Kamperen op je 65

Vzw Creactief, nooit van gehoord, maar op seniorennet klonk het goed. Waarom eigenlijk zou je op je 65^ste niet kunnen kamperen? Daarbij had ik Corsica nooit bezocht, wist er eigenlijk niets van. Ik herinnerde mij uit de lessen geschiedenis, het zou mij niet verbazen dat het toen nog ging over Vaderlandsche Geschiedenis, dat Napoleon Benaparte er geboren was.

Een korting van 100,-eu op een prijs van 750,-eu moest de senioren uit de tent lokken, of beter gezegd in de tent.  14 dagen, vol pensioen, vliegtuigreis inbegrepen, wat kon er misgaan, in de maand augustus, op Corsica? Een heleboel, maar dat wist ik toen nog niet.

Toch nog weifelend heb ik nog gevraagd, voordat ik boekte of mijn ouderdom een probleem was. De verkeerde vraag natuurlijk, ik had moeten vragen of zij een probleem waren voor mijn ouderdom. Ik heb nog gevraagd of er ligzetels waren op de camping om na een intense dag vakantie vermoeid in neer te vallen, neen er waren alleen tuinstoelen. Nou ja, dacht ik,  ik ging immers kamperen, dus met die aspiraties maak je daar geen punt van.

Ik herinnerde mij mijn scoutstijd, in mijn jeugd, waarin ik cornedbeef leerde eten met stomp en erwtjes. Later heb ik om de smaak van toen niet te vergeten dat nog af en toe klaargemaakt voor mijn kinderen. Ik noemde het “vaderkes-kost” en ik moet zeggen dat mijn kinderen het lustten, misschien om mij een plezier te doen, dat weet ik niet meer. Ik heb ook nog gekampeerd met mijn kinderen, in het vroegere Joegoslavië en een paar keer naar Italië, met de beste herinneringen. Zelf toen 35 jaar geleden waren de campings voorzien van wat een mens mag verwachten, propere toiletten, douches, wasplaatsen enfin binnen Europa was het te doen, ik herinner mij dat het soms nog sober was destijds in de Walen, maar dat zou allemaal wel meevallen. Kamperen is iets als fietsen, dat verleer je niet, dus ik meende voorbereid te zijn. Daarbij, en de kampeerders zullen weten wat ik bedoel, als je zelf niet moet koken en voor het eten zorgen, is dat haast beter dan een hotel, waar je zo snel mogelijk buiten wil zijn om van de vakantie te genieten. Wel op een camping was je altijd buiten, neen ik keek uit naar die avontuurlijke vakantie.

Ik zal maar niet verder rond de pot draaien. De kampeervakantie was een verschrikking. Bij de aankomst, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Het kampement stond onder de bomen, aaneengesloten tafels met tuinstoelen, omringt met een keukentent met gesjorde bar, en rondom de slaaptenten, gezellig leek het. Het zand, was ter verwelkoming geborsteld en toen ik de slaaptent opende waar ik de volgende 14 dagen zou slapen en mijn kleren moest opbergen wist ik het al. Er lagen nog een 3 tal luchtmatrassen in de weg van de vorige slapers. Ik begon aan de verhuis, en slikte bij het zien van het stof. De kamerjuffrouw was zeker nog niet langs geweest met de stofzuiger. Ik kreeg een luchtmatras ter mijner beschikking, met een laag woestijn erbovenop. Als verwelkoming kon dat tellen. Ik zat in een jeugdkamp voor 13-jarigen. Met mijn neus tegen de stoffige grondzeil slapen, zou mijn astma geen goed doen.

Ik besloot dan maar zelf kamermeisje te spelen. Als ik tenminste het grondzeil zandvrij maakte en de matras borstelde zou het wel meevallen

Gino, dat was de kampleider, was er van overtuigd dat er ergens een borstel en vuilblik te vinden moest zijn, maar hij wist niet meer waar. Ik zou ondervinden dat oplossen van problemen niet zijn eerste zorg was, het was zijn laatste kamp en na ons was het inpakken en wegwezen, dus rekken en bijblijven leek voor hem het credo.

De tent die ik toegewezen kreeg, met 2 aparte slaapplaatsen deelde ik met de kok, die wel als kok werd aangesteld, maar beweerde slechts het hulpje van de kok te zijn. Toen ik had ingeschreven had ik nog aan Gino gevraagd, of er een goede kok zou zijn. Hij had dit bevestigend geantwoord. Maar een loopje nemen met de waarheid, schijnt deel uit te maken van het kamperen. De zon schijnt immers, wie maalt er om wat aangebrande kost, ongewassen groenten, soep uit een blik van gedroogd spul. We leven op Corsica, het land van het stokbrood.

De beide eerste maaltijden van de dag, bestond uit stokbrood met meestal geen al te fris beleg. Voor de thuisblijvers kon daar ’s middags, soms wel een ongewassen slaatje bij, één ongewassen halve krop sla en wat versneden tomaatjes was dan de hoeveelheid die te verdelen was voor iedereen. Als je een uitstap deed, die ik altijd meedeed, dan nam je tijdens het ontbijt, maar een stuk brood mee met beleg en chloorwater van koeler.

Voorzichtig begon ik te vragen naar een “pain complet” inplaats van het stokbrood, dat de eerste dag wel  lekker was, maar uiteindelijk weinig smaak had en mij opzadelde met constipatie. Fruit had ik de eerste 3 dagen ook niet zien verschijnen. Een paar dagen had Gino de smoes klaar, dat het volkoren brood, ’s morgens niet te krijgen was. Toen ik de 3^de dag wees op het nogal sombere lunchpakket, schoot meneer in een Corsicaanse coleire.

