xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Plassen, plassen en nog eens plassen, ja mijn nieren zijn nog goed in orde!

Van 1459 sta ik hier te waterstralen, dat er de stukken vanaf vliegen, en ik kan het inderdaad weten hoeveel stukken er al afgevlogen zijn.

De mensen komen naar mij kijken, en sommigen komen vergelijken.

Ze staan mij dan aan te gapen, alsof ik een bronzen beeldje ben.

Sommigen lachen wel eens, en anderen staan dan weer doofstom naar mij te kijken, alsof ik niets te zeggen heb.

Maar heeft er mij ooit iemand iets gevraagd?

Nee….of toch!

Ja, onlangs werd er daar ene uit Lierde opgenomen in mijn broederschap.

Een zeker chauffeurke, en den dienen is ne keer tot bij mij geweest om eens te klappen.

Ik heb hem direct geantwoord, en dienen mens rolde daar van de markt van ’t verschieten.

Ik moet zeggen dat het ook voor mij als Manneken-Pis een rare ervaring was, om plots mijn bronzen mondje open te breken.

Van 1459 had ik de lippen op elkaar gehouden, maar nu was het tijd om te praten.

Ja, als ge zolang gezwegen hebt, heeft Manneken-Pis heel wat te vertellen.

Chauffeurke vroeg mij onlangs, of ik geen krampen had van hier zo stokstijf op mijnen sokkel te staan.

Ja, ik zou ook graag eens reizen of op stap gaan, en wie weet komt er dat nog wel van.

De enige reizen die ik tot nu ondernomen heb, was wat rondtoeren op de markt.

Ik heb daar een paar jaar in het midden van het stadhuis gestaan, en dan ben ik een paar jaar aan de kiosk gaan staan om eens een ander zicht te hebben.

Maar toen de kiosk werd afgebroken, was ik hier bijna omvergereden van al die auto’s die paard en koets vervangen hadden.

Ik ben dan maar naast de trap van het stadhuis gaan staan.

Ja, ik kan u verzekeren, dat ik ook graag eens nieuwe horizonten zou zien.

Ik zou zo graag eens op bezoek gaan bij mijn jongere familie in Brussel, of bij de andere plassertjes.

Ik zou zo graag de zee en de “‘d Ardennen” eens willen zien.

Maar wie weet komt het er wel van, want chauffeurke heeft mij gezegd dat hij mij eens zou meenemen op stap.

De mensen komen wel naar Manneken-Pis kijken, en dan verlangen ze dat ik daar plas zoals op een postkaart .

Stokstijf, zwijgzaam en zonder te bewegen zodat hunne foto niet mislukt.

Tot nu toe, nam iedereen het woord voor mij, maar ’t zal eens gaan tijd worden dat ik mij zelf af en toe laat horen.

                                                                                Tot babbels Manneken-Pis