Een volk van een paar miljoen mensen kun je niet opzij zetten, omdat zij van mening verschillen met de rest van Europa. Het is zelfs twijfelachtig of zij verschillen met de rest van Europa, misschien zijn er in werkelijkheid meer dan 50% Europeanen, die ook al niet bijzonder hoog oplopenmet dit machtsgeile Europa. Men zou de Ieren, de enigen die eigenlijk hun stem hebben laten horen, best als een staalkaart zien voor de rest van Europa.
Niet dat ik er veel van begrijp, maar dan ben ik in goed gezelschap, wie begrijpt het wel, en kom mij niet zeggen dat de politiekers het begrijpen, want ze kunnen het zelfs tegenover elkaar niet uitgelegd krijgen.
O, ja de neveneffecten, een grote afzetmark, terwijl in werkelijkheid China de wereldmarkt inpalmt, zonder Euro, of Dollar tot de eigen munt te maken.
Het is natuurlijk gemakkelijk als je overal in Europa met dezelfde munt kunt betalen, maar de periode daarvoor, toen je nog op reis kon gaan, en massas lires nodig had, toen je het verschil moest kennen tussen oude en nieuwe Franse frank, toen de gulden en mark nog sterke munten waren, was niet onoverkomelijk en eerlijk gezegd, toen bestonden er nog landen waar je goedkoop met vakantie kon. Natuurlijk de Eurocraten hebben het daar niet over, het gaat over de markt, de grote winsten, de macht. Ondertussen doen ze wat aan de bescherming van de mensen, natuurlijk niet te veel, in elk geval niet zoveel, dat er een rem komt op grote winsten, want de economie die hebben we nodig. Niet de economie van de kruidenier, de boer, de kunstenaar, de leraar, de verpleger, neen maardie van de gefuseerde banken, gefuseerde, transportbedrijven, bierbrouwers, farmacie, auto-industrie, energieproducenten, communicatiegiganten, hotelketens, voedselketens, onder het mom, wat goed is voor de rijke stinkersis goed voor ons. Wie geloofd dat nog .ik niet. Maar het is er zo dikwijls ingestampt, dat we zelfs aanvaarden dat, in teken van de winst, de aarde naar de kloten mag.
De boeren komen op straat, niet omdat ze arm geworden zijn, maar ze kunnen het niet gewoon worden, dat ze zo weinig subsidies krijgen, hopelijk blijven ze boeren. Vroeger zei men als den boer nie schijt heeft de burger gene frijt nogal plastisch maar wel waar. Het is een goed principe als elke regio in zijn eigen voedsel kan voorzien, en we realiseren het ons misschien niet, maar als wij dat niet meer kunnen, terwijl we in een land leven, met goede grond, (bijna volgebouwd) goede temperaturen en voldoende water, (nu nog), wie kan het dan wel? In de Sahel kan het vandaag niet.
De globalisering, en vrijhandel heeft de wereld tot een communicerend vat gemaakt. Ik mag handel drijven en de enige regel die er is, want ik kan aankopen en verkopen waar ik wil, is dat ik winst maak. Als ik goedkoper boontjes kan kopen, in Kenia dan bij Jef den boer van naast de deur, wie zal mij tegenhouden. Ik moet geen rekening houden, met de tonnen Kerosine, die transportvliegtuigen in de lucht verbranden, waarop vooral geen taks wordt geheven, die geen milieueffectenrapport moeten maken, om te mogen vliegen. Het enige wat ik moet doen, is winst maken, dus boer Jef moet met zijn prijs van zijnboontjes naar beneden of hij blijft ermee zitten. Dat vinden die Eurocraten normaal, en als ze al voelen dat dat eigenlijk niet kan, dan zoeken ze zelfs niet naar een oplossing, want ergens anders in de wereld doet men hetzelfde juist communicerende vaten.
China zuigt geld aan, ons geld, want ze produceren goedkoop, betalen de milieurekening niet. Beleggers gaan nog wat investeren in China want de groei is daar immers meer dan 10%, het kan niet stuk, stilaan loopt de rijkdom van het westen weg. Het groot verbruik van energie in China en India jaagt de energieprijzen in de hoogte en de olieproducerende landen zuigen eveneens geld aan en bouwen er luxe mastodonten mee, waarvan de laatste 1.6km hoog is. Ter ere van wie of wat, worden mensen daar beter van, of het milieu? Er staat geen rem op de winst die mag gemaakt worden, het is zaak de markt in handen te krijgen, en zelf de prijs te kunnen bepalen. De prijs wordt bepaald in het clubje van rijken.De maffia heeft afgedaan, stropen kan nu wettelijk, op de vrije markt.
Het gaat mis, al een tijdje, armen worden armen, rijken fuseren om nog rijker te worden, mensen die honger hadden, die sterven nu, we leven alleen voor onszelf. We hebben het syndroom,leef nu,want de wereld gaat naar de kloten. Laat ons het laatste nieuw model auto maar kopen. Laat ons eens uitkijken naar een vers lief en zeur niet.
