Beste vrienden,

Hou je van mijn Zoon? Hou je van mij?  Het is de vraag die Maria 75 jaar geleden stelde aan Fernande Voisin in Beauraing.  En als de vrouw ja antwoordt, zegt Maria :’Offer je dan voor mij op’. 

Dat antwoord klinkt wel raar in onze tijd waar het woordje offeren bijna taboe is.  Zeker als het over Liefde gaat: dat is toch een gevoelen!  En als dat gevoelen over is dan geef je het liefhebben op.  Zeker in sommige van onze TV-programma’s.

Het is nochtans die offerende liefde die missionarissen bezielt als ze naar de missies trokken en trekken.  Het is omdat ze van Jezus houden dat ze hier alles willen achterlaten.  Dat ze niet meer op de eerste plaats aan zichzelf denken.  Die liefde die ze van Jezus ontvangen en die ze in Jezus hebben ontdekt, willen ze delen met de mensen bij wie ze leven. 

Het is het doel van hun missie: dat anderen ook mogen leven van en door en voor die liefde van Jezus in wie Gods woord het mooist zichtbaar is.

Zo zei priester Hendrik Hoet , de directeur van missio België het.

Het is daarover dat ik wil getuigen.  Ik heb het geluk om al drie keer voor drie maanden op bezoek te gaan bij enkele missionarissen in Noord-Kameroen en ook één keer bij pater Eugeen Vanackere van jullie parochie (’t Gaverke).  

Missioneren is niet meer zoveel mogelijk zieltjes redden door ‘heidenen’ te dopen.  Het is ook niet meer de ‘christelijke beschaving’ brengen aan wilden.  Sommigen vinden dat er dialoog moet zijn tussen de godsdiensten en dat het tijdperk van missie voorbij is.

Als we houden van Maria’s zoon dan is dat omdat Hij leeft.  De dood is niet het einde voor een gelovige. 
In Kameroen heb ik dat op veel manieren ervaren.  Een jong veelbelovende priester Anani, de opvolger van Mijn vriend priester Frans Byl is in 2002 gestorven aan leverkanker.  Hij was 26 jaar.  De waardigheid waarmee dat lijden gedragen werd en de vele sterke getuigenissen van parochianen , leerlingen, medepriesters, familie en de bisschop zullen mij altijd bijblijven.  Hij leeft zeker verder.

Toen broeder Yves, die zich in Maroua inzette voor de vele straatkinderen vermoord werd, ging er een schok door me heen.  We hadden hem als een enthousiaste man leren kennen.  Hij hielp honderden kinderen de weg naar hun familie en geboortedorp terug vinden.

Als we in 2006 de plaats bezochten waar zijn werk wordt verder gezet door Indische zusters en oud-straatkinderen als begeleiders weten we dat hij verder leeft.

Als we in Bafoussam bij Annie Leroy op bezoek gaan en uitleg krijgen over de naam van haar school zien we datzelfde geloof.  Deze 76 jarige moedige West-Vlaamse volgelinge van Charles de Foucauld heeft twee technische scholen opgericht en biedt daarmee leven aan veel jonge mensen die een beroep zullen kunnen uitoefenen.

Robert Naouissi, bijgenaamd missionaris door het lijden, is een voorbeeld voor de jonge mensen die het daar ook meestal heel moeilijk hebben.  Die jonge man van Bafoussam afkomstig had alle moeite gedaan om te kunnen studeren.  Hij wilde priester worden.  Maar op 12-jarige leeftijd wordt hij aangetast door een agressieve vorm van melaatsheid.  Zijn lijden draagt hij op om zijn familie en vrienden bij Christus te brengen.  De meeste van hen kenden het christendom immers niet. 

Hij las tijdens zijn ziekte het leven van de H. Thérèse van Lisieux.  Hij wilde haar navolgen want hij kreeg een grote bewondering voor haar.  Hij werd blind en offerde ook dat lijden op voor de jongeren van zijn generatie.  Uiteindelijk stierf hij in 1970 op 23-jarige leeftijd. 

Als een soort testament schreef hij:’ Ik wil als de kapitein van een voetbalploeg zijn.  Ik wil de anderen trainen door mijn lijden.  Ze zullen van alle kanten van de wereld aankomen, ook zij voor wie God iemand is die veraf is. En Onze God die liefde is zal ze omarmen.  En ze zullen zeggen: “Wie heeft er voor ons de hemelpoort geopend?”  En Jezus zal antwoorden: “Hij is het, onze kleine Robert, de melaatse, hij heeft de weg geëffend”

Robert Naoussi leeft verder en de vraag om hem zalig te verklaren wordt in Rome behandeld.

