit schip, sinds twee weken, en ik heb al meer last gehad van heimwee dan de vorige maanden samen. Is het omdat ik efkes thuis geweest ben, ik weet het niet. Hoe zit het met Tina, spreekt zij nog niet over huiswaarts keren?
Tina was toen samen met Toppiéke bezig aan een lange reis, nu het nog kon. Het jaar daarop werd de kleine zes jaar en dus schoolplichtig. Alles samen heeft die reis zeven maanden geduurd.
Enfin, heimee is een te sterk woord, maar ik denk plots : was ik nu maar bij Jeanneke, of in de huizekes, of bij SW. Alles is goed, de KeizerKarellaan aflopen zou al volstaan. Of door de frisse regen lopen op de Adolf Max. Want friste is hier ver te zoeken. Kijk eens mee op de kaart: na Antwerpen gingen we langs - Madeira, ten westen van Marokko, dus warm - Kaap Verdische eilanden, nog meer zuid, nog meer warm - Fernando de Noronha, Eiland tsn Kaap Verdische Eilanden en Zuid-Amerika, nog warmer - voor het ogenblik varen we ter hoogte van Recife, het meest oostelijke punt van Brazilië en tegelijk ook van Zuid-Amerika. - daarna is het nog 240 zeemijl naar Ubu Point, een nieuwe laadhaven voor ijzererts, ten zuiden van Vittoria, Brasil Waarschijnlijk zien we in Porto de Ubú geeneens bewoonde wereld wat het is er een doods gedoe zeggen ze hier aan boord. We gaan direct tegen de pier en in 24hrs zijn we geladen en weer weg, naar de States, gaan lossen in Port Arthur. Dat ligt iets ten zuiden van New Orleans, over de grens in Texas. Dus niet op de Mississippi.
Wat Zuid-Amerika betreft vang ik achter het net he. Het continent van Mordillo. Er is hier uit een of ander oud tijdschrift een mooie Mordillo tevoorschijn gekomen De 4de mecanicien heeft die in zijn cabine hangen en wanneer hij afmonstert krijg ik die voor Dee zijn collectie. Het is een prent van een Mexicaantje dat met gitaar en sombrero ayayay staat te zingen, zoals Mexicanen dat kunnen. Op het eerste zicht staat hij boven op de heuvels maar als ge een tweede blik werpt (zachtjes werpen) dan ziet ge dat hij met blote voeten op héle grote cactussen staat. Vandaar de aïeaïeaïe. Mooi en om de slappe lach van te krijgen, zoals van de meeste Mordillo’s. Binnen enkele maanden is de cartoon voor u hoor Dee.
Ik heb die twee Dorothy Sayers gelezen, aan deck, in de zon, toen het nog niet zo moordend heet was. Ze zijn alletwee heel goed, die Lord Wimsey is een sympathieke knul, lijkt mij. Eerst leekt de verhouding tsn Wimsey en zijn butler Bunter nogal op de toestanden bij Woodhouse, maar dat was ik rap vergeten. Wimsey zegt op een bepaald moment zelfs tegen Bunter: 'Hang zo de Jeeves niet uit.' Duidelijker kan het niet he. Sayers kan zoiets toen al te horen gekregen hebben, dat het op een kopie/plagiaat leek en dat heeft ze dan tof weerlegd. Die Wimsey is niet dwaas ookni. Het is de eerste keer dat ik een detectieve lees die zich bezint over zijn job = hobby voor Wimsey, want hij laat zich niet betalen. Eigenlijk heeft hij principiële bezwaren tegen zijn eigen motivaties. Goed gevonden van Sayers. Het maakt Wimsey wat menselijker. Maar goed, ik ga er geen boekbespreking van maken. Hebt gellie ze gelezen? Doen, Het is de moeite. Bon, ik stop ermee kinders, het is al laat en ik moet er morgen vroeg uit. De groetjes aan Tina & Toppié en geef de route door aub. Dag tweetjes & een goei vakantie.
Wanneer juist de koopvaardij ook met stewardessen begon te werken en niet met enkel stewards weet ik niet, ergens in de jaren zestig als ik me goed herinner, maar er werd gezegd dat de eerste stewardessen prostituees fin de carrière waren. Mogelijk om nog iets of wat sociale zekerheid te verwerven, denk ik nu, achteraf bekeken. Hun taakomschrijving aan boord vonden ze niet bindend, of op zijn minst bespreekbaar. Met alle gevolgen voor het onderhoud binnen het kasteel, de huishouding en de sfeer aan boord natuurlijk.
Achteraf bekeken vraag ik me af waarmee ze betaald werden. Op zee hadden de zeevarenden weinig baar geld en in haven waren er jongere dames beschikbaar aan wie ze het voorschot-in-haven zouden besteden.
’k Zag al een huishouding met twee Zwarte Lola’s ipv twee stewardessen. Daar had ik niet bij willen zijn. Nog niet als vlieg aan de wand.
Maar dat verhaal nam ik toen voor echt want het was vóór mijn tijd en alles wat voor mijn tijd gebeurd was én waar mondelinge getuigenissen van circuleerden hoorde bij de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mensen. Dat was toen al mijn dada. Ik ging ’s avonds soms naar de mess-matrozen om verhalen van anciens te horen. Als de mannen aan het kaarten waren verdween ik weer, als ze niet kaartten kreeg ik er soms ene op zijn praatstoel en dat was genoeg. Zijn verhaal maakte andere los en ik hoorde van die paar veteranen onder de matrozen verhalen en verhalen, waarover ik dom genoeg niks genoteerd heb. Geen letter.
Al die verhalen gingen over schepen die tot het type General Cargo hoorden. Dwz dat de lading bestond uit stukgoed, gemengde lading, zakken, kratten, vaten, kisten, paletten, rollen staalplaat, bobijnen staaldraad … die lading zeevast zetten was de job van de stouwer. Heel belangrijke job. Hij was de man die moest zorgen dat de lading niet begon te schuiven op zee. Zelf vaarde de stouwer niet mee, hij was havenarbeider. Een general cargo ligt natuurlijk langer in haven dan een bulkcarrier of een tanker of een containerschip. En veel van die verhalen speelden zich in verre havens af. Verhalen om met gespitste oren naar te luisteren.
Nu, om over de eerste stewardessen verder te vertellen. Of Yvonne ze ooit meegemaakt heeft weet ik niet, maar zij hamerde er wel op dat we de juiste werkkledij moesten dragen. En het juiste schoeisel! Schorten en lage schoenen, beroepskledij. Dat tenue was inderdaad gemakkelijk en dus belangrijk, heb ik later op andere schepen gemerkt aan de collega’s die er anders over dachten. En ooit schoot me ook een raad van een lerares Frans te binnen: met de juiste BH en met het juiste parfum kan men alles dragen. En dat is ook zo, dan lijkt zelfs de meest vormeloze overall op een drapage.
’t tenue van een kok
Toen Yvonne na vier maanden afmonsterde en vervangen werd, zag ik bij Henri iets veranderen. Hij bleef soms dagen ongeschoren, in een tijd dat de stoppelbaard nog niet in de mode was. Hij droeg niet meer de witte bakkerspantalons waar Yvonne haar fierheid uit haalde, maar de grijs-witte pied de poule broeken die na verloop van tijd een beetje vormeloos om zijn lijf hingen. En zijn schorten, de voorbinders, wisselde hij niet meer tweemaal per dag. Kortom, als zijn vrouw weg was, vielen haar maatstaven ook weg. Eigenlijk zag hij er uit als een doorsnee scheepskok, maar dit was mijn eerste schip dus kon ik nog niet vergelijken. Tot dan toe dacht ik dat alle koks, door de aard van het beroep, er dag-in-dag-uit netjes en zelfs picobello uitzagen. Latere schepen heb ik gezien, beseft en begrepen dat het zeer zelden zo was. Chefs die de netheid in de keuken doortrokken naar netheid op hun persoon waren eerder uitzonderingen. Jammer dat ik dit er moet bij vertellen, maar het is zo.
de vervangster, mijn tweede collega
De nieuwe collega hanteerde absoluut niet dezelfde maatstaven, de criteria die ik ondertussen als de maatstaven ‘van het huis’ was gaan beschouwen. Bleuke dat ik toen nog was. De nieuwe collega was ook vooraan in de 50, dus van dezelfde leeftijdscategorie als mijn enig en uniek voorbeeld, maar ik stond vrij vlug alleen met de maatstaven.
Een voorval dat me bijgebleven is, is de boter. Tot dan toe werden de blokje boter van 250 gr in drie gesneden, en per vier personen werd zo’n reep van ongeveer 80 gram op tafel gezet in een rechthoekig schoteltje. Na elke maaltijd werd de boter afgeruimd en in de frigo gezet, zo wordt ze minder snel ranzig. De restanten werden in een rechthoekig schoteltje verzameld en de volgende maaltijd werden werden nieuwe reepjes boter op tafel gezet. Ongeveer 20 minuten voor de service kwam iemand van ons die schaaltjes op de tafels zetten, zodat de boter smeerbaar was wanneer de service begon. Er moest trouwens toch brood gesneden worden ook, dus dat ging in één moeite door.
Na een aantal dagen vulden de restantjes het rechthoekig schoteltje. De inhoud van dat schoteltje werd opnieuw in drie reepjes van 80gr verdeeld en zo op tafel gezet. Dus geen verspilling, bij ons werd geen boter ranzig!
Een van de eerste dagen met de nieuwe collega merkte ik dat de boter van het ontbijt nog altijd op de tafels stond, ze was niet afgeruimd. Een verstrooidheid natuurlijk, dacht ik. Neenee, geen verstrooidheid. Medam vond het niet nodig om de boter af te ruimen en later weer op tafel te zetten. Dat was dubbel werk. En zij sneed de boters ook niet in drie repen, zij legde in elk botervlootje een pak boter van 250g. Met alle verschillende messen die aan tafel in elk botervlootje gingen zag het klompje er uit als een terrein dat gebombardeerd was door broodkruimels. Smakelijk. Het mens had gewoon geen notie van service, van dienstverlening. Het was om van te huilen. En dit ging nog enkel over de boter.
Op een dag had ik haar nodig omdat ik wou vragen of ze efkes kon komen helpen met iets, iets dat ik waarschijnlijk niet alleen kon, een matras omdraaien of zo. ’t Waren toen nog van die zware matrassen hé. ’k Vond haar niet, ik liep alle cabines langs, ook die in mijn sector, en ik vond haar in de cabine van de 3de mecanicien. Daar zat ze boven op de schrijftafel, een sigaret in de ene hand, een glas whisky in de andere en de blik op oneindig …
Ten eerste : men gaat niet zitten in een cabine die werkterrein is. En al zeker niet bovenop een tafel. Ten tweede : whisky in de voormiddag? De eerste service moest nog beginnen! Het was nog geen 11h20, wil dat zeggen. Ten derde : wat deed ze in een cabine die in mijn sector lag?
