|
Het bungalowhotel, dat heel rustig gelegen is langs de rivier, op zowat 5 km van het centrum is inderdaad mooi. Wij besluiten hier wat te eten, te drinken, en uit te rusten. Yvette overloopt via onze reisliteratuur wat er morgen op het programma staat en ik begin het boek van Pieter Aspe ‘13’ te lezen. Hannelore Martens en Pieter Van In hebben het plan opgevat om in het huwelijksbootje te stappen. Een rustige voorbereiding van het huwelijksfeest zal het echter niet worden, zoals op de achterzijde van het boek vermeld staat. Dat belooft.
Oh! wat is het rustig hier! Zijn wij alleen ?
Plotseling komen een 20-tal toeristen binnengewandeld. Zij spreken Nederlands en het blijken Nederlanders te zijn. Wij luistervinken maar kunnen er in het geroezemoes geen jota van begrijpen. Wij lezen verder.
Na een tijdje, de Nederlanders zijn ondertussen op het binnenterras aan tafel gegaan, verlaten wij het Ideal River View Resort en rijden terug naar het centrum van de stad, waar onze chauffeur vrij krijgt voor de rest van de dag. Hij zal z’n familie opzoeken, zegt hij.
We stappen de stad in op zoek naar een ATM-kantoortje om onze portemonnee te bevoorraden en naar een internetcafé om naar het thuisfront te mailen.
In de stad snuiven we weer eens de Indiase sfeer op. Het is broeierig, klam, druk, stinkend maar altijd vol mysterieuze aantrekkingskracht. Er wordt veel gebedeld en daar blijven we het lastig mee hebben. Je wordt hiermee vanaf de eerste dag geconfronteerd. Aan de ingang van veel door toeristen bezochte monumenten staan ze je op te wachten. Het is natuurlijk niet mogelijk die bedelaars iets te geven. Want vaak ontstaat een probleem wanneer je een van hen een paar rupies geeft. Het gevolg hiervan is dat een hele groep op je afkomt. Voor een groot aantal van hen is bedelen hun beroep, want er zijn georganiseerde bendes die hun leden laten bedelen. Aan het hoofd van die bendes staan leiders die dankzij het ‘werk’ van hun ondergeschikten zeer vermogend zijn. Het gebeurt dat kinderen door hun ouders verkocht worden aan een bende en moedwillig verminkt worden om het beroep van bedelaar met succes te kunnen uitoefenen.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dag 8 : Thanjavur – Tiruchirappali (Trichy) (26-11-2005)
Om 8:45 uur vertrekken we en na minder dan twee uur bereiken wij Trichy ( 54 Km), waar we eerst naar een hotel gezocht hebben. Wij checken in in het:
Femina Hotel
109, Williams Road, Cantonment
Tiruchirappalli 620 001
Tel.: 2414501
Fax.: 0431-2410615
Email: try_femina@sancharnet.in
Prijs: 1300 Inr excl taks – discount 10%
Na het eetmaal stond het Sri Ranganatha Swamy Tempel op ons programma, het grootste Vishnu-heiligdom in Zuid-India, dat een oppervlakte van 910 bij 728 meter heeft. Wij betalen 50 Inr voor het gebruik van ons fototoestel, nemen een gids, die voor een keer een goed verstaanbaar Engels spreekt. De tempel is omringd door zeven concentrische muren en heeft 22 gopurams waarvan een de hoogste van India is. De 72m hoge gopuram is versierd met een veelheid aan kleurige beelden van goden en mythische figuren en is pas afgewerkt in 1987.
Onze gids leidt ons ook naar een balkon (ingang 20 Inr) om de tempelcomplex, met 1 gouden koepel vanuit de hoogte te bekijken.
In het noorden van de stad ligt het Rock Fort op een 83m ‘heilige’ rots die de skyline van de stad domineert. Hij is bereikbaar via een trap van 437 treden. Beneden , doen wij onze schoenen uit, en beklimmen de berg. Onderweg komt je nissen en altaartjes tegen. Halverwege naar boven bevindt zich een tempel die uit 1660 dateert, maar die niet toegankelijk is.
