hallo tijd waar ben je ? waarom kan ik je minder en minder koesteren minder van je genieten je wordt alsmaar korter, ik kan nog zo weinig doen en zou toch nog zo heel veel willen zal ik tijd genoeg hebben om het af te maken, mijn leven, verwachtingen, duurde een etmaal wat langer, ik ben bang en blij wat voorbij is ,de vreugde en het verdriet, heb ik gehad de moed om de toekomst te trotseren, moet ik nog vinden mijn hart wordt eenzamer met jouw mijn tijd.............. mijn rol lijkt uigespeeld heb ik verloren? of gewonnen? misschien lijkt mijn leven nu een dipje 't ja dat zal de leeftijd zijn ik zou het graag van u winnen zal proberen te vechten alle leuke dingen verzinnen om je te strikken, ge zult misschien een poosje stil blijven staan voor ik met mijn leven verder wil gaan.
We houden je niet meer tegen aan jouw vechten komt een einde Je had nog zoveel te zeggen, maar de woorden werden in je mond gesnoerd Die wrede boeman die zich langzaam in je genesteld heeft hij wint het is oneerlijk, het zou niet mogen Toch ben ik dankbaar om hetgeen we samen hebben meegemaakt. je zult nooit weg bij ons zijn je bent vergroeid bent met ons hart Ik begrijp dat je het vechten moe zijt en terwijl jij moedig tot je laatste adem verder zult vechten. pink ik een traan weg, maar wanneer je het niet ziet zullen ze stromen over mijn kaken Vaarwel mijn vriend i k zal je altijd missen, je herinneringen koesteren als een trofee . Val langzaam in slaap. Het moet, je hebt dit lijden niet verdiend? Haast je ...
Geschreven als afscheid aan mijn schoonbroer Albert.
Lap het is weeral zo ver ons koningshuis staat weer ter discussie. Ik heb een hekel aan die mensen die altijd alles willen veranderen,omtoveren , vernieuwen. Wat is er mis met het oude systeem? Ik las vandaag de reaktie van een lezer in het volk. Hij beweert dat ons kongshuis de lijm is die België bij elkaar houd en dat is een beetje zo. We zijn maar een voorschoot groot en we hebben of scheppen niets anders dan problemen. Waarom in godsnaam. Ik ben een vlaming maar in de eerste plaats toch nog altijd een belg. Velen zijn het er met mij niet overeens maar laat ons koningshuis toch met rust. Maken ze fouten - wie niet. Jij - ik iedereen maakt eens een blunder. Waarom troept er bij elk bezoek nog altijd zoveel volk tesamen als er een koninklijk bezoek op het menu staat? Zijn we dan als belgen niet nog altijd een beetje fier op onze vorst en vorstin ? Onze prinsen en prinsessen ? Ik wel. Ik gun ze met alle plezier hun protocol- liever zij dan ik. Maar op gebied van schandalen komen we er nog altijd relatief goed van af. Ik vind Albert een toffe koning - een echte volksmens die veel veel dichter bij het gewone volk staat dan zijn broer ooit gestaan heeft. Dat stijve gedoe met Boudewijn is achterwege gelaten, Filip zal ook wel bijdraaien. Mathilde zal daar wel aan helpen. Hij heeft ook niet zelf voor zijn opvoeding gekozen. Maar kort samengevat. We zijn en blijven nog altijd belgen, of de vlamingen nu denken dat de walen altijd voorrang krijgen of niet, we hebben ook onze kwaliteiten, ons taalgebruik, onze talenkennis, en vooral onze handen. We zijn en blijven noeste werkers en we zijn er nog altijd fier op. Of we dit nog enkele generaties zullen kunnen volhouden blijft natuurlijk de vraag. Hoe voeden we onze kinderen tegenwoordig op? Daar ga ik u in mijn volgende blog mijn mening eens over zeggen. Op mijn blog heb ik gelukkig nog rechten. Doei....
