hoe ver ga je in het beschermen?of is dit nog beschermen?
vandaag was er team.Dit wil zeggen,mijn twee collega's en ik zaten samen om enkele zaken rond onze cliënten te bekijken. Onze cliënten zijn mentaal vertraagde volwassenen,die in een huis of een appartement in de stad wonen. Om de veertien dagen hebben we zo'n teambespreking.Meestal gaat het over dagdagelijkse beslommeringen,maar soms ook over zaken die ons nopen dieper op in te gaan. Zoals vandaag de 'kinderwens' van één van onze vrouwelijke cliënten,laat ik ze maar ann noemen. Ann is een drukke,vrolijke persoonlijkheid.Maar daarnaast is ze ook héél chaotisch,verward op het labiele af. Ann heeft een relatie met Jan,ook een cliënt bij ons,maar ze wonen(nog niet) samen. Jan kan de wens van ann niet zo goed volgen.Dit zal ook wel gedeeltelijk door zijn autisme komen. In het weekend had ann haar verlangen,en voornemen, geuit bij Jan thuis.Gevolg een paniektelefoon van jans' ouders: of we wel wisten waaraan wij begonnen?! Wij 'begonnen' niets en waren,als dit voor de ouders een troost mag wezen, even verbijsterd. volgende week gaat ann naar haar genycoloog waar ze haar wens kenbaar zal maken.Momenteel houdt enkel een spiraaltje haar tegen. Mijn collega's,beiden mannen, willen dit snel afhandelen.Ann is niet in staat een kind op te voeden,ze kan met moeite voor zichzelf zorgen,dus ann kan niet zwanger worden. Mijn gedachten dwalen af naar hoe het was,nu dertig jaar geleden,toen mijn man en ik onze eersteling verwachtten.Hoe verlangend we uitkeken naar zijn komst,hoe dichter dit ons tot elkaar bracht. de verbondenheid die ik voelde met de baby in mijn buik,die nog niemand had gezien. Het oerinstinct die ik voelde om dit kleine wezentje te beschermen. Zou ann daar ook naar verlangen?Zou zij hetzelfde voelen? Zou zij enkel een kind willen,omdat andere vrouwen dit ook hebben? Zal dit kind,als het er zou komen, haar later liefdevol mama noemen?Haar de mooie,gezonde kleinkinderen geven die ik heb? Of zou dit kind zich van haar afkeren,haar haten omdat zij hem ter wereld heeft gebracht? Zou dit kind de lijst aanvullen van de vele pleegkinderen? kunnen wij beslissen of ann een kind krijgt of niet? Ik ben er nog niet uit,wij zijn er nog niet uit,enkel ann is er uit: zij wil een kind!
hallo, naar aanleiding van de nieuwsgeving rond de spaanse blogdame werd ik nieuwsgierig en mijn nieuwsgierigheid heeft mij tot hier gebracht! ik wil vooral voor mijzelf het een en ander op 'papier'(bij wijze van spreken) als jij als bezoeker er ook iets aan hebt,dan is dit mooi meegenomen. In het basisonderwijs (al een heel aantal jaren geleden) werd ik geprezen voor mijn 'opstellen'.Alleen de schrijffouten onderdrukten de pret,en de punten. In mijn huidig werk als begeleidster beschermd wonen voor mensen met een mentale beperking,komt deze vlotte pen ook goed van pas,daar de federale én vlaamse overheid steeds meer en meer verslaggeving verwacht. Alleen de rubriek waaronder mijn blog valt, of zal vallen... daar ben ik echt nog niet over in het reine;Momenteel razen verschillende topics door mijn brein,het ene al dringender dan het andere. Alleen over de hoofdtitel ben ik het eens'van knuffelen word je groot' deze understantment werd mij door mijn vierjarige dochter aangebracht op mijn vraag waarom ze om de haverklap een knuffel kwam geven en/of vragen, naargelang de situatie.Ze zij het met zo'n vastberadenheid dat ik onmiddelijk haar lengte, maar ook haar opgewektheid, vergevingsgezindheid en nog zoveel meer karaktereigenschappen kon thuisbrengen. De bevestiging had ze van haar ouders,mijn oudste zoon en zijn vriendin.De nalatenschap geeft ze nu al door aan haar 9 maand oude zusje,die van knuffelen haar hoofdbezigheid heeft gemaakt. Voor de vierde verjaardag van grote zus ontwierp ik met behulp van software van een gekende winkelketen een kijkboekje met bovenstaande titel.Momenteel wordt dit voornamelijk door de ouders gesmaakt,maar ik hoop en weet dat dit binnen x aantal jaren mijn keindochters lieverlingsliteratuur zal worden.Alleen die wetenschap heeft mij al een warm gevoel en de aanvaarding voor een leven na het aardse. Mijn moeder stierf op 42 jarige leeftijd aan de meest gevreesde ziekte onder vrouwen.Op dit moment was ik er 16,net als mijn zus.35 jaar later is ook zij reeds 6 jaar in 'de andere wereld'en probeer ik op het wanhopige af herinneringen op te roepen en te onthouden. Ma die met de hond op haar arm rond tafel liep al zingend :blacky,blacky kleine hond,kleine,kleine knuffelhond.Nu loop ik met mijn kleinkind rond: nina,nina,kleine meid,kleine,kleine,knuffelmeid. Zus die haar man steenvast 'hart' noemde;elke 1 november komt er een hart op haar laatste rustplaats te liggen. Net als ik dit aan het schrijven ben,hoor ik op de achtergrond de vtm journalist als hoofdpunt van het nieuws melden:we knuffelen te weinig,één knuffel per dag is noodzakelijk. Het doet mij glimlachen.Maar onmiddelijk keren mijn gedachten terug naar hetgeen ik reeds enkele maanden mee rondloop.Dagelijks word ik geconfronteerd met mensen die nooit een knuffel krijgen: mijn cliënten.
