Geraardsbergen het literair Wielrennerslandschap door De Pelsemaeker Karel.
Land van hard labeurende Flandriens. De Muur van Geraardsbergen,
Het Giesbaargs Muurken, de Mattetoarten, de Mastellen, de Marbol, de Matches, en ons Manneken-Pisj !
22-12-2012
Vrolijk Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar...Vrolijk Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar!......Vrolijk Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar....
Ofschoon
Stel je voor dat vuurbergen staken,
Moeder Natuur stopt met aard-
en zeebevingen op te wekken,
stormen en orkanen hoogstens
strakke winden worden, al de
legerbasissen het wapen staken.
We hebben het nog nooit gekend,
dus niemand weet of zoiets
niet bestaat?
Ik ben een verbeeldingsrijke dichter, wees welkom in mijn
Op 11 november is het Sint-Maarten, en dan is het kermis in DEux-Acren.
Afval en dorre bladeren
Vorige week kreeg ik het boek Afval en dorre bladeren van Gabriel Garcia Márquez in mijn handen,een boek dat ik ooit las.
Terwijl ik de titel las, dacht ik opeens aan le village Deux-Acren of in het Nederlands, het dorp Twee-Akren. Op Signalisatieborden wordt Twee-Akren soms ook als Twee-Akeren,Twee-Acren of Twee-Akkers vermeld.In de taal van Molière wordt de naam van dit dorp, vooral op landkaarten, soms ook als Les Deux-Acres geschreven.Het is een deelgemeente van het Henegouwse stadje Lessines. Het dorp is ook nog een provinciegrensgemeente en een taalgrensgemeente. De aanpalende Oost-Vlaamse dorpen Overboelare, Zarlardinge en Viane en de voor de Franstalige gemeenschap faciliteiten gemeente Bever in de provincie Vlaams-Brabant, zijn er buurtgemeenten van. Deux-Acren is ook de thuishaven van wereldkampioen wielrennen Claude Criquielion. Deze gemeente staat ook wijd en zijd bekend als het dorp van de geneeskundige planten.
Deux-Acren is ook het dorp van mijn grootouders en van mijn tantes en nonkels langs mijn moeders kant.Mijn ouderlijk huis grensde op 150m na aan Deux-Acren. Grensde, want hoewel de grens er nog steeds ligt is het huis allang afgebroken.Het was een landhuis dat zijn elektriciteit kreeg van de elektriciteitsleidingen uit Deux-Acren. We waren als het ware het staartje van het gehucht Boureng, een van de grootste gehuchten van Deux-Acren. Doch ons huis stond op Overboelare. Deze situatie had veel nadelen.Ene ervan was, bijvoorbeeld, dat in de donkere perioden van het jaar, als het in de late namiddag al donker werd, en de boeren van het gehucht hun bietenmolens in werking zetten om het veevoer te malen, bij ons de verlichting zwakker werd. Als we in 1960 onze eerste televisie kregen ging op dit pikmoment het beeld steeds van vanonder naar boven wippen. Hier door wisten we dat onze naaste buurman Willy Matthijs, die wat verder in Deux-Acren woonde, bieten aan het malen was.
Op 11 november of op de feestdag van Saint-Martin is het kermis of ducasse in Deux-Acren: Sint-Maarten is daar namelijk de patroonheilige. Het is door deze festiviteit dat ik zoveel herinneringen en eigenaardigheden over Acren heb onthouden. Jarenlang trokken we te voet bij onze familie aldaar naar La Kermesse de Saint-Martin. Het was, langs boerenstraten en veldpaden, ongeveer driekwart uur stappen pour arriver au village, dans la Rue de la Station, waar de familie woonde. We stapten langs Boureng aan de kant van het Leanderbos, waar in dit tijdstip van het jaar hopen dorre bladeren op de straat lagen en een logge bosgeur zich steeds opdrong. Meestal was het mistig of miezerig en waren ze op de boerderijen de douche aan het koken. Een douche was een gemetselde stoof waarin een grote ijzeren kuip paste en waarin het veevoer werd gekookt. Meestal kleine patatten in hun schil waarop nog eens rapen en patattenschillen lagen. De douche werd met dikke takken van gekopte wilgen of populieren gestookt. Ik kan me nu nog, meer dan een halve eeuw later, de geur van brandend hout vermengd met de geur van kokende rapen en patatten herinneren. Het was een scherpe geur die zich opdrong. Langs de veldwegen lagen er dikwijl bieten, bietenloof en rapen die van de schokkende en wankelende houten karren waren gevallen. Deze afval werd dan gauw opgeraapt door de konijnenboeren, alleen de kapot gereden exemplaren bleven op de straten tussen de paardendrollen en de koestronten verder vergaan tot slijk en stof. Verder naar het dorp toe troffen we velden aan met hopen valeriaanwortels, dat zijn planten die er talrijk geteeld werden voor de herboristen een herborist is (groot)handelaar in geneeskrachtige planten. Deze velden hadden een heel specifieke geur, een geur van kattenpis! Ook hopen stalmest die op de akkers verspreid lagen waren een ingrediënt van de novemberlucht.Langs ons parcours passeerden we ook vers omgeploegde akkers, waar de malse miezel zich vermengde met de vers geploegde aarde. Deze oergeur, die ik soms aantref als ik een fles oude wijn ontkurk, leidt me danin gedachten naar Acren terug.
De groottante die ons op la kermesse inviteerde was een stevige matrone met bloezende wangen en groenblauwe ogen. Ze had altijd een winkel gehad van manshemden en voorschoten voor vrouwen, die ze zelf maakte.Voor wie het wou maakte ze deze kledingstukken ook op maat. Daarnaast had haar man een magazijn van des moteurs electrique! Ze hadden ook een grote groetentuin waarop ze hun eigen groenten en aardappelen teelden. Daarachter lag er nog een stuk land waar meestal rogge of tarwe en nog patatten op geteeld werden. Hierdoor konden ze voor hun viertallig gezin hun eigen varken, kippen en konijnen kweken. Voor de 11 november-kermis werd er ieder jaar geslacht. Als we s middags bij cher tante arriveerden, stond steeds de tafel gedekt met een plateau mattentaarten en glazen voetstukken waarop semoule taarten, al dan niet met rozijnen in, gepresenteerd werden. Ook het koffieservice stond op de tafel, en op de salontafel stonden druppelglaasjes en enige flessen korte drank. De keuze, die er gemaakt kon worden, was steeds dezelfde: één fles elixir d Anvers, één fles vijf sterren cognac van Brugmans en een fles bruine rhum van Negrita; op deze fles stond een mooie jonge zwarte vrouw afgebeeld, die ik veel mooier vond dan de dochter des huizes. Marthe heette onze tweetalige nicht uit Deux-Acren. Marthe had ook een dochter die Murielle heette, maar doordat Marthe gescheiden was kregen we nooit haar man te zien.
De glazen werden gevuld en voor m n zus en voor een snotneus, zoals ik toen, werd er rode limonade geschonken. Daarna volgde de koffiekrans en werden de taarten, die Tante Bobone zelf had gebakken, aangevallen. Terwijl werd er gebabbeld en verteld over de opbrengst van de velden met geneeskrachtige planten, zoals: kamille, witte heemst en goudsbloemen. Alsook over de opbrengst van het engelwortelzaad. Deze bloemen en zaden werden tijdens de zomermaanden geplukt en verkocht aan de herboristen. Er bestonden in 1962 nog zeven herboristeries in Deux-Acren: Een herboristerie is een huis dat een droogvloer, of een eest, heeft waarop bloemen, planten of zaden kunnen gedroogd worden.De gedroogde en verpakte planten worden dan op hun beurt aan de geneeskundige industrie of aan stokerijen verkocht.
Rond 5 uur werd er gegeten; ik was gek op de gezoete in grove julienne gesneden worteltjes en op de fantastische in witte saus klaargemaakte schorseneren. Daarbij werden er altijd zelfgemaakte aardappelkroketten en vlees van het varkenshaasje opgediend.De tweede vleesronde was rosbief, waarbij Tante Bobone steeds vermelde dat het gebraad geleverd was door de beste slagerij van het dorp. Dit klonk dan als een ware luxe, een beetje als het tonen van haar status. Ook de flessen kruidige rode, en kalkdroge witte wijnen, uit Chateau-Neuf du Pape, die er geschonken werden moesten aantonen dat ze een welstellende familie waren.
Rond 10 uur s avonds werd er dan bij het afscheid flink gekust en konden we terug langs slecht verlichte, beslijkte en met Afval en dorre bladeren bedekte straten en piekdonkere veldwegen huiswaarts keren.
Bij mij zijn, tot op vandaag, de aromas van de wijn en de kermisdis, evenals de oergeuren opstijgend uit de geploegde akkers, of de scherpe geur van brandend hout vermengd met kokende rapen in m n geheugen gebleven. Wellicht zijn ze in het diepste van mijn ziel geënt, en als ik zal sterven, morgen misschien, of binnen veertig dagen of binnen twintig jaar?
Dan zal Sint-Pieter me met moderne spitstechnologie checken. Op zijn codedetector zal hij zien dat ik was opgegroeid in de buurt van de naar geneeskundige plantenriekende gemeente Deux-Acren. De as van mijn verdorde lichaam zal men dan uitstrooien en de wind zal er voor zorgen dat ze terechtkomt tussen de het Afval en dorre bladeren die aldaar op de wegen verspreid liggen.
"Uit de ronde van Frankrijk van 1980 Joop Zoetemelk met TJ Raleigh-petje en Rudy Pevenage met Ijsboerke-pet."
Ook in 1980 bleef het weer slecht tot in augustus
Het natte weer van de laatste maanden weekte bij mij herinneringen los over de zomer van 1980. Wij hadden toen, aangezien onze dochters Nele en Katrien nog niet schoolplichtig waren, onze vakantie in juni gepland. Het werden 18 dagen in een huisje aan zee in Klemskerke. Wat voor onze kinderen, Katrien was toen 10 maanden en Nele was in haar derde levensjaar, een zonnige zeevakantie moest worden verwaterde in dagelijkse buien, stortregens en miezelweer. Alleen s avonds na 18u kwam de zon erdoor. Ik ben toen meermaals van zee naar huis gereden om de tuin in toom te houden, het onkruid en de grasmat groeiden uit zotte dat jaar.
In 1980 passeerde de Ronde van Frankrijk ook in Luik. Ze ging van start met een proloog in het Duitse Frankfurt op 26 juni. Op 28 juni was er een zware rit van 276 km van Frankfurt naar Metz. Deze rit werd legendarisch want Rudy Pevenage, die kind aan huis was in Viane en Moerbeke, won deze rit en veroverde de gele trui. Deze Tour de France begon met de Fransman Bernard Hinault als belangrijkste kanshebber op de eindwinst. Hij won meteen de proloog en had al enige jaren de Tour gedomineerd. Het leek erop dat de Nederlander Joop Zoetemelk opnieuw van een Fransman zou verliezen. In het begin van de Tour ging het heel slecht met Zoetemelk. Hij had ook het hele voorjaar nog niet goed gereden en de eerste anderhalve week van de Tour reed hij ook slecht. Tijdens die bewuste rit over 276 kilometer van Frankfurt naar Metz reden drie man weg en die pakten bijna een kwartier voorsprong. Ook Hinault en zijn ploeg moesten hier het onderspit delven. Hinault had zich waarschijnlijk op deze dag geforceerd. Uiteindelijk slonk de voorsprong tot negen minuten en pakte de Geraardsbergse Rudy Pevenage de gele trui. De dag erop won Henk Lubberding de etappe van Metz naar Luik. In de tijdrit van Spa naar Francorchamps verloor Joop Zoetemelk meer dan één minuut op Hinault, en in de verschrikkelijke kasseienrit door de Hel van het Noorden van Luik naar Lille verloor Joop drie minuten op Bernard Hinault. In die rit heeft vooral Hennie Kuiper als een beest gereden, maar ook Hinault, Thurau en Ludo Delcroix. Het was een rit, waarin de Hel werkelijk al haar poorten had geopend want het regende pijpenstelen. Op de zevende dag was er opnieuw een ploegentijdrit en kwam de ommezwaai, de Raleigh-ploeg van Zoetmelk pakte anderhalve minuut terug op Hinault. s Middags won Jan Raas de rit over honderd kilometer. Bert Oosterbosch won de etappe naar Saint-Malo en Cees Priem de tiende rit naar Bordeaux.
Rudy Pevenage schakelde tijdens die Ronde van de gele trui over naar de groene. De plaatselijke zanger Marcellino had intussen al een liedje gecomponeerd over de wieleravonturen van Rudy. Marcellino had Onze Rudy wint de gele trui geschreven en op band opgenomen. Dagelijks reed hij met een geel autootje in de Geraardsbergse dorpen rond terwijl het liedje vanuit een luidspreker vanaf het dak van zijn wagen weerklonk.
De grote tijdrit van Damazan naar La Plume won Joop Zoetmelk, hij reed Hinault op anderhalve minuut. Het was meteen het begin van het einde voor Bernard Hinault. Hij blesseerde ook nog zijn knie en stapte af toen Pyreneeën in zicht kwamen.
In de Pyreneeën en de Alpen heeft de hele Raleigh-ploeg toen voor Zoetemelk gereden. Het geel kwam voor de Nederlander eigenlijk nooit meer in gevaar, maar het werdtoch nog spannend: Joop was in de laatste beklimming van de Tour in de finale betrokken bij een spectaculaire valpartij. Johan van de Velde viel bijna en maakte daardoor een zwaai. Hij bleef zelf overeind, maar Zoetemelk viel. Na zijn val kwam hij als een pijl uit een boog terug en wist de gele trui te behouden. Joop Zoetemelk zelf zag deze valpartij niet als het gevaarlijkste moment in deze Tour. Het meest kritieke moment voor zijn tourzege was de ontsnapping van Raymond Martin op de Galibier. Zoetemelk had daar een enorm slechte start en moest al snel een minuut of vier toegeven. Gelukkig heeft hij hem in de afdaling nog weten in te halen. Het is legendarisch geworden hoe Joop Zoetemelk de Ronde van Frankrijk in de natte maand juli van1980 heeft gewonnen. Rudy Pevenage won dat jaar het puntenklassement en bouwde hiermee zijn legendarische loopbaan op in de keiharde wereld van de wielersport.
Toen op zondag 20 juli de Tour eindigde, wouden er mensen uit Moerbeke en Viane Rudy Pevenage vieren. Aan het begin van de Heuvelstraat in Moerbeke waren toen nog 2 cafés: Den Bascule en De heuvelhoek, er werd overeengekomen om hem daar te ontvangen. Op het terrein rond café Den Bascule werd er een tent opgetrokken om iedereen een onderdak te bieden. Dat was nodig want het was nog iedere dag slecht weer, die zondagavond van 20 juli, was het echt herfst. Rudy Pevenage is uiteindelijk rond 1 u s nachts gearriveerd, er was zelfs wateroverlast doordat er grachten langs de Heuvelstraat overliepen. Op maandag 21 juli is het in de namiddag gaan beteren en is hetuiteindelijk zomer geworden. Ook augustus en het najaar van 1980 waren prachtig. Laat dit voor ons een troost wezen, er is nog hoop!
- Joop Zoetemelk is een naam die de Franse journalisten nooit goed hebben kunnen uitspreken. Vooral Luk Varenne niet, hij was in de Zoetemelkperode sportjournalist voor de RTBF en afkomstig van Doornik. Ik vraag me nu ook af hoe onze huidige premier Zoetemelk zou uitspreken? -
Pajotternijen in Galmaarden: een jaarmarkt met streekproducten uit Brabant maar vooral uit het Pajottenland.