Boven gekomen hebben we een mooi uitzicht over de omgeving, waarvan het landschap beneden doorsneden wordt door brede zilverkleurige rivieren. Wij blijven een tijdje nagenieten op de flanken van de rots. Veel Indiërs willen ons altijd iets verkopen, maar er zijn ook veel vriendelijke Indiërs die gewoon een praatje willen maken. In dit land is het gewoonste zaak van de wereld om vreemden aan te spreken en te vragen waar we vandaan komen en hoe wij heten. Veel mensen staren ons gewoon na. Ook dat went. Wij genieten hierboven van de prachtige natuur.
Terug beneden en na wat gegeten te hebben rijden we naar de Gandhi markt, daar niet zo ver vandaan. Het is voor ons westerlingen een heel kleurige markt, met allerlei exotische vruchten, die wij hier nauwelijks kennen. Wij werden begroet en bekeken tot het plots begon te regenen. Met onze regenjassen aan spoeden wij ons naar een ingangspoort, waar reeds tientallen mensen beschutting hadden gezocht. Na zowat een klein halfuurtje te hebben geschuild, keren wij met de wagen weer naar ons hotel, waar douche en een lekkere maaltijd ons weer opkikkeren.
Dag 9: Tiruchirappali (Trichy)-Madurai (27-11-2004)
Om 8:30 uur vertrekken wij met onze Ambassador naar Madurai, dat 128 km verder ligt.
Het landschap is groener geworden en wij rijden voor het eerst door natte rijstvelden. De streek is druk bevolkt. In de dorpjes zijn de gammele lemen hutjes met riet of palmbladeren bedekt. De plattelandsbevolking gaat schaars maar net gekleed in kleurige kledij. De mannen dragen een lendendoek, overdag dubbelgevouwen zodat hij boven de knieën reikt. Bij het vallen van de avond wordt het opgeknoopte deel neergelaten. Dan dragen ze hem als lange rok. Gehuwde vrouwen lopen altijd in sari. In deze streek wordt er vaak nog een ‘voile’ in contrasterende kleur over één schouder geslagen en rond de heupen vastgeknoopt. De meeste sari’s zijn van katoen, maar hier wordt, meer dan in het Noorden, ook zijde gedragen. Vrijwel elke sari is afgezet met een brede sierband in contrasterende kleuren of goudbrokaat. Onder de sari wordt een nauwsluitend topje gedragen met diep uitgesneden hals en zeer strakke mouwtjes. Het bloesje reikt tot net onder de borsten. Blote buik is normaal, terwijl blote kuit absoluut ongepast is.
Wij merken dat de boeren handig gebruik maken van het doorgaande verkeer. Ze strooien hun gerstoogst op het wegdek, waar de korrels uit de aren gedrukt worden door de zware wielen van vrachtwagens en bussen. Dorsen hoeft dus niet meer. Onderweg gooien vrouwen busjes rijst op de weg. Volgens onze chauffeur vragen deze vrouwen gewoon geld.
Om 11:15 uur komen we toe en boeken een kamer in het :
Hotel Rathna Residency
109, West Perumai Maistry Street
Madurai 625 001
Tel.:0452-5370442
Email:info@hotelrathnaresidency.com
www.hotelrathnaresidency.com
Prijs incl. taks : 1045,00 Inr
Wij checken in en nemen vervolgens afscheid van onze trouwe chauffeur. Er wordt bij wijze van afscheid een foto genomen. Wij zijn samen een week op stap geweest en de man was, zoals eerder gezegd van het zwijgzame type, maar toch was er een band geschapen tussen ons. Een afspraak wordt gemaakt op 10 december in Chennai, in het hotel Singapore, wanneer onze rondreis aldaar eindigt. Wij zien wel of wij elkaar daar terug zullen treffen.
