Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Haast alles in het leven is relatief tot voorbijgaand. Het is iets waarover ik al eerder wou schrijven, maar nu we recent werden geconfronteerd met technische problemen in ons eigen Seneniorenland moet ik er terug aan denken.
Velen hebben met ijver een stukje geschreven, een plaatje gemaakt of een powerpoint gepresenteerd of wat dan nog meer. En zie: één vingerknip en alles is weg! Het hoeft niet eens verdwenen te zijn, want wat je gisteren of eergisteren of zelfs verleden maand achterliet, daar had je je werk, je tijd en je energie ingestoken om het zo goed mogelijk te laten overkomen, om er in eerste instantie zelf deugd aan te beleven, en zie eens de dingen gepost zijn ze al aan het verbleken. Je kijkt soms raar op als er nog iemand reageert op een veel vroeger bericht, foto of pps.
Iets gelijkaardigs hebben we met het mailverkeer. Mensen, hoe veel mails moeten we dagelijks verwijderen die we zelf hebben verstuurd?! Waren ze dan niet allen even belangrijk? Misschien wel, anderen juist niet. Maar op dat moment was het een manier van contact houuden, met vrienden en familie, of zelfs met nobele onbekenden. Misschien was het gewoon een hiaat opvullen van eigen eenzaamheid en hunkering. Maar de meeste dingen, zeker als die mails niet professioneel bedoeld zijn, vliegen al gauw in de prullenmand, tenzij jij ook iemand bent die niets kan wegwerpen. We gaan het dan maar niet hebben over de mailing die we dagelijks ontvangen. Eén moment belangrijk, om dra al te vergeten. Of denken dat dit wel doorgestuurd moet worden aan deze of gene.
Twee voorbeelden van hoe onbelangrijk belangrijke dingen kunnen zijn. Hoe veel te meer dan de ervaringen in het echte leven. Opstaan en slapen gaan en weer verder gaan.
Of heel concreet zoals hier en nu: eergisteren nog reikhalzend uitzien naar de komst van onze nieuwe bisschop, naar de wijding van het nieuwe altaar hier in de kerk op onze parochie ... en een dag later liggen de teksten verkreukeld ergens op tafel... als die al werden meegenomen naar huis.
Helaas ging gisteren door de problemen op SN een unieke foto verloren rond dit mooie thema. Ondertussen toch een boek aanbevelen op deze regenachtige dag, dat ik zopas heb uitgelezen. Romantiek? Neen, veeleer een meeslepende thriller.
Christobel KENT EEN ITALIAANSE ZOMER.
Ja, sorry voor dit eerder onsamenhangend verhaal, maar wil her risico niet nemen dat nog maar een tekst verloren is gegaan.
Toen ik deze week op de radio hoorde rond water gezien de 'waterdag' en ik enkele verhalen hoorde hoe groot de tegenstelling is tussen wij die gewoon maar een kraan hoeven open te draaien om aan water te geraken, en dit in tegenstelling waar mensen soms kilometers moeten wandelen om water te halen, en dit nog veilig thuis te brengen - want hoe gauw is een ongelukje niet gebeurd, schoot me plots een belevenis te binnen tijdens een reis doorheen de woestijn. Men had ons aangesppoord zo veel mogelijk water mee te nemen. Ook de organisator zorgde voor genoeg bidons water voor in de bus tijdens de reis.
Terugkomend van een klooster temidden de woestijn was alle drinkwater op dat we met ons mee droegen. Gelukkig was er een gids, zegge en schrijve tien jaar oud, die ons te midden die uitgestrekte zandvlakte precies een waterput kon aanwijzen. Je zou er als toerist gewoon aan voorbij zijn geegaan. De jongen liet ons even alleen en kwam toen terug van heel ver met een emeer en een lang touw in de handen. Hij liet het touw naar beneden en haalde met zijn emmer water naar boven, zodat onze drinkbusssen terug gevuld konden worden. We waren die gast natuurlijk bijzonder dankbaar. Toen verdween hij weer ergens achter een zandheuvel. Zijn taak at erop, wij dankbaar en de lokale gids zal hemwel iets hebben toegestopt.
