Het was wel even schrikken na mijn middagdutje.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik was net teruggekomen uit het hiernamaals, met andere woorden, den hemel van Sinte Pieter.

Maar ik heb geen Sinte Pieter gezien, met mijn SIS kaart kreeg ik toegang tot het paradijs.

Overal zweefden schaarsgeklede dames rond, oude en zelfs jonge, op de tonen van zachte elektronische muziek, ik meende zelfs de melodie te herkennen van in het Phillips paviljoen op Expo 58. Allemaal met een prachtige zonnebloem in de hand, Ze zegden geen woord maar neurieden stilletjes mee met de muziek. Ik deed alle moeite om bekende gezichten te herkennen, maar zonder succes.

Zou ik een vrouwenparadijs terechtgekomen zijn?

Plots kwam ik terecht in een grote ruimte met jonge mannen, casual gekleed en met een kleine laptop in de hand. Zelfs mijn bloedeigen vader had zijn naaimachine geruild voor een portable PC. Verdorie toch, zolang mijn oude PC het nog doet komt zo’n ding nog niet in huis.

Ik zag er al zijn vrienden van vroeger, Raymond, Gène, Ward, Renéke en nog zovele andere.

De rust werd plots verstoord: de dames mengden zich in het gezelschap en het was om sunlightzeep. De reine stilte werd verbroken en er kwam een varken met een lange staart en het verhaaltje was uit.