Het is door die geest van Jezus dat missionarissen, zusters, catechisten,  pastorale helpers enz. zich laten bezielen.  Daarom richten ze scholen op, verzorgen ze zieken, vangen ze straatkinderen op, staan ze verlatenen, verstotenen, armen bij.

Daarom bidden ze en leren ze mensen bidden.  Want Jezus liefhebben, begint in het gebed,  in het luisteren naar Zijn Woord.  Het evangelie lezen en bemediteren om een andere Christus te zijn, om te getuigen van Jezus’ en Gods grenzeloze liefde.  Een liefde die niemand uitsluit.  Ook niet de moslims bijv.  In die zin bewonder ik de breeddenkendheid van Bisschop Philippe Stevens die overal waar hij maar kan in alle respect de dialoog aangaat met de moslims in zijn bisdom  en zelfs in heel Kameroen.  Daarom is hij door zijn medebisschoppen voor die interreligieuze dialoog verantwoordelijk gesteld. 

Gezonden zijn is voor elke Christen een voortdurende zelfbekering:  ons keren naar God om van zijn woord te leven.  Anderen bekeren doen wij niet.  Dat doet God.  Wij kunnen anderen daartoe uitnodigen door ons voorbeeld en door dialoog!

Dialoog vervangt missie niet.  Echte dialoog is een gesprek onder vrienden die elkaar beter willen leren kennen en begrijpen.  Dialoog is een manier van liefhebben.  Door echte dialoog groeit vriendschap en dat wil God dat we vrienden zijn.  Dialoog betekent naar de waarheid zoeken en luisteren.  Voor ons Christenen is die waarheid Jezus van Nazareth.  Geen theorie maar een levende vriend die ons zijn liefdevolle Vader leert kennen.

Ik wil eindigen met een uitspraak van pater Lannoo die heel zijn leven in de sloppenwijken van Port au Prince (Cité Soleil) in Haïti gewerkt heeft.

Hij schreef deze week in Tertio:  “Wij zijn met niets tevreden en in Haïti zijn ze blij en tevreden met niets”.

Dialoog is voor ons geven van onze overvloed en zo leren blij zijn met minder. Tot die dialoog in woord en daad zijn we als christenen allemaal geroepen en dat wens ik jullie dan ook van harte toe dat je die levende Vriend Jezus steeds meer vindt.  Dat je daarin ook de missionarissen steunt om die boodschap overal door te geven en voor te leven.

Beste senioren en medioren,

 Het is inderdaad bijna zover!  Op 16 november vertrek ik samen met mijn vriend priester Frans voor drie maand naar Noord Kameroen (Maroua-Mémé…).  Op 16 februari kom ik weer thuis. 
Ik hoop van de vriendschapsband met het college Jacques de Bernon wat verder aan te halen en de paar hoogstudenten opnieuw te ontmoeten en aan te moedigen in hun studie.  Ook ga ik opnieuw proberen de vakantie door te brengen in Mémé, de parochie die ik al sinds 2000 vrij goed heb leren kennen.

De voorbereidingen zijn alvast begonnen. Tickets binnen, documenten voor het visum aangevraagd, contacten en afspraken met Frans zijn ver gevorderd doordat Frans voor het ogenblik met vakantie in het land is,…

Met dit 'dag-' of 'weekboek'  zal het contact met jullie weer goed verlopen en kan je een beetje meereizen.  Wees niet bang om te reageren .  Dat doet enorm veel deugd en zeker nu ik meer alleen zal zijn.

Binnenkort ga ik in het St.-Jozefsinstituut van Tielt vertellen over onze ervaringen van de vorige reizen en getuig ik tijdens het weekend van missiezondag (20-21oktober) in de St.-Amandsparochie van Waregem.

We zullen ginder weer niet met lege handen toekomen en rekenen op steun van familie en van  vrienden voor het studiebeurzenfonds van Frans Byl en van zuster Lea Oosterlinck.

Wil je steunen voor Frans Byl dan kan dat door te storten via Scheut Ninoofsesteenweg 548, 1070 Brussel nr. 000-0901974-68   met vermelding nr. 02 237 005 EFJ Mémé-Maroua (Cameroun) MB

Wil je storten voor zuster Lea Oosterlinck dan kan dat via Kontinenten Doorniksesteenweg 149, 8500 Kortrijk nr. 000-0718676-03 met vermelding Lea Oosterlinck (Kameroen)MB

Voor die stortingen is dan een attest voor de belastingen mogelijk vanaf 30€.

Marc