Ze is nu 3 jaar geworden en ze wordt al een flinke meid.
De Juf vindt dat ze het prima doet in haar klasje
Nu vroeg ze ineens, opa wanneer ga je het zwembad in de tuin kunnen zetten, heb je al genoeg flacons kunnen bijeensparen. Beloofd is toch beloofd, zei ze met pruillipje, en mama heeft me al een zwembrilletje gekocht.
Ha, die schalkse meid toch, ze was het dus niet vergeten.
Gelukkig, hebben onze vrienden een paar zakken flacons bijeengespaard en hebben ze ons een beetje vooruit geholpen vandaag.
Langs deze weg hartelijk aan Maarten en Paulette voor hun medewerking!
De laatste weken en maanden, word ik overstelpt met vragen over den Expo. Volgend jaar zal het immers 50 jaar geleden zijn dat dit evenement heeft plaats gehad. Als opwarmertje voor al de festiviteiten die zullen georganiseerd worden, een paar zelfgemaakte fotootjes:
U ziet o.a. het embleem van Expo 58 met de vlaggen van de deelnemende landen, de tuin van de 4 seizoenen, het paviljoen van de Sovjet-Unie en een foto van de clown Popov.
Af en toe krijgen we op Televisie reclameboodschappen die soms eens doen nadenken.
Zo is er deze van Fostplus die ons aanmaant om plastic en metalen verpakkingenverstandig te recycleren.
Zo kan je met 27 PET flessen een fleece trui produceren,
Met 670 aluminium blikjes kan men een fiets maken
Met 350 blikjes heb je genoeg om een barbecue te maken.
En met 1600 plastic flacons kan men zelfs een zwembad maken.
Wij opteerden voor het zwembad, het zal toch wel eens deftig zomeren in de komende jaren als we ecologisten mogen geloven.
Het zou toch een paar jaartjes duren voor we genoeg hebben bijeen gespaard, een ruwe schatting brengt ons op 5 à 6 jaar, berekend op ons veertiendaags aandeel aan flacons in de blauwe PMD zak. Wie doet er mee??
Elke dag op nieuw stellen we vast dat er Afrikaantjes (Tagetes) verdwijnen in de tuin, niettegenstaande er korrels gegooid worden en bierrestjes in kommetjes geplaatst worden.
De grote boosdoeners zijn de slakken, tijdens de dag zitten ze verscholen, maar eens dat de avond valt rukken ze op langs alle kanten; kleine en grote, zwarte en bruine, met of zonder huisje, op zoek naar een fris blaadje van onze afrikaantjes.
De volgende ochtend zie je dan met lede ogen naar de verwoesting die deze beestjes hebben aangericht, rampzalig om zien.
Nu dat alles en nog wat, genetisch gemanipuleerd kan worden, wacht ik met ongeduld op de ontwikkeling van een afrikaantje dat bestand is tegen slakken.
Er is nogal veel te doen geweest omtrent Yves Leterme op de RTBF na 21 juli.
Maar niemand stoort er zich aan dat op 14 juli in de vurige stede Luik, iedereen er de Marseillaise zingt, de stad is die dag in feest en versierd met de Franse driekleur.
Ik stel dus voor dat onze VRT volgend jaar een reportageploeg naar Luik stuurt op 14 juli, om er de uitgelaten sfeer te gaan opsnuiven, het loont echt de moeite.
Op 21 juli kraait er geen haan in Luik, behalve in de kathedraal, waar een Te Deum wordt gezongen in de aanwezigheid van een of ander Belgisch prinsenpaar, zoals ieder jaar bepaald door een lottrekking ten paleize Albert.
Geef mij dan maar liever de viering van Koninginnedag bij onze Oranjeburen, dit is tenminste een echt volksfeest.
Een vlotte start van de vakantie op Zaventem maar een triestige start op onze autowegen.