En toen vielen een aantal puzzelstukken op hun plaats. Het verhaal was waar. Dat geverfd haar, sigaret, whisky, bovenop een tafel gaan zitten … zij was een Zwarte Lola. Ik was zwaar teleurgesteld. Niet omdat zij nog ergens een broodwinning zocht, ik was zwaar teleurgesteld dat na Yvonne het leven zo iemand op mijn pad gebracht had. ’k Herinner me zelfs haar naam niet. Met het poetswerk en de boter en al die andere dingen zou het dus nooit goed komen. Haar idee van dienstverlening situeerde zich op een gans ander plan dan de koopvaardij bedoelde. Tot zover de feiten.
Iets later kwam de schok van het besef : niet iedereen in deze wereld is een Yvonne. Dat ik vanaf nu zonder haar zou verder moeten. Dat ik er alleen voor stond, alle komende schepen, alle komende jaren. Het was een enorm verlaten gevoel. Wat moest ik doen? Wat moest ik doén? We zien wel. Rug recht, diep ademhalen, vooruit kijken en verder werken. Meer kon ik niet doen.
In 1992 heb ik haar nog eens opgebeld, 14 jaar later. Toen ik mijn naam zei wist ze onmiddellijk wie ik was. ’k Moest zelfs de naam van het schip niet vermelden. Ik belde haar om te zeggen dat ik ging trouwen (met LM) en om haar te bedanken voor de ‘stage’ die ze mij had doen doorlopen, dat zij aan de basis lag van mijn beroepsleven. Want dat was mijn broodwinning ondertussen geworden, mijn beroep.
In '78 was ik op een schip waar ene BDS aangemonsterd werd als aspirant. Aspirant deck, een stuurman in spe op Zijn Eerste Schip.
Hij zette de eerste morgen zijn patrijspoort open, omdat dat iets is dat welopgevoede jongemannen doen: raam openzetten zodra ze opgestaan zijn. Jawel. Maar-in-'s hemelsnaam-niet-op-een-schip-dat-steenkool-aan-het-lossen-is!
Alles in zijn cabine zat onder zwart vettig kolenstof. Alles. Plafond, wanden, meubels en beddengoed, alles. Zwart en vettig. Alles vettig en zwart. Tot zelfs de kraantjes in de badkamer, en die deur was nochtans gesloten gebleven.
Ik bleef daar kalm onder, zij het met een zenuwlachje, omdat ik me kon voorstellen dat hij dat op pensionaat zo geleerd had en vermits hij aan boord een goede indruk wou maken, had hij dus braafjes zijn 'raam' open gezet. "Dat heet patrijspoort jongen!"
Yvonne en ik hebben een onvoorzien aantal uren gewerkt om die cabine uit te wassen en weer leefbaar te krijgen. De slungel wou helpen, maar met al zijn armen en benen liep hij danig in de weg. Zitten en braaf zijn. Hij moest ons vooral laten werken. Dus zat hij op zijn seat schaapachtig te kijken hoe wij in uptempo opkuisten wat hij veroorzaakt had. Hij bleef stil, wij vergaten ongeveer dat hij er was en praatten over job en werkschema. De uren die hij daar gezeten heeft, hebben wel opgebracht. Het vent zag ons doende en had ook oren aan zijn hoofd.
Wij hebben daarna, voor de rest van ons contract de meest vriendelijke, beleefde, behulpzame aspirant gehad die een mens zich maar kan indenken. In die paar uurtjes zitten & luisteren had hij een zicht op onze job gekregen. Hij had niet alleen oren aan zijn hoofd maar ook hersens in zijn kop. Hersens zaten in de familie, zijn pa was de walkaptein. Nu zou men zeggen de CEO van de firma. Toen was een rederij nog een rederij. Walkaptein dus.
Negen jaar later moest ik monsteren in Durban. Op mijn contract stond dat het schip als kaptein BDS had. Ach ja, sommige aspirantjes worden ooit kaptein. Zo is dat.
Toen ik aan boord kwam, doodmoe van de 36hrs onderweg en van de bruuske klimaatovergang, ging ik me boven melden, zeemansboek en contract in de hand.
Hij zou het allemaal niet meer weten, na negen jaren andere en belangrijker dingen aan zijn kop. Ik klopte. - Binnen. - Dag kaptein, ik ben de nieuwe … - Waar waart gij al die jaren, m? onderbrak hij met een vage glimlach.
En ineens herinnerde ik me dat men het Eerste Schip eigenlijk nooit vergeet. Hij dus ook niet.
Waar waart gij al die jaren, m? Dát, lieve mensen, was een verpakt compliment. Hij had in die negen jaar tussentijd al andere dingen in de huishouding van een schip meegemaakt/moeten meemaken.
In drie weken tijd had ik dat kasteel zoals hij het hebben wou : shipshape.
m – nu zou me dat niet meer lukken, met mijn stramme gewrichten - EZW-05/2013, HiH-07/2016, en blog 02
Tekst 008 is de laatste over dat fameus allereerste schip, dus als ik nog anekdotes wil vertellen over dat schip dan moet het nu gebeuren.
Op de foto in tekst 008 herkende ik zo'n beetje vanalles, maar niet direct duidelijk of precies. Maar nu zijn er toch al een paar memories.
de beroepseer van Henri
Op de foto in tekst 008 ziet ge onderaan het kasteel (de bewoning) vier rechthoekige patrijspoorten (ramen) naast mekaar. Daar was de keuken. Er was ook een deur naar het achterdek en langs daar gingen de vuilbakken buiten. Die deur staat links van de patrijspoorten, maar ze is niet duidelijk te zien, ze wordt verborgen door de winch. Bij die winch hoort een aantal andere halfhoge bouwsels, de bolders en fairleads, om trossen en springs (metalen kabels) aan vast te maken. Trossen en springs moeten het schip tegen de kaai houden. Champignons noemde ik die half-hoge dingen toen.
Op een van die champignons had chef-kok Henri (de man van Yvonne) een lage houten krat met perziken of abrikozen in de zon gezet. Hij wou ze nog wat laten rijpen om ze die avond of 's anderendaags als dessert te geven. Ze waren rijp, maar ze waren nog niet echt tafelklaar, ze mochten nog wat zon hebben. 's Avonds stapt hij buiten om het kratje binnen te halen en van de 24 of 25 stuks die hij te zonnen gelegd had lag er nog eentje. Als de rest was verdwenen in de monden van de mensen van deck. Henri wou de vruchten kunnen serveren in prima staat -beroepsfierheid kan men zoiets noemen- maar de matrozen namen genoegen met iets minder dan prima en in het langskomen hadden een aantal van hen zich alvast bediend. Dubbel bediend, want de perziken voor de officieren en de staff waren ook verdwenen.
We hoorden Henri van op het achterdek vloeken tot in de pantry, met gehuil van woede. Ik begreep zijn colère toen niet helemaal -er was toch nog ander fruit beneden in de koelkamers- maar ik voelde wel dat men het werk van een ander niet saboteert. En ik snapte het zinnetje van Yvonne, dat ze gebruikte wanneer er volgens haar iets ontoelaatbaars gebeurd was: "Amai, d'er is ooit voor minder gevochten geweest zenne …"
Als daarna nog iemand van de matrozen iets speciaals wou van de keuken zou die lang kunnen wachten eer daar gevolg aan gegeven werd: morgen pannenkoeken als dessert? In Antwerpen! Eerder niet. In Antwerpen had iedereen verlof voor een paar dagen, de shoregang kwam het werk doen, dus 'pannenkoeken in Antwerpen' wou zeggen 'vergeet het'.
En of het schip naar Antwerpen ging was ook niet zeker. Dus, vergéét het. Er werden geen speciale verzoekjes meer ingewilligd. Het bleef vrede tussen de keuken en de mess-matrozen, maar het was wel gewapende vrede. Henri had het laatste woord, want híj was baas over de koekepannen. En over alle andere potten en pannen. En over de voedselvoorraden. Een soort machtspositie dus hé. Van die perziken hadden ze moeten afblijven …
druppels, waterspoor, gladheid en smos
Er was voor de officieren één enkele wasmachine voor de gewone kledij aan boord en die machine zwierde niet. Het was een model met opstaande trommel waar onderin een pulsator die het water met de was deed bewegen. Het ding deed me denken aan een wasmachine die we ooit thuis hadden in de jaren 60. Een wasmachine die niet zwiert. De kleddernatte was moest overgebracht worden naar de zwierder en daar met kennis van zaken verdeel worden in de trommel. De zwaarste stukken onderin langs de rand gelegd.
Er stond geen zwierder naast die overjaarse (nieuwe) wasmachine. Dat betekent dat de officieren hun kleddernatte was in hun emmer mee naar hun cabine moesten nemen en daar in de douche ophangen. De snuggersten onder hen wrongen hun was ter plaatse uit, propten hun was dan pas in de emmer en brachten die zo naar boven. De minder snuggeren onder hen kledderden hun druipend wasje in hun emmer en vroegen zich af waarom die was er niet in ging. Met druipende was in een druppelende emmer togen ze vervolgens naar een verdiep hoger, naar hun cabine om daar dan de was op te hangen in de douche of te laten staan in de emmer tot ze beseften dat ze geen propere kledij meer hadden. Navenant hun temperament. Of hun opvoeding. Verbaast het u dat de grootste praatjesmakers aan tafel de grootste sloddervossen waren hun cabine ?
Nu stond die wasmachine in de toiletruimte op het maindeck -het gelijkvloers in woorden voor walmensen- Om het gedruppel en het gelek op te vangen had ik een dweil bij die vermaledijde wasmachine gelegd en ook een of twee aan de deur van de toiletruimte. Het onderhoud van die ruimte viel in mijn sector.
