't is in de mei! De vogelen paren. Hoor, wat een zingen en fluiten in 't bosch! Tusschen der bomen groenen dos, Snappen en vrijen de bonte scharen. Zie! Hoe ze wippen en strootjes vergaren, Bouwen hun nestje van halmen en mos. 't is in de mei! De vogelen paren. Wrong uit de winds'len uw hertje zich los, Kind, als uit de knoppen de blaren? Schuilt in uw boezem, verraadt die blos 't zoete geheim, laat uw mond het verklaren, 't is in de mei! De vogelen paren. 't Is in de mei!
Er was ooit een tijd dat men het land kon doorkruisen met de tram. Rond 1885 werd de NMVB opgericht, de Nationale Maatschappij van Buurtspoorwegen, die in de volgende jaren een uitgebreid tramnetwerk over het ganse land ontwikkeld heeft.
In Brussel werd deze tram smalend de boerentram genoemd, hij bediende immers voornamelijk de dorpen in de wijde omtrek van de grootstad, de boerenbuiten, met enkele uitzonderingen, zoals de steden Leuven, Aalst, Halle en Ninove langs de Vlaamse kant van
Brussel.
Een ticketje werd aangekocht bij de trambegeleider, één man per wagon.
Je zei gewoon tot waar je wilde rijden en de man bezorgde je het juiste vervoersbewijsje.
Af en toe stapte er een controleur op, om na te gaan of je wel betaald had.
Aan de hand van het nummer en de kleur van het kleine ticketje haalde hij er de eventuele zwartrijder uit.
Bij elke rit moest de begeleider in een boekje, de beginnummers van al zijn ticketjes noteren.
Aan de hand hiervan wist de controleur dus of je wel betaald had.
Het was zelfs mogelijk een enkel ticket te kopen voor een aansluiting met een andere tramlijn: een correspondentie.
Zo vroeg je naar een correspondentie met de Brusselse Tram of met de Vicinal.
Je moest niet proberen om een aansluiting met de boerentram te vragen, want die kon je niet krijgen. We zijn geen boeren, kreeg je als antwoord.
Nochtans was het verboden om te spuwen in de tram, waarschijnlijk was dit verbod bedoeld voor de tabakspruimers van weleer.
Elke avond opnieuw, erger ik me bij het zien van de reclamespotjes op TV 1.
De man die zijn boterham laat vallen van op zijn kraan: reclame voor onveiligheid op het werk, het kan niet beter.
De sprekende wortel bij madame chicon, ingesproken door Suske Vrebos.
En toppunt, de snotaap en de 2 giecheltrienes, aan wie gevraagd wordt in hoeveel keer ze hun rijbewijs hebben gehaald, niet om fier over te zijn.
Reclame voor Donna en de Toyota Yaris.
Mijn ervaring over dit laatste, ik heb mijn rijbewijs gehaald van de eerste keer en rij met een Skoda Fabiaatje, waarvoor ik langs deze weg reclame maak.
De arme sakkerd heeft pech gehad in Limburg, hij heeft niet S(ave) geblazen bij een controle van zijn vroegere collegas, zelfs een knipoogje heeft hem niet kunnen uit de nood helpen.
Als je de baan op moet en je hebt gedronken, dan probeer je een BOB te vinden, zoals hij zelve verklaard heeft in zijn Tv-programma Kijk Uit.
Het fabeltje van, een glas of twee van dit en een paar glaasjes van dat, is naar uitvluchten zoeken.
Op 17 april 2008 zal het 50 jaar geleden zijn dat de wereldtentoonstelling, Expo 58, zijn deuren opende op de Heyselvlakte.
Naast de verschillende evenementen, die zullen georganiseerd worden in het ganse land om deze verjaardag te vieren, is er bij de Standaard Uitgeverij, een boek verschenen van Annick Lesage, met als titel "Expo 58 Het wonderlijke feest van de fifties .