Er is een vrieed accident, dixit onze vriend Urbanus, gebeurd op de Brusselse Ring ter hoogte van Wemmel.
Een vrachtwagen heeft er niets beters op gevonden dan over de middenberm te stormen en de brugpijlers bijna helemaal weg te maaien.
Resultaat: alle verkeer op de Ring is voor een lange tijd geblokkeerd. Nu net op de eerste vakantiedag.
Het moest wel eens gebeuren, elke werkdag houdt de gewone automobilist zijn hart vast als hij onder de brug in Wemmel, ziet hoe de vrachtwagens, klein en groot, zich op de Ring storten met volle snelheid, zonder maar rekening te houden met het doorgaande verkeer. Het lijkt er stilaan op dat sommige vrachtwagenchauffeurs er een sport van beginnen te maken om ons de schrik op de hals te laten halen.
Wanneer zal men in dit land eens maatregelen beginnen te treffen om meer discipline aan die kamikazechauffeurs bij te brengen?
In Frankrijk en Duitsland is alle zwaar verkeer verboden tijdens piekdagen.
Maar in dit kleine landje kan men dit niet realiseren, men moet altijd via minstens 3 regeringsniveaus passeren en er zal er altijd wel eentje zijn dat dwars ligt.
Onze krullenbol uit Brugge zal er misschien niet meer bij zijn in de volgende federale regering, om een oplossing uit zijn hoed te toveren.
Yves Leterme had in zijn glazen bol gezien dat de regeringsvorming van lange duur zou kunnen zijn.
En zie, onze Albert, mijn buurman van weleer, komt gisteren in de namiddag ten val in het Paleis van Laken en zal dus voor enkele maanden op non-actief gezet worden met behoud van zijn wedde.
Hij was na het dagelijks Italiaans koffietje met zijn Paola, nog gemaakt in de percolator die ze van haar moeder gekregen had bij haar huwelijk - ze lustte immers geen Melita koffie, vanuit het paleis Belvedère te voet vertrokken, stiekem langs het poortje van de Koninklijke serres, naar het paleis van Laken.
Het is wel een eindje stappen tot aan het paleis, hij wou eens gaan kijken wat zijn schoondochter aan het uitspoken was, terwijl Flip met alle superlatieven, zelfs in een min of meer correct Nederlands, met een licht Lakens accentje, China en Chinezen loofde voor hun dapperheid en inzet.
Maar plopperdeplop, een van de kinderen van Mathilde, waarschijnlijk het vrouwtje, had een banaan gegeten en de schil laten vallen, opa had dit niet opgemerkt, hij was vergeten de zonneklepjes van zijn bril naar omhoog te klappen, en pardaf, opa komt ten val en brak de hals van zijn rechterdijbeen. Met den honderd, begeleid door 6 zwaantjes, wordt hij dan in allerijl overgebracht naar het Brusselse ziekenhuis Sint Jan.
Paola wordt ondertussen op de hoogte gebracht en roept herhaaldelijk, Mama mia en ziet de pleziervaartjes met hun nieuw Yacht, letterlijk in het water vallen
Hierbij wens ik mijn buurman een spoedig herstel toe en als hij aan de beterhand zal zijn, geef ik hem zeker een belletje.
Sommige Waalse politieke partijen, gesteund door de Brusselse minister-president Charel Piqué, willen het elektronisch stemmen laten afschaffen en terugkeren naar potlood en papier.
In een tijd waar alles stilaan elektronisch kan gebeuren, bankieren, belastingsaangifte indienen, klein misdrijven aangeven bij de politie, muziek legaal downloaden, de lijst is veel te lang, is dit niet te verantwoorden behalve ..
Iemand die ooit bijzitter is geweest is in een telbureau, zal wel weten dat soms blanco en ongeldige stemmen op het hoopje van zijn favoriete partij terecht kunnen komen.
Meer uitleg hoeft niet natuurlijk.