Op een dag kom ik er langs, iets voor 11h, ik was in de mess de tafels gaan dekken, en ik zie een waterspoor in de alleyway. Geen druppels, maar een druipend, lekkend waterspoor. Iemand had het niet nodig gevonden een emmer te gebruiken, iemand was met zijn druipend wasgoed zo naar elders getogen. Water in de bewoning wordt onmiddellijk opgekuist, daar zijn een aantal goede redenen voor. 'k Neem een emmer en een dweil en ik droog dat waterspoor, tot achter de hoek, de trap op, weer een stuk alleyway, tot aan de deur van de 3de stuur. Die deur was dicht. Dicht? Die had ik niet dicht gedaan want een deur moet men laten openstaan wanneer een cabine bediend is. 'Daarbinnen bekijk ik het morgen dan wel', zal ik gedacht hebben. En verder vroeg ik mij niks af. Aan tafel vertel ik waarom ik zo laat ben. Yvonne vroeg waar dat waterspoor naartoe geleid had. Naar de cabine van de 3de stuur. Waarschijnlijk voelde ze toen al nattigheid.
Jaa, ik weet het, waterspoor en nattigheid … het ligt teveel voor de hand hé.
Na de service spreek ik de 3de stuur daarover aan, dat men geen water morst in de gemeenschappelijke ruimtes, kwestie van veiligheid en ook kwestie van properheid. Het larf ontkent in alle toonaarden dat hij het was. 's Anderendaags spreek ik daar de 1ste stuur over aan. Bij die rederij was de 1ste stuur onze baas, er was geen chef steward meer wegens bezuinigingen. De 1ste stuur was tegelijk ook de baas van de stuurlieden. Wat doet de 1ste stuur? Hij trekt mijn woorden in twijfel. De veiligheid en de properheid binnen de bewoning werden in het ongelijk gesteld. Nu hoop ik dat het larf in privé een draai om de oren gekregen heeft van de 1ste stuur. Sommige jonkies moeten echte leren wat leven in groep betekent.
'k Liep met mijn ziel onder mijn arm omdat mijn baas mijn woorden in twijfel getrokken had. 'k Vertelde de waarheid en toch werd ik niet geloofd? Die situatie deed sterk denken aan de nonnenschool. Yvonne hielp mij uit mijn droom:
Om hoe laat had ik die watersmos gezien? Om 11h. Naar welke cabine leidde die watersmos? Naar de cabine van de 3de stuur. Wel, een 3de is van wacht op de brug van 08h tot 12 h. Hij had nóóit de brug mogen verlaten voor het einde van zijn wacht. Die was zwaar in fout! Natúúrlijk liegt het manneke, en natuurlijk kiest de 1ste voor zijn stuurman en niet voor iemand van bezem&dweil.
Ziezo, hiërarchie garandeerde dus ook geen ademruimte. Was dit occasioneel of was dit het systeem? Wat bleef er dan over? Waar moest ik naartoe om een beetje rustig te kunnen leven. In peis en vree.
Tussen de vorige brief en deze is een gaping van meer dan zes weken. Schreef ik in die periode niet meer? Zijn die brieven verloren geraakt? Heeft Ma ze niet geklasseerd? Dat is niet meer te achterhalen. Ergens in een haven (ik denk dat het in de States was, mogelijk Newport News) heb ik een draagbaar typmachientje gekocht, want de brieven die volgen zijn getypt. Zeer waarschijnlijk heb ik dat toen gekocht omdat na een ganse dag handenarbeid de fijne spiertjes van de vingers niet meer zo goed mee willen en ik al schrijfkramp kreeg nog voor ik uitverteld was. En nu herinner ik mij dat het een qwerty-klavier was! Horreur!
1978-07-07-vr, op zee, op weg naar Brazilië
Duur’bre ouders, Wanneer ging gellie weer op vakantie? Ik weet het niet meer. Toen ik in juni terug kwam van de wal lag er voor mij een brief van Ma, nagestuurd van uit New Orleans. wat er in stond weet ik niet meer precies. ’k Zou natuurlijk de data kunnen nagaan en exact vertellen welke brief, maar dan begin ik ze weer allemaal te lezen en dan moet ik weer hard lachen en dan komen ze weer kijken of alles oké is met mij en ik vind mezelf al onnozel genoeg zonder dat. Het is 21h voorbij en ik zou al in mijn nestje moeten liggen, maar de boots naast mij is van zijn cabine weer een dancing aan het maken. Wacht tot ik mijn grote cassette-installatie heb, dan maak ik van mijn cabine een concertzaal. Klassiek keihard luid en dan ga ik zwemmen of buurten of wandelen om mijn eigen lawijt niet te horen en af en toe kom ik terug om de cassette te keren. Goed he.
Vader, ik heb u nodig. Mijn strijksonates van Rossini zijn kapot. Finaal versleten. Het is de versie van St. Martin-in-the-fields olv Nonkel Neville. -dirigent Neville Marriner, geen familie hoor Ik heb het cassetje al twee jaar, minstens. Nu komt mijn vraag: hebt ge nog ergens eentje liggen, of kunt ge die versie kopiëren voor uw kleinste dochter, AFTEBLIFT ? Moest dit nu in België gebeurd zijn dan zou ik gedacht hebben: Tja, ’t is versleten. Dat overkomt ons allemaal, vroeg of laat. Heel filosofisch en evenwichtig en volwassen en zo, gelijk gij het graag hebt. Maar hier kán ik geen andere cassette bekomen en dan wordt een geknapte band plots een ramp natuurlijk. Die ramp levert weeral conversatiestof in de pantry natuurlijk, zo van: nú heb ik wat voorgehad zie!
Doe ne keer uw best Pa, stop met handtekeningen uitdelen en zorg dat ik de cassette heb tegen dat ik thuis kom. (dat is binnen 3 maanden fluisteren ze hier) dan vind ik u een brave vader. En een goeie ook.
Mama, dat kleed van u zal niet gereed zijn tegen de 12de (dan komen we aan). Ik had gehoopt het vanuit Brazilië te kunnen versturen, maar ik heb hier zoveel werk gehad om het vuil van de lading uit het kasteel weg te krijgen dat dat ik in mijn vrije uren geen inspanning, hoe licht ook, nog kon doen. Nu is het
1978-07-09-zo, op zee, op weg naar Brazilië
Wat het op de vorige blz was weet ik niet meer hoor. En waarom ik eergisteren die brief zo onbeleefd abrupt afgebroken heb weet ik ook niet meer. Er zal weer iets te doen geweest zijn. De dagen vliegen hier om. En ze lijken zo erg op mekaar. Als ge me zoudt vragen wat ik gisteren gedaan heb, zou ik al erg moeten nadenken om mijn dag te kunnen reconstrueren. Daarstraks zat ik te tellen hoe lang ik al aan boord ben. Meer dan 3 maanden al. De tijd vliegt hier.
In die drie maanden heb ik nog geen ene brief naar Tina geschreven. Het is alsof ik haar gisteren pas gezien heb, dus waarom zou ik schrijven. Maar toen ik klaar was met tellen, leek 3 maanden me toch wat veel.
Het schip rolt. Mijn kleren aan de kapstok wiegen met de regelmaat van een metronoom telkens 50 cm van het schot af. Ik vraag me af hoe de mensen op de hogere verdiepingen slapen. Zij hebben geen beddebak maar een gewoon open bed. ’k Wou dat de ouwe er ne keer uitrolde of er een blauw oog aan overhield. Of een heup uit het gelid, dan zou hij wel ophouden met zijn gesluip. Het is ongeveer een sport geworden voor ons, ons door hem te laten betrappen op het feit dat we aan het werk zijn.
Met de ditjes en datjes die hij nodig heeft, onderbreekt hij dan wel het werk natuurlijk. Die man zou een lakei of twee voor zijn persoonlijke dienstverlening moeten meebrengen aan boord. Met noest doorwerken ontnemen we hem de gelegenheid om te zagen. Dat pakt twee keer maar de derde keer begint hij over n’ importe quoi, omdat hij nu eenmaal een zagevent is. En dan antwoorden we: straks commandant. Of: Je suis occupée commandant. Of : Dès que j’aurai le temps commandant. En wanneer hij écht overdrijft : Demain à 11h. Dat wil zeggen flut en foert, als ik goesting heb zal ik er eens over nadenken of ik het doe. 11h is namelijk het Heilig Uur van ons middageten. Tot 11h20 zijn we vrij om te eten of te douchen of een plons in het zwembadje te nemen. Of als dat beter uitkomt met het werk, dan pas de tafels te dekken. Om 11h20 gaat de eerste service.
Het is hier zo’n rustig en regelmatig leven dat het soms doet denken aan een klooster. Ik vind het nog altijd niet vervelend, maar misschien komt dat nog.
Brazilië zal een flop worden. We gaan niet op anker maar direct tegen de kaai in 24 hrs geladen en weer weg. Waarschijnlijk kunnen we niet eens van boord. Ik heb het idee dat varen reizen betekent al opgegeven, zonder veel moeite. Het is een manier van werken waarbij het privéleven verandert omdat het zo nauw bij de job betrokken is. Meer is dat niet. En af en toe komt men ergens omdat het schip vaart. Daar dienen schepen voor, om al varend te vervoeren.
Die 'meer is dat niet' ben ik dan wel 31 jaar blijven doen. Terwijl ik de brieven herlees en intik vraag ik me nu af, 41 jaar na datum, hoe ik toen na drie maanden al iet of wat inzicht en doorzicht had, en tegelijk toch zo bleu bleef voor sommige dingen … niet te geloven.
Heeft de rederij ulle het postadres in Brazilië al bezorgd? Nu ja, dat zie ik ginder wel. Groetjes.
Lieve allemaal, ik heb gisteren niet geschreven want ik was pompaf moe. We zijn naar Napels, Pompeï en de Vesuvius geweest. Vandaag ben ik ook doodmoe. Slaapwel.
1978-04-24-ma, tegen de kaai, Bagnoli
Vannacht zijn we tegen de kade gaan liggen. Op ± 500 m van de bewoonde wereld. Dat valt dus mee. Zaterdag zijn we naar Pompeï geweest. Dat viel enorm tegen. (een toeristenfuik heet zoiets nu) Eigenlijk zoudt ge zoiets in ’t putteke van de winter moeten gaan zien, dan zijn er het minste toeristen. En eerst een boekske kopen, twee dagen voorzien om het allemaal tegoei te lezen en wanneer ge alles weet, dan pas gaan kijken. Want iets opzoeken terwijl ge er voor staat is ondoenbaar.
Al die kwetterende Italianen met hun krijsende kinderen, ge kunt u met moeite inbeelden dat daar 2000 jaar geleden andere mensen rondgelopen hebben. Neenee, ik ga dat eens over doen op het gemakske, wanneer het er stil is. Zo stil dat de spoken van vroeger terug durven komen. Dan heb ik er tenminste wat aan.
We zijn gaan eten waar de gids voor ons gereserveerd had. Oerstom natuurlijk, maar FarFigura (2de mecanicien) was de baas en liet dat gebeuren en wij moesten wel mee natuurlijk.
