Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Naar aanleiding van het overlijden van mijn nichtje kreeg ik volgende mail binnen.
het wordt hoog tijd dat er met
ijzeren hand tegen dat pesten opgetreden wordt, repressief liefst van al nog,
én meedogenloos ! Ik laat mij nu wel keihard uit, maar er is écht geen andere
oplossing ! Preventiediensten en dergelijke, dat is gelul, en slechts een
pleister op het houten been. Ze doen meestal toch niets. Desnoods moet er met
boetes & zéér strenge gevangenisstraffen gedreigd worden. Als die
uitgesproken worden door een rechtbank, moeten die dan ook naar de letter
worden uitgevoerd. Maar ja, in dit apenland...
Het is inderdaad het resultaat van
een totaal verziekte, verzuurde, ontspoorde & haatdragende maatschappij.
Jammer maar helaas...
Koester de kleine dingen van het leven; later zijn het je mooiste herinneringen.
De priester vroeg aan de familie en vrienden een mooie herinnering over mijn nicht Eline neer te schrijven en ze op te sturen aan haar echtgenoot. Dan wordt het een bloeiende koffer.
Indien de beurs crasht dan is dat een tragedie. Maar vandaag is het geen nieuws meer wanneer een dakloze van honger sterft, wanneer kinderen sterven. Gebrek aan ethiek in het openbare leven gaat ten koste van de hele mensheid.
Eline Je was mijn licht Je was mijn lieveling Je was mijn god Je was papa's oogappel Je was mama's trots Je was je broers kleine zus Je was een geliefde schoondochter en schoonzus Je was je mémé's en pépé's kleine fiere meid Je was Lucies lieve meter Je was voor iedereen nog zoveel meer We zullen je allemaal heel erg missen, de rest van de nabije familie en je vrienden iedereen in en rond Handzame. We zullen je lach, vreugde, talenten missen En nog zoveel ontelbare dingen... Hopelijk vind je de rust die je zocht.
En wees gerust, we zullen je nooit, nooit vergeteen.
We leven in een maatschappij waarin elke ruimte, elk ogenblik, schijnbaar met initiatieven, activiteiten, geluiden moet worden gevuld. Vaak blijft er zelfs niet eens tijd over om naar elkaar te luisteren en met elkaar te spreken. Laten we niet bang zijn om het rondom ons en in ons stil te laten worden, als we in staat willen zijn om niet alleen Gods stem waar te nemen, maar ook de stem van wie nauwe banden met ons heeft, de stem van de anderen.
Goed en attent luisteren en niets zomaar afdoen als bv. 'trek het je niet aan' kan er misschien voor zorgen dat mensen minder vlug uit het leven stappen ....Ja, nog beter luisteren naar eigen familie...
.... al is het moeilijk wanneer zoals nu een geliefd iemand uit het leven stapte ... die zo graag wou leven en iedereen liefhad, geboren met een glimlach op het gezicht, maar helaas misschien daarom benijd tot stervens toe, het pesten en de jaloezie moe ...
Voor er oorlog was, was er vrede! Voor haat was er liefde. Voor zelfzuchtige eerzucht was er dienstbaarheid. Er was schoonheid zonder einde, die nooit had moeten vervagen. Maar degenen die toen leefden, lieten zich in met een ziekelijke eerzucht en egoïstische hebzucht. Ze verlangden naar macht. Ze verlangden ernaar om meer te hebben dan ze hadden gekregen. Ze voerden oorlog. Mens doodde mens, vol razernij en afgunst, vervuld van de behoefte om zich de dienstbaarheid van anderen toe te eigenen. De liefde werd vermorzeld door de behoefte om te beschermen wat geen eigendom was. De mens negeerde de oproep om de weg van de Maker te volgen wiens banier vrijelijk geschonken liefde is, niet met geweld in bedwang gehouden en ook niet door onderwerping of loyaliteit van anderen geëist. Dat is de tekortkoming van de mens.
Ik moest een paar dagen terug aan mijn ondertussen lang overleden grootmoeder denken, toen ik twee dagen na elkaar drie uur onafgebroken onkruid had gewied tussen de fruitbomen van mijn vader. De man kan het jammer genoeg niet langer zelf. Maar hoe vaak heb ik de verhalen van 'meter' gehoord hoe ze met kapotte knieën en een stijve rug van het veld kwam, en dat dagen en weken - soms een ganse zomer in de blakende zon - en dat allemaal om het onkruid te wieden tegen een hongerloon. Slechts zes uur in twee dagen, en ik voel mijn knieën niet meer...
Er zijn negen emotieloze jaren voorbijgegaan sinds de held Rom voor het eerst het verboden bloed dronk dat bij hem een onbeheersbare hartstocht opwekte. Nu heeft hij een groep volgelingen verzameld die net als hij het bloed hebben gedronken - de enige stervelingen in een wereld van doden. Maar De Orde jaagt met een leger op deze levenden, terwijl verraad voor onderlinge verdeeldheid zorgt. De laatste vlam van hoop voor de mensheid lijkt langzaam uit te doven.
Het vraagt enige bladzijden en wat geduld om in te treden in dit bijzonder verhaal, maar eens je de sfeer hebt geproefd, wil je in één ruk doorlezen tot het einde.
Persoonlijk ben ik geraakt door twee invalshoeken, misschien niet door de schrijver bedoeld, maar je kan er moeilijk als lezer omheen. De beschrijving in het eerste deel doet denken aan de concentratiekampen en het uiroeien van bepaalde 'rassen'. Daarnaast kan ik me niet ontdoen van een a.h.w. een verborgen christelijke boodschap, zeker wanneer heet personage Jonathan het lettelijk heeft over: 'Ik ben gekomen om jullie een nieuw leven te geven, een koninkrijk van leven'.
Hoe dan ook is dit boek een wonderlijke vertelling!
... Maar nog altijd overal vluchtelingen waar dan ook ter wereld. Misschien even nadenken hoe goed wij het hier en nu hebben en ons herinneren wat onze ouders en grootouders moesten doorstaan, zeker in deze meimaand.
Ja, een foto zegt veel meer dan duizend woorden... Kun jij je voorstellen hoe het is zo te moeten rondtrekken met haast niets meer, en zonder uitzicht op een betere morgen?
Het tijdelijke, het genotvolle, de geschapen troost, alle objecten van de driften in feite, zijn ruimschoots gesorteerd en in geuren en kleuren steeds voor handen. Je wordt niet geconfronteerd met verleidingen, maar er mee om je oren geslagen en gestreeld, en om al je andere zintuigen. De bekoringsdichtheid in onze tijd en cultuur is ontstellend gestegen kun je zeggen. De kat is steeds op het spek gebonden waar hij ook kijkt of gaat. Dan is het al moeilijk de smalle weg te onderscheiden als men die kent. Maar door de afval raakt die weg steeds verder verwijderd van en uit het collectief geheugen. Wie zal dan nog gered kunnen worden?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