Als een Belg maar kan sjoemelen, dan zal hij er zeker geen twee keer over nadenken !!!!
Ik studeerde af in juni 1968 en werd onder de wapens geroepen in september 1968.
Door een of andere medewerker van de toenmalige blauwe minister van landsverdediging zou het geregeld kunnen worden dat ik het land zou dienen in het militair hospitaal van Etterbeek, dus dicht bij moeder, vader en het lief.
Helaas, er waren er ondertussen verkiezingen geweest en de minister in kwestie mocht het afbollen samen zijn getrouwen.
Daar begon de miserie al, ik werd op 1 september verwacht in de kazerne Baron Michel in Mechelen voor een opleiding van 3 maanden.
Van de kazerne blijft er niet veel meer over, enkel het in verval geraakte torentje dat voor enige commotie zorgt in de buurt, moet het verdwijnen of blijven.
Desondanks speelt KV Mechelen nog altijd achter de kazerne.
Ik heb er leren morsen, begrijp me niet verkeerd, het gaat over kort en lang, tut tut tuut tut tuut of dididadida, samen met een afgekort radiotaaltje, QVF. Ik heb er nooit niet veel van begrepen ondanks de grote inspanningen van de onderrichters, die toch al een paar strepen op hun mouw hadden, maar waarschijnlijk geen onderwijzersopleiding hadden genoten.
We moesten ons geweer uit elkaar gooien en daarna terug in elkaar proberen te krijgen in zoveel minuten, elke keer opnieuw werden we uitgekafferd door een of ander sergeantje.
Al de militaire graden van de landmacht, de marine en de luchtmacht moesten we in onze hersenen proberen te printen, je kon nooit weten dat je een majoor of een luitenant-kolonel tegenkwam op straat.
Het was een eerste contact met de vuile ziekten, luguber voorgesteld in een oude wit-zwart film.
Willem De Meyer friste het mooie Vlaamse lied weer op, met begeleiding van zijn accordeon. In de stille Kempen en zovele andere Vlaamse liederen hebben we met volle borst meegezongen.
Na 3 maanden werden we op een trein, die waarschijnlijk WO II had overleefd, geladen en in midden in de nacht in een van kazernes in Duitsland afgezet.
Daar heb ik niet veel bijgeleerd, enkel leren drinken, roken en gemene taal gebruiken.
Ondertussen werd je er afgesnauwd door mensen die met moeite hun naam konden schrijven.
Dus, in het leger werd je zogezegd een echte man, maar daarover heb ik altijd mijn twijfels gehad.
Er zouden in Vlaanderen bijna geen mannelijke werklozen meer zijn.
In sommige gemeenten amper 3%-tjes.
Binnenkort krijgen we misschien op de commerciële zenders een programma met de titel Vrouw zoekt werkloze Man.
Ze mag dan gedurende een weekje optrekken met 3 werkloze mannen bij hen thuis. Kwestie van in de sfeer te komen en eventueel te ervaren hoe je met een minimumloontje door het leven moet.
Op het einde van de rit wordt er geen dineetje aangeboden in een kasteel maar trekt de winnares samen met haar uitverkorene naar het fritkot voor een lekkere hap en een jupilerke.
Het zou tenminste goedkoper uitvallen dan al de luxueuze uitspattingen waarvan de kijker het water in de mond krijgt, maar helaas nooit zelf zal kunnen genieten.
In een poll op Seniorennet wordt er gepeild naar het luistergedrag van de Senioren.
Een meerderheid, een ruime 50% luistert naar Radio 2.
Ik koester een stille hoop, dat muziekprogrammamakers van deze zender af en toe eens naar Seniorenweb kijken en misschien in het vervolg meer rekening zullen houden met hun muziekkeuze.
De gekozen muziek hoort soms meer bij zenders zoals Radio Donna en Studio Brussel.
