Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Waar helaas velen veel te laat achterkomen, zelfs nooit zullen willen inzien om dan vereenzaamd achter te blijven.
Neen, niet het uiterlijke is van belang. De andere echt leren kennen is de uitdaging. Maar velen schrijven reeds af of worden meteen afgeschreven, nog voor ze maar een woord hebben kunnen zeggen.
AUB, LEER ME KENNEN! Het is de schreeuw van tegenwoordig!
We kunnen niet alles wat we kwijt zijn geraakt, terugkrijgen. Maar we kunnen er wel voor zorgen dat we nog niet meer verliezen. We kunnen proberen de verloren tijd in te halen.
Er is een tijd dat je een zoon hebt en er is een tijd dat een zoon een vader heeft. W.Vermandere (ingestuurd door: W. Goossens, Antwerpen BE)
Deze dagelijkse gedachte, lieve mensen, is heel toepasselijk nu mijn neef verleden week dinsdag zelf vader werd, mijn broer grootvader - al noemt men dat nu liever opa - en mijn eigen vader nu ook het geluk heeft overgrootvader te mogen zijn.
Geluk aan allen!
Daarmee zien en voelen we meteen hoe we zelf al beetje ouder werden.
Jarenlang heeft een fan uit het Britse Buckinghamshire een handgeschreven brief van Elvis in haar handtas verborgen gehouden. Pas na haar dood, ontdekte de familie de bedankingsbrief van Elvis, die vermoedelijk begin jaren '60 geschreven werd. Experts hebben de handtekening onder de loep genomen en zijn tot de conclusie gekomen dat de brief authentiek is. Waarom Yvonne, de Britse fan, er nooit met een woord over gerept heeft, is een raadsel. De brief wordt ingezet op 2500 euro.
Toen ik dit blog opstartte werd ik getroffen dat vooral veel zieke mensen me vonden. Ik haal hier dan ook een stukje aan dat ik schreef op ondertussen een tweede blog met de naam 'geloven'.
Als zieken, beproefden, armen, ongelukkigen, hopeleozen en angstigen naar ons toekomen, dan hebben we dat te danken aan de kerk. Wij zijn zelf veel te zondig en te zwak om zoveel vertrouwen te genieten dat mensen blijven komen. Uit onszelf zouden we nooit zo veel krediet verdienen! Via het gebed helpen we elkaar op weg naar elkaar en naar God die deze kerk heeft gewild.
Het boek 'Chocolat' van Joanne Harris was zo lekker dat ik ook graag het verrukkelijke vervolg heb gelezen en jullie dat ook graag aanbeveel. Het vervolg heeft als titel: 'Rode Schoenen'.
De mooie Yanne Charbonneau heeft een chocolaterie in Parijs, in het pittorekse Montmartre. Ze woont boven de winkel met haar twee kinderen; de 11-jarige Annie en de kleine Rosette. Haar leven lijkt rustig en op orde, maar schijn bedriegt: eigenlijk heet zij Vianne Rocher, en haar oudste dochter heet Anouck; namen uit een verleden dat ze achter zich wil laten. Op een dag loopt Zozie de l'Alba op hoge knalrode naaldhakken hun leven binnen. Zij is een betoverende vrouw, met een groot geheim, die beetje bij beetje Anouck en Vianne in haar macht krijgt.
Er waren eens drie kabouters die Blauw, Rood en Geel heetten. Blauw zorgde voor de lucht, de sterrren, de zon, de maan, de regen en de vogels in de lucht. Rood zorgde voor de aarde en alles wat er groeit: planten en bomen en dieren. En Geel, de jongste moest zorgen voor het mensenhart. Maar Gel kreeg het nooit goed voor elkaar. Telkens wanneer hij de hartenwensen van de mensen probeert te vervullen, gaat er iets mis. Zo probeerde hij eens een arme oude man te helpen door herfstbladeren in goud te veranderen, maar de oude man raakte zo opgewonden wanneer hij het geld zag, dat hij te veel in zijn knapzak stak en verpletterd werd door het gewicht. Kabouter Geel had zo zijn best gedaan en toch liep alles verkeerd. Ja, velen hebben goede intenties om harten te herstellen, zijn goed en vastberaden in hun pogingen, maar alles wat met harten te maken heeft blijft mensenwerk.
Het is heus niet de schuld van de spiegel, een spiegel die ons laat zien wat we willen zien. Onze hoop, onze haat, onze ijdelheid, onze liefdes ... Maar wanneer je er echt naar kijkt, is een spiegel gewoon een stuk glas, en jij zult het zelf moeten doen wil je dat spiegelbeeld WORDEN. Het is een werkwoord net als liefde.
Overal en vooral in reclamespots lijkt alles gratis. Tot voor kort kon je zelfs bij een politieke partij alles gratis krijgen, maar ook zij hebben zich bedacht. De meeste dingen hebben een prijs: er is geen gave of vriendelijkheid die uiteindelijk niet volledig moet betaald worden. Dat is wel het minste wat het leven me geleerd heeft. Enkel pure liefde en oprechte vriendshap zijn gratis en belangeloos.
het zal jullie niet verbazen dat ik zoals in voorbije jaren nogmaals deze hamer gebruik om steeds op die zelfde nagel te kloppen, want inderdaad: AANDACHT AANDACHT en nog eens AANDACHT, misschien tot vervelens toe, maar o zo nodig.
De eerste paar minuten was ik blind, dacht ik niet na. Alleen mijn mond bestond, mijn handen op jouw huid waren echt. De rest van mij was denkbeeldig, kwam tot leven door je aan te raken, beetje bij beetje. Als verdoofd kusten we elkaar opnieuw, Daar in die te kleine plaats. Ik kon niet ophouden. Ik had zolang gewacht. En nu Lagen we samen zoals het heet.
Jouw bijna hoffelijke manier van doen heeft me aangetrokken, maar dag na dag wordt het een beetje anders. Er is een zweem van ingehouden hartstocht, ongeduld en dorsten naar meer. En ja, dat geldt ook voor mij. Even duik ik erin onder, mijn handen gaan naar jouw middel, naar jouw borst. De manier waarop jij dan mijn mond en mijn gezicht kust, heeft bijna iets kinderlijks gretigs, alsof jij probeert zoveel mogelijk van me op te eisen, en aldoor hoor ik:
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Denk eens een keer aan jezelf.
Jarenlang heeft een fan uit het Britse Buckinghamshire een handgeschreven brief van Elvis in haar handtas verborgen gehouden. Pas na haar dood, ontdekte de familie de bedankingsbrief van Elvis, die vermoedelijk begin jaren '60 geschreven werd. Experts hebben de handtekening onder de loep genomen en zijn tot de conclusie gekomen dat de brief authentiek is. Waarom Yvonne, de Britse fan, er nooit met een woord over gerept heeft, is een raadsel. De brief wordt ingezet op 2500 euro. 
