Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
In mijn job als lerares mocht ik werken met leerlingen uit het beroepsonderwijs. In die tijd bestonden ook voor hen de klassieke vakken nog. En een van die vakken heette Nederlands. Daar sta je dan, vers afgestudeerd, eigenlijk slecht voorbereid om 'les' te geven. Dankzij mijn leerlingen, die spontaan en enthousiast reageerden op wat ik vertelde, was ik uiteindelijk degeen die van hen leerde.
Tijdens een van de eerste lessen gebruik ik een voorbeeldzin, waarin het woord boodschap voorkomt. Natasja wuift opgetogen met haar hand in de lucht. "Jaaaaaaa, Natasja?" "Schrijf je boodschap met een d of een t, mevrouw?" De vraag laat mij tamelijk perplex staan; het is zelfs geen vervoegd werkwoord?? "Met een d, Natasja" Hoor hoe het geduld van mijn stem afdruipt!
"Hoe schrijf je een d ook weer, mevrouw? Nee,nee, ik weet het weer, een d is een bolletje met een streepje aan en en t is een streepje met een streepje door!" Breed glimlachend kijkt Natasja mij aan. Als dat geen kennis is! En breed glimlachend knik ik haar goedkeurend toe. "Heel goed, Natasja!" en met krijt komt er op het bord een grote d en een grote t: eerst een bolletje met een streepje aan, daarna een streepje met een streepje door.
Jaren later zit ik in de muziekschool met heel veel moeite ook bolletjes en streepjes te tekenen; dat moeten muzieknoten voorstellen. Mijn bolletjes evenwel vallen om de een of andere mysterieuze reden altijd nogal als fors geschapen ballen uit. Om de zaak een beetje in evenwicht te houden wordt het bijhorende stokje een behoorlijke stok. Zo ervaar ik aan den lijve dat een nieuwe taal en een nieuw schrift heel wat oefening en geduld vragen. Soms kunnen drie kleine stapjes beter verwerkt worden dan die ene reuzegrote stap.
Aan die anekdotes moest ik vandaag denken, omdat er in het leven ook geregeld situaties voorkomen, waarbij wij ogenschijnlijk onnodige stappen zetten om tot een resultaat te komen. Meestal gebeurt dat, wanneer we nog niet klaar zijn voor een bepaalde grote stap. Met omweggetjes, kleinere stapjes en kleinere beslissingen, bereiden we onszelf voor op het nemen van de grotere beslissing. In geen van deze gevallen zijn die omweggetjes overbodig. Ze zijn nodig om verder te geraken, verder in taal, verder in muziek en verder in ons leven.
Wanneer we dat beseffen, kunnen we gemakkelijker vele gebeurtenissen in ons leven een plaats geven, vinden we gemakkelijker een eigen pad om te gaan en tillen we minder zwaar aan de kritiek op ons doen en laten, die onze medemensen soms zo graag en helemaal gratis ten beste geven. Want nu weet ik, dat het MIJN weg is, met omwegen, struikgewas en alles wat erbij hoort (soms ook een heel verrassend uitzicht bijvoorbeeld..)
Zus en haar man reizen graag, net als zoon en ik. Om de zoveel jaar plannen zij een reis met de ondertussen volwassen kinderen mee. Enkele jaren geleden bleek dat we elk een reis planden op eigen houtje. Zij hadden de Canarische eilanden als mogelijk reisdoel in het hoofd; zoon en ik dachten nog eens aan Azië, ons meest geliefde continent. En als we nu eens allemaal samen reisden...? was mijn voorstel.
Na raadpleging van alle deelnemers zag iedereen dat wel zitten. Veel opzoekwerk en prijsvergelijkingen later werd de gezamenlijke bestemming Egypte, Hurghada aan de Rode Zee.. Dat we op oudejaarsavond zouden vertrekken en aankomen, daar had niemand bezwaar tegen. Een heerlijke week in een warm en zonnig Egypte vloog voorbij. De jongeren planden ter plaatse uitstapjes of lagen aan het strand of in de zee en de ouderen genoten van water en warmte op de ligbedden aan het zwembad.