Het is een uitzonderlijk mooi boek geworden, alle onderwerpen netjes geordend en geïllustreerd met veel beeldmateriaal.
Het is aangenaam om te lezen en het doet de mooie herinneringen weer opleven van 1958.
De getuigenissen en de fotos van de bezoekers uit gans Vlaanderen en Brussel, werden allemaal samengebracht door 14 erfgoedcellen.
Ook ondergetekende heeft met heel veel genoegen mogen meewerken aan het samenstellen van het boek. Dank zij mijn blog op seniorennet, heb ik immers een nederige bijdrage kunnen leveren bij de totstandkoming van het boek.
Allen naar de boekhandel !!!!!!! Om alle miserie te vermijden in verband met auteursrechten voor de familie Waterkeyn, is de oorspronkelijke afbeelding met het atomium van de cover afgehaald en gewist.
De eerste keer dat ik in de file stond moet in het begin van de jaren zestig geweest zijn.
Het was op een paasmaandag toen we terug kwamen van een weekendje Parijs.
Het gebeurde niet op een autosnelweg of een druk verkeerspunt, maar in Lembeek, een godvergeten deelgemeente van Halle in Vlaams-Brabant, die eenmaal per jaar in de picture komt.
Op paasmaandag wordt al meer dan 700 jaar, in Lembeek de enige militaire processie in Vlaanderen gehouden.
De Sint-Veroonsmars is een processie met de relieken van de patroonsheilige, Sint Veronus, die beschermd worden door meer dan 500 soldaten in historische uniformen. De stoet doet al de omliggende gemeenten aan, en komt zelfs langs het Waalse Tubize.
Voor we Tubize binnenreden stond er een lange rij autos, meer dan een uur hebben we aangeschoven, metertje na metertje. De temperatuurmeter dreigde in het rood te komen.
De autos van in die tijd waren niet voorzien om zolang in de file te staan.
Nu stoort er zich niemand aan om per dag twee uurtjes geduldig aan te schuiven en hoffelijk te ritsen waar het moet.
Het is onvoorstelbaar hoe de manier van communiceren onder personen is geëvolueerd in een zeer korte tijd.
Tot het begin van de jaren 50 kenden we enkel de post, telefonie en telegrafie, kortweg de PTT, om met elkaar in contact te kunnen komen.
Een telegram werd enkel sporadisch gebruikt, het lijkt alsof het nog van in de Middeleeuwen stamt. Op een trouwfeest werden de korte felicitaties, verstuurd met een telegram, voorgelezen door een vooraanstaand nonkel of neef, die geschoold was.
Als je dringend opgeroepen werd door je werkgever, in de meeste gevallen was dit De Staat of een of ander groot bedrijf, bracht een bode zonder uniform maar met een mooie pet, de dringende boodschap aan huis.
1958, het jaar van de expo, heeft voor een revolutie gezorgd, we konden kennis maken met de telefoon, die in die tijd nog enkel voorbehouden was voor de rijke burgerij. Snel werden de manuele telefooncentrales vervangen door automatische centrales, meestal enorm grote gebouwen waar alle lijnen van een gemeente verwerkt werden.
Meer en meer mensen namen een telefoonabonnement bij de RTT, de Post werd een aparte onderneming.
Zicht in een klassieke telefooncentrale
De zwarte telefoons in bakeliet met draaischijf, deden hun intrede in de meeste huisgezinnen.
Als je iemand belde in dezelfde zone, kon je onbeperkt met elkaar kletsen voor de prijs van één verbinding, moest je naar een andere zone bellen, dan werd het gesprek aangerekend per minuut. Dit had soms nare gevolgen, iemand die in dezelfde straat aan de overkant woonde, moest soms per minuut betalen, zijn buurman woonde immers in een andere telefoonzone.
Gelukkig is daar nu een eind aan gekomen, België vormt één grote zone, maar de tarieven werden vlug aangepast.