Op zondag 29 april had in Galmaarden in het Baljuwhuis het evenment 'Pajotternijen', een jaarmarkt met streekproducten, plaats. Hierbij werd er een gedicht, over Pajotternijen en geschreven door de Dorpsdichter van 2012 , aan de muur van het Baljuwhuis op doek opgehangen. In de tuin van het Baljuwhuis werd een gedicht op plaat vereeuwigd van dichteres Marleen De Smet, zij was vorig jaar Dorpsdichter van Galmaarden.
Er klinkt muziek in tuin het Pajottenland
Ik wil wandelen onder de hemel van een zonnige lentemorgen
om te genieten van de geur van bloeiende kriekenbomen,
om te luisteren naar de hemelse liederen van leeuweriken.
In mijn gedachten zal ik dan veldboeketten schilderen.
Al wat materialistisch is zal me voorbijgaan en de heimwee
die diep in mij heerst zal verkleinen, mijn gemoed verblijden.
Met de drift van een kunstenaar wil ik midden in de velden staan
verenigd met de natuur en de muzen die me leiden:
Fricandon met kriekjes en aardappelkroketten, aardbeien
bedruipt met honing, geuze die de geheimen van eikenhout en de
kelder kent. En wat dacht je van plattekaas op een snede brood dat
gebakken is in een oven gestookt met een bussel wilgenhout?
De rijkdom van eigen bodem geeft waren van de bovenste plank!
Asperges met versgeroerde mayonaise en Brabantse paardenbiefstuk.
Een jonge dame met een zonnejurk aan en muziek in de aprilgroene tuin
Parijs-Roubais 2012 ...Tom de Tornado wint solo...
En Tom kust voor de vierde keer de Pavé van Parijs-Roubaux !
Het is zondagmorgen 8 april, 6u 45, en paaszondag. Terwijl ik de tafel dek voor het ontbijt sijpelt het koffieapparaat heet water op de koffie waardoor er een aangename koffiegeur in de keuken hangt. In plaats van een halve pompelmoes en een sinaasappel te persen, zoals gewoonlijk, breek ik een chocoladen paasei en stop enige brokjes in mijn mond. Het smaakt me heerlijk en het brengt me in een aangename sfeer van Pasen. Terwijl ik van een tas koffie geniet denk ik aan vroeger, aan toen we nuchter naar de mis van 8u 30 trokken. Iedereen ging toen nuchter naar de mis want zijn Pasen houden was toen nog verplicht om later in de hemel te kunnen komen.
Tot voor het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, dat van 1962 tot 1965 geleid werd door Paus Johannes XXIII, was te communie gaan nog een bijzonder moment, je mocht 4 uur voor het communiceren niet gegeten hebben. We moesten toen op de trede van de communiebank op beide knieën neergeknield zitten en met beide handen die onder het kleed, waarmee de communiebank bekleed was, een dienblad vormen. Boven het maagdelijke witte kleed werd de mond geopend waarbij de priester een hostie op je tong legde en zacht Dit is het lichaam van Christus prevelde. Terwijl de communicant ( dat is hij die deelneemt aan de communie) terug zijn plaats in de kerk innam werd de hostie voorzichtig naar binnengewerkt; je mocht niet bijten om de hostie te nuttigen. Een hostie wordt trouwens niet gegeten maar ontvangen. Ook nu nog, hoewel nu de hostie in je hand wordt gelegd, en je zelf het lichaam van Christus in je mond stopt, ontvangje de eucharistie.
Tot wanneer het ter communie gaan nog in de omgangsvorm van voor het concilie gebeurde, sloeg de communicant, wanneer hij terug op zijn kerkstoel zat, een ogenblik de handen voor zijn ogen. Dit om diep te kunnen bezinnen. Je mocht terwijl ook een wens doen: dat het bijvoorbeeld nooit meer oorlog zou worden, of dat iedereen op deze wereld dagelijks zou te eten hebben.
Terwijl ik met mijn gedachten in de 60-tiger jaren van vorige eeuw verdwaald was, vertelde de radio, heel duidelijk, dat het al 8u was en tijd is voor het ochtendnieuws: Vandaag gaat straks in Parijs de 110de editie van Parijs - Roubaix van start. Tom Boonen, die al een opvallend voorseizoen fietste, wordt vandaag het meest getipt als overwinnaar. Vertelde de verslaggeefster verder. Natuurlijk gaat Tom winnen, zei ik luidop tot mezelf.
Nog geen halfuur later belt m n gsm: het is mijn schoonbroer Bertrand. Zeg kun je om 1u klaarstaan? Ik kom je ophalen voor de koers! Omdat het een jaarlijkse gewoonte is om naar de Hel van het Noorden te gaan kijken in Camphin-en-Pévèle, dat juist voor Carrefour d Albre en op 20 km voor de aankomst ligt, wist ik heel goed wat hij bedoelde. Ja, ja, k zal gereed zijn antwoordde ik.
Zoals de traditie het wil reden we langs Lessen, lahamaide, Doornik en zo Frankrijk binnen.
Vanaf Doornik is het nog 15km rijden om het stille grensdorpje Camphin-en-Pévèle te bereiken. Het anders zo verlaten dorp in het zuiden van regio le Nord en Pas-de-Calais is vandaag een drukbezocht oord. Een parkeerplaats vinden blijkt een hele kunst te zijn. Uiteindelijk vinden we toch even buiten de dorpskom een plaats, na 10 minuten stappen komen we aan de kerk, waar een bestelwagen, met Belgische nummerplaat, uitgerust als frituur frieten verkoopt. Aan de andere kant van de kerk ligt Café Jupiler, een dorpscafé met een feestzaal aan. Dat is elk jaar, gedurende het Parijs-roubaix-gebeuren, de plaats waar we naartoe gaan. Je kunt daar, in de zaal samen met wielrennersupporters van over heel Europa op een groot tv-scherm de vreugde van de koers delen. Wanneer de koers dan de kasseien van het nabijgelegen dorp oprijdt, spoedt iedereen zich naar buiten om 300m verderop de koers in levende lijve te zien voorbijtrekken:het niet te evenaren spektakel, dat iedereen in beweging brengt en waarbij je in verschillende talen allerlei supporterskreten hoort. Dit jaar werd in alle talen Tom Boonen! geroepen. En wanneer Tom Tornado, alleen en met 1 en 30 voorsprong voorbijtrok wist iedereen dat er een nieuwe Monsieur Paris-Roubais geboren was!
We haasten ons naar het tv-scherm, niet alleen om onze vermoedens bevestigd te zien, maar vooral om samen met mensen van overal het jolijt van onze grote Flandrien te delen. Het werdde zaligste Pasen die ik ooit beleefde!
Alles rust op het platteland. De gevoelige planten houden hun bladeren nog toegevouwen; de bloemen hun kelken nog gesloten, en schijnen als bezielde wezens, die met gesloten ogen, in vergetelheid gedompeld liggen.
Het is geen nacht meer en nog geen dag. Donker is de westenkim, ondoordringbaar. De oostenkim, als een doorschijnende waterplas, kleurt zich met een twijfelachtig licht. Van alle sterren blinkt er nog een enkele: haar naam is Lucifer, ze is de voorbode van de opkomende zon. Op de boorden van het bos, op de Oudenberg, hangt een mistgordijn. Maar ze klimt in de hoogte en heeft nu reeds de toppen van de bomen bereikt; weldra zal ze opstijgen en zichtbaar aan de hemel schijnen.
Als een ootmoedige dienstmeid, die stilzwijgend op het ontwaken van haar meesteres wacht, zo onthult de aarde zich met stilte, totdat haar meesteres komt. Een rode tint verft nu de lichtpoort, de morgenster verbleekt!
Daar schudt een zanglijstermannetje de dauwdruppels van zijn vederkleed. Hij verlaat zijn rusttak, wipt zich het luchtruim in en zet zich op de hoogste boom van de Oudenberg. Hij kijkt met een vreugdevolle blik naar het oosten en welhaast schijnt een deel van de zonneschijf hem in het oog, zijn keel ontsluit zich en hij zingt, in hoge en dan weer in lage tonen en met zilveren galmen, het daglicht tegemoet.
Gelukkige vogel, die de hemelfakkel eerder ziet dan wij! Het teken is gegeven; tientallen gevleugelde toonkunstenaars ontwaken, en honderden lofzangen verheerlijken de schepping. Zie de leeuweriken klimmen, klimmen steeds hoger, zij willen hun dankende stem dichter bij de goden doen klinken.
En daar verheft de zon zich boven de heuvel. Haar stralen glijden als een onmeetbare toverroede over het platteland: alles wat de stralen raken ontvangt leven en glans. Hoor hoe de zwaluwen kwetteren en de vinken hun morgengebed naar de Heer toesturen! Zie hoe de paasbloemen de ogen ontsluiten, hun kelken en kransen opendoen, alsof zij een straal van de zonnewarmte in hun hart willen vangen. En opeens klinkt er vanuit de kerktorens weer klokkengelui: Gegroet, o lenteland en een zalig Pasen!
Het Krakelingenfeest, Tonnekensbrand en Walmkenbrand in Geraardbergen
Krakelingen en Tonnekensbrandin Geraardsbergen
Op één en dezelfde dag viert Geraardsbergen tweemaal feest : Krakelingen en Tonnekensbrand. De oudst bewaarde stadsrekening (1393) vermeldt reeds de onkosten voor het vuurfeest Tonnekensbrand, dat toen ook al door het stadsbestuur georganiseerd werd, en toen reeds een oud gebruik genoemd werd. Sindsdien vinden we de bewijzen van zowel Krakelingen als Tonnekensbrand ononderbroken terug in de stadsrekeningen, met uitzondering van de godsdienstoorlogen in de 16e eeuw en de Eerste en Tweede Wereldoorlog. In oorsprong zouden deze feesten Keltisch zijn.
Naar aanleiding van het Geraardsbergse Krakelingenfeest, schreef ik dit gedicht naar een Keltische mythe waarin Ker, een Keltische godin, in hoedanigheid van een witte zwaan over een duistere en mistige vijver vaart. Haar verschijning is zo verblindend mooi en innemend waardoor de Keltische hoogpriesters heel wat riviernamen verzonnen waarin Ker (Korè = meisje maagd), Cher of Jer voorkomen. Ook Geraardsbergen zou volgens keltologen van Ker, die bij de Germanen Gert of Geertrui werd en bij de Franken Gerard afkomstig zijn.
Ik ben verkozen als Dorpsdichter 2012 van ' Het Schone Galmaarden'.
Geachte heer De Pelsemaeker,
Beste Karel,
Ik mag u bij deze feliciteren met uw aanstelling tot zesde dorpsdichter van Galmaarden! We laten daar geen gras over groeien, omdat de tijd tussen de uiterste inzenddatum en de officiële voorstelling aan het Galmaardse publiek erg kort is dit jaar. En ook: zodra er een dorpsdichter bekend is, wordt die meestal aangezocht om "iets"
te doen op de jaarlijkse Pauwelviering (dit jaar:
29 januari) en op die manier krijgt onze kersverse dorpspoëet - u dus - wat meer tijd om iets uit zijn dichterlijke mouw te schudden.
Wij verwachten u alleszins op de uitreiking van de cultuurprijs van de gemeente, die jaarlijks de gelegenheid vormt waarop de nieuwe dorpsdichter officieel aan "zijn" gemeenschap wordt voorgesteld. Die uitreiking vindt plaats op zaterdag 21 januari ek., om 20 uur in het Baljuwhuis. Binnenkort krijgt u net als alle andere actoren een beknopt soort draaiboekje met het verloop van de uitreiking, zodat u weet wanneer u het ambt mag overnemen van Marleen De Smet. Op dat moment wordt van u beiden verwacht een kort gesprek te voeren over dichtkunst, over redenen om dorpsdichter te willen worden, over de gemeente enz. enz., u ziet maar; u wordt dan ook uitgenodigd om uw winnend gedicht voor te dragen.
Vriendelijke groet (en welkom in de DD-club),
Jan Heyvaert, ondervoorzitter cultuurraad Galmaarden en dorpsdichter 2009
De abstracte schilderkunst is op 18 november een eeuw oud
De vader van de abstracte kunst is Wassily Kandinsky, in 1909 stichtte hij met zijn vriend alexej von Jawlensky de " Neue Künstlervereinnigung München". Na een jaar verliet hij deze groep en richtte in 1911 met Franz Marc kunstenaarsvereniging " Der Baue Reiter" op. Deze tentoonstelling werd genoemd naar een eerder schilderij met ruiter (een blauw paard) van Kandinsky en naar de voorliefde voor paarden van Franz Marc, van het kleur blauw hielden ze allebei. Der Blaue Reiter werd ook de naam van een door deze groep uitgegeven almanak
In 1912 verscheen, van kandinsky, in twee opeenvolgende edities zijn belangrijke essay Über das Geistige in der Kunst. Op 18 december 1911 echter, werd de legendarische eerste tentoonstelling van de groep gelijkgestemde kunstenaars Der Blaue Reiter geopend, met werken van onder andere Franz Marc, Rousseau, Delaunay, Schönberg en Kandinsky zelf. Aan de bezoekers van de tentoonstelling werd een ietwat verwarrend beeld van de nieuwe schilderkunst aangeboden. Iedere schilder had namelijk een heel andere eigen stijl. Zelfs de welwillendste criticus had moeite om hun sprongen te volgen. Kandinsky en zijn vrienden hadden een genezing door de kunst voor ogen, en wel door diep ingrijpende, nieuwe en spirituele kunst, die ze in veel verschillende kunstvormen meenden te herkennen. Volgens Kandinsky drukte er op de moderne ziel, van toen, een angstaanjagende last, een opvatting die door vele denkers en kunstenaars uit die tijd werd gedeeld.
De abstracte kunst verwerp elke voorstelling van de zichtbare wereld. Deze benaming voor niet figuratieve kunst is geen stijl. Abstracte vormgeving bestond al eeuwen in de decoratieve kunst, maar verscheen pas in het begin van de 20ste eeuw in de schilder- en beeldhouwkunst en op verscheidene plaatsen en haast gelijktijdig.
De abstracte kunst ontstaat op twee mogelijke manieren. De eerste manier komt voort uit het vereenvoudigen van vormen uit de natuur en de oervorm. Dit soort abstractie is waar te nemen bij een aantal kunstenaars zoals Wassily Kandinsky, Robert Delaunay, Piet Mondriaan en kazimir Malevitch die rond 1910 de figuratieve kunst verlieten.
Een tweede manier is het samenbrengen van vormen, kleuren, lijnen en materialen in een compositie. Men gaat er dan van uit dat die elementen een eigen esthetische waarde hebben. Dit vormt de basis voor de meeste stromingen in de abstracte kunst.
Natuurlijk is er in de jaren 2000, of in de eeuw waar we nu in leven, niet opeens een totale breuk met het verleden opgetreden. Alle stromingen binnen schilderkunst van de 20ste eeuw die tot de actuele kunst behoren vinden gewoon hun voortzetting in de 21ste eeuw. Op de kunstmarkt bestaat daarnaast weer grote belangstelling voor jonge figuratieve schilderkunst; hoewel de van oorsprong Duitse schilderes Tomma Abts in 2006de Engelse Turnerprize wint met abstract geometrische schilderijen.
Michaël Borremans
Voor figuratieve kunst is er, in deze eeuw, een grote belangstelling voor Geraardsbergenaar Michaël Borremans, hij rekent de Spaanse hofschilder Diego Velàzquez, tot zijn grote voorbeeld. Velàzquez werd geboren in Sevilla, op 6 juni 1599 en stierf in Madrid op 6 augustus 1660. Hij was een Spaanse kunstschildersdie werkte als hofschilder van de Spaanse koning Filips IV, voor wie hij veel portretten van de koninklijke familie, evenals enkele religieuze schilderijen maakte.
