Ik ben een van diegenen, die zich laten beetnemen heeft, om naar de krantenwinkel te stappen voor de aankoop van de Humo van 23 september.
Er was genoeg reclame en media-aandacht meegemoeid om kennis te kunnen maken met een boekje van Dimitri Verhulst: Godverdomse dagen op een godverdomse bol.
We gingen voor een weekje met vakantie naar Turkije en een boekje van dit formaat was ideaal om de koffers niet te overladen.
Gelukkig hadden we er prachtig zomerweer en moest ik geen kalm plekje opzoeken om me aan het lezen te zetten.
Ik doorbladerde dan maar eventjes in de rapte de schrijfsels van den Dimitri.
Ik begreep er niet veel van, van alles onder elkaar geschreven zonder enig structuur.
Ik nam een blad papier, ik had er mij immers op voorzien om notas te nemen van al het gebeuren in het hotel, en begon aan mijn eigen godverdomse kort verhaaltje.
Ik ben een vis, ttz geboren op 19 maart, feest van Sint Jozef, patroonheilige van de cocus.
Hij was nog wel bedrogen door een verdomde duif, wie kan er zich dat nu nog voorstellen.
Arme Jozef was er zich zelf niet bewust van. Toen bestond er nog geen DNA-test om het vaderschap te kunnen bewijzen.
Je hebt vissen en vis, ik ben een mooi opgerolde rolmops, met ajuin en azijn opgeborgen, geconserveerd, in een bokaaltje. Ik zit er samen met 5 andere soortgenoten. Het was eerder langs de koele kant, in het bokaaltje, we zaten immers voor een tijdje in de koelkast om langer bewaard te kunnen worden. Af en toe kwam er een beetje licht binnen als de deur van koelkast opging, maar we zaten helemaal achterin verscholen tussen mijn buren, een potje Pickels, een potje rode bieten, waar er al schimmel op stond, een flesje met pikante Chinese saus en een bokaaltje met zeven zoetzure ajuintjes. Ze leken allemaal gedoemd te zijn om er eens uit te komen met de volgende lenteschoonmaak.
Dat beloofde dus niet veel goeds te worden, en inderdaad na anderhalve maand, de houdbaarheidsdatum was al ruim overschreden, was het alsof ik werd opgeblazen, de geur van azijn veranderde in een of ander onwelriekend oxidatieproduct en de uien vielen uit elkaar. Het deksel begon te verkleuren van bruin naar zwart.
Ik had er geen idee van wanneer het Pasen zou worden. Met een waas in mijn ogen zag ik dat er beschimmelde mandarijnen werden bijgezet. Het was misschien de periode van Sinterklaas?
Dus zat ik nog minstens voor 3-4 maanden te rotten in mijn knus bokaaltje en te wachten op mijn einde zoals een terminale longkankerpatiënt, maar zonder stervensbegeleiding.
In mijn wereldje bestond er ook geen euthanasie waarschijnlijk.
Maar er werd een oplossing gevonden: mijn bokaal kwam dan toch rond de lente uit de koelkast. De vrouw des huizes besloot, na lang aarzelen, me samen met mijn andere compagnons naar de glasbol te brengen.
Patshhhh, het glas brak van de eerste keer, ze had immers goed gemikt om het eind van het bestaan van een stinkende rotte Jozefrolmops zo kort mogelijk te houden.
Ondertussen ligt het godverdomse boekje in de papierbak en wordt het misschien gerecycleerd in een rol zacht Wc-papier
In 2006 plaatste ik de onderstaande foto op mijn blog, met de vraag of iemand de naam van dit plantje kende.
De foto was genomen in het Hannecartbos in Groendijke - Oostduinkerke.
Ik kreeg nooit enige reactie op mijn vraag.
Onlangs waren we terug in de buurt en bezochten we het bezoekerscentrum De Doornpanne in Koksijde en daar heeft men mij kunnen helpen, het zou gaan om de Witte Winterpostelein of Claytonia Perfoliata.
Als je tegenwoordig met de wagen of de trein in Europa rondreist, hoef je nergens meer urenlang aan te schuiven zoals weleer. Zelfs de vroegere Oostbloklanden hebben de laatste jaren hun strenge controles verminderd.
Mijn eerste buitenlandse reis, samen met mijn ouders, was met de nachttrein naar Salzburg, in 1955.
Het ging van Brussel per stoomtrein tot in Aachen, waar iedereen moest uitstappen om voorbij de Belgische en Duitse grenscontrole te passeren. Het was er akelig donker en met de schaarse verlichting werd er geduldig aangeschoven tussen metalen hekkens.
Na een uurtje geduldig wachten, mochten we terug naar ons coupé. De treinbegeleider klapte de zitbanken en rugleuningen naar beneden en we konden onze nachtreis voortzetten dwars door Duitsland.
Aan de Oostenrijkse grens, werden we maar een klein uurtje opgehouden om de papieren te laten nakijken.
Jaren later, in 1963, ging de reis naar Joegoslavië van Generaal Tito.
Weer met de nachttrein tot in München en hier begon pas de miserie.
We moesten overstappen op een trein die ons naar Ljubljana zou brengen. Van daaruit hebben we een kleine 2 weken rondgetoerd in het mooie Joegoslavië.
Onze plaatsen waren gereserveerd in de trein via een reisbureau in België.