Toen kwam de dag dat schoonbroer en zus mij meenamen op een wandeling doorheen het centrum. Binnen de kortste keren werd hij aangesproken door een Egyptenaar, dat hij met TWEE vrouwen er misschien wel een te veel had..? En of hij er niet eentje wilde verkopen? Die dikke (dat was ik ) stond hen wel aan. De onderhandelingen begonnen en zijn duidelijke tegenzin mij te verkopen, dreef de prijs dan wel op tot zes kamelen (zelf vond ik dat ik er minstens tien waard was!), maar hoger wilden ze in geen geval gaan, waarop de deal niet doorging. Met ons drietjes vertrokken, kwamen we ook weer met ons drietjes bij het hotel aan, dit verhaal en enkele souvenirs rijker.
Egypte wil wel toeristen om aan hen te verdienen, niet omgekeerd. Maar het fabeltje dat er kamelen voor een vrouw geboden worden, moet ook in stand gehouden worden en daar zal elke willekeurige Egyptenaar met plezier aan meewerken.
Dat was onze eerste en voorlopig enige kennismaking met het 'donkere continent'.
De maatschappij, waarin wij leven, is geen statisch gegeven. Tijdgeest en cultuur bepalen hoe wij ons gedragen en opstellen als individuen. Ook leeftijd bepaalt mijn gedrag en reacties mee. Op te vrij denken en gedrag volgt een periode van heel strak denken en gedrag, waarna de slinger terugkeert in een poging een evenwicht te vinden. Wij slingeren mee in zijn bewegingen, soms willoos lijkt het...Slingeraapjes, zwierend aan een koord of krampachtig proberend er bovenop ons evenwicht te bewaren.
Zoals steeds is het erg gemakkelijk een schuldige te zoeken en te vinden voor de dingen die fout gaan bij iedereen, behalve onszelf. DE jongeren...DE ouderen...DE politici... DE machthebbers...
Het gevoel van onveiligheid en rusteloosheid groeit dag aan dag. Fatsoensnormen en normale beleefdheid vervagen. De klimaattop in Kopenhagen mislukt... Een haatcampagne tegen een winnares in een ludieke quiz wordt blijkbaar "normaal". De wereld en de maatschappij verloederen steeds meer en wij? Blijven wij machteloos toekijken? Ondergaan wij enkel en houden wij ons hoofdschuddend afzijdig? Zullen wij over 60-70 jaar de geschiedenis ingaan als de generatie die het LIET gebeuren, want wij WISTEN het niet? Of durven we onze mond opentrekken? DURVEN we het geweten worden van onze maatschappij?
Iedere dag wil ik in de spiegel in mijn eigen ogen kunnen kijken: Vandaag heb ik geen negatieve woorden laten horen. Ik heb geen milieuschadelijke acties uitgevoerd. Ik geloof in een maatschappij die eerlijk en oprecht probeert te zijn en mijn bijdrage is vertrouwen, hoop, universele liefde en respect tegen alle onbeleefdheid en onbeschoftheid in soms, want DE maatschappij, dat zijn WIJ, dat ben IK!
Ik ben geen machteloos radertje, geen slingeraapje dat ondergaat. MIJN gedrag en denken bepalen mee de vorm en het gezicht van de maatschappij. De wereld kan ik niet veranderen, maar mijzelf wel. Iedere actie roept een reactie op. Heb ik vandaag iets positiefs gezegd? Iemand gecomplimenteerd of bedankt? Of was mijn enige bekommernis vandaag het amusementsgehalte van mijn vermaak?
) stond hen wel aan. De onderhandelingen begonnen en zijn duidelijke tegenzin mij te verkopen, dreef de prijs dan wel op tot zes kamelen (zelf vond ik dat ik er minstens tien waard was!), maar hoger wilden ze in geen geval gaan, waarop de deal niet doorging. Met ons drietjes vertrokken, kwamen we ook weer met ons drietjes bij het hotel aan, dit verhaal en enkele souvenirs rijker. 