Diego Velàzquez zijn werken zijn heel sterk gebaseerd op observatie, waardoor hij veel gemeen heeft met de Hollandse schildersschool van barok kunstschilders. Veder interesseerde hij zich voor alle facetten van het bestaan: voor het licht dat op een kruik, op een stuk stof of op een karaf met water valt, voor kleurnuances en schaduwen - maar vooral voor de blik in de ogen van mensen, voor de kleine trekjes rond hun mond, voor de lijnen in hun gezicht.
Karel De Pelsemaeker.
" Uit Knack van 20 juli2010: Paleis stelt schilderijen Borremans voor
Vanaf nu behoort ook het werk van de Gentse kunstenaar Michaël Borremans tot de vaste collectie. Zijn zes schilderijen en videowerk kregen een plaatsje in de drie gerenoveerde salons tussen de Troonzaal en de Empirezaal. Aangezien Borremans de opdracht zon vijf jaar geleden kreeg, had hij voldoende tijd om met zijn schilderijen in te spelen op de omgeving en de historiek van het Koninklijk Paleis. De kunstenaar kreeg volledig carte blanche.
Rechtzetting: Michaël Borremans is in Geraardsbergen geboren en opgegroeid. De man schildert het liefst in een net pak ( in za kostum).Dat is een ritueel: Ja,in vuile kleren kan ik geen goed werk maken - hoe netter het kostuum, hoe beter het schilderij.
De Muur van Geraardsergen uit de Ronde van Vlaanderen
Escape escapisme escapist en de Muur van Geraardsbergen
De woorden escape en scapism komen uit de Engelse taal. Ze werden vooraan in de 50-tiger jaren van de 20ste eeuw algemeen gebruikt in psychologische en in psychiatrische teksten. Dat heb ik onthouden van toen ik in het begin van de jaren 90 computerlessen ging volgen:
Linksboven het toetsenbord, of het keyboard, zit de Escapetoets: (Esc), met deze toets kun je het scherm, dat je voor je ziet, afsluiten; bijvoorbeeld bij computerspelletjes. Soms kom je via de escapetoets ook op een vorig scherm terecht.
Escape betekent: verlaten, vluchten, ontvluchten, ontsnappen. Van escape zijn ook de woorden escapisme en escapist afgeleid. Wie er voor het eerst escapisme gebruikte om aan te duiden dat iemand die de feiten in het leven niet wil aanvaarden en de werkelijkheid wil ontvluchten, heb ik echter niet kunnen achterhalen. Een escapist is dus iemand die aan vluchtzucht lijdt, die voor iedere vorm van verantwoordelijkheid op de vlucht slaat. Door de zaak eenvoudig te verzaken. Door uit te wijken naar een eigengemaakte wereld van fantasie en zelfbegoocheling. Door wat Alfred Adler Flucht in die Krankheid noemde. Ook het grijpen naar nicotine, alcohol, of naar drugs; het zich overgeven aan dagdromen kunnen verschijnselen zijn van het ziektebeeld escapisme. In een literaire en toch wel dubbelzinnige toepassing gebruikte de Engelse romanschrijver en criticus Cyril Vernon Connolly het woord al in 1939, in zijn autobiografie Enemies of Promise: Bijna zijn wij allemaal ten gronde gericht door de eerste escapist: Eva, en gered door de tweede, die de Ark van de Verbondsakte bouwde. Tegen het einde van WO II werd dit werk veel gelezen. Door Connolly is de psychiatrische term toen een literair modewoord geworden. Het Engelse escapism and escapist drong, met de vloedgolf van de Engelse literatuur die na de oorlog de rest van Europa overspoelde ook op het vaste land door o. a. in Duitsland, dat toen zijn Jahr Null beleefde, zoals die dramatische tijd in de herinnering van de Duitsers heet. Angelsaksische wederopvoeders verlangden van de Duitsers dat ze zich nu met hart en ziel aan de democratie zouden wijden, maar daarbij stuitten ze bij velen op wantrouwen en moeheid ten opzichte van alle ideologieën. Dat was eveneens het geval bij de meeste kunstenaars, voor wie in sommige gevallen abstracte kunst het mijden van ieder politieke of geestelijk engagement betekende en een vlucht uit de troosteloze werkelijkheid.Zo ontstond het verwijt van Eskapismus, een verduitsing van het Engelse escapism, tegen die kunstenaars die hun werk niet in dienst van een nieuwe maatschappij wilden stellen, maar er een goede toevlucht in zochten.
Bij ons gingen escapism en escapist spoedig tot modewoorden in literaire en kunstkritiek behoren. Tegenover de goddelijke deugd van het engagement stond de duivelse ondeugd van het escapisme. Wie niet zijn engagement bewees door een gedicht te schrijven over Vietnamese kindertjes of een lofzang aan te heffen op Che Guevara, werd als een burgerlijk escapist met de vinger nagewezen. Maar zo een vaart loopt het nu niet meer. De jaren 60 zijn al bijna een halve eeuw voorbij en escapisme heeft nog nauwelijks een ernstige betekenis. Behalve in Geraardsbergen!...
Daar ontsnapte er dikwijls op de wereldbekende Muur, tijdens de Ronde Van Vlaanderen, een renner uit het peloton. In 2010 nog verliet de Zwitserse Spartacus, Fabian Cancellara, onze nationale held Tom Boonen bij het beklimmen van deze kuitenbijter.
Ecapism en escapisten zijn woorden vanuit mijn tienertijd die de laatste weken terug door mijn geest spoken. Vooral wanneer ik aan die gasten uit Oudenaarde denk. Dat zijn mensen die de werkelijkheid ontvluchten, gedrogeerd door hun eigen visioenen waarin ze veel geld zien liggen, gaan ze in hun eigen fantasiewereld op. Ze zijn in der Flucht in die Krankheid beland en lijden aan Eskapismus, zou Alfred Adler vaststellen. Ziezo dit is mijn verhaal over The escaping of the Wall of Grammont.
Mark Cavendish is de kersverse wereldkampioen op de weg.
Mark Cavendish is de kersverse wereldkampioen op de weg. De Brit was na 266 km de beste en bleef in de niet te ontlopen massasprint Matthew Goss en André Greipel voor. Pim Ligthart was op plaats 21 de beste Nederlander.
Het koersverloop De 28 kilometer van Kopenhagen naar de omloop in het nabijgelegen Rudersdal werden afgelegd in een moordend tempo. De exoten in het 209 man grote peloton probeerden traditioneel weg te geraken, maar kregen geen ruimte. Bij het ingaan van de eerste ronde kreeg een zevental wel de zegen van het peloton. Oleg Chuzdha (Oek), Maxim Iglinsky (Kaz), Tanel Kangert (Est), Robert Kiserlovski (Kro), Pablo Lastras (Spa), Christian Poos (Lux) en Anthony Roux (Fra) vergaarden een maximale voorsprong van acht minuten.
Op 120 kilometer vonden enkele landen het tijd om de koers wat harder te maken. De Belgen Olivier Kaisen en Johan Vansummeren gingen samen met Simon Clarke (Aus), Yoann Offredo (Fra) en Luca Paolini (Ita) op zoek naar de zeven vluchters. De Nederlanders hadden andermaal de slag gemist.
Terwijl de vijf achtervolgers steeds dichter bij de zeven vooraan kwamen, werd er achter in het peloton hard gevallen. Blel Kadri (Fra) knalde met nog 80 kilometer te gaan in de hekken en nam een aantal renners mee in zijn val. Door deze valpartij werden ook Greg van Avermaet, Niki Terpstra, maar vooral titelverdediger Thor Hushovd opgehouden. Dit tweede peloton ging nog vol in de achtervolging, maar de Britten reden te hard om terug te kunnen keren. Voor Hushovd en de anderen was de koers op dat moment over en de Noor zou dus niet de kans krijgen om zichzelf op te volgen.
Bij het bereiken van de kaap van de 200 kilometer vonden Vansummeren en co. de aansluiting bij de kopgroep. Voor Poos ging het al snel te rap en hij moest de elf anderen laten gaan. Op kop van het peloton waren het nog altijd de mannen van Cavendish die het commando voerden. De voorsprong van de leiders, die ongeveer twee minuten bedroeg, begon door hun strakke tempo gestaag te slinken.
Toch probeerden diverse renners even later de sprong te maken. Bij deze pogingen lieten de mannen van bondscoach Leo van Vliet zich eindelijk ook eens van voren zien. Bauke Mollema en Pieter Weening kregen echter geen ruimte en ook een groepje met daarbij Björn Leukemans en Nick Nuyens geraakte niet weg. In de kop van de koers besloot Anthony Roux op iets meer dan twee ronden van het einde solo verder te gaan. De rest wordt ingelopen door het grote pak, waar de Britten met enige steun van de Australiërs nog altijd het tempo bepalen.
Met Roux in het vizier besluit ook Maarten Tjallingii zich te tonen. Maar ook hij kon weinig beginnen tegen de stroomtrein en werd al snel weer ingerekend. Als de moegestreden Roux op het punt staat gegrepen te worden gaan Klaas Lodewyck (Bel), thuisrijder Nicki Sørensen en Rouxs landgenoot Thomas Voeckler in de aanval. Zij weten wel een gaatje te slaan en hebben bij het horen van de bel twintig seconden te pakken.
Het korte klimmetje aan het begin van de omloop is voor Johnny Hoogerland het moment om alles of niets te spelen. Onze landgenoot levert een mooie inspanning en rijdt in één ruk naar de drie leiders toe. Het peloton zit ze echter kort op de hielen en op zeven kilometer van de finish is hun sprookje ten einde. Dan is voor iedereen wel duidelijk dat we naar een massasprint gaan en dus worden de snelle mannen door hun knechten naar voren geloodst.
In de laatste kilometers is het volop dringen geblazen en met nog twee kilometer te gaan, nemen de Australiers het zelfs over van de Britten. Bij het indraaien van de laatste bocht zit inderdaad goed en lijkt Lars Boom in vijfde positie ook mee te gaan sprinten. Boom zet ook als een van de eerste aan, maar aan alle kanten schieten ze hem voorbij. Over de hele breedte van de oplopende weg wordt er gesprint, maar tegen Mark Cavendish valt weinig te beginnen. De Brit duikt op 200 meter een gat in, versnelt en maakt het werk van zijn landgenoten fantastisch af.
Mark Cavendish wint voor Matthew Goss (Aus) en André Greipel, en bezorgt Groot-Brittannië 46 jaar na Tom Simpson weer de wereldtitel.
Niets kan het vervangen, steeds ga ik verlangen naar het gele gouden Noordzeestrand...
De Noordzee
Wie heeft er niet meermaals aan het Noordzeestrand gewandeld? Wie kan de indruk vergeten, die de woelende watermassa op hem maakte, toen hij die de eerste keer aanschouwde?Wie zal het niet erkennen, dat die indruk telkenmale vernieuwd en verlevendigd wordt, zo vaak als hij terugkeert naar zee? En welk een verscheidenheid ontwaren we op die schijnbare zo eenvoudige waterspiegel! Maar hoe zelden is hij inderdaad een spiegel, die als in een effen glas de drijvende wolkjes kalm terugkaatst. Doorgaans toch rimpelen zijn golven en verheffen de baren zich. Maar vaak vertoont hij zich in zijn volle woestheid en kracht zodat het schuim der branding rondspat in glinsterende gekleurde waterspatten die wel op edelstenen lijken.
Wil je de zee zien en genot hebben van dat schouwspel, begeef u dan niet naar de bedijkte kunst waar het krachtige mensenhand een kunstmatig leidsel heeft aangelegd. Maar wel naar waar je voeten wegzinken in het weke slib der wadden. Of waar hij geweldig op de klippen en de duinwanden beukt en de grondlagen van de hoogoprijzende zandheuvels door bestendig golfgeklots ondermijnt. Spoed je, in ons land althans, naar het westen, naar het door duinen beveiligde land, dat wij het Noordzeekust noemen.
Je staat aan het strand. Er waait een fris oostenwindje en de hemel is helder.Een blauwe grijsgroene gloed ligt over het golvende watervlak, en de zon spiegelt haar vrolijk in de hellende oppervlakten der golfjes, zodat deze als met een krans van stralen getooid door deze onafzienbare danszaal huppelen.Je keert naar de naaste duinen terug en zet je daar in het frisse groen neer, om dat heerlijke spel van zon, zee en bries gade te slaan. De zon begint haar te verschuilen, er vertonen zich wolken aan de hemel, en de bries verandert in een stijve bries en storm. Welk een wisseling van decor op de bühne van dat grote schouwspel! De watergolven krimpen veerkrachtig ineen voor de schonk van de windvlagen en schijnen zich, in de diepte, te willen verschuilen. Maar een moment later rijzen de golven als bergen weer omhoog. Deze verenigen zich vooral op zandbanken en op ondiepe plaatsen, waar de golf, in haar vaart belemmerd, door de achteraankomende golf wordt ingehaald en hun toppen vermengen zich met de lucht en vormen waterbellen, dietezamen een blinkend schuim worden. Een nieuwe brede golf zet aan je ziet ze naderen, ze raast en dondert en woelt en werkt, ze spant haar reuzenkrachten in en breekt op het harde strand, waar zij in duizenden droppen uit elkaar spat. Je hart kan een zekere beklemdheid verbannen, en het klopt sneller en sneller bij het aanschouwen van de gedurige herhaling van het toneel van woede en kracht.Je voelt de geringheid van het menselijk vermogen tegenover het reusachtige geweld van Moeder Natuur.
De toenemende storm zweept de wateren voort en de golfslag klotst en bonst op de indrukwekkende duinen, waarop je neerzit. De zee spoelt het zand ervan weg, dat door instorting van boven wordt aangevuld. Is hij een verstokte rover, die eeuwenoude zee, zodat hij zelfs de duinen niet onaangeroerd kan laten liggen? Wees rechtvaardig, de duinen zijn zn eigendom. Hij zelf heeft ze langzamerhand in de loop van duizenden en duizenden jaren opgeworpen; hij zelf heeft ze opgebouwd uit een schat van zandkorrels door rivieren, van bergen en land, meegesleept, en hem in bewaring toevertrouwd. Neen, hij is geen rover, hij gebruikt slechts wat hij zelf heeft gewrocht!
Moge de bemanning van het solide gebouwde en goed bestuurde vaartuig in volle zee, zich weinig bekreunen om de storm. Wee de pechhebbers, die bij het woeden van de orkaan lager wal zien en er hun onvermijdelijk einde te gemoed snellen. Zij wilden afhouden van de kust, maar het schip raakt zijn evenwicht kwijt, en de baren rollen donderend over de boorden, en het slingerde vaartuig gehoorzaamt niet langer aan het roer. De storm heeft het in zijn ijzeren armen geklemd en danst er woest mee op het water, hij springt er mee in de afgrond van het golvendal en gooit het met reuzenkracht op de top van een baar. Inmiddels nadert zeestorm meer en meer de kust. Zie je die witte strook, door hoge zwarte golven gedragen? Het is de branding, daaruit strekt zijn verlangen zicht uit, daar wil hij, als het speelzieke kind de brozen notendop, het schip, verpletteren en verbrijzelen op de zandbank, terwijl gehuil zich als een schimpgelach verheft bij de kreten van de rampzalige schipbreukelingen.