Ze stonden daar met een 7derangs orkestje van drie man te kwelen van sole mio & bella napoli & arrivederci roma en ander kul. We konden mekaar niet meer verstaan. Toen heb ik mijn postkaarten maar geschreven. Zijn ze toegekomen? En mijn vorige brief? Dat restaurant zat vol autocar-mensen. Vol = ± 300 mensen. Never again. Blèrk.
De gids had ons in Napels zelf al laten uitstappen bij een camee-atelier. Hij heeft daar een percentje natuurlijk. ’t Was wel interessant om zien hoe camee gemaakt wordt.
Na het middageten gingen we naar de Vesuvius. Yvonne heeft een ambetante voet, dus zij bleef beneden. De matrozen trokken elk met een fles ongekoelde witte Lacrima Christi naar boven & rolden strontzat terug naar beneden. Ik ben tot helemaal boven geraakt en de deckboy ook. Die zweeg tenminste. Zo heb ik Meneer Vesuvius op mijn dooie gemakske kunnen bekijken. Prachtig hoor. Maar als ik dat begin te beschrijven ben ik morgen nog niet aan het einde van mijn brief. Om 17h wij terug het buske in & naar ’t bootje dat ons terug naar het schip moest brengen. Die twee zatte spagnolen kotsten hun zetel onder. Wij allemaal een kop als vuur natuurlijk, het was een gloednieuw en kraakproper buske. De chauffeur heeft een serieus drinkgeld gekregen van de marco, maar ondertussen stinkt het hé. Zijn buske bedoel ik, niet het geld. Geld stinkt niet. Geld stinkt nooit.
Eén zatte spagnool viel bijna tussen het bootje en de gangway toen we aan boord klommen. De cdt ziet dat van daarboven allemaal gebeuren. Yvonne en ik gaan aan de middagafwas en FarFigura gaat de mess binnen. Gaat dat stuk folie de grandeur toch niet vertellen dat we last gehad hebben met twee van de matrozen! Den uil! De volgende dag konden die twee bij de cdt komen. Maar de chef mecanicien heeft FarFigura zijn saus gegeven he: hij had het niet aan cdt moeten vertellen. Ten eerste, die komt dat zo ook wel te weten. Ten tweede, FarFigura moest nog 6 maanden of langer werken met de spagnolen. Nu kan hij zich verwachten aan pesterijen natuurlijk. Daar geef ik ze gelijk in. ’k Zou ’t misschien ook doen. Maar FarFigura is een kaffer. ’k Zal hem wel eens beschrijven wanneer ik geen nieuws heb, op volle zee of zo.
Gisteren was het zondag en waren we vrij van 13h tot 17h. ’k Begin na een week zon al wat kleur te krijgen. Op weekdagen is het maar twee uurkes per dag. Dat is rap om. Gisteren was het 2x zo lang. Zalig die zon, maar ik word er wel doodmoe van. Ge slaapt niet echt en loom dat een mens wordt! Mijn hersens kookten bijna. Alles is van metaal. Dat voelt ge nogal. Daarna een koude douche en een ijskoude pint. Goed.
’s Avonds zat ik bij Henri & Yvonne en de marco was daar ook. Ze praatten over de moeilijkheden en de perikelen die een mens heeft bij het naar huis bellen. Zun maar kletsen over telefoneren. En ineens moest en zou ik naar huis bellen. Goed, de marco en ik naar zijn station. We lagen gisteren nog op anker, het kon dus nog. Lijn bezet. Ik bel naar Lieve, ik maak een afspraak om vanavond te bellen en nu is de marco er niet, hij is aan de wal. * En zonder hem gaat het niet, mag het niet. Het gaat via Radio Napels naar Radio Oostende en dan over telefoon naar Brussel. Merde die rotte marco! Nu zit gelle ginder te wachten op foon en ik zit hier te schrijven.
Vanmiddag ben ik met een paar mensen aan de wal geweest, naar ’t centrum. Goedkoop vervoer, 2 fr (= 50 lires) voor de tram heen en 62 fr (= 1600 lires) voor een taxi terug. Ik moest eerder terug naar boord dan zij en ik vroeg waar ze nog zoal dachten henen te gaan. - Naar ’t museum. - Welk museum? - ’t Museum van Napels. - Wat staat daar allemaal te bezien? Toen werden ze heel, héél vaag. - Opgegraven dingen van Pompeï en zo … enne schone kunsten en zo … En ik moest vanavond voor hen geen tafel dekken. Ze aten niet aan boord. - Marco, en mijn telefoontje vanavond? vroeg ik. - Morgen, zegt die smeerlap, of vanavond, misschien. * Ik denk dat ze naar het museum van blote kunsten zijn. En zo … En de marco kan het syf krijgen! Het is nu 22 h en hij is nog niet aan boord.
Mijn inkopen waren niet veel zaaks. De meeste winkels waren dicht tsn 14h & 16h wegens siësta.
’k Heb wel een parfumerieke open gevonden en daar heb ik mijn reserfke deo gekocht. Hier aan boord hebben ze enkel spuitsprays & dat is slecht voor onze ozonlaag he mensen, dus die gebruiken we niet meer he. Zo zijn wij nu zie. Is da ni wel da? En in rollerkes of sticks hebben ze ook frisse snufkes. En 5 aanstekers (blauwe) en reserve mascara en ik ben een cynar gaan drinken. Allemaal helemaal alleen, gelijk een grote meis en in het Italiaans want in Bagnoli spreken ze geen noot Engels.
Over die Hitalianen (rokkenjagers)overdrijven ze nogal hoor. Dat zijn beleefde mensen met grote boulevards. Sinds rue des Chandeliers (Brussel) blijf ik graag op de grote boulevards. Er zijn geen, nul, noppes warenhuizen. Allemaal kleine winkels in Bagnoli.
Napels is een mooie stad, tegen heuvels opgebouwd. Veel balkonnetjes, planten, wasgoed en snotneuzen. Steile, smalle straatjes om het zonlicht van de gevels weg te houden. De geur van verse vis en fruit. Allemaal fletse roze, gele of turkooise gevels afgewisseld met vaalbruin of lichtgrijze. Kleur is er genoeg. Da’s eens iets anders dan alleen maar water. Amaai, ik zaag nu al over monotonie op zee, wat gaat dat zijn wanneer we aan de grote oversteek beginnen. Dan is het voor écht.
Het is hier nu 23 h, dus 22h in België. De marco kwam er juist door. We hebben 3 x geprobeerd maar we krijgen géén contact * met Radio Napels. (hier staan dan drie krachttermen)
Morgen schrijf ik misschien over de shipchandler en bijverschijnselen. Dag brave kinders allemaal. En schrijven naar mij he, of ik geef geen vat wanneer ik thuiskom. Na! PS: ik heb voor mijn plantjes hangers gemaakt in touw. Zo zijn ze ook scheepsvast.
*Bij heel dat telefoonverhaal hoort nu een woordeke uitleg, maar dat is voor later misschien.
De zee is kalm vandaag. Nergens een schuimkopke te zien. Precies olie. Er zitten veel zwaluwtjes op ’t schip. Die moeten aan boord gekomen zijn toen we langs Gibraltar vaarden. Nu varen ze mee. We geven ze eten en drinken, anders sterven ze. Yvonne heeft er al eentje dood gevonden.
Eten geven? Zwaluwen zijn insecteneters en op zee vliegen geen insecten …
Er zitten ook 2 roodborstjes bij. Die zitten hier al sinds Rotterdam. Slapend mee uitgevaren en nu reizen ze gratis mee. Volgens Yvonne weten die beesten dat en profiteren ze ervan. Mon oeil! Zij kent een st’ss die eens een zieke duif verzorgd heeft. Ze vaart al 5 jaar met haar duif. Tof he!
Dat zal wel een kwakkel geweest zijn waar toen zelfs Yvonne ingetrapt is. En ik erbij.
Geen meeuwen hier. Da’s eigenaardig. We varen toch in de buurt van land. In de Noordzee zat het vol meeuwen. ’k Zal dat eens aan een stuurman vragen, morgenvroeg, hoe dat komt. Het is gek hoe iedereen hier er op gespitst is grappen uit te halen. Volgens Yvonne is dat op de meeste schepen zo. Het is een manier als een ander om sleur te voorkomen. Ik heb er al een paar staaltjes van gezien hoor. Van dat gedoe krijg ik inspiratie voor deugnieterij natuurlijk. Jammer dat de bedden hier met donsdekens uitgerust zijn. Ander zouden we afspreken, Y en ik om op dezelfde dag alle bedden op te dekken in enveloppe.
Wanneer we liggen te zonnen verzinnen we grappen. Meestal zijn die onuitvoerbaar omdat we met den état-major en de officieren zitten en we mogen ons niet te ver riskeren. Maar ’t gedacht alleen al is lollig. Ze stonden in de keuken weer eens te kletsen. Ze = Henry, chef kok en echtgenoot van Yvonne met de 2de kok/bakker en met de 2de mecanicien (die Italiaan). Gewoonlijk roept ze dan door het doorgeefluik dingen als Verdiengde gelle zoë ulle broëd? / Eddewernikstedoeng? / Sjauwelèrs! (= babbelaars)/ En? En Ahlers ze geld?
Die dag, ipv iets te roepen zwiert Y via het doorgeefluik een inox serveerschaal op de stenen keukenvloer. Het plots gekletter deed de drie babbelaars nogal schrikken. Maar toen zagen we dat er een bluts gekomen was in de schotel en toen stonden zij te lachen. Dus wij ook weer. Kortom, ik moet hier 2 x zo dikwijls pipi gaan doen als thuis, van het lachen.
De cdt heeft een tafelbelletje. Da’s voor ’t geval hij iets extra nodig heeft. Die mess (het salon) is maar op twee stappen van de pantry maar door een vreemd soort akoestiek hoort men daarbuiten niks. Het enige geluid dat scherp genoeg klinkt is die bel.
De etensklok hoort men gemakkelijk tot op de brug (vier hoog) maar om met mekaar te praten door het trapgat -met maar 1 trap verschil- dat gaat niet. Dus als Y en ik mekaar nodig hebben fluiten we een melodietje van vier tonen. Fluitgeluid klinkt ook ver. En het klepperen van de houten zolen van Henry. Wanneer dan iemand op zachte binnenhuisschoenen binnenkomt en vraagt 'is er nog koffie?' dan springen wij nogal hoor.