Wij pakken even uit, verfrissen ons en ondertussen is het reeds 14:00 uur geworden. We gebruiken een snack in het hotel.
In een van de vele reisverhalen, die wij lazen, was er sprake dat van op het dakterras, dat ook dienst doet als restaurant, men mooie foto’s kon maken van de Sri Menakshi tempel. Op het dakterras gekomen, zien wij dat ons zicht belemmerd wordt door een in aanbouw zijnde hotel. Geen luchtfoto dan maar !
Madurai is een van oudste steden van Zuid-India en telt ruim 1,2 miljoen inwoners. Het is een stofferige, maar levendige, typische Indiase stad. De stad is één grote bazaar, volgepakt met winkels, straatkraampjes en restaurants. Kleermakers prijzen om de paar minuten hun waren aan.
De tempel opent zijn deuren om 16:00 uur en net voor openingstijd komen wij aan de De Meenakshi tempel. Hij bevindt zich in het centrum van de stad. Het dagelijks leven in de binnenstad draait letterlijk en figuurlijk rond de tempel en deze wordt dagelijks door vele pelgrims bezocht. Hij is gebouwd in het begin van de 17de eeuw en is gewijd aan de godin Meenakshi, de godin met vissenogen en vrouw van Shiva.
De tempel heeft vier ingangen die elke een grote toegangstoren hebben van zowat 50 meter hoog en die bedekt zijn met honderden beelden van goden en andere mythologische figuren. Vooraleer we de tempel intrekken worden we door een van de velen kooplieden aangemaand om van op het dak van de winkel van zijn zuster de tempel te kunnen bewonderen. Het kost niets, maar we moeten wel de winkel bekijken en desgevallend iets kopen. Wij spelen het spel mee en boven op het terras gekomen ontmoeten we de Nederlandse toeristen terug, die wij in Thanjavur hadden gezien. Het komt tot een gesprek. Er blijken 2 Belgen uit Turnhout bij te zijn. Zij reizen met het reisagentschap ‘Koning Aap’ en reizen gedurende een maand in Zuid-India. De eerste indrukken en weetjes over Tamil Nadu worden uitgewisseld. Veel tijd is er niet om tot een diepgaander gesprek te komen, maar het is duidelijk dat wij deze mensen nog zullen ontmoeten.
Het is nu tijd om de tempel te bezoeken. Voordat wij de tempel kunnen betreden, moeten we onze schoenen uitdoen. Wij lopen een rondje om de tempel alvorens we de eigenlijke tempel zelf binnengaan. De toegang tot de tempel is gratis maar we moeten wel een fototicket (30 Rupees) kopen. Natuurlijk worden we ook hier verschillende keren aangesproken door mannen die onze gids willen zijn. In de boeken waarschuwt men voor deze (agressieve) mannetjes. Na de rondleiding vragen ze erg veel geld en ze proberen je mee te nemen naar één van de vele kleermakers. Dat levert namelijk provisie op. We wimpelen deze ‘gidsen’ dus resoluut af. We halen de nodige informatie wel uit onze reisboeken. Het tempelcomplex is vrij groot en blijkt uit een wirwar van gebouwtjes te bestaan. Helaas zijn grote delen alleen voor Hindoes toegankelijk. Maar niet getreurd. Er is hier heel veel te zien. Wij besluiten om morgen nog eens terug te komen, om alles nog eens rustig te bezoeken. Het is ondertussen 17:30 uur geworden en het wordt stilletjes aan donker. Wij gaan terug naar ons hotel.
’s Avonds hebben we ons voor het avondmaal neergevleid op het dakterras van het Hotel Supreme, gelegen juist naast het Rathna Residency in dezelfde straat.
