Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Beste mensen, stop met 'ja' te zeggen en 'nee' te voelen. Het is de eerte stap naar verandering, een andere manier van reageren. Want iedereen heeft recht op tijd voor zichzelf, op plezier, op voldoening. Je mag aan jezelf denken, meer nog, sommigen MOETEN dit leren. Puur genieten en dit niet om een ander te behagen. En dat kan inderdaad heel onwennig klinken als je het altijd anders hebt gedaan alsof het zo moest zijn. Ergens werd ons aangeleerd als goede christen en eerlijke burger dat aan jezelf denken egoïstisch is; dat doe je gewoon niet. Akkoord altijd en alleen maar aan jezelf denken is niet wenselijk. Maar te weinig aan jezelf denken of niet aan jezelf denken is heel erg ongezond. Het kan tot burn-out of depressie lijden in het ergste geval, want je was gewoon het beste van jezelf aan de ander te geven. Een behoorlijke mate van zorg is dan ook onontbeerlijk en leidt je weg van een burn-out. Mijn tip voor deze week: begin alvast vaker eens NEEN te zeggen!
Het is voor ieder die bouwt of verbouwt haast een fluitje van een cent. Gewoon goed alles vooraf uitgetekend hebben als de aannemer het al niet voor u heeft gedaan. De aansluiting is dan nog maar even een knop omdraaien. En wij vinden het allemaal heel vanzelfsprekend als we door die eenvoudige handeling zowat alles in werking kunnen stellen. Als de werken echter al één dag zijn uitgesteld verzuchten wij , en nemen meteen de telefoon om er wat spoed achter te zetten, want zo kan ook de rest van de verbouwing niet opschieten.
NIET dus in een gebedshuis in India waar men eindelijk sedert oktober 2004, en na het wachten op sponsorgeld, met heel grote vreugde vandaag het nieuws de wereld doorstuurde met volgende foto. Ja, de electirciteitsleiding ligt er en er ze werkt!
Geen p.s. maar wel een uitdrukkelijk dank u wel God!
Celia woont al jaren in Italië en werkt als gids in Florence. Als ze wordt ingehuurd door de rijke zakenman Lucas Marsh, die zijn jonge vrouw wil verrassen op haar verjaardag, denkt ze dat het bezoek de gebruikelijke mix van musea, galeries en de dure winkels op de Ponte Vecchio zal brengen. Maar dan wordt in een leeg zwembad het lichaam van een man gevonden
Ontmoeting bij de Ponte Vecchio is een sfeervolle en mysterieuze roman over liefde, intriges en onopgeloste moordzaken, waardoor je als vanzelf wordt meegezogen in dit spannende verhaal.
KWEETET, DAK IK WEET DAT GIJ DAT OOK WEET: DAT WIJ SAMEN WAT WETEN, WAT EEN ANDER NIET DIRECT MOET WETEN, WAT ER EIGENLIJK WEL TE WETEN VALT OF WAT WIJ SAMEN ALLEEN MOGEN WETEN.
NU WIJ HET BEIDEN VAN ELKAAR WETEN DAT WIJ DAT WETEN, IS HET KLEINE PROBLEEM NOOIT EEN PROBLEEM GEWORDEN, EN WENSEN WIJ ER BEIDEN VERDER NIETS MEER VAN TE WETEN.
WETENDE DAT WIJ BEIDEN BLIJ ZIJN TE WETEN VAN ELKAAR DAT WIJ VOOR ALTIJD HEEL GOEDE GEESTELIJKE VRIENDEN ZIJN EN BLIJVEN! DAT BRENGT EEN BEVREDIGENDE "RUST" IN MIJN GEWETEN"!
Neem mij, aaanvaard mij, hou van mij zoals ik ben. Hou van mij met mijn eigenzinnig verleden. Hou van mij als van vlees en bloed, niet van het ideale beeld, dat je vergeefs van mij koestert. Hou van mij, van het verwarde schepsel dat je ziet. Hou niet van de mens van wie je droomt, maar hou van mij zoals ik ben.
Onder mijn aardse zelf bespeurt jouw liefde vermogens die uitrijzen boven mijn hartstochten.
auteur me onbekend, maar dit doet me denken aan enkele mensen die me zegden of woordeloos vroegen hen te aanvaarden zoals ze zijn of waren. In liefde en vriendschap heb ik dat altijd graag gedaan, want zo een liefde haalt het beste van de ander én van mezelf naar boven. Dus hou van mij!
Druk heb je op mensen, op pompen, op kranen, op douches, op rivieren ...
Druk moet je kunnen laten aflaten (afvloeien) naar meren en zeeën waar alles door het geweld van stroming terug gemengd en gemixt wordt om in afgeleide druk terug te vloeien ...