Had ik maar voor een 5 sterren hotel moeten boeken. Als ik fruit wilde moest ik dat maar zelf kopen vond hij. Maar ik zou mijn brood krijgen riep hij , alsof hij  er een stuk van zijn ziel moest voor verkopen.

De volgende dagen kreeg, ik ‘smorgens mijn “pain complet”. En er verscheen, zij het in montjesmaat, fruit en yoghurt op tafel. De Corsicaanse coleire van Gino, hadden de anderen geleerd zich koest te houden, dus niemand, behalve ik en nog een brave ziel waagden zich aan het volkorenbrood. Goede voeding was niet iets wat op een camping mocht, zonder drama.

Wat mij zo ergerde aan die hele, campingvakantie, behalve het pover eten, was het compleet gebrek aan hygiëne en niet alleen op de sanitaire uitrusting van de camping. Die camping had één ster, en ik vraag mij nog altijd af waarvoor. In de rij toiletten was er geen enkel toilet echt afsluitbaar, en ze waren gewoon vies. Piscinen  voor de mannen waren er niet, zodat de enkele engelse toiletten en de Franse toiletten altijd volgepist stonden. Ook de douches waren nooit proper en ik heb gezien hoe de sanitair man, een beetje achterlijk figuur, die hart toe was aan een gewassen lichaam en kleding, met een overjaardse  vervuilde zwabber, de vloer veegde om die vuiler achter te laten dan het was. Warm water voor de afwas, was er niet, wie wast nu nog af met warm water, op een camping met 1 ster, in 2007?

Er waren op de camping een 4 tal monitoren, die eigenlijk niets te doen hadden, dan wat rond te lummelen en mee te helpen de groenten, als die er waren te snijden. Ik heb er nooit één, vóór het keukenwerk, zijn handen zien wassen. Wat ze daar deden behalve vakanties houden, wat intelligent grappig doen, en de mensen ‘s avonds uit hun slaap houden weet ik nog niet. De afwas doen hebben ze waarschijnlijk bij de monitoropleiding nooit geleerd. Eigenlijk ben ik niet zo voor regels, maar ik begon mij toch af te vragen, of  mensen die kampen inrichten, zoals dat “creactief” niet moeten gecontroleerd worden. Wat ze met ons “ouderen” deden was beneden elke standaard, maar wat die kerels doen bij jeugdkampen waar helemaal geen kritische noot hoort, vraag ik mij af. Die creactieven uit het onderwijs, zullen maar wakker worden als ze eens  actief een voedselvergiftiging creëren. 

Wat Gino met me deed, zij het verkapt, uitmaken voor een parvenu, (kies van een 5 sterrren hotel) omdat ik wat beter eten vroeg, is waarschijnlijk de stijl om iemand de mond te snoeren. Die kerels zijn gewoon vogelvrij en denken zich alles te kunnen permitteren, alsof vuil zijn en onhygiënisch deel uitmaakt van kamperen. Wel in mijn tijd bij de scouts, was hygiëne een van belangrijkste punten, en dronken leiders heb ik nooit gezien. Gezien mijn vraag om beter eten, meende de kok, die geen kok was, mij, om zijn baas bij te vallen, nog als mikpunt van zijn opmerkingen te moeten maken. Waarschijnlijk besefte Gino niet dat hij me tot  mikpunt gemaakt had bij zij chefkok. Een excuus van Gino zou iets hebben opgelost, maar och, mensen uit het onderwijs, hun wereldje is zo beperkt.

Daarbij ontbrak het in de camping aan enige leiding. Er werd lawaai gemaakt, tot een stuk in de nacht, ondanks dat er een papiertje hing, dat het om 10 uur stil moest zijn. Gino trok bij zoveel onbegrip, van mijn kant dan, zijn schouders op. Als je vermoeid, van een bergwandeling naar je vuile matras verlangd om in het stof te kunnen inslapen, dat moet je geen problemen maken over  nachtlawaai.

De laatste 3 dagen van de vakantie nam ik  3 dafalgan’s per dag, tegen gewrichts- en spierpijn, en dat ik onvermoeid van de reis ben thuis gekomen, zal jullie niet verbazen.

Ik heb het  niet gehad over het publiek, dat ik leerde kennen. De meeste kwamen uit het onderwijs, die hadden de wijsheid dus in pacht. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat er één koppel bij was, ook uit het onderwijs, die waarlijk alles gedaan heeft om het voor anderen aangenaam te maken, maar die liepen verliefd, wat veel verklaart.  

Al met al vind ik dat de duurste reis, die ik ooit geboekt heb. Ik heb nog nooit zo weinig gekregen voor zoveel geld. Het eten dat op tafel kwam was geen 5,-eu per dag waard. Het enige goede wat ik er van overhoud, is dat Corsica een mooi land is om te bezoeken, als je tenminste houd van massatoerisme. Gelukkig waren er de bergwandelingen, die je een beetje in contact brengen met het land zelf. De Corsicaan heb ik er niet ontmoet.

Neen, senioren, niets voor ons, dat “Creactief” tenzij je:

-         graag kampeert in het stof, op een camping met vuile sanitair en privacy iets is om te lachen .

-         nooit reclameert, wat er ook op tafel komt, zelf enthousiast blijft bij verbrande worsten.

-         liever je fruit zelf koopt

-         niet van te veel van gezond voedsel noch groenten houdt.

-         houdt van lawaai ’s nachts

-         graag zelf kookt en afwast

-         niet van hygiëne houdt.

-         En vooral, je kop houdt

Michel Stallaert 26/08/2007

31-08-2007, 13:52 Geschreven door Michel  
Reageren (0)