’s Avonds begin ik het boek ‘ Onder valse Vlag’ van Pieter Aspe te lezen. In een villa aan de Damse vaart heeft een directeur van een bedrijf dat computers recycleert, zijn gezin uitgemoord en vervolgens zelfmoord gepleegd. Als het onderzoek gestart is wordt in een penthouse in Blankenberge een luxecallgirl vermoord aangetroffen. Ik begin dit boek te lezen tot de slaap mij overmant.
Dag 10: Madurai (28-11-2004)
Wij slapen uit en ontbijten rond 09:40 uur in het hotel. Het continental breakfast en de koppen koffie smaken. Als we de ober wat meer koffie vragen, schudt hij met z’n hoofd. Het blijkt dat onze vraag o.k. is en dat hij het nodige zal doen. Het is niet de eerste keer dat wij dit opmerken. Het is blijkbaar een gewoonte bij de tamils. Vooral mannen schudden met hun hoofd wanneer zij iets beamen.
Wij gaan op zoek naar een autoverhuurbedrijf om ons morgen naar Periyar te laten voeren, 140 km verderop. Wij doen beroep op het:
Surya Tours & Travels
95/56 West Perumal Maistry street
Madurai – 625 001
Tel.:2349669
Email: ksurya@eth.net
De overeengekomen prijs is 1750 Inr
Nadien wandelen we naar de Menaskshi tempel en hopen deze op ons eigen tempo te kunnen bezoeken. Eens binnen, bereiken wij een heilige vijver binnen in de tempel, de gouden lotusvijver geheten. Het geroezemoes van de duizenden Hindoes die de tempel bezoeken om hier hun godsdienst te belijden is opvallend. Het is zondag en op die dag komen Indiërs massaal naar de tempel. Het is blijkbaar een religieuze week en verscheidene huwelijken worden vandaag ingezegend. Wij ontmoeten zeker vier paartjes die, omringd door cadeautjes wachten op de ceremonie. Wij ontmoeten een man, die hoofd en snor kaal heeft geschoren. Na rondvraag blijkt dat het een teken is dat zijn vader gestorven is en dat hij in rouw is. Hij wordt meteen hoofd van de familie.
Wij zien ook de zaal met de Duizend Pilaren. De zaal doet nu dienst als museum. De belichting valt tegen en we hebben de gebeeldhouwde pilaren niet goed kunnen bekijken. Er wordt wat handel gedreven in deze grote tempel. Hier zijn ook bloemenboetiekjes. Ik weet dat heel India zijn behoeften in open lucht doet. Hoewel we nog nooit een gehurkte vrouw hebben betrapt, weten we dat ze het wel doen, waarschijnlijk als het donker is. Bermen, parken, bruggen en goten liggen vol viezigheid en stinken een uur in de wind. Een land vol tegenstrijdigheden want nog geen tien meter verder kun je de heerlijkste geuren opsnuiven van wierook of cambodjabloemen en jasmijn. In het noorden was er al grote handel in bloemen. Hier in het Zuiden is het overdadig. Bij karrenvrachten worden elke dag jasmijnknopjes en roosjes verhandeld, waarvan lange slingers worden geregen. Dus ook in deze tempel.
Het lopen op blote voeten waar rochels, snot en keutels liggen, aangesproken worden door bedelaars, allerlei handelaars, de hevige urinegeur dat je uit donkere hoeken van de tempel tegenkomt, het wordt plotseling te veel. Wij moeten er even uit en verlaten de tempel en gaan eten in het hotel.
Op weg naar het hotel ervaren we hoe de Indiërs gewoon hun afval naast of achter het huis gooien. Loslopende koeien, geiten, varkens scharrelen en eten op wat nog eetbaar is en de rest blijft gewoon liggen. Overal wordt je gewoon geconfronteerd met vuilnisbelten vooral bestaande uit plastiek en blik.