Ik ben de eerste om alles niet af te breken, Radio 2 brengt heel veel goede programmas die best te genieten zijn door 50-plussers, maar ze worden eerder schaars de laatste jaren.
Bijna elke dag sakker ik wel eens op Rudy Demotte, minister van de volksgezondheid.
Zijn aanmaning en zelfs verplichting om generische geneesmiddelen te laten voorschrijven door de huisartsen, hangt me soms de keel uit.
Al die pilletjes lijken op elkaar, ze zijn wit of vaalgeel en zijn allemaal rond.
Geen cadeau dus voor de slechtzienden onder ons.
Als je een beetje te hard op de blisterverpakking drukt, vallen ze uiteen in gruizelementen, zo heb ik mijn twijfels over de samenstelling van het geneesmiddel, een oud Vlaams gezegde zegt immers goedkoop is slechte koop.
Maar waarschijnlijk zal er wel iemand goed bij varen:
De minister?
De ziekenkas?
De farmaceutische nijverheid?
De huisarts wordt overstelpt met het aanbod van deze nieuwe medicijnen en geraakt er soms niet aan uit.
En de apotheker schakelt stilaan over naar een levering Just in time en mag telkens een nieuwe leverancier beginnen te zoeken.
Ik zal dus niet de enige zijn die sakkert op de Rudy.
Niettegenstaande de vele clipjes op onze Vlaamse zender en promoties op de radio, zijn we niet goed genoeg bevonden om mee te mogen doen aan de finale.
Geen twelve points helaas.
Wat zou je willen, alles wat maar enigszins naar België ruikt, wordt in de EU verguisd.
Het zou allemaal de schuld van Brussel zijn dat het leven zo duur geworden is in Europa, spijts de invoering van de euromunt.
De mensen in het buitenland, en wij ook trouwens, zien met lede ogen naar het gebras met geld in de Europese Instellingen.
Als je een Engelsman of een Italiaan ontmoet in het buitenland, dan merk je dikwijls dat een Belg gelijkgesteld wordt met de man of vrouw die in hun portemonnee zit.
Dus, weer geen finale, noch in het liedjes circus, noch in het voetbal.
Het huis langs de rechtse kant behoorde toe aan een koppel dat in Kongo verbleef in de gloriejaren van het Belgische kolonialisme.
Om de zoveel jaren kwam de familie terug naar het thuisland voor een paar maanden, de eerste keer had de man zijn grote Amerikaanse slee meegebracht met de boot via Antwerpen. Vader, moeder en de kleine dochter waren zo fier als een gieter als de auto uit de garage werd gehaald om er een ritje mee te maken. Alle kinderen uit de straat hadden dolgraag eens willen meerijden, maar nee, dan kon niet, we werden blijkbaar gelijkgesteld met de negertjes in Afrika.
Bij hun volgende terugkeer naar het moederland, was de Amerikaanse slee ingeruild voor een nederig Volkswagen Kevertje, de beginnende teleurgang van de mooie tijden.
Mijn vader zou volgens de koloniaal in kwestie onterecht een stukje van 0,1 m2 gebruikt hebben van zijn muur, mitoyen. De man was zelfs zo razend, dat hij er niets beter op gevonden had dan de vrederechter er bij te halen. Mijn vader heeft dan maar 1100 oude Belgische franken betaald om in regel te zijn. Maar de verhouding tussen mijn vader en de koloniaal is altijd koel gebleven.
Tijdens hun verblijf in Kongo, was het huis bewoond door iemand van Madame haar familie, heel sympathieke Brusselaars, maar telkens weer als de familie terugkwam, waren ze verplicht ergens anders onderdak te vinden op een klein appartementje in Laken.
Dan kwam de definitieve terugkeer naar huis, eerst moeder en dochter en een paar jaar later de vader.
Ze zijn er blijven wonen tot voor kort, de man heeft zijn laatste rustplaats gevonden in het columbarium in Strombeek, niet zover verwijderd van mijn moeder.
