In 1955 was ik samen met mijn ouders op vakantie in Saalbach in het Salzburgerland.

Het was een bewogen reis per nachttrein van Brussel tot Salzburg. We deelden met 3 andere personen een couchette. Na een tijdje was het ijs afgebroken in het coupé, onze medereizigers bleken naar hetzelfde hotel te gaan, ze hadden immers hun reis ook geboekt via “Generalcar”.

Ze woonden in Anderlecht en we zijn nadien contact blijven houden. Fernand, een Waal uit Andenne, die als maître d'hotel werkte in de Bank De Groof in Brussel en zijn vrouw Emilie samen met haar vriendin Mathilde, die aan de kassa zat een van de cinema's aan het de Brouckèreplein in Brussel.

In Salzburg was een middagmaal voorzien in een restaurant in het centrum. Het was de eerste keer dat ik opgevulde paprika's gegeten heb met rijst. Het was 1955, 10 jaar na het einde van WO II, de stad was tot dan bezet geweest door de Amerikanen en zijn geallieerde kompanen. Overal had men voor die gelegenheid de Oostenrijkse vlag met enige trots opgehangen.

Nu moesten we de reis verder zetten met een lokale trein naar Zell am See en dan nog eens de postbus tot Saalbach.

We verbleven in het Sporthotel, via Generalcar in Brussel hadden we 2 uitstappen gereserveerd met een plaatselijke taxi.

De eerste uitstap ging naar Grossglockner, Oostenrijks hoogste berg. Via Heiligenblut ging het over de pas, draaien en keren, maar na de eerste “kerres” ging het al fout en werd ik maar bleekjes en moest de chauffeur stoppen, het ontbijt lag in de kortste keer langs de kant van de weg in het gras. Mijn mama knapte me weer op met 4711, maar iedereen was blij, veilig terug te zijn in het hotel voor het invallen van de duisternis.

De tweede uitstap ging naar Bergtesgaden, waar we o.a. Een bezoek hebben gebracht aan de zoutmijnen. De mannen en de vrouwen werden gescheiden, we moesten onze kleren wisselen voor een mijnwerkerplunje met “potsje” en kregen een lederen riem met een vergroot zitvlak omgord om de glijbanen te trotseren. Toen de dames en de heren terug samenkwamen in de wachtruimte, werd er duchtig gelachen.

38 jaar later in 1993, hebben we dezelfde zoutmijn bezocht, helaas werd de gedaanteverwisseling beperkt tot het dragen van een werkoverall.