Dag 11: Madurai-Periyar (29-11-2004)
Wij vertrekken om 9:00 uur richting Periyar, 140 km verder. Wij rijden dit keer met een ‘Indicar’ wagen van het merk Tata. Onze chauffeur, een jonge gast die geen Engels spreekt, wordt vergezeld door een student die zijn studies in Penang (Maleisië) doet. De chauffeur houdt geen twee minuten zijn mond. Een echte babbelkous tot een lekke band hem doet stoppen. Eens een ander wiel gestoken is, praat hij zonder ophouden verder. Wij nemen niet deel aan het gesprek. Een geluk. De macaronisaus van gisterenavond ligt op mijn maag en ik vermoed dat de saus niet bacterievrij was. Ik zie wel wat het zal geven. Wij verlaten de deelstaat Tamil Nadu, en stoppen aan de grens van Kerala. De chauffeur betaalt een permit en we steken de grens over.
Kerala ( wat kokosnoot betekent ) is een overbevolkt stukje tropisch paradijs. Deze smalle deelstaat die aan de ene zijde aan de Arabische kust grenst en aan de andere zijde aan de Western Ghats, heeft een geheel eigen karakter. Dit is de beroemde Malabat-kust, waar Portugezen, Nederlanders, Engelsen en Fransen hun eerste voet aan wal zetten. Kerala is gezegend met heerlijke palmstranden en de unieke backwaters , waarover je boottochtjes kunt maken. Je kunt ook naar de bergen gaan, de Western Ghats, met hun thee- en koffieplantages en de met jungles begroeide hellingen. Kerala heeft tien nationale parken, waarvan het Periyar Lake Wildlife Sanctuary het meest bezochte is. Dit natuurgebied ligt op een hoogte van 1000 meter en bestaat voor een groot deel uit een meer.
Wij rijden het nationale park binnen en betalen een toegang van 46 Inr en even later komen we in het : Periyar House
Thekkady
Tel.: 04869 – 222026
Fax.: 04869 –222282
Email: periyar@sancharnet.in
Prijs inclusief warm buffet en ontbijt : 1500 Inr – 10% discount exclusief taks.
Het is 12:30 uur en Yvette gaat de kamer inspecteren. De kamer wordt goed bevonden en we checken in. In de kamer gekomen moet ik even op het bed rusten. Die bacterie doet zijn werk blijkbaar grondig en ik moet blijkbaar rusten om terug op krachten te komen. Na een uurtje rusten, nemen we een riksja en laten ons naar het centrum van het dorp voeren. Wij wisselen US-dollars om in the State Bank of Travancore, waar we eigenhandig al de nummers van de bankbiljetten op een apart blad moeten noteren. Wij waren hiermee een tijdje zoet omdat wij heel wat een-dollar biljetten bij hadden, doen een terrasje, lopen het Akhila Tour & Travelers autohuurbedrijf binnen om nog maar eens een wagen te huren om ons over 2 dagen naar Varkala te brengen. Wij komen een prijs overeen van 2300 Inr voor 260 km. De duisternis treedt in en we nemen een riksja om ons naar het hotel te brengen want het is gelegen in een nationaal park, dat zijn deuren sluit om 18:00 uur. Op de kamer gekomen, merkt Yvette dat het matras van haar bed nat is en een urinegeur nalaat. Zij maakt haar beklag aan de receptie en binnen de kortste keer wisselen we van kamer.
Het avondeten wordt slechts opgediend om 19:30 uur en we hebben ruim de tijd om een douche te nemen en ons boek verder te lezen.
