Monstertocht DOK-Toer 2013. 29 juni. 350 kilometer
zaterdag, 29 juni 2013
door: Anne de Poel.
Of Monstertocht editie 2013 doorgaat op zaterdag de 29e juni - de dag dat de Tour de France op Corsica begint en er TT is in Assen - is anderhalve dag voor vertrek nog discutabel. We weten dat er tegenwoordig geen zomers meer zijn, dus fietsen valt regelmatig letterlijk in het water. Laat langetermijnweersverwachtingen maar een beetje aan je voorbij gaan. Dus. En wat vindt de deelnemende meute ervan? Zelf word ik depressief van ‘fietsen in de regen' (kun je daar voor behandeld worden?) - maar wat zeggen de anderen - Annemiek Bakker, Bertus Dekker, Wim Grim, Ed Holwerda, Ronald Kinderman, Ria Kos, Gerard Krusemeijer, Jan Steenvoorden, André Struijk, Fred Veer, Bertha Visser en Anton Wetzel - er eventueel over? Donderdagavond laat is het tijd om de fietsknoop door te hakken: It Giet Oan! Een regentje tot 02.00 uur zaterdagochtend, verwachten we, dan droog en later op de dag zon. Wind vier uit het noordwesten. Het kan beroerder.
Om tien over vijf die zaterdagochtend staan alle Helderse gasten op Gerard en ondergetekende na, gereed bij benzinestation Kooybrug. Wat een discipline! Als schrijver om exact kwart over aansluit, komt twee minuten later ook de preses aankarren en weer twee minuten later, na het ons uitzwaaien door mevrouw Dekker (bravo!) zitten we in de eerste klim van vandaag: Col du Kooymont.
Te Van Ewijcksluis blijkt de secretaris Jan S. te schitteren door afwezigheid. Verslapen? Op één oor? En wat nu? Joop - ‘voor al uw versnaperingen'- rijdt nog een rondje met zijn volgeladen VW om te kijken of de pennenlikker al in aantocht is, of erger: misschien in de sloot is beland. Niets van dat al is waar. Goede raad is niet duur - Jan zal het wel voor gezien houden na een blik uit zijn slaapkamerraam redeneren we onwetend - en hup we klimmen voor de tweede keer in het zadel. Niet voor lang, want Fred staat plat. Na een snelle binnenbandenwissel en honderd meter fietsen, opnieuw stil, opnieuw Fred. Getroffene wil er een nieuwe buitenband omgooien, maar omdat we eindelijk eens moeten vertrekken na al dit oponthoud, trek ik het reservewiel uit de auto en tien seconden later neemt Monster 2013 echt een aanvang.
Afgelopen nacht regent het (tot een uur of twee) en door het vlakke, winderige Noord-Holland en West-Friesland rijden we over halfnatte wegen naar Enkhuizen. Daar, aan de boorden van het IJsselmeer, breekt de zon door om ons de rest van de dag niet meer alleen te laten. Wind? Noordwest 4. Met 36 in het uur de dijk over...
‘Wegrestaurant' Checkpoint Charlie is om half acht nog hermetisch gesloten. Het ruikt er (nog) fris en ongerept, het belendend grasperkje - zo groot als een voetbalveld - ook. We zetten het meegesleepte meubilair - een bankje uit de Dokkleedkamer en twee klapstoelen - bedrijfsklaar buiten. Stuurman Joop - fullprof huisman - weet wel raad met de door mevrouw Kinderman vers gebakken appeltaart en dra hebben we een enorme punt te pakken. Slagloom bij? De twee koelboxen zijn rijkelijk gevuld (en heel koel) want er zijn meer die een bijdrage hebben geleverd. Omkomen zullen we zeker niet. Ria is gistermiddag nog koffiebonen wezen plukken en na handmatig malen (komt den kwaliteit ten goede) zijn er twee flinke thermoskannen volgegoten. Lekker. Koffie én taart mét slagroom, een prima bodempje voor de volgende vijfenzeventig kilometer.