Daar het aantal telefoonaansluitingen danig steeg, moest zelfs een getal bijgevoegd worden bij het telefoonnummer.
Nu bestaat de RTT niet meer, het werd Belgacom, die op zijn beurt concurrentie kreeg van Telenet.
De mobiele telefoon werd het nieuwste snufje, draadloos met elkaar telefoneren, wie had dit ooit gedacht in 1958. Nieuwe woorden verschenen in de VanDaele: Mobieltje, Smsen dataverkeer.
Het laatste snufje de blackberry zal weldra ook opgenomen worden in de Dikke VanDaele
Met de PC, kan je e-mails verturen, bankieren en je documenten elektronisch ondertekenen.
Ook het bankwezen is hierdoor enorm veranderd, elektronische bankkaarten, geld uit de muur halen en van in je zetel thuis kan je betalingen invoeren en is het mogelijk je beursaandelen te verkopen die in je effectenrekening staan genoteerd op je monitor.
Deze bijdrage zal binnen een paar jaar waarschijnlijk al verouderd zijn.
Hoewel ik er niet geboren ben, beschouw ik Strombeek als
mijn dorp.
Ik heb er drie jaar in de kleuterklas gezeten bij de nonnetjes en daarna zes jaar lagere school gelopen. Ik er mijn Communies gedaan (de kleine en de grote) en mijn eerste communielief gehad, ik had op mijn twaalfde al een schuchter ldvd. Ze zou een tijdje geleden overleden zijn, alhoewel het maar kalverliefde van een paar maanden was, kreeg ik toch een lichte schok toen ik dit vernam, immers hadden we toch dezelfde leeftijd
Af en toe bekijk ik eens oude klasfotos en probeer ik me de vroegere klasgenootjes te herkennen, maar velen hebben het dorp inmiddels verlaten en anderen doen er alles aan om je niet meer te herkennen of nog eens te groeten. Ze doen alsof we elkaar nooit gezien hebben.
Gelukkig zijn er nog een paar die met plezier nog eens terugdenken aan de mooie kinderjaren en een babbeltje slaan, maar ze zijn helaas zeldzaam.
Het woordje vorst geraakt stilaan in onbruik. Door de verandering van ons klimaat krijgen we enkel een beetje nachtvorst aan de grond en een minus 5 in de Hoge Venen.
Mensen lopen met een aanslepende longaandoening, iedereen kucht en proest. De beestjes die al deze kwaaltjes veroorzaken, overleven met deze zachte winters.
Maar één troost, we hebben in ons landekijn nog een echte vorst, zijn naam is Albert 2, hij regeert met sterke hand, weliswaar gesteund door zijn intieme achterban en vrienden van Opus Dei, over een land dat veel, veel groter is dan Liechtenstein, Andorra en de vele kleine vorstendommen rond de tijd van het verdrag van Verdun.
Ons vorstenpaar gaat nog altijd op officieel bezoek in het buitenland.
We hebben ook nog een Vorst Nationaal de evenemententempel in Brussel die moet opboksen tegen het Sportpaleis van Antwerpen. Maar er is weinig verschil tussen beiden, je kunt er moeilijk je auto kwijt geraken en het openbaar vervoer zit er vast in de verkeersdrukte.
Gelukkig hebben we nog het vredige Vorst, deelgemeente van Laakdal in de Zuiderkempen, waar er geen parkeerproblemen zijn.
En een puntdak wordt mooi afgedicht met een vorst.
In Wikipedia vind je de volgende verklaring voor drie homoniemen:
-Het woord vorst ("heerser") is verwant met voorste. -Het homonieme woord vorst ("temperatuur lager dan 0° C") is daarentegen verwant met vriezen. -Nog een ander homoniem, (dak)vorst ("nok"), is verwant met verste "het verste gedeelte".