Dag 12: Periyar (30-11-2004)
De gemakkelijkste manier om het natuurreservaat te bezoeken is per boot. Wij reserveerden die via ons hotel, maar je kan ook je tickets kopen in het kantoortje bij de aanlegsteiger. Toen wij er waren was de aanlegsteiger vol met toeristen. Het ticket voor het bovendek kost 100 Inr, voor het benedendek betaal je 40 Inr. Wij hebben de ochtendboot van 07:00 uur genomen, niet dat je dan meer dieren ziet maar het meer ligt er sprookjesachtig bij en je ziet de zonsopgang. Het is er koud. Ik ben nog altijd niet in topvorm. Ik heb buikpijn. Zal ik dan toch antibiotica moeten innemen? Nog even wachten. Wij zien wel. Wij genieten van de natuur en van de opkomende zon. De ‘Lake’ is er op bepaalde plaatsen 142 meter diep. Veel wild is er niet echt te zien, op een olifant, heel ver op de flanken van een berg, na. Enkele buffels stonden in de verte te grazen. Het boottochtje duurt twee uren en het was de moeite waard. Eens aangemeerd haasten wij ons naar het hotel. Wij hebben nog geen ontbijt genoten en vooral Yvette heeft honger. Het ontbijt met koffie smaakt haar. Eens terug in de kamer, neem ik antibiotica in. De buikpijn gaat maar niet over.
Wij besluiten om ons reisprogramma door te nemen en het wedervaren van het duo Van In en Hannelore Martens in Pieter Aspe’s boek verder te ontdekken.
Wij nestelen ons op het terras. Het is er zalig, vooral in de zon, tot we plots geconfronteerd worden met een aap, die onze kamer wil binnentrekken, blijkbaar op zoek achter eten. Wij beletten dat dit heerschap onze kamer binnentrekt. Hij blijft op het terras in onze omgeving lopen en hij is blijkbaar niet weg te krijgen. Hij is verdorie agressief. Na een aanvallende schijnbeweging te hebben uitgevoerd, waardoor ik verwachte dat de aap zou wijken, wil het beest zelf tot de aanval overgaan. Onze aap doet een identieke stap voorwaarts. Wij wijken en spurten de kamer binnen. Wat krijgen we nu verdomme ?!? Na een kwartiertje doen we deur weer open. Het beest is de andere kant opgegaan en doet een poging om kamer 213 binnen te trekken. Het was in die kamer waar Yvette het natte matras had gevonden. Het was zeker de aap die het matras beplast had. Een schoonmaakster jaagt de aap weg. Yvette vermoedt dat het dier wel eens terug zou kunnen komen en gaat een lange stok halen aan de receptie. Je weet maar nooit. Wij nestelen ons weer op het terras. Na een uur is het weer zover. De apenkolonie komt het woud uit en begeeft zich via de daken naar de verschillende terrassen. Dezelfde aap komt weer onze richting uit. Yvette neemt haar stok en tikt met de stok op de grond in de richting van het beest. Het dier loopt onthutst weg. Het personeel weet ons te vertellen dat deze witte apen, wel eens bijten en tamelijk agressief zijn.
Na het voorval trekken we met een gids het oerwoud in. Het is zowat 16:45 uur en sommige dieren willen wel een komen drinken rond het immense meer dat Periyar Lake is. Wij ontmoeten enkele reeën en tropische vogels en merken vooral dat het meer mooi is bij valavond.
Dag 13: Periyar-Varkala (1-12-2004)
Rond 9:00 uur vertrekken wij richting Varkala, dat, zoals reeds gezegd 260 km verder ligt. Onderweg merken wij dat Kerala inderdaad een ‘natte’ staat is. Twee keer per jaar is er sprake van een moesson. Een groot gedeelte van het grondgebied is bedekt met echt tropisch regenwoud. Wij komen onderweg ook theeplantages tegen op de flanken van de heuvels. Wij houden een stop. Onze chauffeur heeft vandaag nog niet gegeten en heeft honger en wil wat eten. Dat treft. Wij hebben ook dorst gekregen en drinken een cola. In het klein cafeetje merk ik het nogmaals op : de Indiërs eten enkel met de rechterhand. De linkerhand wordt op het toilet gebruikt en is onrein.