Nu verder over de tafelbel van de cdt. Soms zit hij met de klepel te spelen dan denkt Y dat ze geroepen wordt en ze is al verschillende keren naar ’t salon gegaan voor niks, omdat meneer de cdt aan die bel zit te prutsen. Dat is dan tijdverlies en een geloop voor niks en daar heeft zij een hekel aan, dus ik ook.
We zijn vol op aan het afwassen, dus moeten ze niet zeveren. Die afwas is enorm. 9 personen in mijn mess (officieren) en 3 in die van Yvonne (de état-major). Dat is borden voor soep en hoofdgerecht + een bordje voor de sla, bordje voor het dessert, tas en ondertas voor de koffie + bijbehorend bestek voor alle gangen + de nodige glazen want als ’t salon Irish koffie wil is dat ook weer zo. Ik kan nu al een boek schrijven over afwas. Wat wordt dat na 6 maanden … een encyclopedie? Nota bene, die afwas is er 2 x per dag en ’s ochtends natuurlijk de ontbijtafwas.
Zojuist heb ik nog eens uitgerekend hoeveel stuks afwas dat was per persoon en per dag. Per persoon voor de drie maaltijden, 8 + 10 + 13 = 41 stuks per persoon / per dag Voor 12 personen is dat 12 x 41 stuks = 492 stuks per dag, gespreid over de drie maaltijden. En dat gedurende een contract van zes maanden, ofte contractueel minimum 180 dagen. Wie wil uitrekenen hoeveel dat is, die mag. En toch werd ik daar vaardig en snel in. En als bleuke dacht ik de eerste weken dat we veel werk hadden. Daar moet ik nu mee lachen, want later heb ik wel andere situaties meegemaakt. Maar later had ik gelukkig al meer routine. En nog later kwamen de industriële vaatwassers (die van Hobart zijn de beste!). Goed, nu verder vertellen over die bel.
Voor het middageten hebben we de bel aan de stormhaak onder zijn stoel gehangen. Hij schuift zijn stoel van onder tafel, er gebeurt niks. Hij gaat zitten en dan schokt hij met stoel en al naar voor, de bel klingelt. Goed gelukt! Zijn gezicht was lires waard.
Lires krijgen we morgen. En binnen drie dagen kunnen we aan de wal, hopelijk. Kusjes allemaal, m is moe.
1978-04-21-vr, 09h15, op anker in Italiaanse wateren
We liggen op anker in de Baai van Bagnoli, in de Golf van Napels, op de wreef van de laars, dus in de Tyrreense Zee. Ik ga deze brief gauw afgeven bij de marco. Wanneer de agent van de rederij aan boord komt neemt hij onze brieven mee om ze te posten.
PS: Het is niet waar hoor dat Italië de vorm van een laars heeft. Gelogen. Prietpraat. En ik kan het weten want ik zienetnuzellef dat ’t niwaar is. Poeh.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen-
“Ik weet dat ge er niet zult zijn …” Wanneer ik door omstandigheden niet direct mee kon aanmonsteren met LM, of vroeger moest afmonsteren dan hij, dat vond ik verschrikkelijk. Uiterlijk was er aan mij niks te zien maar binnenin was het dan weer één brij. Hier thuis liep ik verloren in een leeg kot. Mijn thuis is waar LM is. Om te slapen had ik er iets op gevonden: ik sliep aan zijn kant van het bed. Wanneer ik dan wakker werd, dan zag ik mijn lege plek, niet te zijne. Een beetje zielig hé. Maar het hielp. Heel efkes. En dan begon weer een dag zonder hem.
Gisteren en vandaag hebben we gezonnebaad. Tof hoor. Op de voorpiek. Daar hoort ge de machine niet draaien. Alleen met het klotsen van de zee. Als ge uw oor tegen het dek legt (op een handdoek natuurlijk!)hoort ge het water langs de romp ruisen.
Zo’n opstaand ding waaraan ze de stalen kabels (en ook trossen) vast make heet BOLLARD. Yvonne spreekt Engels op z’n Antwerps en Nederlands ook. ’k Kan toch moeilijk elke keer vragen: spreek dat nu eens tegoei uit. Alleyways noemt ze ollewees, switchen spreekt ze uit als sjwitse … en eps en zo. ’k Begin al vlot Antwerps mee te praten, acchetmorwet! En wattoedena, zeenaïs. Eddedagezing? Sinds gisteren dragen we enkel nog het minimum: slip, BH en schort erover. (witte stofjassen waren dat) Licht en luchtig. Het is snikheet op het schip (aan deck). Als ge uw schoenen durft uit doen brandt ge uw pootjes en als ge een reling vastpakt brandt ge uw pikkels, dat is te zien aan mijn geschrift he.
De Straat van Gibraltar is 15 à 16 km op het smalste punt. ’k Heb het vanmorgen nog eens gevraagd. Rond 22h passeren we Sardinië. Daar wacht ik niet op. Bibi gaat maffen. Dag schatjes allemaal. m
PS: Da’s ook een woord van Yvonne. Die noemt me nu schatteke. Een woord waar ik niet tegen kan. Behalve als het op zijn Antwerps uitgesproken wordt en komt van een collega. Dan klinkt het minder vulgair. Sloppel.
Dit is de enige foto van het schip die ik kunnen vinden heb op het Net. Zelf heb ik er geen. In welke haven het schip ligt heb ik niet kunnen achterhalen. Van wanneer die foto dateert evenmin. De twee grote 'wagons' zijn stuurcabines horen bij de installatie van de wal, om het schip te laden of lossen met grijpers die hier niet duidelijk in beeld zijn. Was het een zondag? Nu is het ondenkbaar maar ooit was het gebruikelijk dat het werk in haven stil lag op zondag.
te gast bij Wim Helsen ~ Herman Brusselmans met een fragment uit 'Bezorgde Ouders' van Gerard Reve
Een man die heb dus een keer aardbeien, begon Treger zichzelve in zijn verbeelding een tekst voor te lezen die hij nooit had opgeschreven maar wel zo goed als uit het hoofd kende. Hij gaat dus naar de dokter en hij zegt tegen die dokter: dokter, ik geloof dat ik aardbeien heb. Nu, zegt die dokter, doet u uw pantalon maar eens naar beneden. Juist, en bukt u maar, en trekt u de boel maar eens goed van elkaar. Ja hoor, u hebt aardbeien. Er is geen twijfel mogelijk. Ik zie ze duidelijk hangen. Ik zal u pillen geven, en die doet u in het rectum. En als het niet overgaat, dan komt u over een week maar terug. Dus die man gaat langs bij de apotheek en die komt thuis en hij zegt tegen zijn vrouw ik heb pillen gekregen maar die moeten in een rectum. Hebben wij een rectum?
Nee, zegt die vrouw, ik geloof van niet. Ze vraagt bij de buren of die misschien een rectum hebben. Nee, niemand. En ze gaat voor alle zekerheid ook nog langs bij tante Aal, om de hoek, want die heeft wel eens hulpstukken te leen gehad van het Wit-Gele Kruis. Nee hoor, tante Aal die heb geen rectum, nooit gehad ook. Dus die man die komt een week later weer bij de dokter en die dokter die vraagt dus hoe is het nu? Nou, zegt die man, je zou toch zeggen: zulke grote pillen… En ik heb ze allemaal ingenomen, allemaal, maar het heb niks niemendal geholpen… Ik had ze bij wijze van spreken net zo goed in mijn reet kunnen steken…!
Voor mij was dit een heel verhelderend gesprek. Wanneer hij panellid is in spelprogramma’s vind ik zijn humor geforceerd. Zijn schrijfwerk spreekt mij absoluut niet aan. En gelukkig zit hij met zijn voetbalgezwam bij NPO. Kortom ik heb genoeg motieven om hem niet te waarderen.
En nu blijkt uit dit gesprekje van 12 minuten dat hij een interessante mens is! Waarom verkoopt hij dan van die geforceerde humor op TV, waarom schrijft hij dan flutboeken? Waarom doet hij zichzelf onrecht aan? Want hij schrijft goed, maar voor mij blijven het flutboeken.
Over Berzorgde Ouders : De hoofdpersoon, de eenenveertigjarige drankzuchtige dichter Hugo Treger, woont samen met Eenhoorn, een achttien jaar jongere student tegenover de hoofdstedelijke dierentuin Artis. Aan de vooravond van Kerstmis wordt hij geweld door erotische fantasieën en angsten. In de hoofdpersoon herkennen we een afsplitsing van Frits van Egters, de hoofdpersoon uit De Avonden. Het is opnieuw een hard, bijna genadeloos boek, maar er valt voor de lezer, net als in De Avonden, weer veel en onbedaarlijk te lachen.
1978-04-17-ma, op zee & door de straat van Gibraltar
Dag mensen. Vanmorgen om 06h waren we ter hoogte van Cadiz (Z-Spanje) en daarstraks om ± 18h gingen we door de straat van Gibraltar. Mooi hoor. Aan de ene kant de Rots en aan de andere kant Marrokko en Ceúta. En niet eens zo veraf. ’k Ben vergeten te vragen hoe breed de straat is op haar smalste punt.
Het smalste punt is 14 km, zegt Wikipedia, maar in ’78 was er nog geen wiki. En een atlas had ik niet bij. Voor elke morzel informatie was ik afhankelijk van anderen, onder wie specimen die er van uitgingen dat iemand die met bezem & dweil werkt en de afwas doet beslist niet veel in de bovenkamer heeft en zij maakten zich er van af met flutantwoordjes. Mogelijk om te maskeren dat ze het zelf ook niet wisten.
Het is ineens veel warmer geworden. Alle heren lopen hier in short. Ook den 'état-major'. Er zijn grappige benen bij. Yvonne en ik hebben ons hier al meerdere krieken gelachen. ’s Morgens en ’s avonds, voor en na het eten, bij het beginnen van een belangrijk werk, in bekoringen en gevaren moeten wij lachen. Met de zotste dingen. Op een morgen vergeet ik de kraan van het boilerke (5L) in de pantry dicht te draaien.
De filter loopt vol, de filter loopt over, al dat koffiegruis in de thermos, alles onder de koffie en ik sta een halve meter verder ijverig brood te snijden & zie of hoor niks gebeuren. Yvonne komt binnen: "Zeg, wa zijde gij hier aan ’t doen?" Ik bekijk de ravage en zeg "Koffie zetten." Waarop Yvonne, droogweg : "Ha, dan is ’t goed." En ik sloeg bijna met mijn hoofd tegen de broodplank van het lachen.