Het pad ná Lelystad in noordelijke richting ligt pal langs het onstuimige water van het IJsselmeer, althans dat zegt het voorrijden. Ria oppert op de stop al of er niet een alternatief is om de wind letterlijk te omzeilen. Het eerste stukje gaat nog wel langs de woelige baren - uit de kluiten gewassen golven klotsen dapper tegen de basalten meerwering - maar bij de eerste de beste ‘nederzetting' klimmen we de dijk over en na wat kluunwerk hebben we het fietspad in de richting Emmeloord te pakken. Dan komen we vanzelf de Ketelbrug tegen want die zullen we toch over moeten. In de krikkemik - met voorrijden hier niet geweest - geeft Tom aan dat we rechts moeten, een betonnen fietspaadje bezaaid met koeienvlaaien. Warme fietspaadjes zijn geliefd bij onze wandelende melkfabrieken? Het is heel scherp sturen want de wind blaast ongenadig en je wilt bepaald niet omdonderen om er de rest van de dag als een fietsende mestvaalt bij te lopen.
Na de beroemde brug naar plattedakendorp Nagele. ‘De bebouwing moest openheid en strakheid uitstralen en gebruikmaken van glas en beton. Op de tekentafel ontstond het idee voor een dorp met platte daken'.Van daar is het veel rechtdoor, kaarsrechtdoor in oostelijke richting onder andere langs oud-eiland Schokland, tegenwoordig werelderfgoed annex museum, naar Ens. Als we Kraggenburg gehad hebben en de oversteek naar het oude land, kiezen we domicilie aan de toeristenhaven van het fraaie en lieflijke Vollenhove. Er staan bankjes, er slenteren wat watersportgasten en, belangrijk, er is een fatsoenlijk toiletgebouw waarop een bord ‘niet openbaar'. De natuur laat zich echter moeilijk sturen en als André poolshoogte heeft genomen volgen allen de gang naar het privaat. Openbaar of niet... De catering is weer dik in orde - wat er allemaal niet uit die auto komt - en met een nieuw fundament op de maagbodem, kunnen we verder. Iedereen is zo te zien nog in goede conditie en we horen nergens gemor in de gelederen. Top.
Door St. Jansklooster (voor eeuwig verbonden met Evert van Benthem) Ronduite en Blauwe Hand. Hoe spreek je Ronduite uit? Op z'n Frans ‘Rondwiete' of gewoon zo als het er staat? Diverse keren hier gefietst, de volgende keer maar eens afstappen om het te vragen. De autochtonen moeten dat toch weten?
Bij Blauwe Hand linksom op het lange, lange fietspad naar het Venetië van het Noorden, Giethoorn. Het weer is intussen opgeknapt: wel wind, en meer zon dan wolken. In Giethoorn-Noord gaat het over de Kerkweg naar Klosse, Kolderveense Bovenboer en, recht oversteken naar Nijeveense Bovenboer (gemeente Meppel) Of all places ...Welkom in Drenthe.
Je ‘botst' hier na de passage over spoorlijn Zwolle - Leeuwarden op de A32, autoweg Zwolle - Leeuwarden. De parallelweg linksaf is verboden voor fietsers. Heel raar, want waar moet je nu in 's hemelsnaam heen? Naar links in ieder geval. Dus het smalle, hobbelige tegelpaadje maar op. Na driehonderd meter eindigt dat en je kunt niet anders dan voornoemde parallelweg op. Automobilisten op die weg hebben even terug natuurlijk het bord ‘verboden voor fietsers' gezien en reageren niet altijd even begripvol op onze aanwezigheid. Vreemde situatie in onze fietsrijkste provincie. Twee kilometer verder ligt er een echt fietspad links van de weg...dat meteen begint op te lopen. Viaduct, 'n lang viaduct.
Direct erna, beneden, ligt rechts de fietstunnel naar Havelterberg. Die pakken we. Joop moet door, omrijden via Steenwijk, maar dat levert geen moeilijkheden op. Hij heeft een adequate routebeschrijving bij zich. We raken elkaar niet een keer kwijt, sterker: we hoeven elkaar niet een keer te bellen.