Bij onze aankomst in München Hauptbahnhof bleek de trein naar Ljubljana vertraging te hebben. De trein kwam uit het noorden van Duitsland en bracht Grieken en Turken terug naar hun thuisland voor een terugzien met hun thuisfamilie, die geduldig een jaar gewacht hadden op de zuurverdiende Duitse Marken van zoon en dochter.
De trein zat overvol, dozen, vogelkooien, kinderwagens en luidruchtige dames versperden al de gangen, zelfs de Wcs hadden ze ingepalmd.
Tussen al het gedrum op het perron vonden we onze wagon dan toch, in de hoop onze genummerde zitplaatsen terug te vinden.
Helaas, zoals te verwachten was, waren de plaatsen al ingenomen door een Griekse familie.
Na veel gepalaver werden de dochters bereid gevonden ons hun plaatsen te willen afstaan tot in Ljubljana, oef!!
Aan de grensovergang tussen Oostenrijk en Joegoslavië, hebben we uren moeten wachten.
Al de pakken en zakken van die sukkelaars moesten opengemaakt worden, wij Belgen hadden gelukkig geen problemen, we brachten immers harde deviezen mee naar het land van Tito.
Ondertussen had ik kennis gemaakt met de dochters, die ongeveer mijn leeftijd hadden.
Met spijt moesten we afscheid nemen, maar hoopten elkaar terug te zien op de terugreis.
Helaas, heb ik hen niet meer terug gezien, ik had nochtans mijn best gedaan om hun namen en een paar simpele zinnetjes in het Grieks te onthouden. Al die moeite voor niets.
Men danst er, men speelt er al op de fluit Op potten en pannen Op glazen en kannen, Op allerhande geluid: Op messen, op schup en op zoutevat Op hangel, op tangel, op dit en op dat Op trommeltje rom, dom domme dom dom: Op keteltjes, lepeltjes, tikke tik tang En dat gaat zo de helen dag lang.
Onlangs had ik het geluk om nog eens het atomium te mogen bezoeken met gratis toegangskaarten.
Het zag er een beetje anders uit dan 50 jaar geleden, niet alleen hebben ze de buiteplaten helemaal vervangen maar er is een Onthaalcentrum bijgekomen waar je de tickets en gadgets met de afbeelding van het atomium kan kopen en een toilet bemand of liever bevrouwd door een typische Brusselse toiletdame. Geen sprake van gauw een gratis plasje te doen en te doen alsof je haar niet verstaat, neije betoele en daarmee basta.
Het was mooi weer, een ideaal moment om nog eens een wandelingetje te maken.
Het eerste doel was een prachtige dreef met rodelhaagbeuken, de bomen zijn na 50 jaar wel in omvang toegenomen. Ze liep van aan het standbeeld van burgemeester Adolphe Max naar de majestueuze Expobrug: de Kreupelboslaan.
In 1958 had men in de bomen lampjes geplaatst die s avonds de dreef feeëriek verlichtten. Men hoorde zelfs de vogeltjes fluiten. Mijn vader wist me te vertellen dat de vogels in de bomen helemaal ontregeld waren door de verlichting. Maar hij had wel ongelijk zoals nu blijkt.
Het gefluit van de vogels kwam van een muziekplaat, van koningin Elizabeth.
De 78-toeren plaat was al 20 jaar oud en was opgenomen in het Koninklijke domein door ene Herr Ludwig Koch. Alles werd samengebundeld op 4 platen en uitgegeven in 1952 samen met een boek met schetsen en fotos van vogels. Alles werd te koop aangeboden voor 1000 franken, de helft van oplage werd aangeboden aan de heer Harmel, toenmalig minister van Onderwijs.
Het was de bedoeling deze verzameling aan te bieden aan de scholen. Wens je over dit laatste meer te weten, surf dan naar
Heb je ook naar de opening van de Olympische Spelen in Peking gekeken?
Een moeilijk te evenaren schouwspel, zoals men mocht verwachten van het moderne China.
De intrede van al de atleten was grandioos.
Grote mogendheden wisselden elkaar af met kleine eilandjes in een of andere oceaan.
Iedereen liep er dolgelukkig bij.
Op de tribune stonden kroonprinsen, presidenten, bekenden en minderbekenden, te zwaaien naar hun atleten.
Ik heb er een paar herkend, de presidente van India, de kroonprinsen van Nederland, Spanje, Japan, Thailand en een overdolle prince de Monaco, te veel om ze allemaal te citeren.
Groothertog Henri van Luxemburg samen met de beeldschone Maria Theresa, stond wel in contrast met zijn neef, onze kroonprins Filip. Hij zat er moederziel alleen en maar sipjes bij, misschien had hij het niet eens opgemerkt dat België aan beurt was, hij had zo te zien, toch zijn verrekijker meegebracht.
Nochtans deed Sebbe zijn uiterste best om met de driekleur te zwaaien om zijn aandacht te trekken!
In Brussel in de buurt van de universiteit waren er bepaalde cafés ofte stammenees, waar de studenten, die bij het einde van de maand een beetje krap zaten, toch de mogelijkheid hadden om een pint te drinken aan een schappelijke prijs.
Het gaat hier wel om de periode rond 1970.
Voor 1 oud Belgisch frankske had men een pint van de seau (emmer in het Frans). Al de restjes van het bier werden onderaan de tapkraan opgevangen in een emmer, samen met de klikjes uit de glazen. Als er niet teveel zeveraars en mannen met een snor in het etablissement waren, dan viel het nog mee.
Als de emmer leeg was, moest de arme student naar huis terug keren, want iets op de spiegel schrijven, dat mocht niet van de waard.