Maar ook van rustige taferelen kan je aan zee getuige zijn. Wanneer je tijdens de zomer, aan zee bent, en je bezoekt de zuidkant van onze kust; tijdens een zoele nacht bij heldere maneschijn wandel je daar, in de omgeving van De Panne en Duinkerke. Er heerst daar een volkomen stilte. De geuren van de duindoorns en kamperfoelie rijzen op en storten een zoete bedwelming over jou uit. Je hoort niets anders dan enige krekels en het wegrukken van het gras door enig rundvee, dat bij de zee heeft staan hongeren geurende de drukke hitte van de dag. En dan het gekrijs van enkele meeuwen, dan een dof, eentonig geraas in de verte, en een zacht gemurmel in de nabijheid. Dat geraas is de stem van de rusteloze Noordzee, dat gemurmel is het kabbelen van de golven langs de kust. In een ogenblik heeft een stilletjes voortspoedende wolk een bleek gordijn geweven voor het gelaat van de nachtvorstin. Daar werpt ze die sluier af en stort haar stralen uit in een zilveren streep, over de kalme oppervlakte van de zilte vloed. In die streep zie je op de ankerplaats enkele vaartuigen wiegelen bij de statige deining van het opkomende getij. Welk een vreedzaam tafereel! Wie het aanschouwt zal ondervinden, dat zelfs de hevigste woelingen in zijn hart langzaam bedaren.
Ja, de zee verschaft ons een tafereel van eindeloze afwisseling. Ze vertoont zich op verschillende uren van de dag, in verschillende seizoenen, bij heldere en bewolkte hemel, bij storm of kalme zee, in één woord bij veranderde omstandigheden met een volkomen ander voorkomen. Maar steeds is ze zij groot en indrukwekkend, altijd is zij verfrissend zowel voor lichaam als geest.
Wie over de zee schrijft of vertelt heeft zelfs de keuze om haar (zijn) genus te bepalen: ofhij of zij te gebruiken, want de zee is een van die woorden die zowel mannelijk als vrouwelijk kunnen zijn, maar waarvan er één de voorkeur heeft. En meestal wordt de voorkeur gegeven aan de vrouwelijke vorm. Hoewel, zeg het nu zelf eens, heeft onze stomende Noordzee niet meer weg van een oude bange rover dan vaneen lieve oude oma?
Op woensdag 31 augustus gaat naar aanleiding van de kermis de 94e Stadsprijs Geraardsbergen door. Het is de oudste Kermiskoers van het land.
Stadsprijs Geraardsbergen werd 11 keer gewonnen door renners uit eigen streek: 1 keer door Geraardsbergenaar Albert Ritserveldt ( Ophasselt ) 1 keer door Geraardsbergenaar Rudy Pevenage ( Viane - Moerbeke) 1 keer door Lierdenaar Emiel Faingnaert (Sint-Martens-Lierde) 1 keer door Brakelaar Robbie McEwen (Australië) en 7 keer door Lierdenaar Ferdi Van Den Haute ( Deftinge) 1946 Albert Ritserveldt -Geraardsbergen Ophasselt 1949 Emiel Faingnaert - Lierde Sint-Maartens-Lierde 1977 Ferdi Van Den Haute - Lierde Deftinge 1978 Ferdi Van Den Haute 1980 Ferdi Van Den Haute 1982 Rudy Pevenage - Geraardsbergen Moerbeke 1983 Ferdi Van Den Haute - Lierde Deftinge 1984 Ferdi Van Den Haute 1985 Ferdi Van Den Haute 1986 Ferdi Van Den Haute 2005Robbie McEwen - Brakel Everbeek ( Australië )
6 juli 2004: de Ronde van Frankrijk trekt door Geraardsbergen
Le Tour de France
langs Vlaamse Wegen.
Heldere zonneschijn weerkaatst op akkers
tijdens een wandeling langs bloeiende
korenvelden, alleen de stilte is te horen.
Niets wordt verstoord, wattige wolken
hangen roerloos aan het blauwe zwerk.
In grasborders langsheen de veldwegen
bengelen de grasklokjes geluidloos.
Even zingt een geelgors vastberaden
In concerto grosso:
tsietsie tie tzuuuh.
Tata ta taa.
De horizon wervelt in de midzomerhitte,
vlinders fladderen over de heldere kleuren
van witte kamille, rode papavers en blauwe
korenbloemen. Het kleurenspektakel en
het gezang roepen herinneringen op,
aan le Tour de France langs Vlaamse
wegen. Toen Beethovens vijfde symfonie
over de velden klonk: Ro da nia.
Tata ta taa.
Tsietsie tsie tzuuuh.
Karel De Pelsemaeker
Ik schreef dit gedicht met het gezang van de geelgors in mijn achterhoofd:
tsietsie tie tzuuuh.Een geluid dat Beethoven had gehoord vooraleer hij zijn
Vijfde symfonie schreef met het gekende Tata ta taa.
Dit deuntje werd zo bekend zodat ook het uurwerkenmerk Rodania het als reclamespot ging gebruiken, we kennen het allemaal als Ro da nia.
Op het tijdstip dat de Ronde gereden wordt, zingen de geelgorzen langs stille wegen uit volle borst.
GERAARDSBERGEN - De Ronde van Frankrijk komt dinsdag 6 juli onder meer in Geraardsbergen voorbij. Het staat nu vast dat de renners pal door het stadscentrum komen en na een lus met de beklimming van de Oude Steenweg als hoogtepunt opnieuw via het centrum de stad verlaten.
Op 6 juli rijden de renners van Waterloo naar Wasquehal. Organisator Jean-Marie Leblanc brengt met deze rit een eresaluut aan de Ronde van Vlaanderen want hij stuurt de renners via aankomstzone Meerbeke naar Geraardsbergen, een van de breekpunten van 'Vlaanderens mooiste'.
Gisteren hadden burgemeester Guido De Padt, schepen Eric Spitaels en de politie een eerste vergadering als voorbereiding op de doortocht. Daarbij werd ook het parcours van de rit bekendgemaakt. De renners starten in Waterloo, komen in Meerbeke voorbij maar gaan niet door het centrum van Ninove. Wel wordt via de Brakelsesteenweg en de Aalstsesteenweg naar het centrum van Geraardsbergen gefietst.
Langs de Astridlaan gaat het aan het kruispunt met de Oudenaardsestraat naar de Grotestraat. Dan begint een lange klim via de Brugstraat, Markt, Vesten en Oude Steenweg. Via de Guilleminlaan keren de renners dan terug naar het stadscentrum en rijden ze door de Verhaegenlaan en Lessensestraat.
De Groteweg vormt de aanloop naar het Henegouwse gedeelte van de rit. Tijdens de doortocht van de Ronde wordt de stad 4 uur volledig verkeersvrij gehouden. En het parcours wordt nog in detail onderzocht op onder meer gevaarlijke verkeerspaaltjes. Bij de passage van de renners staat de veiligheid immers voorop.
Geen Muur
De renners laten de Muur links liggen. Ook bij vorige edities werd de kasseibult niet beklommen. De organisatoren van de Ronde willen geen risico's nemen: het gewriemel van de renners op de kinderkopjes met mogelijke valpartijen tot gevolg en het feit dat de sportdirecteurs niet met de wagen over de kasseiheuvel mogen, sluit de Muur uit de Ronde.
Eric Spitaels, schepen van Feestelijkheden en Toerisme, is in zijn nopjes over de parcourskeuze. ,,We komen er heel wat beter af dan Ninove. Daar komen de renners enkel over de Halsesteenweg en niet door het stadscentrum. In Geraardsbergen passeert de ronde zelfs twee keer door het centrum. De werkgroep die de feestelijkheden omtrent de doortocht voorbereidt, kan nu van start gaan. Er zijn al plannen voor een Rondedorp op de Vesten.''
Voor de Geraardsbergenaars wordt 6 juli in elk geval een wielerhoogdag.
In de 3e etappe van de Tour de france 2011 vormt de winnaar met zijn vingers een W van Wouter Weylandt! En heel mooi gebaar Tyler, we zijn je dankbaar
De Derde etappe in de Tour de France 2011 werd gewonnen door Tyler Farrar
Tyler Farrar maakt het W-teken
Tyler Farrar had juist genoeg voorsprong in de massasprint om met zijn handen een W te vormen.
Nooit meer zal de Amerikaan zomaar blij kunnen zijn met een overwinning, hoe belangrijk ook. Altijd zullen de gedachten tijdens een huldiging bij boezemvriend Wouter Weylandt zijn. De Belg kwam op 9 mei om het leven tijdens een crash in de Giro d'Italia, bijna twee maanden later won Farrar in Redon zijn eerste Toursprint. Voor Wouter. Het kon allemaal niet op. Een ploegmaat, Thor Hushovd, in het geel. Een dag eerder nog winnaar van de ploegentijdrit met zijn maatjes van Garmin-Cervélo. Dan zelf winnen. Bovendien is de vierde juli ook nog eens een feestdag in Amerika, Independence Day, onafhankelijkheidsdag. "Lucky me", zei Farrar besmuikt. Je zag zijn gedachten wegdeemsteren. Ongecompliceerd genieten is er niet meer bij. De afgelopen twee maanden waren horrible geweest. Vreselijk. "Ik heb een hoop ups en downs gehad." Farrar (27) had zelden zin om te fietsen. "Ik had wel andere dingen aan mijn hoofd." Dat is natuurlijk ook niet vreemd als je beste vriend is omgekomen. "Gelukkig legde de ploeg me geen druk op, kreeg ik alle tijd." Maar, besefte Farrar ook, de enige manier om Weylandt een mooi eerbetoon te geven, was door een overwinning te boeken.
Tyler Farrar de Amerkiaanse Gentenaar was de vriend van Wouter Weylandt
De Amerikaan Tyler Farrar heeft in Redon de derde rit gewonnen. Grote namen als Cavendish, Boonen en Petacchi kwamen er door een valpartij in de laatste bocht niet aan te pas. Het is na de ploegentijdrit de tweede zege voor Garmin-Cervélo. Farrars ploegmaat Thor Hushovd blijft in het geel. Net als zaterdag in de eerste rit duurde het niet lang voor het peloton een groepje liet wegrijden. Niki Terpstra, Ruben Perez, Maxime Bouet, José Ivan Gutierrez en Mickaël Delage waren de gelukkigen (foto). Terwijl de leiders vlamden, wandelde het peloton. De voorsprong klom razendsnel boven de acht minuten. Na 104 kilometer zorgde de tussensprint toch voor wat opwinding. Cavendish won die, maar moest de punten later inleveren wegens een kopstoot. Tyler Farrar mengde zich niet in de supersprint. Na de rit bleek dit de juiste gok. De nervositeit in de aanloop naar de supersprint zorgde ervoor dat de bonus van de vijf vluchters snel slonk. Omdat de renners iets te rap ingelopen dreigden te worden, remde het peloton wat af. Delage sprokkelde onderweg, nota bene op een brug, één puntje voor de bolletjestrui. De Fransman komt hiermee op gelijke hoogte met zijn boezemvriend Gilbert, maar de Belg blijft wel aan de leiding van het bergklassement. Op 15 kilometer van de eindstreep in Redon nam HTC, de ploeg van Cavendish, zijn verantwoordelijkheid. De laatste twee vluchters werden zes kilometer verder ingerekend. Net voor de laatste kilometer probeerde Marco Marcato het nog even. Maar ook hij kon niet aan de greep van het peloton ontkomen. De Fransman Samuel Dumoulin viel in de laatste bocht, waardoor een aantal sprintfavorieten teruggeslagen werden. Gele trui Hushovd bracht Farrar in de perfecte positie. Voor Farrar iss het zijn eerste ritzege in de Tour, uitgerekend op de Amerikaanse feestdag. Hij won voor Feillu en Rojas. De Spaanse kampioen neemt ook het groen over van Philippe Gilbert, die dus wel de bolletjestrui behoudt.
De renners hebben Redon bereikt na 198 km gefietst te hebben en daarmee is de derde etappe geëindigd. Een gevaarlijk stukje met smalle wegen, spoorwegen en bruggen. Als je achterin het peloton zit, is het bijna al niet meer mogelijk om naar voren te komen. Maar natuurlijk was het wel een prachtige massasprint, die uiteindelijk is gewonnen door Farrar. De volledige uitslag van de derde etappe van de Tour de France 2011 zullen we hier zoals je gewend bent weer plaatsen!
De volledige uitslag van de derde etappe van de Tour de France 2011 zullen we hier zoals je gewend bent weer plaatsen!
De ploegentijdrit in de Ronde van Frankrijk is weer terug. Zondag 3 juli moeten de 22 formaties het in de Tour tegen elkaar opnemen over een afstand van 23 kilometer, met start en finish in Les Essarts. De afstand is beperkt, maar de schade kan groot zijn. De reële verschillen worden doorberekend in het algemeen klassement. 'Het is zondag meteen een belangrijke dag', zo keek Robert Gesink vrijdag vooruit naar het ploegenspel op de tweede dag. 'Ik heb er wel vertrouwen in, we hebben met Lars Boom en Maarten Tjallingii mannen die hard kunnen fietsen. Zeker over zo'n afstand. Je stelt de ploeg erop in.' De Rabobankploeg won dit jaar in de Tirreno-Adriatico een ploegentijdrit. Van de huidige tourploeg maakten alleen Gesink en Boom die winst mee. In Italië ging het toen over 16,8 kilometer. Rabobank bleef de ploegen Garmin-Cervélo en HTC-Highroad voor, zondag ook grote kanshebbers. 'De ploegentijdrit is een puzzel die je moet oplossen', zegt Rabo-ploegleider Adri van Houwelingen over het fenomeen dat vorig jaar ontbrak en in de jaren zeventig en tachtig het domein van de ploegen van wijlen Peter Post was. ,,Je moet de juiste volgorde weten te bepalen. Geen kleine renner voor een lang iemand bijvoorbeeld.'' Lars Boom moet zondag één van de bepalende krachten in de Raboploeg zijn. Hij zal niet voorop starten. 'Ik ben iemand die heel fel start. In een gewone tijdrit ga ik de eerste kilometer al volle bak. Dan is er winst te behalen. In de ploegentijdrit is goed overleg geboden. Wat kleinere renners als Juanma Garate en Carlos Barredo moet je op een goede plek neerzetten. In de Tirreno startte Sebastian Langeveld als eerste, ik als tweede. Dat ging vrij pittig, maar was door de jongens goed te verteren.' Ook Andy Schleck (Leopard-Trek) keek vandaag al vooruit naar de tweede dag. De Luxemburger heeft in Fabian Cancellara de aanjager van het team. De Zwitser geldt als tijdritspecialist. 'Als ploeg kijken we ernaar uit. Ik zal nooit Cancellara worden, maar tijdritten rijden kun je wel trainen. Het zijn lange wegen waar hard gereden kan worden. Ik verwacht niet dat de verschillen groot zullen zijn.'
2 Juli Philippe Gibert naar zege en gele trui in de Tour de France
Philippe Gilbert naar zege en geel
MONT DES ALOUETTES,wielrennerminnend België had de datum alvast aangekruist en Philippe Gilbert bediende zaterdag iedereen op zijn wenken. De coureur die in het voorseizoenvier klassiekers op zijn palmares schreef greep bij de start van de Tour de France de ritzege en de gele strui.
Of Gilbert er lang van zal genieten is zeer de vraag, met3 julidie ploegentijdrit over 23 kilometer op het programma. De beste renner van de ploegOmega Pharma-Lotto zat er zaterdag niet mee. Hij had zijn wens ingewilligd. De aankomst was op zijn lijf geschreven met een niet al te zware klim in de laatste kilometers. Als Gilbert gaat, kan niemand in het peloton hem volgen. Dat bleek al eerder dit seizoen, toen hij de Brabantse Pijl, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik zonder bedreiging op zijn naam schreef. Dat hij in topvorm zit, liet hij een week geleden merken doorBelgisch kampioen te worden. Zaterdag werd hij op de klim van Mont des Alouettes verwacht. Het was zijn aankomst. De aanval van Fabian Cancellara op het eind had hij verwacht, daarna nam de Waal zelf het initiatief. Niemand kan hem op dit terrein volgen, zei wereldkampioen Thor Hushovd. De rappe Noor reed voor de derde plaats.