Even later zijn we weer aan het rijden. Onze chauffeur laat er geen gras over groeien en vliegt er duidelijk in. Af en toe, denk ik ‘ Nu zijn we eraan’ ‘ dit wordt een frontale botsing’, maar neen, zonder enige nervositeit slaagt onze chauffeur er telkens in om zich uit de penibele situatie te redden en hij blijft ‘kort’ rijden. Yvette en ik blijven het landschap en deze mensen maar bekijken. India is in feite geen land, maar een subcontinent, denk ik. Onze reisgids vertelt dat het land zich van noord naar zuid over een afstand van 3250 km strekt. De afstand van oost naar west is 2950 km. De kustlijn is 6100 km lang en het land grenst aan Pakistan, Afghanistan, Tibet, China, Nepal, Bhutan, Birma en Bangladesh. Volgens de grondwet zijn er 15 officiële talen in India. In het parlement wordt Engels gesproken, dat wil zeggen dat iedere Indiër die hogerop wil, Engels moet leren spreken. Om 14:15 uur rijden wij Varkala binnen. De Arabische zee is nog niet te zien. Wij rijden nog steeds op kleine binnenwegen, blijkbaar richting kust. En plotseling is het zover: ‘Daar is de Arabische zee’. Het strand is mooi en ligt onderaan een rotsformatie.
Wij boeken een kamer met terras in het:
Hill View Beach Resort
North Cliff
Varkala
Tel.: 00 91 470 2600566
Fax.: 0091 470 607221
Email: alissha786@yahoo.com
www. Hillview beach resort.com
Prijs per nacht incl. taksen : 1550 Inr
Wij hebben er een mooi uitzicht op de zee. Wij eten iets op het terras, van een van de vele restaurantjes bovenaan de klif, mailen naar het thuisfront om hen duidelijk te maken dat wij goed en wel zijn toegekomen in Varkala en ’s avonds eten wij uitgebreid in het restaurant ‘ Dolphin Bay’. Het is er goed en het kost bijna niets. Voor die prijs kunnen wij het thuis niet klaarmaken.
Dag 14: Varkala (2-12-2004)
Wij blijven in Varkala tot en met 4 december. Wij hebben hier aan de kust een rustperiode ingebouwd en het badplaatsje leent zich hiertoe wonderwel.
Wij staan wat later op, ontbijten vrij uitgebreid, lezen de Hindi Times, en nemen ruimschoots onze tijd om al de winkeltjes en restaurants die zich boven aan de weg van deze rotsformatie bevinden, te ontdekken. Wij onderhandelen bij verschillende autoverhuurbedrijven om ons op 5 december naar Alleppey te brengen. De afstand is 130 km. Wij moeten dus voor 260 km betalen aan 4,50 Rupees per kilometer + de vergoeding van de chauffeur die tussen de 100 en 150 Inr geschat moet worden. De totale prijs moet ongeveer op 1320 Inr bedragen. Al de verhuurbedrijven die wij aandoen vragen meer, behalve het Vinu’s, Travel & Information Center, die slechts 1275 Inr vraagt. De deal wordt dan ook afgesloten.
Wij merken ook dat dit een plaats is waar veel Europese toeristen komen. Velen komen en gaan met de rugzak. Je kan zo zien dat dit een plaats is waar menig toerist een pauze inlast in zijn reis.
In een van de winkeltjes laat Yvette haar oog vallen op een tafeldoek. De winkeleigenaar vraagt een te hoge prijs voor zijn waar. Hier komen veel toeristen en men vraagt maar op. Wij noemen een lager bedrag, dat zowat 1/3 is van de genoemde prijs. Hier ook begint het sociaal fenomeen, namelijk het afdingen, dat tot de Indiase cultuur behoort en waarbij de verkoper al zijn acteertalent gebruikt. Het verontwaardigde gezicht, wanneer je volgens hem te laag biedt, is hier ook een onderdeel van het spel. Wij spelen het spel mee en doen of we weggaan, omdat volgens ons de prijs nog steeds te hoog is. Wij halen alzo onze slag thuis en betalen 350 Inr en weten uit ervaring dat hij nog voldoende winst zal gemaakt hebben bij deze transactie.
