Toen mijn man op pensioen ging eind januari 2009 was ik ondertussen al bezig met de twee volgende feesten.Ons veertig jarig huwelijk in augustus 2012 en mijn 60 jarig zijn 2013.Zonder het te weten bereidde ik toen ons laatste mooi feest voor, samen met de dochter, zoon, schoondochter en onze kleinkinderen.Tot heden zijn al de dagen overschaduwd met het gemis van onze dochter.Feesten, ach... ze zijn niet meer aan ons besteed en toch gaan we met een sociaal masker op, van hier naar daar.Ten volle genieten het zit er niet meer in,het moment zelf ,ja, maar terug thuis zijn we weer onszelf met ons gebroken leven.Het samen zijn op speciale dagen met het geregel om ons derde kleinkind erbij,mama is dan zo dichtbij.Het gemis,Een zoon die zijn zus even hard mist,twee kleinkinderen die stampen op de grond van boosheid op de stoute meneer,een kleindochter zonder mama die opa vraagt om in het kleine bed te slapen.Die dicht bij oma kruipt in bed met haar Mousty en Flipke en vraagt vertel ne keer van mama,oma.Die in haar slaap met haar voetjes zoekt of ik er nog ben.Die met haar handjes tast naar oma,die zachtjes oma roept om mijn gehum te horen en zeker te zijn dat ik er nog ben.Die in haar slaap  af en toe zachtjes "mama "murmeld.Zachtjes vraagt half slapend ,half wakker "oma,handje"dat ze knijpt om nooit meer los te laten of midden in de nacht zich met een ruk omdraaid en haar armpje rond mijn hals slaat en dichtertrekt om mij nooit meer los te laten.
Ach feesten, ze zijn niet meer aan ons besteed hun luister van luxe,mondain deemsteren weg tegenover de kleine parels,de kleine diamantjes die we dagelijks vinden rondom ons,ze zijn de kleinnoden die ons kracht geven om verder te leven voor onze drie schatten de zoon en zijn vrouw.Die ons gebroken hart de nodige cement geven om niet geheel uiteen tevallen.