Gilbert was gemotiveerd. Nooit eerder won hij een rit in de Tour en het geel dragen was de toprenner in het Tourspektakel ook niet gegund. Dit was mijn kans op een ritzege en het geel. Een droom voor mij, zei Gilbert na de overwinning. Het is ook een mooi verjaardagscadeau voor mijn vrouw. Vertelde hij verder.
Gilbert had zich in de aanloop naar de Tour geërgerd aan het feit dat zijn naam opdook in de affaire rond landgenoot Wim Vansevenant. De ex-renner werd dinsdag verhoord nadat de douane van het vliegveld van Zaventem twee weken eerder een verdacht pakje had onderschept. Daarin zat een nieuw geneesmiddel voor dieren. Het product zou zowel de spiermassa doen toenemen als het uithoudingsvermogen verbeteren. Gilbert waserg boos over dit bericht. Zaterdag was hij een stuk beter geluimd. Gilbert beahaalde le maillot jaune, maar veroverde meteen ook de bolletjes- en puntentrui. Spijtig van die ploegentijdrit zondag , maar we zien het wel of ik lang van dat geel zal genieten?
Belgisch Kampioenschap 2011 in Hooglede op zondag 26 juni 2011
Philippe Gilbert Is de nieuwe Belgische kampioen wielrennen. Er was geen kruid tegen gewassen. Op meer dan 2 kilometer demarreerde de snelle Waal van Omega Pharma-Lotto, Tom Boonen sprong naar zijn wiel, maar kon niet aanklampen.Gianni Meersman werd tweede op 3 seconden, voor Jelle Wallays en Edwig Cannaerts. Dat levert - op topfavoriet Gilbert na - een enigszins verrassend podium op. Vanspeybrouck, Devolder en Boonen zijn de nummers vier, vijf en zes. Gilbert reed Boonen los uit het wiel op de Gitsberg op twee kilometer van de finish en had tijd om achterom te kijken toen hij over de meet ging. De koers lag in een beslissende plooi op 90 kilometer van de finish toen Philippe Gilbert demarreerde en 18 renners meenam op zijn vlucht. Toen konden Boonen en Devolder wel aanklampen. Deze kopgroep had nooit meer voorsprong van 2,5 minuten, maar hield makkelijk stand. Vansummeren en Nuyens, toch niet van de minsten, stapten twee ronden toch niet van de minsten, stapten twee ronden voor het einde van de fiets. Gilbert won dit seizoen al de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van België.
"Geklopt door de sterkste" Wilfried Peeters van Quick-Step kon vrede nemen met het koersverloop: "Ik kan Boonen en de jongens niets verwijten. We zijn geklopt door de beste". In Frankrijkwas er wel een succes voor Quick-Step. Daar werd Chavanel nationaal kampioen.
Ook elders in Europa werden nationale kampioenschappen gereden.
Robert Wagner (Team Leopard Trek) heeft in Neuwied de Duitse titel op de weg veroverd. Het Italiaanse kampioenschap ging naar Giovanni Visconti (Farnese Vini). In Japan werd Fumiyuki Beppu (RadioShack) nationaal kampioen. En in Nederlandwas Pim Ligthart (Vacancsoleil) de snelste.
Midzomertijd. het zonnelicht staat nu in het midden van de Stonehenge
Rond Midzomertijd
24 Juni werd in de Juliaanse kalender als langste dag van het jaar gerekend. Deze kalender was in onze contreien tot 1700 in gebruik, in Engeland tot 1754. Het is ook op 24 juni dat de kerk het Sint-Jansfeest plaatste om het heidense Midzomerfeest te recupereren. Maar na het invoeren van de Gregoriaanse kalender, verschoof het zomersolstitium naar 21 juni. Naar gewoontegetrouw blijft men tot op heden Midzomer vanaf 20 juni s avonds tot 24 juni vieren. De Midzomernacht of Sint-Jansnacht met de daarop volgende ochtend werd algemeen gezien als een magische tijd, waarin het onmogelijke mogelijk werd. De kerk heeft enerzijds geprobeerd het Midzomerfeest te kerstenen in de Sint-Jansviering. Anderzijds werd door de eeuwen heen voortdurend gewaarschuwd tegen de gevaren van heksen en demonen die in deze magische nacht nogal hun slag slaan. In het Engels wordt een absurde situatie, waarin alles uit de hand loopt, aangeduid als midsummer madness, een uitdrukking die in de tijd van Shakespeare al was ingeburgerd. De Britse tv-serie Midsummer Murders is daar een woordspeling op.
In de bijbel staat geschreven dat Johannes de Doper zes maanden ouder is de Jezus. Met de kerstening van het Joelfeest (4de eeuw) naar Kerstmis was de stap vlug gezet om Midzomer te wijden aan Sint Jan. (Tijdens een concilie te Nicea in 325 werd voor december gekozen om het Joelfeest te kerstenen.) Merkwaardig is dat Jezus en Johannes de Doper op hun geboortedag worden herdacht terwijl alle andere heiligen herdacht worden op hun sterfdag. -
Zoals alle Germaanse feesten werd dit feest op de vooravond gevierd. (In Engeland spreek men van de Midsummers eve.) De ochtend nadien geldt als een magisch tijdstip. Heidense ommegangen rond de akkers in de Midzomerperiode werden gekerstend naar de Sint-Jansprocessies en in Sint-Pietersvuren. Ook de weerspreuken zeggen voor 24 juni: als het regent op St-Jan regent het veertig dagen lang. Voor 29 juni: St-Pieter komt met de gieter enSt-Pieter helder en klaar, is een goed iemenjaar (= bijenjaar). Maar dit jaar (2011) is het bijenjaar al gelukt van voor 29 juni!
Niet veel langer dan een eeuw geleden, werd er in gans Europa tot in Rusland en tot aan de Middellandse Zee Midzomerfeest gevierd;zowel door Germanen, Slaven, Kelten en andere volkeren, en ieder op zijn manier.Allemaal ontstaken ze een groots vuur. Het vuur was het middelpunt van het hele gebeuren. Het werd meestal op een opvallende plaats aangestoken, zoals op het dorpsplein of bovenop een heuvel. Meestal werd hetMidzomervuur aangestoken met een halfverbrande tak van het vorige Midzomervuur, er werd er zelfs speciaal hout voor bewaard. Dit konden negen verschillende houtsoorten zijn, negenderlei hout. Zoals na ieder feestvuur werd een deel van de as bewaard, deze werd soms in het eigen haardvuur gesmeten om de kracht van het Midzomervuur ook in huis te brengen. De as kon ook door het veevoer gemengd worden. Zo bleef de veestapel tegen onheil en ziekten beschermd. Een ander gedeelte werd over de akkers gestrooid. Alles wat in aanraking kwam met het Midzomervuur kreeg dezelfde kracht over zich. Zo stak men bezems in het vuur om ze later in huis op te hangen of in de akkers te steken. Verkoolde takken van het Midzomervuur legde men op de zolderbalken in de huizen om zich tegen blikseminslagen te beschermen.
Het vuur was heilig en onheilwerend. Daarvoor sprong men, als de vlammen niet te hoog waren, over het vuur heen,paartjes sprongen tezamen als teken van hun liefde voor elkander. Zieken zouden spoedig genezen. Kinderloze paren zouden spoedig hun wens om kinderen te krijgen in vervulling zien gaan. Ook het vee werd de volgende ochtend door de nog smeulende assen gejaagd.
Philippe Gilbert, is eindlaureaat in de Ster ZLM Toer geworden
Philippe Gilbert, van Omega Pharma-Lotto, is net als in 2009 eindlaureaat in de Ster ZLM Toer geworden. Zijn leidersplaats kwam in de slotrit van zondag, een etappe over 192 km met start en aankomst in het Nederlandse Etten-Leur, niet meer in het gedrang. De zege in de slotetappe was voor de Australiër Leigh Howard ,HTC-Highroad, die het in een massasprint haalde voor de Argentijn Lucas Sebastian Haedo en de Amerikaan Tyler Farrar. De renners van Omega Pharma-Lotto bepaalden van bij de start het tempo. Toch slaagden de Nederlander Albert Timmer en Bert Jan Lindeman er na zowat 30 kilometer in om in de aanval te trekken. Zij kregen wat verderop het gezelschap van hun landgenoot Reinier Honig. Het peloton liet begaan en de drie konden hun voorsprong gestadig aan opvoeren. Halfkoers smolt echter alles opnieuw samen en konden de ploegmakkers van leider Gilbert opnieuw de snelheid van het pak regelen. Gilbert pakte nog bonificatieseconden onderweg en diepte zo zijn voorsprong op de tweede in de stand, Niki Terpstra, uit tot drie seconden. Met nog 25 kilometer voor de boeg trokken Gianni Meersman, de Brit Alex Dowsett en de Litouwer Ramunas Navardauskas ten aanval. Vooral laatstgenoemde, derde in de stand op 12 seconden, vormde een bedreiging voor Gilbert waardoor de kloof vlug gedicht werd. De leider ging zelfs onder de vod nog eens zijn kans maar uiteindelijk werd hij op 400 meter van de finish gegrepen en haalde Howard het na een massasprint.
Uitslag: 1. Leigh Howard (Aus/HTC-Highroad) de 192 km in 4u42:03 (gem: 40,84 km/u) 2. Lucas Sebastian Haedo (Arg) 3. Tyler Farrar (VSt) 4. Davide Appollonio (Ita); 5. Adam Blythe (GBr); 6. Gianni Meersman; 7. Romain Feillu (Fra); 8. Michael Van Staeyen; 9. Kurt Hovelynck;
Op 12 juni was het Kapitteldag voor "De Broederschap van Manneken-Pis van Geraardsbergen".
Onweer boven de Oudenbergstad
Alleen Manneken-Pis was buiten blijven staan
Het was al juni, we zaten in de week die Vadertjesdag voorafgaat. De lente was al wekenlang warm en droog geweest, alles, tot de levensloze natuur toe, scheen verschrikt en wachtend. Geen windje, bewoog de bladeren, de Oudenberg scheen wel een grote begraafplaats. Alleen boven de weiden was er een bijna onvatbaar gekwetter, in de lucht te horen, van hectische zwaluwen die in hun vluchten de komende regen een groet toestuurden.
Terstond vertoonde zich aan de kim een zwart behangsel dat langzaam oprees, als een rouwfloer door de handen van Moeder Natuur over het angstig aardrijk gespreid; van tijd tot tijd weerlichtte een lichtgloed vanachter de westelijke gezichtseinder uit, de lucht werd nog zwaarder en de stilte van de middag nog meer ontzaglijk totdat het dreigend vuurgedonder een bode vooruitzond, als om te verwittigen: Ik kom!
Het vooraf gestuurde windje lispelde strelend door het gebladerte en boog de toppen der kruinen zachtjes; maar even snel ontvouwde zich het onweer: een vuurpijl schoot heen door de ruimte samen met een ratelende donderslag. Enige bliksemflitsen ontschoten te gelijk de gevaarlijke wolken; onmiddellijk daarop rees een loeiende wervelwind over de Oudenberg, plooide en ontwortelde de bomen, en voerde de afgerukte bladeren in wentelende kolken hemelwaarts: de lucht scheurde open, en de regen stortte op de aarde, als kwam een tweede zondvloed het mensdom straffen ..
Het water stroomde intussen in greppels van de Oudenberg, een vlammende slang daalde over de bomen neer en brak een boom als een stro aan twee, en plofte zijn kruin met een vreselijk gekraak op de naar waterzuchtende bemoste bodem.
Te midden van deze akelige natuurwoede, van vuur, schokken en donderslagen, werd het leven zinneloos. De regen kletste op de grijze daken tot de goten overliepen. Het water waalde over de Vesten en de Markt en verder de Brugstraat naar benden. Naar de blonde gezwollen Dender. Alle verkeer stond stil, in de huizen waren de lichten uitgedoofd. De stad was, in de minste tijd, een grote akelige spelonk geworden; waarin iedereen vreesde, tot ineens de wind stilviel en de lucht uitklaarde.
Daarna stopte het met regenen en plaatste de zon de schade van het onweer in haar spot. Vanaf de stadspleinen en daken steeg een damp, vredig, naar de Oudenberg op. Alleen Manneken-Pis was buiten blijven staan, hij had zelfs geen seconde opgehouden om moedig zijn kleine boodschap te volbrengen, en er ons zo aan te herinneren dat Geraardsbergen de mooie bronnenstad van Vlaanderen is.
Karel De Pelsemaeker, Grootmeester bij de Broederschap van Mannken-Pis uit Geraardsbergen:
De Oost-Vlaamse wielrenner, Bart De Clercq, won op vrijdag de 13e de 7e etappe in de Giro d' Italia!
Bart De Clerq wint etappe 7 in de Giro d'Italia
Bart De Clerq is op vrijdag de dertiende mei 11 de onverwachte ritwinnaar in de Giro dItalia geworden. De 24-jarige renner van Omega Pharma-Lotto, uit het Oost-Vlaamse Zottegem,liet alle grote favorieten zoals Contador, Nibali en Menchov achter hem. Het is een korte bergrit over een afstand van 100 km tussen Maddaloni en Monteverginie di Mercogliano.
Giro dItalia 2011 Uitslag etappe 7: Maddaloni - Montevergine di Mercogliano (100 km) 1. Bart De Clercq (België/Omega Pharma-Lotto) 2u54m47s 2. Michele Scarponi (Italië/Lampre-ISD) allen z.t. 3. Roman Kreuziger (Tsjechië/Astana) 4. Stefano Garzelli (Italië/Acqua e Sapone) 5. Vincenzo Nibali (Italië/Liquigas) 6. Joaquin Rodriguez (Spanje/Katusha) 7. José Rujano (Venezuela/Androni Giocatolli) 8. Dario Cataldo (Italië/Quick Step) 9. Alberto Contador (Spanje/Saxo Bank) 10. Christophe Le Mevel (Frankrijk/Garmin-Cervélo)
De vierde etappe van de Ronde van Italië 2011 werd op 10 mei 2011 verreden. Het was een heuvelachtige rit over een afstand van 208 km tussen Genua en Livorno.
Deze etappe werd geneutraliseerd als eerbetoon aan de in de etappe van de dag voordien overleden renner wouter Weylandt. Het peloton reed in een gesloten formatie waarbij iedere team ongeveer tien kilometer achtereen op kop reed. De ploeggenoten van Wouter Weylandt, van Team Leopard-Trek, reden samen met zijn beste vriend Tyler Farrar van de Ploeg Garmin-Cervélode vijf laatste kilometers van de etappe op één lijn voor de rest van het peloton uit en reden eveneens op één lijn over de eindstreep.
Verdriet en pijn tekent de ploegmaten van Wouter
Nooit zal de zon nog dezelfde zijn als toen ze op 7 mei in de Giro startten.
Luik-Bastenaken-Luik 2011 werd gewonnen door Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto). Hij won de sprint van de Luxemburgse broers Frank en Andy Schleck (Team Leopard Trek)
1/ Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) - 6h13'18" 2/ Fränk Schleck (Team Leopard-Trek) 3/ Andy Schleck (Team Leopard-Trek) 4/ Roman Kreuziger (Astana) - +0'24" 5/ Rigoberto Uran (Team Sky) 6/ Chris Sörensen (Saxo Bank-Sungard) 7/ Greg van Avermaet (BMC Racing Team) - +0'27" 8/ Vincenzo Nibali (Liquigas-Cannondale) - +0'29" 9/ Björn Leukemans (Vacansoleil-DCM Pro Cycling Team) - +0'39" 10/ Samuel Sanchez (Euskaltel-Euskadi)
Philippe Gilbert was na afloop uiteraard heel tevreden met zijn overwinning in de koers van zijn dromen.