Maar soms wordt ze razend nerveus voor zaken die minder belangrijk of dringend zijn dan tijdig 5L koffie op de ontbijttafels krijgen. Dan ga ik ergens iets ver weg doen en tegen etenstijd is het over. Ze kan grappige verhalen vertellen. Ik ken ondertussen heel haar familie al en de helft van haar leven. Maar ik krijg er geen speld tussen. Vandaag zweeg ze efkes en toen heb ik haar gevraagd of we soms langs Algerije of Saoudi-Arabië zouden gaan. Dat is weinig waarschijnlijk volgens haar. Aan de stuurmannen moet ik zoiets niet vragen, dat zijn allemaal snotneuzen. Yvonne vaart al 10 jaar.
Vanmiddag hebben we 1h op het dek gezeten, in de zon. (het is áán deck, bleuke!) Met kleren aan en opgerolde mouwen => mijn voeten en voorarmen hebben een zonneslag. Dat is ineens wat anders dan de sneeuw vorige dinsdag in Rotterdam. Morgen ga ik in bikini op de voorpiek. Maar geen gans uur meer of ik brand kapot.
Met de 2de machinist hebben we ook al veel lol gehad. Hij is een klein zwart springeding, een beau male die zichzelf erg au sérieux neemt. Meneer is op de koop toe Italiaan. Hij praat vlot Nederland en Frans, Italiaans en Engels ook. Owee, da’s een lang verhaal waar ik nu aan begin. Da’s voor morgen. Slaapjes !
1978-04-18-di, Middellandse Zee
Ben moe. Schrijf morgen wel. m
PS: Het is hier 21h30, bij ulle 20h30. Shift of Timeshift heet dat hier. En Change is … nee geen geldwissel, het is de dag van het proper beddegoed. Linenchange. Al 2 x gedaan. Da’s altijd zwaar, pff. Val in slaap. Ciao.
Hadden ze me toen gezegd dat er nog 1000 linnenchanges zouden volgen, had ik die dag waarschijnlijk niet meer uit mijn stoel gekund om te gaan slapen. Het is zwaar werk, maar mits wat methode houdt men dat hanteerbaar. Men krijgt er 'de pak van', men krijgt er vat op.
te gast bij Wim Helsen ~ Jan Paternoster met een fragment uit 'Zelfs de vogels vallen' van Frederik Willem Daem
‘Je wilt dit al lang, meer nog, je hebt het verdiend,’ zeg ik tegen mezelf, al weet ik niet meer waarvoor ik mezelf dan moet belonen. Het is mijn beurt en achter de toonbank kijkt zij naar mij, met een M op haar pet en polo, haar naam (Keisha) op haar borst gepind. Te mooi om hier te werken, het levende bewijs dat dromen veelal bedrog zijn. Ik twijfel tussen de Big Mac, die een favoriet is, en dus sneller in omloop, of het tegenovergestelde, iets als een Filet-O-Fish, die ik niet zie liggen en die dus vers gemaakt moet worden. Neem van mij aan dat er in fastfood niet zoiets als een gulden middenweg bestaat. Haar vinger zweeft boven de kassa, wachtend op mijn bestelling. Ze heeft alle tijd, maar toch belichaamt ze ongeduld.
De periodes die Paternoster 'zich vervelen' noemt, noem ik lummelen en niksen. De bovenkamer rust gunnen, vooral het achterhoofd -wat daar ook mee bedoeld moge worden- het achterhoofd rust gunnen. Daar draait het gedoe dan in vrijstand, in point mort.
Persoonlijk zou ik actief lummelen en niksen absoluut geen verveling noemen. Verveling zuigt een mens leeg volgens mij en dat is schadelijk voor het energiepeil. Lummelen en niksen zijn bewuste rust, en dat helpt een mens op weg naar een volgende stap. Het achterhoofd een periode laten rusten is geen verveling, er staan in die periode meer praktische dingen op het programma. 'k Spreek enkel voor mezelf natuurlijk.
1978-04-16-zo, op zee, ± Porto, naar de straat van Gibraltar
Hier zijn we weer. Vanmorgen rond 06h waren we ter hoogte van Porto. We vaarden 16 km in zee (uit de kust heet dat hoor) en hebben geen land gezien vandaag.
Geen land zien vond ik toen nog, als bleuke, blijkbaar iets dat moest vermeld worden.
Morgen namiddag gaan we langs Gibraltar, de Middellandse Zee in. Vandaag hebben we maar 8 uren gewerkt, op weekdagen zijn het er 10. Het schip rolt behoorlijk, maar ik ben niet meer zeeziek geworden. ’k Heb mijn doop gehad. Naar het schijnt ben ik er door. Olé!
Ik wil nooit meer zeeziek worden, of luchtziek of wagenziek of iets anders. ’t Is gene lol.
’k Heb nu wat meer gegevens over het schip. Gekregen van de 2de stuur. Het heeft een laadvermogen van 65.000 ton, naar gelang de lading geeft dat dan een ander volume. Het schip zelf weegt, met bemanning en al, 20.000 ton We doen gemiddeld 12 knopen, dat is een 22 km/h. Fruitschepen gaan tot 60 km/h. Die rollen meer: ze zijn lichter geladen en varen sneller.
Voor het ogenblik varen we 'ralenti' (economical speed, in Algemeen Goed Scheeps)want we mogen niet te vroeg toekomen. Onze plaats is nog niet vrij => hoogstwaarschijnlijk zullen we aan de kade liggen deze keer. (Napels)
Ivm met ladingen die gaan schuiven, de marco had enkele nachten geleden een SOS van een schip ontvangen van een schip dat daardoor in moeilijkheden gekomen is. We zaten er ± 100 km van af. (km? Blijkbaar dierf ik toen nog niet over zeemijlen praten) En aangezien dit een druk bevaren route is waren andere schepen dichter bij dan wij. De 11 opvarenden zijn gered. ’t Zal wel in de krant staan zeker? De Hollanders zijn gaan redden. De marco vertelde dat Nederlanders echte haaien zijn. (sleepvaart) De wet op het bergen van wrakken bestaat nog, snapt ge. En de %-tjes tellen, amai! Proper he.
Druk bevaren is het hier wel. ’s Avonds zie ik wel 8 of 10 schepen. Op zee kunt ge goed zien dat de aarde rond is en bol. Dat ze daar voor ooit ene ter dood veroordeeld hebben pleit toch niet voor de katholieken he.
’k Heb eens overlezen wat ik tot hier toe geschreven heb. Er staat veel over mij en weinig over andere mensen. Die info hou ik voor als er eens 3 weken niks te beleven valt. Dan schrijf ik over de anderen, de hiërarchie, de 'standing' van een stewardess (houdulle vast) en de algemene toestand en zo. Het schip beschrijven ook. U vraagt, wij antwoorden.
Vanaf vandaag moeten we niet zuinig zijn met water. Dat zit zo: het water wordt hier aan boord gemaakt, ontzout en bewaard in tanks. Dat zoet water wordt dan gebruikt voor de hele huishouding (26 personen) Maar met die Amoco Cadiz (Bretagne, 1974) konden ze in grote zones geen zeewater meer pompen omdat het vervuild zeewater de installaties zou naar de bliksem helpen. Daardoor moesten we het doen met wat in voorraad was. Tof hoor. Vol zeep onder de douche staan en dan ineens geen water meer, geen warm of geen koud. Enfin, da’s nu over.
Verwarming en /of airconditioning komen ook van de machine. Elektriciteit ook => iedereen laat zijn lichten branden. MAAR: die TL lampen hebben een beperkte levensduur. Die lampen trekken zich dat niet aan, dat ze gratis consumeren. Die floepen na een tijd. En dan brult de elektrieker dat hij wel wat anders te doen heeft in ’t machien dan buislampen te vervangen in de cabines, de gangen (alleyways, m!) en de wc’s. Over dat brullen heb ik het later wel eens.
De verhoudingen liggen hier heel raar. Hiërarchisch staat alles op papier, maar in de praktijk loopt het wel anders. Gelukkig ben ik niet op mijn toot gevallen. En nu vallen mijn ogen toe. Slaapwel. m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen - https://nl.wikipedia.org/wiki/Amoco_Cadiz_(schip,_1974)
Wat me opviel was dat ze in het begin van het gesprek in kleermakerszit op de sofa zit. Met haar schoenen aan. Géén schoenen op de sofa! Hoe dikwijls moet ik het nog zeggen? Natuurlijk ga ik zo aan de kern van het gesprek voorbij : hoe iemand bij een groot verlies troost en steun vindt in een tekstfragment.
En Wim Helsen is hier op zijn best, hij ondersteunt het gesprek zonder het te sturen.
We zullen ne keer gauw verder vertellen zie, want als ik aan dit slakkentempo blijf voort doen geraak ik nooit bij met mijn verhaal. Het is nu 22h en we hebben zojuist film gehad.
Toen nog met een projector, een scherm en een film op 3 bobijnen in metalen dozen.
Het was een domme spaghetti-western maar de commentaren van de bemanning waren plezant. De captain voerde het hoge woord natuurlijk. Nu verder met mijn relaas.
De eerste dag na vertrek moesten we alle gangen (dat heet toch alleyways, m!) schuren. Yvonne had voor mekaar gekregen dat we ze tijdens de middagpauze konden doen. Dwz 2 overuren aan 200%. Zij is echt een gehaaide. Maar ze vaart al 10 j ook. Al goed dat ik bij zo iemand terecht ben gekomen.
Dank zij de lessen van Yvonne was ik 3 jaar later ook een gehaaide, en hoe … In gedachte noem ik haar nog altijd ‘ma marraine de la marine’. Zij was 52, ik 26 en ik slorpte als een spons alles op wat ze me zei, leerde en vertelde. ’k Heb veel aan haar te danken. Methode en tenue, ruggegraat vooral. En ‘hou het fluweel’.
Met 2 beginnelingen zou het hier nogal lief uitzien. Wat ik allemaal al verkeerd gedaan heb durf ik niet opsommen, de brief zou te lang worden.
Die middag (do-13/04) passeerden we de klippen van Dover. Heel mooi. Witte strepen met een lijntje groen bovenop. Maar we zaten zo ver van de kust dat ik verder niks kon zien, huizen of torens bvb. Enfin, ik sta zo danig te staren naar die witte streep krijtrots met dat lijntje groene begroeiing bovenop dat ik vergeet de soepterrine neer te zetten. De kaptein vraagt heel vriendelijk wat ik zie. "Dover, Cdt" antwoordde ik.
"Ah oui, zei hij, en aan bakboord kunt ge Oostende zien."