Waarom zouden we leven voor elkaar, waarom zouden we stemmen voor een Europa, waar de mens niet belangrijk is, maar de economie, de winst, de vrijheid. Europa, al is het een clubje van 27, of 28, het clubje zit in Brussel, goed gespekt en weinig bezorgd om wat er echt gebeurt, behalve dan met hun onkostenrekening, hun taksvrij genereus salaris, hun kosteloze rijke keuken, hun wagen met gratis parkeerplaats, hun fitnesscentrum, de lobbyetentjes waar kan gefilosofeerd worden over de mens die zo moeilijk te overtuigen is terwijl Europa zogoed ze voor hem is, de ondankbare Ieren. Ik vind het spijtig dat ik geen Ier ben, ik zou beter kunnen zingen en had ook nog mogen stemmen.
Eigenlijk iets van niets de dag van vandaag. Je gaat in slaap, er wordt verholpen wat er mis is met je en schijnbaar een fractie van een moment later, ben je weer wakker en het is achter de rug. Je sensoren gaan je lichaam af of je iets gewaarwordt en als dat meevalt,danmoet je nog wat bijkomen van de verwondering, wordt met zorgen omringt van een lieve verpleegster of verpleger, je krijgt nog wat bezoek van familie, want je bent plots een belangrijk iemand. Ze gunnen je wat belangstelling en knikken wat geïnteresseerd naar het nog levende lichaam dat onder de dekens ligt. Je verteld erbij dat je niets gevoeld hebt, en dat je morgen of iets later alweer naar huis kunt., want lang houden ze je niet meer in het hospitaal, de dag van vandaag.
Deze keer liep het anders, en ik weiger te geloven dat het iets te maken had met vrijdag de 13de, hoewel ik nog dacht dat het toch geen goede periode was om in het ziekenhuis te vertoeven. De dag dat ik binnenging voor de operatie, was woensdag de 11de, dus ik zat nog veilig, al moest ik ook nog de vrijdag zien te overleven, want ik zou tot zaterdag de 14de blijven.
Een verpleegster had mij geholpen de naakte schaamlap voor te binden, de standaard kledij bij een operatie en stopte mij onder de katoenen sprei. Neen, ik zou niet lang moeten wachten want ik stond op transport. Ik vergat het ziekenhuis jargon, opgeraapt van de snelweg, toen een leuke verpleegster mij en het bed waarin ik lag met een zelftrekker ergens naartoe reed. Ze kende de weg dus hoefde ik mij geen zorgen te maken. Ik gaf haar een compliment over haar goed humeur en bedacht dat dit toch al een goed begin was van mijn rit naar een langdurige coma. Ik werd in een zaal gezet, naast3 andere wachtende bedden met patiënten erin. Er liep een programma op twee schermen boven onze hoofden, waarbij ze lieten zien, hoe dode mensen werden onderzocht om te zien aan wat ze gestorven waren. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de handen, die schenen te snijden en te wroeten, maar een mens is toch al wat gewoon op het scherm, dus erg verstoord was ik niet, hoewel ik voor de operatie toch liever een ander programma had gekregen, had ik mogen kiezen. Er liepen verpleegkundigen over en weer, die schijnbaar druk waren met niets te doen en een ervan vond het welletjes, en schakelde de twee schermen over naar Blokken en de flauwe grappen van Ben Crabbé. Achter een glazen wand, stonden een paar mensen te kijken door een andere glazen wand waar ik de operatiezaal vermoedde. Ik keek eens naar mijn collega patiënten, er waren nog 3 wachtende voor mij, dacht ik, maar ik kreeg een voorrangsbehandeling, want ik bleek de volgende om de operatiezaal te bezetten.
Ze vroegen mij of ik op de operatietafel wilde kruipen, en ik wilde niet dwars liggen, wat ook niet zou gekund hebben want daar was die operatietafel te smal voor. Mijn schaamlap ging weg, terwijl twee verpleegkundigen een man en een vrouw, mijn lichaam aansloten via plakkers een leidingen aan een rijdend monster met een hoop schermen. Ik had niets te doen dan kou te hebben en te kijken naar het plafond . Ik keek naar de wervelroosters, die de koude lucht moesten verdelen in de ruimte. Ik ben niet voor niets een specialist air-conditioning, en zag een paar openliggende plafondplaten, waarvoor de installatiebij een oplevering zou zijn afgekeurd, openingen zijn stofnesten. Och, ja in het gebruik vergeet men hier en daar wel eens iets.
Ondertussen was de kou hinderlijk en ik vertelde dat ook aan de verpleegster, die een katoenen bruine lap over alle plakkers en draden legde. Nu was het wachten op de anesthesist,de ingreep was met een uurtje vervroegd. Ik kon nergens naar toe dus probeerde ik mij te ontspannen, in afwachting van het shot naar de coma.