'Wat een ongelooflijke dag', zei Gilbert. 'Dit is met voorsprong de mooiste dag uit mijn sportieve leven. De koers van mijn dromen winnen! Deze zege is ook voor al mijn supporters. Er waren er zoveel, wat altijd magnifiek is. En vooral op La Redoute was het indrukwekkend, er stond echt een kleine Gilbert-gemeenschap.' 'Ik ben al aan het genieten, ja. Ik geniet van elk moment. Bij de meesten komt het besef pas later, maar ik ben het winnen ondertussen wel wat gewend. Ik geniet met volle teugen wat er nu nog allemaal te gebeuren staat.'
Dirk De Wolf: 'Gilbert was formidabel'
Mentor en ploegleider Dirk De Wolf zag zijn poulain in zijn voetsporen treden als winnaar van Luik-Bastenaken-Luik. 'Ik had er veel vertrouwen in. Ik zag een vlotte Gilbert, hij voelde zijn pedalen niet, hij was echt formidabel op alle hellingen. Vanaf de Saint-Nicolas was ik zeker van de zege voor Phil. De laatste kilometers rekende hij af met de Schlecks. Chapeau voor hen dat ze meereden. Een mooi podium, grote kampioenen.' 'Waar dit eindigt? Als je ziet dat Gilbert op aankomstjes bergop zo goed als onklopbaar is, denk ik dat we mogen hopen op het WK, dat over twee jaar in Valkenburg georganiseerd wordt.'
De 75ste editie van de Waalse Pijl werd verreden op 20 april 2011. De start van de wielerwedstrijd was in Charleroi en de finish op de steile Muur van Hoei. Vorig jaar was wereldkampioen Cadel Evans de Spanjaard nog te snel af, maar dit jaar moet de Australiër noodgedwongen forfait geven. De winnaar van deze editie is Philippe Gilbert! Net als in de Amstel Gold Race weet hij dus ook deze koers te winnen!
De volledige uitslag van deze 201 km durende race hebben we natuurlijk weer EXCLUSIEF als eerste beschikbaar voor jullie zoals je gewend bent!
Waalse Pijl 2011 uitslag:
1. Philippe Gilbert 2. Joaquin Rodriguez 3. Samuel Sanchez 4. Andy Schleck 5. Igor Anton 6. Jelle Vanendert 7. Fränk Schleck 8. Daniel Moreno 9. Christophe Le Mevel 10. Paul Martens
Philippe Gilbert uit het Luikse Aywaille won, op 17 april 2011, voor de tweede keer de Amstel Gold Race.
Philippe Gilbert wint opnieuw Amstel Gold Race
Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) heeft zondag 17 april 2011 de 46e editie van de Nederlandse wielerklassieker Amstel Gold Race op zijn naam geschreven. Phil won in 2010 ook al deze wedstrijd.
Op de Cauberg spurtte Gilbert, die zichzelf op de erelijst opvolgt, iedereen uit het wiel. De Spanjaard Joaquin Rodriguez (Katusha) werd tweede, de Australiër Simon Gerrans (Sky) derde. De wedstrijd werd gekleurd door een lange ontsnapping van vier renners, bij wie Thomas Degand (Veranda's Willems). Zij reden meer dan 200 km in de aanval maar werden 40 km van de streep weer gegrepen. Op 11 km van de finish sprong de Luxemburger Andy Schleck weg. De renner van Team Leopard kreeg nooit meer dan 10 seconden maar werd pas op de Cauberg, op 500 meter van de streep, gegrepen door een ontketende Gilbert. Hij was duidelijk de snelste van een elitegroep. Bjorn Leukemans werd zevende, Ben Hermans achtste.
"Voor het eerst sinds Jan Raas is er een renner erin geslaagd om tweemaal na elkaar de Amstel Gold Race te winnen. In de 46e editie van de Amstel Gold Race was Philippe Gilbert net als vorig jaar op de Cauberg veruit de snelste man van een selecte groep. Robert Gesink was op plaats 9 de beste Nederlander."
De Amstel Gold Race was lang gesloten en verliep grotendeels volgens het vaste patroon. 4 renners (Del Negri, Degand, Ponzi en Albert Timmer) kregen 12 minuten voorsprong en zorgden voor de ontsnapping van de dag. Tussen kilometer 92 en 84 schudde Rabobank met een tempoversnelling het hele peloton wakker. Het peloton brak bij positie vijftig, maar nadat Luis Leon Sanchez demarreerde en Rabobank de benen stil hield, wist het grote peloton weer terug te keren.
Nadat Sanchez was teruggepakt, was het de beurt aan ploeggenoot Carlos Barredo om in de aanval te gaan. Hij en de Belg Jan Ghyselinck kwamen tot bij de overgebleven koplopers Degand en Del Negri. Maar op iets meer dan 30 kilometer van de streep was hun liedje uitgezongen. Het peloton hield zo nog steeds aardig koest.
Op de Eyserbosweg vond dan toch de eerste echte schifting plaats. Een groep van 20 man, met daarbij favorieten als Philippe Gilbert en Robert Gesink wisten zich van de rest af te scheiden. De volgende selectie vond plaats op de Keutenberg, waar Andy Schleck op de top een ferme demarrage plaatste. De 12 renners in de achtervolgende groep moesten een antwoord verschuldigd blijven.
Jelle Vanendert reed zijn longen uit zijn lijf voor kopman Philippe Gilbert om het gat te dichten. De kopman deed ook een duit in het zakje om de voorsprong niet te groot te laten worden. Rabobank, dat met drie man (Freire, Gesink, Martens) in deze groep goed vertegenwoordigd was, weigerde kopwerk te verrichten. Schleck hield stand en begon met een voorsprong van 5 aan de Cauberg.
Op 500 meter van de streep trok Joaquim Rodriguez de sprint aan; Philippe Gilbert kon als enige het wiel houden. Als snel zoefden de twee Andy Schleck voorbij en dus zou het tussen Gilbert en Rodriguez gaan. Op 300 meter van de streep ging Gilbert volle bak, Rodriguez had geen versnelling meer in huis. Zo krijgt deze Amstel Gold Race met Philippe Gilbert een verdiende en schitterende winnaar. Joaquim Rodriguez was een mooie tweede, Simon Gerrans werd verrassend derde.
De mannen van Rabobank kwamen in de sprint wat kracht tekort. Met Oscar Freire (6e), Robert Gesink (9e) en Paul Martens (10e) eindigden wel drie mannen in de top-10. Johnny Hoogerland werd vlak daarachter 12e.
Johan Vansummeren laat de prijs zien die hoort bij de winst in Parijs-Roubaix
ROUBAIX - Johan Vansummeren heeft zondag verrassend de kasseienklassieker Parijs-Roubaix gewonnen. De Belgische wielrenner uit de ploeg Garmin-Cervelo arriveerde na 258 kilometer solo in het velodrome van Roubaix. Van Summeren sprong in de stoffige klassieker in de slotfase weg uit een kopgroep van vier, waar ook Raborenner Maarten Tjallingii deel van uitmaakte.
Tjallingii was lang op weg naar de tweede plaats, maar werd vlak voor de wielerbaan in Roubaix ingelopen door de Zwitser Gregory Rast, de Deen Lars Bak en uiteindelijk ook de Zwitserse favoriet Fabian Cancellara. In de sprint om de tweede plaats was Cancellara de beste. Tjallingii eindigde als derde.
Vansummeren was zondag eigenlijk een van de superknechten van kopman en wereldkampioen Thor Hushovd, die zijn zinnen had gezet op Parijs-Roubaix. In een door vele valpartijen gedomineerde koers profiteerde Vansummeren echter van het loeren naar elkaar door de vedetten.
Op de mythische Carrefour de lArbre plaatste de Belg zijn beslissende jump. Vansummeren trok door en de achtervolgers kregen het gat niet meer dichtgereden. Tjallingii klampte even aan, maar moest de ontketende Garmin-renner ook laten gaan. Na de finish vroeg de winnende Vansummeren direct zijn vriendin ten huwelijk.
Drievoudig winnaar Tom Boonen gaf zondag op. De Belg stapte op zon 55 kilometer van de streep van de fiets. Boonen kwam in de Hel van het Noorden twee keer ten val en reed ook nog eens lek in het Bos van Wallers. Hij liep daardoor een grote achterstand op.
Parijs Roubaix Uitslag:
1. Johan Vansummeren (België/Garmin-Cervélo) 6u07m28s 2. Fabian Cancellara (Zwitserland/Team Leopard-Trek) + 19s 3. Maarten Tjallingii (Nederland/Rabobank) z.t. 4. Gregory Rast (Zwitserland/Team RadioShack) 5. Lars Ytting Bak (Denemarken/HTC-Highroad) + 21s 6. Alessandro Ballan (Italië/BMC Racing Team) + 36s 7. Bernhard Eisel (Oostenrijk/HTC-Highroad) + 47s 8. Thor Hushovd (Noorwegen/Garmin-Cervélo) z.t. 9. Juan Antonio Flecha (Spanje/Sky ProCycling) 10. Matthew Hayman (Australië/Sky ProCycling)
De 25-jarige Brit van HTC-Highroad had het over een heel belangrijke en speciale overwinning. Ten eerste omdat dit voor mij altijd een speciale wedstrijd zal zijn. Ik boekte hier mijn eerste grote zege en die deed bij mij bovendien ook de liefde voor het wielrennen in België ontstaan. Ik vond het echt heel jammer dat ik hier de voorbije twee jaar door een overladen programma niet aan de start kon komen. Een tweede reden is de pech die ik de voorbije weken kende op de Vlaamse wegen, vooral dan in Gent-Wevelgem, een wedstrijd die ik absoluut ooit wil winnen. Vandaag kon ik terugvallen op een schitterende ploeg. In de plaatselijke ronden hebben de mannen me de hele tijd goed voorin gehouden en Leigh Howard deed het verbluffend in de slotkilometer. Dankzij hem kon ik simpel aanpikken bij Hutarovich toen die aanzette en dan was het kwestie van op het juiste moment mijn versnelling te plaatsen. Ik hoop wel dat de gevallen renners er geen te zware blessures aan overhouden. Niet alleen in de slotkilometer was het chaotisch. Op zeker moment vroeg ik me zelfs af of ik oud aan het worden was. Jezelf goed positioneren is echt niet evident in dit soort wedstrijden met die vele smalle wegen. Dat is ook het grote verschil met een vlakke Tourrit, plus dan het feit dat in de Tour de druk om te winnen toch een pak groter is.Winnen deed Cavendish dit seizoen nog niet vaak. Voor de Scheldeprijs stond enkel de slotrit in de Ronde van Oman achter zijn naam. Of ik een bevestiging als deze nodig had? Nee, antwoordde Cavendish na enkele seconden van stilzwijgen met een meewarige blik in de richting van de vraagsteller. Als je vijftien ritten in de Tour hebt gewonnen en een Milaan-Sanremo op je palmares hebt staan, denk ik niet dat je nog veel te bewijzen hebt. Zondag rijdt Cavendish nog voor het eerst Parijs-Roubaix, daarna volgt een rustpauze om vervolgens via de Giro naar de Tour toe te werken. Je mag niet stellen dat ik Roubaix rijd om te leren, aldus Cavendish. Het is niet echt realistisch voor mij om te ambiëren om ooit te winnen in Roubaix of bijvoorbeeld in de Ronde van Vlaanderen. Dat zijn wel de wedstrijden waar ik vroeger als kind naar keek. Die zelf rijden, is al een droom op zich. Het zijn echter in de eerste plaats gelegenheden waar ik eens iets kan terugdoen voor de ploeggenoten die voor de rest bijna altijd voor mij werken.
heeft de 95ste Ronde van Vlaanderen gewonnen. De kopman van Saxo Bank klopte in een ijzingwekkende slotfase Chavanel en Cancellara in een sprint met drie. Tom Boonen won in de achtergrond de sprint voor de vierde plaats. Leukemans werd zevende, Scheirlinckx achtste en Philippe Gilbert tenslotte negende.
Fabian Cancellara leek lange tijd op weg om zijn huzarenstukje van vorig jaar vlotjes over te doen, maar kraakte uiteindelijk compleet onverwacht in het gezelschap van Sylvain Chavanel op de Muur van Geraardsbergen. Chavanel, misschien wel de beste renner in koers, was er op de Oude Kwaremont met de Australiër Clarke vandoor gegaan en had de traditionele vroege vluchters één voor één opgeraapt en ter plaatse gelaten.
Onder andere Van Avermaet, Leukemans en Boom waagden een poging om in het spoor van de Fransman van Quick Step op kop te blijven, maar Chavanel bleek te sterk. Toen Cancellara op de Leberg op 40 kilometer van de streep met een splijtende versnelling alle favorieten ter plaatse liet en in één ruk de kloof met Chavanel dichtte leek de Ronde al vroeg in een definitieve plooi te liggen.
Cancellara verkrampt op de Muur 'Superman' bleek echter niet onaantastbaar en toen de Zwitser op de Muur last kreeg van krampen, smolt de minuut voorsprong van de twee leiders als sneeuw voor de zon. Een groep met bijna alle favorieten vond opnieuw de aansluiting. Gilbert verschoot zijn laatste pijl op de Bosberg, maar het was opnieuw Cancellara die op drie kilometer van de meet voor de beslissende demarrage zorgde.
Spartacus kreeg Chavanel en Nuyens mee in zijn zog en het drietal sprintte voor de zege. Cancellara leek het in een adembenemende spurt te gaan halen, maar werd in extremis nog voorbijgestoken door Nuyens en Chavanel. Nick Nuyens wint na Dwars door Vlaanderen zijn tweede grote koers van het seizoen, de mooiste overwinning uit zijn carrière.
Uitslag 1. Nick Nuyens 6u0m42s 2. Sylvain Chavanel (Fra) 3. Fabian Cancellara (Zwi) 4. Tom Boonen -2s 5. Sebastian Langeveld (Ned) -8s 6. George Hincapie (VS) 7. Björn Leukemans 8. Staf Scheirlinckx 9. Philippe Gilbert 10. Geraint Thomas (GBr).
De Driedaagse van De Panne / Koksijde en Lief Hoste
Driedaagse De Panne-Koksijde 2011
Rittenschema
Dinsdag 29 maart: Middelkerke-Zottegem (194 km)
Woensdag 30 maart: Oudenaarde- Koksijde (219 km)
Donderdag 31 maart: a) De Panne-De Panne (111 km)
- b Individuele tijdrit De Panne-Koksijde-De Panne (14,7 km)
André Greipel heeft dinsdag de eerste rit van de Driedaagse De Panne-Koksijde (2.BC), met start in Middelkerke en aankomst in Zottegem na 194 kilometer, gewonnen. Greipel kon nog net een massasprint ontlopen samen met de Nederlander Lieuwe Westra, de Kazach Dmitriy Muravyev en de Rus Vladimir Gusev. De Duitser is meteen de eerste leider.
Woensdag staat de tweede etappe op het programma, van Oudenaarde naar Koksijde (219 km).
Uitslag eerste rit 1. André Greipel 194 km in 4u22'32" 2. Lieuwe Westra (Ned) z.t. 3. Dmitri Moeravjov (Kaz) 4. Vladimir Goesev (Rus) 5. Romain Feillu (Fra) 6. Peter Sagan (Svk) 7. Danilo Hondo (Dui) 8. Allan Davis (Aus) 9. Mark Renshaw (Aus) 10. Jevgeni Goetarovitsj (WRu)
Klassement na eerste rit 1. André Greipel (Dui) in 4u22'22" 2. Bert De Backer op 3 seconden 3. Lieuwe Westra (Ned) op 5 seconden 4. Pim Ligthart (Ned) z.t. 5. Dmitri Moeravjov (Kaz) op 7 seconden 6. Mickaël Delage (Fra) op 9 seconden 7. Vladimir Goesev (Rus) op 11 seconden 8. Romain Feillu (Fra) z.t. 9. Peter Sagan (Svk) 10. Danilo Hondo (Duitsl.)