Gelukkig had Yvonne me gewaarschuwd voor grappen van die aard. Anders was ik misschien naar bakboord gegalopeerd om naar de Belgische kust te wuiven.
Die dag heb ik een wandelingske gedaan op het dek. (Het is áán dek. Chot wat was ik toen bleu …) Voor de boeg zag ik een hele grote vis zwemmen. ’k Dacht eerst dat het een haai was en toen een dolfijn, maar dat kan niet he, dolfijnen zwemmen in scholen en in warmere wateren. De Noordzee is te killig voor hen. Voor mij ook. De marconist zei later dat het mogelijk een bruinvis geweest was. Zoek eens op wat een bruinvis is en weet het me te vertellen wanneer ik weer thuis ben. Of beter, schrijf het mij. Dan heb ik in volgende haven post.
Over bruinvissen weet ik vandaag alles, of toch wat mijn kopke aan kan. Dat laatste lijntje is mijn eerste verzoek om terug te schrijven. Met de jaren zal het regelrecht gebedel worden. Bij momenten zelf zielig.
De 2de stuur had me gezegd dat het schip een beetje zou rollen in de Golf van Biskaje omdat daar verschillende stromingen samenkomen. Allemaal ulle Atlas van het Middelbaar Onderwijs afstoffen en opzoeken waar de Golf van Biskaje ligt. Ik zeg niks. Ik heb hier een wereldkaart hangen maar ik zeg niks. Wie het eerst gevonden heeft krijgt 1 taksvrije sigaret. Ja mensen, alles is hier ± taksvrij. Enfin, na die waarschuwing berg ik alles weg, maak alles toe & vast. En ’s nachts begint dat schip te rollen. ’k Word wakker van het geknots van mijn stoel, die was tsn het burootje en mijn bed heen en weer aan het schuiven. ’k Leg de stoel plat en slaap verder. ’k Sta intijds op, kuis de mess, ik dek de tafels. Het schip rolde, maar verder was alle oké, de ontbijtservice verliep zonder brokken. Ik was af, ruim op en ga kotsen. Mensen, wat was ik plots zeeziek. Die voormiddag heb ik 5 keer moeten overgeven. Eén van die keren dacht ik 'en nu drink ik nooit meer' maar toen bedacht ik dat ik de voorbije twee weken niks gedronken had. Daar moest ik efkes om lachen maar toen nam het schip weer een duik. Kortom, ik voelde me ellendig en wou sterven. Of op zijn minst in Napels afmonsteren en een trein naar huis nemen. Géén vliegtuig – o nee – niet nog eens. En toen moest ik van Yvonne droge koekjes eten. Petit Beurre. Ik kon er geen meer zien. En ze kwamen er telkens weer uit. Gelukkig heeft elke cabine een badkamer + wc. Ik heb mijn ochtendtaken gedaan gekregen maar ik heb wel alle wc’s nodig gehad. Tijdens de middagpauze heb ik geslapen als een blok. Uitgeput. Yvonne heeft me laten slapen tot 16h30 ipv tot 15h. Lief van haar he!
De service aan tafel heeft ze in haar eentje gedaan, zowel hat salon als de mess. Ze hield me in de pantry, ik heb de twee afwassen gedaan. Daarna ging het wat beter, ± 19h. Dat was dus mijn entrée in de Golf van Biskaye. Ik stierf van de dorst maar ik mocht niks drinken volgens Yvonne want dat 'klotst' in de maag. Ze schilde een appeltje voor mij. Vocht. Dat appeltje klotste toch ook hoor …
Hét gevaar bij zeeziekte is uitdroging, hebben we later geleerd in de cursus Survival at Sea.
Vandaag za-15/04 is het oer-kalm, we zijn uit Biskaje. Het water ligt zo plat & is zo zwart dat ge er precies kunt op lopen. Elke ochtend om 06h breng ik een thermos koffie naar de 1ste stuur op de brug. Vandaar heeft men een machtig zicht. De 1ste doet de wacht 04h-08h & 16h-20h. Elke ochtend vraag ik waar we zijn. Vandaag ter hoogte van Bordeaux. Om 15h breng ik een thermos naar de 2de stuur en de marconist. We zitten aan de west-piek van Spanje, San Sebastian ±. De kust is te zien. Een streepje van 3 cm hoog. Het weer wordt warmer.
Dag mensen, tot morgen.
Koffie brengen naar de brug was vrij vlug verleden tijd, toen de koopvaardij met 20 jaar vertraging het bestaan van koffiezetapparaten had ontdekt.
Hetgeen ik hier ga vertellen komt misschien moeilijk aan bij degene die het leest, maar als ik het hier niet vertel dan klopt de chronologie niet meer. En als ik het nu niet vertel, vertel ik het misschien nooit meer. Dan blijft het in de volgende brieven bij vage terloopse opmerkingen die moeilijk te plaatsen zijn, omdat ik dit stuk voorgeschiedenis onvermeld gelaten heb. Hieronder volgt het relaas.
Toen ik gesolliciteerd had bij de Pool der Zeelieden, eind november of begin december 1977, zeiden ze daar dat ze iets zouden laten weten maar dat ik tamelijk gerust kon zijn: begin januari zou ik waarschijnlijk kunnen vertrekken. Mijn officieel adres was toen nog altijd bij mijn ouders, ook al was ik al zes of zeven jaar het huis uit. Dat was zo omdat ons dat het gemakkelijkste leek. Ze legden mijn post opzij en ik ging die ophalen. En zo bleven ze thuis het kindergeld ontvangen natuurlijk, niet dat die som iets te betekenen had voor een kind van zelfstandigen, maar goed. Ik bleef dus enkele maanden te lang thuis gedomicilieerd staan, want sinds zomer 1977 ontvingen ze voor mij al geen kindergeld meer.
Een aantal keren per week belde ik om te vragen of er post uit Antwerpen voor mij was, want ik zat werkelijk te springen om te mogen gaan varen, om te kunnen vertrekken uit dit landje. Heel de maand december was er geen post uit Antwerpen. Januari gaat voorbij. Eind februari bel ik naar de Pool. ’k Had lang genoeg met mijn ziel onder de arm gelopen. Ik vraag of ze van gedacht veranderd zijn, of ik dan niét goedgekeurd was, terwijl ze toch gezegd hadden …
Nu, ik had mijn ouders niet verteld waarover die post uit Antwerpen ging, voor het geval het uiteindelijk tóch niks zou worden.
In Antwerpen zeiden ze, na wat geritsel met papieren, dat ik goedgekeurd was, en dat ze mij dat laten weten hadden in december reeds, met een brief op datum zo-&-zo, maar dat ik niet was komen opdagen voor verdere paperassen. Toen bevroor ik helemáál in dat telefoonkotje … ik stamelde dat ik geen brief gezien had, dat ik nergens van op de hoogte was!
Wel, dat was niet erg, want in maart kwam de commissie opnieuw bijeen en dan zou mijn kandidatuur opnieuw voorgelegd worden. Waarschijnlijk zou ik dan kunnen vertrekken begin april. De commissie kwam vier maal per jaar bijeen: maart, juni, september, december telkens in de loop van de maand. Zodoende moest ik nog wachten tot maart om bevestiging te krijgen en afwachten tot april of ik al kon vertrekken.
In de loop van de volgende dagen zag ik Tina en ik vertelde haar wat er gebeurd was. Het verbaasde haar niet dat ik wou gaan varen maar het verbaasde haar blijkbaar ook niet dat die belangrijke brief mij niet bereikt had. Ze zou het thuis eens vragen … Een paar dagen later kwam ze toe met de bewuste brief van de Pool, gedateerd in december.
Toen ik de brief eindelijk vasthad trilden mijn handen, van opluchting, van blijdschap. Dus tóch? Ik was tóch aanvaard! Ik sneed de envelop open en daar stond het allemaal: aangeworven, aanmelden dan en dan om zo laat voor verdere dinges. 'k Vroeg Tina hoe het kon dat die brief van december tot februari in Zellik blijven liggen was, terwijl ik toch regelmatig geïnformeerd had. 'k Was vaak genoeg langs gegaan, ik had tot driemaal per week gebeld … waar was de brief al die tijd?
En toen begon Tina een wazige uitleg die mij direct wakker schudde: "Jaaa … ons ma denkt dat de facteur die onder de deur heeft geschoven maar de brief is onder het tapijt van de inkom geraakt of zo …"
Op slag was ik alert, bij de pinken. Die uitleg klopte langs geen kanten. Facteurs komen niet meer tot aan de voordeur voor een gewone brief. Zo’n brief gaat in de brievenbus in de voortuin. En áls ze tot aan de deur moeten komen, dan bellen ze. Iets onder de deur schuiven doen ze niet. Én de voordeur is onderaan afgewerkt met een borstelrand tegen tocht en vuil. Iets onder dié deur schuiven gaat gewoon niet. En dat die brief onder het tapijt zou geraakt zijn kon ook niet, de voorste tapijttegels zijn tegen de vloer gelijmd. En hoe komt dat ons ma nu ineens die brief gevonden had? Had ze de tapijttegels losgeweekt van de vloer?
Nadat ik mijn vier of vijf bedenkingen opgesomd had werd Tina zeer vaag. Ze was mij efkes liever kwijt dan rijk, denk ik: dat ik het in Zellik allemaal zelf maar eens moest gaan vragen.
Ik ging met de brief mijn appartement en bleef puzzelen om te begrijpen of er toch iets kon kloppen in dat verhaal over de facteur en de tapijt. Er klopte just niks.
Na een paar dagen viel het me op de dat brief nogal rommelig dichtgeplakt was. Met glooiingen in de lijmstroken, helemaal niet glad en strak, op de wijze van een kantoor. DIE BRIEF WAS OPENGESTOOMD GEWEEST. Nu volgt efkes mijn hypothetische constructie van toen.
Mijn ma had op die brief als afzender zien staan : Pool der Zeelieden. Waaruit volgt : haar oudste zou gaan varen? Met als enige reden dat mijn varen haar niet schikte, voelde zij zich gerechtigd de brief open te stomen. Toen ze achteraf zag hoe stuntelig dat openstomen en weer dichtlijmen verlopen was, dierf ze mij de brief niet meer geven.
Zo. Dat was mijn vermoeden en dat is achteraf nog ongeveer juist gebleken ook. Mettertijd. Time was on my side. Vroeg of laat verspreekt iemand zich, zelfs jaren later, en pas dan is het aan mij. Ik heb het toen niet tot een confrontatie gebracht, want men haalt geen informatie uit mensen die men in het defensief drijft. En ik wou weten wat haar ertoe gebracht had om zoiets ongeoorloofds te doen, post van iemand openstomen en dan achterhouden. 'k Heb de hele situatie laten bezinken en voor lange tijd laten rusten.
