Gisteren heb ik voor het eerst een stukje geschreven hoe het kwam dat ik ben gaan pianospelen op zeer jonge leeftijd. Toen ik op de lagere school zat, ik was toen negen jaar, ben ik voor het eerst op pianoles gegaan, eerst bij juffrouw Schoonenberg, later toen ik inmiddels twaalf was ben ik naar de zeeuwse muziekschool gegaan in Goes. Daar ben ik ook geboren en opgegroeid. Pas in 1971 toen mijn ouders stopten met de winkel, zijn mijn ouders verhuisd naar Oost-souburg, omdat mijn oudste zus in oost-souburg is gaan wonen toen ze trouwde en daar kindertjes kreeg. Haar man was zeeman. Na de lagere school ben ik nog naar de huishoudschool gegaan, tot 1971, ik was toen inmiddels al zestien. Toen wij (samen met ouders) eenmaal in Oost-souburg zijn gaan wonen ben ik gaan werken in Vlissingen en daar ook naar de muziekschool. Ik had een hele leuke tienertijd, wel veel op mezelf aangewezen, veel kontakt met mijn oudere zussen en broers had ik eigenlijk niet, wel met mijn oudste zus. Zelf ben ik de jongste van zeven kinderen, ik was een nakomertje, mijn moeder was 47 toen ik ben geboren in 1955. Pas toen ik 23 in 1978 ben ik op mezelf gaan wonen in Middelburg, ik kreeg werk in Middelburg dus het heel logisch dat ik naar de middelburgse muziekschool ging. Gedurende de hele jaren zeventig heb ik mijn piano-diploma´s gehaald . Naar het conservatorium waar ik altijd van droomde was voor mij te hoog gegrepen. In 1980 leerde ik bram Linders leren kennen en ik ben met hem gaan samenwonen op mijn flatje. Pas in mei 2008 zijn we na 28 jaar hebben samengewoond zijn we getrouwd. Kinderen heb ik nooit gekregen, wel veel spijt van gehad. Ik had in 1980 willen gaan voor draagmoederschap, dat had ik eigenlijk door moeten zetten. Nu de normaalste zaak van de wereld, toen was het nog maar pas in de kinderschoenen. Om echt voor kinderen te zorgen en ze groot te brengen, daar was ik, volgens mijn ouders en mijn oudste zus, ongeschikt. En dat heb zelf toegelaten, ik luisterde nauw naar hun. Wat betreft de piano hebben ze mij altijd vrij gelaten, ze betaalden de rekening van de muziekschool. Dat ik ben gaan samenwonen met bram, mijn moeder mocht bram niet. Ze zag hem nauwelijks staan, terwijl hijzelf ook heel muzikaal is. Ze liep eerder weg met de echtgenoten van mijn drie oudere zussen. Bram voor, bram na, dat heb ik nooit ervaren. Maar de piano zat wel tussen, tussen mijn moeder en mij, en tussen bram en mij. Pas toen ze stierf in oktober 2001, ze was 92, besefte ik pas dat ze heel dominant was en altijd haar zin moest hebben. Mijn liefde was immers voor mij oudste zus die mij heeft grootgebracht, de piano en voor mijn hele lieve bram. tot zover, de volgende keer ga ik in wat betreft de pianomuziek zelf, en liefde voor sommige componisten.