28 januari geboorte van Kiera. Mijn derde kleinkind
Jij wonder der natuur we zullen je verwarmen en koesteren je bent één van ons We roepen je een warm welkom toe Je hebt nog een lange weg af te leggen maar we zullen je helpen bij vallen terug op te staan wanneer je stijgt je terug met beide voeten terug op de grond te zetten bij wenen je troosten bij lachen samen met je genieten bloei verder open jij mooie bloem jij wonder der schepping ontsprongen uit liefde geborgen in de schoot van een gezin
Waarom dat gevoel van machteloosheid dat gevoel van woede Die helse jaloersheid als ik een vogel zie. Is vrijheid te koop of is het een vlucht een vlucht naar een ideaal maar zijn idealen niet als sterren? Nooit te bereiken? Ik heb nooit iemand groot gevonden , die mij laat voelen dat ik klein ben. en toch ik ben zo pietluttelig, zo armzalig kleinschalig ,een wezen van weinig betekenis , een wezen op zoek naar zichzelf maar de zoektoch is hopeloos. Enfin zo voel ik mij vandaag toch.
Als op een plots onoplettend moment de twinkeling in m'n ogen is verdwenen.... wie zal er om geven?? Als op een plots onoplettend moment het besef is gekomen dat het wachten een eeuwige even is Wie zal er omkijken. Als ik plots de drang voel vastgenomen te worden zul jij dan met mij huilen? of zul je wegijken? In stilte zal ik m'n verdriet verwoorden. Verdwijnen in een hoekje. Als op een plots onoplettend moment het raam zal openstaan zal ik de wereld misschien durven trotseren opnieuw.
ik staar naar jou en roep neem me mee o zee mijn overzetboot komt langzaam langzaam maar zeker o wee ik roep het uit strooi me toch over je uit mijn schat, mijn zee neem men laatste resten langzaam met uw golven mee
Ge hebt misschien de foto's rechts van mijn blog opgemerkt wel dat zijn mijn twee kleinkinderen. Lara en Adara. Twee schatjes van 5 jaar. Adara krijgt er volgende week een broertje of een zusje bij. Adara mooie naam niet - betekent eeuwige maagd. Ben benieuwd hoe de nieuwe levensburger zal noemen. Ik houd u in ieder geval op de hoogte.
Och meinse, van vlies en bloet. twieduustenzesse, 't got ulder goet, e schieve spleite, e verfromelde gazeite stoverije mee friete, e krampe in ulder kiete medikameinte, buz-aksideinte. e zatse kafee mee en koekske, den open irt en een boekske la esterella die zeingt, e lampe die spreingt e vat uitgegotte, e stuk in ulder botte blojze in 'sakske, de kleur van eu kakske ne belastengsbrief, e gewillig lief nuunt de pille vergete, eune neige nomme nog wete e buijle in euwen oto, zesse zuust mee te lotto zeve dogge oop zeve een eijdelijk geweun, mor gelukkig leve???
Ik heb zo het gevoel dat men , eenmaal de 50 voorbij bij zo enorm veel dingen blijft stilstaan en ze door heel andere ogen gaat zien. Eenmaal de 55 voorbij begin je een soort balans van je leven en je loopbaan te maken. En wat blijkt. Op 1001 vragen begin ik meer en meer negatief te antwoorden. Waarom ben ik soms zo hartstikke jaloers van mensen die van hun hobby hun job hebben kunnen maken, van mensen die hun droom kunnen waarmaken hebben. Waarom behoor ik tot die reeks die het niet gemaakt hebben die op latere leeftijd hun droom hebben willen waarmaken maar er niet in geslaagd zijn. Ik heb altijd mijn leven laten leiden door anderen en daar ben ik nu soms zo ontzettend boos om. Ik heb nog een paar jaar tegaan en toch droom ik er nog altijd van eens iets te kunnen doen dat plezierig is dat goed betaald is en dat ik volledig ontspannend kan uitoefenen. Ik had alle capaciteiten in mij, waarom zijn er dan zo weinig uitgekomen. Ik heb vandaag nog iemand van antwoord gediend die zei dat ik toch slim was en voor alles een oplossing vond. Mijn antwoord was kort. Slim ben ik helemaal niet want anders had ik mijn hele leven niet met mijn hart maar met mijn verstand gewerkt. Als ik zeg met mijn hart gewerkt bedoel ik niet dat ik alles heel graag gedaan heb, maar dat ik nooit tegen iemand nee heb durven zeggen uit schrik om ze te kwetsen. Komt er als logisch gevolg dat iemand die altijd nee zegt oneindig goed onthaalt wordt wanneer hij een s ja zegt. Omgekeerd is ook waar, wanneer iemand die altijd ja zegt éénmaal nee zegt omdat het hoegenaamd niet kan, dan wordt hem dat kwalijk genomen. Onze maatschappij zit zo ineen, we willen meer en meer van een ander en we aanvaarden o zo moeilijk een nee. Ik denk dat dit nog zal verslechten. Genoeg voor deze mijmering.