Als we Darp, Havelte en Uffelte achter de kiezen hebben en een lang stuk fietspad langs de Drentse Hoofdvaart in noordelijke richting, naderen we keerpunt Diever. Het is hier heerlijk fietsen: veel groen, een hoop bomen langs de route, veel asfalt en het is schoon in de (grote) gemeente Westerveld, waarvan Rikus Jager, de voorzitter van de NTFU, burgemeester is. En heel aardige mensen natuurlijk, hier in Drenthe. Vanaf nu meer last van de wind. Dat dan weer wel.
Na Diever pakken we een piepklein en halfonverhard fietspaadje door één van de mooiste natuurreservaten van ons land - het Drents-Friese Wold. Het is smal en passeren moet voorzichtig. Fietsers met een krom stuur hebben een naam te verliezen ...Vlak voor Doldersum, woonplaats van wereldfietser Frank van Rijn (in een grijs verleden twee keer te gast bij DOK) gaat het naar Vledder, Wilhelminaoord en Noordwolde-Zuid (heb je ook Zuidwolde-Noord?)
Op de lange, beetje saaie weg (fietspad) naar Steggerda vindt Joop op de grens De Blesse /Peperga een prachtige picknickplek (met bankjes!) bij het standbeeldje van Peter Stuyvesant, hier geboren in 1611 of 1612. (zie foto's) Dat weten ze niet precies...Peter S. was een Nederlands koloniaal bestuurder en vanaf 1645 directeur-generaal van de Nederlandse kolonie Nieuw-Nederland, totdat deze in 1664 werd veroverd door de Engelsen. Was er ook niet iets met sigaretten?
De brand gaat hier in de primus en dra ligt ‘soep met vlees' in het pannetje te blubberen. Exact op tijd en temperatuur schept chef J. met de sleef (pollepel, volgens Van Dale) onze kommetjes vol. Het is hier warm en zonnig. Thuisblijvers hebben ongelijk ... Samen met een paar dikke pillen bruin brood en/of ander eetwaar - en volle bidons - kunnen we er na een klein halfuurtje heerlijk pauzeren, weer een zeventig kilometer tegen. Kop Afsluitdijk?
Na Oldemarkt en IJsselham tikken we vlak voor Ossenzijl heel even de Weerribben aan, maar daarna gaat het tegen de wind in naar Spanga en Scherpenzeel. Het moreel in de ploeg (in het wielrennen hebben ze het altijd over ‘de moraal' waar ‘moreel' bedoeld wordt) zakt voor zover waar te nemen niet. Als je de tweehonderd kilometer voorbij bent, is het wel zaak extra op te letten. Mensen raken vermoeid, minder alert en de kans op valpartijen neemt toe. Dat is het laatste wat je wilt.
In Langelille rechts naar Echten en Echtenerbrug. Na Follega volgt een hele lange, saaie parallelweg naar en langs Spannenburg, met die hoge brug en de tv-toren, een baken in de wijde omgeving. Twintig jaar geleden, in mijn eentje op weg naar Drenthe, klim ik het trappetje van de brugwachter op om te kijken of ie stromend en vooral koud water heeft voor in de bidon. ‘Zal ik even koffie zetten?', vraagt de sympathieke Fries, ook blij met wat afleiding. Vervolgens zitten we drie kwartier te kletsen met zijn tweeën, terwijl het werk - brugje open, brugje dicht - gewoon doorgaat. Dat zijn de krenten in de toerfietserspap.
Na de brug een dito stuk naar De Hommerts, zo mogelijk nog zoutelozer. Gelukkig wisselen we op kop. Zo'n route vandaag zou vast mooier kunnen, maar daardoor waarschijnlijk ook langer worden. En we moeten wél naar huis ... Op een dag als vandaag speelt de lengte van de tocht de hoofdrol, de prestatie, niet het fraaie, mooie en interessante. Hoewel, als je die combinatie zou kunnen maken...Volbrengen is het ultieme doel en voor de meesten een echte uitdaging, domweg omdat ze niet weten hoe lang en ver 350 kilometer is. Kan ik dat wel aan? Er zijn er onder ons - zij die de eerste keer dit avontuur aangaan - die zich de afgelopen dagen hierover lichtelijk zorgen hebben gemaakt - dat staat wel vast - en vanochtend ietwat nerveus aan de dag begonnen zijn.
