Dag beste mensen, de titel van mijn blog is: plus est en vous. Waarom?
Ik ben in de eerste plaats een hevige 'Brugge-fan'. Niet zozeer voor de voetbalclub, maar vooral voor de cultuur en de musea. De spreuk 'plus...' vond ik boven de voordeur van het Gruuthuzemuseum, één van de mooiste musea van Brugge.
In de vijfendertig jaar dat ik in het lager onderwijs les gaf en directeur was heb ik altijd deze spreuk in mijn gedachten gehad, en de inhoud ervan heb ik proberen overdragen op mijn leerlingen en mijn collega's. er zit inderdaad altijd meer in elk persoon. Dagelijks gaan kapitalen aan menselijke kennis en kunde verloren, omdat we zelf niet weten welke krachten in ons schuilgaan. We kunnen altijd meer en beter! Daarmee bedoel ik niet op materieel of sportief gebied, zelfs niet op professioneel gebied. Nee, als mens kunnen we onszelf en elkaar op een hoger niveau tillen. Er zit zoveel goeds in de mens, in elke mens, zoveel waardevols dat ons in al die eeuwen is doorgegeven. Spijtig genoeg leidt al deze goedheid een verborgen en vergeten bestaan.
Met mijn blog heb ik de bedoeling om al deze verborgen schatten terug naar de oppervlakte te brengen, om zo mijn steentje bij te dragen tot een betere wereld. Naïef? Niet meer van deze wereld? Niet te realiseren???
Misschien, maar we kunnen tenminste proberen niet...
Zoals je merkt in mijn titel, ben ik verbonden met het basisonderwijs. Reeds 33 jaar ben ik directeur van een basisschool.. Momenteel ben ik in ziekteverlof wegens 'burn out'. Inderdaad, ik word 57, en ik ondervind aan mijn geest en lichaam dat het genoeg is geweest. Het is moeilijker en moeilijker om nog te functioneren in deze wereld van doorlichtingen, zorg en gok, plan hier en daar, schoolfeestjes, avondlijke vergaderingen, organiseren van barbecues, enz... Het bobijntje is af... maar onze minister denkt er anders over. Zonder overleg of ander studiewerk splitst hij ons het afschaffen van tbs in de maag. Nu kan ik de reacties al voorspellen: 'waarom klagen in het onderwijs? Al dit verlof... Na twee uur werken is het al speeltijd... Ik nodig iedereen uit om eens enkele weken met een doorsnee onderwijzer(es) door te brengen. Om de druk en de stress van het vak duidelijk te maken heb ik uren en honderden bladzijden nodig. Ik doe dan ook de volgende oproep: in het belang van de onderwijsmensen, de kinderen en de ouders, deze maatregel moet herbekeken worden. We zijn niet te beroerd om langer te werken, op het eind van onze loopbaan willen we wel anders werken. Er is nog veel braakliggend terrein in het onderwijs, waar wij als anciens ons steentje kunnen bijdragen. Maar werp ons niet meer voor de leeuwen tot ons 62-ste, want dit zal leiden tot drama's en overspannen, uitgebluste mensen, die nog veel meer zullen kosten aan de maatschappij. Ik koester weinig hoop. Onze beleidsmensen zijn robots geworden van Europa, de nieuwe dictatuur! Democratie is heel ver weg, de ratingbureaus en andere cijferaars zijn momenteel de bazen. Waar leidt dit naartoe?
Dag beste mensen,