Ik heb vandaag een mailtje ontvangen met enkele levensbeschouwingen. En dan begint een mens weer te mijmeren. De tekst luidt alsvolgt : Als je bemint wordt twijfel je nergens aan maar als je bemint dan begin je aan alles te twijfelen. En het is potverdorie waar ook. Hoe dikwijls worden of zijn wij vrouwen niet jaloers wanneer er daar hoegenaamd geen reden toe is. Maar hoe zalig is het wanneer je bemint wordt en hoe absurd vinden wij het dan zelf dat iemand om ons jaloers zou zijn . Wanneer men echt van iemand houdt maakt het ons niet blind voor wie er rond ons losloopt, maar dat betekent niet dat we er hals over kop verliefd gaan op worden. Bewonderen en aardig vinden is ver van verliefd worden. Van onze partner zijn we daar echter nooit zo zeker van. Maar de wijze jaren hebben ons geleerd te relativeren. Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de weg. Maar zekerheid, geborgenheid, en dankbaar zijn daar is het waar hem het over gaat. Met zijn beidjes samen zijn en genieten van wat het leven ons biedt is het allerbelangrijkste Wat je 's morgens hebt verlaten kan er 's avonds niet meer zijn. Ik heb reeds talrijke mensen ( gescheiden mensen) weten zeggen dat - moesten ze alles geweten hebben en hun leven nog eens konden overdoen ze er nooit zouden aan begonnen zijn. Er is altijd iets dat afgeknakt is in je leven zelfs als je er nu rotsvast van overtuigd bent dat je voor de volle honderd procent gelijk had . Zoals een journalist in een roddelblad beweerde , één van de belangrijkste punten om miljonair te worden is nooit scheiden. Het halveert je vermogen en soms gaat het helemaal in rook op. Maar geld primeert niet op geluk.. We moeten leren dankbaar zijn voor wat het leven ons geeft. Het hoogste geluk is niet weten wat het betekent . Genoeg gemijmerd voor deze blog. Op naar een volgende ......
Heb jij ook soms het gevoel, dat kan toch niet meer . Niemand heeft nog aandacht voor iemand anders. we zijn zo met ons zelf begaan dat we nog nauwelijk iemand een vraag volledig laten stellen zonder dat we er al zelf met onze snater tussen zitten en met ons eigen verhaal voor de dag komen. Ik ben een zelfstandige vrouw met een klein souvenierwinkeltje en mijn beroepsondervinding heeft mij geleerd dat je eerst moet leren luisteren, zo weinig mogelijk over jezelf praten en de mensen hun hart moet laten ledigen. Ik sta er alle dagen versteld van hoe onnoemelijk veel eenzame mensen er rond lopen. De verhalen die ik in mijn volgende blogs zal aanhalen citueren zich allemaal aan zee. Wist jij dat de zee de plek bij uitstek is waar eenzame zielen zich graag terugtrekken, om met zichzelf in het reine te komen. Menige depressieve mensen komen aan de kust tot rust. Wanneer deze enkelingen de winkel binnenkomen beginnen ze reeds na amper een minuutje aan hun eigen verhaal. Hun ganse leven proberen ze in enkele minuten te schetsen. Het gaat hem de ene keer om echt of vechtscheidingen, om grootouders waar hun kinderen de kleinkinderen gebruiken om hen te kwetsen. Om mensen die stuurloos zijn omdat ze die ene persoon verloren hebben waar ze een groot deel van hun leven mee samengeleefd hebben. Die het niet meer zien zitten omdat ze alleen achterblijven. Dat luisterend oor heb ik ze altijd gegeven en ik heb er al die tijd enorm veel dankbaarheid voor terug gekregen. Ik ben iedere dag blij naar huis gekeerd als ik de tijd genomen had om naar iemand te luisteren en gezien had dat ze enigszins opgelucht vertrokken omdat ze over hun problemen hadden kunnen praten. Praten dat is iets wat we praktisch niet meer doen, niet meer kunnen, en waar we toch zullen moeten naar terug keren willen we deze maatschappij enigzins verdraaglijk proberen te houden. Dit was het voor mijn eerste praatje. Ik kom later met nog een paar annonieme verhalen terug. Heb jij ook zo een verhaal mail het mij . Madonna
