Lieve meid,

Ik zit hier met een gevoel dat ik niet kan omschrijven.

De lente is weer in het land, veel te vroeg.

De zon brengt ons meer kracht om verder te gaan.

En alles richt zich op nieuw leven.

Onze smart om jou verlies is verdwenen.

Ons verdriet is gestild.

Met een plensbui van tranen af en toe.

alsof het nodig is,

om de harde barst die we rond ons hart hebben opgebouwd

te verzachten om stille tranen toe te laten.

Als er ergens nog een ongekende foto opduikt van bij vrienden

of een gesprek met vrienden.

Hoe raar het ook klinkt.

Het gemis blijft,de lege plaats aan tafel op speciale dagen.

Het gevoel blijft dat je op reis bent .

Ooit eens terug aan de deur staat met fantastische verhalen.

Een brandend kaarsje dag en nacht als een lichtbaken.

Af en toe draait ons hart zich om.

Als jou kind van negen huppelt over de keizeltjes

met een boeket bloemen voor haar mama.

Dartel als een vlinder voorop loopt naar het plaatsje van haar mama.

Met gretige handjes alles helpt mooi te maken.

Het beeld dat zich vastzet in mijn geheugen,

van een kind op het kerkhof

met spontane bereidheid water halen

voor de bloemtjes van mama.

En de steeds weerkomende gedachte,

wie heeft ooit kunnen denken dat ik hier met mijn kleinkind

naar haar mama zou wandel op het pad van grijze kiezel,

Met een kleinkind,haar kind ooit bij haar mama's plaatsje zou staan.

Als jou kind reageert zoals jij.

Als we kijken naar jou kind hoe treffend ze JOU is.

Als ze s avonds geknuffeld in bed haar armpjes rond je hals legt

en het gevoel  van een onverbrekelijke band ontstaat

en zegt "oma k zie je graag,vertel eens van mama."

We missen jou zo lieve dochter,

mama van onze kleine hartedief.

13/3/2014 Mema ,toen je jezelf te groot voelde voor moeke