Mogelijk was Tina al langer op de hoogte van die manipulatie van ma. 't Zou niet de eerste keer geweest zijn. Of mijn pa van het gedoe op de hoogte was heb ik nooit geweten, nooit willen weten. Het loste niks op of ik het wist, en klaarheid verlangen zou maar olie op het vuur geweest zijn. Ik wou weg van heel die mentaliteit, zo ver mogelijk weg en verder interesseerde het mij niet meer.
Enige dagen later heb ik Antwerpen gebeld om te melden wat er gebeurd was, dat ik niet opzettelijk weggebleven was de dag dat de administratie van de aanwerving zouden afgewerkt worden, maar dat mijn moeder de brief opengemaakt had en hem daarop gedurende twee volle maanden achtergehouden had. Aan de andere kant van de lijn bleef het stil. En het was zo al koud in het telefoonkotje.
"Hoe oud zijt gij" vroeg de stem in Antwerpen. "Zesentwintig, Mevrouw" "En uw moeder maakt nog altijd uw post open?" "Nee, enkel deze brief Mevrouw, ik weet niet wat haar bezielde." Mogelijk had die mevrouw zelf dochters en wist zij wél wat mijn ma bezield had.
Mijn kandidatuur zou opnieuw voorgelegd worden aan de commissie . 'k Vroeg dame om het antwoord naar mijn verblijfsadres te zenden, niet meer naar het ouderlijk adres, waar ik mijn domicilie had. Dat werd genoteerd. 'k Heb toen ook spoorslag mijn domicilie laten veranderen. Dat laatste vermeldde ik terloops in Zellik en als reden gaf ik 'dan gaat er misschien geen post meer verloren'. Geen reactie, want kindergeld ontvingen ze voor mij al een zes maanden niet meer. Alsof het dáárover ging.
Toen ik de tweede brief in handen had liet ik in Zellik efkes terloops horen dat het in orde was met Antwerpen. Verder zei ik niks. Niks over het soort job. Niks over varen, niks over de duur van de contracten, niks, niks, niks. Er kwamen ook geen vragen. Integendeel, mijn mededeling werd druk overbabbeld door mij ma. Ze was aan het spartelen. Laat ze maar wat spartelen dacht ik. Laat zij nu ook maar wat wakker liggen. Want die brief achterhouden had me wel drie maanden broodwinning gekost. Iemand drie maanden broodwinning beletten. Hoe zou ik dat kunnen noemen, diefstal?
En het gaat niet enkel over die drie maanden. Ze had gehoopt dat de idee vanzelf uit beeld zou verdwijnen. Dat ik dat plan zou laten varen. Maar ik zou dat plan niet laten varen, ik wou zélf gaan varen. Daarvoor was ik in november toch naar Antwerpen gegaan! Daarvoor was ik zo gretig naar die brief. Daarom had ik in februari Antwerpen weer gebeld. Ze had niet gedacht dat ik zo vasthoudend zou zijn … Jajaja, dat is wensdenken ipv nadenken hé. Dat ze me zo weinig kende vind ik vandaag nog altijd lachwekkend en zielig tegelijk.
En welk soort mens belet een volwassen kind een weg te zoeken in het leven, een bestaan te vinden. Ik vond haar achterbaks gedoe afstotelijk. Wat van mijn kant voorzichtigheid was geweest ivm mijn plannen, botste op haar kortzichtigheid. De minachting die ik toen voor haar voelde … mijn klavier is te klein om ze te beschrijven. En ik voel ze nu weer terwijl ik dit typ. Waarschijnlijk is die minachting nooit meer ver weg geweest.
Vergeven en vergeten? Vergeten kan ik niet, daarvoor zit mijn geheugen te lastig ineen. Herinneringen springen soms ongevraagd tevoorschijn. Dat is al jaren zo. Soms zijn ze zelfs te levendig of te intens naar mijn zin. En vergeven … och kom, zelfs een opperwezen heeft daarvoor grondpersoneel nodig.
Gelukkig was mijn eerste collega Yvonne. Zij was twee jaar ouder dan mijn moeder, een generatiegenote dus, maar zij had een realistischer kijk op het leven en zij had zeer praktische prioriteiten. Eindelijk een rolmodel!
Yvonne zag mij als een zelfstandig volwassen wezen en niet als een aanhangsel van zichzelf. Zij nam mijn keuze om te varen als een vaststaand feit, niet als een idee dat uit beeld moest verdwijnen. Het contrast tussen Yvonne en mijn moeder had in niet groter kunnen zijn. Yvonne had mij nodig als collega, en liefst als een collega die zo snel mogelijk niet meer stuntelt maar functioneert.
Yvonne had mij niet nodig als vehikel of doelwit voor vage affectie die eigenlijk vermomde, platte bezitsdrang was. Yvonne was niet egocentrisch. Integendeel, zij was zeer genereus in het doorgeven van haar kennis en kunde, opdat het verder goed zou gaan met mij. Ook op het volgende schip en op alle andere schepen waarop ik zou terecht komen.
Ik kan niet voldoende duidelijk stellen hoeveel ik aan haar te danken heb. Zij heeft in de vier maanden dat we samengewerkt en gevaren hebben, mij klaargestoomd voor de volgende 31 jaar koopvaardij. Eigenlijk voor de rest van mijn leven. En dát, dat kan niemand anders zeggen.
allereerste brief naar huis 1978-04-14-vr, op zee, Golf van Biskaye
Dag lieve mensen allemaal,
'k Ben al 10 dagen aan boord en dit is nog maar mijn 3de dag varen. Het schip heeft zeven dagen in Gent tegen de kaai gelegen om kolen te lossen. 'k Kan er echt niet aan doen dat ik nu pas schrijf. 's Avonds ben ik erg moe, zelfs tijdens de middagpauze slaap ik. En eigenlijk kunnen we toch pas posten in Napels.
'k Moet vaak wassen ook, want ik heb te weinig bruikbare kleren bij, te weinig bloezen en teveel truitjes. Binnen in het kasteel is het te warm en aan dek kom ik toe met mijn 'pelske'. 't Is zoals we gedacht hadden, de meesten hebben 2 of 3 maal zoveel bij als ik.
Ik heb hier 2 tenues per dag nodig, 1 voor het poetswerk en 1 voor onder de witte schort bij het opdienen. Die bloes wordt ook ferm vuil want er wordt met de hand afgewassen in van die diepe spoelbakken. Gelukkig is in Italië de kleding goedkoop, zegt de collega (Yvonne).
Het vertrek uit Rotterdam was een grandioos zicht. Dit keer heb ik het vertrek kunnen meemaken, het viel buiten mijn werkuren. Iedereen aan dek was erg geconcentreerd en druk bezig. 'k Stond natuurlijk overal in de weg. Dan ben ik maar een dek hoger gaan staan. Daar was alles beter te zien.
Voor en achter worden 2 sleepboten vastgemaakt, 1 aan stuurboord en 1 aan bakboord. De commando’s van de brug worden via luidsprekertjes doorgegeven aan de bootsman (dat is de baas van de matrozen). Geen walkie-talkies want ze moeten hun twee handen altijd vrij hebben voor het werk. Logisch.
Waar was de 3de stuurman dan? Hij doet de standby achteraan, hij houdt de walkie-talkie en staat continu in contact met de brug.
Wat ik niet wist is dat een schip losmaken zo'n gevaarlijk werk is. Die metalen kabels (de springs heten die) moeten losgemaakt worden en daar kan men vingers aan kwijtraken, zelfs met handschoenen aan. Die kabels staan strakgespannen rond zo'n kegelvormig metalen ding van 1 m hoog en ½ m doorsnee kweeni hoe zo'n ding heet. Fairleads heten die dingen
Wanneer zo'n kabel terugschiet is 't gebakken met uw pollen. En soms breken er ook trossen. Ondertussen liggen de sleepboten te wachten op instructies van de loodsen. Die staan op de brug. De sleepboten doen hun motoren draaien en ze schommelen en rukken aan hun lijnen als jonge honden. 't Is ook een gek zicht, zo'n groot schip dat zich moet laten trekken door ondertussen 4 van die mormels.
Chot, wat was ik toen een bleuke! Later heb ik heel anders leren denken over slepers hoor!
En dan heel traag, maar echt héél traag, begint het schip te draaien. De scheepsmotor is bijna niet te horen (dead slow heet dat).In de haven staat het water omzeggens stil, dus ge voelt nauwelijks dat het schip beweegt, zwenkt. 'k Dacht eerst dat de kade naar stuurboord ging maar 't waren wij die naar bakboord zwenkten. Zoiets als : tuut, zei de trein en het station vertrok.
Een machtig zicht, de haven in de donkerte, gezien van op het water. Hier en daar zijn nog kranen in beweging. De meeste hangars zijn dicht. Alles is verlicht met rode of witte lichten. En stil dat het is, erg rustig. Enkel het geluid van een kraan ver weg en het gedokker van de sleepboten. Mensen, dat was mooi.
En ineens komt er iets voorbij, een ponton zo groot als een huizenblok en zo hoog als een building met overal lichtjes op en aan. Alles in metaalconstructies, 3 kleine eifeltorens, 3 kranen en een gek bouwsel stonden er op. Het werd getrokken door 8 slepers, 4 vooraan, 2 langszij en 2 achteraan om in geval van nood af te remmen. Muisstil. Ik dacht dat het een ding was uit de film Close Encounter, dat met een escorte van sleepboten een privébezoek aan Rotterdam bracht. Het was eigenlijk een graanponton om te laden en te lossen bij een schip dat aan de boei ligt. Doodgewoon, noemt de chef kok dat. Môja, hij vaart al meer dan 30 jaar, zijn mond valt niet zo rap open als de mijne.
Ik sta hier letterlijk naar álles te gapen hoor.
Wanneer we de haven uit waren maakten de matrozen ons los van de sleepboten. Dat heb ik niet meer gezien, ik ben gaan slapen. Nu ga ik ook slapen zie, morgen vertel ik verder. Het is nog licht, maar ik moet er om 05h30 uit. Erg he, ik die zo'n nachtuil ben. Enfin soit. Dit leven is weer eens wat anders.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden -allereerste tekst uit de scheepscorrespondentie van toen -
/s3/static.nrc.nl/boeken/files/2015/12/WVV_05082015_AnneliesVerbeke_10_562075-2048x1417.jpg)
hier staan ze nog in de fabriek, in de primer