De plaatsnaam Vorst zal waarschijnlijk iets te maken hebben met bos, Foret in het Frans.
Als de Vlaamse regering haar zin krijgt, zou onze kroonprins zijn meubelen in zijn appartement in het paleis van Laken kwijt spelen.
Ze hadden ze in bruikleen gekregen, toen het paleis op de Meir in Antwerpen moest gerestaureerd worden, toen het eigendom werd van de Vlaamse Gemeenschap.
Gegoven is gegoven zei onze Flip altijd.
Maar er is klaarblijkelijk een oplossing in zicht.
Nu de Ikea vestiging in Ternat zal verhuizen naar Gent, zouden er koopjes te doen zijn in de oude vestiging in Ternat.
Hij zou met zijn broer afspreken, om met een camionetje of een aanhangwagentje van de Zeemacht alles zelf te gaan halen.
Er zou een probleem zijn, wie gaat de meubeltjes op de juiste manier monteren?
Ze hebben al eens stiekem geprobeerd om een klein tafeltje in elkaar te krijgen, maar het montageplannetje was nogal ingewikkeld. Het eindresultaat was niet wat het had moeten zijn, er schorde iets met de lengte van de tafelpoten.
Onze twee koningskinderen waren sterk ontgoocheld.
De oplossing lag weerom, via, via, bij de vrienden bij de Belgische Marine.
Een onderofficier, die bijna op rust gaat, zal en stoemelikckx een handje komen toesteken.
Vandaag 10 februari is de feestdag van de Heilige Austreberta, volgens mijn Druivelaar overleden in 704.
Volgens Wikipedia zou ze geboren zijn in 630 in Therouanne in Artois en gestorven in Pavilly in Normandië in 704.
Ze was de dochter van Sint Framechildis en paladijn Badefrid.
Na haar weigering om in te gaan op een gearrangeerd huwelijk, besloot ze om naar het klooster van Sint Omer in Abbeville te gaan. Ze beëindigde haar mooie devote carrière als abdis van het klooster van Jumieges en Pavilly.
Dit alles om jullie het verhaal te vertellen van Bertha.
Het heeft hoegenaamd niets te zien met de Dikke Bertha, het logge kanon, gebruikt door de Duitsers in WO I.
Mijn Bertha werkte destijds bij Douwe-Egberts, nu Sarah Lee, in Grimbergen.
Zij moest, althans volgens haar echtgenoot, elk koffieboontje zonder spleetje, proberen er van tussenuit te halen en er met een klein zaagje een streepje aanbrengen.
Als je op de Brusselse buitenring, tussen de afrit Grimbergen en de verkeerswisselaar van Strombeek, de fabriek van Sarah Lee passeert, denk dan maar eens aan Bertha, die jarenlang spleetjes in de koffiebonen heeft gezaagd.
De bonzen van de luchthaven van Zaventem gaan een nieuwe, of liever een oude terminal terug openstellen voor de lage-kost maatschappijen.
Door het succes van het half-Vlaamse Brussels South in Charleroi, moest Zaventem hierop inspelen. Er moet wel aan bepaalde voorwaarden worden voldaan om gebruik te mogen maken van deze infrastructuur. De passagier moet wel buiten op de stinkende tharmac naar het vliegtuig stappen en met de goede oude trap, die men soms nog eens kan zien op oude documentaires van uit de tijd dat we nog naar Belgisch Kongo vlogen, samen met de witte paters met hun tropenhelm.
Allemaal goed en wel, goedkopere vluchten aanbieden naar godvergeten steden in Europa, maar heeft men ook al eens gedacht aan goedkope parkeerplaatsen in de buurt van de luchthaven of andere alternatieve transportmiddelen naar de toekomstige terminal.
We kunnen er niet van tussen, het klimaat en de temperaturen slagen tilt.
Zou er dan toch een klimaatswijziging op komst zijn?
