NU KAN IK HET WEL VERTELLEN

Ogen toe! De wind waait door de bomen en ik staak mijn wild geraas. Ik lig moe languit in de zetel… Mijn flatscreen wordt waziger, krijgt bibberende strepen en zachtjes dommel ik in. Het glaasje sangria deed me soezen. Veel dingen tegelijk doen, is moeilijk. De volgende week ga ik weer losjes over de kindertongen en ik ben weer een jaartje ouder. Bij tijd en wijle wil ik veel voorkomende vragen in één zak stoppen en ze gezamenlijk beantwoorden. Zoals kindervragen. Daarom verklap ik in deze brief een aantal Sinterklaasgeheimpjes die anders te veel tijd vragen om gedetailleerd uit te leggen. Ik schreef ze op en mijn opstel presenteer ik nu op de achterkant van enkele papiertjes die nog in mijn Sinterklaasboek parkeerden om over te schrijven. Maar... eerst wil ik jullie mijn antwoorden toevertrouwen want... Volgende vrijdag is het weer zover en dan moet alles op paardenvoetjes lopen.

Vóór ik zwaar nadenk, zet ik altijd mijn mijter af, sta rechtop achter mijn bureau, haal diep adem en schuif mijn pantoffels weg met de kousen erover om te vermijden dat iemand er tersluiks cadeautjes in achterlaat. In Spanje maken we alles klaar. Dat vraagt tijd en voorbereiding en iedereen die daarbij helpt, is gelijk. Toen ik zo'n honderd jaar geleden in Vlaanderen kwam om kleine kinderen jaarlijks met cadeautjes en lekkers een feest te bezorgen, legde ik gewoon de geschenkjes voor de deur. Dat was niet leuk, te simpel en helemaal niet spannend. Toen ik op een avond zag hoe de maan door de bomen en achter een schoorsteen scheen, had ik een inval. Ik moest en zou door de schoorsteen komen. Maar de weg tussen wens en werkelijkheid is geplaveid met scheve gevaarlijke daken. Meteen besefte ik dat ik daarvoor onvoldoende lenig was. Spaanse vrienden wilden me helpen. Let wel, het waren witte vrienden. Na één klim- en daalpartij viel mijn frank. Ik noemde mijn vrienden Pieten maar ze gingen wit in de schouw en kwamen er zwart uit. 's nachts vielen ze niet op, ook niet in de maneschijn. Ik besloot meteen om het voortaan altijd zo te doen. Vóór ze het dak opgingen, maakten ze zich een beetje zwart als startkleur en na een paar op- en neertochtjes waren ze helemaal donker. Zo kwamen de Zwarte Pieten aan hun eretitel. Ik geef hen de pakjes aan en zij leggen ze binnen bij de schoorsteen. Vooraf leren ze noklopen, schoorsteenklauteren en fluisterstappen. Zij vullen de zakken vullen en lezen de dakenkaarten. Omdat het wel spannend is, blijven we dit zo doen.

Heb je mij al echt op mijn wit paard over daken zien rijden? Dat is mijn groot geheim. Ik heb nog nooit met Slecht Weer Vandaag aan dakrijden gedaan! Zoiets gebeurt alleen maar in verhaaltjes. Het is altijd glad als het regent of sneeuwt. Antislipschoenen helpen niet en het is pikkedonker. Ik blijf liever met vier paardenbenen op de grond, maar voor tekeningen of beelden is dakrijden mooier. Vertel het nooit verder, want dit is een beroepsgeheim! Iedere keer dat ik dit vertel, steek ik ook mijn rechter wijsvinger in de hoogte: absoluut top secret! In het buitenland laten ze een verhaal, een verzinsel of een legende gewoon voortleven en dat moeten ze in de Europese Gemeenschap ook maar doen. Niet discussiëren, maar doen! Denk je dat ze in Amerika de Kerstman willen veranderen? Klaagt er iemand over rendieren die 's nachts en in de kou moeten vliegen? Of dat die rendieren geen vliegopleiding hebben gehad? Neen! In Europa zijn er te veel mensen die het beter weten of het denken te weten, of die zich vervelen en dan maar iets geks bedenken. Wij noemen zoiets bemoeizucht. Zij kennen dat niet. Het echte Sinterklaasverhaal is onbekend en kinderen willen zij ook met opzet 'negeren'. Sommigen vinden dit werkwoord zelfs racistisch...

Het is heel moeilijk, om geen feest van hebberigheid te creëren. Cadeaulijstjes opstellen is fijn, maar ik kies liever zelf. Dure dingen geef ik liever niet. Wat me wel pleziert, is dat kinderen 's avonds bij de haard het hele Sinterklaasrepertoire zingen. Ik hou vooral van klassiekers, ook al zitten daar soms bange zinnetjes in. Zoals in Zie ginds komt de Stoomboot: 'zijn knecht staat te lachen en roept ons reeds toe. Wie zoet is, krijgt lekkers, wie stout is de roe.' Die laatste zin is helemaal niet waar en de kinderen moeten van mij altijd zingen 'wie stout is, tralaloe'.  

Ik moderniseer al een tijdje, al ben ik een traditieman met rode jas en mijter. Ik kom met de stoomboot en rijd op een paard in plaats van de auto te nemen. Ik gebruik mijn groot boek, maar heb wel een laptop. Daar loop ik liever niet mee te koop. Mijn nieuw systeem om te weten waar alle kinderen wonen, heet Piet-Piet. Je tikt een adres in en kees is klaar. Vroeger kon ik ook iedereen vinden.Ik hoef door de crisis geen Zwarte Pieten te ontslaan. We hebben geen arbeidsovereenkomst en werken enkel met witte kassa's. We zijn er gewoon, maar niet altijd met evenveel.

Ik wil eindigen met een privénoot. Dat doe ik niet zo gemakkelijk. Ik ben een wat oude man en maak me bijna nooit zorgen en ben gewoon leeftijdloos. Ik ben wijs als het me uitkomt, maar tegendraads als dat beter lijkt. Belangstelling heb ik graag en word graag aardig gevonden, om niemand schrik aan te jagen. Volmaakt ben ik zeker niet. Ondeugden heb ik wel. Zo ben ik dol op snoepen en houd van een goeie Duvel met het kroonkurkje er nog op. In mijn jonge jaren ben ik een paar keer verliefd geweest. Over Esmeralda is zelfs een verhaal geschreven. Ik durf het niet meer lezen want iedere keer krijg ik tranen in de ogen en word heel triestig. Nog één goede raad van Sinterklaas zelf: één van de weinige manieren om te laten zien dat je meedoet met de 'jeugd van vandaag' is het feit dat je geloof in Sinterklaas, ondanks alle hindernissen van de tijd, intact is gebleven. Het weze zo, bij het donkerzwarte roet van Zwarte Piet.

Marcel Huysmans

30-11-2019, 22:11 geschreven door Marcel Huysmans