Wij moesten verder met onze bus, en dan zien we het gebeuren. Eens de jongen terug naar de volgende groep op stap is die hij van water zal voorzien, zien wij een oudere gast plots opduiken die blijkbaar de plaats waar de jongen zijn emmer had verborgen die emmer met zich meenemen, er mee een eind verder loopt om dan die zo ver mogelijk weg te werpen. Wij konden enkel maar toezien terwijl onze bus al wegreed, maar waren allen - en wellicht tot nu toe - zwaar aangedaan om wat die kleine was aangedaan. Water was voor hem zijn broodwinning, misschien moest hij er ook wel van leven in die hitte, en wat met zijn 'meester', en de toeristen die bij een put belandden waar geen materiaal voor handen is.
Wat doe je met een zaak waar een kind van een zigeuner de waarheid spreekt tegenover een zoon van een minister die het kind heeft misbruikt? Je kan die ministerszoon toch niet straffen, want er staat te veel op het spel voor zijn gezin, familie, zijn partij, zijn land misschien ... Neen, we zijn nog lang niet allen gelijk voor de wet! Ook al sprak het kind de waarheid!
Er wordt gezegd dat er aan de aan de andere kant van de wereld goud is.Dat weet ik niet! Maar ik weet wel dat er aan de andere kant van deze computer een persoon is die goud waard is! Lijm het op de muur van mensen die jouw respect of liefde verdienen.
Het ergert me soms wel als men het heeft over wat iemand 'waard is', want daarbij wordt meestal gedoeld op de rijkdom van zo iemand. Het gaat dan meestal over de som van iemands investeringen en bezittingen, zijn huizen en wagens, de vele en soms verre reizen: alleen de dingen die je kan zien en aanraken tellen dan mee zoals ook de grote garderobe die wisselt per seizoen, en zeker per jaar.
Immateriële zaken als het geluk of de pech die iemand in zijn leven had, de liefde die hij schonk of die voor hem werd gevoeld, of - wat op dit moment belangrijk was en is- wat hij nog te goed heeft aan genegenheid en affectie, spelen nooit een rol als waardemeter lijkt het wel. Ik voel me dan buiten het kringetje staan van hen die 'het gemaakt hebben'.
En mag ik dan toch even terug komen op wat eerder schreef rond de affectieve nood; want velen die voor de buitenwereld een etiket 'waard' worden opgeplakt, zijn juist deze mensen die vluchten bij dezen die wel dat immateriële in zich dragen, zelfs uitdragen.
Je hebt er geen idee van hoe gemakkelijk op vandaag gelogen wordt, en dan heb ik het niet over 'een leugentje om bestwil'. Velen komen er zo gemakkelijk mee weg, maar weten niet wat ze een ander aandoen.
Liefde is de weg naar geluk, maar die weg is soms zo smal dat wij onderweg wel moeten één worden om dat geluk te ervaren. Zo is liefde samen Zijn in het samenzijn, zeg maar samen-één-worden.
Ja vrienden, wat kan er heerlijker zijn en gelukkiger maken dan plots een telefoon te krijgen dat jouw ourders op bezoek komen, zeker als je dacht dat dit nu heel wat moeilijker - zoniet onmogelijk zou worden - nadat beiden een heel moeilijke winter met zware gezondheidsproblemen hebben doorgemaakt, waar één van hen zelfs bijna een eed had gedaan de wagen aan de kant te laten staan. Oké, die wagen zal voor nu nog wel bestuurd worden door zus lief, maar is alvast een mooi begin wat me vandaag heel dankbaar, zeg maar héél gelukkig maakt. Ik dank dan ook allen die voorbije maanden meegeleefd hebben, meegebeden hebben, zelfs diep geloofde in het sturen van engelen om zowel mij als hen bij te staan. De boodschap van die engel is waarheid geworden. Er zijn vele vormen van gebed. Laat me vandaag ondanks deze vastentijd een dankgebed richten, en dan mag er zeker een goed stuk taart bij!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