Het is terrasjesweer in december en we profiteren hiervan ruimschoots in de namiddag. Yvette begint Pieter Aspe ’s boek ‘13’ te lezen en ik begin aan Michel Faber ’s boek ‘Lelieblank, Scharlaken Rood’, een boek van meer dan 950 bladzijden, een historische roman die zich afspeelt in het Londen van 1875.
Dag 15: Varkala (3-12-2004)
Wij ontbijten in het Kerala Coffee House, met zicht op zee. Wij besluiten om twee strandstoelen en een parasol te huren. Wij luieren en lezen. De hemel wordt donker en een regenbui kondigt zich alzo aan. Wij trekken onze regenvesten, die wij trouwens altijd in onze kleine rugzak hebben, aan, en even later begint het te regenen. Wij blijven rustig onder de parasol zitten, tot de tweede, ditmaal heviger regenbui, ons dwingt het strand al lopend te verlaten en de 75 trappen opwaarts de rotsformatie te beklimmen om ons hotel op te zoeken.
De avond is al enkele uren oud en wij zitten gezellig wat na te genieten van de tijgergarnalen en de inktvis de wij gegeten hebben, als de groep van Koning Aap zich aanmeldt.
Wij vernemen dat ze van Alleppey komen en de hele dag op de boot hebben doorgebracht. Ze zijn moe en wachten ongeduldig op hun eten. Zij logeren in hetzelfde Hill View Beach Resort.
Dag 16: Varkala (4-12-2004)
Wij vieren Yvette’s verjaardag met een uitgebreid ontbijt in het Kerala Coffee House, waar de koffie heerlijk smaakt. De zon is zoals steeds van de partij. De sporen van de, bij wijlen hevige regenbuien van gisteren, zijn allemaal verdwenen. Het wordt een stranddag. Wij huren twee ligzetels en een parasol.
Wij gaan ook zwemmen. Er zijn redders op het strand. Het is hier dat enkele jaren geleden toeristen in moeilijkheden raakten in de zee.
Op sommige plaatsen is de zee inderdaad gevaarlijk. Het water vlak bij het strand lijkt ondiep maar opeens kan je in een mui terechtkomen die veel dieper ligt. Juist daar kan een gevaarlijke onderstroom je meesleuren. Wij houden elkaar dan ook nauwlettend in het oog. Het is natuurlijk wel plezant om je door hoge golven te laten meesleuren richting strand.
Sugar, werkzaam in een bordeel, verlangt naar een beter leven. Dat wordt haar aangeboden door William Rackham, een parfumfabrikant. Terwijl Sugar op ongewone wijze de sociale ladder beklimt, trekt in de roman van Michel Faber, een stoet van allerlei personages voorbij, vrij typisch uit de tijd van 1875.
Sugar, William en Agnes houden mij vandaag extra lang bezig.
Het avondeten in ‘ The Dolphin Bay’ wordt iets feestelijks en we starten alvast met een cocktail op basis van tequila, om te vervolgen met een Tandoori King Fish voor Yvette en Calamares voor mij. Het smaakt heerlijk.
Terwijl de toeristen voor het restaurant langzaam voorbijtrekken eindigt onze laatste avond in Varkala. Wij houden van deze plaats en van de zomer in december.
Dag 17: Varkala - Alleppey (5-12-2004)
Wij gaan voor de laatste keer ontbijten in Kerala Coffee House, en vertrekken stipt om 10.00 uur richting Alleppey. Drie uren en 130 km verder, bereiken wij Alappuzha ( Alleppey ). In de loop van de afgelopen decennia hebben de deelstaten in India zelf steeds meer invloed gekregen. Veel van de staten hebben hun eigen taal en wilden de eigen steden, dorpen en straten een naam in hun landstaal geven. De namen uit de tijd van de Raj zijn officieel veranderd in Hindi-,Bengali-,Tamil -. Dat is heel verwarrend, want zowel de oude als de nieuwe namen worden g
|