De tweede rit in de Driedaagse De Panne-Koksijde is uitgedraaid op een massasprint. Daarin toonde de Rus Denis Galimzyanov zich de snelste. De tweede rit trok van Oudenaarde naar Koksijde. West-Vlaming en neoprof Guillaume Van Keirsbulck reed een tijdlang in de aanval, maar hij liet zich inlopen door het peloton toen de voorsprong te klein werd.
Het werd een massasprint en daarin was Denis Galimzyanov van Katusha duidelijk de snelste. Degenkolb werd tweede, Sagan derde. De Nederlander Westra is de nieuwe leider. Dit is de volledige top tien :
1. Denis Galimzianov (Rus) 2. John Degenkolb (Dui) 3. Peter Sagan (Svk) 4. Tomas Vaitkus (Lit) 5. Romain Feillu (Fra) 6. Aidis Kruopis (Lit) 7. Russell Downing (GBr) 8. Jevgeni Goetarovitsj (WRu) 9. Jimmy Casper (Fra) 10. Michal Kwiatk
Tijdens de openingsrit van de Driedaagse De Panne Koksijde is Leif Hoste ten val gekomen.
De renner van Katusha, liep daarbij een hoofdwonde op en werd naar het ziekenhuis overgebracht. Het is nog niet duidelijk of de deelname aan de Ronde van Vlaanderen en/of Parijs-Roubaix daardoor in het gedrang komt. Hoste zat in een goeie vorm en had al aangegeven de Ronde te hebben aangestipt in zijn agenda.
Sébastien Rosseler (RadioShack) heeft donderdag de 35e editie van de Driedaagse De Panne-Koksijde op zijn naam geschreven.
Rosseler stormde tijdens rit 3B, een individuele tijdrit over 14,7 kilometer met start en aankomst in De Panne, naar ritwinst om zo eindzege veilig te stellen. Rosseler haspelde het traject af in een tijd van 18:31.83. Net 14 seconden sneller dan de Nederlander Lieuwe Westra (Vacansoleil-DCM) en de Pool Michal Kwiatkowski (RadioShack).
In de eindstand hield Rosseler 6 seconden over op Lieuwe Westra
Driedaagse De Panne 2011 Uitslag etappe 3b De Panne (14,7km tijdrit) 1. Sébastien Rosseler (België/RadioShack) in 18'31 2. Lieuwe Westra (Nederland/Vacansoleil) op 14s 3. Michael Kwiatkowski (Polen/RadioShack) op 14s 4. Sylvain Chavanel (Frankrijk/QuickStep) op 18s 5. Bert Grabsch (Duitsland/HTC-Highroad) op 22s 6. Andriy Grivko (Oekraïne/Astana) op 24s 7. Dmitriy Muravjev (Kazachstan/RadioShack) op 30s 8. Rick Flens (Nederland/Rabobank) z.t. 9. Tomas Vaitkus (Litouwen/Astana) op 34s 10. Cyril Lemoine (Frankrijk/Saur-Sojasun) op 50s
Eindklassement Driedaagse De Panne 2011 1. Sébastien Rosseler (België/RadioShack) in 12u21m33s 2. Lieuwe Westra (Nederland/Vacansoleil) op 6s 3. Michael Kwiatkowski (Polen/RadioShack) op 14s 4. Sylvain Chavanel (Frankrijk/QuickStep) op 18s 5. Bert Grabsch (Duitsland/HTC-Highroad) op 22s 6. Andriy Grivko (Oekraïne/Astana) op 24s 7. Dmitriy Muravjev (Kazachstan/RadioShack) op 26s 8. Rick Flens (Nederland/Rabobank) op 30s 9. Tomas Vaitkus (Litouwen/Astana) op 34s 10. Cyril Lemoine (Frankrijk/Saur-Sojasun) op 50s
De oude vertrouwde waaiers wielertoeristen op hun racefiets. Al naargelang de dagen lengen verschijnen ze in groter groepen over onze wegen. t Is alsof ze samen met de egels en de padden uit hun winterslaap zijn verrezen. We moeten er ook oplettend voor zijn als we ze ergens over de straat zien scheren.
Het was zondagmorgen 6 maart, ik reed vanuit Goeferdinge naar Thoricourt een deelgemeente van Silly in Henegouwen. Op Radio 2 was de Préhistorie bezig en Guy De Pré vertelde met volle overgave over de jaren 1961, 71en 81. Vijftig jaar geleden, vertelde Guy, zong Louis NeefsAnita my Love en Bobbejaan Schoepen had het toen over Ik heb eerbied voorjouwgrijze haren. Heel mooie liedjes, als je mij vraagt, maar die helemaal niet pasten bij de taferelen die zich voor me afspeelden. Als Guy De Pré over het jaar 1971 sprak, en 'To The Rising Sun'van The Pebblesuit de speaker weerklonk, waande ik me al meer in de ambiance van de koers. Want zo zag het er recht voor mij uit. Hoewel, er was geen signaalwagen mee om te verwittigen dat er zich renners op de weg begaven. Ik schatte ze met een veertigtal fietser, en zag ze soms heel breed uitwaaierend en daarna weer in een smallere rij de weg innemen. Zou ik ze voorbijgaan of niet? Misschien slaan ze weldra aan de rotonde rechts of links af, en kan ik doorrijden, speelde het in mijn achterhoofd.Terwijl had er zich achter mij een ware karavaan aan volgautos gevormd. Aan de rotonde bleef het peloton zondagcoureurs op dezelfde weg als ik verder Henegouwen binnenrijden. Voorzichtig ben ik ze, met nog suite autos achter me, dan toch voorbijgereden.
Omdat de bende fietsers vanaf de taalgrens, die ik in Zarlardinge gepasseerd was, steeds verder Wallonië inreden, had ik al gedacht dat het Vlamingen waren. Wanneer ik mijn inhaalmanoeuvre uitvoerde had ik vooraf het raam aan mijn rechterkant halfopen geschoven en de radio afgezet, om te horen welke taal ze spraken. Ik had goed geraden het waren Vlaamse wielertoeristen die hier de Waalse wegen terroriseerden.
Ingespannen als echte coureurs kleurden ze, aan ongeveer 35 km per uur, het Waalse beton:
Ik merkte namaakcoureurs op van Quik Step, Colnago, Landbouwkrediet, Skil, Telenet en nog enkele andere, want er zaten in de pedalerende meute ook gasten die rode en oranje outfits droegen. Hoewel ze de wind mee hadden en zich in groep verplaatsten reden ze wanzinnig traag. Maar in hun gedachten waren ze wel echt een koers aan het rijden. De ene al wat galanter dan de andere. Er was er zelfs ene bij, ik schatte hem 35 jaar, die van persoon en rijstijl heel goed op Frank Vandenbroucke leek. Meteen dacht ik eraan dat VBD bijna 2 jaar geleden zijn laatste overwinning boekte in de tijdrit van de Boucle dArtois in Frankrijk.
- Het was op zaterdag 4 april 2009, op zondag 5 april mocht Frank zelfs in de leiderstrui rijden. Hij reed toen voor Cinelli-Down-Under. Frank stierf op 12 oktober 2009 tijdens een vakantie in Senegal, en werd op 24 oktober in Ploegsteert onder grote belangstelling begraven. Zijn vriend en ploegmaat van toen, Nico Mattan, heeft nu een boek over VDB uitgebracht. De Vlaamse zanger Bart Herman heeft ook een lied gewijd aan hem: Lied van de sterren, is een mooie ode aan deze te jonge overleden fietsadonis.
In Ghislenghien, daar waar op 30 juli 2004 de wereld bijna in vuur opging, heb ik de ploeg zondagfietsers verlaten. Zij reden verder langs de Chaussée de Bruxelles richting Enghien, terwijl ik naar Soignies afsloeg.
Niet ver van mijn eindbestemming, Thoricourt, ben ik een andere groep wielertoeristen tegengekomen. Ze waren even indrukwekkend als diegene die ik zo-even verlaten had. Ook voor hen heb ik moeten opletten. Doordat deze groep tegenliggers waren ben ik uiterst rechts moeten gaan rijden, opdat ze tot drievierden van de twee rij vakweg gebruikten. Toen ik in deze groep enkele fietsers, ik gebruik voor wielertoeristen niet graag het woord renner omdat renner een beroep is waar ik veel respect voor heb, uit het Geraardsbergse herkende was ik helemaal niet verbaasd. Het is geweten dat wielertoeristen uit Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant graag in Henegouwen komen rijden. De wegen zijn hier lange rechte stukken, die nog van het ene dorp naar het andere leiden, zonder lintbebouwing tussenin. Hierdoor liggen ze erveel rustiger bij dan de wegen in Vlaanderen. Behalve tijdens de weekends, want dan is Henegouwen gekleurd door wielertoeristen, tot aan de toog van de cafés toe.
Voordat ik in Thoricourt een wandeling aanvatte, was ik in het dorpscafé Le Guinguet een natje en een droogje gaan doen, en aan de Montanas-, de Vectors-, de Gazellen-, de Coppi - en de Eddy Mercks-racefietsen die tegen de muur stonden, had ik al gezien dat het binnen moest vol zitten met fietsers. En Jawel! Het waren terug een 30-tal van die nieuwe Flandriens uit de omgeving van Denderleeuw. Ze kwamen van Brakel en Flobecq over Ath en zouden langs Enghien en Ninove terugkeren naar Liekerk, werd er mij verteld; ik begreep dat er Liedekerke bedoeld werd.
1. Nick Nuyens 2. Geraint
Thomas 3. Tyler Farrar 4. Matthew Hayman 5. Marco Marcato 6. Baden
Cooke 7. Leif Hoste 8. Tom Leezer 9. Tom Boonen 10. Domenique
Rollin
Vlaanderen is een koersland met trekpaarden die hard labeuren.
Hiermee stuur ik een gekende uitspraak van den IJzeren Briek de eter in:
Als men hem vroeg, wat is koersen, zij die steevast
" Koersen , dat e zere riejen".
De Ronde van Vlaanderen
gedicht voor Albéric
Langs het parcours liggen
herinneringen aan Albéric Schotte wiens naam als een eerlijke mens en bijzondere coureur vele generaties zal overleven. Want zijn karakter was goed en gelijkmatig als zijn cadans en de muziek van de wind in zijn wielen zal
Zingen van de ijzeren Flandrien die op een koersvelo rijdt langs hobbelige kasseien uit gres of porfier, in de zon, in de hagel, in de sneeuw met de wind mee of tegen, bergop of bergaf. In zijn spoor in de pletsende regen koersen nu zij aan zij Vlamingen en Walen, Australiërs, Russen en Amerikanen even strijdlustig als hij.
Met alle hoop op zegevieren.
Karel De Pelsemaeker
Flandrien pure-sang
een echte Flandrien is een volbloed, die macht heeft als een Brabants trekpaard
koersen over Vlaamse heuvels langs bijtende kasseien, in wispelturige weersomstandigheden, is als labeuren in zware kleigrond.
kdP.
Rik Van Looy pedaleert in Geraardsbergen de Oude Steenweg op.
Geraardsbergen, aan het Gavermeer baltsen de futen mooie waterballetten.
De Futenbalts op het Gavermeer
Wie nu in maart in Geraardsbergen langs het meer van de Gavers eens een wandeling maakt, zal getuige zijn van enige mooie spektakels. Er verblijven daar een viertal paar futen, die nu hun paringsgedrag uitendoor waterballetten uit te voeren. Ze doen dit nog tot rond 15 april.
Vroeg in de ochtend, zijn deze mooie watervogels het meest actief.
Het futenballet
Twee futen met baltsgedrag lopen over het water,
de zwaartekracht wordt met hun veren weggewerkt.
Ook balletmeester Arthur Saint Léon
moet dit liefdesspel ooit hebben gezien:
van een ballerina en een ballerino
die hun liefdesemoties meesterlijk vertonen.
Het toppunt van danskunst is geen grand écart;
wel de boven de waterspiegel uitgestrekte halzen
van een koppel futen die baltsen.
De paringsdans in synchronisatie gevat, vederlicht
met knikkende snavels, tot in perfectie uitgevoerd.
Omhoog spattende waterparels zijn onderdeel van
het decor. De ochtendzon zet de dans in haar spot.
Het water is het gordijn waarin de dans verdwijnt.
Karel De Pelsemaeker
De prachtige foto's zijn van dokter Jean Van Holen uit Galmaarden, hij nam ze aan het Gavermeer op 4 maart 2011
De Australiër Christopher Sutton is de verrassende winnaar van Kuurne-Brussel-Kuurne 2011 geworden
Christopher Sutton
De 26-jarige Australiër Christopher Sutton is de verrassende winnaar geworden van de 64e editie van Kuurne-Brussel-Kuurne. Hij hield in een massasprint iedereen achter hem en was heel tevreden met zijn zege. "Ik ben eigenlijk een beetje verrast dat ik hier win", zei Australiër achteraf. "Ik voelde me wel al heel de dag goed en meldde dat ook aan mijn ploegmaten. Op 10 kilometer van de eindstreep, is de helel Sky-ploeg keihard voor mij beginnen werken. Ook Juan Antonio Flecha, Edvald Boasson Hagen, Mathew Hayman. Allen gingen ze in de weer voor mij. Het was Boasson Hagen die het laatste wagentje vormde voor mij. Toen ik plots iemand zag komen, ging ik vol door en kon het afmaken. Dit is toch wel een van de mooiste zeges in mijn carrière", zie hij nog.
Vier coureurs werden uit de koers gezet omdat ze de gesloten slagbomen negeerden.
Christopher Sutton is de verrassende winnaar van Kuurne-Brussel-Kuurne. Hij versloeg in de massasprint Hutarovich, Greipel en Farrar. Jonas Van Genechten was beste Belg op de vijfde plaats.
HTC-renner Lars Ytting Bak probeerde de massasprint in de slotrondes nog te ontlopen en demarreerde bij de eerste passage van de aankomstzone. De sterke tijdrijder draaide een reuzeversnelling rond en liep tot een halve minuut uit. Maar alleen was het onbegonnen werk, en Bak wachtte op drie aankomende renners die ook het peloton konden verlaten, Engoulvent Proni en Hinault. Met hun vier reden ze een tiental seconden voor de grote groep uit. Maar de ploegen begonnen zich te organiseren voor hun sprinters (vooral Lotto voor Greipel en Garmin voor Farrar) en lieten niet begaan. Tom Boonen probeerde het nog met een late aanval. Op zes kilometer van de meet ging de Balenaar achter Engoulvent als enige overgebleven van de laatste vlucht, maar deze poging kende geen succes. De topsprinters maakten zich klaar om het zegegebaar te maken, maar Christopher Sutton, perfect gegangmaakt door Boasson Hagen, werd de verrassende winnaar.
