Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Schenk aandacht aan
alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat
zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat
deugdzaam is en lof verdient.
... dat je geen inspiratie (meer) hebt om te bloggen, dat de fut er a.h.w. uit is? Je wil zo graag verder gaan met dit verhaal in blogland maar je bent uitgeschreven. Of is het maar een dipje van het moment? Eigenlijk moet ik toegeven dat sinds ik SeniorenNet ken, ik mijn blog als partner niet meer kan missen, of beter gezegd: ik kan zo vele mensen achter de verschillende en uiteenlopende blogs niet meer missen. En iedereen heeft zo zijn gave, al dan niet beperkt door leeftijd, ziekte, aandoening, aanleg. Noem het maar op.
Wel bij deze zoek ik iemand die voor mij af en toe een button wil maken voor mijn blogs. Ik geef eerlijk toe en dat ondanks de vele probeersels en goede lessen die ik hier kreeg, ik er niets van bak, en dat ondertussen mijn tijd beter is besteed aan wat ik hier wil neerpoten, zij het rond dit blog, of rond het blog geloven, of rond mijn fotoblog.
Dus bij deze, wie dit tot het einde heeft gelezen en zich geroepen voelt me af en toe bij te staan, ik zeg jullie nu al van harte DANK! En, neen , stuur me geen lessen hoe het moet, en zeg me ook niet hoe gemakkelijk het is. Voor mij dus niet. Misschien omdat ik een man ben?! Lol.
Heeft het nog zin dat je sommige
mensen helpt? Als helpen geen hulp meer is....deur voorgoed sluiten voor dit
soort mensen....ze zijn volwassen genoeg om te genieten van de geneugten...laat
ze hun problemen zelf oplossen, ze leren het anders nooit. Laat ze dobberen in
hun ( zelf veroorzaakte ) ellende, leg die lasten niet op jouw schouders...zorg
voor medemensen die jouw zorg appreciëren ;-) die geven voldoening en
levenskracht, de andere worden en zijn levenslast. Onze moderne maatschappij
heeft deze schepsels gekweekt, mensen uit onze moderne maatschappij moeten ze maar
oplossen. Klinkt raar maar is realiteit. Geniet zelf van het leven zoals je die
meekreeg in jouw opvoeding. Drugs sex enz....laat het voor wat het is, en zij
die het gebruiken, laat ze doen, ze willen het zo.
Ook al is het ondertussen vijftien jaar terug dat ik er voor de laatste maal was, ik herinner me nog steeds de verdraagzaamheid die ik zag in de scholen waar godsdiensten samen leven in harmonie. Ik heb hen dan ook vaak geluk gewenst met de manier waarop ze met elkaar omgingen. En ja, India blijft voor altijd in mijn hart en geheugen gegrift, maar dat wisten jullie al langer.
Wat te doen en te denken bij he zien van zoveel mislukkingen ondanks onze filantropische ijver? Als wij ondankbaarheid zien van hen die we hebben geholpen? Of als ze ons belachelijk maken als onaangepast en naïeve idealisten? Kunnen wij mensen het echt wel alleen rooien? Of hebben we iets of Iemand anders nodig?
Eve Duncan, de beroemde forensisch beeldhouwer, heeft al tweemaal een verzoek van een van 's werelds meest gezochte criminelen afgeslagen. Maar uiteindelijk dwingt een gruwelijk dreigement haar toch in te gaan op zijn gevaarlijke voorstel. Ze vertrekt naar de Zuid-Amerikaanse jungle, waar de misdadiger wil dat ze helpt met de identificatie van een schedel. Hoewel ze beseft hiermee haar eigen leven op het spel te zetten, móét ze wel meewerken: de man heeft haar de sleutel beloofd tot de oplossing van het pijnlijkste mysterie uit haar verleden - de vermissing van haar dochter.
Dit boek heb ik in één dag verslonden, dus sterk aanbevolen!
Jouw besluiten in het leven zijn
niet de mijne om te maken,
noch te beoordelen.
Ik kan je alleen steunen,
aanmoedigen en je helpen
als je daar om vraagt.
Ken
je dat gevoel van " ik ben misbruikt"? ..
Maar ja, mensen met het hart op de juiste plaats
die blijven bekommerd om anderen .. niets aan te doen;
daar bestaan geen medicijnen tegen!
God, wees ons genadig
en zegen ons, laat het licht van uw gelaat over ons schijnen, dan zal men op
aarde uw weg leren kennen, in heel de wereld uw reddende kracht.
Wees vooral vandaag hen genadig die dakloos zijn en door eigen fout amper een brood kunnen kopen. Dat zij door ons Uw licht en aandacht mogen voelen in concrete daden van naastenliefde. Dat zij de échte weg leren kennen, ver van alle kwaad.
Soms kan je niets anders meer dan bepaalde mensen te laten gaan, hoe veel energie je er ook hebt ingestoken, hoe vele kansen je hen ook hebt gegeven. Zelfs al heb je hen tot zeventig maal zeven maal hun misstappen vergeven, er is een tijd omwille van zelfbehoud en eigen geestelijke gezondheid dat je deur definitief moet dichtgooien als er nogmaals wordt aangebeld; zeker als ze je al wat je voor hen hebt gedaan, zelf in de naam van ons doorleefd geloof, je nog door het slijk halen, je beliegen en bedriegen.
Na deze nuchtere doch spijtige vaststelling nu toch even zwaaien naar mijn ouders, die nadat ze een moeilijk jaar achter de rug hebben vandaag toch hun negenenvijftig jaar trouw mogen vieren! Proficiat en dank!
De briljante Amerikaanse student Seth krijgt een ongewone gave: hij kan flitsen van de toekomst zien. Of beter gezegd, niet van de toekomst, maar van vele mogelijke toekomsten.
Zijn pad kruist dat van Miriam, een Saoedische prinses, die haar land ontvlucht om te ontkomen aan een gedwongen huwelijk. Er zijn echter grote belangen gemoeid met Miriams huwelijk. Ze moet dan ook gevangengenomen worden of gedood. Dankzij zijn gave kan Seth haar helpen ontsnappen - maar voor hoelang?
Als opgejaagd wild moeten Miriam en Seth hun achtervolgers vóór blijven, terwijl het net steeds strakker om hen heen gespannen wordt.
Doorheen deze thriller loopt ook de vraag naar de ware God; de God van Mohammed of de God van Jezus, wat het bijzonder interessant maakt.
Ja, niet zoals nu, maar reeds de dag na mijn geboorte werd ik boven de doopvont gehouden, en dan nog in de kapel van het ziekenhuis met enkel de peter en de meter; zonder receptie nadien.
Vandaar vandaag dan ook deze tekst.
Moge God, die ons hoop geeft, u in het geloof geheel en al vervullen met vreugde en vrede, zodat uw hoop overvloedig zal zijn door de kracht van de Heilige Geest.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