In De Hommerts links en na Osingahuizen gaat het rechtsaf in de richting Oosthem/Abbega. Het fraaie, door bomen omzoomde fietspad, gaat na een paar kilometer bij Pikesyl linksaf over in een smal, bochtig dijkje in de richting Westhem. Is DOK hier ooit geweest? En wie had gedacht ooit nog eens in Pikesyl te geraken? Het gaat dwars door Blauwhuis. De Blauhúster Dakkapel, wereldberoemd tijdens grote schaatsevenementen, is niet meer. Na veertig jaar hebben de mannen besloten om per 1 november 2012 een eind te maken aan het bestaan van de kapel. Het laatste Thialfoptreden vindt plaats op 25 maart 2012 en op zondag 5 augustus wordt voor de laatste keer op de Sneekweek gespeeld.
Hoe kaler het landschap, hoe meer last van de wind - dat is geen nieuws maar een natuurwet - en het vooruitzicht ‘Afsluitdijk / Noordwestenwind' doet een lichte huiver ontstaan, maar betekent ook: stal ruiken, even de tanden op elkaar en we zijn thuis. (nou ja) Tjerkwerd - Bolsward gaat over het hele kleine, smalle fietspaadje (‘De Trekdijk') langs de vaart. Dat is een heel leuk alternatief voor het fietspad langs de autoweg naar Bolsaert. Aldaar de fietsroute naar oude bekende Exmorra en vervolgens Exmorrazijl. Het landschap hier wordt type ‘eind van de wereld': leeg, kaal, winderig en ietwat troosteloos. Stand op de teller: 290 kilometer. Dat ook ...
Laatste gehucht voor de Afsluitdijk: Cornwerd. Doodstil is het er. Bij Kornwerderzand vierde en laatste stop. De stemming en het moreel zijn nog steeds goed. En mondvoorraad is nog in ruime mate voorhanden. Eten moet! Ook hier geen geweeklaag of ‘hoe lang is het nog?'Stemming: ‘we zijn er bijna, maar nog niet helemaal' en er klinkt ‘potje met vet', maar die deun hoort meer bij avondwandelvierdaagsen.
We spreken af in Den Oever niet meer te stoppen. Als de gang en de zin nog goed zijn, is het verstandig door te kachelen, redeneren we. De wind blaast voornamelijk tegen de buitenkant van de dijk, zodat we ongestoord met 27, 28 kunnen oversteken. Geen enkel probleem! Bij Van Ewijcksluis, ver in Noord-Holland al weer, houden we een korte stop. Niet om het restant van de mondvoorraden weg te werken, maar om de Polderaars uit te zwaaien en om met zijn allen vast te stellen dat we een gezellige dag in een goede sfeer en met een prima stemming achter de rug hebben. En ... niemand met holle ogen en ingevallen wangen!
Joop rijdt mee naar Kooybrug waar om 20.45 uur na exact 350 kilometer de overige rugtasjes worden omgegespt voor de paar luttele kilometers naar huis. Bikkels zijn het, stuk voor stuk ... Allen dank, in het bijzonder Joop. (adp)
NB: Een paar foto's en de route staan op de site (www.hrtcdok.nl) onder Toer / Toerverslagen (2013) Daar staan meer verslagen van onze Monstertochten (of ‘Zuiderzee' geheten)
Bekijk route op www.afstandmeten.nl
Ewijcksluis Schattig stel
Vollenhove W + R
Vollenhove, even lekker spelen
Vollenhove, Ed zonder buik
Altijd wat te lachen
Last van peper
Met vijf uurtjes fietsen zijn we weer thuis
Even lachen naar het vogeltje
Goede verzorging. Hier krijgen we goulash soep
Categorie: hardlopen wedstrijd
|
Ik ben Pieternella
parcours
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Wintertriathlon Assen 2011 156 deelnemers