Uitslag: 1. Christopher Sutton (Aus) 2. Yauheni Hutarovich (WRu) 3. André Greipel (Dui) 4. Tyler Farrar (VSt) 5. Jonas Van Genechten (Bel)
De volledige uitslag van De Omloop het Nieuwsblad 2011
1. Sebastian Langeveld (Ned/Rabobank) de 203 km in 5u18:03 (gem: 38,29 km/u) 2. Juan Antonio Flecha (Spa) 3. Mathew Hayman (Aus) op 1:01 4. Yoann Offredo (Fra) 1:04 5. Luca Paolini (Ita) 1:21
6. Niki Terpstra (Ned) 2:24; 7. Martijn Maaskant (Ned) 1:30; 8. Manuel Quinziato (Ita); 9. Jurgen Roelandts; 10. Lars Boom (Ned); 11. Frédéric Amorison 1:34; 12. John Degenkolb (Dui) 1:39; 13. Wouter Weylandt 5:05; 14. Sébastien Hinault (Fra); 15. Nikolay Trusov (Rus); 16. Dominique Rollin (Can); 17. Maarten Wynants; 18. Russell Downing (GBr); 19. Koen Barbé Geraardsergen; 20. Björn Leukemans; 21. Maxime Vantomme; 22. Michael Schär (Zwi); 23. Aleksejs Saramotins (Let); 24. Marco Marcato (Ita); 25. Sylvain Chavanel (Fra); 26. Tom Stamsnijder (Ned); 27. Ian Stannard (GBr); 28. Leif Hoste; 29. Kevin Van Impe; 30. Greg Van Avermaet; 31. Sébastien Turgot (Fra); 32. Maarten Tjallingii (Ned); 33. Thor Hushovd (Noo); 34. Andreas Klier (Dui); 35. Tom Boonen; 36. Nikolas Maes; 37. Hayden Roulston (NZl); 38. Jan Ghyselinck; 39. Gianni Meersman; 40. Sébastien Minard (Fra); 41. Edvald Boasson Hagen (Noo); 42. Marcus Burghardt (Dui); 43. Philippe Gilbert; 44. Dries Devenyns; 45. Staf Scheirlinckx 9:22; 46. Lars Ytting Bak (Den) 10:41; 47. Kristof Goddaert; 48. Pieter Jacobs; 49. Bert De Backer; 50. Alex Rasmussen (Den); 51. Jean-Luc Delpech (Fra); 52. Arnaud Labbe (Fra); 53. Jens Keukeleire; 54. Marcel Sieberg (Dui); 55. Jelle Wallays; 56. Bram Schmitz (Ned); 57. Roy Curvers (Ned); 58. Koen de Kort (Ned); 59. Wim De Vocht; 60. Michael Barry (Can); 61. Stijn Devolder; 62. Anthony Geslin (Fra); 63. Matthieu Ladagnous (Fra); 64. Johan Coenen; 65. Karsten Kroon (Ned); 66. Lloyd Mondory (Fra); 67. Serguei Ivanov (Rus); 68. Jos van Emden (Ned); 69. Dominic Klemme (Dui); 70. Vincent Jérôme (Fra); 71. Laurens ten Dam (Ned); 72. Alexandre Pichot (Fra); 73. Rick Flens (Ned); 74. Roger Hammond (GBr); 75. Cyril Lemoine (Fra); 76. Thomas Voeckler (Fra); 77. Geert Steurs 14:29; 78. Thomas De Gendt; 79. Dieter Cappelle; 80. Vicente Reynes Mimo (Spa); 81. William Clarke (Aus); 82. Vladimir Isaichev (Rus); 83. Dominique Cornu; 84. Alessandro Donati (Ita); 85. David Millar (GBr); 86. Bobbie Traksel (Ned); 87. Geert Verheyen; 88. Johan Le Bon (Fra); 89. Dimitri Claeys; 90. Timon Seubert (Dui); 91. Anthony Delaplace (Fra); 92. James Vanlandschoot; 93. Arnoud van Groen (Ned); 94. Damien Gaudin (Fra); 95. Bernhard Eisel (Oos); 96. Gabriel Rasch; 97. Tristan Valentin (Fra)
Een drukte alom in Geraardsbergen : terwijl dit weekend het Krakelingenfeest gehouden wordt, trekt ook de Openingsklassieker Omloop van het Nieuwsblad door Geraardsbergen
t Is Openingsklassieker vandaag snel als een bliksemflits denk ik m n racefiets; uit de Vlaamse hemel valt wat nat, een reden voor eerst een warm bad.
Al badend in het geurige warme water zag ik me hevig over kasseien hobbelen. Waar supporters in de handen klapten bij de vleet- t Was voor het merk van mijn de versleten badkraan dat ik reed!
Al dansend boven het natte zadel was mijn gulle glimlach toch gereed: k was koploper! Aangemoedigd, met wapperend geelzwarte vlaggen, passeerde ik als Vlaamse heros de revue.
Met reclame Het Nieuwsblad op mijn regenjas, waar het regenwater glansrijk afdroop, was ik Oudenaarde rap voorbij, mensen in sportieve pakken stonden veder langs de weg in rij.
Van koploper tot achterblijver, pedaleerde iedereen met volle ijver, ik had nog nooit zoveel applaus gehad: k nu was beroemd, maar ook strontnat.
Een koers rijden. ..Sjamayee! Iedereen lachte, zelfs bij de gazet was iedereen tevree:
Als laatste vertrokken in de kou, als 1ste in Geraardsbergen boven de Guillemin Deze ervaring, wouw, is het koersen waar ik - van in mijn bad - zoveel van hou!
Ferdi Van Den Haute zijn achtertuuin is de Muur van Geraardsbegen
Ferdi el matador
Als renner leek hij niet op een gestroomlijnde windhond, hij had meer van een trekdier dat zijn gareel uit wilde.
Met steeds die witte helm tot midden op t voorhoofd trok Ferdi Van den Haute, met stierenmacht, het hele peloton uiteen.
De sportleraar van Deftige in Lierde, wiens achtertuin de Muur van Geraardsbergen is. Streek in 1978, van Marc Zeepcentrale, wat zeep aan zijn buik. Hij schoof als eerste van Gent naar Wevelgem.
Tijdens de Vuelta, tussen Cangas de Oris En Leon, en van Benicasim naar Tortosa, pakte hij de stier duchtig bij de hornes! Iedereen genoot van zijn machisimo: de castagnetten klapperden tot in Lierde.
In 87 klonk in Lierde zelfs de nationale hymne! El torero op de vélo had de Belgische driekleurtrui deftig naar zijn lyrisch dorp gehaald.
Omloop het Nieuwsblad, heette vroeger de Omloop van het Volk.
Omloop het Nieuwsblad of de Openingsklassieker
Op zaterdag 26 februari beginnen de wielerwedstrijden terug in Vlaanderen. De Omloop het Nieuwsblad, of de Openingsklassieker, passeert dit jaar niet over de befaamde Muur van Geraardsbergen. De renners komen nu via ZarlardingeGbergen binnen langs de Lessensestraat, rijden dan de Verhaegenlaan en de Guilleminlaan op, daarna langs de Edingseweg naar de Zonnebloem toe. Zo verder over de Astridlaan en de Oudenaardsestraat, waar ze de stad verlaten om het parcours verder te volgen naar Lierde en Zottegem.
In Lierde woont een bijzondere man, de ex-wielrenner, Ferdi Van Den Haute! Hij was beroepsrenner tussen 1976 en 1988. Ferdi was al afgestudeerd als sportleraar toen hij een rennerscontract te pakken kreeg. In 1978 reed hij voor de ploeg Marc Zeepcentrale. Hij won dat jaar de voorjaarsklassieker Gent-Wevelgem, hij behaalde toen ook twee ritzeges (de 3de en de 9de etappe) in de Ronde van Spanje, waarin hij ook het puntenklassement won. In de Ronde van Luxemburg won hij de 1ste en de 4de etappe. Hij won dat jaar ook nog de Stadsprijs Geraardsbergen. Vanaf 1980 tot en met 1986 won hij deze koers keer op keer, vandaar dat Geraarddsbergen Ferdi nauw aan het hart ligt. Vanuit zijn tuin heeft hij trouwens een zicht op de Oudenberg de heuvel waar de Muur op ligt. In 1987, het jaar waarin over alle koersomlopen in Vlaanderen Soldiers of love uit speaker van de volgautos kwam, werd Ferdi Van den Haute Belgisch Kampioen. Bij wielrennerliefhebbers zit Ferdi in het collectief geheugen als de coureur met steeds - die witte helm - op zijn hoofd. Hij geeft tegenwoordige nog altijd les bij de Vlaamse Wielerschool.
Op woensdag 2 maart worden ook in Wallonië de racefietsen uitgehaald. Meer bepaald in het Henegouwse Frameries. Daar zal tijdens een rit van 193,1 km van Frameries naar Dour de Grand Prix Samijn gereden worden. GP-Samijn, is een koers, die een recente geschiedenis kent. Deze wedstrijd werd in 1968 voor het eerst ingericht, in 1968 en69 heette deze wielerwedstrijd Fayt-le-Franc, maar in 1969 verongelukte op 25 augustus de Noord-France renner José Samijn. Hij woonde in Quivrain een Belgische gemeente, aan de landsgrens van Frankrijk en België, die heel goed gekend is in de duivensport, omdat de duiven er gelost worden. Een van de lastigste hindernissen in deze wielerwedstrijd is: Côte Montignies. In het jaar dat Ferdi kampioen van België werd, won zijn goede strijdmakker, de Waalse coureur, Claude Criquielion deze wedstrijd. In 2010 schreef de jonge Bruggeling Jens De Keukeleire de overwinning van deze koers op zijn palmares. Ik zou zeggen allemaal naar GP of Memorial Samijn in Dour op 2 maart. Bij leven en welzijn zal ik er ook zijn, want het is elk jaar weer, net zoals de Omloop van het Nieuwsblad, een mooie en spannende wielerwedstrijd.
Karel De Pelsemaeker
De winnaar van Omloop het Nieuwsblad in 2010 Juan Antonio Flecha van de Skyploeg. in de volgauto zit de koersdirecteur Peter Van Petegem de man uit Brakel.
Gedicht voor De Peet
Als hij zijn witte tanden even bloot lacht,
in zijn fors donkerbaardig aangezicht,
verschijnen rond zijn bruine ogen
warme zonnestralen.
Les pavés hebben niet alleen zijn carrière
maar ook zijn atletische fysiek getekend:
zijn spieren zijn hard als porfier
zijn pezen lijken wel van staal.
Op de kasseien van Opbrakel en Vloesberg
bereidde hij zijn eerste wielerwedstrijden voor.
Zo reed hij op dag over Henegouwen naar
les pavés de lenfer nabij het Franse Roubaix.
Le Noir, est arrivé! Riep Le Nord de la France verbaasd.
Een paar jaar later won de Zwarten van Brakel, witheet,
als een ware Flandrien, de helse klassieker Parijs-Roubaix.
Hij werd daarna,op slag, de nieuwe Bien-Aimé!
De kasseifameus leeft nu - als in een sprookje! -
Met een Engel in, Moerders Mooiste, gasthuis De Pavé .
Geraardsbergen, of Giesbaargen,dankt haar ontstaan, aan het einde 11de eeuw, aan haar gunstige ligging, nl. aan de oevers van de Dender en op de flanken van, in de tertiaire tijden gevormde getuigenheuvel, de Oudenberg. Na de verdeling van het Rijk van Karel de Grote werd de Dendervallei langdurig betwist ten gevolge van onderlinge onenigheden tussen de graafschappen van de Brabantgouw, Henegouwen en Vlaanderen: de streek wordt daarom ook Terre des Débats of het Debattenland genoemd. Tussen 1035 en 1067 lijfde Boudewijn V, graaf van Vlaanderen, het gebied tussen de Schelde en Dender, dat deel uitmaakte van het Duitse Keizerrijk voorgoed in bij het graafschap Vlaanderen.
Om dit gebied te verdedigen tegen mogelijke invallen, wilde zijn zoon Boudewijn VI een versterkte stad bouwen op de meest strategische plaats van zijn gebied: het grenspunt tussen Brabant, Henegouwen en Vlaanderen. Daarvoor kocht hij in 1068 van Gerard, heer van Hunnegem, een vrijgoed, gelegen aan de Dender en aan de heuvel. In de omgeving van de Frankische nederzetting Hunnegem, met haar aan Onze- Lieve- Vrouw toegewijd Romaans parochiekerkje, stichtte de graaf van Vlaanderen in 1068 een burcht waarrond de stad Geraardsbergen zich ontwikkelde. Om een nieuwe bevolking naar dit grenspunt te lokken, kende hij aan alle inwoners, voor die tijd, ongewone voorrechten toe, zoals de persoonlijke vrijheid. Dit alles legde hij vast in de KEURE VAN GERAARDSBERGEN, het oudste charter van Vlaanderen, en tweede oudste van het huidige België.
De Waalse stad (Huy) Hoei had reeds een charter. Aangezien haar naam Geraardsbergen wordt onze stad ( stede ) meestal als een mannelijk woord beschouwd. We gaan dan ook spreken van Geraardsbergen zijn inwoners. Ook de rivier de Dender wordt als mannelijk beschouwd. De Dender met zijn oude sluizen en snel stijgend water.
In Geraardsbergen staat letter met M in het middelpunt van de belangstelling: Mattentaart Manneken-Pis Muur Marbol Matches De man waar ik altijd naar opkeek voor zijn interessante gesprekken, zijn taalvaardigheid, en zijn gevoel voor poëzie; gaf aan onze stad nog een M meer.
Jan Wauters gaf Geraardsbergen
er een M bij
- De 'M' van Mythe -
In mijn verbeelding zag ik het allemaal.
Een verhevigde waarneming op afstand;
hier in de buurt nog wel.
Met de wedstrijdradio als getuige voor mij,
en dan beschrijvend in verhevigde vorm,
waargenomen in de geest, in het hoofd,
onder de helm!
En zo met de renners mee naar boven
- de mythe van de Muur,
voor altijd . De Mythe.
dag Jan met de helm op
Vrijdagavond, 4 juni 2010, is het radio-icoon Jan Wauters,overleden.
Jan Wauters werd op10 februari1939Mechelen geboren en overleed op 4 juni2010. hij was een Belgischesportjournalist bij de radio. Gedurende 35 jaar was hij radiosportverslaggever op de BRT, later omgedoopt in BRTN en nog later in VRT.
Op 18 mei2010 kreeg hij een hartstilstand na de opname van het televisieprogramma Phara. Hij werd opgenomen op de afdeling intensieve zorg. De VRT besloot hierdoor het programma die avond niet uit te zenden. Enkele weken later, op 4 juni 2010, overleed Jan Wauters aan de gevolgen van deze hartstilstand. Hij werd 71 jaar.
Wauters studeerde Germaanse filologie aan de universiteit van Leuven en begon zijn carrière als leraar (1963-1964). In 1964 ging hij werken voor de toenmalige BRT.
Wauters startte zijn carrière in 1964, bij de nieuwsdienst van de toenmalige BRT. 1,5 jaar later stapte hij al over naar de radio-sportredactie. Wauters werkte er tot zijn pensioen, in 2000.
Wauters verzorgde 3 decennia het voetbal- en wielercommentaar. Hij was niet alleen de man van het verslag maar ook van de duiding en de kritische bedenking. Ook taalzorg was een stokpaardje.
Enkele legendarische sportmomenten zijn voor de luisteraar eeuwig verbonden met Jan Wauters. Zo was hij de enige die in 1969 Eddy Merckx kon spreken, toen die wegens doping uit de Giro werd gezet.
De strijd in de legendarische Tour van 1989, tussen Laurent Fignon en Greg LeMond, was ook één van zijn hoogtepunten als verslaggever. Net als België tegen de Sovjet-Unie op het WK voetbal in 1986.
In wat uitgroeide tot een herkenbare stijl gaf Wauters commentaar bij acht WK's en vier Olympische Spelen. Na het EK voetbal in 2000 gaf hij de fakkel door. Hij leefde 6 maanden per jaar in zuid-Afrika.
Wassily kandinsky: Lyrisch gedicht.
Rondom de vis Paul Klee
De Midzomerbloemenkrans
Nieuwe Kwaremont
Kluisbergen
1700m 2. 
Koersdirecteur "De Peet"