Toen de anesthesist en een verpleegster het nodige gedaan hadden en ik ze had verwittigd, dat ik nog voor 8 uur een licht ontbijt had genomen, ik denk dat het toen even na een was, en ik mijn gewicht van 68 kg had meegedeeld, vertelde hij mij dat ik binnen enkele ogenblikken zou weg zijn. De verpleegster had nog wat problemen met het zuurstofmasker zodat er nog enkele ogenblikken bijkwamen voordat de dokter het shot in mijn systeem spoot.
Ik stikte, mijn keel zat vol, en mijn longen probeerden lucht te krijgen. Verdomme zien ze dan niet dat ik niet kan ademen. Ik probeerde mijn armen of benen te bewegen, maar niets scheen te werken, en ik zagiemand aan de rechterkant van het voeteinde staan, en naast mijn hoofd aan de linkerkant, hoorde ik, iets van we gaan de sonde er zo uithalen. Nu verdomme, zien jullie niet dat ik stik,ik kon geen geluid uitbrengen en ook geen lucht krijgen. Ik sterf dacht ik en wilde mij in paniek van het bed gooien zodat ze tenminste zouden zien, dat ik geen lucht krijg, maar ik bleek verlamd. Ze waren allemaal bezig met iets, dacht ik, maar niet met mij, niemand zag dat ik in ademnood was. Onnozelaars, kijk dan naar mij, ik stik, iemand heeft de kraan van mijn luchtpijp dichtgedraaid ..tot de sonde uit mijn keel werd getrokken. God ik had eindelijk lucht. Ik kon terug spreken en hoorde mezelf zeggen ik stikte bijna en niemand keek.
Ik had het verschrikkelijk koud en er werd een dunne katoenen sprei over mij gelegd. Ik lag te bibberen en op weg naar mijn kamer, begon het bibberen ernstig vormen aan te nemen, heel mijn lichaam begon te schudden en te beven, zonder dat ik daar enige controle over had.
Een verpleegster meende mij te moeten aanmoedigen, Ontspan u meneer,. Maar ik had geen controle meer, hoe ik mezelf ook oplegde mij te ontspannen. Tussen het schudden en beven door dacht ik, dit is onderkoeling. Ik wist het ook te zeggen. Ik weet waarover ik spreek, ik ben schipper. Ik kreeg toch een paar van die dunne katoenen dekens erbij, maar het beven hield niet op. Na een tijdje kon ik door te ontspannen nu en dan, voor enkele seconden, mijn schouders stil houden, maar de rest van mijn lichaam, vooral mijn benen waren niet te houden. Ik heb nog koude benen. Er kwam nog een extra deken op mijn benen. Ik herhaalde dit is onderkoeling, het was in de operatiezaal, misschien maar 18° Maar meneer ge hebt niet in het water gelegen he. Mijn temperatuur werd genomen, 35°C.
Uiteindelijk belde men de dokter, meneer denkt dat hij onderkoeling heeft en hij is schipper. Ik had het gevoel dat ze me uitlachten, ondertussen voelde ik dat ik af en toe mijn lichaam kon stilhouden door te onspannen, maar mijn benen bleven trillen. Toen de dokter (een assistent), na een lange tijd, misschien wel een half uur langskwam, en mijn toestand inschatte, beloofde hij dat hij opdracht zou geven nog meer dekens te geven tot ik zou zweten, en hij schreef een medicatie voor.
De extra dekens zijn er nooit gekomen, ik had te maken met een verpleger die klagende patiënten zat was en mij dat duidelijk maakte, het was het einde van zijn dienst en hij had ook ergens anders een klacht gekregen. Ik was kwaad en verzocht hem mij niet in het schuifke te steken van klagende mensen, ik kloeg niet zonder reden, hij zelf vond dat hij dat niet had gedaan. Toen later een verpleegster binnenkwam, probeerde ik haar aandacht te krijgen, maar ze bleef bezig met de boekhouding en haar rug naar mij toe. Ook zij meende te moeten klagen dat ze naar de 7de verdieping was geweest voor mijn medicatie. In al mijn ellende had ik nog te maken met gestresseerde verpleegkundigen, die bij problemen zich alleen kunnen wenden tot het dr.assistentje, wiens raad blijkbaar van weinig tel is.
Toen de gestresseerde verpleegkundigen tegen de avond hun dienst erop zat, kwam er eindelijk een vriendelijk verpleger de nacht op.
De operatie had 6.5uur geduurd, daar had ik geen last van, maar ik begrijp niet dat een anesthesist een patiënt, die ontwaakt met duidelijk zichtbare problemen, niet verder volgt tot alle problemen zijn opgelost.
Opereren blijkt niet zo ongevaarlijk als ik dacht, zelfs ondanks bekwame chirurgen en cardiologen kan de anesthesie en de nazorg een mens in gevaar brengen.
De anesthesist heeft zich nog laten verontschuldigen, nu en dan komt mijn geval eens voor, maar zelf heb ik de man niet gezien of gesproken. Ik was op geen enkel moment in gevaar volgens hem, want ik leef immers nog, . Ja ondanks hem, denk ik dan.
