|
DE ARK VAN NOACH
De Amerikaanse professor Jared Diamond (81) geeft onlangs landen in crisis een sprankeltje hoop: ze kunnen uit het dal kruipen, als ze zich maar tijdig aanpassen. Maar voor de wereldwijde klimaatcrisis ziet hij het somber in: ‘De manier waarop we onze planeet uitputten, is onhoudbaar. We trekken het nog wel een paar decennia, maar moeten dringend duurzamer gaan leven’. En dat betekent dan de ondergang van onze aardbol. Een verwittigde man of vrouw is er twee waard. Ze nu niet meer dat we het niet weten…
De Maya’s kenden het fabelachtige van de sterrenhemel. Ze hadden uitstekende astronomen en konden zons- en maansverduisteringen eeuwen vooraf voorspellen. Hun kosmische cyclus telde 12.000 jaar en bij de overgang van de ene naar de volgende voorspelden zij speciale natuurrampen waarbij het voortbestaan van elke beschaving wankelt. Bij de vorige transformatie – rond 10.000 voor Christus – ‘verdween’ het legendarische Atlantis. De eerstvolgende zondvloed werd dus verwacht 12.000 jaar later, als ons zonnestelsel in één lijn kwam met het Melkwegcentrum. Dat gebeurde op 21 december 2012. De rekening 10.000 + 2.000 klopte zo … Het zou een doemdag met zonnestormen, zware aardbevingen en een scheuring van de magnetische aardvelden met als uitroepteken de totale vernietiging worden. Maar het werd noppes! Al goed! Misschien was het verdwijnen van Atlantis wel de grote zondvloed waarover sprake was in het boek Genesis en dat was dus de tijd dat de oude Noach, die toen al 500 jaar oud was, op aanraden van God zijn ark bouwde. Tijd voor een flashback naar Noach en zijn primitieve scheepswerf die honderd jaar actief was…
De toenemende verloedering van de wereld na de hof van Eden sterkte God in zijn besluit om ‘al wat leeft en waarin een ziel zit’ te vernietigen door een grote overstroming. Hij was wél bereid in zijn goddelijke bestraffing een toegeving te doen, zoals hij tevoren en later nog wel eens deed. En toch noemde hij zichzelf een goede God. Eén man, Noach, vond genade in de ogen van Jahweh, want iedereen kende hem onder die naam als een rechtvaardig en onberispelijk man. Met hem en zijn familie zou de mensheid opnieuw kunnen resetten. God vertelde de oude man dat hij een woonboot moest bouwen waarin zijn familie en ten minste één mannetje en één vrouwtje van elke diersoort zouden passen om na de zondvloed een complete herstart van de wereldbevolking te kunnen lanceren. Zowel van de reine dieren als de onreine en van elke vogelsoort moest er een stelletje mee. De vissen kwamen niet in het kapittel voor omdat ze zich als waterbewoners geen problemen moesten maken en ongegeneerd snorkelloos konden blijven voortbestaan. Noach was een beetje verbouwereerd, zag het ontzaglijke van zijn opdracht en realiseerde zich ineens dat hij het wel aan anderen moest vertellen om voldoende bouwvakkers en materialen bijeen te krijgen. Hij trok zijn kemelharen sloffen aan, krabde eens in zijn haar, stak zijn schrijnwerkerpotlood achter zijn oor en slofte weg om hulp te zoeken.
De mensen lachten in het begin tranen met tuiten. Mijlenver van het water een ark bouwen aanzagen zij als een stunt, maar ze vergaten, omdat ze zoiets nog nooit hadden meegemaakt, dat de zondvloed de boot ten gepaste tijde zou wegdrijven. Later zou het lachen hen wel vergaan. De plannen waren duidelijk: geen klein bootje, maar een schip met drie verdiepingen, 150 meter lang (1,5 voetbalveld lang), 25 meter breed en 15 meter hoog (een flat van 6 verdiepingen). Het zou een kolossaal schip worden ter grootte van een middelgrote cargo. Er was een grote lichtopening en maar één deur, zodat niemand kon ontsnappen. De hokken en vakken voor de dieren en de binnen- en buitenkant werd gepekt. Dat wist hij nog uit zijn boek met eeuwenlange wereldervaring. Met zijn achten zouden ze mogen meegaan: Noach, zijn vrouw en hun drie zonen en hun vrouw. Ze waren met weinigen, maar ja: buiten zijn gezin luisterde er toch niemand!
Hoe kwamen al die dieren in zijn ark? In gedachten zie ik de oude Noach. Hoe zouden de olifanten de muizen niet verpletteren? Maar, hij deed het! Ze waren nog niet binnen of hij kreeg al mestoverlast en moest GASboetes uitschrijven. Nog erger morden leeuwen, tijgers, luipaarden, wolven en vossen die zin kregen in een malse bout van schapen, lammetjes of koeien. Hooi, vlees, voederbrokken en ander eten moesten voorradig zijn om de commerce te blijven runnen. Maar toen de zondvloed kwam, was het voor de anderen te laat. De deur was toe en ze ging niet meer open.
Het was een lange reis. De tocht begon op de 17de dag van de tweede maand toen Noach 600 jaar oud was. Het goot 40 dagen aan één stuk en 150 dagen was de aarde niet zichtbaar. Ongeveer 9 maanden na het vertrek liet Noach een raaf vliegen omdat die een vleeseter was en dierenkadavers zou vinden. Hij kwam niet terug naar de ark. Dan was het de beurt voor een duivenvlucht. Die eet geen vlees en kwam iedere keer terug tot er voor haar weer voedsel groeide. Zo wist de oude man dat de aarde weer droog was. Het was ongeveer 1 jaar en 10 dagen later. Noach deed de enige deur van zijn ark open en overschouwde de nieuwe aarde. Toen beseften ze alle acht dat de ark wel degelijk veilig was en dat God zijn woord had gehouden, zoals altijd. Van contentement stuurde hij een danksignaal naar God in de vorm van een offer van een aantal dieren die ondertussen in de ark waren geboren. En God zag dat het goed was!
Geologische of archeologische bewijzen over dergelijke zondvloed die mens, plant en dier vernietigden, behalve de inhoud van de ark van Noach, zijn er niet. Je zou dan een hele sedimentlaag uit die tijd moeten vinden met beenderen en resten van die arme wezens. Dat bewijs is er niet.
Lokken de klimaatvoorspellingen een nieuwe zondvloed uit? Is deze keer Anuna De Wever op tijd begonnen te verwittigen? En doe jij er iets aan?
Marcel Huysmans
03-09-2019, 20:40 geschreven door Marcel Huysmans 
|