Wij zullen het misschien niet meer kunnen meemaken dat de Noordzee stilletjes aan terrein zal winnen aan onze kust, maar onze kinderen en kleinkinderen misschien wel.
Het verminderen van de CO2 uitstoot is een fabeltje en kan nooit gehaald worden, spijts alle politieke wil, maar zolang dat ze zelf het voorbeeld niet geven zal de kleine man niet willen volgen.
Ik begin er voor te vrezen, dat alle mooie weerspreuken zullen moeten herzien worden.
Sint Antoon en Sebastiaan, komen met het hardst van de winter aan.
Januari zonder regen, is de boerenstand een zegen
Sebastiaan was geen kniezer, maar blijft toch een grote vriezer.
Wat er met Pankraas, Servaas en Mamertus ons te wachten staat
Ik krijg hoofdpijn bij het bekijken van het journaal op een.
Ik waan me in een gevangenis ergens in een communistisch land.
Al die zwarte lijnen geven me een angstgevoel.
Wie heeft zoiets bedacht of waar hebben ze dergelijke presentatie ergens gaan pikken?
Drie keer hetzelfde herhalen, zoals in de kleuterklas, niet de minste structuur en van de hak op de tak.
Bij het nieuws op de radio van de openbare zender is het ook al niet veel beter, het ene getingeltangel na het andere, het lijkt wel of er een kip zijn ei gaat leggen.
We hadden in het atheneum een jongen die de bizarre voornaam Arjaan had meegekregen van zijn ouders.
Hij was uit Nederland, van boven de Moerdijk, overgewaaid naar Brussel.
Niemand had ooit van deze naam gehoord.
Het was een bonk van een kerel, het leek alsof hij al alle zeeën ter wereld had bevaren.
We noemden hem soms ook eens Arjaan uit de Jordaan.
De Jordaan van Amsterdam, bezongen door Johhny Jordaan samen met zijn kompaan Willy Alberti, daar hadden we al meer over gehoord. Het was zowat de bekendste stadswijk van Amsterdam, zelfs van Nederland, in die tijd, waarover allerlei sterke verhalen werden verteld.
Achteraf bleek Ariaan ook een sterk verhaal waard te zijn, hij was al ver over de 20, was gehuwd en had zelfs een kind.
De hele tijd dat hij op school verbleef, was hij erin geslaagd dit allemaal te kunnen verzwijgen!
Ha, die Arjaan, hoe zou het nu toch met hem wezen?
Jef van Hortense van den dries zat in de woonkeuken.
Hij zat gezellig dicht bij de Leuvense stoof.
De pot stond bijna roodgloeiend.
Hij zabberde aan een van zijn vele pijpen.
Zijn pijp moest dringend gekuist worden.
Af en toe trok hij immers een vieze smoel.
De bittere smaak van zijn speek, stond op zijn gezicht te lezen.
Mops de kater had er argwaan in gekregen.
Af en toe opende hij een oog en deed alsof hij sliep.
Hij was klaarblijkelijk voorbereid op wat er eventueel volgen zou.
Nondenondemiljaardedjuu, het moet weer lukken,
Nu is die pijp weer eens verstopt,
En Jef gooide de pijp in gruizelementen op de vloer.
Mops sprong van de stoel en zocht veiliger oorden op.
Linneke kwam hals over kop vanuit de wasplaats de keuken binnengestormd.
Ge weet waar de borstel en het vuilblik staan, niewaar, kuis het maar zelf op.
Jef grommelde binnensmonds en deed wat de bazin hem had bevolen.
Hij keek naar de klok en besloot dan maar naar zijn bed te trekken, die avond zou toch niet veel goeds meer brengen.
Linne, ik ga slapen, het is van vroeg op te staan morgen, ge zijt de laatste en doet uwe toer om na te gaan of alles afgesloten is, ik zie je wel in bed en als ik al slaap, geef me maar een duw als ik teveel snurk.
