|
Rik Torfs en de vrouw
Er zijn sommige artikelen die bij mij het verlangen oproepen om er deel van te zijn, niet persoonlijk, daar ben ik noch verstandig, noch mooi genoeg voor, maar ik zou zo graag dichterbij zitten als de vrouw en Rik Torfs, the comming star, het over het maatschappijbeeld zouden hebben van de vrouw. Ik hoop namelijk, dat dat maatschappijbeeld wel bestaat, maar voor een simpele man onbegrijpelijk blijft. Spijtig dat de vrouw zomin als de man bestaat, maar laat ons maar doen, alsof de vrouw toch bestaat.
Eigenlijk niet zoveel naast de waarheid, want het kan niet anders of ze ligt op tafel in de consumptie industrie als de te paaien klant. Als ik door de straten van Brugge loop, dan valt het mij op, dat alles wat te koop wordt aangeboden bijna uitsluitend voor de vrouw is. Ik ga geen opsomming doen, daarvoor moet je een vrouw zijn, om volledig te kunnen zijn, het prettig vinden te kunnen zwemmen in ditjes en datjes, die blijkbaar nodig voor het geluk. Hoewel ik geloof dat gelukkig zijn een beetje een simpele neerslag is van het doel dat de vrouw van vandaag zich stelt. Het maakte de man gelukkig om de sterkste te zijn te snelste, de slimste, de rijkste en vooral om de mooiste vrouw te hebben. Vandaag denk ik dat hij al gelukkig is als het vrouwtje hem wel wil hebben. Het is nu de vrouw die de mooiste wil zijn, de verstandigste, de intelligentste, de meest dynamisch die moet kunnen kiezen, wars van alle banden, tenzij die van kinderen, als er crèches zijn. Hier en daar zie je nog een verloren mannelijk aangeklede pop in de winkels, wat ik een goed beeld vind van het belang van de man, en niet alleen in de koopjestijd. Consumeren is schijnbaar het maatschappijbeeld dat aansluit bij het gedachtegoed van de vrouw.
Als Rik Torfs vindt dat de man in een dipje zit, dan lijkt mij dat een understatement, de professor eigen, die illustreert hoe erg het gesteld is met de man. Onderdrukking is de beste voedingsbodem voor humor, en nu wil ik niet zeggen, dat de man onderdrukt wordt, nee, het is erger. De vrouw maakt van de man een karikatuur, solt met hem, zodat hij niet meer weet wat hij moet doen om het vrouwtje, het uiteindelijk doel van alle machos, sportmannen, politiekers, allochtonen, intellectuelen, sloefliggers, watjes, en ikzelf, te kunnen krijgen.
Een man is in wezen behoudsgezind. Hij wil zijn vrouwtje voor zich, zijn gezinnetje verdedigen tegen de boze wereld, en er voor werken zo goed hij kan. Dan komt dat vrouwtje doodleuk vertellen, dat het niet zo nodig is, ze kan het alleen ook wel aan, dat ze vrij wil zijn, eens andere ervaringen kan opdoen dan de was en de plas. Er zijn zelf een hoop vrouwen die het gezin vaarwel zeggen zohaast ze kunnen, en wie houd haar tegen, de stalkers?
Daar sta je dan als man, bezig met de strijk en de kuis, terwijl vrouwtje lief naar de chippendales is, of naar de erotische tupperware, of naar het concert met een vriend die cultuur heeft, of een etentje heeft met een vriend waarmee ze echt kan babbelen, of naar de fitness moet, of naar de sauna of op reis gaat met vriendinnen om er eens uit te zijn.
Begrijpt een vrouw dan niet de betekenis van de rib. Terwijl een vrouw een volledig schepsel is, is de man zonder de vrouw onvolledig. Daarbij komt nog dat de man zijn mannelijkheid verliest, als hij geen vrouw meer heeft, dat hij zonder vrouw met zijn eigen nutteloosheid geconfronteerd wordt.
De vrouw is daar echter niet mee bezig, niet met het toekomstige maatschappijbeeld, noch hoe het verder moet met dat egoïstisch specimen dat een maatschappij beheerste van het benauwde gezinnetje, neen, nu is het aan haar. Trouw lijkt gemaakt voor seuten aan de haard, leve de wet van de sterkste, eu
..de mooiste. De machogod is de limiet, in afwachting van iets nieuws
Geschreven 15/12/2006 Michel Stallaert
|
