Toen ik aan het grasduien was in mijn bestanden, vond ik een tekst geschreven in 2004, die ik met anderen wil delen:
Liefde
Vanavond zag ik op Canvas een film over liefde, de tere liefde waar oude mensen recht op hebben juist voor het slapengaan.
Nog niet voor mij, denk je dan, maar je zou wel willen op die manier oud te worden. Het geluk te leren kennen van wat echt belangrijk is, de liefde in zijn puurste vorm.
Als we jonger zijn, zijn er zoveel dingen, die belangrijk zijn. We kiezen niet altijd voor wat ons gelukkig maakt, hoewel we denken van wel. We kiezen voor een mooie vrouw of een mysterieuze man, omdat passie ons terug brengt naar onze jeugd. We kiezen voor kinderen omdat we naar invulling zoeken van ons zijn. We kiezen voor mooie meubels, kleren omdat stijl belangrijk is. We gaan naar het buitenland op avontuur omdat we ervaringen zoeken. We rennen voor ons werk, en doen zo veel mogelijk, omdat mensen zouden zien hoe belangrijk we zijn. Maar eigenlijk zoeken we het geluk en hopen dat te vinden in de voldoening van al die dingen die we belangrijk vinden, terwijl het mogelijk is dat we het geluk vinden door gewoon te luisteren en te kijken.
Vandaag was ik in de bib. en de bibliothecaris vertelde mij, hoe zijn beroep miskend werd in zijn familie, waar zakenlui het hoge woord voeren over de beurs, de aandelen en de winst, geld en macht. Hoe het voor hen onbegrijpelijk is, hoe hij, tussen een verzameling van boeken die dan nog gratis worden uitgeleend wat wel zeer onbelangrijk is, voldoening kan vinden, en hoe het voor hem onmogelijk is om hen het belang van cultuur te laten inzien. Ik kon hem slechts vertellen, dat ik het wel belangrijk vind, maar eigenlijk kan hij zelf in zijn werk het geluk vinden als hij er liefde voor heeft. Hij zou medelijden kunnen krijgen met hen, die geen schoonheid kennen en bij wie alle romantiek zoek is.
Een bloem die weggegooid, op het water voorbijdrijft, is het geluk niet, maar het kan een moment van geluk worden als twee mensen er samen naar kijken. Is het je nooit gebeurt dat je samen met iemand naar muziek luistert en dat je wel zou kunnen huilen en het dan ook doet omdat je ziet dat ook de ander even ontroerd is. De muziek is niet het geluk, maar het kunnen beleven met iemand anders, een gelijkgestemde ziel, kan dat wel zijn.
Schrijven vind ik belangrijk, en als ik het juiste woord, de juiste zin vind, dan ben ik tevreden en dan kan ik daar van genieten, herlees ik het steeds weer. Ik word er pas gelukkig van als ook iemand anders het goed vindt, ook ziet hoe vlot het leest en hoe simpel de woorden zijn.
Als je zintuigen op ontvangen staan, dan kun je indrukken opdoen die gelukkig maken vooral als ze met iemand kunnen gedeeld worden. Als eens nagedacht hoe niet alleen het zien en het luisteren kunnen gelukkig maken, maar ook het voelen. Wat een geluk dat twee mensen elkaar kunnen voelen. Strelende vingers die je huid verkennen, is het geen genot voor huid en vingers, raakt het je niet zo diep, dat een schreeuw van geluk je ontsnapt, of een zucht die verdwijnt in de zalige warmte van elkaar.
Maar alles verdwijnt in het niets, als ik zie hoe liefde tussen oudjes, zo groot kan zijn, dat er niets anders overblijft, dan ervoor te sterven.
Michel Stallaert 14/07/2004
|