Eigenlijk vond ik niet direct een gepaste titel voor dit blogje, maar na even denken kwam 'danken' bij me op; want precies op Valentijn kreeg ik de rozen teruggeschonken die ik jaren terug met sommigen onder jullie heb gedeeld. Zo zie je maar dat sommige dingen gekoesterd worden; dat een eenvoudige foto - al vind ik persoonlijk nog altijd één van mijn betere foto's -, wellicht met een bijgaande tekst of tijdens een chatgesprek een begin maakte van een jarenlange mooie vriendshap.
VRIENDSCHAPSLIEFDE noemde ik dat toen heel graag. Het schone van nu is dat deze foto een mooie bewerking kreeg die ik graag met jullie deel. Natuurlijk gaat mijn dank uit naar die persoon die me al die tijd heeft gevolgd, in goede en kwade dagen. Ja, ook dat is SeniorenNet.
Zo zou ik beknopt de beleving van deze misdaadroman ,waar eens geen wapens aan te pas komen, willen aanbevelen. Ik heb de koffie laten koud worden, niet langer naar de klok gekeken en hoopte vooral dat er geen einde aan dit verhaal zou komen. Telkens duikt een nieuw personage op dat zo goed wordt getekend door de auteur dat ik dacht 'eindelijk de dader', maar moest wachten tot op het allerlaatste einde. Leest u maar met me mee! Maarten
Sandro Cellini, een voormalig rechercheur van midden vijftig die zijn baan bij de Florentijnse politie is kwijtgeraakt, is op aanraden van zijn vrouw Luisa een detectivebureautje begonnen. Op een regenachtige ochtend in november meldt zich zijn eerste klant: de treurende weduwe van een bejaarde, joodse architect. Deze vrouw gelooft niet dat haar man zelfmoord heeft gepleegd, zoals de politie denkt.
Ook voor Sandro Cellini lijdt het geen twijfel dat deze Claudio Gentileschi, overlevende van de kampen en al zijn leven lang lijdend aan depressies, zelfmoord heeft gepleegd door zich te verdrinken in de Arno. Aanvankelijk ziet Cellini het als zijn voornaamste taak de weduwe in haar rouw bij te staan. Maar wanneer hij in de stromende regen de laatste uren van Gentileschi probeert te reconstrueren, stuit hij op onverklaarbare zaken. Dan wordt in Florence een jonge Engelse studente vermist. En terwijl het water van de Arno stijgt en men moet vrezen voor een herhaling van de rampzalige overstroming van 1966, neemt Cellini"s onderzoek een nieuwe en grimmige wending en begint een race tegen de klok - en tegen het water.
Volgens de nieuwe evangelisatie die aan de gang is in India, maar o zo universeel, ook al denk ik dat sommigen onder jullie zich de wenkbrouwen zullen fronsen. En toch, we hebben vele waaarden ingeruild tegen instant.
Liefde is ... Het zit er weer aan te komen, de dag die rood kleurt van de hartjes en overloopt van zeemzoetigheden, Valentijnsdag. Je kan niet anders dan meedoen aan de hetze, anders zou je wel eens tegen een knorrige partner aan kunnen lopen. Verras hem/haar dit jaar met een kleine attentie die zoveel zegt .
Met bovenstaande worden wij zelfs door SeniorenNet uitgenodigd mee te stappen in deze mallemolen. Maar is het wel waar wat men ons voorspiegelt dat 'we niets anders kunnen dan meedoen'?! Zelf denk ik dat we sterk genoeg staan om niet mee te heulen met de massa. Voor velen die een geliefde moeten missen om welke reden dan ook lijkt zo een opgeklopt gedoe ergens op de drukte die heerst rond het eindejaar, waar men zich 'prettig' moet voelen en dan ook maar de winkelstraten afdweilt om toch maar iets te kunnen geven al is het vaak niet van harte, maar het moet nu éénmaal. Zelfde geldt voor Valentijn.
Ik doe helemaal niets af aan het feit dat je de geliefde eens in de bloemetjes mag zetten. Zelf een kaartje krijgen kan inderdaad ook deugd doen. Maar hou het dan in elk geval persoonlijk. Misschien zitten er wel ook nu mensen te wachten op een attentie van je, al was het maar een telefoontje. Natuurlijk gun ik jullie oprechte liefde en warme vriendschap, maar dit mag zich niet beperken tot die ene 'rode-hartendag', net zoals onze eindejaarswensen ook elke dag mogen, ja soms moeten herhaald worden.
Valentijnsdag, mischien een kans om iemand weer het licht in de ogen te laten zien na eeen zoveelste mislukking, een tweede, een derde kans bieden. Of word ik nu te ernstig? Neen, liefde mag geen hetze worden, want dan is de betekenis van liefde er al lang van af.
Zal de ernst maar wat opfleuren met de Valentijn die misschien jouw leven binnenkomt ...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
ver en toch dichtbij
